J.R.R TOLKIEN
Drzewo i liść?
oraz?
Mythopeia
Przekłożyli:?
Joanna Kokot?
Marek Obarskj?
Krzysztof Sokołowskj
WSTĘP
Dwa spośród prezentowanych tu utworów - O baśniach i Liść, dzieło Niggle’a - ukazały się łącznie

pod wspólnym tytułem Drzewo i liść w 1964 roku. Do obecnego wydania dołączyliśmy trzeci tekst,
wiersz pt. Mythopoeia (tworzenie mitu), w którym Filomitos (miłośnik mitu) podważa poglądy
Mizomitosa (wroga mitu). Wiersz ten nie był dotychczas publikowany, lecz ojciec cytuje czternaście
jego linijek w swym eseju O baśniach - tak podobne są myśli zawarte w obu wypowiedziach. Jednak
zanim powiem coś więcej na temat Mythopoei, pragnąłbym przytoczyć wstęp mego ojca do
pierwszego wydania Drzewa i liścia:

Jest to przedruk dwóch utworów - O baśniach i Liść, dzieło Niggle’a. Niełatwo zdobyć ich

pierwsze wydania, a sądzę, iż mogą one i dziś jeszcze okazać się interesujące, szczególnie dla tych,
którym spodobał się Władca Pierścieni. Mimo że jeden z tych tekstów jest esejem, drugi zaś to
opowiadanie, są one ze sobą ściśle związane - oba wykorzystują symbole drzewa i liścia i oba, choć na
różne sposoby, mówią o tym, co nazywam w swym eseju sztuką tworzenia. Co więcej, powstały one w
tym samym czasie (między 1938 a 1939 rokiem), gdy opowieść o Władcy Pierścieni zaczynała dopiero
się rozwijać, objawiając mi nawał czekającej mnie pracy i ilość odkryć, jakich będę musiał dokonać w
nie znanymmi wciąż świecie - równie przerażającym dla mnie, jak i dla hobbitów. Zdaje się, że
dotarliśmy wówczas do Bree i wiadomo mi było tyleż co i im o losach Gandalfa i tożsamości
Obieżyświata; rozpaczliwie pragnąłem dożyć chwili, kiedy dowiem się czegoś więcej.

Esej w swej pierwotnej wersji został wygłoszony na University of St Andrews w 1938 roku jako

wykład ku czci Andrew Langa1. Jako poszerzony tekst ukazał się w tomie Eseje dedykowane
Charlesowi Williamsowi (Es-says presented to Charles Williams, Oxford University Press, 1947,
nakład wyczerpany). Przedrukowuję go tu z niewielkimi zmianami.

Opowiadanie pojawiło się w druku dopiero w 1947 roku (w „Dublin Review”). Nie zmieniłem go

od momentu, gdy je napisałem, niemal od ręki: po prostu pewnego dnia zbudziłem się rano z gotowym
pomysłem. Jednym ze źródeł inspiracji była topola o wielkich konarach, którą widziałem z okna, nawet
leżąc w łóżku. Jej właściciel ni z tego, ni z owego okaleczył ją, obcinając gałęzie - nie mam pojęcia
dlaczego. Potem ją ścięto - i była to chyba mniej barbarzyńska kara za wszelkie zbrodnie, jakich mogła
się dopuścić, jak choćby to, że żyła i tak się rozrosła. Nie sądzę, by pozostawiła po sobie jakichś
przyjaciół czy żałobników - poza mną i parą sów.

W eseju O baśniach mój ojciec cytował wiersz, który ongiś napisał do „człowieka określającego

mit i baśń jako kłamstwa, choć […] był tak miły i niepewny swego, że nazwał baśń »tchnieniem
kłamstwa poprzez srebro«„. Przytaczany tam fragment zaczyna się od słów:

Drogi Panie - powiedziałem - choć zniechęcony brakiem dobra, jeszcze nie jest zgubiony…
Rękopis Mythopoei nie zawiera podobnej rymowanej epistoły. Istnieje siedem wersji tego utworu,

ale żadna z nich nie przybiera formy prywatnego listu - co więcej, pierwsze cztery wersje zaczynają się
od słów „Kiedy spogląda na drzewa”, a nie „Kiedy spoglądasz na drzewa” (zaś najwcześniejsza wersja
nosi tytuł Nizonitos: długa odpowiedź na krótką bzdurę). Ponieważ sens słów „choć zniechęcony
brakiem” zależy od kontekstu wcześniejszych wersów i wymaga ich obecności -

Serce człowieka nie składa się z kłamstw, ale przepełnia je mądrość Jedynego Mędrca, którego

przywołuje w nieskończoność…

- i ponieważ przytaczany w eseju fragment pochodzi (z niewielkimi zmianami) z najwcześniejszej

wersji, oczywiste jest, iż forma listu funkcjonuje tu jedynie jako konwencjonalny zabieg.

Człowiekiem, który określił „mit i baśń jako kłamstwo”, był C.S. Lewis. Piątą wersję Mythopoei

(tę, która zaczyna się od słów „Kiedy spoglądasz na drzewa”, a nie „Kiedy spogląda na drzewa”) ojciec
opatrzył dopiskiem „J.R.R.T. dla C.S.L.”, zaś w wersji szóstej dodał „Philomythus Miso-mytho”.
Wersję ostateczną uzupełnił dwiema marginalnymi uwagami2. Pierwsza z nich (do słowa „drzewa” w
incipito-wym wersie) przywołuje pamięć sytuacji, która sprowokowała napisanie wiersza:

Wybrałem drzewa, ponieważ są one zarazem łatwo klasyfikowalne i nieskończenie jednostkowe;

ale ponie-

.waż to samo można powiedzieć i o innych rzeczach, dodam jeszcze tylko, że ja dostrzegam drzewa

bardziej niż inne rzeczy (i dużo bardziej niż innych ludzi). W każdym razie strofy te pisałem z
pamięcią o alejach i gaju w Magdalen College nocą.

W Biografii (s. 146-148) Humphrey Carpenter zidentyfikował sytuację, która stała się impulsem do

napisania Mytho-poei. Wieczorem 19 września 1931 roku C.S. Lewis zaprosił mego ojca i Hugona
Dysona na obiad do Magdalen College. Po obiedzie wszyscy trzej postanowili się przejść po okolicy i -
jak to w trzy dni później pisał Lewis do swego przyjaciela, Arthura Greevesa - rozmawiali „o
metaforze i micie - gdy przerwał nam poryw wiatru tak nagły pośród owego cichego, ciepłego
wieczoru i postrącał liście z drzew z takim hałasem, iż sądziliśmy, że to deszcz. Aż wstrzymaliśmy
oddech, a tamci dwaj wpadli w uniesienie - niemal takie, jakiego i ty byś doświadczył”. W kolejnym
liście do Greevesa (18 października 1931)3 Lewis streścił szczegółowo poglądy mego ojca i Dysona na
temat „prawdziwego mitu”, jakim jest opowieść o Chrystusie. Humphrey Carpenter zaś spróbował
zrekonstruować przebieg owej dyskusji (zarówno w Biografii, jak i później w The Inklings4, Allen and
Unwin, 1978, s. 42-45) na podstawie listów Le-wisa i tematów podejmowanych w Mythopoei.

Myślę, że mogę podać od razu i drugą uwagę do ostatecznej wersji poematu, choć nie dotyczy ona

historii powstania wiersza, lecz wyjaśnia określony zwrot. Ściślej - odnosi się do ósmego wersu
dziewiątej strofy wiersza: „…symulowane rozkosze podwójnie kuszą”. „»Podwójnie kuszą«, ponieważ
uwiedzeniem tylko jest traktowanie powrotu do ziemskiego dobrobytu jako jedynego celu, a i ten cel
jest zdeprawowany i poszukiwany nie tam, gdzie należy”.

Z tego samego okresu co obie uwagi pochodzą słowa, które ojciec dodał na końcu rękopisu:

„Pisane głównie w czasie egzaminów, podczas nadzorowania studentów”.

Tekst Mythopoei, który oddajemy tu do druku, jest zgodny z rękopiśmienną wersją finalną. Choć

szczegółową historię powstawania utworu można uznać za złożoną, jego rozwój polegał głównie na
dodawaniu kolejnych fragmentów. We wcześniejszych wersjach był on o wiele krótszy - brakowało w
nim trzech strof (od słów „Błogosławieni”) oraz wersu: „i złotego widma nie porzucam w
nieskończoność”.

(Christopher Tolkien)
O BAŚNIACH
Zamierzam mówić o baśniach, choć zdaję sobie sprawę z tego, jak ryzykowne jest to

przedsięwzięcie. Królestwo Baśni to niebezpieczna kraina, gdzie na nierozważnych czekają pułapki, a
na zbyt śmiałych - więzienne lochy. A mnie należałoby uznać właśnie za nazbyt śmiałego; wprawdzie
jestem miłośnikiem baśni od momentu, gdy nauczyłem się czytać, i myślę o nich od czasu do czasu, ale
nigdy nie zajmowałem się nimi zawodowo. W tej krainie pełnej cudów, lecz nie informacji, zawsze
byłem zaledwie zabłąkanym podróżnikiem (a może nawet intruzem).

Baśniowe kraje rozciągają się daleko wzdłuż i wszerz, w górę i w głąb i pełne są

najprzeróżniejszych rzeczy i stworzeń: znajdziesz tam wszelkiego rodzaju ptactwo i zwierzęta,
niezliczone gwiazdy i bezbrzeżne oceany, czarowne piękno i czyhającą zewsząd grozę, radości i
smutki przeszywające jak ostrze miecza. Ten, kto tam zbłądził, może chyba uznać się za szczęśliwca;
ale odmienność i bogactwo tej krainy wiążą język wędrowcowi, który chciałby o nich opowiedzieć. A

zadając zbyt wiele pytań, naraża się on na to, że zatrzasną się przed nim drzwi królestwa, a klucze do
nich zaginą.

Istnieje wszakże parę problemów, które ktoś, kto zamierza mówić o baśniach, powinien

przynajmniej spróbować rozwiązać - nawet gdyby mieszkańcy Królestwa Czarów mieli uznać go za
impertynenta. Czym są baśnie? Skąd się wzięły? Jaki z nich pożytek? Postaram się odpowiedzieć na te
pytania, a raczej podzielić się okruchami odpowiedzi, jakie udało mi się zebrać - głównie na podstawie
tych niewielu baśni, które znam.?

Baśń
Czym jest baśń? Na próżno byłoby się tu odwoływać do Oksfordzkiego słownika języka

angielskiego. Nie zawiera on w ogóle hasła „baśń” (fairy-story) i niezbyt jest pomocny, jeśli chodzi o
same elfy (fairies). W suplemencie do Słownika pojawia się hasło „baśń, bajka” (fairy-tale). Słowo to
datuje się od 1750 roku, a jego głównym znaczeniem jest: (a) opowieść o elfach lub innych
czarodziejskich istotach; zaś znaczenia poboczne to: (b) zmyślona lub nieprawdopodobna historia i (c)
kłamstwo, fałsz.

Drugie i trzecie znaczenie beznadziejnie poszerzyłoby zakres moich rozważań. Ale pierwsze

znaczenie jest zbyt wąskie. Byłoby wprawdzie dość szerokie na esej czy nawet na książkę, ale nie
oddaje faktycznego użycia tego słowa; szczególnie jeśli się przyjmie słownikową definicję elfów
(fairies): „Nadnaturalne stworzenia miniaturowych rozmiarów, według wierzeń ludowych obdarzone
mocą czarodziejską i wywierające dobry lub zły wpływ na ludzkie sprawy”.

„Nadnaturalny” to słowo i trudne, i niebezpieczne - niezależnie od tego, czy używa się go w

węższym czy w szerszym sensie. Ale nie pasuje ono do elfów, chyba że przedrostek „nad”
potraktujemy po prostu jako superlatyw. Bo to człowiek jest „nadnaturalny” w stosunku do elfów (i
nierzadko jest też miniaturowych rozmiarów), one same zaś są naturalne - o wiele bardziej naturalne
niż ludzie. Taki już ich los. Droga do krainy elfów to nie droga do nieba ani nawet do piekła (choć
niektórzy zwykli utrzymywać, że może ona tam prowadzić pośrednio, przez diablą dziesięcinę):

Czy widzisz tę wąską drogę na błoniach, Która wije się wśród głogów i cierni? Tak niewielu ludzi

pyta o nią, Dążą tu jedynie sprawiedliwi i wierni.

A widzisz tę drogę szeroką,
Co biegnie wśród łąk w maju,
Tak zdradliwą, choć wielu cieszy nią oko
Ufając, że prowadzi wprost do Raju?
A tę piękną ścieżkę w blasku gwiazd, Co ginie wśród paproci? Do krainy elfów zaprowadzi nas Tej

czarodziejskiej nocy.

(„ O Tomaszu rymiarzu „, tłumaczył Marek Obarski)
Co do „miniaturowych rozmiarów” to nie przeczę, że takie właśnie cechy przypisuje się obecnie

elfom. Często myślałem o tym, jak ciekawa mogłaby być próba wyjaśnienia tego zjawiska, lecz moja
wiedza na ten temat jest zbyt uboga, bym mógł przedstawić ostateczne rozwiązanie. W dawnych
czasach Królestwo Czarów miało także i niewielkich mieszkańców (choć raczej nie „miniaturowych
rozmiarów”), ale mały wzrost nie cechował całego baśniowego ludu. Miniaturowe elfy czy wróżki w
Anglii to, jak sądzę, głównie wyrafinowany produkt literackiej fantazji . Jest chyba naturalne, że w
Anglii, gdzie w sztuce wciąż powraca miłość do delikatności i finezji, wyobraźnia kierowała się ku
temu, co filigranowe i drobne - tak jak we Francji zwróciła się ku dworskiemu życiu i przystroiła się
pudrem i brylantami.

Przypuszczam jednak, że te kwiatowo-motyle rozmiary były produktem „zracjonalizowania”

elfów, które przekształciło czar ich krainy w zwykłe wyrafinowanie, zaś niewidzialność w kruchość,
która pozwala ukryć się w kielichu pierwiosnka lub zniknąć za źdźbłem trawy. Moda na elfy pojawiła
się chyba tuż po tym, gdy wielkie odkrycia geograficzne uczyniły Ziemię zbyt małą, by mogła
pomieścić i ludzi, i elfy; gdy czarodziejskie zachodnie krainy Hy Breasail przeistoczyły się w

zwyczajną Brazylię, kraj czerwonego drewna . Na pewno za taką wizję elfów odpowiedzialna jest
literatura - znaczną rolę odegrali tu William Shakespeare i Michael Drayton . Nymphidia Draytona to
jeden z przodków długiej linii kwiatowych elfów i uskrzydlonych duszków z czułkami, których to
stworków tak nie cierpiałem w dzieciństwie i których z kolei nie znosiły moje dzieci. Podobne uczucia
żywił i Andrew Lang, który w Liliowej księdze baśni tak oto mówi o nużących opowieściach
współczesnych mu autorów: „Zawsze zaczynają się od tego, że jakieś dziecko wychodzi do ogrodu i
pośród pierwiosnków, gardenii i kwiecia jabłoni spotyka elfy. […] Elfy te usiłują być zabawne i
ponoszą klęskę, albo próbują moralizować - i świetnie im to idzie”.

Ale wszystko to miało swój początek, jak już rzekłem, długo przed XIX wiekiem i dawno już

zaczęło męczyć właśnie nieudanymi próbami bawienia. Nymphidia Draytona można uznać za
najgorszą z kiedykolwiek napisanych dotąd baśni (czy raczej opowieści o elfach). Pałac Oberona ma
ściany z pajęczych odnóży:

I okna z oczu kocich,
A dachy i wieże
Pokrywają skrzydła nietoperze.
(tłumaczył Marek Obarski)
Rycerz Pigwiggen dosiada żwawej szczypawki i w kielichu pierwiosnka umawia się na schadzkę

ze swą ukochaną, królową Mab, której składa w darze bransoletkę z mrówczych oczu. Wszystko to
zostało osadzone w nudnej opowieści o dworskiej intrydze i fałszywych posłańcach; waleczny rycerz i
rozwścieczony małżonek razem pogrążają się w gniewie, by w końcu utopić go w wodach Lety.
Byłoby znacznie lepiej, gdyby cała ta historia uległa zapomnieniu. Niech sobie Oberon, Mab i
Pigwiggen będą miniaturowymi elfami - w przeciwieństwie do Artura, Ginevry i Lance-lota - ale
opowieść o dobru i złu na dworze króla Artura jest o wiele bardziej baśniowa niż historia Oberona.

Fairy, bliski odpowiednik wyrazu „elf’ Jest słowem obecnym w języku angielskim od niedawna,

niemal nie znanym przed okresem Tudorów. Warto zwrócić uwagę na jego pierwsze użycie (jedyne
sprzed roku 1450) przytoczone przez Słownik oksfordzki. Cytat wzięty jest z Gowera i brzmi „as hę
were a faierie” (Jak gdyby był elfem”). Ale Gower nie to powiedział - napisał: „as hę were of faierie”
(„że przybył z czarodziejskiej krainy”). Poeta opisuje młodego galanta, który zamierza podbić serca
panien zgromadzonych w kościele:

Spod jego czapki ozdobionej klejnotem
Wymykały się pukle złote.
Tak świeżo wyglądał ów młodzieniec,
Lica okrasił mu rumieniec,
A może liść przypiął dla ozdoby.
I do jastrzębia zdał się podobny, Który wnet spadnie na zdobycz. Dziewczęta nie odrywały odeń

oczu Pewne, że przybył Z czarodziejskiej krainy .

(tłumaczył Marek Obarski)
Jest to młodzieniec z krwi i kości, ale daje lepsze wyobrażenie o mieszkańcach krainy elfów niż ich

słownikowa definicja, w której się znalazł przez podwójną pomyłkę. Cały problem z prawdziwymi
mieszkańcami Królestwa Czarów polega bowiem na tym, że nie zawsze wyglądają oni na tych, kim
naprawdę są; że często stroją się w wyniosłość i piękno, które to my chętnie przypisywalibyśmy
samym sobie. Przynajmniej część czarów, które snują dobro i zło człowieka, to dar wyzyskiwania
pragnień jego duszy i ciała. Królowa elfów, która uniosła Tomasza Poetę na mleczno-białym rumaku
śmiglejszym niż wiatr, przejeżdżała obok Drzewa Eildonu jako dama - oczywiście była to dama
zachwycającej urody. Jak widać, Spenser był w zgodzie z prawdziwą tradycją, gdy nazwał elfami
rycerzy ze swego Królestwa Czarów. Miano to przysługuje raczej takim rycerzom jak Sir Guyon niż
Pigwiggenowi uzbrojonemu w żądło szerszenia.

A teraz, kiedy już poruszyłem (jakże pobieżnie) problem elfów, muszę wrócić do punktu wyjścia;

odbiegłem bowiem od właściwego tematu - od baśni. Powiedziałem, że nadawane jej znaczenie
„opowieści o elfach lub innych czarodziejskich istotach” jest zbyt wąskie5. Jest ono zbyt ograniczone,
nawet jeśli odrzucimy miniaturowe rozmiary, bowiem baśnie - w normalnym tego słowa użyciu - to nie
po prostu historie o elfach, ale opowieści o Faerie, Królestwie Czarów. W królestwie tym istnieją nie
tylko elfy i wróżki, nie tylko krasnoludy, czarownice, trolle, olbrzymy i smoki, ale także morza,
Słońce, Księżyc, Ziemia i wszystko, co się na niej znajduje: a więc drzewa i ptaki, woda i kamienie,
chleb i wino, i my, śmiertelnicy, jeżeli nas tam zaklęto.

Historie dotyczące głównie faries, to jest istot we współczesnej angielszczyźnie zwanych elfami, są

stosunkowo rzadkie i z reguły nie nazbyt interesujące. Większość naprawdę dobrych baśni traktuje o
przygodach ludzi w Niebezpiecznej Krainie albo na jej mglistych obrzeżach. To całkiem naturalne:
jeśli bowiem elfy istnieją naprawdę i niezależnie od naszych opowieści, to prawdą jest także i to, że ani
elfom nic do nas, ani nam do elfów. Nasze losy się rozdzieliły, nasze ścieżki rzadko się spotykają.
Nawet na granicy Królestwa Czarów spotkać je można tylko wówczas, kiedy przypadkiem wejdą nam
w drogę .

Określenie, czym jest baśń, albo czym być powinna, nie może opierać się na żadnych definicjach

czy historycznych przekazach dotyczących elfów lub innych czarodziejskich istot, ale na naturze samej
Niebezpiecznej Krainy - Królestwa Czarów - i wiatru, jaki tam wieje. Nie podejmuję się tu ani
zdefiniowania tych ziem, ani nawet próby ich opisania. Nie sposób bowiem pochwycić Królestwa
Czarów w sieć słów; jedną z jego właściwości jest to, że nie da się go opisać, choć na pewno można go
doświadczyć. Ma ono wiele aspektów, a ich analiza nie musi doprowadzić do odkrycia sekretu całości.
Mam wszakże nadzieję, że to, co powiem za chwilę w związku z pozostałymi pytaniami, rzuci nieco
światła na mą własną - jakże niedoskonałą - wizję tej krainy. Na razie ograniczę się tylko do
następującego stwierdzenia: baśń to opowieść, która albo w pełni wykorzystuje motyw Królestwa
Czarów, albo doń tylko nawiązuje dla dowolnych celów - satyry, przygody, moralizowania czy
fantastyki. Można mówić o tym królestwie jako o Krainie Magii , ale jest to magia szczególnego
rodzaju i wyjątkowej mocy, jakże daleka od pospolitych wysiłków pracowitego i kształconego
czarownika. Istnieje jedno tylko zastrzeżenie: jeśli w opowieści obecna jest satyra, to wolno jej
wyśmiewać się ze wszystkiego, z wyjątkiem samej magii. Ją jedną trzeba traktować poważnie; nie
należy z niej kpić ani jej wyjaśniać. Średniowieczny poemat Sir Gawain i Zielony Rycerz jest podziwu
godnym przykładem takiej powagi.

Ale nawet przy tak niewyraźnych i nieostrych granicach baśniowego gatunku trzeba stwierdzić, że

wielu ludzi - także spośród znawców - używa terminu „baśń” dość nierozważnie. Wystarczy tylko rzut
oka na ostatnio publikowane książki określane jako zbiory baśni, aby stwierdzić, że opowieści o elfach
czy jakichkolwiek czarodziejskich istotach, nawet o krasnoludach i goblinach, to tylko niewielki
fragment ich zawartości. Po części, jak już zauważyliśmy, można się było tego spodziewać. Ale zbiory
te zawierają też sporo opowieści, które tak naprawdę wcale nie powinny się tam znaleźć - nie
wprowadzają bowiem Królestwa Czarów ani nawet doń nie nawiązują.

Dam parę przykładów na selekcję, jaką pragnąłbym przeprowadzić. Będzie to pomocne przy

sformułowaniu negatywnego aspektu definicji. Powinno też doprowadzić nas do pytania o początki
baśni.

Istnieje wiele zbiorów baśni. W Anglii żaden z takich zbiorów nie może równać się pod względem

popularności, zawartości czy ogólnych zalet z dwunastoma księgami w dwunastu różnych kolorach,
które zawdzięczamy Andrew Langowi i jego żonie. Pierwsza z tych ksiąg pojawiła się

ponad pięćdziesiąt lat temu ( l889 r.) i wciąż jest wznawiana. Gros zawartych w niej opowieści

mniej więcej odpowiada naszym kryteriom. Nie będę ich tu analizował (jakkolwiek analiza taka
mogłaby być interesująca), wspomnę jedynie, że żadna spośród opowieści zawartych w Błękitnej
księdze baśni nie mówi wyłącznie o elfach, a większość z nich w ogóle nie wspomina o tych istotach.
Znakomita część owych baśni pochodzi z Francji; był to i chyba wciąż byłby słuszny wybór (choć

niezgodny ani z mymi obecnymi gustami, ani z upodobaniami z czasów dzieciństwa). Od kiedy po raz
pierwszy zangielszczono Contes de ma Merę L ‘Oye Charlesa Perraulta, tak silne były ich wpływy (jak
i innych znanych wątków z Gabinet des Fees), że gdyby dziś poprosić kogoś o podanie jakiejś baśni,
najpewniej wymieniłby którąś z tych francuskich historyjek: Kota w butach, Kopciuszka czy
Czerwonego Kapturka. Niektórym mogłyby najpierw przyjść do głowy Baśnie braci Grimm.

Ale cóż rzec o obecności Podroży do kraju Liliputów w Błękitnej księdze baśni? Powiem tylko

tyle: nie jest baśnią ani oryginalna, autorska wersja tego tekstu [pierwsza księga Podroży Guliwera
Jonathana Swifta], ani też zamieszczona w Błękitnej księdze jego przeróbka pióra panny May Kendall.
Utwór ten nie pasuje do całego zbioru. Obawiam się, że umieszczono go tam wyłącznie ze względu na
małe, a nawet miniaturowe rozmiary Liliputów - jedyną wyróżniającą ich cechę. Ale niewielki wzrost
jest w Królestwie Czarów nie mniej akcydentalny niż w naszym świecie: Pigmejom jest równie daleko
do elfów co Patagończykom. Nie wykluczyłbym tej opowieści ze względu na jej satyryczne
zabarwienie: satyra może dominować w całości lub we fragmentach niewątpliwych baśni; często chyba
pojawiała się tam, gdzie dziś już nie jesteśmy w stanie jej rozpoznać. Wyłączyłbym Podroż do kraju
Liliputów ze zbioru baśni, gdyż tekst będący tu nośnikiem satyry - niezależnie od tego, jak jest
błyskotliwy i twórczy - należy do gatunku opowieści podróżniczych. Opowieści takie mówią o wielu
niezwykłościach, ale są to niezwykłości, na które natknąć się można w różnych zakątkach świata
śmiertelników, w naszym czasie i w naszej przestrzeni. Opowieści Guliwera nie mają większego prawa
wstępu miedzy baśnie niż zmyślenia barona Munchausena, czy też, powiedzmy, Pierwsi ludzie na
Księżycu albo Wehikuł czasu [H.G. Wellsa]. Po prawdzie Eloje i Morlokowie mogliby rościć sobie do
tego większe prawa niż Lilipuci. Ci ostatni to bowiem tylko ludzie, na których spogląda się drwiąco z
góry. Eloje i Morlokowie zaś żyją w otchłani czasu tak odległej i głębokiej, że działa ona niemal jak
czarodziejskie zaklęcie. A jeśli nawet pochodzą od nas, to warto pamiętać, że dawny angielski
myśliciel wywiódł ylfe - elfy właśnie - poprzez Kaina od samego Adama . Ten czar odległości -
zwłaszcza odległości w czasie - osłabiony jest jedynie przez absurdalny i niewiarygodny wehikuł
czasu. Na tym przykładzie widać główne przyczyny, dla których granice Królestwa Czarów muszą być
tak niedookreślone. Magia Królestwa Czarów nie. jest celem samym w sobie, jej moc przejawia się w
działaniu: między innymi w zaspokajaniu pierwotnych ludzkich potrzeb. Jedną z takich potrzeb jest
pragnienie zbadania głębin czasu i przestrzeni. Inną (jak zobaczymy) jest poczucie wspólnoty z
pozostałymi żyjącymi stworzeniami. Opowieść może więc zaspokajać te pragnienia za pomocą
techniki albo magii i, gdy uda się jej zachować właściwe proporcje, osiągnie jakość i posmak baśni.

Oprócz opowieści podróżniczych wyłączyłbym z baśniowego porządku te opowiadania, które

wykorzystują sen - rojenia śniącego człowieka - jako wyjaśnienie dziejących się tam cudów. Jeśli
nawet opowiedziany sen byłby pod każdym względem baśnią, uznałbym całość za twór z gruntu
nieudany - jak dobry obraz w niekształtnej ramie. Prawdą jest, że marzenie senne ma coś wspólnego z
Królestwem Czarów. Sny potrafią wyzwolić dziwne moce

umysłu, niekiedy nawet mogą na jakiś czas oddać śniącemu władzę nad Czarodziejską Krainą -

władzę, która stając się zaczątkiem opowieści, nadaje jej żywe kolory i kształty. Prawdziwy sen może
okazać się niekiedy baśnią niemal czarodziejskiego kunsztu i lekkości, lecz tylko dopóki trwa. Jeśli
jednak pisarz już na jawie usiłuje nam wmówić, że cała ta historia to tylko wytwór jego sennej
wyobraźni, wówczas świadomie sprzeniewierza się podstawowemu pragnieniu, które stanowi jądro
Królestwa Czarów: pragnieniu, aby kraina ta istniała niezależnie od poczynającego ją umysłu, od tylko
wyobrażonych cudów. Mawia się często o elfach, że są mistrzami iluzji, że mamią ludzi „fantazjami”;
ale to zupełnie co innego. To ich sprawa. W każdym razie takie oszustwa zdarzają się w
opowiadaniach, gdzie same elfy iluzją nie są - poza tym, co jest wytworem fantazji, obecne są tam
prawdziwe moce i pragnienia, niezależne od umysłu i zamiarów człowieka.

Najważniejsze dla autentycznej baśni - w odróżnieniu od użycia tej formy dla bardziej

przyziemnych celów - jest, aby przedstawić ją jako „prawdziwą” (znaczenie słowa „prawda” w tym

kontekście omówię później). Ponieważ esencją baśni są cuda, nie toleruje ona żadnej ramy ani
technicznych wybiegów sugerujących, że cała historia, w której cuda te się pojawiają, jest wymysłem
lub złudzeniem. Sama opowieść może być oczywiście tak dobra, że pozwoli nam zignorować ramę.
Może też być udana i zabawna jako wizja senna. Takie właśnie są obie książeczki Lewisa Carrolla o
Alicji ze swą ramą snu i zmianami w śnionym świecie. Z tego powodu (a także wielu innych) nie są
one baśniami .

Istnieje jeszcze jeden rodzaj cudownej opowieści, który wyłączyłbym spośród baśni (nie dlatego,

że go nie lubię): chodzi mi o bajkę zwierzęcą w jej czystej odmianie. Weźmy na przykład Serce małpy
z Liliowej księgi baśni Langa - opowieść przełożoną ze swahili. Mówi ona o niegodziwym

rekinie, który podstępnie namówił małpę, by ta dosiadła jego grzbietu. Gdy już wypłynął z nią

daleko w morze, wyjawił jej, że wiezie ją do chorego sułtana z odległej krainy, któremu potrzeba serca
małpy jako lekarstwa. Ale małpa przechytrzyła rekina - namówiła do powrotu, przekonując go, że swe
serce zostawiła w domu, w worku zawieszonym na drzewie. Można naturalnie dopatrzyć się związków
między bajką zwierzęcą a baśnią. Tak jak w prawdziwych baśniach zwierzęta i inne stworzenia mówią
tu ludzkim głosem. Niekiedy (raczej rzadko) cud ten można interpretować jako spełnienie jednego z
„pierwotnych” pragnień leżących u podstaw Królestwa Czarów: ludzkiego pragnienia wspólnoty z
innymi żyjącymi istotami. Mowa zwierząt w bajce rozwinęła się wszakże w odrębną gałąź i niewiele
ma wspólnego z tym pragnieniem - najczęściej zupełnie o nim nie pamięta. Wówczas gdy ludzie
cudownym sposobem rozumieją mowę ptaków, zwierząt i drzew, nie jesteśmy zbyt daleko od
Czarodziejskiej Krainy i jej oddziaływania. W historiach, które nie dotyczą ludzi, albo w takich, gdzie
bohaterami są zwierzęta, a człowiek jest tylko dodatkiem, a nade wszystko w takich, gdzie zwierzęce
kształty to tylko zabieg satyryka-kaznodziei - maska nałożona na ludzką twarz - mamy do czynienia ze
zwykłą bajką zwierzęcą, a nie z baśnią: czy będzie to Reynold Lis czy Opowieść kapelana mniszki [z
Opowieści kanterberyjskich Geoffreya Chaucera], czy Brat Królik [J.Ch. Harrisa], czy nawet Trzy
małe świnki. Opowiadania Beatrix Potter są bliżej Królestwa Czarów, ale wciąż jeszcze, jak sądzę,
poza nim - przynajmniej większość z nich10. Bliskość tę zawdzięczają głównie silnemu porządkowi
moralnemu - chodzi mi tu o wewnętrzny system etyczny, a nie o jakiekolwiek alegoryczne significatio.
Jednak choć w Piotrusiu Króliku - podobnie jak w Królestwie

Czarów (a i prawdopodobnie w całym wszechświecie i w każdy11m wymiarze) - istnieją zakazy,

pozostaje on bajką zwierzęcą.

Także Serce małpy wyraźnie należy do tego gatunku. Przypuszczam, że opowieść ta znalazła się w

Księdze baśni nie tyle ze względu na swą zdolność bawienia, ile z uwagi na motyw małpiego serca
ukrytego w worku. Dla Langa, badacza folkloru, był to motyw ważny - nawet jeśli wynikał jedynie z
żartu (bo przecież serce małpy najzwyczajniej w świecie biło w jej piersi). Szczegół ten jest bowiem
wtórnym użyciem tradycyjnego motywu, który pojawia się i w baśniach . Chodzi w nich o to, że siła
lub życie człowieka (albo jakiegokolwiek stworzenia) mogą znajdować się poza nim, ukryte w innym
miejscu lub w innej rzeczy; albo o to, że jakąś część czyjegoś ciała można bez szkody wyjąć i umieścić
w worku, pod kamieniem czy w jajku. Na jednym, najbliższym nam krańcu historii folkloru pomysł ten
wykorzystał George MacDonald w swej baśni Serce olbrzyma, która wywodzi swój centralny motyw
(jak i wiele innych szczegółów) z dobrze znanych opowieści ludowych. Na drugim, najodleglejszym
krańcu znajdziemy ten motyw w Opowieści o dwóch braciach z egipskiego papirusu D’Orsigny’ego -
bodaj najstarszym ze spisanych opowiadań. Tam to młodszy brat tak mówi do starszego:

Zaklnę me serce i umieszczę je na szczycie cedrowej korony. I oto zetną cedr i serce moje spadnie

na ziemię, a ty będziesz go szukać, choćby to miało trwać siedem lat. A gdy je odnajdziesz, włóż je do
misy z zimną wodą i wtedy, zaprawdę, ożyję .

Ale takie zainteresowania i zestawienia prowadzą nas ku pytaniu: Jakie są początki baśniowych

opowieści? Oczywiście pytanie to dotyczy początku czy też początków baśniowości. Pytać bowiem o
źródła opowieści jako takich, znaczyłoby pytać o źródła ludzkiego języka i umysłu.?

Źródła
Prawdę mówiąc, pytanie o źródła baśniowości i tak postawi nas w końcu wobec tego samego

problemu; ale baśnie są tak bogate w motywy (jak na przykład usuwalne serce, okrycie z łabędzich
piór, magiczne pierścienie, arbitralne zakazy, niegodziwe macochy czy wreszcie same elfy), że można
je badać, nie tykając głównego zagadnienia. Są to wszakże - przynajmniej w zamierzeniu - badania
naukowe i stanowią cel działań folklorystów i antropologów, a więc ludzi używających baśni
niezgodnie z ich pierwotnym przeznaczeniem: jako kopalni, z których wydostać mogą materiał czy
informacje na temat spraw ich interesujących.

Procedura ta jest sama w sobie całkowicie uprawniona, ale czy to przez ignorancję, czy przez

zapomnienie o naturze opowieści (które trzeba traktować jako całości) badacze ci dochodzą niekiedy
do przedziwnych wniosków. Za szczególnie ważne uznają oni powracające podobne elementy (jak na
przykład owa historia z sercem). Podobieństwa te wydają się im tak ważne, że przejawiają oni
tendencje do schodzenia z obranego przez siebie szlaku i używania mylącego „telegraficznego stylu” -
mylącego zwłaszcza wówczas, gdy przedostaje się z ich opracowań do książek o literaturze.
Folkloryści zwykli określać dwa opowiadania z tym samym | centralnym motywem (albo z tą samą
kombinacją motywów) jako „tożsame”. A więc czytamy, że Beowulf to Jedynie wersja Dat
Erdmanneken”, że Czarny byk z Norwegii to „ta sama historia, co Piękna i bestia”, że skandynawska

Mestermoe (albo celtycka Wojna ptaków^ i jej liczne odmiany i warianty) jest „tą samą historią co

grecka opowieść o Jazonie i Medei”.

Tego typu stwierdzenia mogą zawierać jakąś część prawdy (choć jest to prawda nazbyt

uproszczona), ale na pewno nie są prawdziwe w odniesieniu do baśni (podobnie jak nie byłyby
prawdziwe w relacji do literatury i sztuki). Bo przecież liczy się właśnie koloryt, atmosfera,
nieklasyfikowalne i niepowtarzalne szczegóły danej opowieści, a nade wszystko jej ogólny sens
ożywiający nierozdzielny szkielet akcji. Szekspirowski Król Lear to nie to samo co odpowiednia
opowieść z Bruta Layamona. Skrajnym przykładem różnic między „wersjami” byłby Czerwony
Kapturek. Jest sprawą drugorzędną, że późniejsze odmiany tej opowieści (gdzie dziewczynkę ratują
drwale) wywodzą się bezpośrednio z baśni Perraulta (w której Kapturek ginie zjedzony przez wilka).
Naprawdę liczy się tylko to, że późniejsza wersja kończy się szczęśliwie (pod warunkiem, że nie
będziemy zbytnio opłakiwać babci), a wersja Perraulta - nie. Do tej jakże głębokiej różnicy jeszcze
powrócę.

Nie potępiam naturalnie fascynacji zawikłaną i rozgałęzioną historią kryjącą się pośród gałęzi

Drzewa Opowieści ani też pragnienia, by rozplatać jej zawiłości. Sam nie11kiedy odczuwam takie
oczarowanie: jest ono nieodłącznym aspektem dziedziny wiedzy, o której co nieco mi wiadomo, czyli
studiów filologicznych nad gmatwaniną języka. Wszakże nawet w przypadku języka o wiele
ważniejsze (i o wiele trudniejsze do pochwycenia) są jego możliwości i istota jako żywej mowy, a nie
jego dzieje. Tak jest też, moim zdaniem, w przypadku baśni - ciekawsze, ale i trudniejsze są dociekania
na temat tego, czym opowieści te są obecnie dla nas i jakie kształty nadały im owe alchemiczne
procesy, którym tak długo podlegały. Warto przytoczyć tu słowa Dasenta: „Musimy zadowolić się
zupą, którą nam podano, i wyzbyć się pragnienia, by obejrzeć kości wołu, na których zupę tę
ugotowano”14. Chociaż, co dziwne, Dasent przez „zupę” rozumiał całą bałaganiarską i naciąganą
prehistorię folkloru opartą na wczesnych przesłankach filologii porównawczej, a przez „pragnienie, by
obejrzeć kości wołu” - żądanie, by przedstawiono całą procedurę i materiał dowodowy prowadzący do
sformułowania takich, a nie innych teorii. Ja natomiast mianem „zupy” określałbym samą opowieść
podaną nam przez autora czy gawędziarza, a za kości uznałbym jej źródła albo początki, które mnie nie
interesują, nawet jeśli rzadkim trafem dałoby się je zrekonstruować w sposób nie pozostawiający
żadnych wątpliwości. Naturalnie nikomu nie bronię mówić o zupie jako o zupie.

Prześliznę się tylko po zagadnieniu początków baśni. Jestem zbyt niedouczony w tej materii, by

potraktować je inaczej. Zresztą spośród trzech pytań, na które próbuję tu odpowiedzieć, to jest akurat

najmniej ważne. Wystarczy nam zatem tylko tych parę uwag. Jest chyba oczywiste, że baśnie (czy to w
węższym, czy w szerszym znaczeniu) są niezmiernie stare. Pokrewne motywy zaś spotkać można już w
najwcześniejszych ich zapisach - w istocie znaleźć je można wszędzie tam, gdzie istniał język. A więc
musimy uporać się z odmianą problemu, jaki napotka archeolog albo filolog-komparatysta, a
mianowicie ze sporem między zwolennikami teorii niezależnej ewolucji (czy raczej inwencji) tego, co
podobne; teorii dziedziczenia ze wspólnego źródła; i teorii dyfuzji w rozmaitych okresach z jednego
albo kilku ośrodków. Większość sporów prowadzi do uproszczeń (których dopuszczają się obie strony
bądź przynajmniej jedna z nich) i nie sądzę, aby ten spór był jakimś wyjątkiem. Dzieje baśni są
najpewniej nie mniej skomplikowane niż dzieje ludzkiej rasy i równie złożone jak historia ludzkiego
języka. Wszystkie te trzy procesy - niezależna inwencja, dziedziczenie i dyfuzja - musiały odegrać
pewną rolę w tworzeniu zawikłanej sieci opowieści. By sieć tę rozplatać, potrzeba by mocy elfów15.
Najważniejsza jest inwencja; nic więc dziwnego, że jest ona najbardziej tajemnicza. Właśnie do
inwencji twórczej muszą w końcu doprowadzić rozważania o pozostałych procesach. Dyfuzja
(zapożyczenie w przestrzeni) czy to artefaktów, czy opowieści każe tylko szukać ich początków gdzie
indziej. W centrum danego obszaru dyfuzji znajduje się miejsce, gdzie żyje twórca. Podobnie jest z
dziedziczeniem (zapożyczeniem w czasie) - ostatecznie odsyła nas ono do twórcy z odległej
przeszłości. A jeśli jesteśmy przekonani, że czasami podobne tematy, idee czy pomysły pojawiały się
niezależnie od siebie, to po prostu mnożymy owego pradawnego twórcę - choć nie pomaga nam to w
lepszym zrozumieniu jego daru.

Zrzucono już filologię z wysokiego piedestału, który ongiś zajmowała w sali przesłuchań. Można

bez żalu porzucić pogląd Maxa Millera, że mitologia to „choroba języka”. Równie dobrze można by
powiedzieć, że myślenie to choroba umysłu. Mitologia nie jest żadną chorobą, choć naturalnie, jak
wszystkie ludzkie wytwory, sama może być chora. Bliższe prawdy byłoby już chyba stwierdzenie, że
języki - a szczególnie współczesne języki europejskie - są chorobą mitologii. Nie sposób wszakże
odrzucić języka. Wcielony umysł, język i opowieść liczą sobie w naszym świecie tyle samo lat. Umysł
ludzki, obdarzony zdolnością generalizacji i abstrahowania, nie tylko postrzega „zieloną trawę” jako
coś różnego od innych zjawisk (i przyjemnego dla oczu), ale widzi także, że jest to i „zieleń”, i
„trawa”. Jakże więc potężnym odkryciem, jakże stymulującym dla zdolności umysłu było wynalezienie
przymiotnika: żadne zaklęcie, żadna magia w Królestwie Czarów nie ma większej mocy. I nic w tym
zaskakującego - czarodziejskie zaklęcie można by uznać za jakąś odmianę przymiotnika, za część
mowy w mitycznej gramatyce. Umysł, który pomyślał o „lekkim”, „ciężkim”, „szarym”, „żółtym”,
„nieruchomym” i „bystrym”, począł także i magię, która czyni ciężkie rzeczy lekkimi i gotowymi
wznieść się w powietrze, przemienia szary ołów w żółte złoto, a nieruchomą skałę w bystrą wodę.
Skoro jest zdolny do jednego, to jest i zdolny do drugiego - i zdolności te zrealizował. Kiedy
odbieramy trawie zieleń, niebiosom błękit, a krwi czerwień, już dysponujemy mocą czarnoksięską - na
pewnym poziomie

- i budzi się w nas pragnienie, by używać tej mocy także w świecie zewnętrzym niezależnym od

naszego umysłu. Nie oznacza to, że potrafimy wykorzystywać tę władzę na każdej płaszczyźnie
rzeczywistości. Możemy położyć śmiertelną zieleń na ludzką twarz i stworzyć grozę; możemy
rozkazać księżycowi, by jaśniał dziwnym i niesamowitym niebieskim światłem; możemy też sprawić,
że leśne drzewa wypuszczą srebrne liście, a baranki porosną złotym runem; wreszcie możemy umieścić
gorący ogień we wnętrzu zimnego gada. Ale w takich „fantazjach”, jak je zwą, poczynają się nowe
formy, rodzi się Królestwo Czarów - człowiek staje się twórcą: „stwórcą pomniejszym”.

Najistotniejszą mocą Królestwa Czarów jest to, iż może ono tchnąć życie w najbardziej nawet

fantastyczne wizje. Nie wszystkie one są piękne, nie wszystkie są nawet zdrowe

- w każdym razie nie fantazje upadłego człowieka. On to skaził też elfy, których moc (prawdziwa

czy zmyślona) nosi piętno jego własnej skazy. Ten aspekt mitologii - tworzenie, a nie odzwierciedlanie
czy symboliczna interpretacja piękna i grozy w świecie - jest, jak sądzę, zbyt zaniedba-

ny. Czy to dlatego, że pełniej ujawnia się on w Królestwie Baśni niż na wyżynach Olimpu? A może

dlatego, że uważa się go raczej za cechę mitologii „niższej” niż „wyższej”? Sporo dyskutowano na
temat relacji między „opowieścią folklorystyczną” a „mitem”, ale nawet gdyby takiej dyskusji nie było,
należałoby się zająć tym zagadnieniem (choćby pobieżnie) w jakichkolwiek rozważaniach na temat
początków opowieści.

Ongiś przeważał pogląd, iż wszystko zaczęło się od „mitologii naturalnej”. Bogowie olimpijscy

byli personifikacjami słońca, świtu, nocy itp., a wszystkie historie, jakie o nich opowiadano, były
pierwotnie mitami (poprawniej byłoby mówić o alegoriach) wielkich żywiołowych zmian i procesów w
naturze. Eposy, podania o bohaterach czy sagi umieściły potem te historie w konkretnych,
rzeczywistych miejscach i nadały im wymiar ludzki, przypisując je pradawnym herosom potężniejszym
od człowieka - a jednak ludziom. Wreszcie legendy te stopniowo skurczyły się do rozmiaru opowieści
folklorystycznych, Marchen, baśni, w końcu zaś do historyjek dla dzieci.

Wydaje się to niemal postawione na głowie. Im bliżej swego założonego archetypu są tak zwane

„mity naturalne”, czyli alegorie wielkich procesów natury, tym mniej są one interesujące - i w tym
mniejszym stopniu zdolne są rzucić światło na jakikolwiek aspekt rzeczywistości. Załóżmy na moment
- za omawianą tu teorią - że tak naprawdę nie istnieje nic, co byłoby odpowiednikiem mitologicznych
„bogów”: nie ma żadnych osobowości, są tylko zjawiska astronomiczne czy meteorologiczne.
Jednakże tym naturalnym zjawiskom można nadać chwalebną i znaczącą osobowość jedynie poprzez
dar osoby, dar człowieka. Bogowie mogą wywodzić swój koloryt i piękno ze wzniosłych splendorów
natury, ale to człowiek je dla nich zdobył, biorąc je od słońca, księżyca i chmur. Swą osobowość
bogowie ci otrzymali bezpośrednio od człowieka, swój blask boskości - za jego pośrednictwem z
niewidzialnego, nadprzyrodzonego świata. Nie istnieje żadne fundamentalne rozróżnienie między
„niższą” i „wyższą” mitologią. Bohaterowie mitów żyją - jeśli w ogóle mają żyć - tym samym życiem
co ogół śmiertelnych królów i wieśniaków.

Oto, wydawałoby się, czysty przykład na „olimpijski” mit naturalny: skandynawski bóg Thor. Jego

imię w językach skandynawskich oznacza „Grzmot”, nietrudno więc interpretować jego młot Mjóllnir
jako błyskawicę. A jednak (jak na to wskazują dostępne nam późniejsze przekazy) Thor odznacza się
bardzo wyrazistą osobowością, której nie ma ani grom, ani błyskawica, nawet jeśli niektóre cechy boga
można by skojarzyć z tymi zjawiskami, jak na przykład jego rudą brodę, jego donośny głos i porywczy
charakter, jego ślepą i niszczącą siłę. Nie miałoby wszak sensu pytanie, co było pierwsze: alegoria sił
natury stanowiąca personifikację grzmotu w górach, niszczącego skały i drzewa, czy też opowieść o
łatwo wpadającym w złość, niezbyt rozgarniętym rudobrodym wieśniaku obdarzonym siłą ponad miarę
- postaci we wszystkim z wyjątkiem rozmiarów podobnej do innych wieśniaków z Północy, owych
boendr, którzy tak sobie upodobali Thora. Można utrzymywać, że Thor skurczył się do rozmiarów
ludzkiej postaci albo że z niej wyrósł na boga. Jednak wątpię, czy którykolwiek z tych poglądów jest
słuszny - nie sposób traktować obu tych aspektów rozdzielnie i zakładać, że jeden musi koniecznie
poprzedzać drugi. Rozsądniej byłoby przypuszczać, że wieśniak pojawił się dokładnie w tym
momencie, gdy grzmot otrzymywał ludzką twarz, że kiedy tylko gawędziarz słyszał rozwścieczonego
wieśniaka, pośród wzgórz niósł się odległy pomruk burzy.

Naturalnie trzeba pamiętać, iż Thor należy do mitologicznej arystokracji - jest jednym z władców

świata. Historia, którą opowiada o nim Thrymskvida (z Eddy Starszej), to po prostu baśń5.

Jak na skandynawskie poematy jest ona dość stara - choć nie aż tak bardzo - pochodzi bowiem z

około 900 r. p.n.e. albo z nieco wcześniejszych czasów. Nie ma żadnego powodu, by twierdzić, że
opowieść ta nie jest „pierwotna” - w każdym razie nie co do jakości - tylko dlatego, że jest baśnią, a co
za tym idzie, utworem niezbyt godnym. Gdybyśmy mogli odwrócić bieg czasu, ujrzelibyśmy, jak baśń
ta zmienia się co do szczegółów, albo jak zastępuje ją inna opowieść. Dopóki jednak istnieje jakiś
Thor, zawsze znajdziemy jakąś „baśniową historię” o nim. Gdy zniknie baśń, pozostanie już tylko
grzmot nie słyszany przez żadne ludzkie ucho.

Czasami w mitologii istotnie można odnaleźć coś „wyższego” - bóstwo, prawo do władzy (w

odróżnieniu od posiadania władzy), prawo do odbierania czci - jednym słowem „religię”. Andrew Lang
powiedział ongiś, a niektórzy do dziś go za to chwalą , że mitologia i religia to dwie zupełnie różne
sprawy, które się tak nieodwołalnie ze sobą splątały, choć mitologia sama w sobie jest niemal
pozbawiona znaczeń religijnych .

A jednak obie te rzeczy - mitologia i religia - splątały się ze sobą, a może dawno temu rozdzieliły

się, a teraz powoli, na ślepo, poprzez labirynt błędów i zamieszanie

zdążają do ponownego połączenia. Nawet baśnie, jako gatunek, mają trzy oblicza: mistyczne -

zwrócone ku Nadprzyrodzonemu, magiczne - skierowane ku Naturze oraz tzw. zwierciadło politowania
- odbijające człowieka. Istotą Królestwa Czarów jest oblicze magiczne. Pozostałe dwa ujawniają się w
różnym stopniu (jeśli w ogóle), zależnie od wyboru gawędziarza. Tego co magiczne - baśni - można
użyć jako Mirour de l’Omme [zwierciadło człowieka]; może też ono (choć z trudnością) posłużyć jako
nośnik tego co mistyczne. To właśnie usiłował czynić George MacDo-nald, tworząc opowieści rzadkiej
wymowy i piękności. Niekiedy mu się udawało - jak w przypadku Złotego klucza (określanego przezeń
jako baśń), niekiedy jednak nie do końca mu się to powiodło - jak w przypadku Lilith (którą nazwał
romansem).

Powróćmy jeszcze na chwilę do wspomnianej przeze mnie „zupy”. Mówiąc o dziejach opowieści, a

szczególnie o dziejach baśni, możemy stwierdzić, że „garnek z zupą”, „kocioł opowieści”, wciąż stoi
na ogniu i wciąż dokłada się doń nowe kęski - smaczne lub niesmaczne. Z tego też powodu - by
posłużyć się dowolnym przykładem - fakt, iż baśń znana jako Gęsiarka (Die Gansemagd braci Grimm)
wykazuje pewne podobieństwa do trzynastowiecznej opowieści o Bercie Wielkostopej, matce Karola
Wielkiego6, nie dowodzi niczego: ani tego, że historia ta w XIII wieku zeszła z wyżyn Asgardu czy
Olimpu, by poprzez opowieść o legendarnym już wówczas władcy stoczyć się do poziomu zwykłej
Hausmdrchen, ani tego, że było akurat l na odwrót. Okazuje się, że sam wątek jest szeroko
rozpowszechniony i nie jest związany wyłącznie z matką Karola J Wielkiego ani inną historyczną
postacią. Wszak z faktu tegonie wynika automatycznie, że opowieść nie jest prawdziwa w odniesieniu
do Berty - choć takie zazwyczaj wnioski wyprowadzano z podobnych przesłanek. Przeświadczenie, iż
historia ta nie może dotyczyć matki cesarza Karola, musi opierać się na zupełnie innych podstawach. A
więc za dowód taki mogłaby posłużyć obecność zdarzeń, które - zgodnie ze światopoglądem badacza -
nigdy nie wydarzyłyby się w „prawdziwym życiu”, i które pozwalają wątpić w wiarygodność
opowieści, nawet jeśli nie występuje ona w żadnej innej wersji. Mógłby być nim także
udokumentowany materiał historyczny, pozwalający stwierdzić, że w rzeczywistości życie Berty
wyglądało zupełnie inaczej - tak, że wolno nam zakwestionować opowieść, nawet jeśli zgodnie ze
światopoglądem badacza zdarzenie takie mogło naprawdę zaistnieć. Nikt, jak sądzę, nie uznałby
anegdoty o tym, jak arcybiskup Canterbury pośliznął się na skórce od banana, za nieprawdziwą tylko
dlatego, że podobny zabawny pech spotkał również wiele innych osób, a zwłaszcza szacownych
starszych panów. Słuchaczowi wolno byłoby nie uwierzyć w tę historię, gdyby przedtem objawił się w
niej anioł (albo nawet elf) i przepowiedział arcybiskupowi, że pośliźnie się na skórce banana, jeśli w
piątek nałoży getry. Mógłby w nią także powątpiewać, gdyby umieszczała owo zdarzenie gdzieś
między 1940 a 1945 rokiem. I tyle. To oczywistość i już nieraz o niej wspominano, ale ośmielam się
znów ją przywołać (choć nieco na marginesie mego wywodu), bo wciąż umyka ona uwagi tych, którzy
zajmują się pochodzeniem opowieści.

A co z tą skórką od banana? Otóż nasze z nią sprawy zaczynają się dopiero wtedy, gdy odrzucą ją

historycy. Staje się ona wówczas bardziej użyteczna. Historyk prawdopodobnie powiedziałby, że
anegdota o skórce od banana „przylgnęła do arcybiskupa”, podobnie jak mógłby powiedzieć na
podstawie przekonujących dowodów, że baśń o Gęsiarce „przylgnęła do Berty”. Jest to stosunkowo
bezpieczny sposób mówienia, typowy dla tak zwanego wywodu historycznego. Czy jednak proponuje
on rzeczywiście dobry opis tego, co się zdarzyło i zdarza w dziejach tworzenia opowieści? Nie sądzę.

Myślę, że będziemy bliżej prawdy, jeśli powiemy, że to arcybiskup przylgnął do skórki od banana, albo
że Berta zmieniła się w Gęsiarkę z baśni. Jeszcze lepiej byłoby rzec, iż zarówno matka Karola
Wielkiego, jak i arcybiskup znaleźli się w naszym garnku, że stali się składnikami zupy, kolejnymi
dodatkami dorzuconymi do rosołu. Wyjątkowy to zaszczyt, bo w zupie tej znalazły się rzeczy i osoby o
wiele starsze, o wiele bardziej potężne, piękne, zabawne lub bardziej straszne niż obie te postaci (jako
postaci historyczne).

Także i Artur7, ongiś historyczna postać (lecz nie aż tak wielkiej wagi), znalazł się w „kotle

opowieści”. Tam warzył się przez długi czas wraz z wieloma innymi dawnymi postaciami i wątkami
rodem z mitologii i z baśni, a nawet z paroma „kośćmi historii”, które się tam zaplątały (jak na
przykład walka Artura przeciw duńskim najeźdźcom), aż wreszcie wyłonił się z kotła jako władca
czarodziejskiej krainy. Podobnie było z wielkim staroskandynawskim, niby-arturiańskim dworem
królów Danii, potomków Scylda–Tarczy - Scyldingów z dawnych angielskich przekazów. Król
Hrothgar i jego ród pozostawili dużo wyraźnych śladów w historii - o wiele więcej niż Artur - a mimo
to już w najstarszych (angielskich) przekazach łączy się ich z baśniowymi postaciami i zdarzeniami:
wcześnie znaleźli się w kotle. Najdawniejsze zabytki angielskich opowieści o Królestwie Czarów (albo
o jego pograniczu) nie są wprawdzie najlepiej znane w samej Anglii - ale nie wspominam tu o nich po
to, aby omawiać przemianę młodego niedźwiedzia w wojownika Beowulfa, ani też, by wyjaśniać
napaść potwora Grendela na królewski dwór Hrothgara. Pragnę zwrócić uwagę na inny aspekt tych
przekazów: na szczególnie sugestywny przykład powiązań między elementami baśniowymi a bogami,
królami i zwykłymi ludźmi; powiązań, które - jak sądzę - dobrze ilustrują pogląd, iż elementy te nie
nasilają się ani nie zanikają z biegiem czasu, ale po prostu już są obecne w kotle opowieści, czekając,
aż wielkie postaci mitu i historii oraz owi bezimienni Ona i On zostaną wrzuceni w gotujący się wywar
- jeden po drugim albo wszyscy razem, bez baczenia na ich wagę, pozycję czy wiek. Wielkim
nieprzyjacielem króla Hrothgara był Froda, władca Heathobardów. Historia córki Hrothgara, Freawaru,
pobrzmiewa echem dawnej opowieści, niespotykanej w północnych podaniach o bohaterach: oto
potomek wrogiego jej rodu, Ingeld syn Frody, pokochał ją i poślubił na zgubę wszystkich. Jest to
niezwykle interesujący i znaczący wątek. W tle waśni rodowej majaczy bowiem postać boga, którego
Skandynawowie zwali Freyem (Panem) albo Yngwirreyem, a któremu Anglowie nadali imię Ing. Był
on w dawnej północnej mitologii (i religii) bogiem płodności i urodzaju. Źródłem wrogości między
oboma królewskimi rodami był spór o święte miejsce tej religii. Ingeld i jego ojciec noszą imiona
nawiązujące do imienia Freya, zaś imię Freawaru znaczy „Opieka Pana” (Opieka Freya). Jedną zaś z
głównych późniejszych opowieści o Freyu (w języku staroislandzkim) jest historia jego miłości do
późniejszej żony, Gerdy, córki olbrzyma Gymira, jednego z nieprzyjaciół bogów. Czy jest to dowód na
to, że Ingeld i Freawaru albo ich miłość to tylko „odbicie mitologii”? Nie sądzę. Historyczne dzieje
często przypominają mit, gdyż jedno i drugie składa się w końcu z tego samego materiału. Jeśli Ingeld i
Freawaru nigdy nie istnieli, lub przynajmniej nigdy się nie kochali, to na pewno otrzymali swą historię
od jakiejś bezimiennej pary, albo raczej weszli w tę historię. Wrzucono ich do kotła, gdzie spoczęło już
tak wiele potężnych zjawisk, które od wieków warzą się na ogniu - między nimi miłość od pierwszego
wejrzenia. A więc i miłość boga. Gdyby żaden młodzieniec nie zakochał się w przypadkowo
napotkanej dziewczynie, by odkryć, że na drodze ich miłości stoi odwieczna rodowa nienawiść, bóg
Frey nigdy nie ujrzałby z wysokiego tronu Odyna Gerdy, córki olbrzymów.

Skoro już mówimy o kotle, nie wolno nam zapominać o kucharzach. W garnku warzy się wiele

rzeczy, ale kucharze nie zanurzają swych chochli na ślepo. Ważny jest wybór. Bogowie są w końcu
bogami i nie jest bez znaczenia, co się o nich opowiada. A więc bez wątpienia bohaterem prawdziwej
lub fikcyjnej historii miłosnej będzie książę z rodu łączącego swe tradycje raczej z Freyem
Złotowłosym i z Wanami niż z Odynem Czarownikiem, karmicielem kruków, władcą poległych. Nic
dziwnego, że angielskie słowo „spell” oznacza zarówno opowieść, jak i magiczną formułę dającą
władzę nad żyjącymi.

Kiedy już uczyniliśmy wszystko, czego można dokonać za pomocą badań naukowych - a więc

zebraliśmy i zestawiliśmy opowieści z różnych stron świata oraz wyjaśniliśmy wiele wspólnych
elementów obecnych w baśniach (jak na przykład złe macochy, zaklęte niedźwiedzie i byki, ludożercze
czarownice, tabu imion) jako pozostałości dawnych obyczajów, ongiś praktykowanych w życiu
codziennym albo wierzeń, których kiedyś nie traktowano jako „fantazji” czy zmyślenia - pozostanie
nam ciągle jeden problem, nazbyt często zaniedbywany: jak te relikty przeszłości oddziałują na nas
dzisiaj?

Przede wszystkim są one stare, a ich dawność bywa atrakcją samą w sobie. Piękno i groza Drzewa

jałowcowego (Von dem Machandelbloom) z jego niezwykłym i tragicznym początkiem, z
obrzydliwym kanibalistycznym gulaszem, z okropnymi kośćmi i z radosnym, żądnym zemsty
ptakiem-duchem zrodzonym z mgły wypływającej z drzewa - wszystko to trwa we mnie od czasów
dzieciństwa. Ale główny urok tej opowieści polegał nie na jej pięknie i grozie, lecz na jej oddaleniu o
całą otchłań czasu nie zmierzoną nawet przez twe tusend Johr [dwa tysiące lat]. To właśnie najbardziej
zapadło mi w pamięć. Brak gulaszu i kości -

których często oszczędza się współczesnym dzieciom w złagodzonych wersjach baśni braci

Grimm18 - musiałby w znacznej mierze osłabić to wrażenie. Nie sądzę, że groza w baśniowym
kontekście wyrządziła mi jakąkolwiek krzywdę - niezależnie od mrocznych wierzeń i praktyk, które ją
poczęły. Opowieści takie mają obecnie oddziaływanie albo mityczne, albo całościowe
(nieanalizowalne), w pełni niezależne od odkryć folklorystyki porównawczej - nie może go ona ani
zniszczyć, ani wyjaśnić. Otwierają drzwi do innego czasu, a jeśli choć na chwilę przejdziemy przez
próg, staniemy poza naszym czasem, a może i poza czasem w ogóle.

Jeśli nie ograniczymy się do stwierdzenia, że w baśniach zachowały się jakieś stare elementy, ale

zastanowimy się też nad tym, d l a c z e g o się one zachowały, wniosek może być tylko jeden -
zazwyczaj (jeśli nie zawsze) działo się tak dzięki ich wartościom literackim. Niemożliwe, że dopiero
myśmy je odkryli (czy nawet, że odkryli je bracia Grimm). Baśnie to na pewno nie kamienne złoża, z
których dopiero specjalista geolog może wydobyć cenne kopaliny. O dawnych elementach można z
łatwością zapomnieć i wyrzucić je albo zastąpić innymi - jak wynika z zestawienia dowolnej baśni z jej
bliskimi odmianami. Jeśli coś pozostało, to dlatego że gawędziarze - świadomie czy też instynktownie -
odczuwali sens literacki tego, co zachowywali w swych opowieściach, bądź tego, co do nich
dodawali19. Nawet jeśli podejrzewamy, że jakiś zakaz w baśni wywodzi się z tabu praktykowanego w
dawnych czasach, to nie zaginął on w późniejszym rozwoju tej baśni ze względu na ogromne mityczne
znaczenie zakazu jako takiego. „Nie będziesz…” albo odejdziesz jako nędzarz pogrążony w
nieutulonym żalu. Mówią o tym nawet najłagodniejsze opowiastki dla dzieci. Piotruś Królik złamał
zakaz wstępu do ogrodu, stracił swój niebieski kubraczek i zachorował. Zamknięte drzwi reprezentują
odwieczną pokusę.

Dzieci
Przejdę teraz do ostatniego i najważniejszego pytania: Jakie - jeżeli w ogóle jakiekolwiek -

znaczenie i wartości przedstawiają baśnie w dzisiejszych czasach? Zacznę od problemu dziecięcego
odbiorcy, zazwyczaj bowiem zakłada się, że dzieci już ze swej natury są szczególnie predestynowane
do słuchania lub czytania baśni. Gdy recenzenci piszą o baśniach, które ich zdaniem mogłyby
zainteresować także dorosłych, lubują się w takich oto „dowcipnych” zachwalankach: „Książka ta
przeznaczona jest dla dzieci od lat sześciu do sześćdziesięciu”. Nigdy nie widziałem reklamy nowego
modelu samochodzika zaczynającej się od słów: „Zabawka ta zajmie dzieci od lat siedmiu | do
siedemdziesięciu” - choć na mój rozum byłoby to o wiele stosowniejsze. Czy istotnie taki
nierozerwalny związek łączy dzieci i baśnie? Czy fakt, że ktoś z dorosłych czyta je dla przyjemności,
wymaga komentarzy? Mówię tu o czytaniu baśni, nie o studiowaniu ich jako ciekawostek. Dorosłym
wolno studiować i kolekcjonować wszystko, nawet stare programy teatralne lub papierowe torby.

Pośród tych, którym pozostało jeszcze dość mądrości, J by nie oskarżać baśni o zgubne wpływy,

panuje przeświadczenie o istnieniu naturalnego związku między dziecięcym umysłem a baśnią -
podobnego do związku, który łączy | dziecięcy organizm i mleko. Uważam to przekonanie za błędne -
w najlepszym wypadku za sprowokowane przez fałszywy sentymentalizm. Jest ono chyba najbardziej
typowe dla ludzi, którzy z jakichś prywatnych powodów (na przykład brak własnego potomstwa)
uważają dzieci za istoty szczególnego rodzaju, niemal za odmienną rasę, a nie za

normalnych, jakkolwiek niedojrzałych, członków określonej rodziny i rodu ludzkiego w ogóle.
Łączenie baśni z dziećmi to tylko drobny incydent w naszej lokalnej historii. W obecnych

nowoczesnych i oczytanych czasach zesłano baśnie do pokoi dziecinnych, podobnie jak stare i
zniszczone meble wynosi się do dziecięcej bawialni. Dorośli już ich nie chcą, a więc nie mają nic
przeciwko temu, by używano ich niezgodnie z przeznaczeniem20. To nie wybór i gusty dzieci się liczą.
Dzieci jako klasa (a nie są one jednolitą grupą - jedyne, co mają wspólnego, to brak doświadczenia) ani
nie lubią baśni bardziej niż dorośli, ani ich lepiej nie rozumieją - i wcale nie wolą ich bardziej od
innych rzeczy. Są młode i rosną, i mają zazwyczaj doskonały apetyt, a więc bez większego trudu
przełkną i baśnie. Tak naprawdę baśnie smakują tylko niewielu dzieciom (i niektórym tylko dorosłym),
lecz nawet wtedy nie jest to apetyt wyłącznie na baśnie21. Co więcej, z reguły nie pojawia się on we
wczesnym dzieciństwie bez zewnętrznych bodźców - a jeśli jest wrodzony, to z wiekiem raczej rośnie
niż maleje.

To prawda, że w ostatnich czasach pisze się bądź adaptuje baśnie głównie na użytek dzieci.

Podobnie dzieje się z muzyką, poezją, powieściami czy z podręcznikami do nauk ścisłych. Niezależnie
od tego, jak konieczna byłaby to procedura, wiąże się ona z poważnym zagrożeniem. Przed ostateczną
katastrofą ratuje nas jedynie fakt, iż nie cała nauka i sztuka zostały zepchnięte do pokoju dziecinnego i
szkolnej klasy - trafił tam tylko ten przebłysk czy przedsmak spraw dorosłych, który uznano (często
błędnie) za stosowny dla dzieci. Jeśli ograniczy się zasięg którejkolwiek dziedziny nauki lub sztuki
wyłącznie do pokoju dziecinnego, narazi się ją na poważne okaleczenie. Piękny stół, dobry obraz czy
użyteczne urządzenie (na przykład mikroskop) pozostawione bez dozoru do użytku dzieci, zostanie w
końcu zeszpecone lub zepsute. Tak też i baśnie zesłane do dziecinnego pokoju, odcięte od sztuki w
pełni dojrzałej, w końcu ulegną zwyrodnieniu - ich dotychczasowe wygnanie dokonało już dosyć
spustoszeń.

Nie sądzę więc, aby dziecięcy odbiór stanowił właściwy miernik wartości baśni. Zbiory baśni to ze

swej natury strychy i lamusy, które tylko przelotny obyczaj zmienił w dziecięce bawialnie. Ich
zawartość to porzucone w nieładzie i często pokiereszowane rupiecie - mieszanina rozmaitych
okresów, celów i gustów - ale można niekiedy wypatrzyć wśród nich rzecz o trwałej wartości: stare,
niezbyt zniszczone dzieło sztuki, które tylko głupota mogła ongiś odrzucić.

Księgi baśni Andrew Langa to na pewno nie rupieciarnie - podobne są raczej stoiskom na

wyprzedaży. Ktoś obdarzony dobrym okiem do meczy, które wciąż mają jakąś wartość, przeszedł się
po komórkach i strychach uzbrojony w ściereczkę do kurzu. Zbiory Langa są głównie produktem
ubocznym jego „dorosłych” studiów nad folklorem i mitologią - część jego odkryć została
przeznaczona na użytek dzieci22. Warto przyjrzeć się temu, jak Lang motywuje swoją decyzję.

Wstęp do pierwszego tomu mówi o dzieciach, „dla których opowieści te są przeznaczone”.

„Przedstawiają one - pisze Lang - człowieka z zarania historii, wiernego swym

pierwszym miłościom, i mają jego niestępioną wiarę w cudowności i świeży na nie apetyt […]

»Czy to prawda?« - powiada dalej - oto wspaniałe pytanie dziecka”.

Przypuszczam, że Lang utożsamia ową „wiarę w cudowności” z „apetytem na nie”, albo

przynajmniej uważa je za ściśle ze sobą związane. Tymczasem są to dwie zupełnie różne sprawy, zaś
apetyt na cudowności nie jest ani pierwszym, ani najważniejszym spośród aspektów ogólnego apetytu
wyodrębnianych przez dojrzewający umysł. Lang używa słowa „wiara” w jego potocznym znaczeniu, a
więc jako przekonanie o istnieniu lub wydarzeniu się czegoś w rzeczywistym (pierwotnym) świecie.
Skoro tak, to obawiam się, że słowa Langa - odarte z sentymentalizmu - mogą sugerować tylko jedno:

oto nadawca baśniowej opowieści, świadomie lub nie, żeruje na łatwowierności swych dziecięcych
odbiorców, na ich braku doświadczenia utrudniającym im odróżnienie faktu od fikcji, choć samo to
rozróżnienie jest podstawą tak zdrowego ludzkiego umysłu, jak i baśni.

Dzieci są naturalnie zdolne do literackiej wiary pod warunkiem, że narrator jest dość dobry, by ją

sprowokować. Ten stan umysłu zwykło się nazywać dobrowolnym zawieszeniem niewiary. Moim
zdaniem nie jest to poprawny opis tego, co się rzeczywiście dzieje. Tak naprawdę nadawca opowieści
okazuje się owocnym twórcą wtórnego świata, w który może wniknąć umysł odbiorcy, a wszystko, o
czym mówi, jest „prawdziwe” w ramach tego świata: jest zgodne z prawami wykreowanej
rzeczywistości. A więc wierzysz, dopóki pozostajesz „wewnątrz” opowieści. Kiedy pojawia się
niewiara, czar pryska: magia czy raczej sztuka zawiodła. Jesteś z powrotem w pierwotnym świecie i
spoglądasz z dystansu na ów karłowaty, poroniony wtórny świat. Jeśli zaś czujesz się zobowiązany - z
uprzejmości czy z innych względów - by w nim pozostać, wtedy istotnie musisz zawiesić niewiarę
(albo ją stłumić), bo inaczej słuchanie i patrzenie stanie się nie do zniesienia. Jednak takie zawieszenie
niewiary jest tylko namiastką tego, co prawdziwe, wybiegiem, jaki stosujemy, gdy zniżamy się do
zabawy albo udawania, lub kiedy (mniej czy bardziej chętnie) próbujemy odnaleźć jakieś zalety w
dziele sztuki, które nas zawiodło.

Prawdziwy entuzjasta krykieta jest jak zaczarowany: trwa we wtórnej wierze. Ja, kiedy oglądam

mecz, pozostaję na niższym poziomie. Może mi się do pewnego stopnia udać dobrowolne zawieszenie
niewiary, jeśli znajdzie się coś, co wciągnie mnie w grę i nie dopuści do mnie nudy - na przykład
nieopanowane, heraldyczne przedkładanie granatu nad jasny błękit. To zawieszenie niewiary może
więc być równoznaczne ze zmęczonym, nie uporządkowanym bądź sentymentalnym stanem umysłu,
zatem łączy się raczej z „dorosłością”. Myślę, że jest to istotnie stan umysłu wielu dorosłych w obliczu
baśni. Zatrzymuje ich tam jedynie sentyment (wspomnienia z dzieciństwa albo własne o nim
wyobrażenia); uważają, że opowieść powinna im się podobać. Jednak gdyby naprawdę im się
podobała, nie musieliby zawieszać niewiary - w pewnym sensie wierzyliby naprawdę.

Jeśli Lang miał na myśli ten rodzaj wiary, to w jego słowach może być ziarno prawdy. Można się

spierać o to, czy czar opowieści łatwiej działa na dzieci. Kto wie, czy tak nie jest, choć ja osobiście nie
jestem tego taki pewien. Sądzę, że źródłem takiego przekonania czy raczej złudzenia może być często
pokora dzieci, ich brak doświadczenia i słownictwa krytycznego i niespożyty apetyt - proporcjonalny
do tempa wzrostu i rozwoju. Dzieci lubią albo usiłują polubić wszystko, co im się podaje; a jeśli im się
to nawet nie spodoba, nie potrafią wyrazić ani uzasadnić swej opinii (a więc ją ukrywają); nadto lubią
mnóstwo innych rzeczy bez wyboru i hierarchii, bez zadania sobie trudu, by zanalizować poziomy
swojej wiary. A już na pewno wątpię, by ów czarodziejski napój - czar udanej baśni - należał do
gatunku tych, które stępiają smak i zdają się słabsze z każdym kolejnym łykiem.

„»Czy to prawda?« - oto wspaniałe pytanie dziecka” - powiada Lang. Wiem, dzieci zadają to

pytanie i nie wolno dać na nie pochopnej ani wymijającej odpowiedzi . Pytanie to rzadko poświadcza
„niestępioną wiarę” czy nawet gotowość na nią. Najczęściej jego źródłem jest pragnienie dziecka, by
zorientować się w typie proponowanej mu opowieści. Dziecięca wiedza o świecie jest z reguły zbyt
uboga, by mogła pozwolić na samodzielne i natychmiastowe odróżnienie tego, co fantastyczne, od
tego, co tylko dziwne (a więc rzadkie bądź odległe) lub nonsensowne albo po prostu „dorosłe” (chodzi
tu o zwykłe sprawy ze świata rodziców, który w swej znakomitej części pozostaje dla dziecka
niezbadany). Jednak dzieci są świadome istnienia różnych klas opowieści i są w stanie polubić je
wszystkie. Oczywiście granice między tymi gatunkami mogą się niekiedy zacierać, ale przecież nie jest
to cecha wyłącznie dziecięcego odbioru. Teoretycznie wszyscy znamy różnice, a mimo to nie zawsze
potrafimy określić rodzaj słyszanej opowieści. Dziecko może uwierzyć, że w sąsiednim hrabstwie żyją
ludożercze potwory; wielu dorosłych bez trudu uwierzyłoby w ich istnienie w innym kraju; a niemal
każdy, kto wierzy w życie w kosmosie, zaludnia inne planety niegodziwymi poczwarami.

Byłem jednym z tych dzieci, do których zwracał się Andrew Lang - urodziłem się w czasach, gdy

ukazała się Zielona księga baśni - dzieci, które według niego czytały baśnie tak, jak dorośli czytają
powieści, i o których powiedział: „mają one takie same gusty jak nasi nadzy przodkowie sprzed tysięcy
lat i wyraźnie wolą baśnie od historii, poezji, geografii albo rachunków” . Ale cóż my naprawdę wiemy
o naszych „nagich przodkach” - oprócz tego, że z pewnością nie chadzali nago? Nasze baśnie,
jakkolwiek stare zawierałyby elementy, z pewnością różnią się od ich baśni. Nadto, skoro zakładamy,
że mamy baśnie, ponieważ i oni je mieli, to czemuż by nie założyć także, że mamy historię, geografię,
poezję i arytmetykę, bo i oni je znali i lubili - przynajmniej o tyle, o ile były one dla nich dostępne i o
ile podzielili już na odrębne działy swe ogólne zainteresowanie światem.

Wszakże opis Langa nie pasuje ani do moich własnych wspomnień, ani do moich doświadczeń z

innymi dziećmi. Nawet jeśli Lang nie mylił się co do znanych sobie dzieci, to przecież i tak dzieci
różnią się, nawet w ciasnych granicach Wielkiej Brytanii, a wszelkie generalizacje, które każą je
traktować jako jedną klasę (niezależnie od indywidualnych zdolności i od wpływu środowiska oraz
wychowania), są zwodnicze. Nie odczuwałem jakiegoś szczególnego „pragnienia, by uwierzyć”.
Chciałem wiedzieć. Wiara natomiast zależała od sposobu, w jaki przedstawiono mi daną historię, od
wewnętrznego tonu i jakości opowieści. Nie przypominam sobie, żeby choć raz przyjemność czerpana
z opowieści wypływała z mej wiary, że wszystko, o czym opowiada, zdarzyło się lub mogło się
zdarzyć w „prawdziwym” życiu. Baśnie wyrażały nie możliwości, ale pragnienia. Były udane, jeśli
wzbudzały tęsknotę, zaspokajając ją, ale i często nieznośnie ją zaostrzając. Nie potrzeba tu rozwodzić
się nad tym szerzej - mam nadzieję, że wrócę jeszcze do tej tęsknoty złożonej z wielu czynników
zarówno uniwersalnych, jak i typowych tylko dla współczesnych ludzi (w tym także i dla
współczesnych dzieci) albo nawet dla określonego rodzaju ludzi. Nigdy nie pragnąłem mieć snów czy
przygód Alicji, a opowieść o nich po prostu mnie bawiła. Nie marzyłem o poszukiwaniu ukrytych
skarbów czy o walce z piratami, więc nie przejąłem się zbytnio Wyspą skarbów [R.L. Stevensona].
Wolałem opowieści o Indianach: były w nich łuki i strzały (a moim nigdy nie spełnionym marzeniem
było nauczyć się dobrze j strzelać z łuku), obce języki, przebłyski archaicznego stylu J

życia, a nade wszystko lasy i puszcze. Jeszcze wspanialszy był kraj Merlina i Artura, a

najpiękniejsza była bezimienna Północ Sygurda Wólsunga i Fafhira, księcia smoków8. Tych krain
pożądałem najbardziej. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że smok jest zwierzęciem tego samego
rodzaju co na przykład koń. I to nie tylko dlatego, że konie widywałem co dzień, ale nigdy nie udało mi
się odnaleźć nawet śladu smoczej stopy 5. Smok nosił wyraźne piętno Królestwa Czarów: jeśli gdzieś
żył, to było to w innym świecie. Fantazja - tworzenie innych światów bądź ich „oglądanie” - zrodziła
się w sercu tęsknoty za innymi światami. Pożądałem smoków z całej duszy, z samej głębi mej istoty.
Oczywiście w swym mdłym ciele nie życzyłem ich sobie w sąsiedztwie, nie pragnąłem, by wtargnęły
w mój stosunkowo bezpieczny świat, w którym można było w spokoju i bez lęku czytać sobie
opowieści26. Świat, który zawierał choćby wyobrażenie Fafhira, był bogatszy i piękniejszy, nawet za
cenę utraty poczucia bezpieczeństwa. Mieszkaniec spokojnych i żyznych nizin może słuchać opowieści
o udręczonych górach i nieurodzajnych morzach - i tęsknić za nimi w głębi serca. Bo serce jest silne,
choć ciało mdłe.

Mimo że obecnie rozpoznaję w baśniach ważny aspekt mojej lektury, to nieprawda, że jako dziecko

lubiłem je najbardziej. Prawdziwe zamiłowanie do nich rozwinęło się dopiero po upływie mych
„przedszkolnych” lat (tak niewielu,

(Zob. notę D na s. 78.)
I właśnie to mają dzieci najczęściej na myśli, gdy pytają: Czy to prawda? Rozumieją przez to:

Podoba mi się ta opowieść, ale czy to moja współczesność? Czy jestem bezpieczny w swoim łóżeczku?
Jedyne, co pragną usłyszeć to: Oczywiście, w dzisiejszej Anglii nie ma już smoków.a jakże wydawały
mi się długie), kiedy to umiałem już czytać, a jeszcze nie chodziłem do szkoły. W tych czasach (omal
nie napisałem „szczęśliwych” czy „złotych”, choć tak naprawdę były one smutne i niespokojne)
lubiłem jeszcze wiele innych rzeczy - niektóre tak samo, a inne nawet bardziej niż baśnie: historię,

astronomię, botanikę, gramatykę i etymologię. Jeśli miałem coś wspólnego z owym Langowskim
uogólnionym dzieckiem, to tylko z czystego przypadku. Byłem na przykład niewrażliwy na poezję i
zawsze opuszczałem wiersze wprowadzone do opowiadań. Odkryłem ją dopiero później, za
pośrednictwem greki i łaciny i poprzez własne próby przekładu z języków klasycznych. Natomiast
prawdziwy apetyt na baśnie obudziła we mnie filologia na progu dorosłości, a wojna przyspieszyła
jego wzrost.

Myślę, że powiedziałem na ten temat więcej niż potrzeba. W każdym razie nie ma już chyba

żadnych wątpliwości co do tego, żenię można kojarzyć baśni jedynie z dziećmi. Jeśli dostrzega się
jakiś związek między nimi, to jest on: (a) naturalny, gdyż dzieci są ludźmi, a baśnie mieszczą się w
naturalnych ludzkich (choć nie uniwersalnych) gustach; (b) przypadkowy, gdyż baśnie stanowią lwią
część literackich rupieci, które Europa ostatnich lat upchnęła do lamusa; (c) nienaturalny, gdyż na
młode pokolenie spogląda się z fałszywym sentymentalizmem, który wyraźnie rośnie wraz ze
spadkiem liczby dzieci.

To prawda, że wiek sentymentalnego stosunku do dzieciństwa wytworzył wiele czarujących

książeczek (choć oczarowały one przede wszystkim dorosłych) - baśni albo pokrewnych jej gatunków -
ale spowodował także straszliwe skarlenie opowiadań pisywanych bądź adaptowanych na użytek
zakładanego poziomu dziecięcych umysłów i potrzeb. Zamiast ograniczyć zasięg dawnych opowieści,
uładzono je i wycięto z nich co bardziej drastyczne szczegóły. Adaptacje zaś są często albo głupawe w
Pigwiggenowskim stylu i w dodatku pozbawione jakiejkolwiek intrygi, albo

traktują dzieci z góry, albo (i to jest najgorsze) skrycie naigrawają się z samych siebie, z okiem

zwróconym na innych dorosłych. Nie oskarżałbym Andrew Langa o nieprzystojny rechocik, ale na
pewno zbyt często uśmiechał się pod wąsem, zerkając porozumiewawczo na innych mądrych ludzi
ponad głowami swych młodocianych czytelników i doprowadzając choćby do poważnego okaleczenia
Kronik Pantoflii (Chronicles of Pantouflia).

Dasent z wigorem i poczuciem sprawiedliwości odpierał pruderyjną krytykę swych przekładów z

ludowych opowieści skandynawskich. Jednak popełnił zdumiewające szaleństwo, zabraniając dzieciom
czytać dwa ostatnie opowiadania ze swego zbioru. To wręcz niewiarygodne, by ktoś mógł prowadzić
studia nad baśniami i niczego się przy tym nie nauczyć. Ani krytyka, ani repliki, ani zakazy nie byłyby
potrzebne, gdyby nie uznano dzieci za nieuchronnych czytelników zbioru Dasenta.

Nie przeczę, że jest pewna prawda w słowach Langa (jakkolwiek sentymentalnie by one brzmiały):

„Ten, kto wejdzie do Królestwa Baśni, musi mieć serce małego dziecka”. Jest to przecież cecha
niezbędna, by uczestniczyć w podniosłych przygodach rozgrywających się w królestwach i
mniejszych, i o wiele potężniejszych niż Królestwo Czarów. Ale pokora i niewinność - to, co w tym
kontekście oznacza „serce małego dziecka” - nie muszą koniecznie łączyć się z bezkrytycznym
zachwytem, a na pewno nie z bezmyślną czułostkowością. Chesterton wspominał ongiś, że dzieci, z
którymi oglądał Błękitnego ptaka Maeterlincka, były rozczarowane, bo „sztuka nie skończyła się
dniem sądu i para bohaterów nigdy nie dowiedziała się o wierności Psa i zdradzie Kota”. „Albowiem
dzieci - pisze Chesterton - są niewinne i kochają sprawiedliwość; podczas gdy większość z nas,
dorosłych, jest niegodziwa i dlatego wolimy miłosierdzie”.

Z kolei Andrew Langowi coś się pomieszało. Uparcie broni księcia Ricarda, bohatera jednej ze

swych baśni, gdy ten zabija Żółtego Karła. „Nienawidzę okrucieństwa - oświadcza Lang - […] lecz
była to uczciwa walka, z mieczem w ręku, a karzeł - pokój jego prochom - zginął w zbroi”. Nie jest
wcale oczywiste, że „uczciwa walka” jest mniej okrutna od „uczciwego sądu” albo że przebicie karła
mieczem było bardziej sprawiedliwe niż stracenie niegodziwych królów czy złych macoch - a od tego
Lang odżegnuje się w swych zbiorach i posyła (jak się szczyci) swych zbrodniarzy na emeryturę z
wcale niezłym uposażeniem. Oto przykład miłosierdzia nie utemperowanego przez sprawiedliwość. Co
prawda Lang adresował swój wywód nie do dzieci, ale do rodziców i opiekunów, którym
rekomendował swe baśnie, Księcia Prigia i Księcia Ricarda, jako odpowiednie dla ich podopiecznych .

To rodzice i opiekunowie zakwalifikowali baśnie jako utwory przeznaczone dla dzieci, a owo
pomieszanie wartości jest tylko jednym ze skutków takiej kwalifikacji.

Jeśli mówimy o „dziecku” w dobrym sensie tego słowa (ma ono także swe uzasadnione, złe

znaczenie), nie wolno nam automatycznie używać słowa „dorosły” w złym sensie (ma ono także swe
uzasadnione, dobre znaczenie). Dorastanie to niekoniecznie wzrastanie w niegodziwości (choć często
oba te procesy idą w parze). Przeznaczeniem dziecka jest dorosnąć, a nie przemienić się w Piotrusia
Pana. Nie chodzi tu o to, aby utracić niewinność i zdziwienie światem, ale żeby kontynuować
wyznaczoną wędrówkę - ową wędrówkę, którą na pewno lepiej byłoby ukończyć niż odbywać z
nadzieją, ale którą trzeba odbywać z nadzieją, by ją kiedykolwiek ukończyć. A to właśnie jest jedna z
lekcji (jeśli w ogóle można mówić o lekcjach w przypadku opowieści, które nie są wykładem
czegokolwiek), jakiej udzielić nam mogą baśnie - że zagrożenie, smutek i cień śmierci mogą niekiedy
nadać nieopierzonemu, niezgrabnemu i samolubnemu wyrostkowi godność, a nawet i mądrość.

- Nie dzielmy więc rasy ludzkiej na Elojów i Morloków: na śliczne dzieci, które wiek XVIII

głupawo nazywał „elfami”, ze swymi baśniami (tak starannie oczyszczonymi ze wszystkiego co
niestosowne) i na mrocznych Morloków doglądających swoich maszyn. Jeśli w ogóle warto czytać
baśnie, to trzeba, aby czytali je również dorośli, a także, aby je dla dorosłych pisać. Oczywiście
potrafią oni więcej w nich umieścić i znacznie więcej z nich wydobyć, niż udaje się to dzieciom. Jeśli
baśnie staną się dziedziną prawdziwej sztuki, to dzieci będą mogły oczekiwać tego typu utworów
dostosowanych do ich poziomu i na ich miarę, podobnie jak są wprowadzane w poezję, historię i nauki
ścisłe. Byłoby jednak lepiej, gdyby dzieci czytały pewne książki - szczególnie baśnie - nieco powyżej
niż poniżej swych możliwości intelektualnych. Ich lektury, podobnie jak ubrania, winny pozwolić na
wzrastanie, a przynajmniej do tego zachęcać.

A więc dobrze. Skoro dorośli mają czytać baśnie jako naturalną gałąź literatury - ani nie bawiąc się

w dzieci, ani nie udając, że wybierają lekturę dla dzieci, ani wreszcie nie pozostając dziećmi, które
nigdy nie dorosną - to jakie wartości ma im do zaoferowania ten gatunek, jaki jest z niego pożytek?
Jest to, jak sądzę, ostatnie i najważniejsze z pytań. Wspomniałem już o niektórych możliwych
odpowiedziach, a przede wszystkim o tym, że skoro baśnie noszą piętno sztuki, ich podstawową
wartością będzie po prostu to, co jako literatura mają wspólnego z innymi dziełami sztuki. Wszak
baśnie oferują także - w szczególny sposób i w szczególnym stopniu - coś więcej: oferują fantazję,
uzdrowienie, ucieczkę i pociechę, a więc wszystko to, co bardziej potrzebne jest dorosłym niż
dzieciom. Większość z tych baśniowych funkcji uznano w naszych czasach za coś złego. Omówię je
pokrótce, zaczynając od fantazji.

Fantazja
Ludzki umysł zdolny jest do tworzenia wyobrażeń - obrazów rzeczy, które nie są bezpośrednio

obecne. Zdolność ta znana dotąd była oczywiście pod nazwą wyobraźni. W ostatnich czasach, bardziej
w języku specjalistycznym niż naturalnym, wyobraźni przypisuje się wyższe zdolności niż zwykłe
tworzenie wyobrażeń - to ostatnie zaś określa się jako fantazjowanie (używając tej zdeprecjonowanej
pochodnej od wyrazu „fantazja”). W rezultacie sens wyobraźni zawęża się (należałoby tu właściwie
mówić o fałszowaniu tego sensu) do „umiejętności nadawania tworom idealnym wewnętrznej
spójności cechującej rzeczywistość”.

Może to i śmieszne, że ktoś tak nieuczony jak ja ma czelność wyrażać swoje zdanie na ten temat,

ale ośmielę się zauważyć, że to słowne rozróżnienie jest niepoprawne z filologicznego punktu
widzenia, a analiza - nieprzystawalna do faktów. Zdolność umysłu do tworzenia obrazów to jedna
sprawa - i słusznie umiejętność tę określa się mianem wyobraźni. Wytworzenie obrazu, pochwycenie
jego implikacji, kontrola nad nim, a więc wszystkie te sprawy, które są podstawą udanej ekspresji,
mogą różnić się pod względem żywości i siły, ale jest to różnica w stopniu, a nie w rodzaju zdolności.
Umiejętność wyrażenia, które (mniej czy bardziej udatnie) nadaje temu, co wyobrażone, „spójność
cechującą rzeczywistość”28, to zupełnie inna sprawa. Potrzeba jej innej nazwy - jest to sztuka, ogniwo

łączące wyobraźnię i jej ostateczny produkt: utwór. Brakuje mi jeszcze słowa, które łączyłoby w sobie
pojęcie sztuki tworzenia jako takiej i ową cechę dziwności i obcości w sposobie wyrażenia, a obecną
już w obrazie wytworzonym przez wyobraźnię: niezbędną cechę baśni. Oto więc przyznaję sobie
władzę Humpty Dumpty’ego9 i wybieram dla mych celów słowo „fantazja” - i to zarówno w jego
starszym i bardziej wzniosłym sensie „wyobraźni”, jak i w pochodnym znaczeniu „nierzeczywistości”
(to jest niepodobieństwa do pierwotnego świata) i uwolnienia się od dominacji „faktu” - jednym
słowem „fantastyczności”. Jestem w pełni świadom etymologicznego pokrewieństwa łączącego
„fantazję” z „fantastycznością” (oznaczającą wyobrażenia nie tylko rzeczy, które nie są „bezpośrednio
obecne”, ale i takich, których nie sposób odnaleźć w pierwotnym świecie, albo w które nikt nie wierzy)
- więcej, cieszy mnie to pokrewieństwo. Nie odpowiada mi jednak pejoratywne zabarwienie, jakie
cechuje wypowiedzi o tych wyobrażeniach. Fakt, że są to obrazy rzeczy nie istniejących w pierwotnym
świecie, to cnota, nie wada. Tak pojmowana fantazja nie jest wcale niższą, lecz wyższą formą sztuki -
doprawdy jest formą niemal najczystszą, a więc (gdy jest udana) najpotężniejszą.

Fantazja naturalnie ma pewną przewagę nad innymi rodzajami twórczości: fascynującą obcość i

dziwność. Jednak przewagę tę obrócono przeciwko niej i wykorzystano, by ją zdyskredytować. Wielu
ludzi nie lubi ulegać fascynacjom. Niejednemu też nie odpowiada jakiekolwiek wtrącanie się w
pierwotny świat (lub dostępne nam jego przebłyski). Głupio i złośliwie mylą więc fantazję z
marzeniami, które nie mają nic wspólnego ze sztuką i z zaburzeniami psychicznymi, nad którymi
człowiek nie ma żadnej władzy: z halucynacjami i przywidzeniami.

Pomyłka czy też zła wola zrodzona z niepokoju, a w efekcie i z niechęci, to nie jedyne przyczyny

tego pomieszania pojęć. Fantazja ma też jedną niewątpliwą i niebagatelną wadę: nie jest wcale łatwa.
Uważam ją za nie mniej, ale bardziej twórczą, lecz, jak wykazuje praktyka, „wewnętrzna spójność
cechująca rzeczywistość” jest tym trudniejsza do osiągnięcia, im bardziej wykreowane obrazy i
przetworzenia podstawowego materiału niepodobne są do układów pierwotnego świata. Łatwiej jest
tworzyć światy z bardziej „trzeźwych” składników. W efekcie fantazja często pozostaje
niedorozwinięta; bywa używana do błahych celów, na wpół poważnie albo tylko dla ozdoby: zmienia
się w „fantazyjność”. Każdy, kto włada tym wspaniałym narzędziem, jakim jest ludzki język, potrafi
powiedzieć „zielone słońce”. Wielu jest w stanie je sobie wyobrazić lub narysować. To jednak nie
wystarcza, choć samo w sobie może być wspanialsze niż niejeden „fotograficzny szkic” albo
„odzwierciedlenie życia” tak chwalone przez krytyków literackich.

Aby stworzyć wtórny świat, w którym zielone słońce byłoby do przyjęcia przez wtórną wiarę,

potrzeba nie tylko wysiłku myśli, ale nade wszystko szczególnych zdolności, owego daru elfów.
Niewielu porywa się na coś tak trudnego. Ten, kto się tego zadania podejmie i choćby w pewnym
stopniu się zeń wywiąże, dokona czegoś niezwykłego w sztuce: dotrze do samej istoty i źródeł
możliwości sztuki narracyjnej.

W ludzkiej twórczości fantazję najlepiej pozostawić słowu, prawdziwej literaturze. W malarstwie

wizualne przedstawienie fantastycznych wyobrażeń jest zbyt łatwe technicznie; ręka ma tendencję do
prześcignięcia umysłu, więcej - do pokonania go . Najczęściej prowadzi to do powstania niemądrych i
chorobliwych malowideł. Na nieszczęście dramat, sztuka tak różna od literatury, jest często uznawana
za jej gałąź, a jednym z fatalnych tego rezultatów jest

wyraźnie widoczna deprecjacja fantazji. Po części deprecjacja ta wynika ze zrozumiałej tendencji

krytyków do chwalenia tylko tych form sztuki (bądź „wyobraźni”), które najbardziej odpowiadają ich
własnym gustom - czy to wrodzonym, czy to wyuczonym. Krytyka literacka w kraju, który zrodził tak
wielki dramat i jest właścicielem dzieł Szekspira, przejawia zbytnie tendencje do dramatyzowania.
Dramat z natury jest wrogi fantazji. Fantazja zaś, nawet najprostszego rodzaju, rzadko odnosi sukces w
dramacie, jeśli przedstawia się ją „jak należy”, a więc jako coś widzialnego i słyszalnego.
Fantastycznych form nie można udawać. Ludzie przebrani za mówiące zwierzęta mogą wywołać efekt
bufonady albo mimikry, ale na pewno nie fantazji. Najlepiej dowodzi tego klęska bękarciej formy

dramatu - pantomimy. Im bliższa jest ona „udramatyzowanej baśni”, tym okazuje się gorsza. Jest
znośna jedynie wtedy, gdy jej „fantazja” zostanie zredukowana do szczątkowej ramy zwykłej farsy.
Wówczas od nikogo nie wymaga się wiary w przedstawioną rzeczywistość. Niepowodzenie
„baśniowej” pantomimy wynika głównie z tego, że reżyserzy, by ukazać fantazję lub magię, muszą
uciekać się do środków technicznych. Oglądałem kiedyś tak zwaną „dziecięcą pantomimę” - zwykłą
historię o Kocie w Butach z końcową przemianą olbrzyma w myszkę. Gdyby metamorfozę tę
przedstawić naprawdę dobrze, to albo przeraziłaby śmiertelnie widzów, albo też byłaby pokazem
wysokiej klasy sztuki magicznej. A tak, choć dość pomysłowy okazał się zabieg ze zmianą oświetlenia,
widzowie musieli nie tyle zawiesić niewiarę, ile ją powiesić czy poćwiartować.

Gdy czyta się Makbeta, można uznać czarownice za istoty całkiem znośne (choć są, biedactwa,

szalenie pospolite w porównaniu z resztą swego rodu), pełnią one bowiem określoną funkcję fabularną
i mają swe mroczne znaczenie w sztuce. W przedstawieniu są jednak niemal nie do zniesienia. Jedyne,
co pozwala je tolerować, to pamięć o lekturze sztuki. Mówiono mi, że miałbym inne zdanie na ich
temat, gdybym myślał o nich jak ludzie z epoki polowań na czarownice i procesów czarownic.
Oznacza to, że mógłbym uznać, iż istniałyby naprawdę, w pierwotnym świecie, innymi słowy, gdybym
nie myślał o nich jak o fantazji. Ten argument potwierdza tylko moje racje. Gdy dramaturg - nawet
dramaturg na miarę Szekspira - wykorzystuje fantazję, to najpewniej jej losem będzie degradacja albo
rozmycie. Makbet to dzieło dramaturga, który (przynajmniej w tym przypadku) powinien był napisać
opowiadanie - naturalnie, gdyby miał po temu talent i cierpliwość.

Od nieprzystawalności zabiegów scenicznych do zamierzonych rezultatów ważniejszy jest fakt, iż

dramat z natury jest rodzajem udawanej czy przynajmniej zastępczej magii: jest on widzialnym i
słyszalnym przedstawieniem ludzi wymyślonych w opowieści. Już sam w sobie jest więc próbą
naśladowania różdżki czarnoksięskiej. Każde - nawet udane pod względem technicznym -
wprowadzenie w ten niby-magiczny wtórny świat dalszych fantazji lub czarów każe nam przenieść się
na kolejny poziom rzeczywistości: w świat trzeciego rzędu. A to już o jeden świat za daleko. Być może
udałoby się go osiągnąć, ale ja nie widziałem, aby taka próba kiedykolwiek się powiodła. I na pewno
ten typ rzeczywistości nie może uchodzić za właściwy dla dramatu, który już z definicji przemienia
żywych ludzi w naturalne narzędzia sztuki i iluzji .

Właśnie dlatego, że dramat nie pozwala na wyobrażenie postaci ani poszczególnych sytuacji, lecz

narzuca ich bez- f| pośrednie doświadczenie, jest on sztuką z gruntu odmienną od sztuki narracyjnej,
nawet jeśli używa podobnego materiału (słowa, rymy, akcja). Jeśli więc ktoś woli dramat od l literatury
(jak rzecz się ma z niektórymi krytykami), opierając swe opinie albo na wypowiedziach krytyków
teatralnych, albo na własnym doświadczeniu, to najpewniej źle zrozumie czyste opowieści i będzie
próbował wtłoczyć je

w ciasne ramy sztuk scenicznych. Na przykład ktoś taki będzie wolał postaci - nawet te najbardziej

pospolite i nudne - od rzeczy. Niewiele można powiedzieć w dramacie o drzewach jako o drzewach.

„Czarodziejski dramat” - przedstawienia elfów, których widzami tak często bywali ludzie - tworzy

realistyczne, niemal dotykalne fantazje, niedostępne dla jakichkolwiek ludzkich środków. W rezultacie
jego oddziaływanie (na człowieka) wykracza zazwyczaj poza wtórną wiarę. Jeśli znajdziesz się na
czarodziejskim dramacie, przeniesiesz się (albo tak ci się będzie zdawało) do wnętrza wtórnego świata.
Jest to doświadczenie podobne do sennego marzenia i niekiedy z nim mylone (błąd ten popełniali
ludzie - nie elfy). Czarodziejski dramat wprowadza cię w sen snuty przez cudzy umysł, choć możesz
łatwo zapomnieć o tym niepokojącym fakcie. I oto doświadczasz bezpośrednio wtórnego świata: napój
czarodziejski okazał się zbyt silny i wierzysz w ten świat pierwotną wiarą, niezależnie od cudowności
wydarzeń. Uległeś złudzeniu, ale czy takie były zamiary elfów (a przynajmniej czy takie są za każdym
razem), to już zupełnie inna sprawa. Elfy z pewnością podobnemu złudzeniu nie ulegają. Jest to forma
ich sztuki - zasadniczo różna od magii lub czarów. Nie żyją w niej, choć na pewno mogłyby poświęcić
na nią więcej czasu niż ludzcy artyści. Pierwotny świat pozostaje więc tym samym dla elfów i dla

ludzi, nawet jeśli jest przez nich inaczej ceniony i postrzegany.

Potrzeba nam terminu na określenie tego kunsztu elfów, gdyż wszystkie używane dotychczas słowa

rozmyły się albo zaczęły znaczyć co innego. Najbardziej oczywistym terminem byłaby „magia” i raz
go już tu użyłem (zob. s. 18), lecz niezbyt poprawnie. Magia bowiem powinna oznaczać jedynie
czynności czarownika. Sztuka jest działaniem ludzkim, które prowokuje wtórną wiarę, ale wiara ta nie
jest ani jej jedynym, ani ostatecznym celem. Podobny rodzaj sztuki - choć z większym talentem, a
mniejszym wysiłkiem - uprawiają i elfy (a przynajmniej tak twierdzą opowieści o nich), lecz ów
kunszt, potężniejszy od zwykłej sztuki i bardziej dla elfów typowy, nazwę - z braku lepszego terminu -
„zaczarowaniem”. Zaczarowanie wytwarza wtórny świat, do którego zarówno twórcy, jak i widzowie
mogą wejść, a gdy już się w nim znajdą, doświadczać go wszystkimi zmysłami. Jego cele i pragnienia,
które go zrodziły, czynią zeń czysty świat sztuki. Magia wprowadza (albo udaje, że wprowadza)
zmiany w pierwotnym świecie. Niezależnie od tego, kto ją praktykuje - wróżka-czarodziejka czy
zwykły śmiertelnik - różni się ona od zaczarowania i sztuki: nie jest sztuką, lecz techniką, wyrasta z
pragnienia władzy nad tym światem, dominacji nad materią i wolą.

Fantazja aspiruje do miana rzemiosła elfów, zaczarowania, i gdy jest udana, zbliża się doń

najbardziej ze wszystkich rodzajów ludzkiej sztuki. W samym sercu wielu naszych opowieści o elfach
spoczywa - jawna lub skryta, czysta lub skażona - tęsknota za żywą i urzeczywistnioną twórczością,
która z natury jest zupełnie inna niż skupiona na sobie władza zwykłego czarownika (choć obie te
rzeczy mogą z pozoru wydać się podobne). Z tęsknoty tej zrodziła się lepsza (choć nie mniej
niebezpieczna) część elfów. To właśnie elfy mogą nam uzmysłowić kluczowe pragnienia i aspiracje
ludzkiej fantazji, nawet jeśli same są tylko jej wytworem, a może właśnie dlatego. Na tych tęsknotach
często żerują fałszerze - czy to poprzez niewinne, choć niezgrabne sztuczki ludzkich dramaturgów, czy
to przez złośliwe oszustwa magików. Pragnienie żywej, twórczej sztuki nigdy naprawdę nie spełni się
do końca w naszym świecie, a więc pozostanie nieśmiertelne. Gdy jest ono nie zepsute, nie szuka ani
złudzeń, ani zaklęć magicznych, ani władzy, lecz wzajemnego wzbogacenia się współtwórców; pragnie
zachwytu, a nie niewolników.

Wielu uważa fantazję - ową sztukę tworzenia, która czyni dziwne rzeczy ze światem, łącząc w

nowe całości przymiotniki i rzeczowniki - za podejrzaną, a nawet nieprawą. Inni uznają ją za zwykły
dziecinny kaprys, za coś,

co przystoi tylko osobom w bardzo młodym wieku. Na zarzut nieprawości odpowiem tylko krótkim

cytatem z listu, który ongiś napisałem do człowieka określającego mit i baśń jako kłamstwa; choć
muszę oddać mu sprawiedliwość, że był tak miły i niepewny swego, iż nazwał baśń „tchnieniem
kłamstwa poprzez srebro”:

Drogi Panie - powiedziałem - choć zniechęcony
brakiem dobra, jeszcze nie jest zgubiony,
zhańbiony nienawiścią nie utracił tronu i zachował
wyświechtane szaty dziedzica, któremu w pacht
Bóg w akcie stworzenia oddał cały świat:
Człowiek, stwórca pomniejszy,
zapatrzony w boski akt stworzenia,
który jak załamane światło odmienia
się w jego duszy i rozszczepia jak samotną Biel
na wiele barw i odcieni, na uwadze mając cel,
który w nieskończonej ilości kombinacji
wyrazi jego zachwyt wobec boskich racji
w zwierciadle słowa. Miriady stworzeń
o kształtach, które wskazują na dzieło Boże,
powtarzają się w snach,

żyją przekazywane w legendach.
Chociaż wszystkie zakamarki i szczeliny
świata zamieszkują elfy i gobliny,
jednak odważyliśmy się zbudować bogom miłości
domy ze światła i ciemności,
świątynie pradawnych smoków,
gdyż takie było nasze prawo, choć nie wiadomo,
skąd się wzięło (korzystne czy nie), i prawo nie zginęło.
tlumaczył Marek Obarski
Fantazja to naturalny aspekt ludzkich działań. Na pewno nie niszczy rozumu ani go nawet nie

obraża; nie stępia też apetytu na prawdę naukową i nie zaciera jej postrzegania. Wręcz przeciwnie. Im
bystrzejszy i trzeźwiejszy umysł, tym wspanialsze będzie snuł fantazje. Gdyby ludzie kiedykolwiek
mieli popaść w stan, w którym nie potrafiliby albo nie chcieli widzieć prawdy (faktów lub dowodów),
fantazja zaczęłaby obumierać - aż do ich ozdrowienia. Gdyby zaś mieli trwać w takim stanie (a to
wcale nie jest tak nieprawdopodobne), fantazja zniszczałaby i przemieniła się w chorobliwą ułudę.

U podstaw prawdziwie twórczej fantazji leży bowiem ostra świadomość tego, że świat jest takim,

jaki nam się jawi, a więc rozpoznanie faktów, choć niekoniecznie uznanie ich władzy. Nonsens, który
otwiera się przed nami w opowieściach Lewisa Carrolla, oparty jest na ścisłej logice, a gdyby ludzie
nie potrafili odróżnić człowieka od żaby, nigdy nie powstałyby opowieści o żabich królach.

Fantazję można naturalnie doprowadzić do absurdu. Można ją też przedstawić nieudolnie. Można

jej użyć do złych celów. Może ona nawet omamić umysły samych twórców. Ale czyż nie jest to
prawda o każdym ludzkim działaniu na tym upadłym świecie? Ludzie poczęli nie tylko elfy, lecz
wymyślili także bogów i zaczęli oddawać im cześć; czcili nawet bóstwa przesiąknięte złem swych
twórców. A teraz uczynili sobie fałszywych bogów z innych tworzyw: ze swych przekonań,
sztandarów, mamony - nawet nauka i teorie ekonomiczno-społeczne wymagają ofiar ludzkich. Abusus
non tollit usum [„Nadużycie nie wyklucza prawa do używania” - łac.]. Człowiek nie utracił praw do
fantazji: tworzymy na swą własną miarę i na swój własny, wtórny sposób, ponieważ my także
zostaliśmy stworzeni i to na obraz i podobieństwo naszego Stwórcy.

Uzdrowienie, ucieczka, pocieszenie
Być może prawdą jest to, co się niekiedy mówi o starości - czy to pojedynczego człowieka, czy

całych naszych czasów - a mianowicie, że wiąże się ona ze zniedołężnieniem. W przypadku baśni
przekonanie to zrodziło się głównie z ich studiowania. Analityczne studia nad baśniami nikogo dobrze
nie przygotowały do czerpania z nich przyjemności bądź do ich tworzenia - podobnie jak historyczne
studia nad dramatem wszystkich epok i narodów są złym przygotowaniem do odbioru lub pisania sztuk
teatralnych. Więcej, studia takie mogą okazać się niezmiernie przygnębiające. Nietrudno badaczowi
dojść do przekonania, że cały jego trud sprowadza się do zebrania zaledwie kilku poszarpanych lub
nadgniłych liści z nieprzebranego listowia „drzewa opowieści” wyściełającego „puszczę czasu”. Czyż
nie jest to jałowe gromadzenie śmiecia? Czy można wymyślić nowy liść? Wszak ludzie już dawno
temu odkryli wszystkie ich możliwe kształty - od pączka aż do formy w pełni rozwiniętej - i wszystkie
kolory - od wiosennych aż po jesienne. Jednak to nieprawda. Nasiono drzewa można rzucić w dowolną
glebę, nawet tak „zadymioną” (jak to określił Lang) jak gleba angielska. Przecież wiosna nie jest mniej
piękna dlatego, że już ją widzieliśmy lub że słyszeliśmy o niej: od stworzenia aż do końca świata nigdy
podobne zjawiska nie będą tym samym. Każdy liść - dębu, głogu czy jesionu - to niepowtarzalne
wcielenie ogólnego kształtu; a dla niektórych właśnie tegoroczne wcielenie może być tym pierwszym,
choć drzewa wypuszczają liście od niezliczonych ludzkich pokoleń.

Nie będziemy przecież uważali rysowania za beznadziejne przedsięwzięcie tylko dlatego, że

wszystkie linie muszą być albo proste, albo krzywe, ani malowania dlatego, że istnieją tylko trzy barwy
podstawowe. Jeśli jesteśmy starsi, to tylko jako spadkobiercy wielu pokoleń rozkoszujących się

tworzeniem bądź odbiorem sztuki. Tak bogate dziedzictwo może naturalnie grozić nudą albo budzić
pragnienie oryginalności za wszelką cenę - a to prowadzi do niesmaku na widok zgrabnego rysunku,
delikatnego wzoru lub ładnych kolorów, albo nawet do wymyślnego i bezdusznego manipulowania
dawnym materiałem aż do przesady w jego wypracowaniu. Droga prawdziwej ucieczki od takiego
znudzenia nie prowadzi ani przez celową deformację, brzydotę czy niezgrabność, ani też przez
naznaczenie wszystkich rzeczy piętnem mroku i niedopuszczalnej gwałtowności, ani wreszcie poprzez
mieszanie kolorów od wyszukanej subtelności po szarzyznę, czy przez tworzenie fantastycznych i
wydumanych kształtów na krawędzi głupoty lub wręcz delirium. Potrzeba nam wyzdrowienia, byśmy
nie doprowadzili się do takiego stanu. Musimy znów spojrzeć na zieleń, od nowa zadziwić się (ale nie
dać się oślepić) błękitem, żółcią i czerwienią. Winniśmy spotkać centaura i smoka, a potem, być może,
jak dawni pasterze, dostrzec owce, psy i konie, a także wilki. To właśnie baśniowe opowieści pomagają
nam wyzdrowieć.

Wyzdrowienie (to jest trwały powrót do zdrowia) jest od-zyskaniem: odzyskaniem jasnego

spojrzenia. Nie chcę tu zagłębiać się w filozofię i mówić o „widzeniu rzeczy takimi, jakie są”, ale
mógłbym zaryzykować mówienie o „rzeczach takich, jakimi przeznaczone jest (czy było) nam je
widzieć” - jako rzeczy poza nami. Musimy umyć okna, aby uwolnić świat zewnętrzny od brudnych
zacieków trywialności lub powszedniości - od poczucia posiadania. Najoporniej ze wszystkich twarzy
poddają się fantazji oblicza naszych familiares, i na nie też najtrudniej spojrzeć ze świeżą uwagą, jak na
twarze znajome i nieznajome zarazem; najtrudniej dostrzec ich niepowtarzalne cechy. Trywialność jest
karą za „przywłaszczenie”: rzeczy trywialne albo (w złym sensie) powszednie to rzeczy, które sobie
przywłaszczyliśmy - albo faktycznie, albo tylko w pamięci. Twierdzimy, że je znamy. Kiedyś
przyciągnęły nas swym blaskiem, kolorem lub kształtem, aż położyliśmy na nich rękę, zamknęliśmy je
w naszym skarbcu, zawładnęliśmy nimi, a zawładnąwszy przestaliśmy się im przyglądać.

Oczywiście baśnie to nie jedyny sposób na uzdrowienie czy na zabezpieczenie się przed stratą.

Wystarczy skromność i pokora. I jest też (szczególnie dla skromnych) Ainraiwak - fantazja
Chestertonowska. Ainraiwak jest słowem fantastycznym, a mimo to widzimy je w każdym mieście w
tym kraju. To „kawiarnia” ujrzana od wewnątrz przez szklane drzwi - tak jak pewnego pochmurnego,
londyńskiego dnia zobaczył ją Dickens. Później Chesterton użył tego słowa na określenie niezwykłości
spowszednianych już rzeczy, która objawia się, gdy spojrzeć na nie nagle pod innym kątem. Większość
ludzi przyzna, że ten rodzaj „fantazji” jest niewątpliwie zdrowy i że nigdy nie zabraknie mu materiału.
Taka „fantazja” ma jednak, jak sądzę, ograniczoną władzę, a to dlatego, że jedyną jej zaletą jest
odnowienie świeżości spojrzenia. Słowo Ainraiwak może uświadomić, że Anglia jest krajem zupełnie
nam obcym albo zagubionym w jakiejś odległej przeszłości ledwie zapamiętanej przez historię czy też
umieszczonym w dziwnej, zamglonej przyszłości, do której dotrzeć można jedynie w wehikule czasu.
Taka fantazja nadaje rys niezwykłości i atrakcyjności mieszkańcom tego kraju, ich obyczajom i
nawykom żywieniowym; ale nie jest w stanie zdziałać nic nadto: jest jak teleskop czasu nastawiony na
określoną ostrość. Kreatywna fantazja zazwyczaj próbuje uczynić coś innego (stworzyć coś nowego) i
dlatego też jest władna otworzyć na oścież drzwi twego skarbca i wypuścić na wolność, niczym ptaki z
klatek, uwięzione w nim rzeczy. I oto klejnoty przemienia się w kwiaty i płomienie, a ty wreszcie
uświadomisz sobie, że wszystko to, co posiadałeś (lub znałeś), było groźne i potężne, nie dość
skutecznie zakute w łańcuchy, wolne i swobodne: nie bardziej twoje niż było tobą.

Wszelkiego rodzaju „element fantastyczny” w poezji i w prozie - nawet jeśli jest on tylko

ozdobnikiem albo zjawiskiem ubocznym - pomaga w tym uwolnieniu. Jednak najpełniej czyni to baśń -
świat zbudowany na fantazji lub wokół niej, którego samym sercem jest fantazja właśnie. Fantazje
buduje się z elementów pierwotnego świata, ale prawdziwego rzemieślnika cechuje miłość, wiedza i
wyczucie tworzywa - kamienia, gliny czy drewna - które dać może tylko sztuka tworzenia. Wykucie
Grama10 pozwoliło na odkrycie zimnego żelaza; stworzenie Pegaza nobilitowało konie; w Drzewach
Słońca i Księżyca korzenie i kłącza, kwiaty i owoce zyskały dowód swej chwały.

Baśnie opowiadają głównie albo (te lepsze) niemal wyłącznie o sprawach podstawowych, nie

tkniętych przez fantazję, ale jej oprawa przydaje blasku tej prostocie. Bo twórca opowieści, który
pozwala sobie na „swobodę” wobec natury, może być jej miłośnikiem, ale nie niewolnikiem. To baśnie
pierwsze pozwoliły mi przeczuć moc słów i cudowność rzeczy takich, jak kamień, drewno i żelazo,
dom i ogień, chleb i wino.

Zakończę te rozważania omówieniem ucieczki i pocieszenia, które z natury swej są ze sobą ściśle

związane. Choć baśnie nie są naturalnie jedynym środkiem ucieczki, należą dziś do najbardziej
oczywistych i (według niektórych) bezwstydnych rodzajów literatury eskapistycznej; a więc nie będzie
od rzeczy wtrącenie tu paru uwag na temat samego rozumienia słowa „ucieczka” przez współczesną
krytykę literacką.

Stwierdziłem, że ucieczka jest jedną z głównych funkcji pełnionych przez baśnie, a ponieważ ich

za to nie potępiam, jasne jest chyba, że nie podoba mi się ów ton pogardy i politowania, jaki
towarzyszy dzisiejszemu mówieniu o ucieczce: ton, do którego nie uprawnia poza krytycznoliterackie
użycie tego słowa. W świecie, który osoby nadużywające tego pojęcia, zwą prawdziwym życiem,
ucieczka bywa z reguły czynem niewątpliwie użytecznym, a niekiedy nawet heroicznym. W
prawdziwym życiu nie wini się za nią nikogo (najwyżej tych, którym się ona nie powiodła); w krytyce
literackiej jest ona tym bardziej godna potępienia, im bardziej jest udana. Najwyraźniej mamy tu do
czynienia z nadużyciem słów i pomieszaniem pojęć. Czemuż gardzić człowiekiem, który, zamknięty w
więzieniu, próbuje się z niego wydostać i powrócić do domu, albo - jeśli to niemożliwe - myśli i
rozmawia o innych sprawach niż dozorcy i mury więzienne? Świat na zewnątrz nie przestał być
bardziej rzeczywisty tylko dlatego, że więzień nie może go zobaczyć. Wyrażając się pogardliwie o
ucieczce, krytycy wybrali niewłaściwe słowo, a co więcej, mylą - i to nie zawsze bezwiednie - ucieczkę
więźnia z rejteradą dezertera. Na tej zasadzie rzecznik Partii mógłby określić ucieczkę od nieszczęść
Reichu Fuhrera, czy nawet zwykły wobec nich sprzeciw, jako zdradę. Podobnie krytycy literaccy - aby
dopełnić zamieszania i wzbudzić w innych odrazę do swych oponentów, przypinają łatkę wzgardy nie
tylko dezercji, ale i prawdziwej ucieczce i jej jakże częstym towarzyszom: obrzydzeniu, gniewowi,
potępieniu i buntowi. Nie tylko utożsamiają ucieczkę więźnia z rejteradą dezertera, ale wyraźnie
woleliby wiernopoddańczość quislingów11 od oporu patrioty. Na takie myślenie można odpowiedzieć
jedynie: „ziemia, którą kochaliście, jest skazana” na usprawiedliwienie każdej zdrady - więcej, na jej
gloryfikację.

Dajmy najprostszy przykład. Ucieczką (w tym sensie) byłoby pominięcie milczeniem istnienia

elektrycznych latarni ulicznych masowej produkcji albo przynajmniej odmowa szczycenia się nimi.
Postawa taka może brać (i najczęściej bierze) swój początek z obrzydzenia dla tego typowego wytworu
ery robotów, łączącego w sobie wyszukanie i pomysłowość środków z brzydotą i (często) z
pośledniością rezultatów. Można wyrzucić lampy z opowieści po prostu dlatego, że są to złe lampy - i
właśnie tego, że są one złe, może nas nauczyć owa opowieść. Ale oto zaczynają wygrażać nam kijem:
„Latarnie elektryczne muszą pozostać” powiadają. Dawno temu Chesterton słusznie zauważył, że ile
razy słyszał, iż jakaś rzecz „musi pozostać”, tyle razy wiedział, że już wkrótce zostanie ona zastąpiona
czymś innym, a w dodatku będzie się ją określać jako żałośnie przestarzałą i marną. „Postęp nauki -
przyśpieszony jeszcze przez wojnę - jest nieubłagany […] każe odrzucić dawne wynalazki jako
przestarzałe i zapowiada nowe kierunki rozwoju w dziedzinie elektryczności” - to fragment ogłoszenia.
Mówi ono to samo, ale brzmi bardziej złowrogo. Wolno nam zapomnieć o elektrycznej latarni,
ponieważ jest ona nieistotna i nietrwała. Baśnie opowiadają przynajmniej o rzeczach bardziej trwałych
i podstawowych. Na przykład o błyskawicy. Uciekinier nie jest tak zależny od ulotnych kaprysów
mody, jak jego oponenci. Nie czyni rzeczy swymi panami lub bogami (co już sam zdrowy rozsądek
każe postrzegać jako coś złego) i nie czci ich nieuchronności czy nawet „nieubłagania”. Jego oponenci
- tak łatwo poddający się uczuciu pogardy - nie mają żadnej gwarancji, że tu się zatrzyma: może
wezwać innych, by zburzyli latarnie uliczne. Eskapizm ma jeszcze inną, nawet bardziej niegodziwą

twarz: reakcję i bunt.

Choć może się to wydać niewiarygodne, słyszałem niedawno, jak pewien uczony z Oksfordu

oświadczył, że „wita z radością” bliskość zautomatyzowanych zakładów masowej produkcji i ryk
korków ulicznych, gdyż dzięki nim jego uniwersytet nawiązał „kontakt z prawdziwym życiem”. Może
miał na myśli to, że sposób, w jaki ludzie żyją i pracują w XX wieku, jest alarmująco rosnącym
barbarzyństwem i że hałaśliwe przejawy tego barbarzyństwa na ulicach Oksfordu winny posłużyć jako
ostrzeżenie: nie sposób ocalić oazy zdrowego rozsądku wśród pustyni bezmyślności wyłącznie za
pomocą wznoszenia parkanów, a nie poprzez rzeczywiste przeciwdziałanie - tak praktyczne, jak i
intelektualne. Obawiam się, że nasz uczony nie o tym mówił.

W każdym razie wyrażenie „prawdziwe życie” jest w tym kontekście nienaukowe. Przedziwne jest

bowiem przekonanie, iż samochody są bardziej „żywe” niż na przykład centaury lub smoki, a już
żałosną niedorzecznością jest twierdzenie, że są one „prawdziwsze” niż, powiedzmy, konie. O jakże
prawdziwy, jakże zaskakująco żywy jest komin fabryczny w porównaniu z takim choćby wiązem -
owym nędznym, przestarzałym reliktem, ułudnym marzeniem uciekiniera!

Co do mnie, to trudno mi uwierzyć, że dach dworca kolejowego w Bletchley jest „prawdziwszy”

niż chmury. Uważam go również za znacznie mniej inspirujący niż legendarne sklepienie niebios, zaś
pomost wiodący na peron za mniej fascynujący niż Bifróst strzeżony przez Heimdalla z rogiem
Gjallarem12. W głębi serca wciąż dręczy mnie takie oto pytanie: Gdyby przyszłych inżynierów
kolejowych karmić większą ilością fantazji, to czy nie wykorzystaliby oni dostępnych im środków
lepiej, niż im się to dotąd udawało? Sądzę, że baśnie mogłyby być lepszymi magistrami sztuki niż ów
akademik, o którym wyżej wspominałem.

Większość z tego, co i on (jak przypuszczam), i inni (co wiem na pewno) nazwaliby „poważną”

literaturą, to nic innego jak tylko zabawa pod szklanym dachem miejskiego basenu. Baśnie mogą sobie
wymyślać potwory latające w powietrzu albo żyjące w głębinach wód, ale przynajmniej nie próbują
uciekać od nieba i oceanu.

Zostawmy na chwilę w spokoju fantazję. Nie sądzę, by czytelnik lub twórca baśni musiał się

kiedykolwiek wstydzić ucieczki w archaizm, a więc upodobania nie tylko do smoków, ale i do koni,
zamków, żaglowców, łuków i strzał, nie tylko do elfów, ale i do rycerzy, królów i kapłanów. Rozsądny
człowiek może - i to niekoniecznie sprowokowany przez lekturę baśni lub romansów rycerskich - dojść
do potępienia takich zjawisk jak fabryki lub karabiny maszynowe i bomby: tych najbardziej
naturalnych i nieuchronnych, by nie rzec „nieubłaganych” produktów owych fabryk. Potępienie takie
zawarte jest już w samym milczeniu literatury „eskapistycznej” na ten temat.

„Surowość i brzydota współczesnego życia europejskiego” - owego prawdziwego życia, z którym

kontakt winniśmy ponoć witać z radością - «jest oznaką biologicznej niższości, skarlałej bądź
niewłaściwej reakcji na środowisko» . Najbardziej koszmarny zamek, jaki kiedykolwiek wytrząsnął z
worka olbrzym z celtyckiej opowieści, jest mniej szkaradny od zautomatyzowanej fabryki, ale jest
także (by użyć tu bardzo nowoczesnego zwrotu) o wiele bardziej realny w „najprawdziwszym sensie
tego słowa”. Czemuż nie mielibyśmy unikać i potępiać „ponurych, asyryjskich” i niedorzecznych
cylindrów albo straszliwych fabryk Mor-loków? Potępiają je przecież nawet autorzy tego najbardziej
eskapistycznego spośród gatunków literackich - opowieści science fiction. Prorocy ci często
przepowiadają świat podobny do jednego wielkiego dworca kolejowego o szklanym dachu - a wielu z
nich wyraźnie za nim tęskni. Zazwyczaj jednak trudno wydobyć od nich jakieś informacje o tym, co
mieliby robić mieszkańcy takiego miasta-świata. Mogą porzucić „pełen wiktoriański rynsztunek” na
rzecz

luźnych szat (zapinanych na zamek błyskawiczny), ale wygląda na to, że swej swobody używać

będą wyłącznie po to, by umilać sobie życie ganianiem na złamanie karku w swych mechanicznych
zabawkach. Jest to zajęcie, które szybko może się znudzić. Sądząc z niektórych opowiadań, będą oni
równie pożądliwi, mściwi i łakomi, jak dotąd, a ich ideały rzadko wzniosą się ponad poziom

wspaniałego pomysłu, by budować więcej tego typu miast na innych planetach. Oto wiek „ulepszonych
środków i skarlałych celów”. Mamy ostrą świadomość zarówno brzydoty naszych dzieł, jak i zła w
nich zawartego - jest to aspekt podstawowej choroby naszych dni, prowokujący pragnienie ucieczki nie
tyle od życia, ile od obecnych czasów i od nieszczęść, które sami na siebie sprowadziliśmy. Zło i
brzydota są nieodłącznie dla nas związane. Strach przed piękną wróżką, który dominował w wiekach
wcześniejszych, jest niemal poza naszym zasięgiem, a co bardziej niepokojące - samo dobro ogołocono
z przysługującego mu piękna. W Królestwie Czarów można wyobrazić sobie olbrzyma, posiadającego
zamek koszmarnej wręcz szpetoty (bo takiego zamku pożąda zło w olbrzymie), ale budynek
wzniesiony dla dobrych celów - gospoda, schronisko dla podróżnych, dwór szlachetnego i pełnego cnót
króla - nie może być brzydki. Płonna byłaby jednak nadzieja na znalezienie w naszym świecie
podobnego budynku, który nie byłby zarazem szkaradny - chyba że pochodzi sprzed naszych czasów.

Piękno wszakże jest tylko typowym dla współczesności (i przypadkowym) aspektem baśniowego

„eskapizmu” - nadto wspólnym dla baśni i dla romansów rycerskich lub innych podań z przeszłości lub
o przeszłości. Wiele dawnych opowieści zyskało obecnie walor „eskapistyczny”, gdyż nęcą one jako
relikty czasów, gdy ludzie zazwyczaj zachwycali się dziełem swoich rąk, przeniesione w czasy, gdy
ludzie czują obrzydzenie do ręcznych wyrobów.

Istnieją jeszcze inne głębsze tendencje „eskapistyczne”, które zawsze były obecne w baśniach i

podaniach. Są inne rzeczy, od których trzeba uciekać, bardziej ponure niż hałas, smród, bezduszność i
dziwaczność silnika o wewnętrznym spalaniu, a mianowicie głód, pragnienie, nędza, ból, smutek,
niesprawiedliwość, śmierć. I jeśli nawet ludzie nie muszą na co dzień stawiać czoła tak trudnym
sprawom, to istnieją odwieczne ograniczenia, od których baśnie pozwalają w jakimś stopniu uciec;
istnieją też dawne pragnienia i ambicje (dotykające samych korzeni fantazji), w pewnym sensie
zaspokajane czy uspokajane przez baśnie. Czasem bywa to wybaczalna słabość i ciekawość - na
przykład pragnienie, by jak ryba przemierzać głębie mórz i oceanów; albo tęsknota za wdzięcznym i
bezszelestnym lotem ptaka: owa tęsknota, którą samolot może najwyżej oszukać (z wyjątkiem rzadkich
chwil, gdy wysoko na niebie, zagłuszany przez wiatr i odległość, kieruje swój lot ku słońcu, a więc
kiedy go sobie wyobrażamy, a nie używamy). Są i głębsze pragnienia - choćby tęsknota za rozmową z
innymi żyjącymi stworzeniami. Tęsknota ta, równie odwieczna co upadek człowieka, dała początek
baśniom o mówiących zwierzętach i o ludziach obdarzonych czarodziejską zdolnością rozumienia
zwierzęcej mowy. To ona zrodziła podobne opowieści, a nie „pomieszanie” przypisywane umysłom
ludzi z nieznanej przeszłości, wmawiany im „brak zmysłu pozwalającego na odróżnienie ludzi od
zwierząt” . Żywy zmysł tej różnicy jest bardzo stary, ale równie stara jest świadomość, że wynika ona z
odcięcia nas od świata zwierząt: ciąży na nas cudzy los i cudza wina. Inne stworzenia są jak inne
krainy, z którymi człowiek ongiś zerwał kontakt, i teraz widzi je tylko od zewnątrz, z dystansu - albo
prowadząc z nimi wojnę, albo utrzymując dość niepewne zawieszenie broni. Niewielu ludziom dane
jest wyjeżdżać za granicę, większość musi zadowolić się opowieściami podróżników, nawet o żabach.
Mówiąc o owej dość dziwacznej, ale szeroko rozpowszechnionej baśni, znanej pod tytułem Żabi kroi,
Max Muller pytał w typowy dla siebie, afektowany sposób: „Jak to się stało, że taką baśń w ogóle
kiedykolwiek wymyślono? Ludzie, miejmy nadzieję, byli zawsze na tyle oświeceni, by zdawać sobie
sprawę z niedorzeczności związku żaby i królewskiej córki”. Zaiste, miejmy nadzieję! Bo jeśli nie, to
cała ta historia nie miałaby najmniejszego sensu - oparta jest przecież właśnie na poczuciu
niedorzeczności. Źródła folkloru (albo raczej hipotezy na ich temat) nie mają tu nic do rzeczy.
Niewiele nam dadzą rozważania dotyczące totemizmu. Jakiekolwiek by były leżące u podstaw tej
historii wierzenia dotyczące żab i studzien, żabie kształty zachowano w tej baśni właśnie dlatego, że są
takie dziwaczne, a samo małżeństwo absurdalne albo wręcz obrzydliwe. Choć oczywiście w wersjach,
które nas dotyczą (celtyckich, angielskich czy niemieckich)35, królewna nie bierze ślubu z żabą, ta
bowiem okazuje się zaczarowanym księciem. Myśl przewodnia opowieści zaś to nie przeświadczenie,
że można sobie wziąć żabę za męża, ale konieczność dotrzymywania obietnic (nawet jeśli

konsekwencje wydają się nie do zniesienia), która - wraz z koniecznością dochowywania zakazów -
stanowi jedną z zasad rządzących Królestwem Czarów. To jedna z nut wygrywanych przez rogi kraju
elfów - i to wcale nie najsłabsza.

Wreszcie dochodzimy do najstarszego i najgłębszego pragnienia, do wielkiej ucieczki przed

śmiercią. Baśń proponuje wiele jej przykładów i rodzajów - w prawdziwie eskapistycznym czy (jak
wolałbym) uwalniającym duchu. Podobne funkcje spełniają zresztą i inne opowiadania (szczególnie te,
które są inspirowane przez naukę) oraz inne studia. Autorami baśni są ludzie, nie elfy. Opowieści elfów
o ludziach są niewątpliwie przesycone pragnieniem ucieczki przed nieśmiertelnością. Trudno
oczekiwać, że wszystkie nasze opowieści wzniosą się ponad przeciętny poziom. Niektórym się to
udaje, a wówczas niewiele udzielanych przez nie nauk jest równie przejrzystych co świadomość
ciężaru, jaki stanowi tego typu nieśmiertelność, owo nieskończone i nieprzerwane życie, w które
pragnąłby umknąć nasz uciekinier. To właśnie baśń jest szczególnie predestynowana do uczenia takich
rzeczy - i ta dawna, i ta nam współczesna. Najbardziej inspirującym tematem dla George’a
MacDonalda była przecież właśnie śmierć.

Pociecha płynąca z baśni ma jeszcze jedno oblicze oprócz zaspokajania odwiecznych pragnień za

pomocą wyobraźni. O wiele ważniejsza jest pociecha szczęśliwego zakończenia. Niemal
zaryzykowałbym twierdzenie, że każda baśń winna kończyć się szczęśliwie. Określiłbym tragedię jako
najwyższą, prawdziwą formę dramatu, a jej przeciwieństwo jako prawdziwą formę baśni. Ponieważ
brak nam słowa na określenie tego przeciwieństwa, będę je nazywać eukatastrophe [dosł. „szczęśliwe
rozwiązanie” (gr.)]. Opowieść prowadząca do eukatastrophe jest najdoskonalszą formą baśni i jej
najwyższą formą oddziaływania.

Pociecha, jaką niosą baśnie, radość ze szczęśliwego zakończenia - które poprawniej byłoby zwać

„dobrą katastrofą”, nagłym radosnym zwrotem akcji (bo żadna baśń tak naprawdę nigdy się nie
kończy) - ta radość, którą baśń potrafi tak doskonale prowokować, nie jest już w swej istocie
„eskapizmem” ani „ucieczką”. Jest to dana nam w oprawie baśniowego - lub innego - świata, nagła i
cudowna łaska, której powrotu nigdy nie można być pewnym. Nie przeczy ona realności
dyskatastrophe: obecność smutku i upadku jest niezbędna dla radości ocalenia, przeczącego (w obliczu
tak wielu dowodów) końcowej, powszechnej klęsce. Łaska ta jest więc swego rodzaju evangelium
[dobrą nowiną], oferującą ulotny przebłysk radości - owej radości, która czeka poza murami tego
świata, równie przeszywającej co żal.

Dobrą baśń - z rodzaju tych najszlachetniejszych i bardziej udanych - wyróżnia to, że oferuje ona

swemu słuchaczowi (nieważne czy dorosłemu, czy dziecku) nie tylko niezwykły świat lub fantastyczne
i straszne wydarzenia, ale i nade wszystko owo zatrzymanie oddechu, gdy nadchodzi „zwrot” akcji,
owo gwałtowne bicie serca i uniesienie, łzy niemal - przeżycie równie dojmujące co w innych
rodzajach sztuki, a przy tym o szczególnych walorach.

Nawet współczesnym baśniom udaje się to niekiedy. Nie jest to łatwe - zależy bowiem od całej

historii, która jest zarazem tłem dla „zwrotu” akcji i odbiciem jego chwały. Opowieść, która w
najmniejszej nawet mierze zdołała osiągnąć taki efekt, nie może być w pełni nieudana, mimo swych
skaz czy niejasności celu. Dotyczy to nawet Księcia Prigia, baśni Andrew Langa, która pod wieloma
względami może rozczarowywać. Radość sceny, gdy „wszyscy rycerze ożyli i wznieśli w górę swe
miecze, wołając »Niech żyje książę Prigio!«„, ma w sobie coś z owej dziwnej, mistycznej jakości
dawnej baśni, przerastającej opisywane wydarzenie. Nie byłoby tego w utworze Langa, gdyby
zakończenie nie pochodziło z bardziej poważnej baśniowej „fantazji” niż sama opowieść - ta bowiem
jest w znacznej części błaha i obdarzona pół kpiącym uśmiechem wyszukanej dworskiej conte37. O
ileż bardziej potężne i przejmujące jest oddziaływanie jakiejkolwiek poważnej opowieści z Królestwa
Czarów38. Gdy w takiej baśni nadchodzi nagły zwrot akcji, doświadczamy przeszywającej radości,
serdecznego pragnienia, które na moment wykracza poza ramy opowieści,

37 Jest to typowy przejaw niezdecydowania Langa. W swej warstwie powierzchownej baśń

nawiązuje do francuskiej dworskiej conte z satyrycznym zacięciem - szczególnie do
Thackerayowskiego Pierścienia i róży, a więc do gatunku, który z natury jest powierzchowny, nawet
frywolny i ani nie potrafi, ani nie pragnie stworzyć nic natchnionego. Jednak pod tą konwencją drzemie
głębszy duch Langowskiego romantyzmu.

38 Z gatunku tych, które Lang nazwał „tradycyjnymi” i w rzeczywistości bardziej lubił.
rozrywa jej sieć i wpuszcza oślepiający promień światła.
Przez siedem długich lat służyłam ci, Na szklanej góry weszłam szczyt. Dla ciebie koszulę

wyżęłam z krwi, Więc zbudź się i spójrz mi w oczy!

A on usłyszał i odwrócił się do niej
(tłumaczył Marek Obarski)
Epilog
Owa radość, którą uważam za wyróżnik prawdziwej baśni (albo romansu), za jej swoisty atrybut,

zasługuje na więcej uwagi.

Każdego chyba twórcę, każdego pisarza układającego wtórny świat - fantazję - cechuje pragnienie,

by być prawdziwym stwórcą, albo też nadzieja, że oto zbliżył się do rzeczywistości, że pewne
własności wtórnego świata (nawet jeśli nie wszystkie jego szczegóły) pochodzą z rzeczywistości, albo
do niej wpływają. Skoro udało mu się osiągnąć tę jakość, którą można określić - za słownikiem - jako
„wewnętrzną spójność cechującą rzeczywistość”, to trudno pojąć, jak byłoby to możliwe, gdyby jego
utworu z rzeczywistością nic nie łączyło. Wyjątkową radość, którą wzbudza udana fantazja, można by
więc wyjaśnić nagłym przebłyskiem ukrytej prawdy o świecie. To nie tylko pociecha w smutkach tego
padołu, ale i zaspokojenie, i odpowiedź na pytanie: Czy to prawda? Podałem już jedną wersję
odpowiedzi na to pytanie, która brzmiała (całkiem poprawnie): Jeśli dobrze skonstruowałeś swój świat,
to tak - jest to prawdą

39 Czarny byk z Norwegii.
40 Bo też nie wszystkie szczegóły muszą być „prawdziwe”; rzadko się zdarza, że „natchnienie” jest

tak silne i trwałe, by zaczynić całą bryłę ciasta i nie pozostawić nic z tego, co jest zwykłą, nie
natchnioną inwencją.

w tym świecie. Tyle wystarczy artyście albo też tej cząstce natury człowieka, która jest artystą. W

eukatastrophe otrzymujemy sugestię większej odpowiedzi - dalekiego odbłysku czy echa Evangelium
w rzeczywistym świecie. Słowo to zapowiada temat mego epilogu. Wiem, że to temat poważny i
niebezpieczny, i że podejmowanie go jest zuchwalstwem, ale jestem świadom, iż nawet jeśli - jakimś
cudem - to, co mam do powiedzenia, jest choćby w minimalnym stopniu uzasadnione, to stanowi
jedynie drobny okruch owej tak nieobliczalnie bogatej prawdy, ograniczonej tylko przez
niedoskonałość człowieka, dla którego się dokonała.

Ośmielę się rzec, że gdy przyglądałem się historii chrześcijaństwa od tej strony, od dawna już

przeczuwałem (a było to radosne przeczucie), iż Bóg odkupił swe zepsute tworzące stworzenia w
sposób odpowiedni do ich natury, a więc i do tego jej aspektu, którym jest zdolność tworzenia.
Ewangelia to przecież baśń albo raczej wzniosła opowieść, która jest samą istotą baśni. Mówi o wielu
cudach, osobliwie artystycznych , pięknych i poruszających: „mitycznych” w swej doskonałości i
pełni. Pośród tych cudów znajdzie się i owa największa, najpełniejsza eukatastrophe, jaką można sobie
wyobrazić. Baśń ta wtargnęła w historię i świat pierwotny. Pragnienia i aspiracje twórcze wypełniły się
jako Stworzenie; narodziny Chrystusa to eukatastrophe historii człowieka; Zmartwychwstanie zaś -
eukatastrophe historii Wcielenia. Opowieść zaczyna się i kończy radością. Odznacza się też górującą
nad innymi historiami „wewnętrzną spójnością cechującą rzeczywistość”. Nigdy nie pojawiła się żadna
opowieść, którą człowiek tak bardzo pragnąłby widzieć jako prawdziwą, i żadna, której prawdziwość
uznałoby tak wielu sceptyków. Jej artyzm nosi najbardziej przekonujące piętno pierwotnej sztuki - aktu
Stworzenia. Odrzucenie jej prowadzi albo do smutku, albo do gniewu.

41 Artyzm zawiera się raczej w samych zdarzeniach, a nie w sposobie opowiadania; Autorem tych

zdarzeń nie był żaden z ewangelistów. Nietrudno wyobrazić sobie owo niezwykłe podniecenie i radość,
jakie stałyby się naszym udziałem, gdyby jakaś szczególnie piękna baśń okazała się prawdziwa w
„pierwotnym” sensie tego słowa, gdyby jej fabuła objawiła się jako zdarzenia historyczne, nie tracąc
przy tym owego mitycznego i alegorycznego znaczenia, które miała jako baśń. Nietrudno, gdyż nie
byłoby to doświadczenie o zupełnie nowej, nie znanej nam jakości. Byłaby to ta sama radość (choć na
pewno bardziej intensywna), którą wywołuje szczęśliwy „zwrot” baśniowej akcji: ma ona posmak
pierwotnej prawdy (w przeciwnym razie nie nazywałaby się radością). Wybiega naprzód (albo wstecz -
kierunek nie jest tu ważny) ku wielkiej Eukatastrophe. Taka jest też i gloria - radość chrześcijanina -
choć o wiele bardziej (nieskończenie bardziej, gdyby nie nasze ograniczone możliwości) wzniosła i
promienna. Bo też i sama opowieść jest bardziej wzniosła - i jest prawdziwa. Sztuce nadano wymiar
prawdy. Bóg jest Panem aniołów i ludzi, i elfów. Legenda i historia spotkały się i zlały w jedno.

W Bożym Królestwie obecność największych nie pomniejsza maluczkich. Odkupiony człowiek

pozostaje człowiekiem. Opowieści, fantazje wciąż trwają i trwać powinny. Ewangelia nie zniosła
legend, ale je uświęciła, a szczególnie uświęciła „szczęśliwe zakończenie”. Chrześcijanin ciągle
jeszcze musi pracować, trudząc swe mięśnie i umysł, musi cierpieć, mieć nadzieję i umierać, ale już
teraz dana jest mu świadomość, że jego zamiłowania i zdolności mają jakiś cel, który może być
odkupiony. Tak wielka jest obfitość, którą mu zaoferowano, że ledwo ośmiela się przypuszczać, iż
poprzez fantazję umożliwiono mu współuczestniczenie w rozwoju listowia z drzewa opowieści i w
wielorakim ubogacaniu stworzenia. Wszystkie opowieści mogą się sprawdzić, jednak gdy w końcu
zostaną odkupione, będą tak podobne do form, jakie im nadaliśmy, a jednocześnie tak od nich
odmienne, jak i odkupiony człowiek będzie i podobny, i odmienny od upadłego człowieka, którego
znamy.

NOTY
Nota A (s. 21)
Same korzenie (a nie tylko funkcję) tych opowieści i ich cudowności stanowią satyra i kpina z

niedorzeczności; motyw snu zaś nie jest prostym zabiegiem ramy, ale jest nieodłącznym elementem
akcji i zmian w świecie. Dzieci potrafią to dostrzec i docenić - pod warunkiem, że pozostawi się je
samym sobie. Jednak wielu z nich (w tym i mnie) przedstawiono Przygody Alicji w Krainie Czarów
jako baśń. Wraz z tym nieporozumieniem pojawia się poczucie niesmaku pozostawione przez zabieg
snu. O czym szumią wierzby obywa się bez ramy marzenia sennego: „Kret pracował zawzięcie cały
ranek, robił wiosenne porządki w swoim mieszkaniu” [Kenneth Graham, O czym szumią wierzby, tł.
Maria Godlewska, Warszawa 1969, s. 5]. Tak zaczyna się opowieść i ów właściwy ton utrzymuje się
do końca. Tym bardziej może się wydać dziwne, że A.A. Milne, wielki miłośnik tej znakomitej
książeczki, na początku jej udramatyzowanej wersji umieścił cudaczną scenę przedstawiającą dziecko
telefonujące za pomocą żonkila. Choć może to i nie takie dziwne, bo rozumiejący miłośnik (a to
zupełnie co innego niż wielki miłośnik) książki Grahama nigdy nie podjąłby się jej dramatyzacji. W tej
formie można przedstawić jedynie najprostsze jej składniki - pantomimę czy satyryczną bajkę. Samą
sztukę - choć nie jest wybitna - można uznać za całkiem znośną i zabawną, szczególnie jeśli się nie zna
książki; ale owych kilkoro dzieci, które zabrałem na przedstawienie Ropucha z Ropuszego Dworu,
było zdegustowane otwierającą sceną. Co do reszty, wolały książkę.

Nota B (s. 37)
Oczywiście szczegóły te z reguły przedostawały się do opowieści (nawet wówczas, gdy były

jeszcze powszechnie praktykowane) ze względu na swą wartość „opowieściotwórczą”. Gdybym
napisał opowiadanie, w którym kogoś powieszono, to po upływie wieków (gdyby przetrwało ono tak
długi czas, co już samo w sobie byłoby dowodem na jego trwałe, a nie tylko lokalne czy doraźne
wartości) mogłoby ono świadczyć o tym, iż powstało w czasach, gdy istotnie wieszano ludzi w
majestacie prawa. Ale tylko „mogłoby” - taki wniosek bowiem nie byłby wcale oczywistością. Aby
zyskać pewność, badacz z przyszłości musiałby wiedzieć na pewno, kiedy karano śmiercią przez

powieszenie i kiedy żyłem ja, autor opowiadania. Mogłem przecież zapożyczyć ten motyw z innych
czasów i miejsc, z innych opowiadań, wreszcie mogłem go po prostu wymyślić. Jednak nawet jeśli
tamto pierwsze rozumowanie okazałoby się poprawne, to scena powieszenia znalazłaby się w moim
opowiadaniu tylko dlatego, że (a) byłem świadom jej dramatycznej, tragicznej czy wręcz makabrycznej
wymowy w tym utworze i (b) ci, którzy przekazali dalej tę opowieść, zachowali w niej to zdarzenie,
gdyż i oni odczuwali silnie jego wymowę. Oddalenie w czasie, zwykła dawność i obcość mogą z
biegiem lat wyostrzyć poczucie tragedii lub grozy, ale musi być ono i bez tego dość ostre, by działanie
czarodziejskiej osełki czasu mogło być skuteczne. Najmniej więc sensownym pytaniem dotyczącym
Ifigenii, córki Agamemnona, jakie zadać mogliby bądź na jakie mieliby odpowiadać krytycy literaccy,
jest problem, czy opowieść ojej ofierze w Aulidzie pochodzi z czasów, gdy powszechnie praktykowano
ofiarę z ludzi.

Powiedziałem „z reguły”, gdyż można sobie wyobrazić, że to, co obecnie uważamy za

opowiadanie, było ongiś czymś zupełnie innym - mianowicie opisem autentycznego zdarzenia lub
rytuału. Mam tu na myśli „opis” w bardzo ścisłym tego słowa znaczeniu. Opowieść, którą wymyślono
po to, aby wyjaśnić rytuał (a ponoć zdarzało się to dość często), pozostaje opowieścią. Przetrwa ona w
tej formie (naturalnie dłużej niż rytuał) tylko ze względu na swe walory jako opowieści.

W pewnych przypadkach szczegóły, które teraz rzucają nam się w oczy ze względu na swą

dawność, mogły być ongiś tak codzienne i powszednie, że dostały się tam przypadkiem. Taka

byłaby na przykład wzmianka o tym, że jakiś mężczyzna „uchylił kapelusza” albo „złapał pociąg”.

Takie przypadkowe szczegóły nie przeżyją jednak długo zmiany obyczajów - przynajmniej nie w
przypadku przekazu ustnego. W czasach spisanych opowieści (i gwałtownych przemian obyczajów)
dany utwór może pozostać nie zmieniony, nawet jeśli jego przypadkowe szczegóły zyskały walor
niezwykłości. Większość utworów Dickensa odznacza się taką atmosferą. Można dziś otworzyć
egzemplarz jego powieści, którą po raz pierwszy kupowano i czytano, gdy życie codzienne wyglądało
tak samo jak w książce, a teraz jest od nas równie odległe co życie codzienne w epoce elżbietańskiej.
Jest to szczególna sytuacja naszej współczesności. Antropologom i folklorystom nie przychodzą do
głowy podobne zastrzeżenia, lecz jeśli pragną zajmować się ustnymi przekazami, winni pamiętać, że
mają do czynienia ze zjawiskami, których celem i źródłem przetrwania była sama opowieść. Żabi kroi
(por. s. 68-69) to nie credo ani podręcznik prawa totemowego, lecz dziwaczna baśń z prostym
morałem.

Nota C (s. 39)
O ile mi wiadomo, dzieci, które wcześnie wykazują tendencje do twórczości literackiej, wcale nie

przejawiają szczególnych inklinacji do tworzenia baśni - chyba że tylko tym typem literatury je
karmiono. A jeśli próbują, to ponoszą druzgocącą klęskę. Baśń nie jest łatwym gatunkiem. Jeśli dzieci
przejawiają pewne preferencje, to raczej w kierunku bajki zwierzęcej, którą dorośli tak często mylą z
baśnią. Najlepsze dziecięce opowiadania, jakie zdarzyło mi się czytać, były albo „realistyczne”
(przynajmniej w zamierzeniu), albo w sposób typowy dla bajki zwierzęcej wykorzystywały zwierzęta i
ptaki jako zoomorficzne przedstawienie ludzi. Myślę, że dzieci wybierają tę formę, ponieważ pozwala
ona na duży stopień realizmu: odzwierciedla domowe zdarzenia i rozmowy naprawdę dzieciom znane.
Także często jest ona narzucona lub podsuwana przez dorosłych. Dziwnie bowiem przeważa we
współczesnej literaturze dziecięcej - tej dobrej i tej złej. Przypuszczam, że według niektórych pasuje
ona do tak zwanej „historii naturalnej”, półnaukowych książeczek o zwierzętach i ptakach uznanych za
właściwą lekturę dla młodych. Do przewagi tej przyczynił się chyba i fakt, że misie i króliczki wyparły
z pokoi dziewczynek człekopodobne lalki. Dzieci tworzą całe sagi o swych lalkach, często długie i
wyszukane. Jeśli ich zabawki mają postać misiów, to protagonistami tych opowieści będą misie, ale
mówiące ludzkim językiem.

Nota D (s. 45)
Zapoznałem się z zoologią i paleontologią („dla dzieci”) równie wcześnie co z Królestwem

Czarów. Oglądałem rysunki żyjących zwierząt i prawdziwych (jak mi powiadano) stworów
prehistorycznych. Najbardziej podobały mi się właśnie te ostatnie - żyły tak dawno temu, a każda
hipoteza (zwłaszcza oparta na wątłym materiale dowodowym) nie pozbawiona jest przebłysku fantazji.
Nigdy nie znosiłem, gdy stworzenia te nazywano smokami. Wciąż czuję irytację podobną tej, jaką
odczuwałem w dzieciństwie, kiedy słyszę rewelacje, którymi ongiś karmili mnie moi krewni (albo
autorzy książeczek, które dostawałem w prezencie), w rodzaju: „płatki śniegu to klejnoty elfów” (albo
„są piękniejsze niż klejnoty elfów”), „cuda ukryte w głębinach oceanów są wspanialsze od
czarodziejskich krain”. Dzieci instynktownie wyczuwają różnicę i oczekują, że dorośli ją wyjaśnią albo
przynajmniej potwierdzą, a nie zignorują lub odrzucą. Byłem niezwykle otwarty na piękno zjawisk z
„prawdziwego świata”, ale uważałem za nieuczciwy wybieg polegający na mieszaniu ich z „innym
światem”. Miałem wiele zapału do studiowania Natury - prawdę mówiąc, wolałem to od czytania
baśni, ale nie życzyłem sobie, aby wywabiano mnie podstępem z Królestwa Czarów w Krainę Nauki
tylko dlatego, że komuś przyszło do głowy, iż na skutek jakiegoś grzechu pierworodnego wolałbym
baśnie, choć zgodnie z nową religią winienem polubić nauki ścisłe. Owszem, Naturę można badać
przez całe życie albo i całą wieczność (jeśli ktoś ma takie możliwości), ale jest taka część człowieka,
która nie pochodzi z „Natury” i która nie nakłada nań obowiązku jej studiowania ani czerpania z takich
studiów satysfakcji.

Nota E (s. 52)
Na przykład powszechnym zjawiskiem w surrealizmie jest chorobliwość lub skrępowanie -

rzadkość w fantazji literackiej. Już sam umysł, który stworzył przedstawione tam kształty, można by
określić jako niezdrowy, choć nie w każdym przypadku będzie to słuszna diagnoza. Dziwne zaburzenia
umysłu są często skutkiem tworzenia tego typu malowideł; jest to stan podobny w swej (świadomej)
chorobliwości do wrażeń doświadczanych w malignie, kiedy to umysł wykazuje zadziwiającą łatwość i
płodność w nadawaniu groteskowych lub złowrogich kształtów wszystkim postrzeganym przezeń
przedmiotom.

Mówię tu oczywiście o niezależnych formach wyrażania fantazji w „sztukach wizualnych”, a nie o

ilustracjach ani o filmie. Ilustracje, choć same w sobie mogą być dobre, niewiele dobrego przynoszą
baśniom. Podstawowa różnica między prawdziwą literaturą a wszelką sztuką oferującą wizualne
przedstawienie świata (włączając w to dramat) polega na tym, że ta ostatnia proponuje tylko jedną
wersję wizualizacji. Literatura oddziałuje inaczej na każdy umysł i przez to jest bardziej płodna. Jest
bardziej uniwersalna, a jednocześnie przejmująco szczegółowa. Jeśli mówi o „chlebie”, „winie”,
„kamieniu” lub „drzewie”, to odwołuje się do całej klasy każdej z tych rzeczy, do idei czy pojęcia; a
jednak odbiorca będzie mógł w swej wyobraźni nadać im indywidualne kształty. Jeśli opowieść mówi
o tym, że ktoś „zjadł chleb”, to reżyser teatralny albo malarz będzie mógł pokazać tylko ten konkretny
kawałek chleba zgodnie z własnym gustem czy kaprysem, ale słuchacz opowieści będzie myślał o
chlebie w ogóle, a jednocześnie wyobrazi go sobie na swój niepowtarzalny sposób. Jeśli opowieść
mówi, że ktoś „wspiął się na wzgórze i ujrzał przed sobą dolinę, a w niej rzekę”, to ilustrator może
oddać na rysunku (albo niemal oddać) swoją wizję tej sceny, ale każdy, kto słyszy te słowa, wytworzy
własny jej obraz, a będzie się on składał ze wszystkich widzianych ongiś wzgórz, rzek i dolin, ale także
ze wzgórza, rzeki i doliny, które były dla słuchacza opowieści pierwszym wcieleniem tych słów w jego
świecie.

Nota F (s. 54)
Mowa tu oczywiście o fantazji form i widzialnych kształtów. Można stworzyć dramat na temat

wrażenia, jakie wywarły na postaciach fantastyczne bądź czarodziejskie zdarzenia, które nie wymagają
żadnych technicznych zabiegów, albo które można po prostu opowiedzieć. Wszakże w centrum
dramatu znajduje się nie fantazja, ale ludzkie charaktery i to na nich koncentruje się cała uwaga. Ten
rodzaj dramatu (którego przykładem mogą być niektóre sztuki Barriego) można użyć do błahych lub
satyrycznych celów, można mu też nadać dowolne „przesłanie”, ale jest to przesłanie dla ludzi. Dramat

jest antropocentryczny. Baśń i fantazja - niekoniecznie. Istnieje na przykład wiele opowieści o
ludziach, którzy spędzili całe lata pośród elfów, nie starzejąc się, nieświadomi upływu czasu. Banie
napisał na ten temat sztukę Mary Rosę. Nie ma tam ani jednego elfa. Przez cały czas mamy do
czynienia z okrutnie prześladowanymi ludźmi. Mimo sentymentalnej gwiazdy i głosów anielskich w
zakończeniu (w wersji drukowanej) jest to bolesna sztuka, a łatwo mogłaby przerodzić się w
diaboliczną - przez zamianę głosów anielskich na zew elfów (jak w przedstawieniu, które kiedyś
widziałem). Narracyjne baśnie opowiadające o ludziach - ofiarach elfów - mogą być równie bolesne
lub równie straszne. Ale nie muszą. W większości z nich elfom poświęcono tyle samo uwagi co
ludziom. W niektórych to one są bohaterami opowieści. Wiele z krótkich utworów folklorystycznych
na ten temat funkcjonuje po prostu jako świadectwo istnienia elfów, jako kolejne pozycje w
kumulującym się od wieków zbiorze historii o elfach i ich obyczajach. Cierpienia ludzi, którzy
wchodzą z nimi w kontakt (często z własnej woli), ukazane są z innej perspektywy. Można napisać
dramat o cierpieniach ofiary badań radiologicznych, ale nie o samym radzie, ale można interesować się
przede wszystkim radem (a nie radiologami) albo przede wszystkim Królestwem Czarów (a nie
umęczonymi śmiertelnikami). Pierwsze z zainteresowań zrodzi dzieło naukowe, drugie - baśń. Dramat
nie odda sprawiedliwości żadnemu z nich.

Nota G (s. 68)
Brak poczucia różnicy między istotą ludzką a zwierzęciem u ludów z odległej przeszłości jest

zwykłą hipotezą badawczą, choć wydaje się, że takie pomieszanie pojęć cechuje raczej poniżonych i
oszukanych ludzi współczesnych. Równie dobrze można by twierdzić, iż poczucie to było kiedyś
silniejsze - przynajmniej wskazywałyby na to nieliczne przekazy pozostawione nam przez naszych
przodków. Fakt, że od dawna tworzono fantazje, które łączyły ludzkie kształty z kształtami roślin lub
zwierząt, albo nadawały ludzkie zdolności zwierzętom, nie dowodzi jakiegokolwiek pomieszania
pojęć. Wręcz przeciwnie. Fantazja nie zaciera ostrych konturów rzeczywistego świata - raczej jest od
nich zależna. W naszym zachodnim, europejskim świecie to „poczucie rozdziału” często bywa w
dzisiejszych czasach osłabiane i atakowane nie przez fantazję, ale przez teorie naukowe. A więc nie
przez opowieści o centaurach, wilkołakach albo zaklętych niedźwiedziach, ale przez hipotezy (czy
raczej arbitralne stwierdzenia) naukowców, którzy nie dość, że sklasyfikowali człowieka jako
„zwierzę” - to poprawne w końcu stwierdzenie datuje się od starożytności - ale określili go także jako
„tylko zwierzę”. Następstwem tego jest chaos emocjonalny. Naturalna, nie do końca zepsuta, miłość
człowieka do zwierząt i ludzkie pragnienie, by wejść w skórę innych żyjących istot, zbuntowały się.
Mamy więc dziś ludzi, którzy kochają zwierzęta bardziej niż innych ludzi, którym żal owiec do tego
stopnia, że przeklinają owczarza niczym wilka, którzy opłakują zabitego konia, a oczerniają martwego
żołnierza. To dziś, a nie w czasach, gdy rodziły się baśnie, zabrakło „poczucia rozdziału”.

Nota H (s. 70)
Formuła finalna „i żyli długo i szczęśliwie” - zazwyczaj uważana za równie typową dla

zakończenia baśni, jak „dawno, dawno temu” za typowe dla jej początku - jest sztucznym,
konwencjonalnym zabiegiem. Nie ma za zadanie oszukać kogokolwiek. Tego typu formuły można
porównać do passe-partout albo ram obrazów: nie funkcjonują one jako rzeczywisty fragment ściśle
utkanej sieci opowieści, podobnie jak rama nie jest częścią przedstawionej na obrazie sytuacji ani
framuga okienna nie stanowi elementu świata zewnętrznego. Zwroty te mogą być bardzo wyszukane
albo zwyczajne, proste lub ekstrawaganckie, ale równie konwencjonalne i równie niezbędne co rama
obrazu - nieważne czy prosta, czy rzeźbiona, czy pozłacana. „A jeśli nie pomarli, to żyją do dziś”. „I ja
tam byłem, miód i wino piłem, po brodzie ściekało, w gębie nic nie zostało”, „Zgasła fajeczka,
skończona bajeczka”.

Tego rodzaju zakończenia pasują do baśni, gdyż lepiej pozwalają pojąć nieskończoność świata

opowieści niż współczesne opowiadania „realistyczne”. Ostre cięcie na nieskończonej makacie jest
stosownie oznaczone określoną formułą - niekiedy nawet komiczną czy groteskową. Współczesna

ilustracja (w tak znacznej mierze fotograficzna) wykazuje nieodparte tendencje do odrzucenia granic
tak, że obrazek kończy się ze stroną. Metoda ta może i pasuje do fotografii, ale jest zupełnie
nieodpowiednia w przypadku ilustracji inspirowanych baśnią. Drukować obrazek pokrywający się ze
stroną, jak zdjęcie Gór Skalistych z Picture Post - jakby była to istotnie fotografia baśniowej krainy
albo rysunek „naszego artysty, który był przy tym” - to szaleństwo i nadużycie.

A co do początku baśni: trudno znaleźć lepszą formułę niż „dawno, dawno temu”. Ma ona

bezpośrednie działanie, którego doświadczyć można, choćby czytając Straszliwą głową z Błękitnej
księgi baśni. Jest to dokonana przez Andrew Langa adaptacja mitu o Perseuszu i Gorgonie. Zaczyna się
„dawno, dawno temu” i nie określa ani roku ani miejsca, ani osób. Zabieg ten prowadzi do czegoś, co
można byłoby określić jako przemianę mitologii w baśń. Osobiście wolałbym tu mówić o przemianie
wzniosłej baśni (bo czymże innym jest grecka opowieść) w tę szczególną formę, tak obecnie popularną
w naszym kraju: w opowiastkę dla dzieci, historyjkę babuni. Bezimienność to nie cnota i nie należy jej
naśladować, bo niedookreśloność prowadzi w tym wypadku do obniżenia jakości, zepsucia
wynikającego z zapomnienia i braku inwencji. Ale nie bezczasowość. Początek nie jest zubożeniem -
jest znaczący. Pozwala natychmiast przeczuć rozległy świat czasu, nie objęty żadną mapą.

Liść, dzieło Niggle’a
Żył sobie kiedyś człowieczek imieniem Niggle, którego czekała długa podróż. Nie chciał

wyjeżdżać, tak naprawdę sama myśl o wyjeździe wydawała mu się wstrętna, podróż jednak była
konieczna. Wiedział, że kiedyś trzeba ją będzie rozpocząć, ale nie śpieszył się z przygotowaniami.

Niggle był malarzem. Niezbyt wprawdzie znanym, co wynikało także i z faktu, że zawsze miał

mnóstwo innych zajęć. Nie przepadał za nimi, ale robił je całkiem dobrze, kiedy nie mógł się od nich
uwolnić, co (jego zdaniem) zdarzało się aż nazbyt często. W ojczyźnie Niggle’a obowiązywały raczej
surowe prawa. Były także i inne przeszkody. Na przykład sam Niggle bywał czasami po prostu leniwy
i nie robił w ogóle nic. Był także, na swój sposób, dobry. Znacie ten rodzaj dobroci, który o wiele
częściej sprawia przykrość niż popycha do działania, prawda? A kiedy wreszcie zaczynał coś robić,
bynajmniej nie powstrzymywało go to od narzekania, przeklinania (głównie do siebie) i tracenia
cierpliwości. Pomimo to pomagał często swemu sąsiadowi, panu Parishowi, który był kulawy. Czasami
pomagał także ludziom mieszkającym dalej, jeśli przyszli i poprosili go o pomoc. Od czasu do czasu
przypominał sobie także o podróży i zaczynał się pakować w bardzo chaotyczny sposób. Nie malował
wówczas zbyt wiele.

Miał gotową pewną liczbę płócien. W większości były one zbyt wielkie i zbyt ambitne jak na jego

możliwości. Niggle należał do tych malarzy, którzy liście malują lepiej od drzew. Spędzał zwykle
wiele czasu nad pojedynczym liściem, próbując uchwycić jego kształt, połysk, blask kropli wody na
jego krawędzi. Lecz chciał namalować całe drzewo i wszystkie jego liście - tak podobne, a przecież tak
różne.

Jeden obraz szczególnie go niepokoił. Rozpoczął się od liścia kołysanego wiatrem; liść zmienił się

w drzewo, drzewo rosło, rozpościerając niezliczone gałęzie i wypuszczając fantastyczne korzenie.
Pojawiały się dziwne ptaki, wiły gniazda wśród gałęzi - i nimi też trzeba było się zająć. Później, wokół
drzewa i poza nim, widoczny przez szczeliny wśród listowia i gałęzi, rozpostarł się kraj, widać było
cień maszerującego lasu i błysk przykrytych śniegiem górskich szczytów. Niggle stracił
zainteresowanie innymi obrazami lub przystawiał je i przybijał do krawędzi wielkiego płótna. Szybko
stało się ono tak ogromne, że musiał używać drabiny, po której biegał w górę i w dół, tu zrywając
skrawek płótna, tam kładąc smugę farby. Gdy ktoś przychodził do niego z prośbą, wydawał się całkiem
uprzejmy, choć czasem bawił się leżącymi na stole ołówkami. Nieuważnie słuchał, co do niego
mówiono. Cały czas myślał o wielkim płótnie, stojącym w wysokiej szopie, którą specjalnie w tym
celu zbudował w ogrodzie (w tej części, gdzie niegdyś uprawiał ziemniaki).

Lecz nie potrafił przestać być życzliwym. „Chciałbym mieć nieco silniejszą wolę” - mówił czasem

sam do siebie, mając na myśli to, że chciałby, aby kłopoty innych ludzi nie sprawiały mu przykrości.

Jednak przez długi czas nikt mu tak naprawdę nie przeszkadzał. „W każdym razie powinienem
skończyć ten obraz, mój prawdziwy obraz, nim będę musiał wyruszyć w tę przeklętą podróż” - mawiał.
Zaczynał bowiem pojmować, że podróży nie można odkładać w nieskończoność. Obraz powinien już
przestać rosnąć, a praca nad nim zacząć zbliżać się do końca.

Pewnego dnia Niggle stał przed obrazem i przyglądał mu się niezwykle uważnie i bezstronnie. Nie

potrafił uświadomić

sobie, co ma o nim myśleć i żałował, że nie ma przyjaciela, który mógłby mu to powiedzieć. W tej

chwili swoje dzieło uważał za całkowicie niezadowalające, a jednocześnie bardzo piękne; jakby było
jedynym naprawdę pięknym obrazem na świecie. Tak bardzo pragnął zobaczyć samego siebie
wchodzącego do pracowni, poczuć klepnięcie po ramieniu, usłyszeć słowa (wypowiedziane z
oczywistą szczerością): „Absolutnie wspaniałe! Wyraźnie widzę, o co ci chodzi. Tylko tak dalej - i nie
martw się niczym. Dostaniesz stypendium i będziesz miał wszystko, czego potrzebujesz”.

Ale stypendium nie było. Natomiast jedną rzecz widział Niggle jasno: dokończenie obrazu będzie

wymagało skupienia i pracy, ciężkiej, nieprzerwanej pracy. Zakasał rękawy i zaczął się skupiać. Przez
wiele dni próbował nie martwić się niczym. Jednak przeszkód zrodziło się niespodziewanie wiele.
Nastąpiły awarie w domu, musiał zasiąść jako ławnik w sądzie w miasteczku, przyjaciel z daleka
zachorował, pana Parisha powaliło lumbago, ciągle przychodzili goście. Była wiosna, chcieli wypić
herbatę na wsi - Niggle mieszkał w ładnym, niewielkim domu dość daleko od miasta. Przeklinał ich w
głębi serca, lecz nie mógł zaprzeczyć, że zostali zaproszeni przez niego dawno temu, w zimie, kiedy
odwiedzanie sklepów i nawiązywanie znajomości przy herbacie jeszcze nie było „przeszkodą”.
Próbował stać się twardszy - bez skutku. Na wiele próśb nie miał odwagi odpowiedzieć „nie”, bez
względu na to, czy traktował je jako obowiązki czy nie; musiał zrobić mnóstwo rzeczy. Niektórzy
goście napomykali, że ogród jest raczej zaniedbany, co może spowodować wizytę inspektora.
Oczywiście tylko niewielu wiedziało o obrazie, lecz gdyby nawet wiedzieli wszyscy, prawdopodobnie
nic by się nie zmieniło. Wątpię, czy sądziliby, że obraz ma jakiekolwiek znaczenie. Ośmielę się
twierdzić, że nie był naprawdę dobry, choć może miał dobre fragmenty. Drzewo, w każdym razie, było
dziwaczne. Zupełnie wyjątkowe na swój sposób. Tak jak sam Niggle, choć był on także zwykłym,
szarym człowieczkiem.W końcu czas Niggle’a stał się naprawdę cenny. Znajomi z miasteczka
przypomnieli sobie, że ten szary ludzik ma odbyć kłopotliwą podróż i niektórzy zaczęli się
zastanawiać, kiedy ją wreszcie rozpocznie. Zastanawiali się też, kto otrzyma dom i czy ogród będzie
lepiej utrzymany.

Przyszła jesień, wietrzna i deszczowa. Mały malarz pracował w szopie. Stał na drabinie, usiłując

uchwycić blask zachodzącego słońca na ośnieżonych szczytach gór, które błyszczały na lewo od
koniuszków liści rosnących na jednej z gałęzi drzewa. Wiedział, że będzie musiał wyruszyć wkrótce,
może na początku przyszłego roku. Powinien już kończyć obraz, a przecież były fragmenty, gdzie do
tej pory zaledwie naszkicował część tego, o co mu chodziło.

Usłyszał pukanie do drzwi.
- Proszę - powiedział ostro i zszedł z drabiny.
Stał na podłodze, machając pędzlem. Przyszedł jego sąsiad, Parish, jego jedyny prawdziwy sąsiad;

wszyscy inni mieszkali daleko. Mimo to Niggle niezbyt lubił Parisha. Częściowo dlatego, że ciągle był
on w kłopotach i potrzebował pomocy, a także dlatego, że nie obchodziło go malarstwo, za to był
bardzo krytyczny w kwestiach ogrodniczych. Kiedy Parish patrzył na ogródek Niggle’a (co zdarzało
się często), zauważał głównie chwasty, a kiedy patrzył na jego obrazy (co zdarzało się rzadko), widział
tylko zielone i szare pasma oraz czarne linie, które wydawały mu się bezsensowne. Nie wahał się
wspomnieć o chwastach (sąsiedzki obowiązek), lecz unikał wydawania opinii o obrazach. Uważał to za
bardzo uprzejme i nie zdawał sobie sprawy, że nawet jeżeli był uprzejmy, to na pewno
niewystarczająco. Pomoc przy chwastach (i być może pochwała obrazów) z pewnością byłyby lepsze.

- No więc, Parish, o co chodzi? - zapytał Niggle.

- Nie powinienem ci przeszkadzać, wiem - odpowiedział Parish (nie patrząc na obraz). - Jesteś,

oczywiście, bardzo zajęty.

Niggle zamierzał powiedzieć coś takiego sam, ale nie wykorzystał szansy. Burknął tylko „Tak”.
- Ale nie mam do kogo się zwrócić - kontynuował Parish.
- Rzeczywiście - zgodził się Niggle i westchnął. Było to jedno z tych cichych westchnień, które są

całkiem niesłyszalnym, prywatnym komentarzem do rozmowy. - Co mogę dla ciebie zrobić?

- Żona od kilku dni choruje i zaczynam się niepokoić. I wiatr zerwał połowę dachówek z dachu,

woda leje się do sypialni. Chyba powinienem wezwać lekarza. I murarzy, ale na nich czeka się długo.
Myślałem, że masz trochę zbędnego drewna i płótna. Po prostu, żeby załatać dach i pomóc mi na dzień
lub dwa.

Teraz spojrzał na obraz.
- Ojej - powiedział Niggle. - Ale pech! Mam nadzieję, że żona ma tylko katar. Zaraz przyjdę i

pomogę ci znieść ją na dół.

- Bardzo dziękuję - rzekł chłodno Parish - ale to nie katar. To gorączka. Nie kłopotałbym cię

katarem. Poza tym ona i tak leży w łóżku na dole. Nie mogę biegać w górę i w dół z tacami. Nie z moją
nogą. Widzę, że rzeczywiście pracujesz. Przepraszam, że ci przeszkadzam. Miałem nadzieję, że
mógłbyś poświęcić trochę czasu i pojechać po doktora, znając moją sytuację. I po murarzy też, jeśli
rzeczywiście nie masz zbędnych płócien.

- Oczywiście - powiedział Niggle, choć na końcu języka miał zupełnie inne słowa. Serce zmiękło

mu po prostu, choć nie czuł nic. - Mógłbym pojechać do miasta. Pojadę, jeśli rzeczywiście się
martwisz.

- Martwię się, bardzo się martwię. Szkoda, że jestem kulawy - powiedział Parish.
Niggle pojechał. Zrozumcie, czuł się niezręcznie. Parish był jego jedynym sąsiadem, inni ludzie

mieszkali daleko. Niggle miał rower, Parish nie miał i nie mógł jeździć. Parish był kulawy, naprawdę
kulawy i sztywna noga często bardzo go bolała, o tym powinno się pamiętać tak samo, jak o jego
kwaśnej minie i jękliwym głosie. Oczywiście - Niggle malował obraz i miał mało czasu, by go
ukończyć. Wydaje się jednak, że z tym powinien liczyć się nie Niggle, lecz Parish. Parish jednak nie
liczył się z obrazami, a Niggle nie mógł tego zmienić.

- Do diabła z tym - powiedział do siebie, wyprowadzając rower.
Było zimno, wiał wiatr, światło dnia zanikało. „Koniec roboty na dziś” - pomyślał Niggle i całą

drogę albo klął w myślach, albo wyobrażał sobie pociągnięcia pędzla na górach i otaczających je,
pełnych liści gałęziach, które po raz pierwszy wyobraził sobie na wiosnę. Palce drgały mu na
kierownicy. Teraz, kiedy wyszedł z szopy, wiedział dokładnie, jak pokazać lśniące gałęzie otaczające
daleki widok gór. Jednak głęboko w sercu czuł coś podobnego do strachu; strachu, że nie będzie miał
już okazji nigdy tego spróbować.

Znalazł doktora, zostawił też wiadomość dla murarzy. Biuro było zamknięte, a murarz poszedł do

domu grzać się przy kominku. Niggle przemókł na wskroś i sam się zaziębił. Doktor nie wyruszył tak
szybko, jak uczynił to Niggle. Przyjechał następnego dnia, co było zgodne z jego zwyczajami i miał już
teraz dwoje pacjentów w sąsiednich domach. Niggle leżał w łóżku, z wysoką gorączką, a w jego
głowie i na suficie pojawiały się wspaniałe wzory liści i powikłanych gałęzi. Nie sprawiła mu
przyjemności wiadomość, że pani Parish miała jedynie katar i już wstaje z łóżka. Odwrócił się twarzą
do ściany i pogrążył w liściach.

Jakiś czas pozostał w łóżku. Wiał silny wiatr. Zerwał jeszcze parę dachówek z dachu Parisha i kilka

z domu Nig-gle’a; jego dach też zaczął przeciekać. Murarze nie przychodzili. Niggle przez kilka dni
niezbyt się o to troszczył. Potem wydostał się z domu w poszukiwaniu jedzenia (nie miał żony). Parish
nie przychodził, padał deszcz i bolała go noga, a jego żona zajęta była wycieraniem podłogi i
zastanawianiem się, czy „ten Niggle” nie zapomniał przypadkiem

zawiadomić murarzy. Gdyby chciała coś pożyczyć, wysłałaby Parisha, ale nie chciała i Niggle

pozostawiony był sam sobie.

Mniej więcej pod koniec tygodnia, zataczając się, Niggle znów poszedł do szopy. Usiadł i patrzył

na obraz, ale tego dnia nie pojawiły mu się ani wzory liści, ani widok gór. Mógł malować dalekie tło
piaszczystej pustyni, ale po prostu nie miał na to siły.

Następnego dnia czuł się już o wiele lepiej. Wspiął się na drabinę i zaczął malować. Obraz właśnie

wciągnął go znowu, gdy ktoś zapukał do drzwi.

- Cholera! - powiedział Niggle, lecz równie dobrze mógł powiedzieć uprzejmie: „Proszę wejść”, bo

drzwi i tak się otworzyły. Tym razem pojawił się w nich wysoki mężczyzna, zupełnie obcy.

- To prywatna pracownia - powiedział Niggle. - Jestem zajęty. Wynoś się.
- Jestem Inspektor Budowlany - odpowiedział mężczyzna, trzymając legitymację w wyciągniętej

ręce tak, by Niggle mógł ją przeczytać z drabiny.

- O! - powiedział Niggle.
- Dom waszego sąsiada jest w kiepskim stanie - stwierdził Inspektor.
- Wiem - odparł Niggle. - Zostawiłem informację dla murarzy już dawno temu, ale nie przyszli.

Potem byłem chory.

- Rozumiem, ale teraz już jesteście zdrowi.
- Ale nie jestem murarzem. Parish powinien złożyć skargę w Radzie Miejskiej i otrzymać pomoc

konieczną w nagłych wypadkach.

- Wszyscy zajęci są większymi zniszczeniami niż tutaj. W dolinie była powódź i wiele rodzin

pozostało bez dachu nad głową. Powinniście pomóc sąsiadowi w wykonaniu prowizorycznych napraw
i nie dopuścić, by likwidacja zniszczeń była zbyt kosztowna. Takie jest prawo. Macie tu mnóstwo
materiału: drewno, płótno, wodoodporne farby.- Gdzie? - zapytał oburzony Niggle.

- Tu! - odparł Inspektor, wskazując na obraz.
- Mój obraz! - krzyknął Niggle.
- Tak właśnie przypuszczałem - powiedział Inspektor. - Domy są ważniejsze. Tak mówi prawo.
- Ale nie mogę… - Niggle nie zdążył powiedzieć nic więcej, bowiem w tym momencie wszedł

drugi mężczyzna. Był bardzo podobny do Inspektora, wyglądał niemal jak jego bliźniak, wysoki,
ubrany na czarno.

- Proszę za mną - powiedział. - Jestem Szofer. Niggle potykając się, zszedł z drabiny. Gorączka

zdawała się wracać, było mu zimno, miał zawroty głowy.

- Szofer? Szofer? - wyjąkał. - Jaki Szofer?
- Wasz i waszego pojazdu - odparł mężczyzna. - Pojazd został zamówiony dawno temu. W końcu

przybył. Czeka. Zaczynacie dziś swoją podróż.

- A więc tak! - powiedział Inspektor. - Musicie jechać, ale źle zaczynać podróż, zostawiając nie

dokończoną pracę. W końcu będziemy mogli zrobić teraz jakiś użytek z tego płótna.

- Mój Boże - powiedział biedny Niggle i zaczął płakać. - Jeszcze go nie skończyłem.
- Nie skończyłem! - powiedział Szofer. - No więc z nim skończono, przynajmniej o tyle, o ile was

to dotyczy. Wychodźcie!

Niggle wyszedł całkiem spokojnie. Szofer nie zostawił mu czasu na pakowanie twierdząc, że

powinien zrobić to wcześniej i że mogą spóźnić się na pociąg, więc Niggle zdążył tylko złapać w holu
małą torbę. Znalazł w niej pudełko z farbami i szkicownik z rysunkami. Nie było w niej ani jedzenia,
ani ubrania. Zdążyli jednak na pociąg. Niggle był zmęczony i bardzo śpiący; kiedy wepchnięto go do
przedziału, ledwie się orientował, co się wokół niego dzieje. Nie troszczył się o nic, zapomniał, gdzie
ma jechać i po co. Pociąg ruszył niemal natychmiast w głąb ciemnego tunelu.

Niggle ocknął się na wielkiej, mrocznej stacji. Wzdłuż peronu szedł zawiadowca. Nie krzyczał

nazwy stacji, lecz imię. Wołał:

- Niggle!
Niggle wysiadł w pośpiechu i zorientował się, że w przedziale została jego mała torba. Odwrócił

się, ale pociąg zdążył odjechać.

- A, tu jesteście - powiedział Zawiadowca. - Tędy. Co? Nie macie bagażu? Powinniście pójść do

Przytułku.

Niggle poczuł się bardzo źle i zemdlał na peronie. Wezwano karetkę i odwieziono go do szpitala

przy Przytułku.

Opieka wcale mu się nie podobała. Dostawał gorzkie lekarstwa. Urzędnicy i obsługa byli wrodzy,

milczący i surowi. Nie widywał nikogo oprócz bardzo nieprzyjemnego doktora, który czasami go
odwiedzał. Przypominało to bardziej więzienie niż szpital. Kazano mu ciężko pracować, w stałych
godzinach; przy kopaniu, w stolarni przy malowaniu surowych desek na jeden, spokojny kolor. Nie
wypuszczano go na zewnątrz, a wszystkie okna wychodziły na podwórko. Trzymano go w
ciemnościach przez długie godziny. „Aby mógł myśleć” - tak mówiono. Tracił poczucie czasu. Nie
czuł się ani trochę lepiej, jeśli sądzić po tym, że nic nie sprawiło mu przyjemności. Nawet sen.

Na początku, przez pierwsze stulecie (przekazuję tylko jego wrażenia) bezsensownie martwił się

przeszłością. Leżąc w ciemnościach, powtarzał nieustannie: „Szkoda, że nie odwiedziłem Parisha tego
dnia, kiedy zaczął wiać wiatr. Przecież chciałem. Łatwo byłoby naprawić pierwsze obluzowane
dachówki. Wtedy pani Parish może by się nie przeziębiła. Wtedy może i ja bym nie zachorował. I
może mógłbym pracować tydzień dłużej”. Lecz z czasem zapomniał, na co potrzebny był mu ten
tydzień. Jeśli o czymkolwiek jeszcze myślał, to jedynie o szpitalnych pracach. Planował je,
zastanawiając się, jak szybko uda mu się naprawić skrzypiące deski podłogi, zawiasy w drzwiach, nogę
od stołu. Prawdopodobnie był użyteczny, choć tego nikt mu nigdy nie powiedział. Być może wcale nie
z tego powodu przetrzymywano tak długo tego biednego ludzika. Może czekali, aż mu się „polepszy” -
„polepszy” według jakichś ich medycznych kryteriów.

W każdym razie biedny Niggle nie czerpał z życia przyjemności - przynajmniej takiej, jaką znał.

Nie bywał wesoły. Nie można jednak zaprzeczyć, że zaczynał czuć coś… może spokojną satysfakcję,
mdłą jak chleb, a nie słodką jak dżem. Podejmował pracę na dźwięk dzwonka i odkładał ją równo z
dzwonkiem, uporządkowaną, czekającą na podjęcie we właściwym czasie. Pracował teraz całkiem
sporo i porządnie wykańczał najdrobniejsze zadania. Nie miał „wolnego” czasu (wyjąwszy samotność
sypialni), a jednak był jego panem. Wiedział dokładnie, co ma robić. Nie czuł pośpiechu. Był
spokojniejszy, a w czasie odpoczynku naprawdę odpoczywał.

Wtedy nagle zmienili godziny pracy, wyrzucili go ze stołami. Kazali po prostu kopać, dzień po

dniu. Przyjął to zupełnie spokojnie. Długo trwało nim - zupełnie nieświadomie - zaczęły mu się
przypominać dawne przekleństwa. Kopał, aż grzbiet zdawał się pękać, ręce stały się jedną otwartą raną
i czuł, że nie zdoła już podnieść następnej łopaty. Nikt mu nie podziękował, lecz przyszedł Lekarz i
obejrzał go.

- Koniec pracy - powiedział. - Całkowity odpoczynek. W ciemności.
Niggle leżał w zupełnym mroku, całkowicie odpoczywając. Nic nie myślał i niczego nie czuł. Mógł

leżeć tak przez godziny i lata - bez żadnej różnicy. I nagle usłyszał głosy, lecz inne niż te, które słyszał
dotychczas. Mogła to być rada medyczna, może sąd odbywający się blisko, niemal w zasięgu ręki, w
sąsiednim pokoju przy otwartych drzwiach, choć nie widać było żadnego światła.

- A teraz przypadek Niggle’a - powiedział Głos. Brzmiał groźnie, groźniej niż głos Lekarza.
- Jakiś problem? - zapytał Drugi Głos. Ten można byłoby nazwać uprzejmym, choć nie łagodnym,

był to głos

władczy, brzmiał jednocześnie pocieszająco i smutno. - Jakieś kłopoty z Niggle’em? Przecież miał

serce.

- Tak, lecz nie pracowało ono właściwie. I można byłoby podejrzewać, że w ogóle nie miał głowy.

Zaledwie myślał. Zauważcie, ile stracił czasu, nawet się nie bawiąc. Nigdy nie przygotował się do
podróży. Był całkiem zamożny, a przyjechał jak biedak i trzeba było go ulokować w skrzydle
przeznaczonym dla nędzarzy. Obawiam się, że to beznadziejny przypadek. Myślę, że powinien tu

jeszcze zostać.

- Prawdopodobnie to by mu nie zaszkodziło - powiedział Drugi Głos. - Lecz oczywiście to tylko

nic nie znaczący człowieczek. Nie chciał być nikim wielkim, nie był nigdy specjalnie silny. Spójrzmy
do akt. Tak. Jest trochę rzeczy przemawiających na jego korzyść.

- Być może - powiedział Pierwszy Głos - ale niewiele ich zostanie po dokładnym sprawdzeniu.
- Więc, oto one - powiedział Drugi Głos. - Był z usposobienia malarzem. Niezbyt dobrym

oczywiście, lecz jednak. Jego Liść ma szczególny wdzięk. Bardzo troszczył się o liście, po prostu dla
nich samych, lecz nigdy nie sądził, że czyni go to kimś ważnym. Nie ma w aktach wzmianki, by
próbował usprawiedliwić tym, nawet wobec siebie samego, zaniedbania w rzeczach nakazanych przez
prawo.

- Więc nie powinien zaniedbywać ich tak często.
- Mimo wszystko odpowiedział na wiele wezwań.
- Niewielki procent, tylko na te łatwiejsze i nazywał je przeszkodami. W aktach ciągle pojawia się

to słowo, wraz z mnóstwem skarg i idiotycznych przekleństw.

- To prawda, lecz jemu rzeczywiście wydawały się przeszkodami. Biedaczyna! I jeszcze jedno:

nigdy nie spodziewał się nagrody, jak wielu podobnych do niego to nazywa. Jest przypadek Parisha,
tego, który przybył później. Był sąsiadem Niggle’a, nigdy nie kiwnął dla niego palcem, rzadko
okazywał też wdzięczność. W aktach nie ma jednak nawet wzmianki, by Niggle spodziewał się
wdzięczności. Wydaje się, że w ogóle o tym nie myślał.- Tak, to jest coś - powiedział Pierwszy Głos. -
Ale niewiele. Sądzę, że zgodzisz się, iż Niggle często po prostu zapominał. Zapomniał, że zrobił coś
dla Parisha, jak tylko już to zrobił.

- A jednak mamy tu ostatni raport - powiedział Drugi Głos. - O tej jeździe rowerem w deszczu.

Położyłbym na to nacisk. Wydaje się oczywiste, że było to prawdziwe poświęcenie. Niggle
podejrzewał, że zaprzepaszcza ostatnią szansę ukończenia obrazu, podejrzewał także, że Parish
niepotrzebnie się martwi.

- Sądzę, że podkreślasz zbyt mocno ten fakt - powiedział Pierwszy Głos - choć ostatnie słowo

należy do ciebie. Oczywiście, to twoje zadanie, jak najkorzystniej interpretować fakty. Czasami na to
zasługują. Co proponujesz?

- Myślę, że ten przypadek pozwala na nieco łagodniejsze traktowanie.
Niggle pomyślał, że nigdy nie słyszał czegoś tak wielkodusznego. „Łagodniejsze traktowanie”

brzmiało jak wspaniały dar, jak zaproszenie na królewską ucztę. I nagle Niggle się zawstydził. Myśl, że
jego sprawę potraktowano jako nadającą się do „łagodniejszego traktowania” przygniotła go, sprawiła,
że poczuł się zażenowany. Jakby otrzymał publiczną pochwałę, wiedząc - jak wszyscy - że jest ona
niezasłużona. Ukrył rumieńce pod szorstkim kocem.

Zapadła cisza. Nagle Pierwszy Głos odezwał się do Nig-gle’a, bardzo blisko:
- Słyszałeś? - zapytał.
- Tak - odparł Niggle.
- Masz coś do powiedzenia?
- Czy możecie opowiedzieć mi o Parishu? - poprosił Niggle. - Chciałbym zobaczyć go znowu.

Mam nadzieję, że nie jest bardziej chory? Czy możecie wyleczyć jego nogę? Bardzo cierpi z jej
powodu. I proszę, nie martwcie się o niego i o mnie. Był bardzo dobrym sąsiadem, sprzedawał
znakomite ziemniaki, bardzo tanio, co oszczędzało mi mnóstwo czasu.

- Rzeczywiście? - zdziwił się Pierwszy Głos. - Miło mi to słyszeć.
Znowu zapadła cisza. W tej ciszy Niggle usłyszał oddalające się głosy.
- Dobrze, zgadzam się, - powiedział Pierwszy Głos z daleka. - Pozwólmy mu przejść do następnego

stadium. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, już jutro.

Niggle obudził się i odkrył, że zasłony w oknach zostały zdjęte i jego pokoik jest pełen światła.

Wstał i przy łóżku znalazł wygodne ubranie zamiast szpitalnego uniformu. Po śniadaniu Lekarz

obejrzał jego poranione ręce, posmarował jakąś maścią i od razu wyleczył. Dał Niggle’owi wiele
dobrych rad i butelkę wzmacniającego lekarstwa (w razie potrzeby). Późnym rankiem dostał ciastko i
szklankę wina.

- Możecie pójść na stację - powiedział Lekarz. - Zawiadowca się o was zatroszczy. Żegnajcie.
Niggle wyśliznął się przez frontowe wejście i zamrugał nagle oślepiony. Słońce błyszczało tak

jasno. Spodziewał się spaceru przez duże miasto, odpowiadające rozmiarom stacji, ale miasta nie było.
Stał na szczycie pustego, zielonego wzgórza, omiatanego rześkim wiatrem. W pobliżu nie dojrzał
nikogo. W dole, u stóp wzgórza, błyszczały dachy stacji.

Pomaszerował raźno, ale bez pośpiechu. Zawiadowca zauważył go natychmiast.
- Tędy proszę - powiedział i zaprowadził Niggle’a na peron, na którym stał bardzo przyjemny,

niewielki, lokalny pociąg: jeden wagon, mała lokomotywa, błyszczące, czyste, nowo pomalowane.
Wyglądały, jakby była to ich pierwsza podróż. Również peron sprawiał wrażenie nowego, szyny
błyszczały, ławki były pomalowane na zielono, podkłady pachniały wspaniale świeżą smołą, rozgrzaną
promieniami słońca. Wagon był pusty.

- Dokąd jedzie ten pociąg, panie Zawiadowco? - zapytał Niggle.- Myślę, że sami jeszcze nie są

pewni - odpowiedział Zawiadowca - ale na pewno dojedzie. - I zamknął drzwi.

Pociąg ruszył natychmiast. Niggle opadł na ławkę. Lokomotywka pykała, ciągnąc wagon poprzez

głęboki wykop o stromych, zielonych ścianach przykrytych błękitnym niebem. Po niedługim (jak się
wydawało) czasie rozległ się gwizd, zaskrzypiały hamulce i pociąg stanął. Nie było stacji, nie było
żadnego napisu, jedynie schody prowadzące na zielony nasyp. A na szczycie schodów furtka w
starannie przyciętym żywopłocie. Stał przy niej jego rower, a może tylko podobny, w każdym razie
żółciła się przypięta do ramy tabliczka, na której wielkimi literami napisano: NIGGLE.

Niggle otworzył drzwiczki, wskoczył na rower i potoczył się zboczem nasypu w ciepłych

promieniach wiosennego słońca. Szybko spostrzegł, że dróżka, którą jechał na początku, znikła i jedzie
teraz po wspaniałej trawie. Była zielona i gęsta, a przecież każde źdźbło widać było wyraźnie.
Wydawało mu się, że pamięta taką trawę, że widział ją kiedyś i gdzieś, a może tylko śnił o niej?
Kształty terenu też były znajome. Tak, stawał się teraz poziomy - jak powinien - a teraz znowu
zaczynał się wznosić. Pomiędzy słońce a Niggle’a wkradł się zielony cień. Niggle spojrzał w górę i
spadł z roweru.

Przed nim stało Drzewo - jego Drzewo - skończone. Jeśli możecie nazwać tak Drzewo, które żyje,

którego liście się rozwijają, a gałęzie rosną i kołyszą się na wietrze, który Niggle tak często czuł,
którego tak często się domyślał, który tak często i bezskutecznie próbował malować. Spojrzał na
Drzewo, wolno podniósł ręce i rozłożył je szeroko.

- Oto dar - powiedział. Mówił o swej sztuce i o jej dziele, ale użył tego słowa najzupełniej

dosłownie.

Chodził wkoło, patrząc na Drzewo. Rosły na nim liście, nad którymi tak ciężko pracował, a

wyglądały raczej tak, jak je sobie wymarzył, niż jak je wykonał. Były też i inne: te, o których jedynie
myślał, i te, o których mógłby pomyśleć,

gdyby tylko miał nieco więcej czasu. Nie było na nich żadnych napisów, były to po prostu śliczne

liście, lecz jednocześnie można było określić je tak dokładnie jak dni w kalendarzu. Te najpiękniejsze i
najbardziej charakterystyczne, najlepsze przykłady stylu Niggle’a były na pewno stworzone przy
współpracy Parisha, nie było innego sposobu, by się tu znalazły.

Na gałęziach Drzewa ptaki budowały swe gniazda. Zadziwiające ptaki - jak one śpiewały!

Dobierały się parami, wysiadywały młode, pisklęta uczyły się fruwać i wkrótce odlatywały do Lasu -
właśnie wtedy, gdy na nie patrzył. Dopiero teraz spostrzegł Las, który był tu także, rozpościerając się
po obu stronach Drzewa i niknąc w dali. Szczyty Gór błyszczały na horyzoncie.

Potem Niggle obrócił się w stronę Lasu. Nie dlatego, że Drzewo go zmęczyło. Zadomowiło się

teraz w jego pamięci, był świadom jego i jego wzrostu nawet wtedy, gdy na nie patrzył. Kiedy odszedł,

odkrył zdumiewającą rzecz: Las, oczywiście, był dalekim Lasem, ale można było zbliżyć się, a nawet
wejść doń i nie tracił on nic ze swego szczególnego piękna. Nigdy przedtem nie był w stanie pójść w
zmieniając go w zwykłe „otoczenie”. Dodawało to sporo atrakcji spacerom po tej ziemi, bowiem, gdy
szedłeś, rozpościerały się nowe perspektywy, mogłeś je dwoić, troić, mnożyć zachwyty. Mogłeś
odchodzić coraz dalej i dalej, i mieć cały kraj w ogrodzie lub na obrazie (jeśli wolicie tak właśnie to
nazywać). Mogłeś iść coraz dalej i dalej, lecz prawdopodobnie nie w nieskończoność. W tle były Góry.
Wydawało się, że nie należą one do obrazu, może tylko łączą go z czymś zupełnie innym, czymś
całkowicie różnym, błyszczącym spoza drzew; z innym obrazem.

Niggle spacerował, lecz nie była to zwykła włóczęga. Rozglądał się wokół uważnie. Drzewo było

skończone, choć z nim nie skończono. „Po prostu inna droga ku temu, co zdarza się zwykle” -
pomyślał, lecz w Lesie wiele było nie dokończonych miejsc, które ciągle wymagały pracy i namysłu.
Nic już nie wymagało zmian, nic z tego, co istniało nie było złe, lecz przecież trzeba było kontynuować
pracę aż do końca. W każdym przypadku Niggle był doskonale świadom tego końca.

Usiadł pod dalekim drzewem, odmianą Wielkiego Drzewa, które było, a w każdym razie po kilku

korektach mogło być również niepowtarzalne, i zaczął się zastanawiać, gdzie zacząć pracę, gdzie ją
skończyć i ile czasu na nią potrzeba. Nie potrafił jednak opracować planu.

- Oczywiście - powiedział - potrzebuję Parisha. Ziemia, drzewa, rośliny mają wiele tajemnic, które

on zna, a ja nie. To miejsce nie może stać się moim prywatnym parkiem. Potrzebuję pomocy i rady.
Powinienem był wcześniej o tym pomyśleć.

Podniósł się i podszedł do miejsca, od którego zdecydował się zacząć pracę. Zdjął marynarkę.

Nagle w małej, osłoniętej dolince, ukrytej przed ludzkim wzrokiem, zobaczył rozglądającego się wokół
i raczej oszołomionego człowieka. Opierał się on na łopacie i widać było, że nie bardzo wie, co zrobić.
Niggle rozpoznał go.

- Parish! - zawołał.
Parish zarzucił łopatę na plecy i podszedł do Niggle’a. Ciągle trochę utykał. Nie odzywali się do

siebie, po prostu skinęli głowami, tak jak to mieli w zwyczaju, mijając się w alejce, lecz teraz szli
razem, ramię w ramię. Bez słów doskonale się zgodzili, gdzie ma stanąć dom, a gdzie urządzić ogród,
który wydawał się potrzebny.

Gdy już pracowali razem, okazało się, że teraz Niggle był lepszy w organizowaniu pracy i

wykonywaniu planów. Zdumiewające - to Niggle bardziej przejmował się budownictwem i
ogrodnictwem, podczas gdy Parish z zachwytem przyglądał się drzewom, a szczególnie Drzewu.

Pewnego dnia Niggle był zajęty sadzeniem żywopłotu, a Parish leżał obok na trawie, obserwując

uważnie piękny żółty kwiat rosnący w zielonej trawie. Już dawno Niggle zasadził ich wiele wśród
korzeni Drzewa. Nagle Parish spojrzał w górę, twarz błyszczała mu w słońcu i uśmiechał się.

- To wspaniałe - powiedział. - Naprawdę nie powinienem tutaj być. Dziękuję za te kilka słów w

mojej obronie.

- Nonsens - odpowiedział Niggle. - Nie pamiętam co powiedziałem, ale z pewnością było to za

mało.

- Wcale nie. Wyciągnęli mnie znacznie wcześniej. To Drugi Głos, wiesz, on mnie tu przysłał;

powiedział, że prosiłeś, żeby mnie zobaczyć. Zawdzięczam to tobie.

- Nie. Zawdzięczasz to Drugiemu Głosowi. Obaj mu to zawdzięczamy.
I dalej mieszkali i pracowali razem, nie wiem jak długo. Nie ma sensu zaprzeczać, że czasem się

kłócili, szczególnie, gdy obaj byli zmęczeni. Na początku zdarzało im się męczyć. Przypomnieli sobie,
że obaj mają lekarstwo. Każda butelka miała na nalepce ten sam napis: Kilka kropel wpuścić do wody
ze Źródła. Używać przed odpoczynkiem.

Znaleźli Źródło w sercu Lasu. Tylko raz, dawno temu, Niggle wyobraził je sobie, ale nigdy go nie

namalował. Teraz spostrzegł, że zasila ono połyskujące jezioro i jest źródłem pożywienia dla
wszystkiego, co rosło na tej ziemi. Kilka kropel uczyniło wodę nieco gorzką, odświeżającą jednak i

dodającą sił, również w głowie robiło się jaśniej. Po wypiciu odpoczywali samotnie, a potem znów
pracowali razem i już się nie kłócili. Niggle myślał o cudownych, nowych roślinach i kwiatach, a
Parish zawsze wiedział dokładnie, jak je zasadzić i gdzie będą najlepiej rosły. Przestali potrzebować
lekarstwa na długo, nim się skończyło. Parish już nie utykał.

Im bardziej ich praca zbliżała się do końca, tym więcej czasu poświęcali na spacery, oglądając

drzewa i kwiaty, światło i kształty, i położenie swej krainy. Czasem śpiewali razem, lecz Niggle
odkrył, że coraz częściej spogląda w stronę gór.

Nadszedł czas, gdy dom w dolinie, ogród, trawnik, las, jezioro były niemal skończone - w sobie

tylko właściwy sposób. Wielkie Drzewo rozkwitło w pełni.- Powinniśmy skończyć dziś wieczorem -
powiedział Parish pewnego dnia. - Później będziemy mogli pójść na naprawdę długi spacer.

Wyruszyli następnego dnia i szli aż do samego Krańca. Oczywiście, nie było go widać, nie było

granicy, płotu, ściany. Lecz wiedzieli, że doszli do krawędzi swego świata. Zobaczyli mężczyznę
wyglądającego na pasterza. Szedł ku nim w dół, po pokrytych trawą zboczach gór.

- Chcecie przewodnika? - zapytał. - Chcecie iść?
Na chwilę cień rozdzielił Niggle’a i Parisha, bo Niggle wiedział, że chce i (w pewnym sensie)

powinien pójść, a Parish nie chciał i nie był jeszcze do tego gotowy.

- Muszę poczekać na żonę - powiedział Parish do Niggle’a. - Będzie samotna. Spodziewam się, że

zechcą wysłać ją do mnie kiedyś, kiedy będzie już gotowa i kiedy ja przygotuję się na to.
Skończyliśmy dom - taki, jaki potrafiliśmy zbudować - i chciałbym go jej pokazać. Będzie mogła go
urządzić, uczynić bardziej przytulnym. Spodziewam się, że także polubi nasz kraj. - Obrócił się do
pasterza. - Jesteś przewodnikiem? Czy mógłbyś powiedzieć, jak nazywa się to miejsce?

- Nie wiesz? - zdziwił się mężczyzna. - To Kraina Niggle’a. To obraz Niggle’a. Przynajmniej w

większości, część to także Ogród Parisha.

- Obraz Niggle’a! - krzyknął zaskoczony Parish. - Ty wymyśliłeś to wszystko, Niggle? Nie

myślałem, że jesteś taki mądry. Dlaczego mi nie powiedziałeś?

- Próbował - powiedział pasterz. - To ty nie chciałeś patrzeć. Wtedy miał tylko płótno i farby, a ty

chciałeś załatać nimi dach. To właśnie to, co wraz z żoną nazywaliście głupstwem Niggle’a albo
mazaniną.

- Ale wtedy wyglądało to zupełnie inaczej, nieprawdziwie - powiedział Parish.
- Wtedy był tylko cień, ale mógłbyś zobaczyć nawet cień, gdybyś tylko pomyślał „warto

spróbować”.

- To ja nie dałem ci szansy - powiedział Niggle. -
Nie próbowałem nigdy nic wyjaśnić. Nazywałem cię Stary Robal. Czy ma to teraz jakieś

znaczenie? Mieszkaliśmy i pracowaliśmy razem. Los mógł kierować nami inaczej, ale nie mógł lepiej.
Mimo to obawiam się, że powinienem pójść. Przypuszczam, że spotkamy się znowu. Musi być jeszcze
wiele rzeczy, które potrafimy zrobić razem. Do zobaczenia.

Potrząsnął ręką Parisha - była to dobra, mocna, uczciwa dłoń. Odwrócił się na chwilę i spojrzał za

siebie. Kwiaty Wielkiego Drzewa lśniły jak płomienie, a ptaki fruwały ponad nim, śpiewając.
Uśmiechnął się, ukłonił Parishowi i odszedł z pasterzem.

Odszedł nauczyć się wszystkiego o owcach i halach, odszedł, by patrzeć na niebo szersze i bardziej

błękitne i iść wyżej, coraz wyżej, w Góry. Nie wiem, co zdarzyło się z nim później. Nawet mały Niggle
w swoim starym domku mógł szkicować Góry, wchodziły w świat jego obrazu, lecz co leży poza nimi
wiedzą tylko ci, którzy je przekroczyli.

- Myślę, że był to tylko głupi, mały człowiek - powiedział radca Tompkins. - Naprawdę

bezwartościowy, żadnego pożytku dla społeczeństwa.

- Nie wiem - odpowiedział Atkins, który nie był nikim ważnym, po prostu nauczycielem. - Nie

jestem pewien, to zależy, co rozumiesz przez „pożytek”.

- Bez pożytku praktycznego czy ekonomicznego - powiedział Tompkins. - Odważę się powiedzieć,

że można było zrobić z niego użyteczne kółko w mechanizmie społecznym, gdybyście wy,
nauczyciele, znali swoją robotę. Ale nie znacie i stąd biorą się tego rodzaju bezużyteczni osobnicy.
Gdybym ja rządził tym krajem, potrafiłbym znaleźć pracę, do której on i jemu podobni się nadają:
zmywanie naczyń w kuchni komunalnej czy coś podobnego i sprawdzałbym, czy robią to dobrze. Jeśli
nie, zrobiłbym z nimi porządek. Z nim już dawno zrobiłbym porządek.

- Zrobić porządek? To znaczy, że kazałbyś mu zacząć podróż przed jego czasem?- Tak, jeśli

upierasz się przy tym starym, nic nie znaczącym określeniu. Przepchnąć przez tunel na Wysypisko
Śmieci - to miałem na myśli!

- Więc sądzisz, że malarstwo nie jest nic warte?
- Oczywiście, malarstwo bywa użyteczne. Jednak nie jego malarstwo. Jest ogromne pole do

działania dla śmiałych, młodych ludzi, nie bojących się nowych idei i nowych metod, lecz nie ma
żadnego dla takich staromodnych bzdur. Marzenia na jawie! Nie potrafiłby zaprojektować plakatu
reklamowego, nawet gdyby od tego zależało jego życie. Marnowanie czasu na liście i kwiaty. Raz
zapytałem go: „Po co?” Odpowiedział, że sądzi, iż to ładne. Uwierzycie w to? Ładne! Co? Odżywcze i
płciowe organa roślin? Powiedziałem mu to, lecz nie umiał odpowiedzieć. Głupiec, robił z siebie
wariata.

- Robił - zgodził się Atkins. - Tak, biedny ludzik. Nigdy niczego nie skończył. Oczywiście, kiedy

odszedł, z jego płócien zrobiono „lepszy użytek”. Jednak nie jestem tego taki pewien, Tompkins.
Pamiętasz to wielkie, którego użyli do naprawy zrujnowanego domu w sąsiedztwie, po burzach i
powodzi? Znalazłem jego fragment, wyrwany, leżący na polu. Był zniszczony, ale czytelny, szczyt gór
i gałąź pełna liści. Ciągle mam w głowie ten widok.

- Masz gdzie? - zdziwił się Tompkins.
- O czym wy w ogóle mówicie? - zapytał Perkins, próbując zaprowadzić spokój, Atkins bowiem

mocno się zaczerwienił.

- Nie warto o nim mówić - powiedział Tompkins. - Nie wiem, po co w ogóle zaczęliśmy tę

rozmowę. Nie mieszka w mieście.

- Nie - zdenerwował się Atkins. - Mimo to miałeś na oku jego dom. Dlatego przychodziłeś, gadałeś

i kpiłeś z niego, gdy pił herbatę. No więc masz teraz jego dom i jeszcze jeden w mieście, więc nie
zazdrość mu imienia. Mówimy o Niggle’u, jeśli chcesz wiedzieć, Perkins.

- Biedny, mały Niggle. W ogóle nie wiedziałem, że malował.
W ten sposób prawdopodobnie po raz ostatni wymieniono imię Niggle’a w rozmowie. Jednak

Atkins przechował ocaloną część obrazu. W końcu zgniła, ale jeden liść pozostał nietknięty. Atkins
oprawił go, później ofiarował nawet Muzeum Miejskiemu. Długo jeszcze Liść, dzieło Niggle ‘a wisiał
w kącie, zauważany przez niewielu. W końcu muzeum spłonęło i liść, wraz z Niggle’em, poszedł w
zapomnienie w swej dawnej ojczyźnie.

- To naprawdę okazało się użyteczne - powiedział Drugi Głos. - Na wakacje, dla odprężenia.

Odzyskuje się pełnię sił. I nie tylko. Dla wielu jest to najlepsze wprowadzenie w Góry. Działa cuda w
niektórych przypadkach. Coraz częściej ich tam wysyłam. Niewielu musi wrócić.

- No właśnie - rzekł Pierwszy Głos. - Powinniśmy jakoś nazwać ten kraj. Co proponujesz?
- Zawiadowca zrobił to już jakiś czas temu. „Pociąg do Niggle’s Parish13 gotów do odjazdu”, tak

mówi od dawna. Niggle’s Parish. Zawiadomiłem ich obu.

- I co powiedzieli?
- Śmieli się. Góry dźwięczały ich śmiechem.?
MYTHOPOEIA
Dedykowane tym, którzy twierdzą, że mity są kłamstwem i nie mają znaczenia, nawet jeśli są

„tchnieniem poprzez srebro’

Filomitos do Mizomitosa
Kiedy spoglądasz na drzewa, ciesząc oko

(bo drzewa są „drzewami” i wyrastają wysoko),
kroczysz uroczyście po schludnej Ziemi,
po jednym z maleńkich globów wielkiej Przestrzeni
pewien, że gwiazda jest gwiazdą - kulistą
materią - a może tylko matematyką świetlistą
natury, uformowaną w zimnej Próżni,
gdzie przeznaczenia atomów nic nie różni
od przeznaczenia człowieka,
który w każdej chwili przed śmiercią ucieka.
Pogodzić się musimy ze Stwórcy wolą, choć jego niezrozumiałe zamysły niewolą nasze małe

umysły, w których zachodzą wielkie procesy, choć nikogo nie obchodzą. Jednak Czas rozwija się jak
roślina, choć nie znana jest mroczna przyczyna, która nakazuje mu dążyć do nie znanego celu,
wydobywając w drodze galimatias form tak wielu, jak gdyby zapisano je w szalonym natchnieniu, nie
zapominając o żadnym odcieniu

piękna, czułości, przerażenia i obłędu;
autor rękopisu starał się uniknąć błędów
wiedząc, że mimo różnorodności form
wszystkie mają coś wspólnego
jak kosmiczna rodzina, która wywodzi się z jednego
Przodka - komar, człowiek, kamień i słońce.
Bóg stworzył niebotyczne skały
i wysokopienne drzewa dla swej chwały,
ziemską ziemię i gwiazdy, które mienią
księgą losu dla stąpających po ziemi
ludzi homunkulusów, których delikatne nerwy
są tak czułe na światło i dźwięki.
Falowanie morza i wiatr w konarach,
osobliwość stad krów i zielona trawa,
ogłuszające grzmoty i oślepiające błyskawice,
śpiewające ptaki i ludzkie oblicze -
wyłaniają się z przedwiecznego mułu,
tak jak światło z odwiecznego cienia,
żyją i umierają, i powracają do nieistnienia.
Wszystkie obrazy będą zarejestrowane
i w zwojach mózgu wydrukowane,
każdy w odrębnej szczerbie.
Jednak, że jest „drzewem”
nie śniło się żadnemu drzewu, dopóki
nazw nie otrzymały brzozy, dęby, buki.
Kiedy odkryli mowy swej bogactwo,
którzy tęsknym spojrzeniem śledzą ptactwo
i imionami pięknymi jak ogród przyrody
obdarzyli drzewa, gwiazdy, ptaki i wody.
W zielniku słów przechowali obraz świata
dla potomnych, odległy jak echo lata
w środku zimy, jak skuteczne zaklęcie,
które wywoła niewyraźny obraz w pamięci,
a stanowi zarazem wróżbę, wyrok i kpinę,

przewrotną odpowiedź tym, którzy zgłębiają praprzyczynęwszystkich tajemniczych sił przyrody,
które wprawiono w ruch, gdy świat był młody.
Patrząc na korony niebosiężnych drzew,
nad którymi suną ciężkie chmury,
odczuwamy pierwsze ruchy płodu natury,
która każdej wiosny odradza się znów,
tak jak niegdyś zrodziła się z boskiego snu,
obejmując w posiadanie świat
i napełniając go życiem i śmiercią gwiazd,
bestii i drzew, z którymi spokrewnił nas
odwieczny obrót Ziemi.
Blask słonecznych promieni
uwalnia z okowów niewolników korzeni,
czerpiących z wieloletniego doświadczenia
pnia i gałęzi, z pamięci własnego cienia,
wypłukujących wraz z wiosennym deszczem
żyłę żywotną z odrętwiałych zmysłów,
przez którą ziemia przetoczy aż do umysłu
z liści swoją moc, która wyniesie powoli drzewo
do minionego świata, przyjaznego elfom,
sprytnym magom, które w kuźni świadomości
przekuwają światło i ciemność
w tajemniczą moc miłości.
Nie ujrzy gwiazd, kto nie widzi rozbłysku
stworzenia w płomieniach srebrzystych
czarodziejskiego kwiatu, z którego zrodziła się jak owoc
odwieczna pieśń i zabiło jej serce - Słowo.
Stąd bierze się jego moc niezwykła,
że brzmi jeszcze długo, gdy umilknie muzyka.
W najwyższej sferze słowa nie ma firmamentu,
a jedynie brylantowy namiot pośród błękitnego odmętu,
utkany z mitów i wiary w elfy.
Akrobata w słów przestrzeni
nie dostrzeże stamtąd Ziemi -
macierzy wszystkich mitów,
z której łona zrodziło się wszystko.
Serce człowieka nie składa się z kłamstw,
ale przepełnia je mądrość Jedynego Mędrca,
którego przywołuje w nieskończoność,
by ocalił jego duszę skrzywdzoną
przez zło, które uczynił zniechęcony
brakiem dobra. Jeszcze nie jest zgubiony,
jeszcze nie całkiem zmieniony w potwora,
któremu pomysły podsuwa wyobraźnia chora.
Zhańbiony nienawiścią nie utraci tronu i zachowa
wyświechtane szaty dziedzica, któremu w pacht
Bóg w akcie stworzenia oddał cały świat.
Wszak nie jest przeznaczeniem człowieka,

by jak bałwochwalca czcił artefakt.
Człowiek, stwórca pomniejszy,
stwarza świat w każdym ze swych wierszy,
zapatrzony w boski akt stworzenia,
który jak załamane światło odmienia
się w jego duszy i rozszczepia jak samotną Biel
na wiele barw i odcieni, na uwadze mając cel,
który w nieskończonej ilości kombinacji
wyrazi jego zachwyt wobec boskich racji
w zwierciadle słowa. Miriady stworzeń
o kształtach, które wskazują na dzieło Boże,
powtarzają się w snach,
żyją przekazywane w legendach.
Chociaż wszystkie zakamarki i szczeliny
świata zamieszkują elfy i gobliny,
jednak odważyliśmy się zbudować bogom miłości
domy ze światła i ciemności,
świątynie pradawnych smoków,
gdyż takie było nasze prawo, choć nie wiemy, skąd się wzięło (korzystne czy nie), i Prawo nie

zginęło. Wciąż żyjemy zgodnie z prawem, które się nie zmienia, gdyż jesteśmy Koroną stworzenia.
Tak! Wiara w marzenia, choć osiągnęliśmy wiek męski, pozwala oszukać nieśmiałe serce i straszny
Fakt klęski. Skąd się bierze moc fantazji, potęga marzenia, która szpetotę w piękno przemienia? Gdzie
sny o potędze się urzeczywistniają, choć zwykłym wymysłem się wydają? Wyobraźmy sobie cudowne
wyzdrowienie po długiej chorobie, ostateczne spełnienie, które nie jest czczym wymysłem,
rekonwalescencją ducha, którą z rozmysłem staraliśmy się odsunąć od swojej chorej duszy. Ale ból jest
bólem, narzędziem katuszy, co daje znak o przewlekłej chorobie. Niewdzięcznik próbuje zapomnieć o
grobie i nigdy nie opiera się złu, bo ze zła rodzi się ta straszna pewność, jak mgła gęstniejąca w
bezgwiezdnej ciemności, że zło istnieje.

Błogosławieni cisi, którzy nienawidzą zła, którzy z lękiem zamykają bramę przed złem, czuwając

nad swych bliskich snem, przy ubogim warsztacie tkackim przędą tkaninę pozłacaną światłem
mijającego dnia, łudząc się i wierząc, że nie wszystko odchodzi w Cień.

Błogosławieni potomkowie Noego, którzy budują małe arki i odpływają od bezpiecznego
brzegu,
żeglując wbrew przeciwnym wiatrom tam, gdzie prowadzi światło,
łudząc się pogłoską o przystani, którą podsyca wiara, lecz zanim dopłyną do horyzontu, ujrzą

zamiast lądu przerażające widmo, które ukazuje się ludziom przed samą śmiercią.

Błogosławieni twórcy legend, obdarzeni talentem, jakiego się już nie spotyka w epoce pisma i

nagrań fonograficznych. I nie dlatego, że ludzie zapomnieli o Nocy i uciekają się do masowego
organizowania rozkoszy na kwitnących jak lotos wyspach ekonomicznego szczęścia -
sprzeniewierzone dusze, które Kirke obdarzy zdradzieckim pocałunkiem, przemieniając ludzi

w świnie
(przy tym produkowane przemysłowo symulowane rozkosze podwójnie kuszą).
Takie wyspy ujrzeli daleko, a nawet piękniejsze
niż u niebezpiecznych wybrzeży Azji Mniejszej.
Dopłynęli tam, mimo wielu przestróg,
i spojrzeli śmierci w oczy z bliska,
i ponieśli ostateczną klęskę.
Jednak nie pogrążyli się w rozpaczy,

choć niejeden z nich własną otchłań zobaczył,
lecz częstokroć pośród błękitnych odmętów,
błędnie przebierając palcami nad instrumentem,
śpiewali o zwycięstwie, pewnie szarpiąc lirę,
a w ich gorejących sercach
płonęła legendarna odwaga,
która z pierwotnym lękiem się zmaga,
rozświetlając Teraźniejszość
i ciemną Przeszłość
blaskiem słońc, których, jak głosi stara opowieść,
nie widział dotąd żaden człowiek.
Wskazali mi drogę minstrele, uderzając w struny,
śpiewając o niewidzialnym żeglarzu, a uśmiech fortuny
sprawił, że pożeglowałem po głębinie oceanu
w nieznanym celu, nie omieszkając
zwiedzić Kraju Czarów.
Potem jak narciarz, który zjeżdża na deskach po górskim zboczu, jak awanturnik
goniący za czymś mglistym na Dzikim Zachodzie,
w czepku urodzony pechowiec,
któremu udało się zbiec
z oblężonej twierdzy,
gdzie głupcy żyją dla pieniędzy,
nurzając się w nieczystościach,
a włada nimi tylko jedna żądza,
by mieć jak najwięcej bogactwa,
nie bacząc na własne matactwa.
Wybrańcy wróżek lojalnie odnoszą do mennicy
wyobraźni bogactwo fantastycznego królestwa,
o którym znajdziesz wzmiankę w opowieściach
minstreli, a jego mapę na chorągwiach wyhaftowanych
w heraldyczne emblematy niewidzialnego Włodarza.
Nie będę spacerował z postępowymi małpami,
wyprostowany i mądry po promenadzie,
która wprost do przepaści prowadzi.
Gdyby Bóg okazał miłosierdzie ludzkości
i stworzył świat od nowa w przyszłej ciemności,
kładąc kres postępowi, który nie ma kresu,
ten sam bezowocny nurt popłynąłby ze źródła
pod zmienioną nazwą i w nowych trudach
człowiek zbudowałby piekło nowego wieku,
gdyż postęp wyznacza drogę człowieka.
Więc nie podejmę twej wędrówki znojnej
przez równiny umysłu monotonne,
gdzie zamiast wiedzy tajemnej
z dziupli prastarych drzew, człowiek czerpie
tylko informacje z komputera - dumy ludzkości -
współczesnego drzewa wiadomości.
Choć nie jest winą małego twórcy,

że nie ma udziału w dziele Stwórcy,
jednak nie kłaniam się przed Żelazną Koroną
i złotego widma nie porzucam w nieskończoność.
Być może w Raju nie zazna wytchnienia
ludzkie oko obdarzone nadmierną obecnością piękna,
w które wpatruje się w iluminowany tęczą
wieczny dzień, zanim gwiazdy go zwieńczą
ciemnością wiecznej nocy.
Człowiek musi się odnowić
w zwierciadle prawdy i swoje rysy
odnaleźć w podobieństwie do Prawdy,
a kiedy spojrzy na Kraj Błogosławiony,
na wody czyste i pola zielone,
zrozumie, że wszystko jest takie, jakie jest,
i choć świat ma swój kres,
Bóg obdarzył nas wolną wolą:
Dążyć do Zbawienia jest człowieka rolą,
Bóg nie zagraża ludzkiej duszy,
ogrodnik nie zniszczy ogrodu,
dziecko swojej ulubionej zabawki.
Zła tutaj nie zobaczysz, gdyż
zło nie było zamiarem Stwórcy,
ale ujrzysz je w oczach oszusta,
choć nie było go u źródła,
ale zrodziło się z wyboru,
nie z dźwięku, ale z brzmienia głosu.
W Raju nie ma zła:
nowe drzewa nie znają kłamstwa.
Nie zapomnij, że odradzają się w blasku
wiecznego dnia i nigdy nie umierają,
tak jak drzewa po wygnaniu z Raju.
Poeci rozpłomieniają się nad ich koroną,
pochylając się nad nieskończoną
księgą piękna, którą wertują ich palce
w błędnym przebieraniu nad instrumentem,
każdą nutę wybierając z Wszechdzieła.
1 A nie w 1940, jak to mylnie podaje wydanie z 1947. [Przypis do oryginalnego wydania]. Wykład

w istocie odbył się 8 marca 1939 roku; por. Humphrey Carpenter, J.R.R. Tollden. A Biography, Allen
and Unwin, 1977, s. 191.

2 Notki te można datować na listopad 1935 r. lub później; ale ojciec dodał je do rękopisu dopiero

wtedy, gdy tekst wiersza był już gotowy

3 Listy te opublikowane zostały w Zawsze razem. Listy C.S. Lewisa do Arthura Greevesa

(1914-1963) (They Stand Together. The Letters of C.S. Lewis to Arthur Greeves (1914-1963)), wyd.
Walter Hooper, Collins, 1979, s. 421, 425-428). Dziękuję tu Humphreyowi Carpenterowi za pomoc w
ich odszukaniu.

4 „The Inklings” była to nazwa grupy intelektualistów, do której należeli tacy pisarze, jak J.R.R.

Tolkien, Charles Williams, C.S. Lewis i Dorothy Sayers - przy p. tłum.

5 Pieśń o Thrymie (z Eddy Starszej zwanej też Eddą Poetycką) mówi o tym, jak olbrzym Thrym

ukradł Thorowi młot Mjóllnir, a w zamian za jego zwrot zażądał ręki bogini Frei. Ponieważ bogini
stanowczo odmówiła poślubienia olbrzyma, Thor musiał udać się zamiast niej na dwór Thryma,
przebrany w kobiece szaty. Choć zachowuje się niezupełnie jak na pannę przystało (je i pije bez
umiaru), udaje mu się oszukać Thryma i odzyskać swój młot - przyp. tłum.

6 Berta o Wielkich Stopach, według chanson de geste autorstwa Adeneta le Roi, została porwana w

dzień swego ślubu, a zamiast niej podstawiono fałszywą pannę młodą - córkę jej niańki. Berta
ukrywała się S w lasach do chwili, gdy oszustwo wydało się i mogła powrócić na tron | - przyp. tłum.

7 Chodzi tu naturalnie o króla Artura, bohatera cyklu romansów rycerskich o rycerzach Okrągłego

Stołu - przyp. tłum.

8 Sygurd z rodu Wolsungów jest bohaterem m.in. staroskandynawskiej Sagi o Wolsungach i kilku

pieśni z Eddy Poetyckiej. Z jego ręki zginął Fafnir - królewski syn, który pod postacią smoka strzegł
zagrabionego przez siebie złota karłów. Notabene o fascynacji Tolkiena światem nordyckich sag i
podań świadczy choćby fakt, iż krasnoludy z Hobbita noszą imiona karłów wymienionych w Eddzie -
także imię Gandalfa pochodzi z tego poematu - przyp. tłum.

9 „Gdy ja używam jakiegoś słowa - powiedział Humpty Dumpty z przekąsem - oznacza ono

dokładnie to, co mu każę oznaczać… ni mniej, ni więcej” - Lewis Carroll, O tym, co Alicja odkryła po
drugiej stronie lustra, tł. Maciej Słomczyński, Warszawa 1975, s. 225 - przyp. tłum.

10 Gram był mieczem, który Reginn, opiekun Sygurda, wykuł dla swego wychowanka, aby ten

mógł pokonać smoka Fafhira. Miecz ten był „tak ostry, że włożył Reginn go do Renu i puścił kłębek,
by z prądem nań płynął, i miecz przepołowił kłębek tak, jakby to była woda” (Edda Poetycka, Pieśń o
Reginie, tł. Apolonia Załuska-Strómberg, Wrocław 1986, s. 256 - przyp. tłum.

11 Yidkun Quisling był w latach 1942-1945 premierem rządu norweskiego współpracującego z

hitlerowskim okupantem. Stąd „quisling” to synonim zdrajcy ojczyzny, kolaboranta - przyp. tłum.

12 Bifrostem (według podań staroskandynawskich) zwał się tęczowy most łączący Midgard

(ziemię, świat ludzi) z Asgardem (królestwem bogów). Strażnikiem tego mostu był Heimdall, bóg
jasności - przyp. tłum.

13 Niggle’s Parish - Parafia Niggle’a. Imiona bohaterów opowiadania, jak wiele imion w książkach

Tolkiena, są znaczące: „to niggle” oznacza „grzebać się w drobiazgach”, natomiast „parish” to
„parafia” - przyp. tłum.

??
??
??
??