Barbara Boswell UPALNA SIERPNIOWA NOC

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Stacey Lipton nie miała już żadnych wątpliwości - jest w ciąży.

Potwierdziło to badanie, które sama zrobiła w domu przy pomocy

specjalnego testu kupionego w aptece. Wykonała wszystko zgodnie z
inst

rukcją, dodatni wynik nie był więc pomyłką. Spodziewała się

dziecka. I nie miała męża. W dodatku kilka godzin temu jej ojciec,

Bradford Lipton, senator z Nebraski, postanowił zgłosić swoją

kandydaturę na urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Stacey od dłuższego czasu podejrzewała, że jest w ciąży. Według

obliczeń była to połowa trzeciego miesiąca i wszystkie objawy

pojawiły się już kilka tygodni temu. Brak okresu, poranne mdłości,

zmęczenie. Nie przybrała jeszcze znacząco na wadze, ale piersi były

pełniejsze i obolałe. Nie mogła już nosić starych ubrań, gdyż zaczęła

tyć.

W ciągu ostatnich miesięcy Stacey przechodziła od stanu trudnej do

opanowania paniki do jakiejś przerażającej depresji. Jednak dziś, po

raz pierwszy od dłuższego czasu, zauważyła zdecydowaną poprawę

nastroju. I właśnie dziś musiało się to zdarzyć. A więc jej ojciec -

wyjątkowo konserwatywny i wiemy starej, mieszczańskiej moralności
- stateczny kandydat na prezydenta -

za sześć miesięcy znowu

zostanie dziadkiem. Tym razem za spra

wą swojej niezamężnej córki.

Stacey, mając dwadzieścia pięć lat, powinna być ostrożniejsza i

mądrzejsza, a jednak pewnej sierpniowej nocy straciła głowę dla

mężczyzny, którego darzyła szczególną niechęcią przez ostatnie

dziesięć lat. Mężczyzna ten, Justin Marks, przez wiele lat pracował

jako asystent administracyjny jej ojca, a teraz kierował jego kampanią

wyborczą.

Wydawało się, że Justin Marks w równym stopniu podziwia

senatora, co nie znosi jego córki.

Fala gorąca oblała ją na samo wspomnienie tamtej upalnej

erpniowej nocy. Gdzie to było? Stacey nie mogła sobie przypomnieć

nazwy klubu -

„Kotary Club”, czy może „Kiwanis”? Jeden z nich

nadawał jej ojcu tytuł Człowieka Roku. Stacey poszła na tę

uroczystość w zastępstwie matki, która musiała uczestniczyć w

obiedzie w jakimi kobiecym klubie w Nebrasce. No i oczywi

ście był

razem z nimi Justin Marks, prawa ręka senatora Liptona, błyskotliwy i

znakomity polityk, należący do jego obozu...

Tuż przed przyjęciem Justin przyszedł po Stacey do jej mieszkania,

podczas gdy

ojciec czekał na nich w samochodzie. Mierzący prawie

metr dziewięćdziesiąt, wydawał się jeszcze wyższy w czarnym

smokingu. Obrzucił taksującym spojrzeniem czerwoną koktajlową

suknię Stacey i w jego czarnych oczach pojawiło się wyraźne

potępienie.

- Chyba

nie zamierzasz pójść w tym?- zapytał.

Wiedziała, że nie pochwali jej wyboru. Suknia była zbyt czerwona,

zbyt głęboko wycięta z tyłu, ze zbyt dużym dekoltem z przodu.

Owszem, zamierzam w tym pójść - odpowiedziała ze zjadliwą

słodyczą. - Czyżby nie podobały ci się odkryte ramiona?

- Nie masz nic pod spodem -

rzucił przez zaciśnięte zęby. - Słuchaj,

Stacey, to są bardzo poważni ludzie. Nie możesz pojawić się tam w tej
sukni. Jest zbyt, zbyt... -

Chrząknął.

- Zbyt jaka, Justinie? -

zapytała z uśmiechem. Tak, zawsze

odczuwała rozbawienie, gdy udało jej się go speszyć.

Włóż coś innego - zażądał kategorycznie.

- Co w takim razie proponujesz? -

Kpiła z niego w dalszym ciągu.

Zdaje się, że masz taką ładną białą sukienkę - tę z długimi

rękawami, koronkami i błękitnymi wstążkami? - Justin zawsze

chwytał przynętę.

Czyżbyś mówił o sukience, którą miałam na sobie podczas

wręczania dyplomów w szkole? - Dobry humor zaczął znikać. Co za

bezczelność, kazać jej zmieniać sukienkę! Stacey spojrzała gniewnie
na Justina, s

tojącego przed nią - wysokiego, szczupłego i silnego, z

wielkimi, czarnymi i wiecznie ją obserwującymi oczami.

Nie przebiorę się, Justinie - zdecydowanie odmówiła

podporządkowania się jego idiotycznym rozkazom. - Ta suknia jest
idealna na dzisiejszy wieczór.

Oczywiście, że nie, Stacey. Powinnaś wyglądać jak poważna córka

senatora, a nie jak tandetna aktoreczka z nocnego klubu w Las Vegas.

A więc o to chodziło!
-

O nie, mój drogi, nie wyglądam jak aktoreczka tylko dlatego, że

lubię ubrać się w coś modnego i kolorowego! - Rozwścieczył ją,

próbując rozmawiać z nią jak równy z równym. Przesunęła wzrokiem

po jego twarzy, po ostrych, trochę drapieżnych rysach, po

kruczoczarnych gęstych włosach, oczywiście krótko i starannie

przyciętych. To ją rozwścieczyło jeszcze bardziej.

Wyglądasz jak... jak przedsiębiorca pogrzebowy w tym

idiotycznym czarnym ubraniu! -

„Tak właśnie wygląda” - utwierdziła

się w tym przekonaniu. Jest wielki, ciemny, przeraźliwie ponury i...

Nie wahając się dłużej, Stacey dumnie wyszła z pokoju. Justin Marks,

nie mając innego wyboru, podążył za nią.

Po otrzymaniu tytułu Człowieka Roku Bradford Lipton wygłosił

przemówienie tak płomienne, że niemal już prezydenckie. Wreszcie

rozpoczęło się przyjęcie.

Stacey westchnęła na samo jego wspomnienie. Cóż to była za

wspaniała zabawa!

Owi „stateczni ojcowie rodziny” (Stacey nie mogła sobie

przypomnieć, z jakiego byli klubu - „Elks” czy „Lions”) bardzo

pilnowali, żeby czasem nie wyschła rzeka alkoholu. Za każdym

razem, gdy Stacey upiła łyczek ze swojej szklanki, ta natychmiast

uzupełniana była po brzegi. Stacey zauważyła jednocześnie ze zło-

śliwą satysfakcją, że Justin Marks, zazwyczaj zdecydowany abstynent,

teraz znalazł się w podobnej sytuacji. Dosłownie siłą wlewano w
niego martini. Stacey pocze

kała, aż Justin, wolno popijając, opróżni

do połowy swój kieliszek.

Och, Justinie! Chyba trzeba dolać ci martini! - zauważyła z

niewinną miną, upewniając się, że usłyszy ją jeden z gościnnych

członków klubu.

Ależ naturalnie! - wykrzyknął jowialny starszy pan i natychmiast

dolał do szklanki Justina mocnego dżinu.

Doprawdy, to zupełnie niepotrzebne - powiedział Justin, siląc się na

uprzejmość, ale jego lodowate spojrzenie skierowane było na Stacey.

Oczywiście, że jest potrzebne! Wszyscy przecież chcemy dzisiaj

świetnie się bawić. Prawda, chłopcze? - Mężczyzna poklepał Justina
po plecach. - Nie ma tutaj miejsca dla sztywniaków.

Właśnie. Nie potrzebujemy tutaj sztywniaków, chłopcze - wesoło

powtórzyła Stacey. Sytuacja, w jakiej znalazł się Justin, szalenie ją

rozbawiła. Przecież się nie przeciwstawi napastliwej parze, która

może poprzeć jego kandydata. No i w dodatku - co za okazja! Nazwać

tego trzydziestodziewięcioletniego mężczyznę „chłopcem”! Beż to lat

minęło, odkąd przestał mówić do niej „dziecko”?

Przez cały wieczór wznoszono toasty na cześć jej ojca, a kieliszki

wciąż były napełniane. Na koniec ogłoszono, że senatorowi Liptonowi

jednogłośnie przyznano dożywotni tytuł honorowego członka klubu.

Przez cały czas Stacey świetnie się bawiła. To byli naprawdę

śmieszni ludzie, stwierdziła, obrzucając członków klubu ciepłym,

choć

już

trochę

zamglonym

spojrzeniem.

Kiedy

siedemdziesięcioośmioletni staruszek poprosił ją do charlestona,

roześmiała się, ale oczywiście zatańczyła z nim. Bradfbrd Lipton,

uśmiechając się pobłażliwie, oświadczył, że on sam już wychodzi, ale

ma nadzieję, że Justin zaopiekuje się Stacey i odprowadzi ją później
do domu.

Justin Marks bardzo poważnie potraktował powierzone mu zadanie i

o północy zarządził powrót do domu. Stacey, która właśnie śpiewała

razem z chórem starzejących się barytonów porywającą wersję pieśni
„We Could Make Believe”, stanowczo odmówi

ła. Wtedy Justin wziął

ją na ręce i przy akompaniamencie wesołych okrzyków i gwizdów

wyniósł ją do holu. Stacey na moment oniemiała. Justin Marks

przecież nigdy nie wywoływał awantur. Po prostu nafaszerowano go

zasadami dobrego wychowania. Wtedy pewna myśl przyszła jej do

głowy.

Upiłeś się, Justinie? - zapytała z lekką kpiną w głosie. - Czyżbyś

wypił o jeden kieliszek za dużo? - Pomyślała, że to bardzo dziwne

uczucie, być w jego ramionach, czuć siłę twardych mięśni, ciepło

wielkich rąk na swoich udach. Przez moment miała wrażenie, że jej

głowa idealnie pasuje do piersi Justina. Spojrzała mężczyźnie głęboko

w oczy i zobaczyła, że jego źrenice niemal zlały się z tęczówkami,

czyniąc je czarniejszymi niż kiedykolwiek przedtem. Miał długie

gęste rzęsy, właściwie nigdy wcześniej nie zauważyła, jak bardzo są

długie i gęste. Ale też nigdy przedtem nie była tak blisko niego.

- Nie jestem pijany -

odpowiedział surowo.

Nawet troszeczkę? - droczyła się z nim, śpiewnie przeciągając

słowa.

Zamknij się, Stacey - rzucił przez zaciśnięte zęby. Jego usta

ściągnięte były w prostą, wąską linię i Stacey zaczęła zalotnie

obrysowywać ich kontur polakierowanym na czerwono paznokciem.

Czy mógłbyś teraz iść prosto? - nie mogła się powstrzymać, żeby

jeszcze raz mu nie dokuczyć. Bezmyślnie przyglądała się jego ustom.

Zauważyła ich delikatną linię. Zazwyczaj były surowo zaciśnięte i

wiecznie czegoś zakazujące, nie mogła więc dostrzec ich naturalnego

kształtu. Teraz jednak były naprawdę piękne.

Przestań, Stacey! - Głos jego nie brzmiał tak stanowczo jak zawsze,

gdy wydawał jeden z tych nie znoszących sprzeciwu rozkazów.

Przestań, Stacey! Zamknij się, Stacey! - nieudolnie naśladowała

jego głęboki głos. Nagle roześmiała się. - Nie, Justinie. Nie

zamierzam ani przestać, ani siedzieć cicho. Nawet ty mnie do tego nie
zmusisz! -

rzuciła wesoło.

Poczuła, że głęboko odetchnął i wiedziała już, że jest wściekły. To

akurat nic nowego. Zawsze był na nią wściekły z tego czy innego

powodu. Kiedy dziesięć lat temu został zatrudniony przez senatora

Liptona jako asystent administracyjny, rozpoczął konsekwentną walkę

z jego córką. Wiedziała, że jej nie lubi i odpłacała mu tym samym.

Justin zaniósł ją do stojącej przed domem taksówki. Po prostu

zarekwirował samochód, nie zważając na to, czy taksówkarz nie czeka

na kogoś innego. To był właśnie ten władczy sposób bycia, który

sprawiał, że kierownicy sal restauracyjnych sadzali go przy

najlepszych stolikach, a pracownicy pospiesznie wykonywali każde
jego polecenie.

Okropny despota -

Stacey tak o nim mówiła przy każdej okazji.

Nieznośny, arogancki, z dyktatorskim zadęciem. Według niej był

właśnie taki, albo nawet jeszcze gorszy.

Kierowca zgodził się zawieźć ich do mieszkania Stacey w Northwest

Washington. Przechylił się do tyłu, żeby od środka otworzyć drzwi,

ale Justin sam szarpnął za nie i wepchnął Stacey na tylne siedzenie. I

wtedy właśnie potknął się. Może zahaczył nogą o krawężnik, czy też

zaszumiało mu w głowie, wypite o jeden kieliszek za dużo, martini -

nie wiadomo. Pochylił się tak gwałtownie, że Stacey automatycznie

chwyciła towarzysza za szyję. Chwilę później leżała na tylnym
siedzeniu taksówki, a Justin Ma

rks leżał na niej. W dalszym ciągu

obejmowała go, zaś ich nogi były splątane ze sobą. Intensywny

zapach wody po goleniu mieszał się z jej jaśminową wodą toaletową i

obydwoje jednocześnie wciągali w nozdrza tę dziwną won.

Puść mnie, ty idioto! - zawołała Stacey.

- Cholera! -

zaklął Justin.

Ktoś nagle zatrzasnął drzwi i taksówka wolno ruszyła.

Stacey zobaczyła swoje odbicie w ciemnych oczach Justina: równo

przy uchu ucięte orzechowobrązowe włosy rozrzucone teraz w

nieładzie wokół głowy, gęstą grzywkę zakrywającą czoło. Jej szeroko

rozstawione jasnobrązowe oczy patrzyły na niego trochę

nieprzytomnie. Stacey miała mały, lekko zadarty nos, usiany piegami,

mocny podbródek i szerokie, pełne usta. Kiedy się uśmiechała, a

robiła to często, wszyscy mówili, że promienieje niezwykłym czarem
Liptonów.

Justin ciągle na niej leżał, ale nagle ten ciężar przestał przeszkadzać

dziewczynie. Jej ciało przylgnęło do niego, przyjmując impet upadku i

odwzajemniając ciepło. Nie przestawali na siebie patrzeć, palce
Stacey prze

sunęły się wbrew jej woli i zagłębiły w krótkie i gęste,

kruczoczarne włosy. Nagle uświadomiła sobie, że ich nogi są ciągle

splątane, a jej piersi mocno uciska klatka piersiowa Justina.

- Stacey... -

usłyszała jego głos dochodzący gdzieś z daleka. Głos ten

jakby próbował bronić się przed pożądaniem i tęsknotą, o które Stacey

nigdy w życiu nie podejrzewałaby tego zimnego i zawsze

opanowanego człowieka.

Zobaczyła, jak głowa mężczyzny pochyla się. Czekała na pocałunek,

pełna jakiejś pokornej uległości. W najmniejszym stopniu nie

wydawało jej się to dziwne, że leży na siedzeniu taksówki,

przygnieciona silnym ciałem człowieka, którego przez ostatnie

dziesięć lat zadręczała, z którego drwiła i na każdym kroku zapew-

niała o swojej nienawiści...

- Stacey? - Rozle

gło się ciche pukanie do drzwi łazienki i Stacey

niechętnie powróciła do rzeczywistości.

Czy mogę wejść? - Brynn Cassidy nie czekała na odpowiedź.

Weszła do łazienki, spojrzała na Stacey i głośno przełknęła ślinę.

Test wypadł pozytywnie?

Stacey skinęła głową.
-

Wiedziałam, że tak będzie, Brynn.

Szkoda, że nie powiedziałaś mi o tym wcześniej. - Zwykle wesoła

twarz Brynn była teraz poważna. - Kiedy pomyślę, że ukrywałaś to

przez cały czas... - W jej głosie zabrzmiał smutek.

Wydaje mi się, że ukrywałam to sama przed sobą. Tak jak w tym

porzekadle o strusiu z głową w piasku - dopóki czegoś nie wiesz na

pewno, oszukujesz się, że to w ogóle nie istnieje. - Stacey odetchnęła

głęboko. - Jednak dzisiejsze wystąpienie ojca zmusiło mnie w końcu

do działania.

- Och, Stacey! -

wyszeptała Brynn. - Och, Stacey! - powtórzyła

zazwyczaj bardzo elokwentna przyjaciółka, siadając obok niej na
brzegu wanny.

Stacey spojrzała w zielone, przygnębione oczy, popatrzyła na

kasztanowy koński ogon, pochyloną głowę i wiedziała, że Brynn
cierpi z jej powodu.

Jesteś pierwszą i jedyną osobą, której o tym powiedziałam,

Brynnie. -

Stacey nerwowo szarpała papierową chusteczkę.

Nie było jej zbyt trudno wyznać prawdę. Były przecież przy-

jaciółkami od czasów szkolnych, razem mieszkały na studiach, a

przez ostatnie cztery i pół roku wynajmowały wspólnie mieszkanie.

Stacey traktowała Brynn jak siostrę, której nigdy nie miała, i

bezwzględnie jej wierzyła. To właśnie Brynn kupiła w aptece test do

wykrywania ciąży. Córka senatora Liptona nie mogła pozwolić sobie

na taki zakup, zwłaszcza teraz, kiedy obiektywy kamer telewizyjnych

od kilku dni skierowane były na jej rodzinę.

- Stacey? -

Brynn przerwała i przełknęła ślinę. - Czy mogę zapytać,

kto jest ojcem tego dziecka?

Stacey niemalże czytała w myślach przyjaciółki. Brynn wiedziała, że

Stacey jest od dłuższego czasu sama. Znała także jej opinię na temat

przygodnych romansów. Córka senatora Liptona nie mogła sobie

pozwolić na takie rzeczy; zresztą Stacey sama uważała je za

obrzydliwe. Więc kto?... I w jakich okolicznościach?...

- To Justin Marks -

Stacey wydusiła z siebie, chociaż wcale nie było

to takie łatwe.

Gdyby Stacey powiedziała, że ojcem dziecka jest premier Rosji,

Brynn nie byłaby chyba bardziej zaskoczona.

- Justin Marks! - Brynn n

ie mogła złapać oddechu. Odchyliła się

gwałtownie do tyłu, zsunęła z brzegu wanny i wpadła do niej.

Stacey spojrzała na lezącą w wannie Brynn, na jej wystające na

zewnątrz nogi i wybuchnęła śmiechem. Chwilę później już płakała, a

łzy płynęły tak szybko, że dławiła się nimi. Ramionami wstrząsało

łkanie.

Brynn wygrzebała się z wanny i objęła Stacey.
-

Nie płacz, Stacey. Jakoś... jakoś sobie z tym poradzimy. - Stacey

wyczuła jednak, że w jej głosie nie było zbyt wiele nadziei.

Kiedy to się stało? - spytała Brynn.

- W sierpniu. -

Stacey zamknęła oczy. - Pamiętasz te dwa tygodnie,

które spędziłaś w domu swojego brata w New Hampshire?

O Boże - westchnęła Brynn. - Pamiętam.

Stacey również pamiętała.

Leżała na tylnym siedzeniu taksówki, ramiona mocno obejmowały

Justina leżącego na niej. Dotknięcie jego warg wywołało

oszałamiający zmysłowy szok. Nigdy dotąd nie czuła takiej gwał-

townie narastającej miażdżącej żądzy. Poczuła w ustach jego język

śmiało wsuwający się i powracający. Usta mężczyzny były gorące,
twa

rde, pożądliwe; całował ją tak, jak jeszcze nikt dotąd. Namiętnie,

głęboko, niemalże brał ją tym pocałunkiem w posiadanie. Jakby była

jego własnością, a on tylko odbierał to, co mu się należało.

Pocałunek uświadomił jej, że Justin, z bardzo męską pewnością

siebie, zaplanował życie w najdrobniejszym szczególe. Jednak w tym

momencie nie wydawał się tak nieznośnie despotyczny jak zawsze.

Zamiast mu się przeciwstawić, odsunąć od siebie, poddała się ze

słodką uległością, do której zmusił ją obudzony kobiecy instynkt.

Przylgnęła do Justina, zmysłowo się pod nim poruszając i całując go z

równie wielką pożądliwością.

- Stacey, Stacey. -

Przestał ją na chwilę całować i wyszeptał jej imię

z takim pragnieniem, że poczuła się wstrząśnięta. Zazwyczaj wołał
„Stacey!”

z naganą w głosie; to znów rzucał krótką, wściekłą

komendę: „Stacey!”. W obydwu przypadkach reagowała gniewem i

niecierpliwością. Jednak teraz, namiętność i pożądanie w jego głosie,

wywołały dziką i nieoczekiwaną reakcję. Poczuła napływającą falę
podniecenia.

Jej piersi były nabrzmiałe, brodawki stały się twarde i bolesne.

Chwyciła jego dłonie i mocno przycisnęła do tego wrażliwego i

delikatnego miejsca. On natomiast zaczął kreślić palcem granice

jednej z tych stwardniałych brodawek. Kciuk przesuwał się to w jedną

stronę, to w drugą; systematycznie i powoli, aż wreszcie Stacey

zajęczała i wygięła się w łuk pod wpływem ogromnego podniecenia.

Chciała czuć jego pocałunki na całym ciele i sama była wstrząśnięta

pożądaniem, które w sobie odkryła.

Justin zaśmiał się cichutko, ale triumfalnie, wprost do jej ucha.
-

Cieszę się, że nie posłuchałaś mnie dziś wieczorem, Stacey -

wyszeptał. - Cieszę się, że nie założyłaś biustonosza.

Stacey była tak zaskoczona, że zaczęła się zastanawiać, czy

przypadkiem nie śni. Jego dwuznaczna uwaga i bardzo seksowny głos

wprawiły ją w osłupienie. Ale także bardzo podnieciły. To była

prawdziwa rzadkość - widzieć, jak Justin Marks się śmieje. Poza tym

było nie do pomyślenia, żeby mógł czuć się zadowolony z tego, że
córka senatora nie n

osi stanika. Nie codziennie chwytał delikatnie

zębami jej ucho, dotykał językiem skóry, jakby chciał ją smakować,

brał jej piersi w swoje duże dłonie i pieścił namiętnie.

To jednak nie był sen. Bardzo realnie odczuwała ciężar i siłę

leżącego na niej ciała mężczyzny. Niecierpliwie wsunęła się pod

niego i wtedy jego uda znalazły się między jej nogami. A kiedy zaczął

napierać coraz mocniej, coraz namiętniej, biodra Stacey poruszyły się,

dostosowując się do zmysłowego rytmu. Sukienka podsunęła się
wysoko w gór

ę i Justin mógł teraz gładzić delikatną powierzchnię

odzianych w nylonowe pończochy ud.

Czuła się taka bezradna, otoczona przez niego, zdobyta i pokonana.

Podniecenie wybuchło w niej z siłą, jakiej wcześniej nigdy nie znała.

Pragnęła, żeby całkowicie nad nią zapanował, chciała przestać

wreszcie się kontrolować i poczuć go w sobie. Stacey zazwyczaj była

ogromnie niezależna i z uporem przeciwstawiała się wszelkim próbom

Justina, zapanowania nad nią. Jednak w tej chwili nie mogła myśleć

rozsądnie. Kierowała nią teraz jakaś wewnętrzna siła, nakazująca

oddać wszystko mężczyźnie, którego trzymała w ramionach.

Ich usta ponownie połączyły się i Stacey upoiła się smakiem, od

którego kręciło się w głowie. Nie mogła przypomnieć sobie, kiedy
wysiedli z taksówki, ale

bardzo wyraźnie pamiętała mocny uścisk,

gdy próbował otworzyć drzwi do jej mieszkania.

- Brynn nie ma w domu -

powiedziała, obsypując pocałunkami

twardy, mocny kark. -

Zostali ze mną, Justinie.

Uśmiechnął się do niej, prawdopodobnie po raz pierwszy w ciągu

dziesięciu lat ich burzliwej znajomości, i wymruczał cicho:

Tak, kochanie. Zostanę z tobą.

„Kochanie!” Kto mógł przypuszczać, że ten ponury, zawsze

śmiertelnie poważny i całkowicie oddany politycznej karierze jej ojca
Justin Marks zna w ogóle takie s

łowo?

W głowie Stacey pojawiła się pewna mysi, rozmarzona i przymglona

namiętnością. Zrozumiała, że jest zakochana. Widocznie Justin od

dawna był jej przeznaczony, a ona wreszcie to rozpoznała i

zaakceptowała. Całe napięcie, jakie istniało między nimi przez

ostatnie lata, wynikało ze starannie zwalczanego pociągu seksualnego.

Zrozumiała, że nigdy nie chciała uświadomić sobie, jak bardzo

interesuje ją ten silny asystent ojca. On natomiast nigdy nie odważył

się ujawnić swych uczuć zbuntowanej i przez długi czas zbyt młodej

córce senatora. Dzisiejszej nocy obydwoje poddali się swemu losowi,

wydało im się to naturalne i prawidłowe.

Po drodze do sypialni Stacey zrzuciła czerwone sandały na wysokich

obcasach. Justin poruszał się po jej mieszkaniu, jakby je dobrze znał.

Skąd wiedziałeś, który pokój jest mój? - zapytała, głaszcząc gęste

sprężyste włosy. Przecież nigdy przedtem nie był w jej sypialni.

- Znam ten pokój z rodzinnej fotografii Liptonów, która stoi na

twojej komodzie. -

Oczy Justina były wielkie i roziskrzone. - Mam

taką samą na swoim biurku.

Naprawdę? - zapytała. Nigdy nie odwiedzała jego biura, mimo że

stanowiło jedno z pomieszczeń należących do senatora Liptona w

budynku Biura Senatu na Kapitelu. Chociaż Stacey nie była w tej

chwili zupełnie trzeźwa, wydało jej się nieco dziwne, że Justin trzyma

fotografię Liptonów na swoim biurku. Zdjęcie to zostało zrobione pięć

lat temu i znajdowali się na nim wszyscy członkowie rodziny, oprócz
dwóch córeczek Spence’a -

brata Stacey. Dziewczynek nie było

jes

zcze wtedy na świecie.

Dlaczego nie postawisz na biurku zdjęcia swojej rodziny? -

zapytała, gdy położył ją na łóżku. Wiedziała, oczywiście, iż nie jest

żonaty. Często w rozmowie z Brynn wykrzykiwała ze złością, że

żadna kobieta będąca przy zdrowych zmysłach nie poślubiłaby

takiego robota i tyrana. Ale miał chyba matkę, siostrę, jakieś kuzynki

czy kuzynów, którymi mógłby się pochwalić.

- Nie mam rodziny -

odpowiedział, rozpinając zamek błyskawiczny

w sukni. Zsunął czerwony jedwab z jej ramion, odsłaniając małe piersi

zakończone różowymi sutkami - teraz znowu postawionymi,

ściągniętymi i twardymi. Nie powstrzymał się od dotknięcia ich.

Pocałuj mnie tutaj, Justinie - powiedziała Stacey, pozbywając się

wszelkich zahamowań. Przycisnęła jego głowę do swoich piersi, cały

czas pieszczotliwie gładząc włosy mężczyzny.

Justin wziął w usta jedną z tak przyjemnie wrażliwych sutek i

dotykając ją językiem, jeszcze bardziej podniecił Stacey. Sprawił, że

zaczęła wić się z rozkoszy. A kiedy zaczął lekko ssać - zajęczała i

wykrzyknęła jego imię.

Masz tu bardzo wrażliwe miejsce - powiedział z męską satysfakcją

w głosie. - I tak cudownie reagujesz, Stacey.

Uśmiechnęła się, słysząc pochwałę w jego głosie. Chciała mu się

podobać. W tej chwili była to najważniejsza rzecz w jej życiu.

Twoje piersi są takie piękne - powiedział ochryple. - Okrągłe,

jędrne i sterczące. Chciałbym zawsze na nie patrzeć, gdy są nagie,

pełne i tylko moje. Zawsze wiedziałem, czy masz biustonosz. A kiedy

go nie wkładałaś, chciałem zrobić tak... - Wziął piersi w dłonie zaczął

je pieścić i tulić. Było to tak przyjemne, że z gardła Stacey wydobył

się jęk. Pogrążyła się teraz w jakiejś otchłani. Każdy jego ruch, słowo,

wciągały ją w tę bezdeń coraz głębiej. Poczuła, że usiłuje zdjąć z niej

sukienkę i pończochy, uniosła się więc posłusznie, chcąc mu to

ułatwić. Justin zrzucił ubranie na podłogę i spojrzał na nią z wielką

namiętnością. Stacey miała teraz na sobie tylko małe czerwone

majteczki. Zgięła kolana i posłała Justinowi bardzo zalotny,
rozmarzon

y uśmiech.

Powiedz, że mnie chcesz, Justinie - zamruczała oszołomiona i

wstrząśnięta, gdyż nagle zrozumiała, jak wielką posiada nad nim

władzę. Nigdy przedtem żaden mężczyzna nie patrzył na nią z takim

uwielbieniem, z tak nieskrywanym pożądaniem. Był jej, tylko jej.

Brała go w posiadanie spojrzeniem swoich złocistobrązowych oczu.

Och, Stacey. Tak bardzo cię pragnę. - Justin niezdarnie rozpinał

guziki wykrochmalonej koszuli. Stacey, widząc jak bardzo jest

roztrzęsiony i zdenerwowany, usiadła, żeby mu pomóc.

Szkoda, że twoja koszula nie zapina się na suwak - powiedziała z

żalem, gdy oboje nie mogli poradzić sobie z małymi guzikami.

Koszula na suwak? To coś, co chętnie nosiłby twój brat, Sterne.

Oczywiście, suwak byłby rozpięty aż do pępka. - Justin roześmiał się

do swoich myśli. Dla Stacey był to naprawdę cudowny dźwięk.

Pomyślała, że chyba nigdy jeszcze nie słyszała, jak on się śmieje. Był

zawsze taki szorstki w jej towarzystwie. Teraz ten śmiech dawał

poczucie ciepła i spokoju. Zaśmiała się również...

Wiesz, Brynn, kiedy o tym pomyślę, nie mogę wprost uwierzyć, że

to wszystko stało się naprawdę - smutno powiedziała Stacey,

niechętnie wracając do szarej rzeczywistości ponurego listopadowego
dnia. -

’Żartowaliśmy wtedy, śmialiśmy się, docinaliśmy sobie

nawzajem...

Justin Marks śmiejący się i żartujący! Po prostu nie potrafię sobie

tego wyobrazić. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek

widziała, jak ten człowiek próbuje się uśmiechnąć, Stace.

- Jednak wtedy... -

Stacey głęboko odetchnęła. - Wtedy nagle

przestaliśmy się śmiać.

Z dużym wysiłkiem wróciła myślami do tej fatalnej w skutkach

sierpniowej nocy.

Pomogła Justinowi rozebrać się, został tylko w białych bawełnianych

spodenkach. Nie mogła wprost oderwać wzroku od silnego ciała.
Nigdy

nie zdawała sobie sprawy z jego potężnej budowy. Czarne i

szare ubrania, jakie zawsze nosił, bardzo skutecznie ukrywały piękne,

wspaniale umięśnione ciało. Dreszcz pożądania przebiegł po niej.

Justin bez skrępowania zdjął spodenki i usiadł na łóżku. Stacey

zbliżyła się jak przyciągana przez światło ćma. Usiadła mu na

kolanach i przytuliła głowę do piersi pokrytej twardymi czarnymi

włosami. Objął ją mocno i trzymał w ramionach przez dłuższą chwilę,

potem dłonie rozpoczęły wędrówkę.

Długimi, powolnymi ruchami pieścił uda i biodra dziewczyny.

Poczuła muśnięcie warg Justina na głowie. Objęła go za szyję i

zwróciła ku niemu twarz. Jego usta chciwie przylgnęły do warg
Stacey.

- Och, Justinie -

westchnęła i wtedy przerwał na chwilę pocałunek,

żeby zerwać z niej majteczki.

Justin, wsunąwszy rękę między uda dziewczyny, dotknął ich

wnętrza, poczuł delikatność i jedwabistą gładkość.

Moja Stacey. Moja słodka Stacey - wyszeptał, całując ją mocno.

- Och, Justinie! -

Stacey była podniecona do granic wytrzymałości. -

Och, proszę. Proszę! - Tak bardzo go pragnęła, że bezwstydnie prosiła
o dalsze pieszczoty.

Stacey, jesteś już gotowa - powiedział z męską satysfakcją w głosie.

Chcesz mnie, kochanie. Naprawdę mnie chcesz.

Tak, Justinie. Tak! Nigdy przedtem czegoś takiego nie czułam. Tak

bardzo cię pożądam. Tak bardzo, Justinie. Spalam się dla ciebie.

Ja też cię pragnę, Stacey. - Znowu ją pocałował i ostrożnie położył

na łóżku.

- Stacey -

jego głos dochodził gdzieś z bardzo daleka. - Moja

kochana, moja jedyna.

ło teraz tak dobrze i bezpiecznie. Czuła jego pieszczoty i

wiedziała, że jest kochana. Oddawała mu się z całą miłością i na-

miętnością, jakie posiadała. On natomiast kochał ją z niezwykłą

maestrią. Przytulona mocno, wzywała jego imię. Znalazła się w

świecie rozkoszy, o istnieniu jakiej nawet nie śniła. Byli jednością i

chciała, żeby to trwało wiecznie. Kiedy zapadała w głęboki, mocny

sen, wciąż jeszcze trzymała w ramionach swego kochanka.

Dwukrotnie jeszcze w ciągu tej długiej namiętnej nocy kochali się z

takim samym zapałem, czułością i żarliwością. Stacey przypominała

sobie to wszystko jak dziwny, nierealny sen, ale sen skończył się rano;

zaczął się natomiast prawdziwy koszmar.

Obudziłam się i zobaczyłam go obok siebie w moim łóżku -

opowiadała dalej Stacey z wyraźnym oporem. - I wtedy krzyknęłam...

Obudził się.

Czy on też krzyknął? - chłodno zapytała Brynn.

Myślę, że miał na to ochotę. - Stacey z trudem zdławiła łzy, które

napłynęły do oczu pod wpływem wspomnienia. - Leżąc w łóżku,

patrzył na mnie i ta... ta jego twarz... - Stacey nie chciała pamiętać

wyrazu jego twarzy, gdy zobaczywszy go obok siebie, krzyknęła ze

zgrozą. - Zaczęłam powtarzać w kółko „Co ja zrobiłam?” i uciekłam z

sypialni. Justin pobiegł za mną. Zamknęłam się w łazience -
opow

iadała dalej Stacey - i wołałam, żeby odszedł. Byłam taka

zdenerwowana, Brynn.

- To zrozumiale -

powiedziała Brynn uspokajająco.

Nigdy dotąd w swoim życiu nie zrobiłam czegoś takiego!

- Wiem, Stacey.
-

Jestem dorosła, Brynn - Stacey podniosła głos. - Jestem podobno

odpowiedzialną, niezależną dwudziestopięcioletnią kobietą. Nigdy nie

byłam lekkomyślna czy nieostrożna. Jednak tamtej nocy, Brynnie, ani

razu nie pomyślałam, żeby się w jakikolwiek sposób zabezpieczyć.

Kto mógł przewidzieć, co się stanie, Stacey? - powiedziała Brynn,

próbując ją pocieszyć. - Poszłaś na uroczysty obiad razem ze swoim

ojcem i z nieodłącznym Justinem Marksem. Miałaś prawo nie

podejrzewać, że trafisz do łóżka z tym „człowiekiem o stalowych
nerwach”. -

Brynn próbowała się uśmiechnąć, ale wyszedł z tego

wcale niewesoły grymas. - Jego naprawdę musiało ponieść, Stacey -

ciągnęła Brynn. - Trudno mi uwierzyć, że ten facet z komputerową

pamięcią zapomniał o ostrożności. Zawsze myślałam, że jego mózg

składa się z mikroprocesorów, a nie z komórek.

Co ja mam zrobić, Brynn? - Stacey poczuła, że zziębła ze strachu.

Zaschło jej w ustach, z trudem przełykała ślinę. - Od tamtej pory

starannie unikaliśmy siebie. Widzieliśmy się cztery, może pięć razy,

ale zawsze w tłumie.

- Czy ty tak zdecy

dowałaś, czy on? - zapytała Brynn.

- No... ja.

Brynn zamyśliła się.
-

A w jaki sposób udało ci się wtedy pozbyć go z mieszkania?

Powiedziałaś, że zamknęłaś się w łazience i krzyczałaś, żeby sobie

poszedł. No i co? Poszedł?

- Nie od razu -

odpowiedziała Stacey. - Najpierw walił do drzwi i

prosił, żebym się uspokoiła.

Ciekawe, jakim tonem to mówił? - zastanawiała się Brynn. - Czy

użył do tego głosu pod tytułem „Generał Patton wysyła oddział do

ataku”? Czy też może „Strażnik więzienny popędza galerników”?

- Chyba i jedno, i drugie -

odpowiedziała Stacey. Wiedziała jednak,

że nie jest całkiem szczera.

Na początku mówił błagalnie i łagodnie. Jego głos był delikatny i

czuły. Takiego go jeszcze nie znała.

Stacey potrząsnęła głową, chcąc pozbyć się tych myśli. Musi

pamiętać tylko to, co złe; pamięć nie może płatać takich figli. Nie

wolno myśleć o Justinie Marksie jak o pocieszycielu i dobrym

opiekunie. Zbyt długo był jej wrogiem.

Justin powiedział, żebym przestała histeryzować - ciągnęła Stacey.

- Chyba rzecz

ywiście zachowywałam się idiotycznie. Przez cały czas

krzyczałam, żeby sobie poszedł. Nie chciałam go widzieć, ani z nim

rozmawiać. Nie wiem, dlaczego. W końcu poszedł, a ja płakałam

przez cały dzień.

Czy próbował skontaktować się z tobą później? - zapytała Brynn.

Zadzwonił do mnie, ale odłożyłam słuchawkę. Dzwonił jeszcze

chyba z tuzin razy, może nawet więcej. W końcu powiedziałam mu,

że oboje powinniśmy zapomnieć o tamtej nocy, że był to straszny błąd

i że nie chcę o tym pamiętać. - Stacey wytarła oczy, wydmuchała nos i

opłukała zimną wodą zaczerwienioną twarz. - Jest jednak ktoś, kto mi
o tym wszystkim przypomina, Brynn. By

łam przerażona, kiedy

zaczęłam podejrzewać, że jestem w ciąży. Potrzebowałam dużo czasu,

żeby pogodzić się z prawdą.

Brynn spo

jrzała na nią z troską w zwężonych, jasnozielonych oczach.

Czy wiesz, kiedy to... dziecko się urodzi?

Na przełomie kwietnia i maja. - Nagle Stacey poczuta dziwną

słabość. - To będzie wkrótce po zebraniach przedwyborczych w
stanach Nowy Jork i Pensylwania. -

Obydwie spojrzały na siebie

ponuro. -

To nie będzie dobrze widziane, jeśli córka któregoś z

kandydatów na Rezydenta znajdzie się w takiej sytuacji - ciągnęła
Stacey. -

Jest to fatalna sytuacja dla każdej z senatorskich córek, ale

dla córki senatora Liptona... -

Znowu usiadła na brzegu wanny i oparła

głowę na rękach. - To jest po prostu nie do pomyślenia. Jego

ultrakonserwatywni wyborcy odsuną się. Mniej radykalni, ale jednak

bardzo tradycyjni, poczują się oszukani. Zobaczą w całej tej historii
tylk

o odrażającą rozpustę, uwłaczającą ich wartościom moralnym.

Wyobrażasz sobie, co zrobią dziennikarze, kiedy trafi im się taka

okazja? To będzie dla nich wielkie święto?

- Stacey. -

Brynn usiadła obok niej. - Czy nie pomyślałaś nigdy o

pozbyciu się tej ciąży? - mówiła wolno, starannie dobierając słowa.

Stacey zadrżała.
-

Myślę o tym ciągle i po prostu nie mogę tego zrobić. Dajmy spokój

sprawie kandydatury mojego ojca. To przecież jest d z i e c k o, a nie

coś. Moje dziecko.

- No i Justina -

przypomniała jej Brynn. - Cieszę się, ze nie

zamierzasz... nic z tym zrobić, Stacey. Ja także nie mogłabym, gdy-

bym była w twojej sytuacji.

Chciałaś chyba powiedzieć - w moim stanie - poprawiła ją Stacey i

obie uśmiechnęły się słabo do siebie.

Nagle zadzwonił telefon, ale żadna z nich nie wstała, żeby odebrać.

Przy kolejnym dzwonku Brynn westchnęła i wolno podeszła do

telefonu w kuchni. Po chwili wróciła; jej twarz była blada.

- To Justin Marks.

Chce z tobą rozmawiać.

Powinnam domyślić się, że to on. Któż inny czekałby tak długo

przy słuchawce? - Stacey, idąc do kuchni, pomyślała, że determinacja

Justina i jego wytrwałość były doprawdy godne stanowiska sekretarza

senatora. Słyszała, jak inni politycy mówią o nim, że jest

bezwzględny, przebiegły i że kieruje się jakimś szóstym zmysłem

przy ocenianiu czyjejś słabości lub siły. Nie potrafił jednak, dzięki

Bogu, przewidzieć skutków tej wspólnie spędzonej nocy. Ale jak

długo uda się zachować tajemnicę?

- Tak, Justinie? -

zapytała chłodno, zadowolona, że jej głos brzmi

spo

kojnie i pewnie. W rzeczywistości była znacznie mniej

opanowana.

Chciałem ci przypomnieć, że dzisiaj o godzinie szesnastej, podczas

zebrania Senatu, twój ojciec oficjalnie ogłosi udział w wyborach.

Stacey poczuła się urażona służbowym i wyniosłym tonem jego

głosu.

Nie zamierzam o tym zapomnieć - odparła gniewnie.

A czy zamierzasz, w związku z tym, odpowiednio się ubrać? Może

byłoby lepiej, gdybyś zostawiła skórzaną spódnicę mini i zielony

lakier do włosów na inną okazję?

Gdyby powiedział to ktokolwiek inny, Stacey potraktowałaby te

słowa jak dowcip. Ale przecież zawsze niesłychanie poważny Justin

Marks nie potrafił żartować. Kilka lat temu w takim właśnie stroju

wybrała się do dyskoteki dla punków w Nowym Jorku. Tylko dlatego

Justin wierzył, że mogłaby tak ubrana zjawić się w Senacie.

To był żart, Stacey. Myślałem, że się roześmiejesz - powiedział,

wprawiając ją w zdumienie.

Ty nie żartujesz, Justinie. Ty po prostu nie przepuszczasz żadnej

okazji. W co mam więc, według ciebie, ubrać się dzisiaj? - zapytała ze

zjadliwą słodyczą. - Może w szary garnitur?

Nie licząc czarnego smokingu, nigdy nie widziała go w niczym

innym, jak właśnie w szarym garniturze, białej koszuli i cie-

mnoniebieskim krawacie. Nawet latem! W takim właśnie stroju

pojawił się kiedyś na przydomowej plaży Liptonów w Rehoboth.

Stacey uwielbiała niegdyś zastanawiać się razem z Brynn, jak też

może wyglądać zawartość szafy Justina Marksa? Znajduje się tam na

pewno siedem ciemnoszarych garniturów, siedem białych koszul i

tyleż granatowych krawatów ponuro wiszących jeden obok drugiego.

Ta wizja zawsze wywoływała u nich atak śmiechu. Stacey mocno

zacisnęła palce na słuchawce. To właśnie ojciec jej dziecka chodzi na

plażę w szarym garniturze i czarnych sznurowanych butach!

- Jestem pewi

en, że ubierzesz się stosownie - uciął chłodno Justin. -

Twoja matka będzie miała na sobie beżową suknię i perły, natomiast

Patty będzie ubrana w zieloną spódnicę, zielono-niebieską bluzkę i

granatowy żakiet.

Patty nie będzie w kombinezonie? Jak udało ci się to osiągnąć? -

zapytała Stacey zaciekawiona. Wiedziała, że jej bratowa, żona

Spence’a, onieśmielała Justina. Podobnie zresztą jak sam Spence.

Obydwoje zachowywali się niekonwencjonalnie. Zupełnie odwrotnie

niż Justin Marks i senator. Patty i Spence mieszkali na małej farmie

we Fredericksburgu w Wirginii, a ich styl życia był powrotem do

natury. Uprawiali ziemię, robili własne przetwory, hodowali zioła, z

których parzyli herbatę. Ubierali się w dżinsy i drelichy. Spence nosił

brodę i kolczyk w jednym uchu, a Patty miała długie proste włosy

sięgające do bioder.

- Podstarzali hippisi. -

Tak opisał ich Bradford Lipton i pozostawił

Justinowi problem dogadania się z nimi. Justin zrobił to z

powściągliwą cierpliwością, chociaż Stacey widziała, jak zaciska

zęby, gdy tamci, posługując się wykresami astrologicznymi, planowali
swoje ewentualne przybycie. Patty i Spence doprowadzali

nieuleczalnie praktycznego i konserwatywnego Justina do szaleństwa.

Zabrałem Patty na zakupy i sam wybrałem jej ubranie - powiedział

Justin ponurym głosem. - Musiałem to zrobić, bo zamierzała się ubrać

w stare, połatane dżinsy i bawełnianą koszulkę z napisem „Ratujcie
wieloryby”.

Nie ma najmniejszej wątpliwości, że jesteś niezastąpionym

człowiekiem - powiedziała Stacey. - Żaden szczegół nie umknie
twojej uwadze.

To chyba nie był komplement, prawda? - zauważył Justin sucho. -

Dziś jest bardzo ważny dzień, Stacey. Prawdopodobnie najważniejszy

w całej dotychczasowej karierze twego ojca. Wszystko musi wypaść
doskonale.

- I dlat

ego dzwonisz do każdej czarnej owcy w rodzinie Liptonów.

Musisz upewnić się, że dostosują się do tradycyjnego ideału

doskonałości - zakpiła Stacey.

Owszem. A poza tym, przypominam ci, żebyś się nie spóźniła -

powiedział.

Rozzłoszczona Stacey pomyślała, że ten człowiek to jakaś maszyna.

Przez moment stanął jej przed oczami obraz ich obojga śmiejących się

w łóżku, ale zaraz stanowczo wyrzuciła to z pamięci. Tamta noc była

czymś dziwnym, nierealnym, nieprawdopodobnym.

Ciągle nie wiem, co zamierzasz włożyć dziś wieczorem - Justin

przypomniał jej o swojej obecności głosem grzecznym, ale nie

znoszącym sprzeciwu.

Myślę, że włożę dżinsy i koszulkę z napisem „Ratujcie wieloryby”

powiedziała.

- Stacey!
-

No cóż, ktoś musi ratować wieloryby.

Może wolałabyś, żebym poprosił twoją matkę, aby zadzwoniła do

ciebie? -

zapytał. Stacey zorientowała się po tonie jego głosu, że

cierpliwość Justina jest na wyczerpaniu. Nie, telefon od matki był

ostatnią rzeczą, której pragnęła. Matka miała na pewno dzisiaj

wystarczająco dużo problemów na swojej głowie. Nie była jej

potrzebna dodatkowa troska o krnąbrną córkę. Stacey, podobnie jak

trzech braci, starała się chronić matkę przed niepotrzebnymi
zmartwieniami.

Spokojnie, Justinie. Ja tylko żartowałam. - Ten człowiek jednak nie

miał poczucia humoru. - Włożę turkusową wełnianą suknię. W

porządku?

W porządku. A czy mogę być spokojny, że nie przyjdziesz w

pantoflach na piętnastocentymetrowych obcasach? Tych, w których

pojawiłaś się kiedyś na porannym nabożeństwie?

Przecież miałam wtedy tylko siedemnaście lat! - przerwała mu

Stacey. Brynn miała rację. Justin pamiętał chyba każde wypo-

wiedziane słowo, każdy gest uczyniony w ciągu ostatnich dziesięciu
lat!

Ja tylko żartowałem, Stacey. To był mały, niewinny żart.

Nie interes

owały ją jego żarty. Wolała myśleć o Justinie jak o

pozbawionej poczucia humoru maszynie. Nigdy zresztą nie zadała

sobie trudu, żeby sprawdzić, czy taki jest naprawdę.

Może więc włożę czarne sznurowane buty na grubej podeszwie?

Takie, jakie nosi babcia

Courtney? Czy będą wystarczająco

przyzwoite według ciebie? - zapytała, ale Justin zignorował ją.

Czy twoja przyjaciółka, Brynn, przyjdzie dzisiaj z tobą?

Oczywiście - odpowiedziała Stacey. - Traktuję Brynn jak członka

rodziny. Czy chcesz także jej powiedzieć, jak ma się ubrać?

Proszę, powiedz Brynn, żeby przyszła od razu do sali obrad. Będzie

tam czekać na nią zarezerwowane miejsce w pierwszym rzędzie. Ty

natomiast przyjdź do biura ojca na pół godziny przed planowanym

wystąpieniem. Następnie cała rodzina przejdzie do sali.

Kolejny strzał w dziesiątkę - oschle zauważyła Stacey.

Justin świetnie wyczuwał, że atmosfera silnej więzi rodzinnej

wywrze dobre wrażenie na zwolennikach senatora. To był przecież ich

ideał. Jak na ironię, sam ich kandydat, Bradford Lipton, nie pomyślał,

aby pobyć przez chwilę w rodzinnym gronie przed tym historycznym

wydarzeniem. To właśnie Justin Marks przez ostatnie dziesięć lat

odpowiadał za reżyserowanie podobnych przedstawień.

Po prostu bądź tam, Stacey - powiedział rozkazującym tonem. Był

to głos niezawodnego i sumiennego organizatora kampanii wyborczej.

Stacey zagotowała się ze złości i nagle w jej głowie zabrzmiały słowa:

„Tak, kochanie. Zostanę z tobą”. Przez moment myślała, że Justin

naprawdę powiedział tak przed chwilą. Ale to nie był Justin. Płatała

figle jej pamięć, podsuwając jeszcze jedną migawkę z przeszłości.

Znowu zobaczyła, jak pochyla się nad nią w łóżku, a czarne oczy

wpatrują się w nią z czułością. Odetchnęła głęboko. Wtedy, będąc

otumaniona namiętnością, niemal uwierzyła, że go kocha.

Gwałtownie trzeźwiejąc, Stacey zmusiła swoją wyobraźnię do

stworzenia prawdziwego obrazu Justina. Takiego, jaki był zawsze -

ubrany niezmiennie w ponury garnitur, wydający jej polecenia

władczym tonem i jednocześnie wertujący zapisany starannie
kalendarz.

„Nie można kochać zimnego, pozbawionego uczuć robota” -

pomyślała Stacey. Gniew powrócił gwałtowną falą.

- Do widzenia, Justinie -

powiedziała ze złością i odłożyła

słuchawkę.

ROZDZIAŁ DRUGI

Ludzie czytający w gazetach o zebraniu klanu Liptonów będą skłonni

uwierzyć, że było to zupełnie prywatne spotkanie, zorganizowane,

żeby każdy członek rodziny mógł podzielić się myślami i uczuciami.

Gazety stwierdzą na pewno, że Bradford Lipton pogrążył się razem ze

swoją rodziną w cichej modlitwie i wzruszających wspomnieniach.

Gdy Stacey przeczytała notatkę prasową napisaną osobiście przez

Justina Marksa, pomyślała, że powinien zająć się pisaniem powieści.

Atmosfera w biurze ojca była podczas tego spotkania daleka od
sielankowego

, słodkiego obrazka stworzonego przez Justina. W tym

zwykłym rodzinnym zebraniu Liptonów, pełnym bałaganu i

zamieszania, niezwykłe było tylko podenerwowanie, które opanowało

ich w tak ważnym dniu.

Po przybyciu do budynku Senatu Stacey wysłała Brynn do sali obrad,

a sama poszła do biura ojca. Zjawiła się dziesięć minut po

wyznaczonym czasie. W ogromnej poczekalni czekał już Justin Marks

oraz kilku jego najbliższych współpracowników.

Spóźniłaś się, Stacey - powiedział Justin. Był zły i surowo zaciskał

ust

a. Widocznie pozostali członkowie rodziny także się spóźniali.

Przez chwilę przyglądał się jej sukience musztardowego koloru.

Prawdę mówiąc, suknia Brynn była jedyną elegancką rzeczą, w którą

Stacey bez specjalnego trudu zmieściła się. Przymierzyła najpierw

turkusową wełnianą sukienkę, o której wcześniej rozmawiała z

Justinem. Okazała się jednak za wąska. Inne suknie były za ciasne w

biuście albo w pasie. W pozostałych za bardzo rzucał się w oczy lekko
uwypuklony brzuch.

Brynn, mając brzoskwiniową cerę, mogła sobie pozwolić na

ubieranie się w musztardowe kolory. Lecz Stacey przejrzała się w

lustrze i jęknęła.

Jestem strasznie żółta na twarzy - powiedziała. Lojalna jak zawsze

Brynn oczywiście zaprzeczyła, ale Stacey nie dała się oszukać.
Zdecydowanie nie

był to odpowiedni dla niej kolor.

Sądziłem, że zamierzasz włożyć turkusowo-zieloną sukienkę. W

tym kolorze... -

zawahał się.

Tak, wiem. Jestem żółta jak wosk - dokończyła za niego Stacey, nie

pozwalając mu zachować się w stosunku do niej dyplomatycznie. -

Czy to właśnie chciałeś powiedzieć, Justinie? - zapytała.

- Nie! -

zaprotestował.

Tak, tak, chciałeś! I miałbyś rację. Wiem, że wyglądam źle w tej

sukience.

Chyba nie powinienem pytać, dlaczego ją włożyłaś?

Rzeczywiście, nie powinieneś - zachmurzyła się Stacey. - A czy

podobają się panu moje buty, ekscelencjo?

Stacey założyła tym razem zwyczajne czarne pantofle na niewielkich

obcasach, dzięki którym miała teraz prawie sto sześćdziesiąt

centymetrów wzrostu. Był to normalny wzrost jej matki. Stacey

zawsze chciała mieć o kilka centymetrów więcej. Uważała, że jest

stanowczo za mała. Zarówno bracia, jak i ojciec, byli wysocy. Jak to

się stało, że tylko ona odziedziczyła po babci Courtney niski wzrost?

Justin spojrzał na pantofle Stacey i uśmiechnął się.
-

Miły kontrast między plastikowymi klapkami a sznurowanymi

butami. -

Zachęcał ją w len sposób do tego, żeby się uśmiechnęła, i

Stacey rzeczywiście była bardzo bliska tego. - Czy wiesz, że po raz

pierwszy od sierpnia pozwoliłaś mi na tyle zbliżyć się, abym mógł z

tobą porozmawiać? - zapytał wprost, a Stacey poczuła, że się

czerwieni. Pomyślała, że sama dała Justinowi świetną okazję do

otwartego ataku. On dokładnie wiedział, jak i kiedy uchwycić

moment, gdy ktoś przestaje mieć się na baczności.

Widzę mojego brata. Pójdę się z nim przywitać. - Miała nadzieję, że

zabrzmi to chłodno i wyniośle.

- Uciekaj, malutka -

powiedział tak cicho, że ledwo go usłyszała. -

Ale to już nie potrwa długo.

Pod wpływem jego słów przebiegi jej po plecach chłodny dreszcz.

Co Justin miał na myśli? Szybko podeszła do swego starszego brata,
Sterne’a.

- Stacey! -

zawołał Sterne jowialnie. - Czyżbyś uciekła przed

kolejnym przesłuchaniem? - Spojrzał w stronę, gdzie stał Justin. - Co

zrobiłaś tym razem, Stacey? Czy tata utracił przez ciebie stan Iowa

albo coś w tym rodzaju?

Nie, tylko spóźniłam się dziesięć minut i włożyłam sukienkę, w

której wyglądam blado. Czy myślisz, że tata może utracić z tego
powodu stan Iowa?

Słyszałem, że jasna cera jest ostatnio modna. - Sterne uśmiechnął

się szeroko. - Nie widzę jeszcze Lucasa, Spence’a i Patty. Czy

myślisz, że zdążą na czas? - zapytał.

- Kto to wie? -

Stacey roześmiała się radośnie. - Biedny Justin. Na

pewno wyobraża sobie teraz ich wszystkich, jak wkraczają do sali
obrad i p

rzerywają w połowie wystąpienie taty. - Spojrzała na brata z

podziwem. -

Naprawdę wyglądasz dzisiaj wspaniale, Sterne.

Dzięki - powiedział Sterne zadowolony.

Trzydziestodwuletni Sterne był wierną kopią ojca. Miał taką samą

przystojną twarz, takie same, głęboko osadzone ciemnoniebieskie

oczy i taki sam wdzięk, mimo metra dziewięćdziesięciu i potężnej

postury. Były jednak między nimi także znaczące różnice. Senator

miał wielką grzywę szpakowatych włosów, podczas gdy włosy jego

najstarszego syna były jasnobrązowe. Poza tym, Sterne Lipton nie

miał ani takich ambicji, ani takich marzeń o władzy jak ojciec. Sterne

prowadził w Georgetown mały bar dla samotnych i rozkoszował się

swoim beztroskim i bezproblemowym życiem, wypełnionym głównie

pogonią za kobietami. Justin Marks oczywiście tego nie pochwalał.

Zadzwonił dzisiaj do mnie nasz fuhrer. - Sterne rzucił Justinowi

rozbawione spojrzenie. -

Ostrzegł mnie, żebym nie ważył się przyjść

w czarnej jedwabnej koszuli rozpiętej do pasa ani w czarnych

dżinsach. Zapowiedział również, że jeśli włożę jakieś złote łańcuchy
lub medaliony, to mnie na nich powiesi.

Stacey zachichotała wbrew własnej woli.
-

Chyba rzeczywiście nie powinieneś był pojawiać się w takim stroju

na przyjęciu po zwycięstwie taty w wyborach do Senatu dwa lata
temu. Justin nigdy ci tego nie wybaczy.

- Ani tata. -

Sterne spoważniał na moment, już po chwili ponownie

uśmiechnął się do Stacey. - No, ale w końcu udało się. Wreszcie

włożyłem porządny niebieski garnitur, żółtą koszulę i prążkowany
krawat.

Czegóż więcej mogą od nas chcieć?

Chyba tylko tego, żeby Spence zgolił brodę i wyjął z ucha kolczyk -

stwierdziła Stacey.

O tym nie może być mowy! O, przyszedł Lucas. - Stacey i Sterne

podeszli do swego najmłodszego brata.

Senator Lipton zawsze wybucha

ł śmiechem, gdy przedstawiał swoje

najmłodsze dziecko. Ten „synek” miał dwadzieścia lat, prawie dwa

metry wzrostu i ponad sto kilo wagi. Był obrońcą liniowym w

uniwersyteckiej drużynie futbolowej.

- Lucas w garniturze? -

Stacey nie wierzyła własnym oczom. -

Niemożliwe, żeby Justin zadzwonił także do niego!

- Stacey! -

Lucas wyciągnął w jej stronę ręce i Stacey musiała

wykonać tradycyjne powitanie, uderzając z całej siły w jego dłonie.

Sterne, oczywiście, zrobił to samo.

Czy widzieliście, jak załatwiłem w ostatnią sobotę tego kiepskiego

tylnego napastnika z Oklahomy? Podobno do tej pory nie może

chodzić o własnych siłach! - zawołał Lucas radośnie. Justin Marks,

stojący obok, skrzywił się. Zaś kiedy Lucas zaczął entuzjastycznie

opowiadać, w jaki sposób złamał nos tylnemu obrońcy z Teksasu,

Justin nie wytrzymał.

Lucas, nie chcę, żebyś dzisiaj opowiadał o tych twoich... rozbojach

któremukolwiek z reporterów. Nie ma tutaj żadnego dziennikarza

sportowego doceniającego takie osiągnięcia. Dzisiaj są tutaj tylko

dziennikarze polityczni, a im mogłyby nie spodobać się twoje metody
pokonywania przeciwników.

- Och, rozumiem.-

Lucas z zapałem skinął głową.- To mięczaki!

Stacey niemal usłyszała, jak Justin policzył do dziesięciu, zanim

odszedł, żeby porozmawiać z jednym z autorów przemówień.

Wkrótce przyjechali Patty i Spence oraz ich trzy córeczki: Sunshine,

Melody i Aurora, w wieku czterech, trzech i dwóch lat Wszystkie trzy

ubrane były w ciemnoróżowe sukienki, białe koronkowe skarpetki i
czarne lakierki. Stacey

przyglądała się im zaskoczona. Do tej pory

widywała swoje bratanice tylko w drelichowych kombinezonach i

trampkach, czyli ubrane tak, jak zawsze ubierali się ich rodzice. Nie

mogła przypomnieć sobie, żeby kiedykolwiek widziała je w tak

dziewczęcych strojach.

Patty radośnie uściskała i ucałowała Stacey. Zawsze tak robiła.

Ściskała i całowała każdego członka rodziny, chociaż wiedziała, że

Liptonowie nie są przyzwyczajeni do podobnego okazywania sobie

uczuć.

Wyglądasz na zmęczoną, Stacey - powiedziała Patty z typową dla

siebie szorstkością. - Czy dobrze się czujesz?

Oczywiście - odpowiedziała Stacey raźnym głosem i odsunęła się

od Patty na bezpieczną odległość. Żyjąc tak blisko natury, Patty na

pewno rozpozna jej ciążę jakimś szóstym zmysłem. Lepiej więc

będzie zachować bezpieczny dystans. - Dzieci wyglądają słodko, Patty
-

powiedziała.

Dzięki, ale to nie moja zasługa. To sprawa Justina. Któregoś dnia w

zeszłym tygodniu przyjechał do Fredericksburga i zabrał nas na

zakupy. Wybrał ubrania dla mnie i dla dzieci.

Justin wybrał ubrania dla dzieci? - powtórzyła Stacey z nie-

dowierzaniem.

- Tak. Nawet te zabawne skarpetki i lakierki. -

Patty uśmiechnęła się.

Powiedział mi, że chciałby ubrać je tak, jak ty byłaś ubrana na

portrecie, który wisi w gabinecie ojca.

Stacey, naturalnie, znała ten portret Został namalowany zaraz po jej

czwartych urodzinach i rzeczywiście była wtedy ubrana w

ciemnoróżową sukienkę, koronkowe skarpetki, czarne lakierki, a we

włosach miała różowe wstążki. A więc Justin rzeczywiście przyglądał

się temu obrazowi. Dlaczego jednak zdecydował, że tak samo ubierze
jej bratanice?

To miło, że podobał mu się mój styl ubierania chociaż w jednym,

krótkim okresie mego życia - powiedziała chłodno.

Stwierdził, że wyglądasz tak, jak powinna wyglądać dziewczynka

na takim portrecie. Jak mała księżniczka. - Patty na chwilę

spoważniała. - Wiesz, Stacey, Justin naprawdę nie jest tak bez-

względny i okrutny, jak sądzisz. To wy go do tego zmuszacie. Jego

rola jest bardzo trudna. Ojciec zrobił z niego tarczę, za którą może się

przed wami ukryć. Wy zaś wyładowujecie na nim wszystkie swoje

złości i urazy.

- Biedny Justin! -

zaśmiał się Spence ironicznie. Przyłączył się przed

chwilą i słyszał wypowiedź swojej żony. - Ty kochasz wszystkich,
Patty - pow

iedział. - My jednak wiemy, że Justin Marks jest naprawdę

nie do zniesienia.

Trzydziestoletni Spencer Lipton ubrany był w brązowy, źle na nim

leżący garnitur. Nie zgolił jednak rudawej brody ani nie wyjął

kolczyka z ucha. To, że nie włożył ulubionej koszuli w kratę i

kombinezonu było na pewno zasługą Justina.

Bardzo proszę o uwagę! - zawołał Justin, jak zwykle obejmując

przywództwo. Podniósł rękę, aby wszystkich uciszyć. Stacey

pomyślała, że Justin, spełniając swe zawodowe obowiązki, jest w
stosunku do n

ich bardziej ojcowski niż senator. Zrozumiała, że Justin

wie o życiu każdego z nich więcej niż sam Bradford Lipton. Nie była

to wesoła myśl.

Chciałbym krótko omówić scenariusz wystąpienia senatora -

kontynuował Justin, ale natychmiast przerwał mu Sterne.

- Co tu jest do omawiania? -

zapytał prowokująco. - Tata wystąpi i

wszyscy się ulotnimy.

Justin rzucił mu gniewne spojrzenie.
-

Niestety, to nie będzie takie proste, Sterne. Cała rodzina stanie za

senatorem -

ciągnął niewzruszony. - Naprzeciwko będą dziennikarze i

widzowie. Proszę, abyście w ogóle nie rozmawiali z prasą w sali

obrad. Zamierzamy skierować wszystkie pytania bezpośrednio do

senatora Liptona. On podsumuje uczucia i reakcje rodziny,

dotyczące...

Co tata może wiedzieć na temat naszych uczuć? — tym razem

przerwał Justinowi Spence. - Nigdy go one nie interesowały.

- Spence, to nie jest spotkanie grupy psychoterapeutycznej -

powiedział Justin z udręką w głosie. - Nie jesteśmy tutaj po to, aby

dyskutować o rodzinnych uczuciach, przeszłości, teraźniejszości i

przyszłości.

Spence, naprawdę nie możesz oczekiwać od Justina Marksa, by

wiedział cokolwiek na temat uczuć, przeszłości, teraźniejszości lub

przyszłości - wtrąciła Stacey. - To jego nie dotyczy. On posługuje się
dyskietkami komputerowymi, a nie uczuciami.

Czy mogę kontynuować? - Justin zwrócił się wprost do Stacey,

patrząc jej prosto w oczy. Poczuła dziwne mrowienie wzdłuż

kręgosłupa, promieniujące głęboko do brzucha. Tak dawno patrzyła

ostatni raz w te głębokie, czarne oczy. Zrobiło jej się nagle gorąco i

słabo. Przypomniała sobie, jak leżała naga w jego ramionach, jak duże

dłonie dotykały jej ciała. To wspomnienie wywołało niebezpieczne

wzruszenie. Szybko spuściła oczy, policzki oblał rumieniec.

Nikt z rodziny nie zauważył, że coś jest z nią nie w porządku. Patty

wzięła Spence’a pod rękę i, jak zwykle pogodnie, uśmiechnęła się do
Justina.

- Mów dalej -

powiedziała.

Wszyscy musicie zachować ciszę podczas wystąpienia senatora -

kontynuował. - W przemówieniu zaplanowano dwa małe żarty, z

których powinniście się roześmiać. Kiedy senator wyciągnie w waszą

stronę rękę, mówiąc o wsparciu, jakiego mu udzielacie jako rodzina,

uśmiechnijcie się i...

- Z uwielbieniem? -

zapytała Stacey. Chęć zirytowania Justina była

silniejsza od niej. Chc

iała jakoś zburzyć ten kamienny spokój, chciała

oderwać jego uwagę od politycznej przyszłości ojca i skierować ją

na... na siebie? Natychmiast odrzuciła tę myśl.

- O co ci chodzi, Stacey? -

niemal z nienawiścią zapytał Justin.

Po prostu chciałam dokładnie wiedzieć, w jaki sposób mamy się

uśmiechać do taty.

Och, żeby w końcu wyprowadzić go z równowagi!

W końcu będą tam kamery telewizyjne i fotoreporterzy - dodała. -

Czy wszyscy mamy uśmiechać się z uwielbieniem, czy w inny
sposób?

Może przećwiczymy to - zaproponował Sterne. - Policzę do trzech i

wszyscy zaprezentujemy swój najlepszy uśmiech.

Może taki? - Lucas wyszczerzył zęby i wybuchnął śmiechem.

Kiedy tatuś robił mi zdjęcia, musiałam powiedzieć

„cheeeeesburger” -

oznajmiła czteroletnia Sunshine.

I dlatego miałaś na zdjęciu piękny uśmiech, kochanie - powiedział

Spence, biorąc dziewczynkę na ręce i całując w różowy policzek.

Stacey z uwagą przyjrzała się bratu i jego córce. Dzisiaj szczególnie

interesowali ją ojcowie i dzieci. Spence był dla córek czuły i bardzo

do nich przywiązany. Zawsze chętnie pomagał Patty w wypełnianiu

wszystkich obowiązków wychowawczych. Stacey próbowała

przypomnieć sobie, czy ojciec brał ją kiedykolwiek tak spontanicznie

na ręce i całował. Jeśli nawet zdarzyło się to kiedyś, to nie pamiętała

tego. W życiu publicznym Bradford Lipton stwarzał wokół siebie

atmosferę szczególnego ciepła, która zjednywała mu ogromną liczbę
zwolenników. Jednak prywatnie, wobec rodzi

ny, zachowywał chłodny

dystans. Stacey już dość dawno odkryła ten dziwny kontrast i

nauczyła się go wykorzystywać. Kiedy chciała czegoś od ojca, starała

się zbliżyć do niego w momencie, gdy był otoczony reporterami lub
swoimi kolegami -

politykami. Mając taką widownię, Bradford Lipton

lubił grać rolę kochającego ojca. Gdy był sam, trudno było nawiązać z
nim kontakt.

Czy moglibyśmy wreszcie skończyć tę zabawę? - zapytał Justin,

marszcząc brwi. - Czasu jest coraz mniej, a ja nie powiedziałem wam
jeszcze wszystkiego.

Stacey położyła rękę na brzuchu i pomyślała o dziecku, które tam się

rozwijało. O dziecku Justina Marksa. Jakim mógłby być ojcem?

Chociaż jej własny ojciec zachowywał się tak chłodno w życiu

prywatnym, to jednak publicznie przynajmniej starał się stwarzać

pozory rodzinnego ciepła. Natomiast Justin Marks był zawsze taki, jak
Bradford Lipton prywatnie.

Stacey zadrżała.

„Stacey, kochanie. Otwórz drzwi, proszę. Chcę cię objąć. ‘ Wiem, że

jesteś zdenerwowana. Otwórz drzwi i pozwól, żebym cię przytulił”. -

Znów w jej głowie zabrzmiały wypowiedziane wtedy słowa i na

moment powróciła do sierpniowej nocy. Wpadła wtedy w histerię i

zabarykadowała się w łazience. Justin próbował ją uspokoić, ale go

nie słuchała... a może jednak słuchała, skoro pamiętała, niezależnie od

siebie, każde słowo?

Stacey przyjrzała się opanowanej twarzy stojącego przed nimi

człowieka. Zimny i nieprzystępny w życiu publicznym, ale gorący i

namiętny prywatnie? Nie mogła tego pojąć, w każdym bądź razie nie

po przeżyciu tylu lat pod jednym dachem z ojcem.

Mamo, jeść! - zażądała trzyletnia Melody. Patty natychmiast

usiadła, rozpięła bluzkę, wzięła dziecko na ręce i podała mu pierś. To

była właśnie jedna z zasad Patty i Spence’a: karmić dzieci piersią na

każde żądanie. Zdaje się, że wiek dziecka nie odgrywał tu żadnej roli.

Był natomiast ważny dla Justina.

Och, na miłość boską! - zawołał i zaczerwienił się.

Nie podoba ci się, kiedy matka karmi piersią dziecko? - spytał

zaczepnie Spence. -

Przecież to najzupełniej naturalny, najpiękniejszy

na świecie i wzbudzający największy szacunek widok.

Nie mam nic przeciwko matkom karmiącym niemowlęta w

miejscach publicznych, pod warunkiem, że robią do dyskretnie -

odpowiedział Justin rozdrażniony. - Ale to dziecko już mówi! I ma

wszystkie zęby! Poza tym nie uważam, aby sala obrad Senatu,

wypełniona po brzegi przedstawicielami prasy z całego świata, była
najodpowiedniejszym miejscem do karmienia jakiegokolwiek dziecka.

Och, Melody za chwilę skończy - powiedziała Patty spokojnie, ale

Justina to nie zadowoliło.

A co będzie, jeśli pozostałe dzieci będą głodne? - Spojrzał z

rozpaczą na zegarek. - Już czas na nas. Muszę poprosić senatora i

panią Lipton.

Podczas całej sceny Sterne i Lucas po prostu ryczeli ze śmiechu. W

innej sytuacji Stacey śmiałaby się razem z nimi. Dzieci senatora
Liptona zawsze m

iały uciechę, widząc, jak Justin Marks traci swoją

zimną krew. I tylko one potrafiły do tego doprowadzić. Jednak teraz

rozmowa na temat niemowląt i karmienia stawała się dla Stacey
niebezpieczna.

W gabinecie senatora powitano Justina jak geniusza umiejącego

przewidywać wszelkie polityczne i społeczne tendencje. Stacey

zastanawiała się, czy umiałby równie trafnie przewidzieć publiczną

reakcję na wiadomość, że córka senatora Liptona urodzi nieślubne

dziecko. Jak on sam zareagowałby na wiadomość, że wkrótce zostanie
ojcem?

Jej serce zaczęło niespokojnie trzepotać. Czy dziecko, które w sobie

nosiła, mogło rzeczywiście zaprzepaścić szansę ojca na prezydenturę?

W rodzinie Liptonów nigdy dotąd nie było żadnego skandalu. Senator

miał opinię typowego człowieka ze Środkowego Zachodu;

serdecznego, bardzo rodzinnego, kierującego się w życiu surowymi

zasadami moralnymi. To właśnie Justin Marks i jego specjaliści od
handlu stworzyli nieskazitelny wizerunek Liptona. Co oni wszyscy

powiedzieliby, dowiedziawszy się, że Stacey jest w ciąży? W dodatku

z Justinem Marksem! Poczuła, że narasta w niej złość. Nikomu nie

może powiedzieć o swojej ciąży! I nie powie!

Nagle w drzwiach gabinetu pojawił się Justin Marks.
- Panie i panowie -

zaczął uroczyście. - Senator Bradford Lipton i

jego żona!

Cały zgromadzony personel, nie wyłączając Justina, zaczął klaskać

entuzjastycznie.

Myślę, że tata jest już świetnie przygotowany do uroczystości

inauguracyjnych w Białym Domu - wyszeptał Sterne. - Spójrz tylko,

jak przesyła tłumom pozdrowienia.

Stacey spojrzała na ojca, bardzo eleganckiego i przystojnego w

błękitnym, szytym na miarę garniturze. Już teraz grał rolę dys-

tyngowanego przywódcy swego stanu. Skończył pięćdziesiąt cztery

lata, ale w dalszym ciągu podobał się kobietom w różnym wieku.

Stacey widziała nastolatki piszczące i podskakujące na jego widok

oraz kobiety w średnim wieku ściskające mu ręce i wpatrujące się w

niego z zachwytem. Senator był nadal „prawdziwym mężczyzną”.

Ciągle jeszcze interesował się sportem, czasami opowiadał nieco

pikantne historyjki, ale jednocześnie stał na straży starych, surowych

zasad moralnych. Czy rzeczywiście miał szansę zostać prezydentem?

Czasami myślała o nim jak o nierealnych i dalekich gwiazdach

filmowych, których nigdy nie poznała.

W biurze z

robiło się tłoczno, ponieważ dołączyła do nich pozostała

część personelu, a także kilku reporterów.

Bardzo wam wszystkim dziękuję - powiedział senator, kierując do

nich ciepły uśmiech. - Chciałbym zasłużyć na zaufanie, jakie mi

okazaliście. Amerykanie uwierzą w moje obietnice, kiedy zobaczą, że

rodzina obdarza mnie niezachwianą miłością i udziela mi tak
wielkiego poparcia.

Miła, bardzo osobista pogawędka z najbliższą rodziną, co? - zapytał

Spence z goryczą. - Gdyby nie ten tłum, ojciec przeszedłby obok nas

bez słowa.

Senator Lipton odnalazł spojrzenie Stacey i mrugnął do niej okiem.

Ona natomiast przesłała mu całusa. Cała ta scena została nagrana na

kasecie wideo. Stacey wiedziała, dlaczego ojciec właśnie na niej

skupił swoją uwagę. Kiedyś zwierzył się Justinowi, że Stacey, jako

jedyne spośród jego dzieci, potrafi z prawdziwym talentem oszukiwać

dziennikarzy. Uważał, że posiada „doskonałe wyczucie teatru”.

Zupełnie nieźle odegrali teraz wobec zgromadzonej publiczności role

ojca i córki. Stacey towar

zyszyła w tej zabawie tylko i wyłącznie dla

własnej przyjemności. Ot, taki niewinny sposób na to, aby mieć

chociaż trochę do powiedzenia w życiu, którym kierowały głównie

wymykające się spod kontroli przypadki.

Stacey zrobiła nagle krok do tyłu i wpadła na Justina Marksa, który

dołączył do zgromadzonych i stanął za jej plecami. Zanim zdążyła

odskoczyć, chwycił ją za ramiona, udając, że chce podtrzymać

dziewczynę. W momencie, kiedy poczuta dotyk jego rąk,

znieruchomiała. Oblała ją fala gorąca. Z trudem odparła nagłe, szalone

pragnienie, aby odchylić się do tyłu i oprzeć o Justina. Bardzo

wyraźnie, niemal boleśnie, uświadomiła sobie obecność mocnego

ciała, czuła siłę podtrzymujących ją ramion. Poczuła się tak spokojnie

i bezpiecznie, i... O Boże! Czyżby traciła rozum? Była chyba tego

bardzo bliska, skoro rozmyślała o przytulaniu się do Justina Marksa!

Słusznie robiła, unikając go przez ostatnie dziesięć tygodni.

Najwyraźniej jest od niego uzależniona w jakiś dziwny, fizyczny
sposób.

Na szczęście wszyscy patrzyli w tej chwili na senatora, który właśnie

powiedział coś dowcipnego.

Czy to jest właśnie jeden z tych żartów? - zapytał szeptem Lucas. -

Zdaje się, że miały być dwa?

Obydwa usłyszymy dopiero podczas oficjalnego wystąpienia -

odpowiedziała Stacey. Kiedyś Justin powiedział, że obawia się o

rozum Lucasa, ponieważ zbyt często gra bez kasku. Stacey wtedy

gorąco zaprotestowała, ale tak naprawdę była skłonna przyznać rację.

Jej najmłodszy brat rzeczywiście nie był zbyt błyskotliwy.

- Po prostu obserw

uj mnie. Będziesz wiedział, kiedy należy się śmiać

wyszeptała.

- Czas na mnie -

powiedział Justin i rozsuwając zgromadzonych na

boki, utorował drogę senatorowi i jego żonie. Zwartą grupą ruszyli do
sali obrad.

Wyglądasz dzisiaj wyjątkowo ładnie, Stacey - powiedziała,

zatrzymując się, Caroline Courtney Lipton.

Dziękuję, mamo. - Stacey uśmiechnęła się. Jej matka była zbyt

taktowna, aby powiedzieć prawdę. - Ten musztardowy kolor, jak

myślę, nie jest dla mnie najlepszy.

Ale dzięki niemu wydaje się, że twoja twarz ma w sobie jakieś

szczególne światło, kochanie. Nieokreślony blask.

Stacey, rzeczywiście wyglądasz inaczej niż zwykle - wtrąciła Patty.

Szła obok Spencera, niosąc na rękach małą Aurorę i z uwagą

wpatrywała się w twarz Stacey.

Zmieniłam po prostu puder - szybko odpowiedziała Stacey. Spence

zawsze twierdził, że potrafi rozpoznać kobietę w pierwszych

tygodniach ciąży po tym nieokreślonym czymś w jej twarzy. Dzięki

Bogu, na razie nie zauważył niczego dziwnego.

To ty wyglądasz dzisiaj wspaniale, mamo! - Stacey zmieniła temat.

Zawsze uważała, że matka na uśmiech Mony Lisy: kobiecy i ciepły, a

jednocześnie powściągliwy i tajemniczy. Uwielbiała matkę, ale także

trochę się jej bała. Pani Lipton sama wychowywała czwórkę dzieci,
podczas gdy jej

mąż całkowicie poświęcił się karierze politycznej.

Przez wszystkie te lata ani razu nie poskar

żyła się na brak czasu lub

wieczną nieobecność męża. Mając czterdzieści siedem lat, była w

dalszym ciągu szczupła, bez śladu siwizny we włosach i tak samo

ładna, jak w wieku dwudziestu jeden lat, gdy poślubiła kongresmena

Liptona i wzięła na siebie odpowiedzialność za wychowanie jego

dwóch małych synów - Sterne’a i Spence’a.

Chociaż matka wybrała właśnie taki rodzaj małżeństwa, Stacey już

dawno zdecydowała, że nigdy nie da się schwytać w pułapkę, jaką był

ten tak niesprawiedliwy układ małżeński w samolubnym i

zakłamanym świecie polityków.

Gdy zbliżyli się do sali obrad, senator Lipton zatrzymał się i obejrzał

za siebie.

- Caroline? -

powiedział. Jego twarz była spięta, a błękitne oczy

zimne i twarde.

Caroline Lipton uśmiechnęła się i wzięła męża pod rękę. Obydwoje

wkroczyli do sali, gdzie miało nastąpić doniosłe wydarzenie, a cała

reszta rodziny podążyła za nimi dokładnie tak, jak zaplanował Justin
Marks.

Stacey przesunęła wzrokiem po tłumie wypełniającym salę obrad, tę

samą salę, w której wiele lat temu John F. Kennedy zgłosił swoją

kandydaturę w wyborach. Niektórzy ze zgromadzonych siedzieli,

jednak większość dziennikarzy stała. Trzy ogólnokrajowe stacje

telewizyjne oraz lokalna telewizja i radiostacja przysłały tu dzisiaj
reporterów.

Brynn rozmawiała z mężczyzną, w którym Stacey rozpoznała

prezentera telewizyjnego. Pomachały do siebie.

W sali zapadła cisza, gdyż senator Lipton, stosownie się

uśmiechając, rozpoczął przemówienie.

Było bardzo ciepło i duszno. Po dziesięciu minutach Stacey zaczęła

się zastanawiać, czy w tym pomieszczeniu w ogóle działa wentylacja.

Było jej potwornie gorąco. Nie czuła najmniejszego ruchu powietrza.

Głęboko odetchnęła, ale to nie pomogło. Nie miała po prostu czym

oddychać!

Spojrzała na ojca, który w trakcie swego przemówienia nie

przestawał być energiczny i nie tracił wigoru. Matka również była

opanowana i obojętna, jak zawsze.

Stacey pomyślała, że chyba nikt z sali nie uświadamia sobie, że za

chwilę wszyscy się poduszą. Jej twarz była gorąca i zaczerwieniona.

Nagła fala mdłości podeszła jej do gardła. Rozpoznawała głos ojca,

ale słowa nie układały się w żadną sensowną całość. W głowie

słyszała dziwne brzęczenie.

W wielkim po

płochu rozejrzała się po sali i napotkała badawczy

wzrok Justina. Stał w odległości około pięciu metrów od niej i

powinien patrzeć na Bradforda Liptona. Jednak ciemne oczy

wpatrywały się właśnie w nią. Stacey także nie mogła oderwać od
niego wzroku. Opano

wała ją wielka słabość, nogi stały się miękkie, w

uszach szumiało, odczuwała zawroty głowy. Uświadomiła sobie z

przerażeniem, że za chwilę zwymiotuje lub zemdleje. Tak czy inaczej,

stanie się coś strasznego. Ojciec oczywiście musiałby zrewidować

swoją opinię na temat „doskonałego wyczucia teatru”, gdyby teraz, w

środku jego przemówienia i w dodatku w świetle reflektorów,

rozchorowała się.

Pomyślała, że musi koniecznie gdzieś usiąść. Z rozpaczą zamknęła

oczy, walcząc z przyprawiającymi o mdłości żółtymi i zielonymi

kręgami, które zaczęły przysłaniać jej pole widzenia.

Usłyszała oklaski i zrozumiała, że skończyło się przemówienie ojca.

Prosił teraz dziennikarzy, żeby zadawali pytania. Przerażona Stacey

spojrzała na Brynn. Na pewno ustąpi jej miejsca...

gle poczuła, że czyjeś silne ramiona obejmują ją. W tej chwili nie

miało najmniejszego znaczenia, kto to był. Najważniejsze, że nie

upadła. Justin Marks, podtrzymując ją mocno, przeprowadził do

odosobnionego miejsca w tylnej części sali. Posadził dziewczynę na

krześle. Kładąc rękę na karku, zmusił, by pochyliła głowę do kolan.

Stacey zacisnęła powieki, walcząc z nowym przypływem mdłości.

Było jej na przemian zimno i gorąco, a całe ciało pokrył zimny pot.

Oddychaj głęboko, Stacey. - Głos Justina z trudem przedzierał się

przez gęstą mgłę, która ją otaczała. Spróbowała jednak być posłuszna

i łapczywie chwytała ustami powietrze.

Nie miała pojęcia, jak długo siedziała z zamkniętymi oczami i głową

między kolanami, ale w końcu stopniowo, powoli mdłości i słabość

zaczęły ustępować. Umilkł huk w głowie i powróciła zdolność

przełykania. Zaczęła znowu rozumieć, co się wokół niej dzieje. Jakiś

dziennikarz zadał pytanie, ojciec dowcipnie na nie odpowiedział,

przez salę przebiegł śmiech. Stacey otworzyła oczy i spróbowała

podnieść głowę.

Spokojnie, Stacey. Odetchnij głęboko.

Ostrożnie podniosła głowę i nagle znalazła się oko w oko z Justinem

Marksem. Siedział na podłodze obok krzesła, a jego palce ciągle

jeszcze obejmowały jej kark.

- Przepraszam -

wyszeptała Stacey. Miała wysuszone wargi i czuła

się tak, jakby w jej ustach znajdował się kłębek waty.

Czy ktoś zauważył, co się stało? - Wiedziała, że zarówno ojciec jak

i główny organizator kampanii wyborczej byliby wściekli, gdyby coś

odwróciło uwagę publiczności w takim momencie.

Zachowałaś się bardzo dyskretnie, Stacey - powiedział Justin. -

Nawet jeśli ktoś zauważył twoje odejście, nie spowodowało to

żadnego zamieszania. Co się stało? - zapytał. - Jesteś chora?

Nie, wszystko jest już w porządku. Po prostu zrobiło mi się słabo -

odrzekła i dodała w myślach, że takie historie często się przytrafiają

kobietom w ciąży.

Tak, to ten upał, tłum, podniecenie - powiedział cicho i Stacey

zrozumiała, że układa sobie odpowiedź na ewentualne pytania

dotyczące jej nagłego zniknięcia. Nie zadała sobie trudu, aby zwrócić

jego uwagę na fakt, że od drugiego roku życia uczestniczyła w

zebraniach politycznych, nawet w środku gorącego lata w Nebrasce i

nigdy nie stanowił problemu ani upał, ani tłum, ani podniecenie.

W dalszym c

iągu masował jej kark i nie zamierzał wcale się odsunąć.

Wyglądasz naprawdę źle, Stacey. Masz kredowobiałą twarz.

Stacey przeczesała palcami mokrą od potu grzywkę.
-

To chyba lepsze niż ten poprzedni żółty odcień? - próbowała

zażartować, ale Justin nie roześmiał się.

Czy dasz radę usiąść prosto? - zapytał. - Może przynieść ci trochę

wody?

- Nie, nie trzeba. -

Stacey wolno wyprostowała się. Pokój już nie

wirował wokół niej, chociaż w dalszym ciągu czuła się niepewnie i

słabo. Wiedziała jednak, że najgorsze minęło. Justin nadal klęczał

przy krześle, ale już jej nie dotykał. Stacey pomyślała ze zdumieniem,

że był niezwykle wyrozumiały.

Stacey, źle się czujesz? - Brynn właśnie podeszła do nich. Była

zaniepokojona. Udało jej się przejść przez całą salę, nie zwracając na

siebie niczyjej uwagi. Położyła rękę na wilgotnych włosach Stacey.

Zemdlałaś? - zapytała.

- Prawie. -

Stacey próbowała uśmiechnąć się.

Brynn, zaprowadźmy Stacey do mojego biura - powiedział Justin.

To zbędne. Już ml lepiej - szybko powiedziała Stacey. - Justinie,

zostań tutaj i wysłuchaj do końca konferencji prasowej. My z Brynn
wrócimy do domu.

Mogę to wszystko obejrzeć później na wideo. Zabieram cię teraz do

mojego biura, Stacey. -

W Justinie znowu odezwała się przywódcza

natura.

Chwycił ją za łokcie i postawił z taką łatwością, jakby

podnosił szmacianą lalkę. Ta siła zdumiała ją i przypomniała, jak bez

żadnego wysiłku wyniósł ją z klubowego bankietu w ciepłą

sierpniową noc.

Szli długim korytarzem. Justin i Brynn z dwóch stron podtrzymywali

Stacey.

Biedna Stacey. Czuła się źle od samego rana. - Brynn była

zdenerwowana. -

To chyba jakiś wirus. Co, Stacey?

Stacey syknęła ze zniecierpliwieniem. Wiedziała, że Brynn próbuje

jakoś wytłumaczyć jej zasłabnięcie. Pech jednak chciał, że wersja ta

była całkowicie sprzeczna z wcześniejszą, podaną przez Stacey.

Justin, oczywiście, natychmiast uchwycił różnicę. Nic nie mogło

umknąć jego uwadze.

Stacey powiedziała, że przedtem czuła się świetnie i nagle zrobiło

jej się słabo - powiedział zdziwiony.

- Och! -

Brynn nerwowo zakasłała. - Znasz przecież Stacey. Nigdy

nie przyzna się, że jest chora. Taki zuch! Prawda, Stacey?

Stacey ze zdenerwowania potknęła się.
-

Nie przewróć się! - zawołała Brynn, mocniej ją podtrzymując.

Wszystko w porządku, Brynn. Naprawdę. - Stacey próbowała ją

uspokoić. Jeśli nie będą ostrożniejsze, Justin zauważy to nietypowe
dla Brynn zdenerwowanie.

Zaniosę cię - oznajmił Justin i zanim zdążyła zaprotestować, wziął

ją na ręce.

Puść mnie - zażądała, zaciskając ze złości zęby. - Czuję się

świetnie!

Nie sądzę - odpowiedział Justin z zupełnie normalną u siebie

pewnością siebie. - Zaniosę cię do swojego biura. Brynn, wróć do sali

obrad i zawiadom panią Lipton. Niech dołączy do nas, gdy skończy

się przemówienie senatora.

Ludzie na nas patrzą, Justinie - powiedziała cicho Stacey, gdy

Brynn odeszła. Ukryła twarz w klapach jego marynarki, oczywiście
ciemnoszarej. -

Puść mnie! - powtórzyła, ale zignorował jej protest.

Rzeczywiście byłaś dzisiaj chora? Dlaczego nic nie powiedziałaś

wcześniej? - zapytał.

Chciałam być tutaj, gdy ojciec będzie zgłaszał swoją kandydaturę. -

Justin najwyraźniej zaakceptował wersję Brynn i Stacey postanowiła

się tego trzymać. - Taki już ze mnie zuch! - zażartowała.

Justin zmarszczył brwi.
-

Byłaś u lekarza? - zapytał. Stacey wpadła w popłoch.

Iść do lekarza z powodu głupiej infekcji? Nie ma mowy! -

zawołała. - Brynn zdarzyło się to samo wczoraj wieczorem, a dziś

czuje się świetnie! - kłamała.

W końcu dotarli do biura senatora Liptona. Justin minął zaskoczoną

sekretarkę i zaniósł Stacey do swojego gabinetu. Posadził ją w fotelu

pokrytym ciemnoszarym materiałem. Jakiż inny kolor mogłyby mieć
obicia mebli w gabinecie Justina Marksa?

Siedź tutaj i odpręż się, Stacey. Przyniosę ci trochę wody.

Podszedł do zbiornika stojącego w rogu pokoju i nalał wodę do

papierowego kubka.

Masz swój własny zbiornik z wodą? - zainteresowała się Stacey.

Wynajmuję ten zbiornik od kompanii, a oni co tydzień zaopatrują

mnie w świeżą wodę do picia. Wymieniają po prostu galon. -

Uśmiechnął się, a jej serce gwałtownie zabito. - Wypijam w ciągu

tygodnia około dziesięciu, piętnastu litrów. Chyba możesz to nazwać

moim ukrytym nałogiem.

Picie wody jest twoim ukrytym nałogiem? - Stacey wyciągnęła się

wygodnie w

fotelu. Wiedziała, że Justin Marks nie pije alkoholu, nie

pali papierosów, nie interesuje się hazardem ani kobietami. Ten

zupełny brak nałogów przerażał Sterne’a, który w przeciwieństwie do

Justina, posiadał je wszystkie.

A więc jednak Justin Marks na jakiś słaby punkt. Pije wodę! - Nie

mogła powstrzymać się, żeby nie zakpić.

Uśmiechasz się. - Justin stanął nad nią, trzymając w ręku kubek z

wodą. - Czyli czujesz się lepiej.

Wzięła od niego wodę i wypiła ją duszkiem.
-

Czy mogę dostać jeszcze trochę? - zapytała, oddając mu pusty

kubek.

Aha! Zdaje się, że ty także wpadłaś w szpony tego nałogu -

powiedział i przyniósł następną porcję. - Kiedyś wypijałem morze

kawy, ale dwa lata temu doktor poradził mi, żebym z tym skończył.

Wtedy zainstalowałem ten zbiornik. Pozostało mi tylko przymusowe
picie wody.

Stacey była zaskoczona, słysząc takie osobiste wynurzenia. Justin

Marks nigdy nic o sobie nie mówił.

- I nie brakuje ci kawy? -

zapytała.

Och, oczywiście! Bardzo! - zawołał. - Nie chcę jednak mieć

wrzodó

w, które obiecał mi doktor, jeśli nie ograniczę jej picia.

I ty, zamiast po prostu zmniejszyć ilość, przestałeś pić kawę

zupełnie? Stara zasada „wszystko albo nic”, tak? To bardzo do ciebie
pasuje, Justinie.

Ale wiem także, kiedy i w jaki sposób pójść na kompromis, Stacey

powiedział cicho, a ona zarumieniła się. Miała niejasne wrażenie, że

Justin nie mówi o piciu kawy. Nagle dostrzegła fotografię stojącą na

biurku. Było to kolorowe zdjęcie rodziny Liptonów - to samo, które

miała w sypialni. Justin podążył za jej wzrokiem.

Umówiłem się już z fotografem, który podczas Święta

Dziękczynienia zrobi aktualny portret rodziny - powiedział. - Zdjęcie

to zostanie umieszczone w broszurze omawiającej stanowisko
senatora...

Justin mówił dalej, ale Stacey nie zwracała już na to uwagi.

Słuchanie wywodów na temat strategii politycznej działało usypia-

jąco. Zaczęła przyglądać się fotografiom, które niemal w całości

pokrywały wszystkie cztery ściany pokoju. Na każdym zdjęciu był jej
ojciec w towarzystwie prezydenta, liderów kongresu, przywódców

religijnych, słynnych polityków z innych stanów, gwiazd sportu i

filmu. Na wszystkich widniały podpisy znajdujących się na nich

osobistości. Tylko osiem fotografii, wiszących nad biurkiem Justina,

wyraźnie różniło się od reszty. Był na nich senator Lipton i... ona.

Zostały zrobione w różnych momentach życia. Zobaczyła więc siebie

jako śmiejące się niemowlę, jako szczerbatą skautkę, dziewczynę

dopingującą szkolną drużynę futbolową i jako świeżo upieczoną

studentkę. Na jednej fotografii miała siedemnaście lat i ubrana była w

przewiązaną wstęgą i ozdobioną białą falbaną sukienkę. Właśnie tę

sukienkę kazał jej Justin włożyć w tamten pamiętny wieczór.

Trzy pozostałe zdjęcia przedstawiały ją jako dorosłą kobietę. Na

jednym była radośnie roześmiana, ubrana w dżinsy. Na drugim miała

sukienkę z czarnego jedwabiu i diamentowe kolczyki w uszach.

Wyglądała wspaniale i bardzo dystyngowanie. A na trzecim...

Stacey zamarła z wrażenia. Zdjęcie to zostało zrobione na bankiecie

wydanym na cz

eść Człowieka Roku. Stacey rozpoznała swoją

seksowną czerwoną suknię i lekkie sandały, które miała wtedy na

sobie. Uśmiechała się do ojca, który właśnie powiedział coś

dowcipnego na jej temat. „Doskonałe wyczucie teatru”. Tak, oby-
dwoje je posiadali. Na f

otografii nie było oczywiście Justina Marksa.

Jak zawsze, taktownie pozostawał w cieniu.

Serce Stacey zabiło szybciej. Była wstrząśnięta nieoczekiwanym

odkryciem swojej obecności w galerii Justina, a jednocześnie

wyprowadziło ją z równowagi przypomnienie owej namiętnej nocy,

którą wspólnie spędzili. Szybko się odwróciła i zobaczyła, że on także

przygląda się tej fotografii.

Nagle oderwał od niej wzrok i spojrzał w spłoszone brązowe oczy

Stacey.

Najwyższa pora, żebyśmy porozmawiali o tym, co się zdarzyło

tamtej nocy, Stacey -

powiedział miękko.

ROZDZIAŁ TRZECI

Stacey zadrżała ze strachu.
- Nie! -

zaprotestowała.

Ależ tak, Stacey. - Oczy Justina rozbłysły. - Wiedziałem, że

potrzebujesz trochę czasu, żeby zaakceptować to, co stało się między
nami. Wied

ziałem, że po dziesięciu latach wrogiego nastawienia,

musisz przyzwyczaić się do myśli o mnie jako swym kochanku.

Dobrze się złożyło, że przez ostatnie trzy miesiące mieliśmy nawał

pracy w związku z organizacją kampanii. Dzięki temu mogłem dać ci
potrzebny czas, ale teraz...

Teraz będziesz zajęty bardziej niż kiedykolwiek - szybko wtrąciła

Stacey. -

W lutym odbędą się prawybory w stanie Iowa i New

Hampshire. Musisz tam zwyciężyć albo wszystko przepadnie.

Na twarzy Justina pojawił się zarozumiały uśmiech.
-

Zwyciężymy i w Iowa, i w New Hampshire - odpowiedział. - To

„zaskakujące zwycięstwo” wymagało dwóch lat przygotowań. Nasze

wstępne prace były tak gruntowne, że teraz kandydat musi jedynie

pokazywać się, uśmiechać i rozmawiać z tłumem.

- Whitney Chamb

ers może nie zgodzić się z tobą - odpowiedziała z

przekąsem.

Whitney Chambers był popularnym młodym senatorem z Nowego

Jorku, zamierzającym także wziąć udział w wyborach. Formalnie

jeszcze tego nie ogłosił. Kiedyś Bradford Lipton pokonał go. Było
wtedy

wielu innych polityków chcących kandydować, ale aktualny

prezydent nie poparł oficjalnie żadnego z nich.

Whit Chambers może być faworytem na wschodzie, ale na pewno

nie wygra w Iowa i New Hampshire. -

Justin powiedział to z takim

przekonaniem, jakby ozna

jmiła, że Święta Bożego Narodzenia

przypadają na dwudziesty piąty grudnia. - Ale odchodzimy od tematu,
Stacey.

I właśnie o to mi chodzi. Nie mam nic do powiedzenia na temat

tego, co stało się owej nocy. - Stacey pomyślała o rozwijającym się w
niej dzie

cku i zmroziło ją własne kłamstwo. Wkrótce nie będzie już

mogła ukrywać swego stanu. I co wtedy?

Chcę natychmiast stad wyjść. - Ogarnięta paniką ruszyła na oślep w

stronę drzwi.

Justin zagrodził jej drogę.
- Jeszcze nie teraz, Stacey.

Spojrzała na niego, próbując uporządkować rozbiegane myśli.

Stwierdziła, że podchodzi do spraw zbyt emocjonalnie. Trzeba zacząć

działać rozważnie. Jeśli teraz ruszy na niego, próbując go wypchnąć

na zewnątrz, mężczyzna bez trudu złapie ją i powstrzyma.

Uświadomiła sobie w jakimś przebłysku inteligencji, że Justin czeka

na to. Chce, żeby ona właśnie tak uczyniła!

Jego ciemne oczy rzucały wyzwanie. Stacey pomyślała zde-

nerwowana, że Justin szuka jakiegoś pretekstu, żeby jej dotknąć. W

jego oczach widać było namiętność. Stacey głęboko odetchnęła i

cofnęła się.

- Nie! -

zawołała. - Nie pozwolę ci tknąć mnie, Justinie.

Skrzyżował ręce na piersi, a jego twarz była niewzruszoną maską.
-

Nie zamierzam dotykać cię, dopóki sama nie będziesz tego chciała -

powiedział.

- Czyli nigdy!
-

Czyżby? - zapytał.

- Tak! -

odparła. - Nie podobasz mi się, Justinie. Nigdy mi się nie

podobałeś i nigdy nie będziesz.

Jak więc wyjaśnisz swoje zachowanie tamtej sierpniowej nocy? -

zapytał z logiką, która doprowadzała ją do szału.

Byłam pijana! - zawołała. - I ty także. Przecież ja również nie

podobam ci się, czyż nie?

Naprawdę tak myślisz?

- Jestem tego pewna! -

zawołała zapalczywie. - Nigdy nie zdarzyło ci

się pochwalić mnie albo moich braci. Traktowałeś nas jak natrętne

muchy, krążące wokół taty.

Nieoczekiwanie Justin uśmiechnął się.
-

Przyznaję, że czasami marzyłem o tym, abyście mieli trochę więcej

politycznej ogłady, ale cała wasze czwórka usilnie pracowała nad tym,

żeby pozostać ignorantami w tej dziedzinie.

I udało nam się popełnić kilka klasycznych gaf politycznych -

wtrąciła Stacey. - Pamiętasz, jak Sterne próbował poderwać

przedstawicielkę Światowej Organizacji Kobiet? - Pod wpływem

wspomnień Stacey niechętnie, ale uśmiechnęła się. - Albo ten

przypadek, kiedy studenci protestujący przeciwko poparciu zbrojeń

nuklearnych przez naszego ojca, zwrócili się z tym do Lucasa. On

wysłuchał ich w osłupieniu, a następnie zawołał: „Chryste, czy to

możliwe, że ojciec chce to zrobić?”. - Justin dołączył się do niej i

razem dokończyli słynną, choć niechlubną wypowiedź Lucasa.

Roześmieli się obydwoje. Stacey była zaskoczona. Przecież wtedy nie

rozbawiło to ani ojca, ani Justina.

W tym samym czasie zdarzyło się, że umówiłaś się z synem

najbogatszego współpracownika ojca - przypomniał Justin. - Potem

zwierzyłaś się reporterowi, że ten chłopak to straszny nudziarz.

Miałam wtedy tylko szesnaście lat! - zawołała Stacey. - A poza

tym, to był naprawdę nudziarz.

- Podobnie jak jego ojciec -

dodał Justin. - Jednak nie powinnaś

mówić tego prasie.

Stacey prz

estała się uśmiechać.

Z tego właśnie powodu gardzę polityką, Justinie. Tym fałszem i

obłudą. Tymi manipulatorami i wyzyskiwaczami. To sztuczny świat.

Żadna z rzeczy, o których mówisz, nie dotyczy wyłącznie polityki.

Zanim zacząłem pracować u twego ojca, zajmowałem się reklamą i

handlem w Nowym Jorku. Zapewniam cię, że panowały tam takie

same układy. Może nawet bardziej mordercze.

Stacey zapatrzyła się w jakiś odległy punkt.
-

Pamiętam doskonale dzień, kiedy pojawiłeś się po raz pierwszy -

powiedziała. - Tata przez cały czas zachwycał się tobą. Opowiadał,

jaki to z niego szczęściarz, skoro udało mu się zdobyć ciebie do

zespołu. Kazał nam robić wszystko, czego od nas zażądasz, ponieważ

„masz władzę absolutną”. - Jej rysy stwardniały. - Nienawidziliśmy

cię, zanim jeszcze cię zobaczyliśmy. I nic się od tamtej pory nie

zmieniło.

Twoja wrogość wobec mnie wynika z wrogości i urazy, jaką żywisz

do ojca -

powiedział Justin. - Wiem, jak musiało być ciężko twoim

braciom, gdy widzieli, że niewiele od nich starszy facet zdobywa
wielkie zaufanie ojca.

Zwłaszcza, że z tym ojcem rzadko udawało im się porozmawiać -

dodała Stacey ze złością.

A ty zachowujesz lojalność w stosunku do swoich braci, prawda,

Stacey? -

zapytał cicho Justin. - Wiem, że musiało być dla was bardzo

bolesne, gdy ojciec bardziej cieszył się z mojej obecności niż z

waszej. Nie wiedzieliście, jak jest szczęśliwy z tego powodu, że was

ma. Moja rola też nie należała do łatwych. Musiałem wydawać

polecenia, robić wszystko to, co właściwie należało do twojego ojca.

Jednak w takich momentach okazywało się, że jest zbyt zajęty, by

zawracać sobie nami głowę. Nigdy nie miał dla nas czasu. - Stacey

była rozgoryczona. Justin popatrzył jej w oczy.

Najgorzej układały się stosunki między nami, Stacey - powiedział.

I tak będzie nadal - odpowiedziała chłodno.

Zdumiała ją trafność, z jaką Justin ocenił jej rodzinę. Nigdy nie

podejrzewała go o taką emocjonalną wrażliwość. W ogóle nie

przypuszczała, że kieruje się jakimiś emocjami.

- Nie, Stacey. -

Uśmiechnął się przebiegle. - Stosunki między nami

zmienią się radykalnie. A to dlatego, że teraz będziemy często się

widywać. Od jutra zaczniemy bardzo blisko współpracować. Dałem ci

trzy miesiące. To bardzo dużo. Teraz nadszedł czas, żeby cię

schwytać, ptaszku.

To tylko metafory, które nie mają najmniejszego sensu. - Stacey

próbowała urazić Justina swym zjadliwym tonem. Jednak zamiast

zamierzonej złośliwości, usłyszała tylko niepewność i zdenerwowanie

we własnym głosie.

Pozwól więc, że wyjaśnię ci te metafory. - Zabrzmiało to nieco

złowieszczo i Stacey zadrżała. - Poczynając od dzisiaj, przestajesz

pracować dla kongresmena Erlicha. Zostaniesz zatrudniona jako

pełnoetatowy pracownik w biurze twego ojca.

Chyba oszalałeś! - zawołała Stacey. - Nie zrezygnowałam z

dotychczasowej posady i nie zamierzam tego zrobić. Już kilka lat

temu powiedziałam ojcu, że pomogę mu zawsze, kiedy będzie tego

potrzebował. Nigdy zaś nie będę dla niego oficjalnie pracować.

Mogłoby się jednak zdarzyć, że zmieniłaś zdanie? - zapytał Justin,

wręczając jej jakieś pismo, które wziął ze swego biurka. Było to
podanie o zwolnienie, skierowane do kongresmena Nicolasa Erlicha.

Stacey spojrzała na nie, potem zmięła papier i rzuciła na podłogę.

Ja nie rezygnuję ze swojej pracy, Justinie - powiedziała. - A jeśli

kopia tej fikcyjnej rezygnacji została już wysłana do Nicka, powiem

mu, że to była pomyłka popełniona przez ciebie z nadgorliwości.

- Stacey, Nick Erlich jest protegowanym twego ojca w Bia

łym Domu

i doskonale rozumie, że twój udział w kampanii senatora jest

konieczny. Po wyborach będziesz mogła powrócić do biura Nicka,

oczywiście, jeśli będziesz jeszcze tego chciała.

Chcę tam pracować teraz!- zawołała Stacey ze złością. - Nie

pozwolę, by ktoś w ten sposób niszczył moje życie. Jeśli ojciec

postanowił zostać prezydentem, to jego sprawa. Ja nie muszę w

związk u z tym wywracać wszystkieg o w swo im życiu d o góry
nogami.

- Stacey. -

Justin zrobił krok w jej stronę. - Nie jesteś już potrzebna

Nickowi Erlichowi. Ta posada została stworzona specjalnie dla ciebie

na prośbę twego ojca. W ten sam sposób może przestać istnieć.

Stacey ogarnął wielki niepokój. Ojca nic nie obchodziło jej życie.

Jeśli poprosił Nicka Erlicha o zatrudnienie córki, to tylko dlatego, że

Justin Marks podsunął mu tę myśl. Spojrzała na niego z nagłym

błyskiem zrozumienia w oczach.

- Ale dlaczego? -

wyszeptała. Justin przysunął się bliżej. Stał, górując

nad nią, tak blisko, że gdyby chciała, dotknęłaby silnego i

muskularnego ciała. Jego bliskość niemal pozbawiła ją tchu.

Pamiętasz, jak skończyłaś szkołę cztery lata temu? Miałaś tylko

ogólne humanistyczne wykształcenie i żadnych praktycznych

umiejętności. Nie umiałaś nawet pisać na maszynie! Razem z Brynn

Cassidy planowałyście wyjazd do Europy, a następnie podróż dookoła

świata. - Justin uśmiechnął się lekko. - Nie mogłem dopuścić do tego.

Musiałem wiedzieć, gdzie jesteś. Musiałem wiedzieć, że jesteś
bezpieczna.

I dlatego zaaranżowałeś tę rozmowę telefoniczną z Nickiem

Erlichem, który zaproponował mi, żebym przyszła na rozmowę

kwalifikacyjną?

Kochanie, gdybyś jednak trochę znała świat polityki, zrozumiałabyś

absurdalność

sytuacji.

Kongresmen

nie

dobiera

sobie

współpracowników spośród osób, które nawet nie złożyły u niego

podania z prośbą o przyjęcie do pracy! Jak widzisz, córki senatorów

tracą nieco poczucie rzeczywistości, czy chcą tego, czy nie.

Stacey nie mogła wydusić z siebie stówa. Boże, jaka była naiwna!

Przecież przez cały czas manipulował nią i kontrolował Justin Marks!

Myśl o tym doprowadzała ją do szaleństwa.

Teraz masz już nową pracę. - Zawahał się na chwilę, zanim położył

ręce na jej ramionach. - Zostaniesz moją osobistą sekretarką.

Otrzymasz to samo wynagrodzenie, co u Erlicha, i wstawię dla ciebie

małe biurko do mojego gabinetu. Będziesz teraz spędzać ze mną cały
swój czas.

Stacey poczuła się jak zwierzę schwytane w potrzask.
- Nie ma mowy! -

krzyknęła. - Nie zrobię tego! Jeśli Nick nie

przyjmie mnie z powrotem do pracy, rzeczywiście wyruszę w podróż

dookoła świata. - Pomysł, który właśnie w tej chwili przyszedł jej do

głowy, wydawał się teraz ostatnią deską ratunku. Będzie mogła

zniknąć na całe miesiące, lata nawet! Urodzi dziecko w tajemnicy, bez

czyjegokolwiek wtrącania się w jej sprawy. Odsunęła się od Justina,

czując swe mocno bijące serce.

Zgłoś się jutro w moim biurze o dziewiątej rano, Stacey -

powiedział Justin, zupełnie ignorując ten wybuch gniewu. - Ja będę

przed ósmą, ale ciebie, oczywiście, nie obowiązują moje godziny
pracy.

- Nie, Justinie. -

Chodziła po pokoju szybkim krokiem. Ojciec patrzył

na nią z wiszących na ścianach fotografii. Poczuła się schwytana w

pułapkę, zamknięta w klatce. W pokoju nie było nawet okna, przez

które można byłoby wyjrzeć na zewnątrz. - Powiem ojcu, że nie chcę

z tobą pracować - postanowiła.

- Natomia

st ja mu powiem, że jesteś mi potrzebna w mojej pracy. Jak

myślisz, kogo z nas posłucha? - zapytał Justin.

Stacey wiedziała aż nadto dobrze.
-

Obydwaj możecie się przeliczyć - powiedziała zdesperowana. -

Nikt nie będzie mi mówił, co mam robić. Jeśli moja praca u Nicka jest

już nieaktualna, niech tak będzie. Poszukam jakiejś innej, gdzieś

daleko stąd.

Pomyślała, że to byłoby prawdopodobnie najlepsze wyjście z

sytuacji. Mogłaby wyjechać gdzieś na zachód lub do Kanady pod,
przybranym nazwiskiem.

Zapomniałbym o pieniądzach, które zapisała ci babcia Courtney.

Niezła sumka pozwalająca przeżyć, zanim nie zdecydujesz się, co

chciałabyś robić w życiu - zauważył Justin z przerażającym

rozsądkiem. - Jesteś pod tym względem w bardzo szczęśliwej sytuacji.

Szkoda, że twoja przyjaciółka, Brynn, nie ma takiego zabezpieczenia.

Stacey miała wrażenie, że serce zatrzymało się na chwilę, a następnie

zaczęło bić w szalonym tempie.

Co chciałeś przez to powiedzieć, Justinie,? - znała go zbyt dobrze.

Wiedziała, że nic nie mówi bez potrzeby.

- Wiem, jak Brynn jest ci bliska, Stacey -

odpowiedział Justin. -

Wiem także, jak bardzo potrzebuje pracy. Więc kiedy dowiedziałem

się, że z różnych komisji działających w Białym Domu będą

zwalniani pracownicy, zasięgnąłem informacji na temat Komisji do

Spraw Zasobów Ludzkości, w której pracuje Brynn. - Justin podszedł

do biurka i wziął z niego kilka arkuszy papieru, podał je następnie
Stacey. -

Brynn znalazła się w grupie, która ma być zwolniona w

pierwszej kolejności, Stacey.

- Och, nie! -

Stacey była przerażona. - Brynn będzie załamana! Ona

tak kocha swoją pracę, ona...

Brynn nie musi się już o to martwić - wtrącił Justin spokojnie. —

Właściwie nie musi nawet wiedzieć, jaka była bliska tego, by znaleźć

się w grupie bezrobotnych. Interweniowałem w jej sprawie i użyłem

wszystkich swoich wpływów, podobnie jak twój ojciec, aby ocalić

posadę Brynn. Ktoś inny został zwolniony, nie ona. Brynn jest już
bezpieczna, Stacey.

Stacey ukradkiem spojrzała na niego. Jego twarz była dla niej

zagadką. Jedynie surowe spojrzenie czarnych oczu przypomniało jej

umieszczony kiedyś w „The Washington Post” opis tego wielo-

letniego asystenta ojca: „Bezwzględny i twardy, Marks cieszy się na

Kapitelu godną pozazdroszczenia opinią człowieka, który dąży do

osiągnięcia celu za każdą cenę”.

Jesteś moją dłużniczką, Stacey - powiedział Justin. - Zrobiłem

wyjątek dla twojej przyjaciółki, chociaż wiesz, jak nienawidzę prosić

kogoś o laskę i zaciągać długów wdzięczności. Zrobiłem to jednak dla

was. Brynn mogłaby w tej chwili przeglądać ogłoszenia w
poszukiwaniu pracy.

Jestem twoją dłużniczką - powtórzyła Stacey szeptem. - I teraz

zamierzasz ten dług odebrać?

Tak, Stacey. Teraz chcę odebrać ten dług. - Justin uśmiechnął się. Z

tej sytuacji nie było wyjścia i obydwoje o tym wiedzieli. Dzięki niemu

Brynn nie straciła pracy i teraz Stacey musiała zapłacić. Nic

dziwnego, ze Justin zawsze powtarzał, że w świecie polityków nie

należy nikogo prosić o przysługę. Nie wolno stwarzać sytuacji, gdy

jest się winnym drugiemu człowiekowi...

Pomyślała, że nigdy nie darzyła nikogo większą nienawiścią, niż

Justina Marksa w tej chwili.

Któregoś dnia ktoś wsypie strychniny do twojego zbiornika z wodą

powiedziała. - A ja będę tańczyć na twoim pogrzebie.

Justin uśmiechnął się szeroko.

Czy mam przez to rozumieć, że postanowiłaś z wdzięcznością

przyjąć moją propozycję? - zapytał. Stacey wyprostowała się, żałując,

że nie jest wyższa.

Zawiedziesz się, Justinie. - Sama jednak usłyszała, jak bardzo

dziecinnie i bezsilnie to zabrzmia

ło. Nie miała nic na poparcie swoich

gróźb i on o tym wiedział.

Nie sądzę, Stacey - odpowiedział, przyglądając się jej z

rozbawieniem. - Witamy na wyborczym szlaku rodu Liptonów.

Nagle w głowie Stacey zabłysła pewna myśl. Nie miała nic na

poparcie swoich

pogróżek? Ależ miała! Ciekawe, czy redaktora

kroniki towarzyskiej w „Post” zainteresowałaby pikantna opowieść o

szalonej namiętnej nocy, którą córka senatora spędziła z najbliższym

współpracownikiem ojca, a która to noc zaowocowała niepożądaną

ciążą. Teraz Stacey nie czuła się już tak bezsilna. Uświadomiła sobie,

że ma możliwość pomieszania szyków na wyborczym szlaku
Liptonów.

Nagle rozszerzyła oczy ze strachu. Przecież wcale nie pragnęła takiej

przewagi. Nie była ani mściwa, ani bezlitosna.

Justin pat

rzył na Stacey. Widział na jej twarzy emocje zmieniające

się jak w kalejdoskopie; od złości, przez chłodną kalkulację do

szczerego strachu. Podszedł bliżej.

Stacey, dobrze się czujesz? - zapytał zaniepokojony. Dotknął ręką

jej policzka. - Chyba jest ci zimno -

powiedział. - Zapomniałem, że

jesteś chora. - Objął ją i poprowadził do szarego fotela. - Stacey, nie

chciałem cię zdenerwować. Powinienem domyślić się, że nadal źle się
czujesz. Powinienem...

Poczekać z żądaniem zapłaty długu? - dokończyła Stacey

ironicznie, gdy już siedziała wygodnie w fotelu. Właściwie nic jej nie

dolegało, czuła się tylko zastraszona, sterroryzowana, uwikłana w

historię, która mogła zakończyć się jedynie katastrofą. - Doprawdy,

jesteś bardzo uprzejmy, Justinie.

- Stacey -

Justin przykucnął przy niej i wziął jej ręce w swoje dłonie.

Mam nadzieję, że kiedyś, może już wkrótce, przekonasz się, jak

bardzo...

Rozległo się głośne pukanie do drzwi. Justin wstał.
-

Proszę - powiedział.

Weszła Brynn, a za nią pani Lipton i Lucas.
-

Cześć, Stacey! Jesteś chora? - zapytał Lucas, żując gumę.

Jak się czujesz, moja droga? - zmartwiona Caroline podeszła do

Stacey.

Świetnie, mamo - zapewniła Stacey z uśmiechem. Poczuła zapach

matczynych perfum i ogarnęło ją nieodparte pragnienie przytulenia się

do Caroline i wypłakania na jej piersi; jednak ostatni raz zrobiła to,

gdy była w drugiej klasie. Poza tym, matka nie mogła teraz pomóc.

Caroline Lipton prawdopodobnie nigdy nie zrozumiałaby, jak jej

córka mogła popaść w takie tarapaty. Jak mogła dopuścić do zajścia w

ciążę z człowiekiem, którego darzyła przez ostatnie dziesięć lat

nienawiścią? Matka była doskonała pod każdym względem. Stacey

zastanawiała się, czy Caroline naprawdę chciała, aby jej mąż został

prezydentem? Czy chciała zostać Pierwszą Damą? Było tyle pytań,

których Stacey nigdy nie zadała matce, i tyle rzeczy, które chciała o

niej wiedzieć.

Teraz jednak nie mogły ze sobą porozmawiać. Nigdy nie mogły.

Wszelkie osobiste tematy rozmów były w rodzinie Liptonów
zakazane. To niepisane prawo, którego wszyscy przestrzegali. Pod

wpływem łez kolor oczu Stacey stał się intensywniejszy. Wiele razy

słyszała o tym, że u kobiet w ciąży bardzo łatwo zmieniają się

nastroje. W tej chwili ona była tego żywym przykładem. Jak mogła
kiedykolwiek przy

puszczać, że uda się jej zachować dobry nastrój pod

codziennym wnikliwym nadzorem Justina Marksa.

Zadrżała. Zrozumiała, jakim koszmarem będzie teraz jej życie.
- Masz dreszcze -

powiedziała Caroline. - Stacey, może pojedziesz

dzisiaj ze mną do domu. - Miała na myśli ich ogromny dom w Chevy
Chase. -

Mogłabyś od razu pójść do łóżka, a Grace przygotowałaby

dla ciebie jedną ze swoich wspaniałych zup.

Gdybym nie musiał wrócić na trening, pojechałbym z tobą -

roześmiał się Lucas. - Przyjdziesz na mecz w sobotę, Stacey?

- Nie wiem, Lucas -

odparta Stacey. Zdarzało się, że razem z

rodzicami chodzili na mecze futbolowe Uniwersytetu Stanowego

Nebraski, żeby obejrzeć grę Lucasa. Senator Lipton nigdy nie opuścił

żadnego meczu. To było z jego strony bardzo zręczne posunięcie,

zwłaszcza gdy sportowa działalność jednego z jego dzieci zbiegała się

z jakąś polityczną okazją w rodzinnym stanie.

Stacey będzie umiała zaopiekować się mną, jeśli złapię tego

samego wirusa -

powiedziała Brynn, mrugając do przyjaciółki.

- Stac

ey powiedziała mi, że ty czułaś się źle już wczoraj - odparł

Justin, marszcząc brwi.

Brynn zaczerwieniła się.
-

Och! Tak... Tak, rzeczywiście... Zapomniałam - wyjąkała.

Stacey stłumiła jęk. Caroline i Justin spojrzeli na siebie zaskoczeni.

Dziewczęta natomiast były przerażone.

Zapomniałaś o wczorajszej chorobie? - Nawet Lucasowi wydało się

to nieco dziwne.

Coś tutaj nie gra. - Justin patrzył to na Brynn, to na Stacey, a jego

niezadowolenie było coraz większe. - Czy powiecie mi wreszcie, o co
chodzi, c

zy mam sam do tego dojść? - zapytał.

Nie wiem, o czym mówisz. Czy domyślasz się, Stacey, o co mu

chodzi? -

Brynn zaczynała wpadać w panikę. Stacey poznawała te

objawy. Brynn zawsze mówiła za dużo i za szybko, kiedy była
zdenerwowana. —

No więc dobrze, zapomniałam, że byłam wczoraj

chora! -

zawołała. - I co z tego? Uważam, że w całym tym zamie-

szaniu wokół osoby senatora...

Mamo, czy możesz poprosić Justina, żeby porzucił ten swój

arogancki, władczy i rozkazujący ton? - wtrąciła Stacey. Zapożyczając
ok

reśleń ze słownika Lucasa, wysnuła wniosek, iż dobra obrona jest

czasami najskuteczniejszym atakiem. -

Zdenerwował Brynn - dodała.

- Dlaczego nie powiesz mi tego sama, Stacey? -

zapytał Justin

łagodnie. - Na przykład w samochodzie, gdy będę cię odwoził do
domu?

Nikt nigdzie nie będzie mnie odwoził - odpowiedziała Stacey. -

Mam swój własny samochód i sama pojadę do restauracji Sterne’a.

Właśnie zaprosił mnie na cheeseburgera z bekonem. Na koszt

zakładu!

Ależ to jest potwornie tłuste, Stace - powiedziała Brynn. - Myślę, że

w twoim stanie byłby znacznie zdrowszy pieczony kurczak, warzywa
i mleko.

Stacey rzuciła Brynn ostrzegawcze spojrzenie.
-

Uwielbiam cheeseburgery z bekonem, które przyrządza Sterne -

powiedziała.

Stacey, więc nie zjawisz się w domu? - Caroline była zawiedziona.

- Nie pojedziesz do tej speluny Sterne’a -

stwierdził stanowczo

Justin.

Restauracja Sterne’a nie jest speluną - zaprotestowała Stacey. - W

każdym bądź razie nie o wpół do szóstej po południu. Mamo,

naprawdę czuję się świetnie. - Pomyślała, że musi się stąd wydostać.
Natychmiast! -

Lepiej będzie, jeśli już pojadę. Cześć, Lucas. Do

zobaczenia, mamo. Brynn, idziemy!

- Stacey! -

zawołał Justin, gdy była już za drzwiami.

Wiem, wiem. Jutro o dziewiątej rano - rzuciła przez ramię, nawet

się nie odwracając.

Czyś ty oszalała? Nie możesz pracować dla Justina Marksa, Stacey!

zawołała Brynn, biegnąc w zimnej listopadowej mżawce do

samochodu. -

Urodzisz dziecko za sześć miesięcy. Czy sądzisz, że on

nie zauważy, gdy zaczniesz chodzić w ciążowych sukienkach?

Nie miałam wyboru, Brynn - odparta Stacey. - Justin uczynił mi

propozycję nie do odrzucenia.

Dotarły w końcu do samochodu Stacey - błękitnego sportowego

BMW, stanowiącego kolejny przedmiot konfliktu, ponieważ Justin

uważał, że każdy człowiek związany z Bradfordem Liptonem musi

jeździć amerykańskimi samochodami. Miało to być poparcie dla
stworzonego przez senatora sloganu: „Kupuj tylko to, co

amerykańskie!”. Stacey może nawet zastosowałaby się do tego, gdyby

nie fakt, że Justin kazał jej to zrobić. Tak więc, jeździła niemieckim
BMW.

Stacey, czy zamierzasz mu o wszystkim powiedzieć? - zapytała

Brynn.

Nie, Brynn. Jeśli nawet powiedziałabym mu, że jestem w ciąży, to

cóż on mógłby zrobić?

Mógłby oskarżyć cię o spiskowanie z opozycją w celu zniszczenia

twego ojca -

odpowiedziała Brynn.

- Prawdopodobnie -

przytaknęła Stacey. - Poza tym, mógłby zażądać

ode mnie, abym za niego wyszła, oczywiście, tylko i wyłącznie dla

dobra kampanii. A ja nie chcę poślubić człowieka, który ma zamiast

komórek mózgowych mikroprocesory, a zamiast uczuć - dyskietki

komputerowe. Nienawidzę polityki i nie zamierzam niszczyć swojego

życia, a także życia niewinnego dziecka.

To dziecko Justina. Może urodzi się, licząc głosy wyborców? -

zażartowała Brynn.

Stacey wzdrygnęła się.
-

Zawsze żyłam w domu zdominowanym przez politykę -

powiedziała. - Widziałam, jak obsesja mego ojca niszczy rodzinę, a

zwłaszcza rani Sterne’a i Spence’a. To, że wszyscy jesteśmy jeszcze

normalni, zawdzięczamy matce, która, odsunięta na dalszy plan, bez

reszty poświęciła się dzieciom. Myślę jednak, że matka kocha ojca.

Tak mi się wydaje... To, czy on ją kocha, pozostanie dla wszystkich

zagadką. Ja natomiast już teraz wiem, że Justin mnie nie kocha i nigdy

kochać nie będzie. Poza tym zawsze było dla mnie najważniejsze w

życiu to, aby uniknąć takiego właśnie małżeństwa.

Obydwie zamilkły na moment Pierwsza odezwała się w końcu

Brynn:

Stacey, może obchodzisz Justina bardziej, niż ci się wydaje?

Gdybyś widziała, jak zerwał się i szybko podbiegł do ciebie, gdy

zasłabłaś...

Po prostu nie miał wyboru, Brynn. Gdybym wtedy zemdlała,

przeszkodziłabym ojcu w najważniejszej chwili jego życia.

Ależ on wcale nie patrzył na twojego ojca - odparła Brynn. - We

odrywał wzroku od ciebie. Wiem to na pewno, bo przez cały czas

obserwowałam go. Sądzę, że bardzo mu się podobasz.

Stacey roześmiała się.
-

Myślę, że jedyna rzecz, która naprawdę rozpala Justina, to

polityczne dyskusje i przeprowadzanie głosowań.

- Tego nie wiem, Stacey. To przecie

ż ty spędziłaś z nim ową noc, a

nie ja.

Stacey zarumieniła się. Znowu zostały przywołane wspomnienia.

Wtedy zdarzyło się coś więcej, niż tylko rozbudzenie namiętności. Tej

nocy zostało poczęte dziecko. Jej dziecko! Chociaż był to już
sprawdzony fakt, Sta

cey w dalszym ciągu nie mogła w to uwierzyć.

Czy naprawdę chcesz jechać do Sterne’a, Stacey? Mam dzisiaj co

prawda randkę, ale mogą ją odwołać, jeśli chciałabyś wrócić do domu

i pogadać - zaproponowała Brynn.

Stacey pomyślała, że musi wreszcie wziąć się w garść. Musi!
-

Tak. Sterne rzeczywiście mnie zaprosił. Nie odwołuj więc swojej

randki. Czuję się świetnie, przysięgam.

Skoro tak uważasz... - Brynn jednak nie była do końca przekonana.

Oczywiście, Brynnie. Do zobaczenia wieczorem. Baw się dobrze! -

Stacey miała nadzieję, że jej głos zabrzmiał lepiej, niż naprawdę się

czuła.

Czy to znaczy, że zaprosiłeś mnie po to, abym porozmawiała z

dziennikarzem? -

zapytała Stacey z niedowierzaniem. W sobotnie i

niedzielne popołudnia knajpa Sterne’a była zwykle wypełniona

hałaśliwym tłumem. W ten deszczowy wieczór nie przyszedł tutaj
nikt, oprócz jednego klienta -

mężczyzny siedzącego przy małym

stoliku obok lustrzanej ściany. Miał na sobie beżowy płaszcz i

obojętnie pykał z tureckiej fajeczki.

Stacey natychmi

ast rozpoznała tego człowieka. Był to Cord

Marshall, gospodarz jednego z programów lokalnej telewizji,

dziennikarz o zdecydowanie detektywistycznym zacięciu. Prowa-

dzony przez niego program złośliwi określali jako telewizyjne wy-
danie „National Enquirer”.

Dla każdego, kto był w jakiś sposób

związany z życiem publicznym Waszyngtonu, Cord Marshall był
persona non grata

, a jednak jego program bił wszelkie rekordy po-

pularności. Czasami podawane przez niego wiadomości wzbudzały

zainteresowanie w całym kraju. Podobno trzy największe sieci

telewizyjne zainteresowały się tym lokalnym fenomenem.

To nie jest dziennikarz. To hiena! Dziękuję ci bardzo, Sterne! -

syknęła Stacey. Tego jeszcze jej trzeba!

O rany, Stacey! Marshall jest w porządku. Obiecał, że wspomni o

mojej restauracji w jednym ze swoich programów, jeśli zorganizuję

mu spotkanie z tobą. Tego typu reklama, to mógłby być niezły
kopniak dla mojego interesu.

- Ale chyba ja najpierw dam kopniaka tobie -

rzuciła ze złością

Stacey. Powinna domyślić się, ze Sterne, zapraszając ją tutaj, kierował

się innymi względami niż braterska miłość. Chociaż wiedziała, że

Sterne jest zamknięty w sobie, nie traciła nigdy nadziei, że w końcu

uda jej się nawiązać z nim bliższy kontakt. Powinna jednak być

mądrzejsza. Nikt w tej kalekiej rodzinie nie potrafi zbliżyć się do

drugiego człowieka. I teraz ona, dzięki swojemu bratu, musi mieć do
czynienia z Cordem Marshallem! Uff!

No cóż. Ponieważ już tutaj jestem, mogę porozmawiać z nim -

powiedziała gderliwie, kierując się w stronę dziennikarza.

- Stacey Lipton! -

Cord Marshall zerwał się na jej widok i wyciągnął

rękę. Był przystojnym, zbliżającym się do czterdziestki mężczyzną.

Uśmiechnął się do Stacey, co chyba miało oznaczać miłe powitanie.

Wyglądał jednak jak pająk cieszący się na widok muchy. Justin Marks

dostałby chyba zawału, dowiedziawszy się o spotkaniu Stacey z
Cordem Marshallem!

Ta myśl nagle ją rozbawiła, uśmiechnęła się więc prowokująco.
-

Dzień dobry, panie Marshall! - przywitała go.

- Mów do mnie po prostu „Cord” -

powiedział przymilnie. - Tak się

cieszę, że przyszłaś. Z zebranych przeze mnie informacji wynikało, że

cesarz Justynian zabronił członkom rodziny Liptonów udzielać
wywiadów.

To była prawda. Justin nie pozwalał Stacey oraz jej braciom na

udzielanie wywi

adów, ponieważ nie potrafili tego robić. Na pewno

któreś z nich mogło powiedzieć coś, co rozwścieczyłoby, a

przynajmniej wprawiło w zakłopotanie senatora Liptona.

Nie przyszłam tutaj na wywiad, ale na cheeseburgera z bekonem.

Ja również. - Marshall podsunął jej krzesło. - Twój brat zapewniał

mnie, że jego cheeseburgery są najlepsze w okolicy. Usiądź, Stacey.

Napijesz się czegoś?

Już chciała zamówić coś mocniejszego, gdy pomyślała, że picie

alkoholu nie byłoby wskazane z dwóch powodów. Po pierwsze, była

w ciąży, a po drugie, naprzeciw niej siedział zawodowy węszyciel.

Poproszę tylko o napój imbirowy - powiedziała.

Cord Marshall uniósł ze zdziwieniem brwi, ale nic nie powiedział.

Sterne uparł się jednak, by podać im whisky z lodem na koszt zakładu.

Stacey, nie jestem tutaj po to, aby przeprowadzać z tobą wywiad. -

Marshall pochylił się, patrząc na nią swymi błękitnymi oczami. -

Chciałem prosić cię, abyś wzięła udział w moim programie w

najbliższą sobotę.

Sterne, który krążył wokół stołu, serwując drinki, roześmiał się.
-

Chyba żartujesz, Marshall! - powiedział. - Justin Marks prędzej

zdemolowałby lub wysadził w powietrze twoje studio, niż pozwolił

któremuś ze zbyt gadatliwych Liptonów pojawić się w twoim

programie. Poza tym, moja siostra nie zasłużyła na zjadliwe ataki. To
dobry dzieciak.

Jak na Sterne’a -

były to słowa wielkiego uznania. Stacey

uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością.

Nie zamierzam atakować ani Stacey, ani kogokolwiek innego. -

Marshall wyglądał na urażonego. - Wymyśliłem sobie, że zaproszę do
programu córki najpewniejszych kandydatów. Popro

szę, by podzieliły

się swymi wrażeniami, opowiedziały, czy łatwo być dzieckiem

człowieka, który chce zostać prezydentem. I tak dalej, i tak dalej. To
bardzo zainteresuje ludzi. Takie histori

e są ponadczasowe i zupełnie

nieszkodliwe -

zakończył.

Stacey pomyślała, że Marshall na chyba rację. Skoro cała sprawa

dotyczy nie tylko jej, to będzie tam raczej bezpiecznie.

Czy udało ci się już kogoś namówić? - zapytała. Marshall

przytaknął.

Zgodziła się już Laura Chambers, a także córki pięciu innych

kandydatów.

Nie wierzę ci, Marshall - przerwała mu Stacey. - Myślę, że jestem

pierwszą osobą, z którą udało ci się skontaktować. Jeśli się zgodzę,

użyjesz mego nazwiska, żeby namówić inne.

Jesteś bystra, Stacey - powiedział Marshall z podziwem. - I masz

oczywiście absolutną rację. Zrobisz to dla mnie?

- Lepiej porozmawiaj z Justinem, Stacey -

ostrzegł Sterne. - Wiesz,

że to mu się nie spodoba.

Ten człowiek nie jest moją niańką, Sterne - odpowiedziała Stacey.

To nie był najlepszy moment na mówienie o władzy, jaką miał nad ich

życiem Justin Marks. Stacey pomyślała o swojej poprzedniej pracy i o
tej nowej, przy biurku Justina. -

Mogę robić to, na co mam ochotę, bez

porozumiewania się za każdym razem z Justinem. A jeśli on tego nie
pochwala, tym gorzej dla niego!

- Brawo, Stacey! -

przyklasnął Cord Marshall. - Podobają mi się

samodzielne kobiety. Obiecuję, że program będzie zrobiony ze

smakiem i godnością.

Trudno w to uwierzyć, biorąc pod uwagę wcześniejsze programy,

panie Marshall. A poza tym, nie wyraziłam jeszcze zgody - odparła
Stacey.

- Mów mi Cord -

ponownie poprosił Marshall. - Stacey, może byśmy

zostawili te ociekające tłuszczem cheeseburgery i pojechali zjeść coś

porządniejszego? Pozwolisz zabrać się do Harveya na jakieś „owoce
morza”?

Ociekające tłuszczem? To nieprawda, Marshall! - zaprotestował

Sterne.

„Dlaczego nie?”-

pomyślała Stacey lekkomyślnie. Lubiła jedzenie u

Harveya, a minęło już dość dużo czasu, odkąd była tam po raz ostatni.

No i wizja przerażenia Marksa na wieść o kolacji

z Cordem Marshallem czyniła tę propozycję jeszcze atrakcyjniejszą.
- No dobrze -

odpowiedziała w końcu. - Musisz jednak obiecać, że

wszystko, o czym będziemy mówić, pozostanie między nami... Cord -
powied

ziała, uśmiechając się zalotnie do niego.

Stacey wróciła do domu tuż przed dziesiątą. Wieczór spędzony z

Cordem Marshallem okazał się zaskakująco miły. Jedzenie było

doskonałe. Marshall nie próbował sprzeciwiać się Stacey, badać ją i

nie zadawał podchwytliwych pytań. Justin nigdy by w to nie uwierzył,

obydwoje rozmawiali przez cały wieczór wyłącznie o zawodowym i

szkolnym futbolu. Cord był zagorzałym kibicem, a i Stacey, która

wychowała się u boku równie fanatycznego pod tym względem

Lucasa, posiadała dość rozległą wiedzę na ten temat. Jeśli nawet

Marshall nagrywał ich rozmowę, to nie pojawiło się w niej nic, co

mogłoby zaszkodzić senatorowi Liptonowi.

Stacey wzięła prysznic i założyła długi płaszcz kąpielowy z

kremowego weluru. Czuła się wyczerpana, ale jednocześnie zbyt

podniecona minionym dniem, aby zasnąć. Szkoda, że Brynn nie było

w domu. Stacey chciała z kimś porozmawiać. Musiała z kimś

porozmawiać. Chodząc niespokojnie po pokoju, wzburzyła lekko ręką

swoje gęste brązowe włosy. W jej głowie ciągle pojawiały się

niezliczone obrazy dzisiejszych wydarzeń. Test ciążowy, wystąpienie

ojca, Justin niosący ją do biura, jego bardzo czarne oczy wpatrujące

się w nią, zawsze się w nią wpatrujące. Czy ich dziecko będzie miało
tak samo przenikliwe, czarne oczy?

agły dzwonek wyrwał ją z tych chaotycznych rozmyślań. Podeszła

na palcach do drzwi i ostrożnie spojrzała przez wizjer, zupełnie

automatycznie stosując środki ostrożności. Za drzwiami stał Justin

Marks. Stacey zamarła, bojąc się ruszyć czy nawet głębiej odetchnąć.

Wiem, że tam jesteś, Stacey - powiedział cicho. - Ukrywasz się za

drzwiami, mając nadzieję, że odejdę. - Zadzwonił jeszcze raz. - Ale ja

nie odejdę, Stacey.

Otworzyła drzwi.
-

Nie ukrywam się! - zawołała. - Nigdy się nie ukrywałam!

- Doprawdy? -

zapytał rozbawiony. - Dzielna mała Stacey.

Stacey poczuła się rzeczywiście bardzo mała, ponieważ stała boso

obok wyższego o prawie trzydzieści centymetrów Justina. Bardzo ją

to uraziło.

Wcale nie jestem mała - zawołała.

Justin wszedł do środka. Miał na sobie (jakże by inaczej?) cie-

mnoszary garnitur, białą koszulę i granatowy krawat Jego buty były

jak zawsze starannie wypastowane i lśniące. Stacey skrzyżowała ręce

na piersi, przyjmując klasyczną pozycję obronną.

- Co tutaj robisz, Justinie? -

zapytała srogo.

Przyjechałem, żeby upewnić się, że wszystko jest w porządku. -

Spojrzał na nią świdrującym wzrokiem. - Kiedy zadzwoniłem do

Sterne’a, żeby dowiedzieć się, czy bezpiecznie dojechałaś do jego

restauracji, odniosłem wrażenie, że twój brat cierpi na ciężką amnezję.

Nie mógł sobie przypomnieć, czy w ogóle widział cię dziś wieczorem.

Stacey domyśliła się, że Sterne nie chce być tym, kto pierwszy powie

Justinowi o jej kolacji z Cordem Marshallem. Spence zawsze

twierdził, że Sterne jest tchórzliwy jak zając. Chyba miał rację.

No cóż, byłam u Sterne’a - powiedziała.

Tak, wiem. W końcu, z moją małą pomocą, Sterne przypomniał to

sobie -

odparł Justin. - Powiedział, że wyszłaś na kolację z jakimś

mężczyzną, którego spotkałaś. - Marks starannie kontrolował głos, a

jego twarz była chłodna i nieprzenikniona. W oczach jednak palił się

ogień i pod jego wpływem Stacey straciła nieco swojej zadziorności.

Zmusiła się, żeby stawić czoła Justinowi.

Rzeczywiście, byłam u Harveya z Cordem Marshallem. Zjedliśmy

wspa

niałą kolację.

Twarz Justina przestała być taka niewzruszona.
- Z Marshallem? -

zapytał. - Z tą hieną? Z tym śmieciarzem? Byłaś

na kolacji z nim?

To było niesamowite, widzieć jak Justin Marks traci powściągliwość

i zimną krew. Brnęła dalej.

Spędziliśmy z Cordem cudowny wieczór - powiedziała. - Poprosił

mnie, żebym wystąpiła w jego sobotnim programie, a ja przyjęłam
zaproszenie.

Żartujesz, Stacey, prawda? - zapytał. Z wyrazu jego twarzy Stacey

wywnioskowała, że Justinowi daleko do śmiechu.

Nie, nie żartuję - odpowiedziała. Cofnęła się nieco, gdyż stał zbyt

blisko niej, zdecydowanie za blisko. -

Nie musisz o nic się martwić,

Justinie. To będzie program w dobrym stylu. Oprócz mnie wezmą w

nim udział córki sześciu innych kandydatów. Porozmawiamy o
naszym

życiu z...

To pułapka. - Justin przerwał jej z wściekłością. - Do cholery,

Stacey. Człowiek, który chodzi po śmietnikach, nie może mieć
dobrego stylu i ty dobrze o tym wiesz! Marshall przeszukuje odpadki,

które wyrzucają ludzie, po to, żeby się o nich czegokolwiek

dowiedzieć. - Justin wygiął palce i Stacey pomyślała, że ma chyba

ochotę ją udusić. Zrobił krok w jej stronę i zanim zdążyła cofnąć się,

złapał dziewczynę za ramiona i nie pozwolił ruszyć się z miejsca.

Zadzwonię do Marshalla i odwołam twój udział w tym programie.

Nigdy więcej nie rozmawiaj z tym człowiekiem, Stacey.

Sama wybieram sobie przyjaciół - odparła. - Zawsze tak robiłam. I

dlatego wezmę udział w tym programie. Będę bardzo ostrożna, a poza

tym już obiecałam.

Stacey przypomni

ała sobie, jak Marshall zachwycał się jej

niezależnością. Tak, nie może podporządkować się rozporządzeniom

cesarza Justyniana, Próbowała wyrwać się z mocnego uścisku,
nadaremnie.

Zrobiłaś to, żeby się zemścić, tak? - zapytał cicho. Jego oddech był

przyspieszony i nierówny. -

To miał być rewanż za zmianę pracy?

Wkrótce Marshall posadzi cię przed kamerą i...

I ja świetnie dam sobie radę - dokończyła zdecydowanie Stacey.

Znów spróbowała odsunąć się od niego, gdyż coraz wyraźniej czuła

ciepło emanujące z silnego męskiego ramienia.

Czyżbyś zapomniał o moim doskonałym wyczuciu teatru? -

zapytała.

Stacey, przekonasz się, że Cord będzie chciał usłyszeć twoją opinię

na temat każdego kontrowersyjnego zdarzenia, jakie miało miejsce
tego dnia. To jest niezrównany mistrz w zmuszaniu ludzi do mówienia

rzeczy, których wcale nie myślą. On mógłby sprawić, że nawet Matka

Teresa wydałaby się podejrzana. W tym wszystkim ukrywa się
manipulacja. -

Justin wzmocnił uścisk,

Nic mu nie powiem, Justinie. Stwierdzę tylko, że mam takie motto

życiowe: „Dziewczęta chcą się bawić!” i dlatego polityka nic mnie nie
obchodzi.

Stacey nagle oparła dłonie o klatkę piersiową Justina i mocno go

popchnęła. Justin stracił równowagę i przewrócił się na kanapę.

Stacey zaczęła się śmiać; zupełnie nie mogła się opanować. Widok tak

zawsze dostojnego Marksa, teraz niezgrabnie gramolącego się na

kanapie, był godzien pokazania w programie Corda Marshalla. Śmiała

się tak bardzo, że nie zauważyła ręki Justina, która chwyciła ją za
nadgarstek i mo

cno pociągnęła na kanapę. Wtedy dopiero Stacey

przestała się śmiać.

Nie zachowuj się tak brutalnie, Justinie! - Nawet sama usłyszała, że

zabrzmiało to bardzo dziecinnie. - Nie możesz rzucać mną jak piłką

plażową. - Próbowała nadać swojej wypowiedzi ‘ nieco więcej

godności. Na pewno nie powinien jej tak traktować teraz, gdy była w

ciąży. Zwłaszcza, że sam ponosił za to odpowiedzialność.

Nagle opanowała ją dzika złość. Chciała wstać, ale Justin poruszył

się szybko i zwinnie jak pantera. Swoim ciałem przygniótł jej nogi i

chwytając ją za ręce, znowu przewrócił na poduszki.

Możesz spróbować uwolnić się, ale na pewno ci się to nie uda -

zakpił.

Brzeg płaszcza kąpielowego przesunął się powyżej kolan. Stacey

wierzgnęła nogami, ale mocny uścisk ud Justina udaremnił wysiłki.

Jej dłonie czuły sprężystość mięśni mężczyzny, którego ciało

napierało na nią i w ciągu kilku sekund złość ustąpiła miejsca

narastającemu podnieceniu.

Nie puszczę cię, Stacey - powiedział. W jego głosie nie było już

siadu kpiny. W ciemnyc

h oczach Stacey zobaczyła wielki głód. Jego

wzrok elektryzował, poczuła w sobie silny, słodki ból, promieniujący

ciepłem do samego serca.

Nie pozwolę ci odejść - powiedział zachrypniętym głosem. - Muszę

cię dotykać. Nie mogę już dłużej czekać.

Wstrzymała oddech, kiedy jego palce delikatnie zaczęły głaskać jej

policzki, a potem szyję. Dotykał jej, jakby była figurką z delikatnej

porcelany, kruchą i cenną. Jego usta zastąpiły palce w tym czułym

odkrywaniu ciała i całował powieki, twarz i szyję.

- Justinie -

wyszeptała jego imię, zachowując się jak w transie. Pod

drżącymi palcami poczuła nieco szorstką skórę na jego policzkach;

usłyszała głęboki, nierówny oddech.

Był tak blisko niej, że w Stacey budziła się świadomość rosnącego w

nim napięcia. Czuła w sobie jakiś pulsujący, wilgotny ciężar.

Westchnęła głęboko.

W pełnym napięcia oczekiwaniu obserwowała zbliżające się usta.

Pomyślała oszołomiona, że chce poczuć dotyk tych warg. Jej usta,

ramiona, całe ciało domagało się Justina.

Wreszcie zaczął całować tak, że brakowało tchu. Smak jego ust

przyprawił Stacey o zawrót głowy. Język Justina śmiało i nie-

ustępliwie wsunął się między jej wargi, dotykał ust zaborczo. Stacey

gładziła włosy Justina, namiętnie oddawała pocałunki, pragnęła go z

siłą, jakiej wcześniej nie znała. Nigdy, nawet tamtej sierpniowej nocy,

nie reagowała aż tak żywiołowo. Teraz całą sobą domagała się go. To

pragnienie było z każdą chwilą silniejsze, intensywniejsze. Chciała

stać się częścią Justina w najbardziej naturalny sposób.

Jego usta wc

iąż całowały, domagając się odpowiedzi i otrzymując tę

najgorętszą i najbardziej namiętną. Dotknął ręką jednej z jej piersi i

odnalazł stwardniałą brodawkę. Stacey skrzywiła się pod wpływem

nieoczekiwanego bólu. Ostatnio piersi były szczególnie wrażliwe, a

sutki obolałe.

Przestań - wyszeptała, gdy Justin potarł dłonią to nabrzmiałe i

delikatne miejsce.

- Dlaczego, kochanie? -

zapytał. - Przecież lubisz, gdy dotykam

twoich piersi.

Pobudzające wyobraźnię słowa i ochrypły głos sprawiły, że poczuła

się jak pijana. Jednak ręce Justina, chociaż wywoływały w niej taki

żar i podniecenie, jednocześnie sprawiały cierpienie.

- To... to boli -

powiedziała niepewnie i zaczerwieniła się.

Przez krótką chwilę Justin był wyraźnie zaskoczony, ale po chwili

uśmiechnął się ze zrozumieniem. Położył rękę na jej brzuchu.

Oczywiście. Rozumiem, kochanie - powiedział.

Dotknięcie to wywołało w niej prawdziwą burzę myśli. Pod dłonią

Justina znajdowało się niczego nieświadome dziecko...

- Co przez to rozumiesz? -

zapytała ostrożnie.

Justin pogładził łagodny łuk jej biodra i uda.
-

To właśnie e dni miesiąca, tak? - odparł. - No cóż, to wiele

tłumaczy.

Całe podniecenie uszło z niej jak powietrze z przekłutego balonu.
-

Co masz na myśli?...

Twoje dzisiejsze mdłości, tę pozbawioną sensu opowieść Brynn o

chorobie. -

Justin roześmiał się. - Nie powinnaś tak bardzo

przejmować się... No cóż, ja sam mogłem skojarzyć te proste fakty.

Mam trzydzieści dziewięć lat i trochę już widziałem w życiu.

- Och! Doprawdy? -

Stacey zesztywniała i spojrzała z nienawiścią.

Twoje wyjście na kolację z Cordem Marshallem oraz zgoda na

udział w jego programie były ukoronowaniem tego dnia. Wszystkie

fanaberie miały biologiczne podłoże. Po prostu hormony.

Justin był bardzo zadowolony z siebie.
- Hormony! -

zawołała Stacey, zrywając się z kanapy. Miała ochotę

zetrzeć mu z twarzy uśmiech męskiej satysfakcji. - Hormony! -

powtórzyła. - Wynoś się z mojego mieszkania, ty protekcjonalny,

zarozumiały szowinisto!

- No, no! -

Justin uśmiechnął się zrezygnowany. - Stacey, przecież

nigdy nie byłem ani protekcjonalny, ani zarozumiały. Szowinistą też
nie jestem.

- Owszem! -

zawołała opryskliwie. - Jesteś przede wszystkim

szowinistą, Justinie Marksie.

Kochanie, na miłość boską! - zawołał Justin.

Wynoś się. - Wskazała mu drzwi. - I nie mów do mnie „kochanie”.

Justin wstał. Popatrzył na nią z irytacją, zawodem i... tak, z

rozbawieniem! Stacey poczuła się urażona.

Ty ciężki idioto! Wynos się!

Doprowadził do porządku marynarkę i poprawił krawat.
-

Już wychodzę. Niepotrzebnie tak się unosisz - powiedział.

Nic na to nie poradzę. Nie zapominaj, że to hormony! -

odpowiedziała.

- Rozumiem, kochanie -

powiedział poważnie. Położył rękę na jej

karku i lekko pomasował. - Weź kilka aspiryn i połóż się do łóżka z
termoforem.

Mogłabym cię za to zabić! - zawołała, odpychając jego ręce.

I mogłoby ci się to udać - przytaknął. - W Anglii uniewinniono

kilka kobiet oskarżonych o morderstwo, gdyż ich adwokatom udało

się udowodnić działanie w okresie napięcia przedmiesiączkowego.

Stacey poczuła, że za chwilę wybuchnie. Nikt na całej kuli ziemskiej

nie potrafił wyprowadzić jej z równowagi bardziej niż Justin Marks.

Niepotrzebna męska troska była trudniejsza do zniesienia niż

najbardziej urzędowe polecenie.

Nie musisz przychodzić jutro do biura na dziewiątą, Stacey. -

Zatrzymał się jeszcze na chwilę w drzwiach. - Przyjdź o dwunastej.

Jeśli będziesz wolała, spędź cały dzień w łóżku.

W łóżku? Z termoforem? - rzuciła za nim, gdy znikał już w

windzie. Z impetem trzasnęła drzwiami.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Następnego ranka budzik zadzwonił o siódmej. Stacey wyłączyła

alarm, przewróciła się na brzuch i ukrywając twarz w poduszce,

jęknęła. Czy w ogóle spała ostatniej nocy? Przez kilka godzin kręciła

się i przewracała z boku na bok, zbyt poruszona, żeby zasnąć. Wypiła

chyba litr ciepłego mleka, ale nawet to stare lekarstwo na bezsenność

okazało się nieskuteczne.

Pokusa pozostania w łóżku była niezwykle silna, zwłaszcza że

wszyscy w biurze ojca, jeśli w ogóle jej się spodziewają, to naj-
wcze

śniej w południe. Jednak dlatego właśnie postanowiła przyjść do

pracy na dziewiątą. Odrzuciła prześcieradła i z determinacją wstała z

łóżka.

„Weź ciepły termofor i spędź w łóżku cały dzień, jeśli będziesz miała

ochotę” - przypomniała sobie słowa Justina. To ją ponownie

zirytowało. Jeszcze przez godzinę po jego wyjściu siedziała w salonie,

kipiąc ze złości. Obiecała sobie wtedy, że nigdy nie przyjmie jego

męskiego, szowinistycznego współczucia.

Oczywiście, właśnie tego ranka musiało okazać się, że wszystkie

spódnice są za ciasne, a żadne spodnie nie dopinają się. Czyżby aż tak

utyła w ciągu ostatniej nocy? Przejrzała zawartość swojej szafy i

uświadomiła sobie, że nie ma w co się ubrać.

- Brynn! -

zawołała zrozpaczona. - Ratuj!

Brynn przewyższała Stacey o całe pięć centymetrów i wszystkie jej

ubrania były o numer większe. Sukienka w czerwono-czarne pasy nie

była dla Stacey tak krótka, jak powinna być, ale nareszcie

wystarczająco obszerna i wygodna. Stacey włożyła do tego czarne
rajstopy oraz zapinane na paski czerwone panto

fle na płaskich

obcasach. Pożyczyła jeszcze od Brynn wisiorek i czerwone klipsy o

geometrycznym kształcie. Gęste jasnobrązowe włosy okalały twarz

łagodną linią, a długa grzywka ładnie podkreślała oczy.

No i jak wyglądam? - zapytała Stacey. O ile ją pamięć nie myliła, to

po raz ostatni denerwowała się tak, idąc na szkolny bal. Brynn

przyjrzała się przyjaciółce i uśmiechnęła się kwaśno.

Powiedziałabym, że wyglądasz wspaniale, gdybyś szła do biura

Nicka Erlicha. Jednak pracownicy twego o

jca ubierają się jak ludzie

sukcesu, prawda? Czy widziałaś kiedykolwiek któregoś z nich w

ubraniu innym niż niebieski lub szary garnitur?

I biała koszula - dodała Stacey ponuro. - Nie, nie widziałam.

No, a poza tym czerwone pantofle wywołają tam prawdziwą

rewolucję. Zawsze wydawało mi się, że wszyscy, nawet młodzi

pracownicy, mają obowiązek nosić obuwie ortopedyczne.

Brynn, ja nie zamierzam upodobnić się do nich. Przecież tam nawet

nie ma dla mnie prawdziwego zajęcia! Jest tylko ta idiotyczna posada,

którą Justin stworzył, żeby...

Żeby mieć cię blisko siebie? - dokończyła za nią Brynn.

Raczej, żeby trzymać mnie pod kluczem - poprawiła ją Stacey. -

Najchętniej zamknąłby mnie i moich braci w głębokim lochu

otoczonym fosą. Na samą myśl, że moglibyśmy utrzymywać

regularne kontakty z prasą, Justin dostaje wysypki. - Stacey wyjęła z

szafy płaszcz przeciwdeszczowy, gdyż znowu padał deszcz. Czy w

ogóle udało im się chociaż na chwilę ujrzeć słońce w ciągu ostatnich
dwóch tygodni? -

No cóż, chyba jestem już gotowa do wyjścia.

Tak wcześnie? - Brynn spojrzała na zegarek. - Przecież jeszcze nie

ma ósmej. Jeśli wyjdziesz teraz, to będziesz w biurze za dwadzieścia

minut. O ile pamiętam, pracujemy od dziewiątej do siedemnastej.

- Niestety, gorliwy personel

ojca przychodzi do pracy wcześniej -

odparła Stacey. - Skoro zostałam tam zatrudniona, muszę stać się

częścią tego zespołu.

Musisz najpierw coś zjeść - upierała się Brynn. - W twoim stanie

nie powinnaś zapominać o porządnym śniadaniu. Zaraz ci je
przyg

otuję.

Wrażliwy żołądek Stacey buntował się na samą myśl o śniadaniu.
-

Brynn, prędzej wyskoczę z samolotu bez spadochronu, niż spojrzę

teraz na jedzenie.

Zdaje się, że to dzidziuś daje znać o sobie.

- Chyba tak. -

Stacey czuła coraz silniejsze mdłości.

Spotkamy się w takim razie na obiedzie? - zapytała Brynn.

Stacey z trudem opanowała dreszcz obrzydzenia. Sama myśl o

posiłku budziła w niej odrazę.

Zadzwonię do ciebie, jeśli będę w stanie coś przełknąć - obiecała

Stacey poddając się.

W drodze na Kap

itel Stacey czuła się coraz gorzej. Kiedy wreszcie

dotarła do ogromnego biura ojca, z wielkim trudem powstrzymała

chęć położenia się na kanapie. Sekretarka, Diana Drew, spojrzała

wymownie na strój Stacey, ale zaciskając usta, nie skomentowała
tego.

- Twoje biurko jest w gabinecie pana Marksa - poinformo

wała. -

Justin powiedział, że nie przyjdziesz dzisiaj.

Och, jestem pełna niespodzianek! - odpowiedziała Stacey, dzielnie

próbując być uprzejma.

- Chyba tak -

powiedziała Diana, uśmiechając się tak blado i słabo,

jak tylko można to sobie wyobrazić.

Stacey stłumiła westchnienie. Próby zaprzyjaźnienia się z Dianą były

pozbawione sensu. Mogła uwielbiać swego szefa - senatora, ale nie

dotyczyło to jego rodziny. Każdy przystojny polityk miał wśród
swego person

elu przynajmniej jedną taką Dianę, kobietę, która cale

swoje życie podporządkowała swemu ideałowi. Żaden inny

mężczyzna nie mógł równać się z takim mitycznym bohaterem i

kobiety te żyły w cieniu wspaniałych szefów. Sterne mówił o nich
„polityczny fanklub”

i próbował je zdobyć, wykorzystując powiązania

rodzinne. Jednak bardzo rzadko udawało mu się to. Stacey wiedziała,

że ojciec ma kilka takich wielbicielek. Często widziała żar w oczach

kobiet, gdy patrzyły na Bradforda Liptona lub z nim rozmawiały. Czy
ojc

iec w jakiś sposób odwdzięczał się za to przywiązanie? Stacey

zastanawiała się nad tym nie raz. Było to pytanie, które często do niej

powracało. Tak naprawdę, nie chciała znać na nie odpowiedzi. Po

prostu bała się jej.

Czy Justin już jest? - zapytała Stacey, próbując nawiązać rozmowę.

Oczywiście - odpowiedziała Diana nadal tak samo oziębłym tonem.

Stacey wzruszyła ramionami i skierowała się do gabinetu Justina.

Zgodnie z wcześniejszym postanowieniem nie powiedziała Brynn o

wizycie Justina. Jednak większą część nocy spędziła, przeżywając na

nowo jego pocałunki. Gdy wreszcie dotarła do gabinetu Justina, z

trudem mogła ustać na drżących nogach. Próbowała opanować

mdłości i niepokój.

Lepiej zapukaj wcześniej, Stacey - powiedział mijający ją właśnie

Frederick Rhodes, radca prawny senatora. Tak jak wszyscy

współpracownicy ojca uważał, że Stacey i jej bracia są roztrzepani i
nieodpowiedzialni. -

Justin miał kilka ważnych spraw do załatwienia i

chyba w dalszym ciągu rozmawia przez telefon,

- Nigdy nie wcho

dzę bez pukania, Freddie - powiedziała Stacey

słodkim głosem. - Wyssałam dobre maniery z mlekiem matki.

Fred przyglądał się podejrzliwie jej ubraniu i najwyraźniej nie był

zadowolony, że nazwała go „Freddie”. Stacey uśmiechnęła się z

jeszcze większą słodyczą. Zdaje się, że wszyscy w biurze, nie

wyłączając samej Stacey, będą niezadowoleni z jej pobytu tutaj.

Zapukała do drzwi i usłyszała głos Justina.

- Kto tam?
- To ja -

odpowiedziała.

Chwila wahania i Justin sam otworzył drzwi.
- Stacey? -

zawołał. - Myślałem, że nie przyjdziesz dzisiaj. W

każdym razie, nie przed ósmą trzydzieści.

Miał na sobie szyty na miarę ciemnoszary garnitur, sztywno

wykrochmaloną białą koszulę i nieodłączny granatowy krawat, wi-

szący prosto i nienagannie. Czyli codzienny uniform.

- J

estem pełna niespodzianek. - Zastosowała tę samą metodę, która

zawiodła w przypadku Diany Drew. Jednak Justin dał się na to złapać

i na jego twarzy pojawił się uśmiech.

Oczywiście, że jesteś - powiedział. - Proszę, wejdź.

Zaskoczyło ją to ciepłe powitanie. Chwycił dziewczynę za rękę i

wprowadził do środka. Był tak zadowolony z obecności Stacey, że

zdumiała się.

Właśnie przyniesiono twoje biurko. - Wskazał na małe metalowe

biurko stojące w rogu pokoju. Na nim znajdował się jedynie telefon i
pusty metalowy koszyk na papiery.

Widzę. - Z ulgą usiadła na służbowym winylowym krześle. - Co

właściwie mam robić przy tym biurku, nie licząc oczywiście częstych

wypraw do twojego zbiornika z wodą?

Och, zaraz znajdziemy ci jakieś zajęcie. - Justin ciągle jeszcze

uśmiechał się, co Stacey zauważyła mimo narastających mdłości. Nie

mogła sobie przypomnieć, żeby kiedykolwiek uśmiechał się tak długo.

Wiesz co, Stacey? Mogłabyś pójść teraz do bufetu i przynieść mi

ciastko jagodowe i dużą szklankę soku pomidorowego - oznajmił.

Gdy Stacey to usłyszała, jej żołądek dosłownie wywrócił się do góry

nogami. Lepkie jagody na słodkim cieście i gęsty czerwony sok.

Wzdrygnęła się i zbladła pod wpływem tego obrazu. Jeśli tam pójdzie

i będzie musiała wąchać skwierczące na grillu kiełbaski i bekon albo

chociażby spojrzeć na jajka, to po prostu umrze!

Słuchaj, Justinie. Miałam naprawdę ciekawą pracę u Nicka Erlicha -

powiedziała słabym głosem. Wydawało jej się, że jest bliska śmierci. -

Sortowałam i czytałam listy od wyborców z jego okręgu, a potem na

te listy odpowiadałam. Czy ściągnąłeś mnie tutaj po to, abym była

kelnerką dla ciebie i dla całego personelu senatora Liptona?

Oczywiście, że nie, Stacey - odpowiedział. - Twoja praca tutaj

będzie niezwykle ciekawa, ale na razie... Stacey? Czy dobrze się

czujesz?

Nie, nie czuła się dobrze. Justin nie miał już więcej pytań, gdyż

Stacey zaczęła wymiotować do kosza na śmieci. Szybko podszedł i

przytrzymał jej głowę. Kiedy skończyła, wytarł białą chustką zimny
pot z jej twarzy. St

acey była całkowicie upokorzona.

- Pójdziesz do lekarza -

powiedział. Na jego twarzy pojawił się

wyraz zaciętości. - A potem będziesz leżała w łóżku i robiła wszystko,

co doktor ci zaleci, aż do czasu, kiedy całkowicie wyzdrowiejesz.

Gdyby tylko wiedział!
- Nie! -

zaprotestowała, uświadamiając sobie, że za chwilę rozpłacze

się. - Nic mi nie jest, Justinie. Naprawdę! Justin zmarszczył brwi i

podszedł do telefonu.

Kay, połącz mnie z doktorem Simpsonem - rzucił krótkie polecenie.

Victor Simpson był prywatnym lekarzem senatora Liptona, a także

znanym internistą w szpitalu wojskowym Walter Reed w innej części

miasta. Po kilku minutach rozmowy Justin odłożył słuchawkę.

Doktor czeka na ciebie. Wkładaj płaszcz, Stacey. Zawiozę cię tam.

Nie możesz tego zrobić, Justinie - zaprotestowała Stacey. - Masz

dzisiaj zbyt dużo pracy. Nie wolno ci tracić czasu, przesiadując w
gabinetach lekarskich.

- Jedziemy do lekarza, Stacey -

powiedział Justin stanowczo, głosem

nie znoszącym sprzeciwu. Mimo to, Stacey próbowała dyskutować:

Justinie, czuję się doskonale, a nawet jeśli byłoby inaczej, to nie ty

powinieneś wozić mnie do lekarza.

- Jedziemy, Stacey. -

Justin wręczył jej płaszcz i torebkę. W tym

samym momencie zadzwonił telefon. Stacey rzuciła się, żeby go

odebrać, chcąc za wszelką cenę odwlec moment wyjścia. Przez chwilę

słuchała, a następnie oddała słuchawkę Justinowi.

Dzwonią z CBS News. Chcą, żeby tata wystąpił w ich programie -

powiedziała szeptem.

Justin oczywiście odebrał telefon. Nie mógł zlekceważyć tak ważnej

reklamy, jaką było wystąpienie w programie CBS News. Wtedy

Stacey chwyciła płaszcz i torebkę i wybiegła z biura.

- Stacey! -

usłyszała za sobą głos Justina. - Stacey, wracaj!

Nie pobiegł jednak za nią; nie mógł przecież. Stacey wiedziała, że

jest ju

ż bezpieczna. Dziękowała w myślach komuś, kto pracował w

CBS News, a kto w tak odpowiedniej chwili zadzwonił. Pojawienie

się w takim programie było sposobem zaprezentowania się, o jakim

marzył każdy kandydat. Żaden szef kampanii wyborczej nie przepuści
podobnej okazji.

Stacey jechała swoim błękitnym BMW do rodziców, do ich dużego

domu w Chevy Chase. Justin na pewno pomyśli, że wróciła do

swojego mieszkania. Mogła więc spokojnie ukryć się w domu
rodzinnym.

Caroline Lipton właśnie wychodziła na zebranie organizacji

charytatywnej. Ubrana była w szyty na miarę, bardzo piękny i bardzo
kobiecy szary kostium.

Co za, hm... interesująca sukienka, Stacey - powiedziała Caroline

taktownie. -

Czy wybierasz się do dyskoteki, kochanie?

Stacey musiała uśmiechnąć się. Matka, zawsze taka elegancka,

mogłaby poczuć się wstrząśnięta, dowiedziawszy się, że to był strój
do pracy.

- Nie, mamo -

odpowiedziała. - Właściwie, ciągle jeszcze źle się

czuję. Pomyślałam, że może jednak skorzystam z twojej propozycji i
zamieszkam w mo

im starym pokoju, a Grace ugotuje dla mnie rosół.

Doskonale, moja droga. Zaraz zawołam Grace. - Caroline dotknęła

czoła Stacey. - Masz wypieki, ale to nie gorączka. Moja biedna

Stacey. Szkoda, że muszę wyjść i zostawić cię samą,

Stacey chciała przycisnąć dłoń matki do policzka, poczuć jej dotyk i

błagać, by została. Nie zrobiła tego jednak. Tylko Spence rzucił

wyzwanie obowiązującej w rodzinie Liptonów powściągliwości i

ożenił się z uczuciową i pełną ciepła kobietą. Stacey wiedziała, że

rodzice źle znoszą Patty. Te wszystkie jej uściski i pocałunki!

Zupełnie tego nie akceptowali.

Jednak w tej chwili typowa dla Liptonów skrytość bardzo przydała

się Stacey. Dzięki niej matka nie będzie wyciągać z niej żadnych

informacji, prywatność zostanie uszanowana.

Mamo, muszę odpocząć i naprawdę nie chcę, żeby mi ktokolwiek

przeszkadzał. Czy mogłabyś poprosić Grace, aby każdemu, kto tutaj

zadzwoni, mówiła, że mnie nie ma? Chyba, że byłaby to Brynn,

oczywiście.

- Naturalnie, powiem jej to, kochanie -

odpowiedziała matka. - A

teraz idź na górę i odpoczywaj.

Stacey weszła do łóżka i natychmiast zasnęła. Kiedy obudziła się, po

mdłościach nie zostało ani śladu, natomiast pojawił się wilczy apetyt

Zjadła dwie wielkie miski rosołu i trzy ciastka, które gospodyni
specjal

nie dla niej przygotowała.

To było wspaniałe. Grace. - Najedzona, rozsiadła się wygodnie na

krześle przy kuchennym stole. - No, czuję się milion razy lepiej.

- To dobrze. -

Grace zaniosła naczynia do zlewu. - A teraz może

zadzwonisz do Justina Marksa i

powiesz mu, gdzie jesteś.

Stacey znieruchomiała.
-

Czy... czy on dzwonił? - zapytała.

Cztery razy. Oczywiście, zastosowałam się do poleceń twojej matki

i nie powiedziałam mu, że tu jesteś - odparła oschle Grace. - Nie sądzę

jednak, aby pani Lipton miała na myśli Justina Marksa, prawda?

Właściwie, dlaczego jesteś tutaj, Stacey Lynn? W co wpakowałaś się
tym razem?

Prywatność swoich dzieci mogli szanować Liptonowie, ale nie

Grace. Zwłaszcza, kiedy podejrzewała, że coś jest nie w porządku. W
podejrzeniach t

ych myliła się bardzo rzadko. „Zdumiewająca Grace” -

tak mówiły o niej dzieci. Grace McKellum zaczęta prowadzić dom

Liptonów wkrótce po przyjściu na świat Sterne’a. Znała jeszcze

pierwszą żonę senatora, Dorothy, która zginęła podczas pożaru hotelu.
Grace

zaopiekowała się wówczas małym Spencem i Sternem, dopóki

ich ojciec nie poślubił dwudziestojednoletniej Caroline Courtney.

Była z nimi przez cały czas, dopóki młoda żona nie uporała się z

problemami, jakie na nią spadły, gdy nagle została matką dwóch

chłopców w wieku czterech i sześciu lat. Grace znała Stacey od

momentu narodzin i mogła, jak często sama mówiła, czytać z jej

twarzy jak z książki.

Jednakże teraz Stacey, choćby nie wiadomo jak bardzo tego chciała,

nie mogła zrzucić swoich problemów na Grace. Mogłaby ona

pomyśleć, że jej obowiązkiem jest powiedzieć o wszystkim Liptonom.

Stacey wiedziała, że nic nie jest w stanie zmienić lojalności Grace
wobec rodziców.

Och, znasz przecież Justina, Grace - powiedziała wesoło. - Zawsze

czegoś ode mnie chce.

Widzę, że jak zawsze bezlitośnie zadręczasz go, moja panno. Czy

jest to jeszcze jedna próba zabawienia się kosztem tego biednego

człowieka?

Mylisz się. Grace - zawołała Stacey. - To o n zadręcza mnie!

- Stacey Lynn Lipton, od lat dokuczasz Justinowi. P

amiętam cię w

wieku szesnastu lat, jeszcze w szkolnej spódnicy i podkolanówkach.

Krążyłaś wokół niego i wykrzykiwałaś jakieś obraźliwe uwagi, od

których na pewno włosy stawały mu dęba na głowie. Widzę, że nic się

nie zmieniło od tamtej pory.

- To nieprawda! -

Stacey zawołała oburzona. - Nie rozumiem,

dlaczego go bronisz. Grace.

Nikogo nie bronię, Stacey - odparła Grace. - Wiem po prostu, że

jesteś do tego zdobią.

„Żeby to wszystko było takie proste!” - pomyślała Stacey smutno.

Gdyby Grace zdała sobie sprawę z całej powagi problemu, mogłoby

to być dla niej wielkim ciosem. Przez krótką chwilę Stacey żałowała,

że nie jest uczennicą wymyślającą nowe sposoby doprowadzania

Justina do szaleństwa. Teraz nosiła jego dziecko i była tym tak
przestraszona i zdenerw

owana, jak nigdy dotąd.

Nagle zadzwonił telefon. Stacey przełknęła ślinę.
-

Grace, jeśli to on... - powiedziała.

- Wiem, wiem -

odpowiedziała Grace, idąc do telefonu w holu. -

Wypełnię dokładnie polecenie twojej matki, chociaż nie podoba mi się
to.

Po chwi

li Grace zawołała Stacey do telefonu.

- To Brynn -

powiedziała. - Matka mówiła, że dla niej jesteś w domu.

Oczywiście. - Stacey odetchnęła z ulgą i wzięła słuchawkę. - Cześć,

Brynnie!

- Grace, na pewno nie wiesz, gdzie jest Stacey? -

usłyszała głos

Brynn

, nienaturalny i pełen napięcia. Wymawiała każde słowo

wyraźnie i powoli. - Justin Marks stoi obok mnie i jest zaniepokojony,

bo Stacey nie przyszła na umówioną wizytę u lekarza.

Stacey ciężko westchnęła.
-

Och, Brynn! Dziękuję! - powiedziała cicho. Brynn oczywiście

domyśliła się, że Stacey nie chce, aby Justin znał miejsce jej pobytu.

Uwaga na temat wizyty u lekarza była ukrytym ostrzeżeniem. Stacey

szybko oddała słuchawkę Grace.

- Grace, Justin stoi obok Brynn. Powiedz mu...
- Grace nic nie musi mi ju

ż mówić - usłyszała nagle głos Justina. - Za

godzinę będę tam, żeby cię zabrać, Stacey. I nie próbuj znowu

zniknąć. - Usłyszała dźwięk odłożonej z impetem słuchawki.

Wszystko słyszał - jęknęła Stacey. - Musiał odebrać Brynn

słuchawkę. Co za drań!

- Sta

cey, wiesz przecież, że Justin Marks jest bardzo stanowczym

człowiekiem - przypomniała jej Grace. - A poza tym doskonale zna
ciebie.

„Doskonale, rzeczywiście!” - pomyślała przygnębiona Stacey.

Justin przyjechał do domu Liptonów czterdzieści minut później. Był

surowy i poważny; nie odpowiedział na powitanie Grace. Stacey

domyśliła się, że jest zły na gospodynię za to, że aż cztery razy

okłamała go. Justin Marks nie lubił, gdy ktoś psuł mu szyki.

Stacey schodziła po schodach w sposób, jak sądziła, dumny i

wyniosły. Nareszcie nie czuła się ani słaba, ani chora. Cera odzyskała

naturalny kolor, a złocistobrązowe oczy ożywiało wyzwanie.

- Witaj, Justinie! -

przywitała go chłodno.

„Do diabla! -

pomyślała. - Ani jego garnitur, ani koszula, ani nawet

krawat nie m

iały najmniejszego zagięcia, najmniejszej fałdki, podczas

gdy ona spala w sukience”. Zrozumiała, że jest w gorszej sytuacji i

jeszcze wyżej uniosła głowę.

Chcę, abyś wiedział, że jestem oburzona twoim despotycznym,

nieznośnym wtrącaniem się w moje sprawy - powiedziała.

- A to nic nowego -

uciął Justin. - To nas nie zatrzyma, Stacey.

Idziemy!

Bądź teraz grzeczna, Stacey! - upomniała ją Grace, gdy znajdowali

się już za drzwiami.

Stacey skrzywiła się.
-

To byłoby wielkie święto - ponuro powiedział do siebie Justin.

Wepchnął ją do swojego smutnego, szarego (jakżeby inaczej)

oldsmobila. Zachowywał się obojętnie i chłodno jak zawsze.

Przypomniała sobie radosne i ciepłe powitanie dzisiaj rano w biurze i

poczuła dziwne dławienie w gardle. Teraz wydawało jej się, że ten

Justin, który siedzi obok niej i zachowuje lodowaty spokój, nie jest

zdolny do jakichkolwiek uczuć.

Jadąc zatłoczoną autostradą do szpitala Walter Reed, nie powiedzieli

do siebie ani słowa. Stacey wiedziała, że Justin jest wściekły.
Zastanawi

ała się tylko, dlaczego wiezie ją, marnując swój cenny czas,

na wizytę u lekarza w drugim końcu miasta? Doszła do wniosku, że

Justin traktuje całą tę historię jak toczącą się między nimi walkę o

władzę i że chce wyjść z tej walki zwycięsko. Zacisnęła usta i

skoncentrowała się na obmyślaniu planu dalszego działania. Musi

jakoś załatwić sprawę z lekarzem...

Justin musiał zostać w poczekalni, co najwyraźniej zirytowało go.

Najchętniej wpakowałby się do gabinetu, gdzie Stacey, mając na sobie
tylko figi i krótk

ą bawełnianą koszulkę, siedziała na przykrytym

papierowym prześcieradłem stole.

Doktorze Simpson, czy lekarze, kończąc studia, składają jakąś

przysięgę? - zapytała, gdy doktor mierzył jej ciśnienie.

- Owszem -

odpowiedział. - Nazywamy to przysięgą Hipokratesa.

Lekarze ślubują w niej, między innymi, że nie będą udzielać żadnych
informacji o swoich pacjentach. -

Sprawdził jej tętno.

Czy pan również składał taką przysięgę?

Oczywiście.

W takim razie chciałabym, żeby pan jej dzisiaj dotrzymał. -

Spojr

zała mu prosto w oczy. - Widzi pan, spodziewam się dziecka i...

Dwadzieścia minut później Stacey i Victor Simpson wyszli z

gabinetu do poczekalni. Justin odrzucił pismo, które właśnie

przeglądał i wstał.

- I co? -

zapytał niecierpliwie, patrząc uważnie na Stacey.

Idealnie zdrowa młoda kobieta - odparł z przekonaniem doktor

Simpson. Stacey spojrzała na Justina, jakby chciała powiedzieć: „A

co, nie mówiłam?”

Naprawdę wszystko jest w porządku? - Jego spojrzenie wędrowało

od czubka głowy Stacey do butów.

Ależ oczywiście. - Doktor odwrócił się do Stacey. - Mam nadzieję,

że nie zapomnisz o obietnicy, Stacey?

Nie zapomnę. - W jej torebce znajdowały się recepty na witaminy i

żelazo dla ciężarnych kobiet, a także na środek mający zahamować

wymioty. Obiecała również doktorowi Simpsonowi, że w następnym

tygodniu odwiedzi ginekologa. Podał jej nazwiska kilku godnych
zaufania kolegów.

No cóż, cieszę się, że nic złego nie dzieje się z tobą - powiedział

Justin, gdy szli do windy. -

Zaczynałem podejrzewać... Dlaczego, do

diabła, uciekłaś wtedy, Stacey? - westchnął z irytacją.

Zostałam zesłana na ziemię tylko w jednym celu - żeby cię

irytować, Justinie - odpowiedziała Stacey oschle. - Wypełniałam tylko
swoje zadanie.

- Co ty wygadujesz? -

uśmiechnął się niechętnie. - Co obiecałaś

doktorowi, Stacey?

„Boże, znowu ta jego dokładność! - pomyślała Stacey. - Nigdy

niczego nie przeoczy, nawet najdrobniejszego szczegółu.” Przygryzła

dolną wargę.

Ja... obiecałam, że zareklamuję go w programie Corda Marshalla -

odpar

ła. - Zdaje się, że doktor chce trochę rozkręcić interes.

- Stacey!
-

Już dobrze, dobrze! - zawołała. - Obiecałam, że przyślę mu kilka

zdjęć taty z autografem. - Była dumna ze swego refleksu. Justin kupił

to kłamstwo, kiwając z satysfakcją głową.

- To, ocz

ywiście, da się załatwić. Powiem June, żeby przysłała mu

jutro pięć takich fotografii. A może prosił o więcej?

Myślę, Justinie, że pięć sztuk będzie dla doktora miłą nie-

spodzianką - powiedziała Stacey.

Dołączę do tego znaczki i literaturę wyborczą. Simpson może to

rozprowadzić wśród swoich kolegów. Nie zaszkodzi mieć po swojej
stronie kilku lekarzy...

Stacey przestała go słuchać w momencie, gdy zaczął rozważać

możliwość zdobycia poparcia Amerykańskiego Stowarzyszenia

Lekarzy. Zawsze przestawała go słuchać, gdy mówił, jakby udzielał

wywiadu dla programu „Dzień dobry, Ameryko!” Wyszli ze szpitala,

a Stacey uświadomiła sobie, że Justin ciągle jeszcze mówi.

Zgłaszanie się do wyborów prezydenckich na początku listopada

ma taką zaletę, że daje czas na doprowadzenie do perfekcji stylu

kandydata, a także na w miarę wczesne umocnienie kampanii. Na

wiosnę będziemy w szczytowej formie...

Stacey skrzywiła się. Czy naprawdę spędziła niezwykle namiętną noc

z tym człowiekiem? Wydawało jej się, że ktoś, kto ubiera się w taki
nudny, monotonny sposób i potrafi jedynie bez

osobowo i poważnie

rozmawiać o strategii politycznej, jest tak samo nieprzystępny i

pozbawiony uczuć jak komputer IBM. Czy to możliwe, aby w tym

ubranym na szaro automacie ukrywał się namiętny i czuły człowiek?

To rozdwojenie budziło w niej wątpliwości.

Zgadzasz się, Stacey? - Usłyszała pytanie Justina, gdy doszli do

samochodu.

- Co? -

spojrzała na niego nieprzytomnie.

Proponuję ci, żebyś spędziła część lutego w New Hampshire,

organizując tam spotkania przedwyborcze. - W jego głosie zabrzmiało
zniecierpliwienie.

Stacey pomyślała, że w lutym będzie w siódmym miesiącu.

Cmoknęła z irytacją.

Sądziłam, że twoja kampania w New Hampshire jest już zapięta na

ostatni guzik. Masz przecież takich wspaniałych agentów,

dynamiczny zespół. Doskonała, precyzyjna organizacja.

Justin spojrzał na nią ze źle skrywanym rozdrażnieniem i

zmęczeniem.

Bardzo starannie przygotowaliśmy tam grunt, ale nie możemy na

tym poprzestać. Podczas całej kampanii trzeba zwracać uwagę na

najdrobniejsze szczegóły. Nie możemy pozwolić sobie na żadne

ryzyko. Oczekuję, że wszyscy w twojej rodzinie zaangażują się i będą

z nami współpracować.

- Wiesz, Justinie! -

powiedziała. - Myślę, że bardziej przysłużę się

kampanii, będąc na uboczu. - Pomyślała, że dla kampanii byłoby

najlepiej, gdyby w ogóle zniknęła na kilka lat.

Justin usiadł za kierownicą. Jego twarz była zachmurzona.
-

Nie zamierzasz niczego nam ułatwiać, prawda, Stacey?

Położyła głowę na oparciu fotela i zamknęła oczy. Wydawało jej się,

że obydwoje mówią różnymi językami. On był zajęty zbliżającymi się

wyborami, podczas gdy ona skupiła całą swoją uwagę na ich dziecku,

którego istnienie trzymała w tajemnicy. Niestety, stawało się to coraz

trudniejsze, a jednocześnie nie potrafiła zaufać temu opętanemu

polityką człowiekowi.

Dlaczego tak bardzo się w to wszystko angażujesz, Justinie? - nagle

zainteresowało ją to, chciała czegoś się o nim dowiedzieć, poznać

motywy działania. - Wiem, że ubieganie się o prezydenturę jest

jedynym możliwym sposobem samorealizacji mojego ojca, ale ciebie

przecież to nie dotyczy. Co w tym wszystkim znajdujesz dla siebie,

poza morderczym rozkładem zajęć, napięciem, wyczerpaniem i

rutyną?

Więc tak, według ciebie, wygląda działalność polityczna? - zapytał

Justin. -

Tak właśnie wyobrażasz sobie kampanię prezydencką? - W

jego głosie brzmiało niedowierzanie. - Czy naprawdę jest to tylko

możliwość samorealizacji? Tylko wyczerpanie, strach i napięcie?

Stacey przytaknęła, a jej oczy zabłysły.
- Czy

żbym zapomniała wspomnieć o dehumanizacji i obłudzie?

Możesz jeszcze to dodać do listy.

Justin spojrzał na nią zaskoczony.
-

Jak możesz być tak źle do tego nastawiona? - zawołał. - Stacey,

przecież to jest sposób na życie! To szansa na przekształcenie
po

mysłów senatora, które mogłyby być równie dobrze moimi

własnymi, w realne programy prowadzące do stabilizacji i poprawy

warunków życia naszego społeczeństwa. Przecież to możliwość
umocnienia demokracji!

Justinie, nie występujesz w tej chwili przed kamerami - przerwała

mu Stacey. -

Czy mógłbyś, porzucając krasomówstwo, wyjaśnić mi,

dlaczego chcesz poświęcić swoje życie temu, aby uczynić mego ojca
prezydentem? -

zapytała. - Jestem bardzo tego ciekawa. Naprawdę

chciałabym wiedzieć...

Co sprawia, że jestem taki, jaki jestem? - dokończył Justin,

uśmiechając się lekko.

Stanowisz wielką zagadkę - ciągnęła Stacey. - Znam cię od

dziesięciu lat, ale w dalszym ciągu jesteś dla mnie zupełnie obcym

człowiekiem.

Jego twarz zmieniła się w jakiś dziwny sposób. Uruchomił samochód

i włączył się w ruch uliczny.

Czy zapoznałaś się kiedyś z jedną chociaż ekonomiczną propozycją

swego ojca? -

zapytał. - Albo przeczytałaś jakąś jego wypowiedź na

temat polityki zagranicznej?

Stacey zaprzeczyła. Pomyślała ze smutkiem, że ten człowiek nie

potrafi zrezygnować z politycznych przemówień.

No cóż - ciągnął. - Wszystkie te propozycje i pomysły są moje,

Stacey. Wymyślone i napisane przeze mnie. Oczywiście, twój ojciec

stworzył te najbardziej spektakularne opinie na temat rodziny i

moralności, ale to ja określiłem jego stanowisko dotyczące ekonomii i
polityki zagranicznej.

Stacey wzruszyła ramionami.
- Chyba nie bardzo wiem, o czym mówisz -

powiedziała.

Na uniwersytecie w Stanford wybrałem specjalizację z ekonomii -

mówił dalej, jakby w ogóle jej nie słysząc. - Kiedy skończyłem Szkołę

Ekonomiczną Whartona, spróbowałem sił w świecie biznesu. Dobrze

poznałem różne finansowe sztuczki, ale w końcu znudziło mnie to.

Lubiłem świat idei. Właśnie myślałem o przyjęciu stanowiska

wykładowcy na uniwersytecie, gdy spotkałem twego ojca podczas
zbierania funduszy w Nowym Jorku. Zain

teresował mnie. Chciał

osiągnąć sukces na skalę państwową, ale nie miał w sobie potrzebnej

do tego siły i determinacji. Ja, dzięki doświadczeniu wyniesionemu z
pracy w handlu i reklamie, wie

działem wszystko o panujących

tendencjach i kierunkach. Umia

łem sprzedać każdy towar. To

wystarczyło, aby twój ojciec zaproponował mi pracę. Otrzymałem
stanowisko asystenta administra

cyjnego, dzięki któremu mogłem

łączyć politykę ekonomiczną z moimi ulubionymi teoriami i

pomysłami. - Jego oczy rozświetlił entuzjazm. - Kiedy trzeba było

zająć jakieś stanowisko dotyczące spraw zagranicznych, pochłaniałem

wszystko, co było dostępne na ten temat. Rozmawiałem z ekspertami,

kończyłem różne kursy. To cudowne - uczyć się, tworzyć i

wprowadzać w życie pomysły.

Czyli ty odwalałeś całą robotę, a tata zbierał zaszczyty -

zaprotestowała Stacey. - Wszyscy byli przekonani, że to jego teorie.

Nie obchodzi cię to, Justinie? - zapytała.

- Oczyw

iście, że nie - odparł. - Nie jestem politykiem, Stacey.

Pomijając moje umiejętności handlowe, jestem tylko ekonomistą i

entuzjastą polityki zagranicznej. Prowadzenie kampanii to rzecz

tymczasowa, konieczna, jeśli chcemy, aby twój ojciec został
prezydentem -

ciągnął Justin. - Ja sam nie mam ani takich pieniędzy,

ani takich powiązań politycznych, ani takiego autorytetu wśród

polityków jak twój ojciec. On jest kandydatem lub, jeśli wolisz,

przywódcą moich marzeń. Obydwaj z senatorem bardzo szybko
zorient

owaliśmy się, ile jesteśmy dla siebie warci. Nasza współpraca

układa się harmonijnie i bezproblemowo.

I jeśli ojciec dostanie się do Białego Domu, ty zdobędziesz ważną,

wysoko notowaną pozycję - dodała Stacey. - Będziesz miał wielką

władzę. - Stacey nareszcie zaczynała wszystko rozumieć i ta prawda

była przygnębiająca.

- Tak -

przyznał Justin szczerze. - Nie przeczę, że władza stanowi

pokusę nie do odparcia, ale jest też coś ważniejszego. Mam wrażenie,

że dzięki temu należę do... - przerwał i zmarszczył brwi,

niezadowolony, że powiedział zbyt dużo. Było jasne, że Justin nie

chce dłużej rozmawiać na ten temat, ale Stacey nie zamierzała re-

zygnować.

Należysz do czego, Justinie? - drążyła.

Nieważne. - Uśmiechnął się z zakłopotaniem. - Nie chcę cię dłużej

zanudzać. - Był najwyraźniej skrępowany.

To zafascynowało Stacey. Nie zamierzała pozwolić, aby teraz

wymknął się jej.

Zanudzałeś mnie przez całe lata tym swoim politycznym żargonem

odparła. - Powiedz mi, Justinie.

Co mam ci powiedzieć? - próbował wykręcić się od odpowiedzi.

To, co ukrywasz. Coś o jakiejś przynależności.

Stacey, nie mam ochoty rozmawiać na ten temat - uciął krótko.

Przysunęła się bliżej niego.
-

Nie przestanę cię męczyć, dopóki mi nie powiesz, Justinie. -

Zobaczyła, jak mocno zaciska szczęki, jak kurczowo trzyma kie-

rownicę. Przysunęła się jeszcze bliżej. - Mów - rzekła łagodnie.

Uświadomiła sobie, że go dręczy i przypomniało jej się oskarżenie

Grace: „Od lat zadręczasz tego człowieka!” Czyżby naprawdę tak

było? Ta myśl zaniepokoiła ją.

Justin wziął głęboki oddech.
-

Nigdy nie należałem do nikogo ani do niczego - zaczął mówić

monotonnie, bez żadnych emocji. - Wychowywałem się w różnych

sierocińcach i nie miałem własnej rodziny. Chociaż muszę przyznać,

że opiekunowie byli dla mnie raczej mili. Wiedziałem jednak, że

moim jedynym kapitałem jest inteligencja. Dlatego studiowałem i

pracowałem, całkowicie rezygnując z innych rzeczy

sportu, przyjaźni, działalności społecznej. Otrzymałem stypendium

w Stanford. Byłem wzorowym studentem, ale nigdy nie brałem

udziału w życiu studenckim. Później, po skończeniu studiów, również

nic się nie zmieniło.

A posiadając władzę, nie musisz starać się, żeby do czegokolwiek

należeć - powiedziała Stacey w zamyśleniu. - Siłą rzeczy zostajesz

włączony. Ty wszystkim kierujesz. - Spojrzała na niego z uwagą. Po

raz pierwszy udało jej się wyciągnąć z niego tak osobiste zwierzenia.

Nie miała pojęcia, jak bardzo był samotny w młodości, jak bardzo

brakowało mu miłości. Ze wstydem uświadomiła sobie, że nigdy nie

starała się dowiedzieć czegokolwiek bliżej o nim.

Justin, bardzo zakłopotany, wzruszył ramionami. Stacey była pewna,

że żałował teraz chwili słabości i tak osobistej rozmowy. Ona jednak

chciała wiedzieć jeszcze więcej. Czuła, że jakiś wewnętrzny nakaz

zmusza ją do poznania prywatnego życia Justina.

Czy nigdy nie pragnąłeś czegoś więcej w życiu niż tylko

zawodowych i szkolnych sukcesów? -

zapytała. - Czy nigdy nie

chciałeś założyć własnej rodziny? - Pytanie to wymknęło się jakoś
samo, wbrew woli Stacey.

Wydaje mi się, że w którymś momencie swego życia poczułem taką

potrzebę - przyznał Justin, uśmiechając się lekko. - Jednak dziesięć lat

temu zacząłem pracować z twoim ojcem i zawarłem znajomość z

rodziną Liptonów, a to...

Nie musisz nic więcej mówić - ucięła oschle Stacey. - Ob-

serwowanie z bliska Liptonów może w każdym zabić chęć założenia

własnej rodziny. Nie zaskoczyłeś mnie tym. Wiem, że nie jesteśmy
normalni.

Nie to miałem na myśli, Stacey - odparł Justin. - Chciałem

powiedzieć, że poczułem się członkiem waszej rodziny.

Stacey spojrzała na niego z niedowierzaniem. Justin Marks miał

należeć do jej rodziny? Była zaskoczona. To wydawało się

nieprawdopodobne. W ciągu tych dziesięciu lat nikt z Liptonów,

nawet rodzice, nie uważali Justina za członka rodziny. Mógł być,

oczywiście, bezcennym pracownikiem, ale nigdy jednym z nich!

Spojrzała na siedzącego obok przystojnego mężczyznę i łzy

napłynęły jej do oczu. To znowu te cholerne hormony! Miała ochotę

zapłakać nad samotnością tego człowieka i nad tym, jak bardzo był

niezrozumiany. Zaczęła szukać w torebce chustki.

Czy zjesz ze mną kolację dzisiaj wieczorem? - zapytał Justin.

Stacey z ulgą pomyślała, jak dobrze złożyło się, że panujący na

drodze ruch i padający deszcz zmuszają Justina do skupienia uwagi

tylko najeździe. Nie potrafiłaby wyjaśnić mu, dlaczego płacze. Sama

nawet tego nie wiedziała!

To nie jest dobry pomysł, Justinie - odpowiedziała cicho. W

każdym bądź razie nie teraz, gdy wzbudził w niej takie wyrzuty
sumienia.

- Dlaczego nie? -

zapytał. - Przecież obydwoje musimy jeść, prawda?

Zabrzmiało to zupełnie niewinnie.

- Tak, ale nie razem -

odpowiedziała.

Właśnie, że razem - powiedział stanowczo.

- Justinie, to nie ma sensu. -

Zgniotła papierową chusteczkę i

wrzuciła ją do torebki. - Jesteśmy zbyt różni, a poza tym nie interesują
mnie przelotne romanse.

- Wiem -

odpowiedział z jakąś dziwną satysfakcją w głosie. -

Uważam, że to, co jest między nami, nie jest przelotne.

Przyznała mu w duchu rację. Cokolwiek między nimi zdarzyło się,

dalekie było od przypadkowości i przelotności. Panujące między nimi

napięcie było zawsze bardzo silne.

Popatrzyła przez okno na padający deszcz i nie mogła powstrzymać

się, żeby nie zapytać.

Justinie, czy miałeś jakieś... chwilowe romanse?

Uświadomiła sobie, że przez wszystkie lata ani razu nie widziała,

żeby wychodził na randkę. Zawsze znajdował się w pobliżu, z danymi

statystycznymi, organizując różne spotkania dla senatora i jego

rodziny. Były to jednak tylko oficjalne okazje. Justin uczestniczył w

nich służbowo. Liptonowie nie spoufalali się z asystentem

administracyjnym senatora. Stacey zaczęła się zastanawiać, jakie

kobiety podobają się Justinowi. Co by się stało, gdyby nagle pojawił

się na którejś z tych uroczystości z piękną blondynką u boku? Poczuła

dziwny ucisk w żołądku, na pewno nie mający nic wspólnego z ciążą.

Justin był wyraźnie niezadowolony z poruszonego tematu.
-

Owszem, byłem w swoim życiu związany z kilkoma kobietami -

powiedział i wzruszył ramionami. - Nic jednak nie przetrwało. Nie

było żadnych zobowiązań.

Stacey nawet nie próbowała zrozumieć, czemu odpowiedź tak bardzo

ją ucieszyła.

Czy dlatego, że całkowicie poświęciłeś się karierze? - zapytała.

Może czekałem, aż dorośniesz i zauważysz mnie, Stacey -

zrewanżował się.

- A

jeśli w to uwierzę, obiecasz mi gwiazdkę z nieba? - zakpiła.

Justin rzucił jej szybkie zagadkowe spojrzenie.
-

Skoro wyczerpaliśmy już ten temat, czy możemy wrócić do sprawy

naszej dzisiejszej wspólnej kolacji? -

zapytał.

Jesteś bardzo uparty - odpowiedziała zirytowana.

Oczywiście, że jestem. To cecha wszystkich polityków. A więc,

dokąd pójdziemy na kolację?

Westchnęła z rezygnacją. Justin nie zrezygnuje i nie pogodzi się z

odmową. Ona zaś była zbyt zmęczona, aby dłużej z nim się spierać.

- No dobrze -

zgodziła się z oporami. - Zjemy wspólnie kolację, ale

to wszystko, Justinie. Nie zamierzam iść z tobą do łóżka - dodała

dzielnie i zaczerwieniła się.

Justin nic nie odpowiedział, Stacey jednak zauważyła pełen

zadowolenia uśmieszek. I chociaż bardzo chciała rozzłościć się na

niego, zupełnie jej się to nie udało. Po prostu nie była zła na niego ani

za to, że tak nalegał na tę kolację, ani za to, że w taki bezwzględny

sposób zaciągnął ją do lekarza. I nawet nie próbowała zrozumieć,

dlaczego jego uśmiech wzruszył ją.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Czy moglibyśmy zatrzymać się przy aptece? - zapytała Stacey, gdy

zjechali z autostrady na drogę prowadzącą do miasta. - Chciałabym

kupić witaminy i żelazo, które przepisał mi doktor Simpson. -

Oczywiście nic nie wspomniała o przeciwwymiotnym lekarstwie,

które w tej chwili było najważniejsze.

Oczywiście, nic nie stoi na przeszkodzie - odpowiedział Justin.

Stacey uśmiechnęła się. Justin był tak uprzejmy, że nagle przestała

razić jego ogromna dbałość o szczegóły, która zawsze doprowadzała

ją do szaleństwa.

Ciągle mżył deszcz. Wjechali na parking obok apteki wielkiej jak

supermarket. Justin wysiadł z samochodu, a Stacey odpięła pasy

bezpieczeństwa i chwyciła klamkę. Miała wrażenie, że drzwi zacięły

się, więc mocno popchnęła je ramieniem. Odskoczyły z impetem w

tym samym momencie, gdy z drugiej strony podszedł do nich Justin.

Nie przyszło jej do głowy, że Justin może obejść samochód dookoła

po to, aby otworzyć jej drzwi. Kiedy po raz ostami mężczyzna

zachował się wobec niej z taką kurtuazją? W dzisiejszych czasach

oczekuje się od kobiet, aby same dawały sobie radę ze wszystkim. I

właśnie teraz Stacey, nauczona takiej samodzielności, otworzyła

drzwi i uderzyła nimi Justina w sam środek czoła!

Rozległ się suchy trzask i z rany na czole zaczęła obficie płynąć

krew. Stacey krzyknęła i wyskoczyła z samochodu. Justin patrzył

przed siebie nieprzytomnym wzrokiem, a kolana zaczęły się pod nim

uginać. Stacey z przerażeniem ujrzała, jak bezwładnie usiadł na ziemi.

O Boże, Justinie! - zawołała i uklękła obok niego. - Zabiłam cię!

Justin otworzył jedno oko i ostrożnie dotknął ręką czoła.
-

Czuję się tak, jakby przetoczył się po mnie atak całej drużyny

futbolowej Uniwersytetu Nebraska -

powiedział niepewnym głosem,

próbując się uśmiechnąć.

- Och, Justinie! -

Chociaż jego utrata przytomności trwała. dosłownie

kilka sekund, Stacey była tym potwornie przerażona. Na czole Justina

urósł już duży krwiak, a z głębokiego rozcięcia ciągle płynęła krew.

- Justinie, przepraszam -

powiedziała Stacey i zaczęła płakać. - Nie

wiedziałam, że tam stoisz. Nie spodziewałam się, że będziesz chciał

otworzyć mi drzwi. - Przytuliła jego głowę do piersi i zaczęła

potrząsać torebką w poszukiwaniu czegoś, czym mogłaby opatrzyć

ranę. - Zużyłam ostatnią chusteczkę. Czym mam zatamować to
krwawienie? Och, Justinie! Tak mi przykro!

To nie była twoja wina, Stacey - powiedział Justin uspokajająco. -

Wypadki chodzą po ludziach. - Stacey uświadomiła sobie całą ironię

tej sytuacji. To o n a go zraniła, a teraz on próbuje ją pocieszyć. - W

kieszeni marynarki mam chustkę - dodał.

Stacey znalazła starannie złożoną białą chustkę. Przycisnęła ją do

rany i spojrzała na Justina z troską. To nie był już ten mężczyzna,

którego znała. Nie wydawał się już taki wygładzony i nieskazitelny.

Jego ubranie było przemoczone, ubrudzone ziemią oraz krwią; włosy

mokre i potargane. Był taki niepodobny do siebie. Łzy ponownie

napłynęły do oczu Stacey. Patrzyła na Justina, gdy siedział na ziemi

bezbronny, zakrwawiony, zabrudzony i obolały. To jej wina! Mocniej

przycisnęła chustkę do rany; Justin skrzywił się.

- Przepraszam -

płakała. - Biedny Justin!

Wszystko w porządku - zapewnił ją. - Tylko czuję się nieco

idiotycznie, siedząc na ziemi w strugach deszczu.

Justin wstał gwałtownie, zrobił kilka kroków i nagle zatoczył się.

Stacey podbiegła do niego i mocno go objęła.

Kręci ci się w głowie? - zapytała. - Oprzyj się o mnie, Justinie.

Chyba wstałeś za szybko. - Przeraził ją kolor jego twarzy, białej jak

ściana. - Nie jest wykluczone, że masz wstrząs mózgu. - Właściwie

była tego pewna. Drzwi uderzyły Justina bardzo mocno, a jego utrata

przytomności i późniejsze zawroty głowy tylko potwierdziły jej

diagnozę. Lucas już kilka razy w swojej brutalnej karierze futbolowej

miał wstrząs mózgu i Stacey doskonale znała świadczące o tym
objawy.

Justin, podtrzymywany przez Stacey, dotarł do samochodu. Chustka,

którą przez cały czas przyciskał do czoła, była już zupełnie

przesiąknięta krwią.

- Daj mi kluczyki, Justinie -

powiedziała Stacey. - Jedziemy do

najbli

ższego szpitala.

Jej ręce drżały, gdy przeszukiwała kieszenie Justina. Pochyliła się, a

on oparł ręce o jej biodra i powiedział:

Do szpitala? To zupełnie niepotrzebne, Stacey. W domu poleję ranę

jodyną i...

- Jedziemy do szpitala, Justinie. -

Miała już w ręku kluczyki. - Trzeba

założyć na tę ranę kilka szwów, a poza tym masz chyba wstrząs
mózgu.

Justin protestował podczas całej drogi do szpitala, jednak Stacey

całkowicie go ignorowała.

Nie próbuj być taki dzielny - powiedziała. - Wiem, że cierpisz. Nie

musisz przede mną udawać.

Gdy dojechali już na miejsce, Stacey pomogła mu wysiąść z

samochodu i dojść do izby przyjęć. Wobec dyżurnej pielęgniarki

zachowywała się jak rozwścieczona lwica broniąca małych. Jeśli

sytuacja tego wymagała, Stacey potrafiła zachowywać się, jak

przystało córce senatora. Nie zważając na przemoczone i zakrwa-

wione ubranie, podała swoje nazwisko, a tym samym nazwisko ojca, i

zażądała, aby natychmiast przyjęto Justina. Tak też się stało.

Była przy nim przez cały czas. Lekarz obejrzał ranę i kazał zrobić

rentgen czaszki. Następnie założył cztery szwy i na koniec zgodził się

z diagnozą Stacey, że Justin ma wstrząśnienie mózgu. Zalecił, aby

przez następne kilka dni chory leżał spokojnie w łóżku. Wypisał także

receptę na lekarstwo przeciwko mogącemu pojawić się bólowi głowy.

- Kilka dni w ciszy i spokoju! -

powiedział Justin ironicznie, gdy

wyszli ze szpitala. Miał na głowie imponujący opatrunek. Stacey

podtrzymywała go, mocno obejmując w pasie.

Gdyby doktor zobaczył mój rozkład zajęć na najbliższe dni -

ciągnął Justin - zrozumiałby, jak bardzo niedorzeczne jest jego
polecenie!

Justinie, musisz posłuchać lekarza - odparła Stacey. - Nie możesz

teraz, po takim wypadku, prowadzić swojego szalonego trybu życia.

Stacey, czuję się świetnie - zaprotestował Justin. - Nie będę leżał w

łóżku i tracił czasu tylko dlatego, że uderzyłem się w głowę!

Dotarli do samochodu i Stacey pomogła Justinowi wsiąść do niego.
- Pojedziesz teraz prosto do domu -

powiedziała. - Położysz się do

łóżka i zastosujesz do wszystkich poleceń doktora. Ja natomiast

zamierzam upewnić się, że tak właśnie będzie.

Justin uśmiechnął się rozbawiony.
-

Jesteś bardzo stanowcza, Stacey - powiedział.

Tak, upór jest cechą wszystkich ludzi związanych z polityką -

odpowiedziała, przypominając mu jego własne słowa. - Nawet tych

opornych, stojących na uboczu.

Znów zatrzymali się przy aptece, aby kupić przeciwbólowe lekarstwo

dla Justina i zrealizować receptę Stacey. Lek przeciwwymiotny będzie
jej teraz bardzo potrzebny, skoro ma dobrze za

opiekować się

Justinem.

Myślę, że będzie lepiej, jeśli tym razem zostanę w samochodzie -

powiedział Justin obrażonym tonem. Jednak mówiąc to, uśmiechnął

się i Stacey spojrzała na niego z rosnącym podziwem. Był taki

dzielny. Nie zdawała sobie dotąd sprawy z tego, że Justin ma takie

doskonałe poczucie humoru. Żartował teraz, kiedy prawdopodobnie

był bardzo cierpiący!

Pochyliła się, żeby uścisnąć jego rękę.
-

Zaraz wrócę z lekarstwami, Justinie - powiedziała ciepło.

Dwadzieścia minut później Justin wprowadził Stacey do swego

mieszkania, składającego się z kilku pokoi na pierwszym piętrze

odnowionego domu niedaleko Kapitelu. Ściany pomalowane zostały

na biało, a w oknach, zamiast zasłon, wisiały żaluzje. Niemodne i źle

dobrane meble były na pewno nie do przyjęcia nawet w czasach,
kiedy je wyprodukowano.

- Och! -

zawołała Stacey, rozglądając się po strasznym salonie. - Co

za odważne pomieszanie stylów! Czy... sam urządzałeś swoje
mieszkanie, Justinie?

- Nie -

odpowiedział. - Wynająłem je już umeblowane.

Stacey odetchnęła z ulgą.
-

Więc nie obrazisz się, jeśli powiem, że te meble są ohydne? -

zapytała. - Od patrzenia na tę kanapę po prostu bolą oczy! Nie mogę

sobie przypomnieć, kiedy były modne ogromne pomarańczowe róże

na ckliwym różowym tle. I w dodatku to krzesło w niebieskie i żółte
pasy! Zbrodnia!

Justin roześmiał się.
-

Naprawdę nie spędzam tutaj zbyt dużo czasu - powiedział. - To

mieszkanie jest wygodne, bo znajduje się blisko biura, a poza tym

ciągle nie mam swoich mebli. - Obojętnie wzruszył ramionami.

Kuchnia i sypialnia urządzone były w ten sam bezosobowy i ponury

sposób. Nie było tam żadnego śladu obecności Justina Marksa.

Mieszkasz tu od dziesięciu lat? - zapytała z niedowierzaniem. Jak

mógł to wytrzymać? I jak w ogóle można mieszkać gdzieś dziesięć lat

i chociaż trochę nie naznaczyć tego miejsca swoją obecnością?

Kupiłem nowy materac trzy lata temu - powiedział Justin i usiadł na

brzegu podwójnego łóżka, przykrytego kapą z brązowego sztruksu.

To dobrze, ponieważ kilka następnych dni spędzisz w łóżku, a

położysz się do niego już! - Spojrzała mu prosto w twarz. - Teraz się

rozbierzesz. Przygotuję ci obiad,

Zanim zdążył odpowiedzieć, Stacey przeszła z sypialni do malej,

brzydkiej kuchni. W lodówce nie było nic, poza na wpół opróżnionym

pudełkiem margaryny. Zajrzała do szafek wiszących na ścianach;

znalazła tam dziwny zestaw talerzy i szklanek, należący najwyraźniej

do wyposażenia mieszkania. Był tam jeszcze bochenek chleba i duża

puszka czekolady w proszku. Zdumiona wróciła do sypialni.

Justin w dalszym ciągu siedział na brzegu łóżka.
-

Ależ tutaj w ogóle nie ma jedzenia! - zawołała Stacey.

- Rzadko jadam w domu -

odparł Justin. - Czasem robię sobie

śniadanie złożone z tostów i czekolady. Kilka razy zdarzyło mi się

jeść tutaj obiad, ale wtedy po prostu kupowałem w sklepie coś

mrożonego.

Nie możesz nie mieć nic do jedzenia w domu! - upierała się Stacey.

Nie rozumiała tego. Może Justin był naprawdę jakimś

skomputeryzowanym, doskonałym mechanizmem?

Stacey przyglądała mu się, jak zdejmował marynarkę. Pomyślała, że

ten człowiek nigdy nie miał swojego domu i rodziny. Jego

mieszkanie, okropnie urządzone i pozbawione niezbędnych do

normalnego życia przedmiotów, było prawdopodobnie wszystkim, co

mógł nazwać własnym domem. Było to tak samo żałosne jak fakt, że

Liptonowie stanowili dla niego ideał rodziny. Jak bardzo obydwie te

rzeczy były dalekie od prawdy!

Justin patrzył uważnie, jakby chciał poznać jej myśli. Nagle

przewrócił się na łóżko, chwytając się za obandażowaną głowę.

- Justinie! -

zawołała Stacey i podbiegła do niego. - Czy znowu masz

zawroty głowy? - Lekarz ostrzegł ją przed tym.

- Tak...
- Och, biedny Justin! -

Pomogła mu ostrożnie położyć głowę na

poduszkach. -

Czy chcesz tabletkę przeciwbólową? - Odpięła guziki

jego koszuli,

chcąc ułatwić mu oddychanie.

Nagle Justin chwycił ją za nadgarstki i przycisnął jej dłonie do swojej

piersi. Poczuła pod palcami kręcone, ciemne włosy i silne, umięśnione

ciało. Odetchnęła głęboko. W tej chwili Justin nie wyglądał jak

człowiek cierpiący na zawroty głowy. Był bardzo czujny, skupiony i...

- Justinie... -

Stacey próbowała uwolnić ręce, ale trzymał je mocno.

Czy mówiłem ci już, jaka jesteś piękna? - zapytał stłumionym

głosem.

Jej serce gwałtownie zabiło. Biorąc jednak pod uwagę okoliczności,

to znaczy łóżko, ciszę i mrok w pokoju, a także bandaż na głowie

Justina, Stacey zachowała zdrowy rozsądek. Zmusiła się do uśmiechu.

Chyba naprawdę majaczysz, Justinie. Wyglądam jak zmokła kura -

powiedziała, wiedząc, że jest bliska prawdy. Włosy miała wilgotne,

proste i sztywne od deszczu, sukienka była pognieciona i

zakrwawiona, a po makijażu nie zostało ani śladu.

- Nie! -

Wziął jej twarz w swoje ręce. - Nie, Stacey. Dla mnie jesteś

piękna. Piękna... - Jego ochrypły głos był jak pieszczota. Justin objął

ją za szyję i przyciągnął do siebie. Przez krótką, cudowną chwilę nie

myślała o niczym, tylko leżała z policzkiem przyciśniętym do

miękkich włosów, czując pod sobą silne, muskularne ciało.

Jedną ręką w dalszym ciągu obejmował jej kark, drugą zaś zaczął

gładzić biodro. Z ust Stacey wydobył się cichy jęk, poczuła budzący

się w niej wielki ogień.

Wystarczył jeden krótki moment, by Justin wsunął swoją nogę

między nogi Stacey i przewrócił ją na plecy. Leżał teraz obok, a ręka

wędrowała po ciele Stacey, przesuwała się po piersiach, brzuchu i

udach. Poruszała ustami, chcąc wymówić jego imię, ale nie

wydobywał się z nich żaden dźwięk. Patrzyła w ciemne oczy znajdu-

jące się teraz blisko jej twarzy. I wtedy powoli i nieodwołalnie jego

usta zaczęły zbliżać się.

- Nie, Justinie -

wyszeptała, ale wiedziała, że był to bardzo

symboliczny protest. Zadrżała. Chciała poczuć jego wargi na swoich i

to pragnienie doprowadzało ją do rozpaczy. Usta mężczyzny

zatrzymały się na chwilę.

- Tak, Stacey -

wyszeptał i wsunął dłoń między uda, by pieścić ją w

najbardziej intymny sposób. - Tak, kochana.

Nie mogła oddychać ani mówić. Pod wpływem pieszczot ciało

wygięło się w łuk, a z ust wydobyło się westchnienie.

- Pragniesz mnie, Stacey -

powiedział Justin, obserwując jej reakcję.

- Chcesz mnie. Powiedz mi to. -

Nie przestawał jej pieścić w tak

zmysłowy sposób, że bliska była szaleństwa. - Powiedz, kochanie.

Chcę usłyszeć, jak to mówisz.

Nie potrafiła mu się oprzeć, nie mogła już opanować narastającej w

niej dzikiej żądzy. Jego język dotykał lekko jej języka, drażnił, ale w

końcu uciekał, dopóki nie zawołała.

Och, Justinie! Chcę ciebie! Bardzo cię pragnę!

Usta wreszcie złączyły się i zaczęli całować się mocno, gwałtownie,

z żarem, który budził jeszcze większą namiętność. Ręka Justina nie

przestawała pieścić Stacey. Przylgnęła, pragnąc go...

Dzwonek telefonu dochodził jakby z innego wymiaru. Natrętny i

napastliwy, był zgrzytem w ich bardzo prywatnym świecie. Nie

przestawał jednak dzwonić! Po sześciu dzwonkach nie mogli dłużej

go ignorować. Czarny telefon stał na nocnym stoliku i brzęczał długo,

aż Justin nie odsunął się od Stacey i nie odebrał go.

Słucham - warknął do słuchawki. - Tak, Fred. Tak, zrobiłem to.

Tak, wiem. Opublikowaliśmy oświadczenie, które nakreśla...

„Jeszcze jedna polityczna rozmowa” -

pomyślała Stacey. Było to coś

na temat głosowania w senacie. Słuchała, niezdolna do tego, żeby

myśleć, poruszyć się czy zrobić cokolwiek innego. Czuła się słaba i

zdezorientowana; zbyt szybko nastąpił powrót z wyżyn seksualnego

pobudzenia do rzeczywistości.

Leżała teraz na łóżku i czuła się pusta, zawiedziona i coraz bardziej

zła. Zorientowała się, że Justin przygląda się jej i nagle uświadomiła

sobie, jak musi wyglądać, leżąc wyciągnięta na łóżku, z rozrzuconymi
nogami

i piersiami poruszanymi szybkim, płytkim oddechem. Usiadła

gwałtownie, mając wrażenie, że zaczerwieniła się od czubka głowy po

pięty. Justin mocno chwycił ją za rękę.

Puść mnie! - powiedziała cicho. Z trudem opanowała się, żeby tego

nie wykrzyczeć. Co powiedziałby Fred Rhodes, gdyby usłyszał, że w

sypialni szefa znajduje się córka senatora?

- Fred, porozmawiamy jutro rano -

powiedział Justin. Przez cały czas

trzymał Stacey bardzo mocno. Nie mogła się uwolnić i coraz bardziej

chciała krzyczeć. Justin zdawał sobie chyba z tego sprawę, bo

natychmiast zakończył rozmowę.

Puść moją rękę, Justinie! - wrzasnęła chwilę po tym, jak Justin

odłożył słuchawkę. - Natychmiast!

Stacey, wiem, że jesteś zdenerwowana - powiedział Justin

uspokajająco.

Masz rację, do cholery! - odparła Stacey. - Jestem zdenerwowana! I

jeśli zaraz mnie nie puścisz...

Połóż się, kochanie. Byłaś tak blisko;.. Pozwól mi...

- Nie! -

krzyknęła. Całe ciało płonęło ze wstydu. Cóż najlepszego

zrobiła! Załamywał ją brak panowania nad sobą. W równym stopniu

niepokoiło to, jak rozwścieczało. Zwalczyła w sobie ogromne

pragnienie, żeby się rozpłakać. Nagromadzone podniecenie domagało

się uwolnienia, dosłownie wrzało w jej rozbudzonym ciele. Gdyby

wtedy nie przerwał!

Nagle Justin puścił rękę Stacey. Korzystając z okazji, zerwała się z

łóżka i wybiegła z pokoju.

Wychodzę! - rzuciła przez ramię. Porwała płaszcz i torebkę z

okropnego krzesła w kolorowe pasy. Skierowała się do drzwi

wyjściowych. Nagle zamarła... Przecież nie ma samochodu! Musi
zadzw

onić po taksówkę, żeby wrócić do domu. Zazgrzytała zębami.

Powrót do sypialni Justina po to, żeby skorzystać z telefonu, był

ostatnią rzeczą, której Stacey pragnęła. Trzeba jednak w jakiś sposób

dostać się do domu, a to za daleko, żeby iść piechotą. Musi więc

wrócić do sypialni i zadzwonić.

Wyprostowała ramiona i weszła do pokoju, z którego dopiero

uciekła. Zdziwiła się, widząc, że Justin wciąż jeszcze leży na plecach,

a jego oczy są zamknięte.

- Justinie? -

powiedziała ostrożnie. Leżał zupełnie nieruchomo.

Wzrok Stacey spoczął na bandażu opasującym jego czoło i na ten

widok serce nerwowo w niej podskoczyło.

Justinie, dobrze się czujesz? - Zrobiła krok w jego stronę.

Otworzył oczy.
-

Myślałem, że już poszłaś, Stacey - powiedział.

Muszę zadzwonić po taksówkę - odpowiedziała. - Mój samochód

został u rodziców.

Justin podniósł dłoń do skroni.
-

Weź w takim razie mój - powiedział cicho. Musiała zbliżyć się,

żeby to usłyszeć. Stanęła obok łóżka i spojrzała na Justina. Niemal

słyszała, jak bije jej serce.

Justinie, boli cię głowa, tak? - zapytała. Doskonale wiedziała, że tak

właśnie było. Doktor zalecił ciszę i spokój, a w ciągu ostatnich

trzydziestu minut robili wszystko oprócz zachowywania ciszy i

spokoju! „Przeze mnie ten człowiek został ranny” - obwiniała się

Stacey. I teraz jeszcze bardziej pogarszała jego stan, całkowicie

ignorując polecenia lekarza.

- Justinie -

wyszeptała niepewnie, pragnąc dotknąć jego gęstych

czarnych włosów.

Justin otworzył oczy i jęknął.
-

Tak bardzo cię boli? - zawołała przestraszona.

Jęknął ponownie i obrócił się na bok.
- Okropnie -

odpowiedział. Jego głos był przytłumiony. - Do diabła,

nie zamierzam uskarżać się, Stacey. Nie szanuję ludzi, którzy użalają

się nad sobą.

Och, ty nie jesteś taki - zawołała oburzona.- Po tym wszystkim, co

dzisiaj przeszedłeś! Byłeś wspaniały, Justinie.

Wydał z siebie dźwięk, którego nie potrafiła zidentyfikować.

Pomyślała zaniepokojona, że to chyba jęk przed agonią. Biedak!

Może chcesz proszek przeciwbólowy? - zapytała.

Wezmę go później - odpowiedział. - Najpierw chyba zjem na

kolację tosty i czekoladę. Weź mój samochód i jedź do domu.

Kluczyki są w...

Nie mogę zostawić cię w takim stanie - przerwała mu Stacey. To

było nie do pomyślenia! Zostawić go samego, takiego cierpiącego, w
tym

okropnym mieszkaniu i w dodatku bez żadnego jedzenia!

- Czy zostaniesz na noc? -

Dotarł do niej stłumiony głos.

Spojrzała w jego kierunku, zastanawiając się, czy ktoś kiedykolwiek

został przy nim, gdy był chory lub gdy coś go bolało. Myślała o

małym chłopcu, który dorastał, nie mając własnego domu ani rodziny.

Serce skurczyło się pod wpływem bólu. Ogarnęła ją wielka litość dla

tego znakomitego polityka i maniaka pracy, który teraz leżał cicho i

spokojnie w łóżku. Był chory i potrzebował jej. Poczuła, że jest jej
bardzo bliski.

- Tak, Justinie -

odpowiedziała. Pragnienie, by go dotknąć, było teraz

tak silne, że poddała mu się i wyciągnęła rękę, żeby pogładzić ramię
Justina. -

Tak, zostanę z tobą.

W najbliższej pizzerii zamówili telefonicznie pizzę, którą do-

starczono im do domu. Justin stanowczo nie pozwolił Stacey wyjść po

zakupy w środku nocy i prościej było podporządkować się. Stacey

pomyślała, że może zaopatrzyć kuchnię Justina w żywność jutro rano.

Usiedli na łóżku, a pudełko z pizzą postawili między sobą. Zjedli ją

całą; wyglądało na to, że rana Justina nie zmniejszyła jego apetytu.

Zjadł pięć kawałków, Stacey tylko trzy.

Justin wziął prysznic i przebrał się w błękitną piżamę. Stacey nie

mogła oderwać od niego wzroku. Zawsze widziała go tylko w trzech

kolorach: czarnym, szarym i białym. Dopiero teraz okazało się, jak

wspaniale wygląda w niebieskim. Poza tym luźna piżama w jakiś

sposób podkreślała muskularną budowę ciała. Stacey przełknęła łyk

coli, trzymając puszkę w nerwowych palcach. Myśli niezależnie od

niej dryfowały w niebezpiecznym kierunku.

Mam kilka zapasowych bluz od piżam. Są w dolnej szufladzie -

powiedział Justin, nie spuszczając z niej wzroku. - Dlaczego nie

weźmiesz gorącej kąpieli i nie włożysz jednej z nich? Moglibyśmy

wtedy położyć się do łóżka.

Stacey zakrztusiła się colą. Justin zabrał puszkę i pochylił się, żeby

poklepać dziewczynę po plecach.

Wszystko w porządku, skarbie?

Justinie, przestań! - Stacey zaczynała już żałować obietnicy, że

zostanie na noc. Wydawało się, że bóle głowy zniknęły w jakiś

cudowny sposób, i to bez pomocy pigułek. Justin był pełen sił

witalnych, bardzo uwodzicielski i bardzo męski, co wprawiało ją w

wielkie zakłopotanie.

Będę spała w ubraniu - powiedziała stanowczo, cofając się przed

jego dłońmi. - I nie w łóżku z tobą, ale na kanapie w salonie.

Od tego wzoru na kanapie mogą przyśnić ci się koszmary - ostrzegł

Justin z uśmiechem. - Poza tym jest zbyt krótka i wąska, żeby mogło

być ci na niej wygodnie. - Chwycił jej rękę i podniósł do ust, żeby
p

ocałować. - Będziemy spać w moim łóżku, Stacey.

Jego podniecające słowa i pieszczotliwy dotyk wywołały w niej falę

pożądania. Wyrwała dłoń z jego rąk.

Justinie, to szaleństwo! - powiedziała z jękiem.

Nie bój się - rzekł. - Pozwól mi obejmować cię dziś w nocy. To

wszystko, czego chcę. Trzymać cię w ramionach przez całą noc.

Stacey miała wrażenie, że zatraca się w jego ciemnych, gorących

oczach. Nagle poczuła zmęczenie, kompletne wyczerpanie zarówno
fizyczne, jak i psychiczne. Wydarzenia ostatnich dwudziestu czterech

godzin: bezsenna noc, stresujący dzień, domagająca się swoich praw

ciąża, doprowadziły ją do stanu zupełnego odrętwienia.

Lekarz zalecił ci spokój i odpoczynek - przypomniała mu. - A to

wyklucza...

Tak, moja słodka - przerwał jej, uśmiechając się szeroko. - To

rzeczywiście absolutnie wyklucza...

Zaczął gładzić jej ręce od nadgarstków do ramion. Stacey zakręciło

się w głowie.

Chodź do łóżka, Stacey - powiedział miękko. - Najwyższa pora

pójść spać.

Stacey, bardzo już śpiąca, przytaknęła, nie dopuszczając do siebie

żadnych innych myśli. Bardzo wolno poszła do łazienki. Była zbyt

zmęczona, żeby wziąć prysznic. Starczyło jej sil tylko na to, aby zdjąć

sukienkę, za ciasny biustonosz i włożyć ciemnoniebieską bluzę od

piżamy Justina. Umyła twarz i wróciła do sypialni.

Justin odchylił kołdrę, zapraszając do łóżka. Materac był sprężysty i

bardzo wygodny, Stacey z ulgą wtuliła głowę w poduszki,

rozkoszując się ciepłem, jakie dawała wypełniona pierzem kołdra. Na

zewnątrz wiatr i deszcz uderzały o szyby. Poczuła się dobrze i

bezpiecznie. Była szczęśliwa, że leży w łóżku obok Justina. Wy-

dawało się, że zmęczenie krąży jak narkotyk w jej żyłach i usypia ją.

Zamknęła oczy.

I chwilę później już je otworzyła. Justin wsunął palce pod elastyczny

pasek rajstop i majtek.

- Zdejmij to, kochanie. -

Głos był łagodny i miękki. - Będzie ci

wtedy wygodniej.

Chwyciła jego rękę i ostrożnie odsunęła.
- Justinie. -

Była tak senna, że z trudem mówiła. - Zróbmy długą,

długą, bardzo długą przerwę.

Justin roześmiał się głęboko i radośnie. Przyciągnął ją do siebie,

robiąc ze swojego ciała coś w rodzaju kołyski.

Śpij, Stacey - szepnął, a ona poczuła jego oddech na swoich

włosach. Przytulona do niego, już prawie zasypiała, gdy nagle po-

myślała o Brynn. Dawno temu obydwie ustaliły, że ze względów

bezpieczeństwa zawsze będą sobie mówiły, dokąd wychodzą.

- Justinie. -

Odwróciła się w jego ramionach. - Muszę zadzwonić do

Brynn i powiedzieć jej, gdzie jestem.

Bez narzekania i zadawania zbędnych pytań wykręcił numer ich

telef

onu. Stacey pomyślała, że są jednak takie chwile, kiedy jego

praktyczność jest bardzo pożyteczną cechą. Podczas gdy Stacey

rozmawiała z Brynn, Justin przez cały czas trzymał ją w ramionach,

nie pozwalając zsunąć się ciepłej kołdrze.

Cieszę się, Stacey, że zaczęłaś rozwiązywać swoje problemy -

powiedziała Brynn, gdy Stacey wyjaśniła jej, gdzie spędzi tę noc.

Brynnie, to nie jest to, o czym myślisz - zaprotestowała Stacey.

- Owszem, Brynn -

powiedział głośno Justin. - To jest dokładnie to, o

czym myślisz.

- Justinie! -

upomniała go zawstydzona Stacey.

Brynn roześmiała się.
-

Ten facet chyba naprawdę zmienia się przy tobie, Stace. Przecież

nigdy dotąd nie żartował ani nie robił tego typu uwag.

- Och, to jest prawdziwy komediant! -

zawołała Stacey i żartobliwie

uderzyła Justina w rękę. On natomiast mocno objął ją ramionami i

nogami, uniemożliwiając ucieczkę. Wiła się w jego objęciach,

chichocząc mimo woli. Justin roześmiał się teatralnie, głośno i

łobuzersko, i jeszcze bardziej wzmocnił uścisk. Przez moment

zapomnieli o Brynn. W końcu ona sama, chrząkając, przypomniała o

swojej obecności.

- Stacey -

powiedziała - nie chciałabym psuć wam zabawy, ale nie

zgadniesz, kto kręcił się dzisiaj wieczorem obok naszego domu. Cord

Marshall! Twierdził, że szuka ciebie.

Justin usłyszał to i zesztywniał.
- Marshall? -

powtórzył.

Brynn, jestem pewna, że Marshall rzeczywiście mnie szukał -

powiedziała Stacey beztrosko. - Mam wystąpić w jego programie w

sobotę wieczorem.

- Co takiego? -

zapytała zaskoczona Brynn.

- Zapomnij o tym! -

uciął krótko Justin. Stacey próbowała uwolnić

się, ale nie wypuszczał jej ze swoich ramion.

Brynn, wczoraj wieczorem byłam na kolacji z Cordem -

powiedziała Stacey. - Właściwie, to okazało się, że jest bardzo miły i

obiecałam mu...

- M

iły! - powtórzyła Brynn. - Stacey, ten facet to straszny szuja.

Byłabyś bezpieczniejsza, jedząc obiad z chorym na tyfus!

Justin odebrał Stacey słuchawkę.
-

Nie denerwuj się, Brynn - powiedział uspokajająco. - Stacey nie

wystąpi w tym programie. Nie będzie także następnych obiadów z

tym „miłym” panem.

Stacey zachmurzyła się i zabrała mu słuchawkę.
- Brynnie...
-

Stacey, posłuchaj - przerwała jej Brynn. - Justin i ja po raz pierwszy

zgadzamy się ze sobą. Marshall to chytry lis. Próbował wyciągnąć ze
mnie inf

ormacje na temat twojej rodziny. Uważa, że nikt nie oprze się

jego wdziękowi i próbował mnie podrywać.

Cord Marshall próbował cię podrywać? - zawołała Stacey. - I co

zrobiłaś, Brynnie?

Pamiętasz, jak Lucas dawał nam kiedyś lekcje samoobrony? -

zapytała Brynn obojętnie. - Otóż po raz pierwszy wypróbowałam

swoje umiejętności właśnie na Marshallu. Okazało się, że to działa,
Stacey.

Och, jaka szkoda, że mnie przy tym nie było! - zawołała Stacey.

Co za żądza krwi! - Justin uśmiechnął się złośliwie. - Powiedz

Brynn, żeby przywiozła ci jutro jakieś ubranie - dodał. - Może wpaść
tutaj w drodze do pracy.

Zamówienie przyjęte! - zawołała Brynn, zanim Stacey zdążyła

cokolwiek powiedzieć. - Coś luźnego i wygodnego, prawda, Stacey?

- Dobranoc, Brynn - odpowi

edziała Stacey. Justin wziął słuchawkę i

odłożył na widełki. Jego ręce poszukały jej piersi.

Na czym to skończyliśmy? - zapytał.

- Na tym -

prawie zasypiając, odpowiedziała Stacey surowo i

odsunęła jego ręce, kładąc je na swoich biodrach. Nie przyszło jej do

głowy, żeby odsunąć się. Wręcz przeciwnie, przytuliła się mocniej do

Justina. Objął ją mocno.

- Dobranoc, Justinie -

powiedziała sennie.

- Dobranoc, kochanie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Stacey, gdzie, do diabla, są moje spodnie? - zawołał zirytowany

Justin.

Wziął już prysznic, ogolił się, ubrał w sztywno

wykrochmaloną, białą koszulę, szarą marynarkę, ciemny krawat,

skarpetki i białe spodenki. Teraz stał przed otwartą szafą i przeszu-

kiwał jej zawartość, wołając mocno zdenerwowany: - Nie ma tutaj ani
jednej pary spodni!

Przecież powiedziałam ci, że nie pójdziesz dzisiaj do pracy,

Justinie. -

Stacey patrzyła na niego rozbawiona. - Doktor kazał ci

odpoczywać i to właśnie będziesz robić. Wracaj więc do łóżka, a ja

przyniosę ci śniadanie.

Cholera, nie chcę żadnego śniadania! Chcę dostać moje spodnie!

Co z nimi zrobiłaś? Przecież było tutaj osiem par.

Zamknęłam je w bagażniku samochodu - oświadczyła Stacey,

bardzo z siebie zadowolona. -

A kluczyki mam ja. Wzięłam spodnie

ze sobą nawet do sklepu dziś rano, kiedy jeszcze spałeś. Byłam

pewna, że będziesz chciał iść do pracy. Wiedziałam, że bez spodni
daleko nie zajdziesz.

Zamknęłaś moje spodnie w bagażniku? - powtórzył Justin z

niedowierzaniem.

- Tak -

przytaknęła. - A potem zawiadomiłam twoje biuro, że nie

zyjdziesz dzisiaj. Zadzwoniłam również do mamy i poprosiłam, aby

powtórzyła ojcu, że miałeś wypadek i żeby nie przeszkadzać ci

tysiącami telefonów.

Zdaje się, że spędziłaś dzisiaj bardzo pracowity poranek, prawda? -

jęknął Justin. - Stacey, jest prawie dziesiąta! Nigdy w życiu nie

spałem tak długo. Muszę być dzisiaj w biurze.

To tabletka przeciwbólowa tak zwaliła cię z nóg - wyjaśniła Stacey.

Dałam ci ją o piątej rano, kiedy wstałam, żeby... - przerwała. No cóż,

lepiej nie wdawać się w szczegóły. Wstała wtedy, żeby połknąć swoje

przeciwwymiotne lekarstwo i od razu dała Justinowi proszki, na

wypadek, gdyby znów zaczęła go boleć głowa. Był wtedy taki śpiący,

że posłusznie je połknął.

- Narkotyzujesz mnie! -

oskarżył ją Justin. - Nigdy nie brałem

żadnych tabletek. Nawet aspiryny!

Stacey przyznała w myślach, że lekarstwo rzeczywiście silnie na

niego podziałało. Spał, kiedy o wpół do dziewiątej przyjechała Brynn,

spał także o dziewiątej, gdy Stacey wyjechała na zakupy. Zabranie ze

sobą jego spodni było nagłym i, jak się okazało, świetnym pomysłem,

którego Stacey sama sobie pogratulowała. W przeciwnym razie Justin

mógłby ubrać się i wyjechać do pracy przed jej powrotem ze sklepu.

Uzupełniłam nieco zapasy w twojej kuchni - powiedziała Stacey,

obciągając rękawy różowo-szarego dresu. Brynn kupiła ten dres w

okresie, kiedy zaczęła uprawiać bieganie. Luźne spodnie i bluza były

teraz idealne dla Stacey. Brynn podrzuciła także skarpetki i adidasy.

Jesteś mi winien sto pięćdziesiąt pięć dolarów za zakupy - dodała

Stacey.

- Co? -

zawołał Justin.

Potrzebowałeś wszystkiego - wyjaśniła Stacey - łącznie z solą i

pieprzem. Co chciałbyś na śniadanie? Płatki? Jajka? Bekon? - pytała

Stacey, wiedząc, że dzięki swemu cudownemu lekarstwu będzie

mogła sobie z tym wszystkim poradzić. - Kupiłam nawet sok

pomidorowy i zamrożone ciastka jagodowe.

Chcę odzyskać spodnie!

- Powtarzasz w kolko to samo.
-

Gdzie są kluczyki? - zapytał.

- W bezpiecznym miejscu. Tam, gdzie na pewno ich nie znajdziesz -

odpowiedziała. Schowała je w biustonoszu, który miała na sobie.

Posłała Justinowi zwycięski uśmiech. - A teraz włóż piżamę i wróć do

łóżka jak grzeczny chłopczyk. - Justin groźnie popatrzył na nią. -

Może dać ci gorący termofor? - zapytała wesoło.

Ruszył w jej stronę; jego oczy niebezpiecznie błyszczały.
-

Już dość tego, Stacey. - Stanął przy niej, ale odważnie spojrzała mu

prosto w twarz, nie dając się zastraszyć.

Uspokój się, Justinie, bo rozboli cię głowa.

Nigdy nie bolała mnie głowa! W ogóle nigdy nic mi nie było!

Tylko u

dawałem.

Wczoraj wieczorem leżałeś na tym łóżku, jęcząc z bólu. Widziałam

to. I słyszałam, Justinie.

Nic mi nie było - zaprotestował. - Chciałem, żebyś ze mną została i

dlatego symulowałem ból.

- Jasne! -

zakpiła. - Rozumiem. W dzień jesteś twardy i silny; nie

pozwalasz sobie wtedy na żadne słabości. Nie obawiaj się, nikomu nie

zdradzę twojej małej tajemnicy. - Wspięła się na palce, żeby po

matczynemu pogłaskać go po policzku.

- Szowinistka! -

rzekł gniewnie. - Bawi cię ta sytuacja?

Sam ją komplikujesz, Justinie. Po prostu poddaj się i pozwól,

żebym się tobą zaopiekowała. - Własne słowa wprawiły ją w

zakłopotanie. Wprost nie mogła oprzeć się pragnieniu zatroszczenia

się o niego. Szybko odwróciła się i poszła do kuchni.

Skupiła się na przygotowaniu dla niego śniadania: jajecznicy,

bekonu, soku pomidorowego, no i oczywiście jagodowego ciastka.

Ułożyła wszystko na talerzu i nagle uświadomiła sobie, że Justin stoi

w drzwiach i przygląda się. Miał na sobie świeżą niebieską piżamę.

Stacey uśmiechnęła się, bo, aczkolwiek niechętnie, w końcu spełnił jej

prośbę. Ich oczy spotkały się i przez krótki moment Stacey miała

wrażenie, że jakieś niewidoczne, ale niezwykle silne prądy krążą

między nimi i zbliżają ich do siebie. Nie mogła oderwać wzroku od
Justina.

Chciałbym, żebyś zawsze tutaj była - powiedział wzruszony. - W

moim mieszkaniu i w moim łóżku.

Stacey gwałtownie wciągnęła powietrze. Wiedziała, że przydałaby

się jakaś lekka i dowcipna odpowiedź, żeby zmniejszyć powstałe

między nimi napięcie, ale w jej głowie była teraz tylko pustka. Justin

stanął za nią i objął, mocno przyciskając do siebie. Usta błądziły po jej

szyi i Stacey poczuła, jak miękną pod nią kolana. Przesunął ręce,

dotykając teraz piersi i drażniąc palcami stwardniałe już sutki. Oparła
si

ę o niego; jej powieki ciężko opadły.

Czy bolą cię dzisiaj? - szepnął do ucha, dotykając językiem jego

gładkiej powierzchni. - Czy boli cię, kiedy dotykam twoich piersi,
kochanie?

- Nie... -

odetchnęła, a talerz wysunął się z rąk i wpadł ze stukotem

do zlewu. -

Twoje śniadanie... - powiedziała cicho.

Justin wziął ją na ręce.
- Nie mam ochoty na jedzenie -

odparł. Zaniósł ją do sypialni, a jego

krok był energiczny i zdecydowany. - Mam ochotę na ciebie,
kochanie.

Położył Stacey na łóżku, a sam usiadł na brzegu i ostrożnie zaczął

rozwiązywać sznurowadła adidasów.

Justinie, twoja głowa... To... My...

Doskonale opiekujesz się mną, Stacey - zapewnił, zrzucając jej

skarpetki i buty na podłogę. - Wysłałaś mnie do łóżka, więc teraz

musisz zdrzemnąć się razem ze mną.

Rozebrał ją z niezwykłą szybkością, a kiedy znalazł kluczyki do

samochodu w biustonoszu, uśmiechnął się tylko i odłożył je na nocny

stolik. W tym samym momencie, gdy poczuła pieszczotliwy dotyk,

zrozumiała, jak bardzo go pragnie. Justin przyglądał jej się, z uwagą

studiując każdą linię, każdą wypukłość ciała i obserwując gorącą,

słodką reakcję, jaką w niej wywoływał.

Zadrżała, gdy dotknął zdecydowanie jej stwardniałych brodawek.
-

Jakie ściągnięte i twarde - powiedział głębokim, czułym głosem. -

amiętasz, jak w tamtą sierpniową noc prosiłaś, żebym je całował?

Stacey wypuściła z siebie długo powstrzymywany wydech:
- Justinie...
-

Chcesz, żebym teraz tak cię całował? - wyszeptał w pokryte

kremową skórą zagłębienie szyi. Uśmiechnął się, gdy Stacey jęknęła i

wyprężyła się. - Chcę całować cię wszędzie. Tutaj... I tutaj... - Jego

usta dotknęły brodawek, a potem przesunęły się w dół, do pępka i

jeszcze niżej. - Chcę spróbować, jak smakuje każdy centymetr

twojego ciała, moja słodka, moja jedyna.

Stacey p

oczuła, że nie może już tego zatrzymać. Krzyknęła krótko,

ostro i zakryła dłonią usta, chcąc zdusić w sobie ten krzyk.

- Nie, kochanie. -

Justin odsunął jej rękę, całując palce, nadgarstek i

dłoń. - Chcę cię słyszeć. Chcę słyszeć, co się z tobą dzieje.

- Och, Justinie! -

Otoczyła jego szyję ramionami i przyciągnęła go do

siebie zdesperowana, spragniona ust kochanka. Czuła jego ciało, tak

samo spragnione, gorące i twarde. Poruszyła się pod nim w sposób,

który rozpalił ich oboje. Chciała go i pragnęła z silą, która

doprowadzała ją niemal do szaleństwa.

- Kochaj mnie, Justinie! -

krzyknęła. Rozkosz, jaką dawały jego

dłonie i wargi, obudziła w niej gorące, trudne do opanowania

pożądanie. Chciała go nareszcie zdobyć i całkowicie do niego należeć.

- Tak, moja n

ajdroższa - wyszeptał, a oczy mu rozbłysły. Wszedł w

nią, przyjęła go z drżeniem.

Kocham cię! - wołała bez słów, owijając się wokół niego i lgnąc do

jego ciała, kiedy zaczął się w niej poruszać. Czuła teraz coś więcej niż

tylko fizyczną rozkosz, jaką dawał. To nie był jedynie seks. Kochali

się w pełnym znaczeniu tego słowa. Ona go kochała i nosiła jego

dziecko; to było naturalne i słuszne. Należeli do siebie.

Nie zatrzymuj się, Stacey - powiedział ochrypłym głosem. - Chodź

razem ze mną... Teraz... Teraz!

Oddała mu się całkowicie i krzyczała jego imię, gdy oboje dotarli

wreszcie do końca tej drogi.

Przez dłuższy czas żadne z nich nie poruszało się. Nareszcie Stacey,

czując ostatnie drżenia odchodzącego uniesienia, przeciągnęła się pod
Justinem i westc

hnęła z zadowoleniem.

Justin uniósł głowę i spojrzał w łagodne i rozzłocone miłością oczy.
-

Kocham cię - powiedział, nie spuszczając z niej wzroku.

Do Stacey powrócił echem ostatni spazm rozkoszy.
-

Kocham cię od dawna, Stacey - mówił. - Chciałem powiedzieć ci to

wtedy w sierpniu, ale ty... -

uśmiechnął się nagle i pocałował w

czubek nosa. -

Zaczęłaś krzyczeć w łazience i nie chciałaś mnie

wpuścić.

Stacey pogłaskała jego gęste włosy.
-

Przepraszam, Justinie. Byłam taka... taka... - zawahała się.

- Przyz

wyczajona do tego, że mnie nienawidzisz - dokończył za nią. -

Wiem, kochanie.

Ty także mnie nienawidziłeś - broniła się słabo.

- Nie, to nieprawda. -

Potrząsnął głową i zapatrzył się w jakiś

odległy, niewidoczny punkt. - Kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy,

pomyślałem, że jesteś najładniejszą, najinteligentniejszą i najweselszą

dziewczyną, jaką kiedykolwiek spotkałem. Miałaś wtedy tylko

piętnaście lat i byłaś pełna życia, tryskająca energią i radością.

Zafascynowałaś mnie. Wprost nie mogłem oderwać od ciebie oczu.

- Justinie. -

Stacey poruszyła się niespokojnie pod nim. -

Fantazjujesz. Uważałeś mnie wtedy za smarkulę.

W dalszym ciągu jesteś smarkulą - zgodził się z nią ze śmiechem, a

ona kopnęła go w kostkę bosą stopą. - Ale to nie powstrzymało mnie

przed zakochaniem się w tobie. Zrozumiałem to w czasie wakacji,

kiedy skończyłaś szesnaście lat. Przyjechałem wtedy do Rehoboth

Beach, żeby spotkać się z twoim ojcem...

A tak, pamiętam - wtrąciła. - Wtedy właśnie, po raz pierwszy w

życiu, zobaczyłam na plaży kogoś w szarym garniturze i czarnych

pantoflach. Powtarzało się to każdego lata.

Roześmiał się, a szczęście widoczne na jego twarzy sprawiło Stacey

wielką radość. Nie pamiętała, aby kiedykolwiek przedtem widziała

Justina tak odprężonego i beztroskiego, po prostu - szczęśliwego.

Miałaś wtedy na sobie różowy kostium kąpielowy - wspominał z

uśmiechem. I nagle uśmiech zniknął. - Byłaś z jakimś bezmyślnym,

jasnowłosym chłopakiem - dodał.

Tak, pamiętam go. To był Derek Rivers. Masz rację, był

bezmyślny, ale za to bardzo umięśniony. Robił wtedy na mnie

ogromne wrażenie.

Kiedy zobaczyłem, jak obydwoje bawicie się na plaży, jak ten

głupek obejmuje cię... - Justin przerwał i jego twarz pociemniała. -

Poczułem się tak, jakby ktoś zatopił we mnie nóż. Zrozumiałem, że

wszystko, co się ze mną działo, to nie jedynie radość z przebywania w

towarzystwie uroczego podlotka. Byłem o ciebie zazdrosny;

uważałem, że należysz do mnie. Chciałem utopić tego idiotę i zabrać

cię stamtąd, zatrzymać przy sobie na zawsze.

- Och, Justinie -

westchnęła. Patrzył jej głęboko w oczy i poczuła

dziwny dreszcz, gdy pojęła siłę jego uczuć.

Oczywiście, nie mogłem cię mieć - ciągnął Justin spokojnie. -

Miałaś wtedy szesnaście lat i byłaś córką człowieka, którego cele i
aspiracje b

yły tak mocno związane z moimi. Trzydziestoletni asystent

nie mógł zakochać się w niepełnoletniej córce senatora. Musiałem to

w sobie zabić, Stacey. Zmuszałem się, żeby być tak szorstki i

nieprzyjemny, jak tylko potrafiłem. Chciałem... musiałem wzbudzić w

tobie nienawiść. Musiałem zachować między nami pewien dystans, w

przeciwnym razie... Nie mogłem powstrzymać się od... - zawiesił głos.
-

Musiałem sprawić, żebyś zaczęła żywić do mnie wielką niechęć -

zakończył stanowczym tonem.

I udało ci się to znakomicie. - Stacey zmarszczyła czoło w

zamyśleniu. To wszystko było takie dziwne, takie nieprawdopodobne.

Pomyśleć tylko, że przez wszystkie lata, kiedy wydawało się, że Justin

ją nienawidzi, on tak naprawdę pragnął jej. Czuła się tak, jakby

przeszła na drugą stronę lustra, gdzie nic nie jest tym, na co wygląda.

Spojrzała na niego oszołomiona.

Z b y t dobrze mi się to udało - powiedział smutno. - Kiedy byłaś

starsza i ściągnąłem cię do pracy na Kapitelu, pomyślałem, że będę

mógł jakoś pokonać te bariery, jakie wyrosły między nami. - Przerwał

na chwilę i potrząsnął głową. - Ty jednak byłaś wrogo do mnie

nastawiona. Przyzwyczaiłaś się do nienawidzenia mnie. Nie mogłem

zburzyć muru, którym się ogrodziłaś. Załamałbym się kompletnie,

gdyby nie to, że zawsze żywo reagowałaś na moją obecność,

sprzeciwiałaś mi się i prowokowałaś. Zachowywałaś się tak, odkąd

cię poznałem i miałem nadzieję, że to oznacza, iż ty także usiłujesz

zwalczyć jakieś dobre uczucie, które obudziłem w tobie.

Grace powiedziała, że zawsze cię dręczyłam - powiedziała

zdumiona Stacey. -

Mój Boże, przez te wszystkie lata... Justinie, to

niemożliwe! To nie może być prawda! Jestem pewna, że byliśmy
prawdziwymi wrogami!

No cóż, dwoje ludzi bardzo często walczy ze sobą, zanim zostaną

kochankami. Pomy

śl o tej sierpniowej nocy, Stacey. Tonie była

pomyłka popełniona pod wpływem alkoholu. To nie był przypadek.

To rezultat narastającego przez dziesięć lat seksualnego napięcia i
ukrywanego zainteresowania.

- Nie! -

zaprotestowała Stacey raczej z przyzwyczajenia.

- Tak. -

Justin pocałował ją, a ona natychmiast, nie wahając się nawet

przez chwilę, odpowiedziała z wielką namiętnością. Jej ciało

wiedziało więcej niż ona sama.

Całował ją mocno, gorąco. Rozkoszowała się tym, że mogła całą

sobą czuć ciężkie, pokryte szorstkimi włosami ciało.

Znowu cię pragnę - wyszeptał łagodnie. - Czy chcesz tego,

kochanie?

- Och, tak! -

usłyszała swój głos, głęboki i przepojony seksem, jakby

nie do niej należący. Otworzyła się przed Justinem, przepełniona

miłością. Była już tak podniecona, że przyjęła go, odpowiadając na

jego pożądanie krzykiem równie wielkiego pragnienia. Namiętność

rozpaliła ich do białości i Stacey ponownie topniała w jej blasku.

Uwielbiam patrzeć na ciebie - powiedział Justin później, gdy

temperatura do

znań nieco spadla. Leżał obok niej, wsparty na łokciu i

delikatnie gładził jej włosy. - Lubię patrzeć, jak mocno zamykasz

oczy, jak twoje wargi rozchylają się i robią wilgotne. Lubię słyszeć,

jak w podnieceniu wypowiadasz niezrozumiałe słowa.

Stacey zarumi

eniła się. Chociaż byli sobie tacy bliscy, jego uwagi

zawstydzały. Zrozumiała, że całkowite odsłonięcie się uczyniło ją

bezbronną.

Czy spodobałby ci się ślub w Białym Domu? - zapytał, a jego

czarne oczy zalśniły wesoło. - Dziewczynki Spence’a i Patty mogłyby

rozsypywać przed nami kwiaty. Zostawiłyby wreszcie te swoje

kombinezony i założyły na tę okazję nowe różowe sukienki. Lucas

byłby moim drużbą. Możesz sobie wyobrazić, jak zręcznym rzutem

trafia obrączką na mój palec?

Ślub w Białym Domu? - powtórzyła Stacey. Nagle zaschło jej w

gardle. -

To wcale nie jest śmieszne, Justinie.

Oczywiście, możemy pobrać się wcześniej, kochanie - dodał, biorąc

ją w ramiona. - Pomyślałem, że ty i twoja matka będziecie zbyt zajęte
w czasie kampanii wyborczej, aby prz

ygotować taki ślub, jakiego

pragnęłabyś. Jesteś ich jedyną córką i przypuszczam, że chcieliby,

abyś miała wielkie i huczne wesele. Jeśli o mnie chodzi, nie mam nic
przeciwko temu.

Jedyną rzeczą, której Stacey nienawidziła prawie tak samo, jak

kampanii wyb

orczej, były wielkie, widowiskowe uroczystości ślubne.

Już w wieku trzynastu lat obydwie z Brynn zdecydowały, że znacznie

ciekawiej byłoby, gdyby ktoś je porwał i chyba niewiele zmieniło się

od tamtej pory. I oto teraz Justin proponuje jej ślub w Białym Domu,

uroczystość równą ślubom królewskim, a nawet bardziej królewską

niż one same!

Serce zaczęło bić niespokojnie. Bliskość, zaufanie i uniesienie,

łączące ich do tej pory, teraz zniknęły bez śladu, a to miejsce zajął

zimny, obezwładniający strach. Wszystko mogłoby być takie poste;

Justin ją kochał, a ona kochała jego i nosiła ich dziecko. Ale świat nie

składa) się tylko z ich trojga. Justin był związany z kampanią i Białym

Domem, a to przekreślało marzenia!

Wyrwała się z ramion Justina i usiadła, przyciskając drżącymi

palcami prześcieradło.

- Justinie -

powiedziała. - My... ja... ja nie mogę wyjść za ciebie.

100

Oczywiście, że możesz. I wyjdziesz - odparł.

Była naga, bezbronna i bardzo przerażona. Poślubić Justina? Zostać

w Waszyngtonie, w samym centrum politycznego cyklo

nu? Żyć z

człowiekiem, którego nie będzie w domu przez dwadzieścia godzin na

dobę, a kiedy w końcu przyjdzie na pozostałe cztery, to i tak będzie

nieobecny myślami? Codziennie tłumaczyć dzieciom, gdzie jest tata i

dlaczego nie może do nich przyjść? W jaki sposób wynagrodzi im to

wieczne zaniedbanie przez ojca, który całe życie i talent poświęci

in nym, a n ie rod zin ie? Czy ma ju ż zawsze cierpieć w samotności,

patrząc, jak mija noc za nocą, tydzień za tygodniem, jedna kampania
wyborcza za d

rugą? Albo, co gorsze, włączyć się w kampanie, które

uważała za tak wyczerpujące i nieludzkie?

Zawsze obiecywała sobie, że stworzy życie inne od tego, jakie

poznała w rodzinnym domu. Chciała związać się z człowiekiem, dla

którego najważniejsza będzie rodzina, który skupi całą uwagę

wyłącznie na żonie i dzieciach. Justin Marks, którego cele i ambicje

dotyczyły Białego Domu i senatora, daleki był od ideału męża. I

chociaż kochała go, chociaż rosło w niej ich dziecko, nie mogła go

poślubić. Po prostu nie mogła!

- O co chodzi, Stacey? -

Justin usiadł, wziął w dłonie jej twarz i

odwrócił do siebie. - Wiem, że ty także mnie kochasz, chociaż jeszcze

mi tego nie powiedziałaś. - Głos obniżył się, stał się gwałtowniejszy. -

Nie musisz poddawać cię całkowicie, jeśli tego nie chcesz. I tak dałaś

mi dużo i cieszę się z tego, co mam.

To byłoby dla ciebie bardzo wygodne, prawda, Justinie? - Stacey

westchnęła znużona. - Chciałbyś zostać zięciem Bradforda Liptona?

Do cholery, Stacey, nie oskarżaj mnie o to! Kocham cię bez

względu na to, kto jest twoim ojcem!

Mylisz się, Justinie. Wychowałam się w rodzinie rozbitej przez

politykę i ostatnią rzeczą, której bym chciała, jest stworzenie

następnej takiej rodziny. Nie przypominam swojej matki. Czasami

tego żałuję, ale faktów nie da się zmienić. Matka podporządkowała

całe swoje życie i małżeństwo politycznej karierze męża, ale ja chcę

się związać z człowiekiem, dla którego najważniejsze będzie nasze

życie. Chcę, aby mąż był przy mnie, kiedy będę rodzić, a nie

wygłaszał przemówienie gdzieś w innym stanie. Moje dzieci muszą

101

mieć prawdziwego ojca, takiego, który wieczorami będzie pomagał im

odrabiać lekcje i będzie uczestniczył we wszystkich nudnych
akademiach szkolnych. Bardzo mi tego wszystkiego brako

wało w

dzieciństwie i nie pozwolę, aby moje dzieci podobnie cierpiały.

Justin nic nie odpowiedział. Zresztą, co mógł odpowiedzieć? Stacey

podciągnęła prześcieradło, aby zasłonić nagie ciało, a on już jej nie

powstrzymał. Oboje wiedzieli, że ani w tej chwili, ani w przyszłości
(j

eśli w dalszym ciągu będzie pracował dla senatora) nie sprosta

wymaganiom, jakie stawiała Stacey. Zapadła długa, ciężka cisza.

- To najbardziej bezsensowne argumenty, jakie kiedykolwiek

słyszałem - odezwał się w końcu Justin. W jego głosie brzmiało
zniecierpliwienie. -

Rozmawiamy o nie istniejących dzieciach i nie

istniejącym jeszcze małżeństwie. Może ograniczymy się do

teraźniejszości, Stacey. Rozmawiajmy tylko o nas i o tym, co do
siebie czujemy.

Stacey zastanowiła się, jak zachowałaby się, gdyby nie była w ciąży.

Czy mogłaby założyć różowe okulary i żyć tylko wypełnioną

namiętnością obecną chwilą? Jednak ich dziecko już istniało, już żyło.

Musiała więc myśleć o przyszłości, lecz ta wizja przygnębiła ją i

przeraziła.

- Justinie, czy wiesz, jak bardzo n

ienawidzę polityki? - zapytała

łagodnie. - Muszę ci to chyba wytłumaczyć. Pogardzam nią, nie

znoszę jej, to dla mnie trucizna. Nienawidziłam takiego życia i jako

dziecko, i jako nastolatka. Nienawidzę go teraz. Nie cierpię świateł
reflektorów, kampanii wy

borczych, ściskania rąk, tłumu i całego tego

zamieszania. Dla mnie to życie w wiecznej samotności. Nawet jeśli

otaczają cię tłumy, są to tylko chwilowi sprzymierzeńcy, a nie

prawdziwi przyjaciele. Ludzie uśmiechają się, ale to tylko maski.
Nigdy nie uda

ci się dowiedzieć, co się za tym kryje... Nigdy, nigdy

nie wyjdę za mąż za kogoś, kto jest związany z polityką! Wolę być

samotna przez całe życie.

Dłuższy czas patrzyli na siebie w milczeniu, w końcu Justin odezwał

się znużonym głosem.

Nie miałem pojęcia, że aż tak bardzo nienawidzisz politycznego

życia. Oczywiście, pamiętam, zawsze narzekałaś na związane z nim

niewygody i trudności, ale nie sądziłem, że to wszystko ma jakieś

102

głębsze podłoże. Myślałem tylko, że masz po prostu... trochę trudny
charakter.

Chyba rzeczywiście mam trudny charakter. - Uśmiechnęła się

smutno. -

Znam siebie wystarczająco dobrze i wiem, że jestem

wymagająca, lubię być w centrum uwagi. Jeśli mi się to zapewni,

mogę stać się kochająca i szczęśliwa. Jestem bardzo złym materiałem

na żonę polityka - powiedziała i pomyślała, że wszystko jest tak

strasznie beznadziejne. Poczuła się tak, jakby zgubiła się w labiryncie.

Miała wrażenie, że zaraz rozpłacze się, nie mogła dać sobie z tym

rady. Dobry Boże, już płakała! Łzy płynęły po twarzy, a ramionami

zaczęło wstrząsać łkanie.

Kochanie, nie płacz! - Justin objął ją i przytulił, ale Stacey płakała

coraz bardziej. To było najgorsze, co mogło się przytrafić - pokochać

właśnie Justina Marksa! Gdyby tylko mogły powrócić dni, kiedy była
prze

konana, że nienawidzi go tak samo, jak całej polityki. Teraz

jednak...

Proszę, Stacey, nie płacz - powiedział łagodnie, lekko kołysząc ją w

ramionach. -

Nie przejmuj się tym tak bardzo. Pomyślimy o tym

później. Możemy przecież w ogóle nie mówić o ślubie. Obiecuję, że

nigdy więcej nie poruszę tego tematu. Cieszmy się tym, co mamy
teraz.

Czyli po prostu będziemy romansować? - zapytała zduszonym

głosem.

- Tak, kochanie. Po prostu romans -

odpowiedział spokojnie. Stacey

zesztywniała. Czy to miało ją uspokoić? Przecież właśnie przed

chwilą człowiek, którego kochała, powiedział, żeby zamiast

małżeństwa myślała o romansie. Przestała płakać. Justin łatwo zmienił

zdanie. Wysłuchał, czego oczekuje od męża i szybko wycofał się ze

swojej propozycji. Jego życiem była polityka i zupełnie zadowalał go

mały, utrzymywany w tajemnicy romansik. Stacey zachmurzyła się i

wyrwała się z jego ramion. Wstała z łóżka, zaczęła zbierać

porozrzucane na podłodze części garderoby.

Stacey, musimy porozmawiać o jeszcze jednej rzeczy. - Justin

stanął nad nią cudownie nagi i zupełnie swoją nagością nie

skrępowany. Rzuciła szybkie spojrzenie na jego silne i bardzo męskie

ciało. Znów poczuła głupie, prymitywne pożądanie.

103

Kochanie, gdy jestem z tobą, zupełnie tracę głowę - powiedział

Justin z wzruszającą nieśmiałością. Z niechęcią przyznała się sama

przed sobą, że najwyraźniej wszystko w tym mężczyźnie dzisiaj jej się

podoba. Była w nim zakochana bez pamięci. Justin chrząknął

zakłopotany.

Zdaje się, że zapomniałem... Nawet nie pomyślałem... - Patrzył, jak

Stacey z wdziękiem zakłada białe jedwabne majteczki i z jego ust

wydobył się jakiś dziwny dźwięk, coś pośredniego między

westchnieniem a jękiem. - Stacey, kiedy kochaliśmy się dziś rano, nie

pomyślałem o żadnych środkach ostrożności. Poprzednim razem także
nie.

Serce Stacey gwałtownie zabiło, biały koronkowy biustonosz wypadł

z ręki. Jego głos natrętnie dźwięczał w uszach.

Chciałem zapytać - ciągnął Justin - czy jesteś... To znaczy, czy ty...

Chcesz zapytać o to, czy biorę pigułki antykoncepcyjne - przerwała

mu. Ani chwili dłużej nie wytrzymałaby tego krążenia wokół tematu.

Chyba po raz pierwszy w życiu widziała, jak Justin nie potrafi

odważnie powiedzieć, o co mu chodzi. - Dobry moment na zadawanie

takich pytań - powiedziała. - Myślę, że to raczej musztarda po
obiedzie.

Stacey z satysfakcją stwierdziła, że Justin zaczerwienił się. Wtedy, w

sierpniu, także nie pomyślał o środkach ostrożności. Ona zresztą także

nie. Stacey stłumiła w sobie złość. Nie może przecież przypominać

mu o tym wszystkim. Skojarzenie pewnych faktów mogłoby wówczas

stać się zbyt niebezpieczne.

Mimo wszystko jestem bardzo wdzięczna za troskę. - Uśmiechnęła

się kwaśno. Starała się mówić z nonszalancją, mając nadzieję, że uda

jej się odwrócić uwagę od tamtej nocy, kiedy kochali się po raz
pierwszy.

Justin był coraz bardziej zażenowany.
-

Kochanie, wiem, że to było nieodpowiedzialne, egoistyczne i

bezmyślne - mówił z prawdziwym poczuciem winy. - No i przede
wszystkim, nieprawdopodobnie szczeniackie. - St

acey czuła jego

wzrok na sobie, gdy próbowała założyć biustonosz. Wyciągnął

ramiona i przyciągnął ją do siebie miękkim ruchem.

Nie potrafię rozsądnie myśleć, będąc z tobą, kochanie - powiedział

104

namiętnie, całując gładką skórę jej szyi. - Kiedy trzymam cię w

ramionach, czuję się tak, jakbym zażył najsilniejszy narkotyk. - Jego

ręce przesunęły się po nieco zaokrąglonych biodrach i talii, potem

dotknęły lekko wypukłego brzucha, i potnych piersi. - Stacey, jeśli

będą jakieś skutki... - W jego głosie brzmiała troska i Stacey poczuta

lekki niepokój. Czy Justin pamięta, jak prawie trzy miesiące temu po

raz pierwszy odkrywał jej ciało? Czy dostrzega różnice, jakie w niej

zaszły? Wówczas była taka wiotka, teraz rozkwitła i dojrzała.

Cmoknęła ze zniecierpliwieniem.

Nie będzie żadnych skutków - powiedziała stanowczo i pomyślała,

że na pewno nie przyniesie ich dzisiejszy ranek, bo one przecież już

istniały. - Nie ma się czego obawiać, Justinie.

Ale przecież nie bierzesz żadnych pigułek - odparł z irytującą

wnością siebie.

Czy możemy dać już temu spokój? - zawołała ostro. Nie liczyła

jednak na to, Justin potrafi być natrętny i nieustępliwy jak migrena.

Mimo wszystko próbowała odwrócić jego uwagę. - Byłam

bezpieczna, ponieważ mam niepłodne dni, rozumiesz? A teraz idź do

kuchni i zjedz śniadanie. Pewnie jest zimne.

Mimo to chcesz, żebym je zjadł? - Jego oczy błysnęły wesoło.

- Owszem -

odpowiedziała.

Brzmi to bardzo kusząco. - Uśmiechnął się radośnie. - Zawsze

marzyłem o zjedzeniu zimnej jajecznicy.

A w

ięc w końcu zapomniał o pigułkach i tym podobnych rzeczach.

Stacey odetchnęła z zadowoleniem i ulgą. Patrzyła, jak Justin zakłada

bieliznę i sięga po koszulę.

- Stacey -

odezwał się nagle, patrząc na nią z uwagą. - Wiesz, że

ożeniłbym się z tobą, gdyby...

- Tak, wiem, Justinie -

przerwała szybko. No tak, nie poddał się

łatwo, a tylko zmylił ją, udając, że przekonały go argumenty. Może

postanowił obserwować dziewczynę, począwszy od tego ranka?

Stacey drżała, zakładając różowo-szary dres Brynn. Ten właśnie dres

ukrywał skutki namiętnej sierpniowej nocy.

Może Justin będzie nalegał, żeby Stacey za niego wyszła? Za-

stanawiała się, czy potrafiłby zmusić ją do zawarcia małżeństwa,

którego nie chciała? Z drugiej jednak strony, czy starczy jej odwagi,

105

aby chodzić w ciąży, będąc samotną, niezamężną kobietą? Próbowała

wyobrazić sobie samą siebie w dziewiątym miesiącu ciąży, grubą i

spuchniętą. Nie potrafiła.

Uświadomiła sobie ze smutkiem, że wciąż jeszcze oszukuje się,

ciągle nie chce zrozumieć powagi sytuacji, w jakiej się znalazła.

Kątem oka zobaczyła, że Justin sięga po kluczyki do samochodu i

podbiegła, żeby pierwsza zabrać je z nocnego stolika.

Czyżbym ci nie udowodnił, że jestem już w doskonałej formie? -

zapytał z łobuzerskim uśmiechem, usiłując wyjąć jej kluczyki z ręki.

Doktor powiedział wyraźnie, że nie wolno prowadzić ci teraz

takiego wyczerpującego, szalonego trybu życia - odparła rezolutnie. -

I zastosujemy się do tych poleceń.

- M y? -

był wyraźnie zadowolony z tego, co usłyszał, a jednocześnie

pełen energii i życia oraz tak interesująco męski, że Stacey dech

zaparło z wrażenia. - Czy zamierzasz być ze mną przez cały czas,

żeby upewnić się o moim posłuszeństwie?

Jego uśmiech był pełen seksu, bardzo prowokujący. Stacey poczuta

się tak zakochana, że zapragnęła jeszcze na kilka dni odsunąć od

siebie wszelkie kłopoty.

Podeszła do Justina i objęła go mocno.
-

Ani na chwilę nie spuszczę z ciebie wzroku - szepnęła.

Justin ostrożnie położył ją na łóżku.
-

Jaka szkoda, że ubraliśmy się - powiedział. - Teraz będziemy

niepotrzebnie tracić czas.

Pocałowała go czule i usiadła.
-

Nie spędzimy całego dnia w łóżku, Justinie. - Rzeczywiście

udowodnił, że jego życiu nie zagraża już żadne niebezpieczeństwo z

powodu wstrząsu mózgu. Dzięki niemu dzień, który miała spędzić

przy łóżku, zamienił się w dzień spędzony razem z nim w łóżku.

Jedna jej polowa chciała, aby to trwało nadal, natomiast ta druga,

rozsądna i praktyczna, odrzucała pomysł jako zdecydowanie
niebezpieczny.

- Nie? -

zapytał, wsuwając dłonie pod bluzę dresu i dotykając jej

nagich pleców. -

Co więc będziemy teraz robić, Stacey?

- Pojedziemy na zakupy -

oznajmiła i roześmiała się, widząc jego

kompletne zaskoczenie.

106

ROZDZIAŁ SIÓDMY

- Zakupy? -

Justin popatrzył na nią, jakby postradała zmysły.- A co

simy kupić?

Ubranie. Dla ciebie. Pojedziemy do jakiegoś miłego sklepu na

przedmieściach i kupimy coś, co nie przypomina szarego garnituru,

białej koszuli lub granatowego krawata.

Spodziewała się, że Justin będzie się z nią spierał albo nawet

stanowczo o

dmówi. Jednak, ku jej zaskoczeniu, zgodził się bez słowa

protestu. Zawiozła go więc do wspaniałego domu towarowego

Montgomery’ego County i zaciągnęła do sklepu Bloomingdale, aby

rozpocząć proces przeobrażania Justina. Bardzo łatwo zgodził się na
szafirowy

, wycięty w serek sweter i natychmiast włożył go na białą

koszulę, tym razem bez krawata i marynarki. Udało się także namówić

go na parę brązowych sztruksowych spodni, brązowy sweter, a nawet

na żółtą koszulę. Stanowczo odmówił ubrania się w niebieskie dżinsy.

Przypominają mi farmę Patty i Spence’a - powiedział, przybierając

bardzo dobrze jej znany, pełen zaciętości wyraz twarzy. - Nie założę

również kombinezonu, Stacey.

Wcale nie zamierzałam cię o to prosić - powiedziała wyniośle, ale

zaraz zepsuła cały efekt, wybuchając śmiechem, gdy wyobraziła sobie

Justina w kombinezonie, z widłami w ręku.

Wybrała dla niego bawełnianą koszulkę w zielone, czerwone i białe

pasy, nie zwracając uwagi na jego płaczliwe protesty, że będzie

wyglądał jak włoska flaga. Zmusiła go także do kupienia pary
wygodnych, wsuwanych skórzanych pantofli.

To dopiero początek, Justinie - powiedziała podniecona, gdy nieśli

zakupy do samochodu. -

Jest przecież jeszcze cały świat kolorów -

różowe koszule, zielone bluzy, spodnie w kratkę.

Justin udał przerażenie:
-

Mam nadzieję, że nie nosi się tego wszystkiego razem?

Szorty, sportowe koszule, kostiumy kąpielowe - wymieniała dalej z

entuzjazmem, nie zwracając uwagi na Justina. - Nie chcę, żebyś

wyglądał jak agent FBI, który przyszedł na plażę w celu aresztowania

kogoś.

Stacey, przyjeżdżałem do was na plażę tylko po to, aby spotykać się

107

służbowo z twoim ojcem. Dlatego nie mogłem pojawić się tam w

stroju do pływania. To byłoby niewłaściwe i bezczelne. Gdybym był

zaproszonym gościem...

Stacey wydawało się, że usłyszała w jego głosie smutek. Rzuciła mu

ukradkowe spojrzenie. Jej oczy pociemniały ze wzruszenia. Czy

naprawdę Justina nigdy nie zaproszono towarzysko do ich domu?

Więc były to tylko służbowe wizyty, składane odpoczywającemu na

wakacjach senatorowi? Poczuła wstyd. Jak rodzice mogli o tym nie

pomyśleć? Dlaczego ona sama o tym nie pomyślała? Przez te

wszystkie lata Justin odbywał podróże do Rehoboth Beach w

Delaware, jadąc dwie i pół godziny w jedną stronę i tyle samo w

drugą. Nikt nigdy nie zaproponował mu, żeby chociaż zanurzył palce

w wodzie? Mimo to uważał, że Liptonowie są mu bardzo bliscy i w

dalszym ciągu traktował ich jak swoją rodzinę. Stacey zrobiło się
bardzo smutno.

- Och, Justinie -

powiedziała cicho i zanim zdążyła pomyśleć,

wsunęła swoją rękę pod łokieć Justina, a on z wdzięcznością

przycisnął ją do boku.

Chcę zabrać cię dzisiaj na kolację - powiedział Justin, gładząc

włosy Stacey leżące w jego ramionach. Po powrocie z zakupów od

razu poszli do łóżka. - Czy wiesz, że to byłaby nasza pierwsza,
prawdziwa randka?

- Masz bardzo oryginalny sposób bycia, Justinie. - Stacey

uśmiechnęła się do niego rozmarzona. - Leżysz ze mną w łóżku i

dopiero teraz umawiasz się za mną na pierwszą randkę.

Przeciągnęła się leniwie i przytuliła do niego. Czuła się jak w raju,

leżąc w jego ramionach, gdy on czule gładził włosy i pieścił

wzrokiem. Stacey pomyślała, że ten romantyczny rys jego charakteru

był chyba najlepiej skrywaną tajemnicą w całej Ameryce. Naprawdę

zachowywał się romantycznie, trzymał jej rękę, splatając palce z jej

palcami, patrzył w jej oczy z uwagą, słuchał każdego słowa i był

bardzo czuły, nie tylko po to, aby zaciągnąć dziewczynę do łóżka.

Pojechalibyśmy do twojego mieszkania, żebyś mogła się przebrać -

powi

edział. - A potem... - Stacey wyczula narastające napięcie. -

Stacey, zostaniesz ze mną dziś w nocy. - To był rozkaz, ale także

prośba.

108

Stacey nie potrafiła mu odmówić, zbyt mocno go kochała. Chciała,

żeby się odprężył i był szczęśliwy, chciała widzieć w jego oczach

zadowolenie. Jeszcze raz postanowiła nie myśleć o przyszłości, tylko

żyć teraźniejszością. Byli sami w swoim prywatnym świecie i to

musiało na razie wystarczyć.

- Tak, Justinie. -

Podniosła się, żeby go pocałować. - Zostanę dzisiaj

z tobą.

jechali na kolację do malej, cichej i pogrążonej w półmroku

restauracji w Georgetown. Zajęli miejsce w rogu sali i rozmawiali

spokojnie przy migających płomieniach świec. Łatwość, z jaką

prowadzili tę konwersację, zaskoczyła Stacey. Za cichą obopólną

zgodą nie poruszali tematów związanych z polityką. Stacey obawiała

się, że takie polityczne zwierzę jak Justin Marks nie odezwie się - w
niecodziennej dla niego sytuacji -

ani słowem. Wiedziała, że nie był

błyskotliwy podczas czysto towarzyskich spotkań. Nie znał się na

niczym, co stanowiło filar rozmów, jakie prowadziła Stacey podczas

każdej randki. Justin nie widział najnowszych filmów, nie czytał

ostatnich bestsellerów, nie oglądał telewizji ani nie czytał magazynu
„People”.

Stacey była niezwykle ciekawa wszystkiego, co dotyczyło Justina.

Zadawała mu osobiste pytania, zmuszała do odpowiedzi, aż obydwoje

zaczęli swobodnie dyskutować na temat przeżyć, pomysłów i opinii.

Ani razu nie zapadła między nimi niezręczna cisza; rozmowa z

Justinem bardzo wciągnęła i ożywiła Stacey. Nie pamiętała, aby

kiedykolwiek przedtem tak miło spędziła z kimś czas podczas kolacji.

Długo siedzieli nad kawą i deserem, wreszcie zauważyli, że kelner

kręci się niespokojnie w pobliżu. Justin spojrzał na zegarek.

Przecież to już wpół do dwunastej! - zawołał zaskoczony.

Stacey rozejrzała się wokół. Oprócz nich i kelnerów nie było już

nikogo. W ciągu tygodnia wieczory w Waszyngtonie kończyły się

szybko, ale Stacey nie zamierzała zakończyć tego spotkania.

Pojedźmy gdzieś potańczyć - zaproponowała, spodziewając się

oporu ze strony Justina. On jednak, ku jej zaskoczeniu, zgo

dził się.

Muszę cię tylko ostrzec, że jestem okropnym tancerzem -

powiedział. - Udało mi się nauczyć czegoś w rodzaju kroku

109

bokserskiego, ale wątpię, czy ktoś nazwałby go tańcem.

Domyślam się, że wykonywałeś jedynie obowiązkowe tańce z

wdowami po politykach -

powiedziała Stacey.

Justin przytaknął i roześmiał się.
-

Ponieważ nie prowadziłem żadnego życia towarzyskiego, lekcje

tańca okazały się niepotrzebne. Tańczyłem tylko wtedy, gdy było to

konieczne, a wszystkie moje partnerki były już po sześćdziesiątce.

A co z tymi licznymi interesującymi dziewczętami, które

zaangażowano do pomocy w kampanii mego ojca? - zapytała Stacey.

Justin był przecież najbliższym współpracownikiem jej wspaniałego i

potężnego ojca. Stacey wiedziała, że to mogło czynić go niezwykle
atrakcyjnym dla niektórych kobiet. - Na pewno organi

zowały jakieś

przyjęcia. - Jej brat Sterne zawsze wkradał się tam nieproszony. - Czy

żadna z nich nie zaproponowała, że nauczy cię tańczyć? - zapytała,

czując wzbierającą w niej zazdrość.

Przecież wiesz, jaki jestem nieprzystępny - odparł. - Komu

chciałoby się uczyć tańca despotycznego, systematycznego i po-
zbawionego poczucia humoru robota?

Stacey spojrza

ła na niego. Tak właśnie zawsze o nim mówiła. A

nawet jeszcze gorzej. Rumieniec oblał jej twarz. Wiedziała, że to

nieprawda, że pod chłodną maską polityka kryje się człowiek

romantyczny, namiętny i troskliwy. Była prawdopodobnie jedyną

osobą w Waszyngtonie i okolicach, która zdawała sobie z tego

sprawę. Uśmiechnęła się, a jej oczy zabłysły.

Trafili w końcu do małego, cichego klubu w Southwest Washington,

gdzie orkiestra grała na przemian utwory szybkie i wolne, stare

standardy i najnowsze przeboje. Tańcząc na małym parkiecie, Stacey

objęła ramionami szyję Justina i przytuliła się mocno.

Idę o zakład, że nie tańczyłeś w ten sposób ze starą panią

Weatherby na balu dobroczynnym w Omaha? -

zakpiła, opierając

głowę na jego piersi i przymykając oczy.

Justin ob

jął ją i zakołysał w rytm muzyki.

Nie przypuszczałem, że taniec może być tak przyjemny - wyszeptał

i Stacey uśmiechnęła się, słysząc, jak zmienił się mu głos. Jego uda

ściśle przylegały do ciała Stacey; wolno i prowokująco poruszyła

biodrami. Pod wpływem nagłego impulsu potarła piersiami o jego

110

klatkę piersiową.

- Stacey -

jęknął Justin, gdy dłońmi zaczai przesuwać po jej plecach.

Jesteś bez biustonosza - powiedział ochryple. Stacey przytaknęła.

Miała na sobie tylko czarną aksamitną bluzę (jeszcze jeden z licznych

niepotrzebnych zakupów Brynn) oraz białą jedwabną bluzkę.

Biustonosz okazał się zupełnie niepotrzebny i Stacey z ulgą pozbyła

się tej niewygodnej części garderoby. Wszystkie biustonosze,

podobnie jak ubrania, stały się ostatnio za ciasne i niewygodne.

Przytulając się do Justina, Stacey pomyślała leniwie, że musi w końcu

kupić sobie coś, co będzie na nią pasowało. Niedługo w szafie Brynn

skończą się zapasy niepotrzebnych ubrań.

Nagle Stacey zesztywniała. Dobry Boże, niemal udało się całkowicie

zapomnieć o trudnej sytuacji, ale problemy z garderobą sprowadziły ją

znowu na ziemię. Była przecież w ciąży i tylko ona oraz Brynn o tym

wiedziały! Ta idylla, która trwała od wczoraj, to tylko krótkie

wytchnienie przed nadciągającą burzą. Stacey doskonale wiedziała, że

wkrótce zacznie tyć i jej stan przestanie być tajemnicą.

Co się stało, kochanie? - szepnął Justin.

To właśnie sprawiało, że traciła pewność siebie. Niezwykle

wzruszało ją, że Justin tak łatwo wychwytywał każdą zachodzącą w
niej zmian

ę, że tak szybko orientował się, iż coś jest nie w porządku,

chociaż nie zdążyła jeszcze nic powiedzieć.

Jestem... zmęczona. - Musiała tak odpowiedzieć. Gdyby

powiedziała, że wszystko jest w porządku, Justin na pewno nie dałby

się zwieść jej słowom i dotąd drążyłby temat, aż... Był taki dokładny i

dociekliwy w swoich poszukiwaniach... O Boże, co będzie, gdy Justin

o wszystkim się dowie?!

Chodźmy więc stąd. - Zeszli z parkietu. Justin mocno obejmował

Stacey, przyciskając ją do siebie. - Bardzo podoba mi się taniec z

tobą, są jednak rzeczy, które lubię robić z tobą jeszcze bardziej.

W drodze powrotnej Stacey była spokojna i cicha. Siedziała bardzo

blisko Justina, rękę położyła na jego udzie, a głowa spoczywała na

ramieniu. Oczy miała zamknięte. Justin przypisywał to wszystko

senności. Zaniósł ją na rękach do łóżka, rozebrał szybko i sprawnie.

Stacey cieszyła się każdą chwilą takiej bliskości; czuła się

rozpieszczana, kochana i bezpieczna. Kilka minut później Justin leżał

111

obok niej, przytulając się do jej pleców i mocno obejmując.

- Dobranoc, skarbie -

wyszeptał, dotykając ustami włosów kochanki.

Wtedy Stacey otworzyła oczy.
-

Nie będziemy się kochać, Justinie? Przecież powiedziałeś, że są

rzeczy, które bardziej lubisz niż taniec ze mną.

To właśnie jedna z nich - odparł. Po brzmieniu głosu Stacey

rozpoznała, że Justin uśmiecha się. - Uwielbiam trzymać cię w

ramionach, kiedy śpisz. - Pocałował ją w czubek głowy i objął jeszcze
mocniej. -

Wiem, jak bardzo jesteś zmęczona. W samochodzie oczy

same ci s

ię zamykały. Śpij, kochanie.

Stacey sądziła, że zamartwiając się, nie będzie mogła zasnąć przez

całą noc. Jednak po kilku minutach leżenia w ciemności obok Justina i

wsłuchiwania się w jego spokojny, równy oddech, poczuła

niepohamowaną senność. Zamknęła oczy. Było tak, jak zawsze

marzyła. Odczuwała ciepło i bezpieczeństwo, jakie dawał mężczyzna,

którego kochała.

Czy pozwolisz mi pójść dzisiaj do biura? - zapytał Justin

następnego dnia rano, gdy siedzieli w kuchni, jedząc śniadanie.

- Nie! -

odpowiedziała stanowczo. Miała jeszcze na sobie niebieską

bluzę od piżamy i właśnie kroiła grapefruita. - Potrzebny jest ci

jeszcze jeden dzień odpoczynku, zanim wrócisz do tego... zoo na
Kapitelu.

- Zoo! -

Justin strzelił palcami. - To jest pomysł. Słońce świeci dziś

po raz pierwszy od tygodni, wykorzystajmy to. Pójdźmy do zoo.

Jestem chyba jedynym człowiekiem w całym okręgu, który nie

widział jeszcze misiów panda.

Nie widziałeś misiów panda? - Stacey udawała, że jest wstrząśnięta.

Przez całe lata pisano o najintymniejszych szczegółach ich

wspólnego życia (ni mniej, ni więcej - tylko na pierwszych stronach

„Post”), a ty jeszcze ich nie widziałeś?

- Wiem, to wielkie zaniedbanie z mojej strony. Musimy na

prawić ten

błąd!

Stacey usiadła mu na kolanach, udając, że poprawia kołnierz białego

płaszcza kąpielowego.

Czy nie moglibyśmy zrobić tego trochę później? - delikatnie

112

ugryzła go w mocną, opaloną szyję. Justin wstał, unosząc ją w górę, a

ona zaczęła drżeć w cudownym oczekiwaniu.

- Nienasycona dziewczyna! -

Uśmiechnął się do niej z miłością i

zaniósł do sypialni.

- To wszystko twoja wina -

oskarżyła go z czułością w głosie. -

Uzależniłeś mnie od siebie.

Całował ją długo i namiętnie.
-

Kocham cię, Stacey.

Jej serce gwałtownie zabiło.
-

I ja cię kocham, Justinie - powiedziała i pomyślała ze smutkiem, że

byłoby dobrze, gdyby miłość mogła im wystarczyć. Niestety, to

niemożliwe. Wkrótce będzie musiała pogodzić się z tym, co

nieuchronne, ale jeszcze nie teraz. Stacey jeszcze raz oddała się

całkowicie miłości, która była jak zawsze wspaniała i pozwalała

zapomnieć o przyszłości.

Był słoneczny, rześki listopadowy dzień. Stacey i Justin dotarli do

zoo. Oprócz nich była tam jeszcze grupa wszędobylskich turystów

oraz uczniowie, którzy wysypali się z kilku szkolnych autobusów. Na

tę wycieczkę Justin ubrał się w nowe skórzane buty, żółtą koszulę,

brązowy sweter i sztruksowe spodnie. Wyglądał wspaniale i Stacey po

prostu nie mogła oderwać od niego wzroku. Udało się odnaleźć w

domu Justina pralnię i dzięki temu mogła przyjść tutaj ubrana
ponownie w czerwono-czarny komplet Brynn.

Stanęli przy barierce otaczającej wybieg dla niedźwiadków i już po

chwili zaśmiewali się do łez, obserwując pogrążone w bezruchu

zwierzęta. Jeden z misiów spał na słońcu i nie drgnął mu ani jeden

mięsień. Drugi siedział na skale, nieruchomy jak jego towarzysz.

Wreszcie, po dwudziestu pięciu minutach, poruszył głową.

Warto było czekać na to tak długo! - Justin zawołał zachwycony.

Stacey roześmiała się.
-

Za półtorej godziny będą karmione. Czy chcesz na to popatrzeć?

Jestem pewien, że oglądanie Hsing-Hsinga chrupiącego marchewkę

byłoby najwspanialszym momentem mojego życia, ale może
zrezygnujemy z tego?

Zgodziła się, nie przestając się śmiać. Justin wziął ją za rękę,

113

splatając palce z jej palcami. Podeszli do stojącego w pobliżu kiosku,

w którym sprzedawano pamiątki.

Myślę, że powinniśmy jakoś upamiętnić ten dzień, Stacey. Co byś

chciała? Koszulkę z misiem panda? Zegarek z misiem panda?

Solniczkę lub pieprzniczkę z misiem panda?

Stacey przyjrzała się wszystkim tym rzeczom.
-

Chyba nic nie chcę.

Aha, rozumiem. Wolałabyś coś bardziej praktycznego - powiedział

Justin i zanim Stacey zdołała go zatrzymać, kupił dla niej metrowej

wysokości wypchanego niedźwiadka z błękitną wstążką na szyi.

- Chyba oszala

łeś! - zawołała, gdy wręczył jej zabawkę.

Oszalałem na twoim punkcie - poprawił ją. Zatrzymał się przed

kioskiem z zabawkami i pocałował ją, a za ich plecami zgromadził się

tłumek chichoczących dzieci.

Resztę popołudnia spędzili w mieszkaniu Justina, oczywiście w

łóżku, kochając się, rozmawiając leniwie i znowu kochając. Gdy o

wpół do siódmej zadzwonił telefon, obydwoje pogrążeni byli w

głębokim śnie.

Justin podniósł słuchawkę.
-

Słucham - powiedział i Stacey uśmiechnęła się zadowolona,

słysząc, że jego głos jest zachrypnięty od snu i w niczym nie
przypomina zwykle ostrego i podniesionego tonu.

- To Brynn -

powiedział, wręczając Stacey słuchawkę.

Cześć, Brynnie. - Stacey przytuliła się do Justina, z satysfakcją

gładząc jego ciało.

- To tylko kontrola z planety Ziemia, Stace. -

Głos Brynn był oschły.

Wiem, że obydwoje zagubiliście się w jakiejś galaktyce dla

zakochanych, jednak życie zmusza nas do rozwiązania kilku
przyziemnych problemów.

Na przykład jakich? - zapytała Stacey z niechęcią.

- Po pier

wsze, co mam mówić ludziom, którzy dzwonią do ciebie?

Twoja matka dzwoniła już cztery razy, dzwonili również różni

znajomi, a także, co najważniejsze, ta obrzydliwa wesz - Cord

Marshall. Wszystkim mówiłam, że wyjechałaś na zakupy, ale nie

sądzę, żeby twoja matka uwierzyła mi.

114

Stacey przerwała wędrówkę swojej ręki po ciele Justina. Nagle

brutalnie została wyrwana z cudownego świata marzeń. Sielanka

skończyła się.

Wrócę dziś wieczorem, Brynn - powiedziała cichym, lecz

stanowczym głosem.

- Nie! - zaprotesto

wał Justin. Podniósł jej rękę i mocno przycisnął do

ust. -

Zostań ze mną jeszcze dzisiaj, Stacey.

Brynn... ja... Tylko ugotuję tu obiad i zaraz przyjadę - wyjąkała

Stacey. Poczuła na sobie magnetyczne spojrzenie Justina. Jego oczy

błyszczały jak diamenty. W Justinie zawsze było jakieś napięcie, coś,

co sprawiało, że przypominał mający wybuchnąć za chwilę wulkan.

Do tej pory zużywał tę swoją kontrolowaną energię w pracy, lecz w

ciągu ostatnich dwóch dni cała uwaga i wszystkie działania

skierowane zostały na Stacey i nie chciała tego utracić. Czuła, że

Justin jest jej tak bliski, jak nikt dotąd, nawet Brynn. Tego, co dawał

związek z Justinem, nie mogła dać nawet największa przyjaźń. To

było także coś więcej niż tylko seks. W tym związku obydwoje zlali

się w całość, utracili autonomię i to mogło przerażać, a jednak tak nie

było. Czuła, że Justin stanowi dopełnienie i wsparcie, a jednocześnie

jej tożsamość pozostaje nietknięta. Byłoby znacznie łatwiej, gdyby

żyła w przeświadczeniu, że on jest wszystkim, czego potrzebuje do

szczęścia, gdyby całkowicie zdała się na niego. Tak jednak nie mogło

być i Stacey o tym wiedziała. Justin, oddany bez reszty polityce, był

przeciwieństwem tego, o czym marzyła. Wspólne życie mogło

uczynić ich jedynie nieszczęśliwymi.

- St

acey, nie odchodź - nalegał, kładąc ją na poduszki. - Zostań ze

mną, kochanie.

Stacey westchnęła. Wiedziała, że wkrótce go utraci, gdyż polityka

jeszcze raz upomni się o niego. Mogła jednak spędzić z nim jeszcze

jedną noc. Tylko jedną, błagało jej serce.

- Brynn -

powiedziała do słuchawki. - Jeśli zostanę tu na noc, to sama

zadzwonię do mamy.

W tym momencie Justin dotknął jej piersi i Stacey gwałtownie

wciągnęła powietrze, czując nagły dreszcz przebiegający ciało.

Czy mogłabyś mówić wszystkim dzwoniącym osobom, że... ciągle

jeszcze jestem na zakupach? -

poprosiła. Justin obsypał jej szyję

115

pocałunkami, od których topniała. Z jej ust wydobyło się
westchnienie.

Brynn zaśmiała się.
-

Powiem im, że trafiłaś na wyprzedaż wszechczasów, Stace.

Dzięki, Brynn. Do jutra. - Stacey odłożyła słuchawkę i przylgnęła

do Justina z cichym jękiem.

Następnego dnia Stacey zjawiła się w biurze ojca o dwunastej w

południe, ubrana w dżinsy Brynn i zrobiony na drutach żółty sweter.

Diana Drew rzuciła jej pełne potępienia spojrzenie, ale nie

skomentowała ani spóźnienia, ani stroju. Stacey pomachała ręka i

skierowała się wprost do gabinetu Justina.

Siedział przy biurku, ubrany jak zwykle w szarości, biele i błękity,

zasypany stertą papierów, które starannie układał. Na jego widok

serce Stacey na chwilę zgubiło rytm. Rozstali się prawie pięć godzin

temu. Ostatni raz widziała go rano, gdy wychodząc do pracy,

pocałował ją na pożegnanie. Wtedy to był Justin, jakiego kochała.

Teraz miała przed sobą Justina Marksa, asystenta administracyjnego i

szefa kampanii wyborczej. Jak to rozdwojenie wpłynie na nasze
wzajemne stosunki?” -

zastanawiała się nad tym, gdy zaniknąwszy

drzwi, szła w jego kierunku.

Diana Drew spojrzała znacząco na zegarek, gdy przyszłam -

powiedziała, sadowiąc się na jego kolanach. Uświadomiła sobie, że
jest zdenerwowana. -

Z trudem powstrzymałam się, żeby nie

powiedzieć, że dzisiaj rano szef, leżąc obok mnie w łóżku, pozwolił

mi przyjść do pracy o dwunastej.

Justin roześmiał się i pocałował ją w policzek.
- To prawda

. Pozwoliłem ci - powiedział. Rozłożył papiery,

przebiegł po nich wzrokiem i znowu odsunął od siebie. - Stacey,

kochanie, zadzwoniłem dziś rano do Corda Marshalla i odwołałem

twój udział w jutrzejszym programie.

Och, myślę, że to nie ma znaczenia - odpowiedziała, wzruszając

ramionami. Przyszło jej do głowy, że zazwyczaj takie postępowanie

wywoływało w niej zdecydowany protest. Przecież nie rozmawiał z

nią na temat wycofania się z tego programu. Nawet o to nie prosił. Po

prostu sam wszystko załatwił i poinformował ją, gdy było już po

116

wszystkim. Tak naprawdę, wcale nie chciała występować w tym

programie i cała ta historia wydawała się nieważna, niewarta kłótni.

Brynn uważa, że Marshall to jakaś obrzydliwa bakteria wy-

hodowana przez kogoś w laboratorium - dodała śmiejąc się.

Tak się składa, że zgadzam się z nią. - Justin wziął jej twarz w

swoje ręce i lekko pocałował w usta. - Cieszę się, że zrozumiałaś, iż o

twoim udziale w programie Marshalla nie może być mowy. Dziękuję,

że nie zaczęłaś się wściekać z tego powodu.

Ja nigdy się nie wściekam - odpowiedziała dumnie i dotknęła

językiem jego warg. - Mogę czasami okazać swoje... niezadowolenie,

ale nie wściekam się.

Piękne dzięki za wyczerpujące wyjaśnienia. - Justin uśmiechnął się.

Jego ręce przesunęły się wzdłuż bioder i nagle zatrzymały się na
udach.

- Stacey? Kochanie?

Oparła się o niego i poczuła, że ogarniają błogi spokój. Może jednak

Justin nie zmieni się tak bardzo w biurze? Może...

- Co, mój drogi? -

zapytała czule.

Twoje dżinsy.

Stacey

uniosła się lekko.

- O co chodzi?
-

Wróciłaś dziś rano do swojego mieszkania, żeby się przebrać w coś

odpowiedniego do biura, prawda? No cóż, muszę stwierdzić, że ten...

strój nie nadaje się do pracy w biurze senatora Liptona, tak jak dres
czy czerwono-czarna dyskotekowa sukienka.

Stacey zacisnęła mocno usta, usiłując powstrzymać się od ostrej

odpowiedzi, która natychmiast zaświtała jej w głowie. Sama

uspokajała się, powtarzając sobie, że Justin zwraca się do niej w
bardzo uprzejmy sposób. Obydwie z Brynn

wiedziały, że najod-

powiedniejszym ubraniem do pracy w biurze Bradforda Liptona byłby

jakiś klasyczny (może po prostu nudny) strój. Raczej nie powinna

teraz mówić Justinowi, żeby się wdrapał na wierzchołek pomnika

Waszyngtona i rzucił głową w dół. Zmusiła się do uśmiechu.

W porządku, Justinie. Obiecuję, że nigdy więcej nie przyjdę do

biura w dżinsach. - Gorący uśmiech i jeszcze gorętszy pocałunek były

wystarczającą nagrodą za opanowanie, do którego tak się zmuszała.

117

Przytuliła się mocno do niego i ukryła twarz w zagłębieniu ramienia.

- Och! -

Usłyszeli nagle pełen zaskoczenia okrzyk i oboje spojrzeli w

stronę, skąd dochodził. - Bardzo przepraszam! Nie chciałem... nie

mogłem... Chyba powinienem najpierw zapukać... - To był Fred

Rhodes. Stał w drzwiach, aż śmieszny w swoim przerażeniu.

Oczywiście, powinieneś najpierw zapukać, Freddie - przyznała

Stacey. Miała właśnie wstać, gdy Justin sam zerwał się gwałtownie,

niemal zrzucając ją na podłogę. Musiała chwycić się brzegu biurka,

żeby nie upaść. Twarz Justina stawała się powoli purpurowa,

natomiast twarz Freda już taka była.

Ja... chciałem... - wyjąkał strasznie zmieszany Fred. - Przyniosłem

tylko to pismo. -

Pomachał dokumentem, zanim położył go na biurku.

Zaczął powoli wycofywać się do drzwi. - Prze... przepraszam jeszcze

raz. Pójdę już... - Zamknął za sobą drzwi.

- Uff. -

Stacey uśmiechnęła się. - Zgadnij, o czym wszyscy będą dziś

mówić w biurze?

To wcale nie jest śmieszne! - Justin był przerażony. - Dobry Boże,

przecież on będzie o tym opowiadał każdemu, kogo spotka! - wybiegł
z gabinetu.

Stacey pomyślała, że na pewno po to, aby zapewnić sobie milczenie

Freda. Ona sama nie dbała o to, co i komu opowie Fred, ale to

najwyraźniej bardzo obchodziło Justina. Jemu szalenie zależało na
utrzymaniu ich

związku w tajemnicy. Ta świadomość sprawiła Stacey

wielki ból.

Justin wrócił po kilku minutach, ciągle jeszcze wstrząśnięty.
-

Wszystko załatwione - powiedział, oddychając z ulgą i podnosząc z

biurka przyniesiony przez Freda dokument.

A co zrobiłeś? Wyrwałeś mu język? - zapytała. Justin jednak nie

uśmiechnął się, chyba w ogóle jej nie usłyszał. - Justinie, co by się

stało, gdyby wszyscy w biurze dowiedzieli się, że mamy romans? Cóż

mogłoby się stać? - Wstrzymała oddech, czekając na jego odpowiedź.

- Mhmm... -

To było wszystko, co powiedział. Cała jego uwaga

skupiona była na czytanym właśnie dokumencie. Kiedy zobaczyła, że

sięga po słuchawkę telefonu, kiedy ujrzała pełen skupienia wzrok,

wiedziała, że zupełnie o niej zapomniał. Skoncentrował się wyłącznie

na notatce, odcinając się od wszystkiego innego.

118

Stacey usiadła przy swoim biurku. Leżały na nim, poukładane w

stosiki, karty z wydrukowanymi na nich nazwiskami. Dołączone było

do nich polecenie: „Ułożyć w porządku alfabetycznym”. Stacey

przejrzała te karty, musiało ich być około czterystu. W jaki sposób

maje uporządkować? Co za okropna robota!

Czy mogę wykorzystać do tego komputer? - zapytała żałośnie.

Justin nie odpowiedział. Siedział odwrócony tyłem do niej i Stacey

mogła jedynie widzieć jego plecy i słyszeć głęboki, niski głos.

Rozmawiał z kimś przez telefon. Powróciła więc do swoich kart. Po

dziesięciu minutach poddała się. Było tam siedemdziesiąt sześć

nazwisk na literę „A” i diabli wiedzą ile na literę „B”. A to przecież
dopiero dwie pierwsze li

tery alfabetu! Spojrzała szybko na plecy

Justina, zebrała wszystkie karty i wyszła z gabinetu.

Skierowała się do długiego podziemnego korytarza, łączącego biura

Senatu z biurami Białego Domu. Mijała po drodze licznych

pracowników tych biur, w większości młodych, świetnie ubranych

ludzi, idących szybko przed siebie, samotnie lub grupkami. Wydawało

się, że każdy z nich, pędząc tak tym korytarzem, ma do wypełnienia

jakieś ważne zadanie i Stacey również próbowała udawać, że ma pilną

sprawę do załatwienia.

ynn pracowała w Komisji do Spaw Zasobów Ludzkości i dzieliła

pokój z koleżanką. Zobaczyła Stacey zbliżającą się do biurka.

Cześć, Stacey! Powrót do pracy, co? - zawołała.

W pewnym sensie. Raczej wymyślają dla mnie różne zajęcia. Czy

mogę posłużyć się twoim komputerem, żeby ułożyć te nazwiska w

porządku alfabetycznym?

Proszę bardzo! - Brynn usłużnie podsunęła Stacey swoje krzesło i

spojrzała na zegarek. - Słuchaj, o trzynastej trzydzieści wydajemy

małe przyjęcie urodzinowe dla Lee Winters. Urządzamy je na

czwartym piętrze. Masz ochotę przyłączyć się do nas?

Oczywiście! - Stacey uśmiechnęła się na wspomnienie Lee Winters,

wieloletniej członkini Kongresu, cieszącej się dużą popularnością

wśród młodych pracowników. - Czy mam się złożyć na ciasto?

- Da

j dolara Marii, jeśli ją zobaczysz - odparła Brynn. Stacey skupiła

się na pracy, wprowadzając do komputera nazwiska z przyniesionych
kart.

119

ROZDZIAŁ ÓSMY

Justin Marks chce natychmiast widzieć cię w swoim gabinecie -

oznajmiła Diana Drew z fałszywym uśmiechem na twarzy, gdy Stacey

weszła do biura. Stacey skinęła głową i skierowała się do gabinetu
Justina.

Gdzie byłaś? - Usłyszała na powitanie.

Weszła do środka i spojrzała uważnie na Justina. Jego twarz była

ściągniętą, napiętą maską, a czarne oczy zimne i twarde.

Poszłam do biura Brynn, żeby popracować z jej komputerem. -

Stacey trzymała w ręku uporządkowaną listę nazwisk. Była zupełnie
nieprzygotowana na taki wybuch gniewu Justina i po raz pierwszy

cofnęła się, zamiast z właściwą sobie w takich wypadkach agresją,

przeciwstawić się mu.

Justin wyrwał listę z jej rąk.
-

Jest już po trzeciej. Czy chcesz mi wmówić, że wprowadzenie tych

nazwisk do komputera zajęło ci prawie trzy godziny?

- Nie -

odparła. - Zajęło mi tylko pół godziny. Potem załatwiłam

lka spraw dla Brynn i... zrobiłam sobie przerwę.

Przerwę? - krzyknął Justin. - Przyszłaś do biura w południe,

pracowałaś przez pół godziny i zrobiłaś sobie przerwę, która trwała

dwie i pół godziny?! - Rzucił listę na biurko. - Wiem wszystko na ten
tema

t, Stacey. Hałaśliwe, rozwrzeszczane przyjęcie na czwartym

piętrze. I ty tam byłaś! Powiedział mi o tym ktoś z naszego biura.

Ktoś, kto ciebie widział.

Masz na pewno na myśli Olive Mayer, tę kłótliwą babę, która

pracuje w biurze Rawlingsa -

domyśliła się Stacey. - Wyglądała tak

fałszywie, kiedy nam się przyglądała. Ten stary nietoperz nie może

znieść, gdy ktoś dobrze się bawi, a poza tym jest strasznie zazdrosna o
personel Lee Winters. Ona...

Stacey, chodzi o to, że to dzień pracy - przerwał jej Justin chłodno.

Wszyscy, którzy tam byli, dostają pieniądze od rządu za pacę, a nie

za zabawę. W dodatku pani Mayer powiedziała, że cale to widowisko

było jedną rozpustą, a uczestnicy tarzali się po podłodze.

Oni tylko tańczyli break-dance! - zawołała Stacey oburzona. Jego

złość w końcu wyprowadziła ją z równowagi. - Kilku gońców

pokazywało Lee Winters, jak to się robi. To było urodzinowe

120

przyjęcie, Justinie. Właśnie dzisiaj kończy sześćdziesiąt lat. Mieliśmy

tam ciasto i lemoniadę, ktoś włączył radio. To była właśnie ta

rozpusta! Przypomina mi się podobna impreza, która odbyła się w tym

biurze w dniu, gdy mój ojciec skończył pięćdziesiąt lat. Tylko,

oczywiście, nikt wtedy nie tańczył break-dance.

Zastanawiała się, czy wreszcie udało się pokonać Justina. Trudno

było cokolwiek powiedzieć, patrząc na jego pozbawioną wyrazu

twarz. W końcu chrząknął.

- No tak -

powiedział.

- No tak? -

Spojrzała na niego z wściekłością. - To wszystko, co

masz do powiedzenia? Po tym, jak prawie ściąłeś mi głowę,

oskarżając o rozpustę?

Justin odetchnął głęboko i zacisnął zęby.
-

W dalszym ciągu uważam, że nie powinnaś tam pójść - powiedział.

Powinnaś być ze mną...

Żebyś mógł mnie obserwować, czy nie robię czegoś, co mogłoby

zaszkodzić mojemu ojcu? - Stacey podniosła przyniesioną przez siebie

listę i uderzyła nią w biurko. - To jest główny powód, dla którego tu

jestem. Prawda, Justinie? A jeśli możesz na tym skorzystać,

zaciągając mnie do łóżka, tym lepiej dla ciebie.

Czy mogłabyś mówić ciszej? - zapytał. - Nie ma potrzeby, żeby...

Żeby co, Justinie? Żeby ogłaszać w całym biurze, że szef kampanii

wyborczej senatora Liptona przespał się z jego córką?

Głos Stacey brzmiał ostro, a z oczu płynęły gorące łzy. Ten robot nie

był tym samym czułym i namiętnym kochankiem, z którym spędziła

kilka ostatnich dni. Nie przypominał spontanicznego i wesołego

człowieka, który śmiał się w zoo z pogrążonych w letargu pand, a

potem kupił jej zabawkę, od której była niewiele większa. Czuły,

troskliwy mężczyzna, który gładził jej włosy i nazywał „swoim

kochaniem”, zniknął bez śladu, a pozostał tylko spięty, napastliwy

despota. Justin znów powrócił do świata polityki, gdzie obłuda i

pozory miały największą wartość.

Osądzasz mnie od chwili, w której dziś rano weszłam do biura! -

zawołała zapalczywie. - A jeśli przestajesz mnie krytykować, to tylko

po to, aby mnie dla odmiany całkowicie ignorować. Jesteś znowu tym

pozbawionym uczuć tyranem, opętanym tylko jedną manią...

121

- To nieprawda! -

zawołał. - Przecież wiesz, do diabła, jak bardzo...

- W

iem, że nie uda ci się zatrzymać mnie w biurze. Doprowadzę cię

do szaleństwa albo ty pierwszy zrobisz to ze mną! Wychodzę,

Justinie. Posada Brynn nie jest zagrożona i nie ma już pretekstu, dla

którego mógłbyś mnie tu ściągnąć ponownie!

Stacey dziękowała Bogu, że dotąd nie powiedziała Justinowi o

dziecku. W ciągu kilku ostatnich dni wiele razy miała ochotę na to.

Chwilami czuła, że Justin jest jej tak bliski, że po prostu musi mu o

wszystkim powiedzieć. Jednak przezornie nie zrobiła tego, znając jego
odda

nie polityce. I dobrze się stało!

Stacey, nie wypuszczę cię stąd! - Justin chwycił ją za rękę i

odciągnął od drzwi. - Kochanie, musimy o tym wszystkim poroz-

mawiać. Nie chcę kłócić się z tobą. Ja...

Puść mnie! - krzyknęła. - Nie mamy o czym rozmawiać.

Stacey, proszę cię. Uspokój się - powiedział z rozpaczą. - Za chwilę

zbiegną się tu wszyscy z biura!

Będziesz mógł wtedy zająć się kimś innym. - Spróbowała się

uwolnić. - To biuro, wszystkie te plany i zabiegi! Jesteś tutaj zupełnie

innym człowiekiem, Justinie, i ja... my... - Ku własnemu ogromnemu

przerażeniu zaczęła płakać.

„Cholera!” -

pomyślała. Była taka pobudliwa. Zbyt pobudliwa.

Znowu te hormony?

Stacey, proszę cię, nie płacz! - Justin puścił jej rękę i zaczął

niespokojnie chodzić po pokoju. Stacey domyśliła się, że musiała go

zirytować. Zirytowała przecież nawet samą siebie. Przeciwnikiem

znacznie łatwiejszym niż łzy jest gniew. Zawsze kpiła z głupich

kobiet, które próbowały manipulować ludźmi za pomocą płaczu. Ona

jednak teraz nie starała się manipulować Justinem, naprawdę cierpiała,

czuła się zagubiona i przerażona.

To się nie uda. - Zdesperowana usiłowała zetrzeć Izy z twarzy. Od

samego początku wiedziała, że jej związek z Justinem nie ma

przyszłości. Jednak przyznanie się do tej porażki sprawiało ból. - To

się po prostu nie uda - powtórzyła szlochając.

Co się nie uda? Stacey, błagam, nie płacz. Przyznaję, że i zbyt ostro

zaatakowałem cię w związku z tym przyjęciem, ale... - Sięgnął do

kieszeni i wyjął z niej staroświecką białą chustkę do nosa, którą

122

wręczył Stacey.

Kochanie, Olive Mayer jest rzeczywiście obłudną, wiecznie

wszystkich krytykującą pedantką. I chociaż wiedziałem, że ciebie nie

może dotyczyć ta... rozpusta, to jednak doprowadziło mnie do pasji,

gdy wyobraziłam sobie, jak ta stara plotkara będzie o tym opowiadać

każdemu, kto zechce słuchać. Oczywiście, nie omieszka dorzucić

czegoś od siebie. Przyznaję, że zareagowałem zbyt gwałtownie,
Stacey. -

Przestał chodzić po pokoju i wyciągnął do niej rękę. - Poza

tym, byłem zazdrosny jak diabli. Mayer powiedziała, że tańczyłaś z...

Ona rzeczywiście potrafi zmyślać, Justinie - przerwała Stacey, nie

zwracając uwagi na wyciągniętą rękę. - Ja z nikim nie tańczyłam. A ty

nie zadałeś sobie trudu, żeby mnie o to zapytać? Po prostu oskarżyłeś

mnie o najgorsze rzeczy i skoczyłeś do gardła tylko dlatego, że stoisz

na straży sztucznego wizerunku rodziny Liptonów. Każda próba
zniszczenia go jest dla ciebie równoznacz

na ze zbrodnią wojenną!

- Przepraszam. -

Stanął blisko niej. Wystarczyło zrobić krok, by

znaleźć się w jego ramionach, Stacey jednak nie drgnęła. Pozostała
sztywna i niewzruszona.

Justin westchnął ciężko.

Byłem głupi, że dałem się sprowokować Olive Mayer. Nie

powinienem tak ciebie zaatakować. Moim jedynym wytłumaczeniem
mo

że być to, że dzisiejszy dzień przerodził się w prawdziwe piekło.

Nie przychodziłem tu tylko przez dwa dni, a po powrocie zastałem

biurko dosłownie zasypane papierami. Musiałem odpowiedzieć na co

najmniej siedemdziesiąt pięć telefonów i... - Dotknął jej ciągle jeszcze
mokrego policzka. -

Nie chcę z tobą walczyć, Stacey. Nie chcę, żebyś

przeze mnie płakała.

Stacey odwróciła się. Może rzeczywiście nie chciał, ale jednak zrobił

to. Swoje myśli i całą energię podporządkował politycznym ambicjom
i wszystko

(i każdy!) było mniej ważne. Tak właśnie robił jej ojciec.

Bradford Lipton nie był złym człowiekiem, nie chciał ranić rodziny,

ale czynił to ciągle wskutek przeoczeń. Senator był niedostępny i

wiecznie zajęty, co oddalało go od bliskich mu osób i sprawiało, że

stawał się nieczuły. Jego rodzina nie była przecież, tak jak on,

pochłonięta polityczną karierą. Justin bardzo przypominał Stacey ojca.

- Wracam do domu, Justinie. -

Nie było już żadnego powodu, dla

którego miałaby tutaj pozostać.

123

- Nie! - powiedzi

ał stanowczo, zasłaniając sobą drzwi. - Stacey, nie

pozwolę ci...

W tym samym momencie zadzwonił telefon i dla Stacey był to

najpiękniejszy dźwięk.

- Poczekaj! -

powiedział Justin, podnosząc słuchawkę. W jego głosie,

nawykłym do wydawania rozkazów, teraz zabrzmiało błaganie i to

zatrzymało Stacey w drzwiach.

Co on zrobił? - Jego głos wybuchł jak dynamit. - Nie, senator nie

ma tym razem nic do powiedzenia na ten temat. Wydamy oficjalne

oświadczenie później. Nie, ja także tego nie skomentuję. Uważam, że

komentarz w tym momencie byłby niewłaściwy.

Stacey rozpoznała ten wyraz twarzy i ton głosu. Zastanawiała się, cóż

takiego mógł znowu zrobić któryś z jej braci?

Justin odłożył słuchawkę; był bardzo wzburzony.
-

Co się stało? - zapytała Stacey. Ciekawość wzięła górę nad chęcią

ucieczki.

Wczoraj został opublikowany wywiad, jakiego udzielił twój brat

Lucas studenckiej gazecie. -

Justin poruszał nozdrzami. Naprawdę to

robił! Stacey wcale by się nie zdziwiła, gdyby zobaczyła buchającą z

nich przy każdym wydechu parę. - Dzisiaj natomiast kilka z jego

złotych myśli pojawiło się w lokalnych gazetach w mieście i paru

oszustów wysłało pewne wiadomości do agencji informacyjnych. -

Justin wziął do ręki ołówek i złamał go na pół. - Jutro rano znajdą się
one we wszystkich gazetach w kraju.

Oczy Stacey rozszerzyły się ze zdziwienia. Państwowe dzienniki

poświęcone Lucasowi? To zabrzmiało złowieszczo.

Co on takiego powiedział? - odważyła się zapytać.

Och, niewiele. Kiedy zapytano go, co lubi robić, gdy nie gra w

piłkę, odpowiedział, że lubi pić piwo, grać w bilard i - Justin poniósł

głos - pocieszać odrzucone dziewczyny, chyba że sam wcześniej

którąś odrzucił!

Stacey niemal usłyszała, jak Lucas mówi to tym swoim rubasznym

tonem, zachowując się jak niegrzeczny chłopiec. Roześmiała się.

To był wielki błąd. Justin spojrzał na nią z wściekłością.
- To wcale nie jest zabawne! -

zagrzmiał. - Czy zdajesz sobie sprawę,

że jego wypowiedź ukaże się w całej prasie krajowej? Jest to ten

124

rodzaj anegdoty, którą dziennikarze telewizyjni uwielbiają opowiadać

na zakończenie swoich programów. Powszechnie szanowany senator,

kultywujący stare obyczaje, popierający tradycyjną moralność, ma
syna, który...

- Och, Justinie -

przerwała mu Stacey. - Znowu przesadzasz. Przecież

Lucas to jeszcze

dzieciak. I w dodatku piłkarz. Jego wypowiedź na

pewno nie zaszokuje. Jedynie tego wszyscy się po nim spodziewają.

Nikt, do cholery, nie uwierzyłby, że jedyną rozrywką przystojnego,

świetnie zbudowanego chłopaka jest opowiadanie bajek lub bawienie

się kolejką elektryczną!

- A szkoda! -

jęknął Justin. - Stacey, nie rozumiesz powagi sytuacji.

Liberalna prasa jest wrogo nastawiona do twojego ojca. Ich

ulubieńcem jest Whit Chambers i wszystko, dosłownie wszystko, co

mogłoby w jakiś sposób zaszkodzić Bradfordowi Liptonowi, zostanie
wyolbrzymione do monstrualnych rozmiarów. Z naszych statystyk

wynika, że wystąpienia twojego ojca trafiają do ludzi, ale jest jeszcze

żmudna walka z piraniami prasowymi. Nie minął jeszcze tydzień od

zgłoszenia kandydatury i ostatnia rzecz, jakiej byśmy sobie teraz

życzyli, to publiczne deklaracje Lucasa na temat upodobań, to znaczy
picia piwa, grania w bilard i...

Wykorzystywania dziewcząt - dokończyła za niego Stacey.

Pomyślała, że Justin za bardzo przejmuje się każdą, najgłupszą nawet

rzeczą. Dzięki temu stał się niezwykle cennym pracownikiem, ale

jednocześnie to właśnie mogło wywołać niebezpieczny wzrost

ciśnienia, wrzody i diabli wiedzą, co jeszcze. Najważniejsze jest

poczucie humoru, ono powinno być dla życia wentylem bezpie-

czeństwa. Stacey uśmiechnęła się do Justina, oczekując od niego
takiej samej odpowiedzi.

Justin podniósł do góry ręce, bliski załamania.
-

Mogłem spodziewać się, że taka historia rozbawi cię. - Za-

chmurzony ruszył w kierunku drzwi. - Sterne i Spence na pewno także

będą skręcać się ze śmiechu. Czasami wydaje mi się, że cała wasza
czwórka pracuje nad udoskonaleniem swoich dwuznacznych

politycznie uwag. Często zastanawiam się, czy nie jesteście opłacani

przez opozycję.

Ostatnie słowa Justin wypowiedział już na korytarzu. Zwoływał cały

125

personel, aby wspólnie omówić popełnioną przez Lucasa gafę i

opracować odpowiednie oświadczenie dla prasy, która zapewne już

wkrótce podniesie wielki szum. Justin wyszedł, nie rzucając za siebie
ani jednego spojrzenia.

Stacey

postanowiła wrócić do domu, tutaj już nic jej nie trzymało.

Zwłaszcza że widok jednej z czterech czarnych owiec rodziny

Liptonów mógłby w tym szczególnym momencie rozwścieczyć
personel senatora.

Jadąc samochodem, czuła pogłębiającą się depresję.
To jasn

e, że idylla z Justinem skończyła się. Już nie byli sobie tak

bliscy; przeciwnie, stali na dwóch przeciwległych krawędziach

przepaści, jaką była polityka. Nie potrafili już porozumieć się.

W domu Stacey zrobiła sobie filiżankę herbaty i usiadła, mając

nad

zieję, że to ją uspokoi. Wszystko toczyło się tak szybko. W jej

głowie panował zamęt, spotęgowany przez strach. Justin... dziecko...

kampania... Myśli przebiegały przez głowę, a przed oczami, jak w

kalejdoskopie, przesuwały się różne obrazy. Co powinna teraz zrobić?

Skąd ma się tego dowiedzieć?

Kiedy zadzwonił dzwonek u drzwi, Stacey pomyślała, że to Brynn

zapomniała kluczy. Było trochę za wcześnie na powrót przyjaciółki,

ale może udało jej się trafić po drodze tylko na zielone światła, co

stanowiłoby niezwykle rzadkie zjawisko.

Stacey była przekonana, że to Brynn. Wobec tego, zapominając o

zasadach bezpieczeństwa, nie spojrzała w wizjer. I nagle znalazła się

oko w oko z... Cordem Marshallem. Jęknęła w duchu. Marshall był

prawdopodobnie wściekły z powodu jej rezygnacji z udziału w

programie. Bez wątpienia pojawił się tutaj po to, by ją namówić na ten

wywiad. Nie zamierzała zgodzić się i w myślach przygotowywała się

do nadciągającej nieprzyjemnej sceny.

Cześć, Stacey - powiedział Marshall z uśmiechem. - Cieszę się, że

zastałem cię w domu.

Stacey spojrzała na niego z uwagą. Nic nie wskazywało na to, że jest

wściekły, ale ten uśmiech wywoływał nieprzyjemny dreszcz. Marshall

miał w sobie coś z rekina krążącego wokół nic nie podejrzewającej
ofiary.

- Czego pa

n sobie życzy, panie Marshall? - zapytała, ciągle jeszcze

126

trzymając go za drzwiami.

- Cord -

poprawił ją łagodnie. - Przyszedłem, żeby omówić z tobą

jutrzejszy program.

Stacey westchnęła.
-

Jestem pewna, że otrzymał pan dziś rano wiadomość od Justina

Marks

a, odwołującą mój udział w tym programie, panie Mars... Cord.

Nie chcę zdradzać Marksowi naszych małych sekretów, Stacey. -

Marshall ciągle jeszcze uśmiechał się. - Jednak jeśli nie wystąpisz

jutro, będę musiał powiedzieć mu o tym. - Dramatycznym gestem

wydobył z fałdów swojego płaszcza pogniecione pudełko.

Stacey westchnęła ciężko i mocno chwyciła się drzwi. To było

pudełko po teście ciążowym!

- Cudownie! -

zawołał Marshall, śmiejąc się radośnie. - Całkowicie

spontaniczna, niepohamowana reakcja! Podej

rzewałem, że to należy

do ciebie, gdyż obserwowałem cię podczas wystąpienia twego ojca.

Niemal zemdlałaś. Jednakże trzeba było także wziąć pod uwagę twoją

agresywną współlokatorkę. Teraz rozwiałaś wszelkie moje

wątpliwości. Jesteś w ciąży! I nie masz męża, z którym mogłabyś

podzielić się tą wspaniałą wiadomością.

Znalazłeś to pudełko w śmieciach! - zawołała Stacey. - Brynn

wspominała, że widziała cię kilka dni temu węszącego koło naszego

domu. Grzebałeś w śmieciach jak... jak szczur!

Marshall wzruszył ramionami.
-

Ja to nazywam prowadzeniem śledztwa. Zdarza się, że czasami nic

nie znajdę, ale znacznie częściej uda mi się natrafić na jakiś ukryty

klejnot. Nie masz pojęcia, Stacey, co ludzie wyrzucają!

Jesteś podły! Justin powiedział, że jesteś szczurem śmietnikowym.

On wiedział, jakie chwyty potrafisz stosować, aby tylko dowiedzieć

się interesujących, w twym przekonaniu, rzeczy.

Natomiast nie wiedział, że jesteś w ciąży, co? - wtrącił Marshall. -

Zaryzykowałbym stwierdzenie, że nikt o tym nie wiedział oprócz

twojej przyjaciółki, tej rudowłosej złośnicy. No i, oczywiście, mnie. A
kto jest ojcem?

- To nie twój interes!
-

Spokojnie, dziecinko! Nie zamierzam wywierać na ciebie nacisku. -

Marshall uśmiechnął się ponownie, a Stacey zapragnęła zetrzeć z jego

127

twarzy ten wyraz zadowolenia, zetrzeć całą jego twarz! - Tak się

składa, że darzę szacunkiem przyszłe matki. To chyba coś w rodzaju
kompleksu Madonny. Nie zamierzam zdra

dzać sekretów. Chcę tylko,

przy ich pomocy, poszantażować cię trochę.

- Och! -

zawołała Stacey, czując, że kręci jej się w głowie. Ten

człowiek po postu zabijał ją!

Uspokój się, skarbie. Nastroje matki bardzo silnie wpływają na

dziecko. Wiesz przecież o tym. - Był na tyle bezczelny, by udawać
zaniepokojenie. -

Zobaczysz, jak łatwo jest sprostać moim

wymaganiom. Wystąpisz tylko w moim programie, w piętnasto-

minutowym bloku, a ja zapomnę o tym chłopaczku lub dziewuszce,

którą nosisz pod sercem. Masz na to moje słowo honoru, Stacey.

Twoje słowo honoru! Jesteś szantażystą, śmieciarzem i...

Zostawmy te przezwiska, Stacey. Ograniczmy się tylko do

interesów. Potrzebny jest mi ktoś, kto wypełni piętnaście minut

mojego jutrzejszego programu jakąś budzącą ludzkie zainteresowanie

opowieścią. Chciałbym, żeby spodobała się zwłaszcza żeńskiej części

mojej widowni. Córka kandydata na prezydenta świetnie się do tego

nadaje. Obiecuję, Stacey, że ani słowem nie wspomnę o twojej...

delikatnej sytuacji. Przysięgam na świętą pamięć mojej matki! Spójrz

na to z innej strony. Przecież możesz w ten sposób pomóc ojcu. Bądź

słodka, zabawna, błyśnij wdziękiem! Zdobędziesz w ten sposób

mnóstwo głosów dla ojca.

Nie mogę! - powiedziała zrozpaczona. - Justin stwierdził, że nie

może być o tym mowy. Zabije mnie, jeśli wystąpię w tym programie.

To łajdak! - prychnął Marshall. - Stacey, nie ma się czego bać.

Porozmawiamy tylko o tym, o czym ty będziesz chciała. Będziesz na

wizji przez niecałe piętnaście minut, z przerwami na reklamy.

A co z córkami pozostałych kandydatów? - zapytała.

Żadna z nich nie odważyła się nawet odpowiedzieć na mój telefon.

To musisz być ty, Stacey.

Co ma zrobić? Stacey z trudem powstrzymywała się, żeby nie wołać

o pomoc. Dobrze wiedziała, że wpadła w pułapkę.

A jeśli odmówię?... - Chciała, żeby to on powiedział. I, oczywiście,

zrobił to.

Wtedy opowiem na antenie o twoim mającym się urodzić

128

nieślubnym dziecku. Obiecuję, Stacey.

To była groźba. Bardzo skuteczna groźba. Stacey, blada i milcząca,

oparła się o drzwi.

Bądź jutro w studiu o osiemnastej trzydzieści - powiedział

Marshall. -

Zaczynamy o dziewiętnastej i ty pójdziesz na pierwszy

ogień. Do zobaczenia, Stacey! - Schodził po schodach, wesoło po-

gwizdując.

- A co ty tutaj robisz? -

Stacey usłyszała głos Brynn. Pogwizdywanie

nagle urwało się. - Przecież niedawno ten budynek był spryskiwany

płynem przeciwgrzybicznym. - Głos Brynn był bardzo groźny.

O... odłóż to! - Cord Marshall był bardzo zdenerwowany.

- Lepiej szybko zwiewaj, Marshall! -

ostrzegła go Brynn. - Bardzo

szybko.

Po całej klatce schodowej rozeszło się głośne echo, gdy Marshall

zbiegał po schodach. Chwilę później w drzwiach pojawiła się Brynn,

trzymając w ręku mały pojemnik z gazem łzawiącym. Spojrzała na
twarz Stacey.

Powinnam go wysadzić w powietrze! Co on tutaj robił, Stacey?

Stacey z wahaniem opowiedziała o groźbach Marshalla.
-

Nie możesz pozwolić, by cię szantażował! - Brynn była oburzona. -

Zadzwoń do Justina i powiedz mu o wszystkim. Niech załatwi tę

sprawę.

Powiedzieć Justinowi? - zawołała przerażona Stacey. - Nie mogę

tego zrobić, Brynn. Wolę wystąpić w programie Marshalla.

Stacey, przecież ty i Justin nie jesteście już wrogami. Przecież się

kochacie, zapomniałaś o tym?

Stacey przypomniała sobie twarz Justina, taką, jaką widziała ostatnio.

Wściekłą, zirytowaną, rozgoryczoną.

Jestem pewna, że Justin ma inne zdanie na ten temat, Brynn.

- Po jednym dniu? -

zapytała Brynn drwiąco. - To niemożliwe.

Ależ tak, Brynnie. Podczas tych dwóch dni, kiedy Justin przestał

zajmować się kampanią, wszystko układało się między nami
wspaniale. Po prostu cudownie! Jed

nak skończyło się to dzisiaj,

natychmiast po przekroczeniu progu biura. Nigdy nie uda nam się być
razem. -

Stacey przeciągnęła ręką po włosach, burząc je nieco. - Cord

Marshall obiecał, że nie wspomni o dziecku. Może to nie byłoby takie

129

złe? Mogłabym zdobyć trochę punktów dla ojca. Może Justin w ogóle

nie dowiedziałby się, że wystąpiłam w tym programie?

Brynn wzniosła oczy do nieba.
-

Może książę Karol porzuciłby księżną Dianę i poślubiłby Tinę

Turner? Hej, Stacey! Wróć na ziemię!

Nie mogę powiedzieć o tym Justinowi! - lamentowała Stacey. -

Gdybyś mogła zobaczyć jego twarz, gdy usłyszał, co Lucas

powiedział reporterowi...

Coś na temat picia piwa, grania w bilard i... umawiania się z

dziewczętami? - Brynn uśmiechnęła się wesoło. - Słyszałam w radiu,
wra

cając z pracy. Spiker był taki zabawny, gdy cytował Lucasa!

A więc zaczęły już krążyć anegdoty. Stacey syknęła zirytowana.
-

Tata nie znosi, gdy się na jego temat żartuje. Nie lubi tego bardziej

niż krytyki własnej osoby. Będzie wściekły. A gdy ojciec się wścieka,

Justin ma sądny dzień. Nie mam odwagi dobijać go w tym momencie!

Justin prawdopodobnie przestanie ją kochać po jutrzejszym

programie. Lecz jeśli Stacey nie wystąpi, to Marshall opowie na

ekranie o jej ciąży. Skoro szczeniackie wypowiedzi Lucasa mogą

wpędzić ojca w kłopoty, co dopiero wiadomość o nieślubnym dziecku

Stacey? Zadrżała na samą myśl o tym. To zdecydowanie najgorszy

dzień w jej życiu!

Muszę tam pójść, Brynn.

Chyba rzeczywiście nie masz wyboru - przyznała Brynn ponuro. -

Nie musisz jed

nak sama walczyć z tym potworem. Pojadę jutro z tobą

do studia i może rzeczywiście nie będzie tak źle.

Stacey zeszła z planu i ukryła twarz w dłoniach. Brynn, która

czekała, stojąc poza linią dźwięku, objęła ją opiekuńczym gestem.

To była klęska! - jęknęła Stacey. - Och, zawsze zachowuję się tak

okropnie podczas udzielania wywiadów! Teraz już wiem, dlaczego

Justin nigdy mi na to nie pozwalał!

Nie było tak źle. - Brynn, jak zawsze, próbowała pozostać lojalna. -

To znaczy, nie sądzę, aby twego ojca zachwyciła wypowiedź, iż lubi

pływać nago, ale to jeszcze nie jest wielki skandal, Stace.

Nie wiem, dlaczego to powiedziałam. - Stacey potrząsnęła głową

przygnębiona. - Marshall mówił coś o jakichś prezydentach

130

pływających nago w basenie w Białym Domu i wtedy natychmiast

pomyślałam...

Marshall jest bardzo podstępny. Po prostu naprowadził cię na to -

powiedziała oburzona Brynn.

Kiedy zaczął mówić o ślubach w Białym Domu, wpadłam w

panikę. Byłam pewna, że nawiązuje do... - Stacey odruchowo dotknęła
swego brzucha. -

Nie bardzo wiedziałam, co mam odpowiedzieć.

Wykorzystał cię ten skunks!

W końcu opowiedziałam mu, jak kiedyś wpadłyśmy razem z mamą

do Sterne’a i znalazłyśmy w łazience przywiązaną do kurków wanny

jakąś blondynkę. - Stacey prawie zapiszczała. - Powiedziałam to przed

kamerą!

Brynn skrzywiła się.
-

Marshall zastawił na ciebie pułapkę. Próbował dać do zrozumienia,

że twoja rodzina walczy ze Sternem, ponieważ jego styl życia jest dla

was nie do przyjęcia. Ty tylko... wyjaśniłaś, dlaczego.

- Justin nigdy mi tego nie wybaczy -

wyszeptała Stacey.

Przynajmniej teraz jest dla wszystkich jasne, że w waszej rodzinie

nie ma prawdziwych animozji. To było piękne, gdy powiedziałaś, że

wy, Liptonowie, akceptujecie się nawzajem, bez względu na to, jak
dziw

aczne jest wasze zachowanie. Tylko szkoda, że Marshall

natychmiast zapytał, jakie dziwactwa masz na myśli.

Odpowiedziałam, że nie chcę mówić na ten temat. - Stacey

przygryzła wargę. - To chyba nie była najlepsza odpowiedź.

No cóż, spróbujmy znaleźć w tym wszystkim jakąś dobrą stronę -

powiedziała Brynn pokrzepiająco. - Wywiad już się skończył, a

Marshall nic nie wspomniał o dziecku.

- Panie Marshall! -

Młody sekretarz planu, wyglądający na bardzo

zmartwionego, pomachał ręką do Corda Marshalla, który nadal

znajdował się na planie. Taśma filmowa była jeszcze wyświetlana,

więc wstał bardzo cicho i dołączył do stojącej w bezpiecznej

odległości grupki.

- O co chodzi, Joe? -

zapytał. Mrugnął porozumiewawczo do Stacey i

Brynn, ale żadna z nich nie zareagowała na tę zaczepkę.

Pana garderoba. Wydobywa się z niej jakiś straszny zapach,

wszedłem do środka, żeby to sprawdzić. To okropny smród. Taki,

131

jakby coś gniło, rozkładało się albo jeszcze gorzej.

Cholera! Chodźmy tam, Joe - powiedział Marshall i obydwaj wyszli

ze studia.

Uciekajmy stąd, Stacey - zaproponowała Brynn, a przygnębiona

Stacey przytaknęła.

Do diabła! - Wrzaski Corda Marshalla słychać było w całym studiu.

Po chwili pojawił się, trzymając w ręku jakieś butelki. Jego twarz była
niemal purpur

owa z wściekłości. - Ktoś wylał w mojej garderobie pięć

butelek oleju skunksa. Tak tam cuchnie, że nie można wytrzymać!

Skunksowi nie powinno to przeszkadzać - powiedziała Brynn

słodkim głosem. - Powiedziałabym, że teraz jest tam dla pana

odpowiednie środowisko, panie Marshall.

Oczy Stacey rozszerzyły się ze zdziwienia.
- Brynn, czy ty...

Cord Marshall doszedł do tego samego wniosku.
-

To ty zrobiłaś, ruda diablico! - szalał.

- Brynn -

Stacey chwyciła ją za rękę - myślę, że czas już na nas.

Zaczęły biec korytarzem.
-

Jeszcze cię dostanę, przyjaciółeczko! - Marshall deptał im po

piętach. - Musimy wyrównać rachunki! Dużo już się uzbierało.

Zobaczysz, pożałujesz, że w ogóle się urodziłaś!

Zyskały trochę czasu, gdyż Marshall zaplątał się w kabel, który

zgrabn

ie przeskoczyły. Upadł jak długi na podłogę, a one w tym

czasie wybiegły z budynku.

Brynn, skąd wzięłaś olej skunksa? - wysapała Stacey, gdy dopadły

zaparkowanego w pobliżu BMW.

Dzwoniłam do wszystkich oryginalnych sklepów w Waszyngtonie,

aż w końcu znalazłam, chociaż najpierw pomyślałam o trutce na

szczury. Stace, jesteś bezpieczna!

A jednak nie były, gdyż właśnie ze swego samochodu wychodził

Justin Marks. Na jego twarzy malowała się wielka wściekłość.

Zauważył Stacey i Brynn, zanim one zdążyły zauważyć jego.

- Stacey! -

Jego głos spowodował, że obydwie zatrzymały się w

miejscu. -

Chodź tutaj, Stacey. - Justin mówił stanowczo i niezwykle

spokojnie. Serce Stacey, wyczerpane wysiłkiem związanym z

ucieczką, teraz zabiło jeszcze szybciej. - Nie każ mi iść po ciebie,

132

Stacey. Ten zimny spokój przerażał ją bardziej niż wściekle wrzaski

Corda Marshalla, które właśnie rozległy się ponownie.

- Jest tam! -

Marshall wbiegł na parking; towarzyszył mu ten sam

młody sekretarz planu oraz jakiś inny mężczyzna i kobieta.

Ta ruda maniaczka! Łapcie ją! - wrzeszczał.

Stacey i Brynn wymieniły przerażone spojrzenia i równocześnie

rzuciły się do samochodu. Wskoczyły do środka i zablokowały drzwi.

Stacey zdążyła umieścić kluczyk w stacyjce, gdy przy oknie pojawił

się Justin Marks i prawie w tym samym czasie podbiegł do
samochodu z drugiej strony Cord Marshall.

- I co teraz, Stacey? -

zawołała Brynn.

Stacey wrzuciła wsteczny bieg i nacisnęła pedał gazu. Samochód

skoczył do tyłu, zostawiając zaskoczonego i wściekłego Justina i

równie wzburzonego Corda Marshalla. Żadna z nich nie powiedziała

ani słowa, dopóki nie zgubiły się w masie samochodów na
autostradzie.

Przez chwilę myślałam, że gramy główne role w jakimś horrorze -

powiedziała wreszcie Brynn drżącym głosem. - Przy jednym oknie

stała Godzilla, a przy drugim Bestia z Bagien. Byłaś wspaniała,
Stacey -

dodała zachwycona. - Jechałaś jak Mario Andretti na Indy

500.

Stacey nie odpowiedziała. Serce wreszcie uspokoiło się i mogła

oddychać normalnie.

Myślę, że będzie lepiej, jeśli nie wrócimy dziś na noc do domu,

Brynn -

powiedziała. - Odpada także dom moich rodziców.

Trzymajmy się także z daleka od cieszącego się złą sławą

mieszkania Sterne’a -

dodała Brynn. - Mamy już wystarczająco dużo

przeżyć, jak na jeden wieczór.

- Poj

edźmy na farmę Spence’a i Patty w Fredericksburgu. - Stacey

zjechała na pas prowadzący do Wirginii. - To tylko czterdzieści minut

jazdy, a nikomu nie przyjdzie do głowy, żeby nas tam szukać.

Stacey wiedziała, że ojciec i Justin trzymają się z daleka od Spence’a

i Patty.

Możemy u nich przesiedzieć do poniedziałku - dodała.

A do tego czasu cała ta awantura przycichnie. - Brynn przełknęła

głośno ślinę. - Mam taką nadzieję - dodała.

133

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Wydawało się, że nic nie jest w stanie zaskoczyć Spence’a i Patty

Lipton. Kiedy Stacey i Brynn pojawiły się w ich domu tuż po

dziewiątej wieczorem, zaprosili je do środka bez żadnych pytań, jakby

ich obecność tutaj i prośba o udzielenie schronienia były naj-

normalniejszą w świecie sprawą.

Spence oddał im do dyspozycji dodatkowy pokój, przylegający do

sypialni dzieci. Natomiast Patty przygotowała herbatę poziomkową i

upieczony w domu chleb. Chociaż oboje nie zadawali żadnych pytań,

Stacey czuła się zobowiązana do wyjaśnienia powodów tej nie
zapowiedzianej wizyty.

Wystąpiłam dzisiaj wieczorem w programie Corda Marshalla -

powiedziała, popijając herbatę.

- Och, rozumiem! -

Spence uśmiechnął się szelmowsko. - I musisz

teraz ukryć się, bo zrobiło się gorąco? Czy mamy spodziewać się, że

Justin Marks zjawi się tutaj wkrótce z megafonem, brygadą

antyterrorystyczną i gazem łzawiącym?

Brynn skrzywiła się.
-

To jest bardzo prawdopodobne, biorąc pod uwagę, cośmy dzisiaj

przeżyły.

Na zmianę ze Stacey zaczęły opowiadać wydarzenia dzisiejszego

wieczoru. Patty i Spence byli zachwyceni.

Uważam jednak, że w twoim stanie, Stacey, nie powinno się tak

biegać - zauważył Spence zatroskany. - Patty mówi, że ciąża w ogóle

nie powinna ograniczać aktywności kobiety, ja jednak sądzę, że trzeba

trochę zwolnić tempo, zwłaszcza w trzech pierwszych i trzech

ostatnich miesiącach.

Kawałek chleba, który jadła Stacey, wypadł z ręki na podłogę. Brynn

zakrztusiła się herbatą.

Skąd... skąd wiesz? - zapytała Stacey, gdy Brynn już uspokoiła się i

mogła wreszcie normalnie oddychać.

- Podczas

wystąpienia ojca widzieliśmy cię po raz pierwszy od

dłuższego czasu - powiedziała Patty spokojnie. - Spence zauważył, że

zaszła w tobie jakaś zmiana. A kiedy niemal zemdlałaś - Patty

wzruszyła ramionami - po prostu już wiedzieliśmy.

- Na kiedy masz termi

n porodu? Oczywiście, będzie to poród

134

naturalny, nie ma innej możliwości. - Spence uśmiechnął się do
Stacey. -

Czy pomyślałaś o imieniu? Możemy pożyczyć ci świetną

książkę o niezwykłych imionach. Aha, a kto jest ojcem?

- Och, Spencer! Ojcem jest Justin Marks! -

Patty uśmiechnęła się

pogodnie. Spence, nieprawdopodobnie zaskoczony, niemal wypuścił z

rąk filiżankę. Równie zdumione Stacey i Brynn wlepiły wzrok w
Patty.

Któż inny mógłby nim być? - powiedziała Patty, wzruszając

ramionami, jakby to wszystko wy

jaśniało.

- To prawda -

wyszeptała Stacey, przenosząc zdziwiony wzrok z

Patty na Spence’a. - Ale on nic o tym nie wie.

- Justin Marks! -

Spence nie mógł tego pojąć. - Justin Marks?

- Od dawna byli w sobie zakochani -

wyjaśniła Patty. - To było,

oczywiście, ich przeznaczenie. Musieli jednak poczekać, aż rządzące

ich losem planety znajdą się w dogodnym położeniu.

- No tak! -

przytaknął Spence, jakby to w końcu go przekonało.

Stacey i Brynn wymieniły spojrzenia.
-

Czy byłaś już u lekarza, Stacey? - zapytała Spence.

Stacey potrząsnęła głową.
-

Zamierzam pójść wkrótce, ale...

- Rozumiem -

powiedziała Patty. - Wiem, jak zimni i obojętni

potrafią być lekarze. - Poklepała Stacey po ramieniu. - Skoro już

jesteś tutaj, musisz zobaczyć się z Kimberly. To położna, która

przyjmowała nasze dzieci. - Twarz Patty rozjaśnił entuzjazm. - Ona

jest wspaniała. Bardzo doświadczona, pełna ciepła i zrozumienia.
Popiera porody w domu i...

Położna Kimberly? - przerwała Brynn.

Spence przytaknął radośnie.
-

Zadzwoń do niej jeszcze dzisiaj, Patty - powiedział. - Zamów na

jutro wizytę dla Stacey.

Wspaniały pomysł! - Patty zerwała się i podeszła do stojącego w

kuchni starego, czarnego telefonu.

- Ale... -

zaczęła mówić Stacey.

Możesz rodzić tutaj, Stace. - Spence uśmiechnął się szeroko. - Patty

i ja będziemy pomagać Kimberly. Nie będziesz miała nic przeciwko

temu, żeby dzieci przyglądały się narodzinom swego nowego kuzyna?

135

To byłoby dla nich bardzo wzruszające i oświetlające ich duszę

przeżycie!

Kimberly była szczupłą blondynką zbliżającą się do trzydziestki i

zupełnie nie pasowała do wyobraźni Stacey na temat wiejskich

akuszerek. Jednak oprawione w ramki świadectwo ukończenia szkoły

pielęgniarskiej i dyplom położnej, które wisiały na ścianie gabinetu,

zwiększyły nieco zaufanie Stacey.

Młoda położna udowodniła, że jest dokładnie taka, jak opisała ją

Patty: doświadczona, przyjazna, wyrozumiała i ciepła. Przepro-

wadzała badanie z wielką znajomością rzeczy.

Czy masz absolutną pewność, co do dnia, w którym dziecko zostało

poczęte? - zapytała, gdy po skończonym badaniu usiadły w małym
saloniku.

Ależ tak! - odpowiedziała Stacey i wróciła myślami do tamtej

gorącej sierpniowej nocy. - To był jedyny możliwy moment

Kimberly skinęła głową.
-

W takim razie będziemy musiały dziś po południu zrobić USG w

szpitalu. Stacey, twoja macica jest znacznie większa, niż powinna być
w tym stadium.

- Co takiego? -

zapytała Stacey, nie rozumiejąc, o czym mówi

położna.

- Stacey. -

Kimberly wzięła jej ręce w swoje dłonie. - Musisz

przygotować się, że prawdopodobnie są to bliźnięta.

Bliźnięta? - powtórzyła po raz setny Brynn, prowadząc samochód w

drodze powrotnej do Waszyngtonu. Było późne niedzielne

popołudnie. Stacey siedziała obok niej, niezdolna, żeby prowadzić,

żeby myśleć logicznie, niezdolna do czegokolwiek.

Bliźnięta! - mogła jedynie powtarzać za Brynn.

Do szpitala wybrali się całą grupą. Brynn, Spence, Patty,

dziewczynki, Stacey i Kimberly tłoczyli się w małym pokoju, w

którym ultrasonogram potwierdził przypuszczenia Kimberly. To

bliźnięta! Od tej chwili Stacey była w stanie dziwnego oszołomienia.

Stacey, musisz o tym powiedzieć komuś! - Brynn była wyczerpana

nerwowo. Od chwili, w której dowiedziała się o bliźniaczej ciąży,

136

obgryzła osiem długich paznokci. - To znaczy, o tych bliźniakach.

Ty... my same nie damy sobie dłużej z tym rady! Powiedz o tym
przynajmniej matce, Stacey.

- Brynnie, matka nigdy tego nie zrozumie. Znienawidzi mnie! -

zawołała udręczona Stacey.

To samo mówiłaś, gdy będąc w szkole, poszłyśmy na wagary do

kina

i zostałyśmy złapane. Jednak kiedy powiedziałaś, ona to

zrozumiała i nie znienawidziła cię, a nawet opowiedziała, jak sama,

będąc uczennicą, poszła na wagary i została przyłapana. Pamiętasz?

Brynn, nie możemy porównywać dziecięcego wybryku z moją

obecną sytuacją! Jako dorosła kobieta, matka była zawsze doskonała

pod każdym względem, zawsze zachowywała się odpowiednio. Ona
tego nigdy nie zrozumie, Brynnie! Znienawidzi mnie!

- Stacey. -

Brynn obgryzła dziewiąty paznokieć. - Powiedz wszystko

matce.

Stacey

siedziała w pięknie urządzonym salonie w domu Liptonów.

Ręce miała zaciśnięte w pięści, a oczy spuszczone. Brynn podrzuciła

ją tutaj, a sama wróciła do mieszkania.

- Och, Stacey! -

zawołała matka, gdy Stacey zdradziła tajemnicę.

Przeszła przez pokój śliczna, wiotka i bardzo zmartwiona. - Moja
biedna dziewczynka! -

Usiadła obok Stacey na kanapie i wzięła jej

ręce w dłonie. Stacey patrzyła na łzy płynące z jasnobrązowych oczu
matki. -

Moja biedna, mała Stacey. - Jej głos zadrżał. - Musisz być

przerażona. Na pewno czujesz się taka samotna, taka zakłopotana, a

także... winna.

Stacey poczuła, że coś ją dławi w gardle. Serce biło jak oszalałe.
- Tak -

wyszeptała. - Tak się właśnie czuję, mamo.

- Wiem, kochanie. -

Caroline ścisnęła rękę Stacey. - Widzisz, ja także

przez to przeszłam. Okoliczności były nieco inne. Miałam wtedy

dwadzieścia jeden lat i byłam w ciąży tylko z jednym dzieckiem, ale...

Nie miałam męża i przerażała mnie myśl, że muszę o tym powiedzieć
moim rodzicom i ojcu dziecka. Doskonale wiem, co teraz czujesz,
Stacey.

Stacey patrzyła na matkę z otwartymi ze zdziwienia ustami.
- Mamo! -

wydusiła w końcu. - Ty?

137

Caroline przytuliła ją do siebie.
-

Ty byłaś tym dzieckiem, a ten mężczyzna to twój ojciec.

Stacey była wstrząśnięta. Jej rozsądny, konserwatywny ojciec i

zrównoważona, doskonała matka musieli się pobrać? Stacey

potrząsnęła głową, jakby chciała pozbyć się tej myśli. To nie może

być prawda! To jakiś dziwny sen, z którego zaraz się przebudzi.

Twój ojciec zachował się wspaniale, gdy w końcu zebrałam się na

odwagę i powiedziałam mu o wszystkim. Nalegał, żebyśmy od razu

się pobrali i tak też się stało. Udało nam się jednak antydatować ślub o

kilka miesięcy. - Caroline uśmiechnęła się lekko. - Brad uważał, że to
nie wypada, aby dziecko senatora

urodziło się siedem miesięcy po

ślubie. - Matka uśmiechnęła się teraz szerzej. - Byliśmy tacy

szczęśliwi, Stacey. Jesteśmy doskonałym małżeństwem.

Stacey cofnęła się i spojrzała na nią z niedowierzaniem.
-

Naprawdę?

Ależ tak! - Caroline zaśmiała się. - Kochamy się tak samo, jak tej

nocy, kiedy zostałaś poczęta. Oczywiście, to był dla mnie ciężki

okres, kiedy byliście mali, a ja musiałam siedzieć w domu. Jednak

kiedy dorośliście, mogłam zacząć prowadzić bardziej aktywny tryb

życia, nawet sama działać na rzecz kampanii. Nigdy nie byliśmy z

ojcem szczęśliwsi, Stacey.

Ty lubisz politykę - powiedziała Stacey wolno.

Myślę, że kiepska ze mnie aktorka. - Policzki matki zaróżowiły się.

Jednak kocham wszystko, co jest związane z polityką, uwielbiam tę

uwagę skupioną na nas, światła reflektorów, tłumy i podniecenie.

Oszalałabym, gdybym musiała prowadzić monotonne życie przy boku

człowieka, który wykonuje jakąś głupią robotę od dziewiątej do
siedemnastej.

Stacey słuchała przerażona. Wszystko, czego była pewna przez cale

życie, waliło się w gruzy. Matka kochała związane z polityką życie.

Jej małżeństwo nie wymagało żadnego poświęcenia; była z niego

zupełnie zadowolona. Stacey cieszyła się szczęściem matki i

świadomością, że nie narzucono jej trybu życia, którego by

nienawidziła.

Zaraz jednak posmutniała, gdy zrozumiała, jak bardzo obie się

różnią. Rozmowa z Caroline w ogóle nie wpłynęła na poglądy Stacey.

138

To, co matka uwielbiała w politycznym życiu, córka znienawidziła.

Stacey pragnęła właśnie tego monotonnego życia z mężczyzną

pracującym w normalnych godzinach; marzyła o tym, o czym z

lekceważeniem mówiła matka.

Ujawnienie, kto jest ojcem dzieci było łatwe w porównaniu z

przyznaniem się do ciąży. Caroline była zachwycona.

Justin to taki poważny, odpowiedzialny człowiek. Lojalny i

pracowity. Jak to się spodoba prasie. Szef kampanii wyborczej

zostanie zięciem senatora!

Bradford Lipton przyjechał do domu godzinę później i żona, na

prośbę Stacey, powiedziała mu o wszystkim. Po pięciu minutach

przyszedł do pokoju córki. Widać było, że jest zdenerwowany i

zmieszany. Okazywanie uczuć nie było jego najmocniejszą stroną.

Ten człowiek, który zachowywał zimną krew, występując przed

tysiącami ludzi, stracił opanowanie, gdy przyszło mu stanąć twarzą w

twarz z własną córką.

Chcę, żebyś wiedziała, Stacey, że nie potępiam cię - wydusił z

siebie, wbijając wzrok w dywan. - Kobieta... mężczyzna... -

Zaczerwienił się. - Oboje z mamą rozumiemy to.

Stacey musiała się uśmiechnąć. W tym momencie żałowała, że ona i

ojciec byli sob

ie tak dalecy. Prawdopodobnie zawsze tak będzie.

Bradford Lipton nie otwierał się nigdy i przed nikim, może tylko

przed żoną.

Dziękuję, tato - powiedziała cicho. Pomyślała, że ojciec jest dla niej

taki dobry. Nie powiedział ani jednego słowa na temat ewentualnych

fatalnych skutków, jakie może przynieść jego kampanii wyborczej

cała ta historia.

Cieszę się, że wyjdziesz za Justina, Stacey. - Głos senatora stał się

cieplejszy, gdy zawołał do stojącej na dole żony: - Caroline, może

urządzimy ślub jutro? Chyba im szybciej, tym lepiej, co?

- Jutro? -

powtórzyła Stacey blednąc.

Świetnie, kochanie! - Caroline pojawiła się w drzwiach i

uśmiechnęła się do męża. - Urządzimy małą, rodzinną uroczystość,

tylko dla najbliższych. Oczywiście, zaprosimy Grace i Brynn. Zacznę
przygotowania dzisiaj wieczorem.

Stacey poczuła, że ogarniają przerażenie.

139

Słuchajcie - powiedziała. - Może będzie lepiej, jeśli najpierw

porozmawiam o tym z Justinem.

Jej żołądek skurczył się ze strachu. Przecież Justin był na nią

wściekły. Czy do tego stopnia, żeby ją znienawidzić? Ostatnio wi-

dzieli się w sobotę wieczorem, gdy niemalże przejechała go samo-

chodem. A teraz rodzice planowali ich ślub bez jego wiedzy!

- Pani Lipton! -

Z holu na parterze doszedł do nich głos Grace. -

Przyszedł Justin Marks. Chce się widzieć z senatorem.

- Co za wyczucie! Prawda, Caroline? -

Uśmiechnięty Bradford

Lipton zaczął schodzić na dół. Za nim podążyła żona, jej twarz była

rozpalona. Stacey nie była w stanie ruszyć się z miejsca. Pozostała w
sypialni, wszy

stko jednak doskonale słyszała.

- Witamy w rodzinie, Justinie -

zagrzmiał ojciec. - Zapewniam cię, ze

ja i Caroline jesteśmy bardzo zadowoleni.

Pani Lipton nie posiadała się z radości.
-

Jesteśmy zachwyceni, Justinie. Zaplanowaliśmy ślub na jutrzejszy

ieczór. Ty i Stacey nie musicie się o nic martwić. Będę szczęśliwa,

jeśli pozwolicie mi wszystkim się zająć.

W końcu Stacey usłyszała głos oszołomionego Justina:
-

Ślub?

- Stacey, kochanie! -

zawołała matka melodyjnym głosem. - Justin

jest tutaj!

Stacey po

woli schodziła po schodach. A więc tak właśnie czuli się

żołnierze, lądując na wybrzeżach Normandii podczas drugiej wojny

światowej? Zatrzymała się na ostatnim stopniu i przyjrzała się stojącej
na dole grupie -

swojemu przystojnemu, pełnemu charyzmy ojcu,

pięknej, promiennej matce i Justinowi, całkowicie zaskoczonemu i
jakby przestraszonemu.

A oto panna młoda! - zawołał ojciec, wyciągając rękę do córki. -

Jestem pewien, że chcecie zostać sami. Macie na pewno dużo do
omówienia.

Stacey i Justin przyglądali się sobie.

Pomyślała ponuro, że nawet podczas pierwszej randki nie była tak

zakłopotana. Co, do licha, może teraz powiedzieć temu człowiekowi?

Nie wybrałabyś się ze mną na przejażdżkę? - zapytał Justin pełnym

napięcia głosem.

140

- Nie! -

zawołała i spojrzała na rodziców. - Dziękuję, ale lepiej nie -

dodała uprzejmie.

Romantyczna przejażdżka po Rock Creek Park! - powiedział

senator radośnie. - To mi coś przypomina, a tobie, Caroline? A więc

ruszajcie, młodzi. Bawcie się dobrze!

Justin ścisnął ramię Stacey tak mocno, jakby założył mankiet do

mierzenia ciśnienia. Wyprowadził ją z domu, nie mówiąc ani słowa.

Stacey zadrżała, ale nie z powodu wieczornego chłodu.

Czyżby twoi rodzice sądzili, że przyjęłaś moje oświadczyny? -

zapytał Justin, gdy wyjechali na ulicę. W jego głosie słychać było
sztuczny spokój. - W jaki sposób doszli do tego wniosku?

„Powiedz mu! -

coś krzyczało wewnątrz niej. - Powiedz, zanim

będzie za późno!”

Nie będziesz ze mną rozmawiać? - Jego głos był zimny i ostry. -

Pojawiłem się w bardzo niedogodnym momencie? Nie spodziewałaś

się, że ktoś przyłapie cię na kłamstwie tak szybko?

Stacey poruszyła ustami, nie mogąc jednak wydobyć głosu. Justin by

na nią zły, tak strasznie zły!

Odrzuciłaś moje oświadczyny - mówił dalej tak samo zimnym

głosem. - Chciałaś mieć ze mną romans, pamiętasz?

Stacey zrozumiała, jak bardzo Justin czuje się urażony. Ogarnęła ją

litość. Odrzucając jego propozycję, uraziła go i nawet tego nie

zauważyła!

Moja propozycja jest już nieaktualna. Romans, to wszystko, czego

ode mnie chciałaś i tylko to otrzymasz. Nie masz prawa kłamać i

wykorzystywać mnie do tego, abym pomógł ci uwolnić się od

rodziców. Jutro powiesz im prawdę, Stacey.

Prawda. Stacey ciężko westchnęła. Justin nie znał całej prawdy. Był

urażony i zły. Sądził, że wykorzystała go, aby uniknąć konsekwencji

związanych z wystąpieniem w programie Marshalla. Jak jednak

powiedzieć całą prawdę teraz, kiedy jest taki zimny i zły?

Głęboko oburzyły mnie twoje metody łagodzenia gniewu ojca w

związku z pojawieniem się w tym okropnym programie. Nie powinnaś

była mówić, że się pobieramy. To było tchórzliwe i podstępne! Poza

tym, złośliwe - powiedział Justin.

To nie było tak - odpowiedziała Stacey łagodnie. Rzuciła

141

ukradkowe spojrzenie na zawziętą twarz. Do oczu napłynęły łzy. A

więc nienawidzi jej! Naprawdę! Powiedział, że odwołuje swoje

oświadczyny. A matka przygotowuje pieczołowicie jutrzejszą uro-

czystość!

Stacey delikatnie położyła swoje dłonie na brzuchu. Tam, w środku,

rosło dwoje dzieci. To były dzieci Justina. Gdyby mu teraz o nich

powiedziała... Na pewno w poczuciu obowiązku ożeniłby się z nią,

chociaż jej nienawidzi. Przypomniała sobie dni, które spędzili razem

w cudownej harmonii. Wtedy obietnica głębokiej i wiecznej miłości

była faktem, a nie marzeniem. Teraz nie było już na to nadziei.

Nie obawiaj się, Justinie - powiedziała przez ściśnięte gardło. - Nie

pobierzemy się.

Justin zatrzymał samochód przed jej domem.
-

Bądź tak uprzejma i poinformuj rodziców o tym. - Nawet na nią nie

spojrzał. Patrzył prosto przed siebie, gdy Stacey szybko wychodziła z
samochodu.

Stacey, co się stało? - zawołała Brynn, zobaczywszy, jak Stacey

wrzuca do walizki różne przypadkowe ubrania. - Co robisz? Dokąd

się wybierasz?

Zamieszkam ze Spencem i Patty. Będziemy żyć z dala od świata.

Kimberly może odebrać poród i... i moje małe kuzynki mogą

przyglądać się temu, i...

Dobry Boże! Ty chyba oszalałaś! Stacey, co powiedzieli rodzice?

Wyparli się ciebie, czy co? Proszę, powiedz coś wreszcie!

Spodziewają się, że jutro wieczorem poślubię Justina - od-

powiedziała Stacey. - On natomiast nie chce się ze mną ożenić, on po

prostu nie może na mnie patrzeć. Och, Brynn! Nic z tego nie będzie!

Nasze... planety jednak nie są w sprzyjającym położeniu.

- Och! -

jęknęła Brynn.

Muszę wyjechać z Waszyngtonu. - Stacey uścisnęła mocno Brynn.

Zadzwonię do ciebie, kiedy...

Stacey, nie pozwolę, żebyś sama w nocy jechała na farmę. W takim

stanie! Jeśli koniecznie chcesz jechać, to jadę z tobą.

Przecież musisz być jutro w pracy, Brynn.

- Z

adzwonię do biura i powiem, że wzięłam kilka dni urlopu. Stacey,

142

nie mogłabyś tego jeszcze raz przemyśleć i porozmawiać z Justinem?

Już rozmawialiśmy, Brynn. To beznadziejne. - Stacey po-

wstrzymała Izy. Nie będzie znowu płakać! Musi skierować wszystkie

swoje myśli i całą energię na nowe życie. Rozpaczanie nad tym, co

może się zdarzyć, jest demoralizujące i bezcelowe.

Brynn wyciągnęła z szafy walizkę.
-

Mam nadzieję, że Spence nie każe nam doić swojej krowy-diablicy

albo łapać zadziornego koguta - powiedziała ponuro.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Następnego dnia rano Stacey, Brynn i trzy córeczki Spence’a

sied ziały przy sto le w k u ch n i i b awiły się ciastem z mąk i i wo dy,

zagniecionym wcześniej przez Patty.

- Nie, Auroro. Nie jedz tego. -

Po raz piętnasty Stacey wyjęła

kawałek ciasta z ust dwuletniego dziecka. - My tylko bawimy się. To
ciasto do zabawy.

Ona także zjada nasze zapasy - powiedziała Sunshine. - Popatrz,

ciociu, jakiego zrobiłam kotka.

Stacey uśmiechnęła się.
-

Jest wspaniały, Sunny - powiedziała.

- Kiedy

wrócą rodzice? - zapytała trzyletnia Melody.

Patty i Spence pojechali godzinę temu do miasta na zakupy.
- Wkrótce -

powiedziała Brynn i przechyliła głowę. - Prawdę

mówiąc, właśnie słyszę nadjeżdżający samochód.

Dzieci wybiegły z kuchni, piszcząc radośnie.
- To nie rodzice -

dobiegł z podwórka rozczarowany głos Sunny. - To

Justin Marks.

- Stacey, tylko spokojnie -

powiedziała szybko Brynn, ale było już za

późno. Stacey chwyciła wiszący na haku gruby, wełniany sweter Patty

i rzuciła się do kuchennych drzwi. Po piętnastu minutach Justin

znalazł ją na strychu stodoły.

Zejdziesz sama na dół, czy też ja mam wejść do ciebie na górę? -

zapytał cicho, stając obok drewnianej drabiny i zadzierając do góry

głowę.

- Ani jedno, ani drugie. -

zawołała. - Odejdź stąd!

Justin postawił nogę na najniższym szczeblu.
-

Dobrze, ale najpierw wygłoszę przemówienie, które powtarzałem

143

przez całą drogę - powiedział.

Nie chcę tego słuchać. Nie znoszę przemówień!

- Wiem. -

Zaczął wspinać się po drabinie, powoli i z uporem. -

Zadz

woniłem do ciebie pół godziny po naszym rozstaniu. Ponieważ

nikt nie odbierał telefonu, przyjechałem do was i przekonałem się, że

nikogo nie ma w domu. Jeden z waszych sąsiadów widział, jak

wychodziłyście z walizkami.

Stacey nie mogła już dłużej znieść tej niepewności.
-

Jak dowiedziałeś się, że jestem tutaj? Skąd y się tutaj wziąłeś. -

Było jej niedobrze ze zdenerwowania. - Czy wiesz już?... -

wyszeptała.

Doszedł do połowy drabiny i jego twarz znajdowała się teraz na

wysokości wzroku Stacey.

- Patty zadzw

oniła do mnie dziś rano - powiedział. - Zaczęła coś

mówić o wywierających wpływ domach, znakach i planetach. -

Roześmiał się cicho. - Nic z tego nie rozumiałem, ale to nic nowego.

Rzadko zdarza się, że wiem, o czym mówi Patty.

Justin wdrapał się zręcznie na strych i usiadł obok Stacey na sianie.

Rzuciła mu szybkie spojrzenie. Miał na sobie brązowe sztruksy, białą

koszulę i nowy niebieski sweter. Gdy zorientowała się, że Justin

patrzy na nią, natychmiast odwróciła wzrok.

Nieśmiało wyciągnął rękę, żeby dotknąć jasnej perkalowej sukienki.

Było to jedno z ciążowych ubrań Patty.

Ładnie wyglądasz - powiedział wzruszony.

Stacey zadrżała.
-

Justinie, czy Patty powiedziała ci, że jestem...?

- Ty mi to powiedz, Stacey -

odparł.

Wzięła głęboki oddech. A więc nareszcie miało to nastąpić!
-

Jestem w ciąży. - Słowa te wymknęły się, zanim Stacey zdążyła

pomyśleć. - To będą bliźnięta. Ta sierpniowa noc...

Justin wyciągnął rękę. Stacey dostrzegła w jego oczach współczucie i

troskę. Odsunęła się, przesuwając w głąb strychu.

Nie chcę litości, Justinie - powiedziała. - Nie potrzebuję jej i nie

oczekuję, że ożenisz się ze mną. Mogę...

Stacey, oczywiście, że ożenię się z tobą - wtrącił Justin.

- Nie! -

zawołała Stacey, ciągle odsuwając się od niego. - Przecież

144

nie chcesz te

go. Wycofałeś swoje oświadczyny i ja... ja nie mam o to

pretensji. Nie moglibyśmy znieść siebie i obydwoje dobrze o tym
wiemy.

Justin skoczył tak szybko i zwinnie jak kot. Nagle Stacey zo-

rientowała się, że leży na sianie, a Justin przygniata ją swoim ciałem.

Przytrzymał jej ręce nad głową; palce splotły się ze sobą.

- Stacey -

powiedział cicho, patrząc w jej jasnobrązowe oczy. - Och,

moja kochana.

- Nie, Justinie -

błagała, gdy jego usta musnęły jej wargi. - Proszę,

nie!

Nie mogła myśleć, gdy patrzył na nią w taki sposób, gdy jej dotykał.

A przecież musi zachować teraz jasność umysłu. Musi!

Stacey, wróciłem wtedy, aby jeszcze raz prosić cię o rękę. -

Obsypywał jej szyję gorącymi pocałunkami. - Chciałem powiedzieć,

że nie obchodzi mnie, dlaczego powiedziałaś rodzicom, że wyjdziesz

za mnie. Chcę, żebyś została moją żoną, bez względu na wszystko. To

moja głupia duma spowodowała, że tak ostro napadłem na ciebie.

Bardzo szybko zrozumiałem, że duma nie jest ważna, skoro przez nią

mam utracić ciebie.

- Justin

ie, ja wtedy w ogóle nie rozmawiałam z rodzicami na temat

tragicznego wystąpienia w programie Marshalla - wtrąciła Stacey. -

Nic im także nie mówiłam o poślubieniu ciebie. Kiedy przyznałam się

mamie, że jestem w ciąży, ona doszła do wniosku, że... zaczęli z

ojcem snuć plany...

I słusznie, kochanie - przerwał Justin. - Zanim przyjechałem tutaj,

rozmawiałem z twoją matką. Ślub jest w dalszym ciągu zaplanowany
na dzisiejszy wieczór.

Nie! Nie możemy się pobrać! - Stacey poruszyła się pod nim

niespokojnie.

Stacey, nie możemy n i e pobrać się - poprawił ją Justin i uciszył

długim, spokojnym pocałunkiem. Była już bardzo bliska poddania się,

gdy Justin podniósł głowę.

Weźmiemy ślub, kochanie - powiedział.

Justinie, wiem, że próbujesz zachować się odpowiednio honorowo,

ale... -

udało jej się powiedzieć.

Stacey, nie chcę ożenić się z tobą dlatego, że jestem honorowy, czy

145

też dlatego, że uważam to za mój obowiązek. Chcę tego, ponieważ cię

kocham. Po raz pierwszy poprosiłem cię o rękę, nie wiedząc jeszcze o
naszych dzieciach. -

Jego twarz oświetlił nagle jakiś wewnętrzny

blask. -

Kiedy Patty powiedziała mi o bliźniętach, byłem prawie

nieprzytomny ze szczęścia. Mieć własne dzieci, których matką w

dodatku będziesz ty! To spełnienie najpiękniejszych marzeń.

Justin przesunął się i położył obok niej, ale w dalszym ciągu trzymał

jej ręce nad głową.

Wtedy dotarło do mnie, że po prostu nie mogłaś powiedzieć mi o

dziecku... o dzieciach. Byłem przecież taki nieprzystępny. Stacey, to

boli jak diabli. Chcę, żebyś wiedziała, jak bardzo jesteś mi bliska,

chcę, żebyś miała do mnie zaufanie i mogła mi mówić o wszystkim.

Nie chodziło tylko o ciebie, Justinie - powiedziała Stacey łagodnie.

Poczuła niemal fizyczny ból, widząc bardzo nieszczęśliwe ciemne
oczy. -

Ja także odegrałam w tym pewną rolę. Byłam przestraszona,

czułam się winna i... - uśmiechnęła się smutno. - Po prostu

stchórzyłam.

Justin uwolnił jedną rękę i dotknął palcami jej ust, rysując ich kontur.
-

Stacey, nie winie cię za to, że nie chciałaś poślubić tego

politycznego robota, który był szefem personelu twojego ojca. Dużo

myślałem nad tym, co zaszło między nami w piątek w biurze. Przez

dwa dni nie rozstawaliśmy się ze sobą ani na moment. Wszystko

zaczęło się psuć w chwili, gdy powróciłem do swojej roli szefa
kampanii i asystenta administracyjnego. Dlatego dzisiaj rano zre-

zygnowałem z obydwu tych stanowisk, Stacey. O godzinie dziesiątej

rano przestałem być politykiem - oznajmił.

- Co takiego? -

Chciała usiąść, ale Justin nie pozwolił na to. Patrzył

w oczy

Stacey z taką uwagą, że aż zakręciło jej się w głowie.

Justinie, mówisz poważnie? To... niemożliwe - przerwała,

wpatrując się w niego w osłupieniu.

Miałaś rację. - Wziął jej twarz w ręce. Jego oczy były bardzo

poważne. - To nie mogłoby nam się udać. Byłbym zbyt zajęty pracą,

zbyt pochłonięty prowadzeniem kampanii, a ty byłabyś zbyt

nieszczęśliwa w politycznym małżeństwie, jakiego nigdy nie chciałaś.

Nie zniósłbym, Stacey, żeby moja żona czuła się nieszczęśliwa. Za

długo czekałem na własny dom i rodzinę, żeby teraz wybrać coś

146

innego niż solidne, trwałe małżeństwo. Pobierzemy się, Stacey, i teraz

nam się to uda - zapewnił Justin. - W końcu dokonamy tego.

Stanowczość Justina zrobiła na niej wielkie wrażenie. W jego

wypowiedzi widoczna była żelazna konsekwencja, dzięki której

osiągnął znaczące sukcesy w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Justin

Marks nigdy nie przegrywał.

Zrezygnowałeś?... - szepnęła. - Przecież nie mogę prosić cię o to!

I wcale nie prosiłaś - odpowiedział cicho. - Sam postanowiłem, że

uszę to zrobić i zrobiłem. Kocham cię, Stacey. Już od tak dawna cię

kocham. Nie mogę ryzykować, że utracę ciebie i moje dzieci. Twoje

szczęście jest dla mnie sprawą najważniejszą.

A co z twoim szczęściem? - zawołała Stacey. Po prostu nie mogła

tego wszy

stkiego pojąć. Jak Justin mógł porzucić pracę, która

stanowiła sens jego życia? Jest takim dumnym i ambitnym

człowiekiem, obdarzonym niezwykłą energią i talentem. - Ty nie

możesz zrezygnować z polityki! Przecież żyjesz tym, oddychasz tym i
kochasz to!

Just

yn wzruszył ramionami.

- Ale ciebie kocham bardziej -

odpowiedział. - Dzięki temu, że

mieszkałaś ze mną przez ostatnie kilka dni, zrozumiałem, czym może

być szczęście. Żyjąc z kimś pod jednym dachem, można opiekować

się sobą, śmiać się razem i kochać. Będę najszczęśliwszym

człowiekiem, jeśli pozwolisz mi budować z tobą życie, kochać cię i

czynić szczęśliwą.

Justinie, ale co będziesz robił? Jesteś niezwykle zdolnym

człowiekiem, musisz pracować! - powiedziała Stacey.

Nie martw się, kochanie. Nie zostaniesz obarczona bezrobotnym

mężem. - Uśmiechnął się, a w niej zamarło na chwilę serce. Chyba

całe wieki minęły od chwili, gdy po raz ostatni widziała jego uśmiech.

Wspomniałem ci, że kiedyś interesowało mnie nauczanie ekonomii

na uniwersytecie. Jednak na

jpierw porwał mnie świat handlu w

Nowym Jorku, a potem życie polityczne Waszyngtonu. Mimo to w

dalszym ciągu utrzymywałem kontakty z kręgami akademickimi. Co

więcej, w ciągu ostatnich dziesięciu lat spotkałem wielu innych

wpływowych ekonomistów. Dzisiaj rano, gdy zrezygnowałem z pracy

u twojego ojca, wykonałem kilka telefonów. Stacey, czy chciałabyś

147

mieszkać w Cambridge, w stanie Massachusetts? - zapytał. -

Zaproponowano mi tam posadę w Harvard Business School.

Mógłbym zacząć w czerwcu, na początku letniej sesji. Mielibyśmy

dużo czasu dla siebie, zanim urodzą się dzieci.

- Mówisz serio, Justinie? -

Stacey znowu płakała. Wyglądało na to,

że nic innego ostatnio nie robiła. - Och, Justinie, nie mogę na to

pozwolić. Rezygnujesz dla mnie ze wszystkiego i nie podoba mi się

to! Co będzie, jeśli tata wygra wybory? Nie chcę, żebyś miał do mnie

pretensję znienawidził mnie za to, że z mojego powodu nie możesz w

tym uczestniczyć!

Czy wyszłabyś za mnie, gdybym w dalszym ciągu pracował z

twoim ojcem? -

zapytał Justin. - Czy będziesz żyła w Waszyngtonie i

pilnowała ogniska domowego, podczas gdy ja będę zajęty przez

dwadzieścia cztery godziny na dobę prowadzeniem kampanii

wyborczej? Czy będziesz sama wychowywała nasze dzieci, jeśli ja

poświęcę cały czas i wszystkie siły karierze politycznej?

- Tak! -

zawołała Stacey. W końcu udało jej się uwolnić ręce z

uchwytu Justina i mogła go objąć za szyję. - Tak, Justinie - po-

wtórzyła. - Dlatego, że kocham cię i chcę, żebyś był szczęśliwy.

- Stacey. -

Justin objął ją mocno i pocałował z ogromną czułością. -

Sprawiłaś mi ogromną przyjemność swymi słowami, ponieważ wiem,

ile cię to kosztowało. To było bardzo miłe, szlachetne i

wspaniałomyślne, ale niepotrzebne. - Przytulił ją do siebie i łagodnie

pogładził po głowie. - Trzydzieści dziewięć lat czekałem, aby mieć

dom i móc założyć rodzinę, teraz zamierzam całkowicie poświęcić się

żonie i dzieciom. Jeśli w dalszym ciągu mam zajmować się polityką,

to nie będę mógł być ani takim mężem, ani takim ojcem, jakim

zawsze chciałem zostać. Tak więc... - zawiesił głos. - Uważam, że

moja kariera polityczna należy do przeszłości.

Stacey patrzyła na niego z miłością i strachem jednocześnie.
-

W ten właśnie sposób zrezygnowałeś z picia kawy - powiedziała. -

To twoja metoda - wszystko albo nic. Justinie, nie pozwo

lę, żebyś się

tak poświęcał...

To nie jest poświęcenie, Stacey - przerwał łagodnie. - Zawsze

potrafiłem poznać to, co było dla mnie dobre i nie bałem się

wprowadzania zmian w życiu, aby to osiągnąć. Popatrz tylko, co

148

zdobędę: żonę, dwoje dzieci, dom, nową i interesującą pracę w
normalnych godzinach. -

Jego oczy zabłysły. - To będzie paca, w

której będę mógł nosić swetry i mokasyny zamiast szarych garniturów
i czarnych pantofli.

Stacey przytuliła się mocniej do niego.
-

Czy jesteś pewien, że tego chcesz? - zapytała.

Nigdy w swoim życiu nie byłem niczego bardziej pewny -

powiedział, a ona objęła go.

Czy mój ojciec bardzo się zdenerwował, gdy powiedziałeś, że

odchodzisz? -

zapytała. Potrafiła wyobrazić sobie całą tę, wywołującą

w nie

j dreszcz strachu, scenę.

Kochanie, jest mnóstwo młodych ludzi tak samo zdolnych jak ja,

mających podobne polityczne ambicje, intuicję i spryt. Kilku takich

już teraz znajdziesz w zespole ojca, a nie ma żadnych trudności z
pozyskaniem nowych. Zapewniam

cię, że nie jestem niezastąpiony.

Ależ oczywiście, że tak - wyszeptała. - Dla mnie jesteś nie-

zastąpiony.

Justin nie zamierzał opowiadać o tym, co się działo dziś rano w

biurze. Chciał ją przed tym ochronić, zaoszczędzić przykrości
kochanej kobiecie.

- Czy wyjdziesz za mnie, Stacey? -

zapytał. - Jeszcze dziś

wieczorem. A potem wyjedziemy gdzieś, tylko we dwoje.

- Tak. -

Stacey patrzyła na niego z miłością. - Zgadzam się na

wszystko, Justinie -

zawołała radośnie. Optymizm dodawał jej

pewności siebie. - Och, będziemy tacy szczęśliwi! Będziemy naj-

wspanialszym małżeństwem, będziemy mieć najwspanialszy dom i
najwspanialsze dzieci.

Całował ją namiętnie. Obejmując się mocno, zapadli w ciepłe, słodko

pachnące siano.

EPILOG

Delegaci ze stanu Wisconsin oświadczyli, że są dumni, iż mogą

oddać swoje głosy na senatora Liptona. Były to głosy, których senator

potrzebował, aby zapewnić sobie prezydencką nominację. W

ogromnym centrum wyborczym wybuchło prawdziwe piekło, gdy

zwolennicy Liptona zaczęli gwizdać, krzyczeć z radości, dąć w trąbki

149

i tańczyć, aby uczcić zwycięstwo ich kandydata. Sprawozdawca

telewizyjny poinformował widzów, że senator i jego żona oglądają

wybory w apartamencie hotelowym i pojawią się w centrum

wyborczym najdalej za godzinę.

Stacey i Justin, sie

dząc w wygodnym salonie w swoim domu w

Cambridge, również oglądali telewizyjną relację. Justin trzymał na

kolanach Amandę, ssącą poważnie swój smoczek, a Stacey tuliła w

ramionach Allison, która, zmęczona całym tym podnieceniem, w

końcu zasnęła. Bliźniaczki, podobne do siebie jak dwie krople wody,

urodziły się w bostońskim szpitalu trzy miesiące temu.

To bardzo ważna noc w twoim życiu, Mandy - zwrócił się Justin do

dziecka, które patrzyło na niego z taką uwagą, jakby próbowało

zrozumieć słowa. - Niezbyt często zdarza się, żeby małe dziewczynki

mogły przyglądać się, jak ich dziadek zdobywa nominację

prezydencką.

Wielkie ciemne oczy Amandy zaczęły się zamykać. Justin za-

chichotał.

W ogóle się tym nie przejmuje - powiedział. - A na Alli wywarło to

jesz

cze mniejsze wrażenie.

Stacey oderwała wzrok od ekranu telewizora i spojrzała na męża.

Uśmiechnęła się, widząc śpiące w jego ramionach dziecko. Justin był

bardzo oddany córkom od dnia ich narodzin. Był nawet pierwszą

osobą, która wzięła je na ręce na sali porodowej. Obecny rozkład

zajęć pozwalał mu spędzać wieczory oraz wszystkie soboty i niedziele

w domu. Czasami zdarzało się, że miał także trochę wolnego czasu w

ciągu dnia.

Stacey i Justin byli ze sobą niesłychanie szczęśliwi, jednak teraz,

oglądając w telewizji to podniecające wydarzenie, słysząc jak

sprawozdawca woła: „Historia dokonała się!”, Stacey zastanawiała

się, czy to wszystko nie sprawia mężowi bólu, czy nie żałuje, że

porzucił politykę.

- Justinie -

zapytała. - Czy teraz, gdy tata zwyciężył, nie jest ci

przykro, że jesteś tu, zamiast tam razem z całym zespołem cieszyć się

ze zwycięstwa?

Czekałem na to pytanie przez cały wieczór. - Justin przełożył

Amandę na lewą rękę, a prawą przygarnął do siebie Stacey. -

150

Odpowiem uczciwie, Stacey. - Spojr

zała na niego z uwagą. - Nie,

kochanie, nie żałuję. Kiedy podejmuję jakąś decyzję, nie oglądam się

już za siebie. Nie zamieniłbym tego, co teraz mamy, na szaleństwo

kampanii wyborczej. Nawet gdybym już wtedy, w listopadzie,

wiedział, że mamy zapewnioną wygraną.

Stacey z ulgą oparła się o Justina, kładąc głowę na jego ramieniu.
-

Miałam nadzieję, że tak właśnie odpowiesz. Chyba po prostu

chciałam usłyszeć te słowa - powiedziała. Nagle pochyliła się do

przodu, żeby lepiej widzieć ekran telewizyjny. - Och, spójrz, Justinie!

Kamera pokazuje całą rodzinę! Nawet Brynn tam jest Tak się cieszę,

że mama ją zaprosiła. Są także Sterne, Spence i Patty z dziećmi.

Dlaczego dzieci ubrane są w stroje plażowe? - zastanowił się głośno

Justin. -

I co, na Boga, one jedzą? Kim jest ta blondynka z dużym

biustem, uwieszona na ramieniu twego brata? Ta w bardzo kusej
bluzeczce, szortach i w butach na wysokich obcasach?

Wkrótce cała Ameryka będzie zadawać te pytania - róże śmiała się

Stacey. - Biedny Freddie Rhodes! Czy jako jego poprzednik, potrafisz

sobie wyobrazić, co teraz przeżywa?

Za żadne skarby świata nie chciałbym być w jego skórze -

odpowiedział szczerze Justin.

Zastanawiam się, dlaczego wnuczki senatora mają na sobie plażowe

stroje? -

rozległ się głos sprawozdawcy telewizyjnego. Interesuje mnie

również, co takiego niezwykłego one jedzą?

Nie znamy również towarzyszki Sterne’a Liptona - dod. drugi

sprawozdawca oschłym tonem. I nic dziwnego, bo Stern i owa

blondynka całowali się namiętnie, zapominając o milionach
p

atrzących na nich widzów.

Justin i Stacey spojrzeli na siebie i roześmieli się. Trzymając dzieci

na rękach, usadowili się wygodnie na kanapie i czekali, aż senator i

jego żona ukażą się na ekranie.

Document Outline

Barbara Boswell UPALNA SIERPNIOWA NOC
ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Boswell Barbara Upalna sierpniowa noc
Boswell Barbara Upalna sierpniowa noc
Boswell Barbara Upalna sierpniowa noc
Boswell Barbara Upalna sierpniowa noc
Boswell Barbara Upalna sierpniowa noc #
Boswell Barbara Upalna sierpniowa noc
Barbara Boswell Upalna sierpniowa noc
Upalna sierpniowa noc Boswell Barbara
Boswell Barbara Za wszelką cenę
Boswell Barbara W pułapce uczuć
Boswell Barbara Dobrana paczka
Boswell Barbara Zaskoczeni przez miłość
Boswell Barbara Najmłodsza siostra
Boswell Barbara Za wszelką cenę
Boswell Barbara Zaskoczeni przez miłość
Boswell Barbara Idealny maz
Boswell Barbara Ramsey 05 Najmłodsza siostra

więcej podobnych podstron

Boswell Barbara Upalna sierpniowa noc RPP96

Document Outline