1. Bądź mi litościw, Boże

nieskończony,

według wielkiego miłosierdzia

Twego!

Według litości Twej

niepoliczonej

chciej zmazać mnóstwo

przewinienia mego.

2. Obmyj mię z złości,

obmyj tej godziny.

Oczyść mię z brudu, w

którym mię grzech trzyma.

Bo ja uznaję wielkość mojej

winy

i grzech mój zawsze przed

mymi oczyma.

3. Odpuść przed Tobą grzech

mój popełniony;

boś przyrzekł, że ta kary ujdzie

głowa,

którąć przyniesie grzesznik

uniżony;

by nie mówiono, że nie

trzymasz słowa.

Stwórz, o mój Boże

we mnie serce czyste

1. Krzyżu święty, nade

wszystko,

drzewo

przenajszlachetniejsze!

W żadnym lesie takie nie

jest,

jedno, na którym sam Bóg

jest.

Słodkie drzewo, słodkie

gwoździe

rozkoszny owoc nosiło.

2. Skłoń gałązki, drzewo

święte,

Ulżyj członkom tak

rozpiętym.

Odmień teraz oną srogość,

Którąś miało z urodzenia.

Spuść lekuchno i cichuchno

Ciało Króla niebieskiego.

1. Być bliżej Ciebie chcę,

o Boże mój.

Z Tobą przez życie lżej

nieść krzyża znój.

Ty w sercu moim trwasz, z

miłością Stwórcy ziem,

Tulisz w ojcowski płaszcz,

chroniąc mnie w nim.

2. Być bliżej Ciebie chcę, na

każdy dzień,

Za Tobą życiem swym iść jako

cień,

Daj tylko, Boże dusz, obecność

Twoją czuć,

Myśl moją pośród burz na

Ciebie zwróć.

3. Choć jak wędrowiec sam idę

przez noc,

W Tobie niech siłę mam i w

Tobie moc,

Gdy czuwam i wśród snu, czy

słońce jest czy mrok,

Niechaj mnie strzeże Twój, o

Panie wzrok.

Wisi na krzyżu

Pan, Stwórca nieba.

Płakać za grzechy,

człowiecze, potrzeba.

Ach, ach, na krzyżu

umiera, Jezus oczy

swe zawiera.

Najświętsze członki

i wszystko ciało

Okrutnie zbite

na krzyżu wisiało.

Ach, ach, dla ciebie,

człowiecze, z boku

krew Jezusa ciecze.

Ostrą koroną skronie

zranione, Język

zapiekły

i usta spragnione.

Ach, ach, dla mojej

swawoli

Jezus umiera i boli.

Woła i kona,

łzy z oczu leje.

Pod krzyżem Matka

bolesna truchleje.

Ach, ach, sprośne

złości moje

Sprawiły te niepokoje.

Więc się poprawię,

Ty łaski dodaj.

Życia świętego dobry

sposób podaj.

Ach, ach, tu kres

złości moich, przy

nogach przybitych

Twoich.

1

Pójdź do Jezusa,do niebios bram
W nim tylko szukaj pociechy tam
On cię napoi,krwią swoich ran
On Ojciec Lekarz Pan
Słuchaj Jezu jak cię błaga lud
Słuchaj słuchaj uczyń z nami cud
Przemień o Jezu smutny ten czas
O Jezu pociesz nas

2

Że z nami jesteś,pozwól to czuć
Nadzieję naszą omdlałą wzbudź
Daj przetrwać mężnie ,
prób ciężkich czas
O Jezu pociesz nas
Słuchaj Jezu jak cię błaga lud
Słuchaj słuchaj uczyń z nami cud
Przemień o Jezu smutny ten czas
O Jezu pociesz nas

1. On szedł w spiekocie dnia

i w szarym pyle dróg

a idąc uczył kochać i

przebaczać.

On z celnikami jadł, On nie

znał, kto to wróg,

pochylał się nad tymi,

którzy płaczą.

Ref. Mój Mistrzu, przede mną

droga,

którą przebyć muszę tak, jak Ty.

Mój Mistrzu,

wokoło ludzie, których kochać

trzeba tak, jak Ty.

Mój Mistrzu niełatwo cudzy

ciężar wziąć w ramiona tak, jak Ty.

Mój Mistrzu,

poniosę wszystko, jeśli będziesz ze

mną zawsze Ty.

2. On przyjął wdowi grosz i

Magdaleny łzy,

    bo wiedział, co to kochać

i przebaczać.

    I późną nocą On do

Nikodema rzekł:

    że prawdy trzeba

pragnąć, trzeba szukać.

Ref. Mój Mistrzu, przede mną

droga,

którą przebyć muszę tak, jak Ty.

Mój Mistrzu,

wokoło ludzie, których kochać

trzeba tak, jak Ty.

Mój Mistrzu niełatwo cudzy ciężar

wziąć w ramiona tak, jak Ty.

Mój Mistrzu,

poniosę wszystko, jeśli będziesz ze

mną zawsze Ty.

3. Idziemy w skwarze dnia i

w szarym pyle dróg,

    a On nas uczy kochać i

przebaczać.

    I z celnikami siąść,

zapomnieć, kto to wróg,

    pochylać się nad tymi,

którzy płaczą.

 

Ref. Mój Mistrzu, przede mną

droga,

którą przebyć muszę tak, jak Ty.

Mój Mistrzu,

wokoło ludzie, których kochać

trzeba tak, jak Ty.

Mój Mistrzu niełatwo cudzy

ciężar wziąć w ramiona tak, jak Ty.

Mój Mistrzu,

poniosę wszystko, jeśli będziesz ze

mną zawsze Ty.