Zapis dz
więku
Pierwszym urządzeniem służącym do rejestracji i odtwarzania dz
więku był wynaleziony
przez Edisona w 1877 roku fonograf. Składał się on z poruszanego korbką walca
pokrytego cynfolią oraz czułej igły, połączonej z membraną, drgającej pod wpływem
uderzających w membranę fal dz
więkowych. W 1888 roku Edison udoskonalił swój
wynalazek, zastępując walec cynfoliowy woskowym.
W 1889 roku Amerykanin niemieckiego pochodzenia Emil Berliner zmodyfikował
wynalazek Edisona, zastosowawszy do nagrywania dz
więku zamiast walców płyty
woskowe. Z tych płyt można było łatwo wykonywać metalowe matryce, a z nich tłoczyć
dowolną ilość kopii w trwałym tworzywie sztucznym. Tak powstała płyta gramofonowa i
urządzenie do odtwarzania dz
więku z płyt - gramofon.
W 1898 roku inżynier duński Valdemar Poulsen uzyskał patent na magnetyczne
nagrywanie i odtwarzanie dz
więku. W aparacie zbudowanym przez Poulsena do
zapisywania i odtwarzania dz
więku służył cienki drut stalowy, nawinięty na obrotowy
cylinder. Drut przesuwał się przed szczeliną elektromagnesu, zasilanego prądem
kształtowanym przez mikrofon. W celu odtworzenia dz
więku należało przesuwać
namagnesowany drut przed szczeliną z tą samą prędkością, a elektromagnes połączyć ze
słuchawkami. Udoskonalone aparaty do magnetycznego zapisu dz
więku na taśmie
stalowej pojawiły się w rozgłośniach na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych
naszego stulecia.
Prototyp nowoczesnego magnetofonu, w którym do zapisu i odtwarzania dz
więku
zastosowano taśmę magnetyczną w takiej postaci, jaka ma obecnie, pokazała niemiecka
firma AEG na Wystawie Radiowej w Berlinie w 1935 roku.
Do powszechnego użytku magnetofony weszły już po II wojnie światowej.