Zgodnie ze znaną legendą
wymyśloną przez nią samą,
Piaf przyszła na świat
dosłownie w rynsztoku.
Tablica pamiątkowa na
budynku przy Rue de
Belleville głosi:
"19 grudnia 1915 roku na
schodach tego domu
urodziła się w skrajnej
nędzy Édith Piaf, której
głos wstrząsnął całym
światem".
Zgodnie z aktem urodzenia
faktycznym miejscem
narodzin artystki był pobliski
szpital.

była córką ulicznego akrobaty, matka

handlowała nugatami i dorabiała,
śpiewając w kafejkach. Początkowo
dzieckiem zaopiekowała się algierska
babcia. Potem Édith wychowywała się w
domu publicznym, u przyjaciela rodziny. To
tam, otoczona uczuciem, spędziła
pierwsze lata swego życia, pod opieką
jednej z prostytutek- Titine.

Przez kilka lat

mieszkała na farmie
w pobliżu Bernay w
Normandii. Wtedy
przypomniał sobie o
niej ojciec, który
potrzebował kogoś
do zbierania
pieniędzy podczas
swych ulicznych
występów.

Wkrótce jednak

piętnastoletnia Édith

pokłóciła się z ojcem i

zaczęła występować

na własny rachunek.

Pomagała jej

przyjaciółka Simone,

zwana "Momone",

której zadaniem było

zbieranie wśród

przechodniów

pieniędzy do beretu.

Mając 18 lat Édith

urodziła córkę
Marcelle i porzuciła
uliczne życie. W
wieku dwóch lat
dziewczynka –
która była jedynym
dzieckiem artystki –
zmarła na zapalenie
opon mózgowych.

Édith wróciła na ulicę. Wtedy dostrzegł ją

Leplée. Zaprosił piosenkarkę –
dwudziestoletnią Édith Gassion – na
rozmowę do swojego klubu. Wkrótce dostała
angaż. Zaczęła występować jako La Môme
Piaf – "Wróbelek".

W 1936 roku nagrała

swój pierwszy singiel
"Les momes de la
cloche". Jeszcze przed
wybuchem wojny,
zmieniwszy nazwisko na
Édith Piaf, stała się
gwiazdą piosenki, teatru
i filmu, znaną w całej
Francji. Obracała się w
towarzystwie
francuskich elit
intelektualnych.

Po wojnie Piaf miała krótkotrwały romans z

pewnym młodym piosenkarzem,któremu
pomogła rozwinąć skrzydła. Był to Yves
Montand

Niedługo potem

spotkała miłość swego
życia – mistrza
bokserskiego wagi
średniej Marcela
Cerdana. Jego śmierć
w katastrofie
samolotu w 1949 roku
stała się początkiem
alkoholowych i
narkotykowych
problemów
piosenkarki, która
nigdy do końca nie
wyleczyła się z
nałogów.

Początkowo nie

przypadła do gustu
amerykańskiej
publiczności.
Dramatyczny styl,
stonowana czarna suknia
i brak jakichkolwiek
błyskotek – wszystko to
było zbyt mało
sceniczne, za bardzo
europejskie. W pewnym
teatrze w Las Vegas
poproszono ją, aby
założyła cekiny i perły,
przynajmniej na ostatni
numer. Kiedy odmówiła,
występ został odwołany.

Ostatecznie siła głosu i osobowość Édith

Piaf zwyciężyły. Pod koniec lat 50. była
już bardzo popularna w Stanach
Zjednoczonych, zarówno jako
piosenkarka studyjna, jak i koncertowa.

W połowie lat 50. zainteresowała się

jeszcze jednym młodym piosenkarzem,

który stał się jej powiernikiem,

sekretarzem i szoferem. Jemu także

pomogła w karierze. Nazywał się

Charles Aznavour.

"Nikt tak bardzo nie kochał życia,

jednocześnie niszcząc siebie

fizycznie…„ – wspominał Aznavour.

Édith Piaf i Charles Aznavour

W roku 1960 zmęczona

Piaf postanowiła przejść
na emeryturę. W
październiku tego
samego roku dwóch
młodych kompozytorów
przekonało ją, aby
wróciła na scenę.
Początkowo nie chciała z
nimi rozmawiać, nie
potraktowała ich
propozycji poważnie.
Dopiero po usłyszeniu
piosenki zmieniła zdanie.

Piosenka nosiła tytuł "Je

ne regrette rien".

Narastające akordy i

główny motyw, w którym

znużenie i cynizm ustępują

miłości, były wprost

idealne dla Piaf. "Je ne

regrette rien" pozostaje

jedną z najbardziej znanych

piosenek wszech czasów.

Utwór był ostatnim

wielkim przebojem

artystki, a zarazem jej

epitafium. Dzięki niemu

gwiazda Édith Piaf znów na

chwilę zabłysła. Trzy lata

później piosenkarka

zmarła. Miała 47 lat, choć

wyglądała na 67.

Najnowsza filmowa
biografia Édith Piaf

,

zatytułowana
„La Môme” ,
została zrealizowana
przez Oliviera
Dahan.
(Marion Cotillard
odtwarza rolę
piosenkarki
Rolę boksera
Marcela Cerdan gra
Jean-Pierre Martins.
Gérard Depardieu
występuje jako Louis
Leplée.)