Fronda - Archiwum - Nr 02-03 TABLE.main {} TR.row {} TD.cell {} DIV.block {} DIV.paragraph {} .font0 { font:6.5pt "Arial", sans-serif; } .font1 { font:7.5pt "Arial", sans-serif; } .font2 { font:9.5pt "Arial", sans-serif; } #divMenu {font-family:sans-serif; font-size:10pt} #divMenu a{color:black;} #divMenu a:visited{color:#333333;} #divMenu a:hover{color:red;} self.name = 'dol' /******************************************************************************** Submitted with modifications by Jack Routledge (http://fastway.to/compute) to DynamicDrive.com Copyright (C) 1999 Thomas Brattli @ www.bratta.com This script is made by and copyrighted to Thomas Brattli This may be used freely as long as this msg is intact! This script has been featured on http://www.dynamicdrive.com ******************************************************************************** Browsercheck:*/ ie=document.all?1:0 n=document.layers?1:0 ns6=document.getElementById&&!document.all?1:0 var ltop; var tim=0; //Object constructor function makeMenu(obj,nest){ nest=(!nest) ? '':'document.'+nest+'.' if (n) this.css=eval(nest+'document.'+obj) else if (ns6) this.css=document.getElementById(obj).style else if (ie) this.css=eval(obj+'.style') this.state=1 this.go=0 if (n) this.width=this.css.document.width else if (ns6) this.width=document.getElementById(obj).offsetWidth else if (ie) this.width=eval(obj+'.offsetWidth') // this.left=b_getleft this.obj = obj + "Object"; eval(this.obj + "=this") } //Get's the top position. function b_getleft(){ if (n||ns6){ gleft=parseInt(this.css.left)} else if (ie){ gleft=eval(this.css.pixelLeft)} return gleft; } /******************************************************************************** Checking if the page is scrolled, if it is move the menu after ********************************************************************************/ function checkScrolled(){ if(!oMenu.go) { oMenu.css.top=eval(scrolled)+parseInt(ltop) oMenu.css.left=eval(scrollex)+parseInt(llef) } if(n||ns6) setTimeout('checkScrolled()',30) } /******************************************************************************** Inits the page, makes the menu object, moves it to the right place, show it ********************************************************************************/ function menuInit(){ oMenu=new makeMenu('divMenu') if (n||ns6) { scrolled="window.pageYOffset" ltop=oMenu.css.top scrollex="window.pageXOffset" llef=oMenu.css.left } else if (ie) { scrolled="document.body.scrollTop" ltop=oMenu.css.pixelTop scrollex="document.body.scrollLeft" llef=oMenu.css.pixelLeft } var sz = document.body.clientWidth; if(!sz) sz = window.innerWidth-20; oMenu.css.width=sz oMenu.css.visibility='visible' ie?window.onscroll=checkScrolled:checkScrolled(); } //Initing menu on pageload window.onload=menuInit; gwałtownych i napawających strachem postaci. W swojej najgłębszej istocie duch arystokratyczny posiada naturę "olimpijską", wspomnieliśmy już, że wywodzi się ona z porządku metafizycznego. Podstawa typu arystokratycznego jest przede wszystkim duchowa. Pojęcie duchowości ma tutaj niewiele wspólnego ze współczesnym znaczeniem tego terminu, łączy się ona z wrodzonym poczuciem suwerenności, z pogardą dla rzeczy profańskich, pospolitych, nabytych, zrodzonych ze zręczności, pomysłowości, erudycji, a nawet genialności; pogardą bliską pogardzie praktykowanej często przez ascetów, różniąc się jednakże całkowitym brakiem patosu i resentymentów. Istotę prawdziwego szlachectwa, prawdziwej natury arystokratycznej, można zamknąć w takiej formule: "wyższość wynikająca z natury, z rasy". Owa arystokratyczna wyższość w typie arystokratycznym nie służy tworzeniu antytezy własnego JA, lecz tak jak druga natura, podporządkowuje sobie i poddaje dominacji niższą część ludzkiej natury, przekształca się we władczą godność, w siłę, w spokojny i opanowany styl duchowy, styl gestów i słów. Jest to typ ludzki, którego opanowanie, niewzruszona siła, zdecydowanie kontrastują z typem 'tytanicznym", prometejskim, tellurycznym. Starożytni przyznawali symboliczne "niebiańskie" pochodzenie uraniczne wszystkim nosicielom ducha arystokratycznego. Widać w tym uznanie owego "olimpijskiego" pierwiastka ducha arystokratycznego. Przypomnijmy starożytną koncepcję ario-helleńską NOUS. NOUS nie jest "duchem" w rozumieniu współczesnych intelektualistów, jest ponadludzkim elementem natury ludzkiej, który przewyższa duszę, tak jak słońce przewyższa księżyc, i który stanowi substancję niematerialnego męstwa. Istniał też mit, mówiący iż bogowie zachowali NOUS dla siebie, a zdecydowaną większość ludzi obdarzyli jedynie niespokojnym rozumem, l tak w micie przebiegłość i zuchwałość prometejska nie może pokonać olimpijskiego NOUS. Tragedia ludzi i herosów polega na dążeniu do osiągnięcia NOUS, który góruje jak niezmienne i spokojne światło. Kto partycypuje w nim, ten naprawdę należy do królewskiego szczepu i jako taki uczestniczy również w obcowaniu z bóstwem, właściwym dla stanu pierwotnego, a plemiona, które odeń się wywodzą, stanowią rasy wyższe, super - rasy, które rozwiązały pozytywnie problem oscylacji pomiędzy naturą ludzką, a więcej niż ludzką, jaka pierwotnie była właściwa niektórym plemionom ziemskim. Odbicie tych ponadhistorycznych znaczeń odnajdziemy wszędzie tam, gdzie ujawniła realizację prawdziwego ducha arystokratycznego. 7. Idea rasy łączy się - w swoim najgłębszym i autentycznym znaczeniu - z ideą arystokratyczną. Należy jednak zważać, aby poprzez uogólnienie, pojęcie rasy nie ulegało osłabieniu i nie utraciło swojego najwyższego, tradycyjnego znaczenia. Idea rasy posiadała zawsze w dziejach ścisły związek z ideą arystokratyczną i związek ten powstrzymywał nieustannie materializację idei rasy w swego rodzaju zoologizm. Pojęcie "rasowy" było zawsze synonimem pojęcia "arystokratyczny". Jakość rasy posiadała zawsze znaczenie jakości elity. Przeciwstawiały się one zawsze jakości zwykłego człowieka, ponieważ jawiły się, w znacznym stopniu, jako wartości wrodzone, podstawowe, połączone ze znaczeniami wyższymi. Aby objaśnić owe znaczenia, bardzo ważne jest wyodrębnienie różnych aspektów tego, czym generalnie jest rasa. Pierwszym aspektem jest rasa ciała, drugim - rasa duszy, trzecim - rasa jako duch. Są to trzy oddzielne wcielenia tej samej istoty, którym odpowiadają odrębne cechy dziedziczne, prawa i ograniczenia. Podczas gdy w pierwszym przypadku rasa przejawia się w określonej formie dziedzicznej postaci fizycznej, w drugim przypadku przejawia się w określonym stylu doświadczeń a wtrzecim - w określonej formie tradycji. W swej najwyższej formie rasa łączy się z elementem ponadbiologicznym. z właściwościami i siłami takiej natury, że w stanie czystym mogą realizować się i zachować jedynie w ramach elity, w masie uległyby bowiem nieuchronnie zagubieniu. Można zatem rzec, że masa znajduje się w stopniu rozproszonym we wszystkich przedstawicielach danego plemienia, lecz w stopniu najwyższym realizuje się tylko w określonej grupie, która, w ramach plemienia, prezentuje się równocześnie jako bezpośrednie ucieleśnienie ducha arystokratycznego. Tutaj żyje i potwierdza się to, co możemy nazwać "rasą wieczną". Jej ucieleśnieniem jest tradycja oraz prawdziwi przedstawiciele tradycji, która reprezentuje wewnętrzną duszę i metafizyczne jądro rasy biologicznej. Rasa jako duch stanowi, ze swej strony, nić olimpijską owego plemienia, to jest arystokrację. Słowo "tradycja" pochodzi z łacińskiego "tradere", to jest "przekazywać". Z takiego punktu widzenia wydaje się, że pojęcie to nie jest niczym ograniczone, tj. że 'tradycją" można nazwać wszystko to, co zostało przekazane. Jednak z wyższego punktu widzenia rzeczy mają się inaczej. Zakłada się bowiem w przekazywaniu pewną ciągłość, identyczność zawartości, co jest niemożliwe bez pewnego przezwyciężenia kondycji doczesnej. Nie można zatem mówić o tradycji w sensie wyższym, gdy jej treść nie jest związana z elementem metafizycznym i ponadczasowym. Tradycja może przybierać różne formy wyrazu, uwarunkowane przez różne czynniki, tak samo zmienne, a nawet wyraźnie sprzeczne. Ale nie powinna oznaczać rutyny, przekazu mechanicznego zwyczajów, obyczajów i idei, które się nawarstwiają, poddając deformacjom i zaciemnieniu. Ponad tymi formami zewnętrznymi wyrażania się tradycji, powinna istnieć głębsza i nieprzerwana nić oraz ludzie, którzy mają pełną i jasną jej świadomość. Konieczna jest zatem ezoteryka tradycji, która jako bazę naturalną winna mieć owe jednostki, będące zarazem eksponentami ducha arystokratycznego. W istocie mamy tutaj do czynienia z wzajemnym uwarunkowaniem: tradycja służy jako baza dla ducha arystokratycznego, tak samo jak ten ostatni służy za bazę tradycji, która ze swej strony stanowi wyraz rasy wiecznej bądź wieczności rasy. W tych ramach szczyt i najgłębsza, najbardziej wysublimowana wewnętrzna siła tradycji i ludzi tradycji stanowi element ponadnarodowy narodu lub super-rasę rasy. Pochodzi stąd możliwość współpracy i solidarności pod znakiem prawdziwego ducha arystokratycznego, której liczne przykłady, w odniesieniu do narodów wywodzących się ze wspólnego pnia, dostarcza przeszłość, i która znajduje również odzwierciedlenie w niektórych obyczajach dawnej arystokracji europejskiej. Wiadomym jest, że w hodowli zwierząt zwierzę "czyste krwi" nie zawsze jest potomkiem rodziców tego samego gatunku, lecz może być także produktem skrzyżowania różnych rodziców, pod warunkiem jednakże, iż będą oni tej samej rangi i tej samej czystości. Jakość czystej krwi zostanie natomiast zagubiona i nastąpi degeneracja, jeśli dojdzie do skrzyżowania z typem niższym, chociaż tego samego gatunku. Z intuicji analogicznego prawa, obowiązującego na wyższym szczeblu, wywodzi się system ponadnarodowych pokrewieństw różnych dynastii i arystokratycznych rodów europejskich. Były to związki przekraczające granice narodowe, ale zachowujące zasadę równej rangi. Chociaż system ten miał również swoje ciemne strony, jednak u jego podstaw znajdowało się odzwierciedlenie pewnej prawdy wyższej - zasada wspólnoty rasy FRONDA JESIEŃ / ZIMA 1994 FRONDA JESIEŃ / ZIMA 1994 131 « Poprzednie  [Spis treści]  Następne » _uacct = "UA-3447492-1"; urchinTracker();