Streszczenie









POWRÓT DO POPRZEDNIEJ STRONY



DYSPERSJA ODCINKA QT W OSTRYM NIEDOKRWIENIU SERCA
P. Guzik, L. Dutkiewicz 1, K. Rzetecka 1, P. Kałmucki 1, A. Michałowska 1, T. Zujewski 1, A. Wykrętowicz, H. Wysocki.
Klinika Intensywnej Terapii Kardiologicznej AM Poznań, 1 SKN przy Klinice.
Dyspersja QT (QTd) jest wskaźnikiem homogenności depolaryzacji i repolaryzacji serca. Wydłużenie QTd obserwuje się u pacjentów z uszkodzeniem mięśnia sercowego np. w przebiegu choroby niedokrwiennej. Celem pracy była ocena i porównanie QTd u chorych ze stabilną dusznicą bolesną (AP) oraz u chorych z ostrym epizodem wieńcowym (ACS: świeży zawal serca lub niestabilna dusznica bolesna), a także określenie prawdopodobieństwa wystąpienia wydłużonej QTd w grupie ACS. Badaniem objęto 55 pacjentów z AP (34 - 68 lat; 23 kobiety) i 41 chorych z ACS (32 -71 lat; 12 kobiet). Do analizy statystycznej wykorzystano test Mann-Whitney dla zmiennych nieparametrycznych. Otrzymane wyniki przedstawiono jako wartości średnie +/- SD dla każdej z grup. Za wartość patologiczną uznano QTd > 60 ms. Przy pomocy regresji logistycznej określono iloraz szans (OR - odds ratio) z 95 % przedziałem ufności (CI - confidence interval). W grupie pacjentów z AP stwierdzono istotnie niższe wartości QTd niż w grupie pacjentów z ACS (58.2 +/- 29.6 ms vs. 70.2 +/- 28.8 ms; p = 0.0354). OR dla wystąpienia wydłużonej QTd wynosił 2.17 (95% CI: 0.92 - 5.10; p = 0.0767) w grupie pacjentów z ACS w porównaniu z chorymi z dusznicą stabilną. Uzyskane wyniki wskazują, że podczas ostrych niedokrwienia mięśnia sercowego dochodzi do istotnego wydłużenia QTd, co sugeruje, że zostaje zaburzona w tych warunkach jednorodność depolaryzacji i repolaryzacji lewej komory.




POWRÓT DO POPRZEDNIEJ STRONY



© Copyright by Polskie Towarzystwo Kardiologiczne 1998-2000