Michel Surat, Vercel, Francja

Bajka o kamieniarzu – marzycielu

Żył sobie raz kamieniarz, któremu sprzykrzyła się żmudna praca przy wycinaniu bloków
skalnych z granitowej góry. Pracował ciężko w bezlitosnych, palących promieniach
Słońca.
- Jakie to męczące ciąć kamień, a do tego jeszcze ten palący żar! Jakbym chciał się
znaleźć na miejscu Słońca, być władcą wysoko na niebie - mówił do siebie kamieniarz.
W cudowny sposób jego prośba została spełniona. Kamieniarz pewnego dnia zamienił
się w Słońce. Zadowolony posyłał na ziemię promienie, szybko jednak spostrzegł, że
odbijają się one od chmur.
- Cóż z tego, że jestem wszechmocnym Słońcem, skoro chmury przesłaniają moje
promienie? - żalił się - Gdybym był chmurą mógłbym ofiarowywać deszcz tym, których
wybiorę.
I znów cudownym zrządzeniem przemienił się w chmurę. Teraz płynął swobodnie po
niebie, zsyłał deszcze, rozdzielał promienie. W końcu jednak rozwiał go wiatr.
- Więc wiatr potrafi rozpędzać chmury - zauważył mężczyzna - Znaczy to, że wiatr musi
być najsilniejszy. W takim razie, skoro chcę być największym mocarzem, muszę
zamienić się w wiatr - postanowił.
I za chwilę rzeczywiście stał się wiatrem. Od tej chwili bez ustanku wiał, dął i szalał. W
końcu pewnego dnia wysoka i mocna ściana stanęła mu na drodze. Nie dał jej rady.
Okazało się, że to góra.
- Po co być wiatrem, jeśli góra może mnie powstrzymać? - zasmucił się.
Zamienił się więc w górę. Poczuł jednak, że ktoś uderza w niego kilofem i jakiś siłacz
drąży w nim korytarz.
Był to kamieniarz.