REZOLUCJA ONZ W SPRAWIE PODZIAA
U
PALESTYNY
Wielka Brytania, nie mogąc sobie poradzić z
rosnącym napięciem w Palestynie, przekazała 2
kwietnia 1947 r. sprawę Palestyny do Organizacji
Narodów Zjednoczonych (ONZ).
13 maja 1947 r. ONZ powołało w sprawie
Palestyny komisję w składzie: Australia,
Czechosłowacja, Gwatemala, Holandia, Indie, Iran,
Jugosławia, Kanada, Peru, Szwecja i Urugwaj.
W lipcu 1947 r. brytyjskie okręty wojenne zatrzymały u
wybrze\
y Palestyny statek "Exodus 1947" z 4,5 tys.
\
ydowskich uchodz
ców na pokładzie. Siłą zmuszono ich do
zawrócenia i udania się do portu Marsylia we Francji.
Następnie musieli popłynąć do portu Hamburg w
Niemczech, gdzie policja siłą zmusiła śydów do
opuszczenia statku. Uwaga opinii publicznej świata była
skupiona na dramacie tych śydów.
W sierpniu 1947 r. odbyła się w Warszawie, w
Polsce, narada przedstawicieli partii
komunistycznych. Postanowiono udzielić poparcia
dla dą\
eń utworzenia państwa \
ydowskiego.
Konsekwencją tego było umo\
liwienie śydom
zakupów broni w Czechosłowacji. Po stronie
\
ydowskiej stanęły państwa bloku radzieckiego.
Pod koniec lat 40-tych i na początku 50-tych
Polską rządziła słynna \
ydowska trójka: Berman,
Minc i Zambrowski. Właśnie wtedy narodziła się
legenda o \
ydowskiej przewadze w systemie
represji władzy komunistycznej i tajnych słu\
bach
(\
ydokomuna).
Na jesieni 1947 r. śydzi i Arabowie zaczęli się zbroić. W
wielu miejscach, aby zapobiec incydentom zbrojnym,
doszło do podpisania około stu lokalnych "układów o
nieagresji" między arabskimi wioskami a \
ydowskimi
kibucami.
W paz
dzierniku 1947 r. zebrała się w Kairze
konferencja Ligi Arabskiej. Kraje arabskie
wypowiedziały się przeciwko utworzeniu
palestyńskiego państwa i rządu. Postanowiono
przy tym rozwa\
yć mo\
liwość u\
ycia sił zbrojnych
w Palestynie w celu wcielenia tych terytoriów do
własnych krajów. Egipt przy tym odmówił udziału
w zbrojnej interwencji, co stawiało Transjordanię
w uprzywilejowanej sytuacji.
Na dwa tygodnie przed głosowaniem ONZ, Hagana stworzyła
pierwsze \
ydowskie siły powietrzne (Sherut Avir). Początkowo było
to kilkanaście lekkich samolotów wypo\
yczonych z \
ydowskich linii
lotniczych "Aviron". Jednocześnie czyniono starania o pozyskanie
pilotów. Początkowo udało się pozyskać jedynie 11 pilotów, którzy
tworzyli zalą\
ek izraelskich sił powietrznych.
29 listopada 1947 r. Zgromadzenie Ogólne
Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęło
rezolucję nr. 181. Była to decyzja w sprawie
podziału Palestyny. Głosowanie: 33 głosy za, 13
głosów przeciw, 10 głosów wstrzymało się. Wynik
głosowania był korzystny dla śydów. Dlatego śydzi
przyjęli postanowienie ONZ, ale Arabowie odrzucili.
W myśl rezolucji państwo \
ydowskie miało liczyć
14 257 km kw. powierzchni i 935 tys.
mieszkańców. Państwo arabskie zaś 11 664 km
kw. powierzchni oraz 814 tys. mieszkańców.
Państwo \
ydowskie miało składać się z trzech
kawałków, o trudnych do obrony granicach. Poza
jego granicami miała być tak\
e stolica judaizmu i
symbol tradycji \
ydowskiej - Jerozolima.
Podczas Zgromadzenia Ogólnego ONZ w
listopadzie 1947 r. przedstawiciel Polski pisarz
Ksawery Pruszyński wygłosił wzruszające
przemówienie, w którym opowiadał się za
ustanowieniem państwa Izrael.
Rezolucja przewidywała, \
e Brytyjczycy opuszczą
Palestynę do 1 lutego 1948 r., jednak Wielka Brytania
starając się utrzymać dobre stosunki z krajami arabskimi
zmieniła datę ewakuacji na 15 maja 1948 r.
Po uchwale ONZ w sprawie podziału Palestyny,
organizacje syjonistyczne ogłosiły akcję zwaną
"Fundusz Pomocy Walczącej Palestynie" (Gijus).
Wszystkie organizacje \
ydowskie działające w
Polsce przyłączyły się do akcji, zbierając do
września 1948 r. prawie 113 mln złotych. Ponadto
werbowano ochotników (3200 śydów) do Hagany,
którzy byli szkoleni w obozie w Bolkowie (koło
Jeleniej Góry) i z legalnymi paszportami wysyłani
do Palestyny.
POCZ
TEK WOJNY PALESTYC
SKIEJ
Zaraz po przyjęciu decyzji ONZ, arabskie oddziały
zaczęły ataki na środki \
ydowskiej komunikacji, osady i
osiedla \
ydowskie. Arabska przemoc przybierała rozmiary
prawdziwej wojny.
30 listopada 1947 r. został zaatakowany \
ydowski
autobus w pobli\
u Lod. Zginęło 5 śydów. Był to pierwszy
akt rozpoczynającej się wojny o niepodległość Izraela.
W 1947 r. \
ydowska organizacja militarna Hagana (Obrona)
skupiała około 43 tys. ludzi. Większość z nich stanowiło lokalną
obronę osiedli, wiosek i zakładów przemysłowych. Na co dzień tam
mieszkali i pracowali, byli zdolni do natychmiastowej walki
obronnej. Było to, więc przysłowiowe pospolite ruszenie, ale ju\
od
końca 1947r. członkowie Hagany zaprzestali pracy na rzecz ciągłej
słu\
by wojskowej. Prawdziwą wartość bojową przedstawiały tylko
oddziały Kompanii Uderzeniowych zwanych Palmach, liczących około
3 tys. \
ołnierzy. W grudniu 1947 r. Hagana dysponowała około 17
tys. karabinów, 800 pistoletów maszynowych, 200 karabinów
maszynowych, 750 lekkich moz
dzierzy i zapasy amunicji na trzy dni
walki. Narodowa Organizacja Wojskowa (Irgun Cwai Leumi), znana
pod skrótem Ecel, skupiała około 2 tys. osób. Natomiast Izraelscy
Bojownicy Wolności (Lehi) dysponowali około 600 ludz
mi. Obie te
formacje były przygotowane wyłącznie do działań dywersyjnych i
terrorystycznych, tote\
w regularnej wojnie miały małą wartość
bojową.
Arabii zareagowali stworzeniem Arabskiej Armii
Zbawienia (al-Jihad al-Mugadas), która skupiała około 2,5
tys. ludzi pod przywództwem Abd al-Kadira al-Husajna.
Mieli oni wielkie braki w uzbrojeniu. Pod koniec 1947 r.
Liga Arabska dodatkowo stworzyła Arabską Armię
Wyzwoleńczą (Jaysh al-Ingadh), która skupiała około 4
tys. ludzi pod dowództwem oficerów sztabów Syrii i Iraku.
Ich przywódcą został weteran niepodległościowych walk
Arabów, Fauzi al-Kawukd\
i. Te oddziały były dobrze
uzbrojone i zaopatrzone w du\
e ilości amunicji. Ich
oddziały zaczęły docierać do Palestyny z Syrii od stycznia
1948 r. Czyniono to za przyzwoleniem Brytyjczyków.
- \
ydowska operacja "Gimel" -
W listopadzie 1947 r. \
ydowska Hagana rozpoczęła
realizację planu "Gimel". Przewidywał on rozbicie
partyzanckich sił arabskich w rejonach osiedli \
ydowskich
na terenach przyznanych państwu arabskiemu. Miało to
zapewnić osiedlom \
ydowskim bezpieczeństwo w
pierwszym okresie funkcjonowania nowych państw w
Palestynie. Jak przewidywano, miał to być najtrudniejszy
dla wszystkich czas.
13 grudnia 1947 r. izraelscy bojówkarze zastrzelili 12
Arabów w arabskiej wiosce Yehida, w pobli\
u Petah Tikwa.
18 grudnia 1947 r. izraelscy bojówkarze zastrzelili 10
Arabów w trakcie operacji w arabskiej wiosce Khisas, przy
granicy libańsko-syryjskiej.
19 grudnia 1947 r. izraelscy terroryści zastrzelili 5
nieletnich Arabów w zamachu w arabskiej wiosce
Quazaza.
29 grudnia 1947 r. bojówka arabska zaatakowała
rafinerię ropy naftowej w Hajfie, zabijając 39 \
ydowskich
robotników.
31 grudnia 1947 r. oddział Hagany w ramach akcji
odwetowej zaatakował dwie wioski arabskie Balad a
Sheich.
W grudniu 1947 r. Liga Arabska ostro
skrytykowała rezolucję ONZ o podziale Palestyny,
jednocześnie zapowiadając walkę.
W styczniu 1948 r. wysłannicy Agencji
śydowskiej zawarli z władzami Czechosłowacji
pierwszą umowę na dostawę broni dla śydów.
śydzi, za cichym przyzwoleniem rozmówców,
występowali w roli reprezentantów Etiopii. Umowa
przewidywała dostawę 4,5 tys. karabinów, 200
karabinów maszynowych oraz du\
ych ilości
amunicji.
Do 1948 r. w ramach tzw. Bricha opuściło Polskę
ponad 100 tys. śydów.
1 stycznia 1948 r. do wybrze\
y Palestyny zbli\
yły się statki "Pan
Crescent" ("Atzmaut") i "Pan York" ("Kibbutz Galuyot") z 15 tys.
\
ydowskich imigrantów na pokładach. Statki zostały zatrzymane
przez brytyjskie okręty wojenne i skierowane na Cypr.
1 stycznia 1948 r. oddział około 200 \
ydowskich \
ołnierzy
wkroczył do arabskiej wioski Al-Sheikh, 5 km na południowy-wschód
od Hajfy. W trakcie starcia zginęło 40 Arabów.
23 stycznia 1948 r. połączyły się HaShomer HaTzair i Ahdut
HaAvodah tworząc partię robotniczą Mapam (Mifleget HaPoalim
HaMeuchedet).
W lutym 1948 r. do arabskiego miasta Jaffa przybyły
wojska Arabskiej Armii Wyzwoleńczej. Arabowie zdawali
sobie sprawę ze znaczenia strategicznego Jaffy, którą
rezolucja ONZ przyznała państwa arabskiemu.
W lutym 1948 r. w Londynie zawarto tajne
porozumienie brytyjsko-jordańskie. Uzgodniono,
\
e wojska Transjordanii przejmą brytyjską
strukturę i część uzbrojenia oddziałów angielskich
na obszarze Palestyny. W ten sposób rząd
brytyjski nieoficjalnie poparł ambitne plany
Abdullaha o "Wielkiej Syrii" pod swoim berłem.
16 lutego 1948 r. arabski oddział zaatakował Kibbutz
Tirat Tzvi, zabijając jednego \
ydowskiego stra\
nika.
Na przełomie lutego i marca 1948 r. bojowe oddziały \
ydowskie
przeprowadziły akcję wypędzenia Arabów z przybrze\
nej równiny.
Większość Arabów opuściła wtedy te ziemie.
14 lutego 1948 r. we wsi Sasa oddział Hagany wysadził w
powietrze 20 domów arabskich wraz z 60 mieszkańcami.
22 lutego 1948 r. \
ydowscy bojownicy wysadzili samochód-pułapkę
na ulicy Ben Jehuda w centrum Jerozolimy. Zniszczeniu uległy 4
brytyjskie samochody wojskowe. Zginęło 52 ludzi, rannych zostało
123 ludzi.
1 marca 1948 r. nastąpiło pierwsze porozumienie \
ydowskich
ugrupowań politycznych w celu stworzenia rządu. Utworzono Radę
Ludową (Moezet HaAm), która liczyła 37 osób i miała charakter
organu ustawodawczego. Organem wykonawczym miała być
Administracja Ludowa (Minhelet HaAm). Siedzibą obu organów
został Tel Awiw. Jednocześnie Hagana zawarła porozumienie z
Ecelem, która uznała autorytet tymczasowych władz państwowych.
W marcu 1948 r. w Palestynie utworzono ochotniczy korpus Mahal,
zło\
ony z \
ydowskich ochotników z całego świata, pragnących
dopomóc w wojnie o niepodległość. Z Północnej Ameryki przybyło
1,5 tys. ochotników, z Południowej Afryki 500, z Wielkiej Brytani 1
tys., z Finlandii 30. Ogółem podczas całej wojny przybyło 5 tys.
ochotników z całego świata.
11 marca 1948 r. Arabowie zdetonowali samochód-
pułapkę przed amerykańskim konsulatem i budynkami
Agencji śydowskiej w Jerozolimie. W zamachu zginęło 12
osób, a 44 zostały ranne.
- "bitwa o drogi" -
Pierwsza faza wojny palestyńskiej była "bitwą o drogi". Hagana
walczyła o utrzymanie łączności między \
ydowskimi osadami i
dostarczała im \
ywność oraz broń.
Arabowie starali się przeciąć \
ydowskie szlaki
komunikacyjne, szczególnie wiodące do Jerozolimy. W
marcu 1948 r. arabscy partyzanci przeprowadzili operację
wojskową przecinającą główne drogi prowadzące z
wybrze\
a w głąb lądu. Ostre walki wybuchły w rejonie
Hajfy i na drodze Tel Awiw-Jerozolima. Całkowicie odcięte
zostały \
ydowskie osiedla na południu Negewu, a
komunikacja z Jerozolimą odbywała się wyłącznie w
uzbrojonych konwojach, które przebijały się przez
arabskie zasadzki. Pomimo tego, \
ydowski konwój dotarł z
Negbeh do Gat. Został tak\
e zniszczony arabski konwój
wojskowy w zasadzce pod Kiryat Motzkin. Po cię\
kich
walkach, 26 marca zostały całkowicie odcięte osiedla
\
ydowskie na Negewie.
28 marca 1948 r. został rozbity \
ydowski konwój
jadący do kibutzu Jehiam. W arabskiej zasadze pod Kabri
zginęło 47 śydów. Ocalała tylko jedna osoba.
Tymczasem \
ydowscy obrońcy zaczęli dostawać pierwszą broń z
dostaw czechosłowackich. 1 kwietnia 1948 r. samolotem DC-4
dotarło 140 czeskich karabinów maszynowych M-34, a 3 kwietnia
1948 r. przypłynął statek, którym Jehuda Awriel przeszmuglował do
Palestyny broń z Czechosłowacji. W małych fabryczkach
produkowano du\
e ilości lekkiej broni, amunicji i pocisków
przeciwpancernych. śydowskie siły lotnicze składały się z 30 lekkich
samolotów, u\
ywanych do zwiadu i transportu zaopatrzenia do
odciętych regionów.
Z początkiem kwietnia 1948 r. arabscy bojownicy skupili
swoje działania wokół Jerozolimy, w której okrą\
eni śydzi
mieli tylko 120 g chleba dziennie na osobę, i wiaderko
wody na pięć dni na osobę. Władze brytyjskie apelowały
do śydów, by ewakuowano miasto, co dla strony
\
ydowskiej było nie do przyjęcia.
Równolegle z blokadą Jerozolimy, Arabowie próbowali
zniszczyć \
ydowskie osiedla poło\
one wzdłu\
drogi Hajfa-
D\
enin. Te próby jednak się Arabom nie powiodły.
- \
ydowska operacja "Nachszon" -
Z początkiem kwietnia \
ydowskie oddziały Hagany
przeprowadziły dwie akcje poprzedzające operację
"Nachszon". Uderzono w główną kwaterę dowództwa
Arabskiej Armii Wyzwoleńczej w Ramli, oraz zaatakowano
strategiczną wieś Castel, blokującą drogę do Jerozolimy.
Te akcje powstrzymały ofensywne działania Arabów.
W kwietniu 1948 r. bojowe oddziały \
ydowskie Hagany
przeprowadziły du\
ą operację wypędzenia ludności arabskiej.
3 kwietnia 1948 r. Hagana dała rozkaz opuszczenia
swoich domów 994 arabskim mieszkańcom Chirbet-Azun.
5 kwietnia 1948 r. śydzi rozpoczęli operację wojskową "Nachszon".
Była to pierwsza wa\
niejsza operacja Hagany. Po raz pierwszy u\
yto
wtedy jej brygad (obejmowały po trzy bataliony - razem 1.500
ludzi). Bataliony Hagany miały opanować arabskie wioski wzdłu\

drogi Tel Awiw-Jerozolima. Równocześnie siły Palmachu uderzyły z
drugiej strony, otwierając górską drogę do Jerozolimy. W wyniku tej
operacji śydzi przejęli inicjatywę i chwilowo poprawiło się
zaopatrzenie miasta Jerozolima (60 cię\
arówek z zaopatrzeniem
dotarło do miasta). Walki w rejonie wsi Castel trwały przez sześć dni
i zakończyły się powodzeniem. W okresie do 20 kwietnia
dostarczono do Jerozolimy pięć konwojów z zapasami. Jednak w
trakcie tej akcji doszło do jednego z najbardziej okrutnych epizodów
tej wojny.
9 kwietnia 1948 r. członkowie \
ydowskich grup:
Narodowej Organizacji Wojskowej (Irgun Cwai Leumi),
znanej pod skrótem Ecel, oraz Izraelscy Bojownicy
Wolności (Lehi) przeprowadzili atak na arabską wioskę
Dajr Jasin, obok Jerozolimy. Arabowie podjęli walkę z
nacierającymi \
ołnierzami. W wymianie ognia zginęło 5
śydów, a 35 zostało rannych. Po zdobyciu wioski doszło
do niekontrolowanej masakry mieszkańców. Zginęło
wówczas 254 Arabów, w tym kobiety i dzieci. Mieszkańcy
okolicznych arabskich wiosek Kolonia i Beit-Isla byli tym
tak przera\
eni, \
e uciekli. Tłumy uchodz
ców zaczęły
masowo opuszczać tereny przyznane przez ONZ państwu
\
ydowskiemu.
10 kwietnia 1948 r. Hagana dała rozkaz opuszczenia
swoich domów 620 Arabom z Ad Dumejra, 910 Beduinom
z Arab an-Nufejat i 340 Beduinom z Arab al-Fogara.
13 kwietnia 1948 r. \
ydowski oddział Lehi i Irgunu
wkroczył do arabskiej wioski Naser al-Din, blisko
Tyberiady. Liczba ofiar dokonanej tam masakry jest
nieznana. Ocalało 40 arabskich mieszkańców wioski,
którzy są jedynymi świadkami.
13 kwietnia 1948 r. oddział arabski rozbił \
ydowski
konwój, zdą\
ający do Jerozolimy, zło\
ony z ambulansów z
rannymi w Dark Jassin bojownikami Irgun i Lehii,
autobusami z personelem medycznym, kilkoma
cię\
arówkami z zaopatrzeniem dla Hagany i dwoma
autami pancernymi osłony. Zabitych zostało wówczas 75
osób, głównie z personelu medycznego.
15 kwietnia 1948 r. Hagana dała rozkaz opuszczenia
swoich domów 650 Arabom z Miska i nieznanej liczbie z
Chirbet as-Sarkas.
20 kwietnia 1948 r. Arabom udało się ponownie przeciąć
drogi dostaw dla Jerozolimy. Oblę\
enie miasta nasiliło się.
- \
ydowska operacja "Dalet" -
W całej Palestynie incydenty zbrojne przeradzały się w wojnę.
śydowska organizacja Hagana przystąpiła do realizacji operacji "D"
("Dalet"), która przewidywała stopniowo opanowanie kluczowych
obszarów przyszłego państwa \
ydowskiego i zlikwidowanie
ośrodków arabskiej partyzantki. Kolejne etapy \
ydowskiej operacji
"D" miały postępować wraz z etapami wycofywania się brytyjskich
wojsk z Palestyny. Teren opuszczany przez Brytyjczyków, miał być
przejmowany pod kontrolę \
ydowskich formacji zbrojnych.
Gdy 21 kwietnia 1948 r. Brytyjczycy zaczęli ewakuację garnizonu
z Hajfy, na miasto (około 100 tys. arabskich mieszkańców) ruszyły,
skoncentrowane w tajemnicy, silne oddziały \
ydowskiej Hagany.
Tak niespodziewany atak wywołał panikę wśród mieszkańców,
którzy w ciągu kilku dni opuścili Hajfę.
23 kwietnia 1948 r. \
ydowskim oddziałom Hagany udało się po
dwóch dniach walk opanować Tyberiadę w Galilei. Otworzyło to
drogę do wschodniej części Galilei i znacznie wzmocniło tamtejsze
siły \
ydowskie. Większość arabskich mieszkańców Tyberiady
uciekło.
W 1948 r. Narodowy śydowski Fundusz (JNF) posiadał 232 000
akrów ziemi w Palestynie.
- \
ydowskie operacje"Yiftach" i "Hamaz"-
28 kwietnia 1948 r. \
ydowskie oddziały Hagany rozpoczęły
operację "Yiftach" w Galilei. W pierwszym ataku zajęto dawne
brytyjskie koszary w Rosh Pinah. Równocześnie oddziały Palmach
atakowały Safed. Po cię\
kich walkach, trwających od 3 do 10 maja,
śydzi zajęli Safed. Arabscy mieszkańcy miasta uciekli, a pod pełną
kontrolą śydów znalazła się wschodnia część Górnej Galilei.
28 kwietnia 1948 r. \
ydowskie oddziały rozpoczęły operację
"Hamaz". Jej celem było opanowanie arabskich wiosek poło\
onych
na wschód od Jaffy (zagra\
ały one drodze Tel Awiw-Jerozolima).
Atakowały oddziały Ecel i Hagany (Brygada Aleksandroni i Brygada
Givati). Jednocześnie starano się odblokować drogę prowadzącą do
wybudowanego przez Brytyjczyków lotniska Lod (obecne lotnisko
imienia Ben Guriona).
Zaniepokojone sytuacją w Jaffie oddziały brytyjskie,
przeprowadziły 30 kwietnia 1948 r. natarcie na śydów. śydowski
Ecel zdołał jednak powstrzymać natarcie brytyjskiej piechoty
wspieranej czołgami, artylerią i samolotami. W następnych dniach
Brytyjczycy ograniczyli się do rozdzielania walczących stron i
zabezpieczali ewakuację uciekających arabskich mieszkańców Jaffy.
Gdy 13 maja 1948 r. Brytyjczycy opuścili Jaffę, w mieście pozostało
ju\
tylko 5 tys. Arabów. Miasto zostało zajęte przez \
ydowski Ecel.
Na przełomie maja i czerwca akcja wysiedlania ludności
arabskiej objęła wioski arabskie znajdujące się na
południowym froncie.
Na początek maja 1948 r. w Damaszku zebrali się
szefowie sztabów krajów arabskich, aby omówić
zało\
enia interwencji wojskowej w Palestynie.
"Plan Damaszek" przewidywał uderzenie sił
arabskich jednocześnie z trzech stron, i odcięcie sił
\
ydowskich od baz zaopatrzenia na wybrze\
u, a
następnie ich stopniowe zniszczenie.
4 maja 1948 r. jordański Legion Arabski zaatakował kilka
osiedli \
ydowskich na południe od Jerozolimy,
jednocześnie umacniając swoje pozycje w całym rejonie.
Widząc coraz większą zbrojną interwencję Transjordanii
w rejonie Jerozolimy, na początku maja \
ydowska Hagana
uderzyła siłami trzech batalionów na arabskie pozycje
wokół Jerozolimy. Jednak po krwawych walkach nikomu
nie udało się rozstrzygnąć losów miasta. Brytyjczycy
starali się za wszelką cenę zagwarantować utrzymanie
rejonu w rękach arabskich, i wspierali działające w okolicy
dowodzone przez angielskich oficerów oddziały
transjordańskie.
Od 11 maja 1948 r. egipskie oddziały kilkakrotnie
próbowały zdobyć \
ydowski religijny kibuc Kfar Darom,
poło\
ony 11 km na południe od Gazy. Jednak\
e
bohaterscy obrońcy z du\
ym poświęceniem odparli
wszystkie ataki wroga.
12 maja 1948 r. jordański Legion Arabski przeprowadził
szturm na kibuc Gusz Ezion (od pięciu miesięcy oblę\
ony),
usuwając stamtąd jego mieszkańców i odblokowując
drogę Jerozolima-Hebron. Arabowie zabili wszystkich
mieszkańców kibucu, zbeszczeszczono ich ciała, a
ocalałych \
ydowskich \
ołnierzy gwałcono, po czym
okrutnie mordowano. Zginęło ponad 100 śydów, w tym
tak\
e dzieci i kobiety.
12 maja 1948 r. Hagana wydała rozkaz ewakuacji 600
Arabów Nad\
d i 1200 mieszkańcom Samsum.
Podsumowując pierwszy okres wojny palestyńskiej,
mo\
na zauwa\
yć, \
e śydzi opanowali wiele wa\
nych
punktów w Galilei oraz na wybrze\
u śródziemnomorskim
(Akka, Hajfa, Jaffa, Safed i Tyberiada). Gorzej wyglądała
sytuacja śydów w rejonie Jerozolimy i na Negewie.
Strona arabska prowadziła natomiast operacje w
sposób chaotyczny. W Libanie i Syrii pojawiły się pierwsze
tłumy palestyńskich uchodz
ców (około 300 tys. ludzi do
maja 1948 r.). Z końcem kwietnia 1948 r, kraje arabskie
podjęły ju\
decyzję o interwencji zbrojnej ich armii w
Palestynie.
--------------------------------------------------
Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.