00:01:01:ROZWAZNA I ROMANTYCZNA
00:01:09:Pański syn przyjechał z Londynu.
00:01:15:- Ojcze...|- John...
00:01:21:Wkrótce dowiesz się z mojego|testamentu, że nie mogę -
00:01:29:- podzielić majątku w Norland|pomiędzy dwie rodziny.
00:01:35:Norland w całości, zgodnie|z prawem należy do ciebie.
00:01:44:Cieszę się szczęściem twoim i Fanny.
00:01:51:Twojej macosze, mojej żonie i córkom|mogę zapisać jedynie 500 f. rocznie.
00:01:58:Ledwie wystarczy im na utrzymanie.|Panny zostaną bez posagu.
00:02:05:- Musisz im pomagać.|- Oczywiście.
00:02:10:Musisz mi to przyrzec.
00:02:15:Przyrzekam, ojcze. Przyrzekam.
00:02:21:Pomagać im? Co masz na myśli?
00:02:24:Chcę ofiarować im 3000 funtów.|Będą miały z tego procent.
00:02:32:- Tym samym dopełnię przyrzeczenia.|- To nawet więcej, niż obiecałeś.
00:02:39:W takich sytuacjach powinniśmy|robić raczej więcej, niż mniej.
00:02:45:Ojciec oczywiście nie wymieniał|żadnej konkretnej sumy.
00:02:53:W takim razie, co powiesz na 1500?
00:02:55:Kto byłby tak łaskawy dla rodzonej|siostry, nie mówiąc o przyrodniej?
00:03:01:- Nie mogą spodziewać się więcej.|- Na więcej nie możesz się zgodzić.
00:03:11:100 f. rocznie dla ich matki to|lepiej, niż stracić na raz 1500.
00:03:17:O ile nie będzie żyła|dłużej, niż 15 lat.
00:03:24:Ludzie żyją przez wieki,|jeśli otrzymują roczną rentę.
00:03:30:20 funtów co jakiś czas dopełni|mojego przerzeczenia, czyż nie?
00:03:35:Jestem przekonana, że twój ojciec|i tak nie myślał o pieniądzach.
00:03:41:- Będą otrzymywały 500 f. rocznie.|- Na cóż potrzeba im więcej?
00:03:47:Nie mają powozu, koni, nie utrzymują|wiele służby, nie przyjmują gości...
00:03:53:Jakie wygodne życie!
00:03:55:Będą mogły jeszcze tobie coś|od czasu do czasu ofiarować.
00:04:22:Marianne. czy mogłabyś|zagrać coś innego?
00:04:25:Mama od rana nie przestaje płakać.
00:04:38:Myślałam o czymś mniej ponurym.
00:04:43:Goście we własnym domu! To nie|powinno mieć miejsca, Elinor.
00:04:50:- Nie mamy dokąd wyjechać, mamo.|- John i Fanny przyjadą niebawem.
00:04:55:Czy spodziewasz się, że|serdecznie ich przywitam? Sępy!
00:05:13:Jeszcze dziś rozpocznę|poszukiwania nowego domu.
00:05:18:Do tego czasu musimy się z tym pogodzić.
00:05:25:Margaret, jesteś tam? Zejdź na dół,|John i Fanny będą tu niebawem.
00:05:33:Dlaczego mają mieszkać w Norland?|Mają przecież dom w Londynie.
00:05:38:Majątki dziedziczone są przez|synów, nie córki. Tak mówi prawo.
00:05:46:- Chodź, pooglądamy twój atlas.|- Nie jest już mój, ale ich.
00:05:59:Siadajcie, proszę.
00:06:02:Szukamy nowego domu. Będziemy mogły|zabrać jedynie Thomas'a i Betsy.
00:06:10:Przykro nam, że musimy|się z wami pozegnac.
00:06:14:Jestem przekonana, że nowa pani|Dashwood będzie dla was dobra.
00:06:20:Moja jedyna obawa dotyczy tego,|jak szybko zdołają się wyprowadzić.
00:06:48:- Jak się miewa pani Ferrars?|- Jak zawsze znakomicie.
00:06:53:Mój brat gości teraz u|niej. Jest znakomitą partią.
00:06:58:Ma swój własny faeton.
00:07:04:- Ma pani dwóch braci?|- Tak, starszy ma na imię Edward.
00:07:11:Spodziewam się, że przyjedzie|tutaj w drodze z Plymouth.
00:07:19:- Jeśli panie wyrażą na to zgodę.|- Drogi Johnie...
00:07:25:Ten dom należy teraz do ciebie.
00:07:31:- Fanny szuka klucza do sreber.|- A co zamierza z nimi zrobić?
00:07:38:Można się domyślać, że chce|je policzyć. Co robisz?
00:07:43:Podarki dla służby. Gdzie Margaret?|Zaczęła szukać sobie kryjówek.
00:07:50:- Może przynajmniej uniknąć Fanny.|- Nie odezwałaś się do niej słowem.
00:07:57:Owszem. Mówiłam tak lub nie.
00:08:14:Dzień dobry, Fanny.
00:08:19:Dzień dobry, panno Marianne.
00:08:22:Jak znalazła pani srebra?|Wszystkie są autentyczne?
00:08:27:- Kiedy zobaczymy pani brata?|- Edward powinien przyjechać jutro.
00:08:33:Nie zostanie długo. Czy Margaret|mogłaby odstąpić mu swój pokój?
00:08:41:Zależy mi na tym, by poznał|Norland od jak najlepszej strony.
00:09:09:Pani Dashwood. Panna|Dashwood, panna Marianne.
00:09:14:Mój brat, Edward Ferrars.
00:09:18:Usiądźcie, proszę.
00:09:23:A gdzie panna Margaret? Zaczynam|wątpić w jej istnienie.
00:09:29:Proszę mi wybaczyć. Moja|najmłodsza córka stroni od obcych.
00:09:35:Ja sam jestem nieśmiały.|Doskonale to rozumiem.
00:09:43:Jak się panu podoba widok|z okna, panie Ferrars?
00:09:49:Bardzo ładny. Stajnie|są pięknie utrzymane.
00:09:54:Stajnie? Okna twojego|pokoju wychodzą na staw.
00:09:58:Przez pomyłkę umieszczono|mnie w niewłaściwym miejscu.
00:10:05:Ale teraz przeniosłem się|już do pokoju gościnnego.
00:10:09:Herbata!
00:10:13:Są rozpieszczone. Margaret przebywa|jedynie na drzewach lub pod stołem.
00:10:19:Niedawno straciły ojca.|Niełatwo im się z tym pogodzić.
00:10:23:Niedawno straciły ojca.|Niełatwo im się z tym pogodzić.
00:10:30:To żadne usprawiedliwienie.
00:10:36:Oto biblioteka.
00:10:41:- W większości są zagraniczne.|- W istocie. Wspaniałe.
00:10:47:Nigdy nie lubiłam zapachu książek.
00:10:51:To kurz. Słyszałem o twoich planach|związanych z ogrodem orzechowym.
00:10:57:Każę go zburzyć i postawić|tam grecką świątynię.
00:11:02:Brzmi interesująco. Zechciałabyś|pokazać mi to miejsce?
00:11:13:Zbyt drogi. Nie potrzeba|nam czterech sypialni.
00:11:20:To może ten.
00:11:22:Mamy jedynie 500 funtów rocznie.
00:11:26:Roześlę jeszcze dzisiaj|kolejne ogłoszenia.
00:11:33:Przepraszam, ale mam wrażenie, że|znalazłem to, czego panie szukają.
00:11:49:Dlaczego nie chcesz wyjść?|Nie widziałyśmy cię od rana.
00:11:54:Musimy to powiększyć. Mattocks|pomoże ci dostosować się do nas.
00:12:03:Bardzo przepraszam, czy nie ma|pani może wiarygodnego atlasu?
00:12:12:- Owszem.|- Muszę sprawdzić położenie Nilu.
00:12:18:Moja siostra mówiła, że to|gdzieś w Południowej Ameryce.
00:12:22:Nie! Obawiam się, że pańska|siostra nie ma racji.
00:12:29:Wydaje mi się, że Nil leży w Belgii.
00:12:34:Ależ nie. Podejrzewam, że|ma pani na myśli Wołgę.
00:12:38:- Wołga, która ma źródło w...|- We Władywostoku, a ujście...
00:12:43:- W Wimbledonie.|- Skąd pochodzą ziarna kawy.
00:12:47:Zródło Nilu leży w Abisynii.
00:12:51:Doprawdy? To interesujące.
00:12:56:- Bardzo mi miło. Edward Ferrars.|- Margaret Dashwood.
00:13:02:Sąsiaduje z tym majątkiem, kupno|tego terenu byłoby najwłaściwsze.
00:13:08:- Pojadę tam jutro i porozmawiam...|- Z Gibsonem.
00:13:13:- Napewno będzie chciał sprzedać.|- I z pewnością zawyży cenę.
00:13:51:Zraniłam pana?
00:14:55:Dziękuję. Proszę mi wybaczyć.
00:15:00:To była ulubiona melodia mojego ojca.
00:15:06:Dziękuję, że pomógł pan Margaret.|Od tego czasu jest odmieniona.
00:15:12:Jej towarzystwo bardzo mi odpowiada.
00:15:15:- Pokazała panu swój dom na drzewie?|- Jeszcze nie.
00:15:19:Czy byłaby pani tak uprzejma?
00:15:25:- Pogoda jest bardzo piękna.|- Z przyjemnością.
00:15:31:- Margaret pragnie podróżować.|- Owszem. Wkrótce wyrusza do Chin.
00:15:36:Mam jechać jako jej służący. Zapewne|nie będę najlepiej traktowany.
00:15:42:- Jakie będą pana obowiązki?|- Fechtunek i szorowanie pokładu.
00:15:49:A co przede wszystkim?
00:16:01:To, czego od zawsze pragnąłem,|to spokój życia prywatnego.
00:16:06:Ale moja matka inaczej|widzi moją przyszłość.
00:16:11:Oratora. Polityka. A nawet adwokata.|Zebym tylko miał własny faeton.
00:16:19:A kim pan chciałby zostać?
00:16:22:Wolałbym zostać duchownym, ale dla|mojej matki to nie dość dostojne.
00:16:27:Ona woli wojskowych, ale|to zbyt dostojne dla mnie.
00:16:32:- Chciałby pan mieszkać w Londynie?|- Nie znoszę Londynu.
00:16:36:Zycie na wsi to mój ideał. Niewielka|parafia, w której bym pracował.
00:16:41:Chodował kury... I dawał|bardzo krótkie kazania.
00:16:50:Czuje się pan bezużyteczny i leniwy.|Ale proszę pomyśleć, jak to jest -
00:16:55:- kiedy nie ma się możliwości|wyboru własnego sposobu życia.
00:17:02:Wydaje się, że nasza sytuacja jest|bardzo podobna, panno Elinor.
00:17:06:Z wyjątkiem tego, że|pan odziedziczy fortunę.
00:17:11:My nie możemy nawet na swoją zapracowac.
00:17:16:Być może Margaret ma rację.|Najlepiej zostać piratem.
00:17:24:A jak się tak naprawdę szoruje pokład?
00:17:28:"Nie ściszył burzy żaden głos.|Płomień nie złamał mroku."
00:17:32:"Kiedy pozbawieni wszelkiej pomocy|ginęliśmy, każdy z osobna."
00:17:38:"Lecz mną targały większe fale i|silniejsze prądy porywały mnie."
00:17:43:Nie, panie Edwardzie.
00:17:46:"Nie ściszył burzy żaden głos.|Płomień nie złamał mroku."
00:17:50:"Kiedy pozbawieni wszelkiej pomocy|ginęliśmy, każdy z osobna."
00:17:55:Czy nie odczuwa pan ich rozpaczy?|Proszę spróbować jeszcze raz.
00:18:05:"Nie ściszył burzy żaden głos|Płomień nie złamał mroku."
00:18:12:"Kiedy pozbawieni wszelkiej pomocy|ginęliśmy, każdy z osobna."
00:18:20:Mamo...
00:18:25:Zechciej spojrzeć.|Otrzymałyśmy go przed chwilą.
00:18:30:"Pragnę zaoferować wam domek w|Barton Cottage, tak prędko..."
00:18:36:- To od sir Johna Middleton'a.|- Nawet Elinor zaaprobuje czynsz.
00:18:40:- Czy ona jeszcze o tym nie wie?|- Nie. Zaraz jej pokażę.
00:18:45:Poczekaj, usiądźmy na chwilę.
00:18:48:Odnoszę wrażenie, że Edward|i Elinor mają się ku sobie.
00:18:54:Być może nie powinnyśmy zabierać jej|stąd. Devonshire jest tak daleko.
00:19:00:- Czyżbyś nie pochwalała jej wyboru?|- Ależ pochwalam.
00:19:05:- Edward jest bardzo uprzejmy.|- Uprzejmy? Ale..?
00:19:10:Czegoś mu brakuje. Jest zbyt|powściągliwy. Czytał...
00:19:16:Elinor bardzo to odpowiada.
00:19:20:Czy on może ją kochać? Czy taka|powściągliwość może rozpalić serce?
00:19:26:Miłość jest jak ogień. Pamiętasz|Julię, Ginervę, Heloizę?
00:19:31:- Wszystkie skończyły tragicznie.|- Tragicznie? Umarły z miłości.
00:19:37:- Czy istnieje coś wspanialszego?|- Ach te romantyczne uniesienia...
00:19:49:"Miłość to kaprys, czy uczucie? Nie,|to wieczna, nieprzemijająca prawda."
00:19:56:"To nie kwiat strząśnięty,|jak młodość z gałęzi życia."
00:20:00:"Wzrasta nawet na pustyni, w mroku|nienawiedzanym przez światło."
00:20:11:Szkoda. że Edward nie|ma serca do lektury.
00:20:13:Ty sama go o to poprosiłaś, i|wywołałaś jego zdenerwowanie.
00:20:20:A jednak pomimo tego, odnosisz się|do niego serdecznie. Polubiłaś go.
00:20:27:Myślę, że jest uprzejmy|i posiada same zalety.
00:20:34:Co za pochwała.
00:20:37:Będę mu dozgonnie oddana, jeśli|zdecydujesz, że ma być moim bratem.
00:20:43:- Jak ja sobie bez ciebie poradzę?|- Beze mnie?
00:20:47:Z pewnością będziesz szczęśliwa, ale|obiecaj, że nie zamieszkacie daleko.
00:20:53:- Nie ma na razie mowy o...|- Kochasz go?
00:21:02:Nie zaprzeczam, że oceniam|go bardzo wysoko. Ze...
00:21:10:...bardzo go szanuję. Lubię go.
00:21:15:Szanuję? Lubię? Jeszcze raz to|powiesz, a pójdę od ciebie!
00:21:22:Być może moje uczucia są silniejsze.|Silniejsze niż moja wiara w nie.
00:21:30:Miłość to kaprys, czy uczucie?
00:21:33:- A może Ferrars?|- Wracaj do łóżka.
00:21:39:"Nie zaprzeczam, że|oceniam go bardzo wysoko."
00:21:44:"Ze... bardzo go szanuję."
00:21:50:"Lubię go."
00:22:12:Cieszymy się, że raczyła pani|zaprosić Edwarda do Norland.
00:22:17:Wszyscy bardzo go polubili.
00:22:20:Wiążemy z nim duże nadzieje.|Mama wiele od niego oczekuje.
00:22:27:Także w małżeństwie. Zamierza|obydwu moich braci bogato ożenić.
00:22:33:Ale nie wątpię, że życzyłaby|im małżeństwa z miłości.
00:22:37:Jednak serce nie zawsze|prowadzi nas na właściwą drogę.
00:22:45:Edward ma współczującą naturę.|Kobiety bez posagu liczą na to.
00:22:53:A Edward rozumiejąc to, nigdy|nie cofnąłby danego słowa.
00:23:01:To mogłoby go zrujnować.
00:23:04:Martwię się o niego. Matka|przestałaby łożyć na niego, gdyby -
00:23:10:- wstąpił w związek poniżej|poziomu, do którego aspiruje.
00:23:18:Doskonale panią rozumiem.
00:23:26:Do Devonshire?
00:23:28:Mój kuzyn, Sir John Middleton,|zaoferował nam niewielki dom.
00:23:34:Musi być majętnym mężczyzną.
00:23:37:Jest wdowcem z Barton Park.|Zaoferował nam swój domek wiejski.
00:23:42:Domek wiejski? To czarujące.|One są takie przytulne.
00:23:48:Ale nie zamierzają panie chyba|odjechać przed nadejściem lata?
00:23:52:Nie możemy nadużywać dobrej|woli pańskiej siostry.
00:23:57:- Będzie pan do nas przyjeżdżał.|- Bardzo bym pragnął.
00:24:01:Edward jest od dawna oczekiwany|przez naszą matkę w Londynie.
00:24:05:Niech pan nas odwiedzi, Edwardzie.|Zawsze będzie pan mi le widziany.
00:24:37:- Nie możecie zabrać go ze sobą?|- Nie mamy na jego utrzymanie.
00:24:43:Być może przydałby się w|kuchni... Proszę mi wybaczyć.
00:24:53:Panno Dashwood...
00:24:58:Elinor... Muszę z panią pomówić.
00:25:07:Jest coś bardzo ważnego, o czym muszę...
00:25:13:...pani powiedzieć...|Chodzi o moją edukację.
00:25:22:- Pańską edukację?|- Tak.
00:25:26:Odebrałem nienajlepsze|wykształcenie w Plymouth.
00:25:34:- Słyszała pani o tym?|- O Plymouth? Nie.
00:25:40:Spędziłem tam cztery lata.
00:25:45:W szkole prowadzonej przez pana Pratt'a.
00:25:53:- Pana Pratt'a?|- Dokładnie tak.
00:25:58:Kiedy tam byłem...
00:26:01:By tak powiedzieć, on miał...
00:26:09:Edwardzie, musisz natychmiast|wyjechać do Londynu.
00:26:13:- Wyjeżdżam dziś po południu.|- Mama nalega, byś przyjechał zaraz.
00:26:22:Proszę mi wybaczyć.
00:26:55:Edward obiecał, że przywiezie|mi atlas do Barton.
00:27:01:Przypuszczam, że odwiedzi nas|w przeciągu dwóch tygodni.
00:27:06:Drogi Edward...
00:27:29:Wreszcie jesteście!
00:27:39:Sir John...
00:27:49:Drogie panie! Niech|skonam! Przyjechałyście!
00:27:55:- Sir John, pańska uprzejmość...|- Ależ nie trzeba! Proszę!
00:28:01:A to moja droga teściowa, pani Jennings.
00:28:05:A to z pewnością pani Dashwood. Jak|minęła podróż? Biedne duszyczki!
00:28:11:Daczego nie przyjechałyście|najpierw do parku?
00:28:15:- Widzieliśmy, jak jedziecie.|- Kazałam Johnowi zamówić powóz.
00:28:20:- Nie mogła się doczekać.|- Tak rzadko przyjmujemy gości.
00:28:25:Jakbym znała panie od|dawna. Urocze stworzenia!
00:28:31:- Będziecie jadać kolacje u nas.|- Drogi Sir John, nie możemy...
00:28:37:Nie ma mowy! Jestem głuchy|na takie wymówki. Nalegam!
00:28:44:Musimy się najpierw|urządzić. Dziękujemy bardzo.
00:29:13:Jak będziecie gotowe, wyślijcie|kogoś po powóz. Do zobaczenia.
00:29:18:Nie ma za co dziękować.
00:29:42:Masz zimne stopy.
00:30:10:Co ty robiłaś? W tym brudzie|można sadzić kartofle.
00:30:15:Zimna woda. Zimno mi.
00:30:29:Gdzie ten Brandon? Mam nadzieję,|że jego koń nie okulał.
00:30:34:Pułkownik Brandon to|najlepsza partia w hrabstwie.
00:30:38:Powinien ożenić się z którąś z was.|Wiekiem pasuje do panny Dashwood.
00:30:45:Ale ośmielę się przypuścić, że ona|zostawiła swoje serce w Sussex.
00:30:50:Sądząc po minie panny Marianne,|odkryłam jakiś sekret.
00:30:55:Jesteś gorsza od moich myśliwskich psów.
00:31:01:Czy to rzeźnik, piekarz, czy stary|dekarz? Wyciągnę to z ciebie.
00:31:07:- Ona potrafi wyciągnąć wszystko.|- Nie mamy wobec siebie tajemnic.
00:31:14:A jeśli nawet, szybko wychodzą na jaw.
00:31:18:- Być może to pastor.|- Albo przystojny pułkownik.
00:31:23:- Proszę dać nam jakąś wskazówkę.|- On nie ma zawodu.
00:31:29:A więc to gentelman?
00:31:32:- Wiesz, że nikt taki nie istnieje.|- Ależ tak. Nazwisko ma na F.
00:31:41:F? Obiecująca litera.
00:31:46:Foster? Forrest? Fotheringay? Featherty?
00:31:52:- Fortescue?|- Fondant?
00:31:56:Mogę zagrać na pańskim pianoforte?
00:32:01:Oczywiście.
00:32:05:- Nie przestrzegamy tu konwenansów.|- Proszę wybaczyć...
00:32:10:Nie pamiętam już, kiedy ostatni|raz ktoś śpiewał w tym domu.
00:33:36:Brandon! Poznaj nasze|nowe, urocze sąsiedztwo.
00:33:41:Co za szkoda, że tak późno.|Nie słyszałeś naszego słowika.
00:33:47:Niezmiernie żałuję.
00:33:49:Mój przyjaciel, pułkownik Brandon.|Służyliśmy w lndiach Wschodnich.
00:33:54:- Trudno znaleźć lepszego kompana.|- Był pan w lndiach Wschodnich?
00:34:01:- Jak tam jest?|- Gorąco.
00:34:04:Powietrze pełne jest zapachów przypraw.
00:34:10:A teraz, panno Dashwood, kolej na panią.
00:34:15:Dobrze wiem, w jakiej|tonacji pani zaspiewa.
00:34:20:F-major...
00:34:36:Nie masz prawa snuć takich|podejrzanych przypuszczeń...
00:34:41:- Ty mi o tym powiedziałaś.|- O niczym ci nie mówiłam.
00:34:46:- I tak poznają go, jak przyjedzie.|- Nie mówi się tego publicznie.
00:34:50:- Każdy o tym mówił.|- Pani Jennings to nie "każdy".
00:34:55:Lubię ją. Potrafi mówić o rzeczach,|o których my nie rozmawiamy.
00:35:00:Jeśli nie potrafisz powiedzieć|nic odpowiedniego, mów o pogodzie.
00:35:12:Z pewnościąwystarczyłoby tej|trzciny na kosz Mojżesza.
00:35:54:Wiesz co o tobie mówią?
00:35:56:Ze zwracasz się ku pewnemu|towarzystwu. Czemu nie?
00:36:04:Mężczyzna w kwiecie wieku...|A ona ma szczęście.
00:36:09:Panna Marianne Dashwood nie zajmuje|się w większym stopniu mną niż tobą.
00:36:14:- Nie myśl w ten sposób o sobie.|- I tym lepiej dla niej.
00:36:46:Gotów jest dla niej oszaleć...|Wspaniałe połączenie.
00:36:51:- On bogaty, a ona piękna.|- Od jak dawna zna pani Pułkownika?
00:36:55:Od czasu, kiedy tu zamieszkałam.|To było 15 lat temu.
00:37:01:Jego majątek leży 4 mile stąd.|Pułkownik przyjaźni się z Johnem.
00:37:06:Nie ma żony, ani dzieci.|Ma tragiczną biografię.
00:37:12:Zakochał się w wychowance rodziny.|Ale nie zezwolono na ślub.
00:37:18:- Z jakiego powodu?|- Eliza była uboga.
00:37:22:Opuścił dom i zaciągnął się do wojska.
00:37:28:Mam wrażenie, że gdyby nie John,|mógłby zrobić sobie krzywdę.
00:37:32:- A co się stało z tą kobietą?|- Miała wielu kochanków.
00:37:37:Została wykluczona z towarzystwa.
00:37:41:Po powrocie z Indii Brandon jeździł|z miejsca na miejsce szukając jej, -
00:37:45:- tylko po to, by znaleźć|umierającąw przytułku.
00:37:49:Myślałam, że wyswatam z|nim moją córkę Charlotte.
00:37:55:Spójrz na niego! Jest taki ugrzeczniony!
00:38:03:- Zrobię niewielkie doświadczenie.|- Proszę zostawić pułk. w spokoju.
00:38:08:Każdego konkurenta|trzeba nieco ośmielić.
00:38:13:- Dawno nie słyszeliśmy pana gry.|- Mamy tu lepszą pianistkę.
00:38:21:Brandon podziela twoje muzyczne|pasje. Znakomicie gra na pianoforte.
00:38:29:Znasz równie dużo melancholijnych|melodii, co panna Marianne.
00:38:35:Musicie zagrać w duecie.|Usiądziecie razem przy klawiaturze.
00:38:41:Nie potrafię grać w duecie.|Pan wybaczy, Pułkowniku.
00:38:52:Nie ma chwili spokoju. Renta jest|niewysoka, ale trudno to wytrzymać.
00:38:58:Pani Jennings nie ma lepszego|zajęcia, jak swatanie cudzych córek.
00:39:03:Przyszła paczka.
00:39:06:Spójrzcie!
00:39:12:Co uchronić może przed takimi|żartami, jeśli nie wiek?
00:39:18:Jeśli on jest stary, to|ja leżę na łóżu śmierci.
00:39:23:- Narzeka na reumatyzm.|- To tylko "niewielki ból".
00:39:34:Edward obiecał. że sam go przywiezie.
00:39:39:"To dla mnie ogromna przyjemność|oddać atlas w ręce właścicielki."
00:39:47:"Interesy nie pozwoliły mi na|przyjazd, czego ogromnie żałuję."
00:39:53:"Wspomnienie o uprzejmości pań|daje mi siłę do życia. Pozostaję -
00:39:58:- oddanym sługą E.C. Ferrars. "
00:40:02:- Dlaczego nie przyjechał?|- Pisze, że jest zajęty, kochanie.
00:40:08:- Ale obiecywał, że przyjedzie.|- Idziemy na spacer.
00:40:14:- Będzie padać.|- Nie będzie.
00:40:20:Obawiam się, że pani|Jennings ma zły wpływ.
00:40:31:- Musisz tęsknić za nim, Elinor.|- Nie jesteśmy zaręczeni, Mamo.
00:40:37:- Ale on cię kocha, najdroższa.|- Nie próbował mnie o tym przekonać.
00:40:44:Nawet, jeśli ma takie preferencje,|istnieją obiektywne przeszkody -
00:40:50:- żeby poślubił kobietę bez rangi,|której nie stać nawet na cukier.
00:40:55:- Ale twoje serce mówi co innego...|- Lepiej kierować się rozumem.
00:41:10:- To może mi zaszkodzić.|- Przestań narzekać.
00:41:14:- Nabawię się kaszlu.|- Nie nabawisz się.
00:41:19:Jest pięknie. Chodź, idziemy dalej!
00:41:25:- Tam jest łączka pełna królików.|- Nie chcę ich oglądać.
00:41:36:- Czy istnieje coś piękniejszego?|- Mówiłam, że będzie padać.
00:41:41:- Błękitne niebo! Pobiegnijmy!|- Nie wolno mi biegać.
00:41:52:Coś ci się stało?
00:41:57:- Nie mogę wstać. Biegnij po pomoc.|- Pobiegnę ile sił w nogach.
00:42:13:Margaret!
00:42:24:Proszę się nie obawiać. Jest spokojny.
00:42:32:- Jest pani ranna?|- To tylko kostka.
00:42:36:Pozwoli mi pani, bym sprawdził|czy nie jest złamana?
00:43:00:Na szczęście nie jest złamana.
00:43:04:Czy może mnie pani objąć za szyję?
00:43:09:Proszę pozwolić, bym|zaniósł panią do domu.
00:43:17:Wreszcie!
00:43:19:Upadła i on ją niesie!
00:43:25:Marianne, co się stało?
00:43:28:Skręcona kostka.
00:43:32:To nic poważnego.|Zbadałem kość, jest cała.
00:43:36:- Nie wiem, jak panu dziękować.|- Proszę o tym zapomnieć.
00:43:41:- Może pan łaskawie usiądzie?|- Zamoczyłbym jedynie krzesło.
00:43:46:- Panie pozwolą, że przyjadę jutro.|- Będziemy pana oczekiwać.
00:43:53:Odprowadzę pana do wyjścia.
00:43:57:Margaret, podaj panu kapelusz.
00:44:02:- Jego imię!|- Komu zawdzięczamy to wszystko?
00:44:08:John Willoughby z Allenham. Do usług.
00:44:12:John Willoughby z Allenham...
00:44:17:Cóż za ujmujący gentleman!
00:44:20:Uniósł mnie, jakbym|ważyła tyle, co piórko.
00:44:25:- Powiedz, jak będzie bolało.|- Mamo, ona nic teraz nie czuje.
00:44:30:Margaret, poproś Betsy, żeby|zrobiła chłodny kompres.
00:44:35:Ale nie mówcie nic ważnego, proszę.
00:44:38:- Tak ładnie się wypowiadał.|- Z elegancją i powagą.
00:44:44:- Z dowcipem i uczuciem.|- I oszczędnie. Najwięcej 10 słów.
00:44:50:- Zmień ubranie, bo się zaziębisz.|- Nie dbam o to.
00:44:54:- Zadbasz, kiedy spuchnie ci nos?|- Masz rację. Pomóż mi.
00:45:01:To dobra partia. Panna Marianne nie|powinna starać się o wszystkich.
00:45:07:- Ale co pan o nim wie?|- Jest wspaniałym jeźdźcem.
00:45:14:Ale jakie sąjego upodobania,|jego pasje, dążenia?
00:45:23:- Ma znakomitą sukę myśliwską...|- A gdzie leży Allenham?
00:45:30:To ładny majątek 3 mile na wschód.|Ma odziedziczyć to po kuzynce.
00:45:35:Nazywa się Lady Allen.
00:45:44:To Pułkownik Brandon. Stanę na zwiadach.
00:45:51:Oczekujecie jedynie Willoughby'ego.|Zapomniałyście już o Brandonie.
00:45:57:Bardzo proszę.
00:46:01:Dzień dobry, Pułkowniku.
00:46:05:- Jak się czuje chora?|- Bardzo panu dziękuję, Pułkowniku.
00:46:11:Po co usidlać Willoughby'ego,|kiedy jest już taki adorator?
00:46:18:Nie staram się nikogo usidlić.
00:46:21:- Siostrzeniec Lady Allen?|- Odwiedza ją ze względu na spadek.
00:46:28:Sam posiada dość duży majątek.|Combe Magna w Somerset.
00:46:35:Nie oddawałbym go młodszej siostrze,|żeby tego nie zaprzepaścić.
00:46:43:We własnej osobie. Chodźmy, Brandon.|Nie jesteśmy tu już potrzebni.
00:46:51:Bardzo dziękuję, że zechcieli|panowie nas odwiedzić.
00:46:56:Marianne, panowie opuszczają nas.
00:46:59:Do widzenia. Dziękuję|za kwiaty, Pułkowniku.
00:47:14:- Jak się pan miewa, Pułkowniku?|- Raczej, jak się panu układa?
00:47:37:- Pan Willoughby, co za zaszczyt!|- To zaszczyt dla mnie.
00:47:44:- Czy panna Marianne nie zaniemogła?|- Zna pan moje imię.
00:47:49:Mam w okolicy wielu szpiegów. Nie|może pani cieszyć się naturą...
00:47:55:- Więc natura przychodzi do pani.|- Jakie piękne.
00:48:00:- Nie pochodzą z oranżerii.|- Widzę, że nie są pierwsze.
00:48:07:- Zerwałem je na łące.|- Zawsze wolałam polne kwiaty.
00:48:14:- Czy mogłabyś...?|- Trudno wyrazić nasząwdzięczność.
00:48:19:Smucił mnie ten opuszczony domek.|Powiedziano mi, że to przeszłość.
00:48:27:Zainteresowałem się tym, nie|spodziewając się takiej znajomości.
00:48:34:Proszę usiąść, panie Willoughby.
00:48:37:Kto czyta sonety Szekspira?
00:48:43:- Marianne czyta nam je na głos.|- A które lubią panie najbardziej?
00:48:47:Ja sonet 116.
00:48:50:"Zdrady są w związku|dusz wiernych nieznane."
00:48:54:"Albowiem miłość nie będzie|miłością, jeśli jest zmienna, -
00:48:58:- jeśli ma odmianę lub skłonna|odejść za cudzą skłonnością... "
00:49:03:- Jak to jest dalej?|- "Nie, to wzniesiona nad burzy bałwany..."
00:49:08:- "Latarnia morska..."|- Czy na pewno "Latarnia morska"?
00:49:15:To niezwykłe, że panie to czytają.|Ja mam je zawsze przy sobie.
00:49:31:Zatem do zobaczenia jutro...
00:49:37:Zostawię pani moje sonety. Jako|talizman chroniący od wypadków.
00:49:42:Do widzenia. Dziękuję.
00:49:51:Gratuluję, Marianne. Omówiliście|Szekspira, Scotta, poezję.
00:49:57:Kiedy poznasz jego zdanie na temat|uczuć, nie będzie o czym rozmawiać.
00:50:04:Nie dotrzymałam konwenansów.|Powinnam była rozmawiać o pogodzie.
00:50:10:Pan Willoughby nie może wątpić w|entuzjazm, jaki żywisz dla niego.
00:50:15:Czy powinnam ukrywać moją sympatię?
00:50:18:- Nie, ale wiemy o nim tak niewiele.|- Nie tylko czas powoduje zażyłość.
00:50:24:7 lat to za mało dla jednych,|innym wystarczy 7 dni.
00:50:29:- W tym wypadku raczej 7 godzin.|- Mam wrażenie, że znam go dobrze.
00:50:34:Jeśli żywiłabym płytsze uczucia,|zdołałabym ukryć je, tak jak ty.
00:50:40:- Przepraszam, Elinor...|- Nie kłopocz się, Marianne.
00:50:47:Nie potrafię jej zrozumieć.
00:51:19:Marianne...
00:51:23:- Czy skończyła już pani?|- Cierpliwości.
00:51:40:Nie zamierzasz chyba pozbawiać|nas wołowiny i cukru?
00:51:44:- Nie ma nic poniżej 10-ciu pensów.|- Czy chcesz, żebyśmy głodowały?
00:51:50:Nie. Odmówimy sobie tylko wołowiny.
00:52:36:Odczułabym, gdyby moje|zachowanie było niewłaściwe.
00:52:41:Było powodem bezczelnych uwag. Nie|powinnaś być bardziej ostrożna?
00:52:48:Jeśli uwagi pani Jennings dowodzą|bezczelności, to mamy ją na codzień.
00:52:55:Dzień dobry, Pułkowniku.
00:52:59:Panno Dashwood, panno Marianne,|Przyjechałem z zaproszeniem.
00:53:09:Na piknik w moim majątku w Delaford.
00:53:13:Jeśli miałyby panie ochotę|zaszczycić nas w przyszły czwartek.
00:53:18:Przyjeżdża specjalnie z tej okazji|córka pani Jennings z mężem.
00:53:25:Będzie nam bardzo miło, Pułkowniku.
00:53:29:Oczywiście zaproszę także|pana Willoughby'ego.
00:53:34:Przyjadę z wielką przyjemnością.
00:53:42:Dzień dobry, panno Dashwood.|Dzień dobry, Pułkowniku.
00:53:46:Pułkownik właśnie|zaprosił nas do Delaford.
00:53:49:- Ma pan podobno dobre pianoforte.|- Broadwood Grand.
00:53:55:- Zagram zatem dla was wszystkich.|- Czekam na to z niecierpliwością.
00:54:14:- Pani siostra musi być szczęśliwa.|- Nigdy nie ukrywała swoich uczuć.
00:54:22:Jej romantyczne uniesienia bywają|przyczyną dziwnych manier.
00:54:27:- Zachowuje się tak spontanicznie.|- Nawet zbyt spontanicznie.
00:54:33:Im szybciej pozna rozmaite|strony życia, tym lepiej.
00:54:42:Poznałem kiedyś kobietę|równie uroczą i impulsywną, -
00:54:47:- która zmuszona została do poznania|tych rozmaitych stron życia.
00:54:53:Spotkała ją tylko ruina i rozpacz.
00:54:59:Niech pani tego nie|szuka, panno Dashwood.
00:55:05:Z trawników Pułkownika Brandona|doskonale puszcza się latawce.
00:55:11:Uważaj na wstążeczki.
00:55:15:Wyobraźcie sobie moje zaskoczenie,|kiedy zobaczyłam kuzynkę Lucy.
00:55:21:Najmniej spodziewałam się takiej wizyty.
00:55:24:Przybyła aby się zabawić. W|domu nie ma na to pieniędzy.
00:55:30:Tak dawno pani nie widziałam...
00:55:33:Ty przebiegła istoto! Przyjechałaś,|by zobaczyć panie Dashwood.
00:55:38:Nie wiem, od jak dawna|słyszę tylko "Dashwood".
00:55:43:Co sądzisz o nich? Moja mama nie|pisała o nikim innym w listach.
00:55:49:- Czyż nie tak je opisała?|- W najmniejszym stopniu.
00:55:53:Jest pan dzisiaj|niegrzeczny, panie Palmer.
00:55:56:Był niegdyś członkiem Parlamentu.|Musi starać się o dobrą opinię.
00:56:03:- Nie powiedziałem nic nierozumnego.|- Pan Palmer lubi nas zaskakiwać.
00:56:09:A oto i on! Zaraz zobaczysz, Charlotte.
00:56:20:Dzień dobry, panie Willoughby!
00:56:23:Musi pan poznać moją córkę,|Charlotte i pana Palmera.
00:56:28:- Nasza kuzynka, panna Lucy Steele.|- Witamy na przyjęciu.
00:56:40:Czy mogę usiąść obok pani?
00:56:43:Od dawna pragnęłam panią poznać. Nie|słyszałam o pani nic prócz pochwał.
00:56:49:Sir John i pani Jennings są zbyt|rozrzutni w komplementowaniu.
00:56:55:Pochwały pochodzą także z innych ust|- nie tak skłonnych do przesady.
00:57:02:A któż to może być?
00:57:15:Czy jest tu Pułkownik Brandon?
00:57:27:- Konia!|- O co chodzi. Pułkowniku?
00:57:31:- Muszę wyjechać do Londynu.|- Niemożliwe!
00:57:35:Nie możemy bawić się bez naszego|gospodarza. Wyjedź jutro.
00:57:41:- Niech pan poczeka na nasz powrót.|- Nie mogę czekać ani minuty.
00:57:48:- Proszę mi wybaczyć.|- Mam nadzieję, że to nic poważnego.
00:57:53:A niech to. co za wydarzenie.
00:57:59:- O słabości, imię twoje Brandon.|- Nikt nie lubi cudzego szczęścia.
00:58:06:Nikczemna z was para. Będzie|nam brakowało Pułkownika.
00:58:10:Czemu? Wszyscy dobrze o nim mówią,|ale nikt z nim nie rozmawia.
00:58:17:Bzdura. Jest bardzo|szanowany tu, w Barton Park.
00:58:21:- Tym gorzej.|- Doprawdy, Willoughby.
00:58:26:Proszę, proszę, panie Zuchwalcze.|Znam pańskie przebiegłe oczka.
00:58:31:Kogo kocha panna Dashwood? Tylko|bez wykrętów. Wyciągnę to z pani.
00:58:38:Wydam cię za Pułkownika przy|herbacie, albo zjem własny czepek.
00:58:46:- Tak, jakbyś mogła go poślubić.|- Dlaczego tak go pan nie lubi?
00:58:52:Dlatego, że groził mi deszczem,|kiedy pragnąłem pogody.
00:58:57:Bo znalazł wadę w moim powozie i|nie kupi mojej kasztanowej klaczy.
00:59:03:Zapewne sprawi paniom|przyjemność, jeśli powiem -
00:59:07:- że jeśli chodzi o inne jego cechy,|nie mogę mieć nic do zarzucenia.
00:59:12:A wzamian za takie wyznanie,|proszę nie odmawiać mi prawa -
00:59:18:- do nielubienia go w takim|stopniu, w jakim uwielbiam...
00:59:27:...ten domek.
00:59:30:- Mam zamiar nieco go ulepszyć.|- Nigdy bym na to nie przystał.
00:59:37:Nie pozwolę na najmniejsze zmiany.
00:59:41:Gdybym był bogaty, zburzyłbym moją|posiadłość i postawił taki dom.
00:59:47:- Z nieznośnie dymiącym piecem?|- Zwłaszcza z dymiącym piecem.
00:59:53:I wówczas byłbym tak|szczęśliwy, jak jestem tutaj.
00:59:59:Jest coś jeszcze, co czyni go|przedmiotem mojego uwielbienia.
01:00:05:Proszę obiecać, że nic|nie ulegnie zmianie.
01:00:13:To zaszczyt, że naraża pani swoją|cnotę towarzysząc mi sama do bramy.
01:00:20:- Tak powiedziałaby Elinor.|- I miałaby rację.
01:00:26:Panno Marianne, czy zgodzisz się|porozmawiać jutro ze mną sam na sam?
01:00:31:- Willoughby, zawsze jesteśmy sami.|- Ale jest coś...
01:00:36:Coś bardzo ważnego, o co|chciałbym cię zapytać.
01:00:41:Oczywiście. Zapytam mamę, czy|pozwoli mi nie iść do kościoła.
01:00:48:Dziękuję.
01:00:51:Zatem do zobaczenia jutro.
01:01:09:Oh. Cnoto...
01:01:11:Ze spokojem i bojaźnią przeniknij do|serc tych, którzy mnie dziś słuchają.
01:01:17:Czy uklęknie, żeby ją poprosić?
01:01:22:Oni zawsze klękają.
01:01:38:Co się stało, kochanie?
01:01:42:Willoughby? W czym problem?
01:01:47:Proszę mi wybaczyć...|Zostałem wysłany...
01:01:52:Lady Allen zdecydowała się obdarować|mnie częścią swojego bogactwa.
01:01:57:- Teraz wysyła mnie do Londynu.|- Tego ranka?
01:02:04:Co za zawód. Miejmy nadzieję, że|długo pana tam nie zatrzymają.
01:02:09:Pani jest bardzo uprzejma, ale nie|wiem, kiedy będę mógł tu powrócić.
01:02:16:- Bywam zapraszany tylko raz w roku.|- Może się pan zatrzymać u nas.
01:02:23:Natura moich obecnych zobowiązań|nie pozwala mi na to...
01:02:32:Głupotą byłoby trwać w tym dalej.|Nie będę się tym dłużej dręczył.
01:02:37:Willoughby, wracaj!
01:02:40:Poproś Betsy, żeby zrobiła|herbatę dla Marianne.
01:02:45:- O co chodzi. kochanie?|- O nic nie pytajcie, błagam.
01:02:57:- Musieli się pokłócić.|- To niemożliwe.
01:03:03:Być może Lady Allen nie popiera|jego związku z Marianne.
01:03:08:- Tym sposobem chce ich rozdzielić.|- Ale czemu jej tego nie powiedział?
01:03:13:- Nigdy nie był tajemniczy.|- Więc co podejrzewasz?
01:03:18:- Dlaczego odgrywał winnego?|- Myślisz, że grał przed Marianne?
01:03:26:- Nie. On ją kocha. Jestem pewna.|- Naturalnie!
01:03:30:Czy zostawił jej jakąś|nadzieję, że wróci?
01:03:35:Zapytaj, czy się jej oświadczył.
01:03:38:Nie! Nie wymuszę na niej zwierzeń.|I ty nie waż się tego robić.
01:03:43:Musimy ufać, że powie nam|o tym w odpowiednim czasie.
01:03:48:W jego postępowaniu|kryje się coś dziwnego.
01:03:52:Ty wciąż myślisz o nim źle.
01:03:55:Wolę zachować o nim dobrą|opinię. Zasługuje na to.
01:04:01:Ale ja bardzo lubię Willoughby'ego.
01:04:04:Mamo... Mamo!
01:04:12:Nie chce mnie wpuścić.
01:05:00:- Gdyby tylko przestało padać.|- Gdybyś chociaż ty przestała gadać.
01:05:07:To pan, panie Palmer, wyrwał mi|ją z rąk z korzyścią dla siebie.
01:05:12:Teraz ja mam nad panem przewagę,|bo pan nie może mi jej oddać.
01:05:20:Panno Marianne, zagraj z nami.|Wyglądanie przez okno nie pomoże.
01:05:25:- Nie tknęła nawet kolacji.|- Wszyscy jesteśmy zawiedzeni.
01:05:32:Droga panno Dashwood, nie powinnyśmy|przypadkiem odbyć... naszej rozmowy?
01:05:38:- Naszej rozmowy?|- Chciałam panią o coś zapytać.
01:05:43:Być może pomyśli pani, że jestem|zbyt zuchwała. To dziwne pytanie.
01:05:50:Gdyby tylko wrócił do Combe Magna.|My mieszkamy ledwie pół mili dalej.
01:05:57:- Pięć i pół.|- Nie pojmuję, że to tak daleko.
01:06:02:- Nie mogę w to uwierzyć.|- Postaraj się.
01:06:09:Może mnie pani zapytać o wszystko,|jeśli ma to coś wyjaśnić.
01:06:15:Czy zna pani matkę swojej|bratowej, panią Ferrars?
01:06:23:Matkę Fanny? Nie, nie|miałam okazji jej poznać.
01:06:29:To pytanie jest bardzo|dziwne. Gdybym śmiała...
01:06:36:Jeśli panna Dashwood powie ci coś|o panu F, musisz nam to przekazać.
01:06:44:Przejdziemy się, panno Dashwood?
01:06:52:Nie przypuszczałam, że jest pani|jakkolwiek związana z tą rodziną.
01:06:57:Teraz jeszcze nie łączy|mnie nic z panią Ferrars.
01:07:04:Ale za jakiś czas możemy|mieć wiele wspólnego.
01:07:11:Co ma pani na myśli?
01:07:16:Czy zaręczyła się pani z|bratem Fanny, Robertem?
01:07:19:Najmłodszym? Nie.|Nigdy go nie widziałam.
01:07:25:Edward i ja zaręczyliśmy się|potajemnie 5 lat temu.
01:07:41:Może to panią zdziwić.
01:07:44:Mówię o tym mając nadzieję, że|zatrzyma to pani dla siebie.
01:07:50:Edward traktuje panią, jak|własną siostrę.
01:07:56:Pani wybaczy.|Chyba...
01:08:02:Z pewnością nie mówimy|o tym samym panie Ferrars.
01:08:06:Ależ tak. Kształcił się u mojego|wója, pana Pratt'a w Plymouth.
01:08:13:- Nie wspominał pani o tym?|- Tak... Tak mi się wydaje.
01:08:21:Chciałabym uzyskać akceptację jego|matki. Tak bardzo się kochamy.
01:08:30:Z pewnością przekonała się pani, jak|łatwo jest się do niego przywiązać.
01:08:40:Nie będę ukrywać, jak bardzo|było to dla nas trudne.
01:08:44:Spotykamy się w tajemnicy|jedynie dwa razy do roku.
01:08:59:Wygląda pani na przygnębioną.|Dobrze się pani czuje?
01:09:03:- Czy nie obraziłam pani?|- Muszę wiedzieć, o czym mówicie.
01:09:09:- Proszę dochować tajemnicy.|- Panna Dashwood ma wypieki.
01:09:18:Daję słowo.
01:09:21:- Co tak panią rozemocjonowało?|- Proszę powiedzieć nam wszystkim!
01:09:26:- Rozmawiałyśmy o Londynie.|- Słyszałaś to, Charlotte?
01:09:34:- Mamy z Charlottą pewien plan.|- Znakomity plan!
01:09:39:Wybieram się niebawem do Londynu|i zapraszam Lucy, -
01:09:44:- i obie panny Dashwood, aby|pojechały ze mną.
01:09:51:Mogę też pojechać?
01:09:55:Zatrzymamy się w moim domu w Chelsea|i użyjemy rozkoszy sezonu.
01:10:01:Proszę, mogę pojechać?
01:10:04:- Czy nie czekał pan na to?|- O niczym innym nie marzyłem.
01:10:12:- Nie możemy zostawić mamy.|- Znakomicie da sobie radę.
01:10:20:- Oczywiście, że tak!|- Bardzo tego pragnę.
01:10:25:Nie przyjmę żadnych wymówek.|D0bijmy targu.
01:10:31:Ale jeśli nie wyswatam was do|św. Michała, to nie moja wina.
01:10:45:Nigdy nie byłam tak wdzięczna.
01:10:49:Zobaczę Willoughby'ego,|a ty Edwarda.
01:10:54:- Spisz?|- Z tobąw tym samym pokoju?
01:11:00:Nie możesz być tak spokojna, na jaką|wyglądasz. Ja nie zasnę tej nocy.
01:11:08:O czym tak długo rozmawiałyście|z panią Steele?
01:11:13:O niczym istotnym.
01:11:34:Nie znoszę przebywać w tym wielkim|domu bez mojej Charlotte.
01:11:42:Napisałam do Edwarda, ale nie jestem|pewna, czy będę mogła go zobaczyć.
01:11:47:Musimy się ukrywać.|Nie może mnie nawet odwiedzać.
01:11:53:Jedyną pociechąjest jego|niegasnące uczucie.
01:11:58:Dobrze, że nigdy pani w to|nie wątpiła.
01:12:03:Mam zazdrosną naturę. Gdyby|opowiadał o jakiejś młodej damie...
01:12:10:Ale ani przez chwilę nie wątpiłam|w jego oddanie.
01:12:15:Będzie bardzo szczęśliwy, kiedy|dowie się, że się przyjaźnimy.
01:12:26:- Tęskniłeś za mną, gołąbku?|- Bardzo, proszę pani.
01:12:31:- Wszystko w porządku?|- Radzę zamówić węgiel.
01:12:36:A więc jesteś, Pooter.|Wciąż żyjesz, jak widzę... Herbata.
01:12:43:Nie trać czasu. kochana.|Oddaj to gołąbkowi.
01:12:50:Pani Jennings mówi, że pani siostra|zamierza kupić tu ślubną suknię.
01:13:00:John i Fanny sąw mieście.|Będziemy zmuszone je odwiedzić.
01:13:14:To chyba nie do naszych drzwi.
01:13:18:Usiądź choć na chwilę.|Stwarzasz jakieś napięcie.
01:13:40:Och, Elinor, to Willoughby.
01:13:44:Z pewnością.
01:13:53:Przepraszam, Pułkowniku.
01:13:56:Pułkowniku...
01:14:00:To ogromna przyjemność widzieć pana.|Był pan w Londynie przez cały czas?
01:14:05:Pani wybaczy, panno Dashwood...
01:14:09:Słyszałem pogłoski, że...
01:14:16:Proszę mi to wyjaśnić raz na zawsze:
01:14:20:Czy sprawa pomiędzy pani siostrą,|a panem Willoughby wyjaśniła się?
01:14:28:Choć żadne z nich nie wspomniało|mi o zaręczynach, -
01:14:34:- nie wątpię, że nadal darzą się|uczuciem.
01:14:40:Dziękuję, panno Dashwood.
01:14:43:Zyczę pani siostrze|największego szczęścia.
01:14:48:A panu Willoughby, by mógł|na to zasługiwać.
01:14:57:Co ma pan na myśli?
01:15:01:Wybaczy pani...
01:15:07:Przepraszam.
01:15:22:- Gdzie jest drogi Edward, John?|- A kto to jest Edward?
01:15:28:Mój brat.|Pan Edward Ferrars.
01:15:34:Ferrars na F?
01:15:42:Czy sąjakieś wiadomości?|Zadnych bilecików? Listów?
01:15:49:- A pani nie pyta o wiadomości?|- Nie, gdyż się ich nie spodziewam.
01:15:54:Mam w mieście bardzo niewielu|znajomych.
01:16:14:Ani słowa więcej o szynce.|Ty i Cartwright ją podzielicie.
01:16:20:- Zadnych wiadomości.|- Nie zamęczaj się, moja droga.
01:16:26:Doskonała pogoda zatrzymuje|wielu sportowców poza miastem.
01:16:31:Ale mróz niedługo ich tu przygna.|Możesz na to liczyć.
01:16:37:Nie pomyślałam o tym.
01:16:40:I panna Dashwood|może uspokoić serce, -
01:16:43:- jako że wasza bratowa zaprosiła|pana F na dzisiejszy bal.
01:16:50:Tylko uważaj,|przechodziły tędy konie.
01:16:51:Tylko uważaj,|przechodziły tędy konie.
01:16:56:Zaczyna także padać.|Trzymajcie się mnie.
01:17:29:Mamo!|Bardzo tu wesoło!
01:17:35:- Wytropiłaś kogoś znajomego?|- Nie, ale pan Palmer widzi więcej.
01:17:40:- Czy widzi pan kogoś znajomego?|- Niestety nie.
01:17:45:Jak można być tak złośliwym?|Jest pani Dashwood.
01:17:54:Chodźmy, moje drogie.
01:18:00:Pani Jennings!
01:18:03:Jak tu gorąco...|Nie sądzę, by była pani sama.
01:18:08:John poszedł po mojego brata.
01:18:13:Pani brata! A to dopiero|dobra nowina.
01:18:19:Chyba zaraz zemdleję.
01:18:23:Pani Jennings, bardzo mi miło panoą|poznać. Mój szwagier...
01:18:28:Pan Robert Ferrars.
01:18:32:Panno Dashwood.|panno Steele, panno Marianne.
01:18:36:Drogie panie, jestem szczęśliwy, że|wreszcie się spotkaliśmy.
01:18:42:Pan jest zapewne młodszym z braci.|Czy nie ma pana Edwarda?
01:18:46:- Panna Dashwood spodziewała się go.|- Jest niestety zbyt zajęty.
01:18:51:Nie ma tu znajomości, które mogłyby|uczynić jego wizytę sensowną.
01:18:57:Ach, ci mężczyźni w dzisiejszych|czasach, dlaczegóż się ukrywają?
01:19:03:Ze względu na nieobecność brata,|musi pan zatańczyć z panną Dashwood.
01:19:14:Będzie to dla mnie zaszczyt.
01:19:22:Być może panna Steele zachce|zarezerwować dla mnie allemande?
01:20:08:Mieszka pani w Devonshire,|panno Dashwood?
01:20:16:- W domku wiejskim?|- Tak.
01:20:21:Uwielbiam wiejskie domki.
01:20:26:Gdybym miał wolne dochody,|sam bym taki zbudował.
01:20:43:Pan Willoughby...
01:20:46:- Jak się pani ma, panno Dashwood?|- Znakomicie.
01:20:50:- A pani rodzina?|- Bardzo dobrze, dziękuję.
01:20:56:Dziękuję za pańskie zainteresowanie.
01:21:01:Willoughby!
01:21:15:Dobry Boże, Willoughby...
01:21:20:Nie podasz mi ręki?
01:21:24:Jak się pani miewa, panno Marianne?
01:21:29:O co chodzi?|Dlaczego mnie nie odwiedzasz?
01:21:34:Nie było cię w Londynie?|Nie dostałeś moich listów?
01:21:39:Miałem przyjemność otrzymać|korespondencję od pani.
01:21:46:Na miłość boską, Willoughby,|powiedz mi, co się stało.
01:21:53:Dziękuję pani. Jestem wielce|zobowiązany.
01:21:57:Pani wybaczy, muszę wrócić do|mojego towarzystwa.
01:22:22:Idź po niego. Powiedz,|żeby natychmiast do mnie wrócił.
01:22:27:Lepiej wyjdźmy stąd, kochanie.
01:22:32:- Czy pan je zna?|- To znajome ze wsi.
01:22:46:Chodźmy, kochanie.
01:22:57:Nie rozumiem tego.|Muszę z nim pomówić...
01:23:02:Wielki Boże. Marianne. Musisz|wyjść na powietrze.
01:23:20:Lucy!|Musimy już iść.
01:23:24:Będzie to dla nas zaszczyt|odprowadzić pani podopieczną.
01:23:30:Jakie to uprzejme.
01:23:32:Doprawdy posyłała mu listy nocą?
01:23:48:- Marianne, proszę, powiedz mi.|- Nie pytaj o nic.
01:23:53:- Nie masz do mnie zaufania.|- Ty nikomu się nie zwierzasz.
01:24:02:- Nie mam o czym mówić.|- Zadna z nas nie ma.
01:24:07:Ja, ponieważ niczego nie ukrywam.|Ty, ponieważ nic nie mówisz.
01:24:19:Lady Charteris winna była ograniczyć|listę gości. Było tak duszno.
01:24:25:Dobrze, że wcześnie wyszłyśmy.
01:24:28:No wreszcie...
01:24:35:Kłótnie kochanków nie trwają długo.|Ten Iist zrobi swoje.
01:24:42:Muszę wyjść. Mam nadzieję, że|nie każe jej dłużej czekać.
01:24:49:To bolesne widzieć pannę Marianne|w takim stanie.
01:24:54:Rodzina Edwarda była dla mnie|tak miła.
01:24:58:Nigdy mi pani nie mówiła, jak miła|jest pani bratowa. No i Robert.
01:25:05:Całe szczęście żadne z nich|nie wie o waszych zaręczynach.
01:25:19:"Droga pani, bardzo mi przykro,|jeśli panią uraziłem."
01:25:26:"Jeśli zdarzyło mi się okazywać|więcej, niż mogłem odczuwać, -
01:25:32:- bardzo żałuję mojej|nieroztropności. "
01:25:36:"Moje uczucia należą teraz|do innej damy."
01:25:39:"Z przykrością odsyłam pani listy|i pukiel włosów."
01:25:45:"Pzostaję, i tak dalej...|John Willoughby."
01:25:52:Moja najdroższa...
01:25:57:To lepiej, niż jakby sam zerwał||zeręczyny jeszcze pozniej.
01:26:05:Nie byliśmy zaręczeni.
01:26:08:Sądziłam, że oświadczył ci się,|zanim cię opuścił.
01:26:13:- Nie jest tak pusty, jak myślisz.|- Czy wyznał ci miłość?
01:26:20:Tak. Nie... Nigdy. Ale na każdym|kroku dawał mi to do zrozumienia.
01:26:29:Myślałam, że tak, ale nie powiedział|mi tego. Nie złamał słowa.
01:26:35:Ale upewniał nas w tym,|że cię kocha.
01:26:39:Kochał mnie! Tak, jak ja jego.
01:26:48:Musiałam od razu przybiec tutaj.|Jak panna Marianne?
01:26:53:Biedna istota, niedobrze wygląda.|Nie ma wątpliwości, że to prawda.
01:26:58:Słyszałam od panny Morton, -
01:27:02:- że wkrótce ma się ożenić z panną|Grey wartą 50,000!
01:27:08:Jeśli to prawda, jest nic nie wart.|Skrzywdził tylko dziecinę.
01:27:14:Zyczę mu z całego serca, by nowa|żoneczka zalazła mu za skórę.
01:27:19:To nie jest młodzieniec wart uczuć.
01:27:24:Z twoją śliczną buźką, nigdy nie|zabraknie ci adoratorów.
01:27:32:Lepiej pozwólmy jej się wypłakać.
01:27:37:Pójdę poszukać czegoś, co może|ją pocieszyc.
01:27:41:- Czy ona lubi oliwki?|- Nie umiem powiedzieć.
01:27:54:Teraz się okazuje, że|nigdy nie byli zaręczeni.
01:27:57:Panna Grey ma 50,000 funtów.|A Marianne ani pensa.
01:28:02:Nie mogła liczyć na małżeństwo.|Ale i tak jej współczuję.
01:28:07:Straci swój blask i skończy jako|stara panna, jak Elinor.
01:28:12:Moglibyśmy zaprosić je na kilka dni|do siebie. W końcu to rodzina.
01:28:19:- A mój ojciec...|- Mój drogi...
01:28:22:Z wielką przyjemnością, ale|zaprosiłam już do nas pannę Steele.
01:28:28:Nie możemy pozbawiać pani Jennings|całego jej towarzystwa.
01:28:32:Kiedyś jeszcze zaprosimy twoje|siostry.
01:28:35:Panna Steele bardziej skorzysta na|twojej hojności. Biedna dziewczyna.
01:28:41:Doskonały pomysł.
01:28:48:Pułkownik Brandon do pani.
01:28:51:- Bardzo dziękuję, że pan przyszedł.|- Jak się czuje pani siostra?
01:28:58:Muszę zabrać ją do domu. Pan Palmer|zawiezie nas do Cleveland. Dalej...
01:29:06:- Zabiorę panie stamtąd do Barton.|- Przyznam, że na to liczyłam.
01:29:14:Marianne bezgranicznie cierpii.
01:29:18:Najbardziej boli mnie to, jak stara|się usprawiedliwić pana Willoughby.
01:29:28:Być może...
01:29:33:Czy mogę opowiedzieć pani o pewnych|okolicznościach, które mogą pomóc...
01:29:40:Czy to dotyczy pana Willoughby?
01:29:53:Kiedy ostatnim razem wyjechałem|z Barton...
01:29:57:Nie, muszę się jeszcze dalej cofnąć.
01:30:01:Bez wątpienia...|Bez wątpienia...
01:30:06:...Pani Jennings zapoznawała panie|z moją przeszłością.
01:30:11:Ze smutnym końcem mojego związku|z kobietą o imieniu Eliza.
01:30:19:Nie jest powszechnie wiadome -
01:30:23:- że 20 lat temu, przed śmiercią,|Eliza powiła nieślubne dziecko.
01:30:29:Kimkolwiek był jego ojciec,|opuścił ją.
01:30:34:Eliza na łożu śmierci błagała mnie,|bym zaopiekował się dzieckiem.
01:30:40:Wcześniej ją skrzywdziłem -|nie mogłem teraz odmówić.
01:30:46:Umieściłem małą Beth|u rodziny na wsi -
01:30:51:- wiedziałem, że będzie tam miała|dobrą opiekę. Przyjeżdżałem do niej.
01:30:57:Wyrosła na tak silną osobę, -
01:31:00:- a ja, niech Bóg mi wybaczy,|dawałem jej zbyt wiele swobody.
01:31:07:Niemal rok temu zniknęła.
01:31:10:Zleciłem poszukiwania. Przez 8|miesięcy oczekiwałem najgorszego.
01:31:15:W dniu pikniku w Delaford dostałem|pierwszą wiadomość o niej.
01:31:22:Była... przy nadziei.
01:31:27:Złoczyńca, który porzucił ją|i zniknął bez śladu...
01:31:39:Chce pan powiedzieć, że to|pan Willoughby?
01:31:45:Został wyrzucony przez Lady Allen,|zanim miałem okazję go spotkać.
01:31:51:- Uciekł do Londynu.|- Wyjechał bez żadnego wyjaśnienia.
01:31:56:Zaryzykował utratą majątku i|pieniędzy na spłaty długów.
01:32:03:Więc zostawił Marianne -
01:32:08:- dla panny Grey i jej 50,000.
01:32:14:Czy Beth wciąż jest w mieście?
01:32:18:Zdecydowała się pojechać na wieś|na czas rozwiązania.
01:32:29:Nie zamęczałbym pani,|gdybym z całego serca, -
01:32:34:- nie wierzył, że ukoi to|cierpienia pani siostry.
01:32:49:Przedstawiłem pana Willoughby'ego|jako najgorszego z libertynów.
01:32:56:Lady Allen powiedziała mi jednak, że|naprawdę chciał się oświadczyć.
01:33:01:Nie zaprzeczam, że jego intencje|wobec Marianne były uczciwe.
01:33:11:Jestem pewien, że ożeniłby|się z nią.
01:33:17:- Gdyby nie...|- Pieniądze.
01:33:26:- Miałam słuszność mówiąc ci o tym?|- Oczywiście.
01:33:34:Cokolwiek się wydarzyło,|jakkolwiek teraz postępuje, -
01:33:39:- mozesz miec pewnosc,|że cię kocha.
01:33:43:Ale nie wystarczająco Mocno.
01:33:47:Nie wystarczająco...
01:33:58:Jest tu ktoś, kto panią rozweseli.
01:34:05:Jak się miewa pani droga siostra?|Biedactwo.
01:34:11:Nie wiem, co bym zrobiła, jeśli ktoś|traktowałby mnie tak bez szacunku.
01:34:16:Czy mile spędza pani czas wraz|z Johnem i Fanny?
01:34:20:Nigdy nie byłam tak szczęśliwa.|Przypadłam do gustu pani bratowej.
01:34:26:- Nie wie pani, co się stało?|- Skąd mogę wiedzieć.
01:34:32:Wczoraj zostałam przedstawiona jego|matce. Była bardzo grzeczna.
01:34:39:Nie widziałam jeszcze Edwarda. Ale|na pewno wkrótce to nastąpi.
01:34:48:Pan Edward Ferrars do pani.
01:34:56:Proszę go poprosić.
01:35:35:To wielka przyjemność widzieć pana.|Zna pan pannę Steele, oczywiście.
01:35:46:- Jak się pani miewa, panno Steele?|- Bardzo dobrze, dziękuję.
01:35:55:Proszę usiąść.
01:36:03:Jest pan zaskoczony spotykając mnie|tutaj, nie w domu pańskiej siostry?
01:36:11:Pójdę po Marianne. Byłaby zasmucona|nie spotkawszy się z panem.
01:36:17:Edward! Usłyszałam pański głos.
01:36:21:- Wreszcie nas pan odwiedził.|- Przepraszam za to opóźnienie.
01:36:28:- Pani jest blada. Choruje pani?|- To nieważne. Elinor ma się dobrze.
01:36:34:- To wystarczy za nas obie.|- Jak się paniom podoba Londyn?
01:36:40:Pańska wizyta to jedyna miła rzecz,|jaka mnie tu spotkała. Nieprawdaż?
01:36:49:- Czemu nie przyszedł pan wcześniej?|- Byłem bardzo zajęty.
01:36:54:Cóż to znaczy w perspektywie|spotkania oddanych panu przyjaciół?
01:36:59:Być może zwątpiła pani w słowa|dane przez młodych mężczyzn?
01:37:04:Edward jest najmniej skłonny do|egoizmu ze wszystkich, których znam.
01:37:12:Edward, usiądzie pan wreszcie?|Elinor, pomóż mi go przekonać.
01:37:27:- Proszę wybaczyć. Muszę już iść.|- Dopiero pan przyszedł.
01:37:32:Fanny prosiła mnie o załatwienie|pilnej sprawy.
01:37:36:Być może zechciałby pan odwieźć|mnie do domu pańskiej siostry?
01:37:43:To dla mnie zaszczyt.
01:38:05:- Dlaczego go nie zatrzymałaś?|- Musiał mieć swoje powody.
01:38:12:Tak, twój chłód. Na jego miejscu|uznałabym, że jestem ci obojętna.
01:38:22:Marianne źle wygląda. Przy niej i ja|obawiam się, że nie wyjdę za mąż.
01:38:29:Nonsens. Znajdziesz lepszą partię|niż panny Dashwood.
01:38:34:Ale ja nie mam posagu.
01:38:38:Masz pod dostatkiem innych zalet.
01:38:43:Nie zdziwi mnie, jeśli twój wybranek|przekroczy najśmielsze oczekiwania.
01:38:49:Och, tak bym tego pragnęła.
01:38:53:Jest jeden młody człowiek...
01:38:57:Czy aby dobrego pochodzenia,|zamożny?
01:39:02:Owszem. Ale jego rodzina z pewnością|będzie temu przeciwna.
01:39:08:Zmienią zdanie, jak tylko|będą mieli okazję cię poznać.
01:39:13:To wielki sekret.
01:39:16:Nikomu o tym nie mówiłam, żeby|nie wyszło na jaw.
01:39:21:- Jestem wcieleniem dyskrecji.|- Jeśli się ośmielę...
01:39:29:Zapewniam, że będę milczała,|jak grób.
01:39:41:Zmija na moim łonie!
01:39:48:Przestań!
01:40:06:Cóż za skandal! Edward Ferrars.|o którym sobie tak żartowałam, -
01:40:14:- jest od pięciu lat zaręczony|z panną Lucy Steele.
01:40:19:Jego matka domaga się zerwania|zaręczyn pod groźbąwydziedziczenia.
01:40:27:Ale on odmówił złamania danego jej|słowa. Został przy niej, -
01:40:33:- i został bez pensa. Cały majątek|odziedziczy pan Robert.
01:40:39:Muszę znaleźć Lucy. Wasza bratowa|doprowadziła ją do histerii.
01:40:47:Od jak dawna o tym wiesz?
01:40:54:- Odkąd pani Jennings zaprosiła nas.|- Dlaczego mi nie powiedziałaś?
01:40:59:Lucy wyznała mi to w sekrecie.
01:41:02:- Nie mogłam złamać obietnicy.|- Ale on kocha ciebie!
01:41:07:- Próbował powiedzieć mi o Lucy.|- Nie może się z nią ożenić.
01:41:13:Czy ma potraktować ją gorzej, niż|Willoughby potraktował ciebie?
01:41:18:- Nie może ożenić się nie kochając.|- Obiecał jej to dawno temu.
01:41:25:Choć może nieco tego żałować, będzie|zadowolony, że dotrzymał słowa.
01:41:33:Jest coś ekscytującego w tym, że|szczęście zależy od jednej osoby, -
01:41:42:- ale to nie zawsze możl iwe.|Musimy się z tym pogodzić.
01:41:47:Edward ożeni się z Lucy,|a ty i ja wrócimy do domu.
01:41:52:Wciąż tylko rezygnacja i akceptacja.
01:41:56:Wciąż opanowanie, honor i obowiązek.
01:42:00:Elinor, gdzie jest twoje serce?
01:42:04:Co ty wiesz o miom sercu? Obchodzi|cię tylko własne cierpienie.
01:42:09:Męczyło mnie to od tygodni, ale|nie mogłam się z tego zwierzyć.
01:42:14:Dałam słowo osobie, której tajemnica|zniszczyła wszystkie moje nadzieje.
01:42:21:Znosiłam jej egzaltację, wiedząc, że|już nigdy nie odzyskam Edwarda.
01:42:26:Gdyby nie obietnica, pokazałabym,|jak złamane jest moje serce.
01:42:59:Słyszałem, że pan Ferrars stracił|cały majątek na rzecz brata.
01:43:07:- Czy dobrze mnie poinformowano?|- Tak. w istocie.
01:43:13:- Poznał go pan?|- Nie, nigdy go nie widziałem.
01:43:20:Ale zbyt dobrze znam|okrucieństwo...
01:43:25:...rozstania dwojga młodych ludzi|od dawna w sobie zakochanych.
01:43:34:Mam propozycję, która pozwoli|na zawarcie ślubu z panną Steele.
01:43:41:Jeśli jest przyjacielem pani rodziny||- moze pani mu o niej wspomni.
01:43:48:Jestem pewna, że wolałby usłyszeć|o niej z pańskich ust, Pułkowniku.
01:43:56:Nie sądzę.
01:43:59:Udowodnił swoją dumę. W najlepszym|tego słowa znaczeniu.
01:44:06:To dobre rozwiązanie.
01:44:17:Pan Edward Ferrars.
01:44:30:Dziękuję, że tak szybko odpowiedział|pan na moją prośbę.
01:44:33:Byłem zaszczycony otrzymując|wiadomość od pani.
01:44:37:Bóg wie, co pani teraz o mnie myśli.
01:44:41:- Nie mam prawa mówić...|- Mam dobre wieści.
01:44:46:Proszę usiąść.
01:44:54:- Zna pan Pułkownika Brandona.|- Słyszałem o nim.
01:44:59:Pułk. Brandon wiedząc, że chce pan|zostać duchownym, -
01:45:06:- chciałby za moim pośrednictwem|zaoferować panu parafię Delaford, -
01:45:12:- mając nadzieję, że to da panu|możliwość poślubienia panny Steele.
01:45:17:- Pułkownik Brandon?|- Tak.
01:45:21:Jest to świadectwo tego, jak bardzo|przejmuje się tą okrutną sytuacją.
01:45:30:Pułk. Brandon ofiarowuje mi parafię?
01:45:34:Czy to możliwe?
01:45:38:Niech nie dziwią pana świadectwa|przyjaźni poza kręgiem rodzinnym.
01:45:45:Nie.|Dziwi mnie pani przyjaźń.
01:45:51:Wiem, że zawdzięczam to pani.
01:45:56:Wyraziłbym to gdybym tylko potrafił,|ale kiepski ze mnie mówca...
01:46:00:Myli się pan. Zawdzięcza to pan|swojej postawie.
01:46:11:Pułk. Brandon jest człowiekiem|wielkiego serca.
01:46:15:To najlepszy z ludzi.
01:46:22:Dlaczego zatem Pułkownik|sam mi tego nie powiedział?
01:46:27:Uznał, że powinien pan dowiedzieć|się o tym od przyjaciół.
01:46:38:Pani przyjaźń jest dla mnie||najwazniejszą rzecząw zyciu.
01:46:46:Zawsze będzie ją pan posiadał.
01:46:54:Proszę mi wybaczyć.
01:46:57:Dotrzymuje pan danego słowa.|To najważniejsze.
01:47:03:Zyczę wam obydwojgu szczęścia.
01:47:47:Co za szczęście, że znaleźli|parafię tak blisko Barton.
01:47:51:Będziecie mogli często się spotykać.
01:47:56:Nigdy nie nawidziłam nikogo|bardziej, niż Willoughby'ego.
01:48:01:Widać jego dom z naszego wzgórza!|Każę Jackson owi zasadzić drzewa.
01:48:09:Wykluczone.
01:48:11:Słyszałam, że suknia ślubna panny|Grey była prześliczna...
01:48:28:Pani Bunting!|Ogromnie pragniemy herbaty.
01:48:41:Nie wzięła oddechu od Londynu.|Ze też się z nimi zabrałyśmy.
01:48:46:Nie było innej możliwości. Przejdę|się. Potrzebuję chwili spokoju.
01:48:53:- Obawiam się, że będzie padać.|- Nie będzie.
01:48:58:- Kiedy tak mówisz, zawsze pada.|- Nie odejdę daleko.
01:49:23:Jesteśmy dumni z małego Thomasa.|A jego papa jak go uwielbia!
01:49:44:Och, tu pani jest.|Niech pani pozna małego Thomasa.
01:50:05:Nie widzę Marianne.
01:50:47:Miłość nie jest miłością,|jeśli znajduje alternatywy, -
01:50:54:- jest zmienna, lub skłonna|odejść za cudzą skłonnością.
01:51:00:Nie. to wzniesiona nad|burzy bałwany -
01:51:05:- latarnia morska.|gwiazda niewzruszona.
01:51:12:Willoughby...
01:51:17:Willoughby...
01:51:20:Willoughby...
01:51:27:Marianne?
01:51:29:- Całkiem przemoknie.|- Dziękujemy za to stwierdzenie.
01:51:36:Niech się pani nie martwi, panno|Dashwood. Brandon ją odnajdzie.
01:51:40:Możemy się domyślać, dokąd poszła.
01:52:14:Nie jest ranna,|musimy ją rozgrzac.
01:52:18:W moim pokoju jest piec.|Prędko!
01:52:51:Obawiam się, że będzie trzeba|wezwać lekarza.
01:53:14:Niech pan się nie zadręcza. Kilka|dni w łóżku i wróci do siebie.
01:53:21:Możemy polegać na doktorze Harrisie.|Nie znam lepszego lekarza.
01:53:28:- Jaka jest diagnoza?|- To zakaźna gorączka.
01:53:35:- Radziłbym wywieźć dziecko.|- Pani Bunting!
01:53:49:Panno Dashwood...|Ogromnie mi przykro.
01:53:55:- Jeśli potrzeba, mogę zostać.|- To bardzo uprzejme.
01:54:01:Ale Pułk. Brandon i dr. Harris|zajmą się nami należycie.
01:54:06:Dziękuję za wszystko.
01:54:37:Nie wraca do zdrowia.
01:54:55:Co mogę zrobić?
01:55:00:- Tak wiele pan już zrobił.|- Cokolwiek, inaczej oszaleję.
01:55:07:Byłoby dla niej lepiej, gdyby|jej matka była tutaj.
01:55:55:Muszę sprowadzić więcej laudanum.
01:55:58:Nie będę udawał - stan pani siostry|jest bardzo poważny.
01:56:10:Proszę się przygotować na najgorsze.
01:56:13:Wkrótce będę z powrotem.
01:56:33:Marianne...
01:56:36:Marianne, proszę cię, spróbuj...
01:56:41:Marianne...
01:56:46:Błagam...
01:57:01:Nie mogę...|Nie mogę żyć bez ciebie.
01:57:14:Próbowałam być dzielna...|Będę próbować...
01:57:21:Ale proszę cię, najdroższa...
01:57:29:...ukochana Marianne...
01:57:36:...nie zostawiaj mnie samej.
01:58:34:Elinor...
01:59:02:Moja matka...
01:59:14:Niebezpieczeństwo minęło.|Najgorsze minęło.
01:59:31:- Gdzie Elinor?|- Tutaj jestem.
01:59:34:Tutaj, kochanie.
01:59:42:Pułkowniku...
01:59:52:Dziękuję.
02:00:36:Nie jest tak uroczy, jak Willoughby,|ale ma przyjemniejszą twarz.
02:00:43:Czasami było w oczach Willoughby go|coś czego nie lubiłam.
02:00:53:"Ziemia nie traci nic.|nic nie przemija."
02:00:57:"Bo to, co jedna fala zbiera,|druga na brzeg wymywa."
02:01:05:"l zawsze znajdować|będziemy to...
02:01:12:...co wydaje się utracone. "
02:01:19:- Będziemy kontynuować jutro?|- Nie, muszę wyjechać.
02:01:25:- Wyjechać? Dokąd?|- Nie mogę powiedzieć.
02:01:31:To tajemnica.
02:01:37:Ale niebawem pan wróci?
02:01:57:Tam.
02:02:01:Tam upadłam. I po raz pierwszy|zobaczyłam Willoughby go.
02:02:07:Biedny Willoughby.|na zawsze zachowa cię w pamięci.
02:02:12:Ale czy, jeśli wybrałby mnie,|byłby zadowolony?
02:02:18:Miałby kochającą żonę,|ale ani grosza, -
02:02:23:- i mógłby zacząć cenić portfel|wyżej niż własne uczucia.
02:02:33:Jeśli jego żal jest choć w połowie|taki, jak mój, wystarczająco cierpi.
02:02:39:Porównujesz swoje zachowanie|z jego?
02:02:45:Z tym, jakie być powinno. I z twoim.
02:03:04:Przywiozłem wołowinę.
02:03:08:W Exeter jest o wiele tańsza.|Tak czy inaczej, to dla Marianne.
02:03:14:- Czy w Exeter było tłoczno?|- O tak, proszę pani.
02:03:18:Pani Pothington|miała kolejny zawał.
02:03:24:A panna Murden porzuciła Coles a|z powodu jego pijaństwa.
02:03:28:A pan Ferrars ożenił się,|ale oczywiście wie pani o tym.
02:03:37:Od kogo się o tym dowiedziałeś?
02:03:40:Widziałem panią Ferrars. Zatrzymali|się razem w gospodzie.
02:03:48:Rozpoznałem dawną pannę Steele,|więc zdjąłem kapelusz.
02:03:53:Pytała o panie,|zwłaszcza o pannę Dashwood.
02:03:58:Kazała przekazać pozdrowienia.|Obiecała wysłać kawałek tortu.
02:04:07:- Czy pani Ferrars dobrze wygląda?|- Mówiła, że jest bardzo zadowolona.
02:04:13:Zawsze była uroczą damą. Pozwoliłem|sobie życzyć jej szczęścia.
02:04:18:Dziękuję, Thomas.
02:04:53:- Co to takiego, Thomas?|- Nie wiem, ale jest bardzo ciężkie.
02:04:58:"Jest wystarczająco mały do salonu.|Wkrótce przyjadę, oczekuję -
02:05:04:- że zobaczę postępy. Oddany|przyjaciel, Christopher Brandon. "
02:05:10:Doskonale pasuje.
02:05:13:Bardzo proszę, panno Marianne.
02:05:17:Przygotuj herbatę.
02:05:20:- Musi cię bardzo lubić.|- To dla nas wszystkich.
02:06:14:Przyjechał Pułkownik Brandon.
02:06:27:- Nie sądzę, by to był on.|- Obiecał, że dziś przyjedzie.
02:06:35:Edward!
02:06:38:To Edward!
02:06:43:Spokojnie.|Zachowajmy powagę.
02:07:07:Pan Ferrars do pani.
02:07:14:Edward...|Jakże miło pana widzieć.
02:07:36:- Miewają się panie dobrze?|- Dziękujemy. Znakomicie.
02:07:47:Cieszymy się wspaniałą pogodą...|Naprawdę.
02:07:54:Dobrze to słyszeć.|Drogi są suche.
02:08:04:Zyczę panu wiele dobrego, Edwardzie.
02:08:26:Mam nadzieję, że pani Ferrars|czuje się dobrze.
02:08:32:Raczej tak... Dziękuję.
02:08:40:Czy pani Ferrars już przyjechała?
02:08:45:Nie... moja matka jest w mieście.
02:08:49:Mam na myśli panią|Edwardową Ferrars.
02:08:56:Nie słyszały panie?
02:09:02:Myśli pani o moim bracie.|I pani Robertowej Ferrars?
02:09:09:- Pani Robertowej Ferrars?|- O tak.
02:09:15:Otrzymałem list od panny Steele, -
02:09:21:- a raczej pani Ferrars, która|pisze do mnie -
02:09:28:- że przeniosła afekt na mojego|brata. Roberta.
02:09:33:Spędzali ze sobą dużo czasu|w Londynie.
02:09:38:Ze względu na okoliczności,|czułem się uprawniony -
02:09:45:- do zwolnienia jej od danego|mi słowa.
02:09:50:Pobrali się w zeszłym tygodniu|w Plymouth.
02:10:00:Więc pan...
02:10:05:...nie jest żonaty?
02:10:08:Nie.
02:10:38:Elinor... Poznałem Lucy,|kiedy byłem bardzo młody.
02:10:44:Gdybym miał zawód, nie odczułbym|tak płochej namiętności.
02:10:51:W Norland przekonywałem się, że|darzy mnie pani tylko przyjaźnią, -
02:10:58:- i że ryzykuję jedynie swoim|uczuciem.
02:11:02:Przyjechałem nie oczekując niczego,|chciałem jedynie wyznać, -
02:11:11:- że moje serce jest|i zawsze będzie...
02:11:18:...twoje.
02:11:35:- Usiadł przy niej.|- Co jeszcze?
02:11:41:Mów!
02:11:44:Klęka przed nią!