Uduchowione liściki - Paranormalium




Strona główna · Informacje · Kontakt z Redakcją

Kliknij tutaj, aby przejrzeć całą zawartość Paranormalium Offline





ARTYKUŁY

11 WRZEŚNIA
ASTROLOGIA
CUDA
DEMONOLOGIA
DUCHY
EZOTERYKA
KLĄTWY
KRYPTOBOTANIKA
KRYPTOZOOLOGIA
LEGENDARNE STWORZENIA
MAGIA
MITOLOGIA
NIEWYJAŚNIONE
NIEZWYKŁE MIEJSCA
NIEZWYKŁE ZDOLNOŚCI
NOWA BIOLOGIA
PRZEDMIOTY KULTU
RAELIANIE
REIKI
RELIGIA
ROK 2012
SEKTY
SNY, LD, OOBE
STREFA MROKU
TAJEMNICE KOSMOSU
TAJEMNICZE WIZERUNKI
TEORIE SPISKOWE
UFO
USO
WAMPIRYZM
ZAGADKOWE OBIEKTY
ZAGADKOWE ZNIKNIĘCIA
ŻYCIE PO ŚMIERCI

CIEKAWOSTKI

UNPLUGGED!(mat. źródłowe)
CIEKAWE ARTYKUŁY
RELACJE
 




     Paranormalium >> Artykuły >> Duchy


Uduchowione liścikiDodano: 2005-03-08 19:35:34


W Chińskim Apartamencie na pierwszym piętrze widuje się śliczną, młodą

kobietę w
białej muślinowej sukni. Siedzi przy zabytkowym sekretarzyku i wodzi gęsim piórem po papierze. Pięknie trefione jasne loki

podtrzymuje biała wstęga, kontrastująca z wpiętymi w nie czerwonymi różyczkami. To najmłodsza córka dawnej właścicielki

Łańcuta, księżnej Izabelli z Czartoryskich Lubomirskiej. Julia Potocka, jak za życia, pisze miłosne liściki do ukochanego,

Eustachego Sanguszki. Tylko Jemu zawdzięczała jedyne chwile szczęścia w krótkim życiu...


Cierpiała, że matka nie kocha jej ani sióstr. Podobno

Izabella czuła do córek wprost histeryczną nienawiść. Tylko dlatego, że nie urodziły się chłopcami. Poza tym dziewczynki,

choć grzeczne, inteligentne i żywe, były - nie da się ukryć - brzydkie. A Izabella, mimo wyjątkowo niskiego wzrostu, była

klasycznie piękna i tolerowała w swej obecności tylko ludzi i rzeczy piękne. Na swój sposób dbała o córki. Angażowała

najdroższych guwernerów, stroiła dziewczątka jak lalki, ale nie chciała ich mieć koło siebie. Nic więc dziwnego, że nie

zauważyła, jak najmłodsza z córek zmieniła się z poczwarki w pięknego motyla...

Niemal z dnia na dzień przestała się garbić, miała talię osy, a zezik (tak wyraĽny u sióstr) dodawał tylko uroku jej

spojrzeniu. A cera! Nie musiała używać bielidła ani różu. Nikt nie podejrzewał, że uroczy rumieniec to objaw gruĽlicy,

choroby odziedziczonej po ojcu. Zauroczony nią „wielki świat" nadał jej przydomek „pięknej Julii" - po włosku Giulietta la

bella.

I Tę osiemnastoletnią piękność matka wydała za hrabiego Jana

Potockiego - sławnego podróżnika, uczonego i dziwaka, póĽniejszego autora „Rękopisu znalezionego w Saragossie". Małżeństwo

nie było szczęśliwe. Niemal dwukrotnie starszy mąż miał rozległe zainteresowania i... słaby kontakt z rzeczywistością.

Potrafił na przykład w stroju adamowym wejść do salonu pełnego
gości obojga płci. Dziwniesię ubierał, rzadko się golił, a strzygł się sam! Wciąż podróżował (nazywano go Jan Wędrowniczek),

zawsze w towarzystwie Turka ibrahima. A osamotniona Julia znajdowała pociechę w dwóch synkach, równie uroczych jak

ona.

Jej uroda budziła wciąż powszechny podziw, poeci opiewali jej taniec

oraz... wierność dla małżonka. Wierność niemodną, dodajmy. Większość pięknych dam zmieniała kochanków jak rękawiczki. A ona -

nie! Pustkę w życiu wypełniała grą w amatorskim teatrze i... działalnością patriotyczną. W 1792 roku spotkała się w Paryżu z

Tadeuszem Kościuszką, który przebywał tam z misją. Miał przekonać rząd rewolucyjny, aby w razie wybuchu powstania w Polsce

wysłał na pomoc francuski korpus posiłkowy. Pomagała mu w tym Julia, wykorzystując swoje kontakty i powiązania z francuskimi

politykami.

W kołach konspiracyjnych spotkała młodego, przystojnego bruneta - księcia Eustachego Sanguszkę (1768-1844). Nie przypominał

innych salonowych fircyków. Dla ratowania dóbr rodzinnych musiał wstąpić do wojska rosyjskiego, ale był gorliwym

patriotą.

To była prawdziwa miłość. Wszyscy o niej wiedzieli, nikt się

nie gorszył, a już najmniej - mąż. Eustachy brał udział w powstaniu kościuszkowskim (1794 r.) jako dowódca dywizji. Pod

Szczekocinami uratował żyde samemu Naczelnikowi Kościuszce! Julia wyjechała do matki, do Łańcuta. Coraz słabsza, coraz

bardziej chora, siadywała przy sekretarzyku w Chińskim Apartamencie i pisała do ukochanego liścik za liścikiem.

W sierpniu Eustachy odniósł ranę pod Barlicami. Nie miał pojęcia, że w tym samym dniu jego ukochana zmarła nagle podczas

pobytu w Krakowie. Ale - jak to póĽniej zanotował - „niespokojność nadzwyczajna, sny trwożące wróżyły mi cios okrutny, który

dokonał swych przeznaczeń i wydarł mi to, com najwyżej w świecie cenił".

Wieść o śmierci Julii szybko przedostała się do Warszawy. Eustachy dowiedział się o niej od króla i księcia Józefa

Poniatowskiego. I - choć drogi były odcięte, postanowił dotrzeć do Krakowa, sprawdzić, czy ukochana naprawdę nie żyje. Dostał

urlop od Kościuszki. Przebrany za mieszczanina, nocą przedarł się przez straże nieprzyjacielskie. Narażał się na stryczek w

razie schwytania, gdyż dla Rosjan był dezerterem!

Zmieniając po drodze konie dotarł do Krakowa. I... natknął się na kondukt żałobny z trumną Giulietty, zmierzający do kościoła


Mariackiego. Z pomocą znajomego księdza dostał się do grobowca. „Spuszczono za mną grobowy kamień, a ja czując się swobodnym

podnoszę wieko trumny"- wspominał po latach. „Słaby promyk dzienny, wpadając przez kratę otworu, oświeca jej śliczną

twarz(...). Wydała mi się żywą, tylko uśpioną. Wołam ją po imieniu, najtkliwszymi budzę zaklęciami, pewny, że głos mój ją

ożywi". Nie ożywił. „W szale rozpaczy przytknąłem usta do jej ust... i wtedy pojąłem, co to jest śmierć". Nazajutrz

zemdlonego młodzieńca wyniesiono z krypty...

No i jak nie pisywać do takiego kochanka miłosnych liścików - nawet po śmierci?Super Express 24-25 VII

2004Podziękowania dla Marty za dostarczenie artykułu :)







Copyright 2004 - 2008 © by Paranormalium