Jedwabne a zbrodnie na Kresach 1939-1941 cz.6













Jedwabne a zbrodnie na Kresach 1939-1941 (cz.
VI)






 

prof. JERZY ROBERT NOWAK

 







 
Jak żydowscy "sąsiedzi"
tępili katolików

Do szczególnie dramatycznych ekscesów antykatolickich doszło
po wejściu wojsk sowieckich do niewielkiego miasta
powiatowego Pińska, zdominowanego przez ludność
żydowską. W 1939 roku mieszkało tam 20,2 tysiące
Żydów, około 70 proc. całej ludności miasta.
Oni też stanowili trzon wspierającej władze
sowieckie "czerwonej milicji"
(F. Wilczewska: "Nim minęło 25 lat", Toronto
1983, s. 34, pisała: "Sami Żydzi milicjantami w Pińsku").
Felicja Wilczewska stwierdziła w swych wspomnieniach, że
w Pińsku tylko postawa miejscowych kobiet uchroniła kościół
przed profanacją ze strony milicjantów żydowskich.
Polki "zamknęły się w kościele, by nie
dopuścić do profanacji" (por. F. Wilczewska: op.
cit., s. 34).
Opisujący historię
martyrologii diecezji pińskiej ksiądz Eugeniusz Borowski
przypomniał ciężkie chwile, jakie przeżyli
duchowni katoliccy w Pińsku po 17 września 1939 roku.
Według ks. Borowskiego: "Zaraz po wkroczeniu Czerwonej
Armii do Pińska grupa (około 100 osób) cywilnych ludzi
uzbrojonych w pistolety z czerwonymi opaskami na rękawach
wdarła się do gmachu Wyższego Seminarium
Duchownego, dokonując rabunku całego mienia ruchomego,
które się tam znajdowało. Mieszkających tam księży
i kleryków oraz przybyłych zakonników jezuitów,
wyprowadzono na zewnętrzny dziedziniec, zapowiadając
rozstrzelanie jako wrogów ustroju komunistycznego. Na szczęście
rozlegające się krzyki zainteresowały radziecki
patrol wojskowy, który zwolnił z tej ciężkiej
opresji księży, zakonników i kleryków" (Ks. E.
Borowski: "Martyrologia duchowieństwa diecezji pińskiej"
[w:] "Martyrologia duchowieństwa polskiego
1939-1956", Łódź 1992, s. 98).
Dominikanin O. Zygmunt Mazur,
szczegółowo opisał rolę zbolszewizowanego Żyda
- konfidenta NKWD, jako głównego bezwzględnego prześladowcy
klasztoru dominikanów we Lwowie. Żyd ten został
dyrektorem archiwum, na rzecz którego zagarniano coraz większe
części klasztoru. Jak opisywał O. Mazur: "Z końcem
października (1939 r. - J.R.N.) władze nie licząc
się z właścicielami przystąpiły do
zajmowania na magazyny archiwalne dalszych pomieszczeń
klasztornych. Zwożono tu akta i książki różnych
polskich instytucji państwowych i kościelnych. Sposób
ich zabezpieczenia był przerażający (...) Zimą
1939/40 ojcowie byli świadkami rwania pergaminowych dokumentów
na strzępy i palenia nimi w piecu. Na czynione przez członków
klasztoru uwagi, że takie postępowanie jest barbarzyństwem,
zatrudnieni w archiwum ludzie odpowiadali, że palone zabytki
będące dziełem burżuazji i tak nie mają
żadnej wartości (...). Archiwum zajęło
bibliotekę konwencką, która tym samym stała się
niedostępna dla zakonników. Ciągle przesuwano granice
zajmowane przez zgromadzone zbiory, aż doszło do tego,
że klasztorowi zostawiono tylko część
korytarza i kilka cel (...). Wywłaszczając konwent z
dolnych sal, przy okazji wyrzucono także zakonników z
hospicjum, atrium przed refektarzem i samego refektarza. W tej
sytuacji ojcowie i bracia spożywali posiłki w spiżarni
pod drewutnią. Czuli się tak, jakby żyli w
katakumbach.
To nieustanne ścieśnianie
zakonników na coraz mniejszej przestrzeni było sprawą
dyrektora archiwum, polskiego Żyda rodem z Łodzi,
konfidenta NKWD, który cały czas wrogo odnosił się
do konwentu, dążąc do jego likwidacji (podkr.
J.R.N.). Końcowym efektem nienawiści tego człowieka
było zajęcie dwóch części krużganków,
od wejścia do klasztoru po furtę. Nosił się on
jeszcze z zamiarem zabrania celi furtiana i samej furty, a właściwych
mieszkańców zmuszenia do przechodzenia do swych mieszkań
przez kościół" (wg O. Mazur OP: Dominikanie
lwowscy w podwójnej niewoli, "Gazeta", (Toronto), Boże
Narodzenie 1991, s. 14).
Wspomniany dyrektor archiwum -
żydowski konfident NKWD uczestniczył w podstępnym
aresztowaniu kierującego konwentem subprzeora O. Czesława
Kaniaka. Jak pisał O. Mazur: "W sobotę, 13 kwietnia
(1940 r. - J.R.N.) dyrektor archiwum wezwał O. Czesława
do arsenału obok klasztoru pod pretekstem podpisania najmu
pomieszczeń konwentu na cele archiwalne" (O. Mazur, op.
cit.). Zaproszenie było pułapką. O. Kaniaka
aresztowało NKWD i jak pisał O. Mazur - później
"po O. Czesławie zaginął wszelki słuch"
(tamże).
Nadzór na Seminarium Duchownym we
Lwowie władze powierzyły zbolszewizowanemu Żydowi
Schnellingowi, mianując go dyrektorem. Jak wspominał ksiądz
Stanisław Bizuń: "Schnelling (...) chodził po
całym domu, podglądał i próbował wydawać
zarządzenia (...). Po kilku naradach ksiądz rektor zarządził,
aby część prowiantów wynieść z
Seminarium i ukryć gdzieś w mieście (...). Klerycy
zaczęli więc powoli wynosić wszystko do znajomych,
do krewnych i do różnych mniejszych domów klasztornych
(...). Schnelling dość szybko zauważył, że
klerycy coś wynoszą. Zaczął kontrolować,
próbował przeszkadzać, a nawet awanturował się
o każą wynoszoną walizkę i worek. W pewnej
chwili na furcie zjawiła się milicja. Uzbrojeni
milicjanci kontrolowali wszystkich wychodzących i wchodzących.
Ponieważ sytuacja stawała się coraz trudniejsza,
pierwszy usunął się z gmachu Seminarium ks. bp
Baziak. Postarano się dla niego o mieszkanie w prywatnym domu
w mieście. Kiedy wyprowadził się, właśnie
Schnelling spowodował, że skonfiskowano wyposażenie
mieszkania biskupa. Stracił on cały salon, gabinet i
sypialnię, a z biblioteki pozwolono mu zabrać jedynie
książki o treści religijnej. Drobne rzeczy wynieśliśmy
jednak sami i oddaliśmy właścicielowi.
Tak więc przez cały
listopad byliśmy pod strażą Schnelliga i milicji.
Schnelling był komunistą. W rozmowach chwalił się,
że długi czas spędził w polskich więzieniach.
Nie wiem kim był z zawodu, ale wyglądał na fryzjera
lub drobnego sklepikarza. Był Żydem. Do Polski i Polaków
bardzo źle usposobiony, drwił z nas i naigrawał się
z naszej klęski. Sam słyszałem jak mówił:
"Wyście tańczyli tango, my - komuniści
budowaliśmy tanki". Posługiwał się często
wyświechtanymi sloganami propagandy. Usiłował wciągać
nas do długich dyskusji politycznych. Początkowo słuchaliśmy,
potem po prostu unikaliśmy go (...). Schnelling był złośliwy
i nieznośny, a choć przebiegły i udający
sprytnego, był w gruncie rzeczy ograniczony i głupi"
(wg Ks. S. Bizuń: "Historia krzyżem znaczona.
Wspomnienia z życia Kościoła katolickiego na Ziemi
Lwowskiej 1939-1945", oprac. Ks. J. Wołczański,
Lublin 1993, s. 64, 65).
 
Grabież mienia kościelnego
Ciągle brak - jakże
potrzebnego w świetle dzisiejszych żydowskich roszczeń
majątkowych wobec Polski - spisu mienia zagrabionego przez
środowiska żydowskie na Kresach w latach 1939-1941
kosztem Polaków, w tym w niemałej mierze - kosztem Kościoła
i duchowieństwa katolickiego. Materiały na ten temat są
rozproszone w rozlicznych relacjach i wspomnieniach, które
wymagają zebrania i uporządkowania w jednym większym
wyborze. Przypomnijmy, że już 14 listopada 1939 roku
biskup przemyski Franciszek Barda poinformował Papieża
Piusa XII listownie, że gmach kurii biskupiej w Przemyślu
zajęto na mieszkania dla Żydów (wg J. F. Morley:
"Vatican Diplomacy and the Jews during the Holocaust
1939-1943", New York 1980, s. 133). Biskup Barda poinformował
Ojca Św. również o jeszcze bardziej niepokojącym
zdarzeniu, że grupa kobiet żydowskich próbowała,
acz bezskutecznie, zająć pałac biskupi, gdzie
mieszkał biskup i kilku księży (por. J. F. Morley:
op. cit., s. 135). Ksiądz biskup Wincenty Urban, pisząc
o roli Żydów jako antyreligijnych doktrynerów na terenie
diecezji lwowskiej, przypomniał, że: "Żydzi
przejęli jako wychowawcy Zakład Sierot Siostry Służebniczki
Starowiejskiej w Biłce Szlacheckiej pod Lwowem. Żydzi
weszli też do szkoły jako wychowawcy i nauczyciele
polskiej młodzieży i wpajali jej, że "nie ma
Boga i nie potrzeba Go" (por. Ks. bp W. Urban: "Droga
krzyżowa Archidiecezji Lwowskiej w latach II wojny światowej
1939-1945", Wrocław 1983, s. 87). Amerykański
historyk Richard C. Lukas pisał w swej tak znakomitej książce
"Zapomniany Holocaust" (przekład polski - Kielce
1995, s, 164), że w owym czasie: "Niektóre klasztory
zamieniono na synagogi".
Ksiądz Marian Bardel opisał
w swych wspomnieniach początki rządów komunistów
żydowskich w Krasnobrodzie, stwierdzając: "Zaczynają
rządzić Żydzi - komuniści. Także młode
Żydki pozakładały czerwone opaski i zaczynają
wprowadzać nowe porządki. Przyszedł taki jeden młody
Żydek do księdza prałata i mówi w nie bardzo
grzeczny sposób, że klasztor mu będzie potrzebny i my
go będziemy musieli opuścić. Na co, nie mówili"
(Ks. M. Bardel: "Z Krasnobrodu przez obozy i obczyznę do
rodzimych stron", wstęp i przypisy ks. E. Walewander,
Lublin 1994, s. 91). Ważną relację na omawiany tu
temat znajdujemy w kronice księdza Józefa Mroczkowskiego (w
czasie wojny żołnierza AK) z Oleszycy koło
Lubaczowa. Według tej kroniki jesienią 1939 r.
kancelaria urzędu parafii została zajęta przez szkołę
żydowską. Równocześnie prawie, jesienią, górne
pokoje plebanii zostały bezprawnie zajęte przez
miejscowego lekarza żydowskiego - Józefa Schneebauma (Ks. J.
Mroczkowski: Wojna w Oleszycach, "Karta" 1998, zesz. 24,
s. 105).
Ppłk dr Lech Kowalski w
artykule o działalności Stowarzyszenia Bezbożników
Sowieckich przypomniał fakty o przejmowaniu własności
Kościoła katolickiego pod zarząd osób pochodzenia
żydowskiego. Według tekstu ppłka Kowalskiego:
"W Klewaniu, na przykład, istniejący Zakład
Wychowawczy, prowadzony przez 6 zakonnic ze Zgromadzenia Sióstr
Rodziny Marii, które wychowywały około 100 dzieci w
wieku od 7 do 15 lat, odebrano im i przekazano Wydziałowi
Sanitarnemu Zarządu Miejskiego, na którego czele stał
miejscowy lekarz żydowski - Guzman. Po wejściu w
posiadanie wspomnianego Zakładu Wychowawczego natychmiast
zwolnił wszystkie siostry, a w ich miejsce przyjął
nowe opiekunki, głównie pochodzenia żydowskiego (ppłk
L. Kowalski: "Stowarzyszenie Bezbożników
Sowieckich", "Polska Zbrojna", 5-7 czerwca 1992).
Ppłk Lech Kowalski pisał
również, że "w Kosowie Huculskim Żydzi oddali
dobrowolnie jeden ze swych domów modlitwy (ale nie bożnicę)
na warsztat stolarski, żądając przy tym oddania kościoła
katolickiego na podobny cel" (L. Kowalski: op. cit.). Według
ppłk. Lecha Kowalskiego: "Jest faktem, że Liga
(Bezbożników - J.R.N.) przy aresztowaniu polskich księży
chętnie się wyręczała różnymi
szumowinami narodowości żydowskiej i ukraińskiej,
które w początkowym okresie okupacji zdominowały co
podrzędniejsze stanowiska w aparacie policyjnym (...)
zainteresowanym szczególnie tym zagadnieniem dostarczę
dziesiątki materiałów archiwalnych, poświadczających
ten stan rzeczy" (ppłk L. Kowalski: op. cit.).
 
Niebezpieczna denuncjacja żydowska
w Tarnopolu
W walce z Kościołem
zbolszewizowani Żydzi nie cofali się przed uciekaniem się
do najobrzydliwszych denuncjacji. Na przykład Żydzi-komuniści
w Tarnopolu wystąpili 19 września 1939 roku z opartą
na fałszu denuncjacją antykościelną do dowódców
oddziałów sowieckich, powodując spalenie dużej części
tamtejszego zabytkowego kościoła dominikanów. Całą
sprawę szczegółowo opisał Czesław Blicharski
w popularnonaukowej historii Tarnopola w latach 1809-1945. Według
Blicharskiego: "Dnia 19 września 1939 roku ustawili
żołnierze sowieccy armatki pod kościołem OO.
Dominikanów i zaczęli regularną strzelaninę do
fasady i wieży kościoła oznaczonego w światowych
przewodnikach. Pretekstem do strzelaniny była żydowska
denuncjacja, że z wieżyczki na kopule kościoła
"polscy oficerowie" strzelali do wybawicieli. Właśnie
o. Fabian Madura skończył odprawiać Mszę
Św. i wrócił do zakrystii już pełnej bojców
sowieckich. Kazali księdzu zdjąć szaty liturgiczne,
habit, pozostawiając go tylko w koszuli i spodniach. To samo
zrobili z obecnym w zakrystii bratem Jackiem Matagą. Następnie
wyprowadzili ich na zewnątrz i ustawili pod ścianą
klasztorną. Na protesty brata Jacka, że z wieży
nikt nie mógł strzelać, bo wieża była zamknięta,
kazano mu pójść z eskortą na wieżę.
Okazało się, że tam nikogo nie było. Mimo tego
strzelaniny nie przerwano, a wieże wkrótce zapaliły się.
Przyjechała Miejska Straż Pożarna pod dowództwem
naczelnika Galanta, by gasić ogień. Strażacy wspięli
się na dach, ale tam zostali ostrzelani, w rezultacie czego
musieli się wycofać z ciężko rannym Galantem
(...).
W międzyczasie bojcy wdarli się
do klasztoru i przechodząc z celi do celi rabowali i
niszczyli, co się dało. W grabieży brali również
udział miejscowi ludzie, m. in. byli lokatorzy domów
dominikańskich, zachęcani przeze żołnierzy
sowieckich: "Bieri, ksiondzów tiepier nie budziet".
Przez schody na wieży ogień dostał się do wnętrza
kościoła, tak że spłonęły organy i
boczne ołtarze. Przed furtę klasztorną zajechały
samochody. Do każdego z nich wsadzono po jednym zakonniku w
otoczeniu zbrojnej asysty i konwój zajechał do tymczasowej
siedziby NKWD (...). Po szeregu przesłuchań ojcowie
Antonin Gornisiewicz i Fabian Madura zostali zwolnieni. Brat Jacek
Matoga kilka dni wcześniej zdołał uciec przy pomocy
polskiego strażnika więziennego" (wg C. Blicharski:
"Tarnopol w latach 1808-1945 (od epoki napoleońskiej do
wypędzenia), Biskupice 1993, s. 288).
Angielski historyk Keith Sword uznał
barbarzyński atak na kościół dominikanów w
Tarnopolu za przejaw "największych zniszczeń
budowli sakralnych we wrześniu 1939 roku dokonanych przez
Sowietów". Sword pisał, że: "Po zajęciu
miasta (Tarnopola - J.R.N.) Sowieci skierowali ogień
artyleryjski na kościół dominikanów, który zaczął
gwałtownie płonąć. Oddziałom sowieckim
zakazano pod karą śmierci gaszenia pożaru i tylko
zakrystia ocalała. Zajęła ją później
NKWD" (por. K. Sword w książce "Społeczeństwo
białoruskie, litewskie i polskie na ziemiach północno-wschodniej
II Rzeczypospolitej w latach 1939-1945", pod red. M. Giżejewskiej
i T. Strzembosza, Warszawa 1995, s. 146). Takie były skutki
jednej denuncjacji ze strony zbolszewizowanych Żydów
Tarnopola.
Bywało, że dochodziło
do drastycznych wręcz przejawów prześladowania polskich
wierzących katolików przez komunizujące szumowiny ze
środowisk żydowskich. By przypomnieć choć
opisane we wspomnieniach Bronisława Terpina wydarzenie, jakie
miało miejsce w miejscowości Gwoździec, w pobliżu
dawnej polsko-sowieckiej granicy. Jak pisał Terpin: "Pod
kościołem motłoch masakrował kobietę
krzycząc: "Skończyło się wasze, zaczęło
się nasze, teraz przestańcie się modlić"
(B. Terpin: "Przegrani zwycięzcy. Odyseja żołnierza
polskiego drugiego korpusu", Londyn 1989, s. 13). Uciekano się
do przeróżnych pretekstów w celu nękania polskiego
duchowieństwa. Na przykład w Gwoźdźcu lokalni
Żydzi i Ukraińcy wtargnęli wraz z oddziałem
sowieckich żołnierzy do miejscowego klasztoru pod
pretekstem szukania broni (B. Terpin: op. cit., s. 12).
 
Walka z religią w szkołach
Żydowscy nauczyciele odgrywali
niejednokrotnie bardzo znaczącą rolę w
antyreligijnej doktrynacji prowadzonej usilnie w ramach
sowietyzacji dawnych polskich szkół. By przypomnieć choćby,
jak opisywał po latach Włodzimierz Drohomirecki,
drastyczne przejawy wojny z religią toczonej w jego szkole
przez żydowską nauczycielkę (działo się
to w miejscowości Deraźne, powiat Kostopol na Wołyniu
- J.R.N.): "Przed Bożym Narodzeniem 1939 r.
nauczycielka, Żydówka Berta Aros, dokonała w klasach
przeglądu noszonych przez dzieci medalików. Co wartościowsze,
w tym mój złoty krzyżyk z łańcuszkiem,
prezent chrztu świętego od mego ojca chrzestnego, zostają
zerwane i zabrane. Nauczycielka Berta Aros zabrania noszenia tych
przedmiotów (cyt. za "Świadkowie mówią",
wyd. Światowy Związek Żołnierzy Armii
Krajowej, Okręg Wołyń, Warszawa 1996, s. 97).
Naukowiec, profesor Wanda Kocięska
tak wspominała po dziesięcioleciach swe szokujące
przeżycia szkolne z czasów, gdy jej miasteczko było
okupowane przez wojska sowieckie: 
"Wśród nauczycieli
naszej szkoły wszyscy wspólnie nie znosiliśmy
nauczyciela matematyki - młodego Żyda. Był
fanatykiem stalinizmu: arogancki i bezwzględny uważał,
że w pierwszym rzędzie należy tępić już
od dzieciństwa przekonania religijne. Był postrachem nie
tylko nas katolików, lecz i dzieci innych religii i wyznań:
żydowskich, prawosławnych, muzułmańskich. Miał
dwóch braci w wyższych klasach, którzy donosili mu o
nastrojach wśród uczniów i o tematach ich rozmów, ponadto
śledzili kolegów przekradających się do kościoła
na nabożeństwa. Podczas dużej przerwy nasz
znienawidzony nauczyciel S. stawał zwykle na korytarzu (...)
i rozpoczynał złośliwe powitania upatrzonych przez
siebie uczniów, np.: "wydaje mi się, że widziałem
ciebie, jak wychodziłeś wczoraj z kościoła,
co?..." Biada, jeśli to była prawda; czekała wówczas
nieuzasadniona dwója, a potem nasz wierny stalinowiec niszczył
takiego ucznia konsekwentnie i do końca" 
(W. Kocięska: "Oddajcie
nam Świętego Mikołaja! Wspomnienia z dzieciństwa
na Kresach Wschodnich w latach wojny", Poznań 1999, s.
24-25).
Pisarka Beata Obertyńska
wspomniała w jakże wymownych zapiskach na temat
charakteru antyreligijnej indoktrynacji prowadzonej przez
zbolszewizowanych Żydów: 
"Księża chodzą
przeważnie po cywilnemu, bo wyłapują ich pod byle
pozorem. Większość klasztorów tylko rozpędzili.
W "Sacre Coeur" mieszka balet z Kijowa. Zakonnice
przebrane po świecku muszą im usługiwać,
gotować, sprzątać. U "Karmelitanek" -
szpital. Jedynie szkoły "Benedyktynek" i
"Urszulanek" jeszcze się jakoś trzymają.
Oczywiście program nauk przycięty ściśle do
okoliczności. Żadnej nauki religii, żadnej
historii. W obu szkołach stoi na czele żydowsko-komunistyczna
komisja (podkr. J.R.N.).
Władze urządzają dla
młodzieży przymusowe, antyreligijne meetingi. Jest wykład
a potem dyskusja" (B. Obertyńska: "W domu
niewoli", Chicago 1968, s. 12-13).
Polak z Wołynia, Karol Kosek,
wspominał: "Rządy swoje w okupowanej Polsce na
Kresach zaczęli Sowieci od usunięcia i podeptania krzyży
(...) W szkołach zakładano "naukowe koła
antyreligijne" prowadzone przez komsomolców, przeważnie
Żydów, czasem Rosjan, posługujących się
"naukowymi" podręcznikami sowieckiej propagandy. Z
ciekawości byłem na jednym takim kółku. Ubliżano
wówczas na wszelkie nielogiczne sposoby postaci Jezusa, mówiąc
jednym tchem, że Chrystusa nigdy nie było i wymyślili
Go "chytrzy księża", że był on synem
wyzyskiwacza, właściciela zakładu ciesielskiego Józefa
(...) Aktywiści partyjni prowadzili też agitację
antyreligijną na lekcjach przy byle okazji. Na przykład
nauczycielka języka francuskiego Żydówka wyszydzała
stale (...) zakonnice (...). Zastępca dyrektora, Żyd
Margulis, na języku niemieckim i na akademiach szkolnych,
wymyślał na "Kościół, który popierał
faszyzm w Polsce (...)" (K. Kosek: "Od wyzwolicieli
zachowaj nas Panie". Wspomnienia z Wołynia
1939-1944", Wrocław 1997, s. 44).
Zdarzało się, że
skrajnymi agitatorami przeciw wierze chrześcijańskiej
stawali się Żydzi, którzy sami po kryjomu dalej
przestrzegali wszelkich reguł wiary mojżeszowej. Nader
typowy przykład pod tym względem dał w swych
wspomnieniach Włodzimierz Sławosz Dębski, kreśląc
postać żydowskiego nauczyciela Ginzberga. Po 1939 roku
stał się on krzykliwym agitatorem antyreligijnym wobec
polskiej i ukraińskiej młodzieży. Nauczając w
1940 roku w drugiej klasie Ginzberg chodził po szkole i
autorytatywnie stwierdzał: "Nie ma Boga! Boha ne
ma!" (wg tekstu W. S. Dębskiego: 
"W kręgu kościoła
kisielińskiego czyli Wołyniacy z parafii Kisielin",
Lublin 1992, s. 9). Okazało się, że tak gorliwie
"nawracający" na ateizm Polaków i Ukraińców
Ginzberg sam po cichu wypełniał wszystkie nakazy religii
mojżeszowej i wychowywał w tym duchu swoich synów, którzy
weszli do Komsomołu. Włodzimierz Sławoj Dębski
opisał, jak udało mu się zaskoczyć Ginzberga
na potajemnym święceniu szabasu wraz z rodziną.
Następnego dnia wyczekawszy, aż zostaną sami w
pokoju nauczycielskim, Dębski wykrzyknął do niego:
Ach, ty parszywa perfidna świnio! Ty świadomie
deprawujesz tylko polskie i ukraińskie dzieci! Jak nie
przestaniesz to powiem o tym gdzie trzeba i jak trzeba, żeby
twoje "husyckie" praktyki wybić z głowy!
Przestraszył się i zaprzestał walki z religią"
(W. S. Dębski: op. cit., s. 9).
Pomysłowość żydowskich
ateizatorów nie miała granic. Edward Flis, w momencie
najazdu wojsk sowieckich jeszcze młody chłopak chodzący
do szkoły, pisał we wspomnieniach z tamtych lat, iż
w Uściługu (Uściług nad Bugiem, koło Włodzimierza
- J.R.N.) Żydzi urządzili ateistyczny pokaz. Ubrali
konia w kościelne szaty i prowadzili po mieście".
Można by długo jeszcze
wyliczać odnotowane w pamiętnikach i relacjach przykłady
antychrześcijańskich wystąpień ze strony
zbolszewizowanych Żydów na Kresach. Jeszcze raz podkreślam,
że były one swoistą kontynuacją dawanego z góry
potwornego przykładu zbrodniczych prześladowań za
religię przez ludzi typu ateistycznego "mordercy zza
biurka" - Jarosławskiego (Gubelmana). Skutki ich
fanatycznej walki z religią dla wzbudzenia nastrojów antyżydowskich
w szerokich kręgach Polaków na Wschodzie były trudne do
przecenienia. A jednak o tych wszystkich, tak kompromitujących,
zbrodniach woli milczeć Jan Tomasz Gross, szukając niechęci
do Żydów w Polsce wyłącznie w domniemanych
skrajnie antysemickich tradycjach polskiego "krwiożerczego"
"czarnego duchowieństwa". Odpowiedzialność
za działanie grupy polskich mętów z marginesu społecznego
w Jedwabnem Gross zrzuca na całe polskie "społeczeństwo",
na cały polski naród. Równocześnie zaś
konsekwentnie przemilcza dziesięciolecia antychrześcijańskich
zbrodni dokonywanych w ZSRR przez zbrodniczych zbolszewizowanych
Żydów typu Gubelmana. Podobnie jak robi w odniesieniu do
Polski po 1945 roku, gdzie rozwodząc się nad rzekomym
panowaniem wśród Polaków przekonań, że "Żydzi
ściągają krew chrześcijańskich dzieci na
macę" ("Upiorna dekada", s. 105) milczy jak grób
o wyjątkowej nadgorliwości w walce z Kościołem
katolickim przejawianej przez żydowskich komunistów. Takich
jak choćby osławiona Luna Brystygierowa ("krwawa
Luna") p.o. Dyrektora Departamentu V (Społeczno-Politycznego)
Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w latach 1945-1950, a
od stycznia 1950 do lipca 1954, dyrektor tegoż Departamentu,
główna nadzorczyni walki z katolicyzmem w Polsce. 
To ona już w październiku
1947 roku zalecała: "systematyczne rozpracowanie
instytucji Kościoła w terenie (...) Należy zerwać
z zakorzenionym poglądem, że "klasztoru nie da się
rozpracować". (...) Kierunek dojścia: żebracy,
dostawcy klasztorni itp.". Brystygierowa zachęcała
również do "systematycznego rozpracowywania katechetów
szkolnych" i "przeciwdziałania rozszerzaniu się
prasy katolickiej". Jak podkreślał Leszek Żebrowski
w "Encyklopedii Białych Plam" (t. 2), s. 193-194:
"Wynikiem pracy kierowanego przez nią (Brystygierową
- J.R.N.) Departamentu było aresztowanie m. in. ok. 900 księży
katolickich - kilku biskupów oraz "internowanie"
prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego,
unicestwione zostały liczne organizacje katolickie - w tym
charytatywne ("Caritas") (...)". Jeszcze w październiku
1955 roku na odprawie kierownictwa bezpieki Brystygierowa wezwała
do likwidacji zakonów. Nikt jednak jak dotąd ze środowisk
żydowskich nie zdobył się na przeproszenie Kościoła
katolickiego w Polsce za zbrodniczą działalność
antykościelną i antyreligijną żydowskich
fanatyków komunistycznych typu Brystygierowej et consortes. Tym
łatwiej w tych warunkach mogą być kolejne
oszczerstwa antychrześcijańskie i antykościelne. I
różni fałszerze historii typu Grossa i jego polskich
klakierów mogą bezczelnie apelować do polskich hierarchów
o ukorzenie się przed Żydami za grupy mętów. A kto
wreszcie przeprosi Polaków za zbrodnicze działania
ateistycznych, polakożerczych "morderców zza
biurka", takich jak Berman, Różański, Fejgin,
Romkowski, Brystygierowa, etc?!
 
JERZY ROBERT NOWAK
 
(cdn)
 
prof. JERZY ROBERT NOWAK,
Tygodnik Głos, 2001-03-24






 >
> >     > > >
- 
czesc  SIODMA






























 
 
>  >  >
  Kliknij -  Wróć do poczatku Strony - Do
Gory   <  <  <
 



 





 




 
Zamknij to okno