Felieton prof. dr hab. Anna Raz
ny 26.03.2002
Propaganda unijna w Polsce osiągnęła apogeum. Jej charakter dobrze oddają
również terminy "propaganda integracyjna" lub "globalistyczna" oznaczające
przekształcanie Unii Europejskiej w jedno socjalistyczne państwo. Już obecnie Unia
posiada swą stolicę, parlament, walutę, przygotowuje wspólną dla wszystkich członków
konstytucję i armię. Są to wystarczające czynniki dla stworzenia superpaństwa
likwidującego automatycznie państwowość i autonomię poszczególnych podmiotów Unii.
Superpaństwo w swej strukturze ma zastąpić obecny, niedoskonały - zdaniem jego
twórców oraz unijnej propagandy - porządek państwowy i społeczny i narodowy w
Europie porządkiem doskonałym.
Owa idea doskonałego porządku ma swe z
ródło w socjalizmie utopijnym XIX wieku. Jej
przywoływanie świadczy o nowej, kolejnej po XIX i XX w. próbie urzeczywistnienia
socjalizmu. Świadczy o próbie podjętej pomimo wyrosłego na tej utopii totalitaryzmu
komunistycznego, pomimo towarzyszącej jego ustanowieniu liczbie ponad stu milionów
ofiar. Wreszcie pomimo jego klęski. Znawcy idei socjalizmu twierdzą, że mamy do
czynienia z trzecią fazą jej rozwoju. Fazą postkomunisyczną, w której istotną rolę w
miejsce kolektywizmu i autorytaryzmu odgrywają rynek i własność prywatna oraz
demokracja jako niezbywalne czynniki współczesnej cywilizacji. Jednakże stanowią one
jedynie nowe instrumenty - twierdzi Martin Mali w książce "Sowiecka tragedia" - w
osiąganiu tego samego celu: socjalizmu, idealnego porządku.
Z punktu widzenia celu utopii mamy do czynienia z wyraz
nym continuum od socjalizmu
dziewiętnastowiecznego poprzez komunizm do trzeciej fazy. Propaganda próbuje zatrzeć
obraz ciągłości socjalizmu podkreślając - jako gwarancję oderwania się od niej - nowe
instrumenty realizacji utopii: rynek, własność prywatną, demokrację. Liczy przy tym na
naiwność Polaków, na ich nieuwagę i bezkrytycyzm wobec zachodu. Liczy na to, że uda
się przedstawić instrumenty jako cel, ukrywając ten, który jest właściwy i nieodłączny dla
utopii socjalizmu. Doskonały porządek bez Boga i uformowanie odpowiedniego dla tego
porządku człowieka, który wierzy w ostateczne szczęście na ziemi i do niego ogranicza
swoje istnienie.
Aby osiągnąć taki cel, już dziewiętnastowieczni socjaliści włączali w swą koncepcję
społeczną pojęcia chrześcijańskie i mówili o raju na ziemi oraz o Królestwie Bożym na
ziemi, negując przy tym samego Boga i wszelką transcendencję. Odwoływali się nawet do
chrześcijańskiego ideału miłości bliz
niego, który ich zdaniem winien służyć socjalizmowi
jako ostatecznej fazie dziejów ludzkości. Próby wykorzystania chrześcijaństwa do
ustanowienia socjalistycznego, ateistycznego porządku zostały od razu zdemaskowane w
XIX wieku jako fałszywe teologicznie, etycznie, metafizycznie.
Genialną z tego punktu widzenia analizę socjalizmu przedstawił Fjodor Dostojewski w
"Biesach", "Braciach Karamazow" i "Dzienniku pisarza". Wykazał, że socjalistyczne
królestwo Boże na ziemi jest nie tylko królestwem bez Boga i wbrew Bogu, ale jest
jednocześnie królestwem ducha niebytu, antychrysta. Ukazał nicość tych, którzy chcą
wykorzystać symbole chrześcijaństwa do realizacji utopii ateistycznych. Symbolizuje ich
Wielki Inkwizytor w Braciach Karamazow występujący z krzyżem jako ideolog utopii
socjalistycznej. Próba wykorzystania przez niego największej wartości chrześcijan, krzyża
została proroczo przedstawiona przez Dostojewskiego w rozmowie Wielkiego Inkwizytora
z Chrystusem. W rozmowie tej wystąpił on przeciw boskości Chrystusa, jego
odkupieńczej męce i zmartwychwstaniu.
Każda póz
niejsza próba, zwłaszcza po rewolucji bolszewickiej analizy świadomości
zniewolonej utopią socjalizmu i jego mutacji, komunizmu nie mogła nie brać pod uwagę
analiz i wniosków Dostojewskiego.
Obecnie, gdy socjalistyczna propaganda unijna osiąga w Polsce apogeum, szczególnie o
nich musimy pamiętać, właściwie oceniać propozycje polityków i propagandzistów
globalistycznej integracji w Europie przedstawiane jako przejście ze świata biedy do
świata doskonałego; zachować dystans, gdy decyzje różnych osobistości i komisji z
Brukseli mają charakter pokusy wielkiego Inkwizytora przedstawionego w Braciach
Karamazow. Musimy pamiętać, że manipulacja propagandy będzie ukazywała zagrożenie
ideologicznego zniewolenia z przeciwnej strony. Już teraz słyszymy, że jeśli nie
wejdziemy do Unii czeka nas los Białorusi i jej oraz Rosji postkomunistyczna bieda.
Tymczasem ani Rosja sama ani Rosja w związku z Białorusią nie zagrażają nam
ideologicznie i nie one próbują narzucić nam socjalizm w trzeciej fazie jego rozwoju.
Zagrożenie ze strony Rosji ma inny charakter, wynika z odradzającej się w niej idei
imperialnej, o której polscy politycy i propagandziści nie tylko nie mówią, ale nawet nie
chcą słyszeć. Ich świadomość jest albo zredukowana do świadomości ekonomicznej i
przekształca ich typ w homo oeconomicus albo jest świadomością utopijną zniewoloną
przez ideologię socjalizmu w nowej fazie. Najbardziej charakterystycznymi symptomami
zniewolenia utopią, jakiemu poddały się polskie elity i propaganda z nimi związana, są
powtarzane przez nich formuły: "Wejście Polski do Unii Europejskiej nie ma alternatywy",
"Jest to konieczność", "Jest to najlepsze rozwiązanie", "Poza Unią nie będziemy istnieć".
Formuły te wykluczają wolność myślenia, wolność wyboru, krytycyzm wobec świata.
Narzucają natomiast dyspozycyjność wobec ideologii unijnej pojedynczych osób i całego
narodu. Dyspozycyjność granicząca z pogańskim fatalizmem, który wkrada się do
świadomości ludzi wraz z tezą o wejściu do Unii jako wyższej konieczności. Formuły te
nie tylko zniewalają świadomość Polaków, ale też kierują ich na drogę zrzucenia
odpowiedzialności za Polskę.
Analizy świadomości zniewolonej, jakie stworzyli Rosjanie na początku i u schyłku wieku
XX, między innymi Aleksander Sołżenicyn, wskazują na jedyną drogę jej zwyciężenia i
wyzwolenia. Drogę religijnego odrodzenia i autentycznego powrotu do Boga.
Szczęść Boże