Zabobon laicyzmu  Dariusz Kowalczyk SJ
Aktualizacja: 2011-09-21 12:48 pm
Ludzie od zawsze skłonni byli wierzyć w różne zabobony. Czym jest zabobon? To bezpodstawna wiara
w to, że istnieje jakiś związek przyczynowo-skutkowy między wydarzeniami, które w rzeczywistości nie
mają ze sobą nic wspólnego , np. że zobaczenie kominiarza i wykonanie kilku odpowiednich gestów
przynosi szczęście, a czarny kot przebiegający drogę sprowadza niechybnie jakieś nieszczęście. To
jedne z najprostszych zabobonów, ale bywa i tak, że zabobony są rozbudowane w całe ideologie i stroją
się w piórka poglądów racjonalnych, a nawet naukowych. Tego rodzaju zabobonem jest współczesny
laicyzm.
Zabobon laicyzacji polega m.in. na przekonaniu, że wszystko będzie dobrze, jeśli tylko pozbawi się
Kościół jakichkolwiek wpływów na życie polityczno-społeczne. Są w Polsce politycy, którzy na tym
właśnie zabobonie chcą zbić swój kapitał polityczny. Szczególnie jeden polityk, którego jednak nazwiska
nie godzi wymieniać w tak zacnym tygodniku jak  Idziemy . Jego zwolennicy wypisują w internecie
niebywałe głupoty, np. że w kraju nad Wisłą zapanuje dobrobyt, kiedy tylko rozwiąże się konkordat,
odbierze przywileje związkom wyznaniowym i skonfiskuje niektóre dobra kościelne.
Tego rodzaju zabobonna ideologia charakteryzowała żarliwych komunistów. Za Lenina i Stalina burzono
piękne cerkwie i kościoły, duchownych aresztowano i wysyłano na Sybir, a młodzieży programowo
wciskano ateizm jako tzw. naukowy światopogląd. Oczywiście w ten sposób nie zbudowano żadnego
dobrobytu. Związek Radziecki się rozpadł, a chrześcijaństwo przetrwało i się odradza. Dziś rosyjskie
władze wspierają plan zbudowania 2 tys. cerkwi. W naszych czasach wielkim wyznawcą zabobonu
laicyzacji okazał się premier Hiszpanii Zapatero. Tyle że za jego rządów Hiszpania znalazła się w
poważnym kryzysie ekonomicznym, a laiccy bojówkarze, którzy po chamsku próbowali zakłócić
Światowe Dni Młodzieży w Madrycie, skompromitowali się totalnie w konfrontacji ze spokojnymi,
uśmiechniętymi młodymi katolikami.
Ostatnio Leszek Miller stwierdził, że jeśli Kościół chce ewangelizować, to powinien to robić za pomocą
metod, które nie mają nic wspólnego z presją na ustawodawstwo. Innymi słowy, były premier powtórzył
tyleż zabobonną, co antydemokratyczną tezę, że katolicy jako katolicy, w tym przede wszystkim księża i
biskupi, powinni mieć ograniczone prawa obywatelskie, które przecież gwarantują każdemu wolność
domagania się od władz określonych działań. W Konstytucji RP czytamy m.in.:  Każdy ma prawo
składać petycje, wnioski i skargi w interesie publicznym, własnym lub innej osoby za jej zgodą do
organów władzy publicznej . Skoro każdy, to w imię czego zabraniać biskupom publicznego
wypowiadania się na przykład w kwestii ustawy dotyczącej aborcji lub zapłodnienia in vitro? Jeśli słowa
Leszka Millera wziąć na poważnie, to trzeba by stwierdzić, że ustawodawcze postulaty mogą
formułować organizacje gejowskie, feministyczne, pseudoekologiczne itp., ale biskupi mają siedzieć
cicho. Absurd i zabobon!
Laicki zamordyzm nie tylko chce ograniczać katolików i kościelne podmioty w ich obywatelskich
prawach, ale zdarza się, że wchodzi z buciorami w to, co dla katolików święte. Rząd Irlandii, któremu
walka z pedofilią coraz bardziej myli się z walką z Kościołem, wymyślił sobie prawo, wedle którego
ksiądz, który dowie się podczas spowiedzi o przestępstwie seksualnym i nie doniesie o tym policji,
będzie podlegał karze więzienia. Pomysł jest absurdalny chociażby dlatego, że przestępca nie przystąpi
do szczerej spowiedzi, jeśli będzie wiedział, że ksiądz ma obowiązek natychmiastowego
zdemaskowania go przed władzą. Tą drogą nie wykryje się przestępców, ale jedynie uderzy w
sakrament spowiedzi. No, ale przecież zabobony, w tym zabobon laicyzmu, są dalekie od rozsądku i
logiki.
1
Dariusz Kowalczyk SJ
Za:  Idziemy nr 37/2011 (xwk)
Za: Katolickie Stowarzyszenie Dziennikarzy (21 września 2011)
2