Instalacja

destylacyjna

SPIS TREŚCI:

 

1)

Cel stosowania instalacji destylacyjnej i

straty

wody w obiegu siłowni parowej.

2)

Typy wyparowników stosowanych w

instalacjach

destylacyjnych.

3)

Schemat instalacji destylacyjnej i zasada

działania.
4)

Ilości

destylatu

otrzymywane

w

wyparownikach.

Uwagi ogólne.

Cel stosowania instalacji destylacyjnej i

straty wody w obiegu siłowni parowej.

Zadaniem instalacji destylacyjnej jest wytwarzanie z wody
morskiej destylatu, który uzupełnia straty wody w obiegu siłowni
parowej.

Przyczynami strat wody w obiegu to:
1) Odsalanie i odmulanie kotłów, przedmuchiwanie wodowskazów
i komór pływakowych regulatorów zasilania itp.
 
2) Zasilanie parą palników olejowych (rozdmuchiwanie oleju
parą), zasilanie zdmuchiwaczy sadzy.
 
3) Przecieki pary przez uszczelnienia turbin i przecieki wody
przez dławice pomp.
 
4) Różne nieszczelności i sporadyczne zużycia pary (np. użycie
syreny, przedmuchiwanie kingstonów, zadziałanie zaworów
bezpieczeństwa).
 
Straty wody to 1-4% ilości pary wytwarzanej w kotłach. Są to
straty kilkudziesięciu ton wody na dobę.

Typy wyparowników stosowanych

w instalacjach destylacyjnych.

Cała woda do zasilania kotłów na czas trwania rejsu, nie
może być zmagazynowana w zbiornikach. W celu
otrzymywania świeżej wody, stosuje się wyparowniki, które
odparowują wodę morską, kosztem ciepła dostarczanego
przez czynnik grzewczy.

Na statkach stosuje się dwa rodzaje wyparowników:
1) wyparownik ekspansyjny – w nich odparowanie wody
odbywa się przy obniżonym ciśnieniu, co obniża temperaturę
wrzenia wody. Czynnik grzewczy może dostarczać mniej
ciepła potrzebnego do parowania.

2) wyparownik typu wrzącego – stosowane często w
siłowniach parowych, odparowanie wody morskiej odbywa się
kosztem ciepła pary pobieranej z zaczepu turbiny lub pary
odlotowej z mechanizmów pomocniczych. Stosowanie świeżej
pary jest nieekonomiczne, w ostateczności można jej użyć,
gdy brakuje pary grzewczej.

Schemat instalacji destylacyjnej i zasada

działania.

1. wyparownik 2.skraplacz wytworzonej pary

Zasada działania.

Instalacja

destylacyjna

składa

się

z

sekcji

odparowującej (wyparownik [1]) oraz skraplacza
wytworzonej w nim pary [2]. Wyparownik połączony
jest termodynamicznie z innymi instalacjami siłowni
parowej. Woda morska do zasilenia wyparownika,
pobierana jest z części wylotowej rurociągu wody
morskiej chłodzącej skraplacz główny instalacji
skroplinowej, oznacza to że jest ona wstępnie
podgrzana. Natomiast wytworzoną w wyparowniku
parę schładzają skropliny obiegu głównego, odbywa
się to w skraplaczu wytworzonej pary [2]. Ten
wymiennik ciepła, może stanowić drugi podgrzewacz
wody na linii skroplin, zaraz po pierwszym stopniu,
który stanowi skraplacz smoczków próżniowych
instalacji próżniowej.

Ilości destylatu otrzymywane w

wyparownikach. Uwagi ogólne.

W wyparowniku odparowuje się jedynie część

doprowadzanej wody morskiej. Pozostała woda stanowi
solankę, która najczęściej odprowadzana jest za burtę.
Takie postępowanie powoduje otrzymanie destylatu o
niewielkim zasoleniu.

W wyparowniku jednostopniowym otrzymuje się 0.8-

1.0 kg destylatu/kg pary grzewczej.

Bardziej sprawne są wyparowniki kaskadowe

(wielostopniowe), ale są za to bardziej rozbudowane.
Skraplacz pary stanowi jednocześnie drugą sekcję grzewczą
wyparownika,

pracującą

przy

niższym

ciśnieniu

i

temperaturze. W wyparownikach posiadających 2 do 4
stopni, można uzyskać produkcję do 3 kg destylatu/kg pary
grzewczej.

Wyprodukowany destylat magazynowany jest w

zbiornikach dennych, w kontakcie z atmosferą znacznie
nasyca się powietrzem, dlatego powinien być podawany do
obiegu przez skraplacz, gdzie zostaje odgazowany.

Literatura:
Okrętowe siłownie parowe – A. Kowalski, J. Krzyżanowski