Bomba
Pierwsze wiadomości o chińskich bombach napełnionych prochem czarnym, opuszczanych
podobno na łańcuchu z murów, aby wybuchły wśród oblegających, dotyczą obrony
Kajfengu przed Mongołami w 1232 roku.
Póz
niej bombą nazywano kulisty pocisk artyleryjski wypełniony prochem i wystrzeliwany
z moz
dzierzy.
W odróżnieniu od pierwszych pocisków artyleryjskich, które były po prostu kulami
kamiennymi (a póz
niej żelaznymi) i raziły cele tylko siłą swego uderzenia, działanie bomb
polegało na rażeniu odłamkami swej żelaznej skorupy (a niekiedy również dodatkowo
małych kulek wmieszanych w proch) w wyniku eksplozji prochu, już po upadku. Czas
wybuchu bomby regulowała długość lontu. Skorupę tak konstruowano, aby upadała
lontem ku górze (dzięki grubszej, a więc cięższej ściance po przeciwnej stronie), by
uniknąć zgaszenia lontu podczas uderzenia pocisku w cel. Wynalazek tego pocisku
przypisuje się Włochom lub Turkom (XV wiek), ale pewne wiadomości dotyczą stosowania
bomb artyleryjskich przez Niemców w XVI wieku.
Od XVII wieku bombami nazywano również czasem ciężkie bomby artyleryjskie. Obecnie
bombą nazywa się potocznie przede wszystkim bomby lotnicze, zastosowane po raz
pierwszy w 1912 roku w Trypolitanii podczas wojny włosko-tureckiej (wcześniejszej
nieudanej próby nalotu bombowego na Wenecję przy użyciu balonów bez załogi dokonali
Austriacy w 1849 roku).
Nowoczesne lotnictwo wojskowe używa bomb rozmaitych typów i ciężaru, burzących,
zapalających itp.
W 1945 roku po raz pierwszy użyto bomby atomowej, a w 1952 roku bomby
wodorowej (jądrowej). W wojnie morskiej używa się również bomb głębinowych do
zwalczania okrętów podwodnych.
Bomba głębinowa - 1916 - Tait (USA),