12 prac Heraklesa



Herakles był synem Zeusa i królowej Alkmeny. Ojciec, chc�c dać mu nie?miertelno?ć, zabrał go raz do nieba i położył przy ?pi�cej Herze, by chłopak mógł ssać mleko bogini. Lecz Hera jednak się obudziła i odtr�ciła nie swoje dziecko. Kilka kropel jej mleka rozlało się po niebie i tak powstała Droga Mleczna, a kilka spadło na ziemię i wyrosły z nich biale lilije. Hera nienawidziła Heraklesa przez całe życie.

Gdy miał on dziesięć miesięcy, po raz pierwszy okazał swoj� nadludzk� siłę. Alkmena, wykapawszy Ifiklesa, drugiego brata Heraklesa, ułożyła ich w spiżowej tarczy, służ�cej za kołyskę. Dzieci�tka spały już, gdy Hera w ?rodku nocy zesłała na nich dwa potworne węże, by udusiły Heraklesa. Najeżone ostrymi łuskami, wpełzły do pokoju z przera?liwym sykiem, a z ich oczu buchał ogień, a z paszcz ciekła jadowita substancja. Wielka jasno?ć rozgorzała w całym pałacu. Młodszy Ifikles uciekł z krzykiem, gdy Herakles chwycił obydw stwory i zacz�ł je dusić. Przybiegła Alkmena razem ze swym mężem Amfitrionem. Rozbudzona służba wypełniła cały dziecinny pokój. Wszyscy w zdumieniu patrzyli na to, jak mały berbeć gniecie węże, które martwe opadły na kamienn� posadzkę. Pokazujac matce i ojczymowi zabite gady ?miał się i skakał.

Herakles rósł zdrowo. Amfitron wcze?nie nauczył go dosiadać koni i dobrał najlepszych mistrzów, aby go kształcili w zapasach, strzelaniu z łuku i rzucaniu oszczepem, w całym wojennym rzemio?le. Sypiał na twardym łożu pod skórami dzikich zwierz�t, a żywił się mięsem obficie jak i chlebem. Matka chciała, aby nie zaniedbywał on nauk, lecz nie miał on zamiłowania do ksi�żek. Razu pewnego nauczyciel zaprowadził go do biblioteki i zachęcał do wybrania sobie jakiej? ksi�żki. Herakles wybrał sobie ksi�żkę kucharsk�. Zgorszony pedagog zacz�ł strofować go, a porywczy chłopak tak się uniósł, że uderzył starego nauczyciela i go zabił. Wtedy jego ojczym wypędził go z domu i kazał mu w górach pa?ć stado wołów.

Jednak Herakles nie bardzo się tym zmartwił. Miał teraz swobodę, jakiej nie miał nigdy wcze?niej. Rozrósł się okrutnie. Gdy był głodny, mógł zje?ć całego wołu. Puchar do wina miał tak ogromny, że musiało go nie?ć dwóch ludzi. W wieku osiemnastu lat zabił lwa, a z jego skóry zrobił sobie okrycie. Łeb lwa nosił, niby hełm, na głowie. Hermes dał mu miecz, Apollo strzały, Atena pancerz, a Hefajstos kołczan pięknej roboty. Herakles natomiast wyrwał w lesie drzewo oliwne z korzeniami i zrobił sobie z niej maczugę, z któr� nigdy się nie rozstawał.

Wybuchła wojna. Bohater ruszył z pomoc� królowi tebańskiemu, na którego ziemie najechał wróg. Z garstk� żołnierzy złamał szeregi nieprzyjaciela i wrócił jako zwycięzca. Król w nagrodę ofiarował mu za żonę swoj� córkę. Herakles przez kilka lat siedział w domu zabawiaj�c swoje dzieci. Ale pewnego razu, gdy składał ofiarę, ogarnęło go szaleństwo. Nie wiedz�c co czyni, wzi�ł nóż i rzucił się z nim ku żonie, a dzieci udusił. Gdy szaleństwo go minęło, poszedł do delfickiej wyroczni po radę, co ma czynić, aby odpokutować tę zbrodnię. Pytia kazała mu i?ć do Myken i zaci�gn�ć się na służbę do króla Eurysteusa. Co mu robić każe ma wypełnić, dopóki nie wykona dwunastu prac. I poszedł.

Eurysteus był wielkim tchórzem. Ujrzawszy przed sob� tak potężnego siłacza zl�kł się i prędko wymy?lił dla niego robotę dosyć niebezpieczn�. Kazał mu przynie?ć lwa z Nemei. Był to okrutny potwór, który niszczył pokój cichych winnic pod miastem. Pustoszył pola i porywał pasterzom bydło. Cała okolica jakby wymarła, nawet nimfy pochowaly się w g�szczach. Herakles strzelał najpierw do niego z łuku, lecz było to nadaremne, ponieważ żelazo nie mogło przebić grubej skóry zwierza. Wtedy ruszył na niego z maczug�. Lew schronił się do jamy. Tam go przyparł i zadusił. Zdechłego lwa wzi�ł na plecy i przyniósł przed oblicze króla Myken. Eurysteus tak się przeraził, że zabronił mu wchodzenia do miasta, a porozumiewał się z nim tylko przez posłańca.

Drug� jego prac� miało być zabicie hydry lernejskiej. Koło miejscowo?ci Lerna, niedaleko Argos, rozlewały się bagna otoczone ze wszystkich stron skałami. Brzegiem tych bagien przebiegala w�ska ?cieżka, któr� musiał przej?ć każdy, kto chciał się dostać z Argolidy do Lakonii. Tam wła?nie osiadł ten ohydny płaz i czychał na ludzi. Gdy mu tylko zabrakło pożywienia, zapuszczał się między okoliczne wsie i rozszarpywał bydło oraz niszczył plony. Hydra była niezmiernie wielka i miała dziesięć głów, z czego jedn� nie?mierteln�, a znajdowała się ona w samym ?rodku dziesięciu odrażaj�cych łbów. Herakles przybywszy do Lerny zatrzymał konie i zacz�ł strzelać w gł�b smoczej jamy. Rozjuszona bestia opu?ciła kryjówkę, a wtem on chwycił j� za gardziel. Macki hydry oplotły się dokoła jego nogi, tak że musiał dobrze uważać, aby nie upa?ć. Po długiej walce oberwał jej parę głów, lecz z każdej uciętej głowy wyrastałybtrzy nowe. Na domiar złego, na pomoc potworowi przyszedł olbrzymi rak, który szczypał herosa po nogach. Zgniótł go obcasem i kazał swemu wo?nicy, Jolaosowi, zapalić pobliski las. Gdy to się stało, Herakles na nowo ucinał hydrze łby, a rany natychmiast, wypalał i łby więcej nie odrastały. Na koniec wzi�ł i wyrwał nie?mierteln� głowę i przygniótł j� kamieniem. Kadłub za? rozci�ł i w żółtej krwi zabitego stwora zatruł swoje strzały. Wyszedł z tej walki strasznie pok�sany i całe ciało go piekło. Który? z bogów powiedział mu, aby poszukał ziela, które kształtem przypomina hydrę. Herakles znalazł to ziele i wyzdrowiał.

Następn� prac�, jak� Eurysteus kazał mu zrobić było sprowadzenie do miasta łani ceryntyjskiej. Było to bardzo piękne, zwierzę, które miało złote prorże i spiżowe racice. Nikomu nie wyrz�dzało krzywdy, bo biegało sobie po górach Arkadii. Łania była ulubienic� Artemidy. Z tego powodu Herakles nie chciał jej zabić, ani zranić, więc biegał za ni� rok cały. Na koniec dopadł j� w jakiej? gęstwinie i wzi�wszy na ramiona, ruszył do Myken. Po drodze spotkał Artemidę, która chciała mu j� odebrać, ale nie dał jej. Wtedy bogini zaczęła lżyć na niego, a Herakles musiał się wytłumaczyć, że robi wszystko z nakzu złego króla Myken i uspokoił rozgniewan� boginię.

Ledwo heros wrócił do Myken z łani�, gdy herold oznajmił mu, że ma znów ruszyć do Arkadii, gdzie w okolicach Erymantu pojawił się dzik. Był on bardzo wielki, zagrażał ludziom i zwierzętom mieszkaj�cym w okolicy. Była wtedy zima. Herakles wypłoszył dzika z gęstwiny i tak długo pędził go po ?niegu, aż dzik padł omdlały. Wtedy wrzucił go sobie na plecy i zaniósł do króla.

Pi�t� prac�, jak� miał wykonać, było oczyszczenie stajni Augiasza w jeden dzień. Augiasz był królem Elidy i miał nieprzebrane ilo?ci bydła. Samych wołów miał trzy tysi�ce. W owych stajniach zebrało się tyle nawozu, że wszyscy mieszkańcy Elidy nie mogli by tego usprz�tn�ć. Wobec tego pozostawiono wszystko jak było - od trzydziestu lat nikt tu nie wymiatał, chyba tak sobie, po wierzchu. Bohater poszedł i obiecał mu, że oczy?ci jego stajnię w jeden dzień. Nie wspomniał, kto go posłał, ale zaż�dał dziesi�tej czę?ci trzody za trud wykonany przy sprz�taniu. Król zgodził się tym chętniej, gdyż rzecz wydawała mu się do wykonania niemożliwa. Ale Herakles rozkopał z jednej strony grunt pod obor� i za pomoc� osobnego kanału skierował niedaleko płyn�c� rzekę Penejos tak, że strumień przepływał przez stajnię i w kilka godzin woda wszystko wymyła. Jednak niegodziwy Augiasz odmówił mu zapłaty, za co nawiedził heros kraj wojn�, a niedowierzaj�cego króla zabił.

W Arkadii było miasto Stymfalos nad jeziorem o tej samej nazwie. Okolica bogata i ludna zaczęła powoli marnieć i obracać się w pustkowie, odk�d w pobliskim lasie zagnie?dziły się niesłychane roje ptaków, jakich ?wiat jeszcze na oczy nie widział. Miały bowiem żelazne dzioby, a w skrzydłach ostre pióra, które mogły wyrzucać niczym strzały z łuku. Żywiły się ludzkim mięsem. Gdy niegodziwy król Myken się o tym dowiedział, natychmiast posłał tam Heraklesa, żeby wytępił te szkodniki. Lecz ptaki siedziały w lesie i trzeba było je najpierw z tamt�d wypłoszyć. Bohaterowi na pomoc przyszła Atena i przyniosła mu cudne spiżowe grzechotki, które wykonał Hefajstos. Herakles umie?cił te grzechotki na wzgórzu pod lasem i okropnym grzechotaniem wystraszył ptaki z boru. Przerażone latały po niebie, a on je wszystkie po kolei wybijał.

Eurysteus nie posiadał się ze zło?ci, że syn pięknej Alkmeny wykonuje najtrudniejsze zadania bez żadnego niebezpieczeństwa. Obawiał się również, że Heraklesowi może w końcu znudzić się niewola, a wtedy str�ci go z tronu i zabije, a samego siebie koronuje na króla Myken. Lecz heros wiedział, że musi odpokutować sw� zbrodnię i był mu cały czas uległy. Powrócił z Krety nios�c na barkach olbrzymiego byka, którego Eurysteus kazał mu żywego przyprowadzić. Podły król wysłał go po klacze króla Diomedesa.

Była to daleka droga, albowiem król Diomedes mieszkał na północy, w Tracji. Miał on czwórkę cudownych klaczy, które żywiły się ludzkim mięsem. Oszczędzaj�c swych poddanych rzucał im do pożarcia obcokrajowców przybywaj�cych do jego kraju. Herakles wpadł jak burza do pałacu, powalił straż i wyprowadził konie z zagrody. Tymczasem nadbiegł Dimedes razem ze swym wojskiem. Bohater mocno ?cisn�ł maczugę, pu?cił j� kilka razy młyńcem i zgraja uciekła. Na polu było wielu zabitych, w tym sam król Diomedes.

Dziewi�t� prac� dla niego miało być zdobycie pasa Hipolity, królowej Amazonek. Były to kobiety-wojowniczki, które mieszkały na obrzeżach Morza Czarnego. Wychowywały ze swego potomstwa tylko dziewczynki, chłopców za? zabijały. Wypalały sobie praw� pier?, aby mieć więcej swobody w rzucaniu dzid�, lew� za? karmiły dzieci. Utrzymywały się z grabieży i rozbojów. Ubierały się w skóry dzikich zwierz�t, ?wietnie rzucały oszczepem i strzelały z łuku. Miały tarcze w kształcie półksiężyca i hełmy osdobione piórami. Hipolita, jako królowa, nosiła na zbroi ozdobny pas, który otrzymała od Aresa. Ten wła?nie klejnot zapragnęła mieć przy sobie córka Eurysteusa. Herakles zabrał gar?ć pomocników i ruszył z nimi do kraju Amazonek. Hipolta, dowiedziawszy się o celu jego wyprawy, zgodziła się oddać pas, aby nie wszczynano wojny. Jednak Hera wzięła na siebie postać Amazonki i poszła noc� do obozu, gdzie pobudziła wszystkie kobiety, wmawiaj�c im, że jacy? cudzoziemcy porwali ich królow�. W obozie zawrzało. Uzbroiły się, dosiadły koni i zaczęły ?cigać Heraklesa. ten my?lac, że to podstęp, zabił Hipolitę, zdarł z niej jej pas i po zwycięskiej walce z Amazonkiami odjechał w kierunku Myken.

Wyladował jednak w Troi. Miastu groziło wielkie nieszczę?cie przez gniew Apolla i Posejdona. Przed rokiem dwaj bogowie przyszli do króla Laomedona i obiecali otoczyć murami Troję za umówion� zapłat�. Lecz kiedy mury stanęły, król odmówił zapłaty. Wówczas Apollo zesłał na miasto zarazę, a Posejdon smoka, który nagle wyłoniwszy się z morza sprowadził zalew i porywał ludzi z pola. Wróżbici orzekli, że chc�c uratować miasto od zagłady, król musi młasn� córkę wydać na pożarcie smokowi. Laomedon nie mógł się opierać ż�daniu swych poddanych i kazał przywiazać dziewczynę do nadmorskich skał. Smok nie zd�żył jej jeszcze zje?ć, gdy Herakles zjawił się w Troi. Stan�ł przed królem i obiecał, że zabije smoka, je?li dostanie cudowne konie, które król trzyma w stajni. Laomedon zgodził się. Heros por�bał smoka i uwolnił królewnę. Ale kiedy niebezpieczeństwo minęło, Laomedon wygnał go z miasta i nie dał mu żadnego konia. Herakles odjechał groż�c mu wojn�. Tymczasem wrócił do Myken i oddał tamtejszemu królowi pas Hipolity.

Twardy pan kazał mu i?ć po woły Gerionesa. Herakles zawędrował cał� Europę i pół Afryki, a na pami�tkę tego zdarzenia ustawił między dwiema czę?ciami ?wiata dwie skały, które zwano "słupami Heraklesa" - dzisiejszy Gibraltar i Ceuta. Wreszcie odnalazł owe woły, których strzegł dwugłowy pies i siedmio głowy smok. Herakles zbił psa i smoka, a bydło zabrał. Wtedy zjawił się sam Geriones. Był to olbrzym, który miał ciało nie jednego męża, a trzech, a więc trzy głowy, trzy pary r�k i nóg. Mógł walczyć od ?witu do nocy, bo gdyby jedno ciało ogarnęło zmęczenie, dwa inne były by zdrowe i wypoczęte. Herakles położył go kilkoma strzałami. W Mykenach woły te ofiarowano Herze, a Heraklesa wysłano po złote jabłka Hesperyd.

Gaja podarowała Herze z okazji jej ?lubu z Zeusem ?liczn� jabłoń, która rodzi złote owoce. Hera zasadziła drzewo w ogrodzie bogów, na najdalszym zachodzi, gdzie dzień i noc się spotykaj�, i kazała je pilnować trzem siostrom, Hesperydom. Na drzewie siedział stugłowy, nie?miertelny smok, mówi�cy we wszystkich językach na ziemi. Bohater nie my?lał walczyć ze smokiem. Zaszedł do Atlasa, jednego z tytanów, co na swojych mocnych barkach trzyma cały swiat. Pozdrowił go grzecznie i poprosił, żeby przyniósł jabłka, a on potrzyma przez trochę ziemię. Atlas zgodził się, poszedł i zerwał trzy złote owoce, lecz gdy wrócił, nie chciał już wzi�ć na swe barki ?wiata. "Odpocznę sobie, a ty się trochę pomęcz" powiedział do niego. Bohater przel�kł się nienażarty, gdyż wcale nie miał ochoty stać tak całe życie z ziemi� na plecach. Ale nie dał po sobie tego poznać, mowi�c, że owszem, robota mu się podoba, tyle że jest do niej nieprzyzwyczjony, ?le ułożył sobie firmanent i prosi, aby mu przez chwilę jeszce potrzymał. Dobroduszny olbrzym położył jabłka na ziemi i znów wzi�ł na plecy sklepienie. Herakles bez słowa zabrał jabłka i odszedł.

Tymczasem w mykenach Eurysteus nie posiadał się z rado?ci. Wymy?lił Heraklesowi ostatni� pracę. Polecił sprowadzić mu z piekła samego Cerbera. Zatroskał się bohater i z niepewno?ci� spojrzał w niebo. Nie chciał jeszcze umierać, a tu posyłaj� go na pewn� zgubę. Lecz prędko otrz�sn�ł się z tych my?li - przecież była to jego ostatnia praca. Spełni, co mu nakazano. Ale wpierw chciał się przygotować nim ruszy w drogę. Udał się do Eleuzis i prosił, żeby go wtajemniczono w misteria. Oczy?ciwszy się ze wszystkich grzechów przybył do miasta Tajnaros, gdzie byłow wej?cie do podziemia. Nie zwierzał się nikomu i noc� w?lizn�ł się do zaklętej pieczary prowadzacej do Hadesu. Zjawił się tak nagle, że na jego widok cienie, upiory i szkarady piekielne zaczęły uciekać. To dodało mu otuchy. ?miało stan�ł przed Hadesem i powiedział, o co mu chodzi. Bóg rozgniewał się i chciał uderzyć go berłem, ale Herakles prędko wyci�gn�ł strzałę i strzałem z łuku dotkliwie zranił nie?miertelnego. W podziemiu nie było lekarza, więc król piekieł musiał udać się na Olimp, gdzie go medyk opatrzy. Tymczasem Herakles odszukał Cerbera, zaszytego w najciemniejszym k�cie Tartaru. Pies bronił się rozpaczliwie, lecz heros trzymał go mocno, aż wyprowadził na ?wiatło dzienne. Tedy Cerber spokorniał, i tylko żało?nie wył ze smutku. Eurysteus w piwnicy się schował, gdy dano mu znak, że Herakles idzie ku bram miasta z psem z Hadesu. kazał mu powiedzieć przez herolda, aby psa pu?cił, a sam on miał sobie już pój?ć. Uwolniony Cerber jednym susem znalazł się w Tartarze i ze skomleniem przypadł do nóg Hadesa, jakby go prosił, aby więcej nie musiał wychodzić na powierzchnię.

Herakles, spełniwszy pokutę, postanowił powtórnie się ożenić. Wła?nie nadarzyła się ku temu okazja, bo pewien bardzo bogaty król ogłosił, że wyda sw� jedynaczkę za tego, który przewyższy go w strzelaniu z łuku. Heros stan�ł do zawodów i zwyciężył. Lecz królewscy bracia nie chcieli oddać mu siostry. Mówili, że miewa on czasami napady szału i znów mógłby zabić żonę i dzieci. Bohater tak się rozgniewał, ze jednego z nich u?miercił. Za rozlanie niewinnej krwi bogowie nawiedzili go ciężk� niemoc�. Aby się wyleczyć, poszedł do Delf, zasięgn�ć rady wyroczni. Lecz Pytia nie chciała z nim rozmawiać, co doprowadziło go do w?ciekło?ci tak wielkiej, ze spl�drował ?wiatynię. Apollo stan�ł z nim do walki i nie wiadomo jakby się skończył ów spór, gdyby Zeus nie rozdzielił ich swymi piorunami. Na radzie olimpijskiej postanowiono oddać go za karę na trzyletni� służbę do królowej Omfali. Była to dziwna osoba. Miała piękne państwo, wielki dwór i niezmierzon� ilo?ć bogactw, lecz wszystko było u niej inaczej. Kobiety zajmowały się rzemiosłem wojennym, a mężczy?ni robotami domowymi. Musiał więc Herakles zdj�ć okrycie z lwiej skóry i przywdziać niewie?cie szaty, a miast ukochanej maczugi dano mu do ręki k�dziel i posadzono przy krosnach. Była top niewola cięższa i bardziej haniebna niż u króla Myken. Omfala przystroiła się w zbroję bohatera i na oczach całego dworu biła go pantoflem po gębie.

Po trzech, ciężkich dla niego latach skończył się okres trzyletniej służby. Herakles ubrał się jak dawniej i bez pożegnania opu?cił pałac królowej. Owiało go szerokie powietrze ziemi, poczuł się na nowo zdrowy i silny. Zakładał mista, dusił potwory a zbójców wieszał na gałęziach. Wszyscy bogowie go kochali. Oprócz Hery, naturalnie. Atena nieraz osłaniała go sw� tarcz�, Hermes wyprowadzał go z manowców na dobrż drogę, Dionizos zapraszał do stołu, przy którym zawsze lało się wino. W jednym kraju zakochał się w pięknej królowej i poj�ł j� za żonę.

Ów królewna nazywała się Dejanira. Patrzyła na swego małżonka z zachwytem i podziwem. Herakles nie był podobny do innych ludzi. Długoletnie spotkania z potworami i olbrzymami spowodowały, że rozrósł się i miał więcej siły. Podeszwy od nóg stwardniały tak bardzo, że były mocniejsze i grubsze od sandałów. Prze?cigał kozy i jelenie w biegu. Nie dotykał go skwar i niepogoda. Skóra pociemniała mu jak br�z. Biło od niego zdrowie szerokich pól, nocy pod gołym niebem, tłustych ćwierci mięsa. W płaszczu z lwiej skóry, ze wspaniał� grzyw� włosów opadaj�cych na ramiona, z gwiazdami oczu w?ród gęstego zarostu. Był po prostu piękny jak�? pierwotn� urod�.

Dejanira przy nim wygl�dała jak jaka? mrówka. Co chwila brał j� na ręce, by nie utrudziła swych stóp na kamienistej drodze. A gdy przechodzili przez głębokie strumienie, jego broda zanurzała się w wodzie i wówczas wygl�dał jak jaki? rzeczny bóg, dobry i potężny. Wędrowali. Herakles pragn�ł teraz założyć gdzie? dom, w którym mógłby odpoczywać, mieć jaki? kawałek ziemi, by sadzić kapustę i wieczorami przy kielichu opowiadać swym s�siadom swoje przygody. Gdy stanęli nad pewna rzek� szukaj�c brodu, spotkali centaura Nessosa, który ofiarował się przenie?ć na swym grzbiecie Dejanirę. Lecz gdy heros oddalił się o kilka kroków, podstępny centaur zacz�ł uciekać. Herakles strzelił do niego z łuku i go zabił. Nessos umierawszy rzekł do Dejaniry: "Jeżeli chcesz mieć niezawodny ?rodek, aby na zawsze zachować dla siebie miło?ć twego męża, nabierz trochę mojej krwi, która jest w tych sprawach cudnym lekarstwem". W tej chwili Herakles zawołał z przeciwnego brzegu: "Co robisz tam tak długo? Pozostaw go, niech zgnije, i chod? do mnie". - "Idę już!" - krzyknęła Dejanira i prędko schowała pod sukni� flakonik z krwi� centeura.

Dejanira była bardzo zazdrosn� zon�. Każd� kobietę traktowała jak rywalkę. Oczywi?cie myliła się, gdyż bohater kochał j� całym swym wielkim sercem. Chc�c być bardziej pewna, że m�ż jest wierny, postanowiła wypróbować centaurowe lekarstwo. Krew Nessosa wylała do miednicy i wyprała w niej koszulę Heraklesa. Koszula zabarwiła się pięknym szkarłatem i Herakles ubrał się w ni�, gdy szedł składać ofiarę Zeusowi. Nessos zem?cił się straszliwie. Jego krew była okrutnym jadem, który przesi�kł w ciało, wżarł się w nie i zacz�ł je trawić szalonym ogniem bólu. Herakles krzyczał i darł z siebie nieszczęsn� koszulę, aż strzępy odpadały razem z kawałami mięsa. Płakał. Herakles płakał pod wpływem niebywałych wprost katuszy, jakie na niego sprowadziła słaba, kochaj�ca niewiasta. Nie było już dla niego ratunku. Dejanira powiesiła się z rozpaczy. A bohater zawlókł się na wzgórze, sam ułożył sobie stos pogrzebowy, rozesłał na nim skórę lwa, pod głowę podłożył sobie maczugę i tak legła, by zywcem spłonęło jego ciało. Ledwie jednak pierwsze płomienie go dosięgnęły, a rozległ się huk gromu i błyskawice zorały ciemne niebo. Przestał cierpieć. Podpłynęła ku niemu chmura i na niej odjechał do nieba. U wrót Olimpu czekała Iris z Nike, aby mu włożyć wieniec na głowę. Zeus zszedł z tronu i wzi�ł go w ramiona. Uczynił go nie?miertelnym a Hera, zapomniawszy o gniewie, podarowała mu za żonę Hebę, sw� córę, boginię młodo?ci.