T: Jak budować

cywilizację

miłości?

Jan Paweł II, List do rodzin,

13

•Rodzina właśnie leży u podstaw tego, co

Paweł VI nazwał „cywilizacją miłości”.

Pojęcie to przyjęło się w nauczaniu

Kościoła, zadomowiło się w nim i utrwaliło.

Dzisiaj już trudno wymyślić jakąkolwiek

wypowiedź Kościoła czy też o Kościele,

która by pojęcie cywilizacji miłości

pomijała. Wiąże się ono ze

starochrześcijańską tradycją „Kościoła

domowego”, ma jednak równocześnie

precyzyjne odniesienie do współczesnej

epoki.

•Sam wyraz «cywilizacja»

etymologicznie pochodzi od

civis – «obywatel» i podkreśla

wymiar polityczny bytowania

każdego człowieka.

Natomiast głębszy sens

wyrażenia „cywilizacja” jest

nie tyle polityczny, ile po

prostu „humanistyczny”.

Cywilizacja należy do dziejów

człowieka, odpowiadając jego

duchowości oraz moralności:

stworzony na obraz i podobieństwo

Boże człowiek otrzymał świat z rąk

Stwórcy z zadaniem, by tworzył go

na swój obraz i podobieństwo.

W spełnianiu tego zadania odnajduje

swe źródło cywilizacja, to znaczy

ostatecznie „humanizacja świata”.

• Cywilizacja miłości rozpoczyna się wraz

z objawieniem Boga, który „jest Miłością”, jak
mówi św. Jan (1 J 4, 8-16), i jest ona opisana
dokładnie przez św. Pawła w hymnie o miłości
w Pierwszym Liście do Koryntian (13, 1-13). Tego
rodzaju cywilizacja jest głęboko związana
z miłością, jaka „rozlana jest w sercach naszych
przez Ducha Świętego, który został nam dany”
(Rz 5, 5), i wzrasta dzięki systematycznej uprawie,
o czym tak przejmująco mówi przypowieść
ewangeliczna o krzewie winnym i latoroślach: Ja
jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec
mój jest tym, który [go] uprawia. Każdą latorośl,
która we Mnie nie przynosi owocu, odcina,
a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby
przynosiła owoc obfitszy (J 15, 1-2)

Ps 1, 1-3 

Szczęśliwy człowiek, który nie idzie za

radą występnych,

nie wchodzi na drogę grzeszników

i nie siada w kole szyderców,

lecz w Prawie Pańskim upodobał sobie

i rozmyśla nad nim dniem i nocą.

On jest jak drzewo zasadzone nad

płynącą wodą,

które wydaje owoc w swoim czasie.

Liście jego nie więdną,

a wszystko, co czyni jest udane (Ps 1, 1-

3).

  Ef 4, 22-32

• Trzeba porzucić dawnego człowieka,

który ulega zepsuciu na skutek
zwodniczych żądz, odnawiać się
duchem w waszym myśleniu
i przyoblec człowieka nowego,
stworzonego według Boga,
w sprawiedliwości i prawdziwej
świętości. Dlatego odrzuciwszy
kłamstwo: niech każdy z was mówi
prawdę do bliźniego, bo jesteście
nawzajem dla siebie członkami.

•Gniewajcie się, a nie grzeszcie:

niech nad waszym gniewem nie
zachodzi słońce! Ani nie
dawajcie miejsca diabłu! Kto
dotąd kradł, niech już przestanie
kraść, lecz raczej niech pracuje
uczciwie własnymi rękami, by
miał z czego udzielać
potrzebującemu.

•Niech nie wychodzi z waszych

ust żadna mowa szkodliwa,

lecz tylko budująca, zależnie

od potrzeby, by wyświadczała

dobro słuchającym. I nie

zasmucajcie Bożego Ducha

Świętego, którym zostaliście

opieczętowani na dzień

odkupienia.

•Niech zniknie spośród was

wszelka gorycz, uniesienie,
gniew, wrzaskliwość,
znieważenie – wraz z wszelką
złością. Bądźcie dla siebie
nawzajem dobrzy i miłosierni!
Przebaczajcie sobie, tak jak
i Bóg nam przebaczył
w Chrystusie.

Dziękuję za uwagę!