1. Jużem dość pracował dla

ciebie, człowiecze,

trzydzieści lat i trzy na tym

nędznym świecie;

pójdę, pójdę do Jerozolimy;

co o Mnie pisano, to

wszystko wykonam.

2. Już się dokończyło Me

pielgrzymowanie,

już teraz zawieram Moje

nauczanie,

już chcę sprawę zbawienia

dokonać,

idźcie, uczniowie Moi,

wieczerzę gotować.

3. Jeszcze ja raz z wami do

stołu usiądę,

chleb w Ciało, wino w Krew

Mą własną przemienię,

na pamiątkę Mego

umęczenia,

zakład wam zostawię Mego

rozłączenia.

Kościele święty

nie zapomnę ciebie

1. On szedł w spiekocie dnia

i w szarym pyle dróg

a idąc uczył kochać i

przebaczać.

On z celnikami jadł, On nie

znał, kto to wróg,

pochylał się nad tymi,

którzy płaczą.

Ref. Mój Mistrzu, przede mną

droga,

którą przebyć muszę tak, jak Ty.

Mój Mistrzu,

wokoło ludzie, których kochać

trzeba tak, jak Ty.

Mój Mistrzu niełatwo cudzy

ciężar wziąć w ramiona tak, jak Ty.

Mój Mistrzu,

poniosę wszystko, jeśli będziesz ze

mną zawsze Ty.

2. On przyjął wdowi grosz i

Magdaleny łzy,

    bo wiedział, co to kochać

i przebaczać.

    I późną nocą On do

Nikodema rzekł:

    że prawdy trzeba

pragnąć, trzeba szukać.

Ref. Mój Mistrzu, przede mną

droga,

którą przebyć muszę tak, jak Ty.

Mój Mistrzu,

wokoło ludzie, których kochać

trzeba tak, jak Ty.

Mój Mistrzu niełatwo cudzy ciężar

wziąć w ramiona tak, jak Ty.

Mój Mistrzu,

poniosę wszystko, jeśli będziesz ze

mną zawsze Ty.

3. Idziemy w skwarze dnia i

w szarym pyle dróg,

    a On nas uczy kochać i

przebaczać.

    I z celnikami siąść,

zapomnieć, kto to wróg,

    pochylać się nad tymi,

którzy płaczą.

 

Ref. Mój Mistrzu, przede mną

droga,

którą przebyć muszę tak, jak Ty.

Mój Mistrzu,

wokoło ludzie, których kochać

trzeba tak, jak Ty.

Mój Mistrzu niełatwo cudzy

ciężar wziąć w ramiona tak, jak Ty.

Mój Mistrzu,

poniosę wszystko, jeśli będziesz ze

mną zawsze Ty.

1. Przystąpcie bliżej

grzesznicy

A na mnie patrzajcie,

Jeśli mnie jeszcze poznacie,

Dobrze uważajcie,

Jak jestem dla waszych

złości

Skatowany aż do kości;

W sercu uważajcie,

Na rany patrzajcie!

2. Tak wielcem was

umiłował,

Iżem zstąpił z nieba,

Pracowałem dla człowieka,

Co było potrzeba,

Wyście mi za to oddali,

Ciało moje skatowali,

Na krzyż je przybili,

I krew wytoczyli.

3. Jam was wszystkich ku

zbawieniu,

Wiódł i cuda czynił,

Abym was wszystkich synami

Światłości uczynił;

Wyście mnie słuchać nie

chcieli;

Ciemności umiłowali,

Mnąście pogardzili,

Z miasta wyrzucili.

1. U drzwi Twoich stoję,

Panie,

u drzwi Twoich stoję,

Panie,

czekam na Twe

zmiłowanie,

czekam na Twe

zmiłowanie.

2. Który pod postacią

chleba,

prawdziwy Bóg jesteś z

nieba.

3. W tej Hostyi jest Bóg

żywy,

choć zakryty, lecz

prawdziwy.

4. W tym Najświętszym

Sakramencie,

obecny w każdym

momencie.

5. Jak wielki cud Bóg

uczynił,

gdy chleb w Ciało swe

przemienił.

6. A nam pożywać zostawił,

ażeby nas przez to zbawił.

1. W krzyżu cierpienie, w krzyżu

zbawienie,

W krzyżu miłości nauka.

Kto Ciebie Boże, raz pojąć może,

Ten nic nie pragnie, ni szuka.

2. W krzyżu osłoda, w krzyżu

ochłoda,

Dla duszy smutkiem zmroczonej.

Kto krzyż odgadnie, ten nie

upadnie,

W boleści sercu zadanej.

3. Kiedy cierpienie, kiedy

zwątpienie,

Serce ci na wskroś przepali,

Gdy grom się zbliża, pośpiesz do

krzyża,

On ciebie wesprze, ocali.

4. Gdy cię skrzywdzono, albo

zraniono,

Lub serce czyjeś zawiodło:

O, nie rozpaczaj, módl się,

przebaczaj,

Krzyż niech ci stanie za godło.