JUDE DEVERAUX

POTRZASK

1

Południowa Anglia, sierpień 1502

Elizabeth Chatworth stała na krawędzi skalnego urwiska, wpatrując się w morze

pastwisk i pól jęczmienia. W dole widziała drobne postacie z kosami na ramionach, kilku

ludzi na koniach i człowieka popędzającego zaprzęg wołów.

Prawie jednak nie dostrzegała tych ludzi. Brodę trzymała zadartą wysoko i nic nie

było w stanie jej w tej chwili poruszyć. Zachwiała się pod wpływem gwałtownego podmuchu

ciepłego wiatru, lecz uparcie trwała w miejscu. Jeśli nie załamało jej to, co dziś się zdarzyło,

nie ugnie jej z pewnością poryw wiatru.

Jej zielone, oczy były suche, ale gardło miała ściśnięte ze złości i od

powstrzymywanych łez. Szczęki zaciskały się i rozluźniały, kiedy oddychała głęboko, by

uspokoić walące jak młotem serce.

Kolejny podmuch rozwiał potargane miodowozłote włosy Elizabeth i nawet nie

zauważyła, że od poszarpanej, brudnej sukni oderwała się ostatnia perła i potoczyła po

czerwonym jedwabiu na ziemię. Piękny strój, który włożyła na ślub przyjaciółki był teraz w

strzępach, włosy rozpuszczone i potargane, twarz ubrudzona, a ręce wykręcone do tyłu i

związane.

Bez zmrużenia powiek podniosła oczy do rozżarzonego letnim słońcem nieba. Zawsze

mówiono jej, że ma w sobie coś anielskiego, lecz teraz wyglądała szczególnie delikatnie i

spokojnie, jak niebiańska istota - z burzą włosów otaczającą ją jak jedwabny płaszcz i w

podartej sukni, która nadawała jej wygląd męczennicy.

Jednak myśli Elizabeth były jak najdalsze od łagodności czy przebaczenia.

- Będę walczyć, nawet gdybym miała przypłacić to życiem - szepnęła, patrząc w

niebo, a jej szmaragdowe oczy pociemniały. - Żaden mężczyzna mnie nie złamie. Nie

poddam się nigdy woli mężczyzny.

- Modlisz się do Pana Boga, co? - Z tyłu rozległ się głos jej porywacza.

Powoli odwróciła się do niego, a jej lodowate spojrzenie sprawiło, że cofnął się o

krok. Był takim samym bufonem jak ten ohydny człowiek, któremu służył, Pagnell

Waldenham, lecz wyłaził z niego tchórz, gdy nie było w pobliżu jego pana.

John zakaszlał nerwowo, a potem zuchwale postąpił do przodu i chwycił Elizabeth za

ramię.

- Możesz sobie myśleć, że jesteś wielką damą, ale teraz ja jestem twoim panem.

Spojrzała na niego z ukosa, nie okazując, że uścisk sprawia jej ból - w końcu spotkało

ją już w życiu tak wiele fizycznego i psychicznego cierpienia.

- Nigdy nie będziesz niczyim panem - powiedziała spokojnie.

Na chwilę rozluźnił dłoń na jej ramieniu, ale w następnej sekundzie brutalnie popchnął

ją do przodu. O mało nie straciła równowagi. Z wysiłkiem trzymając się na nogach, zaczęła

iść przed siebie.

- Każdy mężczyzna jest panem dla kobiety - mówił za jej plecami John. - Takie jak ty

po prostu jeszcze tego nie zrozumiały. Wystarczy, żeby jeden prawdziwy mężczyzna

przygniótł cię do ziemi, i nauczysz się, kto jest twoim panem. A z tego, co słyszałem, ten

Miles Montgomery da ci, czego potrzebujesz.

Słysząc imię Montgomery'ego Elizabeth potknęła się i upadła na kolana. John

roześmiał się głośno, jakby dokonał jakiegoś wyczynu. Stał obok, patrząc z bezczelną miną,

jak Elizabeth bezradnie szarpie się, żeby wstać, ze związanymi na plecach rękami i nogami

zaplątanymi w fałdy sukni.

- Rajcuje cię myśl o Montgomerym, co? - zadrwił i podniósł ją z ziemi. Przesunął

brudnym palcem po jasnej skórze policzka i delikatnych wargach. - Jak taka śliczna niewiasta

może być prawdziwą jędzą? Moglibyśmy we dwoje miło spędzić czas, a lord Pagnell nigdy o

niczym się nie dowie. Co za różnica, kto będzie pierwszy? Montgomery i tak pozbawi cię

dziewictwa, więc to bez znaczenia, dzień wcześniej czy później...

Elizabeth zebrała ślinę w ustach i splunęła mu w twarz. John z rozmachem wymierzył

jej cios w głowę, lecz zwinnie uchyliła się i zaczęła biec. Związane ręce uniemożliwiały

jednak ucieczkę i John łatwo ją złapał - chwycił za resztki podartej sukni, tak że upadła

twarzą do ziemi.

- Ty podły kocmołuchu! - zacharczał. Odwrócił Elizabeth i usiadł na niej okrakiem. -

Zapłacisz za to! Nie chciałem ci robić krzywdy, ale należy ci się porządne lanie.

Nie mogła się ruszyć, a ból w skrępowanych za plecami ramionach spowodował, że

łzy napłynęły jej do oczu.

- Nie będziesz mnie bił, prawda? - odezwała się porozumiewawczo. - Pagnell nie

puściłby ci tego płazem. Ludzie twojego pokroju nigdy nie narażają się tak bezmyślnie.

John położył ręce na piersiach dziewczyny i przywarł wargami do jej ust, ona jednak

nawet nie drgnęła. Z niesmakiem podniósł się i wściekły podszedł do koni.

Elizabeth usiadła, starając się odzyskać spokój. Dobrze umiała skrywać uczucia, a

teraz chciała zachować wszystkie siły na to, co ją czeka.

Montgomery! To nazwisko wciąż brzmiało w jej głowie. Wszystkie lęki, wszystkie

nieszczęścia w jej życiu związane były z nazwiskiem klanu Montgomerych. Jeden z nich

pozbawił jej szwagierkę urody i doprowadził prawie do obłędu. Inny winien był hańby jej

starszego brata i zniknięcia młodszego, Briana. A pośrednio również jeden z Montgomerych

był powodem jej porwania.

Elizabeth brała udział w weselu przyjaciółki i przez przypadek podsłuchała, jak ten

odrażający człowiek, którego znała całe życie, Pagnell, planuje wraz ze swymi ohydnymi

krewniakami poddanie jednej z uroczych śpiewaczek próbie czarownicy. Gdy starała się

uratować dziewczynę, Pagnell pochwycił je obydwie i dla żartu postanowił odesłać Elizabeth

do wroga jej rodziny, Montgomery'ego. Może sprawy nie potoczyłyby się tak źle, gdyby

młoda śpiewaczka, w szczerym, lecz niezbyt mądrym odruchu, nie wyznała, że jest w pewien

sposób powiązana z Montgomerym.

Pagnell związał i zakneblował Elizabeth, zawinął ją w brudny kawał płótna i rozkazał

swemu słudze Johnowi odstawić ją do słynnego lubieżnika, notorycznie pławiącego się w

rozpuście Milesa Montgomery'ego. Elizabeth słyszała, że ze wszystkich czterech

Montgomerych najmłodszy, dwudziestoletni chłopak - zaledwie dwa lata od niej starszy - jest

najgorszy. Nawet w klasztorze, gdzie spędziła kilka ostatnich lat, słyszała historie o Milesie

Montgomerym.

Mówiono, że jako szesnastolatek sprzedał duszę diabłu i dzięki temu zyskał jakąś

bezbożną władzę nad kobietami. Elizabeth śmiała się z tych opowieści, lecz nie zdradzała

prawdziwego powodu rozbawienia. Sądziła, że Miles Montgomery był raczej podobny do jej

zmarłego brata Edmunda i rozkazywał, by siłą przyprowadzano mu kobiety do sypialni.

Nasienie tego nieszczęsnego Montgomery'ego było podobno tak skuteczne, że spłodził co

najmniej setkę bękartów.

Trzy lata temu Bridget, młoda dziewczyna, którą Elizabeth poznała w klasztorze,

poszła na służbę do dawnej twierdzy Montgomerych. Była to ładna panna o dużych,

ciemnych oczach i obfitych biodrach. Ku zgorszeniu Elizabeth pozostałe mieszkanki

klasztoru zachowywały się tak jakby dziewczyna przygotowywała się do wesela albo złożenia

jakiejś sekretnej ofiary. Na dzień przed odejściem Bridget spędziła z przeoryszą dwie

godziny, a podczas nieszporów miała zapuchnięte od płaczu oczy.

Jedenaście miesięcy później wędrowny muzykant przyniósł wieść, że Bridget urodziła

dużego, zdrowego chłopca i nazwała go James Montgomery. Powszechnie wiedziano, że

ojcem dziecka jest Miles.

Elizabeth uczestniczyła w wielu modlitwach na intencję odpuszczenia grzechów

Bridget. W głębi ducha przeklinała wszystkich mężczyzn podobnych do jej brata Edmunda i

Milesa Montgomery'ego - łajdaków, którzy uznawali kobiety za istoty pozbawione duszy, bili

je, gwałcili i zmuszali do ohydnych praktyk.

John przerwał tok myśli Elizabeth, chwytając ją za włosy i stawiając na nogi.

- Czas na modlitwę się skończył - warknął jej w twarz. - Montgomery rozbił obóz, a to

dobra sposobność, żeby rzucił okiem na swoją następną... - Uśmiechnął się. - Na matkę swego

następnego bękarta.

Roześmiał się głośno, gdy zaczęła się wyrywać. Kiedy zauważyła, że bawi go ta

szarpanina, uspokoiła się i popatrzyła na niego lodowato.

- Wiedźma! - parsknął. - Zobaczymy, czy Montgomery da sobie radę z takim

aniołkiem, na jakiego wyglądasz. A może okażecie się siebie warci? Wciąż uśmiechnięty,

chwycił ją mocniej za włosy i przyłożył do gardła ostrze małego sztyletu. Gdy nie drgnęła

nawet pod dotykiem chłodnej stali, jego uśmiech zamienił się w złośliwy grymas.

- Niektórzy spośród Montgomerych popełniają błąd i zniżają się do rozmowy z

kobietami zamiast używać ich do tego, do czego stworzył je Bóg. Mam nadzieję, że Miles nie

ma takich głupich pomysłów.

Powoli przesunął ostrze sztyletu w dół po szyi Elizabeth aż do brzegu sukni, a

właściwie strzępów tego, co z niej zostało.

Wstrzymała oddech, nie odrywając od niego wzroku. Stała jak skamieniała. Nie miała

zamiaru prowokować go do użycia noża.

John nie zadrasnął jej skóry, lecz sztylet lekko przeciął przód sukni i ciasny gorset pod

spodem. Odsłonił jej piersi i znów spojrzał prosto w oczy.

- Chowałaś tu niezły kąsek, Elizabeth - szepnął. Zesztywniała i odwróciła od niego

twarz. To prawda, że ubierała się tradycyjnie, spłaszczając biust i nie podkreślając talii. Jej

twarz bardziej przyciągała uwagę mężczyzn niż chciała, ale oprócz chowania włosów pod

czepcem niewiele mogła zrobić.

John stracił zainteresowanie jej twarzą, zajęty rozcinaniem resztek sukni. Nie widział

wielu nagich kobiet, a nigdy tak wysoko urodzonej i pięknej jak panna Chatworth.

Elizabeth zupełnie zmartwiała. Kiedy ubranie spadło na ziemię i poczuła na skórze

ciepłe sierpniowe słońce, zdała sobie sprawę, że to gorsze od wszystkich okropności, które do

tej pory ją spotkały.

Zamrugała oczami, kiedy Johnowi wyrwał się z głębi gardła obleśny pomruk:

- Niech diabli porwą Pagnella!

Cofnęła się, kiedy wyciągnął do niej ręce. Spiorunowała go wzrokiem, starając się

zachować godność, i spostrzegła, że z ust prawie cieknie mu piana.

- Jeżeli mnie tkniesz, możesz się już pożegnać z życiem - powiedziała głośno. - Jeśli

mnie zabijesz, Pagnell każe poderżnąć ci gardło, a jeśli nie, na pewno dowie się, co mi

zrobiłeś. Zapomniałeś już, co znaczy wściekłość mojego brata? Czy twoje życie warte jest

chwili rozkoszy z jakąkolwiek kobietą?

John otrzeźwiał i spojrzał na nią uważnie.

- Mam nadzieję, że Montgomery da ci się we znaki - powiedział z naciskiem i szybko

podszedł do kobierca przewieszonego przez grzbiet konia. Bez słowa rozłożył dywan na

ziemi.

- Kładź się - rozkazał, nie patrząc na dziewczynę.

- I ostrzegam cię, kobieto, że jeśli nie będziesz posłuszna, zapomnę o Pagnellu,

Montgomerym i twoim narwanym bracie.

Położyła się na dywanie. Ostra wełna kłuła jej nagą skórę. Kiedy John przyklęknął

obok, wstrzymała oddech. Brutalnie pchnął ją na brzuch, przeciął więzy na nadgarstkach i

zanim się zorientowała, szarpnął za brzeg dywanu i zaczął ją zawijać. Przestała myśleć,

skupiona instynktownie jedynie na tym, by się nie udusić.

Wydawało jej się, że leży tak przez całą wieczność, z głową wykręconą do tyłu, w

kierunku krańca rulonu, skąd napływało powietrze. Kiedy w końcu ją podniósł, z trudem

łapała oddech, a gdy przerzucił ją przez siodło konia, myślała już, że z braku powietrza pękną

jej płuca.

Usłyszała stłumiony przez zwoje kobierca głos Johna:

- Następnym człowiekiem, którego zobaczysz, będzie Miles Montgomery. Pomyśl o

tym w drodze. Nie będzie dla ciebie taki miły jak ja.

W pewnym sensie pomogły jej te słowa, gdyż na myśl o Milesie Montgomerym i jego

bezeceństwach zaczęła głębiej oddychać, przeklinając na wybojach całą rodzinę Montgome-

rych, ich dom, krewniaków i służbę - i modliła się za niewinne dzieci Montgomerych, które

należą do tego klanu bezbożników.

Namiot Milesa Montgomery'ego wyglądał olśniewająco: cały z ciemnozielonego

cienko tkanego jedwabiu ze złotymi zdobieniami, tak samo lśniącymi złotem lampartami

Montgomerych, wymalowanymi wzdłuż fryzy dachu, i proporcami powiewającymi na

szczycie zwieńczonym koroną. Wewnątrz ściany były pokryte bladozielonym jedwabiem.

Stało tu kilka składanych taboretów, wyłożonych niebieskim i złotym brokatem, duży stół z

wyrzeźbionymi lampartami i dwa łoża naprzeciw siebie pod ścianami - jedno niezwykle

długie - pokryte lisimi skórami. Wokół stołu stało czterech mężczyzn, dwóch ubranych w

bogate stroje rycerzy Montgomerych. Dwaj pozostali słuchali uważnie jednego ze sług, który

mówił do milczącego Milesa:

- Twierdzi, że ma dla ciebie podarek, milordzie. To może być jakiś podstęp. Co lord

Pagnell mógłby ci ofiarować?

Miles Montgomery uniósł ciemne brwi i to wystarczyło, by jego sługa spuścił z tonu.

Czasem nowo przybyli na służbę sądzili, że ze względu na młody wiek pana mogą pozwalać

sobie na pewne poufałości.

- Czy w dywan może być zawinięty jakiś człowiek?

- spytał mężczyzna stojący u boku Milesa. Sługa z potulną już miną podniósł wzrok na

sir Guya.

- Jeśli tak, to bardzo drobny.

Sir Guy i Miles popatrzyli na siebie w milczącym porozumieniu.

- Przyślij go tu z tym podarkiem - odezwał się sir Guy.

- Przywitamy ich z obnażonymi mieczami. Rycerz wyszedł i pojawił się znów po

chwili z ostrzem miecza przytkniętym do pleców człowieka niosącego dywan.

Z bezczelnym uśmieszkiem John rzucił swój tobół na pokrytą kobiercami ziemię i

mocno pchnął nogą rulon, tak że podarek rozwinął się tuż u stóp Milesa.

Cztery pary rozwartych ze zdziwienia oczu wpatrywało się w to, co przed nimi leżało:

nagą, jakby uśpioną kobietę z długimi rzęsami rzucającymi cień na delikatnie zaróżowione

policzki i masą miodowozłotych włosów, otulającą jej talię i uda. Miała gorsząco powabne

kształty, pełne piersi, wąską kibić i długie, długie nogi. A jej twarz była ucieleśnieniem

marzeń każdego mężczyzny - delikatna, eteryczna, jakby nieziemska.

John uśmiechnął się triumfalnie i nie zauważony wymknął się z namiotu.

Elizabeth, półprzytomna z braku powietrza, otworzyła powoli oczy i spojrzała w górę

na stojących nad nią czterech mężczyzn. Trzymali obnażone miecze, ich ostrza zwrócone

jednak były ku ziemi. Dwóch mężczyzn wyglądało na sługi - zignorowała ich. Trzeci był

olbrzymem o wzroście ponad sześć stóp. Miał stalowosiwe włosy, a przez całą twarz biegła

ukośnie głęboka blizna. Mimo że człowiek ten naprawdę napawał przerażeniem, wyczuła, że

nie on jest tu dowódcą.

Obok olbrzyma stał mężczyzna odziany w piękne szaty z ciemnoniebieskiego atłasu.

Elizabeth nie peszył widok silnych, przystojnych mężczyzn, lecz ten miał w sobie coś

niezwykłego. Tak intensywnie emanowała od niego trzymana w ryzach siła, że dziewczyna

nie mogła oderwać oczu. Pozostali wpatrywali się jak zahipnotyzowani w jej ciało, on jednak

nie wydawał się zaszokowany. Po raz pierwszy spojrzała prosto w oczy Milesa

Montgomery'ego.

Był przystojny. Bardzo, bardzo przystojny. Miał ciemnoszare oczy pod ciężkimi

łukami brwi, wąski nos z wyraźnie zarysowanymi delikatnymi nozdrzami i pełne, zmysłowe

usta.

Niebezpieczeństwo! To pierwsza myśl, która przemknęła przez głowę Elizabeth. Ten

człowiek jest niebezpieczny dla kobiet, tak samo jak dla mężczyzn.

Odwróciła od niego wzrok i poderwała się z podłogi, chwytając błyskawicznie skórę z

leżanki obok i topór ze stołu.

- Zabiję pierwszego, który się do mnie zbliży - powiedziała, trzymając jedną ręką

topór, a drugą zarzucając skórę na ramię. Drugie ramię i noga od talii aż do stopy pozostały

odsłonięte.

Kiedy olbrzym postąpił krok w jej stronę, Elizabeth obiema rękami wysoko uniosła

topór.

- Wiem, jak się tym posłużyć - ostrzegła, patrząc na giganta bez cienia strachu.

Dwaj rycerze również zbliżyli się o krok, a dziewczyna cofnęła się odrobinę, nie

spuszczając z nich oczu. Zatrzymała się, czując pod kolanami krawędź łóżka.

Jeden z rycerzy uśmiechnął się. Elizabeth wykrzywiła się w odpowiedzi.

- Zostawcie nas.

Słowa padły cicho, ale ton Montgomeryego nie pozostawiał wątpliwości. Wszyscy na

niego popatrzyli. Mężczyzna ogromnej postury rzucił Elizabeth ostatnie spojrzenie, po czym

kiwnął głową na dwóch rycerzy i wszyscy trzej wyszli z namiotu.

Dziewczyna zacisnęła dłonie na rękojeści topora, wpatrując się groźnie w

Montgomeryego.

- Zabiję cię - wycedziła przez zęby. - Nie myśl, że kobieta zawaha się porąbać cię na

kawałki. Z przyjemnością zobaczę jednego z Montgomerych w kałuży krwi.

Miles nie ruszył się z miejsca. Po chwili podniósł miecz i Elizabeth wstrzymała

oddech, przygotowana na śmiertelne starcie. Bardzo powoli położył broń na stole i odwrócił

się do niej bokiem. Kolejnym ostrożnym ruchem wyjął zza pasa wysadzany klejnotami sztylet

i odłożył go na stół obok miecza.

Z nieprzeniknionym wyrazem twarzy znów odwrócił się w jej stronę i postąpił do

przodu.

Elizabeth uniosła wyżej ciężki topór i zastygła w bezruchu, gotowa walczyć na śmierć

i życie. Wolała umrzeć niż pozwolić się bić i gwałcić temu szatanowi.

Miles usiadł na stołku naprzeciwko i przyglądał jej się w milczeniu.

Ach, tak! Nie uważa więc kobiety za godnego przeciwnika. Odłożył broń i usiadł, gdy

ona trzyma mu nad głową bojowy topór. Gwałtownie rzuciła się do przodu, wymierzając cios

w jego kark.

Bez najmniejszego wysiłku chwycił rękojeść prawą dłonią, przytrzymał w powietrzu

jak zabawkę i popatrzył dziewczynie głęboko w oczy. Elizabeth poczuła się przez moment

sparaliżowana tym spojrzeniem. Uważnie badał jej twarz, jakby szukał odpowiedzi na jakieś

pytanie.

Szarpnęła topór i omal nie upadła, gdy zorientowała się, że niespodziewanie zwolnił

uścisk. Oparła się o krawędź stołu.

- Niech cię piekło pochłonie! - wydusiła bez tchu. - Niech Pan przeklnie cały ród

Montgomerych! Obyś ty i twoje potomstwo smażyli się wiecznie w ogniu piekielnym!

Podniosła głos prawie do krzyku i na zewnątrz namiotu rozległy się jakieś odgłosy.

Miles siedział wciąż nieporuszony i przyglądał się bez słowa. Elizabeth poczuła, że

krew zawrzała jej w żyłach, a dłonie zaczęły drżeć. Wiedziała, że musi się opanować. Gdzie

podziała się chłodna obojętność, której uczyła się przez tyle lat?

Jeśli ten człowiek może zachować spokój, ją również na to stać. Wytężyła słuch;

odgłosy na zewnątrz pozwalały sądzić, że ludzie Milesa oddalają się od namiotu. Może jeśli

wyprowadzi w pole tego jednego, uda jej się uciec i dostać do domu, do brata?

Wpatrzona w Milesa, zaczęła się przesuwać tyłem, okrążając go i kierując się w stronę

wyjścia z namiotu. Montgomery, nie odrywając od niej oczu, powoli odwrócił się na stołku.

Elizabeth usłyszała ciche rżenie konia na zewnątrz i modliła się w duchu, by wydostać się

stąd i dopaść wierzchowca.

Miles przez cały czas nie wykonał najmniejszego gestu. Lecz gdy dotknęła klapy przy

wyjściu z namiotu, w mgnieniu oka znalazł się obok i chwycił ją za nadgarstek. Zamierzyła

się toporem, ale złapał ją za drugą rękę. Znieruchomiała, mimo że jego uścisk nie sprawiał

bólu, i stała tak, wpatrując mu się hardo w oczy. Czuła jego oddech na czole. Przyglądał się

jej z góry, jakby na coś czekał, a na jego twarzy malowała się coraz wyraźniej ciekawość.

Spojrzenie Elizabeth było równie zimne jak szmaragdy, których barwę przypominały

jej oczy.

- I co teraz? - spytała z nienawiścią w głosie. - Najpierw mnie zbijesz czy zgwałcisz?

A może lubisz robić to jednocześnie? Jestem dziewicą i słyszałam, że najbardziej boli za

pierwszym razem. Moje cierpienie z pewnością sprawi ci dodatkową przyjemność.

Na sekundę jego oczy rozszerzyły się, jakby ze zdziwienia. Po raz pierwszy dostrzegła

na jego twarzy cień jakiegoś uczucia. Tak intensywnie się w nią wpatrywał, że odwróciła

wzrok.

- Wytrzymam wszystko - powiedziała spokojnie. - Jeśli chcesz usłyszeć błaganie o

litość, to się zawiedziesz.

Puścił rękę, którą Elizabeth chwyciła klapę przy wyjściu z namiotu, dotknął jej

policzka i delikatnie odwrócił ku sobie. Pełna odrazy, zesztywniała pod jego dotykiem.

- Kim jesteś? - zapytał prawie szeptem. Wyprostowała się jeszcze bardziej i odparła z

błyskiem nienawiści w oczach:

- Twoim wrogiem. Jestem Elizabeth Chatworth. Coś przemknęło przez jego twarz i

natychmiast zniknęło.

Po dłuższej chwili odsunął dłoń od jej policzka, cofnął się i uwolnił jej drugą rękę.

- Możesz zatrzymać topór, jeśli czujesz się z nim bezpieczniej, ale nie mogę pozwolić

ci odjechać.

Jakby o niej zapomniał, odwrócił się i odszedł na środek namiotu.

Elizabeth wyskoczyła na zewnątrz, lecz Miles w tej samej sekundzie znalazł się obok,

znowu zaciskając dłoń na jej ramieniu.

- Nie mogę pozwolić ci odjechać - powtórzył, tym razem bardziej stanowczo.

Przebiegł wzrokiem w dół po jej nagich nogach. - Zresztą w takim stroju nie możesz uciec.

Wejdź do środka, każę przynieść dla ciebie jakieś ubranie.

Wyrwała mu się gwałtownie. Słońce zachodziło i w półmroku zmierzchu postać

Milesa wydawała się jeszcze ciemniejsza.

- Nie chcę od ciebie żadnych ubrań! Niczego nie chcę od Montgomery'ego. Mój brat...

- Urwała na widok wyrazu jego oczu.

- Nie wspominaj przy mnie o swoim bracie. On zabił moją siostrę.

Chwycił ją mocniej za nadgarstek i lekko pociągnął do siebie.

- A teraz chodź do środka. Moi ludzie niedługo wrócą, a sądzę, że nie powinni widzieć

cię w takim stroju.

Elizabeth nie ruszyła się z miejsca.

- Co to ma za znaczenie? Czyż mężczyźni twojego pokroju nie mają zwyczaju

oddawać sługom kobiet, z którymi już sobie użyli?

Nie była pewna, ale wydało jej się, że na ustach Milesa pojawił się cień uśmiechu.

- Elizabeth... - zaczął i urwał. - Wejdź do namiotu, tam porozmawiamy.

Odwrócił się w stronę ciemnych drzew na skraju polany.

- Guy! - wrzasnął tak głośno, że podskoczyła. Olbrzym natychmiast wyłonił się z

cienia. Przelotnie zerknął na dziewczynę i spojrzał na. Milesa.

- Poślij kogoś do miasteczka po kobiecy strój. Nie żałuj sakiewki. - Mówił teraz innym

tonem niż do niej przed chwilą.

- Pozwól mi z nim jechać - wtrąciła szybko Elizabeth. - Porozmawiam z bratem.

Będzie tak wdzięczny za moje uwolnienie, że skończy się wreszcie ta wojna między

Chatworthami i Montgomerymi.

Miles popatrzył na nią chłodno.

- Nie błagaj, Elizabeth. Bez namysłu, z okrzykiem wściekłości zamierzyła się znowu

toporem nad jego głową. Wyćwiczonym gestem wyrwał jej broń, odrzucił daleko i chwycił

dziewczynę za ramiona.

Nie miała zamiaru robić mu przyjemności, wyrywając się z uścisku - zesztywniała,

czując na skórze dotyk jego ubrania. Skóra z lisów zwisała z jednej strony i nagą nogą

Elizabeth przywarła do jego ciała.

Wniósł ją do namiotu i delikatnie położył na jednym z posłań.

- Po co martwisz się ubraniem dla mnie? - zasyczała. - Może powinieneś mnie

zgwałcić w polu, tak jak to robią zwierzęta?

Odszedł i napełnił dwa kielichy winem ze srebrnego naczynia stojącego na stole.

- Elizabeth - powiedział - jeśli nie przestaniesz prosić mnie, żebym się z tobą kochał,

może w końcu ulegnę tym kuszącym namowom. - Podszedł znów bliżej i usiadł na stołku. -

Masz za sobą ciężki dzień, na pewno jesteś zmęczona i głodna. - Podał jej kielich z winem.

Wytrąciła mu go z ręki, rozlewając wino na jeden z pięknych kobierców

pokrywających podłogę namiotu. Miles obojętnie spojrzał na plamy, po czym wypił swoje

wino.

- No i co ja mam z tobą zrobić, Elizabeth?

2

Elizabeth siedziała na posłaniu, dokładnie owinięta skórą, spod której widać było

tylko jej głowę i skrawek ramienia. Nie patrzyła na Milesa. Nie poniży się do rozmowy z

człowiekiem, który każde jej słowo rozumie jako błaganie o litość.

Po chwili milczenia Miles wstał i wyjrzał z namiotu, podtrzymując klapę zasłaniającą

wejście. Usłyszała, jak rozkazuje, żeby przyniesiono miskę gorącej wody.

Elizabeth nie zareagowała na tę chwilową nieobecność Milesa, ale pomyślała, że

kiedyś musi przecież spać, a gdy zaśnie, ona ucieknie. Może lepiej poczekać, aż będzie miała

odpowiedniejszy strój.

Miles nie wpuścił człowieka z wodą do środka, lecz sam przyniósł miskę i postawił ją

na brzegu łóżka.

- Woda jest dla ciebie. Pomyślałem, że masz ochotę się umyć.

Siedziała wciąż z ramionami skrzyżowanymi na piersiach.

- Niczego od ciebie nie chcę. - Odwróciła od niego głowę.

- Elizabeth... - odezwał się z desperacją w głosie. Usiadł obok dziewczyny i ujął jej

dłonie. Czekał cierpliwie, aż odwróci nachmurzoną twarz.

- Nie zrobię ci krzywdy - powiedział cicho. - Nigdy w życiu nie uderzyłem kobiety i

nie mam zamiaru tego robić.

Nie mogę pozwolić ci prawie nago wskoczyć na konia. Nie minęłaby nawet godzina,

gdy napadłaby cię któraś z grasujących w okolicy band.

- Mam uwierzyć, że ty jesteś lepszy? - Na moment zacisnęła palce na jego dłoniach, a

wyraz jej oczu złagodniał. - Odeślesz mnie do brata?

Spojrzenie Milesa było tak przenikliwe, że zadrżała.

- Wezmę... to pod uwagę - odpowiedział z wahaniem. Wyrwała mu ręce i odwróciła

się.

- Czego mogłam spodziewać się po Montgomerym? Odejdź ode mnie!

Miles wstał.

- Woda stygnie. Podniosła na niego wzrok, lekko się uśmiechając.

- Po co mam się myć? Dla ciebie? Lubisz, żeby twoje kobiety były czyste i pachnące?

Jeśli tak, nigdy się nie umyję! W końcu upodobnię się do nubijskiej niewolnicy, a w moich

włosach będzie się roić od wszy i wszelkiego innego robactwa, które oblezie twoje piękne

szaty.

Miles popatrzył na nią uważnie, po czym powiedział:

- Zaczekam na zewnątrz. Namiot jest otoczony moimi ludźmi. Jeśli spróbujesz

uciekać, przyprowadzą cię do mnie.

Wyszedł zostawiając ją samą.

Tak jak przypuszczał, sir Guy czekał już na niego. Miles skinął głową i olbrzym

podążył za nim w stronę drzew.

- Posłałem dwóch ludzi po ubranie - powiedział rycerz. Gdy zmarł ojciec Milesa,

chłopiec miał dziewięć lat.

Najstarszy z Montgomerych na łożu śmierci wyraził życzenie, by sir Guy przejął

opiekę nad nieletnim synem, który wydawał się czasem obcy nawet wśród własnej rodziny.

Miles z nikim nie rozmawiał tak wiele jak ze swym dawnym opiekunem.

- Kim ona jest? - spytał sir Guy, opierając dłoń o pień wielkiego starego dębu.

- To Elizabeth Chatworth.

Sir Guy kiwnął głową. W świetle księżyca na jego twarzy zarysowały się cienie wokół

głębokiej blizny.

- Tak podejrzewałem... - odezwał się. - Podrzucenie córki Chatworthów do namiotu

jednego z Montgomerych świetnie pasuje do poczucia humoru lorda Pagnella. - Zamilkł i

przyglądał się Milesowi dłuższą chwilę. - Odeślemy ją z rana do brata?

Miles odszedł kilka kroków.

- Co wiesz o jej bracie Edmundzie? Sir Guy splunął pogardliwie, po czym

odpowiedział:

- W porównaniu z Chatworthem Pagnell to anioł. Chatworth uwielbiał znęcać się nad

kobietami. Wiązał je i gwałcił. Tej nocy, gdy został zabity - niech będzie błogosławiony ten,

kto tego dokonał - jakaś młoda kobieta podcięła sobie żyły w jego sypialni.

Sir Guy patrzył, jak Miles zaciska i rozprostowuje pięści. Pożałował swoich słów.

Miles kochał kobiety bardziej niż cokolwiek innego na świecie. Setki razy musiał odciągać

podopiecznego od mężczyzn, którzy odważyli się skrzywdzić kobietę. Nawet jako chłopcu

zdarzało mu się atakować dorosłych mężczyzn. Poprzedniego roku olbrzym nie zdołał go

powstrzymać i Miles zabił, człowieka, który uderzył w twarz swoją jazgotliwą żonę. Król z

trudem wybaczył popędliwemu młodzieńcowi cały zamęt wokół tej sprawy.

- Jej brat Roger nie jest taki jak Edmund - powiedział sir Guy.

Miles odwrócił się do niego gwałtownie z pociemniałymi oczami.

- Roger Chatworth zgwałcił moją siostrę i spowodował jej samobójstwo! Zapomniałeś

o tym?

Guy wiedział, że najlepszym sposobem powstrzymania wściekłości Milesa jest

milczenie. Po chwili spytał:

- Co zamierzasz zrobić z dziewczyną? Miles znów się odwrócił, przesuwając dłonią po

pniu drzewa.

- Wiesz, że ona nienawidzi nazwiska Montgomery? Byliśmy przecież niewinni w tym

sporze z Chatworthami, ona nas jednak nienawidzi. - Spojrzał olbrzymowi w twarz. - I mam

wrażenie, że mnie nienawidzi szczególnie. Odsuwa się z obrzydzeniem, kiedy jej dotykam.

Nawet jeśli musnę ją ubraniem, wyciera się, jakbym ją skalał.

Sir Guy zamknął rozwarte ze zdziwienia usta i omal się nie roześmiał. Kobiety szalały

za Milesem. Jako dziecko większość czasu spędzał w otoczeniu dziewcząt, co było jednym z

powodów, dla których oddano go pod opiekę sir Guya - by wyrósł na mężczyznę. Lecz Guy

od początku nie miał żadnych wątpliwości co do męskości swego podopiecznego. On po

prostu lubił kobiety. To było coś w rodzaju kaprysu czy upodobania, jak miłość do dobrego

konia albo przywiązanie do ulubionej broni.

Czasem wynikały kłopoty z tej absurdalnej łagodności Milesa wobec niewiast -

zabronił na przykład pod karą śmierci gwałtów po wygranej bitwie, lecz sir Guy przyzwyczaił

się do tego dziwactwa - poza tym Milesowi nie można było niczego zarzucić.

Jednak nigdy wcześniej sir Guy nie słyszał, by jakaś kobieta nie pragnęła oddać swego

życia w ręce Milesa. Młode, stare, nawet małe dziewczynki kleiły się wręcz do niego. A

Elizabeth Chatworth odpycha go z obrzydzeniem!

Sir Guy popatrzył uważnie na Milesa. Może odczuł to jak pierwszą przegraną bitwę?

Położył wielką dłoń na ramieniu młodzieńca.

- Wszystkim zdarza się czasem przegrywać. To żadna hańba. Może ta dziewczyna

nienawidzi wszystkich mężczyzn. Mając za przykład takiego brata...

Miles strząsnął jego rękę z ramienia.

- Ktoś ją skrzywdził! Strasznie skrzywdził! Nie tylko ciało, podrapane i

posiniaczone... Ona zbudowała wokół siebie mur wściekłej nienawiści.

Sir Guy poczuł, że zbliża się do niebezpiecznej krawędzi.

- To wysoko urodzona dziewczyna - powiedział spokojnie. - Nie możesz jej więzić.

Król wyjął już spod prawa twojego brata. Nie drażnij go. Musisz oddać lady Elizabeth jej

bratu.

- Odesłać do miejsca, gdzie torturuje się kobiety? Tam nauczyła się nienawiści. Co

pomyśli o Montgomerych, jeśli teraz ją odeślę? Uwierzy, że nie jesteśmy takimi łajdakami jak

jej brat?

- Nie możesz jej zatrzymać! - Sir Guy nie ukrywał przerażenia.

Miles zamyślił się na chwilę.

- Minie kilka dni, zanim ktokolwiek dowie się, gdzie ona jest. Może przez ten czas uda

mi się przekonać ją...

- A co z twoimi braćmi? Czekają na ciebie w domu. Gavin szybko odkryje, że więzisz

Elizabeth Chatworth. - I dodał zniżając głos: - Dziewczyna nie powie złego słowa o Mont-

gomerych, jeżeli odeślesz ją nietkniętą do domu.

W oczach Milesa pojawiły się iskry.

- Na pewno powiedziałaby, że z toporem w ręku zmusiła mnie do uwolnienia. -

Uśmiechnął się lekko. - Podjąłem decyzję. Zatrzymam ją przez kilka dni, tylko tak długo, by

uwierzyła, że jeden z Montgomerych w niczym nie przypomina jej zmarłego brata. Tak!... A

teraz muszę wracać i... - Uśmiechnął się szerzej. - I przygotować kąpiel mojej umorusanej

brance. Daj spokój, Guy, nie patrz tak na mnie. Tylko kilka dni.

Sir Guy w milczeniu podążył za swym młodym panem do obozu. Nie był przekonany,

czy serce Elizabeth Chatworth zmięknie zaledwie w ciągu kilku dni.

W chwili, gdy upewniła się, że Miles odszedł, Elizabeth podbiegła do tylnej ściany

namiotu i uniosła ciężką tkaninę. Na zewnątrz zobaczyła buty strażnika. Sprawdziła cały

obwód namiotu - strażnicy stali prawie jeden obok drugiego, zupełnie jakby trzymali się za

ręce ze strachu przed drobną kobietą.

Drapała się w głowę, czochrając brudne włosy, kiedy Miles wrócił z dwoma cebrami

gorącej wody. Instynktownie zesztywniała i wyprężona jak struna skrzyżowała ramiona na

piersiach. Nie spojrzała nawet na niego, gdy usiadł obok.

Podniosła wzrok dopiero, kiedy Miles ujął jej rękę i zaczął ją myć ciepłym,

namydlonym ręcznikiem. Po chwili osłupienia wyrwała mu rękę.

Chwycił ją pod brodę i zaczął myć twarz.

- Poczujesz się dużo lepiej, kiedy będziesz czysta - powiedział łagodnie.

Odepchnęła jego dłoń.

- Nie dotykaj mnie! Zostaw mnie w spokoju! Cierpliwie znowu ujął ją pod brodę i

wrócił do mycia.

- Jesteś piękną kobietą, Elizabeth. Powinnaś być dumna ze swojej urody.

Popatrzyła mu w oczy i stwierdziła w duchu, że jeśli dotąd nie znienawidziła Milesa

Montgomery'ego, to nastąpiło to właśnie teraz. Najwyraźniej był przyzwyczajony, że kobiety

padają przed nim na kolana. Wydaje mu się, że dotknie tylko policzka kobiety, a ona zapłonie

dzikim pożądaniem. Jest przystojny, to prawda, ma też miły głos, ale wielu przystojniejszych

mężczyzn, i o wiele bardziej doświadczonych, próbowało już uwodzić Elizabeth - bez skutku.

Zerknęła na niego łagodniej, a kiedy w jego oczach zabłysł promyczek satysfakcji,

uśmiechnęła się i... wbiła zęby w jego dłoń.

Miles był tak zaskoczony, że na chwilę znieruchomiał. Potem chwycił ją mocno za

szczękę, wbijając palce w policzki i zmuszając, by otworzyła usta. Wciąż osłupiały odwrócił

lekko dłoń i patrzył na głębokie ślady zębów na skórze. Kiedy znów spojrzał na dziewczynę,

w jej oczach nie było skruchy.

- Myślisz, że jestem głupia? - spytała. - Sądzisz, że nie przejrzałam twojej gry? Chcesz

omamić tygrysicę, a kiedy, zacznę ci jeść z ręki, odeślesz mnie do brata z kolejnym swoim

bękartem w brzuchu. To byłby twój wielki triumf, i jako Montgomery'ego, i jako mężczyzny.

Przez chwilę wpatrywał się w nią uważnie.

- Jesteś sprytna, Elizabeth. Może chcę ci udowodnić, że mężczyzn stać czasem na coś

więcej niż barbarzyństwo?

- A jak tego dokonasz? Trzymając mnie tu jako swego więźnia? Zmuszając mnie do

znoszenia twojego obmacywania? Widzisz, że nie drżę z rozkoszy, gdy się zbliżasz. Może

boisz się przyznać do porażki? Pagnell lubi gwałcić i znęcać się. Jakie są twoje upodobania?

Polowanie na zdobycz? A gdy już posiądziesz kobietę, pozbywasz się jej jak zużytego

przedmiotu?

Wiedziała, że Miles nie odpowie na żadne z tych pytań. Do szału doprowadzało ją

jego opanowanie.

- Czy mężczyzna choć raz nie może zachować się przyzwoicie? Odeślij mnie do brata!

- Nie! - wrzasnął jej w twarz i szerzej otworzył oczy. Nigdy dotąd żadna kobieta nie

wyprowadziła go z równowagi. - Odwróć się. Umyję ci włosy.

Spojrzała na niego pogardliwie.

- A jeśli odmówię, zbijesz mnie, tak?

- Zaczynam brać pod uwagę taką możliwość. Złapał ją za ramię i popchnął, żeby

położyła głowę na krawędzi łóżka. Długie włosy spłynęły na ziemię.

Nie wymówiła słowa, kiedy namydlił, a później spłukał jej włosy. Zastanawiała się,

czy nie posunęła się wobec niego za daleko. Ale zachowanie Milesa doprowadzało ją do

szału! Był taki spokojny, taki pewny siebie. Musi mieć przecież jakiś słaby punkt. Zauważyła,

że ludzie na jedno skinienie wykonują jego rozkazy. Czyżby kobiety też były mu tak ślepo

posłuszne? Może nie powinna go drażnić? Może uwolniłby ją, gdyby udała śmiertelnie

zakochaną? Gdyby łkała na jego ramieniu, prosząc o odesłanie do brata? Ale po pierwsze,

brzydziła ją myśl o dotykaniu tego człowieka, a po drugie, nie miała zamiaru o nic błagać

żadnego mężczyzny.

Miles rozczesał jej włosy grzebieniem z kości słoniowej, a potem wyszedł na moment

i wrócił, niosąc piękną suknię z czerwonego brokatu, utkanego z mieszanki jedwabiu i wełny.

Przyniósł też bieliznę z delikatnego batystu.

- Możesz dokończyć mycie, jeśli chcesz. W każdym razie ubierz się - powiedział i

wyszedł.

Elizabeth pospiesznie dokończyła toaletę, krzywiąc się trochę z bólu, kiedy potarła

zadrapania na ciele. Ucieszyła się z ubrania, gdyż to zwiększyło jej szansę na ucieczkę.

Miles pojawił się znowu z wielką tacą jedzenia i zapalił świece.

- Nie wiem, co lubisz, przyniosłem więc wszystkiego po trochu.

Zawzięcie milczała.

- Czy suknia ci się podoba? Odwróciła się, kiedy zmierzył ją wzrokiem od góry do

dołu.

Suknia była bardzo kosztowna, wyszywana złotą nicią. Zachwyciłaby każdą kobietę,

lecz Elizabeth wydawała się nie zwracać uwagi, czy ma na sobie jedwab czy zgrzebne płótno.

- Jedzenie stygnie. Chodź i zjedz coś ze mną przy stole. Spojrzała na niego ponuro.

- Nie mam zamiaru niczego jeść przy twoim stole. Miles chciał coś powiedzieć, ale

zrezygnował.

- Jeśli zgłodniejesz, jedzenie tu będzie. Elizabeth z założonymi rękami usiadła na

łóżku, wyciągnęła przed siebie nogi i utkwiła wzrok w wysokim, rzeźbionym świeczniku

przed sobą. Jutro znajdzie sposób ucieczki.

Mimo kuszącego zapachu jedzenia, do którego Miles zasiadł samotnie, położyła się,

próbując choć odrobinę wypocząć. Jutro będzie potrzebowała dużo sił. Ten koszmarny dzień

zupełnie ją wycieńczył. Wkrótce zasnęła.

Obudziła się w środku nocy, instynktownie wyczuwając jakieś niebezpieczeństwo, ale

była zbyt zaspana, żeby od razu oprzytomnieć. Po kilku chwilach doszła do siebie i cicho

podniosła głowę. Miles spał na łóżku w drugim krańcu namiotu.

Wychowanie w domu pełnym przemocy nauczyło ją poruszać się bezszelestnie.

Uważając, by fałdy sukni nie zaszeleściły, podeszła na palcach do tylnej ściany namiotu.

Strażnicy z pewnością trzymają wartę, ale z tyłu nie będą pewnie tak czujni.

Minęło kilka minut, zanim zdołała unieść materiał i powoli, z brzuchem przywartym

do ziemi wyczołgać się na zewnątrz. Jeden ze strażników przeszedł obok, ale skuliła się przy

krzaku, wtapiając w jego cień. Gdy strażnik odszedł, ciągle skulona, wybierając co

mroczniejsze miejsca, przedarła się do lasu. Dzięki wieloletniemu doświadczeniu w

stosowaniu chytrych podstępów wobec Edmunda i jego „przyjaciół” wymknęła się nie

zauważona. Roger żartował często, że z takim sprytem byłaby świetnym szpiegiem.

Gdy dotarła już do linii drzew, odetchnęła swobodniej, nakazując sobie spokój. Nie

pierwszy raz znalazła się nocą w lesie, ruszyła więc żwawym krokiem.

Gdy wzeszło słońce, wędrowała już od około dwóch godzin i zaczynało jej brakować

sił. Ponad dobę nic nie jadła i czuła się coraz słabsza. Potykała się, zaczepiając suknią o

zarośla, gałęzie wplątywały się jej we włosy.

Po kolejnej godzinie marszu ledwie trzymała się na nogach. Usiadła na zwalonym

pniu, żeby zebrać siły, lecz brak jedzenia i koszmarne przejścia poprzedniego dnia dawały się

we znaki. Na myśl o odpoczynku opadły jej powieki. Wiedziała, że jeśli nie prześpi się choć

trochę, nie będzie w stanie iść dalej.

Zsunęła się na ziemię, nie zwracając uwagi na robactwo pod pniem - zdarzało się jej

już nocować w lesie. Ostatkiem sił przykryła się kilkoma garściami liści, po czym upadła do

tyłu i zasnęła jak kamień.

Obudził ją kuksaniec w plecy. Wielki zarośnięty mężczyzna odziany w łachmany

przyglądał jej się z krzywym uśmieszkiem, odsłaniając poszczerbione resztki zębów. Dwaj

inni, w równie obdartych szmatach, stali tuż za nim.

- Mówiłem ci, że żyje - powiedział kudłacz, chwytając Elizabeth za ramię i stawiając

ją na nogi.

- Śliczna dama - odezwał się jeden z pozostałych i wyciągnął do niej rękę.

Szarpnęła się i materiał sukni został mu w dłoni, odsłaniając jej nagie ramię.

- Ja pierwszy! - sapnął trzeci z opryszków.

- Prawdziwa dama... - odezwał się znów kudłaty i dotknął jej skóry.

- Jestem Elizabeth Chatworth. Jeśli mnie tkniecie, hrabia Bayham poderżnie wam

gardła.

- To ten hrabia, co przegnał mnie z farmy - powiedział drugi mężczyzna. - Żona i

córka zamarzły w zimie na śmierć.

Spojrzał wilkiem na Elizabeth. Chciała się cofnąć, ale tuż za nią leżał ogromny pień.

Zarośnięty zbir złapał ją za gardło.

- Lubię, jak kobiety błagają o litość.

- Większość mężczyzn to lubi - odpowiedziała zimno.

- Nie jest wiele warta, Bill - mruknął drugi. - Wezmę ją pierwszy.

Nagle jego wyraz twarzy gwałtownie się zmienił. Dziwnie zacharczał i runął na

Elizabeth. Zręcznie odskoczyła, gdy upadał ze strzałą sterczącą w plecach. Kiedy dwaj

pozostali w osłupieniu gapili się na martwe ciało towarzysza, podciągnęła suknię i

przeskoczyła przez pień.

Wśród drzew pojawił się Miles. Chwycił Elizabeth za ramię, a jego twarz tak ją

przeraziła, że na moment przestała oddychać. Oblicze Milesa było wykrzywione

wściekłością, usta zaciśnięte w wąską linię, oczy czarne, a nozdrza wydęte.

- Zostań tu! - rozkazał.

Odruchowo posłuchała i za chwilę zrozumiała, dlaczego Miles Montgomery zdobył

sławę na polu bitwy, zanim skończył osiemnaście lat.

Obaj pozostali mężczyźni byli uzbrojeni. Jeden dzierżył najeżoną kolcami kulę na

łańcuchu i z wprawą wymierzył nią cios w głowę Milesa. Montgomery nagle się schylił,

unikając uderzenia. Jednocześnie zaatakował drugiego oprycha mieczem.

W kilka sekund, nie wkładając w to jakby najmniejszego wysiłku, powalił obydwóch.

Wydawało się niemożliwe, że ten morderca jeszcze wczoraj tak delikatnie mył jej włosy.

Elizabeth nie traciła czasu na kontemplowanie sprawności swego wroga - rzuciła się

pędem przed siebie. Wiedziała, że Miles jest szybszy i nie zdoła mu uciec, ale liczyła, że uda

jej się go przechytrzyć. Chwyciła pierwszą opadającą niżej gałąź i zwinnie podciągnęła się do

góry.

Nie minęła minuta, gdy Miles pojawił się na dole. Jego aksamitny kaftan i obnażony

miecz zbryzgane były krwią. Jak rozjuszony niedźwiedź rzucał głową w prawo i lewo, roz-

glądając się za dziewczyną, po czym znieruchomiał i zaczął nasłuchiwać.

Elizabeth wstrzymała oddech.

Po chwili Miles zakręcił się na pięcie i podniósł głowę.

- Złaź stamtąd, Elizabeth - powiedział stanowczym tonem.

Kiedyś, gdy miała trzynaście lat, przydarzyła jej się identyczna sytuacja. Spadła wtedy

z drzewa prosto na ścigającego ją ohydnego mężczyznę, przewróciła go na ziemię i zanim

zdołał wstać, uciekła. Bez wahania runęła z góry na Milesa.

Ale on nie upadł. Stał mocno na nogach i trzymał ją w ramionach.

- Ci ludzie mogli cię zabić - odezwał się, jakby nie zwrócił uwagi, że chciała go

powalić. - Jak wymknęłaś się moim strażnikom?

- Puść mnie! - Szarpała się z całej siły, ale nie dawało to najmniejszego rezultatu.

- Dlaczego nie posłuchałaś, kiedy kazałem ci czekać, aż z nimi skończę?

To idiotyczne pytanie sprawiło, że przestała się wyrywać.

- Miałabym też czekać na tych rzezimieszków, jeśliby mi kazali? Czym ty się od nich

różnisz?

W jego oczach zabłysła wściekłość.

- Do diabła z tobą! Jak możesz porównywać mnie z tymi łajdakami? Czy zrobiłem ci

coś złego?

- A więc znalazłeś ją... - rozległ się nieco rozbawiony głos sir Guya. - Jestem sir Guy

Linacre, milady. Elizabeth skinęła mu głową, jednocześnie mocując się z Milesem.

- Przestaniesz mnie wreszcie obmacywać? - warknęła. Zwolnił uścisk tak gwałtownie,

że o mało nie upadła.

Nawet tak lekki wstrząs okazał się zgubny dla żołądka Elizabeth. Pociemniało jej w

oczach. Podniosła rękę do czoła, a potem zachwiała się, na oślep szukając jakiegoś oparcia.

Sir Guy złapał ją prawie w locie.

- Nie dotykaj mnie - szepnęła czując, jak ogarnia ją gęsta mgła.

Miles odebrał ją z rąk przyjaciela.

- Widzę przynajmniej, że nie tylko mnie odpycha. - Kiedy otworzyła oczy, popatrzył

na nią karcąco. - Od jak dawna nic nie jadłaś?

- Nie dość długo, żeby ci ulec - rzuciła sucho.

Miles roześmiał się. Ale tym razem nie był to jeden z jego półuśmieszków, lecz

szczery, głośny śmiech. Zanim zdążyła zareagować, pochylił się i głośno cmoknął ją w usta.

- Jesteś jedyna w swoim rodzaju, Elizabeth.

Wytarła usta wierzchem dłoni tak zapalczywie, jakby chciała zedrzeć sobie skórę.

- Postaw mnie na ziemi! Sama mogę iść.

- I znowu próbować ucieczki? Nie, od tej chwili każę cię przykuć do siebie

łańcuchem.

Posadził ją przed sobą na koniu i ruszyli do obozu.

3

Ze zdziwieniem stwierdziła, że namioty są złożone, a muły gotowe do drogi. Chciała

zapytać, dokąd ją zabiera, lecz siedziała w siodle sztywna i milcząca, starając się jak

najbardziej od niego odsunąć.

Sir Guy zatrzymał się w obozowisku, gdzie na wymarsz czekali ludzie, a Miles

poprowadził konia w stronę lasu. Wśród drzew przygotowano stół z dymiącymi potrawami.

Drobny człowieczek krzątał się wokół, lecz zniknął, gdy Miles odprawił go.

Montgomery zeskoczył z konia i wyciągnął ramię, by pomóc Elizabeth, zignorowała

go jednak i sama ześlizgnęła się na ziemię. Zrobiła to bardzo ostrożnie, by nie powtórzyć tej

śmiesznej sceny z omdlewaniem.

- Mój kucharz coś dla nas przygotował.

- Wziął ją za rękę i poprowadził do stołu. Wyszarpnęła dłoń zerkając na jedzenie.

Zobaczyła pieczone przepiórki z kaszą polane śmietanowym sosem, paterę świeżych ostryg,

ułożone w plasterkach jajka na twardo w sosie szafranowym, soloną szynkę, kawior, flądrę

nadziewaną cebulą i orzechami, pieczone gruszki, placek z kremem i babeczki z jagodami. Ze

zdumieniem odwróciła się do Milesa.

- Nie podróżujesz jak żebrak...

Znów chwycił ją za ramię i kiedy pociągnął ku sobie, Elizabeth poczuła zawrót głowy.

Złapała się krzesła, by nie stracić równowagi.

- Jedzenie jest dla ciebie - powiedział, pomagając jej usiąść. - Nie pozwolę ci się

zagłodzić.

- A jak mnie zmusisz? - spytała znużonym głosem.

- Przypalając rozżarzonymi węglami? A może masz własne sposoby zmuszania kobiet

do posłuszeństwa?

Kiedy zmarszczył czoło, brwi utworzyły jedną ciemną linię. Złapał ją za ramiona i

podniósł do góry.

- Tak, umiem wymierzać karę.

Nigdy nie widziała u niego takiego wyrazu twarzy. Wydało jej się, że w szarych

oczach rozbłysły stalowoniebieskie iskry. Schylił się i dotknął ustami jej szyi, nie zwracając

uwagi, że sztywno próbuje się odsunąć.

- Zdajesz sobie sprawę, jaka jesteś ponętna? - mruknął i przesunął wargi wyżej,

muskając ledwie skórę, tak że czuła jedynie ciepło jego oddechu. Prawą dłonią wodził po

nagim pod rozdartą suknią ramieniu. Powoli wsunął palce pod materiał i delikatnie dotknął

piersi, jednocześnie lekko chwytając zębami koniuszek jej ucha.

- Chciałbym się z tobą kochać, Elizabeth - szepnął tak cicho, że bardziej czuła niż

słyszała jego słowa. - Stopić ten lód, który masz w sercu. Dotykać i pieścić każdy skraweczek

twego ciała, patrzeć na ciebie i widzieć w twoich oczach takie samo pożądanie, jakie ty we

mnie wzbudzasz...

Elizabeth stała cały czas spokojnie i, jak zawsze, nic nie czuła. Nie budził w niej

właściwie obrzydzenia, nie cuchnęło mu z ust i nie sprawiał jej bólu, ale nie czuła tego

wrzenia krwi, o którym tak ciągle szeptały chichocząc dziewczęta w klasztorze.

- Przestaniesz to robić, jeśli przyrzeknę, że będę jadła?

- spytała chłodno.

Miles odsunął się i przez chwilę patrzył wnikliwie w jej twarz. Elizabeth gotowa była

na kolejne upokorzenie. Wszyscy mężczyźni, gdy nie odpowiadała na ich zaloty, obrzucali ją

najgorszymi wyzwiskami.

Miles uśmiechnął się bez słowa, jeszcze raz dotknął pieszczotliwie jej policzka i

zaofiarował ramię, zapraszając do stołu. Nie skorzystała z miłego gestu i sama usiadła,

starając się ukryć zażenowanie.

Nałożył jej różne smakołyki na zdobiony srebrny talerz i uśmiechnął się, kiedy

przełknęła pierwszy kęs.

- Teraz możesz być z siebie zadowolony. Uratowałeś mnie od śmierci głodowej -

powiedziała. - Mój brat podziękuje ci za odesłanie mnie do domu w dobrej kondycji.

- Nie zamierzam cię jeszcze odsyłać - odpowiedział cicho. Elizabeth udała, że ta

uwaga nie zrobiła na niej żadnego wrażenia, i dalej jadła.

- Roger zapłaci ci taki okup, jakiego zażądasz.

- Nie wezmę ani grosza od mordercy mojej siostry. - Głos Milesa zabrzmiał

przerażająco głucho.

Rzuciła na talerz przepiórcze udko, które właśnie obgryzała.

- Wspominałeś już o tym. Nic nie wiem o twojej siostrze! Miles pochylił się i wbił w

nią stalowy wzrok.

- Roger Chatworth próbował zagarnąć dla siebie kobietę przyrzeczoną mojemu bratu

Stephenowi, a kiedy Stephen walczył o narzeczoną, twój brat podstępnie go zaatakował.

- Nie!... - Elizabeth poderwała się na nogi.

- Stephen poradził sobie z Chatworthem i darował mu życie, za co ten łajdak odpłacił

porwaniem mojej siostry, a później narzeczonej Stephena. Zgwałcił moją siostrę. W rozpaczy

rzuciła się z okna.

- Nie! Nie!... - krzyczała Elizabeth zatykając uszy. Miles podniósł się i chwycił ją za

ręce.

- Twój brat Brian kochał moją siostrę i gdy popełniła samobójstwo, uwolnił moją

bratową i oddał nam ciało siostry.

- Kłamiesz! Zdrajco, uwolnij mnie!

Miles przyciągnął ją bliżej.

- Trudno słuchać, że ktoś, kogo kochamy, wyrządził tyle zła. Elizabeth umiała

wymykać się z rąk mężczyzn, a Miles nie był przyzwyczajony do kobiet, które uciekają z jego

ramion. Błyskawicznie podniosła kolano między jego nogami i uścisk Milesa natychmiast

zelżał.

- Niech cię diabli... - sapnął bez tchu, opierając się o stół.

- Niech cię diabli, Montgomery! - wrzasnęła w odpowiedzi, chwyciła dzban z winem i

rzuciła go z całej siły w Milesa.

Nie zdążyła uciec nawet o krok. Uchylił głowę przed ciosem jednocześnie łapiąc ją za

ramię.

- Nie uciekniesz mi - powiedział, przyciągając ją bliżej.

- Mam zamiar udowodnić ci, że rodzina Montgomerych nie jest winna w tym sporze,

nawet jeśli miałbym umrzeć, żebyś w to uwierzyła.

- Myśl o twojej śmierci jest pierwszą przyjemną rzeczą, która spotyka mnie w

ostatnich dniach.

Miles na chwilę zamknął oczy, jakby modlił się o pomoc do Boga. Wyglądał na

zupełnie spokojnego, kiedy znów na nią spojrzał.

- A teraz, jeśli skończyłaś jeść, musimy ruszać w drogę. Jedziemy do Szkocji.

- Dokąd?!... - zaczęła, ale położył jej palec na ustach.

- Tak, mój aniele. - W jego głosie brzmiał sarkazm.

- Jedziemy do mojego brata i jego żony. Chcę, byś poznała moją rodzinę.

- Dość wiem o twojej rodzinie. Wszyscy są... Tym razem zamknął jej usta

pocałunkiem i, mimo że pozostała obojętna, kiedy ją puścił, nie powiedziała ani słowa.

Jechali wiele godzin. Za jeźdźcami powoli posuwały się muły obładowane meblami,

ubraniami, żywnością, zbrojami i bronią.

Elizabeth dostała wierzchowca, lecz cały czas przywiązany był liną do konia Milesa.

Montgomery dwa razy próbował zacząć rozmowę, ale uparcie milczała. Była zbyt zajęta

natrętnymi myślami o tym, co powiedział o jej bracie.

Przez ostatnie dwa lata jedyne wiadomości, jakie otrzymywała o rodzinie, docierały za

pośrednictwem korespondencji z Rogerem oraz plotek przywożonych przez wędrownych

muzykantów. Muzykanci oczywiście wiedzieli, że należy do rodu Chatworthów, uważali więc

na każde słowo.

Natomiast członkowie niezwykle licznej rodziny Montgomerych byli ulubionym

tematem pieśni i plotek. Najstarszy z braci, Gavin, rozkochał, a potem porzucił piękną Alice

Valence, która w odwecie poślubiła brata Elizabeth, Edmunda. Elizabeth błagała Rogera, by

nie dopuścił do ślubu, przekonując go, że biedna kobieta nie zasługuje na takiego okrutnika.

Roger jednak twierdził, że nie może w żaden sposób zapobiec ich małżeństwu. Kilka

miesięcy później Gavin Montgomery poślubił niezwykle bogatą dziedziczkę Revedoune,

która po śmierci Edmunda, owładnięta zazdrością, chlusnęła gorącą oliwą w twarz biednej

Alice Chatworth. Elizabeth błagała Rogera w listach z klasztoru, by zaopiekował się

nieszczęsną wdową po ich bracie. Roger spełnił jej prośbę.

Niespełna rok potem Roger napisał jej, że szkocka dziedziczka, Bronwyn MacArran,

zgodziła się go poślubić, lecz Stephen Montgomery siłą próbował odebrać mu narzeczoną.

Roger wyzwał Stephena na pojedynek, a podczas walki Montgomery tak sprytnie

manewrował, by posądzono Rogera o zdradziecki atak od tyłu. W rezultacie brat Elizabeth

został okryty hańbą.

Nie wiedziała dokładnie, dlaczego Brian opuścił dom; Roger nigdy o tym nie

wspominał. Była jednak pewna, że miało to jakiś związek z rodziną Montgomerych. Brian był

wrażliwy i delikatny. Może nie mógł dłużej znieść myśli o wszystkich krzywdach, których

zaznali od Montgomerych? Cokolwiek jednak zmusiło go do wyjazdu, nie miało z pewnością

związku z oszczerstwami, które dziś usłyszała. Wątpiła nawet, by Roger wiedział o istnieniu

siostry Montgomerych.

Przez całą drogę daremnie poprawiała rozdartą suknię, żeby zakryć ramię, materiał

wciąż wysuwał się zza dekoltu, gdzie bezwiednie wpychała go co chwila. Gdy Miles

zarządził postój, ze zdziwieniem stwierdziła, że zapada noc. W zamyśleniu straciła rachubę

czasu.

Zatrzymali się przed zajazdem. Był to częściowo drewniany, częściowo murowany,

dość stary, ale dostatnio wyglądający budynek. Na progu stał właściciel z wielką czerwoną

twarzą wykrzywioną w usłużnym uśmiechu.

Miles podszedł do jej wierzchowca.

- Elizabeth... - Wyciągnął do niej ramiona. - Nie wstydź się i nie odmawiaj mi -

powiedział z rozbawieniem, zerkając na jej podniesioną stopę.

Po chwili zastanowienia pozwoliła, by pomógł jej zejść z konia, ale odsunęła się

natychmiast, gdy stanęła na ziemi. Dwóch ludzi weszło do zajazdu, a Miles chwycił ją za

ramię.

- Mam coś dla ciebie.

Patrząc jej w oczy wyciągnął piękną, misternej roboty złotą broszę w kształcie

pelikana z dziobem zwróconym w stronę rozpostartego skrzydła. U stóp ptaka lśniła

diamentowa obręcz.

Elizabeth nawet nie mrugnęła okiem.

- Nie chcę tego.

Miles ze zrezygnowaną miną spiął rozdartą suknię.

- Chodź do środka - powiedział sucho.

Karczmarz najwyraźniej ich oczekiwał, gdyż wszyscy wewnątrz krzątali się w

pośpiechu. Miles zamienił kilka słów z sir Guyem, podczas gdy właściciel czekał na ich

rozkazy.

Obszerna sala wypełniona była stołami i krzesłami, a jedną ze ścian zajmował

kominek z dużym paleniskiem. Elizabeth po raz pierwszy naprawdę przyjrzała się ludziom

Milesa. Było ich około dwunastu i sprawdzali teraz dokładnie każdy kąt, rozglądali się i cicho

otwierali drzwi do innych pomieszczeń.

Czyżby Miles Montgomery miał tak wielu wrogów, by zewsząd obawiać się

niebezpieczeństwa, czy była to zwykła ostrożność? Ładna młoda dziewczyna skłoniła się

przed Milesem, który obdarzył ją swoim półuśmieszkiem. Elizabeth ze zdumieniem

spostrzegła, że dziewczyna czerwieni się i wdzięczy pod jego spojrzeniem.

- Do usług, milordzie - odezwała się, dygając i przygładzając kokieteryjnie spódnicę. -

Mam nadzieję, że będzie ci smakowało, panie, to, co przygotowałam.

- Na pewno - odpowiedział bez wahania, widocznie rozbawiony przymilnym

zachowaniem dziewczyny. Służąca znów oblała się rumieńcem i wróciła do kuchni.

- Zgłodniałaś, Elizabeth? - spytał, odwracając się do niej.

- Nie w tym sensie, który masz na myśli. - Skinęła głową za odchodzącą dziewczyną.

- Jakże byłbym szczęśliwy, gdyby te słowa dyktowała zazdrość. Jestem jednak

cierpliwy... - dorzucił z uśmiechem i zanim cokolwiek powiedziała, pchnął ją lekko w stronę

mniejszego stołu, przeznaczonego tylko dla nich dwojga. Przynoszono kolejne potrawy, lecz

Elizabeth prawie nic nie jadła.

- Zdaje się, że nie masz apetytu.

- Gdybyś był więziony jak ja, rzucałbyś się na jedzenie swego prześladowcy?

- Prawdopodobnie nie przestałbym ani na moment obmyślać, jak go ukatrupić - odparł

szczerze.

Elizabeth bez słowa spiorunowała go wzrokiem i Miles skupił się na jedzeniu.

W połowie długiego, milczącego posiłku Miles chwycił za rękę jedną z usługujących

przy stole dziewcząt, która przyniosła właśnie półmisek z łososiem. Zaskoczona Elizabeth

podniosła wzrok i zobaczyła, że ręce służącej są podrapane i pokryte czerwonymi strupami.

- Skąd te rany? - spytał łagodnie Miles.

- Zbierałam jeżyny, milordzie... - odpowiedziała, na pół przestraszona, na pół

onieśmielona uwagą Milesa.

- Karczmarzu! - zawołał. - Dopilnuj, by opatrzono ręce tej dziewczyny, i ma ich nie

moczyć w wodzie, dopóki rany się nie zagoją.

- Ależ, panie! - zaprotestował gospodarz. - To tylko dziewka kuchenna, zwykła

pomywaczka, a dziś zastępuje dziewczynę, która nabawiła się ospy.

Sir Guy wolno podniósł się ze swego miejsca u szczytu stołu, gdzie posilał się wraz z

resztą ludzi Milesa. Wystarczyło, by gigant zademonstrował swą posturę, a karczmarz natych-

miast potulnie się cofnął.

- Chodź, dziewczyno! - zawołał ze złością na służącą. - Dziękuję... Dziękuję,

milordzie. - Służąca dygnęła i wyszła z sali.

Elizabeth ukroiła kawałek francuskiego sera.

- Czy sir Guy wstawił się za dziewczyną dla jej dobra, czy dla własnego?

Po twarzy Milesa przebiegł wyraz zaskoczenia, a potem rozbawienia. Ujął jej dłoń i

pocałował.

- Guy nie lubi bijatyk o pomywaczki. - A ty? Z uśmiechem wzruszył ramionami.

- Wolę unikać walki, bez względu na powód. Jestem spokojnym człowiekiem.

- Ale rzuciłbyś się na tego sympatycznego grubasa z powodu podrapanych rąk tej nic

niewartej pomywaczki - stwierdziła.

- Nie uważam, że jest nic niewarta. A teraz... - zmienił temat. - Jesteś pewnie

zmęczona. Chcesz się położyć?

Wszyscy ludzie przy stole sir Guya życzyli jej dobrej nocy, kiedy skinąwszy im

głową, poszła za Milesem i karczmarzem na piętro do przygotowanej dla nich niewielkiej

sypialni... z jednym łóżkiem.

- A więc to tak! Czekałeś do tej pory, żeby wciągnąć mnie do swojego łóżka -

odezwała się, gdy zostali sami. - Ściany namiotu nie stłumiłyby pewnie tak dobrze moich

krzyków.

- Elizabeth... - powiedział, ujmując jej dłoń. - Będę spał na ławie pod oknem, a ty

zajmiesz łóżko. Nie mogę pozwolić ci nocować w oddzielnej sypialni. Natychmiast

wymyśliłabyś jakiś sposób ucieczki.

- Raczej odzyskania wolności.

- Dobrze, niech ci będzie, odzyskania wolności. A teraz, podejdź tu, chcę z tobą

porozmawiać.

Pociągnął ją do ławy pod oknem, usiadł i spróbował przyciągnąć do siebie. Szarpnęła

się, dotykając jego piersi.

- Uspokój się, Elizabeth. Położę ręce tu, na twojej talii i nie poruszę się więcej, ale nie

puszczę cię, dopóki ze mną nie porozmawiasz.

- Mogę rozmawiać trzymając się od ciebie z daleka.

- Ale ja nie mogę powstrzymać się od dotykania ciebie - powiedział czule. - Cały czas

mam ochotę cię pieścić, uśmierzyć ból, który nosisz w sercu.

- Nie noszę w sercu bólu.

Szarpnęła się, ale mocno ją trzymał. Był dość potężny, wysoki, o szerokich

ramionach.

- Ależ tak, Elizabeth. Zostałaś zraniona, prawdopodobnie bardziej niż ci się wydaje.

- Och, nareszcie rozumiem. Źle ze mną, ponieważ nie przewracam oczami, gdy tylko

się zbliżysz.

Śmiejąc się cicho pocałował ją w szyję.

- Może zasłużyłem sobie na to. Siedź spokojnie, bo nie przestanę cię całować.

Drgnął, kiedy natychmiast znieruchomiała.

- Chcę, byś mi powiedziała, co lubisz. Nie cieszy cię ani dobre jedzenie, ani piękne

stroje. Nie zwracasz uwagi na złoto i diamenty. Mężczyźni dla ciebie nie istnieją. Jaka jest

twoja słabość?

- Moja słabość? - spytała, sama się nad tym zastanawiając.

Bawił się kosmykiem włosów przy jej skroni i Elizabeth bezwiednie zaczęła się

rozluźniać. Ostatnie dwa dni, wypełnione napięciem i złością, zupełnie wyczerpały jej siły.

Siedziała teraz między długimi, wyciągniętymi na ławie nogami Milesa.

- A jaka jest twoja słabość, Montgomery?

- Kobiety... - szepnął. - Opowiedz mi o sobie. Poczuła, że mięśnie na karku rozluźniają

się. Mimowolnie oparła się o jego pierś. Całkiem miło było znaleźć się w bezpiecznym

objęciu silnych ramion, gdy mężczyzna jej nie obłapiał, nie darł sukni, nie sprawiał jej bólu.

- Mieszkam z dwoma braćmi, których kocham i którzy mnie kochają. Nie jestem

biedna i wystarczy, że wspomnę tylko o jakimś klejnocie czy sukni, a mój brat Roger mi je

kupuje.

- A... Roger - zawahał się, wypowiadając to imię. - Czy jest dla ciebie dobry?

- Opiekuje się mną. - Uśmiechnęła się i zamknęła oczy. Miles masował jej kark. -

Zawsze opiekował się mną i Brianem.

- Przed kim cię bronił?

O mało nie powiedziała, że przed Edmundem, ale powstrzymała się w porę.

Gwałtownie otworzyła oczy i wyprostowała się.

- Przed mężczyznami! - wypaliła pogardliwie. - Zawsze podobałam się mężczyznom,

ale Roger trzymał ich ode mnie z daleka.

Miles nie wypuszczał jej z uścisku.

- Znasz wiele sztuczek na opędzanie się od mężczyzn. Otoczyłaś się jak murem.

Czuję, że w głębi jesteś namiętną kobietą, dlaczego więc zabijasz to w sobie? A może Roger

nie zawsze był na tyle blisko, by cię chronić?

Elizabeth nie odpowiedziała, przeklinając moment szczerości, na który sobie

pozwoliła. Po chwili Miles westchnął głośno i wypuścił ją z ramion. Odskoczyła jak

oparzona.

- Kładź się spać - powiedział znużonym głosem, wstał i odwrócił się do niej plecami.

Elizabeth nie wierzyła, że zostawi ją w spokoju. Zdjęła tylko buty i całkowicie ubrana

wślizgnęła się do wielkiego łoża.

Miles zdmuchnął świecę i przez dłuższy czas stał nieruchomo na tle rozświetlonego

księżycem okna. Elizabeth cicho odwróciła się na bok i obserwowała go zdjęta strachem, nie

wiedziała, co teraz nastąpi. Przyglądała się, jak zdejmuje ubranie. Wstrzymała oddech, kiedy

został nagi. On jednak uniósł cienki pled pokrywający ławę i wyciągnął się - czy raczej

spróbował wyciągnąć się - pod oknem. Zaklął pod nosem, uderzając nogą o ścianę.

Minęło kilka minut, zanim zdała sobie sprawę, że Montgomery nie zamierza jej do

niczego zmuszać. Podejrzewała jednak, że rzuci się na nią, gdy tylko zmruży oczy. Zapadła w

lekki sen, budził ją najmniejszy szmer. Kiedy Miles próbował przewrócić się na swym

wąskim posłaniu, otwierała oczy i trwała przez chwilę w napięciu. Potem, na odgłos jego

równomiernego oddechu, trochę przysypiała - aż do momentu, kiedy znowu poruszył się

przez sen.

4

Nie spałaś dobrze? - spytał rano Miles.

Był już ubrany w czarne obcisłe spodnie, uwydatniające umięśnione nogi, i haftowany

kaftan sięgający zaledwie do bioder.

- Nigdy dobrze nie sypiam w towarzystwie wrogów - odcięła się.

Śmiejąc się cicho odsunął jej ręce, zaplótł warkocz i zawiązał na końcu wstążką.

Potem pocałował ją w kark, na co zaskoczona Elizabeth podskoczyła na równe nogi,

przykładając rękę do szyi.

Wyciągnął ku niej ramię i powiedział:

- Wiem, że smutno ci się ze mną rozstać, ale moi ludzie czekają na dole.

Wyprostowała się sztywno i wyszła pierwsza z sypialni. Było jeszcze bardzo

wcześnie, słońce wyglądało zaledwie zza horyzontu. Miles powiedział, że posiłek zjedzą w

drodze, po kilku godzinach jazdy.

Stali oboje na małym ganku zajazdu. Sir Guy i rycerze na koniach czekali przy

załadowanych mułach.

- Wszystko gotowe? - spytał Miles. - Karczmarz dostał zapłatę?

Zanim sir Guy odpowiedział, z karczmy wypadła mała dziewczynka w obszarpanych

łachmanach, może czteroletnia, i wyciągając główkę, by zobaczyć Milesa, przewróciła się na

stopniach. Natychmiast ukląkł i przytulił małą do piersi.

- Cicho, malutka... - szepnął, podnosząc się z dziewczynką wtuloną w ramiona.

Nie był to zaskakujący widok dla sir Guya i rycerzy, czekali więc cierpliwie ze

znudzonymi minami, aż Miles uspokoi dziecko. Elizabeth nawet na niego nie spojrzała.

Jedyne, co ją obchodziło, to to, czy małej nic się nie stało. Wyciągnęła rękę i położyła dłoń na

główce płaczącego dziecka.

Dziewczynka oderwała buzię od ramienia Milesa i załzawionymi oczkami spojrzała na

Elizabeth. Z nowym wybuchem płaczu wyciągnęła rączki i rzuciła się jej w ramiona.

Trudno powiedzieć, kto był bardziej zaskoczony: Miles, sir Guy czy rycerze. Miles

wpatrywał się w Elizabeth i przez chwilę czuł się urażony.

- Już, cicho... - powiedziała Elizabeth łagodnym tonem, który Miles po raz pierwszy u

niej słyszał. - Jeśli przestaniesz płakać, sir Guy przewiezie cię na barana.

Miles zakaszlał, żeby powstrzymać śmiech. Ogromny wzrost i szrama na twarzy

przerażały większość ludzi, a szczególnie kobiety. Nigdy nie słyszał, by ktokolwiek miał

odwagę zachęcać giganta do wożenia dziecka na karku.

- Zobacz, jaka będziesz duża!... - ciągnęła Elizabeth, kołysząc małą w ramionach. -

Może nawet dosięgniesz gwiazdkę z nieba.

Dziecko pociągnęło nosem i uważnie przypatrzyło się Elizabeth.

- Gwiazdkę z nieba?... - spytała dziewczynka przełykając łzy.

Elizabeth pogłaskała ją po policzku.

- A gdy zdobędziesz już gwiazdkę, będziesz mogła dać ją sir Milesowi w podzięce za

nową sukienkę, którą ci podaruje.

Oczy wszystkich rycerzy zwróciły się na Montgomery'ego w oczekiwaniu jego reakcji

- i nikt nie ważył się roześmiać na widok oburzonej twarzy Milesa.

Dziewczynka znowu pociągnęła nosem i odwróciła się, by spojrzeć na lorda Milesa.

Uśmiechnęła się do niego, lecz gdy zerknęła na sir Guya, ponownie przywarła do piersi

Elizabeth.

- Nie trzeba się go bać - powiedziała Elizabeth. - On bardzo lubi dzieci. Prawda, sir

Guyu?

Rzucił jej mordercze spojrzenie.

- W rzeczy samej, milady, ogromnie lubię dzieci, lecz rzadko z nimi przestaję.

- Musimy coś na to poradzić. A teraz, dziecko, biegnij do sir Guya i wdrap mu się na

ramiona, żeby sięgnąć po gwiazdkę.

Dziewczynka, najpierw nieśmiało, zbliżyła się do sir Guya i chwyciła go mocno za

głowę, gdy podniósł ją na ramiona.

- Jestem największą dziewczynką na świecie! - zapiszczała z radości, kiedy niósł ją po

dziedzińcu.

- Nigdy jeszcze nie widziałem twojego uśmiechu - odezwał się Miles.

Elizabeth natychmiast spoważniała.

- Zwrócę ci pieniądze za sukienkę dla dziecka, gdy tylko dotrę do domu - powiedziała

i odwróciła się.

Miles złapał ją za rękę i odprowadził kawałek na bok, by ludzie ich nie słyszeli.

- To dziecko jakiegoś żebraka.

- Tak? - spytała prowokująco. - Myślałam, że to może jedno z twoich dzieci.

- Moich? - Miles był zaskoczony. - Sądzisz, że pozwoliłbym swemu dziecku biegać w

łachmanach, bez żadnej opieki?

Elizabeth odwróciła się do niego.

- A skąd wiesz, gdzie podziewają się wszystkie twoje dzieci? Masz jakieś rejestry z

długimi listami ich imion i wiosek, gdzie mieszkają?

Po twarzy Milesa przemknęło kolejno niedowierzanie, złość, a w końcu rozbawienie.

- Elizabeth, jak myślisz, ile ja mam dzieci? Zadarła wysoko brodę i odpowiedziała

tonem pełnym pogardy:

- Ani mnie to nie ciekawi, ani nie obchodzi, ile bękartów spłodziłeś.

Odwrócił ją twarzą do siebie.

- Nawet moi bracia zmyślają na ten temat niestworzone historie. Czyżby obcy

szacowali mnie jeszcze wyżej? Mam trzech synów: Christophera, Philipa i Jamesa. A w

najbliższych dniach spodziewam się wiadomości o narodzinach następnego dziecka. Mam

nadzieję, że tym razem będzie dziewczynka.

- Masz nadzieję... - prychnęła. - Nie obchodzi cię los ich matek? To, że je

wykorzystujesz, a potem porzucasz? A co dzieje się z dziećmi? Muszą dorastać z piętnem

bękartów! Tylko dlatego, że jakiś ohydny rozpustnik miał ochotę się zabawić.

Poczuła mocniejszy uścisk na ramieniu, Miles ze złością patrzył jej w oczy.

- Nie wykorzystuję kobiet - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Kobiety, które dały mi

dzieci, przyszły do mnie z własnej woli. Wszystkie dzieci mieszkają ze mną i są pod opieką

nianiek.

- Nianiek! - Bezskutecznie próbowała się od niego odsunąć. - Wyrzucasz matki

swoich dzieci jak suki? Czy dajesz im trochę pieniędzy, tak jak Bridget, i posyłasz je do

diabła?

- Bridget? - Miles przyglądał jej się przez chwilę, po czym odezwał się

spokojniejszym tonem. - Masz na myśli tę Bridget, która jest matką Jamesa? Powiem ci o niej

prawdę. Mój brat Gavin wysłał wiadomość do klasztoru świętej Katarzyny, że potrzebuje

kilku służących. Chodziło mu o dziewczęta z dobrą reputacją, które nie kusiłyby jego ludzi i

nie prowokowały bójek. Od chwili, gdy pojawiła się w naszym domu, ta Bridget nie dawała

mi spokoju.

Elizabeth znowu się szarpnęła.

- Jesteś kłamcą!

Miles chwycił ją za drugie ramię.

- Kiedyś powiedziała mi, iż tak wiele o mnie słyszała, że czuje się jak dziecko, które

przestrzegano wielokrotnie, by nie igrało z ogniem. Pewnej nocy znalazłem ją w swoim

łóżku.

- I wziąłeś ją.

- Kochałem się z nią, tak. Tamtej nocy, kiedy przyszła, i podczas kilku następnych.

Gdy okazało się, że jest brzemienna, nieźle mi się oberwało od braci.

- I wyrzuciłeś ją z domu, najpierw odbierając dziecko, oczywiście.

Uśmiechnął się lekko.

- Właściwie to ona mnie porzuciła. Nie było mnie w domu przez kilka miesięcy i w

tym czasie zakochała się w ogrodniku Gavina. Po powrocie rozmawiałem z nimi.

Powiedziałem, że chciałbym zatrzymać dziecko i wychować je na rycerza. Bridget

skwapliwie się zgodziła.

- Ile pieniędzy im dałeś? Z pewnością musiałeś pocieszyć matkę, zabierając jej

dziecko.

Miles puścił ją i spojrzał groźnie.

- Dobrze znałaś Bridget? Jeśli tak, to wiesz, że bardziej interesowały ją przyjemności

niż zajmowanie się dzieckiem. Ogrodnik, za którego w końcu wyszła, nie chciał ani jej, ani

dziecka, a potem zażądał ode mnie pieniędzy „za to, co stracił”. Nic mu nie dałem. James jest

mój.

Elizabeth milczała chwilę.

- A co stało się z pozostałymi matkami twoich dzieci? - spytała cicho.

Odszedł kilka kroków.

- Gdy byłem jeszcze chłopcem, zakochałem się w młodszej siostrze jednego z rycerzy

Gavina. Christopher urodził się, kiedy oboje z Margaret mieliśmy po szesnaście lat.

Ożeniłbym się z nią, lecz jej brat odesłał ją gdzieś. Dowiedziałem się o Kicie dopiero, kiedy

Margaret zmarła na ospę miesiąc po urodzeniu dziecka.

Spojrzał na Elizabeth, uśmiechając się pod nosem.

- Matka Philipa była tancerką, egzotyczną istotą, która dzieliła ze mną łoże przez

dwa... - westchnął - dwa bardzo ciekawe tygodnie. Po dziewięciu miesiącach przysłała umyśl-

nego z Philipem. Nigdy więcej nie miałem od niej żadnych wiadomości.

Elizabeth słuchała zafascynowana. - A to ostatnie dziecko? - spytała.

Miles pochylił głowę i gdyby nie był mężczyzną, pomyślałaby, że chce ukryć

zażenowanie.

- Boję się, że z tym dzieckiem mogą być kłopoty. Matka jest moją daleką kuzynką.

Opierałem się jej tak długo, jak tylko mogłem, ale... - Wzruszył ramionami. - Jej ojciec jest na

mnie wściekły. Twierdzi, że przyśle mi dziecko, lecz... nie jestem o tym przekonany.

Elizabeth potrząsnęła głową z niedowierzaniem.

- Na pewno masz więcej dzieci - powiedziała z sarkazmem w głosie.

Lekko zmarszczył brwi.

- Nie sądzę. Staram się nie tracić mych kobiet z oczu i dbać o dzieci.

- Łaskawie zbierasz plony - powiedziała ze złością. Miles przechylił głowę na bok i

przyjrzał jej się uważnie.

- Najpierw wyklinasz mnie, że porzucam i skazuję swe dzieci na żebraczy żywot, a

teraz masz pretensję, że się nimi opiekuję. Nie jestem mnichem i nie mam zamiaru żyć w

celibacie, ale poważnie traktuję swoje obowiązki. Kocham te dzieci i dbam o ich przyszłość.

Chętnie miałbym jeszcze tuzin.

- Jak na początek, nieźle sobie radzisz - rzuciła i wyminęła go majestatycznym

krokiem.

Miles patrzył, jak podchodzi do ludzi przy koniach. Stanęła nieco na uboczu, cały czas

wyprężona swoim zwyczajem jak struna. Nie była, jak jego szwagierki, przyzwyczajona do

władzy i komenderowania służbą, z czego mogłaby wynikać pewna sztywność. Elizabeth

Chatworth lodowaciała w obecności mężczyzn. Wczoraj jeden z jego ludzi, jadący z tyłu

orszaku, niechcący otarł się o nią, a ona tak gwałtownie ściągnęła wodze konia, że stanął

nagle dęba. Opanowała jakoś przestraszone zwierzę i nie spadła z siodła, ale Miles aż

wzdrygnął się na wspomnienie tej sceny. Żadna kobieta - ani zresztą żaden mężczyzna - nie

powinien tak strasznie obawiać się dotknięcia drugiego człowieka.

Sir Guy wrócił do orszaku i od razu podszedł do Milesa.

- Robi się późno. Musimy jechać. - Zamilkł na chwilę i dodał: - A może namyśliłeś

się, że lepiej byłoby oddać lady Elizabeth jej bratu?

Miles spojrzał na Elizabeth. Rozmawiała teraz z matką dziewczynki, która upadła na

ganku. Odwrócił się do sir Guya i rozkazał:

- Chcę, byś posłał kilku ludzi do majątku na północy. Niech przywiozą mi Kita.

- Twojego syna?

- Tak, mojego syna. Niech przyjedzie też jego opiekunka. Nie! Niech lepiej przyjedzie

sam, oczywiście z mocną strażą. Lady Elizabeth będzie się nim opiekować.

- Jesteś pewien, że słusznie robisz? - spytał sir Guy.

- Lady Elizabeth lubi dzieci, podzielę się więc z nią jednym z moich synów. Jeśli nie

mogę zdobyć jej serca jednym sposobem, znajdę inny.

- A co zrobisz z tą kobietą, gdy już ją zdobędziesz?

- Kiedyś, jeszcze w dzieciństwie, zafascynował mnie dziki kot, który niepodzielnie

królował w okolicy pewnej szopy. Gryzł i drapał każdego, kto odważył się zbliżyć.

Postanowiłem go oswoić. Wiele tygodni minęło, zanim zdobyłem zaufanie kota, lecz

poczułem się prawdziwym zwycięzcą, kiedy zaczął jeść mi z ręki. Później jednak zaczął

wszędzie za mną łazić, ciągle się o niego potykałem i coraz częściej miałem go dość.

Po kilku miesiącach odganiałem go kopniakami. Przestał być tym dzikim

stworzeniem, które pokochałem, był już tylko zwykłym kotem, nie różniącym się niczym od

innych. Miles wciąż przyglądał się Elizabeth.

- Może rzeczywiście podoba mi się ta zabawa - powiedział cicho. - A może jestem

podobny do mego brata Raine'a, który nie umie pogodzić się z najmniejszą

niesprawiedliwością. Jedyne, co wiem, to to, że Elizabeth Chatworth mnie fascynuje. Może

chcę, żeby jadła mi z ręki, ale może stanie się to dopiero wtedy, gdy zostanę jej niewolnikiem.

Oderwał od niej wzrok i spojrzał na sir Guya.

- Elizabeth polubi Kita, a mój syn jedynie skorzysta z tej znajomości. Zresztą mam

ochotę zobaczyć swą latorośl, poślij po niego.

Sir Guy skinął głową i odszedł.

Kilka minut później siedzieli już na koniach, gotowi do drogi. Miles nie odzywał się

do Elizabeth od chwili wymarszu, w milczeniu jechał obok. Koło południa zaczęła wyraźnie

opadać z sił i poważnie zastanawiał się, czy nie odesłać jej do brata.

Pół godziny potem nagle wróciła do życia. W czasie gdy Miles użalał się nad nią,

zdołała poluzować linę łączącą ich konie. Ubodła nagle swego wierzchowca, wodzami

smagnęła z całej siły dwa jadące przed nimi konie i kiedy stanęły dęba, zaskakując

wszystkich puściła się do przodu. Miała już pół mili przewagi, pędząc po wyboistej,

zarośniętej zielskiem drodze, kiedy Miles zebrał ludzi i ruszył za nią.

- Sam ją złapię!... - krzyknął przez ramię do sir Guya. Wiedział, że koń Elizabeth nie

jest zbyt szybki, ale umiała wykrzesać z niego wszystkie siły. Był już na tyle blisko, by ją

pochwycić, gdy puścił popręg jego siodła. Miles zsunął się zupełnie na bok.

- Niech ją diabli... - sapnął, doskonale wiedząc, czyja to sprawka, lecz jednocześnie

uśmiechnął się pod nosem na myśl o jej sprycie.

Elizabeth nie wzięła jednak pod uwagę, że ma do czynienia z mężczyzną

wychowanym z trzema starszymi braćmi. Miles był przyzwyczajony do sztuczek w rodzaju

poluzowanego popręgu i wiedział, jak dać sobie z tym radę. Zręcznie przeniósł ciężar ciała do

przodu, siadając niemal na szyi konia.

Wytracił trochę prędkość, kiedy wierzchowiec rzucił się pod nim kilka razy, ale zaraz

odzyskał równowagę. Elizabeth popędziła w pole, gdy droga znikła wśród zielska, i z niepo-

kojem stwierdziła, że Miles jest cały czas tuż za nią.

Gdy chwycił ją wpół, zaczęła się dziko szarpać, a Miles, nie mając żadnego oparcia w

siodle, zaczął spadać z konia. Nie wypuszczał jej jednak z objęć. Kiedy lecieli na ziemię,

odwrócił się tak, żeby nie zrobiła sobie krzywdy, i uniesionym ramieniem osłonił ją przed

wierzgnięciem rozpędzonego konia. Oba wierzchowce zatrzymały się kawałek dalej.

- Puść mnie! - rzuciła Elizabeth, gdy tylko udało jej się złapać oddech. Leżała na

Milesie, mocno opleciona jego ramionami.

- Kiedy poluzowałaś popręg? Milczała, więc tak zacisnął ręce, że niemal zatrzeszczały

jej żebra.

- W czasie wieczornego postoju - wydusiła. Przesunął rękę na jej głowę i przycisnął

do ramienia. - Sprytna jesteś. Jak udało ci się zmylić moich ludzi? Kiedy się wymknęłaś?

Jego szyja była wilgotna od potu, a serce waliło tak samo głośno jak jej, tuż obok. Ta

gonitwa przywróciła Elizabeth siły i cieszyła się z tego, nawet jeśli ucieczka okazała się

nieudana.

- Nieźle mnie przegoniłaś - odezwał się rozbawiony. - Gdyby wypuszczanie mnie w

pole na poluzowanym siodle nie było ulubioną zabawą moich braci, natychmiast zwaliłbym

się na ziemię. Oczywiście, oni pozwalali sobie na takie żarty tylko wtedy, gdy byli pewni, że

nie zdążę się rozpędzić i nie zabiję się. - Odwrócił się i spojrzał jej w twarz. - Ucieszyłabyś

się, gdybym skręcił sobie kark?

- Tak, bardzo - odpowiedziała uśmiechając się i prawie dotykając nosem jego nosa.

Miles roześmiał się i pocałował ją szybko, a potem zepchnął z siebie i wstał.

Zmarszczył brwi, gdy wytarła usta wierzchem dłoni.

- Chodź, niedaleko jest zajazd. Zatrzymamy się tam na noc. Nie wyciągnął ręki, by

pomóc jej wstać. Kiedy wrócili do orszaku, sir Guy obrzucił ją pełnym uznania spojrzeniem i

domyśliła się, że odtąd będzie bardziej ostrożny. Nie pozwoli jej już na podobne psoty.

Dopiero gdy znów dosiedli koni, zauważyła ranę na ramieniu Milesa. Wiedziała, że

musiało się to stać, kiedy osłonił ją przy upadku. Sir Guy obejrzał krwawiące miejsce i

obwiązał je paskiem płótna. Przyglądała się bez słowa. To dziwne, że ten mężczyzna, jeden z

Montgomerych, osłonił własnym ramieniem kobietę z rodziny Chatworthów.

Miles dostrzegł jej uważne spojrzenie.

- Twój uśmiech, Elizabeth, od razu by mnie uzdrowił.

- Mam nadzieję, że od tej rany uschnie ci ręka. - Szturchnęła konia i ruszyła.

Milczeli przez całą drogę do zajazdu, gdzie jak poprzednio ludzie Milesa sprawdzili

najpierw, czy wszystko jest w porządku. Tym razem przygotowano dla nich oddzielną

jadalnię.

- Opowiedz mi coś więcej o swojej rodzinie - poprosił Miles.

- Nie - odpowiedziała krótko, sięgając po półmisek ze ślimakami w sosie

czosnkowym.

- W takim razie ja opowiem ci o mojej. Mam trzech starszych braci i...

- Wiem. Jesteście wszyscy powszechnie znani. Uniósł brwi zaciekawiony.

- Powiedz mi, co słyszałaś.

- Z przyjemnością. - Odkroiła kawałek pasztetu i ciągnęła: - Twój brat Gavin jest

najstarszy. Miał poślubić Alice Valence, lecz porzucił ją i wybrał bogatą Judith Revedoune,

złośliwą megierę. Oboje, twój brat i jego żona, doprowadzili Alice - obecnie Chatworth - do

obłędu.

- Znasz swoją bratową? Elizabeth wbiła wzrok w talerz.

- Nie zawsze była taka jak teraz.

- Urodziła się suką i taka została. To ona porzuciła mojego brata. A teraz powiedz, co

wiesz o Stephenie.

- Zmusił do poślubienia go kobietę, która pragnęła wyjść za mojego brata.

- A Raine?

- Niewiele o nim wiem, oprócz tego, że jest niezrównany na polu bitwy.

Miles spojrzał jej głęboko w oczy.

- Po tym, jak twój brat zgwałcił moją siostrę, a Mary odebrała sobie życie, Raine

poprowadził kilku królewskich rycerzy, by zaatakowali Rogera. Król ogłosił Raine'a zdrajcą i

mój brat tuła się od tamtej pory po lasach z bandą zbójców.

- Zamilkł, po czym spytał: - A ja?

- Ty jesteś rozpustnikiem, uwodzicielem młodych dziewcząt.

- Pochlebia mi, że krążą legendy na temat mojej męskości. A teraz posłuchaj prawdy.

Gavin musiał udźwignąć ciężar wychowania trzech braci i zarządzania całym majątkiem jako

zaledwie szesnastoletni chłopak. Nie miał czasu zajmować się kobietami. Kiedy zakochał się

w Alice Valence, błagał ją o rękę, ona jednak odmówiła. Ożenił się z Judith Revedoune i

dopiero po dłuższym czasie zrozumiał, jak bardzo ją kocha. Alice chciała oszpecić Judith,

oblewając ją gorącym olejem, lecz sama została oszpecona.

- Łżesz cały czas - przerwała Elizabeth.

- Nie, nie kłamię. Stephen ma najłagodniejsze usposobienie w naszej rodzinie. Są

sobie bardzo bliscy z Gavinem. A Raine...

- Uśmiechnął się. - Raine wierzy, że losy świata spoczywają na jego barkach. Jest

dobrym człowiekiem, ale niesamowicie upartym.

- A ty? - spytała cicho. Zastanowił się, zanim odpowiedział:

- Jestem samotnikiem. Moi bracia wydają się tak dobrze wiedzieć, czego chcą w

życiu. Gavin kocha ziemię, Stephen nawraca swoich Szkotów, Raine pragnie zmienić świat, a

ja...

Podniosła na niego wzrok i przez chwilę patrzyli sobie w oczy. Ona również czuła się

w życiu sama. Edmund był złym człowiekiem, Roger wciąż się na coś albo na kogoś

wściekał, a ona spędziła życie na uciekaniu przed Edmundem i jego przyjaciółmi i osłanianiu

Briana.

Gdy Miles ujął jej dłoń, nie wyrwała jej.

- Oboje musieliśmy szybko dorosnąć. Pamiętasz, czyś kiedykolwiek była dzieckiem?

- Aż nazbyt dobrze - powiedziała sucho i cofnęła rękę. Przez chwilę jedli w milczeniu.

- Czy twój dom był... szczęśliwy? - spytała obojętnym tonem.

- Tak. - Uśmiechnął się. - Każdy z nas wychowywany był przez innego opiekuna, ale

mimo to większość czasu spędzaliśmy razem. Niełatwo być najmłodszym bratem. Dostaje się

trochę w kość. A ty byłaś szczęśliwa?

- Nie. Byłam zbyt zajęta uciekaniem przed Edmundem, żeby myśleć o czymś tak

niemądrym jak szczęście. Chciałabym pójść już spać.

Miles poszedł za nią do ich wspólnej sypialni, gdzie tym razem Elizabeth zobaczyła

jedno posłanie.

- Nie ma tu ławeczki przy oknie - powiedział wesoło, ale Elizabeth nie uśmiechnęła

się. Ujął obie jej dłonie. - Czy w końcu mi zaufasz? Nie jestem taki jak Edmund ani Pagnell,

ani żaden z tych okropnych mężczyzn, których spotkałaś.

- Uwięziłeś mnie. Czy mężczyźni tak szlachetni jak ty uważają, że wolno więzić

niewinną kobietę? Pocałował ją w obie dłonie.

- A co zrobisz, jeśli odeślę cię do brata? Będziesz czekać, aż Roger wybierze ci męża,

a potem oddasz się rozkoszom pożycia małżeńskiego?

Odsunęła się.

- Roger obiecał, że nie będzie zmuszał mnie do małżeństwa. Myślałam o wstąpieniu

do klasztoru.

Miles spojrzał na nią z przerażeniem. Zanim zaprotestowała, chwycił ją w ramiona i

przyciągnął.

- Masz tak wiele miłości do zaofiarowania. Jak mogłaś myśleć o zamknięciu się w

klasztorze? Nie chciałabyś mieć dzieci, widzieć, jak dorastają? Tylko dziecko może patrzeć

na ciebie z całkowitym zaufaniem i uwielbieniem.

Podniosła głowę z jego ramienia. Prawie już przyzwyczaiła się do bliskości i objęć

Milesa.

- Nigdy wcześniej nie spotkałam mężczyzny, który lubiłby dzieci. Wszyscy, jakich

znam, interesują się jedynie walką, piciem i gwałceniem kobiet.

- Walka to dobra rzecz od czasu do czasu i muszę przyznać, że zdarzało mi się upijać,

ale w łóżku lubię kobiety, których nie trzeba do niczego zmuszać. A teraz ściągnij tę suknię.

Szarpnęła się gwałtownie, rzucając mu wrogie spojrzenie.

- Mam zamiar spać samotnie w tym niewygodnym, zimnym łóżku, ale wydaje mi się,

że masz już dość tej sukni. Lepiej będzie ci się spało, jeśli ją zdejmiesz.

- Lepiej czuję się w ubraniu, dziękuję za troskę.

- Niech będzie, jak wolisz. - Kiedy odwrócił się i zaczął się rozbierać, Elizabeth

czmychnęła pod przykrycie.

Jedyna świeczka w pokoju wciąż się paliła, gdy Miles ubrany tylko w przepaskę na

biodrach pochylił się i odsunął jej koc z twarzy. Leżała sztywno, kiedy usiadł na krawędzi

łóżka. Pieszczotliwie dotknął jej włosów i skroni. Przyglądał się bez słowa, przesuwając

palcami po jej delikatnej skórze.

- Dobranoc, Elizabeth - szepnął i pocałował lekko jej usta.

Gwałtownie machnęła ręką, by go odepchnąć, lecz zdążył chwycić ją za nadgarstek.

- Co skłoniłoby cię do pokochania mężczyzny? - spytał cicho.

- Chyba nie jestem do tego zdolna - odpowiedziała szczerze. - Przynajmniej nie tak jak

myślisz.

- Mam coraz większą ochotę to sprawdzić. Dobranoc, mój słodki aniele.

Szybko znów ją pocałował, zanim zdążyła oświadczyć, że wcale nie jest słodkim

aniołem. Kiedy się odsunął, zamaszyście otarła dłonią usta.

5

Po kolejnych dwóch dniach podróży orszak dotarł do południowej granicy Szkocji.

Elizabeth raz jeszcze próbowała uciec - nocą, gdy Miles spał tuż obok niej - lecz zanim

zbliżyła się do drzwi, pochwycił ją i zaprowadził z powrotem do łóżka.

Potem długo leżała z otwartymi oczami, rozmyślając nad swoim dziwnym położeniem

- była więźniem, jednak nie do końca. Nikt nigdy nie traktował Elizabeth z taką galanterią,

jaką okazywał jej Miles Montgomery. Co prawda dotykał jej przy każdej sposobności, ale

powoli się do tego przyzwyczajała. Nie sprawiało jej to oczywiście przyjemności, nie

wydawało się jednak tak wstrętne jak na początku. Pewnego razu, w kolejnym zajeździe,

gdzie nocowali, jakiś pijak zatoczył się na Elizabeth, a ona w obronnym odruchu bezwiednie

przysunęła się do Milesa. Sprawiło mu to ogromną radość.

Dziś powiedział, że odtąd jego namiot będzie im służył za schronienie, gdyż w Szkocji

nie ma wielu zajazdów. Gdy przekroczyli góry, wspomniał, że muszą teraz być ostrożniejsi ze

względu na miejscowych górali, którzy nienawidzą Anglików.

Przez całą kolację wydawał się bardzo zamyślony i kilka razy odchodził omawiać coś

z sir Guyem.

- Czy Szkoci są naprawdę tak krwiożerczy? - spytała, gdy wrócił po drugiej

konferencji z olbrzymem.

Wydawał się nie rozumieć, o czym Elizabeth mówi.

- Czekam tu na kogoś. Powinien lada chwila nadjechać.

- Jeden z twoich braci? Czy może kobieta? - Ani jedno, ani drugie - odparł krótko.

Nie pytała więcej. Zwinęła się na posłaniu, nieodmiennie ubrana w suknię

podarowaną przez Milesa, odwróciła się na bok i popatrzyła na niego. Co chwilę poruszał się

i kręcił na swoim wąskim łóżku.

Gdy zabrzmiało głośne pukanie do drzwi, skoczyła na równe nogi prawie tak szybko

jak Miles. Do komnaty wszedł sir Guy, a za nim mały chłopiec.

- Kit! - wykrzyknął Miles, chwytając dziecko w objęcia.

Chłopczykowi najwyraźniej nie przeszkadzało, że Montgomery miażdży go w

ramionach. Mocno przytulił się do niego.

- Dlaczego trwało to tak długo? - Miles zwrócił się do sir Guya.

- Złapała ich burza i stracili trzy konie.

- A ludzie?

- Wszyscy się uratowali, ale dużo czasu minęło, zanim zdobyli nowe konie. Panicz Kit

lepiej trzymał się w siodle niż rycerze. - W głosie olbrzyma zabrzmiała duma.

- To prawda? - Miles odwrócił chłopca do siebie. Elizabeth zobaczyła miniaturową

kopię Milesa - chłopczyk miał tylko piwne oczy zamiast niebieskich. Był ładnym dzieckiem z

poważną buzią.

- Tak, tato - odpowiedział malec. - Stryj Gavin powiedział, że rycerz nigdy nie

rozstaje się ze swoim wierzchowcem. A potem pomagałem ludziom wyciągać kufry z wody.

- Dzielny chłopak. - Miles uśmiechnął się, znowu przyciągając dziecko do siebie. -

Możesz odejść, Guy, i zadbaj, żeby ludzie dostali dobrą strawę. Ruszymy o świcie.

Kit uśmiechnął się na pożegnanie rycerza, po czym głośno szepnął do ojca:

- Kim ona jest? Miles postawił go na ziemi.

- Oto lady Elizabeth - powiedział oficjalnie. - Mam zaszczyt przedstawić Christophera

Gavina Montgomery'ego.

- Bardzo mi miło. - Elizabeth ujęła wyciągniętą rączkę chłopca. - Nazywam się lady

Elizabeth Chatworth.

- Jesteś bardzo ładna - powiedział. - Mój tata lubi ładne kobiety.

- Kit... - upomniał go Miles, lecz Elizabeth przerwała:

- A ty lubisz ładne kobiety?

- Och, tak. Moja niania jest bardzo, bardzo ładna.

- Z pewnością, jeśli zatrudnił ją twój ojciec. Jesteś głodny? Zmęczony?

- Zjadłem cały worek suszonych śliwek - z dumą odparł Kit. - Och, tato! Mam dla

ciebie wiadomość. Od kogoś o imieniu Simon.

Na czole Milesa pojawiła się zmarszczka, lecz po przeczytaniu listu uśmiechnął się.

- Dobre wieści? - spytała Elizabeth, nie mogąc opanować ciekawości.

Miles spoważniał, odrzucając papier na rozgrzebane łóżko.

- I tak, i nie. Moja kuzynka urodziła mi córkę, lecz wuj Simon grozi, że mnie zabije.

Elizabeth nie wiedziała, czy śmiać się, czy traktować to poważnie.

- Masz siostrzyczkę, Kit - odezwała się w końcu.

- Mam dwóch braci. Nie chcę siostry.

- To już zależy od twego ojca. A teraz jest późno i powinieneś iść spać.

- Kit może położyć się na moim posłaniu, a ja... zaczął Miles z błyskiem w oczach,

lecz nie pozwoliła mu dokończyć.

- Kit będzie spał ze mną - zdecydowała, wyciągając rękę do chłopca.

Kit chętnie się zgodził i ziewając pozwolił zaprowadzić się do łóżka.

Miles przyglądał się z satysfakcją, jak Elizabeth rozbiera śpiącego chłopca. Kit ufnie

przytulił się do niej, kiedy położyła go na posłaniu. Zwinęła się obok i przyciągnęła dziecko

do siebie.

Miles przez chwilę na nich patrzył, a potem z uśmiechem pochylił się i pocałował

każde z nich w czoło.

- Dobranoc... - szepnął i odszedł do swojego łóżka.

Następnego dnia zauważył, że Elizabeth całą uwagę poświęca dziecku, a chłopiec

lgnie do niej, jakby znali się od dawna. Skomentowała to krótko:

- Zawsze lubiłam dzieci, a one pewnie to czują. Kit w każdym razie nie odstępował jej

na krok. Po południu jechał z nią na koniu, a w końcu przytulił się i zasnął. Miles

zaproponował, że weźmie od niej dziecko, ale tylko go ofuknęła.

W nocy zwinęli się we dwoje w kłębek na wąskim łóżku i spokojnie zasnęli. Patrząc

na uśpioną parę Miles przez chwilę czuł się odtrącony.

Po trzech kolejnych dniach podróży Elizabeth domyśliła się, że są już blisko ziem

MacArranów. Miles był przez cały dzień zamyślony i widziała, jak dwa razy gwałtownie

dyskutuje o czymś z sir Guyem. Sądząc po zasępionej twarzy olbrzyma, nie podobały mu się

plany Montgomery'ego. Lecz gdy tylko zbliżała się na odległość głosu, mężczyźni przerywali

rozmowę.

Koło południa Miles zatrzymał orszak i spytał, czy Elizabeth i Kit mają ochotę zjeść z

nim posiłek. Zwykle ze względów bezpieczeństwa jedli wszyscy razem, w pobliżu rycerzy i

sir Guya.

- Wyglądasz na bardzo zadowolonego. Z jakiego to powodu? - spytała Elizabeth

uważnie mu się przyglądając.

- Jesteśmy o dzień drogi od zamku mego brata i jego żony - odpowiedział radośnie i

zabrał Kita z jej wierzchowca.

- Stryj Stephen nosi spódnicę, a lady Bronwyn umie prześcignąć wiatr na swoim koniu

- poinformował Kit.

- Stephen nosi szkocki strój - poprawił syna Miles. Pomógł Elizabeth zsiąść z konia,

ignorując jej gwałtowne gesty, by odepchnąć jego ręce.

- Kucharz zastawił dla nas stół w lesie.

Kit wziął ją za rękę, a Miles podszedł do chłopca z drugiej strony i we troje weszli do

lasu.

- Co sądzisz o Szkocji? - spytał Miles, podtrzymując jej ramię, gdy przechodziła nad

zwalonym pniem.

- Wygląda, jakby tej ziemi nikt nie tknął od zarania dziejów. Wszystko takie dzikie i...

nieokiełznane.

- Ludzie też tu są tacy. - Roześmiał się. - Mój brat zapuścił włosy do ramion, a ubiera

się... nie, zobaczysz sama.

- Czy nie oddalamy się za bardzo od twoich ludzi? Dziewiczy las zamknął się wokół

nich, a gęste poszycie coraz bardziej utrudniało marsz. Miles wyciągnął topór z pochwy, którą

miał umocowaną na plecach, i zaczął wycinać chaszcze, torując szersze przejście.

Elizabeth spojrzała na niego zdziwiona. Miał na sobie ciemnozielone ubranie,

brązowy płaszcz na ramionach i był w pełnym uzbrojeniu: łuk i zapas strzał na plecach obok

topora, miecz przy biodrze i sztylet zatknięty za pas.

- Coś się stało, prawda?

- Tak - odpowiedział, rozglądając się wokół. - Prawda jest taka, Elizabeth, że miałem

się tu z kimś spotkać, ale zaszliśmy za daleko.

Uniosła brwi.

- Zaryzykowałbyś życie syna, zabierając go na tajemne spotkanie?

Wsunął topór do pochwy na plecach.

- Moi ludzie są cały czas wokół nas. Wolałem zabrać was ze sobą niż zostawić pod

opieką któregoś z rycerzy.

- Patrz, tato! - krzyknął podniecony Kit. - Jeleń!

- Pójdziemy go obejrzeć? - spytała spokojnie Elizabeth. - Biegnij przodem, dogonimy

cię za chwilę.

Nie spuszczając oczu z chłopca odezwała się do Milesa:

- Zostanę z Kitem, a ty poszukaj swoich ludzi. Czuję tu jakiś podstęp. Jakby komuś

zależało, żeby nas rozdzielić.

Miles szeroko otworzył oczy na dźwięk jej rozkazującego tonu, lecz po chwili zniknął

wśród zarośli. Elizabeth pospieszyła za chłopcem. Niespokojnie rozglądała się wokół.

- Jesteś smutna? - Malec złapał ją za rękę. Uklękła obok niego.

- Zastanawiam się tylko, gdzie jest twój ojciec.

- Wróci - stwierdził pewnym tonem chłopiec. - Mój tata nas nie zostawi.

Elizabeth starała się ukryć niepokój.

- Tak, na pewno. Chyba słyszę strumień z tamtej strony. Pójdziemy sprawdzić?

Musieli przedrzeć się przez gęste zarośla, ale udało im się dotrzeć do strumyka. Ostry

nurt rozbijał pędzącą wodę o skały, a kropelki rozbryzgiwały się na stromym brzegu.

- Ale zimna woda! - Kit cofnął się. - Sądzisz, że są tu ryby?

- Na pewno łososie. - Elizabeth podskoczyła na dźwięk głosu Milesa za plecami. Objął

ją ramieniem i dodał: - Nie chciałem cię przestraszyć.

Odsunęła się.

- Znalazłeś ludzi? Rzucił okiem na Kita, który wrzucał gałązki do strumienia i

obserwował, jak unosi je woda. Ujął dłonie Elizabeth i powiedział:

- Moi ludzie zniknęli. Bez śladu. Nie będziesz się bać, prawda, Elizabeth?

Spojrzała mu w oczy. Przerażało ją, że znalazła się w obcym kraju z dzieckiem i tym

mężczyzną, któremu nie ufała.

- Nie - odparła stanowczo. - Nie chcę przestraszyć Kita.

- To dobrze. - Uśmiechnął się, ściskając jej ręce. - Jesteśmy na południowym krańcu

ziem MacArranów i jeśli skierujemy się na północ, jutro wieczorem powinniśmy dotrzeć do

jakichś zagród.

- Ale jeżeli ktoś umyślnie zwiódł twoich ludzi...

- Martwię się teraz tylko o ciebie i Kita. Może uda nam się niepostrzeżenie przejść

lasami. Nie unikam walki, ale nie chcę narażać ciebie ani chłopca. Pomożesz mi?

Nie wyszarpnęła dłoni z jego rąk.

- Tak - odpowiedziała cicho. - Pomogę ci. Puścił jedną jej dłoń.

- W tych górach jest zimno nawet latem. Okryj się. - Podał jej wełniany pled tkany w

granatowo - zieloną szkocką kratę.

- Skąd to wziąłeś?

- To wszystko, co zostało w miejscu, gdzie mieliśmy jeść posiłek. Jedzenie zniknęło,

ale ten koc, prezent od Bronwyn, na którym kazałem kucharzowi zostawić potrawy, leżał na

ziemi. Przyda się nam w nocy.

Trzymał ją mocno za rękę, kiedy otulała się pledem, i poszli w stronę chłopca.

- Dasz radę iść z nami do domu stryja Stephena? - Miles zwrócił się do synka.

Malec przenikliwie zajrzał mu w oczy.

- Gdzie jest sir Guy? Rycerz nie chodzi piechotą. Rycerz robi to, co konieczne, by

chronić kobiety.

Długo patrzyli sobie w oczy. Kit miał najwyżej cztery lata, lecz od urodzenia wiedział,

że będzie rycerzem. Jako dwulatek dostał pierwszy drewniany miecz, a wszystkie historie,

jakie słyszał, opowiadały o szlachetnych i mężnych rycerzach. Ujął Elizabeth za rękę.

- Z nami jesteś bezpieczna, milady - oświadczył z przekonaniem i pocałował jej dłoń.

Miles dotknął z dumą ramienia synka.

- A teraz, Kit, biegnij przodem i znajdź coś ciekawego, żeby nam pokazać. Może być

królik albo dwa króliki. - Dobrze, tato. - Roześmiany dzieciak pobiegł wzdłuż brzegu

strumienia.

- Czy nie powinniśmy mieć go na oku?

- Nie odbiegnie daleko. Kit jest bardzo rozważny.

- Nie wyglądasz na zmartwionego zniknięciem orszaku. Widziałeś jakieś ślady walki?

- Nie. - Wyraźnie unikał tematu. Zatrzymał się, zerwał delikatny żółty kwiatek i

zatknął jej za ucho. - Pasujesz do tego dzikiego miejsca z rozpuszczonymi włosami i tą

rozdartą suknią spiętą diamentami. Chętnie obsypałbym cię klejnotami, Elizabeth.

- Wolałabym wolność. Odsunął się od niej.

- Nie jesteś już moim więźniem - oświadczył. - Możesz odejść na zawsze.

Rozejrzała się po gęstej, dzikiej puszczy.

- Jesteś bardzo sprytny, Montgomery - odparła pogardliwie.

- Rozumiem w takim razie, że zostaniesz ze mną. W jego oczach zabłysły iskierki

uśmiechu i zanim się zorientowała, uniósł ją, zakręcił wokół siebie i pocałował w policzek.

- Puść mnie. - Starała się zachować powagę, ale na jej ustach igrał uśmiech.

Miles potarł nosem o jej ucho i szepnął:

- Mogłabyś mieć mnie u swoich stóp, gdybyś tylko zechciała...

- Związanego łańcuchami i z głową w dybach, mam nadzieję... - odpaliła, odsuwając

się od niego. - A teraz powiedz, czy masz zamiar nas nakarmić, czy ten łuk na plecach to

tylko ozdoba?

- Tato! - wrzasnął w tym momencie Kit. - Widziałem królika!

- Jestem pewien, że czeka, aż przyjdę go ustrzelić - odpowiedział pędzącemu do nich

chłopcu.

Na dźwięk czegoś, co mogło być jedynie chichotem Elizabeth, spojrzał na nią

zdumiony. Natychmiast odwróciła wzrok.

- Gdzie jest ten królik, Kit? Twój dzielny ojciec stawi czoło dzikiemu zwierzowi i

może dostaniemy coś na kolację.

Po godzinie marszu, kiedy Miles wydawał się zajęty przede wszystkim igraniem

palcami Elizabeth, nie ujrzeli ani pół królika. Zaczęło się ściemniać - a może tylko las

wydawał się Elizabeth coraz mroczniejszy.

- Zostaniemy tu na noc. Kit, nazbieraj chrustu na ognisko. Gdy chłopczyk usłuchał,

Miles popatrzył na Elizabeth.

- Nie spuszczaj go z oka. Upoluję coś do jedzenia.

Gdy zniknął wśród drzew, Elizabeth poczuła się zagubiona w tym wielkim lesie.

Poszła za Kitem i zaczęła zbierać suche gałęzie. Nie zdawała sobie dotąd z tego sprawy, ale

teraz wydało jej się, że czuje na sobie czyjś wzrok. Życie w domu brata wykształciło w niej

szósty zmysł, dzięki któremu dostrzegała w porę czających się w cieniu zakamarków,

dybiących na nią mężczyzn.

- Boisz się, Elizabeth? - spytał Kit, wpatrując się w nią szeroko rozwartymi oczami.

- Oczywiście, że nie. Zmusiła się do uśmiechu, ale nie mogła przegnać wspomnienia

opowieści o strasznych barbarzyństwach Szkotów. To podobno dzikusy, okrutnicy i oprawcy

dzieci.

- Mój tata cię obroni - powiedział Kit. - Dostał rycerskie ostrogi, kiedy był jeszcze

chłopcem. Stryj Raine mówi, że papa jest jednym z najświetniejszych rycerzy w Anglii. Nie

pozwoli, by ktokolwiek cię skrzywdził.

Elizabeth przytuliła chłopca do siebie.

- Twój tata naprawdę jest wspaniałym rycerzem. Wiesz, że kilka dni temu napadło

mnie trzech mężczyzn? Powalił ich w mgnieniu oka i nie był nawet draśnięty.

Mimo fanfaronady dzieciaka widziała, że Kit jest przestraszony.

- Jestem pewna, że twój tata pokonałby wszystkich Szkotów. Nikt nie może równać

się z jego odwagą i siłą.

Głośne chrząknięcie odwróciło jej uwagę. Obok stał Miles z dwoma królikami, które

dzierżył za uszy.

- Dziękuję za uznanie, milady.

- Elizabeth się bała - wyjaśnił Kit.

- Wiem, że potrafiłeś ją uspokoić. Musimy opiekować się naszymi kobietami. Umiesz

może obedrzeć króliki ze skóry, Elizabeth?

Pewnym gestem wzięła od niego zdobycz.

- Przekonasz się, że Chatworthówna to nie to samo co kobieta z rodu Montgomerych,

która siedzi na aksamitnych poduszkach i czeka, aż ją obsłużą.

- Świetnie opisałaś żony Stephena i Gavina. Chodź, Kit, zobaczymy, czy mężczyźni z

rodu Montgomerych mogą się do czegoś przydać.

Miles i Kit szybko rozpalili ogień, a Elizabeth skończyła oprawianie królików. Miles

za pomocą topora wbił w ziemię paliki i ustawił rożen do pieczenia mięsa. Potem wyciągnął

się na ziemi i wsparty na łokciach patrzył leniwie w ogień, podczas gdy Kit obracał powoli

rożen.

- Wyglądasz na spokojnego - powiedziała cicho Elizabeth, przyglądając mu się ze

zmarszczonym czołem. - Jesteśmy bezbronni na obcej ziemi, a ty rozpalasz ognisko. Można

nas dojrzeć z odległości wielu mil.

Pociągnął ją za suknię i nie puszczał, aż usiadła obok.

- Ta ziemia należy do mojego brata i jego żony, i jeśli ich ludzie nas zobaczą,

rozpoznają lamparty Montgomerych na moim płaszczu. Zresztą Szkoci rzadko zabijają

kobiety i dzieci. Zawieziono by cię do Stephena i musiałabyś jedynie wyjaśnić, kim jesteś.

- Ale co stało się z twoimi ludźmi?

- Elizabeth, moi ludzie zniknęli bez śladu walki. Może eskortowano ich do Larenston,

zamku należącego do Bronwyn. Teraz interesuje mnie tylko bezpieczeństwo twoje i Kita.

Kiedy dotrzemy do Larenston i nie znajdziemy tam moich ludzi, zacznę się martwić. Kit!

Przypalasz mięso z jednej strony.

Przysunął się bliżej.

- Elizabeth, nic ci nie grozi. Przeszukałem okolicę i nikogo nie widziałem. Zimno ci -

dodał widząc, że dziewczyna zadrżała. Sięgnął po koc, zarzucił obojgu na ramiona i przy-

ciągnął ją do siebie.

- Chodzi tylko o ciepło... - Przytrzymał ją mocniej, kiedy się szarpnęła.

- Już to słyszałam! - parsknęła. - Najpierw chodzi niby o ciepło. Sprawia ci

przyjemność szarpanie się ze mną?

- Nie sprawiają mi przyjemności twoje przymówki, że jestem taki sam jak ci

odrażający przyjaciele twego brata - warknął.

Elizabeth przestała się kręcić.

- Może życie z Edmundem spaczyło trochę mój sposób myślenia, ale nie lubię

obłapiania.

- Dość dosadnie dałaś mi to już do zrozumienia, lecz jeśli mamy przeżyć tę noc,

musimy nawzajem się ogrzewać. Kit, urwij nogę. Chyba jest już upieczona.

Króliki były w środku jeszcze surowe, ale wszyscy troje mieli tak ściśnięte z głodu

żołądki, że zupełnie im to nie przeszkadzało.

- Podoba mi się tu, tato - powiedział Kit. - Podoba mi się tu w lesie.

- Jest strasznie zimno. - Elizabeth siedziała skulona pod kocem. - Jeśli tak wygląda

lato, jaka jest szkocka zima?

- Zdaniem Bronwyn w Anglii jest gorąco. Zimą owija się w taki pled i śpi na śniegu.

- Nie! - Elizabeth zaparło dech. - To naprawdę taki barbarzyński naród?

Miles z uśmiechem odwrócił się do syna. Chłopcu opadały powieki, zaczynał być

senny.

- Połóż się koło mnie - powiedziała Elizabeth. Kiedy malec podszedł do nich, Miles

rozłożył na ziemi swój płaszcz, skinął, żeby oboje się położyli, i przykrył ich kocem. Dołożył

drewno do ognia i wsunął się pod pled obok Kita.

- Nie możesz... - zaczęła Elizabeth, ale zamilkła. Nie miał przecież gdzie się położyć.

Śpiący między nimi Kit rozgrzewał oboje. Bliskość Milesa wzmogła czujność Elizabeth, lecz

miejsce strachu zajęło poczucie bezpieczeństwa. Z głową opartą na ramieniu patrzyła w

płomienie ogniska.

- Jaka była matka Kita? - spytała cicho. - Czy zakochała się w tobie, gdy pierwszy raz

zobaczyła cię w zbroi?

Miles parsknął śmiechem.

- Gdy się poznaliśmy Margaret Sidney zadarła swój śliczny nosek i nie odezwała się

do mnie ani słowem. Robiłem wszystko, by jej zaimponować. Kiedyś, gdy przyniosła swemu

ojcu wodę na dziedziniec, gdzie ćwiczyliśmy się w walce, zagapiłem się na nią i Raine trafił

mnie w bok lancą. Do dzisiaj mam bliznę.

- Myślałam, że...

- Myślałaś, że sprzedałem duszę diabłu i dzięki temu mogę mieć każdą kobietę, którą

zechcę?

- Słyszałam tę historię - odpowiedziała, nie patrząc na niego. Miles ujął rękę, którą

obejmowała Kita, i pocałował koniuszki palców.

- Diabeł nie interesował się zakupem mojej duszy, ale gdyby do tego doszło,

musiałbym się poważnie zastanowić.

- Ty bluźnierco! - Wyrwała mu dłoń. Po chwili milczenia znów się odezwała: - Ale

twoja Margaret Sidney zmieniła zdanie.

- Miała wtedy szesnaście lat, była śliczna i ogromnie zakochana w Gavinie. Nie

chciała nawet patrzeć na takiego chłopaka jak ja.

- I co ją przekonało?

Uśmiechnął się szeroko.

- Byłem wytrwały. Elizabeth zesztywniała.

- Pewnie cieszyłeś się ze zdobyczy?

- Tak bardzo, że poprosiłem ją o rękę - odciął się. - Mówiłem ci, że ją kochałem.

- Hojnie rozdajesz miłość. Dlaczego Bridget za ciebie nie wyszła albo ta kuzynka,

która właśnie urodziła ci córkę?

Miles milczał dłuższą chwilę.

- Kochałem tylko jedną kobietę; miałem wiele kochanek. Poprosiłem o rękę jedynie

matkę Kita i jeśli poproszę raz jeszcze, to będzie to kobieta, którą pokocham.

- Szkoda mi jej - westchnęła Elizabeth. - Będzie musiała znosić narodziny dwóch,

trzech bękartów swojego męża każdego roku.

- Odniosłem wrażenie, że polubiłaś mojego syna, a tę dziewczynkę w zajeździe

przytulałaś, sądząc, że jest moim dzieckiem.

- Ale ja, na szczęście, nie jestem twoją żoną. Miles zniżył głos:

- A gdybyś była moją żoną, nie przeszkadzałyby ci narodziny dzieci co kilka

miesięcy?

- Nie winiłabym twoich, czworga dzieci za grzeszną przeszłość ojca, lecz jeśli

przyszłoby mi poślubić jakiegoś mężczyznę, co się nie zdarzy, a on poniżałby mnie

przyprawianiem brzucha dziewkom w całej Anglii, sądzę, że postarałabym się o jego śmierć.

- Jasno stawiasz sprawę - odezwał się z nutką rozbawienia w głosie.

Odwrócił się na bok, objął ich oboje ramieniem i przyciągnął bliżej.

- Dobranoc, mój aniele... - szepnął i natychmiast zasnął.

6

Miles obudził się, gdy Kit boleśnie wpakował mu nogę w żebra, gramoląc się przez

ojca spod koca.

- Cicho, tato... - szepnął mu głośno prosto w ucho. - Nie budź Elizabeth.

Przeturlał się przez Milesa i pobiegł do tonącego jeszcze w mroku lasu. Ojciec patrzył

za chłopcem masując obolałe żebra.

- Dychasz jeszcze? - usłyszał rozbawiony głos Elizabeth. Odwrócił się i spojrzeli sobie

w oczy. Włosy Elizabeth były potargane, a rysy twarzy wygładzone od snu. Miles nie zdawał

sobie wcześniej sprawy, jak bardzo była cały czas napięta. Ostrożnie, uśmiechając się

leciutko, przesunął dłoń z jej ramienia na policzek i delikatnie pogłaskał.

Wstrzymał oddech, kiedy nie poruszyła się ani nie odsunęła. Tak jakby była dzikim

zwierzątkiem, które stara się oswoić, i nie może zrobić żadnego gwałtownego gestu, by jej nie

Spłoszyć.

Elizabeth przyglądała mu się, czując pieszczotę na policzku. Miał piękne oczy i pełne,

delikatne usta. Nigdy wcześniej nie pozwoliła dotykać się mężczyźnie ani nie zastanawiała

się, jak można odczuwać pieszczoty. Teraz jednak leży tu przy Milesie Montgomerym, tuż

obok niego, i zastanawia się, jak by to było, gdyby go dotknęła.

Na policzkach miał ciemny zarost, podkreślający ich ostrą linię. Kosmyk włosów

dotykał ucha.

Jakby czytając w jej myślach, Miles uniósł dłoń Elizabeth i położył sobie na policzku.

Przez chwilę nie cofała ręki, trwając tak z bijącym sercem. Czuła się, jakby robiła coś

zakazanego. Po dłuższej chwili przesunęła dłoń, by dotknąć jego włosów. Były miękkie i

czyste. Zastanowiła się, jak pachną.

Znów spojrzała mu w oczy i poczuła, że za chwilę ją pocałuje. „Odepchnij go” -

pomyślała, lecz nie poruszyła się.

Powoli, jakby chciał jej powiedzieć, że może odmówić, przysunął się bliżej i kiedy

dotknął wargami jej ust, miała szeroko otwarte oczy. „Jakie miłe uczucie...” - pomyślała.

Dotknął tylko ustami jej warg, nie zmuszał, żeby rozchyliła usta, nie szarpał ani nie

zwalał się na nią całym ciężarem jak inni mężczyźni. To był delikatny, bardzo przyjemny

pocałunek.

Miles pierwszy się odsunął, a jego oczy tak niesamowicie błyszczały, że Elizabeth

znów poczuła się nieswojo. Teraz na pewno rzuci się na nią.

- Cicho... - szepnął głaszcząc ją po policzku. - Nikt cię już więcej nie skrzywdzi,

Elizabeth.

- Tato! - rozległ się wrzask Kita i czar prysnął.

- Tym razem wytropił z pewnością jednorożca - westchnął Miles, podnosząc się

niechętnie.

Żart wywołał lekki uśmiech na twarzy Elizabeth. Wstając skrzywiła się jednak, gdy

ramię przeszył kłujący ból. Nie była przyzwyczajona do spania na ziemi. Jakby była to

najnaturalniejsza rzecz na świecie, Miles zaczął masować jej kark i ramiona.

- Co znowu znalazłeś, Kit? - zawołał ponad jej głową.

- Ścieżkę! - odkrzyknął chłopiec. - Mogę zobaczyć, co jest dalej?

- Poczekaj na nas. - Lepiej? - spytał Elizabeth, a kiedy skinęła potakująco, cmoknął ją

w kark i szybko zaczął zbierać z ziemi tych kilka rzeczy, które ze sobą mieli.

- Zawsze jesteś taki swobodny wobec kobiet. W jej głosie brzmiała autentyczna

ciekawość. - Czy podczas wizyty w czyimś domu obcałowujesz wszystkie kobiety?

Miles zagrzebywał resztki wczorajszego ogniska.

- Zapewniam cię, że potrafię zachowywać się przystojnie i najczęściej ograniczam

pocałunki do dłoni, przynajmniej w obecności innych osób. - Zerknął na nią figlarnie. - Ale z

tobą, moja słodka Elizabeth, od pierwszego... och, od pierwszego naszego spotkania nic nie

dzieje się tak jak zwykle. Nic na to nie poradzę, ale czuję, że jesteś dla mnie darem niebios,

cennym darem, a równocześnie czymś, co zawsze było mi przeznaczone.

Nie zdążyła nic powiedzieć - była zresztą zbyt zaskoczona, żeby wykrztusić słowo -

złapał ją za rękę i pociągnął w stronę Kita, który niecierpliwie na nich czekał.

- Chodźmy zobaczyć, dokąd zaprowadzi nas ścieżka - powiedział Miles i trzymając ją

za rękę podążył za synem wąską, zarośniętą zielskiem ścieżynką.

- Co sądzisz o moim synu? Elizabeth uśmiechnęła się do chłopca, który szturchał

właśnie kijem kapelusz wielkiego grzyba. Czując jej spojrzenie, malec wyprostował się i

pobiegł przed siebie.

- Jest bardzo niezależny, inteligentny i dość dorosły jak na swój wiek. Musisz być z

niego bardzo dumny.

Miles nieznacznie wypiął pierś.

- Mam jeszcze dwóch w domu. Philip Stephen ma egzotyczną urodę po matce i

temperament, który przyprawia o ból głowy jego opiekunkę, mimo że skończył dopiero rok.

- A trzeci chłopak, syn Bridget?

- James Raine to zupełne przeciwieństwo Philipa. Są nierozłączni. Podejrzewam, że

zawsze już tak będzie. James oddaje Philipowi wszystkie zabawki. - Roześmiał się. - Jedyna

rzecz, której James z nikim nie chce się dzielić, to jego niania. Wrzeszczy, gdy tylko jej

dotknę.

- Pewnie cały czas wrzeszczy... - skomentowała sarkastycznie.

- James jest bardzo spokojny. - Miles nachylił się ku niej ze śmiechem. - Ale między

nami mówiąc, chodzi dość wcześnie spać...

Udając oburzenie odepchnęła go od siebie.

- Tato! - krzyczał Kit biegnąc do nich. - Chodź, zobacz! Jakaś chałupa, ale cała

spalona.

Za zakrętem spostrzegli resztki spalonego domostwa. Prawie cały dach się zawalił,

trzymał się jeszcze tylko w jednym rogu.

- Nie, Kit - powiedział Miles, gdy chłopiec chciał wejść do środka. Ciężkie, wypalone

belki zwisały do ziemi z jedynej stojącej cało ściany. - Najpierw sam sprawdzę.

Elizabeth i Kit stali obok, kiedy Miles chwytał jedną belkę po drugiej i wieszał się na

nich całym ciężarem. Posypało się trochę popiołu, ale belki trzymały mocno.

- Wyglądają na bezpieczne - powiedział w końcu Miles, a Kit śmignął do wewnątrz i

zaczął zaglądać we wszystkie szpary. - Wejdźmy na to wzgórze. Jeśli się nie mylę, rosną tam

jabłonie.

Na szczycie pagórka był mały sad. Większość drzewek uschła, lecz z paru gałęzi

zwisały nędzne, na wpół dojrzałe jabłka. Kiedy Elizabeth wyciągnęła rękę, objął ją ramieniem

w talii i podniósł. Zerwała jabłko i Miles powoli opuścił ją, czując, jak ich ciała ocierają się o

siebie. Sięgał prawie wargami jej ust, kiedy rozległo się wołanie Kita:

- Zobacz, co znalazłem, tato.

Elizabeth odwróciła się z uśmiechem do dziecka. - Co takiego?

Z dramatycznym westchnieniem Miles postawił ją na ziemi.

- Tu jest huśtawka! - wrzasnął Kit.

- Rzeczywiście. - Miles podszedł bliżej i szarpnął kilka razy za sznury. - No, pokaż,

jak wysoko umiesz latać - zwrócił się do synka.

Kit rzucił się na huśtawkę i rozbujał tak wysoko, że stopami sięgał do gałęzi drzewa.

- Zrobi sobie krzywdę - odezwała się Elizabeth, ale Miles uspokajająco ujął ją pod

ramię.

- A teraz pokaż Elizabeth, co potrafisz. Krzyknęła prawie, gdy dzieciak, wciąż

huśtając się bardzo wysoko, podciągnął nogi i stanął na desce.

- Teraz! - krzyknął Miles, rozkładając szeroko ramiona. Ku przerażeniu Elizabeth

drobne ciało chłopca poszybowało w powietrzu, prosto w objęcia ojca. Kit zapiszczał z

radości, a pod Elizabeth ugięły się kolana. Miles postawił synka na ziemi i chwycił ją za

ramię.

- Co się stało? To tylko dziecinna zabawa. Kiedy byłem w wieku Kita, tak samo

skakałem w ramiona ojca.

- Ale gdybyś cofnął się o krok...

- Cofnął się!? I pozwolił mu upaść? - Chwycił ją w ramiona i przytulił. - Nikt nie

bawił się z tobą w dzieciństwie? - spytał cicho.

- Rodzice zmarli niedługo po moich narodzinach. Edmund się mną zajmował.

To krótkie stwierdzenie wiele mu wyjaśniło. Odsunął ją trochę i spojrzał w oczy.

- Nadrobimy teraz to, czego ci brakowało. Usiądź na huśtawce, rozbujam cię.

Z ulgą odsunęła wspomnienie Edmunda i podeszła do huśtawki.

- Ja to zrobię, tato. - Kit zaczął popychać huśtawkę, ale bez wielkiego rezultatu. - Ona

jest za ciężka - szepnął donośnie.

- Nie dla mnie. - Miles roześmiał się, pocałował Elizabeth w ucho i chwycił za sznury.

- Wytrzyj ucho po moim pocałunku, Elizabeth - powiedział, popychając ją wysoko do góry.

- Teraz nie mogę, ale zrobię to później! - krzyknęła przez ramię.

Kiedy opadała, Miles popychał jej pośladki, a nie ławeczkę huśtawki, ale Elizabeth

tylko się śmiała. Spódnica podfrunęła do kolan, a ona strząsnęła buty i wyciągnęła nogi przed

siebie.

- Skacz, Elizabeth! - zawołał Kit.

- Zapomniałeś, że jestem za ciężka? - zażartowała ze śmiechem.

Miles przyglądał się z boku. Im więcej czasu spędzali razem, tym wydawała mu się

piękniejsza. Odrzuciła teraz głowę do tyłu i pierwszy raz widział, jak serdecznie się śmieje.

- Tata cię złapie - upierał się chłopiec.

- Tak, tata ma wielką ochotę złapać lady Elizabeth. - Miles wyszczerzył zęby w

uśmiechu i stanął przed huśtawką. Spostrzegł, że dziewczyna się waha. - Zaufaj mi, Elizabeth.

- Czekał uśmiechnięty, lecz w słowach zabrzmiała powaga.

- Nie cofnę się, złapię cię na pewno. Elizabeth nie próbowała sztuczki Kita ze

stawaniem na ławeczce, ale odważyła się puścić sznury i poleciała w ramiona Milesa. Kiedy

na niego upadła, prawie zaparło jej dech.

Miles chwycił ją mocno, po czym z przerażeniem w oczach stwierdził:

- Naprawdę jesteś strasznie ciężka, Elizabeth. Ostentacyjnie udał, że opada z sił.

Zaczął osuwać się na ziemię, sapiąc przy tym komicznie i pojękując. Elizabeth opanował

niepowstrzymany śmiech i przy wtórze dramatycznych „ochów” i „achów” Milesa poturlali

się ze zbocza. Gdy był na dole, trzymał ją mocno przy sobie, przesuwając ręce wzdłuż jej

ciała, a kiedy przewracał się na nią, ramionami i kolanami chronił ją, by nie pokaleczyła się o

kamienie.

Elizabeth tak się zaśmiewała, że do oczu napłynęły jej łzy, a Miles nieruchomiał tylko

na chwilę, by zdążyła szarpnąć się bezsilnie, i znowu ciągnął ją na siebie, aż stoczyli się na

sam dół. Kiedy zatrzymali się u stóp wzgórza, rozrzucił szeroko ramiona i zduszonym głosem

oświadczył:

- Wyzionąłem ducha...

Z góry zbiegł tuż za nimi Kit i skoczył nie spodziewającemu się niczego ojcu prosto

na brzuch. Tym razem jęk, który wydał z siebie Miles, był autentyczny, a Elizabeth znów

zaniosła się śmiechem.

Miles z prześmiesznie zbolałą miną zdjął syna z brzucha i spojrzał na dziewczynę.

- Miło ci patrzeć, jak cierpię, co? - Jego głos brzmiał poważnie, lecz w oczach

błyszczały iskierki humoru. - Chodź, Kit, pokażemy łady Elizabeth, że nie wolno wyśmiewać

się z królewskich rycerzy.

Cofnęła się z szeroko otwartymi oczami, ale oni byli szybsi. Miles chwycił ją za

ramiona, a Kit uwiesił się na nogach. Potknęła się o fałdy spódnicy, Miles potknął się o Kita,

a Kit ciągnął z całej siły do siebie. Poturlali się wszyscy troje, zachłystując się od śmiechu,

szczególnie kiedy Miles zaczął łaskotać Elizabeth.

- Dosyć? - spytał z twarzą tuż obok jej zalanych łzami policzków. - Przyznasz teraz, że

jesteśmy najświetniejszymi z rycerzy?

- Ja... nigdy temu nie zaprzeczałam - wysapała. Miles znowu zaczął ją łaskotać.

- Powiedz, kim jesteśmy.

- Najodważniejszymi i najurodziwszymi rycerzami w całej Anglii. Na całym świecie.

Jego dłonie znieruchomiały obejmując ją w talii, a kciuki prawie dotykały piersi.

- A jak mam na imię? - szepnął zupełnie poważnie.

- Miles... - odpowiedziała cicho, patrząc mu w oczy. - Miles Montgomery.

Obejmowała go za szyję, a teraz delikatnie zsunęła dłonie po jego karku. Miles ukląkł

i pocałował ją lekko. Pocałunek był jak muśnięcie, po raz pierwszy jednak coś między nimi

zaiskrzyło.

Kit skoczył ojcu na plecy i Miles o mało nie zarył twarzą w ziemię.

- Pohuśtaj mnie jeszcze, tato.

- I pomyśleć, że kiedyś szczerze kochałem tego dzieciaka... - szepnął do ucha

Elizabeth, po czym wstał, cały czas z Kitem na karku.

Nikt nie zauważył, że niebo pociemniało w ciągu ostatnich kilku minut, i pierwsze

zimne krople deszczu zupełnie ich zaskoczyły. Niebo nagle się rozstąpiło i lunęła ulewa.

- Szybko, do chaty!... - Miles objął Elizabeth ramieniem i pociągnął na wzgórze.

- Całkiem przemokłeś? - spytała, kiedy schronili się pod resztkami dachu i Miles zdjął

chłopca z pleców.

- Nie, nie bardzo.

Uśmiechnęła się do niego i spojrzała na Kita.

Miles naturalnym gestem położył jej rękę na ramieniu.

- Może rozpalicie ogień, a ja tymczasem poszukam czegoś do jedzenia?

Kit zgodził się entuzjastycznie, Elizabeth jednak z powątpiewaniem popatrzyła na

lejące się z nieba strugi deszczu.

- Chyba powinieneś poczekać, aż trochę przestanie padać. Miles uśmiechnął się

promiennie.

- Nic mi się nie stanie. Zostańcie tu, zaraz wrócę. Prześlizgnął się między osmolonymi

belkami i zniknął.

Elizabeth stanęła na skraju domostwa i popatrzyła za nim. Była pewna, że Miles

Montgomery nie zdaje sobie sprawy, jak niezwykły był dla niej dzisiejszy dzień. Całe

przedpołudnie spędziła z mężczyzną, a on ani razu nie zachował się napastliwie. I tak

serdecznie się śmiali! Zawsze lubiła się śmiać, bracia jednak byli tacy ponurzy... Każdy, kto

mieszkał pod jednym dachem z Edmundem Chatworthem, prędzej czy później robił się

ponurakiem. A dziś śmiała się z mężczyzną i on nie próbował zedrzeć z niej ubrania. Dotąd,

jeśli tylko uśmiechnęła się do jakiegoś mężczyzny, rzucał się na nią i szarpał.

To nie dlatego, żeby była wielką pięknością i samą urodą doprowadzała mężczyzn do

wybuchów dzikiej namiętności.

Wiedziała, że jest ładna, owszem, ale - jeśli dobrze kiedyś podsłuchała - nie mogła

równać się z dziedziczką Revedoune.

Padała ofiarą napastliwości mężczyzn z winy brata Edmunda. Kierując się swoim

maniakalnym poczuciem humoru, zakładał się z gośćmi, komu uda się zaciągnąć Elizabeth do

łóżka. Nie mógł znieść, że siostra nie drży przed nim ze strachu. Gdy była dzieckiem, zabierał

ją do domu z klasztoru, gdzie spędzała większość czasu, bił często i kopniakami zrzucał ze

schodów. Jakimś cudem uniknęła trwałego kalectwa.

Kiedy skończyła dwanaście lat, zaczęła się przed nim bronić. Chociażby płonącą

pochodnią. A gdy żarty brata stawały się coraz mniej niewinne, a ona coraz więcej rozumiała,

nauczyła się zręcznie odpierać ataki obleśnych kompanów Edmunda. Umiała boleśnie zrazić

mężczyzn, którzy próbowali ją wykorzystać. Uprosiła Rogera, żeby pokazał jej, jak

posługiwać się toporem, mieczem i sztyletem. Nauczyła się też bronić tnącym jak brzytwa

językiem.

Po kilku tygodniach spędzonych w domu Edmunda i wśród mężczyzn, jakimi się

otaczał, uciekała do klasztoru, zwykle z pomocą Rogera, i przez następne kilka tygodni mogła

odetchnąć z ulgą - dopóki Edmund znów po nią nie przyjechał.

- Rozpaliłem już ogień, lady Elizabeth - odezwał się za jej plecami Kit.

Odwróciła się z ciepłym uśmiechem. Zawsze uwielbiała dzieci. One są prawdziwie

sobą, niczego od niej nie oczekują, a tak wiele dają.

- Sam wszystko zrobiłeś, a ja stałam tu bezczynnie. - Podeszła do chłopca i spytała: -

Może opowiem ci coś, zanim ojciec wróci, chcesz?

Usiadła pod ścianą, wyciągnęła nogi w stronę ogniska i objęła chłopca ramieniem.

Okrywając ich oboje płaszczem Milesa zaczęła opowiadać Kitowi o Mojżeszu i jego ludzie.

Zanim dotarła do rozstąpienia się fal Morza Czerwonego, Kit już spał, zwinięty obok niej w

kłębek.

- I będziecie żyć długo i szczęśliwie - podsumowała posępnym tonem.

- A jak wyglądało życie z Edmundem Chatworthem?

- rzucił lekko. Elizabeth poruszyła się niespokojnie.

- On też lubił... psoty - odparła krótko.

- Najadłeś się, Kit?

Gdy Miles sięgnął po następny kawałek mięsa, na wewnętrznej stronie jego

nadgarstka zauważyła długą szramę, która zaczęła znów krwawić. Miles natychmiast

spostrzegł, co zwróciło jej uwagę.

- To od uderzenia cięciwą łuku. Jeśli chcesz, możesz mnie opatrzyć - powiedział z

taką nadzieją w głosie, że roześmiała się.

Uniosła spódnicę, oddarła długi kawałek halki i zmoczyła materiał w strugach

deszczu. Miles usiadł przed nią i Elizabeth zaczęła wycierać ranę.

- Nawet nie wiesz, jak wspaniale widzieć cię uśmiechniętą - powiedział. - Kit, nie

właź na te belki. Weź szmatę z kołczanu i wyczyść mój miecz. I uważaj, żebyś nie uszkodził

ostrza. - Znów spojrzał na Elizabeth. - Poczytuję sobie za honor, kiedy się do mnie

uśmiechasz. Wydaje mi się, że nie uśmiechasz się do wielu mężczyzn.

- Do bardzo niewielu. Uniósł dłoń, którą ocierała ranę, i pocałował w wewnętrzną

stronę.

- Zaczynam wierzyć, że jesteś takim aniołem, na jakiego wyglądasz. Kit cię uwielbia.

- Wydaje mi się, że Kit nie spotkał nigdy nikogo obcego i że wszystkich lubi.

- Ja nie wszystkich lubię... - Znowu pocałował ją w rękę.

- Przestań! - Odsunęła się. - Za dużo sobie pozwalasz z tymi pocałunkami.

- Jestem bardzo przyzwoity, ograniczając się do pocałunków. Jakże pragnąłbym

kochać się z tobą... Kit! - wrzasnął na synka, który wymachiwał mieczem nad głową. -

Przetrzepię ci skórę, jeśli się nie uspokoisz!

Elizabeth nie mogła się powstrzymać i wybuchnęła śmiechem, odpychając

jednocześnie zabandażowaną już rękę Milesa.

- Chyba powinieneś zostawiać syna w domu, kiedy wybierasz się w konkury.

- Och, nie. - Uśmiechnął się. - Kit zdziałał więcej, niż mnie udałoby się w ciągu

miesięcy.

I z tajemniczą miną wstał, żeby odebrać miecz z rąk popędliwego potomka.

7

Tej nocy znowu spali wszyscy razem, z Kitem skulonym w środku. Elizabeth długo

leżała z otwartymi oczami, wsłuchując się w ich oddechy. Ostatnie dwa dni były tak

niezwykłe, tak różne od tego, czego do tej pory doświadczyła... Tak jakby po latach nocy

wyjrzało słońce.

Kiedy się obudziła, leżała sama na płaszczu Milesa, szczelnie otulona pledem.

Uśmiechnęła się rozespana, zwinęła pod kocem i przez chwilkę marzyła, by na zawsze tu

zostać i by każdy dzień pełen był śmiechu.

Odwróciła się na plecy, przeciągnęła się i rozejrzała po domostwie. Było puste. W

ciągu ostatnich kilku dni jej czujność zmalała. Zwykle spała nasłuchując jednocześnie jak

zwierzątko, lecz Miles i Kit wyszli tak cicho, że tego nie spostrzegła. Nasłuchiwała teraz, czy

nie ma ich gdzieś w pobliżu. Uśmiechnęła się na dźwięk powolnych, cichych kroków

niedaleko zagrody.

Bezszelestnie wymknęła się z chałupy i weszła do lasu. Między drzewami, po lewej

stronie usłyszała odgłosy, które upewniły ją, że Miles i Kit są w pobliżu. Kto w takim razie

hałasował w poszyciu tuż przed nią?

Używając całego doświadczenia, którego nabierała latami, wywodząc w pole

przyjaciół brata, bez wysiłku, niepostrzeżenie przemknęła wśród zarośli. Po chwili ujrzała,

kto ich tak wytrwale szpieguje.

Leżące nieruchomo na brzuchu, niewyobrażalnie długie ciało sir Guya rozciągało się

w całej okazałości na trawie. Tylko głowa obracała się we wszystkie strony, szukając śladów

Milesa i Kita.

Elizabeth cichutko podskoczyła do przodu. Przycupnęła i złapała mocno w garść

niewielki wydłużony kamień. Roger nauczył ją, że nawet drobne, słabe dłonie mogą nabrać

mocy, jeśli chwycą coś ostrego. Z kamieniem w jednej ręce pochyliła się i zręcznie

wyszarpnęła sztylet sir Guya z pochwy u jego boku.

Gigant poderwał się w mgnieniu oka.

- Lady Elizabeth... - wykrztusił zaskoczony. Cofnęła się o krok, na odległość ramienia.

- Dlaczego nas śledzisz? Zdradziłeś swego pana i teraz chcesz go zabić?

Szrama na twarzy sir Guya zbielała, lecz nic nie powiedział. Odwrócił głowę w

kierunku Milesa i zagwizdał przenikliwie.

Elizabeth wiedziała, że to znak, by go przywołać. Jeśli Guy wzywa swego pana, Miles

musi coś wiedzieć o sekretnej obecności olbrzyma.

Miles pojawił się zaskakująco szybko. Sam, z wyciągniętym mieczem.

- Ta dama pyta, czy mam zamiar cię zabić - powiedział z pełną powagą sir Guy.

Miles popatrzył na oboje. - Jak cię znalazła? Sir Guy nie odrywał wzroku od

Elizabeth. Wydawał się zmieszany, a równocześnie pełen uznania.

- Nie usłyszałem jej. W oczach Milesa pojawił się uśmiech.

- Oddaj mu sztylet, Elizabeth. Lojalność sir Guya nie podlega żadnej wątpliwości.

Elizabeth nie drgnęła. Ściskała kamień w dłoni ukrytej między fałdami spódnicy.

Jednocześnie spostrzegła płaski kamień, na którym spoczywała stopa sir Guya, i jego but z

cienkiej skóry. Nawet najsilniejszy mężczyzna ma wrażliwe stopy.

- Gdzie są twoi ludzie? - spytała Milesa, wpatrując się cały czas w olbrzyma.

- No, więc... Elizabeth... - zaczął. - Myślałem, że... Z wyrazu twarzy sir Guya

domyśliła się, że wszystko, co miało miejsce, było pomysłem Milesa.

- Mów! - rozkazała.

- Jesteśmy na ziemi MacArranów i wiedziałem, że nic nam nie grozi. Postanowiłem

więc przejść się po lesie z tobą i Kitem. Nie było żadnego niebezpieczeństwa.

Okręciła się na pięcie, żeby spojrzeć mu w oczy, ale kątem oka nadal obserwowała sir

Guya.

- To wszystko podstęp - powiedziała zimno. - Skłamałeś, że orszak zniknął.

Skłamałeś, że coś może nam zagrażać. I wszystko to zrobiłeś, żeby zostać ze mną sam.

- Elizabeth... - Miles starał się ją uspokoić. - Byliśmy otoczeni przez moich ludzi.

Pomyślałem, że jeśli obędziemy sami przez pewien czas, lepiej mnie poznasz. A Kit...

- Nie mieszaj w to dziecka! Nie brało udziału w tym nikczemnym spisku.

- To nie był spisek - tłumaczył łagodnie.

- A niebezpieczeństwo? Ryzykowałeś moje życie i życie swego syna. Te lasy są pełne

dzikich górali!

Miles uśmiechnął się protekcjonalnie.

- To prawda, lecz ci dzicy górale są ze mną spokrewnieni przez żonę brata. Jestem

pewien, że nawet teraz jesteśmy otoczeni ludźmi MacArranów.

- Nie słyszałam nikogo poza tym niezdarnym niedźwiedziem. Sir Guy zesztywniał.

- Nic złego się nie stało. - Miles uśmiechnął się do niej. - Oddaj mi sztylet, Elizabeth.

- Nic złego poza twoimi łgarstwami - warknęła. Potem wszystko stało się

błyskawicznie. Rzuciła się na Milesa ze sztyletem, sir Guy wytrącił jej broń z ręki, a kiedy

nóż poszybował w powietrzu, obcas Elizabeth wylądował na dwóch najmniejszych palcach

lewej stopy olbrzyma. Miles, zaskoczony wyrazem bólu na twarzy sir Guya, odwrócił na

sekundę od niej wzrok. Nie zauważył, jak Elizabeth zamierzyła się z całym rozmachem i

ugodziła go kamieniem w brzuch. Pochylił się do przodu jęcząc przeciągle.

Cofnęła się, obserwując, jak skrzywiony z bólu sir Guy przysiada na ziemi i stara się

zdjąć but. Miles wyglądał, jakby miał zwymiotować.

- Dobra robota - usłyszała za swoimi plecami. Odwróciła się i spojrzała w twarz

niezwykle pięknej kobiety o ciemnych włosach i niebieskich oczach, równie wysokiej jak

ona, co nie zdarzało się często. Obok niej stał wielki pies.

- To powinno cię czegoś nauczyć, Miles - ciągnęła. - Nie wszystkie kobiety lubią być

zabawką dla mężczyzn.

Elizabeth szeroko otworzyła oczy, kiedy spośród drzew zaczęli wychodzić ludzie, a od

strony zagrody zbliżył się starszy mężczyzna, trzymający Kita za rękę.

- Lady Elizabeth Chatworth - powiedziała kobieta - jestem Bronwyn MacArran,

dziedziczka klanu MacArranów i bratowa tego nieznośnego młodego człowieka.

Miles powoli dochodził do siebie.

- Miło cię widzieć, Bronwyn.

- Tam - Bronwyn zwróciła się do starszego człowieka. - Obejrzyj stopę sir Guya. Jest

złamana?

- Prawdopodobnie - wtrąciła Elizabeth. - Wiem z doświadczenia, że zwykle złamany

jest najmniejszy palec.

Bronwyn popatrzyła na nią z niekłamanym podziwem.

- Oto moi ludzie: Daglas... - wywoływała ich kolejno i każdy kłaniał się Elizabeth. -

Alex, Jarl i Francis.

Zmierzyła wszystkich taksującym wzrokiem. Nie lubiła być otoczona przez mężczyzn

i przesunęła się tak, by sir Guy nie został za jej plecami. Wszyscy ci mężczyźni wokół

sprawiali, że czuła się jak zamknięta w ciasnej klatce.

Miles, rozcierając obolały brzuch, spostrzegł jej odruch i podszedł bliżej, a kiedy Tam

postąpił o krok, dotknął jego ramienia rzucając ostrzegawcze spojrzenie. Zmarszczywszy na

chwilę brwi ze zdziwienia Tam puścił rękę Kita i odsunął się od Elizabeth. Dziewczyna

obserwowała uważnie każdy ich gest.

- A gdzie podziewa się mój najdroższy brat? - Miles zwrócił się do Bronwyn, która

spokojnie przyglądała się tej scenie.

- Pojechał na północne rubieże, ale spodziewam się go zobaczyć, zanim dotrzemy do

Larenston.

Miles ujął ramię Elizabeth i ścisnął mocniej, kiedy próbowała się odsunąć.

- Bronwyn ma małe dziecko - powiedział głośno i dodał szeptem: - Nic ci nie grozi.

Trzymaj się blisko mnie.

Elizabeth rzuciła mu spojrzenie, z którego wyczytał, że nie wzbudza w niej ani

odrobinę więcej zaufania niż jakikolwiek inny przedstawiciel rodzaju męskiego. Została

jednak u jego boku. Ludzie ze świty Bronwyn byli ubrani jak dzikusy, mieli gołe kolana,

włosy długie do ramion i ogromne, obusieczne miecze u pasa.

Bronwyn wyczuła, że oprócz tej dziecinnej sztuczki Milesa między nimi rozgrywa się

jeszcze coś innego, nie miała jednak pojęcia co. Może gdy dojadą do Larenston, dowie się,

jaka jest przyczyna tego dziwnego iskrzenia w powietrzu.

- Ruszamy? - zawołała.

Elizabeth nie ruszyła się z miejsca, dopóki ludzie Bronwyn nie znaleźli się przed nią.

Szli w milczeniu do ukrytych dalej koni, a obok, wsparty na kiju, kuśtykał powoli sir Guy.

- Chcę jechać z tyłu - powiedziała przez zaciśnięte zęby do Milesa.

Najpierw zaprotestował, lecz w końcu zrezygnował i mruknął coś półgłosem do

Bronwyn. Skinęła głową i Szkoci wraz z sir Guyem oraz Tam z Kitem na jednym siodle

ruszyli przodem.

- Elizabeth... - Miles jechał obok niej. - Ludzie Bronwyn nic ci nie zrobią. Nie ma

żadnego powodu do niepokoju.

Rzuciła mu ponure spojrzenie.

- Mam polegać na twoim słowie? A kto mnie okłamał? Ty. A twoja rodzina jest w

stanie wojny z moją.

Miles wzniósł oczy do nieba.

- Może popełniłem błąd, używając tego podstępu, ale gdybym poprosił, żebyś spędziła

kilka dni w lesie ze mną i Kitem, co byś odpowiedziała?

Odwróciła się od niego.

- Elizabeth, musisz przyznać, że dobrze się bawiłaś. I przez te kilka godzin nie bałaś

się mężczyzn.

- Nigdy nie boję się mężczyzn - wycedziła z naciskiem.

- Po prostu nauczyłam się być ostrożna.

- Ta ostrożność zatruwa ci życie - powiedział surowo.

- Popatrz teraz na nas, dławimy się kurzem za końmi ludzi Bronwyn tylko dlatego, że

boisz się ataku ze strony któregoś z nich. Koniecznie musisz mieć wszystkich na oku, tak?

- Życie nauczyło mnie... - zaczęła.

- Życie nauczyło cię wszystkiego, co najgorsze! Większość mężczyzn nie jest taka jak

Edmund Chatworth albo Pagnell. Tu, w Szkocji, przekonasz się, że niektórym można zaufać.

Nie!... - Przeszył ją wzrokiem. - Przekonasz się, że mnie można zaufać.

Popędził konia do przodu i zostawił ją samą. Bronwyn zerknęła do tyłu, po czym

zawróciła konia i podjechała do jasnowłosej kobiety. Stanowiły niezwykłą parę: Elizabeth ze

swoją delikatną urodą i Bronwyn z wyrazistymi, mocnymi rysami.

- Sprzeczka między kochankami? - spytała Bronwyn, przypatrując się Elizabeth spod

oka.

- Nie jesteśmy kochankami - padła sucha odpowiedź. Bronwyn uniosła brwi, myśląc w

duchu, że musi to być pierwszy raz, gdy Miles spędza czas z kobietą, której nie posiadł.

- Jak to się stało, że panna Chatworth podróżuje w towarzystwie Montgomeryego? -

spytała takim samym tonem, jakiego Elizabeth użyła poprzednio w stosunku do niej.

Dziewczyna rzuciła jej urażone spojrzenie.

- Jeśli zamierzasz snuć jadowite uwagi na temat mego brata Rogera, lepiej dwa razy

się zastanów.

Spojrzały sobie prosto w oczy i po chwili - w ciągu której wiele dały sobie do

zrozumienia - Bronwyn sztywno skinęła głową.

- Wypytaj swego brata o szkockich krewnych - powiedziała lodowato i popędziła

konia do przodu.

- Uraziłaś czymś Bronwyn? - spytał Miles, gdy znów się z nią zrównał.

- Mam spokojnie słuchać oszczerstw na temat własnego brata? Ta kobieta przyrzekła

poślubić Rogera, lecz cofnęła słowo. I w wyniku tego...

- W wyniku tego Roger Chatworth zdradziecko zaatakował od tyłu mojego brata -

przerwał Miles. Umilkł i przechylił się przez wierzchowca, by ująć jej rękę. - Daj nam szansę,

Elizabeth... - powiedział łagodnie, wpatrując się w nią błagalnie. - Proszę jedynie o to, byś

dała nam wszystkim czas udowodnić, że jesteśmy godni zaufania.

Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, usłyszeli grzmiący tętent zbliżających się

koni. Zerknęła przed siebie i zauważyła, że wszyscy mężczyźni wyciągnęli miecze i w jednej

chwili otoczyli obie kobiety. Miles pchnął konia bliżej Elizabeth.

- To ten idiota, mój mąż - stwierdziła Bronwyn, a jej zadowolony ton zupełnie nie

pasował do wypowiedzianych słów.

Przed nimi zatrzymało się pięciu ludzi. Dowódca był wysokim, przystojnym

mężczyzną o ciemnoblond włosach sięgających ramion i najwidoczniej cieszyły go groźne

błyski w roziskrzonych oczach żony.

- Starzejesz się, Tam - powiedział leniwie przybysz, pochylając się w siodle.

Tam odburknął coś i schował miecz.

- Niech cię diabli, Stephen - zasyczała Bronwyn. - Dlaczego pędziłeś tak nad

urwiskiem? I dlaczego nie uprzedziłeś, że nadjeżdżasz?

Powoli zsiadł z konia, rzucił wodze jednemu z ludzi i podszedł do żony. Położył rękę

na jej kostce i zaczął przesuwać ją wyżej.

Bronwyn odtrąciła go kopniakiem.

- Zostaw mnie! - rozkazała. - Mam ważniejsze sprawy niż zabawianie się z tobą.

Stephen jednym błyskawicznym gestem chwycił ją wpół i ściągnął z siodła.

- Martwiłaś się, że zwalę się z urwiska? - mruknął, przyciągając ją do siebie.

- Tam! - wydusiła Bronwyn odpychając męża.

- Na nic się zda moja pomoc - odpowiedział Tam.

- Ale ja chętnie cię obronię - cicho odezwał się Miles. Stephen gwałtownie puścił

żonę.

- Miles!... - Podbiegł i chwycił brata w ramiona, gdy tylko ten zeskoczył z konia. -

Kiedy przyjechałeś? Skąd wziąłeś się w Szkocji? Myślałem, że jesteś u wuja Simona... I co to

za historia, że wuj Simon żąda twojej głowy na tacy?

Miles uśmiechnął się półgębkiem i wzruszył ramionami.

Stephen skrzywił się, wiedząc doskonale, że nie wyciągnie nic na siłę z młodszego

brata. Do furii doprowadzała go czasem małomówność Milesa.

- Miles przywiózł Elizabeth Chatworth - rzuciła niedbale Bronwyn.

Stephen odwrócił się i spojrzał na orszak, gdzie natychmiast wypatrzył Elizabeth.

Mimo delikatnej urody wyglądała lodowato, sztywno wyprostowana w siodle. Stephen ruszył

w jej stronę, ale Miles chwycił go za ramię.

- Nie dotykaj jej - powiedział cicho i sam podszedł do Elizabeth.

Po sekundzie zdumienia Stephen uśmiechnął się pod nosem. Doskonale rozumiał

uczucie zazdrości, po raz pierwszy jednak dostrzegł je u swego brata.

Miles wyciągnął rękę do Elizabeth, a kiedy zawahała się, powiedział:

- Stephen nie zrobi ci krzywdy i takiej samej grzeczności oczekuje od ciebie.

W jego oczach igrał uśmiech. Ona również nie mogła powstrzymać słabego uśmiechu,

gdy zerknęła na sir Guya, który przyglądał się, jakby była półpotworem, półczarownicą.

Musieli poczekać, aż zostaną przedstawieni, gdyż Kit, który obudził się właśnie z drzemki w

siodle Tama, rzucił się na ukochanego stryja. Stephen usadowił Kita na jednym ramieniu i

wyciągnął rękę do Elizabeth. Ona jednak stała sztywno i nie ujęła jego dłoni.

Miles zerknął na brata ostrzegawczo i Stephen z pełnym zrozumienia uśmiechem

cofnął rękę.

- Witamy w naszym domu - powiedział.

- Jestem Elizabeth Chatworth.

- A ja jestem Montgomery i... - spojrzał na Bronwyn - należę do klanu MacArranów.

Witamy. Pójdziemy piechotą wzdłuż urwiska? Ścieżka jest bardzo stroma, miejscami można

najeść się strachu.

- Mogę jechać konno - powiedziała sucho Elizabeth. Miles ujął ją za ramię i podniósł

dłoń do ust.

- Oczywiście, że możesz. Mój niezdarny brat stara się po prostu znaleźć pretekst, żeby

z tobą porozmawiać.

- Stryju Stephenie! - Kit ledwie wytrzymał do końca rozmowy dorosłych. - Lady

Elizabeth uderzyła tatę i przetrąciła stopę sir Guya, i spaliśmy w lesie bez namiotu ani

niczego. - Uśmiechnął się do Elizabeth, która w odpowiedzi mrugnęła do niego okiem.

- Przetrąciła stopę sir Guya? - Stephen wybuchnął śmiechem. - Nie chce mi się w to

wierzyć.

- Lady Elizabeth Chatworth złamała sir Guyowi palce u nogi - stwierdziła chłodno

Bronwyn.

Stephen zmrużył oczy przypatrując się żonie.

- Nie bardzo podoba mi się twój ton. Miles odezwał się pospiesznie, by przyciągnąć

uwagę brata:

- A jak mają się MacGregorowie? To, co nastąpiło, było półopisem, półkłótnią.

Bronwyn i Stephen opowiadali o klanie odwiecznych wrogów MacArranów - aż do zeszłego

roku, gdy zawarto rozejm przy okazji ślubu brata Bronwyn, Davida, z córką MacGregora.

Rozmawiali, idąc ścieżką nad urwiskiem, z jednej strony mając ścianę skalną, a z

drugiej przepaść. Elizabeth szła blisko Milesa, obok Stephena i tuż za Bronwyn, i

przysłuchiwała się obojętnie wymianie zdań między małżonkami. Kłócili się zażarcie, lecz

nie było w tym cienia prawdziwej złości. Ludzie za nimi swobodnie rozmawiali między sobą,

zupełnie nie zwracając na to uwagi, jakby podobne potyczki słowne były chlebem

powszednim. Bronwyn prowokowała Stephena i wymyślała mu, a on kwitował to

uśmieszkami i powtarzał żonie, że wygaduje głupstwa. We wszystkich małżeństwach, jakie

Elizabeth widziała, mąż już dawno podbiłby żonie oko, gdyby powiedziała na głos choć

połowę tego, co Bronwyn.

Spostrzegła, że Miles uśmiecha się błogo, patrząc na brata i bratową. Kit podbiegł,

złapał stryjenkę za rękę i zaczął wtrącać się do sprzeczki, biorąc jej stronę.

- Jaki ojciec, taki syn - powiedział Stephen do Milesa. Gdy odwrócił się do brata, w

stronę skalnej ściany, zauważył, że z góry toczą się kamienie, tuż obok głowy Elizabeth.

Zareagował natychmiast - chwycił dziewczynę i oboje przywarli do skały. Stephen przygniótł

ją potężnym ciałem, a spadające kamienie posypały się za jego plecami.

Elizabeth też zareagowała bez zastanowienia. Ponieważ wokół było tylu mężczyzn,

nerwy miała napięte jak postronki. Nie zdążyła zauważyć powodu gwałtownego zachowania

Stephena, wiedziała tylko, że znowu atakuje ją jakiś mężczyzna.

Wpadła w panikę. Zaczęła wrzeszczeć tak strasznie, że śmiertelnie wystraszyła od

dłuższego już czasu nerwowo prychające konie. Drapała i kopała jak schwytane w sidła

dzikie zwierzątko.

Stephen, osłupiały z powodu jej zachowania, starał się chwycić dziewczynę za

ramiona.

- Elizabeth!... Elizabeth... - krzyczał w jej przerażoną twarz. Odłamki skalne spadły na

ramiona i plecy Milesa, powalając go na kolana. Poderwał się, słysząc jej krzyk.

- Niech cię piekło pochłonie!... - wysapał do brata. - Mówiłem, żebyś jej nie dotykał.

Odepchnął Stephena, starając się jednocześnie pochwycić Elizabeth.

- Cicho! - rozkazał.

Wciąż była w szoku, szarpała się, cała rozedrgana. Miles złapał ją za ramiona i

potrząsnął.

- Elizabeth - powiedział cierpliwie, ale stanowczo. - Nic się nie stało. Słyszysz mnie?

Nic się nie stało. Jeszcze raz nią potrząsnął, zanim spojrzała mu w oczy.

Nigdy nie widział takiego wzroku - przerażonego do granic szaleństwa i... bezradnego.

Przez chwilę patrzyli na siebie, a Miles użył całej siły woli, by ją uspokoić.

- Nic ci nie grozi, kochana. Przy mnie zawsze będziesz bezpieczna.

Zaczęła drżeć na całym ciele. Przyciągnął ją, objął mocno i pogłaskał po włosach.

Potem odezwał się do stojącego obok Stephena:

- Zostaw konia, dołączymy do was później.

Elizabeth prawie nie widziała, jak orszak minął ich w grobowym milczeniu. Zrobiło

jej się słabo. Bezwiednie oparła się o pierś Milesa, a on głaskał ją po policzku, po karku i

ramieniu. Po kilku minutach odsunęła się.

- Zrobiłam z siebie wariatkę - powiedziała z takim żalem, że uśmiechnął się.

- Stephen nie zrozumiał, o co mi chodzi, kiedy powiedziałem, żeby cię nie dotykał.

Jestem pewien, że odebrał to jako przejaw zwykłej zazdrości.

- Nie jesteś zazdrosny? - spytała, zmieniając temat.

- Może. Ale twoje lęki są ważniejsze od mojej zazdrości.

- Moje lęki, jak to nazywasz, nie powinny cię obchodzić.

- Udało jej się całkowicie uwolnić z jego ramion.

- Elizabeth... - powiedział bardzo cicho. - Nie duś tego w sobie. Mówiłem ci, że jestem

dobrym słuchaczem. Porozmawiaj ze mną. Powiedz, co napawa cię takim lękiem?

Przywarła dłońmi do skały za swoimi plecami, jakby szukała oparcia w czymś

stabilnym.

- Dlaczego wszystkich odesłałeś? Przez jego twarz przemknął grymas złości.

- Żeby nie było świadków, kiedy cię zgwałcę. Jaki mógłby być inny powód? - Kiedy

zorientował się, że nie jest pewna, czy to tylko sarkazm, desperacko wyrzucił do góry ręce.

- Chodź, ruszajmy w końcu do Larenston. - Zbyt mocno chwycił ją za ramię. - Wiesz,

czego ci trzeba, Elizabeth? Potrzebujesz kochanka, który pokaże ci, że twoje strachy są dużo

gorsze od rzeczywistości.

- Było wielu chętnych do tej roli - syknęła.

- Z tego, co zrozumiałem, miałaś do czynienia jedynie z gwałcicielami, nie zaś

kochankami.

Podsadził ją na siodło, sam usiadł z tyłu i ruszyli.

8

Elizabeth uniosła dłoń do czoła i powoli otworzyła oczy. Duża komnata, w której

leżała na łóżku, była pusta i ciemna. Minęło wiele godzin, odkąd dotarli z Milesem do

twierdzy MacArranów. Była to stara forteca wybudowana na skraju klifowego wybrzeża i

wyglądała, jakby gigantyczny orzeł dzierżył skałę w swoich szponach.

Jakaś równie chyba stara jak zamek kobieta przyniosła gorący napar z ziół, a kiedy

odwróciła się na chwilę, Elizabeth wylała wszystko do doniczki stojącej przy łóżku. Znała się

na ziołach i doskonale wiedziała, co zawiera napar.

Drobna kobieta o zdeformowanej figurze, którą Bronwyn nazywała Morag,

przyglądała się jej intensywnie, świdrując zmrużonymi oczami. Po kilku chwilach Elizabeth

udała, że zasypia i osunęła się na posłanie.

- Potrzebuje odpoczynku - powiedziała Bronwyn, pochylając się nad nią. - Nigdy nie

widziałam, żeby kimś owładnął taki szał, kiedy Stephen zasłonił ją przed spadającymi

skałami. Wyglądało, jakby w jej ciało wstąpił szatan.

Morag cicho parsknęła.

- Ja na początku też walczyłam ze Stephenem.

- To było zupełnie co innego - upierała się Bronwyn.

- Milesowi udało się ją uspokoić, ale dopiero gdy potrząsnął nią kilka razy. Wiesz, że

złamała palce u nogi sir Guya.

- I słyszałam, że się powadziłyście - sapnęła kobieta.

- Odważyła się bronić Rogera Chatwortha! - Bronwyn wyprostowała się sztywno. - Po

tym, co mi zrobił...

- To jej brat! - rzuciła niecierpliwie Morag. - Nie dziwi mnie jej lojalność, chociaż

powinna zrozumieć też twój punkt widzenia. Bronwyn, żadna sprawa na tym świecie nie ma

jednego oblicza. - Pochyliła się nad łóżkiem i przykryła nieruchomą postać Elizabeth

granatowo - zielonym pledem.

- Zostawmy ją w spokoju. Przyjechał posłaniec od najstarszego brata Stephena.

- Dlaczego nic nie powiedziałaś? - Bronwyn była zła, że traktuje się ją jak dziecko, a

jeszcze bardziej zezłościło ją, że na to zasłużyła.

Elizabeth leżała bez ruchu, aż drzwi się zamknęły. Dłuższą chwilę nasłuchiwała.

Mężczyźni czasem udawali, że wychodzą z komnaty, lecz naprawdę ukrywali się w jakimś

zakamarku. Gdy nabrała pewności, że jest sama, odwróciła się na bok i powoli otworzyła

oczy. W pokoju nie było nikogo.

Wyskoczyła z łóżka i podbiegła na palcach do okna. Zapadał mrok, a światło księżyca

kładło się srebrnym cieniem na szarych murach zamku. Teraz jest czas na ucieczkę, teraz,

zanim wszyscy dowiedzą się, że jest tu więziona.

W dole przeszło czterech mężczyzn otulonych pledami. Z uśmiechem na ustach

zaczęła snuć swój plan. Szybko przeszukała komnatę. W kufrze znalazła męskie ubrania.

Podciągnęła suknię do góry i obwiązała się nią w pasie, a potem naciągnęła obszerną męską

bluzę i ciężkie wełniane skarpety. Kiedy zerknęła na odkryte kolana, zacisnęła na sekundę

oczy na myśl o paradowaniu wśród ludzi w takim stroju - prawie goła. Nie znalazła żadnych

butów, musiała więc wcisnąć na grube skarpety swoje własne, cienkie pantofle. Zawinięcie

pledu w taki sposób, by uformował spódniczkę i okrył należycie ramię, zajęło jej sporo czasu.

Okazało się to dość skomplikowane i ściągając pas wokół talii wciąż miała wrażenie, że

konstrukcja ledwie się trzyma.

Wstrzymała oddech i ostrożnie uchyliła drzwi. Na szczęście z drugiej strony nie było

żadnego strażnika. Przez wąską szparę wymknęła się cicho na słabo oświetlony korytarz.

Zapamiętała drogę, którą od wejścia do komnaty prowadził ją poprzednio Miles, i teraz

nasłuchując zatrzymała się, by zebrać odwagę.

Z daleka, po lewej stronie na dole, dobiegły ją głosy. Przyklejona do ściany, powoli

zeszła schodami w stronę głównego wejścia. Kiedy przesuwała się obok sali, gdzie

rozbrzmiewała rozmowa, usłyszała nazwisko Chatworth. Zerknęła na drzwi, lecz

jednocześnie chciała wiedzieć, o czym mowa. Bezszelestnie podkradła się bliżej.

- Niech was obu piekło pochłonie, Miles! - Usłyszała wściekły głos Stephena. - Gavin

ma tak samo mało rozumu jak ty. Ułatwiacie tylko Chatworthowi jego plan. Niewiele brakuje,

by zniszczył naszą rodzinę.

Miles milczał.

- Do diabła! - wrzasnął Stephen. - Odpowiedz coś! Dostrzegła z ukrycia płonące oczy

Milesa.

- Nie oddam Elizabeth. Co Gavin zrobi z Rogerem Chatworthem, to jego sprawa.

Elizabeth jest moja.

- Gdybyś nie był moim bratem... - zaczął Stephen.

- Gdybym nie był twoim bratem, nie obchodziłoby cię, co zrobiłem. - Miles

zachowywał spokój, jedynie w jego oczach płonęła wściekłość.

Stephen bezradnie rozrzucił ramiona.

- Porozmawiaj z nim - zwrócił się do Bronwyn. - Wszyscy moi bracia są niespełna

rozumu.

Bronwyn stanęła tuż przed mężem.

- Kiedyś walczyłeś z Rogerem Chatworthem o to, co według ciebie było twoje. Miles

robi teraz dokładnie to samo, a ty na niego wrzeszczysz.

- To było co innego - warknął ponuro Stephen. - Dostałem cię od króla.

- Elizabeth należy do mnie! - przerwał gwałtownie Miles. - Bronwyn, czy jestem

miłym gościem w tym domu? Jeśli nie, odjadę ze swoimi ludźmi i z Elizabeth Chatworth.

- Wiesz, że jesteś miłym gościem - powiedziała łagodnie Bronwyn. - Chatworth nie

zaatakuje MacArranów, dopóki nie będzie gotów do wojny. - Odwróciła się do Stephena. - A

jeśli chodzi o to, że Gavin uwięził Chatwortha, to bardzo mnie to cieszy. Zapomniałeś, co

wycierpiała przez niego twoja siostra Mary, i że więził mnie ponad miesiąc?

Elizabeth wymknęła się po tych słowach. Przekonają się, że nie jest tak potulnym

więźniem jak sądzili.

Na zewnątrz mgła podnosiła się znad morza. Uśmiechnęła się, dziękując w duchu

Opatrzności za przychylność. Przede wszystkim musiała zdobyć konia, nie może przecież

uciekać ze Szkocji pieszo. Znieruchomiała i zamieniła się w słuch, próbując domyślić się,

gdzie są stajnie.

Elizabeth była doświadczonym koniokradem; miała w tym długą praktykę. Wiedziała,

że konie są jak dzieci. Trzeba mówić do nich spokojnie i nie wykonywać żadnych gwałtow-

nych ruchów. Na krańcu stajni, którą właśnie wypatrzyła, stało dwóch mężczyzn. Śmiali się,

opowiadając sobie po cichu o miłosnych przygodach z jakimiś dziewczynami.

Przekradła się i cicho odwiązała wierzchowca stojącego w drugim krańcu stajni. Z

przegrody między boksami ściągnęła siodło, ale założyła je dopiero na zewnątrz. Dziękowała

Bogu, że w zamku panuje sporo hałasu, gdyż ludzie kręcili się tu i tam, nosili coś, rozmawiali.

Obok przetoczył się skrzypiący wózek, jakiś człowiek przyprowadził cztery konie, z których

dwa zaczęły się gryźć. Trzej inni mężczyźni, pokrzykując i strzelając z batów, podskoczyli,

żeby je rozdzielić. Nikt nawet nie spojrzał na majaczącą w mroku, okutaną pledem postać.

Elizabeth wsiadła na konia i wolno ruszyła za wózkiem przez otwartą bramę zamku.

Tak samo jak woźnica przed nią gestem dłoni pozdrowiła strażników, którzy pilnowali raczej

przybywających do twierdzy, a prawie nie zwracali uwagi na wyjeżdżających.

Jedyna droga do fortecy MacArranów prowadziła wąskim przesmykiem nad

przepaścią. Serce Elizabeth waliło tak mocno, jakby miało rozsadzić żebra. Wóz jadący przed

nią był niezwykle wąski, jednak widziała, że koła ledwie trzymają się drogi - minimalne

przesunięcie w jedną lub w drugą stronę i pojazd razem z koniem i woźnicą zwaliłby się w

przepaść.

Gdy dotarła do końca wąskiego odcinka, odetchnęła z ulgą z kilku powodów - miała

za sobą niebezpieczną ścieżkę i przynajmniej na razie nie dobiegły jej odgłosy żadnego

alarmu.

Woźnica na wózku obejrzał się przez ramię i uśmiechnął do niej.

- Zawsze dziękuję Bogu, kiedy przebrnę ten kawałek...

- Jedziesz w tę stronę? Prosto przed nimi ciągnęła się łatwiejsza droga obok wiejskich

zagród, gdzie ktoś mógł ją dostrzec i wskazać później kierunek pościgowi. Na prawo

natomiast zaczynała się ścieżka wzdłuż urwiska, ta, którą przybyli tu z Milesem. A jazda nad

urwiskiem nocą...

- Nie!... - odpowiedziała zachrypniętym głosem. Woźnica z pewnością zagadywałby ją

po drodze. Wskazała ręką na ścieżkę nad urwiskiem.

- Dzielny chłopak!... - zaśmiał się chrapliwie mężczyzna.

- Szczęśliwej podróży, zuchu. Księżyc świeci dziś jasno, ale bądź ostrożny. - Cmoknął

na konia i odjechał.

Elizabeth nie traciła czasu na rozpamiętywanie swojego przerażenia. Szybko

skierowała konia w stronę ciemnej czeluści. Nocą droga wyglądała jeszcze gorzej. Koń

szarpał się niespokojnie, po chwili namysłu zsiadła więc i zaczęła prowadzić go za uzdę.

- Przeklęty Miles Montgomery! - mruknęła. Dlaczego przywiózł ją w takie dzikie

miejsce? Jeśli już kogoś porywa, mógłby to robić w jakiejś bezpieczniejszej okolicy.

Nagle tuż ponad głową usłyszała wycie. Na szczycie skały rysowały się trzy sylwetki

wilków. Wpatrywały się w nią z pochylonymi łbami. Koń zaczął tańczyć w miejscu, owinęła

więc wodze wokół ręki. Wilki posuwały się za nią krok w krok, a po chwili dołączył jeszcze

jeden.

Miała wrażenie, że minęły wieki, wciąż nie widziała jednak krańca wąskiej ścieżki. W

pewnym momencie oparła się o skalną ścianę, starając się uspokoić walące jak młotem serce.

Wilki zawyły, jakby uznały, że ich ofiara kapituluje. Koń zarżał nerwowo i wyrwał

wodze z ręki Elizabeth. Pochyliła się gwałtownie do przodu, by powstrzymać zwierzę, straciła

równowagę, upadła i zawisła nad przepaścią, uczepiona rękami krawędzi. Koń zniknął w

ciemnościach.

Przez chwilę trwała nieruchomo, próbując zebrać myśli. Jedna noga wisiała w

powietrzu, druga ledwie dotykała zbocza. Elizabeth kurczowo obejmowała ramionami

wystającą skałę, z twarzą przy ziemi. Kiedy poruszyła lewym ramieniem, z góry posypały się

kamienie. Przerażona, przesunęła prawą nogę, lecz nie trafiła na żadne oparcie. Znowu spadł

kamień i wiedziała, że natychmiast musi coś zrobić.

Używając całej siły w ramionach, zaczęła podciągać się do góry, przesuwając biodra

w lewą stronę. Gdy lewym kolanem poczuła twarde podłoże ścieżki, po policzkach spłynęły

jej łzy ulgi. Powoli wciągnęła całe ciało na drogę.

Na czworakach podczołgała się do ściany i usiadła, żeby złapać oddech. Łzy płynęły

strumieniem po jej twarzy, krew po rękach, a poranione kolana paliły z bólu.

Ponad sobą usłyszała skowyt walczących zwierząt. Odsunęła się od skały i zobaczyła,

że jakieś inne zwierzę zaatakowało wilki.

- Ten wielki pies Bronwyn... - szepnęła i zamknęła oczy modląc się w duchu.

Nie mogła tu zostać. Niedługo jej zniknięcie zostanie odkryte i musi być wtedy jak

najdalej od swoich wrogów Montgomerych.

Gdy wstała, zorientowała się, że jest bardziej poraniona niż sądziła. Lewa noga była

sztywna, w kostce czuła rwący ból. Ocierając łzy, na ramieniu zobaczyła krew.

Zmusiła się do marszu, obolałymi dłońmi macając skałę. Był to jedyny sposób

posuwania się do przodu, gdyż prawie nic nie widziała w gęstym mroku.

Księżyc zaszedł, kiedy dotarła do końca ścieżki, ale zamiast strachu czarna przestrzeń

wzbudziła w niej poczucie bezpieczeństwa. Szczelniej otuliła się pledem i nie zważając na ból

w nogach, powlokła się dalej.

Kiedy tuż przed sobą spostrzegła dwa świecące punkty, skamieniała w miejscu,

wpatrując się jak wryta w oczy zwierzęcia. Po chwili zdała sobie sprawę, że to pies Bronwyn.

Kiedy przyjaźnie otarł się o nią łbem, miała ochotę usiąść i zaszlochać.

- To ty przegnałeś wilki, tak? - odezwała się. - Dobry pies. Lubisz mnie, prawda?

Ostrożnie wyciągnęła otwartą dłoń. Pies polizał rękę, a kiedy podrapała go po głowie,

zaczął trącać jej ramię, popychając w stronę skalnej ścieżki.

- Nie, piesku - szepnęła. Coraz dotkliwiej czuła zadrapania, a zmęczenie prawie

zwalało ją z nóg. Czuła się, jakby nie spała od kilku dni. - Chcę iść tędy, nie z powrotem do

Bronwyn.

Pies zaskomlał na dźwięk imienia swej pani. - Nie! - powtórzyła stanowczo.

Pies przyglądał jej się przez chwilę uważnie; jakby zastanawiał się nad jej słowami, po

czym odwrócił się w stronę lasu.

- Dobry pies. - Uśmiechnęła się. - Wyprowadzisz mnie stąd? Prowadź do kogoś, kto

odwiezie mnie do brata i weźmie za to nagrodę.

Ruszyła za psem. Kiedy potknęła się i zatrzymała, zwierzak zaczął trącać ją pyskiem

w rękę, aż wsparła się na jego grzbiecie.

- Jak się nazywasz, piesku? - szepnęła ostatkiem sił.

- Może George albo Oliver, albo może masz jakieś szkockie imię, którego nigdy nie

słyszałam?

Pies zwolnił, dostosowując się do jej kroku.

- A może Charlie? - spytała. - Dość podoba mi się imię Charlie.

W tym momencie upadła na ziemię bez przytomności. Pies szturchał ją pyskiem,

obwąchiwał i lizał pokrwawioną twarz, a kiedy nadal nie dawała znaku życia, położył się

obok i zasnął.

Słońce stało wysoko na niebie, kiedy się przebudziła i popatrzyła na wielki, kudłaty

łeb psa. W oczach zwierzęcia malował się tak przekonujący wyraz troski, jak w ludzkich. Nad

jednym uchem pies miał pokrytą zakrzepłą krwią głęboką ranę.

- Wilki ci to zrobiły? - Uśmiechnęła się i pogłaskała go.

Spróbowała się podnieść, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa i dopiero gdy chwyciła

się psa, zdołała wstać. - Dobrze, że jesteś silny, Charlie - powiedziała, poklepując go po

karku.

Jęknęła na widok stanu swego odzienia. Spódnica w połowie trzymała się za pasem, w

połowie zwisała do ziemi. Na lewym kolanie widniała wciąż krwawiąca rana, prawe było całe

podrapane. Nie miała ochoty przyglądać się ramionom, zarzuciła więc pled i sięgnęła ręką,

żeby poprawić włosy. Cofnęła jednak natychmiast dłoń, czując na głowie skrzepy krwi.

- Zaprowadzisz mnie do jakiejś wody, Charlie? - spytała.

- Woda? Pies od razu pobiegł przed siebie. Wracał kilkakrotnie, gdyż Elizabeth ledwie

szła. Świeżo zabliźnione rany otworzyły się i ciekła z nich krew. Pies doprowadził ją do

niewielkiego strumienia, gdzie umyła się tak dokładnie, na ile starczyło jej sił. Nie chciała

wyglądać jak straszydło, gdy spotka swych wybawicieli.

Szła z psem u boku wiele godzin, starając się nie oddalać od skał i nielicznych drzew.

Raz usłyszała konie i instynktownie przykucnęła w ukryciu, przyciągając mocno psa. Nie

utrzymałaby go przy sobie, gdyby ten potężny zwierzak zechciał odejść, lecz najwidoczniej

na razie nie miał takiego zamiaru.

Kiedy słońce zaczęło zachodzić, opuściły ją resztki sił. Nie zwróciła nawet specjalnie

uwagi, że pies na kogoś szczeka.

- To na pewno Miles albo twoja pani - stwierdziła odrętwiałym głosem i z

zamkniętymi oczami osunęła się na ziemię.

Gdy znów oprzytomniała, stał przed nią nieznajomy mężczyzna z szeroko

rozstawionymi nogami i rękami na biodrach. Ostatnie promienie słońca rozświetlały jego

siwe włosy i rzucały cienie na ostro zarysowaną szczękę.

- No, Rab - powiedział niskim głosem, głaszcząc psa.

- Kogo mi przyprowadziłeś tym razem?

- Nie dotykaj mnie - szepnęła Elizabeth, kiedy mężczyzna się nad nią pochylił.

- Nie ma się czego obawiać, dziewczyno. Jestem MacGregor i to moja ziemia. Skąd

pies Bronwyn wziął się tu z tobą? - Zerknął na jej angielski strój.

Elizabeth była zmęczona, słaba i głodna, lecz nie była jeszcze martwa. Sposób, w jaki

ten człowiek wypowiedział imię Bronwyn, świadczył, że są przyjaciółmi. Po policzkach

popłynęły jej łzy. Nigdy nie wróci do domu. Żaden przyjaciel MacArranów nie odeśle jej do

Anglii, a uwięzienie Rogera przez jednego z Montgomerych może spowodować wybuch

kolejnej wojny między ich rodzinami.

- Nie rozpaczaj tak, panienko - powiedział MacGregor.

- Niedługo znajdziesz się w miłym, bezpiecznym miejscu. Ktoś opatrzy ci rany,

nakarmimy cię i... Co, do diabła?!...

Kiedy mężczyzna przysunął się bliżej, wyszarpnęła mu sztylet zza pasa i dźgnęła go

prosto w brzuch. Chybiła jednak, gdyż prawie nie miała już czucia w osłabionej z

wycieńczenia dłoni.

Lachlan MacGregor uskoczył i jednym uderzeniem wytrącił jej nóż.

- Nie rób więcej niespodzianek, dziewczyno - rozkazał, gdy zaczęła się szarpać. - W

Szkocji nie odpłacamy za grzeczność ciosami noża.

Posadził Elizabeth na swego konia, zagwizdał na Raba i ruszyli.

9

Elizabeth siedziała sama w dużej komnacie w zamku MacGregora. Dębowe drzwi

były zaryglowane. W pomieszczeniu stało tylko wielkie łoże, skrzynia i trzy krzesła. Na

jednej ścianie był kominek wypełniony polanami, lecz nie rozpalono ognia i od wyziębionych

murów wiało chłodem.

Owinięta pledem od Bronwyn, skuliła się na jednym z krzeseł, z poranionymi

kolanami pod brodą. MacGregor bezceremonialnie zamknął ją w tej komnacie kilka godzin

temu.

Nie przyniesiono ani nic do jedzenia, ani wody do mycia, a pies Rab zniknął, gdy

tylko zamek MacGregora pojawił się na horyzoncie. Elizabeth była zbyt zmęczona, żeby

zasnąć, nie byłaby w stanie odpocząć z tym natłokiem myśli w głowie.

Gdy przez ciężkie drzwi usłyszała znajomy głos, w pierwszej chwili poczuła ulgę, lecz

natychmiast przywołała się do porządku. Miles Montgomery jest takim samym wrogiem jak

inni.

Kiedy otworzył drzwi i zamaszyście wkroczył do środka, Elizabeth była gotowa. Na

jego głowę poleciał ciężki miedziano - srebrny kielich, który zdjęła przed chwilą z

obramowania kominka.

Miles złapał go lewą ręką i zbliżył się do Elizabeth.

Zerwała ze ściany niewielką tarczę i rzuciła z rozmachem. Wylądowała w prawej ręce

Milesa.

Z uśmiechem triumfu chwyciła poobijany hełm z obramowania kominka i zamierzyła

się, zadowolona, że Montgomery nie ma już wolnej ręki.

Zanim jednak zdążyła rzucić hełm, Miles był przy niej.

- Bardzo się o ciebie martwiłem - szepnął, trzymając ją w ramionach, z twarzą przy jej

policzku. - Dlaczego uciekłaś? Szkocja to nie to samo co Anglia. To zdradliwy kraj.

Nie obejmował jej bardzo mocno, a przynajmniej nie tak mocno, żeby zaczęła się

wyrywać, lecz z jakiegoś dziwnego powodu chciała być jeszcze bliżej. Gdyby się poruszyła,

jego ręce zsunęłyby się pewnie z jej ramion. To głupie pytanie sprawiło jednak, że się

odsunęła.

- Chciały mnie pożreć wilki, omal nie spadłam w przepaść, jakiś człowiek wrzucił

mnie tu jak worek ziarna, a ty tłumaczysz mi, że to zdradliwy kraj!

Miles dotknął jej skroni. Nie poruszyła się. W jego oczach dostrzegła jakieś niezwykłe

światło.

- Elizabeth, sama wpędzasz się w kłopoty.

- Nie prosiłam, żeby mnie porwano ani więziono w tym obcym kraju, a ten człowiek...

- MacGregor był naprawdę wściekły, że napadłaś go z nożem. Kilka miesięcy temu o

mało nie stracił życia, kiedy Bronwyn zaatakowała go sztyletem.

- Wydawało mi się, że są przyjaciółmi. Drzwi otworzyły się nagle znowu i dwóch

krzepkich Szkotów wniosło dębową balię. Za nimi weszło dwanaście kobiet z dzbanami

gorącej wody. Ostatnia ze służących niosła tacę z trzema karafkami i dwoma pucharami.

- Wiem, że uwielbiasz się pluskać, pozwoliłem więc sobie zarządzić kąpiel -

powiedział z uśmiechem Miles. Bez słowa zadarła wysoko nos i odwróciła się do zimnego

kominka.

Gdy znów zostali sami, Miles położył jej rękę na ramieniu.

- Wykąp się, dopóki woda nie ostygnie. Odwróciła się gwałtownie.

- Dlaczego myślisz, że zrobię dla ciebie to, czego odmawiałam innym mężczyznom?

Uciekłam od ciebie z Larenston, a zachowujesz się, jakbym miała rzucić ci się w ramiona

tylko dlatego, że raczyłeś się tu pojawić! Co za różnica, czy więzi mnie MacGregor czy

Montgomery? Prawdę mówiąc wolę MacGregora.

Miles zacisnął szczęki i pociemniały mu oczy.

- Sądzę, że przyszedł czas, by wyjaśnić pewne sprawy. Byłem wobec ciebie bardziej

niż cierpliwy. Nie powiedziałem słowa, kiedy zraniłaś sir Guya. Oddałem ci pod opiekę

własnego syna. Patrzyłem spokojnie, jak siejesz zamęt w rodzinie MacArranów, a teraz omal

nie udało ci się zranić MacGregora. Pokój między MacArranami i MacGregorami panuje od

niedawna i łatwo go zburzyć. Mogłaś zniszczyć to, co Stephen budował przez rok. Spójrz na

siebie, Elizabeth! Jak ty wyglądasz? Cała w zaschniętej krwi, wycieńczona i wychudła. Chyba

powinienem w końcu przejąć sprawy w swoje ręce.

- Co?!... - wykrzyknęła oburzona. - Nie chcę być więziona! Rozumiesz? Czy

cokolwiek dociera do twojej tępej głowy? Chcę wrócić do domu, do moich braci, i zrobię

wszystko, żeby się stąd wyrwać.

- Do domu! - mruknął przez zaciśnięte zęby. - Masz w ogóle pojęcie, co oznacza to

słowo? Gdzie nauczyłaś się łamać ludziom palce u nóg? I tak zręcznie posługiwać się

sztyletem? Skąd przekonanie, że wszyscy mężczyźni to wcielone diabły? Dlaczego nie

możesz znieść dotknięcia drugiego człowieka?

Patrzyła mu ponuro w oczy.

- Edmund nie żyje - powiedziała po chwili.

- Zawsze będziesz żyć w tym koszmarze? - szepnął, patrząc na nią teraz łagodnie. -

Nie chcesz inaczej spojrzeć na świat? - Westchnął głęboko i wyciągnął rękę. - Chodź, umyj

się, zanim woda ostygnie.

- Nie - powiedziała powoli. - Nie chcę się kąpać. Powinna się już przyzwyczaić do

błyskawicznych reakcji Milesa, lecz znów ją zaskoczył.

- Mam tego dość, Elizabeth - rzucił ściągając z niej przesiąknięty wilgocią pled. -

Byłem cierpliwy i miły, ale teraz dostaniesz lekcję posłuszeństwa... i zaufania. Nie zrobię ci

krzywdy; nigdy nie skrzywdziłem żadnej kobiety, lecz nie będę przyglądał się spokojnie, jak

się umartwiasz.

Rozerwał przód sukni, odsłaniając jej piersi. Elizabeth krzyknęła, zasłoniła się rękami

i odskoczyła do tyłu. Złapał ją bez trudu i dwoma gestami zdarł resztę ubrania. Wydawał się

zupełnie nie zwracać uwagi na jej nagie ciało. Podniósł ją, zaniósł do balii i delikatnie

zanurzył w wodzie.

Bez słowa wziął myjkę, namydlił i zaczął spokojnie obmywać jej twarz.

- Nie szarp się, bo mydło dostanie się do oczu - stwierdził spokojnie, przytrzymując ją

nieruchomo.

Obrażona, nie powiedziała ani słowa, kiedy mył jej górną część ciała. Gdy jego dłonie

ześlizgiwały się po pełnych, jędrnych piersiach, cieszyła się, że mydlana piana zakrywa jej

purpurowe ze wstydu policzki.

- Gdzie się tak poraniłaś? - spytał, namydlając jej lewą nogę. Delikatnie omijał strupy

na kolanie.

Kąpiel zadziałała jak balsam. Właściwie dlaczego nie miałaby mu odpowiedzieć?

Wyciągnęła się wygodniej, zamknęła oczy i opowiedziała o nocnych przygodach na skalnej

ścieżce. W połowie opowiadania poczuła w dłoni kielich z winem. Wypiła łapczywie, a gdy

zaszumiało jej w głowie, leniwie ciągnęła swoją historię.

- Rab został przy mnie - kończyła, popijając z przyjemnością wino. - Pies zrozumiał,

że nie chcę wracać do Bronwyn, ale zaprowadził mnie do jej przyjaciela. Czuła się tak

rozluźniona, że nie miała już pretensji ani do psa, ani do MacGregora, ani do nikogo.

- Miles... - powiedziała nagle, nie widząc, jaką radość sprawia mu, że wymawia jego

imię. - Dlaczego nie bijesz kobiet? Chyba nigdy nie spotkałam mężczyzny, który nie używa

siły, by dostać to, czego chce.

Delikatnie mył palce jej stóp.

- Może używam innej siły?

Nie powiedział nic więcej i przez chwilę oboje milczeli. Elizabeth nie zauważyła, że

Miles cały czas dolewa jej wina i że wypiła już prawie całą karafkę.

- Dlaczego nie chciałeś rozmawiać z bratem dziś rano? Czy to było wczoraj rano?...

Znieruchomiał na moment. Elizabeth nigdy wcześniej nie okazała na tyle

zainteresowania, by zadać mu jakiekolwiek osobiste pytanie.

- Wszyscy trzej moi starsi bracia lubią widzieć sprawy po swojemu. Gavin nigdy nie

słucha zdania innych, a Raine wyobraża sobie, że cierpi za całe zło świata.

- A Stephen? - spytała, podnosząc znów kielich i przyglądając mu się zza

opuszczonych rzęs. Tak miło było czuć jego ręce na ciele.

- Stephen mami ludzi, że zależy mu jedynie na kompromisie, a kiedy przychodzi co do

czego, upiera się przy swoim zdaniu. Tylko Bronwyn potrafi czasem nakłonić go, by

dostrzegł inny punkt widzenia, ale musiała długo o to z nim walczyć. I nadal walczy prawie o

wszystko. Stephen dowcipkuje na temat jej nieugiętego charakteru.

Elizabeth zamyśliła się na chwilę.

- A ty jesteś ich najmłodszym bratem. Na pewno zawsze będą chcieli tobą kierować,

narzucać swoje decyzje...

- Ciebie też tak traktowano? - spytał szeptem. Wino i gorąca kąpiel rozwiązały jej

język.

- Roger uważa, że mam tylko ćwiartkę mózgu. Pół odpada, ponieważ jestem kobietą, a

połowa reszty - bo pamięta mnie w kołysce. Kiedy opowiedziałam mu jedynie część tego, co

wyprawiał ze mną Edmund, nie wiedział, czy mi uwierzyć. A może nie chciał wiedzieć,

czego dopuszcza się albo na co pozwala sobie jego własny brat. Do diabła! - Stanęła nagle w

balii i walnęła z całej siły kielichem w przeciwległą ścianę.

- Naprawdę jestem tylko w połowie kobietą. Wiesz, co czułam, widząc, jak Bronwyn i

twój brat śmieją się i czule na siebie zerkają? Dotykają się ukradkiem, kiedy wydaje im się, że

nikt nie widzi. Za każdym razem, gdy mnie dotyka jakiś mężczyzna...

Umilkła z szeroko otwartymi oczami. Głowa lekko jej się kiwała po wypitym winie.

- Kochaj się ze mną, Miles - szepnęła namiętnie. - Spraw, żebym przestała się bać.

- Właśnie o tym myślałem... - zamruczał, przyciągając ją do siebie.

Wciąż stała w balii, gdy dotknął wargami jej ust, a ona odwzajemniła pocałunek tak

żarliwie, jakby chciała zapomnieć w jednej chwili o wszystkich lękach i uprzedzeniach wobec

miłości. Gdy inne kobiety uczyły się flirtować, jej brat zakładał się z kompanami, obiecując

zwycięzcy dziewictwo siostry, a Elizabeth ćwiczyła się w używaniu sztyletu. Zachowała

niewinność - i po co? Żeby pójść do klasztoru? Żeby nadal żyć w strachu i nienawiści, aż

zamieni się w kamień - nie kochana, nikomu nie potrzebna stara kobieta? Miles delikatnie ją

odsunął. Omal się nie poraniła, miażdżąc usta o jego zęby. Przesuwając pieszczotliwie ręce

po mokrych plecach, pocałował ją znowu lekko, językiem muskając koniuszek jej języka.

Potem leciutko przebiegł ustami po policzku i skroni.

Elizabeth przechyliła głowę do tyłu, a potem na bok, kiedy poczuła delikatne

ukąszenia zębów Milesa na szyi i ramieniu. Może to był prawdziwy powód, dla którego nigdy

nie pozwoliła się dotykać żadnemu mężczyźnie? Może zawsze wiedziała, że jeśli nie będzie

bronić się jak demon, ulegnie tak jak teraz - chętnie i bezwstydnie?

- Miles... - szeptała. - Miles...

- Zawsze... - odszepnął, pieszcząc wargami jej ucho. Wziął ją na ręce i zaniósł do

łóżka. Była cała wilgotna, a mokre zimne włosy oblepiały ciało. Miles otulił ją ręcznikiem i

zaczął rozcierać. Poczuła miłe ciepło, a każde jego dotknięcie sprawiało, że pragnęła więcej.

Miała do nadrobienia całe wieki czułości.

Nagle spostrzegła, że Miles jest zupełnie nagi, a jego ciemna, lśniąca skóra emanuje

ciepłem.

- Jestem twój, Elizabeth, tak jak ty jesteś moja - szepnął, kładąc jej dłoń na swej piersi.

- Jaki jesteś zarośnięty... - zachichotała. - Jaki zarośnięty... Zanurzyła palce w

ciemnych, krótkich loczkach i pociągnęła ku sobie. Miles posłusznie się przysunął i przywarł

do jej ciała.

- Jakie to uczucie? - spytała niespokojnie.

- Dowiesz się za pewien czas. - Uśmiechnął się. - Gdy staniemy się jednym, zniknie

strach z twoich oczu.

- Staniemy się jednym... - wyszeptała, kiedy znów zaczął całować ją w szyję.

Potem przesunął usta niżej i długo pieścił językiem zagłębienie w ramieniu. To było

dziwne uczucie, gdy leciutkie dreszcze przebiegały całe jej ciało od koniuszków palców po

stopy.

Leżała nieruchomo z zamkniętymi oczami i rozrzuconymi ramionami i nogami, a

Miles pieścił ją całą. Te silne dłonie, które umiały posługiwać się mieczem, ochronić dziecko,

by nie zrobiło sobie krzywdy, utrzymać w ryzach wierzgającego konia, teraz powoli i tak

delikatnie doprowadzały ją do szaleństwa.

Kiedy przesunął rękę z jej szyi na policzek, odwróciła głowę i pocałowała wnętrze

dłoni, ujęła ją i zaczęła pieścić, dotykając lekko zębami, smakując skórę i przesuwając języ-

kiem między włoskami na zewnętrznej stronie.

Miles wydał z siebie niski pomruk, a serce Elizabeth zabiło mocniej.

- Elizabeth... Jak długo na to czekałem...

Lecz ona nie miała zamiaru dłużej czekać. Instynktownie chciała wsunąć się niżej pod

niego, ale jej nie pozwolił. Przywarł wargami do jej piersi i Elizabeth o mało nie wyskoczyła

z łóżka.

Zaśmiał się z tej reakcji, a jej wydało się, że czuje jego śmiech w całym ciele. Miłość i

śmiech, pomyślała. To właśnie Miles wniósł w jej życie.

Delikatne wargi błądzące po jej piersiach wkrótce sprawiły, że przestała myśleć.

Rozsunął jej nogi, opierając biodra na swoich kolanach, a dłońmi objął talię i stopniowo

wprowadził ją w powolne, rytmiczne kołysanie.

Poddała się lekko, oddychając coraz głębiej i coraz mocniej wbijając palce w mięśnie

jego ramion. Całą sobą czuła jego ciepłe, silne ciało. Jedyne, czego pragnęła, to poruszać się i

czuć go jeszcze bliżej.

- Miles... - szepnęła, zanurzając palce w jego włosach. Gwałtownie go przyciągnęła i

pochłonęła prawie jego usta w pocałunku, jakiego nigdy nawet nie umiałaby sobie wyobrazić.

Ich ciała pokrył słony, gorący pot.

Kiedy podciągnęła kolana i zacisnęła nogi na jego biodrach, Miles wszedł w nią

głęboko.

Tak bardzo go pragnęła, że nie poczuła bólu, jej ciało przeszedł tylko krótki dreszcz.

Miles znieruchomiał, też drżąc lekko, aż Elizabeth zaczęła poruszać się tak, jak pokazał jej

wcześniej.

Po kilku chwilach zatraciła się zupełnie w morzu namiętności, której istnienia nawet

nie podejrzewała. Gdy Miles zaczął poruszać się szybciej, objęła go mocniej kolanami i

oddała się całkowicie rozkoszy. Oślepiający blask sprawił, że jej ciałem wstrząsnęły

konwulsje, a nogi zaczęły gwałtownie drżeć.

- Cicho... - szepnął łagodnie Miles i opierając się na łokciu pogłaskał ją po skroni. -

Cicho, mój aniele. Teraz jesteś bezpieczna.

Zsunął się z niej i przytulił do siebie.

- Mój wymarzony aniele... - szeptał. - Aniele deszczu i słońca...

Nie rozumiała dobrze tych słów, lecz po raz pierwszy w swoim życiu poczuła się

bezpiecznie. Nagle spłynął sen i znieruchomiała, wtulona tak mocno w Milesa, że z trudem

oddychała.

Kiedy się obudziła, przeciągnęła leniwie ramiona i natychmiast poczuła każdy,

najmniejszy nawet mięsień. Skrzywiła się z bólu, pocierając zdartą skórę na kolanie.

Otworzyła oczy i pierwszą rzeczą, którą spostrzegła, był długi stół zastawiony parującymi

potrawami. Pomyślała, że nigdy w życiu nie była tak głodna, i zarzucając pled od Bronwyn na

nagie ciało, podeszła do stołu.

Miała usta pełne gotowanego łososia, gdy drzwi otworzyły się i wszedł Miles.

Elizabeth zamarła z ręką w pół drogi do ust, kiedy zaczęła przypominać sobie

wydarzenia poprzedniej nocy. W ciemnych oczach Milesa dostrzegła tak bezczelny wyraz

samczej satysfakcji, że ogarnęła ją wściekłość. Zanim zebrała myśli, Montgomery zaczął

zrzucać z siebie szkockie ubranie, którego widocznie tu używał.

Jakim prawem śmie!... Próbując coś powiedzieć, z oburzenia zakrztusiła się łososiem.

Jednak miał prawo. Po tym, jak zachowywała się w nocy, miał prawo myśleć o niej wszystko,

co najgorsze. Chciała jednak popsuć mu ten wyśmienity humor.

Niewiele się zastanawiając, sięgnęła po stojący tuż obok talerz z ciepłym, miękkim

ciastem złocistego koloru, z masą owoców na wierzchu. Wpatrując się z uśmiechem w jego

oczy, cisnęła mu ciasto prosto w twarz.

Nie spodziewał się ataku i ciasto wylądowało na szyi, rozprysło się na policzku i

spływało po piersi ciepłymi strugami soku i owoców.

Elizabeth pomyślała, że bez względu na to, co teraz nastąpi, warto zobaczyć minę

Milesa. Był kompletnie osłupiały. Zakryła usta ręką, żeby na głos nie zachichotać, i rzuciła w

niego dwie następne patery z ciastami. Jednym trafiła w nagie biodro, a drugie roztrzaskało

się na krześle obok.

Patrzył na nią dziwnie, ściągając resztki ubrania i zbliżając się coraz bardziej.

Pled opadł z jej ramion, a Elizabeth z rozszerzonymi oczami obiema rękami chwytała

pozostałe na stole łakocie. Nie była pewna, ale w pewnym momencie w szarych oczach

Milesa dostrzegła chęć mordu.

Wciąż szedł w jej stronę, uchylając się tylko przed latającymi wokół słodkościami.

Cały pokryty był mieszaniną brzoskwiń, wiśni, jabłek, śliwek i daktyli. Wszystko spływało po

jego muskularnym ciele, tworząc wspaniałą kompozycję kolorystyczną i... smakową -

przemknęło jej przez głowę.

Gdy dotarł do stołu, dosłownie przeszywał ją wzrokiem. Nie śmiała się więcej

poruszyć. Przeskoczył przez stół i stanął tuż obok niej. Z zapartym tchem podniosła na niego

wzrok, zobaczyła wiśnię i rozgniecioną śliwkę spływające mu z czoła, a na końcu nosa kroplę

soku, która zawisła na chwilę, po czym kapnęła na podłogę. Znowu nie powstrzymała

chichotu.

Miles powoli i delikatnie przyciągnął ją do siebie. - Och, Elizabeth, jesteś taka

cudowna...

Zamknęła oczy, kiedy zbliżył usta do jej warg, wspominając przeżycia poprzedniej

nocy. Poddała się, gdy odgiął ją do tyłu. Miał nad nią władzę. Wystarczyło, że jej dotknął, a

zaczynała drżeć.

Lecz jego usta nie dotknęły jej warg. Zamiast tego poczuła na twarzy ociekający

syropem placek brzoskwiniowy. Otworzyła szeroko oczy, czując kawałki owoców w uszach.

Łapiąc z wrażenia powietrze, spojrzała w szatańsko uśmiechnięte oblicze Montgomery'ego.

Bez słowa podniósł ją i posadził na stole, prosto w następny półmisek. Sok owocowy

trysnął jej na nogi, poczuła go nawet na plecach. Całe ręce i brodę miała w lepkiej mazi, a

posklejane włosy lepiły się do ciała.

Z najwyższym obrzydzeniem podniosła ręce i spróbowała wytrzeć jedną o drugą,

ponieważ jednak zupełnie nic to nie dało, popatrzyła chwilę na siebie, po czym zjadła

kawałek jabłka z nadgarstka.

- Trochę przesłodzone - powiedziała ze śmiertelną powagą spoglądając na Milesa. -

Trzeba chyba powiedzieć o tym kucharzowi.

Nagi Miles nie wyglądał na zainteresowanego dyskusją z kucharzem. Otworzyła

szeroko oczy udając niedowierzanie. Nie mogła już jednak dłużej się powstrzymać i rozłożyła

ramiona dla swojego sztywnego od cukru kochanka.

Kiedy pocałowała go w szyję i zakrztusiła się wiśniową polewą, oboje wybuchnęli

śmiechem. Miles zaczął z głośnym mlaskaniem zjadać kawałki brzoskwini z jej czoła. Potem

położył się na plecach na resztkach potraw, z brzękiem strącając naczynia, i posadził ją na

sobie. Spoważnieli nagle i zaczęli gwałtownie się kochać, turlając się po stole.

Elizabeth leżała spokojnie, zupełnie bez sił, i myślała, że prędzej umrze niż zdoła

wstać.

Miles podniósł ich oboje, wydając z siebie pomruk zmęczenia i niechcący zrzucił ze

stołu uwierającą go w bok glinianą miskę, w której był pewnie jakiś sos. Roztrzaskała się o

podłogę.

Elizabeth wstała i podrapała się po udzie.

- Nieźle wyglądasz, Milesie Montgomery. - Uśmiechnęła się i zdjęła mu sterczące z

włosów żółtko ugotowanego na twardo jajka.

- Ty też nie wyglądałabyś teraz najlepiej na dworze królewskim. - Z kolejnym jękiem

wyciągnął spod pośladka widelec.

- Co pomyśli o tym pobojowisku twój przyjaciel Mac Gregor? - spytała, odsuwając się

od niego.

Usiadła obok ze skrzyżowanymi nogami i rozejrzała się po komnacie. Ściany, podłoga

i meble były pokryte strzępkami ciasta, a stół wyglądał jak po bitwie - rozrzucone naczynia,

poprzewracane dnem do góry półmiski, kawałki łososia pływające w sosie morelowym.

Uchowały się tylko dwa nietknięte naczynia na samym krańcu stołu. Elizabeth

podczołgała się na czworakach do jedzenia, zapiszczała, gdy Miles uszczypnął ją w pośladek,

i wróciła z miseczką kurczaka duszonego z migdałami i niedużym bochenkiem pszennego

chleba.

Miles, wciąż rozciągnięty na stole, oparł się teraz na łokciu.

- Ciągle nienasycona? - zażartował. - Umieram z głodu. Chwyciła łyżkę spod łydki

Milesa i wbiła ją w mięso, a kiedy zwrócił na nią wzrok skazańca, zaczęła go karmić.

- Nie przyzwyczajaj się czasem do tego - uprzedziła, wpychając mu do ust następną

porcję. Uśmiechnął się słabo i cmoknął w locie koniuszki jej palców.

Okazało się, że zostało jeszcze więcej nienaruszonych smakołyków. W pewnej chwili

Elizabeth zawisła nad krawędzią stołu, przytrzymywana przez Milesa za kostkę i nadgarstek,

ratując pieczoną kuropatwę, która spadała właśnie na podłogę. Miles nie chciał jeść

samodzielnie i Elizabeth musiała dalej go karmić, a nawet odrywać kawałki mięsa od kości

pieczeni i wkładać mu je do ust.

- Do niczego się nie nadajesz - stwierdziła pogardliwie. Jedzenie na jej ciele zaczynało

sztywnieć i... swędzieć.

- Wszystko, czego ci trzeba - mruknął, przesuwając ustami po jej ciele - to...

- Nie chcę słyszeć żadnych twoich pomysłów, Montgomery! - powiedziała

ostrzegawczym tonem. - Ostatniej nocy spoiłeś mnie winem, rzuciłeś się na mnie w balii, a

teraz... to! - Obiema rękami chwyciła się za udo. - Nigdy nie zachowujesz się normalnie?

- Nie - zapewnił, leniwie złażąc ze stołu i sięgając po ubranie. - Niedaleko jest jezioro.

Może popływamy?

- Nie umiem pływać. Złapał ją za nadgarstek i podniósł ze stołu.

- Nauczę cię - powiedział tak lubieżnie, że roześmiała się i odepchnęła go.

- Pod wodą? - spytała i uciekła potykając się na rozlanym syropie. Chwyciła się

jednak krawędzi stołu, a potem w rekordowym tempie wciągnęła spódnicę w szkocką kratę i

szafranową koszulę, a na koniec owinęła się pledem.

- Czy wyglądam tak okropnie jak ty? - spytała, kiedy Miles wyjął jej z włosów

kawałek sera.

- Gorzej. Ale nikt nas nie zobaczy. Podszedł do boazerii na ścianie, nacisnął coś i w

grubym murze ukazały się schody. Ujął Elizabeth za rękę i poprowadził w głąb mrocznego

korytarza.

10

Dwie godziny później byli już po kąpieli i Miles wycierał Elizabeth pledem.

- To całkiem praktyczne, prawda? - mruknął, owijając kraciastym kocem jej

wyziębione ciało. Szkockie lato nie sprzyjało spacerowaniu nago.

- Szkoci potrafią być bardzo praktyczni, a nawet przyjacielscy, jeśli tylko okaże im się

trochę dobrej woli. Przestała na chwilę suszyć włosy.

- Jakie to ma dla ciebie znaczenie, czy lubię Szkotów czy nie. Rozumiem, że chciałeś

zaciągnąć mnie do łóżka, ale nie pojmuję tego stałego zainteresowania i... troski.

- Elizabeth, gdyby zależało mi jedynie na łóżku, wziąłbym cię tego samego dnia, gdy

zjawiłaś się w moim namiocie.

- I odrąbałabym ci co najmniej kilka palców siekierą - fuknęła pod nosem. Po chwili

zaskoczenia Miles zaczął się śmiać.

- Ty z tym toporem! Och, Elizabeth, tak pociesznie wyglądałaś z gołą nogą i

splątanymi włosami. Naprawdę, byłaś...

- Nie uduś się czasem ze śmiechu - powiedziała sztywno.

- Mnie nie chciało się wtedy śmiać. Zresztą w każdej chwili mogę uciec.

Nagle spoważniał. Pociągnął ją na ziemię koło siebie.

- Nie chcę drugi raz przez to przechodzić. Tamtej nocy zniknął Rab, znaleźliśmy

martwe wilki na skale, a twój koń wrócił sam z przetrąconą nogą. Naprawdę baliśmy się, że

spadłaś w przepaść.

Odepchnęła go, gdyż tak ją ściskał, że nie mogła oddychać. Zmarszczyła brwi patrząc

mu w oczy. Zawsze myślała, że znienawidzi mężczyznę, który odbierze jej dziewictwo. To,

co czuła do Milesa, nie miało jednak wiele wspólnego z nienawiścią. Coś ich teraz łączyło,

coś, co nigdy się nie zmieni.

- Zawsze tak jest?... - spytała, wpatrując się w korony drzew ponad głową.

Odpowiedział cicho, dopiero po chwili zastanowienia:

- Nie.

Wiedziała, że zrozumiał, o co jej chodziło. Może kłamie, może jutro znów stanie się

jej wrogiem, ale teraz z pewnością nim nie jest.

- Nigdy nie zdarzały się takie dni, gdy żył mój brat - bezwiednie zaczęła opowiadać.

Mimo że przy każdej okazji walczyła z Milesem, wiedziała już, że naprawdę nigdy nie

była w niebezpieczeństwie - takim niebezpieczeństwie, które znała od najmłodszych lat.

W ciągu ostatnich kilku tygodni przekonała się, czym jest galanteria wobec kobiet,

zobaczyła miłość między Bronwyn i Stephenem, Milesem i jego synkiem - bezinteresowną

miłość, jakiej nigdy nie zaznała.

Nie mówiła teraz o okropnych pomysłach Edmunda, które wszyscy musieli znosić,

lecz o dwóch pozostałych braciach. Roger nie był jeszcze dorosły, kiedy zmarli rodzice, i

musiał podporządkować się władzy najstarszego brata. Robił wszystko, co w jego mocy, by

chronić młodsze rodzeństwo, ale miał też swoje własne życie. Gdy tylko na pewien czas tracił

Elizabeth z oczu, zajęty innymi sprawami, Edmund zabierał ją z klasztoru i prześladował

swymi okrutnymi igraszkami. Roger czuł się winny, że zaniedbuje młodsze rodzeństwo, i

wielokrotnie przysięgał sobie nie odstępować więcej Elizabeth i Briana, Edmund jednak

swoimi nędznymi podstępami zawsze umiał zniweczyć dobre intencje Rogera.

- Nigdy nie miał nikogo poza nami - powiedziała. - Ma dwadzieścia siedem lat, lecz

dotąd się nie zakochał, nigdy nie miał nawet czasu spokojnie spędzić jednego popołudnia. W

wieku dwunastu lat był już starym człowiekiem.

- A ty? - spytał Miles. - Nie brakowało ci zabawy i śmiechu?

- Śmiechu... - Przytuliła się do niego. - Nie przypominam sobie śmiechu w moim

życiu, aż do chwili, gdy pewien młody człowiek sturlał się ze mną ze wzgórza.

- Kit jest cudownym dzieckiem - powiedział z dumą.

- Kit, tak! Ale to był ktoś większy, kto nawet turlając się z kobietą nie zapomniał o

swoim ukochanym mieczu.

- Zauważyłaś to? - spytał cicho, bawiąc się kosmykiem jej włosów.

Przez chwilę milczeli, a Elizabeth przyglądała mu się uważnie.

- Nie jesteś porywaczem - odezwała się w końcu. - Widziałam, jak zachowujesz się

wobec swoich ludzi i wobec kobiet. Nawet jeśli to twoja jedyna zaleta, jesteś dobry dla

kobiet. Dlaczego więc mnie nie uwolnisz? Czy to dlatego, że, jak twierdzisz, mam tyle...

kłopotów? - ostatnie słowa wypowiedziała oschłym tonem.

Poważnie zastanowił się, zanim odpowiedział:

- Zawsze dobrze się czułem w towarzystwie kobiet. Niczego nie lubię bardziej niż

położyć się z piękną kobietą w ramionach. Moi bracia uważali kiedyś, że to oznaka braku

męskości, ale każdy jest, jaki jest. A jeśli chodzi o ciebie, Elizabeth, dostrzegłem coś, z czym

nigdy wcześniej się nie zetknąłem - nienawiść do mężczyzn. Moja bratowa Judith

prawdopodobnie byłaby w stanie zawojować całą Anglię, potrzebuje jednak siły i miłości

mego brata. Bronwyn kocha ludzi i każdego umie sobie zjednać, a nawet podporządkować,

lecz w głębi jest niepewna siebie i wbrew pozorom potrzebuje, niemądrego czasem, uporu

Stephena. - Umilkł na moment. - Lecz ty jesteś inna. Prawdopodobnie mogłabyś być sama,

nie wiedząc nawet, że życie nie musi tak wyglądać.

- Dlaczego więc... Po co więzić kogoś takiego jak ja? Z pewnością jakaś łagodna,

uległa kobieta bardziej by ci się podobała.

Uśmiechnął się, słysząc sarkazm w jej głosie.

- Namiętność, Elizabeth. Myślę, że jesteś najbardziej namiętną istotą na świecie.

Nienawidzisz całym sercem i jestem pewien, że pokochasz też całym sercem.

Poruszyła się, ale Miles przygniótł ją do ziemi, z twarzą tuż koło jej twarzy.

- Pokochasz tylko raz w życiu - powiedział. - Nie ofiarujesz łatwo swego uczucia, lecz

gdy się już zdecydujesz, żadna siła nie złamie tej miłości.

Leżała pod nim spokojnie, wpatrując się w to głębokie, szare spojrzenie, które

przenikało ją na wylot.

- Chcę być tym mężczyzną - powiedział cicho. - Chcę więcej niż twego ciała,

Elizabeth Chatworth. Chcę twojej miłości, twego umysłu, twej duszy.

Odwróciła głowę, kiedy pochylił się, żeby ją pocałować.

- Nie żądasz zbyt wiele, prawda, Montgomery? Dostałeś więcej niż kiedykolwiek

ofiarowałam mężczyźnie... ale nie sądzę, bym miała więcej do zaofiarowania. Moja dusza

należy do Boga, umysł do mnie samej, a miłość do rodziny.

Zsunął się z niej i zaczął się ubierać.

- Spytałaś, dlaczego nie chcę cię uwolnić, więc odpowiedziałem. A teraz wrócimy do

zamku MacGregora i poznasz jego ludzi. MacGregor jest obrażony za twoją napaść z nożem.

Przeprosisz go.

Nie spodobał jej się ten pomysł.

- Jest przyjacielem MacArranów, spokrewnionych z moimi wrogami Montgomerymi...

- Uśmiechnęła się słodko. - Mam więc prawo się bronić.

- To prawda - zgodził się, podając jej ubranie. - Ale jeśli nie udobruchasz

MacGregora, może znów wybuchnąć konflikt między klanami.

Elizabeth ubierała się z ponurą miną.

- Nie podoba mi się to - mruknęła. - I nie wejdę bez broni do sali pełnej obcych

mężczyzn.

- Elizabeth... - ciągnął cierpliwie. - Nie możesz machać toporem wchodząc do każdego

pomieszczenia, gdzie przebywa kilku mężczyzn. Poza tym Szkoci także mają piękne kobiety.

Może twoje wdzięki nie doprowadzą ich do dzikich aktów rozpusty.

- Nie o to mi chodziło! - rzuciła ze złością. - Musisz naśmiewać się z...

Położył jej rękę na ramieniu.

- Nie naśmiewam się z ciebie, ale powinnaś zacząć rozróżniać, co jest normalne, a co

nie. Będę cały czas przy tobie.

- A kto obroni mnie przed tobą? Oczy mu zabłysły i przesunął dłoń w dół, dotykając

delikatnie jej piersi.

- Ucieszysz się pewnie, że przede mną nikt cię nie obroni. Odsunęła się i dokończyła

ubierania.

Musiała przez niego wycierpieć nieludzkie katusze. Jak żelazną obręcz zacisnął palce

na jej łokciu i zmusił do podania ręki ponad stu ludziom MacGregora. Upadła później na fotel

pod ścianą i drżącą dłonią podniosła do ust podany przez Milesa kielich wina. Kiedy

pochwalił ją, jakby była tresowanym pieskiem, który dobrze wykonał sztuczkę, szyderczo

popatrzyła mu w oczy, na co Miles roześmiał się tylko i musnął ustami końce jej palców.

- Przyzwyczaisz się - powiedział jej do ucha. Rzeczywiście, powoli się

przyzwyczajała, ale zajęło to wiele tygodni. Miles nie dawał jej spokoju. Nie pozwalał iść za

mężczyznami ani wciąż sprawdzać, co dzieje się za jej plecami. Jeździli na polowania i

kiedyś nieopatrznie odłączyła się od grupy, w której był Miles. Odnalazło ją trzech ludzi

MacGregora i mimo że zachowywali się bardzo serdecznie, kiedy wróciła do Milesa, w jej

oczach malowała się panika. Natychmiast wziął ją na swego konia, przytulił i łagodnie

próbował uspokoić. A kiedy to nie wystarczyło, odjechał daleko od innych i kochał się z nią

pod drzewem.

Tylko przed jednym człowiekiem w zamku MacGregora Miles ją przestrzegał: przed

Davidem MacArranem, bratem Bronwyn. Miles szczerze nie znosił odrobinę od niego

starszego młodzieńca. Ze wzgardą powiedział jej, że David próbował zabić własną siostrę.

- Mimo całej arogancji moich braci - ciągnął - oddaliby za mnie życie, tak samo jak ja

za nich. Nie toleruję ludzi, którzy zwracają się przeciw własnej rodzinie.

- Ale oczekujesz tego ode mnie, prawda? - odcięła się. - Chcesz, żebym porzuciła

braci i oddała ci się ciałem i duszą.

W jego oczach pojawił się błysk złości. Bez słowa wyszedł z komnaty, którą razem

zajmowali.

Elizabeth podeszła do okna i spojrzała na ludzi w dole, na dziedzińcu. Dziwna

wydawała jej się świadomość, że może wyjść na ten dziedziniec i nikt nie będzie jej

napastował. Nie musi cały czas odczuwać strachu o swoje życie. Co prawda nie miała

zamiaru tego sprawdzać, ale miło było o tym pomyśleć.

Zobaczyła przemierzającego plac MacGregora i ta wyniosła, potężna sylwetka

przywołała na jej usta uśmiech. Jego pycha topniała wobec Bronwyn, a także, jak się okazało,

wobec Elizabeth. Gdy Miles pchnął ją przed oblicze gospodarza, MacGregor ledwie raczył na

nią zerknąć. Nigdy dotąd nie spotkało jej coś podobnego i zanim zdała sobie sprawę z tego,

co robi, zaczęła mu się niemal przymilać w rozmowie. Po kilku minutach obcałowywał ją po

rękach. Lubił ładne kobiety, a był w sile wieku, zależało mu więc, by ładne kobiety również

darzyły go sympatią. Elizabeth natychmiast podbiła jego serce.

Miles popatrzył później na nią z niesmakiem.

- Szybko z wystraszonego króliczka zmieniłaś się w kusicielkę.

- Sądzisz, że dobrze mi idzie? - drażniła go. - Lachlan MacGregor jest wdowcem.

Może...

Nie dokończyła, gdyż zamknął jej usta tak gwałtownym pocałunkiem, że o mało jej

nie pogryzł. Z palcami przyłożonymi do dolnej wargi patrzyła na jego szerokie ramiona,

kiedy się odsunął. Uśmiechnęła się. Zaczynała rozumieć, że ma pewną władzę nad Milesem,

nie wiedziała jeszcze jednak, jak daleko sięga ta władza.

Patrząc teraz na dziedziniec w dole, zobaczyła grupę jeźdźców z emblematami

MacArranów. Ludzie MacGregora pozornie nie zareagowali, lecz Elizabeth spostrzegła, że

wszyscy dyskretnie sprawdzili, czy mają broń pod ręką. Z siedziby MacGregora wyszedł

Miles i zaczął rozmawiać z przybyłymi.

Przyglądała się tylko chwilę, a potem z westchnieniem odwróciła się od okna i zaczęła

zbierać rzeczy Milesa. Była pewna, że wyjeżdżają.

Miles otworzył drzwi, zatrzymał się na moment, a potem zaczął jej pomagać.

- Mój brat Gavin przyjechał do Larenston.

- Z Rogerem? - Znieruchomiała z aksamitną peleryną w dłoniach.

- Nie. Twój brat uciekł.

Odwróciła się gwałtownie do niego. - Cały i zdrowy? Miles popatrzył na nią przez

chwilę rozszerzonymi oczami.

- Z tego, co wiem, wszystko z nim w porządku. - Ujął ją za ręce. - Elizabeth...

Odsunęła się.

- Może poprosisz którąś z tutejszych panien, żeby spakowała twoje cenne stroje... -

Pobiegła do schodów ukrytych za zwisającą z sufitu tapiserią.

Nie mogła powstrzymać łez. Potknęła się w ciemności, z trudem złapała równowagę i

w końcu usiadła na kamiennych schodach, płosząc kilka szczurów.

Siedziała tak i płakała, jakby jej życie się skończyło, zdając sobie jednocześnie

sprawę, że nie ma powodu do rozpaczy. Rogerowi udało się szczęśliwie zbiec, a Gavin

Montgomery z pewnością przybył, by zmusić młodszego brata do jej uwolnienia. Jutro ruszy

w drogę do domu. Nie będzie musiała już więcej podawać ręki obcym mężczyznom. Odzyska

wolność i wróci do własnej rodziny.

Usłyszała jakiś odgłos u góry schodów. Mimo zupełnej ciemności, wiedziała, że to

Miles, i odruchowo wyciągnęła do niego ramiona.

Chwycił ją tak mocno, że straciła oddech, jednak przywarła do niego jeszcze mocniej.

Byli jak dwoje dzieci, które chowają się przed rodzicami i przerażone tym, co nastąpi jutro,

myślą tylko o tym, co jest teraz.

Nie przeszkadzał im ani brud, ani złośliwe małe oczka w mroku, kiedy złączeni ustami

zdzierali z siebie ubranie. Elizabeth nie znała wcześniej takiej gwałtowności ani w sobie, ani

w nim. Miles był zawsze delikatny, lecz teraz, kiedy wczepiła mu paznokcie w ramiona, coś

się z nim stało. Schody wbiły jej się w plecy, kiedy uniósł jej biodra i wziął ją ze ślepą, dziką

pasją, taką samą, jaka ogarnęła Elizabeth. Oparła stopy mocno o stopień i wyrzucała biodra

do przodu z całą energią młodego silnego ciała.

Kiedy oboje przeszył wstrząs rozkoszy, padli bez tchu, wczepieni w siebie, jakby

rozłąka miała oznaczać śmierć. Miles pierwszy doszedł do siebie.

- Musimy iść - szepnął. - Czekają na nas na dole. - Tak... Wielki brat cię wzywa.

Nawet w ciemności czuła na sobie jego wzrok. - Nie obawiaj się Gavina, Elizabeth.

- Dzień, w którym Chatworth zacznie bać się Montgomery'ego, nie nadejdzie nig...

Przerwał jej pocałunkiem i powiedział:

- To mi się podoba! A teraz jeśli uda ci się utrzymać ręce z dala ode mnie, pojedziemy

do Larenston.

- Ty!... - Zaczęła okładać go pięściami, ale wymknął się w górę schodów.

Wstając jęknęła. Cała poturbowana i zgięta wpół wynurzyła się spod tapiserii w

komnacie. Miles zaśmiał się pod nosem na ten widok.

- Gdyby kobiety nie musiały zawsze być pod spodem...

- jęknęła znowu i zatrzymała się nagle, widząc MacGregora opartego o jedną ze

skrzyń.

- Chciałem spytać, czy dobrze się u nas bawiłaś, lady Elizabeth.

Z taką uciechą mrugnął okiem, że rzuciła się czym prędzej do pakowania. Odwrócona

tyłem, nie usłyszała, gdy stanął tuż za nią. Podskoczyła, czując dotknięcie na ramieniu.

- Cieszymy się, że byłaś naszym gościem, Elizabeth - powiedział MacGregor. Odpiął

zwykłą zapinkę, którą Elizabeth nosiła przy szyi, i zastąpił ją dużą okrągłą broszą ze srebra z

emblematem MacGregorów.

- Dziękuję - powiedziała cicho i ku zdumieniu wszystkich trojga cmoknęła

MacGregora w policzek.

Twarz Milesa pojaśniała z dumy, gdy na nią teraz patrzył.

- Musisz mnie jeszcze kiedyś odwiedzić, słodka panienko.

- Na pewno - odparła ze szczerym uśmiechem. Wszyscy troje zeszli na dziedziniec do

czekających koni. Elizabeth popatrzyła na zebranych tu ludzi MacGregora i ze zdziwieniem

stwierdziła, że będzie ich jej brak. Z własnej inicjatywy wyciągnęła na pożegnanie rękę do

kilku mężczyzn. Miles był tuż obok i dodawało jej to odwagi, ale zdała sobie sprawę, że nie

jest już tak przerażona bliskością i dotykiem tych ludzi.

Zadowolona z siebie dotarła do końca szeregu, po czym wsiadła na konia. Za nią mieli

jechać nie znani jej ludzie Bronwyn i miała ochotę krzyczeć, że to niesprawiedliwe - musi

opuścić miejsce, które właśnie zaczęło wydawać się jej bliskie.

Miles pochylił się na swoim wierzchowcu i uścisnął jej rękę.

- Pamiętaj, że jestem obok. Skinęła głową i pchnęła konia. Jak długo Gavin tu

zostanie? Wiele wiedziała o najstarszym z Montgomerych. To zachłanny, zdradliwy

człowiek, którego postępowanie niemal pozbawiło zmysłów Alice Chatworth. I jest głową

rodziny Montgomerych. Mimo swej zuchwałości Miles ma zaledwie dwadzieścia lat i Gavin

pozostaje jego prawnym opiekunem. Czy Gavin zabierze ją ze sobą, żeby wykorzystać w

swojej rozgrywce z rodziną Chatworthów? Miles jest przekonany, że Roger zabił Mary

Montgomery. Czy Gavin użyje Elizabeth do zemsty na Chatworthach?

- Elizabeth... - odezwał się Miles. - Co tam knujesz? Nie raczyła odpowiedzieć i z

wysoko podniesioną głową wjechała do Larenston. Miles pomógł jej zsiąść z konia.

- Mój najstarszy brat czeka już z pewnością w środku, żeby dobrać mi się do skóry -

zażartował.

- Jak możesz się teraz śmiać?

- Jedyny sposób na mojego brata to śmiech - odpowiedział poważnie. - Przyjdę do

ciebie później.

- Nie! - zaprotestowała z przejęciem. - Chcę iść z tobą. Zadarł głowę i spojrzał na nią z

ukosa.

- Czyżbyś miała zamiar bronić mnie przed bratem?

- Jesteś łagodnym człowiekiem, a...

Miles roześmiał się tak głośno, że konie się przestraszyły. Pocałował ją mocno w

policzek.

- Jesteś kochanym, słodkim dzieckiem. Chodź więc i broń mnie, jeśli chcesz, a ja

przypilnuję, żeby nikt nie przetrącił Gavinowi dolnych kończyn.

Gavin, Stephen i sir Guy czekali w sali na piętrze.

Gavin był równie wysoki jak Miles, lecz jego twarz miała ostrzejsze rysy,

upodobniające go do jastrzębia, a wyraz oczu w tej chwili nie wróżył nic dobrego.

- To jest Elizabeth Chatworth? - rzucił przez zaciśnięte zęby i nie czekając na

odpowiedź, rozkazał: - Odeślij ją stąd. - Guy, zajmij się tym.

- Ona zostanie - powiedział zimnym tonem Miles, nie zaszczycając spojrzeniem

żadnego z braci. - Usiądź, Elizabeth.

Posłusznie opadła na wielki fotel, w którym jej drobna postać prawie zniknęła.

Gavin rzucił przelotne, wściekłe spojrzenie i odwrócił się do Milesa, który właśnie

nalewał sobie wina.

- Niech cię żar piekielny pochłonie, Milesie! - wrzasnął Gavin. - Spacerujesz tu sobie

spokojnie, jakbyś nie wiedział, że o mało nie wywołałeś wojny między naszymi rodzinami! I

przyprowadzasz ze sobą tę... tę...

- Damę - dokończył Miles. Jego oczy robiły się coraz ciemniejsze.

- Nawet gdyby była damą, gotów jestem przysiąc, że przestała nią być po kilku

tygodniach spędzonych z tobą. Oczy Milesa były teraz czarne. Sięgnął ręką do miecza, lecz

powstrzymał go gest sir Guya.

- Gavinie - odezwał się ostrzegawczo Stephen - nie masz prawa nikogo obrażać. Mów,

co masz do powiedzenia.

Gavin podszedł do Milesa.

- Wiesz, ile naszą rodzinę kosztuje twoja mała eskapada? Raine nie może nawet

wyściubić nosa z ukrycia, a ja ostatni miesiąc spędziłem w towarzystwie tego bękarta

Chatwortha - a wszystko to, żeby ratować twoją skórę.

Elizabeth sądziła, że Miles przypomni, iż to nie z jego winy król wyjął Raine'a spod

prawa, on jednak milczał z pociemniałymi wciąż, wbitymi w starszego brata oczami.

Szczęki Gavina zaciskały się nerwowo.

- Oddasz mi dziewczynę, a ja odwiozę ją do brata. Mam nadzieję, że w końcu

oprzytomniejesz. Jestem pewien, że pozbawiłeś ją dziewictwa, a to bez wątpienia sporo mnie

będzie kosztować, ale...

- Ciebie czy Judith? - spytał spokojnie Miles i odwrócił się plecami do brata.

W komnacie zapanowała cisza i nawet Elizabeth wstrzymała oddech.

- Opamiętajcie się obydwaj - odezwał się Stephen. - I na miłość boską, Gavin, uspokój

się! Wiesz, że Miles nie znosi, kiedy obrażasz jego kobiety. A ty, Miles, wystawiasz Gavina

na zbyt ciężką próbę. Przetrzymywał Chatwortha, by dać ci czas na uwolnienie lady

Elizabeth, i rozumiesz z pewnością, jak się poczuł, gdy Chatworth uciekł, a ty nadal więzisz

dziewczynę. Odeślij ją z Gavinem i wszystko się jakoś ułoży.

Elizabeth znów wstrzymała oddech, wpatrując się w odwróconego tyłem Milesa,

kiedy poczuła na sobie wzrok Gavina. W tym momencie zdała sobie sprawę, że nie lubi tego

człowieka. Odwzajemniła pogardliwie aroganckie spojrzenie. Gdy odwróciła głowę, Miles

patrzył na nich oboje.

- Nie uwolnię jej - powiedział cicho.

- Nie? - krzyknął Gavin. - Czy rodzina nic dla ciebie nie znaczy? Wolisz szargać nasze

nazwisko; nazwisko, które nosimy od wieków, tylko po to, żeby położyć się między nogami

jakiejś kobiety?

Gavin nie spodziewał się ciosu w szczękę, lecz po kilku sekundach otrząsnął się i

rzucił na Milesa.

11

Stephen i sir Guy użyli wszystkich sił, żeby ich rozdzielić.

Pierwszy uspokoił się Gavin. Odepchnął Stephena i podszedł do okna. Kiedy się do

nich odwrócił, panował już całkowicie nad sobą.

- Odeślij lady Elizabeth do domu - powiedział spokojnie. Sir Guy puścił Milesa, który

dał znak Elizabeth, żeby wyszła. Miała już zaprotestować, lecz uznała, że to nieodpowiedni

moment. Była zresztą pewna, że Miles nie odeśle jej do Rogera.

Gdy mężczyźni zostali sami, Gavin ciężko padł na fotel.

- Brat przeciwko bratu... - powiedział posępnie. - Chatworth ucieszyłby się, widząc

nas teraz. Stephenie, nalej mi wina. - Po chwili podjął z kielichem w dłoni: - Król Henryk

nakazał rozejm między rodami Montgomerych i Chatworthów. Przekonywałem wszystkich,

że nie z naszej winy doszło do konfliktu. Raine zaatakował Chatwortha z powodu tego, co

spotkało Mary, i wiem, że to nie ty porwałeś tę dziewczynę.

Napił się wina. Był przyzwyczajony do tych jednostronnych „rozmów” z młodszym

bratem. Wyciągnięcie od Milesa jakichkolwiek wyjaśnień było czasem gorsze od wyrywania

zębów.

- Czy twoja Elizabeth powiedziała ci o młodej śpiewaczce, która była z nią tuż przed

porwaniem? Powinieneś ją o to zapytać, gdyż ta śpiewaczka poślubiła niedawno Raine'a.

Miles szerzej otworzył oczy.

- Och!... Nareszcie jakaś reakcja mojego brata - skomentował ironicznie Gavin.

- Gavinie... - wtrącił ostrzegawczym tonem Stephen. - Co wspólnego z tą sprawą ma

żona Raine'a?

Gavin machnął ręką.

- Pagnell przyczepił się do niej z jakiegoś powodu i wrzucił do lochu, a Elizabeth

Chatworth chciała ją ratować. No i dała się złapać, po czym podrzucono ją w ramach żartu

naszemu lubieżnemu braciszkowi. Dlaczego, do diabła, nie zwróciłeś jej Chatworthowi, gdy

tylko dowiedziałeś się, kim jest?

- Tak jak on zwrócił moją siostrę? - spytał spokojnie Miles. - Od kiedy to jesteś tak

pokojowo nastawiony?

- Odkąd ta nienawiść niszczy naszą rodzinę. Nie przyszło ci do głowy, że król będzie

miał coś do powiedzenia w tej sprawie? Ukarał Raine'a wyjmując go spod prawa, a

Chatworth zapłacił wysoką grzywnę. Co zrobi, gdy dowie się, że więzisz kobietę z rodu

Chatworthów?

- Miles - odezwał się Stephen - Gavinowi chodzi o twoje dobro. Wiem, że zależy ci na

tej dziewczynie, ale sytuacja jest poważniejsza niż sądzisz.

- Elizabeth zasługuje na coś lepszego niż odesłanie do tego piekła Chatworthów -

powiedział Miles.

Gavin jęknął ponuro i na chwilę przymknął oczy.

- Zbyt wiele czasu spędzałeś z Raine'em. Bez względu na to, co sądzisz na temat

Chatwortha, i tego, co zrobił, uczynił tak w przeświadczeniu, że ma rację. Spędziłem z nim

kilka tygodni i...

- Jesteś znany ze słabości do Chatworthów - rzucił sucho Miles, robiąc aluzję do

romansu brata z Alice Chatworth.

- Nie uwolnię jej i nikt nie zmusi mnie do zmiany decyzji. Ta kobieta należy do mnie.

A teraz, wybaczcie, chcę porozmawiać z Bronwyn.

Mimo głębokiego przekonania, że będzie mogła zostać z Milesem, nerwowo

przemierzała komnatę. Przeklinała siebie samą za to pragnienie pozostania w Szkocji, tu,

gdzie mogła nauczyć się żyć bez strachu. Myślała o tym, że Roger, kochany, opiekuńczy,

nieobliczalny Roger, szuka jej po całej Anglii. Miała jednak nadzieję, że jej nie znajdzie.

- Jeszcze tylko trochę... - szepnęła. - Za miesiąc będę gotowa do wyjazdu. I przez

resztę życia zachowam te wspomnienia.

Była tak zaabsorbowana swoimi myślami, że nie usłyszała, jak za jej plecami

otworzyły się drzwi. Odwróciła się nagle na dźwięk cichych kroków.

- Czy... czy podobało ci się u MacGregorów? - Kit zająknął się, niepewny, co oznacza

jej ściągnięta surowo twarz.

Elizabeth westchnęła, uklękła obok chłopca i mocno go przytuliła.

- Tak za tobą tęskniłam, Kit - szepnęła. Uspokoiła się i spojrzała na buzię malca. -

Mieszkałam w komnacie z sekretnymi schodami ukrytymi za tapiserią i stoczyłam z twoim

tatą bitwę na ciasta z owocami, i pływaliśmy w bardzo zimnym jeziorze.

- Bronwyn podarowała mi kucyka - odpowiedział Kit - a stryj Stephen zabrał mnie na

przejażdżkę. - Jakie ciasta z owocami? - Pochylił się do niej i głośnym szeptem spytał:

- Czy tata był na ciebie zły?

- Nie. - Uśmiechnęła się. - Nie był zły nawet, kiedy rzuciłam mu wiśniowy placek w

twarz. Chodź, usiądź tu koło mnie, opowiem ci, jak pies Bronwyn uratował mnie przed

wilkami.

Jakiś czas później Miles znalazł ich razem, śpiących spokojnie na łóżku. Długo im się

przyglądał. Kiedy usłyszał stłumione odgłosy koni na dziedzińcu, wiedział, że to Gavin

opuszcza Larenston. Schylił się i pocałował Elizabeth w czoło. - Dam ci więcej dzieci,

Elizabeth... - szepnął, głaszcząc Kita po policzku. - Obiecuję.

Nie! Tego już za wiele! - powiedziała do Milesa z zaciętym wyrazem twarzy. -

Myślałam, że umrę, robiąc wszystko, czego chciałeś, ale nie zostanę tu sama, podczas gdy ty

będziesz wesoło uganiać się po lasach.

- Elizabeth - tłumaczył cierpliwie. - Jadę na polowanie, a ty nie zostaniesz sama.

Wszyscy ludzie MacArranów...

- Ludzie MacArranów! - krzyknęła. - Tylu mężczyzn wokół przez trzy dni! Nie, nie

zostanę tu. Pojadę z tobą.

- Wiesz, że uwielbiam mieć cię przy sobie, ale sądzę, że powinnaś zostać. Czasem nie

będę mógł być przy tobie i musisz nauczyć się... - Urwał, kiedy się odwróciła.

- Nie potrzebuję ani ciebie, ani żadnego innego mężczyzny, Montgomery -

powiedziała i wyprostowała się sztywno.

Odsunęła się, kiedy jej dotknął.

- Elizabeth, zbyt wiele razem przeszliśmy, żeby poróżniło nas coś takiego. Sądzę, że

powinnaś tu zostać z Kitem i postarać się stopniowo przezwyciężać swoje lęki. Jeśli myślisz,

że sobie nie poradzisz, oczywiście możesz ze mną jechać. Będę na dole.

Nie odwróciła się, kiedy wychodził. Minęły prawie dwa miesiące od tamtego dnia,

kiedy Gavin przyjechał do Larenston. Przez ten czas Elizabeth poznała prawdziwe szczęście.

Spędzali z Milesem i Kitem cudowne, długie dni, bawili się razem na pierwszym tej zimy

śniegu, śmiali się, żartowali. A takiego Bożego Narodzenia nigdy jeszcze nie przeżyła - świąt

w gronie rodziny.

Bronwyn nauczyła ją wielu rzeczy. Wybierały się czasem na konne przejażdżki i

odwiedzały okoliczne wsie. Kilka razy Elizabeth dała ponieść się panice, a kiedyś, gdy

wyciągnęła nóż przeciw mężczyźnie, który zbyt blisko za nią jechał, Bronwyn udało się ją

uspokoić. Zupełnie zniknęła początkowa wrogość między kobietami. Bronwyn wydawała się

traktować Elizabeth raczej jak młodszą siostrę niż potencjalną rywalkę. Kiedy Bronwyn

spróbowała dyrygować Elizabeth tak jak wszystkimi innymi, Miles i Stephen odetchnęli z

ulgą - przyjaźń została zawarta. Elizabeth jednak nie zawsze była potulna i ze trzy razy

powiedziała Bronwyn, żeby rzuciła się raczej z urwiska nad morzem, a jej dała spokój.

Bronwyn śmiała się za każdym razem do łez.

A Elizabeth i Miles stawali się sobie bliżsi z każdym dniem. Czasem, gdy przyglądała

się, jak Miles ćwiczy na dziedzińcu, z nagą, spływającą potem piersią, nogi się pod nią

uginały. A on zawsze wyczuwał wtedy jej obecność i rzucał tak gorące spojrzenia, że

przyprawiało ją to o drżenie. Kiedyś Stephen o mało nie ugodził go kopią w głowę, kiedy

Miles zapatrzył się w rozmarzone oczy Elizabeth. Starszy brat tak się wściekł, że zaczął go

prawie dusić.

- O mały włos cię nie zabiłem!... - wycharczał mu w twarz.

Cały purpurowy ze wzburzenia, zażądał, by Miles zabrał Elizabeth z dziedzińca, na co

młodszy brat skwapliwie się zgodził. Cóż to było za niezapomniane popołudnie! Mimo

pozornego spokoju Milesa gwałtowna reakcja Stephena poruszyła go i kiedy został sam z

Elizabeth, zupełnie stracił panowanie. Na zmianę szarpał ją i przytulał, gdy kochali się

najpierw w łóżku, potem na krześle, którego poręcz prawie wbiła się Elizabeth w plecy, i pod

ścianą. W pewnej chwili Miles rzucił ją na tapiserię pokrywającą mur. Elizabeth chwyciła się

materiału i ciężka, nabita kurzem tkanina spadła im na głowy, powalając oboje na ziemię.

Kochali się jednak dalej na zimnych kamieniach posadzki.

Gdy kompletnie wyczerpani pojawili się tego wieczoru na kolacji, cały klan

MacArranów gruchnął śmiechem. Stephen wciąż był zły i odezwał się tylko raz, by

kategorycznie zabronić Elizabeth przychodzenia na dziedziniec w czasie ćwiczeń.

Minęło prawie pięć miesięcy od jej „porwania”. Lecz teraz poczuła, jak szybko czas

ucieka.

Gavin przysłał do Milesa posłańca z wiadomością, że Roger pojechał z Pagnellem do

króla. Chatworth doniósł podobno Henrykowi, że Raine Montgomery próbował zbrojnie

wystąpić przeciw królowi, a Miles więzi Elizabeth. Król zapowiedział, że jeśli Montgomery

jej nie uwolni, będzie ogłoszony zdrajcą, a cały jego majątek zostanie skonfiskowany. Co do

Raine'a, król zagroził, że każe podłożyć ogień, żeby wykurzyć go z lasu.

Gavin jeszcze raz prosił brata o uwolnienie Elizabeth. Miles przez kilka dni prawie się

nie odzywał, spoglądał na nią tylko czasem z dziwną tęsknotą w oczach. Zrozumiała, że ich

wspólne dni są policzone. Miles zachęcał ją do spędzania czasu z innymi, jakby

przygotowując ją na przyszłość - przyszłość bez niego.

Czuła się jak w potrzasku. Z jednej strony pragnęła przezwyciężyć swoje lęki, a z

drugiej najchętniej ani na chwilę nie rozstawałaby się z Kitem i Milesem.

- Do diabła!... - klęła pod nosem na myśl, jak bardzo stała się zależna. Gdzie podziała

się jej dawna chłodna obojętność?

Gavin jeszcze raz przyjechał do Szkocji i tym razem nie przebierał w środkach. Jego

pierwsza wizyta wydawała się niczym w porównaniu z wściekłą awanturą, jaką zrobił teraz.

Elizabeth poczuła się winna, że pragnie zostać w tym przyjaznym domu.

Kiedy Miles wszedł do ich komnaty, poprosiła, żeby pozwolił jej odjechać z Gavinem.

Chciała wyjaśnić, że to dla dobra obu ich rodzin, lecz Miles nie dał jej nawet szansy Ataki

złości Stephena i Gavina razem wzięte były dziecinną zabawą wobec szału Milesa. Przeklinał

w trzech językach, rzucał sprzętami po ścianach, złamał gołymi rękami krzesło i wbił topór w

stół. Tam i sir Guy z trudem go obezwładnili.

Gavin i Stephen z pewnością znali swego młodszego brata z tej strony. Nawet Gavin

dał za wygraną i wyjechał do domu. Tamtego dnia, gdy szał w końcu minął, Elizabeth ze

łzami w oczach patrzyła na półprzytomnego, ciężko dyszącego Milesa. Roger i Miles, Roger i

Miles... Wciąż czuła się rozdarta między nimi dwoma. Ma przecież własny dom i dwóch

braci, z których jeden przetrząsa kraj, żeby ją odzyskać, a ona siedzi tu i płacze nad swoim

wrogiem, mężczyzną, który również ją chronił, okazał cierpliwość i nauczył żyć szczęśliwie.

Miles uniósł powieki.

- Przestraszyłem cię? - spytał ochrypłym głosem. Kiwnęła tylko głową.

- Sam się przestraszyłem. To nie zdarza się często. - Chwycił ją za rękę i przytulił do

policzka. - Nie zostawiaj mnie znowu, Elizabeth. Jesteś moja... - powtórzył to kilka razy i

zasnął.

Miało to miejsce cztery dni temu, zaledwie cztery krótkie dni wcześniej, a teraz Miles

zamierza zostawić ją samą na trzy dni i jechać na polowanie ze Stephenem. Może nie zdaje

sobie sprawy z jej uczuć? Może jest tak pewny siebie, że sądzi, iż zawsze będzie ją miał u

swego boku? Roger jest przecież w drodze do Szkocji - co Elizabeth zrobi, gdy brat pojawi

się ze swoją armią? Czy ma spokojnie przyglądać się, jak MacArranowie na niego nacierają?

Czy zniosłaby widok pojedynku między Milesem i Rogerem? Trzymałaby Kita w objęciach,

przyglądając się śmierci Milesa, czy też całowała splamione krwią jej brata ręce

Montgomery'ego? Te myśli doprowadzały ją prawie do obłędu.

- Elizabeth! - Od drzwi usłyszała głos Bronwyn. - Miles powiedział, że nie jedziesz na

polowanie.

- Nie - odpowiedziała zrezygnowana. - Muszę tu zostać wśród tych wszystkich

mężczyzn. Za mną, obok mnie, wszędzie śledzących każdy mój gest.

Bronwyn przyglądała jej się przez chwilę w milczeniu.

- Martwisz się o Milesa czy o swojego brata?

- O obydwóch - odparła szczerze. - Nie ogarniały cię nigdy wątpliwości, czy dobrze

robisz, wprowadzając angielskiego męża do swego szkockiego domu? Byłaś pewna, że

możesz mu ufać?

Oczy Bronwyn rozbłysły wesoło.

- Owszem, zastanawiałam się nad tym. Stephen pragnął jedynie, żebym wyznała, że

go kocham. Dla mnie jednak miłość to coś więcej niż jakieś nieokreślone uczucie.

- A cóż to takiego?

- Wydaje mi się, że niektóre kobiety kochają mężczyzn bez względu na to, kim są i

jacy są Ja musiałam być przekonana, że mój klan tak samo akceptuje Stephena jak ja.

- A gdybyś bardzo go kochała, a rodzina nie zgadzała się na małżeństwo? Co

zrobiłabyś, gdyby twoje szczęście oznaczało zdradę klanu?

- Wybrałabym rodzinę - odpowiedziała Bronwyn, wpatrując się w nią intensywnie. -

Poświęciłabym wszystko, nawet życie, żeby uchronić dobro klanu.

- I sądzisz, że ja też powinnam tak postąpić! Wrócić do brata... Teraz, kiedy Miles

wyjechał, jest świetna okazja. Z pomocą kilku twoich ludzi mogłabym... - Umilkła, spoty-

kając wzrok Bronwyn.

Po chwili Bronwyn powiedziała:

- Szanuję brata mego męża. Nie pomogę ci w ucieczce. Elizabeth objęła ją ramionami.

- Co mam robić? Widziałaś reakcję Milesa, kiedy wspomniałam o powrocie do

Rogera. Mam znowu próbować ucieczki? Och, Boże!... - odsunęła się. - Ty też jesteś moim

wrogiem.

- Nie. - Bronwyn uśmiechnęła się do niej. - Nie jestem twoim wrogiem i nikt z

Montgomerych nim nie jest. Wszyscy cię pokochaliśmy. Kit poszedłby za tobą na koniec

świata.

Lecz nadejdzie chwila, kiedy będziesz musiała dokonać wyboru. I nikt ci w tym nie

pomoże. A teraz zejdź na dół i pocałuj Milesa na pożegnanie, zanim zacznie demolować

resztę moich mebli. I tak nie mamy ich zbyt wiele. A przy okazji, co się stało, że tapiseria

spadła ze ściany?

Roześmiała się głośno na widok rumieńców Elizabeth i śmiała się jeszcze pod nosem,

kiedy schodziły po schodach.

Miles pociągnął ją na bok i Elizabeth pocałowała go żarliwie.

- Nie będzie mnie tylko przez trzy dni. Tak bardzo będziesz tęsknić?...

- Wcielony z ciebie szatan, Montgomery. Jeśli po powrocie zastaniesz cały zastęp

ludzi z połamanymi palcami u nóg, będzie to twoja wina.

Pogłaskał ją po policzku.

- Po przygodzie sir Guya znalazłoby się chyba więcej chętnych.

- Co masz na myśli?

- Bronwyn oddała tego niedźwiedzia pod opiekę jakiejś bałamutki i są teraz jak

papużki nierozłączki. Nosi jej wodę i gdyby tylko umiał utrzymać igłę, z pewnością

wyhaftowałby jej tuzin kołnierzyków.

Wymierzyła mu kuksańca, gdyż pod szkockim pledem miał teraz na sobie koszulę,

którą dla niego wyhaftowała. - No, spokojnie, moja słodka branko, bo wyślę cię do domu.

Natychmiast spoważniała, ale Miles tylko się roześmiał i cmoknął ją w szyję.

- Wyraz oczu zdradza każde twoje uczucie. A teraz pocałuj mnie, niedługo wrócę.

Kilka minut później została sama. Przeczuwała, że coś się stanie. W pierwszym

odruchu chciała schować się w swojej komnacie i siedzieć tam przez całe trzy dni, wiedziała

jednak, że Miles ma rację. Musi przezwyciężyć strach.

Wczesnym popołudniem wybrała się z Kitem i dziesięcioma rycerzami MacArranow,

w tym z Tamem, na przejażdżkę do ruin, o których opowiadała jej Bronwyn. Planując

wyprawę, pomyślała, że dla Kita będzie to wspaniała rozrywka, a dla niej kolejna próba

oswajania się z obecnością obcych mężczyzn.

Gdy dotarli na miejsce, serce dziko jej waliło, uśmiechnęła się jednak do Tama, kiedy

pomagał jej zsiąść z konia. Na dźwięk męskich głosów za plecami nie odwracała się

nerwowo, lecz starała zachowywać normalnie. Na twarzy Jarla dostrzegła w pewnej chwili

serdeczny uśmiech, jakby chciał dodać jej odwagi.

- Czy wszyscy wiedzą o moich zmorach? - trochę rozbawiona spytała Tama.

- Nasz klan bardzo cię szanuje. Umiesz poruszać się w lesie równie dobrze jak

prawdziwa Szkotka. Poza tym lubimy odważnych ludzi.

- Odważnych! Uległam przecież wrogom.

- Nie, panienko - roześmiał się Tam. - Po prostu przekonałaś się, jacy z nas, Szkotów,

wspaniali ludzie. Rodzina Montgomerych też zresztą nie jest taka straszna...

Ludzie wokół roześmiali się razem z nimi.

Później, gdy siedząc na kamieniu wśród ruin zamku przyglądała się ludziom

MacArranów, zdała sobie sprawę, że przestali wzbudzać w niej strach. To było cudowne

uczucie. Jak wiele zawdzięcza Milesowi...

Była tak zamyślona - może również dlatego, że w ciągu ostatnich miesięcy jej zmysły

straciły dawną czujność - że w pierwszej chwili nie usłyszała gwizdu, dochodzącego spośród

drzew za jej plecami. Kiedy ten dźwięk dotarł do świadomości Elizabeth, zupełnie

skamieniała. Po chwili rozejrzała się, by sprawdzić, czy żaden z ludzi nie zwrócił na to uwagi.

Kit, pokrzykując głośno, bawił się z młodym Aleksem, a pozostali przyglądali im się,

żartując.

Powoli, jakby bez celu, oddaliła się od grupy i zniknęła między drzewami. Już w lesie

zatrzymała się i zaczęła nasłuchiwać jak kiedyś, w dzieciństwie.

Briana zawsze trzeba było ochraniać. Nie wyglądał na jej starszego brata, mimo że był

nim w rzeczywistości; nigdy nie nauczył się bronić tak jak Elizabeth. Jeśli atakował ją jakiś

mężczyzna, nie miała skrupułów, żeby użyć sztyletu, Brian natomiast tego nie potrafił. Wiele

razy wybawiała go z opałów, kiedy kompani Edmunda panoszyli się w domu. Najstarszy brat

ryczał ze śmiechu i nazywał Briana mazgajem, a ona i Roger starali się potem uspokoić

roztrzęsionego chłopca.

Zdarzało się, że przez wiele dni siedział w ukryciu bez jedzenia i wody. Wtedy

właśnie ustalili pewien system sygnałów. Jedynie Roger i Elizabeth umieli rozpoznać ten

gwizd.

Stała teraz bez ruchu, czekając na pojawienie się brata. Jest sam czy z Rogerem?

Nie poznała młodego człowieka, który wynurzył się z zarośli, i przez chwilę

wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami. Był kiedyś przystojnym młodzieńcem o

delikatnych rysach. Teraz przypominał ponure widmo.

- Brian?... - szepnęła. Skinął głową.

- Zdrowo wyglądasz. Niewola ci służy? Zaniemówiła z wrażenia. Jej brat nigdy nie

zwracał się do nikogo tym tonem, a zwłaszcza do niej.

- Czy... czy Roger jest z tobą? Ziemista twarz Briana jeszcze bardziej pociemniała.

- Nie wymawiaj przy mnie jego imienia.

- Co? - wykrztusiła, zbliżając się do niego. - O czym ty mówisz?

Na chwilę jego spojrzenie złagodniało i wyciągnął dłoń, żeby pogłaskać ją po skroni,

ale natychmiast ją cofnął.

- Wiele się wydarzyło, odkąd widzieliśmy się ostatni raz.

- Mów... - wyszeptała. Brian odszedł w bok.

- Roger uprowadził Mary Montgomery.

- Słyszałam o tym, ale nie mogę uwierzyć, by Roger... Brian odwrócił się do niej z

oczami płonącymi jak rozżarzone węgle.

- Sądzisz, że w niczym nie przypomina swego rodzonego brata Edmunda? Wydaje ci

się, że komukolwiek z nas udało się nie zarazić plugastwem, które panowało w naszym

domu?

- Ale Roger... - zaczęła.

- Nie wymawiaj nawet tego znienawidzonego imienia. Kochałem tę kobietę, kochałem

Mary tak, jak nigdy nie pokocham już żadnej innej. Była dobra i łagodna, nawet nie przeszło

jej przez myśl, by kogoś skrzywdzić, a on, twój brat, zgwałcił ją i z rozpaczy rzuciła się z

okna.

- Nie... - cicho powiedziała Elizabeth. - Nie wierzę w to. Roger jest dobrym

człowiekiem. Nikogo nie krzywdzi. Nie chciał tej wojny z Montgomerymi. Zaopiekował się

Alice, kiedy jej własna rodzina ją odrzuciła. I...

- I zaatakował od tyłu Stephena Montgomeryego. Oszukał Bronwyn MacArran i

więził ją przez miesiąc. Gdy Mary umarła, uwolniłem Bronwyn i oddałem ciało Mary

Gavinowi. Nie mówili ci, w jaki szał wpadł Miles Montgomery, gdy zobaczył siostrę?

Doszedł do siebie dopiero po wielu dniach.

- Nie... - szepnęła, wyobrażając sobie przerażającą furię Milesa. - Niewiele

wspominali o tych wydarzeniach. Rzeczywiście, po kilku pierwszych dniach zapadło między

nimi zupełne milczenie na temat konfliktów między rodzinami.

- Brian... - odezwała się łagodnie. - Jesteś wycieńczony i obdarty. Jedź ze mną do

Larenston i odpocznij. Bronwyn...

- Nie zaznam odpoczynku, dopóki mój brat żyje. Elizabeth wpatrywała się w niego

osłupiała.

- Nie wiesz, co mówisz... Odnajdziemy Rogera i wszystko wyjaśnimy.

- Nic nie rozumiesz! Mam zamiar zabić Rogera Chatwortha.

- Brian! Nie można przekreślić czyjegoś życia w jednej chwili. Zapomniałeś, że Roger

zawsze nas bronił? I zaryzykował życie tego dnia, gdy Edmund w dzikiej furii złamał ci

nogę?

Twarz Briana nawet nie drgnęła.

- Kochałem Mary, a Roger ją zabił. Pewnego dnia zrozumiesz, co to znaczy.

- Mogę kochać stu mężczyzn, ale nie zmieni to mojej miłości do Rogera. Tak wiele

dla mnie zrobił. Nawet teraz o mnie walczy.

Brian przyjrzał się jej badawczo.

- Bez trudu wymknęłaś się straży. Jeśli masz tyle swobody, dlaczego nie uciekniesz do

Rogera?

Odwróciła się, lecz przytrzymał ją za ramię.

- Co cię tak przywiązało do Montgomerych? Który z nich? Ten żonaty czy chłopak?

- Miles już dawno nie jest chłopcem! - rzuciła. - Młody wiek o niczym nie świadczy. -

Umilkła, widząc wyraz twarzy brata.

- Zapominasz chyba, że byłem kiedyś u nich. A więc to Milesa pokochałaś. Dobry

wybór. Ten mężczyzna ma dość ognia, żeby ci dorównać.

- Uczucia wobec któregokolwiek z Montgomerych nie zmieniają mojego stosunku do

Rogera.

- Co w takim razie powstrzymuje cię od powrotu do domu? Tych Szkotów łatwo

wyprowadzić w pole. Edmunda wodziłaś przecież za nos całymi latami.

Milczała dłuższą chwilę.

- Nie chodzi tylko o Milesa. Tutaj jest spokój, jakiego nigdy nie znałam. Nikt nie

przykłada mi noża do gardła. W Larenston nie słychać w nocy przerażających krzyków. Mogę

chodzić po zamku, nie przemykając się ukradkiem pod ścianami.

- Ja też poznałem to uczucie... - szepnął chłopak. - Lecz Roger to zniszczył, a teraz ja

zabiję jego.

- Brian! Musisz odpocząć i zastanowić się nad tym, co mówisz.

Wydawał się nie słyszeć jej słów.

- Wiesz, gdzie jest Raine Montgomery?

- Nie - odpowiedziała zaskoczona tym pytaniem. - Ukrywa się w lasach. Poznałam

śpiewaczkę, która jest z nim związana.

- Gdzie mogę ją znaleźć?

- Dlaczego szukasz Raine'a? Wyrządził ci coś złego?

- Chcę go prosić, żeby nauczył mnie walczyć.

- Chyba nie przeciw Rogerowi? - szepnęła bez tchu, a po chwili uśmiechnęła się. -

Brian, Roger nigdy nie stanie przeciw tobie, poza tym spójrz na siebie. Jesteś o połowę

drobniejszy od Rogera i wyglądasz, jakbyś ważył tyle co piórko. Zostań ze mną, odpoczniesz

kilka dni i...

- Nie mów mi, co mam robić, Elizabeth. Sam umiem podejmować decyzje. Raine

Montgomery jest silny i nauczy mnie walczyć.

- Naprawdę sądzisz, że ci pomogę? - spytała ze złością. - Szczerze wierzysz, że

powiedziałabym ci, gdzie jest Raine Montgomery, nawet gdybym wiedziała? Nie będę

wspierać cię w szaleństwie.

- Elizabeth - odezwał się łagodnie. - Przyszedłem się pożegnać. Czekałem tygodniami

w tych lasach, aż nadarzy się okazja do spotkania, ale zawsze byłaś pod ścisłą strażą. Teraz,

kiedy porozmawialiśmy, mogę odjechać. Wyzwę Rogera i jeden z nas umrze.

- Brian, proszę, musisz to jeszcze przemyśleć. Pocałował ją w czoło, jakby był starym

człowiekiem.

- Zostań w pokoju, siostrzyczko, i dobrze mnie wspominaj. Była zbyt osłupiała, żeby

coś powiedzieć, lecz w chwili kiedy brat się odwrócił, Szkoci zaczęli wychodzić spośród

drzew. Stephen Montgomery stanął z obnażonym mieczem na wprost Briana Chatwortha.

12

Nie rób mu krzywdy - powiedziała spokojnym, ale dobitnym tonem Elizabeth.

Stephen powoli schował miecz do pochwy.

- Idź za moimi ludźmi, dadzą ci coś do jedzenia - odezwał się do Briana.

Chłopak rzucił Elizabeth ostatnie spojrzenie i odszedł w otoczeniu rycerzy

MacArranów.

Elizabeth przez chwilę przyglądała się ponuro Stephenowi i nagle zrozumiała.

Montgomery wyglądał na odrobinę stropionego. Z niewyraźnym uśmiechem oparł się

o drzewo, wyciągnął sztylet z pochwy na łydce i zaczął strugać jakiś patyk.

- Miles nic o tym nie wie... - zaczął.

- Użyłeś mnie jako przynęty, żeby schwytać mego brata, prawda? - wybełkotała,

hamując wzburzenie.

- Myślę, że można to tak określić. Od dawna ukrywał się w tym lesie, przymierając

głodem. Zastanawialiśmy się, kim jest i czego chce. Dwa razy podszedł bliżej, kiedy

pojawiłaś się tu z Milesem, ale moi ludzie go przepłoszyli. Postanowiliśmy pozwolić wam się

spotkać. Cały czas byłem z ludźmi w pobliżu, z mieczami i strzałami w pogotowiu.

Elizabeth usiadła na dużym kamieniu.

- Niezbyt lubię być w ten sposób wykorzystywana.

- Wolałabyś, żebyśmy od razu go zabili? Jeszcze kilka lat temu samotny Anglik nie

mógłby wjechać na ziemię MacArranów i wyjechać żywy. Ale ten chłopak nie wyglądał na

szpiega, raczej trochę na... szaleńca. Chcieliśmy więc sprawdzić, kim jest.

Zastanowiła się przez moment. Nie podobało jej się to, co zrobił Stephen, ale

wiedziała, że miał rację.

- Co z nim teraz zrobicie? - Podniosła głowę. - Czy Bronwyn wie o tej zabawie w

kotka i myszkę?

Miała wrażenie, że usta Stephena pobladły.

- Ponieważ cenię sobie życie, dziękuję Bogu, że nie - odparł z ciężkim westchnieniem.

- Bronwyn nie robi nic w tajemnicy - w każdym razie bardzo rzadko. Natychmiast kazałaby

zawieźć chłopaka do Larenston, a Miles... - Stephen urwał.

- Miles serdecznie nienawidzi Chatworthów - dokończyła.

- Tylko mężczyzn. - Uśmiechnął się. - Roger Chatworth spowodował śmierć naszej

siostry, a Miles nie ma zamiaru tego zapomnieć. Poznałaś tylko tę jego stronę, którą pokazuje

kobietom. Wobec mężczyzny krzywdzącego kobietę staje się nieobliczalny.

- Byłeś więc pewien, że Brian to Chatworth? - Ma w sobie coś takiego...

Milczała przez chwilę. Brian, rzeczywiście zrobił się teraz podobny do Rogera, z tą

maską zimnej obojętności i pogardy na twarzy.

- Słyszałeś, co powiedział. Czy możemy go tu zatrzymać? Udaremnić tę pogoń za

Rogerem?

- Myślę, że dostałby obłędu. Zresztą niewiele mu chyba do tego brakuje.

- Tak... - przyznała ponuro. - Niewiele. Popatrzyła na Stephena bezradnie.

- Najlepiej zrobię spełniając jego prośbę. Zawiozę go do mego brata Raine'a.

- Nie! - Elizabeth poderwała się gwałtownie. - Raine Montgomery go zabije.

Zaatakował przecież Rogera.

- Elizabeth... - powiedział łagodnie Stephen. - Raine zajmie się chłopakiem, gdyż on

chciał pomóc Mary. Raine nie jest święty, ale ma honor. A poza tym... - Stephen uśmiechnął

się lekko - tak go popędzi na polu ćwiczeń, że Brian nie będzie miał czasu knuć żadnej

zemsty. Po trzech dniach tak zmięknie, że jedynym jego marzeniem będzie sen.

Elizabeth popatrzyła mu uważnie w oczy.

- Dlaczego chcesz pomóc Chatworthowi? Mary była również twoją siostrą.

- Sądziłem, że uznawałaś Montgomerych za kłamców. Czyżbyś uwierzyła, że twój

brat był zamieszany w jej śmierć?

- Gdyby Miles zabił czyjąś siostrę, czy znienawidziłbyś go, nie pytając nawet,

dlaczego tak się stało? Możliwe, że Roger miał z tym związek, lecz może miał jakieś powody.

Nie przestanę kochać żadnego z moich braci bez jasnego dowodu ich winy.

- Dobrze powiedziane... - Stephen pokiwał głową. - Nie darzę ciepłymi uczuciami

twego brata Rogera za to, co zrobił, lecz to dotyczy tylko jego, a nie całego rodu

Chatworthów. Moi bracia różnią się ode mnie pod tym względem i dlatego Gavin tak źle cię

potraktował. Dla niego rodzina jest wszystkim.

- A Raine? Jak zachowa się wobec Briana?

- Nie jestem pewien, dlatego pojadę z twoim bratem. Porozmawiam z Raine'em i o ile

go znam, w końcu przygarnie tego chłopaka. - Odrzucił patyk i schował sztylet. - Muszę

jechać. Wiele dni minie, zanim znajdziemy Raine'a.

- Odjedziecie zaraz? - spytała. - Przed powrotem Milesa i Bronwyn?

- Och, tak. - Skrzywił się. - Wolę nie być w pobliżu, gdy moja ukochana żona dowie

się, że podstępnie wyprawiłem ją na polowanie, by spokojnie zająć się naszym gościem.

- Miles chyba też nie przyjmie tego spokojnie. - W oczach Elizabeth pojawiły się

błyski humoru.

Kiedy Stephen jęknął, wybuchnęła głośnym śmiechem.

- Jesteś tchórzem, Montgomery - podsumowała.

- To absolutna prawda - zgodził się skwapliwie, po czym spoważniał. - Pomodlisz się

za mnie, kiedy odjedziemy? Może jeśli Raine porozumie się z Brianem, uda nam się dokonać

jakiegoś postępu w rozwiązaniu konfliktu między naszymi rodzinami.

- Bardzo bym tego pragnęła - powiedziała. - Brian jest uroczym, łagodnym

człowiekiem, a Roger ogromnie go kocha. Stephenie... - mówiła teraz bardzo cicho. -

Chciałabym zapytać cię o coś. Odpowiesz mi szczerze?

- Jestem ci to winien.

- Czy ktokolwiek widział Rogera?

- Nie - odparł. - Zniknął. - Szukają go ludzie MacGregora, a moi są w ciągłym

pogotowiu. Raz o mało cię nie straciliśmy i więcej się to nie powtórzy. Ale nie, do tej pory

nikt nie widział Rogera Chatwortha.

Stali bez słowa, patrząc sobie w oczy. Kilka miesięcy temu ten człowiek był jej

wrogiem, tak jak wszyscy inni mężczyźni. Zbliżyła się o krok i delikatnie dotknęła policzka

Stephena.

Zrozumiał niezwykłe znaczenie tego gestu. Chwycił jej rękę i pocałował wnętrze

dłoni.

- My, z rodu Montgomerych, jesteśmy prawdziwymi zdobywcami niewieścich serc -

powiedział z błyskiem w oku. - Zakończymy tę wojnę miłosnymi wyznaniami zamiast ciosów

miecza.

Odsunęła się, jakby ją obraził, nie powstrzymała jednak śmiechu.

- Pomodlę się za ciebie. A teraz jedź, zanim Miles cię dopadnie.

Podniósł jedną brew.

- Biedny braciszek, nie pozbiera się, gdy pewna dama uzna go za swoją własność. -

Odszedł, zostawiając ją na polanie.

Elizabeth dość długo siedziała sama w lesie i teraz, gdy wsłuchała się w odgłosy

wokół, wytropiła jeszcze dwóch ludzi na drzewach ponad sobą. Z daleka dobiegał śmiech

Kita i tubalny głos Tama.

W pamięci przemknęła jej wykrzywiona złością twarz Briana. Ona też była kiedyś

przepełniona taką nienawiścią. Całym sercem pragnęła, żeby Stephen choć trochę zmienił

uczucia jej brata. A może uda się to Raine'owi?

W końcu wstała i poszła w kierunku ruin. Za kilka dni będzie musiała stawić czoło

furii Milesa, a to z pewnością odsunie inne problemy na dalszy plan.

Bronwyn wróciła do Larenston następnego dnia i od razu pobiegła do swego

pięciomiesięcznego synka Aleksandra. Przy dziecku była mamka, gdyż dziedziczka zbyt

często wyjeżdżała, by regularnie karmić małego. Bronwyn jednak dbała, żeby chłopiec nie

zapomniał, kto jest jego matką.

Rab leżał teraz u jej stóp, kiedy stęskniona przytulała dziecko. Elizabeth opowiedziała

jej o Brianie i o tym, że Stephen zabrał go do Raine'a.

W oczach Bronwyn pojawił się przelotny błysk.

- Niech go diabli! - mruknęła, lecz ucichła, gdy chłopczyk zakwilił. - Cicho,

kochanie... - Uspokoiła Aleksandra i spojrzała znów na Elizabeth. - Nie podoba mi się, że cię

wykorzystał. Powinien był sprowadzić tutaj twego brata. Stephen zapomniał, że Brian

Chatworth uwolnił mnie ze szponów Rogera. Nie pozwoliłabym zrobić krzywdy temu

chłopakowi.

- Sądzę, że Stephen bardziej obawiał się Milesa... że on mógłby zrobić Brianowi

krzywdę. - Elizabeth pogłaskała główkę dziecka.

Bystremu wejrzeniu Bronwyn nic nie mogło umknąć.

- A kiedy wypada twój termin? - spytała bez ogródek. Elizabeth podniosła na nią oczy.

Bronwyn wstała i zaniosła dziecko do kołyski.

- Morag mówiła mi, że nie krwawiłaś ani razu, odkąd tu jesteś. Nie czujesz się źle?

- Nie, nic mi nie jest. Na początku nie wiedziałam, co się dzieje, ale szybko się

domyśliłam. Komu o tym mówiłaś?

- Nikomu. Nawet Stephenowi. Szczególnie jemu. Na pewno rozgłosiłby radosną

wieść. Masz zamiar poślubić Milesa?

Elizabeth otuliła miękkim kocem nóżki Aleksandra.

- Nie prosił mnie o to, ale nawet gdyby poprosił, sprawa między nami jest bardziej

skomplikowana. Roger niełatwo pogodzi się z faktem, że przyjmę nazwisko Montgomery.

Musi być pewny, że wychodzę za Milesa własnej, nieprzymuszonej woli.

- Miles miałby cię zmuszać? - spytała cicho Bronwyn. Elizabeth uśmiechnęła się.

- Wiesz równie dobrze jak ja, że Miles do niczego mnie nie zmuszał. Ale nie sądzę, by

pragnął małżeństwa ze mną. Wymagałabym wierności od męża, a Miles Montgomery nie

należy do ludzi, którzy znają znaczenie tego słowa.

- Nie oceniałabym tak nisko mężczyzn z rodu Montgomerych - odpowiedziała

Bronwyn. - Wydają się aroganccy i nieprzejednani, ale mają też kilka innych zalet oprócz

gładkich lic i umięśnionych ramion.

- Och, tego z pewnością nie można im odmówić. Roześmiały się, wychodząc z pokoju

dziecka. Następnego dnia Bronwyn wróciła na polowanie.

Zdarzyło się to, kiedy Elizabeth odgrywała bezradną, prześladowaną dziewicę, a Kit

ratował ją przed atakiem trzygłowego, zionącego ogniem smoka. Nagle stanęła jak wryta.

- Elizabeth! - zawołał zniecierpliwiony Kit, machając nad głową swoim drewnianym

mieczem.

Nie umiałaby wytłumaczyć, co się z nią stało, ale nagle poczuła lodowate dreszcze.

- Miles... - szepnęła.

- Zajmij się Kitem! - krzyknęła do opiekunki Aleksandra, wbiegając na schody.

Wypadła na dziedziniec. W stajni złapała już za siodło, gdy wbiegł za nią Daglas.

- Nie mogę pozwolić ci jechać, milady - powiedział z żalem w głosie.

- Z drogi, głupcze! - krzyknęła. - Miles jest w niebezpieczeństwie, jadę do niego.

Daglas nie tracił czasu na zbędne pytania, mimo że żaden posłaniec nie przywoził

ostatnio wieści. Wybiegł przed stajnię i cicho zagwizdał trzy razy. Jego dwaj bracia zjawili

się w mgnieniu oka.

Elizabeth rzadko sama siodłała konia, nikt jej jednak teraz nie pomagał, a nie było to

proste. Daglas sprawdził tylko na koniec, czy popręg jest mocno zaciągnięty, chwycił jej

stopę i dosłownie wrzucił ją na wierzchowca.

Kiedy ruszyli, Elizabeth nie zastanawiała się, dokąd ma jechać, odepchnęła wszystkie

myśli, zobaczyła przed oczyma Milesa i popędziła galopem, a Daglas, Jarl i Francis za nią.

Kopyta czterech koni zadudniły na wąskiej, niebezpiecznej drodze wyjazdowej z Larenston.

Potem skręcili w prawo i pomknęli ścieżką nad przepaścią.

Nie czuła strachu ani o siebie, ani o ludzi jadących z tyłu. Gdy wypadli na szeroką

przestrzeń, zwolniła tylko na moment. Na lewo ciągnęły się ziemie MacGregora, a na prawo

nie znane jej terytorium. Pchnęła konia w prawo, wyczuwając, że tędy muszą jechać.

Jeden z mężczyzn krzyknął do niej w pewnej chwili, ostrzegając przed niską gałęzią,

która o mało nie zmiotła Elizabeth z konia. W porę położyła się na szyi zwierzęcia. Poza tym

pędzili cały czas w milczeniu.

Przebyli już duży szmat drogi, kiedy z wysokich traw wyłonił się Rab szczekając

zajadle, jakby czekał tu na Elizabeth. Poprowadził ich do celu.

Musieli zwolnić, by przedrzeć się przez fragment tak gęstego lasu, że nie docierały tu

prawie promienie słońca. Rab zaczął znów szczekać, zanim jeszcze kogokolwiek dostrzegli.

Bronwyn i jej ludzie stali w grupce, przyglądając się czemuś na ziemi. Obok klęczał sir Guy.

Bronwyn odwróciła się, słysząc swego psa, i podniosła zdziwione oczy. Elizabeth w biegu

zeskoczyła z konia i rozepchnęła stojących ciasno ludzi.

Miles leżał na ziemi z zamkniętymi oczami, całe jego ciało pokryte było krwią. Pod

strzępami ubrania zobaczyła głębokie rany w lewym udzie i prawym boku.

Odepchnęła sir Guya, uklękła, położyła głowę Milesa na swoich kolanach i krańcem

sukni zaczęła wycierać mu krew z twarzy.

- Ocknij się, Montgomery - powiedziała stanowczo, bez cienia czułości czy żalu w

głosie. - Ocknij się i spójrz na mnie.

Wydało jej się, że minęła wieczność, zanim jego rzęsy drgnęły. Spojrzał na nią ze

słabym uśmiechem i znowu zamknął powieki.

- Aniele... szepnął.

- Wody - powiedziała do osłupiałych ludzi wokół. - Potrzebuję wody do przemycia

ran. Jest tu gdzieś w pobliżu jakaś zagroda? - Gdy Bronwyn skinęła głową, ciągnęła: - Jedźcie

tam, zabierzcie mieszkańców do Larenston i zostawcie mnie z nim samą. Bronwyn, przyślij

Morag z ziołami, będą mi też potrzebne ostre stalowe igły i nić. Guy! Postaraj się o duży pled,

zaniesiemy go na nim do chałupy. No! Szybko!

Ludzie natychmiast rozbiegli się na wszystkie strony. Na chwilę przed odjazdem

Bronwyn uśmiechnęła się i rzuciła do Elizabeth:

- Czy aby na pewno nie jesteś Szkotką? Elizabeth pochyliła się nad Milesem.

- Wszystko będzie dobrze, Montgomery... Zajmę się tobą. Chwyciła sztylet leżący

obok na ziemi i zaczęła rozcinać ubranie, żeby zbadać rany. Całe ciało spływało krwią. Rab

podbiegł, kiedy kawałkami odcinała koszulę Milesa.

- Skąd tyle krwi, Rab? - spytała. - Idź i znajdź to, co wyrządziło Milesowi krzywdę.

Pies oddalił się głośno ujadając.

Z ulgą stwierdziła, że w górnej części ciała jest tylko jedna rana, niezbyt głęboka,

wymagająca jednak zszycia. Na lewym ramieniu było kilka długich, ale niegroźnych

zadrapań. Natomiast nogi wyglądały źle. Rana na udzie była bardzo głęboka, a na kostce

jeszcze kilka mocno krwawiących miejsc.

Odwróciła go na bok, żeby sprawdzić, czy nie ma więcej ran na plecach.

Miles z jękiem otworzył oczy i popatrzył na nią.

- Będziesz musiała na mnie usiąść, Elizabeth, bo całą cię zakrwawię... - powiedział,

zerkając na swoje nagie ciało.

- Cicho! - rozkazała. - Oszczędzaj teraz siły. W tym momencie Rab przyciągnął na

polanę ogromnego martwego dzika z długimi kłami. Pysk zwierzęcia był cały we krwi, a w

boku zobaczyła kilka ran od sztyletu.

- Powaliłeś więc dzika - powiedziała z niesmakiem, delikatnie okrywając go pledem,

który zdjęła z ramion. - Koniecznie musiałeś się sam z nim zmierzyć?

Nagle zauważyła, że Rab ciągnie drugiego martwego dzika. Przetarła Milesowi twarz i

powiedziała:

- Przeniesiemy cię kawałek stąd, tam będzie ciepło i spokojnie. A teraz odpoczywaj.

Na polanie pojawił się sir Guy z jakimś mężczyzną i kobietą. Wszyscy nieśli ogromne,

ciężkie pledy.

- Na ogniu w chałupie stoi zupa, a w piecu jest placek owsiany - powiedziała kobieta. -

Bronwyn przyśle więcej pledów, jeśli trzeba.

Sir Guy przyklęknął i odsłoniwszy pled, przyglądał się ranom Milesa. Podniósł wzrok,

gdy Rab przywlókł kolejnego zwierza.

- Ile ich jest? - spytała Elizabeth.

- Pięć - odpowiedział Guy. - Musiał natknąć się na całą rodzinę dzików. Miał tylko

miecz i mały sztylet, ale zabił wszystkie pięć i udało mu się jeszcze tu przyczołgać. Rab

zaprowadził nas do padliny, lecz zniknął, zanim odnaleźliśmy lorda Milesa.

- Pies pobiegł po mnie - powiedziała Elizabeth. - Dasz radę go zanieść?

Sir Guy ostrożnie i bez wielkiego wysiłku uniósł ciało swego pana, jakby to było

dziecko. Rany zaczęły mocniej krwawić.

- Powoli! - prawie krzyknęła, lecz spojrzenie sir Guya zaraz ją uspokoiło.

Rycerz poniósł Milesa do wiejskiej zagrody na skraju lasu i ułożył go delikatnie na

wąskim łóżku w chałupie. Jedynym źródłem światła w maleńkiej izbie było palenisko, a obok

łóżka stał sklecony z desek stół i dwa krzesła.

Nad ogniem kipiała woda w garnku. Elizabeth zmoczyła we wrzątku pozostawione tu

dla niej kawałki czystego materiału i zaczęła myć Milesa. Sir Guy uniósł go i pomógł jej

ściągnąć resztki zakrwawionego ubrania. Z ulgą stwierdziła, że na plecach i nogach, oprócz

drobnych zadrapań, nie ma więcej ran.

Kończyła mycie, gdy pojawiły się Bronwyn i Morag z dużym koszem ziół.

- Nie widzę już tak dobrze jak kiedyś - powiedziała Morag, przyglądając się dwóm

głębokim ranom Milesa. - Ktoś musi to pozszywać.

- Ja to zrobię - odezwała się Elizabeth. - Powiedz tylko jak. Wkrótce przekonała się, że

zszywanie ludzkiej skóry to zupełnie co innego niż zwykłe szycie. Sztywniały jej wszystkie

mięśnie za każdym razem, gdy wbijała igłę w ciało Milesa. Leżał spokojnie, ledwie

oddychając, blady jak kreda od upływu krwi. Bronwyn nawlekała nitki, odcinała je po

założeniu szwu i wiązała supełki. W końcu Elizabeth drżącą ręką odłożyła igłę.

- Wypij to - rozkazała Bronwyn.

- Co to jest? - spytała.

- Bóg jeden wie. Już dawno temu nauczyłam się nie pytać Morag, co wsypuje do

swoich mikstur. Cokolwiek by to było, ma okropny smak, ale przyniesie ci ulgę.

Elizabeth wysączyła płyn opierając się o ścianę. Kiedy Morag zbliżyła kubek do

zbielałych warg Milesa, znów podeszła do łóżka i przytrzymując mu głowę szepnęła:

- Pij... Musisz odzyskać siły. Popatrzył na nią spod przymkniętych powiek.

- Cudowny smak... - szepnął, przełknąwszy napar. Morag parsknęła drwiąco i

stwierdziła:

- Nie podniesie się z łóżka przez rok, jeśli będziesz go tak rozpieszczać.

- Nie martw się! - rzuciła ostro. Bronwyn roześmiała się.

- Usiądź i odpocznij, Elizabeth. Powiedz mi, skąd wiedziałaś, że Miles jest ranny.

Przyjechałaś w chwili, gdy go znaleźliśmy.

Elizabeth usiadła na podłodze przy głowie Milesa, oparła się o ścianę i wzruszyła

ramionami. Nie miała pojęcia, skąd o tym wiedziała. Po prostu wiedziała.

Nie odpoczywała długo. Morag przygotowała następne lekarstwo i kazała podać je

Milesowi.

Z nadejściem nocy Bronwyn wróciła do Larenston. Elizabeth usiadła przy Milesie i

wpatrywała się w niego z niepokojem. Morag, kiwając głową, przysnęła na krześle.

- Jaka... - szepnął. - Jaka jest żona Raine'a? Pomyślała, że majaczy w gorączce, nie

widziała przecież nigdy ani Raine'a, ani jego żony.

- Śpiewaczka... - powiedział cicho Miles. - Pagnell... Te dwa słowa pozwoliły jej

skojarzyć. Była zaskoczona, że jeden z lordów Montgomerych ożenił się z dziewczyną

niskiego stanu. Opowiedziała mu o spotkaniu z Alyx Blackett, o jej przepięknym głosie i o

tym, jak próbowała wyrwać ją ze szponów Pagnella, co doprowadziło do jej porwania. Miles

uśmiechnął się i sięgnął po jej dłoń. Trzymając ją za rękę, zasnął. Na niebie pojawiły się

właśnie pierwsze błyski wschodzącego słońca.

Morag zbudziła się i zaczęła przygotowywać kolejną mieszankę z ziół, suszonych

grzybów i jakichś innych składników, których Elizabeth nie znała.

Razem zmieniły rannemu ciężkie od krwi bandaże i Morag przyłożyła do

pozszywanych miejsc ciepłe, nasączone ziołowym wywarem okłady.

Miles spał jeszcze po południu i Elizabeth pierwszy raz wyszła przed chatę. Sir Guy

siedział pod drzewem. Tylko popatrzył na nią pytająco.

- Śpi - powiedziała. Guy skinął głową i zapatrzył się przed siebie.

- Nie każdy wyszedłby cało ze spotkania z pięcioma dzikami - odezwał się z dumą.

Elizabeth miała łzy w oczach. Położyła drżącą dłoń na ramieniu olbrzyma.

- Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by wyzdrowiał. Sir Guy pokiwał głową nie

patrząc na nią.

- Nie masz żadnego powodu, by o niego dbać. Źle cię potraktowaliśmy.

- Nie - odpowiedziała. - Ofiarowano mi więcej niż dobre traktowanie; dostałam

miłość.

Odwróciła się i poszła do strumienia przepływającego przez ziemię MacArranów.

Umyła się, związała włosy i otulona w pled usiadła, żeby chwilę odpocząć. Kiedy się ocknęła,

zapadła już noc. Niedaleko siedział sir Guy.

Półprzytomna ze snu pobiegła do chaty.

Miles nie spał, a na jej widok twarz mu pojaśniała.

- No, jest nareszcie... - zagderała Morag. - Może teraz trochę tego wypijesz.

- Elizabeth... - szepnął. Podtrzymała mu głowę, gdy pił, a potem cicho siedziała obok,

dopóki nie zasnął.

13

Nie wolno ci wstawać - powiedziała nie znoszącym sprzeciwu tonem. - Zbyt wiele

nocy nie zmrużyłam oka, opatrując ci rany, żebyś teraz zerwał szwy.

Popatrzył jej błagalnie w oczy.

- Proszę, Elizabeth... Przez chwilę gotowa była ustąpić, lecz potrząsnęła głową ze

śmiechem i powiedziała:

- Ty podstępny zdrajco... Leż spokojnie albo przywiążę cię do łóżka.

- Tak?... - spytał, unosząc zabawnie brwi. Zaczerwieniła się, zdając sobie sprawę, co

ma na myśli.

- Zachowuj się przyzwoicie! Chcę, żebyś więcej jadł. Nigdy nie wyzdrowiejesz, jeśli

nie będziesz jadł.

Chwycił ją za rękę i z zaskakującą siłą przyciągnął do siebie. A może to ona nie miała

ochoty się opierać? Miles siedział w łóżku, oparty o poduszki. Ostrożnie położyła się obok

niego. Dopiero cztery dni temu rany ostatecznie zaczęły się zabliźniać, ale młodość i

naturalna odporność Milesa sprawiały, że szybko przychodził do siebie. Wciąż był słaby i

obolały, lecz zdrowie stopniowo powracało.

- Dlaczego przy mnie siedziałaś? Jedna ze służących Bronwyn mogła się mną

zajmować.

- I wskoczyć ci do łóżka, żebyś pozrywał sobie szwy, tak?

- spytała zaczepnie.

- Porozrywam szwy, jeśli będziesz mnie rozśmieszać. Jak mógłbym dotknąć innej

kobiety, kiedy jesteś tak blisko?

- Gdy odejdę, z pewnością odzyskasz fantazję w tych sprawach.

Zanurzył palce w jej włosach, odchylił głowę do tyłu i pocałował żarliwie.

- Nie dotarło jeszcze do ciebie, że jesteś moja? - szepnął.

- Kiedy to w końcu zrozumiesz?

Nie czekając na odpowiedź, znów ją pocałował. Elizabeth odwzajemniła pocałunek,

wkładając w tę pieszczotę całą determinację, spowodowaną napięciem ostatnich dni.

Błysk stali na gardle Milesa sprawił, że odskoczyła od niego. Miles odruchowo sięgnął

do boku po broń, lecz ręka trafiła na puste miejsce pod pledem.

Nad nimi stał Roger Chatworth. Z nienawiścią w oczach przyciskał ostrze miecza do

szyi Milesa.

- Nie - powiedziała Elizabeth, odsuwając się od Montgomeryego. - Nie rób mu

krzywdy.

- Chętnie zabiłbym wszystkich Montgomerych - odezwał się głucho Chatworth.

Miles jednym ruchem przesunął się na skraj łóżka i chwycił Rogera za nadgarstek.

- Nie! - krzyknęła Elizabeth i przywarła do ramienia brata. Bandaże Milesa zaczęły

purpurowieć.

- Jest ranny - powiedziała Elizabeth. - Zabiłbyś człowieka, który nie może się bronić?

Roger odwrócił do niej twarz.

- Należysz już do nich? Czy Montgomerowie tak zatruli ci serce, że więzy krwi nic dla

ciebie nie znaczą?

- Nie, Rogerze, oczywiście, że nie.

Starała się nie tracić opanowania. W oczach; brata widziała coś tak dzikiego, że nie

śmiała go drażnić. '

Miles leżał pod ścianą, z trudem chwytając powietrze wiedziała jednak, że w każdej

chwili może rzucić się na Rogera, rozrywając jeszcze bardziej rany.

- Przyjechałeś po mnie?

Przez chwilę obaj mężczyźni nie odrywali od niej wzroku. Musi odjechać z bratem.

Inaczej Roger zabije Milesa. Była tego pewna. Roger był wyczerpany, wściekły i niewiele do

niego teraz docierało.

- Dobrze będzie pojechać do domu - odezwała się z wymuszonym uśmiechem.

- Elizabeth! - ostrzegł ją Miles. Nie zwracała na niego uwagi.

- Chodź, Rogerze, na co czekasz? - Serce biło jej tak mocno, że prawie nie słyszała

własnego głosu.

- Elizabeth! - krzyknął Miles, przyciskając dłoń do rany w boku.

Roger przez chwilę z wahaniem patrzył to na jedno, to na drugie.

- Pospiesz się, Rogerze! Nie dość długo byłam poza domem?

Odwróciła się, żeby wyjść. Przy drzwiach stanęła i popatrzyła bratu w oczy. Nie miała

odwagi spojrzeć na Milesa. Wiedziała, że jeśli to zrobi, straci panowanie nad sobą i Rogerem.

Powoli, jakby nie dowierzając, Roger ruszył do wyjścia. Niedaleko zagrody czekał

koń. Elizabeth bała się rozejrzeć - wiedziała, że gdzieś tu musi leżeć ciało sir Guya. Tylko

śmierć mogła powstrzymać olbrzyma od walki w obronie Milesa.

Z chaty dobiegł straszliwy wrzask:

- Elizabeth!!! Ze ściśniętym boleśnie gardłem pozwoliła bratu wsadzić się na konia.

- Potrzebujemy jedzenia - powiedział nagle i odwrócił się.

- Roger! - krzyknęła. - Jeśli go skrzywdzisz, ja... Nie słuchał. Zsunęła się z konia i

pobiegła za nim. Za późno.

Roger uniósł miecz i zadał Milesowi cios w ramię, po czym powiedział do leżącego

we krwi:

- Żona Raine'a uratowała mi życie i jej teraz zawdzięczasz swój podły żywot. -

Odwrócił się do Elizabeth, skamieniałej na progu. - Wsiadaj na konia albo z nim skończę,

zanim jeszcze wykrwawi się na śmierć.

Drżąc cała podeszła do wierzchowca. Po chwili Roger siedział już za nią i ruszyli

dzikim pędem.

Elizabeth siedziała nad haftem naciągniętym na ramę. Wyszywała kapę na ołtarz z

wizerunkiem świętego Jerzego zabijającego smoka. W rogu był chłopiec niezwykle przypo-

minający Kita, a święty Jerzy... miał rysy podobne do Milesa Montgomery'ego. Przerwała na

chwilę, czując w brzuchu kopnięcie dziecka.

Naprzeciwko siedziała Alice Chatworth. Z lustrem w dłoni studiowała uważnie nie

zeszpeconą połowę swojej twarzy.

- Byłam kiedyś tak piękna... - powiedziała. - Żaden mężczyzna nie mógł mi się oprzeć.

Wszyscy gotowi byli złożyć życie u moich stóp. Wystarczyło jedno spojrzenie, bym dostała

to, czego pragnę.

Odwróciła lusterko do drugiej strony twarzy.

- Dopóki Montgomery mi tego nie zrobili! - zasyczała. - Judith Revedoune zazdrościła

mi urody. Ten przebrzydły, piegowaty rudzielec nie mógł znieść, że Gavin darzy mnie

uczuciem.

Elizabeth jęknęła i nie zważając na nienawistne spojrzenie Alice odwróciła się do

Rogera. Pogrążony w myślach, stał przed kominkiem z kielichem wina w dłoni.

- Rogerze, nie przespacerowałbyś się ze mną po ogrodzie?

Jak zwykle, zanim spojrzał Elizabeth w twarz, jego wzrok spoczął na jej brzuchu.

- Nie, muszę porozmawiać z zarządcą - wymamrotał niewyraźnie, nie spuszczając z

niej oczu.

Czuła, co chce powiedzieć; to samo, co powtarzał juz wielokrotnie: „Zmieniłaś się,

Elizabeth”.

Od dwóch tygodni żyła znów u boku brata i rodziny, i sama zdawała sobie sprawę, jak

bardzo odmieniło ją te pięć miesięcy z Montgomerymi. Zbyt mało czasu minęło, by zmienić

cokolwiek w domu Chatworthów, lecz wiedziała, że ona sama stała się inną osobą.

Zawsze wierzyła głęboko, że Roger różni się od Edmunda, teraz jednak zrozumiała, że

ich dom niewiele zmienił się od śmierci najstarszego z braci. Roger znosił obecność Alice,

gdyż po prostu jej nie zauważał. Żył ogarnięty tak głębokim wewnętrznym niepokojem o

Elizabeth i Briana, że do jego świadomości nie docierało wiele z tego, co dzieje się wokół.

Elizabeth zaledwie zsiadła z konia, zmęczona po wielu dniach podróży, kiedy dwóch

ludzi Rogera, którzy dawniej służyli Edmundowi, zaczęło robić dwuznaczne uwagi, dając do

zrozumienia, że nie mogą doczekać się chwili, gdy spotkają ją gdzieś sam na sam.

W pierwszym momencie poczuła strach. Jakby nigdy nie opuszczała tego domu.

Przypomniała sobie natychmiast wszystkie chytre sztuczki, mające na celu pozbycie się

natrętnych mężczyzn. Lecz stanął jej też nagle przed oczami sir Guy. Jak złamała mu palce u

stopy, jak tygodniami kuśtykał - i jak potem siedziała przy nim, widząc w oczach olbrzyma

łzy troski o człowieka, którego oboje kochali.

Nie pozwoli, by znów opanował ją strach. Dużo wysiłku kosztowało ją zwalczenie

lęków wobec mężczyzn i nie zmarnuje tego, co osiągnęła.

Odwróciła się do Rogera i zażądała, żeby natychmiast wyrzucił tych ludzi z zamku.

Zaskoczony Roger wyprowadził ją szybko ze stajni. Próbował ją zbesztać za to dziwne

według niego zachowanie, lecz Elizabeth nie chciała słuchać. Odkrycie, że jego kochana mała

siostrzyczka śmie z nim dyskutować, w równej mierze go zdumiało, co zabolało. Wyratował

ją przecież z tego piekła Montgomerych, a ona narzeka, zamiast okazać wdzięczność.

Tego dnia po raz pierwszy w życiu Elizabeth powiedziała mu całą prawdę o

Edmundzie. Roger zbladł jak ściana i upadł na fotel. Wyglądał jak zbity pies. Przez wszystkie

te lata sądził, że chroni swoją ukochaną młodszą siostrę, a ona żyła w prawdziwym

koszmarze. Nie miał pojęcia, że Edmund zabierał ją z klasztoru, gdy tylko Roger wyjeżdżał z

domu. Nie wiedział, że musiała bronić się przed napastliwymi zaczepkami ludzi Edmunda.

Kiedy skończyła mówić, Roger gotów był zamordować tych dwóch ze stajni.

Z furią Rogera Chatwortha należało się liczyć. Po trzech dniach domowników

ogarnęło przerażenie. Wielu ludzi zostało wygnanych, a jeśli jakiś mężczyzna śmiał tylko

krzywo spojrzeć na Elizabeth, mówiła o tym Rogerowi. Nie miała zamiaru znosić więcej

żadnych zniewag. Kiedyś nie wiedziała, jak powinna być traktowana dama, gdyż znała

jedynie zwyczaje Edmunda, ale teraz miała za sobą kilkumiesięczny pobyt w miejscu, gdzie

nie musiała bać się samotnych spacerów po ogrodzie.

Roger był jednak tak wstrząśnięty jej żądaniami i rozmową, którą przeprowadzili, że

dopiero teraz zrozumiała, jak bardzo ona i Brian chronili go przed okrutną prawdą. Potrafił

być czuły, a jednocześnie nieobliczalny. Raz spróbowała porozmawiać z nim o

Montgomerych, lecz wybuchnął taką nienawiścią, że przerażona umilkła.

Ponieważ nie widział Elizabeth przez kilka miesięcy, od razu zauważył zmianę w jej

wyglądzie. Dumnie wyprostowana, przyznała bez cienia zażenowania, iż nosi dziecko Milesa

Montgomery' ego.

Spodziewała się ataku wściekłości i była na to przygotowana. Lecz głęboko zranione

spojrzenie Rogera zupełnie wytrąciło ją z równowagi.

- Odejdź. Zostaw mnie samego - powiedział prawie szeptem.

Bez słowa poszła do siebie i zapłakana wtuliła twarz w poduszkę, tak jak każdej nocy,

odkąd wróciła do domu. Czy Miles zdaje sobie sprawę, że odeszła, by ratować jego życie? A

może ją znienawidził? Co o jej zniknięciu powiedzieli Kitowi? Leżała na łóżku i wspominała

wszystkich ludzi ze Szkocji, którzy stali się jej bliscy.

Bardzo chciała wysłać wiadomość do Szkocji, ale nie było nikogo, komu mogłaby z

zaufaniem powierzyć list. Wczoraj, gdy wyszła na popołudniowy spacer, jakaś nieznajoma

stara kobieta ofiarowała jej kosz owoców. Odmówiła, lecz kobieta uniosła szmatę

zakrywającą pakunek i odsłoniła charakterystyczną kokardę - emblemat MacArranów. Kiedy

Elizabeth natychmiast chwyciła kosz, staruszka zniknęła.

W domu wygrzebała spośród owoców list od Bronwyn, która pisała, że, w

przeciwieństwie do Milesa, rozumie, dlaczego Elizabeth odjechała z Rogerem. Sir Guy został

raniony trzema strzałami, ale sądzą, że przeżyje. Miles, pozostawiony sam w chacie, wpadł w

furię i pozrywał wszystkie szwy na ranach. Kiedy Morag go znalazła, leżał nieprzytomny w

gorączce i przez trzy dni drżeli o jego życie. Stephen wrócił z obozu Raine'a, gdy tylko

dowiedział się o stanie najmłodszego brata. Pełen nadziei co do rychłego końca waśni między

ich rodzinami, przywiózł wieść, że Raine wziął pod swoje skrzydła Briana. Bronwyn dodała

na końcu, że Miles powoli wraca do zdrowia i że nie pozwala wymawiać jej imienia.

Wspominając to ostatnie zdanie, poczuła lodowaty dreszcz.

- Powinnaś włożyć płaszcz - odezwał się z tyłu Roger.

- Nie - powiedziała cicho. - Pled mi wystarczy.

- Dlaczego machasz mi tym przed nosem? - wybuchnął Roger. - Czy nie dość, że

nosisz w łonie dziecko Montgomeryego?

- Rogerze, ta nienawiść musi się skończyć. Chcę...

- Chcesz być dziwką mojego wroga! - rzucił z wściekłością. Odwróciła się na pięcie,

żeby odejść, ale przytrzymał ją za ramię i popatrzył czule w oczy.

- Nie możesz spojrzeć na to z mojej strony? Miesiącami szukałem cię po całym kraju.

Pojechałem do Raine'a Montgomeryego, żeby dowiedzieć się, gdzie jesteś, a on wyciągnął

przeciw mnie miecz. Gdyby ta jego nowa żona nie stanęła między nami, już nie byłoby mnie

wśród żywych. Na kolanach poszedłem do króla, sądzisz, że łatwo mi to przyszło? Nie darzę

wielką miłością człowieka, który ukarał mnie tak srogą grzywną po tym, co przydarzyło się

Mary Montgomery, ale dla ciebie powlókłbym się na kolanach do samego diabła.

Umilkł na chwilę i położył jej ręce na ramionach.

- Przedostanie się do Szkocji też nie było proste, lecz kiedy cię znalazłem, przyklejałaś

się do Montgomeryego, jakbyś chciała się z nim stopić. I to twoje przedstawienie!

Czułem się jak wróg, tylko dlatego, że ratuję siostrę z rąk człowieka, który ja uwięził i

pozbawił cnoty. Wytłumacz mi to, Elizabeth... - szepnął.

Opuściła głowę na jego pierś.

- Jak mam ci wytłumaczyć? Jak opowiedzieć, co przeżyłam przez ostatnie pięć

miesięcy? Poznałam miłość i...

- Miłość! Myślisz, że jeśli mężczyzna bierze cię do łóżka, to znaczy, że cię kocha?

Czy Montgomery przyrzekł ci dozgonną miłość? Czy poprosił, żeby kobieta z rodu

Chatworthów została jego żoną?

- Nie, ale... - zaczęła.

- Elizabeth, jak niewiele wiesz o mężczyznach! Byłaś dla niego zabawką. Nie wiesz,

że cała rodzina Montgomerych śmieje się teraz, ze Chatworthówna urodzi bękarta? Wydaje

im się, że wygrali.

- Wygrali! - parsknęła, odsuwając się od niego. - nienawidzę tej fałszywej gry! Mam

kiedyś powiedzieć memu dziecku, że było pionkiem, użytym w głupim sporze między

rodzinami?

- Głupim sporze? Jak możesz mówić coś podobnego, gdy Brian zniknął i nienawidzi

mnie pewnie z powodu Montgomerych?

Nie powiedziała mu, że spotkała Briana w Szkocji.

- Czy nigdy nie pomyślałeś, Rogerze, że to z twojego powodu Brian odszedł?

Chciałabym usłyszeć od ciebie, co zdarzyło się Mary Montgomery.

Odwrócił wzrok.

- Byłem pijany. To był straszliwy... wypadek. - Znów spojrzał na nią łagodnie. - Nie

mogę wrócić życia tej kobiecie, a król już mnie ukarał. Brian odszedł, a ty wracasz od mojego

wroga z jego dzieckiem w łonie. I zamiast miłości, którą zawsze dla mnie miałaś, zadajesz

tylko pytania, nie ufasz mi. Jak jeszcze chcesz mnie ukarać?

- Wybacz, Rogerze... - powiedziała cicho. - Może rzeczywiście się zmieniłam. Nie

wiem, czy Miles mnie kocha. Nie wiem, czy zechciałby mnie poślubić i dać nazwisko

dziecku. Wiem natomiast, że ja go kocham, i gdyby poprosił, poszłabym za nim na koniec

świata.

W oczach Rogera zobaczyła, jak wielki ból sprawiły mu te słowa.

- Jak to się stało, że odwróciłaś się ode mnie? Czy ten mężczyzna jest tak dobry w

łóżku, że zapomniałaś, jak zawsze cię kochałem? Pięć miesięcy z nim przekreśliło

osiemnaście lat ze mną?

- Nie, Rogerze. Kocham cię. Zawsze cię będę kochała. Pragnę mieć was obu.

Uśmiechnął się.

- Jakże jesteś młoda, Elizabeth. Pragniesz mężczyzny, którego, o ile wiem, pragnie

połowa kobiet w Anglii, który bierze cię do łóżka, czyni brzemienną i nigdy nie wspomina o

małżeństwie. I co to by było za małżeństwo? Zajmowałabyś się wszystkimi jego bękartami,

tak jak tym najstarszym synem?

- Co możesz wiedzieć o Kicie?

- Wiele wiem o swoich wrogach. Miles Montgomery lubi kobiety. Jesteś dla niego

jedną z wielu i szanuję go choć za to, że nie okłamywał cię, że będziesz jego jedyną miłością.

Dotknął jej ramienia.

- Elizabeth, jeśli chcesz męża, znajdę ci kogoś. Znam kilku mężczyzn, którzy wzięliby

cię z dzieckiem innego i dobrze by cię traktowali. Ten Montgomery doprowadziłby cię do

rozpaczy w ciągu roku.

- Może... - powiedziała, starając się myśleć logicznie. Może pieszczoty Milesa

odebrały jej rozum? Był dla niej dobry, ale tak samo zachowywał się wobec służących.

Gdyby zdradziła dla niego brata, zasłużyłaby na nienawiść Rogera. Co czułaby do Milesa za

kilka lat? A gdyby ktoś dla żartu „podarował” mu ładną młodą kobietę? Czy wtedy też stwier-

dziłby, że do niego należy? Czy z uśmiechem przywiózłby ją Elizabeth do domu, oczekując,

że żona zajmie się dziewczyną tak samo jak jego nieślubnymi dziećmi?

- Pozwól mi znaleźć kogoś dla ciebie. Sprowadzę wielu mężczyzn i wybierzesz, kogo

zechcesz. Przynajmniej ich poznasz. Jeśli wolisz zostać niezamężna, nie mam nic przeciw

temu.

Popatrzyła na niego z miłością. Wyśmiewano by się z Rogera, że pozwolił siostrze

urodzić nieślubne dziecko. Niektórzy powiedzieliby, że Elizabeth zasługuje na śmierć, jeśli

odmówi zamążpójścia. Roger wycierpiał wiele zniewag w ostatnich latach, gotów był jednak

znieść jeszcze więcej dla jej dobra.

Odpowiedział słabym uśmiechem na jej czułe spojrzenie. Po raz pierwszy wyglądał,

jakby jego życie nabrało jakiegoś sensu.

- Dobrze, obejrzę sobie tych mężczyzn - obiecała z głębi serca.

Całą duszą postara się zakochać w którymś z nich. Będzie' miała dobrego,

kochającego męża, gromadkę dzieci i braci, bo przecież uda jej się jakoś pogodzić Rogera z

Brianem.

Następne dni wiele ją nauczyły na temat miłości. Przed poznaniem Milesa nie miała

pojęcia, czym jest to uczucie. Nigdy nawet nie sądziła, że pokocha mężczyznę, potem jednak

pojawił się Montgomery i przewrócił wszystko do góry nogami. Pokochała go w ciągu tych

pięciu miesięcy, kiedy okazał jej szacunek, cierpliwość, nauczył cieszyć się i śmiać.

Wiedziała, że zawsze będzie miała do niego słabość, lecz na świecie jest wielu dobrych i

miłych mężczyzn. Wystarczy, że zakocha się w jednym z nich i problem zostanie rozwiązany.

Nie doceniała jednak siły swego uczucia do Milesa. Roger urządził prawdziwą paradę

kandydatów: wysokich, niskich, szczupłych, grubych, brzydkich, tak przystojnych, że nie

można było oderwać od nich oczu, nadętych fanfaronów i zuchwałych awanturników.

Niektórzy byli zabawni, a jeden nawet pięknie śpiewał. Defilada zdawała się nie mieć końca.

Na początku Elizabeth pochlebiały ich zaloty, lecz już po kilku dniach zaczęły

powracać dawne lęki. Podskakiwała cała i chwytała przy stole nóż, gdy jakiś mężczyzna

dotknął jej ramienia. Po tygodniu wynajdywała już różne wymówki, żeby zostać w swojej

komnacie. Poza tym przebywała tylko w towarzystwie Rogera.

Pewnego dnia brat nagle wyjechał. Bez słowa wyjaśnienia zabrał ośmiu ludzi i

galopem wypadli z zamku. Służąca powiedziała, że Roger otrzymał wiadomość od brudnego,

szczerbatego włóczęgi i natychmiast wyruszył, wrzuciwszy list do kominka.

Elizabeth była bliska łez na myśl, że na dole znajduje się dwunastu gości, a ona jest

przecież gospodynią. Nie mogła spokojnie rozmawiać z jednym mężczyzną, gdyż cały czas

zastanawiała się obsesyjnie, gdzie są i co robią pozostali. Rezultat kilkumiesięcznych starań

Milesa zaczynał znikać. Raz nawet rozbiła wazę na głowie człowieka, który ważył się wejść

za nią na schody. Zakasawszy suknię pobiegła do swej komnaty i zamknęła się na rygiel.

Długo leżała na łóżku, a jedyna myśl, jaka jej przychodziła do głowy, to obraz Milesa.

Gdy poznawała jakiegoś mężczyznę, natychmiast porównywała go z Milesem. Przedstawiono

jej kilku naprawdę przystojnych rycerzy, lecz o każdym myślała na przykład, że za bardzo

macha rękami albo coś równie absurdalnie nieistotnego. A pewnej nocy pozwoliła pocałować

się w ogrodzie. Oprzytomniała dosłownie w momencie, gdy podniosła obcas nad jego stopą,

nie opanowała się jednak do końca i wytarła usta wierzchem dłoni. Nieszczęsny wielbiciel był

zdruzgotany.

Bardzo się starała, ale żaden z mężczyzn nie budził w niej nawet zainteresowania.

Marzyła, by spotkać się z Bronwyn i poprosić o radę. Obmyślała, jak przekazać list do

Szkocji, kiedy świat zawalił jej się na głowę.

Wynędzniały, z dziko pałającymi oczami, wrócił Roger. Przywiózł ze sobą okaleczone

ciało Briana. Popatrzył na Elizabeth, jakby jej nie poznawał, ostrożnie wniósł ciało brata na

górę i zamknął się z nim w - swojej komnacie. Wyszedł stamtąd dopiero po dwóch dniach,

blady, z podkrążonymi oczami.

- Twoi Montgomery to zrobili - wycharczał, przechodząc obok Elizabeth i Alice.

Pochowali Briana tego samego popołudnia. Elizabeth, płacząc nad obydwoma braćmi,

zasadziła na grobie róże. Alice nie dawała jej spokoju, jazgocząc, że rodzina Montgomerych

musi zapłacić za wszystkie wyrządzone im krzywdy. Była maniakalnie zafascynowana

lampami oliwnymi i wciąż je przestawiała albo nosiła ze sobą, wpatrując się w cienie na

murach. Obwieściła, że dziecko Elizabeth będzie naznaczone przez szatana i przeklęte na

wieki.

Goście jeden po drugim opuścili okryty żałobą i tchnący szaleństwem dom. Elizabeth

została sama ze swoją bratową.

Na początku marca przyjechał posłaniec od króla. Było to nazajutrz po tym, jak

człowiek wysłany przez Elizabeth odnalazł Rogera w kamiennej chacie pasterskiej gdzieś na

pustkowiu. Wyglądał jak cień, z brodą zasłaniającą zapadnięte policzki, długimi, brudnymi

włosami i dzikim spojrzeniem.

W milczeniu przeczytał przy Elizabeth list, po czym wrzucił go do ognia na kominku.

- Odpowiedz królowi, że nie - powiedział spokojnie i wyszedł z komnaty.

Nie miała pojęcia, jaka była treść listu. Tak taktownie, jak tylko umiała, odesłała

królewskiego posłańca i postanowiła czekać. Cokolwiek to było, dowie się wkrótce, gdy do

króla dotrze odmowa Rogera. Położyła rękę na coraz większym brzuchu i rozmyślała, czy jej

dziecko będzie musiało wzrastać z piętnem bękarta.

14

Sześć dni po wizycie królewskiego posłańca Elizabeth spacerowała samotnie po

ogrodzie. Nie widziała Rogera ani nie miała od niego żadnych wieści od kilku dni, a Alice

zachowywała się tak, jakby śmierć Briana odebrała jej resztki zdrowych zmysłów. Nie

dlatego, by Brian był jej bliski, lecz ponieważ został zabity przez jednego z Montgomerych.

Elizabeth z nienawiścią myślała o Rainie.

Przez ścieżkę przemknął jakiś cień. Westchnęła mimowolnie, po czym podniosła

wzrok - i spojrzała w ciemne oczy Milesa. Obrzucił ją wzrokiem od góry do dołu, szacując

piękną atłasową suknię w kolorze kości słoniowej, podwójny sznur pereł i szkarłatny rubin w

broszce na piersi.

Poczuła, że nawet gdyby pochłonęła go teraz całego, nie miałaby dość. Pod oczami

miał ciemne sińce i wyraźnie schudł. Pewnie nie wyzdrowiał jeszcze zupełnie.

- Chodź - powiedział matowym głosem.

Bez wahania poszła za nim przez ogród, aż do parku otaczającego posiadłość

Chatworthów. Jego obrzeża były strzeżone przez ludzi Rogera, Milesowi jednak udało się

jakoś przedostać.

Nic nie mówił i nie patrzył na nią. Dopiero kiedy doszli do dwóch koni przywiązanych

do drzewa, zdała sobie sprawę, co się stało: Miles ją znienawidził. Sztywne ciało i zimne oczy

zdawały się o tym krzyczeć.

- Dokąd mnie zabierasz? - spytała.

- Król rozkazał, byśmy się pobrali. Twój brat odmówił wykonania polecenia. Jeśli nie

posłuchamy, i twój brat, i ja zostaniemy ogłoszeni zdrajcami, a nasze ziemie będą skonfis-

kowane. - Zatrzymał wzrok na rubinie. - Nie masz się czego obawiać. Po ślubie oddam cię

twemu kochanemu bratu. Nie będziesz musiała rezygnować z tego wszystkiego, co jest ci tak

drogie.

Odwrócił się. Elizabeth próbowała wsiąść na konia, lecz przeszkadzała jej długa

suknia, a drżącymi rękami nie mogła mocno uchwycić siodła. Miles zbliżył się i odsunięty

sztywno na długość ramion podsadził ją na wierzchowca.

Była tak oszołomiona, że nie umiała nawet zebrać myśli, gdy szybko ruszyli na

północ. Jedyne, co teraz do niej docierało, to widok falującej na wietrze grzywy konia.

Niecałą godzinę później zatrzymali się na skraju niewielkiej osady, przed ładnym,

zadbanym domkiem obok kościoła. Miles zsiadł z konia, nie zwracając uwagi, jak Elizabeth

szarpie się, by wyplątać suknię z siodła.

Ksiądz otworzył im drzwi.

- A więc to jest ta śliczna panna młoda, Miles - powiedział. - Wejdźcie, wiem, jak się

niecierpliwicie.

Miles zdecydowanie wkroczył do środka ignorując Elizabeth. Podbiegła za nim i

przytrzymała za ramię. Zmierzył ją tak lodowatym wzrokiem, że zabrakło jej tchu. Opuściła

rękę i spytała szeptem:

- Czy kiedy to się skończy, będziemy mogli porozmawiać?

- Jeśli niezbyt długo... - odparł chłodno. - Brat na mnie czeka.

- Nie. - Elizabeth starała się odzyskać równowagę. - Nie zajmę ci wiele czasu. -

Uniosła kraj sukni i poszła przodem.

Ślub trwał kilka minut. Nie było świadków z żadnej z rodzin, jedynie kilka osób, które

znał ksiądz, a uczestnicy ceremonii wypowiadali słowa ślubowania tonem, który pasowałby

raczej do negocjacji w sprawie handlu ziarnem.

Gdy zostali ogłoszeni mężem i żoną, Miles odwrócił się do niej. Elizabeth wstrzymała

oddech.

- Sądzę, że możemy porozmawiać w zakrystii - powiedział krótko.

Z wysoko podniesioną głową poszła we wskazanym kierunku.

Kiedy zostali sami, Miles oparł się niedbale o ścianę.

- Mów, co masz do powiedzenia.

W pierwszym odruchu chciała posłać go do diabła, lecz opanowała się.

- Nie wiedziałam o rozkazie króla na temat naszego małżeństwa. Gdybym wiedziała,

nie odmówiłabym. Bardzo mi zależy na zakończeniu sporu między naszymi rodzinami.

- Do tego stopnia, że sypiałabyś z wrogiem? - spytał prowokująco.

Zacisnęła zęby.

- Roger bardzo przeżył śmierć Briana. - W jej oczach pojawił się na chwilę błysk.

Nozdrza Milesa drgały nerwowo.

- Może nie słyszałaś, że Raine przeżył jakoś po tym, jak twój brat podał mu truciznę.

- Truciznę! - Nie wierzyła własnym uszom. - O co znowu oskarżasz Rogera?

- Nie Rogera - powiedział spokojnie Miles. - Twój brat Brian próbował otruć Raine'a.

- No cóż, Brian z pewnością zapłacił za ten postępek! Słyszałam, że Raine jest

potężnym mężczyzną. Dobrze się bawił znęcając się nad moim bratem? Zdążył połamać mu

wszystkie kości?

Miles wbił w nią groźne spojrzenie.

- Widzę, że po raz kolejny wysłuchałaś tylko części prawdy. Czy Roger powiedział, że

to Raine zabił Briana?

- Nie mówił o tym zbyt wiele, ale... Miles odsunął się od ściany.

- Zapytaj go więc. Niech twój doskonały brat powie ci prawdę o śmierci Briana

Chatwortha. A teraz, jeśli wyczerpałaś już listę oskarżeń wobec mnie, muszę jechać.

- Poczekaj! - zawołała. - Proszę, powiedz mi, jak miewają się wszyscy. Czy sir Guy...

Twarz Milesa pociemniała.

- A co cię to, do diabła, może obchodzić? Odkąd to zależy ci na kimkolwiek oprócz

twego nikczemnego brata? Guy omal nie umarł od jego strzał. Roger powinien chyba więcej

ćwiczyć. Trafił o cal od serca.

- A Kit? - szepnęła.

- Kit! - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Kit płakał przez trzy dni po twoim odjeździe,

a teraz nie pozwala opiekunce Philipa przekroczyć progu swej komnaty. Opiekunka ma na

imię Elizabeth.

- Nie chciałam... - zaczęła. - Kocham Kita.

- Nie, Elizabeth. Byliśmy dla ciebie niczym. Odpłaciłaś nam za swoje uwięzienie. W

końcu należysz przecież z krwi i kości do Chatworthów.

Nagle jej złość wybuchła z całą siłą:

- Nie zniosę więcej twoich bzdurnych oskarżeń! Co miałam zrobić, kiedy Roger

trzymał ci miecz na gardle? Powinnam była z tobą zostać? Zabiłby cię na miejscu! Nie

rozumiesz, że odjechałam z nim, żeby ratować ci życie?

- I mam uwierzyć? - powiedział cicho. - Stoisz tu przede mną obwieszona perłami, z

rubinem, który wart jest więcej niż wszystko, co posiadam, i mówisz, że pojechałaś za bratem

wyłącznie z troski o moje życie? Myślisz, że jestem głupi?

- Powiedz mi w takim razie, co powinnam była zrobić! - wypaliła.

Zmrużył oczy i wycedził:

- Jeśli jesteś tak przekonana o bezbrzeżnej miłości brata, trzeba było mu powiedzieć,

że chcesz zostać ze mną.

Wyrzuciła ręce do góry.

- Och, tak, to z pewnością by go przekonało. Roger grzecznie schowałby miecz i sam

pojechał do domu. Kiedy wpadnie w furię, prawie tak łatwo go ugłaskać jak ciebie! A poza

tym powiedz mi, Montgomery, skąd mogłam wiedzieć, że chcesz, bym została?

Przez chwilę milczał.

- Moje pragnienia nigdy nie były tajemnicą. Słyszałem, że sypiasz ostatnio z wieloma

mężczyznami. Jestem pewien, że status zamężnej kobiety nie przeszkodzi w tych praktykach,

mimo że moje dziecko jeszcze przez pewien czas będzie ci ciążyło.

Bardzo spokojnie i powoli Elizabeth podeszła bliżej i wymierzyła mu siarczysty

policzek.

Zachwiał się, a kiedy znów na nią spojrzał, oczy mu płonęły. Gwałtownie chwycił

obie ręce Elizabeth, wykręcił do tyłu i pchnął ją na ścianę. Przywarł mocno wargami do jej

ust. Zareagowała z całym powstrzymywanym tak długo pożądaniem, poddała mu się całym

ciałem. Miles przesunął gorące wargi na jej szyję.

- Kochasz mnie, prawda, Elizabeth?

- Tak - szepnęła.

- Jak bardzo? - spytał cicho, pieszcząc koniuszkiem języka jej ucho.

- Miles... - szeptała. - Proszę cię...

Ręce miała skrępowane za plecami, a tak rozpaczliwie pragnęła go objąć.

- Proszę... - powtórzyła.

Nagle odsunął się i puścił jej ręce.

- I jak to jest być zawiedzionym? - powiedział chłodno, lecz żyła na szyi pulsowała

mu mocno. - Jak to jest pokochać kogoś i zostać odrzuconym? Błagałem, żebyś ze mną

została, ty jednak wybrałaś brata. Niech on się teraz, tobą zajmie Żegnaj, Elizabeth...

Montgomery.

Wyszedł i zamknął za sobą drzwi.

Przez długą chwilę Elizabeth nie mogła dojść do siebie. W końcu powlokła się do

krzesła i usiadła. Tkwiła tak, gdy do zakrystii wszedł widocznie poruszony ksiądz.

- Lord Miles musiał odjechać, lecz przed kościołem czeka na ciebie eskorta, milady.

Zostawił też to. - Elizabeth nie drgnęła, podniósł więc jej dłoń i zamknął ją na czymś zimnym

i ciężkim. - Proszę się nie spieszyć, ludzie zaczekają.

Dopiero po kilku minutach Elizabeth zebrała siły, by wstać. Metalowy przedmiot

wypadł jej z dłoni i z brzękiem potoczył się po kamiennej posadzce. Uklękła i podniosła

ciężki złoty pierścień, dopasowany do jej drobnego palca. Na dużym szmaragdzie

wygrawerowane były trzy lamparty Montgomerych.

W pierwszej chwili chciała rzucić pierścieniem o ścianę, ale z grymasem rezygnacji

wsunęła go na palec lewej ręki i wyszła do czekających na zewnątrz jeźdźców.

Roger wyjechał jej naprzeciw pół mili od granicy ziem Chatworthów. U jego boku był

uzbrojony rycerz. Obaj mieli w pogotowiu obnażone miecze.

- Śmierć wszystkim Montgomerym! - wrzasnął, kiedy się zbliżyła.

Elizabeth tak mocno szarpnęła wodze jego konia, że wierzchowiec stanął dęba pod

Rogerem.

- Skąd się tu wzięli ludzie Montgomerych? - krzyknął.

- Ja też jestem Montgomery! - wyrzuciła z siebie ze złością. Ta odpowiedź

powstrzymała nieco furię Rogera.

- Jak śmiałeś nie powiadomić mnie o rozkazie króla, żebym poślubiła Milesa?! - Teraz

ona krzyczała. - Co jeszcze przede mną ukrywasz? I kto zabił Briana?

Twarz Rogera zrobiła się purpurowa ze złości. - Montgomery... - zaczął.

- Nie! Mów prawdę!

Popatrzył na towarzyszących jej rycerzy, jakby pragnął wymordować ich wszystkich.

- Tu i teraz powiesz mi prawdę albo wracam z nimi do Szkocji. Właśnie poślubiłam

Montgomeryego i moje dziecko ma prawo zostać wychowane na jednego z nich.

Roger tak ciężko oddychał, że pierś rozsadzała mu kaftan.

- Ja zabiłem Briana! - krzyknął i dodał ciszej: - Zabiłem własnego brata. To chciałaś

usłyszeć?

Nie spodziewała się innej odpowiedzi. Zrezygnowana powiedziała:

- Wracajmy do domu, tam porozmawiamy.

Gdy dotarli do zamku i zostali sami, Elizabeth zażądała, by opowiedział jej wszystko

o konflikcie między Chatworthami i Montgomerymi. Niełatwo było jej słuchać tej historii, a

jeszcze trudniej wyciągnąć z Rogera całą prawdę. Wiele faktów przedstawiał ze swojego

subiektywnego punktu widzenia.

Będąc w Szkocji miał pewne szansę poślubić Bronwyn MacArran, która stanowiła dla

niego wspaniałą partię. Powiedział jej trochę niezupełnie prawdziwych rzeczy, żeby się

przypodobać - lecz jakie znaczenie ma kilka kłamstw, gdy zabiega się o czyjeś względy?

Sprowokował nawet Stephena Montgomeryego, żeby bił się o Bronwyn, ale kiedy Stephen

okazał się lepszy, Roger wpadł w furię i zaatakował go od tyłu. Zapłacił za to potwornym

poniżeniem. Porwał Bronwyn i Mary tylko po to, by udowodnić Montgomerym, że nie wolno

go lekceważyć. Nie miał zamiaru nikogo krzywdzić.

- Skrzywdziłeś jednak Mary? - spytała ze złością Elizabeth.

- Brian chciał się z nią ożenić! - bronił się Roger. - Po tym wszystkim, co od nich

wycierpiałem, Brian chciał ożenić się z ich starą, brzydką i głupią siostrą! Nikt inny w Anglii

by jej nie wziął. Wyobrażasz sobie, jak naśmiewaliby się z Chatworthów?

- Niedobrze mi się robi od twojej pychy. Zamiast się ożenić, Brian zginął. O to ci

chodziło?

- Nie - szepnął.

Elizabeth usiadła z westchnieniem.

- Rogerze, musisz mnie teraz uważnie wysłuchać. Koniec z nienawiścią między

Chatworthami i Montgomerymi. Nazywam się od dziś Montgomery i moje dziecko będzie

jednym z nich. Wojna między rodzinami się skończyła.

- Jeśli on jeszcze raz spróbuje cię zabrać... - zaczął Roger.

- Zabrać mnie! - Wstała z takim impetem, że krzesło przewróciło się na podłogę. -

Dziś rano błagałam Milesa, żeby mnie ze sobą wziął, lecz on odmówił. I nie winię go za to!

Stracili przez ciebie kogoś, kogo kochali, a jednak cię nie zabili, co zapewne powinni byli

zrobić!

- Brian...

- Ty zabiłeś Briana! - krzyknęła. - To wszystko przez ciebie i... Niech Bóg ma mnie w

swojej opiece, jeśli nie wyzbędziesz się nienawiści do Montgomerych, sama wyciągnę

przeciw tobie miecz.

Wyszła z sali, omal nie przewracając po drodze Alice, która jak zwykle podsłuchiwała

pod drzwiami.

Minęły trzy dni, zanim Elizabeth opanowała rozsadzającą ją wściekłość.

Postanowiła spokojnie przemyśleć sytuację i coś postanowić. Nie pozwoli, żeby jej

dziecko wychowywało się w takiej atmosferze, w jakiej ona sama dorastała. Prawdopodobnie

nigdy nie będzie żyć z Milesem, rolę ojca wobec jej dziecka przejmie zatem Roger.

Zastała brata pogrążonego w myślach przed kominkiem.

Gdyby była mężczyzną, najchętniej wyciągnęłaby go za kaftan z tego fotela i dała

porządnego kopniaka.

- Rogerze - odezwała się słodkim tonem. - Nigdy wcześniej nie zauważyłam, że

zaczynasz nabierać brzuszka...

Zaskoczony przyłożył rękę do płaskiego brzucha. Elizabeth uśmiechnęła się szerzej.

Roger był bardzo przystojnym mężczyzną, przyzwyczajonym do pochlebnych spojrzeń

kobiet.

- Może to naturalne, że w twoim wieku... - ciągnęła - mężczyzna tyje, a jego mięśnie

słabną.

- Nie jestem taki stary... - powiedział, wstając i macając się podejrzliwie po brzuchu.

- To bardzo podobało mi się w Szkocji. Mężczyźni byli tak zgrabni i schludnie ubrani.

Popatrzył na nią zadziornie.

- O co ci chodzi, Elizabeth?

- Chodzi mi o to, żebyś przestał się nad sobą użalać. Brian nie żyje i nawet jeśli do

końca swoich dni co wieczór będziesz się zwalał pijany do łóżka, nie przywróci mu to życia.

A teraz idź i zapędź do roboty tych swoich leniwych rycerzy.

W jego oczach pojawił się cień uśmiechu.

- Może rzeczywiście potrzebuję trochę ruchu - powiedział przed wyjściem.

Sześć tygodni później Elizabeth urodziła dużego, zdrowego chłopca, któremu nadała

imiona Nicholas Roger. Od razu widać było, że dziecko odziedziczyło wystające kości policz-

kowe po stryju Gavinie Montgomerym. Roger przyjął dziecko jak swoje własne.

Gdy tylko wstała z połogu, Elizabeth zabrała się do urządzania domu dla małego

Nicholasa. Pierwszą rzeczą, którą zrobiła, było postawienie stałej straży przy synku, gdyż

Alice mamrotała, że to dziecko Gavina i Judith, a Elizabeth nie darzyła zaufaniem tej

obłąkanej kobiety.

Nicholas miał niespełna miesiąc, gdy nadszedł pierwszy list od Judith Montgomery.

Pisała w dość oficjalnym tonie, pytając o dziecko. Wyraziła też żal, że nie miały okazji się

poznać, i zapewniała, że Bronwyn opowiada o niej| w samych superlatywach.

Nie było ani słowa o Milesie.

Elizabeth natychmiast odpisała, zachwycając się małym Nickiem, opisując, że jest

podobny do Gavina, i prosząc o rady dla młodej matki.

Judith odpowiedziała, przysyłając kufer pięknych dziecięcych ubranek, z których

wyrósł już jej dziesięciomiesięczny synek.

Elizabeth z przekorną satysfakcją pokazała Rogerowi wspaniały prezent i

oświadczyła, że nawiązała korespondencję z Judith Montgomery. Zlany potem po

ćwiczeniach brat nic nie powiedział, Alice natomiast nie zamykały się usta, czego nikt

oczywiście nie słuchał.

Dopiero w piątym liście Judith przelotnie wspomniała o Milesie. Pisała, że mieszka z

Raine'em, obaj bez żon i obaj w rozpaczliwym stanie.

Ta wiadomość uszczęśliwiła Elizabeth na cały tydzień. Śmiała się do Nicka i

opowiadała mu o ojcu i przyrodnim bracie Kicie.

We wrześniu wysłała Judith sadzonki do ogrodu. Do podarku dołączyła skrojony

według dorosłego męskiego fasonu kubrak, który uszyła dla Kita. Judith odpisała, że Kit jest

nim zachwycony, ale że obaj z Milesem nie mogli wyjść z podziwu nad umiejętnościami

Judith, z czego Gavin ogromnie się uśmiał, gdyż jego żona była zawsze zbyt zajęta, żeby

zajmować się szyciem.

Tuż po Bożym Narodzeniu Judith napisała długi, poważny list. Raine pogodził się z

żoną, a Miles odwiedził ich przed powrotem do swojego majątku. Judith była poruszona, jak

bardzo się zmienił. Zawsze był samotnikiem, lecz teraz prawie przestał się odzywać. I co

najgorsze, zmienił się również jego stosunek do kobiet. Miał wciąż wielkie powodzenie, ale

przyglądał im się podejrzliwie i bez zainteresowania. Judith próbowała z nim rozmawiać, na

co odpowiedział tylko: „Zapomniałaś, że jestem żonaty? Mężowie i żony powinni dochować

sobie wierności”. Roześmiał się i odszedł. Judith prosiła, by Elizabeth mu wybaczyła, i

przestrzegała, że wszyscy Montgomery to straszni zazdrośnicy.

Elizabeth odpowiedziała długim listem pełnym żalu i złości. Miles był jedynym

mężczyzną, który jej dotknął; błagała, żeby zabrał ją ze sobą po ślubie, lecz odmówił.

Napisała, że odeszła z Rogerem tylko ze względu na życie Milesa. Rozpisała się na kilka

stron, jaka była szalona, wierząc tak ślepo bratu, ale to Miles, a nie ona, nie chce się pogodzić.

Zaraz po wysłaniu człowieka z listem pożałowała tego. Przecież nie zna nawet Judith.

Jeśli choć część tego, co wygaduje o niej Alice, jest prawdą, żona Gavina to prawdziwy

potwór. I może na zawsze skłócić Elizabeth z Milesem.

Przez cały miesiąc oczekiwania na odpowiedź Elizabeth odchodziła od zmysłów.

Roger wypytywał, co się stało, a Alice posunęła się jeszcze dalej - wślizgnęła się do komnaty

Elizabeth, znalazła listy od Judith i po przeczytaniu zdała Rogerowi dokładną relację. Kiedy

Chatworth po prostu odwrócił się bez słowa, wpadła w taki szał, że dopiero po kilku

godzinach doprowadzono ją do porządku.

Odpowiedź Judith była krótka: Miles będzie obozował dwadzieścia mil od posiadłości

Chatworthów szesnastego lutego, niedaleko miasteczka Westermore. Sir Guy pomoże

Elizabeth, jak tylko będzie mógł.

Spała z tym listem, nosiła go wszędzie przy sobie, a potem ukryła za kamieniem przy

kominku. Przez kilka dni chodziła jak nieprzytomna, lecz w końcu wytrzeźwiała. Na jakiej

podstawie wyobraża sobie, że Miles jeszcze ją zechce? Co może zrobić, by go przekonać?

„Jesteś moja, Elizabeth - powiedział kiedy. Należysz do mnie”.

Zaczęła układać plan. Nie, nie może tego zrobić, myślała, chichocząc pod nosem. Nie,

po prostu nie starczy jej na to odwagi. A gdyby po raz drugi „podarowała” się Milesowi?

Kiedy w ogrodzie delektowała się cudownymi, nieprzyzwoitymi wizjami, Alice

przeszukiwała jej komnatę. Znalazła ostatni list od Judith i zaniosła Rogerowi. Tym razem jej

nie zlekceważył.

Przez kolejne kilka dni w domu Chatworthów troje ludzi snuło plany - każdy

zwrócony przeciw pozostałym.

15

Nie zrobię nic takiego! - powiedział sir Guy, patrząc na Elizabeth z góry. Mówił dość

cicho, jednak jej wydało się, że krzyczy.

- Ależ Judith napisała, że mi pomożesz. Guy wyprostował się w każdym calu swego

olbrzymiego ciała. Blizna na jego twarzy poczerwieniała.

- Lady Judith - podkreślił dobitnie tytuł - nie miała pojęcia, że poprosisz mnie o coś

tak niedorzecznego. Jak mogłaś pomyśleć nawet o czymś podobnym? - dokończył zgorszony.

Elizabeth odwróciła się i kopnęła brzeg kobierca rozłożonego na ziemi. To był taki

świetny pomysł: sir Guy zaniósłby ją do Milesa, nagą, owiniętą w dywan. Może powtórzenie

tej sceny wprawiłoby go w dobry humor i wybaczyłby jej wszystko? Lecz sir Guy odmówił

pomocy.

- Więc co mam robić? - spytała załamana. - Wiem, że nie zgodzi się na spotkanie, jeśli

poproszę wprost.

- Lady Alyx przysłała córeczkę do lorda Raine'a. Dziecko spełniło rolę emisariusza.

- Och, nie! Nie oddam Nicka w ręce Milesa. Wynająłby kolejną niańkę i włączył

chłopca do swojej kolekcji. Nie zobaczyłabym więcej ani Milesa, ani Nicka.

Oparła się o drzewo, zbierając rozpaczliwie myśli. Wątpiła, by Miles zechciał ją

wysłuchać, nawet gdyby udało jej się zorganizować spotkanie. Jedyna szansa to sprawić, żeby

oczy pociemniały mu z pożądania i stracił panowanie nad sobą. Kochaliby się i może potem

mogłaby z nim porozmawiać.

W zamyśleniu bawiła się brzegiem obszytego norkami czarnego płaszcza z pięknego

aksamitu, który okrywał ją od szyi do stóp. W jej oczach pojawił się nagle nowy błysk.

Podniosła wzrok na sir Guya.

- Czy możesz tak to zorganizować, żebym spędziła trochę czasu sama z Milesem? Nie

w jego namiocie, lecz w lesie. I zupełnie sama! Bez żadnych strażników w pobliżu.

- Nie podoba mi się ten pomysł - powiedział z uporem sir Guy. - A jeśli naprawdę

znaleźlibyście się w niebezpieczeństwie?

- No, oczywiście - odezwała się ironicznie. - Mogłabym rzucić się na niego z nożem...

Sir Guy uniósł brwi i ostentacyjnie pomachał zranioną kiedyś przez Elizabeth stopą.

Uśmiechnęła się lekko.

- Ależ Guy, nie zraniłam nikogo od dawna. Miles jest moim mężem, kocham go i

pragnę jedynie, by i on znów mnie pokochał.

- Wydaje mi się, że lord Miles jest tobą bardziej opętany niż cię kocha... Uraziłaś jego

dumę. Nigdy nie miał kłopotów przez żadną kobietę.

- Nie będę przepraszać za to, że odjechałam z Rogerem ze Szkocji. Musiałam tak

postąpić. Czy podarujesz mi chwilę samotności z mężem?

Po namyśle kiwnął głową.

- Z pewnością będę później tego żałował. Elizabeth uśmiechnęła się promiennie.

- Będziesz ojcem chrzestnym naszego następnego dziecka.

Sir Guy parsknął pod nosem i powiedział:

- Lord Miles zjawi się tu za godzinę. I daję ci kolejną godzinę na to spotkanie.

- W takim razie znajdziesz nas w żenującej sytuacji - stwierdziła z całą szczerością. -

Mam zamiar uwieść mojego męża. Daj nam co najmniej trzy godziny.

- Nie jesteś damą, Elizabeth Chatworth - powiedział, powstrzymując uśmiech.

- Nie mam też dumy - zgodziła się. - A teraz idź, muszę się przygotować.

Kiedy odjechał, Elizabeth opuściła odwaga. To jedyna szansa, by odzyskać męża. Oby

tylko wszystko dobrze poszło. Drżącymi rękami zaczęła rozpinać suknię. Miała nadzieję, że

ma rację sądząc, iż Miles nie pozwoli przekonać się słowami. Czyż ulegnie jednak fizycznie?

Schowała ubranie pod liśćmi, a na nagie ciało zarzuciła tylko płaszcz. Gotowa na

spotkanie, usiadła na zwalonym pniu i czekała.

Na odgłos zbliżających się kroków zesztywniała, rozpoznając lekki, szybki chód

Milesa.

W pierwszej chwili na jego twarzy odbiła się radość i pożądanie, ale sekundę później

nachmurzył się i spojrzał na nią chłodnym wzrokiem.

- A gdzież to zgubiłaś brata? - spytał.

- Miles, postarałam się o to spotkanie, żeby spytać, czy nie możemy żyć razem jak

mąż i żona.

- Wszyscy troje?

- Tak. - Uśmiechnęła się. - My dwoje i nasz syn Nicholas.

- Rozumiem. A co, na Boga, pocznie twój brat bez siostry, dla której zabił tyle ludzi?

Podeszła bliżej.

- Wiele czasu minęło, odkąd ostatni raz się widzieliśmy. Miałam nadzieję, że nie jesteś

już tak zazdrosny.

- Nie jestem zazdrosny! - rzucił ze złością. - Musiałaś podjąć decyzję i zrobiłaś to. A

teraz każę cię odwieźć do twego brata. Straż!

Na jego twarzy odmalowało się zdumienie, gdy nikt nie pojawił się na rozkaz, nie

zdążył jednak nic więcej powiedzieć. Elizabeth odsłoniła płaszcz, ukazując nagie ciało.

Wpatrzony w nią, stał bez słowa.

Po chwili zaciągnęła poły, zostawiając nogę odkrytą od talii po stopę, tak jak wtedy,

gdy pierwszy raz ją widział, opatuloną w futro. Hipnotyzując go wzrokiem jak wąż upatrzoną

ofiarę, podeszła powoli i położyła mu dłoń na karku.

Bezwiednie wyciągnął rękę i dotknął aksamitnej skóry na jej biodrze.

- Czy mam błagać, Miles? - szepnęła, nie odrywając oczu od jego ust. - W tak wielu

sprawach nie miałam racji. Kocham cię i chcę z tobą żyć. Chcę mieć więcej dzieci.

Miles powoli przysunął usta do jej warg. Wydawało się, że całą siłą woli próbuje jej

się oprzeć.

- Elizabeth... - szepnął, całując ją delikatnie. Długo skrywana namiętność nagle

ogarnęła ich całkowicie.

Miles wsunął ręce pod płaszcz, uniósł ją nad ziemię i całował coraz namiętniej po

całej twarzy.

- Tęskniłem za tobą. Och, Boże, chwilami myślałem, że oszaleję.

- Ja też - powiedziała, uśmiechając się przez łzy. - Nie wiedziałeś, że kocham tylko

ciebie? Nie pozwoliłabym się dotknąć żadnemu innemu mężczyźnie.

Scałował łzy z jej policzków.

- Słyszałem, że John Bascum ma na głowie cztery szwy po tym, jak go potraktowałaś

wazonem.

Zamknęła mu usta pocałunkiem i niecierpliwie zaczęła rozwiązywać mu ubranie.

Miles zachłannie przesuwał dłonie po jej nagim ciele i mieli już właśnie paść na ziemię, kiedy

usłyszeli:

- Zabieraj od niej łapy!

Dłuższą chwilę nie wiedzieli, co się dzieje. Roger Chatworth przyłożył Milesowi

miecz do gardła. Montgomery rzucił jej ponure spojrzenie i powiedział oschle do Rogera:

- Jest twoja.

- Niech cię piekło pochłonie, Roger! - wrzasnęła Elizabeth, chwyciła z ziemi kamień i

rzuciła nim w brata. - Czy choć raz możesz nie wtrącać się do mojego życia? Schowaj ten

miecz, zanim zrobisz komuś krzywdę!

- Użyję go przeciw Montgomery'emu, jeśli...

- Spróbuj - zadrwił Miles, sięgając po swoją broń.

- Nie! - krzyknęła Elizabeth i wskoczyła między nich.

- Roger, wyjaśnijmy to w końcu. Miles jest moim mężem i wrócę z nim do jego domu,

jeśli oczywiście mnie zechce po tym, jak zrobiłeś z nas obojga kompletnych szaleńców.

- To ci dopiero małżonek - szyderczo odezwał się Roger.

- Przez wiele miesięcy się tobą nie interesował, nie widział nawet własnego syna.

Takiego chcesz męża, Elizabeth? Opuścisz mój dom dla człowieka, któremu na tobie nie

zależy? Ile kobiet chodzi przez ciebie z brzuchem od czasu Elizabeth, Montgomery?

- Więcej niż dałbyś radę obskoczyć przez całe życie - spokojnie odpowiedział Miles.

Elizabeth zasłoniła go, kiedy Roger pochylił się do przodu.

- Gdybym miała choć odrobinę rozumu, posłałabym was obu do diabła!

- Uwolnię cię od niego - powiedział Roger, dotykając czubkiem miecza poły jej

płaszcza. Nagle znieruchomiał.

- Czy ty nie masz wstydu? Przyszłaś na spotkanie całkiem... W tym stroju?

- Roger, do twojej zakutej głowy naprawdę niewiele dociera. Odwróciła się na pięcie,

wspięła na palce i pocałowała męża. Miles zaczynał rozumieć, że tym razem Elizabeth

wybiera jego, a nie brata. Chwycił ją z całej siły w ramiona, namiętnie odwzajemniając

pocałunek.

Roger, zamroczony prawie z wściekłości, nie usłyszał ani skradającego się za jego

plecami mężczyzny, ani świstu powietrza, gdy maczuga ześlizgnęła się po jego głowie. Cicho

osunął się na ziemię.

Miles i Elizabeth nie zwróciliby teraz pewnie uwagi na huk piorunu, lecz coś sprawiło,

że Elizabeth zamrugała oczami. Maczuga spadała właśnie na głowę Milesa. Pchnęła go w

lewo tak, że cios nie dosięgnął jego, lecz ją.

Miles nie od razu pojął, dlaczego zawisła mu tak nagle w ramionach. Odwrócił się, ale

zbyt późno - oślepiający wybuch pod czaszką zwalił go z nóg.

Trzech brudnych, zarośniętych mężczyzn stało nad rozciągniętymi na ziemi ciałami.

- Który to Montgomery? - spytał jeden z nich.

- A skąd mam wiedzieć!

- To którego bierzemy?

- Obydwóch! - odezwał się trzeci.

- A dziewczyna? - Pierwszy kudłacz odsłonił maczugą kraj płaszcza Elizabeth.

- Wrzuć ją razem z nimi. Kobieta od Chatworthów mówiła, że może być z nimi

dziewczyna, i żeby jej też się pozbyć. Mam zamiar wyciągnąć złoto za każde ciało. A teraz

rozbierzcie mężczyzn, a ja zajmę się dziewką.

Uciął długie pasmo jasnych włosów Elizabeth i wepchnął je do kieszeni.

- Szybciej! Chodźcie, wóz nie będzie czekał godzinami.

Kiedy Elizabeth odzyskała przytomność i uniosła się odrobinę, pulsujący, potworny

ból w głowie powalił ją z powrotem na jakieś drewniane podłoże. Wszystko wokół wirowało.

- Cicho, kochanie... - usłyszała za sobą głos Milesa. Odwróciła się i spojrzała mu w

oczy. Miał na sobie tylko przepaskę na biodrach, ręce nienaturalnie wykręcone do tyłu i nogi

związane w kostkach. Obok, również związany, chrapał Roger.

Kiedy przejaśniało jej odrobinę w głowie, zdała sobie sprawę, że ona też ma związane

ręce i nogi.

- Gdzie my jesteśmy? - szepnęła, usiłując nie okazywać przerażenia.

Głos Milesa zabrzmiał uspokajająco:

- Jesteśmy pod pokładem statku i, jak sądzę, płyniemy do Francji.

- Ale kto to zrobił? Dlaczego?... - wyjąkała, nic nie rozumiejąc.

- Może twój brat nam to wyjaśni - sucho rzucił Miles.

- Teraz musimy uwolnić się z więzów. Przeturlam się do ciebie i przegryzę sznur na

twoich rękach. Potem ty mnie rozwiążesz.

Elizabeth skinęła głową, nakazując sobie spokój. Pomyślała, że jeśliby Roger miał coś

wspólnego z tym porwaniem, nie byłoby go tutaj. Westchnęła z ulgą, gdy Miles uwolnił jej

ręce, ale zamiast zacząć go rozwiązywać, odchyliła płaszcz, przywarła do niego nagim ciałem

i pocałowała.

- Myślałeś o mnie? - spytała.

- Bez przerwy... - Pochylił się, żeby znów ją pocałować. Odepchnęła go ze śmiechem.

- Powinnam cię chyba rozwiązać.

- Te części ciała, które muszą być wolne, są nimi w pełni - szepnął, zbliżając znów

wargi do jej ust. Elizabeth wbiła palce w jego ramiona i pochłonęła jego wargi swoimi.

Przerwał im donośny jęk Rogera.

- Jeśli nie znienawidziłem dotąd twego brata, stało się to teraz - powiedział z

przekonaniem Miles, kiedy Elizabeth wstała i pochyliła się nad jego związanymi rękami.

- Co się stało? - zapytał półprzytomnie Roger. Podniósł głowę, znowu upadł i w końcu

usiadł. - Co znowu uknułeś, Montgomery?

Miles nie odpowiedział na zaczepkę. Rozcierał sobie dłonie, kiedy Elizabeth

rozplątywała więzy na swoich stopach. Kiedy Miles pozbył się więzów, Roger wybuchnął:

- Chcecie uciec we dwoje i mnie tu zostawić. Elizabeth, jak możesz...

- Bądź cicho, Rogerze - przerwała. - Wyrządziłeś już dość zła. Wiesz, dokąd płynie

ten statek?

- Spytaj swojego kochasia. Jestem pewien, że to jego sprawka. Miles zignorował go i

zwrócił się do Elizabeth:

- Muszę wiedzieć, czy mogę teraz liczyć na twoją lojalność. Kiedy ktoś pokaże się w

luku, skoczę na niego, a ty go spętasz sznurem. Mogę na ciebie liczyć?

- Wierz albo nie, ale zawsze byłam wobec ciebie lojalna - odpowiedziała chłodno.

- Próbowałeś targować się o nasze uwolnienie? - spytał Roger. - Obiecaj im pieniądze.

- Wyciągniesz je zaraz z kieszeni? - Miles popatrzył drwiąco na strzępki bielizny,

które miał na sobie Roger. Nagle luk otworzył się i na drabinie zobaczyli czyjąś nogę.

- Na ziemię! - rozkazał Miles. Przywarli do podłogi, udając nieprzytomnych, a Miles

podkradł się cicho w kąt koło drabiny.

Marynarz zajrzał pod pokład i zadowolony, że dwoje więźniów śpi, zszedł jeszcze

krok w dół. W tym momencie zauważył brak trzeciego, lecz Miles chwycił go już za obie

stopy i zrzucił z drabiny. Rozległ się głuchy łomot, stłumiony skrzypieniem statku.

Roger uniósł za włosy głowę marynarza.

- Przez pewien czas się nie ocknie. Miles zaczął ściągać z niego ubranie.

- Sądzisz, że spokojnie będę patrzył, jak zabierasz mu ubranie i uciekasz? - ze złością

spytał Roger. - Nie zostanę na łasce Montgomery'ego!

- A właśnie, że tak! - syknęła Elizabeth. - Roger, dość mam twojej podejrzliwości. To

ty przede wszystkim jesteś odpowiedzialny za nienawiść między naszymi rodzinami, a teraz,

jeśli mamy się stąd wydostać, musisz zaufać Milesowi. Co mamy robić, Montgomery?

Miles przyglądał jej się, wciskając na siebie za małe ubranie marynarza. Do pracy na

statkach często wybierano drobnych mężczyzn, którzy łatwiej poruszali się w ciasnych

pomieszczeniach pod pokładem.

- Wrócę, jak tylko się rozejrzę. - Wspiął się na drabinę i zniknął na górze.

Elizabeth i Roger związali i zakneblowali nieprzytomnego marynarza, a potem ułożyli

go w kącie.

- Zawsze będziesz trzymać jego stronę? - odezwał się posępnym tonem Roger.

Oparła się o ścianę statku. Pękała jej głowa, a pusty żołądek kurczył się co chwila

boleśnie pod wpływem kołysania statku.

- Wiele muszę wynagrodzić memu mężowi. Może Miles miał rację, że mogłam coś

zrobić tego dnia, gdy znalazłeś nas w chacie. Nigdy nie docierały do ciebie rozsądne słowa,

ale powinnam była chociaż spróbować przemówić ci do rozumu.

- Obrażasz mnie! Zawsze byłem dla ciebie dobry.

- Nie! Zawsze wykorzystywałeś moją wdzięczność. A teraz posłuchaj. Ktokolwiek jest

winien wpakowania nas w tę kabałę, musimy jakoś sobie poradzić. A ty musisz zaufać

Milesowi.

- Zaufać Montgomery'emu?

- Dwojgu Montgomerych! - podkreśliła ze złością. Roger dłuższy czas milczał. W

końcu mruknął:

- To Alice... Przyniosła mi list od żony Gavina. Wiedziała, gdzie masz się spotkać z...

- Z mężem - dokończyła. - Och, Rogerze!... - Na jej twarzy odmalowało się

przerażenie. - Nicholas! Został sam z Alice. Musimy wracać do mojego syna.

Położył jej dłoń na ramieniu.

- Dziecko jest strzeżone i rozkazałem, by nie dopuszczać do niego Alice.

- Ale co się z nim stanie, jeśli nie wrócimy?

- Bez wątpienia rodzina Montgomerych się nim zaopiekuje. Spojrzeli sobie w oczy i

Roger w tym momencie zrozumiał, co właśnie powiedział. Był bliski przyznania, że, być

może, nie miał racji w swoich oskarżeniach wobec Montgomerych. Słowa Elizabeth zaczęły

powoli do niego docierać.

Wstrzymali oddech, kiedy luk się otworzył, i westchnęli oboje z ulgą na widok Milesa.

Elizabeth podbiegła i rzuciła mu się na szyję, niemal wytrącając mu z rąk tobołek,

który przyniósł.

- Sądzimy, że to Alice uknuła porwanie. Och, Miles, nic ci nie jest?

Przyjrzał jej się podejrzliwie.

- Szybko zmieniasz nastrój od oziębłości do euforii. Nie, nie miałem żadnych

kłopotów. Przyniosłem jedzenie i ubrania.

Rzucił Rogerowi bochenek czarnego chleba, a Elizabeth podał zawiniątko z ubraniem.

Zerknął na związanego i zakneblowanego marynarza, który przyglądał im się szeroko

otwartymi oczami, i usiadł.

Oprócz chleba zdobył trochę suszonego mięsa i dzban grogu.

- Co widziałeś? - zapytał Roger.

Miles wiedział, ile kosztowało Chatwortha zadanie mu tego pytania.

- To stara łajba, ledwie trzyma się kupy, a prawie cała załoga jest pijana albo półżywa.

Nawet jeśli wiedzą o porwaniu, niewiele ich to obchodzi.

- To pasuje do znajomych Alice... - powiedziała z przekąsem Elizabeth. - Płyniemy do

Francji, tak jak podejrzewałeś?

- Tak. Rozpoznałem wybrzeże. Wymkniemy się, kiedy się ściemni, spuścimy na wodę

łódź i popłyniemy do brzegu. Nie będziemy czekać na radosny koniec rejsu.

Popatrzył na Rogera, a ten skinął głową.

- A jak wrócimy do Anglii? - spytała Elizabeth przeżuwając twardy chleb.

- Mam krewnych jakieś cztery dni drogi od miejsca, gdzie wylądujemy. Jeśli do nich

dotrzemy, wszystko powinno być w porządku.

- Przecież nie mamy koni ani jedzenia na podróż - skonstatował ponuro Roger i napił

się ohydnego trunku.

- Może damy sobie radę - powiedział spokojnie Miles i wziął od niego dzbanek.

- Tak, może... - po raz pierwszy zgodnie odezwał się Roger. Dokończyli jedzenie, a

potem Elizabeth i Roger włożyli zdobyte przez Milesa ubrania. Podarty marynarski

podkoszulek opinał piersi Elizabeth i z satysfakcją zauważyła, że Miles ukradkiem na nią

zerka. Upewniła się już, że nawet jeśli ma do niej żal, nadal jej pragnie, poza tym powiedział

przecież, że myślał o niej bez przerwy.

Kiedy w dusznej ładowni zapadł jeszcze gęstszy mrok, Miles znowu wyślizgnął się na

pokład, lecz tym razem nie było go strasznie długo. Wrócił z pustymi rękami.

- Wyładowałem łódź całą żywnością, jaką udało mi się znaleźć. - Spojrzał na Rogera. -

Muszę ci zaufać, Chatworth. Elizabeth pójdzie w środku, a ty z tyłu.

Roger, podobnie jak Miles, był zbyt wysoki, żeby wyprostować się w ładowni. Miles

mógł uchodzić za marynarza w obszarpanym żeglarskim stroju, z ciemnym zarostem i

płonącymi dziko oczami, ale Roger nie. Szwy za małej bluzy rozeszły się na jego potężnym

ciele, a arystokratyczna jasna karnacja w niczym nie przypominała spalonego słońcem i

wysmaganego wiatrem oblicza żeglarza. A Elizabeth wyglądała wręcz beznadziejnie w

obcisłym przebraniu. Była zbyt delikatnej budowy, żeby udawać mężczyznę.

Pod bacznym spojrzeniem marynarza skulonego w kącie wyszli na pokład. Miles

skradał się kilka kroków z przodu z małym sztyletem w dłoni. Była to jedyna broń, z którą

wrócił. Nie wyjaśnił, jak ją zdobył. Świeże nocne powietrze uświadomiło Elizabeth, jaki

smród panował w ładowni. Z rozkoszą odetchnęła, czując na twarzy powiew wiatru. Miles

chwycił ją za ramię i popchnął lekko, żeby wzięła się w garść.

Na pokładzie było trzech ludzi - jeden przy sterze i dwóch przechadzających się przy

burtach.

Miles kucnął przy wielkim zwoju lin, a Elizabeth i Roger poszli w jego ślady. Prawie

na klęczkach, powoli przesuwali się wzdłuż burty statku.

Kiedy Miles zatrzymał się i machnął ręką, Roger od razu zrozumiał. Prześlizgnął się

przez burtę i Elizabeth wstrzymała oddech, czekając na plusk wody, nic jednak nie usłyszała.

Po chwili Miles machnął też na nią. Niewiele myśląc, przełożyła nogę przez burtę, a potem

przeciągnęła resztę ciała. Wpadła w ręce Rogera, który cicho posadził ją w łodzi.

Z bijącym sercem patrzyła, jak Roger, wspomagany z góry przez Milesa, zaczyna

powoli opuszczać łódkę. Napiął mięśnie do granicy wytrzymałości, żeby łódź nie narobiła

hałasu uderzając o wodę. Wstała, żeby mu pomóc, ale niecierpliwym gestem nakazał jej

zostać na miejscu. Kiedy wróciła do ławki, zawadziła o coś nogą. Z trudem zdusiła krzyk -

zobaczyła rękę martwego marynarza.

Nagle łódka niebezpiecznie przechyliła się na bok. Usłyszała, jak Roger ciężko dyszy,

walcząc z linami. Miles z jakiegoś powodu puścił je na górze. Rogerowi udało się położyć

łódź na wodzie, po czym niecierpliwie zadarł głowę, wypatrując Montgomery'ego.

Zniknął bez śladu. Elizabeth poczuła, że ogarnia ją panika. Do czego może posunąć

się jej brat w swojej nienawiści? Czy ona da mu radę, jeśli Roger postanowi zostawić Milesa?

Roger jednak najwyraźniej niespokojnie wypatrywał Montgomery' ego.

Kiedy bliska już była łez z przerażenia, Miles wyjrzał przez burtę, sprawdził, gdzie

jest Roger, i za chwilę zrzucił mu w ramiona następne ciało. Chatworth, jakby tylko na to

czekał, nie zachwiał się nawet, kiedy uderzył go ciężar zwłok. Miles błyskawicznie spuścił się

po linie, a gdy dosięgnął nogami łódki, Roger odpychał ją już od burty statku i chwytał

wiosło. Miles cisnął drugie ciało obok pierwszego zabitego i też zaczął wiosłować.

Elizabeth bez słowa obserwowała, jak obaj wspólnie pracują, a łódka znika w mroku

nocy.

16

Trzeba się ich pozbyć - padły pierwsze słowa po godzinie milczenia.

Miles zgodnie skinął głową i dalej wiosłował, kiedy Chatworth wyrzucał ciała do

wody.

Roger wrócił do wioseł.

- Musimy zdobyć inne ubrania. Coś zwykłego, co nie będzie wzbudzać żadnych

podejrzeń.

- Jakich podejrzeń? - spytała Elizabeth. - Myślisz, że marynarze będą nas szukać?

Roger i Miles wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

- Jeśli ktoś nas rozpozna, natychmiast zostaniemy ujęci dla okupu - wyjaśnił cierpliwie

Roger. - Ponieważ podróżujemy bez straży, musimy pozostać incognito.

- Może jako wędrowni muzykanci - dorzuciła Elizabeth. - Szkoda, że nie ma z nami

Alyx.

Imię nowej bratowej Milesa przypomniało Rogerowi, że Alyx uratowała mu życie.

Skończył opowiadać o świcie, gdy w końcu dotarli do brzegu.

- Zawiń dobrze płaszcz i trzymaj się blisko mnie - rozkazał Miles. - Niedługo zaczną

ustawiać stragany na targu, może zdobędziemy tam jakieś ubrania.

Mimo że słońce jeszcze nie wstało, plac w miasteczku roił się od ludzi znoszących

towary. Porwane ubranie i arogancka postawa Rogera przyciągały wiele spojrzeń, podobnie

jak kosztowny płaszcz Elizabeth. Lecz najwięcej oczu spoczywało na Milesie - kobiecych

oczu.

Ładna młoda kobieta otoczona młodzieńcami podniosła wzrok znad swoich towarów i

spojrzała w ciemne oczy Montgomery' ego.

Elizabeth postąpiła krok do przodu z zaciśniętymi pięściami. Miles parsknął śmiechem

pod nosem i złapał ją za ramię.

- Opanuj się i bądź posłuszna - powiedział i podszedł do kobiety, która wbiła w niego

gorące spojrzenie.

- Czym mogę służyć? - spytała kokieteryjnie po francusku z wiejskim akcentem.

- Czy uda mi się namówić cię, żebyś zdjęła te szmatki? - szepnął zalotnie nienaganną

francuszczyzną Miles i pieszczotliwym gestem położył rękę na dużej kapuście.

Kobieta nie zwracała najmniejszej uwagi na Elizabeth.

- Może ci się uda... - odpowiedziała również szeptem, przykrywając dłoń Milesa

swoją. - A co dostanę w zamian?

Miles odsunął się od niej odrobinę i z tym półuśmieszkiem, który Elizabeth dobrze

znała, i błyskiem w oku powiedział:

- Wymienimy płaszcz obszyty futrem na odzienie dla trzech osób i zapas żywności.

Kobieta zmierzyła Elizabeth niechętnym spojrzeniem.

- Jej płaszcz?

Do grupki zbliżyło się dwóch mężczyzn. Sądząc po ich wyglądzie, byli to bracia

handlarki. Elizabeth, zła na Milesa za flirtowanie, nawet jeśli robił to w słusznej sprawie,

popatrzyła na mężczyzn spod opuszczonych rzęs.

- Spotkał nas nieszczęśliwy wypadek - odezwała się po francusku, nie tak płynnie jak

Miles, lecz poprawnie. - Chcieliśmy zamienić ten niewiele wart płaszcz na kilka innych

ubrań, ale strój waszej siostry może okazać się trochę za ciasny.

Opuściła poły płaszcza do bioder, demonstrując swoją obcisłą koszulkę i jeszcze

bardziej oblepiające uda spodnie. Miles energicznie naciągnął jej płaszcz na ramiona, młodzi

mężczyźni zdążyli już jednak zauważyć jej ponętne kształty.

- Dobijemy targu? - wydusił przez zaciśnięte zęby Miles, nie patrząc na Elizabeth.

Bracia chętnie się zgodzili i popchnęli siostrę w stronę jednego z domów przy placu.

Kilka minut później Elizabeth poszła za nią do sieni i przebrała się pod płaszczem.

Suknia była ze zgrzebnej tkaniny, luźna i wygodna.

Roger i Miles również włożyli swoje wiejskie odzienie. Spakowali jedzenie i ruszyli

na południe.

Miles odezwał się do Elizabeth dopiero, gdy byli już daleko za miasteczkiem:

- Nauczyłaś się tej sztuczki w domu brata? Szybko wyleczyłaś się ze swoich lęków

wobec mężczyzn.

- A co miałam robić? Stać i przyglądać się, jak ta ulicznica wdzięczy się do ciebie? Na

pewno wziąłbyś ją pod jakąś ścianą, gdyby zażądała takiej ceny.

- Może... - mruknął i umilkł.

- Dlaczego ciągle oskarżasz mnie o wszystko, co najgorsze? Nigdy nie zawiodłam

twojego zaufania. Zostałam z tobą w Szkocji i...

- Uciekłaś i omal nie zabiłaś MacGregora. A potem odjechałaś z bratem - powiedział

oschle.

- Ależ musiałam to zrobić! - upierała się. Roger szedł po drugiej stronie Elizabeth i do

tej pory milczał.

- Zabiłbym cię wtedy, Montgomery, gdyby ze mną nie odjechała. I nie słuchałbym

żadnych jej wyjaśnień.

- Dlaczego mi to mówisz? - spytał po chwili Miles.

- Ponieważ Elizabeth długo suszyła mi głowę, że... popełniłem wiele błędów. Może

było trochę prawdy w jej słowach.

Przez pewien czas szli w milczeniu, każdy zajęty swymi myślami.

Kiedy słońce wzeszło wyżej, zatrzymali się i posilili, popijając wodą ze strumienia

przy drodze. Elizabeth uchwyciła kilka razy badawcze spojrzenie Milesa. Ciekawa była, o

czym myśli.

Mijali wielu podróżnych na drodze, bogatych kupców na osłach w uprzężach ze złota,

wielu włóczęgów, muzykantów, kowali, a raz jakiegoś szlachcica z eskortą dwudziestu uzbro-

jonych rycerzy. Przez następną godzinę Roger i Miles omawiali. ze szczegółami orszak,

poczynając od barw, które nosili rycerze, a kończąc na krytykowaniu przestarzałych zbroi.

Gdy słońce pochyliło się ku zachodowi, mężczyźni zaczęli szukać miejsca na nocleg.

Mimo że mogli zostać złapani jako kłusownicy, Roger i Miles postanowili zatrzymać się w

królewskim lesie, z dala od koczujących przy drodze wędrowców.

Przy jedzeniu mężczyźni rozmawiali o fechtunku, wymienili kilku ludzi, których obaj

znali, i w ogóle zachowywali się jak starzy przyjaciele. Nawet nie zauważyli, kiedy Elizabeth

odeszła na bok. Kilka minut później ze łzami w oczach oparta o drzewo słuchała odgłosów

nocy.

Drgnęła, gdy Miles dotknął jej ramienia.

- Co się stało? - spytał.

- Co się stało! - syknęła, czując, że łzy spływają jej po policzkach. - Zupełnie nic się

nie stało! Więziłeś mnie miesiącami, rozkochałeś w sobie, a gdy poświęciłam wszystko, żeby

ratować twoje nędzne życie, znienawidziłeś mnie. Urodziłam twoje dziecko, spiskowałam z

twoimi ludźmi, aby cię odzyskać, a wszystko, co masz mi do zaofiarowania, to chłód.

Odpowiedziałeś na mój pocałunek, lecz nadal jesteś obojętny. Co mam zrobić, żebyś

zrozumiał, że cię nie zdradziłam? Że nie wybrałam brata zamiast ciebie! Słyszałeś słowa

Rogera: zabiłby cię, gdybym z nim nie odjechała.

Łzy nie pozwoliły jej dalej mówić.

Miles oparł się o drzewo obok. Światło księżyca lśniło na jego włosach i w oczach.

- Sądziłem, że tylko moi bracia są niewolnikami demona dumy. Miałem Raine'a za

szaleńca, kiedy nie chciał wybaczyć żonie, że pojechała do króla prosić o łaskę dla niego.

Wybaczyłbym ci wizytę u króla, ale ty wolałaś innego mężczyznę ode mnie, wybrałaś jego

dom, a nie mój. A kiedy usłyszałem opowieści o tych mężczyznach, z którymi sypiasz,

czułem, że zabiłbym cię gołymi rękami. - Podniósł dłoń, gdy zaczęła protestować. - Może tak

się stało, gdyż miałem do czynienia z wieloma niewiernymi żonami; kobietami, które

wychodziły z mojego łóżka, by wdziać ślubną suknię. Może to spaczyło mój stosunek do

kobiet. Rzeczywiście, byłaś moim więźniem, ale w końcu uległaś.

- Broniłam się przed tobą! - powiedziała urażona. Miles uśmiechnął się lekko.

- Raine twierdził, że jestem zazdrosny, i, o ironio, okazało się, że jesteśmy zazdrośni o

tego samego mężczyznę. Raine był przekonany, że Alyx darzy Rogera Chatwortha wielkim

uczuciem.

- Jestem pewna, że Roger nie miał o tym pojęcia.

- Też to zrozumiałem, kiedy opowiedział nam, jak Alyx uratowała mu życie. Ona

zrobiła to, by ratować Raine'a. Mój brat to uparty człowiek, który nigdy nie słucha rozumnych

argumentów.

- Raine! - parsknęła Elizabeth. - Czy też wpada w taką furię, że rozrywa sobie szwy na

ranach? Czy trzeba poić go wywarami z ziół, żeby zasnął?

Miles uśmiechnął się błyskając zębami.

- Raine rzuca kopiami, kiedy jest wściekły. Ja mam swoje sposoby.

Chwilę milczał.

- Jak się miewa nasz syn? - spytał cicho.

- Ma wystające kości policzkowe jak twój brat Gavin. Nie ma wątpliwości co do

rodzinnego podobieństwa.

- Nigdy naprawdę w to nie wątpiłem. Elizabeth...

- Tak... - szepnęła.

- Dlaczego ode mnie odeszłaś? Dlaczego nie wróciłaś po tygodniu czy dwóch?

Czekałem każdego dnia, modliłem się o twój powrót. Kit płakał co wieczór. Tak wiele matek

go opuściło.

Po twarzy Elizabeth spływały łzy.

- Bałam się o Rogera. Nie był przy zdrowych zmysłach. Brian przysiągł go zabić i

bałam się, że jeżeli mnie zabraknie, Roger wyda wojnę wszystkim Montgomerym. Miałam

nadzieję, że uda mi się go przekonać, i sama chciałam poznać prawdę o powodach nienawiści

między naszymi rodzinami.

- A ci mężczyźni? - spytał Miles. - Pagnell opowiadał wszystkim, jak mi cię podrzucił,

a galanci, którzy jeździli do ciebie w konkury, dbali, żeby dotarły do moich uszu szczegóły na

temat tych wizyt.

- Posłuchaj. Byłeś nie tylko moim pierwszym mężczyzną, ale też pierwszym, który

rozmawiał ze mną nie śliniąc się obleśnie, pierwszym, który nauczył mnie śmiać się, i pierw-

szym, który był dla mnie naprawdę dobry. Sam kiedyś powiedziałeś, że nic nie wiem o

mężczyznach.

- Trochę już się dowiedziałaś... - stwierdził z goryczą.

- Tak, w pewnej mierze. Kiedy starałam się myśleć spokojnie o tej sytuacji, doszłam

do wniosku, że lepiej będzie, jeśli pokocham kogokolwiek, byle nie Montgomeryego.

Myślałam, że może wtedy Roger zapomni o swojej nienawiści i o tym, że urodzę dziecko

Montgomeryego. Postanowiłam więc poznać kilku mężczyzn i zastanowić się, czy nie

pokochałam cię tylko dlatego, że byłeś pierwszy.

Miles w milczeniu wpatrywał się w nią płonącymi oczami.

- Niektórzy z nich rozśmieszali mnie, inni byli uprzejmi, niektórzy sprawiali, że

czułam się piękna, ale żaden nie miał wszystkich zalet. Z biegiem tygodni wspomnienie o

tobie, zamiast blednąc, stawało się coraz bardziej wyraziste. Pamiętałam twój każdy gest i

porównywałam wszystkich innych mężczyzn z tobą.

- Nawet rozmiar...

- Niech cię diabli! - przerwała mu ostro. - Nie spałam z żadnym z nich i wydaje mi się,

że doskonale o tym wiesz. Chcesz tylko, żebym przyznała to głośno.

- Dlaczego nie poszłaś z żadnym do łóżka? Kilku z tych konkurentów ma ogromne

powodzenie u kobiet.

- Tak jak ty? - warknęła. - Ode mnie wymagasz celibatu, a ty? Czy jeśli wyznam, że

nie było nikogo poza tobą, wpuścisz mnie do swego nieskalanego łoża? Dziś rano musiałam

siłą odciągać cię od jakiejś kobiety. Jak myślisz, jak się czułam przytulając twego syna i

wiedząc, że w tej chwili może bierzesz do łóżka jedną albo dwie... albo więcej kobiet?

- Więcej? - zakpił, a potem zniżył głos. - Nie było żadnej kobiety po tobie.

Elizabeth nie wierzyła własnym uszom.

- Nie?... - Szeroko otworzyła oczy.

- Pojechałem z Raine'em do jednej z jego kryjówek i w napadzie wściekłości

wyrzuciliśmy stamtąd wszystkie kobiety, nawet praczki. Całymi dniami ćwiczyliśmy, a

nocami piliśmy na umór, przeklinając niewieście plemię. Raine pierwszy oprzytomniał, gdy

żona przysłała mu córeczkę. Mała Catherine sprawiła, że zatęskniłem za własnymi dziećmi,

wróciłem więc na Boże Narodzenie do domu Gavina, a Judith... - przeciągnął dłonią po

włosach.

- Zawsze sądziłem, że Gavin jest zbyt szorstki dla swej łagodnej, delikatnej żony, lecz

nie wiedziałem, z jaką żelazną konsekwencją ta kobieta potrafi dążyć do swego celu. Nie

mogłem się od niej uwolnić. Była bezlitosna. Bez przerwy mówiła o naszym synu, wzdychała

z żalem, że jej synek nie pozna nigdy swego kuzyna, i wynajęła nawet człowieka, by na

wewnętrznej stronie mojej tarczy namalował anioła o długich złotych włosach z małym

chłopczykiem w ramionach. Na mojej tarczy, wyobraź sobie! Powiedziałem Gavinowi, że

skręcę jego żonie kark, jeśli czegoś z nią nie zrobi, ale on dostał takiego ataku śmiechu, że

więcej o tym nie wspomniałem. Kiedy Judith dostała list, w którym pisałaś, jak bardzo

pragniesz mi wybaczyć, rzuciła się na mnie z jeszcze większą determinacją. Miles przymknął

na chwilę oczy.

- Zwerbowała do pomocy Alyx, która przyjechała do zamku z całym repertuarem

pieśni o nieszczęśliwych kochankach rozdzielonych przez głupiego, złego człowieka, którego

wygląd idealnie akurat pasował do mojej osoby. Pewnego wieczoru przy kolacji Alyx

urządziła takie przedstawienie z dwudziestoma paroma muzykantami, że wszyscy turlali się

ze śmiechu, a dwóch rycerzy krztusząc się z uciechy spadło z krzeseł. Alyx dała prawdziwy

popis.

Elizabeth słuchała w osłupieniu tej historii.

- I co zrobiłeś?

- Bardzo spokojnie przeskoczyłem przez stół i złapałem Alyx za gardło.

- Nie!... Ona jest taka drobna, taka...

- Raine i Gavin wyciągnęli natychmiast miecze i stojąc tak nad tą przyduszoną

biedaczką, z mieczami braci na gardle, zdałem sobie sprawę, że nie jestem sobą. Następnego

dnia Judith zaplanowała nasze spotkanie. - Mrugnął oczami. - Spotkanie, na które chciałaś

przybyć zawinięta w dywan.

Odwróciła od niego wzrok Myślała, że sir Guy jest po jej stronie, on jednak donosił o

wszystkim Milesowi - pewnie świetnie bawili się jej kosztem. Musieli pękać ze śmiechu, że

Elizabeth pragnie uwieść własnego męża. Co stało się z tą nieugiętą dziewczyną, która

przysięgła kiedyś nad urwiskiem, że nie podda się żadnemu mężczyźnie?

- Wybacz mi... - szepnęła i wyminęła go, chcąc wrócić do Rogera.

Miles chwycił ją za ramiona i przyciągnął. Kiedy zobaczyła na jego twarzy ten

zadowolony samczy uśmieszek, wbiła mu mocno łokieć w żebra. Jęknął żałośnie.

- Nienawidzę cię, Montgomery! - wrzasnęła. - Zmusiłeś mnie do błagania i do łez,

pozbawiłeś mnie godności! Chciała uderzyć go jeszcze raz, ale przytrzymał ją mocno za ręce.

- Nie, pani Montgomery - powiedział, przysuwając usta do jej warg. - Kochasz mnie.

Tak bardzo, że byłaś gotowa żebrać o moją miłość. A łzy wywołuje twoja dzika namiętność i

miłość do mnie.

- Poniżyłeś mnie.

- Tak jak i ty mnie. - Nie pozwolił się jej wyszarpnąć.

- Wszystkie kobiety chętnie mi się oddawały, tylko ty zmusiłaś mnie do wysiłku.

Tylko ty wzbudziłaś we mnie złość, zazdrość, obsesję. Należysz do mnie, Elizabeth, i nigdy

więcej nie pozwolę ci o tym zapomnieć.

- Nigdy nie... - zaczęła, lecz zamknął jej usta pocałunkiem. Poczuła się bezsilna. Teraz

już nie ucieknie. Objęła go za szyję i przyciągnęła bliżej.

- Nigdy, nigdy o tym nie zapominaj, pani Montgomery - szepnął jej do ucha. - Zawsze

będziesz moja, za sto i za dwieście lat. Zawsze!

Ledwie docierały do niej te słowa. Nie wiedziała, jak strasznie fizycznie za nim

tęskniła przez cały okres rozłąki. Był jedynym mężczyzną na świecie, przy którym czuła się

tak bezpiecznie, jedynym, którego się nie obawiała. Wszystkie lata powstrzymywanych

namiętności dawały teraz znać o sobie. Wsunęła palce w jego miękkie włosy i przytuliła

jeszcze mocniej jego głowę.

Z gardła Milesa wydarł się ochrypły śmiech.

- Mówisz, że przy drzewie? Mam wziąć cię przy drzewie? Wiedział, czego chce

Elizabeth - nie słodkiej, delikatnej gry miłosnej, ale furii, która ją teraz rozsadzała. Zaczął

szarpać jej bieliznę, jednocześnie drugą ręką rozpinając spodnie. Elizabeth całowała go

zachłannie, lizała po twarzy, wpijała się w jego wargi.

Kiedy plecami uderzyła o drzewo, przymknęła oczy i wbiła zęby w jego ramię. Miles

uniósł ją, owijając się jej nogami w pasie. Nie pomyśleli nawet o zdjęciu ubrania. Trzymając

za pośladki, podniósł jeszcze wyżej jej biodra i wbił się w nią gwałtownie.

Schowała twarz na jego ramieniu, kiedy silne ręce unosiły ją w górę i w dół. Odrzuciła

głowę, kiedy poczuła w sobie narastający krzyk. Słone krople potu Milesa ściekały na nią i

mieszały się z jej potem, sklejały włosy.

Przebił ją ostatnim dzikim pchnięciem, które przyprawiło Elizabeth o ekstatyczny

dreszcz, i przywarł do niej całym wstrząsanym skurczami ciałem.

Poczuła falę konwulsyjnej rozkoszy i łzy popłynęły jej po policzkach. Powoli wracała

na ziemię, prawie bez czucia w nogach i ramionach.

Miles odchylił się do tyłu. Spojrzał na nią głaszcząc po mokrych włosach i pocałował

w skroń.

- Kocham cię - powiedział czule i dodał z chytrym uśmiechem:

- Poza tym jesteś najlepsza...

- Rozumiem. - Roześmiała się. - Puścisz mnie teraz czy mam wyzionąć ducha na tym

drzewie?

Z kolejnym pocałunkiem postawił ją delikatnie na ziemi i roześmiał się z satysfakcją,

kiedy nogi się pod nią ugięły.

- Bezczelny! - syknęła, chwytając jego podtrzymujące ramię. - Naprawdę jestem

najlepsza? - zapytała obojętnym tonem. - Wciąż ci się podobam, nawet po urodzeniu dziecka?

- Może odrobinę - odparł poważnym tonem. Roześmiała się, poprawiła suknię i

usiłując odzyskać równowagę ruszyła do miejsca, gdzie czekał na nich Roger.

17

Wędrowali przez następne dwa dni. Elizabeth promieniała szczęściem. Noce

wypełnione były namiętnością, a dni czułością. Miles był cudowny. Trzymali się za ręce,

rozmawiali cicho albo zaśmiewali się z najgłupszych drobiazgów. Kochali się nad brzegiem

strumienia, a potem pływali w jego lodowatej wodzie.

Roger przyglądał im się z rezerwą i Elizabeth chwilami czuła się winna. Wiedziała, że

sprawia mu ból. Kilka razy skomentował, według niego niegodne rycerza, swawolne

zachowanie Milesa, lecz ten powiedział tylko, że dopóki nie dotrą do jego krewnych, będzie

zwykłym beztroskim wieśniakiem.

Posuwali się powoli, gdyż odległość odpowiadająca czterodniowej podróży konno na

piechotę wymagała dodatkowych kilku dni marszu.

Czwartego dnia cała trójka zeszła koło południa z drogi, żeby odpocząć i odświeżyć

się trochę.

Roger zerknął lekceważąco na siostrę i Milesa i odszedł w stronę lasu. Gdy dowiedział

się o porwaniu Elizabeth, strasznie cierpiał - lecz teraz widział, że bardziej się od niego

oddaliła niż gdyby gdzieś ją więziono.

Rozmyślając nad swoimi sprawami, przeszedł obok skopanej ziemi na krawędzi

płytkiego wąwozu, nie zwracając na to zupełnie uwagi. Był już kawałek dalej, kiedy dotarło

do niego, że są to z pewnością ślady walki. Odwrócił się i przyjrzał się dokładniej.

Ruszył wzdłuż stromej, kamienistej krawędzi, opadającej do brzegu rwącego

strumienia i w pewnym miejscu dostrzegł wyraźny ślad. Musiało tu spaść jakieś ciało. Często

po bitwie Roger musiał szukać swoich ludzi, rannych i gdzieś porzuconych, a teraz jego

instynkt obudził się tak gwałtownie, że włosy stanęły mu dęba na karku. Ześlizgnął się

zwinnie po zboczu.

Nie spodziewał się tego, co znalazł na dole. Na zwalonym pniu, z nogą uwięzioną pod

stertą dość dużych odłamków skał, siedziała ładna młoda kobieta, ubrana w kosztowne

wiśniowe aksamity. Jej suknia obszyta była pod szyją dużymi, oprawnymi w złoto

ametystami. Ciemne oczy, jakby za duże do drobnej twarzy, podniosły się radośnie na

Rogera.

- Wiedziałam, że przyjdziesz - powiedziała po angielsku z zabawnym, miękkim

akcentem.

Roger mrugnął ze zdumienia oczami, ale zignorował jej słowa.

- Spadłaś? Nic ci nie jest?

Uśmiechnęła się uroczo. Wyglądała bardzo młodo, prawie jak dziecko, ubrane w zbyt

poważną suknię. Ciemne włosy wymykały się spod wyszywanego perłami kaptura. Na szyi

też miała sznur pereł.

- Nie mogę wyciągnąć stopy.

Kobiety! - pomyślał Roger i podszedł bliżej, żeby obejrzeć zwalone kamienie.

- Musiałaś mnie słyszeć na górze. Dlaczego nie zawołałaś?

- Ponieważ wiedziałam, że przyjdziesz po mnie. Wariatka - pomyślał. - Biednej

dziewczynie odebrało rozum.

- Podniosę ten kamień, a ty spróbujesz wyjąć stopę, dobrze? Rozumiesz mnie? -

powiedział jak do półgłówka.

Uśmiechnęła się lekko i kiedy podniósł kamień, wyciągnęła nogę.

Prawa stopa była też uwięziona i Roger stwierdził, że jeśli uniesie jeden kamień,

spadną następne i mogą złamać kostkę. Dziewczyna była drobna i Roger podejrzewał, że jej

delikatne kości tego nie wytrzymają.

- Możesz mi powiedzieć - szepnęła. - Jestem przyzwyczajona do znoszenia bólu.

Spojrzał na nią. W wielkich oczach było tak ogromne zaufanie... Zaufanie, które

przerażało go, a jednocześnie dodawało sił.

- Jak się nazywasz? - spytał, oglądając uważnie kamienie wokół jej małej stopy.

- Christiana, milordzie.

Roger gwałtownie podniósł głowę. Brudne, wiejskie ubranie jej nie zmyliło, może

więc nie jest taka głupia.

- To znaczy Chris. - Uśmiechnął się. - Mogę wziąć twój nóż? Podłożę coś pod te

kamienie, a potem spróbuję podnieść te obok.

Bez wahania podała mu nóż. Roger zagryzł wargi, by nie powiedzieć, że nie należy

tak chętnie oddawać noża nieznajomemu. Klejnoty na jej sukni były warte fortunę, a takiego

pięknego naszyjnika z pereł jeszcze nigdy nie widział.

Odszedł parę kroków, by uciąć trochę gałęzi. Zdjął kaftan, potem koszulę i odciął

kilka pasów, które miały posłużyć konstrukcji podtrzymującej kamienie.

- Dlaczego nikt cię nie szuka? - spytał, zajęty wiązaniem gałęzi.

- Może szukają, nie wiem. Śniłeś mi się ostatniej nocy.

Rzucił jej ostre spojrzenie, ale nic nie powiedział. Dziewczęta w każdym zakątku

świata snują romantyczne marzenia o tajemniczym wybawcy. Mężczyznom nie ułatwia to

życia.

- Śnił mi się - ciągnęła - ten las i to miejsce. Widziałam cię w moim śnie, dlatego

wiedziałam, że przyjdziesz.

- Może mężczyzna z twego snu był po prostu do mnie podobny - odezwał się jak do

dziecka Roger.

- Widziałam wiele rzeczy. Bliznę koło twego oka... Zranił cię brat, gdy byłeś małym

chłopcem.

Roger odruchowo sięgnął do blizny przy lewej skroni. Omal nie stracił oka tamtego

dnia i bardzo niewiele osób, które wiedziały, skąd pochodzi blizna, jeszcze żyło. Wątpił

nawet, czy Elizabeth o tym wie.

Christiana uśmiechnęła się na widok jego zdumienia.

- Całe życie na ciebie czekałam. Roger potrząsnął głową.

- Sprytnie zgadłaś - powiedział. - Mam na myśli bliznę. A teraz nie ruszaj się, kiedy

spróbuję podnieść te kamienie.

Nie musiał tego mówić, gdyż dziewczyna i tak nie była w stanie się poruszyć.

Skały nie były małe i Roger napocił się, zanim jedna z nich drgnęła. Kiedy odrzucił ją

na bok, inne zaczęły spadać z góry na prowizoryczną konstrukcję, którą zbudował.

Natychmiast skoczył na Christianę, pociągnął ją na bok i przygniótł do ziemi, żeby zasłonić

przed spadającymi odłamkami. Jęknęła cicho, kiedy kilka drobnych odłamków zadrapało jej

skórę. Gdy stukot toczących się kamieni ustał, Roger odsunął się i chciał wstać, ale Chris

ujęła jego głowę w obie dłonie i dotknęła ustami jego warg.

Przez długi czas Roger zajmował się jedynie walką o powrót siostry i brata do domu,

nie miał czasu na kobiety. Nie miał pojęcia, jak nagle może owładnąć nim pożądanie. Kiedyś,

wiele lat temu, umiał być beztroski, żartował z ładnymi dziewczętami i umawiał się na

potajemne spotkania, lecz nienawiść do Montgomerych wszystko zmieniła.

Gdy dziewczyna dotknęła jego ust, jedno słowo przemknęło Rogerowi przez myśl:

dojrzała. Może ona wygląda niemal jak dziecko, ale jest kobietą i ma jakiś dojrzały zamiar.

Pocałowała go tak mocno, że odskoczył.

- Kocham cię i zawsze na ciebie czekałam.

Wciąż na niej leżąc, popatrzył głęboko w jej ciemne oczy, oczy, które chciały wyrwać

mu duszę z ciała. Przestraszyło go to spojrzenie. Wstał.

- Lepiej będzie, jeśli odwieziemy cię do rodziców.

- Nie mam rodziców - powiedziała siadając. Roger odwrócił wzrok od jej oczu, które,

jak mu się wydało, oskarżały go teraz, że chce ją opuścić. Jedna część jego duszy pragnęła

uciec od tej dziwnej kobiety, a druga oddałaby życie, by ją zatrzymać.

- Obejrzę twoją kostkę - powiedział w końcu. Posłusznie podsunęła stopę. Zmarszczył

czoło, gdyż była cała podrapana, a jedna z głębszych ran dość mocno krwawiła.

- Dlaczego od razu mi tego nie pokazałaś? - zbeształ ją.

- Proszę - oddał jej nóż. - Odetnij kawałek halki. Już prawie nic nie zostało z mojej

koszuli, a innej w tej chwili nie mam.

Uśmiechnęła się i zaczęła ciąć delikatny batyst.

- Skąd wziąłeś się we Francji w tych łachmanach? Gdzie są twoi ludzie?

- Ty mi powiedz - rzucił ostro, biorąc od niej paski materiału. - Może dziś przyśni ci

się reszta mojego życia.

Podszedł do strumienia i natychmiast pożałował swych słów, ale, do diabła! Ta

dziewczyna przyprawiała go o zimny dreszcz. Wciąż czuł jej pocałunek - dziwne połączenie

kobiety, która chce wskoczyć mu do łóżka, i czarownicy dybiącej na męską duszę.

Uśmiechnął się na tę myśl. Ponosi go fantazja. To młoda dziewczyna, która po prostu

potrzebuje jego pomocy, i nic poza tym. Jedyne, co może zrobić, to opatrzyć jej nogę i

odprowadzić do opiekunów.

Kiedy wrócił z wilgotnym kompresem, na jej rzęsach spostrzegł łzy. Poczuł się

strasznie.

- Przepraszam, Chris - powiedział, jakby znał ją od lat.

- Do diabła! Daj mi kostkę. Uśmiechnęła się słabo przez łzy i Roger bezwiednie

odwzajemnił uśmiech. Jej twarz cała się rozjaśniła, gdy ujął jej stopę.

- Podaj mi raz jeszcze nóż, odetnę pończochę - powiedział, zdjąwszy haftowany

pantofelek.

Christiana powoli, bez słowa, podciągnęła suknię z jednej strony do uda i odwiązała

pończochę. Nie odrywając oczu od Rogera, który wpatrywał się w jej szczupłą, kształtną

nogę, zsunęła pończochę do zakrwawionej kostki.

- Możesz teraz zdjąć do końca.

Roger poczuł nagle, że na całym ciele występuje mu pot. Przeszył go tak

niespodziewanie silny, wewnętrzny dreszcz pożądania, jakby krew zagotowała mu się w

żyłach. Drżącymi rękami zdjął pończochę, jedną dłonią trzymając trykot, a drugą obejmując

jej nagie kolano.

Widok krwi na kostce przywrócił go do przytomności.

- Igrasz ze sprawami, których nie rozumiesz - powiedział cicho, zwilżając stopę, by

zdjąć podartą pończochę.

- To nie jest igraszka - odpowiedziała łagodnie.

Roger starał się skupić na swoim zadaniu, kiedy dokładnie mył, a potem bandażował

nogę.

- Teraz musisz wracać - odezwał się, jakby był ojcem, ale lewa ręka wciąż spoczywała

na jej kolanie i Roger zaczął delikatnie przesuwać ją do góry. Schował nóż do pochwy u jej

boku.

Wpatrywała się w niego. Nie odsuwała się, raczej go zapraszała.

Nagle otrząsnął się. Bez względu na to, jak ponętna byłaby ta dziewczyna, nie jest

warta jego życia. Ktoś mógłby ją tu znaleźć i gdyby przyłapał Rogera, w tym stroju

wieśniaka, na zalotach wobec wysoko urodzonej damy, nie pytałby o nic, tylko poderżnąłby

mu gardło. Poza tym nie był pewien, czy pragnie zbliżenia z tą dziwną młodą kobietą. A jeśli

jest wiedźmą i chce odebrać mu duszę?

- Dlaczego przestałeś, milordzie? - spytała szeptem. Obciągnął jej suknię.

- Ponieważ jesteś dzieckiem, a ja... Czy często ofiarowujesz się nieznajomym?

Nie odpowiedziała, odpowiedź była w jej spojrzeniu.

- Zawsze cię kochałam i zawsze będę kochać. Należę do ciebie całkowicie...

Rogera zaczęła ogarniać złość.

- Posłuchaj, młoda damo! Nie wiem, za kogo mnie bierzesz, ani kim jesteś, ale sądzę,

że najlepiej będzie, jeśli ty wrócisz do swoich ludzi, a ja do swoich. I mam nadzieję, że

pomodlisz się, jeśli wierzysz w Boga, o wybaczenie swojego postępowania.

Schylił się, przerzucił jej drobne ciało przez ramię i zaczął wspinać się na strome

kamieniste zbocze.

Gdy dotarł na szczyt, nie czuł już ani złości, ani pożądania. Jest za stary i za mądry, by

pozwolić jakiejś romantycznej dzierlatce zawrócić sobie w głowie.

Postawił ją przed sobą, przytrzymał dla równowagi za ramiona i uśmiechnął się.

- Dokąd mam cię zaprowadzić? Pamiętasz, z której strony przyszłaś?

Przez chwilę zdawała się nie rozumieć.

- Oczywiście, że pamiętam. Dlaczego mnie odsyłasz? Pocałujesz mnie jeszcze raz?

Tak jakbyś też mnie kochał?

Roger trzymał ją na odległość wyciągniętego ramienia.

- Nie, nie pocałuję cię. Powiedz, dokąd cię odprowadzić.

- Moje miejsce jest przy tobie, ale... - Umilkła na dźwięk rogu. Jej oczy zrobiły się

dzikie, przerażone. - Muszę iść. To mój mąż. Nie może cię znaleźć. Zaczekaj!

Zanim cokolwiek powiedział, chwyciła swój mały nóż i zamaszyście wycięła

największy ametyst z obramowania sukni. W kosztownym aksamicie została wielka dziura.

- Weź to - powiedziała pospiesznie. Roger zesztywniał.

- Nie przyjmuję podarków od kobiet.

Znowu zabrzmiał głos rogu. Christiana jeszcze bardziej zbladła.

- Muszę iść! - Stanęła na palcach i szybko pocałowała jego zaciśnięte usta. - Mam

piękne ciało - powiedziała.

- I cudne, miękkie włosy. Pokażę ci kiedyś. Kiedy głos rogu zabrzmiał trzeci raz,

uniosła spódnicę i zaczęła niezdarnie biec, utykając na zranioną nogę. Nie odbiegła jeszcze

daleko, gdy odwróciła się i rzuciła mu ametyst. Roger nie drgnął.

- Podaruj go kobiecie, która z tobą podróżuje. To twoja siostra czy matka?

Ostatnie słowa krzyknęła przez ramię znikając mu z oczu.

Roger stał długo jak skamieniały, wpatrując się w miejsce, gdzie zniknęła. Dziwnie się

czuł, tak lekko, jakby spotkało go coś nierzeczywistego. Czy dziewczyna była tu naprawdę,

czy tylko mu się przyśniła?

- Roger! - Za sobą usłyszał głos Elizabeth. - Szukamy cię od godziny. Możemy iść

dalej? Mamy tylko kilka godzin do zapadnięcia nocy.

Powoli odwrócił się do siostry.

- Rogerze, dobrze się czujesz? Miles odszedł nieco od żony i uważnie rozglądał się

wokół.

Czasem ranieni ludzie wyglądali tak jak Roger - dopóki po chwili nie padli na ziemię.

Miles - dostrzegł ametyst na trawie, nie zdążył jednak podejść bliżej, kiedy Roger pochwycił

go i zacisnął mocno palce.

- Tak, możemy iść - odpowiedział krótko. Spojrzał jeszcze na las, ściskając ametyst w

dłoni. - Jej mąż! - mruknął zły.

- Wielka mi miłość. Miał ochotę wyrzucić klejnot, lecz nie mógł się na to zdobyć.

Miles złapał w sidła królika - co było zabronione i kiedy piekli go później na rożnie,

sami grzejąc się przy ognisku, Montgomery wyraźnie czuł, że Roger jest tej nocy jakoś

dziwnie nieobecny duchem. Nie chciał martwić Elizabeth ciągłą podejrzliwością - zresztą

życie francuskich wieśniaków wydawało się prawdziwą idyllą w porównaniu z atmosferą w

domu jej brata - jednak Miles nigdy nie wyzbywał się czujności, zawsze myślał o

potencjalnym niebezpieczeństwie. Miał lekki sen i nabrał szacunku do Rogera, gdy przekonał

się, że brat Elizabeth jest równie czujny.

Elizabeth spała z głową na piersi męża, a Roger usiadł trochę na uboczu i obracał coś

długo w palcach. Miles nie miał zwyczaju pytać wprost o sprawy, które bezpośrednio go nie

dotyczą, lecz Roger wyczuł jego zainteresowanie.

- Kobiety!... - parsknął w końcu z niesmakiem i schował ametyst do kieszeni.

Kiedy wyciągnął się w końcu na chłodnej leśnej ściółce, sięgnął znów po kamień i

ściskał go w dłoni całą noc. Poranek był jasny, a Elizabeth jak zwykle ostatnio -

uszczęśliwiona od przebudzenia. Jeszcze dzień drogi i będą w domu francuskich

Montgomerych. Potem wrócą do Anglii i ich syna, a potem, jak w bajce, będą żyć długo i

szczęśliwie.

- Wyglądasz na wyjątkowo szczęśliwą - powiedział z uśmiechem maszerujący obok

Miles. - Chyba podoba ci się to wiejskie życie.

- Przez pewien czas... - Pokręciła głową. - Ale nie myśl sobie, że zawsze będę nosić

łachy. Jestem kosztowną kobietą.

Filuternie przewróciła oczami.

- Będziesz musiała zasłużyć na swoje utrzymanie - powiedział nonszalancko, mierząc

ją wzrokiem od góry do dołu.

- Jestem w tym dość dobra. Umiem... Zamilkła, gdy rozległ się stukot końskich kopyt,

a straże zmusiły ich do ustąpienia z drogi. Był to bez wątpienia bogaty orszak, konie w

jedwabiach, rycerze w barwnych, dobrze utrzymanych zbrojach. Kawalkada składała się z

około stu ludzi i wozów z bagażami, a w środku jechała młoda dziewczyna ze związanymi z

tyłu rękami. Miała posiniaczoną twarz, lecz głowę trzymała wysoko.

Elizabeth zadrżała na wspomnienie porwania, ta dziewczyna jednak oprócz tego, że

miała związane ręce, wyglądała na pobitą.

- Chris... - szepnął sparaliżowany tym widokiem Roger. Miles uważnie obserwował go

z boku i kiedy Roger zrobił ruch do przodu, chwycił go za ramię.

- Nie teraz - powiedział cicho. Elizabeth odwróciła się od mijającej ich procesji. Tak

wielu mężczyzn dla jednej drobnej dziewczyny - pomyślała\ ze smutkiem. Nagle spojrzała na

Milesa.

- Nie! Nie możesz myśleć o uwolnieniu tej dziewczyny. Miles popatrzył na rycerzy i

nic nie odpowiedział. Gdy otworzyła znów usta, tak ją przeszył wzrokiem, że natychmiast

umilkła.

Stali pewien czas przy drodze czekając, aż orszak ich minie. Elizabeth dudniło w

głowie: nie, nie, nie! Miles nie może ryzykować życia dla kobiety, której nawet nie zna.

Kiedy znowu ruszyli, Elizabeth zaczęła tak spokojnie i rozsądnie, jak tylko mogła:

- Wkrótce dotrzemy do twoich krewnych, powiedzą nam, kim jest dziewczyna, kto ją

więzi i dlaczego. Może zabiła setkę ludzi? Może zasłużyła na karę?

Roger i Miles patrzyli prosto przed siebie. Elizabeth chwyciła męża za rękę.

- Ja też byłam kiedyś więziona i nie skończyło się tak źle. Może...

- Bądź cicho, Elizabeth! - rozkazał Miles. - Nie mogę się skupić.

Poczuła, że zaczyna drżeć. Jak on może bez broni rzucać się na ratunek dziewczynie

strzeżonej przez stu uzbrojonych rycerzy?

Miles zwrócił się do Rogera:

- Może zaoferujemy swoje usługi przy zbieraniu drewna na opał? W ten sposób

przynajmniej dostaniemy się do ich obozu.

Roger spojrzał na niego, rozważając ten pomysł.

- To nie twoja sprawa, Montgomery. Dziewczynę pobito z mojego powodu i ja ją

stamtąd wyciągnę.

Miles tak się w niego wpatrywał płonącymi oczami, że Roger skinął w końcu głową,

odwrócił wzrok i powiedział:

- Nie wiem o niej nic, oprócz tego, że ma na imię Christiana. Dała mi klejnot odcięty

od sukni i pewnie dlatego została pobita. Ma męża, który napawa ją przerażeniem.

- Męża! - krzyknęła prawie Elizabeth. - Roger, proszę, wróćcie obaj do zdrowych

zmysłów. Nie możecie ryzykować życia dla zamężnej kobiety. Jak długo ją znasz? Kim jest

dla ciebie?

- Widziałem ją raz, wczoraj - szepnął Roger. - Nikim dla mnie nie jest, a może jednak

kimś. Ale nie pozwolę, żeby ją bito z mego powodu.

Elizabeth pojęła, że dalsza dyskusja nie ma sensu. Nigdy nie widziała jeszcze Rogera

w takim stanie, a o Milesie wiedziała, że zaryzykowałby życie dla służącej. Odetchnęła

głęboko i powiedziała:

- Kiedyś jakaś wieśniaczka ofiarowała mi na drodze kwiaty i strażnicy puścili ją do

mnie.

- Ty zostaniesz w bezpiecznym miejscu - powiedział stanowczo Miles.

Zacisnęła tylko zęby. Szanse są przecież większe, jeśli trzy osoby atakują stu ludzi. A

nie dwie.

18

Szli za orszakiem prawie do zachodu słońca. Kiedy rozbito obóz, Miles i Roger,

udając przygarbionych wieśniaków, z bronią ukrytą w naręczach drewna dość łatwo

wślizgnęli się między rycerzy. Elizabeth obserwowała ich ukryta w cieniu drzew. Jej

propozycja pomocy spotkała się z kategoryczną odmową.

Przyglądając się tym wszystkim mężczyznom, czuła się jak w domu zmarłego brata.

Nawet w tej kryjówce zerkała raz po raz do tyłu, by upewnić się, czy nikt nie czai się za jej

plecami.

Miles i Roger wydali dokładne rozkazy. W szczególności nie wolno jej było pod

żadnym pozorem opuścić kryjówki. Stwierdzili, że i tak mają dość na głowie, by martwić się

jeszcze o nią. Roger dał jej ametyst dziewczyny, a Miles wytłumaczył, jak dostać się do jego

krewnych - gdyby któremuś z nich coś się stało.

Poczuła lekki strach, gdy padły te słowa, ale opanowała się. Brat i mąż chcieli, żeby

czekała gdzieś dalej, ale uparła się, że musi ich widzieć. Nie wyjaśnili jej swego planu i

Elizabeth zaczęła podejrzewać, że w ogóle go nie mają. Bez wątpienia Miles zamierzał

trzymać tę zgraję na ostrzu miecza, podczas gdy Roger ulotni się z dziewczyną.

Nagle dostrzegła powłóczącego nogami, niezdarnego staruszka, w którym ze

zdumieniem rozpoznała swego dawnego brata. Powoli zbliżał się do miejsca, gdzie

prywiązana była dziewczyna. Siedziała przy drzewie, z opuszczoną głową i związanymi

rękami i nogami.

Kiedy Roger niezdarnie upuścił u stóp dziewczyny całe naręcze drewien, Elizabeth

wstrzymała oddech. Nie wiedziała, jak dobrze Roger ją zna, a wyglądała na zbyt młodą, żeby

mieć dużo sprytu. Czy nie zdradzi go nieopatrznie?

Przez twarz dziewczyny przebiegł krótki skurcz - lecz to mogło być wywołane bólem

- a potem zupełnie się uspokoiła. Elizabeth prawie się uśmiechnęła. Ta dziewczyna nie jest

taka głupia. Obojętnie patrzyła, jak Roger zaczyna zbierać porozrzucane drwa. Jakiś rycerz,

przeklinając niezdarę, kopnął go w nogę, a kiedy Roger upadł, kopnął go jeszcze raz w żebra.

Gdy przewracał się pod ciosami, Elizabeth zauważyła między balami drewna błysk noża,

którym rozcinał więzy na stopach dziewczyny.

Ale zauważyła też coś, czego Roger nie mógł widzieć: za jego plecami stary,

obwieszony klejnotami i odziany w tkane złotą nicią szaty mężczyzna nie spuszczał wzroku z

dziewczyny. A mimo że słońce już zachodziło, nóż Rogera w pewnej chwili rozbłysł w

zapadającym mroku.

Na drugim krańcu obozowiska Miles kopniakiem wyrzucił z ogniska płonący bal

drewna i obok zajęła się trawa. Umknął, zanim dosięgła go kara za niezręczność, a kilku

rycerzy zaczęło gasić pożar.

To jednak nie wystarczyło. Strażnik przy dziewczynie nawet nie spojrzał w tamtą

stronę, a stary mężczyzna nadal nie spuszczał z niej nienawistnego wzroku.

Ciemność szybko zapadła. Wtedy Elizabeth dostrzegła, że Miles wyciąga zza pleców

miecz.

Ma zamiar walczyć! Chce wprowadzić zamieszanie, by Roger mógł zabrać

dziewczynę. Pożar nie zrobił wrażenia, więc zdecydował się narobić hałasu stalą.

Elizabeth wstała, odmówiła krótką modlitwę za swoje grzechy i zaczęła rozpinać

wełnianą sukienkę aż do talii. Może jej uda się przyciągnąć uwagę mężczyzn - a szczególnie

starego.

Wejście było szybkie i dramatyczne. Wbiegła na polanę, ostatnie kilka kroków w

takich podskokach, że omal nie wpadła w ognisko. Z rękami na biodrach, na szeroko roz-

stawionych nogach, pochyliła się do przodu, demonstrując rozpięty stanik sukni i niemal

dotykając piersiami głowy starego mężczyzny. Powoli, z uwodzicielską miną, zaczęła

poruszać ramionami, do tyłu i do przodu, w lewo i w prawo, do góry, w dół, cały czas

odchylając się wolno do tyłu, aż zawisła nad ogniskiem. Jedną ręką zdarła bawełniany czepek

z głowy i włosy kaskadami spadły jej do kolan. Powiewały nad ogniem, nabierając

czerwonych błysków, jakby tworzyły jedność z płomieniami.

Kiedy wyprostowała się, z rękami swobodnie opartymi na biodrach, wybuchnęła

śmiechem - głośnym, aroganckim, prowokującym - i wszyscy już na nią patrzyli. Stary

mężczyzna też przyglądał jej się z zainteresowaniem, a przynajmniej na chwilę oderwał

wzrok od dziewczyny, siedzącej tuż obok pod drzewem.

Elizabeth nigdy wcześniej nie tańczyła, ale widziała dość orgii w domu brata, żeby

wiedzieć, co robić. Jeden z rycerzy zaczął grać na lutni, a inny na bębenku, zaczęła więc

poruszać się płynnie w takt, falując nie tylko biodrami, ale całym ciałem aż po końce palców.

Używała też wspaniałych włosów dla podkreślenia efektu - kręciła się i smagała nimi

mężczyzn po twarzach. Gdy jeden z rycerzy podszedł zbyt blisko, kucnęła szybko, chwyciła

kamień i cisnęła go w brzuch rozochoconego mężczyzny.

Wszyscy wokół gruchnęli śmiechem na widok ściągniętej bólem twarzy rycerza i

odtąd było to raczej polowanie niż taniec, a dla Elizabeth prawdziwy koszmar. Jakby wróciła

do domu Edmunda, a jego przyjaciele znowu ją prześladowali. Odezwał się w niej instynkt

przetrwania, z którym żyła tyle lat.

Zakręciła się wokół jednego z rycerzy na czubkach palców i wyjęła mu z pochwy

miecz. Powiewając suknią i włosami wirowała po polanie, mierząc mieczem w tych, którzy

śmieli się zbliżyć. Nikomu nie zrobiła krzywdy, jednak krew pojawiła się na ubraniach kilku

mężczyzn, którzy próbowali ją złapać. Zmuszając się do śmiechu i nie przerywając szalonego

rytmu tańca, wskoczyła na stół zastawiony jedzeniem. Roztrącała talerze i kielichy na

wszystkie strony. Gdy któryś z rycerzy dotknął jej kostek, odskakiwała, „przypadkowo”

następując mu piętą na palce. Odsuwał się natychmiast z grymasem bólu.

Jej nerwy były na granicy wytrzymałości, gdy mężczyźni zaczęli rytmicznie klaskać.

Pochylała się i rzucała włosami, wzbudzając w nich coraz dzikszy entuzjazm. Miała nadzieję,

że Miles i Roger zdążyli uwolnić dziewczynę.

W pewnej chwili podrzuciła wysoko spódnicę. Mężczyźni zawyli z zachwytu na

widok nagich nóg, a ona zeskoczyła na wprost obwieszonego złotem starucha. Okryta

płaszczem włosów skłoniła się przed nim nisko i dysząc zamarła w miejscu.

Mężczyzna ceremonialnie wstał, ujął Elizabeth kościstą dłonią pod brodę i uniósł jej

twarz. Kątem oka spostrzegła, że dziewczyny nie ma już pod drzewem i za moment ktoś to

zauważy.

Wyprostowała się, błagając Opatrzność o więcej czasu i starając się omamić starucha,

potrząsnęła ramionami tak, że góra sukienki opadła do talii.

Tłumek wokół zafalował z wrażenia. Staruch wpatrywał się łakomie w jej pełne,

jędrne piersi. A potem z uśmiechem odsłaniającym czarne zęby zdjął własny ciężki płaszcz i

okrył ramiona Elizabeth. Nie wypuszczając z rąk troków płaszcza, zaczął ciągnąć ją w stronę

mrocznego lasu.

Nagle odwrócił się i spostrzegł, że dziewczyna zniknęła, lecz zanim zdążył wydobyć z

siebie głos, Elizabeth przywarła do niego, chwyciła go zębami za ucho i szepnęła,

przykładając mu do żeber wykradziony jednemu z rycerzy sztylet:

- Idź dalej!...

Zniknęli już w ciemnościach, kiedy rozległ się krzyk, że dziewczyna uciekła.

- Szybciej! - rozkazała staruchowi popychając go nożem. Odwrócił się gwałtownie i z

rozmachem uderzył Elizabeth w twarz. Nie zrobił już jednak nic więcej, gdyż z drzewa spadł

jak kamień Roger i zacisnął ręce na jego gardle. Może było to efektem podniecenia dziką

atmosferą, jaką wprowadził taniec Elizabeth, ale ledwie Roger go dotknął, gdy ohydny

staruch padł martwy u ich stóp.

Chatworth błyskawicznie złapał siostrę za rękę i podciągnął za sobą na drzewo.

Rycerze biegali pod nimi przeszukując las. W świetle księżyca połyskiwały ostrza

obnażonych mieczy. Roger objął Elizabeth i trzymał mocno przy sobie. Trzęsła się cała, z

głową ukrytą na jego piersi i nawet teraz, w bezpiecznych ramionach brata, wydawało się jej,

że czuje na ciele natarczywe ręce tamtych mężczyzn.

- Miles... - szepnęła do Rogera.

- Bezpieczny - odszepnął i przyciągnął ją mocniej. Czekali, aż ucichła wrzawa wokół

odnalezionego ciała.

W końcu dwóch rycerzy zaniosło zwłoki do obozu i wyglądało na to, że zaniechano

poszukiwań dziewczyny, gdyż ludzie zaczęli siodłać konie i odjeżdżać.

Roger nie puszczał Elizabeth, dopóki w lesie nie zapanowała cisza.

- Chodź - powiedział po pewnym czasie. - Montgomery na nas czeka.

Zszedł pierwszy z drzewa i wyciągnął ramiona do siostry. Wciąż miała na sobie

płaszcz starego mężczyzny i aksamitne poły powiewały wokół jej nóg, kiedy pędem biegła za

bratem przez zimny, wilgotny las.

Dopiero gdy ujrzała Milesa, zdała sobie sprawę, jak strasznie cały czas się o niego

bała. Wynurzył się z zarośniętego zielskiem stawu, z dziewczyną u boku. Oboje byli zupełnie

mokrzy i oblepieni szlamem, a Christiana szczękała zębami.

Elizabeth spojrzała z ulgą na Milesa i okryła ją płaszczem.

- To jego płaszcz! - Christiana cofnęła się, jakby zobaczyła diabła.

Roger odrzucił go Elizabeth i otulił dziewczynę swoim kaftanem. Przytuliła się do

niego, jakby chciała przylgnąć do jego skóry.

- Musimy iść - odezwał się Miles, biorąc Elizabeth za rękę. - Niedługo po nią wrócą.

Długo szli w ciemnościach. Elizabeth była zupełnie wyczerpana, lecz zmuszała się do

marszu, zerkając od czasu do czasu na dziewczynę, która spowodowała to wszystko. W za

dużym kaftanie wyglądała jeszcze młodziej i delikatniej. Trzymała się tuż obok Rogera,

mimo że gałęzie uderzały ją czasem w twarz. A Roger sprawiał wrażenie, jakby nie zamierzał

się już z nią rozstawać.

Elizabeth bała się patrzeć na Milesa. Oczy płonęły mu straszliwie i kilka razy tak

mocno ścisnął dłoń żony, że omal nie zmiażdżył jej kości. Raz odważyła się odezwać,

usprawiedliwiając, dlaczego nie posłuchała ich rozkazu i postanowiła pomóc, lecz Miles

zgromił ją czarnym z wściekłości spojrzeniem i Elizabeth, bez słowa więcej, skurczyła się z

przerażenia w fałdach płaszcza.

Gdy świtało Miles powiedział:

- Dołączymy do wędrowców na drodze, a dla niej trzeba zdobyć jakieś ubranie.

Christiana nadal miała na sobie wyszywaną klejnotami suknię i perły na szyi, co

podkreślało jeszcze bardziej jej dramatyczną sytuację, lecz pokryta zesztywniałym szlamem

suknia była rozdarta, włosy potargane, a na policzku widniał ogromny siniec.

W końcu zatrzymali się obok drogi, niedaleko innej grupy odpoczywających ludzi.

Kiedy Elizabeth bez sił zwaliła się z nóg, Miles gwałtownie przyciągnął ją do siebie.

- Jeśli kiedykolwiek jeszcze zrobisz coś takiego, żono... - Nie dokończył i prawie

zmiażdżył jej usta pocałunkiem.

Po jej twarzy popłynęły łzy szczęścia, że Miles jest cały i zdrowy. Gdy dostrzegła go

wczoraj z wyciągniętym mieczem, była pewna, że więcej nie zobaczy go żywego.

- Dla ciebie zrobiłabym wszystko - szepnęła i zasnęła w jego ramionach.

Wydało jej się, że minęła tylko chwila, gdy znów otworzyła oczy i ruszyli w drogę.

Christiana miała teraz na sobie zwykłą wełnianą sukienkę z dużym kapturem.

W południe zatrzymali się i kobiety zostały same, kiedy Miles i Roger poszli

wymienić znienawidzony płaszcz na chleb i ser.

Elizabeth oparła się o drzewo, próbując odpocząć, lecz obecność dziewczyny nie

pozwalała jej się rozluźnić. Nie mogła przestać myśleć o tym, że Christiana omal nie do-

prowadziła ich do zguby.

- Czy długo będziesz mnie nienawidzić, Elizabeth? - odezwała się cicho dziewczyna.

Elizabeth rzuciła jej zdumione spojrzenie, po czym odwróciła się.

- Nie... nienawidzę cię.

- Nie umiesz kłamać - powiedziała Christiana. Elizabeth odwróciła się do niej.

- Mój mąż mógł zginąć ratując ciebie! - wypaliła ze złością. - Tak samo jak mój brat!

Co zrobiłaś Rogerowi? Rzuciłaś na niego urok?

Christiana siedziała nieporuszona, tylko jej wielkie oczy błyszczały intensywnie.

- Zawsze marzyłam o takim mężczyźnie jak Roger. Zawsze wiedziałam, że po mnie

przyjdzie. W zeszłym roku wuj oddał mnie za żonę okrutnemu człowiekowi, lecz nadal

wierzyłam, że Roger się pojawi. Trzy dni temu widziałam we śnie jego twarz. Podróżował w

wieśniaczym odzieniu z blisko spokrewnioną kobietą. Wiedziałam, że doczekam się w końcu.

Elizabeth patrzyła na dziewczynę, jakby była czarownicą.

Chris ciągnęła:

- Obwiniasz mnie, że naraziłam na niebezpieczeństwo mężczyzn, których kochasz,

lecz czy nie zaryzykowałabyś wiele, by być ze swoim ukochanym? Może gdybym była

odważniejsza, poszłabym na tortury i śmierć, którą przeznaczył mi mój mąż, ja jednak

siedziałam tam związana i modliłam się z całej duszy, żeby Roger się zjawił.

Popatrzyła na drogę, którą zbliżali się Miles i Roger. W jej oczach pojawiło się jakieś

wewnętrzne światło.

- Bóg dał mi Rogera, by wynagrodzić to, co przeżyłam wcześniej. Dzisiejszej nocy

położę się z Rogerem, a potem mogę wyrzec się życia, jeśli będzie trzeba. Naraziłam jego

życie, twoje i twojego dobrego męża dla tej jednej jedynej nocy z moim ukochanym. -

Spojrzała błagalnie na Elizabeth. - Wybacz mi, jeśli zażądałam od was wszystkich zbyt wiele.

Elizabeth ogarnęła złość. Chwyciła dziewczynę za rękę.

- Nie mów o śmierci. Roger może bardziej potrzebuje miłości niż ty. Zostań z nim.

Po raz pierwszy Chris słabo się uśmiechnęła, a w jej lewym policzku pojawił się mały

dołeczek.

- Tylko siłą będzie mnie można od niego oderwać. Elizabeth podniosła wzrok. Nad

nimi stał Roger. Pomyślała, że jest tym wszystkim zupełnie oszołomiony. Tak samo jak ona i

Miles.

Odpoczęli tylko parę minut, pospiesznie zjedli i ruszyli w drogę.

Tej nocy, przytulona do Milesa, Elizabeth miała pierwszy raz okazję z nim

porozmawiać.

- Co myślisz o tej młodej kobiecie, dla której ryzykowałeś życie? - spytała.

- Wiem, że jest niebezpieczna - odpowiedział. - Była żoną księcia Lorillard. Jako

dziecko słyszałem o jego okrucieństwie. Był żonaty z siedmioma czy ośmioma bogatymi,

wysoko urodzonymi młodymi kobietami. Podobno wszystkie zmarły po kilku latach

małżeństwa.

- Czy Chris jest arystokratką? Miles parsknął.

- Pochodzi z królewskiej rodziny.

- Skąd to wszystko wiesz?

- Od moich francuskich krewnych. Zetknęli się kilkakrotnie z rodziną Lorillard.

Elizabeth... - powiedział poważnie. - Weź to. - Zacisnął jej dłoń na sznurze pereł, które nosiła

poprzedniego dnia Christiana. - Jutro powinniśmy dotrzeć do domu moich krewnych, lecz

jeśli coś by się zdarzyło... Nie! - Przyłożył jej palec do ust. - Powiem ci prawdę, żebyś była

przygotowana na najgorsze. Rodzina Lorillard jest bardzo potężna, a my jednemu z nich

odebraliśmy życie i mamy w swoich rękach Christianę. Przetrząsną cały kraj, żeby nas

znaleźć. Gdyby cokolwiek się stało, weź perły i jedź do moich braci w Anglii. Zaopiekują się

tobą.

- A krewni we Francji? Nie mogłabym do nich pojechać?

- Kiedyś opowiem ci tę historię,/ale na razie musisz tylko wiedzieć, że Lorillardowie

mnie znają. Jeśli zostanę pojmany, droga do moich krewnych zostanie zamknięta. Jedź do

Anglii. Przyrzekasz? Żadnych prób ratowania mnie, jedź do domu.

Milczała zawzięcie.

- Elizabeth!

- Przyrzekam, że pojadę do domu, do twoich braci. Westchnęła.

- Czekam!...

- Nic więcej nie przyrzeknę! - syknęła i podniosła twarz, żeby ją pocałował.

Kochali się powoli, rozkoszując się każdą chwilą jakby jutro nigdy nie miało nadejść.

Ostrzeżenie Milsa przestraszyło ją. Czuła, że mają jeszcze zaledwie kilka godzin. Łzy

napływały jej do oczu na myśl, że byli już tak blisko bezpiecznego schronienia, gdy

pożądanie tej kobiety spowodowało nowe nieszczęścia.

Miles scałował jej łzy i szepnął, żeby nie myślała teraz o niczym innym, tylko o tym,

że są razem.

Zasnęła wtulona w męża, a w nocy położyła się na nim. Miles obudził się, uśmiechnął,

pocałował ją w czubek głowy i obejmując mocniej znów zasnął.

Roger zbudził ich przed świtem. Jedno spojrzenie wystarczyło, by stwierdzić, że w

ogóle nie spał tej nocy. Spośród drzew wyłoniła się Christiana, z błyszczącymi oczami,

zaczerwienionymi wargami i zadrapaniami od zarostu Rogera na szyi i twarzy.

Gdy ruszyli w drogę, Elizabeth zauważyła, że Roger nie odrywa zachwyconych oczu

od Chris. Koło południa objął dziewczynę ramieniem i szli dalej przytuleni. A raz ku

zdumieniu Elizabeth chwycił Christianę w ramiona i namiętnie pocałował. Roger zawsze

zachowywał się powściągliwie, dbał bardzo o rycerskie maniery i nigdy nie okazywał

publicznie uczuć. Była zupełnie oszołomiona tą zmianą.

Na godzinę przed zachodem słońca zza drzew wypadli uzbrojeni ludzie i skierowali

ostrza mieczy na gardła czterech podróżnych.

Starszy mężczyzna o odpychającej twarzy wystąpił przed swoich rycerzy.

- No cóż, Montgomery, znów się spotykamy. Brać ich!

19

Elizabeth znieruchomiała w siodle, gdy przez łzy zobaczyła przed sobą starą twierdzę

Montgomerych. Tak wiele zmieniło się w ciągu ostatnich tygodni, że nie była już nawet

pewna, czy po powrocie do Anglii zastanie zamek na swoim miejscu.

Koń jednego z trzech potężnych mężczyzn jadących za nią zaczął niecierpliwie bić

kopytami o ziemię. Wyrwało ją to z zamyślenia. Z dzikim okrzykiem popędziła konia. Mimo

że nigdy nie była w posiadłości Montgomerych, dobrze znała zamek. W Szkocji Miles dużo

opowiadał jej o domu, a kiedyś nawet naszkicował kilka rysunków.

Skierowała się do bacznie strzeżonej tylnej bramy, której używali członkowie rodziny.

Gdy zbliżyła się do murów otaczających wąski przejazd, wstrzymała nieco konia.

Strażnicy natychmiast wycelowali w nią łuki gotowe do strzału.

- Żona lorda Milesa Montgomery! - wrzasnął do góry jeden z ludzi za nią.

Sześć strzał wylądowało na ziemi przed koniem Elizabeth i przestraszone zwierzę

stanęło dęba, łamiąc kopytem dwie strzały. Elizabeth z trudem opanowała wierzchowca.

Między nią i zamkniętą bramą pojawiło się trzech uzbrojonych rycerzy.

- Jestem Elizabeth Montgomery, a ci ludzie są ze mną - powiedziała niecierpliwie, lecz

z pewnym respektem. Niewiele miejsc było tak dobrze strzeżonych jak ta twierdza.

Rycerze stali nieruchomo jak posągi, dopóki więcej ludzi nie zeszło z murów i nie

wymierzyło mieczy w towarzyszy Elizabeth.

Gdy dwudziestu rycerzy Montgomerych było już na dole, jeden z nich odezwał się do

Elizabeth:

- Tylko ty możesz wjechać. Ludzie zostaną.

- Tak, oczywiście. Zaprowadź mnie do Gavina. On mnie rozpozna.

Rycerz ujął jej konia za uzdę i poprowadził na czysty, obszerny dziedziniec przed

dużym budynkiem mieszkalnym. Pozostałe budynki wtopione były w wysokie mury obronne.

Jeden ze strażników wszedł do domu i w chwilę później w drzwiach ukazała się ładna

kobieta z twarzą umazaną mąką i ziarnami sezamowymi we włosach.

- Zaprowadź mnie do swego pana - poleciła kobiecie.

- Mam ważne wiadomości.

- Czy jesteś Elizabeth? - spytała. - Masz wieści od Milesa? Myśleliśmy, że oboje nie

żyjecie. Henry! Pomóż jej zejść z konia, wpuść tych ludzi i dajcie im strawy.

W tym momencie pojawiła się Bronwyn, a za nią śpiewaczka, którą Elizabeth kiedyś

spotkała, Alyx.

- Elizabeth! - krzyknęła Bronwyn, biegnąc jej na spotkanie. Padły sobie w ramiona.

- Tak się cieszę, że cię widzę! To była strasznie długa podróż. Gdzie jest Stephen?

Musimy wracać po Milesa i Rogera. Uwięził ich francuski książę, musimy ich wykupić albo

odbić, albo...

- Uspokój się - powiedziała Bronwyn. - Wejdź, musisz coś zjeść i porozmawiamy.

- Henry! - zawołała drobna kobieta. - Idź po mego ojczyma i sir Guya. Przyślij ich do

mnie i przygotuj siedem koni do podróży. Wyślij natychmiast kogoś przodem, żeby statek

czekał w porcie. Szybko! Wszystko jasne?

Elizabeth zatrzymała się wpatrzona w kobietę, którą wzięła początkowo za służącą.

- Mogę przedstawić lady Judith? - odezwała się Bronwyn lekko rozbawiona.

Judith przygładziła sterczący kosmyk i z jej włosów posypały się złote ziarenka

sezamowe.

- Wiesz, gdzie trzymają Milesa?

- Tak. Właśnie stamtąd wracam.

- Nie zsiadałaś z konia, sądząc po tym, jak wyglądasz - powiedziała Bronwyn.

- Witaj, Alyx. - Elizabeth wyciągnęła rękę do młodej kobiety stojącej obok Bronwyn.

Alyx skinęła głową na powitanie i uśmiechnęła się nieśmiało. Nigdy nie czuła się tak

zażenowana wobec rodziny męża jak teraz, otoczona swoimi wspaniałymi szwagierkami.

W tym momencie nadbiegł sir Guy. Olbrzym wyglądał na szczuplejszego. Za nim

pędził Tam. Ziemia trzęsła się pod jego potężną postacią.

- Masz wieści od lorda Milesa? - wołał z daleka sir Guy.

- Powiadomiono nas, że nie żyjecie.

- Kto wam to powiedział? - spytała Elizabeth, podnosząc głos. - Nikt nas nie szukał?

- Wejdźmy do środka - odezwała się Judith i wzięła Elizabeth pod ramię. - Opowiedz,

co się stało.

Kilka minut później siedziały przy dużym stole i Elizabeth mówiła, jednocześnie

łapczywie pochłaniając postawione przed nią jedzenie. Oprócz trzech szwagierek był tu

mężczyzna, którego nie znała - John Bassett, ojczym Judith - sir Guy i Tam.

Z pełnymi ustami pospiesznie opowiedziała, jak wrzucono ich troje do ładowni statku,

jak uciekli i wędrowali na południe Francji, dopóki Roger nie postanowił narazić życia ich

wszystkich dla dziewczyny, która okazała się czyjąś żoną.

Bronwyn przerwała wybuchem nienawiści do Rogera Chatwortha, lecz Tam kazał jej

milczeć. Co zaskakujące, Bronwyn posłusznie umilkła.

Elizabeth opisała pokrótce uwolnienie Christiany. Judith zadawała wiele pytań na

temat udziału Elizabeth w uwolnieniu i na temat Christiany.

- Wiem coś o niej - powiedziała. - Słyszałam też o jej mężu i jego rodzinie. Młodszy

brat, nie książę, nienawidzi Milesa.

- Dlaczego? - wybełkotała Elizabeth. - Jakaś młoda kobieta...

Elizabeth uniosła dłoń.

- Nie musisz mówić nic więcej. Wydaje mi się, że to on więzi Milesa i Rogera. Książę

zginął z rąk Rogera.

- Jak on lubi zabijać! - parsknęła Bronwyn. Elizabeth nie traciła czasu na obronę brata,

opowiadała dalej o nagłej śmierci księcia i przestała jeść, gdy doszła do momentu ich

uwięzienia przez jego brata. Miles został raniony, kiedy ściągnął jednego rycerza z

wierzchowca, wrzucił Elizabeth na siodło i wystraszył konia potężnym uderzeniem w zad.

Pędziła zarośniętą chwastami, wyboistą drogą, starając się złapać zwisające z przodu wodze.

Kiedy opanowała konia, ujrzała za sobą pogoń. Następne kilka godzin szaleńczej jazdy

uwolniło ją w końcu od pościgu.

W skrócie opowiedziała następne dziesięć dni swojej eskapady. Dzięki perłom

Christiany opłaciła podróż do Anglii. Modlitwa nie uratowałaby jej przed śmiercią, wynajęła

więc dla ochrony trzech mężczyzn spotkanych na drodze. Byli to dawni żołnierze. Zwolniono

ich ze służby, gdy dowódca zmarł, a jego następca wolał młodszych.

Jechali dniem i nocą, często zmieniając konie i sypiając najwyżej po kilka godzin.

Gdy dotarli do wybrzeża, dała na statku dziesięć pereł za przewóz ich czworga do

Anglii i spała przez cały czas rejsu.

Wylądowali na południu Anglii, kupili konie, trochę żywności i ruszyli w dalszą

drogę, nie zatrzymując się, aż dotarli do ziemi Montgomerych.

- Tak więc - podsumowała - przyjechałam po braci Milesa. Musimy natychmiast

jechać do Francji.

Do sali wszedł rycerz, szepnął coś do ucha Judith i zniknął.

- Lady Elizabeth - powiedziała Judith. - Są sprawy, o których nie wiesz. Niedługo po

tym, jak zostaliście porwani na statek, Alice Chatworth - miała trudność z wymówieniem tego

imienia - nie mogła pozbawić się przyjemności opowiedzenia wszystkim, co zdziałała.

Przysłała nam list, w którym wszystko opisała.

Po raz pierwszy odezwała się Alyx. Jej głos brzmiał łagodnie, ale bardzo wyraźnie:

- Raine, Stephen i Gavin natychmiast wyjechali do Francji, a my... - skinęła głową na

Judith i Bronwyn - wróciłyśmy tutaj, by czekać na wiadomości.

- Więc są już we Francji? - Elizabeth wstała z krzesła.

- Muszę jechać! Jeśli dostanę kilku ludzi, znajdę ich i zaprowadzę do miejsca, gdzie

jest Miles i Roger.

- Znasz zamek księcia Lorillard? Wiesz, gdzie mieszka jego brat? - pytała pochylając

się do przodu Judith. - Nie, ale z pewnością... - zaczęła Elizabeth.

- Nie możemy podejmować takiego ryzyka. Książę był „przyjacielem” mego ojca -

powiedziała sarkastycznie Judith.

- Wiem, gdzie są wszystkie cztery posiadłości Lorillardów i nie sądzę, by ktokolwiek

inny z Montgomerych znał te miejsca. Może Raine, walczył przecież na wojnach we Francji,

ale jeśli bracia się rozdzielili... Tak, tylko ja mogłabym... Podjęłam decyzję - stwierdziła i

wstała.

- Do diabła, nie podjęłaś żadnej decyzji! - wrzasnął mężczyzna siedzący obok niej i

podniósł potężne ciało, jakby chciał ją przygnieść.

Judith lekko mrugnęła oczami, ale zachowała spokój.

- Konie czekają, niedługo wyruszamy. Bronwyn, masz dość tych twoich kraciastych

spódnic? Będą wygodne w długiej podróży.

John wbił rękę w jej ramię.

- Nie będziesz znowu narażać życia - powiedział. - O mało nie zabiłaś nas wszystkich,

kiedy pojechałaś za Gavinem. Tym razem, młoda damo, zostaniesz tu i pozwolisz załatwić tę

sprawę mężczyznom.

Oczy Judith rozbłysły jak rozgrzane złoto.

- I gdzie będziesz szukać mego męża? - zakipiała gniewem.

- Byłeś kiedykolwiek we Francji? A jeśli znajdziesz go przez przypadek, jak

wytłumaczysz, gdzie jest Miles? Rusz głową, John! Pozostałe kobiety zostaną, ale ja i

Elizabeth musimy jechać z tobą.

Alyx popatrzyła na Bronwyn, po czym wydała z siebie wrzask: „NIE!”, który sprawił,

że z sufitu posypał się kurz. Alyx zaczerwieniła się i spuściła wzrok na dłonie.

- Chciałam powiedzieć, że ja i Bronwyn wolimy z wami jechać. Może okażemy się

pomocne - wyszeptała.

- Bronwyn... Tam zaczął mówić do Bronwyn, a sir Guy patrzył na Elizabeth takim

wzrokiem, jakby chciał wbić ją w ziemię. Nagle rozgorzała wielka kłótnia. Alyx, nad którą

nie sterczał żaden z mężczyzn, wymknęła się niepostrzeżenie, pobiegła na górę do komnaty

Bronwyn i Stephena i wyciągnęła ze skrzyni kilka pledów. Nawet tam słyszała podniesione

głosy z dołu. Wybiegając złapała kobzę ze ściany. Z kraciastymi pledami na ramionach,

zadęła w kobzę schodząc po schodach. Gdy dotarła na dół, wszyscy wpatrywali się w nią

osłupiali - a w wielkiej sali panowała zupełna cisza. Wypuściła kobzę z ust.

- Jeśli wy, mężczyźni, odjedziecie bez nas, ruszymy w drogę same, godzinę później.

Chcecie jechać przed nami czy z nami?

Mężczyźni milczeli z zaciśniętymi zębami.

- Tracimy tu czas - ciągnęła Alyx - a Miles siedzi w jakimś lochu albo nawet jest

torturowany w tym momencie. Proponuję, byśmy ruszali zaraz!

Judith podeszła do niej, ujęła twarz szwagierki w dłonie i ucałowała ją w oba policzki.

- Jedziemy! - oświadczyła, odbierając pledy od Alyx. Jeden rzuciła Elizabeth. - John,

zajmij się zapasem żywności. Guy, idź do zarządcy. Będzie nam potrzebne złoto w tej

podróży. Tam, sprawdź, czy mamy dość strzał i czy łuki są dobrze naciągnięte. Bronwyn,

wybierz najlepsze konie. Alyx, zabierz coś, na czym można grać. Może nam się przydać.

Elizabeth uśmiechnęła się.

- A ja? - spytała, kiedy wszyscy rozbiegli się wykonać rozkazy Judith.

- Chodź ze mną - powiedziała i weszła na schody. W połowie drogi zatrzymała się i

spojrzała Elizabeth w oczy.

- Alice Chatworth zaraziła się ospą i mimo że przeżyła, zostały ślady na nie naruszonej

do tej pory części jej twarzy. Odebrała sobie życie, rzucając się z muru w jednym ze swoich

majątków. - Judith odwróciła się i dodała ciszej: - Tego samego muru, z którego spadła

biedna Ela.

Elizabeth nie zrozumiała ostatniego zdania, ale idąc za Judith zdała sobie sprawę, że

cieszy się, iż Alice nie żyje. Teraz przynajmniej może być spokojna o bezpieczeństwo syna.

Elizabeth słyszała, że Judith jest bardzo energiczną kobietą, ale wkrótce stwierdziła, że

to prawdziwy demon. Nie pozwalała nikomu na żadne słabości - ani na chwilę wytchnienia.

Dotarli na południe Anglii zaledwie w dwa dni, często zmieniając konie. Nikt nic nie

mówił, jechali tak szybko, jak to możliwe. W wielu miejscach drogi praktycznie nie istniały,

przedzierali się więc przez świeżo zaorane pola przy wtórze złorzeczeń wymachujących

pięściami wieśniaków. Dwa razy Guy i Tam zeskoczyli z koni i rozrąbali toporami

ogrodzenia, za którymi pasły się owce.

- Właściciel pozwie Judith do sądu - powiedziała Elizabeth, przekonana, że tak wielkie

stada owiec muszą należeć do kogoś bardzo bogatego.

- Ta ziemia należy do Judith - zawołała przez ramię Bronwyn, popędzając konia.

Alyx i Elizabeth wymieniły znaczące spojrzenia, po czym również ruszyły galopem.

Trzeciego dnia o świcie na południowym wybrzeżu Anglii czekał mały statek, którym

mieli dopłynąć na wyspę, gdzie mieszkali potomkowie innej gałęzi rodu Montgomerych.

- Mój klan jest mały w porównaniu z tą rodziną - powiedziała zmęczonym głosem

Bronwyn, usiadła na wilgotnych deskach, zakryła głowę pledem i usnęła.

Obudzono ich po godzinie. Jak lunatycy wsiedli na nowe konie i ruszyli do majątku

Montgomerych. Mimo że Elizabeth ledwie widziała na oczy ze zmęczenia, zachwycił ją

majestat starej twierdzy, zbudowanej dwieście lat wcześniej przez rycerza zwanego Czarnym

Lwem.

Gdy przekroczyli bramy, Judith dotknęła ramienia Elizabeth i wskazała głową dziecko

wyglądające zza drzwi. Dziewczynka miała około półtora roku, brudne włosy, podarte

ubranie i dzikie spojrzenie głodnego psa.

- Jedno z dzieci Milesa - powiedziała Judith, przyglądając się jej twarzy.

Elizabeth ogarnęła złość.

- Będzie moja, kiedy wrócę. Spojrzała jeszcze raz na dziecko, po czym wraz z innymi

weszła do budynku mieszkalnego.

Zostali w starym zamku tylko na czas posiłku, a potem wsiedli na czekający już statek.

Wszyscy siedmioro ułożyli się natychmiast na pokładzie i zasnęli.

Wiele godzin później wypoczęte kobiety zaczęły omawiać swój plan.

- Będziemy musiały dostać się jakoś do zamku - powiedziała Judith. - Muzyka Alyx

otworzy przed nami wszystkie drzwi. Czy któraś z was umie grać na instrumentach albo

śpiewać?

Bronwyn stwierdziła z przykrością, że ma głos ryczącego niedźwiedzia, natomiast

Judith pozbawiona była zupełnie słuchu muzycznego. Elizabeth szepnęła ze ściśniętym

gardłem:

- Ja umiem tańczyć...

- Świetnie! - ucieszyła się Judith. - Kiedy wejdziemy do środka...

- Nigdzie nie wejdziecie - powiedział za nią John Bassett.

- Wskażecie nam siedzibę księcia, a my odnajdziemy waszych mężów i zawieziemy

na miejsce, żeby uwolnili Milesa.

- Odwrócił się na pięcie i zostawił je same.

Judith uśmiechnęła się przepraszająco do szwagierek:

- Wiele lat temu miałam małe kłopoty, kiedy starałam się ratować Gavina. John nigdy

mi tego nie wybaczył i odkąd jest mężem mojej matki, czuje się za mnie odpowiedzialny.

- Pochyliła się do przodu. - Musimy być dyskretniejsze przy opracowywaniu planu.

Elizabeth oparła się plecami o burtę statku i zdusiła śmiech. Judith siedziała sobie

tutaj, taka śliczna, taka drobniutka, z rękami złożonymi na kolanach i wyglądała jak skromna,

bezradna młoda dama. Trudno było uwierzyć w siłę jej charakteru. Bronwyn stała obok, a

promienie słońca odbite w falach podkreślały jej wyrazistą urodę. Elizabeth wiedziała, jaka

jest oddana, dzielna i lojalna. Alyx, cicha i nieśmiała, jakby bała się ich wszystkich, ale

oprócz swego pięknego głosu potrafiła też zadziwiająco skutecznie używać sprytu.

A Elizabeth? Czy pasuje do tych kobiet? Zastanawiała się, czy wytrzyma próbę

żelaznej ręki Judith.

Zaraz po zejściu na ląd we Francji kupili konie i Judith poprowadziła ich na

południowy zachód. Był to ostatni dzień, kiedy Judith zgadzała się ze wszystkim, co mówili

mężczyźni. Bronwyn szturchnęła Elizabeth w pewnym momencie, żeby popatrzyła, jak John

Bassett wypina pierś, robiąc Judith wykład na jakiś temat. Tam również wydał Bronwyn kilka

poleceń, a sir Guy odezwał się do Elizabeth tylko raz.

Spoglądając na niego skromnie spod opuszczonych rzęs, spytała, czy nie daje mu się

we znaki ból w stopie. Blizna na twarzy olbrzyma zbielała, odwrócił się i odszedł. Bronwyn

trzymała się ze śmiechu za boki, a kiedy opowiedziała szwagierce historię o połamanych

palcach sir Guya, Judith popatrzyła na Elizabeth z podziwem.

John Bassett wynajął pokoje w zajeździe niedaleko jednej z posiadłości księcia.

Okoliczni mieszkańcy twierdzili, że pan tutaj właśnie obecnie rezyduje. Mężczyźni musieli

zostawić kobiety same, gdy wyjeżdżali na poszukiwanie ich mężów. John wyglądał, jakby się

miał rozpłakać, kiedy na jego żądanie, by Judith przysięgła na Boga, że zaczeka na ich

powrót, zapadła złowroga cisza.

- Czy mam zostawić cię pod strażą? - spytał zrezygnowanym tonem.

Judith unikała jego wzroku.

- Zabrałbym cię ze sobą, ale będziemy musieli się rozdzielić, a do przypilnowania

takiej diablicy jak ty nie wystarczy zwykły mężczyzna. Powinien być specjalny święty od

czuwania nad takimi mężami jak Gavin.

- Tracisz czas, John - stwierdziła cierpliwie Judith.

- Ona ma rację - odezwał się Guy, nie patrząc na kobiety. John przyciągnął Judith do

siebie i pocałował ją w czoło.

- Niech Bóg będzie z tobą. I wszyscy trzej wyszli z zajazdu. Judith oparła się o drzwi i

głęboko westchnęła.

- On chce jak najlepiej. A teraz bierzmy się do roboty.

Elizabeth wkrótce się przekonała, jakim Judith jest wspaniałym strategiem - i jak

dobrze umie posługiwać się złotem. Zapłaciła w sumie dwudziestu pięciu osobom, by

rozgłaszali po okolicy przyjazd najwspanialszej śpiewaczki na świecie i cudownej

egzotycznej tancerki. Zależało jej na dużym rozgłosie, zanim Alyx i Elizabeth się pojawią,

gdyż chciała ściągnąć na występ jak najwięcej ciekawskich. One tymczasem z Bronwyn

wyślizgną się nie zauważone.

Wczesnym popołudniem, ubrana w łachmany, z przednim zębem przyczernionym za

pomocą sadzy, Judith zaniosła do zamku świeżo upieczony chleb. Wróciła z cudownymi

wieściami.

- Miles żyje - powiedziała, zrzucając z siebie brudne łachy. - Podobno książę zawsze

ma jakichś więźniów i trzyma ich na szczycie wieży. Jaki to ma ohydny smak! - Zaczęła

zdrapywać sadzę z zęba. - Wygląda na to, że cała rodzina Lorillardów to mistrzowie tortur, a

teraz zajęli się dziewczyną. Przepraszam, Elizabeth - dodała szybko. - Tak opowiadają ludzie,

nie wiem, czy ona jeszcze żyje czy nie, ale obaj mężczyźni tak.

- A rana Milesa? - spytała Elizabeth. Judith podniosła ręce do góry.

- Nie mogłam pytać wprost. Wszystko, czego się dowiedziałam, to to, że więźniowie

są zawsze przetrzymywani w wieży.

- To będzie łatwe - powiedziała Bronwyn. - Po prostu przypniemy koniom skrzydła i

podfruniemy na szczyt.

- Są też schody - stwierdziła Judith.

- Nie strzeżone? - spytała Bronwyn.

- Drzwi do pomieszczeń, gdzie przebywają więźniowie, są strzeżone, ale inne schody

prowadzą na dach. W celach są okna i jeśli udałoby się nam ześlizgnąć z dachu...

Tylko Bronwyn wiedziała, co oznaczają teraz zaciśnięte usta Judith. Bywała

nieustraszona, ale miała straszliwy lęk wysokości. Bronwyn dotknęła jej ramienia.

- Zostaniesz i będziesz tańczyć do muzyki Alyx. Ja z Elizabeth opuszczę się...

- Tak samo nadaję się do tańca, jak konie do latania. Nie byłabym w stanie utrzymać

rytmu i pewnie, żeby się czymś zająć, zamiast tańczyć, swoim zwyczajem zaczęłabym wyda-

wać polecenia służbie.

Wszystkie trzy zachichotały ze straceńczej miny Judith, która jednak zaraz

spoważniała i dodała:

- Jestem silna i nieduża. Bez trudu opuszczę się na linie i wślizgnę przez okno.

Żadne argumenty nie mogły jej przekonać, by zrezygnowała. W końcu zamilkły,

każda zamyślona nad niebezpieczeństwami czekającej je wyprawy. Elizabeth nie powiedziała,

jak panicznie reaguje na dotyk obcych mężczyzn. O lęku wysokości Judith też już nie

wspominały.

Kiedy zapadł zmierzch, Judith uklękła i zaczęła się modlić. Po chwili wszystkie trzy

do niej dołączyły.

20

Najbardziej zaskoczyła je Alyx. Przez ostatnie dni najmniej się odzywała i słuchała we

wszystkim swych mądrych, pięknych szwagierek. Lecz gdy miała w rękach instrument i

zaczynała występ, biła je na głowę ognistym temperamentem.

Judith i Bronwyn, ubrane w brudne szmaty, wmieszały się w procesję posuwającą się

za Elizabeth i Alyx. Elizabeth, stąpając dumnie i już przyciągając uwagę powabnymi kształ-

tami, miała na sobie pospolity strój w jaskrawych, dziwacznych barwach, które same w sobie

miały przyciągać uwagę widzów.

Gdy tylko Alyx weszła do wielkiej sali zamku i zaśpiewała pierwsze nuty, wszyscy

umilkli. Bronwyn i Judith nigdy nie słyszały całej skali jej głosu i zatrzymały się pełne

podziwu.

- Podam ci rytm - szepnęła Alyx do Elizabeth. Wszyscy wpatrywali się w śpiewaczkę

i piękną kobietę obok niej. Alyx gwałtownie zniżyła ton, a ludzie klaszcząc i śmiejąc się

zaczęli znów poruszać się po sali.

- Teraz! - syknęła do Bronwyn Judith i obie zniknęły w ciemnej dziurze w ścianie.

Zarzuciły ciężkie spódnice na ramiona i pięły się w górę po starych kamiennych

schodach, czmychając po kilka stopni i nasłuchując. Na szczycie dobiegł je jakiś odgłos.

Przywarły plecami do ściany, póki strażnik nie przeszedł dalej. Potem bezszelestnie

podkradły się wyżej. Zapiszczał tylko kopnięty przez Judith i zrzucony ze schodów szczur. U

szczytu były otwierane do góry drzwi. Zamknięte.

- Do diabła! - szepnęła Judith. - Musimy zdobyć klucz. Bronwyn jednak już jej nie

słuchała. Podeszła do wąskich drzwi zapadowych i zaczęła obmacywać krawędzie. W pewnej

chwili odwróciła się z triumfującym uśmiechem, jej oczy i białe zęby zabłysły w mroku.

Przesunęła żelazny rygiel i drzwi lekko się podniosły. Głośne skrzypnięcie sprawiło w pewnej

chwili, że zamarły w miejscu, lecz na schodach nie rozległy się żadne kroki. Prześlizgnęły się

na dach.

Gdy odetchnęły głęboko świeżym powietrzem, Bronwyn zauważyła, że Judith z

przerażeniem spogląda na mury.

- Ja pójdę - powiedziała Bronwyn.

- Nie. - Judith potrząsnęła głową. - Jeśli z jakiegoś powodu trzeba by cię podciągnąć

do góry, ja nie dam rady. A ty mnie podciągniesz.

Bronwyn skinęła głową, gdyż Judith miała rację. Po cichu zdjęły spódnice i zaczęły

odpruwać ciężkie liny przyczepione po ich wewnętrznej stronie. Judith zapłaciła czterem

kobietom, by całe popołudnie szyły te spódnice. Teraz światło księżyca padało na kraciaste

spódniczki, które miały pod spodem: granatowo - zieloną Bronwyn i złoto - brązową Judith.

Gdy Bronwyn zwinęła już swoją linę, obeszła dach okrągłej wieży, wyglądając przez

zakończony blankami mur.

- Są cztery okna - powiedziała. - Gdzie Miles?

- Muszę się zastanowić... - Judith kończyła zwijać linę na przedramieniu. - To okno

jest nad schodami, przeciwne na wprost schodów, więc musi to być któraś z tych dwóch cel.

Pokazała w prawo i lewo.

Nie musiały głośno mówić, że jeśli Judith pojawi się w niewłaściwym oknie, może to

dla niej oznaczać śmierć.

- Chodź - powiedziała Judith, jakby szła na własną egzekucję.

Bronwyn przez całe życie posługiwała się linami i sprawnie związała coś w rodzaju

siodełka. Judith podciągnęła fałdzistą spódnicę między nogami i zapięła szerokim skórzanym

pasem. Z bijącym sercem wsunęła się w konstrukcję Bronwyn - zapętlone liny obejmowały ją

częściowo w pasie, a częściowo przechodziły między nogami. Kiedy stanęła na krawędzi

muru, Bronwyn uśmiechnęła się do niej.

- Skup się na tym, co robisz, a nie gdzie jesteś.

Judith miała gardło ściśnięte ze strachu, skinęła więc tylko głową.

Bronwyn okręciła linę na występie muru i powoli zaczęła ją opuszczać.

Judith recytowała w myślach psalmy, szukając stopami zaczepienia. Trzy razy kawałki

muru obsunęły jej się pod palcami i spadły w dół. Serce za każdym razem czuła w gardle,

wyobrażając sobie, że za chwilę strażnik przetnie linę, na której wisi jej życie.

W końcu zbliżyła się do okna i kiedy stopą dotknęła kamiennego parapetu, ktoś

chwycił ją za kostkę.

- Cicho! - usłyszała, kiedy zachłysnęła się z przerażenia. Mocne ręce chwyciły ją za

łydki, potem za biodra i wciągnęły do środka. Judith, szczęśliwa, że znów czuje pod nogami

stały grunt, tak mocno chwyciła się parapetu, że zbielały jej palce.

- Podobno boisz się tak strasznie wysokości?

Judith odwróciła się i spojrzała w spokojną twarz Rogera Chatwortha. Resztki podartej

koszuli zwisały na jego silnym ciele.

- Gdzie Miles? - zachrypiała z szeroko otwartymi oczami. Za drzwiami celi rozległ się

hałas, a Roger chwycił ją w obronnym geście.

- Gadasz do siebie, Chatworth? - zawołał strażnik, ale nawet nie zajrzał do środka.

- Nie widzę tu nikogo lepszego - odkrzyknął, obejmując drżące ciało Judith.

- Kto jest na górze? - spytał szeptem. - Bronwyn. Roger zaklął półgłosem. Pociągnął

wciąż przywiązaną do liny Judith do kąta tego niewielkiego pomieszczenia.

- Miles siedzi w celi naprzeciwko - szepnął. - Był ranny i nie jestem pewien, czy

będzie miał siłę podciągnąć się na linie. Strażnik niedługo zaśnie i wydostaniemy się stąd.

Wdrapię się pierwszy, a potem wciągnę ciebie. Ale nie możesz zostać tu sama. Usiądziesz na

parapecie i jeśli strażnik zajrzy, skoczysz i zawiśniesz na linie. Rozumiesz? Podciągnę cię, jak

tylko wejdę na dach - powtórzył.

Judith słuchała uważnie. To wróg jej rodziny, spowodował śmierć Mary. Może chce

zabić Bronwyn i odciąć linę?

- Nie... - zaczęła.

- Musisz mi zaufać! Bronwyn nie da rady cię podciągnąć, a ty nie wdrapiesz się sama

na górę. Przeklęte kobiety! Dlaczego nie przysłałyście jakichś mężczyzn?

Miała dosyć. Oczy jej zapłonęły.

- Ty niewdzięczny... Położył jej dłoń na ustach.

- Dzielna dziewczyna! Mimo że nie lubię Montgomerych, podobają mi się ich kobiety.

A teraz nie traćmy czasu.

Poprowadził, a właściwie popchnął Judith do okna, podniósł ją i posadził na

parapecie.

- Chwyć się tutaj. - Pokazał krawędź parapetu. - I mocno się trzymaj. Kiedy zacznę cię

podciągać, odbijaj się rękami i nogami od ściany. - Potrząsnął nią lekko, widząc śmiertelny

strach w oczach kobiety, wbitych w przestrzeń na dole. - Pomyśl, jaki wściekły będzie twój

mąż, gdy się dowie, że najpierw uratowałaś Chatwortha, a potem dopiero jego brata.

Judith prawie się uśmiechnęła - prawie. Spuściła głowę i wyobraziła sobie Gavina... I

jego bezpieczne ramiona. Przysięgła sobie, że nigdy więcej nie zrobi już nic tak głupiego, jak

ratowanie jakiegoś mężczyzny. Oczywiście z wyjątkiem Gavina. I jego braci. I szwagierek. I

chyba też matki. I przede wszystkim dzieci. I...

Szarpnięcie liny, którą Roger chwycił nad jej głową, omal nie wyrzuciło jej za okno.

- Pamiętaj, co ci mówiłem! Uchyliła się, żeby nie potrącił jej nogami, gdy zakołysał

się i zaczai podciągać na rękach.

Bronwyn przywitała go na górze sztyletem wymierzonym w gardło i trzymała po

zewnętrznej stronie muru, zawieszonego całym ciężarem na rękach.

- Co zrobiłeś z Judith? - warknęła.

- Czeka, aż ją wciągnę na górę, i” w każdej chwili twoje ociąganie może kosztować ją

życie.

W tym momencie zdarzyło się kilka rzeczy. Po pierwsze, Judith, ze strachu albo

konieczności, zawisła na krawędzi parapetu. Tak szarpnęła, że Roger o mało nie wypuścił

liny.

- Straż! - rozległ się krzyk na dole.

- Drzwi! - wydusił Roger, próbując utrzymać się na ścianie. - Zamknij drzwi!

Bronwyn od razu zareagowała, ale kiedy dopadła drzwi, strażnik już w nich stał. Bez

wahania wpakowała mu sztylet między żebra. Upadł i musiała go odciągnąć, żeby zasunąć

rygiel.

Pobiegła z powrotem do Rogera, który podciągał już do góry Judith. Przechyliła się

przez mur, żeby pomóc.

- Co się stało? - spytała, zanim jeszcze Judith stanęła na dachu.

- Alyx i Elizabeth wrzucono do celi Milesa. Podsłuchiwałam tak długo, jak mogłam,

ale kiedy strażnik zajrzał do Chatwortha, zaczął krzyczeć. Co się z nim stało?

Bronwyn skinęła głową w stronę drzwi. - Tam leży.

- Kto słyszał jego krzyk? - spytał Roger.

- Chyba nikt - odpowiedziała Judith. - Szybciej, musimy ich stamtąd wydostać.

- Nie ma czasu. Gdzie są wasi mężowie?

- Gdzieś tu, we Francji, ale... - Judith urwała, gdy Roger chwycił drugą linę

pozostawioną na dachu i zaczął przywiązywać ją do blankowania.

- Nie ma czasu - powiedział. - Ten stary będzie za chwilę na górze. Musimy spuścić

się na dół i sprowadzić pomoc.

- Ty tchórzu! - zasyczała Bronwyn. - Uciekasz! Judith i ja uratujemy naszą rodzinę.

Roger szarpnął ją za ramię.

- Zamknij się, wariatko! Zapomniałaś, że Elizabeth jest moją siostrą? Nie mam czasu

na dyskusje, ale jeśli nas tu wszystkich złapią, nikt nie sprowadzi pomocy. Spuścisz się sama

po linie?

- Tak, ale... - bąknęła Bronwyn.

- No to już! - Przerzucił ją prawie przez mur, trzymając jednak mocno za ręce. -

Schodź, Bronwyn! - rozkazał i uśmiechnął się przelotnie. - Pokaż nam swoją szkocką krew.

Kiedy zniknęła za krawędzią, Roger chwycił Judith pod pachy i uniósł.

- Dobrze! Nie ważysz więcej niż moja zbroja. - Niemal parsknął śmiechem. - Uwieś

mi się na plecach. Judith tylko kiwnęła głową i posłuchała. Zamknęła oczy i schowała głowę

na jego ramieniu. Nie patrzyła, kiedy zaczął się opuszczać. Pot spływał mu po szyi i czuła,

jaki jest napięty.

- Dasz się pokonać Anglikowi? - rzucił cicho w pustkę pod nimi, do Bronwyn.

Judith otworzyła jedno oko i z podziwem popatrzyła na szwagierkę. Bronwyn miała

linę owiniętą wokół kostki, drugą stopę opartą na pętli, a rękami stopniowo spuszczała się w

dół. Na słowa Rogera przyspieszyła.

Judith nie miała najmniejszego zamiaru wypuścić z rąk bezpiecznych, szerokich

pleców Rogera tylko dlatego, że stanęli na ziemi. Jakby robił to codziennie, obojętnie i

sprawnie odczepił od siebie jej ręce, a potem nogi.

Drżąc cała patrzyła, jak Chatworth podbiega do liny Bronwyn. Wciąż była spory

kawałek ponad ziemią.

- Skacz, Szkotko! - zawołał cicho.

Bronwyn posłuchała po sekundzie wahania, puściła linę i ciężko wylądowała w

otwartych ramionach Chatwortha.

- Ważysz chyba tyle, co mój koń - mruknął, stawiając ją na ziemi. - Czy to byłby cud,

gdybyście przypadkowo gdzieś tu ukryły konie?

- Chodź, wrogu. - Bronwyn machnęła na niego ręką. Złapał za ramię Judith, która

wpatrywała się z przerażeniem w miejsce na górze, skąd przybyła.

- Szybko! - Klepnął ją mocno w plecy. - Musimy wyciągnąć stąd moją siostrę i Chris!

Miles stał na środku celi, jakby na nie czekał, kiedy drzwi się otworzyły i strażnik

wepchnął do środka Elizabeth i Alyx.

- Masz towarzystwo, Montgomery! - Strażnik roześmiał się. - Zabaw się dzisiejszej

nocy, bo to pewnie twoja ostatnia.

Miles chwycił Elizabeth, zanim upadła, i pomógł wstać Alyx.

Bez słowa usiadł na ziemi i objął obie kobiety ramionami. Uszczęśliwiona Elizabeth

zaczęła całować go po twarzy.

- Myśleli, że nie żyjesz powiedziała między pocałunkami. - Och, Miles, bałam się, czy

cię jeszcze zobaczę.

Uśmiechnął się lekko i pocałował każdą w czoło.

- Teraz już mogę spokojnie umrzeć.

- Jak możesz żartować?... - zaczęła Elizabeth, ale uspokoiła się, kiedy ją pocałował.

Wszyscy troje zesztywnieli na odgłos krzyku strażnika, a potem tupotu jego kroków

na schodach na dach. Po chwili rozległ się głuchy łomot.

Gdy zapadła cisza, Miles podniósł oczy na sufit i spytał:

- Bronwyn?

Obie skinęły głowami.

Wziął głęboki oddech, westchnął i poprosił:

- Powiedzcie, co wymyśliłyście. Elizabeth opowiedziała, jak obmyśliły plan

uwolnienia i że Judith miała spuścić się po linie i dostać do jego celi przez okno. Alyx

patrzyła na Milesa, oparta na jego silnym ramieniu, i widziała, jak pociemniały mu oczy.

Pomyślała, że Raine skręciłby jej kark, gdyby opowiedziała mu o tym zamiarze, i gorące łzy

napłynęły jej do oczu.

- Alyx...? - Miles spojrzał na nią, przerywając opowieść Elizabeth. - Wydostaniemy

się stąd. Moi bracia...

Wytarła łzy wierzchem dłoni.

- Wiem. Pomyślałam tylko, że Raine obedrze mnie ze skóry za to, co zrobiłyśmy.

Miles mrugnął oczami.

- Och, tak, na pewno to zrobi.

- Jesteś ranny! - wykrzyknęła nagle Elizabeth. Dotknęła brudnego bandaża na jego

żebrach, a potem włożyła rękę pod resztki koszuli. Odchyliła się, żeby lepiej widzieć, i w

świetle księżyca wpadającym przez okno zobaczyła wszystkie blizny. Przesunęła palcami po

jednej i powiedziała:

- Nie miałeś blizn, kiedy się poznaliśmy, i wszystkie je masz przeze mnie.

Pocałował jej dłoń.

- Ty też będziesz miała kilka blizn przeze mnie. Kiedy urodzisz mi dwadzieścioro

dzieci. A teraz obydwie musicie odpocząć. Podejrzewam, że ranek przyniesie nowe... wy-

darzenia.

Jedynym marzeniem Elizabeth było zobaczyć Milesa żywego i teraz, kiedy przytuliła

się do niego, poczuła się szczęśliwa. Zamknęła zmęczone oczy i natychmiast zasnęła.

Alyx nie podróżowała ostatnio tak wiele i nie była tak bardzo wyczerpana. Zamknęła

oczy i leżała cicho, ale w jej głowie kłębiły się myśli.

Po godzinie, gdy do celi zajrzał świt, Miles delikatnie odsunął od siebie kobiety i

podszedł do okna. Alyx przyglądała mu się spod przymkniętych powiek.

- Podejdź tu, Alyx - szepnął. Zaskoczona, że wiedział, iż nie śpi, przeszła nad

Elizabeth i zbliżyła się do okna. Miles przytulił ją plecami do siebie i powiedział:

- Wiele ryzykowałaś, żeby mnie ratować. Dziękuję ci, Alyx. Uśmiechnęła się i otarła

policzkiem o jego rękę.

- To przeze mnie nas złapano. Książę widział mnie gdzieś w Anglii i zapamiętał.

Zapamiętał też, że słyszał o moim ślubie z Montgomerym. Jak myślisz, co powiedziała

Bronwyn, widząc na dachu Rogera zamiast ciebie? - Odwróciła się do niego przodem. -

Sądzisz, że udało im się uciec? Na dole nie było żadnych strażników, prawda? Raine po nas

przyjedzie?

Z uśmiechem znów odwrócił ją przodem do okna.

- Wiem, że im się uda. Popatrz tam, daleko na zachód.

- Nic nie widzę.

- Te iskierki we mgle, widzisz?

- Tak... Co to jest?

- Może się mylę, ale wydaje mi się, że to ludzie w zbrojach. A tam, na północy,

jeszcze więcej.

- Więcej... Och, Miles! - Odwróciła się i mocno objęła go w pasie, ale natychmiast

odskoczyła. - Nie powiedziałeś Elizabeth, że to poważna rana - stwierdziła oskarżycielskim

tonem.

Próbował się uśmiechnąć, ale w jego oczach widać było ból.

- Żeby bardziej się martwiła? Była taka dzielna tańcząc przed tymi obcymi

mężczyznami, prawda? - W jego głosie zabrzmiała duma.

- Tak - odpowiedziała i znowu odwróciła się do okna. Stali tak razem, gdy dzień

wstawał, i patrzyli na zbliżające się coraz bardziej iskrzące punkciki.

- Kto to jest? - spytała Alyx. Wiem, że we Francji też żyją Montgomerowie, ale tych

rycerz musza być setki. Kim oni są?

- Ród Montgomerych żyje w całej Francji i w Hiszpanii, i w Italii. Kiedy jako chłopak

zdobyłem rycerskie ostrogi, przeszkadzało mi, że gdziekolwiek się zjawiłem, miałem jakichś

wujów i kuzynów na karku, ale teraz cieszy mnie widok każdego kuzyna.

- Muszę się z tobą zgodzić.

- Patrz! - Pokazał ręką. - Widziałaś?

- Nie, nic nie widzę... Twarz rozjaśnił mu szczęśliwy uśmiech.

- Tego wypatrywałem. O, znowu! Alyx na chwilę zobaczyła krótki błysk.

- To chorągiew mego stryja Etienne'a. Zawsze żartowaliśmy z jego chorągwi, jest

prawie tak wielka jak dom, ale Etienne mówi, że sam widok tych trzech złotych lampartów

sprawia, iż większość wrogów bierze nogi za pas. Demonstrując ją, chce im dać czas do

ucieczki.

- Widziałam! - Alyx wpatrywała się w horyzont, gdzie pojawiły się trzy złote błyski,

jeden nad drugim. - Lamparty... - szepnęła. - Jak myślisz, kto...

- Raine przyprowadzi stryja Etienne'a. Stephen nadjeżdża z ludźmi z północy, a Gavin

z południa.

- Skąd to wiesz?

- Znam moich braci. - Uśmiechnął się. - Gavin zaczeka kilka mil stąd na swoich braci i

wszystkie trzy armie uderzą jednocześnie.

- Uderzą? - spytała przerażona.

- Nie bój się. - Pogłaskał ją po skroni. - Nie sądzę, żeby nawet książę Lorillard

próbował zmierzyć się z połączonymi siłami Montgomerych. Dadzą mu szansę, by uwolnił

nas bez walki. Poza tym jemu chodzi o Christianę, a nie o wojnę z Montgomerymi.

- Tę dziewczynę, którą uwolnił Roger Chatworth? Co się z nią stało?

- Nie wiem, ale się dowiem.

Alyx nie zadawała więcej pytań. Wiedziała, że z Montgomerymi nie ma co

dyskutować, jeśli coś sobie postanowili.

Patrzyli na zbliżające się armie, a kiedy Elizabeth się obudziła i podeszła, Miles objął

ją drugim ramieniem. Chcąc je rozśmieszyć, zrobił jakąś rubaszną uwagę na temat

„egzotycznego” stroju Elizabeth.

- Jeśli Judith i Bronwyn uwolniły Rogera Chatwortha i we troje chcieli sprowadzić

pomoc, jak myślicie, do którego z braci najprędzej dotarli? - spytała Alyx.

Żadne z nich nie umiało odpowiedzieć.

- Modlę się, żeby to nie był Raine - szepnęła. - Pewnie najpierw by uderzył, a potem

wysłuchał.

W milczeniu patrzyli na zbliżających się wybawców.

21

Obok Raine'a i Etienne'a Montgomerych jechał Roger Chatworth. Miał zaciśnięte usta,

a prawe ramię - to, które dźwiga miecz - mocno obwiązane bandażem, lecz wciąż krwawiące.

Obok niego jechała Bronwyn z dumnie uniesioną twarzą, na której widniał potężny siniec

wokół oka.

Roger odniósł ranę na ramieniu, gdy tylko Raine zobaczył swego wroga, a Bronwyn

zdobyła podbite oko, kiedy wskoczyła między nich. Judith już miała wmieszać się do bitwy,

ale John Bassett zeskoczył z konia, podstawił jej nogę i kiedy padła jak długa, przytrzymał

stopą przy ziemi, aż wszystko się uspokoiło.

Czterech mężczyzn musiało powstrzymać Raine'a, żeby nie rozerwał Rogera na

kawałki, lecz w końcu się uspokoił i pozwolił Judith, która zabrała się do opatrywania oka

Bronwyn, opowiedzieć, co zaszło. Gdy wspomniała o tym, że Alyx wrzucono do celi Milesa,

Raine znowu rzucił się na Rogera, a ten zatrzymał go mieczem wymierzonym w gardło -

mieczem trzymanym w lewej ręce. Kilku krewnych Raine'a uspokajało ich przez dobrą

chwilę.

Teraz zupełnie spokojni zbliżali się do zamku Lorillardów.

Gavin siedział na koniu na czele trzystu uzbrojonych ludzi i przyglądał się

zbliżającym Montgomerym. Obok tkwił równie milczący sir Guy. Z niechęcią wspominał

chwilę, gdy Gavin wybuchł na wieść, że Judith przyjechała z mężczyznami do Francji.

- Ona nie ma o tych sprawach pojęcia! - wrzeszczał Gavin. - Wydaje jej się, że

prowadzenie wojny to jak czyszczenie stawu rybnego. Och, Boże!... - modlił się żarliwie. -

Jeśli będzie jeszcze żywa, kiedy ją znajdę, zabiję ją. Ruszamy!

Stephen kazał swoim ludziom otoczyć wschodnie mury zamku, a sam wraz z Tamem

pojechał na spotkanie Gavina na południu.

- Gdzie kobiety? - krzyknął z daleka do brata.

- Nie ma tu żadnej! - wrzasnął tak głośno Gavin, że jego koń zarył przednimi

kopytami w ziemię.

W tumanie kurzu Stephen z Tamem skręcili na zachód, w stronę Raine'a. Kiedy

Stephen zobaczył Bronwyn, prawie rozpłakał się ze szczęścia, a potem zmarszczył czoło,

patrząc na jej podbite oko.

- Co się stało? - krzyknął we wrzawie rżenia i tupotu setek koni, pożerając ją po prostu

wzrokiem.

- Raine... - zdążyła tylko powiedzieć i Stephen ryknął śmiechem.

Po chwili zerknął czule na brata sztywno trzymającego się w siodle.

Bronwyn, nie patrząc więcej na męża, podjechała bliżej Tama.

- Stephenie! - zawołała Judith. - Czy jest z nimi Gavin? - Kiwnęła głową na południe.

Kiedy Stephen przytaknął, pomknęła jak strzała - a za nią John - do południowego

zgrupowania Montgomerych.

Nie było walki.

Nowy książę Lorillard, który najwidoczniej właśnie wstał z łóżka, z zaczerwienionymi

oczami i zieloną cerą po nocnych hulankach, nie dożył swych sędziwych pięćdziesięciu ośmiu

lat po to, by teraz przeciwstawiać się prawie tysiącowi wściekłych mężczyzn, otaczających

jego zamek. Okazując zaufanie nazwisku Montgomery wyszedł do uzbrojonych rycerzy i

powiedział Gavinowi, że jeśli darują mu wolność, mogą zabierać z jego zamku co chcą i kogo

chcą, bez żadnej walki.

Raine nie chciał zgodzić się na te warunki, ponieważ książę poddał nie tylko swoje

ziemie, ale również dwóch swoich synów, a według niego człowiek, który dopuścił się czegoś

takiego, powinien umrzeć.

Bronwyn i Judith błagały tylko o jak najmniej krwawe uwolnienie więźniów z wieży.

W końcu Gavin, jako najstarszy, podjął decyzję. Księciu pozwolono odjechać z

pięcioma rycerzami po otwarciu wszystkich bram zamku.

Mimo protestów kobietom nakazano zostać z tyłu, gdy trzej bracia, Roger i dwunastu

kuzynów wjechało do książęcej twierdzy.

Mieszkańcy albo nie wiedzieli o ataku, albo było im wszystko jedno, albo po prostu,

jak twierdził Stephen, należało to do obyczaju - nie obudzili się nawet z pijackiego snu.

Wszędzie leżeli pochrapujący i półprzytomni z opilstwa mężczyźni i kobiety.

Montgomerowie z obnażonymi mieczami ostrożnie torowali sobie drogę między

ciałami, szukając schodów, które opisały Bronwyn i Judith.

Na szczycie schodów trzej bracia wyważyli drzwi prowadzące do kilku cel.

- Mam! - Roger chwycił klucz ze ściany i otworzył ciężkie drzwi celi Milesa.

Młody Montgomery wyglądał na bardzo zadowolonego z dwiema kobietami u boku.

Alyx rzuciła się w ramiona Raine'a, który ze łzami w oczach przytulił ją do siebie..

- Zawsze, kiedy zbliżasz się do swojej szwagierki, robisz coś takiego - zaczął. - Od

dzisiaj...

Alyx roześmiała się i zamknęła mu usta pocałunkiem. Elizabeth podeszła do Rogera,

pogłaskała go po policzku i dotknęła rany na ramieniu.

- Dziękuję ci - szepnęła.

Odwróciła się do Gavina i skinęła sztywno głową. Nie mogła zapomnieć obelg, jakimi

ją obrzucił.

Gavin z uśmiechem, który łagodził jego ostre rysy, otworzył ramiona.

- Czy możemy zacząć od nowa, Elizabeth? - spytał cicho. Elizabeth podeszła i

uściskała go, a po przyjeździe Bronwyn i Judith nastąpiło jeszcze wiele pocałunków i

uścisków. Słowa Milesa przerwały szczęśliwe spotkanie. Popatrzył Rogerowi w oczy i spytał:

- Idziemy?

Chatworth skinął tylko głową, a Miles wziął miecz od jednego z kuzynów.

- Nie czas teraz na .pojedynki - odezwał się Stephen, ale uspokoiło go spojrzenie

Milesa.

- Chatworth mi pomógł. Teraz ja idę z nim.

. - Z nim? - wybuchnął Raine. - Zapomniałeś, że zabił Mary? Miles bez słowa wyszedł

za Rogerem.

- Raine - powiedziała łagodnie Alyx. - Miles jest ranny, Roger też, a jestem pewna, że

idą szukać tej kobiety Chatwortha.

- Christiana! - krzyknęła Elizabeth, przytomniejąc. Wcześniej nie domyśliła się, dokąd

idą. Spojrzała na szwagierki i wszystkie cztery kobiety bez wahania ruszyły do drzwi.

Również bez wahania mężczyźni jednocześnie chwycili wpół swoje żony - Raine

złapał dwie, Alyx i Elizabeth - wepchnęli je do celi i zamknęli na klucz. Przez chwilę z

zainteresowaniem słuchali urozmaiconego repertuaru przekleństw dochodzących zza drzwi.

Judith inspirowała się motywami biblijnymi, Bronwyn klęła po celtycku, Elizabeth

złorzeczyła w żargonie żołnierzy, a Alyx używała swego silnego głosu tak skutecznie, że

drżały kamienie w murach.

Mężczyźni wymienili zadowolone uśmiechy, skinęli na kuzynów, by szli z nimi, i

opuścili wieżę.

- Nigdy nie sądziłem, że dożyję dnia, w którym pomogę Chatworthowi - mruczał

groźnie Raine, ale zatrzymał się słysząc szczęk stali.

W komnacie, gdzie trzymano Christianę, zaatakowało Milesa i Rogera sześciu dobrze

wyszkolonych strażników. Rana Milesa natychmiast się otworzyła, gdy powalił jednego z

nich, przeszedł nad ciałem i zaatakował dwóch następnych. Roger pozwolił sobie wytrącić

miecz z lewej ręki, potknął się o ciało na ziemi i upadł. Chwycił jednak leżący obok miecz w

prawą rękę i zadał śmiertelny cios kolejnemu napastnikowi. Rana na jego ramieniu też się

otworzyła. Uniósł bezradnie rękę, kiedy zaatakował go inny strażnik. Miecz sięgał już

brzucha Rogera, gdy napastnik zwalił się martwy. Roger zauważył, jak Raine wyciąga ostrze

z pleców trupa.

Trzej bracia wspólnie osłonili Rogera, a Miles zabił pozostałych strażników.

Raine wyciągnął rękę do leżącego Rogera, a ten popatrzył, jakby była to propozycja

przyjaźni ze strony jadowitej żmii. Uważnie obserwując Montgomery'ego Roger ujął jednak

wyciągniętą dłoń i pozwolił Raine'owi postawić się na nogi. Przez sekundę patrzyli sobie w

oczy, po czym Roger odwrócił się, podszedł do łóżka i odsłonił kotary.

Na środku leżała zwinięta w kłębek Christiana, ubrana tylko w cienką lnianą koszulę,

z ciałem pokrytym siniakami. Miała podkrążone oczy i spękane usta.

Roger powoli ukląkł przy łóżku i dotknął jej skroni.

- Roger? - szepnęła i spróbowała się uśmiechnąć, co sprawiło, że dolna warga zaczęła

krwawić.

Z furią w oczach Roger wziął ją na ręce. Raine dotknął jego ramienia.

- Weźmiemy ją na południe do rodziny. Roger kiwnął głową i wyniósł Chris z

komnaty. Gavin stał tuż obok Milesa.

- Gdzie kobiety? - spytał Miles. Bracia podejrzanie nie odpowiadali i wydawało się, że

oblatuje ich lekki strach.

- No... my... - bąkał Stephen. Gavin podniósł nagle głowę.

- Chyba pojadę przodem. Masz. - Rzucił Milesowi klucz. - Ty najlepiej dajesz sobie

radę z kobietami.

- Tak - przytaknęli skwapliwie Stephen i Raine przepychając się do drzwi.

Miles popatrzył na klucz w ręku i zdał sobie sprawę, że jest to klucz od celi, w której

był zamknięty.

- No, nie!... - wrzasnął, ale bracia już zniknęli. Stał przez chwilę bezradnie, po czym

zaczął się tak śmiać jak jeszcze nigdy w życiu. Kilka lat temu on i jego bracia wiedli samotny

żywot w swoim bezpiecznym świecie zwykłych bitew i wojen. A potem jeden po drugim

pożenili się z pięknymi, uroczymi kobietami - i dopiero poznali, czym jest wojna.

Zdobyli właśnie zamek, zabili kilku ludzi i nie zastanawiali się ani przez chwilę nad

niebezpieczeństwem. Lecz na myśl o czterech rozwścieczonych kobietach zamkniętych w celi

uciekali jak ostatni tchórze.

Miles ruszył do drzwi. Dzięki Bogu nie był zamieszany w to uwięzienie! Ogarnęła go

litość nad braćmi, gdy pomyślał, przez co przejdą, gdy dopadną ich kochane małżonki.

A właściwie zupełnie nie ma dla nich litości - pomyślał. Przypomniało mu się, jak

traktowali go jako „małego braciszka”. Teraz zapłacą za wszystkie złośliwe sztuczki, które

musiał wycierpieć.

Podrzucił klucz, złapał go w powietrzu i z uśmiechem podszedł do drzwi celi pełnej

pięknych kobiet. A może by tak zamknąć się tam z nimi na kilka dni?

DALSZE LOSY BOHATERÓW

Christiana zupełnie wyzdrowiała, wyszła za Rogera Chatwortha i dziesięć lat później,

gdy stracili już prawie nadzieję, urodziła im się córka, która, ku zmartwieniu Rogera,

poślubiła jednego z Montgomerych z południa Anglii. Ród Chatworthów wygasł, oprócz

tego, że od czasu do czasu jakieś dziecko otrzymywało imię Chatworth Montgomery.

Miles i Elizabeth mieli w sumie dwadzieścioro troje dzieci, swoich i adoptowanych, a

jeden z ich synów, Philip, był wielkim faworytem Henryka VIII. Później dwóch wnuków

Milesa wyjechało do nowego kraju Ameryki - i tam pozostali.

Raine ćwiczył na dworze Henryka VIII młodych rycerzy, a Alyx została damą dworu

królowej Katarzyny. Król uważnie słuchał i wprowadzał w życie niektóre z proponowanych

przez Raine'a reform. Raine i Alyx mieli trzy córki. Średnia odziedziczyła po matce talent

muzyczny. Istnieje legenda, że niektórzy znakomici współcześni pieśniarze są potomkami

Alyx Montgomery.

Bronwyn i Stephen mieli sześcioro dzieci, pięciu chłopców i dziewczynkę. Imię

Bronwyn stało się legendarne w klanie i do dziś MacArranowie wspominają jej zalety. Córka

Bronwyn wyszła za syna MacGregora, a on przybrał nazwisko MacArran i został dziedzicem.

Lachlan MacGregor ożenił się z jedną z córek Tama i był nią tak oczarowany, że

oddał sprawy klanu w ręce swoich ludzi. David MacArran walczył o władzę, wygrał tę walkę

i został dziedzicem domu MacGregorów. Lecz córka Lachlana, a żona Davida, nie była wcale

taka słodka i łagodna, jak wszyscy myśleli, i to ona właściwie została głową klanu.

Judith i Gavin gospodarowali tak świetnie majątkiem Montgomerych, że do dziś jest

to jedna z największych i najbogatszych prywatnych posiadłości na świecie. Zarządza nią

obecnie jedna ze spadkobierczyń Judith. Jest drobną, ładną kobietą o dziwnym kolorze oczu.

Nie wyszła dotąd za mąż, gdyż nigdy nie spotkała mężczyzny, który dokonałby w swoim

życiu choćby połowy tego co ona. Ma podobno niedługo poznać pewnego trzydziestoletniego

Amerykanina, milionera, który sobie samemu zawdzięcza majątek i który twierdzi, że jest

potomkiem rycerza Milesa Montgomery'ego.

Może im się poszczęści?