AGATHA CHRISTIE

N CZY M?

TYTUŁ ORYGINAŁU "N OR M?"

PRZEŁOŻYŁA KRYSTYNA TARNOWSKA

I
Tomasz Beresford zdjął płaszcz w przedpokoju i starannie, nie śpiesząc się, powiesił go
na wieszaku. Kapelusz powędrował na sąsiedni wieszak.
Wyprostował plecy i z przylepionym do twarzy pewnym siebie uśmiechem wszedł do
saloniku, gdzie jego żona robiła na drutach czapeczkę wojskową z wełny koloru khaki.
Była to wiosna roku 1940.
Pani Beresford zerknęła na męża spod oka, po czym z niewiarygodną wprost szybkością
zaczęła przebierać drutami.
- Jest może coś nowego w popołudniowych gazetach? - spytała po chwili.
- Lada dzień rozpocznie się Blitzkrieg - odpowiedział Tomasz. - Sytuacja we Francji
wygląda kiepsko.
- Trzeba przyznać, że świat teraz nie jest wesoły - mruknęła Tuppence.
Zapadło milczenie. Po chwili odezwał się Tomasz:
- No i dlaczego nie pytasz? Nie bądźże tak piekielnie taktowna.
- Wiem - przyznała Tuppence. - Świadomie okazywany takt jest strasznie irytujący. Ale
kiedy pytam, też cię to drażni. Zresztą po co pytać? Wystarczy na ciebie spojrzeć.
- Nie przypuszczałem, że wyglądam jak wcielenie rozpaczy.
- Bynajmniej, mój drogi. Tylko twój uśmiech robi takie wrażenie, jakbyś go gwoździkami
przybił do twarzy. Na sam widok kraje się serce.
- Czyżby to robiło wrażenie aż tak rozpaczliwe? - spytał Tomasz z uśmiechem.
- Gorzej niż rozpaczliwe. No, wyrzućże z siebie wszystko. Nic z tego?
- Nic. Nie jestem im w ogóle potrzebny. Przyznasz, Tuppence, że to przykre, kiedy z
czterdziestosześcioletniego mężczyzny robi się wbrew jego woli zgrzybiałego starca.
Piechota, marynarka, lotnictwo, Ministerstwo Spraw Zagranicznych - wszędzie powiadają
mi to samo: jestem za stary. Ewentualnie może później na coś im się przydam.
- To samo ze mną - powiedziała Tuppence. - Kobiet w moim wieku nie przyjmują na
sanitariuszki: dziękujemy, nie chcemy! Ani w ogóle nie biorą do żadnych innych zajęć.
Wolą pierwszą lepszą niedouczoną smarkulę, która w życiu nie widziała rany ani nie
sterylizowała opatrunku, niż mnie, która od 1915 do 1918 roku wykonywałam
najrozmaitsze prace. Byłam pielęgniarką na oddziale chirurgicznym i siostrą operacyjną,
potem kierowcą ciężarówki dowożącej zaopatrzenie na front i wreszcie szoferem

generalskiego samochodu. Jak sam wiesz najlepiej, we wszystkich tych czynnościach
wykazywałam się doskonałymi rezultatami. A teraz jestem śmieszną, nudną, natrętną
kobietą w średnim wieku, która w żaden sposób nie chce (chociaż powinna) siedzieć
spokojnie w domu i robić na drutach.
- Ta wojna jest po prostu ohydna - mruknął posępnie Tomasz.
- Każda wojna jest ohydna. Ale kiedy w dodatku każą człowiekowi siedzieć z założonymi
rękami...
- Na szczęście Debora ma pracę - rzucił pocieszająco.
- O tak, jej się udało - przyznała Tuppence. - Zresztą mam wrażenie, że się dobrze
spisuje. Ale mimo to uważam, że dawałabym sobie radę nie gorzej od niej.
- Debora jest pewnie innego zdania - uśmiechnął się Tomasz.
- Córki są czasami wręcz nieznośne. Zwłaszcza kiedy przez delikatność starają się być
szczególnie dobre dla matek.
- Życzliwa pobłażliwość, jaką mi okazuje ten smarkacz Derek - mruknął Tomasz - bywa
niekiedy trudna do zniesienia. Widzę wtedy wyraźnie w jego oczach współczucie dla
"biednego starego ojca".
- Trzeba przyznać - odparła Tuppence - że chociaż nasze dzieci są przemiłe, są
jednocześnie strasznie irytujące.
Ale na samo wspomnienie bliźniaków, Derka i Debory, tkliwość pojawiła się w jej oczach.
- Ludziom chyba zawsze trudno jest przywyknąć do myśli - powiedział poważnie Tomasz -
że się starzeją i nie nadają do niczego.
Tuppence parsknęła gniewnie i z taką gwałtownością potrząsnęła ciemną, lśniącą główką,
że aż motek wełny zsunął jej się z kolan.
- Nie nadajemy się już do niczego? Czyżby? A może tylko inni usiłują w nas to wmówić?
Czasami mam takie uczucie, że zawsze byliśmy parą niedołęgów.
- Bardzo prawdopodobne.
- Może. Ale przecież kiedyś nam się zdawało, że dokonaliśmy czegoś w życiu. Teraz
zaczynam podejrzewać, że tamto wszystko wcale się nie zdarzyło. Powiedz, Tomaszu -
czy tamto jest tylko urojeniem? Czy to prawda, że niemieccy szpiedzy rozbili ci głowę i
porwali cię? Czy to prawda, że wyśledziliśmy kiedyś i schwytali niebezpiecznego
złoczyńcę? Czy to prawda, że uratowaliśmy życie młodej dziewczynie i odzyskaliśmy

ważne tajne dokumenty, co w swoim czasie potrafiła ocenić wdzięczna ojczyzna? My! Ty i
ja! Wyszydzani, nikomu niepotrzebni państwo Beresford?
- Uspokój się, kochanie. Takie próżne żale do niczego nie prowadzą.
- W każdym razie - oznajmiła Tuppence, przełykając łzy - nasz pan Carter mocno mnie
rozczarował.
- Dostaliśmy od niego bardzo miły list.
- Ale absolutnie nic dla nas nie zrobił, nie zostawił nam nawet cienia nadziei.
- No cóż, odsunięto go od tych spraw - odparł Tomasz. - Jak nas. Przecież to stary
człowiek. Siedzi w Szkocji i łowi ryby.
Tuppence powiedziała z tęskną nutą w głosie:
- Mogliby nam dać jakąś... jakąkolwiek pracę w wywiadzie.
- Może nie dalibyśmy rady. Może zabrakłoby nam dzisiaj odwagi.
- Czyja wiem... Mam wrażenie, że od tamtych czasów nic się nie zmieniłam. Ale kto wie,
może gdyby przyszło co do czego... Och, żeby nam dali jakąkolwiek pracę! - dodała z
westchnieniem. - To okropne, kiedy człowiek ma tyle czasu na myślenie.
Jej wzrok spoczywał króciutką chwilę na fotografii młodego chłopca w mundurze lotnika,
którego szczery, szeroki uśmiech tak bardzo przypominał uśmiech ojca.
- Sytuacja mężczyzny jest jeszcze trudniejsza - mruknął Tomasz. - Kobiety mogą
ostatecznie robić na drutach, przygotowywać paczki na front i pomagać w kantynach
żołnierskich.
- Tego rodzaju zajęcia będą dla mnie odpowiednie za dwadzieścia lat - warknęła
Tuppence. - Nie jestem jeszcze aż tak stara, żeby się tym zadowolić. Nie jestem ani stara,
ani młoda.
Rozległ się dzwonek u drzwi. Tuppence wstała. Beresfordowie zajmowali małe
mieszkanko w nowoczesnym bloku. Otworzywszy drzwi, Tuppence zobaczyła na progu
mężczyznę o szerokich barach, z dużymi jasnymi wąsami i wesołą, ogorzałą twarzą.
Ogarnął ją szybkim spojrzeniem i zapytał:
- Czy pani Beresford?
Tuppence spodobało się miłe brzmienie jego głosu.
- Tak - odparła.

- Nazywam się Grant. Jestem przyjacielem lorda Easthamptona. Namówił mnie, żebym
państwa odwiedził.
- Bardzo mi miło, proszę, niech pan wejdzie. Wprowadziła go do saloniku.
- Mój mąż, kapitan... - rzekła.
- Wystarczy "pan".
- Pan Grant - poprawiła się Tuppence. - Przyjaciel pana Car... lorda Easthamptona.
O ileż swobodniej wymawiała nazwisko Carter, którym posługiwał się kiedyś dawny szef
wywiadu, niż ów właściwy tytuł ich starego przyjaciela.
Przez kilka minut rozmawiali wesoło we trójkę. Grant był czarującym człowiekiem o miłym
i swobodnym obejściu.
Tuppence wyszła z pokoju i po chwili wróciła z butelką sherry i trzema kieliszkami.
Gdy w pewnym momencie zapadło krótkie milczenie, Grant zwrócił się do Tomasza:
- Słyszałem, że szuka pan pracy.
W oczach Tomasza pojawił się błysk.
- Tak - odparł. - Czy może pan... Grant roześmiał się i potrząsnął głową.
- O, nic w tym rodzaju. Niestety, tamte sprawy trzeba zostawić młodym, energicznym
mężczyznom... albo ludziom, którzy zajmują się nimi od lat. Przykro mi, ale mógłbym panu
zaproponować tylko coś bardzo mało pociągającego. Praca w biurze. Papierkowa robota.
Porządkowanie akt i umieszczanie ich we właściwych przegródkach. Coś w tym rodzaju.
Twarz Tomasza wydłużyła się.
- Ach tak... - mruknął.
- Myślę, że lepsze to niż nic - dodał zachęcająco Grant. - W każdym razie niech mnie pan
odwiedzi któregoś dnia w biurze. Ministerstwo Zaopatrzenia. Pokój numer 22. Coś dla
pana znajdziemy.
Zadzwonił telefon. Tuppence podniosła słuchawkę.
- Halo... tak... co? - w słuchawce brzęczał głośno czyjś chrypli- wy, podniecony głos.
Tuppence zmieniła się na twarzy. - Kiedy? Moje biedactwo... Ależ naturalnie, zaraz
przyjdę.
Odłożyła słuchawkę.
- Dzwoniła Maureen - powiedziała do Tomasza.

- Tak mi się też zdawało. Nawet stąd poznałem jej głos. Tuppence wyjaśniała z
przejęciem:
- Tak mi przykro, proszę pana. Ale muszę pójść do przyjaciółki. Upadła i zwichnęła nogę,
a jest przy niej tylko jej mała córeczka... więc muszę tam pójść i zająć się wszystkim, i
znaleźć kogoś, kto by jej doglądał. Nie pogniewa się pan?
- Ależ nie, proszę pani. Rozumiem to doskonale.
Tuppence uśmiechnęła się do niego, wzięła palto leżące na oparciu kanapy, ubrała się i
wyszła. Drzwi wejściowe zatrzasnęły się za nią.
Tomasz nalał gościowi kieliszek sherry.
- Niech pan jeszcze nie odchodzi - powiedział.
- Chętnie zostanę. - Grant sięgnął po kieliszek i pił powoli, w milczeniu. Po chwili rzekł: -
Właściwie dobrze się stało, że pańska żona wyszła. To nam oszczędzi czasu.
- Nie rozumiem. - Na twarzy Tomasza odmalowało się zdziwienie.
- Gdyby pan przyszedł do mnie do ministerstwa, przedłożyłbym panu pewną propozycję,
do czego zostałem upoważniony - powiedział z naciskiem Grant.
Ciemny rumieniec rozlewał się powoli na piegowatej twarzy Tomasza.
- Czy chce pan przez to powiedzieć... - zaczął. Grant kiwnął głową.
- Easthampton nam pana polecił. Powiedział, że jest pan do tej pracy po prostu
stworzony.
Z piersi Tomasza wyrwało się głębokie westchnienie.
- Niech mi pan wszystko dokładnie opowie - rzekł.
- Naturalnie sprawa jest ściśle tajna. Tomasz skinął głową.
- Nawet żona nie może o niczym wiedzieć. Rozumie pan?
- Oczywiście. Jeżeli stawia pan to jako warunek... Ale poprzednio pracowaliśmy razem. -
Wiem. Ta propozycja dotyczy jednak tylko pana.
- Cóż, zgoda.
- Oficjalnie otrzyma pan, jak już to mówiłem, pracę biurową w oddziale ministerstwa w
Szkocji, w strefie zakazanej, dokąd żona nie będzie mogła panu towarzyszyć. W
rzeczywistości uda się pan zupełnie gdzie indziej.
Tomasz słuchał w milczeniu.

- Czytał pan zapewne w gazetach o Piątej Kolumnie - ciągnął Grant. - Musi więc pan
wiedzieć, przynajmniej w przybliżeniu, co ten termin oznacza.
- Wróg wewnątrz kraju - mruknął Tomasz.
- Otóż to. Wojna rozpoczęła się w nastroju optymistycznym. Nie mówię o ludziach, którzy
naprawdę znali te zagadnienia - od pierwszej chwili wiedzieliśmy, kogo mamy przeciwko
sobie, ocenialiśmy właściwie potencjał wojenny wroga, potęgę jego lotnictwa, jego
determinację i precyzję działania jego machiny wojennej. Mam na myśli naszą ludność.
Dobrodusznego, ogłupionego obywatela, który wierzy w to, w co mu wierzyć wygodnie: że
Niemcy same się rozlecą, że znajdują się w przededniu rewolucji, że uzbrojenie mają z
blachy, że niedożywieni niemieccy żołnierze będą padać w marszu, i tym podobne bzdury.
Słowem, wiara w to, w co ma się ochotę wierzyć.
Cóż, wojna potoczyła się trochę innym torem. Początek był zły, a dalszy ciąg jeszcze
gorszy. Nasi żołnierze spisali się dzielnie - ci na okrętach, ci w samolotach, ci w okopach.
Ale zawiodło kierownictwo, nie byliśmy należycie przygotowani, co wynikało może
częściowo z naszych wad narodowych. Nie chcieliśmy wojny, nie traktowaliśmy poważnie
możliwości wybuchu wojny, nie potrafiliśmy się do niej należycie przygotować.
Najgorsze mamy już za sobą. Naprawiliśmy niektóre błędy, powoli znajdujemy właściwych
ludzi na właściwe stanowiska. Zaczynamy prowadzić wojnę tak, jak powinna być
prowadzona, i - niech mnie pan dobrze zrozumie - możemy ją wygrać, jeżeli jej przedtem
nie przegramy. A niebezpieczeństwo klęski nie zagraża nam z zewnątrz - nie ze strony
niemieckich bombowców, nie stąd, że Niemcy zagarniają jedno po drugim państwa
neutralne i zyskują coraz to nowe bazy wypadowe - tylko z wewnątrz. Jest to
niebezpieczeństwo takie jak w Troi: drewniany koń w naszych murach. Może pan to
nazwać Piątą Kolumną, jeśli się tak panu podoba. Jest ono tu, między nami. Mężczyźni i
kobiety, niektórzy na wysokich stanowiskach, inni nikomu nieznani, ale wszyscy wierzący
głęboko w cele hitleryzmu j w hitlerowski system. Chcieliby oni zastąpić tym bezwzględnie
precyzyjnym systemem nieskoordynowaną, beztroską swobodę naszych
demokratycznych instytucji. - Grant pochylił się do przodu i wciąż tym samym miłym,
beznamiętnym głosem powiedział: - A my nie wiemy, kim oni są...
- Przecież chyba... - zaczął Tomasz.
Grant przerwał z odcieniem zniecierpliwienia:

- Ależ tak, naturalnie, możemy wyłapać płotki. To nic trudnego. Chodzi nam jednak o
tamtych. Wiemy o nich coś niecoś. Wiemy na przykład, że najmniej dwóch zajmuje
wysokie stanowiska w Ministerstwie Marynarki, że przynajmniej jeden musi być członkiem
Sztabu Generalnego, chyba ze trzech jest w dowództwie lotnictwa i wreszcie dwóch - jeśli
nie więcej - to członkowie wywiadu, posiadający dostęp do tajnych akt państwowych.
Wiemy, że tak jest. Wskazuje na to sam przebieg zdarzeń. Zresztą, najlepszy dowód to
przeciekanie informacji do wroga - informacji pochodzących z samej góry.
Tomasz, na którego sympatycznej twarzy malowało się zakłopotanie, spytał niepewnie:
- Ale w jaki sposób ja mógłbym się wam przydać? Przecież nie znam żadnej z tych osób.
Grant przytaknął skinieniem głowy.
- Właśnie o to idzie. Nie zna pan ich i oni pana nie znają. Milczał przez chwilę, jakby dając
Tomaszowi czas na przetrawienie tej myśli, po czym ciągnął dalej:
- Ci ludzie z góry znają większość naszych współpracowników. Nie możemy im przecież
odmawiać informacji. Znalazłem się w położeniu bez wyjścia. Pojechałem do
Easthamptona. On naturalnie nie jest już z nami związany... Cóż, chory człowiek... ale
jego umysł pracuje niezwykle sprawnie; to jeden z najmądrzejszych ludzi, jakich w życiu
spotkałem. Wspomniał o panu. Minęło już dwadzieścia lat, odkąd pan współpracował z
naszym departamentem. Nazwisko z nami niezwiązane. Twarz nikomu nieznana. Co pan
na to? Zaryzykuje pan?
Szeroki, radosny uśmiech o mało nie rozszczepił twarzy Tomasza na dwoje.
- Czy zaryzykuję? No chyba! Tylko nie wiem, czy będzie ze mnie jakikolwiek pożytek.
Jestem przecież amatorem.
- Drogi panie, o to nam właśnie idzie - odparł Grant. - Okoliczności przemawiają w tym
wypadku na niekorzyść zawodowców. Przyjmujemy pana na miejsce najlepszego
pracownika, jakiego mieliśmy dotąd i jakiego kiedykolwiek będziemy mieli.
Tomasz spojrzał na Granta pytająco.
- Tak. Zmarł w szpitalu w ubiegły wtorek. Przejechany przez ciężarówkę. Żył zaledwie
kilka godzin. Cóż, wypadek. Tylko że to nie był wypadek.
Tomasz powiedział z namysłem:
- Rozumiem.

- I właśnie dlatego - ciągnął spokojnie Grant - mamy podstawę do przypuszczeń, że
Farquhar był na jakimś śladzie, że wreszcie zbliżał się do celu. Właśnie dlatego, że jego
śmierć nie była przypadkowa.
W milczeniu Tomasza kryło się pytanie.
- Niestety - mówił dalej Grant. - O wynikach jego poszukiwań nic prawie nie wiemy.
Farquhar prowadził metodyczne i wielokierunkowe śledztwo. Większość dróg, po których
kroczył, prowadziła donikąd.
Grant umilkł, lecz po chwili odezwał się znowu:
- Farquhar dopiero na kilka minut przed śmiercią odzyskał przytomność. Usiłował wtedy
coś powiedzieć. Zdążył wyszeptać tylko tyle: "N czy M... Song Susie".
- Trzeba przyznać - powiedział Tomasz - że nie jest to wskazówka zbyt jasna.
Grant uśmiechnął się.
- Nieco bardziej, niż pan przypuszcza. O "N czy M" słyszeliśmy już niejednokrotnie.
Kryptonim ten odnosi się do dwojga bodaj najważniejszych i najbardziej zaufanych
członków niemieckiego wywiadu. Natrafiliśmy na ślady ich działalności w innych krajach i
wiemy coś niecoś o tej parze, ale bardzo niewiele. Do nich właśnie należy organizowanie
Piątej Kolumny poza granicami Niemiec i utrzymanie łączności między danym krajem a
Rzeszą. Jak zdołaliśmy się dowiedzieć, N jest mężczyzną, M zaś kobietą. Wiemy o nich
tylko tyle, że są najbardziej zaufanymi agentami Hitlera, a w szyfrze, który nam się udało
odczytać tuż przed wybuchem wojny, było zdanie: "Proponuję N albo M na Anglię. Pełne
uprawnienia..."
- Rozumiem. Widocznie Farquhar... - zaczął Tomasz.
- Przypuszczam, że Farquhar wpadł na ślad jednego z tych dwojga. Niestety, nie wiemy
którego. "Song Susie" brzmi jak kryptonim, ale trzeba pamiętać, że francuszczyzna
Farquhara nie odznaczała się wykwintnym akcentem. W jego kieszeni znaleźliśmy bilet
powrotny do Leahampton, co nasuwa rozmaite przypuszczenia. Leahampton jest
niewielką miejscowością wypoczynkową na południowym wybrzeżu, usiłującą dorównać
Bournemouth czy Torquay, czy innym słynnym kąpieliskom. Mnóstwo tam prywatnych
hoteli i pensjonatów. Między innymi pensjonat Sans Souci...
- Song Susie... Sans Souci... Teraz rozumiem - przerwał Tomasz.
- Czy tak? - spytał Grant.

- Chodzi o to - rzekł Tomasz - żebym tam pojechał i hm... spróbował powęszyć.
- O to właśnie chodzi - przyznał Grant.
Na twarzy Tomasza pojawił się znów uśmiech.
- Trochę to mgliste i nieokreślone. Prawda? Nie wiem nawet, czego mam właściwie
szukać.
- A ja nic panu nie mogę pomóc - powiedział Grant. - Po prostu nic nie wiem. Wszystko
będzie zależało od pana.
Tomasz westchnął. Wyprostował plecy.
- Cóż, mogę spróbować. Ale uprzedzam, że nie odznaczam się szczególną
pomysłowością.
- Mówiono mi, że w dawnych czasach nieźle pan sobie radził.
- Ot, zwykłe szczęście - pośpiesznie odrzekł Tomasz.
- Tego nam właśnie najbardziej potrzeba - odparł Grant.
Tomasz rozważał jakąś myśl. Po chwili powiedział:
- Co się tyczy tego Sans Souci...
Grant wzruszył ramionami.
- Może to być fałszywy ślad. Naprawdę nie wiem. Farquhar mógł mieć na myśli piosenkę
"Siostra Susie szyje koszule dla wojska". Przecież to wszystko domysły.
- A samo Leahampton? - spytał Tomasz.
- Cóż, miejscowość jak tyle innych. Można je liczyć na setki. Stare damy, starzy
pułkownicy, nieposzlakowane stare panny, trochę niebieskich ptaków, kilku
cudzoziemców. Ot, zwykła mieszanina.
- I N albo M między nimi?
- Niekoniecznie. Może tylko ktoś, kto jest ich łącznikiem. Ale zupełnie możliwe, że N albo
M we własnej osobie. Tak, pensjonat w małej miejscowości nadmorskiej to dobra i
nierzucająca się w oczy kryjówka.
- Nie domyśla się pan nawet, czy mam szukać mężczyzny czy kobiety? - pytał dalej
Tomasz.
Grant potrząsnął głową.
- Hm... mogę spróbować - mruknął Tomasz.
- Życzę powodzenia. A teraz przejdźmy do szczegółów...

Kiedy w pół godziny później Tuppence wróciła, zdyszana i rozpalona ciekawością,
Tomasz był już sam i z niewyraźną miną siedział, pogwizdując w fotelu.
- No i jak? - spytała, wkładając w to krótkie pytanie bezmiar tłumionego uczucia.
- Cóż - odparł Tomasz, trochę jakby niepewnie. - Dostałem... dostałem pracę.
- Jaką?
Tomasz wykrzywił twarz w grymasie odpowiadającym treści jego słów.
- Pracę biurową. W jakimś zapadłym kącie Szkocji. Ściśle tajne i tak dalej, ale nie
zapowiada się to bardzo emocjonująco.
- Dostaliśmy ją oboje czy tylko ty? - spytała Tuppence.
- Niestety tylko ja.
- Niech cię licho! Co za podłość ze strony naszego pana Cartera.
- Przypuszczam, że przy tego rodzaju pracach zatrudnia się mężczyzn i kobiety
oddzielnie. Inaczej ciężko byłoby skupić myśli - podsunął Tomasz.
- Czy będziesz układał, czy odczytywał szyfry? Czy będziesz robił coś takiego, co robi
Debora? Bądź ostrożny, Tomaszu, bo ludzie ślęczący nad szyframi stają się po jakimś
czasie dziwni, źle sypiają, chodzą po nocach, jęcząc i powtarzając w kółko: 9, 7, 8, 3, 4, 5,
2, 8, 6... albo coś w tym rodzaju i w końcu wędrują do zakładów dla obłąkanych.
- Tego się nie obawiaj - pocieszył ją Tomasz.
- Prędzej czy później musi się to tak skończyć - rzekła Tuppence. - Czy mogłabym z tobą
pojechać... nie żeby pracować, tylko po prostu jako twoja żona? Rozumiesz - pantofle
ranne przy łóżku, gorący posiłek wieczorem...
Tomasz wyraźnie się zmieszał.
- Przykro mi, staruszko. Naprawdę mi przykro. Tak nie lubię się z tobą rozstawać.
- Ale mimo to uważasz, żeś powinien jechać - wyszeptała Tuppence głosem nabrzmiałym
wzruszeniem.
- Ostatecznie, kochanie, możesz robić na drutach - wyjąkał Tomasz niepewnie.
- Robić na drutach? Na drutach? - Chwyciła wełnianą czapeczkę koloru khaki i z całej siły
cisnęła nią o podłogę. - Nienawidzę wełny koloru khaki - zawołała - i granatowej
marynarskiej, i szaroniebieskiej lotniczej! Chciałabym robić coś w kolorze magenta.
- To słowo brzmi bardzo wojennie - odparł Tomasz. - Prawie jak Blitzkrieg.

Było mu ciężko na duszy. Ale w Tuppence wstąpił duch iście spartański. Nadrabiała miną,
po wielekroć zapewniając Tomasza, że koniecznie musi przyjąć pracę i że naprawdę ona
zupełnie się nie liczy. Dodała, że podobno potrzebny jest ktoś do szorowania podłóg w
punkcie pomocy sanitarnej. Kto wie, może nada się do tej pracy.
W trzy dni później Tomasz wyjechał do Aberdeen. Tuppence odprowadziła go na
dworzec. Oczy błyszczały jej podejrzanie, mrugała też od czasu do czasu powiekami, ale
na ogół trzymała się bardzo dzielnie.
Gdy jednak pociąg ruszył i Tomasz zobaczył drobną, samotną postać żony opuszczającej
peron, poczuł dławienie w gardle. Wojna wojną, ale mimo wszystko miał uczucie, że
zdradza Tuppence.
Opanował się z wysiłkiem. Cóż, rozkaz - to rozkaz.
Przyjechawszy, jak to było postanowione, do Szkocji, nazajutrz kupił bilet do
Manchesteru, na trzeci zaś dzień wysiadł na dworcu w Leahampton. Zatrzymał się w
największym hotelu i następnego dnia obszedł kolejno rozmaite hoteliki i pensjonaty,
oglądając pokoje i omawiając warunki na wypadek dłuższego pobytu.
Sans Souci, obszerna ciemnoczerwona willa w stylu wiktoriańskim, stała na zboczu
pagórka, dzięki czemu z okien wyżej położonych pokoi roztaczał się widok na morze. W
hallu bił w nozdrza zapach kurzu i gotowanego w kuchni jedzenia, dywan zaś był mocno
wytarty, ale w porównaniu z kilkoma innymi pensjonatami, które Tomasz tego ranka
oglądał, Sans Souci wywarło na nim dość korzystne wrażenie. Odbył rozmowę z
właścicielką, panią Perenna, w jej biurze, dość niechlujnym pokoiku z biurkiem
zarzuconym papierami.
Pani Perenna miała wygląd również dość niechlujny. Była to kobieta w średnim wieku, z
ogromną szopą wijących się bezładnie czarnych włosów, niedbale uróżowana i ukazująca
w szerokim, trochę jakby wymuszonym uśmiechu rząd bardzo białych zębów.
Tomasz napomknął o swojej krewnej, pannie Meadowes, która przebywała w Sans Souci
przed dwoma laty. Pani Perenna doskonale pamięta pannę Meadowes... taka miła
staruszka... może nie taka znów bardzo stara... a co za żywotność, co za poczucie
humoru!
Tomasz przytaknął powściągliwie. Wiedział, że panna Meadowes naprawdę istniała.
Departament zachowywał daleko posuniętą ostrożność w tego rodzaju drobiazgach.

- A jak się miewa panna Meadowes?
Tomasz wyjaśnił ze smutkiem, że panny Meadowes nie ma już na tym świecie, co
usłyszawszy, pani Perenna cmoknęła współczująco, wydała kolejno wszystkie stosowne
w takich okolicznościach dźwięki i oblekła twarz w żałobę.
Po chwili znów się rozgadała. Ma wolny pokój, który - jest tego niemal pewna - będzie
odpowiadał panu Meadowesowi. Pokój z pięknym widokiem na morze. Jej zdaniem pan
Meadowes słusznie postąpił, opuszczając Londyn. Jak słyszała, nastrój w mieście jest
teraz bardzo przygnębiający, no i oczywiście po tak ostrej grypie...
Nie przerywając potoku wymowy, pani Perenna zaprowadziła Tomasza na górę i pokazała
mu kilka pokoi. Wymieniła przy tym tygodniowy koszt utrzymania. Tomasz zrobił
zgnębioną minę. Pani Perenna wyjaśniła, że ceny zastraszająco poszły w górę. Tomasz
zapewnił ją, że jego dochody spadły, a jeśli wziąć pod uwagę podatki i tym podobne...
Pani Perenna jęknęła:
- Och, ta okropna wojna!
Tomasz przytaknął i dodał, że jego zdaniem tego draba Hitlera powinno się powiesić.
Przecież to wariat, zwykły szaleniec.
Pani Perenna przyznała mu słuszność, po czym oznajmiła, że racjonowanie żywności, a
także kłopoty z rzeźnikami, którzy nigdy nie otrzymują właściwego mięsa (czasem jest go
za dużo na rynku, kiedy indziej znów znika wątróbka i podroby), że wszystko to utrudnia
niepomiernie prowadzenie gospodarstwa. Biorąc jednak pod uwagę pokrewieństwo
Tomasza z panną Meadowes, gotowa jest opuścić pół gwinei.
Obiecawszy przemyśleć propozycję, Tomasz wycofał się z placu boju, jednakże pani
Perenna ścigała go aż do furtki, wyrzucając z siebie coraz gwałtowniejsze salwy słów i
objawiając zapał, który go przerażał. Musiał przyznać, że jest na swój sposób przystojną
kobietą. Zastanowił się, jakiej też jest narodowości. Chyba nie czystej krwi Angielką?
Nazwisko miało brzmienie portugalskie albo hiszpańskie, ale to stanowiło przecież tylko o
narodowości męża. Pomyślał że można by ją było wziąć za Irlandkę, chociaż nie miała
charakterystycznego irlandzkiego akcentu. Takie pochodzenie tłumaczyłoby jej żywość i
wybuchowość temperamentu.
W końcu ustalono, że pan Meadowes wprowadzi się następnego dnia.

Tomasz przybył do Sans Souci o godzinie szóstej po południu. Pani Perenna wyszła mu
na spotkanie do hallu, wydała mnóstwo poleceń dotyczących bagażu pokojówce o
wyglądzie bez mała idiotki, która wybałuszywszy oczy, spoglądała na Tomasza z
rozdziawionymi ustami, i zaprowadziła go do pokoju zwanego w tym domu salonem.
- Zawsze przedstawiam moich gości - oznajmiła pani Perenna, uśmiechając się
świadomym swego celu uśmiechem, który nie uląkł się podejrzliwych spojrzeń pięciu par
oczu. - To jest nasz nowy domownik, pan Meadowes... pani O'Rourke. - Wąsata kobieta
przerażającego wzrostu i tuszy obdarzyła Tomasza rozkosznym uśmiechem.
- Major Bletchley - wymieniła pani Perenna. Major Bletchley zmierzył Tomasza wzrokiem i
skłonił lekko głowę.
- Pan von Deinim - młody człowiek, bardzo sztywny, jasnowłosy i niebieskooki, wstał i
ukłonił się.
- Panna Minton - starsza niewiasta obwieszona paciorkami, robiąca na drutach szalik z
wełny koloru khaki, uśmiechnęła się i zachichotała.
- I pani Blenkensop - jeszcze jedna para śmigających drutów, ciemna, niezbyt porządnie
uczesana głowa i oczy, które oderwały się niechętnie od czapeczki wojskowej.
Tomasz wstrzymał oddech, pokój zawirował mu przed oczami.
Pani Blenkensop! Tuppence! Chociaż wydawało się to nieprawdopodobne i niemożliwe -
Tuppence, spokojnie robiąca na drutach w saloniku Sans Souci!
Rzuciła mu tylko jedno spojrzenie - grzeczne, obojętne spojrzenie obcej osoby.
Podziw Tomasza wzrósł.
Tuppence!

II

Tomasz nigdy nie mógł zrozumieć, jak zdołał przebrnąć przez resztę tego wieczoru. Nie
miał odwagi spoglądać zbyt często w kierunku pani Blenkensop. Przy obiedzie pojawiło
się troje pozostałych pensjonariuszy Sans Souci: państwo Cayley, małżeństwo w średnim
wieku, i pani Sprot, młoda mężatka, która przyjechała z córeczką z Londynu i była
najwyraźniej znudzona przymusowym pobytem w Leahampton. Siedziała przy stole obok

Tomasza i od czasu doczasu wpatrywała się w niego wyblakłymi, zielonkawymi oczami, w
pewnej zaś chwili spytała nieco nosowym głosem:
- Czy nie myśli pan, że teraz jest już zupełnie bezpiecznie? Prawda, że wszyscy po trochu
wracają?
Zanim Tomasz zdążył odpowiedzieć na to nieskomplikowane pytanie, jego sąsiadka z
drugiej strony, dama obwieszona sznurkami ś paciorków, wmieszała się do rozmowy.
- Kiedy się ma dzieci, moim zdaniem, nie wolno ryzykować. Maleńka Betty taka jest
zachwycająca. Gdyby się coś stało, nigdy by sobie pani tego nie darowała, a zna pani
przecież zapowiedź Hitlera, że i niedługo rozpocznie swój Blitzkrieg na Anglię i w dodatku
użyje zupełnie nowych gazów.
Major Bletchley przerwał ostro:
- Mówi się tysiące bzdur na temat gazów. Hitler nie będzie marnował czasu i zawracał
sobie głowy gazami. Wystarczą bomby burzące i zapalające. Wypróbowano je w
Hiszpanii.
Wszyscy stołownicy wzięli udział w ożywionej rozmowie. Nagle Tuppence odezwała się
głosem piskliwym i nie bardzo mądrze:
- Mój syn Douglas mówi...
"Douglas, rzeczywiście! - pomyślał Tomasz. - Chciałbym wiedzieć, dlaczego właśnie
Douglas!"
Po nieco pretensjonalnym obiedzie składającym się z wielu raczej skąpych dań, w
jednakowym stopniu pozbawionych smaku, goście przeszli do salonu. Panie zabrały się
znów do roboty na drutach, Tomasz zaś, chcąc nie chcąc, musiał wysłuchać bardzo
długiej i bardzo nudnej opowieści majora Bletchleya o jego doświadczeniach na północno-
zachodnim froncie.
Jasnowłosy młody człowiek o przezroczystych niebieskich oczach, skłoniwszy się lekko
na progu, wyszedł z pokoju.
Major Bletchley przerwał opowiadanie i szturchnął Tomasza kułakiem w bok.
- Wie pan, kto to jest? Uciekinier. Wyjechał z Niemiec na miesiąc przed wybuchem wojny.
- Obywatel niemiecki?
- Tak. I nawet nie Żyd. Jego ojciec był prześladowany za krytykę nazizmu. Dwaj jego
bracia są tam w obozach koncentracyjnych. Temu udało się uciec w porę.

W tym momencie Tomasz dostał się w niepodzielne władanie pana Cayleya, który długo i
nie szczędząc szczegółów, informował go o stanie swojego zdrowia. Dla narratora temat
ów tak był zajmujący, że Tomasz zdołał się wymknąć wtedy dopiero, gdy nadeszła pora
spoczynku.
Nazajutrz Tomasz wstał wcześnie i wyszedł z domu. Ruszył raźnym krokiem na molo, a
gdy wracał nadbrzeżnym bulwarem, spostrzegł idącą mu naprzeciw znajomą sylwetkę.
Uchylił kapelusza.
- Dzień dobry - powiedział uprzejmie. - Pani Blenkensop, jeśli się nie mylę?
W pobliżu nie było nikogo. Tuppence odpowiedziała:
- Czyżbym miała przyjemność z doktorem Livingstonem?
- Na miłość boską, Tuppence, skąd tyś się tu wzięła? Przecież to czary, zwykłe czary.
- Żadne czary. Po prostu inteligencja - odparła.
- Masz zapewne na myśli własną inteligencję?
- Słusznie zgadujesz. Ach, ty i ten twój nadęty pan Grant! Mam nadzieję, że dałam mu
dobrą nauczkę.
- Chyba nawet doskonałą - przyznał Tomasz. - Dalejże, Tuppence, powiedz prędko, jak to
zrobiłaś. Dosłownie umieram z ciekawości.
- Och, nic w tym nie było trudnego. Jak tylko Grant wspomniał o panu Carterze, zaraz
wiedziałam, co się święci. Zrozumiałam, że nie chodzi o żadną głupią pracę biurową. Ale
domyśliłam się z jego zachowania, że będę tym razem pominięta. Wobec tego
postanowiłam sama sobie radzić. Kiedy poszłam po sherry, wymknęłam się do
mieszkania Brownów i zadzwoniłam do Maureen. Prosiłam, żeby zatelefonowała do mnie,
i pouczyłam ją, co ma mówić. Uczciwie odegrała swoją rolę... udał jej się ten zbolały,
skrzekliwy głos. W całym pokoju było słychać, co mówiła. Wtedy zrobiłam, co do mnie
należało - okazałam niepokój, odrobinę niechęci, przyjacielską troskę, potem wyszłam z
wszelkimi oznakami żalu i irytacji. Zatrzasnęłam drzwi, ale naturalnie nie za sobą,
wśliznęłam się do pokoju sypialnego i odemknęłam drzwi zastawione i etażerką.
- I słyszałaś wszystko?
- Wszyściutko - odpowiedziała Tuppence z satysfakcją.
Tomasz rzekł z wyrzutem:
- I nie przyznałaś się do niczego?

- Oczywista, że nie. Chciałam ci dać nauczkę. Tobie i temu twojemu panu Grantowi.
- Po pierwsze, on nie jest żadnym "moim" panem Grantem. A po drugie, rzeczywiście
dałaś mu nauczkę.
- Pan Carter na pewno nie potraktowałby mnie tak ohydnie - powiedziała Tuppence z
przekonaniem. - Myślę, że wywiad nie jest już tym, czym był za naszych czasów.
- Teraz, kiedyśmy wrócili w jego szeregi, niewątpliwie odzyska swoją dawną świetność.
Ale skąd to Blenkensop? - rzekł poważnie Tomasz.
- Nie podoba ci się? - spytała Tuppence.
- Takie jakieś trochę dziwaczne nazwisko.
- Pierwsze, które mi przyszło do głowy, a poza tym pasuje mi do bielizny.
- Tuppence, co ty pleciesz?
- B, ty głupcze. B, czyli Beresford. I B, czyli Blenkensop. Monogramy wyhaftowane na
koszulach i majtkach. Patrycja Blenkenshop i Prudence Beresford. A czemu ty wybrałeś
Meadowesa? To idiotyczne nazwisko.
- Po pierwsze dlatego, że nie mam B wyhaftowanej na intymnych częściach garderoby.
Po drugie, nie ja je wybrałem. Powiedziano mi, że się nazywam Meadowes. Pan
Meadowes jest dżentelmenem o nieskazitelnej przeszłości, której dokładnie nauczyłem
się na pamięć.
- O, jak to miło. Jesteś kawalerem czy człowiekiem żonatym?
- Jestem wdowcem - odparł Tomasz z godnością. Moja żona umarła dziesięć lat temu w
Singapurze.
- Dlaczego akurat w Singapurze?
- Przecież każdy z nas musi gdzieś umrzeć. Czy masz coś przeciwko Singapurowi?
- Ależ nic. Bardzo możliwe, że w Singapurze świetnie się umiera. Ja też jestem wdową.
- Gdzie umarł twój mąż?
- Czy to ma jakiekolwiek znaczenie? Prawdopodobnie w szpitalu Jeszcze się ostatecznie
nie zdecydowałam, ale umarł chyba na marskość wątroby.
- Rozumiem. Przykro ci o tym wspominać. A jak się miewa syn Douglas?
- Douglas jest w marynarce wojennej.
- Wiem. Dowiedziałem się o tym wczoraj wieczorem.

- Mam jeszcze dwóch synów. Raymond służy w lotnictwie, a najmłodszy, Cyryl, w armii
lądowej.
- A co by się stało, gdyby tak ktoś zadał sobie trud odszukania tych urojonych
Blenkensopów? - spytał Tomasz.
- Kiedy oni wcale nie nazywają się Blenkensop. Blenkensop to nazwisko mojego drugiego
męża. Pierwszy nazywał się Hill. W książce telefonicznej są trzy strony Hillów. Gdyby się
nawet ktoś uparł, nie dałby rady wszystkich sprawdzić.
Tomasz westchnął.
- Oj, Tuppence, z tobą zawsze ten sam kłopot. We wszystkim przesadzasz. Dwóch
mężów i trzech synów. Za dużo tego dobrego. W końcu wszystko poplączesz.
- Na pewno nie. Zresztą uważam, że ci synowie mogą mi się przydać. Nie zapominaj, że
nie muszę słuchać niczyich rozkazów. Jestem wolontariuszką. Ponieważ robię to dla
własnej zabawy, zamierzam się bawić możliwie najlepiej.
- Widzę to - mruknął Tomasz. Po chwili dodał ponuro: - Jeśli cię interesuje moje zdanie,
wszystko to zakrawa na komedię.
- Dlaczego? - zdziwiła się Tuppence.
- Jesteś w Sans Souci dłużej ode mnie. Czy mogłabyś powiedzieć z ręką na sercu, że
którakolwiek z tych osób siedzących wczoraj przy stole wygląda na niebezpiecznego
agenta nieprzyjacielskiego wywiadu?
Tuppence odpowiedziała z namysłem:
- Wydaje mi się to trochę nieprawdopodobne. Ale nie zapominajmy o młodym człowieku.
- O Karolu von Deinimie? Przecież policja ma chyba wszystkich uchodźców na oku - rzekł
Tomasz.
- Tak przypuszczam. W każdym razie nie jest to niemożliwe. Widzisz, on jest bardzo
przystojny.
- Chcesz przez to powiedzieć, że dziewczęta mogą mu dostarczać tajnych informacji? Ale
jakie dziewczęta? Gdzie masz w Lear ton to zatrzęsienie generalskich i admiralskich
córek? A może podejrzewasz, że Deinim flirtuje z dowódcą kompanii Kobiecych Wojsk
Lądowych?
- Dość tych żartów. Powinniśmy nasze zadanie traktować poważnie.
- Tak też je traktuję. Tylko wydaje mi się, że polujemy na cień.

- Za wcześnie na takie wnioski - powiedziała Tuppence poważnie. - Przecież w tych
sprawach nigdy nic nie przebiega utartym torem. Co myślisz o pani Perenna?
- Przyznaję - odparł Tomasz z namysłem - że nad panią Perenna warto się zastanowić.
- A co z nami? - spytała Tuppence rzeczowym tonem. - Mam na myśli naszą współpracę.
- W każdym razie - oznajmił Tomasz - nie możemy się zbyt często pokazywać razem.
- Naturalnie. Byłoby bardzo źle, gdyby ludzie zaczęli podejrzewać, że łączy nas
znajomość bliższa, niż się do tego przyznajemy. Przede wszystkim musimy ustalić nasz
wzajemny stosunek. Myślę... tak... myślę, że napastowanie to znakomita metoda.
- Napastowanie? Co ty wygadujesz?
- Tak. Pomyśl tylko: ja napastuję ciebie. Ty mnie unikasz, ponieważ jesteś dżentelmenem,
nie zawsze ci się to udaje. Miała już dwóch mężów, teraz poluję na trzeciego. Ty odegrasz
rolę prześladowanego wdowca. Od czasu do czasu przyłapię cię gdzieś - przydybię w
kawiarni, dopadnę na przechadzce nad morzem. Wszyscy będą się z tego śmiali i uważali
to za bardzo zabawne.
- Niezły pomysł - przyznał Tomasz.
- Prawda to stara jak świat, że widok napastowanego mężczyzny, jest śmieszny. Powinno
nam to oddać nieocenione przysługi. Ktokolwiek zobaczy nas razem, roześmieje się i
powie: "Ach, biedak z tego Meadowesa!"
Nagle Tomasz schwycił ją za ramię.
- Spójrz, Tuppence! Tam, przed siebie!
Obok jednego z wiatrochronów młody mężczyzna rozmawiał dziewczyną. Oboje byli
bardzo poważni, bardzo pochłonięci rozmową.
- Karol von Deinim - powiedziała cicho Tuppence. - Ciekawe, kim jest ta dziewczyna?
- Nie wiem, kim jest, ale wiem, że jest bardzo ładna - rzekł Tomasz.
Tuppence skinęła głową. Jej wzrok zatrzymał się na śniadej, wzburzonej teraz twarzy, na
obcisłym swetrze uwydatniającym dziewczęce kształty. Nieznajoma mówiła coś poważnie,
z naciskiem. Karol von Deinim słuchał.
- Może się teraz rozstaniemy - wyszeptała Tuppence.
- Dobrze - odparł.
Zawrócił i oddalił się w przeciwnym kierunku. Na końcu deptaku spotkał majora
Bletchleya, który przyjrzawszy mu się podejrzliwie, mruknął:

- Dzień dobry.
- Dzień dobry.
- Widzę, że z pana też ranny ptaszek - rzekł Bletchley.
- Na Wschodzie człowiek przywyka do rannego wstawania - wyjaśnił uprzejmie Tomasz. -
Chociaż to dawne czasy, ciągle jeszcze; budzę się wcześnie.
- Tym lepiej dla pana - stwierdził Bletchley. - Wstręt mnie ogarnia, jak patrzę na tych
dzisiejszych młodych mężczyzn! Gorąca kąpiel... śniadanie o dziesiątej albo i później. Co
się tu dziwić, że Niemcy są górą. Brak krzepy. Zgraja zniewieściałych młokosów. Wojsko,
nie jest już tym, czym dawniej było. Rozpieszczają ich i tyle. Obkładają na noc butelkami z
gorącą wodą. Tfu! Ohyda!
Tomasz melancholijnie pokiwał głową, co zachęciło majora do, dalszych wywodów.
- Karność, tego nam brak. Tak, karności. Jakim cudem możemy, wygrać wojnę bez
karności? Czy pan wie, że niektórzy z tych młokosów pokazują się na defiladzie w
drelichowych spodniach? Tak mii przynajmniej mówiono. Tym sposobem nie wygramy
wojny. Drelichowe spodnie! Tfu!
Pan Meadowes zaryzykował twierdzenie, że czasy bardzo się zmieniły.
- Wszystko przez tę demokrację - ciągnął major Bletchley ponuro. - Każdą rzecz można
doprowadzić do absurdu. Moim zdaniem, z tą całą demokracją za daleko się zapędzili.
Gruba przesada. Mieszać oficerów z szeregowcami, żywić ich po tych samych
restauracjach. Tfu! Żołnierz tego nie lubi, panie Meadowes. Żołnierz ma swój rozum.
Żołnierz to nie głupiec.
- Co prawda - powiedział pan Meadowes - sam się nie znam tak dobrze na sprawach
wojskowych...
- Był pan na froncie podczas ostatniej wojny? - przerwał major, obrzucając Tomasza
szybkim spojrzeniem.
- Owszem, byłem.
- Tak przypuszczałem - mruknął major. - Zaraz poznać, że przechodził pan musztrę.
Proste plecy. Jaki pułk?
- Piąty z Corfeshire - Tomasz nie omieszkał popisać się przeszłością wojenną pana
Meadowesa.
- Ach, Saloniki?

- Tak.
- A ja byłem w Mezopotamii.
Bletchley zaczął snuć na głos wspomnienia, którym Tomasz przysłuchiwał się uprzejmie.
W końcu major wybuchnął:
- Czy pan sobie wyobraża, że wykorzystują teraz moje doświadczenia? Ani myślą. Za
stary. Za stary! Do diabła z takim gadaniem! Mógłbym tych smarkaczy jeszcze niejednego
o wojnie nauczyć.
- Już choćby tylko, czego należy na wojnie unikać? - podsunął Tomasz z uśmiechem.
- Hm, co? Jak?
Widocznie poczucie humoru nie należało do zalet majora Bletchleya. Spojrzał podejrzliwie
na towarzysza. Tomasz spiesznie zmienił temat rozmowy.
- Czy wie pan może coś bliższego o pani... pani Blenkensop, jeśli nie mylę nazwiska?
- Tak, Blenkensop. Niebrzydka niewiasta, trochę za długie zęby, poza tym gadatliwa.
Dość miła, ale... hm, nie bardzo mądra. Niewiele o niej wiem, jest u nas zaledwie od
dwóch dni.
Po chwili dodał:
- Dlaczego pan pyta?
- Spotkałem ją przed chwilą - wyjaśnił Tomasz. - Zastanawiałem się, czy zawsze tak
wcześnie wstaje.
- Nie mam pojęcia - odparł major. - Kobiety nie lubią na ogół spacerować przed
śniadaniem... Bogu dzięki - dodał.
- Amen - dorzucił Tomasz, po czym ciągnął dalej: - Nie umiem prowadzić towarzyskich
rozmów przed śniadaniem. Mam nadzieję, że nie zachowałem się niegrzecznie wobec tej
pani, ale doprawdy nie miałem ochoty wyrzekać się dla niej spaceru.
Na twarzy Bletchleya natychmiast pojawił się wyraz współczucia i zrozumienia.
- Podzielam pańskie zdanie. Całkowicie podzielam - oświadczył. - Bardzo lubię
towarzystwo kobiet, ale we właściwej porze i nigdy przed śniadaniem. - Zaśmiał się... -
Radzę uważać. Pani Blenkensop jest wdową.
- Ach tak? - rzucił Tomasz.
Major poczęstował go żartobliwym kuksańcem.

- Wiemy przecież, jakie są wdowy - dodał. - Pochowała już dwóch mężów i, moim
zdaniem, szuka teraz trzeciego. Niech pan będzie ostrożny i trzyma oczy szeroko otwarte.
Jak najszerzej otwarte. Taka jest moja rada.
Major Bletchley zawrócił i w doskonałym humorze ruszył raźno w drogę powrotną do Sans
Souci na śniadanie.
Tymczasem Tuppence przechadzająca się wolnym krokiem po nadmorskim bulwarze
minęła z bliska wiatrochron, przy którym młoda para prowadziła rozmowę. Zdołała
pochwycić kilka zaledwie słów.
- Karolu, musisz uważać. Najmniejsze podejrzenie... - mówiła dziewczyna.
Tuppence nie usłyszała nic więcej. Słowa dające dużo do myślenia? Oczywiście, ale
można je również tłumaczyć na wiele najzupełniej niewinnych sposobów. Zawróciła
niepostrzeżenie i znów minęła pochłoniętą rozmową parę. Znów doleciały ją słowa
dziewczyny:
- Wymuskany wstrętny Anglik...
Pani Blenkensop uniosła leciutko brwi. Karol von Deinim uciekł przed prześladowaniami
nazistów, udzielono mu schronienia w Anglii. Źle to świadczy o jego rozwadze i jego
poczuciu wdzięczności, że bez sprzeciwu przysłuchuje się tego rodzaju słowom.
Po raz trzeci Tuppence zawróciła. Ale tym razem, zanim dotarła do wiatrochronu, młodzi
rozstali się dość raptownie. Dziewczyna przeszła na drugą stronę ulicy wiodącej od
morza, Karol von Deinim szedł bulwarem w kierunku Tuppence.
Gdyby nie przystanęła i nie zawahała się, byłby jej chyba nie poznał. W ostatniej chwili
stuknął obcasami i skłonił głowę. Tuppence zaszczebiotała:
- Dzień dobry. Pan von Deinim... prawda? Jaki śliczny poranek.
- Ach tak, pogoda jest istotnie piękna. Nabrawszy rozpędu, Tuppence mówiła dalej:
- Tak piękna, że mnie po prostu skusiła. Rzadko wychodzę przed śniadaniem. Ale dziś,
zwłaszcza że nie spałam dobrze... spostrzegłam, że na nowym miejscu ludzie zwykle
sypiają źle. Zawsze powtarzam, że musi minąć kilka dni, zanim się człowiek zdoła
przyzwyczaić.
- To bardzo słuszna uwaga - mruknął von Deinim.
- A z jakim apetytem zjem teraz śniadanie! - powiedziała.
- Pani wraca do Sans Souci? Czy mogę pani towarzyszyć?

- Pan też wyszedł dla nabrania apetytu? - spytała. Von Deinim potrząsnął poważnie
głową.
- Ależ nie. Jadłem już śniadanie. Idę teraz do pracy.
- Do pracy?
- Pracuję naukowo, jestem chemikiem.
"A więc to tak" - pomyślała Tuppence, spoglądając na niego spod oka.
- Schroniłem się w Anglii - ciągnął Deinim bezbarwnym głosem - przed prześladowaniami
hitlerowskimi. Miałem bardzo mało pieniędzy i nie miałem przyjaciół. Wykonuję taką
pracę, na jakiej się znam i jaka może być pożyteczna dla tego kraju.
Spoglądał prosto przed siebie. Tuppence uświadomiła sobie, że miotają nim jakieś
potężne, tłumione uczucia. Powiedziała niepewnie:
- Ach tak, rozumiem. Rozumiem. Bardzo to ładnie z pana strony.
- Moi dwaj bracia - ciągnął Deinim - są więźniami obozów koncentracyjnych. Mój ojciec
zginął w takim właśnie obozie. Matka umarła ze zgryzoty.
"Mówi, jakby się tego wykuł na pamięć" - pomyślała Tuppence.
Znów obrzuciła go ukradkowym spojrzeniem. Patrzył wciąż przed siebie z kamiennym
wyrazem twarzy.
Przez chwilę szli w milczeniu. Minęło ich dwóch mężczyzn. Jeden z nich spojrzał
badawczo na Karola. Tuppence usłyszała, jak mówi do towarzysza:
- Założę się, że to Niemiec.
Tuppence spostrzegła, że fala krwi wypływa powoli na policzki młodego człowieka. Nagle
stracił panowanie nad sobą. Hamowane z trudem uczucia znalazły wreszcie ujście.
Wybuchnął:
- Czy pani słyszała... słyszała pani? Oni wszyscy tak mówią. Ja...
- Mój drogi chłopcze. - Tuppence stała się znów sobą. Jej głos był dźwięczny, zmuszał do
posłuchu. - Niechże pan nie będzie głupcem. I niech pan za dużo nie żąda.
Wlepił w nią zdumione spojrzenie.
- Nie rozumiem - powiedział.
- Jest pan uchodźcą. Musi się pan pogodzić zarówno z dobrymi, jak i ze złymi stronami
tego stanu rzeczy. Jest pan żywy - a to najważniejsze. Żywy i wolny! Jeśli idzie o
tamtych... cóż, to nieuniknione. Anglia prowadzi wojnę z Niemcami. Pan jest Niemcem. -

Uśmiechnęła się nagle. - Nie może pan żądać, żeby człowiek z ulicy, dosłownie człowiek z
ulicy, odróżniał na pierwszy rzut oka - niech mi pan wybaczy to trochę drastyczne
określenie - dobrego Niemca od złego.
Wpatrywał się w nią wciąż z natężeniem. W jego bardzo niebieskich oczach skupiły się
wszystkie tłumione uczucia. Nagle uśmiechnął się również.
- O Indianach mówiono, że dobry Indianin to martwy Indianin. Nie mam racji? - roześmiał
się. - Żeby być dobrym Niemcem, muszę punktualnie stawić się do pracy. Pani wybaczy.
Do widzenia.
Znów ten sam sztywny ukłon. Tuppence spoglądała za nim przez chwilę. Powiedziała
sobie w duchu: "Oj, pani Blenkensop, strzeliła pani głupstwo. W przyszłości więcej trzeba
myśleć o sprawie. A teraz na śniadanie do Sans Souci".
Drzwi frontowe były otwarte. W hallu pani Perenna prowadziła z kimś ożywioną rozmowę.
- I powiesz mu, co myślę o tamtej margarynie. Kupisz gotowaną szynkę u Quillera,
ostatnim razem liczył o dwa pensy taniej, i uważaj na kapustę... - na widok Tuppence
umilkła w pół zdania. - Dzień dobry pani - zwróciła się do niej. - Prawdziwy z pani ranny
ptaszek. Nie jadła pani jeszcze śniadania. Wszystko jest przygotowane w stołowym. -
Wskazując na swą towarzyszkę, dodała: - Moja córka Sheila. Nie zna jej pani. Była poza
domem i wróciła dopiero wczoraj po kolacji.
Tuppence przyjrzała się ciekawie żywej, ładnej twarzy dziewczyny. Nie dostrzegła na niej
teraz owej bez mała tragicznej pasji, tylko znudzenie i złość. "Moja córka Sheila". A więc
była to Sheila Perenna.
Tuppence rzuciła kilka uprzejmych słów, po czym weszła do jadalni. Trzy osoby siedziały
przy stole: pani Sprot z córeczką i olbrzymia pani O'Rourke.
- Dzień dobry - powiedziała Tuppence.
Pani O'Rourke odwzajemniła jej się serdecznym a grzmiącym:
- Dzień dobry, dzień najlepszy! - które zagłuszyło bardziej anemiczne przywitanie pani
Sprot.
Stara kobieta przyglądała się Tuppence z wprost zachłanną ciekawością.
- Jaka to mądra rzecz, przechadzka przed śniadaniem - rzekła. - Nadzwyczajnie wzmaga
apetyt.
Pani Sprot powiedziała do swojej pociechy:

- Pyszny chlebek i mleczko, kochanie. - Jednocześnie starała się przemycić łyżkę z
jedzeniem do ust panny Betty Sprot.
Panna Betty zaś zręcznym ruchem głowy udaremniła te zamiary, wpatrując się w
Tuppence dużymi, okrągłymi oczami. Wreszcie wskazała na nowo przybyłą palcem
umazanym w mleku, obdarzyła ją olśniewającym uśmiechem i oznajmiła:
- Ga, ga, bucz!
- Spodobała jej się pani! - wykrzyknęła rozpromieniona pani Sprot, przyglądając się
Tuppence takim wzrokiem, jakby to był ktoś obdarzony szczególną łaską. - Czasami jest
przy obcych strasznie nieśmiała.
- Bucz - powtórzyła Betty. - Ach, bubu, ach, bag - dodała z naciskiem.
- Co ona chce przez to powiedzieć? - spytała ciekawie pani O'Rourke.
- Betty jeszcze nie mówi tak bardzo wyraźnie - przyznała pani Sprot. - Ale przecież
dopiero co skończyła dwa latka. Wydaje mi się, że to, co mówi, najczęściej nie ma
żadnego znaczenia. Ale potrafi powiedzieć "mama". Prawda, córeczko?
Betty spojrzała uważnie na matkę, po czym oznajmiła głosem nie dopuszczającym
sprzeciwu:
- Ku, ku, bik!
- Ach, te złote, kochane aniołki mają swój własny słownik - zahuczała pani O'Rourke. -
Betty, kochanie, powiedz "mama"!
Betty spojrzała na panią O'Rourke, zmarszczyła brewki i wyrzekła z przerażającą
stanowczością:
- Nazer...
- Kochane maleństwo, stara się, jak może. Jaka to śliczna, przemiła dziewczynka. - Pani
O'Rourke wstała, obdarzyła Betty mrożącym krew w żyłach uśmiechem i stąpając ciężko,
opuściła pokój.
- Ga, ga, ga! - zawołała Betty ogromnie zadowolona i uderzyła łyżką w stół.
- Co właściwie znaczy "nazer"? - spytała Tuppence z uśmiechem.
- Och, tak mi przykro, proszę pani - odparła pani Sprot, rumieniąc się lekko - ale Betty tak
mówi, kiedy jej się ktoś albo coś nie podoba.
- Tak właśnie myślałam. Obie kobiety roześmiały się.

- Prawdę powiedziawszy - rzekła pani Sprot - pani O'Rourke ma najlepsze chęci, ale
właściwie jest trochę przerażająca. Ten jej gruby głos, broda i w ogóle wszystko...
Betty z główką przechyloną na bok gaworzyła przymilnie do Tuppence.
- Betty naprawdę panią polubiła - powiedziała pani Sprot. Tuppence wydało się, że
usłyszała w jej głosie nutkę zazdrości.
Postanowiła ratować sytuację.
- Dzieci zawsze lubią nowe twarze - rzuciła lekko.
Drzwi otworzyły się i wszedł major Bletchley, a za nim Tomasz. Tuppence spojrzała na
Tomasza zalotnie.
- Ach, panie Meadowes - powiedziała. - Jak pan widzi, ubiegłam pana. Pierwsza
dobrnęłam do mety. Ale mimo to zostawiłam panu odrobinę jedzenia.
Ruchem tak delikatnym, że prawie niedostrzegalnym, wskazała mu miejsce obok siebie.
Tomasz bąknął niewyraźnie pod nosem:
- Och, ach, hm... dziękuję - i usiadł na drugim końcu stołu. Betty, wyrzuciwszy małą
fontannę mleka w stronę majora Bletchleya, powiedziała:
- Pu-uch! - Na twarzy majora pojawił się natychmiast wyraz onieśmielenia zmieszanego z
zachwytem.
- Jak się miewa dzisiaj mała panna Bi Pi? - zadał niedorzeczne pytanie. - Bi Pi - powtórzył
i dla lepszego zilustrowania swoich słów zamachał gazetą.
Betty piszczała uradowana.
Nagle zwątpienie ogarnęło Tuppence. Pomyślała: "To jakieś nieporozumienie. W tym
domu nie może się dziać nic podejrzanego. Po prostu nie może".
Chyba tylko ktoś tak ograniczony jak Królowa z "Alicji w Krainie Czarów" mógłby uwierzyć,
że w Sans Souci mieści się kwatera główna Piątej Kolumny.

III

Na osłoniętym tarasie siedziała panna Minton i robiła na drutach. Ta chuda i koścista
osoba miała na sobie jasnoniebieski sweter, rzędy paciorków na wyschłej szyi i obwisłą z
tyłu, zmiętą wełnianą spódnicę. Powitała Tuppence z niezwykłą żywością.
- Dzień dobry pani. Jakże się pani spało?

Pani Blenkensop wyznała, że przez pierwsze kilka nocy na nowym miejscu zawsze sypia
kiepsko. Panna Minton stwierdziła, że to doprawdy zdumiewające - z nią zawsze dzieje
się to samo!
- Co za dziwny zbieg okoliczności. I jaki to ładny ścieg - zawołała Tuppence.
Panna Minton aż pokraśniała z zadowolenia. Tak, przyznaje, że jest to ścieg niepospolity,
a przy tym bardzo łatwy. Jeżeli pani Blenkensop zechce, ona chętnie ją tego ściegu
nauczy. Bardzo to uprzejmie ze strony panny Minton, ale pani Blenkensop tak jest
niepojętna, w ogóle niezbyt wprawnie robi na drutach, a zwłaszcza gubi się w bardziej
wymyślnych wzorach. Umie robić tylko najprostsze rzeczy, jak na przykład te czapeczki
wojskowe, chociaż wydaje jej się, że nawet w tym popełniła błąd. Coś tu chyba nie jest w
porządku, prawda?
Panna Minton rzuciła okiem znawcy na zielonkawobrązowe kłębowisko. Dobrotliwie
wskazała błędy. Przepełniona wdzięcznością Tuppence podała jej nieszczęsną
czapeczkę. Panna Minton była życzliwa i opiekuńcza. - Ależ to doprawdy drobiazg. Od
tylu lat robię na drutach.
- A ja nigdy nie brałam drutów do rąk przed tą okropną wojną - wyznała ze skruchą
Tuppence. - Ale to wszystko jest takie straszne, że człowiek po prostu musi się czymś
zająć. Czymkolwiek.
- Tak, słusznie - przytwierdziła panna Minton. - Tym bardziej że, jak pani chyba wczoraj
wieczorem wspominała, pani syn jest w marynarce.
- Tak, mój najstarszy - odparta Tuppence. - Chociaż matce nie wypada tak mówić, ale to
rzeczywiście wspaniały chłopak. Drugi mój syn jest w lotnictwie, a najmłodszy, Cyryl, we
Francji.
- O Boże, jak też pani musi się o nich niepokoić!
Tuppence myślała: "Derek, mój drogi Derek... on tam w tym piekle, a ja tu robię z siebie
idiotkę... udaję coś, co naprawdę odczuwam".
- Wszyscy musimy być dzielni - powiedziała, nadając głosowi możliwie najszlachetniejsze
brzmienie. - Miejmy nadzieję, że się to wszystko szybko skończy. Niedawno słyszałam z
bardzo dobrego źródła, że Niemcy nie wytrzymają dłużej niż dwa miesiące.
Panna Minton przytakiwała z taką żywością, że aż paciorki na jej szyi trzęsły się i
brzęczały.

- Tak, z pewnością, a ja wiem - zniżyła głos do tajemniczego szeptu - że Hitler jest chory,
beznadziejnie chory... najpóźniej w sierpniu wpadnie w obłęd.
- Cały ten Blitzkrieg jest ich ostatnim rozpaczliwym wysiłkiem - odparła Tuppence z
energią. - Sytuacja ludności jest po prostu okropna. Robotnicy są rozgoryczeni. Wszystko
to runie w niedługim czasie.
- O czym pani mówi? O czym pani mówi? - Pytanie to zadał rozdrażnionym głosem pan
Cayley, który wraz z żoną wyszedł właśnie na taras. Usadowił się w fotelu, poczekał, aż
żona okryje mu nogi pledem, po czym powtórzył z tym samym rozdrażnieniem: - O czym
pani mówi?
- Mówiłyśmy - odparła panna Minton - że wojna skończy się jesienią.
- Głupstwo - uciął pan Cayley. - Wojna potrwa najmniej sześć lat.
- Och, proszę pana - zaprotestowała Tuppence. Pan chyba nie mówi tego poważnie?
Pan Cayley rozglądał się podejrzliwie dokoła.
- Nie jestem pewien - mruknął - czy tu przypadkiem nie ma przeciągu. Może byłoby lepiej,
żebym przesunął fotel pod ścianę?
Odbyła się przeprowadzka pana Cayleya. Jego żona, kobieta o zatroskanej twarzy, robiła
wrażenie osoby, której jedynym celem w życiu jest zaspokajanie życzeń męża,
poprawianie poduszek i pledów, i od czasu do czasu zadawanie pytań:
- No i jak tam, Alfredzie? Czy ci teraz wygodnie? Czy nie powinieneś włożyć ciemnych
okularów? Słońce takie dzisiaj jaskrawe.
Pan Cayley odparł zirytowany:
- Nie, nie włożę. Nie róbże tyle zamieszania, Elżbieto. Czy wzięłaś mój szalik? Nie, nie
ten, pytam o jedwabny. No dobrze, mniejsza o to. Niech już będzie. Chociaż nie
powinienem przegrzewać gardła, a wełna... w tym słońcu... wiesz co, lepiej przynieś może
tamten szalik. - Skierował teraz uwagę ku sprawom publicznym. - Tak - powtórzył. - Wojna
potrwa sześć lat.
Z satysfakcją przysłuchiwał się gwałtownym protestom obu kobiet.
- Drogie panie hołdują metodzie, którą nazywamy rozumowaniem naginanym do własnych
życzeń. Otóż ja znam Niemcy. Mogę nawet powiedzieć, że znam Niemcy bardzo dobrze.
Zanim wycofałem się z interesów, podróżowałem bezustannie między Anglią a Niemcami.
Berlin, Hamburg, Monachium - znam wszystkie te miasta. Otóż mogę panie zapewnić, że

praktycznie rzecz biorąc, Niemcy zdolne są prowadzić wojnę w nieskończoność. W
obecnej sytuacji politycznej...
Pan Cayley ciągnął tryumfalnie swoje wywody, przy czym jego głos to wznosił się, to
opadał w miłym dla ucha, melancholijnym rytmie. Raz tylko przerwał, aby odebrać z rąk
żony jedwabny szalik i owinąć nim szyję.
Pani Sprot przyniosła Betty i zostawiła ją na tarasie, dając maleństwu pluszowego pieska,
któremu brakowało jednego ucha, i wełniany żakiecik dla lalki.
- Teraz Betty ubierze Bonza - powiedziała - żeby mu było ciepło na spacerku, a
tymczasem mamusia przygotuje się do wyjścia.
Monotonne brzęczenie głosu pana Cayleya nie milkło, cytował dane statystyczne i liczby,
wszystkie bez wyjątku napawające najczarniejszym pesymizmem. Za akompaniament do
tego monologu służyło wesołe gaworzenie Betty, prowadzącej we własnym języku
ożywioną rozmowę z Bonzem.
- Trukel... bukel, pa, bat - mówiła Betty. A gdy jakiś ptaszek usiadł blisko niej, zachwycona
wyciągnęła do niego rączyny i zaszczebiotała radośnie. Ptaszek odleciał, a Betty powiodła
po zebranych wzrokiem i bardzo wyraźnie powiedziała: - Ptaszek - po czym kiwnęła
główką, ogromnie z siebie zadowolona.
- To dziecko robi zdumiewające postępy - stwierdziła panna Minton. - Betty, powiedz
"lala". No, Betty, powiedz "lala".
Betty spojrzała na nią zimno i oznajmiła:
- Be!
Następnie wepchnęła jedną łapkę Bonza w rękaw wełnianego żakiecika, podreptała do
fotela, podniosła leżącą na oparciu poduszkę i schowała pod nią pieska. Chichocząc
radośnie, zawołała:
- Chować! Bo-wo. Chować!
Przyjąwszy na siebie rolę tłumaczki, panna Minton oświadczyła z dumą:
- Ona strasznie lubi się bawić w chowanego. Zawsze coś chowa.
- Z przesadnym zdziwieniem zawołała: - Gdzie jest Bonzo? Gdzie nasz Bonzo? Gdzie też
on się mógł podziać?
W wybuchu niepohamowanej radości Betty rzuciła się na podłogę.

Widząc, że jego wywody na temat niemieckich metod stosowania surowców zastępczych
nie przyciągają uwagi słuchaczy, pan Cayley zrobił zagniewaną minę, zakasłał
wojowniczo i umilkł.
Pani Sprot wróciła w kapeluszu na głowie i zabrała Betty.
Uwaga słuchaczy skierowała się znów w stronę pana Cayleya.
- A więc mówił pan... - podsunęła Tuppence. Ale pan Cayley czuł się dotknięty.
- Ta niewiasta podrzuca zawsze dziecko, licząc na to, że inni będą się nim opiekowali -
powiedział chłodno. - Myślę, moja droga, że mimo wszystko włożę szalik wełniany. Słońce
kryje się powoli.
- Och, proszę pana, niechże pan mówi dalej! - zawołała panna Minton. - To było takie
ciekawe.
Ułagodzony pan Cayley podjął z uroczystą miną swój wykład, jednocześnie owijając
szczelnie wyschłą szyję wełnianym szalikiem.
- Jak mówiłem, Niemcy tak dalece udoskonalili system...
- A co pani myśli o wojnie? - spytała Tuppence panią Cayley. Pani Cayley aż podskoczyła.
- Och, co ja myślę? Jak to, co myślę?
- Czy pani przypuszcza, że wojna potrwa aż sześć lat? - nastawała Tuppence.
- Och, mam nadzieję, że nie. To byłoby okropnie długo, prawda? - odpowiedziała
niepewnie pani Cayley.
- Tak, bardzo długo. Ale co pani o tym naprawdę myśli? Pytanie to najwyraźniej przeraziło
panią Cayley. Po namyśle odparła:
- Och ja... ja nie wiem. Nie mam pojęcia. Alfred mówi, że potrwa sześć lat.
- Ale pani tak nie myśli?
- Och, nie wiem. To bardzo trudno przewidzieć...
Rozpacz ogarnęła Tuppence. Szczebiocząca panna Minton, arbitralny pan Cayley, jego
głupkowata żona - czyż ludzie ci są typowymi przedstawicielami jej rasy? Czy może
lepsza od nich jest pani Sprot z tą swoją pozbawioną wyrazu twarzą i oczami jak kulki
agrestu? Czy to możliwe, żeby ona, Tuppence, wpadła w tym domu na jakikolwiek ślad?
Przecież żadna z tych osób...
Nie dokończyła myśli. Poczuła, że padł na nią cień. Ktoś stanął za jej plecami, pomiędzy
nią a słońcem. Odwróciła głowę.

Pani Perenna stała na tarasie, z oczami utkwionymi w zebranych. A w jej oczach? Czyżby
to było szyderstwo? Raczej miażdżąca pogarda. Tuppence pomyślała: "Muszę dowiedzieć
się czegoś bliższego o pani Perenna".

Stosunki Tomasza z majorem Bletchleyem układały się znakomicie.
- Przywiózł pan ze sobą kije do golfa?
Tomasz przyznał się do grzechu.
- Ha, widzi pan! Przed moimi oczami nic się nie ukryje - zawołał major. - Musimy zagrać.
Czy grał pan kiedyś na tutejszym terenie?
Tomasz odpowiedział przecząco.
- Nie jest zły, wcale nie najgorszy. Może trochę za mały - dodał major - ale za to piękny
stamtąd widok na morze i temu podobne. I nigdy nie ma tłoku. A co pan na to, żebyśmy
poszli tam jeszcze dzisiaj? Moglibyśmy pograć chwilę.
- Bardzo chętnie - odparł Tomasz.
- Rad jestem, że pan przyjechał - powiedział Bletchley, gdy wstępowali wolno na pagórek.
- Za dużo tu kobiet. Denerwujące. Cieszę się, że mam towarzysza, który mnie w tym
babskim gronie podtrzyma na duchu. Cayleya nie można brać w rachubę. Ten człowiek to
chodząca apteka. Mówi tylko ł wyłącznie o swoim zdrowiu, o leczeniu, które stosował, i
lekarstwach, które zażywał. Gdyby wyrzucił za okno wszystkie te pudełka z pigułkami i
robił codziennie dziesięciomilowy spacer, zaraz byłby zdrów. Jedyny poza nim mężczyzna
to von Deinim, a muszę panu powiedzieć, że mnie ten człowiek mocno niepokoi.
- Naprawdę?
- A tak. Zapewniam pana, że to cackanie się z uchodźcami jest bardzo niebezpieczne.
Gdyby to ode mnie zależało, internowałbym całą tę zgraję. Bezpieczeństwo przede
wszystkim.
- Czy to nie nazbyt drastyczny środek? - zauważył Tomasz.
- Ani trochę. Wojna ma swoje prawa. Zresztą powziąłem pewne podejrzenia co do
panicza Karola. Po pierwsze, na pewno nie jest Żydem. Po drugie, przybył tu na miesiąc -
niech pan zwróci na to uwagę - przed wybuchem wojny. Trochę podejrzane.
- Więc pan przypuszcza... - podsunął zachęcająco Tomasz.
- Wywiad, oto, czym się von Deinim trudni.

- Ale przecież w tych stronach nie ma żadnego obiektu o znaczeniu wojskowym.
- Hola, mój panie. Nie bierze pan pod uwagę przebiegłości szpiega. Gdyby osiadł gdzieś
blisko Plymouth czy Portsmouth, znajdowałby się pod obserwacją. W tym zapadłym kącie
nikt się nim nie interesuje. Ale Leahampton leży na wybrzeżu, prawda? Cała rzecz w tym,
że nasz rząd jest zbyt pobłażliwy dla obywateli nieprzyjacielskich krajów. Każdy, kto tylko
chciał, mógł tu przyjechać, zrobić nieszczęśliwą minę i powiedzieć, że ma braci w obozie
koncentracyjnym. Niech się pan przyjrzy uważnie temu młodzieńcowi - arogancki w
każdym calu. To hitlerowiec, nic innego, tylko hitlerowiec.
- Bardzo by nam się w Anglii przydało kilku dobrych różdżkarzy - rzekł Tomasz pogodnie.
- Hm... cóż to za pomysł?
- Żeby wskazali różdżkami wszystkich szpiegów - wyjaśnił Tomasz z powagą.
- Ha, doskonała myśl, doskonała. Różdżką ich wskazać, tak, naturalnie.
Rozmowa urwała się, ponieważ weszli do budynku, gdzie mieścił się klub golfowy.
Nazwisko Tomasza wpisane zostało na listę tymczasowych członków, po czym
przedstawiono go sekretarzowi klubu, starszemu panu o roztargnionym wyglądzie. Po
wpłaceniu składki Tomasz i major rozpoczęli grę.
Tomasz był zaledwie średnim graczem. Stwierdził z zadowoleniem, że umiejętnościami
dorównuje mniej więcej swemu partnerowi. Major wygrał różnicą dwóch punktów, co było
bardzo szczęśliwym zbiegiem okoliczności.
- Piękna gra, piękna - rzekł z uznaniem. - Miał pan pecha z tym uderzeniem, w ostatniej
chwili piłka skręciła. Musimy grywać jak najczęściej. Chodźmy, przedstawię pana teraz
kilku kolegom klubowym. Na ogół miła kompania, niektórzy z upodobaniami starych bab.
Rozumie pan, co mam na myśli? Idzie właśnie Haydock, spodoba się panu. Emerytowany
oficer marynarki. Do niego należy ten dom na wzgórzu, tuż obok Sans Souci. Jest
tutejszym komendantem obrony przeciwlotniczej.
Komandor Haydock był postawnym, krzepkim mężczyzną o twarzy ogorzałej od wiatru i
bardzo niebieskich oczach. Miał zwyczaj nie wypowiadać, tylko wykrzykiwać większość
swoich uwag. Powitał Tomasza przyjaźnie.
- A więc będzie pan podporą duchową Bletchleya w Sans Souci? Przyda mu się do
towarzystwa mężczyzna. Ma pan już chyba po uszy wszystkich tych dam? - zwrócił się do
Bletchleya.

- Nie należę do bawidamków - odparł major.
- Tere-fere! - zaśmiał się Haydock. - Po prostu nie są w pana guście. Stare pensjonatowe
megiery. Cały dzień tylko plotki i robota na drutach.
- Zapomina pan o pannie Perenna - rzekł major Bletchley.
- A tak, Sheila. Ładna dziewczyna. Prawdziwa piękność, moim zdaniem.
- Trochę się o nią martwię - powiedział Bletchley.
- Dlaczego? - spytał Haydock. - Napije się pan, panie Meadowes? A co panu podać,
majorze?
Gdy zamówiono trunki i panowie usadowili się na werandzie klubu, Haydock powtórzył
pytanie.
Major Bletchley odpowiedział z pewną gwałtownością:
- Ten młody Niemiec. Sheila za dużo przebywa w jego towarzystwie.
- Chce pan przez to powiedzieć, że się nim zajęła? - spytał Haydock. - Hm... to niedobrze.
Trzeba przyznać, że na swój sposób przystojny z niego chłopiec. Ale tak nie wolno. Tak
nie może być, majorze. Nie powinniśmy na to pozwolić. Przecież to zakrawa bez mała na
konszachty z wrogiem. Ach, te nasze dziewczęta! Czy to jest właściwa postawa moralna?
Tylu jest przyzwoitych młodych Anglików!
- Sheila to dziwna dziewczyna - wtrącił Bletchley. Ma napady przygnębienia, podczas
których nie odzywa się do nikogo.
- Hiszpańska krew - rzekł komandor. - Jej ojciec był zdaje się pół-Hiszpanem.
- Nic o tym nie wiem - odparł major. - Nazwisko ma brzmienie hiszpańskie.
Komandor spojrzał na zegarek.
- Za chwilę będzie dziennik. Wejdźmy i posłuchajmy.
Tego dnia dziennik południowy był bardzo ubogi, zawierał niewiele więcej wiadomości niż
gazety poranne. Wyraziwszy uznanie dla ostatnich bohaterskich czynów lotnictwa
("wspaniali chłopcy, waleczni jak lwy"), komandor wsiadł na swojego ulubionego konika:
że prędzej czy później Niemcy spróbują wysadzić desant w Leahampton, i to właśnie
dlatego, że Leahampton jest miejscowością pozbawioną strategicznego znaczenia.
- Ani jednego działka przeciwlotniczego! Hańba! - wykrzykiwał. Temat ten nie został
wyczerpany, bo Tomasz i major musieli się śpieszyć na obiad do Sans Souci. Haydock
objął serdecznym zaproszeniem do swojej willi Jaskinia Przemytników także Tomasza:

- Wspaniały widok, własna plaża, wszystkie udogodnienia w domu. Niech go pan
przyprowadzi, majorze.
Zostało uzgodnione, że nazajutrz wieczorem Tomasz i major Bletchley wpadną do
Haydocka na kieliszek sherry.
W Sans Souci po lunchu było spokojnie i cicho. Pan Cayley udał się na "odpoczynek" w
asyście wiernej żony, panna Minton zaprowadziła panią Blenkensop do magazynu
wojskowego, gdzie miały pomagać przy pakowaniu i adresowaniu paczek wysyłanych na
front.
Pan Meadowes powędrował wolnym krokiem do miasteczka, po czym skręcił na bulwar
nadmorski. Kupił trochę papierosów, wstąpił do Smitha, gdzie zaopatrzył się w ostatni
numer "Puncha", przez kilka chwil wahał się najwyraźniej, co dalej robić, wreszcie wsiadł
do autobusu z napisem "Stara Przystań".
Stara Przystań znajdowała się na samym końcu bulwaru. Pośrednicy nieruchomości
wiedzieli, że na mieszkanie w tej części Leahampton jest zawsze najmniej amatorów. Było
to tak zwane zachodnie Leahampton, nie znajdujące uznania w oczach kuracjuszy.
Tomasz zapłacił dwa pensy i wszedł na częściowo zbutwiałe molo, gdzie z rzadka
rozsiane stały automaty do gry o umęczonym wyglądzie. Nie było tam nikogo prócz
gromadki dzieci, uganiających się po drewnianym pomoście i niemal bezbłędnie
dostrajających swoje wrzaski do przeraźliwego krzyku mew. Na końcu pomostu samotny
mężczyzna łowił ryby.
Pan Meadowes zaszedł aż na sam koniec mola i przystanął, wpatrując się w wodę. Po
chwili zwrócił się uprzejmie do wędkarza:
- Złapał pan coś?
Wędkarz potrząsnął przecząco głową.
- Kiepsko tu biorą - Grant skrócił linkę wędki. A co u pana słychać? - spytał, nie
odwracając głowy.
- Jak do tej pory, niewiele mam do zameldowania. Próbuję dopiero zorientować się w
sytuacji.
- Słucham, niech pan mówi.
Tomasz usiadł na sąsiednim słupku, skąd mógł swobodnie obserwować całe molo.

- Myślę, że moje zainstalowanie się w Sans Souci wypadło dobrze. Otrzymał pan już
pewnie listę gości? - Grant skinął głową. - Dotychczas nie mam nic do zaraportowania.
Nawiązałem bliższą znajomość z majorem Bletchleyem. Graliśmy dziś rano w golfa. Robi
wrażenie typowego emerytowanego oficera. Można mu najwyżej zarzucić, że jest trochę
za bardzo typowy. Cayley wydaje się rzeczywiście schorowanym hipochondrykiem. Ale ta
rola byłaby również łatwa do odegrania. Według jego własnych słów, w ostatnich latach
często jeździł do Niemiec.
- Podejrzane - rzekł lakonicznie Grant.
- Jest jeszcze von Deinim - ciągnął Tomasz.
- Tak. Nie muszę pana zapewniać, że jego osoba szczególnie mnie interesuje.
- Myśli pan, że to N?
Grant potrząsnął przecząco głową.
- Nie. Wcale tak nie myślę. Moim zdaniem N w żadnym wypadku nie może być Niemcem.
- Nawet Niemcem prześladowanym przez faszystów?
- Nawet takim - odparł Grant. - Nadzorujemy, o czym oni dobrze wiedzą, wszystkich
osiadłych w Anglii obywateli państw nieprzyjacielskich. Ponadto - mówię to panu w
zaufaniu - wkrótce wszyscy tacy cudzoziemcy między szesnastym a sześćdziesiątym
rokiem życia zostaną internowani. Bez względu na to, czy nasi przeciwnicy wiedzą o tym,
czy też nie wiedzą, muszą się liczyć z tego rodzaju możliwością. Nie mogą ryzykować,
żeby szef ich organizacji znalazł się pewnego dnia w obozie dla internowanych. Dlatego N
albo musi być obywatelem państwa neutralnego, albo też jest przynajmniej z pozoru
Anglikiem. To samo naturalnie dotyczy M. Nie, rolę von Deinima wyobrażam sobie
inaczej. Może on być jednym z ogniw łańcucha. Jest rzeczą prawdopodobną, że ani N, ani
M w ogóle nie znajdują się w Sans Souci, ale że Karol von Deinim jest agentem wywiadu i
że przez niego uda nam się trafić na właściwy ślad. To mi się wydaje bardziej niż możliwe.
Zwłaszcza że niej bardzo sobie wyobrażam, aby któreś z pozostałych pensjonariuszy
Sans Souci mogło być poszukiwaną przez nas osobą.
- Przypuszczam, że kazał pan zebrać o nich trochę informacji? - spytał Tomasz.
W westchnieniu Granta słychać było gniew i zniecierpliwienie.
- Nie. Właśnie tego w żadnym wypadku nie wolno mi robić. Zdawałoby się, że nic
łatwiejszego, jak zażądać od departamentu, aby przeprowadzono wywiad o każdym z

nich, ale nie wolno mi się narażać na takie ryzyko. Bo widzi pan, w samym departamencie
dzieją się rzeczy złe. Napomknę jednym choćby słowem, że z jakichkolwiek przyczyn
interesuje mnie Sans Souci, a już cała organizacja będzie ostrzeżona. Dlatego pan,
człowiek z departamentem nie związany, jest nam potrzebny. I dlatego musi pan
pracować na ślepo, bez żadnej od nas pomocy. To nasza jedyna szansa, więc nie wolno
mi przedsiębrać niczego, co mogłoby zbudzić ich czujność. Jest tylko jedna osoba, której
personalia udało mi się sprawdzić.
- Kto taki? - spytał Tomasz.
- Sam Karol von Deinim. Sprawa nie przedstawiała żadnych trudności. Zwykły szablon.
Mogę bez ryzyka żądać o nim informacji - nie jako o mieszkańcu Sans Souci, tylko
dlatego, że jest obywatelem nieprzyjacielskiego państwa.
- A jaki wynik? - spytał ciekawie Tomasz. Osobliwy uśmiech przewinął się przez wargi
Granta.
- Karol von Deinim jest rzeczywiście tym, za kogo się podaje. Jego ojciec naraził się,
został aresztowany i zginął w obozie koncentracyjnym. Dwaj jego starsi bracia są w
obozach. Matka przed rokiem umarła ze zgryzoty. Karol uciekł do Anglii na miesiąc przed
wybuchem wojny. Oświadczył, że chce pracować dla dobra naszego kraju. Jego praca w
chemicznym laboratorium naukowym w dziedzinie przeciwdziałania niektórym gazom i
badań nad środkami odtruwającymi dała znakomite rezultaty.
- W takim razie von Deinimowi nic nie mamy do zarzucenia? - spytał Tomasz.
- Wcale tak nie twierdzę. Nasi niemieccy przyjaciele znani są z dokładności. Jeżeli von
Deinim został rzeczywiście wysłany do Anglii jako agent wywiadu, dołożono z pewnością
wszelkich starań, aby jego życiorys był zgodny z tym, na co on sam się powołuje. Istnieją
dwie możliwości. Albo cała rodzina Deinima uczestniczy w tej komedii, co, zważywszy
dbałość, jaką we wszystkich swoich przedsięwzięciach objawia reżym hitlerowski, nie
wydaje się nieprawdopodobne. Albo też nie jest to Karol von Deinim, tylko ktoś
podszywający się pod niego.
- Rozumiem - rzekł Tomasz z namysłem. I dodał niespodziewanie: - Karol von Deinim robi
na mnie wrażenie niezwykle miłego chłopca.
- Bo też oni wszyscy są przeważnie mili - rzekł z westchnieniem Grant. - Dziwne jest to
nasze życie, dziwna służba. Szanujemy naszych przeciwników i oni nas szanują. Bywa

nawet, że lubimy naszego partnera z tamtej strony barykady, chociaż jednocześnie robimy
wszystko, żeby go pognębić.
Zapadło milczenie. Tomasz rozmyślał o zawiłych prawach rządzących wojną. Głos Granta
wyrwał go z zadumy.
- Ale są i tacy, dla których nie mamy szacunku, którym nie okazujemy żadnych względów.
Są to zdrajcy spośród własnych naszych szeregów. Ludzie gotowi sprzedać ojczyznę,
gotowi przyjąć nagrody i zaszczyty z rąk wroga, który ją zwyciężył.
- Mój Boże, rozumiem pana! - głos Tomasza nabrzmiały był uczuciem. - Ci ludzie
prowadzą nikczemną, świńską robotę!
- Zasługują też na nikczemny koniec.
- I naprawdę znajdują się tacy... takie bydlęta? - spytał Tomasz z niedowierzaniem.
- Wszędzie. Jak już zresztą panu o tym mówiłem. W wywiadzie. W wojsku. Na ławach
parlamentu. W ministerstwach na wysokich stanowiskach. Musimy ich wszystkich
wyłapać. Musimy. I to szybko. A nie da się tego zrobić od dołu. Małe płotki, ludzie, którzy
przemawiają w parkach, którzy sprzedają swoje obmierzłe ulotki propagandowe, nie
wiedzą, nie mają pojęcia, kim są ci ważni na górze. Musimy dotrzeć do tych ważnych i
wielkich, do tych, którzy mogą nam wyrządzić nieobliczalne szkody, i wyrządzą, jeżeli my
nie zdążymy temu zapobiec.
- Zdążymy - powiedział Tomasz z przekonaniem.
- Na jakiej podstawie pan to mówi? - spytał Grant.
- Sam pan to powiedział. Powiedział pan, że musimy ich wyłapać.
Mężczyzna z wędką obrócił głowę i przez kilka chwil wpatrywał się w twarz podwładnego,
jakby nowymi oczami szacując spokój bijący z jego rysów, stanowczą linię podbródka. To,
co zobaczył, spodobało mu się widocznie i zyskało jego uznanie. Powiedział spokojnie:
- Porządny z pana chłop. A co pan myśli o kobietach w Sans Souci? Żadna nie wydaje się
panu podejrzana? - ciągnął.
- Jedna tylko właścicielka pensjonatu robi na mnie trochę dziwne wrażenie.
- Pani Perenna?
- Tak. Czy może... czy może wie pan coś o niej?
Grant odpowiedział z namysłem:

- Mógłbym spróbować zbadać jej przeszłość, ale jak już mówiłem, trochę to
niebezpieczne.
- Lepiej niech pan nie ryzykuje. To jedyna osoba, która wydaje; mi się trochę podejrzana.
Poza tym jest jedna młoda mężatka z dzieckiem, zrzędliwa stara panna, głupkowata żona
hipochondryka i stara Irlandka o śmiesznie groźnym wyglądzie. Przynajmniej na pozór
wszystkie wyglądają dość nieszkodliwie.
- I na tym koniec, prawda?
- Nie - mruknął Tomasz. - Jest jeszcze pani Blenkensop, która przyjechała przed trzema
dniami.
- I co pan o niej myśli?
Tomasz powiedział:
- Pani Blenkensop to moja żona.
- Co?!
Zaskoczony słowami Tomasza, Grant podniósł głos nieomal do krzyku. Obrócił się ku
niemu gwałtownie, jego oczy pociemniały z gniewu.
- Jeżeli dobrze pamiętam, zabroniłem panu wspominać o tym żonie!
- Słusznie. I nie powiedziałem jej ani słowa. Jeżeli zechce mnie pan wysłuchać...
Tomasz opowiedział zwięźle, co się wydarzyło. Nie śmiał patrzeć na swojego rozmówcę.
Uważał też pilnie, żeby w jego głosie nie przebiła duma, którą potajemnie odczuwał.
Skończył i zapadło milczenie. Nagle Grant wydał z siebie jakiś dziwny dźwięk. Śmiał się!
Śmiał się długo i szczerze. Wreszcie powiedział:
- Chylę czoło przed pańską żoną. To kobieta jedna na tysiąc.
- Też tak uważam - odparł Tomasz.
- Ależ Easthampton będzie się śmiał, kiedy mu o tym opowiem. Ostrzegał mnie, żebym
pani Beresford nie pomijał. Powiedział, że jeśli to zrobię, wystrychnie mnie na dudka. Nie
chciałem go posłuchać. Ale swoją drogą mamy najlepszy dowód, jak diabelnie trzeba
uważać. Byłem pewien, że zabezpieczyłem się dostatecznie przed ewentualnym
podsłuchem. Zanim wszedłem, upewniłem się, że jesteście sami w mieszkaniu. Na
własne uszy słyszałem głos w telefonie wzywający pańską żonę i w rezultacie dałem się
nabrać... dałem się nabrać za pomocą oklepanej sztuczki z zatrzaśnięciem drzwi. O tak,
przebiegła niewiasta ta pańska żona.

Po chwili milczenia dodał:
- Niech jej pan powie ode mnie, że się kajam.
- Mam nadzieję, że teraz może już ze mną współpracować? - spytał Tomasz.
Grant zrobił zabawny grymas.
- I tak będzie pracowała, czy nam się to podoba, czy nie. Niech pan powie żonie, że
departament poczyta sobie za zaszczyt, jeżeli pani Beresford zechce nam ofiarować
swoje usługi.
- Powiem jej - odparł Tomasz, uśmiechając się lekko. Grant nagle spoważniał.
- Prawdopodobnie nie udałoby się panu namówić żony, żeby wróciła do domu?
- Nie zna pan Tuppence - potrząsnął głową Tomasz.
- Wydaje mi się, że zaczynam ją powoli poznawać. Powiedziałem to tylko dlatego, że... co
tu dużo mówić... sprawa jest niebezpieczna. Jeżeli wpadną na wasz ślad... - Nie
dokończył zdania.
Tomasz powiedział poważnie:
- Rozumiem doskonale.
- Ale nawet panu nie udałoby się pewnie namówić żony, żeby trzymała się z daleka od
niebezpieczeństwa?
Tomasz odparł z namysłem:
- Nie jestem nawet pewien, czy chciałbym ją do tego namawiać. Widzi pan, łączą nas z
Tuppence szczególne stosunki. Przeżywamy wszystko wspólnie.
Przypomniał sobie zdanie wypowiedziane dawno temu, kiedy kończyła się poprzednia
wojna. Wspólne przedsięwzięcie...
Takie było i będzie jego życie z Tuppence. Wspólne przedsięwzięcie...

IV

Gdy tuż przed obiadem Tuppence weszła do hallu Sans Souci, zastała tam tylko siedzącą
przy oknie potężną panią O'Rourke, która wyglądała jak jakiś ogromny Budda.
Przywitała Tuppence bardzo serdecznie i żywo. - A oto i pani Blenkensop! Pani jak ja lubi
zejść wcześniej, żeby posiedzieć tu chwilę, zanim podadzą obiad. Trzeba przyznać, że to
miły pokój, zwłaszcza kiedy w ładną pogodę otwarte są okna i nie czuje się zapachów

kuchennych. To istna plaga wszystkich pensjonatów, szczególnie jak postawią na blasze
cebulę albo kapustę. Proszę siąść i opowiedzieć mi dokładnie, jak pani spędziła ten
piękny dzień i jak się pani podoba Leahampton.
Pani O'Rourke działała na Tuppence w sposób bez mała magiczny. Była niczym potwór z
bajek, którego mgliste wspomnienie do dzisiaj zachowało się w pamięci. Jej tusza, gruby
głos, sterczące kłaczki brody i wąsów, głęboko osadzone oczy pełne zmiennych błysków i
wzrost prawie nadludzki - wszystko to razem składało się na całość, przypominającą
postacie z dziecięcych wyobrażeń.
Tuppence odparła, że Leahampton bardzo jej się podoba i że będzie tu chyba szczęśliwa.
- Naturalnie o tyle - dodała głosem melancholijnym - o ile w ogóle może mi być
gdziekolwiek dobrze z tą okropną niepewnością ciążącą na mnie bez ustanku.
- Och, nie wolno się tak zadręczać - radziła pani O'Rourke pogodnie. - Ci pani dzielni
chłopcy wrócą cali i zdrowi. Na pewno. Jeżeli dobrze pamiętam, jeden służy w lotnictwie?
- Tak, Raymond.
- A teraz jest we Francji czy Anglii?
- W Egipcie, jak mi to napisał w ostatnim liście. Właściwie wcale tego nie napisał, tylko,
widzi pani, mamy taki swój prywatny szyfr.
Rozumie pani, prawda? Pewne zdania mają pewne ustalone znaczenie. Chyba jestem
usprawiedliwiona, jak pani myśli?
- Naturalnie. To przywilej matki - pośpieszyła pani O'Rourke z odpowiedzią.
- Bo widzi pani, ja po prostu muszę wiedzieć, gdzie on się znajduje.
Pani O'Rourke skinęła głową podobną do głowy Buddy.
- Zgadzam się z panią, najzupełniej się zgadzam. Gdybym miała syna w wojsku,
oszukiwałabym cenzora dokładnie w ten sam sposób. A pani drugi syn, ten marynarz?
Nie dając się dwa razy prosić, Tuppence rozpoczęła sagę o Douglasie.
- Widzi pani - powiedziała na zakończenie - czuję się taka osamotniona bez moich trzech
chłopców. Dotychczas nigdy się nie zdarzyło, żeby wszyscy trzej jednocześnie byli poza
domem. Tacy są dla mnie dobrzy! Myślę, że rzeczywiście traktują mnie bardziej jak
przyjaciela niż matkę. - Zaśmiała się, trochę zakłopotana. - Muszę ich czasem łajać i
niemal zmuszać, żeby wychodzili beze mnie.
"Robię wrażenie naprawdę wstrętnej baby" - powiedziała sobie w duchu.

Na głos zaś mówiła dalej:
- No i widzi pani, nie bardzo wiedziałam, co ze sobą robić. Najem domu w Londynie
wygasł, a przedłużenie go wydało mi się po prostu nonsensem. Pomyślałam, że jeśli
pojadę do jakiejś spokojnej miejscowości z dobrym połączeniem kolejowym...
Budda znowu skinął głową.
- Zgadzam się z panią, zgadzam w zupełności. Londyn nie nadaje się teraz do
mieszkania. Brrr... cóż to za ponure miasto! Trzeba pani wiedzieć, że mieszkałam tam
wiele lat. Handluję antykami - może pani zna mój sklep w Chelsea, na ulicy Cornaby? Na
szyldzie jest napis Katarzyna Kelly. Miałam tam piękne rzeczy, o tak, bardzo piękne.
Przeważnie szkło, z Waterford, Cork... ach, przepiękne sztuki. Świeczniki, kryształowe
pająki, wazy na poncz i tym podobne. Także zagraniczne szkła. I trochę mebli, same małe
sztuki, prawdziwe arcydzieła z epoki, głównie orzech i dąb. Wyrobiłam sobie dobrą
klientelę. Ale kiedy na świecie jest wojna, nikt nie kupuje antyków. Miałam szczęście, że
wyszłam z tego bez większych strat.
Mglisty obraz zamajaczył w pamięci Tuppence. Sklep tak szczelnie zastawiony szkłem, że
wprost trudno się w nim było poruszać, dźwięczny, głęboki głos, imponująca postać
kobieca. Tak, naturalnie, była kiedyś w tym sklepie.
- Nie należę do osób, które lubią narzekać - ciągnęła pani O'Rourke - jak to robią niektórzy
w tym domu. Choćby taki pan Cayley z tymi swoimi szalikami i pledami, lamentujący
bezustannie, że interesy biorą w łeb. No chyba, przecież, bądź co bądź, na świecie jest
wojna. I ta jego żona, biedactwo, trzech słów nie umie powiedzieć do rzeczy. I pani Sprot,
wiecznie zaaferowana myślą o mężu.
- Czy on jest na froncie? - spytała Tuppence.
- Ale gdzie tam. To jakiś drobny urzędniczyna z towarzystwa ubezpieczeniowego, który
tak się boi nalotów, że trzyma tu żonę od wybuchu wojny. Uważam, że to jest nawet
słuszne ze względu na dziecko - prawda, jakie to miłe maleństwo? Ale pani Sprot
wiecznie się tylko gryzie i trapi, chociaż mąż odwiedza ją, jak tylko ma czas... w kółko
biedna powtarza, że Artur tak za nią tęskni. Mnie się tam zdaje, że z tęsknoty za nią nie
usycha. Kto wie, czy nie złowił już przypadkiem jakiejś innej rybki.

- Bardzo mi żal tych wszystkich młodych matek - rzekła Tuppence. - Jeżeli wyślą gdzieś
dzieci i same z nimi nie pojadą, nie mają chwili spokoju. A jak pojadą, natychmiast
zaczyna się troska o męża.
- Słusznie. Poza tym prowadzenie dwóch domów tyle kosztuje - westchnęła pani
O'Rourke.
- Trzeba przyznać - powiedziała Tuppence - że ceny w Sans Souci nie są wygórowane.
- Tak, to prawda. Otrzymujemy za swoje pieniądze to, co się należy. Pani Perenna jest
dobrą gospodynią. Zauważyła pani, jaka to dziwna kobieta?
- Co pani chce przez to powiedzieć?
W oczach pani O'Rourke zapaliły się ogniki.
- Na pewno pani pomyśli, że jestem straszna plotkara. To prawda. Ludzie ogromnie mnie
interesują, dlatego przesiaduję tak często w tym fotelu. Widać stąd, kto wchodzi i
wychodzi, kto przebywa na tarasie i co się dzieje w ogrodzie. O czym to mówiłyśmy? Aha,
o pani Perenna. Tak, to dziwna kobieta. Dałabym głowę, że w jej życiu rozegrał się jakiś
wielki dramat.
- Naprawdę tak pani przypuszcza?
- Jestem tego pewna. A jaka jest tajemnicza! Spytałam ją kiedyś, z jakiej dzielnicy Irlandii
pochodzi. Nie uwierzy pani, ale bez zmrużenia powieki oznajmiła, że w ogóle nie jest
Irlandką.
- Myśli pani, że jednak jest?
- Naturalnie - odparła pani O'Rourke. - Potrafię chyba poznać moją krajankę. Mogłabym
pani powiedzieć, z jakiej okolicy pochodzi. Ale ona powiada: "Jestem Angielką, a mój mąż
był Hiszpanem..."
Pani O'Rourke urwała w pół zdania, bo do pokoju weszła pani Sprot, a tuż za nią Tomasz.
Tuppence natychmiast się ożywiła.
- Dobry wieczór panu - zagadnęła Tomasza. - Wspaniale pan dziś wygląda.
- Dużo ruchu, to cały sekret - odparł Tomasz. - Rano golf, po południu spacer nad
morzem.
Pani Sprot wtrąciła się do rozmowy.
- Zaprowadziłam po południu Betty na plażę. Chciała się chlapać w wodzie, ale uznałam,
że jest za zimno. Pomagałam jej budować zamek z piasku, a tymczasem jakiś pies porwał

moją robotę na drutach i uciekł z nią, i spruł ogromny kawał. Muszę teraz połapać
wszystkie oczka. To takie trudne i takie nudne, zwłaszcza że mało mam jeszcze wprawy.
- Doskonale pani robi tę czapeczkę - rzekła nagle pani O'Rourke do Tuppence. - Mnóstwo
pani zrobiła. A panna Minton zdaje się wspominała, że nie bardzo sobie pani radzi z
drutami.
Leciutki rumieniec wypłynął na policzki Tuppence. Pani O'Rourke przyglądała jej się
badawczo. Trochę niepewnym głosem odpowiedziała:
- Tak naprawdę to robię na drutach od dawna. Zresztą wspomniałam o tym pannie
Minton. Ale cóż... ona tak lubi innych pouczać!
Słowa Tuppence przyjęto ogólnym wybuchem śmiechu. W kilka minut później zeszła się
reszta towarzystwa i gong wezwał domowników do stołu.
Rozmowy podczas obiadu obracały się dokoła szpiegostwa, tego wiecznie pasjonującego
tematu. Powtarzano wszystkie anegdoty z długimi brodami - o mniszce, która miała
ramiona atlety, o duchownym, który źle wylądowawszy na spadochronie, klął w sposób
niezupełnie kapłański, o austriackiej kucharce, która ukryła nadajnik radiowy w kominku
swojego pokoju, i wreszcie o wszystkim, co się przydarzyło albo prawie że przydarzyło
rozmaitym ciotkom i dalekim kuzynom zebranych przy stole. Rozmowa naturalną rzeczy
koleją prowadziła do działalności Piątej Kolumny, do pogróżek angielskich faszystów,
komunistów i pacyfistów, do działalności osób, które kierując się zakazami własnego
sumienia, odmawiają służby wojskowej. Była to bardzo zwyczajna rozmowa z rodzaju
tych, jakie słyszało się co dzień, lecz Tuppence obserwowała uważnie zarówno twarze,
jak i zachowanie uczestniczących w niej osób, bacząc pilnie, czy nie zdradzą się one
jakimś gestem lub słowem. Ale na próżno. Jedna tylko Sheila nie brała udziału w
rozmowie, ale można to było przypisać jej wrodzonej małomówności. Siedziała milcząca,
z wyrazem buntu na śniadej, pochmurnej twarzy.
Karol von Deinim był nieobecny, więc rozmowa mogła się toczyć swobodnie.
Sheila przemówiła tylko raz, przy samym końcu obiadu. Właśnie pani Sprot powiedziała
swoim piskliwym głosikiem:
- Uważam, że podczas tamtej wojny Niemcy popełnili ogromny błąd, rozstrzeliwując
siostrę Cavell. Wywołało to ogólne oburzenie.
Wtedy Sheila, odrzuciwszy w tył głowę, spytała gwałtownie:

- Dlaczego nie mieliby jej rozstrzelać? Przecież była szpiegiem?
- Och nie, nie była szpiegiem - odparła pani Sprot.
- Pomagała Anglikom w ucieczce z nieprzyjacielskiego terytorium. To na jedno wychodzi.
Więc dlaczego nie mieliby jej rozstrzelać?
- Rozstrzeliwać kobietę, i w dodatku pielęgniarkę! - oburzyła się pani Sprot.
Sheila wstała.
- Uważam, że Niemcy postąpili słusznie - powiedziała i wyszła do ogrodu.
Deser, składający się z niezupełnie dojrzałych bananów i trochę przejrzałych pomarańcz,
stał już na stole. Wkrótce wszyscy przeszli na kawę do saloniku.
Tomasz nieznacznie wysunął się do ogrodu. Odnalazł Sheilę na tarasie. Oparta o
balustradę wpatrywała się w morze. Podszedł do niej.
Przyśpieszony oddech dziewczyny zdradzał jej zdenerwowanie. Tomasz poczęstował ją
papierosem.
- Piękna noc - zaczai.
- Mogłaby być piękna - odparła stłumionym głosem.
Tomasz spojrzał na nią niepewnie. Nagle odczuł cały powab, cały czar tej dziewczyny.
Tętniło w niej bujne życie, promieniowała od niej jakaś zniewalająca siła. Tomasz
pomyślał, że dla takiej kobiety mężczyzna może łatwo stracić głowę.
- Gdyby nie wojna? - spytał.
- Wcale nie o tym myślałam. Nienawidzę wojny.
- Tak jak wszyscy.
- Nie o to mi chodziło - odparła gwałtownie. Nienawidzę obłudy z nią związanej, przesady,
ohydnego, wstrętnego patriotyzmu.
- Patriotyzmu? - powtórzył Tomasz z nieopisanym zdumieniem.
- Tak, nienawidzę patriotyzmu, rozumie pan? Nic tylko ojczyzna, ojczyzna i ojczyzna.
Zdradzać ojczyznę, umierać za ojczyznę, służyć ojczyźnie - w kółko to samo. Dlaczego
ojczyzna ma znaczyć tak wiele dla człowieka?
Tomasz odparł prosto, zwyczajnie:
- Nie wiem dlaczego, ale tak jest.

- Dla mnie nic nie znaczy. O tak, może dla pana. Pan wyjeżdża za granicę, handluje po
całym Imperium Brytyjskim i wraca opalony i naszpikowany banalnymi poglądami,
rozprawia pan o tubylcach i dopomina się egzotycznych potraw i temu podobnych bzdur.
- Mam nadzieję, moja droga - rzekł Tomasz łagodnie - że nie jestem aż tak zły.
- Naturalnie trochę przesadzam, ale pan wie, o co mi chodzi. Wierzy pan w ideę Imperium
Brytyjskiego i... w głupotę umierania za ojczyznę.
- Nie wydaje mi się - powiedział sucho Tomasz - aby mojej ojczyźnie tak znów bardzo
zależało na tym, żebym za nią umierał.
- W każdym razie pan tego chce. A to jest takie głupie. Nie ma na świecie rzeczy, za którą
warto byłoby umierać. To wszystko ludzie w siebie wmówili... Wszystko czcza gadanina...
dumnie brzmiący idiotyzm. Moja ojczyzna nic dla mnie nie znaczy.
- Kiedyś przekona się pani ze zdziwieniem, że znaczy, i to wiele.
- Nie, nigdy. Dosyć cierpiałam, dosyć widziałam... - Nagle umilkła i po chwili spytała
gwałtownie, popędliwie: - Czy pan wie, kim był mój ojciec?
- Nie - zainteresowanie Tomasza wzrosło.
- Nazywał się Patryk Maguire. Był podczas tamtej wojny stronnikiem Casementa*. Został
rozstrzelany jako zdrajca. I za co? Za ideę! Dał się wciągnąć do współpracy irlandzkim
patriotom. Dlaczego nie siedział spokojnie w domu i nie pilnował własnych spraw? Dla
jednych jest męczennikiem, dla innych zdrajcą. Ja uważam go tylko za głupca.
Tomasz zrozumiał, że to, co usłyszał, jest wybuchem tłumionego buntu.
- A więc wzrastała pani w cieniu takiego dramatu? - powiedział.
- Tak, cień to właściwe słowo. Matka zmieniła nazwisko. Mieszkałyśmy przez kilka lat w
Hiszpanii. Zawsze mówi, że mój ojciec był pół-Hiszpanem. Gdziekolwiek jesteśmy,
musimy kłamać. Włóczyłyśmy się po całej Europie. W końcu przyjechałyśmy tutaj i
otworzyłyśmy ten pensjonat. To jest chyba najwstrętniejsze z naszych wszystkich
dotychczasowych zajęć.
- A jak... jak pani matka ustosunkowała się do tych spraw? - spytał Tomasz.
- Pan ma na myśli śmierć mojego ojca? - Zaskoczona pytaniem Sheila zmarszczyła brwi.
Milczała chwilę, wreszcie powiedziała z namysłem: - Właściwie nie wiem... nigdy o tym nie
mówi. Niełatwo jest odgadnąć myśli i uczucia mojej matki.
Tomasz kiwnął głową w milczeniu. Nagle Sheila odezwała się popędliwie:

- Nie mam pojęcia, po co to wszystko panu mówiłam. Byłam zdenerwowana. Od czego się
to zaczęło?
- Od rozmowy o Edycie Cavell.
- Ach tak, patriotyzm. Powiedziałam, że nienawidzę patriotyzmu.
- Czy nie zapomniała pani przypadkiem słów Edyty Cavell? - spytał.
- Jakich słów?
- Wypowiedzianych przed śmiercią. Nie wie pani, co powiedziała?
Dziewczyna potrząsnęła głową.
- "Sam patriotyzm nie wystarcza - zacytował Tomasz. - Muszę wyzbyć się nienawiści".
- Och - przez chwilę Sheila stała nieruchomo, jak wrośnięta w ziemię. Potem,
odwróciwszy się gwałtownie, odeszła i zniknęła w mroku ogrodu.

- Jak więc widzisz, Tuppence, wszystko to ma ręce i nogi.
Kiwnęła głową w zamyśleniu. Plaża dokoła nich była pusta. Tuppence opierała się o
falochron, Tomasz siedział nieco wyżej, na krawędzi falochronu, skąd bez trudu mógł
dostrzec każdego, kto szedłby nadbrzeżem. Co prawda nie spodziewał się, że zobaczy
kogokolwiek, ponieważ zdołał zebrać mniej więcej dokładne informacje, jak goście Sans
Souci spędzą dzisiejszy ranek. Tak czy inaczej, jego schadzka z Tuppence nosiła
wszelkie cechy przypadkowego spotkania, które acz miłe dla pani, było nieco kłopotliwe
dla pana.
- Pani Perenna? - spytała Tuppence.
- Tak. M, nie N. Czyni zadość wszelkim wymaganiom. Tuppence zamyślona ponownie
kiwnęła głową.
- Słusznie - powiedziała. - Jest Irlandką, na co zwróciła już uwagę pani O'Rourke. Nie
przyznaje się do tego. Dużo podróżowała po Europie. Zmieniła nazwisko na Perenna,
przyjechała tu i otworzyła pensjonat. Doskonały kamuflaż, całe to życie na pozór
nieszkodliwe i nudne. Jej męża rozstrzelano jako zdrajcę... tak, tej kobiecie nie brak
motywów zemsty. Słusznie, to ma ręce i nogi. Czy myślisz, że Sheila też jest w to
zamieszana?
Tomasz odpowiedział z przekonaniem:

- Na pewno nie. W takim wypadku nigdy by mi tego wszystkiego nie mówiła. I dlatego
czuję się teraz... czuję się po prostu paskudnie.
Tuppence kiwnęła głową ze zrozumieniem.
- Tak to bywa - przyznała. - W pewnym sensie cała ta nasza praca jest dość obmierzła.
- Ale za to bardzo potrzebna.
- Och, naturalnie - mruknęła Tuppence.
- Podobnie jak ty nie lubię kłamstwa... - zaczął Tomasz, czerwieniąc się lekko.
- Nie mam nic przeciwko kłamstwom - przerwała Tuppence. - Prawdę mówiąc, moje
kłamstwa dają mi mnóstwo artystycznego zadowolenia. Ale przygnębiają mnie te chwile,
kiedy zapominam kłamać, kiedy jestem po prostu sobą i dzięki temu osiągam rezultaty,
jakich nie uzyskałabym w inny sposób. - Milczała chwilę. - Właśnie to ci się przydarzyło
wczoraj z Sheilą - dodała. - Dziewczyna zaufała prawdziwemu tobie i dlatego czujesz się
tak paskudnie.
- Chyba masz rację.
- Na pewno mam rację. Doświadczyłam tego samego z Karolem Deinimem.
- I co o nim myślisz? Tuppence odparła szybko:
- Moim zdaniem, nie ma z całą tą sprawą nic a nic wspólnego.
- Grant uważa inaczej.
- Och, ten twój pan Grant! - nastrój Tuppence raptownie się zmienił. Roześmiała się cicho.
- Żałuję, że nie widziałam jego miny, kiedy mu o mnie mówiłeś.
- W każdym razie szczerze się kajał. Zostałaś nieodwołalnie przyjęta do współpracy.
Tuppence kiwnęła głową, ale widać było z jej twarzy, że myśli o czymś innym.
- Czy pamiętasz, po tamtej wojnie... - spytała - kiedy wpadliśmy na trop Browna?
Pamiętasz, jak nas to bawiło? Jak nas podniecało?
Twarz Tomasza rozjaśniła się.
- Jeszcze jak nas bawiło!
- Tomaszu, dlaczego... dlaczego odczuwamy teraz wszystko inaczej?
Zastanawiał się nad odpowiedzią. Jego spokojna, brzydka twarz stężała w wyrazie
powagi.
- Myślę, że to naprawdę jest sprawa wieku - odparł.

- Czy może uważasz, że jesteśmy za starzy? - W głosie Tuppence zadźwięczała ostra
nuta.
- Nie, jestem pewien, że nie - rzekł z namysłem. - Tylko cóż, tym razem nasza praca nie
będzie się nam wydawała zabawna. Przeżywamy już drugą wojnę i ta druga wojna budzi
w nas zupełnie inne uczucia.
- Rozumiem. Dostrzegamy jej bezsens i grozę. Wtedy byliśmy za młodzi, żeby się
zastanawiać nad takimi sprawami.
- Dokładnie to miałem na myśli. Podczas tamtej wojny bywało, że się bałem, otarłem się
kilka razy o śmierć, kilka razy przeszedłem przez piekło, ale zdarzały się też dobre chwile.
- Przypuszczam, że Derek tak to właśnie odczuwa - szepnęła Tuppence.
- Lepiej nie myśl o nim, staruszko - poradził Tomasz.
- Masz rację - Tuppence zacisnęła zęby. - Dostaliśmy robotę. Musimy ją wykonać. Więc
do rzeczy. Czy w osobie pani Perenna znaleźliśmy to, czego szukamy?
- W każdym razie pozory przemawiają przeciwko niej. Czy jest jeszcze ktoś, kto ci się
wydaje podejrzany? - spytał.
Tuppence namyślała się chwilę.
- Nie. Zaczęłam od tego, że zaraz po przyjeździe kolejno otaksowałam ich wszystkich i w
każdym przypadku starałam się ocenić stopień prawdopodobieństwa. Niektórych można
chyba wykluczyć.
- Na przykład?
- Chociażby pannę Minton, to uosobienie angielskiego staropanieństwa, i panią Sprot
wraz z Betty, i wreszcie głupkowatą panią Cayley.
- Nic łatwiejszego, jak udawać głupotę - rzekł Tomasz.
- No, oczywiście, ale bardzo jest łatwo wpaść w przesadę, kiedy się gra rolę natrętnej
starej panny i wiecznie zaaferowanej młodej matki, a obie te kobiety zachowują się
najzupełniej naturalnie. Zresztą jeśli idzie o panią Sprot, dziecko przesądza sprawę.
- Myślę, że nawet szpieg może mieć dziecko.
- Tak, ale nie ze sobą przy pracy - odparła Tuppence. - Żadna kobieta nie narażałaby w
ten sposób własnego dziecka. Ja chyba mam coś do powiedzenia na ten temat.
- Wycofuję się - oznajmił Tomasz. - Przyznaję ci słuszność co do pani Sprot i panny
Minton, ale pani Cayley nie jestem tak bardzo pewien.

- Myślę, że panią Cayley musimy brać w rachubę, bo ona już naprawdę trochę przesadza.
Chcę przez to powiedzieć, że trudno po prostu uwierzyć, żeby mogły istnieć kobiety aż tak
głupie.
- Nieraz obserwowałem, że dbałość o męża podkopuje intelekt żony - mruknął Tomasz
pod nosem.
- A u kogo to zauważyłeś? - zaperzyła się Tuppence.
- Nie u ciebie, moja droga. Twoja dbałość o mnie nigdy nie osiągnęła takich szczytów.
- Trzeba przyznać - powiedziała łagodnie Tuppence - że jak na mężczyznę, robisz koło
siebie stosunkowo mało zamieszania, kiedy zachorujesz.
Tomasz rozpatrywał na głos dalsze możliwości:
- Cayley - powiedział. - Coś mi się nie podoba w tym Cayleyu.
- Zgadzam się. Ponadto mamy jeszcze panią O'Rourke.
- Co o niej myślisz?
- Właściwie sama nie wiem. Są w niej jakieś cechy niepokojące.
- Tak. Wydaje mi się, że tak. Ale przypuszczam, że jest to tylko pewna drapieżność
charakteru. To ten typ kobiety.
- Pani O'Rourke jest bardzo spostrzegawcza - powiedziała Tuppence z namysłem,
przypomniawszy sobie jej uwagę o robocie na drutach.
- Mamy jeszcze Bletchleya - rzekł Tomasz.
- Zamieniłam z nim zaledwie kilka słów. Ty go przecież wziąłeś w obroty.
- Myślę, że to klasyczny okaz żołnierza starej daty - dżentelmena z kolonii. Tak mi się
przynajmniej zdaje - powtórzył z naciskiem.
- Właśnie o to idzie - wybuchnęła Tuppence, odpowiadając bardziej na jego ton niż na
same słowa. - Najgorsze w tym wszystkim to, że spoglądamy na zwyczajnych,
normalnych ludzi i usiłujemy ich wtłoczyć w taki kształt, jaki odpowiadałby naszym
makabrycznym wymaganiom.
- Poddałem Bletchleya kilku próbom.
- Ciekawa jestem, jakim. Bo ja też mam zamiar przeprowadzić parę doświadczeń.
- Och, zwykłe, niezbyt wymyślne pułapki - odparł Tomasz. - Ograniczyłem się do dat,
miejscowości i tak dalej.
- Czy zechcesz łaskawie przejść od ogólników do szczegółów?

- Na przykład rozmawialiśmy o polowaniu na kaczki. Napomknął, że w takim to a takim
miesiącu i roku, w Fayum, polował z doskonałym wynikiem. Potem wspomniałem o
Egipcie w związku z zupełnie czymś innym - mumie, Tutenchamon i tym podobne.
Spytałem, czy to widział. I kiedy. Porównałem odpowiedzi. Innym razem wymieniłem
nazwy kilku statków brytyjsko-śródziemnomorskich linii okrętowych i powiedziałem, że
jeden z nich był szczególnie luksusowy. Na to on wspomniał o takiej czy innej podróży.
Znowu porównałem wyniki. Nic specjalnie ważnego ani nic, co by mogło obudzić jego
czujność. Ot, zwykłe sprawdzenie ścisłości przytoczonych faktów.
- I jak dotąd nie potknął się ani razu?
- Ani razu. A zapewniam cię, że to dobra próba.
- Tak, przyznaję. Swoją drogą, gdyby on był N, na pewno umiałby swój życiorys na
pamięć.
- Oczywiście, ale tylko w ogólnych zarysach. Nie jest jednak łatwo nie potknąć się na
szczegółach. A ponadto ten, kto zmyśla, pamięta niekiedy za dużo, to znaczy więcej niż
pamiętałby człowiek działający w dobrej wierze. Na ogół ludzie nie przypominają sobie tak
na zawołanie, czy tę albo inną wyprawę myśliwską odbyli w 1926 czy 1927 roku. Muszą
najpierw trochę pomyśleć i pogrzebać w pamięci.
- Ale jak dotąd, nie złapałeś Bletchleya na niczym? - dopytywała się Tuppence.
- Dotąd nasz major zachowuje się najzupełniej normalnie.
- A więc wynik negatywny? - Tak - przyznał Tomasz.
- Teraz pozwól - powiedziała Tuppence - że z kolei ja przedstawię ci kilka moich
pomysłów.
Co też zrobiła.

W drodze powrotnej pani Blenkensop wstąpiła na pocztę. Kupiła kilka znaczków i zanim
wyszła z budynku pocztowego, zamknęła się w kabinie telefonicznej. Nakręciła pewien
numer i poprosiła "pana Faradaya". Był to umówiony sposób porozumiewania się z
Grantem. Wyszła uśmiechnięta i wolnym krokiem ruszyła w stronę domu. Po drodze
zaszła jeszcze do sklepu z włóczką i kupiła kilka motków.
Dzień był ładny, wiał lekki wiatr od morza. Chociaż Tuppence chodziła zwykle szybkim,
sprężystym krokiem, teraz starała się iść powoli, dostosowując ruchy do nieco

rozwlekłego chodu, właściwego dla stworzonej przez nią postaci pani Blenkensop.
Przecież pani Blenkensop nie bardzo wiedziała, co robić z czasem - jedyne jej zajęcia to
robota (nie najlepsza) na drutach i listy do synów. Wciąż pisała i pisała te listy, a niekiedy
zostawiała je niedokończone w hallu czy saloniku, gdzie każdy mógł je zobaczyć.
Wchodziła powoli zboczem pagórka ku Sans Souci. Ponieważ do pensjonatu prowadziła
ślepa ulica (kończyła się na Jaskini Przemytników, willi komandora Haydocka), ruch na
niej ograniczał się do kilku sklepowych furgonów rozwożących z rana produkty. Tuppence
mijała dom za domem, zabawiając się odczytywaniem ich nazw. Pierwszy nosił nazwę
Piękny Widok (niezbyt stosowną, jako że zobaczyć można było z niego zaledwie skrawek
morza, cały zaś niemal widok zasłaniało obszerne domisko w stylu wiktoriańskim po
drugiej stronie ulicy, nazwane Rajska Jabłoń). Nad furtką następnego domu widniał napis
Karachi. Dalej stała Wysmukła Wieża, jeszcze dalej Widoki Morskie (tym razem nazwa
stosowna), Zamek Klary (nazwa trochę pompatyczna, bo dom był maleńki), wreszcie
Trelawny (konkurencja pensjonatu pani Perenna) i na samym końcu ceglany masyw Sans
Souci.
Znalazłszy się blisko domu, Tuppence spostrzegła kobietę stojącą przed furtką i
zaglądającą do środka. Cała jej postać wyrażała napięcie i czujność.
Niemal instynktownie Tuppence ściszyła kroki. Szła teraz ostrożnie, na palcach.
Dopiero gdy przystanęła tuż za nią, kobieta usłyszała szelest kroków, drgnęła gwałtownie i
odwróciła się.
Była wysoka, ubogo, a nawet nędznie ubrana, ale o niezwykłym wprost wyglądzie, już
niemłoda - zapewne dobiegała czterdziestki. Na pierwszy rzut oka uderzała dziwna
sprzeczność między jej ubraniem a twarzą. Włosy miała bardzo jasne, kości policzkowe
nieco wystające. Musiała być kiedyś, a nawet była jeszcze, bardzo piękna. Przez
mgnienie oka Tuppence zdawało się, że zna tę twarz, ale wrażenie rozwiało się prawie
natychmiast. Tuppence pomyślała, że takie rysy niełatwo jest zapomnieć.
Nieznajoma była wyraźnie przestraszona, Tuppence zauważyła skurcz trwogi
przebiegający jej twarz. Czyżby się w tym coś kryło?
- Przepraszam panią, czy pani kogoś szuka? - spytała Tuppence. Kobieta powiedziała z
akcentem cudzoziemskim, wymawiając słowa ostrożnie, powoli, jakby się ich wyuczyła na
pamięć:

- Ten dom to Sans Souci?
- Tak, mieszkam tutaj - odparła Tuppence. - Czy chce się pani z kimś zobaczyć?
Milczenie trwające kilka sekund. Potem kobieta spytała:
- Pani może powiedzieć? Mieszka tu pan Rosenstein, tak?
- Pan Rosenstein? - powtórzyła Tuppence. - Nie, nie mieszka. Ale może mieszkał i
wyprowadził się. Czy chce pani, żebym spytała?
Obca kobieta gwałtownie potrząsnęła głową.
- Nie, nie. To pomyłka. Przepraszam.
Odwróciła się i szybkim krokiem odeszła drogą w dół pagórka.
Tuppence spoglądała za nią ciekawie. Z jakichś niewytłumaczonych przyczyn zbudziły się
w niej podejrzenia. Zachowanie kobiety stało w osobliwej sprzeczności z lakoniczną
treścią jej słów. Tuppence odniosła wrażenie, że "pan Rosenstein" jest postacią zmyśloną,
że nieznajoma posłużyła się pierwszym nazwiskiem, jakie jej przyszło do głowy.
Po chwili wahania Tuppence podążyła za nią. Coś, co mogłaby określić tylko jako
przeczucie, kazało jej pójść śladem tej kobiety.
Ale niebawem przystanęła. Jeżeli zacznie ją śledzić, zwróci na siebie uwagę. Było rzeczą
oczywistą, że w momencie, kiedy odezwała się do nieznajomej, miała właśnie wejść do
Sans Souci. Jeżeli więc teraz pójdzie jej śladem, narazi się na podejrzenie, że pani
Blenkensop jest kimś najzupełniej innym, niż wskazują na to pozory - naturalnie wszystko
to w przypadku, gdyby kobieta rzeczywiście należała do szajki szpiegowskiej.
Nie, pani Blenkensop musi za wszelką cenę pozostać osobą, za którą dotąd uchodzi.
Zawróciwszy, Tuppence ponownie zaczęła się wspinać na pagórek. Weszła do Sans
Souci i przystanęła w hallu. Dom wydawał się wyludniony, jak zwykle wczesnym
popołudniem. Betty spała, dorośli odpoczywali w swoich pokojach albo byli poza domem.
I gdy Tuppence stała tak w mrocznym hallu, myśląc o niedawnym spotkaniu, cichy dźwięk
zwrócił jej uwagę. Był to dobrze jej znany odgłos - jakby echo przytłumionego dzwonka. W
Sans Souci telefon znajdował się w hallu. To, co Tuppence właśnie usłyszała, było
dźwiękiem, jaki rozlega się w membranie głównego aparatu, gdy słuchawkę aparatu
wewnętrznego podnosi się lub kładzie na widełki. W Sans Souci był tylko jeden
wewnętrzny aparat - w pokoju pani Perenna.

Tomasz byłby się może zawahał. Tuppence nie wahała się ani chwili. Cicho, ostrożnie,
wzięła do ręki słuchawkę i przyłożyła ją do ucha.
Ktoś mówił przez drugi aparat. Tuppence usłyszała głos mężczyzny:
- ...wszystko idzie dobrze. Więc czwarty, jak było umówione.
Kobiecy głos odpowiedział:
- Tak, róbcie swoje.
Brzdęk! Słuchawka wróciła na widełki.
Tuppence stała zamyślona ze zmarszczonym czołem. Czy był to głos pani Perenna?
Trudno rozstrzygnąć na podstawie tych trzech słów. Gdyby rozmowa potrwała trochę
dłużej! Naturalnie mogła to być najniewinniejsza w świecie rozmowa, z usłyszanych słów
nic przecież nie wynikało.
Jakiś cień przysłonił światło padające przez drzwi. Tuppence drgnęła i odłożyła
słuchawkę, gdy jednocześnie rozległ się głos pani Perenna:
- Jakie śliczne popołudnie! Wychodzi pani, czy też właśnie pani wróciła?
A więc to pani Perenna rozmawiała z aparatu w swoim pokoju. Tuppence napomknęła coś
o miłym spacerze i zaczęła iść ku schodom.
Pani Perenna szła za nią przez hali. Zdawała się masywniejsza niż zwykle. "Ta kobieta
ma siłę atlety" - pomyślała niespodziewanie Tuppence.
- Muszę zdjąć palto - powiedziała i zaczęła szybko wchodzić na schody. Gdy minęła
zakręt, omal nie zderzyła się z panią O'Rourke, której wielka postać tarasowała wyjście na
podest.
- Ho, ho! Ależ się pani śpieszy!
Nie przepuściła Tuppence, tylko stała, uśmiechając się do niej, tuż nad nią. Jak zwykle,
było coś przerażającego w jej uśmiechu.
I nagle, bez żadnego powodu, ogarnęło Tuppence dławiące uczucie strachu.
Ogromna Irlandka z tym swoim niskim głosem i dziwnym uśmiechem zagradzała jej
drogę, na dole zaś pani Perenna...
Tuppence obejrzała się przez ramię. Czy to tylko złudzenie, że w twarzy pani Perenna
kryje się groźba? "Niedorzeczność - pomyślała. - Niedorzeczność". W biały dzień, w
zwykłym nadmorskim pensjonacie. Ale w domu tak jest cicho, ani dźwięku! A ona tu, na
schodach, między tymi dwiema kobietami! W uśmiechu pani O'Rourke było niewątpliwie

coś niepokojącego - czyżby stężały grymas okrucieństwa? Tuppence pomyślała
półprzytomnie: "Jak kot z myszą..."
I nagle napięcie prysło. Maleńka figurka wybiegła na podest, krzycząc głośno i radośnie.
Betty Sprot w staniczku i majteczkach. Wołając: - Pik, bok! - wyminęła panią O'Rourke i
uszczęśliwiona rzuciła się w objęcia Tuppence.
Nastrój natychmiast się zmienił. Ogromna pani O'Rourke, nagle aż promieniejąca
serdecznością, zawołała:
- Kochane maleństwo! Co dzień z niej większa panna! Na dole pani Perenna skierowała
się ku drzwiom prowadzącym do kuchni. Tuppence chwyciła Betty za rękę, wyminęła
Irlandkę i pobiegła korytarzem do pani Sprot, która czekała z burą na małą uciekinierkę.
Tuppence weszła z dzieckiem do pokoju.
Odczuła dziwną ulgę w tej prawdziwie domowej atmosferze - porozkładane tu i tam
dziecięce ubranka, pluszowe zabawki, kojec z lakierowanego drzewa, trochę jakby owcza,
brzydka twarz pana Sprota w ramce na toalecie, monotonne narzekania pani Sprot na
ceny w pralniach i na tę niewyrozumiałą panią Perenna, która nie chce się zgodzić, żeby
goście używali własnych żelazek elektrycznych w pokojach...
Wszystko takie zwyczajne, takie codzienne, uspokajające.
A jednak... przed chwilą tam na schodach...
"Nerwy - powiedziała sobie w duchu Tuppence. - Po prostu nerwy".
Ale czy rzeczywiście były to tylko nerwy? Przecież ktoś rozmawiał przez telefon z pokoju
pani Perenna. Pani O'Rourke? Byłoby to co najmniej dziwne. Ale dawałoby oczywiście
pewność, że nikt w domu nie podsłucha rozmowy.
Musiała to być, doszła Tuppence do wniosku, bardzo zwięzła rozmowa. Najkrótsza
wymiana zdań.
"Wszystko idzie dobrze. Więc czwarty, jak było umówione".
Słowa te mogły nie mieć żadnego znaczenia albo mogły znaczyć bardzo wiele.
Czwarty. Czy była to data? Na przykład czwarty dzień miesiąca?
Mógł to być równie dobrze czwarty przystanek albo czwarty słup mola, albo czwarty
falochron - nie sposób odgadnąć.
A dlaczego słowa te nie miały oznaczać czwartego mostu? Podczas ostatniej wojny
próbowano go przecież wysadzić.

Czy znaczyły w ogóle cokolwiek?
Czy nie były potwierdzeniem najzwyklejszego spotkania? Kto wie, czy pani Perenna nie
wyraziła zgody, żeby pani O'Rourke korzystała z telefonu w jej sypialni o każdej porze?
Atmosferę zaś na schodach, tę chwilę pełną napięcia, bez trudu dało się wytłumaczyć,
pomyślała Tuppence, jej własną nadmierną nerwowością.
Ale ta cisza w domu i to uczucie, że coś złowieszczego, coś występnego...
"Ograniczaj się do faktów, moja pani Blenkensop! - powiedziała sobie ostro Tuppence. - A
teraz do roboty!"

V

Okazało się, że komandor Haydock jest przemiłym gospodarzem. Przywitawszy majora
Bletchleya i pana Meadowesa wprost entuzjastycznie, zaproponował temu ostatniemu, że
go oprowadzi po "całej swojej maleńkiej posiadłości".
Stały tu kiedyś dwa oddzielne domki straży nadbrzeżnej, wzniesione na sterczącej z
morza wysokiej skale. Poniżej znajdowała się J mała zatoczka, do której dostęp był
jednak tak niebezpieczny, że tylko najodważniejsi ośmielali się szukać tu schronienia.
Potem jakiś londyński kupiec czy przemysłowiec nabył domki, przebudował je, łącząc w
jedną całość i trochę bez przekonania usiłował założyć ogród. Przyjeżdżał tu czasem na
krótki pobyt w lecie.
Potem przez kilka lat dom był niezamieszkany, wynajmowano go tylko wraz ze skąpym
umeblowaniem na sezon letni.
- Aż wreszcie przed kilku laty - wyjaśniał komandor Haydock - kupił go niejaki Hahn,
Niemiec, a moim zdaniem ni mniej, ni więcej, tylko szpieg.
Tomasz nastawił uszu.
- O, to ciekawe - powiedział, odstawiając kieliszek, z którego popijał sherry.
- Diabelnie skrupulatni ludzie, ci Niemcy - rzekł Haydock. - Już wtedy przygotowywali się
do wojny. Przynajmniej ja tak uważam. Niech pan zwróci uwagę na położenie Jaskini
Przemytników. Po prostu wymarzone miejsce do nadawania sygnałów na morze. Poniżej
zatoczka, do której może wygodnie wpłynąć spora motorówka. Posiadłość odosobniona,

ze wszystkich stron osłonięta skałami. Tak, nikt mi nie powie, że Hahn nie był niemieckim
szpiegiem.
- Oczywista, że był! - przytaknął Bletchley.
- A co się z nim stało? - spytał Tomasz.
- To długa opowieść - odparł Haydock. - Hahn wydał tu mnóstwo pieniędzy. Więc przede
wszystkim kazał wyciąć w skale zejście na brzeg morza - betonowe schodki, kosztowna
impreza. Dalej przerobił cały dom: łazienki, wszystkie luksusy, jakie tylko można sobie
wyobrazić. A wie pan, kogo zapędził do tej roboty? Nikogo z miejscowej ludności. Mówiło
się, że firma z Londynu prowadzi przebudowę, ale większość zatrudnionych robotników
byli to cudzoziemcy. Niektórzy z nich nie rozumieli ani słowa po angielsku. Zgodzi się pan
chyba ze mną, że to wszystko wyglądało mocno podejrzanie?
- Muszę przyznać, że co najmniej dziwnie - rzekł Tomasz.
- Ponieważ sam przebywałem wtedy w sąsiedztwie, zaciekawiły mnie poczynania tego
jegomościa - ciągnął Haydock. - Kręciłem się w pobliżu budowy i obserwowałem
robotników. Otóż powiem panu, że wcale im się to nie podobało. Ani trochę. Kilka razy
wręcz mi grozili. Dlaczego mieliby to robić, gdyby wszystko było w porządku?
Bletchley skinął głową w milczeniu.
- Powinien był pan pójść do władz - powiedział.
- Tak też zrobiłem, drogi panie. Jak przysłowiowy stary nudziarz nachodziłem miejscową
policję. - Napełnił swój kieliszek. - I cóż osiągnąłem za moje trudy, czym mnie tam
przyjęto? Uprzejmym brakiem zainteresowania. Ach, my Anglicy byliśmy wtedy ślepi i
głusi. Uważaliśmy, że nowa wojna w ogóle nie wchodzi w rachubę, bo w Europie panuje
pokój, a nasze stosunki z Niemcami układają się znakomicie. Słowem, że nic już teraz nie
zmąci obopólnego zrozumienia. Spoglądano na mnie jak na okaz przedpotopowego
mamuta, jak na maniaka opętanego myślą o wojnie, zdziwaczałego starego marynarza.
Daremne byłoby tłumaczyć ludziom, że Niemcy budują najlepsze lotnictwo w Europie nie
po to, żeby sobie latać dla zabawy i urządzać pikniki na świeżym powietrzu.
Major Bletchley wybuchnął:
- Nikt w to nie chciał wierzyć. Wierutni głupcy. "Era trwałego pokoju", "rozbrojenie" i tym
podobne bzdury!

- Wiecie, panowie, jak mnie nazywali? - zawołał Haydock z twarzą purpurową od
hamowanego gniewu. - Podżegacz wojenny! Tak mnie nazwali. Człowiek zagrażający
pokojowi! Pokojowi! Wiedziałem, co knują nasi niemieccy przyjaciele. I pamiętałem, że oni
każdą rzecz przygotowują zawczasu. Byłem przeświadczony, że pan Hahn ukrywa jakieś
bardzo brzydkie sprawki. Nie podobali mi się ci jego cudzoziemscy robotnicy. Nie
podobały mi się te ogromne sumy pieniędzy, jakie ładował w swoją posiadłość. Tak czy
inaczej, nie dawałem za wygraną.
- Dzielny z pana chłop - powiedział z uznaniem major Bletchley.
- W końcu - ciągnął komandor - moje słowa wywarły na kimś wrażenie. Mianowano u nas
nowego konstabla, został nim były wojskowy. Ten przynajmniej miał dość rozumu, żeby
mnie wysłuchać. Jego ludzie zaczęli węszyć, szperać w okolicy. Naturalnie Hahn się
ulotnił. Pewnego pięknego dnia po prostu zniknął. Policja otrzymała nakaz rewizji. W
skrytce umieszczonej w pokoju stołowym znaleziono nadajnik radiowy i mocno
obciążające dokumenty. A pod garażem - duży skład na benzynę, kilka ogromnych
zbiorników. Mogę panów zapewnić, że czułem się, jakby mnie ktoś na sto koni wsadził.
Koledzy w klubie podrwiwali sobie z mojego, jak to nazywali, "kompleksu niemieckich
szpiegów". Po tym wydarzeniu natychmiast ucichli. Najgorsze to, że my, Anglicy,
doprowadzamy do absurdu nasz brak podejrzliwości.
- A bo też to zwykła zbrodnia. Głupcy z nas, nic innego, tylko głupcy. Dlaczego nie
internuje się u nas tych wszystkich uchodźców? - teraz z kolei major Bletchley wsiadł na
swojego ulubionego konika.
- No i koniec końców, jak się tylko dało, kupiłem tę posiadłość - ciągnął komandor, który
ani myślał zrezygnować ze swojej opowieści. - Czy miałby pan ochotę ją obejrzeć? -
zwrócił się do Tomasza.
- Z przyjemnością.
Komandor Haydock robił honory domu z iście chłopięcym zapałem. Otworzył dużą skrytkę
w pokoju stołowym, gdzie policja znalazła tajną stację nadawczą. Zaprowadził Tomasza
do garażu i pokazał mu miejsce, gdzie znajdowały się ukryte ogromne zbiorniki na
benzynę. W końcu, rzuciwszy okiem na dwie luksusowo wyposażone łazienki, specjalne
oświetlenie i różne udogodnienia kuchenne, Tomasz powędrował śladami swojego
gospodarza w dół po stromych betonowych schodkach do małej zatoczki; przez cały czas

komandor Haydock powtarzał mu w kółko, jak nieocenione usługi podczas wojny oddać
mogła nieprzyjacielowi ta kryjówka.
Tomasz zwiedził także jaskinię, od której dom otrzymał nazwę, a Haydock objaśniał z
zapałem, w jaki sposób mógłby ją wykorzystać niemiecki wywiad.
Major Bletchley nie towarzyszył im w tej wędrówce, lecz zasiadłszy wygodnie na tarasie,
popijał swój trunek. Tomasz domyślił się, że polowanie na szpiegów, tak szczęśliwie
zakończone, było głównym tematem rozmów komandora Haydocka i że jego przyjaciele
słyszeli zapewne tę opowieść wiele razy.
Przypuszczenie to potwierdził sam major Bletchley, gdy w jakiś czas potem wracali do
Sans Souci.
- Porządny chłop z tego Haydocka - powiedział - ale w żaden sposób nie może zostawić w
spokoju tego, co się kiedyś zdarzyło. Tyleśmy razy słyszeli tę jego opowiastkę, że już nam
bokiem wychodzi. Taki jest dumny z tych wszystkich przebiegłych urządzeń tam na górze
jak kotka ze swoich małych.
Ponieważ mimo wszystko porównanie było dość trafne, Tomasz przytaknął z uśmiechem.
W tym momencie rozmowa została skierowana na uwieńczone sukcesem czyny majora
Bletchleya, który w roku 1923 w Indiach zdemaskował nieuczciwego kulisa, przeto
Tomasz swobodnie mógł snuć własne myśli, przerywając od czasu do czasu ich tok
grzecznymi wykrzyknikami w rodzaju: "Naprawdę?", "Nie może być!" lub: "Niesłychana
historia!", co dla majora Bletchleya stanowiło dostateczną zachętę.
Tomasz był bardziej niż kiedykolwiek dotąd przeświadczony, że gdy Farquhar wymienił w
chwili śmierci Sans Souci, znajdował się na właściwym tropie. Tu, w tym zapadłym kącie,
już od dawna czyniono przygotowania. Przybycie Niemca Hahna i jego zakrojone na
szeroką skalę inwestycje wskazywały wyraźnie, że ten, a nie inny skrawek wybrzeża
został upatrzony na punkt wypadowy, na ośrodek działań nieprzyjacielskich.
Ta pierwsza runda została przegrana, a to dzięki nieoczekiwanej inicjatywie podejrzliwego
komandora Haydocka. Anglia wyszła z niej zwycięsko. Ale gdyby założyć, że Jaskinia
Przemytników to jedynie punkt wypadowy dla jakiegoś bardziej skomplikowanego planu
ataku? Jaskinia Przemytników to połączenie z morzem. Plaża tej posiadłości, dostępna
jedynie od strony idącej w dół ścieżki, nadawałaby się doskonale do tego celu. Ale to tylko
cząstka ogólnego planu...

Jaka była reakcja wroga, pobitego na jednym odcinku działania przez Haydocka? Czy nie
wycofał się on na najbliższą możliwą do przyjęcia pozycję, to znaczy do Sans Souci?
Hahn został zdemaskowany mniej więcej przed czterema laty. Tomasz wnioskował z tego,
co mu powiedziała Sheila, że pani Perenna wróciła do Anglii i kupiła Sans Souci wkrótce
po tym zdarzeniu. Czyżby następne posunięcie w grze?
Należałoby więc przypuszczać, że Leahampton jest ośrodkiem działalności
nieprzyjacielskiej, że w sąsiedztwie znajdują się odpowiednie urządzenia, że
zorganizowano tu sieć kontaktów z członkami wywiadu w całym kraju.
Tomasz poczuł się raźniej. Przygnębienie wywołane jałową i niewinną atmosferą Sans
Souci zniknęło bez śladu. Ta pozorna niewinność była tylko maską. A pod tą maską kryły
się różne rzeczy...
Zdaniem Tomasza, wszystkie nici tej działalności skupiały się w ręku pani Perenna.
Przede wszystkim więc należało zebrać więcej informacji o niej, przeniknąć przez pozorną
prostotę jej obowiązków, związanych z prowadzeniem pensjonatu. Jej korespondencja, jej
znajomości, jej praca społeczna i praca na rzecz wojny - gdzieś tam musi się kryć istota
prawdziwej działalności tej kobiety. Jeżeli pani Perenna jest rzeczywiście osławionym
agentem M - w takim razie ona nadzoruje działalność Piątej Kolumny w Anglii. Jej osoba
byłaby znana niewielkiej tylko garstce ludzi, jedynie tym na samej górze.
Musi się jednak jakoś porozumiewać ze swoimi podwładnymi, pomyślał Tomasz, na nim
zaś i na Tuppence ciąży obowiązek wykrycia tych kontaktów.
Rozumiał doskonale, że w odpowiednim momencie Jaskinia Przemytników może zostać
opanowana i utrzymana przez kilku śmiałków działających z Sans Souci. Ta chwila
jeszcze nie nadeszła, ale kto wie, czy nie jest już bliska?
Gdyby armia niemiecka opanowała francuskie i belgijskie porty nad Kanałem, mogłaby
skierować wszystkie swoje siły na próbę inwazji i podboju Anglii. A sytuacja we Francji
wyglądała przecież bardzo źle...
Angielska flota wciąż panowała na morzu, atak musiałby więc przyjść z powietrza i być
wspomagany przez zdrajców wewnątrz kraju. Jeżeli zaś nici tej zdradzieckiej działalności
skupiały się w ręku pani Perenna, nie było ani chwili do stracenia.
Słowa majora Bletchleya zabrzmiały jak zgodny akompaniament do myśli Tomasza.

- Zrozumiałem, widzi pan - mówił major - że nie ma ani chwili do stracenia. Przywołałem
Abdula, mojego ordynansa... porządny chłop był z tego Abdula...
Opowiadanie ciągnęło się monotonnie dalej.
Tomasz wrócił do swoich rozmyślań.
Dlaczego właśnie Leahampton? Dlaczego? Leży na uboczu - prawdę mówiąc, trochę
zakisła dziura. Staroitnodna i konserwatywna miejscowość. Wszystko to przemawiało za
takim wyborem. Czy znalazłby się jeszcze jakiś inny powód?
Za Leahampton w głąb lądu rozpościera się płaska rolnicza okolica. Ogromne łąki,
doskonale nadające się na lądowiska dla transportowców wojskowych lub na wysadzenie
lotniczego desantu. Ale to samo dotyczyło wielu innych miejscowości w Anglii. Znajdowała
się tu ponadto wielka fabryka chemiczna, w której - o czym należało pamiętać - pracował
Karol von Deinim.
Karol von Deinim. Czy pasował do tego ogólnego obrazu? Aż za dobrze. Jak to podkreślił
Grant, nie mógł być szefem wywiadu. Zwykłe kółko w maszynie. Nazbyt łatwo ściągnąłby
na siebie podejrzenia, bezustannie groziło mu internowanie. Ale tymczasem mógł
spokojnie wypełniać swoje zadania. Wspomniał Tuppence, że pracuje nad sposobami
neutralizowania niektórych, gazów i nad znalezieniem środków odtruwających. Kryły się tu
możliwości - możliwości, o jakich lepiej nie myśleć.
Karol, rozmyślał Tomasz, pokonując pewien wewnętrzny opór, jest członkiem wywiadu.
Szkoda, bo polubił tego chłopca. No cóż, Karol pracował dla swojej ojczyzny, ryzykując
życie. Tomasz umiał znaleźć w sobie szacunek dla takiego przeciwnika. Dołoży wszelkich
starań, żeby go zdemaskować... a potem pluton egzekucyjny. Ale człowiek wie o tym,
kiedy się decyduje na taką pracę.
Ludzie, którzy zdradzają swoją ojczyznę - ci budzili w nim wściekłość, niepohamowane
pragnienie zemsty. Na Boga, dostanie ich w swoje ręce!
- No i w ten sposób wpadli mi w ręce - kończył major tryumfalnie. - Nieźle się spisałem,
co?
- To najznakomitszy pomysł, o jakim kiedykolwiek w życiu zdarzyło mi się słyszeć -
powiedział Tomasz bezwstydnie.

Pani Blenkensop czytała list napisany na cieniutkim zagranicznym papierze,
ostemplowany przez cenzora.
Otóż list ten był bezpośrednim następstwem rozmowy telefonicznej z "panem
Faradayem".
- Ach, kochany Raymond - powiedziała z westchnieniem. - Taka byłam zadowolona, że
jest aż w Egipcie, a teraz, jak się okazuje, czekają ich tam wielkie zmiany. Wszystko to
jest naturalnie straszna tajemnica i on nic mi nie może napisać... tylko tyle, że plan jest
rzeczywiście wspaniały i żebym się przygotowała na wielką niespodziankę w bardzo
niedługim czasie. Taka jestem zadowolona, że wiem przynajmniej, dokąd ich przenoszą,
ale prawdę powiedziawszy, nie bardzo rozumiem, dlaczego...
Major Bletchley chrząknął głośno.
- Tego nie wolno mu chyba pisać? - spytał.
Tuppence zaśmiała się przepraszająco i składając swój drogocenny list, objęła
spojrzeniem domowników zebranych przy stole.
- Och, mamy swoje sposoby - powiedziała przebiegle. - Kochany Raymond pamięta, że
jeśli tylko znam miejsce jego pobytu albo wiem, dokąd go przenoszą, jestem znacznie
spokojniejsza. A trzeba państwu wiedzieć, że nasze sposoby porozumiewania się są
bardzo proste. Właściwy ustęp w liście zaznaczony jest pewnym umówionym słowem, a
początkowe litery następujących po nim słów dają nazwę miejscowości. Naturalnie w ten
sposób układają się czasem zupełnie nieoczekiwane zdania, ale Raymond jest naprawdę
bardzo pomysłowy. Dałabym głowę, że nikt tego nie zauważy.
Przy stole rozległ się szmer głosów. Chwila została znakomicie wybrana, przynajmniej raz
się zdarzyło, że wszyscy jednocześnie przyszli na śniadanie.
Major Bletchley, mocno czerwony na twarzy, powiedział:
- Wybaczy pani, ale to diabelna nieostrożność. Niemcy niczego bardziej nie pragną, jak
znać ruchy naszych wojsk i eskadr lotniczych.
- Ale ja przecież nikomu o tym nie mówię! - wykrzyknęła Tuppence. - Jestem bardzo,
bardzo ostrożna.
- Niemniej jednak takie postępowanie jest wysoce nierozważne i pani syn gotów się
kiedyś z tego powodu narazić na duże przykrości.

- Och, mam nadzieję, że nie - jęknęła Tuppence. - Jestem przecież jego matką. Matka ma
prawo wiedzieć.
- W zupełności się z panią zgadzam - zagrzmiała pani O'Rourke. - Wiemy przecież, że
żadna siła nie wydobyłaby z pani tych informacji.
- Ktoś może listy przeczytać - mruknął major.
- Nigdy nie zostawiam moich listów na wierzchu - powiedziała Tuppence z miną
skrzywdzonej niewinności. - Trzymam je zawsze pod kluczem.
Major Bletchley potrząsnął głową, wyrażając w ten sposób powątpiewanie.

Poranek był mglisty, zimny wiatr wiał od morza. Tuppence znajdowała się zupełnie sama
na odległym krańcu plaży.
Wyjęła z torebki dwa listy, które przed chwilą odebrała w mieście z małej agencji
ogłoszeniowej.
Ponieważ były przeadresowane po raz drugi do niejakiej pani Soender upłynęło dość dużo
czasu, zanim trafiły do jej rąk. Tuppence lubiła dokładnie zacierać za sob ślady. Jej dzieci
przypuszczały, że przebywa u starej ciotki w Kornwalii.
Otworzyła pierwszy list.

Najdroższa Mateczko!
Mógłbym Ci opowiedzieć mnóstwo zabawnych rzeczy, ale mi nie wolno Myślę, że radzimy
sobie tu i nieźle. Dziś przed śniadaniem mieliśmy na rozkładzie pięć niemieckich
samolotów. W tej chwili wszystko trochę się pokręciło itp., ale w końcu będziemy górą.
To ich strzelanie z karabinów maszynowych do nieszczęsnych cywili na drogach
doprowadza mnie do wściekłości. Na samą myśl o tym robi się nam wszystkim czerwono?
przed oczami. Gus i Trundles każą Ci się kłaniać. Jak dotąd powodzi i im się dobrze.
Nie martw się o mnie. Czuję się doskonale. Za żadne skarby me wyrzekłbym się tej
zabawy. Uściskkaj starą Rudą Marchew - czy Ministerstwo Wojny dało mu wreszcie j
jakąś pracę?
Twój Derek

Oczy Tuppence błyszczały podejrzanie, gdy kilkakrotnie odczytywała ten list.

Po chwili rozerwała drugą kopertę.

Kochana Mamo!
Jak się czuje ciotka Gracja? Dobrze? Jesteś wspaniała, ze to wytrzymujesz. Ja bym nie
potrafiła. U mnie nic nowego. Pracę mam bardzo ciekawą, ale to wszystko taka tajemnica,
że nic więcej nie mogę Ci napisać. W każdym razie wiem, że robię coś naprawdę
pożytecznego Nie złość się, Maseczko, że Cię nie wzięli do żadnej służby - okropnie
zabawne są te wszystkie starsze panie, uganiające się po mieście i zanudzające
wszystkich, że koniecznie muszą pracować. Tak naprawdę potrzebni i są tylko ludzie
młodzi i energiczni. Ciekawa jestem, jak sobie Ruda Marchew radzi w Szkocji.
Przypuszczam, że jego praca to zwykłe wypełnianie blankietów. W każdym razie czuje się
potrzebny, co mu daje pewnie mnóstwo zadowolenia.
Całuję cię najserdeczniej.
Debora.

Skończywszy czytać, Tuppence uśmiechała się przez chwilę. Potem złożyła i wygładziła
listy ruchem pełnym miłości, następnie za pod osłoną falochronu przytknęła do nich
zapałkę. Czekała, dopóki nie zmieniły się w popiół.
Wyjąwszy z torby wieczne pióro i mały blok papieru listowego, pisała szybko:

Langherne, Kornwalia
Najdroższa Deb!
Wojna wydaje się stąd czymś tak nieprawdopodobnie odległym! Niekiedy odnoszę
wrażenie, że jej w ogóle nie ma. Bardzo mnie ucieszył Twój list i wiadomość, że masz tak
ciekawą pracę.
Ciotka Gracja bardzo się posunęła, jej umysł działa coraz mniej sprawnie. Myślę, że jest
zadowolona z mojego pobytu. Ciągle mówi o dawnych czasach i niekiedy mi się zdaje, że
mnie bierze za moją matkę. Uprawiają tu obecnie więcej warzyw, nawet w rosarium
posadzili kartofle. Pomagam trochę staremu Sikesowi, daje mi to uczucie, że jednak
przydaję się na coś. Ojciec sprawia wrażenie trochę rozczarowanego, ale myślę, że masz
rację. W gruncie rzeczy na pewno jest zadowolony, że robi cokolwiek.

Całuję Cię mocno
Matka

Wzięła nową kartkę papieru:

Kochany Derku!
Twoje listy to dla mnie taka ulga. Przysyłaj często polowe kartki pocztowe, jeżeli nie masz
czasu na pisanie.
Przyjechałam do Langherne i posiedzę teraz trochę u ciotki Gracji, która jest bardzo słaba.
Mówi o Tobie, jak gdybyś miał siedem lat, a wczoraj dała mi dla Ciebie dziesięć szylingów.
Jestem wciąż poza nawiasem wojennego życia, nikt nie jest spragniony moich
bezcennych usług. Zdumiewające! Jak Ci już pisałam, ojciec dostał zajęcie w
Ministerstwie Zaopatrzenia. Przebywa gdzieś na północy kraju. Lepsze to niż nic, ale
biedna stara Ruda Marchew chciała przecież czegoś innego. Przypuszczam, że musimy
uderzyć w pokorę i zasiąść w dalszych miejscach na widowni, a wojnę pozostawić Wam,
młodym głupcom.
Nie piszę "uważaj na siebie", bo cała rzecz polega zdaje się na tym, żebyś robił coś wręcz
odwrotnego. Ale nie bądź już takim zupełnym wariatem.
Całuję Cię mocno
Matka

Włożyła listy do kopert, zaadresowała je, nakleiła znaczki i w drodze powrotnej do Sans
Souci wrzuciła do skrzynki.
Gdy znalazła się u stóp wzgórza, spostrzegła nieco wyżej na drodze dwie rozmawiające
ze sobą osoby.
Stanęła jak wryta. W kobiecie poznała nieznajomą, spotkaną zaledwie przedwczoraj w
pobliżu furtki Sans Souci. Rozmawiał z nią Karol von Deinim!
Tuppence stwierdziła z żalem, że nie ma gdzie się schować. Nie mogła podejść do nich
niezauważona i podsłuchać rozmowy.

Co więcej, właśnie w tym momencie młody Niemiec odwrócił się i zobaczył ją. Pożegnał
swoją towarzyszkę dość raptownie. Kobieta zaczęła schodzić szybko, ale zanim minęła
Tuppence, przeszła na drugą stronę ulicy.
Karol von Deinim zaczekał na Tuppence.
Kiedy do niego podeszła, przywitał ją poważnym i grzecznym "dzień dobry".
Tuppence powiedziała prędko:
- Jak osobliwy wygląd ma ta kobieta, z którą pan rozmawiał.
- A tak. Typ środkowoeuropejski. Jest Polką.
- Doprawdy? Czy to... pana znajoma?
Tuppence zadała to pytanie głosem, który imitował znakomicie badawczy ton ciotki Gracji
z lat jej młodości.
Nie - chłodno odparł Karol. - Nigdy dotąd nie widziałem tej kobiety.
- Ach, tak. Zdawało mi się... - Tuppence zrobiła artystyczną pauzę.
- Pytała mnie tylko o drogę. Mówiłem z nią po niemiecku, bo zna bardzo słabo angielski.
- Rozumiem. Pewnie pytała pana o jakiś adres?
- Pytała mnie, czy nie znam tu w sąsiedztwie niejakiej pani Gottlieb. Odpowiedziałem, że
nie znam, a ona na to, że pewnie pomyliła nazwę domu.
- Rozumiem - bąknęła Tuppence w zamyśleniu. Pan Rosenstein. Pani Gottlieb.
Rzuciła ukradkowe spojrzenie na Karola von Deinima. Szedł obok niej z twarzą zaciętą,
stężałą.
Obca kobieta wydała jej się bardziej niż dotąd podejrzana. I Tuppence była niemal pewna,
że gdy ich spostrzegła, kobieta i Karol rozmawiali już dobrą chwilę.
Karol von Deinim?
Karol i Sheila tamtego ranka. "Musisz być bardzo ostrożny..."
Tuppence powiedziała sobie w duchu: "Mam nadzieję... och, I mam nadzieję, że ci młodzi
nie są w to wmieszani. Jestem sentymentalna... - myślała dalej. - Taka stara i wciąż
sentymentalna!" Hitleryzm otumaniał młodych. Szpiedzy niemieccy według wszelkiego
prawdopodobieństwa są młodzi. Karol i Sheila. Tomasz powiedział, że Sheila nie ma z
tym nic wspólnego. Tak, ale Tomasz jest przecież mężczyzną, a Sheila to taka piękna
dziewczyna. Jej piękność porywa i niepokoi.

Karol i Sheila, a za nimi zagadkowa osoba - pani Perenna. Pani Perenna, chwilami
gadatliwa, zwykła sobie właścicielka pensjonatu, chwilami zaś, przez krótkie mgnienie
oka, postać dziwnie tragiczna i pełna tłumionych namiętności.
Tuppence szła powoli po schodach do swojego pokoju.
Wczoraj wieczorem, zanim położyła się do łóżka, otworzyła długą szufladę biurka. Stało
tam małe lakierowane pudełeczko zamknięte na lichy zamek. Tuppence włożyła
rękawiczki, przekręciła kluczyk i w zamku i otworzyła pudełko. Wewnątrz znajdował się
plik listów. Na wierzchu leżał list otrzymany tego ranka od "Raymonda". Ostrożnie wyjęła
zapisane arkusiki z koperty. Zagryzła wargi. Jeszcze dzisiaj rano była tam rzęsa
umieszczona w zagięciu papieru. Teraz jej nie znalazła.
Podeszła do umywalni i wzięła małą buteleczkę z niewinnym napisem "Szary proszek" i z
podanym na etykiecie sposobem stosowania.
Wprawnym ruchem posypała odrobiną proszku list i lśniącą powierzchnię pudełka.
Ani na jednym, ani na drugim nie znalazła odcisków palców.
Tuppence powtórnie kiwnęła głową, z wyrazem posępnego zadowolenia na twarzy.
Bo powinny się tu znajdować odciski palców - jej własne.
Można by posądzić służącą, że czytała listy ze zwykłej ciekawości, chociaż nie wydawało
się to prawdopodobne; tym mniej prawdopodobne, że musiałaby zadać sobie trud
znalezienia kluczyka pasującego do zamka.
Ale służąca nie pomyślałaby przecież o wytarciu odcisków palców.
Pani Perenna? Sheila? Może ktoś inny? W każdym razie ktoś, kto interesował się ruchami
brytyjskich sił zbrojnych.

Plan kampanii naszkicowany przez Tuppence był w zasadzie bardzo prosty. Po pierwsze,
należało przynajmniej z grubsza ocenić w poszczególnych wypadkach stopień
prawdopodobieństwa i możliwości. Po drugie, przeprowadzić doświadczenie, które by
ustaliło, czy w Sans Souci jest pensjonariusz zainteresowany ruchami wojsk, a
jednocześnie ukrywający swoją ciekawość. Po trzecie, stwierdzić, kim jest ta osoba.
Właśnie nad trzecią operacją wojenną zastanawiała się Tuppence, leżąc w łóżku
następnego ranka. Bieg jej myśli napotykał pewne przeszkody ze strony Betty Sprot, która

wpadła w podskokach do pokoju, jeszcze zanim przyniesiono Tuppence filiżankę ciepłego
płynu, znanego w Sans Souci pod nazwą herbaty.
Betty była ogromnie ożywiona i gadatliwa. Bardzo polubiła Tuppence. Teraz wdrapała się
bezceremonialnie na łóżko i podsuwając jej pod nos straszliwie postrzępioną książeczkę z
obrazkami, rozkazała krótko:
- Cytaj!
Tuppence posłusznie zaczęła czytać:

Gąsko, gąsko, gąsiorze,
Dokąd to śpieszycie?
Gąsko, gąsko, gąsiorze,
Czy wy mnie słyszycie?
Biegniemy na dół, biegniemy na górę,
Dostaniemy od naszej pani burę.

Betty turlała się po łóżku, wołając z zachwytem:
- Gól...lę, gól...lę, gól...lę! - A potem, gdy jej rozbawienie doszło do szczytu, wrzasnęła: -
Na... dół! - i stoczyła się z łóżka na podłogę.
Betty powtarzała to wysoce interesujące zajęcie kilka razy, dopóki jej całkiem nie
spowszedniało. Wtedy zaczęła się czołgać po podłodze i bawić bucikami Tuppence,
jednocześnie z wielkim przejęciem gaworząc do siebie w swoim dziecinnym języku.
Zapomniawszy o dziecku, Tuppence oddała się rozmyślaniom o własnych sprawach.
Zatrzymane w pamięci słowa dziecinnej pioosenki jakby z niej drwiły.

Gąsko, gąsko, gąsiorze,
Dokąd to śpieszycie?

To prawda, dokąd? Gęsią jest ona, gąsiorem Tomasz. W każdym razie takie sprawiają
wrażenie. Tuppence miała dla pani Blenkensop, uczucie najszczerszej pogardy. Pan
Meadowes był już trochę lepszy - nudny, strasznie brytyjski, pozbawiony wyobraźni,

wprost nieprawdopodobnie głupi. Tuppence była przekonana, że oboje pasują doskonale
do ogólnego tła Sans Souci. Tacy właśnie ludzie tu przyjeżdżali.
Mimo to bezustannie trzeba się mieć na baczności, o potknięcie nietrudno. Raz strzeliła
już głupstwo - nic specjalnie ważnego, ale zrozumiała wtedy, jak bardzo musi się
pilnować. Taki łatwy sposób nawiązania dobrych stosunków: osoba niedoświadczona w
robocie na drutach prosi o wskazówki. Ale któregoś dnia zapomniała o tym i jej palce
same zaczęły się poruszać ze sprawnością, jaką daje długoletnie doświadczenie, druty
zadźwięczały rytmicznie. Zauważyła to pani O'Rourke. Teraz Tuppence wybrała pośrednią
drogę: nie była ani tak niezdarna jak na początku, ani tak szybka, jakby naprawdę mogła.
- Ag... puch... bach? - spytała nagle Betty. - Ag... puch... bach? - powtórzyła.
- Ślicznie, kochanie - odparła Tuppence w roztargnieniu. - Po prostu cudownie.
Betty, zadowolona, zaczęła znów gaworzyć cichutko.
Następne posunięcie, rozmyślała Tuppence, nie będzie trudne. Naturalnie za zgodą i z
pomocą Tomasza. Ułożyła już sobie dokładny plan.
Czas szybko upływał jej na tych rozmyślaniach. Nagle do pokoju wpadła zadyszana pani
Sprot.
- Ach, jest tutaj! - zawołała na widok Betty. - Nie miałam pojęcia, gdzie ona się podziała.
Betty, ty niedobre dziecko! Tak mi przykro, proszę pani!
Tuppence usiadła na łóżku. Betty przyglądała się swojemu dziełu z miną aniołka.
Wyjęła sznurowadła z bucików Tuppence i włożyła je do szklanki z wodą. Teraz
uszczęśliwiona mieszała wodę paluszkiem.
Tuppence roześmiała się, nie chcąc nawet słuchać przeprosin pani Sprot.
- Jakie to zabawne! Niech się pani nie martwi. Sznurowadłom nic się nie stało. To moja
wina. Powinnam była na nią uważać. Ale zachowywała się tak spokojnie...
- A właśnie - rzekła z westchnieniem pani Sprot. Kiedy dzieci są spokojne, jest to zwykle
zły znak. Zaraz przyniosę pani inne sznurowadła.
- Proszę się nie kłopotać - uspokajała ją Tuppence. - Te wyschną i będą dobre.
Gdy pani Sprot i Betty wyszły, Tuppence wstała, aby zrealizować swój plan.

VI

Tomasz spojrzał trochę nieufnie na paczuszkę, którą mu wręczyła Tuppence.
- To jest właśnie to? - spytał.
- Tak - odparła. - Uważaj. Nie obsyp się tym przypadkiem.
- Z pewnością tego nie zrobię. Co to za paskudztwo?
- Asafetyda - wyjaśniła Tuppence. - Szczypta tego proszku zdołałaby ochłodzić zapał
najgorętszego wielbiciela, mówiąc stylem ogłoszeń.
- Kataru można dostać! - mruknął Tomasz. Wkrótce po tej rozmowie wydarzyło się
mnóstwo rzeczy. Po pierwsze - dziwny zapach w pokoju pana Meadowesa.
Pan Meadowes, który nie należał bynajmniej do osób narzekających z byle powodu,
najpierw napomykał o tym delikatnie, potem ze wzrastającą stanowczością.
Wezwano na naradę panią Perenna. Mimo mocnego postanowienia, że nie ustąpi,
musiała jednak przyznać, że w pokoju coś pachnie, i to w sposób bardzo nieprzyjemny.
Podsunęła myśl, że może kurek od gazu przy kominku jest nieszczelny.
Tomasz pochylił się i z powątpiewaniem pociągając nosem oświadczył, że według niego
zapach nie stąd się wydziela. Ani spod podłogi. On osobiście jest przekonany, że to
zdechły szczur.
Pani Perenna odparła, że owszem, słyszała o takich wypadkach, ale jednocześnie
zapewniła Tomasza, że w Sans Souci nie ma szczurów. Co najwyżej mogłaby to być
mysz, aczkolwiek ona nigdy nie widziała w tym domu myszy.
Pan Meadowes z ogromną stanowczością stwierdził, że sądząc po zapachu, musi to być
co najmniej szczur, i z jeszcze większą stanowczością oznajmił, że dopóki sprawa nie
zostanie pomyślnie rozwiązana, nie spędzi w tym pokoju ani jednej nocy więcej. Raczej
poprosi panią Perenna o zmianę pokoju.
Pani Perenna odparła, że właśnie miała zamiar to zaproponować. Co prawda, jedyny
wolny pokój jest mały i pozbawiony niestety widoku na morze, ale jeżeli to panu
Meadowesowi nie przeszkadza...
Panu Meadowesowi bynajmniej to nie przeszkadzało. Jedynym jego pragnieniem było
uwolnić się od wstrętnego zapachu. Wobec tego pani Perenna zaprowadziła go do
maleńkiej sypialni, której drzwi - tak się dziwnie składało - znajdowały się naprzeciwko
drzwi pokoju pani Blenkensop, i kazała głupkowatej Beatrycze z polipami w nosie

przenieść rzeczy pana Meadowesa. Zapowiedziała, że sprowadzi "człowieka", który
zerwie podłogę i poszuka przyczyny zapachu.
Gdy podjęty został ten pierwszy krok, sprawy ułożyły się w sposób zadowalający.

Następnym wydarzeniem była gorączka sienna pana Meadowesa. Tak to przynajmniej on
sam nazwał na początku. Później przyznał się z pewnym ociąganiem, że kto wie, czy się
jednak nie zaziębił. Kichał raz po raz, oczy zachodziły mu łzami. Jeżeli nawet z jego dużej
jedwabnej chustki do nosa ulatniał się i rozchodził na wietrze leciutki zapach surowej
cebuli, nikt tego nie zauważył, bo tłumiła go potężna dawka wody kolońskiej.
W końcu katar wziął górę nad biednym panem Meadowesem, który na jeden dzień
wycofał się do łóżka. Tegoż dnia rano pani Blenkensop otrzymała list od Douglasa. Tak
była tym wydarzeniem przejęta, że każdy w Sans Souci chcąc nie chcąc musiał o nim
słyszeć. Mówiła, że list szczęśliwie uniknął cenzury, ponieważ przywiózł go udający się na
urlop przyjaciel Douglasa. Dzięki temu Douglas mógł pisać zupełnie swobodnie.
- I dopiero teraz zrozumiałam - mówiła pani Blenkensop z miną osoby wtajemniczonej -
jak mało w gruncie rzeczy wiemy o tym, co się naprawdę dzieje.
Po śniadaniu poszła do siebie na górę, otworzyła lakierowane pudełko i włożyła list do
środka. Między kartkami znajdowała się niewidoczna drobina pudru ryżowego. Tuppence
zamknęła pudełko, mocno przyciskając palcem wieczko.
Wychodząc z pokoju, zakasłała, a wtedy z przeciwka odezwało się kichnięcie będące
istnym majstersztykiem kunsztu aktorskiego.
Tuppence uśmiechnęła się i zeszła na dół.
Już przedtem rozgłosiła, że wybiera się na jeden dzień do Londynu, aby porozmawiać z
adwokatem o interesach i załatwić kilka sprawunków.
Teraz zebrani w hallu domownicy życzyli jej szczęśliwej drogi i powierzali rozmaite
zlecenia, zastrzegając, jak to zwykle w takich wypadkach: "Naturalnie, jeśli pani zdąży..."
Major Bletchley trzymał się z daleka od tej kobiecej gadaniny. Czytał gazetę,
wypowiadając na głos stosowne komentarze..
- Świnie ci Niemcy - mówił. - Ostrzeliwują z karabinów maszynowych bezbronną ludność
na drogach. Bydlęta. Niechbym tylko ja mógł decydować...

Gdy Tuppence wychodziła, major opisywał szeroko własny plan działania, gdyby
dowództwo znajdowało się w jego ręku.
Nadkładając drogi, Tuppence szła przez ogród. Chciała spytać Betty, co ma jej przywieźć
z Londynu.
Trzymając w obu rozgrzanych rączkach ślimaka, Betty pokrzykiwała głośno i radośnie. Na
propozycję:
- Może pluszowego kotka? Książkę z obrazkami? Kredki? - Betty odparła stanowczo:
- Betty lysować. - I w ten sposób kolorowe kredki wpisane zostały na listę zakupów
przygotowaną przez Tuppence.
Idąc ścieżką w głębi ogrodu z zamiarem wydostania się tamtędy na drogę, Tuppence
spotkała niespodziewanie Karola von Deinima. Stał oparty o mur. Ręce miał zaciśnięte, a
kiedy podeszła bliżej, obrócił do niej twarz, która, tak zwykle pozbawiona wyrazu, tym
razem wykrzywiona była cierpieniem.
Tuppence mimo woli przystanęła i spytała:
- Czy coś się stało?
- O tak. Bardzo dużo się stało - głos von Deinima brzmiał chrapliwie i nienaturalnie. - Jeśli
dobrze pamiętam, mówi się u was, że jakaś rzecz może nie być ani rybą, ani rakiem.
Prawda?
Tuppence kiwnęła głową.
Karol von Deinim ciągnął z goryczą w głosie:
- To powiedzenie odnosi się do mnie. Już nie mogę dalej, po prostu nie mogę. Myślę, że
lepiej byłoby skończyć z tym wszystkim.
- Co pan chce przez to powiedzieć?
- Okazywała mi pani życzliwość - odpowiedział von Deinim. - Myślę, że pani zrozumie.
Niesprawiedliwość i okrucieństwo wygnały mnie z mojego kraju. Miałem nadzieję, że w
Anglii znajdę wolność. Nienawidziłem hitlerowskich Niemiec. Mimo to nie przestałem być
Niemcem. I nic tego faktu nie zmieni.
Tuppence wyszeptała:
- Spotykają pana różne przykrości, rozumiem...
- Nie o to idzie. Mówię pani: jestem Niemcem. Niemcy nadal są dla mnie ojczyzną.
Czytam o bombardowaniu niemieckich miast, o tym, jak padają na froncie niemieccy

żołnierze, o strącaniu niemieckich samolotów - to przecież moi rodacy umierają. Kiedy ten
stary narwany major czyta gazetę, kiedy wykrzykuje "te świnie", robi mi się czerwono
przed oczami. Nie mogę tego znieść.
Po chwili już spokojnie dodał:
- I dlatego myślę, że może będzie lepiej skończyć z tym wszystkim. Tak, skończyć z tym...
Tuppence chwyciła go energicznie za ramię.
- Brednie! - powiedziała ostro. - Rozumiem, że pan to odczuwa w taki właśnie sposób. Z
każdym byłoby podobnie. Ale musi pan jakoś nad sobą zapanować.
- Wolałbym, żeby mnie internowali. Byłoby mi wtedy lżej.
- Tak, prawdopodobnie byłoby panu lżej. Ale teraz ma pan pożyteczną robotę, tak
przynajmniej słyszałam. Pożyteczną nie tylko dla Anglii, ale dla całej ludzkości. Prowadzi
pan prace badawcze nad sposobami unieszkodliwiania pewnych gazów, prawda?
Twarz młodego Niemca rozjaśniła się trochę.
- Tak. Mam już niezłe rezultaty. Jest to proces nieskomplikowany, tani i przy tym bardzo
łatwy do zastosowania.
- Nad takimi zagadnieniami warto pracować - powiedziała Tuppence. - Warto pracować
nad wszystkim, co zmniejsza cierpienia, i nad wszystkim, co buduje, a nie niszczy. To
przecież naturalne, że obrzucamy naszych przeciwników niezbyt miłymi epitetami. Oni
robią to samo. Istnieją setki takich majorów Bletchleyów z pianą na ustach. Ja także
nienawidzę Niemców. Kiedy myślę: "Niemcy", nie ma we mnie nic prócz nienawiści. Ale
kiedy pomyślę o poszczególnych ludziach, o matce, która czeka niecierpliwie na
wiadomość o synu, o młodych chłopcach, opuszczających domy i jadących na front, o
wieśniakach, sprzątających zboże z pola, o właścicielach małych sklepików i innych
sympatycznych Niemcach, których znam, moje uczucia są zupełnie inne. Wiem, że to tacy
sami ludzie jak my i że czują tak jak my. I to jedynie jest ważne. Tamto jest tylko maską
nałożoną na czas wojny, jest jednym z elementów wojny, prawdopodobnie niezbędnym,
ale nietrwałym.
Gdy to mówiła, przypomniały jej się - jak niedawno Tomaszowi - słowa siostry Cavell.
"Patriotyzm to jeszcze nie wszystko. Muszę wyzbyć się nienawiści".
To powiedzenie gorącej patriotki było dla nich obojga wyrazem najczystszego
poświęcenia.

Karol von Deinim pocałował ją w rękę. Powiedział:
- Dziękuję. Pani słowa były prawdziwe i piękne. Dodadzą mi siły. "O Boże - myślała
Tuppence, schodząc drogą do miasteczka. - Czy to nie pech, żeby człowiek, którego
najbardziej tu polubiłam, musiał być akurat Niemcem? Przez to wszystko wydaje się takie
zwariowane".

Tuppence była niezwykle dokładna. Chociaż wcale nie miała ochoty jechać do Londynu,
uważała, że musi zrobić to, co zapowiedziała. Gdyby się wyprawiła na całodzienną
wycieczkę w okolice, mógłby ją ktoś zobaczyć i donieść o tym do Sans Souci.
Nie, pani Blenkensop powiedziała, że jedzie do Londynu, wobec tego pani Blenkensop
pojedzie do Londynu.
Kupiła bilet powrotny trzeciej klasy i kiedy odchodziła od okienka, natknęła się na Sheilę
Perenna.
- Dzień dobry - zawołała Sheila. - Dokąd pani jedzie? Przyszłam dowiedzieć się o paczkę,
która gdzieś zaginęła.
Tuppence zwierzyła jej się ze swoich projektów.
- Ach, naturalnie - powiedziała Sheila niedbale. - Przypominam sobie, że pani coś o tym
wspominała, ale nie wiedziałam, że to akurat dziś pani wyjeżdża. Odprowadzę panią do
pociągu.
Sheila była tego dnia niezwykle ożywiona. Nie sprawiała wrażenia ani zniecierpliwionej,
ani nachmurzonej. Mówiła w miły sposób o drobiazgach życia codziennego w Sans Souci.
Bawiła Tuppence rozmową, dopóki pociąg nie ruszył ze stacji.
Tuppence pomachała jej ręką, przez chwilę spoglądała za malejącą postacią dziewczyny,
potem zaś siadła w kącie przedziału i oddała się poważnym rozmyślaniom.
Czy to tylko przypadek, że Sheila przyszła na dworzec o tej właśnie porze? A może jest to
raczej dowód skrupulatności wroga? Może pani Perenna chciała się upewnić, czy
gadatliwa pani Blenkensop naprawdę pojechała do Londynu?
Na to właśnie wyglądało. Dopiero nazajutrz udało się Tuppence odbyć rozmowę z
Tomaszem. Postanowili nie porozumiewać się nigdy pod dachem Sans Souci.
Pani Blenkensop spotkała pana Meadowesa, gdy wykurowawszy się już trochę z kataru,
odbywał niemęczącą przechadzkę nad brzegiem morza. Usiedli na ławce.

- No i co? - spytała.
Tomasz pokiwał głową. Minę miał bardzo niewyraźną.
- Hm... - mruknął. - Mam ci coś do powiedzenia. Boże, co za dzień! Z okiem przy szparze
w drzwiach, bez chwili odpoczynku. Kark mi zupełnie zesztywniał.
- Mniejsza o twój kark - powiedziała Tuppence bez cienia współczucia. - Mów.
- Najpierw weszły pokojówki i sprzątały - zaczął Tomasz. - Potem zjawiła się pani
Perenna, ale jeszcze zanim one wyszły, i zrobiła im o coś piekło. I raz wpadła Betty po
pluszowego pieska.
- Dobrze, dobrze. I nikt więcej?
- Owszem, jeszcze jedna osoba - powiedział wolno Tomasz. - Kto?
- Karol von Deinim.
- Och... - Tuppence poczuła przykre ukłucie w sercu. A więc mimo wszystko... - Kiedy? -
spytała.
- Podczas obiadu. Wyszedł przed innymi ze stołowego, wstąpił na chwilę do siebie, a
potem przemknął się przez korytarz do twojego pokoju. Był tam z piętnaście minut.
Tomasz umilkł.
- Myślę, że sprawa jest jasna? - spytał po chwili. Tuppence kiwnęła głową.
Tak, sprawa była najzupełniej jasna. Karol von Deinim mógł mieć tylko jeden jedyny
powód do tego, żeby przebywać w pokoju pani Blenkensop przez piętnaście minut.
"Swoją drogą, wspaniały aktor z tego von Deinima" - pomyślała Tuppence...
Jego poranne zwierzenia brzmiały tak szczerze. Cóż, w pewnym stopniu mogły być
szczere. Umiejętnie dozowana prawda jest warunkiem udanego kłamstwa. Karol von
Deinim to patriota, szpieg wrogiego kraju pracujący dla swojej ojczyzny. Można go za to
szanować. Ale trzeba - zniszczyć.
- Tak mi przykro - powiedziała z wahaniem.
- Mnie też - dorzucił Tomasz. - To miły chłopak. Tuppence wyszeptała:
- Oboje moglibyśmy robić to samo w Niemczech. Tomasz kiwnął głową. Tuppence
ciągnęła dalej:
- A więc wiemy mniej więcej, jak się przedstawia sytuacja. Karol von Deinim pracuje z
Sheilą i panią Perenna. Przypuszczalnie pani Perenna jest główną sprężyną. Mamy

jeszcze tę cudzoziemkę, z którą von Deinim wczoraj rozmawiał. Tak czy inaczej, musi być
w tę sprawę wplątana.
- I co teraz? - spytał Tomasz.
- Trzeba będzie przetrząsnąć pokój pani Perenna. Może znajdzie się tam coś, co
naprowadzi nas na ślad. A poza tym musimy ją mieć na oku, wybadać, dokąd chodzi i z
kim się widuje. Sprowadźmy może Alberta.
Tomasz zastanowił się chwilę.
Wiele lat temu Albert, wówczas pikolak w jednym z londyńskich hoteli, stowarzyszył się z
młodymi Beresfordami i dzielił z nimi przygody. Potem wstąpił do Tuppence i Tomasza na
służbę i stanowił główną, a zarazem jedyną, podporę ich gospodarstwa. Przed sześciu
mniej więcej laty ożenił się i teraz był pełnym godności właścicielem baru Pod Kaczką i
Psem w jednej z południowych dzielnic Londynu.
Tuppence szybko mówiła dalej:
- Albert będzie uradowany. Ściągniemy go tu. Zamieszka w hoteliku przy stacji i będzie
śledził panią Perenna, Sheilę i w ogóle każdego, kogo mu wskażemy.
- A co powie na to pani Albertowa? - spytał Tomasz.
- W zeszły poniedziałek wybierała się z dziećmi do swojej matki do Walii. Żeby uniknąć
nalotów. Wszystko znakomicie się składa.
- Przyznaję, że to dobry pomysł. Gdyby któreś z nas zaczęło ją śledzić, zaraz by się to
rzuciło w oczy. Albert jest wymarzony do tej roboty. A teraz jeszcze jedno - ciągnął
Tomasz. - Myślę, że powinniśmy pilnować tej niby Polki, która kręciła się w pobliżu Sans
Souci i rozmawiała z Deinimem. Mam wrażenie, że ona może nas zaprowadzić do
drugiego końca szpiegowskiej organizacji, a o to nam przecież idzie.
- Tak, zgadzam się z tobą - rzekła Tuppence. - Ta kobieta przychodzi tu po rozkazy albo
zabiera informacje. Jak ją zobaczymy następnym razem, któreś z nas będzie musiało
pójść za nią i dowiedzieć się o niej czegoś bliższego.
- Wróćmy do pani Perenna. Chyba trzeba będzie przetrząsnąć nie tylko jej pokój, ale
także sypialnię von Deinima?
- Nie myślę, że coś byś znalazł w jego pokoju. Jest przecież Niemcem i policja ma prawo
w każdej chwili przeprowadzić u niego rewizję. Nie narażałby się na ryzyko
przechowywania jakichś kompromitujących materiałów. Z panią Perenna sprawa nie

będzie łatwa. Kiedy ona wychodzi, w domu często zostaje Sheila, no i ta wiecznie
rozbiegana pani Sprot, i Betty, i pani O'Rourke przesiadująca ciągle w swoim pokoju. -
Umilkła. - Pora obiadowa jest najlepsza - dodała po chwili.
- Pora, którą wybrał von Deinim - mruknął Tomasz.
- Tak. Może mnie rozboleć głowa i będę musiała pójść na górę. Nie, ktoś mógłby zechcieć
się mną zaopiekować. Już wiem. Przed samym obiadem pójdę do siebie, nie mówiąc nic
nikomu. Dopiero po obiedzie powiem, że mnie bolała głowa.
- Czy nie lepiej, żebym ja to zrobił? - zaproponował Tomasz. - Mój katar mógłby się jutro
bez trudu odnowić.
- Myślę, że to raczej moja rola. Jeżeli mnie przyłapią, zawsze będę się mogła
wytłumaczyć, że przyszłam po aspirynę czy coś takiego. Obecność mężczyzny w pokoju
pani Perenna dałaby dużo więcej do myślenia.
- I nasunęłaby różne frywolne wnioski - uśmiechnął się Tomasz. Uśmiech na jego twarzy
prędko przygasł. Tomasz miał teraz minę poważną i zatroskaną.
- Trzeba się będzie ostro wziąć do rzeczy, kochanie - powiedział. - Dzisiejsze wiadomości
są wręcz fatalne. Musimy jak najprędzej z tym skończyć.

Tomasz poszedł dalej na spacer. Po drodze wstąpił na pocztę, połączył się z Grantem i
zawiadomił go, że "ostatnia próba się powiodła, nasz przyjaciel K. jest w to niewątpliwie
wmieszany".
Następnie napisał list i wrzucił go do skrzynki. Koperta była zaadresowana do pana
Alberta Batta, Kaczka i Pies, ulica Glamorgan, Londyn Kennington.
Wreszcie kupił tygodnik, głoszący na okładce, że informuje Anglików o tym, co się
naprawdę wydarzy na świecie, i z niewinną miną ruszył w drogę powrotną do Sans Souci.
Po chwili z mijającego go dwuosobowego samochodu wychylił się komandor Haydock,
wołając przyjaźnie:
- Dzień dobry, może pana podwieźć? Tomasz z wdzięcznością przyjął zaproszenie.
- Czytuje pan tę szmatę? - spytał Haydock, rzucając okiem na szkarłatną okładkę
"Zakulisowych Wiadomości Tygodnia".
Pan Meadowes zmieszał się nieznacznie, jak zresztą wszyscy czytelnicy tego periodyku,
gdy im stawiano to pytanie.

- Straszna szmata - przyznał. - Ale widzi pan, oni czasami naprawdę chyba wiedzą, co się
dzieje za kulisami polityki.
- A czasem znów się mylą - odparł Haydock.
- No, naturalnie.
- Prawda przedstawia się w ten sposób... - powiedział Haydock, wyminąwszy niezupełnie
zgodnie z przepisami wysepkę wskazującą na ruch jednostronny i o włos uniknąwszy
zderzenia z ogromną ciężarówką - prawda przedstawia się w ten sposób - powtórzył - że
kiedy te łobuzy mają rację, wszyscy o tym pamiętamy, a kiedy się mylą, nikt na to nie
zwraca uwagi.
- Czy myśli pan, że w tym, co mówią o zamiarze Stalina porozumienia się z nami, może
być trochę prawdy?
- Marzenie ściętej głowy, drogi panie, czyste mrzonki - oznajmił komandor Haydock. -
Rosjanie są i zawsze byli przewrotni. Wciąż powtarzam, że nie należy im ufać. Słyszałem,
że pan chorował?
- Och, zwykła gorączka sienna. Łapie mnie co roku o tej porze.
- Ano racja, wiosna. Sam nigdy tego nie przechodziłem, ale mój przyjaciel chorował na
gorączkę sienną. Co roku w czerwcu kładło go to paskudztwo na kilka dni do łóżka. Czuje
się pan na tyle dobrze, że mógłby pan zagrać w golfa?
Tomasz odparł, że zagra jak najchętniej.
- Świetnie - ucieszył się Haydock. - Więc może jutro? Bo dzisiaj muszę iść na zebranie w
sprawie tych spadochroniarzy, trzeba zorganizować ochotniczy oddział
przeciwdesantowy. Świetny pomysł, moim zdaniem. Najwyższy czas, żebyśmy dali coś z
siebie krajowi. Więc o szóstej?
- Dziękuję, chętnie.
- No to umowa stoi - komandor zahamował gwałtownie przed Sans Souci.
- Jak się miewa piękna Sheila? - spytał.
- Chyba dobrze. Rzadko ją widuję - rzekł Tomasz.
- Zakład, że nie tak często, jakby pan sobie tego życzył - Haydock zaśmiał się swoim
głośnym, szczekliwym śmiechem. - Śliczna dziewczyna, ale diabelnie opryskliwa.
Stanowczo za dużo przebywa w towarzystwie tego Niemiaszka. Moim zdaniem, takie
postępowanie jest wysoce niepatriotyczne. Naturalnie, nic jej po takich antykach jak pan

czy ja, ale dość jest przecież miłych młodych mężczyzn w naszym wojsku. Po co zadawać
się z Niemcem? Przyznaję, że mnie to doprowadza do wściekłości.
- Niech pan uważa. Von Deinim właśnie się zbliża - ostrzegł Tomasz.
- Nie mam nic przeciwko temu, żeby mnie usłyszał. Nawet chciałbym, żeby usłyszał.
Miałbym ochotę dać mu mocnego kopniaka. Każdy przyzwoity Niemiec walczy za
ojczyznę, a nie chowa się po kątach, żeby z bliska nie powąchać prochu.
- W każdym razie - wtrącił Tomasz - o tego jednego Niemca mniej w razie inwazji na
Anglię.
- Chce pan powiedzieć, że jest już tutaj? Ha, ha, ha! A to się panu udało. Co nie znaczy
wcale, żebym wierzył w to głupie gadanie o inwazji. Nikt nas tu jeszcze nie napadł i nikt
nie napadnie. Na szczęście mamy flotę.
Wypowiedziawszy tę krótką patriotyczną orację, komandor Haydock włączył ze zgrzytem
bieg. Samochód szarpnął i zaczai piąć się pod górę do Jaskini Przemytników.

Tuppence znalazła się pod bramą Sans Souci za dwadzieścia minut druga. Ominęła
podjazd i idąc ogrodem, weszła do domu przez otwarte drzwi saloniku. Z oddali docierał
do niej zapach pieczeni po irlandzku, brzęk porcelany i szmer rozmów przy stole. Sans
Souci było pochłonięte południowym posiłkiem.
Tuppence zaczekała przy drzwiach saloniku, aż pokojówka Marta przejdzie przez hali i
zniknie w drzwiach jadalni. Wtedy w samych tylko pończochach pobiegła szybko na górę.
Wpadła do siebie, włożyła ranne pantofle z miękkiego filcu i przez korytarz przemknęła się
do pokoju pani Perenna.
Gdy zamknąwszy za sobą drzwi, rozejrzała się po pokoju, opanowało ją uczucie
niesmaku. Ach, przykra praca! Nie wybaczyłaby sobie nigdy, gdyby pani Perenna była
tylko panią Perenna. Wdzierać się w cudze intymne sprawy...
Tuppence otrząsnęła się zapamiętanym z dzieciństwa ruchem zniecierpliwionego teriera.
Przecież na świecie jest wojna!
Podeszła do toaletki.
Szybko i zręcznie przeszukała zawartość szufladek. Jedna z szuflad w wysokiej
sekreterze była zamknięta na klucz. To przynajmniej zapowiadało się bardziej
interesująco.

Tomasz otrzymał komplet narzędzi wraz z krótkim pouczeniem, jak się z nimi obchodzić.
Z kolei przekazał Tuppence tę nowo nabytą wiedzę. Kilka zręcznych ruchów ręki - i zamek
ustąpił.
W szufladzie znajdowała się kasetka na pieniądze, w niej dwadzieścia funtów w
banknotach i trochę srebra, dalej pudełeczko z biżuterią i plik papierów. Te ostatnie
najbardziej Tuppence interesowowały. Przejrzała je szybko, z konieczności dość
powierzchownie. Nie miała czasu na dokładniejsze zbadanie ich treści.
Dokumenty dotyczące długu hipotecznego na Sans Souci, stan konta bankowego,
korespondencja. Czas uciekał, Tuppence przerzucała pośpiesznie papiery, z bolesnym
niemal skupieniem starając się pochwycić wzrokiem wszystko, co mogło mieć ukryte
znaczenie. Dwa listy od przyjaciółki z Włoch, rozwlekłe, gadatliwej pozornie zupełnie
niewinne. Ale czy naprawdę nic się w nich nie kryło? List od niejakiego Szymona
Mortimera z Londynu, zwięzły, suchy list o tak obojętnej treści, że przechowywanie go
wydało siej Tuppence podejrzane. Czy pan Mortimer nie jest przypadkiem kimś bardziej
niebezpiecznym, niż to wynikało ze słów listu? I na samym spodzie wyblakłe litery na
arkusikach podpisanych "Pat"' i zaczynających się od słów: "Jest to mój ostatni list do
Ciebie, najdroższa Eileen..."
Och, nie, nie! Tuppence w żaden sposób nie potrafiłaby się zmusić do przeczytania tego
listu. Złożyła go starannie, uporządkowała leżące na nim papiery i nagle zaniepokojona,
wsunęła na miejsce szufladę, ale nie zdążyła jej zamknąć. Gdy pani Perenna zajrzała do
pokoju, Tuppence stała obok umywalni i szukała czegoś bezradnie między buteleczkami
na półce.
Pani Blenkensop zwróciła ku gospodyni zawstydzoną, ale jednocześnie zbolałą twarz.
- Och, niech mi pani daruje - wyjąkała. - Wróciłam do domu i z takim potwornym bólem
głowy... pomyślałam, że chyba wezmę l aspirynę i położę się do łóżka, ale nie mogłam
znaleźć moich proszków, więc pomyślałam, że się pani może nie pogniewa... wiedziałam,
że pani ma aspirynę, bo wczoraj proponowała pani pannie Minton...
Pani Perenna weszła zamaszystym krokiem do pokoju. Gdy przemówiła, w głosie jej
zadźwięczała ostra nuta.
- Ależ proszę bardzo, tylko dlaczego mi pani o tym nie powiedziała?

- Tak, naturalnie, powinnam się była do pani zwrócić. Ale wiedziałam, że wszyscy
państwo siedzicie przy stole, a ja tak strasznie nie lubię sprawiać innym kłopotu swoją
osobą...
Pani Perenna wyminęła Tuppence i dość gwałtownie zdjęła flakonik aspiryny z półki.
- Ile? - spytała krótko.
Pani Blenkensop wzięła trzy pastylki. Odprowadzona na samo miejsce przez panią
Perenna, wróciła do swojego pokoju, gdzie energicznie odrzuciła propozycję worka
gumowego z gorącą wodą.
Pani Perenna zachowała swój najcelniejszy strzał na chwilę rozstania.
- Pani przecież ma aspirynę. Sama widziałam - powiedziała.
Tuppence zawołała prędko:
- Och, mam, naturalnie. Wiem, że mam gdzieś cały flakonik i naprawdę strasznie się
wstydzę, ale w żaden sposób nie mogłam go znaleźć.
Pani Perenna odezwała się, błysnąwszy dużymi, olśniewająco białymi zębami:
- Niechże pani nie wstaje aż do podwieczorku.
Wyszła i zamknęła za sobą drzwi. Tuppence odetchnęła głęboko. Leżała wyciągnięta
nieruchomo na łóżku w obawie, że pani Perenna wróci.
Czy inni domownicy domyślali się czegoś? Te zęby takie duże i białe... "dlatego takie
duże, żeby cię lepiej zjeść, Czerwony Kapturku". Ilekroć Tuppence spostrzegła błysk
zębów pani Perenna, przypominała jej się ta bajka. Ach, i jej ręce - takie wielkie, dziwnie
okrutne z wyglądu.
Tuppence zdawało się, że pani Perenna przyjęła dość naturalnie jej obecność w pokoju.
Ale później zorientuje się zapewne, że szufladka sekretery jest otwarta. Czy zacznie
wtedy coś podejrzewać? Czy po prostu pomyśli, że przez nieuwagę sama zostawiła ją
otwartą? To się przecież zdarza. Czy Tuppence zdołała tak ułożyć papiery, że wyglądają,
jakby nie były ruszane?
Zresztą, jeżeli nawet pani Perenna zauważy, że coś nie jest w porządku, skłonna będzie
raczej podejrzewać którąś ze służących niż "panią Blenkensop". A gdyby mimo wszystko
podejrzenia padły na "panią Blenkensop", to czyż nie posądzi jej o zwykłą, acz niezbyt
chwalebną ciekawość? Tuppence wiedziała, że bywają ludzie, wdzierający się bez
skrupułów w cudze tajemnice.

Z drugiej jednak strony, jeżeli pani Perenna jest osławioną M, szpiegiem niemieckim, z
pewnością ma się na baczności przed kontrwywiadem.
Czy cokolwiek w obejściu tej kobiety wskazywało na zbudzoną nagle czujność?
Zachowywała się najzupełniej naturalnie - tylko ta jedna, wypowiedziana z naciskiem,
uwaga o aspirynie, którą widziała w pokoju Tuppence...
Tuppence poderwała się i usiadła w łóżku. Przypomniała sobie nagle, że jeszcze podczas
rozpakowywania walizek wsunęła aspirynę wraz z buteleczką jodyny i flakonem pastylek
miętowych na dno szuflady biurka.
A więc okazuje się, że nie jest w Sans Souci jedyną osobą myszkującą po cudzych
sypialniach. Wyprzedziła ją pani Perenna.

VII

Nazajutrz pani Sprot pojechała do Londynu.
Kilka jej uwag, wypuszczonych niczym balony próbne, znalazło natychmiast odzew w
różnorodnych ofertach mieszkańców Sans Souci, którzy gotowi byli zaopiekować się
Betty.
Kiedy pani Sprot wyszła z domu, obsypawszy Betty na pożegnanie ostatnimi zaklęciami,
aby była "naprawdę grzeczną dziewczynką", dziecko zostało pod opieką Tuppence, która
zobowiązała się pełnić przy nim straż w godzinach przedpołudniowych.
- Bawić - powiedziała Betty. - Bawić chowanego.
Mówienie z każdym dniem przychodziło jej łatwiej, nabrała też zachwycającego zwyczaju
przekrzywiania główki na bok, przy czym wpatrywała się w rozmówcę z czarującym
uśmiechem i szeptała cichutko:
- Plosę, plosę...
Tuppence zamierzała pójść z nią na przechadzkę, ale padał gęsty deszcz, więc chwilowo
usadowiły się obie w pokoju pani Sprot. Betty natychmiast zaprowadziła Tuppence do
najniższej szuflady sekretery, gdzie chowano jej zabawki.
- Będziemy chować Bonza? - spytała Tuppence.
Ale Betty zmieniła już tymczasem postanowienie i zażądała stanowczo:
- Cytaj!

Tuppence wyjęła stojącą na brzegu półki zniszczoną książeczkę. Widząc to, Betty zaczęła
piszczeć przeraźliwie:
- Nie, nie! Bzydkie... niedoble... be!
Tuppence spojrzała zdziwiona najpierw na dziecko, potem na książeczkę. Był to "Mały
Jack Horner" w kolorowym wydaniu.
- Czy Jack był niedobrym chłopczykiem, ponieważ wyciągnął pióro? - spytała.
- Be! - powtórzyła Betty z naciskiem. I zdobywając się na ogromny wysiłek, dodała: -
Obzy...dliwe!
Wyrwała Tuppence książeczkę, wsunęła ją na dawne miejsce i wyciągnęła z drugiego
końca półki identyczny egzemplarz.
- C...cysty, ładny Dzekholnel - oznajmiła, uśmiechając się radośnie.
Tuppence zrozumiała, że zniszczone i brudne książeczki zastąpione zostały nowymi.
Ubawiło ją to odkrycie. Pomyślała, że widocznie pani Sprot należy do gatunku tak
zwanych "higienicznych matek", które śmiertelnie boją się bakterii i zanieczyszczonego
jedzenia, a zwłaszcza wpadają w panikę, kiedy dziecko włoży do buzi brudną zabawkę.
Wychowana w swobodnej atmosferze wiejskiego probostwa Tuppence odnosiła się
pogardliwie do przesadnych wymagań higieny i wychowywała swoje własne dzieci w taki
sposób, aby się mogły zetknąć z "rozsądną" - jak to nazywała - ilością brudu. Jednakże
teraz wzięła posłusznie czysty egzemplarz "Jacka Homera" i czytała dziecku powiastkę,
opatrując ją stosownymi komentarzami. Betty wykrzykiwała: "To Dzek! To piólo!
Cias...to!", wskazując jednocześnie te niezmiennie interesujące obiekty paluszkiem tak
brudnym, iż należało się spodziewać, że również ten nowy egzemplarz powędruje
niedługo na śmietnik. Następnie Tuppence odczytała "Gąsko, gąsko, gąsiorze" i
powiastkę "O staruszce, co mieszkała w bucie", po czym Betty schowała książeczki,
Tuppence zaś ku jej wielkiej radości strasznie długo nie mogła ich znaleźć. I tak prędko
minął ranek.
Po obiedzie Betty poszła spać, a pani O'Rourke zaprosiła Tuppence do siebie na
pogawędkę.
W pokoju pani O'Rourke panował nieład, powietrze zaś przesycone było zapachem mięty i
stęchłego ciasta z niewielkim dodatkiem naftaliny. Na każdym stole i stoliku stały
fotografie dzieci i wnucząt z bocznej linii. Takie zatrzęsienie było tych fotografii, iż

Tuppence odnosiła wrażenie, że spogląda na naturalistyczne dekoracje sztuki z
późnowiktoriańskiego okresu.
- Wspaniale umie się pani bawić z dziećmi - powiedziała serdecznie pani O'Rourke.
- Och, nic dziwnego - odparła Tuppence. - Przecież moja dwójka...
- Jak to dwójka? - przerwała szybko pani O'Rourke. - Jeżeli dobrze zrozumiałam, ma pani
trzech, synów?
- Naturalnie, trzech - wyjaśniła Tuppence. - Ale różnica wieku między dwoma jest bardzo
mała, tak że mówiąc o dwóch, miałam po prostu na myśli czas przy nich spędzony.
- Ach, rozumiem. Proszę, niechże się pani rozgości. Tuppence usiadła posłusznie,
wyrzucając sobie w duchu, że w obecności pani O'Rourke czuje się zawsze tak nieswojo.
Podobnych uczuć musieli doświadczać Jaś i Małgosia, kiedy przyjąwszy zaproszenie,
wchodzili do chatki czarownicy.
- A teraz proszę mi powiedzieć - zwróciła się do niej pani O'Rourke - co pani myśli o Sans
Souci?
Tuppence rozpoczęła mowę pochwalną o dość zaskakującej obfitości słów, lecz pani
O'Rourke przerwała jej bezceremonialnie.
- Pytam panią o coś zupełnie innego. Czy Sans Souci nie wydaje się pani trochę, hm...
dziwne?
- Dziwne? Ależ bynajmniej.
- I pani Perenna też nie wydaje się pani dziwna? Nie zaprzeczy pani jednak, że ona panią
ciekawi. Nieraz widziałam, jak ją pani obserwuje.
Tuppence zaczerwieniła się.
- A bo... bo to taka interesująca kobieta - wyjąkała.
- Ani trochę - oświadczyła stanowczo pani O'Rourke. - Jest sobie najpospolitszą kobietą w
świecie... naturalnie, jeżeli jest naprawdę taka, za jaką by chciała uchodzić. Ale może nie
jest. Czy to przychodzi pani czasem do głowy?
- Doprawdy nie wiem, o czym pani mówi...
- Czy zastanawiała się pani kiedykolwiek nad tym, że można by to samo powiedzieć o
każdym z nas? Że jesteśmy inni, niż się wydajemy na pozór? Na przykład taki pan
Meadowes. To zaskakujący człowiek. Niekiedy dałabym głowę, że jest typowym

Anglikiem, głupim i ograniczonym, a kiedy indziej znów usłyszę jakieś jego słowo czy
pochwycę spojrzenie, które dowodzi czegoś wręcz przeciwnego. Dziwne. Co?
Tuppence odpowiedziała bardzo stanowczo:
- Och, moim zdaniem pan Meadowes jest strasznie angielski.
- Są jeszcze inni. Może pani zgaduje, kogo mam na myśli?
Tuppence potrząsnęła głową.
- Jeden z inicjałów tej osoby to litera "S" - poddała zachęcająco pani O'Rourke i pokiwała
głową.
W nagłym odruchu gniewu, pod wpływem niejasnego impulsu, który kazał jej chronić coś,
co jest młode i bezbronne, Tuppence powiedziała ostro:
- Sheila przeżywa okres buntu. To rzecz normalna w tym wieku.
Pani O'Rourke kiwała głową długo i miarowo, jak otyły mandaryn z porcelany, stojący na
półce nad kominkiem w pokoju ciotki Gracji, którego Tuppence zapamiętała z dzieciństwa.
Kąciki jej ust uniosły się w szerokim uśmiechu. Powiedziała cicho:
- Może pani tego nie wie, ale panna Minton ma na imię Sara.
- Och! - W głosie Tuppence słychać było zdumienie. - Czy pani miała na myśli pannę
Minton?
- Nie - odparła krótko pani O'Rourke.
Tuppence odwróciła głowę i zaczęła wyglądać przez okno.
Dziwne, jak ta stara kobieta na nią oddziaływa, roztaczając wokół siebie atmosferę
niepokoju i lęku. "Mam takie uczucie - myślała - jakbym była myszą, którą kot trzyma
między łapami..."
Ta ogromna, uśmiechająca się, majestatyczna kobieta siedzi tam, bez mała mrucząc jak
dobrotliwy kot - a przecież jednocześnie słychać stuk łap bawiących się czymś, czego
mimo dobrotliwego mruczenia nie zamierza puścić wolno...
"Ach, nonsens, bzdura! Wmawiam w siebie to wszystko" - pomyślała Tuppence,
spoglądając w ogród. Deszcz ustał, słychać było cichy szmer kropel, spadających z
drzew.
"Nie, to nie jest tylko moje przywidzenie. Nie należę do osób o chorobliwej, wybujałej
wyobraźni. Jest tu coś... kryje się gdzieś jakieś zło. Gdybym mogła tylko zrozumieć..."
Nie dokończyła myśli.

Krzaki w głębi ogrodu drgnęły lekko, w szparze między gałązkami ukazała się czyjaś
twarz, czyjeś oczy spojrzały ukradkiem na dom. Tuppence poznała twarz cudzoziemki, z
którą przed kilkoma dniami Karol von Deinim rozmawiał na drodze.
Oczy kobiety tak były martwe, twarz tak nieruchoma, że niemal pozbawiona cech
człowieczeństwa. Wpatrywała się bez zmrużenia powiek w okna Sans Souci. Twarz bez
wyrazu, a jednak... tak, niewątpliwie czaiła się w niej jakaś groźba. Nieruchoma,
nieprzenikniona maska, pod którą kryły się jakieś siły wrogie, obce Sans Souci i
atmosferze banalności życia w angielskim pensjonacie.
Myśli te niczym błyskawica przemknęły Tuppence przez głowę. Odwróciwszy się od okna,
wymamrotała jakieś usprawiedliwienie, wybiegła z pokoju pani O'Rourke, potem na dół po
schodach, przez hali i do drzwi frontowych.
Skręciła w prawo i boczną alejką ogrodu pobiegła do miejsca, gdzie przed chwilą widziała
twarz kobiety. Nie było tam nikogo. Weszła w krzaki i przez żywopłot wydostała się na
drogę. Spojrzała w dół wzgórza, w górę. Żywego ducha. Gdzie mogła się podziać
kobieta?
Tuppence wróciła zdenerwowana do ogrodu. Czy to możliwe, że jej się to wszystko
przywidziało? Nie, kobieta była tu przed chwilą.
Nie dając za wygraną, obeszła dokoła ogród, zaglądając za każdy krzak. Przemoczyła
buty, ale kobiety nie znalazła. Wróciła do domu z niejasnym przeczuciem czegoś złego -
mglistym, bezkształtnym lękiem przed czymś, co ma się zdarzyć.
Nie domyślała się, nie zdołałaby nigdy odgadnąć, jakie miało być to zdarzenie.

Rozpogodziło się, więc panna Minton ubrała Betty, postanawiając wziąć ją na spacer.
Miały pójść do miasteczka i kupić celuloidową kaczkę, która pływałaby w wanience Betty.
Podniecone myślą o sprawunku dziecko tak się rozbrykało, że tylko z największym trudem
zdołano wsunąć małe rączki w rękawy wełnianego sweterka. Gdy wychodziły, Betty
wykrzykiwała:
- Kupikaczke! Kupikaczke! Betty kąpi! - znajdując ogromną przyjemność w głośnym
stwierdzaniu tych niezmiernie ważnych faktów.

Dwie skrzyżowane zapałki, porzucone niedbale na marmurowym stole w hallu,
poinformowały Tuppence, że pan Meadowes poświęcił popołudnie na śledzenie pani
Perenna. Tuppence weszła do saloniku, gdzie siedzieli państwo Cayley.
Pan Cayley był wyraźnie poirytowany. Tłumaczył, że przyjechał do Leahampton w
poszukiwaniu ciszy i spokoju, a jak tu marzyć o ciszy i spokoju, kiedy w domu jest
dziecko? Od rana do nocy hałasuje, piszczy, wrzeszczy, skacze, tupie...
Pani Cayley wyjąkała pojednawczo, że Betty to naprawdę przemiłe maleństwo, ale jej
uwaga przyjęta została nieprzychylnie.
- Zapewne, zapewne - warknął pan Cayley, wyciągając długą i chudą szyję. - Ale matka
powinna ją krócej trzymać. Należy się liczyć z otoczeniem. Z ludźmi chorymi, z ludźmi
wyczerpanymi nerwowo, którym potrzebny jest odpoczynek.
- Nie jest tak łatwo zmusić do spokoju dziecko w tym wieku - powiedziała Tuppence. -
Byłoby to sprzeczne z naturą. Gdyby maleństwo zachowywało się spokojnie, należałoby
przypuszczać, że coś mu dolega.
- Nonsens, czysty nonsens - burczał pan Cayley. Zwariowane nowoczesne poglądy.
Pozwalanie dzieciom na wszystko, na co mają ochotę. Matka powinna zmusić dziecko,
żeby siedziało spokojnie i... bawiło się lalką albo czytało... albo coś w tym rodzaju.
- Betty niedawno skończyła dwa lata - odparła Tuppence z uśmiechem - więc nie może
pan od niej wymagać, żeby umiała czytać.
- W każdym razie coś trzeba zrobić. Rozmówię się z panią Perenna. Dziecko
wyśpiewywało dziś od samego rana - zaczęło śpiewać w łóżku jeszcze przed siódmą.
Miałem bardzo kiepską noc i zdrzemnąłem się dopiero nad ranem, ale te hałasy naturalnie
mnie obudziły.
- Bo dla mojego męża, proszę pani, sen jest bardzo ważny - wtrąciła z przejęciem pani
Cayley. - Doktor tak powiedział.
- Powinien pan był pojechać do sanatorium - rzekła Tuppence.
- Tego rodzaju zakłady, droga pani - oświadczył gniewnie pan Cayley - są dla kieszeni
wręcz rujnujące, a ponadto ich atmosfera jest dla mnie niewłaściwa. Bezustannie
przywodzi na myśl chorobę, co znów z kolei oddziaływa w sposób niekorzystny na moją
podświadomość.

- Doktor zalecił wesołe towarzystwo - podsunęła usłużnie pani Cayley. - Normalne życie.
Uważał, że lepiej będzie, jeżeli pojedziemy do pensjonatu, niż gdybyśmy wynajęli tu
gdzieś umeblowane mieszkanie. Chodziło mu o to, żeby mój mąż nie ulegał
melancholijnym nastrojom i mógł otrząsnąć się z apatii dzięki wymianie myśli z innymi
pensjonariuszami.
O ile Tuppence było wiadomo, dyskusje z panem Cayleyem polegały na tym, że recytował
długą listę swoich chorób i ich symptomów, sama zaś wymiana myśli ograniczała się do
współczujących - lub też obojętnych - półsłówek wypowiadanych przez słuchaczy.
Tuppence zręcznie zmieniła temat.
- Bardzo byłabym panu wdzięczna - zaczęła - gdyby zechciał pan podzielić się ze mną
swoimi poglądami na życie w Niemczech. Wspominał pan o licznych swoich podróżach do
tego kraju w ciągu ostatnich kilku lat. Byłoby to dla mnie niezwykle interesujące, gdybym
mogła usłyszeć zdanie człowieka tak doświadczonego i tak światowego. Orientuję się do
skonale, że należy pan do tej nielicznej kategorii ludzi wolnych od przesądów, którzy
potrafią przedstawić niesfałszowany obraz panujących tam stosunków.
Jeśli idzie o pochlebstwa w odniesieniu do mężczyzny, zdaniem Tuppence należało
strzelać z najcięższych dział. Pan Cayley natychmiast połknął przynętę.
- Jak słusznie droga pani przed chwilą zauważyła, pogląd mój na sprawę Niemiec jest
skrystalizowany i wolny od uprzedzeń. Otóż w moim przekonaniu...
Nastąpił teraz monolog. Posługując się wykrzyknikami w rodzaju: "Ach, jakie to ciekawe!"
lub: "Niezrównany z pana obserwator", Tuppence przysłuchiwała się słowom pana
Cayleya z uwagą bynajmniej nieudawaną. Pan Cayley bowiem, zachęcony wyrazem
życzliwego zrozumienia malującym się na twarzy słuchaczki, wypowiadał poglądy
dowodzące niezbicie, że jest gorącym zwolennikiem nazizmu. Jeśli nie powiedział tego
wyraźnie, to w każdym razie dał do zrozumienia, że o wiele byłoby lepiej, gdyby Anglia i
Niemcy sprzymierzyły się przeciwko reszcie Europy!
Powrót panny Minton i Betty, która zgodnie z obietnicą otrzymała celuloidową kaczkę,
położył kres owemu monologowi, ciągnącemu się nieprzerwanie przez blisko dwie
godziny. Podniósłszy wzrok, Tuppence pochwyciła na twarzy pani Cayley osobliwy wyraz.
Tak osobliwy, że nie umiała go określić. Mogła to być trochę śmieszna, ale wybaczalna
zazdrość żony o męża, którego uwagę przyciągnęła inna kobieta. Mógł to być niepokój

wywołany szczerością, z jaką pan Cayley wypowiadał swoje polityczne poglądy. Tak czy
inaczej, twarz pani Cayley wyrażała niezadowolenie.
Następnym wydarzeniem był podwieczorek i powrót pani Sprot, która już od progu
zawołała:
- Och, czy Betty zachowywała się grzecznie? Czy nie sprawiła za dużo kłopotu? Powiedz,
córeczko, czy byłaś grzeczna?
Na co Betty odpowiedziała lakonicznie jednym tylko słowem:
- Dodiabeł!
Okrzyk ten nie miał bynajmniej wyrażać niezadowolenia z powrotu matki, a tylko
natarczywą prośbę o dżem z czarnych porzeczek.
Natychmiast rozległ się głośny chichot pani O'Rourke i jednocześnie pełne wyrzutu słowa
pani Sprot:
- Nie można tak mówić, Betty!
Pani Sprot usiadła do stołu i pijąc jedną filiżankę herbaty po drugiej, opowiadała szeroko i
z ożywieniem o zakupach dokonanych w Londynie, o tłoku w pociągu, o tym, co
pasażerowie w jej przedziale usłyszeli od żołnierza, który niedawno wrócił z Francji, i
wreszcie, co powiedziała ekspedientka w sklepie o spodziewanym niedługo ograniczeniu
produkcji pończoch.
Ta bardzo zwykła, bardzo codzienna rozmowa przeniosła się później na taras, gdyż
świeciło teraz słońce i deszcz należał już do przeszłości.
Betty biegała rozradowana to tu, to tam, odbywała tajemnicze wyprawy między krzaki i
wracała z liściem bukszpanu albo z garstką kamyków, które kładła dorosłym na kolana,
wyjaśniając w sposób zawiły i niezbyt zrozumiały, co przedstawiają te skarby. Na
szczęście umiała bawić się sama, więc współudział dorosłych ograniczał się do rzucanych
od czasu do czasu okrzyków:
- Ach, jakie to śliczne, kochanie! Naprawdę?
Był to jeszcze jeden z owych banalnych wieczorów, tak typowych dla Sans Souci. Błahe
rozmowy, plotki, dyskusje o dalszym przebiegu wojny... Czy Francja zdoła się
utrzymać?... Czy Weygand zaprowadzi porządek? A co z Rosją? Czy inwazja niemiecka
na Anglię, jeżeli Hitler poweźmie decyzję, może się udać? Czy Paryż padnie, jeżeli

"worek" nie zostanie wyrównany? Czy to prawda, że...? Mówiono mi, jakoby... Rozeszła
się pogłoska o...
Na wojenne i polityczne plotki o posmaku skandalu rzucali się wszyscy ze szczególnym
upodobaniem.
"Plotka wojenna miałaby być niebezpieczna? - zapytywała się Tuppence w duchu. -
Nonsens. Plotka to klapa bezpieczeństwa. Ludzie kochają tego rodzaju sensacje. Dzięki
nim mogą zapomnieć o własnych kłopotach i troskach". Dorzuciła smaczny kąsek
zaczynający się od słów:
- Mój syn pisał mi... są to naturalnie sprawy najściślej tajne...
Nagle pani Sprot drgnęła i spojrzała na zegarek.
- Już prawie siódma! Powinnam była Bóg wie jak dawno położyć małą do łóżka. Betty...
Betty!
Betty od dłuższej chwili nie pokazywała się na tarasie, na co dorośli nie zwrócili jednak
uwagi. Pani Sprot przywoływała ją ze wzrastającym zniecierpliwieniem.
- Betty! Betty! Gdzie się to dziecko podziewa?
- Na pewno coś psoci - zagrzmiała pani O'Rourke swoim huczącym śmiechem. - Kiedy
dzieci są spokojne, nie wróży to nic dobrego.
- Betty! Proszę tu przyjść zaraz!
Nie było odpowiedzi. Pani Sprot wstała, wyraźnie zirytowana.
- Pójdę i poszukam jej. Gdzie ona może być?
Panna Minton wyraziła przypuszczenie, że Betty się schowała, a Tuppence wspominając
własne dzieciństwo, podsunęła myśl o kuchni. Ale nie znaleziono Betty ani w domu, ani na
dworze. Nawołując głośno, domownicy obeszli ogród, przeszukali wszystkie sypialnie.
Betty nigdzie nie było.
Pani Sprot zaczęła się niepokoić.
- Niedobre dziecko... naprawdę niedobre. Czy myślicie państwo, że mogła wyjść za
bramę?
Poszły z Tuppence do furtki i wyjrzały na drogę. Nie było widać nikogo, tylko pod drzwiami
Św. Lucjana, po drugiej stronie ulicy stał posłaniec ze sklepu, trzymając rower i
rozmawiając ze służącą.

Za radą Tuppence podeszły do nich i pani Sprot spytała, czy nie widzieli małej
dziewczynki. Oboje potrząsnęli głowami, ale potem służąca, coś sobie widocznie
przypomniawszy, spytała:
- Mała dziewczynka w zielonej sukience w kratkę?
- Tak, tak - przytwierdziła skwapliwie pani Sprot.
- Widziałam ją pewnie z pół godziny temu. Szła drogą do miasta, jakaś kobieta prowadziła
ją za rękę.
- Kobieta? Jaka kobieta? - zawołała zdumiona pani Sprot. Pokojówka była wyraźnie
zakłopotana.
- Hm... powiedziałabym, że jakaś taka dziwna z wyglądu. Cudzoziemka. Trochę cudacznie
ubrana. Bez kapelusza, tylko w szalu czy czymś takim na głowie, i twarz miała taką jakąś
inną... cudaczną. Pani wie, co mam na myśli? Widziałam ją tu ostatnio kilka razy i jak
mam być całkiem szczera, to wydawała mi się... taka trochę nie tego. Rozumie pani, co
chcę przez to powiedzieć? - dodała zachęcająco.
Tuppence natychmiast pomyślała o twarzy wychylającej się spośród krzaków i o
trapiących ją złych przeczuciach.
Była wtedy jak najdalsza od myśli, że kobieta może mieć cokolwiek wspólnego z małą
Betty. Teraz zupełnie nie mogła tego zrozumieć.
Nie miała jednak czasu na medytacje, bo pani Sprot zachwiała się i gdyby nie Tuppence,
byłaby chyba upadła.

- Och, Betty, moje maleństwo! Porwali ją! Ona jest taka... Jak wyglądała ta kobieta?
Cyganka?
Tuppence energicznie potrząsnęła głową.
- Nie, ma jasne włosy, bardzo jasne, szeroką twarz, wystające kości policzkowe i
niebieskie, szeroko rozstawione oczy.
Widząc zdumione spojrzenie pani Sprot, wyjaśniła prędko:
- Widziałam ją dzisiaj po południu, wyglądała z krzaków na końcu ogrodu. Patrzała na
dom. Zauważyłam, że się tu kręci od jakiegoś czasu. Rozmawiała któregoś dnia z
Karolem von Deinimem. To musi być ta sama kobieta.

- Głowę dam, że ta sama - przytaknęła służąca. - Włosy miała jasne i była taka trochę nie
tego... Nie rozumiała ani słowa, kiedy się do niej mówiło.
- O Boże -jęknęła pani Sprot. - Co teraz robić? Tuppence otoczyła ją ramieniem.
- Wrócimy do domu, wypije pani łyk whisky i zatelefonujemy na policję. Niech się pani nie
martwi. Znajdziemy małą.
Pani Sprot poszła za nią posłusznie, mówiąc cicho, w oszołomieniu:
- Nie rozumiem... nie rozumiem... jak Betty mogła pójść z kimś obcym.
- Jest jeszcze bardzo mała - powiedziała Tuppence. Za mała na to, żeby odczuwać
nieufność w stosunku do obcych.
Pani Sprot zawołała łamiącym się głosem:
- To na pewno jakaś podła Niemka! Zabije mi moją Betty!
- Głupstwo - powiedziała szorstko Tuppence. - Wszystko skończy się dobrze. Ta kobieta
jest niezupełnie normalna.
Ale nie wierzyła we własne słowa, nie wierzyła ani przez chwilę, żeby ta spokojna,
opanowana kobieta mogła być wariatką nieodpowiedzialną za własne czyny.
Karol von Deinim. Czy Karol wie coś o tej sprawie? Czy ma z nią coś wspólnego?
W chwilę później skłonna była wątpić. Von Deinim, podobnie jak reszta domowników,
okazał zdumienie, niedowierzanie, był wstrząśnięty i zaskoczony.
Gdy tylko ustalono fakty, major Bletchley pochwycił inicjatywę w swoje ręce.
- Niech teraz droga pani siądzie... o tu - zwrócił się do pani Sprot - i wypije łyk tego... to
whisky, z pewnością pani nie zaszkodzi... a ja zaraz zatelefonuję na policję.
Pani Sprot wyszeptała:
- Proszę zaczekać... może jest tam coś...
Weszła spiesznie na schody, potem przez korytarz do swojego pokoju.
W kilka chwil później usłyszeli na górze jej kroki dudniące w szaleńczym pośpiechu.
Zbiegłszy pędem ze schodów, szarpnęła rękę majora Bletchleya, który sięgał właśnie po
słuchawkę telefonu.
- Nie, nie - wykrztusiła z trudem. - Niech pan tego nie robi... nie wolno...
I szlochając przeraźliwie, padła na krzesło.
Otoczyli ją kołem. Po chwili odzyskała panowanie nad sobą. Wyprostowała się,
podtrzymywana ramieniem pani Cayley i pokazała im coś, co trzymała w zaciśniętej dłoni.

- Leżało na podłodze w moim pokoju, owinięte dokoła kamienia. Ktoś to wrzucił przez
okno. Proszę... proszę przeczytać, co tu napisane.
Tomasz wziął zmiętą kartkę i rozprostował ją. Charakter pisma był niespotykany, litery
ostre, wysokie, stawiane z rozmachem.

Pani dziecku nie stanie się krzywda. Damy znać we właściwym czasie, czego żądamy.
Jeżeli pójdzie pani na policję, dziecko umrze. Ani słowa nikomu. Czekać na dalsze
instrukcje. W innym razie...

Zamiast podpisu wyrysowana była czaszka i skrzyżowane piszczele.
- Betty... Betty - jęczała cicho pani Sprot. Wszyscy mówili naraz:
- Mordercy, dranie, łotry - pani O'Rourke.
- Bydlęta! - Sheila Perenna.
- Fantastyczne, niepojęte... ani myślę w to wierzyć, głupie dowcipy - pan Cayley.
- Och, drogie maleństwo - panna Minton.
- Nie rozumiem tego. To nieprawdopodobne - Karol von Deinim.
A ponad całą tę wrzawę wznosił się stentorowy głos majora Bletchleya:
- Bzdura, nonsens. Próba zastraszenia. Natychmiast trzeba zawiadomić policję. Policja
raz dwa całą rzecz wyjaśni.
Znowu podszedł do telefonu. Tym razem zatrzymał go nabrzmiały bólem okrzyk pani
Sprot. Major wrzasnął:
- Ależ droga pani, musimy zawiadomić policję! Ta kartka to tylko prymitywna gierka, za
pomocą której bandyci chcą panią zmusić do zaniechania pościgu.
- Zabijają!
- Nonsens. Nie odważą się.
- Nie wolno panu tego robić. Jestem jej matką. Ja jedna mam prawo decydować.
- Wiem, wiem. I tamci na to właśnie liczą... na pani macierzyńskie uczucia. Skądinąd
zupełnie naturalne. Ale niech pani posłucha rady żołnierza i człowieka doświadczonego:
musimy zawiadomić policję.
- Nie!
Bletchley objął wzrokiem zebranych, szukając sprzymierzeńców.

- Pan Meadowes zgadza się ze mną? - spytał. Tomasz skinął głową powoli, z namysłem.
- Pan Cayley? Niechże pani spojrzy, pan Cayley i pan Meadowes przyznają mi słuszność.
Pani Sprot wybuchnęła z nagłą energią:
- Mężczyźni! Sami mężczyźni! Niech pan spyta kobiety! Tomasz pochwycił spojrzenie
Tuppence. Powiedziała cicho, z przejęciem:
- Ja... zgadzam się z panią Sprot.
Jednocześnie myślała: "Derek, Debora! Gdyby o nich chodziło, odczuwałabym to samo.
Tomasz i tamci mają rację, a jednak nie zrobiłabym tego. Nigdy bym się nie odważyła".
- Żadna matka na świecie nie zaryzykowałaby takiego kroku - rzekła pani O'Rourke.
Pani Cayley wymamrotała:
- Myślę, widzi pan, że... no przecież... - reszta zdania rozpłynęła się w słowach bez składu
i ładu.
- Takie wypadki się zdarzają - powiedziała drżącym głosem panna Minton. - Nigdy byśmy
sobie nie darowali, gdyby kochaną małą Betty spotkało coś złego.
- Jeszcze tylko pan nic nie powiedział - zwróciła się ostro Tuppence do Karola von
Deinima.
Jego niebieskie oczy błyszczały, ale twarz miał nieruchomą jak maska.
- Jestem cudzoziemcem. Nic mi nie wiadomo o angielskiej policji. Nie wiem, jak dalece
można na niej polegać i czy działa sprawnie - powiedział powoli i chłodno.
Ktoś wszedł do hallu. Pani Perenna. Policzki miała zaczerwienione, widocznie szła prędko
pod górę.
- Co się stało? - spytała rozkazująco, władczo. Nie była to w tej chwili uprzejma
właścicielka pensjonatu, lecz kobieta zmuszająca do posłuchu.
Powiedzieli jej - chaotycznie, jak to zwykle, kiedy mówi naraz kilka osób, ale ona szybko
wyłuskała sens z ich słów, i od tego momentu wszystko zdawało się w jakiś sposób
uzależnione od jej decyzji. Stała się dla nich najwyższym trybunałem.
Spoglądała przez chwilę na nabazgraną w pośpiechu kartkę, potem oddała ją pani Sprot.
Gdy przemówiła, jej głos brzmiał ostro, autorytatywnie:
- Policja? Policja jest do niczego. Zaczną robić głupstwa, a to byłoby ryzykowne.
Działajcie państwo na własną rękę. Sami szukajcie dziecka.
Major Bletchley rzekł, wzruszając ramionami:

- Doskonale. Jeżeli pani Sprot nie chce zawiadomić policji, nie pozostaje nam nic innego.
- Nie mogą mieć chyba dużej przewagi w czasie - powiedział Tomasz.
- Pół godziny według słów służącej - wtrąciła Tuppence.
- Haydock - mruknął major. - Haydock nam pomoże. Ma samochód. Mówiły panie, że jest
to kobieta o niepospolitym wyglądzie? I cudzoziemka? Hm... w takim razie powinna
zostawić za sobą ślady, które nam ułatwią pościg. Tak czy inaczej, nie mamy chwili do
stracenia. Pojedzie pan z nami? - zwrócił się do Tomasza.
Pani Sprot wstała:
- Ja też pojadę.
- Och, droga pani, my już to sami...
- Pojadę!
- No cóż...
Ustąpił, ale mruczał pod nosem, że samice wszystkich gatunków stworzenia bardziej są
nieprzejednane od samców.

Stanęło na tym, że komandor Haydock, zorientowawszy się błyskawicznie w sytuacji,
prowadził samochód, Tomasz usadowił się obok niego, z tyłu zaś jechali Bletchley, pani
Sprot i Tuppence. Pani Sprot nie tylko trzymała jej się kurczowo, ale co więcej, Tuppence
był jedyną (poza Karolem von Deinimem) osobą, która widziała tajemniczą kobietę.
Komandor okazał się doskonałym organizatorem, człowiekiem działającym niezwykle
szybko. W mgnieniu oka napełnił bak benzyną, rzucił majorowi na kolana mapę okolic
oraz drugą, dokładniejszą, mapę samego Leahampton, i był gotów do drogi.
Pani Sprot pobiegła na górę do swojego pokoju, niby to włożyć palto. Ale kiedy ruszyli
drogą w dół ku miasteczku, pokazała Tuppence coś, co ukryła na dnie torby. Był to mały
rewolwer.
- Wzięłam go z pokoju majora Bletchleya - powiedziała spokojnie. - Wspomniał kiedyś, że
ma rewolwer.
Tuppence miała minę trochę niepewną.
- Nie myśli pani chyba...
- Może się przydać - odparła pani Sprot. Jej wargi zacisnęły się w wąską linię.

Tuppence podziwiała w duchu tajemnicze moce, jakie instynkt macierzyński wyzwala w
normalnej, nawet dość pospolitej kobiecie. Bez trudu mogła sobie wyobrazić panią Sprot,
jedną z tych istot bojaźliwych, które sam widok broni palnej napawa przerażeniem,
strzelającą z zimną krwią do każdego, kto skrzywdziłby jej dziecko.
Za radą Haydocka pojechali najpierw na dworzec. Przed dwudziestoma minutami odszedł
pociąg, było więc prawdopodobne, że uciekinierzy skorzystali z tego środka lokomocji.
Na dworcu rozdzielili się. Komandor miał zasięgnąć języka u biletera, Tomasz w kasie,
major Bletchley u tragarzy. Tuppence i pani Sprot poszły do damskiej toalety, licząc na to,
że może kobieta przebierała się, zanim wsiadła do pociągu.
Ale nie zdobyli żadnych informacji. Teraz było już trudniej zdecydować się na następne
posunięcie. Bandyci, - jak dowodził Haydock, mieli prawdopodobnie samochód, którym
uciekli, gdy tylko kobiecie udało się zwabić i uprowadzić Betty. Dlatego właśnie, obstawał
przy swoim Bletchley, współpraca policji tak jest nieodzowna. Muszą koniecznie zapewnić
sobie pomoc organizacji, zdolnej rozsyłać meldunki po całym kraju i patrolować wszystkie
drogi.
W odpowiedzi pani Sprot potrząsnęła tylko głową. Usta nadal miała zaciśnięte.
- Musimy postawić się w ich sytuacji - powiedziała Tuppence. - Gdzie według wszelkiego
prawdopodobieństwa czekał samochód? Możliwie najbliżej Sans Souci, ale w takim
miejscu, gdzie nie rzucałby się specjalnie w oczy. Teraz zastanówmy się dobrze. Na dole
jest bulwar. Kto wie, - czy bandyci właśnie tam nie zatrzymali samochodu. Na bulwarze
wolno parkować dość długo, jeżeli tylko ktoś zostaje w wozie. Poza tym mogli czekać na
postoju na placu Św. Jakuba, też niedaleko Sans Souci, albo na którejś z małych
przecznic bulwaru.
W tym momencie zbliżył się do nich nieśmiało jakiś mały człowieczek w binoklach na
nosie.
- Ppp... przepraszam... chyba państwo nie weźmiecie mi tego za złe - przemówił,
zacinając się trochę - ale niechcący usłyszałem, o co pan pytał tragarza. - Te ostatnie
słowa skierowane były do majora Bletchleya. - Naturalnie nie podsłuchiwałem,
podszedłem tylko spytać o paczkę... ttt... trudno po prostu uwierzyć, jak długo teraz idą
przesyłki pocztowe.... podobno przez te transporty wojsk... ale to naprawdę kłopotliwe,
kiedy prędko się psują... naturalnie mam na myśli paczki. No i w ten sposób, widzicie

państwo, mimo woli usłyszałem pytanie pana i pomyślałem sobie, że to istotnie niezwykły
zbieg okoliczności...
Pani Sprot podskoczyła do nieznajomego i chwyciła go za ramię.
- Widział ją pan? Widział pan moją córeczkę?
- Ach, więc to pani córeczka? Naprawdę? Swoją drogą co za...
- Mów pan! - zawołała pani Sprot.
Mały człowieczek aż drgnął, gdy jej palce wpiły mu się w ramię.
- Bylibyśmy niezmiernie wdzięczni - wtrąciła spiesznie Tuppence - gdyby nam pan
zechciał możliwie prędko powiedzieć, co pan widział.
- Och, dlaczego nie, chętnie, ale może to nic ważnego. Chociaż, z drugiej strony, opis tak
się zgadzał...
Tuppence czuła drżenie pani Sprot, sama jednak starała się zachować spokój i nie
zdradzać pośpiechu. Znała ten typ ludzi - nerwowych, łatwo dających się zbić z tropu,
nieśmiałych, nie umiejących trafić w sedno, a już zupełnie beznadziejnych, kiedy się ich
ponagla.
- Słuchamy - powiedziała.
- Był to tylko... ach, pozwolą państwo... nazywam się Robbins, Edward Ro...
- Słuchamy pana.
- Mieszkam w Whiteways, na ulicy Ernes Cliff, w jednym z tych nowych osiedli na nowej
drodze... doskonale wyposażone domki, wszelkie wygody, piękny widok, kilka kroków od
plaży.
W obawie, że major Bletchley lada sekunda wybuchnie, Tuppence powstrzymała go
wzrokiem.
- I widział pan dziewczynkę, której szukamy? - zwróciła się do Robbinsa.
- Tak... prawie głowę dam, że to ona. Pytaliście państwo o małą dziewczynkę i kobietę,
cudzoziemkę z wyglądu? Właśnie na tę kobietę zwróciłem uwagę. Bo przecież wszyscy
musimy teraz mieć się na baczności przed Piątą Kolumną. Musimy mieć oczy i uszy
szeroko otwarte, a że ja ciągle o tym pamiętam, jak już mówiłem, zwróciłem uwagę na tę
cudzoziemkę. Pomyślałem, że wygląda mi na pielęgniarkę albo na służącą... podobno
dużo niemieckich agentek przyjeżdża do Anglii w tym przebraniu, a ta kobieta miała jakąś
taką niecodzienną powierzchowność, szła drogą w kierunku wydm, prowadziła za rękę

malutką dziewczynkę i ta dziewczynka wyglądała na bardzo zmęczoną, ledwie powłóczyła
nóżkami, a że o wpół do ósmej taki drobiazg leży już zwykle w łóżku, przyjrzałem się
kobiecie bardzo uważnie. To ją chyba zmieszało, bo przyśpieszyła kroku, ciągnąc za sobą
dziecko, a w końcu wzięła małą na ręce, zeszła z drogi i zaczęła iść ścieżką w kierunku
skał, co mi się wydało mocno podejrzane, bo tam nie ma w ogóle żadnych zabudowań...
zupełne pustkowie aż do Whitehaven... pięć mil ścieżką przez skały... ulubiony spacer
wycieczkowiczów. Ale w tych okolicznościach wyglądało mi to trochę dziwnie.
Pomyślałem sobie, czy aby ta kobieta nie idzie nad brzeg morza, żeby nadawać sygnały.
Tyle się słyszy o szpiegowskiej robocie wroga, a ona miała wyraźnie zmieszaną minę,
kiedy tak na nią patrzałem.
Komandor Haydock siedział już za kierownicą i włączając motor, spytał:
- Powiedział pan: ulica Ernes Cliff? To jest, zdaje się, na drugim końcu miasta?
- Tak, proszę pojechać prosto bulwarem, potem przez stare miasto i skręcić...
Wskoczyli do samochodu, nie słuchając dalszych objaśnień Robbinsa.
- Dziękujemy panu! - zawołała Tuppence, gdy wóz ruszył. Robbins otworzył szeroko usta i
stał tak, patrząc za oddalającym się samochodem.
Z zawrotną szybkością przejechali przez miasto, unikając wypadków bardziej dzięki
szczęściu niż zręczności kierowcy. Ale szczęście im dopisywało. Dotarli w końcu do
skupiska budujących się domów nowego podmiejskiego osiedla, które szpeciła nieco
bliskość gazowni. Kilka wąskich uliczek, prowadzących w górę ku nadmorskim skałom,
urywało się raptownie w połowie stoku. Ernes Cliff była trzecią z kolei.
Komandor Haydock wziął ładnie zakręt i wprowadził samochód na zbocze. Niebawem
dojechali do końca drogi i dalej był już tylko stromy stok porosły trawą i kręta ścieżka
prowadząca zakosami w górę.
- Radzę wysiąść i pójść dalej pieszo - mruknął major.
Komandor rzekł z wahaniem:
- Myślę, że chyba możemy podjechać wyżej. Grunt jest dość twardy. Będzie trochę
trzęsło, ale samochód da radę.
- Och tak, tak! Jedźmy! Musimy się śpieszyć! - zawołała pani Sprot.
- Obyśmy tylko byli na właściwym tropie - mruczał pod nosem komandor Haydock. - Temu
małemu gadule każda kobieta z dzieckiem mogła się wydać podejrzana.

Motor huczał i jęczał z wysiłku, gdy samochód piął się w górę po nierównym gruncie. Kąt
nachylenia zbocza był duży, ale murawa porastająca stok gęsta i sprężysta. Wjechali na
szczyt bez wypadku. Można stąd było objąć wzrokiem całą okolicę aż po łuk zatoki
Whitehaven.
- Niezła myśl - powiedział Bletchley. - Kobieta mogła w razie czego spędzić tu noc, a jutro
rano zejść do Whitehaven i tam złapać jakiś pociąg.
- Nie widzę ich nigdzie - mruknął Haydock.
Stał, trzymając przy oczach lornetkę, którą zabrał przezornie z domu. Nagle
znieruchomiał, gdy w szkłach lornety ukazały się dwa małe, ruchome punkciki.
- Na Boga, mamy ich...
Usiadł za kierownicą i nacisnął starter. Wóz szarpnął i ruszył. Pościg nie trwał długo.
Podrzucani do góry i ciskani na boki pasażerowie samochodu zbliżali się szybko do
małych punkcików. Teraz widać je było wyraźniej - wysoka postać i obok druga, niziutka...
odległość malała, po chwili zdołali rozróżnić kobietę prowadzącą dziecko za rękę...
jeszcze bliżej... Tak, dziewczynka w zielonej sukience w kratkę. Betty.
Z ust pani Sprot wyrwał się zduszony okrzyk.
- Wszystko w porządku, droga pani - powiedział Bletchley, gładząc jej rękę. - Nie umknie
nam.
Pędzili wciąż naprzód. Nagle kobieta obróciła się i zobaczyła samochód.
Krzyknęła, chwyciła dziecko na ręce i zaczęła uciekać. Ale nie pobiegła prosto przed
siebie ścieżką, tylko w bok, nad skalne urwisko.
Przejechawszy jeszcze kilka jardów, samochód zatrzymał się. Droga była tu zbyt
wyboista, ponadto tarasowały ją duże głazy. Pasażerowie wyskoczyli na ziemię.
Pani Sprot była pierwsza. Jak oszalała rzuciła się w pogoń za uciekającą kobietą.
Pozostali pobiegli za nią.
Gdy zbliżyli się do uciekającej na odległość około dwudziestu jardów, kobieta odwróciła
się, osaczona. Stała teraz nad samym brzegiem przepaści. Wydawszy chrapliwy okrzyk,
mocniej przygarnęła dziecko do siebie.
- Wielki Boże, przecież ona chce rzucić małą w przepaść... - zawołał Haydock.
Kobieta stała przed nimi, przyciskając Betty do piersi. Dzika nienawiść wykrzywiła jej rysy.
Z ust jej padło długie, chrapliwie brzmiące zdanie, którego żadne z nich nie zrozumiało.

Trzymając dziecko w ramionach, spoglądała od czasu do czasu w dół urwiska,
oddalonego najwyżej o jard od jej stóp.
Najwyraźniej groziła, że zrzuci dziecko ze skały.
Stali naprzeciwko niej w osłupieniu, zdjęci grozą, sparaliżowani lękiem, że jeden
nieopatrzny ruch przyśpieszy katastrofę.
Haydock szarpał kieszeń. Wyciągnął rewolwer wojskowy.
- Postawić dziecko na ziemi, bo strzelam! - wrzasnął. Cudzoziemka wybuchnęła
śmiechem. Przygarnęła Betty mocniej do piersi. Dwie postacie złączyły się w jedną.
- Boję się - wymamrotał Haydock. - Mógłbym trafić małą.
- Ta kobieta jest obłąkana - rzekł Tomasz. - Jeszcze sekunda, a skoczy z dzieckiem w
przepaść.
- Boję się strzelać - powtórzył Haydock bezradnie.
Ale w tej samej chwili huknął strzał. Kobieta zachwiała się i upadła, nie wypuściwszy Betty
z objęć.
Mężczyźni podbiegli do niej. Pani Sprot trzymała w ręku dymiący rewolwer. Dygotała
gwałtownie, źrenice miała rozszerzone.
Jak automat przeszła kilka kroków i stanęła.
Tomasz ukląkł przy ciałach. Obrócił je ostrożnie. Zobaczył twarz kobiety, spostrzegł
niezwykłe, posępne piękno jej rysów. Oczy otworzyły się, spojrzały na niego i zaszły mgłą.
Westchnąwszy cicho, kobieta umarła, postrzelona śmiertelnie w głowę.
Mała Betty Sprot nie była raniona. Oswobodziwszy się z uścisku zabitej, pobiegła do
matki, która stała nieruchomo jak posąg.
Dopiero wtedy pani Sprot wyrwała się z odrętwienia. Rzuciła rewolwer, padła na kolana i
chwyciła dziecko w objęcia.
- Jest uratowana... uratowana! Betty, moja Betty! - zawołała. Potem głos jej przeszedł w
szept zduszony grozą. - Czy... czy... ją zabiłam?
- Niech pani o tym nie myśli - powiedziała stanowczo Tuppence. - Nie wolno. Niech pani
myśli o Betty i zapomni o wszystkim innym. - Podeszła do mężczyzn.
- Cud, tylko cud - mruknął Haydock. - Sam nie potrafiłbym tak strzelić. Zresztą nie
przypuszczam, żeby ta kobieta miała kiedykolwiek rewolwer w ręku... Zwykły instynkt.
Cud, nic innego.

- Bogu dzięki! Jak niewiele brakowało... - powiedziała Tuppence, spoglądając przez
krawędź prostopadłej skały w dół ku morzu. Ciałem jej wstrząsnęły dreszcze.

VIII
Postępowanie śledcze w sprawie zabójstwa cudzoziemki zakończyło się w kilka dni
później. Odroczono rozprawę i w tym czasie policja ustaliła jej tożsamość. Kobieta
nazywała się Wanda Polońska, była uciekinierką z Polski.
Po dramatycznym zdarzeniu na nadbrzeżnych skałach odwieziono Betty i na pół omdlałą
panią Sprot do Sans Souci, gdzie bohaterce wieczoru nie poskąpiono termoforów z
gorącą wodą, wielu filiżanek mocnej herbaty, licznych objawów ciekawości i w końcu
kieliszka whisky.
Komandor Haydock zawiadomił policję, która pod jego przewodnictwem udała się na
miejsce tragicznego wypadku.
Gdyby nie alarmujące wiadomości wojenne, krwawy dramat zająłby z pewnością więcej
miejsca na szpaltach gazet. Ale w tych okolicznościach skończyło się na jednej krótkiej
wzmiance.
Zarówno Tuppence, jak i Tomasz musieli zeznawać na rozprawie śledczej. Na wypadek,
gdyby jakiś fotoreporter zechciał zrobić zdjęcia mniej ważnych świadków, biednemu panu
Meadowesowi wpadło coś do oka tak, że musiał założyć czarną opaskę, bardzo
zmieniającą wyraz twarzy. Pani Blenkensop zaś po prostu zniknęła pod rondem
kapelusza.
Jednakże niewielkie stosunkowo zainteresowanie publiczności skupiło się całkowicie
wokół pani Sprot i komandora Haydocka. Wezwany telegraficznie w nagłym wybuchu
histerii, pan Sprot przyjechał do żony, lecz tego samego jeszcze dnia musiał wrócić do
Londynu. Był to dość sympatyczny, ale niezbyt interesujący młody mężczyzna.
Rozprawa rozpoczęła się od urzędowego zidentyfikowania denatki przez niejaką panią
Calfont, zezowatą kobietę o wąskich wargach, która od kilku miesięcy prowadziła
działalność w komitetach opieki nad uchodźcami.
Pani Calfont zeznała, że Polońska przyjechała do Anglii wraz ze swoim kuzynem i jego
żoną, którzy, o ile świadek mógł się zorientować, byli jedynymi pozostałymi przy życiu
krewnymi denatki. Pani Calfont uważała Polońska za osobę niezupełnie normalną.

Wywnioskowała z jej opowiadań, że była w Polsce świadkiem dantejskich scen i straciła
całą rodzinę, w tym kilkoro własnych dzieci. Polońska nie okazywała nigdy wdzięczności
za to, co dla niej robiono, usposobienie miała podejrzliwe i milczące. Często mamrotała
coś do siebie i, ogólnie rzecz biorąc, sprawiała wrażenie trochę upośledzonej na umyśle.
Otrzymała miejsce pomocy domowej, ale przed kilkoma tygodniami rzuciła pracę bez
wypowiedzenia, nie zawiadomiwszy policji o zmianie adresu.
Sędzia śledczy spytał, dlaczego krewni zabitej nie stawili się na rozprawę. Kwestię tę
wyjaśnił inspektor Brassey, oświadczając, że kuzyni Polońskiej zostali zatrzymani na
mocy Ustawy o Ochronie Kraju za przebywanie na zakazanym terenie warsztatów
okrętowych marynarki wojennej. Oznajmili, że są uciekinierami z Polski i na tej podstawie
dostali się do Anglii, jednakże niemal natychmiast rozpoczęli starania o pracę w pobliżu
jednej z baz marynarki wojennej. Policja odnosiła się do całej rodziny nieufnie.
Rozporządzali oni podejrzanie dużą sumą pieniędzy. Przeciwko zmarłej Polońskiej nie
posiadano żadnych dowodów obciążających, przypuszczano tylko nie bez podstaw, że jej
stosunek do Anglii jest wrogi. Istniało prawdopodobieństwo, że ona również była agentem
obcego wywiadu i udawała tylko głupkowatą.
Wezwana do złożenia zeznań pani Sprot wybuchnęła płaczem. Sędzia śledczy odnosił się
do niej łagodnie, w sposób taktowny prowadząc ją poprzez splot ostatnich wydarzeń.
- To tak strasznie... - łkała pani Sprot - tak strasznie pomyśleć, że się kogoś zabiło.
Przecież ja nie chciałam tego zrobić... nie przypuszczałam, że w ogóle... ale chodziło o
moje dziecko... myślałam, że ona rzuci Betty w przepaść, więc musiałam jakoś ją
powstrzymać... i och, Boże, teraz sama nie wiem, jak się to stało...
- Czy umie pani obchodzić się z bronią? - spytał sędzia.
- Ależ nie! Miałam dotąd w ręku tylko takie... takie wiatrówki, z jakich strzelają na
strzelnicach podczas jarmarków czy zawodów, ale nigdy w nic nie trafiłam. O Boże, czuję
się tak, jakbym kogoś zamordowała...
Sędzia wypowiedział kilka kojących słów, po czym spytał, czy panią Sprot łączyło coś z
denatką.
- Nie, nigdy w życiu jej nie widziałam. Przypuszczam, że musiała być zupełnie obłąkana...
przecież ona nie znała ani mnie, ani Betty...

W odpowiedzi na dalsze pytania pani Sprot zeznała, że w swoim czasie uczestniczyła w
pracach komitetu szyjącego odzież dla uchodźców z Polski, ale na tym kończyły się jej
kontakty z Polakami przebywającymi w Anglii.
Następnym świadkiem był Haydock. Opisał, jakie kroki przedsięwziął i w jaki sposób trafił
na ślad cudzoziemki. Zdał też sprawę z przebiegu późniejszych zdarzeń.
- Nie ma pan absolutnie żadnych wątpliwości, że Polońska zamierzała skoczyć w
przepaść?
- Albo skoczyć, albo rzucić dziecko. Robiła na mnie wrażenie osoby obłąkanej,
zamroczonej nienawiścią. Wszelkie próby przemówienia jej do rozsądku okazałyby się z
pewnością daremne. Był to moment wymagający natychmiastowego działania. Przyszło
mi na myśl, żeby do niej strzelić i ranić ją, ale zasłaniała się dzieckiem jak tarczą. Bałem
się, że jeśli strzelę, zabiję małą. Pani Sprot zaryzykowała, ratując w ten sposób życie
swojej Betty.
Pani Sprot znowu wybuchnęła łkaniem.
Pani Blenkensop ograniczyła się do potwierdzenia zeznań komandora Haydocka.
Następnym świadkiem był pan Meadowes.
- Zgadza się pan z komandorem Haydockiem i panią Blenkensop co do oceny zdarzenia?
- Tak jest. Polońska była tak zdesperowana, że nie mogliśmy podejść do niej bliżej.
Jeszcze chwila, a rzuciłaby się wraz z dzieckiem w przepaść.
Dalsze zeznania nie wniosły nic nowego. Sędzia śledczy zwrócił się teraz do sędziów
przysięgłych, oznajmiając, że Wanda Polońska poniosła śmierć z ręki pani Sprot, i
formalnie uwolnił tę ostatnią od winy. Brakowało dowodów na określenie stanu
psychicznego denatki. Być może powodowała się nienawiścią do Anglii. Część paczek z
odzieżą i żywnością, rozdawanych uciekinierom, nosiła nazwiska ofiarodawców, toteż
Polońska mogła z łatwością zdobyć nazwisko i adres pani Sprot. Trudniej jednak było
ustalić, czym się kierowała, porywając dziecko - przypuszczalnie był to jakiś motyw
powstały w jej obłąkanym umyśle, a najzupełniej niezrozumiały dla człowieka normalnego.
Według jej własnych słów, Polońska poniosła w kraju ciężkie straty i może właśnie to
zachwiało równowagę jej umysłu. Z drugiej jednak strony mogła być agentką obcego
wywiadu.
Sąd przysięgłych wydał orzeczenie zgodne ze stanowiskiem sędziego śledczego.

Nazajutrz po rozprawie pani Blenkensop i pan Meadowes spotkali się, aby omówić
sytuację.
- Wanda Polońska zeszła ze sceny i, jak zwykle, zapuszczono za nią czarną kurtynę -
powiedział ponuro Tomasz.
Tuppence kiwnęła głową.
- Tak, trzeba przyznać, że oni po mistrzowsku zacierają ślady. Żadnych papierów,
żadnych absolutnie wskazówek co do pochodzenia pieniędzy znajdujących się w
posiadaniu Polońskiej i jej krewnych, żadnego wykazu osób, z którymi mieli kontakty.
- Piekielnie sprytna robota - przyznał Tomasz. Po chwili dodał:
- Wiesz, Tuppence, coraz mniej mi się podoba ogólna sytuacja. Tuppence przyznała mu
słuszność. Wiadomości z frontów były istotnie niepokojące.
Armia francuska cofała się na całej linii i wydawało się rzeczą mało prawdopodobną, aby
cokolwiek zdołało zahamować falę odwrotu. Ewakuacja z Dunkierki była w toku. Upadek
Paryża zdawał się kwestią kilku dni. Gdy wyszło na jaw, jak niedostateczne jest uzbrojenie
i zaopatrzenie armii mających stawić czoło wielkim, zmotoryzowanym jednostkom
niemieckiego Wehrmachtu, w Anglii zapanowała ogólna konsternacja.
- Czy należy to przypisać naszej przysłowiowej powolności i partactwu? - spytał Tomasz. -
Czy też kryje się za tym czyjaś robota?
- Myślę, że to drugie, ale co z tego, kiedy i tak nic nikomu nie zostanie udowodnione.
- Słusznie. Nasi przeciwnicy są na to za sprytni.
- Ostatnio wymiatamy jednak sporo tego śmiecia.
- Owszem - przyznał Tomasz. Wzięliśmy się wreszcie do ludzi, których wina jest
oczywista, ale nie sądzę, abyśmy zdołali dotąd unieszkodliwić mózg, który się za tym
wszystkim kryje. Mózg, organizacja, cały starannie obmyślony plan - plan, który
wykorzystuje nasze nawyki, naszą przyrodzoną ślamazarność, nasze drobne wewnętrzne
spory, naszą ociężałość w działaniu.
- Po to tu jesteśmy - odparta Tuppence - i jak dotąd, bez żadnych osiągnięć.
- Zrobiliśmy jednak coś niecoś - przypomniał jej Tomasz.
- Karol von Deinim? Wanda Polońska? No tak, ale to przecież najdrobniejsze płotki.
- Myślisz, że oni pracowali razem?

- Wydaje mi się, że tak - odparta Tuppence z namysłem. - Pamiętaj, że widziałam ich, jak
ze sobą rozmawiali.
- Z tego by wynikało, że von Deinim pomagał w porwaniu Betty?
- Tak przypuszczam.
- Ale dlaczego?
- Nie wiem - odparła Tuppence. - Myślę o tym i myślę bez ustanku. Przecież to nie ma
najmniejszego sensu.
- Dlaczego porywać akurat to dziecko? Kim są Sprotowie? Nie mają pieniędzy, więc nie
szło o okup. Ani on, ani ona nie są zatrudnieni na posadach rządowych.
- Wiem, Tomaszu. To wszystko nie ma sensu.
- Czy pani Sprot nic nie przychodzi do głowy?
- Ta kobieta - powiedziała Tuppence pogardliwie - ma móżdżek kury. W ogóle nie myśli.
Powtarza w kółko, że ci podli Niemcy są zdolni do takich właśnie rzeczy.
- Głupia - mruknął Tomasz. - Niemcy wiedzą, co robią. Jeżeli każą jednemu ze swoich
agentów porwać dziecko, mają po temu jakieś powody.
- Chwilami mi się zdaje - rzekła Tuppence - że pani Sprot mogłaby odgadnąć, jakie to są
powody, gdyby tylko zechciała pomyśleć. Musi być coś... powiedzmy, jakaś informacja,
którą przypadkiem zdobyła, może nawet nie orientuje się, jakie ma ona znaczenie.
- "Nic nikomu nie mówić. Czekać na dalsze instrukcje" - zacytował Tomasz z pamięci treść
kartki znalezionej na podłodze w pokoju pani Sprot. - Niech to diabli, przecież te słowa coś
znaczą.
- Naturalnie. Muszą coś znaczyć. Jedyne, co mi przychodzi do głowy, to że pani Sprot
albo jej mąż otrzymali od kogoś jakąś rzecz na przechowanie, a powierzono im tę rzecz
może właśnie dlatego, że są takimi zwykłymi, pospolitymi ludźmi i nikt by ich nawet nie
podejrzewał, że mają to "coś"... cokolwiek to jest.
- To całkiem możliwe - przyznał Tomasz.
- Owszem, możliwe, ale trochę za bardzo przypomina powieść szpiegowską. Jakoś trudno
uwierzyć w istnienie podobnych sytuacji w życiu.
- Czy namawiałaś panią Sprot, żeby poszperała trochę w pamięci?

- Naturalnie, ale co z tego, kiedy niewiele ją to wszystko obchodzi. Dla niej ważne jest
tylko, że odzyskała Betty... i że może mieć te bezustanne ataki histerii, ponieważ
pozbawiła kogoś życia.
- Kobiety to przedziwne istoty - rzekł w zadumie Tomasz. - Weźmy taką panią Sprot.
Wtedy, tamtego dnia, była jak furia piekielna. Wystrzelałaby z zimną krwią i bez zmrużenia
oka pułk żołnierzy, byleby odzyskać dziecko, a z chwilą kiedy jakimś nieprawdopodobnym
trafem zabiła obłąkaną, która je porwała - załamuje się nagle w histerycznych wyrzutach
sumienia.
- Cóż, sędzia śledczy uwolnił ją od winy.
- To zrozumiałe. Wielki Boże, ja sam nigdy bym się nie odważył strzelać w podobnych
okolicznościach.
- Ona przypuszczalnie też by nie strzeliła, gdyby miała większe pojęcie o broni palnej.
Tylko dlatego udało jej się trafić, że nie zdawała sobie zupełnie sprawy z ryzyka takiego
strzału.
Tomasz skinął głową.
- Jest w tym coś biblijnego - powiedział. - Zupełnie jak Dawid i Goliat.
- Och! - zawołała Tuppence.
- Co się stało, kochanie?
- Właściwie sama nie wiem. Ale jak wspomniałeś o Biblii, coś mi nagle błysnęło w głowie i
zaraz zgasło.
- Nadzwyczajnie pomocny taki błysk - mruknął Tomasz.
- Nie bądź złośliwy. Takie rzeczy zdarzają się czasem.
- Może przyszedł ci na myśl jegomość, który na chybił trafił wypuścił strzałę z łuku?
- Nie, to miało coś... zaczekaj... to chyba miało coś wspólnego z Salomonem.
- Cedry, świątynie, mnóstwo żon i nałożnic - podsunął Tomasz.
- Daj spokój - Tuppence zatkała uszy dłońmi. - Tylko mi przeszkadzasz.
- Może Żydzi? - dopytywał się Tomasz z nadzieją w głosie. - Plemiona Izraela?
Ale Tuppence potrząsnęła głową.
- Jaka szkoda - powiedziała po chwili - że nie mogłam sobie przypomnieć, do kogo ona
jest podobna.
- Mówisz o Wandzie Polońskiej?

- Tak. Kiedy zobaczyłam tę kobietę po raz pierwszy, jej twarz wydała mi się jakby
znajoma.
- Czy myślisz, żeś już ją gdzieś kiedyś widziała?
- Nie, jestem pewna, że nie.
- Pani Perenna i Sheila to zupełnie inne typy fizyczne.
- Ależ naturalnie, nie myślałam wcale o nich. Wiesz, Tomaszu, jak już o tym mówimy...
Zastanawiałam się nad czymś.
- I zdołałaś coś wymyślić?
- Sama nie wiem. Idzie o kartkę, którą pani Sprot znalazła na podłodze w tym dniu, kiedy
Betty została porwana.
- Tak?
- Cała ta historia o owinięciu jej dokoła kamienia i wrzuceniu przez okno jest czystą
bzdurą. Ktoś tam kartkę położył tak, żeby ją pani Sprot znalazła. Wydaje mi się, że zrobiła
to pani Perenna.
- Pani Perenna, von Deinim, Wanda Polońska. Trójka współpracowników.
- Tak. Pamiętasz, jak pani Perenna zjawiła się w krytycznym momencie i jak to ona
właściwie zdecydowała, żeby nie zawiadamiać policji? Potrafiła zapanować nad sytuacją.
- A więc nadal jest twoją pierwszą kandydatką na M?
- Czyżby nie była twoją?
- Tak, chyba tak - odparł Tomasz z wahaniem.
- Tomaszu! Masz może jakiś nowy pomysł?
- Prawdopodobnie najzupełniej idiotyczny.
- Powiedz mi prędko.
- Wolałbym nic nie mówić. Nie mam właściwie żadnych podstaw. Absolutnie żadnych. Ale
jeśli się nie mylę, naszym przeciwnikiem w tej walce jest N, nie M.
"Bletchley - mówił sobie Tomasz w duchu. - W zasadzie nic mu nie można zarzucić. Bo
prawdę mówiąc - co? Jest taki typowy, niemal za typowy, no i, ostatecznie, to przecież on
chciał zawiadomić policję. Tak, ale mógł być prawie pewien, że matka dziecka nigdy się
na to nie zgodzi. Rękojmię stanowiła kartka z pogróżkami. Mógł bez ryzyka obstawać przy
swoim zdaniu..."

To przypomniało mu znowu ów denerwujący, drażniący problem, którego dotąd nie umiał
rozwiązać.
Dlaczego Betty Sprot została porwana?

Przed Sans Souci stał samochód z napisem "Policja".
Zagłębiona w myślach Tuppence nie zwróciła na to uwagi. Skręciła w podjazd, przez
drzwi frontowe weszła do domu i udała się prosto do siebie na górę.
Na progu stanęła zdumiona, gdy wysoka dziewczęca postać odwróciła się od okna.
- To pani, panno Sheilo? - spytała Tuppence.
Dziewczyna podeszła do niej. Tuppence widziała ją teraz wyraźniej, spostrzegła tragiczny
wyraz oczu płonących w pobladłej twarzy.
- Dobrze, że pani wróciła - rzekła Sheila. - Czekałam na panią.
- Co się stało?
- Zaaresztowali Karola. - Jej głos był spokojny, niemal martwy.
- Policja?
- Tak.
- Och! - Tuppence czuła, że nie potrafi sprostać sytuacji. Chociaż Sheila była zupełnie
opanowana, Tuppence dobrze wiedziała, co się za tym kryje.
Czy byli oboje, czy nie byli członkami wywiadu, Sheila kochała Karola, więc serce
Tuppence wypełniło bolesne współczucie dla tej młodej, tragicznej w swoim cierpieniu
istoty.
- Co mam robić? - spytała Sheila.
Tuppence wzdrygnęła się, słysząc to proste, nabrzmiałe rozpaczą pytanie.
- Och, Boże! - wyszeptała bezradnie.
- Zabrali Karola i nigdy go więcej nie zobaczę - w głosie Sheili zadrgała żałosna nuta. - Co
mam robić? Co mam robić? - zawołała i padłszy obok łóżka na kolana, wybuchnęła
rozpaczliwym łkaniem.
Tuppence głaskała jej ciemne włosy. Po chwili powiedziała z wysiłkiem:
- Może... może się okaże, że wcale go nie aresztowali. Może chcą go tylko internować.
Jest przecież obywatelem nieprzyjacielskiego kraju.
- Kiedy przyszli, mówili inaczej. A teraz robią rewizję w jego pokoju.

- Jeżeli nic nie znajdą... - rzekła Tuppence z namysłem.
- Oczywista, że nic nie znajdą! Co mieliby znaleźć?
- Nie wiem. Myślałam, że może pani wie.
- Ja?
Pogarda i zdumienie Sheili brzmiały zbyt prawdziwie, aby mogła je udawać. Tuppence
wyzbyła się w tym momencie wszelkich podejrzeń w stosunku do niej. Ta dziewczyna nic
nie wie, nigdy nie domyślała się niczego.
- Jeżeli jest niewinny... - zaczęła. Tuppence.
Sheila przerwała jej:
- Co z tego, że jest niewinny? Policja i tak zrobi z niego przestępcę.
- Głupstwa, moja droga! - rzuciła ostro Tuppence. - Proszę mi wierzyć, że to nie jest
prawda.
- Angielska policja zdolna jest do wszystkiego. Tak mówi moja matka.
- Pani matka może mówić, co jej się podoba, ale mimo to nie ma racji. Zapewniam panią,
że tak nie jest.
Przez chwilę Sheila patrzała na nią z powątpiewaniem. Potem rzekła:
- Dobrze... jeśli pani to mówi. Ufam pani.
Tuppence poczuła się nieswojo.
- Za łatwo ufa pani ludziom, panno Sheilo - powiedziała surowo. - Może to nierozważnie z
pani strony, że ufa pani Karolowi.
- A więc pani też jest przeciwko niemu? Zdawało mi się, że go pani lubi. On też tak myślał.
Wzruszający są ci młodzi smarkacze, tak zawsze pewni, że ich wszyscy lubią. I słusznie -
Tuppence lubiła Karola, naprawdę go lubiła.
- Proszę mnie wysłuchać, panno Sheilo - powiedziała trochę znużona. - Lubienie czy
nielubienie nie ma nic wspólnego z faktami. Niemcy prowadzą wojnę z Anglią. Jest wiele
sposobów służenia swojej ojczyźnie. Jeden z nich to zdobywanie informacji i... praca na
tyłach. Podejmują jej się tylko ludzie bardzo odważni, bo jeżeli zostaną przyłapani, czeka
ich... - głos zadrżał jej nieznacznie - czeka ich śmierć.
- Pani myśli, że Karol...?
- W ten sposób służy swojej ojczyźnie? To przecież jest zupełnie możliwe. Prawda?
- Nie! - odparła Sheila.

- Może na tym właśnie polegało jego zadanie - że przyjechał tu jako emigrant polityczny,
że udawał nieprzejednanego antyhitlerowca, a jednocześnie zbierał informacje.
- To nieprawda - stwierdziła Sheila spokojnie. Znam Karola. Znam wszystkie jego myśli,
wszystkie uczucia... Najważniejsza dla niego jest nauka... jest jego praca... i zawarta w
niej prawda i mądrość. Wdzięczny jest Anglikom, że pozwolili mu tu dalej prowadzić
badania. Czasem, kiedy ludzie mówią takie okrutne rzeczy, buntuje się, bo jest przecież
Niemcem. Ale nienawidzi hitleryzmu i wszystkiego, co hitleryzm wyobraża, bo hitleryzm to
zaprzeczenie wolności człowieka...
- Musiał tak mówić, to przecież zrozumiałe.
Sheila spojrzała na Tuppence z wyrzutem.
- Więc uważa pani, że Karol jest szpiegiem?
- Myślę, że to... - Tuppence zawahała się - jest możliwe.
Sheila podeszła do drzwi.
- Rozumiem. Żałuję, że przyszłam prosić panią o pomoc.
- Ależ dziecko drogie, jak ja bym mogła pani pomóc?
- Ma pani różne znajomości. Jeden pani syn jest w armii, drugi w marynarce. Nieraz
słyszałam, jak pani mówiła, że znają różnych wpływowych ludzi. Przypuszczałam, że
może oni będą mogli... będą mogli coś zrobić.
Tuppence pomyślała o trzech mitycznych postaciach - Douglasie, Raymondzie i Cyrylu.
- Obawiam się, że moi synowie w niczym nie mogliby być pani pomocni - odparła.
Sheila odrzuciła w tył głowę. Powiedziała z pasją:
- W takim razie nie ma już dla nas ratunku. Zabiorą go i zamkną w więzieniu, a potem
któregoś dnia o świcie postawią pod ścianą i zabiją - taki będzie koniec!
Wyszła, zamykając za sobą drzwi.
"Och, niech diabli, diabli tych Irlandczyków! - pomyślała Tuppence z wściekłością, miotana
sprzecznymi uczuciami. - Gdzież oni nabyli tę swoją piekielną umiejętność przeinaczania
wszystkich faktów tak, że w końcu człowiek zupełnie się gubi? Jeżeli Karol von Deinim
jest szpiegiem, zasługuje na to, żeby go jak najprędzej rozstrzelano. Muszę o tym
pamiętać, nie mogę pozwolić, żeby mnie ta dziewczyna oczarowała swoim irlandzkim
głosem, żeby wmówiła we mnie, że patrzę na dramat bohatera i męczennika!"

Przypomniała sobie dwuwiersz z "Jeźdźców ku morzu", wypowiadany przez słynną
aktorkę.

Jak piękne, jak spokojne czekają ich godziny...
Chwytające za serce... wezbrane uczuciem...

"Gdyby to nie była prawda! - myślała. - Och, gdyby to tylko nie była prawda!"
Ale jak mogła wątpić, skoro tyle już wiedziała?

Rybak siedzący na końcu starego mola zarzucił wędkę, potem ostrożnie zaczął ściągać
linkę.
- Nie ma, niestety, żadnych wątpliwości - odparł.
- Wie pan, przykro mi - powiedział Tomasz. - To naprawdę sympatyczny chłopak.
- Ci ludzie prawie zawsze są sympatyczni. Tchórze i wypędki nie zgłaszają się
dobrowolnie na wyjazd do nieprzyjacielskiego kraju. Takiej roboty podejmują się tylko
odważni. Dobrze o tym wiemy. Ale co robić? Wina jest niezaprzeczalna.
- I mówi pan, że nie ma żadnych absolutnie wątpliwości?
- Żadnych. Między jego formułami chemicznymi znaleziono listę nazwisk osób z terenu
fabryki, z którymi miał nawiązać kontakt jako z ewentualnymi sympatykami hitleryzmu. Był
tam też bardzo pomysłowy plan sabotażu i opis procesu chemicznego, który zastosowany
do nawozów sztucznych zniszczyłby ogromne obszary zasiewów. Wszystko z zakresu
specjalności naszego panicza Karola.
Tomasz - przeklinając w duchu Tuppence, która kazała mu przyrzec, że zada to pytanie -
powiedział z ociąganiem:
- Nie istnieje zapewne taka możliwość, że kompromitujące dowody zostały mu
podrzucone?
Grant uśmiechnął się uśmiechem jakby szatańskim.
- Och - mruknął. - To chyba pomysł pana żony?
- Hm... ech... no tak. Prawdę powiedziawszy, tak.
- Przystojny chłopak z tego von Deinima - rzekł Grant pobłażliwie. - Poważnie mówiąc, nie
wydaje mi się, abyśmy mogli taką ewentualność brać w ogóle pod uwagę. Von Deinim

miał spory zapas atramentu sympatycznego, co w sposób niedwuznaczny potwierdza
jego winę. Gdyby mu go podrzucono, postarano by się, aby to był dowód bardziej
oczywisty. Na przykład: "Lekarstwo na kaszel, zażywać w razie potrzeby", stojące na
półce nad umywalnią albo coś w tym rodzaju. Tymczasem nic podobnego. Trzeba
przyznać, że Deinim wpadł na piekielnie sprytny pomysł. Dotąd spotkałem się z tą metodą
tylko jeden jedyny raz. Zresztą wtedy były to guziki od kamizelki. Przepojone odpowiednią
substancją, rozumie pan? W razie potrzeby wystarczy namoczyć guzik w wodzie i już jest
atrament.
Karol von Deinim zamiast guzików używał sznurowadeł. Dobry pomysł.
- Och! - Tomaszowi przemknęło przez głowę niewyraźne, mgliste wspomnienie czegoś...
nie pamiętał już czego.
Tuppence okazała się bystrzejsza. Gdy powtórzył jej rozmowę z Grantem, natychmiast
wyłuskała z niej istotny sens.
- Sznurowadła? Teraz już rozumiem!
- Jak to?
- Betty, głupcze. Nie pamiętasz, jak się kilka dni temu śmiesznie bawiła w moim pokoju?
Wyciągnęła sznurowadła z bucików i zamoczyła je w wodzie. Śmiałam się wtedy i
dziwiłam, skąd jej taki komiczny pomysł przyszedł do głowy. Ale naturalnie widziała, jak to
robił Karol, i potem go naśladowała. No a Karol bał się, że dziecko będzie o tym
opowiadało, więc kazał je porwać.
- A zatem ta sprawa jest wyjaśniona - powiedział Tomasz.
- Tak. Swoją drogą przyjemnie, jak rzeczy zaczynają po trochu nabierać określonych
kształtów. Można wtedy przestać o nich myśleć i pójść kawałek naprzód.
- Najwyższa pora. Tuppence skinęła głową.
Czasy były istotnie posępne. Francja skapitulowała niespodziewanie - ku nieopisanemu
zdumieniu i rozpaczy jej narodu.
Los floty francuskiej nie był jeszcze przesądzony.
Z chwilą gdy wybrzeża Francji znalazły się w rękach wroga, inwazja niemiecka na Anglię
przestała być czymś odległym i nierealnym.
- Karol von Deinim to tylko jedno ogniwo w łańcuchu - powiedział Tomasz. - Pani Perenna
jest główną postacią dramatu.

- Tak, musimy ją złapać na robocie. Tylko że to nie będzie łatwe.
- Z pewnością. Ale nie możemy spodziewać się czegoś innego, jeżeli ona jest mózgiem
całej organizacji.
- Więc M to pani Perenna? Tomasz przytaknął.
- Czy ty naprawdę sądzisz, że Sheila nie ma z tą sprawą nic
wspólnego? - zapytał.
- Jestem tego pewna. Tomasz westchnął.
- No cóż, powinnaś chyba wiedzieć najlepiej. Ale jeżeli tak, biedna dziewczyna. Najpierw
mężczyzna, którego kocha, potem matka. Niewiele zostanie jej w życiu.
- Nic na to nie możemy poradzić.
- Tak, ale przypuśćmy, że się mylimy... że M czy N to ktoś zupełnie inny?
- Jak widzę, ciągle ci to jeszcze chodzi po głowie - powiedziała chłodno Tuppence. - Czy
to aby na pewno nie jest tylko twoje pobożne życzenie?
- Co chcesz przez to powiedzieć?
- Sheila Perenna, to chcę przez to powiedzieć!
- Nie uważasz przypadkiem, że mówisz trochę śmieszne rzeczy?
- Wcale nie. Sheila zawróciła ci w głowie, jak zresztą wszystkim innym mężczyznom...
Tomasz przerwał jej gniewnie:
- Bynajmniej. Mam tylko swoją własną koncepcję.
- Można wiedzieć, jaką?
- Wolałbym jeszcze o niej nie mówić. Zobaczymy, które z nas ma rację.
- Zgoda. Myślę, że powinniśmy teraz zabrać się ostro do pani Perenna. Wybadać, dokąd
chodzi, kogo widuje, słowem wszystko. Musi tu być gdzieś jakiś punkt zaczepienia.
Rozmów się dziś po południu z Albertem i każ mu ją śledzić.
- Zrób to sama. Jestem zajęty.
- Zajęty? Czym zajęty?
- Gram w golfa - odparł Tomasz.

IX

- Zupełnie jak za dawnych dobrych czasów, proszę pani - powiedział Albert.

Twarz rozpromienił mu radosny uśmiech. Chociaż osiągnąwszy wiek średni, Albert roztył
się trochę, miał wciąż w piersi młode, romantyczne serce; idąc za jego porywami, połączył
swój los z losem Tomasza i Tuppence w latach ich pełnej przygód młodości.
- Pamięta pani ten dzień, kiedy mnie pani pierwszy raz na oczy zobaczyła? Czyściłem
mosiężne klamki w najelegantszych apartamentach. Ach, ten portier na dole w hallu,
lepszy był z niego numer! Nic, tylko czepiał się mnie i czepiał. Aż któregoś dnia przychodzi
pani i opowiada mi cacy historyjkę! Naturalnie same kłamstwa, o jakimś złodziejaszku
przezywanym Rid Błyskawica. Co wcale nie znaczy, że część tej bujdy nie okazała się
potem prawdziwa. No i od tamtego dnia ani razu, jak to mówią, nie pożałowałem swojego
kroku. Dużo mieliśmy przygód, zanim w końcu wszyscyśmy się nie ustatkowali.
Albert westchnął, Tuppence zaś, dzięki naturalnym skojarzeniom myślowym, nie
omieszkała spytać o zdrowie pani Albertowej.
- Och, staruszka miewa się doskonale, tylko powiada, że Walijczycy jakoś nie bardzo jej
trafiają do gustu. Uważa, że mogliby się dotąd nauczyć mówić przyzwoicie po angielsku.
A co do bombardowania, to na wsi też już mieli dwa naloty i teraz na polu pełno jest lejów
takich wielkich, że w każdym śmiało mógłby się schować samochód. Więc z tym
bezpieczeństwem też nie jest tak, jak się początkowo zdawało. Żona powiada, że równie
dobrze mogłaby siedzieć w Londynie, gdzie by jej się nie robiło smutno od ciągłego
patrzenia na te wszystkie drzewa i gdzie nie ma krów, ale jest za to dobre, higieniczne
mleko w butelkach.
- Wydaje mi się, Albercie - powiedziała Tuppence pod wpływem nagłych wyrzutów
sumienia - że nie powinniśmy byli cię wciągać w tę robotę.
- Nonsens, proszę pani. Przecież sam się do nich zgłaszałem i prosiłem, żeby mnie
przyjęli, ale oni tam tacy są strasznie ważni, że nawet nie raczyli na mnie spojrzeć.
Poradzili, żebym czekał, aż mój rocznik zostanie powołany. Miałbym czekać, chociaż
jestem silny i zdrowy i aż mnie ręka świerzbi, żeby się dobrać tym śmierdzącym, za pani
przeproszeniem, hitlerowcom do skóry. Powie mi pani tylko, jak mógłbym im napsuć
trochę krwi, a zaraz wezmę się do roboty. Musimy walczyć z Piątą Kolumną, tak
powiadają gazety, chociaż nie wspominają, gdzie się podziały pierwsze cztery. Słowem,
gotów jestem pomagać pani i panu kapitanowi w taki sposób, w jaki państwo będą sobie
życzyli.

- Doskonale, Albercie. Teraz ci powiem, czego od ciebie chcemy.

- Od jak dawna zna pan Bletchleya? - spytał Tomasz, cofając się po wybiciu piłki i
obserwując z zadowoleniem jej wartki bieg samym środkiem dróżki startowej.
Komandor Haydock, który równie zręcznym wybiciem rozpoczął grę, miał minę
uszczęśliwioną. Zarzuciwszy kije na ramię, odpowiedział:
- Bletchleya? Niech pomyślę... Tak. Chyba z dziewięć miesięcy. Przyjechał tu zeszłej
jesieni.
- Mówił pan, jeśli dobrze pamiętam, że jest znajomym pana znajomych? - podsunął
kłamliwie Tomasz.
- Tak mówiłem? - komandor zdziwił się. - To chyba niemożliwe. Wydaje mi się, że go
poznałem tu, w klubie.
- Nie myśli pan, że to trochę tajemnicza postać?
Tym razem na twarzy Haydocka pojawił się wyraz niedowierzania.
- Tajemnicza postać? Kto? Stary Bletchley? - w jego głosie brzmiało szczere zdumienie.
Tomasz westchnął w duchu. Pomyślał, że widocznie wmawia w siebie rzeczy, które nie
istnieją.
Przyszła teraz kolej na jego wybicie. Uderzył, kij ześliznął mu się po piłce. Haydock wybił
zręcznie, piłka śmignęła w powietrzu tuż nad murawą i znieruchomiała przed samym
centrum. Haydock wrócił do Tomasza i spytał:
- Co, na Boga, skłoniło pana do nazwania Bletchleya tajemniczą postacią? Powiedziałbym
raczej, że to człowiek do znudzenia prozaiczny - typowy oficer naszej armii. Poglądy
trochę ograniczone... no cóż, życiu w wojsku brak szerszych horyzontów. Ale tajemniczy!
- Och, tak sobie tylko pomyślałem w związku z czymś, co mi ktoś powiedział - tłumaczył
się niejasno Tomasz.
Przystąpili teraz do wybijania piłek do dołków. Komandor ulokował piłkę w swoim.
- Dotąd trzy, dwa jeszcze do rozegrania - powiedział z satysfakcją. Zgodnie z
przewidywaniem Tomasza, Haydock oderwał się na chwilę od golfa i podjął przerwaną
rozmowę.
- Co się panu wydaje takie tajemnicze w Bletchleyu? - spytał.

- Idzie mi tylko o to, że tak naprawdę nikt nic o nim nie wie - powiedział Tomasz,
wzruszając ramionami.
- Był w pułku Rugbyshire.
- Jest pan tego pewien?
- Ja? Hm... cóż... nie, nic pewnego o tym nie wiem. Proszę pana, czego się pan właściwie
domyśla? Nie ma pan chyba Bletchleyowi nic do zarzucenia?
- Ależ nie, nie, bynajmniej - zaprzeczył Tomasz z podejrzanym pośpiechem. Zarzucił
wędkę i mógł teraz obserwować spokojnie bieg myśli komandora Haydocka.
- Zawsze robił na mnie wrażenie niemal absurdalnie typowego przedstawiciela swojego
środowiska - powiedział Haydock.
- Ano właśnie.
- Hm, teraz rozumiem, o co panu idzie. Trochę może za typowy, co?
"Podsuwam świadkowi zeznania - mówił sobie Tomasz. - Ale kto wie, może jednak coś
wycisnę ze staruszka".
- Tak, teraz pana rozumiem - ciągnął komandor z namysłem. - A swoją drogą, jak się nad
tym zastanawiam, widzę, że nie spotkałem nikogo, kto by znał Bletchleya przed jego
przyjazdem do Leahampton. Nie wspomina też nigdy o żadnych dawnych przyjaciołach
czy czymś takim.
- Hm.... - mruknął Tomasz. - Zagramy? Chętnie się jeszcze poruszam. Piękny wieczór.
Znowu wybili i rozeszli się, każdy za swoją piłką. Gdy w jakiś czas później stanęli obaj w
centrze przy dołkach, Haydock zagadnął Tomasza obcesowo:
- Niech mi pan powie, co pan o nim słyszał.
- Ależ nic... doprawdy nic.
- Nie musi pan być ze mną taki ostrożny. Docierają do mnie najrozmaitsze plotki. Wszyscy
ze wszystkim do mnie przychodzą. Ludzie wiedzą, że interesuję się tymi sprawami. Co
pan właściwie podejrzewa... że Bletchley nie jest tym, za kogo uchodzi?
- To tylko takie przypuszczenie...
- A kimże on ma być, u licha? Niemcem? Bzdura. Bletchley jest w każdym calu Anglikiem,
takim samym jak pan czy ja.
- Słusznie, moim zdaniem, nic mu nie można zarzucić - przyznał Tomasz.

- Przecież wciąż się dopomina wielkim głosem, żeby internować wszystkich
cudzoziemców. Pamięta pan, jak ostro napadał na tego młodego Niemca? I okazuje się,
że miał rację - główny konstabl powiedział mi w zaufaniu, że znaleziono u von Deinima
dosyć obciążających dowodów, żeby go dziesięć razy powiesić. Miał gotowy plan zatrucia
wszystkich zbiorników wody w całym kraju i był w trakcie opracowywania formuły nowego
gazu - robił doświadczenia w jednym z naszych zakładów chemicznych! Ta absurdalna
krótkowzroczność naszych władz! Już choćby to, że go w ogóle wpuścili na teren fabryki.
Nasz rząd gotów jest uwierzyć w każdą bajkę. Wystarczy, żeby młody mężczyzna
przyjechał tu przed samym wybuchem wojny, poskamlał trochę, że go tak w kraju
prześladowali, a już przymyka się oczy na wszystko i wyjawia mu tajemnice państwowe. Z
Hahnem też postąpili jak durnie...
Tomasz nie chciał bynajmniej, by Haydock dosiadł swego ulubionego konika. Z
rozmysłem wybił źle piłkę.
- Ma pan pecha! - zawołał Haydock. Sam wybił starannie. Piłka potoczyła się po trawie i
znieruchomiała w dołku. - Mój punkt. Jakoś nie idzie panu dzisiaj gra. O czym to
mówiliśmy?
- Że Bletchleyowi nic nie można zarzucić - odparł stanowczo Tomasz.
- Ależ tak, zgadzam się z panem. Naturalnie. Swoją drogą, ciekawe... słyszałem o nim w
swoim czasie trochę dziwną historię, tylko że wtedy nie zwróciłem na nią uwagi.
Jak na złość, przyłączyli się do nich w tym momencie dwaj znajomi. Wrócili we czwórkę
do klubu i zamówili trunki. Gdy wypili po kieliszku, komandor Haydock spojrzał na zegarek
i oznajmił, że już na nich czas. Tomasz był zaproszony do Haydocka na kolację.
W Jaskini Przemytników panował jak zwykle wzorowy ład. Postawny służący, mężczyzna
w średnim wieku, usługiwał przy stole ze zręcznością zawodowego kelnera. Zdziwiło to
Tomasza, bo tak doskonała obsługa była czymś niespotykanym poza salami londyńskich
restauracji.
Gdy służący wyszedł z pokoju, Tomasz napomknął o tym Haydockowi.
- A tak, miałem szczęście, że mi się udało zdobyć Appledore'a.
- Jak pan tego dokonał?

- Bardzo zwyczajnie. Dałem ogłoszenie. Miał doskonałe referencje, przewyższał o niebo
wszystkich innych, którzy się zgłosili, i żądał stosunkowo niskiego wynagrodzenia.
Przyjąłem go z miejsca.
- Ach, ta wojna! - powiedział Tomasz ze śmiechem. - Pozbawiła nas większości naszej
dobrej służby restauracyjnej. Praktycznie rzecz biorąc, wszyscy wykwalifikowani kelnerzy
byli cudzoziemcami. Ten rodzaj pracy jest widocznie sprzeczny z naturą Anglika.
- Bo wymaga służalczości. Angielski buldog nie lubi się kłaniać i skakać na dwóch
łapkach.
Gdy siedząc na tarasie, popijali kawę, Tomasz spytał od niechcenia:
- Zaczął pan coś mówić jeszcze podczas gry. O jakiejś śmiesznej historii w związku z
Bletchleyem.
- Zaraz, niech sobie przypomnę... Widział pan to? Światło gdzieś daleko na morzu! Gdzie
jest moja lornetka?
Tomasz westchnął. Nawet gwiazdy w swoim biegu zdawały się mu przeciwne. Komandor
pobiegł pędem do domu, wrócił, przeszukał horyzont lornetką, dopatrzył się
skomplikowanego systemu nieprzyjacielskiej sygnalizacji świetlnej nadawanej z morza do
różnych punktów na wybrzeżu, na co, zdaniem Tomasza, dowody istniały tylko w jego
wyobraźni, i wreszcie w posępnych barwach odmalował obraz niedalekiej i uwieńczonej
powodzeniem inwazji.
- Brak jakiejkolwiek organizacji, brak koordynacji w działaniu. Jako członek obrony
przeciwlotniczej sam pan o tym wie najlepiej. Ale kiedy na czele stoi taka fajtłapa jak stary
Andrews...
Była to dobrze wydeptana ścieżka, główna przyczyna trosk komandora Haydocka.
Uważał, że sam powinien dowodzić obroną przeciwlotniczą w Leahampton, i postanowił o
ile możności wysadzić z siodła pułkownika Andrewsa.
Służący przyniósł whisky i likiery. Komandor perorował dalej po swojemu.
- ...a mimo to nadal pełno jest między nami szpiegów... Jesteśmy nimi dosłownie
naszpikowani. To samo było podczas tamtej wojny. Fryzjerzy, kelnerzy...
Rozsiadłszy się wygodnie w fotelu, Tomasz pochwycił kątem oka profil Appledore'a, który
usługiwał im, stąpając bezszelestnie. "Kelnerzy? - pomyślał. - Do tego człowieka bardziej
pasuje imię Fritz niż Appledore".

Czy to jest takie niemożliwe? Appledore mówi bezbłędnie po angielsku, to prawda, ale
wielu Niemców włada tym językiem. Przez długie lata doskonalili swoją angielszczyznę w
angielskich restauracjach. Typ rasowy też się zgadza... Jasne włosy, niebieskie oczy...
kształt głowy, często tak charakterystyczny. Tak, głowa... gdzie on widział ostatnio
podobny kształt głowy...
Słowa, które wypowiedział pod wpływem nagłego impulsu, śmiało mogły się odnosić do
tego, co mówił właśnie komandor:
- Wypełnianie wszystkich tych przeklętych kwestionariuszy. Czysta bzdura. Dziesiątki
idiotycznych pytań...
- Słusznie, słusznie - wtrącił Tomasz. - Na przykład: "Jak się nazywasz? M czy N?"
Brzęk tłuczonego szkła. Appledore, ów służący doskonały, nie popisał się tym razem.
Strumień likieru miętowego trysnął na dłoń i mankiet Tomasza.
- Przepraszam pana najmocniej - wymamrotał Appledore.
Haydock wpadł we wściekłość.
- Niech cię diabli, ty niezdaro, bałwanie! Gdzie ty masz oczy, idioto?
Jego rumiana zwykle twarz była teraz purpurowa z gniewu. "I mówić tu, że w armii mają
pobudliwy temperament - pomyślał Tomasz - Marynarka wojenna bije armię na głowę".
Haydock bluzgał przekleństwami. Appledore płaszczył się, prosząc pokornie o
przebaczenie.
Tomaszowi zrobiło się go żal, ale nagle, jak za dotknięciem różdżki czarodziejskiej, gniew
komandora minął. Był po dawnemu miły i dobroduszny.
- Chodźmy, umyje się pan. Lepkie paskudztwo. Że też akurat musiał to być likier miętowy!
Tomasz wszedł za nim do domu i po chwili znalazł się w okazałej łazience, wyposażonej
w mnóstwo najwymyślniejszych urządzeń. Zmył starannie lepki, słodki płyn. Haydock
rozmawiał z nim przez otwarte drzwi sypialni.
Był wyraźnie zakłopotany.
- Trochę się niepotrzebnie uniosłem. Poczciwy stary Appledore wie, że często mówię
więcej, niż myślę.
Tomasz odwrócił się od umywalni i wycierał ręce. Nie zauważył, że mydło spadło na
podłogę. Nadepnął na nie. Powierzchnia linoleum była gładka jak lustro.

W sekundę później Tomasz tańczył zawrotny taniec. Pośliznął się i przejechał przez
łazienkę z rękami wyciągniętymi przed siebie. Jedną chwycił za prawy kurek nad wanną,
drugą pchnął mocno boczną ściankę małej szafki. Był to gest dość niezwykły, istniało
małe prawdopodobieństwo, aby go ktokolwiek mógł wykonać w sytuacji innej niż
poprzedzona taką właśnie katastrofą.
Jednocześnie zawadził nogą o kafel na końcu wanny.
To, co się teraz zdarzyło, przypominało sztuczkę kuglarza. Wanna odskoczyła od ściany
wprawiona w ruch niewidocznym mechanizmem. Tomasz spoglądał w głąb mrocznej
wnęki. Nie miał żadnych wątpliwości co do przeznaczenia znajdujących się tam aparatów.
Była to radiowa stacja nadawczo-odbiorcza.
Głos w sypialni umilkł, komandor stanął na progu. Nagłe olśnienie... i Tomasz zrozumiał
wszystko.
Chyba musiał być dotąd ślepy. Ta twarz jowialna i rumiana - twarz "dobrodusznego
Anglika" - to tylko maska. Czemu od pierwszej chwili nie zdołał jej przeniknąć, czemu nie
dostrzegł pod nią twarzy gwałtownego, butnego pruskiego oficera? Tomaszowi dopomógł
naturalnie wypadek, który się przed chwilą zdarzył. Przypomniał mu bowiem inną scenę -
niemieckiego oficera urągającego podwładnemu z typowym grubiaństwem pruskich
junkrów. W ten sam sposób komandor Haydock urągał swojemu podwładnemu, gdy ów,
zaskoczony, stracił nad sobą panowanie.
I wszystko się zgadzało - wszystko tak się cudownie zgadzało. Podwójny bluff. Najpierw
Hahn, agent obcego wywiadu, przygotował teren, zatrudnił cudzoziemskich robotników i
ściągnął na siebie podejrzenia, z kolei zaś przeszedł do następnego punktu programu - do
zdemaskowania własnej roboty przez dzielnego brytyjskiego marynarza, komandora
Haydocka. A jakie to się potem wydało naturalne, że Anglik kupił posiadłość i zanudzał
wszystkich dokoła opowiastkami o jej niezwykłych dziejach. Tak więc N urządził się
bezpiecznie w swojej kwaterze z dostępem od strony morza, stacją nadawczo-odbiorcza i
sztabem oficerów w sąsiednim Sans Souci, teraz zaś czeka w pogotowiu, aby wprowadzić
w życie niemiecki plan inwazji.
Tomasz nie mógł pohamować uczucia podziwu. Wszystko zostało tak znakomicie
uplanowane. Przecież sam ani przez chwilę nie podejrzewał Haydocka, uważał, że to

człowiek czysty jak łza. Cała rzecz wydała się tylko dzięki zupełnie nieoczekiwanemu
przypadkowi.
Myśli te jak błyskawica przemknęły mu przez głowę. Wiedział aż nadto dobrze, że znalazł
się, że siłą rzeczy musiał się znaleźć w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Gdyby tylko
potrafił odegrać przekonywająco rolę łatwowiernego, głupawego Anglika!
Usiłując nadać głosowi naturalne brzmienie, roześmiał się i rzekł do Haydocka:
- No, wie pan, nie ma końca niespodziankom w tej pańskiej Jaskini! Czy to jest jeszcze
jedna ze sprytnych gierek pana Hahna? Nie pokazał mi pan wtedy tego urządzenia.
Haydock stał bez ruchu. Cała jego ogromna postać tarasująca drzwi wyrażała jakieś
osobliwe natężenie.
"Nie dałbym mu rady - pomyślał Tomasz. - W dodatku jest jeszcze ten przeklęty służący".
Przez kilka sekund Haydock stał jak wykuty z kamienia, potem napięcie minęło.
Roześmiał się.
- Co to był za komiczny widok! Tańczył pan na tym linoleum jak gwiazda baletu. Nie
przypuszczałem, że taka rzecz jest w ogóle możliwa. Niechże pan wytrze ręce,
przejdziemy do pokoju.
Tomasz wyszedł za nim z łazienki. Zmysły miał wyostrzone, każdy mięsień napięty. Musi
się jakoś wydostać bezpiecznie z tego domu, musi wynieść stąd swoją nowo nabytą
wiedzę. Czy zdoła oszukać Haydocka? Głos komandora wydawał się dość naturalny.
Objąwszy Tomasza ramieniem - gest może przypadkowy, a może znaczący wiele -
Haydock poprowadził go do salonu. Zamknął starannie drzwi.
- Otóż, drogi panie, muszę coś panu wyznać.
Mówił przyjaźnie, szczerze, z ledwie może wyczuwalną nutą zakłopotania. Wskazał
Tomaszowi krzesło.
- Trochę mi to nie na rękę - powiedział. - Przyznaję, że trochę mi to nie na rękę. Ale nie
ma rady, muszę pana we wszystko wtajemniczyć. Tylko ani słowa nikomu. Zgoda?
Tomasz dołożył wszelkich starań, aby na jego twarzy pojawił się wyraz gorliwego
zaciekawienia.
Haydock przysunął się do Tomasza poufale.

- Otóż sprawa tak się przedstawia. Chociaż nikt nie powinien o tym wiedzieć, zdradzę
panu, że pracuję w Intelligence Service. M.I. 42 BX - oto nazwa mojego wydziału. Słyszał
pan o nim?
Tomasz potrząsnął głową, pogłębiając jednocześnie wyraz zaciekawienia na twarzy.
- Są to sprawy najściślej tajne. Sieć wewnętrzna, jeżeli wie pan, co mam na myśli.
Nadajemy stąd drogą radiową pewne informacje, ale byłoby to wręcz fatalne, gdyby nasza
działalność została ujawniona. Rozumie mnie pan?
- Ależ oczywiście, naturalnie - odparł pan Meadowes. - Nadzwyczaj ciekawe! Może pan
liczyć na mnie. Nie powiem nikomu ani słowa.
- Otóż to, otóż to. Cała rzecz musi być utrzymana w największej tajemnicy.
- Doskonale to rozumiem. Och, jaką ma pan ciekawą pracę. Doprawdy, podniecającą. Tak
bym chciał dowiedzieć się o niej czegoś więcej, ale zapewne nie powinienem nawet
pytać?
- Przykro mi, ale nie. Obowiązuje mnie przestrzeganie najściślejszej tajemnicy.
- No tak, rozumiem. Niech mi pan wybaczy... przez taki zdumiewający przypadek... -
bąknął Tomasz.
Jednocześnie myślał gorączkowo: "Przecież to niemożliwe, żebym go oszukał. Nie
wyobraża sobie chyba, że dałem się nabrać na takie brednie".
Tomasz nie mógł w to uwierzyć. Nagle przyszło mu do głowy, że próżność doprowadziła
do zguby wielu ludzi. Komandor Haydock to mądry człowiek, niepospolity człowiek, a ów
pożałowania godny Meadowes jest tylko głupim Brytyjczykiem, durniem z gatunku tych, co
to gotowi są uwierzyć w każdą bzdurę. Ach, gdyby tylko Haydock naprawdę tak myślał!
Tomasz był nadzwyczajnie rozmowny. Okazał żywe zainteresowanie, a nawet ciekawość.
Wie, że nie powinien pytać, ale... Praca komandora Haydocka musi być zapewne bardzo
niebezpieczna? Czy komandor przebywał w Niemczech, czy pracował tam?
Haydock odpowiadał dość uprzejmie. Był teraz w każdym calu brytyjskim marynarzem -
pruski oficer zniknął bez śladu. Ale przyglądając mu się nowym spojrzeniem, Tomasz nie
pojmował, jak mógł w ogóle dać się zwieść kiedykolwiek. Kształt głowy... linia podbródka...
ani jednej cechy brytyjskiej w tej twarzy.
Niebawem pan Meadowes wstał. Był to moment decydującej próby. Uda się?

- Naprawdę muszę już zmykać, zrobiło się bardzo późno. Jeszcze raz najmocniej
przepraszam i przyrzekam panu, że nikomu o tym nie wspomnę słowem.
"Teraz albo nigdy - myślał. - Pozwoli mi odejść? Muszę być przygotowany... prosty
sierpowy w szczękę będzie najpewniejszy".
Mówiąc uprzejmie i z najwyraźniej miłym mu ożywieniem, pan Meadowes skierował się do
drzwi.
Przeszedł przez hali... otworzył drzwi frontowe.
Przez drzwi po prawej dostrzegł Appledore'a przygotowującego na tacy nakrycie do
śniadania na dzień następny. "Ci głupcy pozwolą mi odejść..." - przemknęło mu przez
głowę.
Przystanął z Haydockiem na ganku, pogawędzili chwilę, umówili się na golfa na następną
sobotę.
"Nie będzie dla ciebie żadnej następnej soboty" - pomyślał Tomasz ponuro.
Od drogi przypłynęły ku nim głosy. Dwaj mężczyźni wracający ze spaceru nad morzem.
Tomasz i Haydock znali obu. Tomasz przywitał ich. Zatrzymali się. Rozmawiali we
czwórkę przed furtką, potem Tomasz serdecznie pomachał swojemu gospodarzowi na
pożegnanie i oddalił się z tamtymi dwoma.
A więc udało się, udało.
Haydock, ten stary głupiec, dał się nabrać!
Słyszał, jak Haydock wraca do domu, wchodzi i zamyka drzwi. Rozradowany maszerował
drogą w dół wzgórza ze swoimi nowymi przyjaciółmi.
Zanosi się na zmianę pogody.
Stary Monroe znowu ma muchy w nosie.
Ten dureń Ashby nie chce wstąpić do obrony przeciwlotniczej. Powiada, że to zawracanie
głowy. Trochę się zagalopował. Młody Marsh, pracownik klubu golfowego, odmawia
służby w wojsku jako sprzecznej z nakazami jego sumienia. Czy pan Meadowes nie sądzi,
że należałoby tę sprawę przedstawić komitetowi? Przedwczoraj w nocy Southampton
zostało zbombardowane, są spore straty. A co pan Meadowes myśli o Hiszpanii? Czyżby
Franco zaczynał pokazywać pazury? Naturalnie, odkąd Francja padła...
Tomasz gotów był krzyczeć na głos z radości. Taka zwykła, banalna, codzienna rozmowa.
Zrządzenie opatrzności, że ci dwaj zjawili się w tym właśnie momencie.

Pożegnał ich przed furtką Sans Souci.
Szedł alejką, pogwizdując z cicha.
Mijał właśnie zakręt ocieniony krzakami rododendronów, gdy coś ciężkiego uderzyło go w
głowę. Runął na twarz w otaczający go mrok. Stracił przytomność.

X

- Pani powiedziała, zdaje się, trzy piki?
Tak, pani Blenkensop powiedziała trzy piki. Pani Sprot, która zdyszana wróciła od
telefonu, mówiąc: - No i znowu przesunęli termin egzaminów na przeciwlotniczych
kursach sanitarnych. Coś okropnego! - poprosiła o powtórzenie licytacji.
Panna Minton jak zwykle opóźniała grę wielokrotnym powtarzaniem każdej odżywki.
- Powiedziałam dwa trefle? Jesteście panie pewne? Zdawało mi się, że mówiłam chyba
jedno bez atu. Ach, naturalnie, teraz pamiętam... Pani Cayley licytowała jeden kier. Już
chciałam powiedzieć jedno bez atu, chociaż właściwie miałam za mało punktów, ale
uważam, że śmiałym szczęście sprzyja, i akurat wtedy pani Cayley powiedziała jeden kier,
i wobec tego musiałam podwyższyć na dwa trefle. Rozgrywka taka jest zawsze trudna,
kiedy się ma dwa wicerenonse...
Tuppence pomyślała, że byłaby to wielka oszczędność czasu, gdyby panna Minton po
prostu wykładała swoje karty na stół i pokazywała je partnerkom. Nie mogła się
powstrzymać, musiała zawsze dokładnie opowiedzieć, co ma w kartach.
- Więc teraz wiemy, jaki był początek licytacji - oznajmiła z tryumfem panna Minton. -
Jeden kier, dwa trefle.
- Dwa pik - rzekła Tuppence.
- Ja pasowałam, prawda? - spytała pani Sprot.
Spojrzały na panią Cayley, która pochylona do przodu nasłuchiwała jakichś oddalonych
dźwięków. Panna Minton podjęła niezmordowanie:
- Wtedy pani Cayley powiedziała dwa kier, a ja na to trzy karo.
- A ja powiedziałam trzy pik - dorzuciła Tuppence.
- Pas - oznajmiła pani Sprot.

Pani Cayley siedziała milcząca. Wreszcie uprzytomniła sobie, że wpatrują się w nią oczy
trzech partnerek.
- Och! - zaczerwieniła się. - Tak mi przykro. Pomyślałam, że może jestem potrzebna
mężowi. Chyba siedzi mu się tam wygodnie na tarasie...
Spoglądała kolejno po ich twarzach.
- Jeżeli panie pozwolą, pójdę i zajrzę do niego. Słyszałam taki jakiś dziwny stuk. Może
książka zsunęła mu się z kolan.
Zaaferowana wybiegła na taras. Tuppence westchnęła z irytacją.
- Powinna przywiązać sobie tasiemkę do przegubu dłoni - powiedziała. - Wtedy mógłby ją
ciągnąć, ile razy chciałby od niej czegoś.
- Taka dobra żona - stwierdziła panna Minton. Aż miło patrzeć, jak dba o męża.
- Czyżby? - mruknęła Tuppence, która wcale nie była w dobrym humorze.
Trzy kobiety siedziały przez chwilę w milczeniu.
- Gdzie jest Sheila? - zagadnęła panna Minton.
- Poszła do kina - odparła pani Sprot.
- A pani Perenna? - spytała Tuppence.
- Powiedziała, że idzie do swojego pokoju robić rachunki - wyjaśniła panna Minton. -
Biedactwo, to takie męczące zajęcie.
- W każdym razie nie robiła rachunków przez cały wieczór - wtrąciła pani Sprot - bo
wróciła do domu akurat, kiedy odbierałam telefon.
- Ciekawe, gdzie też mogła być - zastanawiała się na głos panna Minton, której życie
wypełniały tego rodzaju małe problemy. - Chyba nie w kinie, bo seans jeszcze się nie
skończył.
- Była bez kapelusza - odparła pani Sprot. - I bez płaszcza. A włosy miała potargane i
myślę, że chyba musiała biec szybko czy coś takiego, bo wpadła do hallu bardzo
zdyszana. Wbiegła na schody, nie mówiąc ani słowa i tylko na mnie spojrzała... dosłownie
przeszyła mnie wzrokiem, chociaż nie zrobiłam przecież nic złego.
Pani Cayley pojawiła się w drzwiach.
- Wyobraźcie sobie panie, że mój mąż bez niczyjej pomocy obszedł cały ogród. Mówi, że
spacerował z przyjemnością. Powietrze jest dzisiaj takie łagodne.
Usiadła do brydża.

- A więc... och, czy mogłybyśmy jeszcze raz powtórzyć licytację?
Tuppence buntowała się wewnętrznie, ale stłumiła westchnienie. Licytacja została
powtórzona, po czym Tuppence rozegrała swoje trzy piki.
Pani Perenna zjawiła się w chwili, gdy rozdawano karty do następnej gry.
- Udał się pani spacer? - spytała panna Minton. Pani Perenna rzuciła jej groźne i wrogie
spojrzenie.
- W ogóle nie wychodziłam.
- Och... ach... pani Sprot, zdaje się, wspominała, że pani wróciła dopiero przed chwilą.
- Wyszłam tylko przed dom, popatrzeć na pogodę.
Głos jej miał przykre brzmienie. Spojrzała wrogo na łagodną panią Sprot, która
zaczerwieniła się i była wyraźnie przestraszona.
- Niech pani sobie wyobrazi - rzekła pani Cayley, dzieląc się z panią Perenna najświeższą
wiadomością - że mój mąż obszedł dokoła cały ogród.
- Po co? - spytała ostro gospodyni.
- Powietrze jest dzisiaj takie łagodne - odparła pani Cayley. - Mąż nie włożył nawet
ciepłego szala i dotąd siedzi na tarasie. Mam nadzieję, że się nie zaziębi.
- Bywają rzeczy gorsze niż zaziębienie - warknęła pani Perenna. - W każdej chwili może
nam spaść na głowę bomba i rozerwać nas wszystkich na kawałki.
- Och, Boże, mam nadzieję, że nie spadnie...
- Tak? A ja bym bardzo chciała.
Pani Perenna wyszła na taras. Cztery brydżystki patrzyły za nią w osłupieniu.
- Rzeczywiście, wydaje mi się dzisiaj bardzo dziwna - powiedziała pani Sprot.
Panna Minton pochyliła się nad stolikiem.
- Nie myślą panie przypadkiem, że... - zerknęła na boki. Cztery głowy pochyliły się ku
sobie. Panna Minton spytała świszczącym szeptem: - Czy nie podejrzewają panie
przypadkiem, że ona pije?
- Och, doprawdy! - wykrzyknęła pani Cayley. - Kto wie? To by tłumaczyło wiele. Bo ona
czasami naprawdę jest taka... taka nieobliczalna. A co pani o tym myśli? - zwróciła się do
Tuppence.
- Nie zgadzam się z paniami. Moim zdaniem, pani Perenna ma po prostu jakieś
zmartwienie. Chyba pani Sprot odzywa się pierwsza?

- Co ja mam biedna powiedzieć? - jęknęła pani Sprot.
Na to pytanie nie usłyszała odpowiedzi, chociaż panna Minton, która z bezwstydną
ciekawością zaglądała jej w karty, mogła była udzielić rady.
- Czy to przypadkiem nie Betty? - pani Sprot nasłuchiwała, zadarłszy głowę do góry.
- Nie - odparła Tuppence stanowczo.
Czuła, że jeśli znowu przerwą grę, zacznie krzyczeć na głos. Pani Sprot spoglądała w
karty bezradnie, myśli miała wciąż jeszcze zaprzątnięte macierzyńskimi troskami. W
końcu rzekła:
- Więc chyba... chyba jedno karo.
Partnerki spasowały. Pani Cayley rozłożyła karty.
- Kiedy nie masz w co, wyjdź w karo - zaszczebiotała, kładąc na stole dziewięć atutów.
- W Szkocji za taką grę ucinają głowę - odezwał się niski, wesoły głos.
Pani O'Rourke stała w drzwiach prowadzących na taras. Oddychała głęboko, z oczu
sypały jej się iskry. Minę miała trochę łobuzerską, trochę złośliwą. Weszła do pokoju.
- Jak widzę, miła, spokojna partyjka brydża - rzuciła lekko.
- Co pani trzyma w ręku? - spytała ciekawie pani Sprot.
- W ręku trzymam młotek - odparła uprzejmie pani O'Rourke. - Znalazłam na ścieżce.
Widocznie ktoś go tam zostawił.
- Młotek na ścieżce? Wydaje się to trochę dziwne - powiedziała pani Sprot z
powątpiewaniem w głosie.
- Absolutnie dziwne - przyznała pani O'Rourke.
Była w znakomitym humorze. Wymachując młotkiem, przeszła do hallu.
- Co jest atu? - spytała panna Minton.
Przez pięć minut gra toczyła się bez dalszych przeszkód, potem wrócił major Bletchley.
Był w kinie i uparł się, żeby im dokładnie opowiedzieć treść "Wędrownego barda", filmu z
czasów Ryszarda I. Będąc sam żołnierzem, major krytykował długo i zajadle sceny
batalistyczne z wojen krzyżowych.
Rober nie został skończony, gdyż pani Cayley spojrzała na zegarek, wydała kilka
okrzyków przerażenia i wybiegła na taras do pana Cayleya. Ów zaś, zasmakowawszy w
roli chorego, którego pozostawiono bez opieki, kasłał przeraźliwie, dygotał dramatycznie i
powtarzał w kółko:

- Ależ to drobiazg, moja kochana. Najważniejsze, żeś miło spędziła czas przy brydżu. Ja
się przecież nie liczę. A jeśli nawet złapałem grypę, jakie to ma znaczenie? Przecież na
świecie jest wojna.
Nazajutrz rano przy śniadaniu Tuppence wyczuła natychmiast napiętą atmosferę.
Pani Perenna zaciskała cały czas wargi w wąską linię, a kilka skąpych uwag, które rzuciła,
miało temperaturę lodu. Wstała od stołu i nie wyszła, tylko prawie wypadła z pokoju.
Smarując grzankę grubą warstwą marmolady pomarańczowej, major Bletchley głośno się
zaśmiał.
- W powietrzu wieje chłodem. No cóż. To zrozumiałe.
- Co się stało? - spytała panna Minton, pochylając się skwapliwie nad stołem. Ta
rozkoszna chwila oczekiwania tak ją podnieciła, że aż mięśnie zaczęły drgać na jej chudej
szyi.
- Nie mogę powiedzieć. Pieprzna historyjka - padła dręcząca odpowiedź Bletchleya.
- Och, panie majorze!
- Niech nam pan opowie - poprosiła Tuppence. Major Bletchley objął uważnym
spojrzeniem słuchaczki. Panna Minton, pani Blenkensop, pani Cayley i pani O'Rourke.
Pani Sprot z Betty opuściła przed chwilą pokój. Major doszedł do wniosku, że może
zdradzić im tajemnicę.
- Chodzi o Meadowesa. Hulał przez całą noc. Dotąd nie wrócił.
- Co?! - wykrzyknęła Tuppence.
Major spojrzał na nią ze złośliwym zadowoleniem. Ucieszyła go ta wyraźna porażka
wdowy łowiącej męża.
- Birbant z tego Meadowesa - zachichotał. - Perenna się wścieka. Zrozumiałe.
- Och, doprawdy! - rzekła panna Minton, oblewając się ciemnym rumieńcem.
Pani Cayley miała minę zgorszoną. Pani O'Rourke powiedzi; ze śmiechem:
- Słyszałam już o tym od pani Perenna. Wiadomo, mężczyźni zawsze będą mężczyznami.
- Przecież... przecież pana Meadowesa mogło spotkać jakieś nieszczęście! - zawołała z
wielkim przejęciem panna Minton. - Przy tym zaciemnieniu...
- Ach, zacne, poczciwe zaciemnienie - westchnął major. - Tak dużo można nim
wytłumaczyć. Powiadam paniom, że służba w patrolach nocnych obrony przeciwlotniczej
na wiele spraw otworzyła mi oczy. Zatrzymywanie samochodów itp. Żebyście panie

wiedziały, ile to żon "odwozi właśnie męża do domu"! A w dowodzie inne nazwisko. W
kilka godzin później mąż czy żona wraca w pojedynkę, z całkiem innej strony miasta. Ha,
ha! - znowu zaczął chichotać, ale smagnięty karcącym spojrzeniem pani Blenkensop,
natychmiast spoważniał. - Cóż... natura ludzka. Trochę to śmieszne, co? - dorzucił
pojednawczo.
- Och, ale mówmy o panu Meadowesie - zawołała płaczliwie panna Minton. - Naprawdę
mógł mu się przydarzyć jakiś nieszczęśliwy wypadek. Może wpadł pod samochód?
- Przypuszczam, że skorzysta z tej wymówki - powiedział major. - Potrącony przez
samochód stracił przytomność i przyszedł do siebie dzisiaj rano.
- A może go zabrali do szpitala?
- Na pewno by nas o tym zawiadomili. Meadowes ma przecież w kieszeni dowód osobisty.
- Och, doprawdy! - jęknęła pani Cayley. - Co też mój mąż na to powie?
To retoryczne pytanie pozostało bez odpowiedzi. Tuppence wstała i w doskonale
zagranym odruchu urażonej godności opuściła pokój. Gdy zamknęły się za nią drzwi,
major zachichotał.
- Biedny, poczciwy Meadowes. Pięknej wdówce mocno to nie w smak. Była pewna, że już
go złowiła.
- Och, jak pan może! - pisnęła panna Minton. Bletchley mrugnął do niej
porozumiewawczo.
- Pamięta pani Pickwicka? "Jak ognia strzeż się wdów, Samuelu!"

Tuppence była trochę niespokojna, że Tomasz zniknął tak bez uprzedzenia, starała się
jednak dodać sobie otuchy. Mógł przecież wpaść na jakiś świeży ślad i z miejsca wziąć
się do roboty. Przewidując z góry, że w pewnych okolicznościach będzie im trudno się
porozumiewać, przyrzekli sobie nie niepokoić się nigdy, jeśli jedno zniknie niespodzianie.
Zresztą obmyślili sposób komunikowania się w tego rodzaju wyjątkowych sytuacjach.
Według słów pani Sprot, pani Perenna wychodziła gdzieś tego wieczoru. Gwałtowne
protesty gospodyni dawały tym więcej do myślenia.
Może Tomasz śledził ją, gdy wyszła potajemnie z domu, i odkrył coś, czym warto się było
zająć?
Na pewno albo da Tuppence znać o sobie, albo wróci niebawem.

Mimo to Tuppence była trochę zaniepokojona. Uznała, że nikogo to nie zdziwi, jeżeli pani
Blenkensop okaże zaciekawienie, a nawet pewne zdenerwowanie. Nie wahając się dłużej,
poszła na poszukiwanie pani Perenna.
Gospodyni najwyraźniej nie miała ochoty rozwodzić się nad tą sprawą. Niedwuznacznie
dała do zrozumienia, że takie zachowanie jednego z jej gości jest czymś niewybaczalnym,
czego ona nie myśli tolerować ani przemilczać. Tuppence zawołała z przejęciem:
- Och, ale przecież pana Meadowesa mógł spotkać jakiś wypadek! Jestem tego prawie
pewna! On nie należy do ludzi, którzy... ludzi rozwiązłych czy coś w tym rodzaju. Pewnie
wpadł pod samochód albo przydarzyło mu się jakieś inne nieszczęście.
- Tak czy inaczej, niedługo na pewno o nim usłyszymy - powiedziała pani Perenna.
Ale godziny mijały, a pan Meadowes nie wracał.
Wieczorem pani Perenna, pod naciskiem żądań swoich gości, zgodziła się, choć
niechętnie, zawiadomić policję.
Przyszedł sierżant z notesem i spisał okoliczności zdarzenia. Ujawnione wtedy zostały
niektóre fakty. Pan Meadowes opuścił dom komandora Haydocka o godzinie dziesiątej
trzydzieści. Drogę z Jaskini Przemytników odbył w towarzystwie niejakiego pana Waltersa
i doktora Curtisa. Przed furtką Sans Souci pożegnał ich i skręcił w podjazd.
Wyglądało na to, że już w chwilę później rozpłynął się w powietrzu.
Zdaniem Tuppence, wskazywało to na dwie możliwości.
Idąc podjazdem, Tomasz zobaczył nadchodzącą od strony domu panią Perenna, schował
się w krzakach, a potem poszedł jej śladem. Następnie, zaobserwowawszy spotkanie
gospodyni z jakąś nieznaną osobą, zaczął śledzić tę ostatnią, podczas gdy pani Perenna
wróciła do domu. W tym przypadku jest cały i zdrowy, i bardzo zajęty, prowadzone zaś w
najlepszej wierze przez policję poszukiwania mogą okazać się dla niego co najmniej
kłopotliwe.
Druga możliwość nie wyglądała tak wesoło. Składały się na nią dwa oddzielne obrazy:
jeden - powrót do domu pani Perenna "zdyszanej i potarganej", drugi, którego Tuppence
żadną miarą nie mogła od siebie odegnać - to uśmiechnięta pani O'Rourke, stojąca w
drzwiach z ciężkim młotkiem w ręku.
W tym młotku kryły się straszne możliwości.
Bo co mógł robić młotek na ścieżce?

Jeszcze trudniej było odgadnąć, kto się nim posługiwał. Wiele zależało od ustalenia
dokładnej godziny powrotu pani Perenna do domu. Weszła do hallu około wpół do
jedenastej, ale żadna z brydżystek nie zapamiętała dokładnej pory. Pani Perenna
oświadczyła stanowczo, że wychodziła tylko popatrzeć na pogodę. Ale przecież człowiek
nie traci tchu z samego tylko patrzenia na pogodę. Była zresztą wyraźnie rozzłoszczona,
że pani Sprot ją widziała. Przy odrobinie szczęścia cztery panie zajęte grą w brydża mogły
jej w ogóle nie zauważyć.
Więc o której dokładnie pani Perenna wróciła do domu?
Tuppence przekonała się, że wszystkie panie miały o tym bardzo tylko mętne pojęcie.
Gdyby się czas zgadzał, pani Perenna byłaby naturalnie najbardziej podejrzana. Ale
istniały inne jeszcze możliwości. W chwili powrotu Tomasza do Sans Souci trzy osoby
spośród domowników znajdowały się poza domem. Major Bletchley poszedł do kina, ale
poszedł sam, fakt zaś, że obstawał przy tak szczegółowym opowiedzeniu im treści filmu,
mógł komuś podejrzliwemu nasunąć przypuszczenie, że major ustalał dla siebie alibi.
Ponadto był jeszcze ów słabowity pan Cayley, który nagle wstał i obszedł dokoła cały
ogród. Gdyby pani Cayley nie objawiła nagłego niepokoju o męża, prawdopodobnie nikt
by się nigdy o tym spacerze nie dowiedział. Wszyscy byliby przekonani, że owinięty w
pledy pan Cayley spoczywa niczym mumia na wygodnym leżaku na tarasie. Swoją drogą,
rzecz jak na niego niezwykła, że narażał się o tak późnej porze na złowrogie wpływy
chłodnego powietrza...
I wreszcie - pani O'Rourke wymachująca młotkiem, uśmiechnięta...

- Co się stało, De

b? Masz taką zmartwioną minkę, kochanie.

Debora Beresford drgnęła, a potem z uśmiechem spojrzała prosto w sympatyczne piwne
oczy Tony'ego Marsdona. Lubiła Tony'ego. Był inteligentny - jeden ze zdolniejszych
nowicjuszy w wydziale szyfrów. Uważano powszechnie, że zajdzie daleko.
Debora lubiła swoją pracę, chociaż wymagała ona dużego skupienia uwagi. Była to praca
męcząca, ale z sensem, a co więcej, dawała Deborze poczucie własnej ważności.
Prawdziwa praca - nie jakieś tam kręcenie się po szpitalnych korytarzach i wyczekiwanie
na okazję do pielęgnowania rannych.
- Och, nic wielkiego. Kłopoty z rodziną. Sam rozumiesz - odparła po chwili.

- Bo te rodziny są czasem rzeczywiście niemożliwe. Co takiego twoja przeskrobała?
- Idzie o moją matkę. Prawdę mówiąc, martwię się o nią.
- Ale dlaczego? Co się stało?
- Ach, widzisz, matka pojechała do Kornwalii, do jednej naszej potwornie nieznośnej starej
ciotki. Siedemdziesiąt osiem lat i zupełny bzik w głowie.
- Brzmi to dość ponuro - powiedział z nutą współczucia młody człowiek.
- Tak, matka naprawdę ładnie postąpiła. Zresztą, tak czy inaczej, była trochę wściekła, bo
okazało się, że nie chcą jej dać żadnej pracy. Naturalnie była sanitariuszką i czymś tam
jeszcze w czasie pierwszej wojny, ale teraz jest przecież wszystko inaczej i nikt nie chce
zatrudniać osób w średnim wieku. Potrzebni są sami ludzie młodzi i energiczni. No więc,
jak mówiłam, matka zirytowała się i pojechała do Kornwalii do ciotki Gracji, gdzie
pomagała trochę w ogrodzie - wiesz, dodatkowa uprawa warzyw i tak dalej.
- Bardzo rozsądnie z jej strony - zauważył Tony.
- Tak, myślę, że trudno o odpowiedniejsze dla niej zajęcie. Widzisz, ona jest jeszcze
bardzo ruchliwa - powiedziała pobłażliwie Debora.
- Jak dotąd, wszystko wydaje się w porządku.
- Kiedy to wcale nie idzie o to. Byłam o nią zupełnie spokojna, nie dawniej jak
przedwczoraj miałam od niej taki pogodny list.
- Więc czym się martwisz?
- Tym, że powiedziałam Karolowi, który jechał odwiedzić rodzinę w tamtych stronach,
żeby wpadł do mojej matki. No i wpadł do niej, tylko że jej tam wcale nie było.
- Nie było jej?
- Nie. W ogóle się tam nie pokazała. W ogóle. Tony miał minę trochę zakłopotaną.
- Rzeczywiście dziwne - mruknął - A gdzie jest... hm... twój ojciec?
- Ruda Marchew? Och, gdzieś tam w Szkocji, w jednym z tych potwornych ministerstw,
gdzie od rana do nocy segregują i odkładają do akt papiery z trzema kopiami.
- Może twoja matka pojechała do niego?
- Nie. Marchew jest w takiej strefie, dokąd nie pozwalają zabierać żon.
- W takim razie... hm... twoja matka musiała gdzieś prysnąć. Tony był teraz wyraźnie
zmieszany, zwłaszcza że ogromne, zatroskane oczy Debory wpatrywały się w niego
żałośnie.

- Tak, ale dlaczego? Wszystko takie jest dziwne. To jej rozpisywanie się w listach o ciotce
Gracji, o ogrodzie i tak dalej...
- Wiem, wiem - rzekł Tony prędko. - Oczywiście twoja matka chce, żebyś myślała... to
jest... w dzisiejszych czasach... po prostu ludzie pryskają niekiedy... jeżeli wiesz, co chcę
przez to powiedzieć.
Spojrzenie Debory z żałosnego stało się nagle gniewne.
- Jeżeli przyszło ci do głowy, że moja matka pojechała sobie z kimś, to się mylisz. I to
grubo. Matka i ojciec kochają się - naprawdę się kochają. Cała rodzina sobie z nich
podkpiwa. Matka by nigdy w życiu...
Tony rzucił prędko:
- Ależ nie, nie! Nie gniewaj się. Wcale nie chciałem powiedzieć, że...
Gdy w ten sposób burza został zażegnana, Debora zmarszczyła czoło.
- Ale to nie jest jeszcze najdziwniejsze. Przedwczoraj ktoś mi wspomniał, że widziano
matkę w Leahampton, a ja naturalnie powiedziałam, że to niemożliwe, bo matka jest w
Kornwalii. Ale teraz tak sobie myślę...
Ręka Tony'ego, podnosząca zapałkę do papierosa, nagle znieruchomiała. Zapałka zgasła.
- W Leahampton? - spytał ostro.
- Tak. Ostatnie miejsce na ziemi, w jakim mogę sobie wyobrazić moją matkę. Piekielne
nudy i sami emerytowani pułkownicy i stare panny.
- To istotnie nie wygląda na prawdopodobne - przyznał Tony. Zapalił papierosa i zagadnął
niedbale:
- A co ona robiła podczas tamtej wojny?
- To co wszyscy. Była trochę sanitariuszką, potem szoferem jakiegoś generała.
- Myślałem, że pracowała w Intelligence Service, jak ty.
- Ależ skąd, matka nie ma głowy do takiej pracy. Chociaż zdaje się, że oboje z ojcem robili
coś tam w wywiadzie. Tajne dokumenty, szpiegostwo - coś w tym rodzaju. Naturalnie
kochani staruszkowie mocno przesadzają, jakby to były naprawdę jakieś okropnie ważne
rzeczy. Zresztą my z Derkiem wcale ich nie zachęcamy do zwierzeń, bo wiesz, jak to jest
z rodzicami - zaczęłoby się wałkowanie w kółko tej samej przedpotopowej historii.
- Och, słusznie. Zupełnie się z tobą zgadzam.
Gdy nazajutrz Debora wróciła do domu, uderzyła ją jakaś obcość w wyglądzie pokoju.

Dopiero po kilku minutach zdołała się zorientować, na czym zmiana polega. Zadzwoniła
więc na gospodynię i spytała gniewnie, co się stało z dużą fotografią, która stała na
komodzie.
Pani Rowley była zmartwiona i obrażona.
Nie miała naturalnie pojęcia, co się stało z fotografią. Nigdy jej w ogóle nie dotykała. Może
Gladys...
Gladys oświadczyła stanowczo, że nie brała fotografii do ręki.
- Ale przychodził tego dnia inkasent od gazu - podsunęła zachęcająco.
Debora jednak w żaden sposób nie mogła uwierzyć, że pracownik gazowni do tego
stopnia zachwycił się fotografią nieznajomej starszej pani, by aż ją chciał sobie
przywłaszczyć.
Jej zdaniem, było rzeczą znacznie prawdopodobniejszą, że Gladys stłukła szkło i czym
prędzej wyniosła ślady zbrodni na śmietnik.
Dała przeto spokój całej sprawie. Któregoś dnia napisze do matki i poprosi o inną
fotografię.
"Co ta moja kochana staruszka wyprawia? - myślała ze wzrastającą irytacją. - Naturalnie
przypuszczenie Tony'ego, że uciekła z kimś, jest absolutnie idiotyczne, ale mimo to
zachowuje się jakoś dziwnie".

XI

Tym razem Tuppence rozmawiała z rybakiem siedzącym na końcu mola.
Łudziła się, że może przypadkiem Grant będzie miał dla niej jakieś pocieszające nowiny.
Ale jej nadzieje prędko się rozwiały. Grant oznajmił, że jak dotąd Tomasz nie dał znaku
życia.
Tuppence spytała, usiłując nadać głosowi spokojne i rzeczowe brzmienie:
- Nie ma żadnych podstaw do przypuszczeń, że coś... coś mu się przydarzyło?
- Żadnych. Ale załóżmy, że tak.
- Co?!
- Powtarzam: załóżmy, że coś mu się przydarzyło. Co z panią?
- Och, rozumiem. Cóż ja... ja pracuję dalej.

- To mi się podoba. "Na łzy przyjdzie czas po bitwie". Trzeba przyznać, że chwila jest
teraz gorąca. A czasu mamy mało. Informacja, którą nam pani przyniosła, okazała się
prawdziwa. Słyszała pani przez telefon wzmiankę o "czwartym". Była to data, czwarty
dzień przyszłego miesiąca. Dzień wielkiego nieprzyjacielskiego ataku na nasz kraj.
- Jest pan tego pewien?
- Najzupełniej. Nasi nieprzyjaciele to ludzie systematyczni. Wszystkie ich plany są
starannie przygotowane i opracowane. Chciałbym móc powiedzieć to samo o nas. Ale z
planowaniem jest u nas kiepsko. Tak, czwarty przyszłego miesiąca to dzień generalnego
szturmu. Całe to obecne bombardowanie to jeszcze nic - w większości wypadków loty
wywiadowcze, sprawdzanie naszego potencjału obronnego, naszej reakcji na ich ataki z
powietrza. Czwartego Niemcy pokażą nam, co potrafią.
- Ale skoro to jest już wiadome...
- Znamy dzień ataku. Znamy w przybliżeniu miejsce - albo tak nam się zdaje. W tym
możemy się mylić. Jesteśmy przygotowani możliwie najlepiej. Ale powtarza się znów stara
jak świat historia oblężonej Troi. Obrońcy Troi znali - podobnie jak i my - siły wroga za
murami. Musimy jednak poznać siły wroga w naszym kraju. Ludzi ukrytych we wnętrzu
drewnianego konia. Bo właśnie oni mogą przekazać wrogowi klucze od bram fortecy.
Kilkanaście osób na wysokich stanowiskach, w dowództwie, węzłowych punktach naszej
administracji i gospodarki może za pomocą sprzecznych zarządzeń pchnąć kraj w stan
chaosu, który zagwarantuje Niemcom powodzenie ich planu. Musimy koniecznie zdobyć
na czas potrzebne informacje.
- Czuję się taka bezsilna... taka niedoświadczona - powiedziała z rozpaczą Tuppence.
- O to może sobie pani głowy nie suszyć. Nie brak nam ludzi doświadczonych,
doświadczonych i utalentowanych, ale ponieważ w grę wchodzi zdrada w naszych
własnych szeregach, nie możemy ufać nikomu. Pani i pan Beresford jesteście
wolontariuszami. Nikt nie wie o waszej działalności. Dlatego macie szansę powodzenia.
Dlatego powiodło wam się już w pewnej mierze.
- Czy nie mógłby pan kazać któremuś ze swoich ludzi dowiedzieć się czegoś bliższego o
pani Perenna? Przecież musi pan mieć takich, którym pan ufa bezwzględnie?
- Och, zrobiliśmy to już. Jako punkt wyjścia posłużyło zwykłe: "Według informacji
nadesłanych pani Perenna jest członkiem Irlandzkiej Armii Republikańskiej, osobą o

wyraźnie antybrytyjskim nastawieniu". Nawiasem mówiąc, wcale się to nie mija z prawdą,
ale niczego więcej nie zdołaliśmy się dowiedzieć. Niczego, co jest dla nas ważne. Więc
musi pani próbować dalej na własną rękę. Niech pani wraca do roboty - i niech się pani
ostro do niej bierze.
- Czwarty... - powtórzyła Tuppence. - To chyba za tydzień?
- Dokładnie za tydzień. Tuppence zacisnęła dłonie.
- Musi się nam udać! Mówię "nam", bo wierzę, że Tomasz jest na jakimś tropie i dlatego
nie wrócił. Gdybym tylko mogła też wpaść na ślad czegoś ważnego! Zaraz, niech się
zastanowię. Gdybym tak...
Zmarszczyła brwi, obmyślając nowy plan działania.
- Widzisz, Albercie, to jest szansa.
- Rozumiem naturalnie, proszę pani, o co pani chodzi. Ale muszę powiedzieć, że mi się
ten pomysł wcale nie podoba.
- Myślę, że nie jest zły.
- Zły to nawet nie jest, ale pani naraża się na niebezpieczeństwo, co mi się właśnie nie
podoba i czego pan też by z pewnością nie pochwalał.
- Próbowaliśmy kolejno wszystkich zwykłych sposobów. To znaczy, zrobiliśmy, co się
dało, działając z ukrycia. Myślę, że pozostała jedna jeszcze tylko możliwość: ujawnić się.
- Czy zdaje sobie pani sprawę, że w ten sposób gotowa pani zaprzepaścić obecną
korzystną pozycję?
- Och, Albercie, mówisz dzisiaj tak górnolotnie, jakbyś był spikerem z BBC - powiedziała
Tuppence, trochę zirytowana.
Rzuciwszy jej zdumione spojrzenie, Albert wrócił do naturalniejszego sposobu
wysławiania się.
- Słuchałem wczoraj wieczorem radia. Nadawali bardzo ciekawą pogadankę o życiu na
dnie stawów - wyjaśnił.
- Nie mamy teraz czasu myśleć o życiu na dnie stawów - ucięła Tuppence.
- Gdzie się podziewa kapitan Beresford? To przede wszystkim chciałbym wiedzieć -
mruknął Albert.
- Ja też - powiedziała Tuppence, czując w sercu ostry ból.

- Takie zniknięcie bez jednego słowa wydaje mi się trochę dziwne. Kapitan powinien był
już dotąd dać pani jakoś znać o sobie. Dlatego... hm...
- Dlatego co, Albercie?
- Chodzi mi o to: jeżeli kapitan się ujawnił, pani chyba nie powinna tego robić.
Milczał chwilę, porządkując myśli, potem ciągnął dalej:
- Bo może być tak, że połapali się co do niego, ale mogą nic nie wiedzieć o pani, więc
pani powinna chyba w dalszym ciągu siedzieć w ukryciu.
- Naprawdę nie wiem, na co się zdecydować - westchnęła Tuppence.
- A jak sobie pani tamto wyobrażała?
- Pomyślałam, że mogłabym zgubić list, który właśnie napisałam, narobić w związku z tym
masę zamieszania i udać, że się tym bardzo przejęłam. Potem list zostałby znaleziony w
hallu i Beatrycze położyłaby go prawdopodobnie na marmurowym stole. No a wtedy
przeczytałaby go niepowołana osoba.
- A co by pani napisała w tym liście?
- Och... tak z grubsza, że udało mi się ustalić tożsamość wiadomej osoby i że nazajutrz
osobiście złożę raport. Wtedy, Albercie, N albo M - któreś z nich - wyjdzie niechybnie z
ukrycia i postara się mnie unieszkodliwić.
- Słusznie. I kto wie, czy mu się to nie uda.
- Na pewno nie, bo będę się miała na baczności. Myślę, że jedyna dla nich droga - to
zwabić mnie w jakieś ustronne miejsce. No i w tym momencie ty wchodzisz na widownię,
ponieważ oni nie domyślają się nawet twojego istnienia.
- Miałbym pójść za nimi i złapać ich, jak się to mówi, na gorącym uczynku?
Tuppence skinęła głową.
- Tak to sobie wyobrażam. Muszę dokładnie wszystko obmyślić. Spotkamy się jutro.

Tuppence wychodziła właśnie z czytelni, niosąc pod pachą książkę, poleconą jej jako
"przemiła lektura", gdy wtem wyrwał ją z zadumy czyjś głos.
- Dzień dobry pani.
Obróciwszy się, zobaczyła wysokiego młodzieńca, który uśmiechał się do niej miło, choć z
lekkim zakłopotaniem.
- Pani mnie chyba nie poznaje?

Tuppence była osłuchana z tą formułą. Mogłaby przepowiedzieć z dużą dokładnością
słowa, które po niej następowały.
- Kiedyś... kiedyś Debora przyprowadziła mnie do państwa. Ach, ci młodzi ludzie Debory!
Tylu ich było, a wszyscy - według Tuppence - tak śmiesznie do siebie podobni! Niektórzy
szatyni, jak ten, inni blondyni, od czasu do czasu jakiś rudowłosy, ale wszyscy ulepieni z
jednej gliny, wszyscy mili w obejściu, dobrze ułożeni, wszyscy, jej zdaniem, noszący
odrobinę za długie włosy. (Ale gdy wspomniała o tym córce, Debora zawołała: "Och,
mamo, nie bądźże taka strasznie staromodna! Nie żyjemy w roku 1916! Nie mogę wprost
patrzeć na krótkie włosy!")
Irytujące, że musiała akurat teraz spotkać jednego z adoratorów Debory. Ale może zdoła
się go prędko pozbyć.
- Jestem Antoni Marsdon - przedstawił się młodzieniec.
- Ależ naturalnie, pamiętam - skłamała Tuppence.
- Cieszę się, że panią odnalazłem - ciągnął Tony. - Widzi pani, pracuję w tym samym
wydziale co Debora i chodzi o to, że zdarzyło się coś... trochę dla pani niewygodnego.
- Mogę wiedzieć co?
- Po prostu Debora wykryła, że pani nie jest w Kornwalii, jak dotąd przypuszczała, a taka
sytuacja jest chyba dla pani trochę niezręczna.
- Och, do licha - powiedziała Tuppence, wyraźnie zmartwiona. - A jakim cudem się o tym
dowiedziała?
Tony opowiedział jej wszystko. Potem dodał, trochę jakby nieśmiało:
- Naturalnie Debora nie wie, co pani naprawdę robi. Umilkł dyskretnie. Po chwili podjął:
- Musi to być bardzo ważne, jak się domyślam, żeby nie wiedziała. Otóż moja praca jest
trochę podobna do tego, co pani robi. Oficjalnie jestem nowicjuszem w departamencie
szyfrów. W rzeczywistości, zgodnie z instrukcjami, wygłaszam między ludźmi poglądy
umiarkowanie faszystowskie - zachwyty nad niemieckim systemem politycznym, sugestie,
że przymierze z Hitlerem nie byłoby złym wyjściem z sytuacji, i temu podobne. Potem
śledzę reakcję moich słuchaczy. Bo widzi pani, wroga propaganda działa wszędzie, a my
musimy dotrzeć do jej źródła.
"Wszędzie ta sama zgnilizna" - pomyślała Tuppence.

- Ale jak tylko Deb powiedziała mi o pani, wyobraziłem sobie, że powinienem tu zaraz
przyjechać i ostrzec panią, by pani mogła przygotować sobie jakąś prawdopodobną
historyjkę. Całkiem przypadkowo wiem, jakie są pani zadania i że pani praca ma ogromne
znaczenie. Byłoby wręcz fatalnie, gdyby ktokolwiek odgadł, co pani naprawdę robi.
Pomyślałem, że. mogłaby pani chyba tak się jakoś urządzić, by Deb uwierzyła w pani
wyjazd do kapitana Beresforda do Szkocji czy też tam, gdzie on teraz przebywa. Mogłaby
pani powiedzieć, że pozwolono pani razem z nim pracować.
- Bez wątpienia mogłabym to powiedzieć - rzekła Tuppence w zadumie.
- A może nie powinienem wtrącać się w nie swoje sprawy? - spytał Marsdon niespokojnie.
- Przeciwnie, jestem panu bardzo wdzięczna. Tony powiedział trochę bez związku:
- Bo widzi pani, ja... ja strasznie lubię Deb.
Tuppence rzuciła mu rozbawione spojrzenie. Jakże odległy wydawał jej się teraz ów
światek nadskakujących młodych ludzi i Debory, tak zawsze dla nich szorstkiej, czym
jednak nie studziła nigdy ich zapałów. "Ten młodzieniec - pomyślała - jest bardzo
przystojnym przedstawicielem swojego gatunku".
Odegnała precz te "pokojowe", jak je zwała, myśli i całą uwagę skupiła na obecnej
sytuacji.
- Mój mąż nie jest w Szkocji - powiedziała po chwili namysłu.
- Nie?
- Jest tutaj, ze mną. Przynajmniej był. Bo teraz... teraz zniknął.
- Och, to fatalne. A może nie mam racji? Czy był na jakimś tropie?
Tuppence przytaknęła:
- Tak przypuszczam. Dlatego nie wydaje mi się, żeby to jego zniknięcie było złym
znakiem. Pewno prędzej czy później porozumie się ze mną... w sobie tylko znany sposób.
- Uśmiechnęła się lekko.
- Pewien jestem, że pani dobrze zna swoją robotę - powiedział Marsdon z nutą
zakłopotania w głosie. - Ale mimo to powinna pani bardzo uważać.
Tuppence skinęła głową.
- Wiem, o czym pan myśli. Piękne bohaterki w książkach dają się zwykle zwabić w jakieś
odludne miejsce. Ale my z Tomaszem mamy swoje sposoby. Posługujemy się pewnym
hasłem - obdarzyła Tony'ego uśmiechem - "Pennyplain and tuppence coloured"*.

- Jak? - spojrzał na nią zdumiony.
- Muszę panu wyjaśnić, że w rodzinie nazywają mnie Tuppence.
- Och, rozumiem - twarz młodego człowieka rozjaśniła się. - Bardzo to pomysłowe,
prawda?
- Mam nadzieję.
- Nie chciałbym się narzucać, ale czy nie mógłbym może jakoś pani pomóc?
- Tak - odparła Tuppence z namysłem. - Chyba tak.

XII

Po tysiącleciach nieprzeniknionego mroku Tomasz uświadomił sobie istnienie ognistej kuli
wirującej zawrotnie w przestworzach. W samym jej środku był ból. Wszechświat kurczył
się, ognista kula zwalniała biegu... Tomasz zrozumiał nagle, że ośrodkiem tej kuli jest jego
własna obolała głowa.
Powoli, stopniowo docierały do niego inne wrażenia - zimno odczuwane w zesztywniałych
nogach, głód, niemożność poruszania wargami.
Ognista kula wirowała coraz wolniej i wolniej... Była już teraz głową Tomasza Beresforda i
spoczywała na czymś twardym. Na czymś bardzo twardym, co w podejrzany sposób
przypominało kamień.
Tak, leżał na kamieniach, obolały, niezdolny się poruszyć, przeraźliwie głodny i zziębnięty.
Chociaż łóżka w pensjonacie pani Perenna nie należały do najwygodniejszych, to jednak
nie mogły być...
Naturalnie - Haydock! Stacja nadawczo-odbiorcza! Służący Niemiec! Ale był już przecież
za bramą Sans Souci...
Ktoś, kto skradał się za nim w mroku, uderzył go w głowę. Tym się tłumaczy ten potworny
ból.
A jemu się zdawało, że zdołał ujść bezpiecznie! Więc mimo wszystko Haydock nie był
takim głupcem?
Haydock? Haydock wrócił do Jaskini Przemytników i zamknął za sobą drzwi. Jak więc
zdołał zejść ze wzgórza i czatować na Tomasza w ogrodzie Sans Souci?
Nie, nie mógł tego dokonać. Tomasz musiałby go zauważyć.

A więc służący? Czy został wysłany przodem i przygotował zasadzkę? Ale przecież idąc
hallem do drzwi wyjściowych, Tomasz widział Appledore'a przez uchylone drzwi kuchni.
Czy też może tylko mu się zdawało, że go widział? To zapewne tłumaczyło wszystko.
Zresztą mniejsza o to. Przede wszystkim musi stwierdzić, gdzie się w tej chwili znajduje.
Gdy oczy przywykły mu do ciemności, dostrzegł mały prostokąt światła. Okienko albo
otwór zabezpieczony kratami. W chłodnym powietrzu unosił się zapach stęchlizny.
Widocznie leży w piwnicy. Ręce i nogi związane, w ustach knebel umocowany bandażem.
"Wygląda na to, że na dobre wpadłem" - pomyślał.
Bardzo ostrożnie spróbował poruszyć kończynami i ciałem, ale na próżno.
W tym momencie rozległo się skrzypienie i gdzieś za nim otworzyły się drzwi. Wszedł
mężczyzna ze świecą. Postawił świecę na podłodze. Tomasz poznał Appledore'a. Służący
zniknął z jego pola widzenia i po chwili wrócił, niosąc tackę, na której stał dzbanek wody,
szklanka i chleb z serem.
Pochyliwszy się, Appledore sprawdził najpierw sznury krępujące nogi i ręce Tomasza,
potem dotknął knebla.
- Zdejmę to zaraz - powiedział głosem cichym, bezbarwnym. - Wtedy będzie pan mógł
napić się i zjeść. Ale uprzedzam, że jeden niepotrzebny dźwięk, a knebel natychmiast
wróci na miejsce.
Tomasz usiłował kiwnąć głową, ale okazało się to niemożliwe, więc zamrugał tylko
powiekami.
Przyjmując to za znak zgody, Appledore ostrożnie rozwiązał bandaż.
Od wyjęcia knebla upłynęło kilka minut, zanim Tomasz mógł poruszyć szczękami.
Appledore przytknął mu do warg szklankę z wodą. Pierwszy łyk był bolesny, potem poszło
lepiej. Woda zrobiła mu cudownie.
- Ulżyło mi - wymamrotał z trudem. - Nie jestem już taki młody. A teraz zabierzmy się do
jedzenia, Fritz... czy może Franz?
- Używam tu imienia Appledore - odpowiedział służący spokojnie. Podał Tomaszowi
kromkę chleba z serem, którą ten zaczął jeść łapczywie.
Popiwszy chleb wodą, Tomasz spytał:
- A jaki jest następny punkt programu? Zamiast odpowiedzi Appledore sięgnął po knebel.
- Chcę się widzieć z komandorem Haydockiem - rzucił Tomasz prędko.

Appledore potrząsnął głową. Wprawnym ruchem założył na powrót knebel i wyszedł.
Pozostawiony w ciemnościach Tomasz oddal się rozmyślaniom. Skrzypienie powtórnie
otwieranych drzwi wyrwało go z niespokojnej drzemki. Tym razem w towarzystwie
Appledore'a wszedł Haydock. Więźniowi wyjęto knebel i rozluźniono sznury na rękach, tak
że mógł siąść i rozprostować ramiona.
Haydock trzymał w ręce rewolwer.
Tomasz zaczął bez większego przekonania grać swoją rolę.
- Co ma to wszystko znaczyć, proszę pana? - wybuchnął. - Napadnięto mnie, porwano...
Komandor nieznacznie potrząsnął głową.
- Niech się pan nie wysila. Nie warto.
- Sam fakt, że jest pan członkiem naszego wywiadu, nie upoważnia pana...
Haydock znowu potrząsnął głową.
- Nie, nie, panie Meadowes. Nie dał się pan nabrać na tę historyjkę. Więc po co udawać?
Ale Tomasz nie pokazał po sobie zmieszania. Pomyślał, że przecież Haydock nie może
mieć absolutnie żadnej pewności. Jeżeli więc będzie nadal grał swoją rolę...
- Co pan sobie, u diabła, wyobraża? Że kim pan jest? - spytał z wściekłością. - Jakkolwiek
nieograniczona jest pana władza, nie ma pan prawa postępować w ten sposób. Potrafię
sam i bez niczyjej pomocy trzymać język za zębami w sprawach dotyczących naszych
tajemnic państwowych!
- Świetnie pan gra swoją komedię - powiedział Haydock zimno - ale muszę panu wyznać,
że jest to dla mnie rzecz najzupełniej obojętna, czy pracuje pan w brytyjskim wywiadzie,
czy też bawi się pan w amatorstwo.
- Ta bezczelność przechodzi już...
- Szkoda zachodu, panie Meadowes.
- Powiadam panu...
Twarz Haydocka była teraz straszna.
- Milczeć! - wrzasnął. - Jeszcze niedawno interesowałoby nas, kim pan jest i dla kogo pan
pracuje. Teraz nie ma to żadnego znaczenia. Czasu pozostało już niewiele, a pan nie miał
okazji przekazać meldunków o tym, czego się pan zdołał dowiedzieć.
- Jak tylko policja zostanie zawiadomiona o moim zaginięciu,, natychmiast rozpoczną się
poszukiwania.

Zęby Haydocka błysnęły w uśmiechu.
- A tak, policja była już u mnie dziś wieczór. Dwaj wywiadowcy - porządni ludzie, obaj moi
przyjaciele. Wypytywali mnie dokładnie o pana Meadowesa. Bardzo ich niepokoi, że
zaginął bez wieści. Pytali, jak się zachowywał tego wieczoru, co mówił. Nie mieli pojęcia,
że zaginiony znajduje się dokładnie pod tym miejscem, na którym stoją. Wiadomo, że
opuścił pan dom cały i zdrowy. Nawet im do głowy nie przyjdzie szukać pana w Jaskini
Przemytników.
- Nie może mnie pan tu trzymać w nieskończoność - rzucił Tomasz popędliwie.
Haydock był znów jak dawniej Brytyjczykiem w każdym calu.
- Ależ drogi panie, to wcale nie będzie potrzebne - powiedział spokojnie. - Tylko do jutra
do wieczora. Do mojej małej zatoczki ma przybić łódź i tą właśnie łodzią zamierzamy
wysłać pana w niedaleką podróż dla zdrowia... chociaż, prawdę powiedziawszy, nie
sądzę, aby pan żył jeszcze czy nawet znajdował się na pokładzie, kiedy przybędzie pan
na miejsce.
- Naprawdę nie rozumiem, dlaczego od razu nie wpakował mi pan kuli w głowę.
- Ach, drogi panie, mamy teraz takie upały, a nasza komunikacja morska natrafia niekiedy
na przeszkody. Gdyby się to zdarzyło na przykład teraz... hm, niepochowany nieboszczyk
dość prędko daje znać o swojej obecności.
- Rozumiem - mruknął Tomasz.
Rozumiał aż za dobrze. Sprawa była tak prosta. Pozostawią więźnia przy życiu, dopóki
łódź nie przybije do zatoki. Potem go zastrzelą albo otrują, wsadzą trupa do łodzi i
puszczą na morze. I nawet gdy ciało pana Meadowesa zostanie odnalezione, nikt nie
będzie łączył jego śmierci z Jaskinią Przemytników.
- Otóż przyszedłem pana spytać - ciągnął Haydock głosem najzwyklejszym w świecie -
czy nie chciałby pan może, żebyśmy coś dla pana zrobili po... po tym?
Tomasz odparł po chwili zastanowienia:
- Dziękuję serdecznie, ale mimo wszystko nie poproszę pana, żeby pan zaniósł pukiel
moich włosów małej kobietce w St. John's Wood, ani o żadną inną tego rodzaju przysługę.
Biedna zatęskni za mną w dniu, kiedy jej przynosiłem pieniążki, ale myślę, że się prędko
pocieszy.

Za wszelką cenę musi stworzyć pozory, że pracuje w pojedynkę. Dopóki na Tuppence nie
padną podejrzenia, dopóty będzie istniała jakaś szansa - chociaż on nie weźmie już
udziału w ostatniej rozgrywce.
- Jak pan sobie życzy - rzucił Haydock. - Gdyby pan mimo wszystko miał ochotę
przekazać jakąś wiadomość swoim... swoim przyjaciołom, postaramy się ją doręczyć
wskazanej osobie.
A więc Haydockowi zależało jednak na bliższych informacjach o nieznanym panu
Meadowesie? Świetnie. W takim razie Tomasz potrzyma go w niepewności.
Potrząsnął głową.
- Nic z tego - powiedział.
- Doskonale. - Z miną, która miała świadczyć, że sprawa ta jest mu najzupełniej obojętna,
Haydock skinął na Appledore'a. Ten związał Tomasza i założył mu knebel. Wyszli obaj,
zamykając drzwi na klucz.
Tomasz pozostał sam ze swoimi myślami, które nie były wesołe. Nie tylko czekała go
niedaleka perspektywa śmierci, lecz co więcej, nie miał możności przekazania zdobytych
informacji.
Ciało miał zupełnie bezsilne, umysł osobliwie ociężały. Czy nie dałoby się w jakiś sposób
wykorzystać tego, co mu Haydock proponował? Może gdyby umysł działał sprawniej... Ale
żadne rozwiązanie nie przychodziło mu do głowy.
Naturalnie jest jeszcze Tuppence. Co jednak może zrobić Tuppence? Jak Haydock
słusznie przed chwilą powiedział, nikt nie będzie łączył zniknięcia Tomasza z jego,
Haydocka, osobą. Tomasz opuścił Jaskinię Przemytników cały i zdrowy. Potwierdzą to
zeznania dwóch bezstronnych świadków. Podejrzenia Tuppence mogą paść na
wszystkich, tylko nie na komandora - jeżeli w ogóle będzie podejrzewała kogokolwiek.
Przypuszczalnie pomyśli, że Tomasz udał się za jakimś śladem.
Niech to diabli, powinien był bardziej uważać...
Mdłe światło sączyło się do piwnicy przez okratowany otwór w rogu. Gdyby zdołał pozbyć
się knebla, mógłby wezwać pomoc. Może by go ktoś usłyszał, chociaż to mało
prawdopodobne.
Przez następne pół godziny natężał mięśnie, usiłując rozluźnić więzy, i próbował
przegryźć knebel. Ale na próżno. Jego oprawcy znali się na rzeczy.

Tomaszowi zdawało się, że jest już późne popołudnie. Haydock wyszedł chyba, bo z góry
nie docierały żadne dźwięki.
Niech to diabli! Haydock gra na pewno w golfa i rozprawia w klubie o tajemniczym
zniknięciu Meadowesa: "Był u mnie wczoraj wieczorem na kolacji, wydawał się zupełnie
normalny. Niesłychane - jak kamień w wodę!"
Tomasz zatrząsł się z wściekłości. Ta typowo angielska dobroduszność w obejściu! Czy
wszyscy byli dotąd ślepi, że nikt nie zauważył kształtu baniastej pruskiej czaszki tego
człowieka? Cóż, on sam także nie zwrócił na to uwagi.
Trudno wprost uwierzyć, jak wiele może dokonać swoją sztuką znakomity aktor!
A on tu tkwi tymczasem... niedołęga, haniebny niedołęga... związany sznurkami jak
kurczę... i nikt się nawet nie domyśla, gdzie go szukać...
Ach, gdyby Tuppence miała szósty zmysł! A może zacznie jednak coś podejrzewać?
Bywa czasem zaskakująco spostrzegawcza...
Co to?
Wytężył słuch.
Ach, tylko czyjś męski głos nuci jakąś melodię.
No tak, a on nie może wydać z siebie żadnego dźwięku, nie może zwrócić na siebie
uwagi.
Śpiew zabrzmiał teraz bliżej. Ktoś strasznie fałszował. Ale chociaż melodia była
zniekształcona, Tomasz poznał ją bez trudu. Piosenka żołnierska z tamtej wojny,
wyciągnięta z lamusa na potrzeby obecnej.

Gdybyś była jedyną dziewczyną na świecie,
A ja jedynym chłopcem...

Jakże często ją nucił w 1917 roku!
Niech diabli tego faceta. Czy nie potrafi zaśpiewać porządnie?
Nagle Tomasz zesztywniał, naprężył wszystkie mięśnie. Te kiksy były dziwnie znajome.
Tylko jeden człowiek na świecie mógł mylić się zawsze w tym właśnie miejscu i w ten
właśnie sposób!
"Albert, niech go!" - pomyślał Tomasz.

Albert kręci się w pobliżu Jaskini Przemytników! Albert tak blisko, a on leży tu związany i
nie może ruszyć ręką ani nogą, nie może wydać z siebie żadnego dźwięku.
Czy na pewno nie może?
Jest przecież jeden dźwięk - nie będzie to łatwe z ustami zakneblowanymi, ale da się
zrobić.
Tomasz zaczął chrapać zapamiętale. Oczy miał zamknięte. Gdyby Appledore zjawił się
niespodziewanie, uda, że zapadł w głęboki sen. I chrapał, chrapał.
Krótkie chrapnięcie, krótkie, krótkie - pauza - długie chrapnięcie, długie, długie - pauza -
krótkie chrapnięcie, krótkie, krótkie - pauza...

Pożegnawszy Tuppence, Albert wpadł w ponury nastrój.
Z biegiem lat stał się człowiekiem myślącym powoli, lecz wytrwale obstającym przy
swoim.
Sytuacja wyglądała jego zdaniem wręcz fatalnie.
Już chociażby ta wojna.
Ci Niemcy - mówił sobie posępnie i prawie bez nienawiści. Heil-hitlerują od rana do nocy,
maszerują, napadają na cudze kraje, rzucają bomby, dziurawią ludzi z karabinów
maszynowych i w ogóle naprzykrzają się wszystkim jak morowe powietrze. Trzeba zrobić
z nimi porządek - nie ma dwóch zdań. Ale dotąd jakoś nikt nie potrafił sobie z nimi
poradzić.
A tu na dodatek pani Beresford, taka miła kobieta, wplątała się w niebezpieczną historię,
teraz rwie się do nowych tarapatów, i jak on ma ją powstrzymać? Nie wyglądało na to,
żeby mógł sobie z nią poradzić. Sama przeciwko Piątej Kolumnie, a musi to być banda
niezgorszych drani. Niektórzy z nich to Anglicy. Hańba, po prostu hańba!
No i pan, który zawsze powstrzymywał panią, kiedy zaczynała sobie za dużo pozwalać,
pan przepadł bez śladu.
Zwłaszcza zniknięcie Tomasza niepokoiło Alberta. Coś mu mówiło, że jest to sprawka
"tych Niemców".
Tak, sytuacja przedstawiała się kiepsko. Pan musiał chyba wpaść na dobre.
Albert nie miał zwyczaju poddawać swoich postępków ścisłej analizie rozumowej.
Podobnie jak większość Anglików, kiedy rzecz jakaś silnie nim wstrząsnęła, zaczynał

działać na ślepo, dopóki w ten czy inny sposób nie uporządkował otaczającej go
gmatwaniny. Doszedłszy do wniosku, że pana koniecznie trzeba odnaleźć, Albert bez
zastanowienia - w czym przypominał wiernego psa - wyruszył na poszukiwanie.
Nie miał żadnego z góry ułożonego planu, lecz z przyzwyczajenia postąpił dokładnie tak,
jak przy poszukiwaniach torebki żony czy własnych okularów, gdy któryś z tych
niezbędnych w życiu przedmiotów gdzieś się zapodział. To znaczy szedł na to miejsce,
gdzie ostatni raz je widział, i stamtąd rozpoczynał łowy.
W tym przypadku było wiadomo, że Tomasz został na kolacji u komandora Haydocka,
skąd wyszedł w kierunku Sans Souci.
Po raz ostatni widziano go przy furtce pensjonatu.
Wobec tego Albert wspiął się na stok wzgórza, przystanął przed Sans Souci i z nadzieją w
sercu przez pięć minut wpatrywał się w furtkę. Ale ponieważ nie spłynęło na niego
objawienie, westchnął i powędrował wolnym krokiem w kierunku Jaskini Przemytników.
Otóż Albert też był w tym tygodniu w kinie i treść "Wędrownego barda" zachwyciła go i
porwała. Romantyczna historia, nie ma co! Spostrzegł naturalnie podobieństwo między
własnym losem a losami bohaterów. On także, podobnie jak słynny gwiazdor ekranu,
Larry Cooper, był wiernym Blondelem szukającym uwięzionego pana. Jak Blondel,
walczył ongiś u boku swojego pana. Teraz pan padł ofiarą zdrady i gdy odstąpili go
wszyscy, tylko on, wierny Blondel, mógł go odszukać i powieść w stęsknione ramiona
królowej Berengarii.
Albert westchnął głęboko na wspomnienie tkliwej pieśni "Ryszardzie, o mój królu", którą
wierny bard wyśpiewywał z uczuciem pod murami tylu warownych twierdz.
Swoją drogą, szkoda, że on taki jest ciężki do zapamiętania melodii. Tyle czasu zawsze
namitrężył, zanim nauczył się jakiejś piosenki na pamięć.
Złożył wargi i zagwizdał na próbę.
Znowu zaczęli grać stare piosenki.

Gdybyś była jedyną dziewczyną na świecie,
A ja jedynym chłopcem...

Umilkł i zaczął się przyglądać schludnej, lśniącej białym lakierem furtce Jaskini
Przemytników. A więc tutaj pan był wtedy na kolacji.
Poszedł dalej drogą na wzgórza i skręcił ku łąkom.
Nic tu ciekawego. Trawa i kilka owiec.
Brama Jaskini Przemytników otworzyła się i na drogę wyjechał samochód. Za kierownicą
postawny mężczyzna z kijami do golfa. Skręcił i poprowadził wóz w dół wzgórza.
"To pewnie komandor Haydock - domyślił się Albert. - Nie inaczej".
Zawrócił i znów przyjrzał się Jaskini Przemytników. Całkiem niebrzydka posiadłość, trzeba
przyznać. Ładny ogród. Ładny widok.
Spoglądał na willę z dobrodusznym zainteresowaniem.
- "Mówiłbym ci, aniele, słodkich słów, ach, tak wiele" - zanucił.
Przez boczne drzwi wyszedł z domu mężczyzna z motyką i zniknął za małą furtką w
ogrodzeniu.
Ponieważ Albert sam hodował nasturcje i sałatę w swoim ogródku za domem, widok ten
pobudził jego ciekawość.
Zbliżył się do otwartej bramy i wszedł do środka. Tak, całkiem niebrzydka posiadłość...
Zaczął powoli obchodzić dom. Niżej na stoku znajdował się ogród warzywny, do którego
prowadziło kilka stopni. Mężczyzna z motyką tam właśnie pracował.
Przez kilka minut Albert obserwował go ciekawie, potem odwrócił się i spojrzał na dom.
"Całkiem niebrzydka posiadłość - pomyślał po raz trzeci. - Właśnie taka, jaką życzyłby
sobie mieć emerytowany oficer marynarki. Więc tutaj pan był wtedy na kolacji..."
Albert powoli obchodził dom. Przyglądał mu się tak, jak przed chwilą furtce Sans Souci -
zachęcająco, jak gdyby prosił o udzielenie odpowiedzi.
A idąc, nucił cicho. Blondel dwudziestego wieku poszukujący swojego pana.
- "Byłoby nam tak miło, jak nam jeszcze nie było - wyśpiewywał z cicha. - Mówiłbym ci,
aniele, słodkich słów, ach, tak wiele, byłoby nam tak miło, jak nam jeszcze nie było..." -
Chyba znów sfałszował. A przecież śpiewał już ten kawałek zupełnie dobrze.
Co to? Zabawne! Komandor Haydock hoduje świnie. Albert usłyszał przeciągłe
chrząkanie. Ciekawe, odniósł wrażenie, że dźwięk wydostaje się gdzieś spod ziemi.
Trzymać świnie pod ziemią?
Nie, to nie jest chrząkanie świń. Ktoś uciął sobie drzemkę. Uciął drzemkę w piwnicy...

Dzień na drzemkę, owszem, odpowiedni, ale miejsce wybrane dziwnie. Nucąc z zapałem,
Albert postąpił kilka kroków naprzód.
Stąd się to chrapanie wydostaje, przez małe okienko piwnicy. Krótkie chrapnięcie, krótkie,
krótkie, długie chrapnięcie, długie, długie, krótkie chrapnięcie, krótkie, krótkie... Zabawne
jakieś chrapanie, coś mu przypomina...
- Rety! - wyszeptał. - Przecież to znak SOS. Kropka, kropka, kropka, kreska, kreska,
kreska, kropka, kropka, kropka.
Rozejrzał się bystro dokoła.
Ukląkł i uderzając lekko w żelazną kratkę piwnicznego okienka, wystukał alfabetem
Morse'a wiadomość.

XIII

Chociaż Tuppence położyła się do łóżka w nastroju optymistycznym, rano opuściła ją
odwaga, jak to zwykle bywa przy przebudzeniu się wczesnym świtem, kiedy odporność
psychiczna człowieka słabnie.
Ale gdy zeszła na śniadanie, natychmiast podniósł ją na duchu widok listu opartego o jej
talerz, zaadresowanego pismem aż męcząco pochylonym do tyłu.
Nie był to list od Douglasa ani Raymonda, ani Cyryla, ani też żaden inny okaz
kamuflażowej korespondencji, którą otrzymywała punktualnie i wśród której znajdowała
się dzisiaj jaskrawa kartka z buldogiem, na niej zaś nabazgrane w pośpiechu kilka słów.

Przepraszam za milczenie. Wszystko w porządku.
Maudie

Tuppence odłożyła tamtą korespondencję na bok i rozerwała kopertę listu.

Droga Patrycjo!
Z przykrością Ci donoszę, że ciotka Gracja czuje się znacznie gorzej. Doktorzy nie
twierdzą wprawdzie, że to agonia, ale obawiam się, że nie ma nadziei utrzymania jej przy
życiu. Gdybyś chciała ją jeszcze zobaczyć, przyjedź koniecznie dzisiaj. Jeżeli wsiądziesz

w pociąg odchodzący do Yarrow o godzinie 10.20, jeden z moich przyjaciół będzie czekał
na Ciebie z samochodem.
Cieszę się, że Cię zobaczę, chociaż powód Twojego przyjazdu tak jest smutny.
Twoja Penelopa Playne

Tuppence musiała zebrać wszystkie siły, aby nie wybuchnąć nieprzytomną radością.
Zacny, stary Penny Plain!
Chociaż nie przyszło jej to łatwo, przybrała żałobny wyraz twarzy i odkładając list,
westchnęła ciężko.
Podzieliła się smutną nowiną z dwiema współczującymi słuchaczkami, panią O'Rourke i
panną Minton, po czym długo i szeroko rozwodziła się nad niezwykłymi zaletami ducha
ciotki Gracji, nad jej niepospolitą żywotnością i odwagą w znoszeniu nalotów i
niebezpieczeństw. Panna Minton chciała wiedzieć, na co dokładnie zaniemogła ciotka
Gracja, i z wielkim zainteresowaniem porównała jej cierpienia z chorobą swojej kuzynki
Seliny. Wahając się między wodną puchliną a cukrzycą, Tuppence wybrała w końcu
kompromis: komplikacje nerkowe. Pani O'Rourke pytała z pożądliwym zaciekawieniem,
czy Tuppence odniesie korzyści materialne ze śmierci staruszki, na co otrzymała
odpowiedź, że kochany Cyryl był nie tylko ulubieńcem, ale i chrzestnym synem staruszki.
Po śniadaniu Tuppence zatelefonowała do krawca i odwołała wyznaczoną na to
popołudnie miarę kostiumu, następnie zaś odszukała panią Perenna i zawiadomiła ją, że
wyjeżdża na parę dni.
Pani Perenna wypowiedziała kilka współczujących słów właściwych przy tego rodzaju
okazji. Miała dziś wygląd zmęczony, a na twarzy wyraz troski i przygnębienia.
- Nadal żadnych wiadomości o panu Meadowesie - rzekła. - To naprawdę jest
niezrozumiałe.
- Pewna jestem, że biedak uległ jakiemuś wypadkowi - powiedziała pani Blenkensop,
wzdychając. - Od początku to mówiłam.
- Ale przecież do tego czasu dano by nam o tym znać.
- A jakie są pani przypuszczenia? - spytała Tuppence.
- Sama już nie wiem, co myśleć o tej sprawie. Zgadzam się, że nie mógł zniknąć tak nagle
z własnej nieprzymuszonej woli. Porozumiałby się ze mną do tej pory.

- Bo to rzeczywiście były bezpodstawne podejrzenia - zawołała popędliwie pani
Blenkensop. - Zaczął wszystko ten wstrętny major Bletchley. Nie, jeżeli pan Meadowes
nie uległ nieszczęśliwemu wypadkowi, to musiał stracić pamięć. Mam wrażenie, że jest to
objaw pospolitszy, niż nam się wszystkim zdaje, zwłaszcza w czasach tak szarpiących
nerwy jak nasze.
Pani Perenna skinęła głową, ale jednocześnie odęła usta z wyrazem powątpiewania.
Spojrzała bystro na Tuppence.
- Widzi pani, my przecież tak mało wiemy o panu Meadowesie.
- Co pani chce przez to powiedzieć? - spytała ostro Tuppence.
- Niechże się pani tak nie unosi - odparła pani Perenna. - Ja osobiście w to nie wierzę. Ani
trochę.
- W co pani nie wierzy?
- W tę pogłoskę, która się rozeszła między domownikami.
- Jaka pogłoska? Nic o niczym nie wiem.
- Hm... no tak, może nie bardzo im było zręcznie pani o tym wspominać. Nie wiem nawet,
skąd się ta plotka wzięła. Mam wrażenie, że pierwszy napomknął o tym Cayley. Ale on
naturalnie jest strasznie podejrzliwy... wie pani, co mam na myśli?
Tuppence z wysiłkiem opanowała odruch zniecierpliwienia.
- Proszę, niechże mi pani wszystko opowie.
- No cóż, właściwie jest to tylko przypuszczenie, że... że pan Meadowes to agent obcego
wywiadu, że jest szpiegiem tej okropnej Piątej Kolumny.
Tuppence zrobiła, co mogła, żeby w jej okrzyku zabrzmiało całe bezgraniczne oburzenie
pani Blenkensop.
- W życiu nie słyszałam podobnego nonsensu!
- Ma pani rację. Nie myślę, żeby w tym coś było. Ale widzi pani, pan Meadowes przebywał
dużo w towarzystwie Karola von Deinima i o ile wiem, zadawał ludziom mnóstwo pytań na
temat procesów produkcyjnych w fabryce chemicznej... więc teraz wszyscy
przypuszczają, że oni pracowali razem.
- A pani nie ma żadnych wątpliwości co do winy Karola? - spytała Tuppence.
Skurcz bólu przebiegł twarz pani Perenna.
- Chciałabym móc w nią nie wierzyć.

- Biedna Sheila - powiedziała Tuppence łagodnie.
- Nieszczęsne dziecko, serce ma złamane. Dlaczego ją musiało to spotkać? Dlaczego nie
mogła pokochać kogoś innego?
Tuppence potrząsnęła głową.
- W życiu tak nie bywa.
W głosie pani Perenna brzmiała zapiekła gorycz:
- Słusznie. W życiu musi być tak, żeby serce rwało się na strzępy. W życiu musi być ból i
rozpacz, i popioły. Nienawidzę okrucieństwa, nienawidzę podłości tego świata.
Chciałabym go zniszczyć, zmiażdżyć - chciałabym, żebyśmy mogli wszyscy zacząć
wszystko od nowa, żebyśmy żyli bliżej ziemi, bez tych wszystkich praw i reguł, bez tyranii
narodu nad narodem. Chciałabym...
Przerwało jej kaszlnięcie. Głośne, chrypliwe kaszlnięcie. Pani O'Rourke stała na progu,
wypełniając całe drzwi swą ogromną postacią.
- Czy nie przeszkadzam? - spytała.
Jak napisy na tablicy nikną przetarte gąbką, tak z twarzy pani Perenna zniknęły wszystkie
ślady wzburzenia. Miała teraz lekko stroskaną minę właścicielki pensjonatu, której goście
przyczyniają kłopotu.
- Ależ nie, proszę pani - powiedziała. - Rozmawiałyśmy właśnie o panu Meadowesie. To
zdumiewające, policja nie może go odnaleźć.
- Ach, policja - rzuciła pani O'Rourke z dobrodusznym lekceważeniem. - Czego można się
spodziewać po policji? Policja jest akurat dobra do tego, żeby nakładać mandaty na
automobilistów i karać nieszczęśników, którzy zapomnieli przypiąć psom numerki do
obroży.
- A co pani sądzi o panu Meadowesie? - zwróciła się do niej Tuppence.
- Słyszała pani zapewne ostatnią pogłoskę?
- O tym, że pan Meadowes to faszysta i agent obcego wywiadu? Tak, słyszałam - odparła
Tuppence zimno.
- Cóż, to nie jest wykluczone - ciągnęła pani O'Rourke z namysłem. - Dostrzegłam w tym
człowieku pewne cechy, które intrygowały mnie od samego początku. Obserwowałam go,
widzi pani - uśmiechnęła się do Tuppence, a jak zwykle u niej, w uśmiechu tym było coś
przerażającego niczym w uśmiechu potwora z bajki. - Pan Meadowes nie wyglądał na

człowieka, który wycofał się z interesów i nie ma absolutnie nic do roboty. Gdybym miała
wygłosić moje zdanie, powiedziałabym, że przyjechał tu w jakimś określonym celu.
- A kiedy policja wpadła na jego ślad, czym prędzej się ulotnił. Czy tak?
- Możliwe - odparła pani O'Rourke. - A co pani o tym myśli? - zagadnęła panią Perenna.
- Sama nie wiem - westchnęła gospodyni. - W każdym razie bardzo to dla mnie przykra
sprawa. Tyle się o niej mówi...
- Ach, takie mówienie z pewnością pani nie zaszkodzi. Proszę tylko zobaczyć, jacy pani
goście są uszczęśliwieni, że siedzą tam sobie na tarasie i mogą snuć rozmaite
przypuszczenia. Dojdą w końcu do wniosku, że ten spokojny, nieszkodliwy człowiek miał
zamiar wysadzić nas wszystkich w powietrze.
- Nie usłyszeliśmy jeszcze, co pani o tym sądzi - zwróciła się do niej Tuppence.
Szeroki, przerażający uśmiech wypłynął na twarz pani O'Rourke.
- Uważam, że nasz zaginiony siedzi gdzieś sobie spokojnie, najzupełniej spokojnie...
"Mogłaby to powiedzieć, gdyby wiedziała... Tylko że on nie jest tam, gdzie jej się zdaje" -
pomyślała Tuppence.
Poszła na górę, przygotować się do drogi. Betty Sprot wypadła z pokoju Cayleyów. Buzia
jej jaśniała psotnym i rozradowanym uśmiechem małego chochlika.
- Coś ty, smarkulo, nabroiła? - spytała Tuppence.
- "Gąsko, gąsko, gąsiorze..." - zapiszczała Betty. Tuppence zaśpiewała:
- "Dokąd to śpieszycie?" Na górę - pochwyciła Betty i podniosła ją wysoko nad głowę - na
dół! - postawiła dziecko na podłodze.
W tym momencie zjawiła się pani Sprot, wzięła małą za rączkę i poszła ubrać ją na
spacer.
- Chować? - spytała Betty zachęcająco. - Chować?
- Nie możesz teraz bawić się w zimno-gorąco - powiedziała pani Sprot.
Tuppence weszła do swojego pokoju i włożyła kapelusz. Ach, te kapelusze to prawdziwa
mordęga, Tuppence Beresford chodziła zawsze z gołą głową. Tak, ale Patrycja
Blenkensop z pewnością nosiłaby kapelusz.
Zauważyła, że kapelusze leżą na półce inaczej, niż je zostawiła. Czyżby ktoś przeszukiwał
jej pokój? Niech tam! Nie znajdą tu nic, co by mogło rzucić cień na nienaganną panią
Blenkensop.

Z artystyczną niedbałością rzuciła list Penelopy Playne na toaletkę, po czym zeszła na
dół.
Gdy przechodziła przez furtkę, była godzina dziesiąta. Mnóstwo czasu. Spojrzała w niebo
i w tym samym momencie ugrzęzła stopą w małej czarnej kałuży przed furtką. Ale
widocznie nie zauważyła tego, gdyż nie zatrzymując się, poszła dalej.
Serce jej łomotało radośnie. Zwycięstwo... zwycięstwo... czeka ich zwycięstwo.
Yarrow było małą stacyjką wiejską; sama osada znajdowała się w sporej odległości od
kolei.
Przed budynkiem stacyjnym czekał samochód. Za kierownicą Tuppence zobaczyła
przystojnego młodego mężczyznę. Na jej widok szofer dotknął ręką daszka czapki, ale
zrobił to ruchem bardzo niewprawnym.
Tuppence nacisnęła nogą tylną oponę i spytała:
- Czy nie za mało powietrza?
- Jedziemy bardzo niedaleko, proszę pani. Skinęła głową i wsiadła do samochodu.
Szofer poprowadził samochód nie w kierunku wioski, tylko ku wydmom. Wspięli się krętą
drogą na szczyt wzgórza, potem zaś zjechali na boczną dróżkę, która schodziła stromo na
dno głębokiego jaru. Z cienia okalającego małą kępę drzew wyłoniła się jakaś postać i
ruszyła im naprzeciw.
Samochód stanął. Tuppence wysiadła i przywitała się z Marsdonem.
- Kapitanowi Beresfordowi nic nie zagraża - rzucił Tony prędko. - Odnaleźliśmy go
wczoraj. Jest uwięziony, w rękach wroga i... z przyczyn ogromnej wagi pozostawimy go
tak jeszcze przez najbliższe dwanaście godzin. Bo widzi pani, jakaś łódź ma przybić do
pewnego punktu wybrzeża, a nam strasznie zależy na tym, żeby ją przychwycić. Dlatego
kapitan Beresford pozostał tam, gdzie go uwięzili. W ten sposób oni nie domyślą się
niczego aż do ostatniej chwili. Spojrzał na nią niespokojnie.
- Pani mnie zrozumiała, prawda?
- Och, naturalnie! - Tuppence wpatrywała się w splątane dziwacznie zwoje białej tkaniny,
na wpół ukryte między drzewami.
- Kapitanowi Beresfordowi nic nie zagraża - powtórzył Tony z powagą.

- Oczywiście, że mu nic nie zagraża! - zawołała Tuppence niecierpliwie. - Niepotrzebnie
mnie pan traktuje jak dwuletnie dziecko. Oboje z Tomaszem przygotowani jesteśmy na
pewne ryzyko. Co to jest, tamto między drzewami?
- Otóż... - młody człowiek zawahał się. - Właśnie o tym chcę mówić. Polecono mi
przedłożyć pani pewną propozycję. Ale... szczerze mówiąc, robię to bardzo niechętnie. Bo
widzi pani...
Tuppence spojrzala na niego zimno.
- Dlaczego robi pan to niechętnie?
- Bo... niech to diabli, przecież pani jest matką Debory. A co Debora powie, jeżeli... jeżeli...
- Jeżeli zostanę na przykład skrócona o głowę? - spytała Tuppence. - Na pana miejscu ani
słowem bym jej o tym nie wspomniała. Człowiek, który powiedział, że wszelkie
wyjaśnienia są błędem, miał świętą rację. - Uśmiechnęła się do niego serdecznie. - Wiem
dobrze, co pan czuje, drogi chłopcze. Bardzo to pięknie ze strony pana i Debory, i w ogóle
ze strony wszystkich młodych, że gotowi jesteście sami narażać się na
niebezpieczeństwa, a ludzi starych chcecie przed nimi chronić. Ale powiem panu, że to
wielka głupota. Bo jeżeli ktoś już koniecznie musi zginąć, niech to będą lepiej ludzie starsi,
którzy mają za sobą najlepsze lata życia. A w każdym razie niech mnie pan przestanie
traktować jako świętość najwyższą, czyli matkę Debory, i niech mi pan prędko powie, na
czym polega ta nieprzyjemna i niebezpieczna robota, którą chcecie mi powierzyć.
- Wie pani, że pani jest wspaniała! - zawołał Marsdon entuzjastycznie. - Po prostu
wspaniała!
- Może pan dać spokój tym komplementom. Sama się sobą zachwycam, więc nie musi mi
pan akompaniować. O co chodzi?
Tony wskazał ręką zwoje tkaniny leżące na ziemi.
- To są resztki spadochronu - powiedział.
- Ach! - wykrzyknęła Tuppence. Oczy jej zabłysły.
- Wylądował tu dzisiaj samotny skoczek - ciągnął Marsdon. - Na szczęście obrona
przeciwlotnicza w tych stronach to łebscy ludzie. Zauważyli lądujący spadochron i złapali
ją.
- Ją?
- Tak, ją. Kobieta w stroju pielęgniarki.

- Jaka szkoda, że nie zakonnica - westchnęła Tuppence. - Słyszy się tyle zachwycających
historii o zakonnicach, które podają pieniądze za bilet w autobusie owłosionymi,
muskularnymi rękami!
- Nie, ta kobieta nie była ani zakonnicą, ani mężczyzną w przebraniu. Była natomiast
kobietą średniego wzrostu, niemłodą, szczupłą, o ciemnych włosach.
- Czyli kobietą dość podobną do mnie?
- Otóż to - powiedział Tony.
- Więc? - spytała Tuppence.
Marsdon powiedział z namysłem:
- Reszta zależy od pani. Tuppence uśmiechnęła się.
- Świetnie. Dokąd mam pójść i co mam zrobić?
- Pani naprawdę jest wspaniała. Taką odwagę rzadko się spotyka.
- Dokąd mam pójść i co mam zrobić? - powtórzyła Tuppence niecierpliwie.
- Wskazówki są niestety bardzo skąpe. Znaleziono w kieszeni kobiety kartkę napisaną po
niemiecku: "Pieszo do Leatherbarrow, skręcić na wschód od kamiennego krzyża. Ulica St.
Asalph nr 14, dr Binion".
Tuppence podniosła głowę. Na pobliskim pagórku zobaczyła kamienny krzyż.
- Tak, to ten - rzekł Tony. - Znaki drogowe zostały naturalnie usunięte. Ale Leatherbarrow
to spora miejscowość, więc jeżeli pójdzie pani prosto na wschód od krzyża, musi pani
trafić.
- Ile mil?
- Najmniej pięć. Tuppence skrzywiła się.
- Spacer dla zdrowia przed obiadem - powiedziała. - Mam nadzieję, że doktor Binion da mi
coś do zjedzenia.
- Czy pani zna niemiecki?
- Piąte przez dziesiąte. Będę musiała z uporem trzymać się angielskiego... powiem, że
otrzymałam takie instrukcje.
- Ryzyko jest tym większe - stwierdził Marsdon.
- Nonsens. Komu przyjdzie do głowy, że podstawiono inną osobę? A może wszyscy w
promieniu kilku mil dokoła wiedzą już, że przyłapano dzisiaj skoczka?

- Główny konstabl zatrzymał obu strażników z obrony przeciwlotniczej, którzy zameldowali
o skoku. Istniałoby ryzyko, że zaczną się chwalić znajomym, jak to sobie dzielnie postąpili.
- A może ktoś inny spostrzegł spadochron albo słyszał o lądowaniu? Tony uśmiechnął się.
- Przecież codziennie, proszę pani, ludzie opowiadają, że widzieli jednego, kilku czy
kilkudziesięciu spadochroniarzy.
- Tak, to prawda - przytaknęła Tuppence. - W takim razie bierzmy się do rzeczy.
- Mamy tutaj strój pielęgniarki i przywieźliśmy funkcjonariuszkę policji, specjalistkę od
charakteryzacji. Proszę za mną.
Ukryta między drzewami, stała waląca się szopa. Tuppence zobaczyła w drzwiach kobietę
w średnim wieku, o wyglądzie budzącym zaufanie do jej kwalifikacji.
Kobieta spojrzała na Tuppence i z uznaniem skinęła głową.
Usiadłszy na przewróconej do góry dnem skrzynce, Tuppence poddała się zabiegom
wprawnych rąk charakteryzatorki. Ukończywszy swoje dzieło, kobieta cofnęła się o krok,
skinęła z zadowoleniem głową i powiedziała:
- Myślę, że nam się to całkiem nieźle udało. A jak pan uważa?
- Naprawdę doskonale - pochwalił Tony.
Tuppence wyciągnęła rękę i wzięła od tamtej lusterko. Przyjrzała się uważnie swojemu
odbiciu, z trudem powstrzymując okrzyk zdumienia.
Wyskubane brwi miały teraz zupełnie inną linię, co zmieniało wyraz całej twarzy. Małe
kawałki plastra, ukryte pod sczesanymi na uszy włosami, ściągały skórę i zniekształcały
rysy. Dzięki niewielkiej ilości gutaperki profil Tuppence niespodziewanie stał się orli.
Zręcznie nałożony podkład szminki postarzał ją o kilka lat, od kącików ust biegły w dół
dwie głębokie zmarszczki. Cała twarz wyrażała trochę jakby głupkowate zadowolenie z
siebie.
- Wspaniała robota - wykrzyknęła Tuppence z podziwem. Delikatnie dotknęła nosa.
- Musi pani uważać - ostrzegła ją charakteryzatorka.
Podała jej dwa cienkie płatki gumy indyjskiej - czy myśli pani, że mogłaby pani wypchnąć
sobie nimi policzki?
- Obawiam się, że będę musiała - powiedziała ponuro Tuppence. Wsunęła gumki do ust i
ostrożnie poruszyła szczękami.
- Można wytrzymać - przyznała.

Teraz Tony dyskretnie opuścił szopę i Tuppence, zdjąwszy własne odzienie, włożyła
przygotowany dla niej strój. Pasował nieźle, chociaż kurtka ciągnęła ją trochę w plecach.
Granatowy czepek dopełnił dzieła przekształcenia jej osobowości. Tuppence nie zgodziła
się jednak włożyć ciężkich butów na płaskich obcasach.
- Jeżeli czeka mnie pięciomilowy spacer - powiedziała stanowczo - odbędę go we
własnych butach.
Tony i kobieta zgodzili się, zwłaszcza że granatowe mokasyny Tuppence doskonale
pasowały do pielęgniarskiego ekwipunku.
Zajrzała ciekawie do granatowej torebki. Puder, pomadki do ust nie było. Dwa funty
czternaście szylingów i sześć pensów w angielskiej monecie. Chusteczka do nosa i
dowód osobisty na nazwisko Fredy Elton, zamieszkałej w Sheffield przy ul. Manchester nr
4.
Tuppence przełożyła ze swojej torebki puder i pomadkę, po czym przygotowała się do
odejścia.
Tony Marsdon odwrócił głowę i powiedział szorstko:
- Czuję się jak bydlę, że pani na to pozwalam.
- Doskonale rozumiem, co pan czuje.
- Tylko widzi pani... wiadomość, gdzie i w jaki sposób rozpocznie się atak, jest dla nas
sprawą życia i śmierci.
Tuppence poklepała go po ramieniu.
- Niech się pan nie martwi, drogi chłopcze. Niech mi pan wierzy albo nie, ale ja się
rzeczywiście cieszę na tę wyprawę.
- Pani jest naprawdę wspaniała - stwierdził po raz nie wiadomo który Tony Marsdon.
Trochę zmęczona długą drogą Tuppence stała na ulicy St. Asalph naprzeciw domu
opatrzonego numerem 14. Przeczytała na tabliczce, że doktor Binion jest dentystą, nie
lekarzem.
Kątem oka spostrzegła Tony'ego Marsdona. Siedział w okazałym samochodzie
zaparkowanym o kilka domów dalej na tej samej ulicy.
Uznali oboje, że to konieczne, aby Tuppence zgodnie z instrukcjami udała się do
Leatherbarrow pieszo. Gdyby ją tam Tony podwiózł, mogłoby to zostać zauważone przez
niepowołane osoby.

Tak czy inaczej, dwa nieprzyjacielskie samoloty pojawiły się istotnie nad wydmami i zanim
odleciały, krążyły chwilę tuż nad ziemią. Piloci mogli byli zauważyć samotną postać
pielęgniarki idącej polną drogą.
Tony Marsdon wraz z charakteryzatorką odjechali w przeciwnym kierunku. Zatoczywszy
duży łuk, Tony okrężną drogą dotarł do Leatherbarrow.
- Drzwi na arenę otwierają się - wyszeptała Tuppence. - Wchodzi samotny chrześcijanin w
drodze do paszczy lwa. Och, nikt chyba nie powie, że nie rozumiem życia.
Przeszła na drugą stronę ulicy i nacisnęła dzwonek, zastanawiając się jednocześnie,
jakiego rodzaju uczucia żywi Debora do tego młodego człowieka. Drzwi otworzyła starsza
kobieta z tępą twarzą wieśniaczki, o rysach wyraźnie cudzoziemskich.
- Czy doktor Binion w domu? - spytała Tuppence. Kobieta bez pośpiechu obejrzała ją od
stóp do głów.
- Pani jest pewnie siostra Elton?
- Tak.
- To proszę na górę do gabinetu doktora.
Wpuściła ją i zamknęła drzwi. Tuppence znalazła się w wąskiej sieni wyłożonej linoleum.
Służąca zaprowadziła ją na piętro i otworzyła jakieś drzwi.
- Proszę zaczekać, doktor zaraz przyjdzie. Wyszła, zamykając za sobą drzwi.
Bardzo sobie zwyczajny gabinet dentystyczny, wyposażony w urządzenia staromodne i
dość tandetne.
Tuppence spojrzała na fotel dentystyczny i uśmiechnęła się na myśl, że przynajmniej raz
w życiu widok ten nie napawa jej przerażeniem. Nie mogłaby co prawda powiedzieć, że
chwilami skóra trochę jej nie cierpnie, podobnie jak w poczekalni dentysty, ale działo się
tak z zupełnie innych przyczyn.
Niebawem otworzą się drzwi i wejdzie "doktor Binion". Kim jest doktor Binion?
Człowiekiem nieznajomym? Czy też kimś, kogo już w życiu widziała? Jeżeli będzie to
osoba, którą Tuppence prawie spodziewała się zobaczyć...
Drzwi otworzyły się.
Człowiek zaglądający do pokoju nie był bynajmniej tą osobą, której Tuppence na wpół
oczekiwała. Był to ktoś, kogo w ogóle nigdy nie brała w rachubę.
Komandor Haydock.

XIV

Najdziksze przypuszczenia co do roli Haydocka w zagadkowym zniknięciu Tomasza
przemknęły Tuppence przez głowę. Odegnała je jednak od siebie, gdyż chwila ta
wymagała od niej spokoju i przytomności umysłu.
Czy komandor ją pozna, czy też nie? Pytanie było istotnie ciekawe.
Tylokrotnie powtarzała sobie z mocą, że kimkolwiek będzie ta osoba, ona nie da po sobie
poznać zdziwienia, że nie zrobiła teraz nic - tego była niemal pewna - co by się mogło
okazać niewłaściwe w obecnej sytuacji.
Podniosła się z krzesła i stała w pełnej szacunku postawie, jaką przybrałaby każda prosta
niemiecka kobieta przed obliczem pana stworzenia.
- A więc przyjechała pani - powiedział Haydock.
Mówił po angielsku, Tuppence nie dostrzegła żadnej zmiany w jego sposobie bycia.
- Tak - odparła i dodała, jak gdyby składając listy uwierzytelniające: - Siostra Elton.
Haydock roześmiał się jak z dobrego dowcipu.
- Siostra Elton! Nadzwyczajne!
Spojrzał na nią z uznaniem.
- Wygląda pani tak, jak pani wyglądać powinna - pochwalił łaskawie.
Tuppence skinęła głową, ale nie odezwała się, jemu pozostawiając inicjatywę.
- Wie pani zapewne, jakie są pani zadania? - spytał Haydock. - Proszę, niech pani siądzie.
Tuppence usiadła posłusznie.
- Dokładne instrukcje miałam otrzymać od pana.
- Słusznie, słusznie - przerwał. W jego głosie słychać było ledwie dostrzegalną nutę
szyderstwa. - Zna pani dzień?
- Czwarty...
Haydock był wyraźnie zaskoczony. Głęboka pionowa zmarszczka przecięła mu czoło.
- A więc zna pani tę datę - rzekł z cicha.
Po chwili milczenia Tuppence spytała:
- Zechce mi pan powiedzieć, jakie są moje zadania?
- Wszystko we właściwym czasie, moja droga - oznajmił.

Umilkł, po czym dodał:
- Słyszała pani chyba o Sans Souci?
- Nie - odparła Tuppence.
- Ach, doprawdy?
- Nie - powtórzyła Tuppence stanowczo.
"Zobaczymy, jak to połkniesz" - pomyślała.
Na twarzy komandora pojawił się osobliwy uśmiech.
- A więc nie słyszała pani nigdy o Sans Souci? To mnie doprawdy zdumiewa, ponieważ
miałem wrażenie, że mieszka tam pani od miesiąca...
Zapadło głuche milczenie. Haydock spytał:
- I co pani na to, pani Blenkensop?
- Nie wiem, o czym pan mówi, panie doktorze. Zeskoczyłam dziś rano ze spadochronem.
Haydock znowu się uśmiechnął. Był to bez wątpienia bardzo brzydki uśmiech.
- Kilka jardów białej tkaniny wciśniętej między krzaki - powiedział - może stworzyć
cudowne złudzenie. A ja, droga pani, nie jestem doktorem Binionem. Oficjalnie doktor
Binion jest moim dentystą. Jako człowiek uprzejmy, użycza mi od czasu do czasu swojego
gabinetu.
- Ach tak? - bąknęła Tuppence.
- Ach tak, proszę pani. I dlatego mogę tu gościć sympatyczną panią Blenkensop. Czy też
woli pani używać swojego prawdziwego nazwiska, Beresford?
Znowu zapadła cisza. Tuppence wciągnęła głęboko w płuca duży haust powietrza.
Haydock skinął głową.
- Otóż wpadła pani... "Z własnej woli weszłaś na moje pokoje - powiedział pająk do
muchy".
Rozległ się cichy trzask. W ręku Haydocka błysnęła stal. Gdy przemówił, w jego głosie
dźwięczała groźba.
- I nie radzę pani krzyczeć czy w inny jakiś sposób alarmować sąsiadów. Zginie pani,
zanim zdąży pani otworzyć usta, a gdyby pani nawet zdołała zawołać, nikt nie zwróci na to
uwagi. Pacjenci u dentysty często wrzeszczą...
- Jak widzę, pomyślał pan o wszystkim - powiedziała Tuppence spokojnie. - Ale czy
przyszło panu do głowy, że mam przyjaciół, którzy wiedzą, gdzie się w tej chwili znajduję?

- Ach, widzę, że wciąż jeszcze liczymy na tego błękitnookiego chłopca... nie, raczej
piwnookiego. Na Antoniego Marsdona. Przykro mi, proszę pani, ale Antoni Marsdon jest
jednym z naszych najzagorzalszych zwolenników w tym kraju. A jak przed chwilą
wspomniałem, za pomocą kilku jardów tkaniny można stworzyć cudowne po prostu
złudzenie. Niezwykle łatwo dała się pani nabrać na kawał ze spadochronem.
- Zupełnie nie mogę pojąć sensu tej komedii!
- Czyżby? Widzi pani, idzie nam o to, żeby pani przyjaciele nie mieli zbyt ułatwionego
zadania. Jeżeli w ogóle wpadną na pani ślad, zaprowadzi ich on do Yarrow i mężczyzny w
samochodzie. Jest rzeczą mało prawdopodobną, żeby ktokolwiek mógł połączyć z pani
zniknięciem fakt pojawienia się między godziną pierwszą a drugą w południe na ulicach
Leatherbarrow pielęgniarki zupełnie do pani niepodobnej.
- Starannie opracowany plan - pochwaliła Tuppence.
- Podziwiam pani odwagę - rzekł Haydock. - Naprawdę podziwiam. Przykro mi, że
uciekam się do przemocy, ale jest to dla nas rzeczą ogromnej wagi, abyśmy usłyszeli,
czego się pani zdołała dowiedzieć w Sans Souci.
Tuppence milczała.
- Radzę pani wyjawić wszystko - podjął Haydock. Fotel dentystyczny i narzędzia zawierają
w sobie, widzi pani, pewne... hm... możliwości.
Tuppence rzuciła mu pogardliwe spojrzenie, ale nadal milczała. Haydock rozsiadł się
wygodnie w krześle. Wyrzekł z namysłem:
- Tak, sądzę, że ma pani dużo hartu, tę cechę spotyka się często u kobiet w pani typie.
Ale co z drugą połówką?
- O czym pan mówi?
- O Tomaszu Beresfordzie, pani mężu, który przebywał ostatnio w Sans Souci pod
nazwiskiem Meadowesa, a który w chwili obecnej leży związany w piwnicy mojego domu.
- Nie wierzę w to! - rzuciła Tuppence gwałtownie.
- Opierając się na liście Penny Plain? Czy nie rozumie pani, że to po prostu sprytna gierka
Antoniego Marsdona? Wyjawiając wasz szyfr, dała mu pani świetny atut do ręki.
- Więc Tomasz... Tomasz... - wyjąkała Tuppence.
- Tomasz, droga pani - przerwał jej Haydock - jest tam, gdzie był od chwili zniknięcia,
całkowicie w mojej mocy. Wszystko zależy teraz od pani. Jeżeli udzieli mi pani

zadowalających odpowiedzi, pan Beresford będzie miał jeszcze szansę ratunku. W
przeciwnym wypadku pozostaniemy przy pierwotnym planie. Kula w głowę, wywiezienie
ciała na morze i wyrzucenie za burtę.
Tuppence milczała.
- Co pan chce wiedzieć? - spytała po chwili.
- Kto panią zatrudnia, w jaki sposób porozumiewa się pani z tą osobą czy też osobami,
jakie meldunki zostały dotąd złożone i co pani wie.
Tuppence wzruszyła ramionami.
- Mogłabym powiedzieć panu pierwsze lepsze kłamstwo.
- Nie, ponieważ niezwłocznie zbadam prawdziwość pani informacji. - Przysunął trochę
bliżej krzesło. W jego obejściu było teraz coś przyjacielskiego. - Wiem, moja droga, co
pani czuje, ale proszę mi wierzyć, że naprawdę podziwiam panią i pana Beresforda.
Odznaczacie się oboje stanowczością i odwagą. Ludzie waszego pokroju potrzebni będą
nowemu organizmowi państwowemu - nowemu państwu, które powstanie w tym kraju,
gdy obalimy wasz niedołężny rząd. Pragniemy pozyskać sobie niektórych spośród
naszych wrogów, tych bardziej wartościowych. Jeżeli będę musiał wydać rozkaz, który
położy kres życiu pani męża, zrobię to, bo taki jest mój obowiązek, ale zrobię wbrew
chęciom. To miły człowiek, spokojny, skromny i mądry. Pozwoli pani, że jej wyjaśnię coś,
co niewiele osób w waszym kraju rozumie. Nasz Führer nie zamierza podbić Anglii w taki
sposób, jak wy to sobie wyobrażacie. Dąży on natomiast do stworzenia nowej Brytanii -
Brytanii silnej i niezawisłej, rządzonej nie przez Niemców, tylko przez Brytyjczyków - i to
przez najwartościowszy typ Brytyjczyków - ludzi mądrych, odważnych, z dobrym
pochodzeniem. Nowy wspaniały świat, jak powiada Szekspir. - Pochylił się ku Tuppence. -
Chcemy raz na zawsze skończyć z partactwem i niedołęstwem. Z przekupstwem i
korupcją. Z karierowiczostwem i szachrajstwami. A w tym nowym państwie potrzebni nam
będą ludzie podobni do pani i jej męża, ludzie dzielni i energiczni - wczorajsi wrogowie,
jutrzejsi sprzymierzeńcy. Zdziwiłaby się pani, gdybym powiedział, jak wiele ludzi w Anglii i
innych krajach solidaryzuje się z nami. Wspólnym wysiłkiem stworzymy nową Europę,
Europę pokoju i postępu. Niech się pani postara spojrzeć na to zagadnienie od tej strony,
ponieważ zapewniam panią, że tak właśnie...

Jego głos hipnotyzował, zniewalał. Siedział pochylony do przodu - istny wizerunek
dobrodusznego brytyjskiego marynarza.
Tuppence wpatrywała się w niego, szukając w myślach jakiegoś przysłowia czy gotowego
powiedzenia. Ale zdołała tylko znaleźć zdanie dziecinne i głupie.
- "Gąsko, gąsko, gąsiorze..." - powiedziała.
Skutek był tak piorunujący, że Tuppence osłupiała.
Haydock zerwał się na nogi. Twarz zsiniała mu z wściekłości. W ciągu sekundy zniknęło
całe łudzące podobieństwo do brytyjskiego marynarza. Tuppence zobaczyła to, co nie tak
dawno widział Tomasz - rozjuszonego Prusaka.
Bluzgał na nią niemieckimi wyzwiskami. Potem wrzasnął po angielsku:
- Przeklęta idiotko! Czy nie rozumiesz, żeś się tym zupełnie zdradziła? Podpisałaś na
siebie wyrok! Na siebie i na swojego ukochanego mężulka! Anna! - zawołał w stronę
drzwi.
Do pokoju weszła kobieta, która otworzyła Tuppence drzwi na dole. Haydock podał jej
rewolwer.
- Pilnuj jej. W razie potrzeby strzelaj.
Tuppence spojrzała prosząco na Annę, która stała przed nią z twarzą jak drewno.
- Czy naprawdę by mnie pani zabiła? - spytała.
- Szkoda zachodu - odpowiedziała Anna spokojnie. - Niech pani nie próbuje ze mną
żadnych sztuczek. W tamtej wojnie zginął mój syn, Otto. Miałam wtedy trzydzieści osiem
lat, teraz mam sześćdziesiąt dwa, ale nie zapomniałam.
Tuppence wpatrzyła się uważniej w szeroką, nieprzeniknioną twarz. Było w niej coś, co
przypominało Wandę Polońską. Ta sama przerażająca zaciekłość, ta sama
jednoznaczność wszystkich dążeń. Macierzyństwo - nigdy nie przebaczające! Tak samo
zapewne czuło wiele łagodnych pań Smith i Jones w całej Anglii. Argumenty rozumowe
nie docierają do samic wszelkich gatunków - do matki, której odebrano małe.
Coś drgnęło w zakamarkach mózgu Tuppence... jakieś natrętne wspomnienie... coś, co
zawsze wiedziała, ale czemu nigdy nie zdołała nadać kształtu konkretnej myśli.
Salomon... tak, Salomon miał z tym coś wspólnego...
Drzwi się otworzyły i komandor Haydock wrócił do pokoju.
- Gdzie to jest? - ryknął w wybuchu wściekłości. Gdzie to pani schowała?

Tuppence spojrzała na niego z bezgranicznym zdumieniem. Żadną miarą nie mogła
zrozumieć, o co mu idzie. Nic nie wzięła i nic nie schowała.
- Wyjdź! - wrzasnął na Annę.
Kobieta podała mu rewolwer i czym prędzej wyszła. Haydock padł na krzesło. Widać było,
że usiłuje zapanować nad sobą.
- Nie wywinie mi się pani - powiedział. - Jest pani w moich rękach, a ja potrafię zmusić
ludzi do mówienia. Mam na to sposoby... niezbyt miłe sposoby. W końcu będzie pani
musiała wyśpiewać wszystko. Więc co pani z tym zrobiła?
Tuppence zrozumiała błyskawicznie, że to mylne przypuszczenie Haydocka daje jej
pewną nikłą możliwość prowadzenia pertraktacji. Gdyby tylko mogła jakoś wywnioskować,
co to jest takiego, co znajduje się jakoby w jej posiadaniu.
- Skąd pan wie, że ja to mam? - spytała ostrożnie.
- Z tego, co powiedziałaś, idiotko! - ryknął. - Wiemy, że nie ma pani tego przy sobie, bo się
pani przebierała w ten mundur.
- Powiedzmy, że wysłałam tę... tę rzecz pocztą?
- Niech pani nie mówi głupstw. Wszystko, co od wczoraj nadawała pani na pocztę, zostało
dokładnie sprawdzone. Nie, nie wysłała pani tego pocztą. Miała pani tylko jedno jedyne
wyjście. Schować gdzieś w Sans Souci, zanim opuściła pani dziś rano dom. Daję pani trzy
minuty na wyjawienie tej kryjówki.
Położył zegarek na stole.
- Powtarzam: trzy minuty.
Zegar na półce nad kominkiem cykał głośno.
Tuppence siedziała nieruchomo, z twarzą kamienną, pozbawioną wyrazu. Z rysów nikt by
nie odgadł nawału myśli kłębiących się w jej głowie.
W błysku nagłego olśnienia pojęła wszystko - z oślepiającą wprost jasnością objawiła jej
się cała prawda. Zrozumiała wreszcie, kto jest główną podporą organizacji szpiegowskiej.
Drgnęła, gdy rozległ się głos Haydocka.
- Jeszcze dziesięć sekund.
Spoglądała na niego jak we śnie. Zobaczyła podnoszącą się lufę rewolweru. Haydock
liczył:
- Raz, dwa, trzy, cztery, pięć...

Doszedł do ośmiu, gdy gruchnął strzał. Haydock padł do przodu z wyrazem nieopisanego
zdumienia na szerokiej, ogorzałej twarzy. Tak był pochłonięty obserwowaniem swojej
ofiary, że nie zauważył, jak za jego plecami otworzyły się cicho drzwi.
Tuppence zerwała się na nogi. Wyminąwszy stłoczonych na progu mężczyzn w
mundurach, szarpnęła czyjś samodziałowy rękaw.
- Proszę pana!
- Ach, droga pani - powiedział Grant. - Teraz już wszystko w porządku... była pani po
prostu cudowna.
Nie zwracając uwagi na te komplementy, Tuppence zawołała:
- Prędko! Nie mamy chwili do stracenia! Ma pan tu samochód?
- Naturalnie - spojrzał na nią zdumiony.
- Szybki? Musimy natychmiast jechać do Sans Souci. Obyśmy tylko zdążyli. Bo jak
zatelefonują tu i nie otrzymają odpowiedzi...
W dwie minuty później siedzieli w samochodzie, który z trudem przedzierał się przez
uliczki Leatherbarrow. Potem wyjechali na szosę i wskazówka szybkościomierza zaczęła
skakać w górę.
Grant nie zadawał pytań. Siedział spokojnie, podczas gdy Tuppence, dręczona obawą,
wpatrywała się w licznik. Szofer otrzymał odpowiednie wskazówki, jechał więc z
największą szybkością, do jakiej wóz był zdolny.
Tuppence odezwała się tylko raz:
- Co z Tomaszem?
- W porządku. Uwolniony pół godziny temu. Skinęła głową.
Teraz Leahampton było już blisko. Z zawrotną szybkością przemknęli przez ulice
miasteczka i wspięli się drogą na stok wzgórza.
Tuppence zeskoczyła na ziemię i wraz z Grantem pobiegła do domu. Drzwi od hallu jak
zwykle były otwarte. W hallu nie spotkali nikogo. Tuppence lekkim krokiem wbiegła na
schody.
Mijając drzwi swojego pokoju, zajrzała do środka. Zobaczyła straszliwy nieporządek -
wysunięte szuflady, łóżko w nieładzie. Skinęła tylko głową i pobiegła dalej, do pokoju
państwa Cayley.

Nie było tam nikogo. Panowała zupełna cisza, a w powietrzu unosił się słaby zapach
lekarstw.
Tuppence podbiegła do łóżka i zaczęła ściągać pościel.
Gdy poduszki i kołdry spadły na podłogę, wsunęła rękę pod materac. Obróciła się i z
tryumfem podała Grantowi zniszczoną ilustrowaną książeczkę dla dzieci.
- No i widzi pan. Wszystko jest tutaj...
- Co to...
Obejrzeli się. Pani Sprot stała na progu i patrzała na nich w osłupieniu.
- A teraz pozwoli pan - rzekła Tuppence - że mu przedstawię M. Tak, proszę pani.
Powinnam to była wiedzieć od początku.
Rozładowanie atmosfery stało się dziełem pani Cayley, która w chwilę później stanęła na
progu.
- O Boże - jęknęła, widząc mężowskie łóżko ogołocone z pościeli. - Co mój mąż na to
powie? - Psy bezbłędnie poszły za śladem - powiedział Grant. - Odnalazły trop najpierw
na stacji w Yarrow, potem na drodze, gdzie go zostawiła opona samochodu, którą pani
nacisnęła butem. Dalej ślad zaprowadził nas do kępy drzew, stamtąd do kamiennego
krzyża i przez wydmy do Leatherbarrow. Nasi przeciwnicy nie przypuszczali, że zdołamy
tak łatwo panią wyśledzić, skoro dopilnowali pani odejścia i potem sami odjechali.
- Tak czy siak - odezwał się znów Albert - piekielnie się denerwowałem. Wiedziałem, że
pani jest tam, w tym domu, ale nie miałem pojęcia, co się może pani przytrafić. Weszliśmy
przez okno na parterze i przyłapaliśmy tę cudzoziemkę, kiedy schodziła ze schodów.
Zdążyliśmy akurat na czas, nie ma co.
- Wiedziałam, że zdążycie - rzekła Tuppence. - Moja rola sprowadzała się właściwie do
tego, żeby grać na zwłokę. Zaczęłabym udawać, że mu wyjawię wszystko, gdybym nie
spostrzegła, jak otwierają się drzwi. Ale rzeczywiście podniecające było to nagłe olśnienie
- kiedy raptem zrozumiałam wszystko, nie wyłączając własnej głupoty.
- Jak to się stało? - spytał Tomasz.
- "Gąsko, gąsko, gąsiorze" - odparła prędko. - Kiedy powiedziałam to Haydockowi,
dosłownie zsiniał z wściekłości. Nie dlatego, że w tamtej sytuacji były to takie głupie
słowa. Nie, od razu zobaczyłam, że one coś dla niego znaczą. A poza tym wyraz twarzy

tej Niemki, Anny - w dziwny sposób przypomniała mi nagle Wandę Polońską, a wtedy
naturalnie pomyślałam o Salomonie i zrozumiałam wszystko.
Westchnienie rozpaczy wyrwało się z piersi Tomasza.
- Tuppence, jeżeli jeszcze raz to powtórzysz, sam cię zastrzelę. Jakie wszystko
zrozumiałaś? I co, u licha, ma z tym wspólnego Salomon?
- Pamiętasz, że przyszły do Salomona dwie kobiety z niemowlęciem i każda z nich
twierdziła, że dziecko jest jej, a Salomon na to: "W takim razie podzielcie dziecko na pół". I
ta, która nie była matką dziecka, powiedziała: "Świetnie". Ale prawdziwa matka
powiedziała: "To już lepiej niech je weźmie tamta kobieta". Bo widzisz, Tomaszu, nie
mogła się zgodzić, żeby jej dziecko zginęło. Tego wieczora, gdy pani Sprot zabiła Wandę
Polońską, wszyscy mówiliście, jaki to cud i jak łatwo mogła zabić dziecko. Naturalnie
zaraz wtedy powinniśmy wszystko zrozumieć. Gdyby Betty była jej dzieckiem, nigdy w
życiu nie odważyłaby się na taki strzał. Dowodziło to, że Betty nie jest jej dzieckiem. I
dlatego musiała zabić Polońską.
- Dlaczego?
- Dlatego, że Polońską była matką Betty - głos Tuppence zadrżał lekko. - Biedactwo...
nieszczęsne, prześladowane stworzenie. Przyjechała do Anglii bez grosza przy duszy i
była wdzięczna pani Sprot, że ta zgodziła się zaadoptować jej małą.
- Ale po co pani Sprot ją adoptowała?
- Kamuflaż. Wspaniały psychologiczny kamuflaż. Trudno sobie wprost wyobrazić, żeby
szpieg, słynny as wywiadu, miał przy sobie dziecko podczas roboty. I właśnie dlatego w
moich rachubach nigdy nie brałam pani Sprot pod uwagę. Dlatego, że miała dziecko. A
potem prawdziwa matka Betty nie mogła dłużej opanować straszliwej tęsknoty. Zdobyła w
jakiś sposób adres pani Sprot i przyjechała tutaj. Kręciła się w pobliżu domu, czatując na
sposobność, aż wreszcie porwała dziecko i uciekła.
Pani Sprot wpadła naturalnie w panikę. W żaden sposób nie mogła dopuścić do tego,
żebyśmy wezwali policję. Napisała więc tę kartkę, którą niby to znalazła w swoim pokoju,
a potem ściągnęła Haydocka na pomoc. Wreszcie, kiedyśmy wyśledzili i dogonili tę
nieszczęsną kobietę, ani myślała dłużej ryzykować i z zimną krwią ją zabiła... Oczywiście
umiała obchodzić się z bronią i była wytrawnym strzelcem. Tak, zabiła tę nieszczęsną
kobietę z rozmysłem i dlatego nie czuję dla niej odrobiny litości.

Tuppence milczała chwilę.
- Druga rzecz, która powinna była stać się dla mnie wskazówką, to podobieństwo między
Betty i Wandą Polońską. Ta kobieta od pierwszej chwili przypominała mi Betty, tylko że ja
nie zdawałam sobie z tego sprawy. No i wreszcie ta bezsensowna zabawa Betty
maczającej w wodzie moje sznurowadła. O ileż bardziej prawdopodobne, że naśladowała
nie Karola von Deinima, tylko swoją tak zwaną matkę. Ale jak tylko pani Sprot zobaczyła,
co dziecko robi, podrzuciła w pokoju Karola mnóstwo obciążających dowodów, których
ukoronowaniem było sznurowadło nasycone atramentem sympatycznym.
- Cieszę się, że Karol nie maczał w tym palców - wtrącił Tomasz. - Lubiłem tego chłopca.
- Przecież chyba go nie rozstrzelali? - zawołała Tuppence, zaniepokojona czasem
przeszłym, jakiego użył Tomasz.
Grant potrząsnął głową.
- Jest cały i zdrowy. Zresztą mam dla pani w związku z nim pewną niespodziankę.
Twarz Tuppence pojaśniała.
- Strasznie jestem rada ze względu na Sheilę! - powiedziała. - Naturalnie zachowaliśmy
się jak osły, że tak z uporem kierowaliśmy podejrzenia na panią Perenna.
- Była tylko przez jakiś czas w Irlandzkiej Armii Republikańskiej, nic zresztą poważnego -
wyjaśnił Grant.
- Podejrzewałam trochę panią O'Rourke... chwilami nawet Cayleyów...
- Ja znowu Bletchleya - przyznał się Tomasz.
- A tymczasem były to te ciepłe kluski - podjęła Tuppence - ta anemiczna istota, o której
myśleliśmy jedynie i wyłącznie jako o matce małej Betty...
- Ładne mi ciepłe kluski - przerwał Grant. - Jest to kobieta bardzo niebezpieczna i
znakomita aktorka. I muszę stwierdzić z przykrością, że jest Angielką.
- W takim razie ani trochę mi jej nie żal - oznajmiła Tuppence. - Nie pracowała przecież
nawet dla swojej ojczyzny. - Spojrzała na Granta z nowym zaciekawieniem. - Znalazł pan
to, czego pan szukał?
Grant skinął głową.
- Wszystko mieści się w komplecie zniszczonych egzemplarzy książeczek dla dzieci.
- O których Betty mówiła, że są "obrzydliwe" - zawołała Tuppence.

- A bo też określenie to jest bardzo odpowiednie - stwierdził sucho Grant. - W "Małym
Jacku Homerze" zamieszczone są bardzo szczegółowe dane o zamierzonych ruchach
naszej marynarki wojennej. "Johnny z nosem zadartym do góry" zawiera takie same dane
dotyczące lotnictwa. Ruchy wojsk lądowych przedstawione są - trzeba przyznać, że
bardzo pomysłowo - w tekście książeczki "Szedł sobie maleńki chłopczyk z maleńką
strzelbą".
- A "Gąsko, gąsko, gąsiorze"? - spytała Tuppence.
- Po nasyceniu jej odpowiednim odczynnikiem odkryliśmy w tej bajeczce pełną listę
nazwisk wybitnych osobistości, które zobowiązały się dopomóc nieprzyjacielowi w razie
inwazji na Anglię. Wśród nich znajdują się dwaj główni konstable, jeden wicemarszałek
lotnictwa, dwaj generałowie, naczelny dyrektor zakładów zbrojeniowych, minister
urzędującego gabinetu, wielu komisarzy policji, komendantów ochotniczych oddziałów
obrony przeciwlotniczej oraz rozmaite pomniejsze płotki wojskowe, również członkowie
naszego wywiadu.
Beresfordowie spoglądali na Granta w osłupieniu.
- Nieprawdopodobne! - wyszeptał Tomasz. Grant potrząsnął głową.
- Nie doceniacie państwo siły niemieckiej propagandy. Trafia ona do pewnych instynktów
człowieka - do pragnienia czy raczej żądzy władzy. Ludzie ci gotowi byli zdradzić własną
ojczyznę nie dla pieniędzy, tylko dlatego, że powodowali się megalomańską pychą - że to
oni, oni sami dokonają wielkiego dzieła dla dobra ojczyzny. W innych krajach było to
samo. Jest to kult Lucyfera - pycha i żądza własnej chwały.
Domyślacie się państwo zapewne - ciągnął Grant - że gdyby takie osobistości zaczęły
wydawać sprzeczne rozkazy i wprowadzać zamęt wewnątrz kraju, grożąca nam inwazja
miałaby wszelkie szansę powodzenia.
- A teraz? - spytała Tuppence.
- Teraz - odparł Grant, uśmiechając się - niech przyjdą! Jesteśmy gotowi na ich przyjęcie!

XVI

- Wiesz, kochanie, że niewiele brakowało, a byłabym cię posądziła o zupełnie straszne
rzeczy - powiedziała Debora.

- Co ty mówisz? - spytała Tuppence. - Kiedy?
Jej oczy wpatrywały się z miłością w ciemną główkę córki.
- Wtedy, kiedyś się wymknęła do ojca do Szkocji, a ja myślałam, że jesteś u ciotki Gracji.
Byłam prawie pewna, że masz z kimś romans.
- Och, Deb, naprawdę?
- Żartuję naturalnie. W twoim wieku? A poza tym wiadomo przecież, że się z Rudą
Marchwią okropnie kochacie. Właściwie podsunął mi tę myśl taki jeden głupiec, Tony
Marsdon. Wiesz, mamo... chyba mogę ci o tym powiedzieć... ten Marsdon okazał się
potem członkiem Piątej Kolumny. Zresztą zawsze mówił takie trochę dziwne rzeczy - że
jak Hitler wygra, nic się nie zmieni, a nawet będzie lepiej.
- Czy on ci się... podobał?
- Tony? Ależ skąd! Taki nudziarz. Muszę to zatańczyć.
Odpłynęła w ramionach jakiegoś blondyna, darząc go czarującym uśmiechem. Przez kilka
chwil Tuppence śledziła ich ruchy, potem odszukała wzrokiem wysokiego chłopca w
mundurze lotnika, który tańczył ze smukłą złotowłosą dziewczyną.
- Myślę, Tomaszu - rzekła - że nasze dzieci są dość miłe.
- Jest Sheila - powiedział Tomasz.
Wstał i czekał, aż Sheila Perenna podejdzie do ich stolika.
Miała na sobie szmaragdową suknię wieczorową, podkreślającą jej smagłą urodę. Ale
tego wieczoru była to piękność ponura. Sheila przywitała swoich gospodarzy niezbyt
uprzejmie.
- Przyszłam, bo obiecałam - zaczęła - ale słowo daję, że nie wiem, po co mnie państwo
zaprosili.
- Bo panią lubimy - uśmiechnął się Tomasz.
- Niemożliwe! Zupełnie nie rozumiem, dlaczego. Zachowałam się w stosunku do obojga
państwa zupełnie ohydnie.
Umilkła i po chwili dodała cicho:
- W każdym razie jestem bardzo wdzięczna.
- Musimy znaleźć pani jakiegoś sympatycznego tancerza - rzekła Tuppence.
- Nie będę tańczyła. Nienawidzę tańca. Przyszłam tylko po to, żeby się z państwem
zobaczyć.

- Na pewno chętnie zatańczy pani z partnerem, którego zaprosiliśmy tu dla pani -
dorzuciła Tuppence z uśmiechem.
- Kiedy ja... - zaczęła Sheila i umilkła, bo Karol von Deinim zbliżył się do ich stolika.
Sheila spoglądała na niego jak urzeczona. Wyszeptała:
- Ty...
- Ja we własnej osobie - odparł Karol.
W wyglądzie Karola von Deinima uderzała jakaś subtelna zmiana. Sheila wpatrywała się
w niego trochę niepewnie. Rumieńce wypłynęły na jej bladą twarz, rozpłomieniając
policzki ciepłą barwą krwi.
- Wiedziałam naturalnie, że ci już teraz nic nie grozi - mówiła głosem nieco zdyszanym -
ale myślałam, że będą cię trzymali w obozie dla internowanych cudzoziemców.
Karol potrząsnął głową.
- Nie ma żadnych podstaw do internowania mnie w takim obozie. Musisz mi wybaczyć,
Sheilo, że cię oszukałem - dodał. - Widzisz, nie jestem wcale Karolem von Deinimem.
Przybrałem to nazwisko z ważnych powodów.
Spojrzał pytająco na Tuppence, która zachęciła go krótkim:
- Niechże jej pan powie.
- Karol von Deinim był moim przyjacielem. Poznałem go w Anglii przed laty. Na krótko
przed wojną odnowiłem tę znajomość w Niemczech. Przebywałem tam w... misji
specjalnej, pracując dla naszego kraju.
- Byłeś w Intelligence Service? - spytała Sheila.
- Tak. Podczas mojego pobytu w Niemczech zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Kilkakrotnie
cudem uniknąłem śmierci. Krzyżowano mi plany, chociaż nikt nie powinien był o nich
wiedzieć. Zrozumiałem, że coś tu jest niedobrego i że "zgnilizna" - aby użyć ich własnego
określenia - przeniknęła w szeregi organizacji, z którą byłem związany. Zdradzali mnie ci
sami ludzie, którzy wydawali mi rozkazy. Istniało pewne, dość zresztą powierzchowne,
podobieństwo między mną a Karolem von Deinimem - moja babka była Niemką - stąd
nadawałem się tak dobrze do służby w Niemczech. Karol odnosił się wrogo do hitleryzmu.
Interesowała go tylko praca, której zresztą ja także kiedyś się poświęcałem - badania
naukowe w dziedzinie chemii. Tuż przed wybuchem wojny postanowił uciec do Anglii.
Jego bracia znajdowali się wtedy w obozach koncentracyjnych. Przewidywał, że ucieczka

nie będzie łatwa, ale nagle, w sposób zakrawający bez mała na cud, zniknęły wszystkie
piętrzące się przed nim trudności. Gdy mnie o tym powiadomił, wydało mi się to trochę
dziwne. Dlaczego władze ułatwiają von Deinimowi wyjazd z kraju, skoro jednocześnie
jego bracia i inni krewni są więzieni w obozach, on zaś sam, jako podejrzany o
antyhitlerowskie poglądy, jest człowiekiem bardzo źle widzianym? Wyglądało na to, że
władze hitlerowskie wysyłają go do Anglii dla jakichś im tylko wiadomych powodów. Moje
położenie stawało się z każdym dniem niebezpieczniejsze. Mieszkaliśmy z Karolem w tym
samym domu i któregoś dnia znalazłem go - wspominam to z bólem - nieżywego na łóżku.
W momencie depresji psychicznej odebrał sobie życie. Zostawił list, który po przeczytaniu
schowałem do kieszeni.
Postanowiłem zamienić role. Chciałem wydostać się z Niemiec i chciałem wiedzieć,
dlaczego ułatwiono Karolowi ten wyjazd. Ubrałem go w swoje ubranie i przeniosłem ciało
na moje łóżko. Twarz miał zniekształconą, bo strzelił sobie w głowę. Moja gospodyni była
prawie ślepa. Z papierami Karola von Deinima pojechałem do Anglii i udałem się prosto
pod wskazany mu adres. Do Sans Souci.
Podczas mojego pobytu tam grałem konsekwentnie rolę von Deinima. Przekonałem się,
że czeka na mnie już praca w zakładach chemicznych. Początkowo myślałem, że zostanę
zmuszony do służby w niemieckim wywiadzie. Dopiero później zrozumiałem, że mój
nieszczęsny przyjaciel miał być kozłem ofiarnym.
Kiedy aresztowano mnie na podstawie fałszywych dowodów, nie zdradziłem się ani
słowem. Chodziło mi o to, żeby ujawnienie mojej tożsamości nastąpiło możliwie
najpóźniej. Byłem ciekaw dalszego rozwoju wypadków.
Dopiero kilka dni temu rozpoznał mnie jeden z naszych ludzi i wszystko się wykryło.
- Powinieneś mi był powiedzieć - rzekła Sheila z wyrzutem.
- Jeżeli tak to odczuwasz, przepraszam cię - odparł łagodnie. Zajrzał jej w oczy. We
wzroku dziewczyny malował się gniew i duma, potem gniew zniknął bez śladu.
- Myślę, że musiałeś tak postąpić... - wyszeptała.
- Kochana... - opanował się z wysiłkiem. - Chodź, zatańczymy. Oddalili się w tańcu.
Tuppence westchnęła.
- O co chodzi? - spytał Tomasz.

- Mam nadzieję, że Sheila nie przestanie go kochać, chociaż nie jest już nieszczęsnym
wyrzutkiem, Niemcem, którego wszyscy gnębią.
- Wygląda na to, że go kocha jak należy - stwierdził Tomasz.
- Tak, ale Irlandczycy to ludzie strasznie przewrotni, a Sheila jest urodzoną buntowniczką.
- Dlaczego Karol przeszukiwał wtedy twój pokój? Właśnie to sprowadziło mnie na te
straszliwe manowce. Przypuszczam, że pani Blenkensop nie wydała mu się postacią zbyt
przekonywającą - dodał ze śmiechem - i podczas gdy my podejrzewaliśmy jego, on
posądzał nas o to samo.
- Hej, staruszkowie - powiedział Derek Beresford, mijając w tańcu stolik rodziców. -
Dlaczego nie zatańczycie? - uśmiechnął się do nich zachęcająco.
- Ach, jacy oni są dla nas dobrzy! - mruknęła Tuppence. Niebawem Debora i Derek wraz z
partnerami wrócili do stolika.
- Cieszę się, że dostałeś tę pracę - powiedział Derek do ojca. - Pewno nie bardzo
ciekawa?
- Przeważnie kancelaryjna robota - odparł Tomasz.
- Nie przejmuj się. W każdym razie coś robisz, a to najważniejsze.
- A ja jestem strasznie rada - wtrąciła Debora - że matce pozwolono pojechać do ojca i że
też pracowała. Ma teraz taką zadowoloną minę. Powiedz, mateczko, czy to okropnie
nudne zajęcie?
- Wcale nie - odparła Tuppence.
- To świetnie - ucieszyła się Debora. - Po wojnie będę wam chyba mogła opowiedzieć coś
niecoś o mojej pracy. Jest niezwykle ciekawa, ale wszystko musi być trzymane w
najściślejszej tajemnicy.
- Ach, jakie to podniecające - westchnęła Tuppence.
- Bardzo. Ale naturalnie nie tak bardzo jak latanie. - Spojrzała z zazdrością na Derka. - On
ma być przedstawiony do... - zaczęła.
- Uspokój się, Deb! - rzucił prędko Derek.
- Słuchaj no, Derek. Coś ty przeskrobał? - spytał Tomasz.
- Kiedy to naprawdę nic wielkiego... wszyscy robimy to samo. Nie mam pojęcia, dlaczego
właśnie do mnie się przyczepili - wymamrotał młody lotnik. Twarz miał purpurową, a minę
tak zakłopotaną, jakby go posądzono o najcięższy z grzechów.

Wstał i złotowłosa dziewczyna też się natychmiast podniosła.
- Nie mogę przepuszczać tańców w ostatnim dniu urlopu - wyjaśnił.
- Chodź, Karol! - zawołała Debora. Obie pary oddaliły się w tańcu.
"Och, daj, Boże, żeby byli bezpieczni... żeby ich nie spotkało nic złego" - modliła się
Tuppence w duchu.
Podniosła wzrok i spojrzała w oczy Tomasza.
- Co do tego dziecka... chcesz? - spytał.
- Betty? Taka jestem szczęśliwa, że ty też o tym pomyślałeś. Przypuszczałam, że to tylko
we mnie odzywają się instynkty macierzyńskie. Czy proponujesz to poważnie?
- Żebyśmy adoptowali małą? Dlaczego nie? Los nie obchodził się z nią dotąd łaskawie, a
nam będzie przyjemnie mieć w domu taki drobiazg i patrzeć, jak się rozwija.
- Tomaszu! - wyciągnęła rękę nad stolikiem i uścisnęła jego dłoń. Spojrzeli na siebie. -
Zawsze mamy ochotę na to samo - szepnęła Tuppence radośnie.
Mijając Derka na parkiecie, Debora powiedziała cicho:

–

Spójrz na nich - trzymają się za ręce! Strasznie są mili, prawda? Wiesz co, musimy
im koniecznie jakoś wynagrodzić to nudne życie podczas wojny.

* Sir Roger David Casement (1864-1916) - jeden z przywódców irlandzkiego ruchu
wyzwoleńczego.
* Przysłowie: "Pens mało wart, dwupensówka cenniejsza"