Jones Diana Wynne Światy Chrestomanciego 02 Tydzień Czarów

Diana Wynne Jones

Tydzień czarów

ROZDZIAŁ 1

Wiadomość brzmiała: KTOŚ W TEJ KLASIE UPRAWIA CZARY. Napisana drukowanymi

literami, zwykłym niebieskim długopisem, pojawiła się między wypracowaniami z geografii, które
poprawiał pan Crossley. Każdy mógł ją napisać. Pan Crossley z zatroskaniem potarł swój ryży wąs.
Popatrzył na pochylone głowy uczniów klasy II i zastanowił się, co powinien zrobić w tej sprawie.
Postanowił nie pokazywać wiadomości dyrektorce. Pewnie to zwykły kawał, a panna Cadwallader
nie miała zbyt wielkiego poczucia humoru. Wiadomość należało pokazać zastępcy, panu
Wentworthowi. Ale kłopot polegał na tym, że syn pana Wentwortha uczęszczał do klasy II y - mały
chłopczyk siedzący z tyłu, który nie wyglądał na swoje lata, nazywał się Brian Wentworth. Nie. Pan
Crossley postanowił poprosić autora wiadomości, żeby się przyznał. Wyjaśni, jakie to poważne
oskarżenie, a resztę pozostawi sumieniu sprawcy.

Pan Crossley odchrząknął, żeby przemówić. Kilkoro uczniów z nadzieją uniosło głowy, ale pan

Crossley już się rozmyślił. To była pora pamiętników, a pamiętników nie wolno przerywać, chyba
że z ważnych i pilnych powodów. W Wieloborze bardzo surowo przestrzegano tej zasady.

W Wieloborze bardzo surowo przestrzegano wielu zasad, ponieważ była to rządowa szkoła z

internatem dla sierot po czarownicach i dzieci z innymi problemami. Pamiętniki miały pomagać
dzieciom w rozwiązywaniu tych problemów. W założeniu były ściśle prywatne. Codziennie przez
pół godziny każdy uczeń miał powierzać pamiętnikowi swoje osobiste myśli i nic innego się nie
działo, dopóki wszyscy nie skończyli. Pan Crossley popierał ten pomysł z całego serca.

Ale w rzeczywistości pan Crossley rozmyślił się z powodu okropnego podejrzenia, że

wiadomość mogła być prawdziwa. Ktoś w II y mógł uprawiać czary. Tylko panna Cadwallader
wiedziała dokładnie, kto w II y jest sierotą po czarownicy, ale pan Crossley przypuszczał, że było
takich wiele. W innych klasach pan Crossley czuł dumę i zadowolenie ze swojej pracy nauczyciela.
W II y nigdy. Tylko dwoje uczniów dawało mu powód do dumy: Teresa Mullett i Simon Silverson.
Oboje byli wzorowymi uczniami. Reszta dziewczynek fatalnie wlokła się w ogonie, aż do tej
bezmyślnej gaduły Estelli Green czy tępej kluchy Nan Pilgrim, która wyraźnie odstawała. Chłopcy
dzielili się na grupki. Niektórzy mieli dość rozsądku, żeby brać przykład z Simona SiWersona, ale
równie wielu skupiało się wokół złego chłopca Dana Smitha, a jeszcze inni podziwiali wysokiego
Hindusa Nirupama Singha. Albo byli samotnikami, jak Brian Wentworth czy ten niemiły Karol
Morgan.

W tym miejscu pan Crossley spojrzał na Karola Morgana, a Karol Morgan odwzajemnił mu się

jednym z tych paskudnych, ponurych spojrzeń, z których słynął. Karol nosił okulary, które
zwiększały moc paskudnego spojrzenia, i ćwiczył je na panu Crossleyu niczym podwójną wiązkę
laserową. Nauczyciel pospiesznie odwrócił wzrok i znowu zaczął się martwić wiadomością. Klasa
II y straciła nadzieję, że zdarzy się coś interesującego, i wróciła do swoich pamiętników.

28 października 1981r.! - napisała Teresa Mullett okrągłym, aniołkowatym pismem.
Simon Silverson napisał:

28.10.81 Chciałbym wiedzieć, kto włożył tę wiadomość do zeszytów z geografii. Wypadła, kiedy je zbierałem, więc

włożyłem ją z powrotem. Gdyby ją znaleźli na podłodze, mogliby oskarżyć nas wszystkich. Oczywiście to ściśle poufne.

Nie wiem, pisał z namysłem Nirupam Singh, jak ktoś może tyle pisać w swoim pamiętniku,

skoro wiadomo, że panna Cadwallader czyta to wszystko podczas ferii. Ja nie zapisuję swoich
sekretnych myśli. Opiszę teraz hinduską sztuczkę z liną, którą widziałem w Indiach, zanim mój
ojciec przyjechał do Anglii...

Dwie ławki za Nirupamem Dan Smith zawzięcie obgryzał pióro i wreszcie napisał:

No znaczyło nie dobrze jeśli tszeba pisać o swoich sekretach bo wtedy tracisz całą pszyjemność

i nie wiadomo co pisać. Bo to już nie są sekrety sami rozumiecie.

Myślę, napisała Estella Green, że dzisiaj nie mam żadnych sekretnych myśli, ale chciałabym

wiedzieć, co jest w tej wiadomości od panny Hodge, którą Misiek właśnie znalazł. Myślałam, że
ona głęboko nim pogardza.

W ostatniej ławce Brian Wentworth napisał z westchnieniem: Planowanie za bardzo mnie

pochłania, w tym problem. Ha geografii planowałem podróż autobusem z Londynu do Bagdadu
przez Paryż. Ha następnej lekcji zaplanuję taką samą trasę przez Berlin.

Tymczasem Nan Pilgrim gryzmoliła:
To jest wiadomość dla osoby, która czyta nasze pamiętniki. Czy to panna Cadwallader, czy

może panna Cadwallader każe to robić panu Wentworthowi?

Popatrzyła na to, co napisała, lekko wstrząśnięta własną zuchwałością. Czasami zdarzało jej się

tak postępować. Ale przecież, pomyślała, są setki pamiętników i setki codziennych wpisów. Szansa,
że panna Cadwallader przeczyta akurat ten wpis, była minimalna -zwłaszcza gdyby Nan starała się
pisać jak najnudniej.

Teraz będę nudna, podjęła. Misiek Crossley naprawdę ma na imię Harold, ale przezywają go

Misiek, bo jest taki misiowaty. Uważa, że wszyscy powinni siedzieć prosto i grzecznie i
interesować się geografią Żal mi go.

Ale najlepiej potrafił nudzić w pamiętniku Karol Morgan. Jego zapiski brzmiały:
Wstałem. Przy śniadaniu było mi gorąco. Me lubię owsianki. Na drugiej lekcji była stolarka,

ale niedługo. Potem chyba mamy sport.
Czytając to, można było pomyśleć, że Karol jest bardzo głupi albo bardzo rozkojarzony, albo jedno
i drugie. Każdy uczeń II y powiedziałby, że ranek był mroźny i na śniadanie podano płatki
kukurydziane. Na drugiej lekcji było wychowanie fizyczne, kiedy to Nan Pilgrim tak rozbawiła
Teresę Mullett, bo nie umiała przeskoczyć przez konia, a następną lekcją miało być wychowanie
muzyczne, nie sport. Ale Karol nie pisał o rozkładzie zajęć. Tak naprawdę zapisywał swoje
sekretne myśli, tylko własnym prywatnym szyfrem, żeby nikt nie zrozumiał.

Każdy wpis zaczynał od „Wstałem". To znaczyło: „Nienawidzę tej szkoły". Kiedy pisał: „Nie

lubię owsianki", mówił prawdę, ale owsianka w jego szyfrze oznaczała Simona Silversona. Simon
był owsianką na śniadanie, ziemniakami na obiad i chlebem na podwieczorek. Wszyscy inni,
których nienawidził, też mieli swoje kryptonimy. Dan Smith miał płatki kukurydziane, kapustę i
masło. Teresa Mullett miała mleko.

Lecz kiedy Karol pisał: „Było mi gorąco", nie chodziło mu o szkołę. To znaczyło, że

przypomniał sobie, jak palono czarownika. To wspomnienie wciąż do niego powracało, kiedy nie
myślał

O niczym innym, chociaż bardzo się starał zapomnieć.
Był taki mały, że siedział w wózeczku. Starsza siostra Bernadyna popychała wózek, a matka

niosła zakupy. Przechodzili przez ulicę, skąd mieli widok na rynek. Widać tam było tłum ludzi i
jakieś' migotanie. Bernadyna zatrzymała wózek na środku jezdni, żeby się pogapić. Ona i Karol
zdążyli dostrzec stos, który zaczynał płonąć,

1 czarownicę, a raczej czarownika, dużego tłustego mężczyznę. Potem matka zawróciła w

pośpiechu i gniewnie pociągnęła Bernadynę na drugą stronę ulicy.

- Nie wolno patrzeć na czarownice! - zbeształa ich. - Tylko okropni ludzie fek robią!
Więc Karol widział czarownika tylko przez chwilkę. Nigdy o tym nie mówił, ale nigdy tego nie

zapomniał. Zawsze go zdumiewało, że Bernadyna jakby zupełnie zapomniała. Tak naprawdę Karol
napisał w pamiętniku, że przypomniał sobie czarownika przy śniadaniu, dopóki znowu nie wyleciał
mu z głowy przez Simona Silversona, który zjadł wszystkie grzanki.

Kiedy napisał: „Stolarka na drugiej lekcji", to znaczyło, że zaczął myśleć o drugiej czarownicy

- co rzadko mu się zdarzało. „Stolarka" oznaczała wszystko, co Karol lubił. Mieli stolarkę tylko raz

w tygodniu i Karol wybrał to słowo na kryptonim, założywszy całkiem rozsądnie, że nic w

Wieloborze nie sprawi mu częściej przyjemności. Podobała mu się druga czarownica. Była całkiem
młoda i dość ładna, pomimo podartej spódnicy i rozczochranych włosów. Przelazła przez mur na
końcu ogrodu i na bosaka pokuśtykała przez skalny ogródek na trawnik, niosąc w jednej ręce swoje
eleganckie pantofelki. Karol miał wtedy dziewięć lat i pilnował młodszego braciszka na trawniku.
Szczęśliwie dla czarownicy jego rodzice wyszli z domu.

Karol wiedział, że to czarownica. Była zdyszana i wyraźnie przestraszona. Z tyłu za domami

słyszał wrzaski i policyjne gwizdki. Poza tym kto inny oprócz czarownicy ucieka przed policją w
środku dnia w ciasnej spódnicy? Ale musiał się upewnić. Zapytał:

- Dlaczego uciekasz przez nasz ogród?
Czarownica dość rozpaczliwie podskakiwała na jednej nodze. Na drugiej stopie miała duży

pęcherz i w obu pończochach poleciały jej oczka.

- Jestem czarownicą - wysapała. - Proszę, pomóż mi, chłopczyku!
- Czemu nie pomożesz sobie czarami? - zapytał Karol.
- Bo nie mogę czarować, kiedy się boję! - zawołała czarownica. - Próbowałam, ale nic mi nie

wyszło! Proszę, chłopczyku... wyprowadź mnie po cichu przez swój dom i nie mów nic nikomu, a
ja dam ci szczęście na resztę życia. Obiecuję.

Karol popatrzył na nią tym skupionym wzrokiem, który większość ludzi uważała za ponury i

paskudny. Zobaczył, że mówiła prawdę. Zobaczył również, że zrozumiała wymowę jego spojrzenia,
co potrafiło niewiele osób.

- Chodźmy przez kuchnię - powiedział.
I poprowadził czarownicę, kuśtykającą w dziurawych pończochach, przez kuchnię i hol do

frontowych drzwi.

- Dzięki - powiedziała. - Jesteś kochany.
Uśmiechnęła się do niego, poprawiając włosy przed lustrem w holu, i zrobiwszy ze spódnicą

coś chyba magicznego, żeby nie wyglądała na podartą, pochyliła się i pocałowała go.

- Jeśli ucieknę, przyniosę ci szczęście - obiecała.
Potem znowu nałożyła swoje eleganckie pantofelki i wyszła przez frontowy ogródek, usilnie

starając się nie utykać. Przy bramie pomachała i uśmiechnęła się do Karola.
Tutaj kończyła się ta część, którą Karol lubił. Dlatego następnie napisał: „Ale niedługo". Nigdy
więcej nie zobaczył tej czarownicy ani nie usłyszał, co się z nią stało. Zakazał braciszkowi
wspominać o niej choćby słowem - a Graham posłuchał, ponieważ zawsze słuchał we wszystkim
Karola - a potem czekał i wypatrywał śladów czarownicy albo szczęścia. Nie doczekał się niczego.

Karol właściwie nie miał możliwości, żeby się dowiedzieć, co się stało z czarownicą, ponieważ

od tamtej pory, kiedy po raz pierwszy widział palenie czarownic, wprowadzono nowe prawa. Nie
palono już czarownic publicznie. Stosy płonęły za więziennymi murami i tylko radio podawało:
Dziś rano spalono dwie czarownice w więzieniu Holloway. Za każdym razem, kiedy Karol słyszał
takie obwieszczenie, myślał, że chodzi o jego czarownicę. Wtedy czuł tępy ból w środku.
Wspominał, jak go pocałowała, i wierzył, że pocałunek czarownicy zmienia każdego w równie
niegodziwą osobę.

Nie liczy ł już na swoje obiecane szczęście. Przeciwnie, prześladował go okropny pech, dlatego

sądził, że czarownica została schwytana niemal od razu. Przez ten tępy ból, który odczuwał, kiedy
radio podawało komunikat o spaleniu, nie był w stanie wykonywać żadnych poleceń rodziców.
Tylko patrzył na nich nieruchomym wzrokiem. I za każdym razem wiedział, że uważają jego
zachowanie za paskudne. Nie rozumieli go tak jak czarownica. A ponieważ Graham naśladował we
wszystkim starszego brata, rodzice bardzo szybko doszli do wniosku, że Karol jest trudnym
dzieckiem i daje Grahamowi zły przykład. Odesłali go do Wieloboru, ponieważ szkoła znajdowała
się w pobliżu.

Kiedy Karol pisał „sport", miał na myśli pecha. Podobnie jak wszyscy pozostali uczniowie

klasy II y zobaczył, że pan Crossley znalazł wiadomość. Nie znał treści, ale kiedy podniósł wzrok i
napotkał spojrzenie pana Crossleya, wiedział, że zbliża się pech.

Pan Crossley nadal nie potrafił zdecydować, co zrobić z wiadomością. Jeśli mówiła prawdę, to

oznaczało przybycie do szkoły inkwizytorów. Straszna perspektywa. Pan Crossley westchnął i
włożył kartkę do kieszeni.

- No dobrze - powiedział. - Odłóżcie pamiętniki i ustawcie się w szeregu na lekcję muzyki.
Gdy tylko II y, szurając nogami, wyszła do holu, pan Crossley popędził do pokoju

nauczycielskiego z nadzieją, że znajdzie tam kogoś, żeby się poradzić w sprawie wiadomości.

Miał szczęście, bo zastał tam pannę Hodge. Jak zauważyły Teresa Mullett i Estella Green, pan

Crossley był zakochany w pannie Hodge. Ale oczywiście nigdy tego nie okazywał. W całej szkole
tylko panna Hodge prawdopodobnie nie wiedziała o tym uczuciu. Panna Hodge była niedużą,
schludną osóbką, nosiła schludne szare spódnice i bluzki, a włosy przygładzała jeszcze schludniej
niż Teresa Mullett. Właśnie układała w schludne stosy książki na nauczycielskim stole i nie
przerywała tego zajęcia przez cały czas, kiedy pan Crossley z przejęciem opowiadał jej o notatce.
Rzuciła na kartkę jedno spojrzenie.

- Nie, ja też nie domyślam się, kto to napisał - powiedziała.
- Ale co ja mam robić? - jęknął pan Crossley. - Nawet jeśli to prawda, co za złośliwy donos! A

załóżmy, że to prawda. Załóżmy, że jedno z nich jest... - zająknął się rozpaczliwie. Tak bardzo
pragnął przyciągnąć uwagę panny Hodge, ale wiedział, że przy damach nie należy używać słów w
rodzaju „czarownica", „czarownik". -Nie chcę tego wymawiać przy pani.

- Wychowano mnie tak, żebym współczuła czarownicom -zaznaczyła spokojnie panna Hodge.
- Och, mnie też! Nas wszystkich! - zawołał pospiesznie pan Crossley. - Zastanawiałem się

tylko, jak to załatwić...

Panna Hodge wyrównała kolejny stos książek.
- Myślę, że to głupi żart - oświadczyła. - Proszę to zignorować. Czy pan nie prowadzi lekcji w

IV x?

- Tak, chyba tak - potwierdził pan Crossley z żałosną miną. I musiał szybko wyjść, chociaż nie

zdobył ani jednego spojrzenia panny Hodge.

Panna Hodge z namysłem wyrównywała kolejny stos książek, dopóki się nie upewniła, że pan

Crossley odszedł. Wtedy przygładziła swoje gładkie włosy i pobiegła po schodach na górę, żeby
poszukać pana Wentwortha.

Pan Wentworth, jako zastępca dyrektora, miał własny gabinet, gdzie borykał się z planem lekcji

i innymi problemami dostarczanymi przez pannę Cadwallader. Kiedy panna Hodge zastukała do
drzwi, właśnie zmagał się ze szczególnie trudnym zadaniem. W szkolnej orkiestrze było
siedemdziesiąt osób. Pięćdziesiąt z nich występowało również w szkolnym chórze, a dwadzieścia z
tych pięćdziesięciu w szkolnym kółku teatralnym. Trzydziestu chłopców z orkiestry grało w
różnych drużynach piłki nożnej, a dwadzieścia dziewczynek grało w hokeja. Co najmniej jedna
trzecia grała również w koszykówkę. Cała drużyna siatkówki należała do kółka teatralnego.
Zadanie: Jak rozplanować próby i treningi, żeby większość osób nie musiała przebywać V trzech
miejscach jednocześnie? Pan Wentworth w desperacji potarł łysiejące miejsce na czubku głowy.

- Proszę wejść - powiedział.
Zobaczył jasną, uśmiechniętą, ożywioną twarz panny Hodge, ale nie potrafił skupić na niej

uwagi.

- To takie podłe i takie okropne, jeśli to prawda! - usłyszał głos panny Hodge. A potem

weselej: - Ale chyba mam sposób, żeby odkryć, kto napisał tę wiadomość... na pewno ktoś z II y.
Czy możemy wspólnie to rozwiązać, panie Wentworth? Co dwie głowy, to nie jedna. -
Zapraszająco przechyliła na bok głowę.

Pan Wentworth nie miał pojęcia, o czym ona mówi. Podrapał się w zaczątki łysiny i popatrzył

na pannę Hodge. Cokolwiek zamierzała, wyglądało to pod każdym względem na plan, który
należało zdławić w zarodku.

- Ludzie piszą anonimowe donosy tylko dlatego, że chcą się poczuć ważni - powiedział

tytułem próby. - Nie powinna pani ich brać poważnie.

- Ale to doskonały sposób! - zaprotestowała panna Hodge. -Jeśli mogę wyjaśnić...
Jeszcze niezdławione, cokolwiek to jest, pomyślał pan Wentworth.
- Nie. Proszę mi tylko dokładnie powtórzyć tę wiadomość -polecił.
Panna Hodge zrobiła wstrząśniętą, zdruzgotaną minę.
- Ale to okropne! - Głos jej opadł do dramatycznego szeptu. -Tam było napisane, że ktoś w II y

uprawia czary!

Pan Wentworth zrozumiał, że instynkt go nie zawiódł.
- A co pani mówiłem? - powiedział serdecznie. - Takie rzeczy można jedynie zignorować,

panno Hodge.

- Ale ktoś w II y ma bardzo chory umysł! - szepnęła panna Hodge.
Pan Wentworth przywołał z pamięci klasę II y, włącznie z jego własnym synem Brianem.
- Oni wszyscy są tacy - oświadczył. - Albo z tego wyrosną, albo w szóstej zobaczymy ich

wszystkich na miotłach.

Panna Hogde wzdrygnęła się, prawdziwie zaszokowana tym szorstkim językiem. Ale szybko

zmusiła się do śmiechu. Wiedziała, że to żart.

- Proszę się nie przejmować - poradził jej pan Wentworth. -Niech pani o tym zapomni, panno

Hodge.

I z pewną ulgą wrócił do swojego zadania. Panna Hodge z powrotem zajęła się książkami wcale

nie taka zdruzgotana, jak pan Wentworth przypuszczał. Pan Wentworth przy niej

zażartował. Nigdy przedtem to mu się nie zdarzyło. Widocznie robiła postępy. Ponieważ - o

czym nie wiedziały Teresa Mullett i Estella Green - panna Hodge zamierzała poślubić pana
Wentwortha. Był wdowcem. Po odejściu panny Cadwallader na emeryturę na pewno zostałby
dyrektorem Szkoły Wielobór. To odpowiadało pannie Hodge, która miała pod opieką starego ojca.
Dlatego gotowa była tolerować łysinę pana Wentwortha i jego napięty, udręczony wzrok. Jedyny
mankament polegał na tym, że tolerowanie pana Wentwortha oznaczało także tolerowanie Briana.
Drobna zmarszczka przecięła gładkie czoło panny Hodge na myśl o Brianie Wentworcie. No, ten
chłopiec w pełni zasługiwał na takie traktowanie, jakiego mu nie szczędziła klasa II y. Nie szkodzi.
Zawsze można go przenieść do innej szkoły.

Tymczasem na lekcji muzyki pan Brubeck prosił Briana, żeby zaśpiewał solo. Klasa II y

przebrnęła przez Oto siedzimy jak ptaki na pustkowiu. W ich wykonaniu brzmiało to jak lament.

- Wolę pustkowie od tego miejsca - szepnęła Estella Green do swojej przyjaciółki Karen Grigg.
Potem zaśpiewali Siedzi kokaburra na starym eukaliptusie. To brzmiało jak pogrzebowy tren.
- Co to jest kokaburra? - szepnęła Karen do Estelli.
- Gatunek ptaka - odszepnęła Estella. - Australijski.
- Nie, nie, nie! - zawołał pan Brubeck. - Jeden Brian spośród was nie chrypi jak kogucik z

chorym gardłem!

- Pan Brubeck ma same ptaszki w głowie! - zachichotała Estella. A Simon Silverson, który

wierzył szczerze i mocno, że nikt oprócz niego nie zasługuje na pochwały, zmierzył Briana
miażdżąco szyderczym spojrzeniem.

Ale pan Brubeck za bardzo pasjonował się muzyką, żeby zwracać uwagę, co sobie myślała

reszta II y.

- Kukułeczka ładny ptaszek - zapowiedział. - Chcę, żeby Brian sam to wam zaśpiewał.
Estella zachichotała, ponieważ znowu chodziło o ptaki. Teresa również zachichotała, ponieważ

każdy, kto się wyróżniał w jakiś

sposób, wydawał jej się nieodparcie śmieszny. Brian wstał ze śpiewnikiem w rękach. Nigdy nie

okazywał zakłopotania. Ale zamiast śpiewać, odczytał słowa głosem pełnym niedowierzania.

- „Kukułeczka ładny ptaszek, rozwesela serca nasze. Kukułeczka w lesie kuka, powie prawdę,

nie oszuka". Proszę pana, dlaczego te wszystkie piosenki są o ptakach? - zapytał niewinnie.

Karol pomyślał, że to chytry ruch ze strony Briana po tym spojrzeniu Simona Silversona. Ale

niewiele pomógł. Brian był za mało lubiany. Większość dziewczynek zawołała ze zgorszeniem:
„Brian!" Simon powiedział to szyderczo.

- Cisza! - krzyknął pan Brubeck. - Brian, śpiewaj wreszcie! Zagrał kilka nut na pianinie.
Brian stał ze śpiewnikiem w rękach i wyraźnie zastanawiał się, co robić. Wiedział, że jeśli nie

zaśpiewa, pan Brubeck natrze mu uszu, a jeśli zaśpiewa, oberwie później. A kiedy się wahał, osoba
uprawiająca czary w II y wkroczyła do akcji. Jedno z długich okien w holu otworzyło się z
trzaskiem i wpuściło chmarę ptaków. Większość należała do pospolitych gatunków: wróble, szpaki,

gołębie, kosy i drozdy krążyły licznie po holu, rozsiewając wokół pióra i odchody. Lecz wśród
skrzydlatych przybyszów znalazły się dwa dziwaczne kosmate stworzenia z wielkimi wolami, które
ciągle wydawały chichoczące dźwięki, a czerwono-żółty ptak śmigający wśród stada wróbli i
wrzeszczący „kuku!" był oczywiście papugą.

Na szczęście pan Brubeck myślał, że to zwykły wiatr wpuścił ptaki. Reszta lekcji minęła na

ściganiu i wypłaszaniu skrzydlatych gości. W międzyczasie chichoczące ptaki z wolami znikły.
Widocznie czarownica uznała je za błąd. Ale wszyscy uczniowie II y widzieli je wyraźnie. Simon
oznajmił z ważną miną:

- Jeśli to się powtórzy, wszyscy powinniśmy się zebrać i... Na te słowa Nirupam Singh

odwrócił się, górując wśród trzepoczących skrzydeł.

- Masz jakiś dowód, że to nie jest zjawisko naturalne? - zapytał.
Simon nie miał, więc zamilkł.
Pod koniec lekcji wypędzono za okno wszystkie ptaki oprócz papugi. Papuga umknęła wysoko

na karnisz, gdzie nikt nie mógł jej dosięgnąć, i siedziała tam, wołając: „kuku!" Pan Brubeck odesłał
II y i wezwał woźnego, żeby się tym zajął. Karol powlókł się za resztą uczniów, myśląc, że to
chyba koniec zajęć sportowych, które przepowiedział w swoim pamiętniku. Ale nie miał racji. To
był dopiero początek.

A kiedy zjawił się mrukliwy woźny ze swoim białym pieskiem przy nodze, żeby usunąć

papugę, papuga zniknęła.

ROZDZIAŁ 2

Następnego dnia panna Hodge spróbowała się dowiedzieć, kto napisał wiadomość. Dla Nan

Pilgrim i Karola Morgana to był również najgorszy dzień, jaki dotąd przeżyli w Wieloborze. Nie
zaczął się tak źle dla Karola, ale Nan spóźniła się na śniadanie.

Pękło jej sznurowadło. Najpierw pan Towers, a potem dyżurny skarcili ją za spóźnienie. Do tej

pory jedyne wolne miejsce zostało przy stole, gdzie siedzieli sami chłopcy. Nan wśliznęła się na
miejsce, straszliwie zażenowana. Chłopcy zjedli już wszystkie grzanki oprócz jednej. Simon
SiWerson wziął ostatnią grzankę, kiedy Nan podeszła.

- Masz pecha, baryło.
Nan zobaczyła, że Karol Morgan patrzy na nią z drugiego końca stołu. To miało być

współczujące spojrzenie, ale jak wszystkie spojrzenia Karola przypominało podwójną salwę z
dubeltówki. Nan udała, że nic nie widzi, i usiłowała zjeść bez chleba wilgotną, bladą jajecznicę.

Podczas lekcji odkryła, że Teresa i jej przyjaciółki wymyśliły nową modę. To był zły znak.

Zawsze na początku były z siebie zadowolone bardziej niż zwykle - chociaż tę modę pewnie
wymyśliły, żeby nie myśleć o czarownicach i ptakach. Były to białe robótki na drutach, białe,
czyste i puszyste, które trzymało się zawinięte w ściereczkę, żeby ich nie pobrudzić. W całej klasie
rozbrzmiewało mamrotanie: „Dwa oczka lewe, jedno prawe, dwa spuścić..."

Ale dzień przybrał naprawdę zły obrót później, na lekcji wychowania fizycznego. W

Wieloborze zajęcia WF-u odbywały się codziennie, tak jak pisanie pamiętników. Klasa II y
przyłączyła się do II x i z, chłopcy pobiegli na boisko, a dziewczynki poszły do sali gimnastycznej.
Z sufitu zwisały tam liny do wspinaczki.

Teresa, Estella i reszta wydały radosne okrzyki i wdrapały się po rozkołysanych linach,

podciągając się z łatwością. Nan przykleiła się do drabinek i próbowała nie rzucać się w oczy. To
było jeszcze gorsze od konia. Nan po prostu nie potrafiła wspiąć się po linie. Chyba urodziła się bez
odpowiednich mięśni.

A ponieważ to był właśnie taki dzień, panna Phillips dostrzegła Nan niemal od razu.
- Nan, jeszcze nie miałaś swojej kolejki. Teresa, Delia, Estella, zejdźcie i przepuście Nan na

linę.

Teresa i pozostałe chętnie zeszły na dół. Wiedziały, że zaczyna się zabawa.
Nan zobaczyła ich twarze i zacisnęła zęby. Tym razem przysięgła sobie, że tego dokona.

Wdrapie się aż pod sufit i zetrze z twarzy Teresy ten drwiący uśmieszek. Niemniej miała wrażenie,
że od liny dzielą ją setki lśniących metrów parkietu. Nogi Nan w workowatej dzielonej spódnicy,
jakie dziewczęta nosiły na gimnastyce, zrobiły się grube i fioletowe, a ramiona przypominały
miękki różowy budyń. Kiedy dotarła do liny, węzeł na końcu zdawał się wisieć wysoko ponad jej
głową. A ona miała jakimś sposobem na nim stanąć.

Chwyciła linę tłustymi, słabymi rękami i podskoczyła. Osiągnęła tylko tyle, że węzeł uderzył ją mocno

w pierś, a stopy gwałtownie opadły z powrotem na podłogę. Szmer rozbawienia przeleciał przez grupkę
przyjaciółek Teresy. Nan ledwie mogła w to uwierzyć. To śmieszne - było gorzej niż zwykle! Teraz nawet
nie mogła oderwać się od podłogi. Mocniej chwyciła linę i znowu podskoczyła. I znowu. I znowu.
Podskakiwała jak niezdarny kangur, ale węzeł wciąż uderzał ją w pierś, a stopy wciąż uderzały o podłogę.
Szmery przerodziły się w chichoty, a potem głośny śmiech. Aż wreszcie, kiedy Nan prawie już się poddała,
stopy jakimś cudem odnalazły węzeł, zaczepiły się na nim i przytrzymały. Nan zawisła do góry nogami jak
leniwiec, spocona, zdyszana i bezradna, bo ramiona odmówiły jej posłuszeństwa. To było okropne. A
przecież musiała jeszcze wspiąć się po linie. Wolałaby już spaść na plecy i umrzeć.

Panna Phillips stanęła obok.
- Dalej, Nan. Stań na węźle.
Nadludzkim wysiłkiem Nan jakoś zdołała podźwignąć się i wyprostować. Stała na węźle, chwiejnie

zataczając małe kółka, podczas gdy panna Phillips, z twarzą na wysokości drżących kolan Nan, łagodnie i
cierpliwie wyjaśniała po raz setny, jak się wspinać po linie.

Nan zacisnęła zęby. Dokona tego. Wszystkim innym się udawało. Więc to jest możliwe. Zamknęła

oczy, żeby nie patrzeć na szydercze twarze innych dziewczynek, i zrobiła tak, jak mówiła panna Phillips.
Mocno i starannie uchwyciła linę nad głową. Uważnie wsunęła linę pomiędzy wierzch jednej stopy a
podbicie drugiej. Wciąż miała oczy zamknięte. Silnie podciągnęła się na rękach. Zdecydowanie przesunęła
stopy w górę. Znowu chwyciła linę. Znowu się podciągnęła z przerażającym skupieniem. Tak, to było to!
Wreszcie jej się udało! Sekret widocznie polegał na tym, żeby mieć zamknięte oczy. Chwytała i podciągała.
Czuła, że jej rozkołysane ciało z łatwością wznosi się ku sufitowi, całkiem jak ciała innych dziewczynek.

Lecz śmiech wokół niej narastał, potężniał, przechodził w ryk wesołości, a potem w istny huragan.

Zdumiona Nan otworzyła oczy. Wszędzie dookoła, na wysokości swoich kolan, zobaczyła czerwone od
śmiechu twarze, łzy płynące z oczu, sylwetki zgięte wpół z braku tchu. Nawet panna Phillips zagryzała wargi
i parskała cicho. Nic dziwnego. Nan spuściła wzrok i zobaczyła, że jej gimnastyczne pantofle nadal opierają
się o węzeł na końcu liny. Po tej całej wspinaczce wciąż stała w miejscu.

Nan również próbowała się roześmiać. Nie wątpiła, że przedstawia bardzo zabawny widok. Ale trudno

jej było zdobyć się na wesołość. Pocieszało ją tylko, że żadna inna dziewczynka też nie mogła wspiąć się na
linę. Wszystkie za bardzo osłabły ze śmiechu.

Tymczasem chłopcy biegali w kółko wokół boiska. Przebrali się w krótkie bladoniebieskie sportowe

szorty i rozpryskiwali rosę wielkim butami z kolcami. Przepisy pozwalały biegać wyłącznie w kolcach.
Chłopcy podzielili się na kilka grup przebierających nogami. Szybka grupa umięśnionych nóg na początku
należała do Simona Silversona i jego przyjaciół oraz do Briana Wentwortha. Brian dobrze biegał pomimo
krótkich nóg. Próbował przezornie trzymać się z tyłu za Simonem, ale co jakiś czas czysta radość z biegu
brała w nim górę i wysuwał się do przodu. Wtedy przyjaciele Simona popychali go i szturchali, ponieważ
wszyscy wiedzieli, że tylko Simon ma prawo być pierwszy.

Nogi w następnej grupie były bledsze i poruszały się bez entuzjazmu. Należały do Dana Smitha i jego

kolegów. Wszyscy potrafili biegać co najmniej równie szybko jak Simon Silverson, ale oszczędzali siły na
coś lepszego. Biegli swobodnym krokiem, gawędząc między sobą. Dzisiaj ciągle wybuchali śmiechem.

Za nimi mozoliła się grupa rozmaitych nóg: fioletowe nogi, grube nogi, białe nogi, nogi pozbawione

mięśni i silne brązowe nogi Nirupama Singha, które wydawały się za ciężkie w stosunku do reszty chudego
ciała. Wszyscy z tej grupy byli zbyt zdyszani, żeby rozmawiać. Na ich twarzach malowały się rozmaite
odcienie rozpaczy.

Ostatnia para nóg, daleko z tyłu, należała do Karola Morgana. Nogom Karola nic właściwie nie

brakowało, tyle że stopy tkwiły w zwykłych szkolnych butach, które przemokły na wylot. Karol
zawsze wlókł się w tyle. Z własnej woli. W ciągu dnia miał niewiele takich chwil samotności, kiedy
mógł spokojnie rozmyślać. Odkrył, że dopóki myśli o czymś innym, może utrzymywać ten
powolny trucht godzinami. I myśleć. Przeszkadzały mu tylko krótkie przerwy, kiedy inne grupy
mijały go z tupotem i przez kilka sekund wciągały go do swoich wysiłków. Albo kiedy pan Towers
w wygodnym ciepłym dresie sadził obok wielkimi susami i wykrzykiwał do Karola niepotrzebne
słowa zachęty.

Więc Karol truchtał powoli dalej i rozmyślał. Pogrążył się w nienawiści do Wieloboru.

Nienawidził boiska pod stopami, drżących jesiennych drzew, z których na niego kapało, białych
słupków bramki i równej linii sosen przed kolczastym murem, który więził wszystkich uczniów.
Potem, kiedy skręcił za róg i widział przed sobą szkolne budynki, nienawidził ich jeszcze mocniej.
Zbudowano je z jakiejś cegły w purpurowym odcieniu. Karol pomyślał, że taki kolor przybiera
twarz człowieka, który się dusi. Pomyślał o długich korytarzach w środku pomalowanych na
mdlącą zieleń, o wielkich, zawsze zimnych kaloryferach, o brązowych klasach, lodowato białych
sypialniach i zapachu szkolnego jedzenia, i wpadł niemal w ekstazę nienawiści. Potem spojrzał na
grupki nóg tupiących przed nim po boisku i nienawidził wszystkich ludzi w szkole jeszcze bardziej
straszliwie.

W ówczas odkrył, że przypomniało mu się palenie czarownika. Wspomnienie wdarło się do

głowy nieproszone, jak zawsze. Tylko dzisiaj wydawało się gorsze niż zwykle. Karol przypominał
sobie szczegóły, których wtedy nie zauważył: dokładny kształt płomieni skaczących w górę i
sposób, w jaki grubas będący czarownikiem uchylał się przed nimi na boki. Widział wyraźnie twarz
grubasa, trochę kluchowaty nos ozdobiony brodawką, pot, płomienie odbijające się w oczach i w
kroplach potu. Przede wszystkim widział

wyraz tej twarzy. Wyrażała zdumienie. Grubas nie wierzył, że

umrze, aż do chwili, kiedy Karol go zobaczył. Widocznie myślał, że jego czary go uratują. Teraz wiedział, że

nie ma ratunku. I był przerażony. Karol też był przerażony. Truchtał dalej jakby w transie przerażenia.

Oto jednak obok niego pojawił się elegancki czerwony dres pana Towersa.
- Karol, co ty wyprawiasz, dlaczego biegniesz w zwykłych butach?
Tłusty czarownik zniknął. Karol powinien być zadowolony, ale nie był. Przerwano mu rozmyślania i

naruszono jego prywatność.

- Pytałem, czemu nie włożyłeś kolców? - odezwał się ponownie pan To wers.
Karol zwolnił trochę, zastanawiając się nad odpowiedzią. Pan Towers biegł obok niego sprężystym

truchtem i czekał. Ponieważ Karol już nie rozmyślał, poczuł, że bolą go nogi i pali w piersi. To go
zirytowało. Jeszcze bardziej zirytowała go sprawa kolców. Wiedział, że Dan Smith je schował. Dlatego cała
grupa się śmiała. Karol widział ich twarze, kiedy oglądali się w biegu, żeby sprawdzić, co powiedział panu
Towersowi. To jeszcze bardziej go zirytowało. Karol zwykle nie miewał kłopotów tego rodzaju, jak Brian
Wentworth. Ze swoim paskudnym dwulufowym spojrzeniem był jak dotąd bezpieczny, chociaż samotny.
Przewidywał jednak, że w przyszłości będzie musiał wymyślić coś więcej niż tylko spojrzenie. Zalała go fala
goryczy.

- Nie mogłem znaleźć swoich kolców, proszę pana.
- Gdzie szukałeś?
- Wszędzie - odparł Karol z goryczą.
Dlaczego nie powiem, że to oni? - zastanawiał się w duchu. Ale znał odpowiedź. Nie miałby życia do

końca semestru.

- Wiem z doświadczenia - oświadczył pan Towers, biegnąc i mówiąc z równą łatwością, jakby siedział

w fotelu - że kiedy leniwy chłopiec jak ty mówi, że wszędzie, to znaczy nigdzie. Zgłoś

się do mnie w szatni po lekcjach i znajdź te kolce. Zostaniesz tam, dopóki ich nie znajdziesz.

Jasne?

- Tak - mruknął Karol.
Z rozgoryczeniem patrzył, jak pan Towers oddala się od niego i dogania następną grupę, żeby

dręczyć Nirupama Singha.

Podczas przerwy znowu szukał swoich kolców. Ale sprawa wyglądała beznadziejnie. Dan

schował je naprawdę sprytnie. Po przerwie przynajmniej miał się z kogo wyśmiewać oprócz
Karola. Nan Pilgrim wkrótce się o tym przekonała. Kiedy weszła do klasy, przywitał ją Nirupam.

- Cześć! - zawołał. - Dla mnie też zrobisz sztuczkę z liną? Nan zmierzyła go wzrokiem

wyrażającym głównie zdziwienie

i przepchnęła się obok niego bez słowa. Skąd wiedział o linie? Przecież dziewczynki nigdy nie

rozmawiają z chłopcami! Więc skąd wiedział?

Ale w chwilę później Simon Silverson podszedł do Nan, ledwie powstrzymując się od śmiechu.
- Moja droga Dulcyneo! - zawołał. - Co za czarujące imię! Czy nazwano cię tak po

Arcyczarownicy?

Po czym zgiął się wpół ze śmiechu, podobnie jak większość uczniów.
- Wiesz, ona naprawdę ma na imię Dulcynea - powiedział Nirupam do Karola.
To była prawda. Nan czuła, że jej twarz przypomina ognisty balon. Nic innego nie mogło być

równie wielkie i gorące. Dulcynea Wilkes była najsłynniejszą czarownicą wszech czasów. Nikt nie
powinien wiedzieć, że Nan ma na imię Dulcynea. Nie rozumiała, jakim sposobem to się wydało.
Próbowała przejść wyniośle do swojej ławki, ale wciąż zatrzymywali ją kolejni uczniowie,
wykrzykujący ze śmiechem: „Hej, Dulcynea!" Nie zdążyła usiąść, zanim pan Wentworth wszedł do
klasy.

Klasa II y zwykle uważała na lekcjach pana Wentwortha. Znany był jako człowiek absolutnie

bezlitosny. Poza tym potrafił wzbudzić zainteresowanie, dzięki czemu jego lekcje wydawały się
krótsze niż innych nauczycieli. Dzisiaj jednak nikt nie mógł się skupić na słowach pana
Wentwortha. Nan z trudem powstrzymywała płacz.

Przed rokiem, kiedy ciotki Nan przywiozły ją do Wieloboru, jeszcze pulchniejszą, bardziej

niezgrabną i nieśmiałą niż obecnie, panna Cadwallader przyrzekła, że nikt się nie dowie o tym
nieszczęsnym imieniu Dulcynea. Panna Cadwallader przyrzekła! Więc jak się dowiedzieli? W całej
II y wciąż rozbrzmiewały śmiechy i podniecone szepty. Czy Nan Pilgrim może być czarownicą?

Coś takiego, żeby nazwać dziewczynkę Dulcynea! Zupełnie jakby nazwać chłopca Guy Fawkes! W
połowie lekcji Teresa Mullett na samą myśl o imieniu Nan dostała takiego ataku wesołości, że
musiała ukryć twarz w swojej robótce.

Pan Wentworth szybko odebrał jej robótkę. Rzucił czyste białe zawiniątko na stół i obejrzał je

podejrzliwie.

- Co w tym jest takiego śmiesznego?
Rozwinął ściereczkę - na co Teresa wydała słaby jęk przerażenia - i podniósł do góry małe

puszyste coś z dziurkami.

- Co to takiego?
Wszyscy wybuchnęli śmiechem.
- To bucik niemowlęcy! - odparła gniewnie Teresa.
- Dla kogo? - zainteresował się pan Wentworth.
Wszyscy znowu się roześmiali. Lecz tylko na krótko i ze skruchą, ponieważ wiedzieli, że z

Teresy nie należy się wyśmiewać.

Pan Wentworth wydawał się nieświadomy, że sprawił cud, skoro wszyscy śmiali się z Teresy, a

nie na odwrót. Jeszcze bardziej skrócił ten wybuch wesołości, kiedy wezwał Dana Smitha do
tablicy i kazał mu znaleźć dwa podobne trójkąty. Lekcja trwała dalej. Teresa ciągle mamrotała: „To
nie jest śmieszne! To wcale nie jest śmieszne!" Za każdym razem, kiedy to powtarzała, przyjaciółki
współczująco kiwały głowami, a reszta klasy zerkała na Nan i parskała tłumionym śmiechem.

Pod koniec lekcji pan Wentworth rzucił kilka niemiłych pogróżek na temat masowych kar, jeśli

uczniowie nadal będą się tak zachowywać. Potem, odwracając się do wyjścia, dodał:

- Jeszcze jedno, jeśli Karol Morgan, Nan Pilgrim i Nirupam Singh jeszcze nie widzieli głównej tablicy

ogłoszeń, powinni natychmiast tam zajrzeć. Zobaczą, że wyznaczono ich na lunch do głównego stołu.

I Nan, i Karol zrozumieli wówczas, że to nie był zwyczajny zły dzień - to był najgorszy dzień w życiu.

Panna Cadwallader siedziała przy głównym stole ze wszystkimi ważniejszymi gośćmi. Miała zwyczaj
codziennie wybierać trzech uczniów, których zapraszała do swojego stołu. W ten sposób mogła lepiej
poznać swoich uczniów, oni zaś mieli okazję nauczyć się odpowiednich manier. Nie bez racji uważano to za
ciężką próbę. Ani Nan, ani Karol jeszcze nigdy nie zostali wybrani. Ledwie mogąc uwierzyć, poszli
sprawdzić na tablicy ogłoszeń. I rzeczywiście figurowało tam czarno na białym: Karol Morgan II y
Dulcynea Pilgrim II y, Nirupam Singh II y.

Nan wytrzeszczyła oczy. Więc stąd wszyscy znali jej imię! Panna Cadwallader zapomniała.

Zapomniała, kim jest Nan, zapomniała o swojej obietnicy i kiedy wybierała z dziennika nazwiska za pomocą
szpilki - czy jakimś innym sposobem - po prostu wpisała nazwiska, na których zatrzymała się szpilka.

Nirupam również patrzył na ogłoszenie. Wybierano go już przedtem, ale minę miał równie ponurą, jak

Karol i Nan.

- Musicie się uczesać i wyczyścić blezery - oznajmił. -1 to prawda, że musicie jeść takim samym nożem

czy widelcem, jak panna Cadwallader. Przez cały czas musicie patrzeć, czego ona używa.

Nan stała i pozwalała się popychać innym uczniom, którzy czytali ogłoszenia. Była przerażona. Nagle

wiedziała, że zachowa się bardzo niegrzecznie przy głównym stole. Zrzuci na podłogę swój obiad albo
zacznie wrzeszczeć, albo zerwie z siebie ubranie i zatańczy na stole wśród talerzy. I była przerażona,
ponieważ wiedziała, że nie zdoła się powstrzymać.

Wciąż sztywna z przerażenia stawiła się przy głównym stole razem z Karolem i Nirupamem. Wszyscy

czesali się aż do bólu i próbowali oczyścić przody blezerów z brudu, który zawsze pojawiał się tam w
tajemniczy sposób, ale wszyscy czuli się niechlujni i niepozorni w porównaniu z wytwornym towarzystwem
przy stole. Zasiadało tam kilku nauczycieli i administrator, i jegomość z ważną miną zwany lord Jakiśtam, i
wysoka, żylasta panna Cadwallader we własnej osobie.

Panna Cadwallader uśmiechnęła się łaskawie do dzieci i wskazała trzy puste miejsca po swojej lewej

stronie. Wszyscy troje natychmiast rzucili się w stronę krzesła najdalszego od panny Cadwallader. Nan, ku
własnemu zdziwieniu, wygrała, a Karol zdobył krzesło w środku, toteż Nirupam musiał usiąść obok panny
Cadwallader.

- Ależ nie, tak nie można - zwróciła im uwagę panna Cadwallader. - Dżentelmeni zawsze siedzą po obu

stronach damy, prawda? Dulcynea musi usiąść w środku, a do mnie poproszę pana, którego jeszcze nie
poznałam. Pan Clive Morgan, zgadza się? Doskonale.

Karol i Nan w ponurym nastroju zmienili miejsca. Stali, kiedy panna Cadwallader odmawiała modlitwę,

i spoglądali z góry na resztę uczniów, stojących niewiele niżej, ale wystarczająco, żeby różnica rzucała się w
oczy. Chyba zaraz zemdleję, pomyślała Nan z nadzieją. Nadal wiedziała, że zachowa się bardzo źle, ale
jednocześnie czuła się dziwnie - a zemdlenie stanowiło raczej szacowny przykład złego zachowania.

Zachowała jednak przytomność do końca modlitwy. Usiadła razem z resztą, pomiędzy naburmuszonym

Karolem a Nirupamem. Nirupam zbladł ze strachu do odcienia bladej żółci. Ku ich uldze panna Cadwallader
natychmiast odwróciła się do ważnego lorda i nawiązała z nim uprzejmą pogawędkę. Panie z kuchni
przyniosły tacę małych salaterek i postawiły po jednej przed każdym.

Co to było? Z pewnością nie zwykłe danie szkolnego obiadu. Dzieci popatrzyły podejrzliwie na

salaterki. Wypełniała je żółta maź, nie całkiem zakrywająca małe różowe kawałeczki.

- To pewnie krewetki - powiedział niepewnie Nirupam. - Na przystawkę.
Panna Cadwallader sięgnęła przed siebie wdzięcznym gestem. Dzieci natychmiast wyciągnęły

szyje, żeby zobaczyć, czym zamierzała zjeść zawartość salaterki. Dłoń ujęła widelec. Oni również
wzięli widelce. Nan ostrożnie wetknęła swój do salaterki. Natychmiast zaczęła źle się zachowywać.
Nie mogła się powstrzymać.

- Myślę, że to krem - powiedziała głośno. - Czy krewetki pasują do kremu?
Włożyła jeden różowy kawałek do ust. Był gumowaty.
- Guma do żucia? - zapytała. - Nie, to chyba prasowane dżdżownice. Dżdżownice w kremie.
- Zamknij się! - syknął Nirupam.
- Ale to nie krem - ciągnęła Nan. Słyszała własny głos, ale nie potrafiła go uciszyć. - Test

smakowy wykazuje, że żółta maź posiada wyraźny posmak spoconych pach połączony z... tak, z
odrobinką starych ścieków. Pochodzi z dna kosza na śmieci.

Karol spiorunował ją wzrokiem. Czuł mdłości. Gdyby wystarczyło mu odwagi, natychmiast

przestałby jeść. Ale panna Cadwallader nadal z wdziękiem spożywała krewetki - albo prasowane
dżdżownice - i Karol nie ośmielił się zachować inaczej. Zastanawiał się, jak to zapisze w
pamiętniku. Nigdy przedtem nie żywił szczególnej nienawiści do Nan Pilgrim, więc nie miał dla
niej kryptonimu. Krewetka? Czy miał ją nazwać krewetką? Przełknął następną dżdżownicę - to
znaczy krewetkę - i pożałował, że nie może rzucić salaterki prosto w twarz Nan.

- Czysty żółty kosz na śmieci - oznajmiła Nan. - Taki, w którym trzymają śnięte ryby na lekcję

biologii.

- W Indiach jada się krewetki z curry - odezwał się głośno Nirupam.
Nan wiedziała, że próbował ją uciszyć. Najwyższym wysiłkiem woli zamilkła, wepchnąwszy

sobie do ust kilka porcji dżdżownic -

to znaczy krewetek - naraz. Ledwie mogła przełknąć gumowatą masę, ale przynajmniej zatkała sobie

usta. Miała gorącą nadzieję, że następne danie okaże się czymś zwyczajnym, czego nie będzie musiała
opisywać. Nirupam i Karol również mieli taką nadzieję.

Lecz niestety! Jako następne pojawiło się na półmiskach jedno z najdziwniejszych dań szkolnej kuchni.

Gotowano je mniej więcej raz w miesiącu i oficjalnie nazywano gulaszem. Podawano je z konserwowym
zielonym groszkiem i pomidorami z puszki. Karol i Nirupam ponownie wyciągnęli szyje w stronę panny
Cadwallader, żeby zobaczyć, czym powinni jeść. Panna Cadwallader wzięła widelec. Oni też wzięli widelce
i zerknęli jeszcze raz, żeby się upewnić, czy panna Cadwallader nie sięgnie po nóż, żeby ułatwić wszystkim
konsumpcję. Nie sięgnęła. Z wdziękiem wsunęła widelec pod piramidkę zielonego groszku. Obaj westchnęli,
po czym jednocześnie odwrócili głowy w stronę Nan, jakby w pełnym grozy oczekiwaniu.

Nie spotkało ich rozczarowanie. Kiedy Nan uniosła na widelcu pierwszy tłusty krążek ziemniaka,

ponownie owładnął nią nieodparty przymus opisywania. Zupełnie jakby coś ją opętało.

- A więc celem tej potrawy - oznajmiła -jest zużycie resztek. Bierzemy stare ziemniaki i moczymy je w

pomyjach, użytych co najmniej dwukrotnie. Woda musi być całkowicie mętna. - To jak dar języków! -
pomyślała. Tylko w moim przypadku to dar niewyparzonej gęby. - Płotem bierzemy starą blaszaną puszkę i
wycieramy ją skarpetkami, noszonymi co najmniej dwa tygodnie. Wypełniamy puszkę na przemian
warstwami namoczonych ziemniaków i kociej karmy, zmieszanej ze wszystkim, co wpadnie pod rękę. W
tym przypadku dodano czerstwe pączki i zdechłe muchy...

Czy kryptonimem Nan może być Gulasz? - zastanawiał się Karol. Pasowało do niej. Nie, ponieważ

dostawali gulasz tylko raz w miesiącu - na szczęście - a w tym tempie będzie musiał nienawidzić Nan

praktycznie co dzień. Dlaczego nikt jej nie powstrzyma? Czy panna Cadwallader nie słyszy?!

- A to czerwone - ciągnęła Nan, dziobiąc widelcem pomidora z puszki - to małe zwierzątka,

zabite i obdarte ze skóry. Podczas jedzenia proszę zwrócić uwagę na lekki słodkawy posmak ich
krwi...

Nirupam wydał cichy jęk i jeszcze bardziej zżółkł.
Na ten dźwięk Nan podniosła głowę. Dotąd wpatrywała się w swój talerz, półprzytomna z

przerażenia. Teraz zobaczyła, że naprzeciwko niej przy stole siedzi pan Wentworth. Słyszał ją
doskonale. Poznała to po wyrazie jego twarzy. Dlaczego mnie nie powstrzyma? - pomyślała.
Dlaczego pozwalają mi mówić dalej? Dlaczego nikt nic nie zrobi, na przykład nie porazi mnie
piorunem albo zatrzyma po lekcjach na wieczność? Dlaczego nie wpełznę pod stół? I przez cały
czas słyszała własny głos:

- Te drobinki przyszły na świat jako groszek. Od tego czasu jednak przebyły długą i ciężką

drogę. Przez sześć miesięcy konserwowały się w ścieku, nasiąkając bogatym asortymentem
smaków, dlatego mówimy na nie „groszek konserwowy". Potem...

W tejże chwili panna Cadwallader odwróciła się do nich z wdziękiem. Nan ku swojej głębokiej

uldze zamilkła w połowie zdania.

- Wszyscy jesteście już w szkole dostatecznie długo - powiedziała panna Cadwallader - żeby

dobrze poznać miasteczko. Czy znacie ten śliczny stary dom przy ulicy Głównej?

Wszyscy troje wytrzeszczyli na nią oczy. Karol przełknął krążek ziemniaka.
- Śliczny stary dom?
- Nazywa się Stara Brama - wyjaśniła panna Cadwallader. -Dawniej stanowił część bramy w

starym miejskim murze. Bardzo piękny zabytkowy budynek z cegły.

- Chodzi pani o ten z wieżyczką na górze i oknami jak w kościele? - zaryzykował Karol,

chociaż nie rozumiał, dlaczego panna Cadwallader woli rozmawiać o tym zamiast o konserwowym
groszku.

- O ten - potwierdziła panna Cadwallader. - To taki wstyd. Zburzą go, żeby zrobić miejsce na

supermarket. Wiecie, że ma dach na czopy?

- Och - bąknął Karol. - Naprawdę?
- 1 czopki - dodała panna Cadwallader.
Karol widocznie został obarczony ciężarem konwersacji. Nirupam wolał się nie odzywać, a Nan nie

odważyła się na nic więcej oprócz inteligentnego kiwania głową - ze strachu, żeby znowu nie zaczęła
opisywać jedzenia. Panna Cadwallader mówiła, a Karol musiał odpowiadać i jednocześnie próbował jeść
puszkowe pomidory - nie, to nie były myszy obdarte ze skóry! - używając tylko widelca. Czuł się tak, jakby
poddawano go szczególnie wyrafinowanej torturze.

Uświadomił sobie, że potrzebuje kryptonimu nienawiści również dla panny Cadwallader. Gulasz się

nadawał. Z pewnością nic równie okropnego nie może go spotkać częściej niż raz w miesiącu? Ale to
znaczyło, że nadal potrzebował kryptonimu dla Nan.

Zabrano gulasz. Karol zjadł niewiele. Panna Cadwallader dalej opowiadała mu o domach w miasteczku,

potem o wiejskich dworkach, dopóki nie przyniesiono puddingu. Pojawił się przed Karolem biały, płynny i
obrzydliwy, z małymi grudkami jak trupy mrówek. Boże, robię się równie okropny jak Nan Pilgrim,
pomyślał. A potem zorientował się, że to idealne słowo dla Nan.

- Pudding ryżowy! - wykrzyknął.
- Rzeczywiście - zgodziła się panna Cadwallader. -1 taki pożywny.
Potem - nie do wiary - sięgnęła obok swojego talerza i wzięła widelec. Karol zagapił się na nią. Czekał.

Chyba panna Cadwallader nie zamierza jeść płynnego ryżowego puddingu samym widelcem? Ale
zamierzała. Zanurzyła widelec i uniosła do góry, kapiący wodnistym białym mlekiem.

Karol również powoli sięgnął po widelec, odwrócił się i napotkał niedowierzające spojrzenia Nan i

Nirupama. To było po prostu niemożliwe.

Nirupam popatrzył żałośnie na swój pełny talerz.
- W Baśniach z tysiąca i jednej nocy - zaczął -jest opowieść o kobiecie, która jadła ryż szpilką, ziarenko

po ziarenku.

Karol rzucił przerażone spojrzenie na pannę Cadwallader, ale ona znowu rozmawiała z lordem.

- Okazało się, że była ghulem - dokończył Nirupam. - Co noc pożerała trupy.
Przerażone spojrzenie Karola przeniosło się na Nan.
- Zamknij się, głupku! Znowu ją nakręcisz!
Ale opętanie już minęło. Nan zdołała wyszeptać z głową pochyloną nad talerzem, żeby tylko

chłopcy ją słyszeli:

- Pan Wentworth je łyżką. Patrzcie.
- Myślisz, że się odważymy? - zapytał Nirupam.
- Ja tak - odparł Karol. - Jestem głodny.
Więc wszyscy troje wzięli łyżki. Wreszcie posiłek dobiegł końca, a wtedy ku swojemu

przerażeniu zobaczyli, że pan Wentworth na nich kiwa. Ale kiwał tylko na Nan. Podeszła
niechętnie, a on powiedział:

- Zamelduj się o czwartej w moim gabinecie.
Tylko tego mi brakowało, pomyślała Nan. A minęła dopiero połowa dnia.

ROZDZIAŁ 3

Po południu Nan weszła do klasy i zobaczyła, że na jej ławce leży miotła. Była to stara,

wystrzępiona miotła z nędznymi resztkami gałązek na końcu, której czasami używał dozorca boiska
do zamiatania ścieżek. Ktoś ją przyniósł z szopy dozorcy. Ktoś przywiązał do kija etykietkę:
KONIK DULCYNEI. Nan rozpoznała okrągłe, aniołkowate pismo Teresy.

Wśród parsknięć i chichotów rozejrzała się po twarzach dookoła. Teresa sama nie wpadłaby na

pomysł, żeby ukraść miotłę. Estella? Nie. Nie widziała ani Estelli, ani Karen Grigg. Nie, to zrobił
Dan Smith, sądząc po minie. Potem spojrzała na Simona Silversona i nie była już taka pewna. Nie
mogła oskarżyć obu jednocześnie, ponieważ oni nigdy, przenigdy, niczego nie robili razem.

Simon powiedział do niej swoim najbardziej ugrzecznionym tonem, z szerokim uśmiechem na

twarzy:

- Dlaczego się nie przelecisz, Dulcyneo?
- Jasne, wskakuj na miotłę. Przeleć się, Dulcyneo - zaproponował Dan.
W następnej chwili wszyscy śmiali się i wołali do niej, żeby się przeleciała na miotle. Brian

Wentworth, który aż nazbyt chętnie dręczył innych w rzadkich chwilach, kiedy sam nie był ofiarą,
podskakiwał w przejściu pomiędzy ławkami i wrzeszczał:

- Leć, Dulcyneo! Leć!
Nan powoli podniosła miotłę. Była spokojną, łagodną osobą i rzadko traciła opanowanie - ale

kiedy już wpadła w złość, nie dało się przewidzieć jej zachowania. Początkowo chciała po prostu
odstawić miotłę ostentacyjnie pod ścianę. Lecz kiedy jej palce zamknęły się na sękatym kiju,
całkiem przestała nad sobą panować. Odwróciła się do szydzącego, rozwrzeszczanego tłumu,
ogarnięta płomienną furią. Uniosła miotłę wysoko nad głową i wyszczerzyła zęby. Wszyscy uznali
to za jeszcze zabawniejsze.

Nan zamierzała trzasnąć miotłą w rechoczącą gębę Simona Silversona. Zamierzała walnąć

Dana po głowie. Ale ponieważ Brian Wentworth tańczył, wrzeszczał i wykrzywiał się tuż przed nią,
zaatakowała właśnie Briana. Na szczęście dla niego zobaczył opadającą miotłę i odskoczył. Potem
musiał cofać się przejściem aż pod same drzwi, osłaniając głowę ramionami i skomląc o litość,
ścigany przez Nan, która wymachiwała miotłą jak szalona.

- Na pomoc! Zabierzcie ją! - wrzasnął Brian i skoczył do tyłu w drzwi, przez które właśnie

wchodziła panna Hodge, niosąc wielki stos podręczników do angielskiego. Brian wpadł na nią i
usiadł z rozmachem u jej stóp wśród lawiny książek. - Au! -dodał.

- Co się dzieje? - zapytała panna Hodge.
Hałas w klasie ucichł jak za przekręceniem wyłącznika.
- Wstawaj, Brian - rozkazał Simon Silverson z miną świętoszka. - To twoja wina, skoro

dokuczałeś Nan Pilgrim.

- Doprawdy, Nan! - zawołała Teresa, szczerze zgorszona. -Opanuj się!
Po tych słowach Nan natarła na Teresę z miotłą. Teresę uratowało jedynie przybycie Estelli

Green i Karen Grigg. Obie wpadły pędem, pochylając głowy ze skruchą i ściskając w ramionach
okrągłe, pękate torby z motkami wełny.

- Przepraszamy za spóźnienie, panno Hodge - wydyszała Estella. - Miałyśmy pozwolenie, żeby

iść na zakupy.

To odwróciło uwagę Nan. Wełna w torbach była biała i puszysta, jak u Teresy. Dlaczego, na

litość, pomyślała Nan z pogardą, wszystkie muszą małpować Teresę?

Panna Hodge wyjęła miotłę z uległych rąk Nan i porządnie ustawiła ją za drzwiami.
- Siadajcie wszyscy - poleciła.
Była bardzo zirytowana. Zamierzała wejść spokojnie do miłej, spokojnej klasy i wywołać

ożywienie swoim planem. A tymczasem II y już była ożywiona, w dodatku z powodu miotły
czarownicy. Panna Hodge nie miała żadnych szans, żeby zaskoczyć czarownicę ani autora listu. Nie
chciała jednak, żeby dobry plan się zmarnował.

- Pomyślałam, że dzisiaj zrobimy sobie odmianę - zaczęła, kiedy wszyscy usiedli. - Nie za

dobrze nam idzie z podręcznikiem poezji, prawda?

Rozejrzała się bystro po klasie II y, która nieufnie odwzajemniła jej wzrok. Niektórzy uważali,

że wszystko będzie lepsze niż żądanie, żeby doszukiwali się piękna w poezji. Niektórzy uważali, że
to zależy, co panna Hodge zaproponuje w zamian. Co do reszty, Nan powstrzymywała płacz, Brian
lizał zadrapanie na ramieniu, a Karol spoglądał groźnie. Karol lubił poezję, ponieważ wersy były
takie krótkie. Mógł snuć własne myśli w przerwach pomiędzy linijkami wiersza.

- Dzisiaj - oznajmiła panna Hodge - chcę, żeby każdy z was zrobił coś sam.
Wszyscy się skurczyli. Estella podniosła rękę.
- Proszę, panno Hodge. Ja nie umiem pisać wierszy.
- Och, wcale tego nie wymagam - zapewniła panna Hodge. Wszyscy odetchnęli. - Chcę,

żebyście odegrali dla mnie kilka scen.

Wszyscy znowu się skurczyli. Panna Hodge nic nie zauważyła i wyjaśniała dalej, że będzie ich

wywoływać parami, chłopca i dziewczynkę, i każda para odegra tę samą krótką scenkę.

- W ten sposób - oznajmiła - obejrzymy piętnaście różnych kieszonkowych dramatów.
Do tej pory większość II y gapiła się na nią w niemej rozpaczy. Panna Hodge uśmiechnęła się

ciepło i przygotowała, żeby ich ożywić. Doprawdy, pomyślała, plan jeszcze może się udać.

- Teraz musimy wybrać temat naszych przedstawień. To powinno być coś mocnego i

wciągającego, co wzbudza namiętności. Może odegramy parę żegnających się kochanków?

Ktoś jęknął, co panna Hodge przewidziała.
- No dobrze. Kto ma jakieś propozycje? Teresa i Dan Smith podnieśli ręce.
- Gwiazda telewizji i jej wielbiciel - zaproponowała Teresa.
- Morderca i przesłuchujący go policjant - powiedział Dan. -Czy wolno stosować tortury?
- Nie, nie wolno - odparła panna Hodge, a Dan stracił zainteresowanie. - Ktoś jeszcze?
Nirupam podniósł długie, chude ramię.
- Sprzedawca naciągający klientkę przy kupnie samochodu. No cóż, pomyślała panna Hodge,

właściwie nie oczekiwałam,

że ktoś sam się zdradzi. Udawała, że się namyśla.
- Noo, na razie najbardziej dramatyczna jest propozycja Dana. Ale mam pomysł na coś

naprawdę mocnego, co wszyscy dobrze znamy.

- Wszyscy znamy morderstwa - zaprotestował Dan.
- Owszem - przyznała panna Hodge. Teraz obserwowała klasę czujnie jak jastrząb. - Ale

jeszcze więcej wiemy na przykład o kradzieży albo kłamstwie, albo czarach, albo...

Z rozmysłem ponownie zatrzymała wzrok na miotle i drgnęła niby z zaskoczenia. Jednak

miotła się przydała.

- Wiem! Załóżmy, że jedna osoba w naszej sztuce jest podejrzana o czary, a druga będzie

inkwizytorem. Co wy na to?

Nic. Ani jedna żywa dusza w II y nie zareagowała, oprócz Dana.
- Miałem taki sam pomysł - burknął. - Ale bez tortur to żadna zabawa.
Panna Hodge natychmiast uznała Dana za podejrzanego numer jeden.
- W takim razie ty zacznij, Dan - zaproponowała - z Teresą. Czym chcesz być, Tereso,

czarownicą czy inkwizytorem?

- Inkwizytorem, panno Hodge - szybko odparła Teresa.
- To niesprawiedliwe! - oburzył się Dan. - Ja nie wiem, co robią czarownicy!
Rzeczywiście chyba nie wiedział. I równie wyraźnie Teresa nie wiedziała, co robią

inkwizytorzy. Stali drętwo przy tablicy. Dan gapił się w sufit, a Teresa oświadczyła:

- Jesteś czarownikiem. Na co Dan rzucił do sufitu:
- Nie, nie jestem.
I powtarzali to, dopóki panna Hodge nie kazała im przestać. Z żalem przesunęła Dana na

ostatnie miejsce listy podejrzanych, dołączyła do niego Teresę i wezwała następną parę.

Nikt nie zachowywał się podejrzanie. Większość starała się odegrać scenkę jak najszybciej.

Niektórzy trochę się kłócili dla pozoru. Inni próbowali biegać w kółko, żeby dodać więcej
dramatyzmu. Pierwsza nagroda za zwięzłość zdecydowanie należała do Simona Silversona i Karen
Grigg. Simon powiedział:

- Wiem, że jesteś czarownicą, więc nie zaprzeczaj. A Karen odparła:
- Tak, przyznaję się. Skończmy z tym.
Zanim nadeszła kolej Nirupama, lista podejrzanych panny Hodge zawierała wyłącznie ostatnie

miejsca. Potem Nirupam odegrał

straszliwe przedstawienie jako inkwizytor. Oczy mu płonęły. Głos wznosił się do krzyku i opadał do

złowieszczego szeptu. Palec gwałtownie celował w twarz Estelli.

- Patrzę prosto w twoje złe oczy! -krzyczał Nirupam. Potem szeptał: - Widzę cię, czuję cię, znam cię...

jesteś czarownicą!

Estella była tak wystraszona, że przekonująco odegrała przerażoną niewinność.
Lecz Brian Wentworth w roli czarownika zaćmił nawet Nirupama. Szlochał, wił się, podawał wyraźnie

fałszywe wykręty i skończył na klęczkach przed Delią Martin, zalewając się prawdziwymi łzami i błagając o
litość.

Wszyscy byli zdumieni, łącznie z panną Hodge. Bardzo chciałaby umieścić Briana na pierwszym

miejscu listy podejrzanych, albo jako czarownicę, albo jako autora listu. Lecz jakie to niewygodne dla jej
planów, gdyby musiała pójść do pana Wentwortha i oskarżyć Briana! Nie, zdecydowała. W występie Briana
brakowało uczucia i to samo dotyczyło Nirupama. Obaj byli po prostu dobrymi aktorami.

Potem przyszła kolej Karola i Nan. Karol już od dobrej chwili wiedział, na co się zanosi: że połączą go

w jedną parę z Nan. Kipiał ze złości. Ona dzisiaj wyraźnie go prześladowała. Ale nie zamierzał pozwolić,
żeby to mu przeszkodziło zatriumfować w rołi aktora komicznego. Przygnębił go brak inwencji u wszystkich
z wyjątkiem Nirupama. Nikt nie pomyślał, żeby pokazać śmiesznego inkwizytora.

- Ja będę inkwizytorem - powiedział szybko.
Ale Nan wciąż boleśnie przeżywała incydent z miotłą. Myślała, że Karol ją atakuje, więc spiorunowała

go wzrokiem. Karol z zasady odpowiadał na takie spojrzenia swoją najpaskudniejszą podwójną salwą zza
okularów. Więc oboje poczłapali na front klasy, krzyżując sztylety spojrzeń.

Tam Karol stuknął się w głowę.
- Klęska! - zawołał. - Nie mamy czarownic na jesienne stosy. Muszę znaleźć jakąś zwykłą osobę. -

Wskazał Nan. - Ty się nadajesz. Od tej chwili jesteś czarownicą.

Nan nie zorientowała się, że przedstawienie już się zaczęło. Poza tym był zbyt urażona i rozgniewana,

żeby zwracać uwagę na takie drobiazgi.

- Wcale nie! - warknęła. - Dlaczego ty nie jesteś czarownikiem?
- Bo mogę udowodnić, że jesteś' czarownicą - odparł Karol, trzymając się swojej roli. - Jako inkwizytor

mogę udowodnić wszystko.

- W takim razie - oświadczyła Nan, gniewnie ignorując jego doskonałe aktorstwo - oboje będziemy

inkwizytorami i udowodnię, że ty też jesteś czarownikiem! Czemu nie? Masz cztery oczy, takie złe, jakich
jeszcze nie widziałam, i to cztery. I nogi ci śmierdzą.

Wszyscy spojrzeli na stopy Karola. Ponieważ musiał biegać po boisku w codziennych butach, nie

zdążyły jeszcze wyschnąć. Pod wpływem ciepła rzeczywiście wydzielały lekki, lecz wyraźny odór.

- Sery - mruknął Simon Silverson.
Karol gniewnie popatrzył na swoje buty. Nan przypomniała mu, że miał kłopoty z powodu zgubionych

butów do biegania. I zepsuła jego występ. Nienawidził jej. Znowu wpadł w ekstazę nienawiści.

- Dżdżownice, krem i zdechłe myszy! - wykrzyknął. Wszyscy wytrzeszczyli na niego oczy z

zaskoczeniem. - Konserwowy groszek namoczony w ściekach! - ciągnął, nie panując już nad swoją
nienawiścią. - Ziemniaki w pomyjach. Nie dziwię się, że masz na imię Dulcynea. Pasuje do ciebie. Jesteś
obrzydliwa!

- Ty też! - odszczeknęła się Nan. - Na pewno to ty sprowadziłeś ptaki wczoraj na muzyce!
Na to oskarżenie cała II y westchnęła wstrząśnięta.
Panna Hodge słuchała zafascynowana. Tak, to były prawdziwe uczucia. Co ten Karol mówił? Teraz

rozumiała, dlaczego reszta II y tak przygnębiająco stłoczyła się na samym dole listy podejrzanych. Nan i
Karol znaleźli się na szczycie. To oczywiste. Zawsze się wyróżniali. Widocznie Nan napisała wiadomość, a
Karol był wzmiankowanym czarownikiem. I niech teraz pan Wentworth lekceważy jej plan!

- Panno Hodge, już po dzwonku! - zawołało kilka głosów. Drzwi się otworzyły i wszedł pan

Crossley. Kiedy zobaczył

pannę Hodge, bo właśnie w tym celu przyszedł wcześniej, jego twarz pokryła się głęboką

czerwienią, nadzwyczaj interesującą dla Teresy i Estelli.

- Czy przeszkadzam w lekcji, panno Hodge?
- Ależ skąd - zapewniła panna Hodge. - Właśnie skończyliśmy. Nan i Karol, wracajcie na

miejsca.

I wymaszerowała z klasy, jakby nie widząc, że pan Crossley skoczył, żeby otworzyć przed nią

drzwi.

Panna Hodge pospieszyła prosto na górę, do gabinetu pana Wentwortha. Wiedziała, że zrobi na

nim wrażenie swoimi nowinami. Lecz ku swej irytacji ujrzała pana Wentwortha zbiegającego ze
schodów z pudełkiem kredy, bardzo spóźnionego na lekcję w III z.

- Och, panie Wentworth - wysapała panna Hodge. - Ma pan chwilę?
- Ani sekundy. Proszę napisać notatkę, jeśli to pilne - rzucił pan Wentworth w pędzie.
Panna Hodge wyciągnęła rękę i chwyciła go za ramię.
- Ale pan musi! Wie pan o II y i moim planie w zwi¹zku z anonimowym listem...
Pan Wentworth okręcił się na pięcie i spojrzał na nią z irytacją.
- Co z tym anonimem?
- Mój plan się udał! - oznajmiła panna Hodge. - Napisała go Nan Pilgrim, na pewno. Musi pan

się z nią zobaczyć...

- Zobaczę ją o czwartej - odparł pan Wentworth. - Jeśli pani uważa, że powinienem to

wiedzieć, proszę napisać notatkę, panno Hodge.

- Eileen - powiedziała panna Hodge.
- Jaka Eileen? - zapytał pan Wentworth, próbując uwolnić ramię. - Więc dwie dziewczynki

napisały ten list?

- Mam na imię Eileen - wyjaśniła panna Hodge, trzymając go mocno.

- Panno Hodge - warknął pan Wentworth - III z już pewnie wybija szyby!
- Ale jest jeszcze Karol Morgan! - zawołała panna Hodge, czując, że ramię pana Wentwortha wymyka

się z jej uścisku. - Panie Wentworth, przysięgnę, że ten chłopiec recytował zaklęcie! Dżdżownice i ziemniaki
w pomyjach, mówił. Różne okropne rzeczy.

Pan Wentworth zdołał się wyrwać i znowu ruszył w dół po schodach. Jego głos dobiegł do panny

Hodge:

- Ślimaki, szczeniaki i różne robaki. Proszę wszystko napisać, panno Hodge.
- Do licha! - wykrzyknęła panna Hodge. - Ale ja to wszystko napiszę! Musi mnie zauważyć!
Natychmiast poszła do pokoju nauczycielskiego, gdzie przez resztę lekcji układała sprawozdanie ze

swojego eksperymentu, pismem niemal równie okrągłym i aniołkowatym, jak pismo Teresy.

Tymczasem w klasie II y pan Crossley z westchnieniem zamkn¹³ drzwi za pann¹ Hodge.
- Wyjmijcie pamiętniki - polecił.
Podjął decyzję w sprawie anonimu i nie zamierzał pozwolić, żeby uczucie do panny Hodge

przeszkodziło mu w wypełnianiu obowiązków. Więc zanim uczniowie zaczęli pisać w pamiętnikach, w
czym nie mógł im przeszkadzać, wygłosił długie i poważne przemówienie.

Wyjaśnił im!f jakie podłe, niegodne i złośliwe jest pisanie anonimowych donosów. Zapytał, jakby się

czuli, gdyby ktoś napisał taki anonim o nich. Potem oznajmił, że ktoś w II y właśnie napisał taki donos.

- Nie powiem wam, co w nim było - ciągnął. - Powiem tylko, że oskarżał kogoś o bardzo poważne

przestępstwo. Zastanówcie się wszyscy nad tym podczas pisania pamiętników, a kiedy skończycie, niech
osoba, która napisała tamten list, napisze do mnie jeszcze jeden list i przyzna się, kim jest i dlaczego to
zrobiła. To wszystko. Nie ukarzę tej osoby. Chcę tylko, żeby zrozumiała, jak źle postąpiła.

Co powiedziawszy, pan Crossley zasiadł do sprawdzania wypracowań przekonany, że wyjaśnił całą

sprawę. Przed nim II y sięgnęła po pióra. Dzięki pannie Hodge wszyscy myśleli, że dokładnie wiedzą, o co
chodzi panu Crossleyowi. .

29 października, napisała Teresa. W naszej klasie ktoś uprawia czary, tak powiedział pan Croslley.

Chce. żeby, ta osoba się przyznała, Dzisiaj rano pan Wentworth skonfiskował moją robótkę na drutach i
żartował sobie z niej Nie odzyskałam jej aż do lunchu. Estella Green też zaczęta robić na drutach. Ale z niej
papuga, Nan Pilgrim dzisiaj rano nie umiała wejść po linie i ma na imię Dulcynea. Wszystkie się z niej

śmiałyśmy.

29.10.81. Pan Crossley właśnie rozmawiał z nami bardzo poważnie, ł bardzo poważnie Simon

Silverson, o przestępcy w naszej klasie. Dołożę wszelkich starań, żeby oddać tę osobę w ręce
sprawiedliwości. Jeśli ich nie złapiemy, mogą oskarżyć nas wszystkich. Oczywiście to jest ściśle poufne.

Nan Pilgrim jest czarownicą, napisał Dan Smith. To nie jest prywatna myśl, bo pan Crossley

sam nam powiedział. Ja też myślę, że ona jest czarownicą. Nawet ma imię po słynnej czarownicy,
ale nie znam pisowni. Mam nadzieję, że będziemy mogli popatrzeć, jak ją spalą.

Pan Crossley rozmawiał z nami o poważnych oskarżeniach, napisała Estella. A panna Hodge

kazała nam oskarżać się nawzajem. Trochę się bałam. Mam nadzieję, że to wszystko nieprawda.
Biedny Misiek zrobił się okropnie czerwony, kiedy zobaczył pannę Hodge, ale ona znowu go
zlekceważyła.

Podczas gdy wszyscy pisali mniej więcej to samo, cztery osoby w klasie napisały coś zupełnie innego.
Nirupam napisał: Dzisiaj bez komentarza. Nawet nie chcę myśleć o głównym stole.

Brian Wentworth, obojętny na wszystko, opisywał trasę autobusem z Timbuktu do Uttar

Pradesh, uwzględniając roboty drogowe w niedzielę.

Nan siedziała przez dłuższą chwilę, zastanawiając się, co napisać. Rozpaczliwie chciała zrzucić

z piersi ciężar dzisiejszego dnia, ale początkowo nie wiedziała, jak to zrobić bez osobistych uwag.
Wreszcie napisała z płomiennym oburzeniem:
Nie wiem, czy II y jest przeciętną klasą, ale to jest tak. Klasa dzieli się na chłopców i dziewczynki,
z niewidzialną linią pośrodku, i ludzie przekraczają tę linię tylko wtedy, kiedy nauczyciele im każą
Dziewczynki dzielą się na prawdziwe dziewczynki (Teresa Mullett) i imitacje (Estella Green). I
mnie. Chłopcy dzielą się na prawdziwych chłopców (Simon Silverson), łobuzów (Daniel Smith) i
nieprawdziwych chłopców (Nirupam Singh). I Karola Morgana. I Briana Wentwortha. Jesteś
prawdziwym chłopcem albo dziewczynką kiedy nikt się z ciebie nie śmieje. Jeśli jesteś
nieprawdziwy albo jesteś imitacją, masz prawo do istnienia pod warunkiem, że robisz, co ci każą
prawdziwi albo łobuzy. Jesteś mną albo Karolem Morganem na zasadzie, że wszystkie dziewczynki
są lepsze ode mnie i wszyscy chłopcy są lepsi od Karola Morgana. Wolno im przekraczać
niewidzialną linię, żeby to udowodnić. Każdemu wolno przekraczać niewidzialną linię, żeby
dokuczać Brianowi Wentworthowi.

W tym miejscu Nan zrobiła przerwę. Dotąd pisała niemal jak opętana, zupełnie jak podczas

lunchu. Teraz musiała się zastanowić nad Brianem Wentworthem. Co takiego było w Brianie, że
stał jeszcze niżej od niej?

Brian ma kłopoty częściowo dlatego, napisała, że jest synem pana Wentwortha, jest mały,

ruchliwy i denerwujący. Druga część polega na tym, że Brian jest naprawdę dobry w wielu
rzeczach

i często jest na pierwszym miejscu, więc powinien być prawdziwym chłopcem zamiast Simona

Silversona. Ale SS jest taki pewny, że to on jest prawdziwy, że przekonał nawet Briana.

To jeszcze nie to, pomyślała Nan, ale prawie trafiła w sedno. Resztę opisu II y oceniła jako

arcydzieło. Tak ją to ucieszyło, że niemal zapomniała o swoich nieszczęściach.

Karol napisał: Wstałem, wstałem, WSTAŁEM!
Wyglądało to tak, jakby zerwał się o świcie, co bynajmniej nie miało miejsca, ale tak bardzo

nienawidził dzisiejszego dnia, że musiał jakoś się wyładować.

Moje buty do biegania zakopały się W płatkach kukurydzianych. Było mi bardzo gorąco,

kiedy biegałem dookoła boiska, a na dodatek jadłem lunch przy głównym stole. nie lubię
ryżowego puddingu. Mieliśmy sport z panną Hodge i puddingiem ryżowym i zostało jeszcze sto lat
do końca dnia.

I to jest mniej więcej podsumowanie, pomyślał.
Po dzwonku pan Crossley pospiesznie zebrał zeszyty, które sprawdzał, żeby zdążyć do pokoju

nauczycielskiego, zanim panna Hodge stamtąd wyjdzie. I wytrzeszczył oczy. Pod stosem zeszytów
leżała następna wiadomość, napisana tym samym niebieskim długopisem i takimi samymi
drukowanymi literami jak pierwsza. Brzmiała:

CHA CHA! MYŚLAŁEŚ, ŻE SIĘ PRZYZNAM. PRAWDA?

I co ja mam teraz zrobić? - pomyślał pan Crossley.

ROZDZIAŁ 4

Po zakończeniu lekcji jak zwykle wszyscy się rozbiegli. Teresa i jej przyjaciółki, Delia,

Heather, Debora, Julia i pozostałe, popędziły do świetlicy dla młodszych dziewczynek i zajęły tam
kaloryfery, żeby na nich siedzieć i robić na drutach. Estella i Karen pospiesznie zajęły chłodniejsze
kaloryfery w korytarzu i usiadły na nich, żeby rozpocząć własne robótki.

Simon zaprowadził swoich przyjaciół do laboratoriów, gdzie pomagali sprzątać, wzbogacając

jego kolekcję odznak honorowych. Dan Smith zostawił swoich przyjaciół, żeby grali w piłkę bez
niego, ponieważ miał zajęcie w zagajniku: podglądał starszych chłopców spotykających się tam ze
starszymi dziewczętami. Karol niechętnie powlókł się do szatni, żeby znowu szukać swoich
kolców.

Nan równie niechętnie poszła do gabinetu pana Wentwortha.
Kto ś' był u pana Wentwortha, kiedy dotarła na miejsce. Słyszała głosy i widziała dwie

zamazane sylwetki za obluzowaną szybą w drzwiach. Nie miała nic przeciwko temu. Im dłużej
odwlecze się spotkanie, tym lepiej. Więc kręciła się po korytarzu prawie przez dwadzieścia minut,
aż przechodzący dyżurny zapytał ją, co tutaj robi.

- Czekam na rozmowę z panem Wentworthem - wyjaśniła Nan. Potem oczywiście, żeby

udowodnić to dyżurnemu, musiała zastukać do drzwi.

- Wejść! - zagrzmiał pan Wentworth.
Uspokojony dyżurny poszedł dalej korytarzem. Nan podniosła rękę, żeby otworzyć drzwi, ale

zanim zdążyła, drzwi otworzył pan Wentworth we własnej osobie i z gabinetu wyszedł pan
Crossley, nieco zaczerwieniony i chichoczący z zakłopotaniem.

- Dalej mógłbym przysiąc, że jej tam nie było, kiedy odkładałem książki - powiedział.
- Ach, ale ty przecież nie zaglądałeś, Haroldzie - odparł pan Wentworth. - Nasz dowcipniś

właśnie na to liczył. Zapomnij o tym, Haroldzie. A więc jesteś, Nan. Zabłądziłaś po drodze?
Wchodź. Pan Crossley już wychodzi.

Wrócił za biurko i usiadł. Pan Crossley wahał się przez chwilę, nadal czerwony, po czym zbiegł

po schodach, zostawiwszy otwarte drzwi. Kiedy Nan je zamknęła, zobaczyła, że pan Wentworth
wpatruje się w trzy kartki leżące na biurku, jakby się bał, że go ugryzą. Zauważyła, że jedną
pokrywało pismo panny Hodge, a dwie pozostałe to były zwykłe świstki zapisane niebieskimi
drukowanymi literami, ale za bardzo się bała o własną skórę, żeby się przejmować jakimiś
kartkami.

- Wyjaśnij swoje zachowanie przy głównym stole - zażądał pan Wentworth.
Ponieważ Nan nie potrafiła wymyślić żadnego wyjaśnienia, odpowiedziała żałosnym szeptem,

wbijając wzrok w klepki parkietu:

- Nie potrafię, proszę pana.
- Nie potrafisz? - zapytał pan Wentworth. - Zepsułaś apetyt lordowi Mulke bez żadnego

powodu! Powiedz mi coś innego. Wytłumacz się.

Nieszczęsna Nan umieściła stopę dokładnie w jednej klepce.
- Nie wiem, proszę pana. Po prostu tak powiedziałam.
- Nie wiesz, po prostu tak powiedziałaś - powtórzył pan Wentworth. - Czy to znaczy, że nie wiedziałaś,

co mówisz?

Nan wiedziała, że to ironia. Ale jednocześnie wydawała się prawdą. Starannie ustawiła drugą stopę na

klepce parkietu leżącej ukośnie do pierwszej i stanęła niepewnie, palcami stóp do wewnątrz, zastanawiając
się nad odpowiedzią.

- Nie wiedziałam, co powiem za chwilę, proszę pana.
- Dlaczego? - zapytał pan Wentworth.
- Nie wiem - powtórzyła Nan. - To było jak... jak opętanie.
- Opętanie! - krzyknął pan Wentworth.
Tak samo zwykle krzyczał tuż przedtem, zanim rzucił w kogoś kredą. Nan cofnęła się odruchowo.

Zapomniała jednak, że ustawiła stopy palcami do wewnątrz - straciła równowagę i usiadła ciężko na
podłodze. Z dołu widziała zdumioną twarz pana Wentwortha, wyglądającą znad krawędzi biurka.

- Co ty wyprawiasz? - zapytał.
- Proszę nie rzucać we mnie kredą! - zawołała Nan.
W tej samej chwili rozległo się pukanie do drzwi i Brian Wentworth wetknął głowę do pokoju.
- Już jesteś wolny, tato?
- Nie - burknął pan Wentworth.
Obaj popatrzyli na Nan siedzącą na podłodze.
- Co ona robi? - zapytał Brian.
- Mówi, że jest opętana. Wyjdź i wróć za dziesięć minut - polecił pan Wentworth. - Wstawaj, Nan.
Brian posłusznie zamknął drzwi i odszedł. Nan dźwignęła się na nogi. To było prawie równie trudne, jak

wspinaczka po linie. Zastanowiła się przelotnie, jak to jest mieć ojca nauczyciela, ale głównie zaprzątały ją
obawy, co jej zrobi pan Wentworth. Przybrał swoją najbardziej udręczoną, zmartwioną minę i znowu
wpatrywał się w trzy kartki na biurku.

- Więc myślisz, że jesteś opętana? - zapytał.
- Och nie - zaprzeczyła Nan. - Mówiłam tylko, że to było podobne. Wiedziałam z góry, że

zrobię coś okropnego, ale nie wiedziałam, co zrobię, dopóki nie zaczęłam opisywać jedzenia.
Potem chciałam przestać, ale jakoś nie mogłam.

- Często masz takie napady? - zapytał pan Wentworth.
Nan chciała już zaprzeczyć z oburzeniem, kiedy przypomniała sobie, jak rzuciła się na Briana z

miotłą czarownicy dokładnie w ten sam sposób, zaraz po lunchu. I wiele, wiele razy impulsywnie
pisała różne rzeczy w pamiętniku. Ponownie ustawiła stopę na klepce parkietu i cofnęła ją
pospiesznie.

- Czasami - wymamrotała tonem winowajcy. - Czasami... kiedy jestem na kogoś zła... zapisuję

swoje myśli w pamiętniku.

- I piszesz też listy do nauczycieli? - zagadnął pan Wentworth.
- Nie, skądże - zaprzeczyła Nan. - Po co?
- Ale ktoś w II y napisał wiadomość dla pana Crossleya - oznajmił pan Wentworth. - Oskarżył

kogoś z klasy, że jest czarownicą.

Poważny, zmartwiony wyraz twarzy pana Wentwortha sprawił, że Nan wreszcie zrozumiała.

Więc dlatego pan Crossley wygłosił tę przemowę, a potem był u pana Wentwortha. Oni myśleli, że
to Nan napisała wiadomość.

- To niesprawiedliwe! - wybuchnęła. - Jak mogą myśleć, że napisałam tę kartkę, i jednocześnie

nazywać mnie czarownicą! Tylko dlatego, że mam na imię Dulcynea!

- Mogłaś odwracać od siebie podejrzenia - wytknął jej pan Wentworth. - Gdybym cię zapytał

wprost...

- Nie jestem czarownicą! - zawołała Nan. -1 nie napisałam tej kartki. Założę się, że to Teresa

Mullett albo Simon Silverson. Oboje są urodzonymi donosicielami! Albo Daniel Smith - dodała.

- Ja nie stawiałbym na Dana - zaoponował pan Wentworth. -Nie sądzę, żeby on umiał pisać.
Słysząc ironię w jego głosie, Nan uświadomiła sobie, że niepotrzebnie wymieniła Teresę i

Simona. Podobnie jak wszyscy inni,

pan Wentworth uważał ich za prawdziwą dziewczynkę i prawdziwego chłopca.
- Przecież ktoś mnie oskarżył - powiedziała z goryczą.
- No, wierzę ci na słowo, że nie napisałaś tej kartki - powiedział pan Wentworth. - A

następnym razem, kiedy poczujesz, że coś cię opętało, weź głęboki oddech i policz do dziesięciu,
inaczej wpakujesz się w poważne kłopoty. Sama rozumiesz, że nosisz bardzo niefortunne imię. W
przyszłości musisz zachować wielką ostrożność. Jak to się stało, że nazwano cię Dulcynea? To po
Arcyczarownicy?

- Tak - przyznała Nan. - Pochodzę od niej. Pan Wentworth zagwizdał.
- I jesteś również sierotą po czarownicy? Na twoim miejscu nie opowiadałbym o tym nikomu.

Osobiście podziwiam Dulcyneę Wilkes za próby powstrzymania prześladowań czarownic, ale
bardzo nieliczni myślą jak ja. Trzymaj język za zębami, Nan... i nigdy więcej nie opisuj jedzenia w
obecności lorda Mulke. Teraz zmykaj.

Nan niezdarnie wyszła z gabinetu i popędziła w dół po schodach. Z oburzenia aż jej się ćmiło w

oczach i ledwie widziała, dokąd idzie.

- Za kogo on mnie bierze? - mamrotała do siebie. - Wolałabym się przyznać, że pochodzę od

Huna Attyli albo... albo od Guya Fawkesa. Albo kogokolwiek.

W tym samym czasie pan Towers, który stał nad Karolem daremnie szukającym swoich kolców

w szatni chłopców, wreszcie stłumił długie ziewnięcie i zostawił Karola samego.

- Przynieś mi je do pokoju nauczycielskiego, kiedy je znajdziesz - polecił.
Karol usiadł na ławce, sam wśród czerwonych szafek i zielonych ścian. Spojrzał ze złością na

śliską szarą podłogę i trzy futbolowe buty nie do pary leżące w kącie. Popatrzył na bezimienne
części ubrania wiszące na wieszakach. Wciągnął w nozdrza zapach potu i brudnych skarpetek.

- Nienawidzę wszystkiego - oznajmił.
Szukał już wszędzie. Dan Smith znalazł naprawdę sprytną kryjówkę na te buty. Karol mógł je

znaleźć tylko wtedy, gdyby Dan sam mu powiedział, gdzie je schował.

Karol zacisnął zęby i wstał.
- No dobrze. Więc go zapytam - burknął.
Jak wszyscy inni wiedział, że Dan podgląda w zagajniku starszych uczniów. Dan tego nie

ukrywał. Poprosił wuja o przysłanie lornetki, żeby mieć lepszy widok. A zagajnik zaczynał się tuż
za rogiem szatni. Karol pomyślał, że może zaryzykować szybki wypad, nawet gdyby pan Towers
nagle wrócił. Prawdziwe ryzyko stanowili seniorzy w zagajniku.

Wokół zagajnika biegła niewidzialna linia, całkiem jak ta, którą opisywała Nan pomiędzy

chłopcami a dziewczynkami w II y. Każdy młodszy uczeń przyłapany przez starszego w zagajniku
dostałby porządne baty. Ale przecież, pomyślał Karol, wychodząc, Dan też nie jest seniorem. To
powinno pomóc.

Zagajnik stanowił nieporządną gęstwinę ogromnych, wiecznie zielonych krzewów, rosnących

wśród wilgotnej trawy. Prawie już suche buty Karola znowu przemokły, zanim znalazł Dana.
Odszukał go całkiem szybko. Ponieważ wieczór był chłodny i trawa mokra, w zagajniku
znajdowały się tylko dwie pary seniorów, obie w najbardziej wydeptanym miejscu, po dwóch
stronach wielkiego laurowego krzewu. Aha! - pomyślał Karol. Podkradł się do lauru i wetknął
twarz pomiędzy mokre, lśniące liście. Dan siedział w środku, wśród suchych gałęzi.

- Dan! - syknął Karol.
Dan oderwał lornetkę od oczu i obrócił się gwałtownie. Na widok twarzy Karola wychylonej

spomiędzy liści, wbijającej w niego najpaskudniejsze dwulufowe spojrzenie, wyraźnie doznał ulgi.

- Zjeżdżaj! - szepnął. - Wyczaruj się stąd!
- Co zrobiłeś z moimi kolcami? - zapytał Karol.
- Możesz mówić szeptem? - szepnął Dan. Zerknął nerwowo pomiędzy liśćmi na najbliższą

parę seniorów.

Karol również ich widział. Bardzo wysoki, chudy chłopiec i bardzo gruba dziewczyna -

znacznie grubsza od Nan Pilgrim -chyba niczego nie usłyszeli. Karol widział palce chudego
chłopaka zagłębiające się w tłuszczu, kiedy obejmował dziewczynę. Zdziwił się, że komuś sprawia
przyjemność dotykanie czy nawet oglądanie tego całego tłuszczu.

- Gdzie schowałeś moje kolce? - szepnął.
Ale Dan miał to w nosie, dopóki seniorzy niczego nie słyszeli.
- Nie pamiętam - odszepnął.
Za krzakiem chudy chłopiec nachylił twarz do twarzy tłustej dziewczyny. Dan wyszczerzył

zęby.

- Widzisz? Mieszają rasę.
Ponownie przyłożył lornetkę do oczu. Karol odezwał się trochę głośniej:
- Powiedz mi, gdzie wsadziłeś moje kolce, bo krzyknę, że tu jesteś.
- Wtedy się dowiedzą, że ty też tu jesteś - odszepnął Dan. -Mówiłem ci, spadaj!
- Nie pójdę, dopóki mi nie powiesz - oświadczył Karol. Dan odwrócił się do niego plecami.

- Nudzisz mnie.
Karol doszedł do wniosku, że nie ma wyjścia, musi krzyknąć i zaalarmować seniorów. Zanim

zebrał się na odwagę, druga para seniorów wyskoczyła zza krzaka.

- Hej! - zawołał chłopiec. - W tym krzaku siedzą jacyś juniorzy. Sue słyszała ich szepty.
- Racja! - zawołali chudy chłopak i gruba dziewczyna. I cała czwórka seniorów rzuciła się na

krzak.

Karol wydał pisk przerażenia i uciekł. Za plecami słyszał trzask gałęzi, szelest liści, stękanie,

sapanie i bardzo niecenzuralne pogróżki dwóch seniorek. Miał nadzieję, że złapią Dana. Ale mimo
tej nadziei wiedział, że Danowi się upiekło. Karol znajdował się na otwartym terenie, to jego
zobaczyli seniorzy i jego gonili. Wyskoczył

z zagajnika z całą czwórką depczącą mu po piętach. Przyciskając palec do nosa, żeby mu nie

spadły okulary, w pełnym biegu skręcił za róg szkoły.

Przed sobą miał tylko długi mur i otwartą przestrzeń. Od drzwi szkoły podstawowej dzieliło go

dobre sto metrów. Jedynym bliższym schronieniem były otwarte drzwi szatni dla chłopców. Karol
wpadł w nie bez namysłu. I wyhamował z poślizgiem, kiedy zrozumiał, że zrobił z siebie głupka.
Stopy seniorów już dudniły za rogiem, a jedynym wyjściem z szatni były otwarte drzwi, przez które
wbiegł. Mógł tylko stanąć za tymi drzwiami i przykleić się do ściany z nadzieją. Stał rozpłaszczony
i przerażony, wdychając zapach brudnych skarpetek i wilgoci, starając się nie sapać, kiedy cztery
pary stóp zatrzymały się za drzwiami.

- Tam się schował - usłyszał głos grubej dziewczyny.
- Nie możemy tam wejść. To szatnia dla chłopców - powiedziała druga dziewczyna. - Wy dwaj

go wyciągnijcie.

Dwaj zdyszani chłopcy odchrząknęli i dwie pary ciężkich butów załomotały w drzwiach.

Chudy chłopiec, sądząc z odgłosów, dotarł do środka pomieszczenia. Jego głos zahuczał wśród
betonowych ścian.

- Gdzie on się podział?
- Pewnie stoi za drzwiami - zagrzmiał drugi głos.
Drzwi się odsunęły. Karol skamieniał na widok starszego chłopca. Był potężny. Górował nad

Karolem jak wieża. Miał nawet zaczątki wąsów. Karol zadrżał z przerażenia.

Lecz małe złe oczka wysoko nad wąsem spojrzały na wskroś przez Karola, jakby widziały

tylko podłogę i ściany.

- Nic - powiedział senior. - Nikogo nie ma.
- Widocznie dobiegł do drzwi szkoły - stwierdził chudy chłopiec.
- Cwany mały czarownik! - prychnął pierwszy.
I ku absolutnemu zdumieniu Karola dwaj ch łopcy wymaszerowali z szatni. Na dworze rozległy

się gniewne okrzyki dwóch dziewcząt, po czym cała czwórka się oddaliła. Drżący Karol stał w
miejscu jeszcze przez dobrą chwilę po ich odejściu. Był pewien, że to podstęp. Ale pięć minut
później wciąż nie wracali. Widocznie zdarzył się cud!

Karol podreptał na środek szatni zastanawiając się, jaki cud może sprawić, że potężny senior

patrzy przez ciebie na wylot. Teraz nabrał pewności, że starszy chłopiec wcale nie udawał.
Naprawdę nie widział Karola.

- Więc jak to się stało? - zwrócił się Karol do bezimiennych wiszących ubrań. - Magia?
Zamierzał to wymówić pogardliwym tonem, jakby już machnął ręką na całą sprawę. Ale jakoś

mu nie wyszło. Kiedy to powiedział, ogromne, straszne podejrzenie, narastające niemal
niezauważalnie w jego umyśle niczym nadchodzący ból głowy, owładnęło nim z całą mocą niczym
już dojrzała migrena. Karol znowu zaczął się trząść.

- Nie - powiedział. - To nie to. To było coś innego!
Lecz skoro podejrzenie już zaistniało, należało je rozwiać natychmiast, teraz, kompletnie.
- No dobrze - powiedział Karol. - Udowodnię to. Znam sposób. I tak nienawidzę Dana Smitha.
Pomaszerował do szafki Dana i otworzył ją. Popatrzył na upchnięty w środku kłąb butów i

ubrań. Przeszukiwał już tę szafkę dwa razy. Przeszukał dwukrotnie wszystkie szafki. Miał już potąd
przeszukiwania szafek. Wyjął buty z kolcami Dana, wziął po jednym do każdej ręki i cofnął się na
środek szatni.

- Teraz - powiedział do butów - znikajcie.
Postukał butem o but, jedną kolczastą podeszwą o drugą, żeby dobrze go zrozumiały.
- Znikajcie - powtórzył. - Abrakadabra.
Nie widząc efektów, cisnął oba buty w powietrze, żeby dać im jeszcze jedną szansę.
- Hej, presto - powiedział.
Oba buty znikły.
Karol zagapił się na miejsce, gdzie je widział po raz ostatni.
- Ja nie chciałem - powiedział zaskoczony. - Wracajcie. Nic się nie stało. Żadne buty się nie

pojawiły.

- No dobrze - ustąpił Karol. - Może jednak chciałem. Potem bardzo delikatnie, niemal z

szacunkiem, zamknął szafkę

Dana. Podejrzenie znikło. Ale zastąpiła je pewność tak ciężka i przytłaczająca, że Karol aż się

zgarbił pod jej brzemieniem. Był czarownikiem. Będzie ścigany jak czarownica, której pomógł, i
spalony jak tamten grubas. To będzie bolało. To będzie straszne. Bardzo, bardzo się bał... tak
bardzo, że czuł się już jak martwy, zimny, ciężki, prawie niezdolny oddychać.

Próbując wziąć się w garść, zdjął okulary, żeby je przetrzeć. Wtedy spostrzegł, że kuli się na

podłodze obok szafki Dana. Podniósł się z trudem. Co powinien zrobić? Może najlepiej od razu z
tym skończyć, pójść prosto do panny Cadwallader i wyznać wszystko?

To wydawało się okropne, ale Karol nie potrafił wymyślić nic innego. Poczłapał do drzwi i

wyszedł na lodowaty wieczór. Zawsze wiedział, że jest zepsuty. Teraz miał dowód. Czarownica
pocałowała go, bo wiedziała, że też jest zły. Teraz zło tak w nim urosło, że należało je wyplenić.
Nie będzie sprawiał żadnych kłopotów inkwizytorom, tak jak niektóre czarownice.

Zresztą i tak pewnie widać w nim czarownictwo. Ktoś już zauważył i napisał donos. Nan

Pilgrim oskarżyła go o sprowadzenie tych wszystkich ptaków wczoraj na muzyce. Karol pomyślał,
że widocznie zrobił to nieświadomie, tak jak przed chwilą zrobił się niewidzialny dla seniorów.
Zastanawiał się, jak silne są jego czary. Czy czarownik jest tym silniejszy, im bardziej zepsuty?
Prawdopodobnie. Ale silny czy słaby, każdego i tak palą. Trafił w samą porę na jesienne stosy.
Zbliżało się już Halloween. Zanim legalnie uznają go za czarownika, nadejdzie piąty listopada i taki
będzie koniec.

Nie wiedział, że można czuć taki strach i bezradność.
Myśląc i myśląc, otępiały z przerażenia, Karol powlókł się do pokoju panny Cadwallader.

Stanął przed drzwiami i czekał, nie mając nawet odwagi zapukać. Mijały minuty. Drzwi się
otworzyły. Widząc mglisty prostokąt światła, Karol uzbroił się wewnętrznie.

- Więc ich nie znalazłeś? - zapytał pan To wers.
Karol podskoczył. Chociaż nie rozumiał, co pan Towers tutaj robi, powiedział:
- Nie, proszę pana.
- Nic dziwnego, skoro zdjąłeś okulary do szukania - burknął pan Towers.
Karol drżącymi rękami nałożył okulary. Były lodowato zimne. Widocznie trzymał je w ręku,

odkąd je zdjął, żeby przetrzeć. Teraz widział, że stoi przed pokojem nauczycielskim, nie przed
gabinetem panny Cadwallader. Dlaczego? Ale przecież mógł się równie łatwo przyznać panu
Towersowi.

- Proszę pana, zasługuję na karę. Ja...
- Dostaniesz za to karny punkt - oznajmił zimno pan Towers. - Nie lubię chłopców, którzy się

płaszczą. Więc albo zapłacisz za nową parę butów, albo co wieczór napiszesz pięćset linijek do
końca semestru. Przyjdź do mnie jutro rano i powiedz, co postanowiłeś. A teraz wynoś się stąd.

Zatrzasnął drzwi pokoju nauczycielskiego przed nosem Karola. Karol stał i patrzył. Pan Towers

dał mu trudny wybór. I karny punkt. Ale dzięki niemu Karol otrząsnął się z przerażenia. Poczuł

rumieniec na twarzy. Jaki był głupi! Przecież nikt nie wiedział, że Karol jest czarownikiem.
Instynkt mu o tym powiedział i zaprowadził go do pokoju nauczycielskiego zamiast do gabinetu
panny Cadwallader. Ale tylko szczęśliwy przypadek uchronił go przed wyznaniem prawdy panu
Towersowi. Nie powinien więcej tak głupio postępować. Dopóki trzymał język za zębami i nie
robił żadnych czarów, był całkowicie bezpieczny. Prawie się uśmiechał, spiesząc na kolację.

Ale nie mógł przestać o tym myśleć. W kółko i w kółko podczas całej kolacji. Czy naprawdę

był taki zepsuty? Czy mógł coś na to poradzić? Czy wystarczy po prostu nie robić czarów?. Czy
można gdzieś pójść i zostać odczarowanym, jak ubranie wyprane na sucho? Jeżeli nie i jeżeli go
wykryją, czy należy uciekać? Dokąd uciekały czarownice, kiedy już przebiegły przez cudze
ogrody? Czy można jakoś zapewnić sobie bezpieczeństwo?

- Och, czary! - krzyknął ktoś obok niego. - Zostawiłem książkę w świetlicy!
Karol podskoczył i zawibrował jak szkolny gong na sam dźwięk tego słowa.
- Nie przeklinać - ostrzegł dyżurny.
Potem Teresa Mullett zawołała z końca stołu, nie całkiem szyderczo:
- Nan, zrobisz dla nas coś ciekawego i cudownego? Wiemy, że potrafisz.
Karol znowu podskoczył i zabrzęczał.
- Nie, nie potrafię - odparła Nan.
Ale Teresa i Delia Martin nie dawały za wygraną.
- Nan, na głównym stole leżą piękne banany. Sprowadzisz je do nas zaklęciem?
- Nan, mam ochotę na lody. Wyczaruj trochę.
- Nan, czy naprawdę czcisz diabła?
Za każdym razem, kiedy mówiły coś takiego, Karol podskakiwał i brzęczał. Chociaż wiedział,

że to dla niego bardzo korzystne, jeśli ludzie uważają Nan za czarownicę, miał ochotę wrzasnąć na
dziewczyny, żeby przestały. Poczuł wielką ulgę, kiedy w połowie kolacji Nan zerwała się i wypadła
z jadalni.

Nan poszła prosto do opustoszałej biblioteki. Bardzo dobrze, pomyślała. Skoro wszyscy i tak ją

oskarżają, przynajmniej mogła to wykorzystać i zrobić coś, co zawsze chciała zrobić, ale nigdy
przedtem nie miała odwagi. Zdjęła z półki encyklopedię i poszukała Dułcynei Wilkes. Co dziwne,
opasły tom sam otworzył się na tej

stronie. Wyglądało na to, że sporo osób w Wieloborze interesowało się Arcyczarownicą. Jeśli tak,

wszystkich spotkało takie samo rozczarowanie jak Nan. Prawa przeciwko czarom były tak surowe, że
większość informacji o słynnej przodkini Nan usunięto. Hasło było raczej krótkie.

WILKES. DULCYNEA. 1760-1790. Osławiona czarownica, znana jako Arcyczarownicą.

Urodzona w Steeple Bumpstead w hrabstwie Essex, przeniosła się do Londynu w 1781 roku, gdzie
wkrótce stała się znana ze swoich nocnych lotów na miotle wokół katedry św. Pawła i Parlamentu.
Miotły wciąż nazywane są czasami kucykami Dulcynei. Dulcynea odegrała wiodącą rolę w
Powstaniu Czarownic w 1789 roku. Została aresztowana i spalona razem z innymi przywódcami.
Podobno kiedy płonęła, ołów na dachu katedry św. Pawła roztapiał się i spływał z kopuły. Jej kukły
nadal palono w każdą rocznicę aż do 1845 roku, kiedy zaprzestano tych praktyk ze względu na
wysoką cenę ołowiu.

Nan westchnęła i odstawiła encyklopedię na miejsce. Kiedy zabrzmiał dzwonek, powoli wróciła do

klasy, żeby wykonać pracę przydzieloną w ciągu dnia. W Wieloborze nazywano to powinnością, nikt nie
wiedział, dlaczego. Nan zjawiła się, kiedy wszyscy już byli na miejscu. Klasę wypełniało trzaskanie
podręczników uderzających o głowę Briana Wentwortha i pisk Briana. Lecz hałas umilkł, kiedy Nan weszła,
co wskazywało, że pan Crossley wszedł za nią.

- Karol Morgan - powiedział pan Crossley. - Pan Wentworth chce cię widzieć.
Karol gwałtownie wyrwał się myślami z kręgu tańczących płomieni. Jak we śnie wstał i poczłapał przez

korytarze i wahadłowe drzwi do tej części szkoły, gdzie znajdowały się prywatne pokoje nauczycieli
mieszkających na miejscu. Przedtem tylko raz był w pokoju pana Wentwortha. Musiał wyrzucić z myśli
obrazy stosów, żeby odczytać nazwiska na drzwiach. Przypuszczał, że pan

własny głos, w którym brzmiała akurat odpowiednia porcja zdziwienia i niewinności:
- Kto, ja? Ja nie jestem czarownikiem, proszę pana.

- Nie mówiłem, że jesteś, Karolu

odparł pan Wentworth. -Mówiłem tylko, że ktoś tak

powiedział. Z relacji, którą otrzymałem, wynika, że miałeś publiczną awanturę z Nan Pilgrim i
podczas kłótni wspomniałeś o dżdżownicach, zdechłych myszach oraz kilku innych
nieprzyjemnych rzeczach.

Część Karola stojąca na dywanie odpowiedziała z oburzeniem:
- No tak. Ale ja tylko powtórzyłem to, co ona powiedziała przy lunchu. Pan tam był. Nie

słyszał pan, co ona wygadywała?

Tymczasem część Karola unosząca się pod sufitem dziękowała wszelkim szczęśliwym

gwiazdom opiekującym się czarownikami, że pan Wentworth akurat siedział naprzeciwko Nan przy
głównym stole.

- Słyszałem - potwierdził pan Wentworth. - Od razu rozpoznałem twoje źródło. Ale mój

informator twierdził, że recytowałeś zaklęcie.

- Wcale nie, proszę pana - zaprotestowała część Karola stojąca na dywanie.
- Ale tak to brzmiało - oświadczył pan Wentworth. - W naszych trudnych czasach nigdy za

wiele ostrożności, Karolu. Chyba lepiej ci wyjaśnię całą sytuację.

Sięgnął po fajkę, żeby mu pomogła w wyjaśnieniach. Fajka, jak to fajki, w międzyczasie

zgasła. Pan Wentworth zapalił zapałkę, pyknął parę razy, zapalał następne zapałki i znowu pykał.
Przysłowie, że nie ma dymu bez ognia, chyba dotyczyło głównie fajek. Pan Wentworth zużył
dziesięć zapałek, zanim zapalił fajkę. Karol patrzył na niego i wreszcie mu zaświtało, że pan
Wentworth wcale nie uważa go za czarownika. I chyba nie spostrzegł, że chłopiec się rozdwoił.
Może Karol tylko sobie wyobraził, że jego część zawisła pod sufitem, bo zwyczajnie wpadł w
panikę.

Na tę myśl poczuł, że jego część wisząca pod sufitem powoli opada w stronę części normalnie

stojącej na dywanie. Zanim pan Wentworth zaryzykował ponowne odłożenie fajki, którą przycisnął
pudełkiem zapałek, Karol ponownie stał się jednością. Nadal cały drżał z przerażenia, to prawda,
ale nie doświadczał już takich dziwnych uczuć.

- A więc, Karolu - zaczął pan Wentworth - wiesz, że czarowanie zawsze było nielegalne. Ale

prawdą jest również, że prawa przeciwko czarownicom nigdy nie były tak surowe jak obecnie.
Oczywiście słyszałeś' o Powstaniu Czarownic w 1789 roku, pod wodzą Arcyczarownicy Dulcynei
Wilkes?

Karol kiwnął głową. Wszyscy wiedzieli o Dulcynei. Zupełnie jakby go zapytano, czy słyszał o

Guyu Fawkesie.

- Na swój sposób - ciągnął pan Wentworth - było to uczciwe powstanie. Czarownice

protestowały przeciwko ich prześladowaniu i paleniu. Dulcynea argumentowała całkiem rozsądnie:
to nie ich wina, że takie się urodziły i nie chcą ginąć za coś, na co nie mogą nic poradzić.
Obiecywała, że czarownice będą używać swoich mocy tylko do czynienia dobra, jeśli ludzie
przestaną je palić. Wiesz, Dulcynea wcale nie była takim okropnym potworem, jak ją
przedstawiają. Była młoda, ładna i bystra... ale miała bardzo wybuchowy temperament. Kiedy
ludzie nie zgodzili się, żeby nie palić czarownic, straciła cierpliwość i rzuciła kilka potężnych,
gwałtownych zaklęć. To Był błąd. Sprawił, że ludzie śmiertelnie przerazili się czarów i kiedy
powstanie stłumiono, zapłonęło mnóstwo stosów i wydano kilka bardzo surowych praw. Ale ty o
tym wiesz.

Karol ponownie kiwnął głową. Wprawdzie uczono go, że Dulcynea była starą złą wiedźmą i w

dodatku głupią, ale reszta się zgadzała.

- Ale - podjął pan Wentworth, celując fajką w Karola - może nie wiesz, że tuż przed twoim

urodzeniem miało miejsce jeszcze jedno, znacznie gorsze powstanie. Zdziwiony? Tak myślałem.
Starannie je wyciszono. Przewodzące mu czarownice nie były sympatyczne,

a ich celem było przejęcie władzy w kraju. Wszyscy główni konspiratorzy byli cywilnymi

urzędnikami albo generałami, a przywódca był ministrem gabinetu. Wyobrażasz sobie, jak to
wszystkich przeraziło i zaszokowało.

- Tak, proszę pana - przyznał Karol.
Teraz już prawie przestał się bać. Przyłapał się na tym, że próbuje sobie wyobrazić premiera

jako czarownika. Interesujący pomysł.

Pan Wentworth włożył fajkę do ust i gwałtownie wydmuchnął kłąb dymu.
- Ministra spalono na Trafalgar Sąuare - oznajmił. - A parlament uchwalił Nadzwyczajny Akt

Antyczarowy, żeby ostatecznie wytępić czarownice. Ten akt, Karolu, obowiązuje do dziś. Daje on
inkwizytorom ogromną władzę. Mogą aresztować każdego na podstawie zwykłego podejrzenia o
czary... nawet dzieci w twoim wieku, Karolu.

- W moim wieku? - powtórzył ochryple Karol.
- Tak. Czarownice dalej się rodzą - stwierdził pan Wentworth. - Odkryto, że rodzina ministra

wiedziała, że jest czarownikiem, odkąd skończył jedenaście lat. Od tamtej pory przeprowadzono
wiele badań na czarownicach. Istnieje sto różnych rodzajów wykrywaczy czarownic. Lecz
większość badań dotyczyła zagadnienia, kiedy czarownice po raz pierwszy wchodzą w posiadanie
mocy, i wydaje się, że większość czarownic zaczyna w twoim wieku, Karolu. Więc obecnie
inkwizytorzy wyjątkowo pilnie obserwują szkoły. A szkoła taka jak nasza, gdzie co najmniej
połowa uczniów to sieroty po czarownicach, natychmiast przyciąga ich uwagę. Rozumiesz?

- Nie, proszę pana - zaprzeczył Karol. - Dlaczego pan mi to mówi?
- Ktoś myślał, że recytujesz zaklęcie - przypomniał mu pan Wentworth. - Zastanów się,

chłopcze! Gdybym przypadkiem nie wiedział, co naprawdę mówisz, już byłbyś aresztowany. Więc
musisz zachowywać szczególną ostrożność. Rozumiesz teraz?

- Tak, proszę pana - przyznał Karol. Znowu obleciał go strach.
- Więc zmykaj z powrotem do powiności - polecił pan Went-worth.
Karol odwrócił się i poczłapał po wytartym dywanie.
- Aha, Karolu! - zawołał pan Wentworth. Karol obejrzał się. -Dostajesz karny punkt, żeby ci

przypominał, że masz uważać.

Karol otworzył drzwi. Dwa karne punkty jednego wieczoru! Jeśli ktoś dostał trzy karne punkty

w tygodniu, zgłaszał się do panny Cadwallader i czekały go poważne kłopoty. Dwa karne punkty!
Oba za coś, co nie było jego winą! Karol obejrzał się, zamykając drzwi, i skierował pełną moc
swojego najpaskudniejszego dwulufowego spojrzenia na pana Wentwortha. Kipiał ze złości.

Poczłapał korytarzem do wahadłowych drzwi, wciąż kipiąc. Wahadłowe drzwi obróciły się,

kiedy do nich dotarł, i ku jego zdumieniu weszła przez nie panna Hodge. Panna Hodge nie
mieszkała w szkole. Jak Estella szybko wykryła i ogłosiła publicznie, panna Hodge mieszkała w
miasteczku ze starym ojcem. Zwykle wieczorami nie było jej w szkole.

- Karol! - zawołała panna Hodge. - Dobrze się składa! Rozmawiałeś z panem Wentworthem?
Karol nawet się nie zastanawiał, skąd panna Hodge o tym wie. Doświadczenie go przekonało,

że nauczyciele zawsze wiedzą o wiele za dużo. *

- Tak - przyznał.
- Więc powiedz mi, w którym pokoju on mieszka - zażądała panna Hodge.
Karol wskazał pokój i naparł ramieniem na wahadłowe drzwi. Zaledwie jednak przecisnął się

na drugą stronę, kiedy drzwi ponownie się obróciły i ponownie pojawiła się panna Hodge.

- Karolu, czy jesteś pewien, że pan Wentworth jest u siebie? Nie odpowiedział, kiedy pukałam.
- Siedział przy kominku - odparł Karol.
- Więc chyba zapukałam do niewłaściwych drzwi - stwierdziła panna Hodge. - Czy możesz mi

pokazać? Nie masz nic przeciwko?

Tak, mam coś przeciwko, pomyślał Karol. Westchnął i zawrócił za panną Hodge. Panna Hodge

wydawała się cieszyć z jego towarzystwa, co trochę go dziwiło.

Panna Hodge właśnie sobie myślała, jakie ma szczęście, że spotkała Karola. Przez całe

popołudnie układała plany. I doszła do wniosku, że kolejnym i najwłaściwszym ruchem w kierunku
poślubienia pana Wentwortha będzie złożenie mu wizyty i impulsywne odwołanie oskarżenia
przeciw Karolowi. Zawsze to przykro pomyśleć, że ktoś zostanie spalony, nawet jeśli Karol miał

najbardziej złe oczy ze wszystkich znanych jej chłopców. Przedstawi się jako osoba wielkoduszna.
I teraz nawet przyprowadzi ze sobą Karola na dowód, że nie życzy mu źle.

Karol spojrzał na nazwisko pana Wentwortha na drzwiach i zdziwił się, jakim sposobem panna

Hodge pomyliła pokoje.

- Och - powiedziała panna Hodge. - Więc to właściwe drzwi. Tu jest jego nazwisko.
Zapukała raz i drugi, i już miała rozkoszną wizję romansu z panem Wentworthem

nabierającego rumieńców, kiedy razem próbują chronić Karola przed prześladowaniami
inkwizytorów. Lecz z pokoju nie dobiegła żadna odpowiedź. Zakłopotana panna Hodge odwróciła
się do Karola.

- Może on zasnął - podpowiedział Karol. - Tam było ciepło.
- Otworzymy drzwi i zajrzymy do środka? - zapytała panna Hodge z lekkim drżeniem.
- Niech pani zajrzy - zaproponował Karol.
- Nie, ty zajrzyj - poprosiła panna Hodge. - Na moją odpowiedzialność.
Karol westchnął i po raz drugi tego wieczoru otworzył drzwi pokoju pana Wentwortha. Zimny

przeciąg dmuchnął im dymem w twarze. W pokoju panowała ciemność, rozjaśniona tylko słabym

blaskiem stygnącego gazowego kominka. Nawet on zniknął, kiedy panna Hodge władczym

gestem zapaliła światło i stanęła na środku, odpędzając dłonią dym.

- Ojej, ojej - powiedziała, rozglądając się dookoła. - Ten człowiek potrzebuje kobiecej ręki. Na

pewno tutaj był, Karolu?

- Dosłownie przed chwilą - zapewnił Karol.
Ale zaczynało go ogarniać przerażenie. Wszystko wyglądało tak, jakby pan Wentworth nigdy

nie istniał. Karol podszedł do wytartego miejsca na dywanie przed kominkiem i pomacał palenisko.
Było jeszcze gorące. Fajka pana Wentwortha leżała w ceramicznej popielniczce i również była
ciepła, ale stygła w lodowatym powietrzu napływającym przez otwarte okno. Może, pomyślał Karol
z nadzieją, pan Wentworth po prostu poczuł się zmęczony i poszedł do łóżka. Naprzeciwko, za
powiewającymi okiennymi zasłonami, znajdowały się drzwi, które prawdopodobnie prowadziły do
sypialni.

Panna Hodge śmiało podeszła i otworzyła te drzwi. To była szafa wypchana szkolnymi

książkami.

- Tędy nie wyszedł - stwierdziła panna Hodge. - Nie wiesz, czy on ma sypialnię tu obok w

korytarzu?

- Na pewno - odparł Karol.
Wiedział jednak, że pan Wentworth nie wyszedł na korytarz. Gdyby opuścił swój pokój,

musiałby go zobaczyć albo Karol otwierający wahadłowe drzwi, albo panna Hodge przepychająca
się obok Karola w drugą stronę. Istniało tylko jedno wytłumaczenie. Karol popatrzył „złym
wzrokiem" na pana Wentwortha. Zmierzył go swoim najpaskudniejszym spojrzeniem. I ten wzrok
spowodował zniknięcie pana Wentwortha, podobnie jak zniknęły kolce Dana. Właśnie coś takiego
nazywano Złym Okiem.

- Myślę, że nie ma sensu czekać - rzuciła z niezadowoleniem panna Hodge. - No dobrze. Mogę

z nim porozmawiać jutro.

Karol aż nazbyt chętnie wyszedł z pokoju. Aż nazbyt chętnie towarzyszył pannie Hodge do

drzwi, gdzie zostawiła swój rower. Rozmawiał z nią bardzo uprzejmie przez całą drogę. Dzięki
temu

nie musiał myśleć, co zrobił. Liczył też, że jeśli będzie rozmawiał naprawdę miło i zajmująco,

panna Hodge nie zorientuje się, że to Karol ostatni widział pana Wentwortha.

Rozmawiali o poezji, futbolu, rowerach, psie woźnego i ogrodzie pana Hodge'a. W rezultacie

panna Hodge wsiadła na rower i odjechała przekonana, że Karol Morgan jest bardzo miłym
chłopcem, kiedy go bliżej poznać. Tym lepiej, że zamierzała odwołać oskarżenia przeciwko niemu.
Nauczyciel, powiedziała sobie, zawsze powinien starać się poznać swoich uczniów.

Karol wydał potężne westchnienie ulgi i poczłapał dalej, zgarbiony pod nowym brzemieniem

winy. Zanim dotarł do klasy, prawie wszyscy skończyli już pracę i gromadnie wychodzili na próbę
chóru. Karol został w klasie sam oprócz Nan Pilgrim, która widocznie się guzdrała. Oczywiście nie
rozmawiali ze sobą, ale żadne z nich wiele nie zrobiło. Nan rozmyślała posępnie, że gdyby
naprawdę była czarownicą jak Dulcynea Wilkes, nie obchodziłoby jej, co gadają inni. Karol
rozmyślał o panu Wentworcie.

Najpierw ptaki na muzyce, a teraz pan Wentworth. Niewidzialność dla seniorów nie liczyła się,

bo nikt o tym nie wiedział. Najbardziej przerażało Karola, że ciągle robił czary niechcący, przez
przypadek. Gdyby tylko potrafił się powstrzymać, miałby jeszcze szansę. Panna Hodge
zapewniłaby mu alibi w sprawie pana Wentwortha, gdyby był dla niej miły. Ale jak się
powstrzymać przed rzucaniem czarów?

- To był okropny dzień - powiedziała Nan, pakując się przed wyjściem. - Cieszę się, że już

prawie koniec.

Karol popatrzy ł na nią, zastanawiając się, skąd wiedziała. Potem też się spakował i wyszedł.

Dręczyła go silna obawa, że dzisiejszy dzień jeszcze wcale się dla niego nie skończył. Słyszał, że
inkwizytorzy zwykle przychodzą w nocy. Więc mogli przyjść po niego, jak tylko ktoś odkryje, że
pan Wentworth zniknął. Karol myślał o panu Wentworcie przez cały czas, kiedy się mył. Ogólnie
biorąc, nawet lubił pana Wentwortha. Fatalnie się czuł z jego powodu. Może powstrzymałby się
przed zrobieniem tego znowu, na przykład panu Crossłeyowi albo komuś innemu, gdyby bez
przerwy myślał, jak to jest się spalić. To na pewno boli.

„To boli, kiedy się palisz", powtarzał sobie podczas rozbierania. „To boli, kiedy się palisz".

Kładąc się do łóżka, dygotał nie tylko z zimna panującego w długiej, po spartańsku urządzonej
sypialni.

Briana Wentwortha znowu pobito kilka łóżek dalej. Brian kulił się na swoim łóżku i osłaniał

rękami głowę, a Simon Silverson z przyjaciółmi okładali go poduszkami. Śmiali się, ale wcale nie
żartowali.

- Lizus! - krzyczeli. - Chwalipięta! Lizus!
Aż do tej pory Karol zawsze się cieszył, że mieszka w tej sypialni, a nie w następnej z

Nirupamem, gdzie rządził Dan Smith i jego kumple z II x i II z. Teraz miał ochotę wymknąć się i
spędzić noc w świetlicy dla młodszych chłopców. Wrzaski Briana - gdyż Brian nigdy nie
przyjmował lania w milczeniu - wciąż przerywały posępne medytacje Karola i przypominały mu,
co zrobił z ojcem Briana. Tak mu dokuczyły, że o mało sam nie wstał z łóżka i nie przyłączył się do
bicia, po prostu żeby rozładować napięcie. Tymczasem jednak odkrył powód napaści. Pan Brubeck
poprosił, żeby Brian zaśpiewał solo na szkolnym koncercie, i Brian niemądrze się zgodził. Wszyscy
wiedzieli, że tylko Simon ma prawo śpiewać solo.

W takim razie bicie Briana oznaczało podlizywanie się Simonowi. Tego Karolinie zamierzał

robić. Powrócił do swoich desperackich rozmyślań. Nie widział żadnego sposobu, żeby utrzymać w
sekrecie zniknięcie pana Wentwortha. Ale istniała szansa, że nikt się nie połapie, że to sprawka
Karola. Więc gdyby tylko wymyślił jakiś niezawodny, ogniotrwały sposób, żeby nie rzucać czarów
niechcący - to jest to! ogniotrwały. „To boli, kiedy się palisz".

Karol wstał z łóżka. Odczepił okulary od poręczy, założył je na nos i poczłapał w kierunku

poduszkowej bitwy.

- Czy mogę pożyczyć alarmową świecę na pięć minut? - zwrócił się głośno do Simona.
Simon oczywiście był opiekunem sypialni. Przerwał okładanie Briana i przybrał oficjalną minę.
- Świece są tylko na wypadek alarmu. Po co ci potrzebna?
- Zobaczysz, jak ją dostanę - odparł, Karol.
Simon zawahał się, rozdarty pomiędzy ciekawością a naturalną skłonnością, żeby nigdy

nikomu nic nie dawać.

- Najpierw musisz mi powiedzieć, do czego ci potrzebna. Nie mogę ci dać świecy bez powodu.
- Nic ci nie powiem - oświadczył Karol. - Dawaj i już. Simon zastanowił się. Liczne

doświadczenia z Karolem nauczyły

go, że jeśli Karol Morgan nie chciał czegoś powiedzieć, nic na świecie nie mogło go do tego

zmusić, ani poduszki, ani chińskie tortury. Ciekawość coraz mocniej go dręczyła, na co właśnie
Karol liczył.

- Jeśli dam ci świecę - powiedział tonem świętoszka - to złamię reguły. Należy mi się

odszkodowanie za ryzyko, sam rozumiesz.

Dokładnie tego Karol się spodziewał.
- Czego chcesz? - zapytał.
Simon uśmiechnął się wdzięcznie, kalkulując, jak bardzo Karolowi zależy.
- Twoje kieszonkowe co tydzień do końca semestru - zażądał. - Co ty na to?
- Za dużo - ocenił Karol.
Simon odwrócił się i znowu podniósł poduszkę.
- Przyjmujesz albo nie - rzucił. - To moja ostateczna oferta.
- Przyjmuję - burknął Karol, nienawidząc Simona.
Simon odwrócił się do niego ze zdumieniem. Spodziewał się, że Karol albo zaprotestuje, albo

przestanie nalegać. Jego przyjaciele zagapili się na Karola, równie zdumieni. Co więcej, przez
chwilę żaden z nich już nie bił Briana. Działo się coś naprawdę dziwnego. Nawet Brian gapił się na
Karola. Dlaczego komuś aż tak zależy na świecy?

- No dobrze - powiedział Simon. - Przyjmuję twoją ofertę, Karolu. Ale pamiętaj, że obiecałeś

przy świadkach. Więc lepiej zapłać.

- Zapłacę - obiecał Karol. - Co tydzień, kiedy pan Crossley daje nam pieniądze. A teraz daj mi świecę.
Simon zakrzątnął się sprawnie, wyjął spod blezera kółko z kluczami i otworzył szafkę wiszącą na

ścianie, gdzie trzymano apteczkę i świecę. Jeśli zdarzy się cud, pomyślał Karol, i nie przyjdą po mnie
inkwizytorzy, wpakowałem się w prawdziwe kłopoty. Żadne-* go kieszonkowego aż do Gwiazdki. To
znaczy, że nie będzie mógł zapłacić za nowe kolce. Będzie musiał codziennie napisać pięćset linijek dla pana
Towersa. Ale w gruncie rzeczy nie wierzył, że zostanie tutaj długo. Powiadano, że inkwizytorzy zawsze
znajdują czarownice, choćby nie wiadomo co.

Simon włożył mu do ręki świecę, nie zapaloną, osadzoną w białym emaliowanym lichtarzu. Karol

popatrzył na świecę. Podniósł wzrok i zobaczył, że Simon i inni chłopcy, nawet Brian, szczerzą zęby.

- Zapomniałeś poprosić o zapałki - wytknął mu Simon. Karol spojrzał na niego. Złym wzrokiem.

Bardziej niż złym.

Jeszcze nigdy na nikogo nie patrzył tak paskudnie. Miał nadzieję, że Simon skurczy się i zniknie na

miejscu.

Ale Simon tylko zrobił krok do tyłu. I nadal zachował wyniosłą minę.
- Dam ci zapałki za darmo - powiedział. - Wliczone w cenę. Rzucił Karolowi pudełko zapałek.
Karol postawił lichtarz na podłodze. Pod czujnym wzrokiem wszystkich chłopców potarł zapałkę i

zapalił świecę. Uklęknął obok. „To boli, kiedy się pahsz", pomyślał. „To boli, kiedy się palisz". Wyciągnął
palec i włożył do małego żółtego płomienia.

- Dlaczego to robisz? - zapytał Ronald West.
Karol nie odpowiedział. Przez sekundę myślał, że płomyk go nie sparzy. Wydawał się tylko ciepły i

wilgotny. Potem nagle zrobił się gorący i rzeczywiście bardzo zabolało. Bolało, jak Karol się spodziewał,
całkiem inaczej niż wtedy, kiedy się skaleczył czy uderzył. Ból był znacznie gorszy, ostry i tępy
jednocześnie, aż nerwy wibrowały w całym ramieniu i plecy pokryły się gęsią skórką.

Wyobraź sobie coś takiego na całym ciele, pomyślał. „To boli, kiedy się palisz". Drugą ręką

objął nadgarstek pierwszej i przytrzymał mocno, żeby nie mógł wyciągnąć palca z ognia. „To boli,
kiedy się palisz". I bolało. Aż pot mu wystąpił pod oczami.

- To pewnie wyzwanie albo zakład - usłyszał głos Simona. -Co to jest? Powiedz mi, bo zabiorę

świecę.

- Zakład - rzucił Karol na odczepnego.
„To boli, kiedy się palisz. To boli, kiedy się palisz". Powtarzał w kółko te słowa w myślach,

jakby chciał je wypalić na mózgu -albo na tej części, która robiła czary. „To boli - och, jak boli! -
kiedy się palisz".

- Niektórzy ludzie - zauważył Simon - zakładają się o strasznie głupie rzeczy.

Karol zignorował go i próbował utrzymać nieruchomo drgający palec. Palec samodzielnie

usiłował wyskoczyć z płomienia. Zrobił się czerwony, z białą obrączką wokół tej czerwieni. Karol
słyszał dziwny dźwięk, jakby cichutkie syczenie przysmażanej skóry. Potem nagle nie mógł dłużej
wytrzymać. Gwałtownie cofnął palec i zdmuchnął świecę. Obserwujący go chłopcy wydali
westchnienie ulgi, jakby wszyscy wstrzymywali oddech.

- Przypuszczam - burknął niezadowolony Simon, odbierając od Karola świecę - że zarobisz na

tym zakładzie więcej pieniędzy, niż jesteś mi teraz winien.

- Nie, nie zarobię - zaprzeczył szybko Karol. Obawiał się, że Simon zażąda również tych

pieniędzy. Simon był w stanie powiedzieć panu Crossleyowi o świecy, gdyby Karol nie zapłacił. -
Nic nie dostanę. Założyłem się, że całkiem sobie spalę palec.

W korytarzu pojawił się dyżurny i krzyknął:
- Gasić światło! Koniec rozmów!
Karol wrócił do łóżka, ssąc poparzony palec i modląc się, żeby teraz potrafił się powstrzymać

od przypadkowego czarowania. Językiem wyczuł wielki, gąbczasty bąbel wyrastający pomiędzy
pierwszym a drugim stawem palca. Bolało coraz mocniej.

Simon odezwał się w ciemności:
- Zawsze wiedziałem, że Karol Morgan to wariat. Co za głupota!
Ronald West powiedział:
- Czego można wymagać od zwierząt?
- Zwierzęta mają więcej rozumu - zauważył Geoffrey Baines.
- Karol Morgan - podsumował Simon - to niższa forma życia.
Te komentarze trwały przez jakiś czas. Mogli rozmawiać całkiem bezpiecznie, bo w sąsiedniej

sypialni zawsze panował hałas. Karol leżał i czekał, aż skończą. Wiedział, że nie zaśnie. I nie
zasnął.

Dużo później, kiedy Simon i jego przyjaciele już dawno umilkli, kiedy dwaj dyżurni i opiekun

już dawno uciszyli chłopców w sąsiedniej sypialni, Karol leżał sztywno jak kłoda, wpatrując się w
cienie.

Był wystraszony... przerażony. Lecz przerażenie zmieniło się w ponury odległy lęk, który odtąd

miał mu towarzyszyć bez przerwy, do końca życia. Załóżmy, że jakimś cudem inkwizytorzy nie
przyjdą. Wówczas przez wszystkie nadchodzące lata, każdego dnia, w każdej minucie Karol będzie
się bał, że przyjdą. Zastanawiał się, czy można się do tego przyzwyczaić. Miał nadzieję, ponieważ
na razie pragnął wyskoczyć z łóżka i przyznać się, po prostu żeby z tym skończyć.

Co powiedziałby Simon, gdyby Karol nagle krzyknął:, Jestem czarownikiem!" Pewnie

pomyślałby, że Karol zwariował. Dziwne, że Simon nie zniknął. Karol ssał palec i zastanawiał się
nad tym. Z pewnością dostatecznie nienawidził Simona. Pana Wentwortha właściwie nie
nienawidził... najwyżej tak, jak się nienawidzi każdego nauczyciela, który daje ci niezasłużony
karny punkt. Może czary muszą być trochę kliniczne, żeby działać, jak należy.
Potem Karol pomyślał o swoich innych kłopotach. Dwa karne punkty jednego dnia. Brak butów do
biegania. Brak pieniędzy. Pięćset linijek codziennie. I to wszystko bez jego winy! Zresztą to
również nie jego wina, że urodził się czarownikiem. To było takie niesprawiedliwe! Żałował, że na
domiar wszystkiego czuje się winny z powodu pana Wentwortha. „To boli, kiedy się palisz".

Od tego miejsca myśli Karola nieco się rozbiegły. Później uświadomił sobie, że widocznie

zasnął. Ale zapadł tylko w płytką, niespokojną drzemkę, podczas której myśli wciąż wirowały mu
w głowie niczym kółka zepsutej maszyny, której nie można wyłączyć. I wcale nie wiedział, że
zasnął.

Zdawało mu się, że usiadł w łóżku po dokładnym przemyśleniu całej sprawy. Wszystko było

oczywiste. Był czarownikiem. Nie ośmielił się ujawnić. Zatem musiał znowu użyć czarów, żeby go
nie odkryto. Innymi słowy, powinien pójść w jakieś prywatne miejsce, na przykład do toalety na
dole, i wywołać z nicości najpierw pana Wentwortha, a potem swoje buty do biegania.

ROZDZIAŁ 6

Karol wstał. Pamiętał, żeby założyć okulary. Nawet ułożył pościel tak, żeby wyglądała, jakby

ktoś leżał w łóżku. Widział to w słabym świetle docierającym z korytarza. Korzystając z tego
światła, przekradł się obok śpiących tobołków pozostałych chłopców. Wyśliznął się na korytarz,
który w porównaniu z sypialnią wydawał się jasny jak w dzień.

Z następnej sypialni dochodziły hałasy. Karol słyszał szelesty i głuche stuknięcia, a potem

chichoty stłumione w pośpiechu. Przystanął. Sądząc po odgłosach, urządzano tam kolejną ucztę o
północy. Stukały deski podłogi, które podnoszono, żeby się dostać do ukrytych zapasów jedzenia.
Nie najlepsza pora do nocnych wędrówek. Gdyby dyżurny usłyszał hałas, przyłapałby również
Karola.
Lecz korytarz pozostał pusty. Po chwili Karol odważył się ruszyć dalej. Przemknął przez korytarz i
zszedł w czarną otchłań betonowych schodów. Było zimno. Kaloryfery, i tak zawsze chłodne,
zakręcano na noc. Chłód, który kąsał bose stopy Karola i przenikał przez piżamę, całkiem go
rozbudził. Karol zastanawiał się, czy to ból palca nie pozwolił mu zasnąć. Palec pulsował teraz
równomiernie. Karol przyłożył go do lodowatej ściany i wymacu-jąc stopami kolejne zimne
stopnie, próbował zaplanować dalsze działania. Oczywiście najważniejsze było odzyskanie pana
Wentwortha -jeśli mu się uda. Ale potrzebował również butów do biegania.

- Poćwiczę na butach - wymamrotał Karol. - Jeśli je odzyskam, spróbuję z panem

Wentworthem.

Doczłapał do końca schodów i skręcił w lewo, w stronę toalet. Znajdowały się za

skrzyżowaniem korytarzy, na końcu. Właśnie zbliżał się do skrzyżowania, kiedy poprzeczny
korytarz wypełnił się mętnym, ruchomym światłem. W półmroku zamajaczyła jakaś postać,
wymachująca ogromną latarką. Ruchomy snop światła uchwycił małe białe stworzenie, drepczące
za postacią. Woźny i jego pies robili obchód, żeby pilnować toalet przed wandalami.

Karol zawrócił i na palcach umknął w drugą stronę. Korytarz wkrótce wypełnił się piskliwym

ujadaniem, przenikliwym jak zgrzyt kredy po tablicy. Pies go usłyszał. Karol pobiegł. Za plecami
słyszał krzyk woźnego:

- Kto tam?!
Woźny z hałasem nadciągał korytarzem. Karol przyspieszył kroku. Minął schody, licząc, że

woźny pomyśli, że uciekł na górę, i biegł dalej z wyciągniętymi przed siebie ramionami, aż natrafił
na wahadłowe drzwi. Uchylił je ostrożnie, prześliznął się na drugą stronę i przytrzymał skrzydło
drzwi, żeby nie stuknęło o framugę i nie zdradziło go. Potem czekał z nadzieją.

Nic z tego. Woźny nie dał się nabrać. Plama światła rozkwitła na szklanej tafli drzwi. Cienie

poręczy schodów przesunęły się po niej i znikły, a światło nabierało mocy w miarę, jak woźny się
zbliżał.

Karol puścił drzwi i znowu pobiegł, tupiąc po ciemnych korytarzach, aż zabrakło mu tchu i całkiem

zabłądził. Pozbył się woźnego, ale sam się zgubił. Potem skręcił za róg i zamrugał w pomarańczowym
blasku odległej ulicznej latarni, wpadającym przez okno. Obok okna zobaczył wyraźnie drzwi świetlicy
młodszych chłopców. Nawet w tym nikłym świetle rozpoznał ślady kopniaków na dole drzwi i pękniętą
szybę na górze, gdzie Nirupam Singh próbował uderzyć Dana Smitha i chybił. Poczuł się jak w domu.
Istniały gorsze miejsca do uprawiania magii, pomyślał. Otworzył drzwi i wśliznął się do środka.

W słabym świetle ktoś odwrócił się do niego gwałtownie.
Karol odskoczył do drzwi. Pisnął. Druga osoba też pisnęła.
- Kim jesteś? - zapytali jednocześnie.
Potem Karol znalazł wyłącznik. Przesunął go w górę, a potem znowu w dół jednym szybkim ruchem.

To, co zobaczył, sprawiło, że oparł się o drzwi, oszołomiony i oślepiony przez zielone mroczki. Drugą osobą
był Brian Wentworth. Już samo to było dziwne. Ale co jeszcze dziwniejsze, w tym krótkim rozbłysku
światła Karol wyraźnie zobaczył, że Brian płacze. Brian, jak dobrze wiedziano, nigdy nie płakał.
Wrzeszczał, piszczał i skomlał o litość, kiedy go bili, ale nigdy nie widziano, żeby uronił chociaż jedną łzę.
Karol bardzo szybko przeszedł od zdumienia do przerażenia. Ponieważ wyraźnie musiało się zdarzyć coś
nadzwyczajnego, żeby doprowadzić Briana do płaczu - więc widocznie Brian odkrył, że jego ojciec zniknął

w tajemniczy sposób.

- Zszedłem na dół, żeby wszystko naprawić - powiedział Karol ze skruchą.
- A co ty możesz zrobić? - zapytał z ciemności głos Briana, zachrypły i zgrubiały od płaczu. - Tylko

dlatego jesteś lepszy ode mnie, że patrzysz na ludzi „złym wzrokiem" i zostawiają cię w spokoju. Chciałbym
mieć takie paskudne spojrzenie. Wtedy przestaliby się ciągle do mnie przyczepiać i ciągle mnie bić!

Znowu zaczął płakać głośnymi, urywanymi szlochami. Karol słyszał, jak płacz przesuwa się na środek

świetlicy, ale z początku nie widział Briana przez te zielone mroczki. Jakoś nie mógł uwierzyć, że Brian tak
się przejmował biciem. Tak często go bito, że musiał się już dawno przyzwyczaić. Po chwili dostrzegł, że
Brian przykucnął na środku betonowej podłogi. Karol podszedł i kucnął obok niego.

- Tylko o to ci chodzi? - zapytał ostrożnie.
- Tylko! - powtórzył Brian. - Tylko o to! Co jeszcze mają mi zrobić? Poszatkować na kawałki

czy jak? Czasami żałuję, że tego nie zrobili. Wtedy bym nie żył. Nie musiałbym znosić tych
męczarni dzień po dniu, godzina po godzinie! Nienawidzę tej szkoły!

- Ja też - przyświadczył Karol z uczuciem. Wypowiedzenie tych słów sprawiło mu ogromną

przyjemność, ale nie pomogło skierować rozmowy na temat zniknięcia pana Wentwortha. Wziął
głęboki oddech dla odwagi. - Ee... widziałeś swojego ojca?

Brian przerwał mu niemal z krzykiem.
- Oczywiście, że widziałem się z moim magicznym ojcem! Chodzę do niego prawie codziennie

i proszę, żeby pozwolił mi stąd odejść. Dzisiaj po południu też poszedłem go poprosić. Zapytałem,
czemu nie mogę chodzić do szkoły Forest Road jak Stefan Towers, i wiesz, co mi odpowiedział? Że
Forest Road to prywatna szkoła i nie stać go na nią. Nie stać go! - powtórzył Brian z goryczą. -
Pytam ciebie: czemu go nie stać, jeśli pana Towersa stać? Na pewno zarabia dwa razy więcej od
pana Towersa. Założę się, że ma pensję niewiele mniejszą niż panna Cadwallader. I mówi, że go nie
stać!

Karol zastanowił się. Przypomniał sobie wytarty dywan i dziury w kapciach pana Wentwortha.

Tak wyglądała bieda. Albo skąpstwo, pomyślał. Co na nowo obudziło w nim poczucie winy. Po
zniknięciu pana Wentwortha Brian będzie musiał zostać na zawsze w Wieloborze.

- Ale widziałeś ojca od tamtego czasu? - zapytał.
- Nie - odparł Brian. - Powiedział, żebym nie przychodził do niego skomleć.
I znowu zaczął płakać.
Więc Brian jeszcze nie wiedział. Karol poczuł ogromną ulgę. Miał jeszcze czas, żeby

sprowadzić pana Wentwortha z powrotem. Ale w ten sposób tylko sprawi, że Brian dalej będzie
nieszczęśliwy. Zdumiewało to Karola. Brian zawsze wydawał się taki odporny i dziarski, jakby
wcale się nie przejmował.

Brian znowu mówił wśród szlochów:
- Cokolwiek robię, zawsze na mnie napadają. Nic nie poradzę, że mój ojciec jest tutaj

nauczycielem! Nic nie poradzę, że jestem dobry w różnych rzeczach! Nie prosiłem pana Brubecka,
żeby pozwolił mi wystąpić solo. On sam chciał. Ale oczywiście ten magiczny Simon Silverson
uważa, że to on powinien śpiewać. Tego najbardziej nie znoszę - rzucił gwałtownie. - Że każdy
robi, co mu każe Simon Silverson.

- Ja też go nienawidzę - wyznał Karol. - Z całego serca.
- Och, to nieważne, co czujemy - burknął Brian. - Słowo Simona jest prawem. To jak w tej

zabawie... no wiesz, kiedy musisz robić różne rzeczy, jeśli ci powiedzą: „Simon mówi". A kim on
jest? Nadęty...

- Palant - podchwycił Karol - podlizujący się nauczycielom...
- Ze złotymi włosami i świętoszkowatą miną. Taki zadowolony z siebie.
- Właśnie - przyświadczył Karol. - Kopnie cię w tyłek i patrzy tak, jakby to była twoja wina, że

noga mu się podniosła.

Podobała mu się ta rozmowa. Ale przestała się podobać, kiedy Brian powiedział:
- Dzięki, że ich powstrzymałeś dzisiaj wieczorem, kiedy mnie bili. Co ci strzeliło do głowy,

żeby spalić sobie palec? No, na Simonie Silversonie można polegać, że oskubie cię z forsy za

zwykłą świecę! - Zawahał się na sekundę i dodał: - Powinienem chyba zwrócić ci połowę.

Karol ledwie si ę powstrzymał, żeby nie odskoczyć. To byłoby bardzo niegrzeczne. Ale co miał

teraz robić? Brian najwyraźniej myślał, że Karol zszedł na dół, żeby go pocieszyć. Pewnie
spodziewał się, że w przyszłości Karol zostanie jego przyjacielem. No, zasłużyłem sobie na to,
pomyślał Karol. Taka jest nagroda za patrzenie Złym Okiem na cudzych ojców., Ale niezależnie od
pana Wentwortha, niezależnie od faktu, że Brian był najgorszy z najgorszych w II y, nawet
niezależnie od faktu, że Karol nie lubił Briana, wiedział, że teraz nie może się z nikim zaprzyjaźnić.
Był czarownikiem. Każdy jego przyjaciel również mógł zostać aresztowany.

- Nie musisz mi niczego zwracać - oświadczył. - Nic mi nie jesteś winien.
Brian przyjął to z widoczną ulgą.
- Więc zamiast tego coś ci powiem! - zawołał. - Mam już dosyć tej szkoły. Jeśli ojciec mnie

stąd nie zabierze, ucieknę.

- Dokąd? - zapytał Karol.
Jakiś czas temu sam myślał o ucieczce, ale odrzucił ten pomysł, ponieważ nie miał dokąd

uciekać.

- Nie mam pojęcia - wyznał Brian. - Po prostu odejdę.
- Nie bądź głupi - ostrzegł Karol. Przynajmniej raz mógł się zachować jak przyjaciel. - Musisz

to zaplanować, jak należy. Jeśli po prostu odejdziesz, wyślą za tobą psy tropiące i sprowadzą cię z
powrotem. I wymierzą ci karę.

- Ale ja zwariuję, jeśli tutaj zostanę! - zawołał histerycznie Brian. Potem zamyślił się na

chwilę, szczękając zębami. - Chyba znalazłem sposób.

Teraz już obaj dygotali. W świetlicy było zimno. Karol zastanawiał się, jak namówić Briana,

żeby wrócił do łóżka i zostawił go samego. Nic nie wymyślił. Więc dalej kulili się na betonowej
podłodze, dopóki za pękniętymi drzwiami nie rozległo się nagle lekkie tupanie. Obaj podskoczyli.

- Pies woźnego - szepnął Karol. Brian zachichotał.
- Głupi zwierzak. Wygląda całkiem jak robótka na drutach Teresy.
Karol, zanim zdołał się powstrzymać, wybuchnął piskliwym śmiechem.
- Naprawdę! Naprawdę!
- Zamknij się! - syknął Brian. - Woźny idzie! Rzeczywiście przez pękniętą szybę w drzwiach

przeświecało

mętne światło latarki. Pies za drzwiami zaczął wściekle ujadać. Wiedział, że tam są.
Brian i Karol zerwali się z podłogi i uciekli przez drugie drzwi. Zaledwie zamknęły się za nimi

ze stuknięciem, pęknięte drzwi otworzyły się i pusta świetlica rozbrzmiała echem zajadłego
szczekania. Karol bez słowa pobiegł w jedną stronę, a Brian w drugą. Dokąd uciekł Brian, tego
Karol nie wiedział. Za nim otworzyły się drugie drzwi. Usłyszał tupot drobnych nóżek. Przytrzymał
okulary na nosie i zmykał co sił w nogach. Zupełnie jak wtedy z seniorami w zagajniku. Dlaczego
wszyscy go ścigają? Śmierdział czarami czy co?

Znalazł drzwi prowadzące na zewnątrz, ale zamknięte na klucz. Biegł przed siebie. Słyszał, jak

daleko z tyłu woźny wrzeszczy na psa, żeby wracał. Pies się zawahał. Karol, teraz już przerażony,
przyspieszył i wpadł w pierwsze napotkane drzwi.

Za drzwiami wyczuł wielką, zimną przestrzeń. Ostrożnie zrobił kilka kroków i ze szczękiem

uderzył stopą w rząd stalowych krzeseł. Zamarł w miejscu i czekał, aż go nakryją. Początkowo
słyszał tylko pulsowanie krwi w uszach. Potem skądś z daleka doleciało do niego ujadanie. Pies
chyba zgubił trop. Jednocześnie Karol odkrył, że wysoko ponad krzesłami widzi słabe zarysy
wielkich okien. Znalazł się w szkolnej auli.

Przyszło mu do głowy, że nie znajdzie lepszej okazji. Lepiej natychmiast wywołać swoje buty.

Nie... mniejsza o buty. Pan Wentworth był znacznie pilniejszy. Sprowadzi pana Wentwortha, a
kiedy pan Wentworth się pojawi, może Karol wtrąci słówko za Brianem.
Dopiero wtedy Karol uświadomił sobie, że nie ośmieli się sprowadzić z powrotem pana
Wentwortha. Nawet jeśli pan Wentworth nie wiedział, kto spowodował jego zniknięcie,

dowiedziałby się natychmiast, gdyby wrócił i ujrzał Karola.

- Na płonące czarownice! - jęknął Karol. - Czemu o tym nie pomyślałem?
Pies, niezbyt daleko, znowu zaszczekał. Ścigany i niezdecydowany Karol, szurając nogami,

przesunął się do przodu i wpadł na więcej krzeseł. Znalazł się w prawdziwym labiryncie krzeseł.
Stanął i próbował się zastanowić.

Nadal mogę odzyskać buty, pomyślał. Powie, że lunatykował ze zmartwienia o swoje buty,

kiedy woźny go znajdzie. Niepewnie podniósł oba ramiona. Pies wyraźnie znowu się zbliżał.

- Buty - powiedział Karol pospiesznie, głosem zachrypłym ze strachu, zimna i zmęczenia. -

Buty. Przyjdźcie do mnie. Hej, presto. Abrakadabra. Buty, mówię!

Pies znajdował się już prawie za drzwiami auli. Karol wykonał gesty przyciągania, a potem

skrzyżował ręce na piersi.

- Buty!
Coś, co sądząc po odgłosie mogło być butem, upadło na krzesło obok niego. Pomimo psiego

ujadania Karol uśmiechnął się radośnie. Następny but upadł po drugiej stronie. Karol wyciągnął
ręce i szukał ich po omacku. Dwa następne spadły mu na głowę. Jeszcze kilka plasnęło o podłogę u
jego stóp. Teraz wszędzie dookoła słyszał spadające buty. Zupełnie jakby lunął na niego deszcz
butów. A pies drapał teraz do drzwi i ujadał. Gumowy kalosz, sądząc po dotyku, uderzył go w
ramię. Karol odwrócił się i ruszył pomiędzy krzesłami, potykając się o tenisówki, piłkarskie korki i
sznurowane buciki, spadające wokół niego coraz gęściej.

Woźny dotarł już niemal do drzwi. Karol widział blask latarki prześwitujący przez szybę.

Pomógł mu znaleźć drogę. Ponieważ Karol wiedział, że teraz nie wykręci się żadnymi bzdurami o
lunatykowaniu, musiał stąd uciekać, i to szybko. Brnął wśród zamieci kłapiących butów,
przedzierał się pomiędzy rzędami krzeseł, aż dotarł do bocznej ściany i skoczył w drzwi, którymi
zwykle wchodzili nauczyciele.

Za tymi drzwiami ogarnęła go nieprzenikniona ciemność. Przypuszczał, że znalazł się w pokoju

nauczycielskim, ale nie miał pewności. Potykając się, z rękami wyciągniętymi przed sobą,
półprzytomny z przerażenia, przewrócił się o stołek. Kiedy się pozbierał, przypomniała mu się
druga czarownica, która przechodziła przez ogród. Powinienem pomyśleć o niej wcześniej,
powiedział sobie, kiedy wpadł na stos książek. Mówiła, że nie można czarować, kiedy się jest
przestraszonym. Miała rację. Coś poszło bardzo źle tam w auli. Widocznie, pomyślał Karol,
wyplątując się z jakiegoś płaszcza, potrzebne jest skupienie i zimna krew, żeby czarować, jak
należy. Och, dzięki niebiosom! Znalazł drzwi.

Karol skoczył w drzwi i znalazł się niedaleko głównych schodów. Popędził w górę. Biegnąc,

namacał kciukiem wielki, bolesny pęcherz na palcu i potarł go delikatnie. Co za marnotrawstwo!
Co za strata pieniędzy! Oparzony palec chyba niczego go nie nauczył. A oto piękna, zapraszająca,
zielona nocna lampka w korytarzu prowadzącym do sypialni. Już niedaleko.

Karol nie pamiętał, jak się położył do łóżka. Ostatnia świadoma myśl dotyczyła Briana - czy

wrócił, czy też od razu wykonał plan ucieczki. Kiedy brzękliwy dzwonek wyrwał Karola ze snu o
poranku, wydawało mu się, że spędził noc na podłodze sypialni obok łóżka Briana. Ale nie. Leżał
we własnym łóżku. Okulary wisiały zaczepione na poręczy. Zaświtała mu nadzieja, że nocne
wydarzenia tylko mu się przyśniły. Lecz zanim jeszcze rozbudził się na tyle, żeby usiąść i ziewnąć,
sypialnie wypełniły oburzone głosy.

- Nie mogę znaleźć moich butów!
- Hej, gdzie się podziały wszystkie buty?
- Moich kapci też nie ma!
Karol zdołał usiąść i usłyszał, jak Simon mówi:
- Zostałeś teraz złodziejem butów, Brian?
Po czym niedbale, dobrodusznie trzepnął go po głowie, jakby sądził, że Briana nie stać na taką

inicjatywę. Brian klęczał na łóżku i wydawał się równie zaspany jak Karol. Nie odpowiedział
Simonowi ani nie spojrzał na Karola.

W sąsiedniej sypialni też zginęły buty. A po korytarzu szedł jakiś senior, krzycząc:
- Hej! Podwędziliście nam buty?
Wszyscy się złościli. Wszyscy myśleli, że to jakiś głupi żart. Karol miał tylko nadzieję, że dalej

będą tak myśleć. Wszyscy musieli wyjść bez butów i ślizgali się w skarpetkach. Buty Karola
również zniknęły - cieszył się, że był taki przezorny - i właśnie naciągał drugą parę skarpetek, kiedy
w korytarzu gruchnęła plotka. Jak na plotkę była dość tajemnicza. Nikt nie wiedział, skąd się
wzięła.

- Musimy zejść do auli. Tam są wszystkie buty.
Karol przyłączył się do ślizgającego biegu w kierunku auli. Na dole do tłumu dołączyły

wszystkie dziewczynki, również w skarpetkach, również zmierzające do auli. Naturalnie drzwi auli
okupowali seniorzy. Wszyscy z niższych klas wysypali się na dziedziniec, żeby zajrzeć do środka
przez okna. I wszyscy w pierwszej chwili skamienieli ze zgrozy.

W szkole z sześcioma setkami uczniów jest mnóstwo butów. Co najmniej tysiąc dwieście,

gdyby każdy miał tylko jedną parę. Ale w Wieloborze każdy musiał mieć specjalne buty niemal do
każdego zajęcia. Należało więc dodać do tej liczby tenisówki, kolce, korki, buty treningowe,
pantofle do tańca, pantofle gimnastyczne, zapasowe buty, buty wizytowe, buty do hokeja,
wellingtony i kalosze. W ten sposób liczba butów szybko przekroczy dziesięć tysięcy.

A jeśli doda się do tego wszystkie buty personelu: charakterystyczne pantofle panny

Cadwallader z obcasami jak szpulki; ekstraszerokie obuwie kucharki; podkute buciory dozorcy;
ręcznie robione zamszowe półbuty pana Crossleya; półbuty z dziurkami pana Brubecka; szesnaście
par szpilek pielęgniarki; czyjeś purpurowe futrzane botki; i nawet stare buty do konnej jazdy, nie
wspominając o wielu innych, otrzyma się naprawdę imponującą liczbę.

Krzesła w auli ginęły pod monstrualną górą obuwia.
Wśród ogólnego zdumienia rozległ się głos Teresy:
- Jeśli ktoś nam zrobił kawał, nie uważam tego za zabawne. Skarpetki mam całkiem

zabłocone!

Włożyła puszyste błękitne nocne skarpetki na szkolne podkolanówki.
Potem rozpętało się coś w rodzaju wolnej amerykanki. Ludzie pchali się drzwiami i oknami,

ślizgali się na stosach butów, chwytali buty, które rozpoznali jako swoje - albo byle jaką parę w
odpowiednim rozmiarze.

Dopóki nie zagrzmiał potężny głos:
- WYJŚĆ! WSZYSCY WYJŚĆ! ZOSTAWCIE TUTAJ TE BUTY!
Karol został odepchnięty do tyłu przez znacznie powolniejszy tłum wychodzący z auli i musiał

wyciągnąć szyję, żeby zobaczyć, kto krzyczał.

To był pan Wentworth. Karol tak się zdumiał, że zatrzymał się i pozwolił, żeby jakiś wir

zepchnął go na bok tuż przed drzwiami auli. Stamtąd wyraźnie widział, jak pan Wentworth
obchodzi dookoła stertę butów. Nosił zwykły niechlujny garnitur, ale stopy miał bose. Poza tym
wyglądał całkiem normalnie. Za nim chodził pan Crossley w jaskrawożółtych skarpetkach i pan
Brubeck z wielką dziurą na lewej pięcie. Za nimi szedł woźny. Za woźnym oczywiście dreptał pies
woźnego, manifestacyjnie próbując unieść tylną nogę nad stertą butów.

- Nie wiem, kto to zrobił! - protestował woźny. - Ale wiem, że jacyś ludzie przez pół nocy

kręcili się po budynku. Pies prawie jednego złapał, właśnie tutaj w auli.

- Czy pan wszedł do środka i sprawdził pomieszczenie? - zapytał pan Wentworth.
- Drzwi były zamknięte - odparł woźny. - Myślałem, że na klucz. Pan Wentworth odwrócił się

od niego z niesmakiem.

- Ktoś tutaj ciężko pracował przez całą noc - powiedział do pana Crossleya - a ten nawet nie

zajrzał!

- Myślałem, że jest zamknięte na klucz - powtórzył woźny.
- Och, zamknij się pan! - warknął pan Wentworth. -1 weź stąd psa, żeby nie sikał na ten but.

To pantofel panny Cadwallader.

Karol wyśliznął się na korytarz i starał się utrzymać w przyzwoitych proporcjach szeroki

uśmiech na twarzy. Panu Wentworthowi nic się nie stało. Widocznie zeszłej nocy jednak wymknął
się do łóżka, kiedy panna Hodge pytała Karola o drogę. A co jeszcze lepsze, wszyscy myśleli, że
buty pojawiły się w auli w całkiem naturalny sposób. Karol miał ochotę tańczyć i śpiewać.

Ale obok pojawił się Dan Smith. Karol trochę się opamiętał.
- Hej - powiedział Dan. - Seniorzy cię złapali wczoraj wieczorem?
- Nie, uciekłem - odparł Karol niedbale.
- Musiałeś szybko przebierać nogami! - burknął Dan, ale w jego ustach to była pochwała. - Nie

wiesz, kto zrobił ten numer z butami? - zapytał, pokazując głową w stronę auli.

Karol z największą rozkoszą powiedziałby, że to on, i obserwował szacunek rosnący na twarzy

Dana. Ale nie był aż taki głupi.

- Nie-odparł.
- Ja wiem - oznajmił Dan. - Założę się, że to czarownica z naszej klasy.
Pan Wentworth pojawił się w drzwiach auli. Tłum wypełniający korytarz uciszył się,

posykując.

- Śniadanie będzie spóźnione - ogłosił pan Wentworth z bardzo udręczonym wyrazem twarzy.

- Nie możecie wymagać od personelu kuchennego, żeby pracował bez butów. Wszyscy macie iść
do klas i tam czekać. Tymczasem nauczyciele i sześcioklasiści rozłożą wszystkie buty na głównym
dziedzińcu. Kiedy was zawołają... dopiero wtedy, zrozumiano?... wyjdziecie klasami i odszukacie
swoje buty. Teraz wszyscy wyjdą. Szósta klasa zostaje.

Sk łębiony tłum niechętnie opuścił korytarz. Karol był tak zadowolony z siebie, że zaryzykował

i uśmiechnął się do Briana. Ale Brian sennie wpatrywał się w ścianę i nic nie zauważył. Nie drgnął i
nawet nie wrzasnął, kiedy Simon z roztargnieniem trzepnął go po głowie.

- Gdzie jest Nan Pilgrim? - zapytał Simon ze śmiechem. -Zrobiła się niewidzialna?
Nan schodziła ludziom z oczu. Ukrywała się w korytarzu na górze, obok łazienek dziewcząt.

Stamtąd miała doskonały widok na dziedziniec pokryty niezliczonymi rzędami obuwia oraz panie z
kuchni, drepczące na palcach wzdłuż rzędów w pończochach i szukające swoich roboczych butów.
To jej nie rozbawiło. Delia Martin, przyjaciółka Teresy, i Karen Grigg, przyjaciółka Estelli, dały już
wyraźnie do zrozumienia, że uważają to za sprawkę Nan. Fakt, że te dwie zwykle nie rozmawiały
ze sobą ani z Nan, tylko pogarszał sytuację.

ROZDZIAŁ 7

Śniadanie było gotowe, zanim klasę II y wezwano, żeby odnalazła swoje buty. Teresa musiała

przejść przez korytarze w swoich błękitnych nocnych skarpetkach. Do tej pory zrobiły się całkiem
czarne, co ogromnie ją zirytowało. Śniadanie było tak spóźnione, że odwołano apel. Zamiast tego
panna Cadwallader stanęła przed głównym stołem, z twarzą ściągniętą niezadowoleniem i jedną
stopą wyraźnie przemoczoną, i wygłosiła krótką mowę.

- Ktoś w tej szkole zrobił wybitnie głupi kawał - oznajmiła gniewnie. - Sprawcy niewątpliwie

uważają go za bardzo zabawny, ale do tej pory z pewnością zrozumieli, jak głupio i niehonorowo
postąpili. Chcę, żeby teraz zachowali się honorowo. Chcę, żeby przyszli do mnie i się przyznali. I
chcę, żeby każdy, kto coś wie albo podejrzewa w tej sprawie, postąpił równie honorowo i
powiedział mi o tym. Będę w swoim gabinecie przez cały poranek. To wszystko.

- Co jest honorowego - zapytał głośno Nirupam, kiedy wszyscy wstali - w skarżeniu na

innych?

Tym sposobem wyświadczył Nan przysługę, świadomie lub niechcący. Nikt w II y nie chciał

zasłużyć na miano skarżypyty. Nikt nie poszedł do panny Cadwallader. Zamiast tego wszyscy
wyszli na dziedziniec, gdzie mżył teraz drobny lodowaty deszcz, i chodzili wzdłuż rzędów
wilgotnego obuwia, szukając swoich butów. Nan również musiała pójść.

- O, patrzcie! Idzie Arcyczarownica Dulcynea! - zawołał Simon. - Dlaczego zabrałaś też

własne buty, Dulcyneo? Myślałaś, że to będzie wyglądało bardziej niewinnie, co?

A Teresa powiedziała:
- Doprawdy, Nan! Zniszczyłam sobie skarpetki! To nie jest zabawne!
- Zrób teraz coś zabawnego, Nan - zaproponowała Karen Grigg.
- Pospieszcie się! - krzyknął pan Crossley spod osłony ganku.
Każdy natychmiast zaczął gorliwie oglądać buty. Oprócz Bria-na. Brian po prostu wędrował

przed siebie, wpatrując się w przestrzeń. W końcu Nirupam znalazł jego buty i wepchnął w
zwiotczałe ramiona Briana.

- Dobrze się czujesz? - zapytał go Nirupam.
- Kto? Ja? O tak - odpowiedział Brian.
- Na pewno? Jakoś dziwnie zezujesz jednym okiem - zauważył Nirupam.
- Zezuję? - powtórzył z roztargnieniem Brian i odszedł. Nirupam gniewnie odwrócił się do

Simona:

- Chyba uderzyłeś go w głowę o jeden raz za dużo.
Simon roześmiał' się trochę nieszczerze. Nirupam był od niego o głowę wyższy.
- Bzdura! W jego głowie nie ma się co zepsuć.
- No, lepiej uważaj - ostrzegł go Nirupam i powiedziałby więcej, ale przerwał mu gniewny

okrzyk Dana Smitha.

- Ktoś za to oberwie! - wrzeszczał Dan z wściekłą miną, bardzo blady po wczorajszej nocnej

uczcie. - Dostane go, nawet jeśli to zaczarowany senior! Ktoś mi rąbnął buty do biegania! Nigdzie
nie mogę ich znaleźć. ,

- Poszukaj dokładnie jeszcze raz! - zawołał pan Crossley z ganku.
Fakt pozostawał faktem. Dan szukał we wszystkich rzędach, podobnie jak Karol, aż skarpetki

im przemokły i włosy ociekały wilgocią, ale nie znaleźli ani kolców Karola, ani Dana. Tymczasem
pozwolono również I x, z i y zabrać swoje buty, zanim deszcz całkiem je rozmoczy, i na dziedzińcu
pozostały tylko trzy futbolowe korki nie do pary, buty dojazdy konnej i para odblaskowych
zielonych trampek, do których nikt się nie przyznawał.

Dan wciąż wygłaszał straszliwe pogróżki, toteż Karol cieszył się, że Dan nie posądzał go o

jakiś związek z tą sprawą.

Ale to oznaczało, że Karol musiał pójść do pana Towersa i wyznać, że nadal nie znalazł swoich

butów do biegania. Miał już tego dość, kiedy stał ociekając deszczem przed drzwiami pokoju
nauczycielskiego. Po tylu kłopotach!

- Naprawdę szukałem, proszę pana - zapewnił pana Towersa. Pan Towers zerknął na mokre

włosy Karola i okulary upstrzone

kroplami wilgoci.
- Każdy może stanąć na deszczu - oświadczył. - Płacisz za nowe czy piszesz linijki?
- Pi^zę - odparł Karol z zaciętą miną.
- Więc zostajesz po lekcjach co wieczór aż do Gwiazdki - oznajmił pan Towers z widoczną

przyjemnością. - Czekaj.

Cofnął się do pokoju nauczycielskiego i wrócił, niosąc grubą starą książkę.
- Masz - powiedział i wręczył książkę Karolowi. - Co wieczór przepisz z niej pięćset linijek.

To ci pokaże, jaki naprawdę powinien być uczeń. Kiedy wszystko przepiszesz, dam ci drugą część.

Karol stanął przed pokojem nauczycielskim i obejrzał książkę. Nosiła tytuł: Największy zuch w

szkole. Cuchnęła stęchlizną. W środku stronice były wystrzępione i pożółkłe. Pierwsza linijka
tekstu brzmiała: „Ale bycza zabawa! - wykrzyknął Watts Młodszy. - Dzisiaj po południu robimy
młyn!"

Karol przeniósł wzrok na obrzmiały, przezroczysty i bezużyteczny bąbel na palcu i poczuł się

fatalnie.

- Zaczarowane piekło - burknął.
- Dzień dobry, Karolu - powiedziała panna Hodge, lekkim krokiem zmierzając w stronę pokoju

nauczycielskiego, świeżutka i niczego nieświadoma. - To wygląda na ładną starą książkę. Cieszę
się, że wreszcie poważnie zabrałeś się do czytania.

Ciężkie dwulufowe spojrzenie Karola wprawiło ją w najwyższe zakłopotanie. Co za zmienny

chłopiec! - pomyślała, starannie zdejmując płaszcz przeciwdeszczowy. Ponownie się zdumiała,
kiedy w pokoju nauczycielskim zastała spore zamieszanie oraz stertę obuwia na środku. Na
szczęście zobaczyła również pana Wentwortha, który właśnie wychodził w pośpiechu. Panna
Hodge zastąpiła mu drogę.

- Och, panie Wentworth, chcę przeprosić za to oskarżenie Karola Morgana.
Postąpiłam bardzo wielkodusznie, pomyślała, chociaż Karol przed chwilą tak na mnie

popatrzył. Uśmiechnęła się wspaniałomyślnie do pana Wentwortha.

Ku jej irytacji pan Wentworth rzucił tylko: „Miło mi to słyszeć" i dość niegrzecznie odsunął ją

na bok. Ale przecież miał tyle na głowie, pomyślała panna Hodge, kiedy pan Crossley opowiedział
jej z przejęciem o butach. Nie żywiła urazy do pana Wentwortha. Pozbierała książki - z nieznanych
przyczyn rozsypane po całej podłodze - i wyszła na następną lekcję angielskiego do II y.

Zjawiła się, kiedy Simon Silverson trzymał wysoko w górze Największego zucha w szkole.
- Posłuchajcie tego! - zawołał. - „Pęczniejąc z dumy, Watts Młodszy spojrzał w oczy swego

jedynego prawdziwego przyjaciela. Oto był chłopiec, który nie miał sobie równych, czysty ciałem i
duchem..."

Teresa i Delia wyły ze śmiechu, kryjąc twarze w swoich robótkach. Karol miał w oczach mord.
- Doprawdy, Simonie! - skarciła go panna Hodge. - To niegodziwie z twojej strony.
Simon popatrzył na nią ze zdumieniem. Wiedział, że nigdy nie popełnił żadnego niegodziwego

uczynku.

- Ale, Karolu - dodała panna Hodge - sądzę, że dość niefortunnie wybrałeś sobie lekturę.
Po raz drugi tego dnia Karol skierował na nią paskudne spojrzenie. Panna Hodge aż się

wzdrygnęła. Doprawdy, gdyby nie wiedziała, że w gruncie rzeczy Karol jest miłym chłopcem, to
spojrzenie kazałoby jej poważnie pomyśleć o Złym Oku.

Nirupam podniósł długie ramię.
- Czy dzisiaj też będziemy odgrywać sztuki? - zapytał z nadzieją.
- Nie, nie będziemy - zaprzeczyła nader stanowczo panna Hodge. - Wyjmijcie podręczniki

poezji.

Lekcja i reszta poranka wlokły się ospale. Teresa skończyła drugi niemowlęcy bucik i nabrała

oczka na kaftanik. Estella zrobiła całkiem sporo czepeczka. Brian przestał gapić się w ścianę i

najwyraźniej dostał gwałtownego napadu pracowitości. Za każdym razem, kiedy ktoś na niego
spojrzał, gryzmolił wściekle w zeszycie.

Karol siedział i dumał. Własne odczucia trochę go dziwiły. Teraz już wcale się nie bał. Całkiem

spokojnie przyjmował fakt, że jest czarownikiem. W końcu nikt nic nie zauważył. Wszyscy myśleli,
że czarownicą jest Nan Pilgrim, z powodu jej imienia, co w pełni odpowiadało Karolowi.
Najdziwniejsze jednak, że przestał się przejmować czarownikiem, którego widział na stosie.

Próbował go sobie przypomnieć, z początku ostrożnie, potem zuchwale, kiedy się zorientował,

że już się tym nie gryzie. Potem pomyślał o czarownicy, która przelazła przez mur. Żadne z tych
wspomnień już mu nie sprawiało przykrości. Należały do przeszłości; odeszły. Zupełnie jakby ząb
go bolał i nagle przestał. Z nowym poczuciem spokoju Karol zrozumiał, co jego umysł od dawna
próbował mu przekazać: że on też wyrośnie na czarownika. Teraz, odkąd wiedział, przestało go to
dręczyć.

Potem, żeby sprawdzić, czy się przestraszy, pomyślał o inkwizytorach. „To boli, kiedy się

palisz", powtórzył w myślach i popatrzył na swój nabrzmiały bąbel. Jednak czegoś się nauczył.
Tego: Nie daj się złapać.

Dobrze, pomyślał Karol. I zajął się planowaniem, co zrobi Si-monowi SiWersonowi. Dan

Smith w drugiej kolejności, ale Simon zdecydowanie pójdzie na pierwszy ogień. Co mógł zrobić
Simono-wi, żeby sobie odbić kieszonkowe prawie z całego semestru? Trudna sprawa. To musi być
coś dostatecznie złego, ale bez żadnego związku z Karolem. Początkowo utknął w miejscu. Chciał
stworzyć dzieło sztuki. Chciał, żeby Simon cierpiał. Chciał, żeby wszyscy o tym wiedzieli, ale nie
wiedzieli, że to sprawka Karola. Co mógł zrobić?

Ostatnią lekcją przed lunchem był codzienny WF. Dzisiaj z kolei chłopcy ćwiczyli w sali

gimnastycznej. Musieli również wspinać się po linach. *Karol usiadł przy drabinkach i udawał, że
zawiązuje trampek. W przeciwieństwie do Nan potrafił wspiąć się po linie, jeśli chciał, ale nie
chciał. Chciał siedzieć i obmyślać zemstę na Simonie. Simon oczywiście jako jeden z pierwszych
znalazł się pod sufitem. Zobaczył Karola i krzyknął coś z góry. W rezultacie ktoś z II z podszedł i
szturchnął Karola w plecy.

- Simon mówi, żebyś przestał się obijać.
- Simon mówi, tak? - mruknął Karol.

Wstał. Doznał natchnienia. Zainspirowało go coś, co Brian powiedział wczoraj wieczorem. Ta
zabawa, „Simon mówi". Załóżmy, że to nie zabawa. Załóżmy, że wszystko, co Simon powie,
naprawdę się spełnia. W najgorszym przypadku to będzie bardzo zabawne. W najlepszym ludzie
mogą nawet pomyśleć, że Simon jest czarownikiem.

Karol wspiął się po linie. Podciągał się zręcznie, dokładnie i powoli, żeby dalej myśleć.

Oczywiście nie mógł stanąć obok Simona, żeby rzucić na niego zaklęcie. Ktoś by zauważył. Ale
instynkt podpowiadał Karolowi, że tego rodzaju czarów nie można rzucać na odległość. To zbyt
silna, zbyt osobista magia. Żeby bezpiecznie wykonać swój plan, potrzebował czegoś, co nie było
samym Simonem, ale należało do niego tak nieodłącznie, że zaklęcie rzucone na tę rzecz podziała
również na samego Simona - potrzebował kawałka Simona.

Jakie ruchome części miał Simon? Zęby, paznokcie, włosy? Przecież nie podejdzie do Simona i

nie wyrwie mu garści włosów! Zaraz. Włosy. Simon czesał się dzisiaj rano. Przy odrobinie
szczęścia trochę włosów zostało na jego grzebieniu.

Karol radośnie zsunął się po linie - tak szybko, że znowu sobie przypomniał, że to boli, kiedy

się palisz. Musiał dmuchać na dłonie dla ochłody. Po lunchu nadejdzie odpowiednia chwila. Wtedy
mógł się wśliznąć do sypialni.

Nan również miała plany na tę porę. Przy lunchu zdołała się wymknąć Karen Grigg i Delii

Martin, ponieważ usiadła przy stole ze znacznie starszymi dziewczynami, które jakby jej nie
zauważały. Górowały nad nią i rozmawiały o własnych sprawach. Jedzenie było niemal równie
okropne jak wczoraj, ale Nan nie miała ochoty go opisywać. Miała raczej ochotę umrzeć.

Potem przyszło jej do głowy, że jeśli ktoś z II y powie nauczycielowi, że Nan jest czarownicą,

umrze całkiem niedługo. Wtedy zrozumiała, że wcale nie pragnie śmierci. Od razu poczuła się
lepiej. Przecież nikt jeszcze nie poszedł na skargę do nauczyciela. „To tylko ich zwykła głupota -
powiedziała sobie Nan. - Do świąt o wszystkim zapomną. Muszę tylko schodzić im z oczu do tej
pory".

Zgodnie z tym, po lunchu Nan wyniknęła się na górę, żeby znowu zaczaić się w korytarzu obok

łazienek dziewcząt. Lecz Karen Grigg miała ją na oku. Ona i Teresa pojawiły się przed Nan w
korytarzu. Nan odwróciła się do ucieczki i zobaczyła, że Delia i inne dziewczynki nadchodzą z
drugiej strony.

- Wejdźmy do łazienki - zaproponowała Teresa. - Chcemy cię o coś zapytać, Nan.
Nan domyślała się, że czeka ją ciężka próba. Przez chwilę wahała się, czy nie zaatakować

bykiem Teresy i Karen, żeby się uwolnić. Ale wieczorem dopadną ją w sypialni. Lepiej to mieć za
sobą.

- OK - rzuciła i bez pośpiechu weszła do łazienki, jakby wcale jej nie zależało.
Niemal w tej samej chwili Karol zakradał się do sypialni chłopców. Łóżka stały niczym rzędy

opustoszałych lodowców, białe, czyste i zimne, każde z białą szafeczką obok. Karol pospieszył do
szafki Simona. Zamknięta na klucz. Simon cierpiał na przymus zamykania. Nawet przy zegarku
nosił mały kluczyk, żeby go zamykać na nadgarstku.

Karol jednak nie pozwolił się zniechęcić. Władczo wyciągnął rękę do zamkniętych drzwiczek.
- Grzebień - powiedział. - Abrakadabra.
Grzebień Simona wysunął się z białej drewnianej powierzchni niczym ryba wypływająca z

mleka i wskoczył Karolowi prosto do ręki. Pięknie. Co jeszcze lepsze, pomiędzy zębami grzebienia
tkwiły trzy złociste, kręcone włosy Simona. Karol zdjął je starannie. Przytrzymał włosy dwoma
palcami lewej ręki i starannie przesunął je między kciukiem i palcem wskazującym prawej dłoni. Z
góry na dół. I jeszcze raz. Od końca do końca.

- Simon mówi - szepnął do nich. - Simon mówi, Simon mówi. Cokolwiek Simon powie, to

prawda.

Po jakiejś minucie, kiedy powtórzył to wystarczająco wiele razy i miał przeczucie, że czar

powinien zadziałać, starannie nawinął włosy z powrotem na grzebień. Nie zamierzał zostawić
żadnych dowodów świadczących przeciwko niemu. Właśnie skończył, kiedy Brian powiedział za
jego plecami:

- Potrzebuję twojej pomocy, Karolu.
Karol podskoczył, jakby Brian do niego strzelił. Nachylił się w panice, żeby ukryć grzebień, i z

rozpaczliwym pośpiechem popchnął go w stronę szafki. Ku jego zdumieniu grzebień wsunął się do
środka, tym razem nie jak ryba - raczej jak grzebień wpychany w drzwi - ale w końcu przeszedł.

- Czego chcesz? - zapytał niegrzecznie Karol.
- Zaprowadź mnie do pielęgniarki w izbie chorych - poprosił Brian.
W szkole panowała zasada, że uczeń, który poczuł się chory, musiał znaleźć innego ucznia,

żeby zaprowadził go do pielęgniarki. Wprowadzono ten przepis, ponieważ przedtem do izby
chorych ciągle się pchali zdrowi uczniowie, żeby sobie załatwić zwolnienie na popołudnie. Pomysł
polegał na tym, że nie można oszukać przyjaciół. Nie bardzo się sprawdzał. Na przykład Karen
zabierała Estellę Green do pielęgniarki co najmniej dwa razy w tygodniu. Na ile Karol mógł
stwierdzić, Brian wyglądał jak zwykle, dziarski i różowy.

- Moim zdaniem nie wyglądasz na chorego - oświadczył. Chciał znaleźć Simona i sprawdzić,

czy zaklęcie działa.

- Co powiesz na to? - zapytał Brian.
Ku zdumieniu Karola nagle zbladł. Zagapił się na ścianę pustym wzrokiem, z jednym okiem

lekko zezującym do środka.

- To jest to - oznajmił. - Nie wyglądam jak zahipnotyzowany?
- Wyglądasz, jakbyś oberwał po głowie - odparł brutalnie Karol. - Niech Nirupam cię

zaprowadzi.

- Opiekował się mną rano - wyjaśnił Brian. - Chcę mieć możliwie jak najwięcej świadków.

Pomogłem ci wczoraj w nocy. Teraz ty mi pomóż.

- Wczoraj nie pomogłeś - zaprzeczył Karol.
- Właśnie że tak - upierał się Brian. - Poszedłeś spać na podłodze obok mojego łóżka. Położyłem cię do

twojego łóżka. Nawet zawiesiłem okulary na poręczy.

I popatrzył znacząco na Karola.
Karol odwzajemnił spojrzenie. Brian był taki mały i chudy, aż nie chciało się wierzyć, żeby kogoś

podniósł i położył do łóżka. Ale wierzył czy nie, Karol zdawał sobie sprawę, że nie ma wyboru. Brian
przyłożył mu nóż do gardła. Wiedział, że Karol wstawał w nocy. Przyłapał go z grzebieniem Simona w ręku.
Karol nie rozumiał, dlaczego Brian chce iść do pielęgniarki, ale to już jego sprawa.

- No dobrze - ustąpił. - Zaprowadzę cię.
W łazience po drugiej stronie dziedzińca dziewczynki skupiły się wokół Nan.
- Gdzie jest Estella? - zapytała Teresa.
- Pilnuje za drzwiami - odparła Karen. - Nic więcej nie chciała zrobić.
- O co wam chodzi? - rzuciła agresywnie Nan.
- Chcemy, żebyś zrobiła jakiś czar - oznajmiła Teresa. - Tutaj, żebyśmy mogły zobaczyć. Żadna z nas

jeszcze nigdy nie widziała czarów. A wiemy, że ty umiesz czarować. No, śmiało. Nie wydamy cię.

Pozostałe dziewczynki przyłączyły się:
- Zgódź się, Nan. Nikomu nie powiemy.
Łazienka była miejscem publicznym. Stało tam sześć wanien w szeregu. Dziewczynki napierały na Nan,

która cofnęła się pomiędzy dwie wanny. Najwyraźniej o to im chodziło. Delia powiedziała:

- Teraz dobrze. Heather powiedziała:
- Wyjmijcie ją.

Karen pochyliła się i wyciągnęła spod wanny po lewej stronie starą miotłę dozorcy. Julia i Debora chwyciły
ją i położyły w poprzek

na wannach, żeby zagradzała drogę Nan. Nan popatrzyła na miotłę i na

dziewczynki.

- Chcemy, żebyś na nią wsiadła i latała - wyjaśniła Teresa.
- Wszyscy wiedzą, że czarownice latają na miotłach - dodała Karen.
- Prosimy cię grzecznie - zakończyła Teresa.
Typowe podwójne myślenie Teresy, stwierdziła gniewnie Nan. Wcale nie prosiła grzecznie.

Uśmiechała się szyderczo. Ale gdyby później ją zapytano, odpowiedziałaby z całkowitym
przekonaniem, że była bardzo uprzejma.

- Jeśli się nie zgodzisz, i tak możemy udowodnić, że jesteś czarownicą - ostrzegła uprzejmie

Teresa.

- Tak, wszyscy wiedzą, że czarownice nie toną - parsknęła Delia. - Można je trzymać pod

wodą i nie umierają.

Na ten sygnał Karen przechyliła się i włożyła zatyczkę do najbliższej wanny. Heather odkręciła

kran z zimną wodą, tylko trochę, żeby pokazać Nan, że nie żartują.

- Wiecie doskonale - broniła się Nan - że nie jestem czarownicą i nie umiem latać na miotle.

To tylko pretekst, żeby mi dokuczać!

- Dokuczać? - zdziwiła się Teresa. - Kto komu dokucza? Prosimy cię bardzo grzecznie, żebyś

polatała na miotle.

Za jej plecami woda z kranu ciurkała do wanny.
- Możesz sprowadzić tutaj znowu te wszystkie buty, jeśli wolisz - zaproponowała Delia. -

Wszystko nam jedno, co zrobisz.

- Ale coś musisz zrobić - oświadczyła Karen. - Inaczej weźmiesz długą, głęboką, zimną kąpiel

w ubraniu.

Nan tak się zdenerwowała, że przełożyła jedną nogę przez miotłę, żeby dosięgnąć Karen. Na

ten widok Teresa podskoczyła z radości i zachichotała.

- Och, ona będzie latać!
Reszta dziewczynek przyłączyła się do niej.
- Ona poleci na miotle! Leć, Nan!

Bardzo czerwona Nan stanęła okrakiem nad miotłą i wyjaśniła:
- Nie będę latać. Nie potrafię latać. Wiecie, że nie umiem. Patrzcie. Popatrzcie na mnie. Siedzę

na miotle.

Nierozsądnie usiadła, co okazało się tak niewygodne, że musiała szybko się podnieść. To

ogromnie rozbawiło widownię. Jeszcze bardziej rozgniewana Nan zawołała:

- Jak mam latać na miotle?! Nie umiem nawet wspiąć się po linie!
Wiedziały o tym. Pokładały się ze śmiechu, kiedy do łazienki wpadła Estella, wołając:
- Chodźcie popatrzeć, chodźcie popatrzeć! Zobaczcie, co robi Simon SiWerson!
Dziewczynki popędziły galopem do drzwi, żeby wyjrzeć przez okna w korytarzu. Nan usłyszała

okrzyki:

- Wielkie nieba! Tylko popatrzcie!
Po czym nastąpił kolejny masowy galop na dziedziniec. Nan, pozostawiona samej sobie, tkwiła

okrakiem nad miotłą opartą na dwóch wannach.

- Dzięki niebiosom! - powiedziała najpierw. Mało jej już brakowało do płaczu. - Głupie

dziewuchy! - dodała następnie. - Jakbym mogła na tym latać?! Wystarczy spojrzeć! - Szturchnęła
miotłę. - Zwykła starą miotła!

Potem spostrzegła, że woda wciąż ciurka do wanny za jej plecami. Przechyliła się do tyłu i na

bok i zakręciła kran.

Właśnie ten moment wybrała stara miotła, żeby wznieść się ostro do sufitu.
Nan zapiszczała,. Nagle zawisła głową w dół nad wanną pełną zimnej wody. Miotła zatoczyła

się lekko pod jej ciężarem, ale wciąż się wznosiła, kołysząc się dokładnie nad wanną. Nan z całej
siły zgięła nogi na sękatym kiju i wplotła palce jednej ręki w przerzedzony wiecheć gałązek. Miotła
dotarła do sufitu i ustawiła się poziomo. Nan nie miała miejsca, żeby wdrapać się na kij, nawet
gdyby dysponowała potrzebnymi mięśniami. Od wiszenia do góry nogami krew łomotała jej w
uszach, ale Nan nie odważyła się puścić.

- Przestań! - pisnęła do miotły. - Proszę!
Miotła nie zwróciła na to uwagi. Po prostu kontynuowała uroczysty, koślawy, chwiejny lot

dookoła łazienki, z Nan uczepioną desperacko pod spodem i zerkającą ze strachem na twarde, białe
kafelki daleko w dole.

- Dobrze, że to się nie stało, zanim one wyszły! - wysapała. -Na pewno wyglądam jak idiotka!
Zaczęła się śmiać. Wyglądała tak głupio.
- Opuść się na dół - poprosiła miotłę. - Ktoś może tu wejść. Miotła chyba wzięła to sobie do

serca. Wzdrygnęła się lekko

i lotem pikowym poszybowała w kierunku podłogi. Gdy tylko podłoga zbliżyła się

dostatecznie, Nan chwyciła kij obiema rękami i spróbowała odczepić nogi. Błąd. Miotła ponownie
uniosła się ostro w górę i zawisła na wysokości, skąd Nan nie odważyła się spaść. Ale ręce jej się
zmęczyły i musiała coś zrobić. Wijąc się i wykręcając, wwindowała się na górę i położyła mniej
więcej równo na sękatym kiju. Dysząc, zaczepiła stopy o pęk gałązek. Z góry widziała rząd wanien.

Co teraz powinna zrobić? Ta miotła chyba się uparła, żeby służyć za wierzchowca. Wydawała

się trochę smutna. Kiedyś, dawno temu latano na niej i odtąd tęskniła za swoją czarownicą.

- No to w porządku - powiedziała do niej Nan. - Teraz naprawdę boję się na tobie latać. Nie

rozumiesz? To nielegalne. Ale jeśli przyrzeknę, że polecimy razem dzisiaj w nocy, pozwolisz mi
zejść?

Miotła jakby się zawahała - dosłownie i w przenośni.
- Przysi ęgam -jęknęła Nan. - Posłuchaj, coś ci powiem. Zanieś mnie przez korytarz do naszej

sypialni. Przynajmniej trochę się przelecisz. Potem schowasz się na szafie z tyłu. Nikt cię tam nie
zobaczy. A ja obiecuję, że wyjmę cię w nocy. Co ty na to?

Chociaż miotła nie umiała mówić, wyraziła zdecydowane „tak!" Odwróciła się i zanurkowała w

drzwi łazienki radosnym ślizgiem, od którego Nan zrobiło się niedobrze. Potem pomknęła
korytarzem. Nan musiała zamknąć oczy, żeby nie widzieć migających ścian. Miotła wykonała

mrożący krew w żyłach skręt do sypialni. Tam zahamowała tak gwałtownie, że Nan znowu mało
nie zawisła głową w dół.

- Widzę, że będę musiała cię wyszkolić - wysapała. Miotła wierzgnęła z oburzeniem.
- To znaczy ty będziesz musiała mnie wyszkolić - poprawiła się pospiesznie Nan. - Zjedź teraz

na dół. Muszę z ciebie zsiąść.

Miotła zachybotała pytająco.
- Przecież obiecałam - przypomniała Nan.
Wówczas miotła grzecznie opadła na ziemię i Nan mogła zejść. Nogi miała miękkie jak

galareta. Zaledwie zsiadła, miotła upadła bez życia na podłogę.

- Biedactwo! - zawołała Nan. - Rozumiem. Potrzebujesz jeźdźca, żeby się poruszać. No

dobrze. Położę cię na szafie.

W ten sposób straciła pierwszą manifestację zaklęcia: „Simon mówi". Karol również tego nie

widział. Żadne z nich nie wiedziało, w jaki sposób Simon odkrył, że wszystko, co mówił, stawało
się prawdą. Karol zostawił Briana z termometrem w ustach, wpatrzonego zezem w ścianę, i
poczłapał z powrotem na dziedziniec, gdzie zastał podniecony tłumek skupiony wokół Simona.
Początkowo pomyślał, że błysk u stóp Simona to odbicie słońca w kałuży. Ale mylił się. Był to stos
złotych monet.

Inni uczniowie podawali Simonowi pensówki, kamienie i suche liście. Do każdej z tych rzeczy

Simon mówił:

- To jest złota moneta. To jest następna złota moneta. - Kiedy się znudził, powiedział: - To jest

rzadka złota moneta. To są złote suwereny. To jest dublon...

Karol przepchnął się przez tłum i patrzył z głębokim niesmakiem. Na Simonie można polegać,

że wszystko obróci na swoją korzyść! Złoto z brzękiem spadało na stos. Simon pewnie już został
milionerem.

Z donośnym tupotem przybiegły dziewczynki. Teresa, z robótką zawieszoną w woreczku na

ramieniu, przepchnęła się do przodu i stanęła obok Karola. Tak się zdumiała na widok stosu złota,
że przekroczyła niewidzialną linię i odezwała się do Simo-na:

- Jak ty to robisz, Simon?
Simon parsknął śmiechem. Zachowywał się jak pijany.
- Czego dotknę, zmienia się w złoto! - oznajmił. Oczywiście to natychmiast stało się prawdą. -

Jak ten król z bajki. Popatrz.

Sięgnął po robótkę na drutach. Teresa z oburzeniem zabrała robótkę i jednocześnie odepchnęła

Simona. W rezultacie Simon dotknął jej ręki.

Robótka upadła na ziemię. Teresa wrzasnęła i wyciągnęła przed siebie rękę, a potem znowu

wrzasnęła, bo ręka zrobiła się za ciężka, żeby ją utrzymać. Opadła na spódnicę; błyszcząca dłoń ze
złotego metalu na końcu zwykłego ludzkiego ramienia.

W pełnej przerażenia ciszy Nirupam powiedział:
- Musisz bardzo uważać na to, co mówisz, Simon.
- Dlaczego? - zapytał Simon.
- Bo wszystko, co powiesz, staje się prawdą - wyjaśnił Nirupam.
Simon najwyraźniej nie pojmował w pełni zakresu swojej mocy.
- To znaczy - powiedział - że wszystko, czego dotknę, nie zmienia się w złoto.
Natychmiast to stało się prawdą.
- Sprawdzimy - powiedział.
Pochylił się i podniósł robótkę Teresy. Nadal pozostała robótką na drutach w ubłoconym

woreczku.

- Odłóż to! - zażądała Teresa słabym głosem. - Pójdę do panny Cadwallader.

- Nie, nie pójdziesz - zaprzeczył Simon i to również było prawdą. Popatrzył na woreczek z

namysłem. - Ta robótka - oznajmił -to są dwa małe pieski woźnego.

Worek zaczął wyrywać mu się z rąk. Simon czym prędzej upuścił go z brzękiem na stos złota.

Worek podskoczył. Z wnętrza dobiegło piskliwe ujadanie i zawzięte drapanie. Jeden mały piesek--
bucik wydostał się na wolność, a zaraz po nim drugi. Na maleńkich nóżkach zbiegły ze sterty złota i
pomknęły w tłum. Wszyscy pospiesznie ustępowali im z drogi. Potem patrzyli, jak dwa maleńkie
białe pieski biegną i biegną coraz dalej przez dziedziniec.

Teresa zaczęła płakać.
- To była moja robótka, ty bestio!
- I co z tego? - odparł Simon ze śmiechem.
Teresa podniosła swoją złotą rękę z pomocą drugiej i uderzyła go metalową dłonią. Głupio się

zachowała, bo ryzykowała złamanie ręki, ale z pewnością osiągnęła skutek. Prawie znokautowała
Simona, który usiadł ciężko na swoim stosie złota.

- Au! - powiedziała Teresa. - Mam nadzieję, że bolało.
- Wcale nie - zaprzeczył Simon i wstał z uśmiechem, oczywiście wcale nie obolały.
Teresa zaatakowała go ponownie obiema rękami. Simon uskoczył w bok.
- Nie masz jednej złotej ręki - powiedział.
Tam, gdzie znajdowała się złota dłoń Teresy, powstała nagle pustka. Ramię kończyło się

różowym okrągłym nadgarstkiem. Teresa popatrzyła na nie. .,

- Jak mam robić na drutach? - zapytała.
- To znaczy - poprawił się Simon - masz dwie zwykłe ręce. Teresa spojrzała na swoje dwie

absolutnie zwykłe ludzkie ręce

i wybuchnęła dziwnym, sztucznym śmiechem.

101

- Niech ktoś go zabije dla mnie! - zawołała. - Szybko!
Nikt nie zgłosił się na ochotnika. Wszyscy byli zbyt wstrząśnięci. Delia wzięła Teresę za rękę i

odprowadziła łagodnie. Rozległ się dzwonek na popołudniowe lekcje.

- To wspaniała zabawa! - zawołał Simon. - Od tej chwili całkowicie popieram czary.
Karol poczłapał do klasy, zastanawiając się, jak odczynić zaklęcie.

ROZDZIAŁ 8

Simon spóźnił się na lekcję. Zabezpieczał swoją górę złota. - Przykro mi, panie profesorze - powiedział

do pana Cross-

I rzeczywiście było mu przykro. Łzy stanęły mu w oczach z tej przykrości.
- Nie szkodzi, Simonie - pocieszył go pan Crossley i wszyscy musieli spojrzeć na* Simona z głębokim

współczuciem.

Z takim jak Simon nigdy nie wygrasz, pomyślał rozgoryczony Karol. Każdy inny do tej pory

wpakowałby się w poważne kłopoty. Jakie to wkurzające, że nikomu nawet nie przyszło do głowy, żeby
oskarżyć Simona o czary. Zamiast tego ciągle spoglądali na Nan Pilgrim.

Nan czuła mniej więcej to samo wobec Teresy. Teresa zjawiła się dziesięć minut po Simonie, bardzo

blada i siąkająca nosem, prowadzona troskliwie przez Delię. Natychmiast wzbudziła prawie tyle współczucia
co Simon. Nan usłyszała, jak Delia szepce z oburzeniem do Karen:

- Dała jej tylko aspirynę i odesłała z powrotem! Po tym, przez co przeszła, powinna chociaż się

położyć!

A przez co ja przeszłam? - zapytała w duchu Nan. Nie, tylko Teresa miała prawo do

wyjątkowych względów, podobnie jak Simon.

Nan usłyszała całą historię od Estelli. Estella zawsze gotowa była gadać w klasie, a szczególnie

teraz, kiedy Karen przyłączyła się do przyjaciółek Teresy. Robiła na drutach pod ławką niemowlęcy
czepeczek i szeptała jak najęta. Zresztą nie tylko ona. Pan Cross-ley ciągle wołał o ciszę, ale szepty
i szelesty nie ustawały. Na ławce Nan ciągle pojawiały się liściki. Pierwszy był od Dana Smitha.

Zrób mi to samo, co Simonowi, i będę na zawsze twoim przyjacielem.
Większość liścików zawierała podobne prośby, wszystkie pełne szacunku. Ale jeden się różnił.
Spotkaj się ze mną po lekcjach za szkołą. Myślę, że potrzebujesz pomocy, a ja mogę ci poradzić.
Nie był podpisany. Nan zastanawiała się nad nim. Widziała już to pismo, ale nie mogła sobie

przypomnieć, do kogo należało.

Zgoda, potrzebowała pomocy. Teraz naprawdę była czarownicą. Nikt oprócz czarownicy nie

potrafił latać na miotle. Wiedziała, że znalazła się w niebezpieczeństwie i powinna umierać ze
strachu. Ale wcale się nie bała. Czuła się silna i szczęśliwa, szczęście i siła wzbierały gdzieś
głęboko w jej wnętrzu. Ciągle sobie przypominała, jak wybuchnęła śmiechem, kiedy latała dookoła
łazienki, wisząc na miotle, i jak instynktownie rozumiała, czego chce miotła. Ta przygoda, chociaż
mrożąca krew w żyłach, sprawiła jej wielką przyjemność. Zupełnie jakby Nan objęła w posiadanie
własne dziedzictwo.

- Oczywiście Simon zawsze twierdził, że jesteś czarownicą -szepnęła Estella.
To nieco ochłodziło radość Nan. Niewątpliwie w II y działał ktoś inny, kto z jakiegoś

idiotycznego powodu sprawił, że spełniało się każde słowo Simona. Na pewno to jeden z przyjaciół
Simona. Całkiem możliwe, że Simon już pod działaniem zaklęcia powie-

104

dział, że Nan jest czarownicą. Więc oczywiście stała się czarownicą.
Nan nie chciała w to uwierzyć. Przecież była czarownicą. Z własnej woli. Pochodziła z długiej

linii czarownic, sięgającej wstecz jeszcze przed samą Dulcyneę Wilkes. Czuła, że ma prawo być
czarownicą.

W międzyczasie pan Crossley usiłował prowadzić w II y lekcję geografii. Dotarł do punktu,

gdzie o mało się nie poddał, i ukarał wszystkich zatrzymaniem po lekcjach. Zacisnął zęby i
spróbował po raz ostatni. Zauważył, że zamieszanie skupiało się wokół Simo-na, z drugim
mniejszym ośrodkiem wokół Nan, więc postanowił to wykorzystać, zadając Simonowi pytania.

- Zatem na geografię Finlandii znaczny wpływ wywarła ostatnia epoka lodowcowa. Simonie,

co się dzieje podczas epoki lodowcowej?

Simon oderwał się od marzeń o złocie i sławie.
- Jest bardzo zimno - oznajmił. Lodowaty przeciąg dmuchnął po klasie i wszyscy zaszczekali

zębami. -1 robi się coraz zimniej -dodał Simon niemądrze.

Temperatura w klasie błyskawicznie spadła. Oddechy uczniów zamieniały się w parę. Szyby

okienne zaszły mgłą i niemal natychmiast zamarzły w lodowe wzory. Pod kaloryferami zaczęły
wyrastać sople. Szron pobielił ławki.

Rozległ się chór jęków i narzekań, a Nirupam syknął:
- Uważaj!
- To znaczy robi się bardzo gorąco - poprawił się Simon.
Zanim pan Crossley zdążył się zdziwić, dlaczego tak mu zimno, mróz zastąpiła tropikalna

spiekota. Szron stopniał na szybach. Sople, dzwoniąc, odpadły z kaloryferów. Przez chwilę w klasie
panowało miłe ciepło, dopóki nie wyparowała zamarznięta woda. Wytworzyła się gęsta, parująca
mgła. W półmroku uczniowie z trudem chwytali oddech. Niektórzy poczerwienieli, inni pobledli;
pot spływał po czołach, zwiększając wilgotność powietrza.

Pan Crossley przyłożył rękę do czoła i pomyślał, że chyba złapał grypę. W klasie nagle zrobiło

się ciemno.

- Niektóre teorie podają, że epoka lodowcowa rozpoczęła się od gwałtownego ocieplenia -

powiedział niepewnie.

- Ale ja mówię, że jest normalnie, jak na tę porę roku - powiedział Simon, rozpaczliwie

próbując ustabilizować temperaturę.

Natychmiast temperatura się unormowała. Klasa powróciła do zwykłego stanu niedogrzania,

chociaż pozostało trochę wilgoci. Pan Crossley poczuł się lepiej.

- Przestań wygadywać bzdury, Simonie! - rzucił z gniewem. Simon nie mógł uwierzyć, że

grożą mu poważne kłopoty. Spróbował zbagatelizować całą sprawę w typowy dla siebie wyniosły
sposób.

- Ależ, panie profesorze, przecież nikt nie ma pojęcia o epoce lodowcowej.
- Zaraz się przekonamy - oświadczył złowrogo pan Crossley. I oczywiście nikt nic nie

wiedział. Kiedy pan Crossley poprosił

Estellę o opisanie epoki lodowcowej, jednocześnie sam się zastanawiał, dlaczego pyta o coś, co

nigdy nie istniało. Nic dziwnego, że Estella miała taką głupią minę. Nauczyciel odwrócił się znowu
do Simona.

- Czy to jakiś żart? Co ty sobie myślisz?
- Ja? Nic nie myślę - odparł Simon obronnym tonem. Z katastrofalnym rezultatem.
Ach! Tak już lepiej! - pomyślał Karol, obserwując kompletną pustkę malującą się na twarzy

Simona.

Widząc, jak oczy Simona robią się szkliste i szczęka opada, Teresa z krzykiem zerwała się na

nogi.

- Powstrzymajcie go! - wrzasnęła. - Zabijcie go! Zróbcie coś z nim, zanim wymówi następne

słowo!

- Siadaj, Tereso - polecił pan Crossley. Teresa nadal stała.
- Nie uwierzy pan, co on już zrobił! - krzyknęła. - Niech pan teraz spojrzy na niego. Jeśli on

powie chociaż słowo w tym stanie...

Pan Crossley spojrzał na Simona. Chłopiec chyba teraz udawał idiotę. Co się stało wszystkim?
- Przestań robić idiotyczne miny, Simonie - skarcił go pan Crossley. - Nie jesteś taki głupi.
W głowie Simona panowała teraz idealna próżnia. A ludzie w tym stanie zwykle podchwytują i

powtarzają zasłyszane słowa.

- Nie taki głupi - wybełkotał Simon.
Pustkę na jego twarzy uzupełniła głęboka chytrość. Może to i lepiej, pomyślał Karol. Teresa

bez wątpienia miała sporo racji.

- Niech pan do niego nie mówi! - krzyknęła Teresa. - Nie rozumie pan? Każde słowo, które on

wypowie! I... - okręciła się na pięcie i wycelowała palec w Nan - ...to wszystko jej wina!

Przed lunchem Nan zadrżałaby przed oskarżycielskim palcem Teresy i ugięłaby się pod

ostrzałem spojrzeń. Lecz od tamtej pory latała na miotle i wszystko się zmieniło. Spojrzała
pogardliwie na Teresę.

- Co za bzdury! - powiedziała.
Pan Crossley musiał się z nią zgodzić.
- Nie bądź śmieszna, Tereso - burknął. - Kazałem ci usiąść.
I żeby wyładować złość, kazał Teresie i Simonowi zostać godzinę po lekcjach.
- Godzinę! - wykrzyknęła Teresa i usiadła z hukiem, kipiąc oburzeniem.
Natomiast Simoh zachichotał przebiegle.
- Myśli pan, że mnie pan załatwił, co?
- Owszem, tak myślę - powiedział pan Crossley. - Niech będzie półtorej godziny.
Simon otworzył usta, żeby coś jeszcze powiedzieć. Lecz wówczas zainterweniował Nirupam.

Nachylił się do Simona i szepnął:

- Jesteś bardzo sprytny. Sprytni ludzie trzymają język za zębami.
Simon powoli kiwnął głową, przekonany o własnej niezmiernej mądrości. I, ku rozczarowaniu

Karola, najwyraźniej zastosował się do rady Nirupama.

- Wyjmijcie pamiętniki - polecił ze znużeniem pan Crossley. Przynajmniej będzie trochę spokoju,

pomyślał.

Uczniowie wyjęli pamiętniki. Otworzyli na dzisiejszej dacie. Wzięli do rąk pióra. I wówczas nawet ci?

którzy wcześniej tego nie spostrzegli, uświadomili sobie, że nie ośmielą się prawie nic napisać. Co za
rozczarowanie! Wreszcie zdarzyło się coś interesującego i każdy miał mnóstwo do opowiedzenia, ale prawie
nic z tego nie nadawało się dla oczu panny Cadwallader.

Uczniowie obgryzali obsadki, wiercili się, drapali po głowach i gapili się w sufit. Najbardziej żałosne

miny mieli ci, którzy zamierzali prosić Nan o natychmiastową sławę albo zdolność zmieniania wszystkiego
w złoto, albo inne korzyści. Gdyby opisali jakieś czary, które Nan rzekomo zrobiła, zostałaby aresztowana za
uprawianie magii i w ten sposób zabiliby kurę, która znosi złote jajka.

Nan Pilgrim wcale nie jest czarownicą, napisał Dan Smith po długim

namyśle. Trochę go bolał

żołądek po wczorajszej nocnej uczcie i dlatego trudno mu się myślało.

Nigdy nie sądziłem, że naprawdę jest czarownicą, tylko że pan Crossley sobie

żartuje. Dzisiaj rano ktoś nam zrobił kawał, porządnie się napracował, żeby rąbnąć
wszystkim buty, a potem ktoś mi rąbnął kolce i to mnie wkurzyło. Pies woźnego
nasikał...

Tutaj Dan przerwał, bo przypomniał sobie, że panna Cadwallader również to przeczyta. Znowu mnie

poniosło, pomyślał.

Dzisiaj bez komentarza, napisał szybko Nirupam. Ktoś tu szuka guza. Nie mam pretensji o dzisiejsze

popołudnie, ale buty byty głupie.

Odłożył pióro i zasnął. Nie spał przez pół nocy, bo zajadał drożdżówki ze schowka pod podłogą.

Zniszczyłam sobie skarpetki, poskarżyła się Teresa swoim okrągłym anielskim pismem. Straciłam, swoją
robótkę Dzisiaj było okropnie Nie chcę skarżyć ale wiem. że Simon nie był przy zdrowych zmysł

ach ale ktoś

powinien coś zrobić Misiek Crossley jest do niczego i traktuje mnie niesprawiedliwie. a Estella
Green zawsze myśli że wie najlepiej, chociaż nie potrafi utrzymać robótki w czystości. Pielęgniarka
też była niecierpliwa. Odesłała mnie z aspiryną i pozwoliła Brianowi Wentworthowi się położyć a
ja byłam naprawdę chora Już nigdy nie powiem ani słowa do Nan Pilgrim.

Większość uczniów, chociaż brakowało im elokwencji Teresy, zdołała wreszcie coś naskrobać.

Ale troje wciąż siedziało, wpatrując się w puste kartki. Byli to Simon, Karol i Nan.

Simon był bardzo sprytny. Przebiegły. Cała ta sprawa wydawała mu się mocno podejrzana.

Próbowali go przyłapać. Najbezpieczniej i najsprytniej będzie nie zdradzać niczego na piśmie. Tego
był pewien. Z drugiej strony nie powinien pokazywać wszystkim dookoła, jaki się zrobił sprytny.
To by dziwnie wyglądało. Powinien napisać przynajmniej jedną rzecz. Więc po ponad
półgodzinnym głębokim namyśle napisał:

Pieski.
To mu zabrało pięć minut. Potem rozsiadł się wygodnie, zadowolony, że wszystkich nabrał.
Karol utknął, ponieważ po prostu nie miał szyfru na większość rzeczy, które dzisiaj się

wydarzyły. Wiedział, że musi coś napisać, ale im bardziej wytężał umysł, tym więcej dostrzegał
trudności. W końcu o mało nie zasnął jak Nirupam.

Wziął się w garść. Myśl! No, nie mógł napisać na początku „Wstałem", bo dzisiejszy dzień był

niemal przyjemny. I nie mógł napisać „Nie wstałem", bo to nie miało sensu. Ale powinien
wspomnieć o butach, bo wszyscy inni tak zrobią. I mógł napisać o Simonie pod kryptonimem
ziemniaków. Pan Towers też otrzyma wzmiankę.

Dopiero przed samym dzwonkiem Karol wszystko sobie poukładał. Pospiesznie nagryzmolił:
Wszystkie nasze buty poszły na sport. Myślałem o ziemniakach z włosami zwisających na

linie. Mam sport z niedobrą książką.

Kiedy pan Crossley kazał uczniom odłożyć pamiętniki, Karol przypomniał sobie coś jeszcze i

pospiesznie zanotował.

Już nigdy nie będzie mi gorąco.
Nan nic nie napisała. Siedziała, uśmiechała się do pustej kartki i nie czuła żadnej potrzeby, żeby

cokolwiek opisywać. Kiedy zadźwięczał dzwonek, w geście dobrej woli zanotowała datę: 30
października. Potem zamknęła pamiętnik.

Kiedy tylko pan Crossley wyszedł z klasy, Nan została otoczona. Zasypano ją pytaniami i

żądaniami.

- Dostałaś mój list? - wrzeszczeli uczniowie. - Możesz tak zrobić, że kiedy dotknę pensa,

zmieni się w złoto? Tylko pensy.

- Możesz zrobić, żeby włosy mi się kręciły jak Teresie?
- Możesz spełnić moje trzy życzenia za każdym razem, kiedy powiem „guzik"?
- Chcę mieć wielkie mięśnie jak Dan Smith.
- Możesz nam sprowadzić lody na kolację?
- Potrzebuję szczęścia na resztę życia.
Nan spojrzała na Simona, zgarbionego przebiegle i rzucającego idiotycznie chytre spojrzenia na

Nirupama, który go pilnował. Jeśli to Simon odpowiadał za zmiany, w każdej chwili mógł
powiedzieć coś, co odbierze jej magiczną moc. Nan nie chciała uwierzyć, że to sprawka Simona,
ale cokolwiek zrobiło z niej czarownicę, nie zamierzała składać pochopnych obietnic.

- Teraz nie ma czasu na czary - zwróciła się do rozwrzeszczanego tłumu. A kiedy jej słowa

wywołały lawinę narzekań i błagań, zawołała: - To trwa wiele godzin, nie rozumiecie?! Nie
wystarczy tylko mamrotać zaklęcia i warzyć dekokty. Trzeba zbierać dziwne zioła i recytować
jeszcze dziwniejsze inkantacje,O świcie i przy pełni księżyca, zanim w ogóle można zacząć. I
nawet wtedy czar nie zawsze działa, jak trzeba. Najczęściej trzeba latać w kółko nad dymiącymi
ziołami przez całą noc i śpiewać niewymownie słodkim głosem, zanim cokolwiek się stanie. Teraz
rozumiecie?

Całkowita cisza nagrodziła tę improwizację. Znacznie ośmielona Nan dodała:
- Poza tym co takiego zrobiliście, żebym miała się dla was narażać?
- Istotnie, co? - zapytał pan Wentworth za jej plecami. - Co właściwie się tutaj dzieje?
Nan obróciła się gwałtownie. Pan Wentworth stał dokładnie na środku klasy i prawdopodobnie

słyszał każde słowo. Wszyscy wokół niej wymykali się z powrotem na swoje miejsca.

- To było moje przemówienie na szkolny koncert - wyjaśniła Nan. - Myśli pan, że się spodoba?
- Widzę możliwości - przyznał pan Wentworth. - Ale musisz jeszcze nad nim popracować,

żeby lepiej brzmiało. Wyjmijcie książki do matematyki.

Nan opadła na swoje miejsce, osłabła z ulgi. Przez jedną okropną chwilę myślała, że pan

Wentworth każe ją aresztować.

- Mówiłem, książki do matematyki, Simonie - powiedział pan Wentworth. - Dlaczego patrzysz

na mnie z tą okropnie chytrą miną? Czy to takie dziwne żądanie?

Simon zastanowił się nad tym pytaniem. Nirupam i kilku innych uczniów podciągnęło nogi,

gotowi skoczyć i zakneblować Simona w razie potrzeby. Teresa ponownie zerwała się z ławki.

- Panie Wentworth, jeśli on powie jeszcze słowo, wychodzę! Niestety, zwróciła na, siebie

uwagę Simona.

- Ty - powiedział Simon do Teresy - śmierdzisz.

- Jednak coś powiedział - zauważył pan Wentworth. - Tereso, wyjdź i stań na korytarzu z

karnym punktem za złe zachowanie. Simon dostanie następny, a reszta odbędzie lekcję.

Teresa, czerwona na twarzy jak jeszcze nigdy, pobiegła do drzwi. Nie zdążyła jednakże

prześcignąć obrzydliwego smrodu, który ciągnął się za nią i wypełniał klasę.

- Fuj! - powiedział Dan Smith.
Ktoś go kopnął i wszyscy popatrzyli nerwowo na pana Wentwor-tha, czekając, czy też poczuje

smród. Lecz jak to się często zdarza z palaczami fajki, pan Wentworth miał węch gorzej niż
przeciętny. Dopiero po pięciu minutach, podczas których napisał wiele rzeczy na tablicy i
powiedział jeszcze więcej, chociaż w obecnym stanie II y nie zdołała im poświęcić należnej uwagi,
zwrócił się do Estelli:

- Estello, odłóż ten szary worek z robótką i otwórz okno, dobrze? Trochę tutaj śmierdzi. Czy

ktoś podłożył cuchnącą bombę?

Nikt nie odpowiedział. Pomysłowy Nirupam podsunął Simonowi liścik z poleceniem: Powiedz,

że tutaj nie śmierdzi.

Simon przesylabizował wiadomość. Przeanalizował ją dokładnie, przechylając głowę na bok. Wiedział,

że gdzieś tu tkwił haczyk. Więc chytrze postanowił nic nie mówić.

Na szczęście dzięki otwartemu oknu, chociaż klasę wyziębiło niemal do temperatury epoki lodowcowej

Simona, smród stopniowo wywietrzał. Lecz nic nie mogło wywietrzyć Teresy, która stała na korytarzu,
cuchnąc ściekiem, śmietnikiem i zepsutym śledziem aż do końca popołudniowych lekcji.

Kiedy przebrzmiał dzwonek i pan Wentworth opuścił klasę, wszyscy stęknęli z ulgi. Nikt nie wiedział,

co Simon jeszcze powie. Nawet Karol odczuwał napięcie. Musiał przyznać, że skutki tego czaru całkiem go
zaskoczyły.

Tymczasem Delia i Karen razem z większością przyjaciółek Teresy postanowiły bronić jej honoru.

Otoczyły Simona.

- Zabierz od niej natychmiast ten smród - zażądała Delia. - To nie jest śmieszne. Dręczysz ją przez całe

popołudnie, Simonie Silversonie!

Simon zaczął się namyślać. Nirupam skoczył tak szybko, że przewrócił ławkę, i próbował zatkać

Simonowi usta. Ale nie zdążył.

- Wszystkie dziewczyny - powiedział Simon - śmierdzą. Rezultat był prawie nie do

wytrzymania. Podobnie jak wrzask, który podniosły dziewczynki. Tylko nieliczne szczęściary jak
Nan, które już wyszły z klasy, uniknęły strasznego losu. Koniecznie należało coś zrobić. Większość
uczniów albo się dławiła, albo śmierdziała. A Simon powoli otwierał usta, żeby powiedzieć coś
jeszcze. Nirupam przestał podnosić swoją ławkę i chwycił Simona za ramiona.

- Możesz przełamać zaklęcie - powiedział do niego. - Mogłeś je przerwać od razu, gdybyś miał

trochę rozumu. Ale ty jesteś chciwy.

Simon popatrzył na Nirupama z powoli narastającym oburzeniem. Zarzucono mu głupotę.

Jemu! Otworzył usta.

- Nic nie mów! - krzyknęli wszyscy wokół niego.
Simon rozejrzał się po znajomych twarzach, próbując odgadnąć, co ukrywają. Nirupam nim

potrząsnął.

- Powtarzaj za mną - zażądał i kiedy tępe, chytre oczka Simona zatrzymały się na nim,

powiedział powoli i wyraźnie: - Wszystko, co powiedziałem dzisiaj po południu, to nieprawda. No
dalej. Powiedz to.

- Powiedz to! - wrzasnęli wszyscy.
Otępiały umysł Simona nie potrafił się obronić przed tym wrzaskiem. Poddał się.
- Wszystko, co powiedziałem dzisiaj po południu, to nieprawda - powtórzył posłusznie Simon.
Smród natychmiast znikł. Cała reszta prawdopodobnie też się cofnęła, ponieważ Simon znowu

stał się sobą. Prawie nie pamiętał dzisiejszego popołudnia. Od razu jednak zauważył, że Nirupam za
wiele sobie pozwala. Ze zdumieniem i irytacją stwierdził, że Nirupam opiera mu ręce na ramionach.

- Puszczaj! - zawołał. - Zabieraj się stąd!
Czar nadal działał. Nirupam musiał puścić Simona i odsunąć się, ale natychmiast wrócił.

Ponownie chwycił kolegę za ramiona i spojrzał mu głęboko w oczy niczym wielki ciemny
hipnotyzer.

- Teraz powiedz: Wszystko, co powiem w przyszłości, to nieprawda.
Simon zaprotestował. Miał wielkie plany na przyszłość.
- Słuchaj no! - zaczął. I oczywiście Nirupam posłuchał. Zawisł wzrokiem na wargach Simona,

który zamrugał i protestował dalej: - Przecież zawalę wszystkie egzamiii...iny!

Głos mu się załamał w żałosnym pisku, kiedy zorientował się, co powiedział. Ponieważ Simon

uwielbiał zdawać egzaminy. Zbierał piątki i szóstki równie gorliwie, jak honorowe odznaki. I
właśnie sam położył temu kres.

- Dokładnie - zgodził się Nirupam. - Teraz musisz to powiedzieć. Wszystko, co powiem...
- No dobra. Wszystko, co powiem w przyszłości, to nieprawda - burknął zrzędliwie Simon.
Nirupam puścił go z westchnieniem ulgi i znowu zabrał się do podnoszenia ławki. Wszyscy

odetchnęli. Karol odwrócił się ze smutkiem. No cóż, wszystko, co dobre, kiedyś się kończy.

- O co chodzi? - zapytał Nirupam ustawiający swoją ławkę, kiedy dostrzegł przygnębienie na

twarzy Karola.

- O nic - odparł Karol. - Ja tylko... zostaję za karę po lekcjach.
- Potem w znacznie lepszym humorze odwrócił się do Simona: -Ty też!
Simon zareagował oburzeniem.
- Co? Nigdy w życiu nie zostałem ukarany!
Wyjaśniono mu, że to nieprawda. Całkiem sporo osób zadziwiająco chętnie przekazało

Simonowi szczegółową relację, jak to zrobił z siebie kretyna i dostał półtorej godziny kozy od pana
Crossleya. Simon przyjął to bardzo źle i wypadł z klasy jak burza, mamrocząc pod nosem.

Karol zamierzał poczłapać za Simonem, ale Nirupam złapał go za ramię.
- Usiądź w ostatniej ławce - poradził. - W środku są komiksy, na półce pod spodem.
- Dzięki - powiedział Karol.
Nieprzyzwyczajony do życzliwości, tak się zdziwił tym gestem, że o mało nie zapomniał

zabrać ze sobą okropnej książki pana Towersa.

Powlókł się w stronę starego laboratorium, gdzie odbywano kary, i wkrótce znalazł się za

Teresą Mullett. Teresa kroczyła w kierunku laboratorium z miną tragicznie pokrzywdzonej,
otoczona tłumem przyjaciółek, do których dołączyła Karen Grigg.

- To tylko godzina - pocieszała ją Karen.
- Cała godzina! - wykrzyknęła Teresa. - Nigdy nie wybaczę Miśkowi Crossleyowi! Mam

nadzieję, że panna Hodge kopnie go w szczękę!

Żeby nie iść przez cały czas za orszakiem Teresy, Karol w połowie drogi skręcił na dziedziniec

i ruszył przez miejsce, które zawsze nazywano „na tyłach". Był to trawiasty teren, niegdyś
stanowiący drugi dziedziniec. Później jednak wybudowano tam nowe laboratoria, bibliotekę i
czytelnię, sterczące z trawy pod dziwnymi kątami, toteż cały obszar zmienił się w labirynt
zygzakowatych trawiastych pasaży, gdzie z niewiadomych powodów zawsze hulał przenikliwy
wiatr.

Uczniowie chodzili tam tylko w poszukiwaniu ustronnego miejsca. Toteż Karol niezbyt się

zdziwił, widząc spacerującą tam Nan Pilgrim. Przygotował się, żeby przechodząc, zmierzyć ją
„złym wzrokiem". Ale Nah pierwsza obdarzyła go bardzo nieprzyjaznym spojrzeniem i skręciła za
róg biblioteki.

Cieszę się, że to nie Karol Morgan do mnie napisał, pomyślała Nan, kiedy Karol minął ją bez

słowa. Nie chcę od niego żadnej pomocy.
Znowu przespacerowała się na ostrym wietrze, rozmyślając, czy w ogóle potrzebowała pomocy.
Nadal czuła w swoim wnętrzu silną, pewną czarodziejską moc. Cudowne uczucie. Jakby śmiech
bulgotał we wszystkich myślach. Nie wierzyła, że to wyłącznie zasługa Simona. Z drugiej strony
nikt nie wiedział lepiej od Nan, jak szybko ulatnia się wewnętrzna pewność siebie. Zwłaszcza jeśli
wyśmiewa cię ktoś taki jak Teresa.

Nadchodziła druga osoba. Tym razem Brian Wentworth. Ale przemknął po drugiej stronie

pasażu, ku uldze Nan. Nie sądziła, żeby Brian mógł komukolwiek pomóc. I - dzisiaj to miejsce
cieszyło się niezwykłą popularnością - teraz z drugiej strony nadszedł Nirupam Singh, wyraźnie
zadowolony z siebie.

- Zdjąłem czar z Simona Silversona - powiedział do Nan. -Kazałem mu powiedzieć, że

wszystko, co powiedział, to nieprawda.

- Dobrze - mruknęła Nan.
Znowu skręciła za róg biblioteki. Czy to znaczy, że nie była już czarownicą? Szturchnęła stopą

liście i szeleszczące papierki, które wiatr naniósł do rogu. Mogła się sprawdzić, gdyby spróbowała
je zmienić w coś innego.

Ale Nirupam poszedł za nią.
- Nie, zaczekaj - powiedział. - To ja wysłałem ci list.
Nan poczuła się ogromnie skrępowana. Udawała, że bardzo ją zainteresowały zeschłe liście.
- Nie potrzebuję pomocy - burknęła niegrzecznie. Nirupam uśmiechnął się i oparł o ścianę

biblioteki, jakby się

opalał. Nirupam ma silną osobowość, pomyślała Nan. Chociaż słońce świeciło słabo i żółto, a

wiatr miotał w kółko papierkami, Nirupam wygrzewał się tak przekonująco, że Nan prawie poczuła
ciepło.

- Wszyscy myślą, że jesteś czarownicą - powiedział.
- No bo jestem - odparła Nan, ponieważ sama chciała się upewnić.
- Nie powinnaś się przyznawać - pouczył ją Nirupam. - Ale to bez różnicy. Tak czy owak, to

tylko kwestia czasu, zanim ktoś poskarży na ciebie pannie Cadwallader.

- Na pewno? Przecież wszyscy chcą czegoś ode mnie - oświadczyła Nan.

116

- Nie Teresa - przypomniał Nirupam. - Poza tym nie możesz zadowolić wszystkich. Prędzej

czy później ktoś się rozzłości. Wiem o tym, bo mój brat próbował zadowolić wszystkich służących.
Ale jeden podejrzewał, że mój brat daje więcej innym służącym, więc zawiadomił policję. I mojego
brata spalono na ulicach Delhi.

- Przykro mi... nie wiedziałam - bąknęła Nan.
Zerknęła ukradkiem na Nirupama. Ma profil jak pyzaty jastrząb, pomyślała. Wyglądał

rozpaczliwie smutno.

- Moją matkę też spalono, bo próbowała go ratować - ciągnął. - Dlatego mój ojciec przyjechał

do tego kraju, ale tu jest tak samo. Co chciałem ci powiedzieć: słyszałem o podziemnej służbie
ratunkowej czarownic w Anglii. Pomagają oskarżonym czarownicom w ucieczce, jeśli zdążysz się
skontaktować z miejscowym oddziałem, zanim się zjawią inkwizytorzy. Nie wiem, dokąd odsyłają
ludzi ani kogo pytać, ale Estella wie. Jeśli cię oskarżą, poproś o pomoc Estellę.

- Estellę? - powtórzyła Nan.
Pomyślała o łagodnych brązowych oczach Estelli i miękkich kręconych włosach, o irytującej

paplaninie Estelli i jeszcze bardziej irytującym małpowaniu Teresy. Nie wierzyła, że Estella może
komuś pomóc.

- Estella jest dość miła - oznajmił Nirupam. - Często tutaj przychodzę, żeby z nią

porozmawiać.

- To znaczy Estella rozmawia z tobą - poprawiła Nan. Nirupam wyszczerzył zęby.
- Ona rzeczywiście dużo gada - przyznał. - Ale pomoże. Mówiła mi, że cię lubi. Żałowała, że

ty jej nie lubisz.

Nan wytrzeszczyła oczy. Estella? To niemożliwe. Nikt nie lubił Nan. Ale teraz sobie

przypomniała, że Estella nie dołączyła do dziewczynek grożących, że ją utopią w łazience.

- No dobrze - powiedziała. - Zapytam ją. Dzięki. Ale jesteś pewien, że mnie oskarżą?
Nirupam kiwnął głową.
- Widzisz, to jest tak. WII y są jeszcze co najmniej dwie osoby uprawiające czary...

- Dwie? - zdziwiła się Nan. - To znaczy wiem, że jest jeszcze jedna. To oczywiste. Ale

dlaczego dwie?

- Mówiłem ci - powiedział Nirupam - że mam doświadczenie z czarownicami. Każda ma

własny styl. To jak charakter pisma. I mówię ci, że nie ta sama osoba sprowadziła ptaki na muzyce i
zaczarowała dzisiaj Simona. To dwa całkowicie odmienne podejścia do życia. Ale obie te osoby
muszą wiedzieć, że bardzo głupio postąpiły, bo w ten sposób się zdradziły, więc obie będą chciały
zwalić winę na ciebie. Może właśnie jedna z nich cię oskarży. Więc musisz bardzo uważać. Zrobię,
co do mnie należy, i uprzedzę cię, jeśli usłyszę o jakichś kłopotach. Wtedy musisz poprosić Estellę
o pomoc. Teraz rozumiesz?

- Tak, i jestem ci strasznie wdzięczna - powiedziała Nan.
Z żalem stwierdziła, że nie odważy się w nic zmienić zeschłych liści. I pomimo obietnicy, którą

dała starej miotle, nie powinna już na niej latać. Ogarnął ją strach. Jednak wciąż czuła w środku
roześmianą, bulgoczącą pewność siebie, chociaż teraz nie mogła być niczego pewna. Uważaj! -
ostrzegła się w duchu. Chyba zwariowałaś!

ROZDZIAŁ 9

Stare laboratorium służyło teraz głównie jako miejsce odbywania kary. Nadal jednak unosił się

tam słaby zapach dawnej nauki, pozostałość po pokoleniach nieudanych eksperymentów. Karol
wśliznął się do popękanej ostatniej ławki i oparł okropną książkę pana Towersa o kikut starej rury
gazowej. Komiksy leżały na dolnej półce, tuż pod miejscem, gdzie ktoś przez wiele pracowitych
godzin wyrył na pulpicie napis: Cadwallader to zołza. Pozostali uczniowie siedzieli z przodu. W
większości byli z I x albo I z i chyba nie wiedzieli o komiksach.

Wszedł Simon. Karol rzucił mu spojrzenie średniej mocy, żeby odstraszyć go od tylnych ławek.

Simon z wyniosłą miną usiadł w samym środku środkowej ławki. Dobrze. Potem wszedł pan
Wentworth. Niedobrze. Pan Wentworth ostrożnie niósł parujący kubek kawy, na który wszyscy
obecni patrzyli z niemą zazdrością. Dlaczego to musiał być pan Wentworth! - pomyślał Karol z
urazą.

Pan Wentworth ostrożnie postawił kubek z kawą na nauczycielskim stole i rozejrzał się, żeby

sprawdzić, kto odbywa karę. Wydawał się zdziwiony, widząc Simona, i bynajmniej niezdziwiony,
widząc Karola.

- Ktoś potrzebuje papieru do przepisywania? - zapytał.
Karol potrzebował. Podszedł razem z pierwszoklasistami i otrzymał plik starych arkuszy

egzaminacyjnych. Arkusze były zapisane tylko po jednej stronie, więc Karol przypuszczał, że to
rozsądne wykorzystać drugą stronę na przepisywanie linijek. Ale jednocześnie w ten sposób jakby
umyślnie pokazywano uczniom, że marnują tutaj czas. Marnują zmarnowany papier. A podczas
wydawania papieru Karol zorientował się, że pan Wentworth jest w najgorszym możliwym
nastroju.

Bardzo niedobrze, pomyślał Karol, siadając z powrotem w ostatniej ławce. Ponieważ, chociaż

nie zastanawiał się nad tym specjalnie, już dawno zdecydował, że użyje czarów do skopiowania
okropnej książki panaTowersa. Po co być czarownikiem, jeśli nie można tego wykorzystać? Ale
musiał zachować ostrożność, kiedy pan Wentworth był w takim nastroju.

Drzwi się otworzyły. Wkroczyła Teresa, otoczona tłumem stronniczek.
Pan Wentworth zmierzył je wzrokiem.
- Wejdźcie - powiedział. - Tak się cieszę, że wszystkie tutaj dotarłyście. Siadaj, Delio. Znajdź

sobie miejsce, Karen. Heather, Debora, Julia, Teresa i reszta na pewno zmieszczą się obok Simona.

- My nie mamy kary, panie profesorze - zaprotestowała Delia.
- Tylko odprowadzamy Teresę - wyjaśniła Debora.
- Po co? Czy ona nie zna drogi? - zapytał pan Wentworth. -No, teraz wszystkie macie karę...
- Ale panie profesorze! Przyszłyśmy tylko...
- ...chyba że wyjdziecie w tej chwili - dokończył pan Wentworth.
Przyjaciółki Teresy znikły. Teresa popatrzyła gniewnie na Simona, zajmującego ławkę, w

której sama by usiadła, i starannie wybrała miejsce na końcu następnej ławki.

- To wszystko twoja wina! - szepnęła do niego.
- Ugryź się! - burknął Simon.
Trochę szkoda, pomyślał Karol, że Nirupam przełamał zaklęcie „Simon mówi".
Zapadło milczenie, posępne, niespokojne milczenie ludzi, którzy woleliby być gdzie indziej.

Pan Wentworth otworzył książkę i sięgnął po kawę. Karol zaczekał, dopóki pan Wentworth nie
wydawał się pogrążony w czytaniu. Potem wyjął długopis. Przesunął po nim dwoma palcami, tak
jak to robił z włosami Simona, tam i z powrotem.

Pisz linijki, pomyślał. Przepisz pięćset linijek z tej książki. Pisz linijki.
Potem z wielkimi oporami przepisał pierwsze zdanie: -Ale bycza zabawa! - wykrzyknął Watts

Młodszy. - Dzisiaj po południu robimy młyn! - żeby pokazać długopisowi, co ma robić. Potem
ostrożnie go wypuścił. A długopis nie tylko stanął o własnych siłach, ale zaczął pracowicie pisać.

Karol ustawił książkę pana Towersa tak, żeby zasłaniała gryzmolący długopis. Następnie z

westchnieniem satysfakcji wyjął jeden z komiksów i rozsiadł się równie wygodnie, jak pan

Wentworth. *

Pięć minut później trafił w niego grom z jasnego nieba.
Długopis spadł i potoczył się po podłodze. Komiks został wyrwany z rąk Karola. Straszliwy ból

przeszywał prawe ucho. Karol podniósł wzrok - zamglony, ponieważ okulary zwisały mu z lewego
ucha - i zobaczył górującego nad sobą pana Wentwortha. Ucho go bolało od bezlitośnie
miażdżącego uścisku nauczyciela.

- Wstawaj! - rozkazał pan Wentworth, ciągnąc Karola za ucho. Karol z konieczności wstał. Pan

Wentworth poprowadził go za ucho, z głową niewygodnie przechyloną, na środek pokoju. W
połowie drogi okulary spadły Karolowi z drugiego ucha. Prawie nie miał serca ich ratować. Złapał
je tylko odruchowo. Miał niemal pewność, że wkrótce nie będzie ich potrzebował.

Na środku klasy widział słabo, ale dostatecznie wyraźnie, jak pan Wentworth jedną ręką

wpycha komiks do kosza na śmieci.

- To cię oduczy czytać komiksy podczas odbywania kary! -warknął nauczyciel. - Teraz

pójdziesz ze mną.

Nadal trzymając Karola za ucho, poprowadził go do drzwi. W progu odwrócił się do klasy.
- Jeśli któreś z was chociaż piśnie, kiedy mnie nie będzie -ostrzegł - dostanie podwójną karę

codziennie aż do świąt.

Po tych słowach wywlókł Karola za drzwi.
Pociągnął Karola przez kryty pasaż. Potem puścił jego ucho, chwycił go za ramiona i zaczął

potrząsać. Karol nigdy dotąd nie przeżył takiego potrząsania. Przygryzł sobie język. Myślał, że
złamie sobie kark. Myślał, że rozpadnie się na kawałki.

Ścisnął lewą dłoń w prawej, żeby się nie rozlecieć - i poczuł, że okulary przełamują się na pół.

No to koniec. Ledwie mógł oddychać, kiedy pan Wentworth wreszcie go puścił.

- Ostrzegałem cię! - krzyknął z gniewem. - Wezwałem cię do swojego pokoju i umyślnie cię

ostrzegłem! Jesteś kompletnie głupi? Ile jeszcze trzeba cię straszyć? Czy nie przestaniesz, dopóki
nie znajdą cię inkwizytorzy?

- Ja... - wyjąkał Karol. - Ee...
Nigdy nie widział, żeby pan Wentworth był taki wściekły. Pan Wentworth mówił dalej lekko

podniesionym głosem, znacznie bardziej przerażającym od krzyku.

- Trzy razy... trzy razy dzisiaj, o ile mi wiadomo, użyłeś czarów. I Bóg wie, ile razy, o których

nie wiem. Czy sam chcesz się zdradzić? Czy w ogóle masz pojęcie, jak ryzykujesz? Jak głupio się
popisujesz? Wszystkie buty w szkole dzisiaj rano...

- To., to był błąd, panie profesorze - zasapał Karol. - Ja... ja tylko próbowałem znaleźć swoje

kolce.

- Żeby marnować czary na taką głupotę! - prychnął pan Went-worth. - A potem, jakby ci było

mało tej publicznej manifestacji, rzucasz jeszcze zaklęcie na Simona Silversona!

- Skąd pan wie, że to ja? - zapytał Karol.
- Jedno spojrzenie na twoją twarz, chłopcze. Co więcej, siedziałeś tam i pozwalałeś, żeby

oskarżano tę nieszczęsną Nan Pil-grim. Moim zdaniem to wyjątkowo podłe i samolubne! A teraz
jeszcze to! Przepisywać linijki, kiedy każdy mógł cię zobaczyć! Masz szczęście, chłopcze, tyle ci
powiem, wielkie szczęście, że nie siedzisz teraz na posterunku policji i nie czekasz na inkwizytora.
Zasłużyłeś sobie na to. Prawda? - Znowu potrząsnął Karolem. - Prawda?

- Tak, panie profesorze - przyznał Karol.
- I to cię czeka - zagroził pan Wentworth -jeśli jeszcze raz się wygłupisz. Masz zapomnieć o

czarowaniu, rozumiesz? Zapomnieć o magii. Spróbuj zachowywać się normalnie, jeśli rozumiesz,
co to znaczy. Ponieważ obiecuję ci, że jeśli jeszcze raz to zrobisz, czekają cię prawdziwe kłopoty.
Czy to jasne?

- Tak, panie profesorze - potwierdził Karol.
- Teraz wracaj tam i pisz, jak należy!
Pan Wentworth popchnął przed sobą Karola jedną ręką. Karol czuł, że ta ręka trzęsie się z

gniewu. Chociaż przestraszony, był z tego zadowolony. Ledwie coś widział bez okularów. Kiedy
pan Wentworth wepchnął go z powrotem do starego laboratorium, Karol widział tylko wielką
rozmazaną plamę. Ale czuł, że wszyscy na niego patrzą. W powietrzu gęsto krążyły myśli:
„Dobrze, że nie padło na mnie!"

- Wracaj na swoje miejsce! - rozkazał pan Wentworth i mocnym pchnięciem uwolnił Karola.
Karol wymacał drogę wśród pływających barwnych plam. Te koślawe białe kwadraty to

pewnie książka i stary arkusz egzaminacyjny. Ale pamiętał, że długopis upadł na podłogę. Jak miał
go znaleźć w tym stanie, nie mówiąc już o pisaniu?

- Co tak stoisz? - warknął na niego pan Wentworth. - Nałóż okulary i wracaj do pracy!
Karol podskoczył ze strachu. Odruchowo zanurkował do ławki i jednocześnie założył za uszy

oprawkę .okularów. Świat wskoczył na miejsce. Karol zobaczył długopis leżący niemal pod nogami
i pochylił się, żeby go podnieść. Ale przecież, pomyślał zanurzony pod ławką, okulary były
pęknięte? Sam słyszał okropny ostateczny trzask. Zdawało mu się, że poczuł, jak się rozpadły.

Pospiesznie podniósł rękę i pomacał okulary - nie miało sensu ich zdejmowanie i oglądanie, bo

wtedy nic nie zobaczy. W dotyku wydawały się całe. Nieuszkodzone. Albo się pomylił, albo
trzasnął tylko plastik, nie metal w środku. Znacznie uspokojony Karoł usiadł prosto z długopisem w
ręku.

I wytrzeszczył oczy na to, co długopis napisał samodzielnie.
Dzisiaj Watts Wykrzyknął młyn Młodszy bycza po zabawa robimy ale południu... i tak dalej,

przez pełne dwie strony. Do niczego. Pan Towers na pewno zauważy. Karol westchnął i zaczął
pisać od nowa. Może rzeczywiście powinien skończyć z czarami. Nic mu nie wychodziło, jak
trzeba.

W konsekwencji reszta wieczoru upłynęła raczej spokojnie. Karol siedział w ławce i pocierał

kciukiem obrzmiały pęcherz na palcu. Nie chciał skończyć z czarami, ale wiedział, że nie odważy
się więcej czarować. Czuł taki żal zmieszany ze strachem, że sam się sobie dziwił. Simon również
wydawał się przygaszony. Brian Wentworth wrócił i siedział, gryzmoląc pracowicie, z jednym
okiem wciąż lekko zwróconym do wewnątrz, ale widocznie Simon chwilowo stracił ochotę, żeby
go bić. A przyjaciele Simona brali z niego przykład.

Nan również zachowywała milczenie, ostrzeżona przez Niru-pama, lecz chociaż usiłowała

przemówić sobie do rozsądku, nie mogła się pozbyć tej bąbelkującej wewnętrznej pewności.
Towarzyszyła jej w sypialni tej nocy. Nie znikła pomimo zaczepek Delii, Debory, Heather i
pozostałych, które jak zwykle zaczęły swoje.

- Z tym zaklęciem Simona to już przesadziłaś!
- Naprawdę, Nan, wiem, że cię prosiłyśmy, ale powinnaś najpierw pomyśleć.
- Popatrz, co zrobił Teresie. I przez niego straciła swoją robótkę.
A Nan zamiast kulić się albo przepraszać jak zwykle, powiedziała:
- Co wam zajarzyło w tych małych ślicznych główkach, że to moje zaklęcie?
- Bo wiemy, że jesteś czarownicą - odparła Heather.
- Oczywiście - przyznała Nan. - Ale skąd wiecie, że jestem tylko jedna? Pomyśl, Heather,

zamiast tylko otwierać swoje różowe usteczka i wypuszczać strumień słów. Mówiłam wam,
rzucenie zaklęcia wymaga czasu. Mówiłam wam o zbieraniu ziół, lataniu w kółko i recytowaniu,
prawda? I jeszcze opuściłam łapanie nietoperzy. To trwa wieki, nawet na szybkich nowoczesnych
miotłach, bo nietoperze świetnie robią uniki. Byłyście ze mną w łazience i wszędzie przez cały
ostatni tydzień, więc wiecie, że nie miałam czasu łapać nietoperzy ani zbierać ziół, i widziałyście,
że nic nie mamrotałam ani nie recytowałam. Rozumiecie teraz? To nie byłam ja.

Widziała, że je przekonała, ponieważ wszystkie wyglądały na mocno rozczarowane. Heather

mruknęła: „A mówiłaś, że nie umiesz latać na tej miotle!, - ale nie dodała nic więcej. Nan była
zadowolona. Zamknęła im gęby i nie straciła swojej reputacji jako czarownicy.

Wszystkim oprócz Karen. Karen została świeżo przyjęta do grona przyjaciółek Teresy, toteż

wypełniała ją gorliwość.

- No, uważam, że powinnaś teraz rzucić zaklęcie - oświadczyła. - Teresa straciła buciki, które

robiła na drutach przez wiele godzin, więc przynajmniej możesz je odzyskać.

- Żaden kłopot - zapewniła niedbale Nan. - Ale czy Teresa chce, żebym spróbowała?

Teresa skończyła zapinać piżamę i odwróciła się, żeby wyszczotkować włosy.
- Ona nie zamierza próbować, Karen - powiedziała. - Wstydziłabym się, gdybym odzyskała buciki w

taki sposób!

- Gasić światło - powiedziała dyżurna od drzwi. - Czy to którejś z was? Woźny je znalazł w koszyku

swojego psa.

Podniosła do góry dwa puszyste szare maleństwa z dziurkami.
Kiedy Teresa poszła odebrać swoje buciki, pozostałe spojrzały na Nan takim wzrokiem, aż zaczęła

żałować, że powiedziała im tyle niemądrych rzeczy. I nawet nie wiem na pewno, czy wciąż jestem
czarownicą, pomyślała, kładąc się do łóżka. Na przyszłość będę trzymała język za zębami. A ta miotła
zostanie na szafie. Wszystko jedno, co jej obiecałam.

Dokładnie w środku nocy obudziło ją szturchanie. Nan w półśnie odsunęła się dalej i jeszcze dalej, aż

ocknęła się w trakcie spadania z łóżka. Rozległ się szybki szum. Coś, co tylko niewyraźnie majaczyło w
półmroku, śmignęło nad nią, a potem zanurkowało pod nią. Nan rozbudziła się całkowicie dwa metry nad
podłogą, zgięta wpół na miotle, z głową zwisającą po jednej stronie, a nogami po drugiej. Sękaty kij uciskał
ją boleśnie. Niemniej Nan zaczęła się śmiać. Jednak jestem czarownicą! - pomyślała radośnie.

- Postaw mnie na ziemi, ty kłamczucho! - szepnęła. - Po prostu chciałaś wzbudzić współczucie, dlatego

udawałaś, że potrzebujesz jeźdźca. Postaw mnie i lataj sobie sama!

W odpowiedzi miotła uniosła się pod sufit. Łóżko Nan wyglądało stamtąd jak mały zamazany prostokąt.

Wiedziała, że nie trafi, gdyby spróbowała zeskoczyć.

- Ty uparciuchu! - syknęła. - Wiem, że obiecałam, ale to było przedtem...
Miotła sugestywnie przesunęła się w stronę okna. Nan poczuła niepokój. Okno było otwarte, ponieważ

Teresa wierzyła w dobroczynne działanie świeżego powietrza. Nan wyobraziła sobie, jak leci nad nocnym
krajobrazem, zwisając z miotły w samej piżamie. Skapitulowała.

- No dobrze, polecę na tobie. Ale pozwól mi najpierw zejść i zabrać jakieś koce. Nie polecę tak!
Miotła okręciła się i spikowała z powrotem na łóżko. Nan przerzuciła nogi przez kij i wylądowała z

podskokiem na materacu. Miotła nie ufała jej ani trochę. Unosiła się nad nią, kiedy Nan ściągała z łóżka
różowe szkolne koce. Gdy tylko się nimi owinęła, miotła dla pewności wsunęła się pod nią i znowu śmignęła
aż pod sufit. Nan poleciała do tyłu. O mało znowu nie zawisła pod spodem.

- Ostrożnie! - szepnęła. - Daj mi się usadowić.
Miotła chybotała się niecierpliwie, kiedy Nan próbowała złapać równowagę i usiąść wygodnie. Nie

ośmieliła się zbyt długo marudzić. Te wszystkie szepty i szumy przeszkadzały dziewczynkom. Kilka z nich
kręciło się i mamrotało z irytacją. Nan próbowała usiąść na miotle, ale przewracała się na boki. Zaplątała się
w koce. Wreszcie po prostu opadła twarzą w dół i znowu położyła się na brzuchu, okutana kocami, ze
stopami zaczepionymi o wiecheć gałązek.

Zanim jeszcze zdążyła się wygodnie ułożyć, miotła śmignęła do okna, szturchnięciem otworzyła je

szerzej i wyleciała na zewnątrz. Panowały tam egipskie ciemności. Noc była zimna, mżył drobny deszczyk.
Nan krzywiła twarz od mżawki i próbowała przywyknąć do dużych wysokości. Miotła posuwała się
dziwnym szarpanym lotem, niezbyt przyjemnym dla kogoś leżącego na brzuchu.

Nan powiedziała, żeby zająć czymś myśli:
- Więc tak to jest, kiedy romantyczne marzenia się spełniają? Zawsze sobie wyobrażałam, jak lecę na

miotle w ciepłą letnią noc, moja sylwetka rysuje się na tle ogromnego księżyca i słowik śpiewa na całe
gardło. A popatrz na nas!

Miotła pod nią drgnęła. Pewnie wzruszyła ramionami.

- Tak, chyba nie,,stać nas na nic lepszego - westchnęła Nan. -Ale jakoś nie czuję się wspaniale, a w dodatku
zmokłam. Założę się, że Dulcynea Wilkes siedziała na swojej miotle z wdziękiem, pewnie bokiem, z długimi
włosami falującymi na wietrze. A skoro mieszkała w Londynie, na pewno nosiła elegancką jedwabną suknię
z mnóstwem koronkowych halek wystających u dołu. Wiedziałaś, że pochodzę od Dulcynei Wilkes?

Drżenie pod nią mogło oznaczać przytaknięcie. Ale mogło również wyrażać rozbawienie wywołane tym

kontrastem.

Nan odkryła, że teraz widzi w ciemnościach. Spojrzała w dół i struchlała. Miotła wydawała się bardzo

krucha jak na taką wysokość. Wznosiła się coraz wyżej przez cały czas, kiedy Nan gadała, toteż kanciaste
budynki szkolne znajdowały się teraz daleko w dole i z boku. Dokładnie pod nimi rozciągał się blady

kwadrat boiska, a dalej Nan widziała całe miasteczko, wypełniające pobliską dolinę. Wszystkie domy były
ciemne, rozdzielone pomarańczowymi łańcuchami ulicznych latarń. Pomimo zacinającej mżawki Nan
sięgała wzrokiem aż do czarnego Lasu Wielobór na wzgórzu naprzeciwko.

- Lećmy nad lasem - zaproponowała.
Miotła ruszyła z kopyta. Jak się przyzwyczaić, to naprawdę przyjemne uczucie, powiedziała sobie

stanowczo Nan, mrugając od deszczu. Sekretny cichy lot. Miała to we krwi. Trzymała koniec kija obu
rękami i próbowała nakierować go na miasteczko. Ale miotła miała inny pomysł. Chciała okrążyć
miasteczko. W rezultacie leciała bokiem, lekko zarzucając.

- Lećmy nad domami - poprosiła Nan.
Miotła wstrząsnęła się tak gwałtownie, że mało jej nie zrzuciła. Nie.
- Ktoś może spojrzeć do góry i nas zobaczyć - zgodziła się Nan. - No dobrze. Znowu wygrałaś.

Uparciuch.

Przyszło jej do głowy, że marzenia o lataniu na tle ogromnego księżyca w pełni to w rzeczywistości

kompletna romantyczna bzdura. Żadna czarownica przy zdrowych zmysłach nie zrobiłaby tego z obawy, że
zobaczą ją inkwizytorzy.

Tak więc w gęstniejącej mżawce przemknęły nad polami i nad główną szosą. Najpierw pojedyncze

krople kapały na twarz Nan z pomarańczowej mgiełki, którą tworzyły światła ulicznych latarń. Potem, kiedy
dotarły do Lasu Wielobór, wilgoć wypływała wprost

z ciemności i przynosiła ze sobą zapach jesiennych

liści i grzybów. Lecz nawet ciemny las nie jest całkiem czarny w nocy. Nan widziała jaśniejsze
sylwetki drzew, wciąż okrytych pożółkłymi liśćmi, i dostrzegała nawet mgłę snującą się nad
drzewami jak dym. Zresztą to chyba był prawdziwy dym. Nan wyraźnie czuła zapach ogniska.
Wilgotnego, dymiącego ogniska. Nagle straciła ochotę na gadanie.

- Słuchaj, to chyba nie stos czarownic? Jeśli już po północy, to zaczęło się Halloween, prawda?
Te słowa chyba zdenerwowały miotłę. Zahamowała z szarpnięciem. Przez sekundę koniec kija

przechylał się w dół, jakby miotła zamierzała lądować. Nan musiała mocno się przytrzymać, żeby
nie zsunąć się głową na dół. Potem miotła zaczęła dosłownie lecieć do tyłu, chybotliwie
wymachując wiechciem gałązek, aż stopy jeźdźca fruwały na boki.

- Przestań! - zawołała Nan. - Zaraz się pochoruję! Wiedziała, że czasami razem z czarownicą

palono jej miotłę.

Toteż nie zdziwiła się, kiedy miotła zawróciła, byle dalej od zapachu dymu, i statecznie ruszyła

z powrotem w stronę szkoły, jakby przez cały czas miała taki zamiar.

- Mnie nie nabierzesz - powiedziała Nan. - Ale możesz wracać, jeśli chcesz. Jestem cała

mokra.

Miotła kontynuowała stateczny i mokry lot wysoko nad polami i główną szosą, dopóki w dole

nie pojawiła się ponownie blada płaszczyzna boiska. Nan właśnie pomyślała, że już za chwilę
znajdzie się w łóżku, kiedy miotle nagle coś strzeliło do głowy -jeśli to możliwe w przypadku
miotły. Zanurkowała zawrotne piętnaście metrów w dół i nabrała szybkości. Nan znalazła się sześć
metrów nad boiskiem, spychana do tyłu przez gwałtowne przyspieszenie. Czepiała się kija i
krzyczała, żeby miotła stanęła. Ale żadne prośby nie odnosiły skutku. Miotła pędziła dalej.

- No wiesz! - wysapała Nan. - Jesteś najbardziej samowolnym stworzeniem na świecie! Stój!
Deszcz siekł ją w twarz, ale nadal widziała coś przed sobą. Coś ciemnego odcinało się na tle

trawy, całkiem spore coś, za duże jak na miotłę, chociaż również leciało, unosiło się nad boiskiem.
Miotła pędziła w jego stronę. Zbliżywszy się, Nan zobaczyła, że to coś było płaskie pod spodem, z
ludzką sylwetką na wierzchu. Robiło się coraz większe. Nan doszła do wniosku, że to może być
tylko dywanik, na którym ktoś siedzi. Ciągnęła i szarpała za rączkę, ale żadne wysiłki nie mogły
powstrzymać miotły.

Miotła radośnie zrównała lot z ciemnym przedmiotem. Rzeczywiście to był człowiek na

niedużym dywanie. Miotła obleciała go dookoła, merdając wiechciem tak mocno, że Nan
przygryzła sobie język. Szturchała dywanik, ocierała się o niego i podskakiwała, rzucając jeźdźcem
na wszystkie strony. Dywanik wydawał się równie zadowolony ze spotkania. Trzepotał, marszczył
się i falował tak, że siedzący na nim człowiek przetaczał się tam i z powrotem. Nan skurczyła się i
przywarła do miotły z nadzieją, że dla tego czarownika na dywanie wygląda po prostu jak zwój

koców.

Ale baraszkowanie miotły i dywanu zirytowało czarownika.
- Nie umiesz jeszcze panować nad tą rzeczą? - warknął.
Nan skurczyła się jeszcze bardziej. Przygryziony język utrudniał jej mówienie, z czego niemal

się ucieszyła. Rozpoznała ten głos. Należał do pana Wentwortha.

- I mówiłem ci, Brian, żebyś nigdy nie latał podczas roku szkolnego - ciągnął pan Wentworth.

Nie doczekawszy się odpowiedzi, dodał: - Wiem, wiem. Ale ten przeklęty dywanik sprzed kominka
co noc domaga się latania.

Coraz gorzej! - pomyślała Nan. Pan Wentworth wziął ją za Bria-na. Więc widocznie Brian

jest... Rozpaczliwym szarpnięciem odwróciła miotłę od dywanu. Z jeszcze większym wysiłkiem
skierowała ją w stronę szkoły. Kopiąc ją mocno gołymi stopami, zmusiła do dalszego lotu. Dopiero
kiedy trochę się oddaliła, zaryzykowała spojrzenie do tyłu i szepnęła:

- Przepraszam.
Miała nadzieję, że pan Wentworth nadal bierze ją za Briana.
Pan Wentworth zawołał cos za nią, kiedy miotła niechętnie odlatywała, ale Nan nawet nie

próbowała tego zrozumieć. Nie chciała wiedzieć. Nadal ledwie wierzyła własnym oczom i uszom.
Poza tym musiała skupić całą uwagę na kierowaniu miotłą, która wciąż stawiała opór. Leciała nad
boiskiem ponuro i marudnie, co nieodparcie kojarzyło się Nan z Karolem Morganem, ale
przynajmniej leciała. Nan ucieszyła się, widząc, że jednak potrafi nią kierować, kiedy trzeba.

Miotła zrobiła szczególnie pokazowy wysiłek, żeby unieść Nan do okna sypialni. Niemal

jęknęła. Możliwe, że nie całkiem udawała. Wszystkie różowe szkolne koce Nan przemokły na
wylot i z pewnością teraz sporo ważyły. Ale Nan przypomniała sobie, jaką komedię odegrała miotła
po południu, i postanowiła nie okazywać litości. Ponownie zabębniła stopami w kij. Miotła
wzniosła się w ciemną deszczową noc, w górę i w górę wzdłuż ściany, aż dotarła do uchylonego
okna sypialni. Nan ramieniem pomogła szerzej otworzyć okno, a potem runęła jak długa na
podłogę. Co za ulga! - pomyślała.

Ktoś szepnął:
- Położyłam suche koce na twoim łóżku.
Nan o mało nie zemdlała. Po chwili, kiedy doszła do siebie, stoczyła się z miotły i uklękła

wśród przemoczonych koców. Niewyraźna postać w regulaminowej szkolnej piżamie stała przed
nią lekko pochylona, toteż Nan dostrzegła kędzierzawe włosy. Heather? Nie, nie bądź głupia!
Estella.

- Estella?
- Cii! - szepnęła Estella. - Pomóż mi zanieść te koce do suszarki. Nie możemy tutaj rozmawiać.
- Ale miotła...? - szepnęła Nan.
- Odeślij ją.
Dobry pomysł, stwierdziła Nan, jeśli tylko miotła posłucha. Podniosła ją, strząsając mokre

koce, i zaniosła do okna.

- Leć do szopy dozorcy - nakazała surowym szeptem i silnie popchnęła miotłę za okno.
Wiedziała, jakie z niej ziółko, więc nie zdziwiłaby się, gdyby miotła upadła z hałasem na bruk.

Ale posłuchała rozkazu, ku zaskoczeniu Nan - a przynajmniej odleciała w deszczową noc.

Estella taszczyła już naręcze koców do drzwi. Nan podeszła na palcach, żeby jej pomóc. Razem

zaciągnęły koce przez korytarz do pamiętnej łazienki. Tam Estella zamknęła drzwi i śmiało zapaliła
światło.

- Nic się nie stanie, jeśli nie będziemy gadać za głośno - zapewniła. - Strasznie mi przykro...

Teresa się obudziła, kiedy ścieliłam twoje łóżko. Musiałam jej powiedzieć, że zachorowałaś.
Powiedziałam, że poszłaś do klopa, bo znowu cię zemdliło. Zapamiętasz, jeśli ona jutro cię zapyta?

- Dzięki - powiedziała Nan. - To miło z twojej strony. Obudziłam cię, kiedy wychodziłam?
- Tak, ale głównie przez trening - odparła Estella. Otworzyła dużą szafkę do suszenia pościeli.

- Jeśli poskładamy te koce i położymy z tyłu, nikt ich nie znajdzie przez całe tygodnie. Może nawet

wyschną do tej pory, chociaż przy szkolnym ogrzewaniu nie można na to liczyć.

Trochę to trwało. Musiały wyjąć sterty bladoróżowych suchych koców przechowywanych w

suszarce, poskładać ciężkie mokre koce, wsadzić je jak najgłębiej, a potem włożyć z powrotem
wszystkie suche koce, żeby je zasłoniły.

- Czemu powiedziałaś, że trening cię obudził? - zapytała Nan w trakcie pracy.
- Trening do podziemnej trasy ucieczki czarownic - wyjaśniła Estella. - Moja mama należała

do podziemia, a ja jej pomagałam. Od razu sobie skojarzyłam, kiedy usłyszałam, jak wychodzisz...
chociaż zwykle budziło mnie raczej czyjeś wejście. Wiedziałam, że wrócisz przemoczona i
będziesz potrzebowała pomocy. Mama tak mnie wychowała, żebym zawsze myślała o takich
rzeczach.

132

Czarownice przylatywały do nas na miotłach przez całe noce, biedaczki. Najczęściej równie

mokre jak ty... i oczywiście dużo bardziej wystraszone. Przytrzymaj koc podbródkiem. To
najlepszy sposób, żeby go złożyć.

- Dlaczego mama wysłała cię do tej szkoły? - zapytała Nan. -Pewnie bardzo jej pomagałaś.
Jasna twarz Estelli posmutniała.
- To nie ona mnie wysłała, tylko inkwizytorzy. Przeprowadzili wielką kampanię i rozbili cały

oddział naszej organizacji. Złapali moją mamę. Teraz siedzi w więzieniu za pomaganie
czarownicom. Ale - łagodne brązowe oczy Estelli spojrzały poważnie na Nan -proszę, nie mów
nikomu. Nie chcę, żeby ktoś o tym wiedział. Powiedziałam tylko tobie jednej.

ROZDZIAŁ 1O

Następnego ranka Brian Wentworth nie wstał z łóżka. Simon rzucił w niego poduszką, ale

Brian nawet nie drgnął.

- Pobudka, wstawaj, Brian! - zawołał Simon. - Rusz się, bo skotłujemy ci łóżko!
Brian wciąż się nie ruszał, więc Simon podszedł do niego.
- Zostaw go w spokoju - odezwał się Karol. - On wczoraj chorował.
- Jak sobie życzysz, Karolu - zapewnił Simon. - Twoje słowo jest dla mnie rozkazem.
I zerwał pościel z łóżka.
Briana nie było w łóżku. Zamiast niego na prześcieradle leżały w rzędzie trzy poduszki,

artystycznie uformowane tak, żeby przypominały kształt ludzkiego ciała. Wszyscy zebrali się
dookoła i wytrzeszczali oczy. Ronald West nachylił się i zajrzał pod łóżko -jakby myślał, że Brian
tam się chowa - i wyprostował się z kartką w ręku.

- Macie - powiedział. - Widocznie wypadło z pościelą. Patrzcie!
Simon wyrwał mu papier. Wszyscy wyciągali szyje i przepychali się, żeby też zobaczyć.

Wiadomość napisana drukowanymi literami, zwykłym niebieskim długopisem, brzmiała:

CHA CHA! MAM BRIANA WENTWORTHA W SWOJEJ MOCY PODPISANO:

CZAROWNICA.

Lekkie napięcie na twarzy Simona ustąpiło miejsca świątobliwej trosce. Od razu się

zorientował, że zniknięcie Briana nie ma z nim nic wspólnego.

- Nie będziemy panikować - obwieścił. - Niech ktoś wezwie dyżurnego.
Natychmiast wybuchło zamieszanie. Głosy paplały, plotki narastały. Karol sprowadził pana

Crossleya, bo nikt inny nie pomyślał, żeby coś zrobić. Pan Crossley i dyżurni wchodzili i
wychodzili, wypytując wszystkich, kiedy ostatnio widzieli Briana. Uczniowie z innych sypialni
tłoczyli się w drzwiach i wygłaszali komentarze.

Każdy miał coś do powiedzenia, ale nie wynikło z tego nic pożytecznego. Wiele osób

zauważyło, że poprzedniego dnia Brian był blady i zezował. Ktoś przypomniał, że Brian
zachorował i poszedł do pielęgniarki. Kilka innych osób opowiadało, że później Brian wrócił i był
bardzo zajęty pisaniem. Wszyscy przysięgali, że wieczorem Brian jak zwykle położył się spać.

Na długo przedtem, zanim pan Crossley rozszyfrował wśród zamętu te informacje, Karol

ukradkiem zbiegał ze schodów. Czuł się źle. Aż do wczorajszej nocy przypuszczał, że Brian
próbował doprowadzić do tego, żeby go usunięto ze szkoły. Teraz wiedział lepiej. Brian uciekł, tak
jak zapowiedział. I posłuchał rady, której Karol mu udzielił w środku nocy: zatarł za sobą ślady.
Ale co mu podsunęło pomysł, żeby oskarżyć czarownicę? Czyżby sprawiły to buty i widok Karola
mamroczącego nad włosami z grzebienia Si-mona? Karol mocno podejrzewał, że właśnie tak było.

Kiedy przepychał się pomiędzy chłopcami w korytarzu, ze wszystkich stron słyszał słowa

„czarownica" i „Nan Pilgrim". Świetnie, dopóki ciągle oskarżają Nan. Ale jak długo? Karol spojrzał
na swój oparzony palec, kiedy schodził po schodach. Przezroczysty, wypełniony płynem bąbel
jeszcze bardziej urósł. „To boli, kiedy się palisz".

Karol pokonał resztę drogi szaleńczym galopem. On również pamiętał, że Brian bez przerwy

gryzmolił podczas powinności. Chyba zapisał całe tomy. Jeśli w tych tomach znalazło się chociaż
jedno słowo o Karolu Morganie, zamierzał dopilnować, żeby ludzkie oko tego nie zobaczyło.
Przemknął przez korytarze i wpadł do klasy, ziejąc ze zmęczenia.

Pulpit Briana był otwarty. Pochylał się nad nim Nirupam. Na widok Karola nie okazał żadnego

zdziwienia.

- Brian był bardzo elokwentny - oznajmił. - Chodź i zobacz.
Za podniesionym pulpitem Nirupam ułożył w rzędzie sześć zeszytów, każdy otwarty na

podwójnej stronie zapełnionej pospiesznymi niebieskimi gryzmołami.

Ratunku, ratunku, ratunku, ratunku, przeczytał najpierw Karol. Czarownica patrzy na mnie

Złym Okiem. NA POMOC. Ciągnie mnie, nie wiem dokąd. NA POMOC. W głowie mi się mąci.
Jestem zmuszany do bezimiennych czynów. RATUNKU. świat roki się szary. Zaklęcie działa.

Ratunku... I tak dalej, przez całe dwie strony.

- To jakiś tasiemiec! - zawołał Karol.
- Wiem - przyznał Nirupam, otwierając zeszyt Briana do francuskiego. - Tutaj też jest pełno.
- Czy on wymienia nazwiska? - zapytał Karol z napięciem.
- Na razie nie - uspokoił go Nirupam.
Karol nie zamierzał uwierzyć mu na słowo. Przejrzał każdy zeszyt po kolei i odczytał bazgroły.
Ratunku. Dzikie śpiewy I okropne zapachy wypełniają mi uszy. NA POMOC. Czuję, że

ODCHODZĘ. Wola czarownicy jest silna. Muszę być posłuszny. Szare mamrotania I straszliwe
słowa. MA POMOC. Moja dusza jest wleczona z TIM-BUKTU do ZAGRODY. To znaczy do
zagłady. Na pomoc...

I tak się ciągnęło przez sześć zeszytów. Dostatecznie dużo było słów napisanych drukowanymi

literami, żeby Karol nabrał pewności, że to Brian napisał notatkę znalezioną pod jego łóżkiem.

Później przeczytał resztę zeszytów Briana, kiedy Nirupam skończył je przeglądać. Wszędzie

znalazł to samo. Ku jego uldze Brian nie wymieniał żadnych nazwisk. Ale na samym spodzie leżał
jeszcze pamiętnik Briana.

- Jeśli napisał coś konkretnego, to tylko tam - stwierdził Nirupam, podnosząc pamiętnik.
Karol również po niego sięgnął. W razie konieczności gotów był wyrwać go z rąk Nirupama za

pomocą czarów. A może lepiej sprawić, żeby wszystkie litery znikły? Ale czy się odważy na jedno
albo drugie?

Ręka mu się zawahała.
Kiedy tak się zastanawiał, usłyszał na korytarzu głos pana Cross-leya. Obaj chłopcy

gorączkowo wepchnęli zeszyty z powrotem do ławki Briana i zatrzasnęli pulpit. Pobiegli do
własnych ławek, usiedli, wyjęli zeszyty i udawali, że pilnie kończą ćwiczenia z poprzedniego dnia.

- Chłopcy, powinniście już iść na śniadanie - powiedział pan Crossley, kiedy wszedł do klasy. -

Ruszajcie.

Musieli wyjść nawet nie zerknąwszy na pamiętnik Briana. Karol zastanawiał się, dlaczego

Nirupam wydaje się taki rozczarowany. Ale za bardzo martwił się o siebie, żeby się przejmować
uczuciami Nirupama.

W korytarzu przed jadalnią minął ich pospiesznie pan Wentworth, z miną jeszcze bardziej

udręczoną niż zwykle. W jadalni krążyła plotka, że właśnie przyjechała policja.

- Tylko zaczekajcie - powiedział Simon znaczącym tonem. -Inkwizytor będzie tutaj przed

obiadem. Zobaczycie.

Nirupam wśliznął się na miejsce obok Nan.
- Brian napisał we wszystkich swoich zeszytach, że czarownica rzuciła na niego urok -

mruknął do niej.

Nan i bez tego widziała, że wpadła w kłopoty. Karen i Delia już kilka razy ją zapytały, co

zrobiła Brianowi. A Teresa dodała, nie patrząc na Nan:

- Niektórzy po prostu nie mogą zostawić ludzi w spokoju.
- Ale nie wymienił żadnych nazwisk - wymamrotał Nirupam, również nie patrząc na Nan.
Brian nie potrzebował wymieniać nazwisk, pomyślała rozpaczliwie Nan. Każdy go w tym

wyręczy. A jeśli to nie wystarczy, Estella wiedziała, że Nan w nocy latała na miotle. Rozejrzała się
za Estellą, ale Estella wyraźnie jej unikała. Siedziała przy innym stole. Wówczas resztki
wewnętrznej pewności siebie opuściły niedoszłą czarownicę. Po raz pierwszy w życiu nie miała
apetytu na śniadanie. Niewiele lepiej było z Karolem. Cokolwiek próbował zjeść, wielki pęcherz na
palcu ciągle mu przeszkadzał.

Pod koniec śniadania rozeszła się następna plotka: policja posłała po psy tropiące.
Wkrótce potem zjawiła się panna Hodge i zastała szkołę pogrążoną w chaosie. Nie od razu

dowiedziała się, co zaszło, ponieważ nigdzie nie mogła znaleźć pana Crossleya.

Wreszcie, kiedy panna Phillips jej powiedziała, panna Hodge była zachwycona. Brian

Wentworth zniknął! Oczywiście, pomyślała szybko panna Hodge, to bardzo smutne i niepokojące,

ale dało jej znakomity pretekst, żeby znowu zainteresować sobą pana Wentwortha.

Wczoraj spotkało ją wielkie rozczarowanie. Kiedy pan Wentworth tak niedbale odrzucił jej

wielkoduszne przeprosiny w sprawie Karola Morgana, nie potrafiła wymyślić żadnego innego
sposobu, żeby go nakłonić do małżeństwa. Ale teraz miała doskonałą okazję. Pójdzie do pana
Wentwortha i okaże mu serdecznie współczucie. Podzieli jego smutek. Jedyna trudność w tym, że
nigdzie nie mogła znaleźć pana Wentwortha, podobnie jak pana Crossleya. Chyba obaj byli razem z
policją w gabinecie panny Cadwallader.

Kiedy wszyscy wyszli do holu na apel, zobaczyli policyjną furgonetkę na dziedzińcu.

Wyskoczyło z niej kilka dorodnych owczarków niemieckich, z różowymi językami wywieszonymi
spomiędzy wielkich białych kłów, jakby psy nie mogły się już doczekać, żeby coś upolować.

Kilka twarzy zbladło. Rozbrzmiały liczne nerwowe chichoty.
- Nie szkodzi, jeśli psy nic nie znajdą - dał się słyszeć głos Simona. - Inkwizytor po prostu

przesunie swoim wykrywaczem czarownic po wszystkich w klasie i w ten sposób znajdzie
czarownicę.

Ku uldze Nan Estella przepchnęła się przez szereg i stanęła obok.
- Estella...! - zaczęła gwałtownie Nan.
- Nie teraz - szepnęła Estella. - Zaczekaj na hymn.
Ani pan Wentworth, ani panna Cadwallader nie zjawili się na apelu. Pan Brubeck i pan Towers,

którzy zajęli ich miejsca na honorowych krzesłach, niczego nie wyjaśnili. Żaden z nich nie
wspomniał również o Brianie, co tylko zwiększyło powagę sytuacji. Pan Towers wybrał swój
ulubiony hymn. Ku rozpaczy Nan był to: Ten, kto jest waleczny. Przy tym hymnie Teresa zawsze
zerkała na Nan i chichotała, kiedy dochodzili do „wskakuj na konia". Nan musiała zaczekać na
Teresę, zanim ośmieliła się odezwać do Estelli. Dzisiaj, pomyślała, Chichot Teresy był jeszcze
bardziej złośliwy niż zwykle.

- Estella - szepnęła Nan, gdy tylko wszyscy rozpoczęli drugą zwrotkę. - Estella, chyba nie

myślisz, że wyleciałam... no wiesz, wczoraj w nocy... z powodu Briana. Przysięgam, że nie dlatego.

- Wiem - odszepnęła Estella. - Zresztą po co komu Brian?
- Ale wszyscy mysią, że to przeze mnie! Co ja mam robić? -syknęła Nan.
- Na drugiej lekcji jest WF. Wtedy ci pokażę - obiecała Estella.
Karol również szeptał pod osłoną hymnu do Nirupama:
- Co to są wykrywacze czarownic? Czy działają?
- Maszyny w czarnych skrzynkach - odszepnął Nirupam do swojego śpiewnika. -1 zawsze

znajdują czarownicę.

Pan Wentworth również mówił o wykrywaczach czarownic. Więc, pomyślał Karol, jeśli plotka

jest prawdziwa i przed obiadem zjawi się tutaj inkwizytor, dzisiaj nastąpi koniec Karola Morgana.
Karol nienawidził Briana. Samolubne bydlę. Tak, zgadza się, Karol też był samolubny, ale Brian
był jeszcze gorszy. Teraz pozostało mu tylko jedno, czyli ucieczka. Ale psy tropiciele praktycznie
wykluczały ten sposób.

Kiedy weszli do klasy, zobaczyli, że zabrano ławkę Briana. Karol spojrzał ze zgrozą na puste

miejsce. Odciski palców! - pomyślał. Nirupam zrobił się całkiem żółty.

- Zabrali ją, żeby dać do powąchania psom - wyjaśnił Dan Smith. Dodał z namysłem: - Szkolą

je, żeby rozdzierały ludzi na strzępy, te policyjne psy. Ciekawe, czy rozszarpią też Briana, czy tylko
czarownicę.

Karol spojrzał na bąbel na palcu i uświadomił sobie, że nie tylko spalenie boli. W pierwszej

chwili chciał uciekać podczas przerwy. Potem postanowił wyjść podczas WF-u, czyli drugiej lekcji.
Żałował, że musi odsiedzieć jeszcze całą lekcję.

Ta lekcja ciągnęła się bez końca. I co chwila pod oknami przechodzili policjanci z psami na

smyczach. Chodzili tam i z powrotem. Dokądkolwiek uciekł Brian, wyraźnie nie mogli natrafić na
jego trop.
Do tej pory ręce Nan tak się trzęsły, że ledwie mogła utrzymać długopis. Dzięki doświadczeniom

ostatniej nocy wiedziała dokładnie, dlaczego Brian nie zostawił zapachu. To ta dwulicowa miotła.
Widocznie wywiozła dokądś Briana, zanim jeszcze obudziła Nan. Na pewno. Nan mogła dokładnie
pokazać policji miejsce, gdzie przebywał Brian. To nie stos czarownic wywęszyła nad Lasem
Wielobór wczorajszej nocy. To było obozowe ognisko Briana. Miotła zaniosła ją prosto na miejsce,
a potem uświadomiła sobie swój błąd. Dlatego tak się przestraszyła i próbowała odlecieć tyłem.

Nan tak się rozzłościła na Briana za obarczenie jej winą, że miała wielką ochotę ujawnić

miejsce jego pobytu. Ale wtedy zdradziłaby, że sama jest czarownicą, i wpakowałaby w kłopoty
pana Wentwortha. Och, co ten Brian narobił! Nan miała tylko nadzieję, że Estella wymyśli jakiś
sposób ratunku, zanim ktoś ją oskarży, a ona zacznie oskarżać Briana i pana Wentwortha.

Tuż przed końcem lekcji psy widocznie złapały jakiś zapach. Kiedy dziewczynki szły do szatni

dookoła budynku szkolnego, żeby się przebrać na WF, nie widziały ani jednego policjanta czy psa.

Kiedy szereg dziewcząt mijał zagajnik, Estella delikatnie wzięła Nan za ramię i pociągnęła w

krzaki. Nan pozwoliła się zaciągnąć. Nie wiedziała, czy czuła większą ulgę, czy strach. Było trochę
za wcześnie, żeby zastać w krzakach seniorów, ale z pewnością ktoś może je zauważyć?

- Musimy pójść do miasteczka - szepnęła Estella, kiedy przeciskały się wśród mokrych gałęzi.

- Do domu Stara Brama.

- Dlaczego? - zapytała Nan, przepychając się za Estella.
- Ponieważ - odpowiedziała Estella - tam jedna pani kieruje miejscowym oddziałem trasy

ucieczki czarownic.

Wyszły na trawę obok wielkiego laurowego krzewu. Nan przeniosła wzrok z wystraszonej

twarzy Estelli na jej schludny blezer i szkolną spódnicę*. Potem spojrzała na własne pulchne
kształty. Chociaż dziewczynki tak się różniły, obie nosiły mundurki Szkoły Wielobór.

- Ale jeśli ktoś nas zobaczy w miasteczku, doniosą o tym pannie Cadwallader.
- Miałam nadzieję - wyznała Estella - że potrafisz nas przebrać w zwykłe ubrania.
Nan uświadomiła sobie, że oprócz latania na miotle nigdy w życiu nie robiła żadnych czarów.

Nie miała pojęcia, jak się zmienia ubranie. Ale Estella liczyła na nią i czas naglił. Czując się
okropnie głupio, Nan uniosła obie drżące dłonie i wyrecytowała pierwsze słowa przypominające
zaklęcie, które jej przyszły do głowy.

Ele, mele, turku, burku Wyskakujemy z mundurków!
Wokół niej coś zawirowało. Estellę otoczyła nagle zawierucha jakby ze skrawków szmat.

Granatowych szmatek, potem ciemnych szmat. Szmatki osiadły jak spalony papier, przywarły do
Estelli i przyczepiły się również do Nan. I po sekundzie obie dziewczynki były ubrane jak
czarownice, w długie czarne powłóczyste suknie, spiczaste kapelusze i tak dalej.

Estella zakryła usta obiema rękami, żeby powstrzymać się od chichotu. Nan parsknęła

śmiechem.

- To się nie nadaje! Spróbuj jeszcze raz! - zachichotała Estella.
- Jak chcesz się ubrać? - zapytała Nan. Oczy Estelli rozbłysły.
- W strój do konnej jazdy - szepnęła tęsknie. - Z czerwonym swetrem, proszę.
Nan ponownie wyciągnęła ręce. Teraz, kiedy się przekonała, co potrafi, czuła się całkiem

pewnie.

Hogo, pogo, pluskwa, wesz, Ubierz się tak, jak chcesz!
Znowu rozpętała się zawierucha szmat. Wokół Estelli zaczęła się od czerni i pojaśniała bardzo

obiecująco do bladego brązu oraz czerwieni. Wokół Nan zrobiło się różowo. Kiedy zamieć opadła,
Estella wyglądała bardzo ładnie i zgrabnie w bryczesach, czerwonym pulowerze i dżokejce.
Pokazywała szpicrutą na Nan i parskała bezsilnie.

Nan spojrzała na siebie. Widocznie najbardziej chciała wyglądać tak, jak wyobrażona Dulcynea

Wilkes podczas lotów na miotle nad Londynem. Nosiła lśniącą, różową, jedwabną balową suknię.

Szeroka spódnica zamiatała mokrą trawę. Obcisły różowy stanik odsłaniał ramiona. Suknia

miała koronkowe rękawy i z przodu błękitne kokardki. Nic dziwnego, że Estella się śmiała!
Różowy jedwab stanowczo nie pasował do osoby tak pulchnej jak Nan. Dlaczego różowy? - pytała

samą siebie. Pewnie skojarzyło jej się ze szkolnymi kocami.

Wyciągnęła już ręce, żeby spróbować jeszcze raz, kiedy usłyszała Karen Grigg wołającą za

krzakami:

- Estella! Estella! Gdzie jesteś? Panna Phillips chce wiedzieć, dokąd poszłaś!
Estella i Nan rzuciły się do ucieczki. Strój Estelli idealnie się nadawał do przedzierania przez

krzaki. Strój Nan - wręcz przeciwnie. Zdyszana, z trudem gramoliła się za Estella. Woda z mokrych
liści ciągle oblewała jej nagie ramiona. Rękawy krępowały jej ruchy. Spódnica owijała się wokół
nóg i zaczepiała o krzaki. Na samym końcu zagajnika suknia zahaczyła o gałąź i rozdarła się z
takim trzaskiem, że Estella odwróciła się przerażona.

- Zaczekaj! - wysapała Nan. Wyszarpnęła spomiędzy gałęzi różową spódnicę i oddarła całą

dolną część. Owinęła gołe ramiona oderwanym kawałkiem jak szalem. - Teraz lepiej.

Potem już łatwo dotrzymywała kroku Estelli. Wymknęły się na szkolny podjazd, przebiegły po

nim i wyszły za żelazną bramę. Nan chciała się zatrzymać na drodze i zmienić różową suknię na
coś innego, ale tuż za bramą jakiś człowiek zamiatał chodnik. Przestał zamiatać i zagapił się na
dwie dziewczynki.

Trochę dalej szły dwie panie z torbami na zakupy, które jeszcze bardziej się gapiły. Nan

spuściła głowę w krańcowym zażenowaniu, kiedy je mijała. Strzępki podartego różowego jedwabiu

zwisały JeJ wokół nóg i przywierały do bladobłękitnych pończoch, na które widocznie wymieniła
swoje skarpety. Do kompletu wyposażyła się w różowe baletki.

- Wpadniesz do mnie na lekcję baletu, jak już wrócisz ze szkółki jeździeckiej? - powiedziała

głośno i desperacko do Estelli.

- Może. Ale boję się twojego nauczyciela tańca - odpowiedziała Estella, dzielnie podejmując

rolę.

Minęły panie z zakupami, ale dalej na drodze było więcej ludzi. Im bardziej zbliżały się do

miasteczka, tym więcej osób spotykały. Zanim dotarły do pierwszych sklepów, Nan wiedziała, że
nie zdoła pozbyć się różowej balowej sukni.

- Wyglądasz bardzo ładnie. Naprawdę - pocieszała ją Estella.
- Wcale nie. To jak koszmarny sen - jęknęła Nan.
- W moich koszmarach nie mam na sobie żadnego ubrania -wyznała Estella.
Wreszcie dotarły do dziwacznego zamku z czerwonej cegły, zwanego Starą Bramą. Estella,

blada i zdenerwowana, zaprowadziła Nan po schodach na ganek pod spiczastym daszkiem. Nan
pociągnęła dużą rączkę dzwonka wiszącą obok łukowatych drzwi. Potem stały pod daszkiem i
czekały, coraz bardziej zdenerwowane.

Przez długi czas myślały, że nikt im nie otworzy. Wreszcie, prawie po pięciu minutach, drzwi

otworzyły się bardzo powoli, z niemiłosiernym skrzypieniem. Zgrzybiała staruszka, oparta na lasce,
patrzyła na gości z lekkim zdumieniem.

Estella była tak zdenerwowana, że zaczęła się jąkać.
- Ddroga ucieczki w-w imię DDulcynei - wykrztusiła.
- Ojej! - zawołała stara pani. - Moje drogie, tak mi przykro. Inkwizytorzy rozbili tutejszą

organizację kilka lat temu. Gdyby nie mój wiek, siedziałabym teraz w więzieniu. Co tydzień mnie
sprawdzają. Nie odważę się nic zrobić.

Stały i patrzyły na nią w krańcowej konsternacji. Staruszka zobaczyła ich miny.
- Jeśli to naprawdę ważne - powiedziała - mogę wam dać za-; klęcie. Nic więcej nie wymyślę.

Chcecie?

Ponuro kiwnęły głowami.
- Więc zaczekajcie chwilę, aż je zapiszę - poleciła staruszka. Zostawiła drzwi otwarte i

pokuśtykała do stolika pod ścianą ciemnego starego westybulu. Otworzyła szufladę i wygrzebała
kartkę papieru. Znalazła długopis. Potem popatrzyła na dziewczynki.

- Wiecie, moje drogie, żeby nie przyciągać uwagi, powinnyście wyglądać, jakbyście zbierały

na dobroczynność. Mogę udawać, że wypisuję wam czek. Czy któraś z was potrafi stworzyć puszkę

na datki?

- Ja mogę - zaofiarowała się Nan.
Ze strachu i napięcia niemal straciła głos. Musiała odchrząknąć. Nie ośmieliła się wymawiać

zaklęć, stojąc na progu starego domu, nad ruchliwą ulicą. Po prostu z nadzieją pomachała drżącą
ręką.

Natychmiast ciężar pociągnął jej rękę w dół. Ogromna puszka na datki zwisała jej z ramienia, a

następna dyndała na ramieniu Estelli. Obie były wielkie jak puszki farby. Obie miały wymalowane
na boku wielkie czerwone krzyże i brzęczały donośnie przy każdym nerwowym ruchu.

- Tak lepiej - oceniła stara pani i bardzo powoli zaczęła pisać.
Olbrzymie puszki rzeczywiście ułatwiły dziewczynkom czekanie. Przechodnie oczywiście

przyglądali się im ciekawie, ale większość uśmiechała się, widząc puszki. A Nan i Estella stały w
drzwiach dość długo, ponieważ stara dama nie tylko pisała bardzo powoli, ale również wciąż do
nich zagadywała.

- Czy któraś z was zna Dębową Furtę?! - zawołała. Obie pokręciły głowami. - Szkoda. Musicie

tam pójść, żeby to powiedzieć. To krąg drzew tuż pod lasem. Lepiej narysuję wam mapę.

Rysowała powoli. Potem zawołała:
- Nie wiem, dlaczego nazywa się Dębowa! Każde drzewo w tym kręgu to buk.
Jeszcze później zawołała:
- Teraz zapisuję, jak powinnyście to wymawiać!
Dziewczynki wciąż stały na ganku. Nan zaczęła się zastanawiać, czy stara pani w

rzeczywistości nie jest sprzymierzeńcem inkwizytorów i celowo je tutaj zatrzymuje. Wreszcie
staruszka złożyła papier i poczłapała z powrotem do frontowych drzwi.

- Proszę, moje drogie. Żałuję, że nie mogę zrobić dla was więcej.
Nan wzięła kartkę. Estella zdobyła się na sztuczny promienny uśmiech.
- Strasznie dziękujemy - powiedziała. - Jak ten czar działa?
- Nie wiem dokładnie - odparła stara pani. - Przekazywano go w mojej rodzinie do użycia w

razie nagłej potrzeby, ale nikt jeszcze go nie użył. Słyszałam, że jest bardzo potężny.

Jak wielu starych ludzi, staruszka mówiła dość głośno. Nan i Estella oglądały się nerwowo

przez ramię w stronę ulicy, ale nikt chyba nie słyszał. Podziękowały uprzejmie starej pani i kiedy
zamknęła drzwi, ze znużeniem zeszły po schodach, dźwigając ogromne puszki na datki.

- Lepiej go użyjmy - zaproponowała Estella. - Teraz nie mam odwagi wrócić.

ROZDZIAŁ 11

Karol biegł wokół boiska w stronę szopy dozorcy. Miał nadzieję, że jeśli ktoś go zobaczy,

pomyśli, że to trening WF-u. Z tego powodu przebrał się w kuse błękitne szorty do biegania, zanim
się wymknął. W wolnej chwili, zakładał, mógł przemienić szorty w dżinsy czy cokolwiek. Teraz
jednak najważniejsze to dopaść tej starej obszarpanej miotły, która poprzedniego dnia służyła
dziewczynom do dręczenia Nan Pilgrim. Jeśli ją znajdzie, zanim tamci zauważą jego nieobecność,
odleci na niej i żaden pies na świecie nie wytropi jego śladu.

Dotarł do szopy, stojącej za kuchennym ogrodem. Podkradł się do drzwi.
W tej samej chwili Nirupam podkradł się z przeciwnej strony, również w błękitnych szortach, i

wyciągnął długie ramię do skobla. Obaj wytrzeszczyli oczy. Przez głowę Karola przemknęły
rozmaite rzeczy do powiedzenia, od wyjaśnienia, że po prostu urwał się z WF-u, po oskarżenie
Nirupama o porwanie Briana.

W końcu nic nie powiedział. Tymczasem Nirupam już podniósł skobel.
- Zamawiam miotłę! - zawołał Karol.
- Tylko jeśli są dwie - odparł Nirupam, żółty ze strachu. Otworzył drzwi i zanurkował do

szopy. Karol skoczył za nim. W szopie nie było nawet starej miotły. Były doniczki, wiadra,

stary walec, nowy walec, cztery sztuki grabi, dwie łopaty, motyka i stary mop tkwiący w

wiadrze. To wszystko.

- Kto ją zabrał?! - zawołał Karol dzikim głosem.
- Nikt jej nie odniósł - wyjaśnił Nirupam.
- A niech to czary! -jęknął Karol. - Co teraz zrobimy?
- Użyjemy czegoś innego - odparł Nirupam. - Albo pójdziemy piechotą.
Chwycił najbliższą łopatę i stanął nad nią okrakiem, zginając długie silne nogi.
- Leć - rozkazał łopacie. - No dalej, leć, niech cię czary! Nirupam miał dobry pomysł,

stwierdził Karol. Czarownik z pewnością potrafiłby zmusić każdą rzecz do latania.

- Moim zdaniem grabie będą latały lepiej - powiedział, ale sam szybko chwycił mop.
Mop był taki stary, że przykleił się do wiadra. Karol musiał oprzeć stopę o krawędź wiadra i

ciągnąć, żeby go oderwać. Sporo zmywaka zostało w wiadrze. Karol zdobył kij zakończony
wystrzępionym szarym kikutem. Stanął nad nim okrakiem. Podskoczył.

- Leć! - rozkazał mopowi. - Szybko!
Nirupam odrzucił łopatę i złapał motykę. Razem rozpaczliwie skakali po całej szopie.
- Leć! - sapali. - Leć!
Na swój starczy, opieszały, niemrawy sposób mop wykonał rozkaz. Chybotliwie wzniósł się w

powietrze na jakiś metr i ruszył do drzwi. Nirupam zajęczał rozpaczliwie, ale wtedy motyka
również | wystartowała nagłym zrywem, jakby nie chciała zostać z tyłu. Nirupam śmignął obok
Karola, wywijając potężnymi nogami.

- To działa! - wy sapał triumfalnie i wykonał następny kangurzy sus w stronę kuchennego ogrodu.
Uczniowie nie mieli wstępu do kuchennego ogrodu, ale tędy prowadziła chyba najbardziej dyskretna

droga ucieczki. Karol przeleciał za Nirupamem przez bramę i nad żwirowaną ścieżką. Obaj próbowali
zapanować nad swoimi wierzchowcami. Mop kiwał się i zataczał jak zgrzybiały staruszek, który ledwie się
wlecze w powietrzu. Motyka albo skakała jak kangur, albo przechylała się i ciągnęła metalowy koniec po
ścieżce. Nirupam musiał podkurczyć nogi, żeby nie zostawiać śladów na ziemi. Męczeńsko przewracał
oczami. Ciągle wyprzedzał Karola albo zostawał z tyłu. Kiedy dotarli do muru na końcu ogrodu, oba
narzędzia się zatrzymały. Mop zatoczył się w powietrzu. Motyka zgrzytnęła metalem o żwir.

- Nie mogą się wznieść tak wysoko, żeby przelecieć na drugą stronę - powiedział Karol. -1 co teraz?
Podróż mogła się tutaj zakończyć, gdyby nie pies woźnego, który węszył w kuchennym ogrodzie i nagle

wykrył ich zapach. Popędził do nich po długiej ścieżce, ujadając. Motyka i mop poderwały się jak spłoszone
koty. Przefrunęły nad murem, niosąc trzymających się kurczowo chłopców, i pomknęły nad polami. Pędziły
w stronę głównej szosy, mop kiwając się, motyka opadając i wlokąc koniec po ziemi. Prawie zawadzały o
żywopłoty i mijały drzewa o włos. Nie zwolniły, dopóki nie oddzieliły się trzema polami od psa woźnego.

- Widocznie ohe nie cierpią tego psa tak samo jak my - wydyszał Nirupam. - To ty rzuciłeś to zaklęcie

„Simon mówi"?

- Tak - przyznał Karol. - To ty sprowadziłeś ptaki na muzyce?
- Nie - zaprzeczył Nirupam ku wielkiemu zdziwieniu Karola. - Zrobiłem tylko jedną rzecz, w

tajemnicy, ale nie odważę się zostać, jeśli inkwizytorzy sprowadzą wykrywacz czarownic. Zawsze cię tym
załatwią.

- Co zrobiłeś? - zaciekawił się Karol.
- Pamiętasz tę noc, kiedy wszystkie nasze buty przeniosły się do auli - powiedział Nirupam. - No więc

tej nocy mieliśmy ucztę.

Dan Smith kazał mi podnieść deski w podłodze i wyjąć jedzenie. Mówi, że nie mam prawa być

taki duży i taki słaby - ciągnął z urazą - i nienawidzę go za to. Kiedy podniosłem deski, znalazłem
buty do biegania z kolcami, schowane razem z jedzeniem. Zmieniłem te buty w ciasto
czekoladowe. Wiedziałem, że Dan jest taki żarłoczny, że zje wszystko sam. I zjadł. Z nikim się nie
podzielił. Może zauważyłeś, że następnego dnia czuł się raczej nieswojo.

Tamtego dnia tyle się wydarzyło, że Karol jakoś nie zwrócił uwagi na samopoczucie Dana. Nie

miał serca wyjaśniać, ile kłopotów narobił mu Nirupam.

- To były moje kolce - oznajmił ze smutkiem. Zachwiał się na mopie, poruszony wizją

żelaznych kolców wędrujących przez układ trawienny Dana. - On chyba ma strusi żołądek!

- Kolce zmieniły się w wisienki - wyjaśnił Nirupam. - Podeszwy zmieniły się w bitą śmietanę.

Buty jako całość stały się tak zwanym bawarskim tortem.

W tym momencie dotarli do głównej szosy i zobaczyli dachy samochodów migające za

żywopłotem.

- Musimy zaczekać na przerwę w ruchu - oświadczył Karol. -Stój! - rozkazał mopowi.
- Stój! - krzyknął Nirupam do motyki.
Żadne z narzędzi nie zwróciło najmniejszej uwagi na te rozkazy. Ponieważ Karol i Nirupam nie

odważyli się opuścić nóg, żeby nie zostawić śladów dla psów, nie mieli jak się zatrzymać.
Bezradnie pozwolili się przenieść nad żywopłotem. Na szczęście droga biegła w niewielkim
zagłębieniu, a oni nabrali dostatecznie dużej wysokości, żeby się zmieścić nad dachami
rozpędzonych samochodów. Nirupam gorączkowo podkurczał potężne nogi. Karol usiłował robić
to samo. Klaksony trąbiły. Zza szyb spoglądały na nich twarze, rozwścieczone i ubawione.
Karol nagle zrozumiał, jak śmiesznie muszą wyglądać: obaj w kusych błękitnych szortach, on sam
kiwający się na brudnym starym mopie, Nirupam podskakujący w powietrzu jak konik polny, z
udręczonym wyrazem twarzy.

Klaksony wciąż dźwięczały, kiedy przelecieli nad żywopłotem po drugiej stronie drogi.
- Ratunku! -jęknął Nirupam. - Lećmy do lasu, szybko, zanim ktoś wezwie policję!
Las Wielobór zaczynał się już za następnym wzgórzem i na szczęście panika jeźdźców

udzieliła się wierzchowcom. Mop i motyka przyspieszyły. Karol o mało nie spadł od kołysania i
drgań. Motyka pomagała sobie, wbijając mocno metalowy koniec w ziemię, toteż Nirupam
podskakiwał jak na żabiej lasce, skowycząc przy każdym wstrząsie. Klaksony wciąż trąbiły na
drodze, kiedy najpierw Nirupam, potem Karol dotarli do lasu i zanurkowali pomiędzy drzewa.

Do tej pory Nirupam tak daleko wysunął się w przód, że Karol myślał, że go zgubił. I bardzo

dobrze, stwierdził. Bezpieczniej uciekać w pojedynkę. Ale mop miał inne zdanie. Po chwili
wahania, jakby stracił trop, wystartował ponownie z największym rozmachem. Karol obijał się o
pnie drzew i ocierał o kłujące poszycie. Wreszcie został przeciągnięty przez pokrzywy.

Wrzasnął. Nirupam również wrzasnął, tuż za pokrzywami. Motyka zrzuciła go w gąszcz jeżyn i

radośnie śmignęła w stronę starej wytartej miotły, która stała oparta po drugiej stronie zarośli. Na
ten widok mop cisnął Karola w pokrzywy i również ruszył w kierunku miotły, podrygując zalotnie.
Wyglądał całkiem jak dziadek na randce.

Karol i Nirupam pozbierali się z kwaśnymi minami. Nadsłuchiwali. Kierowcy na drodze chyba

znudzili się naciskaniem klaksonów. Chłopcy rozejrzeli się. Za podskakującą motyką i
podrygującym mopem zobaczyli porządnie zbudowane obozowe ognisko. Obok ogniska, ukryty w
jeżynach, stał mały pomarańczowy namiot. A przed namiotem stał Brian Wentworth, piorunując ich

wzrokiem.

- Liczyłem, że przynajmniej jednego z was aresztują - powiedział. - Zjeżdżajcie stąd! Chcecie,

żeby mnie złapali?

- Nie, nie chcemy! - odparł gniewnie Karol. - My... Hej, słuchajcie!
Gdzieś wyżej na wzgórzu, w gęstwie lasu, pies szczeknął krótko, z podnieceniem i nagle

zamilkł. Ptaki, łopocząc skrzydłami, podrywały się z drzew. Wyczulone uszy Karola słyszały
również rytmiczne szuranie, jakby ciężkich stóp maszerujących przez poszycie.

- To policja - oznajmił.
- Wy głupcy! Sprowadziliście ich do mnie! - rzucił Brian rozpaczliwym szeptem.
Złapał starą miotłę, tkwiącą pomiędzy mopem a motyką, dosiadł jej jednym wypraktykowanym

skokiem i odleciał nad jeżynami.

- To on wywołał ptaki na muzyce - oświadczył Nirupam i chwycił motykę.
Karol wskoczył na mopa i obaj polecieli za Brianem, trzęsąc się i podskakując wśród jeżyn i

niskich drzew. Karol trzymał głowę spuszczoną, ponieważ gałęzie szarpały go za włosy, i myślał,
że Nirupam ma rację. Te ptaki pojawiły się w samą porę, żeby uratować Briana przed śpiewaniem.
A papuga wołająca „kuku!" była dokładnie w stylu Briana.

Doganiali miotłę, nie z własnej woli, ale dlatego, że motyka i mop stanowczo nie chciały się z

nią rozstawać. Widocznie spędziły razem wiele lat w szopie dozorcy i darzyły się wzruszającym
przywiązaniem, pomyślał Karol z irytacją. Ani on, ani Nirupam żadnym sposobem nie potrafili
skierować narzędzi w inną stronę. Wkrótce Brian przemykał pomiędzy drzewami ledwie kilka
metrów przed nimi.

Odwrócił się i zmierzył ich wściekłym wzrokiem.
- Zostawcie mnie w spokoju! Zepsuliście mi ucieczkę i przez was straciłem namiot. Odejdźcie!
- To przez motykę i mopa - sprostował Karol.
- Policja szuka ciebie, nie nas - wysapał Nirupam. - Czego się spodziewałeś? Przecież zginąłeś.
- Nie spodziewałem się, że dwóch kompletnych idiotów wpadnie do lasu i ściągnie mi na

głowę policję - warknął Brian. - Czemu nie zostaliście w szkole?

- Jeśli nas tutaj nie chciałeś, nie trzeba było wypisywać tych bzdur, że czarownica rzuciła na

ciebie urok - wyjaśnił Karol. -Dzisiaj przyjeżdża inkwizytor, z twojego powodu.

- Przecież sam mi tak poradziłeś - odparł Brian.
Karol otworzył i zamknął usta, bo odebrało mu mowę z oburzenia. Tymczasem zbliżyli się do

skraju lasu. Za zasłoną żółtych leszczynowych liści Karol dostrzegł zielone pola i ponownie
spróbował zawrócić mopa. Jeśli wylecą z lasu, natychmiast zostaną zauważeni. Ale mop uparcie
podążał za miotłą.

Kiedy przeciskali się wśród giętkich leszczynowych gałęzi, Nirupam wydyszał ciężko:
- Powinieneś się cieszyć, że masz przy sobie przyjaciół, Brian. Brian roześmiał się

histerycznie.

- Przyjaciół! Nie chcę żadnego z was za przyjaciela, nawet gdyby mi dopłacali! Wszyscy w II

y śmieją się z was!

Ledwie to powiedział, w lesie za nimi wybuchło zgiełkliwe ujadanie psów. Jakiś głos krzyknął

coś o namiocie. Najwyraźniej policja znalazła obozowisko Briana. Miotła Briana przyspieszyła i
śmignęła nad polem. Karol i Nirupam przeszorowali przez gąszcz leszczynowych witek, bo motyka
i mop próbowały dotrzymać tempa towarzyszce.

Podrapani i bez tchu, wyskoczyli nad polem w miejscu, gdzie ściana lasu zwracała się do

miasta. Brian wyprzedzał ich, lecąc szybko i nisko w dół, w stronę kępy drzew rosnących na środku
pola. Motyka i mop popędziły za nim.

- Wiem, że Brian jest wredny, ale zawsze przedtem myślałem, że to przez jego sytuację -

wyrzucił z siebie Nirupam urywanym głosem, kiedy motyka skakała jak kangur przez pole.

Karol nie odpowiedział od razu, ponieważ nie miał pewności, czy charakter danej osoby można

oceniać oddzielnie od sytuacji.

Zastanawiał się, jak powiedzieć coś takiego, siedząc na chwiejnym, trzęsącym mopie,

trzymając się jedną ręką, a drugą przytrzymując okulary. Tymczasem Brian dotarł do kępy drzew i
zniknął wśród nich. Ponownie usłyszeli jego głos, piskliwy i zdenerwowany, budzący echo w
zagajniku.

- Czy Brian chce na nas sprowadzić policję? - wysapał Nirupam.
Obaj obejrzeli się przez ramię, spodziewając się policjantów z psami nacierających od skraju

lasu. Niczego nie zobaczyli. W następnej chwili przedzierali się wśród niskich bukowych gałęzi,
pokrytych liśćmi czerwonymi jak marchewka. Mop i motyka zahamowały z szarpnięciem. Karol
spuścił na ziemię poparzone pokrzywami nogi i stanął na wietrznej polance, otoczonej przez pnie
barwy cyny. Popatrzył na Estellę Green, której brakowało tylko konia. Popatrzył na Nan Pilgrim w
obszarpanych różowych jedwabiach, którą miotła obskakiwała i obtańcowywała przymilnie.

Obok nich stał wściekły Brian.
- No, sami popatrzcie! - zwrócił się do Karola i Nirupama. -Zwalacie się tutaj całym tłumem!

Czemu nie pozwolicie mi spokojnie uciec?

- Niech ktoś uprzejmie zamknie gębę Brianowi - powiedziała Estella z wielką godnością. -

Właśnie zamierzamy wypowiedzieć zaklęcie, które ocali nas wszystkich.

- Te drzewa nazywają się Dębowa Furta - wyjaśniła Nan i przygryzła sobie policzek od środka,

żeby nie parsknąć śmiechem. W życiu nie widziała czegoś tak zabawnego jak Nirupam na motyce.
A mop Karola Morgana przypominał zgrzybiałego emeryta goniącego resztką sił. Ale wiedziała, że
ona i Estella wyglądają równie śmiesznie, a jednak chłopcy ich nie wyśmiewali.

Brian wciąż narzekał. Nirupam wypuścił motykę, która radośnie przyskoczyła do miotły, i

mocno zacisnął długą brązową rękę na ustach Briana.

- Zaczynajcie - powiedział.
- I pospieszcie się - dodał Karol.
Nan i Estella znowu pochyliły się nad swoim trzepoczącym świstkiem papieru. Stara pani

napisała tylko jedno słowo trzy razy na samej górze. Niżej, jak obiecała, wypisała drżącymi
drukowanymi literami, jak wymawiać to słowo: KRES-TO-MAN-CZI. Pod spodem dopisała: Idźcie
do Dębowej Furty i wymówcie słowo trzy razy. Resztę kartki wypełniała bardzo niewyraźna mapa.

Estella i Nan wymówiły słowo chórem trzy razy:
- Chrestomanci, Chrestomanci, Chrestomanci.
- To wszystko? - zapytał Nirupam i zdjął rękę z twarzy Briana.
- Ktoś was okantował! - zawołał Brian. - To nie jest żadne zaklęcie!
Wtem jakby potężny podmuch wiatru uderzył w kępę drzew. Wszędzie dookoła gałęzie

zakołysały się i zaskrzypiały. Szelest liści wypełnił powietrze. Opadłe pomarańczowe liście
poderwały się z ziemi i zawirowały wokół dzieci, coraz szybciej dookoła, jakby wewnątrz
zagajnika znajdował się środek trąby powietrznej. Po czym nagle zapadła cisza. Liście zawisły
nieruchomo w powietrzu, otaczając wszystkich. Nikt nie widział niczego prócz liści, nikt nie słyszał
żadnego dźwięku. Potem bardzo powoli dźwięki powróciły. Rozległ się delikatny szelest, kiedy
zawieszone liście opadły z powrotem na ziemię. Tam, gdzie przedtem wisiały, stał mężczyzna.

Wydawał się całkowicie oszołomiony. Po pierwsze uniósł ręce i przygładził sobie włosy, czego

bynajmniej nie potrzebowały, ponieważ wiatr nie wzburzył ich w najmniejszym stopniu. Były
gładkie, czarne i lśniące jak świeża smoła. Przygładziwszy włosy, nieznajomy poprawił
wykrochmalone białe mankiety koszuli i wyprostował idealnie prdsty jasnoszary krawat. Potem
starannie obciągnął bladoliliową kamizelkę i równie starannie strzepnął nieistniejące pyłki z pięknej
gołębioszarej marynarki. A podczas tych czynności spoglądał kolejno na każde z piątki dzieci z
narastającym zdumieniem. Brwi unosiły mu się coraz wyżej.

Wszyscy poczuli się głęboko zakłopotani. Nirupam próbował schować się za Karolem, kiedy

nieznajomy popatrzył na jego kuse błękitne szorty. Karol próbował wśliznąć się za Briana. Brian
próbował dyskretnie strzepnąć błoto z kolan swoich dżinsów. Oczy nieznajomego przeniosły się na
Nan. Były to bystre czarne oczy, nie tak oszołomione, jak reszta twarzy mężczyzny, i pod ich

spojrzeniem Nan poczuła, że wolałaby nie mieć na sobie żadnego ubrania niż podartą różową
balową suknię. Nieznajomy spojrzał na Estellę, jakby widok Nan sprawiał mu zbyt wielką
przykrość. Nan również zerknęła na Estellę. Estella, poprawiwszy dżokejkę, wpatrywała się z
uwielbieniem w przystojną twarz nieznajomego.

Tego tylko nam brakowało! - pomyślała Nan. Widocznie nieznajomy należał do tego rodzaju

mężczyzn, w jakich Estella natychmiast się zakochiwała. Więc nie tylko nie zapewnili sobie
bezpieczeństwa, ale w dodatku wywołali jakiegoś wystrojonego gogusia, a na domiar złego odtąd
prawdopodobnie nie mogli liczyć na rozsądek Estelli.

- A niech mnie! - wymamrotał nieznajomy. Teraz gapił się na miotłę, motykę i mop, które

pląsały razem jak na balu seniorów. -Stanowczo uważam, że powinniście odejść - powiedział do
nich.

Wszystkie trzy narzędzia znikły z lekkim świstem. Mężczyzna odwrócił się do Nan.
- Co my tutaj robimy? - zapytał z lekkim wyrzutem. -1 gdzie jesteśmy?

ROZDZIAŁ 12

Pies zaszczekał zajadle na wzgórzu. Wszyscy oprócz nieznajomego podskoczyli.
- Chyba musimy już iść, proszę pana - powiedział grzecznie Nirupam. - To był policyjny pies.

Szukają Briana, ale teraz szukają chyba nas wszystkich.

- Co mogą wam zrobić, kiedy was znajdą? - zapytał nieznajomy.
- Spalą nas - odparł Karol i odruchowo potarł kciukiem nabrzmiały pęcherz na palcu.
- Widzi pan, wszyscy jesteśmy czarownicami oprócz Estelli -wyjaśniła Nan.
- Więc pozwoli pan, że pana opuścimy... - ciągnął Nirupam.
- Jakież to barbarzyńskie - stwierdził nieznajomy. - Według mnie będzie znacznie lepiej, jeśli

policjanci i psy po prostu nie zobaczą tej kępy drzew, gdzie jesteśmy, prawda?

157

Rozejrzał się z roztargnieniem, żeby zobaczyć, jak zareagują na jego pomysł. Wszyscy patrzyli

na niego z powątpiewaniem, a Brian z jawną pogardą.

- Zapewniam cię - zwrócił się nieznajomy do Briana - że jeśli wyjdziesz na pole i spojrzysz,

nie zobaczysz żadnych drzew, tak jak policja. Jeśli nie wystarczy ci słowo czarodzieja, idź i sam
zobacz.

- Jakiego czarodzieja? - burknął niegrzecznie Brian.
Ale oczywiście nikt nie odważy! się wyjść spomiędzy drzew. Czekali i ciarki im chodziły po

plecach, podczas gdy głosy policjantów powoli się zbliżały. Wreszcie rozległy się tuż za drzewami.

- Nic - powiedział policjant. - Niech wszyscy wracają i skoncentrują się na lesie. Hills i

Maclver, wy dwaj zejdźcie na dół i zobaczcie, dlaczego ci kierowcy koło żywopłotu machają.
Reszta zabierze psy z powrotem do namiotu i zacznie stamtąd jeszcze raz.

Potem głosy się oddaliły. Wszyscy nieco odetchnęli, a Nan nawet poczuła nadzieję, że

nieznajomy jednak im pomoże. Ale wtedy znowu zaczął narzekać.

- Czy teraz któreś z was mi powie, gdzie jesteśmy? - zapytał.
- Obok Lasu Wielobór - wyjaśniła Nan. - W hrabstwie Hertford.
- W Anglii, Wyspy Brytyjskie, świat, układ słoneczny, Droga Mleczna, wszechświat - dodał

Brian pogardliwie.

- Ach tak - powiedział nieznajomy. - Ale który? Brian wytrzeszczył oczy.
- Chodzi mi o to - podjął cierpliwie nieznajomy - czy nie wiecie przypadkiem, który to świat,

galaktyka, wszechświat, et cetera. Istnieje ich nieskończona liczba i dopóki się nie dowiem, który to
jest, trudno mi będzie wam pomóc.
Karol poczuł się bardzo dziwnie po tych słowach. Pomyślał o przestrzeni kosmicznej i
wyłupiastookich potworach, i żołądek podjechał mu do gardła. Zafascynowany, zmierzył wzrokiem
elegancką marynarkę przybysza i próbował ocenić, czy zmieściłaby się pod nią dodatkowa para
ramion. W żadnym wypadku. Nieznajomy zdecydowanie był istotą ludzką.

- Tak naprawdę pan nie jest z innego świata? - zapytał Karol.
- Owszem, jestem - odparł nieznajomy. - Z innego świata, pełnego ludzi jak wy, który biegnie

obok tego. Istnieją miliardy światów. Więc który to jest?

Większość z nich wiedziała tyle, że świat to po prostu świat. Wszyscy mieli tępe miny oprócz

Estelli. Estella odezwała się nieśmiało:

- Istnieje jeszcze jeden świat. To ten, do którego ratownicy czarownic wysyłają czarownice dla

bezpieczeństwa.

- Ach! - Mężczyzna odwrócił się do Estelli, która zarumieniła się gwałtownie. - Opowiedz mi o

tym bezpiecznym świecie.

Estella pokręciła głową.
- Nie wiem nic więcej - szepnęła zdruzgotana.
- Więc podejdźmy do tego inaczej - zaproponował przybysz. - Opowiedzcie mi wszystkie

wydarzenia, które doprowadziły do tego, że mnie wezwaliście...

- Więc pan nazywa się Chrestomanci? - przerwała mu Estella nabożnym szeptem.

- Tak, zwykle tak mnie nazywają - potwierdził przybysz. -Więc to ty mnie wezwałaś?
Estella przytaknęła.
- Też mi zaklęcie! - rzucił szyderczo Brian.
Brian wyraźnie postanowił nie pomagać w żaden sposób. Milczał z wyższością, kiedy reszta

relacjonowała wydarzenia, które doprowadziły do obecnego spotkania.

Nikt nie powiedział Chrestomanciemu całej prawdy. Pod pogardliwym wzrokiem Briana

wszystko i tak brzmiało jak stek kłamstw. Nan nie wspomniała o swoim spotkaniu z panem
Wentworthem na latającym dywaniku. Uważała, że to raczej szlachetnie z jej strony, zważywszy na
zachowanie Briana. Nie wspomniała również o swoich opisach jedzenia, chociaż Karol ją wyręczył.

Z drugiej strony Karol nie czuł potrzeby, żeby wspominać o zaklęciu „Simon mówi". Nirupam

opowiedział o tym Chrestomanciemu, ale jakoś zapomniał dodać, że Dan Smith zjadł buty Karola.
A kiedy wszyscy skończyli, Chrestomanci spojrzał na Briana.

- Kolej na twoją opowieść - powiedział uprzejmie.
Była to bardzo potężna uprzejmość. Wszyscy myśleli, że Brian nic nie powie, ale on opornie

zaczął mówić. Najpierw przyznał, że sprowadził ptaki na lekcji muzyki. Potem oświadczył, że
Karol poradził mu w nocy, żeby uciec ze szkoły i zatrzeć za sobą ślady, oskarżając czarownicę.
Podczas gdy Karol wciąż jąkał się ze złości, Brian zimno wyjaśnił, że i tak następnego ranka
odkrył, że Karol jest czarownikiem, więc kazał mu się zaprowadzić do pielęgniarki, żeby sama
mogła zobaczyć skutki Złego Oka. Na koniec z jeszcze większymi oporami wyznał, że to on napisał
anonimowy donos do pana Crossleya, od którego wszystko się zaczęło. Potem, jakby coś sobie
przypomniał, odwrócił się do Nan.

- A ty ciągle kradłaś moją miotłę, co?
- Wcale nie twoją. To szkolna miotła - sprostowała Nan. Jednocześnie Karol mówił gniewnie

do Chrestomanciego:

- To nieprawda, że radziłem mu, żeby oskarżył czarownicę! Chrestomanci wpatrywał się

rozmarzonym wzrokiem w korony buków i sprawiał wrażenie, że nie słucha.

- Sytuacja jest zupełnie niemożliwa - oświadczył. - Chodźmy wszyscy odwiedzić tę starszą

panią, która kierowała służbą ratowniczą czarownic.

Wszyscy uznali to za znakomity pomysł. Najwyraźniej staruszka mogła ich uratować, gdyby

tylko chciała. Zgodzili się ochoczo. Tylko Nirupam bąknął:

- Ale policja...
- Oczywiście niewidzialni - powiedział Chrestomanci. Nadal widocznie myślał o czym innym.

Odwrócił się i ruszył pomiędzy buki, a wtedy wszyscy nagle znikli. Widać było tylko szeleszczący
krąg jesiennych buków.

- No chodźcie - powiedział głos Chrestomanciego.
Przez jakąś minutę panowało nieopisane zamieszanie. Zaczęło się od Nan, która założywszy, że

nie posiada ciała, weszła prosto na drzewo. Pozostała jednak równie materialna jak zawsze i
porządnie się walnęła.

- Och, przepraszam! - powiedziała do drzewa.
Pozostali jakoś przecisnęli się pod niskimi gałęziami i znaleźli się na polu. Tam przede

wszystkim zobaczyli poniżej dwa samochody, zaparkowane niemal w żywopłocie, których
pasażerowie przechylali się przez żywopłot i rozmawiali z dwoma policjantami. Ciągle pokazywali
do góry na las, więc widocznie opisywali, jak zobaczyli dwie czarownice przelatujące nad szosą na
motyce i mopie.

Wszyscy wpadli w panikę. Pospiesznie rzucili się w drugą stronę, do miasteczka. Ale jak tylko

ruszyli, zobaczyli, że przed nimi nikogo nie ma, więc zatrzymali się, żeby zaczekać na pozostałych.
Potem usłyszeli czyjś głos z przodu i pobiegli, żeby go dogonić. Ale oczywiście nie widzieli tej
osoby. Wkrótce nikt nie wiedział, gdzie są inni ani co dalej robić.

- Może - przemówił z powietrza głos Chrestomanciego - powinniście wszyscy wziąć się za

ręce? Widzicie, nie mam pojęcia, gdzie jest Stara Brama.

Wszyscy z wdzięcznością wyciągnęli ręce. Nan odkryła, że trzyma za rękę Briana i Karola

Morgana. Nigdy nie myślała, że nadejdzie czas, kiedy to jej sprawi przyjemność. Estella tak
manewrowała, żeby wziąć za rękę Chrestomanciego, co wyszło na jaw, kiedy szereg raźno ruszył w
dół ścieżką prowadzącą do miasteczka. Głos Estelli rozległ się z przodu, ćwierkający w odpowiedzi
na pytania Chrestomanciego. "
Jak tylko przestało im grozić, że ktoś ich usłyszy, Chrestomanci zaczął zadawać mnóstwo pytań.
Pytał, kto jest premierem i jakie są najważniejsze państwa, i co to jest EWG, i ile było wojen
światowych. Potem zadawał pytania z historii. Wkrótce wszyscy udzielali mu odpowiedzi z
pewnym poczuciem wyższości, ponieważ wydawało się wręcz niesamowite, ilu rzeczy nie wiedział
Chrestomanci.

Słyszał o Hitlerze, chociaż poprosił Briana, żeby ten odświeżył mu pamięć, ale miał bardzo

mętne pojecie o Gandhim czy Einsteinie i nigdy nie słyszał o Walcie Disneyu ani o reggae. Nie
słyszał też o Dulcynei Wilkes. Nan opowiedziała o Dulcynei i dodała z wielką dumą, że należy do
jej potomków.

Dlaczego to mówię? - pomyślała z nagłym niepokojem. Wcale nie wiem, czy bezpiecznie jest z

nim rozmawiać! A jednak jak tylko o tym pomyślała, zaczęła rozumieć powody swojego
zachowania. Chodziło o to, w jaki sposób Chrestomanci zadawał pytania. Nan przypomniał się
okres, kiedy ciągle dostawała wysypki i ciotka zabrała ją do bardzo ważnego specjalisty. Specjalista
nosił bardzo elegancki garnitur, chociaż bynajmniej nie tak piękny jak Chrestomanciego, i zadawał
pytania w ten sam sposób, żeby dotrzeć do symptomów choroby.

Wspomnienie tego specjalisty napełniło Nan wielką nadzieją. Jeśli się potraktowało

Chrestomanciego, pomimo jego roztargnienia i elegancji, jako specjalistę próbującego rozwiązać
ich problemy, wówczas można uwierzyć, że ten człowiek może im pomóc. Z pewnością był silnym
i doświadczonym czarownikiem. Może nakłoni starszą panią, żeby ich odesłała w jakieś bezpieczne
miejsce.

Kiedy ścieżka zaprowadziła ich na ruchliwe ulice miasteczka, Chrestomanci przestał zadawać

pytania, ale Nan wiedziała, że nadal szukał symptomów. Wszyscy musieli się zatrzymać, kiedy
oglądał ciężarówkę zaparkowaną obok supermarketu. Była to zwykła ciężarówka z marką Leylanda
z przodu i reklamą fasolki Heinza na boku, ale Chrestomanci mruknął: „Dobry Boże!", jakby
naprawdę się zdziwił, zanim ich pociągnął, żeby zajrzeć przez okna supermarketu.

Potem holował ich tam i z powrotem przed kilkoma samochodami. Napędził im porządnego

stracha. Okna samochodów, dekle i szyby supermarketu pokazywały słabe, mgliste odbicia całej
szóstki. Kupujący mogli coś zauważyć w każdej chwili.

Wreszcie Chrestomanci pozwolił Estelli odprowadzić się dalej, aż do obskurnej pasmanterii,

gdzie chyba nikt nic nie kupował.

- Od jak dawna macie dziesiętną walutę? - zapytał.
Kiedy mu odpowiadali, mgliste odbicie w szybie pasmanterii pokazało jego wysoką sylwetkę

pochyloną nad paczkami rajstop i wyblakłą błękitną nylonową koszulą nocną.

- Z czego są zrobione te pończochy? - zapytał.
- Oczywiście z nylonu - warknął Karol. Zastanawiał się, czy nie puścić ręki Nan i nie uciec.
Estella, która czuła to samo, uwiesiła się na dłoni Chrestomanciego i pospiesznie zaprowadziła

wszystkich do Starej Bramy. Zaciągnęła ich po schodach na ganek i nacisnęła dzwonek, zanim
Chrestomanci zdążył zadać następne pytanie.

- Nie trzeba było niepokoić staruszki - zauważył Chrestomanci.
Po tych słowach łukowy ganek rozpłynął się wokół nich. Znaleźli się w staroświeckim salonie,

pełnym małych stoliczków nakrytych serwetkami z frędzelkami i zastawionych rozmaitymi
ozdóbkami. Starsza pani właśnie sięgała po laskę i próbowała dźwignąć się z fotela, mamrocząc coś
w stylu: „Utrapienie dzisiaj z tymi gośćmi!"

Chrestomanci zrobił się widoczny, wysoki, elegancki i jakoś bardzo na miejscu w tym

staroświeckim salonie. Estella, Nan, Karol, Nirupam i Brian również się pojawili i wyglądali tak nie

na miejscu, jak tylko to możliwe. Starsza pani opadła z powrotem na fotel i wytrzeszczyła .oczy.

- Przepraszamy panią za najście - zaczął Chrestomanci. Starsza pani obdarzyła go promiennym

uśmiechem.

- Co za wspaniała niespodzianka! - zawołała. - Nikt nie pojawiał się w ten sposób od lat!

Proszę mi wybaczyć, że nie wstaję.

Ostatnio bardzo dokucza mi artretyzm w kolanach. Czy napijecie się herbaty?
- Nie chcemy sprawiać kłopotu szanownej pani - odparł Chrestomanci. - Jak rozumiem, jest

pani strażniczką jakiejś drogi przejścia.

- Owszem - przyznała starsza pani z powątpiewającą miną. -Jeśli wszyscy musicie z niej

skorzystać, widocznie musicie, ale to zajmie wiele godzin. Widzicie, przejście jest w piwnicy,
ukryte przed inkwizytorami pod siedmioma tonami węgla.

- Zapewniam, że nie zamierzamy żądać od pani przerzucania węgla - powiedział

Chrestomanci.

Nie, pomyślał Karol, patrząc na jego białe mankiety. To my będziemy przerzucać węgiel.
- Pragnę tylko wiedzieć - ciągnął Chrestomanci - który świat znajduje się po drugiej stronie

przejścia.

- Nie widziałam go - odparła z żalem starsza pani. - Ale zawsze zakładałam, że to świat

dokładnie taki jak nasz, tylko bez czarów.

- Dziękuję pani. Zastanawiam się... - mruknął Chrestomanci. Znowu wydawał się niezwykle

roztargniony. - Co pani wiadomo o Dulcynei Wilkes? Czy przed nią było tu wiele magii?

- Arcyczarownica? Wielkie nieba, tak! - powiedziała starsza pani. - Wszędzie tutaj były

czarownice na długo przed Dulcyneą. Myślę, że to Oliver Cromwell ustanowił pierwsze prawa
przeciwko czarownicom, ale może zaczęło się wcześniej. Ktoś mi kiedyś powiedział, że Elżbieta I
chyba była czarownicą. Wie pan, przez ten sztorm, który zatopił hiszpańską Armadę.

Nan patrzyła, jak Chrestomanci słucha i potakuje. Widocznie znowu zbierał symptomy.

Westchnęła i zastanowiła się, czy powinna się zgłosić do przerzucania węgla.

Chrestomanci również lekko westchnął.
- Szkoda - powiedział. - Miałem nadzieję, że Arcyczarownica stanowi klucz do tutejszych

problemów. Może Oliver Cromwell?

- Niestety, nie jestem historykiem - oświadczyła stanowczo starsza pani. -1 nie znajdzie pan

wielu ludzi, którzy wiedzą więcej. Historia czarownic jest zakazana. Wszystkie te książki spalono
dawno temu.

Karol, który niecierpliwił się nie mniej od Nan, wtrącił się w tym miejscu.
- Pan Wentworth wie mnóstwo o historii czarownic, ale...
- Tak! - wpadła mu w słowo Nan. - Jeśli pan naprawdę chce wiedzieć, może pan tutaj wezwać

pana Wentwortha. On też jest czarownikiem, więc to nic nie szkodzi.

Po tych słowach uświadomiła sobie, że Brian piorunuje ją wzrokiem niemal dorównującym

standardom Karola Morgana i że sam Karol wpatruje się w nią dziko.

- To prawda - oświadczyła. - Przecież wiesz, Brian. Spotkałam go wczoraj w nocy, jak latał na

dywanie sprzed kominka, i myślał, że jestem tobą na miotle.

To wszystko wyjaśnia, pomyślał Karol. Tamtej nocy, kiedy pan Wentworth zniknął, po prostu

wyleciał na spacer. Okno było szeroko otwarte i teraz Karol przypomniał sobie wyraźnie gołe
miejsce przed gazowym kominkiem, gdzie przedtem leżał wytarty dywanik. To wyjaśniało również
ten moment w klasie, kiedy myślał, że pękły mu okulary. Rzeczywiście pękły i pan Wentworth
naprawił je czarami.

- Nie możesz zamknąć tej swojej jadaczki?! - wrzasnął wściekle Brian do Nan. Wskazał

Chrestomanciego. - Skąd wiemy, że on jest bezpieczny? Przecież mogłaś wywołać samego diabła!

- Och, pochlebiasz mi, Brianie - powiedział Chrestomanci. Starsza pani wydawała się

wstrząśnięta.

- Cóż za niemiła sugestia - zwróciła się do Briana. - Czy nikt ci nie mówił, że diabeł, w

jakiejkolwiek postaci się pojawia, nigdy nie jest doskonałym dżentelmenem? W przeciwieństwie do
pana... ee... pana?

Spojrzała na Chrestomanciego z uprzejmie uniesionymi brwiami.
- Chrestomanci, proszę pani - przedstawił się. - Co mi przypomina. Zechce pani mi

powiedzieć, jak to się stało, że podała pani Estelli i Nan moje nazwisko?

Starsza pani parsknęła śmiechem.
- Więc to było to zaklęcie? Nie zdawałam sobie sprawy. Przekazywano je w mojej rodzinie od

czasów mojej prababki, ze ścisłymi instrukcjami, że wolno go użyć tylko w nagłej potrzebie. A te
dwie biedulki wpadły w takie kłopoty... ale nigdy nie uwierzę, że pan ma tyle lat, drogi panie.

Chrestomanci uśmiechnął się.
- Nie. Brian z przykrością usłyszy, że to zaklęcie miało przywołać jednego z moich

poprzedników. A więc. Idziemy? Najwyraźniej musimy pójść do waszej szkoły i skonsultować się z
panem Wentworthem.

Wszyscy wytrzeszczyli na niego oczy, nawet starsza pani. Potem, kiedy dotarło do nich, że

Chrestomanci nie zamierza przeprowadzić ich przez piwnicę z węglem do bezpiecznego miejsca,
wybuchł ogólny protest. Brian, Karol i Nan zawołali:

- O nie! Prosimy! Starsza pani powiedziała:
- Czy to nie jest zbyt ryzykowne?
W tej samej chwili Nirupam przypomniał:
- Przecież mówiłem panu, że do szkoły przyjedzie inkwizytor! A Estella dodała:
- Nie możemy po prostu zostać tutaj, kiedy pan pójdzie porozmawiać z panem Wentworthem?
Chrestomanci przeniósł wzrok z Estełli na Nirupama i Nan, potem na Karola i Briana.

Wydawał się zaskoczony i bynajmniej nieroztargniony. W salonie zrobiło się bardzo cicho,
złowrogo i niemiło.
- O co tu chodzi? - zapytał Chrestomanci tak łagodnie, że wszyscy zadrżeli. - Przecież was
zrozumiałem. Wasza piątka wywróciła szkołę do góry nogami. Z pewnością sprawiliście mnóstwo
kłopotów nauczycielom i policji. Odrywacie mnie od nader ważnych spraw i wzywacie z daleka w
sposób, który bardzo utrudni mi powrót. Po czym chcecie zwyczajnie odejść i zostawić innym ten
bałagan, którego narobiliście. Tego chcecie?

- Ja pana nie wzywałem - burknął Brian.
- To nie nasza wina - bronił się Karol. - Wcale nie prosiłem, żeby być czarownikiem.
Chrestomanci popatrzył na niego z lekkim, lodowatym zdziwieniem.
- Czyżby? - powiedział w taki sposób, że Karol zastanawiał się przez chwilę, czy rzeczy wiście

jakoś nie wpłynął na swój los. -I dlatego uważasz, że twoje kłopoty dają ci prawo, żeby wciągać tę
panią w znacznie gorsze kłopoty z inkwizytorami? Czy tak wszyscy myślicie?

Nikt nie odpowiedział.
- Lepiej już pójdziemy - powiedział Chrestomanci -jeśli znowu weźmiecie się za ręce.
Wszyscy usłuchali bez słowa. Chrestomanci wziął za rękę Briana, ale zanim wyciągnął drugą

rękę do Estelli, złożył pocałunek na żylastej, guzowatej dłoni starszej pani. Staruszka była
zachwycona. Mrugnęła radośnie do Nan nad gładką głową Chrestomanciego. Nan nawet nie
zdobyła się na uśmiech.

- Prowadź, Estello - polecił Chrestomanci, prostując się i ujmując dłoń Estelli.
Wszyscy znowu zrobili się niewidzialni. I w tej samej chwilce znaleźli się na ulicy.
Estella ruszyła w stronę Szkoły Wielobór. Gdyby prowadził ktoś inny, pomyślał Karol,

mogliby skierować szereg gdzie indziej -gdziekolwiek indziej - bo Chrestomanci i tak by się nie
zorientował. Lecz Estella zaprowadziła ich prosto do szkoły i wszyscy posłusznie powlekli się za
nią, zbyt załamani i zastraszeni, żeby stawiać opór. Tylko jeden Brian protestował. Za każdym
razem, kiedy w pobliżu nie było innych ludzi, rozbrzmiewał jego głos powtarzający, że to
niesprawiedliwe. „Po co go sprowadzałyście, dziewczyny?" - pytał w kółko.

Kiedy przeszli przez szkolną bramę i człapali po podjeździe, Brian przestał protestować. Estella

zaprowadziła ich do głównych paradnych drzwi, używanych tylko przez rodziców albo gości w
rodzaju lorda Mulke. Przed drzwiami stały zaparkowane na żwirze dwa policyjne samochody, na
szczęście puste. W pobliżu nikogo nie było.

W tym momencie, z ostrym zgrzytem żwiru, Brian podjął rozpaczliwą próbę ucieczki. Sądząc

po odgłosach i reakcji Estelli, szukającej po omacku Nan i Nirupama, Chrestomanci natychmiast
rzucił się w pogoń. Trzy łupnięcia, grzechocząca fontanna kamyków i Chresiomanci nagle pojawił
się obok najbliższego policyjnego wozu. Stał na pozór sam, ale prawe ramię miał sztywno zgięte i
lekko drgające, jakby na jego końcu szarpał się niewidoczny Brian.

- Radzę wam wszystkim, trzymajcie się blisko mnie - powiedział Chrestomanci jakby nigdy

nic. - Pozostaniecie niewidzialni tylko w promieniu dziesięciu metrów ode mnie.

- Sam potrafię zrobić się niewidzialny - oznajmił głos Briana spod gołębioszarego łokcia

Chrestomanciego. - Ja też jestem czarownikiem.

- Całkiem możliwe - zgodził się Chrestomanci. - Ale tak się składa, że ja nie jestem

czarownikiem. Jestem czarodziejem. A oprócz innych różnic czarodziej jest dziesięć razy silniejszy
od czarownika. Kto teraz stoi na końcu szeregu? Karol. Karolu, zechcesz wejść po schodach i
nacisnąć dzwonek?

Karol poczłapał do drzwi, holując za sobą pozostałych, i nacisnął dzwonek. Nie pozostało mu

nic innego.

Drzwi otworzyła niemal natychmiast szkolna sekretarka. Chrestomanci stał przed nią na pozór

sam, w gołębioszarym garniturze bez jednej zmarszczki, z idealnie gładką fryzurą, i uśmiechał się
miło. Trudno było uwierzyć, że jedną ręką przytrzymuje Briana, drugą rękę ściska Estella, a za nim
tłoczą się jeszcze trzy osoby. Skłonił się lekko.

- Moje nazwisko Chant - powiedział. - Chyba się mnie spodziewacie. Jestem inkwizytorem.

ROZDZIAŁ 13

Skretarka zadrżała. Rozpłynęła się w uprzejmościach. Całe szczęście, bo inaczej mogła

usłyszeć pięć stłumionych okrzyków w powietrzu wokół Chrestomanciego.

- Och, proszę wejść, panie inkwizytorze - zaprosiła gościa wylewnie. - Panna Cadwallader

oczekuje pana. Strasznie mi przykro... chyba źle nam podano pana nazwisko. Przekazano nam, że
mamy się spodziewać pana Littletona.

- Całkiem słusznie - powiedział uprzejmie Chrestomanci. -Littleton jest regionalnym

inkwizytorem. Ale centralny urząd zadecydował, że sprawa jest zbyt poważna jak na zasięg
regionalny. Jestem okręgowym inkwizytorem.

- Och! - wyjąkała sekretarka, całkowicie pokonana. Wpuściła Chrestomanciego do środka i

poprowadziła przez

wyłożony kafelkami hol. Chrestomanci kroczył za nią powoli i dostojnie, dając wszystkim

mnóstwo czasu, żeby wśliznęli się do holu. Poszli za nim na paluszkach po kafelkowej podłodze.

Sekretarka szeroko otworzyła drzwi do gabinetu panny Cadwallader.
- Pan Chant, panno Cadwallader. Okręgowy inkwizytor. Chrestomanci wszedł do gabinetu

jeszcze wolniej, ciągnąc Bria-

na i prowadząc Estellę. Nan i Nirupam wepchnęli się za nimi, a Karol ledwie zdążył się

przypłaszczyć do framugi drzwi, kiedy sekretarka wycofała się z szacunkiem. Nie chciał znaleźć się
poza kręgiem nie widzialności.

Panna Cadwallader wybiegła gościowi na spotkanie z niezwykłym u niej przejęciem i podała

mu rękę. Reszta dzieci usłyszała, jak Brian odskoczył z tupotem, kiedy Chrestomanci go puścił.

- Och, dzień dobry, panie inkwizytorze!
- Dzień dobry, dzień dobry - mruknął Chrestomanci. Znowu wydawał się jakiś nieobecny.

Rozejrzał się z roztargnieniem po pokoju, ściskając dłoń panny Cadwallader. - Ładny ma pani
gabinet, panno., ee... Cudwollander.

Mówił prawdę. Pewnie dlatego, że panna Cadwallader musiała demonstrować urzędnikom

rządowym i rodzicom, jaką dobrą szkołą jest Wielobór, otoczyła się luksusem. Dywan wyglądał jak
bujna szkarłatna trawa. Fotele przypominały purpurowe mięciutkie chmurki. Na gzymsie kominka
stały marmurowe rzeźby, na ścianach wisiało ze sto obrazów w pozłacanych ramach. Barek miał
wbudowaną lodówkę i na wierzchu ekspres do kawy. Sprzęt hi-fi zajmował prawie całą ścianę.

Karol spojrzał tęsknie na ogromny telewizor, ozdobiony laleczką w krynolinie. Zdawało mu

się, że minęły lata, odkąd oglądał telewizję. Nan gapiła się na biblioteczkę pełną jaskrawych
nowych książek. Większość wyglądała na kryminały. Nan marzyła, żeby obejrzeć je z bliska, ale
nie ośmieliła się puścić rąk Nirupama i Karola z obawy, że już ich nie odnajdzie.

- Tak się cieszę, że się panu podoba, panie inkwizytorze - zagruchała panna Cadwallader. -

Mój pokój jest całkowicie do pana dyspozycji, jeśli zamierza pan tutaj przesłuchiwać dzieci.
Zakładam, że chciałby pan przesłuchać kilku uczniów z II y?

- Wszystkich uczniów z II y - odparł Chrestomanci ze śmiertelną powagą - i prawdopodobnie

również wszystkich nauczycieli.

Pannie Cadwallader mocno zrzedła mina.
- Być może będę musiał przesłuchać wszystkich w tej szkole, zanim skończę - ciągnął

Chrestomanci. - Zostanę tutaj tak długo, jak trzeba... nawet przez kilka tygodni... żeby dogłębnie
zbadać tę sprawę.

Po tych słowach panna Cadwallader wyraźnie zbladła. Nerwowo splotła dłonie.
- Czy to naprawdę takie poważne, panie inkwizytorze? To tylko chłopiec z drugiej klasy, który

zniknął w nocy. Tak się składa, że jego ojciec jest tu wicedyrektorem, dlatego jeszcze bardziej się
martwimy. Wiem, że powiedziano panu, że chłopiec zostawił sporo zapisków oskarżających
czarownicę, że go uprowadziła, ale w międzyczasie policja zawiadomiła nas telefonicznie, że
znaleźli w lesie obóz i wykryli tam zapach tego chłopca. Nie uważa pan, że całą sprawę można
wyjaśnić bardzo szybko i łatwo?

Chrestomanci ponuro pokręcił głową.
- Mnie również poinformowano o faktach, panno... ee... Kidwelly. Chłopiec nadal się nie

znalazł, prawda? W takich sprawach nigdy za wiele ostrożności. Podejrzewam, że ktoś z II y wie o
tym więcej, niż wam się zdaje.

Do tej pory niewidzialni słuchacze odczuwali coraz większą ulgę. Gdyby panna Cadwallader

wiedziała, że oprócz Briana zaginęły jeszcze cztery inne osoby, z pewnością przyznałaby rację
inkwizytorowi. Ale po jej następnych słowach słuchacze zadrżeli.

- Musi pan najpierw przesłuchać dziewczynkę nazwiskiem Teresa Mullett, panie inkwizytorze,

i wtedy pan się przekona, że sprawę można od razu wyjaśnić. Teresa należy do naszych dobrych
uczennic. Przyszła do mnie na przerwie i powiedziała, że czarownicą jest prawie na pewno niejaka
Dulcynea Pilgrim. Dulcynea nie jest dobrą uczennicą, panie inkwizytorze, stwierdzam z
przykrością. Wpisy w jej pamiętniku często bywają zbyt swobodne i krytyczne. Ona wszystko
kwestionuje i żartuje sobie z poważnych spraw. Jeśli pan sobie życzy, przyślę panu pamiętnik
Dulcynei i sam pan zobaczy.

- Zamierzam przeczytać wszystkie pamiętniki w II y - oznajmił Chrestomanci - w

odpowiednim czasie. Ale czy to wszystko, co pani ma do przekazania, panno... ee... Colłander? Nie
mogę uznać dziewczynki za czarownicę tylko na podstawie plotek i kilku żartów. To
nieprofesjonalne. Nie ma pani innych podejrzanych? Na przykład nauczyciele...

- Wszyscy nasi nauczyciele są poza podejrzeniem - oświadczyła panna Cadwallader bardzo

stanowczo, chociaż głos jej trochę drżał. - Ale II y jako klasa nie jest. To smutny fakt dla naszej
szkoły, panie inkwizytorze, że pewną liczbę dzieci przysłano tu jako sieroty po czarownicach,
których rodziców lub jednego rodzica spalono. Najwięcej takich jest w II y. Szczególnie polecam
pana uwadze Nirupama Singha, którego brata spalono, Estellę Green, której matka siedzi w
więzieniu za pomaganie czarownicom w ucieczce, oraz Karola Morgana, który jest prawie równie
nieznośny jak ta Pilgrim.

- Dobry Boże! Cóż za niezdrowa sytuacja! - zawołał Chrestomanci. - Widzę, że muszę

natychmiast wziąć się do pracy.

- W takim razie zostawiam panu mój pokój, panie inkwizytorze - oświadczyła łaskawie panna

Cadwallader. Najwyraźniej już opanowała wcześniejsze przejęcie.

- Och, nie chcę pani sprawiać kłopotu - odparł Chrestomanci równie łaskawie. - Czy pani

zastępca ma gabinet, z którego mógłbym skorzystać?

Pod wyniosłymi manierami panny Cadwallader dała się dostrzec olbrzymia ulga.
- Tak, istotnie ma gabinet, panie inkwizytorze. Cóż za znakomity pomysł! Osobiście

zaprowadzę pana do pana Wentwortha, od razu.

Panna Cadwallader wyprysnęła z pokoju, niemal zbyt uradowana, żeby nadal zachowywać się

wyniośle. Chrestomanci zlokalizował Briana tak łatwo, jakby go widział, wziął go za ramię i ruszył
za nią. Pozostała czwórka musiała gorączkowo przebierać nogami, żeby nie zostać w tyle. Żadne z
nich nie chciało się spotkać z panem Wentworthem. Prawdę mówiąc, po słowach panny
Cadwallader każdy z nich pragnął tylko wymknąć się i znowu spróbować ucieczki. Ale gdyby
odeszli dalej niż na dziesięć metrów od Chrestomanciego, natychmiast staliby się widoczni - w
jeździeckim stroju, kusych błękitnych szortach i różowym jedwabiu - dla panny Cadwallader i
każdej innej osoby znajdującej się w pobliżu. To wystarczyło, żeby wytrwale dreptali na palcach
przez korytarze i po schodach.

Panna Cadwallader zabębniła w oszklone drzwi gabinetu pana Wentwortha.
- Wejść! - rozległ się głos w środku.
Panna Cadwallader szeroko otworzyła drzwi i wykonała zapraszający ruch w stronę

Chrestomanciego. Chrestomanci z roztargnieniem kiwnął głową i ponownie wykonał powolne,
imponujące wejście, z lekkim szuraniem, kiedy przeciągał przez drzwi opierającego się Briana. To
dało pozostałym mnóstwo czasu, żeby wśliznąć się do środka obok panny Cadwallader.

- Zostawię teraz pana z panem Wentworthem, panie inkwizytorze - odezwała się panna

Cadwallader od progu.

Na te słowa pan Wentworth podniósł wzrok znad planu lekcji. Kiedy zobaczył

Chrestomanciego, zbladł i wstał powoli, z głęboko udręczoną miną.

- Panie Wentworth - powiedziała panna Cadwallader - to jest pan Chant, okręgowy inkwizytor.

Zapraszam obu panów do mojego gabinetu przed lunchem na kieliszek sherry.

Potem, najwidoczniej przekonana, że zrobiła już dosyć, panna Cadwallader zamknęła za sobą

drzwi i odeszła.

- Dzień dobry - powiedział uprzejmie Chrestomanci.
- D-dzień dobry - zająknął się pan Wentworth. Ręce mu się trzęsły, papiery na biurku

szeleściły. Przełknął głośno. - Nie... nie zdawałem sobie sprawy, że istnieją okręgowi inkwizytorzy.
Nowe stanowisko, tak?

- Och, więc nie macie okręgowych? - zdziwił się Chrestomanci. - Co za szkoda. Myślałem, że

to brzmi tak imponująco.

Skinął głową. Wszyscy nagle zrobili się widoczni. Nan, Karol i Nirupam próbowali się chować

jedno za drugim. Brian szarpał się wściekle, żeby uwolnić ramię z uścisku czarodzieja, a Estella
znowu wisiała na drugiej ręce Chrestomanciego. Puściła go pospiesznie i zdjęła dżokejkę. Ale pan
Wentworth najwyraźniej tego wszystkiego nie zauważył. Cofnął się pod okno, przenosząc
spojrzenie z Chrestomanciego na Briana. Teraz wydawał się gorzej niż udręczony: wydawał się
przerażony.

- Co się dzieje? - zapytał. - Brian, w coś ty się wpakował?
- W nic - burknął Brian z irytacją. - On nie jest inkwizytorem. Jest jakimś czarodziejem czy coś

takiego. Nie ja go tutaj sprowadziłem.

- Czego on chce? - zapytał gwałtownie pan Wentworth. - Nie mam niczego, żeby mu dać!
- Mój drogi panie - powiedział Chrestomanci - niechże pan spróbuje się uspokoić. Pragnę tylko

pańskiej pomocy.

Pan Wentworth przywarł plecami do okna.
- Nie wiem, o co panu chodzi!
- Owszem, wie pan - oświadczył łagodnie Chrestomanci. -Ale pozwoli pan,*że wyjaśnię.

Jestem Chrestomanci. Ten tytuł przynależy do mojego stanowiska, a moja praca to kontrolowanie
czarów. Mój świat, jak się zdaje, znajduje się w lepszym położeniu od waszego, ponieważ czary nie
są tam nielegalne. W istocie jeszcze dzisiaj rano przewodniczyłem zebraniu Komitetu Walpurgii,
podczas ostatnich przygotowań do uroczystości Halloween, kiedy zostałem dość nagle wezwany
przez tych pańskich uczniów...

- Czy dlatego pan nosi takie piękne ubranie? - zapytała z uwielbieniem Estella.
Wszyscy trochę się skrzywili z wyjątkiem Chrestomanciego, który zdawał się uważać pytanie

za całkowicie rozsądne.

- No, nie całkiem, szczerze mówiąc - odpowiedział. - Lubię być dobrze ubrany, ponieważ

mogę zostać gdzieś wezwany w każdej chwili, tak jak wy mnie wezwaliście. Ale muszę wyznać, że
kilka razy sprowadzono mnie w szlafroku, pomimo wszelkich moich starań.

Ponownie spojrzał na pana Wentwortha, jakby oczekiwał, że wicedyrektor już się uspokoił.
- Z tym konkretnym wezwaniem są poważne problemy - oświadczył. - Wasz świat pod

wieloma względami zboczył na manowce. Dlatego zależy mi na pańskiej pomocy.

Niestety, pan Wentworth bynajmniej nie odzyskał spokoju.
- Jak pan śmie do mnie mówić w ten sposób! - krzyknął. - To czysty szantaż! Nie otrzyma pan

ode mnie żadnej pomocy!

- To nierozsądne, proszę pana - powiedział Chrestomanci. -Te dzieci są w wielkich kłopotach.

Pan sam jest w takich samych kłopotach. Cały wasz świat jest w jeszcze większych kłopotach.
Proszę, niech pan spróbuje zapomnieć, że boi się pan od lat, o siebie i o Briana, i niech pan
wysłucha pytań, które panu zadam.

Lecz pan Wentworth wydawał się niezdolny do rozsądnego myślenia. Nan patrzyła na niego ze

smutkiem. Zawsze uważała go za takiego silnego człowieka. Teraz straciła złudzenia. Podobnie jak
Karol. Pamiętał rękę pana Wentwortha na swoim ramieniu, popychającą go z powrotem do klasy.
Myślał, że ta ręka drżała z gniewu, ale teraz zrozumiał, że trzęsła się ze strachu.

- To podstęp! - upierał się pan Wentworth. - Pan próbuje wyciągnąć ze mnie zeznanie.

Wykorzystuje pan Briana. Pan jest inkwizytorem!

Dokładnie po tych słowach rozległo się lekkie pukanie do drzwi i weszła radosna panna Hodge.

Właśnie odbyła z II y lekcję angielskiego - ostatnią aż do następnego wtorku, na szczęście!
Naturalnie zauważyła, że teraz oprócz Briana brakuje czterech innych osób. Początkowo zakładała,
że wszyscy są przesłuchiwani przez inkwizytora. Należeli do najbardziej oczywistych
podejrzanych. Ale potem ktoś w pokoju nauczycielskim wspomniał, że inkwizytor jeszcze nie
przyjechał. Panna Hodge natychmiast się zorientowała, że właśnie takiego pretekstu potrzebuje,
żeby pójść do pana Wentwortha i okazać mu współczucie z powodu Briana. Weszła, nie czekając
na zaproszenie, żeby pan Wentworth znowu jej nie uciekł.

Przez chwilę pokój wydawał się pełen ludzi, a biedny zdenerwowany pan Wentworth krzyczał

na kogoś, kto jednak chyba był inkwizytorem. Inkwizytor rzucił pannie Hodge nieobecne
spojrzenie i poruszył ręką, tylko troszeczkę. Po czym w pokoju oprócz panny Hodge zostali tylko
inkwizytor i pan Wentworth. Ale panna Hodge wiedziała, co zobaczyła. Myślała o tym, kiedy
wygłaszała swoją kwestię.

- Och, panie Wentworth, niestety, znikły jeszcze cztery osoby z Iły.
I te wszystkie cztery osoby przebywały w tym pokoju, co panna Hogde widziała na własne

oczy. W dodatku tak dziwacznie ubrane. I Brian też tutaj był. Więc plan nie wypalił. Pan
Wentworth wprawdzie był zdenerwowany, ale nie opłakiwał Briana. Co znaczyło, że panna Hodge
albo musi wymyślić inny sposób, żeby przyciągnąć jego zainteresowanie albo wykorzystać
posiadaną przewagę. Domniemany inkwizytor uprzejmie przysunął jej krzesło, żeby usiadła. Gładki
łajdak.

Panna Hodge zignorowała krzesło.
- Zdaje się, że przeszkadzam w sabacie czarownic - rzuciła wesoło.
Mężczyzna trzymający krzesło uniósł brwi, jakby pomyślał, że zwariowała. Bardzo gładki

łajdak. Pan Wentworth powiedział nieco zdławionym głosem:

- To jest okręgowy inkwizytor, panno Hodge. Panna Hodge roześmiała się triumfalnie.

- Panie Wentworth! Oboje wiemy, że nie ma czegoś takiego jak okręgowy inkwizytor! Czy ten
osobnik panu przeszkadza? Jeśli tak, natychmiast idę do panny Cadwallader. Chyba ma prawo
wiedzieć, że w pańskim gabinecie jest pełno czarownic.

Chrestomanci westchnął i z roztargnieniem ruszył do biurka pana Wentwortha, gdzie

machinalnie wziął do ręki plan lekcji. Pan Went-worth śledził go wzrokiem, jakby Chrestomanci
bardzo mu przeszkadzał, ale odparł tonem rezygnacji:

- Nie ma absolutnie żadnej potrzeby zawiadamiać panny Cadwallader, panno Hodge. Panna

Cadwallader od lat wie, że jestem czarownikiem. Zabiera większość mojej pensji za to, że nikomu
nie powiedziała.

- Nie wiedziałam, że pan...! - zaczęła panna Hodge. Nie zdawała sobie sprawy, że pan

Wentworth też jest czarownikiem. To zmieniało postać rzeczy. Uśmiechnęła się z jeszcze większym
triumfem.

- W takim razie proponuję panu przymierze przeciwko pannie Cadwallader, panie Wentworth.

Ożeni się pan ze mną i razem ją pokonamy.

- Ożenić się z panią? - Pan Wentworth z widocznym przerażeniem wytrzeszczył oczy na pannę

Hodge. - O nie. To niemożliwe. Nie mogę...

Głos Briana odezwał się z powietrza:
- Nie chcę jej na matkę!
Chrestomanci podniósł wzrok znad planu lekcji. Wzruszył ramionami. Brian pojawił się po

drugiej stronie pokoju, równie przerażony jak pan Wentworth. Panna Hodge znowu się

uśmiechnęła.

- Więc miałam rację! - powiedziała.
- Panno Hodge - zaczął pan Wentworth, siląc się na spokojny i rozsądny ton - przykro mi, że

panią rozczaruję, ale nie mogę się z nikim ożenić. Moja żona ciągle żyje. Aresztowano ją jako
czarownicę, ale udało jej się uciec przez czyjś ogród i dotrzeć do służby ratunkowej czarownic.
Więc sama pani rozumie...



No to niech pan udaje, że ją spalono - warknęła panna Hodge, bardzo rozgniewana. Czuła się
oszukana. Podeszła do biurka pana Wentwortha i wzięła słuchawkę telefonu- Albo zgodzi się
pan ze mną ożenić, albo dzwonię na policję w pana sprawie. Natychmiast.

- Nie, proszę...! -jęknął pan Wentworth.
- Mówię poważnie - oświadczyła panna Hodge. Próbowała podnieść słuchawkę. Słuchawka

jakby się przykleiła. Panna Hodge szarpnęła nią gniewnie. Telefon brzęczał i dzwonił, ale nawet nie
drgnął. Panna Hodge rozejrzała się i zobaczyła, że Chrestomanci patrzy na nią z zainteresowaniem.

- Niech pan przestanie! - rozkazała.
- Najpierw mi pani powie jedną rzecz - odparł Chrestomanci. - Wcale się pani nie

przestraszyła, kiedy znalazła się pani w pokoju pełnym czarownic. Dlaczego?

- Oczywiście, że się nie boję - mknęła panna Hodge. - Lituję się nad czarownicami. Teraz

niech mi pan łaskawie pozwoli zadzwonić na policję w sprawie pana Wentwortha. Oszukiwał
wszystkich od lat!

- Ale, moja droga młoda damo - wytknął jej Chrestomanci -pani również oszukiwała. Tylko

osoba, która sama jest czarownicą, zachowuje się tak jak pani.

Panna Hodge odpowiedziała mu hardym spojrzeniem.
- Nigdy w życiu nie rzuciłam żadnego zaklęcia - oświadczyła.
- Lekka przesada - sprzeciwił się Chrestomanci. - Rzuciła pani jedno małe zaklęcie, żeby nikt

się nie dowiedział, że pani jest czarownicą.

Dlaczego o tym nie pomyślałem? - zastanawiał się Karol, widząc narastający strach i

konsternację w twarzy panny Hodge. Był zaszokowany. Nie mógł się pogodzić z myślą, że jego
drugą czarownicą była prawdopodobnie matka Briana.

Panna Hodge jeszcze raz szarpnęła słuchawkę. Bez rezultatu.
- No i dobrze - powiedziała. - Nie boję się pana. Może pan zepsuć wszystkie telefony w szkole,

ale nie powstrzyma mnie pan. Pójdę i opowiem wszystkim o panu, panu Wentworcie, Brianie i
pozostałej czwórce, jeśli pan Wentworth natychmiast nie zgodzi się ze mną ożenić. Zacznę chyba
od Harolda Crossleya.

Zrobiła ruch w stronę drzwi, jakby zamierzała wyjść. Najwyraźniej nie żartowała.

I Chrestomanci westchnął i dotknął jednym palcem planu lekcji, który trzymał w ręku. Palec bardzo
dokładnie i precyzyjnie trafił w środek jednego z prostokątów oznaczonego: Panna Hodge II y. I
panna Hodge zniknęła. Telefon brzęknął i już jej nie było. W tej samej chwili Nan, Estella,
Nirupam i Karol znowu stali się widoczni. Wiedzieli jednak, że panna Hodge nie zrobiła się po
prostu niewidzialna zamiast nich. W pokoju została po niej pustka, lekki przeciąg zaszeleścił
papierami na biurku pana Wentwortha na dowód, że naprawdę odeszła.

- Coś takiego, żeby ona była czarownicą! - wykrzyknął Nirupam. - Gdzie ona jest?
Chrestomanci sprawdził plan lekcji.
- Ee... chyba w następnym wtorku. Do tego czasu powinniśmy rozwikłać tę fatalną sytuację.

Chyba że będziemy mieli strasznego pecha. - Spojrzał na pana Wentwortha. - Czy teraz jest pan
gotów, żeby nam pomóc?

Ale pan Wentworth opadł na swój fotel za biurkiem i zakrył twarz rękami.
- Nigdy mi nie powiedziałeś, że mama uciekła - zwrócił się do niego Brian oskarżycielskim

tonem. -1 nigdy nie wspomniałeś ani słówkiem o pannie Cadwallader.

- A ty nigdy mi nie powiedziałeś, że zamierzasz obozować w lesie - odparł ze znużeniem pan

Wentworth. - O Boże! Skąd ja teraz wezmę nauczyciela na zastępstwo? Muszę kogoś znaleźć, żeby

poprowadził lekcje za pannę Hodge dzisiaj po południu.

Chrestomanci usiadł na krześle, które wcześniej wysunął dla panny Hodge.
- Nigdy nie przestaje mnie zdumiewać - oznajmił -jak ludzie wiecznie się przejmują

nieistotnymi rzeczami. Drogi panie, czy pan sobie zdaje sprawę, że zostanie pan spalony razem z
pańskim synem i czwórką pańskich uczniów, jeśli czegoś nie zrobimy? A pan się martwi o plan
lekcji.

Pan Wentworth uniósł udręczoną twarz i spojrzał gdzieś obok Chrestomanciego.
- Jak ona to robiła? - zapytał. - Jak ona sobie radzi? Jak panna Hodge może być nauczycielką i

wcale nie używać czarów? Ja ich używam bez przerwy. Jak inaczej mogę mieć oczy z tyłu głowy?

- Jedna z wielkich tajemnic naszych czasów - zgodził się z nim Chrestomanci. - Teraz proszę

posłuchać. Pan chyba się orientuje, że oprócz tego świata istnieje co najmniej jeszcze jeden.
Podobno macie w zwyczaju wysyłać tam zbiegłe czarownice. Zakładam, że pańska żona tam jest.
Natomiast może pan nie wiedzieć, że to są tylko dwa z ogromnej liczby światów, bardzo różniących
się od siebie. Sam pochodzę z jednego z tych światów.

Ku uldze wszystkich obecnych pan Wentworth słuchał uważnie.
- Chodzi panu o światy alternatywne? - zapytał. - Spekulowano na ten temat. Możliwe światy,

przeciwstawne światy i tak dalej. Twierdzi pan, że one są rzeczywiste?

- Równie rzeczywiste jak pan - zapewnił go Chrestomanci. Nirupam bardzo się tym

zainteresował. Skulony na podłodze,

obok pięknie wyprasowanych spodni Chrestomanciego, powiedział:
- Myślę, proszę pana, że one się biorą z wielkich wydarzeń historycznych, kiedy coś może się

skończyć na dwa sposoby. Najłatwiej to zrozumieć na przykładzie wojny. Obie strony nie mogą
wygrać, więc każda wojna tworzy dwa różne światy i w każdym zwycięża inna strona. Weźmy
bitwę pod Waterloo. W naszym świecie Napoleon przegrał, ale natychmiast od naszego świata
oddzielił się inny, w którym Napoleon wygrał bitwę.

- Dokładnie tak - potwierdził Chrestomanci. - Tamten świat uważam za dość męczący.

Wszyscy tam mówią po francusku i krzywią się na mój akcent. Dziwne, ale tam mówią po
angielsku tylko w Indiach, gdzie są bardzo brytyjscy i jedzą pudding z melasą na deser po curry.

- To mi się podoba - oświadczył Nirupam.
- Są różne gusty - mruknął Chrestomanci, wzdrygając się lekko. - Ale, jak sami zobaczycie,

wielką różnicę pomiędzy tymi dwoma światami wywołał fakt wygrania lub przegrania bitwy pod
Waterloo. I taka jest zasada. Zadziwiająco drobna różnica zawsze zmienia nowy świat niemal nie
do poznania. Z wyjątkiem waszego świata, gdzie się obecnie znajdujemy.

Spojrzał na pana Wentwortha.
- Właśnie dlatego potrzebuję pańskiej pomocy. W tym świecie coś poszło bardzo źle. Fakt, że

czary są tutaj nadzwyczaj pospolite i nielegalne, powinien wywołać taką samą różnicę, jak w moim
świecie, gdzie czary są równie pospolite, ale całkowicie legalne. Ale nie wywołał. Estello, może ty
nam opowiesz o świecie, dokąd służba ratownicza wysyła czarownice.

Estella podniosła na niego rozpromieniony, pełen uwielbienia wzrok z miejsca, gdzie siedziała

na podłodze ze skrzyżowanymi nogami.

- Starsza pani powiedziała, że jest całkiem jak ten, tylko bez czarów - oznajmiła.
- I w tym cały kłopot - oświadczył Chrestomanci. - Znam dość dobrze tamten świat, ponieważ

mam młodą podopieczną, która stamtąd pochodzi. A odkąd tutaj jestem, odkryłem, że wydarzenia
historyczne, samochody, reklamy, towary w sklepach, pieniądze... wszystko, co zdążyłem
sprawdzić, jest dokładnie takie samo, jak w świecie mojej podopiecznej. A tak nie powinno być.
Nie mogą istnieć dwa światy tak podobne do siebie.

Pan Wentworth słuchał teraz dość uważnie. Zmarszczył brwi.
- Jak pan myśli, co poszło źle?
A Nan pomyślała: Więc on jednak badał symptomy! Chrestomanci rozejrzał się dookoła

roztargnionym, nieobecnym wzrokiem, zanim powiedział:

- Wybaczcie mi, ale wasz świat nie powinien istnieć. Wszyscy wytrzeszczyli na niego oczy.
- Mówię poważnie - ciągnął Chrestomanci przepraszającym tonem. - Często się

zastanawiałem, dlaczego w świecie mojej podopiecznej jest tak mało czarów. Teraz widzę, że
wszystkie zebrały się w tym świecie. Cos... nie wiadomo co... sprawiło, że wasz świat oddzielił się
od tamtego i zabrał ze sobą całą magię. Ale zamiast oddzielić się czysto, z jakiegoś powodu
pozostał częściowo złączony z pierwszym światem, dlatego prawie niczym się nie różni. Myślę, że
nastąpił jakiś wypadek. Nie powinniście żyć w cywilizowanym świecie, gdzie palą czarownice. Jak
mówiłem, taki świat nie powinien istnieć. Więc, jak próbuję przez cały czas panu wyjaśnić, panie
Wentworth, pilnie potrzebuję krótkiego kursu historii czarów, żeby odkryć, jaki wypadek tutaj się
zdarzył. Czy królowa Elżbieta I była czarownicą?

Pan Wentworth pokręcił głową.
- Nikt nie wie na pewno. Ale czary nie stanowiły takiego problemu za jej panowania. Wtedy

czarownice to były głównie stare wiejskie kobiety. Nie... nowoczesna magia rozpoczęła się dopiero
w jakiś czas po śmierci Elżbiety. Wielki rozwój nastąpił około 1606 roku, kiedy zapłonęły pierwsze
oficjalne stosy. Pierwszy edykt o czarach wydano w 1612 roku. Oliver Cromwell wydał następne.
Ogółem powstały trzydzieści cztery ustawy o czarach do roku 1760, kiedy Dulcynea Wilkes...

W tym miejscu Chrestomanci podniósł rękę, żeby go powstrzymać.
- Dziękuję panu. Wiem o Arcyczarownicy. Powiedział mi pan to, co chciałem wiedzieć.

Obecny stan czarów zaistniał dość nagle po roku 1600. To znaczy, że wypadek, którego szukamy,
zdarzył się właśnie w tamtym okresie. Nic się panu nie kojarzy?

Pan Wentworth dość ponuro pokręcił głową.
- Nie mam pojęcia. Ale., załóżmy, że pan wie, co pan wtedy zrobi?
- Jedno z dwóch - odparł Chrestomanci. - Albo całkowicie oderwiemy ten świat od drugiego,

czego nie uważam za dobry pomysł, ponieważ wtedy na pewno spalą was wszystkich...

Wszyscy zadrżeli, a Karol odruchowo potarł kciukiem bąbel na palcu.
- Albo - ciągnął Chrestomanci - co jest znacznie lepszym rozwiązaniem, możemy połączyć ten

świat z tamtym, do którego naprawdę należy.

- Co się wtedy stanie z nami? - zapytał Karol.
- Nic wielkiego. Po prostu wtopicie się spokojnie w ludzi, którymi naprawdę jesteście w

tamtym świecie - wyjaśnił Chrestomanci.

Wszyscy zastanawiali się nad tym przez chwilę.
- Czy naprawdę można to zrobić? - zapytał pan Wentworth z nadzieją.
- No - powiedział Chrestomanci - można, o ile się dowiemy, co spowodowało rozszczepienie.

To wymaga silnej magii. Ale przecież mamy Halloween i na pewno, zwłaszcza w tym świecie,
wokół krąży mnóstwo swobodnej magii, z której możemy czerpać. Tak. Na pewno to się da zrobić,
chociaż nie będzie łatwe.

- Więc zróbmy to - zaproponował pan Wentworth.
Pod wpływem tego pomysłu jakby doszedł do siebie. Wstał. Zmierzył surowym spojrzeniem

strój dojazdy konnej, błękitne szorty i dżinsy, z niedowierzaniem zatrzymał wzrok na obszarpanej
różowej balowej sukni.

- Jeśli wasza banda myśli, że może się tak pokazać w klasie -dodał. Znowu zachowywał się jak

nauczyciel.

- Ee, może oprócz Briana - wtrącił szybko Chrestomanci.
- Będziecie mieli mnóstwo czasu w kozie, żeby się zastanowić nad sobą - zakończył pan

Wentworth.

Nan, Estella, Karol i Nirupam pospiesznie gramolili się z podłogi. Gdy tylko wstali, odkryli, że

znowu mają na sobie szkolne mundurki. Rozejrzeli się za Brianem, ale nigdzie go nie zobaczyli.

- Znowu jestem niewidzialny! - powiedział ze wstrętem głos Briana.
Chrestomanci się uśmiechał.
- Nieźle, szanowny panie - pochwalił pana Wentwortha. Pan Wentworth wydawał się

zadowolony. Odwzajemnił się

Chrestomanciemu całkiem przyjaznym uśmiechem, kiedy zaganiał całą czwórkę do drzwi.
- Dlaczego Brian może zostać niewidzialny? - poskarżyła się Estella, kiedy pan Wentworth

prowadził ich z powrotem do klasy.

- Ponieważ dzięki niemu Chrestomanci ma pretekst, żeby tutaj zostać jako inkwizytor - szepnął

Nirupam. - Niby będzie sprawdzał, co czarownica zrobiła z Brianem.

- Ale nie mówcie Brianowi - ostrzegł Karol, kiedy dotarli do drzwi klasy. - On wszystko

zepsuje. Już taki jest.

Zresztą nie wiedział, czy sam nie zepsułby wszystkiego, gdyby miał szansę. Nic się nie

zmieniło. Nadal tkwił w kłopotach po uszy.

ROZDZIAŁ 14

Pan Wentworth otworzył drzwi i wprowadził czwórkę uczniów do klasy, wśród ciekawskich

spojrzeń i szeptów.

- Przepraszam, ale musiałem zabrać tych czworo - zwrócił się do pana Crossleya, który właśnie

prowadził lekcję. - Przygotowaliśmy mój gabinet na użytek inkwizytora.

Pan Crossley chyba uwierzył mu bez żadnych wątpliwości. Klasa II y, sądząc po minach,

poczuła się okropnie zawiedziona. Spodziewali się aresztowania całej czwórki. Ale zrobili, co tylko
mogli.

- Pan Towers szuka was dwóch - szepnął Simon karcącym tonem do Nirupama i Karola.
Teresa ostrzegła Estellę:
- Panna Phillips cię szukała.
Nan miała szczęście. Panna Phillips nigdy o niej nie pamiętała, jeśli nie musiała.
Wrócili tak późno, że do lunchu zostało tylko parę minut lekcji. Kiedy zabrzmiał dzwonek,

Karol i Nirupam wmieszali się w najgęstszy tłum. Żaden nie chciał, żeby pan Towers ich zobaczył.
Ale Karol jak zwykle miał pecha. Pan Towers pełnił dyżur przy drzwiach jadalni. Karol doznał
wielkiej ulgi, kiedy przemknął obok pana Towersa, nie zwróciwszy jego uwagi.

Nirupam szturchnął Karola, kiedy usiedli po modlitwie. Chrestomanci siedział obok panny

Cadwallader przy głównym stole, z miną uprzejmą i nieobecną. Wszyscy wyciągali szyje, żeby na
niego spojrzeć. Krążyła plotka, że jest okręgowym inkwizytorem.

- Takiemu lepiej nie nastąpić na odcisk - zauważył Dan Smith. - Od razu widać, że ten jego

senny wygląd to tylko mydlenie oczu.

- Wygląda na mięczaka - odparł Simon. - Ja mu się nie dam zastraszyć.
Karol też wyciągnął szyję, żeby popatrzeć. Wiedział, o co chodziło Simonowi, ale do tej pory

zdążył się przekonać, że nieobecna mina Chrestomanciego jest zwodnicza, jak podejrzewał Dan.
Pan Wentworth także zasiadał przy głównym stole. Karol zastanawiał się, gdzie jest Brian i co zje
na lunch.

Odwrócił się z powrotem do stołu i usłyszał, jak Teresa mówi:
- On tak super wygląda, aż mi się słabo robi!
Ku ogólnemu zaskoczeniu Estella zerwała się na nogi, przechyliła się przez stół i spiorunowała

wzrokiem Teresę.

- Tereso Mullett! - zawołała. - Tylko spróbuj się zakochać w tym inkwizytorze, to zobaczysz!

On jest mój. Ja go pierwsza poznałam i ja go kocham! Więc nawet nie próbuj!

Przez chwilę nikt się nie odzywał. Teresa była zbyt zdumiona, żeby choćby zachichotać.

Wszyscy tak się przyzwyczaili do cichej i spokojnej Estelli, że ten gwałtowny wybuch nawet
dyżurnemu odebrał mowę.
Podczas tej chwili milczenia wyjaśniło się, w jaki sposób Brian zamierza zjeść lunch. Karol i
Nirupam poczuli, że coś niewidzialnego odpycha ich na boki. Obu szturchnęły niewidzialne łokcie,
kiedy niewidzialne ciało wcisnęło się na ławkę pomiędzy nimi, po czym usiadło.

- Musicie mi pozwolić, żebym jadł z waszych talerzy - szepnął głos Briana. - Mam nadzieję, że

nie dadzą gulaszu.

Na szczęście Simon przerwał milczenie akurat w tej chwili. Powiedział szyderczym,

podejrzliwym tonem:

- Co tak długo trwały te przygotowania dla pana inkwizytora Mięczaka?
Ze spojrzeń, jakimi ich obrzucono, Nan wyczytała, że nikt nie uwierzył ani przez chwilę w

wyjaśnienie pana Wentwortha. Widziała, że większość niemal domyślała się prawdy. Ratunku! -
zawołała w duchu.

- No, musieliśmy przeciągnąć mnóstwo elektrycznych przewodów do gabinetu -

zaimprowizowała szybko. - On potrzebuje silnego światła, żeby świecić ludziom w twarze. W ten
sposób ich łamie.

- Nie stosuje elektrowstrząsów? - zapytał z nadzieją Dan.

- Możliwe - przyznała Nan. - Widzieliśmy dużo gołych kabli i jakby hełm z wystającymi

elektrodami. Karol go podłączył. Karol zna się na elektryczności.

- I co jeszcze? - zapytał Dan bez tchu. Z przejęcia całkiem zapomniał, że rozmawia z

dziewczyną.

- Wszystkie ściany są zasłonięte czarnymi draperiami - zmyślała dalej Nan. - Estella i ja to

zrobiłyśmy.

Właśnie wtedy podano lunch. Zapiekanka ziemniaczana. Szczęśliwie się złożyło dla Briana,

który nie śmiał użyć noża ani widelca, ale mniej szczęśliwie dla Karola i Nirupama. Obaj stęknęli z
oburzenia, kiedy wielkie półkoliste kawałki znikły z ich talerzy. Brian wziął od każdego pełną
garść. Jeszcze bardziej się rozzłościli, kiedy grudki ziemniaków zaczęły spadać na podłogę między
nimi.

- Nie marnuj jedzenia! - warknął Nirupam.
- Nie możesz trafić do ust? - syknął gniewnie Karol.
- Nie, bo nie widzę swoich rąk - odszepnął Brian. - Sam spróbuj, jak jesteś taki mądry!

Podczas gdy szeptali, Dan niezmordowanie wypytywał Nan, która musiała wymyślać coraz więcej

inkwizytorskiego sprzętu do gabinetu pana Wentwortha.

- Tak, widzieliśmy takie rzeczy z małymi chromowanymi śrubkami - mówiła. - Chyba masz rację... to

zgniatacze palców. Ale niektóre były takie duże, że zmieściłaby się cała ręka albo noga. Wątpię, czy on
poprzestanie na palcach.

Nirupam szturchnął Briana w niewidzialny bok.
- Słuchaj uważnie! - szepnął. - To wszystko musi tam być, kiedy on wezwie Dana.
- Nie jestem kretynem - odburknął Brian z pełnymi ustami.
- I oczywiście były różne inne rzeczy, które musieliśmy powiesić na ścianach - ciągnęła Nan. -

Kajdanki wszelkich rozmiarów...

Ogarnęło ją natchnienie, pomysły napływały nieprzerwanym strumieniem. Po prostu nie mogła przestać.

Karol zaczął się zastanawiać, czy jeden mały gabinet mógł pomieścić wszystkie rzeczy, które opisywała -
lub chociaż połowę, którą Brian zdoła zapamiętać.

Na szczęście Estella, zbyt zajęta wgapianiem się w Chrestomanciego, żeby jeść, wywołała nagle

dywersję, krzycząc:

- Patrzcie, patrzcie! Panna Cadwallader używa tylko widelca, a on używa widelca i noża! Och,

jaki on dzielny!

Nirupam skorzystał z tej okazji, żeby zamknąć Nan usta. Przeszył ją złowrogim spojrzeniem i

oznajmił głośno:

- Chyba zdajecie sobie sprawę, że inkwizytor przesłucha każdego z nas bardzo dokładnie, jak

tylko lunch się skończy.

Chociaż Nirupam zamierzał tylko ostrzec Nan, te słowa wywołały niespokojną ciszę.

Zadziwiająca liczba uczniów straciła apetyt na tarte z melasą, którą podano po ziemniaczanej
zapiekance. Nirupam wykorzystał również tę sposobność. Wziął trzecią i czwartą dokładkę i
podzielił się z Brianem.

Zaraz po lunchu nadszedł pan Wentworth i ustawił całą II y w alfabetycznym porządku.

Niespokojna cisza zmieniła się w przestraszoną ciszę. Sądząc po twarzach reszty uczniów, strach
był zaraźliwy. Nawet seniorzy mieli nietęgie miny, kiedy wyprowadzano II y. Klasa
pomaszerowała na górę i ustawiła się w połowie na korytarzu, w połowie na schodach, podczas gdy
pan Wentworth wszedł do swojego gabinetu, żeby zawiadomić Chrestomanciego, że wszystko
gotowe. Stojący na początku kolejki widzieli, że falista szyba w drzwiach była teraz czarna jak noc.

Potem okazało się, że Chrestomanci pragnie ich przesłuchiwać w odwrotnym porządku

alfabetycznym. Wszyscy musieli maszerować w górę i w dół po schodach, żeby Heather Young i
Ronald West znaleźli się na początku kolejki zamiast Geoffreya Bainesa i Debory Clifton.
Wykonali tę zamianę bez zwykłego marudzenia i narzekania. Nawet Karol, całkowicie przekonany,
że maszerowali tylko po to, żeby Chrestomanci zdążył zainstalować wszystkie wymysły Nan, czuł
się nieswojo, milczał i wciąż pocierał kciukiem pęcherz na palcu. Heather i Ronald byli bladzi ze

strachu. Dan Smith - teraz trzeci w kolejce, odkąd zabrakło Briana - zapytał Nirupama
natarczywym szeptem:

- Co on z nami zrobi?
Nirupam nie miał pojęcia. Nawet nie wiedział, czy Chrestomanci naprawdę zamierza ich

przesłuchiwać. Spróbował zrobić złowieszczą minę.

- Zobaczysz.
Twarz Dana przybrała barwę sera.
Chrestomanci nie przesłuchiwał każdego ucznia równie długo. Heather zniknęła w gabinecie

niemal na wieczność i wyszła równie przestraszona jak przedtem. Ronald wszedł tylko na minutę i
wyszedł zza zaciemnionych drzwi uspokojony. Przechylił się przez Dana i Nirupama, żeby szepnąć
do Simona:

- Bez żadnych problemów!
- Od razu wiedziałem - skłamał wyniośle Simon.
- Cisza! - zagrzmiał pan Wentworth. - Następny... Daniel Smith.
Dan Smith również zniknął nie na długo, ale nie wyszedł z miną świadczącą o braku

problemów. Twarz miał barwy raczej zsiadłego mleka niż sera.

Nirupam zniknął na znacznie dłużej, niż Karol czy Nan się spodziewali. Wyszedł pochmurny i

zdenerwowany. Za nim wszedł Si-mon. Znowu czekanie bez końca. W międzyczasie rozbrzmiał
dzwonek na popołudniowe lekcje, a potem jak zwykle pospieszny tupot nóg. Cisza, która nastąpiła
po dzwonku, trwała tak długo, że każdy co do jednego uczeń II y poczuł się jak wyrzutek. Wreszcie
Simon wyszedł. Twarz miał dziwnego koloru. Nie chciał rozmawiać z żadnym z przyjaciół, którzy
wychylali się z kolejki i pytali, co się stało. Po prostu krokiem lunatyka podszedł do ściany, oparł
się o nią i zagapił w przestrzeń.

To nikomu nie poprawiło humoru. Nan zastanawiała się, co Chrestomanci robi uczniom w

gabinecie. Zanim trzy dziewczynki, które dzieliły ją od Simona, wyszły z przesłuchania równie
wstrząśnięte jak Heather Young, Nan tak się bała, że nogi odmawiały jej posłuszeństwa. Ale
przyszła jej kolej. Musiała tam wejść. Powłócząc nogami, przekroczyła czarne drzwi.

W środku stanęła i wytrzeszczyła oczy. Chrestomanci rzeczywiście sporo się napracował, kiedy

II y maszerowała w górę i w dół po schodach. Cały gabinet pana Wentwortha był obwieszony
czarnymi draperiami. Czarny dywan, którego Nan zapomniała wymienić, pokrywał parkiet podłogi.
Na ścianach wisiały błyszczące na czarnym tle kajdanki, pętle, festony łańcuchów, bicze -kilku
rodzajów oraz kot o dziewięciu ogonach. W jednym kącie stała duża puszka opatrzona etykietką:
BENZYNA. BIURO OKRĘG.

INKW. UŻYWAĆ TYLKO DO TORTUR.

Sam Chrestomanci był ledwie widoczny za silnie świecącą lampą, która nieprzyjemnie

kojarzyła się Nan z oświetleniem stołu operacyjnego. Snop światła padał na biurko pana
Wentwortha, okryte czarną draperią, na której leżały, niczym na wystawie jubilera, lśniące
zgniatacze palców oraz inne niesympatyczne przedmioty.

Znajdował się tam również okablowany hełm, do którego prowadził pęk gołych przewodów

sypiących błękitnymi iskrami. Za tym wszystkim spoczywał stos opasłych czarnych ksiąg.

- Czy Brian o niczym nie zapomniał? - zapytała niewyraźna sylwetka Chrestomanciego.
Nan zaczęła się śmiać.
- Nie wspominałam o dywanie ani o benzynie!
- Brian zaproponował dywan. A ja pomyślałem, że ten kąt wygląda trochę goło - przyznał

Chrestomanci.

Nan wskazała stos czarnych ksiąg.
- Co to jest?
- Zamaskowane plany lekcji - wyjaśnił Chrestomanci. - Och... rozumiem, o co ci chodzi. To

oczywiście ustawy parlamentu i edykty o czarach, podręczniki tortur i Poradnik wykrywania
czarownic. Żaden inkwizytor nie rusza się bez ich na krok.

Nan słyszała śmiech w jego głosie.
- Oskarżam pana - powiedziała - że pan się dobrze bawi, kiedy tamci za drzwiami trzęsą się ze

strachu.

- Przyznaję się do winy.
Chrestomanci wyszedł zza biurka w krąg światła. Niedbale odsunął na bok pęk iskrzących

drutów -jakoś nie poraziły go prądem - i usiadł na okrytym czernią blacie. Teraz patrzył Nan prosto
w twarz. Nagle odkryła, że nie może odwrócić wzroku.

- Też cię oskarżam, że się dobrze bawisz - powiedział.
- Tak, to prawda! - zawołała wyzywająco Nan. - Chyba po raz pierwszy, odkąd przyszłam do

tej okropnej szkoły!

Chrestomanci popatrzył na nią niemal z obawą.
- Podoba ci się, że jesteś czarownicą? - Nan energicznie kiwnęła głową. -1 podoba ci się

wymyślanie rzeczy i opisywanie ich... na przykład narzędzi tortur? - Nan ponownie przytaknęła. -
Co ci się najbardziej podoba?

- Och, bycie czarownicą - oświadczyła Nan. - To mi daje taką... no... taką pewność siebie.
- Opisz rzeczy, które dotąd wymyśliłaś i zrobiłaś jako czarownica - zażądał Chrestomanci.
- No...
Nan spojrzała na Chrestomanciego, oświetlonego z jednej strony silnym światłem lampy, a z

drugiej migotaniem wyładowań na drutach, i sama się zdziwiła, jak niewiele zrobiła jako
czarownica. Na dobrą sprawę tylko przeleciała się na miotle, ubrała Estellę w nieodpowiedni strój i
stworzyła za duże puszki do zbierania datków.

- Nie zdążyłam jeszcze dużo zrobić - wyznała.
- Ale Karol Morgan miał tyle samo czasu i zgodnie z tym, co mi mówiono, wykazał znaczną

pomysłowość - oznajmił Chrestomanci. - Czy teraz, kiedy jesteś czarownicą i nabrałaś pewności
siebie, nie wydaje ci się, że wolisz opisywanie różnych rzeczy bardziej od czarów?

Nan zastanowiła się nad tym.
- Chyba wolę - powiedziała dość zdziwiona. - Gdybyśmy tylko nie musieli tego robić w

swoich pamiętnikach!

- Dobrze - stwierdził Chrestomanci. - Chyba mogę ci obiecać jedną naprawdę dobrą

sposobność do opisywania, która nie ma nic wspólnego z pamiętnikiem. Mówiłem ci, że ponowne
połączenie tego świata z tamtym, do którego należy, będzie wymagało silnej magii. Kiedy znajdę
sposób, będę potrzebował wszelkiej pomocy, żeby zaprząc całą magię istniejącą w tym świecie do
dokonania zmiany. Kiedy nadejdzie czas, czy mogę na tobie polegać, że wszystko wyjaśnisz?

Nan kiwnęła głową. To jej ogromnie pochlebiło i poczuła się odpowiedzialna.
Chrestomanci dodał:
- To chyba lepiej, że wolisz opisywać rzeczy. Obawiam się, że nie zostaniesz czarownicą,

kiedy nadejdzie zmiana.

Nan wytrzeszczyła na niego oczy. Nie żartował.

- Wiem, że pochodzisz od Arcyczarownicy - ciągnął - ale talenty nie zawsze dziedziczy się w takiej
samej formie. Ty chyba otrzymałaś go jako talent do wymyślania i opisywania. Moja rada: trzymaj
się tego, jeśli możesz. Teraz wymień jedną historyczną postać.

Nan zamrugała na tę zmianę tematu.
- Ee... Krzysztof Kolumb - bąknęła żałośnie. Chrestomanci wyjął mały złoty notesik i zdjął

nakrętkę ze złotego ołówka.
- Zechcesz wyjaśnić, kim był? - poprosił trochę bezradnie. Zdumiewające, że Chrestomanci nie wie
najbardziej podstawowych rzeczy, pomyślała Nan. Bardzo uprzejmie opowiedziała mu o
Krzysztofie Kolumbie, a Chrestomanci zapisał wszystko w swoim złotym notesiku.

- Godne podziwu - mamrotał, pisząc. - Czyste i wyraźne.
W rezultacie Nan wyszła z gabinetu częściowo uradowana, że Chrestomanci uznał ją za dobrą

w opisywaniu rzeczy, a częściowo zrozpaczona, że wkrótce już przestanie być czarownicą. Lance

Osgood, przyjaciel Dana Smitha, który wchodził następny, uważnie się przyglądał twarzy Nan, ale
nie mógł z niej wyczytać nic sensownego.

Lance nie został długo w gabinecie. Podobnie Teresa Mullett, która była następna. Tymczasem

Estella dotarła już do szczytu schodów, przy końcu kolejki. Wyciągnęła szyję, wypatrując oznak
miłości na twarzy przechodzącej Teresy, ale Teresa wyglądała na rozdrażnioną i zbitą z tropu.
Wszyscy odgadli, że inkwizytor nie potraktował Teresy z należytym szacunkiem. Delia szeptała o
tym do Heather, kiedy Karol wszedł do gabinetu.

Karol do tej pory zupełnie przestał się bać. Zdążył się przekonać, że Chrestomanci traktuje

wszystkich dokładnie tak, jak zasługują. Wyszczerzył zęby, kiedy zobaczył gabinet cały
udrapowany na czarno, i podsunął okulary do góry na nosie, żeby przyjrzeć się przedmiotom
wiszącym na ścianach.

Chrestomanci wyglądał jak niewyraźna sylwetka za lampą z syczącymi drutami.
- Aprobujesz? - zapytał.
- Nieźle - przyznał Karol. - Gdzie jest Brian?
- Tutaj - powiedział glos Briana. Dwie pary kajdanek na czarnej ścianie uniosły się i

zabrzęczały. - Jak długo jeszcze? Już mi się magicznie znudziło, a pan doszedł dopiero do M.

- Czemu pan go tutaj trzyma? - zapytał Karol Chrestomanciego. Nadal przytrzymywał okulary

palcem, żeby potraktować Briana swoim najgorszym dwulufowym spojrzeniem.

- Mam swoje powody - odparł spokojnie Chrestomanci. Pomimo tego spokoju Karol poczuł się

tak, jakby cos' zimnego

i śmiertelnie groźnego pełzało mu po plecach.
- Chcę z tobą porozmawiać - ciągnął Chrestomanci tym samym spokojnym tonem - o twoim

zaklęciu „Simon mówi".

Lodowaty chłód promieniujący z kręgosłupa ogarnął całe ciało Karola i zaległ ciężko w

żołądku. Karol zrozumiał, że to nie żarty.

- O co chodzi? - wymamrotał.
- Nie rozumiem - podjął Chrestomanci tonem łagodnego zdziwienia, z jeszcze groźniejszym

spokojem -jakim cudem zapomniałeś o tym zaklęciu. Jak mogło ci wypaść z głowy?

Karol czuł się jak skuty lodem. Próbował rozbić lód za pomocą tupetu.
- Nie było potrzeby, żeby panu mówić. To tylko zaklęcie... nie było ważne i Simon na to

zasłużył! Zresztą Nirupam i tak je zdjął!

- Bardzo cię przepraszam. Nie zdawałem sobie sprawy, że masz coś na swoją obronę -

powiedział Chrestomanci.

Trudno znieść*taki sarkazm, a jeszcze trudniej, kiedy tego słucha ktoś taki jak Brian. Karol

zgromadził amunicję do następnego zabójczego spojrzenia. Nie mógł jednak wycelować w
Chrestoman-ciego, ukrytego za snopem światła, więc zamiast tego wymierzył w Briana. Albo
raczej w kajdanki, gdzie powinien być Brian.

- To nie było takie ważne - powtórzył. Chrestomanci wydawał się jeszcze bardziej zdumiony.

- Nieważne? Mój drogi chłopcze, co jest nieważnego w zaklęciu, które może rozwalić świat?
Oczywiście ty pewnie wiesz lepiej, aleja odnoszę wrażenie, że Simon łatwo mógł palnąć jakieś
głupstwo... na przykład: „Dwa plus dwa równa się pięć". Gdyby to powiedział, wszystko związane
z liczbami natychmiast by się rozpadło. A ponieważ wszystko można policzyć, wszystko by się
rozpadło... ziemia, słońce na niebie, komórki w ciałach, wszystko, cokolwiek ci przyjdzie do głowy.
Niewątpliwie twój umysł jest ponad to, ale ja osobiście uważam, że to dość ważne.

Karol wpatrywał się zabójczym wzrokiem w kajdanki, żeby nie okazać, jak okropnie się czuje.

A Brian słyszał każde słowo!

- Nie wiedziałem... skąd miałem wiedzieć? Zresztą Simon sam się o to prosił. Zasłużył sobie.
Na szczęście, pomyślał z ulgą, nikt nie wiedział, że w następnej kolejności Karol zamierzał coś

zrobić Danowi Smithowi.

- Simon na to zasłużył? - zdziwił się Chrestomanci. - Simon istotnie ma o sobie wygórowane

mniemanie, ale... Brian, ty nam powiedz. Masz ego co najmniej równie wybujałe jak Simon. Czy ty
lub Simon zasługujecie, żeby dostać w ręce taką władzę?

- Nie - odparł nadąsany głos Briana. - Nie żeby zniszczyć świat. Karol zlodowaciał ze zgrozy

na myśl o tym, czego o mało nie

zrobił. Ale nie zamierzał się przyznać.
- Nirupam zdjął czar - powiedział - zanim Simon naprawdę coś zrobił.
- Widać, że Brian się uczy - zauważył Chrestomanci - w przeciwieństwie do ciebie, Karolu.

Zakładam, że skoro magia jest tutaj zakazana, nikt cię nie poinformował, czego może dokonać ani
jak jej używać. Ale powinieneś sam się tego domyślić. A ty wciąż nie myślisz. Nirupam wcale nie
zdjął zaklęcia z Simona. On tylko je odwrócił. Teraz wszystko, co powie ten biedny chłopiec, staje
się nieprawdą. Musiałem mu rozkazać, żeby trzymał język za zębami.

- Biedny chłopiec?! - wykrzyknął Karol. - Chyba go pan nie żałuje!
- Ja go żałuję - odezwał się głos Briana. - I gdybym nie był w izbie chorych, sam

spróbowałbym zdjąć z niego czar. I zrobiłbym to lepiej od Nirupama!

- Tak więc, Karolu - podjął Chrestomanci - masz doskonały przykład, niezależnie od oceny,

czy to słuszne, czy niesłuszne, dlaczego nie należy nic robić ludziom. Wszyscy teraz żałują Simona.
A przecież nie tego chciałeś, prawda?

- Nie.
Karol spuścił wzrok na mgliście czarny dywan i z żalem postanowił przemyśleć jeszcze raz

kwestie Dana Smitha. Tym razem zrobi to, jak należy.

- Niech pan mu każe zdjąć zaklęcie z Simona - powiedział Brian.
- Wątpię, czy on potrafi - odparł Chrestomanci. - To zatrważająco silny czar. Karol widocznie

posiada moc klasy co najmniej czarodzieja, żeby czegoś takiego dokonać.

Karol wciąż wpatrywał się w dywan ze spuszczoną głową, żeby ukryć chełpliwy uśmieszek,

który rozlewał mu się po twarzy.

- Potrzebny będzie szereg wyjątkowych okoliczności, żeby zdjąć ten czar z Simona - ciągnął

Chrestomanci. - Przede wszystkim Karol musi chcieć zdjąć czar. A on nie chce. Prawda, Karolu?

- Nie - przyznał Karol.
Myśl, że Simon musi trzymać gębę na kłódkę przez resztę życia, sprawiła mu taką

przyjemność, że nawet nie słuchał wyzwisk, którymi obrzucił go Brian. Podsunął palec pod lampę i
podziwiał wzory, które mocne światło wydobywało z żółtej poduszki pęcherza. Zostałem
napiętnowany zepsuciem, pomyślał.

Chrestomanci zaczekał, aż Brian wyczerpie swój zapas wyzwisk. Potem powiedział:
- Przykro mi, że tak czujesz, Karolu. Wszyscy będziemy potrzebowali twojej pomocy przy

kierowaniu tego świata z powrotem tam, gdzie przynależy. Nie zmienisz zdania?

- Nie po tym, jak pan naskoczył na mnie przy Brianie - burknął Karol. I dalej podziwiał swój

pęcherz.

Chrestomanci westchnął.
- Obaj z Brianem jesteście siebie warci - stwierdził. - Uczniowie z Wieloboru zawsze wyrastają

na czarownice, jak mi mówił pan Wentworth, ale przedtem bez kłopotów powstrzymywał ich przed
ujawnieniem się, aż doszło do ciebie i Briana. Brian tak bardzo chciał zwrócić na siebie uwagę, że
gotów był dać się spalić...

- Hej! - zaprotestował oburzony Brian.
Więc Chrestomanci teraz miesza z błotem Briana, żeby było sprawiedliwie. Trochę za późno,

pomyślał Karol. I tak nie pomogę.

- Więc będzie musiał pomóc albo zostanie niewidzialny na resztę życia - ciągnął

Chrestomanci. Zignorował oburzone, żałosne protesty Briana i zwrócił się do Karola. - Ty, Karolu,
tak długo dusiłeś w sobie nienawiść do wszystkiego, aż twoje czary wypchnęły korek. Teraz musisz
znowu je zdusić w sobie, bo inaczej zostaniesz spalony, albo musisz nam pomóc. Skoro masz taki
wielki talent do czarowania, wydaje się pewne, że w twoim właściwym świecie będziesz miał

równie wielki talent do czegoś innego, co ci przyjdzie łatwiej. Więc co wybierasz?

Stracić swoje czary? Karol przycisnął jednym palcem okulary i poprzez snop silnego światła

wbił spojrzenie w Chrestomanciego. Pomyślał, że chyba nigdy nie nienawidził Simona ani Dana
równie mocno, jak nienawidził Chrestomanciego.

- Dalej będę czarować! I tyle!
Mętna sylwetka Chrestomanciego wzruszyła ramionami poza kręgiem światła.
- Czarownik to stosowne określenie dla ludzi, którzy rozrabiają tak jak ty. No dobrze. Teraz

wymień mi jedną historyczną postać.

- Kuba Rozpruwacz - warknął Karol. Złoty notesik błysnął w świetle.
- Dziękuję ci - powiedział Chrestomanci. - Przyślij następną osobę, kiedy wyjdziesz.
Karol odwrócił się i poczłapał do drzwi, a Brian znowu zaczął go wyzywać.
- Brian - powiedział spokojnie Chrestomanci - ostrzegałem cię, że odbiorę ci głos, i tak zrobię,

jeśli jeszcze się do kogoś odezwiesz.

198

Typowe! - pomyślał gniewnie Karol. Gwałtownie otworzył drzwi, kalkulując, jak mógłby się

zemścić na Nan i Estelli za wezwanie tutaj Chrestomanciego, i spojrzał prosto w twarz Delii
Martin. Widocznie wyglądał przerażająco, bo Delia zbladła. Nawet odezwała się do niego:

- Jaki on jest?
- Magicznie okropny! - oświadczył głośno Karol. Miał nadzieję, że Chrestomanci go usłyszał.

ROZDZIAŁ 15

Reszta II y po kolei, szurając nogami, wchodziła do gabinetu. Niektórzy wychodzili bladzi, inni

odprężeni. Estella wyszła promienna z zamglonym wzrokiem.

- Doprawdy! - skomentowała Teresa. - Niektóre osoby...! Estella rzuciła jej spojrzenie

wyrażające absolutną pogardę i podeszła do Nan. Otoczyła obiema rękami ucho Nan i wyznała
wilgotnym szeptem:

- On mówi, że tam, gdzie pójdziemy, moja mama nie będzie w więzieniu!
- To dobrze! - ucieszyła się Nan i pomyślała z podnieceniem: A moja mama będzie wciąż żyła!
Sam Chrestomanci wyszedł z gabinetu z Geoffreyem Bainesem, który był ostatni, i wymienił

znaczące spojrzenia z panem Wentworthem.

Nan domyśliła się, że nie odkrył sposobu, żeby zmienić świat. Zauważyła, że obaj dorośli mieli

zmartwione miny.

- Dobrze. Ustawić się w szeregu i z powrotem do klasy! - krzyknął pan Wentworth.
Wydawał się taki udręczony i pogonił ich po schodach tak szybko, że Nan wiedziała, że

Chrestomanciego opuściło szczęście. Może w międzyczasie pojawił się prawdziwy inkwizytor.
Kiedy II y maszerowała korytarzami, zabrzęczał dzwonek na zakończenie pierwszej lekcji, co
spotęgowało ogólne zdenerwowanie. Inne klasy mijały ich w pośpiechu, patrząc na nich ciekawie i
z litością.

Przyjaciele Simona wciąż próbowali nawiązać z nim rozmowę. Simon kręcił głową jak szalony

i pokazywał na swoje usta.

- On wie, kim jest czarownica, ale ma zamknięte usta - odgadł Ronald West.
Słysząc to, Delia i Karen wysunęły się z szeregu i zrównały z Simonem.
- Powiedz nam, Simon, kim jest czarownica - szeptały. - Nikomu nie powiemy.
Im bardziej Simon kręcił głową, tym bardziej nalegały.
- Cisza! - warknął pan Wentworth.
Uczniowie wtoczyli się do klasy. Czekał tam pan Crossley, który miał ich pilnować podczas

pisania pamiętników.

- Lepiej zrób sobie wolną godzinę, Harold - zwrócił się do niego pan Wentworth.
Pan Crossley z zadowoleniem kiwnął głową i wyszedł do pokoju nauczycielskiego w nadziei,

że zastanie tam pannę Hodge.

- Biedny Misiek - szepnęła Estella do Nan. - Nie wie, że ona jest w następnym wtorku. Ale i

tak nie sądzę, żeby go przyjęła.

Chrestomanci wszedł do klasy, ugrzeczniony i nieobecny. Nikt nie odgadłby z jego miny, że

czas mu się kończy i ten człowiek pewnie denerwuje się tak samo, jak pan Wentworth.
Odchrząknął, żeby zwrócić na siebie uwagę. Natychmiast zapadła cisza, skupiona i całkowita. Pan
Wentworth wydawał się nieco zazdrosny.

- To przykra sprawa - oznajmił Chrestomanci. - Mamy wśród nas czarownicę. Ta czarownica

rzuciła zaklęcie na Simona Silversona...

W klasie zaszeleściło, kiedy uczniowie oglądali się na Simona. Karol spoglądał groźnie. Simon

wydawał się znowu niemal szczęśliwy. Znalazł się na środku sceny, gdzie było jego miejsce.

- Potem niestety - ciągnął Chrestomąnci - ktoś pełen dobrych chęci nieudolnie usiłował

przełamać czar i odwrócił go tyłem naprzód. - Nirupam wyglądał na chorego. - Nie możemy winić
tej osoby, ale rezultat okazał się fatalny. To było bardzo silne zaklęcie. Wszystko, co Simon teraz
powie, nie tylko się nie zdarza, ale nigdy się nie zdarzyło. Musiałem ostrzec Simona, żeby nie
otwierał ust, dopóki nie zbadamy dogłębnie tej kwestii.

Co powiedziawszy, Chrestomąnci skierował roztargniony, nieobecny wzrok na Karola. Karol

odpowiedział swoim najpaskudniejszym, najtwardszym spojrzeniem. Jeśli Chrestomąnci myślał, że
w ten sposób zmusi go do zdjęcia czaru, to się pomylił. Natomiast Karol nie zauważył, że potem
oczy Chrestomanciego przesunęły się w stronę Nan. Nikt inny tego nie zauważył, ponieważ trzy
osoby podniosły ręce: Delia, Karen i Teresa. Delia zabrała głos w imieniu całej trójki:

- Panie inkwizytorze, my panu powiedziałyśmy, kim jest czarownica. To Nan Pilgrim.
Ławka Estelli przewróciła się z trzaskiem. Książki, zeszyty, pamiętnik i robótka poleciały na

wszystkie strony. Estella stała pośrodku bałaganu, czerwona z gniewu.

- To nie Nan Pilgrim! - krzyknęła. - Nan nigdy w życiu nikogo nie skrzywdziła! To wy robicie

ludziom krzywdę, bo stale rozpuszczacie plotki, ty, Teresa i Karen. Wstyd mi, że kiedyś
przyjaźniłam się z Karen!

Nan zakryła rękami rozpaloną twarz. Estella zachowała się trochę zbyt lojalnie.
- Postaw ławkę z powrotem, Estello - polecił pan Wentworth. Simon zapomniał się i otworzył

usta, żeby wygłosić szyderczy komentarz. Chrestomąnci tylko na niego zerknął. Usta Simona
zamknęły się z kłapnięciem, oczy niemal wyszły z orbit.

I więcej Chrestomanci nie zajmował się tym incydentem.
- Proszę wszystkich o uwagę - powiedział. Wszyscy natychmiast skupili uwagę. - Dziękuję.

Zanim wymieramy nazwisko czarownicy, chcę, żebyście wszyscy mi podali nazwiska drugiej
historycznej postaci. Ty z przodu zaczynasz... ee... hm... Tereso... ee... Fish.

Każdy uczeń podał już jedno nazwisko. Każdy był przekonany, że inkwizytor rozpoznał

czarownicę na podstawie podawanych nazwisk. Oczywiście nie należało wymieniać żadnych
nikczemników. Więc Teresa, chociaż obrażona na inkwizytora, że przekręcił jej nazwisko,
namyślała się bardzo dokładnie. I jak to zwykle bywa, natychmiast przypomniała sobie wszystkich
historycznych łajdaków. Siedziała jak niemowa, odrzucając po kolei Burke'a i Hare'a, Crippena,
Judasza Iskariotę, Nerona i Torquemadę, niezdolna wymyślić nikogo dobrego.

- No dalej... ee... Tatiano - zachęcił ją Chrestomanci.
- Teresa - poprawiła go Teresa. I w przypływie natchnienia dodała: - To znaczy święta Teresa.
Chrestomanci zapisał to w złotym notesiku i wskazał Delię.
- Święty Jerzy - powiedziała Delia.
- Nie istniał w żadnym świecie - sprzeciwił się Chrestomanci. - Spróbuj jeszcze raz.
Delia wysiliła umysł i wreszcie wymieniła lady Godiwę. Wskazujący palec Chre^tomanciego

przesuwał się po klasie i każdemu sprawiał ten sam kłopot. Korowód nędzników przesuwał się
przez wszystkie umysły - Hun Attyla, Ryszard Trzeci, Lukrecja Borgia, Józef Stalin - a kiedy
udawało im się wymyślić kogoś mniej podłego, zawsze byli to ludzie w rodzaju Anny Boleyn czy
Galileusza, skazani na śmierć.

Większość uczniów wolała tych także nie wymieniać, chociaż Nirupam, wiedząc, że

Chrestomanci nie jest prawdziwym inkwizytorem, zaryzykował i wymienił Karola Pierwszego.
Prawie po każdym nazwisku Chrestomanci odwracał się do pana Wentwortha, który mu objaśniał,
kim były wymienione osoby. Większość uczniów II y nie rozumiała, dlaczego inkwizytor to robi,
chyba żeby udowodnić wyższość umysłową pana Wentwortha, ale Nan pomyślała: On znowu
zbiera symptomy. Dlaczego? Pewnie ktoś w historii jest bardzo, ważny. ,

Karol patrzył, jak palec Chrestomanciego kieruje się w jego stronę. Tak mnie nie dostaniesz! -

pomyślał.

- Święty Franciszek - powiedział.
Palec Chrestomanciego po prostu przesunął się do Dana Smi-tha. Dan się zaciął.
- Proszę pana, żołądek mnie boli. Nie mogę myśleć. Palec nadal wskazywał.
- Och - stęknął Dan. - Ee... Dick Turpin.
To wywołało westchnienie grozy w II y i niemal jęk rozczarowania, kiedy palec

Chrestomanciego przesunął się na drugą stronę przejścia i wskazał Estellę.

Estella zdążyła już podnieść swoją ławkę i pozbierać większość książek, ale kłębek wełny

potoczył się kilka ławek dalej i rozwinął po drodze. Estella na kolanach zwijała wełnę, coraz
bardziej szarą, więc nie zauważyła palca. Nan pochyliła się i szturchnęła ją. Estella podskoczyła.

- Teraz moja kolej? Przepraszam. Guy Fawkes... czy ktoś już wymienił Guya Fawkesa?
Wróciła do zwijania wełny.
- Chwileczkę - powiedział Chrestomanci. Dziwna cisza zapadła w klasie. - Czy możesz mi

opowiedzieć o Guyu Fawkesie?

Estella ponownie podniosła wzrok. Wszyscy patrzyli na nią, zastanawiając się, czy jest

czarownicą, ale Estella myślała tylko o swojej wełnie.

- Guy Fawkes? Spalili go na stosie za wysadzenie w powietrze Parlamentu.
- Wysadził w powietrze? - powtórzył Chrestomanci. Simon otworzył usta, żeby powiedzieć, że

Estella ma rację,

1 szybko je zamknął. Estella przytaknęła. Kilka osób zawołało:
- Tak, proszę pana! Wysadził, proszę pana! Chrestomanci spojrzał na pana Wentwortha. Pan

Wentworth

powiedział:
- W 1605 roku Guy Fawkes został przeszmuglowany do piwnic Parlamentu z kilkoma

beczkami prochu strzelniczego, żeby wysadzić w powietrze Parlament oraz króla. Ale chyba
popełnił błąd. Proch wybuchł w nocy i zniszczył oba budynki Parlamentu, nikogo nie zabijając.
Guy Fawkes wyszedł z tego bez szwanku, ale prawie natychmiast go schwytano.

To brzmiało podobnie do innych fragmentów historii, które pan Wentworth przekazywał

Chrestomanciemu, ale jakoś' się różniło. Oczy Chrestomanciego błyszczały nietypowo, bardzo
czarne i bystre. Spojrzał prosto na Nan i powiedział:

- Błąd, hę? To mnie nie dziwi. Ten Fawkes nigdy nie potrafił niczego zrobić, jak należy.
Wskazał Nan.
- Ryszard Lwie Serce - powiedziała Nan. I pomyślała: znalazł! Guy Fawkes sprawił, że nasz

świat potoczył się inaczej. Ale dlaczego? Będzie chciał, żebym to opisała, a ja nie wiem, dlaczego.

Myślała i myślała, podczas gdy Chrestomanci zbierał od II y nazwiska, których już nikt nie

potrzebował. Piąty listopada 1605 roku. Nan pamiętała tylko, co powiedziała jej matka kiedyś,
dawno temu, zanim zabrali ją inkwizytorzy.

Mama mówiła, że piąty listopada to był ostatni dzień Tygodnia Czarów. Tydzień Czarów

zaczyna się w Halloween, a dzisiaj jest Halloween. Czy to pomoże? Musi pomóc, chociaż Nan nie
wiedziała, w jaki sposób. Ale wiedziała, że ma rację i że Chrestomanci jednak znalazł odpowiedź,
ponieważ miał taką spokojną, zadowoloną minę, kiedy stał obok pana Wentwortha.

- Teraz - oznajmił - zdemaskujemy czarownicę.
Znowu przybrał roztargniony wyraz twarzy. Powoli wyjmował wąską złotą kasetkę z kieszeni

gołębioszarej marynarki i jeśli teraz na kogoś patrzył, to na Karola. Dobrze, pomyślała Nan. Daje
mi czas do namysłu. A Karol pomyślał: No więc dobrze. Zdemaskuj mnie. Ale i tak ci nie pomogę.

Chrestomanci podniósł do góry płaskie złote pudełeczko, żeby wszyscy je zobaczyli.
- To - oznajmił -jest najnowszy nowoczesny wykrywacz czarownic. Patrzcie uważnie.
Karol patrzył. Był niemal pewien, że wykrywacz czarownic to złota papierośnica.
- Kiedy wypuszczę z ręki tę maszynę - ciągnął Chrestomanci - sama uniesie się w powietrze i

wskaże wszystkich po kolei z wyjątkiem Simona. Jest tak zaprogramowana, że kiedy wskaże
czarownicę, zabrzęczy. Chcę, żeby wskazana czarownica podeszła i stanęła obok mnie.

Uczniowie zagapili się na złoty prostokącik, przejęci i podnieceni. Rozległy się achy i ochy.

Złoty przedmiot drgnął w dłoni Chre-stomanciego. Chrestomanci puścił go, a przedmiot zawisł w
powietrzu, kołysząc się lekko. Karol spiorunował go wzrokiem. Zrozumiał. Brian. Niewidzialny
Brian miał nosić przedmiot po klasie. Tego już za wiele! Jeśli Chrestomanci myślał, że pominie
Karola i zostawi całą zabawę dla Briana, to się ciężko rozczaruje.

Podrygująca kasetka przekręciła się do góry nogami. Karol zobaczył, że rozchyliła się lekko

wzdłuż górnej krawędzi, jakby Brian zaglądał do środka, żeby sprawdzić, czy to naprawdę
papierośnica. Naprawdę. Karol dostrzegł w środku białe papierosy.

- Ruszaj - powiedział Chrestomanci do pudełeczka.
Złote pudełeczko zatrzasnęło się tak głośno, że wszyscy podskoczyli, i szybko podpłynęło do

pierwszej ławki. Zatrzymało się na wysokości głowy Ronalda Westa. Wydało przenikliwy pisk.
Wszyscy znowu podskoczyli, włącznie z Ronaldem i złotym pudełeczkiem.

- Podejdź tutaj - rozkazał Chrestomanci.
Ronald, całkiem ogłupiały, wstał z ławki i chwiejnie poczłapał do Chrestomanciego.
- Ja nigdy...! - próbował protestować.
- Sam wiesz, że tak - uciął Chrestomanci. I zwrócił się do złotego pudełka: - Dalej.
Pudełeczko trochę niepewnie popłynęło do Geoffreya Bainesa. Znowu zapiszczało.

Chrestomanci skinął ręką. Geoffrey wyszedł z ławki, blady, lecz nie protestujący.

- Skąd wiedziało? - zapytał lękliwie.
- Nowoczesna technologia - wyjaśnił Chrestomanci.
Tym razem złote pudełko ruszyło dalej bez ponaglania. Piszczało, przesuwało się i znowu

piszczało. Jeden po drugim nieszczęśni uczniowie wstawali i wychodzili przed front klasy. Karol
pomyślał, że to brzydka sztuczka. Chrestomanci próbował wyprowadzić go z równowagi. Pudełko
zrównało się teraz z Lance'em Osgoodem. Wszyscy czekali, żeby zapiszczało. Czekali i czekali.
Papierośnica wisiała obok Lance'a, aż dostał zeza od patrzenia na nią. Ale nic się nie stało.

- Dalej - polecił Chrestomanci. - On nie jest czarownikiem. Pudełeczko podpłynęło do Dana

Smitha. Tutaj zapiszczało najdłużej i najgłośniej. Dan zbielał na twarzy.

- Zacierałem po sobie ślady! - zawołał.
- Chodź tutaj - rozkazał Chrestomanci. Dan wstał powoli.
- To niesprawiedliwe! Żołądek mnie boli.
- Niewątpliwie na to zasługujesz - odparł Chrestomanci. -Sądząc po hałasie, używałeś czarów

całkiem niedawno. Co zrobiłeś?

- Tylko schowałem parę butów do biegania - mruknął Dan.
Nie patrzył na Karola, kiedy wlókł się przejściem. Karol również nie patrzył na Dana. Zaczynał

rozumieć, że Chrestomanci wcale nie udaje, że uczniowie są czarownicami.

Do tej pory z przodu klasy zrobił się tłok. Pudełko ruszyło teraz do Nirupama. Nirupam na nie

czekał. Zapiszczało jeszcze głośniej niż dla Dana. Jak tylko pisnęło, Nirupam wstał i wielkimi
krokami pomaszerował na front klasy, żeby go nie pytano, jakie czary robił. Potem pudełko
zbliżyło się do Karola, hałas był ogłuszający.

- Dobrze, dobrze! - burknął Karol.
Poczłapał na front klasy. Więc Chrestomanci grał uczciwie, ale wciąż próbował dać Karolowi

nauczkę poprzez dewaluowanie czarów. Karol rozejrzał się po innych uczniach stojących z przodu.
Wiedział, że jego magia była najsilniejsza. I chciał ją zatrzymać.

Nadal mógł dzięki niej mnóstwo dokonać. Nie chciał wtopić się w inny świat, nawet jeśli tam

nie palono czarownic. Co do spalenia - Karol popatrzył na swój pęcherz - odkrył, że nawet lubi się
bać; już się przyzwyczaił. W ten sposób życie robiło się interesujące.

Tymczasem złote pudełeczko przepłynęło między ławkami za Karolem i wskazało na Delię.

Zapadła cisza. Delia nie próbowała ukryć uśmieszku wyższości. Ale uśmieszek spełzł z jej twarzy,
kiedy pudełeczko podpłynęło do Teresy. Wydało jeden cichy, wyraźny pisk.

Teresa wstała oburzona.
- Kto? Ja?!
- Tylko bardzo skromna, trzeciorzędna czarownica - pocieszył ją Chrestomanci.
Teresy to wcale nie pocieszyło. Jeśli już była czarownicą, powinna przynajmniej być

czarownicą pierwszej klasy. Tak czy owak, czuła się poniżona. Naprawdę się rozzłościła, kiedy
pudełko przyfrunęło do Karen i nawet nie pisnęło. Ale zirytowała się również, kiedy pudełko
zapiszczało dla Heather, Debory i wszystkich jej pozostałych przyjaciółek. Stała na środku klasy,
szarpana sprzecznymi emocjami.

Potem pudełeczko zapiszczało również dla Estelli. Teresa gniewnie podrzuciła głową.

Rozpromieniona Estella zerwała się na równe nogi.

- Jak to dobrze! Jestem czarownicą! Jestem czarownicą! Wybiegła na środek z szerokim

uśmiechem.

- Niektóre osoby...! - prychnęła bez przekonania Teresa. Estelła wcale się nie przejęła.

Roześmiała się, kiedy pudełeczko zapiszczało głośno dla Nan. Nan podeszła do niej w zamyśleniu.

- Chyba większość ludzi na świecie to czarownice - szepnęła do niej Estella.
Nan kiwnęła głową. Wiedziała, że to prawda. Wiedziała, że to pasowało do wszystkich innych

rzeczy, które odkrył Chrestomanci, ale wciąż nie potrafiła tego wyjaśnić.

Na koniec w ławkach zostało tylko czterech osamotnionych uczniów. Wszyscy, nawet Simon,

mieli rozczarowane i zasmucone miny.

- To niesprawiedliwe! - oświadczyła Karen.
- Przynajmniej nas nie spalą - zauważyła Delia.
Chrestomanci skinął na pudełko. Przepłynęło pomiędzy ławkami i spoczęło w jego dłoni.

Chrestomanci schował je z powrotem do kieszeni, mierząc wzrokiem tłum czarownic. Zignorował
Karola. Machnął już na niego ręką. Spojrzał na Nan, a potem na pana Wentwortha, którego tłum
przycisnął do drzwi.

- No, Wentworth - powiedział. - To wygląda całkiem obiecująco, prawda? Mamy tutaj sporo

magii do wykorzystania. Proponuję, żeby teraz wykonać pchnięcie. Jeśli Nan jest gotowa
wytłumaczyć wszystkim...*

Nan bynajmniej nie była gotowa. Właśnie chciała to wyznać, kiedy drzwi klasy rozwarły się

gwałtownie. Pan Wentworth został odepchnięty na bok. Na jego miejscu stanęła panna
Cadwallader, wyprostowana i sztywna z gniewu.

- Co wy wyprawiacie, II y? - zapyta³a. - Marsz na swoje miejsca, i to ju¿.
Pan Wentworth stał za skrzydłem drzwi, blady i drżący. Wszyscy popatrzyli niepewnie na

Chrestomanciego. Znowu miał roztargnioną minę. Więc wszyscy potulnie podreptali z powrotem
do swoich ławek. Tymczasem do klasy za panną Cadwallader weszły jeszcze trzy osoby.

Panna Cadwallader spojrzała na Chrestomanciego z gniewnym triumfem.
- Panie Chant - oświadczyła - pan jest oszustem. Oto prawdziwy inkwizytor. Inkwizytor

Littleton.

Stanęła z boku i zamknęła drzwi, żeby wszyscy zobaczyli inkwizytora.
Inkwizytor Littleton był małym człowieczkiem w niebieskim garniturze w paski. Po obu jego

stronach stali potężni mężczyźni w czarnych mundurach inkwizycji. Każdy z nich miał przy pasie
kaburę z bronią, gumową pałkę i zwinięty bat. Na ich widok sparzony palec Karola skulił się i skrył
w zwiniętej pięści jak wstydliwy sekret.

- Jeden ruch i każę pana zastrzelić! - warknął inkwizytor Littleton do Chrestomanciego

szorstkim głosem.

Wbił w niego spojrzenie małych, wodnistych oczu, tkwiących w tępej twarzy upstrzonej

jasnoczerwonymi żyłkami. Niebieski garnitur nie całkiem na niego pasował, jakby inkwizytor
skurczył się i stwardniał w jakiś czas po jego zakupie, zahartowany w ogniu władzy.

- Dzień dobry, inkwizytorze - powiedział uprzejmie Chrestomanci. - Trochę się pana

spodziewałem.

Zerknął przez ramię na Simona.
- Kiwnij głową, jeśli mam rację - poprosił. - Czy powiedziałeś, że inkwizytor będzie tutaj

przed lunchem?

Simon kiwnął głową. Wydawał się zdruzgotany. Inkwizytor Littleton zwęził wodniste oczka.
- Więc to przez czary samochód mi się zepsuł? - zapytał. -Wiedziałem!
Zdjął z ramienia czarną skrzynkę zawieszoną na pasku. Wycelował ją w Chrestomanciego i

przekręcił gałkę. Wszyscy zobaczyli gwałtowne drganie wskazówek na tarczach u góry.

- Tak myślałem - zgrzytnął inkwizytor Littleton. - To czarownik.
Wysunął tępy podbródek w stronę pana Wentwortha.
- Teraz dajcie mi tamtego.
Jeden z potężnych mężczyzn sięgnął potężną dłonią i wyciągnął pana Wentwortha zza drzwi

równie łatwo, jak kukłę wypchaną sianem. Panna Cadwallader zrobiła minę, jakby chciała
zaprotestować, ale zrezygnowała. Inkwizytor Littleton skierował czarną skrzynkę na pana

Wentwortha.

Zanim zdążył przekręcić gałkę, czarna skrzynka wyszarpnęła mu się z rąk. Wlokąc za sobą

rozerwany pasek, przefrunęła od inkwizytora do Chrestomanciego.

- Myślę, że to był błąd, Brian - powiedział Chrestomanci. Obaj potężni mężczyźni wyciągnęli

broń. Inkwizytor Littleton cofnął się i pogroził palcem Chrestomanciemu. Twarz miał purpurową,
malowała się na niej dziwaczna mieszanina nienawiści, przerażenia i zadowolenia.

- Patrzcie! - krzyknął. - On ma demona do usług! Och, teraz cię mam!
Chrestomanci wydawał się niemal zirytowany.
- Mój dobry człowieku - powiedział - to doprawdy bardzo ignoranckie założenie. Tylko

podrzędny czarodziej zniża się do wysługiwania demonami.

- Nie jestem demonem! - zawołał piskliwy głos Briana. - Jestem Brian Wentworth!
Delia wrzasnęła. Potężny mężczyzna, który nie trzymał pana Wentwortha, wyraźnie się

zdenerwował. Wytrzeszczając oczy ze strachu, podniósł broń obiema rękami i wycelował w czarną
skrzynkę.

- Rzuć to! - rozkazał Chrestomanci.
Brian posłuchał. Czarna skrzynka pożeglowała w stronę okna. Potężny mężczyzna, całkiem

ogłupiały, powiódł za nią lufą broni. Wystrzelił. Rozległ się straszliwy huk. Tym razem krzyknęło
kilka osób. Czarna skrzynka eksplodowała fontanną drutów i metalowych płytek, a z okna
wyleciała połowa szyb. Strugi deszczu wpadły do środka.

- Ty durniu! - zawołał inkwizytor Ljttleton. - To był mój najnowszy model wykrywacza

czarownic! - Przeszył wzrokiem Chrestomanciego. - Dobrze. Widziałem już dość tego plugastwa.
Brać go- Potężny mężczyzna włożył broń z powrotem do kabury i pomaszerował w stronę
Chrestomanciego. Nirupam szybko wysunął długie ramię.

- Chwileczkę. Proszę. Myślę, że panna Cadwallader też jest czarownicą.
Wszyscy natychmiast spojrzeli na pannę Cadwallader.
- Jak śmiesz, dzieciaku! - powiedziała, ale była równie blada, jak pan Wentworth.
I w tym miejscu wkraczam ja, pomyślała Nan. Nie miała pewności, w jaki sposób, ale zerwała

się z takim pośpiechem, że o mało nie przewróciła ławki jak wcześniej Estella. Wszyscy
wytrzeszczyli na nią oczy. Nan poczuła się okropnie. Przez długą, długą chwilę stała jak słup, a cała
jej pewność siebie odpłynęła. Ale wiedziała, że nie może po prostu znowu usiąść. Zaczęła mówić.

- Chwileczkę - powiedziała. - Zanim cokolwiek zrobicie, muszę wam powiedzieć o Guyu

Fawkesie. Bo to on sprawił, że wszyscy w tym świecie są czarownicami. Najważniejsze w Guyu
Fawkesie było to, że nigdy niczego nie potrafił zrobić, jak należy. Chciał dobrze, ale nic mu się nie
udawało...

- Niech ta dziewczyna się zamknie! - zażądał inkwizytor Littleton swoim szorstkim, władczym

głosem.

Nan spojrzała na niego nerwowo, a potem zerknęła na dwóch potężnych mężczyzn. Żaden z

nich się nie poruszył. Co więcej, teraz zauważyła, że wszyscy jakby zamarli dokładnie w tych
pozycjach, które przybrali, kiedy wstała. Spojrzała na Chrestomanciego. Wpatrywał się w
przestrzeń nieobecnym wzrokiem i zdawało się, że również nic nie robił, ale Nan nagle nabrała
pewności, że jakimś sposobem zatrzymał wszystko w miejscu, żeby dać jej czas na wyjaśnienie.
Poczuła się dużo lepiej.

Przez cały czas, kiedy się rozglądała, mówiła dalej, opowiadała o spisku prochowym i jaki błąd

popełnili konspiratorzy, wybierając Guya Fawkesa, żeby wysadził ładunek. Teraz zaczęła
opowiadać o innych światach.

- Było strasznie dużo Guyów Fawkesów w strasznie wielu światach - usłyszała własny głos. - I

w każdym był nieudacznikiem. Niektórzy ludzie już tacy są. Wiecie, istnieją miliony innych
światów. Wielkie różnice powstają przez wielkie wydarzenia historyczne, kiedy bitwa jest albo
wygrana, albo przegrana. Obie rzeczy nie mogą się zdarzyć w jednym świecie, więc oddziela się
nowy świat i odtąd toczy się inaczej. Ale istnieje mnóstwo drobniejszych zdarzeń, które też mogą

100

się rozegrać na dwa sposoby, chociaż nie tworzą nowego świata. Pewnie każdy z was miał takie
sny, całkiem jak wasze zwykłe życie, tylko że niektóre rzeczy są inne i w tych snach znacie
przyszłość. No więc one się biorą stąd, że te inne światy, gdzie dwie rzeczy się zdarzają, rozchodzą
się od naszego świata jak tęcze i jakby przepływają jeden w drugi...

Nan stwierdziła, że podziwia własny opis. Miała teraz natchnienie. Mogła gadać godzinami.

Ale to było bezcelowe, jeśli nie potrafiła namówić reszty II y, żeby coś zrobili. Wszyscy tylko
gapili się na nią.

- Więc nasz świat powinien być tylko paskiem tęczy w innym właściwym świecie - ciągnęła. -

Ale nie jest. I powiem wam, dlaczego, żebyśmy mogli coś na to poradzić. Mówiłam wam, że Guy
Fawkes był nieudacznikiem. No więc kłopot w tym, że on to wiedział. Dlatego bardzo się
denerwował, bo chociaż raz chciał coś zrobić, jak należy, i wysadzić w powietrze Parlament. Ciągle
wałkował w głowie wszystkie rzeczy, które mogły pójść źle: ktoś może go zdradzić albo proch
będzie wilgotny, albo świeca mu zgaśnie, albo lont się nie zapali... przewidział wszystkie
ewentualności, wszystkie rzeczy, które tworzą paski tęczy w nie całkiem innym świecie. I w środku
nocy tak się denerwował, że poszedł i zapalił lont, tylko żeby sprawdzić, czy się zapali. Nie
pamiętał, że ten dzień, piąty listopada, to ostatni dzień Tygodnia Czarów, kiedy wszędzie dookoła
jest tyle magii, że zdarzają się najdziwniejsze rzeczy...

- Niech ktoś uciszy tę dziewczynę! - zażądał inkwizytor Littleton.
Karol aż podskoczył. Przez cały czas siedział i próbował zrozumieć własne uczucia. Znowu

czuł się rozdarty na dwoje, ale w środku, niewidocznie dla innych. W połowie był zwyczajnie
przerażony, jakby pochowano go żywcem, w szczelnie zamkniętej trumnie. Druga połowa pałała
gniewem, gniewem na Chrestomanciego, pannę Cadwallader, II y, inkwizytora Littletona - na
wszystko.

Teraz, kiedy inkwizytor Littleton nagle odezwał się donośnym, zgrzytliwym głosem, Karol

spojrzał na niego. Zobaczył małego człowieczka z głupią twarzą, w niedopasowanym niebieskim
garniturze, który lubił aresztować czarownice.

Karol przyłapał się na tym, że znowu wspomina swojego pierwszego czarownika. Tłustego

mężczyznę, który tak się dziwił, że go palą. I nagle zrozumiał powód tego zdziwienia. To dlatego,
że ktoś tak pospolity, tak zwyczajnie głupi, jak inkwizytor Littleton miał władzę, żeby go spalić. I
to było złe.

- Och, ruszcie się wreszcie! - zawołała Nan. - Nie rozumiecie? Kiedy Guy Fawkes zapalił lont,

powstał nowy wachlarz tęczowych możliwości. W naszym właściwym świecie, do którego
powinniśmy należeć, lont powinien zaraz zgasnąć i Parlamentowi nic by nie groziło. Ale kiedy już
zapalono lont, nocny stróż mógł go wywęszyć albo Guy Fawkes mógł go zalać wodą, albo mogło
się zdarzyć to, co nas stworzyło. Guy Fawkes zadeptał lont, ale została jedna maleńka iskierka,
która dalej się żarzyła i pełzła w stronę beczki z prochem...

- Mówiłem, zamknijcie gębę tej dziewczynie! - warknął inkwizytor Littleton.
Karol znowu był sobą. Przeniósł spojrzenie z inkwizytora na Chrestomanciego. Chrestomanci

już nie wyglądał tak elegancko. Garnitur miał zmięty i pomarszczony, jakby zapadł się do
wewnątrz, twarz bladą i mizerną. Karol widział krople potu na jego czole. I zrozumiał, że
Chrestomanci olbrzymim wysiłkiem jakoś utrzymuje w bezruchu cały ten świat, żeby Nan zdążyła
przekonać II y, żeby użyli swoich połączonych czarodziejskich zdolności i dokonali zmiany.

Ale uczniowie wciąż siedzieli jak oniemiali. Dlatego inkwizytor Littleton znowu zabrał głos.

Widocznie należał do tych ludzi, których bardzo trudno jest uciszyć, i Chrestomanci musiał go
puścić, żeby mieć siłę na przytrzymywanie wszystkiego innego.

- Zamilkniesz wreszcie, dziewczyno! - warknął inkwizytor Littleton.
- BUM! - powiedziała Nan. - Parlament wyleciał w powietrze, ale bez ludzi w środku. Nic

wielkiego, bo nawet Guy Fawkes nie zginął. Ale pamiętajcie, że to był Tydzień Czarów. Dlatego
wybuch był znacznie silniejszy, niż powinien. Odłupał od reszty świata cały ten pas tęczy, gdzie
obecnie jesteśmy, i całą najbliższą magię, jak długą kolorową drzazgę. Ale nie oderwał jej

101

całkowicie. Wciąż była połączona z resztą tęczy na obu końcach. I tak zostało do dzisiaj. I możemy
ją przyłączyć z powrotem tylko wtedy, gdy zrobimy tak jakby nigdy nie doszło do wybuchu. A
ponieważ dzisiaj jest Halloween i jeszcze więcej magii niż zwykle...

Karol zobaczył, że Chrestomanci zaczyna drżeć. Wydawał się wyczerpany. W tym tempie nie

zostanie mu ani odrobina sił, żeby przesunąć na miejsce drzazgę ich świata. Karol zerwał się na
nogi. Chciał przeprosić. To oczywiste, że ktoś posiadający taką moc jak Chrestomanci łatwo mógł
zniknąć, kiedy tylko zjawił się inkwizytor Littleton. Zamiast tego Chrestomanci został, żeby im
pomóc. Ale przeprosiny mogły zaczekać. Karol wiedział, że musi coś zrobić. I dzięki Nan
dokładnie wiedział, co robić.

- Siadaj, chłopcze! - zgrzytnął inkwizytor Littleton.
Karol nie zwrócił na niego uwagi. Zanurkował w przejście pomiędzy ławkami i złapał Simona

SiWersona za przód blezera.

- Simon. Powiedz, co zrobił Guy Fawkes. Szybko!
Simon wytrzeszczył oczy na Karola. Pokręcił głową i wskazał na swoje usta.
- Śmiało! Powiedz to, głupku! - zawołał Karol i potrząsnął Simonem.
Simon nie otworzył ust. Bał się cokolwiek powiedzieć. To przypominało zły sen.
- Powiedz, co zrobił Guy Fawkes! - wrzasnął na niego Karol. Przestał potrząsać Simonem i

skierował na niego magię, żeby

go zmusić do mówienia. Ale Simon tylko pokręcił głową. Nirupam zrozumiał, o co chodzi.
- Powiedz to, Simon! - zażądał.
I wtedy reszta II y zrozumiała, co Karol próbuje zrobić. Wszyscy wstali z ławek i krzyczeli na

Simona:

- POWIEDZ TO, SIMON!
Krzyczał pan Wentworth. Pomagał mu głos Briana. Magia uderzała w Simona ze wszystkich

stron, nawet Karen i Delia krzyczały. Nan przyłączyła się do krzyku. Pękała z dumy i radości.
Dokonała tego, tylko opisując, co się stało. To było równie dobre jak czary.

- POWIEDZ TO, SIMON! - krzyczeli wszyscy. Simon otworzył usta.
- On... och, odczepcie się!
Okropnie się bał, co się stanie, ale kiedy już otworzył usta, magia bijąca w niego okazała się

zbyt mocna.

- On... on... Guy Fawkes wysadził w powietrze budynki Parlamentu.
Wszystko natychmiast zaczęło falować. Zupełnie jakby świat zmienił się w ogromną kurtynę,

zwisającą w fałdach, które marszczyły się i falowały. Fale przebiegły przez

216

ławki, okna, ściany i ludzi. Każda osoba została przenicowana. Rozciągali się i znowu

marszczyli, aż mieli wrażenie, że rozpadają się na kawałki. Fale stały się tak silne i strome, że
każdy mógł zajrzeć pomiędzy fałdy.

Przez jedną chwilę na każdej fałdzie znajdowała się klasa, którą wszyscy znali, z inkwizytorem

i jego potężnymi pomocnikami na tej samej fałdzie co panna Cadwallader, a Chrestomancim na
drugiej fałdzie obok nich. Wewnątrz fałd znajdowały się całkiem inne miejsca.

Karol zorientował się, że jeśli zamierza przeprosić Chrestomanciego, powinien to zrobić

natychmiast. Odwrócił się, żeby wygłosić przeprosiny. Ale fałdy już się spłaszczyły i wygładziły, i
nic nie było takie samo.

102

ROZDZIAŁ 16

Bardzo pana przepraszam - powiedział jeden z chłopców. O dziwo, przeprosiny brzmiały

szczerze.

Pan Crossley wzdrygnął się i pomyślał, że chyba zasnął. Przeszedł go dreszcz, o jakim mówią:

„Ktoś przeskoczył przez mój grób". Podniósł wzrok znad zeszytów, które poprawiał.

Woźny był w klasie. Jak on się nazywał? Miał zgrzytliwy głos i mnóstwo głupich poglądów.

Littleton, właśnie. Littleton chyba sprzątał rozbite szkło.

Pan Crossley był zdumiony, ponieważ nie pamiętał żadnego rozbitego okna. Ale kiedy spojrzał

na okna, zobaczył w jednym nowo wstawioną szybę, z mnóstwem kitu i brudnych odcisków
palców.

- Proszę bardzo, panie Crossley. Wszystko sprzątnięte - zazgrzytał pan Littleton.
- Dziękuję, Littleton - powiedział chłodno pan Crossley.
Jeśli pozwolić Littletonowi gadać, zostanie i sam poprowadzi lekcję. Pan Crossley patrzył, jak

woźny zbiera swoje rzeczy i wycofuje się do drzwi. Dzięki niebiosom!

- Dziękuję ci, Karolu - powiedział ktoś.
Pan Crossley obrócił się gwałtownie i odkrył, że w klasie znajduje się ktoś całkiem obcy. Ten

mężczyzna był wysoki i zmęczony, ubrany tak, jakby wybierał się na wesele. Pan Crossley
pomyślał, że to szkolny inspektor, i zaczął uprzejmie się podnosić.

- Och, proszę nie wstawać - powstrzymał go Chrestomanci. -Właśnie wychodzę.
Podszedł do drzwi. Zanim wyszedł, obejrzał się na II y i powiedział:
- Gdyby któreś z was znowu mnie potrzebowało, niech prześle wiadomość przez Starą Bramę.
Drzwi zamknęły się za nim. Pan Crossley znowu zabrał się do sprawdzania zeszytów. Szeroko

otworzył oczy. Na stosie zeszytów leżała jakaś kartka. Wiedział, że wcześniej jej tam nie było.
Wiadomość napisana drukowanymi literami, zwykłym niebieskim długopisem, wywarła na panu
Crossleyu dziwaczne wrażenie, że już kiedyś ją widział.

Dlaczego? Widocznie zdrzemnął się i coś mu się przyśniło. Tak. Teraz po zastanowieniu^

przypomniał sobie, że rzeczywiście miał przedziwny sen.«Śniło mu się, że uczył w okropnej szkole
z internatem, zwanej Wielobór. Z ulgą podniósł wzrok na pilnie pochylone głowy uczniów.

Znajdował się, jak dobrze wiedział, w szkole ogólnej Dębowa Furta i wszyscy co wieczór szli

do domów. Dzięki niebiosom! Pan Crossley za żadne skarby nie chciałby uczyć w szkole z
internatem. Zawsze się było w pracy.

Zastanowił się, kto napisał tę wiadomość. I kiedy wędrował spojrzeniem po klasie, przeżył

chwilowy wstrząs. Brakowało wielu twarzy z jego snu. Pamiętał grupkę męczących dziewcząt:
Teresa Mullett, Delia Martin, Heather Jakaśtam, Karen Jakaś jeszcze inna. Żadnej tu nie było. Ani
Daniela Smitha.

Ach, ale... teraz pan Crossley sobie przypomniał. Dana Smitha nie powinno tu być. Był w

szpitalu. Dwa dni temu głupi chłopak założył się, że zje garść pinesek. Najpierw nikt nie wierzył, że
on to zrobił. Ale kiedy dyrektor, pan Wentworth, wsadził Dana do samochodu i zawiózł na
prześwietlenie, okazało się, że ma w żołądku pełno pinesek. Co za idioci z tych chłopców!

Kolejny idiotyzm ze snu pana Crossleya: śniło mu się, że panna Cadwallader była dyrektorką

zamiast pana Wentwortha! Kompletna bzdura. Pan Crossley doskonale wiedział, że panna
Cadwallader prowadziła szkołę dla dziewcząt Stara Brama, gdzie nauczycielką była panna Hodge.
No, pewnie dlatego śniła mu się Teresa Mullett i jej przyjaciółki. Widywał ich twarze gapiące się na
niego z pierwszego rzędu dziewcząt idących za Eileen Hodge.

I teraz pan Crossley przypomniał sobie coś jeszcze, co prawie wyparło z jego myśli dziwny sen

i tajemniczą wiadomość. Eileen Hodge wreszcie zgodziła się z nim umówić. Miał po nią wpaść w
czwartek, ponieważ wyjeżdżała na przerwę semestralną. Wreszcie do czegoś dochodził!

Ale nawet przyjemne myśli o Eileen nie zagłuszyły niepokoju wywołanego przez sen i

wiadomość. Dlaczego go obchodziło, kto napisał wiadomość? Spojrzał na Briana Wentwortha,
siedzącego obok swojego najlepszego przyjaciela, Simona SiWersona. Ci dwaj chichotali z czegoś.

103

Wiadomość pewnie stanowiła jeden z dowcipów Briana. Ale równie dobrze mogła należeć do
jakiegoś przemyślnego planu, uknutego przez Karola Morgana i Nirupama Sin-gha. Pan Crossley
popatrzył na tych dwóch.
Karol odwzajemnił spojrzenie pana Crossleya znad okularów i kartki, na której powinien pisać. Ile
wiedział pan Crossley? Wypracowanie Karola nie posunęło się poza słowa: Wiersz na Halloween.
Ani wypracowanie Nirupama. Na podłodze pomiędzy nimi leżała para butów do biegania z kolcami
i wypisanym nazwiskiem, które wprawiło ich w zdumienie: DAN SMITH. Obaj wiedzieli, że Dan
nie miał żadnych butów do biegania. Oczywiście „Smith" to było pospolite nazwisko, ale... obaj
walczyli z dziwnymi podwójnymi wspomnieniami.

Karol zastanawiał się zwłaszcza nad swoim wrażeniem ulgi i spokoju. Odczuwał wewnętrzną

swobodę. Odczuwał również wyraźny głód. Część pamięci podpowiadała mu, że to dlatego, że
niewidzialny Brian Wentworth zjadł mu połowę obiadu. Druga część sugerowała, że to dlatego, że
klub szachowy zajął większość obiadowej przerwy. I jeszcze jedna dziwna rzecz. Aż do tej chwili
Karol zamierzał zostać wielkim mistrzem szachowym. Teraz owe podwójne wspomnienia sprawiły,
że zmienił zdanie.

Ktoś - czyjego nazwiska nie mógł sobie dokładnie przypomnieć
- zasugerował, że Karol ma bardzo silny talent do czegoś, ale na pewno nie do szachów. Może

zamiast tego zostanie wynalazcą. W każdym razie część pamięci od klubu szachowego, która
wydawała się ważniejsza, radziła mu, żeby wrócił do domu wcześniej i zjadł przynajmniej płatki
kukurydziane, zanim je pochłonie jego siostra Bernadyna.

- Guy Fawkes - mruknął Nirupam.
Karol nie wiedział czy Nirupam ma na myśli czary, czy pomysł Dana Smitha na przerwę

semestralną. Zamierzali zbierać pieniądze na kukłę, używając Nirupama zamiast kukły. Nirupam w
starym wózku Karola doskonale udawał długą, chudą, wiotką kukłę. Teraz obaj się zastanawiali,
czy wystarczy im odwagi, żeby zrobić to samemu, bez wsparcia Dana.

- Dlaczego musiałeś się założyć z Danem, że nie zje pinesek?
- szepnął Karol do Nirupama.
- Bo nie myślałem, że zje! - odparł nadąsany Nirupam. Przez ten zakład miał mnóstwo

nieprzyjemności ze strony pana Wentwortha. - Nie możemy wziąć Estelli i Nan, żeby mnie
popychały?

- To dziewczyny - sprzeciwił się Karol.
Ale zastanowił się nad tym pomysłem, kiedy podkreślał tytuł Wiersz na Halloween na

czerwono, z kroplami krwi. Akurat te dwie dziewczyny się nadawały. Obrysowując tuszem ostatnią
kroplę krwi, Karol zauważył pęcherz na swoim palcu. Pęcherz już się goił, biały, spłaszczony i
pusty. Karol starannie pomalował go czerwonym tuszem. Nie chciał tak szybko zapomnieć.

Pan Crossley wciąż zastanawiał się nad wiadomością. To mógł być kolejny wybryk Nan

Pilgrim. Nan jak zwykle, odkąd przyjechała do tej szkoły z Essex na początku semestru, siedziała
obok Estelli Green. Te dwie od razu się pokumały. To dobrze, bo Estella była trochę samotna,
zanim zjawiła się Nan.

Nan zerknęła na pana Crossleya i znowu spuściła wzrok na swój długopis wędrujący po

papierze. Zafascynowana, przeczytała:

I w tej części tęczy Guy Fawkes zadeptał lont, ale pozostała maleńka rozżarzona iskierka.

Iskierka podpełzła aż do beczek 2 prochem. BUM!

- Estella! Popatrz na to!
Estella pochyliła się, spojrzała i wybałuszyła oczy.
- Wiesz, co myślę? - szepnęła. - Kiedy dorośniesz i zostaniesz pisarką, będzie ci się zdawało,

że wymyślasz książki, ale one wszystkie gdzieś tam będą prawdziwe. - Westchnęła. - Mój wiersz
będzie o wielkim czarodzieju.

Pan Crossley nagle zdziwił się, dlaczego martwi się tą wiadomością. Przecież to tylko żart.

Odchrząknął. Wszyscy z nadzieją podnieśli wzrok.

104

- Ktoś - powiedział pan Crossley - chyba wysłał mi halloweenową wiadomość.
I przeczytał kartkę:

KTOŚ W TEJ KLASIE UPRAWIA CZARY.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Jones Diana Wynne Światy Chrestomanciego 02 Tydzień czarów
Jones Diana Wynne Swiaty Chrestomanciego 02 Tydzien czarow
Jones Diana Wynne Swiaty Chrestomanciego 03 Magowie z Caprony
Jones Diana Wynne Swiaty Chrestomanciego 01 Zaczarowane zycie
Jones, Diana Wynne Wizard s Castle Omnibus (bks 1 & 2)
Diana Wynne Jones Światy Chrestomanciego III Magowie Z Caprony (6)
Diana Wynne Jones Światy Chrestomanciego I Zaczarowane Życie (7)
Diana Wynne Jones Światy Chrestomanciego I Zaczarowane Życie (5)
Diana Wynne Jones Dalemark 4 The Crown of Dalemark
Diana Wynne Jones Ruchomy Zamek Hauru
Cart and Cwidder Diana Wynne Jones
Diana Wynne Jones Dalemark 1 Cart and Cwidder
Diana Wynne Jones Ruchomy zamek Hauru Zamek w chmurach
02 Tydzień zwykły, 02 wtorek
02 Tydzień zwykły, 02 środa
02 Tydzień zwykły, 02 wtorek

więcej podobnych podstron