Polscy fizycy




Polscy fizycy / [Drukuj prace]Białkowski Grzegorz (1932-1989), polski fizyk, poeta.

W 1955 ukończył Wydział Fizyki na Uniwersytecie Warszawskim,

w 1959 uzyskał doktorat, a w 1964 habilitację, w 1971 został profesorem

nadzwyczajnym, a w 1977 profesorem zwyczajnym.

Był kierownikiem Zakładu Fizyki Teoretycznej Wysokich Energii,

zastępcą dyrektora Instytutu Fizyki Teoretycznej, a następnie rektorem

Uniwersytetu Warszawskiego.Napisał ok. stu prac naukowych

i popularyzatorskich z zakresu fizyki cząstek elementarnych

(współautor pierwszego w języku polskim i jednego z pierwszych w świecie

podręcznika na ten temat Cząstki elementarne (1971),

Mechanika klasyczna (1975), Stare i nowe drogi fizyki (1981-1985),

Mechanika kwantowa. O czym to jest? (1982).



Białobrzeski Czesław (1878-1953), wybitny polski fizyk teoretyk, profesor

uniwersytetów kolejno w Kijowie, Krakowie i Warszawie, członek

Polskiej Akademii Nauk. Autor prac z zakresu termodynamiki, fizyki

kwantowej i teorii względności. Zwrócił uwagę na rolę promieniowania

w problemie stabilności gwiazd.



Blaton Jan (1907-1948), polski fizyk. Profesor UMCS w Lublinie (1944-1946.

Był jego współorganizatorem) i UJ (od 1946). Autor prac głównie

z dziedziny optyki. Współodkrywca (z H. Niewodniczańskim) magnetycznego

promieniowania dipolowego (1933). Poniósł śmierć w Tatrach.



Danysz Marian (1909-1983), syn J.K. Danysza. Fizyk. Profesor UW (od 1954),

członek PAN (od 1960).Współodkrywca jednego z izotopów

promieniotórczych fluoru (1934, z M. Żywem), konstruktor pierwszego

polskiego noktowizora (1939), współodkrywca hiperjąder

(1952, z J. Pniewskim), odkrywca izomerii hiperjądrowej (1962).

Współtwórca warszawskiego ośrodka badań cząstek elementarnych.



Infeld Leopold (1898-1968) wybitny polski fizyk teoretyczny, wieloletni współpracownik

m.in. A. Einsteina i M. Borna, profesor uniwersytetu w Toronto (1939-1950)

i w Warszawie (po 1950), członek PAN, specjalista w dziedzinie teorii względności

i nieliniowych procesów w elektrodynamice, autor licznych prac popularyzatorskich.



Kołos Włodzimierz, (1928-1996), fizykochemik polski, profesor Instututu Badań

Jądrowych (1961-1966) oraz Uniwersytetu Warszawskiego (od 1962), członek

PAN (od 1969), pierwszy laureat nagrody Międzynarodowej Akademii Nauk Kwantowo-

Molekularnych (1967), naukowej nagrody PTCh im. W. Świętosławskiego (1996),

zajmował się mechaniką kwantową. Zaproponował po raz pierwszy ogólne podejście do

problemu trzech cząstek oddziałujących kulombowsko (1960), wykonał dokładne

obliczenia komputerowe dla cząsteczki H2 (1960). Współautor pierwszego dokładnego

adiabatycznego i relatywistycznego podejścia do cząsteczki H2 (1964) oraz obliczeń:

energii stanów quasi związanych HeH+ (1976), przekroju czynnego rozpraszania

elektronów na H2 (1982), widma energetycznego rozpadu cząsteczki trytu (1985),

poziomów energetycznych molekuły mionowej td (1987).



Mięsowicz Marian (1907-1992), fizyk. Profesor AGH w Krakowie (od 1947),

członek PAN (od 1959) i PAU (od 1989). Autor prac z dziedziny fizyki jądrowej,

fizyki cząstek elementarnych i fizyki wysokich energii, prowadził m.in. badania nad

promieniami kosmicznymi na dużych głębokościach. Odkrył 3 wpółczynniki lepkości

ciekłych kryształów.



Niewodniczański Henryk (1900-1968), wybitny polski fizyk, urodzony w Wilnie,

uczeń N. Bohra, profesor fizyki Uniwersytetu Poznańskiego 1937-1939,

Wrocławskiego 1945-1946, UJ po 1946, członek PAU i PAN. Po II wojnie światowej

organizator w Krakowie silnego ośrodka współczesnej fizyki. Założyciel 1955 i pierwszy

dyrektor Instytutu Fizyki Jądrowej w Bronowicach pod Krakowem, noszącego dziś jego

imię, dyrektor Instytutu Fizyki UJ. Autor wielu prac z zakresu fizyki jądrowej i atomowej.

Dowiódł eksperymentalnie 1934 istnienia tzw. magnetycznego promieniowania

dipolowego (multipolowość promieniowania).



Ochęduszko Stanisław (1899-1969), termodynamik polski. Profesor Politechniki

Lwowskiej (1937-1939) i Śląskiej (po 1946, w latach 1956-1958 rektor),

członek PAN (od 1961). Autor prac z dziedziny teorii spalania i teorii maszyn cieplnych.



Piekara Arkadiusz Henryk (1904-1989), polski fizyk, profesor Politechniki Gdańskiej,

UAM i UW, członek PAN od 1962. Autor prac z dziedziny fizyki ciała stałego i optyki

nieliniowej, autor czterotomowego podręcznika akademickiego fizyki.



Pniewski Jerzy (1913-1989), wybitny fizyk, profesor UW (od 1954), długoletni dyrektor

Instytutu Fizyki Doświadczalnej UW, członek PAN (od 1964). Autor prac z zakresu

fizyki jądrowej i fizyki cząstek elementarnych, odkrywca

(wraz z M. Danyszem) hiperjąder.



Rayski Jerzy (1917-1993), wybitny fizyk teoretyk, profesor Uniwersytetu

Mikołaja Kopernika w Toruniu i UJ (od 1958), współpracownik W. Pauliego

(razem opracowali metodę tzw. regularyzacji pól kwantowych).



Sosnowski Leonard (1911-1986), polski fizyk. Od 1948 profesor

Uniwersyteu Warszawskiego. 1954-1966 dyrektor Instytutu Fizyki Polskiej Akademii

Nauk.Od 1960 członek PAN. Specjalista w dziedzinie fizyki półprzewodników - 1947

sformułował teorię złącza p-n. Ponadto autor prac z zakresu teorii transportu

elektronowego w półprzewodnikach i teorii zjawisk fotoelektryczych.



Wertenstein Ludwik (1887-1945), fizyk. Jako asystent M. Skłodowskiej-Curie kierował

w jej zastępstwie Pracownią Radiologiczną Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Od 1915 profesor Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. 1919 współzałożyciel

Polskiego Towarzystwa Fizycznego. Prowadził badania odskoku promieniotwórczego,

które znalazły zastosowanie w procesie rozszczepienia, oraz techniki próżni.



Zakrzewski Konstanty (1876-1948), fizyk, profesor UJ (1911-1913 i od 1917)

i uniwersytetu we Lwowie (1913-1917). Członek PAU (od 1920). Inicjator badań

promieniowania kosmicznego w Polsce (1947, powstanie Komisji Stacji Badań

Promieniowania Kosmicznego PAU). Autor prac z zakresu optyki i fizyki ciała stałego.