JENNIFER GREENE

MARZYCIELKA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Widok, który miała przed sobą, obrażał jej poczucie estetyki. Czarna, posępna noc,

szalejąca nad miastem burza - czy może być coś bardziej banalnego? Nagle jaskrawa

błyskawica przeszywa niebo, a na jej tle wyłania się z ciemności wielka, szpetna rezydencja,

która wygląda jak scenografia do tandetnego hollywoodzkiego filmu.

Najgorsze jest to, że niczym bohaterka kiepskiego filmu zamierza się włamać do

pogrążonej w mroku rezydencji.

Rebeka Fortune pisała powieści kryminalne. Umieszczała swe bohaterki w najbardziej

niebezpiecznych sytuacjach, jakie tylko zdołała wymyślić, a wyobraźnię miała wyjątkowo

bujną. Ale prędzej by wyrzuciła na śmietnik komputer, niż kazała bohaterce włamywać się po

ciemku do ogromnej,, zamkniętej na cztery spusty rezydencji, w której zostało popełnione

morderstwo.

Deszcz padał na jej rude loki, ciekł po szyi, spływał po powiekach i rzęsach. Drżała na

całym ciele, od czubka nosa po czubki palców w przemoczonych tenisówkach. Zazwyczaj w

marcu panowała w Minnesocie temperatura około zera, ale tego dnia od samego rana było

nadspodziewanie ciepło i słonecznie, prawie wiosennie.

Przed wyjściem z domu Rebeka obejrzała w telewizji prognozę pogody; zapowiadano

w nocy burzę. Gdyby miała czarny płaszcz od deszczu, pewnie by go z sobą wzięła, ale miała

jaskrawożółty, w kolorze całkiem nieodpowiednim dla włamywacza, więc włożyła grubą

czarną bluzę oraz czarne dżinsy. Obie rzeczy lepiły się jej do skóry.

Przypuszczalnie kiedyś w życiu czuła się bardziej nieszczęśliwa niż teraz, lecz nie

pamiętała tej chwili. Miała bogate doświadczenie w dziedzinie kryminalistyki, znała

dziesiątki metod używanych przez włamywaczy, jednakże całą swą wiedzę zdobyła w

ciepłym, ładnie urządzonym gabinecie, szperając w książkach i korzystając z Internetu.

Praktyka okazała się odrobinę bardziej skomplikowana od teorii.

Rezydencję otaczało wysokie ogrodzenie z kutego żelaza. Zamknięta brama nie

stanowiła problemu; na ogrodzenie można się było wdrapać i zeskoczyć z niego po drugiej

stronie. Tuż po zabójstwie Moniki Malone po terenie kręciło się mnóstwo policji. Teraz

ryzyko natknięcia się na kogokolwiek było znikome. Zarówno dom, jak i ogród opustoszały

dawno temu; od wielu tygodni nikt tu nie zaglądał.

Do samej rezydencji prowadziło pięć par drzwi: frontowe, boczne, kuchenne, tylne i

piwniczne. Rebeka próbowała je kolejno otworzyć - bez powodzenia. Z katalogu dla pisarzy

powieści kryminalnych zamówiła klucz uniwersalny. Okazało się, że wcale nie był tak

uniwersalny, jak go reklamowano. W plecaku, z którym wyruszyła na włamanie, miała

również łom - zawsze przydawał się jej bohaterkom. Ona jednak nie była stworzoną przez

siebie postacią i, w przeciwieństwie do nich, z łomem kiepsko sobie radziła. Obeszła cały

dom, dokładnie sprawdzając okna na parterze. Ani jedno nie było zabite deskami, ale

wszystkie były szczelnie zamknięte. Jedyne, co zdołała łomem dokonać, to zdrapać z kilku

framug farbę.

Poza łomem i wytrychem do plecaka zapakowała pełno innych narzędzi. Jako autorka

kryminałów, która przed przystąpieniem do pracy zawsze starannie się przygotowuje, miała

ogromną wiedzę na temat przestępstw i sposobów ich popełniania. Na razie jednak żadne z

narzędzi nie znalazło zastosowania, a plecak, który ważył z tonę, wpijał się jej w łopatki.

Ciężkie deszczowe chmury kłębiły się na nocnym niebie, a od łoskotu piorunów

trzęsła się ziemia. A może nic się nie trzęsło, może to tylko ona, Rebeka, tak mocno dygotała.

Każda zdrowa na umyśle kobieta już dawno by się poddała, a ty co? - spytała sama

siebie.

Otóż Rebeka Fortune różniła się od innych kobiet. Nigdy się nie poddawała,

zwłaszcza gdy na czymś jej zależało. Niektórzy twierdzili, że cechuje ją upór osła. Ona

broniła się, mówiąc, że stanowczość i determinację odziedziczyła po matce, Kate Fortune,

której nigdy nie brakowało siły ani odwagi, aby dążyć do wytyczonego celu.

Cel, który Rebeka sobie wyznaczyła, był niezwykle ważny. Wiele osób starało się

oczyścić Jake'a z zarzutu morderstwa, lecz czas mijał, a jakoś nikt nie znajdował dowodów,

które mogłyby potwierdzić jego niewinność.

Rebeka sama postanowiła się tym zająć, tym bardziej że - pomijając członków rodziny

- reszta ludzi podejrzewała, iż to właśnie Jake był winien śmierci Moniki.

Zacisnęła z determinacją usta i nie zwracając uwagi na mokrą trawę pod nogami,

jeszcze raz okrążyła dom. Musi być jakiś sposób, żeby dostać się do środka. Musi!

Srogi, porywisty wiatr targał jej włosy. Gdy podniosła rękę, by odgarnąć z twarzy

burzę rudych loków, w świetle błyskawicy, która przebiła mrok, zamigotała złota bransoleta.

Widok obwieszonej ozdóbkami bransolety należącej kiedyś do Kate sprawił, że Rebekę

opadły dziesiątki bolesnych wspomnień.

Prawie straciła ukochaną matkę. Wszyscy sądzili, że Kate Fortune zginęła w

katastrofie samolotu; nikt nie wiedział, że w samolocie był jeszcze porywacz, że Kate z nim

walczyła, że podczas zderzenia maszyny z ziemią wypadła przez otwarte drzwi na zewnątrz,

w gęste zarośla, i że przez wiele miesięcy odzyskiwała w dżungli zdrowie. Rebeka nadal

czuła ucisk w sercu na myśl o rozpaczy, w jakiej pogrążyła się rodzina, o ilości wylanych łez

oraz o spotkaniu u Sterlinga Fostera, doradcy prawnego rodziny, kiedy to oczom zebranych

niespodziewanie ukazała się Kate.

Tego dnia, gdy po raz pierwszy od lat Kate nie pojawiła się w pracy, złota bransoleta

obwieszona drobnymi ozdóbkami, które świętej pamięci Ben Fortune ofiarowywał żonie przy

okazji narodzin kolejnych dzieci i wnuków, tkwiła na zakończonym ręką alabastrowym

ramieniu ustawionym w gabinecie seniorki rodu. Dla Rebeki, podobnie jak i dla innych,

bransoleta stanowiła wyraz miłości, rodziny, tradycji. Nie mogąc się oprzeć, przywłaszczyła

ją sobie; potrzebowała chociażby takiego kontaktu z matką. Po odczytaniu testamentu każdy

członek rodziny dostał na pamiątkę serduszko, podkowę, różę czy inną ozdóbkę, którą

doczepiono do bransolety w dniu jego narodzin. Przez pewien czas Rebeka nosiła pustą bran-

soletę bez pobrzękujących ozdób, ale potem zawiesiła na niej własne maleńkie wisiorki -

symbole szczęścia.

Powróciwszy na łono rodziny, Kate prosiła córkę, aby chwilę dłużej zaopiekowała się

bransoletą. Rebeka ucieszyła się. Traktowała bransoletę jak talizman, a jej złote ogniwa jak

symbol nierozerwalności uczuć rodzinnych.

Potarła je palcem. Owszem, Kate stworzyła jedną z największych dynastii

finansowych w Stanach Zjednoczonych, ale najbardziej w świecie kochała swoje dzieci;

rodzina zawsze była dla niej najważniejsza. Te wartości - lojalność, przywiązanie do

najbliższych, konieczność wspierania się w potrzebie - przekazała swym potomkom.

Swoim synom i córkom...

Nie była to najbardziej odpowiednia chwila, aby rozmyślać o dzieciach, ale Rebeka

miała trzydzieści trzy lata, marzyła o własnym maleństwie, a w ostatnim okresie to pragnienie

stało się tak silne, że nawiedzało ją o każdej porze dnia i nocy. Nie liczyło się to, że żyła

samotnie, że żaden królewicz nie kręcił się na horyzoncie. Po prostu jej zegar biologiczny

głośno tykał, zagłuszając wszelkie inne argumenty. Chciała mieć dziecko i już!

Zastanawiając się nad przyszłością, zawsze widziała siebie w roli szczęśliwej żony i

matki. W przeciwieństwie do swych braci, sióstr, kuzynów, którzy szukali w życiu przygód

czy nowych wyzwań, ona była beznadziejną romantyczką i domatorką. Jednak mimo że

szczęście utożsamiała z posiadaniem męża i dzieci, była jedyną osobą z klanu Fortune'ów,

która nie założyła rodziny. Boże, nawet jej bratanice wydały już na świat potomstwo!

Chociaż nie miała w tym większej wprawy, potrafiła ukołysać do snu niemowlę,

natomiast zupełnie nie potrafiła włamać się do cudzego domu. Psiakrew!

Przeszył ją dreszcz przerażenia. Nie bała się burzy z piorunami. I na pewno nie bała

się ogromnego, pustego domu, w którym popełniono morderstwo.

Bała się porażki. Kochała brata, chciała mu pomóc, znaleźć dowód potwierdzający

jego niewinność, i robiło się jej słabo na myśl, że może nie podołać. Ale nie! Gdzieś w tej

wielkiej chałupie muszą być jakieś informacje, ślady czy znaki, które policja przeoczyła, a

które oczyszczą Jake'a z ciążących na nim zarzutów. Dziesiątki osób, w tym co najmniej kilku

Fortune'ów, miały powód, aby zabić tę starą jędzę. Monica była okrutną, zachłanną egoistką,

która od niemal dwóch pokoleń starała się zniszczyć Bena i Kate. Przysporzyła sobie

mnóstwo wrogów; nawet dwuletnie dziecko bez trudu mogłoby wskazać parę osób, które

chętnie by się jej pozbyły.

Problem w tym, że na skutek działań Moniki Malone Jake omal nie stracił tego

wszystkiego, na czym mu najbardziej w życiu zależało, a zatem miał doskonały motyw, żeby

ją zamordować. W dodatku w wieczór, gdy Monica zginęła, był na miejscu zbrodni i tysiące

dowodów, takich jak odciski palców, wskazywały na jego winę. Ani policja, ani wynajęci

przez rodzinę detektywi nie zdołali wpaść na trop jakiegokolwiek innego podejrzanego.

Zespół obrońców również robił, co mógł, lecz sprawa wyglądała beznadziejnie. Nikt nie

uronił łzy nad losem, jaki spotkał dawną hollywoodzką gwiazdę, ale też nikt nie wierzył w

niewinność Jake'a.

Rebeka wiedziała ponad wszelką wątpliwość, że jej brat nie mógłby nikogo zabić, bez

względu na to, jak bardzo ta osoba zalazłaby mu za skórę. Bała się jednak, że nie mając

innych podejrzanych, sąd uwierzy oskarżycielowi i skaże Jake'a na wieloletnie więzienie.

Mimo że krążyła wokół domu i usiłowała dostać się do środka, żaden alarm się nie

włączył. Wszystkie drzwi były zamknięte, okna także. Zresztą okna na parterze miały

specjalnie wzmocnione szyby. Okna na piętrze wyglądały na łatwiejsze do sforsowania, ale

nie wiedziała, jak do nich dotrzeć. Treliaż, po którym pięły się róże, raczej nie wchodził w

rachubę. Wprawdzie ważyła niewiele, zaledwie pięćdziesiąt kilogramów, ale podejrzewała, że

chwiejna drewniana konstrukcja nie utrzyma ciężaru jej ciała. W ogrodzie rósł wielki

rozłożysty dąb, jednakże gałęzie nie sięgały na tyle blisko domu, by mogła przeskoczyć z

którejś na dach - chyba że wyrosłyby jej skrzydła, a na to się nie zanosiło.

W ostateczności zamierzała zaryzykować wspinaczkę po kracie z różami, ale najpierw

postanowiła jeszcze raz obejść dom. Tak też zrobiła, tym razem na czworakach. Przedzierała

się przez krzaki rosnące pod domem i kolejno świeciła latarką we wszystkie okna prowadzące

do pomieszczeń w piwnicy.

Od czasu do czasu kolce - wyobrażała sobie, że to szpony niewidocznej wiedźmy -

czepiały się jej włosów i ubrania, wbijały się jej w skórę, drapały ją po ciele. W tenisówkach

chlupotało błoto. Na jednej okiennej framudze złamała paznokieć. Kiedy usiłowała podważyć

inną, drzazga weszła jej w palec, a z palca popłynęła krew.

Deszcz przestał padać, ale ponieważ była przemoczona do suchej nitki, zmarznięta i

nieszczęśliwa, nawet nie miała siły się z tego cieszyć.

Wreszcie promień latarki oświetlił ramę okienną, która była krzywa i pęknięta.

Odgarnąwszy na bok gałęzie kwitnącego bzu, Rebeka przysunęła się bliżej i zaczęła

sprawdzać szybę. Okno nie było zamknięte, a jedynie zaklejone farbą.

Otwierało się na zewnątrz. Trochę niewygodnie, ale trudno. Gorzej było z wielkością.

Może przez niewielką szparę zdołałby się przecisnąć chudy dziesięciolatek, ale nie dorosła

kobieta...

Uznała, że warto spróbować; pewnie nie znajdzie lepszego wejścia. Sięgnęła do

plecaka po łom. Dwa razy usiłowała podważyć okno. Bezskutecznie. W ciasnej przestrzeni

miała małą swobodę ruchów, łom ślizgał się po mokrym błocie, nie było go o co oprzeć. Na

szczęście za trzecim razem się udało. Wepchnęła łom pod dolną krawędź ramy; rozległ się

koszmarny zgrzyt, a po chwili między gruntem a oknem pojawiła się szpara.

Oddychając ciężko, Rebeka przysiadła na piętach i podrapała się po brodzie. W

porządku. Sukces. Czuła się jednak tak, jakby trzymała w dłoni zwycięski kupon loteryjny,

lecz nie miała jak ani gdzie odebrać nagrody. Okno faktycznie otwierało się na zewnątrz, lecz

otwór był o wiele mniejszy, niż się spodziewała. Wszyscy zawsze twierdzili, że jest chuda jak

patyk, ale żeby wśliznąć się do środka, musiałaby zgubić jeszcze parę kilo.

Powoli zbliżyła latarkę do otworu. Nigdy nie potrafiła dobrze oceniać odległości, ale

miała wrażenie, że od twardej betonowej podłogi dzieli ją co najmniej trzydzieści metrów. W

dole nie było żadnych poduszek, materacy czy choćby dywanu, który mógłby złagodzić

upadek. Spoglądając przez otwór, pomyślała sobie, że Stephen King mógłby śmiało umieścić

akcję kolejnej swojej powieści w takich mrocznych, ponurych wnętrzach.

Podejrzewała, że jeśli nawet zdoła przecisnąć się przez otwór, to zabije się, spadając w

dół. Z drugiej strony, tylko tędy może dostać się do środka. Innego wejścia nie znalazła, a

poddawać się nie miała zamiaru.

No trudno, po prostu musi wciągnąć brzuch, wypuścić powietrze, skurczyć się. Bo cóż

innego jej pozostało?

Zgasiwszy latarkę, schowała ją do plecaka, a plecak wrzuciła do środka. Przez chwilę

panowała cisza; potem usłyszała głośne plaśnięcie. Plecak wylądował na podłodze.

Przełknęła ślinę. Strach dławił ją za gardło. Położywszy się na plecach, wepchnęła

stopy w otwór, następnie poruszając barkami i nie zwracając uwagi na to, że pod bluzą zbiera

się błoto, przysuwała się coraz bliżej otworu. Po chwili łydki miała po drugiej stronie, kolana,

uda, pośladki, biodra... I wtedy zaczęły się kłopoty. Utknęła. Nie była w stanie ruszyć się ani

w przód, ani w tył.

Boże! Tyle razy marzyła o tym, aby mieć nieco pełniejsze kształty. Tyle razy

zazdrościła innym kobietom, że dżinsy tak ładnie opinają im biodra. Teraz ogarnęła ją złość

na samą siebie. Może gdyby w zeszłym tygodniu nie zjadła tych pięciu wysokokalorycznych

ciastek, zdołałaby się przecisnąć albo w jedną, albo w drugą stronę. A tak... Cholera! Nogi

sterczały jej wysoko nad podłogą piwnicy, tułów leżał w błocie przed domem, biodra i po-

śladki tkwiły zaklinowane. Sytuacja była poważna.

Korciło ją, żeby wybuchnąć płaczem. Chociaż nie, wcale nie miała ochoty płakać. Po

prostu chciała znaleźć się we własnym domu i zrobić sobie gorącą kąpiel: napełnić wannę,

wlać do wody odrobinę olejku różanego, potem wyciągnąć się i wymoczyć, popijając

kieliszek chablis, przeglądając plik informacji, jakie zgromadziła na temat banków spermy, i

marząc o dziecku.

Uwielbiała snuć fantazje o dzieciach. Było to kuszące, choć w tym momencie nie

bardzo praktyczne. Czuła się jak kretynka. Nie mogła wykonać żadnego ruchu; ilekroć

próbowała, bolały ją stawy, z kolei gdy leżała nieruchomo, protestował jej kręgosłup. Bądź co

bądź, gdyby potrafiła wyginać ciało na wszystkie strony, może zatrudniłaby się jako

akrobatka w cyrku. Miło by było, gdyby nagle pojawił się przystojny rycerz na białym koniu i

wybawił ją z kłopotów, ale było to mało prawdopodobne. Prędzej oblezą ją dżdżownice. Myśl

o glistach, które wychodzą z ziemi po deszczu i suną w jej stronę, podziałała na nią

mobilizująco.

Wciągnęła powietrze i z całej siły się odepchnęła.

Udało się! Odniosła sukces... chyba. W każdym razie żyła, kiedy wylądowała na

twardej podłodze. Zanim jednak to się stało, rozbiła głowę o ramę okienną, a także boleśnie

zgniotła i otarła piersi. Upadając zaś, stłukła sobie kość biodrową oraz skręciła nadgarstek.

Na dole było ciemno jak w grobowcu. W powietrzu unosił się duszny, stęchły zapach.

Oczywiście nie robiłoby jej różnicy, gdyby znajdowała się teraz w pięknym, jasnym Tadż

Mahalu; była zbyt obolała, aby czymkolwiek się przejmować. Świat wirował jej przed

oczami. Nie była pewna, czy można sobie złamać pośladki - nigdy nie widziała, aby ktoś

nosił na biodrach gips albo leżał z pupą na wyciągu - bała się jednak, że ona tego dokonała.

Nagle oślepił ją ostry promień światła.

Jaskrawy blask pochodził z łysej żarówki zawieszonej na środku sufitu. Najgorsze

było to, że mężczyzna, który stał w drzwiach, z ręką na kontakcie, i kręcił z niedowierzaniem

głową, nie wyglądał na obcego. A kiedy otworzył usta, jego niski, ochrypły głos też brzmiał

znajomo.

- Sądziłem, że banda złożona co najmniej z tuzina nastolatków usiłuje się włamać do

środka. Narobiłaś tyle hałasu, jakbyś zmarłych chciała pobudzić. Powinienem był się

domyślić, że to ty. Chryste, Ruda, wyjaśnij mi, co u licha tu robisz?

Zacisnęła powieki.

- W tej chwili siedzę na podłodze w piwnicy i roztkliwiam się nad sobą, bo mam z

pięćdziesiąt połamanych kości. Boże kochany, spraw, żeby to był zły sen. Żebym się obudziła

i zobaczyła, że ten człowiek z ręką na kontakcie to ktoś inny, niż mi się wydaje. Niech to

będzie rosyjski szpieg. Niech to będzie seryjny morderca. Niech to będzie ktokolwiek, byle

nie Gabriel Devereax.

Czekała z zamkniętymi oczami, aż zjawa zniknie, ale niestety niski, ochrypły głos

przybliżał się.

- Nie wygłupiaj się, Ruda. Ja przynajmniej mam powód, żeby być w tym domu, ale

ty? Chyba całkiem postradałaś zmysły. Mogłaś się zabić... albo ktoś mógłby cię zabić. Co ci

strzeliło do łba? Swoją drogą, wyglądasz jak bezpańska kotka po przegranej walce na

śmietniku.

- Ale jesteś miły! Ja tu leżę połamana, umieram z bólu, a ty na mnie krzyczysz!

- Krzyczałbym o wiele głośniej, gdybym wierzył, że to cokolwiek da. Tylko spójrz na

siebie! Jesteś cała mokra, oblepiona błotem, z włosów wystają ci jakieś patyki. Nie powiesz

mi chyba, że masz wszystko normalnie poukładane w głowie? Psiakrew, przestań machać

ręką! Chcę tylko sprawdzić, gdzie cię boli.

- Wszędzie - warknęła.

I faktycznie, wszystko sobie poobijała, ale najbardziej ucierpiała jej duma.

Gabe kucnął obok. Wciąż miała zamknięte oczy; póki na niego nie patrzyła, mogła

udawać, że to nie on. Kiedy jednak poczuła, jak jego silne dłonie zaczynają ją obmacywać,

natychmiast podniosła powieki.

Kiedy indziej nie miałaby nic przeciwko temu, aby dotykał jej przystojny facet,

mógłby to nawet być detektyw, ale życzyłaby sobie, by okazywał trochę więcej delikatności.

Na miłość boską, nie jest workiem kartofli!

Bezlitosne łapy wędrowały po jej ciele, ściskały jej stopy, kostki, łydki, sprawdzały

stawy kolanowe, podnosiły i opuszczały jej ramiona, zginały i prostowały nadgarstki. Kilka

razy jęknęła z bólu. Gabe albo był tak zaaferowany tym, co robi, że nic nie słyszał, albo jej

niedowierzał.

A ona... cóż, przypuszczalnie odczuwałaby mniejsze upokorzenie i złość, gdyby facet

nie był tak piekielnie przystojny.

Nie wiedziała, jakim cudem dostał się do domu, ale nie dziwiła się, że tu jest. Był

inteligentny, przedsiębiorczy, po prostu najlepszy w swojej branży. Dlatego przekonała

Jake'a, aby zlecił mu dochodzenie w sprawie katastrofy, w której - według policji brazylijskiej

- zginęła Kate. Chociaż tej zagadki nie udało mu się rozwikłać, dokonał parę innych ważnych

dla rodziny odkryć.

Wracając jednak do teraźniejszości... Kiedy tak siedziała w piwnicy na betonowej

podłodze, wyglądała jak półtora nieszczęścia. On zaś był elegancki, uczesany, świeżo

ogolony. Ubranie miał czyste, bez ani jednej plamki czy rozdarcia. Jasne dżinsy, granatowa

koszula starannie wpuszczona w spodnie, buty z cholewami. Nawet one nie nosiły śladów

błota.

Nie znała go zbyt dobrze. Zresztą nie była pewna, czy kogoś takiego jak Gabe

Devereax jakakolwiek kobieta może dogłębnie poznać. W każdym razie od czasu do czasu

wpadali na siebie i zwykle kończyło się to potężną scysją. Kilka osób z rodziny zauważyło, że

żrą się jak pies z kotem. Wprawdzie to ona, Rebeka, zebrała informacje o różnych agencjach

detektywistycznych i namówiła rodzinę, by zatrudniła właśnie Gabe'a. To ona najlepiej

spośród wszystkich wiedziała, jak doskonałą Gabe cieszy się opinią i jak świetne osiąga

wyniki. Darzyła go szacunkiem. Ale kiedy w grę wchodziło życie najbliższych, nie potrafiła

przekazać steru w obce ręce, choćby były najbardziej kompetentne.

Gabe zaś nie znosił, kiedy ktoś go pouczał albo wtrącał mu się do pracy. Coś, co ona

określała mianem pomocy, on traktował jak niepotrzebną ingerencję. Ona uważała, że

powinien zrozumieć, co nią kieruje: miłość, przywiązanie, lojalność. Jednakże nie była w

stanie mu tego wytłumaczyć; prędzej udałoby się jej wywiercić palcem dziurę w granitowym

bloku.

Mimo że ciągle mieli z sobą na pieńku, Rebeka nie była ślepa. Może i Gabe Devereax

jest upartym osłem, ale tak przystojnego osła rzadko się widuje. Liczył trzydzieści osiem lat i

na tyle wyglądał. Zdecydowany zarys szczęki, blizna na prawej skroni, zmarszczki wokół

oczu i przy ustach - wszystko to świadczyło o tym, że człowiek ten wiele w życiu przeszedł.

Gabe nie oszczędzał się. Był mężczyzną, nie chłopcem. Mężczyzną, który emanował

silą i energią. Mężczyzną, z którego twarzy można było wyczytać determinację, upór w

dążeniu do celu, wolę zwycięstwa.

W głębi duszy Rebeka wierzyła, że tylko kobieta, która ma nie całkiem po kolei w

głowie, mogłaby chcieć się zadawać z człowiekiem tak zatwardziałym i zamkniętym w sobie.

Z drugiej strony Gabe Devereax miał najpiękniejsze oczy, o najbardziej zmysłowym

spojrzeniu, jakie kiedykolwiek widziała. W dodatku nie mogła ich zignorować, przynajmniej

na razie, bo uporczywie się w nią wpatrywały. Właściciel tych oczu trzymał ją za brodę i z

takim skupieniem, jakby badał pod mikroskopem robaka, oglądał jej policzki, czoło, nos,

sprawdzając, czy są w jednym kawałku.

- Chyba przeżyjesz - oznajmił w końcu. - Chociaż pewności nie mam, bo trudno

cokolwiek dojrzeć pod tą warstwą brudu.

Ponieważ patrzył jej prosto w twarz, nie od razu się zorientowała, co robi. On zaś, jak

gdyby nigdy nic, wsunął prawą rękę pod jej bluzę i lekko naciskał żebra.

Przeszył ją dreszcz.

- Hej!

Oburzona, usiłowała go odepchnąć. Nie dała rady.

- Nie denerwuj się, Ruda. Gdybym chciał cię poderwać, znalazłbym inny sposób. -

Uśmiechnął się. - O seksie myślę tylko dwadzieścia godzin na dobę, a nie dwadzieścia cztery.

- Na moment zamilkł. - Masz paskudnie rozciętą skórę, tu na boku... Spokojnie, nie

zamierzam sprawdzać, dokąd sięga rana. A teraz bądź tak miła i odkaszlnij.

- Mam kasłać? Po co?

- Jeśli wolisz, możemy podjechać do szpitala i zrobić ci prześwietlenie. Aha!

Spodziewałem się, że nie będziesz chciała. No więc jeśli zakaszlesz i jeśli nic cię wtedy

bardziej nie zaboli, może... powtarzam: może uwierzę, że żebra masz nie połamane. Ale

oczywiście jeśli wolisz prześwietlenie...

Zakaszlała najgłośniej jak potrafiła.

- Na pewno nic cię nie zabolało?

- Na sto procent. I przestań mi grozić szpitalem. Nie dałabyś rady mnie nigdzie

zawieźć, nawet gdybyś miał pułk żołnierzy do pomocy. Czuję się świetnie. Po prostu upadek

lekko mnie oszołomił i tyle.

- Tak? - Zabrał rękę, którą uciskał jej żebra, ale sam się nie cofnął. - Na czole wyrósł

ci guz wielkości śliwki, ciało masz podrapane do krwi i jesteś cała mokra. Tylko patrzeć, jak

nabawisz się zapalenia płuc. Rany możemy obmyć, bo wody w domu nie wyłączono, ale nie

wiem, czy znajdziemy coś suchego, żebyś nie musiała siedzieć w tym ubraniu. Jak czoło?

Bardzo boli? Nie kręci ci się przypadkiem w głowie? A może widzisz podwójnie?

Co za paskudny typ! Gdyby był odrobinę lepiej wychowany, zamilkłby na chwilę i dał

jej szansę odpowiedzieć. On jednak nie miał zamiaru wierzyć jej na słowo, bo ponownie ujął

ją za brodę i obrócił twarzą do siebie. Drugą ręką delikatnie odgarnął jej włosy z czoła.

Dopiero gdy skończył zabawę w lekarza, napotkał jej wzrok.

I wtedy... Nie, nie umiałaby powiedzieć, co się wtedy stało. Wpatrywał się w nią

zaledwie parę sekund, ale grymas niezadowolenia znikł z jego twarzy. Wyraz oczu zmienił

się. Ujrzała w nich coś... coś innego. Nie złość, nie zniechęcenie, nie obsesyjną potrzebę

usuwania ze swojej drogi wszelkich przeszkód, nie irytację, że ktoś wtrąca się do jego pracy.

Z całą pewnością nie przedstawiała ładnego obrazka. Była mokra, brudna,

rozczochrana; podejrzewała, że ofiara wypadku drogowego wyglądałaby atrakcyjniej. Ale

ciemne oczy detektywa wpatrywały się w nią tak intensywnie, z taką fascynacją, że nagle

poczuła, jak wali jej serce.

Jeśli Gabe kiedykolwiek wcześniej dostrzegł w niej kobietę, nigdy nie dał tego po

sobie poznać. On sam był energicznym, niezwykle pociągającym mężczyzną i póki nie

zwracał na nią większej uwagi, lubiła się z nim przekomarzać i droczyć. Nigdy go jednak nie

kokietowała ani z nim nie flirtowała; takie kobiece gierki były jej obce. Upadek musiał jej coś

pomieszać w głowie, sprawić, że pękła jakaś tama.

Nigdy dotąd bliskość Gabe'a nie wywoływała w niej takiego drżenia. Przecież to

absurd, żeby akurat teraz, w środku deszczowej nocy, w piwnicy cudzego domu, ogarnęło ją...

Przestań! - zganiła się. Masz majaki i tyle!

Serce biło jej niemal tak głośno jak dzwon na wieży kościelnej, kiedy wyraz oczu

Gabe'a ponownie się zmienił. Na twarzy znów pojawił się grymas, jeszcze bardziej ponury

niż ten przed chwilą. Zmarszczywszy czoło, odchylił się, po czym wstał i wyprostował.

- Może nie potrzebujesz lekarza - rzekł - ale zobaczmy, jak się będziesz czuła, kiedy

dźwigniesz się z podłogi.

- Na miłość boską, nie przesadzaj. Naprawdę nic mi nie jest.

Ignorując wyciągniętą rękę, poderwała się na nogi.

To był błąd. Duży błąd. Ból rozsadzał jej głowę, piersi ją piekły, nadgarstki szczypały,

a pośladki... Tak, nie miała już żadnych wątpliwości, że złamała sobie pupę. Strugała jednak

chojraka. Nawet gdyby ktoś jej zagroził, że zginie marnie, jeśli nie powie prawdy, nie

przyznałaby się, że kolana ma jak z waty.

- A ty? Jak się tu dostałeś? - spytała.

- Normalnie. Legalnie. Drzwiami - odparł z lekką ironią w głosie. - Prędzej czy

później dom trafi na rynek nieruchomości, ale na razie stoi zamknięty. Dopóki nie skończy się

postępowanie spadkowe, nie można go sprzedać. Zadzwoniłem do prawnika Moniki Malone,

przedstawiłem się, wytłumaczyłem, że moim zdaniem w domu muszą być jakieś ślady, które

policja przeoczyła, i spytałem, czy mógłbym się rozejrzeć. Zgodził się i dał mi klucz.

- Tak po prostu? Zadzwoniłeś i już? To wystarczyło? Wydało się jej to bardzo

niesprawiedliwe.

- Wiesz, Rebeko, nie każdego natura obdarzyła bujną wyobraźnią oraz skłonnością do

dramaturgii. Niektórzy z nas żyją zwyczajnie, można powiedzieć, że nudnie. A w życiu

kierują się zwykłą logiką i zdrowym rozsądkiem.

- Niesamowite. Gotowa byłabym przysiąc, że odbyliśmy kiedyś identyczną rozmowę.

- Bo istotnie odbyliśmy. Wtedy też nic do ciebie nie trafiało. - Okrążył ją i zamknął

otwarte okno. - No dobrze, chodźmy na górę. Przemyjemy ci rany, a potem wrócisz do domu.

- Mylisz się, koteczku. Nie po to ryzykowałam zdrowie i życie, żeby teraz potulnie

spełniać twoje polecenia.

Była pewna, że żadna klientka nie odważyła się zwrócić per „koteczku” do detektywa

Gabriela Devereax. W pierwszej chwili określenie go zaskoczyło, potem rozbawiło. Może i

Gabe był władczym, aroganckim macho, który nie dawał się przerobić na grzecznego

baranka, ale zawsze miał duże poczucie humoru i potrafił się śmiać z samego siebie.

- Oj, Ruda, Ruda. Nie jestem tutaj dla własnej przyjemności. Może ci się to wydać

dziwne i całkiem niedorzeczne, ale twoja rodzina mi ufa. Wierzy, że zrobię wszystko, co w

mojej mocy, aby oczyścić Jake'a z ciążących na nim zarzutów. Wyobrażasz to sobie? Inni

mają zaufanie do moich umiejętności zawodowych i ponad dziesięcioletniego doświadczenia.

Rebeka schyliła się po plecak z narzędziami. Boże, ależ facet ma tupet! Co za

bezczelność! Gdyby nie to, że dobro Jake'a leżało jej na sercu, pewnie by ryknęła śmiechem.

- Ja też ci ufam, panie Sherlock - oznajmiła z powagą. - Jesteś doskonałym

detektywem. Ale to nie twojego brata policja oskarżyła o morderstwo, tylko mojego. Kocham

Jake'a. Później, kiedy zostanie uniewinniony, mogę siedzieć w domu i robić na drutach. A na

razie... Powiedz, znalazłeś coś?

- Jeszcze nie miałem okazji się rozejrzeć. Ledwo przekręciłem klucz w zamku, kiedy z

dołu doleciał mnie straszny hurgot. Jakoś od razu pomyślałem o tobie. Ciekawe dlaczego? -

Twarz miał w cieniu; znużonym gestem podniósł do niej rękę i podrapał się po brodzie. -

Rebeko, posłuchaj.

- Słucham. - W jej głosie można było wyczuć irytację.

- Jak dobrze wiesz, zajmuję się tą sprawą od dnia, kiedy aresztowano twojego brata.

Byłem tu wtedy, kiedy policja szukała odcisków palców. Potem zaś, kiedy zdjęto żółtą taśmę,

którą otoczono posiadłość panny Malone, dokładnie przeczesałem cały teren. Dziś

przyjechałem po raz trzeci. Na razie wszystkie dowody wskazują na Jake'a.

- Wiem.

Westchnęła głośno. Wiedziała, że Jake jest jedynym podejrzanym, ale wiedziała

również, że nikogo nie zabił.

- Miłość i bezstronność nie idą w parze. Zdaję sobie sprawę, że chcesz pomóc bratu.

Rozumiem to. I kiedy mówię, że powinnaś wrócić do domu i zająć się robótką na drutach,

kieruje mną wyłącznie troska o ciebie. Nie chcę, żeby spotkała cię krzywda.

Wpatrując się w miejsce pod ścianą, gdzie nie docierało światło żarówki, Rebeka

ujrzała jakiś piec czy grzejnik oraz plątaninę rur, a także drewniane stopnie i balustradę. Po

chwili skojarzyła, że to schody prowadzące na górę, do kuchni, salonu i innych pomieszczeń.

Słyszała głos Gabe'a, ale słowa, które wypowiadał, coraz bardziej utwierdzały ją w

przekonaniu, że powinna polegać głównie na sobie. Nie wątpiła w jego zdolności

detektywistyczne. Ani w to, że sumiennie wykonuje powierzone mu zadanie. Problem polegał

na tym, że Gabe, podobnie jak policja, nie wierzył w niewinność Jake'a.

Przez chwilę stała bez ruchu, po czym, odgarniając z twarzy mokre strąki, ruszyła w

kierunku schodów.

- Masz rację, że nie jestem bezstronna. Bezstronność w ogóle mnie nie interesuje. Nie

wiem, czy pamiętasz, Gabe, ale to ja wyszukałam dla rodziny twoją agencję, kiedy

otrzymaliśmy wiadomość o katastrofie, w której zginęła moja matka.

- Oczywiście, że pamiętam.

- Dobrze. - Skinęła głową. - Nikt nie wierzył, że Kate przeżyła. Wszystkim wydawało

się to niemożliwe. A ja nalegałam, żeby Jake skorzystał z usług twojej agencji, ponieważ

jesteś najlepszy i ponieważ miałam świadomość, że potrafisz robić rzeczy, na których ja się

zupełnie nie znam. Przyjąłeś zlecenie, ale tak jak inni nie wierzyłeś, że Kate mogła ocaleć. I

kto miał rację? Ja czy ty?

- Ty. Ale to była całkiem inna sytuacja...

Tak energicznie potrząsnęła głową, że niewiele brakowało, aby guz odpadł jej z czoła.

Przynajmniej takie miała wrażenie.

- Dokładnie taka sama! Ty kierujesz się rozumem, ja sercem. Tobie rozum mówi, że

coś jest czarne, a mnie serce, że pod czernią tkwi biel. Bardzo mocno kocham brata i właśnie

dlatego wiem, że nie zamordował Moniki, mimo że była podła i starała się go zniszczyć.

Gabe westchnął. Zezłościła się. Było to bowiem typowo samcze westchnienie

wyrażające politowanie i wielowiekową wyższość płci męskiej nad żeńską.

- Mam kilka zastrzeżeń do twojego toku rozumowania, ale mniejsza z tym. Chciałbym

zwrócić ci uwagę na inną sprawę. Otóż jeśli wierzysz, że twój brat jest niewinny i wszystkie

dotychczasowe dowody świadczące przeciwko niemu są wytworem czyjejś chorej wyobraźni,

to znaczy, że prawdziwy morderca chodzi sobie po świecie. A więc tym bardziej powinnaś

wrócić do domu. Zrozum, osoba niedoświadczona, nie potrafiąca gasić ognia, nie powinna

bawić się zapałkami, bo może wyrządzić sobie krzywdę.

- Na miłość boską, Gabe! Po to tu jestem! Nie żeby bawić się zapałkami, tylko żeby je

odnaleźć.

- Czuję się, jakbym gadał do ściany. Nic do ciebie nie dociera, prawda? - Ponownie

podniósł rękę do twarzy i potarł brodę. - Czyli nie zdołam cię przekonać, żebyś wróciła do

domu i położyła się lulu?

- No, nareszcie mówisz do rzeczy. - Przyjaznym gestem poklepała go po ramieniu. -

Zobaczysz, Gabe, pomogę ci. Jeszcze będziesz mi wdzięczny.

ROZDZIAŁ DRUGI

Rebeka była równie pomocna jak tornado. Z dwojga złego Gabe wolałby naturalną

trąbę powietrzną; łatwiej by sobie z nią poradził. Opanowanie krnąbrnego rudzielca było

ponad jego siły.

Ponownie zamoczył ściereczkę w zimnej wodzie, wyżął ją, po czym przyłożył do guza

na czole Rebeki. Deszcz walił w okna niczym kanonada z dział. W Minnesocie zdarzały się

potężne burze z piorunami, ale zazwyczaj później, nie w marcu. Trudno, pomyślał; nie ma

sensu narzekać. Lepszy deszcz niż śnieżyca. Błyskawice rozwidniały niebo, ściany domu

trzęsły się od grzmotów; za każdym razem gdy strzelał piorun, światła migotały, jakby lada

moment miały zgasnąć.

Oczywiście nic strasznego by się nie stało. Gabe'owi nie przeszkadzałby brak

elektryczności. Detektyw Devereax był człowiekiem zaradnym. Spędził kilka lat w Siłach

Specjalnych, codziennie w najtrudniejszych sytuacjach wykazując się inteligencją,

pomysłowością i odwagą. Niebezpieczeństwo nie stanowiło dla niego przeszkody.

Przeciwności losu też nie. Ilekroć natykał się na problem, który należało rozwiązać, zawsze

liczył na siebie, na swój spryt, przedsiębiorczość i doświadczenie, nigdy zaś na łut szczęścia

czy pomoc boską.

Podejrzewał jednak, że po paru godzinach spędzonych w towarzystwie Rebeki nawet

najbardziej zatwardziały poganin mógłby zacząć odprawiać modły, błagając Boga o

zmiłowanie.

- Au! Brałeś lekcje u inkwizycji, czy co? Zostaw mnie, potworze jeden!

Nie przerwał zabiegów, nawet nie podniósł głowy.

Rebeka siedziała na kuchennym blacie z twarzą zwróconą w stronę lampki

przymocowanej do szafki nad zlewem. Na czole miała wielkiego guza, obok paskudne roz-

cięcie, oprócz tego mnóstwo zadrapań na całym ciele, które należało oczyścić, ale bez

przerwy się wierciła.

- Siedź spokojnie! Jeśli cię boli, to wyłącznie twoja wina! Masz pełno śmieci w ranie

na czole; sądzę, że to drobiny farby z ramy okiennej. Trzeba je usunąć. Gdybyś przestała się

wiercić, już dawno bym skończył, a tak... Moim zdaniem nie obejdzie się bez paru szwów.

Na reakcję nie musiał długo czekać.

- Nie!

- A ponieważ nie wiadomo, o jakie jeszcze brudy się ocierałaś, myślę, że warto byłoby

zrobić zastrzyk przeciwtężcowy.

Reakcja była jeszcze szybsza niż poprzednia.

- Miałam robiony kilka tygodni temu.

- No jasne. A koty pływają kraulem. Masz niezwykle płodną wyobraźnię. To dobrze,

pisz dalej te swoje książki, bo nie wydaje mi się, abyś mogła odnieść sukces jako

włamywaczka. Sądząc po dzisiejszej próbce, nie masz w tym kierunku zbyt dużych zdolności.

- Przestań się wymądrzać, Devereax. I nie denerwuj mnie. Jestem tu z powodu mojego

brata. Nawet gdybym miała poharatać sobie wszystkie członki, dla niego włamałabym się po

raz drugi i trzeci.

Wierzył, że tak by było. I to go przerażało.

Większości ludzi daje się przemówić do rozsądku. Z kolei większość kobiet ceni sobie

bezpieczeństwo, nie lubi się niepotrzebnie narażać, wie, jak wystrzegać się ryzyka. Dla

Rebeki poczucie bezpieczeństwa było pojęciem obcym, abstrakcyjnym. Kiedy on wspominał

o ryzyku, ona wytrzeszczała oczy, jakby opowiadał jej o życiu na Marsie.

Odłożył na moment mokrą ściereczkę i obrócił twarz Rebeki w stronę światła, żeby

mieć lepszy widok na rozcięte czoło. No, chyba wreszcie udało mu się oczyścić ranę z

drobinek farby. Na myśl o tym, że tak brzydka rana szpeci jej gładką skórę, zrobił się zły. Na

nią, Rebekę.

Przysunął palec do jej czoła. Fala gorąca, która go uderzyła, sprawiła, że zrobił się

jeszcze bardziej zły. Na siebie.

Kiedy mężczyzna stoi pomiędzy rozwartymi udami kobiety, jest rzeczą naturalną, i

chyba nieuniknioną, że zaczyna odczuwać podniecenie. Nie dziwiła go reakcja własnego

ciała. W końcu raz na trzysta sześćdziesiąt pięć dni mężczyzna ma prawo przez kilka minut

płonąć nieokiełznaną żądzą.

Ale z powodu tej żądzy ogarnęła go wściekłość.

Kiedy cofnął się o krok, Rebeka - uznawszy, że skończył zabiegi lekarskie,

odepchnęła się - zamierzając zeskoczyć z szafki.

- Nie waż się stąd ruszyć - oznajmił tonem nie znoszącym sprzeciwu. - Trzeba nakleić

plaster.

- Nie przesadzaj. To tylko drobne rozcięcie.

- Które może pozostawić paskudną bliznę.

- Mój brat siedzi w więzieniu oskarżony o morderstwo, a ja mam się przejmować

głupią blizną? Już dość czasu zmarnowaliśmy na te...

- Jeszcze minuta i pozwolę ci zejść.

Ponownie wsunął się między jej uda. Nie miał wyboru. W przeciwnym razie na pewno

zeskoczyłaby na ziemię i pognała szukać dowodów niewinności tego brata. W jednej z szafek

dojrzał starą apteczkę, a w niej kilka plastrów i bandaży.

Znów poczuł, jak ogarnia go podniecenie. Psiakość!

Wiedząc, że nic z tego nie będzie, starał się zignorować problem i skupić na czole

Rebeki.

Od śmierci Moniki dom stał pusty i nikt w nim niczego nie ruszał. Z tego też powodu

szafki, półki i szuflady były pełne różnych rzeczy. Gabe bez trudu znalazł potrzebne mu

przybory: ściereczkę, ręcznik, apteczkę, suche ubranie. Na jednej z górnych półek zauważył

butelkę trzydziestoletniej whisky. Łyk szkockiej... Hm, kuszące.

- Skończyłeś? - spytała z nadzieją w głosie Rebeka.

- Tak.

- Dzięki. Wiesz, Gabe, nie zdawałam sobie sprawy, że to rozcięcie jest tak głębokie.

Gdybym wiedziała, może bym była bardziej potulna...

Ona? Bardziej potulna? Jakoś trudno było mu sobie to wyobrazić. Jednakże w

przeciwieństwie do wielu kobiet, z którymi się stykał, nie była próżna ani samolubna. Biorąc

zaś pod uwagę pozycję oraz bogactwo Fortune'ów, nikt by się nie zdziwił, gdyby zadzierała

nosa.

Dorastała otoczona rodziną, niczego jej nie brakowało, nie znała biedy. Może dlatego

patrzyła na świat przez różowe okulary. Była idealistką, która wiodła uprzywilejowane życie.

Odznaczała się inteligencją, ale pod wieloma względami była naiwna jak nowo narodzone

dziecię. O nic nigdy nie musiała walczyć, niczego nie musiała zdobywać. Obce jej były

ciemne, ponure aspekty życia. Wierzyła w miłość, w dobroć i sprawiedliwość, w to, że z

opresji wybawi ją rycerz na białym koniu. Nie miała pojęcia, że po ulicach miasta kręcą się

różne wredne typy, które mogą wyrządzić jej krzywdę.

Najgorsze było to, że ponieważ napisała kilka powieści kryminalnych, wyobrażała

sobie, że jest żeńskim Sherlockiem Holmesem. Szukając dowodów niewinności brata, mogła

niechcący zatrzeć inne ślady. Na samą myśl o tym Gabe miał ochotę ją udusić.

Kiedy zsunęła się z blatu, odruchowo powiódł wzrokiem po jej koronkowym staniku

wystającym spod dekoltu swetra. Próbował ją namówić, żeby zdjęła mokrą, zabłoconą bluzę.

Odmówiła. Zgodziła się dopiero wtedy, kiedy przyniósł z góry czarny sweterek z dużym

dekoltem. Pewnie należał do Moniki Malone.

Do świętej pamięci Moniki, która - jak wiele hollywoodzkich gwiazd świecących

triumfy przed wieloma laty - miała dość pokaźny biust. Przypuszczalnie sweter ciasno opinał

jej kształty, lecz kształtów Rebeki nie opinał. Przeciwnie, w luźnym swetrze Rebeka

wyglądała jak biedna, mała sierotka, która włożyła ubranie starszej i grubszej koleżanki.

Sweter co prawda był obszerny, lecz za to czarne dżinsy były idealnie dopasowane;

podkreślały długie, szczupłe nogi i drobne pośladki. Ponieważ nie potrafiła usiedzieć w

miejscu, podejrzewał, że dość boleśnie musiała poobijać sobie tyłek, ale duma nie pozwalała

się jej do tego przyznać. Tak, ona ma więcej dumy niż rozumu, pomyślał, patrząc w jej

lśniące zielone oczy.

Oczy... duże o powłóczystym spojrzeniu, twarz w kształcie serca, szersza u góry,

zwężająca się ku brodzie, cera jasna, może zbyt blada, usta pełne, mięsiste, nosek śmiesznie

zadarty. Wzrost... pewnie metr sześćdziesiąt pięć, ani za niska, ani za wysoka, choć gdy stała

przy nim, wydawała się maleńka. W myślach właśnie tak ją nazywał: mała.

Włosy miała kręcone, barwy ciemnego cynamonu, długości do ramion. I straszliwie

potargane. On widział ją jednak nie po raz pierwszy w życiu i wiedział, że grzebień czy

szczotka niewiele by pomogły. Jeśli chodzi o fryzurę, zawsze wyglądała tak, jakby dopiero

wstała z łóżka po upojnej nocy w ramionach kochanka. Jako że należała do rodu Fortune'ów,

nie ulegało wątpliwości, że gdyby chciała, stać by ją było na najdroższych fryzjerów w mie-

ście. A zatem szopa, którą nosiła na głowie, wynikała z jej lenistwa lub nonszalancji. Zresztą

postrzyżyny nic by pewnie nie dały. Nawet obcięta na zapałkę i ubrana w bezkształtny wór,

wciąż byłaby szczupła, zgrabna, seksowna i... cholera, jakaś taka krucha.

Nigdy nie pociągały go małe, kruche, wrażliwe kobietki potrzebujące męskiego

wsparcia, nie wiedział więc, dlaczego obecność Rebeki działa na niego tak podniecająco. I

wolał się nad tym nie zastanawiać. Zatrudniono go, aby wykonał konkretne zadanie i

zamierzał się z tego wywiązać. Owszem, czasem popełniał w życiu błędy i teraz intuicyjnie

czuł, że bliższa znajomość z Rebeką byłaby właśnie błędem. Nie był niewiniątkiem; w wieku

trzydziestu ośmiu lat miał całkiem spore doświadczenie z kobietami. Doskonale się

orientował, kiedy warto ryzykować, a kiedy lepiej sobie odpuścić. Lubił ryzyko i nie

brakowało mu odwagi, ale na pewno nie był kamikadze.

- Rebeko... - Patrząc za jej oddalającą się sylwetką, potarł z namysłem brodę. - Dokąd

tak pędzisz?

- Wszędzie. Nigdzie. Boże, nie wiem. Pomyślałam sobie, że najpierw rzucę okiem na

miejsce zbrodni. To było w salonie, prawda? A potem udam się na górę do sypialni panny

Malone i tam się trochę rozejrzę.

- Do salonu prowadzą drzwi z prawej. Tymi z lewej dojdziesz do spiżarni i

pomieszczeń zajmowanych przez lokaja. Tylko pamiętaj o jednym, Sherlocku Holmesie.

Zostawiamy po sobie porządek. Niczego nie zabieramy. Tak z ręką na sercu, to wolałbym,

abyś bez porozumienia ze mną niczego nie dotykała...

- Spokojna głowa, Gabe. Przeczytałam dziesiątki książek o metodach pracy policji.

Wiem, co mam robić. Jeśli zauważę cokolwiek, co uznam za dowód czy choćby trop, będę

bardzo ostrożna. Nie denerwuj się.

- Sam fakt, że przeczytałaś dziesiątki książek jakoś nie rozprasza moich obaw.

Uśmiech miała porażający.

- Wiem, koteczku, wiem. Nic na to nie możesz poradzić, prawda? Po prostu jesteś

władczym, autorytatywnym typem, który lubi mieć wszystko pod kontrolą. I który nie cierpi,

kiedy kobieta wykazuje odrobinę inicjatywy. Boże, zupełnie nie wyobrażam sobie ciebie w

roli ojca. Swoją żonę i córkę doprowadzałbyś do szału.

- Zagalopowałaś się, Ruda. Jaką córkę? Nie planuję być ojcem. Dzieci to ostatnia

rzecz, o jakiej marzę.

- I tu się różnimy. Choć muszę przyznać, że jakoś to mnie nie dziwi. Gdyby nie

zarzuty ciążące na moim bracie, dziecko byłoby dla mnie priorytetem. Boże, żebyś widział te

góry materiałów, jakie zgromadziłam na temat banków spermy.

- Banków spermy? - zdumiał się. - Chyba nie mówisz tego poważnie?

- Jak najpoważniej. Na temat dzieci nigdy nie żartuję - rzekła, uśmiechając się od ucha

do ucha. - Nie mogłam się oprzeć, kotku. Specjalnie wspomniałam o bankach spermy, bo

chciałam zobaczyć wyraz, jaki pojawi się na twojej twarzy. No, ale bierzmy się do roboty...

Tak, pomyślał Gabe, na razie zbrodnia bardziej ją pociąga. Swoją drogą nie znał

nikogo, kto potrafiłby z równą łatwością przeskakiwać z tematu na temat.

Nie zamierzał krążyć za nią z pokoju do pokoju. Miał do wykonania konkretne

zadanie. Do jego obowiązków nie należała opieka nad obarczonymi bujną wyobraźnią,

rudowłosymi uparciuchami, nawet jeśli te rudowłose uparciuchy były blisko spokrewnione z

człowiekiem, który płacił mu honorarium.

Skierował się do gabinetu zmarłej aktorki. Wiedział, że w rezydencji istnieje takie

pomieszczenie, ponieważ odkrył je podczas swojej poprzedniej wizyty. Dziwnie się w nim

czuł: ściany pokrywała jedwabna tapeta, w oknach wisiały zasłony, które bardziej pasowały

do damskiej sypialni, przy biurku stał fotel obity brokatem. Żaden mężczyzna na pewno nigdy

by w czymś takim nie urzędował, Monica przypuszczalnie też rzadko tu zaglądała.

Podejrzewał, że nigdy sama nie wystawiała czeków, a jeśli nawet to robiła, to nie

przychodziła w tym celu do gabinetu.

Tak jak się spodziewał, albo policja, albo prawnicy zabrali z biurka wszelkie rachunki

i wyciągi bankowe. Mimo to zapalił światło - wielki ozdobny żyrandol - po czym zaczął

wyciągać szuflady.

Liczył na to, że mogli coś przeoczyć. Zwykle tak jest, że koncentrując się na jednym,

nie dostrzega się czegoś innego. Policja zdołała zgromadzić już całkiem sporo informacji i

dowodów w sprawie morderstwa aktorki, ale wciąż było mnóstwo pytań bez odpowiedzi.

Przystąpił do pracy; wszystko dokładnie sprawdzał, każdy przedmiot, każdą notatkę,

każdy skrawek papieru. Pracował w skupieniu przez mniej więcej dwadzieścia minut.

Nagle zdał sobie sprawę z ciszy panującej w całym domu. Zupełnie jakby poza nim

jednym na terenie rezydencji nie było żywego ducha.

Teoretycznie miał wymarzone warunki do pracy, nic mu nie przeszkadzało, żaden

najmniejszy hałas. Tyle że właśnie z powodu tej ciszy nie mógł się skoncentrować.

Bez przerwy myślał o Rebece: usiłował odgadnąć, gdzie w tym momencie przebywa i

co robi. Miał jej za złe, że określiła go mianem władczego, autorytarnego typa. Wcale nie był

władczy i nikomu nie lubił nic narzucać. Jeśli zachowywał się autorytarnie, to dlatego, że po

swoich poprzednich kontaktach z Rebeką wiedział, że jest ona osobą impulsywną, która

mimo najlepszych chęci potrafi przysporzyć mnóstwo problemów. A kiedy człowiek znajduje

się w tym samym domu co reaktor jądrowy, chyba ma prawo odczuwać lekki niepokój.

Wyszedł z gabinetu. Rebekę odnalazł w salonie; siedziała skulona w fotelu i

wpatrywała się w marmurowy kominek. Usłyszawszy kroki, skierowała na Gabe'a wzrok.

- Usiłuję sobie to wszystko wyobrazić - powiedziała cicho. - Ona tutaj zginęła,

prawda?

- Tak.

- Wiemy, że Jake ją odwiedził. I że był pijany. Wiemy też, że się kłócili i że doszło do

rękoczynów. Jake twierdzi, że Monica” go podrapała, a potem rzuciła się na niego z nożem

do listów. Pokazywał nam ranę, jaką mu zadała w ramię. Przyznał, że pchnął Monikę, że po-

leciała na kominek i rąbnęła głową o marmurową półkę.

- Wszędzie były odciski palców twojego brata i Moniki - zauważył. Nie musiał

dodawać, że żadnych innych odcisków nie znaleziono.

Rebeka zacisnęła nerwowo dłonie.

- Zgadza się - przyznała. - Ale Jake przysięga, że Monica żyła, kiedy opuszczał jej

dom. Wkrótce potem widziała go jego córka, Natalie. Wszyscy z nim rozmawialiśmy. Mówił,

że pchnął Monicę, ponieważ go zaatakowała. Nie miał powodu nas okłamywać i twierdzić, że

żyła, jeśli faktycznie nie żyła. Przecież śmiało mógł powiedzieć, że w obronie własnej pchnął

ją tak nieszczęśliwie, że uderzyła się w głowę i poniosła śmierć na miejscu. Moim zdaniem,

albo w domu był ktoś trzeci, albo pojawił się tuż po wyjściu Jake'a. Mój brat nikogo nie zabił.

Gabe przeszedł na drugi koniec salonu do barku urządzonego w stylu art déco. Żaden

ze stojących tam trunków nie dorównywał trzydziestoletniej whisky, którą widział w kuchni,

ale w tym momencie zadowoliłby go zwykły bimber. Nie, nie chodziło mu o siebie.

Wprawdzie przebywając w towarzystwie Rebeki, miał ochotę czymś zagłuszyć zmysły,

głównie jednak myślał o niej: siedziała tak przeraźliwie smutna, że nie mógł tego wytrzymać.

Sięgnął po pierwszą z brzegu butelkę, wlał do kryształowej szklanki trochę złocistego

płynu i podał ją Rebece. Podniosła szklankę do nosa.

- Fuj!

- Nie wybrzydzaj, mała. No, śmiało. Do dna.

- Jak mnie jeszcze raz nazwiesz „mała”... - zaczęła, ale nie dokończyła.

To było doprawdy niezwykłe; zamiast się zjeżyć i wszcząć awanturę, posłusznie

przechyliła szklankę i opróżniła ją w trzech haustach. Po chwili wzdrygnęła się z

obrzydzeniem i przetarła dłonią załzawione oczy.

- Osobiście wyznaję zasadę głoszoną przez Mary Poppins, słynną filmową opiekunkę

do dzieci, że każde lekarstwo lepiej smakuje z łyżeczką cukru.

Teraz on się wzdrygnął z obrzydzeniem. Whisky z cukrem? Ohyda! Ale przynajmniej

osiągnął swój cel. Rebeka nie była już tak trupioblada, przestała też nerwowo wykręcać palce.

Teraz albo nigdy, uznał. Musi przemówić jej do rozumu, sprawić, aby wreszcie przejrzała na

oczy.

- Posłuchaj, Rebeko. W całej tej sprawie nie ma innych podejrzanych. Podczas

śledztwa nie wypłynęło jakiekolwiek inne nazwisko. Nie znaleziono innych odcisków

palców. Wszystkie tropy prowadzą do Jake'a. Który w dodatku miał świetny powód, aby

zabić Monicę.

- Tak, wiem. Ona go szantażowała. Odkąd odkryła, że Jake pochodzi z nieprawego

łoża, postanowiła tanim kosztem zgromadzić jak najwięcej akcji Fortune Industries. Groziła

Jake'owi, że ujawni prawdę, on zaś bał się, że wtedy straci wszystko. Znam rodzinne

tajemnice, Gabe. Tajemnice, czy może raczej brudy. I wiem, że mój brat popełnił w życiu

wiele błędów. Okazał się słaby. Za dużo pił, zaniedbywał się w pracy. Stres i napięcie, które

mu nieustannie towarzyszyły, wpłynęły na rozpad jego małżeństwa i sprawiły, że zwrócił się

przeciwko Nate'owi. Ale to nie oznacza, że jest mordercą.

W życiu Gabe'a zawsze dotąd dwa plus dwa równało się cztery, wzruszała go jednak

tak wielka miłość i lojalność siostry w stosunku do brata.

- Zamierzałem ci tylko uświadomić, jak kiepsko to wszystko wygląda - powiedział

łagodnie.

Zerwała się z fotela; złość nie pozwalała jej na bezczynne siedzenie.

- A wiesz, co sama sobie uświadomiłam? Że od dwóch pokoleń Monica Malone na

różne sposoby starała się zniszczyć moją rodzinę. Teraz wredne babsko nie żyje, ale machina

zła, którą puściła w ruch, wciąż się kręci. Nawet nie wyobrażasz sobie, ile ta wiedźma ma na

sumieniu: porwanie, sabotaż, cudzołóstwo, kradzieże, włamania, szantaż. I pewnie dziesiątki

innych przewinień. Odkąd przed wieloma laty wdała się w romans z moim ojcem, próbuje się

na nim, a zatem i na nas wszystkich, zemścić. Ale na szczęście ktoś ją pozbawił życia. Więcej

krzywd już nam nie wyrządzi. Tak, ten koszmar musi się wreszcie skończyć.

- Rebeko, wróć do domu. Proszę cię.

- Nie.

- Może masz rację. Może faktycznie ktoś przyszedł tu po wyjściu twojego brata i

zamordował Monicę. Jeżeli istnieje w tym domu choćby najmniejszy dowód wskazujący na

winę trzeciej osoby, na pewno go znajdę. Przysięgam.

- Nie wątpię, że zrobisz wszystko, co w twojej mocy. I wiem, że cieszysz się

doskonałą opinią. Ale nie jesteś kobietą, Gabe. Kobiety potrafią dojrzeć szczegóły, na które

normalny mężczyzna nie zwróciłby uwagi. Może uda mi się zobaczyć coś, co ty byś

przeoczył.

Potarł ręką twarz. Na wszystko miała gotową odpowiedź. Postanowił zajść ją od nieco

innej strony.

- Słuchaj, Ruda. Jest pewna drobna rzecz, którą pomijasz. Nawet jeśli znajdziesz

dowód na to, że ktoś inny zamordował Monicę, to wcale nie musi oznaczać, że skończą się

twoje kłopoty. Dobrze wiem, jak bardzo Monica naraziła się Fortune'om. Ile mieliście przez

nią zmartwień. I tu dochodzimy do sedna. Jeżeli Jake nie zabił Moniki, niewykluczone, że

zrobił to inny członek twojej rodziny. Motywów nikomu z was nie brakuje.

- Mordercą nie jest żaden z Fortune'ów - oznajmiła stanowczo Rebeka.

- Myślę, że nie przekonałabyś sądu. Ławnicy prędzej by uwierzyli, że przemawia

przez ciebie solidarność rodzinna niż rozsądek i obiektywizm.

- Byliby w błędzie. To wredne babsko... Zrozum, Gabe, ona od wczesnej młodości

była obłudną, pazerną egoistką. Przez te wszystkie lata narobiła sobie tysiące wrogów. Nie

tylko my poznaliśmy jej prawdziwą naturę. W dodatku... zresztą mniejsza z tym. Już dość

czasu straciliśmy na gadanie. Idę się rozejrzeć.

Ruszyła w stronę drzwi i zanim się zorientował, co chce zrobić, zniknęła mu z oczu.

Nie miał zamiaru jej powstrzymywać. Równie dobrze mógłby starać się przemówić do

rozsądku osłowi. Popatrzył z tęsknotą na butelkę whisky.

Nie bardzo wierzył, że Rebeka znajdzie dowody, które mogłyby oczyścić jej brata, ale

drobna szansa jednak istniała. Nawet jeśli prawdopodobieństwo, że Jake jest niewinny,

wynosi jeden do tysiąca, oznacza to, że faktyczny morderca chodzi bezkarnie po mieście.

Człowiek, który z zimną krwią popełnił morderstwo, na pewno nie życzyłby sobie, aby

ktokolwiek krążył po miejscu zbrodni, szukając dowodów niewinności głównego

podejrzanego. Dotychczas Gabe nie wspominał Rebece o tym, że może jej grozić

niebezpieczeństwo, ale nagle przyszło mu do głowy, że lepiej, aby ktoś miał ją na oku.

Oczywiście nie należało to do jego obowiązków. W razie czego zawsze mógł się

zwrócić o pomoc do seniorki rodu. Kate Fortune jednym spojrzeniem potrafiła wymóc

posłuch na każdym. Podejrzewał, że batalion piechoty morskiej grzecznie wykonywałby

wszystkie jej polecenia. Na szczęście tylko przez tę jedną noc Rebeka znajdowała się pod

jego opieką. Marzyła mu się szklaneczka whisky, ale wiedział, że będzie mógł sobie na nią

pozwolić dopiero później, kiedy wróci do domu. Bo na razie w obecności Rudej musi

zachować całkowitą trzeźwość i przytomność umysłu.

Rebeka oparła ręce na biodrach. Nie zdziwiła się na widok wyposażenia sypialni.

Kobieta tak próżna jak Monica Malone, tak łasa na splendory i pieniądze, nie mogłaby spać w

jakichkolwiek innych warunkach.

Świat Moniki obracał się wokół niej samej. Była jego najważniejszą postacią.

Świadczyły o tym choćby dwa obrazy olejne, na których została uwieczniona. W ogromnej

garderobie wisiały dziesiątki sukien z dekoltami do pępka; obok stały buty - ich liczby

mogłaby śmiało pozazdrościć Monice słynna miłośniczka butów, Imelda Marcos. Zasłane

aksamitną pościelą łóżko w kształcie serca - czy może być coś bardziej kiczowatego? - miało

obite aksamitem wezgłowie. Zarówno w szafie, jak i na krześle przy łóżku leżały gorsety;

starzejąca się gwiazda najwyraźniej lubiła niektóre części ciała chować i upychać, a inne

eksponować i wypychać. Blatu toaletki nie było widać spod setek słoiczków, fiolek, tubek i

buteleczek - takich ilości nie zdołałaby wyprodukować żadna firma kosmetyczna, o czym

Rebeka doskonale wiedziała.

Minuty płynęły. Przejrzała już wszystkie szuflady i półki w szafie. Sprawdziwszy

zawartość szafek w luksusowej łazience utrzymanej w zielonej kolorystyce, postanowiła

skorzystać z okazji, że jest z dala od świdrujących oczu detektywa, i ściągnęła dżinsy,

ciekawa, dlaczego tak strasznie boli ją pupa. W licznych lustrach bez trudu zobaczyła siniaka

wielkości piłki nożnej, który zdążył przybrać intensywną barwę fioletu.

Psiakość. Paskudne rozcięcie na czole, fioletowe pośladki, długa rana ciągnąca się od

żeber przez klatkę piersiową i oczywiście dziesiątki drobnych zadrapań... Wszystko bolące.

No cóż, po powrocie do domu wymoczy się w wannie i od razu się lepiej poczuje.

Teraz nie miała czasu się nad sobą użalać. Nawet nie przyjmowała do świadomości tego, że

jest zmęczona, a przecież jest już trzecia rano i wszyscy dawno śpią. Na zewnątrz znów

rozległ się huk piorunu. Popatrzyła w lustro. Grymas, który ujrzała na swojej twarzy, był

równie ponury, jak burza za oknem.

Gabe nie wierzył, że w rezydencji Moniki można znaleźć jakiekolwiek dowody poza

tymi, które odkryli policjanci. W dodatku jasno dał jej do zrozumienia, że wolałby, aby

wróciła do domu i nie przeszkadzała mu w pracy. W pewnym momencie sama zaczęła się

zastanawiać, czy słusznie zrobiła, przychodząc tu. Ale szklanka whisky, którą wypiła,

rozgrzała ją i dodała nowych sił.

To śmieszne, ale przez chwilę miała nadzieję, że może zdoła przekonać Gabe'a o

niewinności Jake'a. Nie udało się jednak. Pod tym względem nie różnił się od innych. Nie po

raz pierwszy w życiu poczuła się osamotniona.

Rozglądając się uważnie po sypialni, odruchowo zaczęła pocierać złotą bransoletę.

Ten piękny symbol miłości rodzinnej zawsze podtrzymywał ją na duchu. Chociaż

Fortune'owie różnili się między sobą, Rebeka odstawała od wszystkich. Wyznawała własne

poglądy i nigdy nie starała się do nikogo dopasować. Ale to nie miało znaczenia. Rodzina

oznaczała dla niej wierność. Przywiązanie. Cudowne i nierozerwalne więzy krwi. Dlatego

zamierzała oczyścić brata z zarzutów, przywrócić mu dobre imię. Wiedziała, że nie spocznie,

póki tego nie dokona.

Przenosząc wzrok z toaletki na łóżko, z łóżka na fotel i szafki, raz po raz pocierała

bransoletę. Zastanawiała się, czy Gabe ma rodzinę, a jeśli tak, to jak liczną. Nigdy nic nie

mówił o braciach i siostrach ani jakichkolwiek kuzynach. Żona i dzieci wyraźnie nie

figurowały na liście jego priorytetów. Sprawiał wrażenie człowieka, który nie szuka

towarzystwa, lecz gdzieś w głębi duszy Rebeka podejrzewała, że to tylko pozory; że w

rzeczywistości dokucza mu samotność.

Pewnie potwornie by się oburzył, gdyby powiedziała mu coś takiego, może nawet... I

nagle zapomniała o Gabrielu. Wbiła oczy w bransoletę, którą się bawiła, po czym szybko

powiodła wzrokiem po sypialni. Biżuteria. Monica Malone musiała mieć jej całe tony.

Przypuszczalnie drogocenne broszki, naszyjniki czy pierścionki wciąż tkwią w sejfie

bankowym. Albo w sejfach prawników, którzy zajmowali się masą spadkową. Ale Monica

zawsze chodziła obwieszona świecidełkami. Chyba na żadnym zdjęciu Rebeka nie widziała

jej bez błyszczących ozdób, a to wielkich kolczyków, a to wisiorków, a to pobrzękujących

bransolet. Gdzieś tu muszą być jakieś szkatułki, w których trzymała swoje skarby.

Znalazła dwie pod ścianą w garderobie. Obie były załadowane po brzegi. Kucnąwszy,

zaczęła wyciągać szufladki, grzebać wśród dziesiątków metrów bieżących lśniących pasków,

bransolet, błyskotek.

Czuła narastające podniecenie. Nie wiedziała, gdzie powinna szukać dowodów

niewinności Jake'a, na co powinna zwracać szczególną uwagę i czy w ogóle jakiekolwiek do-

wody istnieją. Ale intuicja mówiła jej, że jeśli Monica miała jakieś tajemnice, które pragnęła

ukryć przed światem, należy ich szukać właśnie tu, w sypialni. O ile facet zwykle chowa

rzeczy w samochodzie lub w biurku, dla kobiety takim sekretnym schowkiem jest jej

sypialnia.

W czwartej szufladzie, którą wyciągnęła, przypadkiem coś wyczuła. Jakieś

wybrzuszenie. Sprawdziła je jeszcze raz. Tak, nie pomyliła się. Obróciła szufladę do góry no-

gami, wyrzucając świecidełka na białą wykładzinę podłogową, po czym przysunęła szufladę

do światła. W atłasowym obiciu ujrzała wyraźne wzniesienie.

Jednym ruchem ręki zerwała atłas.

Jej oczom ukazało się kilka kartek papieru. Wyjęła tę z wierzchu. Był to telegram na

papierze pożółkłym ze starości i tak kruchym, że wyglądał jak pomięta serwetka - telegram

zawierający wyznanie miłosne. Rebeka odłożyła go na bok i sięgnęła po kolejną kartkę.

Okazało się, że jest to list miłosny od następnego wielbiciela, podpisany: „Twój wiemy

kundel”. Już zamierzała rzucić go tam, gdzie wcześniej rzuciła telegram, ale raptem zawahała

się. List był sprzed dziesięciu laty, czyli raczej nie miał związku z morderstwem, lecz skoro

Monica go zatrzymała, musiała przywiązywać do niego wagę. Na wszelki wypadek Rebeka

wsunęła go pod kolano.

Większość kartek to były nic nie znaczące skrawki papieru, jakieś bilety, zaproszenia,

po prostu pamiątki. Nagle Rebekę ogarnęła wściekłość. Wśród tej bezwartościowej

makulatury znalazła kolejne dowody perfidii Moniki, rzeczy jednoznacznie wskazujące, że to

ona stała za próbą kradzieży receptury kremu młodości, nad którym pracowano w Fortune

Cosmetics, że to ona zachęcała do działania faceta, który prześladował Allie, że to ona

opłaciła ludzi, którzy włamali się do laboratorium, i że to ona usiłowała doprowadzić do

deportacji ze Stanów Zjednoczonych naukowca Nicka Valkova. Groźba deportacji wpłynęła

na decyzję o małżeństwie Nicka z Caroline Fortune, najstarszą córką Jake'a. To małżeństwo z

rozsądku okazało się bardzo szczęśliwe. Po nim ruszyła lawina kolejnych małżeństw w

rodzinie.

No dobrze, pomyślała Rebeka, ale to wszystko nie ma związku z Jakiem i ciążących

na nim zarzutach.

Podniosła następny list. Zaczęła czytać i nagle zakręciło się jej w głowie. Przeczytała

go po raz drugi. Serce zaczęło walić jej młotem.

List był pisany przez kalkę - nie do Moniki, lecz przez Monicę. Datowany dziesięć dni

przed jej śmiercią, zawierał zaledwie kilka zdań, ale nie były to niewinne zdania o pogodzie.

W liście Monica groziła niejakiej Tammy Diller: jeśli Tammy nie pojawi się w umówionym

terminie, to gorzko tego pożałuje.

Oho! Strzał w dziesiątkę!

Rebekę przebiegł dreszcz podniecenia. Nazwisko adresatki wydało jej się znajome, ale

nie mogła sobie przypomnieć, kiedy i gdzie mogła spotkać Tammy Diller. Na razie nie miało

to większego znaczenia. Ważny był sam list. Może nie dowodził niewinności Jake'a. Ani nie

świadczył o jakiejkolwiek winie Tammy Diller. Wskazywał jednak na to, że tuż przed

śmiercią Monica zamierzała się z kimś spotkać i że relacje, jakie łączyły ją z Tammy,

zdecydowanie nie należały do przyjacielskich.

Zapominając o siniakach i potłuczeniach, poderwała się na nogi. Trzymała list

delikatnie, jakby był cenną porcelanową filiżanką. Wybiegłszy z sypialni do holu, zaczęła

wydzierać się na całe gardło, wołając Gabe'a.

Zobaczyła, jak sadzi na górę, przeskakując po trzy stopnie naraz. Dopiero później

pomyślała sobie, że może jej krzyk go wystraszył; może uznał, że o mało się nie zabiła i

dlatego wrzeszczy wniebogłosy. Ona zaś czuła jedynie podniecenie, ulgę i radość, że znalazła

namacalny dowód na to, iż ktoś inny poza Jakiem miał kontakt z Monica niedługo przed jej

śmiercią.

Kiedy Gabe wbiegł na górę, rzuciła mu się naprzeciw.

Zareagowała najnormalniej w świecie. Oplotła ręce wokół jego szyi. Był to zdrowy

ludzki odruch. Każda kobieta zrozumiałaby jej zachowanie.

Gabe jednak nie był kobietą.

ROZDZIAŁ TRZECI

Widząc, jak Rebeka pędzi w jego stronę, tylko jedno przyszło mu do głowy: że gonią

ją demony, potwory... lub morderca. Wprawdzie w Siłach Specjalnych nie służył już od

siedmiu lat, ale pewne reakcje miał zakodowane w pamięci i po prostu działał instynktownie.

Wyciągnął rękę. Zamierzał chwycić Rebekę, odsunąć za siebie i własnym ciałem bronić ją

przed niebezpieczeństwem. Gotów był przyjąć na siebie ciosy, stawić czoło zagrożeniu.

Gotów był na wszystko, tylko nie na to, że ta kretynka rzuci mu się w ramiona.

Zapewne chciała go cmoknąć w policzek, ale nie trafiła. Wpiła się ustami w jego usta, i to z

całej siły. Miał wrażenie, jakby trafił go pocisk.

Dwukrotnie w życiu był postrzelony. Jest to doświadczenie, którego nigdy się nie

zapomina. On też nie zapomniał, mimo że ani za pierwszym, ani za drugim razem nie czuł

bólu, przynajmniej nie w chwili uderzenia. Raczej czuł ostre pieczenie, jakby ktoś skierował

ku niemu gorący palnik. Lecz kule były niczym w porównaniu z Rebeką.

Od dawna wiedział, że bliższy kontakt z tą rudowłosą diablicą oznacza kłopoty.

Instynkt mu mówił, że tylko trzymając się od niej z daleka, może im zapobiec. Chwycił ją, bo

działał odruchowo, wierząc, iż grozi jej niebezpieczeństwo. W pierwszej chwili czuł

niesamowity przypływ adrenaliny. Sekundę później do głosu doszedł testosteron.

Hol był długi, pogrążony w mroku i pusty. W tej ciszy i pustce Gabe'owi wydawało

się, że słyszy bicie własnego serca. Że każde uderzenie odbija się od ścian niczym echo w

górach. Nie domyślał się, dlaczego Rebeka rzuciła mu się w ramiona. Po paru sekundach od-

chyliła do tyłu głowę i wbiła w niego swoje zielone ślepia. Wielki radosny uśmiech zadrżał na

jej wargach, po czym znikł. Nie cofnęła się, nie opuściła rąk, którymi oplotła mu szyję, nie

zachowała się jak normalna, rozsądna, trzeźwo myśląca kobieta. Wspięła się na palce i

pocałowała go znowu.

Miała smak świeżego wiosennego wiatru. Smak niewinności. Smak, jakiego od

dłuższego czasu Gabe nie kosztował. Za jakim nie tęsknił i o jakim, psiakość, wcale nie

marzył. Aż do tej chwili. Zamknął oczy. Jej usta były miękkie, gorące, skóra pachnąca,

gładka jak jedwab. W jednej ręce coś chyba trzymała, bo poczuł lekkie draśnięcie w szyję.

Coś jakby kawałek papieru. Drugą zaś... tak, w drugą chwyciła garść jego włosów i przywarła

do niego całym ciałem, zapierając mu dech.

Wszystko w porządku, nic się nie dzieje, powtarzał w myślach Gabe. Nic a nic. To

tylko testosteron. Od dłuższego czasu żył jak mnich, w celibacie, a bardzo tego nie lubił.

Rebeka zaś, choć doprowadzała go do białej gorączki, była atrakcyjną kobietą. Żądza, jaką w

nim wzbudziła, była czymś zupełnie naturalnym. Ot, biologia.

Tak to już jest, że mężczyzna reaguje podnieceniem na kontakt fizyczny z ładną

kobietą.

Wsunął palce w potargane rude loki i wpił się w jej usta. Oboje zapomnieli o bożym

świecie. Byli tylko oni, on i ona, mężczyzna i kobieta. Całowała go namiętnie, z uczuciem,

bez jakichkolwiek hamulców. Była jak dziecko, które po raz pierwszy wsiada na karuzelę i

zachwycone pragnie, by ta chwila szczęścia trwała jak najdłużej.

Tak, trzymając w objęciach Rebekę, mężczyzna łatwo mógł stracić głowę. Gabe

jednak nie mógł sobie na to pozwolić. Oderwał usta od jej warg, po czym wciągnął w płuca

powietrze. Pomogło, ale na krótko. Parę sekund później wziął kolejny oddech. Znów nie

osiągnął zamierzonego celu. Postanowił wykonać bardziej inteligentny ruch: opuścił dłonie i

zaklął pod nosem. To zadziałało.

Rebeka otworzyła oczy. Przez moment wpatrywała się w niego niepewnie, jakby

wolno wyłaniał się z mlecznych oparów. Wreszcie zabrała ręce, ale wciąż stała na palcach.

Miał wrażenie, że minął rok lub dwa, zanim opadła z powrotem na pięty.

- No, no - mruknęła.

Nie podobał mu się jej ton: na wpół drwiący, na wpół żartobliwy. Potem uniosła z

rozbawieniem brwi. Spojrzenie, jakim go obrzuciła, też mu się nie podobało.

- Oj, koteczku, gdybym wiedziała, że tak wspaniale całujesz, wcześniej bym poprosiła

o próbkę twoich umiejętności.

Boże, miej litość nade mną, pomyślał Gabe.

- Przepraszam. Nie... nie planowałem tego.

- Wiem.

- Więcej to się nie powtórzy.

- Aż dziw, że w ogóle się zdarzyło - powiedziała. - Dotychczas ilekroć przebywaliśmy

razem w jednym pomieszczeniu, zawsze wydawało mi się, że prędzej mnie udusisz niż

pocałujesz.

- Bo to prawda. Ale coś się między nami zaiskrzyło. Wprawdzie ty żyjesz w swoim

własnym świecie, wpatrzona w komputer, i nie wiesz, co się wkoło dzieje, ja natomiast...

Nieważne. Po prostu lepiej nie budzić licha. Tam, skąd ja pochodzę, obcy ludzie, którzy nic

do siebie nie czują, nie padają sobie w ramiona i nie całują się. A teraz mów. Bo zakładam, że

musiałaś mieć jakiś powód, żeby mnie wołać, prawda?

- Co? Powód?

Miała taką minę, jakby nie wiedziała, o co mu chodzi. Ale w wypadku Rebeki

wszystko było możliwe. Przez chwilę jej piękne zielone oczy błądziły po jego twarzy, badały

ją, jakby chciały zapamiętać każdy szczegół.

Nagle zamrugała i w tym momencie ocknęła się. Podniosła rękę, w której trzymała

kartkę. Dopiero teraz sobie o niej przypomniała.

- Jasne, że miałam powód! I to jaki! Boże, Gabe, nie uwierzysz, co znalazłam!

Wepchnęła mu list do ręki i przestępując niecierpliwie z nogi na nogę, czekała, aż go

przeczyta. Potem zaprowadziła detektywa do sypialni Moniki. Wskazała mu garderobę

aktorki oraz wybebeszoną szkatułkę, w której trafiła na pisany przez kalkę list do Tammy

Diller. Parę minut później, kiedy zeszli do salonu, wciąż roznosiła ją energia. Oczywiście nie

mogła oprzeć się pokusie, aby wytknąć Gabe'owi jego brak wiary w jej zdolności śledcze.

- A nie mówiłam, że coś znajdę? Że kobiety bywają bardziej spostrzegawcze od

mężczyzn? Nie mówiłam?

- Posłuchaj, mała. Za bardzo się podniecasz. Ten list o niczym nie przesądza. Wcale

nie musi nic oznaczać...

- Jak to? Stanowi dowód, że motywem zabójstwa mogło być coś całkiem innego. Że

ktoś inny poza moim bratem miał w tym czasie na pieńku z Monicą.

Tak, to prawda. Chcąc nie chcąc, musiał przyznać jej rację. I bardzo mu

przeszkadzało, że idealistka, marzycielka, pisarka żyjąca w świecie fantazji zdołała znaleźć

coś, co on przeoczył. A przecież to on jest detektywem, w dodatku trzy razy przeczesywał

całą rezydencję, i za każdym razem wychodził z niczym.

Ponieważ jednak był starym wygą, wziął od Rebeki list, złożył go starannie i, jak

gdyby nigdy nic, schował do kieszeni. U góry strony figurował adres Tammy Diller; Rebeka z

pewnością go zauważyła, ale - miał nadzieję - nie zapamiętała.

Zaczął obmyślać kolejne kroki, układać plan działania. Natychmiast po powrocie do

domu wprowadzi dane do komputera. Może pojawią się jakieś informacje na temat Tammy

Diller? Jeśli tak, czeka go podróż do Los Angeles.

Ale najpierw musi pozbyć się Rebeki. Nie mieściło mu się w głowie, jak można być

tak rześkim w środku nocy. Wciąż roznosiła ją energia, mimo że wyglądała, jakby w ciemnej

alejce stoczyła zacięty bój z bandą chuliganów. Twarz miała białą niczym suknia ślubna dzie-

wicy, a osłonięty plastrem guz na czole stawał się coraz większy.

- A nie mówiłam? Nie wierzyłeś, że cokolwiek znajdę, prawda? Tak jak dawniej nie

wierzyłeś mi, kiedy upierałam się, że moja mama żyje. Rozum, kotku, nie zawsze ma

przewagę nad intuicją. Kobieta i mężczyzna po prostu inaczej myślą. Ich umysły inaczej

funkcjonują. Nawet gdybym nie przeczytała setek książek o prowadzeniu śledztwa i

rozwiązywaniu zagadek kryminalnych, może jako kobieta zdołałabym dojrzeć pewne

szczegóły...

Nie dawała mu dojść do słowa. Skorzystał z okazji, kiedy na moment zamilkła, żeby

złapać oddech.

- No dobrze - wtrącił. - Przyznaję, że spisałaś się na medal. Ale zbliża się czwarta rano

i myślę, że czas najwyższy zakończyć rewizję...

- I co? Udać się do domu? - spytała zdumiona. Pomysł opuszczenia rezydencji

wyraźnie nie przypadł jej do gustu.

- Jestem skonany. - Gabe ziewnął szeroko. - Chętnie pozamykałbym tu wszystko i

położył się wreszcie spać, ale nie zamierzam zostawiać cię samej. Miałaś świetnego nosa,

szukając wskazówek w sypialni - dodał szybko, bojąc się, że jeśli jeszcze raz jej nie pochwali,

Rebeka znów zacznie wiercić mu dziurę w brzuchu. Jej przechwałki wychodziły mu bokiem.

- A teraz proponuję, żeby każde z nas ruszyło w swoją stronę. Prześpię się kilka godzin i

zaraz potem spróbuję dowiedzieć się czegoś o adresatce tego listu.

- Jeśli jesteś skonany, to faktycznie jedź do domu i się prześpij. Ja mogłabym sobie

dalej tu poszperać. Niewykluczone, że Monica miała inne skrytki czy kryjówki...

- Owszem, niewykluczone. Ale pamiętaj, że policja kilkakrotnie przeczesała cały dom.

Szukanie kolejnej kryjówki, którą wszyscy przeoczyli, to jak szukanie igły w stogu siana.

Zresztą mamy list Moniki do jakiejś Tammy Diller i tym się teraz trzeba zająć, a nie dalszym

szperaniem. Szperamy od paru godzin...

- Ale ja nie jestem zmęczona - zapewniła go Rebeka, marszcząc butnie czoło.

On swoje też zmarszczył. Groźnie. Zwykle to skutkowało, gdy miał do czynienia z

malkontentem czy wojowniczo nastawionym uparciuchem.

- Kogo próbujesz oszukać, co? Wyglądasz jak kocica z naderwanym uchem, która

przegrała walkę z bandą kocurów na śmietniku. Nie wierzę, że te wszystkie siniaki i

potłuczenia nie bolą. Masz guza wielkości... już nawet nie śliwki, ale gruszki. Gdzie

zaparkowałaś samochód?

Stanowczy ton i groźna mina nie wystraszyły jej, lecz pytanie o samochód zbiło ją z

tropu.

- Mniej więcej półtora kilometra od głównej bramy - odparła. - Pomyślałam sobie, że

jak zostawię wóz tak daleko i resztę drogi pokonam pieszo, wtedy nikt nie skojarzy osoby

przełażącej przez ogrodzenie z...

- Starczy! Nie chcę słuchać o tym, jak się włamywałaś do cudzego domu.

Dopóki nie poznał Rebeki, uważał się za stosunkowo młodego człowieka. Młodego

ciałem i duchem. Miał trzydzieści osiem lat i kruczoczarne włosy. Kiedy służył w Siłach

Specjalnych, stykał się ze śmiercią, z destrukcją, z atakami terrorystów. Ale dopiero

znajomość z Rebeką sprawiła, że pojawiły mu się na głowie pierwsze siwe włosy.

- Ja zaparkowałem przed domem, więc podwiozę cię te półtora kilometra, żebyś nie

musiała drałować na piechotę. A gdzie zostawiłaś swoją mokrą bluzę?

- W kuchni.

Zerknęła na czarny sweter, który miała na sobie, i odruchowo zasłoniła ręką dekolt.

Diabli wiedzą po co. Wielokrotnie dzisiejszego wieczoru widział jej stanik oraz wgłębienie

między piersiami. I za każdym razem ten widok go podniecał.

- Przebiorę się... Tylko nie wiem, gdzie mam odłożyć pożyczony sweter?

- Nigdzie. Kiedyś odbiorę go od ciebie i zwrócę. Paradowanie w mokrej bluzie w

zimną marcową noc nie jest najlepszym pomysłem. Po prostu weź swoje rzeczy i idziemy.

- Za moment, dobrze? Chyba zostawiłam na górze włączone światło. Poza tym muszę

sprzątnąć bałagan w garderobie. No i trzeba umyć szklankę po whisky...

Dlatego Gabe zawsze pracował sam, bez pomocników. Miał w agencji świetny zespół

ludzi, którzy do różnych zadań przystępowali w grupach dwu - lub trzyosobowych. Ale nie

on. Nie lubił być zależny od kogokolwiek. Wolał działać szybko, sprawnie i polegać

wyłącznie na sobie.

„Moment” Rebeki trwał przeraźliwie długo. Zanim była gotowa do wyjścia, Gabe

zdążyłby ze sto razy odmówić pacierz. Niecierpliwym gestem wskazał w końcu drzwi.

Przekręciwszy klucz w zamku, skierował się do stojącego przed domem luksusowego, starego

morgana o typowym dla tych samochodów niskim zawieszeniu. Na widok auta Rebeka

zagwizdała przeciągle.

- Ale cudo!

- Prawda? Rocznik pięćdziesiąty piąty. Za to bardzo niewielki przebieg. Przez te

wszystkie lata służył głównie jako eksponat.

- A jak się coś zepsuje? Wciąż można zdobyć części?

- Można, choć z trudem. I oczywiście kosztują majątek. Nawet wśród dealerów

wyspecjalizowanych w starych autach mało jest takich, którzy znają się na tej marce.

- Ale tobie to nie przeszkadza, bo kochasz ten wóz i jesteś gotów do najwyższych

poświęceń?

- Zgadza się - przyznał.

Nie spodziewał się, że Rebeka to zrozumie.

Otworzył drzwi od strony pasażera i patrzył, jak pod piękną, długą tablicą rozdzielczą

znikają piękne, długie nogi. Przemknęło mu przez myśl, że rudowłosa, zielonooka Rebeka i

jego wymuskany morgan idealnie do siebie pasują.

Chyba z niewyspania przychodzą mu do głowy takie głupoty. Zatrzasnął drzwi i

okrążył auto, by zająć miejsce za kierownicą. Po chwili silnik zamruczał.

- Ależ wspaniałe maleństwo - szepnęła z zachwytem Rebeka.

Na dźwięk słowa „maleństwo” Gabe natychmiast przypomniał sobie to, co mówiła

wcześniej o dzieciach i bankach spermy. Czym prędzej ugryzł się w język. To była jej

sprawa; nie powinien się wtrącać. Z drugiej strony, pomysł sztucznego zapłodnienia wydał

mu się tak niedorzeczny...

Przez kilka minut w samochodzie panowało milczenie. Burza oddaliła się, ale deszcz

wciąż siąpił. Rosnąca wzdłuż podjazdu trawa i drzewa połyskiwały srebrzyście w blasku

reflektorów, Gabe zatrzymał się przed bramą, wysiadł, otworzył zamek kluczem, przejechał

kilka metrów, znów stanął i wrócił zamknąć bramę. Wokół było pusto. Wszyscy spali.

Nigdzie nie paliło się światło, a ciszę zakłócał jedynie szelest liści i szmer deszczu.

Odnalezienie samochodu Rebeki okazało się nad wyraz łatwe. Było to jedyne auto

zaparkowane przy krawężniku. Samochody mieszkających wkoło ludzi stały w garażach lub

na podjazdach.

Podjechawszy do czerwonej ciery, Gabe zerknął na swoją pasażerkę. Głośno

zachwycała się jego morganem. Pochodziła z bogatej rodziny; gdyby chciała, stać by ją było

na tuzin morganów. Zamiast tego wybrała porządny, solidny samochód. Czterodrzwiowy.

Odpowiedni dla osoby mającej dużą rodzinę. Oczywiście nie kryła, że takie jest jej marzenie:

mieć kochającego męża i gromadkę dzieci. A jeśli męża nie znajdzie, to przynajmniej gro-

madkę dzieci.

Sprawa ta nie dawała Gabe'owi spokoju.

- Chyba nie mówiłaś serio o bankach spermy? - spytał w końcu.

- Dlaczego nie? - Schyliła się po leżący na podłodze plecak i wilgotną bluzę.

- Bo zazwyczaj kiedy kobieta chce mieć dziecko, to kocha się z mężem. A jeśli nie ma

męża, rozgląda się za jakimś kandydatem albo na męża, albo na ojca dziecka.

- Zazwyczaj tak - przyznała kwaśno. - Ja też się rozglądałam. I nadal się rozglądam.

Jednakże przynależność do rodu Fortune'ów, oprócz pewnych niezaprzeczalnych plusów, ma

również minusy. Wielu mężczyzn wykazuje większe zainteresowanie majątkiem mojej

rodziny niż mną samą. Poza tym, jak człowiek siedzi w domu i pisze książki, to nie ma zbyt

dużo okazji do nawiązywania znajomości. Wierz mi, kotku, wcale nie tak łatwo spotkać

królewicza z bajki. Przynajmniej mnie to jakoś nie wychodzi, a mój zegar biologiczny tyka

coraz głośniej.

- Nie wątpię, że trafiło ci się paru łowców posagu, ale daj sobie jeszcze szansę. Wciąż

jesteś młoda...

- Młoda i niemłoda. Trzydzieści trzy lata to idealny wiek na zajście w ciążę. Na

szczęście żyjemy w latach dziewięćdziesiątych. Nikt nie wytyka palcem samotnych matek. A

ja nie widzę powodu, żeby dłużej zwlekać. Jestem zdrowa, finansowo niezależna i o niczym

bardziej nie marzę niż o dziecku. Najchętniej miałabym szóstkę.

Szóstkę? Z trudem przełknął ślinę.

- Nie sądzisz, że poddanie się sztucznemu zapłodnieniu to trochę... drastyczne

rozwiązanie?

- Nie. Drastycznym rozwiązaniem byłoby małżeństwo za wszelką cenę. Poślubienie

pierwszego z brzegu mężczyzny tylko po to, żeby dziecko miało ojca. Jestem romantyczką,

kotku. Wierzę w miłość do grobowej deski i namiastka małżeństwa mnie nie interesuje. Ale

bardzo pragnę mieć dzieci, które mogłabym kochać i otaczać opieką. Oczywiście lepiej

byłoby, żeby dzieci chowały się w pełnej rodzinie, lecz jeśli mąż nie jest mi pisany, czy

również muszę rezygnować z potomstwa?

- Rozmawiałaś o tym ze swoją mamą?

- Z Kate? - Uśmiechnęła się, wyraźnie rozbawiona. - A co, myślisz, że wybiłaby mi

pomysł z głowy?

Tak, do licha! Banki spermy? Na miłość boską, to powinna być ostateczność!

- Rozczaruję cię, kotku. Jestem pewna, że mama by mi przyklasnęła. Zawsze we

wszystkim starała się mnie wspierać. Odkąd pojawiłam się na świecie, zachęcała mnie, abym

szła własną drogą, nie oglądając się na innych. Ludziom wydaje się, że jesteśmy całkiem do

siebie niepodobne. Ona stąpa twardo po ziemi, jest osobą rzeczową, kochającą pracę i

sukcesy. Nic dziwnego, że stoi na czele wielkiego finansowego imperium. Ja jestem jej

przeciwieństwem. Ale to ona pchnęła mnie do pisania, to ona zachęcała, abym żyła po

swojemu, to ona przekonywała, żebym nigdy nie rezygnowała z marzeń i nie poddawała się

presji otoczenia. Wierz mi, Gabe, Kate całe życie mnie wspierała. Teraz też służyłaby mi

wsparciem.

Gabe nie był do końca przekonany. Podejrzewał, że starsza pani bardzo by chciała,

żeby Rebeka zakochała się i wyszła za mąż, najlepiej za faceta, który nie dałby się jej owinąć

wokół palca, tylko sam potrafiłby utrzymać ją w sensownych ryzach. Tak, Kate znacznie

bardziej wolałaby, aby jej wnuki miały prawdziwego tatusia, a nie anonimowego dawcę

nasienia.

Rebeka uważnie mu się przypatrywała. Poczuł się nieswojo.

- A w tobie nie tyka żaden zegar? - spytała wreszcie. - Nie chcesz mieć syna, córki,

rodziny, do której mógłbyś wracać po ciężkim dniu pracy? Nie kusi cię przedłużenie rodu?

- Bynajmniej - odparł krótko. - Obawiam się, że nie podzielam twoich idealistycznych

poglądów. Szczęśliwe rodziny istnieją tylko w filmach dla dzieci.

- Straszny z ciebie cynik, kotku.

- Realista, mała. Realista.

Nagle pochylił się i wyciągnąwszy rękę, pchnął drzwi od strony Rebeki. Rozmowa

stawała się zbyt osobista; należało ją czym prędzej zakończyć.

- No dobra, wyskakuj. Nalej sobie gorącej wody do wanny, wymocz się, a potem

kładź się spać. Nie myśl o liście, który znalazłaś. Ja się wszystkim zajmę. Odtąd, Rebeko,

masz się trzymać z dala od śledztwa.

- Proszę, proszę! Od kiedy to jesteś moim szefem? Było wpół do piątej rano, a ona

wciąż miała energię, żeby się z nim kłócić.

- Posłuchaj. Spisałaś się dziś znakomicie. Wpadłaś na trop, który może okazać się

ważny. Uczyniłaś dla swojego brata więcej niż ktokolwiek inny. Ale ten list zmienia całą

postać rzeczy. Być może Jake przestanie być jedynym podejrzanym. Być może policja

zainteresuje się panią Diller.

- O co ci chodzi?

- O to, że jeśli Jake jest niewinny, mordercą może okazać się Tammy Diller.

- Rozumiem.

- Nawet jeśli Tammy Diller nie zamordowała Moniki Malone, to jednak czymś się jej

naraziła. Nie wydaje mi się, żeby to była miła osoba. Dlatego wolałbym, żebyś trzymała się

od niej z daleka. Słyszysz, Ruda, co mówię?

- Słyszę, kotku.

Wysiadła z samochodu, zamiast jednak zatrzasnąć za sobą drzwi, schyliła się, wsunęła

głowę do ciemnego wnętrza i przez kilka sekund stała bez słowa, patrząc Gabe'owi w oczy.

Po jej wargach błąkał się uśmiech, trochę drwiący, trochę łobuzerski. Może dlatego Gabe nie

był pewien, na ile Rebeka sobie z niego żartuje, a na ile przyznaje mu rację.

Nagle uśmiech zniknął z jej twarzy. Gabe'a przeszył dreszcz. Mierzyła go dziwnym

spojrzeniem, ciepłym, a zarazem natarczywym. Przez moment bał się, że zaraz znów rzuci mu

się na szyję. Nie, tym razem na pewno nie czuł podniecenia - czuł strach.

- Wiem, że mi nie wierzysz - rzekła szeptem - ale naprawdę jestem dużą dziewczynką

i potrafię się o siebie troszczyć. Dobranoc, Gabe. Ty też się wyśpij. A o mnie się nie martw.

Nie martw się. Łatwo powiedzieć, pomyślał, patrząc, jak idzie te kilka kroków do

czerwonej ciery. Po drodze upuściła plecak; podnosząc go, potknęła się i o mało nie zwaliła z

nóg. Wreszcie wsiadła do samochodu, który - jak zauważył właściwie bez zdziwienia -

pozostawiła otwarty. Zatrzasnęła drzwi, ale ich nie zablokowała.

Tak, Rebeka Fortune wierzy w miłość do grobowej deski i królewiczów z bajki.

Wierzy w sprawiedliwość, w to, że dobro zwycięży, a jej samej nie może stać się krzywda.

I jak tu się o głupią nie martwić?

Zaparkowała wynajętego forda taurusa na jedynym wolnym miejscu, jakie znalazła w

promieniu trzech kwartałów, po czym rozglądając się wkoło, wzięła głęboki oddech. Czuła

się trochę niepewnie; nie znała tej części Los Angeles. Popołudniowe słońce oświetlało

tabliczkę z nazwą ulicy: Randolph. W porządku. Chodziło jej o dom przy Randolph 12970,

kilka przecznic dalej. Nigdzie bliżej jednak nie mogła zaparkować. No cóż, postanowiła, że

zostawi tu samochód i pokona ten kawałek na piechotę.

Okolica nie wyglądała zbyt zachęcająco. Na rogu stała grupka wytatuowanych

skinów. W bramach domów kręciły się dzieciaki w różnym wieku. Na najbliższym murze

widniało wykonane kolorowym sprayem graffiti oferujące darmową edukację seksualną. Jakiś

mężczyzna leżał wyciągnięty na chodniku; nie wiadomo, czy martwy, czy pijany. Z

pordzewiałych koszy wysypywały się zwały cuchnących śmieci. Sądząc po wizerunkach na

koszulach wygolonych młodzieńców podpierających ściany, ulica należała do Gangu

Tygrysa.

Zebrawszy się na odwagę, Rebeka wysiadła z samochodu, pamiętając o zablokowaniu

okien i drzwi. Przemknęło jej przez myśl, że dziesiątki razy opisywała takie sceny w

książkach, ale sama nigdy w podobnej nie uczestniczyła. Podejrzewała, że gdyby Gabe

wiedział, czym się zajmowała, odkąd pożegnali się nad ranem, i gdzie obecnie przebywa,

dostałby zawału.

Ale oczywiście nie wiedział. Bo skąd mógł wiedzieć, że przed oddaniem mu listu

zapamiętała adres Tammy i że tuż po otwarciu biur podróży zarezerwowała bilet na najbliższy

lot do Los Angeles?

Mały Latynos, na oko dwunastoletni, zagwizdał przeciągle, kiedy go mijała. Hm,

byłby z niego świetny ojciec, pomyślała. Nie, nie gwiżdżący chłopaczek, tylko Gabe

Devereax.

Z całej siły usiłowała się skupić na wynajętym przez rodzinę detektywie i nie patrzeć,

jak stojący nieopodal młodzian o tępym, zamglonym spojrzeniu bawi się nożem

sprężynowym.

Gabe był cierpliwym, opiekuńczym człowiekiem z zasadami - właśnie takie cechy

powinien mieć ojciec jej dziecka. Nie pozwoliłby jakiemukolwiek łowcy posagów - ani

skinowi - zbliżyć się do swej żony lub córki. Jego samego nie interesowały pieniądze; w

identyczny sposób traktował bogaczy i biedaków. Swoje dzieci na pewno nauczyłby

odróżniać dobro od zła. Nie wyobrażała sobie, aby kiedykolwiek mógł wpaść w furię,

urządzić dziką awanturę. Jedyną rzeczą... a raczej osobą, która go denerwowała, była ona -

Rebeka.

Ich pocałunek mocno odcisnął się w jej pamięci. Był niesamowity: pełen żaru, seksu,

namiętności. Zawsze marzyła o pocałunkach, które zwalają z nóg, które powodują, że

zapomina się o całym świecie, ale nigdy dotąd jej marzenie się nie spełniło. Może dlatego, że

dotychczas całowała się albo z żabami, czyli osobnikami udającymi zakochanych, a

myślącymi wyłącznie o stanie jej konta, albo z miłymi facetami, którzy najbardziej lubili

kąpiel w letniej wodzie - i takie też wzbudzali uczucia.

Gabe nie mieścił się ani w jednej, ani w drugiej kategorii. Był inny, cudownie

zblazowany, niebezpieczny, nonszalancki, a zarazem wyjątkowo troskliwy. Nie zdradził jej,

dlaczego jest tak przeciwny pomysłowi założenia rodziny. Niestety, zbyt słabo się znali, by

mogła go o to spytać wprost.

Ciekawe, czy równie przeciwny byłby odegraniu roli kochanka. Jej kochanka.

Zastanawiała się, jaki jest w łóżku: czy równie sumienny i dokładny jak w pracy? Skoro

jednym pocałunkiem potrafił wzniecić w niej ogień namiętności, sprawić, by przeniosła się w

inny świat, co by było, gdyby się kochali? Do jakiego stanu podniecenia doprowadziłyby ją

jego pieszczoty, uciskanie czułych miejsc...

Nagle tknęło ją, że chyba całkiem zwariowała - jest w obcym mieście, w obskurnej

dzielnicy, rozmyśla o Gabrielu i seksie, a z naprzeciwka nadchodzi sześciu twardzieli w

koszulach z rysunkiem tygrysa. Z odległości dwudziestu metrów widziała ich pogardliwe

spojrzenia, posuwisty krok, zadziorne miny.

Nie spuszczali z niej wzroku. Ci wszyscy zaś, którzy zaledwie kilka sekund wcześniej

stali w grupkach, podpierając ściany, rozpierzchli się jak stado kur na widok jastrzębia.

W jedwabnej zielonej sukience i butach na wysokich obcasach Rebeka była zapewne

niestosownie ubrana do okoliczności, ale cóż, nie wiedziała zawczasu, po jakiej dzielnicy

będzie musiała spacerować. Tammy Diller znała Monicę Malone. A jej, Rebece, nigdy nie

przyszło do głowy, że jakakolwiek znajoma uwielbiającej luksusy Moniki może mieszkać w

tak obskurnej części miasta.

Przed wyjściem z domu uznała, że idąc z wizytą, nawet niezapowiedzianą, wypada się

ładnie ubrać. Teraz żałowała, że zamiast szpilek nie włożyła tenisówek, a zamiast krótkiej

zwiewnej sukienki - kamizelki kuloodpornej. Pamiątkowa bransoleta połyskiwała w kalifor-

nijskim słońcu. Złoty naszyjnik pewnie też rzucał się w oczy.

Coraz mniejsza odległość dzieliła Rebekę od sześciu członków Gangu Tygrysa. Jeden

z młodzieńców wpatrywał się w jej szyję, drugi nie odrywał oczu od jej długich nóg.

Wiedziała, że nie zdoła ich wyminąć. Tworzyli mur. Może powinna zwymiotować?

Czy wymiotująca ofiara potrafi zniechęcić złodzieja lub mordercę? Nie była pewna, nawet nie

orientowała się, czy kiedykolwiek robiono taki sondaż wśród niedoszłych ofiar. W każdym

razie Rebeka, gdy ogarniał ją paniczny strach, natychmiast zwracała posiłek.

Najwyższy z Tygrysów, o czarnych włosach wygolonych po bokach, a na czubku

głowy postawionych w szpic, powiedział coś do idącego po swojej prawej ręce kolesia. Coś

na jej temat, bo cała grupa wybuchnęła rubasznym śmiechem. Strach ścisnął ją za gardło.

Dystans zmniejszył się do ośmiu metrów. Siedmiu. Sześciu. Mur powoli zamieniał się w

półkole. Przełknęła ślinę.

Zdobywając się na odwagę, wbiła oczy w twarz najwyższego i uśmiechnęła się

promiennie.

- Cześć - oznajmiła przyjaznym tonem. - Słuchaj, może mógłbyś mi pomóc...

Może nikt się nigdy nie zwracał do niego z taką prośbą. Może żadnego z szóstki nikt

nigdy nie prosił o pomoc, bo przez moment patrzyli na Rebekę zbyt oszołomieni, aby w

jakikolwiek sposób zareagować. Wreszcie chudy dryblas wysunął do przodu nogę i zahaczył

kciuki o pasek spodni.

- Jasne, lalunia, że mogę ci pomóc - powiedział niskim, ochrypłym głosem.

Słysząc to, jego koledzy zarechotali grubiańsko.

Gdyby miała na nogach czerwone sportowe buty, może spróbowałaby ucieczki, ale w

szpilkach daleko by nie dobiegła. Zdawała sobie sprawę, że tupetem też wiele nie osiągnie,

nie bardzo jednak wiedziała, co innego może robić.

- To świetnie! - ucieszyła się. - Przypadkiem nie znasz kobiety o nazwisku Tammy

Diller? Mieszka tu niedaleko... - Pochyliwszy głowę, sięgnęła do torebki po kartkę z adresem.

- O, mam. Przy Randolph, pod numerem 12970. To chyba za kolejnym skrzyżowaniem,

prawda?

- Przykro mi, lalunia, żadnej Tammy nie znam. Ale ciebie chętnie poznam. Blisko,

dogłębnie...

Wyciągnął rękę, na której połyskiwało kilka sygnetów w kształcie węży, i wolno

zaczął pocierać szyję Rebeki.

To wystarczyło, by opuściły ją resztki udawanej odwagi. Wiedziała, że lada moment

zwymiotuje; nie zdoła temu zapobiec...

Nagle jednak dryblas opuścił rękę i cofnął się o krok, a lubieżny uśmieszek znikł z

jego twarzy. Pozostali członkowie Gangu Tygrysa też przestali szczerzyć zęby. I też cofnęli

się o krok.

Odruchowo Rebeka obejrzała się przez ramię.

Nie wierzyła własnym oczom. Gabe? Skąd, u diabła, się tu wziął? Promieniowała od

niego wściekłość. Był jak chmura brzemienna piorunami. Sprawiał wrażenie, jakby wzrokiem

potrafił nieść śmierć.

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Wyjechali z dnia na dzień, ona z tym swoim facetem. Nawet nie zapłacili za ostatni

miesiąc. Następnym razem nie będę taki ufny, na pewno nie. Z niego... nie pamiętam, jak

miał na imię; Wayne, Dwayne, jakoś tak... był całkiem przystojny gość, ale intelektem to

zbytnio nie grzeszył. Natomiast Tammy... och, to dopiero była kobitka! Każdego potrafiła

owinąć sobie wokół palca. Ładna figura, ładne oczy, zawsze ładnie ubrana. Może nie

pierwszej młodości, ale kto by się tym przejmował. Dałem się nabrać na ich wygląd, na

sposób ubierania się. Po prostu uwierzyłem, że chwilowo znaleźli się w dołku finansowym.

Bo tacy jak oni, eleganccy, kulturalni ludzie zazwyczaj nie szukają mieszkania w tej dziel-

nicy...

Gabe postanowił przerwać długi, monotonny wywód. Właściciel domu przypominał z

wyglądu smutnego oposa o wydłużonym pysku i wyłupiastych oczach, ale był gadatliwy jak

sroka.

- Czyli Tammy Diller wyjechała, nie płacąc panu za ostatni miesiąc, tak? A jej

narzeczony, ten Dwayne lub Wayne...

- No właśnie, nawet nie wiem, jak się gość nazywał. To ona zawsze regulowała

czynsz, a ponieważ płaciła gotówką, nie zwracałem uwagi na takie drobiazgi jak imię jej

faceta. Swoją drogą, nie bardzo mi się ten narzeczony podobał. Za szeroko się uśmiechał. Nie

można ufać takim, co to ciągle szczerzą zęby.

- Kiedy ostatni raz pan ich widział?

- Bo ja wiem? Pewnie ze dwa tygodnie temu. Wie pan, dbam o dom, dość często tu

bywam, ale przecież nie codziennie. Najemcy nie daliby mi spokoju. Ciągle mają jakieś

pretensje i żądania, a to kran cieknie, a to wyłącznik światła nie działa...

Gabe pokiwał współczująco głową.

- Cóż, każdy lubi pomarudzić... Czyli co, nie widział pan Tammy i jej narzeczonego

co najmniej od dwóch tygodni i nie wie pan, dokąd mogli wyjechać?

- Gdybym wiedział, pojechałbym za nimi i odebrał forsę, którą są mi winni. Może

zdradzili swoje plany któremuś z sąsiadów, ale kiedy ich pytałem, wszyscy zgodnie

twierdzili, że o niczym nie mają pojęcia. Oczywiście mieszkańcy tej dzielnicy niechętnie

udzielają informacji...

Właściciel domu wyraźnie należał do wyjątków. Ale póki mówił na temat Tammy

Diller, Gabe gotów był zacisnąć zęby i nie okazywać zniecierpliwienia. To się raptownie

zmieniło, kiedy ni stąd, ni zowąd sięgnął za siebie, spodziewając się trafić na rękę Rebeki.

Trafił na ścianę.

Zapominając o swoim rozmówcy, obrócił się na pięcie. Zaledwie ułamek sekundy

temu Rebeka stała tuż obok, na wyciągnięcie ręki. Teraz jej nie było. Zupełnie jakby

rozpłynęła się w powietrzu.

Obiecał sobie, że kiedy następnym razem będą sami, zabije ją. Udusi własnymi

rękami. Ciągle pakuje się w kłopoty, a on ciągle wybawia ją z opresji. Jeżeli znów ktoś jej

grozi... Nie, psiakość, chciał mieć pierwszeństwo! To oznaczało, że musi się o nią troszczyć,

dopóki nie nadarzy się odpowiednia okazja. Troszczyć, czyli nie spuszczać z oczu, zwłaszcza

tutaj, w dzielnicy rządzonej przez gangi.

Pożegnał się szybko z gadatliwym właścicielem domu i ruszył pędem w stronę

siatkowych drzwi. Zatrzasnęły się z hukiem. Dlaczego nie mogła zaczekać w środku? Tu

przynajmniej była bezpieczna.

Wiedział dlaczego: bo ta idiotka nie ma za grosz rozumu! Ani instynktu

samozachowawczego!

Na zewnątrz było duszno i gorąco. Powietrze zdawało się stać w miejscu. Przez kilka

sekund Gabe tkwił bez ruchu, rozglądając się w prawo i lewo; szukał kobiety z burzą rudych

włosów. Gdyby była w zasięgu wzroku, na pewno by ją zauważył. Na rogu prostytutka w

obcisłej skórzanej spódnicy oferowała chętnym swoje usługi, parę metrów dalej handlarz

sprzedawał narkotyki. Koło Gabe'a przemknął chudy nastolatek, przyciskając do piersi pismo

ze zdjęciami pornograficznymi, którego wyzywał od parszywców i złodziei zgarbiony,

pomarszczony sklepikarz.

Kiedy tego popołudnia Gabe przyleciał z Minnesoty - dumny, że tak szybko udało mu

się zdobyć bilet na lot do Los Angeles - dokładnie wiedział, gdzie powinien się udać i jak

będzie wyglądała ulica, przy której mieszka Tammy Diller. Jego przypuszczenia się

potwierdziły, zobaczył obdrapane domy, graffiti na murach, snujących się wyrostków, ale

jedno go zaskoczyło - widok przerażonej Rebeki otoczonej bandą łobuzów. Ilekroć o tym

myślał, od nowa wstępowała w niego furia.

Jeżeli ta wariatka znów wpakuje się w kłopoty, naprawdę ją zabije! Cholera, żeby

tylko nic się jej nie stało. Gdzie, do diabła, mogła poleźć?

O tam!

Po drugiej stronie ulicy dojrzał gęstą, kasztanową czuprynę, która lśniła ogniście w

blasku zachodzącego słońca. Przez moment widział tylko włosy - ją samą przysłaniała postać

Murzyna co najmniej dwumetrowego wzrostu, ubranego w bawełnianą koszulkę ciasno

opinającą umięśniony tors. Mężczyzna miał ramiona pokryte tatuażami, na głowie zaś

wygolony pojedynczy inicjał. Rebeka prowadziła z nim ożywioną rozmowę, zupełnie jakby

byli starymi przyjaciółmi.

Obserwując ich, Gabe zauważył, że w tylnej kieszeni spodni olbrzyma tkwi nóż o

piętnastocentymetrowym ostrzu. Rebeka postąpiła krok do przodu. Teraz widział ją jak na

dłoni: potargana fryzura, plaster na czole, kretyńskie buty na wysokich, cienkich obcasach,

krótka, zwiewna sukienka, złota biżuteria połyskująca na rękach i szyi. Olbrzym spojrzał w

bok. Oczom Gabe'a ukazała się długa szrama ciągnąca się przez cały policzek.

I wtem Murzyn podniósł rękę.

Gabe ruszył do akcji. Nawet nie zaklął, żeby nie tracić czasu. Zdarzało mu się biec

szybciej, ale na pewno nie w tym dziesięcioleciu. Zbyt dużo ludzi kręciło się po chodnikach i

ulicy, aby mógł zwiększyć tempo, ale ci, którzy w porę dostrzegli wyraz determinacji i

gniewu malujący się na jego twarzy, sami czym prędzej usuwali się z drogi. Ruda głowa to

znikała, to znów się pojawiała, ale towarzyszący jej czarny wielkolud przez cały czas był

doskonale widoczny.

Kiedy Gabe ich dogonił, sapał jak miech kowalski; w głowie mu huczało, czuł kłucie

w płucach. Niewiele się zastanawiając, chwycił olbrzyma za ramię. Ten obrócił się, warcząc

groźnie:

- Co, do jasnej...

Spostrzegłszy detektywa, Rebeka uśmiechnęła się od ucha do ucha.

- Gabe! Zgadnij, czego się dowiedziałam?! - zawołała radośnie.

W tym momencie uświadomił sobie własną pomyłkę. Wielkolud wcale nie miał

zamiaru skrzywdzić Rebeki; podniósł rękę, by na pożegnanie uścisnąć jej dłoń.

Gabe puścił olbrzyma i starał się uspokoić. Oczywiście Rebeka nie wiedziałaby, że

coś jej grozi, nawet gdyby wrzucono ją do klatki z lwami, ale - z jakichś niezrozumiałych

powodów - akurat tym razem nic jej nie zagrażało. Szczebiocząc wesoło, przedstawiła

Gabe'owi swojego czarnoskórego przyjaciela Snarka. Czy on, Gabe, daje wiarę? Snark zna

Tammy Diller! Kiedy ostatni raz się z nią widział, wybierała się z narzeczonym do Las

Vegas; podobno mieli tam załatwić jakieś interesy.

Snark popatrzył na detektywa równie przyjaźnie, jak kobra na jaszczurkę - nie miał

cienia wątpliwości, dlaczego ten chwycił go za ramię. Rebeka niczego nie zauważyła.

Szczebiotała dalej, jak gdyby nigdy nic.

Po chwili Snark powściągnął złość, a Gabe opanował bicie serca. Parę minut później

umięśniony, czarnoskóry olbrzym oddalił się dostojnym krokiem, zostawiając swoją nową

rudowłosą przyjaciółkę z jej troskliwym, trochę zbyt nerwowym opiekunem.

- Czyli nie zastaliśmy ich w Los Angeles - trajlowała Rebeka - ale przynajmniej mamy

wskazówkę, dokąd mogli się udać. A tobie jak poszło? Zdobyłeś jakieś informacje?

- Nie - odparł krótko.

- No cóż... - Pokiwała współczująco głową. - Czasem kobiecie łatwiej jest nawiązać z

obcymi rozmowę, pociągnąć ich za język. Chyba dobrze, że tu przyjechałam, prawda?

Istotnie. Zdobyła wskazówkę, której jemu nie udało się uzyskać. Lecz to, że jej

metody nie są bezpieczne i że ktoś mógłby ją zgwałcić lub ukatrupić, po prostu nie przyszło

jej do głowy. Swoim strojem i wyglądem przyciągała spojrzenia wszystkich mężczyzn w

promieniu kilkuset metrów, ale z tego też nie zdawała sobie sprawy.

- Gdzie zostawiłaś samochód?

- Dwie przecznice stąd.

Lewą ręką wykonała jakiś nieokreślony ruch. Gabe zauważył z satysfakcją, że nie

próbowała uwolnić prawej ręki z jego dłoni. Jej policzki niespodziewanie przybrały barwę

róży.

- Odprowadzę cię - oznajmił tonem nie znoszącym sprzeciwu. - W którym hotelu się

zatrzymałaś?

- Co? W żadnym. Nie zdążyłam zrobić rezerwacji. Ledwo udało mi się zdobyć bilet na

samolot. Pomyślałam sobie, że po przylocie na miejsce zajmę się sprawą noclegu, a jeśli nie

zdołam nic znaleźć, wtedy zacznę się martwić.

Podejrzewał, że tak prozaiczna sprawa jak brak noclegu na pewno nie przysporzyłaby

jej zmartwień. Po raz nie wiadomo który z rzędu próbował sobie wytłumaczyć, że to nie jej

wina - żyła dotąd otoczona troską i miłością, w świecie, w którym nic jej nie zagrażało. Nic

dziwnego, że nie myślała o żadnych bandytach czy gwałcicielach. Ale oni istnieli, żyli obok

niej.

Gabe westchnął, świadom, że zapewnienie bezpieczeństwa tak żarliwej idealistce

wymaga niemało wysiłku.

- Znasz to miasto? Nie zgubisz się?

- Och, byłam w Los Angeles wielokrotnie. - Nagle zawahała się. - Choć prawdę

mówiąc, w tej dzielnicy jestem po raz pierwszy. Ale mam mapę, więc...

- Powiem ci, jak zrobimy. Podwieziesz mnie swoim samochodem do mojego wozu, a

potem ruszysz za mną. Razem znajdziemy ci jakiś w miarę przyzwoity pokój, dobrze?

Hotelowi „Shelton Arms” daleko było do „Ritza”, ale Rebeka nie narzekała.

Rozglądając się po pokoju o ścianach barwy przydymionego błękitu, uznała, że można trafić

dużo gorzej. Dostarczony na górę stek nie pozostawiał nic do życzenia. Był olbrzymi i

wyśmienity. Olbrzymie były też fotele; można było wygodnie się w nich zwinąć i urządzić

sobie drzemkę.

Rebeka zjadła z apetytem całą porcję: mięso, wielkiego pieczonego ziemniaka,

sałatkę, po czym uniosła pokrywkę, która chroniła przed wystygnięciem kolację Gabe'a.

- Jeśli nie chcesz swoich żeberek...

- Nie ruszaj! Już kończę.

- Kończysz? Zanim jeszcze zaczęliśmy? No, no. Gabe wzniósł oczy do nieba.

- Oj, Ruda, Ruda. - Westchnął głośno. - Dziwne masz poczucie humoru. Hej, co ci

mówiłem? Wara od żeberek!

- No dobra. Myślałam, że skoncentrowany na pracy nie zauważysz, jak sobie kawałek

skubnę.

Na długo przed pojawieniem się kelnera z kolacją Gabe ustawił na biurku swego

laptopa. Obserwując go, Rebeka pomyślała z rozbawieniem, że nie ma już detektywów w

prochowcach, którzy zdzierają sobie podeszwy, wydeptując dziesiątki ścieżek, by zdobyć

najdrobniejszą informację. Gabe nigdzie nie musiał chodzić, nawet nie musiał szperać w

książce telefonicznej; wystarczyło wcisnąć parę klawiszy i informacje same ukazywały się na

ekranie.

- I co? Odkryłeś, czy nasza kochana Tammy kręci się po Las Vegas?

- Tak. I za wszystko płaci kartą. Tylko nie wiem, czy jest sama, czy z narzeczonym.

Może limit na jego karcie został dawno wyczerpany? A może postanowiła rzucić kochasia?

Wydaje mi się, że Tammy Diller nie jest jej prawdziwym imieniem i nazwiskiem. Widoczna

tu lista płatności i zakupów jest podejrzanie krótka. Fałszywe dokumenty okazują się bardzo

przydatne, kiedy przekracza się limit i występuje o kolejną kartę. Ma się czyste konto,

żadnych zadłużeń...

- No i kogoś takiego, kto się posługuje fikcyjnym nazwiskiem, trudniej odszukać -

wtrąciła Rebeka. - A czy na podstawie płaconych przez nią rachunków jesteś w stanie odkryć,

gdzie się zatrzymała?

- Tak - odparł, ale nie powiedział gdzie. Wstał od komputera i przeciągnął się, po

czym przeszedł do stołu, na którym stała taca. - Zjadłaś całą swoją porcję? To była fura

jedzenia!

- Mam teorię na temat cholesterolu i kalorii. Jak grzeszyć, to na całego.

- Ale tego musu czekoladowego na pewno nie zmieścisz.

Oczy lśniły jej wesoło.

- Oj, kotku. Zupełnie, ale to zupełnie mnie nie znasz. Czekolada to mój przysmak. Nic,

ani żadne tornado, ani wojna światowa, ani wezwanie z urzędu podatkowego, nie zdoła mnie

powstrzymać przed zjedzeniem tego musu.

Już wcześniej zdjęła buty; teraz rozsiadła się wygodniej w fotelu, podwinęła nogi pod

siebie i z błogim westchnieniem przystąpiła do konsumpcji deseru.

Gabe przysunął do siebie talerz z mięsem. Jadł w podobny sposób, w jaki robił

wszystko: sprawnie, dokładnie, nie tracąc czasu na delektowanie się smakiem czy zapachem.

Najwyraźniej uważał jedzenie za czynność potrzebną do prawidłowego funkcjonowania

organizmu. Paliwo dla ciała.

Opróżniając talerz, cały czas bacznie obserwował Rebekę. Jakby bał się, że jeśli na

moment spuści z niej wzrok, ona zacznie się huśtać na żyrandolu - chociaż w pokoju były

tylko kinkiety. Pokój, który wynajął dla niej, mieścił się na drugim końcu korytarza. Tam też

nie było żyrandoli.

Przywiózł Rebekę do hotelu, w którym zarezerwował dla siebie nocleg. Poprosił w

recepcji o przydzielenie im pokojów na tym samym piętrze. Następnie zaproponował wspólną

kolację. Tak, u niego w pokoju. Gdyby z taką propozycją wyszedł ktokolwiek inny, Rebeka

zawahałaby się. Podejrzewałaby swojego towarzysza o niecne zamiary.

Gabe natomiast zachowywał się tak, jakby nie pamiętał ich namiętnego pocałunku.

Traktował ją jak krnąbrną młodszą siostrę, w dodatku chorą na ospę.

Skończywszy posiłek, podszedł do zamkniętego barku przy łóżku, przekręcił klucz i

wyjął malutką butelkę whisky.

- Masz na coś ochotę? - spytał Rebekę.

- Jeśli jest tam wino, to chętnie wypiję kieliszek.

- Mus czekoladowy popity kieliszkiem wina? Zwariowałaś?

- Mam strusi żołądek. A boję się, że gdybym zamówiła kawę, nie spałabym do rana.

Jeżeli jednak nie ma wina...

- Jest. - Pogrzebał w barku; chwilę później wydobył niedużą butelkę, mieszczącą

najwyżej dwa kieliszki. - Nie mam pojęcia, czy nadaje się do picia...

- Nie szkodzi. Ludzie myślą, że jak człowiek pochodzi z Fortune'ów, to zna się na

winach, a przynajmniej odróżnia dobrą markę od sikacza. A mnie po prostu alkohol usypia i

tyle. - Na moment zamilkła. - Gabe, jak myślisz, co mogło łączyć Monicę z Tammy?

- Nie wiem - przyznał. - Wszystko i nic. Monica nigdy nie przebierała w środkach. To,

na czym jej zależało, zdobywała wszelkimi sposobami, legalnymi i nielegalnymi.

Podejrzewam, że ich znajomość mogła mieć związek z twoją rodziną.

Rebeka zmarszczyła czoło.

- Dlaczego tak sądzisz?

- Monica od dawna żyła tylko jedną myślą: żeby się zemścić na Fortune'ach. Od lat

miała obsesję na punkcie twojego ojca, do tego stopnia, że kiedy okazało się, że nie może

mieć z nim dziecka, porwała jego syna. To ona stała za próbą kradzieży receptury kremu

młodości; wiemy, że wynajęła ludzi, którzy włamali się do laboratorium i którzy

prześladowali Allie. To była osoba chora psychicznie, opętana zazdrością i chęcią

wyrządzenia krzywdy twojej rodzinie, może nawet zniszczenia jej.

Potem ktoś zabija Monicę, twój brat trafia do więzienia oskarżony o morderstwo... i

nagle wypływa nazwisko Tammy, do której Monika zaledwie kilka dni przed śmiercią

wysłała list z pogróżkami. Dziwny zbieg okoliczności, prawda? Z informacji, jakie

dotychczas zdobyłem, wynika, że Tammy lubi żyć na bakier z prawem. Nigdzie nie pracuje,

nie ma stałego miejsca zamieszkania, za to regularnie otrzymuje duże zastrzyki gotówki, za-

ciąga kredyty. Wygląda mi to dość podejrzanie. Zazwyczaj tak funkcjonują różni oszuści.

- Masz rację. - Rebeka pokiwała z namysłem głową. - I to, co mówisz, pasowałoby do

treści listu, Monica była wyraźnie wściekła. Może Tammy coś odkryła i próbowała ją

szantażować? Cholera. Tammy... Tammy Diller... To imię i nazwisko nie dają mi spokoju.

Mam wrażenie, że już je kiedyś słyszałam, ale nie mogę sobie przypomnieć gdzie.

- Cierpliwości. Poznamy przeszłość panny Diller. Tego możesz być pewna. Kazałem

swoim ludziom w biurze w Minneapolis zebrać o niej informacje. Wszystkie nieczyste

sprawki, jakie ma na sumieniu, prędzej czy później wypłyną. To tylko kwestia czasu.

Niestety, czas był jedyną rzeczą, jakiej im brakowało. Rebeka odstawiła pustą

salaterkę na tacę, wzięła kieliszek wina i ponownie rozsiadła się w fotelu.

- To kiedy lecimy do Las Vegas? - spytała.

- My? My w ogóle nie lecimy. Ja lecę.

- Chyba żartujesz! - oburzyła się. - Kto znalazł list Moniki do Tammy? Kto odkrył,

dokąd się Tammy wyniosła, kiedy porzuciła mieszkanie na Randolph? No, kto? Czyżby uszło

twojej uwadze, że jednak na coś się przydaję? Ale nie przejmuj się, kotku. Jak wolisz

podróżować w pojedynkę, proszę bardzo. Jestem dużą dziewczynką, potrafię kupić sobie

bilet, dotrzeć na lotnisko i zapiąć pasy. Po prostu wydawało mi się logiczne, że skoro zaj-

mujemy się tą samą sprawą, możemy połączyć siły...

Nie odrywając oczu od twarzy Rebeki, Gabe nalał do szklanki whisky i wypił jednym

haustem.

- Posłuchaj, mała. Być może Tammy Diller nie jest notowana na policji, ale jeśli tak

jest, to tylko dlatego, że szczęście jej sprzyja, a nie dlatego, że wiedzie uczciwe życie. To

cwana bestia, która po trupach dąży do celu.

- Tak? To dobrze. Bardzo dobrze. Mimo że nie mamy żadnych konkretnych

dowodów, wszystko coraz bardziej wskazuje na to, że może być zamieszana w morderstwo

Moniki. Więc o co ci chodzi?

- O to, że powinnaś wrócić do domu - odparł Gabe, usiłując zachować cierpliwość. -

Jeżeli Tammy istotnie jest zamieszana w zabójstwo Moniki i jeżeli dowie się, że ktoś ją śledzi

albo próbuje zdobyć o niej informacje, na pewno nie przyjmie tego wzruszeniem ramion. Wo-

lałbym, żebyś wróciła do Minneapolis, skupiła na pisaniu książek i robieniu dzieci.

- O niczym bardziej nie marzę. Natychmiast bym cię posłuchała, gdyby mój brat nie

tkwił w więzieniu.

Odstawiła kieliszek. Oczywiście spodziewała się wykładu. Wiedziała, że Gabe czuje

się w obowiązku ostrzec ją przed czyhającym wokół niebezpieczeństwem. Wciągając głęboko

powietrze, postanowiła jeszcze raz przedstawić mu swój punkt widzenia. Zależało jej na tym,

aby ją zrozumiał.

- Dziś po południu byłam naprawdę przerażona. Wszystkiego się bałam. I tych

wytatuowanych wyrostków snujących się po Randolph. I Snarka. Owszem, olbrzym okazał

się całkiem pomocny, ale nawet sobie nie wyobrażasz, jak się ucieszyłam, kiedy do nas

podszedłeś. Nie przywykłam do takich miejsc i takich ludzi.

- Psiakość, Ruda! Przecież cały czas próbuję ci to wytłumaczyć.

Skinęła głową, po czym kontynuowała cicho:

- Wiem. Ale Jake to mój brat, więc nie zamierzam się przejmować własnym strachem.

Będę gmerać, szperać, rozmawiać ze wszystkimi, dopóki nie oczyszczę jego imienia. Nikt i

nic mnie nie powstrzyma.

Gabe słuchał uważnie. Słuchał, ale nic do niego nie docierało. Przyglądając mu się,

Rebeka poczuła dziwne kłucie w sercu. Polubiła tego człowieka. Jej sympatia nie miała nic

wspólnego z tym, że pomagał jej szukać dowodów niewinności Jake'a, że kilka razy wybawił

ją z opresji, że... Mniejsza o to. Żałowała, że nie zna go lepiej; że ich znajomość ogranicza się

niemal wyłącznie do spraw służbowych.

Widziała, że jest skonany. Zawsze, gdy ogarniało go zmęczenie, jego ciemne oczy

obramowane długimi ciemnymi rzęsami stawały się czarne. Siedział w fotelu, lekko

potargany, z zarostem ocieniającym policzki. Mimo znużenia szykował się do kolejnego

ataku. Nie zamierzał popuścić; uważał, że koniecznie powinna zaszyć się w domu i czekać, aż

sprawy się same wyjaśnią.

Ale ona nie miała zamiaru patrzeć, jak sąd skazuje Jake'a za morderstwo, którego nie

popełnił.

Postanowiła zajść go od innej strony. Zresztą i tak chciała dowiedzieć się czegoś o

jego życiu prywatnym.

- Słuchaj, a ty nie masz brata? Albo rodziny? Kogoś, za kogo dałbyś się

poćwiartować?

Wzruszył ramionami.

- Owszem, mam rodzinę. Tyle że dorastałem w innym świecie niż ty. W Nowym

Orleanie, ale nie wśród luksusów. Moi rodzice ciągle skakali sobie do oczu. Najstarszy brat

dość wcześnie wszedł na drogę przestępstwa. Środkowy brat jako nastolatek uciekł z domu i

więcej się nie pojawił. Ja uciekłem do wojska. Na podstawie własnych doświadczeń i

obserwacji mogę powiedzieć, że ludzie, którzy twierdzą, że się kochają, wyrządzają sobie

nawzajem więcej szkód niż żołnierze swoim wrogom podczas walki. A w para potyczkach

brałem udział. Więc wracając do twojego pytania... Nie, nie mam nikogo takiego, za kogo

dałbym się poćwiartować.

- Współczuję ci - powiedziała cicho. Zdumiała go jej reakcja.

- Niepotrzebnie - rzekł.

Ona jednak była przeciwnego zdania. Często w obecności Gabe'a mówiła o dzieciach i

rodzinie, wiedząc, że będzie się krzywił i oburzał. Od samego początku ona była niepoprawną

idealistką, on zaś do wszystkiego podchodził trzeźwo i rzeczowo. Lubiła się z nim drażnić,

wyrzucać mu cynizm... ale wcześniej nic nie wiedziała o jego pochodzeniu, o tym, w jakich

warunkach był wychowywany. Z tego, co mówił, wynikało, że dorastał w domu

pozbawionym ciepła i miłości. Jakie to smutne.

Rebeka zawsze ponad wszystko stawiała miłość, rodzinę, dzieci. Wierzyła w to, że

ludzie rodzą się dobrzy. Nigdy nie uważała się za osobę mającą idealistyczne lub

altruistyczne poglądy. Jej zdaniem, bez miłości i rodziny życie nie miało sensu. Było jej żal

Gabe'a, że nie miał okazji, aby się o tym przekonać.

- Co mi się tak przyglądasz? - spytał podejrzliwym tonem. - Ubrudziłem się czy co?

- Nie - odparła. - Po prostu się zastanawiam. Czy naprawdę nigdy nie poznałeś smaku

miłości...

- Poznałem, mała, poznałem. Tyle że nie patrzę na świat przez różowe okulary. Jak

kocham, to nie wmawiam w siebie, że to miłość do grobowej deski. Życie całkiem dobrze się

ze mną obchodzi. Nie potrzebuję złudzeń, żeby czuć się szczęśliwy. - Nagle zmarszczył

czoło, zaskoczony kierunkiem, w jakim potoczyła się ich rozmowa. - Ale wracając do

tematu... Chciałbym, żebyś mnie posłuchała i jutro pierwszym lotem, jaki...

Spuściła nogi z fotela i wstała. Ją też dopadło zmęczenie. Obfita kolacja i kieliszek

wina podziałały na nią jak proszek nasenny. Zresztą nic dziwnego; w ciągu ostatnich

czterdziestu ośmiu godzin prawie w ogóle nie zmrużyła oka. W dodatku napięcie i siniaki

sprawiały, że czuła się jak zbity pies.

- Ależ z ciebie, kotku, uparciuch - powiedziała lekkim tonem. - Nie złość się, proszę,

ale nie zamierzam nigdzie lecieć żadnym pierwszym lotem. Podejrzewam, że jak tylko

przyłożę głowę do poduszki, zasnę kamiennym snem i przez najbliższych dwanaście godzin

nie dam się zbudzić.

On też wstał z fotela, a właściwie poderwał się tak szybko i ochoczo, jakby nie mógł

się doczekać, kiedy wreszcie zostanie sam.

- To świetny pomysł. Sen dobrze ci zrobi. Wyglądasz jak ostatnie nieszczęście.

- Och, przestań. Jeszcze jeden taki komplement i zacznę zadzierać nosa.

Wyszczerzył zęby. Nawet nie udawał skruszonego.

- Nie chciałem cię urazić.

- Chcesz czy nie, robisz to bez przerwy - burknęła.

- Naprawdę wyglądasz tak, jakbyś dawno nie spała. Gdzie masz buty? I gdzie

położyłaś klucz?

- Jedno i drugie gdzieś tu jest.

Rozejrzała się po pokoju, ale po chwili podniosła wzrok i zaczęła uważnie wpatrywać

się w twarz Gabe'a. Jak to możliwe, że samotność, która czaiła się w jego oczach, brała

przedtem za chłód i obojętność? Gabe nie był zimnym draniem. Może nie wierzył w miłość,

wierzył za to w honor i odpowiedzialność. Był człowiekiem sumiennym, troskliwym,

pracowitym. Wyznawał nieco inne wartości niż ona, na co innego kładł w życiu nacisk,

szkoda tylko, że nie dane mu było zaznać prawdziwej miłości.

Zamierzała schylić się po buty, lecz zamiast tego uniosła ręce i oplotła je wokół szyi

Gabe'a. Może gdyby stał dalej, nie zrobiłaby tego. Ale on, znalazłszy na stoliku klucz,

podszedł bliżej, żeby go jej wręczyć. Po prostu był pod ręką, a ona czuła nieprzepartą pokusę,

żeby przytulić się do niego. Oczywiście natychmiast wymyśliła sobie dziesiątki pretekstów.

Biedak miał takie podłe dzieciństwo. Dorastał w domu bez miłości, we wrogim otoczeniu.

Samotny, szukający zrozumienia... Nawet jeśli głoszone przez niego opinie doprowadzały ją

do szału, nawet jeśli buntowała się przeciwko jego wrodzonej skłonności do rządzenia i

dyrygowania, to jednak była mu wdzięczna za pomoc, za to, że tyle razy wybawił ją z opresji.

Poza tym...

Poza tym oszukiwała samą siebie. Wszystkie powody były ważne, ale - co tu dużo

mówić! - po prostu chciała się przytulić i już.

Dwie sekundy po tym, gdy przytuliła do Gabe'a, klimatyzacja w pokoju się zacięła.

Zamiast chłodzić powietrze, grzała je. Temperatura skoczyła o jakieś dwadzieścia stopni. Żar

tropików był niczym w porównaniu z ciepłem, które oni wytwarzali. A przecież zaczęło się

tak niewinnie.

Z chwilą, gdy Gabe przywarł wargami do jej ust, niewinne myśli uleciały niczym

drobinki pyłu na wietrze. Rzecz niewinna nie może być tak kusząca. Ani tak podniecająca.

Czuła na jego ustach smak whisky - ostry, mocny, gorzkawy. Czuła goryczkę, czuła

pożądanie, czuła ostrzeżenie. Tak, ostrzegał ją, że jest mężczyzną z krwi i kości, którego nie

zadowoli niewinne cmoknięcie. Ona zaś była na tyle dorosła, aby wiedzieć, że nie można

drażnić się z lwem. Nie drażniła się. Pragnęła go. A on pragnął jej. Był brutalny, a

jednocześnie delikatny, dziki, a zarazem wrażliwy. Różnił się od wszystkich mężczyzn, jakich

kiedykolwiek znała. Z żadnym nie czuła się tak jak z nim.

Nigdy nie była cicha, potulna, uległa. Ale to, czego teraz doświadczała, to nie była

uległość - to było poczucie przynależności. Byli dla siebie stworzeni, idealnie dopasowani

psychiką, ruchami...

Wargi miała obolałe, szyję zdrętwiałą. Nie mogła oddychać. Ale wcale nie chciała.

Tak było dobrze. Całe życie bardziej niż faktom wierzyła intuicji. I w tym momencie intuicja

mówiła jej, że nie należy się bać. Że wszystko się cudownie ułoży. Jego ręce błądziły po jej

ciele, coraz szybciej, coraz pewniej. Nagle zacisnął dłonie na jej biodrach...

Jęknęła, bardziej zaskakując siebie niż Gabe'a. Ten odgłos jednak nie był wyrazem

sprzeciwu lub niezadowolenia z tempa, w jakim wszystko się posuwało. Przeciwnie, tempo

całkiem jej odpowiadało. Po prostu od czasu upadku w domu Moniki miała na pupie siniaki i

kiedy Gabe mocniej ją przycisnął, nie zdołała powstrzymać krzyku.

- Sprawiłem ci ból? - spytał, przerywając pocałunek.

- Nie. Tak. To znaczy... - Doświadczała tyle wspaniałych wrażeń, że nie była w stanie

się skupić i sensownie odpowiedzieć. - Nic się nie stało. Niechcący chwyciłeś za posiniaczoną

część mojego ciała.

- A chcący za mnóstwo innych części. - Opuścił ręce tak szybko, jakby trzymał je nad

ogniem. Głos miał ochrypły, oddech przyśpieszony, spojrzenie płomienne. - Szlag by to trafił,

Ruda.

- A nawet dwa szlagi - powiedziała szeptem. Chciała, by się rozchmurzył, uśmiechnął.

- Całujesz wybornie, kotku. Więc nie miej mi za złe, że się wciągnęłam.

- Niczego nie mam ci za złe. Żadne z nas nie spodziewało się takiej chemii. Ale oboje

dobrze wiemy, że nie powinniśmy pozwolić, aby sprawa wymknęła nam się spod kontroli.

Ani żeby podobna sytuacja powtórzyła się w przyszłości.

- No tak - mruknęła. - Zbyt wiele nas dzieli.

- Zgadza się. Pasujemy do siebie jak osioł do karocy. Ponownie zlokalizował klucz do

drugiego pokoju, wcisnął go Rebece do prawej ręki, do lewej zaś podał jej buty.

- Idziemy - powiedział. - Odprowadzę cię.

Szedł obok niej ciemnym korytarzem, bez słowa, z nasrożoną miną, która zniechęcała

do rozmowy. Odczekał, aż Rebeka otworzy drzwi. Kiedy weszła do środka, ruszył z

powrotem do siebie.

Rebeka rzuciła pantofle i klucz na łóżko, oparła się o zamknięte drzwi i głośno

westchnęła. Gabe miał rację, mówiąc, że są diametralnie inni. Teraz, gdy wiedziała, w jakim

wyrastał środowisku, nie dziwiła się, że nie marzył o posiadaniu rodziny, ale to niczego nie

zmieniało. Jej zależało na dzieciach, na mężu, na miłości. Związek bez miłości, oparty na

pożądaniu, nie interesował jej. Nie zamierzała wiązać się z mężczyzną, który nie podzielał jej

wartości.

Nie mogła przestać myśleć o namiętnych pocałunkach. Drżała na całym ciele, serce

waliło jej młotem, nogi miała jak z waty. Tłumaczyła sobie, że to nie miłość, tylko pożądanie.

Że po raz pierwszy w życiu spotkała mężczyznę, który wzbudził w niej tak wielką żądzę.

Gabe był z nią szczery, nie próbował mydlić jej oczu, kłamać. Prosto z mostu oznajmił, że nie

jest dla niej odpowiednim partnerem.

Miał słuszność. Sama też o tym wiedziała. Ale co z tego? Trudno się otrząsnąć i o

wszystkim zapomnieć. Najgorsze było to, że dopóki sąd nie uniewinni Jake'a, dalsze kontakty

z Gabe'em będą nieuniknione.

Dawno nie czuła się taka rozdarta i zagubiona.

Zdawała sobie sprawę, że musi być bardzo, bardzo ostrożna, bo tylko krok dzieli ją od

zakochania.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Jak to dziwnie czasem w życiu bywa, pomyślał Gabe. Chciał, by Rebeka wsiadła do

pierwszego samolotu odlatującego z Kalifornii do Minnesoty, a zamiast tego wsiadł on. W

dodatku sam. Ona została w hotelu.

Niebo nad Minneapolis dopiero zaczynało się rozwidniać, kiedy w podłym nastroju

opuścił lotnisko, niosąc dwie torby: jedną podróżną, drugą z komputerem. Nigdy nie

potrzebował wiele snu, toteż parogodzinna drzemka w samolocie w zupełności mu

wystarczyła. Kiedy uzyskał informację o najbliższym locie, zastanawiał się, czy nie obudzić

Rebeki. W końcu zrezygnował z pomysłu. Niech odpocznie. Była tak zmęczona, że pewnie

prześpi cały dzień. A w hotelu nic jej nie grozi. Przez szparę pod drzwiami wsunął do pokoju

kartkę z wiadomością, że wyjeżdża. O tym, dokąd się udaje, nie wspomniał słowem. Nie miał

zamiaru się jej spowiadać. Spowiadać zamierzał się jej matce.

Odnalazłszy swego czarnego lexusa - bo starego morgana za nic w świecie nie

zostawiłby na parkingu przed lotniskiem - ruszył w kierunku centrum. Po drodze zjadł

naprędce śniadanie.

Niecałą godzinę po wylądowaniu w Minneapolis wkroczył do siedziby Fortune

Cosmetics. Strażnik dokładnie sprawdził jego dokumenty, zanim pozwolił mu wsiąść do

prywatnej windy, jedynej, która docierała na najwyższe piętra, gdzie mieściły się laboratoria

chemiczne oraz gabinet Kate.

Teoretycznie to Jake Fortune płacił Gabe'owi za jego usługi, ale póki Jake tkwił za

kratkami, czeki podpisywał prawnik rodziny, Sterling Foster. Gabe miał obowiązek składania

ustnych raportów obu mężczyznom. I tak też robił. Doskonałe się jednak orientował, kto w

świecie Fortune'ów naprawdę dzierży władzę i nad wszystkim sprawuje pieczę.

Kate Fortune życzyła sobie, by informować ją o każdej najdrobniejszej rzeczy

dotyczącej jej dzieci. Wolała spotkania w cztery oczy; nie cierpiała rozmów przez telefon. Za

czas, jaki detektyw tracił na dojazdy do jej biura, hojnie go wynagradzała. Ale i bez tego

Gabe chętnie spełniałby jej prośbę.

Lubił Kate. Właśnie od niej zaczęła się jego praca dla rodziny; wynajęli go, by zbadał

okoliczności jej śmierci. Samolot, który prowadziła, rozbił się w dżungli, kiedy porywacz

usiłował przejąć nad nim kontrolę. Znaleziono jedno ciało, tak spalone, że identyfikacja była

niemożliwa. Wszyscy uznali, że to szczątki Kate. Okazało się jednak, że Kate wypadła z

samolotu, zanim ten stanął w ogniu. Zaopiekowało się nią indiańskie plemię. Kiedy odzyskała

zdrowie, wróciła do Minneapolis - zdążyła w porę na otwarcie swego testamentu. Bała się, że

człowiek, który opłacił porywacza, będzie znów próbował ją zabić - albo skrzywdzić kogoś z

jej rodziny - jeżeli dowie się, że pierwsza próba zakończyła się niepowodzeniem.

Dlatego Kate postanowiła nie ujawniać się; skontaktowała się jedynie ze swoim

starym przyjacielem i wieloletnim doradcą rodziny, Sterlingiem Fosterem. Przez kilka lat żyła

incognito, z ukrycia obserwowała najbliższych, od czasu do czasu bawiła się w swatkę. Ale

nie zamierzała stać bezczynnie i patrzeć, jak jej najstarszy syn zostaje oskarżony o

morderstwo. Przynajmniej chciała go wesprzeć duchowo.

Od pierwszego spotkania Gabe darzył ją szacunkiem i podziwem. Miała wiele

wspólnych cech ze swoją najmłodszą córką, jednakże w przeciwieństwie do Rebeki była

osobą rozsądną i logiczną. W nic nie grała, niczego nie udawała, może dlatego cieszyła się tak

powszechną sympatią.

Nie zdziwił się, że o siódmej rano Kate pracuje w najlepsze. Zanim jeszcze zdążył

usiąść, nalała mu filiżankę kawy. Po wyposażeniu gabinetu - nowego, bo w starym urzędował

teraz Nate - trudno było poznać, że stojąca przy ekspresie kobieta jest twórcą i właścicielką

wielkiego imperium kosmetycznego. Gabinet urządzony był w sposób wygodny i praktyczny.

Wprawdzie ściany obito drewnem tekowym, a na podłodze leżał orientalny dywan, ale biurko

i reszta mebli mogłyby służyć za wzór prostoty i funkcjonalności.

Kate miała na sobie biały fartuch.

- Od ilu godzin jesteś na nogach? - spytał. - O której zaczynasz pracę?

Wybuchnęła śmiechem.

- To nie praca, Gabe. To przyjemność. A jestem tu od piątej rano. Uwielbiam tę porę.

Nikt nie dzwoni, nikt nie przeszkadza. W ciągu dnia niczego sensownego nie można zrobić. -

Wsunęła na nos okulary w cienkich złotych oprawkach. Jak zwykle, nie traciła czasu. - No

dobrze. Zamieniam się w słuch.

Opowiedział jej wszystko po kolei, zarówno o ślepych zaułkach, po których błądził

nadaremnie, jak i o sukcesach, które udało mu się odnieść. Zmarszczyła z namysłem czoło,

kiedy podał jej kopię listu Moniki do Tammy Diller. Przeczytanie go zajęło Kate najwyżej

dziesięć sekund. Wykorzystał ten czas, by się jej dokładnie przyjrzeć.

Uderzyło go niesamowite podobieństwo między matką a córką. Kate dość późno

urodziła swe najmłodsze dziecko. Teraz pewnie zbliżała się już do siedemdziesiątki. I matka,

i córka były szczupłe, drobnej budowy, o regularnych rysach twarzy i wydatnych kościach

policzkowych. Obie miały duże piękne oczy i gęste kasztanoworude włosy, z tą różnicą, że

włosy Kate były poprzetykane siwymi nitkami i, jak przystało na kobietę interesów, starannie

upięte w kok.

Przypuszczalnie Kate stosowała wytwarzane przez własną firmę kosmetyki, ale na

pewno ich nie nadużywała. Miała niewiele zmarszczek, co doskonale było widać w świetle

poranka, lecz nigdy nie próbowała ich ukryć pod grubą warstwą pudru. Odznaczała się siłą,

zdecydowaniem. Nie bawiła się w sentymenty. Była inteligentna, rzeczowa, czasem

apodyktyczna, ale właśnie to się Gabe'owi spodobało. Twardo broniła swoich zasad, nigdy

nie spuszczała z tonu. I miała wspaniałe poczucie humoru.

Obserwując matkę, bez przerwy myślał o córce. Były podobne, a jednak tak różne. Z

Kate dawało się normalnie porozmawiać. W przeciwieństwie do Rebeki nie bujała w

obłokach. Była realistką. Rebeka pewnie nawet nie wiedziała, co to słowo oznacza.

Przeczytawszy list, Kate oddała go Gabe'owi.

- Prawdę mówiąc, liczyłam na coś więcej - rzekła.

- Obawiam się, że zawarte w liście pogróżki Moniki pod adresem Tammy to za mało,

żeby przekonać sąd o niewinności Jake'a.

- Wiem. Ale trudno znaleźć coś, co być może nie istnieje.

Kate westchnęła głośno, po czym, oparłszy łokcie o biurko, popatrzyła swemu

rozmówcy prosto w oczy.

- Słuchaj, nie mogę przysiąc, że mój syn nie zabił Moniki. Od początku ci to

mówiłam. Ale chcę znać prawdę, całą prawdę, bez względu na to, jaka by ona była. Lada

moment rozpocznie się proces. Czas nagli, Gabe. Jeżeli Jake jest niewinny, nie chcę, żeby

trafił do więzienia. A na to się zanosi. - Zamilkła. Przez dłuższą chwilę siedziała z wzrokiem

utkwionym w okno. Wreszcie ponownie przeniosła spojrzenie na Gabe'a. - Tammy Diller...

To nazwisko nie daje mi spokoju.

- Zauważyłem to po twojej minie, kiedy czytałaś list - powiedział. - Miałem nadzieję,

że je rozpoznasz.

- Nie. Nigdy nie spotkałam żadnej Tammy Diller. Uderzyło mnie jednak, że ma takie

same inicjały jak Tracey Ducet. - Wzruszyła ramionami. - Pewnie to przypadkowa zbieżność.

Zwykły zbieg okoliczności. A ja, przejęta losem Jake'a, jestem jak tonący, który chwyta się

brzytwy. Chociaż trudno się dziwić, że pomyślałam sobie o Tracey. Pojawiła się ni stąd, ni

zowąd, namieszała, narobiła pełno kłopotów, a potem zniknęła, zanim ktokolwiek zdążył jej

udowodnić kłamstwo. Słyszałeś o tej sprawie?

- Tak. Nawet próbowałem dowiedzieć się czegoś o przeszłości panny Ducet.

Twierdziła, że należy się jej część spadku po tobie. Ale ponieważ nie potrafiła przedstawić

żadnych dowodów świadczących o pokrewieństwie z Fortune'ami i dość szybko zniknęła z

pola widzenia, przestałem się nią interesować. Może byś mi zdradziła, o co w tym wszystkim

chodziło?

Kate wstała i zaczęła przemierzać gabinet. Podobnie jak Rebekę, roznosiła ją energia.

- Jak wiesz, zbudowałam potężne imperium kosmetyczne. Niestety, zawsze znajdą się

pijawki i pasożyty podszywające się pod członków rodziny w nadziei na to, że kapnie im

trochę forsy. Każdy, kto posiada choć trochę większy majątek, musi się z tym liczyć. Tracey

Ducet była właśnie taką pijawką. Oszustką wykorzystującą ludzką naiwność... - Kate

zawahała się. - Nie wiem, czy jest sens, żebym ci o niej opowiadała. Nie sądzę, aby istniał

jakikolwiek związek pomiędzy Tammy Diller a Tracey Ducet.

- Może nie istnieje. Ale najpierw opowiedz mi o Tracey - zaproponował Gabe - a

potem wspólnie zastanowimy się, czy coś z tego wynika, czy nie.

Kate skinęła głową.

- No dobrze. Jak wiesz, dawno temu urodziłam bliźnięta. Jedno dziecko zostało

porwane. Prasa tak szeroko się o tym rozpisywała, że mimo upływu lat co jakiś czas ktoś się

do nas zgłasza, twierdząc, że jest porwanym bliźniakiem. Tak też było z Tracey; uznała, że

poda się za siostrę Lindsay. Pewnie wpadła na ten pomysł, kiedy zobaczyła jej zdjęcie.

Rzeczywiście podobieństwo między nią a Lindsay jest uderzające. Gdyby kazano jej wypluć

gumę do żucia i porządnie ją ubrano, trudno byłoby je rozróżnić.

- Ale ty nie miałaś wątpliwości? - spytał Gabe.

- Najmniejszych. W tamtym czasie, gdy nastąpiło porwanie, FBI starało się nie

ujawniać szczegółów śledztwa. Liczyliśmy na to, że może uda się złapać kidnaperów. Prasy

nigdy nie poinformowano, jakiej płci było porwane dziecko. A był to chłopiec, Brandon.

Czyli Tracey chciała osiągnąć rzecz niemożliwą. Może innych zdołałaby przekonać, ale ze

mną by nie wygrała. Reszta rodziny nie wiedziała o Brandonie. Kiedy wróciłam z Lindsay ze

szpitala, zamknęłam się w sobie. Nie potrafiłam mówić o tym koszmarze, który mi się

przydarzył. A potem, zanim do czegokolwiek doszło, Tracey rozpłynęła się w powietrzu. Po

prostu zniknęła. Nie było o co jej oskarżyć. W końcu nie popełniła żadnego przestępstwa.

Naprawdę mogła działać w dobrej wierze. Mogła zobaczyć w gazecie zdjęcie Lindsay i

uznać, że jeść jej zaginioną siostrą bliźniaczką.

- Z twojego opisu panna Ducet jakoś nie wydaje mi się słodkim niewiniątkiem -

oznajmił Gabe.

- To przebiegła cwaniara - skwitowała Kate.

- Poszukam czegoś o niej w komputerze, ale nie nastawiaj się na żadne rewelacje. Jest

raczej mało prawdopodobne, aby obie te kobiety miały cokolwiek wspólnego z morderstwem

Moniki Malone.

- Też tak myślę.

Gabe podrapał się po brodzie.

- Tracey Ducet coś musiała wywęszyć. - Zamyślił się. - Jeżeli odkryła, że Monica stała

za porwaniem twojego dziecka, mogła dojść do wniosku, że zamiast przekonywać

wszystkich, że w jej żyłach płynie krew Fortune'ów, szybciej zdobędzie pieniądze szantażem.

W Kate wstąpiła nadzieja. Ale tylko na moment.

- Takie rozumowanie nazywa się pobożnym życzeniem, Gabe. Zresztą nawet gdyby ta

cwaniara szantażowała Monicę, to nie znaczy, że ją zabiła. Musiałaby mieć sposobność i

motyw, a my musielibyśmy przedstawić niezbite dowody, aby sąd nam uwierzył i uniewinnił

Jake'a... Swoją drogą, to nagle zniknięcie Tracey wydało mi się dość podejrzane. Pamiętasz

tamten seans spirytystyczny, na którym wystąpiłam w roli ducha? Zrobiłam to ze względu na

nią. Któryś z sąsiadów Moniki opisał policji osobę, którą widział koło domu zamordowanej.

Osoba ta była z wyglądu podobna do Lindsay. Chciałam zwrócić wam na to uwagę. Ale

potem w całym zamęcie, jaki towarzyszył mojemu „zmartwychwstaniu”, Tracey Ducet

całkiem wyleciała mi z głowy.

Widział troskę malującą się na jej twarzy.

- Posłuchaj, Kate - rzekł. - Wcale nie musimy udowadniać w sądzie, kto zabił Monicę.

Wystarczy, jeżeli w umysłach ławników zasiejemy wątpliwości. Jeżeli pokażemy, że ktoś

inny, poza Jakiem, mógł to zrobić. A na moje oko Tammy Diller można uznać za podejrzaną.

Niewiele o niej wiemy, umiejętnie zaciera ślady, ale mamy kopię listu, jaki Monica do niej

wysłała, i wiemy, gdzie obecnie przebywa. Zaraz po wyjściu stąd lecę do Las Vegas. Jeżeli

Tammy ma cokolwiek na sumieniu, na pewno to odkryję. - Zawahał się. - Jest jeszcze jedna

sprawa, którą chciałbym z tobą omówić.

Pokiwała głową, jakby domyślała się, o co zamierza ją poprosić.

- Chodzi ci o transport, tak? Firmowym samolotem szybciej dolecisz na miejsce.

Powinnam była sama ci to zaproponować...

- Nie, mylisz się. Z transportem sobie poradzę. Zresztą już kupiłem bilety. Sprawa,

którą chcę poruszyć, dotyczy Rebeki.

- Rebeki? - Przyjrzała mu się znad złotych oprawek. - Na miłość boską, co ma piernik

do wiatraka?

Podobała mu się bezpośredniość Kate. Sam nigdy nie grzeszył nadmiernym taktem i

przy Kate mógł być sobą; nie musiał niczego owijać w bawełnę, udawać lepszego niż jest ani

bić pokłonów.

- Ano ma. Twoja najmłodsza córka włamuje się do cudzych domów i w dzielnicach

zamieszkanych przez bandziorów prowadzi pogaduszki z członkami młodzieżowych gangów.

Gotowa jest na wszystko, żeby zdobyć dowody niewinności Jake'a.

Kate, która ponownie zaczęła wydeptywać ścieżkę w dywanie, stanęła w pół kroku.

Obróciwszy się, przez moment uważnie wpatrywała się w Gabe'a. Coś w jego podkrążonych

oczach i zachmurzonej twarzy wzbudziło jej czujność. Jake, jej pierworodny syn, znajdował

się w strasznych tarapatach i głównie o nim myślała, ale to nie znaczyło, że reszta dzieci się

dla niej nie liczyła. Wszystkie darzyła miłością. Jednak szczególne miejsce w jej sercu

zajmowała Rebeka; chociaż nikt nie zdawał sobie z tego sprawy, właśnie najmłodsza córka

najbardziej się w nią wdała.

- Lojalność to jedna z naszych gorszych cech - oświadczyła. - I obawiam się, że u

Rebeki jest ona silniej rozwinięta niż u pozostałych.

- Silniej? To mało powiedziane. Rebece się wydaje, że potrafi na własną rękę

prowadzić śledztwo. W dodatku uważa, że powinna czynnie uczestniczyć w szukaniu do-

wodów wskazujących na winę osób trzecich. Nie wiem, czy zauważyłaś, ale twoja córka nie

ma za grosz instynktu samozachowawczego. Łatwiej powstrzymać erupcję wulkanu niż

Rebekę, kiedy uprze się, żeby coś zrobić. - Poderwał się na równe nogi, zupełnie jakby

użądliła go osa. - Pomyślałem sobie, że jeśli ktokolwiek ma nad nią władzę, to tylko ty.

Przywołaj ją do porządku, Kate.

- Ojej - szepnęła starsza pani, nie odrywając oczu od twarzy Gabe'a. - Ona nigdy mnie

nie słuchała. Ani mnie, ani nikogo.

- Najwyższy czas, żeby ktoś przemówił jej do rozsądku. - Gabe wydobył z kieszeni

klucze i zacisnął wokół nich palce. - Nie zdradziłem jej, w którym hotelu Tammy zatrzymała

się w Las Vegas, ale podejrzewam, że poleci tam i zacznie szukać. Nie gniewaj się, Kate, ale

moim zdaniem zwykła mysz polna ma więcej rozumu niż twoja córka.

- No tak, widzę, że przysparza ci problemów.

Kate przybrała współczującą minę, bądź co bądź nie wypadało się jej roześmiać. Od

kilku lat obserwowała z ukrycia poczynania Gabe'a. Widziała go w różnych kryzysowych

sytuacjach, patrzyła, jak reaguje na stres, napięcie, niebezpieczeństwo. Za każdym razem

przyjmował wszystko ze stoickim spokojem, nad wszystkim miał kontrolę. A tu nagle

okazuje się, że z równowagi wyprowadza go Rebeka, najmłodsza z jej córek, o najsłodszym

usposobieniu i największym sercu.

Ciekawe...

- Nie spotyka się przypadkiem z jakimś miłym, kulturalnym młodzieńcem? - drążył

Gabe. - Z kimś, kto by na nią wpłynął? Kogo by posłuchała?

- Zna wielu, jak to mówisz, miłych, kulturalnych młodzieńców, ale trzyma ich na

dystans. Nie pozwala im się do siebie zbliżyć. Obawiam się, że ci mili i kulturalni po prostu ją

nudzą. Wszystkie moje dzieci dawno pożeniły się, powychodziły za mąż, tylko ona wiedzie

samotny żywot. Marzę o tym, żeby wreszcie się ustatkowała, ale niestety, Rebeka jest...

Kiedy zamilkła, szukając odpowiednich słów, Gabe ochoczo podrzucił jej kilka

propozycji.

- Wybredna? Humorzastą? Przekorna? Uparta jak osioł?

- Hm, widzę, że dość dobrze ją poznałeś. Gabe...? Ściskając klucze, powoli kierował

się ku drzwiom.

- Słucham?

Na twarzy Kate malowała się powaga.

- Nie obchodzi mnie, jakich będziesz musiał użyć metod. Ale proszę cię, pilnuj jej.

Nie pozwól, żeby spotkało ją cokolwiek złego. Liczę na ciebie.

Świetnie, pomyślał. Jazda w dół szybkobieżną windą sprawiła, że żołądek podszedł

mu do gardła. Oczywiście istnieje szansa, że Rebeka zachowa się jak mądra, rozsądna osoba i

nie pojedzie do Las Vegas. Idąc do Kate, miał nadzieję, że znajdzie w niej sprzymierzeńca;

skończyło się na tym, że przybył mu kolejny obowiązek.

Dotychczas śledztwo w sprawie morderstwa Moniki Malone przypominało wielką

łamigłówkę, której nie dawało się ułożyć w całość. Opowieść Kate o Tracey Ducet

uzmysłowiła mu, że kobieta podająca się za porwaną przed laty bliźniaczkę może być

kolejnym wrogiem Fortune'ów, z drugiej jednak strony wszyscy bogacze mają wrogów, ludzi,

którzy im zazdroszczą pozycji, władzy i pieniędzy. Na razie chciał odkryć, co łączyło Tammy

Diller z Monicą i przekonać się, czy maczała palce w jej zabójstwie. Z listu wynikało, że

Tammy szantażowała Monicę, natomiast informacje, jakie zdobył przez komputer,

świadczyły o tym, że zawsze starannie zaciera za sobą ślady. To zaś oznaczało jedno: że ma

coś do ukrycia. Pachniało to kłopotami, a tam, gdzie pojawiały się kłopoty, często pojawiało

się niebezpieczeństwo.

Wiedział, że pilnowanie Rebeki dodatkowo skomplikuje mu pracę, która i bez tego

była wystarczająco skomplikowana. Ale nawet gdyby Kate nie poprosiła go o ochronę córki, i

tak strzegłby jej jak oka w głowie.

Strzec przed bandziorami to jedno, strzec przed nim, Gabrielem Devereax, to całkiem

co innego. Czy podoła? Kiedy obejmowała go za szyję, najzwyczajniej w świecie tracił

rozum. Hormony w nim buzowały, przestawał logicznie myśleć...

Z drugiej strony, nie należał do ludzi, którzy lubią gdybać lub wyobrażać sobie nie

istniejące problemy. Może Rebeka jest żarliwą idealistką, ale chyba ma odrobinę oleju w

głowie. A jeśli tak, to jest teraz w drodze do domu, a nie w drodze do jaskini hazardu.

Ledwo zeszła po schodkach z samolotu w Las Vegas, a już doleciał ją szczęk i brzęk

automatów do gry. Zmęczeni podróżą pasażerowie żwawym krokiem skierowali się w ich

stronę; na widok maszyn do hazardu wstąpiła w nich energia.

Rebekę korciło, aby wydobyć bilon z portmonetki i spróbować szczęścia. Hazard

miała we krwi. Fortune'owie zawsze w interesach grali o wysokie stawki. Jej matka uważała,

że tylko ryzykując, można coś osiągnąć. Tchórzom sukces nie sprzyja.

Ale po chwili namysłu uznała, że prawdziwym wyzwaniem są nie automaty do gry,

ruletka i hazard, lecz Gabriel Devereax. Tajemnicza, mroczna postać. Ogromne ryzyko,

wysoka stawka, niepewna nagroda.

Przestań! - zganiła się w myślach. W brzuchu jej burczało, głowa pękała z bólu. Była

rozczochrana, ubrana w pomiętą flanelową bluzę. Wyglądała jak straszydło.

Powtarzała sobie, że musi się skupić na Jake'u, a nie na Gabrielu czy kimkolwiek

innym. Tak czy owak, zamierza odszukać Tammy Diller. Najpierw jednak musi coś zjeść,

najlepiej wielkiego hamburgera z frytkami, i porządnie się wyspać. Była na nogach, odkąd

Gabe wsunął jej pod drzwiami kartkę. Tak ją zezłościł, że nie zdołała później już zmrużyć

oka.

Napisał, że wyjeżdża. Akurat ta wiadomość jej nie zaskoczyła; poza tym mógł zniknąć

bez słowa, a więc to, że poinformował ją o swoim zamiarze, całkiem dobrze o nim

świadczyło. Zirytowało ją co innego. Jakim prawem cokolwiek ten człowiek jej rozkazuje?

Pisał, by wróciła do Minneapolis. I jeszcze coś - pismo miał dość nieczytelne - o

niebezpieczeństwie, które może jej grozić. Wcale by się nie zdziwiła, gdyby ten uparty,

nadopiekuńczy neandertalczyk, ten twardogłową zagorzały jaskiniowiec, napuścił na nią

Kate.

O Boże! Jeżeli śmiał niepokoić Kate, ona, Rebeka, chyba go zabije! Myśl o okrutnej

zemście, jaką mu zgotuje, ogromnie ją ożywiła. Podobnie jak jazda przez miasto taksówką.

Znała Paryż, Szwajcarię, prawie całe Stany zwiedziła z rodziną podczas wakacji i

podróży służbowych, ale po raz pierwszy była w Las Vegas. Miasto miało swój własny,

niepowtarzalny klimat - ulice rozjarzone barwnymi neonami, migoczące reklamy, zgiełk,

wszędzie pełno barw, ludzie w różnych strojach, jedni ubrani wieczorowo, inni w podarte

dżinsy. Plakaty na latarniach zachęcały do odwiedzania burdeli, które w Newadzie działały

legalnie.

Patrzyła przez okno szeroko otwartymi oczami, zachwycona i oszołomiona jak

wszyscy przyjeżdżający do Las Vegas turyści.

- W którym hotelu ma pani rezerwację? - spytał taksówkarz.

- W żadnym. - Psiakość! Powinna myśleć o takich rzeczach. - Sądzi pan, że może być

z tym problem?

- Wątpię. To miasto żyje z turystów i hazardu. - Chwilę wcześniej zatrzymał się przed

McDonaldem. Wychodził z założenia, że jeśli pasażer ma ochotę siedzieć w taksówce, jedząc

hamburgera, wolno mu. Licznik i tak tyka. - Ale dobrze by było, gdybym znał pani

preferencje - dodał. - Woli być pani w centrum wydarzeń, przy głównej ulicy, czy w miejscu

trochę bardziej cichym i ustronnym?

Zanim wysadził ją przed „Circus Circus”, znała już całą historię jego życia. Był

rozwiedziony, miał dwójkę dzieci. Starszy syn wpakował się w nie lada tarapaty -

romansował z dziewczyną, która nie dość, że okazała się niepełnoletnia, to jeszcze zaszła z

nim w ciążę. Rozmawiali na różne tematy. Najlepsze centrum handlowe? Niedaleko. Można

przejść na piechotę. Tammy Diller? Nie, nigdy nie obiło mu się o uszy to nazwisko. Jedzenie?

Lokali jest od groma. Swoją drogą powinna koniecznie zajrzeć do restauracji jego kuzyna;

jeśli powie, z kim jechała z lotniska, Harry na pewno da jej zniżkę.

Na pożegnanie serdecznie uścisnęła swego nowego przyjaciela, po czym wręczyła mu

banknot dwudziestodolarowy.

Na szczęście w „Circus Circus” mieli wolne pokoje. Był to też chyba jedyny hotel w

mieście, do którego wpuszczano gości z małymi dziećmi. Właśnie dlatego go wybrała. Hotel,

w którym nie krzywiono się na dzieci, wydał się jej najbardziej... ludzki. Oczywiście nie

łudziła się, że znajdzie tu Tammy Diller. Zresztą na razie wcale nie zamierzała jej szukać.

Chciała wyspać się, wykąpać, przebrać w czyste ubranie. Według tego, co mówił taksówkarz,

miasto zaczynało żyć dopiero po zachodzie słońca. Poważni gracze rzadko pojawiali się przy

stołach przed zapadnięciem zmroku.

Przekręciwszy klucz w zamku, weszła do różowo - białego pokoju. Rzuciła torbę na

podłogę, następnie położyła się na łóżku, żeby sprawdzić miękkość materaca. Obudziła się po

czterech godzinach. Sen dobrze jej zrobił; czuła się świeża, wypoczęta. Zamówiła do pokoju

mleko oraz kanapkę z masłem orzechowym, po czym otworzyła walizkę.

Dobrze. Czas na kąpiel i decyzję. W drodze z lotniska do hotelu przekonała się, że w

Las Vegas nie obowiązują żadne reguły dotyczące stroju; równie dobrze mogła wyjść na

miasto w spodniach i flanelowej koszuli. Ale chciała odszukać Tammy Diller, oszustkę i

dziwkę, czyli powinna się ubrać podobnie do niej, też jak dziwka i oszustka.

Nie wzięła z sobą żadnej sukni przetykanej złotem. Nawet takiej nie miała. Lecz

ponieważ należała do bogatej rodziny, zawsze mogła błysnąć jakąś biżuterią. Umyła się,

wytarła do sucha; mokrym grzebieniem zwilżyła włosy, żeby nadać fryzurze kształt.

Używając rodzinnych kosmetyków, wykonała staranny makijaż oczu, następnie wciągnęła

czarne pończochy ze szwem i skropiła się perfumami. Nie odrywając wzroku od sukni ko-

ktajlowej, zasiadła do kolacji. Kanapka z masłem orzechowym popita mlekiem - pyszne.

Suknia była czarna jak noc i zdawała się zachęcać do grzechu. Obcisła, o długich

rękawach, z przodu wyglądała skromnie, za to z tyłu... właściwie w ogóle nie miała żadnego

tyłu. Rebeka ubrała się, włożyła szpilki, wszędzie, gdzie można było, obwiesiła się biżuterią.

Przed wyjściem zerknęła do lustra. Nie całkiem wygląda jak kobieta lekkich

obyczajów, ale niewiele brakuje.

W windzie dwóch facetów zaczęło składać jej niedwuznaczne propozycje. Ucieszyła

się, bo to znaczyło, że przebranie dobrze spełnia swoją funkcję. Kiedy tylko drzwi się

rozsunęły i wysiadła na parterze, natychmiast zapomniała o zaczepkach.

Postanowiła, że zanim wyruszy na poszukiwanie Tammy, powinna lepiej poznać

klimat miasta. Przez jakiś czas spacerowała bez celu. Ulica tętniła życiem, lokale też.

Wszędzie panowała atmosfera podniecenia, radości, oczekiwania; gdzie się nie spojrzało,

migotały kolorowe neony, gasnące i zapalające się światła układały się we wzory i napisy.

Kelnerki krążyły między graczami, oferując darmowe drinki. Co chwila z automatów sypały

się z głośnym brzękiem monety. Przy stołach do ruletki i blackjacka było nieco ciszej i

dostojniej, ale w powietrzu wyczuwało się głód zwycięstwa. Oczy graczy lśniły gorączkowo,

jednym z przejęcia, innym z rozpaczy.

Rozglądała się wokół z zafascynowaniem. Jako pisarka lubiła obserwować ludzi,

badać ich reakcje; wiedziała, że nieprędko nadarzy się jej okazja, aby z tak bliska patrzeć na

euforię zwycięzców, smutek przegranych, nerwowe podniecenie gapiów.

W którymś momencie zawędrowała na pierwsze piętro. Słyszała dobiegający zza

drzwi głośny śmiech dzieci i postanowiła sprawdzić, co się tam dzieje - uchylić drzwi,

wsunąć głowę do środka, a zaraz potem zejść z powrotem na dół. Atmosfera na piętrze była

całkiem inna niż na dole. Dzieciaki skakały, chichotały, ganiały się, niektóre oglądały popisy

klownów i akrobatów, inne bawiły się w przygotowane dla nich gry.

Dziesięć minut po przyjściu na górę Rebeka wygrała pluszowego zwierzaka;

podarowała go małemu blondasowi, który płakał z powodu stłuczonego kolana. Wieść, że

Rebeka celnie rzuca piłką w przesuwającą się kaczkę i rozdaje swe nagrody, szybko się

rozniosła; po chwili zebrał się wokół niej tłum małych widzów. Pracownik przy stanowisku z

kaczką zdawał sobie sprawę, że nie powinien pozwolić jej grać, bądź co bądź już dawno

skończyła osiemnaście lat, ale ponieważ jego praca polegała na tym, by dzieci były

zadowolone, postanowił przymknąć oko na reguły.

Odwróciła się, żeby jakiemuś małemu urwisowi wręczyć białego jednorożca, kiedy

nagłe spostrzegła skórzane buty. Męskie, nie dziecięce. Duże męskie buty. Na nich opierały

się nogawki czarnych eleganckich spodni. Powoli przesuwała wzrok, coraz wyżej i wyżej,

minęła zamek błyskawiczny, doszła do umięśnionego torsu okrytego białą koszulą, zauważyła

ręce skrzyżowane na piersi...

Z trudem przełknęła ślinę i zmusiła się, by spojrzeć wyżej, na twarz mężczyzny.

Psiakość. Gabe!

Serce waliło jej mocniej niż wtedy, gdy była małą dziewczynką i bała się, że pod

łóżkiem czyha na nią groźny krokodyl. Gabe nie był krokodylem - w eleganckim czarnym

garniturze uosabiał siłę, męskość, zmysłowość - ale patrzył groźnie, jakby miał ochotę ją

rozszarpać.

Dzieciaki rozbiegły się. Gdyby była niższa, starałaby się wtopić w tłum i uciec razem

z nimi.

Przez dobrą minutę Gabe nic nie mówił, jedynie mierzył ją wzrokiem: ogarnął

spojrzeniem rude loki, potem obcisłą czarną suknię, na końcu nogi w czarnych pończochach.

Coś błysnęło w jego oczach. Ogień. Tak, z całą pewnością żar. Ale raczej wywołany

wściekłością niż pożądaniem.

- Cześć - powiedziała wesoło, choć wcale nie było jej do śmiechu. - Skąd się tu

wziąłeś? Szukałeś mnie?

- Ja? Broń Boże! Wiedziałem, że jako mądra, inteligentna osoba wrócisz do

Minneapolis. Wiedziałem, że posłuchasz głosu rozsądku i zrozumiesz, że dalsza zabawa w

Sherlocka Holmesa może się źle skończyć. Tłumaczyłem sobie, że nie muszę się o ciebie bać.

Mówiłem: nie martw się, Gabe; ta kobieta ma więcej rozumu, niż sądzisz; na pewno zrobi z

niego użytek i...

- Proszę, kotku, uspokój się - przerwała mu. - Bo jeżeli zaczniesz na mnie krzyczeć w

miejscu publicznym, huknę cię w nos, a to zdenerwuje wszystkie dzieci. Jeśli chcesz

wiedzieć, posłuchałam głosu rozsądku. Tyle że ty i ja co innego uważamy za rozsądne. Poza

tym dobrze wiesz, że to ja znalazłam list Moniki i ja odkryłam, dokąd Tammy wyjechała.

Chyba udowodniłam, że potrafię się na coś przydać...

Nie, nie tędy droga, uznała. Grymas na twarzy Gabe'a pogłębił się, przybierając

gigantyczne rozmiary. Oczy ziały furią. Może lepiej zmienić temat? Sprowadzić rozmowę na

inne tory?

- Jakim cudem mnie znalazłeś? - spytała.

- To akurat nie było trudne. Większość hoteli, restauracji i kasyn w Las Vegas

nastawiona jest na dorosłych turystów. Na palcach jednej ręki można policzyć miejsca, gdzie

wolno przebywać z dziećmi. Wiedziałem, że właśnie tam należy cię szukać. A teraz wyjaśnij

mi, mała, gdzie podziałaś buty?

- Buty?

Spojrzała na nogi. Faktycznie, była boso. Nie pamiętała, kiedy zdjęła szpilki, ale

pamiętała, jak strasznie bolał ją kręgosłup.

- Buty? - powtórzyła. - Nie wiem. Gdzieś tu muszą być.

- No dobrze, Ruda. Poszukamy ich, a potem odbędziemy poważną rozmowę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Chciał rozmawiać, ale nie zaproponował, żeby poszli do niego lub do niej, gdzie nikt

by im nie przeszkadzał. No tak, pomyślała, woli nie ryzykować, że znów mu się rzucę na

szyję. Tchórz. Z rozbawieniem zauważyła, że trzyma się od niej na dystans, jakby była

groźnym drapieżnikiem, po którym nie wiadomo czego się spodziewać.

Ponownie zsunęła buty z nóg. Po co ma się męczyć? Zresztą nikomu to nie robi

różnicy. Każdy tu nosi, co chce, i pewnie gdyby wyszła z hotelu nago, nikt poza Gabe'em nie

wyciągnąłby z tego żadnych radykalnych wniosków.

Wokół kasyn było zatrzęsienie najróżniejszych barów, ale Gabe wybrał lokal na

uboczu, stosunkowo pusty i cichy, po czym zaprowadził ją do stolika w najdalszym kącie sali.

Nad barem zapalały się kolejne numery losowane w jakiejś loterii, ale poza tym nic nie

wskazywało na to, że znajdują się w stolicy hazardu. Błysk świateł, zgiełk i wrzawę zostawili

daleko za sobą. Rebeka rozejrzała się z zaciekawieniem: ciemna boazeria na ścianach, fotele

obite czerwonym atłasem, miękkie dywany. Długi granatowy obrus zakrywał jej gołe stopy.

Na każdym stole paliła się świeczka.

Gabe zamówił dla siebie kufel piwa i z westchnieniem spojrzał w sufit, kiedy ona

poprosiła o szklankę mleka. Rebeka odetchnęła z ulgą. Przynajmniej złość mu minęła.

Szczerze mówiąc, wolałaby kieliszek brandy, lepiej by się jej spało, ale trudno. Na twarzy

Gabe'a, odkąd tylko pojawił się w sali zabaw, malowało się niezadowolenie. Dopiero kiedy

kelnerka postawiła na stoliku zamówione napoje i gdy wypił parę łyków, trochę się odprężył.

Przedstawił jej wszystkie informacje, jakie zdołał zebrać na temat Tammy. Nawet się

zdziwiła, że jest taki szczery i niczego nie próbuje zataić. Później jednak zrozumiała, o co mu

chodzi. Ten spryciarz wcale nie chce dzielić się informacjami. Chce ją nastraszyć, pokazać, że

Tammy jest niebezpieczna i zwłaszcza ktoś, kto pija w barze mleko, powinien się jej

wystrzegać jak ognia.

Rebeka słuchała uważnie, majtając pod stołem nogą, bardziej zainteresowana

wiadomościami, jakie jej przekazywał, niż jego nieudolną próbą zasiania w niej strachu.

- W porządku - powiedziała, kiedy skończył. - Podsumujmy: wiemy, że używa

fałszywych dokumentów. Że wraz z narzeczonym przenosi się z miejsca na miejsce. Że ma

około trzydziestu pięciu lat i jest w miarę atrakcyjna. Lubi obracać się wśród ludzi z gotówką,

lubi robić zakupy w najdroższych sklepach, a także nocować w najlepszych hotelach.

Rachunek na ogół reguluje kartą; zaciąga kredyt, którego nie spłaca. Z rachunku hotelowego

wiemy, że była w Minneapolis w tym czasie, kiedy zamordowano Monicę. Nie znaczy to, że

sama ją zadźgała. Ale przynajmniej miała sposobność. Musimy tylko znaleźć dowody jej

winy. Wiemy też, że nigdy nie pracowała i nie ma stałego źródła utrzymania, które po-

zwalałoby jej żyć na poziomie, do jakiego przywykła. Niczego nie pominęłam?

- Nie. To wszystko.

- Do jasnej cholery, Gabe! Jesteśmy tak blisko! Nie mam żadnych wątpliwości, że to

ona zabiła Monicę. Po prostu czuję to. Gdybyśmy tylko mogli się jej przyjrzeć, zamienić z nią

parę słów, na pewno odkrylibyśmy, co ją łączyło z Monicą... Powiedziałeś, że w którym

hotelu się zatrzymała?

- Tracisz czas, mała. Nie podałem ci nazwy hotelu i nie mam zamiaru tego robić. A

informacjami podzieliłem się z tobą wyłącznie z jednego powodu...

- Wiem. Nie jestem głupia. Chciałeś mnie przekonać, po raz nie wiadomo który, abym

nie mieszała się do śledztwa. - Zniżyła głos o trzy oktawy i naśladując chropawy baryton

Gabriela, kontynuowała: - Jeszcze nie wszystko wiem o pannie Diller, ale wydaje mi się, że to

osoba, która nie przebiera w środkach i po trupach dochodzi do celu. Jeżeli istnieje choć cień

szansy, że maczała palce w zabójstwie Moniki, wpadnie w złość, kiedy usłyszy, że dwoje

ludzi zbiera o niej informacje. To ją może sprowokować do działania. A wierz mi, Ruda, le-

piej nie prowokować osoby, która nie cofa się przed morderstwem. Będzie bezpieczniej, jak

wrócisz do domu i zaczniesz piec ciasteczka. Czekoladowe, z rodzynkami, z makiem, z

siakiem...

- Widzę, że nie muszę już nic mówić - stwierdził Gabe. - Wyjęłaś mi te słowa z ust.

Chociaż ja bym nie wspomniał o ciasteczkach. Aż tak bym się nie narażał!

- Wcale nie - zaprotestowała. - Uwielbiam piec ciastka. Mogę ci obiecać, że kiedy sąd

uniewinni mojego brata, natychmiast wrócę do domu i zajmę się wypiekami...

Właściwie straciła już wiarę, że Gabe kiedykolwiek zrozumie jej punkt widzenia.

Miała jednak nadzieję przekonać go, że w kwestii pomocy Jake'owi na pewno nie zmieni

zdania; nie będzie siedziała grzecznie w domu, podczas gdy jej brat gnije za kratkami.

Gabe odchrząknął.

- Jak się będziesz rozbierać w miejscach publicznych, sama wylądujesz w ciupie.

Na moment zamilkła stropiona, po czym wybuchnęła śmiechem.

- Na razie niczego poza butami nie zdjęłam. Ale ta biżuteria doprowadza mnie do

szału. Ciężkie toto. I potwornie uwiera.

Odpięła naszyjnik i rzuciła na stos błyskotek na stole, wśród których leżała już

broszka, pierścionek i para długich klipsów. Jedyną rzeczą z biżuterii, jaką lubiła nosić, była

pamiątkowa bransoleta z ozdóbkami.

Klejnoty lśniły w blasku świecy. Podobnie jak oczy Gabe'a. Nagle Rebeka

uświadomiła sobie, że w niczyim innym towarzystwie nie siedziałaby boso, nie zdejmo-

wałaby swoich cennych świecidełek, nie czułaby się tak dobrze i swobodnie. Od samego

początku ufała mu; ani razu nie wkładała przy nim żadnych masek, po prostu była sobą. On

przeciwnie - ciągle zdawał się spięty, zdenerwowany. Biedaczek! Teraz znów potarł ręką

czoło.

- Mogłabyś to schować do torebki? - poprosił, wskazując na powiększający się stosik.

- Zanim zlecą się wszyscy złodzieje i oszuści w mieście?

- Nie wzięłam torebki. Zresztą to sztuczna biżuteria, tyle że dobrej jakości. Jak chcesz,

sam ją schowaj.

Czym prędzej zgarnął precjoza ze stołu, żeby nikogo nie kłuły w oczy.

- Skoro nie wzięłaś torebki, gdzie wsadziłaś klucz do pokoju? - spytał.

- Do buta. - Sięgnęła po szklankę mleka. - Razem z monetą ćwierćdolarową. Kiedy

skończyłam cztery latka, wytłumaczono mi, że zawsze powinnam mieć przy sobie kilka

centów na telefon do domu. To mi już zostało. Pewnie jako dziewięćdziesięcioletnia staruszka

wciąż będę nosić w kieszeni drobniaki... - Zamyśliła się. - Wiesz co? Jutro wybiorę się do

jednego z tutejszych burdeli.

Z wrażenia aż się zachłysnął.

- Słucham?

- Nie widziałeś ogłoszeń? W Newadzie prostytucja jest legalna.

- Wiem, że jest legalna. Ale... Pewnie od brzęku tych wszystkich automatów do gry

trochę ogłuchłem, bo usłyszałem coś dziwnego. Że chcesz się wybrać do burdelu. Ale to

niemożliwe. Nie powiedziałabyś czegoś tak głupiego, prawda?

- Czyste masz uszka, czyste. Boże, Gabe, to miasto jest istną kopalnią wiedzy dla

autorki powieści kryminalnych. Mogę tu zebrać informacje do kilku następnych książek.

Nigdy na własne oczy nie widziałam nałogowego hazardzisty. Ani prostytutki z prawdziwego

zdarzenia. No i nigdy nie miałam okazji zwiedzić burdelu...

- Jeszcze chwila, a dostanę przez ciebie zawału!

- A ty miałeś? Pytam z ciekawości.

- Czy co miałem? Zawał?

- Nie, głuptasie. Okazję wybrać się do burdelu. - Uniosła rękę, nie dopuszczając go do

słowa. - Och, wiem, co mi powiesz. Że nie musisz płacić za seks. Słusznie. Jesteś przystojny,

dobrze zbudowany, ale jesteś również facetem z krwi i kości. Nigdy nie pociągał cię seks dla

seksu? Z doświadczoną, wyuzdaną... Co ci jest, kotku? Boli cię głowa?

Natychmiast przestał pocierać czoło.

- Jeszcze nie, ale za chwilę rozboli. Ta rozmowa każdego może przyprawić o migrenę.

Jakoś nie spodziewałem się tego rodzaju pytań od osoby, która pija mleko. Często wypytujesz

facetów, których ledwo znasz, o ich życie erotyczne?

Bez biżuterii, w czarnej sukni pod szyję, wyglądała od przodu skromnie jak

zakonnica.

- Pewnie chodziłeś do tej samej szkoły co mój ojciec. Tata zawsze tłumaczył mi, że

dama nigdy nie porusza w rozmowie trzech tematów: seksu, polityki i religii. Obawiam się, że

jego nauki trafiły na niepodatny grunt. Akurat te trzy tematy ogromnie mnie fascynują. No i

jestem pisarką. Nigdy niczego bym się nie dowiedziała, gdybym nie zadawała ludziom pytań.

Na tym polega moja praca.

- Na wścibstwie? Uśmiechnęła się.

- Między innymi. Ale twoja też, więc nie udawaj świętego. Poza tym chciałam

zauważyć, że bardzo sprytnie próbujesz wymigać się od odpowiedzi. A przecież często się

zdarza, że ojciec prowadzi syna do panienki lekkich obyczajów, aby z nią stracił dziewictwo.

Traktuje to jako pewnego rodzaju rytuał inicjacyjny...

- Rany boskie, pchła na psie nie jest tak namolna jak ty! Kiedy wreszcie zakończysz

ten temat?

- Kiedy dasz mi odpowiedź.

- No dobrze. Brzmi: nie. Z żadną dziwką nie przechodziłem rytuału inicjacyjnego ani

w ogóle nic.

- Więc z kim straciłeś dziewictwo?

- Z trzydziestotrzyletnią mężatką, która uwiodła mnie, kiedy miałem czternaście lat. I

co? Jesteś zadowolona, że wyciągnęłaś to ze mnie?

- Boże! Zupełnie jak na filmie „Absolwent”. Tyle że Dustin Hoffman był trochę

starszy. - Odstawiła na środek stołu szklankę z resztką niedopitego mleka. - To seksualne

wykorzystywanie dzieci!

- To stara historia, która nie ma większego znaczenia.

- Mylisz się, Gabe. Nikt nie zapomina swego pierwszego razu. Od tego, jakie to było

doświadczenie, miłe, przykre, bolesne czy nijakie, w dużym stopniu zależy nasz stosunek do

płci przeciwnej, podejście do spraw miłości, seksu...

- Przystopuj, Ruda. Mój „pierwszy raz” nie zasługuje na żadną głębszą analizę. Babka

miała ognisty temperament, a pojęcie moralności było jej obce. Uznała, że czternastoletni

smarkacz będzie pełen chęci i wigoru. Nie pomyliła się. Kiedy dowiedziałem się, że ma męża,

przestałem ją odwiedzać. Koniec historii. Długo jeszcze będziesz siedzieć nad tą szklanką

mleka? - W jego głosie pobrzmiewała lekka ironia.

- Jeszcze trochę.

Zauważyła, że się rozluźnił. Wyciągnął nogi, rozpiął pod szyją koszulę. Wyglądał

zupełnie inaczej niż pół godziny temu. Kiedy tu weszli, był spięty. Teraz, nawet jeśli gorszyła

go rozmowa o seksie, siedział wyraźnie odprężony. Widać było, że jej towarzystwo sprawia

mu przyjemność. Ciekawa była, czy zdaje sobie z tego sprawę.

- Wiesz, kotku, te pytania o prostytutki mają głębszy sens - dodała po chwili. - Cały

czas myślę o tym, gdzie można odnaleźć Tammy Diller.

- Tak? - Uśmiechnął się od ucha do ucha. - I do jakich doszłaś wniosków? Zamieniam

się w słuch.

Podparła brodę na dłoni i przyjrzała mu się z powagą.

- Wiemy, że Tammy jest hochsztaplerką. Kimś, kto zarabia na życie oszustwem,

naciąganiem, szantażem. Kimś, kto w pogardzie ma zarówno moralność, jak i prawo.

Podejrzewam, że ona kocha ryzyko i wyzwanie, że możliwość uczciwej pracy nigdy jej nie

pociągała. Woli knuć, kraść, obmyślać intrygi; to znacznie bardziej podniecające. Cały czas

oczy ma szeroko otwarte. Szuka frajera, bogatego frajera, którego mogłaby usidlić albo przy-

najmniej porządnie oskubać.

Gabe pokręcił z niedowierzaniem głową.

- Wymyśliłaś to na podstawie tych para informacji, których ci udzieliłem? Muszę

przyznać, że masz niezłą intuicję. Podobnie odbieram Tammy, ale nadał nie wiem, do czego

zmierzasz.

- Usiłuję ją rozgryźć. Jeżeli jest w Vegas, jakimi drogami chadza? Z kim się zadaje?

W jakim towarzystwie się obraca? Pewnie szuka bogatego starca... chociaż niekoniecznie

starca, po prostu bogacza, którego mogłaby wycyckać. Nie żartowałam, mówiąc o tym

burdelu...

- Żartowałaś. Nie wybierzesz się i już.

- Niby nie mam powodu sądzić, że jest prostytutką - kontynuowała Rebeka jak gdyby

nigdy nic - ale ma mentalność prostytutki. Prostytutka ciałem zarabia na życie, Tammy z

kolei wykorzystuje swój wygląd, aby zwabić do siebie ofiarę. Cholera, mam wrażenie, że już

kiedyś się z nią zetknęłam, ale nie mogę sobie przypomnieć kiedy ani gdzie...

- Pewnie stworzyłaś taką postać w którejś z książek. Bo jakoś nie wydaje mi się, żebyś

obracała się wśród dziwek i oszustek.

Czasem lubił sobie z niej pokpić, z jej uprzywilejowanego życia i nieznajomości

prawdziwego świata. Tym razem puściła to mimo uszu.

- Masz rację, nie obracam się. Stąd pomysł wizyty w burdelu. Bo znalezienie Tammy

to pestka. Trudniej będzie znaleźć sposób na to, żeby ją przechytrzyć. Przecież sama niczego

nam nie zdradzi. Więc pomyślałam sobie, że gdybym pogadała z panienkami lekkich

obyczajów, może potrafiłabym lepiej zrozumieć...

- Rebeko, posłuchaj. Po pierwsze, nikt cię nie wpuści do burdelu. Jesteś kobietą. Ich

interesują mężczyźni. A po drugie, jeżeli chociaż zbliżysz się do któregoś z tych przybytków

rozkoszy, uduszę cię własnymi rękami. Przysięgam.

- Gabe?

- Co?

- Wierzę, że masz porywczy charakter. Wierzę też, że poradziłbyś sobie w bójce na

pięści, gdyby napadnięto cię w ciemnej alejce. Ale nie wierzę, abyś w największym nawet

szale wyrządził mi jakąkolwiek krzywdę.

Siedział bez słowa, z grymasem niezadowolenia na twarzy, zły, że odgadła prawdę.

Obdarzyła go promiennym uśmiechem, po czym schyliła się, znikając mu z pola widzenia. Po

chwili wyłoniła się, trzymając w ręku szpilki.

- Wiesz, kotku, któregoś dnia muszę cię wziąć na spytki, dowiedzieć, skąd się wzięła

ta twoja nadmierna opiekuńczość. Ale to już nie dziś. Oczy mam na zapałki. Pora uderzyć w

kimono.

- Jeszcze nie skończyliśmy rozmowy.

- Wiem. Spotkajmy się jutro koło południa. Na dole przy recepcji.

- W porządku.

Wstała, nie mogąc powstrzymać ziewnięcia. Na twarzy Gabe'a malowały się różne

emocje. Frustracja - jakoś zawsze ją w nim wywoływała. Ulga - jakby zmęczyło go jej

towarzystwo i cieszył się, że wreszcie zostanie sam.

Ale widziała coś jeszcze, tylko nie była pewna co.

Prześliznął po niej wzrokiem - trwało to ułamek sekundy. Po jej skłębionych rudych

włosach, po twarzy lekko opromienionej złocistym blaskiem świecy, po figurze opiętej

lśniącym czarnym materiałem. Wcześniej nie było w jego spojrzeniu cienia pożądania.

Przeciwnie, patrzył na nią z dystansem, jak na kogoś, kto trzyma w ręku dynamit. Ale teraz...

tak, teraz wyraźnie dostrzegła żądzę, a po chwili - przerażenie.

Przerażenie pojawiło się, kiedy podeszła krok bliżej i pochyliła się.

- Dobranoc, pchły na noc.

Siedział sztywno, bez ruchu, jakby wykuty z kamienia, kiedy niewiele się namyślając,

cmoknęła go w czoło. Pocałunek był lekki jak muśnięcie piórkiem, krótki jak mgnienie.

Mimo to serce zaczęło jej walić. Bo ten kamień był gorący, jakby w jego głębi szalał ogień.

Wyprostowała się, unikając jego oczu i trzymając buty za paski, przewiesiła je przez

ramię.

- Nie martw się, kotku. Wspólnymi siłami poradzimy sobie z Tammy - oznajmiła.

Skierowała się do wyjścia, zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć. Pięć minut później

wjechała windą na górę i ruszyła korytarzem do swego pokoju. Sześć minut później zamknęła

za sobą drzwi. Uff, wreszcie jest sama i bezpieczna.

Rzuciwszy buty na podłogę, opadła na łóżko i przez chwilę wpatrywała się tępo w

sufit. Nagle oczami wyobraźni ujrzała twarz Jake'a. Pięćdziesięcioczteroletni Jake był od niej

starszy o dwadzieścia jeden lat. Ostatni raz spotkali się w pokoju widzeń pod okiem strażnika.

Zawsze uważała brata za przystojnego, niezwykle dystyngowanego mężczyznę, w więzieniu

jednak wydawał się jakiś wychudzony, wymizerowany. Kraty oraz ciążące na nim zarzuty

zupełnie pozbawiły go energii i woli życia. Był cieniem dawnego siebie.

Kilka tygodni temu rozmawiała z Adamem, najstarszym synem Jake'a. Bał się, że jeśli

ojciec zostanie skazany, nie przetrwa w więzieniu nawet roku.

Rebeka, choć się do tego nie przyznawała, żywiła te same obawy.

Wiedziała, co Gabe myśli: że urządziła sobie zabawę w detektywa. Ale to nieprawda.

W nic się nie bawi. Podchodzi do śledztwa z najwyższą powagą. A że czasem zdarza jej się

zażartować? Po prostu w ten sposób rozładowuje napięcie. Rodzina dawno temu nadała jej

przydomek „Nieustraszona”, bo zawsze brała za rogi każdy problem i niczego się nie bała.

Teraz jednak bała się - tego, że może zawieść brata.

A także uczuć, jakie wzniecał w niej Gabe. Wystarczy zwykły pocałunek -

przyjacielski, w czoło! - by serce łomotało jej jak opętane. Zawsze ufała swojemu instyn-

ktowi. Zawsze też słuchała głosu serca, ale nawet taka niepoprawna optymistka i miłośniczka

ryzyka jak ona zdawała sobie sprawę z niebezpieczeństwa.

Pragnęła Gabe'a jak zbłąkany wędrowiec przemierzający pustynię pragnie deszczu.

Kiedy jej dotykał, znikało poczucie osamotnienia. Wszystko stawało się inne, piękniejsze,

bardziej wyostrzone, naładowane elektrycznością.

W pewnym sensie Gabe przypominał jej Jake'a. Nie dlatego, że darzyła go braterskim

uczuciem. Co to, to nie! Ale dlatego, że - podobnie jak on - żył w izolacji, odcięty od świata.

Różne bywają formy odosobnienia. Jake tkwi w małej, zamkniętej celi, z której nie ma wyj-

ścia, Gabe zaś za kratami, którymi odgradza się od miłości.

A ona, głupia i naiwna, myślała, że może je złamać albo się między nimi przecisnąć.

Gabe nie chce jej pocałunków. Ostatnim razem wyraźnie dał jej to do zrozumienia. Nie marzy

o rodzinie, nie przepada za dziećmi. Podejrzewała, że nic tego nie zmieni.

Pragnęła pomóc im obu, i bratu, i Gabe'owi. Ulżyć ich niedoli. Bała się jednak, że jeśli

popełni błąd, obaj jeszcze bardziej na tym ucierpią.

Nie stać jej było na pomyłki.

Jake jest jednak najważniejszy. Nie może sprawić mu zawodu. Ale Gabe... Tak

niewiele brakowało, by straciła dla niego głowę. Musi uważać, powściągnąć swe pragnienia,

nim będzie za późno.

Nerwowo podrzucając w kieszeni drobne, przemierzał hol tam i z powrotem. Po

chwili wyciągnął rękę z kieszeni i znów spojrzał na zegarek. Trzecia. A dokładniej: druga

pięćdziesiąt sześć. Właściwie na jedno wychodzi.

Gabe nigdy nie wpadał w panikę. Bez względu na okoliczności, zawsze potrafił

panować nad nerwami. Kiedy służył w Siłach Specjalnych, dwukrotnie został odznaczony -

za to, że w krytycznej sytuacji nie stracił zimnej krwi.

Teraz jednak był bliski obłędu. Do jasnej cholery, gdzie się podziewa ten nieznośny,

uparty rudzielec?

Nie wierzył jej, że zgodnie z obietnicą o dwunastej zjawi się na dole przy recepcji.

Znając ją, wiedział, że pomiędzy wstaniem a dwunastą zdążyłaby wywołać kilka wojen.

Dlatego o dziewiątej zadzwonił do niej do pokoju. Nikt nie podniósł słuchawki. Godzinę

później zadzwonił po raz drugi. Po raz trzeci wykręcił numer o jedenastej. O dwunastej zszedł

na dół do holu i przez kilka minut krążył, czekając. O pierwszej zszedł ponownie. A potem

znów o drugiej.

Coraz bardziej zniecierpliwiony pchnął oszklone drzwi; stojąc przed hotelem,

rozglądał się w prawo i w lewo. Jaskrawe słońce raziło go w oczy. Zmrużył powieki.

Taksówki trąbiły, dziesiątki turystów krążyły po ulicach i chodnikach, ale nigdzie nie było

widać mierzącej metr sześćdziesiąt pięć rudowłosej piękności.

Wróciwszy do środka, przeczesał ręką czuprynę, po czym znów spojrzał na zegarek.

Druga pięćdziesiąt dziewięć. Minęły zaledwie trzy minuty, odkąd poprzedni raz sprawdzał

czas. Psiakrew! Zabije ją, kiedy wreszcie się pojawi. A jeśli jest ranna albo wpakowała się w

kłopoty, zabije ją z tym większą furią.

Tylko jedna rzecz pozwalała mu zachować resztki opanowania: świadomość, że

Rebeka nie wpadła na trop Tammy Diller i jej narzeczonego. Wprawdzie obiecał Kate, że

dopilnuje, aby jej córki nie spotkało żadne nieszczęście, ale - do licha! - nie jest niańką. Ma

do wykonania poważne zadanie. I wykonał je: odkrył, gdzie panna Diller urzęduje.

Okazało się, że wynajęła z narzeczonym skromną chałupę poza granicami miasta.

Postanowił złożyć im wizytę. Pojechał tam wynajętym samochodem, pukał do różnych drzwi,

rozmawiał z sąsiadami. Tammy i jej gacha nie było w domu, ale wszyscy potwierdzili, że taka

para tu mieszka.

Nie spieszyło mu się. Ważne, że wie, gdzie ich szukać; reszta może poczekać.

Co innego Rebeka. Ją chciał odnaleźć jak najszybciej.

Przecież to niemożliwe, przekonywał sam siebie, aby jednak wybrała się do burdelu.

Nie mówiła tego serio. Lubiła się z nim drażnić, prowokować go...

Prowokowała sposobem, w jaki mówiła do niego „kotku” - cicho i ponętnie.

Prowokowała spojrzeniem, zachowaniem, ubiorem. Strojem, który wczoraj miała na sobie,

mogłaby skusić do grzechu nawet mnicha. Tak, wczoraj Rebeka Fortune dała prawdziwy

popis swoich umiejętności uwodzicielskich. Czarna suknia, gołe plecy, długie nogi,

jedwabista cera, włosy w seksownym nieładzie, szelmowski błysk w oku... Niełatwo było się

jej oprzeć. Kiedyś zastanawiał się, czy istnieje na świecie kobieta, która potrafiłaby zburzyć

jego opanowanie, doprowadzić go do białej gorączki. Teraz chyba już znał odpowiedź.

Rozejrzawszy się po holu, jeszcze raz przeczesał ręką włosy, po czym gniewnym

krokiem skierował się do aparatów telefonicznych. Zadzwoni do niej do pokoju. Ostatni raz.

Jeżeli nie odbierze, wtedy... Sam nie wiedział. Może zacznie obdzwaniać szpitale, może

poprosi o pomoc policję, wojsko albo Kate...

Chociaż podejrzewał, że nikt - ani Kate, ani policja - nie zdoła przemówić tej rudej

wariatce do rozumu.

Akurat podniósł słuchawkę, kiedy kątem oka ujrzał przemieszczającą się holem

barwną plamę. Odłożył słuchawkę na miejsce. Strach, który od paru godzin w nim narastał,

powoli zaczął ustępować. Rebeka nie jest ranna. Nie wpakowała się w żadne kłopoty.

Ubrana w obszerną bawełnianą bluzkę z rysunkiem Myszki Miki, obcisłe dżinsy i

tenisówki z jaskrawozielonymi sznurowadłami, gnała przed siebie tak szybko, że chyba

prościej byłoby zatrzymać rozpędzony pociąg. Rude włosy jak zwykłe miała w nieładzie.

Gdyby nie wiedział, że to ona, z odległości kilkunastu metrów wziąłby ją za dwunastolatkę.

Tymczasem nie była to żadna dwunastolatka. To była kobieta z krwi i kości, która

powinna się nazywać Udręka, bo ciągle tego przez nią doświadczał. Diabli wiedzą, dlaczego

wystroiła się w Myszkę Miki, ale przynajmniej pusty, nudny hol nabrał koloru i życia.

No i żyje. Świetnie! Doskonale!

Będzie mógł ją udusić!

Wreszcie go spostrzegła.

- Gabe! - zawołała. Wymijając ludzi i walizki, rzuciła się w jego kierunku. Uśmiech,

który wykwitł na jej twarzy, był jaśniejszy niż słońce. - Zgadnij, co zrobiłam!

Oczywiście nie miała pojęcia, co on zamierza z nią zrobić. Była tak przejęta, tak

podniecona, że uwiesiła mu się na szyi.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

- Spóźniłaś się.

Chciał ryknąć, wyrazić oburzenie, ale coś się stało z jego głosem. Przez kilka chwil,

kiedy obejmowała go za szyję, ledwo nad sobą panował. Jej włosy pachniały jak świeże

truskawki, usta miała rozchylone, skórę miękką, aksamitną.

Poczuł okropną suchość w gardle. Wiedział, że uścisk Rebeki nic nie znaczy, że jest to

spontaniczny odruch; że w ten sposób Ruda daje wyraz radości, która ją rozpiera. Nigdy nie

potrafiła ukrywać emocji.

W przeciwieństwie do niego. Nie był przyzwyczajony, by ktokolwiek okazywał mu

uczucie. Ani tego nie oczekiwał, ani o to nie prosił. I nigdy nie sądził, że kiedyś będzie mu

brakowało ciepła, serdeczności. To się zmieniło, kiedy poznał Rebekę.

- Wiem. Przepraszam. Strasznie mi głupio. Ale nie mogłam się wcześniej wyrwać.

Napotkała jego oczy zaledwie na ułamek sekundy, ale to wystarczyło. Powoli opuściła

ręce i cofnęła się o krok. A potem zaczęła trajkotać jak najęta.

- Byłam w jednej z salek na zapleczu. Tam, gdzie toczy się gra w pokera. Nawet sobie

nie wyobrażasz, jak wielka może być pula! W każdym razie towarzystwo szemrane, ostra

rywalizacja... Nie bardzo mi wypadało nagle wstać i wyjść. Zdawałam sobie sprawę, że robi

się coraz później, ale kiedy człowiek wygrywa, musi zostać do końca, a przynajmniej dopóki

szczęście się od niego nie odwróci. Oczywiście mogłabym specjalnie źle zagrać, kilka razy

stracić forsę, ale tak wiele rzeczy się w trakcie dowiadywałam, że...

- Poczekaj. Zwolnij. Gdzie byłaś? W salce na zapleczu z największymi, najbardziej

zatwardziałymi hazardzistami?

Może się przesłyszał. Miał nadzieję, że się przesłyszał.

- Tak. Właśnie dlatego włożyłam koszulkę z Myszką Miki. - Uśmiechając się szeroko,

wskazała na duże czarne uszy znajdujące się mniej więcej na wysokości jej piersi. - Uznałam,

że faceci wezmą mnie za naiwną frajerkę. Za nadzianą babę, która nie zna się na pokerze, ale

którą hazard podnieca. Chodziło mi o to, żeby nie wzbudzić ich podejrzeń. Chciałam

pociągnąć ich za języki, no i udało się! Bo wiesz, pomyślałam sobie, że pewnie Tammy bywa

w takich miejscach. No i miałam rację. Okazało się, że jeden z graczy ją zna, mnóstwo mi o

niej opowiedział. O niej i tym jej przyjacielu... Słuchaj no, Gabe. Czuję, że spada mi poziom

cukru. Muszę koniecznie zjeść coś słodkiego. Jest tu gdzieś lodziarnia?

Wcale nie miała ochoty na lody, wolała znacznie zdrowszy mrożony jogurt, najlepiej o

smaku malinowym. Trochę trwało, zanim znaleźli lokal, w którym mogła coś takiego kupić.

Zapłaciwszy, wyszli na zewnątrz. Ponieważ dość się nasiedziała podczas gry w pokera, teraz

chciała pochodzić.

Na ulicy panował straszliwy skwar, słońce raziło w oczy, jogurt topniał, ciekł po

waflu, po palcach. Zgrabnie wymijając przechodniów, Rebeka zlizywała, co się dało i z

przejęciem dzieliła się zdobytymi informacjami.

- Najczęściej Tammy odwiedza „Caesar's Palace” i ,,O'Henry's”. Z tych dwóch zdaje

się, że woli „O'Henry's”. Oczywiście nie gra tam gdzie wszyscy. Dwudolarowe stawki jej nie

interesują. Lubi duże zakłady i duże wygrane, jakie padają w salkach na zapleczu. Facet,

który mi o niej opowiadał... oczywiście to nie musi być prawda, może się tylko przechwalał,

w każdym razie dał mi do zrozumienia, że spali ze sobą. Wyobrażasz to sobie?

- Wiesz, mała, nie mam zbyt wysokiego mniemania o naszej tajemniczej przyjaciółce.

Nie jest to osoba, która przywiązuje wagę do dziesięciorga przykazań.

Wyciągnął z kieszeni kolejną chusteczkę. Jak to dobrze, pomyślał, że wziął z sobą

zapas. Rebeka nadstawiła ubrudzoną jogurtem brodę.

- Nic nie kapujesz! Byli w trójkę. Ona, jej narzeczony i ten facet. Przynajmniej tak mi

się wydaje. Nie powiedział tego wprost, ale...

Gabe kontynuował swe rozważania. Może nic dziwnego, że Rebeka tak bardzo go

fascynuje. Nigdy dotąd nie spotkał kobiety, która nosi brylanty i pija w barach mleko. I która

idąc ulicą i liżąc lody, opowiada o trójkącie erotycznym.

- Powiedz mi, jak to się stało, że obcy człowiek zaczął ci opowiadać o swoich

przygodach łóżkowych?

- Wcale nie zaczął! Graliśmy w pokera, a po jakimś czasie napomknęłam, że szukam

swojej starej szkolnej kumpelki. Ledwo wymieniłam imię i nazwisko Tammy Diller, facetowi

oczy się zaświeciły. Mrugnął porozumiewawczo do siedzącego z prawej gościa, tego z lewej

trącił łokciem i dopiero wtedy opowiedział nam o swojej przygodzie z Tammy. Ale nie mówił

wprost. Mówił półsłówkami, rzucał aluzje, obrzydliwe dwuznaczniki. Wstrętny typ. Nie do

końca mu wierzę z tym trójkątem, podejrzewam, że raczej się przechwalał, w każdym razie

opisał Tammy. Brunetka o piwnych oczach, szczupła, średniego wzrostu... Myślałam, że nie

wytrzymam i parsknę śmiechem. Połowa kobiet w mojej rodzinie tak wygląda. Tyle że potem

przeszedł do opisu bardziej, że tak powiem, intymnego. Rany boskie, znali się zaledwie

godzinę! Nie wierzę, żeby jakakolwiek kobieta...

Bał się, że będzie ciągnęła rozmowę o trójkącie w nieskończoność. Gorzej, że będzie

chciała podzielić się z nim każdym pasjonującym szczegółem. Postanawiając odwrócić jej

uwagę od tego jakże interesującego tematu, skorzystał z chwili, gdy na moment zamilkła, i

sam zaczął opowiadać o tym, czego się dziś dowiedział: jak narzeczony Tammy ma na imię

(Dwayne), gdzie mieszkają (w nędznej chałupie za miastem) i gdzie panna Diller zostawia

najwięcej pieniędzy.

Nowe informacje faktycznie odciągnęły uwagę Rebeki od trójkątów i seksu.

- Dwayne, powiadasz? Mogłabym przysiąc, że już gdzieś słyszałam to imię. Tak, na

pewno. Tylko nie pamiętam, kiedy i gdzie. Mam dziwne poczucie, jakbym znała Tammy i

Dwayne'a. Jakbyśmy się kiedyś spotkali...

- Znów ta twoja słynna kobieca intuicja? Dokończyła loda, oblizała ze smakiem palce

i uśmiechnęła się od ucha do ucha.

- Straszny z ciebie sceptyk, kotku! Wciąż się ze mnie wyśmiewasz, ale zauważ, że

posuwamy się naprzód nie tylko dzięki twojej chłodnej logice. Naprawdę tworzymy świetny

tandem. Co dwie głowy, to niejedna! Więc jak? Wybierzemy się wieczorem do ,,O'Henry's”?

Wczoraj też twierdziła, że tworzą razem zgrany zespół. Gdyby nie wymknęła się w

nocy i nie zdobyła nowych informacji, pewnie na jej pytanie odparłby: „Po moim trupie!” Ale

teraz się zawahał.

Chociaż wcale się z tego nie cieszył, trudno mu było zaprzeczyć, że Rebeka całkiem

sporo wnosi do śledztwa. Oczywiście w znacznej mierze jest to zasługa przypadku. Szczęścia.

Przez przypadek znalazła w szkatułce na biżuterię kopię listu Moniki do Tammy. I przez

przypadek spotkała faceta, który znał Tammy. Owszem, ma dobrego nosa i choć kieruje się

intuicją, a nie logiką, osiąga niezłe rezultaty. Ale nie zamierzał tworzyć z nią żadnego ze-

społu. On pracuje w pojedynkę. Tak jest lepiej; szybciej zdobywa się wiadomości, szybciej

osiąga wyniki.

Poza wszystkim innym nie mógł pozwolić, żeby Rebeka narażała się na

niebezpieczeństwo. Nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby coś się jej stało.

Niestety, powoli dochodził do przykrego wniosku, że na pannę Idealistkę Fortune nie

ma mocnych. Robi, co chce, nie słuchając innych. Omal nie połamała sobie kości, włamując

się po ciemku do rezydencji aktorki. Dwukrotnie ruszyła na drugi koniec kontynentu, nie

zastanawiając się nad konsekwencjami. A osoby, z którymi wdaje się w pogawędki! Na

przykład czarnoskóry olbrzym w Los Angeles albo kretyn pokerzysta chwalący się podbojami

erotycznymi! Na samą myśl o tych typach Gabe poczuł, jak go przechodzą ciarki.

- Gabe, słyszałeś, co mówiłam? Nie sądzisz, że warto byłoby zajrzeć wieczorem do

,,O'Henry's”?

Boże, co za kobieta! Nie może mu dać nawet pięciu sekund, żeby zastanowił się nad

odpowiedzią! Ale czy myślenie rozwiąże problem? Nie, bo tu nie ma żadnych dobrych

rozwiązań. A co do Rebeki, to lepiej nie spuszczać jej z oka. Przynajmniej wtedy będzie

wiedział, że nic jej nie grozi.

- W porządku - odparł. - Pójdziemy do „Caesar's”, potem wstąpimy do ,,O'Henry's”.

Obejdziemy wszystkie kasyna, gdzie toczy się gra o prawdziwe pieniądze. Ale najpierw,

mała, musimy ustalić kilka zasad.

- Jak chcesz.

- Trzymamy się razem. Nie ma tak, że nagle odchodzisz sobie sama do jakiejś salki na

zapleczu.

- Dobrze - zgodziła się.

- Naszym głównym celem jest zlokalizowanie Tammy. Najpierw musimy poznać

teren, po którym się porusza, a dopiero potem zastanowimy się, jak ją podejść.

- Dobrze - powtórzyła.

- Wolałbym, aby nie wiedziała, że pochodzisz z Fortune'ów. Że masz cokolwiek

wspólnego z Jakiem lub Monicą. Czyli umawiamy się, że nic nie mówisz. Z nikim nie

wdajesz się w rozmowy. Kiedy odnajdziemy Tammy, usuniesz się w cień. Zostawisz

wszystko w moich rękach. Czy to jasne?

Ściągnęła brwi. Nastawił się psychicznie na to, że zacznie się z nim wykłócać. Serce

zabiło mu mocniej, kiedy podniosła rękę i poufałym gestem poprawiła mu kołnierzyk u

koszuli.

- Nie martw się o mnie, Gabe - powiedziała łagodnie. - Proszę cię. Nie jestem

dzieckiem. Od wielu lat żyję sama, na własnym garnuszku, i doskonale sobie radzę.

Akurat! - pomyślał, ale nie zaprotestował. Bał się, że cokolwiek powie, może

zabrzmieć protekcjonalnie. A przecież nie wątpił w siłę Rebeki, w jej intuicję ani zdolności

intelektualne. Przeszkadzało mu co innego: jej idealizm. Rebeka Fortune wierzy w miłość.

Wierzy w królewiczów z bajki, w to, że dobro zawsze zwycięża zło, że nie spotka jej żadna

krzywda. Ponieważ od urodzenia żyje w świecie Fortune'ów i nie styka się ze ziem, nie dziwił

się jej romantycznym ideałom. Tyle że były one nieprawdziwe.

Ufność i naiwność czyniły z niej łatwiejszy łup.

Nagle przyszło mu do głowy, że nie chciałby, aby się kiedykolwiek zmieniła. Chociaż

utrudniało to jego zadanie, bo prościej pilnować realistki, która sama zdaje sobie sprawę z

zagrożeń, wolał, żeby Rebeka pozostała taka, jaka jest, żeby nadal wierzyła w miłość,

szlachetność i dobro.

Na samą myśl o tym, że mogłoby się jej przydarzyć coś złego, przeszył go piekący

ból. Zupełnie jakby ktoś wbił mu w nóż w serce.

Hm. Do tej pory sądził, że wszelkie uczucia, jakimi ją darzył, rodzą się w nim pod

wpływem hormonów.

Oby dalej tak było.

Z żądzą umiał sobie radzić, z miłością nie. A Rebeka należy do kobiet, od których

dzieli go przepaść. Do kobiet, których nie może, nie chce i nie powinien kochać.

- Szlag by to trafił! Najchętniej wybiłabym dziurę w ścianie, cisnęła na podłogę

bezcenną porcelanową filiżankę, rozkwasiła komuś nos...

- Wybacz, że ci przerwę. Ale czy mogłabyś na moment pohamować swój napad złego

humoru i odszukać klucz do pokoju? - zapytał Gabe, ledwo powstrzymując radość.

Wcisnęła mu go do ręki.

- Grrr, czuję się taka sfrustrowana...

- Serio?

- Chodź. Wypij ze mną drinka i przestań być taki irytujący. Zawsze jesteś tak

cholernie opanowany? Nigdy nie tracisz cierpliwości? Nie masz ochoty tupnąć nogą,

wrzasnąć, poryczeć się?

- Poryczeć się? Nie - odparł z lekką ironią w głosie. Od powrotu do hotelu

zachowywał się jak dżentelmen:

odprowadził ją na górę, otworzył drzwi, ale zaproszenia na drinka wyraźnie nie chciał

przyjąć.

- Słuchaj, już dawno minęła północ. Myślę, że o tej porze...

- Tylko nie mów, że oczy ci się kleją, bo nie uwierzę. Jesteś tak samo rozbudzony jak

ja. Ale nie obawiaj się. - Uśmiechnęła się. - Proponując drinka, wcale nie miałam na myśli

mleka. Wszędzie wożę z sobą metalową piersioweczkę. Nie pamiętam, co do niej wlałam,

whisky czy koniak, ale na pewno coś z procentami.

Wszedł do środka, by wyjąć klucz z zamka. Nadal jednak miał wątpliwości, czy

powinien zostawać na drinka.

Zatrzasnąwszy drzwi, Rebeka ruchem głowy wskazała mu stół stojący w rogu pokoju i

dwa fotele. Skierował się w ich stronę. Postanowił nie wchodzić jej w drogę.

Ściągnęła buty, rzuciła torebkę na łóżko, przyniosła z łazienki dwie szklanki, a

następnie zaczęła grzebać w walizce. Najpierw wydobyła piersiówkę, potem spore

opakowanie ciastek, paczkę krakersów oraz ogromną torebkę kolorowych M&M - sów. Po

chwili wstała z klęczek i cisnęła przysmaki przez pokój.

Gabe złapał je w locie. Usiadłszy w fotelu, wyciągnął przed siebie nogi i zarechotał

pod nosem.

- Zawsze podróżujesz ze spiżarnią?

- Zawsze - odparła. - Nie ma to jak smaczne, pożywne jedzenie. Wiesz, jakie są posiłki

w restauracjach: ładnie podane, ale czy można się nimi najeść? - Na moment urwała. -

Psiakość! Gdziekolwiek poszliśmy, oni przed chwilą zdążyli wyjść. Gdybyśmy pojawili się

pół minuty wcześniej, a oni wyszli pół minuty później, prawdopodobnie byśmy się na nich

natknęli. To niesamowite, że się tak mijaliśmy.

- Przynajmniej wiemy, że na pewno tu są. I że nie próbują się ukrywać.

- Ale być tak blisko celu i nie móc go dosięgnąć! - Nie potrafiła przejść nad tym do

porządku dziennego.

- A ty, dlaczego jesteś taki spokojny? Dlaczego się nie wściekasz?

- Moim zdaniem dobrze się stało, że panna Diller cię nie widziała. Posłuchaj, mała.

Sporo się dziś dowiedzieliśmy. Myślę, że jutro na pewno dojdzie do konfrontacji.

Faktycznie, sporo się dziś dowiedzieli, przyznała w duchu Rebeka. Usiadła na drugim

fotelu; po chwili wyciągnęła nogi i oparła je na łóżku. Niewiele to pomogło. Potrafiła zmusić

ciało do bezruchu, ale nie potrafiła powstrzymać gonitwy myśli.

Gabe wyjął z kieszeni garść lśniącej biżuterii - zapomniał ją zwrócić wczorajszego

wieczoru. Rebeka też nie pamiętała o swoich błyskotkach.

Spojrzała na materiał opinający jej uda. Przydałaby się jakaś biżuteria, żeby ożywić

czarną sukienkę, którą miała na sobie. Wcześniej, kiedy zeszła na dół do holu, Gabe omal nie

dostał zawału. Sądził, że ona paraduje w halce.

Oczywiście nie była to halka, tylko przeraźliwie droga sukienka na cienkich

ramiączkach sięgająca do połowy uda. Problem w tym, że nie dawało się jej nosić ze

stanikiem.

Wyruszając z domu, Rebeka nie zabrała wieczorowych kreacji. Po prostu nie przyszło

jej do głowy, że mogą się przydać. Przed wyjściem z Gabe'em do kasyna miała zaledwie kilka

minut na kupno odpowiedniego stroju. Cieszyła się, że w ogóle znalazła coś w swoim roz-

miarze.

Pamiątkowa bransoleta zawieszona ozdóbkami zabrzęczała. Rebeka wysypała z

torebki garść czekoladowych drażetek i zaczęła segregować je według kolorów.

Podobno Tammy Diller, tym razem ufarbowana na jasny blond, też krąży po mieście

bez stanika. Z tego, co opowiadali ludzie, którzy ją widzieli, lubi intensywne barwy. Usta

miała pociągnięte szkarłatną szminką, ubrana zaś była w czerwoną suknię rozciętą z przodu i

z tyłu, która jeśli nawet wszystkiego nie odsłaniała, to niewiele zostawiała wyobraźni.

Przyjaciel Tammy, Dwayne, chudy blondynek obdarzony chłopięcym wdziękiem,

który najbardziej uwidaczniał się, gdy zalecał się do pulchnych wdów, miał na sobie

wytworny smoking. Wyglądali jak para bogaczy, która nie musi liczyć się z groszem.

Każdego, z kim rozmawiali, usiłowali namówić do zainwestowania pieniędzy we wspaniałą

nieruchomość, która... I tu następował opis.

Mieli wystarczająco dużo gotówki, aby mogli sobie pograć. I grali, ale tylko chwilę.

Byli za sprytni na to, aby ryzykować kapitał. Pieniądze służyły im za maskę, za parawan.

- Nie bardzo przestrzegałaś zasad - powiedział nagle Gabe. - Mieliśmy się trzymać

razem, a ty się ciągle oddalałaś.

- Pewnie, że się oddalałam. Niczego byśmy nie odkryli, gdybyśmy wszędzie chodzili

jak papużki nierozłączki. Inaczej ludzie rozmawiają z mężczyzną, inaczej z kobietą. -

Wsunęła garść zielonych M&M - sów do ust. - Pamiętasz tę blondynkę w „Caesar's”? Miała

ochotę rzucić się na ciebie, nie przejmując się obecnymi na sali ludźmi. Wykazałeś, kotku,

niezwykłe opanowanie. Bo była bardzo seksowna...

Ale nikt nie był tak seksowny, tak pociągający jak on sam, pomyślała. Wszędzie

zwracał na siebie uwagę. Teraz siedział bez marynarki, z rozpiętą pod szyją koszulą, twarz

pokrywał mu ciemny zarost. Lecz to niczego nie zmieniało. Śnieżna biel koszuli

kontrastującej z opaloną skórą, wysoki wzrost, umięśnione ciało, ciemne oczy o

przenikliwym spojrzeniu... to wystarcza, by każdą kobietę przebiegały dreszcze.

Teraz te ciemne oczy wpatrywały się w Rebekę.

- Zaczynasz wreszcie dochodzić do siebie? Uspokajać się?

- Bo jest druga nad ranem? Nie. - Potarła palcami skronie. - Zrozum, Gabe; muszę

pomóc Jake'owi. Data procesu zbliża się szybciej niż tornado. Nie interesuje mnie szukanie

dowodów w lipcu. Potrzebuję ich dziś, jutro. Chcę, żeby mój brat wyszedł z więzienia. Chcę,

żeby przywrócono mu jego dobre imię.

- Nie denerwuj się, Ruda. - Otworzył piersiówkę, przysunął do nosa, powąchał jej

zawartość, po czym wlał trochę do dwóch szklanek, sobie o połowę mniej niż Rebece. -

Posłuchaj. Moi pracownicy cały czas trzymają rękę na pulsie, sprawdzają stare informacje,

zbierają nowe. W każdej chwili może pojawić się kolejne nazwisko, na które dotąd nie

wpadliśmy. Ostatnio twoja mama podała mi jedno, które zamierzam sprawdzić. Wiemy, że

Monica miała mnóstwo wrogów. Zainteresowałem się Tammy, bo list Moniki pisany był

kilka dni przed jej śmiercią. Ale to nie znaczy, że Tammy ją zabiła. Może tak, może nie.

Pamiętaj o jednym. Niczego nie musimy udowadniać. Wystarczy jeśli pokażemy, że

przebywała w Minneapolis w dniu zabójstwa i że mogła mieć powód, aby pozbyć się Moniki.

Wystarczy jeśli zasiejemy w ławnikach wątpliwości. Bo żeby skazać twojego brata, muszą

być absolutnie przekonani o jego winie.

- To za mało, Gabe. Mnie to nie satysfakcjonuje. Jake nikogo nie zamordował. Chcę,

żeby osoba winna zawisła na szubienicy. Mój brat musi zostać oczyszczony z zarzutów,

całkowicie uniewinniony. Nienawidzę tego uczucia bezsilności! Tak strasznie chcę mu

pomóc...

- Pomagasz, mała. Naprawdę - powiedział cicho. - Dowiedzieliśmy się dziś

wszystkiego, co trzeba. Może miło byłoby zobaczyć, jak Tammy z Dwayne'em wyglądają, ale

to nie takie istotne. Chodziło nam o poznanie ich zamiarów, i poznaliśmy. Informacja, że

naciągają ludzi na kupno jakiejś lipnej nieruchomości, pomoże mi opracować plan działania.

Będę wiedział, jak ich podejść, jak z nimi rozmawiać. Więc nie narzekaj, że nic dziś nie

osiągnęliśmy, bo osiągnęliśmy wiele.

Pociągnęła kolejny łyk whisky. Nie lubiła tego smaku, ale przynajmniej alkohol ją

rozgrzewał, koił nerwy. Powoli opuszczała ją złość i rozdrażnienie. Oczywiście nadal

niepokoiła się o los brata, ale dzięki Gabe'owi potrafiła spojrzeć na sytuację z nieco

większego dystansu. Może Gabe nie wierzył w niewinność Jake'a, wiedziała jednak, że nic -

żadne tornado czy trzęsienie ziemi - nie przeszkodzi w wykonaniu powierzonej mu pracy. Jest

solidny, dokładny, nieustępliwy i - chwała Bogu - uparty jak osioł.

- Masz rację - przyznała po chwili. - Odwaliliśmy kawał dobrej roboty.

Skinął głową.

Zobaczyła w jego oczach wahanie, może rozterkę - nie była pewna. Gabe rozejrzał się

po małym, ciasnym pokoju.

- Całkiem tu przytulnie - powiedział, chcąc zmienić temat. - Ale podejrzewam, że dom

masz urządzony w zupełnie innym stylu.

- Jakbyś zgadł!

Ponieważ patrzył na nią wyczekująco, dodała:

- Najwięcej czasu spędzam w gabinecie i tam panuje największy bałagan. Po prostu

wszędzie walają się stosy książek, na podłodze, na krzesłach, na biurku. Ledwo komputer się

mieści. Większość mebli przywiozłam od mamy. Stały na strychu i nikt ich nie chciał. Nic do

niczego nie pasuje, każda rzecz jest jakby z innej parafii. Pełen eklektyzm. Ale ja to

uwielbiam. W łazience z kolei... Boże, chybabyś zemdlał na widok tych wszystkich

kosmetyków. Cóż, po znajomości dostaję z firmy każdy produkt, zanim jeszcze trafi na rynek.

W ogóle cały dom jest potwornie zagracony. Pewnie po godzinie zacząłbyś się w nim dusić. -

Roześmiała się. - Mam jeden wolny pokój, prawie pusty, który zamierzam kiedyś

przeznaczyć na pokój dla dziecka.

Temat dzieci omijał z daleka, jakby to była zaraza.

- Twoja mama nie nalegała, żebyś została z nią? - spytał. - Żebyś nie wyprowadzała

się?

- Nie. - Potrząsnęła głową. - Wiedziała, że to nic nie da. Dwie uparte kobiety żyjące

pod jednym dachem? Ciągle byśmy się żarły. Mama oczywiście miała bzika na punkcie

mojego bezpieczeństwa, ale to zrozumiałe.

Chociaż nie byłam związana z rodzinnym interesem, nosiłam nazwisko Fortune.

Nigdy jednak nie ograniczała mojej swobody. Kochałam oboje rodziców, a po śmierci ojca

matka stała mi się jeszcze bliższa. Ale miałam własne życie, własną pracę. Nie wyobrażam

sobie, abym w moim wieku nadal mogła mieszkać z matką. A ty? Jaki jest twój dom?

- Mój? Nic szczególnego. Ot, cztery ściany, a w nich różne sprzęty ułatwiające życie.

Zresztą większość czasu i tak spędzam w pracy. Cztery lata temu kupiłem do biura rozkładaną

kanapę. Niekiedy prościej się na niej przespać, niż wracać po nocy na drugi koniec miasta.

Rebeka zamyśliła się. Królestwo Gabe'a wydawało się jej puste, zimne, bezosobowe.

Nie było to miejsce, w którym człowiek odpręża się długim męczącym dniu pracy.

- Wiesz - powiedziała z zadumą - kiedy cię poznałam, uważałam cię za aroganckiego,

apodyktycznego szowinistę. Myliłam się.

- Miło mi to słyszeć.

- Lubisz nad wszystkim mieć kontrolę, ale nie narzucasz innym swojego zdania.

Apodyktyczny i arogancki stajesz się dopiero wtedy, kiedy się o kogoś martwisz. Wynika to z

twojego poczucia odpowiedzialności.

- Pani psycholog zamierza przeprowadzić gruntowną analizę mojej osobowości? -

spytał.

- Nie. - Uśmiechnęła się. - Po prostu zastanawiam się, skąd to się bierze. Ta twoja

potrzeba osłaniania innych, zapewniania im ochrony.

- Diabli wiedzą. Zresztą co za różnica?

- Pomyśl. Proszę cię. Jak mi odpowiesz, przestanę cię nękać.

- Oho! Już to widzę! Ty, Ruda, będziesz wścibska do grobowej deski.

Przyglądała mu się uważnie. Czy skusi go łapówka, którą mu zaoferowała? Chyba nie.

Przez moment nie odzywał się, jakby dumał nad tym, czy warto zaspokajać cudzą

ciekawość.

- No dobrze - oznajmił wreszcie. - Może rzeczywiście bywam nadmiernie opiekuńczy.

Kiedy dorastałem, brakowało mi poczucia bezpieczeństwa. W domu ciągłe wybuchały

kłótnie, awantury. Bez względu na to, co robiłem, nie byłem w stanie im zapobiec. Okoliczne

dzieciaki ginęły w przypadkowych strzelaninach na ulicy, brały narkotyki, wdawały się w

bójki na noże, przyłączały do gangów. To byli moi koledzy. Nie mogłem ich zmienić, nie

mogłem ochronić.

Rebeka słyszała zarówno słowa, które wypowiadał na głos, jak i to, co się za nimi

kryło. Gabe był człowiekiem zamkniętym w sobie; otwierał się tylko wtedy, gdy chciał

przekazać konkretną wiadomość, na przykład taką, że pochodzą z dwóch różnych światów i

zupełnie do siebie nie pasują.

- Czy... czy dlatego, że czułeś się taki bezradny, zdecydowałeś się wstąpić do wojska?

- Służba w wojsku stanowiła dla mnie jedyną możliwość ucieczki. Siły Specjalne, do

których wstąpiłem, pozwalały mi się wyrwać z tego piekielnego kręgu. Nie tylko nauczyłem

się, jak chronić podległych mi ludzi, ale również wielokrotnie miałem okazję to czynić.

W wojsku liczy się odpowiedzialność, obowiązkowość, honor. Niestety, liczą się także

siła, refleks, wytrwałość, a przede wszystkim młodość. Kiedy odszedłem z Sił Specjalnych...

praca detektywa wydała mi się naturalną kontynuacją tego, co robiłem wcześniej.

- Fakty, zasady, porządek. Sprawowanie kontroli. Planowanie. Trzymanie ręki na

pulsie. Hm...

- Ty natomiast nie lubisz niczego planować, wolisz podejmować decyzję w locie,

działać spontanicznie. Mój sposób musi wydawać ci się straszliwie nudny.

- Mylisz się, Gabe. Nie miałeś wyjścia. To całkiem zrozumiałe, że ktoś, kto przez całe

dzieciństwo patrzy bezradnie na otaczający go chaos, wybiera później tak zwaną „nudę”,

czyli życie ustabilizowane, bez niespodzianek. W porównaniu z twoim, moje dzieciństwo to

istna sielanka.

Wiedziała, że jest z nią szczery, choć nie otworzył się do końca. Na pewno nie kłamał,

opowiadając o swojej przeszłości, ale też i nie wszystko mówił. Jakby się bał. Ilekroć ona

zdradzała najmniejszy ślad zainteresowania nim jako mężczyzną, ilekroć okazywała troskę,

sympatię, on natychmiast ostrzegał ją, aby nie robiła sobie nadziei, bo dzieli ich przepaść nie

do pokonania.

Zdawała sobie sprawę z różnic. Miała też świadomość, że pokochanie człowieka,

który nie pragnie dzieci i nie wierzy w sens rodziny, stanowi ryzykowny krok. Ale była

gotowa podjąć to ryzyko. Uczuć, jakimi darzyła Gabe'a, nie umiała powstrzymać. Równie

dobrze ktoś mógłby jej kazać powstrzymać deszcz.

Tak, z każdą minutą kochała go coraz mocniej.

- Każdy dźwiga jakiś krzyż - rzekł po chwili. - Twoje dzieciństwo pewnie też nie

przebiegało bezproblemowo. Myślę, że niełatwo się dorasta wśród Fortune'ów.

- Bo ja wiem? Może niełatwo, ale na pewno ciekawie. Byłam jednak zawsze otoczona

miłością. Nigdy nie czułam się odsunięta na boczny tor.

- Otoczona miłością... Miłość, moja droga, to zużyta waluta.

Kiedy indziej błyskawicznie by zareagowała, ale teraz... Zawsze lubił się z nią

drażnić; udając cynika, lubił wyśmiewać się z jej idealistycznego podejścia do świata.

Potyczki słowne obojgu im sprawiały przyjemność. Teraz jednak zadumała się; ciekawa była,

czy Gabe kiedykolwiek wyzwoli się z przeszłości, czy kiedykolwiek będzie w stanie spojrzeć

optymistycznie w przyszłość.

- Przestań - powiedział.

Nagle pojawiło się w nim napięcie. A przecież nic nie zrobiła, jedynie spuściła nogi na

podłogę i wstała. Widząc zaś przerażenie w jego oczach, można by sądzić, że rozebrała się do

naga w miejscu publicznym.

- Ten drink to był doskonały pomysł. Pomógł mi się odprężyć, ale teraz powinienem

już ruszać do siebie.

- Tak, powinieneś - zgodziła się.

Zauważyła, że nie zaprotestował, kiedy wpadła na kolejny doskonały pomysł i usiadła

mu na kolanach.

- Oj, mała, lepiej nie.

- Zdecydowanie lepiej nie.

- Do tej pory świetnie sobie dawaliśmy radę.

- Wiem.

- Trzeba dalej ignorować to wzajemne przyciąganie.

Nie zwracając na nie uwagi, nie wpakujemy się w kłopoty.

- Teoretycznie masz rację - przyznała - ale przymykanie oczu nie zawsze odnosi

pożądany skutek. Ilekroć jesteśmy razem, między nami aż iskrzy. A przynajmniej we mnie się

iskrzy. Nogi mam jak waty. Serce mi łomocze. Dlaczego tak się dzieje, kiedy jesteś przy

mnie? Dlaczego nigdy wcześniej tego nie czułam? Nie cierpię pytań, na które nie znam

odpowiedzi. Męczą mnie. Nie cierpię też niejasnych sytuacji.

- No dobrze, ale to jeszcze nie powód, żebyś siedziała mi na kolanach.

- To mnie zrzuć.

Nie chciał tego zrobić, i nie umiał.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Chwycił ją wpół. Nagle, brutalnie. Jakby był rozbitkiem na środku ciemnego,

wzburzonego morza, który ratując się przed topielą, chwyta boję.

Znieruchomiała. Nie miała najmniejszego zamiaru uciekać. I wtem poczuła na

wargach miażdżący ucisk jego warg. Czegoś takiego jeszcze nigdy w życiu nie zaznała. To

było jak erupcja wulkanu. Pierwszy pocałunek, dziki, szalony, niebezpieczny, był tylko

wstępem. Przymiarką. Potem potoczyła się lawina.

Świat przestał istnieć. Byli tylko oni. Ona i Gabriel. Żaden mężczyzna nie wzbudzał w

niej takiego pożądania. Z żadnym nie było jej tak dobrze. Mimo różnic i przepaści byli dla

siebie stworzeni.

Wysunął rękę z jej gęstych włosów. Odrzuciła w tył głowę. Drobnymi pocałunkami

okrywał jej szyję, kość obojczyka, dekolt. Delikatnie ujął w zęby ramiączko sukni. Po chwili

ujął w dłoń jej nagą pierś.

Był dobrym człowiekiem. Chociaż tak wiele ich dzieliło, czuła, że po raz pierwszy w

życiu spotyka człowieka tej miary co on. Wspaniałego, szlachetnego. Ale teraz nie był dobry

ani szlachetny. Teraz co innego było mu w głowie.

Ostrym zarostem drapał jej skórę. Ustami i językiem doprowadzał do szaleństwa.

Oczy mieli zamknięte, oddechy przyśpieszone. Jeszcze nigdy nikogo tak nie pragnęła, nigdy

sama nie czuła się tak pożądana. Rozpięła Gabe'owi koszulę. Pachniał ciepłem, czystością,

seksem.

Jak ktoś zbyt długo trzymany w zamknięciu, zdawał się łaknąć towarzystwa, słońca,

piękna. A ona tym wszystkim była. To wszystko dla niego uosabiała. Była jego słońcem, jego

światem. Trzymała w ręku klucz otwierający drzwi celi. Tak, tylko ona mogła go wypuścić,

uwolnić. Potrzebował jej.

Podobnie jak on, jeszcze nigdy nie czuła się tak naga. Ale nie wstydziła się okazywać

emocji, głodu, samotności, pożądania. Obróciwszy się twarzą do Gabe'a, trochę niezdarnie

objęła go w pasie udami. Podciągnął wyżej jej sukienkę, po czym zacisnął dłonie na jej

pośladkach.

- Rebeko... - szepnął.

I w tym momencie zadzwonił telefon. Ostry przenikliwy terkot zaskoczył ich oboje.

Przez kilka sekund Rebeka tkwiła bez ruchu, wpatrując się w Gabe'a nieprzytomnym

wzrokiem. Dopiero po chwili skojarzyła, że jest pokoju hotelowym i że gdzieś w tym pokoju

jest również telefon, który wydaje przeraźliwe dźwięki. Znajdował się daleko, na stoliku po

drugiej stronie łóżka. Nie chciała go odbierać, ale nie miała wyboru: Gabe zepchnął ją z

kolan.

- Kiedy indziej, mała, zaproponowałbym, żebyśmy wyrwali sznur ze ściany. Ale

obawiam się, że jak ktoś dzwoni w środku nocy, sprawa może być poważna. Lepiej podnieś

słuchawkę.

To, co mówił, brzmiało logicznie, tyle że do niej ta logika docierała jakoś wyjątkowo

powoli i opornie.

Potykając się o buty, Rebeka obeszła łóżko i chwyciła słuchawkę, zanim głośne

brzęczenie ponownie zdążyło wypełnić pokój.

- Halo?

- Rebeka Fortune?

- Tak, słucham.

Nie rozpoznała głosu osoby dzwoniącej, ale akurat w takim momencie, kiedy

dosłownie przed chwilą rozkoszowała się pieszczotami Gabe'a, prawdopodobnie nie

rozpoznałaby głosu własnej matki. W myślach wciąż siedziała u Gabe'a na kolanach,

skupiona na jego dłoniach, wargach, ramionach. Jeszcze minuta, może dwie, najwyżej pięć, a

wylądowaliby w łóżku, kochaliby się... Nie potrafiła skoncentrować się na niczym innym.

- Mówi Tammy. Tammy Diller.

Imię i nazwisko rozmówczyni podziałało na nią jak kubeł zimnej wody. Zniknęło

pożądanie, zniknęły myśli o miłosnych igraszkach. Wciągając gwałtownie powietrze, Rebeka

usiadła na łóżku.

- Nie - sprzeciwił się stanowczo Gabe. - Nie, nie i jeszcze raz nie. Nie spotkasz się z tą

kobietą. Absolutnie wykluczone. Wybij to sobie z głowy.

- Uspokój się, kotku. Mnie też się ten pomysł nie bardzo podoba, ale nie mam wyboru.

Po prostu muszę.

- Po moim trupie! - zawołał. - Zrozum, Ruda. Naprawdę nie musisz. Diabli wiedzą, o

co jej chodzi.

- Ciekawe, jak mnie znalazła...

- To nie było trudne. Szukałaś jej po całym mieście, ba! po dwóch miastach, bo

wcześniej w Los Angeles. Jak gdyby nigdy nic wypytywałaś o kobietę, która być może jest

morderczynią. Cholera jasna, powinienem był cię zakneblować! Teraz panna Diller wie, jak

się nazywasz i w którym hotelu mieszkasz. Wrzodów się przez ciebie nabawię! - W jego

głosie zabrzmiała złość. - No dobra, pakujesz się i wracasz do domu. Tym razem to rozkaz, a

nie prośba.

- Przestań się na mnie wydzierać, bo to nic nie da. Zostaję tu i już.

- Wyjeżdżasz!

- Gabe, wiem, że się niepokoisz. Ja też się boję. Ale nareszcie mam szansę, żeby

pomóc Jake'owi. I nikt mnie nie powstrzyma.

Powiedziała to cicho i łagodnie, lecz z taką stanowczością, że miał ochotę ją udusić.

Zaczęli przemierzać ciasny pokój; on chodził od ściany do ściany po jednej stronie

łóżka, ona po drugiej. Przy każdym nawrocie ich spojrzenia się krzyżowały.

Nigdy dotąd nie walczył z kobietą. Nigdy też na żadną nie podnosił głosu. Było to

sprzeczne z jego naturą. Po prostu tak nie zachowuje się mężczyzna wobec kobiety.

Dręczyły go wyrzuty sumienia. Wyrzuty z powodu podniesionego głosu nie były

jeszcze najgorsze. Westchnął głośno. Cholera, jest uparta jak kozioł. Jeżeli okaże się, że musi

ją związać i zakneblować, by ocalić jej życie, zrobi to bez najmniejszych skrupułów. O ileż

mniejszym wysiłkiem wymuszał posłuszeństwo na podległych mu żołnierzach! A tego

przeklętego rudzielca nic nie jest w stanie zastraszyć czy spłoszyć. Nie świadczy to o jej

odwadze, przeciwnie stanowi dowód głupoty i lekkomyślności. Nawet nie zdawała sobie

sprawy z grożącego jej niebezpieczeństwa!

Na razie ani prośbą, ani krzykiem nie zdołał przemówić jej do rozumu, lecz nie

zamierzał się poddać. W razie czego gotów był użyć siły. W tym wypadku cel uświęca środki.

Ale targały nim również innego rodzaju wyrzuty sumienia, i te było mu o wiele

trudniej zaakceptować - wyrzuty z powodu żądzy, jaka w nim wrzała.

Jedno z cienkich ramiączek wisiało oderwane. Tylko wypukłość piersi

powstrzymywała sukienkę przed osunięciem się niżej. Rebeka wzięła głęboki oddech. Usta

miała czerwone, nabrzmiałe od pocałunków, włosy rozczochrane, skórę gładką, zaróżowioną

z podniecenia.

Ilekroć patrzył na stojące pomiędzy nimi łóżko, uświadamiał sobie, jak niewiele

brakowało, aby się w nim znaleźli. I jak bardzo tego nadal pragnął - porwać Rebekę w

ramiona, pieścić ją, tulić, całować.

Mężczyzna ma prawo pożądać kobiety. Ma prawo się z nią kochać, zwłaszcza jeśli

ona również tego chce. Ale w tym wypadku kobietą jest Rebeka, która marzy o dzieciach, o

wielkiej miłości, o rodzinie. O stabilizacji.

To zaś w ogóle jego nie kusiło.

Co innego seks, co innego zaangażowanie emocjonalne. Żadnej kobiety świadomie

dotąd nie skrzywdził; zawsze wybierał takie, którym odpowiadały te same reguły gry.

Nigdy też nie zdarzyło się, aby ktokolwiek - kobieta, mężczyzna, dziecko -

przeszkodził mu w pracy.

- Psiakrew! - mruknął pod nosem. - Sytuacja całkiem wymknęła mi się spod kontroli.

Tammy nie powinna była domyślić się twojego nazwiska.

- Gdyby go nie odkryła, nigdy by się ze mną nie skontaktowała - stwierdziła Rebeka. -

Zresztą przez telefon brzmiała bardzo sympatycznie. Najpierw przeprosiła, że dzwoni tak

późno. A potem powiedziała, iż słyszała od znajomych, że jej szukam. Wprawdzie nie wie po

co, ale jeżeli zależy mi na spotkaniu, to jutro ma trochę wolnego czasu.

Gabe wywrócił oczami.

- A ty od razu musiałaś się zgodzić?!

- Musiałam i chciałam. Na miłość boską, przecież po to tu jesteśmy. Żeby z nią

porozmawiać. A ona sama to zaproponowała.

- No właśnie. Jaka miła! A jakie miłe miejsce wybrała. Ciche, puste, odosobnione.

Kanion Red Rock. Zrozum, Tammy Diller nie jest żadną miłośniczką przyrody. Jeśli wybrała

miejsce z dala od cywilizacji, to na pewno nie dlatego, że chce tam z tobą pomedytować.

- Ależ ty jesteś podejrzliwy! - zirytowała się Rebeka. - Skąd wiesz, że ona coś knuje?

Że chce mi wyrządzić krzywdę? Nic nie wiemy i niczego się nie dowiemy, dopóki się z nią

nie spotkam.

- Nie puszczę cię samej.

- Gabe, ona chce rozmawiać ze mną, nie z tobą. Proszę cię, przestań myśleć jak

troskliwy tatuś małolaty, która wybiera się na pierwszą randkę, i skup się na moment. Pojadę

do tego kanionu. Sama. Kobieta inaczej rozmawia z kobietą, a inaczej z mężczyzną. Zobaczę,

co mi powie, a co pominie milczeniem. Wiele można wyczytać między wierszami, a jeszcze

więcej z wyrazu oczu. Ty byś wszystko sknocił. Owszem, jesteś przystojny i mógłbyś jej

zawrócić w głowie, ale czasem masz skłonności do krzyku. A poza tym zupełnie nie potrafisz

być subtelny.

- Ja mówię o bezpieczeństwie, a ty o moich manierach? Kogo to obchodzi, czy jestem

subtelny, czy nie?

Posłała mu szelmowski uśmiech.

- Nie dyskutujmy, kotku. Jadę na to spotkanie i już.

- Jestem przeciwny.

- Wiem.

- Bardzo mi się to nie podoba.

- Wiem.

W końcu poddał się. Niechętnie i wbrew sobie. Gdyby wierzył, że to cokolwiek da,

zadzwoniłby do Kate i poprosił ją, by natychmiast zamknęła córkę w klasztorze. Podejrzewał

jednak, że Kate, choć niezwykle prężna i stanowcza w interesach, nie ma nad Rebeką żadnej

władzy.

Rebeka nikogo nie słuchała. Uważała, że wszystko wie najlepiej. Musiał coś z tym

fantem zrobić.

Najgorsze było to, że nie miał do niej za grosz zaufania. Już kilka razy coś

obiecywała, a potem bezczelnie łamała reguły. Mógłby ją odwieźć na lotnisko, wsadzić do

samolotu, ale nie miał żadnej pewności, czy nie sterroryzowałaby załogi i nie zmusiła

kapitana do wylądowania w Red Rock. Niemal gotów był się założyć, że związana i

poćwiartowana też dotarłaby na spotkanie z Tammy.

Dlatego się poddał, lecz postawił kilka warunków. On pierwszy się uda do kanionu -

oddzielnym samochodem. Nie będzie go widziała - bo gdzieś się ukryje. Ona ma uważnie

słuchać wszystkiego, co Tammy mówi; wolno jej zadawać pytania, ale absolutnie nie wolno

wspominać o śmierci Moniki. Niech sobie wymyśli, co chce, dowolną bajeczkę, by wyjaśnić

Tammy, dlaczego próbowała się z nią skontaktować, lecz niech unika wszelkich nie-

bezpiecznych tematów.

Rebeka bez wahania przystała na wszystkie warunki.

Gabe pominął dwa drobne szczegóły: że na wyznaczone miejsce zamierza przybyć

uzbrojony i dopiero wtedy zdecyduje, czy cały czas pozostanie w ukryciu, czy jednak się

ujawni.

Rebeka o nic go nie zapytała. Po chwili głośno ziewnęła. Przeciągnąwszy się,

przetarła oczy i uśmiechnęła się bezradnie.

- Strasznie męczące są te kłótnie z tobą. - Spojrzała na zegarek. - O rety! Wiesz, która

jest godzina?

Nie miał pojęcia, lecz kiedy sprawdził, natychmiast sięgnął po marynarkę.

- Słuchaj, omówimy wszystko jeszcze raz, zanim ruszysz jutro w drogę. Jeśli macie się

spotkać p drugiej, może zjemy wczesny lunch o... na przykład o jedenastej. Przyjdę po ciebie

na górę.

- Dla kogo lunch, dla tego lunch. Dla mnie to pewnie będzie śniadanie. Przed dziesiątą

nie wstanę.

- Świetnie. Wyśpij się.

Podejrzewał, że on sam nie zdoła zmrużyć oka. Miał mnóstwo spraw do załatwienia

przed jutrzejszym spotkaniem, choćby wynajęcie drugiego wozu czy dokładne obejrzenie

kanionu. Skierował się pośpiesznie ku drzwiom. Nagle stanął w pół kroku.

- Mała...

Nie był pewien, co chce powiedzieć, jedynie czuł, że powinien coś powiedzieć. Nie

wypada wybiec bez słowa. Całowali się, pieścili. Telefon od Tammy zburzył intymny nastrój;

podziałał jak zimny prysznic. Ale przecież te pocałunki były prawdziwe, pieszczoty nie

dokończone...

- Zamierzasz przeprosić za to, do czego prawie między nami doszło? - spytała cicho.

- Przeprosić? Nie. - Potarł ręką brodę. - A właściwie tak. Chcę cię przeprosić.

- To nie była twoja wina, Gabe. Grzecznie sobie siedziałeś, a ja ci się wpakowałam na

kolana. - Też potarła ręką twarz, jakby ten gest był zaraźliwy. - Powinnam cały czas myśleć o

Jake'u. To z jego powodu tu przyleciałam. Kiedy Tammy zadzwoniła, myślami byłam gdzie

indziej. Mam i tego powodu wyrzuty sumienia.

- Niepotrzebnie. Szukanie dowodów niewinności Jake'a to moja praca, nie twoja.

Wiem, że go kochasz i chcesz mu pomóc, ale ty żyjesz w innym świecie. Nie jesteś

przyzwyczajona do krętactw ani łajdactw, do śledzenia podejrzanych typów, do rozmów z

ludźmi z marginesu. - Wsunął ręce do kieszeni. - Poza tym martwisz się o brata. Kiedy żyje

się w stresie, wszystko się inaczej postrzega. Inaczej reaguje się na rzeczywistość. Wewnę-

trzne napięcie wypacza nasz sposób myślenia, czucia...

- Moje myślenie czy czucie wcale nie jest wypaczone. - Popatrzyła mu prosto w oczy.

- Jedynie wybrałam nieodpowiedni moment. I tego żałuję. Ale niczego poza tym. Rozumiesz?

- Dobra, dobra. Kiedy wrócisz do Minneapolis, znów będziesz marzyła o domku na

wsi, z huśtawką w ogrodzie. O dzieciach. I o mężczyźnie, który ci je da.

Otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale po chwili je zamknęła. W jej dużych

zielonych oczach Gabe dojrzał smutek i ból. Ból, który sam zadał, odbierając jej nadzieję.

Skinąwszy na pożegnanie głową, wyszedł z pokoju.

Korytarz był pusty. Gabe ruszył przed siebie. Cisza dzwoniła mu w uszach. Miał

wrażenie, że słyszy stukot własnego serca.

W rozmowie z Rebeką był szczery. Nie chciał sprawiać jej przykrości, ale nie chciał

też, by nastawiała się na coś, co nie ma szansy się spełnić. Jest romantyczką, która buja w

obłokach i wierzy w królewiczów z bajki. Gdyby związała się z nim, przeżyłaby bolesne

rozczarowanie. Bezwzględna uczciwość - to jedyne, co mógł jej zaofiarować, mimo to czuł

się jak ostatni drań.

Była tym, o czym marzył jako mały chłopiec - blaskiem księżyca, promykiem słońca.

Bał się takich wielkich słów jak miłość, ale nie ukrywał, że darzy ją uczuciem. Wcale nie

chciał, żeby się zmieniła. Ma prawo być altruistką, wierzyć w bajki, dążyć do spełnienia

marzeń.

Dlatego musi ją chronić. Nie przed niebezpieczeństwem z zewnątrz. Przed nim

samym, Gabrielem Devereax.

Zdawał sobie sprawę, że nie jest mężczyzną, jakiego Rebeka potrzebuje, a tym

bardziej pragnie.

Nóż był jej ulubionym narzędziem zbrodni. Kilka osób uśmierciła za pomocą trucizny,

jedną czy dwie zastrzeliła, używając starego brytyjskiego stena, parę utopiła, kilka innych

zrzuciła ze skał. W komputerze miała na ukończeniu kolejną powieść kryminalną: główny

złoczyńca posługuje się srebrnym sztyletem. Śmierć zadana tą metodą jest znacznie

okrutniejsza, wymaga większej odwagi, bezpośredniego kontaktu z ofiarą. A Rebece

sprawiała to dużo większą przyjemność.

Pamiętała jedną recenzję. Krytyk pochwalił ją za drapieżną wyobraźnię i zabójcze

poczucie humoru. Czuła się mile połechtana. Ale tak ochoczo i tak lekką ręką mordowała

jedynie postaci fikcyjne - swoich książkowych bohaterów. W życiu natomiast miała wyrzuty

sumienia, kiedy zabijała komara. Nigdy też nie marzyła o spotkaniu w cztery oczy w osobą,

która może być mordercą.

Zapięła guziki jasnej bawełnianej koszuli, wsunęła poły do beżowych sportowych

spodni, po czym włożyła tenisówki. W głowie jej szumiało, w żołądku czuła dziwny ucisk.

Jasna koszula i beżowe spodnie były trzecim strojem, który przymierzyła po wstaniu, co

najlepiej świadczyło o stanie jej nerwów. Dziesiątki godzin poświęcała na tworzenie

bezdusznych morderców, a nie miała najmniejszego pojęcia, jak się ubrać na spotkanie z

prawdziwym potencjalnym zabójcą.

Poranne słońce wpadało przez okno do pokoju. Nie zwracając uwagi na pogodę,

Rebeka chwyciła szczotkę do włosów. Włosy jak zwykle sterczały jej na wszystkie strony.

Przez moment zastanawiała się, czy nie spiąć ich klamerkami, potem zrezygnowała z tego

pomysłu. Na miłość boską, przecież nie idzie na rozmowę w sprawie pracy!

To, że Monica Malone zginęła dźgnięta nożem do korespondencji, nie znaczy, że

Tammy - adresatka jednego z listów - pozbawiła ją życia. Nie ma żadnych dowodów na to, że

w dniu morderstwa Tammy przebywała w domu Moniki. Na nożu nie było śladów jej palców.

Jednakże od chwili znalezienia listu Rebeka miała silne, choć niczym nie uzasadnione

przeczucie, że pomiędzy Tammy Diller a rodziną Fortune'ów istnieje jakiś tajemniczy

związek. Z drugiej strony, Gabe bez przerwy powtarzał jej, że ma zbyt bujną wyobraźnię.

Podejrzewała, że gdyby naprawdę wierzył w winę Tammy, stanąłby na głowie, aby

nie dopuścić do ich spotkania. On natomiast uważał, że Tammy jest typową oszustką i

naciągaczką, osobą o koszmarnej opinii i brudnych rękach, mającą jakieś powiązania z

Monicą, które mogą rzucić światło na śledztwo i przyczynić się do zwolnienia Jake'a. W

niewinność Jake'a nie bardzo wierzył. Tylko rodzina obstawała przy tym, że Jake nie mógł

zabić Moniki. Ale rodzina wynajęła najlepszych prawników i im zostawiła obronę Jake'a.

Ona, Rebeka, wolała nie ryzykować; bądź co bądź chodziło o jej brata.

Jake był niezdolny - psychicznie, emocjonalnie, moralnie - do popełnienia

jakiejkolwiek zbrodni. Rebeka nie miała co do tego cienia wątpliwości. Ale ktoś

zasztyletował aktorkę. I tą osobą mogła być Tammy, która mniej więcej w tym czasie

kontaktowała się z Monicą.

Rebeka spojrzała na zegarek. Do spotkania w kanionie zostały równe trzy godziny.

Rzuciła szczotkę na łóżko, pomalowała usta, pociągnęła różem policzki. Zapinając

pamiątkową bransoletę - dziś bez swojego talizmanu nie zamierzała wychodzić - zastanawiała

się, czy zdąży zwymiotować. Denerwowała się. Sama myśl o spotkaniu z Tammy

przyprawiała ją o mdłości. Ale lada moment powinien nadejść Gabe. Jest już dwie minuty

spóźniony.

Zastukał do drzwi, zanim uporała się z bransoletą. Kiedy mu otworzyła, przyjrzał się

jej z zatroskaniem, jakby wyruszała w długą podróż za ocean.

- Jak się czujesz? Spałaś dobrze? Nie zmieniłaś zdania?

- Czuję się świetnie i rwę się do działania - odparła.

Okazało się, że wcale nie musi go okłamywać. Albowiem z chwilą, gdy się pojawił,

ogarnął ją błogi spokój - mdłości minęły, choć serce waliło, jakby dopiero skończyła bieg na

setkę.

Ubrany był na sportowo: koszula w kratkę, dżinsy, cienka kurtka. Zauważyła, że bez

względu na to, co Gabe ma na sobie, dres czy smoking, zawsze wygląda bardziej

dystyngowanie od niej. Poły koszuli tkwią mu w spodniach, włosy nie sterczą na wszystkie

strony. Był ogolony, ale oczy miał wyraźnie podkrążone. Nie mógł spać, pomyślała. Podobnie

jak ona, pewnie leżał, dumając o tym, co robili, zanim przerwał im telefon.

Wcześniej zastanawiała się, czy przypadkiem nie zakochała się w Gabie. Teraz już

wiedziała. Z jednej strony, pociągał ją fizycznie, a z drugiej... Tak, z drugiej strony serce jej

łomotało, kolana miała jak z waty, dłonie wilgotne.

- Wciąż nie jestem pewien, czy powinienem ci pozwolić na to spotkanie - rzekł

ponuro:

- Dam ci dobrą radę, kotku. W dzisiejszych czasach lepiej nie używaj w rozmowie z

kobietą takich słów jak „czy powinienem ci pozwolić”, bo możesz zarobić guza.

Oparł się o framugę drzwi.

- Z innymi kobietami na pewno bym nie użył. Tu nie chodzi o płeć, mała, lecz o

charakter. Jedni mają wojowniczą naturę, inni łagodną jak baranek. Ty do końca życia

będziesz barankiem.

- Może. Ale jeśli się zastanowisz, zrozumiesz, że bycie barankiem ma kilka

niezaprzeczalnych korzyści. - Chwyciła z łóżka torebkę oraz kartkę z podyktowaną jej przez

Tammy instrukcją dojazdu do kanionu, po czym wyszła na korytarz i skierowała się do

windy. - Naprawdę możesz się o mnie nie martwić. Jestem straszliwym tchórzem. Jeśli

myślisz, że uczynię coś, co by mogło rozgniewać czy sprowokować pannę Diller, to się

mylisz.

Gabe przekręcił klucz w zamku i pośpieszył za Rebeką. Oboje jednocześnie

wyciągnęli ręce, żeby wcisnąć guzik przywołujący windę.

- Ty tchórzem? Prędzej uwierzę w obietnice wyborcze naszych polityków. Odkąd cię

poznałem, podejmujesz ryzyko za ryzykiem. Żyjesz po to, żeby ryzykować. Ale dziś, Ruda,

musisz zagrać bezpiecznie. To ważne. Pamiętasz, o czym rozmawialiśmy wczoraj? Jeżeli

poczujesz, że coś jest nie tak, jeżeli cokolwiek wyda ci się dziwne lub podejrzane, masz

natychmiast wsiąść do samochodu i odjechać.

Drzwi windy rozsunęły się z cichym sykiem. Weszli do środka. W oczach Rebeki

pojawiły się wesołe iskierki.

- Ależ, Gabe! Co ty mówisz? Czyżbyś zaczął wierzyć w przeczucia, w intuicję?

Westchnął głośno.

- Mam nadzieję, że wrócisz do hotelu cała i zdrowa. Po chwili, gwoli przypomnienia,

powtórzył jej to, co uzgodnili wczoraj: jadą dwoma samochodami, on pozostaje w ukryciu,

potem spotykają się w ustalonym miejscu o ustalonej porze. Wręczył jej mapkę z zaznaczoną

flamastrem trasą. Rebeka domyśliła się, że zamiast próbować w nocy zasnąć, udał się do

kanionu i dokładnie obejrzał teren.

Wysiedli z windy. Zbliżali się do restauracji, kiedy Gabe skończył litanię rozkazów,

próśb i żądań. Zanim pchnął szklane drzwi, wcisnął Rebece do ręki klucz.

- Co to? - spytała.

- Wynająłem ci wóz. Czarną mazdę RX - 7. Uniosła brwi.

- Wystarczyłby chevy.

- Może. Wziąłem mazdę na wypadek, gdyby pojawił się jakiś problem i chciałabyś

szybko zwiać.

Do tej pory Rebeka grzecznie słuchała. Nawet nie próbowała nic dodać od siebie.

Bądź co bądź chirurgowi w trakcie operacji nie przerywa się. Widziała, że Gabe jest w swoim

żywiole; wszystko dokładnie sprawdził, zaplanował, przygotował. Bez niego na pewno by

sobie nie poradziła. Ale ostatniej uwagi nie mogła puścić bez komentarza.

Delikatnie ujęła go za łokieć, po czym oznajmiła cicho: - Nie uciekam przed

problemami, Gabe. Czasem ogarnia mnie strach, czasem z nerwów wymiotuję, czasem robię

nie to, co trzeba. Ale nie uciekam. Tego możesz być pewien.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Chociaż odległość z Las Vegas do kanionu Red Rock wynosiła tylko dwadzieścia pięć

kilometrów, Gabe miał wrażenie, jakby nagle znalazł się na innej planecie. Zgiełk ucichł,

światła wygasły, domy zniknęły - miasto zostało w tyle. Najpierw pojawiła się pustynia, a

parę kilometrów dalej dziki, kamienisty krajobraz.

Dla turysty, któremu znudziło się przegrywanie forsy w kasynach, wycieczka do

kanionu mogła stanowić miłą odmianę. Gabe jednak podejrzewał, że Tammy wybrała to

pustkowie z całkiem innych powodów.

Podrapał się po brodzie. Kilka minut temu panna Diller przybyła na miejsce

jasnożółtym cadillakiem. Nie swoim - wynajętym. Miał okazję dokładnie się jej przyjrzeć. I

to, co ujrzał, bardzo mu się nie podobało.

Leżał na skraju półki skalnej, około dziesięć metrów nad dnem kanionu. Trudno

byłoby o lepszy punkt obserwacyjny; widział wszystko jak na dłoni. Liczył na to, że może

uda mu się również śledzić przebieg rozmowy - o ile wcześniej nie roztopi się w słońcu.

Tammy zaproponowała spotkanie przy stołach piknikowych w parku na terenie

kanionu. Teoretycznie było to idealne miejsce na rozmowę, ciche, spokojne. W parku - a

zatem wśród ludzi. Tyle że ludzie przyjeżdżali do kanionu w soboty i w niedziele. W środku

tygodnia panowała tu pustka. Słońce prażyło niemiłosiernie, promienie odbijały się o łyse

skały, powietrze stało nieruchomo. I w promieniu wielu kilometrów nie było widać żywej

duszy - ptaka, jaszczurki, a tym bardziej człowieka.

Gabe miał przy sobie menażkę z wodą, ale bał się wyciągnąć ją z kieszeni i podnieść

do ust, by hałas nie zdradził jego obecności. Dla geologa okolica ta pewnie była rajem; tu i

ówdzie rosło parę poskręcanych topoli rzucających zbawienny cień na stoliki piknikowe,

dalej jednak ciągnęły się różowopomarańczowe formacje skalne, które przyjmowały dziwne

strzeliste kształty.

Gabe nie był geologiem; nie interesowały go formacje skalne ani surowe piękno

krajobrazu. Samochód zostawił daleko od parku. Pokonując drogę piechotą, cały czas

denerwował się, że miejsce wybrane przez Tammy jest tak ustronne. Tak na uboczu. Mogła tu

zrobić wszystko i nikt by niczego nie widział.

To, że przybyła dwadzieścia minut przed czasem, wydało mu się podejrzane i

natychmiast wzmogło jego czujność. Ale dzięki temu miał okazję dobrze się jej przyjrzeć.

Najbardziej rzucała się w oczy fryzura - Tammy miała włosy do ramion, dość puszyste, a

może natapirowane.

Pewnie uważała, że ma na głowie artystyczny nieład. Gabe zaś uważał, że czesała się

koszmarnie. Kiczowato.

Tak samo się malowała. W myśl zasady, że im więcej koloru na powiekach i tuszu na

rzęsach, tym lepiej. Nogi - długie i zgrabne. Bluzka, pełna falbanek i koronek, opinała obfity

biust. Przypuszczalnie dzięki tym koronkom Tammy Diller chciała sprawiać wrażenie osoby

niewinnej i godnej zaufania, a sprawiała wrażenie zdziry. Lafiryndy. Nie chodziło o ubranie,

bo to, co miała na sobie, musiało sporo kosztować. Chodziło raczej o sposób, w jaki je nosiła,

i o sposób, w jaki się poruszała.

Spojrzenie miała zimne, przebiegłe. Twarz całkiem ładną, gdyby nie makijaż. I gdyby

nie wyraz okrucieństwa, sprytu i wyrachowania, którego nic nie było w stanie ukryć. Była

wyraźnie spięta; co rusz podskakiwała nerwowo i oglądała się za siebie, jakby coś słyszała. A

słyszeć nic nie mogła, bo on nie czynił najmniejszego szmeru.

Wreszcie z oddali dobiegł ich cichy warkot silnika. Rebeka. Gabe poczuł, jak mięśnie

mu się napinają, nie oderwał jednak oczu od Tammy. Kobieta rzuciła papierosa na ziemię,

zgniotła go butem, wypluła gumę do żucia, zawiązała na głowie cienką chusteczkę, włożyła

na nos wielkie okulary słoneczne i czym prędzej przybrała wyraz spokoju i powagi.

Rebeka zatrzymała czarną mazdę tuż obok cadillaca i wysiadła. No dobrze, mała.

Bądź grzeczna, prosił ją w myślach Gabe. Zachowuj się tak, jak uzgodniliśmy. Rozmawiaj,

ale nie wspominaj słowem o Monice, o Jake'u i o morderstwie. Jutro możesz sobie

ryzykować, ile chcesz. Przysięgam, że nie będę na ciebie krzyczał, ale dziś błagam, bądź

ostrożna.

Spostrzegłszy Tammy, Rebeka skierowała się w jej stronę. W porównaniu z nią, była

jak powiew wiatru, jak promień słońca - czysta, naturalna, świeża.

- Panna Diller?

Coś jest nie tak. Gabe wyraźnie to widział. Znał Rebekę, jej sposób chodzenia i stania.

Ktoś inny pewnie niczego by nie zauważył, ale on od razu spostrzegł nienaturalną sztywność

w jej ruchach oraz przylepiony do warg uśmiech - szeroki, promienny, lecz wymuszony.

Natychmiast rozdzwoniły się w nim dzwonki alarmowe. Maksymalnie wytężył wzrok,

wzmógł czujność. Wczesnym rankiem postanowił zajrzeć do komputera, zobaczyć, czy nie

pojawiło się więcej informacji o Tammy lub o jakimś innym podejrzanym, o którym dotąd

było cicho. Monica nie narzekała na brak wrogów. Pracownicy agencji dokładnie sprawdzili

każde nazwisko otrzymane od Kate i Jake'a Fortune'ów. Wygrzebali mnóstwo ciekawych

informacji, ale nic, co mogłoby się przydać w śledztwie. Gabe uznał, że nie ma powodu

zakazywać Rebece spotkania z Tammy, skoro tak bardzo jej na tym zależy.

Teraz żałował swej decyzji. Trzeba było zakazać i już. Skoro Rebeka jest tak

poruszona samym widokiem Tammy, znaczy to jedno: że istnieje coś, o czym on nie wie. Tak

w ogóle to lubił niespodzianki, ale nie wtedy, gdy dotyczyły Rebeki, a szczególnie jej

bezpieczeństwa.

Obserwował ją uważnie. Po chwili nienaturalna sztywność zniknęła. Rebeka

wyciągnęła na powitanie rękę i - jak to ona - ćwierkając wesoło, rzekła:

- Dziękuję, że chciała się pani ze mną spotkać. - Rozejrzała się dookoła. - Boże, jak tu

pięknie!

Tammy uścisnęła jej dłoń, szczerząc zęby w fałszywym uśmiechu.

- Prawda? Uwielbiam to miejsce. Cisza, spokój, można się odprężyć, swobodnie

porozmawiać. Zwłaszcza tu, w Vegas, człowiek potrzebuje chwili wytchnienia. - Mówiła z

południowym akcentem, którego chyba nie udawała, głosem ociekającym słodyczą, która

niewątpliwie prawdziwa nie była.

- No tak. Po wrażeniach w kasynie...

Nie wszystko docierało do jego uszu. Tammy stała zwrócona tyłem; przyglądał się jej

więc bez obawy, że go dostrzeże. Z początku tylko na to liczył: że znajdzie kryjówkę na tyle

blisko, by mógł śledzić obie kobiety, a gdyby co do czego doszło, rzucić się Rebece na

ratunek. To, że w czystym powietrzu i panującej wokół niezmąconej ciszy głos niósł się tak

dobrze, było miłą niespodzianką. Najmniejszy ruch powodował jednak, że głosy się zlewały.

A kobiety, wiadomo, nie potrafią ustać w miejscu.

Gabe wstrzymał oddech. Starał się zignorować swędzenie w okolicy karku, zapomnieć

o żarze lejącym się z nieba, nie zwracać uwagi na ostre odłamki wpijające mu się w tors.

Sądząc po twarzy Rebeki, nie mówiły o niczym ważnym; po prostu prowadziły

uprzejmą, zdawkową rozmowę. Rebeka uśmiechała się, potakiwała, co pewien czas

entuzjastycznie przyznawała swej rozmówczyni rację.

Brawo, Ruda, pochwalił ją w myślach. Świetnie się spisujesz.

Podeszły nieco bliżej skały, na której leżał. Po chwili Tammy, uznawszy, że nie

przyjechała tu, by rozprawiać o urodzie kanionu, przystąpiła do sedna.

- Gdziekolwiek się wczoraj pojawiłam, ktoś mówił, że pani mnie szuka. Ponieważ nie

znamy się, nigdy się nawet nie widziałyśmy, zastanawiałam się, o co może chodzić...

- Jeśli mogę być z panią szczera...

Szczera? Gabe poczuł dreszcz trwogi. Mógł się tego spodziewać. Wczoraj wyraźnie

mu powiedziała, że nie ma zwyczaju uciekać przed problemami. Zresztą sam to doskonale

wiedział. Wielokrotnie udowodniła swoim zachowaniem, że gotowa jest uczynić wszystko,

żeby pomóc bratu. Żadne problemy nie były jej straszne. Nie myślała o ryzyku czy

zagrożeniu. Miał tego najlepszy przykład wczorajszej nocy, kiedy o mało nie wylądowała z

nim w łóżku.

Każdy dotyk, każda pieszczota i pocałunek odżyły w jego pamięci. Miotany paniczną

trwogą, usiłował telepatycznie przekazać Rebece swe myśli, przypomnieć jej, co ustalili.

- Ależ, moja droga! Oczywiście, że tak - zapewniła ją Tammy.

- Pewnie czytała pani w gazecie o morderstwie Moniki Malone? No więc mój brat

Jake został oskarżony o tę zbrodnię. W rzeczach Moniki znalazłam kopię listu, który napisała

do pani kilka dni przed śmiercią. Nie wiem, co panią łączyło z Monicą, ale miałam nadzieję,

że zdoła mi pani jakoś pomóc. Szukam jakichś śladów, informacji, czegokolwiek, co by

mogło oczyścić dobre imię mojego brata.

Serce Gabe'a zamarło. W ustach mu zaschło, jakby godzinami wędrował po pustyni.

Psiakrew! Tyle razy jej tłumaczył, a ona kiwała głową na znak, że się zgadza i rozumie!

Przecież uzgodnili, że nie wolno jej słowem wspomnieć o śmierci Moniki. Jeżeli tak zrobi,

wówczas Tammy dostrzeże w niej wroga. Zagrożenie.

Cholera, Ruda! Zamknij się, ani słowa więcej!

Przez moment nie widział twarzy Tammy Diller, widział jedynie, że uniosła ręce,

jakby wyznanie Rebeki ogromnie ją zdziwiło.

- Tak, oczywiście, że słyszałam o morderstwie. Monika Malone była sławną aktorką i

wszystkie gazety pisały o jej śmierci. Ale nie znałam jej osobiście...

- No a list? - spytała Rebeka. - Napisała do pani zaledwie kilka dni przed śmiercią...

Serce Gabe'a znów zaczęło bić. A raczej walić młotem. Przez chwilę zastanawiał się,

co ma zrobić, kiedy wreszcie dorwie tę rudowłosą kretynkę. Czy ma ją usmażyć na

skwierczącym tłuszczu, przywiązać do słupa na środku termitiery, czy utopić? Wszystkie trzy

rozwiązania były tak kuszące, że nie potrafił się zdecydować. No cóż, później nad tym

pomyśli, a na razie przygwoździł wzrokiem Tammy Diller. Nie zamierzał spuszczać z niej

oczu - nawet na moment, żeby mrugnąć.

- Tak, to prawda - przyznała Tammy. - Byłam zaskoczona. Jak się pani zapewne

domyśla - wykonała ręką nieokreślony gest, jakby wskazywała na swoją twarz i figurę -

jestem modelką. Uznałam, że pani Malone chce mi zaoferować pracę. Czytałam kiedyś, że

jest związana z firmą kosmetyczną należącą do pani rodziny. Akurat byłam między

zleceniami... Ale sama nie wiem. Wkrótce zaproponowano mi ciekawe zajęcie, a potem... Nie

zdążyłam odpowiedzieć na list pani Malone ani dowiedzieć się, o co jej chodziło.

- Szkoda. - Rebeka westchnęła. - Liczyłam na coś więcej. Że podsunie mi pani jakiś

trop, na przykład nazwisko osoby, która mogła źle Monice życzyć...

- Przykro mi, kochana. Nigdy w życiu nie spotkałam pani Malone. Rzecz jasna, byłam

przerażona, kiedy przeczytałam o jej morderstwie. To straszne! Stara hollywoodzka aktorka

ginie zasztyletowana ozdobnym nożem do listów. Zupełnie jak na filmie, no nie? Po prostu

wierzyć się nie chce, że ktoś mógłby popełnić tak ohydną zbrodnię.

Cholera! Znów coś jest nie tak! Rebeka pokiwała głową, mruknęła, że tak, to straszne,

ale Gabe zauważył, że krew odpłynęła jej z twarzy. Zauważył też, że z całej siły zaciska

dłonie. Choć robiła to dyskretnie, w sposób ledwo widoczny, pamiątkowa bransoleta głośno

zabrzęczała.

Tammy, starając się uciec od tematu Moniki, pochwaliła bransoletę i po chwili

rozmowa zeszła na biżuterię. Obie kobiety przestępowały nerwowo z nogi na nogę. Były

wyraźnie spięte. Obie wyjęły z torebki kluczyki samochodowe. Podrzucając je w dłoni,

kontynuowały rozmowę. Nie chciały przedłużać spotkania, ale żadna nie umiała go

zakończyć.

Gabe z ulgą wypuścił z pluć powietrze. Uznał, że nic groźnego się już nie wydarzy.

Gdyby Tammy chciała wyrządzić Rebece krzywdę, miała aż nadto czasu. Być może była

zadowolona ze spotkania. Może stwierdziła, że poszło po jej myśli. Bo przecież osiągnęła cel:

zdołała zamydlić Rebece oczy, wcisnąć jej trochę kitu, a przy okazji dowiedzieć się, czego

Rebeka od niej oczekuje.

Niestety, Gabe nie wierzył w szczęśliwe zakończenia. Trafiały się jedynie w bajkach i

czasem w filmach.

Leżenie bez ruchu doprowadzało go do szału. Miał ochotę zejść ze skały, wrócić do

samochodu i odjechać, zanim Tammy wsiądzie do swojego cadillaca. Ale to nie wchodziło w

grę. Każdy najlżejszy szmer mógł zdradzić jego obecność. Musiał uzbroić się w cierpliwość,

poczekać, aż Tammy ruszy w drogę. Dziesiątki myśli kłębiły się w jego głowie. Nawet jeżeli

będzie miała kilka minut wyprzedzenia, bez trudu powinien ją dogonić. Niewiele dróg

prowadzi do kanionu, a żółty cadillac łatwo da się zauważyć na autostradzie.

Nie wiedział, dokąd Tammy planuje się stąd udać, instynkt jednak podpowiadał mu,

że należy to koniecznie sprawdzić. Siedząc ją, zorientuje się, czy rozmowa z Rebeką

wytrąciła ją z równowagi i co z tego dalej wynika.

Rudą zajmie się później.

Ręce Rebeki, wilgotne ze zdenerwowania i podniecenia, ślizgały się po kierownicy.

Czarna mazda pruła w kierunku Las Vegas z prędkością około stu czterdziestu kilometrów na

godzinę. Rebeka wreszcie zreflektowała się, jak mocno naciska pedał gazu. Ale tak jak

jeździec nie może spowolnić konia podczas wyścigu, tak ona nie potrafiła zmusić się do

wolniejszej jazdy.

Czarny pojazd wyrywał się do przodu. Spieszyło mu się. Jej też. Na widok Tammy

omal nie dostała ataku serca. Chociaż kobieta starała się zmienić swój wygląd, podobieństwo

między nią a starszą siostrą Rebeki, Lindsay, było uderzające. Kiedy Rebeka to sobie

uświadomiła, dziesiątki porozrzucanych części łamigłówki nagle zaczęły układać się w

całość.

Tammy Diller i Tracey Ducet to jedna i ta sama osoba. Od początku imię i nazwisko

adresatki listu wydawało jej się znajome, nie mogła sobie jednak przypomnieć, gdzie się z

nim zetknęła. Oczywiście nigdzie się z nim nie zetknęła. Po prostu było dziwnie zbieżne z na-

zwiskiem Tracey Ducet. Rebeka oczywiście słyszała opowieść o kobiecie, która mniej więcej

rok temu usiłowała się podać za porwaną w dzieciństwie bliźniaczkę Lindsay. Cała rodzina

żyła tą historią. Ale nie powiązała Tracey z Tammy, dopóki nie stanęła z nią twarzą w twarz.

Tracey - Tammy ma niebywały tupet, decydując się na spotkanie z członkiem rodziny

Fortune'ów. Żadna ilość makijażu ani żadne przebranie nie jest w stanie zmienić człowieka

tak, by go nie rozpoznano.

Rebeka nie dość, że prawie zemdlała na widok Tracey - Tammy, to potem omal nie

dostała drugiego ataku serca, kiedy ta wspomniała o śmierci Moniki przez zasztyletowanie.

Ani w poważnych gazetach, ani w prasie brukowej nie podano narzędzia zbrodni. Policja

strzegła tej informacji niczym sztabek złota. Oficerowie prowadzący śledztwo mieli

wystarczającą ilość dowodów, by oskarżyć Jake'a o morderstwo, ale wiele pytań wciąż po-

zostawało bez odpowiedzi, na przykład: kto jeszcze dotykał zdobionego kamieniami noża do

listów? Do kogo należały zamazane odciski palców? Ponieważ oskarżony był członkiem

jednej z najbogatszych rodzin w Stanach, oczekiwano, że proces stanie się głośny. Wszyscy

bali się popełnić jakikolwiek błąd. Dlatego do informacji mogących mieć bezpośredni wpływ

na wynik procesu nie dopuszczano prasy.

Tammy jednak wiedziała, jak Monica zginęła. Wspomniała zarówno o

zasztyletowaniu, jak i o ozdobnym nożu.

To ostatecznie przekonało Rebekę, że dawna Tracey Ducet, a obecna Tammy Diller

zabiła aktorkę. Dalsza rozmowa z nią stanowiła prawdziwą udrękę. Nie chciała rozmawiać,

chciała jak najszybciej pożegnać się, wrócić do hotelu, podzielić się wiadomością z

Gabrielem i policją. Niech policja aresztuje prawdziwego mordercę, czy raczej morderczynię,

i zwolni niesłusznie przetrzymywanego w areszcie Jake'a.

Autostrada była stosunkowo pusta, dopiero pod miastem ruch się nasilił. Rebeka, która

przez cały czas rozmyślała o swoim odkryciu, kilka razy skręciła nie tam, gdzie trzeba.

Trudno było zgubić się w Las Vegas - główne hotele z daleka rzucały się w oczy, ich nazwy

migotały na tle nieba - jej się jednak udało.

Wreszcie zlokalizowała „Circus Circus”. Była wściekła na siebie, że straciła tyle

czasu, a przecież tak bardzo się jej spieszyło. Skierowała wóz na wielopoziomowy parking.

Przy wjeździe zwolniła, by wziąć z automatu kwit z godziną, od której liczy się czas postoju.

Oślepiające słońce pozostało na zewnątrz; w środku panował chłodny półmrok. Umówiła się

z Gabe'em w swym pokoju. Ponieważ błądziła, było całkiem prawdopodobne, że już na nią

czekał.

Ciekawa była jego reakcji, kiedy przekaże mu wiadomość o Tracey. Wiedziała, że

wysłucha jej w skupieniu, bo do pracy zawsze podchodził z powagą. I że w jego oczach

pojawi się błysk zawiści lub urażonej dumy - biedak nie znosił, kiedy to ona coś odkrywała

albo wpadała na trop, który jemu uniknął. W sumie jednak ucieszy się i pogratuluje jej

sukcesu. Może z radości nawet zapomni o tym, że zignorowała jego polecenia dotyczące

przebiegu spotkania w kanionie.

Zdążył ją poznać dość dobrze, powinien zatem wiedzieć, z kim ma do czynienia: z

osobą, która nie lubi, jak ktoś jej coś każe czy czegoś zabrania. Poczuła ukłucie w sercu.

Zawsze gdy jej na kimś zależało, robiła wszystko na opak, łamała wszelkie zasady, ale

jeszcze nigdy tylu nie złamała co teraz, przy Gabie.

Na razie jednak nie miała czasu się nad tym zastanawiać. Na pierwszym poziomie

wszystkie miejsca były zajęte, więc wjechała na drugi. Przez chwilę krążyła, rozglądając się

na boki; wreszcie dojrzała puste miejsce. Zgasiła silnik, wyciągnęła ze stacyjki kluczyki,

wzięła torebkę. Na myśl o tym, że zaraz zobaczy Gabe'a i opowie mu o Tammy, zadrżała z

podniecenia.

Wysiadłszy z samochodu, sprawdziła, czy drzwi są zamknięte, po czym odwróciła się.

Wokół było ciemno, pusto, cicho - betonowe ściany, betonowa podłoga, masy samochodów.

Przez moment stała zdezorientowana, niepewna, gdzie są schody lub winda i którędy wiedzie

droga do hotelu.

- Hej!

Na dźwięk męskiego głosu obejrzała się przez ramię. W pierwszej chwili nawet się nie

zdziwiła, że ktoś do niej woła. Las Vegas zostało zbudowane z myślą o turystach, więc obcy

ludzie często zagadywali do siebie. Najpierw zobaczyła uśmiech na twarzy obcego. Potem

zarejestrowała kilka innych szczegółów: że mężczyzna jest sympatycznie wyglądającym

blondynem w wieku około trzydziestu pięciu lat, dość wysokim, ubranym podobnie jak

dziesiątki innych ludzi na ulicach... i nagle doznała olśnienia.

Tammy Diller miała narzeczonego. Choćby z tego powodu ona, Rebeka, powinna była

skojarzyć Tammy z Tracey. Bo Tracey też cały czas towarzyszył narzeczony, który pomagał

jej, gdy odgrywała rolę odnalezionej siostry bliźniaczki. Jak on miał na imię? Dwayne,

Wayne, jakoś tak. W głowie jej zaszumiało, zrozumiała bowiem, że nie jest bezpieczna, ale

było już za późno. Mężczyzna podbiegł bliżej. Mimo półmroku wyraźnie widziała jego

chłopięcy uśmiech i uprzejmy wyraz twarzy.

A potem w jego prawej ręce spostrzegła długie lśniące ostrze. Podnosząc je, wciąż się

uśmiechał.

Wokół nie było żywego ducha. Cisza aż dudniła w uszach. Rebeka uzmysłowiła sobie,

że jest zdana wyłącznie na siebie. Chociaż wiedziała, że nikt jej nie usłyszy, wciągnęła

głęboko powietrze, zamierzając krzyknąć na całe gardło. Tak głośno, by pobudzić zmarłych.

Nie zdążyła; wydała z siebie jedynie żałosny kwik. Obcy boleśnie wykręcił jej do tyłu

rękę. W nozdrza uderzył ją duszny zapach wody kolońskiej. Nie mogła oddychać. Do szyi

miała przytknięty nóż; jego srebrne ostrze rzucało fantazyjne refleksy na ścianę nieopodal.

Czuła narastającą panikę. Nie umiała się przed nią bronić. Nagle przyszło jej do głowy

imię i nazwisko narzeczonego Tracey Ducet: Wayne Potts. Niestety, na niewiele mogło się jej

teraz przydać. Coraz więcej fragmentów łamigłówki układało się w całość, ale...

Psiakość, Gabe miał rację. Powinna była bardziej na siebie uważać. Powinna była też

zaufać swojej intuicji, starać się rozgryźć, kim jest Tammy Diller i jej tajemniczy towarzysz.

No ale nie czas teraz na gdybanie i robienie sobie wyrzutów, gdy czubek ostrza kłuł ją w

szyję.

- Panna Rebeka Fortune... Spóźniłaś się, ciziuniu. Spodziewałem się ciebie

dwadzieścia minut temu. Już zaczynałem się martwić, że coś się stało. Zgubiłaś się, czy co?

W końcu ile czasu trzeba na pokonanie niecałych trzydziestu kilometrów?

Chciał rozmawiać? Przytykając jej nóż do szyi? Nie była w nastroju do rozmowy.

Mogła posikać się ze strachu, wpaść w histerię, zemdleć, zacząć dygotać jak w febrze - albo

wszystko naraz. Ale z nożem przy szyi nie mogła rozmawiać. Z drugiej strony, póki on mówi,

ona żyje. Póki mówi, nie kroi jej na kawałki.

- Skąd... skąd znasz moje nazwisko?

- Telefony w samochodach to świetny wynalazek. Wszystko wiem o tobie. Tracey nie

mogła się doczekać, żeby mi opowiedzieć o waszym spotkaniu. Muszę przyznać, że

doskonała z ciebie aktorka, wiesz? Tracey nabrała się na twoją szczerość i naiwność. Była

przekonana, że uwierzyłaś w każde jej słowo. Ja jednak dość wcześnie w życiu nauczyłem się

odróżniać prawdę od fałszu.

Wykręcił mocniej jej rękę. W oczach zapiekły ją łzy. Poprzez zapach wody kolońskiej

przedzierał się odór potu. Napastnik pocił się z podniecenia. Rebeka instynktownie pojęła, że

podoba mu się rola agresora i zabawa ostrym nożem.

- To jakaś pomyłka. Nie mam pojęcia, o co ci chodzi. O czym ty mówisz? Nie znam

żadnej Tracey...

Zarechotał jej prosto w ucho.

- Całkiem nieźle, ciziuniu. Całkiem nieźle. Ale nie próbuj okłamywać zawodowca. Od

razu rozpoznałaś Tracey, prawda? Wygląda dokładnie tak samo jak twoja starsza siostra.

Tłumaczyłem jej, żeby nie dzwoniła do ciebie, że spotkanie z tobą to głupi pomysł, ale uparła

się. To ważne, mówiła, żebyśmy odkryli, co wiesz. No i odkryliśmy. Wiesz za dużo...

Nagle rozległ się przeraźliwy pisk opon. Zaskoczony hałasem Wayne uniósł głowę,

odruchowo przyciskając mocniej nóż. Rebeka poczuła, jak po szyi cieknie jej strużka krwi.

Bała się drgnąć choćby o milimetr. Kątem oka dojrzała lśniący biały dach auta Gabe'a, który

właśnie wyłaniał się zza zakrętu.

Silnik wył, samochód - niczym odrzutowiec pędzący po pasie startowym - nabierał

coraz większej szybkości, zupełnie jakby kierowca nie przejmował się tym, że na jego drodze

stoją dwie osoby: mężczyzna z nożem i skostniała ze strachu kobieta. Po chwili wóz zniknął z

jej pola widzenia. Ułamek sekundy później huknął w auto zaparkowane obok mazdy, którą

Rebeka przyjechała. Koła wciąż się obracały, a silnik warczał, kiedy drzwi się otworzyły i ze

środka wypadł Gabe.

Wszystko trwało zaledwie parę sekund. Gdyby Wayne miał odrobinę rozumu,

domyśliłby się, że trzyma w ręku asa, którego absolutnie nie powinien wypuszczać. On

jednak zdał się na instynkt, a instynkt kazał mu brać nogi za pas i uciekać.

Ostrze przesunęło się po jej gardle. Rebeka poczuła piekący ból, po czym została

brutalnie odepchnięta. Uderzyła brzuchem o maskę stojącego obok wozu. Jest wolna! Przez

chwilę nie mogła złapać ani oddechu, ani równowagi; miała ochotę przysiąść na betonowej

podłodze, na przemian głośno śmiać się i płakać - ale nagle zobaczyła Gabe'a. Przemknął

obok, nie patrząc na nią, z dziką furią w oczach.

- Gabe, on ma nóż! - krzyknęła.

Ale równie dobrze mogłaby wołać do pilota w odrzutowcu. Do głuchego pilota w

ryczącym odrzutowcu. Rzucił się na wroga jak wygłodniały tygrys. Obaj przeturlali się kilka

razy. Nóż błysnął w powietrzu, spadł na beton i zniknął pod najbliżej zaparkowanym

samochodem.

Wayne nie miał szansy. Wył, jęczał, szlochał, usiłował się wyrwać, uwolnić, ochronić

przed ciosami.

Rebeka stała nieruchomo, z ręką zaciśniętą na brzuchu, zbyt przerażona i

zdenerwowana, by jasno myśleć. Chciała pomóc Gabe'owi, ale nie wiedziała jak. Czy po-

winna wyciągnąć spod samochodu nóż? A może wezwać policję? Ale bała się odejść i

zostawić mężczyzn samych.

Wtem usłyszała warkot silnika i po chwili zza zakrętu wyłonił się inny samochód. Na

przednich fotelach siedziała para turystów, starsze małżeństwo, które wybrało ten niefortunny

moment na szukanie miejsca do zaparkowania. Potykając się, Rebeka wybiegła na środek

drogi i zaczęła machać do kierowcy, by się zatrzymał. Dwie pary wystraszonych oczu

patrzyły na nią przez szybę.

- Zostawcie tu wóz i wezwijcie policję! - zawołała do turystów.

Zdjęci przerażeniem, nie ruszyli się z miejsca.

- Błagam! Biegnijcie do hotelu i zadzwońcie po policję!

Drzwi się otworzyły i małżonkowie posłusznie wysiedli. Spoglądając niepewnie na

Rebekę, siwowłosy mężczyzna zapytał:

- Dobrze się pani czuje?

- Świetnie - zapewniła go, ale ledwo zniknęli jej z oczu, pomyślała sobie, że gorzej

chyba jeszcze nigdy się nie czuła.

Odwróciwszy się, zobaczyła, jak Gabe wali Wayne'a pięścią w brzuch. Potrzebował

pomocy. Bała się. Nawet jeśli Wayne Potts otrzymuje ciosy, to - podświadomie czuła - Gabe

znacznie bardziej cierpi. Nigdy dotąd nie widziała go w takim stanie, ani razu czynem,

spojrzeniem czy słowem nie zdradzał śladu agresji.

- Gabe, nic - mi nie jest! - zawołała, instynktownie szukając wyjścia z tej sytuacji. -

Nie wyrządził mi krzywdy!

Zero reakcji. Nie była pewna, czy Gabe ją słyszał, czy zdawał sobie sprawę z jej

obecności. Podbiegła bliżej. Nie wiedziała, co robić, w jaki sposób może pomóc. Im mniejszy

dzielił ją dystans od Gabe'a, tym wyraźniej widziała dziką wściekłość malującą się w jego

oczach i twarzy.

- Gabe, nic mi nie jest! - powtórzyła. - Nic mi nie jest. Rozumiesz? Nie skrzywdził

mnie.

Może wreszcie zdołała do niego przemówić, a może po prostu sam uznał, że

wystarczy. Ciosy ustały. Wayne podniósł się na czworaki; dyszał ciężko, szlochał, jęczał.

Przez chwilę patrzył osłupiały, nie wierząc, że już nikt go nie bije. Na wszelki wypadek wolał

nie ruszać się z miejsca.

Raptem otworzyły się metalowe drzwi i parking zapełnił się ludźmi. Rebeka

zauważyła biegnących w ich stronę strażników. W oddali słychać było jadące na sygnale

wozy policyjne. Przymknęła na moment powieki, usiłując złapać oddech.

Kiedy je uniosła, wszędzie panował straszliwy rozgardiasz. Mnóstwo ludzi krzyczało,

nawoływało się. Ale ona tego nie widziała - widziała tylko oczy Gabe'a patrzące na nią z

odległości trzech metrów, patrzące tak, jakby byli sami na świecie.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Gabe zastukał do drzwi łazienki.

- Obsługa hotelowa, proszę pani.

Ze środka dobiegł go stłumiony śmiech.

- Obawiam się, że w tym momencie obsługa hotelowa zarumieniłaby się po czubki

uszu. Wciąż leżę w wannie, Gabe. Ale już zaraz wychodzę.

- Nie spiesz się. Im dłużej się pomoczysz, tym lepiej będziesz się czuła. Tyle że... hm,

rosół wystygnie. Ale mam pomysł. Weź ręcznik, zawsze dają ich za dużo, i owiń się, żebym

mógł wejść z kolacją.

- Mam jeść kolację, leżąc w wannie? - Westchnęła. - Co za wyrafinowana rozpusta!

- Czy to znaczy, że mam dać ci święty spokój czy przeciwnie: że czekasz owinięta

ręcznikiem?

- Czekam owinięta. I nie mogę uwierzyć, że zamówiłeś dla mnie gorący rosołek.

Ostrożnie balansując tacą na jednej dłoni, drugą ręką nacisnął klamkę. Wewnątrz

unosiły się kłęby pary przesiąkniętej słodkim zmysłowym zapachem, chyba jaśminu. Gabe

natychmiast poczuł, jak skacze mu poziom adrenaliny, ale starał się zachować skromnie i

przyzwoicie niczym mnich. Trzymał wzrok utkwiony w twarzy Rebeki.

Gdyby numer z rosołem nie wypalił, znalazłby inny sposób na dostanie się do

łazienki, ale tego nie zdradził Rudej. Nie zdradził też, że zamierza pozbawić ją ręcznika.

Powtarzała mu wielokrotnie, że dobrze się czuje, że Wayne Potts nie wyrządził jej

krzywdy. Oczywiście widział długi, wąski ślad po cięciu, jakie ten drań zostawił jej na szyi,

ale to wszystko. Wcześniej Rebeka była ubrana od stóp do głów, więc niczego więcej nie dało

się zauważyć. Miał jednak świadomość, że prędzej krowa zatańczy walca, niż Rebeka

przyzna się do otrzymanych ran.

- Ponieważ dopiero terminuję jako kelner i jeszcze nie opanowałem wszystkich

potrzebnych w tym fachu umiejętności - rzekł - mam następującą propozycję. Jeżeli wyleję

rosół do wanny, możesz nie dawać mi napiwku.

Z wzrokiem wciąż odwróconym od wyciągniętej w wodzie postaci, postawił tacę na

umywalce, po czym kopnął nogą drzwi, żeby gęsta, zmysłowo pachnąca para nie

wydostawała się na zewnątrz.

- Najpierw łyżeczka. O, bardzo proszę. A teraz... ostrożnie... miseczka. Mamy również

elegancką płócienną serwetkę, ale osobiście uważam, że śmiesznie by wyglądało, gdyby ją

pani położyła sobie na kolanach albo zawiązała pod szyją. Zostawmy ją tu obok, dobrze?

Aha, i jeśli ma pani ochotę głośno siorbać, proszę się mną nie przejmować.

Zaśmiała się cicho pod nosem, ale inaczej niż zwykle. Na pewno nie był to jej

normalny śmiech.

Odgrywając rolę kelnera, Gabe ani razu nie zerknął na przysłonięte ręcznikiem ciało.

Wpatrywał się w twarz Rebeki, od czasu do czasu w rozcięcie na szyi.

Kiedy zaczęła jeść, przysiadł na opuszczonej desce sedesowej. Powietrze było

nagrzane, więc udając, że mu gorąco, schylił się, aby zdjąć buty i skarpetki. Zrobił to jednak

tylko po to, aby móc dyskretnie i bezkarnie przyjrzeć się Rebece.

Na skutek wilgoci niesforne rude włosy jeszcze bardziej się nastroszyły, tworząc

ognistą aureolę. Parę mokrych kosmyków przylepiło się do karku. Rebeka zawiązała ręcznik

nad biustem, zakrywając najbardziej intymne części ciała, ale na szczęście hotelowe ręczniki

nie miały wielkich rozmiarów i co nieco było widać.

Skórę miała białą niczym pierwszy śnieg. Na widok cienkiej czerwonej pręgi

biegnącej w poprzek szyi Gabe zacisnął zęby; znów poczuł, jak wszystko się w nim gotuje.

Na zanurzonym w wodzie udzie dostrzegł wielki fioletowoczarny siniec, dwa inne - jakby

ślady odciśniętych dłoni - znaczyły jej ramiona. Bydlak się z nią nie patyczkował!

Ale mogło być gorzej, pocieszył się w duchu.

Najbardziej boląca rana nie była jednak widoczna w postaci sińca czy zadrapania. Ta

największa i najdotkliwsza tkwiła głęboko ukryta, a dostrzec ją można było, patrząc w zielone

oczy Rebeki, zawsze lśniące i pełne życia, a teraz mętne, pozbawione blasku.

Jadła zupę z apetytem, ale cały czas była spięta. Rozglądała się wkoło, jakby szukała

drogi ucieczki. Na niczym dłużej nie potrafiła zatrzymać wzroku. Po prostu wciąż czuła

strach.

Minęły trzy godziny, odkąd zakuto Wayne'a w kajdanki i odwieziono do aresztu. Gabe

udzielił policji szczegółowych odpowiedzi, po czym wziął Rebekę za rękę i zaprowadził do

hotelu. Na parkingu zachowywała się spokojnie, nie okazując najmniejszego zdenerwowania.

Nie wiedziała, że gdy człowiek przeżywa silny wstrząs psychiczny, prędzej czy później

zawsze następuje reakcja.

- Skąd ci w ogóle przyszedł do głowy pomysł rosołu? - spytała. - Czyżbyś jednak

posiadał typowo ojcowski instynkt opiekuńczy?

- Ojcowski? Nie żartuj - oburzył się. - Zupa to jedyne, na co wpadłem. Uznałem, że

normalnego jedzenia nie przełkniesz.

- Słusznie. Nie wyobrażam sobie, abym mogła zasiąść dziś nad stekiem... Jak sądzisz,

czy policja złapała już Tracey?

Rozmawiali o tym dziesiątki razy, ale nie dziwił się, że Rebeka wciąż powraca do

tematu.

- Bardzo możliwe - odparł. - Tammy, czy też Tracey, nie miała powodu się ukrywać;

nie wiedziała, co się przydarzyło jej narzeczonemu. Przypuszczalnie pojechała prosto do

domu, żeby tam się z nim spotkać. Myślę, że policjanci bez trudu ją namierzyli.

- A myślisz, że... że powinnam jeszcze raz zadzwonić do mamy?

To też już przerabiali.

- Podejrzewam, że Kate wisi na telefonie, odkąd się z nią pożegnałaś. Miała dziwne

przeczucie w sprawie Tammy Diller. Coś ją tknęło. Natychmiast przypomniała sobie Tracey

Ducet. Kiedy mi o niej opowiedziała, postanowiłem sprawdzić oba nazwiska w komputerze.

Ta kobieta tak często zmienia swój wygląd i tożsamość, że niełatwo cokolwiek o niej znaleźć.

Zanim mi się udało, spotkałyście się w kanionie. Dalej wypadki potoczyły się błyskawicznie.

Założę się, że Kate właśnie obdzwania wszystkich prawników broniących twojego brata...

- To... to, co się zdarzyło, wpłynie na wynik procesu, prawda?

- Możesz być spokojna.

- Nie chciałabym kiedykolwiek więcej mieć do czynienia z Wayne'em i jego nożem.

Ani z Tracey. Ale tego jednego razu absolutnie nie żałuję. Gdyby nic się nie zdarzyło, gdyby

do niczego nie doszło, wina Tracey byłaby nie do udowodnienia. Różne oszustwa czy

szachrajstwa, na których ewentualnie można byłoby ją przyłapać, nie miałyby związku z

zabójstwem Moniki Malone.

- Fakt - przyznał Gabe.

Tak naprawdę to miał ochotę ją porządnie zrugać. Za to, że zlekceważyła jego

polecenia, narażając się na ogromne niebezpieczeństwo. O mało, psiakrew, nie zginęła! Ale

awantura może poczekać. Nie zamierzał puścić Rebece nieposłuszeństwa płazem, lecz

nakrzyczeć na nią może kiedy indziej. Nie dzisiaj.

Wbiła swoje wielkie smutne oczy w jego twarz.

- Nadal nie pojmuję, jak to się stało, że tak szybko mnie odnalazłeś.

O tym również rozmawiali wcześniej, ale ponieważ sprawa nie dawała jej spokoju,

zaczął cierpliwie tłumaczyć po raz trzeci z rzędu:

- Jak już mówiłem, zamierzałem jechać za Tammy - Tracey, bo obserwując was z

półki skalnej, widziałem, że coś cię poruszyło. Może nawet wystraszyło. Chciałem przekonać

się, dokąd Tammy pojedzie i co zrobi. I nagle zobaczyłem, jak sięga w dół, po czym

przykłada do ucha słuchawkę. Uznałem, że jedyną osobą, do której może dzwonić, to jej

wspólnik, a zarazem przyjaciel. Skoro postanowiła zdać mu sprawozdanie ze spotkania z

tobą, pomyślałem sobie, że lepiej skoncentrować się na nim. Ze z jego strony może ci

zagrażać większe niebezpieczeństwo.

Skończywszy jeść, słuchała w milczeniu. Gabe wstał z deski sedesowej, wyjął jej z

ręki pustą miskę i łyżkę, odstawi! je na tacę. Rebeka nie spuszczała z niego wzroku. Od kilku

minut uważnie mu się przyglądała, jakby chciała zapamiętać każdy centymetr jego twarzy,

każdą zmarszczkę, bruzdę, włosek.

Nie wytrzymał.

- Powiesz mi wreszcie, czy nie? - spytał wprost.

- Co?

- Żebym to ja wiedział! Wałkujemy jeden temat w kółko na okrągło. Wszystkie

kwestie poruszyliśmy już co najmniej kilka razy. Ale mam wrażenie, że coś ukrywasz.

Przełknęła ślinę, po czym wolno pokiwała głową.

- Bałam się, kiedy biłeś Wayne'a. Bałam się, że zatłuczesz go na śmierć.

- Próbował cię zabić.

- To był gnojek. Tchórz. Niegodny ciebie przeciwnik.

- Próbował cię zabić - powtórzył Gabe, po czym westchnął głośno. Żadnemu

mężczyźnie nie musiałby nic więcej tłumaczyć, ale Rebeka nie była mężczyzną ani nie umiała

myśleć jak mężczyzna. - Posłuchaj, Ruda. Jeśli sądzisz, że lubię się naparzać, to się mylisz.

Nienawidzę przemocy. Praca detektywa w niczym nie przypomina tego, co się ogląda na

filmach w telewizji. Nie przypomina też tego, co robiłem w wojsku. Rzadko się zdarza,

żebym rozwiązywał problemy za pomocą pięści. Zazwyczaj są inne metody. Ale potrafię się

bić. I czasem nie ma innego wyjścia.

- Chciałeś wyrządzić mu krzywdę...

- Owszem, chciałem. I bez trudu mógłbym to zrobić. Ale wbrew temu, co ci się

wydaje, miałem nad wszystkim kontrolę. Wiedziałem, że nie wolno mi stracić panowania. Że

tę parę cwaniaczków trzeba dostarczyć policji w jednym kawałku. Najpierw policja musi ich

przesłuchać, a potem sąd. Wiedziałem, jak wiele od nich zależy. Uwierz mi, nigdy nie

naraziłbym na dłuższy pobyt w więzieniu twojego brata.

- A gdyby ich pojmanie nie miało wpływu na sytuację prawną mojego brata?

Gabe ponownie westchnął.

- Słuchaj, mała, żadna moja odpowiedź cię nie zadowoli. Rzuciłem się na drania nie

dlatego, że zapraszał cię na randkę, ale dlatego, że groził ci nożem. Że mógł cię zabić.

Uważasz, że powinienem był pacnąć go w rękę i powiedzieć: „Puść ją, ty niedobry!”?

Przykro mi, ale to w ogóle nie wchodziło w grę. Ponieważ nie wiem, jak Wayne'a potraktuje

wymiar sprawiedliwości, chciałem wbić mu do głowy, aby nigdy więcej nie ważył się do

ciebie zbliżyć. On nie jest miłym chłopcem, który zbłądził. To dzikie zwierzę, które

zatrzymało się na niższym stopniu rozwoju. Do dzikiego zwierzęcia nie trafiają żadne

rozsądne argumenty.

- W porządku. Rozumiem. Ale nie mogę pogodzić się z tym, że przeze mnie musiałeś

uderzyć człowieka.

Nie wiedział, jak zareagować. Zresztą co innego nie dawało mu spokoju. Rebeka

słuchała, uważnie patrzyła mu w oczy, ale coś w jej twarzy i spojrzeniu sprawiało, że czuł

rosnące podniecenie.

Chyba zgłupiał! Ostatnia rzecz, o jakiej powinien teraz myśleć, to seks! Biedna

Rebeka jest roztrzęsiona, ciało ma fioletowosine, twarz bladą jak kreda, oczy wielkie i

wystraszone. Owszem, jest piękna, ale kiedy indziej powinien podziwiać jej delikatną urodę. I

kiedy indziej odczuwać pożądanie, w dodatku tak silne, że ledwo nad nim panował.

- Gabe?

- Co?

Potarł ręką twarz, usiłując odzyskać równowagę. Wiedział, skąd się wzięły jego

zdrożne myśli i płomienne uczucia. Kiedy zobaczył tego sukinsyna z nożem przytkniętym do

gardła Rebeki, ogarnął go przeraźliwy strach. Bał się, że ją straci. Była tak blisko śmierci. Na

szczęście nic się jej nie stało. Leżała teraz w wannie, trochę posiniaczona i poobijana, ale cała

i zdrowa.

- Długo ci zajęło, ale wreszcie uwierzyłeś w niewinność Jake'a, prawda?

- Prawda - przyznał, rad, że może skoncentrować się na czymś innym. - Ale moje

zdanie nie ma znaczenia. Ważne jest to, że zdobyliśmy dowody rzucające cień na inną osobę.

Nie wiadomo, czy prokurator zdoła udowodnić Tracey winę. W dużej mierze będzie to za-

leżało od tego, co policja uzyska w trakcie przesłuchania. Jednakże nasze prawo pozwala

skazać człowieka tylko wtedy, gdy jego wina nie budzi żadnych wątpliwości. Żeby skazać

Jake'a, ławnicy musieliby być ślepi i głusi.

Rebeka zadumała się.

- Dla mnie twoje zdanie ma ogromne znaczenie - powiedziała cicho. - Jesteś pierwszą

osobą spoza rodziny, którą udało mi się przekonać.

- Wiesz, mała, nie każdego natura obdarzyła taką intuicją jak ciebie. Większość z nas

woli opierać się na faktach.

Wstał. Czuł się jak lew uwięziony w klatce. Musiał wyjść, coś zrobić. Im dłużej

patrzył na Rebekę, tym bardziej jego myśli podążały w zakazane rejony.

- Przejdę do pokoju, a ty wyskakuj z wanny. Jeżeli jeszcze trochę poleżysz w wodzie,

będziesz pomarszczona jak suszona śliwka. Niczego nie potrzebujesz? Piżamy? Szlafroka?

Zauważywszy białe jedwabne kimono wiszące na drzwiach łazienki, natychmiast

wyobraził sobie w nim Rebekę. Przestań! - zganił się w myślach.

- Posiedzę z tobą, dopóki nie zaśniesz, dobrze? Możemy obejrzeć jakiś głupi serial w

telewizji albo zamówić kolację. Cokolwiek. Po prostu masz się wyciągnąć wygodnie,

odprężyć...

- Nic mi nie jest, Gabe.

Tak twierdziła. Powtarzała to do znudzenia. Ale nie bardzo jej wierzył.

Znalazłszy się po drugiej stronie drzwi, natychmiast przystąpił do działania. Okno

było odsłonięte - zaciągnął zasłony; górne światło się paliło - zgasił je. Zrzucił z łóżka

narzutę, poprawił poduszki, następnie przeleciał pilotem po kanałach telewizyjnych, aż trafił

na spokojny program, przy którym nie trzeba wysilać umysłu; ściszył dźwięk.

Przez cały czas serce głośno mu waliło. Miał wrażenie, jakby ktoś rytmicznie wybijał

takt na bębnie. W filmach Hitchcocka dźwięk bębnów zawsze poprzedzał jakąś tragedię, ale

Gabe nie obawiał się żadnych nieszczęść; wszystkie, jakie miały się wydarzyć, już się

wydarzyły. Owszem, Rebeka nadal była zdenerwowana, wciąż nie mogła dojść do siebie, ale

nic jej nie groziło. Podejrzewał, że po raz pierwszy w życiu zetknęła się z przemocą, o której

wcześniej jedynie pisała. Nie zdziwiłby się, gdyby tej nocy śniły jej się koszmary.

Przeczesując ręką włosy, rozejrzał się po pokoju. Usiądzie w fotelu. W najdalszym

rogu. Tak, by dzieliła ich możliwie największa odległość. Nie mówił Rudej - bo i po co? - że

zamierza zostać z nią do rana. Tylko by się złościła. A tak zaśnie, a kiedy zaczną dręczyć ją

koszmary, on będzie przy niej.

Znów usłyszał w głowie dźwięk bębna - wolny, ponury, pogański rytm. Nie potrafił go

uciszyć. Zadumał się. Dlaczego serce mu tak wali? Na pewno nie dlatego, że całe życie

marzył o takiej kobiecie jak Rebeka, bo to nie jest prawda. Nie dlatego, że wpadł w szał,

kiedy zobaczył Wayne'a z nożem. Owszem, wpadł, ale to było wiele godzin temu. I na pewno

nie ze strachu, że świat mu się zawali, jeśli straci Rudą - bo teraz była już bezpieczna.

Po prostu... po prostu miał za wiele wrażeń jak na jeden dzień. Zazwyczaj uwielbiał

ryzyko, stres, ten zastrzyk adrenaliny, który pozwalał mu funkcjonować na najwyższych

obrotach. Dziś jednak przeszkadzała mu świadomość, że Rebeka cierpi i nie może odzyskać

spokoju. Niech już wreszcie wyjdzie z łazienki, położy się, otuli kołdrą i pogrąży w błogim

śnie.

Ale kiedy drzwi łazienki się otworzyły, Rebeka w narzuconym na nagie ciało

miękkim, jedwabnym kimonie nawet nie spojrzała na łóżko.

Skierowała się prosto w ramiona Gabe'a.

- Tak strasznie się bałam.

- Wiem, mała.

- Jeszcze nigdy nie byłam tak przerażona. Najpierw tam w kanionie, kiedy

rozmawiałam z Tammy. Po raz pierwszy w życiu widziałam oczy o tak pustym, lodowatym

spojrzeniu. Miałam wrażenie, że patrzę na robota, a nie na człowieka. To śmieszne, ale chyba

bardziej bałam się Tammy niż Wayne'a. Kiedy Wayne przyłożył mi do gardła nóż... Nie

wierzyłam w to, co się dzieje. W to, że chce mnie zabić. Że tak łatwo można kogoś okaleczyć

lub pozbawić życia...

- Już dobrze, maleńka. Nigdy więcej nie musisz się z takimi ludźmi spotykać. Ciii...

Już po wszystkim. Teraz nikt cię nie skrzywdzi. Teraz...

Wychodząc z łazienki, nie spodziewała się, że zacznie opowiadać Gabe'owi o swoim

strachu. Nie wiedziała, że nagle zapragnie, aby ją przytulił, pocieszył, wziął w ramiona.

Potrzebowała Gabe'a, jego obecności, siły, spokoju.

Zaskoczyła ją jego reakcja. Okazało się bowiem, że on jej też potrzebuje.

W jego głosie, tak cichym i kojącym, słyszała ból. Ciekawa była, czy Gabe świadom

jest własnego cierpienia. Twarz miał poważną, srebrzystą w blasku migoczącego telewizora,

oczy czarne jak węgiel. Tulił ją mocno do piersi. Nagle jeszcze bardziej zacisnął ramiona, a

słowa pocieszenia urwały się. Zapadła cisza. Po chwili wargi Gabe'a przysunęły się; od jej ust

dzieliło je może z pięć centymetrów.

Pragnęła go. Rozpaczliwie pragnęła znaleźć się w jego objęciach. Ale to wszystko. O

niczym więcej nie myślała. Napięcie i strach sprawiły, że szukała bliskości. Przerażała ją

samotność.

Wyglądało na to, że jego też.

Przywarł wargami do jej ust. Przedtem w jego pocałunkach była dzikość i namiętność,

która wzbudzała w niej żądzę. Teraz była w nich delikatność i czułość, która dotykała ją

znacznie głębiej.

Kiedy uniósł głowę, Rebeka ujrzała w jego oczach pożądanie, potrzebę bliskości,

zdziwienie. Zdziwienie własnym zachowaniem. Nie wiedział, że wkrótce będą się kochać.

Ona to już wiedziała.

Nie po raz pierwszy uderzyło Rebekę podobieństwo między Gabe'em a Jakiem.

Gabriel Devereax też nie potrafił żyć za kratkami. Uczuć nie sposób tłumić w nie-

skończoność. Nawet gdy człowiek się boi, że nikt ich nie odwzajemni, że trafią w pustkę,

czasem trzeba zaryzykować. Chowanie głowy w piasek, udawanie, że wszystko jest dobrze,

nie likwiduje pustki, nie zasklepia ran.

Zaczęła rozpinać mu pasek u spodni, guziki u koszuli. Po chwili jedwabne kimono

osunęło się na podłogę.

Gabe wstrzymał oddech. Jest taka piękna.

- Rebeko...

Jego niski, ochrypły głos podziałał na nią jak najczulsza pieszczota. Opadli na łóżko.

Oboje zżerała tęsknota i żądza. Świat przestał istnieć. Liczyli się tylko oni i dziki ogień, który

w nich płonął.

- Poczekaj - szepnął, przytrzymując jej rękę.

- Nie mogę. Nie chcę.

Ściągnęła z niego resztę ubrania. W ostatniej chwili zauważyła, jak wyciąga coś z

kieszeni. Prezerwatywę.

Poczuła ostre kłucie w sercu. Marzyła o tym, by Gabe został ojcem jej dzieci, by

wyrzucił prezerwatywę. Z drugiej strony wiedziała, że nie może mu tego zaproponować.

Byłoby to sprzeczne z jego zasadami. Nie chciał mieć dzieci, a był człowiekiem

odpowiedzialnym. Takim, na którym zawsze można polegać. Człowiekiem honorowym, który

uważał za swój obowiązek zapewnienie kobiecie poczucia bezpieczeństwa.

Tak też zrobił. Najpierw zadbał o jej bezpieczeństwo, a później o jej przyjemność.

Drażnił się z nią, bawił, sprawdzał, czy jest gotowa. Wstrzymywał pieszczoty, przedłużał

chwile rozkoszy.

Oplotła nogi wokół jego bioder. Niecierpliwiła się. Nie chciała czekać ani się bawić.

Chciała się kochać.

- Kocham cię - szepnęła.

Słowa wymknęły się same. Z Gabe'em czuła się wolna, swobodna, nieskrępowana.

Mogła być sobą, niczego nie musiała ukrywać. Jeśli chciała wyznać mu miłość, mogła. Nikt

nie miał prawa jej tego zabraniać.

Było im ze sobą dobrze. Cudownie. Wspinali się razem na szczyty, razem szybowali

po kwiecistych łąkach, razem badali nieznane obszary rozkoszy. Pragnęli, by ta wspaniała

podróż trwała jak najdłużej, by razem dotarli na krańce świata.

Nagle coś się zmieniło. Z początku Rebeka nie zorientowała się, o co chodzi. Po

prostu wpadli jakby w inny rytm. Ale potem zobaczyła trwogę malującą się na twarzy Gabe'a.

Z nich dwojga on pierwszy się domyślił, co się stało.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Albo nie mógł przestać się ruszać, albo nie chciał. Rebeka nawet nie próbowała.

Pragnęła obdarować Gabe'a swoją miłością. To, co ich łączyło, było zbyt piękne, aby je

przerywać. Kiedy było po wszystkim, uczucie bliskości nadal trwało. Serca wciąż biły

mocno, i jego, i jej. Byli częścią siebie, jednością. Ona nie mogła oderwać od niego oczu ani

dłoni. Głaskała go, pieściła, on nie pozostawał jej dłużny.

Leżeli w ciszy, złączeni uściskiem. Rozmowę prowadzili oczami. W końcu jednak

Gabe szepnął, że musi na moment wstać. Udał się do łazienki. Nie było go zaledwie kilka

minut. Kiedy wrócił, wyłączył telewizor, zgasił światło, po czym wsunął się pod kołdrę.

Przez wąską szparę w zasłonie wpadała cienka strużka światła, która niewiele w sumie

dawała. W pokoju panował gęsty mrok. Rebeka nie była w stanie dojrzeć oczu Gabe'a ani

wyrazu jego twarzy. Kiedy wszedł pod kołdrę, domyśliła się, że zamierza zostać do rana. Nie

był typem kochanka, który po upojnym seksie wciąga spodnie i wraca do siebie.

O ile jednak kilka minut temu był rozgrzany, teraz skórę miał całkiem zimną. Mięśnie

zaś, przed chwilą rozluźnione, teraz były napięte. Rebeka, która zaczynała przysypiać,

natychmiast się obudziła. Ogarnął ją dziwny niepokój. Nie wiedziała, co powiedzieć ani jak

się zachować. Miała wrażenie, że Gabe oddala się od niej z szybkością światła.

Wtem poczuła w ciemnościach, jak odgarnia jej z czoła kosmyk włosów.

- Powinienem był przestać - powiedział cicho. - To moja wina.

Zacisnęła powieki. Mogła się tego spodziewać: to ta pęknięta prezerwatywa nie daje

mu spokoju. No dobrze, teraz wszystko zależy od niej. Od tego, jak zareaguje.

- Nie wydaje mi się, żeby „wina” było najlepszym słowem. Żadne z nas nie zawiniło.

Zachowaliśmy się jak dorośli odpowiedzialni ludzie. Statystycznie rzecz biorąc, ryzyko, że

prezerwatywa pęknie, jest naprawdę minimalna. Nie mogliśmy tego przewidzieć.

- Niby tak... Ale obiecaj mi, że jeśli zajdziesz w ciążę, powiesz mi o tym, dobrze? Że

nie będziesz trzymać tego w tajemnicy i się denerwować. To nasz wspólny problem.

Rozumiesz, mała? Nie zostawię cię samej. Razem znajdziemy rozwiązanie.

Zrobiło się jej przykro. Odpowiedzialność, obowiązkowość, honor. Wiedziała, jakim

Gabe jest człowiekiem, dobrym i sumiennym, ale w tym momencie liczyła na inną reakcję.

Na odrobinę uczucia, a nie na ofiarność i poświęcenie.

- Znam twój stosunek do dzieci i rodziny - rzekła cicho.

- No właśnie. Tym bardziej powinienem był uważać.

- Nie przesadzaj, kotku. Wypadki czasem się zdarzają. Nikt nie ponosi winy.

- Zawsze istnieje ryzyko, że zabezpieczenie nie zadziała. Dlatego nigdy nie sypiam z

kobietami, które mają inny system wartości niż ja. Które czego innego oczekują od życia.

Ty... byłaś zdenerwowana spotkaniem z Tammy i incydentem na parkingu. Podświadomie

szukałaś pomocy. Chciałaś, żebym cię przytulił, nic więcej. Nie chciałaś się ze mną kochać.

- Mylisz się. Bardzo chciałam - wtrąciła szybko, ale nie zamierzał jej słuchać.

- To nie było fair z mojej strony. Wykorzystałem twoją bezsilność i strach. Dobrze

wiem, jak się czuje człowiek, który o włos uniknął śmierci. Strach wpływa zarówno na naszą

psychikę, jak i na funkcje naszego organizmu. Ty tego nie wiesz, bo skąd masz wiedzieć? W

porządku, może chciałaś się ze mną przespać, ale podejrzewam, że rano będziesz żałować

swojej decyzji.

- Na pewno nie! - oburzyła się. - Kocham cię. Przez chwilę nie odzywał się, ale

Rebeka poczuła, jak napina wszystkie mięśnie.

- Nie twierdzę, że nie kochasz - oznajmił wreszcie. - Ani że się oszukujesz. Posłuchaj,

mała. Nigdy cię nie okłamałem i nie zamierzam tego robić teraz. Ja... po prostu inną wagę

przykładam do słowa „miłość”.

Rebeka westchnęła głośno.

- Devereax?

- Słucham?

- Nie wiem, co rozumiesz przez „ryzyko”. Mój ojciec zawsze powiadał, że człowiek

nie powinien zasiadać do gry, jeśli stawka jest dla niego zbyt wysoka. Ja inaczej do tego

podchodzę. Uważam, że nie ma sensu grać, jeśli stawka nie jest warta wygrania.

- Dobra, dobra. W kategorii ryzyka przyznałbym ci palmę pierwszeństwa, ale

rozmawiamy o czymś całkiem innym. - Odwrócił ją twarzą do siebie. - Dla ciebie miłość nie

jest grą.

- To prawda. Coś ci powiem, Gabe. Gdybym szukała kandydata na ojca mojego

dziecka, wybrałabym ciebie.

Znów poczuła, jak Gabe się spina.

- To znaczy, że w ogóle mnie nie znasz.

- Chyba znam. Ale nie dlatego o tym mówię - rzekła. - Zrozum, nigdy nie starałabym

się zastawić na ciebie pułapki. Wobec nikogo bym tak nie postąpiła, a tym bardziej wobec

człowieka, którego kocham. Owszem, pragnę mieć dziecko i rodzinę. Ale wiem, że ciebie te

sprawy nie interesują. Zwykle zabezpieczam się przed ciążą. Dziś niczego przy sobie nie

miałam, bo nie wiedziałam, że wylądujemy w łóżku. Nigdy, przenigdy nie próbowałabym cię

usidlić ani... - urwała.

Odszukał w mroku jej oczy.

- Wiem, Ruda. Jesteś uczciwa aż do bólu. I masz rację: nie wiedziałaś, że wylądujemy

w łóżku. Dlatego wina leży po mojej stronie. I dlatego masz mi obiecać, że gdybyś zaszła w

ciążę, natychmiast mnie o tym powiadomisz. Że nie będziesz trzymała tego w tajemnicy.

- Przecież to był tylko jeden raz. Szansa ciąży jest naprawdę znikoma.

Zdawała sobie sprawę, że robi unik. Nie o to ją Gabe prosił. Ale czuła wewnętrzny

opór przed złożeniem obietnicy, której - być może - nie potrafiłaby spełnić. Potrzebowała

więcej czasu do namysłu.

- Co innego chciałam ci powiedzieć - dodała po chwili.

- Co takiego?

- Mówiąc, że cię kocham, na nic nie liczyłam. Na pewno nie czekałam, że

odwzajemnisz się podobnym oświadczeniem. - Zrobiło się jej żal biedaka: był tak piekielnie

spięty. - Wolno mi cię kochać, Devereax. Jestem dorosła i sama o sobie decyduję.

Ułożyła go na wznak, po czym oparła się na jego klatce piersiowej. Małymi

pocałunkami zaczęła obsypywać mu twarz. Przyjmował wszystko z pokorą, jak przystało na

mężczyznę, okazując wyrozumiałość, cierpliwość, odwagę. I nie potrafiąc - mimo

najlepszych chęci - poskromić swej żądzy.

- Powiedz, kotku. Nie chcesz być kochany? Przymknął oczy.

- Wiedziałem, że będą z tobą kłopoty, Ruda. Domyśliłem się tego, kiedy tylko...

- Masz więcej prezerwatyw? - spytała, przerywając mu w pół zdania.

- Po doświadczeniu z pierwszą, wolałbym ich nie używać - odparł kwaśno.

- Hm, w takim razie musimy wykazać się inwencją. - Cmoknęła go w czubek brody,

następnie przesunęła się niżej, w stronę szyi i obojczyka. - Liczę na twoją pomoc, kotku.

Jestem dobra w wymyślaniu wrednych złoczyńców popełniających ohydne morderstwa, ale

nigdy dotąd nie musiałam opisywać sceny uwodzenia. Jeśli jednak dasz mi parę wskazówek...

Uczę się szybko. Zobaczysz, będziesz zaskoczony.

- Nigdy się nie uspokoisz? Zawsze musisz ściągać na siebie kłopoty?

- Kłopoty? Bez przesady. Powinieneś się cieszyć, że ktoś cię kocha i pragnie ci to

okazać. Przyznaj się, kiedy ostatni raz się tobą troskliwie zajmowano?

- Jestem dorosły. Sam się sobą potrafię zająć.

- Mylisz się, kotku. - Delikatnie ugryzła go w szyję. - Każdy czasem potrzebuje troski

i miłości. A teraz zamknij oczy i daj mi zrobić mały eksperyment. Tylko się nie denerwuj.

Zobaczymy, czy potrafisz zaakceptować uczucie i nie wpaść w panikę.

- Rebeko...

Więcej nie był w stanie z siebie wydusić. Zresztą ona wcale nie miała zamiaru

kontynuować rozmowy.

Poczekalnia na lotnisku pełna była turystów objuczonych torbami i pamiątkami z

pobytu w stolicy hazardu. Samolot Rebeki odlatywał o trzeciej po południu. Mogła pojechać

na lotnisko taksówką, ale Gabe się uparł, że ją odwiezie. Podejrzewała, że jej nie dowierza.

Że chce się przekonać, czy na pewno wsiądzie na pokład i wróci do Minneapolis.

Odstawił na bok jej bagaż podręczny. Atmosfera na lotnisku była identyczna jak w

dniu, gdy Rebeka wylądowała w Las Vegas. Jaskrawe promienie słońca wpadały przez okna;

z samolotów wylewały się tłumy pasażerów rwących się do kart, kości, ruletki i innych gier;

na ścianach wisiały plakaty reklamujące kasyna oraz odbywające się w nich przedstawienia;

wszędzie wkoło brzęczały automaty.

Tak, wszystko było takie samo, a zarazem inne. Różnica między dniem przylotu a

dniem wylotu uderzyła Rebekę z niespodziewaną siłą.

Sprawa morderstwa Moniki Malone nie została jeszcze wyjaśniona. Ale to była

kwestia kilku dni. Kiedy sąd uniewinni Jake'a z ciążących na nim zarzutów, Fortune'owie

zrezygnują z usług detektywa. Czyli wraz z ustaniem zlecenia Gabe nie będzie miał powodu

dłużej się z nią widywać.

Poczuła w sercu... nie, nawet nie niepokój, raczej stopniowo narastający ból. Nie

muszą się przecież rozstawać. Mogą kontynuować znajomość. Wszystko zależy od Gabe'a, od

jego nastawienia, od tego, czy potrafi dostrzec i docenić tę cudowną bliskość, która ich łączy.

Na widok stewardes i pilotów podążających w stronę płyty lotniska Gabe zaczął

podrzucać bilon w kieszeni. W przeciwieństwie do Rebeki, która miała na sobie wygniecioną

bluzkę z rysunkiem Myszki Miki i której fryzurę nieustannie cechował artystyczny nieład, był

starannie uczesany, a jego koszula wyglądała tak, jakby przed chwilą skończył ją prasować.

Szkoda, pomyślała Rebeka, Wolała go potarganego, z rozpiętymi guzikami i wyciągniętymi

połami - och, jaki wtedy był seksowny! - ale takim widziała go tylko raz czy dwa razy, w

sytuacji intymnej.

Teraz - ogolony, uczesany, ubrany - był kimś obcym. Ból w jej sercu przybrał na sile.

Wiedziała, że prawdziwy Gabe jest szlachetny, wrażliwy, skory do poświęceń. Niestety,

prawdziwy Gabe gdzieś się zapodział. Zniknął.

- Masz pieniądze? - spytał. Zmusiła usta do uśmiechu.

- Nie noszę gotówki. Ale mam czterdzieści siedem różnych kart kredytowych.

- Czy Kate po ciebie wyjdzie?

- Nie. Zostawiłam przed lotniskiem samochód, więc nie ma powodu, aby ktokolwiek

po mnie wychodził. Z mamą zobaczę się później.

Zmarszczył niezadowolony czoło.

- Przylatujesz wieczorem. Będzie ciemno. Czułbym się lepiej, gdyby ktoś cię odbierał.

- Oj, kotku. Musisz się wyzbyć tych swoich typowo męskich uprzedzeń. My, kobiety,

nie jesteśmy tak słabe i bezbronne, jak ci się wydaje.

Równie dobrze mogła mówić do ściany.

- Te ostatnie dni były dla ciebie stresujące.

- Owszem. Dla ciebie też.

Zapowiedziano lot do Minneapolis. Rebeka przewiesiła torebkę przez ramię, po czym

schyliła się po bagaż podręczny. Kiedy wyprostowała się, Gabe wyciągnął ręce z kieszeni i

zacisnął na jej ramionach. Popatrzyła mu w oczy. Nim się zorientowała, o co chodzi,

przycisnął usta do jej warg. Był to pocałunek w jego stylu. Gorący, namiętny. Szalony,

upajający. Kiedy jednak Gabe podniósł głowę, znów spostrzegła ten dziwny wyraz w jego

oczach. Pocałunek oznaczał pożegnanie.

Zabolało ją to tysiąc razy bardziej niż ostrze Wayne'a. Z trudem przełknęła ślinę.

- A ty o której wylatujesz? - spytała.

- Jeszcze nie mam rezerwacji. Ale pewnie jutro po południu. Chcę pogadać z

tutejszymi policjantami. Zobaczyć, czego się dowiedzieli od Tracey i Wayne'a. I muszę

jeszcze sprawdzić parę drobiazgów.

- A potem?

- Potem czeka na mnie fura kolejnych spraw. Żyję w zupełnie innym świecie niż ty,

Ruda.

Czubkiem palca obrysował zarys jej policzków i brody. W jego oczach Rebeka

widziała tęsknotę. A także miłość, chociaż tak bardzo się przed nią bronił. Jednak Gabe nic

nie powiedział. Ani że zadzwoni. Ani że chciałby się z nią zobaczyć po powrocie.

Opuścił rękę.

- Zawiadomisz mnie, gdyby pojawił się jakiś problem?

Powinna była wiedzieć, że przed rozstaniem znów poruszy temat jej potencjalnej

ciąży. Był przecież rozsądnym, honorowym człowiekiem.

Ale jeśli o niej i dziecku myślał w kategoriach problemu, nie miała mu nic więcej do

powiedzenia.

Kiedy otworzyła drzwi, ostatnią osobą, jaką spodziewała się ujrzeć, był Jake. Minęło

pięć tygodni od niezwykłego, pełnego wrażeń weekendu, który spędziła z Gabe'em w Las

Vegas. Trzy tygodnie temu zaś wycofano oskarżenia przeciwko Jake'owi. Wreszcie mógł się

cieszyć wolnością. Nie należał jednak do ludzi, którzy składają niezapowiedziane wizyty.

Z radosnym śmiechem rzuciła się bratu w objęcia.

- Jak to miło cię widzieć! No, wejdź! Nie stój w drzwiach. Czego się napijesz?

Herbaty? Kawy?

- Napiłbym się kawy, ale sądząc po twoim wyglądzie, chyba ci w czymś

przeszkadzam...

Rebeka spojrzała na swoje bose stopy. Dzień rozpoczęła starannie ubrana w czarny

golf i miękką sportową spódnicę. Od czterech godzin siedziała przy biurku, pisząc na

komputerze. W ciągu tych czterech godzin buty się jej gdzieś zapodziały, spódnica

przekrzywiła, sweter powyciągał; podejrzewała, że włosy też ma w nieładzie, jakby od paru

dni nie widziały grzebienia.

Wyszczerzyła w uśmiechu zęby.

- Strasznie się wiercę przy pracy. Pewnie spalam więcej kalorii niż sportowcy

trenujący na olimpiadę. Ale dobrze, że wpadłeś. Właśnie zaparzyłam kawę i miałam zamiar

zrobić sobie przerwę. Rozgość się, a ja zaraz do ciebie przyjdę.

Po chwili wniosła do swojego gabinetu dwa kubki ciemnego aromatycznego płynu.

Jake stał na środku pokoju, rozglądając się z zaciekawieniem.

- Wiesz, siostra, przydałby ci się jakiś buldożer...

- Jeśli myślisz, że mam bałagan, powinieneś zobaczyć, jak tu wygląda, kiedy nie jest

posprzątane.

- Chcesz powiedzieć, że sprzątałaś ten pokój w ciągu ostatniej dekady?

Postawiwszy kubki na biurku, zacisnęła dłonie w pięści i podskakując jak bokser,

wymierzyła w brata ze dwa ciosy. Kiedy ten, udając rannego, zaczął się zwijać z bólu, Rebeka

aż popłakała się ze śmiechu. Wyglądał znakomicie. Móc go oglądać na wolności - to była

prawdziwa uczta dla jej oczu i serca.

Inni uważali Jake'a za poważnego człowieka, niekiedy nawet wzbudzającego strach.

Mało kto zdecydowałby się wymierzyć mu kuksańca lub się z nim podroczyć. Tylko

najmłodsza siostra nie miała zahamowań.

Ogromna, wynosząca ponad dwadzieścia lat różnica wieku nigdy im nie

przeszkadzała. Jake był przystojnym mężczyzną liczącym metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, o

ciemnych włosach i identycznych jak Rebeka zielonych oczach. Tygodnie spędzone w

więzieniu odcisnęły na nim piętno. Zawsze był szczupły i zawsze się elegancko ubierał, teraz

jednak nawet w doskonale skrojonym garniturze nie potrafił ukryć dużego ubytku wagi.

Przybyło mu też siwych włosów.

Wszyscy mieli go za człowieka opanowanego, ponurego i zamkniętego w sobie. Ale

co innego zamknąć się w sobie, a co innego być zamkniętym w celi. Rebeka instynktownie

czuła, że pobyt za kratkami to najgorsza rzecz, jaka mogła się Jake'owi przydarzyć. Ale

nareszcie był wolny. Nie chciała wracać w rozmowie do tych przykrych dla niego

wspomnień.

- Przyszedłeś, żeby wytknąć mi bałagan? I wpędzić mnie w kompleksy? - spytała

żartem.

Usiadła przy biurku i zaczęła grzać dłonie o gorący kubek.

- Nie. Przyświecał mi inny pomysł. - Jake spojrzał za siebie, szukając jakiegoś

wolnego miejsca. Po chwili zdjął z krzesła parę kilo papierów i również usiadł. - Już dawno

powinienem był tu wpaść i osobiście ci podziękować. Gdyby nie ty, pewnie wciąż gniłbym w

pudle.

Potrząsnęła energicznie głową.

- Nie, Jake. Całe śledztwo prowadził Gabe. Ja tylko pomagałam.

- Widziałem się z nim. Miałem okazję mu podziękować, jak i reszcie rodziny. - Kawa

stygła. Nawet po nią nie sięgnął. - Jestem naprawdę wzruszony, że wszyscy stali za mną

murem. Że twardo wierzyli w moją niewinność. Ale ty jedna uznałaś, że nie wystarczy

wierzyć. Że trzeba również działać. Nie myśl, że tego nie doceniam.

Wiedziała, że jej wsparcie podtrzymywało go na duchu i dawało mu sił, aby wytrwać,

ale wyjście z więzienia zawdzięczał wyłącznie Gabe'owi.

W ciągu ostatnich kilku tygodni wypadki potoczyły się w zawrotnym tempie. Gabriel

Devereax cały czas był w kontakcie z policją w Newadzie. O wszystkim, co dotyczyło Tracey

i Wayne'a, był na bieżąco informowany. Oczywiście, ta para oszustów potrafiła kłamać po

mistrzowsku, bądź co bądź z tego się utrzymywała, ale policyjni detektywi każde z nich

maglowali z osobna. Oboje tak się wystraszyli więzienia, że zaczęli się plątać, mylić, sypać.

Gabe na własną rękę posprawdzał wszystkie nieścisłości i rozbieżności w ich zeznaniach.

Skończyło się na tym, że Tracey została oskarżona o popełnienie morderstwa, a Wayne o

udzielanie jej pomocy.

Jake'a nie tylko wypuszczono z więzienia, ale również oczyszczono z wszelkich

zarzutów. Odzyskał dobre imię. Rebeka wiedziała, jakie to dla niego ważne. Wolność to coś

więcej niż brak krat; to również poczucie dumy. Dzięki Gabe'owi Jake mógł chodzić z

uniesioną głową.

- Popatrz, jakie to dziwne. - Rebeka zadumała się.

- Tracey i Monica były do siebie podobne jak dwie krople wody. Ani jedna, ani druga

nie znała znaczenia słowa „etyka”. Obie cechowała zachłanność, obie były fałszywe,

zakłamane, gotowe uciec się do szantażu, kradzieży, oszustwa, żeby tylko osiągnąć

upragniony cel. Nie twierdzę, że Monica zasłużyła na śmierć z ręki Tracey, ale... Sam

powiedz, jak często się zdarza, żeby w świecie zamieszkanym przez miliony ludzi odnalazły

się dwie wiedźmy?

Jake pokiwał głową.

- Tak, to niesamowite, cały ten ciąg wypadków. Najpierw Tracey odkrywa, że Monica

zaadoptowała Brandona wkrótce po tym, jak porwano dziecko Kate i Bena Fortune'ów;

zaczyna drążyć, sprawdzać. Potem w jej podstępnej głowie rodzi się podejrzenie, że Brandon

jest tym porwanym przed laty niemowlęciem. Idzie do Moniki. Monica usiłuje na niej

wymóc, żeby nikomu nic nie mówiła. Tracey dochodzi jednak do wniosku, że...

- Jake urwał. - Dwie zepsute, diaboliczne baby! Widocznie było im pisane się spotkać.

Ale wiesz co? Wiele cierpień można byłoby uniknąć, gdyby rodzina Fortune'ów nie miała

tylu tajemnic.

- To dotyczy również ciebie, prawda? - spytała łagodnie Rebeka. - Jak po tym

wszystkim sobie radzicie? Córki nie pozwoliły powiedzieć na ciebie złego słowa, ale... Jak ci

się układa z Ericą? No i z Adamem?

O ile z Ericą nigdy nie łączyła jej zbyt wielka zażyłość, o tyle z Adamem, jedynym

synem Jake'a, z którym była mniej więcej w podobnym wieku, razem się wychowywała.

Wiedziała, że przez ładnych kilka lat pomiędzy ojcem a synem panowały napięte stosunki.

- Dobrze. Oczywiście mnóstwo błędów popełniłem w życiu. Robiłem rzeczy, których

nie powinienem był robić. To wszystko się na mnie mści... - Zawahał się.

- Moje kontakty z Monicą... Szantażowała mnie. Nie wiem, skąd dowiedziała się, że

moim biologicznym ojcem nie był Ben Fortune. W każdym razie wpadłem w panikę.

Myślałem tak: jeśli wyjdzie na jaw, że nie jestem prawowitym spadkobiercą, stracę wszystko.

Żonę, dom, pracę. Nie chodziło mi o majątek. Bałem się, że stracę wszystko, co w życiu

osiągnąłem. Że stanę się nikim.

Poderwawszy się z krzesła, zaczął przemierzać tam i z powrotem mały, ciasny gabinet.

- To właśnie było najgorsze, kiedy zostałem oskarżony o zamordowanie Moniki.

Znajdowałem się pod wpływem alkoholu. Pojechałem się z nią rozmówić. Byłem na nią

wściekły. Ale nie miałem powodu pozbawiać jej życia. Wiem, wiem, można było odnieść

odwrotne wrażenie. Że mam mnóstwo powodów. Ale ja już pogodziłem się z faktem, że

prawda powinna wyjść na jaw. Że nie ma sensu dłużej tego ukrywać. Nie chciałem żyć w

kłamstwie. Ale jak miałem o tym przekonać innych?

- Obawiam się, że w sądzie prawda nie zawsze wystarcza. Zwykle musi być poparta

konkretnymi dowodami - powiedziała cicho Rebeka, pamiętając spory, jakie toczyła z

Gabe'em na temat faktów i intuicji. Czym prędzej odepchnęła od siebie te myśli. Na samo

wspomnienie Gabe'a przenikał ją ostry, piekący ból, którego nic nie potrafiło załagodzić. -

Nie powiedziałeś mi, jak Erica i Adam odnoszą się do tych rewelacji o twoim poczęciu.

- Normalnie. W ogóle im to nie przeszkadza. Adama zawsze denerwowało co innego.

Moja nieuczciwość, upieranie się przy tajemnicach. On jest znacznie lepszym człowiekiem

ode mnie. Bardziej moralnym.

- Och, ty też nie jesteś taki zły, jak ci się wydaje - zaprotestowała Rebeka. - Każdy

może zbłądzić...

- Wiem. Na szczęście udało mi się odnaleźć. Jeśli chodzi o Erice... postanowiliśmy

spróbować jeszcze raz. Powinno się nam udać. Ona mnie naprawdę kocha.

- Dziwi cię to? - Rebeka uśmiechnęła się z wyrozumiałością.

- Myślałem, że kocha syna Bena i Kate. Spadkobiercę imperium kosmetycznego. Że

kocha luksus, pieniądze, pozycję społeczną. - Zadumał się. - Starałem się spełnić jej

oczekiwania. Być takim człowiekiem, jakiego chciała we mnie widzieć. Zmarnowaliśmy kupę

lat, nie będąc ze sobą szczerzy.

Rozmowę przerwał dzwonek telefonu. Zarówno aparat telefoniczny, jak i sekretarka

automatyczna stały na stoliku pod przeciwległą ścianą i były niewidoczne pod stosem

poduszek, papierów, nici oraz kordonków. W cudzym domu Jake nigdy nie odebrałby

telefonu, nawet gdyby udało mu się go zlokalizować, ale uniósł zdziwiony brwi, kiedy po

pierwszym dzwonku Rebeka nie wstała z fotela.

Nie wstała, bo nie miała zamiaru podnosić słuchawki. Zacisnęła nerwowo dłonie. Po

drugim dzwonku włączyła się sekretarka. W ciszy wypełniającej pokój rozległ się głos

Gabe'a. Niski, cichy, zmysłowy.

- Cześć, mała. Mam nadzieję, że któregoś pięknego dnia wreszcie cię zastanę. Muszę z

tobą porozmawiać.

To była cała wiadomość, Jake jednak wyczuł, że coś się dzieje. Przez chwilę w

skupieniu przyglądał się siostrze.

- Wiedziałaś, kto dzwoni, prawda? - spytał. - Dlaczego nie odebrałaś telefonu?

- Bo ty tu jesteś, a rzadko mam okazję cię gościć. Oddzwonię później...

- Oj, Rebeko, kiepski z ciebie kłamczuch. Czy to był Gabe? Może bym rozpoznał jego

glos, gdyby nie docierał spod stosu poduszek. Powiedz, co się stało?

- Nic. Wszystko jest w porządku - oznajmiła ze śmiechem, po czym szybko wróciła do

spraw rodzinnych.

Pół godziny później, kiedy odprowadzała Jake'a do drzwi, sądziła, że zapomniał o

telefonie. Myliła się. Uścisnął ją na pożegnanie, a potem delikatnie ujął za brodę i zmusił, aby

popatrzyła mu w oczy.

- Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebowała pomocy, wszystko jedno jakiej,

chciałbym, żebyś do mnie przyszła. Cała rodzina podtrzymywała mnie na duchu, ale ty,

myszko, gotowa byłaś skoczyć za mną w ogień. Wytrwałem tylko dzięki tobie. Więc

pamiętaj, zawsze możesz na mnie liczyć. O nic nie będę cię pytał.

- Dzięki, staruszku.

Wiedziała, że brat ma dobre intencje, ale pewnym sprawom kobieta sama musi stawić

czoło. Po wyjściu Jake'a przyłożyła rękę do brzucha.

Opakowanie po teście ciążowym leżało w łazience. Od trzech dni Rebeka znała jego

wynik.

Wolnym krokiem wróciła do gabinetu, włączyła komputer i otworzyła plik z

powieścią, nad którą pracowała. Gdyby nie praca, nie wytrzymałaby ostatnich tygodni.

Pisanie ratowało ją przed depresją. Zazwyczaj kiedy siedziała przy biurku, myślała tylko o

swych bohaterach; potrafiła zapomnieć o całym świecie, ze wszystkiego się wyłączyć. Jedna

z postaci znajdowała się w straszliwym niebezpieczeństwie. Przed wizytą Jake'a Rebeka nie

zdążyła zaradzić jej kłopotom, uratować ją od śmierci. Powinna to zrobić teraz. Mijały

minuty, kursor mrugał, ale żadne pomysły nie przychodziły jej do głowy.

Na prawo od komputera trzymała ukochaną maskotkę - misia o wielkich smutnych

oczach. Towarzyszył jej od lat i pomagał, kiedy miała chandrę albo trudności z pisaniem.

Odruchowo przytuliła go do piersi. Tym razem miś nie pomógł. Odłożyła go na miejsce i

zaczęła bawić się bransoletą. To też nie pomogło.

Podciągnęła kolana i oparłszy o nie brodę, zamknęła oczy. Gabe od tygodnia usiłował

się z nią skontaktować. Udawanie, że nie ma jej w domu, było zachowaniem dziecinnym i

nieuczciwym, ale nie czuła się na siłach, by odbyć z nim poważną rozmowę.

Mógł zadzwonić wcześniej. Nie odzywał się od kilku tygodni i to jego milczenie

najbardziej ją bolało. Nie należała do osób przykładających zbyt dużą wagę do logiki, Gabe

jednak był miłośnikiem zdrowego rozsądku. To, że się nagle obudził i zaczął do niej

wydzwaniać, ma konkretny i logiczny powód. Upłynęło dość czasu, aby mogła stwierdzić,

czy przypadkiem nie jest w ciąży.

Wkrótce po powrocie do Minneapolis uznała, że jeśli podczas tamtej cudownej,

niezapomnianej nocy w Las Vegas zaszła w ciążę, to nie przyzna się Gabe'owi. Od początku

stawiał sprawę jasno: nie interesuje go małżeństwo ani dzieci. Ponieważ jednak był

człowiekiem honorowym, spodziewała się, że kiedy usłyszy o ciąży, natychmiast przyleci z

pierścionkiem zaręczynowym. Gorszego scenariusza nie potrafiła sobie wyobrazić. Trudno,

żeby ludzie się kochali, kiedy jedno czuje się złapane w pułapkę. Zamiast miłości, narastają

pretensje, nasila się poczucie krzywdy i niesprawiedliwości.

Gdyby zadzwonił wcześniej, może uwierzyłaby, że mają szansę być razem szczęśliwi.

Że sympatia, jaką ją darzył, może z czasem przerodzić się w coś głębszego. Ale teraz jest już

za późno. Wiedziała, że nie powoduje nim żadna sympatia, tylko honor i obowiązkowość.

To nie duma powstrzymywała ją przed odebraniem telefonu, lecz miłość.

Otworzyła oczy i przez moment wpatrywała się w widoczne za oknem gałęzie okryte

pączkami. Nigdy dotąd nie spotkała mężczyzny bardziej spragnionego miłości niż Gabriel

Devereax. On jednak bał się zaangażowania emocjonalnego. Miał w sobie ogromne pokłady

wrażliwości i uczucia, ale potrzebował kobiety, która umiałaby je wyzwolić. Która

pokazałaby mu, że miłość to nie klatka pozbawiająca swobody, lecz brama otwierająca przed

człowiekiem mnóstwo różnych możliwości. Odpowiednia kobieta mogłaby odmienić jego

życie, uczynić je o wiele szczęśliwszym.

Niestety ona, Rebeka Fortune, nie jest tą kobietą. Przełknęła łzy, które podeszły jej do

gardła. Płacz na niewiele się zda. Gabe często żartował z niej, że jest idealistką, że nie potrafi

zaakceptować rzeczywistości.

Teraz ją zaakceptowała. Zrozumiała, że nie przebije muru, za którym Gabe się skrywa.

Mur jest za wysoki i za gruby, a jej miłość widocznie za słaba.

Rebeka znała smak porażki. Znała smak smutku i żalu. Znała też różne odcienie

samotności. Ale jeszcze nigdy nie cierpiała tak jak teraz.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Kiedy sekretarka odszukała ją w laboratorium, Kate właśnie skończyła rozmawiać z

chemikami. Była w znakomitym humorze. Cudowny krem odmładzający, nad którym od

dawna pracowano w Fortune Cosmetics, a którego produkcję Monica Malone niemal od

początku sabotowała, wreszcie przeszedł pomyślnie wszystkie próby i niedługo pojawi się na

rynku. Na wieść, że Gabriel Devereax czeka w holu na dole, Kate ucieszyła się. Należała się

jej krótka przerwa w pracy.

Weszła do holu, wyciągając na powitanie obie ręce.

- Co za miła niespodzianka! Ale dlaczego nie wjechałeś na górę? - spytała.

- Nie byłem pewien, co w takiej sytuacji nakazuje savoir - vivre - wyjaśnił. - Chyba

teraz, kiedy już nie jestem twoim pracownikiem, nie bardzo wypada, żebym krążył po

budynku...

Kate prychnęła pogardliwie.

- Kto by się przejmował tym, co wypada, a co nie! Stęskniłam się za tobą,

przystojniaku.

Gabe roześmiał się wesoło.

- To dobrze. Bałem się, że możesz mnie nie lubić. Bądź co bądź pojawiałem się

zawsze wtedy, gdy działo się coś nieprzyjemnego. A to włamanie, a to porwanie, a to

morderstwo...

Mówił tak samo jak dawniej, z lekką drwiną w głosie, ale wyglądał jakoś inaczej. Coś

się zmieniło w jego wyglądzie, w spojrzeniu, w sposobie bycia. Starając się odgadnąć, co to

może być, Kate skierowała gościa do swojej prywatnej windy.

- Tak to już jest, kiedy się zarządza wielkim imperium finansowym. - Wzruszyła

ramionami. - Po prostu bywa się narażonym na kłopoty. Ale ostatnio rzeczywiście mieliśmy

ich w nadmiarze i należy nam się chwila spokoju. - Uśmiechnęła się pogodnie. - Wiesz co?

Brakuje mi rozmów z tobą. Sterlingowi również.

Gabe tyle samo czasu spędził w gabinecie Sterlinga, co u niej. Oboje go szczerze

polubili. Kate przyszło do głowy, że powinna wreszcie powiadomić rodzinę i przyjaciół, co

czuje do wieloletniego doradcy prawnego Fortune'ów. Na razie jednak skupiła się na

detektywie. Wysiadłszy z windy, zapraszającym gestem wskazała drzwi do swojego gabinetu.

- Powiedz, Gabe, czemu zawdzięczam twoją wizytę? Czcze pogaduszki nigdy cię nie

pociągały. - Nagle zrobiła przerażoną minę. - Ojej, mam nadzieję, że czek, który ci

wystawiłam, nie okazał się bez pokrycia?

Błysnął zębami w uśmiechu, ale po chwili spoważniał.

- Nie. Czek zrealizowałem bez problemów. Drugi, ten z hojną premią, również. Nie

sądziłem, że jesteś taka rozrzutna, Kate.

- Ja? Mylisz się. Mam bardzo mądre podejście do pieniędzy. Nigdy nie rozdaję ich bez

powodu. Ty, mój drogi, uczciwie na wszystko zapracowałeś.

Puścił komplement mimo uszu. Nie usiadł. Wsunął ręce do kieszeni i stał sztywno,

jakby kij połknął.

- Przyszedłem w sprawie osobistej - wyjaśnił. - Chciałam porozmawiać z tobą o twojej

córce.

- Hm. Jakoś nie wydaje mi się, żebyś miał na myśli Lindsay. - Kate podeszła do

srebrnej zastawy na stoliku. - Napiłbyś się kawy, Gabe? Albo herbaty? A może wolisz coś

mocniejszego?

- Obawiam się, że nie będziesz taka miła, kiedy usłyszysz, co mam do powiedzenia.

- No, no, to brzmi groźnie.

A właściwie nie tyle groźnie, co intrygująco, poprawiła się w duchu. Kiedy ostatni raz

rozmawiali, wyczuła, że coś się stało między Gabe'em a jej najmłodszą pociechą. Wiele o tym

później rozmyślała. Nawet próbowała wyciągnąć coś z Rebeki, ale ta nabrała wody w usta.

Natomiast sporo jej zdradził sam widok Gabe'a. Chwilę trwało, zanim się

zorientowała, co się zmieniło w jego wyglądzie. Otóż podczas swojej wielomiesięcznej pracy

dla Fortune'ów zawsze prezentował się nienagannie. Był czysty, schludny, zadbany. Po jego

stroju czy mimice nigdy nie można było niczego się domyślić.

Teraz zaś... Do fryzjera nie zaglądał co najmniej od paru tygodni. Włosy miał

rozczochrane, buty zdarte, twarz chudszą niż przed miesiącem, jakąś wymizerowaną.

Jak zwykle, od razu przeszedł do sedna.

- Od trzech tygodni usiłuję skontaktować się z Rebeką. Kiedy dzwonię, nie odbiera

telefonu. Ciągle trafiam na sekretarkę. A kiedy stukam do drzwi, to albo jej nie ma, albo

udaje, że wyszła.

- Hm... - Kate przyjrzała mu się uważnie. - W trakcie pracy nad powieścią zdarza się

jej żyć jak pustelnik, z nikim się nie widywać, z nikim nie rozmawiać. Jeśli chcesz, żebym w

twoim imieniu...

- Nie, broń Boże! Sam to muszę załatwić. - Potarł ręką twarz. - Słuchaj, pewnie się

wściekniesz, kiedy usłyszysz, co postanowiłem. Uznałem jednak, że zdradzę ci moje plany,

żebyś niepotrzebnie się nie martwiła. Tajemnice pociągają za sobą kłopoty, a ty miałaś ich

stanowczo za dużo.

- To się robi coraz bardziej fascynujące - oznajmiła Kate, ale podejrzewała, że Gabe

jej nie słyszy; że nic do niego nie dociera. - Nie wiem jak ty, ale kusi mnie kieliszek sherry.

Niby pora jest wczesna...

- Mam zamiar porwać twoją córkę.

- Tak?

- Ponieważ unika mnie jak zarazy, przypuszczalnie nigdzie ze mną nie pójdzie z

własnej nieprzymuszonej woli. Stąd mój pomysł.

- A dokąd chcesz ją porwać, jeśli wolno spytać?

- Jeszcze nie wiem. Pewnie na jakąś wyspę na środku oceanu. Gdzieś, gdzie nie ma

telefonów i skąd trudno uciec. Tylko nie myśl, Kate, że proszę o twoje pozwolenie. Mówię ci

o tym wyłącznie w jednym celu: żebyś się nie martwiła, kiedy Rebeka zniknie. Po prostu

wiedz, że nic złego się jej nie stało.

- Nie wierzę! Jestem oburzona. Zszokowana! - zawołała Kate, po czym dodała cicho: -

Gdybyś nie mógł znaleźć odpowiedniej wyspy, mogę ci pożyczyć rodzinny jacht.

- Rebeka... - zaczął Gabe. Nagle się zreflektował. - Co powiedziałaś?

- Zaoferowałam ci nasz jacht. A może wolałbyś samolot?

Zamurowało go. Miał taką minę, jakby nagle ujrzał słonia lub żyrafę. Podejrzenia

Kate, że nic do Gabe'a nie dociera, potwierdziły się. Najwyraźniej spodziewał się ostrego

sprzeciwu, wybuchu niezadowolenia.

Bez słowa nalała mu kieliszek sherry. Przypuszczalnie detektyw Devereax, twardziel

walczący z groźnymi przestępcami, pijał mocniejsze trunki, ale whisky czy koniaku nie

trzymała w barku. Zresztą, lepsze sherry niż nic. Tym bardziej że Gabe wciąż wyglądał tak,

jakby trwał w szoku.

Kiedy trochę się odpręży, będzie bardziej skory do rozmowy, pomyślała Kate. A nie

zamierzała pozwolić mu opuścić gabinetu, dopóki nie dowie się, co go łączy z Rebeką.

Wszystkie klony wypuściły już liście. Żonkile i tulipany też zaczynały kwitnąć. Trawa

zaś miała wspaniały odcień soczystej zieleni. Ale od zachodu nadciągały ciężkie deszczowe

chmury. Popołudnie stawało się coraz bardziej ciemne i ponure.

Kiedy Gabe zajechał pod dom Rebeki, ulice były wyludnione. Dzieci nie bujały się na

huśtawkach, młodzież nie szalała na rowerach, nikt nie spacerował, żadne mamy nie pchały

wózków. Błyskawice rozdzierały niebo, a od grzmotów omal nie pękały bębenki w uszach.

Otworzył drzwi morgana i używając obu rąk, postawił lewą nogę na krawężniku. Od

kostki po kolano otaczał ją gips. Z powodu gipsu był tylko w prawym bucie. Lewa ręka na

temblaku stanowiła dodatkowe utrudnienie przy poruszaniu się. Powoli, niezdarnie wysiadł z

samochodu. Wyciągnął zza fotela drewnianą kulę i oparł się o nią.

W oknie salonu poruszyła się zasłona.

Gabe skrzywił się z bólu. Przystanąwszy na moment, potarł ręką prawą skroń, na

której widniał duży plaster.

Na ziemię zaczęły padać wielkie grube krople deszczu; po chwili przeszły w rzęsistą

ulewę. Gabe zadrżał z zimna. Miał na sobie bluzę i dżinsy rozcięte u dołu, by można je było

wciągnąć na gips. Wiedział, że zaraz będzie przemoczony do suchej nitki, ale trudno -

wsparty na kuli, nie mógł rzucić się biegiem pod dach werandy.

Drzwi prowadzące do ciepłego, suchego wnętrza znajdowały się z siedem lub osiem

metrów od chodnika. Daleko. Na tyle daleko, że kuśtykając wolno w ich kierunku, Gabe miał

czas odtworzyć w myślach dziwną rozmowę, jaką odbył z Kate w jej gabinecie.

Biorąc pod uwagę to, że pochodził z innych sfer, że nie uczęszczał na uniwersytet, że

nie miał wykwintnych manier i nigdy w życiu nawet nie widział garnituru od Armaniego,

wciąż nie mógł zrozumieć, dlaczego Kate nie oburzyła się, słysząc o tym, że coś go łączy z jej

córką. Nawet nie spytała, czy zamierza się z Rebeką ożenić.

Zamiast tego nalała mu kieliszek słodkawego sherry i trochę zmieniła temat. W ciągu

ostatnich dwóch lat, oznajmiła, w życiu jej rodziny zapanował chaos.

- Każde z moich dzieci przeżyło mniejszy lub większy kryzys emocjonalny. Poza tym,

jak sam wiesz, mieliśmy również do czynienia z sabotażem oraz z problemami natury

finansowej, które wywarły wpływ na firmę. Wszyscy wyszli z tych prób zwycięsko: silniejsi,

mądrzejsi, szczęśliwsi. Wszyscy z jednym wyjątkiem.

- Z wyjątkiem Rebeki?

- Zgadłeś. - Sobie także nalała sherry, ale nawet nie zwilżyła nim ust. - Tylko jej nie

byłam w stanie pomóc. Wszyscy uważają, że jesteśmy zupełnie do siebie niepodobne. To

nieprawda. Owszem, ja nie bujam w obłokach, a Rebeka nie ma mojej głowy do interesów,

ale charaktery mamy identyczne. Tak jak ja, Rebeka kieruje się w życiu własnymi zasadami i

nigdy się nie waha, kiedy już podejmie decyzję. Pragnę jej szczęścia. Chcę, żeby się

ustatkowała. Żeby miała dom pełen dzieci, o jakim marzy. Ale spośród wszystkich mężczyzn,

z którymi się spotykała, żaden nie zalazł jej za skórę. Żaden jej nie denerwował. Ty jesteś

pierwszy.

Kuśtykając w stronę drzwi, wciąż usiłował dociec, co Kate miała na myśli. Czy to

dobrze czy źle, że zalazł Rebece za skórę? Dobrze czy źle, że ją denerwował?

Uznał, że musi się o tym przekonać.

Kilka tygodni temu, kiedy Jake'a wreszcie wypuszczono do domu, Gabe odetchnął z

ulgą. Skończył pracę dla Fortune'ów i z zapałem przystąpił do innych zleceń.

Cieszył się swobodą, wolnością, brakiem jakichkolwiek ograniczeń.

A potem pojawiły się objawy dziwnej choroby. Uczucie pustki, ssanie w żołądku,

tęsknota tak silna, że nie mógł jeść ani spać. Starał się zwalczyć te objawy, wyzdrowieć.

Bezskutecznie.

Setki razy odtwarzał w pamięci sceny ze swojego dzieciństwa: oczami wyobraźni

widział rodziców, którzy nieustannie kłócili się, poszturchiwali i warczeli na siebie,

zamieniając dom w piekło. Pamiętał awantury, po których następowały ciche dni, pamiętał

gorycz, napięcie, łzy. Każda zakochana para obiecuje sobie dozgonną miłość, ale jakoś ta

miłość szybko wygasa.

Gabe całe życie był realistą. Jako realista wierzył, że ludzie się zakochują i miłość

naprawdę istnieje, tyle że jest nietrwała. Po co się więc łudzić, po co robić sobie nadzieję, a

potem przeżywać rozczarowanie? Czy nie lepiej być zdanym wyłącznie na siebie?

I nagle któregoś dnia, w trakcie największego nasilenia choroby, Gabe doznał

olśnienia. Wojujące pary, które bez przerwy skakały sobie do oczu, na pewno wpłynęły na

jego filozofię życiową, na niechęć do zawierania małżeństwa. Ale przecież on z Rebeką

wojowali od samego początku. W dodatku te zwady i utarczki sprawiały im autentyczną

przyjemność.

Chciał móc toczyć z nią boje tak długo, jak będzie żył. A nawet i po śmierci.

Wiedział, że Rebeka stale pakuje się w kłopoty. Ledwo z jednych wybrnie, zaraz

wpada w następne. Rodzina ogromnie ją kocha, ale nie ma na nią najmniejszego wpływu. Na

pewno nie zdoła uchronić jej przed żadnym niebezpieczeństwem.

Przypuszczalnie inne kobiety wierzyły w to samo, co Ruda. W rycerzy i królewiczów

z bajki. W to, że człowiek jest z gruntu szlachetny, że dobro przezwycięża zło, że tych, co

postępują uczciwie, nie spotka w życiu żadna krzywda.

Ale Gabe'a nie obchodziły inne kobiety. Obchodziła go wyłącznie Rebeka. Miała

prawo do swoich marzeń i przekonań. Ktoś jednak powinien nad nią czuwać. Ktoś, kto wie,

jak cudowną jest osobą. Ktoś na tyle silny, aby czasem stanąć okoniem i czegoś jej zabronić.

Ktoś, kto nie bałby się jej gniewu. Ktoś, kto odwzajemniałby jej uczucia. Ktoś, kto by

rozumiał, że Rebeka potrzebuje wolności, że uwięziona w sztywnych konwenansach uschnie

jak kwiat pozbawiony wody.

Tak, ktoś powinien stale jej strzec. Chronić przed krzywdą, cierpieniem, złem.

I raptem uświadomił sobie, że nie ktoś, tylko on sam.

Kochał Rebekę. Kochał do bólu.

Którejś nocy obudził się zlany potem. Śniło mu się, że Rebeka jest w ciąży, że nosi

jego dziecko. Ku własnemu zdumieniu, z całego serca zapragnął zostać ojcem. Innym niż był

jego własny ojciec. Czułym, troskliwym, kochającym. A także mężem. Ojcem i mężem.

Przeraził się. Zrozumiał bowiem, że Rebeka postanowiła zachować ciążę w tajemnicy

przed nim. Mógł się tego domyślić! W takich sprawach Ruda nie uznawała kompromisów.

Chciała mieć wszystko albo nic. Wszystko oznaczało miłość, ślub, domek z ogródkiem.

Połowiczne rozwiązania jej nie interesowały.

Zasłona w oknie znów się poruszyła. Tym razem powstała kilkucentymetrowa szpara.

Gabe ponownie wykrzywił się z bólu. Wolno, krok po kroku, zbliżał się do werandy,

nie zwracając uwagi na strugi deszczu lejące mu się na głowę. Nagle drzwi się otworzyły.

- Gabe! Zauważyłam przez okno jakiś ruch, ale nawet kiedy wyjrzałam na zewnątrz i

zobaczyłam twoją pochyloną głowę, nie skojarzyłam, że to ty! Mój Boże! Co się stało?

- Miałem mały wypadek - odparł.

Na chwilę zapomniał o cierpiętniczej minie. Po prostu rozkoszował się widokiem

Rudej. Ubrana była w pomiętą białą bluzę, lekko wystrzępioną u dołu, włosy sterczały jej na

wszystkie strony, nogi miała bose, a spojrzenie przerażone.

- Mały wypadek? Na miłość boską, Gabe...

- Wiesz co, mała? Przydałaby mi się twoja pomoc. Słowo honoru. - Zatrzymał się przy

balustradzie okalającej werandę. - Muszę się na zaszyć w jakimś cichym miejscu, żeby

odpocząć i zregenerować siły. Znalazłem taki wymarzony zakątek, ale trudno mi tam samemu

dojechać, nie mówiąc o wniesieniu do środka toreb z zakupami. Kiedy się już zainstaluję, z

resztą rzeczy na pewno sobie poradzę, ale teraz... Gdybyś mogła mi poświęcić jedno

popołudnie... - Wciągnął powietrze. - Potrzebuję cię, Ruda.

Jego głos zabrzmiał jakoś ostro i chrapliwie, ale może nie było w tym nic dziwnego.

Gabe nigdy dotąd nikomu nie mówił, że go potrzebuje. Bał się, że Rebeka zarzuci mu

kłamstwo. Bo faktycznie, nie był z nią do końca szczery, jednakże w tej najważniejszej

sprawie nie kłamał.

Przez sekundę czy dwie patrzyła mu głęboko w oczy; decyzję podjęła błyskawicznie.

- Tylko wyłączę komputer i wezmę torebkę.

- Nie zapomnij o butach.

- E tam! Na co komu buty?

Wyszła się jednak w butach i nie tracąc czasu, pomogła Gabe'owi wsiąść do

samochodu po stronie pasażera. Sama zajęła miejsce za kierownicą. Wyjaśnił jej, o co mu

chodzi: żeby zawiozła go pod wskazany adres, przeniosła sprawunki z bagażnika do domu,

wróciła samochodem do siebie, a po tygodniu przyjechała po niego. Oczywiście wiedział, że

plan nie trzyma się kupy, ale Rebeka, która zawodowo trudniła się wymyślaniem różnych

mniej lub bardziej fantastycznych fabuł, niczego nie zakwestionowała.

Ruszyli sprzed domu. Przez całą drogę dawał wskazówki, którędy najlepiej jechać. Po

godzinie skręcili z autostrady w węższą szosę stanową. Zamiast podziwiać wiejski krajobraz,

Rebeka raz po raz spoglądała ukradkiem na swojego pasażera.

W pewnym momencie zatrzymali się przed dużym sklepem spożywczym. Rebeka

przeistoczyła się w dyktatora. Pozwoliła Gabe'owi wejść z nią do środka, ale to wszystko.

Sama wybierała z półek towary, ignorując wszelkie rady i sugestie, sama pchała wózek, sama

taszczyła torby z zakupami do samochodu. Kiedy Gabe niczemu się nie sprzeciwiał, nie

protestował, a jedynie potulnie kiwał głową, czym prędzej przyłożyła rękę do jego czoła.

- Na pewno nie masz gorączki? - spytała.

- Tylko dlatego, że jestem miły i na wszystko się zgadzam, myślisz, że mam

gorączkę?

- Nigdy dotąd nie słuchałeś mnie, kotku. A nawet kameleon tak szybko nie zmienia

barwy. Oczywiście nie wykluczam, że może być inny powód twojej uległości. Powiedz, dużo

łykasz leków przeciwbólowych?

W odpowiedzi mruknął coś niewyraźnie, po czym znów zaczął dawać wskazówki

odnośnie dalszej jazdy. Skręcali raz w prawo, raz w lewo, zawracali, ponownie skręcali, aż

wreszcie zjechali z czarnej asfaltowej szosy w wąską nieutwardzoną drogę, która wiła się

między polami i lasami. Przypuszczalnie nawet wytrawny podróżnik wyposażony w świetny

kompas miałby totalny mętlik w głowie.

Pół godziny później zatrzymali się na porośniętym kępami trawy żwirowanym

podjeździe. Rebeka pierwsza wysiadła z auta i z rękami wspartymi na biodrach, rozejrzała się

wkoło. Na wzgórzu stała chata zbudowana chyba z drewna cedrowego. Za nią ciągnął się

dziewiczy las. Od frontu szklane drzwi prowadziły na werandę, z której rozpościerał się

widok na płynący w dole srebrzysty strumyk.

- Och, Gabe! Ależ tu pięknie! Wynająłeś ten dom?

- Tak, na tydzień.

- Nie wyobrażam sobie wspanialszego miejsca na odpoczynek, ale będziesz strasznie

daleko od cywilizacji. Najbliższa posiadłość znajduje się co najmniej kilometr stąd.

Wyjęła z samochodu torby z jedzeniem i rozkazawszy Gabe'owi nie ruszać się z

miejsca, wniosła zakupy do środka. Gabe oparł się o maskę. Wiedział, co Rebeka ujrzy

wewnątrz. Piękne drewniane podłogi, kamienny kominek czekający na rozpalenie, meble w

tonacji rdzawobrązowej; kuchnię z sosnowym stołem pełnym fantazyjnych sęków, urządzoną

w stylu rustykalnym; oraz sypialnię z ogromnym oknem wychodzącym na zbocze, wielkim

małżeńskim łożem i kilkoma komodami. Żadnych udziwnień. Jedynym luksusem była

przylegająca do łazienki sauna z drewna sekwojowego.

- Tu jest cudownie - oznajmiła Rebeka, kiedy wróciła na podjazd przed domem. -

Cicho, sielsko i spokojnie. Nie zauważyłam telefonu...

- Bo go nie ma.

- Co? Ani telefonu, ani sąsiadów? A jeżeli upadniesz? A jeżeli będziesz potrzebował

pomocy? - Potrząsnęła głową. - Nie wiem, czy mogę cię tu zostawić samego.

- Całe życie mieszkam sam i jakoś daję sobie radę.

- Tak, ale całe życie nie jesteś kaleką.

- Teraz też nie jestem. Ruda...

Otworzył dłoń, pokazując jej kluczyki, po czym cisnął je przed siebie. Całkiem niezły

rzut, pomyślał z zadowoleniem. Wylądowały z pluskiem w strumyku.

Rebeka otworzyła usta ze zdziwienia.

- Nie wierzę własnym oczom! Czyś ty zwariował? Rany boskie, co ci strzeliło do łba?

Bez kluczyków oboje jesteśmy tu uwięzieni...

Zanim skończyła mówić, Gabe cisnął w dół zbocza kulę. Następnie zerwał ze skroni

plaster, wysunął rękę z temblaka, po czym schylił się i zaczął ściągać z nogi gips.

Wszystko razem zajęło ze trzy minuty. Kiedy wyprostował się, serce waliło mu

młotem.

Rebeka stała jak zahipnotyzowana. Nie drgnęła. Nie zmieniła pozycji. Mijały wieki, a

ona wciąż milczała.

Podejrzewał, że go zabije.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Potem wolno, bez słowa, okrążyła go, uważnie mu się przyglądając. Był trochę

bledszy niż zazwyczaj, ale to wszystko. Z chwilą gdy pozbył się gipsu, jej oczom ukazała się

zdrowa, włochata łydka. Żadnych obrzęków czy siniaków się na niej nie dopatrzyła. Na czole,

policzkach czy nosie też nic nie było, nawet drobnego rozcięcia, jakie czasem się zdarzają

przy goleniu. Im dłużej się w niego wpatrywała, tym bardziej się spinał; był jak dziki kocur

zamknięty w klatce.

- Nie jesteś ranny - oświadczyła.

- Nie jestem - przyznał.

- Nie miałeś żadnego groźnego wypadku.

- Wczoraj, kiedy chowałem grill, ukąsił mnie komar. Natomiast ostatni raz

niebezpieczeństwo groziło mi w Las Vegas. Rebeko...

- Słucham?

- Jakoś nie sprawiasz wrażenia zaskoczonej.

- Dziwisz się? Przecież cię znam. Gdyby w ciemnej alejce napadło cię sześciu zbirów,

wszystkim porachowałbyś kości. Doskonale potrafisz sobie radzić sam. Chyba nie myślałeś,

że uwierzę w bajeczkę o wypadku, co? Że nie zadając żadnych pytań, pojadę z tobą na jakieś

odludzie? Na miłość boską, jestem pisarką. Wymyślam fabuły. I z zamkniętymi oczami

potrafię odróżnić prawdę od fałszu.

Wyraźnie zbiła go z tropu. Nie miał pojęcia, co powiedzieć.

- Ale... mimo to wsiadłaś do samochodu i przyjechałaś ze mną.

- Oczywiście. Bałam się o ciebie - rzekła, po czym natychmiast się poprawiła. - Nadal

się boję. Kłamstwa nie są w twoim stylu, kotku. Coś ważnego musiało się wydarzyć, skoro

nie szczędziłeś zachodu, żeby mnie tu ściągnąć.

- Owszem, wydarzyło się. Nie odbierasz telefonu, kiedy dzwonię. Robisz wszystko,

żeby trzymać mnie na dystans. Chcąc nie chcąc, musiałem wymyślić sposób, żeby zwrócić

twoją uwagę.

- Udało ci się.

Miał rację. Rzeczywiście go unikała, głównie dlatego, że nie chciała odpowiadać na

pytania o ciążę. Ale podczas długiej jazdy samochodem z Minneapolis do domku na wzgórzu

Gabe ani razu nie poruszył tego tematu. To jej dodało sił.

- Chciałeś ze mną porozmawiać? - spytała.

- Tak. Ale na razie już dość się nagadałem. Wciąż krążyła wokół niego, kiedy nagle

porwał ją w ramiona. Przytulił ją mocno - tak mocno, że czuła, jak serce mu wali - i przywarł

ustami do jej ust.

Tego się właśnie obawiała. Że mu ulegnie. Że będzie chciała tkwić w jego objęciach i

całować się z nim w nieskończoność. Że jeszcze mocniej go pokocha.

Ten pierwszy pocałunek nie rozwiał jej obaw. Gabe był jak zbłąkany wędrowiec

przemierzający pustynię, który wreszcie znalazł źródło. Źródło, które biło tylko dla niego.

Wiosenny wietrzyk poruszył gałęziami drzew, strząsając z liści krople deszczu. W oddali

słychać było szum strumyka, w powietrzu unosił się zapach sosen.

Rebeka zamknęła oczy. Och, gdyby tylko marzenia mogły się spełnić...

- Gabe... - Głos miała gruby, ochrypły.

- Wiem, mała, musimy porozmawiać. I porozmawiamy, obiecuję. Ale najpierw chcę

sprawdzić, czy potrafię cię zdenerwować.

- Zdenerwować? Dlaczego?

- Diabli wiedzą. Ale to ważne. - Podniósł ją, a kiedy ona oplotła go nogami w pasie,

ruszył po schodach do domu. - Koniecznie trzeba nad tym popracować.

- Nad moim stanem psychicznym?

- Tak. Wiesz, dokąd cię niosę? Do sypialni. Denerwujesz się? Powiedz.

- Nie. A powinnam?

Siatkowe drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Gabe nie odrywał od niej wzroku. I przez

całą drogę obsypywał pocałunkami jej twarz i włosy.

- Nie będziemy tam grać w warcaby - oznajmił.

- To dobrze.

Uderzył się o ścianę w holu. Uważaj, kotku, ostrzegła go w myślach Rebeka, bo

nabijesz sobie guza.

- Nie chodzi o seks - kontynuował po chwili. - Chodzi o coś całkiem innego. Po

prostu... jesteś mi potrzebna. Każdy dzień bez ciebie jest dniem spisanym na straty.

Wydawało mi się, że jestem wolnym człowiekiem. Okazało się, że ta wolność już mnie nie

bawi. Chcę być wolny, ale tylko z tobą. Czy to, co mówię, niepokoi cię?

- Ani trochę - odparła szeptem.

- Kocham cię, mała. Bardziej niż kogokolwiek na świecie. Nie sądziłem, że jestem

zdolny do takich uczuć. Do prawdziwej miłości... Rany boskie, Ruda! Kiedy się w końcu

zdenerwujesz?

Pomyślała, że trzeba tę sprawę jak najszybciej wyjaśnić. Co on sobie ubzdurał z tym

zdenerwowaniem? Na razie to on się coraz bardziej denerwował.

Spieszył się do sypialni, pragnął dotrzeć tam jak najprędzej, ale gdy już dotarł, nie

bardzo wiedział, co ma począć.

- Gabe - szepnęła między jednym pocałunkiem a drugim. - Puść mnie. Nigdzie nie

ucieknę.

- Nie puszczę - wycharczał, ale po chwili posłusznie postawił ją na podłodze.

Ściągnęła mu przez głowę bluzę, po czym pocałowała go w brodę. Następnie rozpięła

mu spodnie i pocałowała w usta. Wyraz strachu i niepewności nie zniknął z jego oczu. Kiedy

przystąpiła do nieco śmielszych pieszczot, popatrzył na nią oskarżycielskim wzrokiem.

- W ogóle nie jesteś zdenerwowana - powiedział z pretensją w głosie.

- Za to ty jesteś. I dobrze, kotku. Bo ja bywam baaardzo grrroźna!

Pchnąwszy go na łóżko, szybko zdarła z siebie ubranie. Koc służący za narzutę, z

ostrej, drapiącej wełny, działał na nią podniecająco z powodu kontrastu z jedwabiście gładką

skórą Gabe'a.

Gabe. Twardziel, który wystrzegał się miłości, a jednak jej uległ. Rebeka słyszała

słowa, których nigdy nie spodziewała się usłyszeć z jego ust. Ale wyznawał jej miłość nie

tylko słowami - również dotykiem, pocałunkiem, spojrzeniem.

Wiele musieli sobie jeszcze wyjaśnić, ale na razie liczyło się tylko to, że się odnaleźli.

Niebo za oknem przybierało coraz ciemniejszą barwę, lecz oni nie zwracali uwagi na

upływające godziny. Pochłonięci sobą, wspinali się na szczyty rozkoszy, ofiarowując jedno

drugiemu wszystko - ciało i duszę.

Rebeka nie pamiętała, kiedy zasnęła. Ale gdy otworzyła oczy, na zewnątrz panował

nieprzenikniony mrok. Drapiący wełniany koc znikł. Leżała przykryta cienką, puszystą

kołdrą. Na stoliku nocnym paliła się lampka.

Gabe leżał obok, w pełni obudzony, z wyrazem zamyślenia na twarzy. Rebeka

wyciągnęła rękę i delikatnie pogładziła go po policzku. Bała się odezwać, ale bała się też

milczeć. Postanowiła jednak zaufać Gabe'owi.

- Będę miała twoje dziecko - oznajmiła cicho. Myślała, że się zasępi, że okaże

niezadowolenie. Zamiast tego ujrzała błysk radości w jego oczach.

- Dzięki Bogu. Może jak dom się zapełni małymi urwisami, nie będziesz miała czasu

na szpiegowskie misje i zabawy w detektywa.

Uniosła się na łokciu.

- To chyba nie są żadne oświadczyny, co? Kiedy ostatni raz się widzieliśmy, byłeś

zdecydowanym przeciwnikiem instytucji małżeństwa. Nie interesowała cię rodzina, a tym

bardziej dzieci.

- Miłość sprawiła, że pewne rzeczy musiałem sobie przewartościować. Ja... po prostu

bałem się popełnienia błędu. Nie chcę cię oszukiwać, mała. Wiążąc się ze mną, ryzykujesz.

- Mylisz się. Ryzykuje się wtedy, kiedy się nie wie, czego oczekiwać. A ja wiem. Nie

uciekasz przed problemami...

- To prawda.

- Wiem też, że będziemy się spierać. Ale kto się czubi, ten się lubi.

- No właśnie. Dotąd sądziłem, że kłócą się tylko ludzie, którzy się nienawidzą. A z

tobą... z tobą uwielbiam toczyć boje. Może nie zawsze będziemy się zgadzać, Ruda, ale na

pewno nigdy nie będziemy się nudzić. Nie chcę, żebyś się zmieniała. Kocham cię taką, jaka

jesteś. - Obsypał jej twarz pocałunkami, po czym przesunął głowę niżej, do szyi. - Nie

przestanę, dopóki nie usłyszę słowa „tak” - zagroził.

- A wtedy przestaniesz? W takim razie przez kilka najbliższych godzin zamierzam

milczeć.

- Czy po ślubie też będziesz taka okrutna i bezwzględna?

- Będę taka aż do śmierci. Sam się o to prosisz, Devereax. Obyś tylko nie żałował.

- Nie będę - odparł.

Ufała mu. Widziała w jego oczach, że wyzbył się lęku przed bliskością.

- Tak, kochany - szepnęła. - Tak, tak, tak. Całe życie marzyłam o takiej miłości, ale

nie wierzyłam, że moje marzenia się spełnią. Dopóki nie spotkałam ciebie. Powiedz mi

jednak...

- Co?

- Jak, u licha, wrócimy do domu, skoro wyrzuciłeś kluczyki?

- A może mam drugą parę?

- Jako człowiek logiczny i rozsądny zapewne masz.

- A wiesz, że ostatnio coraz częściej polegam na intuicji i instynkcie? Brzmi to

niewiarygodnie... - Na moment zamilkł. - Chociaż nie. Tobie to się wydaje zupełnie

normalne. Ale...

- Co ale?

- Impulsywne zachowanie niekiedy pociąga za sobą negatywne konsekwencje.

- Hm, więc jednak nie masz zapasowych kluczyków?

- Mam. Ale w domu. Nie tu.

- To znaczy, że jesteśmy zdani wyłącznie na siebie? - Tak.

- Że ugrzęźliśmy tu na czas nieograniczony?

- Tak.

- Świetnie - szepnęła i pochyliwszy się nad nim, wyłączyła lampkę.

EPILOG

Kate rzadko wpadała w złość. Zbyt wiele w życiu widziała i zbyt wiele doświadczyła,

aby przejmować się drobiazgami. Katastrofa samolotowa, próby pozbawienia jej życia,

sabotaż, knowania wrogów zazdroszczących jej pozycji oraz majątku, do którego dochodziła

dziesiątkami lat - to wszystko przetrwała. Była silna. Byle problem typu kradzież czy kolejny

szantaż nie byłby w stanie jej załamać.

Jednakże co innego kradzież, a co innego ślub i wesele.

Stała na tarasie, z którego rozciągał się wspaniały widok. Mała dziewczynka, która

swoje dzieciństwo spędziła w sierocińcu, jest teraz właścicielką luksusowej rezydencji nad

jeziorem.

Spoglądała na ogród, sprawdzając, czy o niczym nie zapomniała. Wzdłuż ścieżki

posypanej białymi płatkami róż, którą miała iść panna młoda, rosły w donicach kamelie. Znad

jeziora nadciągał lekki wietrzyk; liście szeleściły, powietrze wypełniała balsamiczna woń

kwiatów. Powoli zbierali się goście, eleganccy mężczyźni, kobiety w bieli i pastelach. Śmiech

oraz szmer rozmów niósł się po całym terenie.

W głosach gromadzących się w ogrodzie ludzi Kate słyszała radość. Na wszelki

wypadek, jakby nie dowierzając własnym uszom, obserwowała twarze gości, upewniając się,

czy na pewno są szczęśliwi. Nick i Caroline, Kyle i Samantha, Rafe i Allie, Mike z Julią...

Przez chwilę nie mogła doszukać się Luke'a i Rocky, ale potem ich dojrzała. Trzymając się za

ręce, wracali ze spaceru nad brzegiem jeziora. Adam i Laura, Zach i Jane, Rick z Natalie,

Grant z Meredith...

Ktoś obcy mógłby się pogubić w tym tłumie, ale nie Kate. Osoby, na które patrzyła,

dzieci jej dzieci, reprezentowały kolejne pokolenie Fortune'ów. W ciągu ostatnich dwóch lat

spotykali się na wielu ślubach, ale ten był najważniejszy, przynajmniej dla Kate.

Rebeka była jej najmłodszą córką, jedyną, która dotąd nie znalazła partnera. Kate

powoli traciła nadzieję, czy to się kiedykolwiek stanie. O Rebekę zawsze najbardziej się

niepokoiła.

Zrobiła, co mogła, żeby był to najszczęśliwszy dzień w życiu jej córki. Zamówiła u

bogów niebo w kolorze błękitu. I takie było. Co najmniej ze trzy razy obeszła stoły,

sprawdziła nakrycia, dekoracje, bukiety kwiatów. Dziesiątki razy rozmawiała ze służbą.

Poprawiała drużbom krawaty, strzepywała im z ramion niewidoczne pyłki, druhnom

doradzała w kwestii fryzur, kosmetyków, biżuterii.

Pomogła córce włożyć suknię, następnie wpięła jej we włosy piękny welon z

delikatnej belgijskiej koronki. Łzy ścisnęły ją za gardło. Czym prędzej skryła się w pokoju na

piętrze. Potrzebowała para minut dla siebie, z dala od zgiełku, żeby się wyciszyć, opanować

emocje.

Stojąc na tarasie, usłyszała, jak drzwi się otwierają. Nie musiała się odwracać -

wiedziała, że wszedł Sterling Foster. Kiedy objął ją w pasie, poczuła, jak spływa na nią błogi

spokój. Zamknęła oczy i oparła się o jego klatkę piersiową.

Wkrótce zamierzała powiadomić rodzinę o własnych planach małżeńskich. Miała

siedemdziesiąt jeden lat. Nigdy nie spodziewała się, że jeszcze kiedykolwiek znajdzie miłość,

że pokocha jakiegoś mężczyznę, że zaufa mu i będzie chciała dzielić z nim życie.

- Jesteś zdenerwowana, Kate? - spytał. Potrafił wyczuwać jej nastroje.

- Nie, nie zdenerwowana, raczej wściekła na pana młodego. Chyba mam prawo dać

córce prezent ślubny?

- Rozumiem. A więc Gabe podarł czek?

- Zaproponowałam, że pożyczę im jacht albo samolot. Niczego nie chce ode mnie

przyjąć. I nie chce mi zdradzić, gdzie pojadą na miesiąc miodowy.

- Coś podobnego!

- Uścisnął mnie, serdecznie mi za wszystko podziękował, po czym oznajmił, że nie

potrzebuje pomocy. Że sam potrafi zaopiekować się Rebeką. Psiakość! I co z takim zrobić?

Sterling zarechotał pod nosem.

- Człowiek tak dumny i uparty idealnie nadaje się na męża twojej córki.

- To prawda - przyznała Kate. - Ale nie po to mam pieniądze, żeby zabrać je z sobą do

grobu. Mógłby mi drań okazać trochę szacunku i pozwolić nimi poszastać.

- Co się odwlecze, to nie uciecze. Przecież nikt ci nie zabroni rozpieszczania wnuków.

A coś mi mówi, że pierwsze maleństwo jest już w drodze.

- Tak myślisz? - Kate nie posiadała się z radości. Spojrzała w dół na Gabe'a, który

zajął miejsce obok swojego drużby. W przeciwieństwie do normalnych panów młodych,

którzy nerwowo przestępują z nogi na nogę, Gabriel Devereax był spokojny i opanowany.

Szeroki uśmiech na jego twarzy natychmiast podbił serce Kate. Tak, jej przyszły zięć cieszył

się bardziej niż pirat, który wziął we władanie statek pełen skarbów.

Niemal gotowa była wybaczyć mu jego głupi upór i odmowę przyjęcia od niej

pieniędzy.

- Nikomu nie zdradziłaś tajemnicy? - spytał Sterling, głaszcząc ją czule po policzku.

- Nie. Pokusa była bardzo silna, ale dziś jest święto Rebeki i Gabe'a. Nie chcę

odciągać od nich uwagi.

Oczywiście rodzina zdawała sobie sprawę, że zakończono prace nad magicznym

kremem młodości, jednakże tylko Kate ze Sterlingiem wiedzieli, że przeszedł pomyślnie

wszystkie testy. Produkt, któremu poświęcono tyle czasu i wysiłku, wreszcie miał trafić na

rynek.

Nowy produkt, nowa fortuna.

Kate pomacała bransoletę, którą włożyła na dzisiejszą uroczystość. Bransoletę, która

stanowiła symbol rodziny, symbol siły, przywiązania i lojalności.

Przez pewien czas nosiła ją Rebeka. Dziś rano Kate odebrała córce starą bransoletę i

podarowała jej nową. Rebeka nie potrzebowała wspomnień; powinna patrzeć w przyszłość,

nie w przeszłość.

- Kate, kochanie... - Sterling ujął ją delikatnie za łokieć. - Gotowa jesteś wydać swoją

najmłodszą córkę za mąż?

- Absolutnie. - Skinęła głową.

Tak, była gotowa. I nie wypadało, aby matka panny młodej spóźniła się na ślub.

Na moment zadumała się. Był taki czas w jej życiu, kiedy całą energię wkładała w

powiększanie majątku, a co za tym idzie - władzy i wpływów. Ale to było dawno temu. Teraz

liczyło się dla niej co innego.

Liczyło się szczęście jej dzieci. Oraz to, że rodzina jest razem. Czy może być coś

ważniejszego?