Pojezierze Suwalskie




Pojezierze Suwalskie / [Drukuj prace]
Pojezierze Suwalskie jest najbardziej wysuniętym na wschód pojezierzem Polski. Jest ono wschodnia częścią Pojezierza Mazurskiego, a według niektórych źródeł południowo-zachodnia częścią Pojezierza Litewskiego.

Krajobraz Pojezierza Suwalskiego jest typowym krajobrazem młodoglacjalnym.
Elementy tej rzeźby:
- strome i o dużych wysokościach wzgórza i pagóry moren czołowych.
- wysoczyzny moren dennych urozmaicone kemami, ozami i drumlinami
- wąskie i głębokie rynny lodowcowe, często wypełnione wodami jezior
- płaskie, rozległe równiny sandrowe
- liczne i zróżnicowane pod względem kształtu zagłębienia bezodpływowe
- liczne głazy narzutowe

Gleby uzależnione są od rodzaju podłoża. W części środkowej i północnej przeważają gleby brunatne i zbielicowane, rozwinięte na glinach morenowych, a na południu bielice, wytworzone na piaskach i żwirach. Są też gleby mułowo-torfowe i bagienne.

Klimat pojezierza cechuje kontynentalizm:
- długa zima, opóźnienie wkroczenia wiosny i wczesna jesień
- długie zaleganie pokrywy śnieżnej i dominacja opadów w okresie letnim
- najkrótszy w Polsce okres wegetacji – 180-190 dni
- niska średnia temperatura roczna – 6 stopni
- wysokie amplitudy roczne – 23 stopnie

Roślinność: relikty z czasów zlodowacenia, obszar słabo zalesiony ( większe skupiska lasów to Puszcza Romnicka i fragment Puszczy Augustowskiej)
Drzewa: sosna, świerk, brak dębu, buku, jaworu
Dla ochrony najpiękniejszych terenów utworzono Wigierski Park Narodowy.

Charakterystyczne jest występowanie bardzo głębokich, długich i wąskich jezior polodowcowych. Najgłębsze Hańcza, największe – Wigry.
Rzeki są bystre i krótkie, należące głownie do dorzecza Niemna.

Gospodarka: cechy klimatyczne, rzeźba, brak naturalnych surowców (poza drewnem) i uwarunkowania historyczne nie sprzyjają rozwojowi gospodarki, jednak mimo to rolnictwo i rybactwo stanowią podstawową działalność gospodarczą.