Neoklasycyzm poezji Zbigniewa Herberta. Scharakteryzuj powołując się na konkretne przykłady.











Środa, 26 Kwietnia Imieniny obchodzą: Marzena, Maria, Klaudiusz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Współczesność >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???




Gdzie jestSciaga.pl
?
















Neoklasycyzm poezji
Zbigniewa Herberta. Scharakteryzuj powołując się na
konkretne przykłady.










kategoria:   J.polski
zakres:   Współczesność
dodano:   1999-08-17




Wiersze Zbigniewa
Herberta są bardzo cenione i wciąż czytane. Część literaturoznawców
skłonna jest umieszczać Herberta w nurcie klasycznym - zwłaszcza, że
poeta ten wciąż odwołuje się do trwałych mitów i wartości kultury,
które stanowią o łączności pokoleń. Herbert tworzy poezję
intelektualną, związaną z tradycją - stąd jego XX-wieczny klasycyzm.
Innymi cennymi cechami jego poezji są: - ujmowanie
aktualnych problemów: moralnych i politycznych w perspektywie
uniwersalnej, - poszukiwanie trwałych wartości, podejmowanie
problematyki etycznej w poezji, - przywoływanie mitów, dzieł
sztuki, postaci i wydarzeń historycznych jako materii poetyckiej,
- ironia, humor i prostota języka - jako środki tworzenia.
Poezję Zbigniewa Herberta możemy z całą pewnością nazwać
neoklasyczną. Poeta często odwołuje się w swoich utworach do
mitologii: "Nike, która się waha" - poeta ożywił postać
greckiej bogini zwycięstwa, która chce ucałować idącego do walki
chłopca, ale rezygnuje z tego w obawie, że ta pieszczota załamie
jego hart. Bogini wie, że chłopiec musi zginąć, jej pocałunek tego
nie odwróci (niezmienność wyroków losu), sprawi co najwyżej, że
mógłby on - zamiast w ataku - zginąć w ucieczce. Jest to uogólnienie
doświadczeń z czasu ostatniej wojny, kiedy los w równej mierze nie
oszczędzał odważnych, co lękliwych. W zakończeniu utworu ukryty jest
hołd dla patriotyzmu chłopca. "Apollo i Marsjasz" - Zbigniew
Herbert reinterpretuje starożytny mit, który głosił, że w
"pojedynku" (gra na flecie) między Apollinem i Marsjaszem zwyciężył
Apollo. Bóg Apollo obdarł przeciwnika ze skóry i powiesił, a z łez
tych, co opłakiwali Marsjasza powstała rzeka. Wiersz Herberta mówi o
tym, co było dalej, już po zakończeniu pojedynku. Bóg traci wielkość
w znęcaniu się nad wygranym (krzyk Marsjasza sugestywnie oddaje jego
cierpienie, opowiada całą anatomię bólu). Reinterpretacja mitu przez
poetę klasyka jest pretekstem do dalszych uogólnień (parabola).
Autor jak starożytni twórcy realizuje zadanie moralizatorskie,
wprowadza edukację kulturową i historyczną (klęska moralna pisarzy,
którzy poddali się systemowi, obrazuje twórców systemu i jego skutki
- zarzucenie myślenia o przeciętnym człowieku).
Moralizatorskie i edukacyjne treści przebijają również z
wiersza "Przesłanie Pana Cogito", w którym to utworze autor wykłada
propozycję dekalogu, przykazań, wg których człowiek powinien
postępować - by być prawym i godnie przebyć życie, by "dać
świadectwo", bo po to żyje, po to ocalał. Zbigniew Herbert analizuje
podstawowe zagadnienia egzystencji, problemy moralne i etyczne. Jego
utwory niosą uniwersalne przesłanie, co także jest cechą
przybliżającą go do poetów klasyków. W wierszu "Dlaczego
klasycy" poeta zastanawia się dlaczego sztuka klasyczna i klasycy są
wzorem. Dochodzi do wniosku, iż dzieje się tak, gdyż ich dusze i ich
sztuka są proste, powściągliwe - nie jak nasza: "mała rozbita dusza
z wielkim żalem nad sobą"... Pozostała po nich wartość budząca
szacunek - po nas może pozostać coś, co budzi niesmak i płacz - jak
miłość w brudnym pokoiku hotelowym. Dzieje się tak, ponieważ my
jesteśmy już inni niż klasycy. Odwołania do antyku
odnajdujemy również w liryku "Powrót prokonsula" - ukazanie
prokonsula, który pragnie powrócić z prowincji na dwór cesarza. Dwór
przedstawiony jest jako siedlisko politycznych matactw, obłudy i
lizusostwa. Władza to temat często podejmowany w poezji Herberta.
Jak utrzymać władzę, ludzi w strachu, uniknąć zdrady? - mechanizmy
takiej polityki okazują się niezmienne. Prokonsul wyjechał lub
został wygnany, być może dlatego, że krytykował stosunki oparte o
zawiść, donos i truciznę. Lecz nie jest ideałem. Prokonsul jest z
krwi i kości dworu, nie może żyć poza nim, wróci i już przygotowuje
środki obronne: ostrożność, pochlebstwo, odpowiedni wyraz twarzy.
Przypadek rzymskiego dworu nie jest przywołany, by poopowiadać sobie
historię, jak to kiedyś było. Jest po to, by wykazać i poddać
analizie mechanizm sprawowania silnej, absolutnej władzy i siłę jej
oddziaływania na poddanych.







Autor: Nieznany

Ocena : 0.0 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000