Natalia Julia Nowak

Nietzsche - jaki był naprawdę?

Wspomnienia Franza Overbecka

Autor: Franz Overbeck
Tytuł: “Nietzsche. Zapiski przyjaciela”
Tłumaczenie: Tadeusz Zatorski
Opracowanie: Tadeusz Zatorski
Rok wydania: 2008
Miejsce wydania: Gdańsk
Wydawnictwo: słowo/obraz terytoria

W poszukiwaniu prawdy

Fryderyk (Friedrich) Nietzsche to jeden z tych filozofów, którzy za życia wzbudzali wiele
kontrowersji, a po śmierci nie stracili nic ze swojej skomplikowanej, intrygującej i niepokojącej
legendy. Chociaż Nietzsche nie żyje od ponad stu lat, jego osobowość - na równi z wywrotowymi
poglądami i enigmatycznymi hasłami - nadal interesuje opinię publiczną. Był to przecież człowiek,
który ostatnie jedenaście lat swojego życia spędził w placówkach psychiatrycznych. W połowie lutego
2014 roku napisałam i opublikowałam recenzję ostatniej książki tego autora - “Ecce Homo. Jak się
staje, czym się jest”. Rzeczona książka to autobiografia Nietzschego opisująca proces formowania się
jego światopoglądu (a co za tym idzie - systemu filozoficznego). Miesiąc później zrecenzowałam film
“Kiedy Nietzsche szlochał” (“When Nietzsche Wept”) będący ekranizacją powieści Irvina D. Yaloma
pod tym samym tytułem. Yalom, amerykański pisarz i profesor psychiatrii, urodził się jednak długo po
śmierci Nietzschego, a historię opowiedzianą w powieści wyssał sobie z palca.

Ani jedno, ani drugie dzieło (tzn. autobiografia i film) nie powinno być przez nas traktowane jako
rzetelne źródło informacji o słynnym intelektualiście. “Ecce Homo” to książka napisana przez samego
Nietzschego, a na dodatek utrzymana w bardzo osobistym tonie. Wiadomo, że chociaż każdy ma
prawo do autoprezentacji, trudno być sędzią we własnej sprawie. “When Nietzsche Wept” to fikcja
literacka przekuta później na fikcję filmową. Irvin Yalom, urodzony w roku 1931, nie znał (i nie miał
szansy poznać) filozofa, który żył w latach 1844-1900. A ponieważ nie posiadał własnych obserwacji
związanych z Nietzschem, mógł opisać jedynie swoje wyobrażenie o tym myślicielu (zbudowane na
podstawie dostępnych źródeł). Jeśli interesuje nas, jaki Nietzsche był naprawdę, powinniśmy zapoznać
się ze wspomnieniami ludzi, którzy znali go osobiście. Człowiekiem, który znał filozofa, a przez kilka
lat widywał się z nim codziennie, był protestancki teolog Franz Overbeck (1837-1905). Nietzsche
i Overbeck, mimo różnic światopoglądowych, przez dziesięciolecia byli zaufanymi przyjaciółmi.

Dwadzieścia trzy twarze Nietzschego

W pewnej taniej, warszawskiej księgarni udało mi się kupić 76-stronicową książeczkę “Nietzsche.
Zapiski przyjaciela” Franza Overbecka w przekładzie Tadeusza Zatorskiego (miejsce wydania:
Gdańsk. Rok wydania: 2008). Książeczka, opublikowana przez wydawnictwo słowo/obraz terytoria
(nazwa firmy pisana małymi literami), składa się z dwudziestu trzech notatek Overbecka, posłowia
i podziękowania Zatorskiego, przypisów oraz spisu treści. Przypisy, zawarte w publikacji, dzielą się
na dwa typy: te, które pochodzą od autora, i te, które dodał polski tłumacz. Nie zawsze są to
odwołania do źródeł książkowych i prasowych. Część przypisów posiada formę krótkiej, ale ciekawej
notatki uzupełniającej właściwą treść dziełka (czytając książeczkę, warto zaglądać do tych
odnośników, żeby poszerzyć swoją wiedzę). Okładka publikacji jest miękka i czarna (zarówno po
zewnętrznej, jak i po wewnętrznej stronie). Na jej pierwszej stronie znajduje się fotografia Fryderyka
Nietzschego, a na ostatniej - niedługi, odredakcyjny tekst informujący o zawartości książeczki.

Zapiski Franza Overbecka powstawały na przestrzeni kilku lat. Świadczy o tym data “16 grudnia
1899” oraz fragmenty takie, jak “piszę to w lutym 1900 roku”, “dopiero teraz (grudzień 1900 roku)”,
“Berlin 1903” czy “2 maja 1905“. Wszystkie notatki, sporządzone przez teologa, są krótkie
i swobodnie napisane. Dotyczą one różnych zagadnień, ale posiadają wspólny mianownik: w centrum
uwagi autora zawsze znajduje się Nietzsche i/lub jego twórczość. Poszczególne części książeczki są
zamkniętymi całościami, a zatem można je czytać w dowolnej kolejności (niczym hasła
w encyklopedii). Overbeck pisze o Nietzschem w rozmaitych kontekstach, jak gdyby chciał uwydatnić
bogactwo osobowości słynnego filozofa. Przykładowe tytuły notatek: “Nietzsche (ateizm)”,
“Nietzsche i chrześcijaństwo”, “Nietzsche (samotność)”, “Nietzsche (humor)”, “Nietzsche. Żydzi”,
“Nietzsche (Antysemityzm)”, “Nietzsche i ja”. Teolog przywołuje własne wspomnienia, przytacza
słowa innych autorów oraz polemizuje z siostrą Fryderyka Nietzschego, którą uważa za kłamczuchę
i manipulatorkę.

Polak Niekatolik

Franz Overbeck wypowiada się o myślicielu życzliwie, choć nie ukrywa, że znajomość z nim nie
należała do najłatwiejszych. Tym, co wyróżniało autora “Tako rzecze Zaratustra”, była ogromna
inteligencja, znacznie przewyższająca intelekt samego Overbecka. Z drugiej strony, teolog stwierdza,
że o ile Nietzsche był od niego lepszy w filozofowaniu, o tyle nie dorównywał mu jako naukowiec
(dla niewtajemniczonych: FN był profesorem filologii klasycznej). Fryderyk Nietzsche zaliczał się do
ludzi niesamowicie ambitnych. Jego ogromne aspiracje wyraźnie motywowały go do działania. Nie
był człowiekiem skromnym, odznaczał się wysoką samooceną (jakże to sprzeczne z wizją, która
wyłania się z filmu “When Nietzsche Wept”!). Nietzsche posiadał również skłonność do przesady,
widoczną zwłaszcza w jego publikacjach. Overbeck wspomina swojego przyjaciela jako kogoś, kto
miał problemy z “poluzowaniem sobie cugli”, ale gdy już otwierał się na świat, potrafił żartować
i dobrze się bawić. Autor “Woli mocy” był typem pustelnika, co nie zmienia faktu, że czasem
potrzebował towarzystwa.

Fryderyk Nietzsche był w prywatnym życiu równie antychrześcijański jak w swoich książkach. Nie
sprawiał wrażenia osoby, która kiedykolwiek miała coś wspólnego z pobożnością i bogobojnością.
Czy był ateistą? Wbrew pozorom, nie jest to łatwe pytanie. Franz Overbeck nie przypomina sobie,
żeby Nietzsche kiedykolwiek powiedział, że Bóg nie istnieje. Zawsze posługiwał się tajemniczą
formułką “Bóg umarł”. Filozof niejednokrotnie chwalił się swoimi polskimi korzeniami. Overbeck

posuwa się wręcz do stwierdzenia, że polskie pochodzenie było “przezeń fantastycznie i skrajnie
cenione”. Wyznaje również: “Ja sam dość często (…) wysłuchiwałem powtarzanych po wielokroć
opowieści Nietzschego na temat jego polskich przodków”. Teolog pisze, że nie ma niezbitych
dowodów na to, iż Fryderyk Nietzsche faktycznie wywodził się z polskiego rodu Nieckich. Jednakże
sam myśliciel głęboko w to wierzył i był z tego dumny. Chociaż Franz Overbeck nie chce negować
polskich korzeni swojego przyjaciela, pozwala sobie oznajmić: “Nie wątpię ani trochę w jego
niemieckość”.

Skoro dotarliśmy do tak wdzięcznego tematu, zostańmy przy nim na dłużej. Czy Nietzsche
rzeczywiście był Polakiem albo przynajmniej kimś identyfikującym się z polskością? Fragmenty
książki “Ecce Homo” (w przekładzie Leopolda Staffa) udzielają nam pozytywnej odpowiedzi na to
pytanie. “A przecie przodkowie moi byli szlachtą polską: stąd to posiadam we krwi wiele instynktów
rasowych, kto wie? może nawet ‘liberum veto‘? Jeśli pomyślę, jak często w drodze przemawiają do
mnie jako do Polaka i to Polacy sami, jak rzadko biorą mnie za Niemca, to mogłoby się zdawać, że
należę tylko do Niemców ‘nakrapianych‘” - pisze Nietzsche w pierwszym rozdziale swojej
autobiografii. W drugim stwierdza: “Ja sam zawsze jeszcze nazbyt jestem Polakiem, by za Chopina
nie oddać całej reszty muzyki”. W trzecim oświadcza: “Nie napróżno zwie się Polaków Francuzami
wśród Słowian. Powabna Rosyanka nie pomyli się ani na chwilę, gdzie mnie zaliczyć”. Zauważmy, że
w książce “Ecce Homo” filozof wielokrotnie wyszydza i obraża Niemców, jakby chciał podkreślić, że
nie utożsamia się z tym narodem.

Czy na pewno nadczłowiek?

Wróćmy jednak do książeczki “Nietzsche. Zapiski przyjaciela” Franza Overbecka. Autor dziełka
opisuje słynnego myśliciela jako człowieka lubiącego skrajności. To właśnie zamiłowanie do
ekstremizmu miało doprowadzić Nietzschego do stworzenia koncepcji nadczłowieka. Overbeck
odrzuca tę ideę z trzech powodów. Po pierwsze dlatego, że powstała ona właśnie jako efekt
nierozsądnej pogoni za krańcowością. Po drugie dlatego, że wizja nadczłowieka, przynajmniej we
współczesnych czasach, wydaje się zwykłą mrzonką. Po trzecie dlatego, że sam Fryderyk Nietzsche
miał niewiele wspólnego z głoszonym przez siebie ideałem. Teolog krytykuje nie tylko koncepcję
nadczłowieka, ale także aforyzmy swojego przyjaciela. Przekonuje, że znaczna część tych sentencji
jest słaba i płytka. Overbeck broni jednak Nietzschego przed zakusami innych teologów, którzy -
poprzez różne chwyty sofistyczne - próbują zrobić z autora “Zmierzchu bożyszcz” pisarza
odprowadzającego czytelników z powrotem do chrześcijaństwa. Takie traktowanie FN jest bowiem
nieuczciwe.

Franz Overbeck relacjonuje, jak wyglądały jego ostatnie cztery spotkania z Nietzschem, które miały
miejsce w czasach, gdy filozof popadł już w chorobę psychiczną. Nie chcę ich streszczać, żeby nie
zostać oskarżoną o spoilerowanie (tzn. odbieranie ludziom przyjemności czytania). Napiszę jednak, że
są to relacje szokujące i poruszające. Kiedy je czytałam, byłam wstrząśnięta, gdyż nie sądziłam, że
choroba Fryderyka Nietzschego prowadziła do takich sytuacji. To naprawdę smutne, że ten
inteligentny, utalentowany i starannie wykształcony mężczyzna skończył w taki, a nie inny sposób.
Overbeck nie pozostawia złudzeń: Nietzsche był człowiekiem nieszczęśliwym. Dlaczego? Tego
również nie zdradzę. Niech czytelnicy sami sprawdzą. Są różne teorie na temat tego, co doprowadziło
wybitnego filozofa do obłędu. Wiadomo, że był on chory na syfilis, czyli chorobę weneryczną
niszczącą ciało i umysł (oczywiście, są badacze, którzy utrzymują, że słynny myśliciel cierpiał na coś

zupełnie innego). Według Overbecka, Nietzsche już w pierwszej połowie lat ‘80 XIX wieku zmagał
się z depresją.

W posłowiu, zatytułowanym “Friedrich Nietzsche i Franz Overbeck, czyli o filozofowaniu młotem
i skalpelem”, Tadeusz Zatorski pisze o dwóch wymienionych w tytule intelektualistach, ale
koncentruje się głównie na Overbecku. Tłumacz streszcza życiorys teologa, zwracając szczególną
uwagę na lata, w których naukowiec był bliskim sąsiadem Nietzschego (obaj panowie, wykładowcy
tej samej uczelni, mieszkali w jednej kamienicy). Zaznacza, że chociaż Overbeck zawodowo
zajmował się chrześcijaństwem, jego stosunek do tej religii wcale nie był przychylny. Uczony,
prywatnie agnostyk, zgadzał się z tezą o rychłym końcu chrześcijaństwa, a jego marzeniem było
wprowadzenie na uniwersytety “teologii krytycznej” (nauki mającej wyjaśniać i uzasadniać
postępującą dechrystianizację świata). Franz Overbeck, traktowany do niedawna jako nudny przyjaciel
geniusza, jest dziś odkrywany jako myśliciel o bardzo przenikliwym umyśle. Jego książki, po latach
zapomnienia, są wznawiane i tłumaczone na obce języki. Protestancki teolog pomału wychodzi
z cienia swojego sławnego sąsiada.

Polecanka

Książeczka, którą wybrałam do recenzji, nie zawiera wszystkich notatek o Nietzschem poczynionych
przez Overbecka; informuje o tym Zatorski, który przyznaje się do wyboru i redakcji materiału. Jest
jednak ciekawa i godna przeczytania (ze względu na temat i niezwykły punkt widzenia). Polecam ją
wszystkim, których intryguje osoba Fryderyka Nietzschego: filozofa o tragicznym, lecz fascynującym
życiorysie. Zachęcam do lektury zarówno tekstu właściwego, jak i posłowia Tadeusza Zatorskiego.
Czas, poświęcony na ich czytanie, nie będzie czasem straconym.

Natalia Julia Nowak,

16-21 marca 2014 r.