CHRISTINE RIMMER

RODOWY TALIZMAN

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Ogłoszenie było krótkie i zwięzłe:

Do wynajęcia od zaraz wiejska posiadłość niedaleko Twin Cities. Dostąp do jeziora,

przystań, duży jacht. Okres wynajmu do uzgodnienia. Dzwonić: agencja nieruchomości, Bud

Tankhurst, tel. 555 - 8972.

Rick Dalton odłożył gazetę i zatelefonował pod wskazany numer. Uzyskał informację,

że wspomniane jezioro to Travis, a dom, o który chodzi, stanowi „wprost niezwykły przykład

udanego połączenia tradycji z nowoczesnością”. Sprawa w dalszym ciągu jest aktualna;

całość można obejrzeć w sobotę, 29 czerwca o godzinie czternastej.

Nazajutrz Rick i jego pięcioletni syn, Toby, kilka minut po pierwszej wyruszyli z

domu i skierowali się na autostradę. Kiedy z niej zjechali, od razu znaleźli się w zaczarowanej

krainie. Droga wśród klonów i jesionów, rozwibrowanym zielenią tunelem, prowadziła do

samej posiadłości.

Rick otworzył okno i zaciągnął się niezwykłym, dawno zapomnianym zapachem.

Dobiegł go śpiew ptaków i brzęczenie cykad. Pośrednik wspominał, że dostęp do jeziora mają

jedynie właściciele domu i rzeczywiście tak było: po drodze prawie nie mijali ludzi, mimo że

Travis znajdowało się bardzo blisko miasta. Minęli zaledwie kilka samochodów.

- Pięknie tu, prawda? - Puck kątem oka zerknął na syna i odczekał chwilę w nadziei,

że usłyszy odpowiedź.

Odpowiedziało mu jedynie milczenie. Drobna twarz dziecka pozostała nieporuszona.

Toby siedział wyprostowany ze wzrokiem utkwionym w pustkę. Rick miał ochotę zapytać,

czy syn go usłyszał, ale zrezygnował. Przypomniał sobie słowa doktor Dawkins, psychiatry,

pod której opieką pozostawał Toby.

- Musi pan do niego jak najwięcej mówić, nie zrażając się brakiem reakcji. Wszystko

przyjdzie z czasem. Konieczna jest cierpliwość i wytrwałość. Toby pana słyszy i rozumie, a

pewnego dnia odblokuje się i przemówi.

Rick starał się jej wierzyć, ale nieraz przychodziło mu to z ogromną trudnością. Teraz

skupił się na numerach mijanych skrzynek na listy i po chwili zauważył właściwy.

- Zdaje się, że jesteśmy na miejscu, synku... Skręcił w alejkę i wkrótce znaleźli się

przed domem.

Był piękny. Piętrowy, biały, opleciony bluszczem i pnącymi różami. Na ganku stały

fotele i wiklinowy stolik. Drzewa wokół szumiały kojąco, muskane wiatrem, a niebo

gładkością i kolorem przypominało kołderkę na łóżeczku niemowlęcia.

Za domem, między liśćmi, połyskiwała tafla jeziora, w promieniach słońca

przypominająca lane srebro.

Idylla...

Rick uśmiechnął się do siebie i rozjaśnionym wzrokiem spojrzał na bladą twarzyczkę

dziecka.

- Tu będzie nam dobrze, zobaczysz, synku... Cokolwiek chciał dodać, nie było mu

dane.

Z otwartego okna buchnął nagle ryk rocka. Janis Joplin! Dobrze pamiętał ten kawałek.

Ulubiony przebój pewnej dziewczyny, z którą spotykał się jeszcze w szkole...

Poczuł na sobie spojrzenie Toby'ego i uspokajająco dotknął jego ramienia.

- Poczekaj tu na mnie, synku. Zobaczę, co i jak. Chłopiec zrobił niedostrzegalny ruch

głową, który od biedy można by uznać za przytaknięcie. Rick dobrze to znał. Toby zwykle

właśnie tak reagował. Nie odpowiadał, ale posłusznie, niczym automat, wykonywał

polecenia.

Wkrótce do wrzasku piosenkarki dołączyło się przeraźliwe wycie psa. Co tam się, u

licha, dzieje?

Rick znowu spojrzał na chłopca i energicznym krokiem ruszył w stronę drzwi. Bez

przekonania nacisnął dzwonek. W takim hałasie i tak nikt go nie usłyszy. Przez chwilę miał

wrażenie, że do krzyku Janis i wycia psa dołączył się głos wtórującej im kobiety.

Otworzył drzwi i wszedł do środka. Niemal zachwiał się pod naporem fali dźwięków

wydawanych przez upiorne trio. W korytarzu pachniało słońcem i lawendą.

„Koncert” odbywał się w pokoju obok...

Rick przestąpił próg i znalazł się w staroświecko urządzonym saloniku. Jedyny

nowoczesny element wyposażenia stanowiła superwieża, niemal trzęsąca się w posadach od

wydobywającej się z niej „piosenki”. Naprzeciwko, na kanapie, siedział ogromny pies ber-

nardyn. Łeb odrzucił do tyłu, rozwarł paszczę i w najlepsze wtórował wyciem gwieździe

rocka.

Nie tylko on.

Na środku pokoju podskakiwała w rytm muzyki zgrabna brunetka w koktajlowej

sukience z lat czterdziestych i... abażurze na głowie, pełnym głosem wyśpiewując słowa

„Piece of my Heart”. Rick przystanął i z rozbawieniem czekał na chwilę, kiedy dziewczyna

zorientuje się, że ma widownię.

Była tak pochłonięta tańcem i śpiewem, że wydawało się, iż ta chwila nigdy nie

nastąpi. Pies okazał się bardziej czujny. Zwrócił ku gościowi ogromny łeb, zaskowyczał i

zeskoczył z kanapy. Ominął wirującą dziewczynę i podszedł do Ricka. Poważnie i mądrze

popatrzył mu w oczy, a potem przyjaźnie polizał w rękę. Rick podrapał go za uchem.

Dziewczyna tańczyła dalej.

Rick nie widział jej twarzy, ale z tyłu drobna postać wyglądała bardzo zachęcająco. W

pewnej chwili poprawiła sobie abażur opadający na oczy i spojrzała w stronę kanapy. Nie

dostrzegła psa i poszukała go wzrokiem.

Znalazła go u boku nieznajomego mężczyzny stojącego w progu i patrzącego na nią z

uśmiechem! Zerwała swe oryginalne nakrycie z głowy i zarumieniła się jak piwonia.

- Długo pan tu tak stoi? - zapytała głośno. Rick lekko się skłonił.

- Wystarczająco...

- Tego się obawiałam!

- Dzwoniłem... - próbował wyjaśnić Rick, ale gospodyni tylko machnęła ręką.

- Jasne, rozumiem.

Odłożyła abażur na lampę i wyłączyła odtwarzacz stereo. Zapadła dziwna, dzwoniąca

w uszach cisza.

- Przyjechał pan pewnie obejrzeć dom. - Jej głos był miły i melodyjny. - Bardzo

przepraszam, ale Bernie miał ochotę posłuchać Janis Joplin i nie mogłam mu odmówić.

Rick ze zrozumieniem skinął głową.

- Jak rozumiem, Bernie to pies.

- Tak.

- A jak powiedział, że ma ochotę na muzykę? Roześmiała się. Zupełnie jakby ktoś

potrząsnął srebrnym dzwoneczkiem.

- Po prostu przyniósł mi płytę kompaktową.

- Bardzo inteligentny.

- Rzeczywiście.

Nie zauważyli, że bernardyn skorzystał z uchylonych drzwi i merdając ogonem,

wyszedł z pokoju. Dziewczyna odrzuciła do tyłu ciemne włosy i podeszła do Ricka z

wyciągniętą dłonią.

- Jestem Natalie, Natalie Fortune. Ujął jej rękę i przedstawił się.

- Rick Dalton.

- I syn, prawda? Gdzie on jest? - Uniosła na niego wielkie ciemne oczy. - Bud mówił,

że przyjedzie pan z synkiem.

Rick nigdy nie widział tak niezwykłych oczu...

- Tak, z synkiem, i jak widzę, trochę za wcześnie - odparł, spoglądając na zegarek.

Wzrok Natalie powędrował gdzieś obok, a jej spojrzenie zrobiło się nagle czułe i

łagodne.

- Witaj.

Rick odwrócił się i ujrzał Toby'ego. Usteczka dziecka drgnęły, jakby chciał

odwzajemnić słowa powitania; mała rączka spoczywała bez ruchu na potężnym grzbiecie

bernardyna. Rick mógłby przysiąc, że jego syn próbuje się uśmiechnąć!

Natalie, tupiąc dziwacznymi staromodnymi pantofelkami, podbiegła do dziecka i

przykucnęła obok. Przez chwilę gładzili razem grzbiet Berniego.

- Jak widzę, poznałeś już mojego psa - szepnęła. Toby kiwnął głową.

- Jestem Natalie. A ty, jak masz na imię?

- Toby - szybko odparł Rick. - Ma na imię Toby. Chłopiec nieśmiało dotknął

paluszkiem sukienki Natalie. Srebrny dzwoneczek rozległ się znowu.

- Podoba ci się? Widać, że się na tym znasz, kochanie. Zaraz ci pokażę, skąd się bierze

takie rzeczy!

Zerwała się, wzięła małego za rączkę i podprowadziła do kufra stojącego na kanapie.

Pies, merdając ogonem, podążył za nimi.

- To stroje mojej babki, Kate - wyjaśniła Natalie.

- Zniosłam to ze strychu. Nie pytaj jak, jeszcze teraz bolą mnie plecy. Z powrotem

chyba każę mu samemu pofrunąć na górę! Cudne, prawda? Ta sukienka ma chyba z

pięćdziesiąt lat, a te pantofelki... - Uniosła śliczną małą stopkę i roześmiała się znowu. -

Pamiętają niejeden bal!

Pochyliła się nad kufrem i Toby zrobił to samo.

- Są tu również ubrania mojego dziadka, Bena, bo trzeba ci wiedzieć, że w tym domu

moi dziadkowie spędzili swój drugi miesiąc miodowy w życiu. Byli już wiele lat po ślubie,

mieli duże dzieci, i postanowili sobie kupić dom nad jeziorem.

Wyciągnęła z kufra jakieś kolorowe fatałaszki i rzuciła je na podłogę.

- A wiesz, dlaczego go kupili? Zaraz ci powiem. Nagle zrozumieli, że bardzo się od

siebie oddalili i postanowili się odnaleźć, a to miejsce doskonale się do tego nadawało. Było

ciche i wygodne i pozwoliło im pokochać się od nowa.

Chłopiec patrzył na nią jak zaczarowany.

- Pokochali się i wiesz co? - Natalie spojrzała na niego z błyskiem w oku. - W

dziewięć miesięcy później moja babcia urodziła maleńką córeczkę! - Natalie wyjęła z kufra

śmieszny czepeczek i włożyła go psu na głowę. - I tak przyszła na świat moja ciocia Rebeka.

Jest ode mnie starsza tylko o kilka lat. - Zawiązała psu na szyi kolorową apaszkę i cmoknęła z

zachwytu. - Ślicznie mu w tym, prawda? Bernie, jesteś cudowny!

Urzeczony chłopiec kiwnął główką. Pies energicznie zawachlował ogonem. Natalie

uniosła oczy i napotkała wzrok Ricka. Zarumieniła się.

- Bawcie się dalej sami - rzekła do chłopca. - Bernie uwielbia się przebierać! Możesz

coś dla niego wybrać w kuferku, a ja tymczasem pokażę twojemu tacie dom. Idziemy?

Nie czekając na odpowiedź Ricka, ruszyła przodem, ślizgając się w babcinych

pantofelkach.

Rick posłusznie poszedł za dziewczyną. Już w progu obejrzał się, chcąc się upewnić,

czy może zostawić syna samego.

Toby z zapałem próbował właśnie wcisnąć psu na łeb coś, co do złudzenia

przypominało hełm z czasów drugiej wojny...

- Cztery lata temu zrobiono tu generalny remont - mówiła Natalie, prowadząc gościa

na piętro. - Zmodernizowano ogrzewanie, odnowiono kuchnię i łazienki. Jest też klimatyzacja

i podwójne okna.

Rick machinalnie kiwał głową, przeżywając nadal to, co widział w salonie.

- Doskonale sobie radzisz z dziećmi - odezwał się wreszcie.

Odwróciła się ku niemu; zalśniły paciorki i cekiny sukni.

- Owszem, z dziećmi i ze zwierzętami - przytaknęła z zapałem.

- Zupełnie jakbyś stale z nimi przestawała.

- Jestem nauczycielką, uczę w pierwszej i drugiej klasie, tu, w miasteczku.

- W jakim miasteczku?

- Zaraz ci wytłumaczę. Przyjechaliście od strony Twin Cities, tak?

Rick przytaknął.

- W takim razie - ciągnęła - gdybyś pojechał dalej wzdłuż jeziora, dojechałbyś prosto

do Travistown. Trzy i pół tysiąca mieszkańców, szkoła, poczta, kościół i straż pożarna. Kilka

sklepów i restauracji, no i oczywiście agencja nieruchomości Buda Tankhursta. Jedyne tego

rodzaju biuro w okolicy. Bud zajmuje się pośrednictwem, a jego żona, Latilla, prowadzi mu

księgowość.

- Rozumiem.

Jakie ona ma piękne oczy! I taką otwartą twarz... Zresztą, chyba już gdzieś ją widział.

Natalie zmarszczyła brwi.

- Czy z Tobym jest coś nie tak? Rick zesztywniał.

- Co masz na myśli? - zapytał, chcąc zyskać na czasie.

Położyła rękę na poręczy i przystanęła.

- Nie wiem... jest jakiś nieobecny. Nic nie mówi. Przecież to całkiem obca osoba!

Jestem w jej domu od dziesięciu minut, pomyślał Rick, więc dlaczego mam wrażenie, że to

ktoś bliski i przyjazny? Może dlatego, że Toby w jej obecności prawie się uśmiechnął.

Spojrzał prosto w wielkie czarne oczy.

- Jego matka i babka zginęły w wypadku kilka miesięcy temu - powiedział szybko. -

Toby był z nimi w samochodzie.

- O Boże...

- Od tamtej pory się nie odzywa.

- To straszne... Przepraszam, że zapytałam. W jej oczach ujrzał tak wielkie

współczucie, że musiał jeszcze coś dodać.

- Ja i jego matka byliśmy rozwiedzeni. Toby mieszkał z matką i... dość rzadko go

widywałem. Teraz mamy tylko siebie. Zainteresowało mnie ogłoszenie, bo szukam właśnie

czegoś takiego. Doktor mówi, że Toby potrzebuje spokoju, musi nabrać do mnie zaufania,

dlatego powinniśmy być razem. Żeby się lepiej poznać... Chyba mówię bez sensu.

Ogromne czarne oczy spoglądały na niego z sympatią i zrozumieniem.

- Nie, nic podobnego, to wszystko ma sens. Chodź, pokażę ci resztę domu.

Mógł tak stać i rozmawiać z nią całą wieczność, ale wiedział, że to niemożliwe.

Posłusznie poszedł za nią.

- Dobrze.

Pokazała mu dwie małe sypialnie połączone łazienką. Po drugiej stronie korytarza

ujrzał zamknięte drzwi.

- Tam jest moja sypialnia, łazienka i salonik. Jeśli ci to nie przeszkadza, wyłączymy tę

część domu z umowy, skoro jest was tylko dwóch. Zostawiłabym tam swoje rzeczy i

płaciłbyś mniejszą sumę za wynajem. Na parterze jest duża sypialnia i gabinet do pracy.

- Dobrze, dom jest wystarczająco duży.

- Teraz pokażę ci, co jest na dole.

Zeszli z powrotem na parter i Rick obejrzał sypialnię z łazienką, gabinet i obszerną

kuchnię z przylegającą do niej jadalnią, spiżarnię i pralnię. Była też wielka wygodna weranda

z fotelami i kanapą, którą Natalie żartobliwie nazwała „świetlicą”.

Obeszli wszystkie zakamarki i usiedli za stołem w jadalnej części kuchni, żeby

omówić szczegóły wynajmu. Natalie szukała kogoś, kto wynająłby wszystko jak leci”, z

meblami i wyposażeniem. Rickowi bardzo to odpowiadało.

- Chciałbym tylko, jeśli to możliwe, urządzić na dole, w gabinecie, sypialnię dla

Toby'ego. Miewa koszmarne sny i budzi się w nocy z płaczem. Chciałbym być w pobliżu.

- Zniesiemy mu łóżko z sypialni na piętrze.

- Doskonale.

Natalie oparła się łokciami o stół i uniosła oczy na swojego rozmówcę.

- W takim razie możemy chyba dobijać targu.

Nagle przypomniał sobie, gdzie widział te niezwykłe oczy. Kiedyś, w pewnym

ilustrowanym magazynie, jego wzrok przyciągnęło zdjęcie ślicznej dziewczyny o

kasztanowatych włosach i wielkich ciemnych oczach... To musiała być ona.

Artykuł dotyczył rodziny Fortune'ów, jednej z najbogatszych rodzin w kraju.

Postanowił się upewnić.

- Wspomniałaś, że twoja babka miała na imię Kate. Czy chodzi o Kate Fortune?

Natalie skinęła głową.

- Wszystko się wydało.

- Słynna Kate Fortune z branży kosmetycznej?

- Właśnie.

- Jesteś strasznie podobna do...

- Allison Fortune - dokończyła Natalie z rezygnacją. - Do tej modelki, nieraz to

słyszałam. Jest moją siostrą, niedawno wyszła za mąż i nazywa się teraz Stone, Allie Stone.

Powiedziała to takim tonem, jakby chciała wszystko mieć jak najszybciej za sobą.

Rick poczuł się głupio. Niepotrzebnie się wyrwał... Przecież jej babka prawie rok temu

zginęła tragicznie w katastrofie lotniczej gdzieś w Brazylii. Spłonęła razem z samolotem i, jak

donosiła prasa, nigdy nie zidentyfikowano jej ciała.

- Jeśli się zdecydujesz na wynajem - zmieniła temat Natalie - nie będziesz miał

kłopotu z utrzymaniem posiadłości. Wszystko załatwi służba z drugiej strony jeziora. Stoi tam

nasz rodzinny dom, i ogrodnik oraz ktoś do sprzątania zawsze tutaj do ciebie wpadną.

- Świetnie.

Natalie uchyliła usta i zamknęła je znowu. Zupełnie jakby chciała coś powiedzieć, ale

się bała. Rick spojrzał na nią spod oka i uśmiechnął się.

- Jest coś jeszcze?

- Tak.

- Boisz się powiedzieć?

- Zgadłeś.

- Spróbuj.

Natalie przygryzła wargę.

- Jest pewien warunek... - zaczęła.

- Słucham uważnie.

- Będziesz się musiał zaopiekować moim psem! - wypaliła.

Zaskoczyła go.

- Będę się musiał zajmować psem? Zaczerwieniła się, wyraźnie zmieszana.

- To taka wiązana transakcja, ale...

- Dlaczego tak ma być?

- Bo to jego dom.

Nie dodała nic więcej i zapadła cisza. Rick oczami duszy ujrzał swojego synka z

rączką ufnie złożoną na grzbiecie olbrzyma... Zresztą posiadłość jest ogromna i nawet tak

wielki pies ma się gdzie wybiegać. Nie powinno być z nim kłopotu.

- Wynajmuję dom - wyjaśniła Natalie - bo zamierzam się wybrać w daleką podróż

statkiem po Morzu Śródziemnym. Chcę wyruszyć dwudziestego ósmego lipca i wrócić w

końcu sierpnia, żeby zdążyć na rozpoczęcie roku szkolnego. Jeśli te terminy ci nie odpo-

wiadają, mogę się w każdej chwili przenieść do naszej rodzinnej posiadłości po drugiej

stronie jeziora, mogę też zamieszkać tam po powrocie z podróży. Mój ojciec mieszka teraz

sam i na pewno bardzo się ucieszy z mojego towarzystwa. - Ton jej głosu mówił, że z ojcem

dzieje się coś niedobrego.

Byli potężną i znaną rodziną, a od tragicznej śmierci nestorki rodu, Kate Fortune, w

gazetach stale coś o nich pisano. A to, że niespodziewanie odnalazła się porwana w

dzieciństwie czyjaś siostra, a to, że akcje firmy gwałtownie spadły, a to, że Jacob Fortune,

przewodniczący rady nadzorczej... Zaraz, zaraz, Rick nie dalej jak tego samego ranka, na

pierwszej stronie „Star Tribune”, przeczytał o ojcu Natalie jakiś bardzo niepochlebny artykuł.

Nic dziwnego, że córka się o niego martwi.

Rick spojrzał na swoją rozmówczynię. Ten pomysł z podróżą bardzo mu się nie

podobał. Wolałby, żeby Natalie została gdzieś w pobliżu. Nagle ogarnął go lęk, że nie zdoła

stawić czoła sytuacji i eksperyment z Tobym się nie powiedzie. Zupełnie nie umiał

postępować z dziećmi, a ona... Wystarczyło, że uśmiechnęła się do niego i powiedziała

„witaj”, a wyraz twarzy dziecka zmienił się, jakby padł na nią promień słońca.

- O czym myślisz? - spytała zaniepokojona Natalie. - Nie możesz się zdecydować?

Coś jest nie tak?

- Nie, nie - zaprzeczył szybko. - Wszystko w porządku. Chętnie zaopiekuję się twoim

psem. Potrzebuję około dwóch tygodni, żeby załatwić sprawy w pracy. Sprowadzimy się

dwudziestego lipca i zostaniemy do końca sierpnia. I wcale nie musisz się przeprowadzać,

jakoś się pomieścimy.

Uśmiechnęła się tak cudownie, że zabrakło mu tchu.

- Wspaniale! Jaka ulga. Przez duże U. Tak strasznie się bałam, że zrezygnujesz...

- Nie ma mowy.

- Bardzo się cieszę, bo od razu mi się spodobaliście. Bernie będzie miał z wami

dobrze.

- To dla ciebie takie ważne? Ciemne oczy Natalie spoważniały.

- Bernie należał do mojej babki. Zapisała mi ten dom razem z psem. W testamencie

zaznaczyła, że kiedy wyjeżdżam, ktoś tu musi z nim mieszkać. Ma tak być do chwili mojego

zamążpójścia.

Rick spojrzał na nią pytająco.

- Co ma z tym wspólnego twoje zamążpójście? Natalie lekko dotknęła złotego

łańcuszka, który miała na szyi. Rick zauważył wisiorek w kształcie pączka róży.

- Nie wiem, zapytałabym babci, gdyby żyła. Postanowił nie zadawać więcej pytań;

bogacze mają swoje dziwactwa.

- W takim razie możemy chyba kończyć negocjacje? - Natalie znowu przeniosła na

niego wzrok.

- Najpierw musisz wymienić sumę. Suma była dość rozsądna.

- Bardzo mi to odpowiada. Natalie też wyglądała na zadowoloną.

- Zaraz dam ci umowę, ale to czysta formalność. Możesz się wprowadzać, kiedy tylko

zechcesz, dom jest twój.

- Dzięki.

Przyniosła dokumenty i zostawiła go nad papierami, a sama poszła do Toby'ego i psa.

- Przestudiowałeś już te papierzyska?

Uniósł głowę i spojrzał w stronę, skąd dochodził głos. Stali w progu wszyscy troje:

Natalie, Toby i Bernie. Zupełnie jakby od zawsze stanowili całość.

- Właśnie skończyłem - odparł.

- Więc zostaw to i chodź z nami nad jezioro. Chcę wam pokazać „Lady Kate”.

Ścieżką za domem zeszli do przystani, gdzie stał wspomniany w ogłoszeniu duży jacht

i niewielka motorówka używana do jazdy na nartach wodnych. Natalie podeszła do jachtu i

pogłaskała kadłub.

- To jest właśnie „Lady Kate”, ukochana zabawka dziadka Bena. Babcia Kate kochała

przygody i szybkość. Była świetnym pilotem, miała też własny ślizgacz, który trzymała na

przystani w posiadłości po drugiej stronie. Kilka lat temu kupiła narty wodne i zamęczała nas,

żebyśmy wszyscy z nią trenowali. Dziadek był zupełnie inny. Uwielbiał siedzieć spokojnie na

pokładzie z wędką w ręku. Nieraz zabierał mnie ze sobą. Kilka razy wybraliśmy się z nim

wszyscy, cała rodzina, tatuś, mama, moje siostry, mój brat i ja. Nocowaliśmy na wodzie i było

wspaniale.

Roześmiała się w ten swój niezwykły sposób i spojrzała na Ricka, mrużąc oczy.

- A ponieważ jacht jest komfortowo urządzony, wszystko odbyło się w luksusowych

warunkach. Niczego tam nie brakuje, zupełnie jakbyś pływał w hotelu. Sam się przekonasz,

jacht jest do ,twojej dyspozycji.

Spojrzał w ogromne ciemne oczy i pomyślał, że nie tylko jacht chciałby mieć do

swojej dyspozycji...

Myśl ta pojawiła się niespodziewanie. Od czasu swego burzliwego, krótkiego związku

z Vanessa Rick trzymał się od kobiet z daleka. Dopiero kiedy wszedł do domu Natalie,

odległość ta zaczęła się niebezpiecznie zmniejszać...

Spojrzał na jezioro połyskujące w promieniach słońca i zamyślił się. Tak dobrze

byłoby zapomnieć o życiu w Minneapolis i pracy w architektonicznym biurze. Porzucić

wygodny dom w eleganckiej dzielnicy i zostać tutaj. Raz na zawsze rozstać się z przeszłością

i rozpocząć wszystko od nowa u boku tej ślicznej dziewczyny, która pląsa przy dźwięku rocka

w abażurze na głowie.

Spojrzał na odmienioną buzię dziecka i na ogromnego psa stojącego u jego boku.

- Czas na nas, synku - powiedział. - Musimy wracać.

ROZDZIAŁ DRUGI

Natalie skończyła machać ręką za oddalającym się samochodem i pogłaskała psa.

- Spodobali ci się, co?

Bernie polizał jej dłoń ciepłym ozorem i „uśmiechnął się”. Tak przynajmniej określiła

w myślach wyraz jego mądrych psich oczu.

Ona też czuła się szczęśliwa. Poprzedniego dnia miała pięciu klientów, ale żaden nie

przypadł jej do gustu. A teraz...

Teraz nareszcie znalazła odpowiednich ludzi. Puck i jego synek zaopiekują się

domem, a Bernie będzie miał towarzystwo. Ten rozpaczliwie smutny chłopiec poruszył jej

serce, a Rick Dalton wzbudził zaufanie. Ma taki ujmujący uśmiech i takie jakieś spojrzenie...

Dobrze będzie pomieszkać razem z nim choćby przez dwa tygodnie.

Nieco się zagalopowała i zaraz zganiła się w myślach. Taki mężczyzna jak Rick nigdy

nie zwróci na nią uwagi; zresztą wynajmuje dom ze względu na syna i jemu poświęci cały

swój czas. Nic takiego jak wakacyjna przygoda nawet nie przyjdzie mu do głowy. Jej zresztą

też nie. Chyba żeby na statku spotkała kogoś wyjątkowo interesującego. Wtedy może, w

ramach podroży po Morzu Śródziemnym, skusi się na jakiegoś egzotycznego samotnika...

Roześmiała się cicho i odrzuciła włosy.

- Chodź, Bernie, wracamy do domu.

Dźwięk telefonu dotarł do niej w połowie drogi. Rzuciła się w stronę ganku, ślizgając

się i potykając w niewygodnych pantofelkach. Wpadła do gabinetu na sekundę przed

włączeniem się automatycznej sekretarki i zaraz gorzko tego pożałowała.

- Co tak długo? - W słuchawce rozległ się głos Joela Bainesa. - Dlaczego nie

odbierasz?

Spędzili ze sobą pięć lat, a przed miesiącem Joel z nią zerwał. Najpierw czuła się tak,

jakby świat zwalił jej się na głowę. Krążyła po domu w szlafroku, piła jeden kubek kawy po

drugim i szukała w sobie winy. Potem nagle olśniło ją i poznała prawdę. Joel spotykał się z

nią, bo należała do Fortune'ów i jej towarzystwo było wyjątkowo korzystne dla

początkującego biznesmena. Oprócz tego było mu z nią bardzo wygodnie. Przybiegała na

każde skinienie i opiekowała się nim jak matka.

Wcale nie potrzebowała takiego mężczyzny. Na nieszczęście, Joel przemyślał sobie

wszystko, postanowił do niej wrócić i od kilku dni nękał ją telefonami.

- Mówiłam ci, żebyś nie dzwonił.

- Ależ, moja droga...

- Powtórzę jeszcze raz. Nie dzwoń do mnie. Nigdy! Rozumiesz?

- Bardzo żałuję tego, co się stało. Zachowałem się jak głupiec.

- Ty mnie zdradziłeś.

Przypomniała sobie, z jaką miną opowiadał jej, że chciał spróbować „czegoś nowego”

i poszedł do łóżka z inną.

- Niepotrzebnie ci powiedziałem o tym... życiowym błędzie.

- Zostaw mnie w spokoju.

- Ale ja cię kocham, Natalie. Dopiero teraz to zrozumiałem i strasznie mi ciebie

brakuje.

- Cześć, Joel.

Rozłączyła się i poczuła naprawdę dobrze. Jakby wyprała brudny sweterek albo

wyniosła śmieci.

Spojrzała w stronę otwartych drzwi i miły nastrój prysnął. Na podjeździe ujrzała biały

mercedes matki. Głęboko westchnęła i wyszła jej na spotkanie.

Erica z gracją wyłoniła się z samochodu, w nieskazitelnie białej sukni. Nie wiedzieć

czemu, jej ubrania nigdy się nie gniotły, nawet lniane i nawet po długiej jeździe samochodem.

- Jak dobrze, że cię zastałam, córeczko. - Coś się stało, mamo?

Erica wąską, wypielęgnowaną dłonią poprawiła idealnie uczesane platynowe włosy.

Błysnął wielki szmaragd. Drugą dłonią podała córce zwiniętą gazetę.

- Przeczytaj, córeczko, na pierwszej stronie.

Natalie z wahaniem wzięła od niej najnowszy numer „Star Tribune”. Z fotografii

spojrzała na nią twarz ojca. Wytłuszczony tytuł głosił: „Fortune Cosmetics znowu przeżywa

ciężkie chwile”.

- Musiałam z tobą porozmawiać. - Erica machinalnie pogładziła łeb psa, który

spokojnie, z godnością czekał, aż zwróci na niego uwagę. - Czy ty coś z tego rozumiesz? Co

się właściwie dzieje z twoim ojcem? - Ponieważ Natalie milczała, matka mówiła dalej. -

Wyciągnęli wszystkie stare brudy i znowu oskarżyli go o działanie na szkodę własnej firmy.

Opisali, jak odsprzedał swoje udziały tej strasznej Monice Malone. Podobnie jak kiedyś Erica,

a obecnie Allison, Monica Malone była przed laty „twarzą firmy”. Reklamowała

produkowane przez nią kosmetyki, a z czasem przeszła do filmu i stała się gwiazdą ekranu.

Bezwzględna i powszechnie nie lubiana przez członków rodziny Fortune'ów, zawsze tkwiła w

jej tle, niczym złowrogi cień. Po tragicznej śmierci Kate znacznie się uaktywniła i jak mogła

szkodziła swoim dawnym chlebodawcom. Na gwałt skupowała akcje firmy, a przed pół

rokiem wykupiła spory pakiet od samego szefa, Jacoba Fortune'a, który stanowczo odmówił

podania powodów swej zaskakującej decyzji.

- O niczym nie zapomnieli - ciągnęła Erica modulowanym głosem. - Ani o

tajemniczym pożarze w naszych laboratoriach, ani o pogróżkach pod adresem Allie, ani o

systematycznym spadku cen naszych akcji. A o wszystkie nieszczęścia oskarżają Jake'a i tę

jego niefortunną sprzedaż.

- Dlaczego on to właściwie zrobił? - zapytała retorycznie Natalie. - Nie mogę

zrozumieć, jak mógł tak postąpić. Przecież zawsze stawiał sprawy firmy na pierwszym

miejscu. - Przejrzała pobieżnie artykuł. - Nie widzę tu nic nowego. Same stare kawałki.

Erica głęboko westchnęła.

- Każdy, kto chce, może sobie o nas przeczytać po raz setny.

Natalie uniosła wzrok na matkę.

- Co zamierzasz zrobić? - zapytała ostrożnie.

- A cóż ja mogę zrobić?

- Może pojechałabyś do taty i porozmawiała z nim.

- To nic nie da. Jak wiesz, od pewnego czasu nie potrafimy się porozumieć.

Zapadła dręcząca cisza; Erica przerwała ją pierwsza.

- Bardzo mnie to męczy. Byłam wściekła na twojego ojca, ale teraz... Nie można tak

od razu zapomnieć mężczyzny, z którym się przeżyło trzydzieści lat.

Natalie wiedziała, że matka w dalszym ciągu kocha ojca, a on w dalszym ciągu kocha

ją. Czuła, że nic nie jest stracone i rodzice mogliby do siebie wrócić. Nie zamierzała jednak

służyć im za pośrednika.

Zawsze, odkąd pamiętała, wszyscy w rodzinie wypłakiwali się na jej ramieniu i

obarczali ją swymi kłopotami. Zawsze wszystkich wysłuchała, zawsze potrafiła udzielić

dobrej rady i pocieszyć. Tak samo robili mężczyźni, z którymi się spotykała. Teraz wreszcie

postanowiła odmienić swoje życie i zająć się wyłącznie sobą.

- Nat...

- Słucham, mamo.

- Tylko ty jedna mogłabyś z nim porozmawiać. Masz taki dobry kontakt z ludźmi, od

razu wzbudzasz zaufanie.

Natalie spojrzała prosto w wyraziste zielone oczy matki.

- Mamo, ja nie chcę już nigdy więcej rozwiązywać niczyich problemów. Skończyłam

z tym, zrozum.

Erica lekko skinęła głową; jej porcelanowa twarz nie drgnęła.

- Rozumiem, masz rację.

Mimo postanowień, że już nigdy nie odegra roli niczyjej powiernicy, Natalie objęła

ramieniem idealnie proste plecy matki. Doskonale wiedziała, co się kryje za niewzruszonym

pięknem tej niezwykłej twarzy. Erica nie była wyniosłą, chłodną damą, za jaką wszyscy ją

uważali. Była krucha i nadwrażliwa i byle co mogło ją zranić. Teraz, kiedy rozstała się z

mężem, tym bardziej potrzebowała czułości i opieki.

- Wejdźmy do domu, mamo. Napijemy się mrożonej herbaty.

- Na ciebie zawsze można liczyć, córeczko. Chwilkę sobie porozmawiamy i zaraz

poczuję się lepiej. Ale... co ty masz na sobie?

Dopiero teraz zauważyła dziwaczne przebranie córki i utkwiła w niej zdumiony

wzrok.

- Prześliczną sukienkę prosto z kufra - odparła wesoło Natalie, zadowolona, że matka

choć na chwilę przestała myśleć o swym nieszczęściu. - Wyglądam w niej cudownie, prawda?

- Nieprawda.

Natalie zawirowała w miejscu.

- Wy, zwykli zjadacze chleba, nigdy nie zrozumiecie artystycznej duszy! - zanuciła.

Erica przechyliła jasną głowę.

- Pięćdziesiąt lat temu to pewnie był ostatni krzyk mody.

- No właśnie!

- Skąd ty to wyciągnęłaś?

- Mówiłam ci już. Z kufra na strychu. Erica roześmiała się i zaraz spoważniała.

- To nie mogło należeć do Kate. Ona nigdy nie nosiła takich szmatek.

Natalie podkasała sukienkę.

- Też tak myślałam, ale kto wie... Tak czy owak, znalazłam to w kufrze i nie mogłam

się oprzeć.

Ona też spoważniała. Wspomnienie babki wróciło i słońce nagle przygasło.

- Tak bardzo mi jej brak, mamo. Teraz Erica objęła ją ramieniem.

- Wszystkim nam jej brakuje, córeczko. Natalie wtuliła się w uperfumowane ramiona

matki.

- Odkąd jej nie ma, wszystko tak strasznie się zmieniło. Zupełnie jakby świat zatrząsł

się w posadach.

- Tak właśnie jest.

- Stale myślę, że gdyby tu z nami była, wszystko wróciłoby do normy. Rozwiązałaby

problemy taty. Zajęłaby się tą koszmarną Monicą Mallone. Wiedziałaby, co zrobić z Tracey.

Tracey Ducet pojawiła się w ich życiu niespodziewanie, utrzymując, że jest zaginioną

bliźniaczą siostrą Lindsay, ciotki Natalie. Sprawę badał prawnik rodziny, Sterling Foster, ale

mimo jego głębokiej intuicji, że ma do czynienia z oszustką, niczego nie mógł dowieść, bo

pewne bardzo ważne dokumenty zaginęły gdzieś w FBI.

- Ale Kate już nie ma - westchnęła Erica. - Musimy sobie radzić sami.

Natalie dotknęła łańcuszka z wisiorkiem w kształcie różyczki. Dostała go od babki.

Kate każdemu z dzieci i wnucząt podarowała przed śmiercią talizman.

- Wiesz co, mamo?

- Tak, kochanie?

- Nieraz mam wrażenie, że ona tu jest. Czuję, że na nas patrzy. Zupełnie, jakby w

dalszym ciągu się nami opiekowała.

Erica pocałowała córkę w policzek.

- Ty, kochanie, zawsze byłaś najbardziej sentymentalna ze wszystkich moich dzieci.

- Tak po prostu czuję - szepnęła Natalie.

Ujęła dłoń matki i ruszyły w stronę domu. Nie zauważyły, że pies wcale za nimi nie

poszedł.

Cały ten czas, kiedy matka z córką, gawędząc, piły mrożoną herbatę, Bernie spędził na

końcu pomostu ze wzrokiem utkwionym w niebiesko - białym jachcie, kołyszącym się na

spokojnych wodach jeziora.

- To czyste wariactwo, Kate, i dobrze o tym wiesz. Sterling Foster przeszedł na dziób

łodzi i stanął w pełnym słońcu. Kate obrzuciła go wzrokiem. Był przystojny, wysoki,

szczupły i jak na swoje sześćdziesiąt pięć lat miał świetną sylwetkę. Kate zawsze bardzo go

lubiła i szanowała, a od ponad roku ciągle przebywała w jego towarzystwie. Na początku nie

przypuszczała, że „umiera” na tak długo, sprawy jednak się skomplikowały i na razie nie było

mowy o jej „zmartwychwstaniu”.

Sterling pozostawał jej jedynym łącznikiem ze światem. Teraz ten łącznik patrzył na

nią z wyraźną dezaprobatą.

- Strasznie się rzucasz w oczy - mówił z wyrzutem. - Ciebie nie można nie zauważyć.

Udała, że bierze to za komplement.

- Bardzo ci dziękuję, mój drogi. Wcale go tym nie udobruchała.

- Ciemne okulary i duży kapelusz nie wystarczą - zrzędził dalej. - Każdy, kto cię choć

raz widział, zaraz cię rozpozna.

Kate poprawiła obszerne sombrero.

- Nie przesadzaj i nie trzęś się tak nade mną. Sterling spojrzał na nią z godnością.

- Nad nikim się nie trzęsę. Jestem .po prostu realistą. Mieszkałaś tutaj wiele lat i

wszyscy cię znają. Ktoś cię zauważy i wszystko się wyda.

Kate tylko wzruszyła ramionami i zapatrzyła się w stronę, gdzie stał dom, w którym

była szczęśliwa. Dom jej i Bena. Z daleka widziała Berniego; wierny pies cierpliwie siedział

na pomoście i czekał. Trwał na swym posterunku już od godziny i serce Kate rwało się do

niego. Prawie czuła na dłoni szeroki ciepły ozór. Trudno, musi jeszcze poczekać.

Ciekawe, jak wiedzie się Natalie. Sterling donosił jej o wszystkim, co działo się w

rodzinie, i wiedziała, że ukochana wnuczka zerwała ze swoim chłopakiem. Kate uśmiechnęła

się w duchu. Nigdy nie lubiła Joela Bainesa. Teraz Natalie znajdzie sobie kogoś lepszego i

zacznie życie od nowa.

Głos Sterlinga wyrwał ją z zamyślenia.

- Przypominam ci, że zaplanowaliśmy twoje zniknięcie, bo nie mieliśmy wyjścia.

Chodzi o przyszłość twoich dzieci i firmy. Jeśli teraz z powodu lekkomyślności wszystko

zepsujesz...

Kate z rezygnacją machnęła ręką.

- Już dobrze, dobrze, będę grzeczna.

Sterling coś mruknął, lecz nie próbowała dociekać znaczenia tego pomruku.

- Zrozum mnie - powiedziała łagodnym głosem. - Spędziłam tutaj najszczęśliwsze dni

życia. Musiałam przyjechać chociaż na kilka godzin.

Przeniosła spojrzenie w stronę, gdzie za zasłoną drzew znajdowała się rezydencja,

którą wznieśli z Benem w pierwszych latach małżeństwa, kiedy interesy szły rewelacyjnie i

myśleli, że tak będzie zawsze.

Teraz mieszkał tam Jacob; samotny i zrozpaczony, pogrążony w oparach pijaństwa i

złych myślach.

- Kate?

Poczuła na sobie zaniepokojony wzrok Sterlinga.

- Przepraszam, zamyśliłam się.

- Wiem, o czym myślałaś. Jake nie daje sobie rady. Jeśli tak dalej pójdzie, wszystko,

do czego doszliście razem z Benem, rozsypie się jak domek z kart.

Kate machnęła ręką, jakby odganiała utrapioną muchę.

- Nie teraz, proszę - powiedziała i znowu utkwiła wzrok tam, gdzie na pomoście

siedział wierny pies.

- Poczekaj, Bernie, jeszcze trochę... - szepnęła.

- Co z tobą, piesku? Nie mogłam cię znaleźć.

Bernie zwrócił łeb ku Natalie, a potem znowu zapatrzył się na jezioro. Natalie osłoniła

dłonią oczy i spojrzała w tym samym kierunku. Niebiesko - biały jacht lekko kołysał się na

wodzie. Pewnie jacyś letnicy.

- Przykro mi, stary, ale to nikt znajomy. Chodź, wrócimy do domu, przebiorę się i

odniosę na strych babciny kufer.

Ruszyła w stronę domu i po kilku krokach zorientowała się, że pies wcale za nią nie

idzie. Odwróciła się i zobaczyła, że dalej tkwi nieruchomo na pomoście.

- Bernie, chodź! - Klasnęła w dłonie. Podniósł się z ociąganiem i wolno poszedł nią.

- Sterling, zobacz. - Kate uniosła lornetę do oczu i przez chwilę sama patrzyła na

postać stojącą na pomoście. - Moja wnuczka buszowała na strychu i przebrała się za mnie.

Rozpoznała sukienkę i pantofelki; miała je na sobie dwadzieścia lat temu, kiedy to na

Halloween przebrała się w ciuchy, które już wtedy były mocno przestarzałe.

Kobieta na pomoście, z psem u boku, wolno odeszła w stronę domu.

- Jaka ona samotna... - W głosie Kate zabrzmiał smutek. - Przydałby jej się jakiś

prawdziwy, kochający mężczyzna. Mądry i oddany, taki jak ona. Dlatego właśnie zapisałam

jej ten dom. Byliśmy w nim z Benem tak szczęśliwi... Bernie jej pomoże rozpoznać

właściwego człowieka. Ma nosa do ludzi. Nigdy nie lubił Joela. - Nagle parsknęła śmiechem.

- Nie zapomnę, jak go Natalie po raz pierwszy do nas przywiozła. Bernie zagnał go do

spiżarki i nie wypuszczał tak długo, aż ktoś zaczął go szukać. To dopiero był numer, co?

Sterling próbował zachować powagę.

- Nie przypominam sobie.

- Nie udawaj. Byłeś wtedy na kolacji i też robiłeś poważną minę, zupełnie jak teraz.

Ale to nieistotne. Ważne jest co innego. Natalie nareszcie uwolniła się od Joela i na pewno

znajdzie sobie teraz wspaniałego faceta, który ją doceni i pokocha na zawsze.

Sterling zmarszczył czoło.

- Czy trochę nie za szybko planujesz cudze życie? - spytał z przekąsem.

- Nigdy nie jest za szybko, kiedy w grę wchodzi miłość - odparła mu Kate z wielkim

przekonaniem.

Spojrzał na nią podejrzliwie.

- A co ma znaczyć ta klauzula, że do chwili zamążpójścia nie wolno jej zostawiać

domu nie zamieszkanego?

Kate zdmuchnęła niewidzialny pyłek z jedwabnych spodni.

- Nic specjalnego. Po prostu zawsze dbałam o moje kwiatki.

- Innymi słowy, mimochodem skomplikowałaś dziewczynie życie - zauważył cierpko

Sterling. - Ile razy chce gdzieś wyjechać, musi szukać kogoś, kto jej popilnuje domu i psa.

Kate uśmiechnęła się leciutko.

- Jakoś daje sobie radę. A mnie żywo obchodzi jej los, dlatego będę ci wdzięczna, jeśli

mi będziesz o wszystkim donosił. Bądź z Natalie w stałym kontakcie, dobrze?

- Zawsze jestem.

Nazajutrz Natalie ścinała właśnie róże do salonu, kiedy na podjazd wtoczyła się

limuzyna Sterlinga. Wybiegła mu na spotkanie i serdecznie ucałowała. Znała go od

dzieciństwa i uważała za członka rodziny. Zasiedli w saloniku nad wysokimi szklankami z

lemoniadą.

- Co tam u ciebie słychać? - zapytał adwokat. Opowiedziała mu o planowanej podróży

statkiem.

- Jak zapewne pamiętasz - zauważył, wysłuchawszy jej - wolą twojej babki było, żeby

się ktoś zajmował domem i psem w czasie twojej nieobecności.

Powiedziała mu o planie wynajęcia domu na prawie dwa miesiące i o najemcy,

jakiego właśnie znalazła.

- To uroczy młody człowiek, architekt z Minneapolis. Ma synka i chce z nim tu

spokojnie pomieszkać. Sprowadzą się dwudziestego i trochę z nimi pobędę, zanim wyjadę.

Puck mówi, że im to wcale nie przeszkadza.

Sterling uniósł pytająco brwi.

- Rick?

- Tak, Rick Dalton. Pracuje w firmie Langley i Bates, a jego synek ma na imię Toby.

- Podpisałaś z nim umowę?

- Tak, ale chyba nawet jej nie czytałam. Dałam mu to, co mi przygotowałeś.

- Nie sprawdziłaś, czy podał prawdziwe dane? Natalie wzruszyła ramionami.

- A po co? Wierzę ludziom.

Sterling dłuższą chwilę patrzył na nią w milczeniu.

- Wiem - odezwał się potem. - Dlatego chciałbym rzucić na to okiem.

- Daj spokój... Nie ustąpił.

- To dobrze, że mu ufasz, ale ja wolałbym wszystko sprawdzić.

Natalie zawahała się. Rick wzbudził w niej zaufanie od pierwszej chwili i była pewna,

że się nie myli. Co prawda, Joela też była pewna przez bardzo długi czas...

- Dobrze, przyniosę ci te papiery.

Wstała i wolno poszła do gabinetu. Wróciła z dokumentami i wręczyła je Sterlingowi.

- Jeśli znajdziesz coś niepokojącego, od razu mi o tym powiedz.

Adwokat skinął głową.

- Oczywiście. Pierwsza się o tym dowiesz.

ROZDZIAŁ TRZECI

Tym razem dźwięk telefonu dopadł ją na ganku, kiedy wtaszczała do domu wielkie

torby z zakupami. Zostawiła je na progu i podbiegła do aparatu.

Sterling Foster donosił, że wszystko sprawdził i Rick Dalton jest osobą godną

zaufania.

- Najwyższy czas na te wiadomości - prychnęła Natalie. - Wprowadzają się pojutrze.

- Przepraszam, ale chciałem to zrobić dokładnie.

- Wiem, znam cię.

- W każdym bądź razie teraz możemy uznać, że jest odpowiednim człowiekiem.

- Mówiłam ci to tydzień temu.

W głosie prawnika zabrzmiało pobłażanie.

- Sugerujesz mi, że zwyciężyła twoja intuicja. Ale przecież nie ma w tym nic złego, że

fakty potwierdziły twoje przeczucia.

Natalie uprzejmie przytaknęła i rozmowa zeszła na przygotowania do morskiej

podróży. Umówili się na lunch i pożegnali. Telefon powtórnie zadzwonił zaraz potem.

- Natalie. Dzwoniłem przed chwilą, strasznie długo z kimś rozmawiałaś. -

Naburmuszony głos Joela przypomniał jej, że na świecie jest jeszcze coś poza udanym

wynajmowaniem domu.

- Prosiłam, żebyś nie dzwonił - wycedziła.

- Musimy porozmawiać.

- Nic nie musimy, do widzenia.

Rozłączyła się i spojrzała na Berniego. Leżał na podłodze z łbem opartym na łapach.

- Niektóre osoby nie rozumieją słowa „nie” - oznajmiła mu porozumiewawczo i pies

poruszył ogonem. Potem uniósł łeb i ziewnął szeroko. - Właśnie to miałam na myśli -

dorzuciła i już miała się zabrać do rozpakowywania toreb, kiedy nagle przypomniała sobie, że

może byłoby rozsądniej przesłuchać automatyczną sekretarkę. W końcu nie było jej w domu

cały dzień.

Nagrała się tylko jedna osoba.

- Dzień dobry, nazywam się Jessica Holmes. - Przerwa, lekkie westchnienie, i dalszy

ciąg. - Mam pewną sprawę. Szukam bliskich krewnych Benjamina Fortune'a. Chodzi o... to

znaczy... sprawa jest bardzo pilna. Gdyby pani mogła do mnie zadzwonić, byłabym

wdzięczna. Szukam kogoś, kto znał Benjamina Fortunek, który podczas drugiej wojny

światowej służył na terenie Francji. Dziękuję. Oto mój londyński numer...

Natalie odłożyła słuchawkę. Podobnie jak inni członkowie rodziny, płaciła cenę

swojej popularności. Telefony od ludzi niezbyt zrównoważonych albo tylko żądnych sensacji

zdarzały się bardzo często. Całkiem obcy ludzie dzwonili, bo mieli coś niesłychanie ważnego

do przekazania. Nieraz byli to zwariowani wynalazcy, a czasem dziennikarze, za wszelką

cenę pragnący uzyskać jakiś ochłap informacji.

Nikt dotąd nie wspominał co prawda dziadka Bena, ale to za mało, żeby

przywiązywać wagę akurat do tego telefonu. Mimo to machinalnie wybrała numer podany

przez nieznajomą i natychmiast odłożyła słuchawkę.

Przypomniała sobie o zakupionych strojach. Ostatnio spędziła trzy dni w Chicago,

kompletując garderobę, a dzisiaj wróciła właśnie z Twin Cities, gdzie dokupiła jeszcze spory

stosik ubrań. Zamierzała na statku przebierać się do każdego posiłku, a od czasu do czasu

stawać sobie na pokładzie w lekkim powiewie bryzy, z rozpuszczonymi włosami i

romantycznej muślinowej szacie...

Podczas tej podróży wszystko miało być inaczej, a ona miała wystąpić w roli

tajemniczej damy odbywającej egzotyczną wyprawę w sobie tylko znanych tajemniczych

celach...

W myślach wirowała już na stole w greckiej tawernie i czuła na obnażonych

ramionach wiatr od Gibraltaru.

Za dwa dni przyjeżdża Rick i ten mały smutny chłopiec. A ten mały smutny chłopiec

musi spać w pokoju obok ojca, bo budzi się w nocy i krzyczy, przerażony koszmarnym snem.

Trzeba mu przygotować sypialnię, poprzesuwać meble i tak dalej.

Przeszył ją ból w plecach, pamiątka po znoszeniu babcinego kufra ze strychu, i szybko

wystukała numer rezydencji znajdującej się po drugiej stronie jeziora.

Nadszedł wielki dzień wyjazdu. Było cieplej niż przed dwoma tygodniami i Puck

włączył klimatyzację. W ten sposób nie czuli tym razem cudownego zapachu pól, ale widoki

za oknem sowicie im to wynagradzały.

W miarę jak zbliżali się do miejsca przeznaczenia, Rick stawał się coraz bardziej

niespokojny. Fakt, że znowu ujrzy tę kobietę, cieszył go i niepokoił.

Myślał o niej przez cały czas, chociaż wiedział, że to szaleństwo. Stale miał przed

oczami jej śliczną twarz okoloną ciemnymi włosami, zapach kwiatów i słońca, jaki z niej

emanował i sposób, w jaki odnosiła się do jego dziecka.

Od pobytu w jej domu Toby się zmienił. Rick zerknął na syna, a ten, o dziwo,

odwzajemnił jego spojrzenie.

- Cieszysz się, że tam jedziemy? - zapytał.

Usta dziecka lekko drgnęły, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

Natalie czekała na nich na trawniku przed domem, dokładnie tak, jak to sobie Rick

wyobrażał. Włosy miała spięte w koński ogon i wyglądała jak marzenie każdego

amerykańskiego chłopaka. Prześliczna, radosna „dziewczyna z sąsiedztwa”.

W niczym nie przypominała dziedziczki wielkiej fortuny. Rzuciła psu trzymany w

ręku patyk i pomachała im ręką na powitanie. Patyk poszybował w powietrzu, pies puścił się

za nim w pogoń, a Natalie podbiegła do samochodu.

Rick opuścił szybę.

Podeszła bliżej i poczuł zapach kwiatów i piżma. Podniecenie spadło na niego jak

nagła ulewa.

Z opresji wybawił go Bernie. Odnalazł patyk i właśnie wesoło meldował o aporcie.

Toby wyskoczył z samochodu, podbiegł do psa i objął go małymi rączkami.

Rick napotkał wzrok Natalie; uśmiechnęła się do niego, wyraźnie wzruszona. Ona też

zauważyła, co dzieje się z dzieckiem. Jeszcze przed chwilą pożądał jej jak nikogo dotąd; teraz

- ją wielbił. Nie miał wątpliwości, że ta kobieta i jej pies mają w sobie jakąś magię, którą

szczodrze obdarzają jego dziecko. Toby podniósł patyk i z psem przy nodze wędrował już po

trawniku.

- Chodźmy - rzekła Natalie. - Trzeba się rozpakować.

Automatycznie otworzył bagażnik i wyjął walizki, a Natalie sięgnęła po torby z

artykułami spożywczymi. Poszli w stronę domu, jakby robili to razem od lat.

Parter został przemeblowany. W gabinecie Natalie urządziła sypialnię dla chłopca.

- Pomogła mi służba z domu ojca - wyjaśniła. - Znieśli potrzebne rzeczy z górnej

sypialni.

Rick podszedł do łóżka nakrytego narzutą w samolociki.

- Nie widziałem tego na górze. Natalie zarumieniła się.

- Dobrze, powiem całą prawdę. Kupiłam tę narzutę dla Toby'ego. I tę lampę też. - Na

nocnym stoliku stała lampka w kształcie samolotu. Pod sufitem unosił się papierowy

szybowiec. - Pomyślałam, że mu się spodoba.

Przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie, rozdzieleni szerokością łóżka. Rick poczuł, że

brakuje mu tchu.

- Zadałaś sobie tyle trudu...

- To nic takiego.

- Chciałbym ci zwrócić pieniądze za dodatkowy wydatek.

- Nie ma mowy. - Z filuternym uśmiechem położyła palec na ustach. - Ani słowa

więcej. Chodźmy kończyć rozpakowywanie.

Opuściła pokój tak szybko, że nawet nie zdążył zaprotestować. Przez chwilę stał bez

ruchu, wpatrzony w papierowy szybowiec unoszony lekkim powiewem klimatyzacji, a potem

posłusznie poszedł za Natalie.

Pół godziny później samochód stał zaparkowany w garażu, obok samochodu

gospodyni. Rick wskazał torby z zakupami.

- Przywiozłem trochę jedzenia. Lunch zjemy na pokładzie „Lady Kate”.

- Doskonały pomysł.

Wskazała mu spiżarnię i przyłapała się na myśli, że nieco zbyt szybko przyzwyczaja

się do obecności tego mężczyzny w swoim domu. Problem w tym, że Rick tym razem

wyglądał jeszcze atrakcyjniej niż przed dwoma tygodniami. Miał jeszcze bardziej błękitne

oczy, jeszcze szersze ramiona i jeszcze ładniej się uśmiechał. Tak czy owak, za każdym

razem, kiedy to robił, czuła skurcz żołądka. Chcąc się czymś zająć, podeszła do lodówki i

wyjęła z niej cienko pokrojoną szynkę, musztardę i duży słój ogórków.

- Co robisz?

Usłyszała głos Ricka i ujrzała go w drzwiach wiodących do spiżarni. Uświadomiła

sobie, że zamierzała zrobić mu kanapkę, i bezradnie spojrzała na trzymane w dłoniach

produkty.

Po prostu tak zareagowała na słowo „lunch”. Zapomniała tylko, że on jest lokatorem, a

ona właścicielką domu i że w umowie nie ma słowa o tym, że będzie mu szykować jedzenie.

Jest niepoprawna! Beznadziejna i głupia! Czy nigdy się nie nauczy, że nie wolno

mężczyznom usługiwać? Tak właśnie traktowała Joela. Kiedy nie miał pieniędzy, pożyczała

mu „na święty nigdy”; porządkowała mu papiery i sprzątała gabinet, robiła zakupy i czekała

do późna z kolacją.

I była szczęśliwa, kiedy wreszcie się zjawiał, z nieodmiennym: „co dzisiaj jemy?” na

ustach.

Rick nie zrozumiał jej zakłopotania.

- Wszystko gotowe - oznajmił z uśmiechem. - Kupiłem, co trzeba w Minneapolis.

- Tak? - zapytała niezbyt rozsądnie.

- Zapakowali mi wszystko w piękny piknikowy koszyk - dodał. - O nic nie musisz się

martwić. Mam plastikowe talerze i sztućce. Wszystko czeka na ganku. Musiałaś nie

zauważyć.

- Rzeczywiście. - Czuła, że się rumieni i szybko odwróciła się ku lodówce. Schowała z

powrotem szynkę i słoiki i starannie zamknęła drzwiczki, by zyskać na czasie. - Teraz cię na

chwilę przeproszę, mam coś do zrobienia.

Chciała odejść, ale zawód, jaki dostrzegła w jego oczach, sprawił, że została.

- Szkoda. Miałem nadzieję, że z nami popłyniesz.

- Naprawdę?

Miał takie piękne usta i cudowne, lekko kręcone włosy. Kiedy całuje, można je

gładzić dłońmi...

- Natalie?

- Tak? Słucham.

- Popłyń z nami, proszę.

- Nie mogę. Naprawdę. Mam tyle różnych... Dobrze, jadę z wami!

Uśmiechnął się jak anioł.

- Cudownie!

- Tylko się przebiorę, bo wyglądam jak kocmołuch. Rick zrobił krok w jej stronę.

- Wyglądasz ślicznie, ale jeśli chcesz się przebrać, poczekam, ile będzie trzeba.

Cofnęła się w popłochu. Nie powinna była się zgodzić na tę wycieczkę. Wynajęła mu

dom; za dwa miesiące Rick się wyprowadzi, i koniec. Niepotrzebnie wszystko komplikuje.

- Za pięć minut będę gotowa - powiedziała, zmieszana jego spojrzeniem.

Rick stanął na środku kuchni.

- To ja w tym czasie poszukam Toby'ego i psa.

- Bardzo dobrze.

Nagle, wyprowadzona z równowagi tą niewinną wymianą zdań, zakręciła się w

miejscu, nie wiedząc, co począć, a potem tyłem zaczęła się cofać do holu. Jego wzrok

uświadomił jej, jak pociesznie musi wyglądać. Odwróciła się i szybko wbiegła na górę.

Zeszła po dwudziestu minutach przebrana i odświeżona. W białych szortach,

czerwonej koszulce i sandałkach czuła się znacznie lepiej. Dobrze zrobił jej zwłaszcza

chłodny prysznic.

Wystarczyło jednak, że Puck uśmiechnął się na jej widok i powiedział, że wygląda

ślicznie, a zarumieniła się jak pensjonarka.

Wszyscy czworo zeszli na przystań i Natalie wyprowadziła jacht z portu. Rick

umieścił zapasy w kabinie i po chwili zastąpił Natalie za sterem.

Wypłynęli na jezioro i zgasili silnik, pozwalając jachtowi łagodnie dryfować po

jeziorze. Potem zasiedli na pokładzie do pieczonego kurczaka i sałaty. Toby raz po raz rzucał

Berniemu smakowite kąski.

- Nie dawaj mu tyle, bo utyje - roześmiał się Rick.

- I tak jest już za gruby - zawtórowała mu Natalie. - Niedługo nie zmieści się w

drzwiach domu.

- Jacht nie wytrzyma jego ciężaru - dorzucił Rick.

- Pomost się pod nim załamie - dodała Natalie. Toby popatrzył na nich uważnie i

spokojnie oddał psu ostatni kawałek kurczaka.

Dorośli, najedzeni i napojeni, rozsiedli się wygodnie po posiłku na pokładzie, a Toby z

psem poszli na dziób.

- Tam - odezwała się Natalie, wskazując dłonią widoczną linię brzegu - jest dom

moich rodziców.

Między drzewami Rick dostrzegł kolumny, biały zarys tarasu i odblask słońca w

wielkich oknach. Siedziba rodu prezentowała się imponująco.

- Bardzo piękny.

Natalie posmutniała, jakby cień szarością osnuł jej zaróżowioną buzię. Dawniej był to

dom rodzinny. Teraz mieszkał tam tylko jej ojciec i kilka osób ze służby. Rozmawiała z nim

tego dnia, kiedy poprosiła o pomoc przy przestawianiu mebli, i nie mogła zapomnieć jego

głosu. Brzmiał obco i dziwnie, jak głos kogoś, kto nie ma nic do stracenia i topi smutki w

alkoholu. Mimo postanowienia, że już nigdy nie będzie pełnić w rodzinie roli powiernika,

zapytała, czy wszystko w porządku.

- Oczywiście! - odparł Jake i roześmiał się z przymusem. - W jak najlepszym, tylko

pamiętaj, nie wierz w to, co wypisują o mnie w gazetach.

Teraz, siedząc z Rickiem na pokładzie, opowiadała mu o dawnych czasach.

- Spędzaliśmy w nim więcej czasu niż w naszym domu w mieście. Tutaj zbierała się

cała rodzina. Przyjeżdżaliśmy na weekendy nawet w środku zimy, kiedy nie można było nosa

wytknąć z domu. No i oczywiście w lecie. Babcia Kate z dziadkiem Benem mieszkali tu do

jego śmierci dziesięć lat temu. Kiedy byłam mała, moja ciocia Rebeka... Jest najmłodszą

córką moich dziadków, pewnie o niej słyszałeś?

- Rebeka Fortune? Ta pisarka?

- Tak. Ona też była jeszcze mała, jest ode mnie starsza tylko o kilka lat. Wtedy tu

mieszkała. Przyjeżdżał też wuj Nathaniel ze swoimi dziećmi. Zawsze było pełno ludzi,

wspaniale się bawiliśmy. Rick słuchał jej z uśmiechem.

- Ile masz rodzeństwa?

- Trzy siostry i jednego brata - odparła.

- To bardzo duża rodzina.

W jego głosie zabrzmiała zazdrość i zauważyła to.

- Tak - przyznał - zazdroszczę ci. Całe życie byłem jedynakiem.

- Chciałeś mieć rodzeństwo?

- Jeszcze jak! Natalie zamyśliła się.

- A ja nieraz chętnie bym zrezygnowała z niektórych osób - wyznała po chwili.

- Konkretnie z kogo? Roześmiała się.

- Chyba nie sądzisz, że ci powiem!

- Pewnie, że mi powiesz. No, śmiało.

- W takim razie zdradzę ci: z bliźniaczek, Allie i Rocky.

- Allie, o ile wiem, jest modelką. Natalie skinęła głową.

- Tak, a Rocky jest do niej podobna jak dwie krople wody. Są po prostu identyczne i

zjawiskowo piękne. Tylko że Rocky wcale tego nie wykorzystuje. Jest świetnym pilotem,

zupełnie jak babcia Kate.

- A dlaczego chętnie byś się ich pozbyła? Zerknęła na niego łobuzersko.

- Muszę powiedzieć?

- Tak - Wyrzuć to z siebie.

Parsknęła śmiechem.

- W takim razie wyznam całą prawdę i tylko prawdę. Byłam o nie potwornie

zazdrosna! One czytały we własnych myślach! Łączyło je coś, co mają tylko bliźnięta. Miały

własny świat, do którego nikt nie miał dostępu. I chociaż były ode mnie młodsze o dwa lata,

to ja zabiegałam o ich względy, a nie one o moje.

- Jednym słowem, zazdrościłaś im, że mają siebie.

- Tak, ale to nie wszystko.

- A co jeszcze?

Mówiła i mówiła, a on uważnie słuchał.

- Dlaczego ja ci to wszystko opowiadam? - zdziwiła się w końcu.

- Bo cię zapytałem. Mów dalej.

- Przecież to nieważne.

- Dla mnie bardzo.

Uwierzyła, chociaż nie powinna, i znowu usłyszała swój ściszony głos.

- One były doskonałe, piękne i mądre, i odważne. Gdziekolwiek się pojawiły,

roztaczały dokoła siebie niezwykłą atmosferę. Wszystko nagle stawało się jakieś inne i

podniecające. I wiesz co?

Zachęcił ją wzrokiem, aby mówiła dalej.

- One w dalszym ciągu takie są. Prześliczne i inteligentne, przebojowe i ekscytujące.

Moja starsza siostra, Caroline, też jest niezwykła. Tylko ja jedna jestem nudziarą w naszej

rodzinie.

Rick skrzywił się.

- Skończyłaś już prawić sobie komplementy? Zbliżył ku niej twarz i prawie zetknęli

się nosami.

Poczuła zapach wody po goleniu i pomyślała, że Puck pachnie tak samo dobrze jak

wygląda.

- Wcale nie jesteś nudna.

Skinęła posłusznie głową; on jest wspaniały. Zbyt wspaniały jak na mnie, natychmiast

ostrzegła się w duchu. Od takiego faceta najlepiej trzymać się z daleka.

Cofnęła się gwałtownie.

- Musimy chyba zarzucić kotwicę - oznajmiła rzeczowo. - Albo włączyć silnik. Znosi

nas, za bardzo zbliżyliśmy się do brzegu.

Włączyli silnik i Toby z dumą stanął obok ojca za kołem sterowym. W zatoce rzucili

kotwicę i wrócili na dawne miejsca na pokładzie.

- A ty masz rodziców? - zapytała Natalie. Rick pokręcił głową.

- Zginęli, kiedy byłem nastolatkiem. W pożarze spowodowanym krótkim spięciem w

przewodach elektrycznych. Spłonął cały nasz dom. Ja się uratowałem, pomogli mi sąsiedzi.

Wyniosłem mamę, ale ojca nie mogłem znaleźć.

Zamilkł i zapatrzył się w wodę. Natalie położyła rękę na jego dłoni.

- Strasznie ci współczuję. Spojrzał na jej dłoń.

- To było bardzo dawno temu. Zamieszkałem potem z ciotką i wujem, ale oni też nie

mieli dzieci. Zawsze chciałem mieć rodzeństwo. Ale wiesz, jak to jest z marzeniami...

Spojrzał jej w oczy, odwrócił dłoń i splótł palce z jej palcami. Ten pozornie niewinny

gest zrobił na niej niesamowite wrażenie. Było w nim coś tak intymnego i podniecającego, że

poczuła kropelki potu na skórze.

Odważyła się spojrzeć mu w oczy i zobaczyła, że Rick z uśmiechem patrzy na coś za

jej plecami. Odwróciła się.

Bernie leżał na pokładzie i spał, a Toby, przytuliwszy małą ciemną główkę do boku

psa, również pogrążony był w głębokim śnie. Oddychali spokojnie jednym rytmem.

Natalie znowu wróciła spojrzeniem do Pucka. Siedzieli tak, trzymając się za ręce i

popatrując na ufnie śpiące dziecko, zupełnie jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie.

A przecież wcale tak nie było.

Natalie! - surowo upomniała samą siebie. Czyś ty zwariowała! Przecież za chwilę

zaczniesz go opierać, karmić i oprzątać, jak to masz w zwyczaju. Zapomniałaś o wszystkich

swoich postanowieniach?

Doskonale o nich pamiętała. Problem w tym, że „oprzątanie” Ricka i jego syna wcale

nie wydawało jej się takie straszne! A powinno. Przecież dopiero co uwolniła się od Joela. To

znaczy, raczej Joel uwolnił się od niej. Zresztą nieważne: jest wolna i nie zamierza znowu się

pakować w jakąś historię.

Zwłaszcza z tym mężczyzną, zbyt atrakcyjnym i zbyt dobrym dla niej. Wysunęła rękę

z jego dłoni i zapanowało niezręczne milczenie. Rozejrzała się rozpaczliwie w poszukiwaniu

pretekstu do rozmowy i ujrzała niebiesko - biały jacht, zakotwiczony dość daleko,

wystarczająco jednak blisko, by zauważyć dwie postaci na pokładzie. Zapragnęła nagle być

tam z nimi, daleko od Ricka.

- Natalie? - Jego głos zabrzmiał znowu zbyt blisko. - Wszystko w porządku?

- Tak - odparła, nie patrząc mu w oczy.

Wbiła wzrok w tamtą łódź, żeby nie musieć patrzeć na tego mężczyznę. Czuła jego

wzrok na swojej twarzy i nie wiedziała, jak długo to wytrzyma. Odrzuciła włosy na plecy;

upał stawał się nie do zniesienia.

- Gorąco - szepnęła.

- Bardzo - przytaknął po chwili milczenia, które znowu podniosło temperaturę o kilka

stopni.

- Ludziom na ogół się wydaje - odezwała się, z trudem wymawiając słowa - że tu u

nas panują wieczne śniegi, a przecież i my mamy gorące lata.

- Bardzo gorące.

Sięgnęła do kieszonki szortów, żeby zająć czymś ręce, i wyjęła elastyczną opaskę.

Zebrała włosy w koński ogon i głęboko westchnęła.

- Tak lepiej - powiedziała i nareszcie na niego spojrzała.

Popełniła błąd. W jego oczach ujrzała coś, co powinno ją skłonić do krzyknięcia

„nie!”, chociaż cała jej istota mówiła „tak”. Wiedziała, że teraz musi szybko coś powiedzieć,

ale nie miała pojęcia co. Pierwszy przerwał milczenie Rick, i to też niezbyt zręcznie.

- Bardzo długo byłem sam...

Zerknął na uśpione dziecko i teraz on zaczął opowiadać.

- Moją żonę, Vanesse, poznałem na przyjęciu u znajomych. Pobraliśmy się w rok

później. Bardzo dużo pracowałem i chyba ją zaniedbywałem. Urodził się Toby, ale jemu też

nie poświęcałem zbyt wiele czasu. Kiedy skończył roczek, Vanessa rozwiodła się ze mną i

przeprowadziła do Louisville, do swojej owdowiałej matki. Zabrała dziecko i widywałem je

bardzo rzadko. Sądziłem, że praca to wszystko i chyba byłem kiepskim ojcem. Może właśnie

dlatego postanowiłem teraz poświęcić mu cały swój czas, żeby naprawić dawne błędy.

- Zrobiłeś bardzo dobry początek.

- Dziękuję.

Zamilkli, ale teraz cisza zrobiła się nieco łatwiejsza do zniesienia.

- A ty?

- Pytasz, czy miałam męża?

- Tak.

- Nigdy.

- A kogoś w tym rodzaju?

Opowiedziała mu o Joelu; jak się poznali w szkole w Travistown i jak spędzili razem

pięć długich lat. Jak Joel z nią zerwał miesiąc temu i jak strasznie wtedy cierpiała.

- A teraz czuję się świetnie i zamierzam wykorzystać odzyskaną wolność - oznajmiła

na zakończenie.

- Dlatego wyruszasz w tę daleką, egzotyczną podróż?

Natalie z zapałem przytaknęła.

- Tak. Będę szaleć, nigdy nie odwołam się do rozsądku i raz na zawsze zapomnę o

rodzinie i obowiązkach.

Rick nie spuszczał z niej oczu, chłonąc każde jej słowo i może dlatego żadne z nich

nie zauważyło, że Toby ześliznął się z psiego futra. Bernie wstał i usiadł ze wzrokiem wbitym

w niebiesko - białą łódź unoszącą się na jeziorze za prawą burtą.

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Za pierwszym razem ci się udało - powiedział Sterling z przyganą w głosie - ale nie

przeciągaj struny, Kate. Czy mogłabyś łaskawie zostawić tę lornetkę w spokoju? Jesteśmy

bardzo blisko, słońce odbite w soczewkach przyciągnie ich uwagę i będzie nieszczęście.

Kate bez słowa wskazała mu parasol nad głową.

- Przecież siedzę w cieniu - objaśniła, starannie regulując lornetę.

Zupełnie wyraźnie mogła teraz zobaczyć swojego ukochanego psa. Bernie leżał na

pokładzie z oczami utkwionymi w jej kierunku. Skierowała lornetkę nieco bardziej w prawo i

ujrzała tył głowy Pucka Daltona i delikatny profil Natalie. Siedzieli bardzo blisko siebie,

pogrążeni w rozmowie.

- Kate, proszę. - Sterling podszedł i stanowczym ruchem odebrał jej sprzęt.

- Daj spokój - próbowała protestować, ale bez efektu.

Sterling już był na rufie i chował lornetkę do pokrowca.

Potem usiadł obok Kate, nie kryjąc satysfakcji.

- Niech ci będzie - westchnęła i chusteczką otarła pot z czoła. - Tak czy inaczej, jest za

gorąco, żeby się kłócić.

- Dobrze wiesz, że niepotrzebnie tu przypłynęliśmy.

Machnęła ręką.

- Wiem, wiem, ale nie mogłam się powstrzymać. - Poklepała go po dłoni. - Zrozum,

musiałam zobaczyć tego człowieka i jego syna.

- No i co?

- No i jestem zadowolona. Podobają mi się. Zobaczysz, wystarczy poczekać.

Sterling odchrząknął.

- Skoro tak sądzisz, niech się dzieje, co chce. Mamy niestety poważniejsze sprawy na

głowie, niż Natalie i jej romanse.

- Miłość jest najważniejsza - obruszyła się Kate. Spojrzał na nią poważnie.

- Wiesz, co się dzieje na giełdzie z naszymi akcjami? Wczoraj...

- Dobrze wiem, jak to wyglądało wczoraj.

- Akcjonariusze są przerażeni. A nasi pracownicy zupełnie zdezorientowani. Nikt

niczego nie kontroluje. Skład eliksiru...

Ruchem ręki nakazała mu, by zamilkł.

- Wiem, wiem, nie musisz mi o tym przypominać. Sama opracowała tajemniczą

formułę eliksiru, z którego miano produkować krem powstrzymujący proces starzenia.

Wkrótce potem ktoś wykradł ją z laboratorium. Zapewne ta sama osoba podłożyła ogień,

próbowała zamordować Kate i nasłała faceta, który miał porwać Allie. Na razie nic nie

wskazywało na to, że czarna seria się skończyła. Przeciwnie.

- Wyszliśmy cało z niejednej opresji - wojowniczo oświadczyła Kate. - Teraz też

damy sobie radę.

Sperling Foster był bardziej sceptyczny.

- Tym razem sytuację pogarsza fakt, że twoi synowie skaczą sobie do gardła.

Nathaniel zawsze myślał, że zarządzałby firmą lepiej od brata, a wziąwszy pod uwagę, co

ostatnio wyprawia Jake, nie można nie przyznać mu racji.

Kate chyba nie doceniała powagi sytuacji.

- Jakoś to przeżyjemy.

- Czas nie pracuje dla nas. Ponadto mamy na głowie tę pannę Ducet.

- Tak, to jest problem.

- Chyba nawet więcej - skrzywił się Sterling. - Ta kobieta bardzo sprawnie manipuluje

prasą. Udziela wywiadów na prawo i lewo i głosi, że rodzina nie chce jej zaakceptować.

Kate pokręciła głową.

- Rodzina nie ma wobec niej żadnych zobowiązań, ponieważ ta osoba nie ma z nami

nic wspólnego. Nie jest moją córką.

Co do tego Kate nie miała żadnych wątpliwości. Zaginione dziecko, bliźniak

maleńkiej Lindsay, było chłopcem. Wiedzieli o tym tylko rodzice. Gdy niemowlę porwano,

FBI utajniło wszystkie informacje dla dobra śledztwa i opinia publiczna nigdy się nie do-

wiedziała, jakiej płci było zaginione bez śladu dziecko. Obecnie, w związku ze zniknięciem

całej dokumentacji, tylko Kate i porywacze znali prawdę. Jedynie Kate mogła swoim

oświadczeniem położyć kres finansowym żądaniom oszustki.

- W obecnej sytuacji każda prasowa nagonka wyrządza nam wielką krzywdę -

napomknął Sterling.

Zerknął na swą rozmówczynię, jakby wzrokiem chciał podkreślić sugestię zawartą w

tym zdaniu.

- Jeszcze nie pora. - W głosie Kate brzmiała determinacja. - Pozwolimy pannie Ducet

się rozhulać i dopiero później damy jej po łapach. Na razie niech pokaże, co ma w ręku.

Musimy się przekonać, czy coś ją łączy z innymi naszymi kłopotami, z pożarem, z katastrofą

lotniczą i tak dalej.

Sterling Foster spojrzał na nią ze zrozumieniem.

- Może masz rację. Ja ostatnio zrobiłem się nerwowy, ale nie mogę się opanować.

Trochę tego za dużo.

Uśmiechnęła się do niego.

- Cierpliwości, mój drogi. Trzeba przecież się dowiedzieć, kto nam ostatnio tak miesza

szyki.

Sterling zapatrzył się w gładką taflę wody.

- Martwię się o Jake'a - oznajmił po chwili milczenia. - Bardzo się o niego niepokoję.

Zachowuje się jak człowiek kompletnie zdesperowany.

- Pojedź do niego i spróbuj się czegoś dowiedzieć. Sterling westchnął.

- Jake jest twoim synem i sama najlepiej wiesz, że niełatwo coś od niego wyciągnąć.

Kate wstała.

- Wymyśl coś. Rób, co chcesz, ale dowiedz się, co go gnębi i wszystko mi opowiedz -

oświadczyła tonem nie znoszącym sprzeciwu i energicznym krokiem udała się na rufę.

- Kate, zostaw to...

Nie posłuchała go. Wyjęła lornetę z pokrowca i skierowała ją w kierunku jachtu.

- Jesteś niesamowita.

Uśmiechnęła się i nie odpowiedziała, wpatrzona w mężczyznę i kobietę na pokładzie

„Lady Kate”.

Siedzieli obok siebie, rozkoszując się ciszą. W pewnej chwili Natalie wychyliła się za

burtę, jakby czegoś wypatrywała w gładkiej tafli jeziora.

- Na co tak patrzysz? - zapytał Rick, spoglądając w tę samą stronę.

- Czegoś szukam - odparła, nie zwracając ku niemu głowy.

Uśmiechnął się.

- A czegóż to pani szuka, panno Fortune? Natalie zmrużyła oczy.

- Dobrego potwora z jeziora Travis.

- Kogo?

Westchnęła i wydęła wargi jak mała dziewczynka.

- Dziadek Ben zawsze mówił, że w naszym jeziorze mieszka dobry potwór. Zabierał

mnie na wycieczki i szukaliśmy jakiegoś znaku na wodzie.

Zwróciła ku niemu wzrok i głęboko spojrzała mu w oczy. Uśmiechnęli się

jednocześnie, a potem wzrok Ricka powędrował ku jej ustom. Wiedziała, że zamierza ją

pocałować i bardzo tego pragnęła. Jego pocałunek musi być wspaniały, czuły i podniecający...

Odsunęła się gwałtownie. Nie wolno jej popełnić kolejnego błędu. Jest naiwna, nie

zna go i nie może wierzyć swojemu sposobowi osądzania ludzi.

- Natalie, ja... - zaczął.

- Musimy wracać - wtrąciła szybko. Odwrócił głowę i jego wzrok padł na puste

miejsce na pokładzie.

- Gdzie oni są? - Po psie i chłopcu nie było śladu. Rick zerwał się gwałtownie. - On

nigdy tak sam nie odchodzi!

Natalie również wstała.

- Na pewno są w środku. Rick otwierał już drzwi kabiny.

Bernie siedział pod schowkiem w kuchennej części kabiny. Zwrócił łeb ku Natalie i

poskrobał łapą w drzwiczki. Rick otworzył je jednym ruchem. W środku znajdował się Toby,

skulony, z podkurczonymi nogami i głową schowaną w dłoniach.

- Synku, chodź.

Dziecko bez słowa skuliło się jeszcze bardziej.

- Chodź, Toby...

Kupka nieszczęścia ani drgnęła. Rick obejrzał się i bezradnie spojrzał na stojącą za

nim Natalie.

- Czasem tak robi - wyjaśnił. - Szuka sobie miejsca, żeby się schować. Doktor mówi,

żeby się tym nie przejmować.

Wyglądało na to, że Natalie ma jakiś pomysł.

- Idź tam do niego. Rick zamrugał powiekami.

- Co mam zrobić?

- Usiądź obok.

W jego wzroku niedowierzanie mieszało się z irytacją.

- Zrób to. Wiem, co mówię. - W jej głosie zabrzmiała pewność, której wcale nie miała.

Mogła tylko mieć nadzieję, że jej pomysł poskutkuje. Podświadomie czuła, że zrozpaczone

dziecko dobrze zareaguje na milczącą obecność kogoś bliskiego, kto wejdzie do jego świata -

Idź do niego, Puck.

Zawahał się, a potem niechętnie ukląkł i na kolanach wczołgał się do schowka.

- Posuń się, synku, posiedzę przy tobie. Miejsca było tak mało, że udało mu się

wsunąć tylko ramiona i głowę. Z tyłu usłyszał głos Natalie.

- Nie będę wam przeszkadzać. Posiedźcie tak sobie, a ja doprowadzę „Lady Kate” do

portu.

Usłyszał, jak kobieta i pies opuszczają kabinę; następnie' dobiegł go odgłos

podnoszonej kotwicy i dźwięk zapuszczanych silników. Chłopiec przytulił się do ściany.

- Jesteś tu bezpieczny, synku, prawda? - szepnął Rick, nie czekając na odpowiedź.

Doktor Dawkins mówiła, że nie należy się przejmować tym, że Toby chowa się w

małych pomieszczeniach. Daje mu to poczucie bezpieczeństwa i przynosi chwilową ulgę.

Mimo to, Ricka zawsze w takiej sytuacji ogarniała panika i dojmujące poczucie bezradności.

Tym razem, na domiar złego, wbity w schowek, z wystającą na zewnątrz tylną częścią ciała,

czuł się jak idiota. Ale przecież poradziła mu to sama Natalie, a ona jak nikt wyczuwała

nastroje jego syna.

Pochylił głowę i przez chwilę myślał, że uległ halucynacji: poczuł we włosach małe

paluszki dziecka. Toby wyraźnie próbował przyciągnąć go do siebie.

Powstrzymał oddech i pozwolił dziecku działać. Po chwili jego głowa spoczęła na

małych chudych kolankach syna. Tkwił tak bez ruchu, z zesztywniałym karkiem i bólem w

plecach, dopóki jacht nie wpłynął do przystani.

Kiedy silniki ucichły, wypełzł powoli ze schowka, a Toby wyczołgał się za nim. Jego

buzia była jak zwykle blada i niewzruszona. Tym razem jednak Ricka to nie zabolało.

Wiedział, że w ciemnym schowku syn nawiązał z nim kontakt.

Natalie czekała na nich na pokładzie.

- Wszystko w porządku? - zapytała.

- Tak - odparł z przekonaniem w głosie.

Na niebie zebrały się chmury. Ledwo zdążyli zacumować jacht i zabrać rzeczy,

zaczęło padać.

Rick wystawił twarz na krople deszczu i pomyślał, że los pozwolił mu spotkać

zupełnie niezwykłą osobę. W Natalie jest magiczna siła; co do tego nie miał wątpliwości.

Dwa tygodnie, które mieli spędzić razem, wydały mu się nagle strasznie krótkie i

zapragnął zostać z nią na zawsze. Zafascynowała go, a przecież przez ostatnie cztery lata

przyrzekał sobie, że już nigdy nie pozwoli na to żadnej kobiecie. Po związku z Vanessa

pozostało w nim zbyt wiele goryczy. Ale Natalie to nie Vanessa.

Natalie jest zupełnie inna i, prawdę mówiąc, nie przypomina żadnej znanej mu

kobiety. Bardzo by chciał poznać ją lepiej...

Nie pozwoliła mu się pocałować, tam, na jachcie. Nic dziwnego, pewnie zbytnio się

pośpieszył. Do takiej kobiety jak ona trzeba zbliżać się powoli i ostrożnie.

Ma jeszcze trochę czasu. Wiele rzeczy może się wydarzyć, jak się tak mieszka razem,

w jednym domu przez dwa tygodnie.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Tymczasem Natalie, wychodząc z tych samych przesłanek, dochodziła do zupełnie

odmiennych wniosków. Fascynacja Rickiem stanowiła zagrożenie i należało się ubezpieczyć.

Skoro mają przez pewien czas mieszkać razem, trzeba przede wszystkim zachować

odpowiedni dystans.

Zaraz po powrocie schroniła się na górze w swoim pokoju i zadzwoniła do ciotki

Lindsay. Lindsay Fortune Todd z zawodu była lekarzem i wraz z mężem i dwojgiem dzieci

mieszkała po drugiej stronie zatoki Ich duże, wygodne domostwo znajdowało się nieopodal

rodzinnej rezydencji. Ciotka Lindsay pracowali w szpitalu w Minneapolis i było bardzo

trudno zastać ją w domu. Tego dnia, na szczęście, właśnie wróciła.

- Cześć, Natalie. Gdzie się podziewałaś?

W jej głosie brzmiała lekka wymówka; Natalie długo się nie odzywała, bo odkąd

przysięgła sobie nie mieszać się do rodzinnych spraw, starała się trzymać na uboczu. Teraz

jednak problemy rodziny wydały jej się niczym w porównaniu z zagrożeniem owiązanym z

parą pewnych niebieskich oczu...

- Nie wpadłabyś do nas? Robimy grilla. Może nie będzie padać...

Natalie chętnie przyjęła zaproszenie i zeszła na dół.

- Idę do ciotki na kolację - oznajmiła Rickowi. Siedział w salonie, przeglądając prasę;

Toby patrzył w telewizor, a Bernie leżał obok niego.

- Baw się dobrze - rzekł Rick życzliwie i serce Natalie podskoczyło w piersi jak

szalone.

Nie wyglądał na zmartwionego i pomyślała, że może niepotrzebnie przed nim umyka.

Ze strony takiego faceta jak Rick chyba nie grozi jej żadne niebezpieczeństwo. Niestety...

Niebo się rozpogodziło i deszcz ustał. Natalie podjechała pod dom ciotki i ze

zdziwieniem spostrzegła nieznany sportowy samochód zaparkowany na podjeździe.

Zaciekawiona, zapukała i otworzono jej natychmiast. W drzwiach stała nieco gorsza wersja

ciotki Lindsay, z nieco zbyt silną trwałą i nieco zbyt czerwonymi, długimi paznokciami.

Tracey Ducet!

Miała przed sobą kobietę stanowiącą ucieleśnienie Jednego z problemów rodu

Fortune'ów, pannę Ducet, która od pewnego czasu podawała się za zaginioną bliźniaczą

siostrę ciotki Lindsay. Zza jej ramienia wyglądał Wayne, jej narzeczony.

Obok, z kwaśnymi minami, stali gospodarze.

- Jak się masz, Natalie? - zaszczebiotała Tracey i ucałowała gościa w policzek.

Natalie wstrzymała oddech, żeby nie zaciągnąć się zapachem podłych perfum.

- Wpadłam na chwilę - ciągnęła Tracey - żeby się zobaczyć z moją siostrzyczką.

Rzuciła „siostrzyczce” ciepłe spojrzenie, które padł w pustkę. Lindsay wyraźnie nie

czuła się „siostrzyczką” uzurpatorki.

- Teraz musimy już lecieć - oświadczył Wayne. Miał białe spodnie, obfitą ciemną

czuprynę i przypominał nędzną namiastkę Elvisa Presleya.

- No to pa! - Tracey pomachała zebranym dłonie wyposażoną w karminowe szpony i

odpłynęła w stronę sportowego wozu.

W holu zapadła cisza.

- Czego chciała? - przerwała milczenie Natalie.

- A jak myślisz? - odpowiedział Frank znużonym głosem. - Zgadnij. Takie długie

słowo, zaczyna się na literę „p”.

- Przyszła po pieniądze - wyjaśniła Lindsay. - Chciała dostać jakąś okrągłą sumkę od

swojej „siostrzyczki”, zanim sprawa spadku ostatecznie się wyjaśni.

Natalie przeciągle westchnęła. .

- Co jej powiedzieliście?

- Odmówiliśmy jej - twardo odparł Frank.

Z pokoju dobiegło ich wołanie sześcioletniego Cartera.

- Mamo!

- Idę już! Idę!

Otworzyli butelkę wina, Frank przyrządził hamburgery i przed dłuższy czas siedzieli

nad brzegiem, broniąc się przed komarami za pomocą specjalnych świec. Potem Frank zabrał

dzieciaki do miasta na lody, a kobiety poszły do kuchni posprzątać, ponieważ tego dnia

służąca miała wychodne.

Rozmowa oczywiście zeszła na problemy rodzinne. Lindsay bardzo się martwiła o

swojego starszego brata, Jake'a.

- Ilekroć dzwonię i chcę do niego zajrzeć, słyszę, że właśnie jest bardzo zajęty. A to

pracuje, a to wychodzi, i tak dalej. - Lindsay włożyła kolejny talerz do zmywarki i ciągnęła: -

Przypadkiem wpadłam wczoraj na niego w Travistown. W ogóle mnie nie zauważył,

musiałam trzy razy zawołać. Patrzył na mnie nieprzytomnym wzrokiem, jakby mnie nie

poznawał. Wyglądał strasznie! Podkrążone oczy, nie ogolony, zapadnięte policzki. Jakby nie

spał od tygodnia. Wiem, że po śmierci mamy miał bardzo trudne chwile, a teraz ta historia ze

sprzedażą akcji Monice Malone. Znasz swojego ojca. Przed nikim się nie otworzy, będzie się

tak gryzł w samotności. To bardzo trudny człowiek, mam nadzieję, że jakoś sobie poradzi.

Natalie wszystko to wiedziała i nie miała pojęcia, co począć. Lindsay roześmiała się

gorzko.

- Do tego ta koszmarna panna Ducet. Jak widzisz, nie potrafię nawet wymówić jej

imienia. Trzeba przyznać, że na nieszczęście jest do mnie dość podobna. Ona naprawdę może

być tym, za kogo się podaje. Ale...

Przerwała zmieszana.

- Ale co? - Natalie spojrzała w ciemne oczy ciotki. - Powiedz.

- Ona jest... taka...

- Tandetna? - podsunęła Natalie i ujrzała w myślach czerwone paznokcie tamtej.

Lindsay odetchnęła z ulgą.

- Nie ja to powiedziałam. Czy uważasz, że jestem ohydną snobką?

Natalie wzruszyła ramionami.

- To nie snobizm. Masz prawo myśleć o niej, co chcesz.

- Myślę, że to oszustka - wycedziła sucho Lindsay.

- Wszyscy tak myślimy. Tatuś zaangażował nawet detektywa, żeby ją prześwietlił.

- Wiem.

Śledztwo miał przeprowadzić Gabe Devereax; wynalazła go Rebeka. Lindsay splotła

machinalnie dłonie na piersi.

- Robi, co może, ale nie na wiele się to zdaje. Jej rodzina zastępcza wymarła, nie

istnieje nawet jej metryka. Ta Ducet mówi, że nigdy czegoś takiego nie miała. - Lindsay

parsknęła ironicznym śmiechem. - Pewnie, po co jej metryka. Facetka ma trzydzieści siedem

lat i nigdy dotąd nie potrzebowała metryki! Już to widzę.

Natalie zamyśliła się.

- Trzeba chyba po prostu cierpliwie poczekać - powiedziała w końcu. - Detektyw

wreszcie coś znajdzie. Na razie nie dawaj jej ani grosza.

- Nie ma obawy. Frank mi nie pozwoli.

- Bardzo dobrze.

Natalie podeszła do bufetu i znacząco spojrzała na stojącą na nim butelkę wina.

- Coś niecoś chyba w niej zostało...

- Akurat na dwie szklaneczki - dokończyła Lindsay. - Wypijemy sobie nad jeziorem.

Usiadły na brzegu i zasłuchały w brzęczenie komarów.

- Frank i dzieci niedługo wrócą - leniwie odezwała się Lindsay. - Dobrze się z tobą

rozmawia. Jesteś najrozsądniejszą osobą w całej rodzinie, Nat.

- Zawsze do usług.

Lindsay nie dostrzegła szyderstwa w głosie siostrzenicy.

- A jak sprawa wynajmu domu? - zapytała.

- Właśnie kogoś znalazłam. Już się nawet wprowadził.

Ciotka wyraźnie się zainteresowała.

- On?

- Tak, nazywa się Rick Dalton, jest samotnym ojcem, chłopczyk ma na imię Toby,

Bernie za nim przepada.

Lindsay umoczyła usta w kieliszku.

- Bernie przepada za synem, rozumiem, a jaki jest ojciec? Też można za nim

przepadać?

Natalie rozejrzała się; nie miała ochoty odpowiadać na to pytanie.

- Straszne tu komary...

Lindsay spojrzała na nią znacząco.

- Nie zmieniaj tematu, moja droga. Czuję w powietrzu romans.

- Ani mi to w głowie! - stanowczo zaprzeczyła Natalie. - Nie wymawiaj tego słowa!

- Dlaczego? Zawsze byłaś romantyczna i szukałaś prawdziwej miłości.

Natalie zapatrzyła się przed siebie.

- Nigdy mi się nie wiodło. Ciotka spojrzała na nią uważnie.

- Ten drań, Joel, dał ci się nieźle we znaki.

- Chodzi nie tylko o niego. Tak... ogólnie nie jest za dobrze.

- A w szczególe?

Natalie pomyślała o babci Kate, która odeszła na zawsze, o swych skłóconych

rodzicach, o krachu grożącym firmie, a także o pewnym samotnym mężczyźnie i jego

nieszczęśliwym dziecku.

- Daj spokój - poprosiła cicho. Ciotka nie nalegała.

- Jeśli nie chcesz o tym rozmawiać, nie musisz, ale pamiętaj, jestem tutaj i zawsze

możesz na mnie liczyć.

Natalie uśmiechnęła się do niej z wdzięcznością.

Frank z dzieciakami wrócili trochę po ósmej, a ponieważ Lindsay nazajutrz wcześnie

rano miała być w pracy, Natalie szybko się pożegnała.

Nie bardzo wiedziała, co ze sobą zrobić. Nie chciała tak wcześnie wracać do domu z

obawy przed spotkaniem z Rickiem. Po drodze wstąpiła jeszcze do baru, ale nie mogła w

nieskończoność grać na zwłokę. Postanowiła porozmawiać z tym facetem. Trzeba stawiać

sprawy jasno. Nie można przecież w nieskończoność wynajdywać sobie pretekstów, żeby nie

bywać we własnym domu. Albo ustalą jakiś modus vivendi, albo na dwa tygodnie przeniesie

się do rezydencji ojca.

Nie można oczywiście wykluczyć, że nie ma żadnego niebezpieczeństwa i wszystko

jest tylko wytworem jej wyobraźni. Przeczył temu jednak pocałunek, który wisiał w

powietrzu, i zauroczenie, jakie niewątpliwie pojawiło się między nią a jej lokatorem.

Ricka zastała przed telewizorem.

- Dobrze było? - zapytał uprzejmie.

- Tak. A gdzie Toby?

- W łóżku.

Nie wiedziała, czy czuje się rozczarowana tak banalnym powitaniem, czy też docenia

jego pozytywny aspekt.

Bernie podniósł się leniwie i podszedł do niej. Pogłaskała wielki łeb i podeszła do

telefonu. Machinalnie włączyła sekretarkę.

- Natalie - usłyszała głos Joela - to ja. Skoro nie chcesz mi dać szansy, to trudno,

muszę z tym jakoś żyć. Jest jednak pewien problem. Pamiętasz tę moją hawajską koszulę,

niebieską, z takimi palmami? Nie mogę jej nigdzie znaleźć. Może jest u ciebie. Rozejrzyj się,

dobrze? Bardzo ją lubię i zależy mi...

Jednym ruchem skasowała dalszy ciąg nagrania, Joela i jego hawajską koszulę. Rick

siedział odwrócony do niej tyłem, wpatrzony w ekran. Ciekawe, czy słyszał wynurzenia tego

głupka? Może na szczęście nie było go w pobliżu, kiedy tamten dzwonił. Wyobraziła sobie

Ricka w kuchni, przygotowującego kolację dla siebie i syna; stoi nad zlewem i obiera, na

przykład, marchewkę... Nagle włącza się automatyczna sekretarka i rozlega się głos Joela!

Okropne! Trzeba położyć temu kres! Raz na zawsze! Natychmiast!

- Bernie, idziemy na górę! Rick nawet nie drgnął.

- Dobranoc - powiedziała.

Najwyraźniej nie był to odpowiedni moment na szczerą, poważną rozmowę.

Tylko z powodu chorobliwej drobiazgowości przejrzała szafę w swej sypialni, ale

niebieskiej koszuli Joela nie znalazła.

Następnego dnia, w niedzielę, Rick postanowił znowu wybrać się na wycieczkę

jachtem. Zaprosił Natalie, ale grzecznie i stanowczo odmówiła. Zapytał wobec tego, czy

mogą zabrać psa.

- Jasne, uwielbia pływać łodzią.

- Świetnie się składa, dziękuję - powiedział Rick i to było wszystko.

Natalie spędziła cały dzień w domu sama, próbując nie myśleć, jak cudownie jest na

wodzie. Po południu spadł deszcz i zaczęła raz po raz podchodzić do okna i spoglądać na

jezioro. Po dwóch godzinach znowu wyjrzało słońce, a jachtu jak nie było, tak nie było.

Około czwartej zabrała się do przygotowywania kurczaka w brokułach, żeby zabić

czas. Danie było już w piekarniku, kiedy „Lady Kate” w końcu się ukazała. Natalie stanęła

przy oknie i przez dłuższą chwilę patrzyła, jak wielka łódź wpływa do portu.

Po dziesięciu minutach w kuchni pojawił się Rick. Wszedł tylnymi drzwiami i

wyglądał jak młody bóg. Ogorzały od słońca i wiatru, z błyszczącymi oczami. Toby i pies

pomaszerowali prosto do holu.

- Toby, umyj ręce! - krzyknął Rick, a potem zwrócił uśmiechnięte spojrzenie ku

Natalie i zaczął wyjmować resztki jedzenia, jakie zostały im z lunchu.

Przez chwilę przyglądała mu się w milczeniu, a potem odezwała się, jakby nigdy nic:

- Zrobiłam dla nas kolację, zaraz będzie gotowa. Rick pociągnął nosem.

- Cudownie pachnie. O której siadamy?

- Za jakieś czterdzieści minut. Dobrze będzie?

Z jego miny można było wnioskować, że będzie wspaniale.

- Wezmę tylko prysznic i nakrywam do stołu! - zawołał i pobiegł w ślad za chłopcem i

psem.

Toby z nieodłącznym Berniem u boku pojawił się w kilka minut później. Natalie

zrobiła już sałatę i sięgnęła po sztućce.

- Czas nakrywać - powiedziała i chłopiec zrozumiał, że prosi go o pomoc.

Niepewnym krokiem podszedł bliżej i powoli, z wahaniem, zaczął rozstawiać na stole

talerze.

- Doskonale ci idzie - pochwaliła go Natalie. - Sądzisz, że poradzisz sobie również z

serwetkami i szklankami?

Chłopiec z powagą skinął głową. Podała mu potrzebne przedmioty i Toby, z

wysuniętym językiem, zabrał się do pracy.

- Doskonale!

Kiedy zjawił się Rick, wszystko było gotowe.

- Nie musisz nakrywać do stołu - powiedziała Natalie. - Toby już to zrobił.

Na twarzy Ricka odmalowało się zdumienie.

- Toby?

- Nakrył do stołu - wyjaśniła spokojnie Natalie. Rick podszedł i z niedowierzaniem

zaczął przyglądać się dziełu swojego syna.

- To... to naprawdę...

Natalie przerwała mu, kładąc rękę na jego ramieniu.

- Bardzo dobrze - dokończyła zwyczajnym głosem, jakby nie zaszło nic

nadzwyczajnego.

Rick zrozumiał, że tak właśnie należy potraktować wyczyn chłopca.

- To... bardzo dobrze - powtórzył za nią.

Toby uśmiechnął się nieśmiało i przeszedł do saloniku. Włączył telewizor, a Bernie,

cały czas śledzący jego ruchy, natychmiast położył się obok.

- Potrafisz dokonać cudu - szepnął Rick do ucha Natalie.

Lekko się odsunęła.

- Może Toby zawsze powinien pomagać w pracach domowych - powiedziała, siląc się

na obojętność.

- Może...

Wymienili porozumiewawcze uśmiechy i Natalie dopiero teraz spostrzegła, że jej ręka

nadal spoczywa na ramieniu Ricka. Cofnęła ją, jakby się sparzyła.

Rick spojrzał na nią ze zdziwieniem.

- Co się stało?

Zrozumiała, że nawet jeśli jemu nie jest potrzebna szczerość, to ona bardzo jej

potrzebuje.

- Musimy porozmawiać - oświadczyła. Zupełnie jakby na to czekał.

- Kiedy?

- Wieczorem. Jak Toby zaśnie.

- Czy interesuję cię jako kobieta?

Rick, siedzący na drugim końcu kanapy, przez chwilę na nią patrzył.

- Tak - odpowiedział w końcu.

- Tak właśnie myślałam. - Natalie pokiwała głową.

- A nie chcesz, żeby tak było?

Chcę, chcę i to bardzo! - krzyknęła w duchu, ale natychmiast się opanowała.

- Nie chcę się z nikim wiązać. Teraz po prostu nie mogę.

Zatrzymał na niej spojrzenie swych błękitnych oczu.

- Z powodu tego faceta w hawajskiej koszuli? Natalie żałośnie jęknęła.

- Słyszałeś?

- Stałem sobie właśnie przy zlewie i...

- ...obierałeś marchewkę?

- Nie, płukałem sałatę.

- Nieważne. - Machnęła ręką. - Tak, to był Joel.

- Twój były chłopak. Ten, co z tobą niedawno zerwał.

- Właśnie. Ostatnio zmienił zdanie i chce wszystko zacząć od nowa. Ale ja nie chcę.

Muszę teraz być sama i wiele spraw sobie przemyśleć.

- Rozumiem.

Uniosła na niego wzrok, zdecydowana powiedzieć wszystko.

- Rick, kiedy przyjechaliście tutaj po raz pierwszy, strasznie mi się spodobaliście i

bardzo chętnie wynajęłam wam dom. Polubiłam was, ciebie i Toby'ego, i uznałam, że

znalazłam odpowiednie osoby, które zajmują się Berniem. Wtedy jeszcze nie zdawałam sobie

sprawy... - Urwała, nie wiedząc, jak dokończyć.

Rick pośpieszył jej z pomocą.

- ...że podobam ci się w inny jeszcze sposób.

- Ja...

Znowu jej przerwał.

- Daj spokój, przecież to oczywiste, coś jest w powietrzu. Kiedy na siebie patrzymy,

kiedy rozmawiamy, jest jakiś fluid. Czy uważasz, że to wychodzi tylko ode mnie?

Bardzo pragnęła przytaknąć, ale nie zdobyła się na tak oczywiste kłamstwo.

- Nie.

- Ty też coś do mnie czujesz?

- Tak.

Wyznała to tak cicho, że musiał się ku niej pochylić, aby usłyszeć.

- I nie chcesz tego ciągnąć? Spuściła oczy.

- Dla mnie to wszystko stało się zbyt szybko, nie jestem przygotowana. Na razie

powinnam zająć się czym innym.

- A czym?

Uniosła ręce obronnym gestem.

- Sama dokładnie nie wiem. Wokół mnie cały świat oszalał. Czytasz gazety i wiesz, co

wypisują o mojej rodzinie. Do tego dochodzą sprawy czysto osobiste, ja naprawdę myślałam,

że kocham Joela, ale kiedy się rozstaliśmy, zrozumiałam, że łączyło mnie z nim tylko

przyzwyczajenie i poczucie bezpieczeństwa. Był ode mnie uzależniony, byłam mu potrzebna,

sądziłam... Po co ja ci to właściwie opowiadam?

Rick nie od razu odpowiedział, a kiedy to zrobił, w jego głosie brzmiała powaga.

- Szukasz zrozumienia.

- Pewnie tak - westchnęła, a Rick zrobił to samo.

- W każdym bądź razie byłaś ze mną szczera. - Potarł kark i spojrzał na nią. - Co teraz

zrobimy?

- Chyba najlepiej będzie, jeśli się przeniosę do rezydencji rodziców.

- Ta perspektywa zbytnio cię nie martwi, jak widzę - rzucił sarkastycznie.

Natalie spojrzała na widniejące za oknem jezioro.

- Tam, za tą wodą, w tym wielkim domu, niedobrze się dzieje - oznajmiła smutnym

głosem. - Przysięgałam sobie, co prawda, że raz na zawsze przestanę się mieszać w ich

sprawy, ale to nie takie proste. Nie wiem, co zrobię. Mogłabym również wyprowadzić się do

hotelu.

Rick poszukał jej wzroku.

- Jest jeszcze inne rozwiązanie. My możemy się wyprowadzić.

Dzielnie wytrzymała jego spojrzenie.

- Nie, to nie wchodzi w rachubę. Jesteście idealnymi lokatorami, a twojemu synowi

świetnie robi pobyt tutaj. Wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie to, co dzieje się z nami.

Rick skinął głową.

- Co do mojego syna, zgadzam się z tobą całkowicie. A na razie to on jest dla mnie

najważniejszy.

- W takim razie zostaniesz?

- A ty nie wyprowadzisz się?

- Chyba że naprawdę będę musiała.

Zdali sobie sprawę, że szczera rozmowa niczego nie rozwiązała i nadal są w punkcie

wyjścia.

- To co robimy?

Natalie z powątpiewaniem pokręciła głową.

- Nie wiem, może... Zachęcił ją wzrokiem.

- Myślę, że możemy spróbować - dokończyła.

- Jak to sobie wyobrażasz?

W jej głosie nie było zbytniej wiary w to, co mówi.

- Będę ci schodzić z drogi, będziemy się unikać. Uśmiechnął się do niej smętnie.

- Koniec z wycieczkami jachtem, koniec z kurczakiem w brokułach, tak? - zapytał.

Natalie z powagą skinęła głową.

- Tak. Ponieważ to ty wynajmujesz dom, masz prawo pierwszeństwa. Korzystasz z

kuchni, kiedy chcesz, a ja gotuję, kiedy ciebie nie ma albo jadam w mieście.

Nie wyglądał na przekonanego.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł.

- Zawsze możemy spróbować - oświadczyła. - Jeśli się nie uda, coś sobie znajdę.

Późno w nocy, leżąc w łóżku, przemyślał sobie wszystko jeszcze raz. Z rozmowy

wynikało, że Natalie nie bardzo wie, czego chce, ale na pewno nie chce w swoim życiu jego.

Pomylił się, widząc w niej typową amerykańską dziewczynę, ładną i wesołą, a przede

wszystkim nieskomplikowaną. Natalie jest zupełnie inna.

Ujrzał w myślach prześliczną istotę w abażurze na głowie, podrygującą w rytm

piosenki Janis Joplin. Zobaczył, jak uśmiecha się do Toby'ego, a on odwzajemnia jej uśmiech

kącikami warg. I jak wczoraj czekała na nich na trawniku przed domem, uczesana w koński

ogon.

Chyba zwariował. Jest na najlepszej drodze do zakochania się w kobiecie, która go

przed chwilą poprosiła, żeby się od niej trzymał z daleka.

Próbował skupić się na czymś innym, ale nie mógł. Zacisnął zęby: przyjmie jej

warunki i będą żyli obok siebie jak obcy ludzie, będą się mijali i jakoś to pójdzie. Jemu też

nie są potrzebne komplikacje, a zwłaszcza romans z bogatą dziewczyną o nie

uporządkowanym życiu wewnętrznym.

Około północy wreszcie zasnął i wtedy z pokoju syna dobiegł go przeraźliwy krzyk.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Sforsował drzwi dzielące go od sypialni chłopca i zmrużył oczy w świetle lampy.

Kołdra w samolociki leżała na podłodze, w skotłowanej pościeli nie było nikogo. W

kącie ujrzał skulone dziecko wstrząsane rozdzierającym płaczem.

- Toby, syneczku...

Próbował mówić spokojnym głosem, ale serce łomotało mu w piersi jak szalone.

- Toby, syneczku, już dobrze... To ja, tata. Ostrożnie zbliżył się do chłopca. Mała,

chuda postać w piżamce w pieski wydała mu się nagle czymś niezwykle kruchym i poczuł,

jak paraliżuje go bezradność.

Obroniłby syna przed każdym wrogiem, ale musiałby najpierw go zobaczyć.

Unicestwiłby każdego, kto zagroziłby jego dziecku. Przeciwnik Toby'ego był jednak

niewidzialny, krył się w jego duszy, a ojciec mógł tylko bezsilnie zaciskać pięści.

Doktor Dawkins mówiła:

„Trzeba mu zapewnić poczucie bezpieczeństwa w każdej sytuacji. Kiedy ma

koszmarny sen i krzyczy, należy otoczyć go ciepłem, a przede wszystkim nie wpadać w

panikę. Chłopiec musi wiedzieć, że opiekujący się nim dorosły panuje nad sytuacją i pomoże

mu zmniejszyć zagrożenie”.

Słowa, słowa, bardzo mądre słowa... Problem w tym, że w takich sytuacjach Rick

wcale nie panował nad sobą. Ogarniała go wściekłość, że nie może walczyć na swoich

warunkach. Nie może przyłożyć demonowi nękającemu tę małą, bezbronną istotę.

Opanował się i ukląkł obok syna.

- Toby, kochanie...

Dziecko uniosło głowę i ujrzał przerażone oczy zaszczutego zwierzątka. Toby patrzył

gdzieś ponad jego ramieniem, jakby widział ducha.

- Syneczku...

Rick odwrócił się, ale nie ujrzał nikogo. W rogu pokoju stała tylko niewielka szafa.

Dziecko znowu ukryło głowę w dłoniach i skuliło się jeszcze bardziej. Rick nie miał

pojęcia, jak postąpić.

I wtedy dobiegł go łagodny głos Natalie.

- Rick...

Odwrócił się i ujrzał drobną postać w białym szlafroczku, z drobnymi bosymi

stopkami i rozpuszczonymi włosami. Blask lampy zalśnił w różyczce na złotym łańcuszku. W

korytarzu majaczył kształt wielkiego psa Rick w jednej chwili zapomniał o wszystkich po-

stanowieniach; czuł teraz do niej jedynie ogromną wdzięczność. Przyszła tu, stała obok niego

i mogła mu pomóc.

Ani na chwilę nie wątpił, że Natalie wie, co robić. Odsunął się i przepuścił ją.

Przykucnęła obok dziecka.

Bernie wszedł za nią do pokoju i usadowił się przy drzwiach.

Rick nie spuszczał oczu z Natalie. Nie zrobiła najmniejszego ruchu; przemówiła

jedynie do dziecka cichym, łagodnym głosem:

- Powiedz mi, Toby, kochanie, co to takiego było Toby zachlipał i uniósł głowę.

- Powiedz mi, proszę - powtórzyła Natalie. Długo się jej przyglądał, a potem

wyszeptał:

- Potwór.

- Gdzie on był? - zapytała.

Spojrzał na coś za jej plecami, a potem mały drżący paluszek z wahaniem wskazał

szafę. Bernie warknął. Rick ze zdumieniem spojrzał na łagodnego zwykle olbrzyma i ujrzał,

że pies zwrócił łeb w stronę szafy i wyszczerzył zęby.

Toby nagle przestał się trząść i z zachwytem utkwił wzrok w psie. Natalie natychmiast

wykorzystała właściwy moment.

- Chodź do mnie, maleńki.

Toby pociągnął nosem i wtulił się w nią. Wstała z dzieckiem w ramionach i lekko je

pokołysała.

- Posłuchaj, teraz jesteś bezpieczny. Tatuś jest przy tobie. I Bernie. I ja. Nigdy nie

pozwolimy, żeby ta potwór cię skrzywdził. Nigdy, nawet za milion lat.

Wolno zaniosła go do łóżka i otuliła kołderką.

- Możesz teraz spokojnie zasnąć, kochanie. Bernie będzie cię pilnował.

Pies natychmiast ulokował się przy łóżku i polizał chłopca w stopę. Toby przymknął

oczy, a Natalie ruchem dłoni kazała Rickowi zgasić górne światło. Jednocześnie zapaliła

lampkę w kształcie samolotu. W jej łagodnym świetle zrobiło się nagle bezpiecznie i przy-

tulnie.

Natalie dała znak Rickowi, żeby przysiadł z drugiej strony łóżka.

- Ten potwór wyszedł z szafy, prawda, Toby? - zapytała.

Dziecko przytuliło się do niej kurczowo. Objęła je ramieniem i pogłaskała po głowie.

- Wiesz, że tak naprawdę to potwory wcale nie istnieją prawda? - pytała dalej takim

samym tonem.

Toby spróbował skinąć główką.

- Rozumiem - ciągnęła. - Muszę ci zdradzić pewną tajemnicę. Mój dziadek, Ben,

zawsze mówił, że w naszym jeziorze mieszka potwór, ale to jest bardzo dobry potwór,

przyjazny ludziom i zwierzętom.

Chłopiec wyraźnie się zainteresował. Cofnął główkę i uważnie spojrzał na Natalie.

- Nie wiedziałeś, że istnieją dobre potwory? Toby stanowczo pokręcił głową.

- A ja - mówiła dalej Natalie - jestem przekonana, że tylko takie naprawdę istnieją.

Widać było, że chłopiec rozpaczliwie pragnie jej wierzyć, ale nie potrafi.

- A może by tak Bernie pospał tutaj z tobą dzisiaj w nocy? Oczywiście, jeśli tatuś

pozwoli.

- Nie mam nic przeciwko temu - zgodził się Rick.

- Wszystko w porządku? - zapytała Natalie Toby'ego.

Tym razem Toby skinął główką zupełnie wyraźnie.

- W takim razie śpij dobrze. - Wstała i spojrzała na psa. - Bernie, zostajesz tutaj.

Poszła w stronę drzwi, ale Puck zatrzymał ją. W jego oczach dostrzegła podziw i

wdzięczność.

- Natalie, bardzo ci dziękuję.

Uśmiechnęła się lekko, skinęła głową i wyszła z pokoju.

Rick wrócił do Toby'ego i patrząc na rozpogodzoną buzię chłopca pomyślał, że

cokolwiek by Natalie powiedziała o ich wzajemnych stosunkach, nic nie zmieni faktu, że do

końca życia pozostanie w jego oczach czarodziejką, która podarowała jego dziecku spokojny

sen.

Natalie zaś przystanęła w holu, nie wiedząc, czy iść do siebie na górę, czy wrócić do

Ricka. Mogliby jeszcze chwilę porozmawiać. Potem przypomniała sobie wzrok, jakim na nią

patrzył, i z westchnieniem weszła na schody.

Nazajutrz przy śniadaniu panowała ogólna serdeczność i nikt nie wtajemniczony nie

zauważyłby napięcia między Rickiem a Natalie. Toby jadł z wielkim apetytem i Rick

pomyślał, że od dwóch dni spędzonych w domu nad jeziorem jego syn zachowuje się zupełnie

jak normalny chłopiec. Nie licząc oczywiście tego, że od czasu do czasu zamyka się w

schowku, nic nie mówi, a w nocy krzyczy, bo dręczą go koszmary.

Za to od czasu do czasu się uśmiecha i lepiej je I ma bardziej ożywioną buzię. Doktor

Dawkins mówiła że z czasem wszystko wróci do normy, ale Rick dopiero teraz zaczynał w to

wierzyć. Sprawiła to Natalie i jej pies.

Wczoraj, kiedy wrócił do siebie, zdał sobie sprawę, że gdyby nie Natalie i Bernie,

byliby nadal w tym samym punkcie. Toby milczący, zamknięty w sobie, z nieobecnym

spojrzeniem, i on, jego ojciec, w pułapce strachu i bezsilności.

Dzięki Natalie stało się inaczej.

Ona jednak za dwa tygodnie wyjedzie, a pies będzie z nimi tylko do końca sierpnia.

Potem wrócą do Minneapolis i wszystko zacznie się od nowa. Musi o tym porozmawiać z

lekarką; dobrze, że właśnie dzisiaj, o drugiej, mają kontrolną wizytę.

Tymczasem może sobie popatrzeć na swoją śliczną gospodynię, na jej gładką jak atłas

skórę i ciemne kręgi pod oczami, mówiące, że może tej nocy spała równie kiepsko jak on.

Po śniadaniu poszedł z synem na przystań i przez jakiś czas bawili się starymi

wędkami znalezionymi w hangarze.

Potem wrócili do domu i usiedli w salonie. Wyjęli puzzle z żółwiami Ninja i Rick

zaczął uczyć Toby'ego je układać.

W pewnej chwili leżący dotąd spokojnie Bernie uniósł łeb i warknął. Tak samo

warczał w nocy na wzmiankę o potworze ukrytym w szafie. Zaraz potem rozległo się pukanie

do oszklonych drzwi i Rick spojrzał w tym kierunku. Za szybą ujrzał mężczyznę mniej więcej

w swoim wieku.

Natalie siedziała na górze i nic nie słyszała.

- Poszukaj takiego kawałka ze skorupą Rafaela, polecił Rick synowi i poszedł

otworzyć.

Przybysz był nieco od niego niższy, starannie ogolony i znakomicie ubrany.

- Czy... zastałem Natalie? - spytał, zdumiony widokiem nieznajomego.

To musi być Joel, jej były narzeczony. Rick przez chwilę bawił się jego zmieszaniem.

- Natalie jest na górze. Dzień dobry, nazywam się Rick Dalton, a pan to pewnie Joel

Baines?

Wymienili uścisk dłoni i przybysz się przedstawił.

- Natalie nic mi nie mówiła, że ma towarzystwo - dodał.

Z pokoju rozległo się ostrzegawcze warknięcie i Joel z niechęcią spojrzał na psa. Rick

szeroko się uśmiechnął.

- Zaraz po nią pójdę, proszę wejść.

- Dziękuję.

Bernie podniósł się i spojrzał wrogo na przybysza, szczerząc zęby. Widać było, że ma

mu coś za złe. Rick uważnie przyjrzał się aroganckiej minie Joela i w myślach przyznał

Berniemu rację.

- Wolałbym poczekać na ganku - oświadczył z godnością Joel.

- Jak pan woli.

W tej samej chwili w holu ukazała się Natalie.

- Ach, to ty - odezwała się lodowatym tonem.

- Chciałem z tobą porozmawiać. Gdybyś mogła mnie wysłuchać...

Ujęła go pod ramię i energicznym ruchem wyprowadziła na ganek.

- - Pomówimy tutaj.

Zamknęła za sobą drzwi i Puck wrócił do stolika żółwi Ninja. Próbował nie patrzeć w

stronę, gdzie zniknęła Natalie i nieoczekiwany gość. Bernie ziewnął i wrócił na swoje

miejsce. Wyglądał teraz tak poczciwie, jakby nigdy nawet mu na myśl nie przyszło pożreć

żywcem dawnego narzeczonego swojej pani.

Na zewnątrz jego pani mówiła do Joela:

- Nie znalazłam tej koszuli, nie ma tu nic twojego, dlatego zostaw mnie w spokoju, nie

dzwoń i nie przychodź.

Joel zapatrzył się w czubki swoich butów.

- Nie chodziło mi o koszulę, tak naprawdę chciałem... Kto to jest tamten facet?

- Mój lokator. Mieszka tu z synem, zresztą to nie twoja sprawa.

- Lokator? Od kiedy potrzebujesz lokatorów?

- Joel, nie przeciągaj struny.

- W porządku. Chciałem ci tylko powiedzieć, że się żenię.

Zaskoczył ją. Stała, mrugając powiekami, niezdolna wymówić słowa. Joel

wykorzystał jej milczenie.

- Pamiętasz tę... przygodę, o której ci wspominałem?

- Nie mam pojęcia, co to ma do rzeczy.

- Ta kobieta... osoba, z którą wtedy byłem wobec ciebie nielojalny, nie zachowała

należytej ostrożności. Wkrótce zostanę ojcem i muszę ją poślubić.

Postanowiła natychmiast przerwać jego wynurzenia nie chciała już słyszeć nic więcej.

- A co to ma wspólnego ze mną?

- Po prostu zawsze tak dobrze umiałaś mnie wysłuchać. Z tobą naprawdę można

porozmawiać i bardzo mi tego brakuje. Tak bym chciał znowu móc ci się zwierzyć. Mam

mnóstwo problemów i bardzo byś mi się przydała. Zawsze coś tak rozsądnie doradzisz

Melissa, bo tak ma na imię matka mojego dziecka jest bardzo ładna i zabawna, ale też

strasznie wymagająca. Nie to co ty. Nieraz naprawdę żałuję starych dobrych czasów,

spędzonych z tobą. Miałem spokój, ciszę; bardzo bym chciał móc od czasu do czasu do ciebie

wpadać.

Nie była pewna, czy dobrze go rozumie.

- Chwileczkę, Joel. Jakaś kobieta jest z tobą w dąży, wkrótce macie się pobrać, a ty

stale chcesz się ze mną spotykać? Mniej więcej to chciałeś powiedzieć?

Zamyślił się.

- Sam nie wiem. Tak naprawdę to sam nie wiem czego chcę. Bardzo mi ciebie brak,

Natalie. Wczoraj kiedy Melissa powiedziała mi o dziecku, zaraz chciałem do ciebie

zadzwonić, żebyś mi doradziła, co robić Rozumiem, że masz do mnie żal, ale chyba możemy

zostać przyjaciółmi. Zgódź się, proszę.

Patrzyła na niego z otwartymi ustami. Chyba się przesłyszała albo to tylko sen, bo to

przecież nie może dziać się naprawdę!

- Joel, czy ty uważasz mnie za idiotkę?

- O czym ty mówisz? Oczywiście, że nie.

- To dlaczego traktujesz mnie, jakbym nią była? niepewnie przestąpił z nogi na nogę.

- Ja chciałem tylko... chwilkę porozmawiać.

- Jeśli kiedykolwiek znowu się tu pokażesz, wezwę policję, rozumiesz?

Nie rozumiał nic, absolutnie nic.

- Ale, Nat...

- Do widzenia. Wynoś się stąd, bo w przeciwnym razie wezwę policję zaraz!

Zmarszczył czoło, jakby dotarła do niego realność groźby.

- Mówisz poważnie? - upewnił się na wszelki wypadek.

- Jak najbardziej.

- I nie chcesz mnie już nigdy więcej widzieć? - W jego głosie brzmiało

niedowierzanie.

- Zgadłeś.

- W takim razie - powiedział z wahaniem i odrzucił rzadkie włosy z czoła - jednak

chyba już sobie pójdę.

- Doskonały pomysł.

Stała na ganku i patrzyła, jak Joel niknie za drzewami, gdzie musiał zostawić

samochód.

Mogła sobie pogratulować. Sądząc po jego minie, chyba odwiedził ją po raz ostatni.

W dalszym ciągu jednak nie miała pojęcia, jak mogła z nim być przez całe długie pięć lat i nie

zorientować się, z kim ma do czynienia.

- Natalie?

Obejrzała się. W progu stał Rick w czarnej koszulce i spłowiałych dżinsach. Wyglądał

cudownie, a w jego głosie brzmiał niepokój. Martwił się o nią.

- Wszystko w porządku?

Jak mogła wierzyć swemu sercu? Zabiło w przyspieszonym rytmie, ale wiedziała, że

nie może mu ufać.

- Tak, wszystko w porządku - odparła znużona głosem. - Zaszło pewne

nieporozumienie, ale już wszystko sobie wyjaśniliśmy.

- Miło mi to słyszeć.

Miał bardzo niebezpieczny uśmiech i zagrażając spokojowi głos; w ogóle cały

stanowił dla niej zagra żenię.

Uważaj, pomyślała, pamiętaj, że zupełnie nie znasz się na mężczyznach i gotowaś

powtórnie wpaść w pułapkę.

- Zrobię sobie kawę - oświadczyła rzeczowym tonem - i wracam do swojego pokoju.

Uśmiech na twarzy Ricka zbladł. Odsunął się i wpuścił ją do domu. Wchodziła na

górę z poczuciem wygranej bitwy i przegranej wojny.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Tego samego dnia po południu doktor Dawkins, po spotkaniu z Tobym, poprosiła jego

ojca do siebie na krótkie podsumowanie. Była bardzo zadowolona.

- Toby robi ogromne postępy. Bez trudu nawiązuje kontakt wzrokowy. Dzisiaj nawet

dwa razy się do mnie uśmiechnął. Mam nadzieję, że najgorszy okres jest już za nim i chyba

przezwyciężył kryzys. Niedługo zacznie mówić. Kiedy do tego dojdzie, proszę niczego nie

przyspieszać. Powie słowo, potem dwa, wszystko we właściwym czasie.

Oparła się wygodnie w obszernym skórzanym fotelu i dodała, że w obecnym stanie

rzeczy można ograniczyć liczbę kontrolnych wizyt do dwóch w miesiącu. Serce Ricka

wypełniło szczęście i natychmiast stanęła mu przed oczami drobna brunetka z bernardynem

przy nodze.

- Chce mi pan coś powiedzieć? - domyśliła się lekarka.

- Tak. - Opowiedział jej pokrótce o swojej gospodyni i jej psie. - Toby na jej widok po

raz pierwszy się uśmiechnął. Za dwa tygodnie ona wyjeżdża w daleką podróż i zostawia nam

psa, a Toby za nim szaleje.

Boję się, że kiedy jesienią wrócimy do domu, będzie mu go strasznie brakowało.

- I jego stan znowu się pogorszy?

- Tak, tego się właśnie obawiam. W oczach lekarki ujrzał zrozumienie.

- Proszę się nie bać.

- Ale przecież...

- Pozwolę sobie przypomnieć, że to pan jest tutaj najważniejszą osobą. Czas, który pan

poświęca dziecku i pański stosunek do dziecka są podstawową sprawą Dopóki między wami

wszystko będzie jak dotąd, chłopiec będzie robił postępy. Nie mam wątpliwości, że już

niedługo będzie pan miał przed sobą zdrowego normalnego, szczęśliwego chłopca. Kontakt z

tą miłą panią i jej psem jest niewątpliwie bardzo korzystny ale rozstanie może spowodować

co najwyżej przejściowy smutek, któremu psychika chłopca z pewnością podoła. To pan jest

kluczową postacią i to pańska miłość zapewnia mu oparcie i poczucie bezpieczeństwa.

Rick przymknął oczy.

- Wiem - ciągnęła lekarka - to ogromna odpowiedzialność, ale jak widzę, doskonale

daje pan sobie radę.

Przypomniał sobie panikę, jaka go ogarnęła, kiedy w nocy poczuł się kompletnie

bezsilny wobec potwora ukrytego w szafie. Pokręcił głową.

- Bardzo mi miło, że tak to pani widzi, ale czasem jestem zupełnie bezsilny.

- Nic nie szkodzi. Postępuje pan dokładnie tak jak trzeba.

- Czasem myślę, że potrzebuję żony.

Powiedział to bez zastanowienia i tak szybko, że nie zdążył pomyśleć, czy to prawda.

Doktor Dawkins przez chwilę milczała.

- Niepotrzebna jest panu żona ze względu na syna. w tej sprawie doskonale daje pan

sobie radę sam. Chodzi o coś innego. - Uniosła się z fotela. - Na dzisiaj to byłoby wszystko.

Rick wstał również.

- Proszę się zapisać na następną wizytę - usłyszał na pożegnanie.

Po powrocie do domu ujrzeli na podjeździe zaparkowany biały mercedes. Postanowili

skorzystać z kuchennych drzwi, bo Rick chciał zostawić w kuchni zakupy, które zrobił po

drodze.

Zanim jednak wysiedli z samochodu, na progu ukazała się Natalie. Bernie pojawił się

również i natychmiast podbiegł do Toby'ego. Rick wolnym krokiem podszedł do Natalie.

Była wyraźnie zamyślona i jakby nieobecna, chociaż stała blisko niego w króciutkich szortach

i spłowiałej koszulce. Włosy, jak zwykle, miała zebrane w koński ogon.

- Odniosę zakupy - powiedział, żeby się odezwać. Spojrzała na niego i leciutko się

uśmiechnęła.

- Strasznie dużo kupujesz. Przywiozłeś ze sobą pół sklepu przedwczoraj, kiedy

przyjechałeś.

Niesamowite! Po raz pierwszy zobaczył ją przed dwoma tygodniami, mieszka w jej

domu dopiero trzeci dzień, a już jest tak ważna w jego życiu. Dopiero co przyrzekł sobie, że

będzie się od niej trzymał z daleka, a już marzy tylko o tym, by znaleźć się jak najbliżej

Uśmiech z jej twarzy zniknął, jakby i ona przypomniała sobie o swoich postanowieniach.

Rick zawrócił do bagażnika.

- Pomogę ci - powiedziała szybko.

- Nie, dziękuję, dam sobie radę. Zatrzymała się w połowie drogi między domem a

autem.

- To przecież nic takiego.

- Dam sobie radę - powtórzył. Natalie postąpiła krok do tyłu.

- W takim razie dobrze.

Zrozumiał, że sprawił jej przykrość i poczuł się podle.

- Natalie? - zabrzmiał na ganku melodyjny kobiecy głos.

Rick uniósł oczy i ujrzał cudowną wersję Grace Kelly, smukłą sylwetkę w bieli stojącą

na schodkach ganku, z których przed chwilą zeszła Natalie.

Zamrugał oczami, lecz zjawa nie zniknęła. Spojrzał raz jeszcze i pojął, że nie uległ

halucynacji. Piękna kobieta była nieco wyższa i szczuplejsza niż legendarna księżna i mogła

mieć równie dobrze trzydzieści, co pięćdziesiąt lat.

- Już idę, mamo. - Natalie odwróciła się i odeszła Piękna blondynka uśmiechnęła się

do Ricka ponad jej głową.

- Witam. Jestem mamą Natalie, Erica Fortune.

- Bardzo mi miło. - Rick się ukłonił. - A ja jestem jej lokatorem, nazywam się Rick

Dalton.

Natalie podeszła i objęła matkę ramieniem.

- Chodźmy, mamo, Puck chce wyładować rzeczy z samochodu.

Erica już jednak schodziła z ganku.

- Przedtem możemy chyba chwilę porozmawiać. Bardzo bym chciała poznać

pańskiego synka.

Toby, nie zdejmując rączki z grzbietu psa, podszedł do nich z wahaniem.

- Witaj. - Cudowna zjawa w bieli przyklękła na trawniku obok chłopca, a białe szaty

rozpostarły się dokoła niej jak płatki egzotycznego kwiatu.

- Mam na imię Erica.

Uśmiechnęła się serdecznie i Rick po raz pierwszy zauważył, że jest bardzo podobna

do córki. Toby nieśmiało się uśmiechnął.

- Ma na imię Toby - wyręczyła go Natalie.

- Wiem, mówiłaś mi. - Erica znowu spojrzała na chłopca - Wiesz, ja też mam synka.

Teraz jest już duży, ma własną rodzinę i wspaniałą, kochającą żonę.

Toby wyciągnął rączkę i delikatnie dotknął platynowych włosów kobiety, które w

słońcu zalśniły srebrem i złotem. Erica roześmiała się, objęła dziecko i pocałowała je w

policzek.

Rick zrobił krok do przodu, by chronić syna. Wiedział, że Toby może bardzo się

przestraszyć. Nic takiego jednak się nie stało. Toby zarzucił kobiecie rączki na szyję i wtulił

buzię w jej ramię. Po chwili Erica delikatnie wyswobodziła się z uścisku i powoli wstała.

- Jesteś słodki - powiedziała i przeniosła wzrok z syna na ojca. - Uwielbiam dzieci -

wyjaśniła. - Czasem bardzo żałuję, że moje są już dorosłe. Dawniej wszystko było takie

proste... A może tak tylko mi się wydaje.

- Chodź, mamo - odezwała się Natalie ze schodów. - Pójdziemy do mojego pokoju i

jeszcze chwil porozmawiamy.

Erica przecząco pokręciła głową.

- Nie, kochanie, już bardzo mi pomogłaś. Teraz muszę jechać, czuję się znacznie

lepiej.

- Jesteś pewna?

- Całkowicie. Odprowadź mnie do samochodu. Spojrzała na Pucka pięknymi

zielonymi oczami. - Było mi bardzo miło pana poznać.

Kiedy obie kobiety znikły za drzewami, Rick zawrócił do samochodu i otworzył

bagażnik. Przyszli mu do głowy, że chłopiec, który tak swobodnie zachowuje się wobec obcej

kobiety, może równie dobra pomóc ojcu wnieść zakupy do domu.

Spojrzał na syna baraszkującego na trawie z psem.

- Hej, Toby!

Chłopiec zwrócił ku niemu głowę.

- Musisz mi pomóc!

Na twarzy dziecka odmalowało się zdziwienie.

- Chodź tutaj! Pomożesz mi!

Toby podbiegł i po prostu wziął od niego jedną z toreb.

W kuchni na stole leżała gazeta. Rick odstawił torby na blat i wziął ją do ręki. Na

pierwszej stronie wielkie litery głosiły: „Monica Malone i Ben Fortune, tajemniczy romans”.

Tekst zdobiły dwie duże fotografie przedstawiające nobliwego starszego pana i królową pięk-

ności i tak skomponowane, że mogło się wydawać, iż Monica Mallone zamierza za chwilę

pocałować Bena Fortune. Znalazło się również miejsce na zdjęcie Kate Fortune, która z

dezaprobatą spogląda na przytuloną parę.

Wszystko było szyte tak grubymi nićmi, że tylko bardzo naiwny czytelnik mógł

uwierzyć w opisywany, trwający ponoć dwadzieścia pięć lat, związek. Mimo to Rick zagłębił

się w lekturze i dopiero kiedy spostrzegł, że Toby stoi obok i spogląda na niego pytająco,

oderwał oczy od gazety.

- O co chodzi, synku?

Mimo braku odpowiedzi zrozumiał, w czym problem. Toby wyraźnie chciał wrócić do

przerwanej zabawy z psem.

- Przynieś jeszcze tylko torbę z kartoflami i tę paczkę z proszkiem do prania. Potem

możesz wracać do zabawy.

Toby skrzywił nosek.

- Zrób to, proszę.

Chłopiec podreptał z powrotem do samochodu, a Bernie pomaszerował za nim. Rick

wrócił do przerwanej lektury.

Szybko przebiegł oczami tekst. Nie znalazł w nim niczego, czego nie byłoby w tytule.

Autor artykułu rozpoczynającego się od sakramentalnej formuły: „Z dobrze

poinformowanych źródeł dowiadujemy się, że” dorzucał jedynie komentarz, z którego

wynikało, że Monica Malone, skupując na gwałt akcje Fortune Industries, pragnie wziąć

odwet na rodzinie właścicieli.

„Mimo że Monica była jego jedyną wielką prawdziwą miłością, Ben nigdy nie chciał

rzucić dla niej żony i dzieci. Kochali się w tajemnicy, ich miłość nigdy nie ujrzała dziennego

światła. Teraz Monica Malone mści się za wszystkie doznane upokorzenia i walczy o swoje

miejsce pod słońcem”.

Potem następował krótki opis życiowych dokonań Bena i Kate oraz spis filmów, w

których w ciągu swojej długiej kariery zagrała Monica.

Toby nadszedł w chwili, kiedy ojciec skończył czytać. Z westchnieniem postawił

torbę z kartoflami tuż przy drzwiach i zawrócił po kolejny pakunek.

- Poczekaj, pomogę ci! - krzyknął Rick w kierunku znikających pleców chłopca.

Sam wniósł do kuchni ostatnią torbę z zakupami i właśnie stawiał ją na kuchennym

blacie, kiedy zjawiła się Natalie. Rick kątem oka zauważył, że idzie prosto do stołu, gdzie

leży gazeta, bierze ją i kieruje się do holu.

Po drodze uniosła oczy i ich spojrzenia spotkały się. Natalie uniosła brwi i zrozumiał,

że dobrze wie, co robił podczas jej pożegnania z matką.

- Czytałeś to - rzekła oskarżycielskim tonem.

- Tak, przyznaję się do winy - odparł i otworzył lodówkę, by umieścić w niej

przywiezione z miasta warzywa.

Natalie przez chwilę stała bez ruchu, a potem zwinęła gazetę i uderzyła nią o brzeg

stołu.

- Matka mi to przywiozła, strasznie zdenerwowana. Takie rzeczy zupełnie

wyprowadzają ją z równowagi.

- Zupełnie zrozumiałe. Przecież to obrzydliwe, a do tego wszystko wyssane z palca.

W jej oczach dostrzegł iskierki nadziei.

- Naprawdę tak myślisz? Wzruszył ramionami.

- Na twoim miejscu powiedziałbym matce, żeby nie traciła czasu na czytanie takich

śmieci.

- Chyba coś takiego właśnie jej poradziłam... Rick wyjął sałatę z papierowej torby,

zamierzając włożyć ją do lodówki.

- Bardzo dobrze - powiedział z uśmiechem.

Na twarzy Natalie też pojawił się uśmiech. Puck poczuł, że ciągnie go ku niej jakaś

niewidzialna nić, i stał tak z sałatą w ręku przy uchylonych drzwiach lodówki, patrząc na

dziewczynę, która uśmiechała się do niego.

Mógłby tak stać w nieskończoność.

Natalie pierwsza przerwała magiczny moment.

- Na mnie już czas, muszę iść.

Poszła na górę, a Rick z westchnieniem włożył wreszcie sałatę do lodówki i umieścił

ją na odpowiedniej półce.

Kate siedziała za biureczkiem w wynajętym przez Sterlinga apartamencie na

najwyższym piętrze. Przed sobą miała rozłożoną gazetę. Sterling spacerował po pokoju,

czekając, aż jego chlebodawczyni skończy czytać.

Kiedy uniosła na niego oczy, zatrzymał się.

- Posłuchaj... - zaczął niepewnym głosem, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć.

Kate znowu skierowała wzrok na brukowiec i zatrzymała się dłużej na fotografii męża.

Przez całe lata podejrzewała, że coś może go łączyć z tą kobietą Zwłaszcza w okresie, gdy ich

małżeństwo przeżywało kryzys. Było to w czasach największej prosperity firmy; Kate

odnosiła sukcesy, a Bena bardzo irytowała rosnąca niezależność żony. W końcu jednak dali

sobie jakoś radę i uratowali swój związek. Zawsze wiedziała że Ben naprawdę ją kocha. A

jednak nie mogła nie dostrzegać pewnych rzeczy...

Były pewne sygnały. Drobne, nie warte uwagi rzeczy, które zauważyć może tylko ktoś

bezpośrednio zaangażowany. Jakieś przemilczenie, zawieszenie głosu, spojrzenie szukające

kogoś w tłumie na przyjęciu...

Nigdy jednak nie przyszło jej do głowy, że mąż może ją zdradzać z kobietą, którą

sama wybrała jako modelkę dla firmy. Może po prostu nie chciała o tym wiedzieć.

Jedyną osobą, która musiała znać prawdę, był Sterling. Sterling Foster wiedział

wszystko i nic nie uszło jego uwagi. Miała do niego absolutne zaufanie, podobnie jak Ben.

- Czy to prawda? - zapytała matowym głosem.

- Nie wiem - odparł i uwierzyła mu.

- Ale chyba coś słyszałeś - drążyła dalej. - Jakieś plotki, jakieś... Może coś widziałeś?

Sterling odchrząknął; wiedziała, że nie skłamie.

Coś tak... Chyba miałem jakieś podejrzenia. Kate splotła dłonie.

- Rozumiem. Teraz musimy dowiedzieć się, skąd nastąpił przeciek. Ten ktoś może

wiedzieć znacznie więcej.

Sterling skinął głową.

- Tak. Zaraz się tym zajmę. Niestety, możliwości jest bardzo dużo. To może być

każdy. Na przykład jakiś nasz zwolniony pracownik albo jakiś reporter, który zamierza

upichcić sensacyjną bajeczkę, albo ktoś zupełnie z nami nie związany, kelner czy sprzedawca,

który kiedyś gdzieś zobaczył ich razem.

Kate wysłuchała go uważnie.

- Rozumiem. A może to ta Tracey Ducet albo ten jej facet? - podsunęła.

- Wszystko sprawdzimy.

- A może to ona sama, ta Malone?

- Sprawdzimy każdy ślad. Zaraz się zwrócę do Gabe'a Devereax.

Kate wstała od biurka.

- Rób, co uważasz za stosowne, a teraz porozmawiajmy o Jacobie.

Twarz Sterlinga spochmurniała.

- Pojechałem do niego, jak prosiłaś, wczoraj o dziewiątej rano.

- I co? - Spojrzała mu prosto w oczy.

- Wszystko odbyło się tak, jak przypuszczałem. Spławił mnie grzecznie i jak

najszybciej wyprawił z domu.

- Nic się nie dowiedziałeś? W dalszym ciągu nie wiemy, dlaczego ta kobieta ma na

niego taki wpływ, że bez słowa odstępuje jej swoje udziały?

- Nie pozwolił mi nawet o tym napomknąć - wyjaśnił Sterling. - W ogóle o tym nie

było mowy.

- A jak on się miewa? Jak wygląda? - W głosie Kate zabrzmiał niepokój.

- Posłuchaj... Przerwała mu niecierpliwie.

- Przecież wiem, że dzieje się z nim coś złego. Widzę po twoich oczach.

Wahał się przez dłuższą chwilę; potem zaczerpnął powietrza.

- Jake był pijany.

- O dziewiątej rano?

- Tak, i wyglądał bardzo źle.

Wolnym krokiem podeszła do okna, tak skonstruowanego, że z zewnątrz nikt nie mógł

dostrzec, co dzieje się w środku.

- Wszystko wkrótce się wyjaśni. - powiedziała do siebie cicho. - Czuję to...

Z tyłu dobiegł ją spokojny głos Sterlinga.

- Rzadko się mylisz, Kate, i mam nadzieję, że tym razem przeczucie też cię nie

zawiedzie.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Z niewielką paczuszką bardzo śmiałej bielizny w dłoni Natalie weszła do domu

bocznymi drzwiami. Cały dzień panował potworny upał i była strasznie zmęczona. Wybrała

się po zakupy do miasta wcześnie rano z zamiarem wykupienia połowy sklepów, ale jakoś do

niczego nie miała serca. W końcu nabyła kilka sztuk bielizny, jakiej nigdy dotąd nie nosiła, i

poszła na lunch do restauracji.

Wybrała stolik przy oknie i dłubała w talerzu, melancholijnie popatrując na idących

ulicą ludzi. Potem poszła do kina i obejrzała za jednym zamachem dwa filmy Disneya:

„Pocahontas” i „Kopciuszka”. Wyszła z niego nucąc pod nosem: „Bibbity, Bobbity, Boo”.

W drodze powrotnej długo stała w korku i miała czas, by się zastanowić, dlaczego

właściwie tak bardzo się starała jak najwięcej czasu spędzić poza domem. Odpowiedź

narzucała się sama: chciała po prostu trzymać się z dala od Ricka.

Ale przecież gdyby nawet nie było Ricka, i tak wybrałaby się po zakupy, bo przecież

postanowiła zaszaleć podczas planowanej eskapady. Na wycieczce po Morzu Śródziemnym

wszystko miało być inaczej, miała stać się zupełnie kimś innym, uwodzicielską femme fatale

w erotycznej bieliźnie.

Żałosne. Uśmiechnęła się do siebie smętnie i nie wiedzieć czemu zrobiło jej się bardzo

smutno.

Kiedy wreszcie dotarła do domu i wśliznęła się do środka kuchennym wejściem,

natychmiast usłyszała głos Ricka.

Cichy, łagodny, melodyjny i bardzo ciepły.

Przystanęła, nasłuchując. Puck coś czytał. Na paluszkach podeszła do drzwi salonu i

przystanęła w progu, powstrzymując oddech. Ojciec i syn siedzieli obok siebie na kanapie, z

dużą książką na kolanach. Bernie leżał u ich stóp z głową wspartą o łapy. Natalie nagle

zapragnęła siedzieć tam z nimi i słuchać, jak Rick czyta bajkę, odgrodzona od upału w

klimatyzowanym pomieszczeniu.

Wszyscy trzej spojrzeli na nią jednocześnie.

- Cześć - odezwała się nieśmiało.

Bernie na powitanie kilka razy poruszył ogonem, Toby uśmiechnął się.

- Czytamy właśnie „Lampę Alladyna” - wyjaśnił Rick.

Z miejsca, gdzie stała, mogła dostrzec kolorowe obrazki.

- Disneyowską wersję? - zapytała.

- Tak - odparł i naraz coś sobie przypomniał. - Przed godziną ktoś do ciebie dzwonił.

To chyba ważne, powinnaś zaraz odsłuchać.

Natychmiast pomyślała o ojcu, samotnym i nieszczęśliwym po drugiej stronie jeziora,

i o wszystkich innych członkach rodziny, których mogło spotkać coś niedobrego.

- Dziękuję - powiedziała i poszła w stronę kuchni. Na automatycznej sekretarce paliło

się światełko.

Natalie odłożyła paczuszkę z bielizną i nacisnęła przycisk. Rozległ się miły kobiecy

głos z brytyjskim akcentem, który już kiedyś słyszała: „Dzień dobry, to znowu ja, Jessica

Holmes. Dzwoniłam kilka dni temu i dzwonię powtórnie, bo sprawa jest bardzo ważna i

niezwykle mi zależy na kontakcie z kimś z rodziny Fortune'ów. Chodzi o Benjamina

Fortune'a, który podczas drugiej wojny światowej służył na terenie Francji. Miałby teraz

siedemdziesiąt kilka lat. Szukam spokrewnionych z nim osób, to sprawa życia lub śmierci.

Bardzo proszę o telefon, dziękuję”.

- Co ty na to?

Rick stał kilka kroków od niej i patrzył pytająco. Przerwał czytanie bajki i poszedł za

Natalie do kuchni, żeby zobaczyć, jak zareaguje na tak ważny jego zdaniem telefon.

Natalie stanowczym ruchem skasowała nagranie.

- Nawet do niej nie zadzwonisz, żeby zapytać, o co chodzi?

W jego głosie niedowierzanie mieszało się z naganą Podszedł bliżej. Natalie milczała.

- Przecież to sprawa życia lub śmierci... - dodał.

Natalie policzyła w myślach do dziesięciu. Postanowiła opanować się i zrozumieć, że

Rick o pewnych sprawach może nie mieć pojęcia. Nie wie, co to znaczy należeć do potężnej,

znanej rodziny, zewsząd wystawionej na ataki nie przebierających w środkach dziennikarzy i

reporterów.

- Natalie, zadzwoń do niej.

Jednak udało mu się wyprowadzić ją z równowagi.

- To nie są twoje sprawy - powiedziała niebezpiecznie spokojnym głosem.

- Mylisz się. Sprawy życia i śmierci powinny obchodzić każdego. Ciebie też.

- To nie jest sprawa życia lub śmierci.

- Skąd wiesz, skoro z nią nie rozmawiałaś?

- Wiem i już. Wszystko o tym świadczy. Spojrzał nas nią takim wzrokiem, że straciła

nadzieję, iż ta rozmowa kiedyś się skończy.

- A konkretnie co?

- Rick... daj spokój - westchnęła i uniosła oczy do nieba.

- Nie zamierzam dać ci spokoju, póki mi nie wyjaśnisz...

Postanowiła zmienić temat.

- A gdzie są Toby i Bernie? Nie odniosła sukcesu.

- Siedzą sobie w pokoju. Nie rób uników, w dalszym ciągu czekam na odpowiedź.

Trudno, chyba trzeba ustąpić.

- Czytałeś to, co wypisują o dziadku i Monice Malone, prawda? - powiedziała, z

trudem panując nad głosem.

- I co z tego?

- Przecież to oczywiste.

- Nie rozumiem.

Przybrała męczeński wyraz twarzy. Jak tak inteligentny człowiek może nie rozumieć

najprostszych rzeczy? Wszystko trzeba mu tłumaczyć jak dziecku.

- To bardzo dziwny zbieg okoliczności - wyjaśniła - Nagle wszyscy tak bardzo

zainteresowali się osobą która nie żyje od dziesięciu lat. To jakaś dziennikarka, Rick.

Bezczelna, zdecydowana na wszystko dziennikarka, która za wszelką cenę chce mnie zmusić

do rozmowy. Ale ja się nie dam.

Nie wyglądało na to, że go przekonała.

- Jeśli się okaże, że masz rację, możesz się wycofać.

- Nie masz pojęcia, jak to funkcjonuje - jęknęła. - Oni są jak rekiny. Dasz im palec, a

pożrą ci całą rękę. Ta kobieta chce zdobyć o dziadku jakąś nową informację, żeby potem

znowu nakłamać w jakimś szmatławcu.

Jego wzrok złagodniał.

- Wiem, że kochałaś dziadka i bardzo cię boli, kiedy wypisują o nim różne

nieprzyjemne rzeczy.

- Pewnie, że go kochałam. Był dobry, mądry... był nadzwyczajnym człowiekiem.

Mówił teraz do niej jak do małej dziewczynki.

- Jestem pewien, że taki właśnie był, ale mam wrażenie, że przenosisz zrozumiałą

złość na autora czytanego niedawno artykułu na kogoś, czyje intencje mogą być zupełnie

inne.

Natalie stanowczo pokręciła głową.

- Ja wiem, jakie są jej intencje.

- Przypominam ci, że ona jest Angielką.

Wzruszyła ramionami.

- W Anglii też są dziennikarze. Rick lekko się zniecierpliwił.

- Daj spokój, nie wydaje ci się dziwne, że ta kobieta prosi, żebyś do niej zadzwoniła

do Londynu? Czy gdyby była dziennikarką na tropie sensacji, nie pofatygowałaby się raczej

tu, do ciebie?

- Z dziennikarzami wszystko jest możliwe. Zrobiła ruch, jakby zamierzała odejść.

Rick powstrzymał ją gestem dłoni.

- W porządku. Załóżmy, że masz rację i jest to agresywna dziennikarka. A jeżeli się

mylisz, co wtedy?

Natalie mimo woli przypomniała sobie głos i słowa tamtej kobiety. „Bardzo proszę o

kontakt kogoś z rodziny Bena Fortune'a. To sprawa życia lub śmierci”.

Może niedokładnie tak to brzmiało, ale napięcie w jej głosie było chyba autentyczne.

Zawahała się na ułamek sekundy. Może rzeczywiście powinna zadzwonić do Londynu...

Nie! Biedny dziadek nie żyje i nie może się bronić przed nikczemnymi oskarżeniami.

Jeśli ona teraz zadzwoni i zacznie rozmawiać z tą kobietą, tamta natychmiast coś z niej

wyciągnie i jakiś brukowiec znowu zacznie szargać dobre imię Bena. Nie wolno jej do tego

dopuścić!

Całe życie była łatwym łupem i każdy mógł ją podejść. W szkole nigdy nie miała

prawdziwej przyjaciółki; koleżanki nadskakiwały jej, bo bardzo im imponowała jej rodzina i

chciały bywać w jej domu, żeby na własne oczy zobaczyć jej piękną matkę albo poznać

legendarną Kate Fortune. Kiedy poszła do szkoły średniej, chłopcy umawiali się z nią z

powodu jej sławnego nazwiska i chęci zbliżenia się do Allison.

Miała tego dość. Postanowiła studiować na zwykłym stanowym uniwersytecie w

Minnesocie, stanowczo odrzucając propozycję zapisania się do którejś z prywatnych

snobistycznych uczelni.

Rozczarowała się jeszcze bardziej. Przyjaźniono się z nią wyłącznie dla pieniędzy lub

po to, by jej wszechmocna rodzina załatwiła dobrą posadę po studiach.

Niczego jej to nie nauczyło. Stale zbyt łatwo obdarzała ludzi zaufaniem i nieraz

mocno się sparzyła.

Teraz jednak nagle wydoroślała. Może z powodu nieszczęść, jakie w ostatnim czasie

spadły na jej rodzinę, a może z powodu sposobu, w jaki porzucił ją Joel Baines, czuła, że już

nigdy nie pozwoli się wykorzystywać. Jej dotychczasowe spojrzenie na świat i ludzi nie

sprawdziło się i trzeba raz na zawsze zdjąć różowe okulary.

- Nie mylę się, jestem tego pewna - stwierdziła głosem nie znoszącym sprzeciwu.

- Ale Natalie, posłuchaj...

- Nie zamierzam dłużej rozmawiać na ten temat - przerwała mu nieco ostrzej, niż

zamierzała. - A teraz przepraszam, ale muszę iść do siebie.

Wzięła torebkę z kuchennego blatu, odwróciła się do Ricka plecami i szybkim

krokiem pomaszerowała do holu.

Jego słowa sprawiły, że na chwilę stanęła jak wryta.

- Nie dajesz ludziom szansy, a to błąd.

Zwróciła ku niemu głowę i spojrzała mu w oczy Ujrzała w nich wyrzut i potępienie i

zrozumiała, że Rick ma na myśli coś więcej niż ten nieszczęsny telefon do Londynu.

- Trudno - powiedziała cichym głosem. - Życie to nie bajka... ani film Walta Disneya.

Po tej rozmowie unikanie Ricka stało się znacznie łatwiejsze, bo teraz on starał się

trzymać od niej jak najdalej. Wiedziała, że go rozczarowała, że wiele w jego oczach straciła i

że przestał ją lubić.

Postanowiła przekonać samą siebie, że tak właśnie jest najlepiej. Może w tej sytuacji

uda im się być po prostu najemcą i wynajmującym, bez zbędnego balastu wzajemnej, tak

bardzo wszystko komplikującej sympatii.

Właściwie się nie widywali. Miała u siebie na górze salonik ze stereofoniczną wieżą,

telewizorem i wideo i nie musiała korzystać z bawialni na dole, gdzie królował Rick.

Kuchnia oczywiście była wspólna, ale można było tak wszystko urządzić, by nie

spotykać się również w godzinach posiłków. Rick i Toby jedli śniadanie około siódmej,

Natalie rano gimnastykowała się i schodziła na kawę dopiero po dziewiątej. W dni, kiedy oj-

ciec z synem nie wypływali na jezioro, robili sobie lunch o wpół do dwunastej. Natalie jadała

o pierwszej. Wieczorem odczekiwała, aż panowie zjedzą kolację, i pojawiała się na dole

grubo po siódmej.

Najtrudniejsze do zniesienia było zachowanie Ricka wobec innych osób. W stosunku

do syna był łagodny i czuły, matkę Natalie traktował z wyraźną sympatią, a ciotkę Lindsay

oczarował zaraz za pierwszym razem, kiedy do nich wpadła w drodze ze szpitala.

Podobnie było ze Sterlingiem Fosterem. Zjawił się kiedyś, żeby zabrać Natalie na

lunch, i po krótkiej wymianie zdań z jej lokatorem stwierdził, że to niezwykle miły człowiek.

Wszyscy, oczywiście, mieli rację: Rick był nadzwyczajny. Tylko w jej obecności

stawał się okropny. Najpierw był po prostu chłodny i oficjalny, a potem zaczął o wszystko

mieć pretensje. Pewnego popołudnia zwrócił jej uwagę, że zawsze zostawia kubek po kawie

w zlewie. Natalie przyrzekła, że to się zmieni. Następnego dnia oświadczył, że nie powinna

zostawiać książki kucharskiej na stole, bo to nieporządnie wygląda i że po sobie zawsze

trzeba sprzątać.

Całkowicie się z nim zgodziła.

- Uwierzę, kiedy zobaczę - mruknął nieuprzejmie w odpowiedzi.

Zapowiedź burzy pojawiła się w związku z tygodnikiem „Newsweek”, a w tym

przypadku Natalie naprawdę nic nie zawiniła. Od lat prenumerowała to pismo i skąd mogła

wiedzieć, że on też to robi? Cała sprawa rozegrała się w poniedziałek, w tydzień i dwa dni po

wprowadzeniu się lokatorów do jej domu.

Rick siedział na ganku, kiedy Natalie wróciła do domu ze spaceru, po drodze

wyjąwszy ze skrzynki pocztę. Podała mu listy do niego, a gazetę zatrzymała sobie.

- Możesz mi dać mojego „Newsweeka”? - zapytał chłodno.

Odparła, że gazeta należy do niej.

- Czy mogłabyś w takim razie przeczytać nazwisko adresata? - pytał dalej

zdenerwowanym głosem.

Uprzejmie odpowiedziała, że nie musi, bo od wielu lat ma prenumeratę.

- Cała ty. - W jego głosie zabrzmiała bezbrzeżna pogarda. - Znowu pochopnie

wyciągasz wnioski.

Zerknęła na kopertę. Gazeta należała do niego.

- Przepraszam - powiedziała zmieszana. - Myślałam...

Przerwał jej.

- Doskonale wiem, co myślałaś, ale się myliłaś. Zerwał się na równe nogi i odszedł,

zostawiając ją zdumioną, urażoną i smutną, z niepotrzebną nikomu gazetą w dłoni.

Następnego dnia ćwiczyła właśnie codzienny aerobic, kiedy rozległo się energiczne pukanie

do drzwi.

O mało się nie potknęła i nie skręciła sobie nogi w kostce. Pomasowała bolące

miejsce, poprawiła przepaskę na włosach, wyłączyła muzykę i poszła otworzyć.

W drzwiach stał wściekły Rick. Pod pachą miał jakieś zawiniątko. Poznała swój

ręcznik: suszyła na nim wieczorem swoje miniaturowe majteczki, które kupiła na

ekstrawagancką wycieczkę statkiem.

- Zostawiłaś to wczoraj w pralni - oświadczył Rick oskarżycielskim tonem, rozwijając

przed nią zawiniątko.

Natalie wzruszyła ramionami.

- Przepraszam.

Nie był usatysfakcjonowany.

- Wolałbym, żeby to się nie powtórzyło. Pamiętaj, że w tym domu mieszka dziecko.

Nie życzę sobie, żeby Toby oglądał takie rzeczy. Jest na to za mały.

Powinna coś mruknąć i zamknąć drzwi, ale niezamierzony komizm sytuacji sprawił,

że postanowiła stawić czoło swojemu prześladowcy.

- Czy twój syn widział moje majtki? - zapytała. Obciął ją wzrokiem od stóp do głów i

poczuła się fatalnie. Musi okropnie wyglądać w przepoconej koszulce i starych szortach, z

tymi mokrymi kosmykami wymykającymi się spod opaski. Zauważyła, że Rick ciężko

oddycha. Sama też tak oddychała, ale ona miała wymówkę - ćwiczyła aerobic, zanim jej

przerwał.

- Czy twój syn widział moje majtki? - powtórzyła. Rick milczał, nie odrywając od niej

wzroku.

- Nie, o ile wiem, nie - przyznał wreszcie.

- W takim razie nie widzę problemu. Zresztą, nawet gdybym je zostawiła w salonie na

stole, nie zgorszyłby się, bo nie bardzo by wiedział, co to takiego.

Spojrzał na nią z wyższością.

- Nie masz pojęcia, ile może wiedzieć taki pięcioletni chłopiec.

Natalie pokręciła głową.

- Toby jest słodkim, niewinnym dzieckiem...

- To nie ma z tym nic wspólnego. Nieważne, jaki jest.

Przyznała mu w duszy rację. Toby w ogóle nie miał z tym nic wspólnego, bo ich

rozmowa dotyczyła czegoś zupełnie innego niż stopień uświadomienia pięcioletnich

chłopców.

Stali tak w drzwiach ciężko dysząc, i patrzyli na siebie. Zrozumiała, że należy jak

najszybciej skończyć tę niebezpieczną rozmowę, nawet za cenę drobnego upokorzenia.

- Jeszcze raz przepraszam - powiedziała wyniosłym tonem, dumna, że tak świetnie

potrafi się opanować. - Po prostu zapomniałam.

Rick mruknął coś pod nosem.

- Już nigdy nie zostawię na wierzchu mojej bielizny - dodała pojednawczo.

Rick odwrócił się na pięcie.

- Mam nadzieję - usłyszała.

Kiedy w pól godziny później zeszła na śniadanie, podszedł do niej Toby i wziął ją za

rękę.

- Co, kochanie? - zapytała.

Pociągnął ją za sobą do salonu, gdzie na małym stoliku do kawy stał garaż zbudowany

z klocków lego.

- Sam to zrobiłeś? Chłopiec z dumą skinął głową.

Natalie przykucnęła przy stoliku i z zachwytem zaczęła oglądać małe samochodziki

stojące w szeregu przed garażem.

- Fantastyczne! Dobra robota, Toby. - W jej głosie zabrzmiał szczery podziw.

Ricka stojącego tuż obok, za jej plecami, spostrzegła dopiero w chwili, kiedy się

podniosła. Patrzył na ni dziwnym wzrokiem.

- O co chodzi? - zapytała niespokojnie. Przez dłuższą chwilę się zastanawiał.

- Co ci się stało? - powtórzyła zaniepokojona.

- Nic, nic.

Odwróciła się, żeby odejść, ale chwycił ją za ramię. Zadrżała pod wpływem dotyku

jego ręki.

- Rick...

Puścił ją i nareszcie podjął jakąś decyzję.

- Wybieramy się dzisiaj na jezioro - oznajmił nieswoim głosem. - Chciałem...

chciałem cię tylko zapytać, czy możemy wziąć psa.

- Oczywiście.

Nie rozumiała, dlaczego pyta. Bernie ani na chwilę nie odstępował chłopca, spał w

jego pokoju i chodził za nim krok w krok. Zawsze też zabierali go na pokład „Lady Kate” i

Rick od dawna już nie pytał jej o pozwolenie.

- Myślałem, że może masz coś przeciwko temu - wyjaśnił niezręcznie.

- Nie, nic.

- W takim razie dobrze - powiedział, jakby myślał zupełnie o czym innym, i wolnym

krokiem wyszedł z pokoju.

Natalie patrzyła na niego zdziwiona i niespokojna.

Mniej więcej w godzinę później wypłynęli, lecz Natalie wcale nie odczuła z tego

powodu ulgi. Nieobecność Ricka, zamiast ją uspokoić, jakoś dziwnie ją rozstroiła.

Dom wydał jej się smutny i pusty. Zupełnie nie wiedziała, co ze sobą zrobić.

O wpół do jedenastej zjawił się biały mercedes matki i Natalie zbiegła z góry, żeby

otworzyć drzwi, zanim Erica zdąży zapukać. Matka była bledsza niż zazwyczaj.

- Jak dobrze, że cię zastałam, córeczko, Zaprowadziła matkę do kuchni i poczęstowała

czymś zimnym do picia.

- Jakaś godzinę temu - zaczęła Erica załamującym się głosem - dzwonił do mnie

Nathaniel.

- Czego chciał?

- Prosił, żebym koniecznie porozmawiała z twoim ojcem.

- ...?

- f będę musiała to zrobić.

Natalie zrozumiała, że matka jak zwykle oczekuje od niej pomocy i zdrowego

rozsądku.

- Nic nie rozumiem - próbowała zyskać na czasie. - Przecież sama mi mówiłaś, że nie

rozmawiacie z sobą, bo nie potraficie się porozumieć.

Erica dostojnie skinęła platynową głową.

- Tak, ale to nie zmienia faktu, że Jake w dalszym ciągu jest moim mężem.

Natalie siła się powstrzymała, by nie wzruszyć ramionami; matka tego nie znosiła.

- Ale jak możesz sądzić, że twoja rozmowa z nim będzie miała sens, skoro wiesz, że

natychmiast zaczniecie się kłócić?

Erica zatrzepotała rzęsami.

- Muszę zobaczyć, co się z nim dzieje. Mam jak najgorsze przeczucia.

- Ale dlaczego?

- Trochę się domyślam, no a trochę... mi powiedziano.

Natalie wyprostowała się na krześle i zmrużyła oczy.

- Mamo, powinnaś chyba wiedzieć, że stryj Nathaniel zawsze przesadza, a do tego

uwielbia upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu. Wysyła cię do ojca, bo ma w tym jakiś cel.

W pięknych szmaragdowych oczach Eriki odmalowało się zdumienie.

- Jaki cel?

- Może ma nadzieję, że się pokłócicie. Erica machnęła wąską białą dłonią.

- Cóż za pomysł! Po prostu boi się o brata. Był bardzo zdenerwowany.

- Zawsze się denerwuje, kiedy sprawy dotyczą ojca - zauważyła z przekąsem Natalie.

Erica zbagatelizowała jej komentarz.

- Tym razem nie chodzi o jego kompleksy i zazdrość, że to Jake, a nie on, został

szefem firmy. To coś poważniejszego.

- Ale co?

- Uważa, że z Jakiem dzieje się coś bardzo złego. Natalie milczała i matka mówiła

dalej.

- Nathaniel powiedział mi, że twój ojciec prawie nie bywa w firmie. Wpada dwa razy

w tygodniu i zaraz wychodzi. Nigdzie nie można go złapać. Dziś rano Nathaniel do niego

zadzwonił i poprosił, żeby pojawił się w pracy. Umówili się na dwunastą, ale nie wiadomo,

czy twój ojciec przyjdzie. Ostatnim razem... - Urwała, a dopiero po chwili ciągnęła: -

Ostatnim razem, kiedy był w biurze...

Natalie ujęła rękę matki.

- Mamo...

Erica potrząsnęła głową, jakby zmuszała się do dokończenia zdania.

- Ostatnim razem, kiedy zjawił się w biurze, byt pijany.

Natalie przez dłuższą chwilę trawiła sens jej słów. To zupełnie nie pasuje do jej ojca!

Jacob Fortune jest potężny i niezłomny. Od śmierci Kate kieruje rodzinna, firmą i nigdy,

przenigdy nie pozwolił sobie na najmniejsze uchybienie. Miał żelazny charakter i niezłomne

zasady.

Poczuła na sobie błagalne spojrzenie matki.

- Muszę tam pojechać, córeczko. - Wiedziała doskonale, co teraz nastąpi. - Jeśli pojadę

do niego sama wiadomo, jak się to skończy.

Natalie uniosła na nią oczy.

- Dlatego chcesz, żebym ci towarzyszyła? Nie ma mowy.

Oczy matki zwilgotniały.

- Córeczko, tylko ty jedna mogłabyś.... Tak bard/o cię proszę...

- Mamo, nie.

- Tak bardzo cię proszę, kochanie.

Rozpaczliwie przywołała z pamięci wszystkie swoje postanowienia, że już nigdy nie

pozwoli się wykorzystać w rodzinnych rozgrywkach. Skoro jednak nawet stryj Nathaniel jest

zaniepokojony... Sprawy muszą wyglądać naprawdę bardzo źle.

- Córeczko, pojedziesz? Natalie przełknęła ślinę.

- Teraz? Zaraz?

Erica uniosła rękę i odgarnęła jej włosy z policzka, tak jak to robiła w dzieciństwie.

- Tak, wolałabym teraz, tak bardzo się boję. Nie uspokoję się, póki go nie zobaczę, nie

porozmawiam z nim i na własne oczy nie przekonam się, w jakim jest stanie.

- Może najpierw do niego zadzwonimy? - zapytała z nadzieją w głosie Natalie, ale

matka tylko machnęła ręką - Może go nie ma w domu?

- Jeśli zadzwonimy, powie, że wszystko w porządku i że nie chce nas widzieć. A jeśli

go nie ma... To nie potrwa długo, wystarczy tylko objechać jezioro. Jedziemy?

- Mamo...

- Proszę, córeczko.

Nie było sensu opierać się dłużej.

- Dobrze, jedziemy - westchnęła z rezygnacją Natalie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Erica postanowiła jechać samochodem, mimo że mogły popłynąć motorówką stojącą

na przystani. Przebyły długą drogę wzdłuż jeziora, wśród klonów i dębów, których uroda o tej

porze roku przyciągnęłaby wzrok każdego, kto byłby mniej zaaferowany.

Kiedy się zatrzymały pod bramą wiodącą do rezydencji, zaczął siąpić drobny deszcz.

Nacisnęły dzwonek i rozległ się jakiś nieznany, kobiecy głos.

- Tak, słucham.

- Erica i Natalie do Jake'a - oświadczyła Erica.

- Proszę, już otwieram.

Po chwili głos odezwał się znowu i. poprosił, by wjechały. Ciężka żelazna brama

otworzyła się, a potem za samochodem automatycznie zamknęła. Wkrótce znalazły się na

podjeździe pod ozdobionym kolumnami frontem rezydencji.

Natalie rozejrzała się. Nic się nie zmieniło. Rozległe trawniki były zielone i

wypielęgnowane i przeszło jej przez myśl, że cokolwiek dzieje się z jej ojcem, ogrodnicy

sprawują się bez zarzutu.

Osobisty szofer pana domu natychmiast wyszedł im na spotkanie z wielkim czarnym

parasolem. Otworzył drzwiczki od strony Eriki i osłonił ją przed deszczem.

- Witaj, Edgarze - przywitała go z uśmiechem i schroniła się pod parasol.

- Dzień dobry pani. Podała mu kluczyki.

- Nie wstawiaj samochodu do garażu. Nie wiem, czy długo tu zabawimy.

Edgar wprowadził Erice po schodach pod masywne drewniane odrzwia i zawrócił po

Natalie, zamierzając ją również osłonić od deszczu. Ku jego dezaprobacie, Natalie wbiegała

już na schody.

- Jak się masz, Edgarze!

- Witam, panno Fortune - odparł szofer z godnością i osłonił czarnym parasolem

samego siebie. - Bardzo się cieszę, że panią widzę.

Erica zdążyła przycisnąć dzwonek i wielkie drzwi zaraz się otworzyły. W progu stała

siwowłosa kobieta w jasnoniebieskiej spódnicy i takiej samej bluzce.

- Dzień dobry paniom - odezwała się i rozpoznały głos z domofonu.

Erica przyjrzała się jej uważnie.

- My się chyba nie znamy.

- Jestem tutaj nową gospodynią, nazywam się Laughlin.

- Ach, tak. Chciałabym się zobaczyć z moim mężem.

Kobieta zamknęła za nimi wielkie drzwi.

- Pan Fortune czeka w bibliotece. Zaraz panie zaprowadzę.

Erica dumnie uniosła głowę.

- Dziękuję, znam drogę.

Gospodyni przystanęła i spojrzała na nią ze zdziwieniem.

- To znaczy... że nie mam pani zaanonsować? Erica wyprostowała się, przybierając

wyniosłą postawę.

- Sama się zaanonsuję. Zapewniam panią, że potrafię.

W niczym nie przypomniała teraz tej słabej, drżącej kobiety, która przyjechała do

córki błagać o pomoc i wsparcie.

Erica Fortune przygotowywała się do walki ze swym największym wrogiem i jedyną

szaloną miłością swojego życia... ze swoim mężem.

- Może pani wrócić do swoich zajęć - oświadczyła zdumionej pani Laughlin i ruszyła

przed siebie.

Gospodyni, która najwyraźniej miała bardzo ścisłe polecenia, próbowała jej

towarzyszyć.

- Pan Fortune...

Erica spojrzała na nią groźnie i gospodyni natychmiast zamilkła.

- Jak pani sobie życzy - wyszeptała tylko i oddaliła się bezszelestnie po wypastowanej

jak lustro podłodze.

Erica zwróciła głowę do córki.

- Od kiedy ona tu jest?

- Nigdy jej tu nie widziałam.

Erica lekkim ruchem poprawiła włosy; szmaragd, który przed laty dostała od męża,

rozjaśnił mroczny korytarz.

- Skoro musiał zmienić służbę...

- Mamo - przerwała jej córka - nie wyciągaj wniosków zbyt pochopnie, dobrze? To, że

tata zatrudnił nową gospodynię, nic nie znaczy.

- Masz rację, przepraszam.

Ramię w ramię matka z córką przebyły rozległy hol i dotarły do podwójnych

dębowych drzwi wiodących do biblioteki. Erica wzięła głęboki oddech jak przed skokiem na

głęboką wodę i pchnęła drzwi.

Jacob Fortune siedział za ogromnym biurkiem, które Natalie tak dobrze pamiętała.

Kiedy była mała, wydawało jej się, że ojciec zza takiego biurka może kierować światem. Miał

na sobie wytworny garnitur od Armaniego, wyprostowane sztywno plecy, ręce nieruchomo

złożone na biurku.

Na widok żony jego ciężkie spojrzenie zmatowiało.

- Dzień dobry, kochanie - odezwała się Erica. W jej głosie była czułość, niechęć i lęk.

- Erica... - rzekł przeciągle Jake. Jego głos stanowił jakby echo jej głosu.

Przez długą chwilę patrzyli na siebie w milczeniu.

Natalie poczuła się zbędna. Co ją, u licha, podkusiło, by towarzyszyć matce? Nie

powinna się tu znaleźć. Między tą parą nie było dla niej miejsca, a matka doskonale potrafiła

dać sobie radę z ojcem. Miała za sobą lata praktyki.

Nagle, zupełnie nieoczekiwanie, przypomniał jej się Rick. We wzroku, jakim ojciec

patrzył na matkę, odnajdywała coś, co widziała w spojrzeniu Ricka. Rick tak właśnie ostatnio

patrzył na nią. Śmieszne. Przecież to zupełnie co innego. Między nią a Rickiem nie ma

zniszczonej, zawiedzionej miłości. A ona nie należy do kobiet, które wzbudzają w

mężczyznach szaleńczą namiętność.

Mężczyźni po prostu ją lubią i dobrze się przy niej czują. Zapewnia im komfort i

poczucie bezpieczeństwa.

Nieraz, trzeba przyznać, potrafią ją wykorzystywać... Tak czy inaczej, nie jest osobą, o

której marzą i śnią.

Suchy, drwiący głos ojca wyrwał ją z zamyślenia.

- Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? - powiedział Jake do jej matki.

Erica zbliżyła się do biurka.

- Zaraz się dowiesz.

Natalie jak automat podeszła razem z nią; poczuła na sobie wzrok ojca.

- Witaj, Natalie. - Jego głos złagodniał, na ustach pojawił się cień uśmiechu.

Mimo rozlicznych rodzinnych konfliktów i nieporozumień, Jake i Natalie zawsze się

rozumieli. Miał córki bardziej atrakcyjne i błyskotliwsze od niej, miał również syna, ale w

przeciwieństwie do swego rodzeństwa, Natalie nigdy o nic nie walczyła i nie dochodziła

żadnych swoich praw. Niczym mu nie zagrażała, a on niczego jej nie narzucał.

- Dzień dobry, tatusiu - powiedziała teraz cichutkim głosem.

Jake niechętnym wzrokiem obrzucił żonę.

- Nie wiem, po co przyszłaś, ale niepotrzebnie wplątujesz w to biedną Natalie.

Nieskazitelna twarz Eriki pozostała niewzruszona.

- Potrzebowałam kogoś do pomocy.

Jake prychnął, wstał zza biurka, okrążył je i wskazał swoim gościom kanapę.

- Usiądźcie, proszę.

Natalie zerknęła we wskazanym kierunku i już chciała spełnić jego prośbę, gdy

powstrzymał ją głos matki.

- Nie, dziękujemy, postoimy. Przyjrzała mu się uważnie.

- Wyglądasz... dość dobrze - stwierdziła niepewnie.

Natalie przytaknęła jej w myślach. Tak, ojciec wyglądał... dość dobrze. W żadnym

razie nie można było powiedzieć, że wygląda dobrze; miał ciemne kręgi pod oczami,

zmęczoną twarz i głębokie bruzdy na policzkach.

Jake uniósł siwe brwi.

- Przyjechałaś, żeby sprawdzić, jak wyglądam?

- Właśnie - odparła ze spokojem.

- A co cię tak zaniepokoiło?

- Słowa twojego brata, Nathaniela - odrzekła bez wahania.

Jake westchnął.

- Kochany braciszek! Jak zwykle bruździ. - Obrzucił wzrokiem swój elegancki

garnitur i starannie wyczyszczone buty. - Jak widzisz, jeszcze jakoś się prezentuję.

Erica potrząsnęła głową.

- Jake, czytałam gazety.

Każda inna kobieta, widząc jego spojrzenie, uciekłaby gdzie pieprz rośnie; każda, ale

nie Erica Fortune.

- Nawet nie udawaj, że rozumiesz moje posunięcia w sprawach dotyczących firmy -

warknął.

Erica uśmiechnęła się chłodno i Natalie poczuła na plecach zimny dreszcz.

- Nie, Jake, już nigdy nie będę próbowała zrozumieć twoich posunięć. Nigdy,

skończyłam z tym raz na zawsze - syknęła i zwróciła się do córki. - Chyba już sobie

pójdziemy. Mam wrażenie, że tylko niepotrzebnie tracimy czas.

- A twój czas jest tak niezwykle cenny? Zupełnie zapomniałem - powiedział Jake

bardzo cicho, ale jego słowa zrobiły na żonie piorunujące wrażenie.

Natalie bała się na nią spojrzeć. Wiedziała, że ojciec uderzył bardzo celnie.

Pomijając krótki okres, kiedy pracowała jako modelka, Erica nigdy nic nie robiła. Jake

nie życzył sobie, by pracowała, i żądał, żeby cały czas. poświęcała wyłącznie jemu i rodzinie.

Zarzucając jej teraz, że niczego w życiu nie dokonała, obrażał ją i celowo upokarzał.

Jej oczy zapłonęły, porcelanowa twarz się zaróżowiła.

- Jak śmiesz... ty...

Nie zdążyła dokończyć, bo córka ujęła ją pod ramię.

- Mamo, proszę, nie.

Erica spojrzała na nią z gniewem, ale zaraz się opanowała.

- Przepraszam, nie powinienem tak mówić - odezwał się Jake.

Żona patrzyła na niego płonącymi oczami.

- Przepraszam - powtórzył.

W przypadku kogoś takiego jak Jake było to bardzo dużo i Natalie poczuła, jak

napięcie matki maleje.

- Na nas już czas - powiedziała Erica lodowatym tonem, lecz nie poruszyła się.

Jake utkwił w niej spojrzenie.

- Tak będzie chyba najlepiej - powiedział zmęczonym głosem.

Erica dalej stała nieruchomo.

- Mamo, chodźmy. - Natalie lekko pociągnęła ją za sobą.

Jak manekin pozwoliła zaprowadzić się do korytarza i dalej, do wyjścia.

Po ich wyjściu Jake przez chwilę czekał. Potem upewniwszy się, że nie wrócą,

starannie zamknął za nimi drzwi. Uspokojony, że nikt mu nie przeszkodzi, podszedł do szafki

z alkoholami i otworzył ją. Nalał sobie szklaneczkę whisky i wychylił ją łapczywie. Drugą pił

już wolniej, smakując alkohol.

Poczuł, jak się odpręża, a węzeł w gardle zwalnia ucisk. W sumie nie ma powodu do

obaw. Niczego się nie domyśliły. Wypadł bardzo dobrze i ani córka, ani żona na pewno

niczego nie podejrzewają.

Ujrzał odbicie swojej twarzy w lustrzanej powierzchni barku i szybko odwrócił wzrok.

Ostatnio nie lubił tego widoku. Zwłaszcza wyrazu swoich oczu. Nie poznawał tego człowieka

w lustrze i jego wzroku zaszczutego zwierzęcia. Odkąd ta suka, Monica Malone, go

szantażowała, był kimś innym. Zupełnie nie przypominał dawnego Jacoba Fortune'a.

Jęknął głośno i zawrócił w stronę biurka. Zapadł się w fotel i zapatrzył w wielkie

dębowe drzwi.

Monica. Monica Malone.

Nie mógł o niej zapomnieć.

Często łapał się na myśli, że całe jego życie jest teraz w rękach tej kobiety. Całe życie

jego, jego rodziny i jego firmy. Za wszystkim kryła się Monica To przez nią spłonęło

laboratorium, to przez nią Kate zginęła w katastrofie, to ona nasłała na Allison tamtego faceta.

To ona była wszystkiemu winna.

A ostatnio te brukowce wywlokły na dokładkę na światło dzienne jej romans z Benem.

Podobno kochała go do szaleństwa. Czy taka miłość może się z czasem zamienić w nienawiść

i chęć zniszczenia wszystkiego, co pozostało po ukochanym człowieku?

Nie znał odpowiedzi na to pytanie. Wiedział tylko, że romans Moniki z Benem wiele

wyjaśniał. Kochankowie nieraz zdradzają sobie największe tajemnice. Szepczą sobie do ucha

sprawy, o których nikt nie wie.

Dlatego Monica zna jego sekret. Wie, że on, Jake Fortune, wcale nie jest synem Bena.

Cholera jasna! Ale miała frajdę, mówiąc mu, że urodził się sześć miesięcy po ślubie Kate i

Bena. I był takim dużym dzieckiem. Znała wszystkie szczegóły; wiedziała, że jego

prawdziwy ojciec, niejaki Joe Stover, zginął we Francji na polu walki, przed jego urodzeniem.

A Ben, namiętnie kochający Kate, ożenił się z nią i uznał bękarta za swoje własne dziecko.

Wychowywał go jak syna i Jake nigdy niczego nie podejrzewał. Uważał się za

prawowitego członka rodu, chociaż nieraz czuł się jakoś dziwnie, jakby coś w głębi duszy

mówiło mu, że w rzeczywistości jest obcy. Kłamstwo przeszło na następne pokolenie i jego

dzieci uwielbiały dziadka Bena.

A potem Kate i Ben zabrali swą tajemnicę do grobu i nikt o niczym nigdy by się nie

dowiedział, gdyby nie...

Gdyby nie ta przeklęta Monica Malone!

Ona wiedziała wszystko i pół roku temu poinformowała go o tym. Teraz szantażuje go

i zamierza zrujnować. Będzie tak długo ciągnęła od niego pieniądze, aż rodzinna firma ogłosi

upadłość.

Jake rozluźnił krawat i znowu jęknął. Spojrzał na trzymaną w ręku szklankę. Była

pusta.

Trzeba sobie nalać.

Nie, nie może teraz pić. Musi jechać do biura, bo obiecał cholernemu braciszkowi, że

w południe pokaże się w firmie. Niech sobie Monica Malone wyciąga króliki z jedwabnego

rękawa, on nigdy się nie podda. Stoi na czele firmy i nikomu nie ustąpi fotela przewodni-

czącego rady nadzorczej.

Zawsze marzył o tym, żeby pójść w ślady ojca, to znaczy w ślady Bena Fortune'a, i

każdemu wara od jego zdobyczy.

Przymknął oczy i ujrzał wysmukłą postać żony. Erica z uśmiechem pochyliła się nad

nim i zarzuciła mu ręce na szyję, tak jak dawniej, zanim rozpoczął się cały ten koszmar.

Potem biały obraz zbladł i rozwiał się, a jego miejsce zajęła Monica Malone.

Wykrzywiła się złośliwie i rozchyliła purpurowe wargi. Zanim zaczęła go szantażować,

próbowała go uwieść. Ma chyba z sześćdziesiątkę, ale stale jest bardzo piękna. Piękna i ostra

jak żyleta.

A do tego okrutna. Zawsze szła po trupach i ktoś wreszcie powinien ją zatrzymać.

Jake zacisnął palce na pustej szklance. Trzeba coś z tym zrobić. Zaraz, natychmiast.

Tylko sobie naleje, jedną, jedyną szklaneczkę.

A potem każe wyprowadzić samochód i pojedzie.

Po powrocie Erica nie chciała dłużej zostawać u córki.

Ucałowała ją i serdecznie podziękowała za to, że Natalie zgodziła się jej towarzyszyć.

- Bez ciebie nie poradziłabym sobie, córeczko.

- Owszem, mamo, poradziłabyś sobie.

- Pewnie tak, ale powiedziałabym coś, czego bym potem żałowała.

Natalie nie zaprzeczyła.

- W każdym bądź razie, mamy to już za sobą - podsumowała tylko.

Matka przytaknęła.

- Tak, i muszę przyznać, że nieco lepiej się czuję. Zobaczyłam go i wiem, że nie jest z

nim tak bardzo źle. Po rozmowie z Nathanielem sądziłam, że naprawdę jest alkoholikiem albo

jeszcze gorzej. - Roześmiała się nerwowo. - Ale ze mnie głuptas, prawda?

Pożegnały się i Natalie odprowadziła matkę do samochodu.

Stała potem i patrzyła, jak biały mercedes znika w alejce. Następnie wolno wróciła do

pustego domu. Rick, Toby i Bernie jeszcze nie wrócili.

Postanowiła przejrzeć materiały o nowych metodach nauczania. Usiadła z książką w

ręku, ale zupełnie nie mogła się skupić. Czuła się dziwnie podniecona. Chyba z powodu

ojca...

Nie chciała niepokoić matki, ale wizyta u ojca wcale jej nie uspokoiła. Jake nie

wyglądał dobrze. W jego oczach dostrzegła lęk, a cały spokój i opanowanie, które tak

ostentacyjnie demonstrował, robiły wrażenie udawanych.

Grał przed nimi rolę dawnego Jacoba Fortune'a, takiego, jakiego znały.

- Głuptas ze mnie... - powtórzyła półgłosem słowa matki, próbując sobie wmówić, że

przesadza i niepotrzebnie dopatruje się drugiego dna tam, gdzie go nie ma.

Ale przecież nie jest jej wymysłem fakt, że rodzina ma kłopoty. Może sobie wmawiać

do woli, że nic jej to nie obchodzi, bo postanowiła żyć własnym życiem, ale i tak nie

przestanie się dręczyć. Może porozmawiać z ojcem...

Ale on przecież zawsze wszystkie swoje sprawy załatwiał sam. Erica nieraz mu

zarzucała, że nie dzieli się z nią kłopotami i nie rozmawia o swoich problemach. Tym bardziej

nie będzie o nich rozmawiał z córką Tylko go wyprowadzisz z równowagi, powiedziała sobie.

Przestań o tym myśleć i niepotrzebnie się denerwować.

Podeszła do okna w salonie i zapatrzyła się na jezioro, wzrokiem szukając „Lady

Kate”. Ciekawe, kiedy oni wrócą?

Przypomniała sobie dziwne zachowanie Ricka tego ranka.

Najpierw wpadł do niej jak burza z jakimiś absurdalnymi zarzutami, a potem, ni z

tego, ni z owego, zaczął pytać, czy może zabrać psa, co akurat było zupełnie oczywiste.

Za jakie właściwie grzechy musi znosić humory swojego kapryśnego lokatora?

A swoją drogą chyba ma nie po kolei w głowie, skoro tak uporczywie wypatruje

powrotu kogoś, kto nie ma dla niej dobrego słowa, patrzy na nią wilkiem i nieustannie ma

pretensje.

Chyba powinna się wyprowadzić. Nie do rezydencji, bo po tym, co właśnie zobaczyła,

nie miała ochoty tam mieszkać, i nie do matki, bo to by zniweczyło wszystkie jej ostatnie

postanowienia. Lindsay i Frank bardzo chętnie by ją przyjęli, ale są tak zajęci, że u nich

czułaby się, jakby mieszkała na torach. Najlepiej przeprowadzić się do hotelu. Przecież to

tylko kilka dni. Za niecały tydzień wyjeżdża.

Odwróciła się od okna i jej wzrok padł na garaż Toby'ego. Uśmiechnęła się smutno;

bardzo będzie tęskniła za tym chłopcem.

Może wcale nie musi się wyprowadzać? Dom jest duży i na ogół żyje im się

wszystkim razem całkiem dobrze. Wystarczy unikać Ricka i wszystko jakoś się ułoży.

Potem ona wyjedzie w świat, a kiedy wróci, Rick z synem pojadę z powrotem do

Minneapolis.

Zdecydowanym krokiem podeszła do telefonu i zadzwoniła do koleżanki mieszkającej

w Travistown. Umówiła się z nią na wczesną kolację w restauracji.

Kiedy Rick i Toby wrócą, nie będzie jej w domu.

Podczas gdy Natalie robiła plany na wieczór, Sterling odwiedzał Kate w jej

podniebnym apartamencie.

- Znaleźliśmy przeciek i wiemy już, kto dał do gazety tę historię o Benie i Monice -

oświadczył.

Kate pytająco uniosła brwi.

- Któż taki?

- Sama Monica. Gabe rozmawiał z jej pokojówką. Dowiedział się, że jakiś reporter był

u jej pani z wizytą dwa dni przed ukazaniem się artykułu. Musiała oczywiście zastrzec sobie,

że nie wolno mu się na nią powoływać.

Wszystko było jasne.

- W takim razie - powiedziała powoli Kate - nie mamy już wątpliwości, że ta kobieta

chce nas zniszczyć.

Sterling milczał.

Kate pomyślała o mężu i o tym, jak wychowywał jej syna Nigdy ani słowem nie

wspomniał, że to nie jego dziecko.

Ale skoro mógł zdradzić swoją ślubną żonę, mógł również zdradzić ich wspólny

sekret. Mógł wyznać tej kobiecie prawdę o „swoim pierworodnym”. A teraz Monica może to

wykorzystać.

- Coś trzeba z nią zrobić - powiedziała do adwokata.

Sterling skinął głową.

- Całkowicie się z tobą zgadzam, Kate. Tylko co?

Kiedy wrócili z wyprawy, zastali dom pusty. Toby uniósł oczy na ojca i Rick wyczytał

w nich pytanie.

- Chyba gdzieś wyszła - bąknął w odpowiedzi. Wyjął klucz z kieszeni i otworzył

drzwi.

- Najpierw weź kąpiel, potem coś zjemy - polecił synowi.

Chłopiec spojrzał na niego, jakby chciał go uspokoić. „Wiem, co mam robić, tato”,

mówiły jego oczy.

Rick poszedł do kuchni, odstawił lodówkę turystyczną i udał się do salonu. Wziął

pilota i włączył telewizor, chcąc z kuchni wysłuchać ostatnich wiadomości. Przeskakiwał z

kanału na kanał, kiedy nagle w ucho wpadło mu znajome nazwisko. Zatrzymał się, żeby się

dowiedzieć o co chodzi.

Najpierw powtórzono stare kawałki o romansie łączącym Bena z wiecznie młodą

Monicą Malone, a potem na ekranie ukazała się Tracey Ducet. Rzeczywiście, była bardzo

podobna do ciotki Natalie, Lindsay.

- Mam nadzieję, że z czasem moja rodzina mnie zaakceptuje - szczebiotała Tracey i

Rickowi zrobiło się jej żal.

Nawet jeśli była oszustką, miała w sobie coś wzruszającego: uboga, źle ubrana

dziewczyna, która postanowiła walczyć o swoje prawa w świecie, który ją odrzucał i nie

chciał się z nią dzielić swym bogactwem.

Potem nastąpiła wzmianka o tym, że jak zwykle są jakieś nieporozumienia między

Jacobem i jego bratem, i krótka historia rodu Fortune'ów, oparta na montażu zdjęć różnych jej

członków z różnych okresów życia. Ujrzał Kate za sterami samolotu, a potem resztki innej

maszyny w tropikalnym lesie; było też zdjęcie Natalie w czerwonej aksamitnej sukience, z

wielkimi zamyślonymi ciemnymi oczami. Spiker nie wymienił jej imienia, ale Puck

rozpoznałby te oczy wszędzie.

Kiedy nastąpił blok reklamowy, nie zgasił telewizora, tylko przez dłuższą chwilę

patrzył nie widzącym wzrokiem na migające obrazki. Ogarnęły go wyrzuty sumienia;

zachował się rano okropnie. Sposób, w jaki napadł na nią z powodu tych nieszczęsnych

majteczek, kompromitował go jako lokatora, mężczyznę i człowieka. Zachował się jak

znerwicowany idiota.

Miał powody; obecność tej dziewczyny doprowadzała go do szaleństwa. Myślał o niej

przez całą noc i kiedy rano wszedł do pralni i zobaczył tę jedwabną szmatkę, po prostu

zwariował.

Pierwszą rzeczą, jaka mu przyszła do głowy, było to, jak Natalie musi wyglądać w

czymś takim; zaraz potem zjawiło się podejrzenie, że musi się tak ubierać dla jakiegoś faceta i

coś w nim pękło. Zawinął „to” w ręcznik i pobiegł do niej na górę, by jej powiedzieć, co

myśli o takim postępowaniu.

Kiedy mu otworzyła, śliczna i zdyszana, w króciutkich szortach i obcisłej koszulce,

miał ochotę rzucić się na nią i zdusić w objęciach. Oczywiście, nic takiego nie zrobił. Zamiast

tego wygłosił to kretyńskie przemówienie o gorszeniu małych chłopców. A potem ona zeszła

na śniadanie i Toby pokazał jej swoje dzieło. Przykucnęła, żeby podziwiać garaż z klocków

lego, i była taka czuła i łagodna. Nie mógł od niej oderwać oczu.

Odwróciła się i przyłapała jego wzrok, a on poczuł się jak nastolatek podglądający

koleżankę. Nie wiedział, co powiedzieć, i zapytał, czy Bernie może z nimi popłynąć, zupełnie

jakby to nie było oczywiste.

Powinien coś z tym zrobić; musi zmienić swoje zachowanie, bo dotychczasowe do

niczego nie prowadzi.

Natalie jest miła i dobra, a ten jej chłopak chyba bardzo ją skrzywdził. Nie można jej

winić za to, ze na razie nie chce wiązać się z innym mężczyzną. A on pragnął jej coraz

bardziej i nie dawał sobie z tym rady.

Tak samo nie dał sobie rady z Vanessa. Jego żoną była piękna i rozpieszczona; zawsze

dostawała to, czy go chciała. Pochodziła z zamożnej rodziny i nigdy niczego jej nie

brakowało. Zapragnęła mieć Ricka i dopięła swego. Przynajmniej na jakiś czas.

Zaczął właśnie pracować w biurze architektonicznym i całe dnie spędzał w pracy.

Zarzucała mu, że nie poświęca jej dość czasu. Zaszła w ciążę, zanim zdążyli się zastanowić,

czy naprawdę chcą mieć dziecko. Chyba właśnie za to go znienawidziła. Kiedy Toby przy-

szedł na świat, prawie już ze sobą nie rozmawiali. Po roku Vanessa wyprowadziła się do

jedynej osoby, która umiała ją kochać - do matki mieszkającej w Louisville.

Rick całkowicie poświęcił się pracy. Alimenty wysyłał przed terminem. Przez kolejne

cztery lata nie związał się z żadną kobietą. Zawsze na początku romansu stawiał sprawę

jasno: nie zamierza się z nikim wiązać, chce być sam. Kobiety albo przyjmowały jego

warunki, albo natychmiast odchodziły.

Potem zdarzył się wypadek i Toby został sam. Musiał go zabrać do siebie i wtedy

zrozumiał, że dotąd jego życie było beznadziejnie puste.

Niecały miesiąc temu przyjechał do tego domu i poznał Natalie. Zafascynowała go od

pierwszego wejrzenia, a jej śmiech wprawił w drżenie całe jego ciało. Wystarczyło mu

zobaczyć jej kubek w zlewie i dostawał szału. Stale widział, jak się uśmiecha do jego syna i

głaszcze psa. W całym domu prześladował go jej zapach. Widok Natalie stojącej na trawniku

przed domem w zniszczonych szortach podniecał go silniej niż najbardziej wyrafinowana

pieszczota.

Czas jednak okazał się jego wrogiem. Rany Natalie były świeże, podczas gdy dla

Ricka nadszedł moment powrotu do życia.

Przypomniał sobie tę nieszczęsną dyskusję o telefonie do Londynu. Nie miał racji. W

dalszym ciągu uważał, że tamta kobieta nie jest dziennikarką, ale starał się zrozumieć reakcję

Natalie. Przecież on nie ma Pojęcia, co to znaczy stale być wystawionym na ryzyko

Pomówień i bezpodstawnych zarzutów. Nie wiedział, co się czuje, kiedy jakiś szmatławiec

szarga dobre imię kogoś, kogo się kocha.

Musi się zmienić, musi być dla niej dobry. Nie wolno mu się na nią obrażać tylko

dlatego, że nie chce mu dać czegoś, czego on tak rozpaczliwie pragnie.

Postanowił udowodnić Natalie, że potrafi uszanować jej decyzję.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Natalie dotarła do domu przed dziewiątą, a ponieważ w salonie paliło się światło,

postanowiła wśliznąć się tylnym wejściem, żeby uniknąć spotkania z Rickiem.

Wchodziła już na schody wiodące do jej apartamentu na górze, kiedy zatrzymał ją głos

Ricka.

- Natalie...

Stał w drzwiach do salonu, w dżinsach, koszulce i mokasynach. Przystanęła i spojrzała

na niego.

- Cześć - powiedział z uśmiechem.

Dziwne. Nie uśmiechał się do niej od wielu dni. Serce uderzyło jej szybciej i poczuła,

że się czerwieni.

- Cześć - odrzekła i odczekała chwilę.

Rick milczał i postanowiła iść jednak do siebie.

- Dobranoc.

Zrobił ruch, jakby chciał ją zatrzymać.

- Natalie... ja...

Zatrzymała się na drugim stopniu i znowu spojrzała na niego pytająco.

- Tak? Słucham. Przestąpił z nogi na nogę.

- Czy moglibyśmy chwilę porozmawiać? - zapytał.

Już miała powiedzieć „nie”, bo po tym, jak się ostatnio zachowywał, nie spodziewała

się niczego miłego, ale dla dobra sprawy skinęła głową.

- Dobrze.

Rick odetchnął z ulgą.

- Usiądźmy w salonie.

Zmarszczyła brwi. O co mu może chodzić? Rick uśmiechnął się znowu.

- Nie bój się, nie ugryzę.

Parsknęła nerwowym śmiechem, sztywno przekroczyła próg i skierowała się w stronę

kanapy. Rick zasiadł w fotelu naprzeciwko. Widać było, że nie wie, od czego zacząć. Spojrzał

na swoje dłonie złożone na oparciu fotela.

Natalie poszła w ślad za jego wzrokiem. Miał bardzo ładne ręce, szczupłe i silne, o

starannie opiłowanych paznokciach.

- Przemyślałem sobie pewne sprawy - zaczął.

- Jakie? - spytała z nadzieją i natychmiast spuściła oczy. - Policzyła w myślach do

pięciu i spokojniejszym już tonem powtórzyła. - Jakie sprawy?

- Wiem, że ostatnio byłem wobec ciebie... nieuprzejmy.

Zmusiła się do podniesienia wzroku.

- To prawda. Zachowywałeś się jakoś... dziwnie. Rick wyprostował się w fotelu.

- Zbyt pochopnie oceniłem twoje zachowanie w sprawie tego telefonu do Londynu.

Skinęła głową.

- To prawda.

- Niewłaściwie reagowałem na różne drobiazgi, jak ten kubek w zlewie, „Newsweeek”

czy ostatnio...

Przez moment szukał właściwego słowa.

- Moja bielizna - podpowiedziała mu. Odchrząknął.

- Właśnie. Zachowywałem się niegrzecznie, bo nie chciałaś dać mi szansy, a ja bardzo

tego pragnąłem. Dlatego...

- Dlatego tak się dąsałeś?

- Mężczyźni się nie dąsają. Tak czy inaczej, bardzo cię przepraszam.

Zupełnie jakby widziała swojego ojca. Jake takim samym tonem przepraszał dziś rano

jej matkę. Przełamywał się z takim trudem i wysiłkiem, jakby od tego zależały losy świata.

Ogarnęła ją nagła irytacja. Wszyscy faceci są tacy sami.

Rick wyczytał w jej oczach dezaprobatę.

- Nie przyjmujesz moich przeprosin? - spytał z niepokojem.

Tym razem zabrzmiało to lepiej i życzliwiej. Mimo to przez chwilę miała ochotę

trochę utrudnić mu zadanie za wszystko, co przez niego wycierpiała. Cóż by to jednak dało?

- Przyjmuję - odparła z godnością. - Przyjmuję twoje przeprosiny.

Spojrzał na nią z niedowierzaniem, czym również przypomniał jej ojca, i nagle

poczuła się bardzo zmęczona Zwróciła wzrok w stronę okna, za którym czaił się mrok.

- Natalie, co ci jest? Przecież widzę, że coś cię dręczy. - Uśmiechnął się. - Coś

poważniejszego niż moje gderanie.

Z zupełnie niezrozumiałego powodu poczuła, że ma ochotę mu się zwierzyć. Chce mu

wyznać wszystko. Opowiedzieć o matce, o ojcu i o jego niepokojącym zachowaniu. Chce się

przed nim otworzyć. Przypomniała sobie dzień, kiedy po raz pierwszy wypłynęli razem na

jezioro. Opowiedziała mu wtedy o swoim dzieciństwie, o siostrach i o zerwaniu z Joelem. Już

wtedy zachowała się zupełnie jak nie ona. Natalie Fortune nigdy nie zwierzała się

mężczyznom. To oni się jej zwierzali.

- Powiedz mi, Natalie.

- Rick, ja...

W jego niebieskich oczach dostrzegła cierpliwość i zrozumienie. Ricka naprawdę

interesuje jej los.

Potrząsnęła głową. Jej lokator nie ma nic wspólnego z rodzinnymi kłopotami.

Rick czekał jeszcze przez chwilę, a potem spuścił wzrok. Teraz znowu patrzył na

swoje ręce.

- Dobrze, nie musisz. Niedługo wyjedziesz.

- Za pięć dni - szepnęła. Skinął głową.

- Chciałbym, żebyśmy przez ten czas byli... Nie mógł znaleźć właściwego słowa i

Natalie mu podpowiedziała:

- Przyjaciółmi? Skrzywił się.

- Strasznie to banalnie zabrzmiało.

- W takim razie może lepiej powiedzieć, że dobrze by było, gdyby przez ten czas

łączyły nas „przyjazne stosunki”.

Przez chwilę milczał.

- Od biedy może być - przyznał potem. - Ale coś mi się wydaje, że mówisz to bez

przekonania.

Nie zamierzała ukrywać prawdy.

- Tak, mam pewne wątpliwości.

- Dlaczego?

Natalie starannie dobrała słowa.

- Mimo że to ja sama użyłam określenia „przyjazne stosunki”, nie mogę powstrzymać

się od obaw, że to może niezupełnie bezpieczne rozwiązanie.

Rick wytrzymał jej spojrzenie.

- Jestem gotów zapewnić ci całkowite bezpieczeństwo.

Nie skomentowała, więc dodał:

- Teraz się pewnie zastanawiasz, co przez to rozumiem.

- Tak - przyznała.

- Rozumiem przez to trzymanie się od siebie na bezpieczną odległość. Unikanie

wspólnych posiłków i wypraw na jezioro.

Poczuła rozczarowanie i złość na siebie za podobną niekonsekwencję.

- Ale chyba od czasu do czasu - ciągnął Rick - możemy ze sobą zamienić kilka słów,

kiedy mijamy się w holu albo przypadkiem znajdziemy w tym samym pomieszczeniu. Co ty

na to?

Wszystko lepsze od tego wrogiego milczenia kilku ostatnich dni. Rick jest wobec niej

szczery i lojalny, można więc chyba zaryzykować minimum kontaktów, które proponuje? A

jeśli to podstęp?

Chyba zwariowała i dostała manii prześladowczej. Zaraz gotowa pomyśleć, że chodzi

mu o jej pieniądze albo znajomości.

- Ja ciebie naprawdę lubię, Nat - odezwał się Rick cichym głosem.

Wierzyła mu, chociaż chyba nie powinna. Przecież dotąd zawsze myliła się co do

mężczyzn. Puck był dużo przystojniejszy niż wszyscy jej dotychczasowi znajomi, a to

znacznie - zwiększało jego możliwość manipulowania kobietami.

Ale Rick jest nie tylko niezwykle atrakcyjny. Emanuje z niego dziwna szlachetność i

wielkoduszność. Ma dobre oczy i silny charakter.

Jest po prostu prawdziwym mężczyzną. Nie dostrzegła w nim słabości Joela; był

naprawdę inny.

Czekał na jej słowa, zmuszając się do cierpliwości.

- Ja też cię lubię, Rick - zaryzykowała po długiej chwili milczenia.

Kąciki jego ust drgnęły.

- Dzięki Bogu i za to.

- Bardzo się cieszę, że tak sobie wszystko ułożyliśmy - dodała nieśmiało.

Następnego dnia rano, kiedy zeszła, uśmiechnął się do niej i powiedział, że kawa

gotowa. Natalie nalała jej sobie do kubka i usiadła na bujanym fotelu w salonie obok

Toby'ego, który właśnie oglądał w telewizji film rysunkowy.

Siedziała tak, bujając się leniwie i pijąc kawę, z psem u swoich stóp i bawiącym się

dzieckiem obok, a Rick w kuchni czytał „Star Tribune”.

Potem usmażyła sobie jajko i usiadła naprzeciw niego przy kuchennym stole. Puck od

czasu do czasu unosił wzrok znad gazety i coś mówił.

- Od piątku jest wielka wyprzedaż u Daytona, na pewno zaraz tam pobiegniesz -

zawiadomił ją w pewnej chwili.

- Jasne, lecę zaraz po śniadaniu - odparła żartobliwie.

- Może mają tam takie śmieszne staroświeckie pantofelki - dodał, robiąc aluzję do

stroju, w jakim ujrzał ją po raz pierwszy.

- A może wyprzedają też abażury - zadumała się znacząco.

- Warto by kupić jeszcze jeden, nosiłabyś je na zmianę.

Potem przerzucili się na baseballa. Rick uważał, że prawdziwe rozgrywki muszą mieć

miejsce pod gołym niebem.

- To całe zawracanie głowy w jakiejś hali zupełnie mnie nie interesuje - oświadczył.

Natalie przytaknęła z wielkim przekonaniem.

- Masz rację. A najbardziej lubię, jak grają młodziki, to znacznie zabawniejsze. Od

razu widać, że nie grają dla forsy, tylko dla przyjemności.

Tym razem on przytaknął.

- Święte słowa. Takie chłopaki po prostu kochają sport i nie są zdemoralizowani przez

pieniądze.

Natalie spojrzała w stronę Toby'ego i ujrzała zdziwienie w jego oczach. Może uważał,

że trochę za prędko się „zaprzyjaźniła” z jego tatą.

Wstała i zaniosła brudne naczynia do zlewu. Przemyła je i wstawiła do zmywarki,

nucąc piosenkę z filmu „Pocahontas”.

Przerwała i zawstydzona przeniosła wzrok za Ricka. Siedział schowany za gazetą i

chyba nie słyszał. A nawet jeśli słyszał, to bez znaczenia; przecież to tylko głupia piosenka.

Wieczorem zagrała z Tobym w koncentrację. Gra polegała na zapamiętywaniu kart

leżących w kilku rzędach. Gracze odkrywali je, dobierając pary. Chłopiec miał wspaniałą

pamięć i ograł ją dwa razy pod rząd.

Kiedy poszedł spać, dorośli zostali jeszcze chwilę w salonie, by porozmawiać. Mówili

o tym i o owym: o tym, że warto by naprawić pomost i zrobić trochę porządku w hangarach, i

że jutro Rick jedzie z synem do miasta, więc może zrobić jej zakupy. Natalie podziękowała;

sama też wybiera się do Twin Cities, musi przed wyjazdem pokazać psa weterynarzowi. Już

miała zaproponować, że mogliby pojechać wszyscy razem, lecz w porę ugryzła się w język.

Nie ma co przeciągać struny.

Następnego dnia wieczorem, kiedy Rick kładł dziecko spać, zadzwoniła Erica.

- Stale myślę o tej wizycie u twojego ojca - zaczęła z wahaniem. - I coraz bardziej się

niepokoję. To spotkanie było w gruncie rzeczy bardzo dziwne. Jak ty to odebrałaś, córeczko?

Nie chciała kłamać, ale nie chciała też dodatkowo niepokoić matki.

- Nie zastanawiałam się nad tym. Erica mówiła dalej.

- Zauważyłaś, że miał mokre włosy? Zupełnie jakby przed chwilą wziął prysznic, a

było już po jedenastej. Że też od razu nie zwróciłam na to uwagi... O tej porze siedział w

domu, zamiast być w pracy, przecież to bardzo znaczące. O jedenastej, w dzień powszedni,

prezes firmy siedzi sobie w domu, jakby nigdy nic! Przecież to zupełnie niepodobne do

twojego ojca. I te jego oczy... Niedobre, spłoszone. Zauważyłaś?

Próbowała uspokoić matkę, mówiąc, że nic nie można zrobić, dopóki ojciec sam nie

poprosi o pomoc.

- Tego się nie doczekamy - odrzekła z goryczą Erica. - Nie znasz go? Zawsze

wszystko w sobie tłumił i nikogo nie dopuszczał do swoich spraw. Dlatego nie mam pojęcia,

co się z nim dzieje.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz - rzekła Natalie bez przekonania.

Pożegnały się i właśnie odkładała słuchawkę, kiedy pojawił się Rick.

- Kto dzwonił? - zapytał, widząc jej zasępioną minę.

- Mama.

- Co mówiła?

Jeszcze niedawno odpowiedziałaby, że to nie jego sprawa, ale teraz chętnie mu się

wyżaliła.

Siedzieli na kanapie i Rick uważnie jej słuchał.

- Z tego, co mówisz - powiedział potem - wygląda na to, że z twoim ojcem

rzeczywiście nie jest dobrze, ale nie wiem, jak możesz mu pomóc.

- Nie mogę mu pomóc, mogę tylko próbować przestać się o niego martwić i czekać, aż

sarn mnie wezwie.

Podkurczyła nogi i lekko przysunęła się do Ricka.

- Dzięki, że mnie wysłuchałeś. Dobrze mi to zrobiło.

- Zawsze do usług.

Spojrzeli sobie w oczy i poczuła do niego ogromną wdzięczność za to, że mogą tak

zwyczajnie być razem. Rick nagle odwrócił wzrok i wstał.

- Pójdę na ganek posłuchać cykad. Nieco zaskoczona próbowała zażartować:

- Komary zjedzą cię żywcem. Uśmiechnął się z przymusem.

- Trudno, zaryzykuję.

Nie poprosił, żeby mu towarzyszyła i zrozumiała, że woli być sam. Przypomniała

sobie, że w mieście wypożyczyła komedię filmową; przywiozła ją, żeby obejrzeć i zostawiła

u siebie na górze. Może Rick zechce ją zobaczyć? Ruszyła na górę po kasetę. Kiedy zeszła na

dół, spostrzegła, że Rick w dalszym ciągu stoi na ganku. Może naprawdę chce być sam; może

lepiej mu nie przeszkadzać?

Chyba zwariowała! Boi się zapytać go, czy ma ochotę obejrzeć z nią film!

Postanowiła najpierw uprażyć trochę kukurydzy i zyskać na czasie - Rick sobie pomedytuje, a

ona trochę się uspokoi.

Włączyła kuchenkę mikrofalową i po chwili kukurydza była gotowa. Wsypała ją do

misy i postawiła na stoliku w salonie, tuż obok budowli z lego. Rick nadszedł, kiedy już

prawie się zdecydowała dać mu spokój.

- Zrobiłaś kukurydzę? Poczuła suchość w ustach.

- Tak, pomyślałam, że moglibyśmy... obejrzeć sobie film. Komedię... może...

- Świetny pomysł. Napijesz się czegoś zimnego?

- Z przyjemnością.

Przyniósł z lodówki dwie puszki coli, a Natalie włączyła wideo. Usiedli na podłodze i

raz po raz sięgając do misy z kukurydzą i pociągając colę z puszki, patrzyli na ekran,

wybuchając śmiechem dokładnie w tym samym momencie.

Kiedy chłopak na ekranie całował dziewczynę, w pokoju robiło się dziwnie gęsto, a

kiedy ręce Ricka i Natalie nagle spotykały się w misie kukurydzy, odskakiwały od siebie,

jakby coś je sparzyło.

Po skończonym seansie Natalie wstawiła misę do zmywarki, wrzuciła puszki do kosza

i powiedziała Rickowi dobranoc.

Następnego dnia obudziła się wcześnie rano, lekka i szczęśliwa, i natychmiast

postanowiła zachowywać większy dystans. Kiedy jednak po zejściu do kuchni ujrzała Ricka z

gazetą za stołem, jakby to była najzwyklejsza rzecz pod słońcem, nalała sobie do kubka kawy

i zasiadła naprzeciw niego, swobodnie zagadując.

Rozmowa zeszła na jej wyjazd i oboje zdali sobie sprawę z tego, że mają bardzo mało

czasu. Jest piątek, a ona w poniedziałek odlatuje do Nowego Jorku, a stamtąd na Teneryfę,

gdzie czeka statek.

Nie ma się czego obawiać. W tak krótkim czasie nic nie naruszy ich „przyjaznych

stosunków”. Natalie postanowiła przestać się mieć na baczności i swobodnie rozkoszować się

towarzystwem Ricka i jego syna.

Rick i Toby tego dnia zostawali w domu i Natalie zrobiła to samo, mimo że przedtem

planowała wybrać się do Travistown, by przygotować klasę na zbliżający się początek roku

szkolnego. Nic się nie stanie, jeśli to zrobi po powrocie, na pewno zdąży. Ubrań też nie musi

już kupować. Ma ich tyle, że starczyłoby na podróż dookoła świata, a nie na miesięczną

wycieczkę po Morzu Śródziemnym.

Poszła z nimi na przystań, gdzie złowili dwa maleńkie pstrągi, i na prośbę Toby'ego z

powrotem wrzucili je do wody. W porze lunchu zrobili sobie piknik przed domem, a potem

wyciągnęli z garażu stary zestaw do gry w krykieta i przez dłuższy czas bawili się na

trawniku.

Przerwał im dopiero telefon Franka. Lindsay była w pracy, służąca miała wychodne, a

on musiał pilnie jechać do Minneapolis. Dzwonił, żeby zapytać, czy może zostawić dzieciaki

u Natalie.

- Jasne, przywieź je zaraz.

Dwadzieścia minut później Chelsea i Carter wyskakiwali już z samochodu ojca.

Dochodziła piąta i Natalie postanowiła, że zjedzą wczesną kolację na dworze.

- Mamy chipsy, zrobimy sobie hot dogi i napijemy się czegoś zimnego - oznajmiła

wesoło.

Dzieci były zachwycone, a Rick od razu zabrał się do przygotowywania grilla, który

zbudował przed laty dziadek Ben.

- Strasznie lubię hot dogi - oblizała się łakomie Chelsea.

- Ja też - zawtórował jej brat. Nawet Toby się uśmiechnął.

Rick wziął się do rozpalania ognia, a Natalie zaczęła rozkładać kolorowe papierowe

serwetki na ogrodowym stole.

Dzieci stały, popatrując na siebie spod oka. Carter, równie nieśmiały jak Toby, nic nie

mówił, natomiast jego siostra trajkotała za całą trójkę. W pewnej chwili przestała i pytająco

spojrzała na Toby'ego.

- Umiesz mówić? - spytała znienacka. Chłopiec spuścił wzrok. Rick oderwał się od

pracy przy palenisku, gotów w każdej chwili przyjść chłopcu z pomocą.

- Czy ty umiesz mówić? - powtórzyła z zaciekawieniem dziewczynka.

Toby rozejrzał się bezradnie jak cudzoziemiec w obcym kraju, rozpaczliwie szukający

tłumacza. Natalie uspokajająco położyła rękę na ramieniu Ricka.

- Słyszysz mnie? - Chelsea lekko podniosła głos. Toby wyraźnie skinął głową.

- I umiesz mówić? - dociekała dziewczynka. Chłopiec znowu pokiwał główką.

- To bardzo dobrze - ucieszyła się Chelsea. - Widzisz to drzewo? - Paluszkiem

wskazała topolę rosnącą przy garażu. - Zaraz na nie wleziemy, chcesz?

Oczy chłopca rozbłysły. Chelsea zwróciła się teraz do brata:

- Biegniemy, mały - zakomenderowała. - Wdrapiemy się na tamto drzewo.

Ruszyli biegiem przez trawnik, a pies w podskokach podążył za nimi. Natalie

przepraszająco uśmiechnęła się do Ricka.

- Myślałam, że będzie lepiej, jak Toby nauczy się sam radzić sobie z innymi dziećmi.

- Jak zwykle miałaś rację - odparł z powagą. Wiedziała, że powinna jak najszybciej

zdjąć rękę z jego ramienia i wycofać się, ale nie mogła. Z daleka dobiegał śmiech dzieci i

poszczekiwanie psa, wiatr szumiał w gałęziach drzew, ptaki śpiewały gdzieś w liściach, a

Rick był tuż obok.

- Natalie...

- Słucham?

- Muszę dołożyć do ognia.

Nie od razu zrozumiała, pogrążona w błogostanie. Potem, zmieszana, zdjęła rękę z

jego ramienia i cofnęła się.

- Tak, tak, oczywiście.

Rick zachowywał się tak, jakby nie zaszło nic nadzwyczajnego. Dołożył kilka

brykietów i ogień błysnął żółtawym językiem.

Natalie z wolna się uspokajała. Skoro Rick nic nie zauważył, skoro uznał, że dotknęła

jego ramienia ot tak sobie, by go powstrzymać przed zabraniem głosu w imieniu synka, to

znaczy, że nic się nie stało.

Tak czy inaczej, trzeba się mieć na baczności i unikać kontaktu z jego ciałem.

Dzieci rzuciły się na hot dogi, jakby od roku nie miały nic w ustach. Na deser były

lody czekoladowe, a potem wszyscy schronili się w domu. Dzieci zasiadły do wznoszenia

lotniska z klocków lego, a dorośli zabrali się do sprzątania po uczcie.

Frank zjawił się o siódmej.

- Czy Toby kiedyś do nas przyjedzie? - zapytała od razu Chelsea.

Jej ojciec skinął głową.

- Zadzwonię w przyszłym tygodniu i jakoś się umówimy. Wpadniecie do nas, co,

Rick?

- Doskonały pomysł - zgodził się z entuzjazmem zapytany.

Natalie zrobiło się smutno. W przyszłym tygodniu ona będzie daleko stąd.

A przecież powinna się cieszyć, że wszystko tak dobrze się układa. Dzieciaki

przypadły sobie do gustu, a Frank najwyraźniej polubił Ricka.

Więc skąd ten dojmujący smutek? Tak bardzo ją cieszyła perspektywa podróży po

Morzu Śródziemnym i wszystkie ekstrawagancje, które sobie po niej obiecywała ..

Powinna się cieszyć i cieszy się; naprawdę.

Po odjeździe dzieci pomogli Toby'emu dokończyć budowę z klocków lego, a potem

trzeba było położyć go spać. Rick poszedł do sypialni chłopca, a Natalie usiadła przed

telewizorem, bawiąc się pilotem. Przerwał jej zmieniony głos Pucka.

- Natalie...

Odwróciła się i uśmiech zamarł jej na ustach. Miała przed sobą pobladłą, zmienioną

twarz kogoś, kto właśnie przeżył szok. Zerwała się na równe nogi.

- Co się stało, Rick?

- Prosi, żebyś do niego przyszła.

- Kto?

- Toby.

- Dobrze, zaraz do niego pójdę.

- Natalie - powtórzył z naciskiem Rick - on prosi, żebyś do niego przyszła.

Nareszcie zrozumiała.

- Jak to? Słowami?

Rick uroczyście skinął głową.

- Tak. Zupełnie wyraźnie powiedział: poproś, żeby Natalie przyszła pocałować mnie

na dobranoc.

Natalie jednym ruchem wyłączyła telewizor i zwróciła się do Ricka. Jego twarz znowu

się zmieniła; był teraz mniej blady i lekko odprężony; uśmiechnął się do niej.

- Pójdziesz? Odłożyła pilot na stolik.

- Pewnie, że pójdę.

Bernie leżał już na zwykłym miejscu w sypialni chłopca i na widok swojej pani tylko

uniósł łeb. Natalie przysiadła na brzegu łóżka.

- Tatuś mówi, że chciałeś, żebym do ciebie przyszła.

Odpowiedziało jej kiwnięcie główką.

- Powiedział, że chcesz, żebym cię pocałowała na dobranoc.

Toby przytaknął znowu. Lekko dotknęła wargami jego czoła i poczuła, że obejmują ją

dwie małe rączki.

- To był piękny dzień - szepnęła.

Pocałował ją w policzek, a ona otuliła go kołderką.

- A teraz śpij dobrze, kochanie.

Chłopiec odwrócił się do ściany i zamknął oczy. Rick czekał na nią w progu. Kiedy

opuściła sypialnię chłopca, starannie zamknął za nią drzwi.

- Może jakoś to uczcimy? - Jego oczy się śmiały i szczęście brzmiało w jego głosie.

- Dobrze - odparła bez wahania i poszli razem do salonu.

- Doktor Dawkins, ta, co leczy Toby'ego - mówił rozgorączkowany Rick - zawsze mi

powtarzała, że to się kiedyś stanie, ale muszę przyznać, że nie bardzo jej wierzyłem. Kiedy

byliśmy u niej ostatni raz, powiedziała, że Toby niedługo zacznie mówić i żebym przyjął to

spokojnie, nie spłoszył go i niczego nie przyśpieszał.

Natalie kiwnęła głową.

- Rozumiem. Przysiadła na kanapie.

- Napijemy się szampana? - zapytał Rick. - To chyba dobra okazja. - Poszedł do

kuchni i wrócił z pustymi rękami. - Zapomniałem kupić. To nie do wiary. Przecież

powinienem być przygotowany na taką okazję.

- Może napijemy się koniaku? - zaproponowała. - W spiżarni mam chyba butelkę

courvoisiera.

Przez chwilę się zastanawiał; widać było, że nie bardzo się pali do picia koniaku.

Sprawiło jej to przyjemność. Joel uwielbiał ten trunek. Na ostatnie Boże Narodzenie

podarował jej komplet odpowiednich pękatych kieliszków, żeby wszystko było jak należy.

Szybko przegnała myśl o Joelu.

- W takim razie napijmy się białego wina - oświadczyła. - Mam coś niemieckiego w

lodówce.

Roześmiał się.

- Coś niemieckiego?

- Tak, ciotka Lindsay podarowała mi kiedyś butelkę rieslinga.

Rick otworzył butelkę, a Natalie wyjęła kieliszki i pokroiła ser. Ustawili wszystko na

stoliku i usiedli na kanapie. Rick uniósł kieliszek w górę.

- Zdrowie mojej gospodyni. - Upił łyk. - Wcale nie takie złe - orzekł ze zdziwieniem.

- Ciotka Lindsay ma świetny gust. - Natalie ze smakiem spróbowała wina.

- W takim razie wypijmy jej zdrowie - zaproponował.

Natalie zgodziła się z ochotą i wznieśli toast.

- Za kogo teraz? - zapytał niecierpliwie. - Nie chciałbym nikogo pominąć. Czuję się

taki szczęśliwy.

- Mamy tylko jedną butelkę - upomniała go.

- To musimy uważnie wybierać. Już wiem! Wypijemy zdrowie twojej matki. Bardzo

ją polubiłem.

Zaskoczyło ją to. Ludzie na ogół podziwiali Erice i trzymali się od niej z daleka,

utrzymując, że jest chłodna i nieprzystępna. Trudno było ją po prostu lubić.

- Naprawdę? - zapytała, nie kryjąc zdziwienia.

- Jak najbardziej. Jest bardzo miła i potrafi obchodzić się z dziećmi.

- Bardzo je kocha.

Rick położył rękę na oparciu kanapy.

- Musi być wrażliwą i delikatną osobą. Pewnie się o nią martwisz.

Natalie pociągnęła łyk wina.

- Jest tak piękna, że nikomu nie przyjdzie do głowy, jak bardzo łatwo ją zranić -

powiedziała.

- Zrobiłaś unik.

- Jak to?

- Powiedziałem, że pewnie martwisz się o swoją matkę.

- Tak - przyznała - martwię się o nią. Nieraz myślę, że jest za słaba, żeby dać sobie

radę w życiu. Bardzo młodo wyszła za mojego ojca, a on całkowicie ją zdominował. Trudno

jej będzie żyć o własnych siłach.

- Jakoś daje sobie radę. Spojrzała na niego uważnie.

- Dlaczego właściwie o tym mówisz? Chcesz mi coś poradzić? Na przykład, że nie

powinnam tak bardzo przejmować się matką?

Uniósł rękę, jakby składał przysięgę.

- Żadnych porad, przysięgam, żadnych lekcji. Po Prostu tak mi się wydawało, to

wszystko.

- W takim razie zgoda.

Wieczór był zbyt piękny, żeby go psuć jakimiś wydumanymi pretensjami. Rick

ponownie uniósł kieliszek.

- W takim razie zdrowie Eriki Fortune.

- Zdrowie mamy.

Wypili i Rick ponownie napełnił kieliszki.

- Teraz twoja kolej - orzekł.

- Na co?

- Ty masz zaproponować jakiś toast.

- Nic mi nie przychodzi do głowy.

- Daj spokój, wymyśl coś. Natalie uniosła kieliszek.

- Zdrowie Toby'ego.

- Bardzo proszę.

Wypili i Rick spojrzał na nią zachęcająco.

- A teraz czyje?

Nie wiadomo dlaczego przypomniała sobie babcię Kate. Bardzo za nią tęskniła.

Dotknęła talizmanu ukrytego pod bluzką.

Rick przysunął się i ujął ją pod brodę.

- No, uśmiechnij się! To miał być wesoły wieczór. Próbowała się cofnąć, ale niezbyt

zdecydowanie.

- To z powodu wina - wyjaśniła.

- Trochę za wcześnie, żeby już zaczęło działać - rzekł Rick z uśmiechem.

- Bardzo mi brak mojej babci - szepnęła. - Nie mogę się pogodzić z myślą, że już

nigdy jej nie zobaczę.

Delikatnie pogłaskał ją po policzku. Zrozumiała, że płacze, dopiero kiedy otarł jej łzę.

- Głupia jestem - szepnęła, mimo woli przysuwając się do niego.

Jego muśnięcie było jak pieszczota.

- Po prostu bardzo za nią tęsknisz.

- Rick...

Przytulił ją i nagle ich usta znalazły się blisko siebie. Zmniejszyła jeszcze tę odległość

i dotknęła wargami jego ust.

- Rick... ja...

Nie pozwolił jej dokończyć. Całował ją i chciała, żeby to się nigdy nie skończyło.

Pocałunek jednak dobiegł końca.

- Wznieś toast - szepnął Rick, odsuwając się od niej.

Wiedziała, że właśnie nadszedł ostatni moment. Powinna teraz jak najszybciej wstać,

powiedzieć mu dobranoc i pójść do siebie. Ale... Jak on umiał całować... Nigdy nie zaznała

takich pocałunków. Całował ją namiętnie i ostrożnie. Całował do utraty tchu i do utraty

zmysłów. Dlatego właśnie powinna to przerwać i nie wplątywać się w kolejną kabałę.

Czekają ich tylko dwa razem spędzone dni. Jak będą wyglądały, jeśli teraz stanie się coś

nieodwracalnego?

A tak dobrze sobie radzili w roli przyjaciół.

- Co z twoim toastem, Natalie?

Jego oczy zmieniły się, pociemniały, był w nich ogień gotów strawić wszystko,

zwłaszcza ją.

- Wznieś toast albo wstań i wyjdź.

Spojrzała na niego oszołomiona. Zupełnie jakby czytał w jej myślach.

- Szło nam tak dobrze - mówił dalej. - Wszystko było tak, jak chciałaś. Przyjaźnie i

bezpiecznie, ale ja nigdy nie kryłem, że wcale mi nie zależy, żeby było bezpiecznie.

Nie wiedziała, co powiedzieć.

- Chciałaś tego pocałunku tak samo jak ja.

- Ja...

- Bądź ze mną szczera. Chciałaś, żebym cię pocałował.

Powoli skinęła głową.

- Sama przekroczyłaś niewidzialną linię, ale ja cię powstrzymałem. Teraz znowu

stoimy w bezpiecznym punkcie. Ale jeśli znowu mnie zachęcisz, nie zdołasz już mnie

powstrzymać i będę się z tobą kochał. Rozumiesz?

Rozumiała doskonale.

- Wybór należy do ciebie, Nat.

- Rick...

- Wybór należy do ciebie.

Wiedziała, że wybór należy do niej, ale nie był łatwy. Z jednej strony, Rick podobał

jej się bardziej niż jakikolwiek inny znany dotąd mężczyzna i bardzo do siebie pasowali, z

drugiej jednak...

Podniecał ją w sposób budzący lęk i strach. Traciła przy nim głowę i przestawała być

sobą. Rick mógł z łatwością stać się dla niej osobą najważniejszą w życiu. Joel Baines ciężko

ją zranił. Rick Dalton mógł złamać jej serce.

W jego oczach dostrzegła oczekiwanie i nadzieję. Odstawił kieliszek na stolik i chciał

wstać.

- Dobrze, w takim razie idę.

Natalie położyła dłoń na jego ramieniu.

- Zostań - szepnęła. Oparł się o kanapę.

- Jeśli zostanę... - powiedział.

- Wiem - przerwała cicho, sama nie wiedząc, co mówi. - Wtedy będziemy się kochać -

dokończyła prawie niedosłyszalnym szeptem.

On jednak ją usłyszał.

- Naprawdę tego chcesz? - zapytał.

- Tak.

Wiedziała, że to też usłyszał. Uniosła kieliszek.

- Wypijmy za babcię Kate.

- Za Kate - powtórzyć jak echo. Po czym spełnili toast.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Wyjął kieliszek z jej dłoni i zajrzał głęboko w oczy. Ujrzał w nich niepewność, którą

już słyszał w słowach.

Pomyślał, że może powinien wstać z kanapy i odejść, oszczędzając w ten sposób im

obojgu konsekwencji tego, co zaraz się stanie. Pragnął jej, pragną! jej jak żadnej kobiety w

życiu, a ona za dwa dni miał;: wyjechać. Ten wieczór był jego jedyną szansą.

Byłby skończonym idiotą, gdyby z tego nie skorzystał.

Trzeba też pomyśleć o tym, o czym w podobnej sytuacji myśli każdy odpowiedzialny

człowiek.

- Nie jestem przygotowany - oznajmił. - Nie mani przy sobie...

Natalie gwałtownie się zaczerwieniła.

- Nic nie szkodzi - wybąkała. - Ja mam, na górze, w sypialni. Używaliśmy z Joelem i

coś na pewno zostało... Co ja mówię, przecież to straszne.

Zawstydzona ukryła twarz w dłoniach. Rick delikatnie je odsunął.

- Nie przejmuj się, wszystko w porządku.

- Czuję się okropnie.

- Nic się nie stało, Natalie.

Uniosła na niego oczy.

- Naprawdę?

Przytaknął i opuszkami palców obrysował jej twarz: policzki, usta, przymknięte

powieki. Rozchyliła wargi.

Ich drugi pocałunek trwał dłużej, był delikatny i spokojny, pełen rozkoszy odkrywania

tajemnic. Rick przytulił ją i poczuła pod piersiami jego twarde ciało.

Tym razem to ona pierwsza oderwała się od niego. Rick odsunął ją lekko; przez

chwilę w milczeniu patrzył na jej zaróżowioną twarz, błyszczące oczy, rozchylone wargi.

Potem, na nowo podniecony, przyciągnął ją do siebie.

Jeden po drugim odpiął guziki jej bluzki, tak jak to sobie wyobrażał we wszystkie

bezsenne noce spędzone pod jej dachem.

Ukazał się złoty łańcuszek z wisiorkiem w kształcie różyczki. Rick zdjął Natalie

malutki staniczek i ucałował zaróżowioną pierś.

Jej oczy błyszczały. Ujął wargami twardą brodawkę i Natalie jęknęła. Położył ją i

przykrył własnym ciałem. Nagle zesztywniała i zdjęła dłonie z jego karku. Czyżby się

rozmyśliła? W takim momencie? Rick uniósł się na łokciach i spojrzał na jej poruszające się

usta.

- Co będzie, jak Toby...? - szepnęła.

Miała rację. Chyba oszalał, chcąc ją wziąć tu, na kanapie w salonie, naprzeciwko

wielkiego okna wychodzącego na ogród, tuż obok pokoju, gdzie śpi jego syn.

- Pójdziemy do twojej sypialni? - zapytał.

- Tak, ale najpierw sprawdzimy, co z Tobym. Na palcach poszli do pokoju chłopca i

zajrzeli do środka. Dziecko spało spokojnym snem. Na podłodze Bernie uniósł ciężkie

powieki i jedno ucho. Spojrzał na nich, jakby pytał, czy wszystko w porządku, i uspokojony

znowu złożył wielki łeb na łapach. Rick cichutko zamknął drzwi i przyciągnął Natalie do

siebie.

- Chodźmy na górę - szepnęła.

Wzięła go za rękę i poprowadziła schodami do swojej sypialni. Duże przestronne

pomieszczenie wychodziło na jezioro. Rick mimo napięcia i podniecenia zdołał zauważyć

stare piękne meble, jedwabne narzuty i małą toaletkę z wiśniowego drewna.

Natalie sięgnęła do szufladki i wyjęła prezerwatywy. Podała mu niewielkie

opakowanie. Zaniósł ją do łóżka, nie przestając całować. Potem rozebrał ją do naga i

łagodnym ruchem odsunął dłonie, którymi próbowała się zasłonić.

- Rick...

- Nie zakrywaj się, przede mną nie musisz, nigdy.

- Ja nigdy z nikim... nigdy tak się nie czułam. Rick objął wzrokiem jej śliczne ciało i

zaczął się rozbierać. Patrzyła na niego jak zahipnotyzowana, a kiedy poczuła na sobie jego

nagie ciało, zrozumiała, że ich pierwszy raz będzie tak niesamowity, jak to sobie wyobrażała.

Oplotła nogami jego biodra i wspólnie dali się unieść fali, która niosła ich ku nieznanym

dotąd przeżyciom.

Leżeli potem wtuleni w siebie, a Rick muśnięciem odsuwał kosmyki włosów z jej

czoła. Kochali się jeszcze wiele razy, a każdy z nich był jak odkrycie nieznanego lądu i

powrót do domu jednocześnie.

Po jakimś czasie drgnęła i spróbowała wyzwolić się z ramion drzemiącego Ricka.

- Muszę iść do łazienki...

Puścił ją niechętnie i spod przymkniętych powiek śledził każdy ruch jej nagiego ciała.

Weszła do łazienki i zapaliła światło, po czym spojrzała w wiszące nad umywalką

lustro. Ujrzała swoją twarz, zarumienioną od niedawnej rozkoszy, błyszczące oczy, potargane

włosy. Poczuła, jak zalewa ją fala podniecenia na myśl o tym, co przed chwilą robiła z

Rickiem.

Wszystko to było cudowne... trochę nawet za cudowne, żeby być prawdziwe.

Dotknęła swoich rozpalonych policzków i przypomniała sobie, jak tamtego pierwszego dnia,

na jeziorze, kiedy już miał ją pocałować, cofnęła się w ostatniej chwili.

Zupełnie jakby przeczuwała, czego może w niej dokonać jego jeden jedyny

pocałunek!

Kilka godzin temu, w salonie na kanapie, wystarczyło, że ją pocałował, i jej zdolność

rozumowania i oceniania sytuacji rozwiała się jak dym. Oddała mu się bez najmniejszego

oporu i teraz już wie, jak cudownie jest się kochać z takim mężczyzną. Ale to nie zmienia

faktu, że Rick w dalszym ciągu pozostał dla niej wielką niewiadomą.

Jak echo wróciły do niej słowa Joela.

- Zrozum - powiedział, kiedy się rozstawali - jesteś bardzo miła i dobra, ale mówiąc

szczerze, nie jesteś zbyt podniecająca. A ja, co tu mówić, potrzebuję kogoś ekscytującego...

Przed chwilą Rick wydawał się z niej zadowolony, ale czy można wierzyć

mężczyźnie? Mogłaby przysiąc, że bardzo go podnieciła, ale jak może mieć pewność, że to

prawda?

Zanim poszła do łóżka z Joelem, spotykała się z nim przez wiele miesięcy. Rick

mieszka u niej niecałe dwa tygodnie i już zostali kochankami. Spryskała rozpaloną twarz

zimną wodą i obmyła ślady rozmazanego tuszu. Wytarła się ręcznikiem i starannie przy-

czesała włosy.

Zachowała się jak wariatka i to, co się stało, już się nie odstanie. A było takie piękne...

Cudowne, niezapomniane przeżycie, którego nie ma sensu niszczyć niewczesnymi

wyrzutami sumienia. Jedno, co teraz może zrobić, to opanować się i z uśmiechem wrócić do

sypialni. Łatwo powiedzieć...

Przysiadła na brzegu wanny i ciężko westchnęła. Pukanie do drzwi rozległo się niemal

w tym samym momencie.

- Natalie? Nic ci się nie stało?

Miała ochotę krzyknąć, żeby sobie poszedł, ale zdała sobie sprawę, jak głupio by to

zabrzmiało. Drzwi otworzyły się powoli i do łazienki wszedł Rick jak go Pan Bóg stworzył.

Natalie odwróciła wzrok. Co ona tu robi, we własnej łazience, z tym nieprzytomnie

przystojnym gołym facetem? To chyba sen. Całe to wydarzenie wydało jej się nagle nierealne

i nierzeczywiste. Przecież to się nie mogło naprawdę zdarzyć. Jak stawić czoło czemuś, w co

nie można uwierzyć?

- Rick, ja...

Ton jej głosu zaniepokoił go.

- Co się stało? - zapytał, próbując z jej twarzy odgadnąć przyczynę.

Siedziała przed nim, drobna, skulona na brzegu wanny, dłońmi zakrywając piersi, i

przypomniało mu się, jak niedawno prosił, żeby tego przy nim nie robiła.

- Czy mógłbyś... podać mi szlafrok? - poprosiła. - Wisi na drzwiach.

Sięgnął po żądany przedmiot i rzucił go jej. Natalie wyciągnęła ręce i złapała szlafrok,

odsłaniając piersi. Szybko włożyła ręce w rękawy i otuliła się szczelnie.

Z jej twarzy wyczytał, że czeka go poważna rozmowa. Wrócił do pokoju i włożył

dżinsy. Cokolwiek miał usłyszeć, wolał to usłyszeć w spodniach. Właśnie się zapinał, gdy

Natalie stanęła w drzwiach sypialni.

- Rick, ja... - Znowu nie wiedziała, jak dokończyć.

Przecież jeszcze tak niedawno wszystko było wspaniale; dlaczego teraz nagle robi taką

minę, jakby... jakby chciała wszystko odwołać!

- O co chodzi? Wykrztuś to wreszcie - powiedział, czując dziwny chłód w okolicy

serca.

- Rick... ja... my... - Spojrzała na niego, jakby błagała o pomoc, a nie doczekawszy się,

dokończyła z wysiłkiem: - Popełniliśmy błąd.

Opanował się.

- Miałem wrażenie, że dokonałaś świadomego wyboru - odezwał się spokojnym

głosem.

- Tak, oczywiście, ale... ja jestem taka, że do mnie to nie pasuje. Taka noc jak ta... być

z mężczyzną tak na jedną noc...

Rick głęboko odetchnął.

- Dla ciebie to była tylko taka przygoda? - zapytał. Wbiła ręce w kieszenie szlafroka.

- A dla ciebie?

Chciał powiedzieć, że może by najpierw łaskawie odpowiedziała na jego pytanie, a

dopiero potem zadawała pytanie jemu, ale nie mógł wykrztusić słowa.

- Rozumiem - rzekła z wyraźną ulgą w głosie. Sprężył się, bo wiedział, że prawdziwy

cios dopiero nastąpi. I tak właśnie się stało.

- Musisz wiedzieć - oświadczyła - że nic więcej nie wchodzi w rachubę.

- Dlaczego? - zapytał ochrypłym głosem. Natalie przygryzła obrzmiałą wargę.

- Już ci tłumaczyłam, że na razie nie mam zamiaru z nikim się wiązać. Zwłaszcza z

kimś takim jak ty.

Dałby wiele, by się dowiedzieć, co ona przez to rozumie, ale tylko powtórzył:

- Z kimś takim jak ja? Natalie nerwowo przełknęła ślinę.

- Tak, z kimś takim jak ty, przystojnym i atrakcyjnym, z kimś, kto może mnie

wykorzystać.

Poczuł się, jakby ktoś wymierzył mu policzek.

- Wykorzystać cię?

Z determinacją skinęła głową.

- Tak. Powiedz mi, ale szczerze. Musi być jakiś powód, żeby się ze mną kochać. Nie

zrobiłeś tego, bo oszalałeś na moim punkcie. - Mówiła teraz pewniejszym głosem, szlafrok

dodał jej odwagi; nie czuła się już bezbronna, wydana w swej nagości na pastwę jego wzroku.

- Spójrz na mnie - rozkazała i sama zerknęła do lustra na toaletce. - Czy ja wyglądam na

kobietę, dla której się traci głowę?

Cóż miał jej odpowiedzieć? Gdyby jej teraz oznajmił, że owszem, że właśnie stracił

dla niej głowę, zarzuciłaby mu kłamstwo.

- Natalie...

Uniosła rękę, nie odrywając wzroku od lustra.

- Daj spokój, nie kłam. Możesz mieć każdą kobietę, jaką zechcesz. - Przygryzła usta i

spojrzała mu prosto w oczy. - Powiedz mi prawdę. Chodzi o Toby'ego? Szukasz kogoś, kto

będzie dla niego dobrą matką?

Przesadziła. Najwyraźniej uparła się, żeby zrobić z niego łajdaka, i chyba jej się uda.

Czuł, jak ogarnia go wściekłość. Przysiadł na brzegu rozgrzebanego łóżka i spojrzał na nią

chłodnym wzrokiem.

- Naprawdę myślisz, że szukam kobiety, która by zastąpiła Toby'emu matkę? - zapytał

cicho.

- Nie wiem. - Wzruszyła ramionami. - Próbuję zrozumieć.

Miał pewne wątpliwości co do jej dobrej woli.

- Naprawdę? Zmarszczyła brwi.

- Tak. Próbuję zrozumieć, dlaczego mnie uwiodłeś.

Czy chodzi ci o moją rodzinę? O pieniądze? Jeśli potrzebne ci są pieniądze, powiedz

wprost. Chcę znać prawdę.

Teraz zarzuca mu, że jest zwyczajnym oszustem, który próbuje obrabować

dziedziczkę bogatego rodu. Oparł się o poduszki i spojrzał na nią z udanym spokojem.

- Zastanówmy się, zatem - wycedził - o co tak naprawdę może mi chodzić. Po

pierwsze, nie potrzebuję pieniędzy, mam ich dość. Po drugie, jest mi absolutnie wszystko

jedno, z jakiej rodziny pochodzisz. W takim razie powód może być tylko jeden. - Usiadł

wyprostowany. - Szukam niani dla swojego syna i uwiodłem cię, żeby cię z nami związać.

Natalie zbladła i powoli osunęła się na taboret przed toaletką.

- Mówisz to takim tonem... Nie wiem, czy żartujesz, czy to na poważnie, a muszę to

wiedzieć.

Próbował przekonać samego siebie, - że Natalie jest bardzo wrażliwa, że niedawno

została skrzywdzona, i że powinien ją zrozumieć, i być dla niej czuły, dobry i wyrozumiały,

ale...

Głęboko przeżył ich szaloną noc i nie mógł teraz opanować się na tyle, by logicznie,

na zimno, wyjaśnić jej, że nie jest wielbłądem i że ani mu w głowie uwodzić ją w jakichś

sobie tylko znanych nikczemnych celach.

- Rick, ja muszę to wiedzieć.

Jeśli to dłużej potrwa, powie jej coś, czego potem będzie żałował. A było tak pięknie...

Coś się jednak popsuło i trzeba jak najszybciej przerwać tę scenę. Wstał.

- Może masz rację, Natalie. Może rzeczywiście popełniliśmy błąd.

Mocniej otuliła się szlafrokiem i spuściła głowę.

- Tak, ja też tak sądzę - powiedziała bezradnie.

Bardzo pragnął wziąć ją w ramiona, ale tylko zacisnął zęby i pięści. Natalie uniosła na

niego zgaszone spojrzenie.

- Myślę, że będzie lepiej, jak się wyprowadzę do ojca na te dwa dni. Nie mogę tu

zostać, nie zniosłabym tego.

Przypomniał sobie upór Vanessy. Kiedy coś sobie wbiła do głowy, za nic nie można

było jej przekonać, żeby zmieniła zdanie. Po krótkim okresie wzajemnej fascynacji ich życie

zmieniło się w piekło. Uważał, że czegoś go to nauczyło.

Potem spotkał Natalie i uznał, że jest zupełnie inna. Ze różnią się od siebie jak noc od

dnia.

A wszystko wskazuje na to, że znowu nastała noc.

- Rick, słyszysz mnie? Bez słowa skinął głową.

- Przeprowadzam się do ojca.

- Rób, co chcesz - powiedział i zebrawszy swoje rzeczy, szybkim krokiem opuścił

pokój.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Wstała i patrzyła na zamykające się za nim drzwi, a nogi się pod nią uginały. Usiadła,

żeby nie upaść.

Powiedziała mu, że się wyprowadzi, i zrobi to. Natychmiast, zaraz. Nie zostanie w

tym domu ani chwili dłużej.

Poczuła dziwne podniecenie i zamknęła oczy. Trwała bez ruchu, głęboko oddychając i

próbując uspokoić łomot serca. Pod zamkniętymi powiekami przesunął się obraz Ricka i

ujrzała jego oczy, patrzące na nią tak, jakby była najbardziej ekscytującą kobietą na świecie.

Zerwała się z jękiem, podeszła do szafy i wyjęła z niej niewielką walizkę. Postawiła ją

na łóżku i zaczęła na oślep wrzucać do niej rzeczy.

Wróci tu dopiero w ostatniej chwili, żeby zabrać wytworne stroje, które sobie kupiła

na wymarzoną wycieczkę. Zajmie się tym w niedzielę wieczorem, wpadnie do domu na

chwilę i wcale nie spotka się z Rickiem.

Przypomniała sobie chłopca i jego pierwsze słowa. Przemówił dla niej! Objął ją

drobnymi ramionkami i pocałował w policzek. Będzie za nim tęskniła, będzie go jej bardzo

brakowało! Usiadła na łóżku i ukryła twarz w dłoniach. Chwilę odczekała i znowu się uspo-

koiła.

Do niedzieli całkiem odzyska równowagę i wtedy pożegna się z dzieckiem.

To, co wydarzyło się między nią a Rickiem, właściwie niczego nie zmienia. Ona

wyjedzie na wycieczkę, a oni zostaną w jej domu z psem, tak jak to przedtem ustalili. Jedyną

zmianą planów będą dwa ostatnie dni, jakie ona spędzi w rodzinnej posiadłości. Wstała i

zamknęła niedbale spakowaną walizkę. Poszła do łazienki, zdjęła szlafrok i wzięła prysznic.

Stała pod strugami wody, wmawiając sobie, że niedługo o wszystkim zapomni. Czas

leczy rany. Zresztą, przecież liczyła się z czymś takim: obiecywała sobie, że będzie

ekstrawagancka i nieodpowiedzialna. To, co się stało tej nocy, doskonale pasuje do tego

ambitnego planu.

Pozostaje ponieść konsekwencje. Nie powinny być wielkie; przecież bardzo uważali,

uprawiali bezpieczny seks.

Ubrała się w czyste dżinsy i koszulkę. Poczuła się odświeżona i gotowa do drogi.

Postanowiła pojechać samochodem. Zgodnie z umową, Rick ma prawo używać

motorówki, a samochód na pewno jej się przyda.

Musiała poczekać pod bramą, aż nowa gospodyni wpuści ją na teren posiadłości.

Rezydencja była jasno oświetlona i podjazd tonął w świetle lamp.

Postanowiła dać Edgarowi szansę wyjścia jej na spotkanie, ale nadworny szofer nie

nadchodził. Pewnie śpi, jest już przecież późno. Zauważyła czarny sportowy samochód

zaparkowany przed rezydencją. Ojciec zwykle go używał, kiedy gdzieś jechał bez kierowcy.

Drzwi otworzyła jej gospodyni w ciemnym szlafroku.

- Przepraszam, że obudziłam.

- Nic się nie stało.

- Zastałam ojca?

- Nie wiem. Wyjeżdżał gdzieś, ale mógł już wrócić. Od godziny jestem w swoim

pokoju i nikt na mnie nie dzwonił.

Natalie przełożyła bagaż z ręki do ręki, nie wiedząc, co robić.

- Czy mogę prosić o walizkę? - Gospodyni wyciągnęła ku niej rękę.

Natalie mocniej zacisnęła dłoń na swojej własności.

- Nie, dziękuję, dam sobie radę. Prześpię się w jednym z pokojów gościnnych.

- Pokój błękitny jest świeżo wywietrzony.

- Doskonale, przenocuję w błękitnym. Gospodyni nie odchodziła.

- Może jednak w czymś pomóc? Natalie grzecznie podziękowała.

- Wystarczająco panią fatygowałam.

- To żadna fatyga.

- Naprawdę bardzo dziękuję.

- Dobrej nocy.

- Dobranoc.

Gospodyni zniknęła w skrzydle, gdzie mieściły się pokoje dla służby, a Natalie

skierowała się ku głównym schodom. W pewnej chwili zwolniła jednak kroku. Była zbyt

zdenerwowana, by zasnąć. Wiedziała, że będzie leżała w obcym łóżku, z oczami wbitymi w

sufit i głową pełną myśli o Ricku.

Nie będzie mowy o spaniu; jej ciało zbyt dokładnie pamięta dotyk jego rąk, a ręce -

jego skórę.

Postawiła walizkę na podłodze i poszła w stronę biblioteki. Postanowiła wziąć jakąś

książkę i trochę poczytać.

Pod wielkimi dębowymi drzwiami wiodącymi do biblioteki ze zdumieniem

spostrzegła wąskie pasemko światła. Zwykle służba gasiła na noc wszystkie lampy!

Przypomniała sobie nową gospodynię i pomyślała, że teraz pewnie nastały nowe

porządki i nikt tak skrupulatnie nie przestrzega zasad prowadzenia domu, jak to było w

czasach babci Kate. Pchnęła ciężkie drzwi i stanęła w progu.

Za biurkiem siedział ojciec. Ciężko uniósł głowę i spojrzał na nią mętnym wzrokiem.

Przez chwilę nie mogła zrobić kroku. Jacob Fortune wyglądał strasznie. Szarozielona

twarz, czarno podkrążone oczy, zmierzwione włosy. Na szyi czerwony ślad po zadrapaniu,

porwana, skrwawiona koszula.

Na biurku opróżniona do połowy butelka whisky, obok ciężka kryształowa szklanka.

- Nat? To ty?

Nie mogła wymówić słowa. Jej ojciec był, po dziadku Benie, najsilniejszym

człowiekiem, jakiego znała. Widok tej przerażającej maski rozbitego człowieka spowodował,

że nagle zapragnęła rzucić się do ucieczki.

- Natalie?

- Tak, tato, to ja - wykrztusiła nieswoim głosem.

- Witaj, córeczko.

Wziął butelkę i nalał alkoholu do szklanki.

- Wejdź, nie krępuj się.

Pociągnął spory łyk i spojrzał na zastygłą w progu córkę.

- Nie patrz tak na mnie - powiedział pijackim głosem. - Jestem zupełnie trzeźwy.

Znasz przecież swojego tatusia, tatuś zawsze wszystko ma pod kontrolą.

Zajrzał do szklanki, jakby czegoś tam szukał, a potem nieco przytomniejszym

wzrokiem obrzucił Natalie.

- Co ty tu robisz o tej porze? Natalie odchrząknęła.

- Chciałam przenocować. To znaczy, chciałabym zostać do poniedziałku rano. Mogę?

Jake przeczesał ręką potargane włosy.

- Pewnie, że możesz. Zawsze możesz tu mieszkać. - Z wysiłkiem zmarszczył brwi. -

Ale dlaczego przyjechałaś tutaj o tej porze?

Natalie ścisnęło się serce. Co takiego strasznego się stało, że jej niezłomny ojciec

siedzi sam w bibliotece, w zakrwawionej koszuli, z takim wzrokiem, jakby przed chwilą

zobaczył upiora? Musi się dowiedzieć; musi, mimo że tak stanowczo sobie przyrzekała, że już

nigdy nie będzie się mieszać w cudze sprawy!

- Zamierzasz tak stać w drzwiach i gapić się na mnie? - zapytał nieprzyjaznym tonem.

- Nie, oczywiście, że nie, tato. - Weszła i zamknęła za sobą ciężkie drzwi.

Niepewnym ruchem wskazał jej krzesło.

- Siadaj i napij się ze mną. Chcesz whisky?

- Nie, dziękuję.

- W takim razie, weź co chcesz, barek jest dobrze zaopatrzony.

- Dziękuję, nie będę nic piła.

- Jak chcesz.

Ostrożnie zbliżyła się do biurka.

- Chyba masz już dość, tatusiu.

Wzruszył ramionami, napełnił szklankę i wychylił ją jednym haustem. Natalie

podeszła jeszcze bliżej i zauważyła ranę na jego ramieniu.

- Tato, co to jest? Co ci się stało?

Jake odwrócił głowę, próbując dojrzeć miejsce, gdzie zakrzepła krew, a potem

lekceważąco machnął ręką.

- To nic, takie tam zadrapanie. Natalie pochyliła się nad nim.

- Tato, o co chodzi? Co się stało? Spojrzał na nią spod spuchniętych powiek.

- To moje sprawy, lepiej się nie dopytuj. - Odsunął się niezręcznie.

- Ale ja muszę wiedzieć, to są również i moje sprawy.

Uśmiechnął się krzywo i niezręcznie pogładził ją po policzku.

- Biedna, dobra Nat. Mała dziewczynka o gołębim sercu, patrząca na świat przez

różowe okulary.

- Tato, powiedz mi wszystko, proszę. Dziwny uśmiech nie schodził z jego twarzy.

- W dalszym ciągu tak bardzo lubisz filmy Disneya?

- Tatusiu...

Nagle zmienił temat.

- Podobno rozstałaś się z tym łobuzem, Joelem.

- Tak, to prawda.

- Bardzo dobrze, był ciebie niewart.

- Tatusiu, powiedz mi, co się stało. Odwrócił wzrok ku ścianie.

- Tato, błagam! Jake potrząsnął głową.

- Nie ma powodu... cię w to mieszać.

- Owszem, jest - rzekła twardo. - Chcę być w to wmieszana. Muszę wszystko

wiedzieć.

Przejechał dłonią po twarzy, jakby próbował zetrzeć z niej pajęczynę.

- Nie wolno mi... nie powinnaś... to nie twoje... ja sam...

Czuła, że ojciec upiera się tylko dla zasady, bo w rzeczywistości bardzo pragnie

wyrzucić z siebie wszystko, co go dręczy.

- Powiedz mi, tatusiu. Musisz z kimś o tym porozmawiać. Jesteśmy rodziną. Bardzo

cię kocham i możesz mi ufać. Powiedz mi, tato.

- Nat, ja... O Boże!

- Słucham cię, tatusiu.

Powiedział coś tak cicho, że nie dosłyszała.

- Co takiego?

- Monica - powtórzył. - To ta suka Monica Malone.

Pożałowała, że go zmusiła do wymówienia tego imienia. Czuła, że czai się za tym coś

strasznego i nagle zapragnęła znowu być małą dziewczynką, która ma silnego ojca,

panującego nad wszystkim. Świat zakołysał się jej pod stopami.

Musi sama odzyskać równowagę.

- Co z nią, tatusiu? Co ona ci zrobiła?

- Szantażowała mnie, suka! - wyrzucił z siebie i ukrył twarz w dłoniach.

Delikatnie odjęła ręce od jego twarzy. Wszyscy w rodzinie domyślali się, że Monica

ma na niego haczyk, ale Jake nigdy tego nie potwierdził.

- Monica Malone cię szantażowała?! Jęknął.

- Wszystko chciała dostać, wszystkie moje udziały. To dlatego odstąpił jej swoje

akcje. Natalie wreszcie zaczynała coś rozumieć.

- Powiedziałeś, że cię szantażowała, tatusiu - przypomniała Natalie. - Ale czym?

Zamrugał powiekami i odwrócił głowę.

- Muszę się napić. Jeszcze trochę.

- Nie, masz dosyć. Powiedz...

Przerwał jej, jakby sam chciał mieć to już za sobą.

- Postanowiłem coś z tym zrobić, żeby ona... raz na zawsze... załatwić sprawę - zaczął

chaotycznie. - Nie mogłem pozwolić, żeby nas zniszczyła. Uprzedziłem ją, żeby uważała, bo

następna kropla przepełni kielich i będzie źle.

- I co? Co ona zrobiła?

- Wcale nie straciła apetytu - powiedział z udręczonym i złym uśmiechem. - Musiałem

przemówić jej do rozsądku i pojechałem do niej.

- Byłeś u niej dzisiaj wieczorem?

- Pojechałem do niej do domu. Widziałaś kiedyś ten jej dom?

- Nie, nigdy.

- Jest ohydny! Klasyczny przykład prostactwa i złego gustu. Cała Monica. Zupełnie

jak te jej filmy.

Natalie nie spuszczała wzroku z twarzy ojca.

- Co się tam stało?

- Komu? Tej suce?

Machinalnie skinęła głową. Jacob popatrzył na zamknięte drzwi wiodące na korytarz.

Potem wrócił wzrokiem do córki.

- Powiedziałem, że mam dosyć jej i tych jej podłych sztuczek i że może sobie gadać,

co chce, a i tak nie dostanie już nic, ani grosza. I że teraz będę ją niszczył, jak tylko będę

mógł.

- A co ona na to? Zmrużył oczy.

- Suka się wściekła. A teraz muszę się napić. Natalie zacisnęła dłonie na poręczach

fotela.

- Nic nie rozumiem. Co tam zaszło?

- Upadła.

- Jak to, upadła? Tato, tatusiu, spójrz na mnie!

- Przecież na ciebie patrzę.

- Co z nią? Jak ona się czuje? Jake przez chwilę się namyślał.

- Jak ona się czuje? - powtórzył bezmyślnie.

- Powiedziałeś, że upadła.

Z namysłem zmarszczył brwi.

- Nic takiego nie mówiłem. Trochę się posprzeczaliśmy, to wszystko.

- Jak się skończyła ta wasza sprzeczka? Otarł przekrwione oczy.

- Powiedziałem jej wszystko, co chciałem powiedzieć, i poszedłem do drzwi, a ona

zaczęła przeklinać i czymś we mnie rzuciła. - Czknął. - Muszę się czegoś napić.

Natalie udała, że nie usłyszała ostatniego zdania.

- A co ci się stało w ramię?

Popatrzył na nią nieprzytomnym wzrokiem.

- Co ci się stało w ramię? - powtórzyła wolno. Zerknął na poszarpaną koszulę.

- A to? Nic takiego. Zresztą, nie pamiętam... Teraz muszę się napić, córeczko.

Natalie energicznym ruchem odsunęła od niego butelkę.

- Nic z tego, jesteś wykończony. Musisz jak najszybciej położyć się spać.

Wstała i wyciągnęła do niego ręce.

- Idziemy, tato.

- Nat... ja...

Próbował protestować, ale wypadło to bardzo żałośnie.

- Idziemy na górę, wykąpiesz się, a ja opatrzę ci ramię.

Mówiąc to, miała wrażenie, że znowu uczestniczy w czymś nierzeczywistym. Ona,

mała Nat, rozkazuje swojemu ojcu, potężnemu Jacobowi Fortune, jak małemu dziecku.

Ta noc rzeczywiście jest nocą cudów...

- Najpierw się napiję - upierał się Jake.

- Nie.

Niespodziewanie szybko ustąpił i chwiejnym ruchem wstał z fotela.

- Coś za szybko kręci się ten świat, córeczko... Ujęła go pod zdrowe ramię.

- Pomogę ci.

Jake rozejrzał się niemrawo.

- A gdzie moja marynarka? Zdjęła marynarkę z oparcia fotela.

- Jest tutaj, poniosę ci.

Jake pijackim zwyczajem rozczulił się.

- Dobra z ciebie dziewczynka, Nat. Zawsze byłaś dobra dla swojego tatusia. Dobra i

wyrozumiała... Gdyby twoja matka była choć trochę do ciebie podobna...

- Idziemy, tato. Ostrożnie!

Zaprowadziła go na górę do sypialni i zmusiła do wzięcia prysznica. Przygotowała

piżamę, ale ponieważ Jake zza drzwi oświadczył jej, że nie zamierza się kłaść, wyjęła również

bieliznę, skarpety i spodnie. Potem starannie opatrzyła ranę, zabandażowała ją i pomogła ojcu

włożyć koszulkę polo.

- Daj mi spokój - zrzędził, ale grzecznie połknął dwie aspiryny. Przyrzekł nawet, że

już do rana nie sięgnie po butelkę.

Zostawiła go w jego apartamencie przed telewizorem.

Zanim udała się do błękitnego pokoju, zajrzała ponownie do biblioteki i wzięła sobie

coś do czytania.

Położyła się dopiero grubo po północy.

Jake siedział w salonie i bezmyślnie patrzył w telewizor. Jego uwagę zwrócił dopiero

skrót ostatnich wiadomości.

- Jak już państwa informowaliśmy, Monica Malone, gwiazda filmowa, została

znaleziona martwa w swojej rezydencji w Minneapolis...

Nie od razu dotarło do niego znaczenie tej informacji. Umysł pogrążony w oparach

whisky pracował powoli i leniwie.

- Policjanci, którzy przybyli na miejsce tragedii, wysuwają hipotezę, że może chodzić

o morderstwo...

Chyba krzyknął, bo echo powtórzyło żałosny dźwięk. Jake zadrżał. Dokładnie

pamiętał scenę, która rozegrała się w domu tej jędzy, a którą tak starannie ukrył przed Natalie.

„Mój syn zasiądzie na twoim fotelu w radzie nadzorczej!” - wrzasnęła, z wykrzywiona

twarzą. „Brandon będzie szefem waszej firmy. Dopnę swego, choćbym miała przypłacić to

życiem!”

Ogarnął go wtedy diabelski rechot i śmiał się jej w twarz długo i obraźliwie. Brandon,

jej przybrany syn, był zdemoralizowanym playboyem, niezdolnym do zsumowania dwóch

pozycji w słupkach.

„Nie śmiej się z niego!” - krzyczała, a na jej twarzy wystąpiły krwawe plamy. W

niczym nie przypominała teraz filmowego wampa. „Nie śmiej się z niego, ty sukinsynu bez

ojca, ty bękarcie!”

Złapała w purpurowe szpony nóż do rozcinania listów i wbiła mu go w ramię,

rozrywając koszulę. Poczuł wtedy, że zalewa go wściekłość. Przez pomarańczowe kręgi

wirujące przed oczami widział twarz swojego wroga, twarz osoby, która zatruła mu życie i

zaprowadziła na skraj przepaści. Zaklął.

Monica nie pozostała mu dłużna. Przez chwilę obrzucali się wyzwiskami, a potem ją

popchnął. Upadła, głową uderzając o marmurowy kominek ozdobiony amorkami.

Stał nad nią i patrzył. Jasne włosy miała splamione krwią. Wyglądała staro i brzydko.

Musiała mieć jakieś sześćdziesiąt, siedemdziesiąt lat. Nie była już wiecznie młodą ulubienicą

kinowej publiczności. Potem zaczęła zawodzić i zbierać się z podłogi. Pomógł jej dowlec się

do kanapy; znowu nazwała go bękartem f obiecała, że wkrótce go wykończy.

Wyszedł i to było wszystko.

Czy na pewno? Czy jest pewien, że nic więcej się nie stało? Ostatnio bardzo dużo pił i

nieraz prawie urywał mu się film. Poczuł suchość w gardle i upiorny strach paraliżujący

członki. A może on ją...

Otrząsnął się; nie, na pewno nie. Wieczorem, kiedy wybierał się do Moniki, specjalnie

wypił tylko kropelkę, żeby mieć jasny umysł.

Głos telewizyjnego spikera doszedł do niego z bardzo daleka.

- Jak już państwa informowaliśmy, Monica Malone, legendarna gwiazda srebrnego

ekranu, odeszła od nas w tajemniczych okolicznościach.

Jake wstał; w głowie mu dudniło, w gardle zbierał się kwaśny osad. Przytrzymał się

oparcia kanapy, żeby nie stracić równowagi. Ktoś na pewno go widział. Ludzie na ulicy,

służący Moniki; wszędzie zostawił odciski palców, a ta suka ma pod tymi czerwonymi pa-

zurami jego krew.

Nie wygląda to dobrze. Wygląda gorzej niż źle. Przy takich poszlakach policja nie

będzie szukała nikogo innego. Zaraz tu po niego przyjdą. Nie ma chwili do stracenia. Musi się

skoncentrować i - obmyślić plan ucieczki.

Próbował się skupić, ale przez nieznośny szum w uszach usłyszał tylko głos

namawiający go do ukrycia się.

„Uciekaj, uciekaj natychmiast, oni zaraz tu będą!”

Sportowy samochód czeka przed domem. Zostawił go tam po powrocie od Moniki.

Nie musi wcale budzić Edgara; nikogo nie musi budzić. Wymknął się z domu jak złodziej...

albo jak morderca.

Natalie obudziła się bladym świtem i przez chwilę miała nadzieję, że uda jej się

ponownie zasnąć.

Przypomniała sobie jednak wydarzenia ostatniej nocy i natychmiast rozbudziła się

ostatecznie. Włożyła legginsy i tunikę i na bosaka zeszła do kuchni. Kawa była gotowa;

nalała sobie i podeszła do okna. W tej samej chwili rozległ się dźwięk domofonu. Nacisnęła

odpowiedni przycisk znajdujący się na desce rozdzielczej wiszącej na ścianie.

- Tak? Słucham? Kto tam?

- Detektyw Harbing i Rosczak z komendy policji w Minneapolis. Do pana Jacoba

Fortune'a.

Serce zamarło jej w piersi i nie mogła zrobić ruchu. Kłopoty ojca mogą być znacznie

poważniejsze, niż przypuszczała.

- Jest tam pani? - Męski głos rozległ się znowu. - Proszę otworzyć.

Próbowała myśleć logicznie i nie znalazła powodu, dla którego miałaby ich nie

wpuścić.

- Dziękujemy - rzekł policjant i usłyszała dźwięk otwieranej bramy.

Pobiegła do apartamentów ojca, czując lód w żołądku. Zapukała i przez chwilę

czekała; bezskutecznie. Przyłożyła ucho do drzwi, i nic. Może tylko jakieś niezbyt głośne

głosy.

Pewnie ojciec upił się do nieprzytomności i nie może wstać z łóżka... Ale kto w takim

razie tam rozmawia?

Nacisnęła klamkę.

- Tato?

W pustym salonie zalśnił ekran włączonego telewizora. To z niego pochodziły

słyszane przez nią dźwięki.

- Tato? - powtórzyła i zajrzała do łazienki.

Ani śladu ojca. Łóżko w jego sypialni też było nietknięte.

Przymknęła oczy, próbując się skupić. Może później wrócił do biblioteki po butelkę

whisky, mimo że jej przyrzekł, że tego nie zrobi.

Zbiegła na dół i dopadła ciężkich dębowych drzwi. Biblioteka świeciła pustkami. Do

połowy wypełniona butelka stała na biurku w tym samym miejscu co wieczorem.

Dzwonek do drzwi wejściowych podziałał na Natalie jak prąd elektryczny. Musi tam

iść i wpuścić ich.

W holu spotkała panią Laughlin. Gospodyni spojrzała na jej gołe stopy.

- Mam otworzyć? - zapytała. Natalie wzruszyła ramionami.

- Chyba tak.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Przed ósmą, gdy kończyli śniadanie, zadzwonił telefon. W normalnych warunkach

Natalie, odbywająca poranną gimnastykę, odebrałaby go u siebie na górze. Tak się jednak nie

stało.

Toby pytająco spojrzał na ojca i Rick odpowiedział mu obojętnym spojrzeniem, w

którym można było wyczytać: „To nie nasza sprawa, synku”.

Wiedział, że Natalie wieczorem się wyprowadziła, więc nie może odebrać telefonu.

Zrobi to za nią automatyczna sekretarka. Po czwartym sygnale usłyszeli głos Natalie,

zawiadamiający, że nie ma jej w domu i proszący o nagranie wiadomości.

- Natalie? Córeczko, jeśli jesteś, odbierz, bardzo proszę. To ogromnie ważne. - Erica

powiedziała to takim tonem, że Toby z przerażeniem spojrzał na ojca.

Tato, mówił jego wzrok, stało się coś złego, musisz odebrać ten telefon i coś zrobić.

Zrób coś, bardzo cię proszę.

- Natalie... córeczko, błagam... Rick podniósł się z krzesła.

- Dobrze, rozumiem, że cię nie ma. - Erica głęboko westchnęła.

Rick sięgnął po słuchawkę, zanim się rozłączyła.

- Dzień dobry pani...

- Rick, to pan? Bogu dzięki. Koniecznie muszę porozmawiać z Natalie.

- Niestety, nie ma jej w domu.

- A gdzie ona jest?

Zawahał się na krótką chwilę, niepewny, czy Natalie by chciała, żeby matka znała

miejsce jej pobytu.

- Pojechała wieczorem do rezydencji - powiedział wreszcie.

- Jest tam... od kiedy?

- Wyjechała stąd po dziesiątej.

Erica zamilkła, a potem podjęła rozmowę drżącym głosem.

- Po dziesiątej, rozumiem. A czy widziała się z ojcem?

- Nie wiem, później już z nią nie rozmawiałem. Cały czas czuł na sobie przerażony

wzrok Toby'ego.

Odwrócił się i ściszył głos.

- Czy stało się coś złego? - zapytał. Odpowiedziała mu cisza, a potem Erica

zgaszonym głosem odparła, że to tylko rodzinne sprawy, które go nie dotyczą.

- Może mógłbym jakoś pomóc? - spytał jednak. Odezwała się znowu dopiero po

pewnym czasie.

- To dotyczy... mojego męża. Dzwonili do mnie z policji, szukają go. Powiedzieli, że

byli u niego w domu, ale go nie zastali. Oczywiście natychmiast powiadomiłam o tym

Sterlinga. To nasz adwokat, od lat zajmuje się naszymi sprawami.

- Wiem, miałem okazję go poznać.

Erica westchnęła.

- Próbował mnie uspokoić, ale nie bardzo mu się udało. Powiedział, że wszystkim się

zajmie, ale ja nie mogę sobie znaleźć miejsca. Nie chciałam zawracać głowy Natalie. Wiem,

że ona ma swoje życie i nie może stale zajmować się nami, ale... ona tak dobrze na mnie

działa.

- Rozumiem.

- Teraz boję się jeszcze bardziej. Kiedy pomyślę, że musiała tam sama rozmawiać z

policją... To straszne.

Podzielał jej zdanie, ale nie mógł jej tego powiedzieć.

- Dlaczego policja poszukuje pani męża?

Erica długo milczała, a w końcu powiedziała ledwo dosłyszalnym szeptem:

- Chcą się dowiedzieć, co robił... wczoraj wieczorem.

- Dlaczego?

- Ktoś zamordował Monice Malone i policja podejrzewa... - przerwała, nie mogąc

dokończyć.

- Rozumiem - powtórzył.

Wolałby tego nie rozumieć, ale po tym wszystkim, co gazety wypisywały o konflikcie

pomiędzy Monicą a Jacobem, to wcale nie było takie absurdalne. Jacob Fortune doskonale

nadawał się na podejrzanego.

- Mój mąż nikogo nie zabił - z rozpaczą w głosie oświadczyła Erica. - Nie mam tylko

pojęcia, gdzie on jest? Gdzie Jake może być?

- Proszę pani, ja...

- Nie powinnam mieszać pana do tego, przepraszam. Zaraz zadzwonię do córki i

porozmawiam z nią. Dobrze mi to zrobi.

Pomyślał o Natalie, samej i zrozpaczonej, w wielkim pustym domu po drugiej stronie

jeziora, szalejącej ze strachu o ojca. Erica mówiła dalej:

- Gdyby w tym czasie wróciła, proszę ją poprosić, żeby zaraz do mnie zadzwoniła.

- Oczywiście.

- Do widzenia i dziękuję.

Rick rozłączył się i odłożył słuchawkę. Odwrócił się do syna i napotkał jego wielkie,

przestraszone oczy.

- Natalie? - z trudem wymówił chłopiec.

- Nic jej się nie stało, chodzi o... kogoś innego - uspokoił go Rick.

Oczy chłopca nie zmieniły wyrazu.

- To takie ich... rodzinne sprawy - brnął dalej Rick. - To nie ma z nami nic wspólnego.

Toby zmarszczył czoło.

- Naprawdę, synku, nic nie możemy zrobić.

Jakoś nie mógł go przekonać. Na domiar złego Bernie, leżący dotąd spokojnie obok

krzesła, uniósł nagle łeb i zawył przeciągle i upiornie. Potem z wyrzutem spojrzał na Ricka.

- Uspokój się - warknął Rick, ale pies nie odwrócił wzroku.

Teraz obaj - chłopiec i pies - patrzyli na niego z niemym wyrzutem. Próbował się nie

przejmować. On tu jest szefem; da sobie radę z psem i dzieckiem, nikt mu nie będzie mówił,

co ma robić. Zresztą, pies i tak niczego nie rozumie, a Toby jest za mały, żeby wiedzieć, o co

chodzi.

- Nie powinniśmy się wtrącać - powiedział, żeby sobie dodać otuchy.

Bernardyn i chłopiec ani drgnęli.

- Nic jej nie zagraża - oświadczył Rick polubownie. - Naprawdę.

Gdyby nie ten ich wzrok...

- A niech was... - Machnął ręką. - Jedziemy.

Postanowili popłynąć łodzią, żeby być szybciej. Rick zamierzał zostawić psa na

pomoście, ale Bernie natychmiast wskoczył do motorówki, zajmując większą jej część.

- Może byś się tak łaskawie położył i jakoś skulił. Pies niechętnie ulokował się z tyłu i

ponaglił go wzrokiem.

- Dobrze, już dobrze, ruszamy...

Rick pomógł synowi włożyć kamizelkę, ratunkową i kilka razy zapuścił motor. Kiedy

ten wreszcie zaskoczył, skierował łódź na jezioro i pomknęli przed siebie w kierunku białej

posiadłości, majaczącej na drugim brzegu.

Dobrze znali drogę; nieraz widzieli ten dom podczas swoich wypraw jachtem.

Przepłynięcie jeziora zajęło im dziesięć minut. Zacumowali na przystani i Rick

pomógł chłopcu wyjść z motorówki. Bernie nie potrzebował niczyjej pomocy, doskonale dał

sobie radę sam.

Podeszli pod dom od strony tarasu i Rick przez chwilę rozważał możliwość dostania

się do środka przez wielkie oszklone drzwi, ale ostatecznie zdecydował się obejść dom i

zadzwonić od drugiej strony.

Trochę to trwało, bo rezydencja była ogromna, ale wreszcie dotarli do głównego

wejścia i Rick nacisnął dzwonek.

Otworzyła im siwowłosa pani o surowym wyglądzie.

- Pan do kogo?

Zdziwionym wzrokiem obrzuciła dziecko i psa.

- Nazywam się Rick Dalton, wynajmuję dom od Natalie Fortune po drugiej stronie

jeziora. Chciałbym się z nią widzieć. Wiem, że przyjechała tu wczoraj wieczorem.

Kobieta bacznie mu się przyjrzała.

- Jak pan się tu dostał?

- Od strony jeziora, przypłynęliśmy łodzią.

- Ach, tak. - Twarz kobiety nieco się rozchmurzyła - Zapytam pannę Fortune, czy pana

przyjmie.

Wpuściła ich do obszernego holu i poszła zawiadomić Natalie.

Dziecko i pies spojrzeli na niego pytająco. Rick uśmiechnął się w odpowiedzi z udaną

pewnością siebie.

Gospodyni po chwili wróciła.

- Powiedziała, że pana przyjmie. Pies też może wejść. Tędy, proszę.

W milczeniu szli za nią korytarzem. Tylko dźwięk pazurów psa postukujących o

wyfroterowaną podłogę zakłócał ciszę ogromnego domostwa. Gospodyni otworzyła przed

nimi drzwi rozległego salonu i Rick po oszklonej ścianie rozpoznał pomieszczenie widziane

od strony tarasu.

Natalie siedziała na kanapie, mała i zagubiona, wśród wspaniałych stylowych mebli.

Toby i Bernie natychmiast ulokowali się po obu jej stronach.

- Życzy sobie pani czegoś? - zapytała służąca i Natalie podziękowała skinieniem

głowy.

- Nie, dziękuję, może pani odejść. Gospodyni zostawiła ich samych i Natalie zajęła się

dzieckiem i psem.

- Cześć, witajcie. Jak dobrze, że jesteście. - Przytuliła ich, a w jej oczach zalśniły łzy.

Rick ze ściśniętym sercem patrzył, jak całuje Toby'ego, a potem przytula głowę do

psa. Wreszcie uniosła oczy na niego.

- Nie powinieneś tu przychodzić - rzekła cichym, smutnym głosem.

- Martwiliśmy się o ciebie.

Szczupłą dłonią odrzuciła włosy z czoła.

- Mama do mnie dzwoniła i mówiła, że wszystko ci powiedziała.

- Tak.

Patrzyła na niego bezradnym wzrokiem, w którym czaił się lęk.

- Zupełnie nie wiem, co robić, Rick.

Dziecko i pies, wyczuwszy jej rozpacz, mocniej przytuliły się do niej. Toby pogłaskał

ją po ramieniu, a Bernie szerokim ozorem polizał rękę.

- Twoja matka mówiła, że twój ojciec... gdzieś wyjechał - zaczął Puck ostrożnie, nie

chcąc powiedzieć więcej przy takim audytorium.

- Tak... wyjechał, nie wiem dokąd. Próbowałam skontaktować się ze Sterlingiem,

pamiętasz go?

- Oczywiście.

- Nie zastałam go, zostawiłam mu tylko wiadomość.

- Twoja matka już z nim rozmawiała.

Natalie utkwiła wzrok w pustce za ogromnymi oknami.

- Tak, ale... są pewne sprawy, które wolałabym omówić z nim osobiście. Moja matka

nie o wszystkim wie.

- Jakie sprawy?

Znacząco spojrzała na dziecko. Rick zrozumiał: rozmowę o szczegółach muszą

odłożyć na później.

- Teraz - rzekł łagodnie - powinnaś wrócić z nami do domu.

Zamrugała powiekami.

- Do domu? Przecież ja...

Po tym, co zaszło ubiegłego wieczoru, chyba już nie miała domu.

- Masz jakąś walizkę? - Rick nie czekał, aż mu odmówi..

- Tak, bardzo niedużą, jest na górze. Ale ja... Rick, naprawdę...

- Idź po nią. - Spojrzał na jej bose stopy. - I włóż jakieś buty. Jedziemy.

- Przecież muszę najpierw skontaktować się ze Sterlingiem.

- Zadzwonisz do niego z domu.

- Naprawdę uważasz, że to ma sens? Spojrzał na nią.

- W domu będzie ci lepiej - oznajmił ogólnikowo.

- Dobrze o tym wiesz. Ta posiadłość jest za duża i za pusta, żebyś tu teraz mieszkała

sama.

- Ale przecież my... - Zerknęła na chłopca i przerwała, nie wiedząc, jak skończyć.

Rick zrobił to za nią.

- Wczoraj wieczorem - powiedział, starannie dobierając słowa, żeby Toby nie

wszystko zrozumiał - wczoraj wieczorem wiele sobie wyjaśniliśmy. Co do mnie, nic się nie

zmieniło. Ty teraz masz problem i ja chcę ci pomóc. Możesz chyba przyjąć moją pomoc i

przynajmniej raz w życiu nie zastanawiać się, co się za tym kryje.

Patrzyła na niego przez chwilę, a potem skinęła głową.

- Dobrze, pójdę po swoje rzeczy.

Rick, Toby i Bernie wrócili motorówką, a Natalie - samochodem wzdłuż jeziora.

Na widok własnego domu poczuła, że Rick miał rację: jej miejsce było tutaj, w starym

drewnianym domostwie, a nie - w ogromnej, luksusowej i pustej posiadłości.

Czekali na nią w środku. Natychmiast zadzwoniła do Sterlinga, ale go nie zastała.

Zostawiła mu wiadomość, że ma mu coś bardzo pilnego do zakomunikowania.

Odłożyła słuchawkę i już miała iść do siebie, kiedy Rick postawił przed nią talerz z

grzanką.

- Zjedz, a tu masz kawę.

- Nie jestem głodna.

- Musisz coś przełknąć.

Posłusznie skubnęła kawałek grzanki i z trudem zaczęła ją przeżuwać.

Sterling zadzwonił kilka minut po dziewiątej. Obiecał, że zaraz przyjedzie i

rzeczywiście po pół godzinie pukał do drzwi.

Rick posadził syna przed telewizorem i nastawił „Króla lwa”, żeby dorośli mogli

spokojnie porozmawiać. Udali się do saloniku przy werandzie. Sterling usiadł w fotelu,

Natalie skuliła się na kanapie, a Rick stanął obok.

Zauważył pytający wzrok Sterlinga. Wcale by się nie zdziwił, gdyby adwokat

grzecznie poprosił, żeby lokator jego klientki zostawił ich samych.

- Jak widzę, Natalie panu ufa - powiedział tylko Sterling i przeszedł do rzeczy.

Natalie cichym, zmęczonym głosem opowiedziała, w jakim stanie zastała ojca, kiedy

wieczorem zjawiła się w rezydencji.

- Miał rozdartą koszulę i ranę na ramieniu? - Sterling zmarszczył czoło i spojrzał na

nią badawczo. - Jesteś pewna?

Skinęła głową.

- Musiał gdzieś się skaleczyć...

- Tak ci powiedział?

- Nie. - Natalie rozejrzała się, jakby szukała wsparcia. - Nic mi nie mówił. Był...

rozkojarzony. Poradziłam mu, żeby więcej nie pił i zaprowadziłam na górę do sypialni.

- I co dalej?

- Opatrzyłam mu ranę. Nie była duża, obmyłam ją i zabandażowałam.

- A potem?

- Zostawiłam go samego. - Uniosła dłonie do skroni umęczonym ruchem i Rick

zapragnął pogłaskać ją po ramieniu, ale się powstrzymał.

Sterling przeszedł do następnej sprawy.

- Opowiedz, jak to było, kiedy przyjechała policja. Wyjaśniła, że o wpół do siódmej

ktoś zadzwonił do bramy i że wpuściła dwóch policjantów z Minneapolis.

- Mieli nakaz rewizji? - chciał wiedzieć Sterling.

- Chyba nie. Nawet o tym nie wspomnieli, a ja o nic nie pytałam. Pomyślałam, że nie

ma powodu, żeby nie wpuszczać ich do domu.

Sterling z uznaniem pokiwał głową.

- Bardzo mądrze. A więc wpuściłaś ich i...

- Otworzyłam im automatycznie bramę i pobiegłam na górę uprzedzić ojca, że

przyszli. - Przerwała i dalej mówiła już wolniej. - Sypialnia była pusta, łóżko nietknięte, w

saloniku włączony telewizor. Zeszłam do biblioteki, ale tam też go nie było.

- Co stało się potem?

- Policjanci tymczasem doszli do frontowych drzwi i nowa gospodyni ich wpuściła.

Zapytali, czy mogą się rozejrzeć, i pozwoliłam im. Zapytali, co się wydarzyło wieczorem i

powiedziałam im to, co teraz tobie. Kiedy w końcu poszli, domyśliłam się, że tatuś musiał

wziąć czarny samochód, bo taki właśnie stał przed domem wieczorem, kiedy tam

przyjechałam przed jedenastą.

- Na ile dokładnie powtórzyłaś im swoją rozmowę z ojcem?

Zamrugała powiekami i spojrzała w okno.

- Nic im nie powiedziałam, prócz tego, co teraz tobie. Powiedziałam tylko, że pił i był

niezupełnie trzeźwy i że zaprowadziłam go na górę i zostawiłam przed telewizorem. Zapytali,

czy zauważyłam w jego zachowaniu coś dziwnego, czy wspominał o... Monice Malone i ja...

Zawahała się i zamknęła usta, jakby nie chciała już nigdy powiedzieć słowa.

Sterling pochylił się ku niej.

- Natalie, nie denerwuj się, powiedz wszystko, co wiesz.

Odezwała się prawie szeptem:

- On coś o niej wspomniał, że go szantażowała i że pojechał do niej wieczorem, i

chyba... się pokłócili, ale ja...

- Powiedziałaś o tym policji?

Zadrżała, jakby nagle zrobiło się bardzo zimno.

- Natalie?

Nagłym ruchem podniosła głowę do góry.

- Nie, tego im nie mówiłam. Tylko to, że był nietrzeźwy i zupełnie go nie rozumiałam.

- Aha.

- Wiem, że to nie w porządku i że skłamałam, ale zrobiłabym to jeszcze raz, gdyby

zaszła taka konieczność. Kiedy tak na niego patrzyłam, nagle zrozumiałam, że jestem częścią

tej rodziny i że to dla mnie najważniejsze. Ostatnio trochę się zagubiłam, ale teraz już wiem,

że przynależność do rodziny do czegoś mnie zobowiązuje.

Sterling skinął głową.

- Rozumiem. A z tego, co słyszę, biedny Jake jest w nie najlepszej sytuacji. Mnóstwo

poszlak przemawia przeciwko niemu. Wystarczy już tego, co mi powiedziałaś, a reszta...

- Co masz na myśli?

Jego spojrzenie zrobiło się lodowate.

- Sądzę, że jeśli przypadkiem wyznał ci coś jeszcze, powinnaś zaraz mi to powtórzyć.

Może wspomniał, że nie tylko się pokłócili z tą kobietą...

Z twarzy Natalie można było wyczytać, że zamierza bronić ojca do upadłego.

- Nic takiego mi nie mówił - oświadczyła twardo. - Powiedział, że się kłócili, potem

ona chyba się przewróciła, ale kiedy wychodził, była w doskonałej formie.

- Czy ci powiedział, czym Monica go szantażowała?

- Nie. Pytałam kilka razy, ale się nie dowiedziałam.

- Czytałaś dzisiejsze gazety albo może słuchałaś wiadomości?

Parsknęła nerwowym śmiechem.

- Jakoś nie miałam do tego głowy.

Rick położył rękę na jej ramieniu; Natalie uniosła na niego wzrok.

- Wszystko w porządku. - Uśmiechnął się do niej. Nie odwzajemniła jego uśmiechu,

ale poczuła się nieco lepiej. Rick spojrzał na Sterlinga.

- Dlaczego pytasz?

- Dziennikarze wszystko już wiedzą. Piszą, że Monica zginęła od kilku ciosów nożem

do rozcinania kopert.

Natalie zakryła oczy.

- Och, nie... Sterling wstał z fotela.

- Wspomniałaś, że ojciec miał zranione ramię.

- Ale nie pamiętał, jak to się stało - zaprzeczyła stanowczo. - Spojrzał na ranę, jakby

nie miał pojęcia, skąd się wzięła. On... był pijany. Ledwo rozumiałam, co do mnie mówi.

- Rozumiem, ale czy jesteś pewna, że to wszystko i że nie ma już nic, o czym

powinienem wiedzieć?

Spojrzała na niego wielkimi smutnymi oczami.

- To wszystko, jestem pewna.

- W takim razie idę. Mam dużo spraw do załatwienia. Gdyby znowu nachodzili cię

policjanci, powiedz, że nie będziesz z nimi rozmawiać bez swojego adwokata i zadzwoń do

mnie.

- Dobrze, zrobię tak, przyrzekam. Starszy pan przeniósł wzrok na Ricka.

- Proszę się nią opiekować - polecił z uśmiechem.

- Dobrze - odparł bez wahania Rick.

Natalie powiodła wzrokiem od jednego do drugiego.

- Nie - zaczęła - nie rozumiesz... Sterling uniósł siwą brew.

- Czego nie rozumiem? Zaczerwieniła się gwałtownie.

- Nieważne. Odprowadzę cię do drzwi.

Wyszli i Rick został sam. Już na progu Natalie dotknęła ramienia adwokata.

- Zawiadom mnie natychmiast, kiedy tylko czegoś się dowiesz.

Poklepał ją po ręce.

- Oczywiście, zaraz dam ci znać.

Sterling zadzwonił do Kate natychmiast po powrocie do domu.

Z samego rana, kiedy tylko został o wszystkim powiadomiony przez Erice,

natychmiast udał się do kryjówki Kate i odbyli konferencję na temat aktualnej sytuacji.

Szybko wyprawiła go z powrotem, żeby był pod telefonem, w razie gdyby Jake zechciał się z

nim skontaktować.

- Rozmawiałeś z nim? - zapytała w pierwszych słowach.

- Nie, jeszcze nie, ale widziałem się z Natalie.

- Po co?

Opowiedział jej pokrótce, czego się dowiedział od jej wnuczki.

- Nie wygląda to dobrze - westchnęła Kate.

- Wygląda całkiem źle - przytaknął i żeby nieco poprawić jej humor, dodał, że miała

rację, jeśli idzie o Natalie i jej lokatora.

- Naprawdę? Opowiedz mi, co i jak. - Kate wyraźnie się ożywiła.

- Nie wiem nic pewnego, to tylko przeczucie.

- W takich sprawach to najważniejsze.

- Cały czas był przy niej. Dopiero kiedy odprowadzała mnie do drzwi, został sam w

salonie.

- Co ty powiesz...

- Stał obok niej, jakby chciał ją bronić przed całym światem.

Kate zachowała stoicki spokój.

- Dobrze, bardzo dobrze - rzekła zamyślona. - Jeśli się czegoś dowiesz, zadzwoń.

- Przecież wiesz, że tak zrobię.

Przeczytała wszystko od deski do deski i wiedziała już, dlaczego Sterling zapytał, czy

przeglądała dzisiejszą prasę. Okoliczności śmierci Moniki Malone były straszne, kiedy się tak

o nich czytało czarno na białym.

Natalie spędziła godzinę pełną trwogi. Potem odezwał się Sterling Foster.

- Właśnie rozmawiałem z twoim ojcem - oznajmił.

Zacisnęła palce na słuchawce i poczuła, że jeszcze chwila i zemdleje.

- Co z nim? Jak on się czuje? - zapytała bez tchu.

- Całkiem... dobrze - odparł adwokat.

Nie podobał jej się ton jego głosu, lecz teraz nie chciała pytać o nic więcej.

- Muszę kończyć - dodał szybko Sterling. - Mam mnóstwo pilnych spraw, chyba

rozumiesz?

Nie bardzo pojmowała, o co mu chodzi, ale na wszelki wypadek przytaknęła.

- Możesz w moim imieniu zatelefonować do matki i powiedzieć jej, że Jake się znalazł

i czuje się dobrze? - zapytał jeszcze Sterling.

- Tak, oczywiście, ale...

- Naprawdę muszę już kończyć - przerwał i rozłączył się.

Rick wyjął słuchawkę z bezwładnych palców Natalie.

- Coś nowego?

Uniosła na niego smutne oczy.

- Nie wiem. Wygląda na to, że ojciec skontaktował się ze Sterlingiem i mają się teraz

spotkać.

- To chyba dobra wiadomość? Natalie bezradnie wzruszyła ramionami.

- Nie mam pojęcia. Nic więcej mi nie mówił, strasznie się śpieszył.

- Sterling wie, co robi - pocieszył ją Rick.

- Wiem, a teraz muszę zadzwonić do mamy. Prosił mnie, żebym to zrobiła.

- Może wolisz, żebym ja do niej zadzwonił? - zaproponował Rick.

Długo na niego patrzyła. Nie dlatego, że chciał ją wyręczyć, ale dlatego, że tak bardzo

ją kusiło, by się zgodzić.

Nie mogła jednak sobie na to pozwolić.

- Bardzo ci dziękuję, ale muszę zadzwonić sama. Wystukał numer Eriki i oddał

słuchawkę Natalie.

- To ja, mamo.

- Jak dobrze, że dzwonisz. Myślałam, że zwariuję, tak bardzo się boję.

- Mamo, mam wiadomości.

Rick zaczął dawać jej znaki i zasłoniła słuchawkę ręką.

- O co ci chodzi?

- Zaproś ją tutaj - szepnął. - Zwariuje tam sama. Przez ułamek sekundy zastanawiała

się, jak to możliwe, że Rick zna jej matkę lepiej od niej.

- Natalie? Jesteś tam? - zaniepokoiła się Erica.

- Tak, mamo. Posłuchaj, może byś do mnie wpadła? Spokojnie o wszystkim

porozmawiamy.

Erica jakby tylko na to czekała.

- Już jadę - zgodziła się natychmiast.

Gdy przyjechała, córka zabrała ją do siebie na górę, by Toby niczego nie słyszał, i

powtórzyła, czego się dowiedziała od Sterlinga.

Erica zdenerwowała się jeszcze bardziej.

- Ale gdzie on jest? Co się z nim dzieje?

- Nie wiem - odparła Natalie. - Sterling prosił mnie tylko, żebym ci przekazała, że z

ojcem wszystko w porządku.

- W porządku? - powtórzyła Erica. - Co to w takiej sytuacji znaczy?

- Sama chciałabym wiedzieć.

Kiedy zeszły na dół, Rick zaprosił je na lunch. Toby kończył nakrywać do stołu.

Zjedli w milczeniu zupę i kanapki, a Natalie przez cały czas myślała o tym, jak Rick

potrafi się znaleźć w każdej sytuacji. W pewnej chwili spojrzał na nią znad talerza i

uśmiechnął się, a jej serce podskoczyło w piersi jak szalone.

Przypomniała sobie, co mu nagadała wieczorem i jak bardzo się myliła, oskarżając go

o interesowność. Ani ona, ani jej rodzina nie były mu do niczego potrzebne, to raczej on z

każdą chwilą stawał się im coraz bardziej niezbędny!

- Jedz, Natalie - odezwał się niespodziewanie Toby.

Erica wstrzymała oddech. Wiedziała, że chłopiec od kilku miesięcy nie wymówił

słowa.

- Jedz, Natalie - powtórzył Toby z uśmiechem. - Powinnaś coś zjeść.

Ona też uśmiechnęła się do niego i posłusznie zanurzyła łyżkę w zupie.

Erica opuściła ich zaraz po posiłku i wtedy rozdzwoniły się telefony. Dzwoniły siostry

Natalie i jej brat, potem Lindsay i ciotka Rebeka. Słyszeli już, co się stało, i chcieli się

dowiedzieć więcej.

Natalie streszczała im całą historię, pomijając to, co ojciec opowiedział jej w

bibliotece oraz fakt, że miał zakrwawioną koszulę i zranione ramię.

Późnym popołudniem Rick oznajmił, że jedzie do miasta po mleko, bo Toby znowu

wypił cały karton, i zaproponował Natalie, żeby im towarzyszyła.

Odmówiła: musiała czekać na wiadomości o ojcu.

- Możesz Toby'ego zostawić ze mną - powiedziała z nadzieją w głosie. - Będzie mi

przyjemnie, jak mi dotrzyma towarzystwa.

Rick się zgodził i pojechał sam, a Natalie z bezprzewodowym telefonem w dłoni

usiadła na leżaku pod drzewem, patrząc, jak Toby rzuca psu patyki.

Chłopiec wkrótce się znudził. Poszedł do domu i wrócił z piłką i kijem do baseballa.

- Zagraj ze mną, Natalie - poprosił.

Mimo kłopotów i smutku, w jakim była pogrążona, nie mogła odmówić prośbie

zawartej w błękitnych oczach chłopca, tak bardzo podobnych do oczu Pucka.

Poszli na trawnik i zaczęli ćwiczyć. Na dziesięć rzutów Toby tylko raz odbił piłkę.

- Muszę ci zademonstrować, jak się to robi - oświadczyła i chłopiec spojrzał na nią z

powątpiewaniem.

- Teraz ty rzucaj piłkę, a ja będę odbijać - zaproponowała i wzięła od niego kij.

W rzucaniu był tak samo słaby jak w odbijaniu, toteż Natalie postanowiła naprawdę

solidnie nad nim popracować. Toby na szczęście okazał się równie wytrwały, co niezręczny, i

po pewnym czasie nauka zaczęła przynosić efekty.

- Ale twój tata się zdziwi - rzekła Natalie z podziwem. - Teraz jeszcze poćwiczymy

rzuty, a potem przekażę ci kij.

Toby z dumą wypiął pierś i z całej siły rzucił piłeczkę. Natalie odbiła ją zręcznie... i

może nieco zbyt energicznie, bo piłka wysokim lukiem poszybowała wprost na dach domu.

Wszyscy troje z otwartymi ustami patrzyli na jej podniebny lot... a potem usłyszeli,

jak upada z drugiej strony dachu.

Natalie spojrzała na chłopca.

- Lecimy zobaczyć, gdzie jest.

Z psem u boku obiegli dom dokoła i odkryli miejsce, gdzie spoczywała zguba. Leżała

sobie spokojnie w rynnie na wysokości pierwszego piętra.

- O rany, ale wysoko - szepnął podniecony chłopiec.

Natalie spojrzała na niego zuchowato.

- Pewnie sobie myślisz, że musimy poczekać, aż twój tata wróci i zdejmie nam

piłeczkę z dachu, co?

Toby skinął głową.

- Bo kobieta, dziecko i pies sami nie dadzą sobie rady, prawda? Taki wyczyn jak

wyjęcie piłki z rynny to dla nich za trudne. Do takich rzeczy koniecznie potrzebny jest

mężczyzna, co?

Toby w skupieniu kiwnął głową.

- Nieprawda - oświadczyła stanowczo Natalie. - Zaraz ci to udowodnię. Popatrz.

Obaj - Toby i Bernie - patrzyli, jak wyciąga aluminiową drabinę z garażu i opiera ją o

dach. Sprawdziła jej stabilność i zaczęła się wdrapywać.

Znalazłszy się na wysokości rynny, jedną ręką mocno przytrzymała się drabiny, a

drugą sięgnęła po piłkę. Chwyciła ją i odwróciwszy do widzów, pokazała im z triumfem swą

zdobycz. Toby zaczął klaskać, a Bernie energicznym merdaniem ogona wyraził swój podziw.

Natalie poczuła, jak ogarnia ją euforia.

Uniosła wzrok i spojrzała na bezchmurne niebo, którego błękit przypomniał jej czyjeś

oczy. Ogarnęła ją nagle wielka radość, zupełnie nie pasująca do tego, co wydarzyło się w

ciągu ostatnich godzin.

Przez chwilę rozkoszowała się błogostanem, a potem postanowiła zejść z drabiny,

zanim wróci Rick i zacznie gderać, że mogli na niego poczekać.

Poszukała nogą stopnia, uśmiechając się w duchu na myśl, jaką minę zrobi Rick, kiedy

zobaczy postępy syna w baseballu. Kilka tygodni takich ćwiczeń i mały stanie się całkiem

niezłym zawodnikiem... A może na razie lepiej nic Rickowi nie mówić? Potrenują trochę w

tajemnicy, a potem...

Zastygła z nogą w powietrzu. Co ona znowu wymyśliła? Przecież nie ma żadnego

„potem”! Planuje sobie przyszłość zupełnie jakby zapomniała, że Rick i jego syn nie stanowią

części jej życia.

I nigdy nie będą jej stanowić. Może były na to jakieś szanse, ale sama je zmarnowała

ostatniego wieczoru.

Postąpiła bardzo głupio i nierozważnie; wyciągnęła wnioski, zanim jeszcze pojawiły

się jakiekolwiek przesłanki.

Cała radość z niedawnego triumfu prysła i Natalie poczuła, że dokoła niej rozciąga się

pustka. Nie myśląc o tym, co robi, postawiła na oślep stopę tam, gdzie powinien znajdować

się szczebel drabiny.

Ale tam również była pustka.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Krzyk Toby'ego brzmiał w jej uszach przez cały czas. Słyszała go, kiedy rozpaczliwie

próbowała złapać się rynny, potem gzymsu, i kiedy spadała na trawę.

Trzask pękającej kości zbiegł się z przenikliwym bólem. Gdy zerknęła na swą nogę,

stwierdziła, że jest dziwnie podkurczona pod jakimś nienormalnym kątem.

Opadła na plecy i przez chwilę bezwładnie leżała, a potem z wysiłkiem spróbowała

unieść się na łokciach. Ból poniżej kolana odezwał się znowu. Poczuła jęzor Berniego na szyi

i ujrzała obok siebie przerażoną twarz Toby'ego.

- Natalie! Co ci się stało? Spróbowała się uśmiechnąć.

- Nic takiego, uderzyłam się w nogę. Masz, trzymaj.

W czasie upadku jakimś cudem nie wypuściła z rąk małej, plastikowej piłeczki.

Podała ją chłopcu.

Patrzył z niepokojem na Natalie i nie od razu przyjął piłkę. Znowu wykrzywiła twarz

w uśmiechu.

- Mógłbyś mi przynieść telefon? Zostawiłam go obok leżaka, z tamtej strony domu -

poprosiła.

Toby rzucił piłeczkę i puścił się biegiem we wskazanym kierunku. W chwilę później

był z powrotem.

Natalie wystukała numer pogotowia ratunkowego, podała swój adres i poprosiła, by

przysłali po nią karetkę. Przeszło jej przez myśl, że mogłaby spróbować zawlec się do domu,

ale zrezygnowała. Ból w nodze można było jakoś znieść pod warunkiem, że się leżało bez

ruchu.

- Zostanę sobie tutaj, na trawie, dobrze? - powiedziała do przestraszonego chłopca.

Toby przykucnął obok niej. Poczuła małą rączkę na swoich włosach.

- Nie martw się, Nat, tatuś za chwilę wróci. Uśmiechnęła się do niego bez słowa.

Ułożyła się na plecach i spojrzała w niebo. Było tak samo bezchmurne i błękitne jak w chwili

niedawnej euforii. Przymknęła oczy; może istnieje na świecie coś naprawdę niezmiennego...

Potem uniosła powieki i spojrzała na przykucnięte obok dziecko.

- Wygląda na to, że nici z mojej wyprawy. Toby nie bardzo zrozumiał.

- Z jakiej wyprawy? - spytał ze zdziwieniem.

- Miałam w poniedziałek odlecieć stąd tam, gdzie czeka wielki statek, i popłynąć nim

w egzotyczne kraje - wyjaśniła.

- W jakie kraje?

- Dziwne i całkiem inne. Toby dotknął jej ramienia.

- A nie lepiej zostać w domu? - spytał z komiczną powagą.

- Chyba masz rację - zgodziła się. - Też myślę, że nie ma co myśleć o dalekich

podróżach w takich warunkach.

Uspokojona podjętą decyzją, ujęła małą rączkę Toby'ego i z westchnieniem zamknęła

oczy.

- Co tu się dzieje?

Nad nimi stał Rick z wyrazem osłupienia w oczach.

- Natalie spadła z dachu - wyjaśnił spokojnie Toby.

- Chyba złamałam nogę - dodała Natalie.

Rick ukląkł i dotknął jej nogi. Natalie jęknęła, a Toby mocno ścisnął ją za rękę.

- Nie pytam, co robiłaś na dachu - powiedział Rick.

- Bardzo słusznie - przytaknęła żałośnie. Rick sięgnął po telefon.

- Trzeba wezwać pogotowie.

- Już to zrobiłam.

- W takim razie pozostaje tylko czekać... Natalie spróbowała usiąść i natychmiast z

powrotem opadła na trawę.

- Tak, to chyba mi się nie uda.

Po przyjeździe karetki Rick postanowił pojechać z Natalie do szpitala. Poszedł na

górę, odłożył słuchawkę bezprzewodowego telefonu na miejsce i wziął z szafy coś do

przebrania, bo usłyszał, jak pielęgniarze mówią, że legginsy pacjentki trzeba będzie rozciąć.

Potem, razem z synem, pojechali za karetką. Bernie został w domu sam i długo patrzył za

oddalającymi się samochodami.

Szpital, do którego przewieziono Natalie, był o wiele mniejszy niż klinika w

Minneapolis, gdzie jako pediatra pracowała Lindsay. W izbie przyjęć zastali tylko jednego

lekarza i pielęgniarkę, mających pełne ręce roboty. Na prześwietlenie nogi trzeba było

poczekać.

Natalie próbowała namówić Ricka, żeby wrócił z dzieckiem do domu.

- Po co macie tutaj wysiadywać? - mówiła. - Zadzwonię po mamę i zaraz przyjedzie.

- Twoja matka ma wystarczająco dużo kłopotów - odparł Rick. - Nie będziemy jej

dodatkowo denerwować. Powiemy jej dopiero, jak będzie po wszystkim i wrócisz do domu.

Wiedziała, że ma rację i zgodziła się z nim, ale w dalszym ciągu żal jej było chłopca.

Postanowiła podejść Ricka z drugiej strony.

- Ktoś może zadzwonić w sprawie mojego ojca i nikogo nie zastanie w domu.

Spojrzał na nią sceptycznie.

- W takim razie zostawi wiadomość i oddzwonisz zaraz po powrocie. Daj spokój, i tak

cię tu nie zostawię samej, dopóki się nie dowiemy, co i jak.

Nagle zapragnęła zarzucić mu ramiona na szyję i szepnąć, jak cudownym jest

człowiekiem. Byłoby to jednak zupełnie nie na miejscu i dobrze zdawała sobie z tego sprawę.

Skinęła tylko głową i zamilkła. Dostała zresztą środek przeciwbólowy i wcale nie miała

ochoty się sprzeczać. Czuła się lekka i wesoła.

- Zostajemy z tobą - podkreślił raz jeszcze Rick.

- Możesz nam za to podziękować.

Tak zrobiła.

Wrócili do domu pod wieczór. Natalie miała nałożony na nogę lekki, nowoczesny

gips, znacznie wygodniejszy niż to, w czym dawniej unieruchamiano złamane kończyny.

Otrzymała także parę aluminiowych kul do chodzenia i dużą butlę środków przeciw-

bólowych.

- Miała pani szczęście - orzekł lekarz. - To proste złamanie kości goleniowej, bez

przemieszczeń i komplikacji, i powinno ładnie się zrosnąć. Proszę trzymać nogę wysoko i jak

najmniej chodzić. Gips zdejmiemy za sześć tygodni.

Przed opuszczeniem szpitala ponownie dostała zastrzyk przeciwbólowy i w' drodze

powrotnej była w szampańskim nastroju. Siedziała na tylnym siedzeniu z wygodnie ułożoną

nogą i czuła się radośnie podniecona.

W domu odsłuchała sekretarkę, ale nie dowiedziała się niczego nowego. Dzwonili

głównie członkowie rodziny Fortune'ów, by się dowiedzieć czegoś o Jake'u, i dziennikarze

proszący Natalie o wywiad. Sterling się nie odezwał.

Oddzwoniła do rodziny, zignorowała prośby dziennikarzy i postanowiła na razie nie

zawiadamiać o swoim wypadku matki. Erica miała dosyć własnych problemów.

Ponieważ nie mogła chodzić po schodach, Rick postanowił zamienić się z nią

pokojami.

- Nie mogę zabierać ci sypialni - próbowała mu wyperswadować.

- Nic nie mów, bo i tak cię nie posłucham.

Siedziała i patrzyła, jak Rick zmienia pościel i znosi na dół jakieś drobiazgi z jej

pokoju. Potem poszedł do kuchni i zrobił wszystkim kolację. Chciała mu pomóc, ale kazał jej

siedzieć cicho i trzymać wysoko nogę.

Kiedy sprzątnął kuchnię, postanowiła z nim pomówić, i gdy tylko Toby znalazł się w

łóżku, połknęła dwie pastylki z dużej butli i pokuśtykała do salonu.

Rick siedział na kanapie ze „swoim Newsweekiem” w ręku. Obok szemrał telewizor,

włączony na wypadek, gdyby podano jakieś nowe informacje. Gdy Natalie weszła, Rick

wyłączył dźwięk, odłożył czytany magazyn na stolik i wstał.

- Miałaś trzymać nogę wysoko i nie chodzić.

- Czuję się bardzo dobrze.

Położył na kanapie kilka poduszek i wskazał Natalie stojący naprzeciwko fotel.

- Usiądź i połóż nogę tutaj. Chciał jej pomóc, ale podziękowała.

- Dam sobie radę sama. Zniechęcony wzruszył ramionami.

- Jak chcesz.

Usiadł na kanapie, a Natalie rozpoczęła manewr siadania na fotelu. Szło jej to dość

opornie, ale w końcu jakoś się usadowiła i ułożyła nogę na poduszkach. Kule oparła obok

siebie.

- Chciałaś porozmawiać? - zapytał takim tonem, jakby robił aluzję do ich poprzednich

rozmów, kiedy to ustalali warunki mieszkania pod jednym dachem.

Przypomniała sobie, jak omawiali problem „przyjaznych stosunków”, a potem tę

koszmarną rozmowę, kiedy to zarzuciła mu, że kochał się z nią, bo zamierzał ją wykorzystać,

i jak oboje przyznali, że to, co się stało tamtej nocy, było wielką pomyłką.

- Co masz do powiedzenia? - zapytał, unosząc brwi.

Poczuła wdzięczność, że nie dodał złośliwie „tym razem”. Nie wiedziała jednak, od

czego zacząć.

- To nie w porządku wobec ciebie - odezwała się w końcu niezręcznie i nic dziwnego,

że Rick nie zrozumiał.

- Co jest nie w porządku wobec mnie? - zapytał.

- To, że cały czas się mną opiekujesz.

- Jakoś sobie radzę.

- Ale to nie fair - powtórzyła z uporem. - Przyjechałeś tutaj, żeby zajmować się

dzieckiem, a nie osobą wynajmującą ci dom.

Rick ziewnął niespodziewanie i bardzo ją to zdenerwowało.

- Przepraszam, chyba cię nudzę - rzekła z godnością.

- Jest późno.

Wstał i przypomniała sobie wspólnie spędzoną noc. Przymknęła na chwilę oczy.

- Powinnaś się przespać - powiedział. - Zaprowadzę cię do łóżka.

Gdy otworzyła oczy, Rick stał tuż nad nią.

- Mieliśmy porozmawiać...

- W takim razie, wal.

Natalie uniosła głowę, próbując powstrzymać drżenie głosu.

- Myślę, że powinnam zamieszkać u matki. Spojrzał na nią uważnie.

- A chcesz tego?

Dlaczego on tak wszystko komplikuje? Co to ma do rzeczy?

- Nie wydaje mi się - odpowiedział zamiast niej na własne pytanie i uśmiechnął się z

wyższością.

Westchnęła i sięgnęła po kule.

- Potrafię sama dać sobie radę - zaczęła niezbyt przekonująco.

- Wiem - odezwał się już łagodniej. - Po prostu ostatnio wydarzyło ci się zbyt wiele. A

teraz daj spokój, pora spać.

Podał jej kule i pomógł wstać z fotela.

- Rick?

- Tak?

- Przepraszam.

Cofnął się nieznacznie, jakby chciał się jej lepiej przyjrzeć.

- Bardzo cię przepraszam - ciągnęła Natalie - za to, co ci powiedziałam wtedy,

wieczorem. Byłam... Nie miałam racji, nie wiedziałam, co myśleć. Teraz to zrozumiałam. Po

tym wszystkim, co dla mnie i dla mojej rodziny dzisiaj zrobiłeś, zrozumiałam, że nie po-

trzebujesz nikogo, kto by zajmował się twoim synem.

Nie spuszczał z niej wzroku i wiele by dała, żeby czytać w jego myślach. Zebrała się

na odwagę i mówiła dalej:

- Sterling cię sprawdził, zanim się wprowadziłeś. Bardzo się przy tym upierał.

Okazało się, że nie masz żadnych problemów finansowych i nie szukasz pracy. Powinnam

była o tym pamiętać, zanim ci postawiłam te absurdalne zarzuty. Zachowałam się głupio i

podle, dlatego bardzo cię przepraszam. Mam nadzieję, że mi wybaczysz.

Milczał, a Natalie ciężko wsparła się o kule.

- Rozumiem - rzekła w końcu z westchnieniem. - Nie możesz mi wybaczyć. Wcale ci

się nie dziwię.

Miała wrażenie, że jego oczy przebiją ją na wylot.

- Przyjmuję twoje przeprosiny - odezwał się wreszcie. - A teraz pora spać.

W kwadrans później leżała w łóżku Ricka w jego wielkiej koszulce, za dużej na nią o

kilka numerów. Noga ulokowana na stosie poduszek lekko pulsowała, lecz Natalie nie

myślała o nodze. Myślała o swoim nieszczęsnym ojcu, zastanawiając się, gdzie teraz może

być, i życząc mu, żeby jakoś dał sobie radę w najtrudniejszym momencie życia.

Myślała o Ricku i o tym, że teraz mogłaby chyba rozpocząć z nim wszystko od nowa,

ale...

Jakoś dziwnie przyjął jej przeprosiny, zupełnie jakby naprawdę ze sobą skończyli,

wtedy, wieczorem. Nic dziwnego, przecież stale podkreślała, że nie zamierza z nikim się

wiązać.

Tak bardzo chciała, żeby ją pocałował na dobranoc. Nie jakoś specjalnie namiętnie,

tylko tak, „po przyjacielsku”.

Nie zrobił tego. Była dla niego tylko kimś, kto złamał nogę i komu trzeba pomóc, nic

więcej.

Westchnęła.

Rick Dalton jest przyzwoitym człowiekiem, zająłby się każdym w takiej sytuacji; im

szybciej pogodzi się z faktem, że nic dla niego nie znaczy - tym lepiej.

Dopiero kiedy późno w nocy zadzwonił telefon, przypomniała sobie, że wieczorem

zapomniała go przenieść z góry do swojej nowej sypialni.

Rick, jak zwykle, i temu zaradził. Ledwo się zdołała wygrzebać z łóżka, odebrał

telefon i właśnie zamierzał znieść go Natalie, kiedy drobna postać o kulach wyłoniła się z

pokoju. Spotkali się na podeście.

Spojrzał na nią i poczuła, że wygląda okropnie w tej dużej koszulce, z potarganymi

włosami, zaspana i kulawa.

- Dlaczego wstałaś?

Szarpiący ból w nodze sprawił, że lekko się skrzywiła.

- Usłyszałam telefon. Myślałam, że to może...

- Dzwoni twoja matka. Właśnie rozmawiała z twoim ojcem.

Natalie wyciągnęła rękę po telefon.

- Najpierw się połóż. - Rick nie oddał jej słuchawki, tylko poprosił Erice, by chwilkę

zaczekała.

Objął Natalie i zaprowadził ją z powrotem do łóżka. Ułożył nogę na poduszkach i

dopiero wtedy podał jej telefon.

- Mamo, to ja.

- Nat! Jak się czujesz? Rick mi powiedział, że miałaś wypadek.

- Wszystko w porządku, mamo, naprawdę.

- Co ci się stało?

- Złamałam nogę, ale to bardzo proste złamanie. Lekarz mówi, że za sześć tygodni

zdejmą mi gips.

Erica westchnęła.

- Powinnam być z tobą.

- Nie, doskonale dajemy sobie radę. Puck mówił, że rozmawiałaś z tatą.

- Tak.

- Jak on się miewa? Erica zawahała się.

- Sama nie wiem, czy mam ci powiedzieć prawdę. Poprosił mnie, żebym się o niego

nie martwiła. Czy ty to sobie wyobrażasz? Oskarżają go, że zabił Monice Malone, a on mi

mówi, żebym się nie martwiła!

- Gdzie on jest?

- Wrócił do domu. Sterling pojechał po niego do Wisconsin i przekonał, że powinien

wrócić i porozmawiać z policją.

Natalie poczuła kurcz w żołądku.

- Rozmawiał z policją?

- Tak, przesłuchiwali go kilka godzin.

- Oskarżyli go o coś?

- Nie, na razie nie. Po przesłuchaniu Sterling zabrał go do rezydencji. Zadzwonił

stamtąd do mnie, żeby mi to powiedzieć, i wtedy poprosiłam twojego ojca do telefonu. Mówił

tak chaotycznie, że niewiele zrozumiałam. W kółko powtarzał, że nikogo nie zabił i żebym

zadzwoniła do wszystkich naszych dzieci i powiedziała im, żeby nie wierzyły w to, co o nim

wygadują, bo jest niewinny. Potem... potem zapytał, czy wiem, co powiedziałaś policji.

Dlaczego chciał to wiedzieć?

- Wszystko w porządku, mamo, nic się nie martw.

- Ja mam się nie martwić?

- Sama zaraz do niego zadzwonię i wszystko mu wyjaśnię.

Nie uspokoiła tym matki.

- Nie rozumiem, co masz mu wyjaśnić...

- Mamo, naprawdę się tym zajmę.

- Dobrze, ale czy nie jestem ci potrzebna? Mogłabym przyjechać i zająć się tobą.

- Nie, mamo, mam wszystko. Jutro zadzwonię. Pożegnała się szybko i przerwała

połączenie, zanim matka zdążyła coś dodać.

Szybko wystukała numer ojca, lecz nikt nie odebrał telefonu. Włączyła się

automatyczna sekretarka i opanowany, dawny głos ojca poprosił, by zostawić wiadomość.

- Tato - powiedziała - to ja, Natalie. Właśnie rozmawiałam z mamą. Wiem, że jest

późno, ale jeśli jesteś... - Odczekała chwilę i dodała: - Zadzwoń do mnie, tatusiu, proszę.

Rozłączyła się i oddała telefon Puckowi.

- Co się stało? - zapytał.

Wyjaśniła mu, czego dowiedziała się od matki, po czym zaczęła się głośno

zastanawiać, czy nie byłoby dobrze pojechać do ojca. Rick nie pozwolił jej skończyć.

- Masz złamaną nogę. Nie ma mowy, żebyś gdziekolwiek jeździła. Jest druga w nocy.

Musisz się przespać.

- Ale on może... - zaprotestowała.

- Nie jesteś pogotowiem ratunkowym - oświadczył. - Przynajmniej nie teraz. Jutro

mo... - Dzwonek do drzwi przerwał mu w pół słowa.

- Kto to, u licha, może być? Natalie już spuszczała zdrową nogę z łóżka.

- Leż! - rozkazał, jakby mówił do psa.

- Rick... ja muszę...

- Zostań, sam otworzę. Wyszedł, energicznie zamykając za sobą drzwi.

Wrócił po dwóch minutach.

- Ktoś do ciebie - zaanonsował z posępną miną. Zanim zdążyła zapytać, któż to taki,

odsunął się i zobaczyła w progu... swojego ojca.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

- Tato... - powiedziała łagodnie.

Jacob Fortune wszedł do pokoju. Mimo że był świeżo ogolony, wykąpany i miał na

sobie doskonale skrojony garnitur, wyglądał strasznie. Podkrążone, zaczerwienione oczy,

spuchnięte powieki i wymięta szara twarz świadczyły o wielu nie przespanych, pełnych

udręki nocach.

- Chciałbym porozmawiać z córką w cztery oczy - oznajmił zmęczonym głosem, ale

Rick skrzyżował tylko ręce na piersi.

- Chyba lepiej będzie, jeśli zostanę.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem i starszy mężczyzna pierwszy odwrócił oczy.

- Tato - zabrała głos Natalie - wszystko w porządku. On o wszystkim wie, asystował

przy mojej rozmowie ze Sterlingiem.

Jake westchnął i podszedł do jej łóżka.

- W takim razie, niech będzie... Ale co z twoją nogą?

- Złamałam ją - wyjaśniła. - Spadłam z drabiny, bo chciałam coś zdjąć z dachu.

Zresztą nieważne. Za kilka tygodni znowu będę biegać po schodach.

Widać było, że ojciec krąży myślami gdzieś daleko.

Usiadł ciężko na brzegu łóżka i o mało nie uraził jej w nogę.

- Strasznie mi przykro, Nat, że to tak wyszło, ale ja naprawdę jestem niewinny. Nic

złego nie zrobiłem.

- Wiem - odparła z przekonaniem. Jej ojciec nie mógł nikogo zabić.

- Nie bardzo pamiętam, co ci mówiłem wtedy w nocy - ciągnął. - Nic nie pamiętam.

Ja... byłem w stanie...

Przerwała mu.

- Tak, tato, rozumiem.

- Wiem od Sterlinga, że mówiłaś policji, że znalazłaś mnie pijanego w bibliotece i

zaprowadziłaś na górę.

- Tak.

Poklepał ją po dłoni i usiadł bliżej niej. Poczuła odór whisky i lekko się odsunęła.

- Wyjaśniłem policji, że trochę pokłóciłem się z Monicą, i to wszystko.

- Tak, tato, też mi to mówiłeś. Jake wyprostował się.

- Jeśli policja znowu do ciebie przyjdzie, powtórz im to. Nie mów nic więcej.

Spojrzała w jego przekrwione oczy.

- Oczywiście, że tylko to im powiem. Zresztą, nie wiem nic więcej.

Zamrugał oczami.

- No właśnie, nic więcej nie wiesz. Byłem pijany, coś tam bełkotałem o jakiejś kłótni i

położyłaś mnie spać.

- Właśnie tak.

Zrobił ruch, jakby chciał wstać.

- W takim razie, w porządku. Ujęła jego rękę i zatrzymała go.

- Wyglądasz na bardzo zmęczonego, tatusiu.

- Jestem w doskonałej formie.

Udała, że przyszedł jej właśnie do głowy znakomity pomysł.

- Może byś został tutaj na noc? Prześpisz się na górze, trochę wypoczniesz.

Jake wstał.

- Nie mogę, muszę iść.

- Ale, tato...

- Przepraszam cię, córeczko, ale muszę iść. Odwrócił się i opuścił pokój.

Rick długo patrzył w ślad za nim.

- Nie powinien prowadzić w takim stanie - zaniepokoiła się Natalie.

- Pójdę i zobaczę, jak sobie radzi - oznajmił Rick i ruszył za wychodzącym z domu

Jakiem.

Zanim zwlekła się z łóżka, dobiegł ją odgłos odjeżdżającego samochodu. Niemal w tej

samej chwili w pokoju pojawił się Rick.

- Co ty wyprawiasz?

- Chciałam go zatrzymać. Usłyszałam warkot silnika. ..

Pomógł jej ponownie ułożyć chorą nogę na poduszkach.

- Uspokój się. On nie prowadzi, siedzi z tyłu. Przyjechał limuzyną z szoferem.

- Z Edgarem - odetchnęła Natalie. - Na pewno z Edgarem.

Rick zmarszczył brwi.

- Najważniejsze, że nie spowoduje żadnego wypadku. W tym stanie mógłby sobie albo

komuś innemu wyrządzić krzywdę.

Natalie spuściła głowę.

- Wyglądał strasznie... Rick nie zaprzeczył.

- Owszem.

- Tak bardzo bym chciała... - zaczęła Natalie.

- Co byś chciała?

- Chciałabym - ciągnęła z wahaniem. - Nie wiem... żeby wszystko jakoś się ułożyło.

- Doskonale cię rozumiem.

Spojrzał na słuchawkę leżącą na nocnym stoliku.

- Odniosę to na górę.

Chwyciła ją, zanim zdołał wyciągnąć rękę.

- Nie, niech zostanie tutaj.

- Przecież się rozładuje. Przycisnęła słuchawkę do piersi.

- Zostaw ją. Nie chcę, żeby telefon znowu cię obudził. Musisz się wyspać.

- Ty też musisz się wyspać.

Popatrzyli sobie w oczy i uśmiechnęli się do siebie. Potem Rick poszedł w stronę

korytarza.

- Dobranoc, śpij dobrze.

- Ty też - odparła, spoglądając z żalem, jak Rick zamyka za sobą drzwi.

Następnego ranka Natalie mozolnie dotarła do łazienki i wzięła kąpiel, zanim Rick

wstał. Usłyszał szum wody i zapukał.

- Dasz sobie sama radę?

- Tak, tak.

Zajęło jej to godzinę, ale kiedy wyłoniła się z łazienki, była czyściutka i odświeżona.

Zaraz po śniadaniu mieli gości. Przyjechała ciotka Rebeka ze swoim nadwornym

detektywem, Gabe'em Devereax, wynajętym przez rodzinę Fortune'ów do zbadania

okoliczności katastrofy lotniczej, w której zginęła Kate.

Wyjaśnili, że jadą prosto z rezydencji, że Jake jeszcze spał i że Gabe zabezpieczył

rezydencję przed wścibskimi dziennikarzami, którzy na razie nie wpadli jeszcze na pomysł,

by oblegać twierdzę od strony jeziora.

Ciocia Rebeka wzniosła oczy do nieba.

- Gabe zna się na zabezpieczaniu jak nikt! - oświadczyła z zachwytem, a detektyw

spojrzał na nią porozumiewawczo.

- Twój ojciec nie byłby zachwycony, gdyby zobaczył reporterów oblegających bramę i

wieszających się na ogrodzeniu.

Zwrócił swą potężną postać ku siedzącej w fotelu, z nogą na poduszkach, Natalie.

- Jak rozumiem, była pani u ojca tego wieczoru, kiedy zamordowano Monice Malone?

Dobrze wiedziała, po co przyjechali. Gabe prowadził śledztwo w sprawie śmierci

Moniki Malone, dlatego próbował wybadać, czy Natalie wie coś więcej o wydarzeniach

tamtego dnia.

- Tak, byłam tam - odparła po prostu.

- Rozmawiała pani z ojcem? Opowiedziała im to samo, co przedtem policji.

- To wszystko? - upewniał się Gabe, kiedy skończyła.

Wytrzymała jego baczne spojrzenie.

- Tak - odparła.

Ktoś zadzwonił do frontowych drzwi i Rick poszedł otworzyć. Gabe i Rebeka

wymienili znaczące spojrzenia.

- Czy jest pani pewna, że o niczym nie zapomniała? - szybko zapytał detektyw, jakby

się bał, że ktoś im przeszkodzi.

- Najzupełniej.

Z holu dobiegł głos Eriki.

- Przyjechałam, żeby się zaopiekować córką. Rick posadził ją w fotelu i podał

filiżankę kawy.

Natalie z rosnącym zdumieniem obserwowała, jak szybko potrafił porozumieć się z jej

matką, osobą bardzo trudną i nieprzystępną.

Jak mogła go podejrzewać o wyrachowanie? Jak mogła go porównywać z

mężczyznami, których dotąd znała?

Przecież Rick... jest dokładnie taki jak ona. Opiekuńczy, otwarty, gotowy każdego

wysłuchać i każdemu przyjść z pomocą. Dlaczego nie od razu to spostrzegła? Dlaczego tak

strasznie się pomyliła?

Rick odprowadził gości do drzwi i wrócił do salonu.

- Gdzie jest Toby?

- Wyszedł jakieś pół godziny temu.

Rick niezbyt długo szukał syna. Okrążył dom, a potem zajrzał na przystań. Z hangaru

dobiegł go dziecinny głos.

- Tutaj wszystko jest dobrze, nie szkodzi, że jest ciemno i wilgotno... wcale się nie

boję...

Rick zajrzał do hangaru i ujrzał syna pochylonego nad stosem pożółkłych kartek.

Bernie siedział obok chłopca i uważnie go słuchał. Toby bawił się, że czyta otrzymany od

kogoś list. Rick poczuł łzy w oczach; widok syna, mówiącego i zachowującego się jak

większość dzieci w jego wieku, stale jeszcze bardzo go wzruszał.

Wszedł do hangaru.

- Co tam masz, synku? - zapytał neutralnym głosem.

Toby podniósł głowę.

- List od dobrego potwora z naszego jeziora - odparł chłopiec z przekonaniem. -

Zobacz, tatusiu.

Rick przykląkł obok syna i wziął do ręki pożółkłą kopertę. Była zaadresowana do

Benjamina Fortune'a! Nadawca mieszkał z Anglii, w hrabstwie Sussex; list został wysłany

dwadzieścia lat temu...

Spojrzał na stos takich samych kopert leżących na ziemi.

- Gdzie to znalazłeś, synku?

Toby wziął go za rękę, zaprowadził pod ścianę i palcem pokazał obluzowaną deskę w

podłodze. Pod deską znajdowała się metalowa skrzynka.

- Tu je znalazłeś? Chłopiec z dumą skinął głową.

- Tak, pewnie dobry potwór tutaj je schował. Rick lekko się skrzywił.

- Nie wiem, czy potwory pisują listy. Toby nie miał wątpliwości.

- Dobre potwory tak.

Rick postanowił więcej nie dyskutować.

- Może i tak. Natalie pewnie bardzo by chciała przeczytać te listy.

- Zaraz jej zaniosę. Były związane tym sznurkiem - oświadczył Toby.

Zebrali wszystkie koperty, związali sznurkiem i zanieśli je do domu.

Natalie powitała ich uśmiechem i lekką wymówką.

- Gdzie się podziewaliście? Już się o was niepokoiłam. Co tam macie?

Rick podszedł i wręczył jej trzymane w ręku papiery.

Zanim je przeczytała, Toby stracił już zainteresowanie listami dobrego potwora i

wybiegł z psem na podwórze.

Natalie skończyła lekturę i uniosła oczy na Ricka siedzącego naprzeciwko na kanapie.

- Rick, to...

- Co tam jest?

- Te listy pisała niejaka Celia Simpson z Anglii.

Pisze, że ma z dziadkiem Benem córkę imieniem Lana, wychowywaną, jeśli dobrze

rozumiem, jako jej prawowite, małżeńskie dziecko. Dziadek chyba nalegał, żeby mu ją

pokazała, ale ona pragnęła zachować sekret. W ostatnim liście, pisanym na jakieś piętnaście

lat przed śmiercią dziadka, wspomina o swojej wnuczce, Jessice. Ta wnuczka musi być kilka

lat młodsza ode mnie.

Rick powoli podniósł się z kanapy.

- Ma na imię Jessica? - zapytał.

- Tak.

- Przypominasz sobie tę kobietę, która do ciebie dzwoniła?

- Tak... Jessica Holmes.

- Dzwoniła do ciebie z Anglii. Natalie przygryzła usta.

- To pewnie tylko zbieg okoliczności, nie sądzisz? Widać było, że Rick jest

odmiennego zdania.

- Zanotowałaś jej numer? Natalie przecząco pokręciła głową.

- Możemy zadzwonić do informacji - podpowiedział.

- Dobrze - zgodziła się po dłuższej chwili. Złożyła listy i ponownie je związała.

Rick przysłonił słuchawkę ręką.

- W informacji mają Jessikę Holmes i J. Holmes. Spróbujemy do nich zadzwonić?

Przytaknęła bez przekonania. Dziesięć minut później wiedzieli już, że J. Holmes to

mężczyzna. Jessica Holmes musiała być kobietą; ponieważ nie było jej w domu, Rick nagrał

się na automatyczną sekretarkę.

- Na razie nic więcej nie możemy zrobić - stwierdził potem, a patrząc na kupkę listów,

spytał: - Co z nimi zrobisz?

- Przy najbliższej okazji przekażę je Sterlingowi - odparła przygnębionym głosem.

Przyjrzał jej się uważnie.

- Dlaczego tak posmutniałaś?

- Sama nie wiem...

- Wiesz bardzo dobrze. Przysiadł na kanapie obok jej fotela.

- Powiedz.

Komu miała się zwierzyć, jak nie jemu?

- Przykro mi, bo z tych listów widać, że dziadek Ben zdradzał babcię Kate.

- A ty uważałaś go za ideał?

- W pewnym sensie. Najgorsze jest to, że teraz ta historia jego romansu z Monicą

Malone też zaczyna być całkiem prawdopodobna...

- Niekoniecznie.

Spojrzała na niego wielkimi ciemnymi oczami, w których był bezbrzeżny smutek.

- Dla mnie dziadek był cudownym człowiekiem. Zabierał mnie na ryby i zawsze

słuchał, co mu opowiadam, mimo że w naszej rodzinie było dużo dzieci znacznie bardziej

interesujących niż ja.

- Był dla ciebie dobry.

- Tak, bardzo.

- Ale nie był doskonały.

- Wszystko na to wskazuje.

Przez chwile oboje milczeli. Pierwsza odezwała się Natalie.

- Zawsze miałam problem z widzeniem świata. Ludzie się śmiali, że patrzę na

wszystko przez różowe okulary. Ostatnio postanowiłam z tym zerwać i też jakoś nie bardzo

mi wyszło.

Nie pomógł jej, nie zadał żadnego pomocniczego pytania. Musiała dalej brnąć sama.

- Oceniłam cię zbyt pochopnie, Rick, i wszystko między nami zniszczyłam.

Czekała, aż Rick zaprzeczy i powie, że da jej jeszcze jedną szansę, ale tego nie zrobił.

Zacisnęła usta i postanowiła mieść cios z. godnością. Rick wyraźnie nadal przebywał

myślami przy tamtych Ustach.

- Czy uważasz, że dziadek Ben cię kochał? - zapytał w pewnej chwili.

- Oczywiście - odparła bez wahania.

- W takim razie skup się na tym - poradził jej - i nie zapominaj, że był tylko

człowiekiem, słabym, zwykłym człowiekiem. Jak my wszyscy.

W niedzielę bezskutecznie próbowała skontaktować się z biurem podróży i

dowiedzieć, czy uzyska zwrot chociaż części kosztów odwołanej wycieczki. Potem włączyła

telewizor, by zobaczyć, czy nie ma czegoś nowego w sprawie morderstwa.

W południe wywiadu udzieliła Tracey Ducet.

- Strasznie przykro mi o tym mówić - zaszczebiotała i zawachlowała sztucznymi

rzęsami - ale przecież moja rodzina od dawna pozostawała z Monicą Malone w bardzo złych

stosunkach. To się musiało tak skończyć. To straszna tragedia, ale...

- Daj sobie z tym spokój - usłyszała za sobą głos Ricka. - Lepiej jedź z nami.

Odwróciła się.

- Jak to? - zapytała z niedowierzaniem.

- Weźmiemy dziecko i psa, zrobię kilka kanapek i popłyniemy na jezioro.

Nie pozwolił jej zaprotestować.

- Na jachcie jest radio i telewizor, więc nie przegapisz żadnej wiadomości. Zresztą

wezmę telefon komórkowy. Zadzwonię do twojej matki i dam jej numer.

- Ale...

Nie słuchał jej, tylko już pakował prowiant.

W pół godziny później siedziała na pokładzie z nogą na podwyższeniu i chrupała

krakersy z serem.

Słońce mocno świeciło, budząc złociste refleksy w wodzie. Zapatrzyła się na nie i

zamyśliła.

Jak daleko odszedł dzień, kiedy po raz pierwszy siedziała z Rickiem na pokładzie

„Lady Kate”, i jak wiele się w tym czasie wydarzyło...

Dziś czuła się tak, jakby całe życie spędziła z tym mężczyzną i jego synem. Toby i

Bernie tym razem też zasnęli na pokładzie spokojnym snem. Czas stanął w miejscu.

Dotknęła talizmanu w kształcie złotej różyczki i Rick, jak na zaklęcie, pojawił się tuż

obok. Usiadł przy niej i również zapatrzył się w złote refleksy na powierzchni wody.

- Na co tak patrzysz? - zapytała, zwracając się ku niemu z trudem, bo wysoko ułożona

noga znacznie ograniczała jej ruchy.

Odpowiedź znała.

- Szukam dobrego potwora z jeziora Travis. Naraz wszystko zrozumiała i prawda

przyprawiła ją o zawrót głowy: kochała go, kochała go całym sercem i nie miała pojęcia, jak

będzie żyć, kiedy Rick z synem opuszczą jej dom.

- Spójrz, widzisz go? - zapytał Rick. Zerknęła na taflę jeziora przez zasłonę łez.

- Widzisz go? - powtórzył.

- Nie... ja... nie mogę - zaczęła przez łzy.

- Możesz.

Spojrzała mu w oczy i rozpłakała się.

- Rick...

- Natalie... chodź do mnie.

Objął ją i przytulił. Podał jej chusteczkę i otarła oczy. Znajdowała się teraz w

najbardziej odpowiednim dla siebie miejscu pod słońcem: w ramionach Ricka.

- Popełniłem błąd - zaczął.

- Jak to? Jaki błąd?

- Pozwól mi mówić. Wtuliła się w jego ramiona.

- Dobrze.

- Byłem zbyt szybki i natarczywy, nie szanowałem twoich wątpliwości. Moja

przeszłość...

- Masz na myśli żonę?

Skinął głową.

- Tak, ona zawsze bardzo pochopnie wyciągała wnioski i nic nie mogło jej przekonać

do zmiany decyzji.

Natalie posmutniała.

- Zupełnie jak ja. Odsunął jej włosy z czoła.

- Powinienem być cierpliwszy, ale nie umiałem. Wczoraj, kiedy mnie przeprosiłaś za

swoje podejrzenia, zrozumiałem, że nie chcę niszczyć tego, co nas łączy.

Miała ochotę śmiać się i płakać ze szczęścia.

- Rick...

- Daj mi skończyć. Obiecałem sobie, że dam ci tyle czasu, ile będziesz potrzebowała, i

zaopiekuję się tobą w każdej sytuacji, tak jak ty byś zrobiła na moim miejscu. Pokochałem cię

od pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłem w abażurze na głowie, w tym cudacznym stroju.

Ujęła jego dłoń i pocałowała jej wnętrze.

- Czy mogę coś powiedzieć? - szepnęła. - Wydaje mi się, że przez całe życie na ciebie

czekałam. Zmęczyłam się już i zwątpiłam, związałam z kim innym... A potem nagle zjawiłeś

się! I nie potrafiłam uwierzyć, że moje marzenia niespodziewanie się urzeczywistniły.

Pocałował jej skroń.

- Twoje życie będzie znacznie łatwiejsze, jeśli za mnie wyjdziesz - powiedział z

uśmiechem.

Świat zrobił się tak piękny i lekki jak kolorowe ważki muskające lśniącą taflę wody.

- Co przez to rozumiesz? - zapytała.

- Jeśli się pobierzemy, będziemy mogli wyjechać w podróż poślubną, nie musząc

wynajmować domu i kogoś do opieki nad psem.

Znowu dotknęła talizmanu; babcia Kate wiedziała, co robi.

Rick pocałował ją w czubek nosa.

- Tym bardziej, że psa weźmiemy ze sobą - dodał.

- I Toby'ego też.

- Jasne. Czym byłoby nasze życie bez dziecka i psa? Wtuliła się w niego.

- Byłoby beznadziejne.

- Więc wyjdziesz za mnie?

Tym razem nie miała najmniejszych wątpliwości.

- Tak. Kocham cię, Rick.

- Ja cię też kocham, Natalie.

Zarzuciła mu ramiona na szyję i zaczęli się całować.

Kate z satysfakcją odjęła lornetkę od oczu.

Jej ukochana wnuczka znalazła szczęście. Sterling oczywiście wściekłby się, że znowu

tu przypłynęła, ale Sterling o niczym się nie dowie.

Musiała na własne oczy zobaczyć triumf miłości. Właśnie teraz, kiedy rodzina

przeżywa ciężkie chwile, a jej najstarszemu synowi grozi więzienie za zabójstwo.

Schowała lornetkę i skierowała łódź w stronę brzegu. Musiała wracać do Minneapolis

w sprawach nie cierpiących zwłoki.

DROGIE CZYTELNICZKI!

Macie już za sobą lekturę kolejnego tomu sagi Dzieci Szczęścia, w której Nathalie

Fortune, wnuczka legendarnej Kate, przekonuje się, że dramatyczne wydarzenia wcale nie

muszą oznaczać katastrofy.

Czyżby nad wszystkimi wnukami nieżyjącej rzekomo Kate czuwała opatrzność, czy

też ona sama w jakiś sposób roztacza nad nimi opiekę?

W marcu ukaże się następny tom sagi pod tytułem Dar życia. Suzanne Carey zdradza

w nim, że Kate ma jeszcze jedną „wnuczkę”, o istnieniu której rodzina nie miała pojęcia...