T: MIŁOŚĆ MAŁŻEŃSKA

JAKO ZADANIE

Przysięga małżeńska w całości

brzmi:

•"Ja N., biorę Ciebie N. za żonę

(męża) i ślubuję Ci miłość,
wierność i uczciwość
małżeńską oraz, że Cię nie
opuszczę aż do śmierci. Tak
mi dopomóż, Panie Boże
Wszechmogący, w Trójcy
Jedyny i wszyscy święci."

"Oraz, że Cię nie opuszczę aż do

śmierci"

- fragment ten zawiera w sobie głębokie pragnienie
bliskości, współobecności wybranego świadomie
współmałżonka wyraźnie ukierunkowane na tę
właśnie osobę. Chociaż tutaj jednak o coś więcej
niż o prostą obecność. Mamy być ze sobą

na dobre

i na złe

. Nie powinniśmy poddawać małżeństwa

ciężkiej próbie dłuższej rozłąki w imię jakiegoś
dobra, np. w celach zarobkowych, tak niestety
ostatnio rozpowszechnionej. Jest to szczególnie
ważne dla małżeństw z niedługim stażem. Tylko
bowiem przebywając ze sobą mogą oni budować
swoją wspólnotę, uczyć się wzajemnie komunikacji,
poznawać siebie i umacniać powstałe już
pozytywne relacje.

•Rzecz w tym więc, by być blisko we wszystkich
sprawach wielkich i małych każdego dnia; być
niejako "pod ręką" w razie gdyby nasza obecność
była oczekiwana, pożądana lub wręcz potrzebna
współmałżonkowi w danym momencie. Nie
opuszczać, być blisko to również dbać o
rozwijanie poczucia wzajemnej bliskości i
zaufania. Jest to szczególnie cenne zwłaszcza
wobec najbardziej dosłownej bliskości wyrażonej w
małżeńskim akcie zespolenia seksualnego, który
dla innej harmonii wymaga bliskości uczuciowej aż
do granicy zatracenia się w sobie. Być blisko siebie
nie zawsze jednak oznacza być sobie bliskim.
Wiemy bowiem jak pomimo fizycznej obecności
można coraz bardziej się od siebie oddalać ...

Ślubując sobie "

wierność

" -

potwierdzamy wyłączność naszego

wyboru.

•Jeśli nasza miłość jest autentyczna i
dojrzała, pragniemy przeżywać ją bez
reszty. Takiego całkowitego oddania
wymaga zresztą tak wyjątkowy rodzaj
wzajemnego zbliżenia, jaki omawialiśmy.
Jeśli ma to być silne, intensywne,
satysfakcjonujące przeżywanie, próby
łamania tej wyłączności muszą odbić się
na jakości takiej relacji, powodując jej
spłycenie, powierzchowność i w efekcie
rozczarowanie.

• Przyrzekając wierność musimy być

świadomi, że chodzi o to, iż może
istnieć tylko jedna, jedyna taka osoba,
z którą mamy niepodzielnie przeżywać
świat naszych najtajniejszych myśli, do
niej kierować najintymniejsze uczucia, z
nią dzielić mnóstwo spraw,
codziennych działań. Mamy być lojalni
względem siebie we wszystkich,
gestach i działaniach, a co więcej:
nawet w myślach nie powinniśmy
występować przeciwko
współmałżonkowi.

• Wymóg tak rozumianej wierności nakłada się

niejako na kolejny człon przeżywania

małżeńskiego, tzw. "

uczciwość

" małżeńską

rozumianą jako empatię czyli współodczuwanie.

Chodzi tu aby współmałżonek całym swoim

sercem działał dla dobra wspólnoty. Mamy więc

uczciwie postępować tak, aby dobro i szczęście

naszej żony czy naszego męża było celem

nadrzędnym wszelkich naszych poczynań. Nie

można tego realizować bez otwartej, jasnej,

szczerej, pełnej zrozumienia komunikacji.

Uczciwość małżeńska to znaczy również ujawnić

partnerowi swoje uczucia względem niego oraz

emocje dotyczące rodziny, znajomych i innych

problemów a także we wszystkich sprawach

starać się wczuwać w sytuację współmałżonka i

na dane zagadnienie starać się spojrzeć z

jego właśnie punktu widzenia.

• Tak sformułowana przysięga małżeńska

stanowi idealną listę pożądanych do

osiągnięcia szczęścia postulatów. Odnosi

się nawet wrażenie, że swoją naiwnością

przypomina listy z życzeniami, które

dzieci pisują co roku do Świętego

Mikołaja ...

• Jednak ... "

tak mi dopomóż Panie Boże

Wszechmogący, w Trójcy Jedyny i wszyscy

święci

" - to nie zaklęcie, lecz gorąca

prośba skierowana do Boga, aby pomógł

nam przezwyciężyć ułomność naszej

ludzkiej natury, byśmy w miarę swoich

możliwości mogli realizować jak najpełniej

to nasze małe szczęście we dwoje.

• Gdy jesteśmy przekonani, że niezależnie od

tego co się wydarzy będziemy razem do końca
życia, czynimy wszystko, aby to nasze wspólne
życie stało się, choćby drogą wielu ustępstw,
poświęceń i kompromisów, jak najbardziej
satysfakcjonujące lub uszczęśliwiające. Brak
takiego przeświadczenia stwarza pokusę
zerwania związku, gdy pojawią się trudności i
sytuacje konfliktowe. Ucieczka taka jest złudna.
Zmieniamy wprawdzie partnera lecz
pozostajemy ze starym problemem.

Nie

możemy uciec od tego co tkwi w nas samych.

Należało by raczej zmienić swoje wnętrze,
rozwijać pozytywne cechy, uczyć się sztuki
prawidłowego kontaktu, rozwiązywania sporów...