Budowa oka:
Zbudowane jest z soczewki ze zmienną i regulowaną Ogniskową, tęczówki (przesłony)
regulującej średnicę otworu (z
renicy), przez którą wpada światło, oraz światłoczułej siatkówki
w głębi oka. Podobnie jak w oku złożonym i plamce ocznej, w oku prostym również obecny
jest czarny pigment. Komórki, które go zawierają, przylegają od tyłu do siatkówki (ta część
oka nazywana jest naczyniówką, biegną tam także naczynia krwionośne). Służą one do
absorbowania nadmiaru światła i zapobieganiu zacieraniu konturów tworzonego obrazu, co
może się dziać przez odbijanie się światła wewnątrz oka. Oko proste jest dobrze ukrwione.
Budowę oka prostego można skutecznie porównywać z budową aparatu
fotograficznego. Twardówka, czyli zewnętrzna warstwa gałki ocznej, jest mocną, matową,
nieprzepuszczalną warstwą tkanki łącznej, która chroni oko wewnętrzne i nadaje mu
konieczną sztywność.
W przedniej części oka znajduje się trochę cieńszy i przezroczysty obszar, zwany
rogówką. Dalej, w komorze przedniej oka (pomiędzy tylną powierzchnią rogówki a przednią
powierzchnią tęczówki) i w komorze tylnej oka (pomiędzy tylną powierzchnią tęczówki,
ciałkiem rzęskowym i przednią powierzchnią soczewki) znajduje się wodnisty płyn  ciecz
wodnista oka.
Komora ciała szklistego (ograniczona od przodu przez soczewkę i ciało rzęskowe,
a z pozostałych stron przez siatkówkę) wypełniona jest ciałem szklistym. Ku przodowi
naczyniówka wrasta do wnętrza oka w postaci ciała rzęskowego (zbudowanego z wyrostków
rzęskowych i mięśnia rzęskowego).
Kolejnym elementem budowy oka jest tęczówka, zbudowana z pierścienia mięśni
gładkich o różnym kolorze (zależnie od rodzaju i ilości barwnika)  stąd tzw. "kolory oczu".
Wyżej wymienioną naczyniówkę pokrywa siatkówka, zajmująca 2/3 powierzchni gałki
ocznej. W niej znajdują się ogromne ilości komórek nerwowych, a za nimi kolejne rzesze
komórek fotoreceptorowych (pręciki liczniejsze na peryferiach siatkówki i czopki skupione w
niewielkim zagłębieniu w centrum siatkówki  plamce żółtej). Od powierzchni gałki ocznej
odchodzi sześć mięśni, które ciągną się do różnych punktów w kostnym oczodole, dzięki
temu gałka może się poruszać.
Oko jest chronione przez różną ilość powiek (w zależności od organizmu) a także
trójwarstwowy film łzowy (łzy  wydzielinę gruczołów łzowych). Substancja ta
rozprowadzana i odprowadzana jest przez powieki podczas mrugnięcia. Zanieczyszczone
warstwy sprowadzane są do kącika oka, gdzie spływają kanałem nosowo-łzowym.
Działanie oka:
Światło przechodzi przez przednią część twardówki  rogówkę;
Wpada do oka przez z
renicę regulowaną tęczówką  kolorową częścią oka;
Przechodzi przez soczewkę, która załamuje promienie świetlne;
Przechodzi przez ciało szkliste;
Promienie padają na wewnętrzną warstwę oka  siatkówkę (gdzie powstaje
odwrócony obraz), składającą się z fotoreceptorów  czopków (kolor)
i pręcików (kształt i ruch). Plamka żółta  największe skupisko czopków;
plamka ślepa  tam nie ma fotoreceptorów, od niej wychodzi nerw wzrokowy;
Poprzez nerw wzrokowy i dalsze składniki drogi wzrokowej impulsy nerwowe
są przekazywane do ośrodków wzrokowych kory mózgowej. Bardzo ważna jest
obecność w pręcikach rodopsyny i jej podobnych barwników w czopkach;
Elementy ciała rzęskowego, czyli wyrostki rzęskowe, to promieniście ułożone fałdy,
które wydzielają ciecz wodnistą (mającą udział w sztywności gałki ocznej), natomiast mięsień
rzęskowy umożliwia zmianę krzywizny soczewki, co zmienia jej ogniskową i sprawia, że oko
ma zdolność do akomodacji.
Budowa oka:
Schemat budowy oka:
Schemat gałki ocznej u człowieka:
Schemat gałki ocznej u człowieka:
1: komora tylna oka
2: rąbek zębaty siatkówki
3: mięsień rzęskowy
4: obwódka rzęskowa
5: kanał Schlemma
6: z
renica
7: komora przednia oka
8: rogówka
9: tęczówka
10: kora soczewki
11: jądro soczewki
12: wyrostek rzęskowy
13: spojówka
14: mięsień skośny, dolny
15: mięsień prosty, dolny
16: mięsień prosty, przyśrodkowy
17: tętnice i żyły siatkówki
18: tarcza nerwu wzrokowego
19: opona twarda
20: tętnica środkowa siatkówki
21: żyła środkowa siatkówki
22: nerw wzrokowy
23: żyła wirowata
24: otoczka gałki ocznej
25: plamka żółta
26: dołek centralny siatkówki
27: twardówka
28: naczyniówka
29: mięsień prosty, górny
30: siatkówka
Przykładowa tablica Snellena służąca do badania ostrości wzroku:
Jest to tylko ilustracja właściwej tablicy, nieodpowiednia do sprawdzenia wzroku.
Tablica Snellena  tablica służąca do oceny ostrości wzroku. Tablice Snellena wzięły
swoją nazwę od holenderskiego okulisty Hermanna Snellena, który opracował tablice w 1862.
Tradycyjna tablica Snellena posiada jedenaście linii, w których znajdują się litery o malejącej
wielkości w kierunku od góry do dołu. Pacjent zakrywa jedno oko i czyta kolejno litery
w rzędach zaczynając od najwyższego. Najmniejszy rząd, jaki pacjent może przeczytać,
z odległości 5 m. wskazuje na ostrość jego wzroku w danym oku.
Przykładowe wzory tablicy Snellena: