^{Diana Wynne Jones}

ZACZAROWANE ŻYCIE

ŚWIATY CHRESTOMANCIEGO

Przekład Danuta Górska

AHBER

ROZDZIA Ł 1

Kot Chant podziwiał swoją starszą siostrę Gwendolinę. Była czarownicą. Podziwiał ją i trzymał się blisko niej. Wielkie zmiany zaszły w ich życiu i nie został mu nikt, tylko ona.

Pierwsza wielka zmiana nadeszła, kiedy rodzice zabrali ich na całodzienną wycieczkę po rzece statkiem parowym. Wyruszyli w wielkim stylu, Gwendolina i jej matka w białych sukienkach ze wstążkami, Kot^ jego ojciec w niedzielnych garniturach z drapiącej niebieskiej serży. Dzień był upalny. Na parostatku tłoczyli się ludzie w odświętnych ubraniach, gadali, śmiali się, zajadali małże na cienkich kromkach białego chleba z masłem, podczas gdy organy parowe statku wysapywały popularne melodie tak głośno, że nikt nie słyszał własnych słów.

Prawdę mówiąc, parostatek był za stary i zbyt zatłoczony. Coś poszło źle ze sterowaniem. Cały roześmiany, odświętnie wystrojony, zajadający małże tłum został porwany przez prąd rzeki. Uderzyli o jeden ze słupów, które miały zatrzymywać ludzi znoszonych prądem, i wiekowy parostatek po prostu rozleciał się na kawałki. Kot pamiętał grające organy i łopatki koła mielące błękit nieba. Kłęby pary z sykiem wyrwały się z popękanych rur i zagłuszyły krzyki ludzi, których wciągał nurt rzeki.

To był okropny wypadek. Gazety nazwały go katastrofą „Szykownej Nancy". Panie w spódnicach krępujących ruchy po prostu nie mogły pływać. Panowie w ciasnych serżowych garniturach radzili sobie niewiele lepiej. Ale Gwendolina była czarownicą, więc nie mogła utonąć. A Kot, który mocno objął siostrę, kiedy statek uderzył w słup, również się uratował. Niewiele więcej pasażerów przeżyło. ,„

Katastrofa wstrząsnęła całym krajem. Kompania parostatków i miasto Wolvercote wspólnie zapłaciły za pogrzeby. Gwendolina i Kot dostali ciężkie czarne ubrania na koszt publiczny i jechali za procesją karawanów w powozie ciągniętym przez czarne konie z czarnymi pióropuszami na łbach. Inni, którzy przeżyli, jechali razem z nimi. Kot patrzył na nich i zastanawiał się, czy byli czarownicami i czarownikami, ale nigdy się tego nie dowiedział. Burmistrz Wolvercote założył fundację dla ofiar, które przeżyły katastrofę. Pieniądze napływały z całego kraju. Wszyscy rozbitkowie zabrali swoje udziały i wyjechali, żeby gdzie indziej zacząć nowe życie. Tylko Kot i Gwendołina, ponieważ nie mieli żadnych krewnych - przynajmniej takich nie znaleziono - pozostali w Wolvercote.

Przez jakiś czas byli sławni. Wszyscy traktowali ich bardzo miło. Wszyscy powtarzali, jakie śliczne z nich sierotki. Mówili prawdę. I brat, i siostra mieli jasną cerę, niebieskie oczy i dobrze wyglądali w czerni. Gwendolina była bardzo ładna i wysoka na swój wiek. Kot był niski jak na swój wiek. Gwendołina mu matkowała, co wzruszało ludzi.

Kot nie miał nic przeciwko temu. Trochę to pomagało na dręczące go poczucie pustki i zagubienia. Panie dawały mu ciastka i zabawki. Radni miejscy przychodzili pytać, jak się trzyma. Burmistrz też raz wpadł i poklepał go po głowie. Wyjaśnił, że pieniądze z fundacji dostaną, kiedy dorosną. Do tej pory miasto będzie płacić za ich edukację i utrzymanie.

- A gdzie dzieciaki chcą mieszkać? - zapytał jowialnie. Gwendolina natychmiast oświadczyła, że stara pani Sharp

z dołu chce ich wziąć do siebie.

- Zawsze była dla nas bardzo dobra - wyjaśniła. - Chcielibyśmy właśnie u niej zamieszkać.

Pani Sharp też była czarownicą - drukowany szyld w jej salonie głosił: DYPLOMOWANA CZAROWNICA - i interesowała się Gwendolina. Burmistrz miał nieco wątpliwości. Podobnie jak wszyscy ludzie pozbawieni czarodziejskich talentów, nie pochwalał ich u innych. Zapytał Kota, co sądzi o planie Gwendoliny. Kot nie miał nic przeciwko. Wolał nadal mieszkać w domu, do którego przywyknął, nawet jeśli musiał przeprowadzić się na dół. Ponieważ burmistrz uważał, że dwojgu sierot należy dogadzać pod każdym możliwym względem, wyraził zgodę. Gwendolina i Kot wprowadzili się do pani Sharp.

Spoglądając w przeszłość, Kot doszedł do wniosku, że właśnie wtedy ostatecznie uwierzył, iż Gwendolina jest czarownicą. Przedtem nie miał pewności. Kiedy pytał rodziców, kręcili głowami, wzdychali i robili nieszczęśliwe miny. Nie mógł się w tym połapać, bo pamiętał okropne kłopoty, kiedy Gwendolina zesłała na niego skurcze. Nie rozumiał, jak rodzice mogli ją o to obwiniać, jeśli naprawdę nie była czarownicą. Ale teraz wszystko się zmieniło. Pani Sharp nie robiła z tego tajemnicy.

- Masz prawdziwy talent do magii, skarbie - powiedziała rozpromieniona do Gwendoliny - i zaniedbałabym swoje obowiązki wobec ciebie, gdybym pozwoliła go zmarnować. Musimy natychmiast poszukać dla ciebie nauczyciela. Na początek wystarczy nawet pan Nostrum z sąsiedztwa. Wprawdzie to najgorszy nekromanta w mieście, ale potrafi uczyć. Da ci dobre podstawy, moja kochana.

Opłaty za naukę magii u pana Nostruma wynosiły: funt za godzinę kursu podstawowego i gwinea za godzinę zaawansowanego. Raczej drogo, jak zauważyła pani Sharp. Włożyła swój najlepszy kapelusz z czarnymi paciorkami i pobiegła do miejskiego ratusza zapytać, czy fundacja zapłaci za lekcje Gwendoliny.

Ku jej irytacji burmistrz odmówił. Poinformował panią Sharp, że czary nie należą do zwykłego programu nauczania. Pani Sharp dostała płaskie kartonowe pudło pełne różnych rupieci, które miłe panie uprzątnęły z sypialni rodziców Gwendoliny, i wróciła, gniewnie grzechocząc paciorkami na kapeluszu.

- Ślepe uprzedzenia! - oświadczyła, rzucając pudło na kuchenny stół. - Jeśli ktoś' posiada dar, ma prawo go rozwijać... i tak mu powiedziałam! Ale nie martw się, skarbie - dodała, widząc, że Gwendolina wyraźnie spochmurniała. - Zawsze znajdzie się jakaś okrężna droga. Pan Nostrum będzie cię uczył za darmo, jeśli go czymś skusimy. Zajrzyjmy do tego pudełka. Może twoi biedni rodzice zostawili coś odpowiedniego.

Nie tracąc czasu, pani Sharp wysypała na stół zawartość pudła. Była to dziwaczna kolekcja przedmiotów - listy, koronki i pamiątki. Kot nie pamiętał, żeby widział przedtem chociaż połowę z nich. Był tam akt małżeństwa zaświadczający, że Francis John Chant poślubił Karolinę Mary Chant dwanaście lat temu w kościele Świętej Małgorzaty w Wolvercote oraz zwiędły bukiet weselny. Pod spodem Kot znalazł parę błyszczących kolczyków. Nigdy nie widział, żeby matka je nosiła.

Kapelusz pani Sharp zagrzechotał, kiedy szybko pochyliła się nad nimi.

- To brylantowe kolczyki! - zawołała. - Widocznie twoja mama miała pieniądze. Jeśli je zaniosę do pana Nostruma... Ale dostaniemy więcej, jeśli je zaniosę do pana Larkinsa.

Pan Larkins prowadził sklep ze starzyzną na rogu ulicy - no, nie całkiem ze starzyzną. Wśród mosiężnych pogrzebaczy i wyszczerbionej porcelany trafiały się całkiem wartościowe rzeczy. Dyskretny szyld z napisem TOWARY EGZOTYCZNE oznaczał, że kupić tu można także skrzydła nietoperzy, suszone traszki i inne magiczne ingrediencje. Nie ulegało wątpliwości, że pan Larkins będzie bardzo zainteresowany parą brylantowych kolczyków. Chciwe, paciorkowate oczka pani Sharp zabłysły, kiedy wyciągnęła rękę po klejnoty.

Gwendolina sięgnęła po nie w tej samej chwili. Nie powiedziała nic. Pani Sharp też nie. Obie ręce zawisły nieruchomo w powietrzu, zupełnie jakby trwała pomiędzy nimi zaciekła, niewidoczna walka. Potem pani Sharp cofnęła rękę.

- Dziękuję - powiedziała chłodno Gwendolina i schowała kolczyki do kieszeni swojej czarnej sukienki.

- No widzisz?! - zawołała pani Sharp, próbując zachować twarz. - Masz prawdziwy talent, skarbie!

Powróciła do sortowania zawartości pudła. Odsunęła starą fajkę, wstążki, gałązkę białego wrzosu, jadłospisy, bilety na koncert i podniosła paczuszkę starych listów. Przesunęła kciukiem po krawędziach.

- Listy miłosne - oznajmiła. - Jego do niej.

Odłożyła paczkę, nie zaglądając do środka i podniosła następną.

- Jej do niego. Na nic.

Kot, obserwując szeroki ciemnoróżowy kciuk pani Sharp wertujący błyskawicznie trzeci plik, pomyślał, że bycie czarownicą oszczędza mnóstwo czasu.

- Listy urzędowe - stwierdziła pani Sharp.

Jej kciuk zatrzymał się i powoli przesunął jeszcze raz wzdłuż paczki.

- Co my tu mamy? - Rozwiązała różową tasiemkę przytrzymującą paczkę i ostrożnie wyjęła trzy listy. - Chrestomanci! - wykrzyknęła.

I natychmiast zakryła sobie ręką usta. Twarz jej poczerwieniała. Kot widział jej zdumienie, przestrach i chciwość, wszystko naraz.

• Po co on pisa ł do twojego taty? - powiedziała, jak tylko ochłonęła.

• - Zobaczmy - zaproponowała Gwendolina.

Pani Sharp rozłożyła trzy listy na kuchennym stole. Gwendolina i Kot pochylili się nad nimi. Pierwsze, co przyciągnęło uwagę Kota, to energiczny podpis na wszystkich trzech:

Chrestomanci

Dwa listy skreślone były tym samym energicznym charakterem pisma. Pierwszy nosił datę sprzed dwunastu lat, wkrótce po ślubie rodziców Kota.

Drogi Franku!

Nie wsiadaj na wysokiego konia. Zaproponowałem tylko dlatego, że myślałem, że to pomoże. Nadal chcę pomóc wszelkimi sposobami, jeśli tylko mi powiesz, co mogę zrobić. Czuję, że mam u Ciebie dług.

Zawsze Twój Chrestomanci

Następny list był krótszy:

Drogi Chant!

I nawzajem. Idź do diabła.

Chrestomanci

Trzeci list nosił datę sprzed sześciu lat i napisał go ktoś inny. Chrestomanci tylko się podpisał.

Szanowny Panie!

Ostrzeżono Pana sześć lat temu, że coś takiego może się zdarzyć, a Pan zaznaczył wyraźnie, że nie życzy sobie żadnej pomocy z tej strony. Nie interesują nas Pana kłopoty. To nie jest instytucja charytatywna.

Chrestomanci

- Co twój tata mu odpowiedział? - zastanawiała się pani Sharp, zaciekawiona i przejęta. - Jak myślisz, skarbie?

Gwendolina trzymała ręce rozpostarte nad Ustami, całkiem jakby grzała się nad ogniem. Małe palce obu jej dłoni drgały.

- Nie wiem. Wydają się ważne... zwłaszcza pierwszy i ostatni... okropnie ważne.

- Kto to jest Chrestomanci? - zapytał Kot. Z trudem wymówił to nazwisko; każdą część po kolei, próbując sobie przypomnieć, jak to powiedziała pani Sharp: Kres-to-man-czi. - Czy dobrze mówię?

- Tak, dobrze... I nie musisz wiedzieć, kto to jest, kochanie -odparła pani Sharp. - A „ważny" to za słabe słowo, skarbie. Szkoda, że nie wiesz, co odpowiedział twój tata, Gwendolino. Coś, na co niewielu ludzi by się odważyło, sądząc po tonie listu. I patrz, co dostał w odpowiedzi! Trzy oryginalne podpisy! Pan Nostrum oddałby za nie prawą rękę, skarbie. Och, ale masz szczęście! Za te trzy będzie cię uczył! Każdy nekromanta w kraju zgodziłby się na to.

Zadowolona pani Sharp zaczęła wkładać rzeczy z powrotem do pudła.

- Co my tu mamy?

Z pliku urzędowych listów wypadła mała czerwona książeczka zapałek. Pani Sharp podniosła ją ostrożnie i otworzyła z równą ostrożnością. W środku była mniej niż połowa wiotkich kartonowych zapałek. Trzy były wypalone, chociaż nie wyrwano ich z książeczki; jedna tak mocno, że Kot przypuszczał, iż dwie pozostałe zajęły się od niej.

- Hm - mruknęła pani Sharp. - Lepiej to zatrzymaj, skarbie. Podała czerwoną książeczkę Gwendolinie, która włożyła zapałki do kieszeni sukienki razem z kolczykami.

- A ty chcesz to, kochanie? - zwróciła się pani Sharp do Kota, przypomniawszy sobie o nim.

Podała mu gałązkę białego wrzosu. Kot nosił ją w butonierce, dopóki nie rozpadła się w pył.

Mieszkając z panią Sharp, Gwendolina jakby się rozrastała. Włosy jej mocniej błyszczały złotem, oczy lśniły głębszym błękitem, z całego zachowania przebijało zadowolenie i pewność siebie. Może Kot trochę się skurczył, żeby zrobić dla niej miejsce... sam nie wiedział. Chociaż nie czuł się nieszczęśliwy. Pani Sharp odnosiła się do niego równie miło, jak do Gwendoliny. Radni miejscy z żonami wpadali kilka razy w tygodniu i w salonie poklepywali go po głowie. Posłali jego i Gwendolinę do najlepszej szkoły w Wolvercote.

Kot był tam szczęśliwy. Jedno mu tylko przeszkadzało: był leworęczny i nauczyciele zawsze go karali, gdy przyłapali go na pisaniu lewą ręką. Ale robili tak we wszystkich szkołach, do których uczęszczał, więc już się przyzwyczaił. Miał wielu przyjaciół, mimo tego w głębi serca czuł się samotny i zagubiony. Więc trzymał się siostry, ponieważ nie miał żadnych innych krewnych.

Gwendolina często okazywała mu zniecierpliwienie, chociaż zwykle była zbyt zajęta i szczęśliwa, żeby naprawdę się złościć.

- Zostaw mnie w spokoju, Kot - mawiała. - Bo zobaczysz! Potem pakowała podręczniki do teczki na nuty i wychodziła

w pośpiechu na lekcję do pana Nostruma.

Pan Nostrum z radością uczył Gwendolinę w zamian za listy. Pani Sharp dawała mu jeden za każdy semestr, zaczynając od ostatniego.

- Nie wszystkie naraz, żeby nie zrobił się chciwy - oświadczyła. - A najlepszy damy mu na koniec.

Gwendolina robiła ogromne postępy. Była tak obiecującą czarownicą, że nawet nie musiała zdawać egzaminu do pierwszej klasy magii i przeskoczyła od razu do drugiej. Przerobiła trzecią i czwartą klasę jednocześnie zaraz po Gwiazdce, a następnego lata rozpoczęła kurs magii zaawansowanej. Pan Nostrum uważał ją za ulubioną uczennicę - tak powiedział pani Sharp nad murem dzielącym ich domy - a Gwendolina zawsze wracała z lekcji zadowolona i rozpromieniona. Chodziła do pana Nostruma dwa razy w tygodniu, z magiczną teczką pod pachą, jak wiele osób chodzi na lekcje muzyki. Zresztą właśnie lekcje muzyki wpisała pani Sharp do rozkładu zajęć Gwendoliny w rachunkach, które prowadziła dla Rady Miejskiej. Ponieważ pan Nostrum nie dostawał żadnej zapłaty oprócz listów, Kot uważał to za trochę nieuczciwe ze strony pani Sharp.

- Muszę sobie odłożyć coś na starość - oznajmiła mu gniewnie pani Sharp. - Sama nie dostaję dużo na wasze utrzymanie, prawda? I nie mogę liczyć, że twoja siostra nie zapomni o mnie, kiedy dorośnie i zdobędzie sławę. O nie, mój kochany, nie mam żadnych złudzeń co do tego!

Kot wiedział, że pani Sharp prawdopodobnie ma rację. Trochę jej żałował, bo rzeczywiście dobrze ich traktowała, a do tej pory zdążył się zorientować, że sama nie jest zbyt dobrą czarownicą. Szyld z napisem DYPLOMOWANA CZAROWNICA, wiszący w oknie jej salonu, oznaczał najniższe kwalifikacje. Ludzie przychodzili do pani Sharp po czary tylko wtedy, kiedy nie mogli sobie pozwolić na trzy akredytowane czarownice mieszkające dalej przy tej samej ulicy. Pani Sharp dorabiała sobie, pracując jako pośredniczka dla pana Larkinsa ze sklepu ze starzyzną. Dostarczała mu towary egzotyczne - czyli co dziwniejsze ingrediencje potrzebne do czarów - aż z Londynu. Bardzo pyszniła się swoimi londyńskimi kontaktami.

- O tak - mówiła często do Gwendoliny - mam swoje kontakty. Znam osoby, które w każdej chwili mogą mi dostarczyć funt smoczej krwi, chociaż jest nielegalna. Ze mną niczego ci nie zabraknie.

Być może, chociaż nie miała żadnych złudzeń co do Gwendoliny, w gruncie rzeczy liczyła, że kiedyś zostanie jej agentką. Kot w każdym razie tak podejrzewał. I współczuł pani Sharp. Był pewien, że Gwendolina odrzuci ją jak stary płaszcz, kiedy zdobędzie sławę - nie wątpił, podobnie jak pani Sharp, że Gwendolina zostanie sławną czarownicą. Więc powiedział:

- Ja będę się panią opiekował.

Nie palił się do tego, ale czuł, że powinien tak powiedzieć. Pani Sharp okazała gorącą wdzięczność. W nagrodę załatwiła dla Kota prawdziwe lekcje muzyki.

- W ten sposób burmistrz nie będzie miał powodów do narzekania - stwierdziła. Lubiła upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu.

Kot zaczął się uczyć gry na skrzypcach. Uważał, że robi postępy. Pilnie ćwiczył. Nie rozumiał, dlaczego nowi lokatorzy z góry zawsze walili w podłogę, kiedy zaczynał grać. Pani Sharp, sama pozbawiona słuchu, uśmiechała się i kiwała głową, kiedy grał, i zachęcała go z całego serca.

Kot ćwiczył pewnego wieczoru, gdy Gwendolina wpadła do pokoju i wywrzeszczała mu zaklęcie prosto w twarz. Kot odkrył z przerażeniem, że zamiast skrzypiec trzyma za ogon wielkiego pręgowanego kota. Wetknął sobie jego łepek pod brodę i piłował smyczkiem koci grzbiet. Puścił go czym prędzej, ale kot i tak zdążył go ugryźć w szyję i boleśnie podrapać.

- Dlaczego to zrobiłaś? - zapytał. Kot stał w progu i wściekle prychał.

- Bo to właśnie tak brzmiało! - zawołała Gwendolina. - Nie mogłam wytrzymać ani chwili dłużej. Kici, kici!

Kot nie lubił również Gwendoliny. Podrapał ją w rękę. Gwendolina dała mu klapsa. Kocur uciekł, a Kot popędził za nim, krzycząc:

- Stój! To moje skrzypce! Łapać go!

Ale kot umknął i taki był koniec lekcji muzyki.

Ten pokaz talentu Gwendoliny zrobił wielkie wrażenie na pani Sharp. Wdrapała się na krzesło na podwórzu i opowiedziała o tym panu Nostrumowi ponad murem. Stamtąd historia dotarła do każdej czarownicy i każdego nekromanty w sąsiedztwie.

W okolicy mieszkało mnóstwo czarownic. Ludzie tej samej profesji lubią trzymać się razem. Gdyby Kot wyszedł z domu pani Sharp i ruszył w prawo ulicą Sabatu, oprócz trzech AKREDYTOWANYCH CZAROWNIC minąłby dwóch SPECJALISTÓW NEKROMANCJI, WRÓŻ-BIARKĘ, RÓŻDŻKARZA oraz POMOCNEGO CZAROWNIKA. Gdyby

skręcił w lewo, minąłby KURSY NEKROMANCJI, przepowiadanie PRZYSZŁOŚCI, CZARYNAKAZDĄOKAZJĘ, JASNOWIDZA ijako ostatni sklep pana Larkinsa. Powietrze na całej ulicy i na kilku sąsiednich przecznicach dookoła było ciężkie od zapachu magii.

Wszyscy ci ludzie interesowali się po przyjacielsku Gwendoli-ną. Historia z kotem ogromnie im zaimponowała. Zwierzak został ich ulubieńcem - naturalnie nazwali go Skrzypek. Chociaż pozostał dziki, złośliwy i podstępny, nigdy nie zabrakło mu jedzenia. Jeszcze bardziej rozpieszczali Gwendolinę. Pan Larkins dawał jej prezenty. Pomocny Czarownik, muskularny młody mężczyzna, zawsze nieogolony, wyskakiwał z domu, ilekroć zobaczył przechodzącą Gwendolinę, i częstował ją cukierkami. Różne czarownice wciąż wyszukiwały dla niej proste zaklęcia.

Gwendolina miała te zaklęcia w wielkiej pogardzie.

- Mysią, że jestem dzieckiem czy co? Już dawno wyrosłam z takich rzeczy! - mawiała, rzucając najnowsze zaklęcie w kąt.

Pani Sharp, która cieszyła się z każdej pomocy w czarach, zwykle starannie podnosiła je i chowała. Lecz raz czy dwa Kot znalazł wybrakowane zaklęcie walające się po podłodze. Wtedy nie mógł się powstrzymać^ żeby go nie wypróbować. Żałował, że nie ma chociaż odrobiny talentu siostry. Zawsze miał nadzieję, że po prostu powoli się rozwija i że pewnego dnia jego zaklęcie podziała. Ale nigdy nie działało - nawet to do zamieniania mosiężnych guzików w złoto, jego ulubione.

Rozmaici specjaliści od przepowiadania przyszłości również wręczali Gwendohnie podarki. Dostała starą kryształową kulę od różdżkarza i talię kart od wróżki. Jasnowidz przepowiedział jej przyszłość. Gwendolina wróciła od niego rozpromieniona.

- Będę sławna! Powiedział, że mogę rządzić światem, jeśli odpowiednio się do tego zabiorę! Poinformowała Kota. Chociaż Kot nie wątpił, że Gwendolina będzie sławna, nie rozumiał, w jaki sposób może rządzić całym światem.

- Możesz rządzić tylko jednym krajem, nawet jeśli poślubisz króla - oświadczył. - A książę Walii ożenił się w zeszłym roku.

- Są jeszcze inne sposoby rządzenia, głupku! - odparła. - Pan Nostrum ma dla mnie mnóstwo pomysłów na początek. Ale są też haczyki, więc trzeba uważać. Muszę pokonać zmianę na gorsze i dominującego Mrocznego Nieznajomego. Ale kiedy mi powiedział, że będę rządzić światem, palce mi drgnęły, więc wiem, że to prawda!

Promienna pewność siebie Gwendoliny wydawała się bezgraniczna.

Następnego dnia panna Larkins, Jasnowidząca, zawołała Kota do swojego domu i zaproponowała, że jemu też przepowie przyszłość.

ROZDZIA Ł 2

Kot bał się panny Larkins. Była córką pana Larkinsa ze sklepu ze starzyzną. Młoda, ładna i płomiennie rudowłosa. Czesała się w kok, z którego wymykały się rude kosmyki i twarzowo wiły się wokół kolczyków, wielkich jak kółka dla papug. Panna Larkins była bardzo zdolną wróżką i dopóki wszyscy nie dowiedzieli się o historii z kotem, to ona była ulubienicą całego sąsiedztwa. Kot pamiętał, że nawet jego mama dawała pannie Larkins prezenty. Wiedział, że wróżka chce mu przepowiedzieć przyszłość tylko z zazdrości o Gwendolinę.

- Nie, nie, dziękuję bardzo - odparł, odsuwając się od stolika zastawionego przyborami do wróżenia. - Nie trzeba.

Ale panna Larkins doskoczyła do niego i chwyciła go za ramiona. Kot zaczął się wyrywać. Panna Larkins używała pachnidła, które wrzeszczało do niego: FIOŁKI! Jej kolczyki kołysały się jak kajdanki, a gorset trzeszczał przy każdym ruchu.

- Głuptasie! - powiedziała głębokim, melodyjnym głosem. -Nie zrobię ci krzywdy. Po prostu chcę wiedzieć.

• Ale... aleja nie chc ę - zaprotestował Kot, wykręcając się na wszystkie strony.

• - Stój spokojnie! - rozkazała panna Larkins i próbowała mu zajrzeć głęboko w oczy.

Kot czym prędzej zacisnął powieki. Wyrywał się coraz mocniej. Może by się uwolnił, gdyby panna Larkins nie wpadła nagle w jakiś' trans. Kot został unieruchomiony z siłą, która zdziwiłaby go nawet u Pomocnego Czarownika. Otworzył oczy i zobaczył, że panna Larkins wpatruje się w niego pustym wzrokiem. Drżała na całym ciele, jej gorset skrzypiał jak stare drzwi kołyszące się na wietrze.

- Puść mnie, proszę! - zawołał Kot.

Jakby nie słyszała. Kot chwycił palce ściskające jego ramię i próbował je odgiąć. Ani drgnęły. Potem mógł tylko patrzeć bezradnie na pozbawioną wyrazu twarz wróżki.

Wreszcie panna Larkins zaczęła mówić. Z jej ust wydobywał się zupełnie inny głos - głos mężczyzny, uprzejmy i energiczny.

- Zdjąłeś mi ciężar z głowy, chłopcze - powiedział z wyraźnym zadowoleniem. - Teraz nadejdzie dla ciebie wielka zmiana. Ale byłeś strasznie nieostrożny... cztery już zużyte, zostało tylko pięć. Musisz bardziej uważać. Grozi ci niebezpieczeństwo co najmniej z dwóch stron, wiedziałeś?

Głos umilkł. Kot był już taki wystraszony, że nie śmiał się poruszyć. Czekał w milczeniu, aż panna Larkins doszła do siebie, ziewnęła i puściła go, żeby elegancko zakryć usta jedną ręką.

- No - powiedziała swoim zwykłym głosem. - To tyle. Co mówiłam?

Kota aż ciarki przeszły, kiedy zrozumiał, że panna Larkins nie ma pojęcia, co przed chwilą powiedziała. Chciał tylko uciec jak najdalej od niej. Rzucił się do drzwi.

Panna Larkins dogoniła go, ponownie chwyciła za ramię i potrząsnęła.

- Powiedz mi! Powiedz! Co mówiłam?

Potrząsała nim tak gwałtownie, że rude włosy rozsypały jej się i opadły w strąkach na ramiona. Gorset trzeszczał jak pękające deski. Wyglądała przerażająco.

- Jakiego g łosu używałam? - zapytała.

- Mę... męskiego - zająknął się Kot. - Nawet miły głos i mówił do rzeczy.

Panna Larkins wydawała się zaskoczona.

- Mężczyzna? Nie Bobby ani Doddo... nie głos dziecka?

- Nie - zaprzeczył Kot.

- Jakie to dziwne! - wykrzyknęła panna Larkins. - Nigdy nie używałam głosu mężczyzny. Co on powiedział?

Kot powtórzył wiadomość. Wiedział, że nigdy jej nie zapomni, choćby dożył dziewięćdziesiątki.

Trochę go pocieszyło, że panna Larkins wydawała się równie zbita z tropu, jak on.

- No, to chyba było ostrzeżenie r- stwierdziła niepewnie. Wydawała się również rozczarowana. -1 nic więcej? Nic o twojej siostrze?

- Nie, nic - zapewnił Kot.

- Trudno - westchnęła panna Larkins z niezadowoleniem i puściła Kota, żeby poprawić rozsypane włosy.

Gdy tylko obie ręce miała bezpiecznie zajęte upinaniem koka, Kot rzucił się do ucieczki. Wybiegł na ulicę, wstrząśnięty do głębi.

I niemal natychmiast został ponownie schwytany, tym razem przez dwóch ludzi.

- Ach, oto i npłody Eryk Chant - oświadczył nadchodzący chodnikiem pan Nostrum. - Znasz mojego brata Williama, prawda, młody Kocie?

Ramię Kota znowu znalazło się w uścisku. Próbował się uśmiechnąć. Owszem, lubił pana Nostruma. Tylko że pan Nostrum zawsze wyrażał się w taki żartobliwy sposób i nazywał go młodym Chan-tem, co bardzo utrudniało rozmowę. Pan Nostrum był mały i pulchny, miał dwie kępki siwiejących włosów i zeza w lewym oku, które zawsze patrzyło w bok. Dla Kota stanowiło to dodatkową trudność w rozmowie. Nigdy nie wiedział, czy czarodziej patrzy i słucha, czy wędruje myślami gdzie indziej.

- Tak, pozna łem pańskiego brata - przypomniał Kot panu No-strumowi.

Pan William Nostrum regularnie odwiedzał krewniaka. Kot widywał go prawie co miesiąc. William był całkiem zamożnym czarodziejem z praktyką w Eastbourae. Pani Sharp twierdziła, że pan Henry Nostrum naciągał młodszego brata zarówno na pieniądze, jak na działające zaklęcia.

Tak czy owak Kot przekonał się, że z panem Williamem No-strumem rozmawia mu się jeszcze trudniej niż z jego bratem. William był półtora raza większy od Henry'ego, zawsze nosił wizytowy strój, a na kamizelce opinającej wydatny brzuch wisiał mu gruby srebrny łańcuszek od zegarka. Pod innymi względami wyglądał jak brat, tyle że zezował na oba oczy. Kot zawsze się zastanawiał, czy pan Wiłliam cokolwiek widzi.

- Jak się pan miewa? - zapytał grzecznie.

- Bardzo dobrze - odrzekł pan William głębokim, ponurym głosem, jakby chciał powiedzieć coś wręcz przeciwnego.

Pan Henry Nostrum zerknął na niego ze skruchą.

- Prawdę mówiąc, młody Chancie - wyjaśnił - spotkało nas drobne niepowodzenie. Mój brat jest zirytowany. - Zniżył głos i omiótł swoim wędrującym okiem całą przestrzeń na prawo od Kota. - Chodzi o te listy od... Sam Wiesz Kogo. Niczego nie możemy się dowiedzieć. Zdaje się, że Gwendolina nic nie wie. Czy ty, młody Chancie, wiesz może, dlaczego twój szanowny i nieodżałowany ojciec utrzymywał znajomość z... nazwijmy go Dostojną Osobistością?

- Niestety, nie mam zielonego pojęcia - bąknął Kot.

- Czy mogli być spokrewnieni? - podsunął pan Henry Nostrum. - Chant to dobre nazwisko.

- Myślę, że również złe nazwisko - odparł Kot. - Nie mamy żadnych krewnych.

- A co z twoją drogą matką? - nalegał pan Nostrum, błądząc w oddali zezowatym okiem, podczas gdy jego brat jakimś cudem jednocześnie wpatrywał się ponuro w chodnik i szczyty dachów.

- Widzisz, że biedny chłopiec nic nie wie, Henry - odezwał się pan William. - Wątpię, czy potrafi wymienić nazwisko panieńskie swojej matki.

- Och, znam je - zapewnił Kot. - Jest na ich akcie małżeństwa. Ona też nazywała się Chant.

- Dziwne - stwierdził pan Nostrum, obracając oko na brata.

- Dziwne i nieszczególnie pomocne - zgodził się pan William.

Kot pragnął się od nich uwolnić. Czuł, że tych dziwacznych pytań wystarczy mu do końca roku.

- Skoro tak bardzo chcecie wiedzieć - zaczął - czemu nie napiszecie do pana... eee... Chres...

- Ciii! - rzucił gwałtownie pan Henry Nostrum.

- Sza! - dodał jego brat z niemal równą gwałtownością.

- To znaczy do Dostojnej Osobistości - dokończył Kot z niepokojem. Oczy pana Williama rozbiegły się na boki. Kot obawiał się, że pan William zaraz wpadnie w trans jak panna Larkins.

- Nie zaszkodzi, Henry, nie zaszkodzi! - wykrzyknął pan William. Z triumfalną miną sięgnął po srebrny łańcuszek na brzuchu i potrząsnął nim. - Potem po srebro! - dodał.

- Bardzo się cieszę - powiedział uprzejmie Kot. - Teraz już muszę iść.

Pobiegł ulicą ile sił w nogach. Tego popołudnia, kiedy wyszedł z domu, skręcił na prawo i wybrał przecznicę obok domu Pomocnego Czarownika. Musiał nadłożyć sporo drogi, ponieważ większość jego przyjaciół mieszkała w innym kierunku, ale wszystko było lepsze niż ponowne spotkanie z panną Larkins albo Nostru-mami. Chyba już by wolał, żeby szkoła wreszcie się zaczęła.

Kiedy wieczorem przyszedł do domu, Gwendolina właśnie wróciła z lekcji u pana Nostruma. Jak zwykle była ożywiona i rozpromieniona, ale jednocześnie tajemnicza i zadowolona z siebie.

- Mia łeś dobry pomysł, żeby napisać do Chrestomanciego -powiedziała do Kota. - Nie wiem, dlaczego sama na to nie wpadłam. W każdym razie właśnie napisałam.

- Dlaczego ty? Pan Nostrum nie mógł? - zdziwił się Kot.

- Nie, lepiej ja, to wyjdzie bardziej naturalnie - wyjaśniła Gwendolina. - I pewnie mój podpis ma mniejsze znaczenie. Pan Nostrum podyktował mi, co napisać.

- A dlaczego on w ogóle chce coś o tym wiedzieć? - zapytał Kot.

- A ty byś nie chciał? - zawołała Gwendolina z uniesieniem.

- Nie - odparł Kot. - Nie chciałbym. - Ponieważ to mu przypomniało wydarzenia z dzisiejszego poranka, po którym prawie żałował, że semestr jesienny jeszcze się nie rozpoczął, dodał: -Szkoda, że kasztany jeszcze nie dojrzały.

- Kasztany! - wykrzyknęła Gwendołina z niesmakiem. - Jaki ty jesteś przyziemny! Dojrzeją dopiero za jakieś sześć tygodni.

- Wiem - mruknął Kot i przez następne dni przezornie skręcał w prawo za każdym razem, kiedy wychodził z domu.

Były to piękne złociste dni, jakie zdarzają się pod koniec sierpnia. Kot z przyjaciółmi chodził nad rzekę. Drugiego dnia znaleźli mur i wleźli na niego. Po drugiej stronie zobaczyli sad i szczęście im dopisało, bo odkryli drzewo obsypane słodkimi białymi jabłkami - z gatunku, który wcześnie dojrzewa. Napełnili kieszenie i czapki. Potem rozwścieczony ogrodnik gonił ich z grabiami. Uciekli. Kot radośnie dźwigał do domu ciężką, wyładowaną czapkę. Pani Sharp uwielbiała jabłka. Miał tylko nadzieję, że w nagrodę nie upiecze mu piernikowych ludzików. Zwykle piernikowe ludziki były zabawne. Zeskakiwały z talerza i uciekały, kiedy chciałeś je zjeść, więc gdy wreszcie je złapałeś, czułeś, że zasługują na zjedzenie. Walka była uczciwa i niektórych nie dało się złapać. Ale piernikowe ludziki pani Sharp nigdy tak nie robiły. Leżały tylko i słabo machały ramionami, więc Kot nie miał serca ich zjadać.

Rozmyślania te tak pochłonęły Kota, że chociaż zobaczył powóz stojący na drodze, kiedy skręcił na rogu obok domu Pomocne-

go Czarownika, nie zwr ócił na niego uwagi. Wszedł bocznym wejściem i wpadł do kuchni, wołając:

- Pani Sharp! Gwendolino! Patrzcie, co mam!

Pani Sharp nie było. Zamiast niej na środku kuchni stał wysoki i bardzo niezwykle ubrany mężczyzna.

Kot wytrzeszczył na niego oczy z podziwem. Widocznie był to nowy bogaty radny miejski. Nikt inny oprócz tych ludzi nie nosił spodni w takie perłowe paski ani surdutów z tak kosztownego aksamitu, ani cylindrów lśniących równie pięknie, jak buty. Mężczyzna miał ciemne włosy, gładkie i lśniące jak jego cylinder. Kot nie wątpił, że oto zjawił się Mroczny Nieznajomy, żeby pomóc Gwen-dolinie w zdobyciu władzy nad światem. Ale nie powinien stać w kuchni. Gości zawsze prowadzono prosto do salonu.

- Och, witam pana. Pozwoli pan tędy? - wysapał. Mroczny Nieznajomy zmierzył go badawczym wzrokiem. Nic

dziwnego, pomyślał Kot, rozglądając się z roztargnieniem. Wkuchni panował zwykły bałagan. Na palenisku piętrzył się popiół. Na stołe Kot zobaczył, ku swojemu wielkiemu zdumieniu, przygotowania do wypieku piernikowych ludzików. Składniki zaklęcia piętrzyły się na końcu stołu - nieporządne gazetowe paczuszki i brudne słoiczki - a na środku leżało rozwałkowane ciasto piernikowe. Na drugim końcu muchy gromadziły się wokół mięsa na obiad, które wyglądało prawie rójwnie niechlujnie, jak zaklęcie.

- Kim jesteś? - zapytał Mroczny Nieznajomy. - Mam przeczucie, że powinienem cię znać. Co masz w czapce?

Kot był zbyt zajęty rozglądaniem się po kuchni, by słuchać z uwagą, ale dotarło do niego ostatnie pytanie. Zadowolenie powróciło.

- Jabłka - oznajmił, pokazując je nieznajomemu. - Pyszne słodkie jabłka. Zwędziłem je.

Nieznajomy spoważniał.

- Zwędzić - powiedział - to znaczy ukraść.

Kot sam dobrze o tym wiedział. Pomyślał, że to strasznie ponury punkt widzenia, nawet jak na miejskiego radnego.

- Wiem. Ale za łożę się, że w moim wieku robił pan to samo. Nieznajomy odkaszlnął lekko i zmienił temat.

- Nie powiedziałeś, kim jesteś.

- Przepraszam. Nie powiedziałem? - zdziwił się Kot. - Jestem Eryk Chant... ale wszyscy mówią na mnie Kot.

- Więc Gwendolina Chant jest twoją siostrą? - upewnił się nieznajomy. Wyglądał coraz bardziej surowo i smutno. Kot podejrzewał, że obcy uważa kuchnię pani Sharp za siedlisko występku.

- Zgadza się. Zechce pan przejść do salonu? - zaproponował Kot. - Tam jest czyściej.

- Dostałem list od twojej siostry - oznajmił nieznajomy, nie ruszając się z miejsca. - Dała mi do zrozumienia, że utonąłeś razem z rodzicami.

- Widocznie źle pan zrozumiał - odparł Kot z roztargnieniem. - Nie utonąłem, bo trzymałem się Gwendoliny, a ona jest czarownicą. Tam jest lepiej posprzątane.

- Aha - powiedział nieznajomy. - Nawiasem mówiąc, nazywam się Chrestomanci.

- Och! -jęknął Kot. To ci dopiero, pomyślał. Położył czapkę z jabłkami w samym środku zaklęcia, licząc, że je zepsuje. - Więc musi pan natychmiast przejść do salonu.

- Dlaczego? - zdziwił się Chrestomanci.

- Ponieważ - odparł Kot, całkowicie wyprowadzony z równowagi -jest pan zbyt ważny, żeby tutaj zostać.

- Dlaczego uważasz, że jestem ważny? - zapytał Chrestomanci, coraz bardziej zdziwiony.

Kot miał ochotę nim potrząsnąć.

- Pan musi być ważny. Nosi pan ważne ubranie. I pani Sharp mówiła tak o panu. Mówiła, że pan Nostrum dałby sobie uciąć rękę tylko za te trzy listy.

- Pan Nostrum naprawdę dał sobie uciąć rękę za moje listy? -zaniepokoił się Chrestomanci. - Chyba nie były tyle warte.

- Nie. On tylko dawał lekcje Gwendolinie - wyjaśnił Kot.

- Co? Zamiast r ęki? Jakie to niestosowne! - ocenił Chrestomanci.

Na szczęście właśnie wtedy rozległo się tupanie i Gwendolina wpadła przez kuchenne drzwi, zdyszana, złocista i rozradowana.

- Pan Chrestomanci?

- Wystarczy samo Chrestomanci - odpowiedział nieznajomy. - Tak. A ty jesteś Gwendolina?

- Tak. Pan Nostrum powiedział mi, że przed domem stoi powóz - wysapała Gwendolina.

Zaraz za nią weszła pani Sharp, niemal równie zdyszana. We dwie poprowadziły rozmowę, za co Kot był bardzo wdzięczny. Chrestomanci wreszcie pozwolił się zaciągnąć do salonu, gdzie pani Sharp uprzejmie poczęstowała go filiżanką herbaty i słabo machającymi ramionami piernikowymi ludzikami. Chrestomanci również nie miał serca ich zjeść, jak zauważył Kot. Wypił filiżankę herbaty - spartańskiej, bez mleka i cukru - i wypytywał, jak doszło do tego, że Kot i Gwendolina zamieszkali u pani Sharp. Pani Sharp próbowała sprawiać wrażenie, że opiekuje się dziećmi za darmo, z dobroci serca. Liczyła, że Chrestomanci poczuje się zobowiązany do płacenia za ich utrzymanie, podobnie jak Rada Miejska.

Gwendolina jednak była radośnie prawdomówna.

- Miasto płaci-oznajmiła-ponieważ wszyscy tak nam współczują. *

Kot był zadowolony, że to wyjaśniła, chociaż podejrzewał, że już zaczęła odrzucać panią Sharp jak stary płaszcz.

- W takim razie muszę porozmawiać z burmistrzem - oświadczył Chrestomanci i wstał, otrzepując elegancki cylinder o rękaw wytwornego ubrania.

Pani Sharp westchnęła i oklapła. Ona również zdawała sobie sprawę, co robi Gwendolina.

- Proszę się nie martwić, pani Sharp - pocieszył ją Chrestomanci. - Nikt nie chce pani krzywdy.

Potem uścisnął ręce Gwendoliny i Kota i powiedział:

brak 2 stron [28-29]

ROZDZIAŁ

Podróż trwała około godziny, zanim pociąg wtoczył się z sapaniem na stację Bowbridge, gdzie mieli wysiąść.

- Strasznie małe to miasteczko - zauważyła krytycznie Gwendołina.

- Bowbridge! - krzyknął bagażowy, biegnąc po peronie. - Bowbridge! Młodzi Chantowie, proszę wysiadać!

- Młodzi Chantowie! - rzuciła pogardliwie Gwendołina. - Nie mogą okazać mi więcej szacunku?

Niemniej zachowanie bagażowego sprawiło jej przyjemność. Kot widział, że drżała z podniecenia, naciągając swoje eleganckie rękawiczki. Schował się za nią, kiedy wysiedli na wietrzny peron i patrzyli na wyładunek ich kufrów. Gwendołina podeszła do krzyczącego bagażowego.

- To my jesteśmy młodzi Chantowie - oznajmiła dostojnie.

Nie zrobiła na nim wielkiego wrażenia. Bagażowy tylko kiwnął głową i umknął do budynku stacji, gdzie hulały jeszcze większe przeciągi niż na peronie. Gwendołina musiała przytrzymać ręką kapelusz. Podszedł do nich młody człowiek, trzepocząc połami płaszcza.

- To my jeste śmy młodzi Chantowie - powtórzyła Gwendolina.

- Gwendolina i Eryk? Miło mi was poznać - powiedział młody człowiek. - Jestem Michael Saunders. Będę was uczył razem z resztą dzieci.

- Z resztą dzieci? - zdziwiła się wyniośle Gwendolina.

Pan Saunders należał do osób, które nie potrafią ustać spokojnie. Już pobiegł sprawdzić, co z ich bagażami. Gwendolina była odrobinkę zirytowana. Lecz kiedy pan Saunders wrócił i wyprowadził ich na dziedziniec przed stacją, zobaczyli czekający samochód - długi, czarny, lśniący - a wtedy Gwendolina zapomniała o swojej irytacji. Uznała ten pojazd za całkowicie stosowny.

Kot żałował, że nie jechali powozem. Samochód trząsł się, warczał i śmierdział benzyną. Chłopcu niemal natychmiast zrobiło się niedobrze. Poczuł się jeszcze gorzej, kiedy wyjechali z Bowbridge i pędzili z warkotem po krętych wiejskich drogach. Jedyną zaletę jazdy stanowiła szybkość. Zaledwie po dziesięciu minutach pan Saunders powiedział:

- Patrzcie... to jest zamek Chrestomanciego. Stąd macie najlepszy widok.

Kot odwrócił we wskazanym kierunku zbolałą twarz, a Gwendolina świeżą buzię. Na wzgórzu naprzeciwko wznosił się szary zamek z wieżyczkami. Droga zakręciła i zobaczyli nowo dobudowaną część, z wielkimi oknami i flagą powiewającą na dachu. Widzieli majestatyczne drzewa - ciemne cedry i potężne wiązy - oraz trawniki i kwiaty.

- Wygląda wspaniale - bąknął Kot, trochę zdziwiony, że Gwendolina nic nie mówi. Miał nadzieję, że po drodze do zamku nie ma wielu zakrętów.

Nie było. Samochód przemknął przez wiejskie błonia i wpadł w ogromną bramę. Potem jechali długą, wysadzaną drzewami aleją, która prowadziła do wielkich drzwi starej części zamku. Samochód z chrzęstem zakręcił na żwirowym podjeździe. Gwendolina niecierpliwie wychyliła się do przodu, gotowa wyjść" jako pierwsza. Powinien się zjawić kamerdyner, może nawet lokaje. Nie mogła się doczekać, żeby wykonać swoje wielkie wejście.

Ale samochód jechał dalej, minął szare nierówne mury starego zamku i zatrzymał się przed drzwiami w miejscu, gdzie zaczynała się nowa część. Drzwi były niemal niewidoczne z jednej i drugiej części zamku, ponieważ od obu stron zasłaniała je zbita masa rododendronów.

- Wprowadzam was tędy - wyjaśnił pogodnie pan Saunders -ponieważ tych drzwi będziecie używać najczęściej, więc pomyślałem, że łatwiej się zorientujecie, jeśli zaczniecie od razu.

Kot nie miał nic przeciwko temu. Uważał, że te drzwi wyglądają bardziej swojsko. Natomiast Gwendolina, pozbawiona swojego wielkiego wejścia, spiorunowała pana Saundersa gniewnym wzrokiem i zastanawiała się, czy nie rzucić na niego jakiegoś paskudnego zaklęcia. Ale zrezygnowała. Nadal chciała zrobić dobre wrażenie.

Oboje wysiedli z samochodu i weszli za panem Saundersem -którego płaszcz powiewał nawet wtedy, kiedy nie było wiatru - do przestronnego korytarza.

Czekała tam na nich niezwykle imponująca dama. Nosiła obcisłą purpurową suknię i włosy upięte w bardzo wysoki kok, czarny jak smoła. Kot pomyślał, że to pewnie pani Chrestomanci.

- To gospodyni, panna Bessemer - powiedział pan Saunders. -To Eryk i Gwendolina, panno Bessemer. Niestety, Eryk trochę się pochorował w samochodzie.

Kot nie zdawał sobie sprawy, że jego złe samopoczucie jest takie widoczne. Ogarnął go wstyd. Gwendolina, bardzo zirytowana, że witają zwykła gospodyni, chłodno wyciągnęła dłoń.

Panna Bessemer podała jej rękę jak cesarzowa. Kot właśnie myślał, że jeszcze nigdy nie spotkał damy budzącej taki respekt, kiedy odwróciła się do niego z bardzo miłym uśmiechem.

- Biedny Eryk - powiedziała. - Ja też nie lubię jazdy samochodem. Zaraz poczujesz się lepiej, a jeśli nie, dam ci coś na mdłości. Chodźcie, umyjecie się i obejrzycie wasze pokoje.

Ruszyli za w ąskim purpurowym trójkątem jej sukni po schodach, przez korytarze i znowu po schodach. Kot nigdy jeszcze nie widział takiego luksusu. Wszędzie leżał dywan — miękki zielony dywan, jak trawa o porannej rosie - a drzwi po bokach były tak wypolerowane, że odbijały dywan i czyste białe ściany razem z wiszącymi na nich obrazami. Wokół panowała cisza. Przez całą drogę słyszeli tylko odgłos własnych kroków i szelest purpurowej sukni panny Bessemer.

Panna Bessemer otworzyła drzwi na blask popołudniowego słońca.

- To twój pokój, Gwendolino. Drzwi do łazienki są w głębi.

- Dziękuję - powiedziała Gwendolina i majestatycznie wpłynęła do pokoju, żeby objąć go w posiadanie. Kot zajrzał nad ramieniem panny Bessemer i zobaczył, że pokój jest bardzo duży, a prawie całą podłogę zakrywa miękki, bogaty turecki dywan.

- Kiedy nie ma gości - powiedziała panna Bessemer - Rodzina jada kolację wcześnie, żeby dzieci mogły im towarzyszyć. Ale przypuszczam, że i tak napilibyście się herbaty. Do którego pokoju mam ją przysłać?

- Proszę do mojego - zdecydowała od razu Gwendolina. Nastąpiła krótka pauza, zanim panna Bessemer się odezwała:

- No więc to załatwione. Twój pokój jest na górze, Eryku.

Na górę prowadziły kręte schody. Kot był zadowolony. Wyglądało na to, że jego pokój znajduje się w starej części zamku. Miał rację. Panna Bessemer otworzyła drzwi i ukazał się okrągły pokój z trzema oknami osadzonymi w murze, który miał prawie metr grubości. Kot nie mógł się powstrzymać - przebiegł po barwnym dywanie i wdrapał się na głęboki parapet okienny, żeby wyjrzeć na zewnątrz. Odkrył, że sięga wzrokiem ponad wierzchołkami cedrów do rozległego trawnika, przypominającego płachtę zielonego aksamitu, za którym kwiatowe gazony schodziły tarasowo po zboczu wzgórza. Potem obejrzał sam pokój. Zaokrąglone ściany były pobielone, tak samo masywny kominek. Na łóżku leżała kołdra zszyta z kwadratów. Obok stał stół, komoda i biblioteczka z książkami, które wyglądały interesująco.

- Och, podoba mi się! - zawołał Kot do panny Bessemer.

- Niestety łazienka jest w korytarzu - powiedziała, jakby to była wada. Ale ponieważ Kot nigdy przedtem nie miał własnej łazienki, wcale mu to nie przeszkadzało.

Jak tylko gospodyni wyszła, pobiegł obejrzeć wspomniany przybytek. Czerwone ręczniki w trzech rozmiarach i gąbka wielka jak melon wzbudziły w nim podziw. Wanna stała na nogach w kształcie lwich łap. W jednym rogu wyłożonym kafelkami, za czerwoną gumową zasłoną znajdował się prysznic. Kot nie mógł się powstrzymać od eksperymentów. W łazience było dość mokro, kiedy skończył. Wrócił do pokoju, sam trochę wilgotny. Jego kufer i pudło już tam stały, rozpakowywane przez rudowłosą pokojówkę. Powiedziała Kotu, że nazywa się Mary, i chciała wiedzieć, czy układa rzeczy na właściwych miejscach. Była bardzo miła, ale strasznie onieśmielała Kota. Rude włosy przypomniały mu pannę Larkins i zupełnie nie wiedział, jak powinien się zachować.

- Eee... mogę zejść na dół na herbatę? - wyjąkał.

- Jak sobie życzysz - odpowiedziała dość chłodno.

Zbiegł po schodach pełen obaw, że nie zrobił na niej dobrego' wrażenia.

Kufer Gwendoliny stał na środku pokoju. Sama Gwendolina siedziała w królewskiej pozie przy okrągłym stole pod oknem. Przed nią stał duży cynowy dzbanek herbaty, talerz z razowym chlebem z masłem i talerz z herbatnikami.

- Powiedziałam tej dziewczynie, że sama się rozpakuję - oznajmiła. - Mam sekrety w kufrze i w skrzyni. Prosiłam, żeby zaraz przyniosła herbatę i coś do jedzenia, bo umieram z głodu. I popatrz tylko! Przecież to jest całkiem bez smaku! Nawet nie dali dżemu.

- Może herbatniki są smaczne - zaryzykował Kot. Ale nie były, przynajmniej nie bardzo.

- B ędziemy głodować wśród tych luksusów! - westchnęła Gwendolina.

Jej pokój rzeczywiści był luksusowy. Ściany pokrywała tapeta z błękitnego aksamitu. Wezgłowie i dolne oparcie łóżka obito pikowanym błękitnym aksamitem, do którego idealnie pasowała błękitna aksamitna narzuta. Krzesła wyglądały na pozłacane. Toaletka była godna księżniczki, z małymi złotymi szufladkami, szczotkami oprawnymi w złoto i wysokim owalnym lustrem otoczonym pozłacaną girlandą. Gwendolina przyznała, że podoba jej się toaletka, chociaż miała wątpliwości co do szafy z wymalowanymi girlandami i wieśniakami tańczącymi wokół maika.

- Służy do wieszania ubrań, nie do oglądania - stwierdziła. -Rozprasza mnie. Ale łazienka jest śliczna.

Łazienka, wyłożona białymi i błękitnymi kafelkami, miała wannę wpuszczoną w podłogę. Nad wanną, udrapowane jak nad kołyską, wisiały błękitne zasłony, na wypadek gdyby ktoś chciał wziąć prysznic. Ręczniki pasowały kolorem do kafelków. Kot wolał własną łazienkę, może dlatego, że musiał spędzić dość długi czas w łazience Gwendoliny. Siostra zamknęła go tam, kiedy się rozpakowywała. Przez szum prysznica - Gwendolina mogła mieć pretensje tylko do siebie, że później zastała łazienkę zalaną wodą - Kot słyszał jej głos gniewnie podniesiony na kogoś, kto przyszedł zabrać tacę z niesmacznym podwieczorkiem i przyłapał ją nad otwartym kufrem. Wreszcie, wciąż rozgniewana, Gwendolina otworzyła drzwi łazienki.

- Moim zdaniem mają tutaj niezbyt grzeczną służbę - oświadczyła. - Gdyby ta dziewczyna powiedziała jeszcze jedno słowo, miałaby czyrak na nosie... nawet jeśli nazywa się Eufemia! Chociaż - dodała miłosiernie - przyznaję, że imię Eufemia stanowi dostateczną karę dla każdego. Musisz włożyć swój nowy garnitur, Kocie. Ona mówiła, że kolacja jest za pół godziny i musimy się przebrać. Wyobrażasz sobie, to takie nienaturalne i formalne!

- Myślałem, że właśnie o tym marzyłaś - mruknął Kot, który sam bynajmniej o tym nie marzył.

- Mo żna zachowywać się jednocześnie wytwornie i naturalnie - odparła Gwendolina.

Ale szybko się pocieszyła na myśl o nadchodzących wspaniałościach.

- Włożę błękitną sukienkę z koronkowym kołnierzykiem -oznajmiła. -1 naprawdę uważam, że imię Eufemia jest dostatecznym ciężarem dla każdej, nawet niegrzecznej pokojówki.

Kot wchodził na górę po krętych schodach, kiedy w całym zamku rozległo się tajemnicze dudnienie. Przestraszył go ten dźwięk, pierwszy, jaki tutaj usłyszał. Później dowiedział się, że był to gong na ubieranie, ostrzegający Rodzinę, że zostało pół godziny do kolacji. Kot, oczywiście, nie potrzebował tyle czasu, żeby włożyć garnitur. Wziął więc następny prysznic. Czuł się osłabiony, przemoczony i niemal wypłukany z sił, kiedy pokojówka o niefortunnym imieniu Eufemia przyszła po niego i Gwendolinę. Zaprowadziła ich na dół, do bawialni, gdzie czekała Rodzina.

Gwendolina, w swojej ładnej błękitnej sukience, śmiało wpłynęła do pokoju, Kot wśliznął się za nią. Pokój był pełen ludzi. Kot nie pojmował, jakim cudem wszyscy należą do Rodziny. Była tam stara dama w koronkowych mitenkach i mały człowieczek z wielkimi brwiami oraz donośnym głosem, który mówił o akcjach i obligacjach; pan Saunders w czarnym lśniącym garniturze z rękawami i nogawkami trochę przykrótkimi; co najmniej dwie młodsze panie i co najmniej dwóch młodszych panów. Kot zobaczył Chrestomanciego, dostojnego w bardzo ciemnym czerwonym aksamicie; a Chrestomanci zobaczył Kota i Gwendolinę, i obdarzył ich nikłym, zakłopotanym uśmiechem, jakby zupełnie zapomniał, kim oni są.

- Och - powiedział. - Eee... To jest moja żona.

Zaprowadzono ich przed oblicze pulchnej damy o łagodnej twarzy. Nosiła wspaniałą koronkową suknię - oczy Gwendoliny zmierzyły ją z góry na dół z wyraźnym podziwem - lecz pod innymi

wzgl ędami wyglądała jak najbardziej pospolita kobieta pod słońcem. Uśmiechnęła się do nich życzliwie.

- Eryk i Gwendolina, zgadza się? Musicie nazywać mnie Mil-lie, moi drodzy. - Przyjęli to z ulgą, ponieważ żadne nie wiedziało, jak się do niej zwracać. - A teraz poznajcie moją Julię i Rogera.

Dwójka pulchnych dzieciaków podeszła i stanęła obok niej. Oboje byli dość bladzi i mieli skłonności do zadyszki. Dziewczynka nosiła koronkową sukienkę podobną do matczynej, a chłopiec miał na sobie niebieskie aksamitne ubranko, żaden jednak strój nie mógł ukryć faktu, że oboje wyglądali jeszcze bardziej pospolicie niż matka. Spojrzeli uprzejmie na Kota i Gwendolinę, wszyscy czworo powiedzieli: „Jak się macie?", po czym nie mieli o czym mówić.

Na szczęście nie stali tak długo, ponieważ zjawił się kamerdyner, otworzył podwójne drzwi na końcu pokoju i ogłosił, że podano do stołu. Gwendolina spojrzała na kamerdynera z ogromnym oburzeniem.

- Dlaczego to nie on otworzył nam drzwi? - szepnęła do Kota, kiedy wszyscy dość nieskładnie ruszyli do jadalni. - Dlaczego zbyli nas jakąś gospodynią?

Kot nie odpowiedział. Za bardzo był zajęty trzymaniem się Gwendoliny. Posadzono ich przy długim lśniącym stole i Kot czuł, że zemdlałby ze strachu, gdyby ktoś chciał go umieścić na innym krześle niż obok Gwendoliny. Na szczęście nikt nie próbował. Nawet pomimo tego posiłek okazał się przerażający. Lokaje ciągle podawali pyszne jedzenie na srebrnych półmiskach ponad lewym ramieniem Kota. Za każdym razem podskakiwał z zaskoczenia i potrącał półmisek. Powinien sobie nałożyć na talerz, ale nie wiedział, ile wolno mu wziąć. Ale najbardziej mu przeszkadzało, że był leworęczny. Widelec i łyżka, którymi miał przekładać jedzenie z półmiska na własny talerz, zawsze znajdowały się po niewłaściwej stronie. Próbował je przesunąć i zrzucił łyżkę. Próbował je zostawić na miejscu i rozlał sos. Lokaj za każdym razem mówił: „Nic nie szkodzi, proszę pana", co tylko pogarszało sprawę.

Rozmowa jeszcze bardziej go przera żała. Na jednym końcu stołu mały hałaśliwy człowieczek gadał bez końca o akcjach i obligacjach. Na drugim, bliżej Kota, rozmawiano o sztuce. Pan Saunders najwyraźniej spędził lato, podróżując za granicą. Oglądał rzeźby i obrazy w całej Europie i bardzo je podziwiał. Mówił z takim przejęciem, że walił ręką w stół. Opowiadał o pracowniach i szkołach, o dziełach Quattrocenta¹ i holenderskich wnętrzach, aż Kotu zakręciło się w głowie. Potem przyłączyli się Millie i Chrestomanci. Millie wyrecytowała szereg nazwisk, których Kot nie słyszał nigdy w życiu. Chrestomanci wygłaszał komentarze, jakby wszystkie nazwiska należały do jego bliskich przyjaciół. Cokolwiek można powiedzieć o reszcie Rodziny, pomyślał Kot, Chrestomanci z pewnością nie jest pospolity. Miał bardzo błyszczące czarne oczy spoglądające bystro nawet wtedy, gdy wydawał się daleki myślami. iCiedy coś go zainteresowało - na przykład rozmowa o sztuce - czarne oczy mrużyły się i jakby rozlewały swój blask na całą twarz. Ku zdumieniu Kota dwoje dzieci wydawało się równie zainteresowanych. Paplały bez przerwy, jakby naprawdę wiedziały, o czym mówią rodzice.

Kot czuł się przy nich zwykłym nieukiem. Przez tę całą rozmowę i srebrne półmiski nagle wyskakujące znad ramienia, i niesmaczne herbatniki zjedzone na podwieczorek całkiem stracił apetyt. Musiał zostawić połowę tortu lodowego. Zazdrościł Gwendolinie, że potrafiła siedzieć tak spokojnie i zajadać z wyniosłą miną.

Wreszcie się skończyło. Pozwolono im odejść na górę i schronić się w luksusowym pokoju Gwendoliny. Gwendolina z rozmachem usiadła na pikowanym łóżku.

- Co za dziecinne sztuczki! - zawołała. - Popisywali się, żeby nas poniżyć. Pan Nostrum ostrzegał mnie, że tak zrobią. W ten sposób próbują zamaskować własną małość. Co za okropna, nudna żona! I widziałeś kiedyś takie brzydkie i głupie dzieciaki? Wiem, że znienawidzę ten zamek. Czuję się tutaj stłamszona.

- Może nie będzie tak źle, jak się przyzwyczaimy - powiedział Kot bez wielkiej nadziei.

- Będzie jeszcze gorzej - obiecała mu Gwendolina. - Ten zamek ma w sobie coś złego, jakiś zły wpływ, martwotę. Wyciska ze mnie życie i czary. Ledwie mogę oddychać.

- Wmawiasz sobie - burknął Kot - bo chcesz wrócić do pani Sharp.

Westchnął. Okropnie tęsknił za panią Sharp.

- Wcale sobie nie wmawiam - zaprzeczyła Gwendolina. - To jest takie silne, że nawet ty powinieneś coś poczuć. No, spróbuj. Nie czujesz martwoty?

Kot nawet nie musiał próbować, żeby zrozumieć jej słowa. Zamek naprawdę miał w sobie coś dziwnego. Przedtem Kot myślał, że chodzi po prostu o panującą tutaj ciszę. Ale to było coś więcej: jakaś miękkość w powietrzu, jakiś ciężar, jakby wielka pierzyna tłumiła wszelkie słowa i dźwięki. Normalne głosy, jak ich dwojga, brzmiały słabo i nie budziły echa.

- Tak, jest dziwaczny - przyznał.

- Gorzej niż dziwaczny... jest straszny - oświadezyła Gwendolina. - Pewnie tego nie przeżyję. - Potem ku zdziwieniu Kota dodała: - Więc nie żałuję, że tu przyjechałam.

- Ja żałuję - wyznał Kot.

- Och, ciągle muszę się tobą zajmować! - zawołała Gwendolina. - No dobrze. Na toaletce leży talia kart. Właściwie są do wróżenia, ale jeśli wyjmiemy figury, możemy nimi zagrać w wojnę, jeżeli chcesz.

ROZDZIA Ł 4-

Ta sama miękkość i cisza panowały, kiedy rudowłosa Mary obudziła Kota następnego ranka i powiedziała mu, że czas wstawać. Jasne poranne słońce zalewało bielone ściany pokoju. Chociaż Kot teraz wiedział, że w zamku mieszka mnóstwo ludzi, nie słyszał żadnych głosów. Zza okna też nie dochodziły żadne dźwięki.

Wiem, co się dzieje, pomyślał Kot. Widocznie w nocy spadł śnieg. Ta myśl tak go uspokoiła i ucieszyła, że znowu zasnął.

- Naprawdę musisz wstawać, Eryku - powtórzyła Mary, potrząsając nim. - Przygotowałam ci kąpiel, twoje lekcje zaczynają się o dziewiątej. Pospiesz się, bo nie zdążysz zjeść śniadania.

Kot wstał. Ponieważ był głęboko przekonany, że w nocy spadł śnieg, zdziwiło go ciepło i blask słońca w pokoju. Wyjrzał przez okno i zobaczył zielone trawniki i kwiaty. Gawrony kołowały nad zielonymi drzewami. Mary wyszła. Kot ucieszył się, bo niezbyt przypadła mu do gustu. Poza tym bał się, że ominie go śniadanie. Ubrał się, zanim wszedł do łazienki, i wypuścił gorącą wodę z wanny. Potem zbiegł po kręconych schodach, żeby poszukać Gwendoliny.

- Gdzie idziemy na śniadanie? - zapytał niespokojnie. Gwendolina rano nigdy nie była w dobrym humorze. Siedziała

na błękitnym aksamitnym pufie przed oplecionym girlandami lustrem i z kwas'ną miną czesała złociste włosy. Czesanie też zawsze psuło jej humor.

- Nie wiem i absolutnie nic mnie to nie obchodzi! Zamknij się! - warknęła.

- Nieładnie tak mówić - skarciła ją pokojówka Eufemia, szybko wchodząc za Kotem do pokoju. Była całkiem ładną dziewczyną i jakoś nie uważała swojego imienia za dopust losu. - Czekamy, żeby podać wam śniadanie tu obok. Chodźcie.

Gwendolina teatralnym gestem odrzuciła grzebień i oboje z Kotem poszli za Eufemią do pokoju obok. Był kwadratowy, przestronny, z rzędem dużych okien, w porównaniu z resztą zamku wyglądał dość obskurnie. Krzesła były odrapane. Na trawiastym dywanie widniały plamy. Żadna szafka nie zamykała się jak należy, zza drzwiczek wystawały nakręcane kolejki i rakiety tenisowe. Julia i Roger czekali przy stole, w ubraniach równie niechlujnych, jak cały pokój.

- Najwyższy czas! - mruknęła Mary, która czekała również z nimi i zaczęła podciągać interesującą windę w kredensie obok kominka. Rozległo się szczęknięcie. Mary otworzyła windę i wyjęła duży talerz chleba z masłem oraz parujący brązowy dzbanek kakao. Zaniosła je na stół, a Eufemia nalała każdemu z dzieci kubek kakao.

Gwendolina przeniosła spojrzenie ze swojego kubka na talerz z chlebem.

- Czy to wszystko?

- Czego chcesz! jeszcze? - zapytała Eufemia.

Gwendolinie zabrakło słów, żeby wyrazić, czego jeszcze chciała. Owsianka, jajka na bekonie, grejpfrut, grzanki i wędzone śledzie, wszystko naraz przyszło jej do głowy, więc tylko patrzyła w milczeniu.

- Zdecyduj si ę - zażądała w końcu Eufemia. - Wiesz, ja też chcę zjeść śniadanie.

- Dostanę marmoladę? - zapytała Gwendolina. Eufemia i Mary wymieniły spojrzenia.

- Julia i Roger mają zakaz jedzenia marmolady - oznajmiła Mary.

- Mnie nikt nie zakazywał marmolady - odparła Gwendolina. - Natychmiast podajcie mi marmoladę.

Mary podeszła do tuby głosowej i po wielu zgrzytach oraz kolejnym szczęknięciu nadjechał słoik marmolady. Mary postawiła go przed Gwendolina.

- Dziękuję - powiedział żarliwie Kot. Czuł wdzięczność nie mniejszą niż Gwendolina, a nawet większą, bo nie znosił kakao.

- Och, proszę bardzo, żaden kłopot! - rzuciła Mary wyraźnie ironicznym tonem łobie pokojówki wyszły.

Przez chwilę nikt nic nie mówił. Potem Roger powiedział do Kota:

- Podaj mi marmoladę.

- Nie wolno wam jej jeść - wytknęła Gwendolina, której humor wcale się nie poprawił.

- Nikt nie zauważy, jeśli użyję jednego z waszych noży - spokojnie odparł Roger.

Kot podał mu marmoladę i swój nóż.

- Dlaczego zabronili wam marmolady?

Julia i Roger wymienili ukradkowe, wymowne spojrzenia.

- Jesteśmy za grubi - wyjaśniła Julia i spokojnie wzięła marmoladę oraz nóż, jak już Roger sobie nałożył.

Nic dziwnego, pomyślał Kot, widząc, ile marmolady zdołali zmieścić na chlebie. Pagórki lepkiej brązowej masy piętrzyły się stromo na obu kromkach.

Gwendolina spojrzała na nich z niesmakiem, a potem zadowolona popatrzyła na własną dopasowaną lnianą sukienkę. Kontrast rzeczywiście był uderzający.

- Wasz ojciec to taki przystojny m ężczyzna - powiedziała. -Na pewno to dla niego wielkie rozczarowanie, że oboje jesteście grubi i pospolici jak wasza matka.

Dwójka dzieci spokojnie odwzajemniła jej spojrzenie nad wzgórkami marmolady.

- No, nie wiem - odparł Roger.

- Dobrze być grubym - dodała Julia. - Pewnie to dla ciebie kłopotliwe wyglądać jak porcelanowa lalka.

Błękitne oczy Gwendoliny strzeliły ogniem. Zrobiła jakiś gest nad krawędzią stołu. Chleb obładowany marmoladą wyśliznął się z ręki Julii i plasnął o jej twarz. Julia wydała zdławiony okrzyk.

- Jak śmiesz mnie obrażać! - syknęła Gwendolina.

Julia powoli odlepiła chleb z twarzy, po czym wygrzebała z kieszeni chusteczkę. Kot myślał, że zacznie się wycierać, ona jednak tylko zawiązała supełek na chusteczce, nie zwracając uwagi na lepką maź ściekającą po jej pulchnych policzkach. Powoli zaciągnęła supeł, spoglądając znacząco na Gwendolinę. Wraz z ostatnim szarpnięciem parujący, w połowie pełny dzbanek kakao wystrzelił w powietrze. Przez sekundę unosił się w powietrzu, a potem śmignął w bok, zawisł tuż nad głową Gwendoliny i zaczął się coraz mocniej przechylać.

- Przestań! - wykrztusiła Gwendolina.

Podniosła rękę, żeby odpędzić dzbanek. Dzbanek wykonał unik i dalej się przechwal. Gwendolina zrobiła następny gest i wyszeptała kilka dziwnych słów. Dzbanek całkowicie to zignorował. Przechylał się coraz mocniej, aż kakao podpłynęło do samej krawędzi dziobka. Gwendolina próbowała się uchylić. Dzbanek przesunął się w powietrzu i znowu zawisł nad jej głową.

- Mam nalać? - zapytała Julia. Pod marmoladą krył się cień us'miecho.

- Tylko spróbuj! - wrzasnęła Gwendolina. - Poskarżę się Chre-stomanciemu! Zobaczysz... och!

Znowu usiadła prosto, a dzbanek podążył za nią wiernie. Próbowała go złapać, ale znowu odskoczył.

- Ostro żnie, bo rozlejesz. Szkoda by było tej ładnej sukienki -ostrzegł Roger spokojnie.

- Zamknij się, ty...! - krzyknęła Gwendolina i przechyliła się w drugą stronę, niemal na kolana Kota. Kot nerwowo zerknął w górę na dzbanek, który wisiał teraz nad nim. Kakao prawie się wylewało.

W tej samej chwili drzwi się otwarły i wszedł Chrestomanci ubrany w kwiecisty jedwabny szlafrok. Był to czerwono-purpuro-wy szlafrok ze złotym oblamowaniem na kołnierzu i rękawach, i Chrestomanci wyglądał w nim niezwykle chudo, niezwykle wysoko i zdumiewająco dostojnie. Przypominał cesarza albo wyjątkowo f surowego biskupa. Uśmiechał się, wchodząc, ale uśmiech zniknął | na widok dzbanka.

Dzbanek również próbował zniknąć. Umknął z powrotem na I stół w takim pośpiechu, że kakao chlapnęło na sukienkę Gwen-) doliny - przypadkiem albo i nie. Julia i Roger wyraźnie wpadli w panikę. Julia czym prędzej rozwiązała supełek na chusteczce.

- Chciałem wam powiedzieć „dzień dobry" - zaczął Chresto^ manci. - Ale widzę, że nie jest dobry. - Przeniósł spojrzenie z dzbanka na wysmarowane marmoladą policzki Julii. - Jeśli chcecie jeszcze kiedyś skosztować marmolady, lepiej bądźcie posłuszni. To samo dotyczy całej czwórki.

- Nie robiłam nic złego - odezwała się Gwendolina z minąi niewiniątka.

- Owszem, robiłaś - zaprzeczył Roger.

Chrestomanci stanął przy końcu stołu i popatrzył na nich; z góry, z rękami w kieszeniach swojego królewskiego szlafroka. Wydaje się taki wysoki, jakby zaraz miał przebić głową sufit, pomyślał Kot.

- W tym zamku panuje jedna niepodważalna zasada, której radzę wam przestrzegać - oznajmił Chrestomanci. - Dzieciom nie wolno uprawiać żadnych czarów, jeżeli Michael Saunders was niei nadzoruje. Zrozumiałaś, Gwendolino?

- Zrozumia łam - odpowiedziała Gwendolina. Zasznurowała usta i zacisnęła pięści, ale wciąż trzęsła się ze złości. - Odmawiam przestrzegania takiej głupiej zasady!

Chrestomanci jakby jej nie usłyszał, jakby nie zauważył jej gniewu. Odwrócił się do Kota.

- Ty też zrozumiałeś, Eryku?

- Ja? - zdziwił się Kot. - Tak, oczywiście.

- To dobrze - stwierdził Chrestomanci. - Teraz powiem wam „dzień dobry".

- Dzień dobry, tato - wyrecytowali Julia i Roger.

- Eee... dzień dobry - zająknął się Kot.

Gwendolina udała, że nie słyszy. Odpłaciła gospodarzowi tą samą monetą. Chrestomanci uśmiechnął się i majestatycznie opuścił pokój.

- Skarżypyta! - zawołała Gwendolina do Rogera, jak tylko drzwi się zamknęły. - A z tym dzbankiem to była brzydka sztuczka. Robiliście to oboje, prawda?

Roger uśmiechnął się sennie, wcale nieprzejęty.

- Czary rządzą w naszej rodzinie - oświadczył.

- I oboje to odziedziczyliśmy - dodała Julia. - Muszę iść się umyć. - Zgarnęła trzy kromki chleba na drogę i wyszła z pokoju, wołając przez ramię: - Roger, powiedz Michaelowi, że zaraz przyjdę! ,

- Jeszcze kakao? - zaproponował uprzejmie Roger i sięgnął po dzbanek.

- Tak, proszę - powiedział Kot.

Nigdy nie obawiał się jeść czy pić rzeczy, które zostały zaczarowane, a teraz chciało mu się pić. Pomyślał, że jeśli napełni usta marmoladą i przefiltruje przez nią kakao, może nie poczuje jego smaku. Gwendolina jednak uznała, że Roger próbuje ją obrazić. Zamaszyście okręciła się na krześle i wpatrywała się w ścianę z wyniosłą miną, dopóki pan Saunders nie otworzył nagle drzwi, których Kot wcześniej nie zauważył.

- Pora na lekcje, dzieciaki. Wchod źcie, zobaczymy, jak sobie poradzicie ze sprawdzianem.

Kot pospiesznie przełknął marmoladę o kakaowym smaku. Za drzwiami znajdowała się szkolna klasa. Była to prawdziwa, oryginalna szkolna klasa, chociaż miała tylko cztery ławki. Miała też tablicę, globus, porysowaną szkolną podłogę i szkolny zapach. Stała tam również oszklona biblioteczka, bez której żadna klasa nie może się obejść, zawierająca wyświechtane szarozielone i ciemnoniebieskie książki, bez których żadna szkolna biblioteczka nie może się obejść. Na ścianach wisiały wielkie obrazy posągów, które pan Saunders uważał za tak interesujące.

Dwie ławki były stare i brązowe. Dwie były nowe i żółte. Gwen-dolina i Kot, milcząc, usiedli w nowych ławkach. Wpadła Julia z twarzą lśniącą od mydła i usiadła w starej ławce obok ławki Rogera. Rozpoczął się sprawdzian. Pan Saunders kroczył niezgrabnie tam i z powrotem przed tablicą, zadając trudne pytania. Twe-edowa marynarka wydymała mu się na plecach jak od wiatru, całkiem jak poprzednio płaszcz. Pewnie dlatego rękawy marynarki wydawały się za krótkie. Długie ramię wystrzeliło do przodu, kościsty nadgarstek wysunął się z mankietu, spiczasty palec wycelował w Kota.

- Jaką rolę odegrały czary w Wojnie Róż?

- Eee - bąknął Kot. - Hm. Chyba jeszcze tego nie przerabiałem, proszę pana.

- Gwendolina - powiedział pan Saunders.

- Och... bardzo ważną rolę - na chybił trafił rzuciła Gwendolina.

- Źle - skwitował pan Saunders. - Roger.

Z odpytywania wynikało, że Roger i Julia sporo zapomnieli przez lato, ale i tak znacznie wyprzedzali Kota prawie we wszystkich przedmiotach, a jego siostrę wyprzedzali we wszystkim.

- Gwendolino, czego cię uczyli w szkole? - zapytał pan Saunders z pewną irytacją.

Wzruszy ła ramionami.

- Zapomniałam. To mnie nie interesowało. Skupiałam się na czarach i dalej zamierzam tak robić, jeśli pan pozwoli.

- Niestety nie pozwolę - odparł pan Saunders. Wytrzeszczyła na niego oczy, jakby nie mogła uwierzyć.

- Co?! - pisnęła. - Ale... ale ja mam ogromny talent! Muszę dalej go rozwijać!

- Twój talent nie przepadnie - uspokoił ją pan Saunders. -Możesz znowu wrócić do czarów, kiedy nauczysz się czegoś innego. Otwórz podręcznik arytmetyki i rozwiąż pierwsze cztery zadania. Eryku, ciebie chyba muszę podciągnąć z historii. Napisz wypracowanie o panowaniu króla Kanuta.

Odwrócił się, żeby wyznaczyć zadania dla Julii i Rogera.

Kot i Gwendolina otworzyli podręczniki. Gwendolina poczerwieniała, potem zbladła. Kiedy pan Saunders pochylił się nad Ro-gerem, jej kałamarz wyfrunął z otworu w ławce i wylał atrament na falujące plecy tweedowej marynarki pana Saundersa. Kot zagryzł wargi, żeby się nie roześmiać. Julia patrzyła ze spokojnym zainteresowaniem. Pan Saunders jakby nic nie zauważył. Kałamarz cichutko wrócił do ławki.

- Gwendołino - powiedział pan Saunders, nie odwracając głowy. - Wyjmij słój z atramentem oraz lejek z dolnej szafki kredensu i napełnij ten kałamarz. Nalej do pełna, proszę.

Gwendolina wstała z zawadiacką, wyzywającą miną, znalazła wielką flaszę i lejek i zaczęła napełniać swój kałamarz. Dziesięć minut później wciąż nalewała atrament. Najpierw się zdziwiła, potem poczerwieniała, potem znowu zbladła z furii. Próbowała odstawić flaszę i odkryła,, że nie może. Próbowała wyszeptać zaklęcie. Pan Saunders odwrócił się i spojrzał na nią.

- Pan jest naprawdę okropny! - oświadczyła Gwendolina. -Poza tym wolno mi uprawiać czary w pana obecności.

- Nikomu nie wolno oblewać atramentem swojego nauczyciela - odparł wesoło pan Saunders. - I już cię uprzedzałem, że na

razie sko ńczyłaś z czarami. Nalewaj dalej, dopóki nie każę ci przestać.

Gwendolina nalewała atrament przez następne pół godziny, z każdą chwilą coraz bardziej ws'ciekła.

Kot był pod wrażeniem. Podejrzewał, że pan Saunders jest potężnym magiem. Rzeczywiście, gdy znowu na niego spojrzał, nie zobaczył na marynarce ani śladu atramentu. Wciąż zerkał na pana Saundersa, żeby sprawdzić, kiedy może bezpiecznie przełożyć pióro do lewej ręki. Tak często go karano za pisanie lewą ręką, że nabrał wprawy w obserwowaniu nauczycieli. Kiedy pan Saunders odwracał się do niego, Kot pisał prawą ręką. Szło mu powoli i opornie. Jak tylko pan Saunders obracał się plecami, Kot zmieniał rękę i od razu szło mu jak z płatka. Najwięcej kłopotu sprawiało mu trzymanie kartki ukośnie, żeby nie rozmazać atramentu lewą ręką. Ale miał już taką wprawę, że zręcznie przekręcał zeszyt za każdym razem, gdy pan Saunders zaczynał się odwracać w jego stronę.

Minęło pół godziny i pan Saunders, nawet się nie odwracając, kazał Gwendolinie skończyć nalewanie i zrobić słupki. Potem, wciąż obrócony plecami, zapytał Kota:

- Bryku, co piszesz?

- Wypracowanie o królu Kanucie - odpowiedział niewinnie Kot.

Wtedy pan Saunders się odwrócił, ale zeszyt leżał już prosto i Kot miał pióro w prawej ręce.

- Którą ręką piszesz? - zapytał pan Saunders.

Kot, przyzwyczajony do tych pytań, podniósł prawą rękę z piórem.

- Mnie się wydaje, że obiema - stwierdził pan Saunders, podszedł i spojrzał na stronę zapisaną przez Kota. - Tak, obiema.

- Nie widać tego - zaprotestował nieszczęsny Kot.

- Niewiele - przyznał pan Saunders. - Zmieniasz ręce dla zabawy czy co?

- Nie - wyznał Kot. - Ale jestem leworęczny.

W ówczas, jak Kot się obawiał, pan Saunders wpadł w dziką furię. Twarz mu poczerwieniała. Trzasnął wielką, guzowatą dłonią w ławkę, aż Kot podskoczył. Podskoczył również kałamarz i chlusnął atramentem na wielką rękę pana Saundersa i na wypracowanie Kota.

- Leworęczny! - ryknął pan Saunders. - Więc czemu, na Czarnego Dżentelmena, nie piszesz lewą ręką, chłopcze?

- Bo... bo karali mnie za to - wyjąkał Kot, wstrząśnięty i zaskoczony, że pan Saunders złości się z tak dziwnego powodu.

- Więc zasługują na usmażenie żywcem! - zagrzmiał pan Saunders. - Wyrządzasz sam sobie niepowetowaną krzywdę, kiedy ich słuchasz, chłopcze! Jeśli jeszcze raz przyłapię cię na pisaniu prawą ręką, to popamiętasz!

- Tak - szepnął Kot z ulgą, chociaż nadal był głęboko wstrząśnięty. Spojrzał żałośnie na swoje zalane atramentem wypracowanie z nadzieją, że pan Saunders znowu użyje swoich czarów. Lecz nauczyciel wziął zeszyt i wyrwał kartkę.

- Teraz zrób to jeszcze raz, ale jak należy! - polecił, rzucając z trzaskiem zeszyt na ławkę przed Kotem.

Kot wciąż przepisywał od nowa wypracowanie o Kanucie, kiedy weszła Mary, niosąc na tacy mleko, biszkopty i kawę dla pana Saundersa. Po wypiciu mleka i zjedzeniu biszkoptów pan Saunders powiedział Kotu i Gwendolinie, że mają wolne do obiadu.

- Chociaż nie V nagrodę za dobre wyniki w nauce - burknął. -Idźcie się pobawić na świeżym powietrzu.

Wychodzili już z klasy, gdy zwrócił się do Rogera i Julii:

- Teraz zajmiemy się czarami. I miejmy nadzieję, że tego też nie zapomnieliście.

Gwendolina zatrzymała się w drzwiach i spojrzała na niego.

- Nie, ty nie - odprawił ją pan Saunders. - Już ci przecież mówiłem.

Gwendolina obróciła się gwałtownie i wybiegła przez obskurny pokój zabaw na korytarz. Kot popędził za nią co sił w nogach, ale dogonił ją dopiero w znacznie wspanialszej części zamku, gdzie wielkie marmurowe schody zakręcały łukiem w dół, a światło padało z eleganckiej kopuły w dachu.

- Nie tedy - wydyszał Kot.

- Właśnie że tędy - zawzięcie rzuciła Gwendolina. - Chcę znaleźć Chrestomanciego. Dlaczego te dwa tłuste głupki uczą się czarów, a ja nie? Mam dwa razy więcej talentu niż oni. Musieli działać razem, żeby unieść w powietrze dzbanek kakao! Chcę więc porozmawiać z Chrestomancim.

Szczęście jej dopisało, bo Chrestomanci właśnie szedł galerią po drugiej stronie klatki schodowej, za marmurową balustradą. Nosił teraz beżowy garnitur zamiast królewskiego szlafroka, ale wyglądał, o ile to możliwe, jeszcze bardziej elegancko. Sądząc z wyrazu jego twarzy, wędrował myślami gdzieś bardzo daleko. Gwendolina obiegła szczyt marmurowych schodów i stanęła przed nim. Chrestomanci zamrugał i spojrzał z roztargnieniem najpierw na nią, a potem na Kota.

- Czy któreś z was mnie szuka?

- Tak, ja - odparła Gwendolina. - Pan Saunders nie chce mi dawać lekcji czarów_v więc niech pan mu każe.

- Och, tego nie mogę zrobić - rzucił zdawkowo Chrestomanci. - Przykro mi i tak dalej.

Gwendolina tupnęła nogą. Nie narobiła prawie żadnego hałasu, nawet na marmurowej podłodze, i nie wywołała echa. Zamiast tego musiała więc krzyknąć:

- Dlaczego nie? Pan musi, pan musi, pan musi! Chrestomanci spojrzał na nią z góry z lekkim zdziwieniem, jakby dopiero teraz ją zobaczył.

- Chyba się zdenerwowałaś - stwierdził. - Cóż, niestety, nie ma rady. Zapowiedziałem Michaelowi Saundersowi, żeby pod żadnym pozorem nie uczył was dwojga czarów.

- Pan?! Dlaczego?! - wrzasnęła Gwendolina.

- Ponieważ zrobiłabyś z nich zły użytek - wyjaśnił Chrestomanci, jakby to było oczywiste. - Ale rozważę tę sprawę ponownie za jakiś rok, jeśli wciąż będziesz chciała się uczyć.

U śmiechnął się życzliwie do Gwendołiny, wyraźnie oczekując wdzięczności, i spacerowym krokiem zszedł po marmurowych schodach.

Gwendolina kopnęła marmurową balustradę i rozbiła sobie nogę. To wprawiło ją w furię równie silną, jak gniew pana Saundersa. Tańczyła, podskakiwała i wrzeszczała piskliwie na górnym podeście schodów, aż Kot się przestraszył. Potrząsnęła pięścią za odchodzącym Chrestomancim.

- Poczekaj tylko! Już ja ci pokażę! - wrzasnęła. Chrestomanci zniknął już za zakrętem schodów. Pewnie nie

usłyszah Nawet najgłośniejszy wrzask Gwendołiny brzmiał cienko i słabo.

Kota to zaintrygowało. Co takiego ma w sobie ten zamek? Podniósł wzrok na kopułę, skąd padało światło. Wrzask Gwendołiny powinien wzbudzić w niej echo jak wszyscy diabli. Tymczasem wywołał tylko cienki, słaby pisk. Czekając, aż siostra się uspokoi, Kot eksperymentalnie wsadził dwa palce do ust i zagwizdał jak najgłośniej. Rozległ się dziwaczny, tępy dźwięk jak skrzypienie buta. Ten odgłos sprowadził do galerii starą damę w mitenkach.

- Co za hałaśliwe dzieci! - skarciła ich. - Jeśli chcecie wrzeszczeć i gwizdać, musicie wyjść na dwór.

- Och, no to chodźmy! - gniewnie rzuciła Gwendolina do Kota i pobiegli do znajomej części zamku. Po krótkim błądzeniu znaleźli drzwi, przez które ich wprowadzono poprzedniego dnia, i wyszli na dwór.

- Chodźmy się rozejrzeć - zaproponował Kot. Gwendolina wzruszyła ramionami i mruknęła, że jej to odpowiada, więc rozpoczęli zwiedzanie.

Za gęstwą rododendronów zaczynał się wielki, gładki trawnik, gdzie rosły cedry. Ciągnął się wzdłuż całej nowszej części zamku. Po drugiej stronie trawnika Kot dostrzegł nadzwyczaj interesujący, wysoki, nasłoneczniony mur, zza którego zwieszały się gałęzie drzew. Najwyraźniej były to ruiny jeszcze starszego zamku. Kot ruszył truchtem w tamtą stronę, obok wielkich okien nowego zamku, ciągnąc za sobą siostrę. Ale w połowie drogi Gwendolina przystanęła i zaczęła wiercić czubkiem bucika^!w wystrzyżonej zielonej trawie.

- Hm - powiedziała. - Myślisz, że tutaj się liczy jako zamek?

- Pewnie tak - odparł Kot. - No, chodź. Chcę zwiedzić tamte ruiny.

Jednak pierwszy mur, do którego dotarli, był bardzo niski. Furtka prowadziła do bardzo porządnego francuskiego ogrodu, z szerokimi żwirowymi ścieżkami biegnącymi bardzo prosto pomiędzy bukszpanowymi żywopłotami. Wszędzie rosły cisy przystrzyżone w surowe piramidy, wszystkie kwiaty były żółte i posadzone w zwartych kępkach.

- Nuda - ocenił Kot i ruszył przodem do zrujnowanego muru w głębi.

Ponownie drogę zagrodził im niższy mur i tym razem weszli do sadu. Był to bardzo porządny sad, gdzie wszystkie drzewa, ukształtowane płasko, stały karnie w szeregach jak żywopłoty przy krętych żwirowych ścieżkach. Gałęzie uginały się od jabłek. Po tym, co mówił Chrestomanci, Kot nie ośmielił się żadnego zwędzić, ale Gwendolina zerwała dużego czerwonego worcestera i zatopiła w nim zęby.

Natychmiast zza zakrętu ścieżki wyszedł ogrodnik i oznajmił karcąco, że nie wolno zrywać jabłek.

Gwendolina rzuciła jabłko na ścieżkę.

- To je sobie weź. I tak było robaczy we.

Poszli dalej i zostawili ogrodnika wpatrującego się ponuro w nadgryzione jabłko. Zamiast do ruin, dotarli do sadzawki ze złotymi rybkami, a potem do różanego ogrodu. Tutaj Gwendolina w ramach eksperymentu spróbowała zerwać różę. Natychmiast zjawił się następny ogrodnik i wyjaśnił z szacunkiem, że nie wolno im zrywać róż. Wiec Gwendolina rzuciła na ziemię także różę. Potem Kot obejrzał się przez ramię i zobaczył, że jakimś sposobem ruiny znalazły się z tyłu. Zawrócił, ale wciąż nie mógł tam dotrzeć. Zbliżała się już pora obiadu, kiedy nagle trafił na wąską stromą ścieżkę pomiędzy murami i zobaczył ruiny nad głową, u wylotu ścieżki.

Uradowany popędził ścieżką do góry. Rozświetlony słońcem mur był wyższy od przeciętnego domu, a na jego szczycie rosły drzewa. Zbliżywszy się, Kot zobaczył, że z muru wystają zawrotnie strome kamienne schodki przypominające drabinę z kamienia i tak stare, że rosły na nich laki i lwie paszcze. Wybujałe malwy całkiem przesłoniły miejsce, gdzie schodki dotykały ziemi. Kot musiał odepchnąć na bok wysoką czerwoną malwę, żeby postawić stopę na pierwszym stopniu.

Jak tylko to zrobił, kolejny ogrodnik nadbiegł po stromej ścieżce, sapiąc.

- Nie możecie tam wejść! Tam na górze jest ogród Chresto-manciego!

- Dlaczego nie możemy? - zapytał bardzo rozczarowany Kot.

- Bo nie wolno i już.

Powoli, niechętnie Kot zawrócił. Ogrodnik stał u stóp schodów i pilnował, czy Kot naprawdę odszedł.

- Psiakość! - burknął Kot.

- Mam już powyżej uszu tych zakazów Chrestomanciego -oświadczyła Gwendolina..- Najwyższy czas, żeby ktoś dał mu nauczkę.

- Co zamierzasz zrobić? - zapytał Kot.

- Zaczekaj, to zobaczysz - obiecała Gwendolina i gniewnie zacisnęła usta.

ROZDZIA Ł 5

Gwendolina nie chciała powiedzieć bratu, co zamierza. Na skutek tego Kot przeżywał dość melancholijne chwile. Po pożywnym obiedzie z brukwi i gotowanej baraniny znowu mieli lekcje. Potem Gwendolina odeszła z pośpiechem i nie pozwoliła bratu z sobą pójść. Kot nie wiedział, co robić.

- Chcesz się pobawić na dworze? - zapytał Roger. Kot wiedział, że Roger pyta tylko przez uprzejmość.

- Nie, dziękuję - odmówił grzecznie.

Musiał zwiedzać ogrody na własną rękę. Niżej był las pełen kasztanowców, ale kasztany wcale jeszcze nie dojrzały. Kot bez większej nadziei wypatrywał ich wśród gałęzi, kiedy dostrzegł domek na drzewie, mniej więcej w połowie wysokości. To już było coś! Zamierzał się tam wdrapać, ale usłyszał głosy i zobaczył spódnicę Julii trzepoczącą wśród liści. Więc nic z tego. To był prywatny domek Julii i Rogera, w tej chwili zajęty.

Kot powędrował dalej. Dotarł do trawnika i zobaczył Gwendolinę przykucniętą pod jednym z cedrów i pochłoniętą wykopywaniem małej dziury.

- Co ty robisz? - zapytał Kot.

- Odejd ź - burknęła.

Odszedł. Nie wątpił, że Gwendolina robiła coś związanego z czarami i z nauczką dla Chrestomąnciego, ale wypytywanie jej nie miało sensu, kiedy była taka tajemnicza. Musiał zaczekać. Wytrzymał przez następną przerażającą kolację, a potem przez długi, długi wieczór. Gwendolina po kolacji zamknęła się na klucz w swoim pokoju i kazała mu odejść, kiedy zapukał.

Następnego ranka zbudził się wcześnie i przez okno zobaczył, co zrobiła Gwendolina. Trawnik był w opłakanym stanie. Nie wyglądał już jak gładka płachta zielonego aksamitu. Pokrywały go kretowiska. Wszędzie, jak okiem sięgnąć, sterczały małe zielone wzgórki, kopczyki świeżej ziemi, długie ziemne nasypy i długie zielone bruzdy poruszonej trawy. Najwyraźniej liczna armia kre-tów pracowała przez całą noc. Kilkunastu ogrodników stało z ponurymi minami, drapiąc się po głowach.

Kot narzucił ubranie i zbiegł po schodach.

Gwendolina wychylała się z okna swojej sypialni w falbania-stej koszuli nocnej, promieniejąc z dumy.

- Tylko popatrz! - zawołała do Kota. - Czy to nie wspaniałe? Wczoraj wieczorem poświęciłam kilka godzin, żeby na pewno wszystko zniszczyć. Teraz Chrestomanci pójdzie po rozum do głowy!

Kot w to nie wątpił. Nie wiedział, ile będzie kosztowała wymiana takiej ilości darni, ale podejrzewał, że całkiem sporo. Obawiał się, że Gwendolinę czekają poważne kłopoty.

Ku jego zdumieniu nikt nawet nie wspomniał o trawniku. W chwilę później weszła Eufemia i powiedziała tylko:

- Znowu się spóźnicie na śniadanie.

Roger i Julia w ogóle nic nie mówili. W milczeniu przyjęli marmoladę i nóż podane przez Kota, i tylko Julia odezwała się jeden jedyny raz, kiedy upuściła nóż Kota i podniosła go zmieszana. „Psiakość!" - powiedziała. A kiedy pan Saunders zawołał ich na lekcje, mówił tylko o matematyce i historii. Kot doszedł do wniosku, że nikt nie podejrzewa Gwendoliny w sprawie kretowisk. Nie zdawali sobie sprawy, jaka z niej potężna czarownica.

Tego dnia po obiedzie nie było lekcji. Pan Saunders wyjaśnił, że zawsze mają wolne w środy po południu. Po obiedzie wszystkie kretowiska znikły. Kiedy wyjrzeli z okna pokoju zabaw, trawnik znowu wyglądał jak płachta aksamitu.

- Nie wierzę! - szepnęła Gwendolina do Kota. - To na pewno iluzja. Próbują mnie poniżyć.

Wyszli na dwór, żeby się rozejrzeć. Musieli zachować ostrożność, ponieważ pan Saunders spędzał wolne popołudnie na leżaku pod cedrem, czytając żółtą książkę w miękkiej oprawie, która widocznie bardzo go bawiła. Gwendolina przespacerowała się po trawniku i udawała, że podziwia zamek. Na niby zawiązując sznurowadło, szturchnęła trawę palcem.

- Nie rozumiem! - wyznała. Jako czarownica wiedziała, że równa, gładka darń nie jest iluzją. - Naprawdę to naprawili! Jak?

- Widocznie ułożyli nową darń, kiedy mieliśmy lekcje - zasugerował Kot.

- Nie bądź głupi! - ofuknęła go. - Nowa darń byłaby jeszcze w kwadratach, nie jak ta!

Pan Saunders ich zawołał.

Przez sekundę Gwendolina wyglądała na przestraszoną, ale ukryła to całkiem nieźle i swobodnym krokiem podeszła do leżaka. Kot zobaczył, że żółta książka była po francusku. To ci dopiero, żeby śmiać się z francuskiego tekstu! Widocznie pan Saunders był nie tylko silnym magiem, ale również wykształconym.

Pan Saunders odłożył książkę grzbietem do góry na znowu piękną trawę i uśmiechnął się do dzieci.

- Wyszliście tak szybko, że nie zdążyłem wam wręczyć kieszonkowego. Proszę.

Podał obojgu po dużej srebrnej monecie. Kot zagapił się na swój pieniądz. To była korona - całe pięć szylingów. Nigdy w życiu nie miał tyle pieniędzy. Pan Saunders wprawił go w jeszcze większe zdumienie, mówiąc:

- Dostaniecie tyle co środę. Nie wiem, czy wolicie wydawać, czy oszczędzać. Julia i Roger zwykle idą do wioski i przepuszczają wszystko na słodycze.

- Dziękuję - powiedział Kot. - Bardzo dziękuję. Czy pójdziemy do wioski, Gwendolino?

- Dobrze - zgodziła się Gwendolina.

Z jednej strony pragnęła zostać w zamku i śmiało stawić czoło wszelkim oskarżeniom w związku z kretowiskami, z drugiej -z ulgą przyjęła wymówkę, żeby się wymknąć.

- Spodziewam się, że Chrestomanci pośle po mnie, jak tylko się połapie, że to moja wina - powiedziała, kiedy szli aleją wśród drzew.

- Myślisz, że to pan Saunders naprawił trawnik? - zagadnął Kot. Gwendolina spochmurniała.

- Nie mógł. Przecież prowadził lekcję.

- Ogrodnicy - zasugerował Kot. - Niektórzy pewnie są czarownikami. Strasznie szybko się pojawiali, żeby nam czegoś zabronić.

Gwendolina zaśmiała się pogardliwie.

- Przypomnij sobie Pomocnego Czarownika.

Kot poczuł lekkie wątpliwości. Pomocny Czarownik miał niewiele więcej talenju od pani Sharp. Zwykle wynajmowano go do przenoszenia ciężarów albo sprawiania, żeby gorszy koń wygrał na wyścigach.

- Wszystko jedno - upierał się - może to specjaliści... ogrodowi czarownicy.

Gwendolina tylko znowu się zaśmiała.

Wioska leżała tuż za bramą zamku, u stóp wzgórza. Ładne domki otaczały rozległe błonia. Na błoniach stały rzędem sklepy: śliczna piekarnia z łukowym frontonem, równie śliczny sklep ze słodyczami i poczta. Gwendolina zatrzymała się przed sklepem ze starzyzną. Kot nie miał nic przeciwko temu, bo sklep wyglądał interesująco. Gwendolina z irytacją pokręciła głową i zatrzymała wiejskiego chłopca, który wałęsał się nieopodal.

- Podobno pan Baslam mieszka w tej wiosce. Możesz nam wskazać drogę?

Chłopiec się skrzywił.

- On? To nic dobrego. Tędy, na końcu tamtej alejki, jeśli naprawdę chcecie wiedzieć.

Stał i patrzył na nich z taką miną, jakby należało mu się sześć pensów za fatygę.

Ani Kot, ani Gwendolina nie mieli innych pieniędzy oprócz srebrnych koron. Nie mogli mu niczego dać.

- Wypchaj się, ty mała czarownico! - wrzasnął za nimi chłopak. - Skąpiradło!

Gwendolina wcale się nie przejęła, ale Kot tak się zawstydził, że chciał wrócić i wytłumaczyć się przed chłopcem.

Pan Baslam mieszkał w nędznej chacie z błędnie wypisanym szyldem w oknie TOFARY EGZOTYCZNE Gwendolina popatrzyła na napis z pewnym politowaniem i zastukała do drzwi zmatowiałą kołatką.

Pan Baslam okazał się tłustym mężczyzną w starych spodniach opadających pod wydatnym brzuchem. Miał czerwone oczy i obwisłe policzki jak u bernardyna. Próbował z powrotem zamknąć drzwi, jak tylko ich zobaczył.

- Nie dzisiaj, dziękuję - powiedział, razem ze słowami wydzielając mocny zapach piwa.

- Przysłał mnie pan Nostrum - oznajmiła Gwendolina. - Pan William Nostrum.

Drzwi znowu się otwarły.

- Ach - powiedział pan Baslam. - Wejdźcie. Tędy. Wprowadził ich do ciasnej izdebki, gdzie stały cztery krzesła,

stół i kilkadziesiąt gablot z wypchanymi zwierzętami. Gabloty ledwie się tutaj mieściły, spiętrzone bezładnie jedna na drugiej i wszystkie bardzo zakurzone.

- No to siadajcie - zaprosił ich dość burkliwie pan Baslam. Kot usiadł ostrożnie i starał się nie oddychać zbyt głęboko.

Oprócz zapachu piwa buchającego od pana Baslama czuł słabą woń zgnilizny i coś jakby marynaty. Pomyślał, że nie wszystkie wypchane zwierzaki zostały należycie zakonserwowane.

Fetor jakoś nie przeszkadzał Gwendolinie. Siedziała grzecznie i wyglądała jak z obrazka. Kremowa sukienka sztywno rozłożyła się wokół niej, szeroki twarzowy kapelusz ocieniał złociste loki. Patrzyła na pana Baslama zimnymi niebieskimi oczami.

- Pański szyld jest błędnie napisany.

Pan Baslam spuścił ciężkie powieki i wykonał żartobliwy gest.

- Wiem, wiem. Ale nie chcę, żeby mnie poważnie traktowano. Nie na samym początku, że tak powiem. No więc czego chcecie? Pan William Nostrum nie opowiada mi o swoich planach. Jestem tylko skromnym dostawcą towarów.

- Oczywiście potrzebuję towaru - powiedziała Gwendolina.

Kot słuchał, dość znudzony, jak Gwendolina targowała się o materiały do czarów. Pan Baslam grzebał za gablotami z wypchanymi zwierzakami i wyciągał gazetowe zawiniątka z tym i owym - oczy kijanek, języki węży, kardamon, ciemiernik, saletra, płyn do balsamowania, dziki czosnek i ropnaite żywice, prawdopodobnie odpowiedzialne za niemiły zapach. Żądał za wszystko więcej, niż Gwendolina chciała zapłacić. Zdecydowana była jak najkorzystniej wydać swoje pięć szylingów. Pan Baslam nie wydawał się tym zachwycony.

- Wiesz, czego chcesz, tak? - rzucił zrzędliwie.

- Wiem, ile takie rzeczy powinny kosztować - odparła Gwendolina. Zdjęła kapelusz, starannie zapakowała do niego gazetowe zawiniątka i włożyła kapelusz z powrotem na głowę. -1 na koniec potrzebuję trochę smoczej krwi - dodała.

- Oooch! -jęknął pan Baslam i potrząsnął głową ze smutkiem, aż zafalowały jego obwisłe policzki. - Jest zakaz używania smoczej krwi. Powinnaś o tym wiedzieć, młoda damo. Nie wiem, czy zdobędę chociaż odrobinę.

- Pan Nostrum... obaj panowie Nostrumowie mówili, że pan potrafi zdobyć wszystko - powiedziała- Gwendolina. - Mówili, że pan jest najlepszym agentem, jakiego znają. Zresztą nie proszę o smoczą krew teraz. Składam zamówienie.

Pan Baslam wydawał się zadowolony z pochwały braci Nostru-mów, ale wciąż miał wątpliwości.

- "tylko strasznie mocne czary wymagają smoczej krwi - bronił się płaczliwie. - Przecież taka młoda panienka nie będzie sama robiła takich rzeczy.

- Jeszcze nie wiem - przyznała Gwendolina. - Ale to możliwe. Wie pan, jestem na magii zaawansowanej. I chcę zamówić smoczą krew na wypadek, gdybym jej potrzebowała.

- To będzie kosztowało - ostrzegł ją pan Baslam. - Rozumiesz, trzeba zapłacić za ryzyko. Nie chcę żadnych zatargów z prawem.

- Zapłacę - obiecała Gwendołina. - Zapłacę w ratach. Niech pan zatrzyma resztę z pięciu szylingów jako zaliczkę.

Pan Baslam nie potrafił się oprzeć. Spojrzał na monetę w ręce Gwendoliny takim wzrokiem, że Kot wyraźnie zobaczył długi rząd spienionych kufli z piwem.

- Załatwione - powiedział.

Gwendolina uśmiechnęła się wdzięcznie i wstała. Kot również zerwał się z radością.

- A co dla młodego dżentelmena? - zagadnął przymilnie pan Baslam. - Nie chcesz spróbować sił w nekromancji?

- To tylko mój brat - wyjaśniła Gwendolina.

- Och. Aha. Hm. No tak - wybąkał pan Baslam. - Oczywiście. No, życzę miłego dnia. Wpadnijcie kiedyś, w każdej chwili.

- Kiedy pan zdobędzie smoczą krew? - zapytała Gwendolina od progu.

Pan Baslam zamyślił się.

- Powiedzmy, za tydzień.

Gwendolina si ę rozpromieniła.

- Jak szybko! Wiedziałam, że pan jest dobrym agentem. Gdzie pan ją tak szybko dostanie?

- Takich rzeczy się nie mówi - zarechotał pan Baslam. - Trzeba ją sprowadzić z innego s'wiata, ale z którego, to sekret zawodowy, młoda damo.

Gwendolina tryskała radością, kiedy wracali do zamku.

- Tydzień! - powtarzała. - To najkrótszy termin, o jakim słyszałam. Wiesz, trzeba ją przeszmuglować z innego świata. Widocznie on tam ma bardzo dobre układy.

- Albo trzyma ją u siebie, w wypchanym ptaku - burknął Kot, któremu pan Baslam wcale się nie spodobał. - Po co ci smocza krew? Pani Sharp mówiła, że to kosztuje pięćdziesiąt funtów za uncję.

- Cicho bądź! - syknęła Gwendolina. - Och, szybko! Pospiesz się, Kot! Do tego sklepu ze słodyczami. Ona nie powinna wiedzieć, gdzie byliśmy.

Na wiejskich błoniach dama trzymająca parasolkę rozmawiała z duchownym. To była żona Chrestomanciego. Kot i Gwendolina wpadli do sklepu, licząc, że ich nie zauważyła. Tam Kot kupił sobie i siostrze po torebce toffi. Millie wciąż stała na błoniach, więc kupił również trochę lukrecji. Millie nadal rozmawiała z duchownym, więc kupił Gwendolinie wycieraczkę do piór, a sobie pocztówkę z zamkiem. Millietnie ruszyła się z miejsca. Kot nie mógł już wymyślić nic więcej do kupienia, więc musieli wyjść ze sklepu.

Millie kiwnęła na nich, jak tylko ich zobaczyła.

- Poznajcie naszego drogiego pastora.

Pastor, starszy człowiek ze słabym, rozbieganym wzrokiem, podał im drżącą ręke,,i powiedział, że zobaczy ich w niedzielę. Potem oświadczył, że naprawdę musi już iść.

- My też - przytaknęła Millie. - Chodźcie, moi drodzy. Razem wrócimy do zamku.

Nie pozostało im nic innego, tylko pójść obok niej pod parasolką, przez błonia i zamkową bramę. Kot bał się, że Milłie zapyta, dlaczego odwiedzili pana Baslama. Gwendolina obawiała się, że Millie zapytają o kretowiska na trawniku. Ale Millie powiedziała:

- Cieszę się, że mam okazję z wami porozmawiać, moi kochani. Nie miałam czasu sprawdzić, jak sobie radzicie. Wszystko w porządku? Nic was tu nie zdziwiło?

- No... trochę - wyznał Kot.

- Pierwsze dni zawsze są najgorsze, wszędzie - pocieszyła go Millie. - Na pewno wkrótce się oswoicie. I śmiało korzystajcie z zabawek w pokoju zabaw, jeśli chcecie. Są dla wszystkich. Prywatne zabawki są w pokojach. Jak wam się podobają wasze pokoje?

Kot popatrzył na nią ze zdumieniem. Zachowywała się tak, jakby kretowiska i czary wcale nie istniały. Pomimo eleganckiej sukni z krezą i koronkowej parasolki była najzwyklejszą, dobrą, poczciwą kobietą. Kot ją polubił. Zapewnił, że podoba mu się jego pokój i łazienka, zwłaszcza prysznic, i wyjaśnił, że nigdy przedtem nie miał łazienki tylko dla siebie.

- Och, bardzo się cieszę. Miałam nadzieję, że ci się spodoba -powiedziała Millie. - Panna Bessemer chciała cię umieścić obok Rogera, ale moim zdaniem tamten pokój jest taki nudny... i nie ma prysznica. Obejrzyj go kiedyś, to sam zobaczysz.

Szła alejką i gawędziła, a Kot odkrył, że sam podtrzymuje rozmowę. Jak tylko stało się jasne, że Millie nie zamierza wspominać o trawnikach ani o towarach egzotycznych, Gwendolina zaczęła ją lekceważyć. Zachowywała pogardliwe milczenie i oddała głos bratu. Po chwili Millie zapytała Kota, co w zamku najbardziej go zdziwiło.

Kot odpowiedział nieśmiało, ale bez wahania:

- To, jak wszyscy rozmawiają przy kolacji.

Millie wydała tak rozpaczliwy okrzyk, że Kot podskoczył, a Gwendolina zrobiła jeszcze bardziej pogardliwą minę.

- Ojej! Biedny Eryk! Widziałam, jak patrzysz! Czy to nie okropne? Michael wpada w entuzjazm i nie potrafi mówić o niczym innym. Ale powinno mu przejść za dzień lub dwa i wtedy znowu będziemy mogli rozsądnie rozmawiać, nawet pożartować. Lubisz się pośmiać przy stole, prawda? Niestety, nic nie powstrzyma biednego Bernarda przed gadaniem o akcjach i obligacjach, ale nie zwracaj na niego uwagi. Nikt nie słucha Bernarda. Przy okazji, lubisz ekierki?

- Tak - odpowiedział Kot.

- Och, świetnie! - zawołała Millie. - Zorganizowałam podwieczorek na trawniku, bo to wasza pierwsza środa i nie chciałam marnować pięknej pogody. Czy to nie dziwne, że wrzesień prawie zawsze jest ładny? Jeśli przejdziemy pomiędzy tymi drzewami, zjawimy się na trawniku jednocześnie z herbatą.

I rzeczywiście, kiedy wyszli za Millie z zarośli, zobaczyli grupę leżaków ustawionych wokół leżaka pana Saundersa. Lokaje rozstawiali stoliki i przynosili tace. Prawie cała Rodzina zebrała się wokół leżaków. Gwendolina trzymała się z tyłu za Millie i Kotem, spoglądając nerwowo i wyzywająco. Wiedziała, że teraz Chresto-manci porozmawia z nią o trawniku, a co gorsza, nie zdążyła przedtem wyjąć egzotycznych towarów z kapelusza.

Ale Chrestomanciego nie było, chociaż wszyscy inni byli obecni. Millie przecisnęła się pomiędzy Bernardem od akcji a Julią, minęła starą damę w mitenkach i wycelowała parasolkę w pana Saundersa.

- Michael, absolutnie zabraniam ci mówić o sztuce przy podwieczorku - oznajmiła surowo, ale trochę popsuła efekt, kiedy się roześmiała.

Rodzina najwyraźniej czuła to samo co Kot. Kilka osób zawołało: „Słuchajcie! Słuchajcie!", a Roger zapytał:

- Możemy zaczynać, mamusiu?

Podwieczorek smakował Kotu. Po raz pierwszy od przyjazdu do zamku coś mu sprawiło przyjemność. Podano cienkie jak papier kanapki z ogórkiem i duże gąbczaste ekierki. Kot zjadł nawet więcej od Rogera. Wokół rozbrzmiewały zwyczajne, pogodne rodzinne rozmowy, w tle brzęczały akcje i obligacje, ciepłe promienie słońca kładły się na zielonej połaci trawnika. Kot cieszył się, że ktoś naprawił szkody. Wolał gładki trawnik. Pomyślał sobie, że przy odrobinie praktyki może być w zamku prawie szczęśliwy.

Gwendolina bynajmniej nie była szczęśliwa. Gazetowe zawiniątka ciążyły jej na głowie. Ich zapach zepsuł smak ekierek. Wiedziała, że musi zaczekać do kolacji, zanim Chrestomanci porozmawia z nią o trawniku.

Kolację podano tego wieczoru później ze względu na obfity podwieczorek. Zapadał zmierzch, kiedy Rodzina zebrała się w jadalni. Na całej długości wypolerowanego stołu stały zapalone świece. Kot widział je i resztę pokoju odbite w rzędach wysokich okien naprzeciwko. Widok był przyjemny i pożyteczny. Kot zobaczył nadchodzącego lokaja. Teraz przynajmniej nie zaskoczyło go, kiedy lokaj wysunął tacę z małymi rybkami i marynowaną kapustą spoza jego (^mienia. I ponieważ Kotu zakazano używać prawej ręki, bez żadnych skrupułów sięgał z drugiej strony. Zaczynał się czuć swojsko.

Ponieważ panu Saundersowi zabroniono rozmawiać o sztuce przy podwieczorku, podczas kolacji wykazał się jeszcze większą elokwencją niż zwykle. Gadał i gadał. Przyciągnął uwagę Chrestomanciego i nie dopuszczał go do głosu. Chrestomanci słuchał i kiwał głową z sennym, pogodnym wyrazem twarzy. Gwendolinę ogarniała coraz większa złość. Chrestomanci nie wspomniał ani słowem o trawniku, ani tutaj, ani wcześniej w bawialni. Coraz wyraźniej rozumiała, że nikt nie zamierza poruszać tej sprawy.

Była wściekła. Pragnęła uznania dla swoich mocy. Chciała udogodnić Chrestomanciemu, że jest czarownicą, z którą należy się liczyć. Więc nie pozostało jej nic innego, tylko rzucić następne zaklęcie. Trochę jej przeszkadzało, że nie miała pod ręką żadnych ingrediencji, ale jedno mogła zrobić całkiem łatwo.

Kolacja trwała. Pan Saunders gadał. Lokaje wnieśli następne danie. Kot zerknął w szybę okienną, żeby zobaczyć, kiedy dojdzie do niego srebrna taca. I niemal wrzasnął.

Za oknem stało chude, blade stworzenie. Przyciśnięte do ciemnej szyby, machało rękami i poruszało ustami. Wyglądało jak zabłąkany duch lunatyka. Było słabe, białe i odrażające. Ubłocone i oślizłe. Chociaż Kot niemal natychmiast się zorientował, że to dzieło Gwendoliny, nadal wytrzeszczał oczy ze strachem.

Millie zauważyła jego przerażone spojrzenie. Spojrzała sama, wzdrygnęła się i lekko poklepała Chrestomanciego łyżką po wierzchu dłoni. Chrestomanci otrząsnął się ze snu na jawie i również zerknął w okno. Obrzucił żałosnego stwora znudzonym spojrzeniem i westchnął.

- Dlatego wciąż uważam, że Florencja jest najpiękniejszym ze wszystkich włoskich miast - perorował pan Saunders.

- Ludzie zwykle głosują też na Wenecję - powiedział Chrestomanci. - Frazier, bądź tak dobry i zaciągnij zasłony. Dziękuję.

- Nie, nie. Moim zdaniem Wenecja jest przeceniana - upierał się pan Saunders i zaczął dowodzić dlaczego. Tymczasem kamerdyner zaciągnął długie pomarańczowe kotary i zasłonił stwora przed wzrokiem biesiadników.

- No, może i racja. Florencja ma więcej do zaoferowania -zgodził się Chrestomanci. - Nawiasem mówiąc, Gwendolino, kiedy mówiłem o zamku, miałem na myśli, oczywiście, również zamkowe tereny, nie tylko wnętrza. Mów dalej, Michaelu. Wenecja.

Wszyscy je<$li dalej oprócz Kota. Wyobrażał sobie, jak stworzenie wciąż drapie i ślini szybę za pomarańczowymi kotarami.

- Nie bój się, głupi! Już je odesłałam - powiedziała Gwendoli-na głosem zdławionym z furii.

ROZDZIA Ł 6

Gwendolina dała upust wściekłości w swoim pokoju po kolacji. Wskoczyła na łóżko, wrzeszczała i rzucała poduszkami. Kot stał przezornie pod ścianą, czekając, aż siostra się uspokoi. Ale Gwendolina nie przestała, dopóki nie poprzysięgła sobie, że rozpocznie kampanię przeciwko Chrestomanciemu.

- Nienawidzę tego zamku! - wrzeszczała. - Nienawidzę ich wszystkich! Tacy są fałszywie uprzejmi! Nienawidzę, nienawidzę!

Wrzask był tłumiony przez aksamitne obicia pokoju i całkiem niknął we wszechobecnej ciszy zamku.

- Słyszysz?! - krzyknęła Gwendolina. - Puchowa kołderka ohydnej grzeczności! Zniszczyłam im trawnik, więc zaprosili mnie na podwieczorek. Wywołałam przepiękną zjawę, więc zaciągnęli zasłony. „Frazier, bądź tak dobry i zaciągnij zasłony". Fuj! Chre-stomanci przyprawia mnie o mdłości!

- Nie uważam, że to była przepiękna zjawa - sprzeciwił się Kot, cały drżący.

- Cha, cha! Nie wiedziałeś, że stać mnie na to, co?! - zawołała Gwendolina. - Nie miała przestraszyć ciebie, głupi, tylko Chrestomanciego. Nienawidzę go! Nawet się nie zainteresował.

- Po co nas tutaj sprowadzi ł, jeśli ty go nie interesujesz? - zapytał Kot.

Gwendoline zaskoczyło takie postawienie sprawy.

- Nie pomyślałam o tym - przyznała. - Może to coś poważnego. Odejdź. Chce to przemyśleć. W każdym razie - zawołała za Kotem, który ruszył do drzwi - on się mną zainteresuje, choćbym miała pęknąć! Codziennie będę coś robiła, dopóki mnie nie zauważy!

I znowu nieszczęsny Kot był zdany na siebie. Pamiętając, co mówiła Millie, poszedł do pokoju zabaw. Ale Julia i Roger już tam byli i bawili się żołnierzykami na poplamionym dywanie. Mali ołowiani grenadierzy maszerowali. Kilku podtaczało armatę, inni leżeli za poduszkami i strzelali z karabinów, które cichutko potrzaskiwały. Roger i Julia obejrzeli się z minami winowajców.

- Nie mów nikomu, dobrze? - poprosiła Julia.

- Chcesz się z nami pobawić? - zapytał uprzejmie Roger.

- Och, nie, dziękuję - pospiesznie odparł Kot.

Wiedział, że nie mógłby uczestniczyć w takiej zabawie bez pomocy Gwendoliny. Ale nie śmiał się naprzykrzać siostrze w jej obecnym nastroju. Nie miał nic do roboty. Potem przypomniał sobie, że Millie wyraźnie spodziewała się po nim znacznie bardziej gruntownego zwiedzenia zamku. Wyruszył więc na wyprawę badawczą, nieco zdumiony własnym zuchwalstwem.

Zamek wydawał się dziwny w nocy. W regularnych odstępach paliły się słabe elektryczne światła. Zielony dywan lśnił lekko, a wypolerowane podłogi i ściany odbijały wszystko jeszcze wyraźniej niż w dzień. Kot wędrował bezgłośnie w towarzystwie kilku własnych widmowych odbić, aż poczuł się jakiś nierzeczywisty. Wszystkie drzwi były zamknięte. Nasłuchiwał przy paru, ale nic nie usłyszał. Nie miał odwagi żadnych otworzyć. Szedł dalej i dalej.

Po chwili odkrył, że jakąś okrężną drogą dotarł do starszej części zamku. Tutaj ściany były z bielonego kamienia, a okna zagłębiały się w murze prawie na metr. Potem zobaczył kręte schody, bliźniaczo podobne do tych, które prowadziły do jego pokoju, tylko że te skręcały w drugą stronę. Wspiął się po nich ostrożnie.

Mijał właśnie ostatni zakręt, kiedy otwarły się drzwi na szczycie. Jaśniejszy prostokąt światła padł na ścianę w górze, w prostokącie zaś stanął cień, który mógł należeć tylko do Chrestomanciego. Nikt inny nie mógł rzucać równie wysokiego cienia, z taką gładką głową i takim mnóstwem falbanek na gorsie koszuli. Kot przystanął.

- I miejmy nadzieję, że ta smarkula nie spróbuje znowu - powiedział Chrestomanci, niewidoczny w górze. Mówił z większym ożywieniem niż zwykle i jakby z gniewem.

Głos pana Saundersa odpowiedział skądś dalej:

- Szczerze mówiąc, mam jej już trochę dosyć. Zakładam, że wkrótce się opamięta. Co w nią wstąpiło, żeby tak zdradzać źródło swojej mocy?

- Ignorancja - wyjaśnił Chrestomanci. - Gdybym podejrzewał, że ona chociaż w przybliżeniu wie, co robi, już nigdy nie zrobiłaby nic więcej w tej dziedzinie... ani w innych.

- Siedziałem tyłem - powiedział pan Saunders. - Co to było? Numer pięć?

- Nie. Numer trzy, sądząc po wyglądzie włosów. Duch zmarłego - oświadczył Chrestomanci. - Za co powinniśmy dziękować.

Ruszył w dół schodów. Kot był zbyt przerażony, żeby uciekać.

- Muszę nakłonić komisję egzaminacyjną, żeby skorygowała elementarny kurs magii - zawołał Chrestomanci z dołu - i włączyła więcej teorii. Ci pokątni czarodzieje wypychają co lepszych uczniów na poziom zaawansowany i nawet nie dają im przyzwoitych podstaw.

Minął zakręt i zobaczył Kota.

- O, witam - powiedział przyjaźnie. - Nie miałem pojęcia, że tu jesteś. Chcesz wejść na górę i obejrzeć pracownię Michaela?

Kot kiwnął głową. Nie śmiał odmówić.

Chrestomanci zachowywał się jednak całkiem przyjaźnie, podobnie jak pan Saunders, kiedy Chrestomanci wprowadził Kota do pokoju.

- Cze ść, Eryku - powiedział wesoło. - Rozejrzyj się. Czy cokolwiek z tego coś dla ciebie znaczy?

Kot pokręcił głową. Pokój był okrągły jak jego sypialnia, ale znacznie większy i wyglądał jak typowa pracownia czarodzieja. Tyle Kot rozumiał. Rozpoznał pięcioramienną gwiazdę wymalowaną na podłodze. Zapach dochodzący z zapalonego kaganka wiszącego pod sufitem nie różnił się od zapachu, który unosił się nad ulicą Sabatu w WoWercote. Ale Kot nie miał zielonego pojęcia, do czego służą przedmioty rozłożone na licznych roboczych stołach.

Na jednym stały stłoczone kolby i retorty, niektóre puste, niektóre bulgoczące. Na drugim piętrzyły się książki i zwoje pergaminu. Trzeci gęsto pokrywały wypisane kredą znaki, pośród których spoczywało jakieś zmumifikowane stworzenie.

Kot zobaczył też książki ciasno ustawione na półkach biegnących pod ścianami, inne półki wypełnione słojami magicznych ingrediencji - wielkimi Słojami, jak te w sklepach ze słodyczami. Prześliznął się wzrokiem po etykietach na kilku ogromnych słojach: OCZYTRASZEK, GUMA ARABSKA, ELIKSIR ZIELA ŚWIĘTOJAŃSKIEGO, SMOCZA KREW (SUSZONA). Ostami słój był niemal wypełniony ciemnobrązowym proszkiem. Kot powrócił spojrzeniem do zmumifikowanego stwora rozciągniętego pomiędzy znakami wypisanymi kredą na stole. Stwór miał na łapach pazury jak pies. Przypominał wielką jaszczurkę. Ale na grzbiecie chyba miał skrzydła. Kot był niemal pewien, że patrzy na małego smoka.

- Nic nie znaczy, hę? - zagadnął pan Saunders.

Kot odwrócił się i zobaczył, że Chrestomanci wyszedł. Poczuł się trochę swobodniej.

- To pewnie dużo kosztowało - powiedział.

- Na szczęście podatnicy płacą - odparł pan Saunders. - Chciałbyś się nauczyć, do czego to wszystko służy?

- To znaczy, nauczyć się czarów? - upewnił się Kot. - Nie, nie, dziękuję. Nic z tego nie wyjdzie.

- No, chodzi ło mi co najmniej o dwie inne rzeczy oprócz czarów - sprostował pan Saunders. - Ale dlaczego myślisz, że nic z tego nie wyjdzie?

- Boja nie potrafię. Moje zaklęcia po prostu nie działają.

- Na pewno zabierałeś się do tego we właściwy sposób?

Pan Saunders podszedł do zmumifikowanego smoka i machinalnie dał mu prztyczka w nos. Stworzenie drgnęło gwałtownie, błoniaste skrzydła na grzbiecie rozłożyły się szeroko. Potem stwór znowu znieruchomiał. Kot, zdjęty odrazą, cofnął się aż do drzwi. Był prawie równie przerażony, jak wtedy, kiedy panna Larkins nagle przemówiła męskim głosem. I teraz sobie skojarzył, że ten głos brzmiał podobnie do głosu pana Saundersa.

- Zabierałem się do tego na wszelkie możliwe sposoby - odpowiedział. -1 nie potrafiłem nawet zmienić guzików w złoto. A to przecież proste.

Pan Saunders się roześmiał.

- Może nie jesteś dostatecznie chciwy. No dobrze. Zmykaj, jeśli chcesz.

Kot uciekł z wielką ulgą. Powinien zawiadomić Gwendolinę, że Chrestomanci jednak zainteresował się jej zjawą i nawet się rozgniewał. Ale Gwendolina zamknęła się na klucz w pokoju i nie odpowiadała, kiedy ją wołał.

Następnego ranka znowu spróbował, lecz nim zdążył zamienić słówko z Gwendolina, weszła Eufemia, niosąc list. Gwendolina skwapliwie odebrała go od pokojówki. Kot rozpoznał na kopercie kanciaste pismo pana Nostruma.

Gwendolina znowu się wściekła.

- Kto to zrobił? Kiedy to przyszło?

Koperta była schludnie rozcięta na całej długości.

- Dzisiaj, z poranną pocztą - odparła Eufemia. -1 nie patrz tak na mnie. Panna Bessemer dała mi otwarty list.

- Jak ona śmiała! - wrzasnęła Gwendolina. - Jak śmie czytać moje listy? Idę prosto do Chrestomanciego!

- Jeśli to zrobisz, pożałujesz - ostrzegła Eufemia, kiedy Gwendolina odepchnęła ją, biegnąc do drzwi.

Gwendolina obróciła się gwałtownie.

- Och, zamknij się, ty głupia żabia gębo!

Kot pomyślał, że to trochę niesprawiedliwe. Eufemia rzeczywiście miała lekko wyłupiaste oczy, ale poza tym była całkiem ładna.

- Chodź, Kot! - zawołała go Gwendolina i pobiegła korytarzem z listem w ręku. Kot popędził co sił, ale dogonił ją dopiero przy marmurowych schodach.

- Chrestomanci! - wrzasnęła Gwendolina cienkim, słabym głosem, niebudzącym echa.

Chrestomanci wchodził po marmurowych schodach, odziany w obszerny, fałdzisty szlafrok w kolorze pomarańczowym i jaskra-woróżowym. Wyglądał jak cesarz Peru. Sądząc po łagodnym, roztargnionym wyrazie twarzy, wcale nie zauważył Gwendoliny ani Kota.

Gwendolina krzyknęła do niego:

- Hej, ty! Chodź tu zaraz!

Chrestomanci podniósł wzrok i jego brwi podjechały do góry.

- Ktoś otwiera moje listy - oznajmiła Gwendolina. - Nie obchodzi mnie, kto tę robi, ale nie zgadzam się na to! Słyszysz?!

Kot aż się wzdrygnął, słysząc ton jej głosu. Chrestomanci wydawał się zakłopotany.

- Jak to się nie zgadzasz? - zapytał.

- Nie pozwolę na to! - wrzasnęła Gwendolina. - W przyszłości moje listy mają do mnie przychodzić zamknięte!

- Czyli chcesz, żebym je otwierał nad parą i potem zaklejał? -zapytał z powątpiewaniem Chrestomanci. - To bardziej kłopotliwe, ale zgadzam się, skoro ci tak zależy.

Gwendolina wytrzeszczyła na niego oczy.

- Więc to pan? To pan przeczytał list adresowany do mnie?

Chrestomanci spokojnie przytakn ął.

- Naturalnie. Jeśli ktoś taki jak Henry Nostrum pisze do ciebie listy, muszę sprawdzić, czy nie napisał niczego niestosownego. To bardzo podejrzany osobnik. '

- Był moim nauczycielem! - oświadczyła z furią Gwendolina. - Pan nie ma prawa!

- Szkoda, że pobierałaś nauki u pokątnego czarodzieja. Musisz sporo się oduczyć. Szkoda również, że nie mam prawa otwierać twoich listów. Wolałbym, żebyś nie dostawała obfitej korespondencji, bo inaczej sumienie nie da mi spokoju.

- Zamierza pan dalej tak robić? Więc niech pan uważa. Ostrzegam pana!

- To bardzo uprzejmie z twojej strony - pochwalił ją Chrestomanci. - Lubię być ostrzeżony.

Pokonał resztę schodów i przeszedł obok Gwendoliny i Kota. Różowo-pomarańczowy szlafrok zafalował, odsłaniając jaskrawą szkarłatną podszewkę. Kot zamrugał.

Gwendolina zmierzyła jadowitym wzrokiem barwny szlafrok oddalający się wzdłuż galerii.

- Tak, nie zwracaj na mnie uwagi! - zawołała. - Żartuj sobie. Jeszcze zobaczysz, Kot, jaka jestem wściekła!

- Byłaś okropnie niegrzeczna - wytknął jej Kot.

- Zasłużył sobie - burknęła Gwendolina i pospiesznie ruszyła do pokoju zabaw. - Otworzyć list biednego pana Nostruma! Nie żeby mi przeszkadzało, że go przeczytał. Ułożyliśmy szyfr, więc ten paskudny Chrestomanci nigdy się nie dowie, co to naprawdę znaczy, ale przecież jest podpis. To zniewaga. Poniżenie. W tym zamku jestem na ich łasce. Nikt mi nie ulży w cierpieniu, nawet nie mogę ich powstrzymać przed czytaniem moich listów. Ale jeszcze im pokażę, tylko poczekaj!

Kot przezornie wolał się nie odzywać. Gwendolina wpadła do pokoju zabaw, z rozmachem usiadła przy stole i wreszcie zaczęła czytać swój list.

- A nie m ówiłam? - odezwała się Eufemia, podczas gdy Mary obsługiwała windę.

Gwendolina spiorunowała ją wzrokiem.

- Tobie też pokażę! - warknęła i czytała dalej. Po chwili ponownie zajrzała do koperty.

- Do ciebie też coś jest - poinformowała Kota i rzuciła mu kartkę papieru. - Nie zapomnij odpisać.

Kot wziął list, zastanawiając się nerwowo, dlaczego pan No-strum do niego napisał. Ale list był od pani Sharp.

Muj drogi Kocie!

Jak sobie radzisz kohanie? Ja się czuje samotna i tensknie za wami obojgiem zwfażcza za tobą bo dom wydaje się taki pusty. Chociasz chciałam mieć trochę spokoju ale tensknie za twoim głosem i żafóje że nie pszynosisz japtek. Jedno się zdarzyło że pszyszed jakiś dżentelmen i dałpienć funtófza tego starego kota co był twoimi skszypcami wienc smutno mi się zrobiło i pomyślałam żeby zapakować ci trochę piernika ipszywieźć któregoś dnia ale pan Nostrum powiedział żeby nie. Zresztą pewnie tarzasz się w luksósach. Ucałofania dla Gwendoliny. Chciałabym żebyś do mnie wrucU Kocie a pieniondze nic nie znaczą.

Twoja kochająca _% Ellen Sharp

Kot przeczytał list z ciepłym, radosnym, łzawym wzruszeniem. Poczuł, że tęskni za panią Sharp równie mocno, jak ona za nim. Ogarnęła go taka tęsknota za domem, że nie mógł przełknąć kakao, a chleb utkwił mu w gardle. Na lekcjach docierało do niego co piąte słowo nauczyciela.

- Co się z tobą dzieje, Eryku? - zapytał pan Saunders.

Kiedy Kot próbował wrócić myślami z ulicy Sabatu, okno nagle poczerniało. W pokoju zrobiło się ciemno jak w grobie. Julia pisnęła. Pan Saunders po omacku odnalazł przełącznik i zapalił światło. Wówczas okno znowu zrobiło się przezroczyste i ukazało wykrzywionego Rogera, przestraszoną Julię, siedzącą skromnie Gwendolinę i pana Saundersa z ręką na przełączniku, patrzącego na nią z irytacją. •

- Zakładam, że przyczyna tego znajduje się poza terenami zamku? - zapytał.

- Za bramą portierni - odparła zadowolona z siebie Gwendolina. - Umieściłam to tam dzisiaj rano.

Teraz Kot wiedział, że kampania przeciwko Chrestomanciemu ruszyła pełną parą.

Okno znowu poczerniało.

- Jak często mamy się tego spodziewać? - zapytał pan Saun-ders w ciemnościach.

- Dwa razy co pół godziny - odpowiedziała Gwendolina.

- Dziękuję - rzucił zjadliwie pan Saunders. - Skoro mamy światło, Gwendolino, napisz sto razy: „Należy przestrzegać ducha prawa, nie litery", a ty, Roger, przestań się tak wykrzywiać.

Przez cały dzień wszystkie okna w zamku zaciemniały się regularnie dwa razy co pół godziny. Ale jeśli Gwendolina chciała rozzłościć Chrestomanciego, poniosła klęskę. Nic się nie stało, tyle że wszyscy przez cały czas palili światło. Trochę to było niewygodne, lecz nikt się specjalnie nie przejmował.

Przed obiadem Kot wyszedł na trawnik, żeby zobaczyć, jak wyglądają zaciemnienia z zewnątrz. Zupełnie jakby dwie czarne okiennice regularnie opadały na rzędy okien. Zaczynały w górnym prawym rogu i przesuwały się równomiernie przez cały rząd z prawa na lewo, a potem przez następny z lewa na prawo i tak dalej, aż dotarły do najniższego. Znikały, znowu zaczynając od góry. Kot obejrzał cały cykl, kiedy obok niego stanął Roger z rękami w kieszeniach spodni.

- Twoja siostra widocznie ma metodyczny umysł - powiedział.

- Pewnie jak wszystkie czarownice - odparł Kot. Potem ogarnęło go zakłopotanie. Przecież właśnie rozmawiał z czarownikiem, z przyszłym czarownikiem.

- Ja chyba nie mam - wyznał Roger, wcale niezmartwiony. -Ani Julia. I wątpię, czy Michael ma. Chcesz się z nami pobawić po lekcjach w domku na drzewie?

Kot poczuł się mile połechtany. Tak się ucieszył, że zapomniał o tęsknocie za panią Sharp. Spędził cudowny wieczór w lesie, pomagając odbudować dach nadrzewnego domku. Wrócił do zamku, kiedy zabrzmiał gong na przebieranie, i odkrył, że zaklęcie na oknach słabnie. Nie ciemniały już całkowicie, tylko wytwarzały wewnątrz szarawy półmrok. Do rana zaklęcie całkiem znikło, a Chrestoman-ci nie powiedział ani słowa.

Gwendołina wznowiła atak następnego ranka. Złapała chłopca od piekarza, kiedy przejeżdżał na rowerze przez bramę stróżówki. Nad przednim błotnikiem wiózł duży kosz wyładowany bochenkami chleba dla zamku. Chłopiec od piekarza zjawił się w kuchni z lekko oszołomioną miną i oznajmił, że kręci mu się w głowie. W rezultacie dzieci dostały placki na śniadanie. Podobno przy krojeniu chleba wydarzały się niezwykle interesujące rzeczy.

- Mamy z tobą dobrą zabawę-powiedziała Mary, wyjmując placki z windy. - Muszę ci to przyznać, chociaż jesteś niegrzeczna, Gwendoli-no. Roberts myślał, «e zwariował, kiedy zorientował się, że kroi stary but. Więc kucharka przekroiła następny bochenek i za chwilę ona i Nan-cy próbowały wleźć na to samo krzesło, bo po całej kuchni rozbiegły się białe myszki. Ale najbardziej się śmiałam z miny pana Fraziera, kiedy powiedział: „Dajcie mi" i odkrył, że piłuje kamień. Potem...

- Nie zachęcaj jej. Sama wiesz, jaka ona jest - powiedziała Eufemia.

- Uważaj, bo wezmę się za ciebie - ostrzegła kwaśno Gwendołina.

Roger dowiedział się prywatnie od Mary, co się wydarzyło z innymi bochenkami. Jeden zmienił się w białego królika, jeden w strusie jajo - które pękło i straszliwie ochlapało pucybuta -a jeden w ogromną białą cebulę. Potem Gwendolinie skończyły się pomysły, wiec resztę zmieniła w sery.

- Ale w stare śmierdzące sery - podkreślił Roger, żeby oddać sprawiedliwość jej zasługom.

Nie wiadomo, czy Chrestomanci również oddał sprawiedliwość zasługom Gwendoliny, ponieważ znowu nie powiedział ani słowa na ten temat.

Następnego dnia była niedziela. Gwendolina złapała farmera wiozącego bańkę mleka, którą zamek zużywał codziennie. Poranne kakao smakowało okropnie.

- Zaczynam się wkurzać - oznajmiła cierpko Julia. - Tato może nie zwracać uwagi, bo pije herbatę z cytryną.

Popatrzyła znacząco na Gwendolinę. Gwendolina odwzajemniła spojrzenie i Kot znowu poczuł w powietrzu niewidzialną walkę jak wtedy, kiedy siostra chciała odebrać pani Sharp kolczyki matki. Tym razem jednak Gwendolina nie postawiła na swoim. Spuściła oczy z irytacją.

- I tak mam już dosyć wczesnego wstawania - oświadczyła zrzędliwie.

Dla niej znaczyło to tylko, że w przyszłości zrobi coś o późniejszej godzinie. Julia jednak myślała, że pokonała Gwendolinę, a to był błąd.

W sobotę rano mieli lekcje, co bardzo rozzłościło Gwendolinę.

- To potworne - powiedziała do pana Saundersa. - Dlaczego musicie nas tak torturować?

- To cena, którą płacę za wolne środy - wyjaśnił pan Saunders. - A skoro mowa o torturach, wolałbym, żebyś czarowała coś innego niż mleko.

- Zapamiętam to - obiecała słodko Gwendolina.

ROZDZIA Ł 7

W sobotę po południu padało. Gwendolina zamknęła się w swoim pokoju i Kot znowu nie miał co ze sobą zrobić. Napisał do pani Sharp na odwrocie pocztówki z zamkiem, ale to mu zabrało tylko dziesięć minut, a deszcz był zbyt ulewny, żeby pójść* na pocztę. Kot kręcił się u stóp schodów i zastanawiał się, co by tu zrobić, kiedy Roger wyszedł z pokoju zabaw.

- O, świetnie, że jesteś - powiedział. - Julia nie chce bawić się żołnierzykami. A ty chcesz?

- Ale ja nie wiem... nie jak wy - bąknął Kot.

- To nie ma znaczenia - zapewnił Roger.

Ale miało. Nieważne, jak zręcznie Kot rozwijał szyki swojej ołowianej armii, gdy tylko żołnierze Rogera zaczynali maszerować, wojacy Kota przewracali się jak kręgle. Padali całymi drużynami, plutonami i kompaniami. Kot desperacko przesuwał ich tu i tam, chwytał garściami i zagarniał wieczkiem pudełka, ale wciąż musiał się cofać. Po pięciu minutach zostało mu tylko trzech żołnierzy schowanych za poduszką.

- To na nic - stwierdził Roger.

- Na nic - zgodził się Kot z żalem.

- Julia! - zawołał Roger.

- Co? - zapyta ła Julia. Siedziała zwinięta w kłębek w najbardziej obszarpanym fotelu, ssała lizaka, czytała książkę pod tytułem W rękach łamów i jednocześnie robiła na drutach. Nic dziwnego, że jej robótka wyglądała jak kamizelka dla żyrafy, zanurzona w sześciu odcieniach szarej farby.

- Możesz poruszać żołnierzykami Kota? - zapytał Roger.

- Czytam - wymamrotała Julia nad krawędzią lizaka. - To strasznie ciekawe. Jeden z nich zaginął i myślą, że spotkała go śmierć w męczarniach.

- Zgódź się - nalegał Roger. - Bo ci powiem, czy spotkała go śmierć.

- Jeśli powiesz, zmienię ci majtki w lód - słodko ostrzegła Julia. - No dobrze.

Nie odrywając oczu od książki i nie wyjmując lizaka z ust, wygrzebała z kieszeni chusteczkę. Zawiązała na niej supełek, położyła chusteczkę na poręczy fotela i czytała dalej.

Przewróceni żołnierze Kota pozbierali się z podłogi i wygładzili swoje blaszane mundurki. To już była spora poprawa, chociaż jeszcze nie całkiem wystarczająca. Kot nie potrafił swoim żołnierzykom rozkazywać. Musiał zaganiać ich rękami na pozycje. Żołnierze nie wyglądali na zadowolonych. Z przerażeniem podnosili wzrok na wielkie ręce machające im nad głowami. Kot widział, że jeden zemdlał ze strachu. Ale w końcu ustawił ich na pozycjach -] bardzo korzystnych, pomyślał.

Rozpoczęła się bitwa. Żołnierze jakby sami wiedzieli, co mają robić. Kot trzymał jedną kompanię w odwodzie za poduszką, a kiedy walka rozgorzała najsilniej, wygonił ich stamtąd i zapędził, na prawe skrzydło Rogera. Prawe skrzydło Rogera wykonało zwrot i stawiło zacięty opór. Wszyscy rezerwowi Kota rzucili się do ucieczki. Reszta armii zobaczyła to i również uciekła. Po trzech sekundach cała armia próbowała się ukryć w kredensie dla lalek, a żołnierze Rogera kładli ich pokotem. Roger nie posiadał się ze złości.

- Żołnierze Julii zawsze uciekają!

- Bo ja bym w łaśnie tak zrobiła - wyjaśniła Julia, wyjmując jeden drut z robótki, żeby zaznaczyć miejsce w książce. - Nie rozumiem, czemu wszyscy żołnierze nie uciekają.

- No to zrób, żeby byli dzielniejsi - zażądał Roger. - To niesprawiedliwe wobec Eryka.

- Kazałeś tylko, żebym nimi poruszała - wykłócała się Julia. Nagle drzwi się otwarły i Gwendolina wsadziła głowę do środka.

- Potrzebuję Kota - oznajmiła.

- On jest zajęty - sprzeciwił się Roger.

- Nieważne. Potrzebuję go.

Julia wyciągnęła w jej stronę drut do robótek i nakreśliła nim krzyżyk w powietrzu. Krzyżyk na sekundę rozbłysnął nikłym światłem.

- Wyjdź - rozkazała Julia. - Odejdź.

Gwendolina cofnęła się przed krzyżykiem i zamknęła drzwi jakby wbrew własnej woli. Na jej twarzy malowała się złość. Julia uśmiechnęła się spokojnie i wycelowała drut w żołnierzy Kota.

- Walczcie dalej - powiedziała. - Napełniłam ich serca odwagą.

Kiedy zabrzmiał gong na przebieranie, Kot poszedł sprawdzić, czego chciała od niego siostra. Gwendolina początkowo nie zwróciła na niego uwagi, pochłonięta czytaniem opasłej księgi, wyglądającej na nową. Kot przekrzywił głowę i odczytał tytuł. Badania innych światów, seria III. Tymczasem Gwendolina zaczęła się śmiać.

- Och, rozumiem już, jak to działa! - wykrzyknęła. - To nawet lepsze, niż myślałam! Teraz wiem, co robić!

Potem odłożyła książkę i zapytała Kota, co on najlepszego wyprawia.

- Do czego mnie potrzebowałaś? - zapytał Kot. - Skąd masz tę książkę?

- Z zamkowej biblioteki - wyjaśniła Gwendolina. -1 już cię nie potrzebuję. Chciałam ci opowiedzieć o planach pana Nostruma i może nawet o moich, ale się rozmyśliłam, kiedy tak obojętnie pozwoliłeś', żeby ta tłusta zarozumiała Julia mnie przepędziła.

- Nie wiedziałem, że pan Nostrum ma jakieś plany - powiedział Kot. - Już dzwonili na przebieranie.

- Oczywiście, że ma plany... i słyszałam gong... myślisz, że dlaczego napisałam do Chrestomanciego? - prychnęła Julia. - Ale nie próbuj mi się podlizywać. I tak'nic ci nie powiem, aż kiedyś pożałujesz. A ta nadęta purchawka Julia pożałuje jeszcze szybciej!

Gwendołina zemściła się na Julii na początku kolacji. Lokaj właśnie podawał wazę zupy nad ramieniem Julii, kiedy jej spodni- /j ca zmieniła się w węże. Julia zerwała się z wrzaskiem. Zupa wylała się na węże i dookoła, a z hukiem pękającej wazy zmieszał się krzyk lokaja: ,3oże, zmiłuj się nad nami!"

Potem zapadła śmiertelna cisza, tylko węże syczały. Dwadzieś- j cia ich wisiało zaczepionych ogonami o pasek Julii, wiło się i próbowało kąsać. Wszyscy zamarli z głowami sztywno zwróconymi w stronę Julii, a ona stała nieruchomo jak posąg, z ramionami uniesionymi poza zasięg węży. Wreszcie wyrecytowała słowa zaklęcia.

Nikt jej nie skarcił.

- Dzielna dziewczyna! - powiedział pan Saunders.

Pod zaklęciem węże zesztywniały i wyprężyły się tak, że sterczały jak baletowa spódniczka nad halką Julii. Wszyscy widzieli miejsce, gdzie Julia rozdarła falbankę halki podczas budowy nadrzewnego domku i zacerowała ją niestarannie czerwoną włóczką.

- Któryś cię ugryzł? - zapytał Chrestomanci.

- Nie - odparła Julia. - Zupa je zamroczyła. Jeśli pozwolisz, pójdę się przebrać.

Wyszła z pokoju bardzo powoli i ostrożnie, a Millie podążyła za nią. Lokaje, wszyscy trochę zieloni na twarzach, zaczęli sprzątać rozlaną zupę.

• Z łośliwość to jedyna rzecz, jakiej nie będę tolerował przyi stole - powiedział Chrestomanci. - Gwendolino, zechciej przejść do pokoju zabaw. Tam będziesz jadała posiłki.

• Gwendolina wstała i wyszła bez słowa. Ponieważ Julia i Millie nie wróciły, przy stole zrobiło się dość pusto tego wieczoru. Znowu na jednym końcu brzęczały akcje i obligacje Bernarda, a na drugim rzeźby pana Saundersa.

Kot przekonał się, że Gwendolina triumfowała. Czuła, że wreszcie zrobiła wrażenie na Chrestomancim. W niedzielę z zapałem przypuściła ponowny atak.

Co niedziela odświętnie ubrana Rodzina szła piechotą na poranne nabożeństwo do wiejskiego kościoła. Podobno czarownice nie lubią kościołów. I podobno nie mogą tam uprawiać czarów. To jednak nigdy nie przeszkadzało Gwendolinie. Pani Sharp wspominała o tym wielokrotnie na dowód wyjątkowego talentu swej podopiecznej.

Gwendołina siedziała obok Kota w ławce Chrestomanciego i wyglądała jak wcielenie niewinności w swojej niedzielnej sukience z angielskim haftem i kapeluszu. Znalazła miejsce w książeczce do nabożeństwa jak prawdziwa pobożnisia.

Wieśniacy szturchali Się łokciami i szeptali o niej, co sprawiało jej pewną przyjemność. Lubiła być zauważana. Nadal udawała pobożność, dopóki nie rozpoczęło się kazanie.

Pastor chwiejnie wdrapał się na kazalnicę i podał temat słabym, ślamazarnym głosem.

- „Gdyż wielu Cyło pośród wiernych, którym brakło pobożności".

Temat brzmiał całkiem dorzecznie. W przeciwieństwie do reszty kazania.

Słabym, ślamazarnym głosem pastor opowiadał o słabych, ślamazarnych postępkach ze swojej przeszłości. Porównał je ze słabym, ślamazarnym biegiem wydarzeń, jakie jego zdaniem zachodziły we współczesnym świecie. Napominał zebranych, żeby przestrzegali pobożności, bo inaczej spotkają ich różne rzeczy -których zapomniał wymienić, natomiast przypomniał sobie o różnych słabych, ślamazarnych przestrogach swojej ciotki. Pan Saunders już zasnął, podobnie jak Bernard od akcji i obligacji. Stara dama w mitenkach kiwała głową. Jeden ze świętych na witrażowych oknach ziewnął i wytwornie zakrył usta pastorałem. Spojrzał na swoją sąsiadkę, imponującą zakonnicę, której habit opadał w sztywnych fałdach jak pęk świec. Biskup wyciągnął witrażowy pastorał i poklepał zakonnicę po ramieniu. To jej się wcale nie spodobało. Pomaszerowała do jego okna i zaczęła nim potrząsać.

Kot ją zobaczył. Zobaczył, jak przezroczysty kolorowy biskup wali zakonnicę po kwefie, a ona odpłaca mu pięknym za nadobne. Tymczasem obok nich święty o długich włosach i brodzie rzucił się na swojego sąsiada, jakiegoś świątobliwego króla trzymającego model zamku. Świątobliwy król upuścił swój model i umknął, błyskając szklanymi stopami, żeby skryć się za szatą jakiejś sztucznie uśmiechniętej świętej. Włochaty święty zaczął radośnie skakać po modelu zamku.

Jedno po drugim, okna budziły się do życia. Prawie każdy święty odwracał się i wszczynał bójkę z sąsiadem. Ci, którzy nie mieli z kim walczyć, albo podkasywali szaty i puszczali się w wariacki taniec, albo machali do pastora, który nic nie zauważył i ględził dalej. Maleńkie ludziki dmące w trąby w rogach witraży brykały, podskakiwały i fikały koziołki, i wykrzywiały przezroczyste twarzyczki do każdego, kto na nie spojrzał. Włochaty święty wypłoszył króla zza pleców uśmiechniętej damy i ścigał go przez wszystkie okna, gdzie walczyły inne pary.

Teraz już wszyscy wierni zobaczyli dziwne zjawisko. Szeptali, wyciągali szyje i oglądali się za siebie, żeby dojrzeć błyskające szklane stopy świątobliwego króla.

Powstało takie zamieszanie, że pan Saunders ocknął się zdumiony. Spojrzał na witraże, zrozumiał i popatrzył ostro na Gwen-dolinę. Siedziała ze skromnie spuszczonymi oczami, wcielenie niewinności. Kot zerknął na Chrestomanciego. Ten zdawał się chłonąć każde słowo pastora i chyba w ogóle nie zauważał, co się dzieje. Millie siedziała na skraju ławki z zaniepokojoną miną. A pastor dalej ględził, nieświadomy całego zamieszania.

Wikary jednak uzna ł, że musi położyć kres nieprzystojnym poczynaniom witraży. Przyniósł krzyż i świecę. Prowadząc za sobą rozchichotanego chłopca z chóru wymachującego kadzielnicą, przechodził od okna do okna i mamrotał egzorcyzmy. Gwendołina posłusznie zatrzymywała każdego s'więtego na jego drodze, na skutek czego świątobliwy król utknął pomiędzy oknami na ścianie. Lecz jak tylko wikary odwrócił się plecami, król ponownie skoczył na witraż i bijatyka rozpętała się od nowa. Wierni rozglądali się ze zdumieniem.

Chrestomanci odwrócił się i spojrzał na pana Saundersa. Pan Saunders kiwnął głową. Coś zamigotało, szarpnęło ławką i kiedy Kot spojrzał na okna, wszyscy święci stali sztywno i nieruchomo na witrażach, tak jak powinni.

Gwendołina gniewnie poderwała głowę. Potem wzruszyła ramionami. W głębi kościoła wielki kamienny krzyżowiec usiadł na swoim grobowcu i zgrzytając donośnie, zagrał na nosie pastorowi.

- Drodzy parafianie... - mówił pastor. Nagle zobaczył krzyżowca. Umilkł zmieszany.

Wikary podszedł czym prędzej i rozpoczął egzorcyzmy. Po obliczu krzyżowca przemknął wyraz irytacji. Rycerz uniósł wielki kamienny miecz. Ale pan Saunders wykonał szybki gest dłonią. Krzyżowiec, jeszcze bardziej poirytowany, opuścił miecz i znowu legł na katafalku z łopotem, od którego zatrząsł się cały kościół.

- Wśród parafian są osoby, którym zaiste brak pobożności -stwierdził pastor ze smutkiem. - Módlmy się.

Kiedy wszyscy wysypali się z kościoła, Gwendołina beztrosko kroczyła wśród tłumu, nie zważając na zaszokowane spojrzenia, jakimi ją obrzucano. Millie dogoniła ją i chwyciła za ramię. Wydawała się bardzo zdenerwowana.

- Jak ci nie wstyd, ty bezbożnico! Boję się nawet odezwać do biednego pastora! Są granice, których przekraczać nie wolno!

- Czy je przekroczyłam? - zapytała Gwendołina z niekłamanym zainteresowaniem.

- Prawie - odpar ła Millie.

Ale nie całkiem, jak się okazało. Chrestomanci nie odezwał się ani słowem do Gwendoliny, chociaż powiedział wiele słów, żeby uspokoić pastora i wikarego.

- Dlaczego twój ojciec nie zmyje głowy Gwendolinie? - zapytał Kot Rogera, kiedy wracali alejką. - Tylko pogarsza sprawę, kiedy nie zwraca na nią uwagi.

- Nie wiem - odparł Roger. - Nas zawsze ochrzanią, kiedy tylko używamy czarów. Może myśli, że jej się to znudzi. Mówiła ci, co zamierza zrobić jutro? - Roger wyraźnie już nie mógł się doczekać.

- Nie. Obraziła się na mnie, że bawiłem się z tobą żołnierzykami - wyznał Kot.

- Niech jej się nić zdaje, że ma cię na własność - fuknął Roger. - Chodź, przebierzemy się w stare ubrania i pójdziemy budować domek na drzewie.

Gwendolina rozgniewała się, gdy Kot znowu wyszedł z Roge-rem. Może dlatego zrobiła to, co zrobiła. A może, jak sama powiedziała, miała inne powody. W każdym razie kiedy Kot się obudził w poniedziałek rano, było ciemno. Wydawało się, że jest wcześnie. Bardzo wcześnie. Kot obrócił się na drugi bok i znowu zasnął.

Zdumiał się, kiedy po chwili Mary zaczęła nim potrząsać.

- Wstawaj, Ery ku! Już za dwadzieścia dziewiąta.

- Ale jeszcze jest ciemno! - zaprotestował Kot. - Czy pada deszcz?

- Nie. Twoja siostra znowu coś zmalowała. Pojęcia nie mam, skąd ona bierze na to siły, taka mała dziewczynka!

Zmęczony, poniedziałkowy Kot zwlókł się z łóżka i odkrył, że nic nie widzi przez okna. Przesłaniała je ciemna plątanina liści i gałęzi - niebieskawe cedrowe gałązki, igły sosnowe, liście zielone, żółte, czerwone i brązowe. Do jednego okna przyciskała się róża, na inne napierały kiście winogron. A dalej najwyraźniej ciągnął się nieprzebyty leśny gąszcz.

- Dobry Boże! - wykrzyknął Kot.

- Sam widzisz! - zawołała Mary. - Ta twoja siostra sprowadziła każde drzewo z okolicy i postawiła je jak najbliżej zamku. Ciekawe, co jeszcze wymyśli.

W ciemnościach Kot czuł się zmęczony i ponury. Nie miał ochoty się ubierać, ale Mary stała nad nim i kazała mu również się umyć. Podejrzewał, że była taka skrupulatna, bo koniecznie chciała komuś opowiedzieć o wszystkich kłopotach spowodowanych przez drzewa. Podobno cisy z francuskiego ogrodu stały tak ciasno przy kuchennych drzwiach, że ludzie musieli wyrąbać ścieżkę, żeby dostawca mógł wwieźć bańkę mleka..Główne wejście od frontu blokowały trzy dęby i nie dały się ruszyć.

- A wszędzie pod cisami leży pełno jabłek, więc cała kuchnia pachnie jak prasa do cydru - ciągnęła Mary.

Kot ze znużeniem poczłapał do pokoju zabaw, gdzie było jeszcze ciemniej. W głębokim zielonym półmroku zobaczył Gwendoli-nę, bladą i wyczerpaną* co było całkiem zrozumiałe. Ale wydawała się zadowolona.

- Nie podobają mi się te drzewa - szepnął do niej Kot, kiedy Roger i Julia poszli do klasy. - Nie mogłaś zrobić czegoś mniejszego i weselszego? ^

- Nie jestem niczyim pośmiewiskiem! - syknęła Gwendolina w odpowiedzi. -1 musiałam to zrobić. Musiałam wiedzieć, ile mocy mogę wykorzystać.

- Chyba sporo - mruknął Kot, spoglądając na masę liści kasztanowca przyciśniętych do szyby.

Gwendolina uśmiechnęła się.

- Będzie jeszcze lepiej, kiedy dostanę smoczą krew.

Kot o mało nie wypaplał, że widział smoczą krew w pracowni pana Saundersa. W ostatniej chwili ugryzł się w język. Nie lubił takiej potężnej magii. Spędzili następny ranek przy zapalonym świetle, a przed obiadem Kot, Julia i Roger wyszli obejrzeć drzewa. Z rozczarowaniem odkryli, że bez trudu mogli wyjść swoimi prywatnymi drzwiami. Rododendrony rosły o metr dalej. Kot najpierw pomyślał, że Gwendolina naumyślnie zostawiła dla nich drogę wyjścia, ale kiedy podniósł wzrok, zobaczył pogięte gałęzie i zgniecione liście świadczące, że wcześniej krzaki były przyciśnięte do drzwi. Wyglądało na to, że drzewa się cofają.

Za rododendronami dzieci musiały torować sobie drogę przez istną dżunglę. Drzewa zostały upchnięte tak ciasno, że nie tylko straciły mnóstwo liści i gałązek, ale nawet grube konary odłamały się i wisiały zaplątane w poszarpanych różach, zmiażdżonym powojniku i zmaltretowanych winogronach. Kiedy dzieci przedarły się przez ten gąszcz na drugą stronę, światło dzienne je oślepiło. Dopiero po dłuższej chwili zobaczyły, że ogrody, wioska, nawet wzgórza w oddali są łyse. Tylko nad starym, zrujnowanym kamiennym murem ogrodu Chrestomanciego nadal wznosiły się drzewa.

- Widocznie to było silne zaklęcie - zauważył Roger.

- Wygląda jak pustynia! - zawołała Julia. - Nigdy nie myślałam, że będę tęsknić za drzewami!

Po południu stało się jasne, że drzewa wracają na swoje miejsca. Za oknem klasy dzieci zobaczyły niebo. Nieco później drzewa rozproszyły się i cofnęły tak daleko, że pan Saunders zgasił światło. Wkrótce potem Kot i Roger dostrzegli zwisające z kasztanowca szczątki nadrzewnego domku rozerwanego w ścisku na strzępy.

- Na co znowu się gapicie? - zapytał pan Saunders.

- Domek na drzewie się zniszczył - oznajmił Roger, patrząc ponuro na Gwendolinę.

- Może Gwendolina zechce łaskawie go naprawić - zasugerował ironicznie pan Saunders. Jeśli próbował nakłonić Gwendolinę do spełnienia dobrego uczynku, poniósł klęskę. Gwendolina podniosła hardo głowę.

- Domki na drzewach to g łupia dziecinada - oświadczyła chłodno.

Bardzo ją rozzłościło, że drzewa się cofają.

- Okropna szkoda! - powiedziała do Kota tuż przed kolacją. Wtedy drzewa już prawie wróciły na zwykłe miejsca. Jedynie te na wzgórzu naprzeciwko znajdowa³y siê bli¿ej, ni¿ powinny. Perspektywa wydawa³a siê bardziej ograniczona.

- Miałam nadzieję, że wystarczy jeszcze na jutro - mruknęła z niezadowoleniem Gwendolina. - Teraz będę musiała wymyślić coś innego.

- Kto je odesłał? Ogrodnicy czarownicy? - zapytał Kot.

- Lepiej byś nie gadał takich bzdur - ofuknęła go siostra. -Wiadomo, kto to zrobił.

- To znaczy pan Saunders? - upewnił się Kot. - Ale czy zaklęcie nie zużyło się do końca przy ściąganiu tutaj drzew?

- Nie masz o tym pojęcia - zgasiła go Gwendolina.

Kot wiedział, że nie zna się na magii, jednak to było dziwne. Następnego dnia, kiedy wyszedł na dwór, nigdzie nie zobaczył żadnych opadłych liści, odłamanych gałęzi ani zmiażdżonych winogron. Cisy we francuskim ogrodzie nie nosiły żadnych śladów siekiery. I chociaż ani jeden owoc nie leżał na ziemi obok kuchni, na dziedzińcu stały skrzynki twardych krągłych jabłek. W sadzie owoce albo wisiały na drzewach, albo zbierano je i układano w skrzynkach.

Kot właśnie to odkrywał, kiedy musiał schować się za jedną z jabłonek, żeby zrobić miejsce dla galopującej krowy dżersejki, ściganej przez dwóch ogrodników i chłopaka z farmy. Po lesie biegały krowy, kiedy Kot poszedł obejrzeć domek na drzewie. Niestety, domek wciąż był w ruinie. A krowy dokładały wszelkich starań, żeby stratować klomby.

- Czy to ty spłoszyłaś krowy? - zapytał Gwendolinę.

- Tak. Chciałam tylko pokazać, że się nie poddaję - wyjaśniła Gwendolina. - Jutro dostanę smoczą krew, a wtedy będę mogła zrobić coś naprawdę wystrzałowego.

ROZDZIA Ł 8

W środę po południu Gwendolina poszła do wioski po zamówioną smoczą krew. Radość aż ją rozpierała. Wieczorem w zamku wydawano proszoną kolację i szykowało się wielkie przyjęcie. Kot wiedział, że wszyscy starannie to przemilczeli przed Gwendoliną z obawy, żeby czegoś nie zmalowała. Ale musieli jej powiedzieć w środę rano, ze względu na zmieniony rozkład dnia. Dzieci miały zjeść kolację w pokoju zabaw, a potem nie plątać się pod nogami.

- Nie będę się plątać pod nogami - przyrzekła Gwendolina. -Ale to nie zrobi żadnej różnicy.

Chichotała przez całą drogę do wioski.

Kot czuł się skrępowany, kiedy w wiosce wszyscy obchodzili Gwendolinę z daleka. Matki zabierały jej z drogi dzieci i chowały w domach. Gwendolina niczego nie zauważyła. Chciała tylko dotrzeć do pana Baslama po zamówioną smoczą krew. Kot nie przepadał za panem Baslamem ani za zgniłym octowym smrodem wypchanych zwierząt. Nie towarzyszył więc Gwendolinie, tylko poszedł do sklepu ze słodyczami. Wysłał pocztówkę do pani Sharp. Obsługa potraktowała go raczej chłodno, chociaż wydał prawie dwa szylingi na słodycze, a w ciastkarni obok odnosili się do niego wręcz lodowato. Kiedy wyszedł z paczuszkami na błonia, odkrył, że również jemu usuwano dzieci z drogi.

Tak się zawstydził, że uciekł z powrotem do zamku i nie zaczekał na Gwendolinc. Wałęsał się ponuro po zamkowych gruntach, zajadał toffi i drożdżówki, i żałował, że wyjechał od pani Sharp. Od czasu do czasu widział Gwendolinę z daleka. Czasami biegała tu i tam. Czasami robiła coś ostrożnie, przykucnięta pod drzewem. Kot nie zbliżał się do niej. Gdyby nie wyjechali od pani Sharp, myślał, Gwendolina nie musiałaby robić niczego wystrzałowego. Chwilami wręcz żałował, że jest taką silną i zawziętą czarownicą. Próbował sobie wyobrazić Gwendolinę, która nie jest czarownicą, ale jakoś nie potrafił. Po prostu nie byłaby Gwendolina.

W zamku nie panowała zwykła cisza. Zewsząd dobiegały nikłe hałasy, powietrze wibrowało od obecności ludzi krzątających się pracowicie tuż poza zasięgiem słuchu. Kot wiedział, że zapowiada się wielkie, uroczyste przyjęcie.

Po kolacji wychylił się z okna w pokoju Gwendoliny, skąd widział kawałek alei, i oglądał przybywających gości. Nadjeżdżali powozami i samochodami, wielkimi i kosztownymi z wyglądu. Jeden powóz ciągnięty przez sześć białych koni wyglądał tak wspaniale, że Kot zastanawiał się, czy to nie sam król złożył im wizytę.

- Tym lepiej - stwierdziła Gwendolina.

Siedziała przykucnięta na środku dywanu, obok kartki papieru. Na jednym końcu kartki stała miska z ingrediencjami. Na drugim leżały, wiły się lub pełzały same okropności. Gwendolina zgromadziła dwie żaby, dżdżownicę, trzy czy cztery stonogi, czarnego żuka, pająka i niewielki stosik kości. Żywe stworzenia zaczarowała, żeby nie mogły zejść z kartki.

Jak tylko Kot się upewnił, że przybyli ostatni goście, Gwendolina zaczęła ubijać razem ingrediencje w misce. Podczas ubijania mamrotała jękliwie, a włosy jej opadły i zwisały nad miską. Kot zerknął na pełzające, podskakujące stworzenia zaniepokojony, że siostra je także ubije na miazgę, ale chyba nie miała takich zamiarów. Wreszcie wyprostowała się, przysiadła na piętach i powiedziała:

- Teraz!

Strzeliła palcami nad miską. Ingrediencje zapaliły się same z siebie i płonęły małym niebieskim płomieniem.

- To działa! - wykrzyknęła z podnieceniem Gwendolina. Sięgnęła za siebie, chwyciła gazetowy zwitek i rozwinęła go ostrożnie. - Teraz troszeczkę smoczej krwi.

Wzięła szczyptę ciemnobrązowego proszku i wsypała w ogień. Zasyczało, rozszedł się mocny zapach spalenizny. Potem płomienie skoczyły w górę na pół metra wysoko, rozbłysły jadowitą zielenią i wściekłą purpurą, rozjaśniły cały pokój tańczącym barwnym światłem.

Gwendolina, z twarzą zabarwioną na zielono i purpurowo, kołysała się na piętach i recytowała litanię, z której Kot nie rozumiał | ani słowa. Potem, wciąż recytując, pochyliła się i dotknęła pająka. Pająk zaczął rosnąć. Rósł i rósł, aż stał się przerażającą bestią. Wyglądał teraz jak tłusta kula z dwoma małymi oczkami z przodu, wisząca jak hamak pomiędzy ośmioma włochatymi nogami. Gwendolina pokazała palcem. Drzwi pokoju gwałtownie otworzyły się same - co wywołało radosny uśmiech na jej ustach - i ogromny pająk pomknął ku nim bezgłośnie. Przyciągnął nogi do siebie, żeby przecisnąć się przez drzwi, i pomaszerował dalej korytarzem.

Gwendolina dotykała innych stworzeń. Stonogi wytoczyły się na korytarz ciężko jak rogate krowy, jasnobrązowe, śliskie i błyszczące. Żaby wstały, wielkie jak ludzie, i poczłapały - klap, klap -na ogromnych stopach, wlokąc za sobą ramiona jak goryle. Nakrapiana skóra na ich cielskach drżała, usiana małymi otworkami, które wciąż otwierały się i zamykały; wydęte podgardla ruszały się jak przy przełykaniu. Czarny żuk ruszył na sękatych łapach, tak ogromny, że ledwie zmieścił się w drzwi. Kot widział, jak wszystkie stworzenia idą w powolnej, milczącej procesji po trawiastozielonym jasnym korytarzu.

- Dokąd one idą? - szepnął. Gwendolłna zachichotała.

- Oczywiście do jadalni. Wątpię, czy gościom będzie smakowała kolacja.

Wzięła do ręki kość i stuknęła mocno w podłogę jednym i drugim końcem. Kość natychmiast pofrunęła w powietrze. Rozległo się ciche grzechotanie i kolejne kości dołączyły do niej. Zielone i purpurowe płomienie ryczały i trzaskały. Na końcu pojawiła się czaszka i przed ogniem zawisł kompletny szkielet. Gwendolina uśmiechnęła się z satysfakcją i podniosła następną kość.

Lecz zaczarowane kości potrafią sobie przypomnieć, kim były za życia. Wiszący szkielet westchnął głucho i jękliwie:

- Biedna Sara Jane. Jestem biedna Sara Jane. Pozwól mi spoczywać w spokoju.

Gwendolina niecierpliwym gestem wysłała ją do drzwi. Szkielet wyfrunął z westchnieniem. Wkrótce następny poleciał za nim, również wzdychając.

- Bob, pomocnik ogrodnika - przedstawił się. - Ja tego nie chciałem.

Pojawiły się jeszcze trzy, każdy przedstawił się smutnym, śpiewnym głosem i wszystkie powoli, chwiejnie podążyły za czarnym żukiem.

- Sara Jane ■* usłyszał Kot z korytarza. - Ja nie chciałam.

- Byłem dawniej księciem Buckingham.

Gwendolina nie zwracała na nie uwagi, tylko zajęła się dżdżownicą. Dżdżownica również urosła. Zmieniła się w różowego olbrzyma, wielkiego jak wąż morski. Zwoje cielska wznosiły się i opadały, wiły się po całym pokoju, aż Kotu zebrało się na mdłości. Nagą różową skórę porastała sztywna szczecina. Pierścienie przypominały zmarszczki na kłykciach palców. Gigantyczny bezoki łeb obracał się ślepo tu i tam, dopóki Gwendolina nie pokazała mu drzwi. Wtedy robal powoli popełznął za szkieletami, pętla za pętlą nagiego różowego mięsa. Gwendolina odprowadziła go taksującym wzrokiem.

- Nieźle - oceniła. - Ale potrzebuję jeszcze czegoś na zakończenie.

Ostrożnie wrzuciła w płomienie następną szczyptę smoczej krwi. Strzeliły w górę ze świstem, jeszcze bardziej jaskrawe, żółte i jadowite. Gwendolina znowu zaczęła recytować, tym razem wymachując ramionami. Po chwili jakiś biały kształt uformował się w rozedrganym powietrzu nad ogniem. Biel wrzała, kipiała, przepoczwarzała się w żałosnego skulonego stwora z wielką głową. Za nim kłębiły się i zestalały kolejne stwory. Kiedy pierwszy wypadł z płomieni na dywan, Kot zdumiał się złośliwym wyrazem twarzy Gwendoliny.

- Och, przestań! - poprosił.

Trzy pozostałe stwory również upadły na dywan i Kot zobaczył, że należą do tego samego gatunku, co zjawa z okna jadalni. Pierwszy wyglądał jak dziecko zbyt małe, żeby chodziło - tylko że chodził, kołysząc wielką głową. Drugi był tak pokręcony, zdeformowany i kaleki, że ledwie mógł kuśtykać. Trzecia była zjawa z okna, żałosna, wiotka i pomarszczona. Ostatni miał białą skórę poznaczoną sinymi pręgami. Wszystkie były blade, Słabe i straszne. Kot zadygotał.

- Proszę, odeślij je! - szepnął.

Gwendolina tylko się zaśmiała i gestem skierowała cztery zjawy do drzwi.

Ruszyły z mozołem. Dotarły jednak tylko do połowy drogi, kiedy w drzwiach stanął Chrestomanci, a za nim pan Saunders. Przed nimi do pokoju wtargnął grad kości i martwych stworzonek. Posypały J się na dywan. Chrestomanci miażdżył je długimi lśniącymi butami i Zjawy zawahały się, zabełkotały, umknęły z powrotem do płonącej; miski i znikły. Znikły także płomienie i został tylko gęsty, czarny, cuchnący dym.

Chrestomanci wyglądał majestatycznie w ciemnoniebieski! aksamicie, z koronkowymi falbankami przy mankietach i na gorsecie koszuli. Pan Saunders wyraźnie starał się znaleźć garnitur dostosowany do długości jego rąk i nóg, ale nie bardzo mu się udało. W jednym wielkim czarnym skórzanym bucie brakowało mu sznurowadła, a z rękawa marynarki wystawało sporo koszuli i gołej skóry nadgarstka, kiedy powoli nawijał motek czegoś' niewidzialnego na kościstą prawą dłoń. Obaj groźnie patrzyli na Gwendolinę.

- Pamiętaj, że cię ostrzegałem - powiedział Chrestomanci. -Do roboty, Michael.

Pan Saunders włożył niewidoczny motek do kieszeni.

- Dzięki - mruknął. - Od tygodnia miałem na to chęć. Zamaszystym krokiem podszedł do Gwendoliny, powiewając

połami czarnego płaszcza, jednym szarpnięciem postawił ją na nogi, zaciągnął do krzesła i przełożył sobie przez kolano twarzą w dół. Potem zdjął czarny but bez sznurowadła i za pomocą tego narzędzia spuścił jej porządne lanie.

Podczas gdy tak się trudził, a Gwendolina wrzeszczała, wyrywała się i kopała, Chrestomanci podszedł do Kota i palnął go w ucho po dwa razy z każdej strony. Kot był tak zaskoczony, że mało nie upadł, ale Chrestomanci nie pozwolił mu na to, ponieważ zadawał ciosy na przemian.

- Za co pan mnie bije? - zapytał oburzony Kot. - Ja nic nie zrobiłem!

- Właśnie za to - wyjaśnił Chrestomanci. - Nawet nie próbowałeś jej powstrzymać.

Kota aż zatkało na taką niesprawiedliwość. Chrestomanci odwrócił się do pana Saundersa, wciąż pracującego butem.

- Chyba wystarczy, Michael.

Pan Saunders przerwał lanie z pewnym żalem. Gwendolina osunęła się na kolana i rozpłakała z bólu, a pomiędzy szlochami wykrzykiwała, co myśli o takim traktowaniu. Chrestomanci podszedł do niej i szturchnął ją lśniącym butem.

- Przestań. Wstawaj i zachowuj się przyzwoicie.

A kiedy Gwendolina podniosła się na kolana z żałosną, skrzywdzoną miną, dodał:

- W zupe łności sobie zasłużyłaś na to lanie. I jak pewnie już zauważyłaś, Michael odebrał ci również czarodziejską moc. Nie jesteś już czarownicą. Nie rzucisz ani jednego zaklęcia, dopóki nie udowodnisz nam obu, że nie zamierzasz go użyć do czynienia zła. Czy to jasne? Teraz idź spać i zastanów się trochę nad sobą.

Kiwnął na pana Saundersa i obaj wyszli, pan Saunders podskakując, ponieważ po drodze jeszcze wkładał but.

Gwendolina rzuciła się wściekła na dywan i zabębniła stopami w podłogę.

- Potwory! Jak oni śmieją mnie tak traktować! Teraz zrobię coś jeszcze gorszego i dobrze wam tak!

- Nie możesz nic zrobić bez czarodziejskiej mocy - przypomniał jej Kot. - Na co pan Saunders nawijał twoje czary?

- Odejdź! - wrzasnęła na niego Gwendolina. - Zostaw mnie samą. Jesteś nie lepszy od nich!

A kiedy Kot ruszył do drzwi, na chwilę przestała szlochać, uniosła głowę i krzyknęła za nim:

- Jeszcze mnie nie pokonali! Zobaczysz!

Nic dziwnego, że Kot źle spał tej nocy. W koszmarach prześladowały go olbrzymie dżdżownice i wielkie oślizłe żaby. Zbliżały się coraz bardziej. Kot jęczał przez sen i wreszcie się zbudził, słaby, spocony i wyczerpany, jak po ciężkiej chorobie albo strasznym śnie. Czuł się okropnie. Po godzinie się uspokoił i znowu zasnął.

Kiedy ponownie się obudził, było jasno. Otworzył oczy w śnieżnej ciszy zamku i natychmiast zrozumiał, że Gwendolina znowu coś zrobiła. Nie miał pojęcia, skąd o tym wie. Pomyślał, że pewnie mu się zdaje. Jeśli pan Saunders naprawdę odebrał Gwendolinie czary, nie mogła nic zrobić. Ale wiedział, że zrobiła.

Wsta ł i podreptał do okien, żeby zobaczyć, co to takiego. Tym razem z każdego okna roztaczał się zupełnie zwyczajny widok. Cedry rozpościerały gałęzie nad trawnikiem. Ogrody na wzgórzu jaśniały barwami. Dzień wstawał słoneczny i mglisty, ani jeden ślad stopy nie znaczył perłowej szarozielonej trawy. Kot jednak wciąż miał pewność, że coś gdzieś się zmieniło. Ubrał się i zakradł na dół, żeby zapytać Gwendolinę, co znowu zmalowała.

Kiedy otworzył drzwi jej pokoju, poczuł ciężki, słodki zapach spalenizny, który towarzyszy czarom. Ale zapach mógł zostać z poprzedniego wieczoru. W pokoju panował porządek. Sprzątnięto martwe stworzenia i spaloną miskę. Jedyną rzeczą nie na miejscu był kufer Gwendoliny, wyciągnięty z szafy i ustawiony obok łóżka. Miał uchylone wieko.

Gwendolina spała zwinięta w kłębek pod niebieską aksamitną narzutą. Kot cichutko zamknął za sobą drzwi, żeby jej nie przeszkadzać. Gwendolina usłyszała. Usiadła wyprostowana w łóżku i wytrzeszczyła na niego oczy.

Kot natychmiast zrozumiał, że cokolwiek się stało, dotyczyło samej Gwendoliny. Włożyła koszulę nocną tył na przód. Wstążki wiążące ją zwykle na plecach dyndały z przodu. Ta zmiana od razu rzucała się w oczy. Ale było również coś dziwnego w spojrzeniu Gwendoliny. Patrzyła na Kota ze zdumieniem, wręcz ze strachem.

- Kim jesteś?-zapytała.

- No przecież jestem Kot - odpowiedział Kot.

- Nieprawda - sprzeciwiła się Gwendolina. - Jesteś chłopcem. Kim jesteś?

Widocznie czarownice wraz z mocą tracą pamięć. Kot pomyślał, że będzie musiał wykazać wiele cierpliwości wobec siostry.

- Jestem Eryk, twój brat - wyjaśnił cierpliwie i podszedł do łóżka, żeby mogła mu się przyjrzeć. - Tylko że zawsze mówisz na mnie Kot.

- Mój brat! - wykrzyknęła z największym zdumieniem. - No, całkiem nieźle. Zawsze chciałam mieć brata. I wiem, że nie śpię.

W k ąpieli było za zimno i boli mnie, kiedy się szczypię. Więc możesz mi powiedzieć, gdzie jestem? W jakimś pałacu, prawda?

Kot wytrzeszczył na nią oczy. Zaczynał podejrzewać, że z jej pamięcią wszystko jest w porządku. Gwendolina była szczuplejsza niż wczoraj. Miała taką samą ładną twarz, takie same błękitne oczy, ale szczere spojrzenie nie pasowało. Złote włosy spływające jej na ramiona były trochę dłuższe niż zeszłego wieczoru.

- Ty nie jesteś' Gwendolina! - zawołał Kot.

- Jasne! - odparła dziewczynka w łóżku. - Co za okropne imię! Nazywam się Janet Chant.

ROZDZIA Ł 9

Kot był równie zdumiony, jak obca dziewczyna. Chant? - pomyślał. Chant? Czy Gwendolina ma siostrę bliźniaczkę, o której mi nie powiedziała?

- Ja też nazywam się Chant - oznajmił.

- Czyżby? - zapytała Janet. Uklękła na łóżku i w zamyśleniu zmierzwiła sobie włosy obiema rękami, czego Gwendołina nigdy by nie zrobiła. - Naprawdę Chant? To nie jest takie pospolite nazwisko. I myślałeś', że jestem twoją siostrą? No, dodałam dwa do dwóch ze sto razy, Odkąd się obudziłam w kąpieli, i ciągle mi wychodzi pięć. Gdzie jesteśmy?

- W zamku Chrestomanciego - odpowiedział Kot. - Chresto-manci zabrał nas tutaj w jakiś rok po śmierci naszych rodziców.

- Nó widzisz - zawołała Jane. - Moja mama i tata żyją... przynajmniej żyli wczoraj wieczorem, kiedy mówiłam im dobranoc. Kto to jest Chrestomanci? 1 opowiedz mi coś o sobie.

Kot wyjaśnił, jak i dlaczego on i Gwendołina zamieszkali w zamku i co wtedy zrobiła Gwendołina.

- To znaczy, że Gwendołina naprawdę była czarownicą! - wykrzyknęła Janet.

Kot wola łby, żeby nie użyła czasu przeszłego. Narastało w nim przekonanie, że nigdy już nie zobaczy prawdziwej Gwendoliny.

- Pewnie że tak - potwierdził. - A ty?

- Wielkie nieba, skąd! - zaprzeczyła Janet. - Chociaż zaczynam się zastanawiać, czy mogłabym zostać czarownicą, gdybym tutaj mieszkała przez całe życie. Czarownice są tu dość pospolite, prawda?

- Czarownicy i nekromanci też - zgodził się Kot. - Ale czarodzieje i magowie nie trafiają się tak często. Myślę, że pan Saunders jest magiem.

- Znachorzy, uzdrowiciele, szamani, diabły, zaklinacze? - zapytała szybko Janet. - Wiedźmy, fakirzy, wróżbici? Oni też często tutaj występują?

- Najczęściej u dzikusów - sprostował Kot. - Wiedźma to niegrzeczne. Ale mamy wróżbitów i zaklinaczy. Czarodzieje są bardzo ważni i silni. Nigdy żadnego nie spotkałem.

- Rozumiem - mruknęła Janet. Myślała przez chwilę, a potem wyskoczyła z łóżka z rozmachem, bardziej jak chłopiec niż jak dziewczynka i znowu całkiem niepodobnie do Gwendoliny. - Lepiej się rozejrzyjmy na wypadek, gdyby szanowna Gwendolina zostawiła nam łaskawie jakąś wiadomość.

- Nie mów tak o niej - poprosił załamany Kot. - Jak myślisz, gdzie ona jest?

Janet zrozumiała, że Kot jest w rozpaczy.

- Przepraszam. Więcej tak nie powiem - obiecała. - Ale chyba rozumiesz, że trochę mi podpadła. Wsadziła mnie tutaj, a sama gdzieś wybyła. Mam nadzieję, że przygotowała sobie dobre wytłumaczenie.

- Spuścili jej lanie butem i odebrali magiczną moc - wyjaśnił; Kot.

- Tak, mówiłeś - mruknęła Janet, wyciągając szuflady pozłacanej toaletki. - Już się strasznie boję Chrestomanciego. Ale czy na- J prawdę odebrali jej magiczną moc? W takim razie jak to zrobiła?

- Ja te ż nie rozumiem - przyznał Kot, przyłączając się do poszukiwań.

Teraz oddałby wiele za jedno słowo od Gwendoliny - byle jakie słowo. Czuł się straszliwie samotny.

- Dlaczego byłaś' w kąpieli? - zapytał, zastanawiając się, czy przeszukać łazienkę.

- Nie wiem - oświadczyła Janet, wytrząsając kłąb wstążek do włosów z dolnej szuflady. - Po prostu tam się obudziłam. Czułam się jak przepuszczona przez wyżymaczkę i nie miałam ubrania, więc strasznie zmarzłam.

- Dlaczego nie miałaś ubrania? - dociekał Kot, grzebiąc bez powodzenia w bieliźnie Gwendoliny.

- Wczorajszej nocy było mi gorąco w łóżku, więc się rozebrałam - wyjaśniła Janet. - Naga przeszłam do tego świata. Chodziłam w kółko i ciągle się szczypałam... zwłaszcza kiedy znalazłam ten bajeczny pokój. Pomyślałam, że widocznie zmieniłam się w księżniczkę. Ale na łóżku leżała koszula nocna, więc ją włożyłam...

- Tył na przód - zwrócił jej uwagę Kot.

Janet przerwała przeglądanie drobiazgów na gzymsie kominka i spuściła wzrok na dyndające wstążki.

- Naprawdę? To chyba nie jedyna rzecz, którą włożę na odwrót. Tylko zajrzyj do tej artystycznej szafy. Potem wyszłam z pokoju i zobaczyłam c^łe kilometry długiego zielonego korytarza, aż mnie ciarki przeszły, i pałacowe ogrody za oknami, więc wróciłam tutaj i położyłam się do łóżka. Liczyłam, że kiedy się obudzę, to wszystko zniknie. A tymczasem ty się zjawiłeś. Znalazłeś coś?

- Nie - odparł Kot. - Ale jest jeszcze kufer...

- To musi tam być - stwierdziła Janet.

Przykucnęli, żeby rozpakować kufer. Niewiele tam zostało. Kot wywnioskował, że Gwendolina zabrała z sobą mnóstwo rzeczy. Znaleźli dwie książki, Elementarne zaklęcia i Magia dla początkujących, a obok kilka kartek z notatkami. Janet spojrzała na duże, okrągłe pismo Gwendoliny.

- Ona pisze ca łkiem jak ja. Dlaczego zostawiła te książki? Aha, to podręczniki do pierwszej klasy, a ona pewnie już doszła do wyższego poziomu.

Odłożyła książki i notatki na bok, a Wtedy spomiędzy nich wypadła mała czerwona książeczka zapałek. Janet podniosła ją, otworzyła i zobaczyła, że połowa zapałek jest wypalona, chociaż niewy-rwana.

- To mi wygląda na jakieś zaklęcie - mruknęła podejrzliwie. -Co to za paczki listów?

- Chyba listy miłosne moich rodziców - wyjaśnił Kot. Listy nadal znajdowały się w kopertach, zaadresowanych i ofirankowanych. Janet przykucnê³a, trzymaj¹c paczuszki w obu rêkach.

- Te znaczki nie mają nadruku! Nie, jest na nich głowa mężczyzny. Jak się nazywa wasz król?

- Karol Siódmy - odpowiedział Kot.

- Nie Jerzy? - zdziwiła się Janet, ale dostrzegła zakłopotanie Kota i wróciła do listów. - Widzę, że twoi rodzice oboje nosili nazwisko Chant. Czy byli kuzynami pierwszego stopnia? Moi tak. Babcia nie chciała, żeby się pobrali, bo podobno to źle.

- Nie wiem. Może i tak. Byli dość podobni do siebie - wyznał Kot i poczuł się jeszcze bardziej samotny.

Janet również wydawała się samotna. Pieczołowicie wsunęła książeczkę zapałek pod różową tasiemkę, którą związano listy adresowane do panny Karoliny Chant - podobnie jak Gwendolina, miała metodyczny umysł - i powiedziała:

- Oboje wysocy i jasnowłosi, z niebieskimi oczami? Moja mama też ma na imię Karolina. Zaczynam rozumieć. No, Gwendolino, nie utrudniaj!

Z tymi słowami Janet odrzuciła listy i w bardzo niemetodyczny sposób wygrzebała z kufra pozostałe papiery, papeterie, notatniki, wycieraczki do piór oraz torbę z napisem PAMIĄTKA Z BLACKPOOL. Na samym dnie leżała duża różowa kartka papieru, cała pokryta okrągłym i starannym pismem Gwendoliny.

- Tak my ślałam! - zawołała Janet. - Ona tak samo lubi sekrety jak ja!

Rozłożyła list na dywanie, żeby Kot też mógł przeczytać. Gwendolina napisała:

Droga Zastępczyni!

Muszę opuścić ten okropny zamek. Nikt mnie nie rozumie. Nikt nie docenia moich zdolności. Wkrótce sama się przekonasz, ponieważ jesteś moim dokładnym sobowtórem, więc również czarownicą. Postąpiłam bardzo sprytnie. Oni nie znają wszystkich moich możliwości. Dowiedziałam się, jak przejść do innego świata, i odchodzę tam na zawsze. Zostanę królową, bo tak mi wywróżono. Istnieją setki światów, tylko że niektóre są przyjemniejsze od innych, powstają, kiedy zachodzi wielkie historyczne wydarzenie, na przykład bitwa albo trzęsienie ziemi, które może się zakończyć na dwa albo więcej rozmaitych sposobów. Oba rezultaty zachodzą, ale nie mogą istnieć razem, więc świat rozszczepia się na dwa światy, które od tamtej chwili toczą się inaczej. Wiem, że Gwendolina musi istnieć w wielu światach, ale nie wiem w ilu. Jedna z was przejdzie tutaj, kiedy odejdę, ponieważ zostanie po mnie puste miejsce, które Cię wciągnie. Ale nie smuć się, jeśli Twoi rodzice wciąż żyją. Jakaś inna Gwendolina zajmie Twoje miejsce i będzie udawała Ciebie, ponieważ wszystkie jesteśmy sprytne. Możesz dalej uprzykrzać życie Chrestomanciemu, a ja się cieszę, że zostawiam go w dobrych rękach.

Twoja kochająca Gwendolina Chant

PS Spal to.

PS2 Powiedz Kotu, że bardzo żałuję, ale musi zrobić to, co każe pan Nostrum.

Przeczytawszy to, Kot dalej klęczał zasmucony obok Janet i myślał, że już nigdy więcej nie zobaczy Gwendoliny. Zamiast niej dostał Janet. Jeśli zna się kogoś tak dobrze, jak Kot znał Gwendolinę, dokładna kopia bynajmniej nie wystarczy. Janet nie była czarownicą. Nawet nie robiła takich samych min. Patrząc na nią, Kot pomyślał, że Gwendoliną wściekłaby się z powodu wciągnięcia do innego świata, natomiast Janet wydawała się równie zasmucona, jak on.

- Ciekawe, jak mama i tato się dogadają z moją Drogą Zastępczynią - rzuciła kwaśno. Potem wzięła się w garść. - Pozwolisz, że tego nie spalę? To jedyny dowód, że nie jestem Gwendoliną, która nagle zwariowała i uważa się za jakąś Janet Chant. Mogę to schować?

- To twój list - odparł Kot.

- I twoja siostra - burknęła Janet. - Boże błogosław jej kochaną słodziutką duszyczkę! Nie zrozum mnie źle, Kot. Podziwiam twoją siostrę. Ona myśli o wielkich rzeczach. Muszę ją podziwiać! A jednocześnie zastanawiam się, czy pomyślała o bezpiecznej kryjówce, gdzie schowam jej list. Lepiej się poczuję, jeśli nie pomyślała.

Janet poderwała się ruchem niepodobnym do ruchów Gwendo-liny i zaniosła list do pozłacanej toaletki. Kot pospieszył za nią. Janet chwyciła lustro oplecione złotą girlandą i obróciła je do siebie na zawiasach. Z tyłu ramę wypełniał kawałek zwykłej dykty. Janet wcisnęła paznokcie pod krawędź dykty i podważyła. Dykta ustąpiła łatwo.

- Robię to z lustrem w domu - wyjaśniła Janet. - To dobra kryjówka... chyba jedyne miejsce, jakiego moi rodzice nigdy nie odkryli. Mama i tato są kochani, ale strasznie wścibscy. Pewnie | dlatego, że jestem jedynaczką. A ja potrzebuję prywatności. Piszę < różne historie tylko dla siebie i nie chcę, żeby oni je czytali. Och, | niech to wszystkie dalmatyńczyki!

Uniosła drewno i pokazała Kotu znaki wymalowane na czer-1 wonej tylnej stronie samego lustra.

- Wygląda jak kabała - stwierdził Kot. - To zaklęcie.

- Wi ęc jednak o tym pomyślała! - wykrzyknęła Janet. - Naprawdę to okropne mieć sobowtóra. Jednocześnie wpadamy na te same pomysły. A zgodnie z tą zasadą - ciągnęła, wsuwając list Gwendoliny pomiędzy dyktę a szkło i wciskając dyktę na miejsce -założę się, że odgadłam cel tego zaklęcia. Dzięki niemu Gwendolina może od czasu do czasu zerknąć, jak sobie radzi jej Droga Zastępczyni. Mam nadzieję, że właśnie teraz patrzy.

Janet obróciła lustro przodem i zrobiła paskudnego zeza. Potem naciągnęła sobie palcami kąciki oczu, aż zrobiły się skośne jak u Chinki, wywaliła język w całej okazałości, jednym palcem zadarła sobie nos do góry i wykrzywiła usta w prawo. Kot nie mógł się powstrzymać od śmiechu.

- Gwendolina tego nie potrafi? - zapytała Janet kątem ust.

- Nie - zachichotał Kot.

Akurat w tej chwili Eufemia otwarła drzwi. Janet podskoczyła jak ukłuta szpilką. Kot nie zdawał sobie sprawy, że jest aż tak zdenerwowana.

- Przestań stroić miny, z łaski swojej - powiedziała Eufemia -i zdejmij tę koszulę nocną, Gwendolino.

Weszła do pokoju przypilnować, żeby Gwendolina wypełniła polecenie. Wydała skrzeczący pisk. Potem rozpłynęła się w brązową masę.

Janet zakryła usta rękami. Razem z Kotem patrzyli zdjęci grozą, jak brązowa bryła będąca Eufemia robi się coraz mniejsza. Kiedy już prawie nie wystawała nad podłogę, przestała się kurczyć i wysunęła duże błoniaste stopy. Na tych stopach poczłapała do dzieci i spojrzała na nie z wyrzutem żółtymi wyłupiastymi oczami tkwiącymi niemal na czubku głowy.

- O rany! - jęknął Kot. Widocznie ostatnim postępkiem Gwendoliny była zamiana Eufemii w żabę.

Janet wybuchnęła płaczem. Kot zdziwił się, bo wyglądała na taką pewną siebie. Szlochając głośno, uklękła i delikatnie podniosła brązową Eufemię.

- Biedna dziewczyno! - za łkała. - Wiem, jak się czujesz. Kot, co zrobimy? Jak się zmienia ludzi z powrotem?

- Nie mam pojęcia - wyznał ponuro Kot.

Nagle przytłoczył go ogromny ciężar odpowiedzialności. Ja-net, pomimo całego wygadania, wyraźnie potrzebowała opieki. Eufemia potrzebowała jej jeszcze bardziej. Gdyby nie Chrestomanci, Kot czym prędzej wezwałby na pomoc pana Saundersa. Ale nagle sobie uświadomił, że gdyby Chrestomanci się dowiedział, co tym razem zmalowała Gwendołina, stałoby się coś strasznego. Kot nie miał w tym względzie żadnych wątpliwości. Odkrył, że okropnie się boi Chrestomanciego. Bał się go przez cały czas, chociaż nie zdawał sobie z tego sprawy. Wiedział, że musi jakoś ukryć przed nim sprawę Janet i Eufemii.

Zdesperowany popędził do łazienki, znalazł wilgotny ręcznik i przyniósł go Janet.

- Połóż ją na tym. Ona potrzebuje wilgoci. Poproszę Rogera i Julię, żeby zmienili ją z powrotem. Powiem im, że ty nie chcesz. I na litość boską, nie mów nikomu, że nie jesteś Gwendołina... błagam!

Janet delikatnie postawiła Eufemię na ręczniku. Eufemia zagrzebała się w wilgotnych fałdach i nadal wpatrywała się oskarży-cielsko w Janet.

- Nie patrz tak na mnie - chlipnęła nosem Janet. - To nie moja wina. Kot, musimy ją ukryć. Czy będzie jej wygodnie w szafie?

- Powinno - stwierdził Kot. - Lepiej się ubierz. Na twarzy Janet pojawił się wyraz paniki.

- Kot, co nosi Gwendołina?

Kot myślał, że wszystkie dziewczyny wiedzą, co noszą dziewczyny.

- To co zwykle... pończochy, halka, sukienka, buciki... no wiesz.

- Nie, nie wiem. Ja zawsze chodzę w spodniach.

Kot poczuł, że jego kłopoty narastają. Otworzył szafę. Gwendołina chyba zabrała ze sobą najładniejsze ubrania, ale znalazł jej stare buciki, zielone pończochy i pasujące podwiązki, trochę znoszone halki, zieloną kaszmirową plisowaną sukienkę oraz, z pewnym zażenowaniem, majtki do kolan.

- Masz - powiedział.

- Czy ona naprawdę nosi dwie halki? - zdziwiła się Janet. -Tak. Włóż je.

Okazało się, że Janet nie potrafi sobie poradzić bez pomocy. Gdyby jej pozwolił, włożyłaby halki tył na przód. Musiał ubrać ją w halki, pozapinać z tyłu, zawiązać podwiązki, zasznurować buciki, po raz drugi włożyć porządnie sukienkę i zawiązać szarfę. Kiedy skończył, wyglądała jak należy, chociaż wydawała się raczej wystrojona niż zwyczajnie ubrana. Obejrzała się krytycznie w lustrze.

- Dzięki, jesteś aniołem. Wyglądam całkiem jak edwardiańska panienka. I czuję się jak idiotka.

- Chodź - ponaglił ją Kot. - Śniadanie.

Zaniósł gniewnie kumkającą Eufemię do szafy i zawinął ją dokładnie w ręcznik.

- Siedź cicho - rozkazał. - Zmienię cię z powrotem jak najszybciej, wiec przestań się awanturować, proszę!

Zaniknął drzwi szafy i podparł stosem notatek Gwendoliny. Ze środka dobiegało wściekłe rechotanie. Eufemia nie zamierzała siedzieć cicho. Kot właściwie nie miał do niej pretensji.

- Nie jest tam szczęśliwa - stwierdziła Janet, mięknąc. - Czy nie mogłaby zostać w pokoju?

- Nie - zdecydował Kot.

Nawet w postaci żaby Eufemia nadal wyglądała jak Eufemia. Wiedział, że Mary rozpoznałaby ją od pierwszego spojrzenia. Wziął Janet za łokieć i zaprowadził ją do pokoju zabaw.

- Czy wy zawsze wstajecie w ostatniej chwili? - burknęła Julia. - Mam dość uprzejmego czekania ze śniadaniem.

- Eryk od dawna jest na nogach - wtrąciła Mary, która kręciła się obok. - Więc nie rozumiem, co wy dwoje wyprawiacie. Och, gdzie ta Eufemia?

- Mary od rana wychodzi z siebie - powiedzia ł Roger i mrugnął. Przez mgnienie widzieli dwie Mary, jedną prawdziwą i jedną

widmową, przezroczystą. Janet podskoczyła. Dopiero drugi raz w życiu widziała czary i niełatwo jej było przywyknąć.

- Przypuszczam, że to wina Gwendoliny - oświadczyła Julia i obdarzyła Janet kolejnym znaczącym spojrzeniem.

Janet coraz bardziej się denerwowała. Kot zapomniał ją ostrzec, jak bardzo Julia nie znosi Gwendoliny od czasu węży. A znaczące spojrzenie czarownicy jest gorsze niż znaczące spojrzenie zwykłej osoby. Spojrzenie Julii odpychało Janet do tyłu przez pokój, dopóki Kot nie stanął na drodze.

- Nie rób tego - powiedział. - Ona przeprasza.

- Czyżby? - rzuciła Julia. - Przepraszasz? - zapytała i próbowała ominąć wzrokiem Kota, żeby dotrzeć do Janet.

- Tak, strasznie przepraszam - przyświadczyła gorliwie Janet, chociaż nie miała pojęcia, za co. - Całkowicie się zmieniłam.

- Uwierzę, jak zobaczę - mruknęła Julia. Ale odwróciła wzrok i spojrzała na Mary, która jak zwykle przyniosła chleb, marmoladę i dzbanek kakao.

Janet zajrzała do dzbanka, powąchała parujące kakao i mina jej zrzedła, zupełnie jak Gwendolinie pierwszego dnia.

- O rany! -jęknęła. - Nie znoszę kakao. Mary wzniosła oczy do sufitu.

- Te twoje fochy i kaprysy! Nigdy przedtem nie mówiłaś, że nie lubisz kakao.

- Ja... nabrałam wstrętu - zaimprowizowała Janet. - Kiedy się zmieniłam, zmieniły mi się również kubki smakowe. Nie masz przypadkiem trochę kawy?

- Gdzie? Pod dywanem czy jak? - prychnęła Mary. - No dobrze, zapytam w kuchni. Powiem im, że twoje kubki smakowe się buntują.

Kot z wielką przyjemnością usłyszał, że kakao jednak nie jest obowiązkowe.

- Czy ja te ż mogę dostać kawę? - poprosił, kiedy Mary podeszła do windy. - A właściwie wolę herbatę.

- Ale czekałeś z tym, aż Eufemia zaginęła i zostawiła wszystko na mojej głowie! - ofuknęła go Mary.

- Przecież ona i tak nic nie robi - zdziwił się Kot: Zirytowana Mary podeszła do rury głosowej. Zamówiła dzbanek kawy i dzbanek herbaty.

- Dla jej wysokości i jaśnie pana - wyjaśniła. - On też chyba się zaraził. Co ja bym dała za miłe, normalne dziecko w tym domu, Nancy!

- Ale ja jestem miłym, normalnym dzieckiem! - zaprotestowali unisono Kot i Janet.

- I my też... przynajmniej jesteśmy mili - dodała pocieszająco Julia.

- Jak możecie być normalni? - zapytała Mary, opuszczając windę. - Wszyscy czworo jesteście Chantami. A jaki Chant był kiedyś normalny?

Janet zerknęła pytająco na Kota, on jednak był równie zdumiony, jak ona.

- Myślałem, że nazywacie się Chrestomanci - zwrócił się do Rogera i Julii.

- To tylko tytuł tatusia - wyjaśniła Julia.

- Jesteście naszymi kuzynami - oznajmił Roger. - Nie wiedziałeś? Zawsze myślałem, że właśnie dlatego tato sprowadził was tutaj.

Jedząc śniadanie, Kot myślał, że to odkrycie jeszcze bardziej utrudnia sytuację.

ROZDZIA Ł 1O

Kot wyczekał stosownej chwili i kiedy pan Saunders zawołał ich na lekcje, chwycił Rogera za ramię i szepnął:

- Słuchaj, Gwendolina zmieniła Eufemię w żabę i...

Roger parsknął serdecznym śmiechem. Kot musiał zaczekać, aż kuzyn się uspokoi.

- I nie chce jej przemienić z powrotem. Możesz pomóc? Roger próbował zrobić poważną minę, ale wciąż nie mógł opanować śmiechu.

- Nie wiem. Raczej nie, chyba że ci powie, jakiego zaklęcia użyła. Odkrywanie nieznanych zaklęć to magia zaawansowana, a ja jeszcze jestem na kursie podstawowym. Och, jakie to śmieszne!

Zgiął się wpół nad stołem i ryczał ze śmiechu.

Naturalnie pan Saunders pojawił się w drzwiach i przypomniał, że, czas na opowiadanie kawałów jest po lekcjach. Musieli przejść do klasy. \ Naturalnie Janet omyłkowo usiadła w ławce Kota. Kot dyskretnie kazał] jej się przesiąść i zajął własne miejsce, zastanawiając się z roztargnieniem, skąd się dowiedzieć, jakiego zaklęcia użyła Gwendolina.

Był to najbardziej męczący poranek w jego życiu. Zapomniał uprzedzić Janet, że Gwendolina znała się wyłącznie na czarach.

Janet, jak podejrzewa ł, wiedziała sporo o całkiem innych rzeczach. Ale wszystkie dotyczyły jej świata. Jedynym bezpiecznym przedmiotem była arytmetyka. Niestety, pan Saunders wybrał właśnie ten ranek, żeby pytać z historii. Kot, skrobiąc lewą ręką wypracowanie z angielskiego, widział panikę narastającą na twarzy Janet.

- Jak to Henryk Piąty? - szczeknął pan Saunders. - Ryszard Drugi zasiadał na tronie jeszcze długo po Agincourt. Jakie było jego największe magiczne osiągnięcie?

- Pokonanie Francuzów - palnęła Janet. Pan Saunders patrzył na nią z irytacją, więc paplała dalej: - No, przynajmniej tak myślę. Obarczył Francuzów krępującą żelazną bielizną, a Anglicy nosili wełnę, więc nie utknęli w błocie, i pewnie zaczarował też ich długie łuki. Dlatego nie chybiali.

- Kto twoim zdaniem wygrał bitwę pod Agincourt? - zapytał pan Saunders.

- Anglicy - odpowiedziała Janet.

Oczywiście w jej świecie to była prawda, ale sądząc po spanikowanym wyrazie twarzy, chyba podejrzewała, że w tym świecie było na odwrót. I, oczywiście, miała rację.

Pan Saunders złapał się za głowę.

- Nie, nie, nie! Francuzi! Czy ty nic nie wiesz, dziewczyno?

Janet wyglądała, jakby zbierało jej się na płacz. Kot był przerażony. Mogła załamać się w każdej chwili i wyjawić panu Saunder-sowi, że nie jest Gwendoliną. W przeciwieństwie do Kota nie miała powodów, by dochować sekretu.

- Gwendoliną nigdy nic nie wie - oświadczył głośno w nadziei, że Janet pojmie wskazówkę. Pojęła i trochę się odprężyła.

- Zdaję sobie z tego sprawę - zapewnił pan Saunders. - Ale gdzieś tam wewnątrz tej kapuścianej głowy musi tkwić chociaż jedna szara komórka. Więc ciągle szukam.

Niestety Janet pod wpływem ulgi zrobiła się niemal wesoła.

- Chciałby pan rozłożyć mi głowę i zajrzeć? - zagadnęła.

- Nie kuś mnie! - krzyknął pan Saunders.

Zas łonił oczy jedną sękatą dłonią, a drugą opędzał się przed Janet. Wyglądał tak zabawnie, że dziewczynka parsknęła śmiechem. To było takie niepodobne do Gwendoliny, że pan Saunders opuścił rękę na wysokość nosa i zerknął podejrzliwie na dziewczynkę.

- Co ty znowu knujesz?

- Nic - odparła Janet z miną winowajcy.

- Hm - mruknął pan Saunders takim tonem, że Kot i Janet poczuli się bardzo nieswojo.

Wreszcie - po bardzo długim czasie - nadeszła pora na mleko i biszkopty, które Mary wniosła ze złowieszczą miną. Na tacy, obok I kawy dla pana Saundersa, siedziała duża, wilgotna, brązowa ropucha. | Żołądek Kota wykonał salto, jakby chciał wyskoczyć z ciała i skryć się w piwnicach zamku. Wyraz twarzy Janet świadczył, że czuła to samo.

- Co tam masz? - zapytał pan Saunders.

- Dzisiejszy dobry uczynek Gwendoliny - oznajmiła ponuro; | Mary. - To Eufemia. Niech pan spojrzy w jej oczy.

Pan Saunders nachylił się i spojrzał. Potem obrócił się do Janet | tak gwałtownie, że dziewczynka poderwała się w ławce.

- Więc z tego się śmialiście!

- Ja tego nie zrobiłam! - zawołała Janet.

- Eufemia była w pokoju Gwendoliny, zamknięta w szafie, gdzie kumkała jak szalona, biedaczka - wyjaśniła Mary.

- Myślę, że należy wezwać Chrestomanciego - stwierdził pan | Saunders i zamaszyście ruszył do drzwi.

Drzwi się otwarły, zanim tam dotarł, i wszedł Chrestomanci we własnej osobie, pogodny i zaaferowany, trzymając w ręce jakieś | dokumenty.

- Michael, czy przyszedłem nie w porę...? - urwał, kiedy zo-1 baczył wyraz twarzy pana Saundersa. - Co się stało?

- Zechce pan spojrzeć na tę żabę, proszę pana - odezwała s Mary. - Siedziała w szafie Gwendoliny.

Chrestomanci nosił wytworny szary garnitur w delikatne liliowe paseczki. Odsunął na bok liliowy jedwabny krawat i pochyłił się, żeby obejrzeć żabę. Eufemia uniosła głowę i zarechotała do niego błagalnie. Na chwilę zapadła lodowata cisza. Kot nigdy więcej nie chciałby przeżyć takiej chwili.

- A niech mnie! - powiedział Chrestomanci łagodnie jak szron zamarzający na szybie. - To Eugenia.

- Eufemia, tato - poprawiła go Julia.

- Eufemia - powtórzył Chrestomanci. - Oczywiście. No, kto to zrobił?

Kot nie pojmował, jakim cudem taki łagodny głos sprawia, że włosy mu się jeżą na karku.

- Gwendolina, proszę pana - odparła Mary. Ale Chrestomanci pokręcił głową.

- Nie. Nie oskarżajcie jej pochopnie. Tego nie mogła zrobić Gwendolina. Wczoraj wieczorem Michael odebrał jej moc czarowania.

- Co za głupiec ze mnie! - bąknął pan Saunders, czerwony na twarzy.

- Więc kto mógł to zrobić? - zastanawiał się Chrestomanci. Znowu zapadła cisza mrożąca krew w żyłach. Dłużyła się Kotu jak epoka lodowcowa. Julia zaczê³a siê uœmiechaæ. Zabêbni³a palcami w ³awkê i popatrzy³a z namys³em na Janet. Janet zauwa¿y³a jej spojrzenie i podskoczy³a. Gwa³townie wci¹gnê³a powietrze. Kot wpad³ w panikê. Wiedzia³, ¿e Janet zaraz powie, co zrobi³a Gwendolina. Powiedzia³ jedyne, co mu przysz³o do g³owy, ¿eby j¹ powstrzymaæ.

- Ja to zrobiłem.

Z trudem wytrzymał spojrzenia, jakimi go obrzucono. Roger popatrzył na niego ze zdumieniem, Julia z niesmakiem, pan Saunders z płomiennym gniewem. Mary spojrzała tak, jakby sam był żabą. Chrestomanci okazał jedynie uprzejme niedowierzanie, co było najgorsze.

- Słucham, Eryku? - powiedział. - To ty?

Kot poczuł dziwną mglistą wilgoć wokół oczu. Pomyślał, że to ze strachu.

- To by ł błąd - wyznał. - Próbowałem zaklęcia. Nie... nie spodziewałem się, że podziała. A potem... potem Eufemia weszła i zmieniła się w żabę. Tak po prostu.

- Przecież ci przykazano, żebyś nie praktykował magii na własną rękę - przypomniał Chrestomanci.

- Wiem. - Kot zwiesił głowę. Wcale nie musiał udawać skruchy. - Ale myślałem, że nie podziała. Tylko że podziałało.

- No, musisz natychmiast zdjąć zaklęcie - oświadczył Chre-i | stomanci.

Kot przełknął ślinę.

- Nie mogę. Nie umiem.

Chrestomanci obdarzył go następnym spojrzeniem tak uprzejmym, tak przenikliwym i tak niedowierzającym, że Kot miał ochotę wpełznąć pod swoją ławkę, tylko że nie mógł się ruszyć.

- Doskonale - powiedział Chrestomanci. - Michael, zechcesz mi wyświadczyć przysługę?

Mary podała tacę. Pan Saunders wziął Eufemię i posadził na nauczycielskim stole. Eufemia zarechotała nerwowo.

- Jeszcze tylko chwilę - uspokoił ją pan Saunders.

Otoczył ją dłońmi złożonymi w miseczkę. Nic się nie stało. | Lekko zdziwiony pan Saunders zaczął mamrotać jakieś słowa. Nadal nic się nie działo. Eufemia niecierpliwie wystawiła głowę spomiędzy jego kościstych palców, nadal pod postacią żaby. Zdziwienie pana Saundersa pogłębiło się do stanu zmieszania.

- Bardzo dziwne zaklęcie - oświadczył. - Czego użyłeś, Ery-ku?

- Nie pamiętam - odparł Kot.

- Ten czar nie reaguje na żadne moje wysiłki - powiedział pan Saunders. - Musisz sam to zrobić, Eryku. Podejdź tutaj.

Kot popatrzył bezradnie na Chrestomanciego, ale Chrestomanci tylko kiwnął głową, jakby całkowicie się zgadzał z panem Saundersem. Kot wstał. Nogi mu ścierpły i odmawiały posłuszeństwa, a żołądek już na stałe przeprowadził się do zamkowych piwnic. Kot powlókł się w stronę stołu. Na jego widok Eufemia jasno wyraziła swoją opinię w tej sprawie, wykonując rozpaczliwy skok ze stołu. Pan Saunders złapał ją w powietrzu i posadził z powrotem.

- Co mam robić? - zapytał Kot głosem równie skrzekliwym, jak rechotanie Eufemii.

Pan Saunders ujął Kota za lewy nadgarstek i umieścił jego dłoń na oślizłym grzbiecie Eufemii.

- Teraz zdejmij to z niej - polecił.

- Eee... - Kot nie wiedział, co ma począć. Chyba powinien przynajmniej udawać, że próbuje. - Przestań być żabą i zmień się z powrotem w Eufemię - wydukał żałośnie i zastanowił się, co mu zrobią, kiedy Eufemia nie posłucha.

Lecz ku jego zdumieniu Eufemia usłuchała. Żaba pod jego palcami zrobiła się ciepła i zaczęła szybko rosnąć. Kot zerknął ukradkiem na pana Saundersa. Przysiągłby, że dostrzegł skrywany uśmiech na twarzy nauczyciela. Po sekundzie Eufemia siedziała na skraju stołu. Ubranie miała trochę zmięte i brązowe, ale poza tym nie zostało w niej nic żabiego.

- Nigdy nie myślałam, że to ty! - powiedziała do Kota. Potem ukryła twarz w dłoniach i zapłakała.

Chrestomanci podszedł i otoczył ją ramieniem.

- No, no, moja droga. Na pewno to było straszne przeżycie. Powinnaś chyba się położyć.

I wyprowadził Eufemię z pokoju.

- Fiu! - powiedziała Janet.

Mary posępnie podała mleko i biszkopty. Kot nie miał ochoty nic jeść. Jego żołądek jeszcze nie wrócił z piwnicy. Janet nie chciała biszkoptów.

- Uważam, że tutejsze jedzenie jest strasznie tuczące - powiedziała przemądrzale.

Julia potraktowała to jak osobisty przytyk. Wyjęła z kieszeni chustkę do nosa i zawiązała supeł. Szklanka mleka wyśliznęła się z palców Janet i roztrzaskała na podłodze.

- Sprz ątnij to - polecił pan Saunders. - A potem oboje z Ery-kiem wyjdźcie. Mam was dosyć. Julia i Roger, wyjmijcie podręczniki do magii.

Kot zabrał Janet do ogrodów. Tam czuł się najbezpieczniej. Wędrowali po trawniku, oboje dość wyczerpani po porannych przejściach.

- Kot - odezwała się Janet - będziesz się złościł na mnie, ale to absolutnie niezbędne, żebym się ciebie czepiała jak pijawka przez cały czas, kiedy nie śpimy, dopóki nie nauczę się odpowiednio zachowywać. Dzisiaj rano dwa razy uratowałeś mi skórę. Myślałam, że umrę, kiedy ona wniosła tę żabę. Już mi się zaczynało stężenie pośnuertne, a wtedy ty ją przemieniłeś z powrotem! Nie wiedziałam, że też jesteś czarownikiem... czy może czarodziejem?

- Nie jestem ani jednym, ani drugim - zaprzeczył Kot. - Pan Saunders to zrobił, żeby mnie nastraszyć.

- Ale Julia jest czarownicą, prawda? - upewniła się Janet. -Co ja zrobiłam, że ona mnie tak nienawidzi... czy to po prostu ogólne zgwendolicenie?

Kot opowiedział o wężach.

- W takim razie nie dziwię się jej - przyznała Janet. - Ale to przykre, że ona siedzi teraz w klasie i szlifuje swoją sztukę magiczną, a ja nie mam nawet garstki czarów do obrony. Nie znasz przypadkiem jakiegoś trenera karate w okolicy?

- Nigdy o takim nie słyszałem - ostrożnie odpowiedział Kot, zastanawiając się, co to jest karate.

- Trudno - westchnęła Janet. - Chrestomanci fantastycznie się ubiera, prawda?

Kot parsknął śmiechem.

- Zaczekaj, aż go zobaczysz w szlafroku!

- Nie mogę się doczekać. Na pewno wygląda niesamowicie! Czemu on jest taki przerażający?

- Po prostu taki jest - odparł Kot.

- W łaśnie - zgodziła się Janet. - Taki już jest. Kiedy zobaczył, że żaba jest Eufemią, i zrobił się taki spokojny i łagodny, dostałam gęsiej skórki. Nie mogłabym mu powiedzieć, że nie jestem Gwendoliną... nawet na najbardziej wymyślnych nowoczesnych torturach. Dlatego muszę trzymać się ciebie. Bardzo ci to przeszkadza?

- Wcale - zapewnił Kot.

Ale przeszkadzało. Janet była takim ciężarem, jakby siedziała mu na karku i nogami oplatała klatkę piersiową. Na domiar złego okazało się, że niepotrzebnie się przyznał do cudzej przewiny. Zabrał Janet do ruin nadrzewnego domku, bo chciał zająć się czymś innym. Janet była oczarowana. Wdrapała się na kasztanowiec, żeby obejrzeć szczątki, a Kot poczuł się jak wtedy, kiedy ktoś obcy wchodzi do twojego kolejowego przedziału.

- Uważaj - ostrzegł z irytacją.

Wśród gałęzi rozległ się odgłos rozdzierania.

- Kurczę! - zawołała Janet. - Te śmieszne ubrania nie nadają się do łażenia po drzewach.

- Nie umiesz szyć? - zapytał Kot, również wdrapując się na górę.

- Pogardzam szyciem jako symbolem zniewolenia kobiet -oświadczyła Janet. - Właściwie umiem. I będę musiała. Poszły obie halki.

Wypróbowała skrzypiącą podłogę, jedyne* co pozostało z domku, i stanęła na njpj, ciągnąc dwie falbanki w różnych kolorach za rąbkiem sukienki Gwendoliny.

- Widać stąd wioskę. Wóz rzeźnika właśnie skręca na podjazd. Kot stanął obok niej i oboje patrzyli na wóz rzeźnika ciągnięty

przez srokatego konia.

- Wcale nie macie samochodów? - zapytała Janet. - W moim świecie wszyscy mają.

- Bogaci mają - odpowiedział Kot. - Chrestomanci przysłał samochód po nas na stację.

- I macie elektryczne światło - ciągnęła Janet. - Ale wszystko inne jest staroświeckie w porównaniu z moim światem. Pewnie ludzie za pomocą czarów zdobywają, co chcą. Nie macie fabryk ani płyt długogrających, ani wieżowców, ani telewizji, ani żadnych samolotów?

- Nie wiem, co to są samoloty - przyznał Kot.

Nie miał również pojęcia, co znaczą pozostałe wyrazy, i znudziła go ta rozmowa.

Janet to zauważyła. Rozejrzała się w poszukiwaniu innego tematu i zobaczyła wielkie zielone kasztany wiszące na gałęziach wszędzie dookoła. Liście nieco pożółkłe na brzegach świadczyły, że kasztany niedługo dojrzeją. Janet przesunęła się po gałęzi i próbowała dosięgnąć najbliższej zielonej kuli.

- Och, kurczę blade! - zawołała. - Już prawie dojrzały.

- Jeszcze nie - zaprzeczył Kot. - Ale chciałbym, żeby już dojrzały.

Wyciągnął listwę z ruin domku i zamachnął się nią. Chybił, ale widocznie trącił gałąź. Osiem kasztanów stuknęło o ziemię.

- Kto mówi, że są niedojrzałe? - zapytała Janet, wychylając się spomiędzy gałęzi.

Kot wyciągnął szyję i zobaczył brązowe lśniące kasztany widoczne przez pęknięcia w zielonych łupinach.

- Hurra!

Zlazł z drzewa jak małpa, a Janet zeskoczyła za nim z włosami pełnymi liści. Skwapliwie pozbierali kasztany - cudowne kasztany, ze słojami jak poziomice na mapie.

- Szpikulec! -jęknęła Janet - Królestwo za szpikulec! Możemy je nawlec na moje sznurowadła.

- Tu jest szpikulec - powiedział Kot.

Narzędzie leżało na ziemi obok jego lewej ręki. Widocznie wypadło z nadrzewnego domku.

Z zapałem przewiercali kasztany. Wyciągnęli sznurówki z drugich w kolejności najlepszych bucików Gwendoliny. Odkryli, że reguły gry w kasztany są takie same w obu światach. Poszli do francuskiego ogrodu i tam na żwirowanej ścieżce stoczyli wspaniałą bitwę. Kiedy Janet roztrzaskała ostatni kasztan Kota i wrzasnęła: „Mój! Już siódmy!", Millie wyszła zza zakrętu obok cisu i przystanęła, śmiejąc się z dzieci.

- Nie przypuszczałam, że kasztany już dojrzały. Ale lato jest takie piękne.

Janet popatrzyła na nią skonsternowana. Nie miała pojęcia, kim jest ta pulchna dama w pięknej kwiecistej jedwabnej sukni.

- Cześć, Millie - powiedział Kot z naciskiem, co niewiele pomogło Janet.

Millie uśmiechnęła się i otworzyła torebkę, którą niosła.

- Gwendolina chyba potrzebuje trzech rzeczy. Proszę. - Podała Janet dwie agrafki i paczuszkę sznurowadeł. - Zawsze trzeba się zabezpieczyć.

- Dziękuję - wyjąkała Janet, boleśnie świadoma swoich rozczłapanych bucików, potarganych włosów i dwóch falbanek ciągnących się po ziemi. Jeszcze bardziej ją peszyło, że nie wiedziała, kim jest Millie.

Kot zdawał sobie z tego sprawę. Zdążył się przekonać, że Janet należy do tych ludzi, którzy nie zaznają spokoju, dopóki nie znajdą wytłumaczenia na wszystko. Więc powiedział obrzydliwie przymilnym tonem:

- Rogerowi i Julii się poszczęściło, że mają taką mamę jak ty, Millie.

Millie rozpromieniła się, a w oczach Janet błysnęło zrozumienie. Kot czuł się podle. Naprawdę zazdrościł mamy Rogerowi i Julii, ale nigdy by tego nie powiedział na głos, gdyby nie Janet.

Odkrywszy, że Millie jest żoną Chrestomanciego, Janet nie mogła się powstrzymać przed dalszym zbieraniem informacji.

- Millie - powiedziała - czy rodzice Kota byli kuzynami pierwszego stopnia jak... no, pierwszego stopnia? I w jakim stopniu Kot jest z tobą spokrewniony?

- To przypomina pytania, które zadają dla sprawdzenia poziomu inteligencji - zaśmiała się Millie. - Nie znam odpowiedzi,

-Gwendolino. Widzisz, jeste ście spokrewnieni z rodziną mojego męża, o której niewiele wiem. Tylko Chrestomanci może to wyjaśnić.

Jak na zamówienie Chrestomanci wyszedł przez furtkę w ogrodowym murze. Rozpromieniona Millie pospieszyła do niego w szeleście jedwabiu.

- Kochanie, jesteś nam potrzebny.

Janet, która z pochyloną głową próbowała przypiąć rozdarte falbanki, zerknęła na Chrestomanciego i szybko spuściła wzrok na ścieżkę, jakby kamienie i piasek nagle bardzo ją zainteresowały.

- To całkiem proste - oświadczył Chrestomanci, kiedy Millie powtórzyła pytanie. - Frank i Karolina Chant byli moimi kuzynami... i kuzynami pierwszego stopnia wobec siebie, oczywiście. Kiedy koniecznie chcieli się pobrać, moja rodzina narobiła szumu. Wujowie ich wydziedziczyli, po staroświecku i tak dokładnie, że nie zostawili im ani grosza. Widzicie, to niedobrze, kiedy kuzyni się pobierają w rodzinie uprawiającej czary. Ale, oczywiście, wydziedziczenie nie zrobiło najmniejszej różnicy. - Uśmiechnął się do Kota niczym uosobienie życzliwości. - Czy to wystarczy za odpowiedź?

Kot wiedział teraz, jak się czuła Gwendolina. Chrestomanci wywoływał zmieszanie i irytację, ponieważ traktował przyjaźnie osobę, która powinna być w niełasce. Kot nie mógł się powstrzymać od pytania:

- Czy Eufemia dobrze się czuje?

Zaraz pożałował, że zapytał. Uśmiech Chrestomanciego zgasł jak wyłączona żarówka.

- Owszem, już lepiej. Wykazujesz wzruszającą troskliwość, Eryku. Pewnie zamknąłeś ją w szafie, bo tak ci jej było żal?

- Kochany, nie strasz dziecka - zaprotestowała Millie, wsuwając mężowi rękę pod ramię. - To był wypadek i już po wszystkim.

Poprowadziła go po ścieżce. Zanim jednak zniknęli za cisem, Chrestomanci obejrzał się przez ramię na Janet i Kota. Minę miał j lekko zdezorientowaną.

- Jasny szlag! Kurcz ę pieczone w pysk! - wyszeptała Janet. -Aż się boję ruszyć w tym świecie!

Skończyła przypinać falbanki do halek. Odczekawszy prawie minutę, żeby Chrestomanci i Millie się oddalili, powiedziała:

- Ta Millie jest słodka jak sam miód. Ale on! Kot, czy to możliwe, że Chrestomanci jest potężnym czarodziejem?

- Wątpię - odparł Kot. - Czemu pytasz?

- No... częściowo dlatego, że on wywiera takie wrażenie...

- Ja nie jestem pod wrażeniem - przerwał jej Kot. - Ja się go po prostu boję.

- Właśnie - potwierdziła Janet. - Tobie i tak wszystko się plącze, bo przez całe życie mieszkasz wśród czarownic. Ale to nie tylko wrażenie. Czy zauważyłeś, jak on się zjawia, kiedy ludzie go wzywają? Już dwa razy.

- To były dwa całkowite przypadki - zaprotestował Kot. - Nie możesz opierać się na przypadkach.

- Przyznaję, że dobrze się maskował - zgodziła się Janet. -Przychodzi jakby w całkiem innej sprawie, ale...

- Och, przestań wreszcie! - wybuchnął Kot. - Robisz się taka sama jak Gwendolina. Myślała o nim bez przerwy.

Janet tupnęła w żwir rozsznurowanym prawym bucikiem.

- Nie jestem Gwendolina! Nawet nie jestem do niej podobna! Wbij to sobie do tępej głowy!

Kot zaczął się śmiać.

- Z czego się śmiejesz? - zapytała Janet.

- Gwendolina też zawsze tupie, jak się złości - wyjaśnił Kot.

- Pni! - prychnęła Janet.

ROZDZIA Ł 11

Nim Janet zasznurowała oba buciki, Kot obliczył, że już jest pora na obiad. Szybko zaprowadził Janet z powrotem do domu. Podchodzili do bocznych drzwi, kiedy spomiędzy rododendronów przemówił gruby głos:

- Młoda damo, zaczekaj chwilę!

Janet rzuciła Kotu przerażone spojrzenie. Nie był to przyjemny głos. Rododendrony zatrzeszczały i zaszeleściły z oburzeniem* Z gąszczu wygramolił się tłusty staruch w brudnym płaszczu przeciwdeszczowym. Zanim otrząsnęli się ze zdziwienia na jego widok, stanął przed drzwiami. Spojrzał na nich z wyrzutem spod opadających czerwonych powiek, zionąc piwnym oddechem.

- Witam, panie Baslam - powiedział Kot na użytek Janet.

- Nie słyszałaś mnie, młoda damo? - zapytał Ostro pan Baslam.

Kot widział, że Janet się go boi, ale odpowiedziała równie chłodno, jak druga Gwendolina:

- Tak, ale myślałam, że to drzewo mówiło.

- Drzewo! - zawołał pan Baslam. - Tak się dla ciebie narażałem, a ty mnie traktujesz jak drzewo! Trzy duże piwa musiałem postawić rzeźnikowi, żeby mnie zabrał na swój wóz, i wytrzęsło mnie bez litości!

- Czego pan chce? - zapytała nerwowo Janet.

- Zaraz - powiedział pan Baslam.

Rozchylił poły płaszcza i powoli zaczął czegoś szukać w kieszeniach workowatych spodni.

- Spieszymy się na obiad - zwrócił mu uwagę Kot.

- Wszystko w swoim czasie, młody paniczu. No, mam - mruknął pan Baslam. Wyciągnął do Janet bladą, serdelkowatą rękę z dwoma błyszczącymi przedmiotami. - Proszę.

- Przecież to kolczyki mojej matki! - zawołał Kot w zdumieniu i ze względu na Janet. - Skąd pan je ma?

- Dała mi je twoja siostra jako zapłatę za trochę smoczej krwi - wyjaśnił pan Baslam. -1 ośmielę się powiedzieć, że wziąłem je w dobrej wierze, młoda damo, ale na nic się nie przydadzą.

- Dlaczego? - zapytała Janet. - Wyglądają na... chciałam powiedzieć, że to są prawdziwe brylanty.

- Owszem - zgodził się pan Baslam. - Ale nie uprzedziłaś mnie, że są zaczarowane. Nałożyli na nie strasznie silne zaklęcie, żeby się nie zgubiły. Okropnie hałaśliwe zaklęcie. Całą noc leżały w wypchanym króliku i wrzeszczały: „Należymy do Karoliny Chant!", a dzisiaj rano musiałem je zawinąć w koc, zanim odważyłem się je zanieść do mojego^najomego. A on nie chciał ich tknąć. Mówił, że nie zamierza ryzykować z niczym wykrzykującym nazwisko Chant. Więc je zwracam, młoda damo. A ty jesteś mi winna pięćdziesiąt pięć funtów.

Janet przełknęła głośno. Kot również.

- Bardzo przepraszam - powiedziała. - Naprawdę nie wiedziałam. Ale... ale, niestety, nie mam żadnych pieniędzy. Nie może pan kazać zdjąć czaru?

- I narazić się na śledztwo? - prychnął pan Baslam. - Ten czar siedzi głęboko, mówię ci.

- Więc czemu teraz nie krzyczą? - zapytał Kot.

- Za kogo ty mnie uwa żasz? - obruszył się pan Baslam. - Miałem siedzieć na baranich udźcach wrzeszczących, że należą do panny Chant? Nie. Ten mój znajomy zgodził się .odstąpić mi kawałek czaru akonto. Ale mówił mi: „Mogę je uciszyć tylko na jakąś godzinę. To naprawdę mocny czar. Jeśli chcesz go zdjąć na stałe, musisz je zanieść do czarodzieja. A to cię będzie kosztowało tyle, ile są warte same kolczyki, nie licząc pytań". Czarodzieje to ważne osoby, młoda damo. No więc siedzę tu w krzakach i umieram ze strachu, że czar się zużyje, zanim przyjdziecie, a ty mi mówisz, że nie masz pieniędzy! Nie, nie, zabieraj je sobie, młoda damo, i daj mi przynajmniej jakąś małą zaliczkę.

Janet zerknęła nerwowo na Kota. Kot westchnął i pogrzebał 1 w kieszeniach. Znalazł tylko pół korony. Wręczył monetę panu Baslamowi.

Pan Baslam cofnął się przed nim z urażonym, żałosnym spojrzeniem, niczym wychłostany bernardyn.

- Prosi³em o piêædziesi¹t piêæ funtów szterlingów, a ty mi dajesz pó³ korony! Synu, ¿artujesz sobie ze mnie?

- Tylko tyle mamy oboje - odparł Kot. - W tej chwili. Ale każde z nas dostaje koronę na tydzień. Jeśli będziemy panu oddawać kieszonkowe, spłacimy dług w ciągu... - wykonał pospieszne obliczenia: dziesięć szylingów na tydzień, pięćdziesiąt dwa tygodnie w roku*" dwadzieścia sześć funtów rocznie. - Wystarczy raptem dwa lata.

Dwa lata to strasznie długo bez pieniędzy. Pan Baslam dostarczył jednak Gwendolinie smoczą krew, więc należała mu się uczciwa zapłata.

Lecz pan Baslam zrobił jeszcze bardziej urażoną minę.

- Mieszkacie w zamku i wmawiacie mi, że wyskrobiecie tylko dziesięć szylingów na tydzień! Nie kpijcie ze mnie tak okrutniej. Możecie zgarnąć grubą kasę, jeśli tylko się przyłożycie.

- Nie mo¿emy, naprawdê - zaprotestowa³ Kot.

- Moim zdaniem powinieneś spróbować, młody paniczu oświadczył pan Baslam. - Nie jestem nierozsądny. Proszę tylko o dwadzieścia funtów jako część należności, wliczając dziesięć procent za zwłokę i cenę zaklęcia uciszającego. To wam przyjdzie całkiem łatwo.

- Pan wie doskonale, że to niemożliwe! - zawołała oburzona Janet. - Lepiej niech pan zatrzyma te kolczyki. Wypchany królik będzie w nich ładnie wyglądał.

Pan Baslam rzucił jej bardzo zbolałe spojrzenie. Jednocześnie z zagłębienia jego dłoni, gdzie spoczywały kolczyki, dobiegł cieniutki, śpiewny głos. Brzmiał tak cicho, że Kot nie rozróżniał słów, ale rozwiał wszelkie podejrzenia co do prawdomówności pana Ba-slama. Obwisłe oblicze pana Baslama przybrało mniej zbolały wyraz. Wyglądał teraz raczej jak ogar na świeżym tropie. Wypuścił kolczyki, które spomiędzy tłustych palców upadły na żwir.

- Leżą tutaj - oznajmił -jeśli zechcesz się po nie schylić. Przypominam ci, młoda damo, że handel smoczą krwią jest bezprawny, nielegalny i zabroniony. Zrobiłem ci przysługę. Ty mnie wykołowałaś. Teraz potrzebuję dwudziestu funtów do przyszłej środy, więc masz trochę czasu. Jeśli nie dostanę pieniędzy, w środę wieczorem Chrestomanci dowie się o smoczej krwi. A wtedy nie chciałbym być na twoim miejscu, młoda damo, nawet za dwadzieścia funtów

1 brylantową tiarę. Czy wyraziłem się jasno?

Wyraził się straszliwie jasno.

- A jeśli zwrócimy panu smoczą krew? - zaproponował rozpaczliwie Kot. Gwendolina, oczywiście, zabrała ze sobą smoczą krew od pana Baslama, ale był jeszcze ten wielki słój w pracowni pana Saundersa.

- Na co mi smocza krew, synu? - parsknął pan Baslam. - Nie jestem czarownikiem, Jestem tylko biednym dostawcą, a w okolicy nie ma popytu na smoczą krew. Potrzebuję pieniędzy. Dwadzieścia funtów do przyszłej środy, nie zapomnijcie.

Kiwnął głową na pożegnanie, aż zatrzęsły mu się obwisłe policzki, i wcisnął się z powrotem w gąszcz rododendronów. Słyszeli szelesty, kiedy oddalał się ukradkiem.

- Co za paskudny staruch! - odezwa ła się Janet drżącym szeptem. - Żałuję, że nie jestem prawdziwą Gwendoliną. Zmieniłabym go w czterogłową stonogę. Błe!

Nachyliła się i podniosła kolczyki 'ze żwiru. Natychmiast w powietrzu zawibrowały przenikliwe śpiewne głosy:

- Należę do Karoliny Chant! Należę do Karoliny Chant!

- O rany! - jęknęła Janet. - One wiedzą.

- Daj mi je - zażądał Kot. - Szybko. Bo ktoś usłyszy. Janet upuściła kolczyki na dłoń Kota. Głosy od razu umilkły.

- Nie mogę się przyzwyczaić do tej całej magii - wyznała Janet. - Kot, co ja mam robić? Jak mam spłacić tego okropnego człowieka?

- Na pewno możemy coś sprzedać - zasugerował Kot. W wiosce jest sklep ze starzyzną. Chodź. Musimy zdążyć na obiad.

Pobiegli do pokoju i zobaczyli, że Mary już stawiała na stole talerze z gulaszem i pyzami.

- Och, patrzcie - powiedziała Janet, która musiała jakoś się wyładować. - Pożywny tuczący obiadek. Jak miło!

Mary spiorunowała wzrokiem ich oboje i wyszła z pokoju bez słowa. Julia miała równie nieprzyjemny wyraz twarzy. Kiedy Janet usiadła przed swoim talerzem, Julia wyjęła z rękawa chustkę do nosa, już zawiązaną na supełek, i położyła sobie na kolanach. Janet wbiła widelec w pyzę. Widelec utknął. Pyza zmieniła się w biały kamyk pływający razem z dwoma innymi w talerzu pełnym błota.

Janet ostrożnie odłożyła widelec z nadzianym na niego kamykiem i starannie położyła nóż na powierzchni błota. Próbowała się opanować, ale przez chwilę wyglądała jak Gwendoliną w największej furii.

- Jestem trochę głodna - powiedziała. Julia uśmiechnęła się słodko.

- Co za szkoda! - powiedziała. -1 nie masz żadnych czarów do obrony, prawda?

Zawiązała następny, mniejszy supełek na końcu chustki.

- Masz jakie ś robaki we włosach, Gwendolino - oznajmiła, zaciągając węzeł.

Listki i gałązki tkwiące we włosach Janet zaczęły się poruszać, wiły się, spadały na sukienkę i na stół. Każdy zmienił się w dużą pasiastą gąsienicę. Janet, podobnie jak Gwendołina, nie bała się robactwa. Pozbierała gąsienice i położyła je na kupce przed Julią.

- Zaraz zawołam waszego ojca - zagroziła.

- Och nie, nie bądź skarżypytą - poprosił Roger. - Daj jej spokój, Julio.

- Jeszcze czego - fuknęła Julia. - Niech nie zje obiadu. Po spotkaniu z panem Baslamem Kot jakoś stracił apetyt.

- Proszę - powiedział i zamienił swój talerz gulaszu na talerz Janet. Zaczęła protestować, ale jak tylko talerz błota stanął przed chłopcem, znowu wypełnił się parującym gulaszem. A stos gąsienic zmienił się w stos zwykłych gałązek.

Julia odwróciła się do Kota, bardzo niezadowolona.

- Nie wtrącaj się. Działasz mi na nerwy. Ona cię traktuje jak niewolnika, a ty ciągle jej bronisz.

- Ja tylko zamieniłem talerze! - zawołał zdumiony Kot. - Dlaczego... '

- Może to Michael - podpowiedział Roger. Julia zmierzyła go równie gniewnym wzrokiem.

- Czy to ty?

Roger spokojnie pokręcił głową. Julia popatrzyła na niego niepewnie.

- Choćbym znowu miała się obywać bez marmolady, Gwendołina tego pożałuje - powiedziała w końcu. - Obyś się udławił tym gulaszem.

Tego popołudnia Kot nie mógł się skupić na lekcjach. Musiał pilnować Janet jak jastrząb. Janet doszła do wniosku, że jedyne bezpieczne wyjście to udawanie całkowitej głupoty - sądziła, że Gwendolina jest całkiem głupia - ale Kot wiedział, że przesadzała. Nawet Gwendolina znała tabliczkę mnożenia przez dwa. Kot oba--wiał się również, że Julia zacznie wiązać supełki na chusteczce, jak tylko pan Saunders odwróci się plecami'. Na szczęście się nie odważyła. Ale głównie Kot się martwił, jak zdobyć dwadzieścia funtów do następnej środy. Bał się nawet pomyśleć, co się stanie, jeśli; nie znajdą pieniędzy. Co najmniej trzeba będzie wyznać, że Janet J nie jest Gwendolina. Wyobraził sobie, jak Chrestomanci przeszywa go palącym spojrzeniem i mówi: „Poszedłeś z Gwendolina, żeby kupić smoczą krew, Eryku? Wiedziałeś, że to nielegalne. I próbowałeś to ukryć, zmuszając Janet, żeby udawała Gwendolinę? Wykazujesz wzruszającą troskliwość, Eryku".

Na samą myśl Kot drżał ze strachu. Ale nie miał nic do sprzedania oprócz pary kolczyków wrzeszczących, że należą do kogoś innego. Gdyby napisał do burmistrza WoWercote i poprosił o dwadzieścia funtów z fundacji, burmistrz przysłałby do Chrestomanciego list z pytaniem, po co Kotu pieniądze. A wtedy Chrestomanci przeszywałby go wzrokiem i pytał: „Więc poszedłeś z Gwendolina, żeby kupić smoczą krew, Eryku?" Beznadziejna sprawa.

- Dobrze się czujesz, Eryku? - spytał kilka razy pan Saunders.

- Tak, tak - odpowiadał Kot za każdym razem. Zakładał, że myślenie o trzech rzeczach jednocześnie nie liczy się za chorobę, chociaż to bardzo podobne uczucie.

- Pobawimy się żołnierzykami? - zaproponował Roger po lekcjach.

Kot miał ochotę, ale nie odważył się zostawić Janet samej.

- Jestem zajęty - odpowiedział.

- Wiem, Gwendolina - westchnął Roger ze znużeniem. - Nie odstępujesz jej na krok, jakbyś był jej prawą ręką.

Kot poczuł się urażony. Doskonale wiedział, że Janet znacznie łatwiej poradziłaby sobie bez prawej ręki niż bez niego. Pobiegł za; nią do pokoju Gwendoliny, żałując serdecznie, że nie biegnie za prawdziwą Gwendolina.

Janet gor ączkowo zbierała księgi zaklęć, ozdoby z kominka, szczotkę do włosów i lusterko w złotych oprawach z toaletki, słoik z nocnego stolika i połowę ręczników z łazienki.

- Co robisz? - zapytał Kot.

- Szukam, co by tu sprzedać - wyjaśniła Janet. - Możesz czegoś się pozbyć ze swojego pokoju? Nie patrz tak. Wiem, że to kradzież, ale jak pomyślę, że ten okropny Blaslam pójdzie do Chrestomanciego, jest mi wszystko jedno. - Podeszła do szafy i przesunęła ubrania na grzechoczących wieszakach. - O, bardzo porządny płaszcz.

- Będzie ci potrzebny w niedzielę, jak się ochłodzi - ostrzegł Kot. - Pójdę zobaczyć, co mam u siebie... tylko mi obiecaj, że zaczekasz, dopóki nie wrócę.

- Jasne - zapewniła Janet. - Nie zrobię ani kroku bez ciebie, bwana. Ale pospiesz się.

W pokoju Kota było mniej rzeczy, ale zebrał, ile zdołał, i dodał wielką gąbkę z łazienki. Czuł się jak przestępca. Razem z Janet zawinęli łupy w dwa ręczniki i znieśli po schodach, z duszą na ramieniu, bo ktoś mógł ich przyłapać w każdej chwili.

- Czuję się jak złodziej - szepnęła Janet. - Zaraz zapalą się reflektory i otoczy nas policja. Macie tutaj policję?

- Tak - odszepnął Kot.-Bądź cicho!

Lecz jak zwykle nikogo nie zastali przy bocznych drzwiach. Przekradli się lśniącym korytarzem i wyjrzeli na zewnątrz. Wokół rododendronów było pusto. Ruszyli w tamtą stronę. Drzewa, wśród których chował się pan Baslam, ukryją ich również razem z łupem.

Zrobili zaledwie trzy kroki od drzwi, kiedy potężny chór wybuchnął śpiewem. Janet i Kot mało nie wyskoczyli ze skóry. „Należymy do zamku Chrestomanci! Należymy do zamku Chrestomanci!" - grzmiało czterdzieści głosów. Niektóre były piskliwe, niektóre głębokie, ale wszystkie donośne. Robiły ogłuszający hałas. Dopiero po sekundzie czy dwóch dzieci zorientowały się, że głosy dochodzą z tobołków.

- O w mord ę jeża! - zawołała Janet.

Zawrócili i pobiegli do drzwi, ścigani przez czterdzieści przeraźliwych głosów.

Drzwi otworzyła panna Bessemer. Wysoka, chuda i purpurowa, czekała na nich w progu. Dzieciom nie pozostało nic innego, tylko przemknąć obok niej z minami winowajców. Postawiły na podłodze swoje nagle uciszone tobołki i uzbroiły się wewnętrznie w oczekiwaniu kłopotów.

- Co za okropny hałas, kochani! - powiedziała panna Bessemer. - Nie słyszałam czegoś takiego, odkąd pewien głupi czarownik próbował nas okraść. Co robiliście?

Janet nie wiedziała, kim jest majestatyczna purpurowa dama, i oniemiała ze strachu. Kot musiał coś wymyślić.

- Chcieliśmy się pobawić w dom - zaimprowizował. - Potrzebowaliśmy trochę rzeczy.

Sam się zdziwił, jak wiarygodnie to zabrzmiało.

- Trzeba było mi powiedzieć, głuptaski! - zawołała panna Bessemer. - Powiedziałabym wam, co można wynosić z zamku. Biegnijcie i odłóżcie to z powrotem, a ja znajdę wam na jutro jakieś ładne umeblowanie.

Ponuro powlekli się z powrotem do pokoju Janet.

- Nie mogę się przyzwyczaić, że tutaj wszystko jest zaczarowane -jęczała Janet. - To mnie dobija. Kim jest ta długa purpurowa dama? Stawiam każde pieniądze, że to czarodziejka.

- Panna Bessemer, gospodyni - wyjaśnił Kot.

- Jest szansa, że dostaniemy od niej jakieś cenne starocie warte dwadzieścia funtów na wolnym rynku? - zapytała Janet.

Oboje wiedzieli, że nie mają szans. Do chwili, kiedy zabrzmiał | gong na przebieranie, nie zdołali wymyślić żadnego innego sposobu, żeby zarobić dwadzieścia funtów.

Kot ostrzegł Janet, jak wygląda obiad. Obiecała nie podskakiwać, kiedy lokaje będą podawali półmiski ponad jej ramieniem;! i przyrzekła nie rozmawiać o rzeźbach z panem Saundersem. Zapewniła, że nie będzie jej przeszkadzało gadanie Bernarda o akcjach i obligacjach. Kot myślał, że może odetchnąć. Pomógł Janet się ubrać i nawet sam wziął prysznic, a kiedy weszli do salonu, oboje wyglądali tak, że przynosili mu chlubę.

Lecz pan Saunders, jak się okazało, wreszcie pozbył się obsesji na punkcie rzeźb. Wszyscy zaczęli rozmawiać o identycznych bliźniętach, a potem o sobowtórach niespokrewnionych ze sobą. Nawet Bernard zapomniał o akcjach i obligacjach, zainteresowany nowym tematem.

- Prawdziwa trudność - grzmiał wychylony do przodu, nieustannie unosząc i opuszczając brwi - to jak ci ludzie pasują do serii innych światów.

I ku strapieniu Kota rozmowa zeszła na inne światy. Gdyby nie okoliczności, byłby bardzo zainteresowany. Teraz nie ośmielał się spojrzeć na Janet i marzył tylko, żeby wszyscy zamilkli. Ale gadali z zapałem, zwłaszcza Bernard i pan Saunders. Kot usłyszał, że sporo wiedziano o innych światach. Wiele odwiedzano. Te najlepiej znane podzielono na zestawy zwane seriami, według zasady tych samych historycznych wydarzeit Rzadko się zdarzało, żeby ktoś nie miał przynajmniej jednego identycznego sobowtóra w innym świecie z tej samej serii. Zwykle ludzie mieli wielu sobowtórów w całym zestawie.

- Ale co z sobowtórami poza serią? - zapytał pan Saunders. -Mam przynajmniej jednego odpowiednika w serii trzeciej i podejrzewam istnienie jeszcze jednego w...

Janet drgnęła gwałtownie i krzyknęła:

- Kot, pomóż! Siedzę jak na szpilkach!

Kot spojrzał na Julię. Zobaczył na jej twarzy znajomy uśmieszek i róg chusteczki wystający nad stołem.

- Zamieńmy się miejscami - szepnął ze znużeniem. Wstał. Wszyscy na niego spojrzeli.

- Co mnie upewnia w przekonaniu, że dotąd nie opracowano zadowalającej klasyfikacji - oświadczył pan Saunders, odwracając się do Kota.

- Czy mog ę zamienić się miejscami z Ja... Gwendoliną? - poprosił Kot. - Ona stamtąd nie bardzo słyszy, co mówi pan Saunders.

- Tak, a to strasznie interesujące - potwierdziła Janet, zrywając się z krzesła.

- Skoro to konieczne - zezwolił Chrestomanci, lekko zirytowany.

Kot usiadł na krześle Janet. Nie poczuł żadnej niewygody. Julia spuściła głowę i rzuciła mu długie, nieprzyjemne spojrzenie. Łokcie jej się poruszały, kiedy ukradkiem rozwiązywała chusteczkę. Kot nie wątpił, że teraz również jego znienawidzi. Westchnął. Tylko tego mu brakowało.

Niemniej tej nocy zasnął pełen nadziei. Nie mogło już być gorzej - więc musiało się polepszyć. Może dostaną od panny Bessemer coś cennego, co będą mogli sprzedać. Albo, jeszcze lepiej, może rano okaże się, że Gwendoliną wróciła i wszystkie problemy znikły.

Ale kiedy rano poszedł do pokoju Gwendoliny, zastał tam Janet, która usiłowała zawiązać sobie podwiązki.

- Pewnie są bardzo niezdrowe - rzuciła przez ramię. - Ty też je nosisz? Czy to wyłącznie kobieca tortura? Magia chociaż raz przydałaby się na coś, gdyby podtrzymywała pończochy. Z tego wynika, że czarownice nie są zbyt praktyczne.

Dużo gada, pomyślał Kot. Ale to lepsze niż nie mieć nikogo na miejsce Gwendoliny.

Przy śniadaniu ani Mary, ani Eufemia nie okazały im cienia życzliwości. Jak tylko wyszły z pokoju, jedna zasłona owinęła się wokół szyi Janet i próbowała ją udusić. Kot rzucił się na ratunek. Zasłona walczyła z nim jak żywa, ponieważ Julia trzymała oba rogi | chusteczki i mocno zaciągała węzeł.

- Proszę, Julio, przestań! - błagał Kot.

- Tak, przestań - przyłączył się Roger. - To głupie i nudne. Chcę zjeść w spokoju.

- Lepiej zosta ńmy przyjaciółmi - zaproponowała Janet.

- O nie, za nic w świecie! - prychnęła Julia.

- Więc będziemy wrogami! - warknęła Janet prawie jak Gwendolina. - Myślałam najpierw, że jesteś miła, ale teraz widzę, że jesteś tylko tłustą, tępą, zawziętą, ograniczoną, paskudną, nieużytą wiedźmą!

Oczywiście po tych słowach Julia musiała ją wręcz pokochać.

Na szczęście pan Saunders zjawił się wcześniej niż zwykle. Marmolada Janet zdążyła jedynie zmienić się w pomarańczowe robaki i odmienić z powrotem, kiedy Kot oddał jej swoją, a kawa Janet zdążyła zgęstnieć w brązowy sos i znowu się odmienić, kiedy Kot ją wypił, zanim pan Saunders wsunął głowę w drzwi. Przynajmniej na początku Kot myślał, że ma szczęście, dopóki pan Saunders nie powiedział:

- Eryku, Chrestomanci chce cię widzieć w swoim gabinecie. Kot wstał. Jego żołądek, chociaż wypełniony odczarowaną

marmoladą, jak zwykle próbował się schronić w piwnicach zamku. Chrestomanci się dowiedział. Wiedział o smoczej krwi i o Janet. Spojrzy na mnie uprzejmie i... och, mam nadzieję, że on nie jest czarodziejem!

- Dokąd... dokąd mam iść? - wykrztusił.

- Zaprowadź go, Roger - polecił pan Saunders.

- I... i dlaczego?

Pan Saunders się uśmiechnął.

- Sam zobaczysz. Zmykajcie.

ROZDZIA Ł 12

/C2abinet Chrestomanciego był duży i zalany słońcem. Wokół vJlpod ścianami stały półki pełne książek. Było też biurko, ale Chrestomanci przy nim nie siedział. Leżał na sofie w słońcu, czytając gazetę, ubrany w zielony szlafrok ze złotymi smokami. Haftowane złotą nicią smoki migotały w słońcu. Kot nie mógł oderwać od nich oczu. Stał w progu i nie śmiał wejść dalej, tylko myślał: On wie o smoczej krwi.

Chrestomanci podniósł wzrok i uśmiechnął się.

- Nie rób takiej wystraszonej miny - powiedział, odkładając gazetę. - Wejdź i usiądź.

Wskazał duży skórzany fotel. Zachowywał się jak najbardziej przyjaźnie, ale w ostatnich dniach Kot doszedł do wniosku, że to zupełnie nic nie znaczy. Wiedział, że im bardziej przyjacielski wydaje się Chrestomanci, tym bardziej w rzeczywistości się gniewa. Nieśmiało usiadł. Fotel okazał się głęboki i zapadnięty. Kot ześliznął się do tyłu po śliskiej skórze i wylądował w zagłębieniu, skąd musiał patrzeć na Chrestomanciego spomiędzy własnych kolan. Czuł się całkowicie bezbronny. Pomyślał, że powinien coś powiedzieć, więc szepnął:

- Dzie ń dobry.

- Nie wyglądasz tak, jakbyś mówił szczerze - zauważył Chre-stomanci. - Z pewnością masz swoje powody. Ale nie martw się. Nie chodzi znowu o tę żabę. Widzisz, myślałem o tobie...

- Och, niepotrzebnie! - zawołał Kot ze swojego zapadliska. Gdyby Chrestomanci przeniósł się myślami na drugi koniec wszechświata, wcale nie byłoby to za daleko dla Kota.

- To nie bolało tak bardzo - zapewnił Chrestomanci. - Ale dziękuję za troskę. Jak mówiłem, historia z żabą dała mi do myślenia. I chociaż się obawiam, że masz nie więcej poczucia moralności niż twoja okropna siostra, postanowiłem, że spróbuję ci zaufać. Myślisz, że mogę ci ufać?

Kot nie miał pojęcia, do czego to prowadzi, rozumiał jedynie, że Chrestomanci raczej nie pokłada w nim wielkiego zaufania.

- Nikt przedtem mi nie ufał ~ odpowiedział ostrożnie. Oprócz Janet, dodał w myślach, i tylko dlatego, że nie miała wyboru,

- Ale chyba warto spróbować, co? - ciągnął Chrestomanci. <-Pytam, bo chcę cię posłać na lekcje czarowania.

Kot po prostu tego się nie spodziewał. Ogarnęła go zgroza. Nogi na krawędzi fotela zadrżały mu ze strachu. Jakoś je uspokoił, ale wciąż wewnętrznie dygotał. Jak tylko pan Saunders zacznie go uczyć magii, natychmiast odkryje, że Kot nie ma żadnych magicznych zdolność^. Wtedy Chrestomanci znowu zacznie myśleć o żabie.

Kot przeklął w duchu tamtą chwilę, kiedy Janet mało się nie wygadała i musiał ją jakoś powstrzymać.

- Och, nie wolno panu! - zaprotestował. - To się źle skończy. Przecież pan wcale nie może mi ufać. Mam czarne serce. Jestem zły. To dlatego, ze mieszkałem z panią Sharp. Gdybym nauczył się czarować, nie wiadomo, co bym zrobił. Niech pan pamięta, co zrobiłem Eufemii.

- Właśnie takim wypadkom pragnę zapobiec na przyszłość. Jeśli się nauczysz, co i jak robić, nie popełnisz już takiego błędu.

- Tak, ale pewnie zrobi ę to celowo - tłumaczył Kot. - Włoży mi pan broń do ręki.

- I tak ją masz. Czary muszą się ujawnić, zrozum. Nikt posiadający moc nie oprze się, żeby jej nie użyć. Dlaczego właściwie uważasz, że jesteś taki zepsuty?

Pytanie zbiło Kota z pantałyku.

- Kradnę jabłka - wyznał. - No i całkiem mi się podobały różne rzeczy, które robiła Gwendolina.

- Och, mnie też - zgodził się Chrestomanci. - Człowiek się zastanawiał, co ona jeszcze wymyśli. Pamiętasz jej procesję potworów? Albo te cztery zjawy?

Kot zadygotał. Zemdliło go na samą myśl.

- No właśnie - powiedział Chrestomanci i ku przerażeniu Kota, uśmiechnął się ciepło do niego. - Dobrze. Od poniedziałku Micha-el zacznie cię uczyć podstaw czarowania.

- Proszę, nie! - Kot wygramolił się z fotela, żeby lepiej argumentować. - Sprowadzę plagę szarańczy. Będę gorszy od Mojżesza i Aarona.

- To może się przydać, jeśli rozdzielisz wody kanału La Manche - powiedział w zadumie Chrestomanci. - Pomyśl, że oszczędzisz wielu ludziom choroby morskiej. Nie martw się. Nie zamierzamy cię uczyć robienia takich rzeczy, jakie robiła Gwendolina.

Kot w beznadziejnym nastroju powlókł się z powrotem do klasy, gdzie trafił na lekcję geografii. Pan Saunders wściekał się na Janet, która nie wiedziała, gdzie leży Atlantyda.

- Skąd miałam wiedzieć, że to jest to, co nazywam Ameryką? -szepnęła Janet do Kota podczas obiadu. - Chociaż dobrze zgadłam, że rządzą tam Inkowie, wiesz? O co chodzi, Kot? Wyglądasz jak siedem nieszczęść. On chyba się nie dowiedział o panu Blaslamie?

- Nie, ale jest jeszcze gorzej - jęknął Kot i krótko powtórzył rozmowę.

- Tego nam tylko brakowało! - zawołała Janet. - Zdemaskowanie grozi ze wszystkich stron. Ale kiedy się zastanowić, może

nie b ędzie tak źle. Na pewno potrafisz rzucić jakiś mały czar, jeśli najpierw poćwiczysz. Spróbujemy po lekcjach poszukać czegoś w książkach Gwendoliny, które ta kochana dziewczyna tak uprzejmie nam zostawiła.

Kot ucieszył się, kiedy lekcje znowu się zaczęły. Miał już powyżej uszu zamieniania się talerzami z Janet, a chusteczka Julii pewnie całkiem się wystrzępiła od supłania.

Po szkole on i Janet zabrali dwa podręczniki magii i zanieśli do pokoju Kota. Janet rozejrzała się z podziwem.

- Ten pokój o wiele bardziej mi się podoba niż mój. Jest wesoły. W moim czuję się jak Śpiąca Królewna albo Kopciuszek, obie takie słodkie, że aż zęby bolą. No, do roboty. Jakie jest naprawdę proste zaklęcie?

Uklękli na podłodze, kartkując podręczniki.

- Chciałbym się nauczyć, jak zmieniać guziki w suwereny -powiedział Kot. - Moglibyśmy wtedy spłacić pana Baslama.

- Nie mów o tym - poprosiła Janet. - Jestem już u kresu wytrzymałości. Może to? „Proste ćwiczenie unoszenia. Weź małe lusterko i połóż tak, żeby odbijało twoją twarz. Nie tracąc z oczu odbicia, obejdź je trzy razy przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, dwukrotnie w milczeniu, za trzecim razem mówiąc: Zakręć się, lusterko, tak jak ja się kręcę, unieś się w powietrze i nie spadaj więcej. Wówczas lusterko powinno się unieść". Chyba dasz radę to zrobić, Kot.

- Spróbuję - zgodził się Kot z powątpiewaniem. - Co to znaczy „przeciwnie do ruchu wskazówek zegara"?

- W lewo - wyjaśniła Janet. - Tyle wiem.

- Myślałem, że mam stanąć naprzeciwko zegara - wyznał pokornie Kot.

Janet przyjrzała mu się z troską.

- Wiem, że jesteś jeszcze mały - powiedziała - ale martwisz mnie, kiedy tak się dajesz zastraszać. Czy ktoś ci coś zrobił?

- Chyba nie - odparł zdziwiony Kot. - Dlaczego?

- No, nigdy nie mia łam brata - mruknęła Janet. - Przynieś lusterko.

Kot wziął lusterko z komody i ostrożnie położył na środku podłogi.

- Tak dobrze? Janet westchnęła.

- Właśnie o tym mówiłam. Wiedziałam, że je przyniesiesz, jeśli ci każę. Przestań być taki uprzejmy i posłuszny. Działasz mi na nerwy. W każdym razie... - wzięła książkę. - Widzisz odbicie swojej twarzy?

- Prawie nic więcej - zapewnił Kot.

- Dziwne - mruknęła Janet. - Ja widzę własną twarz. Czy ja też mogę to zrobić?

- Ty pewnie łatwiej niż ja - stwierdził Kot.

Więc oboje okrążyli lusterko i chórem wymówili słowa zaklęcia. Drzwi się otwarły. Weszła Mary. Janet pospiesznie schowała książkę za plecami.

- Tak, jest tutaj - powiedziała Mary i odsunęła się, żeby wpuścić do pokoju obcego młodego człowieka. - To jest Will Suggins, narzeczony Eufemii - oznajmiła. - Chce z tobą porozmawiać, Ery-ku.

Will Suggins był wysoki, krzepki i dość przystojny. Jego ubranie wyglądało tak, jakby starannie, choć bez wyrafinowanych efektów, otrzepał je po całym dniu pracy w piekarni. Nie zachowywał się przyjaźnie.

- To ty zmieniłeś Eufemię w żabę, tak? - zapytał Kota.

- Tak - przyznał Kot. Nie odważył się powiedzieć nic więcej w obecności Mary.

- Jesteś trochę mały - ocenił Will Suggins z pewnym rozczarowaniem. - W każdym razie - ciągnął - bez względu na wzrost nie zgadzam się, żebyś zmieniał Eufemię w jakieś zwierzaki. Wypraszam sobie coś takiego. Zrozumiano?

- Bardzo przepraszam - powiedział Kot. - Już nie będę.

- Ja my ślę! - warknął Will Suggins. - Ża łatwo się z tego wykręciłeś, jak mówiła Mary. Zamierzam ci dać nauczkę, której szybko nie zapomnisz.

- Nic z tego! - wtrąciła Janet. Podeszła prosto do Willa Sug-ginsa i groźnie wyciągnęła w jego stronę Magię dla początkujących. - Pan jest trzy razy większy od niego, a on już przeprosił. Jeśli pan tknie Kota, to... - Pospiesznie przekartkowała podręcznik. - Wywołam całkowity bezwład nóg i tułowia.

- Pięknie będę wyglądał, nie ma co! - zawołał ubawiony Will Suggins. - Jak to zrobisz bez czarów, można wiedzieć? Zresztą śmiem twierdzić, że potrafiłbym się uwolnić bez trudu. Sam jestem niezłym czarownikiem. Chociaż - dodał, zwracając się do Mary -mogłaś mnie uprzedzić, że on jest taki mały.

- Nie taki mały, kiedy się rozchodzi o czary i psoty - oświadczyła Mary. - Żadne z nich nie jest na to za małe. To para niezłych gagatków.

- No, w takim razie użyję czarów. Jestem tolerancyjny - oświadczył Will Suggins.

Poszperał w kieszeniach umączonej marynarki i wydobył coś, co wyglądało jak kawał surowego ciasta. Przez chwilę ugniatał je energicznie w potężnych dłoniach. Potem utoczył z niego kulę i cisnął pod nogi Kota. Ciasto wylądowało na dywanie z cichym piaskiem. Kot spojrzał na nie z obławą, spodziewając się nie wiadomo czego.

- Będzie tutaj leżało - oznajmił Will Suggins - aż do trzeciej po południu w niedzielę. Niedziela to fatalny dzień na czary, ale wtedy mam wolne. Zaczekam na ciebie na polu Bedlama, pod postacią tygrysa. Umiem robić tygrysa. Możesz się zmienić w coś dowolnie wielkiego albo małego i szybkiego, jeśli wolisz, ale i tak dam ei nauczkę. A jeśli nie przyjdziesz na pole Bedlama w żadnej postaci, ten kawał ciasta zacznie działać i sam zmienisz się w żabę... na tak długo, jak mi się spodoba. Dziękuję, Mary, załatwiłem sprawę.

Will Suggins odwrócił się i wyszedł. Mary ruszyła za nim, ale nie mogła się powstrzymać, żeby nie dorzucić od drzwi:

137

- Zobaczymy, jak ci si ę to spodoba, Ery ku!

Potem zamknęła drzwi za sobą. Kot i Janet popatrzyli na siebie i na kawał ciasta.

- Co ja mam robić? - zapytał Kot. >

Janet rzuciła podręcznik na łóżko Kota i próbowała podnieść ciasto, ale przyrosło do dywanu. Nie mogła go poruszyć.

- Musiałbyś wyciąć dziurę w podłodze, żeby się tego pozbyć -stwierdziła. - Kot, robi się coraz gorzej. Jeśli mi wybaczysz, straciłam resztki sympatii do twojej słodkiej siostruni!

- To moja wina - oświadczył Kot. - Nie powinienem kłamać w sprawie Eufemii. Dlatego wpakowałem się w kłopoty, nie przez Gwendolinę.

- Kłopoty to za słabe określenie - zauważyła Janet. - W niedzielę pogryzie cię tygrys. W poniedziałek wyjdzie na jaw, że nie umiesz czarować. A cała reszta się wyda, jeśli nie wtedy, to najpóźniej w środę, kiedy pan Blablam zgłosi się po pieniądze. Myślisz, że na wtorek los też coś dla nas przygotował? Moim zdaniem, jeśli pójdziesz w niedzielę na spotkanie we własnej postaci, ten piekarz nie zrobi ci wielkiej krzywdy. To lepsze niż przemiana w żabę.

- Lepsze - zgodził się Kot, spoglądając na złowieszczą grudę ciasta. - Szkoda, że nie potrafię naprawdę zmieniać postaci. Zmieniłbym się w pchłę. Podrapałby się do krwi, próbując mnie znaleźć.

Janet parsknęła śmiechem.

- Zobaczymy, czy jest na to zaklęcie.

Odwróciła się po Magię dla początkujących i uderzyła głową o lusterko. Wisiało w powietrzu, na wysokości jej twarzy.

- Kot! Jedno z nas to zrobiło! Patrz!

Kot spojrzał bez zainteresowania. Miał inne zmartwienia.

- Na pewno ty. Jesteś taka sama jak Gwendolina, więc pewnie potrafisz czarować. Ale zmian postaci nie ma w żadnej z tych książek. To magia zaawansowana.

- Więc rzucę czar, żeby sprowadzić lusterko na ziemię - zaproponowała Janet. - Chociaż wcale nie chcę zostać czarownicą.

Im wi ęcej widzę czarów, tym bardziej wyglądają tylko na łatwy sposób, żeby zatruwać ludziom życie.

Otworzyła już podręcznik, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Janet chwyciła krzesło stojące przy łóżku Kota i stanęła na nim, żeby zasłonić lusterko. Kot szybko uklęknął na kawałku ciasta. Żadne z nich nie chciało więcej kłopotów.

Janet złożyła Magię dla początkujących okładką do środka, tak że wyglądała jak każda inna książka, i machnęła nią do Kota.

- „Maud, pójdź do ogrodu" - wydeklamowała.

Biorąc to za zaproszenie, panna Bessemer otworzyła drzwi i weszła. Dźwigała naręcze różnych przedmiotów, włącznie z obtłuczonym imbrykiem zawieszonym na jednym palcu.

- Obiecałam wam trochę sprzętów, skarbeńki - powiedziała.

- Och, dziękujemy bardzo - bąknęła Janet. - Właśnie czytaliśmy poezje.

- A ja myślałam, że mówicie do mnie! - zaśmiała się panna Bessemer. - Mam na imię Maud. Mogę to położyć na łóżku?

- Tak, dziękuję - powiedział Kot.

Żadne z nich nie odważyło się poruszyć. Wykręcili szyje, żeby popatrzeć, jak panna Bessemer składa swój ładunek na łóżku, i wciąż wykręceni podziękowali jej wylewnie. Jak tylko panna Bessemer wyszła, skoczyli obejrzeć ładunek, ale niestety nie znalazło się tam nic cennego. Jak zauważyła Janet, gdyby naprawdę chcieli się bawić w dom, dwa stołki i stary dywanik bardzo by się przydały, ale jako towary na sprzedaż były do niczego.

- Miło z jej strony, że pamiętała - przyznał Kot, pakując graty do kredensu.

- Tylko że teraz musimy bawić się nimi w dom - stwierdziła posępnie Janet. - Jakbyśmy nie mieli nic lepszego do roboty. Teraz opuszczę lusterko. Patrz!

Lusterko nie zamierzało opaść. Janet wypróbowała wszystkie trzy zaklęcia z obu podręczników, lusterko jednak wciąż wisiało w powietrzu na wysokości jej twarzy.

- Ty spr óbuj, Kot - zażądała Janet. - Nie możemy go tak zostawić.

Kot oderwał ponure spojrzenie od kuli ciasta. Wciąż była okrągła, nie zostało ani śladu wgłębienia, chociaż na niej klęczał. Wiedział, że to bardzo mocne zaklęcie. Westchnął i sięgnął po lusterko. Doświadczenia z Julią nauczyły go, że proste zaklęcia zazwyczaj można łatwo przełamać.

Lusterko nie opadło ani trochę. Ale przesunęło się w powietrzu. Kot się zaciekawił. Zawisł na nim obiema rękami, odepchnął się stopami i gładko przeleciał po pokoju.

- Fajnie to wygląda - odezwała się Janet.

- Bo jest fajne - zapewnił Kot. - Spróbuj.

Przez jakiś czas bawili się lusterkiem. Przesuwało się tak szybko, jak mocno je popychali, i z łatwością unosiło ciężar ich obojga. Janet odkryła, że najlepiej stanąć na komodzie i skoczyć. Wówczas, jeśli się podciągnęło nogi, można było przelecieć przez cały pokój i wylądować na łóżku Kota. Wirowali razem nad dywanem, pękając ze śmiechu, kiedy Roger zapukał i wszedł.

- Ho, ho, bardzo dobry pomysł! - zawołał. - Nigdy nam to nie przyszło do głowy. Mogę się przelecieć? Spotkałem w wiosce dziwnego zezowatego faceta, Gwendolino, i dał mi ten list do ciebie.

Kot opadł na dywan i wziął Ust. Rozpoznał pismo pana Nostruma. Tak się ucieszył, że pozwolił Rogerowi na dwadzieścia kolejek , i szybko wręczył list Janet.

- Czytaj! Pan Nostrum mógł ich wyciągnąć z kłopotów. Wprawdzie był kiepskim nekromant¹, ale na pewno potrafi³ zmieniæ Kota w pch³ê,, gdyby Janet go ³adnie poprosi³a. Niew¹tpliwie zna³ zaklêcie, dziê-zj ki któremu Kot móg³by udawaæ, ¿e potrafi czarowaæ. I

I chociaż pan Nostrum nie był bogaty, miał zamożnego brata Wilłiama. Mógł pożyczyć Kotu dwadzieścia funtów, gdyby myślał że pomaga Gwendolinie. Kot usiadł na łóżku obok Janet i razem przeczytali list, podczas gdy Roger latał po pokoju uwieszony na lusterku i chichotał z uciechy. Pan Nostrum napisał:

Moja droga i ulubiona uczennico!

Jestem tutaj, zamieszkałem w gospodzie Pod Białym Jeleniem. Przyjdź do mnie w sobotę po południu i przyprowadź brata, żebym go poinstruował. To bardzo ważne, powtarzam, sprawa najwyższej wagi.

Dumny z Ciebie nauczyciel Henry Nostrum

Janet, która nic nie rozumiała, jęknęła cicho ze zdenerwowania.

- Mam nadzieję, że to nie złe nowiny - rzucił Roger, przefruwając obok z podkurczonymi nogami.

- Nie, to najlepsza nowina ze wszystkich! - zapewnił Kot.

Szturchnął Janet w żebra, żeby ją zmusić do uśmiechu. Uśmiechnęła się posłusznie, ale nie mógł jej przekonać, że to dobra nowina, nawet gdyby miał szansę wszystko wyjaśnić.

- Jeśli uczył Gwendolinę, pozna, że ja to nie ona - szepnęła. -A jeśli nie pozna, nie zrozumie, dlaczego chcesz się zmienić w pchłę. To dziwaczna prośba, nawet w tym świecie. I będzie pytał, dlaczego sama nie mogę fię przemienić. Czy możemy mu powiedzieć prawdę?

- Nie, bo on lubi Gwendolinę - odparł Kot. Coś mu mówiło, że pan Nostrum byłby równie niezadowolony, jak Chrestomanci, gdyby się dowiedział, że Gwendolina odeszła do innego świata. -1 ma wobec niej jakieś plan^.

- Chce poinstruować tylko ciebie - rzuciła Janet z irytacją. -Pewnie myśli, że ja wszystko wiem. Jeśli mnie pytasz, Kot, to jeszcze jeden kłopot więcej!

Nie dała się przekonać, że ratunek jest w zasięgu ręki. Kot nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Poszedł spać uradowany i obudził się szczęśliwy. Nadal czuł się szczęśliwy, nawet kiedy nadepnął na kulę ciasta, zimną i oślizłą jak żaba pod stopą. Nakrył ją Magią dla początkujących. Potem chciał schować lusterko. Ciągle mu uciekało na środek pokoju. W końcu przywiązał je do półki z książkami sznurowadłem z niedzielnych butów.

Zastał Janet w fatalnym nastroju. Tego dnia Julia wymyśliła komara. Czekał na Janet, kiedy przyszła na śniadanie, bzyczał jej nad uchem i kąsał bez przerwy podczas lekcji, dopóki Kot nie trzepnął go podręcznikiem do arytmetyki.

Wszystko razem, włącznie z paskudnymi spojrzeniami Julii i Mary oraz perspektywą spotkania z panem Nostrumem, wprawiło Janet w przygnębienie.

- Tobie to dobrze - narzekała, kiedy po południu maszerowali do wioski. - Wychowałeś się wśród czarów i jesteś przyzwyczajony. A ja nie. I boję się, że utknęłam tu na zawsze. A jeszcze bardziej się boję, że nie na zawsze. Załóżmy, że Gwendolina znudzi się swoim nowym światem i postanowi jeszcze raz się przenieść? Wtedy znowu nas, cały szereg sobowtórów, wciągnie gdzie indziej i będę musiała sobie radzić w nowym świecie, a ty znowu będziesz przechodził przez wszystkie kłopoty z nową zastępczynią.

- Och, na pewno do tego nie dojdzie - powiedział Kot, trochę zaskoczony takim pomysłem. - Ona niedługo wróci.

- Czyżby? - prychnęła Janet.

Przeszli przez bramę i znowu matki chowały przed nimi dzieci, a wiejskie błonia opustoszały na ich widok. Wszyscy zmykali w popłochu.

- Tak bym chciała wrócić do domu! -jęknęła Janet niemal ze łzami.

ROZDZIA Ł 13

Wprowadzono ich do prywatnego saloniku Pod Białym Jeleniem. Pan Henry Nostrum pompatycznie wytoczył się im na spotkanie.

- Moi drodzy młodzi przyjaciele!

Położył ręce na ramionach Janet i pocałował ją. Odskoczyła tak gwałtownie, że kapelusz spadł jej na ucho. Kot był trochę wstrząśnięty. Zapomniał już o nędznym, niechlujnym wyglądzie pana Nostruma i dziwacznym efekcie, jaki wywierało jego zezujące lewe oko. _t

- Siadajcie, siadajcie! - zaprosił ich serdecznie pan Nostrum. - Poczęstujcie się piwem imbirowym.

Usiedli. Łyknęli imbirowego piwa, którego żadne z nich nie lubiło.

- Po co pan mnie wezwał razem z Gwendoliną? - zapytał Kot.

- Ponieważ - odparł pan Nostrum - żeby przejść prosto do rzeczy i nie owijać w bawełnę, okazało się, całkiem jak się obawialiśmy, że nie możemy wykorzystać tych trzech podpisów, które tak łaskawie ofiarowaliście mi w zamian za usługi na polu nauczania. Osobnik, który dziedziczy ten zamek... nie zniżę się do wymawiania jego nazwiska. składa podpis obwarowany zabezpieczeniami nie do pokonania. Możecie go nazwać przezornym. Obawiam się jednak, że to wymaga zastosowania naszego Planu Dwa. I właśnie dlatego, mój drogi Kocie, tak się cieszyliśmy, że udało wam się zamieszkać w zamku.

- Jaki jest Plan Numer Dwa? - zapytała Janet.

Zezowate oko pana Nostruma prześliznęło się skosem po jej twarzy. Chyba się nie zorientował, że nie rozmawia z Gwendoliną. Może nie widział zbyt dobrze swoim błądzącym okiem.

- Plan Numer Dwa pozostaje dokładnie taki, jak ci go opisałem, Gwendolino - zapewnił. - Nie zmieniliśmy go ani na jotę.

Janet spróbowała innego sposobu, żeby się dowiedzieć, o czym on mówi. Nabierała w tym coraz większej wprawy.

- Ale chcę, żeby pan wytłumaczył Kotu - zażądała. - On go nie zna, ale powinien, bo... bo tak się pechowo stało, że odebrali mi czarodziejską moc.

Pan Nostrum żartobliwie pogroził jej palcem.

- Tak, niegrzeczna dziewczyno. Słyszałem o tobie różne rzeczy w wiosce. Smutna strata, ale miejmy nadzieję, że tylko chwilowa. Hm, jak to wyjaśnić młodemu Kotu...

Zamyślił się, gładząc kędzierzawe resztki włosów, co było jego zwyczajem. Coś w tym geście ostrzegło Kota, że pan Nostrum nie zamierza powiedzieć całej prawdy. Zdradził go sam sposób poruszania rękami i ułożenie srebrnego łańcuszka od zegarka na wytartej, opiętej kamizelce.

- A więc, młody Chancie - zaczął pan Nostrum - w skrócie sprawa przedstawia się następująco. Istnieje pewna grupa ludzi rządzonych przez władcę zamku, którzy zachowują się bardzo samolubnie w odniesieniu do czarów. Zatrzymują najlepsze rzeczy dla siebie, dlatego, oczywiście, są bardzo niebezpieczni... to zagrożenie dla wszystkich czarownic i katastrofa wisząca nad zwykłymi ludźmi. Weźmy na przykład smoczą krew. Wiesz, że jest zakazana. Ci ludzie, z tym osobnikiem na czele, wymyślili ten zakaz, a jednak, zapamiętaj to sobie, młody Chancie, codziennie sami jej używają. I ściśle kontrolują dostęp do wszystkich światów, skąd pochodzi smocza krew. Zwykły nekromanta, taki jak ja, może ją zdobyć tylko kosztem wielkiego ryzyka i znacznych wydatków, a nasi dostawcy towarów egzotycznych narażają się, żeby ją nam dostarczyć. To samo dotyczy prawie wszystkich produktów z innych światów.

No więc pytam cię, młody Kocie, czy to sprawiedliwe? Nie. I powiem ci dlaczego, młody Eryku. To niesprawiedliwe, że drogi do innych światów pozostają w rękach garstki wybrańców. Oto sedno sprawy: drogi do innych światów. Chcemy je otworzyć, udostępnić dla wszystkich. I właśnie tutaj wkraczasz ty, młody Chancie. Najlepsza i najłatwiejsza droga, najszersza Brama do Gdzie Indziej, jeśli można tak powiedzieć, to pewien zamknięty ogród na terenach rzeczonego zamku. Zakładam, że macie tam zakaz wstępu...

- Owszem - potwierdził Kot. - Mamy.

- Pomysł, co za niesprawiedliwość! - wykrzyknął pan Nostrum. - Pan tego zamku używa jej codziennie i podróżuje, dokąd tylko zapragnie. Więc chcę od ciebie tylko jednego, Kocie, i na tym właśnie polega Plan Numer Dwa: żebyś wszedł do tego ogrodu dokładnie o drugiej trzydzieści w niedzielę po południu. Obiecujesz?

- Co to da? - chciał wiedzieć Kot.

- To złamie zaklętą pieczęć, którą ci nikczemnicy nałożyli na Bramę do Gdzie Indziej - wyjaśnił pan Nostrum.

- Nigdy do końca nie rozumiałam - odezwała się Janet z bardzo przekonującą zmarszczką na czole -jak Kot może złamać pieczęć, po prostu wchodząc do ogrodu.

Pan Nostrum lełcko się zirytował.

- Oczywiście, ponieważ jest zwykłym, niewinnym chłopcem. Moja droga Gwendolino, tyle razy ci kładłem do głowy, jakie to ważne mieć niewinnego chłopca w środku Planu Numer Dwa. Musisz zrozumieć.

- Tak, tak, rozumiem - zapewni ła pospiesznie Janet. -1 to musi być ta niedziela, o drugiej trzydzieści?

- Jak zawsze - odparł pan Nostrum, ponownie uśmiechnięty. -To dobra, silna pora. Czy zrobisz to dla nas,< młody Kocie? Czy tym prostym czynem przyniesiesz wolność swojej siostrze i ludziom jej podobnym... wolność uprawiania magii wedle ich woli?

- Wpadnę w kłopoty, jeśli mnie złapią - bronił się Kot.

-r- Przy odrobinie sprytu jakoœ siê wykrêcisz. Zreszt¹ nie bój siê, po wszystkim zatroszczymy siê o ciebie - perswadowa³ pan Nostrum.

- Chyba mogę spróbować - ustąpił Kot. - Ale czy w zamian może mi pan pomóc? Czy pański brat zechciałby nam pożyczyć dwadzieścia funtów przed następną środą?

Oblicze pana Nostruma przybrało roztargniony, lecz życzliwy wyraz. Lewe oko spojrzało dobrotliwie w najdalszy róg salonu.

- Cokolwiek sobie życzysz, drogi chłopcze. Tylko wejdź do tego ogrodu, a będziesz mógł zrywać owoce wszelkich światów.

- Pół godziny później muszę zmienić się w pchłę, a w poniedziałek chciałbym udawać, że potrafię czarować - ciągnął Kot. -To wszystko, czego potrzebuję oprócz dwudziestu funtów.

- Wszystko, czego zechcesz! - zapewnił wylewnie pan Nostrum. - Tylko wejdź do tego ogrodu.

Kot i Janet musieli się tym zadowolić. Kot kilkakrotnie usiłował wydobyć od pana Nostruma więcej szczegółów, ale wciąż słyszał: „Tylko wejdź do ogrodu". Janet spojrzała na Kota i oboje podnieśli się do wyjścia.

- Poplotkujmy - zaproponował pan Nostrum. - Mam dla was co najmniej dwie interesujące nowiny.

- Nie mamy czasu - skłamała Janet. - Chodź, Kot.

Pan Nostrum był przyzwyczajony do równie stanowczego zachowania Gwendoliny. Wstał i odprowadził ich do drzwi gospody niczym członków rodziny królewskiej, i pomachał im, kiedy wyszli na błonia.

- Do zobaczenia w niedziel ę! - zawołał za nimi.

- Jeszcze czego! - syknęła Janet. Z pochyloną głową, żeby szeroki kapelusz Gwendoliny zasłaniał ją przed panem Nostrumem, szepnęła do Kota: - Kot, jeśli spełnisz żądanie tego podstępnego osobnika, będziesz głupcem! Naopowiadał ci samych kłamstw. Nie wiem, o co mu naprawdę chodzi, ale proszę, nie rób tego.

Kot nie zdążył odpowiedzieć, bo z ławki przed Białym Jeleniem wstał pan Baslam i poczłapał za nimi.

- Czekajcie! - zasapał, otaczając ich piwnymi wyziewami. -Młoda damo, młody paniczu, chyba nie zapomnieliście, co wam powiedziałem. Środa. Pamiętajcie. Środa.

- Bez obawy. To mi się śni po nocach - odparła Janet. - Przepraszam. Spieszy nam się, panie Blablam.

Szybko przeszli przez błonia. Nie zobaczyli żywej duszy oprócz Willa Sugginsa, który wyszedł z podwórza za piekarnią, żeby odprowadzić ich znaczącym spojrzeniem.

- Chyba muszę zrobić, czego on żąda - powiedział Kot.

- Tylko nie to - sprzeciwiła się Janet. - Chociaż przyznam, że nie widzę dla nas innego wyjścia.

- Pozostaje nam tylko ucieczka - zauważył Kot.

- Więc uciekajmy... od razu - zaproponowała Janet.

Właściwie nie uciekli. Szybkim krokiem wyszli z wioski na drogę, która według Kota prowadziła do Wolvercote. Janet tłumaczyła, że Wolvercote będzie pierwszym miejscem, o którym pomyśli każdy w zamku, ale Kot opowiedział jej o rozległych kontaktach pani Sharp w Lohdynie. Wiedział, że dawna opiekunka gdzieś ich przeszmugluje bez żadnych pytań. Bardzo zatęsknił za domem, kiedy rozmawiali o pani Sharp. Strasznie mu jej brakowało. Zaczął wspominać ulicę Sabatu i żałował, że Janet idzie obok niego, gadając bez przerwy.

- No, mo że masz rację - mówiła - a zresztą nie wiem, dokąd jeszcze możemy pójść. Jak się dostaniemy do Wolvercote? Autostopem?

Kot nie zrozumiał, więc wyjaśniła, że to oznacza prośbę o podwiezienie.

Droga, którą wybrali, wkrótce zmieniła się w prawdziwą wiejską dróżkę, wyboistą, zarośniętą trawą, otoczoną przez wysokie żywopłoty obsypane czerwonymi jagodami. Nie było tutaj żadnego ruchu, ale Janet starała się tego nie komentować.

- Jeszcze jedno - powiedziała. - Jeśli naprawdę chcemy uciec, obiecaj mi, że nie wymienisz przypadkiem nazwiska... wiesz kogo. - Kiedy Kot znowu nie zrozumiał, wyjaśniła: - Człowieka, którego pan Nostrum nazywa tym osobnikiem albo panem zamku... no wiesz!

- Aha, chodzi ci o Chrest...

- Cicho! - syknęła Janet. - Tak, o niego, ale nie wolno ci tego wymawiać. On jest czarodziejem i przychodzi na wezwanie, głupku! Przypomnij sobie, jak pan Nostrum bał się wymówić jego nazwisko.

Kot zastanowił się nad tym. Chociaż smutny i stęskniony za domem, nie miał ochoty zgadzać się ze wszystkim, co powiedziała Janet. W końcu nie była jego prawdziwą siostrą. Poza tym pan Nostrum nie powiedział mu prawdy. A Gwendolina nigdy nie mówiła, że Chrestomanci jest czarodziejem. Na pewno by się nie ośmieliła robić tych wszystkich czarów, gdyby tak uważała.

- Nie wierzę ci - oświadczył.

- Jak sobie chcesz - odparła Janet. - Tylko nie wymawiaj jego nazwiska.

- Proszę bardzo - zgodził się Kot. - Zresztą mam nadzieję, że już nigdy go nie zobaczę.

Popołudnie było ciepłe i rześkie. Ścieżka robiła się coraz bardziej dzika. W żywopłotach rosły leszczyny i wielkie krzaki czarnych jagód. Wkrótce nastrój dzieci całkowicie się zmienił. Kot poczuł się wolny. Zostawił za sobą wszystkie kłopoty. Razem z Janet zrywali orzechy, akurat wystarczająco dojrzałe, żeby nadawały się do jedzenia. Janet zdjęła kapelusz -jak ciągle powtarzała Kotu, nie znosiła kapeluszy - i napełnili go czarnymi jagodami na zapas. Pękali ze śmiechu, kiedy sok przeciekł przez główkę i skapywał na sukienkę Janet.

- Fajnie jest uciekać - stwierdził Kot.

- Zaczekaj, aż spędzisz noc w zaszczurzonej stodole - ostrzegła Janet. - Piski i szelesty. Czy w tym świecie są upiory i wilka... Och, patrz! Jedzie samochód! Wystaw kciuk... nie, pomachaj. Oni chyba nie znają tego zwyczaju z kciukiem.

Machali z zapałem do wielkiego czarnego samochodu, który zbliżał się, pomrukując i podskakując na wybojach. Ku ich radości zatrzymał się obok. Szyba w najbliższym oknie opadła. Przeżyli paskudny wstrząs, kiedy zobaczyli twarz Julii.

Julia była blada i przejęta.

- Och, proszę, wracajcie! - zawołała. - Wiem, że uciekliście przeze mnie, i przepraszam! Przysięgam, że więcej tego nie zrobię!

Roger wystawił głowę z tylnego okna.

- Ciągłe ją ostrzegałem, że uciekniecie - powiedział. - Ale ona nie wierzyła. Wracajcie, proszę!

Otwarły się drzwi po stronie kierowcy. Millie wysiadła i obiegła długą maskę samochodu. Wyglądała jeszcze bardziej pospolicie niż zwykle, ponieważ do prowadzenia podkasała spódnicę, włożyła mocne buciki i stary kapelusz. Była równie przejęta, jak Julia. Podbiegła do Kota i Janet, chwyciła oboje w ramiona i uścisnęła tak mocno, że Kot mało nie upadł.

- Kochane biedactwa! Następnym razem, kiedy poczujecie się nieszczęśliwi, natychmiast musicie mi powiedzieć! Co za historia! Tak się bałam, że coś złego wam się stało, a potem Julia powiedziała mi, że to przez nią. Bardzo się na nią gniewałam. Raz jedna dziewczynka mi to zrobiła i pamiętam, jak okropnie się czułam. Proszę, wróćcie do nas. W zamku czeka na was niespodzianka.

Kot i Janet nie mieli wyboru, musieli wsi ąść do samochodu i pozwolić, żeby ich odwieziono do zamku. Czuli się fatalnie. Przygnębienie Kota spotęgowały mdłos'ci, które go ogarnęły, jak tylko Millie zaczęła wycofywać podskakujący samochód po ścieżce do bramy, gdzie mogła zawrócić. Zapach rozgniecionych jagód z kapelusza Janet jeszcze pogorszył sprawę.

Millie, Roger i Julia trajkotali wesoło przez całą drogę. Pomimo mdłości Kot odniósł wrażenie, że chociaż żadne z nich o tym nie wspomniało, najbardziej się cieszyli, że znaleźli zbiegów, zanim Chrestomanci dowiedział się o ucieczce. To wcale nie poprawiło nastroju Kotu ani Janet.

Samochód przemknął aleją i zatrzymał się przed głównym wejściem do zamku. Kamerdyner otworzył drzwi, tak jak marzyła Gwendolina, pomyślał ze smutkiem Kot. Co więcej, kamerdyner ceremonialnie odebrał od Janet przeciekający kapelusz.

- Dopilnuję, żeby trafiły do kucharki - obiecał.

Millie zapewniła Janet, że wygląda całkiem stosownie, i zapędziła całą gromadkę do tak zwanego małego salonu, gdzie mieli zjeść podwieczorek.

Weszli. Na środku dużego kwadratowego pokoju jakaś wątła kobiecina, ubrana na czarno z paciorkami, siedziała nerwowo na brzeżku pozłacanego krzesełka. Podskoczyła na ich widok.

Kot zapomniał o mdłościach.

- Pani Sharp! - wykrzyknął i pobiegł ją uściskać. Pomimo widocznego zdenerwowania pani Sharp rozpływała się

z radości.

- Więc to mój Kot! No, odsuń się, niech ci się przyjrzę. I tobie, Gwendolino kochana. Jejku, ale was tutaj stroją! Przytyłeś, Kocie. A ty schudłaś, Gwendolino. Rozumiem to, kochana, możesz mi wierzyć! I patrzcie, jaki podwieczorek podali tylko dla nas trojga!

Był to wspaniały podwieczorek, lepszy nawet niż herbatka na trawniku. Pani Sharp z dawnym apetytem starała się zjeść jak najwięcej i plotkowała z zapałem.

- Tak, przyjechali śmy wczoraj pociągiem, pan Nostrum i ja. Kiedy dostałam twoją pocztówkę, Kocie, nie mogłam się powstrzymać, musiałam zobaczyć was oboje. Potraktowali mnie tu jak królową. Ale ten zamek jakoś mi się nie podoba. Powiedz mi, Gwen-dolino kochana, czy on działa na ciebie tak samo jak na mnie?

- To znaczy jak? - zapytała nieufnie Gwendolina.

- Cała jestem w nerwach - wyznała pani Sharp. - Czuję się słaba i bezradna jak kociak... to mi coś przypomina, Kot, ale powiem ci później. Tutaj jest za cicho. Ciągle o tym myślałam przed waszym przyjściem... a długo was nie było, kochani! I wreszcie mnie oświeciło. To zaklęcie, ot co, strasznie silne zaklęcie przeciwko nam, czarownicom. Powiedziałam: „Ten zamek nie lubi czarownic, ot co!", i pożałowałam ciebie, Gwendolino. Poproś, żeby cię wysłali gdzieś do szkoły. Będziesz szczęśliwsza.

Paplała dalej. Tak się cieszyła, że ich widzi, a na Kota patrzyła z wyjątkową czułością i dumą. Pewnie sobie wmówiła, że mnie wychowała od małego, pomyślał Kot. Ostatecznie znała mnie od dziecka.

- Niech nam pani opowie o ulicy Sabatu - poprosił tęsknie.

- Właśnie do tego dochodziłam - zapewniła pani Sharp. - Pamiętasz pannę Larkins? Złośnicę z rudymi włosami, która przepowiadała przyszłość? Nigdy nie myślałam o niej za dobrze. Ale nie wszyscy by się ze^nną zgodzili. Wdzięczny klient wynajął dla niej dom na Bond Street. Ulica Sabatu już nie jest dla niej dość dobra. Niektórzy to mają szczęście! Cóż, mnie też się poszczęściło. Napisałam w liście, że ktoś dawał pięć funtów za tego starego kocura, w którego zmieniłaś skrzypce naszego Kota, Gwendolino. Kupił go taki śmieszny mały człowieczek. Kiedy czekaliśmy, aż złapią tego kocura, wiecie, on nigdy nie przychodził na zawołanie, ten mały człowieczek ciągle mi opowiadał o akcjach i obligacjach, i inwestycjach kapitałowych, i takich różnych. Nigdy się nie rozumiałam na takich rzeczach. Wytłumaczył mi, co powinnam zrobić z tymi pięcioma funtami, które mi zapłacił. Aż mi się w głowie zakręciło. No, niewiele myśląc, postanowiłam, że warto spróbować. I zrobiłam, co mi poradził, przynajmniej tyle, ile zapamiętałam. I wiecie co, te pięć funtów przyniosło całą setkę! Sto funtów, wszystko dzięki niemu!

- Pewnie był finansowym czarodziejem - wtrąciła Janet.

Zażartowała, żeby poprawić sobie humor. Potrzebowała rozweselenia co najmniej z kilku powodów. Ale pani Sharp zrozumiała ją dosłownie.

- Był, moja droga! Zawsze jesteś taka bystra. Wiem, że był, bo powiedziałam panu Nostrumowi i pan Nostrum zrobił dokładnie to samo z własnymi pięcioma funtami... albo z większą sumą i stracił wszystko co do pensa. I jeszcze jedno...

Kot ze smutkiem obserwował gadającą panią Sharp. Nadal bardzo ją lubił. Teraz jednak wiedział, że nie ma sensu do niej uciekać. Była słaba, niegodna zaufania. Nie mogła im pomóc. Odesłałaby ich z powrotem do zamku i zażądałaby za to pieniędzy od Chresto-manciego. Kot zastanawiał się, jak bardzo zmienił się wewnętrznie - i dlaczego - żeby to wiedzieć. A wiedział z tak całkowitą pewnością, jakby pani Sharp obróciła się na swoim pozłacanym krzesełku i sama mu to powiedziała, dlatego był rozdrażniony.

Kiedy jedzenie się skończyło, pani Sharp zaczęła okazy wać jeszcze większy niepokój. Pewnie zamek ją przytłaczał. Wreszcie wstała i nerwowo podreptała do najbliższego okna, w roztargnieniu zabierając ze sobą filiżankę.

- Chodźcie mi objaśnić ten widok. Jest wspaniały.

Kot i Janet podeszli do niej posłusznie. Wówczas pani Sharp ze zdumieniem odkryła, że trzyma w ręku pustą filiżankę po herbacie.

- Och, patrzcie - zatrajkotała, drżąc ze zdenerwowania. - Muszę uważać, bo zabiorę ją ze sobą.

- Lepiej nie - ostrzegł Kot. - Na pewno jest zaczarowana. Wszystkie rzeczy, które się wyniesie z zamku, krzyczą, do kogo należą.

- Naprawdę? - Pani Sharp czym prędzej oddała Janet filiżankę, a następnie z miną winowajcy wyjęła z torebki dwie srebrne łyżeczki i szczypce do cukru. - Kochanie, możesz je odnieść na stół?

Janet ruszyła przez rozległy dywan i jak tylko się oddaliła, pani Sharp szepnęła do Kota:

- Rozmawiałeś z panem Nostrumem? Kot przytaknął.

Pani Sharp znowu zaczęła okazywać niepokój, tym razem znacznie bardziej szczery.

- Nie rób tego, co on ci kazał, skarbie - zaszeptała. - Pod żadnym pozorem. Słyszysz? To wstyd i hańba, i nie powinieneś przykładać do tego ręki!

Potem, kiedy Janet wracała powoli - powoli, ponieważ widziała, że pani Sharp ma coś prywatnie do powiedzenia Kotu - pani Sharp wybuchnęła sztucznym zachwytem:

- Och, te wielkie, odwieczne dęby! Pewnie są starsze ode mnie!

- To cedry - sprostował Kot.

- No, dziękuję wam za podwieczorek, kochani, i cieszę się, że was zobaczyłam - powiedziała pani Sharp. - To miło, że mnie ostrzegliście z tymi łyżeczkami. Zawsze uważałam, że czarowanie swojej własności to podła, podstępna sztuczka. Muszę już iść. Pan No-strum mnie oczekuje.

I pani Sharp pomknęła przez zamkowe korytarze, a potem przez aleję z taką szybkością, jakby o niczym innym nie marzyła, tylko żeby się stąd wydostać.

- Sam widzisz, że zamek działa jej na nerwy - zauważyła Janet, odprowadzając wzrokiem malejącą czarną figurkę pani Sharp. - Tutaj jest tak cicho. Wiem, o co jej chodzi. Ale mnie się tu podoba... przynajmniej kiedy nie martwię się całą resztą. Kot, obawiam się, że nie mamy po co do niej uciekać.

- Wiem - przyznał Kot.

- Tak myślałam, że wiesz - westchnęła Janet.

Chciała mówić dalej, ale przerwali im Roger i Julia. Julia była taka skruszona i tak się starała zaprzyjaźnić, że ani Kot, ani Janet nie mieli serca jej odtrącić. Więc bawili się lusterkami. Roger dostarczył lusterko z pokoju Kota, przyniósł też własne, Julii i Gwendoliny. Julia zrobiła mały, twardy węzeł refowy na swojej chusteczce i zawiesiła w powietrzu wszystkie cztery lusterka w pokoju zabaw. Aż do kolacji świetnie się bawili, śmigając po pokoju oraz przyległych korytarzach.

Tego wieczoru zjedli kolację w pokoju zabaw. Do zamku znowu przybyli goście. Roger i Julia wiedzieli o tym, ale nikt nie uprzedził Kota ani Janet z obawy, że Gwendolina znowu wszystko zepsuje.

- Zawsze wydają dużo przyjęć w miesiącu przed Zaduszkami - oznajmiła Julia, kiedy kończyli tarte jagodową, którą kucharka specjalnie upiekła z zawartości kapelusza Janet. - Pobawimy się teraz żołnierzykami czy znowu w lusterka?

Janet dawała znaki, że ma coś pilnego do powiedzenia, więc | Kot musiał odmówić.

- Strasznie mi przykro. Musimy porozmawiać o czymś, czego się dowiedzieliśmy od pani Sharp. I nie mówcie, że jestem niewolnikiem Gwendoliny. To nie tak.

- Wybaczamy ci - powiedział Roger. - Może nawet kiedyś wybaczymy Gwendolinie.

- Wrócimy, jak skończymy rozmowę - obiecała Janet. Pobiegli do jej pokoju i Janet zamknęła drzwi na klucz, żeby

Eufemia nie mogła wejść.

- Pani Sharp powiedziała, żebym pod żadnym pozorem nie robił tego, czego chce pan Nostrum - oznajmił Kot. - Chyba specjalnie f przyjechała, żeby mnie ostrzec.

- Tak, ona cię lubi - przyznała Janet. - Och... och... psiakość! Splotła ręce za plecami i chodziła tam i z powrotem z pochyłon¹ g³ow¹. Zachowywa³a siê tak podobnie do pana Saundersa w klasie, ¿e Kot zacz¹³ siê œmiaæ.

- Diabli - rzuci ła Janet. - Diabli, diabli, diabli! - Przeszła jeszcze kilka kroków. - Pani Sharp jest osobą z gruntu nieuczciwą, prawie jak pan Nostrum i pewnie gorzej niż pan Blablam, więc jeśli ona uważa, że nie powinieneś tego robić, musi to być coś złego. Z czego się śmiejesz?

- Ciągle przekręcasz nazwisko pana Baslama - wytknął jej Kot.

- On nie zasługuje na to, żebym pamiętała jego nazwisko -odcięła się Janet, chodząc dalej po pokoju. - Och, ta przeklęta pani Sharp! Jak zobaczyłam, że ona w niczym nam nie pomoże, wpadłam w taką rozpacz, że nagle odkryłam idealne wyjście... a ona mnie powstrzymała. Widzisz, jeśli ogród jest bramą do innych światów, możemy razem wrócić do mojego świata i możesz tam zamieszkać ze mną. Tam Chrestomanci i pan Blablam nic ci nie zrobią, i Will Suggins też nie zmieni cię w żabę, racja?

- Racja - mruknął z powątpiewaniem Kot. - Ale myślę, że pan Nostrum nie mówił całej prawdy. Różnie może się zdarzyć.

- Jakbym nie wiedziała! - zawołała Janet. - Zwłaszcza po wizycie pani Sharp. Mama i tata to kolejna trudność... chociaż na pewno by cię polubili. Teraz chyba kręcą głowami nad moją Drogą Zastępczynią. Naprawdę miałam brata, który zmarł po urodzeniu, więc pomyślą, że jesteś jego Drogim Zastępcą.

- Dziwne! - powiedział Kot. - Ja też mało nie umarłem po urodzeniu.

- Więc musisz nim być - stwierdziła Janet, zawracając w marszu. - Strasznie się ucieszą... mam nadzieję. A najlepsze, że Gwen-dolina zostanie tu wciągnięta z powrotem i będzie musiała wypić piwo, którego nawarzyła... i dobrze jej tak! To wszystko jej wina.

- Nieprawda!

- Właśnie że tak! - zaperzyła się Janet. - Robiła czary, chociaż jej zabroniono, i dała temu panu Blaslamowi kolczyki za coś, czego i tak nie powinna mieć, i wciągnęła mnie tutaj, i zmieniła Eufemię w żabę, i wpakowała cię w jeszcze gorsze kłopoty niż mnie. Przestań być taki lojalny i pomyśl przez chwilę!

- Nie warto si ę złościć - westchnął Kot. Tęsknił za Gwendoli-ną jeszcze bardziej niż za panią Sharp..

Janet również westchnęła, ale z rozdrażnieniem. Usiadła z łomotem przy toaletce i popatrzyła na własną zachmurzoną twarz. Podciągnęła nos do góry, zrobiła zeza. Robiła to w każdej wolnej chwili, żeby chociaż trochę rozładować swoją niechęć do Gwendo-liny.

Kot myślał.

- To chyba dobry pomysł - przyznał ze smutkiem. - Chodźmy do tego ogrodu. Ale na pewno potrzebujemy magii, żeby przejść do innego świata.

- Więc jesteśmy w kropce - podsumowała Janet. - Po pierwsze, to niebezpieczne, a po drugie, niemożliwe. A przecież Gwendolina przeszła, chociaż odebrali jej czary. Jak to zrobiła? To mi nie daje spokoju.

- Pewnie użyła smoczej krwi - podsunął Kot. - Miała ją przez cały czas. Pan. Saunders trzyma cały słój smoczej krwi w swojej pracowni.

- Czemu mi nie powiedziałeś?! - wrzasnęła Janet, podskakując na pufie.

Naprawdę wyglądała jak Gwendolina. Na widok jej rozpłomienionej twarzy Kot jeszcze mocniej zatęsknił za siostrą. Nie znosił Janet. Dyrygowała nim przez cały dzień. Potem próbowała mu wmówić, że to wszystko wina Gwendoliny. Wzruszył ramionami i poczuł się zupełnie bezradny.

- Nie pytałaś.

- Możesz trochę zdobyć?

- Chyba tak. Ale ja nie chcę przejść do innego świata.

Janet wzięła głęboki, powolny wdech i powstrzymała się od | wrzaśnięcia, żeby w takim razie został i zmienił się w żabę. Zrobiła! bardzo zabawną minę przed lustrem i policzyła do dziesięciu.

- Kot - powiedziała ostrożnie - jesteśmy w takiej okropnej! sytuacji, że naprawdę nie widzę innego wyjścia. A ty widzisz?

- Nie - przyzna ł Kot opornie. - Przecież powiedziałem, że pójdę.

- I dziękuję ci, droga Janet, za twoje uprzejme zaproszenie -zaznaczyła Janet. Ku jej uldze Kot się us'miechnął. - Ale musimy zachować najwyższą ostrożność - ciągnęła - bo podejrzewam, że jeśli nawet Chrestomanci nie dowie się, co robimy, Millie się dowie.

- Millie?

- Millie - powtórzyła Janet. - Ona jest czarownicą. Spuściła głowę i wzięła do ręki szczotkę w złotej oprawie.

- Wiem, że uważasz mnie za paskudnie podejrzliwą osobę, która wszędzie węszy czary całkiem jak Chrestomanci, ale tym razem mam pewność. Miła, słodka jak miód czarownica, jeśli wolisz. Ale czarownica. Skąd wiedziała dzisiaj po południu, że uciekamy?

- Bo przyjechała pani Sharp i nas szukali - odparł Kot zbity z tropu.

- Ale nie było nas dopiero od godziny. Przecież mogliśmy pójść do lasu na jagody - tłumaczyła Janet. - Nawet nie wzięliśmy nocnych koszul. Teraz rozumiesz?

Chociaż Kot rzeczywiście podejrzewał, że ona ma obsesję na punkcie czarów, i wciąż się dąsał, nie mógł zaprzeczyć, że trafiła w sedno.

- No więc bardzo miła czarownica - ustąpił. - Mnie to nie przeszkadza.

- Ale chyba rozumiesz, Kot, jak ona nam utrudni sprawę -powiedziała Janet. - Rozumiesz czy nie? Wiesz, powinni cię nazywać Muł, nie Kot. Jeśli nie chcesz czegoś wiedzieć, to nie wiesz. Skąd się w ogóle wzięło to przezwisko?

- To taki żart Gwendoliny - wyjaśnił Kot. - Zawsze mówiła, że mam dziewięć żywotów.

- Gwendolina potrafi żartować? - zapytała Janet z niedowierzaniem. Zrobiła dziwną minę i odwróciła się sztywno od lustra.

- Niezbyt często - przyznał Kot.

- Wielkie nieba! Co ś takiego! - zawołała Janet. - W tym miejscu, gdzie dosłownie wszystko jest zaczarowane, to niemal konieczność! W takim razie to okropne!

Przekręciła lustro taflą do sufitu, podbiegła do szafy, wyciągnęła z niej kufer Gwendoliny i pospiesznie przekopała zawartość.

- Och, mam nadzieję, że się mylę! Ale jestem prawie pewna, że było ich dziewięć.

- Dziewięć czego? - zapytał Kot.

Janet znalazła paczuszkę listów zaadresowanych do panny Karoliny Chant. Czerwona książeczka zapałek była wetknięta na wierzchu za wstążkę. Janet ostrożnie wyjęła zapałki i wrzuciła listy z powrotem do kufra.

- Dziewięć zapałek - powiedziała, otwierając książeczkę. -Zgadza się. O Boże drogi, Kot! Pięć jest wypalonych. Patrz.

Podała książeczkę Kotu. W środku rzeczywiście tkwiło pięć zapałek. Główki pierwszych dwóch zapałek były czarne. Trzecia była zwęglona na całej długości. Czwarta znowu miała czarną główkę. Ale piąta wypaliła się tak gwałtownie, że osmaliła papier dookoła i wypaliła dziurę w drasce. Cud, że cała książeczka się nie zajęła, zwłaszcza ostatnie cztery zapałki. Jednak wyglądały jak nowe. Główki miały jaskrawoczerwone, niżej pasek żółtawego natłuszczonego papieru, a dalej sztywny bielutki karton.

- To naprawdę wygląda na jakiś czar - stwierdził Kot.

- Wiem - powiedziała Janet. - To twoje dziewięć żywotów* Kocie. W jaki sposób straciłeś ich tak wiele?

Kot po prostu nie potrafił jej uwierzyć. Od początku oporny' i naburmuszony, teraz już stanowczo miał dosyć.

- To niemożliwe - oświadczył.

Nawet gdyby naprawdę miał dziewięć żywotów, wiedział, mógł stracić tylko trzy, wliczając tę okazję, kiedy Gwendolina ze słała na niego skurcze. Pozostałe dwa stracił przy narodzinach i n#| parowcu. Ale rozmyślając o tym, przypomniał sobie cztery zjawy które wynurzyły się z płonącej misy, żeby dołączyć do koszmarnej procesji Gwendoliny. Jedna była niemowlęciem, jedna była mokra. Okaleczona wyglądała jak po ataku skurczów. Ale dlaczego było ich cztery, skoro wypaliło się pięć zapałek?

Kot zaczął dygotać, lecz tym bardziej się zawziął, żeby udowodnić Janet omyłkę.

- Nie mogłeś umrzeć w nocy raz czy dwa i nie zauważyć? -nalegała Janet.

- Jasne że nie. - Kot sięgnął po książeczkę. - Patrz, udowodnię ci.

Wyrwał szóstą zapałkę i przeciągnął nią po drasce. Janet zerwała się na równe nogi, krzycząc, żeby przestał. Zapałka buchnęła płomieniem.

I niemal jednocześnie zapłonął Kot. .

ROZDZIA Ł 14

Kot wrzasnął. Płomienie ogarnęły go całego. Znowu wrzasnął, bijąc się po ciele płonącymi rękami, i wrzeszczał dalej. Płomienie były blade, migotliwe, przezroczyste. Buchały z jego ubrania i butów, włosów i twarzy, i po sekundzie był od stóp do głów jednym bladym płomieniem. Upadł na podłogę i tarzał się, wrzeszcząc bez przerwy.

Janet nie straciła przytomności umysłu. Dźwignęła najbliższy róg dywanu i zarzuciła na Kota. Słyszała, że w ten sposób tłumi się ogień. Lecz tego ognia nie stłumiło. Ku przerażeniu Janet blade, upiorne płomienie przeszły przez dywan na wylot, jakby wcale nie istniał, i pląsały skocznie na jego lewej stronie. Nie spaliły dywanu ani nie sparzyły rąk Janet, kiedy gorączkowo zawijała Kota w dywan. Lecz nieważne, ile razy go owinęła, płomienie wciąż przechodziły na wylot, a Kot wciąż płonął i krzyczał. Głowa wystawała mu z płomiennego rulonu, otoczona koroną ognia. Za zasłoną płomieni Janet widziała jego usta rozwarte w krzyku.

Zrobiła jedyne, co jej przyszło do głowy. Zerwała się i wrzasnęła ze wszystkich sił:

- Chrestomanci, Chrestomanci! Przyjdź szybko!

Drzwi si ę rozwarły gwałtownie, zanim zdążyła dokończyć wezwanie. Zapomniała, że zamknęła je na klucz, ale zamek nie powstrzymał Chrestomanciego. Widziała, jak sterczał z framugi drzwi. Zapomniała również o proszonej kolacji. Przypomniała sobie, kiedy zobaczyła koronkowe mankiety Chrestomanciego i czarny aksamitny garnitur, który mienił się jak opal błyskami zieleni, szkarłatu, błękitu i żółci. Chrestomanci rzucił jedno spojrzenie na płonący tobołek na podłodze i zawołał:

- Dobry Boże!

Potem padł na kolana i odwijał dywan równie gorączkowo, jak Janet go zawijała.

- Strasznie przepraszam. Myślałam, że to pomoże - wyjąkała Janet.

- Powinno pomóc - mruknął Chrestomanci, obracając Kota w swoich aksamitnych ramionach wśród wiru płomieni. - Jak on to zrobił?

- Zapalił jedną zapałkę. Mówiłam mu...

- Ty głupi dzieciaku!

Chrestomanci był taki rozgniewany, że Janet wybuchnęła płaczem. Szarpnął ostatni zwój dywanu i Kot wytoczył się na podłogę, płonąc jak słomiana kukła. Teraz już nie krzyczał, tylko wydawał przeciągłe piskliwe jęki. Janet zakryła uszy rękami. Chrestomanci zanurkował w płomienie i znalazł książeczkę zapałek, mocno zaciśniętą w prawej dłoni Kota.

- Dzięki Bogu, że nie trzymał tego w lewej ręce - powiedział. - Odkręć prysznic. Szybko!

Janet pobiegła do łazienki. Chlipiąc, puściła silny strumień zimnej wody do wbudowanej w podłogę błękitnej wanny, zanim wpadł Chrestomanci, niosąc Kota w kuli płomieni. Wrzucił go do wanny i przytrzymał, obracając na wszystkie strony, żeby go dokładnie zmoczyć.

Kot syczał i parował. Woda tryskająca z prysznica lśniła jak w słońcu, złocista niczym słoneczne promienie. Spływała w dół jak snop światła. Wanna stopniowo się napełniała, a Kot obracał się i rzucał jakby w kałuży słonecznego blasku. Woda wrzała złocistymi bąbelkami. Łazienka wypełniła się parą. Gęste, słodko pachnące kłęby dymu unosiły się nad wanną. Ten sam zapach Janet zapamiętała z poranka, kiedy po raz pierwszy się tutaj znalazła. Przez dym widziała Kota w złocistej kałuży. Ale woda była mokra. Chrestomanci miał przemoczone ubranie.

- Nie rozumiesz? - mówił do Janet, wpychając głowę Kota pod strumień wody. - Nie powinnaś mu mówić takich rzeczy, dopóki zamek nie zdążył go przygotować. On jeszcze nie potrafi zrozumieć. Przez ciebie przeżył okropny wstrząs.

- Naprawdę tego nie chciałam - zaszlochała Janet.

- Spróbuję mu wytłumaczyć - powiedział Chrestomanci. -Pobiegnij do rury głosowej na końcu korytarza i każ przysłać mi brandy i dzbanek mocnej herbaty.

Kiedy Janet wybiegła, Kot oprzytomniał. Był na wskroś przemoczony. Woda spływała po nim z sykiem. Próbował wytoczyć się spod strumienia. Ktoś go przytrzymał. Jakiś głos powtarzał mu natarczywie do ucha:

- Kot, Kot, posłuchaj mnie. Teraz ci zostały tylko trzy życia, rozumiesz?

Kot znał ten głos.

- Mówiłeś, że mam pięć, kiedy ze mną rozmawiałeś przez pannę Larkins - burknął.

- Tak, ale teraz masz tylko trzy. Musisz bardziej uważać -ostrzegł Chrestomanci.

Kot otworzył oczy i spojrzał na niego. Chrestomafnci był strasznie mokry. Zwykle gładko uczesane czarne włosy zwisały mu na czoło w splątanych kosmykach, z których kapały krople wody.

- Och, to ty? - zdziwił się Kot.

- Tak. Długo trwało, zanim mnie rozpoznałeś - powiedział Chrestomanci. - No, ale ja też nie poznałem cię od razu. Chyba już możesz wyjść z wody.

Kot by ł zbyt słaby. Chrestomanci wyciągnął go, rozebrał z mokrego ubrania, wytarł i owinął suchym ręcznikiem w mgnieniu oka. - Wstajemy - zarządził Chrestomanci.

Pod Kotem wciąż uginały się nogi. Chrestomanci wziął go na ręce, zaniósł do błękitnego aksamitnego łóżka i okrył starannie.

- Już lepiej, Kocie?

Kot leżał bezwładnie, ale wygodnie. Kiwnął głową.

- Dzięki. Nigdy przedtem nie nazywałeś mnie Kotem.

- Może powinienem. Może wtedy byś zrozumiał. - Chrestomanci usiadł przy łóżku z bardzo poważną miną. - Teraz rozumiesz?

- Książeczka zapałek to było moje dziewięć żywotów - powiedział Kot. - I właśnie spaliłem jeden. Wiem, że zrobiłem głupio, ale po prostu nie wierzyłem. Jak mogę mieć dziewięć żywotów?

- Masz trzy - sprostował Chrestomanci. - Wbij to sobie do głowy. Miałeś dziewięć. W jakiś sposób ktoś zaklął je w tej książeczce zapałek, którą teraz zamierzam zamknąć w moim tajnym sejfia i zabezpieczyć najsilniejszymi czarami, jakie znam. Ale to tylko powstrzyma ludzi przed ich zużywaniem. Nie powstrzyma ciebie, jeśli sam je stracisz.

Wbiegła Janet, wciąż zapłakana, ale bardzo wdzięczna, że mogła się na coś przydać.

- Już niosą - wydyszała.

- Dziękuję - powiedział Chrestomanci i obdarzył ją długim, zamyślonym spojrzeniem. Janet już się bała, że oskarży ją o podszywanie się pod Gwendolinę, ale on powiedział: - Ty też powinnaś tego wysłuchać, żeby uniknąć dalszych wypadków.

- Mogę najpierw przynieść panu ręcznik? - poprosiła pokornie. - Pan jest cały mokry.

- Dziękuję, wyschnę - uśmiechnął się do niej. - Teraz posłuchajcie. Ludzie z dziewięcioma żywotami są bardzo ważni i bardzo rzadko się pojawiają. Tylko wtedy, kiedy z jakiegoś powodu nie posiadają swoich odpowiedników w żadnym innym świecie. Wówczas życia, które powinny się rozprzestrzenić na szereg światów, skupiają się w jednej osobie. Podobnie jak Wszystkie talenty, które mogło posiadać te pozostałe osiem osób.

- Aleja nie mam żadnych talentów - zaprotestował Kot. Jednocześnie Janet zapytała:

- Jak rzadko się pojawiają?

- Niezwykle rzadko - zapewnił Chrestomanci. - W tym świecie oprócz Kota znam tylko jedną osobę z dziewięcioma żywotami, czyli siebie.

- Naprawdę? - zainteresował się i ucieszył Kot. - Dziewięć?

- Miałem dziewięć. Teraz zostały mi tylko dwa. Byłem jeszcze bardziej nieostrożny niż ty. Teraz muszę chronić każde życie oddzielnie w najbezpieczniejszym miejscu, jakie potrafię wymyślić. Radzę ci postąpić tak samo.

Bystry umysł Janet natychmiast zabrał się do pracy.

- Czy jedno życie jest tutaj, a drugie je kolację na dole? Chrestomanci parsknął śmiechem.

- To nie działa w ten sposób. Ja...

Ku rozczarowaniu Janet do pokoju wpadła Eufemia z tacą i nie pozwoliła Chrestomanciemu wyjaśnić, jak to działa. Pan Saunders deptał jej po piętach; nadal nie znalazł wieczorowego ubrania zakrywającego nadgarstki i kostki u nóg.

- Nic mu nie jest? - zapytała Eufemia z trwogą. - Mój Will mu groził, ale jeśli to on, nigdy więcej się do niego nie odezwę. Co się porobiło z tym dywanem?

Pan Saunders również patrzył na pofałdowany, spiętrzony dywan.

- Jak to się stało? - zapytał. - Przecież w tym dywanie było dość czarów, żeby nie dopuścić do żadnych wypadków.

- Wiem - przyznał Chrestomanci. - Ale ten był niezwykle silny.

Dwaj m ężczyźni popatrzyli na siebie znacząco.

Potem wszyscy zaczęli się rozczulać nad Kotem. Przeżył bardzo przyjemne chwile. Eufemia ubrała go w koszulę nocną i głaskała pogłowie, zupełnie jakby nigdy się nie przyznał, że zmienił ją w żabę.

- To nie Will zrobił - powiedział jej Kot. - To ja.

Chrestomanci wmusił w niego łyk palącej brandy, a potem filiżankę słodkiej herbaty. Janet też dostała filiżankę herbaty i poczuła się dużo lepiej. Pan Saunders pomógł Eufemii rozprostować dywan, a potem zapytał, czy ma wzmocnić wplecione w niego zaklęcia.

- Smocza krew powinna pomóc - zaproponował.

- Szczerze mówiąc, wątpię, czy cokolwiek pomoże - odparł Chrestomanci. - Zostaw to.

Wstał i ustawił jak należy przekręcone lustro.

- Możesz dzisiaj spać w pokoju Kota? - zapytał Janet. - Chciałbym mieć na niego oko.

Janet spojrzała na lustro, potem na Chrestomanciego i mocno poróżowiała.

- Ee - wybąkała. - Robiłam miny...

Chrestomanci zachichotał. Pan Saunders tak się śmiał, że musiał usiąść na błękitnym aksamitnym pufie.

- Pewnie sobic zasłużyłem - powiedział Chrestomanci. - Niektóre miny były bardzo oryginalne.

Janet również się roześmiała, trochę niemądrze. Kot leżał wygodnie, niemal wesoły. Przez jakiś czas wszyscy koło niego skakali. Potem została tylko Janet i gadała jak zwykle.

- Tak się cieszę, że nic ci się nie stało - mówiła. - Po co ci wypaplałam o tych zapałkach? Mało nie padłam, kiedy się nagle zapaliłeś, a jak dywan nie pomógł, nie mogłam nic wymyślić, więc wezwałam Chrestomanciego. I miałam rację. Zjawił się, zanim jeszcze skończyłam mówić, chociaż drzwi były zamknięte na klucz. Otworzył je, ale nie wyłamał zamka, bo sprawdzałam. Więc on jednak jest czarodziejem. I zniszczył przez ciebie ubranie, Kocie, i wcale się nie przejął, więc myślę, że kiedy nie stara się być lodowaty jak mgła na górskich szczytach, jest bardzo miły. Nie mówię tego ze względu na lustro. Naprawdę tak uważam. Pewnie to lustro jest magicznym odpowiednikiem...

Kot chciał coś powiedzieć na temat lodowatej górskiej mgły, ale kiedy Janet gadała, odpłynął w sen z błogim poczuciem bezpieczeństwa.

Obudził się w niedzielę rano w całkiem innym stanie: przemarznięty i drżący. Po południu miał się zmienić w żabę albo stawić czoło tygrysowi - a z Willa Sugginsa będzie całkiem spory i silny tygrys, pomyślał. Po tygrysie - jeśli będzie jakieś „po" -czekał go okropny poniedziałek bez magii. Julia i Roger mogą pomóc, tylko że to na nic, bo w środę przyjdzie pan Baslam i zażąda dwudziestu funtów, których Kot nijak nie zdobędzie. Pan Nostrum nie pomógł. Pani Sharp jeszcze mniej. Jedyna szansa to zabrać Janet i trochę smoczej krwi do zakazanego ogrodu i spróbować ucieczki.

Wygramolił się z łóżka, żeby pójść po smoczą krew do pracowni pana Saundersa. Weszła Eufemia ze śniadaniem na tacy, więc musiał się znowu położyć. Eufemia zachowywała się równie miło, jak poprzedniego wieczoru. Kot czuł się źle. A kiedy skończył śniadanie, przyszła Millie. Zgarnęła Kota z poduszek i uścisnęła.

- Biedne, kochane głupiątko! Dzięki niebiosom, że jesteś cały. Koniecznie chciałam cię odwiedzić wczoraj wieczorem, ale ktoś musiał zostać z naszymi biednymi gośćmi. Dzisiaj zostaniesz w łóżku przez cały dzień i jeśli czegoś chcesz, musisz tylko poprosić. Na co miałbyś ochotę?

- Nie mógłbym dostać trochę smoczej krwi? - zapytał Kot z nadzieją.

Millie roześmiała się.

- Wielkie nieba, Ery ku! Mia łeś taki okropny wypadek, a teraz prosisz o najbardziej niebezpieczną substancję na świecie. Nie, nie możesz dostać smoczej krwi. To jedna z niewielu rzeczy w zamku, które są ściśle zabronione.

- Jak ogród Chrestomanciego? - zapytał Kot.

- Nie całkiem tak samo - odparła Millie. - Ogród jest równie stary, jak wzgórza i naładowany magią wszelkiego rodzaju. To niebezpieczne w inny sposób. Wszystko jest tam silniejsze. Zabierzemy cię do ogrodu, kiedy dostatecznie poznasz magię, żeby to zrozumieć. Ale smocza krew jest taka groźna, że zawsze się boję, kiedy Michael jej używa. Nie wolno ci jej dotykać pod żadnym pozorem.

Potem przyszli Julia i Roger, ubrani do kościoła, z naręczami książek i zabawek oraz mnóstwem ciekawskich pytań. Zachowywali się tak uprzejmie, że Kot czuł się bardzo nieszczęśliwy, kiedy wreszcie przyszła Janet. Nie chciał opuszczać zamku. Już się tutaj zadomowił.

- Ta gruda ciasta ciągle tkwi na twoim dywanie - oznajmiła ponuro Janet, co trochę zmniejszyło u Kota poczucie zadomowienia. - Właśnie rozmawiałam z Chrestomancim. Ciężko jest ponosić karę za cudze grzechy - ciągnęła - chociaż na osłodę miałam widok błękitnego szlafroka w złote lwy.

- Tego nie widziałem - mruknął Kot.

- Myślę, że on ma jeden na każdy dzień tygodnia - oświadczyła Janet. - Brakowało mu tylko płonącego miecza. Zabronił mi iść do kościoła. Pastor nie chce mnie widzieć z powodu tego, co Gwendolina zrobiła w zeszłą niedzielę. Tak się wkurzyłam za to oskarżenie, że już otwarłam usta, by powiedzieć, że nie jestem Gwendoliną, ale przypomniałam sobie, że gdybym poszła do kościoła, musiałabym włożyć ten głupi biały kapelusz z dziurkami... czy on słyszy przez to lustro, jak myślisz?

- Nie - uspokoił ją Kot. - Tylko widzi. Inaczej już wiedziałby o tobie. Cieszę się, że zostałaś. Możemy pójść po smoczą krew, dopóki oni są w kościele.

Janet pe łniła straż w oknie, żeby przypilnować, kiedy Rodzina wyjdzie z domu. Po półgodzinie odezwała się:

- Wreszcie są, idą razem alejką. Wszyscy panowie noszą cylindry, ale Chrestomanci wygląda, jakby zszedł z wystawy. Kim oni są, Kot? Kim jest ta stara dama w purpurowych mitenkach i ta młoda w zieleni, i ten gadatliwy mały człowieczek?

- Nie mam pojęcia - odparł Kot.

Wyskoczył z łóżka i pobiegł do swojego pokoju, żeby się ubrać. Czuł się całkiem dobrze, wręcz doskonale. Tańczył po pokoju, wkładając koszulę. Śpiewał, wciągając spodnie.

Nawet zimna klucha ciasta na dywanie nie zepsuła mu nastroju. Pogwizdywał, zawiązując buty.

Janet weszła do pokoju, kiedy Kot właśnie wybiegał, naciągając marynarkę i tryskając zdrowiem.

- Nie rozumiem - powiedziała, kiedy Kot przemknął obok niej i z tupotem zbiegł po schodach. - Widocznie umieranie ci służy.

- Pospiesz się! - zawołał Kot z podestu na dole. - To po drugiej stronie zamku. Milłie mówi, że smocza krew jest niebezpieczna, więc jej nie dotykaj. Ja mam życie do stracenia, a ty nie.

Janet chciała mu wypomnieć, że ostatnie stracił dość łatwo, ale ciągle nie mogła go dogonić. Kot śmigał jak wiatr przez zielone korytarze i wbiegł jak burza po kręconych schodach prowadzących do pokoju pana Saundersa. Janet dopędziła go dopiero w pracowni, a wtedy co innego zaprzątnęło jej uwagę.

W powietrzu wisiał ciężki zapach stęchłej magii. Pokój wyglądał prawie tak samo jak wtedy, kiedy Kot go widział, chociaż pan Saunders zrobił niedzielne porządki. Kaganek był zgaszony. Retorty, probówki i inne naczynia zostały wymyte do czysta. Książki i zwoje leżały spiętrzone w stosy na drugim stole. Pięcioramienna gwiazda nadal widniała na podłodze, ale na trzecim stole wypisano kredą nowy zestaw znaków, na końcu zaś spoczywał starannie ułożony zmumifikowany zwierzak.

Janet rozgl ądała się z ogromnym zainteresowaniem.

- To jak laboratorium - stwierdziła - tylko że nie całkiem. Jakie dziwaczne przyrządy! Och, widzę smoczą krew. Czy on potrzebuje całego wielkiego słoja? Nawet nie zauważy, jak weźmiemy odrobinę.

Na końcu trzeciego stołu coś zaszeleściło. Janet gwałtownie odwróciła głowę. Zmumifikowane stworzenie poruszało się i rozkładało przezroczyste skrzydełka.

- Ono już tak robiło - zapewnił Kot. - To nic nie znaczy. Stracił jednak tę pewność, kiedy stworzenie przeciągnęło się

i podniosło na podobnych do psich łapach. Ziewając, odsłoniło mnóstwo drobnych, ostrych ząbków oraz wypuściło obłoczek błękitnawego dymu. Potem podreptało po stole w stronę dzieci. Małe skrzydełka trzepotały mu na grzbiecie, dwie smużki dymu unosiły się z nozdrzy. Stworzonko zatrzymało się i popatrzyło pytająco na dzieci oczami jak płynne złoto. Cofnęły się przed nim nerwowo.

- Ono żyje! - zawołała Janet. - To chyba mały smok.

- No pewnie - odparł smok.

Na dźwięk tych słów oboje podskoczyli gwałtownie. Jeszcze bardziej przestraszyły ich języki płomienia buchające ze smoczego pyska. Z miejsca, gdzie stali, czuli falę ciepła.

- Nie wiedziałem, że umiesz mówić - zwrócił się do niego Kot.

- Mówię całkiem dobrze po angielsku - zapewnił smok, zionąc płomieniem. - Dlaczego chcecie mojej krwi?

Oboje spojrzeli z minami winowajców na wielki słój brązowego proszku.

- To wszystko twoja? - zapytał Kot.

- Pan Saunders przez cały czas każe mu oddawać krew? - oburzyła się Janet. - Nie przypuszczałam, że jest taki okrutny!

- Ach, to! - powiedział smok. - To sproszkowana krew starszych smoków. Sprzedają ją ludziom. Nie możecie jej wziąć.

- Dlaczego? - zapyta ł Kot.

- Bo ja sobie nie życzę - fuknął smok i wypuścił z paszczy kulę ognia, tak gorącą, że znowu się cofnęli. - Czy wam by się podobało, gdybym to ja zabierał ludzką krew do zabawy?

Kot w duchu przyznawał smokowi rację, ale Janet miała inne zdanie.

- Mnie to nie przeszkadza - zapewniła. - Tam, skąd pochodzę, mamy transfuzje i banki krwi. Tato kiedyś pokazał mi kroplę mojej krwi pod mikroskopem.

- Ale mnie przeszkadza - oświadczył smok, wypuszczając drugą kulę ognia. - Moją matkę zabili nielegalni złodzieje krwi.

Podreptał na sam koniec stołu i podniósł wzrok na Janet. Złote błyski w jego oczach rozpłynęły się, zmieniły i znowu się rozpłynęły. Zupełnie jak w dwóch małych złotych kalejdoskopach.

- Byłem za mały, miałem za mało krwi - tłumaczył - więc mnie zostawili. Zginąłbym, gdyby Chrestomanci mnie nie znalazł. Więc rozumiecie, dlaczego mnie to martwi?

- Rozumiemy - przyznała Janet. - Czym się żywią małe smoki? Mlekiem?

- Michael próbował mnie karmić mlekiem, ale mi nie smakowało - oznajmił smok. - Teraz dostaję siekane mięso i rosnę jak na drożdżach. Kiedy urosnę wystarczająco, Michael zabierze mnie z powrotem, ale na razie pomagam mu w czarach. Bardzo się przydaję.

- Naprawdę? - zapytała Janet. - A co robisz?

- Znajduję stare rzeczy, których on sam nie potrafi znaleźć -wyjaśnił smok, przechodząc w śpiewną recytację. - Przynoszę mu bestie z otchłani... stare złociste istoty, stworzenia ze skrzydłami, perłowookie potwory z głębin morza i szepczące rośliny z głębin czasu.

Umilkł i spojrzał na Janet, przechyliwszy głowę na bok.

- To łatwe - rzucił w stronę Kota. - Zawsze chciałem to zrobić, ale nikt mi nie pozwalał. - Z westchnieniem wypuścił długą błękitną smugę dymu. - Szkoda, że nie jestem większy. Mógłbym teraz ją zjeść.

Kot zerknął z niepokojem na Janet i zobaczył, że wpatruje się w smoka jak lunatyczka, z niemądrym uśmiechem na twarzy.

- Co za podła sztuczka! - zawołał.

- Skubnę chociaż jeden kęsek - pisnął smok. Kot zorientował się, że to tylko żarty.

- Skręcę ci kark, jeśli ją ugryziesz - zagroził. - Nie masz niczego innego do zabawy?

- Mówisz całkiem jak Michael - nadąsał się smok, otaczając się kłębem dymu. - Już mi się znudziły myszy.

- Poproś, żeby cię wyprowadzał na spacer.

Kot chwycił Janet za ramię i potrząsnął. Oprzytomniała, wzdrygnąwszy się lekko, i najwyraźniej nie pamiętała, że spotkało ją coś dziwnego.

- Nic nie poradzę na twoje uczucia, mały - dodał Kot. - Potrzebuję trochę smoczej krwi.

Odciągnął Janet na bok dla bezpieczeństwa i wziął porcelanowy tygielek z sąsiedniego stołu.

Zirytowany smok wygiął grzbiet i podrapał się pod brodą całkiem jak pies, aż mu skrzydełka zatrzeszczały.

- Michael mówi, że smocza krew zawsze powoduje szkody -powiedział - nawet kiedy doświadczony adept jej używa. Jeśli nie zachowasz ostrożności, stracisz życie.

Kot i Janet wymienili spojrzenia poprzez kłęby dymu.

- No, jedno mogę poświecić - mruknął Kot.

Wyjął szklany korek z wielkiego słoja i przesypał trochę brązowego proszku do tygielka. Proszek wydzielał mocny, dziwny zapach.

- Pewnie Chrestomanciemu całkiem wystarczają dwa życia -rzuciła nerwowo Janet.

- Ale on jest wyjątkowy - zaznaczył smok.

Stał na samej krawędzi stołu, chrzęszcząc niespokojnie. Złocistymi oczami śledził ręce Kota, które owinęły tygielek w chusteczkę

i ostro żnie wsadziły do kieszeni. Wydawał się taki zmartwiony, że Kot podszedł do niego i z pewną obawą podrapał go pod brodą. Smok wyciągnął szyję i naparł na palce chłopca. Z jego nozdrzy popłynęły mruczące obłoczki dymu. >-

- Nie martw się - powiedział Kot. - Wiesz, zostały mi jeszcze trzy życia.

- To wyjaśnia, dlaczego cię polubiłem - zawołał smok i niemal spadł ze stołu w pogoni za palcami Kota. - Nie odchodź jeszcze!

- Musimy iść.

Kot wepchnął smoka z powrotem na stół i poklepał go po głowie. Jak już się przyzwyczaił, bez cienia niechęci dotykał jego ciepłej zrogowaciałej skóry.

- Żegnaj.

- Żegnaj - powiedział smok.

Odprowadzał ich smutnym wzrokiem jak pies, kiedy pan wyjdzie bez niego na spacer.

- On chyba się nudzi - zauważył Kot, zamknąwszy za sobą drzwi.

- Wstyd! Przecież to jeszcze dziecko! - zawołała Janet. Zatrzymała się na pierwszym zakręcie schodów. - Zabierzmy go na spacer. On jest taki słodki!

Kot podejrzewał, że jeśli Jańet to zrobi, ocknie się ze smokiem obgryzającym jej nogi.

- Wcale nie był taki słodki - zaprotestował. - Zresztą teraz musimy iść prosto do ogrodu. On, jak tylko zobaczy pana Saunder-sa, powie mu, że wzięliśmy trochę smoczej krwi.

- Tak, to kłopot, że on potrafi mówić - zgodziła się Janet. -Więc musimy się pospieszyć.

Kot bardzo ostrożnie przeszedł przez zamkowe korytarze i drzwi* na wszelki wypadek trzymając rękę w kieszeni. Obawiał się, że wejdzie do zakazanego ogrodu uboższy o jedno życie. Już trzy stracił tak łatwo.

To go ci ągle dziwiło. Sądząc z wyglądu zapałek, strata życia numer pięć powinna przebiegać równie gwałtownie, jak strata szóstego wczoraj wieczorem. On jednak nic nie zauważył. Chyba jego życia nie były z nim związane dostatecznie mocno, jak u zwykłych ludzi. Ale przynajmniej wiedział, że żaden inny Kot Cham nie zostanie tutaj wciągnięty w kłopoty, kiedy on opuści ten świat.

ROZDZIA Ł 15

Był piękny dzień, początek jesieni, wszędzie zielono i złoto, gorąco i spokojnie. Wokół nie było żywej duszy. Ciszę mącił tylko chrzęst żwiru pod stopami Kota i Janet, którzy spiesznie szli przez francuski ogród.

W połowie sadu Janet powiedziała:

- Jeśli ten nasz ogród wygląda jak zrujnowany zamek, właśnie od niego odchodzimy.

Kot mógł przysiąc, że kierowali się prosto do ogrodu, ale rzeczywiście kiedy się zatrzymał i rozejrzał, wysoki stary mur skąpany w słońcu znajdował się za jego plecami. W dodatku teraz całkiem nie pamiętał, jak się tam dostali z Gwendoliną poprzednim razem.

Zawrócili i ruszyli w stronę wysokiego muru. Znaleźli tylko długi niski mur otaczający sad. Nie było furtki, a zakazany ogród leżał dalej. Przeszli wzdłuż muru do najbliższej furtki. Wówczas znaleźli się w ogrodzie różanym, a zrujnowany mur znowu wznosił się za nimi, górując nad sadem.

- To chyba jakiś czar, żeby nie dopuścić nikogo do ogrodu? -zapytała Janet, kiedy ponownie szli przez sad.

- Pewnie masz racj ę - zgodził się.

Znowu szli przez francuski ogród, a mur wznosił się za nimi.

- W takim tempie oni wrócą z kościoła, zanim znajdziemy wejście - zaniepokoiła się Janet.

- Spróbuj patrzeć na te ruiny kątem oka i nie iść prosto w tamtą stronę - zaproponował Kot.

Tak zrobili. Szli na ukos w stronę ogrodu i starali się na niego nie patrzeć. Ogród jakby dotrzymywał im kroku. I nagle gdzieś za sadem wyszli na stromą ścieżkę. U jej szczytu wznosił się wysoki stary mur, do którego prowadziły schody zarośnięte malwami, jaskrawiące się od lwich paszczy, dyszące ciepłem spękanych kamieni prosto w zaskoczone twarze dzieci. Żadne z nich nie odważyło się podnieść oczu na wyniosłe ruiny, nawet kiedy biegli po ścieżce. Lecz mur czekał na nich, kiedy już dotarli do zarośniętych schodów.

Wspinaczka okazała się ciężką próbą dla nerwów. Musieli wdrapać się na dwukrotną wysokość domu, przyciskając się bokiem do rozgrzanych kamieni, ponad pustką ziejącą w dole. Schody były stare i zniszczone. Robiło się coraz bardziej gorąco i straszno. Pod koniec Kot musiał przez cały czas patrzeć do góry, na drzewa przewieszone przez krawędź ruin, bo tylko wtedy nie kręciło mu się w głowie. W oddali migał mu zamek widziany pod tyloma różnymi kątami, że wydawało się to niemożliwe. Kot podejrzewał, że same ruiny poruszają się razem z nimi.

Na szczycie znaleźli szczerbę w murze, wcale niewyglądającą na prawdziwe wejście. Przeleźli przez nią ostrożnie i zobaczyli po drugiej stronie gładko ubitą ziemię, jakby ludzie chodzili tamtędy od stuleci.

Drzewa rosły tani gęsto, ciemne i potężne. Panował rozkoszny chłód. Gładka, udeptana ścieżka wiła się między drzewami. Kot i Janet ruszyli po niej w milczeniu. Wokół nich drzewa wydawały się poruszać i przesuwać w różne strony, jak to się zwykle dzieje, kiedy ktoś idzie przez las. Ale Kot nie miał pewności, czy to tylko złudzenie.

Nowy prze świt otworzył się na dolinkę. A potem znaleźli się w dolinie.

- Jak tu ślicznie! - szepnęła Janet. - Ale jak dziwnie!

Maleńką kotlinę wypełniały wiosenne kwiaty. Choć był wrzesień, żonkile, przebiśniegi, hiacynty i małe tulipany kwitły we wręcz niestosownej obfitości. W kotlinie zalegał wyraźny chłód, być może tłumaczący to niezwykłe zjawisko. Janet i Kot z lekkim drżeniem przeszli wśród kwiatów. Czuli zapachy wiosny, dzikie i upojne, chłodne i czyste, przesycone magią. Zanim zrobili dwa kroki, uśmiechali się radośnie. Jeszcze krok i zaczęli się śmiać.

- Och, patrz! - zawołała Janet. - Tam jest kot.

Duży pręgowany kocur podejrzliwie jeżył sierść obok kępy pierwiosnków, niepewny - uciekać, czy zostać. Popatrzył na Janet. Popatrzył na Kota. I Kot go poznał. Chociaż stanowczo był to kot, coś w kształcie jego głowy przypominało skrzypce.

Kot parsknął śmiechem. Wszystko w tym miejscu go rozweselało.

- To stary Skrzypek - powiedział. - Kiedyś był moimi skrzypcami. Co on tutaj robi?

Janet uklękła i wyciągnęła rękę.

- Chodź, Skrzypek. Kici, kici.

Skrzypek najwyraźniej złagodniał w tej dolince. Pozwolił się głaskać i drapać pod brodą. Potem, co niesłychane, pozwolił się wziąć na ręce. Nawet mruczał. Janet stała rozpromieniona z kotem w objęciach. Wyglądała całkiem jak Gwendolina po powrocie z lekcji czarowania, tylko bardziej sympatycznie. Mrugnęła do Kota.

- Uwielbiam wszystkie koty!

Kot się roześmiał. Wyciągnął lewą rękę i pogłaskał Skrzypka po głowie. Dziwne. Czuł pod palcami drewno skrzypiec. Pospiesznie cofnął rękę.

Przeszli przez biały gąszcz narcyzów. Pachniało jak w raju. Janet wciąż niosła Skrzypka. Do tej pory nie widzieli białych kwiatów. Kot stopniowo nabierał przekonania, że ogród samodzielnie obraca się wokół nich. Gdy wszedł pomiędzy dzwonki, a potem wielkie czerwone tulipany, miał już pewność. Prawie - ale nie całkiem - dostrzegł, jak drzewa powoli i cichutko przesuwają się na krawędzi pola widzenia. Skierowały go pomiędzy jaskry i trybulę, na słoneczną skarpę. A tam rosła dzika róża oplatana powojem z dużymi niebieskimi kwiatami. Teraz Kot wyraźnie czuł ruch dookoła. Przesuwano ich gdzieś w dół. Kiedy pomyślał, że sam ogród również przesuwa się po zamkowych gruntach, zemdliło go prawie tak mocno, jak w samochodzie. Odkrył, że najlepiej jest tylko iść i patrzeć. Przeszli pomiędzy drzewami i znaleźli się wśród kwiatów pełni lata, zanim Janet coś zauważyła.

- Czy odbywamy błyskawiczną wycieczkę po porach roku? -zagadnęła. - Czuję się jak na ruchomych schodach.

Widzieli więcej niż pory roku. Figowce, oliwki i palmy daktylowe wyprowadziły ich na niewielką pustynię, gdzie rosły kaktusy jak wykręcone ogórki i kolczaste zielone fotele. Na niektórych jaskrawiły się barwne kwiaty. Słońce paliło. Lecz nie zdążyli nawet porządnie się spocić, a już drzewa znowu ich otoczyły i zaprowadziły w smutniejszy, bogatszy blask, pomiędzy kwiaty jesieni. Ledwie to spostrzegli, kiedy drzewa wypuściły owoce, pożółkły i straciły liście. Podeszli do wielkiego ostrokrzewu obsypanego czerwonymi jagodami. Zrobiło się zimno. Skrzypkowi nie podobała się ta część ogrodu. Wyrwał się z ramion Janet i umknął do cieplejszych klimatów.

- Gdzie są bramy do innego świata? - zapytała Janet, przypomniawszy sobie cel wyprawy.

- Chyba już niedługo - powiedział Kot.

Czuł, że zbliżają się do środka ogrodu. Rzadko mu się zdarzało tak silnie wyczuwać magię.

Drzewa i krzaki wokół nich okryły się szronem. Widzieli barwne jagody skute przejrzystym lodowym pancerzem. Lecz zaledwie Janet zadygotała i roztarta ramiona, napotkali drzewo okryte różową masą zimowego kwiecia. Proste łodygi nagokwiatowego jaśminu zwisały z następnego jak szeregi małych żółtych gwiazdek. A potem pojawiło się potężne czarne cierniowe drzewo, które wypuściło kilka białych kwiatków.

Kiedy przyjęło ich pod czarną koronę, Janet podniosła wzrok na splątane gałęzie.

- Ten w Glastonbury wygląda tak samo - powiedziała. - Podobno kwitnie w Boże Narodzenie.

Potem Kot zobaczył, że znaleźli się w sercu ogrodu. Stali w małej trawiastej niecce. Wszystkie drzewa rosły na krawędziach oprócz jednego. I tutaj chyba trwała właściwa pora roku, ponieważ na tym jednym właśnie dojrzewały jabłka. Drzewo pośrodku łąki rzucało skąpy cień na dziwaczne ruiny.

Janet i Kot podeszli tam w milczeniu i zobaczyli małe źródełko, które wytryskiwało z ziemi obok korzeni jabłonki i niemal natychmiast wsiąkało w ziemię bez śladu. Janet pomyślała, że czysta woda wydaje się niemal złota. Przypominała jej wodę z prysznica, która ugasiła płomienie na Kocie.

Ruiny wyglądały jak dwie części pękniętego łuku bramy. Kamienna płyta, która widocznie odpadła ze zwieńczenia łuku, leżała u stóp drzewa. Nie widzieli żadnych innych śladów bramy.

- Myślę, że to jest to - powiedział Kot. Zrobiło mu się bardzo smutno, że odchodzi.

- Ja też tak myślę - wyznała Janet stłumionym, zalęknionym głosem. - Właściwie trochę mi żal opuszczać ten świat. W jaki sposób odejdziemy?

- Spróbuję rozsypać w bramie szczyptę smoczej krwi - oznajmił Kot.

Wydobył z kieszeni tygielek zawinięty w chusteczkę. Poczuł mocny zapach smoczej krwi i uświadomił sobie, że źle postępuje. Nie powinien przynosić tej groźnej substancji do miejsca wypełnionego tak silną, lecz odmienną magią.

Ponieważ jednak nie wiedział, co innego można zrobić, ostrożnie nabrał szczyptę proszku dwoma palcami prawej ręki, a lewą znowu zawinął tygielek w chusteczkę. Potem starannie wsypał proszek pomiędzy kolumny pękniętego łuku.

Powietrze między kolumnami zadrżało jak od upału. Fragment słonecznej łąki widoczny pod łukiem zasnuł się mgłą, przejrzystą, potem mlecznobiałą, potem ciemną. Ciemność powoli spłynęła na boki i ukazał się ogromny pokój wyłożony dywanem w dość brzydki karciany wzór, czerwono-błękitno-żółty. W pokoju było pełno ludzi. Również kojarzyli się Kotu z kartami, ponieważ nosili sztywne, obszerne ubrania w jaskrawych podstawowych barwach. Wszyscy spacerowali tu i tam, robiąc wyniosłe i zaaferowane miny. Powietrze w bramie wciąż drżało i Kot skądś wiedział, że nie zdoła wejść do tego wielkiego pokoju.

- Złe miejsce - stwierdziła Janet. - Gdzie to jest?

Kot miał już odpowiedzieć, że też nie wie, kiedy zobaczył Gwendolinę. Niesiono ją na czymś w rodzaju łóżka z uchwytami. Łóżko dźwigało ośmiu mężczyzn w obszernych złocistych mundurach. Gwendolina nosiła biało-złoty strój, jeszcze obszerniejszy niż u pozostałych, i wysokie złociste przybranie głowy, które wyglądało jak korona.

Sądząc po jej zachowaniu, naprawdę była królową. Skinęła głową do kilku ważnych osobistości, a one gorliwie podbiegły do łóżka i słuchały każdego jej słowa z wytężoną uwagą. Machnęła ręką do kilku innych, a oni pobiegli wypełnić rozkazy. Wykonała znak nad innym człowiekiem, a on padł na kolana, błagając o litość. Wciąż jeszcze błagał, kiedy inni go wywlekli. Gwendolina uśmiechnęła się, jakby to ją bawiło. W tym czasie złociste łoże dotarło aż do samego łuku bramy, w której roiło się od ludzi spełniających na wyścigi polecenia Gwendoliny.

Gwendolina zobaczyła Kota i Janet. Kot poznał to po wyrazie jej twarzy, zdziwionym i lekko zniecierpliwionym. Może rzuciła własny czar, a może magia smoczej krwi zwyczajnie się wyczerpała. W każdym razie pęknięty łuk bramy znowu wypełnił się ciemnością, potem mleczną bielą, potem przejrzystą mgłą; wreszcie

pomi ędzy kolumnami ponownie ukazała się łąka i powietrze przestało migotać.

- To była Gwendolina - powiedział Kot.

- Tak myślałam - mruknęła Janet beż entuzjazmu. - Roztyje się, jeśli każe się wszędzie nosić.

- Dobrze się bawiła - stwierdził tęsknie Kot.

- Zauważyłam - przyznała Janet. - Ale jak znajdziemy mój świat?

Kot nie miał pojęcia.

- Spróbujemy po drugiej stronie łuku?

- Rozsądny pomysł - zgodziła się Janet. Zaczęła obchodzić kolumny, ale przystanęła. - Tym razem zróbmy to, jak należy, Kot. Możesz sobie pozwolić tylko na jeszcze jedną próbę. A może przy tej nie straciłeś życia?

- Nie czułem... - zaczął Kot.

Nagle w pękniętym łuku bramy stanął pan Nostrum. Trzymał pocztówkę, którą Kot wysłał do pani Sharp. Wydawał się wzburzony.

- Mój drogi chłopcze, mówiłem ci, o drugiej trzydzieści, nie w południe. Czysty przypadek, że akurat trzymałem rękę na twoim podpisie. Miejmy nadzieję, że jeszcze nie wszystko stracone.

Odwrócił się i zawołał przez ramię do pustej łąki:

- Chodź, Williamie! Ten przeklęty chłopak chyba źle mnie zrozumiał, ale czar wyraźnie działa. Nie zapomnij wziąć ze sobą... eee... sprzętu.

Wyszedł spomiędzy kolumn, a Kot cofnął się przed nim. Wszędzie zapadła głęboka cisza. Liście na jabłoni nawet nie drgnęły, bulgotanie źródełka zmieniło się w ciche, powolne ciurkanie. Kotem owładnęło silne podejrzenie, że on i Janet zrobili coś strasznego. Janet stała po drugiej stronie łuku, przyciskając ręce do ust. Była przerażona. Nagle przesłoniła ją wysoka sylwetka pana Williama Nostruma, który wyskoczył z nicości pomiędzy kolumnami. Na ramieniu niósł zwój sznura, z kieszeni surduta wystawały mu jakieś błyszczące przedmioty. Przewracał oczami jakby z podniecenia.

- Przedwcześnie, ale udało się, Henry - wysapał. - Wezwano pozostałych.

William Nostrum dostojnie stanął pod jabłonką obok brata. Ziemia lekko zadrżała. W ogrodzie panowała cisza. Kot cofnął się jeszcze dalej i odkrył, że małe źródełko zamarło. Została tylko błotnista dziura. Teraz już był pewien, że on i Janet zrobili coś strasznego.

Za braćmi Nostrumami inni ludzie pospiesznie wychodzili z pękniętej bramy. Pierwsza zjawiła się jedna z akredytowanych czarownic z ulicy Sabatu, fioletowa na twarzy i bardzo zmieszana. Wystroiła się na niedzielę do kościoła - miała monstrualny kapelusz z kwiatami i owocarni oraz czerwono-czarną satynową suknię. Ludzie, którzy nadeszli po niej, również nosili odświętne niedzielne ubrania: czarownicy niebieskie serżowe garnitury i sztywne kapelusze, czarownice jedwabie, bombazynie i kapelusze wszelkich kształtów i rozmiarów, szacowni nekromanci surduty podobne do surduta pana Williama Nostruma, chudzi czarnoksiężnicy czerń. Przyszła też spora grupa imponujących czarodziejów, którzy albo wybierali się do kościoła w długich czarnych płaszczach, albo na rozgrywkę w golfa w bardzo kraciastych pumpach.

Tłoczyli się między kolumnami, najpierw dwójkami i trójkami, potem po sześciuj siedmiu, wszyscy trochę zaskoczeni i zdyszani. Kot rozpoznał wśród nich większość czarownic i wróżek z ulicy Sabatu, chociaż nie widział pani Sharp ani panny Larkins - pewnie dlatego, że wciąż go popychano tu i tam w licznym i wciąż rosnącym tłumie.

William Nostrum krzyczał do każdej przybywającej grupy:

~ Rozejść się. ftozejść się po łące! Otoczyć bramę! Nie zostawiać żadnej drogi ucieczki.

Janet przepchnęła się pomiędzy nimi i chwyciła Kota za ramię.

- Kot! Co myśmy zrobili? Nie mów mi, że to nie są sami czarownicy i czarownice, bo ci nie uwierzę!

- Ach, moja droga Gwendolina! - powiedzia ł pan Nostrum. -Plan Numer Dwa się realizuje.

Do tej pory pochyłe zbocza łąki zapełniły się czarownicami i czarownicami. Było ich setki - falujące morze krzykliwych kapeluszy i lśniących cylindrów, wyglądali niczym publiczność na otwarciu wenty dobroczynnej. Ziemia drżała pod ich stopami, powietrze wibrowało od wesołych rozmów.

Jak tylko ostatni nekromanta pospiesznie wyszedł spomiędzy kolumn, Henry Nostrum położył ciężką, zaborczą dłoń na ramieniu Kota. Kot zastanawiał się niespokojnie, czy to tylko przypadek, że ta sama ręka trzymała jego pocztówkę do pani Sharp. Zobaczył, że Pomocny Czarownik ustawił się przy jednej ze złamanych kolumn, pogodny jak zawsze w ciasnym niedzielnym ubraniu, z błękitnym cieniem zarostu na brodzie. Pan William Nostrum schował się najlepiej, jak mógł za drugą kolumną; z jakiegoś powodu zdjął srebrny łańcuszek od zegarka i machał nim w powietrzu.

- A teraz, moja droga Gwendolino - powiedział pan Nostrum - zechcesz czynić honory i wezwać Chrestomanciego?

- Wo... wolałabym nie - wyjąkała Janet.

- Więc wezmę to na siebie - oświadczył Henry Nostrum w doskonałym humorze. Odchrząknął i zawołał piskliwym tenorem: -Chrestomanci! Chrestomanci! Przybądź do mnie.

I Chrestomanci stanął pomiędzy kolumnami.

Widocznie wracał aleją do domu z kościoła. W jednej ręce trzymał wysoki szary cylinder, drugą właśnie wkładał książeczkę do nabożeństwa do kieszeni pięknej gołębioszarej marynarki. Czarownice i nekromanci powitali go jękliwym westchnieniem. Chrestomanci rozejrzał się, mrugając oczami w swój najłagodniejszy, najbardziej roztargniony sposób. Przybrał jeszcze bardziej roztargniony i odległy wyraz twarzy, kiedy zobaczył Kota i Janet.

Kot otworzył usta, żeby krzykiem go ostrzec, lecz Pomocny Czarownik już skoczył na Chrestomanciego. Warczał. Paznokcie urosły mu w szpony, a zęby wydłużyły się w kły.

Chrestomanci wepchn ął do kieszeni książeczkę do nabożeństwa i zwrócił roztargnione spojrzenie na Pomocnego Czarownika. Pomocny Czarownik zawisł w powietrzu i zaczął się kurczyć. Kurczył się tak szybko, że wydawał świszczący dźwięk. Potem zmienił się w małą brązową gąsienicę. Upadł na trawę i tam podrygiwał. Kiedy jeszcze się kurczył, William Nostrum wyskoczył zza drugiej kolumny i zręcznie owinął swój łańcuszek od zegarka wokół prawej dłoni Chrestomanciego.

- Za tobą! - wrzasnęli razem Kot i Janet, spóźnieni. Zaledwie po kilku podrygach gąsienica wystrzeliła z trawy i znowu sta³ tam Pomocny Czarownik, nieco wymiêty, ale bardzo zadowolony z siebie. Ponownie rzuci³ siê na Chrestomanciego, którego ³añcuszek od zegarka w jakiœ' sposób go obezw³adni³. Przez chwilê w bramie trwa³a zaciek³a walka, kiedy Pomocny Czarownik próbowa³ schwyciæ Chrestomanciego krzepkimi ramionami, a Chrestomanci lew¹ rêk¹ usi³owa³ zerwaæ z nadgarstka ³añcuszek, na którym uwiesi³ siê William Nostrum. ¯aden z nich nie u¿ywa³ magii. Chrestomanci ledwie siê broni³ i tylko s³abo odpycha³ Pomocnego Czarownika. Po dwóch próbach czarownik oplót³ go ramionami od ty³u, a William Nostrum wyci¹gn¹³ z kieszeni srebrne kajdanki i zatrzasn¹³ je na nadgarstkach Chrestomanciego.

Spod falujących kapeluszy publiczności buchnął wrzask triumfu - prawdziwie czarodziejski wrzask, od którego zadrżało powietrze. Chrestomanci, całkiem bezwolny, został wyciągnięty spomiędzy kolumn. Wysoki szary cylinder potoczył się po ziemi do stóp Kota i Henry Nostrum nadepnął na niego z najwyższą satysfakcją. Kot próbował wykorzystać tę sposobność, żeby wymknąć się spod ręki pana Nostruma. I odkrył, że nie może się ruszyć. Pan Henry Nostrum tego dopilnował, posłużywszy się pocztówką do pani Sharp. Kot musiał pogodzić się z faktem, że jest równie bezradny, jak Chrestomanci.

- Więc to prawda! - zawołał radośnie Henry Nostrum, kiedy Pomocny Czarownik powlókł Chrestomanciego w stronę jabłonki.

- Dotyk srebra wystarczy, żeby pokonać Chrestomanciego... wielkiego Chrestomanciego!

- Owszem. Przykra sprawa, nieprawdaż? - zauważył Chrestomanci.

Zawleczono go do jabłoni i przyciśnięto do pnia. William Nostrum wyciągnął bratu z kieszeni opiętej kamizelki łańcuszek od zegarka. Dwa srebrne łańcuszki wystarczyły aż nadto, żeby przywiązać Chrestomanciego do drzewa. William Nostrum pospiesznie skręcił końce w dwa czarodziejskie węzły i odstąpił, zacierając ręce. Publiczność ryczała upiornym śmiechem i klaskała. Chrestomanci osunął się bezwładnie, jakby zmęczony. Włosy opadły mu na twarz, krawat podjechał pod lewe ucho, gołębioszarą marynarkę pokryły zielone plamy od kory drzewa. Kot poczuł się zawstydzony, widząc go w takim stanie. Ale sam Chrestomanci wydawał się całkowicie opanowany.

- No, skoro mnie związaliście srebrem, co proponujecie dalej?

- zapytał.

William Nostrum wesoło przewrócił oczami.

- Och, wszystko co najgorsze, drogi panie - odparł.-Widzi pan, dosyć mamy ograniczeń narzucanych przez pana. Dlaczego nie możemy podbijać innych światów? Dlaczego nie możemy używać smoczej krwi? Dlaczego nie możemy postępować tak nikczemnie, jak zapragniemy? Niechże pan odpowie, szanowny panie!

- Sami znajdziecie odpowiedź, jeśli pomyślicie. - Głos Chrestomanciego utonął we wrzasku czarownic i nekromantów.

W całym tym zgiełku i zamieszaniu Janet zaczęła nieznacznie przesuwać się w stronę drzewa. Przypuszczała, że Kot boi się ruszyć z ręką pana Nostruma na ramieniu, czuła jednak, że ktoś powinien coś zrobić.

- O tak - podjął Henry Nostrum, triumfujący i uszczęśliwiony.

- Od dzisiaj bierzemy sztukę magii w swoje ręce. Do wieczora ten świat będzie nasz. W Zaduszki, drogi panie, wyruszymy na podbój wszystkich innych znanych światów. Zamierzamy cię zniszczyć, braciszku, ciebie i twoją moc. Najpierw jednak, oczywiście, musimy zniszczyć ten ogród.

Chrestomanci popatrzył z namysłem na własne ręce zwisające bezwładnie w srebrnych kajdankach.

- Nie radzę - powiedział. - Ten ogród istnieje od zarania wszelkich światów. Jest dużo silniejszy ode mnie. Uderzycie w same korzenie magii... i zdziwicie się, jak trudno je zniszczyć.

- Ale wiemy, że nie możemy cię zniszczyć, dopóki nie zniszczymy ogrodu, mój chytry panie. I nie myśl, że nie wiemy, jak zniszczyć ogród. - Henry Nostrum wolną ręką poklepał Kota po ramieniu. - Mamy tutaj środki.

W tejże chwili Janet potknęła się o blok kamienia leżący w trawie obok jabłoni.

- Kurczę blade! - zawołała i upadła ciężko.

Tłum wytykał ją palcami i ryczał ze śmiechu, co bardzo ją rozzłościło.

- Wstawaj, droga Gwendolino - wesoło powiedział Henry Nostrum. - Tam musi wejść młody Kot.

Opasał ramieniem bezsilnego Kota, dźwignął go z ziemi i zaniósł w. stronę kamiennego bloku. William Nostrum podbiegł rozpromieniony, rozwijając sznur. Pomocny Czarownik również gorliwie skoczył na pomoc.

Kot był tak przerażony, że jakoś udało mu się przełamać zaklęcie. Wyrwał się z ramion pana Nostruma i pobiegł co sił w stronę dwóch kolumn, próbując wyciągnąć z kieszeni smoczą krew. Musiał przebiec tylko parę kroków. Ale, oczywiście, każda czarownica, każdy czarownik, czarodziej i nekromanta natychmiast rzucili czar. Gęsty zapach magii zawirował nad łąką. Nogi zaciążyły Kotu jak dwie ołowiane sztaby. Serce mu waliło. Biegł w zwolnionym tempie, coraz wolniej, jak mechaniczna zabawka, w której sprężyna rozkręciła się do końca. Usłyszał ponaglający go krzyk Janet, ale nie mógł już się ruszyć. Utknął tuż przed zrujnowanym łukiem bramy, sztywny jak deska. Ledwie mógł oddychać.

Bracia Nostrumowie i Pomocny Czarownik zabrali go stamtąd i obwiązali sznurem jego sztywne ciało. Janet próbowała ich powstrzymać.

- Och, proszę, przestańcie! Co mu robicie?

- No, no, Gwendolino - przywołał ją do porządku zdziwiony Henry Nostrum. - Przecież wiesz doskonale. Wyjaśniłem ci bardzo dokładnie, że ogród trzeba odczarować, podrzynając gardło niewinnego dziecka na tym oto kamieniu. Zgodziłaś się, że to konieczne.

- Wcale nie! To nie byłam ja! - zawołała Janet.

- Cicho bądź! - odezwał się Chrestomanci spod drzewa. -Chcesz się znaleźć na miejscu Kota?

Janet otworzyła usta i tak zamarła w bezruchu, kiedy docierało do niej znaczenie tych słów. Tymczasem Pomocny Czarownik zaniósł Kota, sztywnego jak mumia i skrępowanego jak baleron, do jabłoni i rzucił bez ceregieli na kamienny blok. Obolały Kot spojrzał z urazą na Pomocnego Czarownika, który przedtem zawsze wydawał się taki życzliwy. Poza tym wcale nie bał się tak bardzo. Oczywiście Gwendolina wiedziała, że mógł poświęcić kilka żywotów. Miał tylko nadzieję, że gardło się zrośnie po poderżnięciu. Będzie mu bardzo niewygodnie, zanim wyzdrowieje. Podniósł oczy na Janet, żeby spojrzeniem dodać jej otuchy.

Ku jego zdumieniu Janet została tyłem wciągnięta w nicość. Pozostał po niej tylko okrzyk zaskoczenia. Taki sam okrzyk rozbrzmiał wokół na łące. Wszyscy byli równie zdziwieni, jak Kot.

- No, świetnie! - powiedziała Gwendolina z drugiej strony kamienia. - Zdążyłam na czas.

Wszyscy wytrzeszczyli na nią oczy. Gwendolina wyszła spomiędzy kolumn, strzepując z palców smoczą krew jednym ze szkolnych wypracowań Kota. Kot widział swój podpis na górze: Eryk Emeliusz Chant, ul. Sabatu 26, Wolvercote, Anglia, Europa, Ziemia, Wszechświat - wszystko się zgadzało. Gwendolina wciąż nosiła na upiętych włosach to dziwaczne przybranie głowy, ale zdjęła ciężkie złote szaty. Miała na sobie coś, co prawdopodobnie liczyło się jako bielizna w jej nowym świecie - strój znacznie wspanialszy od wszystkich szlafroków Chrestomanciego.

- Gwendolina! - wykrzyknął Henry Nostrum. Wskazał miejsce, z którego znikła Janet. - Co... kto...?

- To była tylko moja zastępczyni - wyjaśniła Gwendolina beztrosko. - Przed chwilą zobaczyłam ją i Kota, wiec wiedziałam... -Zauważyła Chrestomanciego przywiązanego do jabłoni. - Złapaliście go! Chwileczkę.

Podeszła do Chrestomanciego, podkasała złocistą halkę i kopnęła go mocno w obie kostki.

- A masz! A masz!

Chrestomanci nie próbował udawać, że kopniaki nie bolały. Zgiął się wpół. Czubki pantofelków Gwendoliny były ostre i spiczaste jak paznokcie.

- No więc na czym stanęłam? - podjęła Gwendolina, odwracając się do braci Nostrumów. - Ach tak. Pomyślałam, że lepiej wrócę, by nie przegapić zabawy, no i zapomniałam was uprzedzić, że Kot ma dziewięć żywotów. Niestety, musicie go zabić kilka razy.

- Dziewięć żywotów! - wykrzyknął Henry Nostrum. - Ty głupia dziewczyno!

Na łące wybuchła taka wrzawa, że nikt już niczego nie słyszał. Ze swojego miejsca na kamieniu Kot widział, jak William Nostrum nachyla się do Gwendoliny czerwony na twarzy, przewracając obojgiem oczu, wrzeszczy na nią wściekle, a Gwendolina odpowiada mu takim samym wrzaskiem. Hałas trochę przycichł i Kot usłyszał donośny głos Williama Nostruma:

- Dziewięć żywotów! Ty głupia dziewczyno, jeśli on ma dziewięć żywotów, to znaczy, że sam jest czarodziejem!

• Nie jestem g łupia! - odwrzasnęła Gwendolina. - Wiem o tym równie dobrze, jak wy! Używałam jego magii, kiedy jeszcze był niemowlęciem. Ale nie mogę dalej z niej korzystać, jeśli go zabijecie, prawda? Dlatego musiałam odejść. Podziękujcie mi, że wróciłam, żeby wam o tym powiedzieć. I tyle!

• - Jak mogłaś używać jego magii? - zapytał Henry Nostrum, jeszcze bardziej od brata wytrącony z równowagi.

- Po prostu używałam - odparła Gwendolina. - On nigdy się nie sprzeciwiał.

- Teraz się sprzeciwiam - odezwał się Kot ze swojego niewygodnego kamienia. - W końcu jestem tutaj.

Gwendolina spojrzała na niego ze zdziwieniem. Lecz zanim zdążyła coś odpowiedzieć, William Nostrum zawołał o ciszę. Był bardzo podniecony. Wyjął z kieszeni długi, błyszczący przedmiot i wyginał go nerwowo na wszystkie strony.

- Zaszliśmy za daleko, żeby teraz się wycofać - oznajmił. -Musimy tylko odkryć słaby punkt tego Chłopca. Z pewnością nie możemy go zabić, dopóki tego nie odkryjemy. Każdy czarodziej ma swój słaby punkt. Więc on też.

To mówiąc, odwrócił się do Kota i wymierzył w niego błyszczący przedmiot. Kot ze Zgrozą zobaczył, że to długi srebrny nóż. Ostrze celowało w jego twarz, chociaż oczy Wilłiama Nostruma błądziły gdzie indziej.

- Jaki jest twój słaby punkt, chłopcze? No; gadaj.

Kot milczał. To wydawała się jedyna szansa, żeby zachować któryś z żywotów.

- Ja wiem! - zawołała Gwendolina. - Ja to zrobiłam. Zamknęłam wszystkie jego żywoty w książeczce zapałek. W ten sposób łatwiej było je zużywać. Są w moim pokoju w zamku. Mam je przynieść?

Wszyscy, których Kot widział ze swojego niewygodnego miejsca, przyjęli to oświadczenie z ulgą.

- No to w porządku - odetchnął Henry Nostrum. -Czy można go zabić bez zapalania zapałki?

- O tak - potwierdziła Gwendolina. - On już raz utonął.

- Więc pytanie brzmi - odezwał się William Nostrum wyraźnie odprężony - ile jeszcze żywotów mu pozostało. Ile jeszcze masz, chłopcze?

Ponownie wycelowa ł nóż w Kota. Kot ciągle milczał.

- On nie wie - rzuciła niecierpliwie Gwendolina. - Musiałam kilka zużyć. Stracił jedno życie przy narodzinach i drugie, kiedy utonął. Jedno zużyłam, żeby go zamknąć w książeczce zapałek. Z jakiegoś powodu dostał wtedy skurczów. Potem tamten gad związany srebrem nie chciał mi dawać lekcji magii i odebrał mi moc, więc musiałam w nocy zabrać jeszcze jedno życie Kota, żeby mnie wysłało do nowego miłego świata. Strasznie się namęczyłam, zanim mnie usłuchał. I tak się skończyło tamto życie. Och, prawie zapomniałam! Czwarte życie zamknęłam w tych skrzypcach, na których ciągle pitolił, żeby je zmienić w kota... Skrzypka... pamięta pan, panie Nostrum?

Henry Nostrum chwycił się obiema rękami za dwie kępki włosów. Po łące znowu przeszedł niespokojny szmer.

- Ty naprawdę jesteś głupia! Ktoś' zabrał tego kota. Teraz wcale nie możemy go zabić!

Przez chwilę Gwendolina wydawała się zmieszana. Potem coś jej przyszło do głowy.

- Jeśli znowu odejdę, możecie użyć mojej zastęp... Łańcuszki od zegarków krępujące Chrestomanciego zabrzęczały.

- Nostrum, niepotrzebnie się martwisz. To ja zabrałem kota Skrzypka. On jest gdzieś tutaj w ogrodzie.

Henry Nostrum obrócił się na pięcie i spojrzał podejrzliwie na Chrestomanciego, wciąż trzymając się za włosy, jakby się bał, że mózg mu wyskoczy z głowy.

- Nie bardzo panu wierzę, szanowny panie. Jest pan znany z przebiegłości.

- Pochlebiasz mi - powiedział Chrestornanci. - Niestety, dopóki jestem spętany srebrem, mogę mówić tylko prawdę.

Henry Nostrum spojrzał na brata.

- Zgadza się - potwierdził niezdecydowanie William Nostrum. - Srebro nie pozwala mu zatajać faktów. Więc myślę, że brakujące życie tego chłopca musi tu gdzieś być.

- P ójdę go poszukać! - zawołała Gwendolina i ruszyła przez łąkę w stronę drzew, jak mogła najszybciej w swoich spiczastych pantoflach. Pomocny Czarownik torował jej drogę. Przepchnęli się obok czarownicy w wysokim zielonym kapeluszu, która powiedziała:

- Racja, moja droga. Musimy złapać tego kiciusia. - Odwróciła się do tłumu i wrzasnęła przeszywającym głosem czarownicy: -Wszyscy łapią kiciusia!

I wszyscy pobiegli szukać kota, podkasując odświętne spódnice i przytrzymując niedzielne kapelusze. Łąka opustoszała. Drzewa dookoła zatrzęsły się i zatrzeszczały. Ale ogród nie pozwolił nikomu odejść zbyt daleko. Ciągle coś wypychało spomiędzy drzew jaskrawo wystrojone czarownice, czarowników w czerni i czarodziejów w długich płaszczach z powrotem na łąkę. Kot usłyszał, jak Chrestomanci mówi:

- Twoi przyjaciele to kompletni ignoranci, Nostrum. Droga wyjścia prowadzi przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. Chyba powinieneś ich poinformować. Kot na pewno jest w wiośnie albo w lecie.

William Nostrum spiorunował go zezowatym okiem i krzyknął:

- W prawo, bracia i siostry! W prawo!

- Pozwoli pan sobie powiedzieć - zwrócił się do Chrestomanciego Henry Nostrum - że zaczyna mi pan działać na nerwy.

Wahał się przez chwilę, ale kiedy spora grupa ludzi, włącznie z Gwendolina i Pomocnym Czarownikiem, znowu ku swemu oburzeniu została wyrzucona spomiędzy drzew na łąkę, ruszył truchtem w ich stronę, wołając:

- Nie, drodzy przyjaciele! Moja droga uczennico! W prawo! Musicie pójść w prawo.

Kot i Chrestomanci chwilowo zostali sami obok jabłoni i pękniętego łuku bramy.

ROZDZIA Ł 16

Kot - powiedział Chrestomanci za plecami Kota. - Kot! Kot nie chciał rozmawiać. Leżał, spoglądając w górę, na błękitne niebo prześwitujące wśród liści jabłoni. Co chwila widok się zamazywał. Wtedy Kot zamykał oczy i łzy spływały mu do uszu. Teraz, kiedy wiedział, jak mało Gwendolina o niego dbała, przestało mu zależeć na tych wszystkich żywotach. Słuchał krzyków i trzasków wśród drzew i prawie sobie życzył, żeby szybko złapano Skrzypka. Od czasu do czasu doznawał dziwnego uczucia, że sam jest Skrzypkiem - Skrzypkiem rozwścieczonym i przerażonym, walczącym i drapiącym wielką, tłustą czarownicę w kapeluszu z kwiatami.

- Kot! - powtórzył Chrestomanci, najwyraźniej równie zdesperowany, jak Skrzypek. - Kot, wiem, jak się czujesz. Mieliśmy nadzieję, że jeszcze przez długie lata nie dowiesz się o Gwendolinie. Ale ty naprawdę jesteś czarodziejem. Podejrzewam, że będziesz silniejszym czarodziejem ode mnie, kiedy się przyłożysz. Możesz teraz skorzystać ze swojej magii, zanim ktoś złapie nieszczęsnego Skrzypka? Proszę. Jak o wielką przysługę. Tylko pomóż mi zrzucić to przeklęte srebro, żebym mógł wezwać resztki mojej mocy.

Tymczasem kot znowu by ł Skrzypkiem. Wdrapał się na drzewo, ale Pomocny Czarownik i akredytowana czarownica strząsnęli go na ziemie. Uciekał i uciekał, a potem wyskoczył spomiędzy wyciągniętych rąk Pomocnego Czarownika, dał susa z>tak ogromnej wysokości, że Kotu zakręciło się w głowie. Otworzył oczy. Liście jabłoni trzepotały na wietrze. Jabłko, które widział, prawie już dojrzało.

- Czego chcesz ode mnie? - zapytał. - Nie potrafię nic zrobić.

- Wiem - przyznał Chrestomanci. - Tak samo się czułem, kiedy mi powiedzieli. Możesz w ogóle poruszyć lewą ręką?

- Do tyłu i do przodu - odpowiedział Kot, kiedy spróbował. -Ale nie mogę jej wyciągnąć spod sznura.

- Nie ma potrzeby - zapewnił Chrestomanci. - Masz więcej mocy w małym palcu lewej ręki niż większość ludzi, włącznie z Gwendoliną, zdobywa przez całe życie. Magia ogrodu ci pomoże. Po prostu piłuj sznur lewą ręką i wyobrażaj sobie, że sznur jest ze srebra.

Kot przechylił głowę do tyłu i spojrzał na Chrestomanciego z niedowierzaniem. Chrestomanci wyglądał blado i niechlujnie, ale mówił z wielką powagą. Kot potarł lewą ręką o sznur. Sznur był szorstki i sznurowaty. Kot powiedział sobie, że to nie sznur, tylko srebro. I sznur zrobił się gładki. Piłowanie było trudne* więc Kot podniósł rękę jak najwyżej i nacisnął kantem dłoni na srebrny sznur.

Sznur pękł z brzękiem.

- Dziękuję - powiedział Chrestomanci. - Poszły łańcuszki od zegarków. Ale na tych kajdankach jest jakieś bardzo silne zaklęcie. Możesz spróbować jeszcze raz?

Sznur znacznie się rozluźnił. Kot wydobył się z więzów wśród szczękania i trzasków - nie był całkiem pewny, w co zmienił sznur - i uklęknął na kamieniu. Chrestomanci podszedł do niego, powłócząc nogami, z rękami wciąż zwisającymi bezwładnie w kajdankach. Jednocześnie Pomocny Czarownik wypadł spomiędzy drzew, kłócąc się z czarownicą w kwiatowym kapeluszu.

- Mówię ci, że kot nie żyje. Spadł z piętnastu metrów.

- A ja ci m ówię, że koty zawsze spadają na cztery łapy.

- Więc dlaczego potem nie wstał?

Kot zrozumiał, że nie ma czasu do stracenia. Chwycił kajdanki w obie ręce i wykręcił.

Chrestomanci jęknął głośno, ale kajdanki pękły. Kot nagle bardzo się ucieszył ze swojego nowego talentu. Przełamał kajdanki na pół i kazał im się zmienić w drapieżne orły.

- Ścigajcie Nostrumów - rozkazał.

Lewa połówka gwałtownie wzbiła się w powietrze, ale prawa upadła w trawę, wciąż jako srebrne kajdanki. Kot musiał ją podnieść lewą ręką, zanim posłuchała.

Potem rozejrzał się, żeby zobaczyć, co robi Chrestomanci. Stał pod jabłonią, a Bernard, specjalista od akcji i obligacji, potykając się, schodził do niego po zboczu. Niedzielny krawat miał wygodnie rozluźniony, trzymał ołówek i gazetę otwartą na krzyżówce.

- Czar, cztery litery, kończy się na K - mamrotał, zanim podniósł wzrok i zobaczył Chrestomanciego upapranego zielenią. Popatrzył na dwa łańcuszki od zegarków, Kota, sznury i ludzi biegających wśród drzew na krawędziach kotliny.

- Ą niech mnie! - zawołał. - Przepraszam... nie wiedziałem, że jestem potrzebny. Innych też potrzebujesz?

- Jak najszybciej - potwierdził Chrestomanci. Czarownica w kapeluszu z kwiatami zobaczyła Chrestomanciego stojącego swobodnie pod drzewem i wrzasnęła:

- Uciekają! Łapać ich!

Czarownice, czarownicy, czarodzieje i nekromanci wysypali się na łąkę, ciągnąc ze sobą Gwendolinę, i w biegu pospiesznie rzucali zaklęcia. Mamrotanie przetoczyło się przez ogród. Zapach magii zgęstniał. Chrestomanci podniósł jedną rękę, jakby prosił o ciszę. Mamrotanie spotężniało i nabrało gniewnego brzmienia, lecz nikt z mamroczących ludzi bliżej nie podszedł. Tylko William i Henry Nostrumowie biegli dalej, pokrzykując słabo, każdy ścigany przez wielkiego trzepoczącego orła.

Bernard przygryz ł ołówek i twarz mu się ściągnęła.

- To okropne! Tylu ich jest!

- Próbuj dalej. Pomagam ci, na ile mnie stać - powiedział Chrestomanci, rzucając niespokojne spojrzenie na mamroczący tłum.

Krzaczaste brwi Bernarda podskoczyły do góry.

- Ach!

Nad nim na zboczu stała panna Bessemer. W jednej ręce trzymała werk zegara, w drugiej ścierkę. Wydawała się wyższa niż zwykle i w bardziej purpurowej sukni, pewnie dlatego, że stała tak wysoko. Jednym spojrzeniem oceniła sytuację.

- Będziesz potrzebował całej armii, żeby się rozprawić z tą zgrają - powiedziała do Chrestomanciego.

Jakaś czarownica w mamroczącym tłumie wrzasnęła:

- Idą mu na pomoc!

Kotu zdawało się, że rozpoznał głos Gwendoliny. Zapach magii nasilił się, mamrotanie brzmiało jak długi, przeciągły grzmot. Tłum powoli przesunął się do przodu, trzęsąc wymyślnymi kapeluszami i szeleszcząc ciemnymi garniturami. Ręka, którą Chrestomanci ich powstrzymywał, zaczęła drżeć.

- Ogród też pomaga - odezwał się Bernard. - No, postaraj się, Bessie, dziewczyno.

Przygryzł ołówek i intensywnie zmarszczył czoło. Panna Bessemer starannie owinęła werk zegara ściereczką i zrobiła się wyraźnie wyższa.

Nagle reszta Rodziny zaczęła się pojawiać dookoła jabłoni, wszyscy oderwani od spokojnych niedzielnych zajęć, którym się oddawali, kiedy ich wezwano. Jedna z młodszych pań trzymała na wyciągniętych rękach motek wełny, którą zwijał jeden z młodszych panów. Następny trzymał kij bilardowy, a kolejna młoda pani ściskała kawałek kredy. Stara dama w mitenkach robiła szydełkiem nową parę mitenek. Pan Saunders pojawił się z łupnięciem. Pod pachą ściskał rozbrykanego smoka i obaj wyglądali na zaskoczonych, że przerwano im zabawę.

Smok zobaczy ł Kota. Wywinął się spod łokcia pana Saundersa, zeskoczył na trawę i z chrzęstem rzucił się Kotu w ramiona i entuzjastycznie lizał mu twarz płomieniem. Kot pod jego ciężarem zatoczył się na jabłonkę. Doznałby ciężkich oparzeń, gdyby nie zdążył powiedzieć płomieniom, że są chłodne.

Podniósł wzrok w samą porę, żeby zobaczyć Rogera i Julię. Oboje trzymali ręce sztywno wyprostowane nad głowami, bo znowu bawili się w lusterka, i wyglądali na bardzo zdziwionych.

- To ogród! - zawołał Roger. -1 tyle ludzi!

- Nigdy przedtem nas nie wzywałeś, tato - powiedziała Julia.

- To wyjątkowa okazja - odparł Chrestomanci. Podtrzymywał prawą rękę lewym ramieniem i wydawał się wyczerpany. - Potrzebuję was, żebyście sprowadzili waszą matkę. Szybko.

- Utrzymamy ich na dystans - powiedział pan Saunders. Próbował dodawać im odwagi, ale sam wyraźnie się denerwował. Mamroczący tłum zbliżał się coraz bardziej.

- Wcale nie! - zaprzeczyła stara dama w mitenkach. - Nie poradzimy sobie bez Millie.

Kot miał wrażenie, że wszyscy próbują sprowadzić Millie. Powinien pomóc, skoro tak jej potrzebowali, ale nie wiedział, co robić. Poza tym smocze płomienie paliły go tak silnie, że potrzebował całej swojej energii, żeby się nie poparzyć.

Roger i Julia nie mogli sprowadzić Millie.

- Co się stało? - zapytała Julia. - Dotąd zawsze przychodziła.

- Przeszkadzają nam zaklęcia tych ludzi - wyjaśnił Roger.

- Spróbujcie jeszcze raz - poprosił Chrestomanci. - Ja nie mogę. Mnie też coś przeszkadza.

- Czy przyłączasz się do czarów? - zapytał Kota smok.

Kot teraz naprawdę cierpiał z powodu smoczego gorąca. Twarz mu poczerwieniała i piekła. Ale jak tylko smok przemówił, Kot zrozumiał. Owszem, włączył się do czarów, tylko po złej stronie, ponieważ Gwendolina znowu go wykorzystywała. Tak do tego przywyknął, że ledwie to zauważył. Ale teraz czuł, co robiła. Zużywała tyle jego mocy, że go poparzyła, żeby tylko przeszkodzić Chrestomanciemu w sprowadzeniu Millic.

Po raz pierwszy w życiu Kota to rozgniewało.

- Ona nie ma prawa! - powiedział do smoka. I wycofał swoją magię. Poczuł jakby chłodny powiew na twarzy.

- Kot! Przestań! - wrzasnęła Gwendolina z tłumu.

- Nic ci do tego! - odkrzyknął Kot. - To moje!

Małe źródełko u jego stóp znowu wypełniło się bulgoczącą wodą. Po chwili zauważył zadowolenie malujące się na twarzach członków Rodziny. Na Chrestornanciego spływał jakiś blask z góry. Kot obejrzał się i zobaczył, że Miłłie wreszcie przybyła.

Wydawała się równie wysoka, jak jabłonka, pewnie przez jakąś sztuczkę perspektywy. Ale nie potrzebowała żadnych sztuczek, żeby wyglądać łagodnie jak letni wieczór. Trzymała w ramionach Skrzypka. Kocur był ubłocony i uszargany, ale mruczał.

- Tak mi przykro - powiedziała Millie. - Przyszłabym wcześniej, gdybym wiedziała. Biedny zwierzak spadł z ogrodowego muru i myślałam tylko o nim.

Czarownice i czarodzieje stali bez ruchu, mamrotanie ucichło. Chrestomanci uśmiechnął się i opuścił rękę. Widocznie już nie musiał powstrzymywać napierającego tłumu.

- Nieważne - powiedział. - Teraz musimy działać. Rodzina natychmiast zabrała się do roboty. Później Kot nie mógł

sobie przypomnieć, co właściwie zrobili. Pamiętał huk i łoskot gromu, ciemność i mgłę. Zdawało mu się, że Chrestomanci urósł wyżej niż Millie, wysoko pod samo niebo - ale może dlatego, że smok bardzo się przestraszył i Kot uklęknął w trawie, żeby go uspokoić. Chwilami widział członków Rodziny maszerujących wielkimi krokami jak olbrzymy. Czarownice wrzeszczały bez przerwy. Czarodzieje i czarownicy ryczeli i wyli. Chwilami wszystko przesłaniał wirujący biały deszcz albo wirujący biały śnieg, albo tylko wirujący biały dym wirujący bez końca. Kot czuł, że cały ogród wiruje coraz szybciej. Wśród tej wirującej bieli fruwali nekromanci, przechodził Bernard albo pan Saunders w rozwianym płaszczu, ze śniegiem we włosach. Przebiegła Julia, zawiązując kolejne węzełki na chusteczce. Millie widocznie sprowadziła ze sobą posiłki. Kot dostrzegł Eufemię, kamerdynera, lokaja, dwóch ogrodników i ku swojemu przerażeniu raz zobaczył Willa Sugginsa przedzierającego się przez biel w wyjącym, wrzeszczącym, wirującym ogrodzie.

Wirowanie tak przyspieszyło, że Kot nie czuł już zawrotów głowy. Ogród wirował niewzruszenie i buczał. Chrestomanci wyszedł z bieli pod jabłonkę i wyciągnął rękę do Kota. Był mokry i wysmagany wiatrem, i wciąż nieprawdopodobnie wysoki.

- Możesz mi dać trochę smoczej krwi? - poprosił.

- Skąd wiesz, że ją mam? - zapytał Kot z poczuciem winy i wypuścił smoka, żeby sięgnąć do kieszeni.

- Zapach - wyjaśnił Chrestomanci. Kot podał mu tygielek.

- Proszę. Czy straciłem przy tym życie?

- Nie ty - odparł Chrestomanci. - Na szczęście nie pozwoliłeś Janet tego dotykać.

Wszedł w wir i opróżnił cały tygielek. Kot zobaczył, jak proszek wiruje porwany prądem. Mgła zabarwiła się brązową czerwienią, a buczenie spotężniało w straszliwy dźwięk dzwonu, od którego Kota zabolały uszy. Słyszał, jak czarownice i czarownicy skowyczą ze zgrozy.

- Niech wyją - powiedział Chrestomanci. Opierał się o prawą kolumnę bramy. - Stracili teraz moc. Wniosą skargi do swoich posłów i będą apelować w parlamencie, ale jakoś to przeżyjemy.

Skinął ręką.

Oszołomieni ludzie w przemoczonych niedzielnych ubraniach zaczęli się wyłaniać z wirującej bieli. Złamany łuk wsysał ich, jak wir na wodzie wciąga opadłe liście. Pojawiało się coraz więcej wirujących postaci unoszonych przez prąd. Chrestomanci jakimś sposobem wyłuskał spośród nich dwóch Nostrumów i postawił ich na chwilę przed Kotem. Jeden orzeł siedział na ramieniu Henry'ego Nostruma i dziobał go w łysinę, a drugi trzepotał wokół Wiłliama i szczypał go we wszystkie wystające okrągłości.

- Odwołaj je - zażądał Chrestomanci.

Kot z żalem odwołał orły, które upadły na trawę jako kajdanki. Potem kajdanki zostały wessane przez bramę razem z braćmi Nostrumami i wirując, odleciały w ślad za resztkami tłumu.

Ostatnia pojawiła się Gwendolina. Chrestomanci ją również zatrzymał. Wówczas biel pojaśniała, buczenie ucichło i wszyscy członkowie Rodziny zaczęli się gromadzić na słonecznym zboczu, lekko zdyszani, lecz niezbyt przemoczeni. Kot pomyślał, że ogród wciąż jeszcze wiruje. Ale może zawsze się poruszał. Gwendolina rozejrzała się ze strachem.

- Puśćcie mnie! Muszę wrócić i być królową.

- Nie bądź samolubna - skarcił ją Chrestomanci. - Nie masz prawa ciągle porywać ośmiu innych osób z jednego świata do drugiego. Zostań tutaj i naucz się to robić, jak należy. A dworzanie tak naprawdę wcale nie spełniają twoich rozkazów. Oni tylko udają.

- Wszystko mi jedno! - wrzasnęła Gwendolina.

Podkasała złote szaty, zrzuciła z nóg spiczaste pantofelki i pobiegła w stronę łuku. Chrestomanci wyciągnął rękę, żeby ją zatrzymać. Gwendolina okręciła się i cisnęła w niego swoją ostatnią garść smoczej krwi. Chrestomanci musiał się uchylić i zasłonić twarz, a wtedy Gwendolina pospiesznie tyłem weszła między kolumny.

Rozległ się potężny grzmot. Przestrzeń między kolumnami poczerniała. Kiedy wszyscy oprzytomnieli, Gwendolina zniknęła. Za łukiem bramy znowu widać było tylko łąkę. Nawet spiczaste pantofelki zniknęły.

- Co ta smarkata zrobiła? - zapytała stara dama w mitenkach, głęboko wstrząśnięta.

- Zatrzasnęła się w tamtym świecie - wyjaśnił Chrestomanci, jeszcze bardziej wstrząśnięty. - Tak? - zwrócił się do Kota.

Kot tępo kiwnął głową. Pomyślał, że dobrze się stało. Nigdy więcej nie chciał już widzieć Gwendoliny.

- I patrzcie, co z tego wysz ło - powiedział pan Saunders, wskazując na zbocze.

Janet, potykając się, schodziła po stoku zapłakana. Minęła Mil-lie, która ostrożnie oddała Skrzypka Julii i objęła dziewczynkę. Janet zaszlochała głośno. Bernard poklepał ją po plecach, stara dama w mitenkach współczująco cmokała.

Kot stał samotnie obok ruin, a smok spoglądał na niego pytająco z trawy. Janet była szczęśliwa we własnym świecie. Tutaj wciąż tęskniła za ojcem i matką. Teraz pewnie utknęła w tym świecie na dobre, i to przez Kota. A Chrestomanci nazwał Gwendolinę samolubną!

- Nie, to nie tak, nie całkiem - odezwała się Janet otoczona przez Rodzinę. Chciała usiąść na zwalonym bloku kamienia, ale szybko się poderwała, przypomniawszy sobie, do czego miał służyć.

Kot wpadł na bardzo rycerski pomysł. Posłał po błękitne aksamitne krzesło z pokoju Gwendoliny. Postawił je na trawie obok Janet, która zaśmiała się przez łzy.

- Jesteś bardzo uprzejmy - powiedziała i chciała usiąść.

- Należę do zamku Chrestomanciego! - zawołało krzesło. -Należę do zamku...

Panna Bessemer spojrzała na nie surowo i zamilkło. Janet usiadła. Krzesło trochę się chybotało, bo trawa była nierówna.

- Gdzie jest Kot? - zapytała niespokojnie.

- Tutaj - odpowiedział Kot. - Sprowadziłem ci krzesło. Pomyślał, że to miło, że Janet tak się ucieszyła na jego widok.

- Czas na obiad - zwróciła się Millie do panny Bessemer. -Pewnie już dochodzi druga.

Panna Bessemer wykonała majestatyczny półobrót w stronę kamerdynera. Kamerdyner kiwnął głową. Lokaj i ogrodnicy zbliżyli się chwiejnie, dźwigając wielkie kosze, takie jak na pranie, ale po otwarciu okazały się pełne kurczaków, szynek, pasztetów, galaretek, owoców i wina.

- Och, wspaniale! - zawo łał Roger.

Wszyscy usiedli kołem i zabrali się do jedzenia. Większość siedziała na trawie, a Kot postarał się usiąść jak najdalej od Willa Sugginsa. Millie usiadła na kamiennym bloku. Chrestomanci ochlapał sobie twarz wodą ze źródełka - co go cudownie odświeżyło - i usiadł pod jabłonią, opierając się plecami o kamień. Stara dama w mitenkach wyciągnęła znikąd stołeczek, bardzo wygodny, jak twierdziła, a Bernard z namysłem potrząsnął resztkami sznura, które Kot zostawił obok kamienia. Sznur stał się hamakiem. Bernard rozwiesił go pomiędzy dwiema kolumnami i położył się w nim z ostentacyjnym zadowoleniem, chociaż utrzymanie równowagi podczas jedzenia sprawiało mu mnóstwo trudności. Skrzypek dostał skrzydełko kurczaka i zaniósł je na jabłonkę, żeby zjeść z dała od smoka. Smok był zazdrosny o Skrzypka. Na zmianę mściwie dmuchał dymem na jabłonkę i tulił się mocno do Kota, żebrząc o kurczaka i pasztet.

- Ostrzegam cię, to najbardziej zepsuty smok na świecie - powiedział pan Saunders.

- Jestem jedynym smokiem na świecie - poprawił go smok, zadowolony z siebie.

Janet wciąż miała łzy w oczach.

- Moja droga, rozumiemy - pocieszała ją Millie - naprawdę bardzo nam przykro.

- Mogę cię odesłać z powrotem - powiedział Chrestomanci. -To nie takie łatwe, skoro świat Gwendoliny wypadł z serii, ale nie myśl, że to niemożliwe.

- Nie, nie, już w porządku. - Janet stłumiła szloch. - Przynajmniej będzie w porządku, kiedy się przyzwyczaję. Miałam nadzieję, że tutaj wrócę... ale to trochę bolesne. Widzicie...

Oczy zaszły jej łzami, usta zadrżały. W powietrzu pojawiła się chusteczka! wcisnęła się do jej ręki. Kot nie widział, kto to zrobił, ale żałował, że sam o tym nie pomyślał.

- Dzięki - chlipnęła Janet. - Widzicie, mama i tato nie zauważyli żadnej różnicy. - Wściekle wytarła nos. - Wróciłam do mojej sypialni i ta druga dziewczyna... naprawdę nazywa się Romillia... pisała pamiętnik. Zawołali ją w połowie zdania i zostawiła pamiętnik na wierzchu, więc go przeczytałam. Wszystko o tym, jak się bała, że moi rodzice zauważą, że nie jest mną, i jak się cieszyła, że udało jej się ich nabrać. Strasznie się bała odesłania z powrotem. We własnym świecie miała okropne życie jako sierota i nie chciała wracać. Napisała takie rzeczy, że zrobiło mi się jej żal. W dodatku sama się prosiła o kłopoty, skoro trzymała takie osobiste zapiski w domu moich rodziców. Napisałam jej o tym i ostrzegłam, że skoro już musi prowadzić pamiętnik, niech go schowa w którejś mojej kryjówce. A potem... potem usiadłam i czekałam z nadzieją, że wrócę.

- Cieszę się, że wróciłaś - powiedział Kot.

- Witamy cię serdecznie, moja droga - dodała Millie.

- Naprawdę chciałaś' wrócić? - zapytał Chrestomanci, spoglądając badawczo na Janet sponad nogi kurczaka, którą ogryzał.

Janet zdecydowanie kiwnęła głową, chociaż twarz miała zakrytą przez chusteczkę.

- Właśnie o ciebie najbardziej się martwiłem - oznajmił Chrestomanci. - Niestety, nie zorientowałem się od razu, co się stało. Widzisz, Gwendolina dowiedziała się o lustrze i dokonała zamiany w łazience. Zresztą nikt z nas nawet nie podejrzewał, że Kot ma taką wielką moc. Prawda zaświtała mi dopiero po tym niefortunnym wypadku z żabą, a potem, oczywiście, natychmiast sprawdziłem, co się stało z Gwendolina i pozostałymi siedmioma dziewczynkami. Gwendolina znalazła się w swoim żywiole. A Jennifer, która przyszła po Romillii, jest równie twarda jak Gwendolina i zawsze chciała być sierotą; podczas gdy królowa Karolina, którą zastąpiła Gwendolina, cierpiała podobnie jak Romillia i już trzy razy uciekała. To samo dotyczyło pozostałej piątki. Wszystkie znacznie poprawiły swoje położenie... może oprócz ciebie.

Janet odjęła chusteczkę od twarzy i spojrzała na Chrestomanciego z wielkim oburzeniem.

- Dlaczego pan mi nie powiedzia ł, że pan wie?! Wcale bym się pana nie bała! I nie uwierzy pan, w jakie kłopoty Kot się przez to wpakował, już nie wspominając, że jestem winna pana Blablamowi dwadzieścia funtów i nie znam tutejszej historii i geografii! Tu nie ma się z czego śmiać! - dodała, kiedy niemal wszyscy wybuchnęli śmiechem.

- Przepraszam - powiedział Chrestomanci. - Wierz mi, była to jedna z najtrudniejszych decyzji, jakie musiałem podjąć w życiu. Ale kto to jest pan Blablam, u licha?

- Pan Baslam - wyjaśnił niechętnie Kot. - Gwendolina kupiła od niego trochę smoczej krwi i nie zapłaciła.

- Liczy sobie skandalicznie drogo - zauważyła Millie. - Zresztą to nielegalne.

- Jutro pójdę z nim porozmawiać - odezwał się Bernard ze swojego hamaka. - Chociaż on pewnie zniknie do tej pory. Wiedział, że mam go na oku.

- Dlaczego to była trudna decyzja? - zapytała Chrestomanciego Janet.

Chrestomanci rzucił smokowi kość z kurczęcia i powoli wytarł palce w chusteczkę ze złotym C wyhaftowanym w rogu. W ten sposób zyskał pretekst, żeby odwrócić się do Kota i zagapić roztargnionym wzrokiem w powietrze nad jego głową. Kot już dawno zdążył się przekonać, że im bardziej roztargniony wydaje się Chrestomanci, tym bardziej w rzeczywistości jest skupiony.

- Z powodu Kota. Byłoby nam znacznie łatwiej, gdyby Kot się złamał i wyznał komuś, co się stało. Daliśmy mu mnóstwo okazji. Ale ciągle trzymał język za zębami, więc myśleliśmy, że może jednak znał zakres swojej mocy.

- Ale ja nie znam - zaprotestował Kot.

Janet, która wyraźnie poweselała, odkąd pozwolono jej zadawać pytania, powiedziała:

- Myślę, że pan popełnił błąd. Oboje tak się przeraziliśmy, że weszliśmy do tego ogrodu i o mało nie zabiliśmy pana i Kota. Powinien pan być z nami szczery.

- Mo że - mruknął Chrestomanci i w zamyśleniu obrał banana, wciąż odwrócony do Kota. - Zazwyczaj jesteśmy aż nadto godnymi przeciwnikami dla ludzi pokroju Nostrumów. Wiedziałem, że coś knują za pośrednictwem Gwendoliny, i myślałem, że Kot też wiedział... przepraszam, Kocie. Nie trzymałbym tutaj Gwendoliny ani przez chwilę, gdybyśmy nie potrzebowali ciebie. Chrestomanci musi być czarodziejem z dziewięcioma żywotami. Nikt inny nie jest wystarczająco silny na to stanowisko.

- Stanowisko? - powtórzyła Janet. - Więc to nie jest dziedziczny tytuł?

Pan Saunders zaśmiał się i również rzucił kość smokowi.

- Wielkie nieba, skąd! Wszyscy tutaj pracujemy dla rządu. Praca Chrestomanciego polega na pilnowaniu, żeby tym światem nie rządziły wyłącznie czarownice. Zwykli ludzie też mają swoje prawa. I musi pilnować, żeby czarownice nie dostały się do światów, gdzie jest mało magii, bo tam siałyby zniszczenie. To ciężka praca. A my jesteśmy personelem pomocniczym.

- Potrzebnym mu jak dwie lewe nogi - dorzucił Bernard, wykręcając się w hamaku, bo próbował zjeść galaretkę.

- Och, daj spokój! - zawołał Chrestomanci. - Gdyby nie wy, dzisiaj byłoby po mnie.

- Dziwię się, w jaki sposób znalazłeś drugiego Chrestomanciego - rzekł Bernard, zbierając łyżką galaretkę z kamizelki. - My tylko kręciliśmy się w kółko.

- Niełatwo znaleźć czarodziejów o dziewięciu żywotach -wyjaśnił Chrestomanci na użytek Janet. - Po pierwsze, trafiają się bardzo rzadko, a po drugie, muszą użyć swojej mocy, żebyśmy mogli ich znaleźć. A Ko,t nie używał. Już myśleliśmy, żeby sprowadzić kogoś z innego świata, kiedy Kot przypadkiem wpadł w ręce jasnowidzącej. Nawet wtedy wiedzieliśmy tylko, gdzie on jest, nie kim jest. Nie miałem pojęcia, że to Eryk Chant czy w ogóle jakiś mój krewny... chociaż powinienem pamiętać, że jego rodzice byli kuzynami, co podwaja szansę na czarodziejski talent u dzieci. I muszę wyznać, że Frank Chant napisał do mnie, że jego córka jest czarownicą i chyba wykorzystuje młodszego brata. Wybacz mi, Kocie. Nie odpowiedziałem na ten list, ponieważ twój ojciec zachował się grubiańsko, kiedy zaofiarowałem się dopilnować, żeby jego dzieci urodziły się pozbawione magii.

- Tym lepiej, że był grubiański - mruknął Bernard.

- Więc o tym były listy? - zapytał Kot.

- Nie rozumiem, dlaczego nic pan nie powiedział Kotu - upierała się Janet. - No, dlaczego?

Kot widział, że Chrestomanci ma się na baczności, bo wciąż wyglądał na roztargnionego.

- Dlaczego? Pamiętaj, że znaliśmy się od niedawna. Kot sprawiał wrażenie, że w ogóle nie posiada mocy. Natomiast jego siostra rzucała czary znacznie przekraczające jej własne zdolności. Robiła to, nawet kiedy odebrano jej moc. Co miałem myśleć? Czy Kot wie, co robi? Jeśli nie wie, to dlaczego? A jeśli wie, do czego zmierza? Kiedy Gwen-dolina się przeniosła i nikt nawet o tym nie wspomniał, miałem nadzieję, że uzyskam jakieś odpowiedzi. Ale Kot wciąż nic nie robił...

- Jak to nic? - sprzeciwiła się Janet. - Graliśmy w kasztany i on ciągle powstrzymywał Julię.

- Tak, a ja nie wiedziałam, co się dzieje - przyznała Julia, nieco zawstydzona.

Kot poczuł się urażony i zmieszany.

- Dajcie mi spokój! - powiedział i wstał.

Wszyscy, nawet Chrestomanci, zamarli w napięciu. Wszyscy oprócz Janet, która się nie liczyła, ponieważ nie była przyzwyczajona do magii. Kot z trudem powstrzymywał się od płaczu, co bardzo go krępowało.

- Nie musicie się ze mną obchodzić jak z jajkiem! - powiedział. - Nie jestem dzieckiem i nie jestem głupi. Boicie się mnie wszyscy, prawda? Nic mi nie mówiliście i nie karaliście Gwendoliny, bo się baliście, że zrobię coś okropnego. A ja nic nie zrobiłem. Nie umiem. Nie wiedziałem, że mogę.

- M ój kochany, po prostu nikt nie miał pewności - odezwała się Millie.

- No, teraz macie pewność! - zawołał Kot. - Wszystko robiłem przez pomyłkę, jak w tym ogrodzie... I zmieniłem Eufemię w żabę, chociaż nie wiedziałem, że to ja.

- Nie martw się tym, Eryku - odezwała się Eufemia, która siedziała obok Willa Sugginsa. - Trochę się zdenerwowałam, ale wiem, że czarodzieje różnią się od nas, czarownic. I porozmawiam z Mary. Przyrzekam.

- Porozmawiaj też z Willem Sugginsem, skoro o tym mowa <•+ wtrąciła Janet. - Bo on zaraz zmieni Kota w żabę, żeby się zemścić.

Eufemia spojrzała na Willa.

- Co takiego?! - zawołała.

- O co chodzi, Will? - zapytał Chrestomanci.

- Rzuciłem na niego urok... na trzecią godzinę, proszę pana -wyznał lękliwie Will - jeśli nie spotka się ze mną. Myślałem, że stchórzy, bo ja będę pod postacią tygrysa.

Chrestomanci wyjął duży złoty zegarek.

- Hm. Już prawie pora. Nie gniewaj się, Will, ale niemądrze postąpiłeś. Spróbuj doprowadzić sprawę do końca. Zmień Kota w żabę albo siebie w tygrysa, albo jedno i drugie. Nie będę przeszkadzał. ^

Will Suggins podniósł się ociężale i stanął naprzeciwko Kota z taką miną, jakby wolał znaleźć się daleko stąd.

- Niech ciasto działa - powiedział.

Kot wciąż był taki rozżalony i nieszczęśliwy, że zastanawiał się, czy nie zmienić się w żabę. Albo w pchłę. Ale jedno i drugie wydawało się głupie.

- Czemu nie zmienisz się w tygrysa? - zaproponował.

Jak się spodziewał, Will Suggins stworzył pięknego tygrysa, o długim, gładkim, ostro pręgowanym grzbiecie. Ciężko stąpał po zboczu, ale jego łapy poruszały się tak płynnie w fałdach jedwabistej skóry, że wydawał się niemal lekki. Sam jednak zepsuł efekt, kiedy niespokojnie potarł łapą wielki koci pysk i spojrzał prosząco na Chrestomanciego. Chrestomanci tylko się roześmiał. Smok podreptał po zboczu, żeby obejrzeć nowe zwierzę. Will Suggins tak się przestraszył, że stanął na tylnych łapach, żeby uciec przed,smokiem. To zachowanie tak bardzo nie pasowało do tygrysa, że Kot od razu zmienił go z powrotem w Willa Sugginsa.

- Nie był prawdziwy? - zapytał smok.

- Nie! -jęknął Will Suggins, ocierając twarz rękawem. - No dobrze, chłopcze, wygrałeś. Jak to zrobiłeś tak szybko?

- Nie wiem - odparł przepraszająco Kot. - Naprawdę nie mam pojęcia. Dowiem się, kiedy pan mnie nauczy magii? - zapytał pana Saundersa.

Pan Saunders lekko się speszył.

- No.....

- Nie, Michaelu - odezwał się Chrestomanci - to właściwa odpowiedź. To jasne, że magia elementarna niewiele mu da. Sam będę musiał cię uczyć, Kocie, i zaczniemy od zaawansowanej teorii. Zaczynasz tam, gdzie większość ludzi rezygnuje.

- Ale dlaczego on nie wiedział? - nie ustępowała Janet. - Zawsze się złoszczę, kiedy czegoś nie wiem, teraz złoszczę się wyjątkowo, bo to tak dręczy Kota.

- Taka już jest natura magii czarodziejów - stwierdził Chrestomanci. - Mnie też spotkało coś podobnego. Nie umiałem czarować. Nic a nic. Ale odkryli, że mam dziewięć żywotów... traciłem je w takim tempie, że nie mogli tego przeoczyć i powiedzieli mi, że kiedy dorosnę, zostanę następnym Chrestomancim, co mnie absolutnie przeraziło, bo nie potrafiłem rzucić najprostszego zaklęcia. Więc posłali mnie do nauczyciela, okropnie groźnego starca, który miał wykryć, na czym polega kłopot. A on tylko na mnie spojrzał i warknął: „Opróżnij kieszenie, Chant!" Posłuchałem. Za bardzo się bałem, żeby nie posłuchać. Wyjąłem srebrny zegarek, pensa i sześciopensówkę, srebrny amulet ód matki chrzestnej, srebrną szpilkę, którą zapomniałem wpiąć do krawata, i srebrny aparat, który powinienem nosić na zębach. I jak tylko je odłożyłem, zacząłem robić naprawdę zdumiewające rzeczy. Jak pamiętam, zerwałem dach z domu nauczyciela.

- Więc to prawda ze srebrem? - zapytała Janet.

- Dla mnie tak - oświadczył Chrestomanci.

- Tak, kochane biedactwo – uśmiechnęła się do niego Millie. -To taka niewygoda z pieniędzmi. On może brać do ręki tylko banknoty funtowe i miedziaki.

- Musi nam wypłacać kieszonkowe pensówkami, jeśli Michael nie ma drobnych - dodał Roger. - Wyobraź sobie sześćdziesiąt pensówek w kieszeni.

- Najgorzej jest przy posiłkach - podjęła Millie. - On nie może nic zrobić z nożem i widelcem w rękach... a Gwendolina wyprawiała okropne rzeczy przy kolacji.

- Przecież to głupota! Dlaczego nie używacie sztućców z nierdzewnej stali? - zdziwiła się Janet.

Millie i Chrestomanci wymienili spojrzenia.

- Nigdy o tym nie pomyślałam! - wykrzyknęła Millie. - Janet, moja kochana, jak dobrze, że tutaj zostajesz!

Janet spojrzała na Kota i parsknęła śmiechem. A Kot, chociaż wciąż czuł się trochę samotny i rozżalony, również zdołał się uśmiechnąć.

1* Quattrocento - okres wczesnego renesansu w historii kultury włoskiej, XV wiek (przyp. tłum.).