Panie, w ofierze Tobie

dzisiaj składam,
Wszystko, czym

jestem, wszystko, co

posiadam! Ty wiesz

najlepiej, żem nędzny,

ubogi, żyje wśród

smutków i żalu i

trwogi.

Goniąc i tęskniąc za

duszy pokojem,

nadzieją moją i

zbawieniem moim:

Jest ta myśl błoga,

jest ta myśl droga, że

matką moją jest

Matka Boga.

I kiedy patrząc na

mych grzechów złości

w sercu utulić nie

mogę żałości

i sąd Twój straszny

staje przed oczyma jak

nad przepaścią piekła

ducha trzyma.

I zawsze myśli

w odmęcie truchleją,

znękanej duszy

ostatnią nadzieją;

Jest ta myśl błoga,

jest ta myśl droga, że

matką moją jest

Matka Boga.

Kiedy krzyż ciężki na

me ciało padnie, a

duszę jeszcze cięższy

krzyż owładnie. I pusto

wewnątrz i zewnątrz

tak sucho, a w duszy

ciemno, a w sercu tak

głucho.

I usta milczą,

w milczeniu katuszy,

jedyną ulgą dla

zbolałej duszy: Jest ta

myśl błoga, jest ta

myśl droga, że matką

moją jest Matka

Boga.

Lecz gdy ostatnia

wybije godzina, co całą

przeszłość jasno

przypomina, a to

wspomnienie nasze

myśli miesza i serca

drażni, ale nie

pociesza,

Któż od rozpaczy

człowieka zasłoni i

któż litości skarby mu

odsłoni? Jedna myśl

tylko, jedna myśl

błoga, że matką moją

jest Matka Boga.