ld 08

On-3c

Spis treści

ZESZYT ONEIRONAUTYCZNY NR 1
Copyright � PKO, 1997
�KIM JA JESTEM?"
Śri Ramana Maharshi
Nie ma istoty, która nie pragnęłaby szczęścia nie zamąconego przez żadne cierpienie; a każdy człowiek żywi największą miłość dla siebie samego; dzieje się tak tylko dlatego, że szczęście jest jego najistotniejszą naturą. Więc aby odkryć i poznać tę przyrodzoną mu, a niczym nie przyćmioną szczęśliwość, której właściwie doświadcza codziennie, gdy myśl jego cichnie w głębokim śnie, nieodzowne jest, by poznał samego siebie. Aby to poznanie zdobyć, najlepszym sposobem jest zadawać sobie pytanie: �Kto ja jestem?", dociekając wciąż coraz głębiej, co jest moją Jaźnią.
�Kto ja jestem?" Ciało fizyczne to nie �ja", ani pięć moich zmysłów, ani ciało subtelne, ani energie życiowe. (Wszystko to mogę postrzec, zobaczyć, poczuć, uświadomić sobie. A jeżeli mogę to sobie uświadomić to znaczy, że nie jestem tym. Jestem natomiast tym, kto sobie uświadamia, a nie przedmiotem mojego uświadomienia. Oko nie może zobaczyć siebie samego. Jeżeli coś widzi to na pewno nie jest nim tzn. okiem). Nie jestem również moją podświadomością.
Gdy odrzucimy wszystkie wyżej wymienione fizyczne organa i ich funkcje, mówiąc �to nie ja, nie, i to nie ja, i to nie ja" wówczas to, co pozostanie samo w sobie, samoistne i od wszystkiego powyższego odrębne, ta �czysta świadomość"
to zaprawdę jestem Ja. Świadomość ta w samej swojej istocie jest Sat-Czit-Ananda, czyli Bytem-Świadomością-Szczęśliwością.
Gdy umysł, który jest narzędziem poznania i podstawą wszelkiego działania, ucisza się i zawisa w bezruchu, postrzeganie świata jako obiektywnej rzeczywistości ustaje również. Dopóki to się nie stanie, nie możemy ujrzeć prawdziwej istoty Ducha.
Umysł (dusza) jest swoistą energią Ducha, dzięki której powstają w nas myśli. Badając co pozostaje z umysłu, gdy wyeliminowane zostaną wszelkie myśli, przekonujemy się, że umysł sam, jako taki, nie istnieje niezależnie od myśli. To myśli właśnie stanowią umysł.
Podobnie, czyż cały fizyczny świat istnieje dla nas niezależnie od myśli? W głębokim śnie nie ma myśli i nie ma też dla nas �obiektywnego" świata. W stanie jawy i w stanie snu z marzeniami sennymi myśli są obecne, jest więc i �obiektywny" świat. (Pamiętajmy, że dopiero po przebudzeniu możemy stwierdzić, że �obiektywny świat snu" jest w rzeczywistości iluzją, tzn. jest subiektywny. Nie dotyczy to oczywiście oneironautów, którzy wiedzą to już w czasie snu
przyp. red.) Podobnie jak pająk wysnuwa z siebie swą pajęczą nić i z powrotem ją w siebie wciąga, tak też umysł rzutuje z siebie świat jako swoją projekcję, a potem wchłania ją w siebie z powrotem. (por.
holograficzna teoria rzeczywistości Pribrama i Bohma w poprzednim artykule
przyp. red.)
Widzimy ten świat jako pozornie �obiektywną" rzeczywistość, gdy umysł rzutuje swoje działanie na zewnątrz, a tym samym oddala się jakby i zapomina o swojej tożsamości z Duchem. Gdy patrzymy w ten sposób na świat, prawdziwa istota Ducha nie może nam się objawić. I odwrotnie: gdy w doznaniu naszym zjednoczymy się z Duchem, świat przestanie nam się wydawać rzeczywistością �obiektywną".
Przez stałe, ciągłe i nieprzerwane wnikanie w naturę naszego umysłu (duszy) on sam zamienia się w TO, czym właściwie jest nasze �Ja", a tym zaprawdę jest Duch.
Umysł z konieczności zależny jest w swoim istnieniu od czegoś konkretnego, nie istnieje nigdy sam przez się, niezależnie. Możemy go również nazwać osobowością, duszą, indywidualnym, małym �ja" itp.
Najpierwotniejszą i główną myślą, jaka powstaje w naszym umyśle jest podstawowa myśl-pojęcie: �ja". Dopiero po jej zaistnieniu powstają inne, niezliczone myśli. Innymi słowy, po zrodzeniu się pierwszego zaimka �ja", pojawia się drugi i trzeci zaimek: ty, on, wy, oni, to..., a żaden z nich nie może zaistnieć bez pierwszego. Ponieważ wszelka myśl może zaistnieć dopiero po pojawieniu się pierwszego pojęcia
�ja", a umysł nie jest niczym innym jak kłębkiem myśli, przeto tylko coraz głębsze wnikanie, pytając: �czym jest to ja" lub �kim ja jestem", prowadzi do uciszenia się i zatrzymania myśli. Przy czym myśl-poczucie �ja" zawarte w takim badaniu, po wyparciu i zniknięciu wszelkich innych myśli, samo w końcu zanika i jest jakby pochłonięte, podobnie jak kij, którym się poprawia ogień pogrzebowego stosu, zajmuje się w końcu płomieniem i sam również się spala.
Gdy inne, obce myśli z zewnątrz pojawiają się podczas takiego badawczego procesu, nie trzeba starać się iść do końca takiej myśli, lecz raczej zadać sobie pytanie: �kto ją myśli?", �w kim ona powstała?". Bez względu na ilość pojawiających się w ten sposób myśli, gdy z całą przenikliwą czujnością, niezwłocznie po ukazaniu się każdej poszczególnej myśli, zapytacie: �w kim ona zaistniała?" ,�kto ją myśli?", odpowiedzią będzie
�we mnie" albo �ja". Gdy zapytacie następnie: �kim jest to ja?", umysł zwróci się w głąb siebie, a powstająca myśl zaniknie. Stosując wytrwale tę metodę przekonamy się, że umysł nabywa coraz więcej siły i umiejętności sięgania do swego źródła i przebywania w nim na stałe.
Nie ma bardziej skutecznego i odpowiedniejszego środka prowadzącego do uciszenia i zniknięcia myśli, niż metoda opisana wyżej. Choć inne metody mogą dać ten sam rezultat, jest on często krótkotrwały a nawet złudny; myśl chwilowo tylko cichnie i znowu się budzi. Na przykład dzieje się tak przy praktykowaniu pranajamy (opanowanie i kierowanie praną); jednak cisza ta trwa tylko póty, póki praktykujemy ćwiczenia pranajamy; gdy przerywamy je, myśl jakby zwolniona z uwięzi, natychmiast rzuca się ku zewnątrz i wyczerpuje w błąkaniu się dzięki sile swoich podświadomych dążeń.
Źródło, z którego pochodzi umysł (dusza) jest tym samym źródłem, z którego pochodzi oddech i prana. W istocie mnogość myśli stanowi umysł, a pojęcie-poczucie �ja" jest podstawowym, zasadniczym pojęciem, utrwalonym w umyśle i ono właśnie stanowi naszą osobowość. Oddech bierze swój początek tam, gdzie rodzi się �ja". Więc gdy myśl cichnie, oddech i prana uspokajają się również; i odwrotnie, gdy oddech się zwalnia i prana zatrzymuje się, myśli także zanikają. Praktykowanie pranajamy jest więc tylko pomocą w opanowaniu myśli, ale nie może sprowadzić całkowitego i ostatecznego jej wygaśnięcia, czyli zniknięcia złudnego poczucia małego �ja" jako naszej prawdziwej, najgłębszej tożsamości.
Podobnie jak pranajama, tak i tzw. murtidhjana, czyli skupienie uwagi nad kształtem, wizerunkiem (świętym) lub powtarzanie mantr, czy różańca świętych sylab lub imion, tzw. namadżapa, specjalne odżywianie i posty, są tylko pomocą w uciszeniu i opanowaniu myśli. Praktykowanie medytacji (dhjana), jak i powtarzanie różańca (dżapa) przyczyniają się w dużej mierze do skupienia myśli w jednym kierunku.
Gdy umysł rozszczepia się i rozprasza na niezliczoną ilość różnorodnych myśli, każda poszczególna myśl jest niezmiernie słaba i nie może wywrzeć nigdzie znacznego wpływu; i odwrotnie, gdy takie rozstrzelone myśli coraz bardziej ucichają, aż znikają zupełnie, umysł zawiera się w sobie, skupia w jednym kierunku, nabiera siły i trwałej mocy, a wówczas z łatwością osiąga doskonałość w stosowaniu metody wiczary, czyli badania i poszukiwania Ducha, poprzez pytanie �Kim ja jestem?"

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
TI 99 08 19 B M pl(1)
ei 05 08 s029
Wyklad 2 PNOP 08 9 zaoczne
Egzamin 08 zbior zadan i pytan
niezbednik wychowawcy, pedagoga i psychologa 08 4 (1)
Kallysten Po wyjęciu z pudełka 08
08 Inflacja

więcej podobnych podstron