Karolina Trzewik
Wywiad z Nieokreśloną
Nieokreślona jest jedną z nastolatek z mojego otoczenia, nie jest ważne ile ma lat, gdzie
chodzi do szkoły, jaki ma kolor włosów itp. To mało znaczące szczegóły. Dziś występuje
w roli przedstawicielki anorektyczek, dziś będzie tylko przypadkiem osoby chorej na
Anorexia Nervosa
Wiem, że nie będzie ci łatwo o tym mówić, ale chciałabym abyś opowiedziała mi o swojej
chorobie.
- To nie będzie trudne, ponieważ nauczyłam się mówić o tym jak o historii z filmu lub książki. To
zaczęło się& Ciężko dokładnie określić& Anoreksja nie rodzi się ot tak to długotrwały proces.
Po raz pierwszy pomyślałam o tym, aby się odchudzać tak naprawdę jakieś dwa lata temu po
śmierci ojca. Był dla mnie najbliższą osobą,. Matka zapracowana żyła zawsze obok, zawsze
szybko, zawsze gdzieś nigdy tu& Na początku tylko nie jadłam słodyczy, potem zaczęłam
regularnie ćwiczyć, a na końcu postanowiłam liczyć kalorie.
Kiedy było ci ciężko?
-Gdy musiałam jeść przy rodzicach, na uroczystościach, gdy widziałam tort, ale nie mogłam go
tknąć bo był zbyt kaloryczny. Potem po prostu jadłam mało cały miesiąc, aby na urodzinach
delektować się jednym kawałkiem tortu.
Czy kiedykolwiek czułaś się lepsza od jedzących?
- Owszem - zawsze gdy porównywałam ich gigantyczne porcje z moimi, zawsze gdy mówiłam:
 nie, dziękuje do kogoś kto proponował mi słodycze.
Co sprawia, że anoreksja nie jest prosta do wyleczenia?
- Nie wiem dokładnie, mogę ci za to powiedzieć dlaczego nazywa się ją przyjaciółką. Dla osób
jedzących myślenie anorektyczki jest chore, więc możesz nie zrozumieć tego do końca. Ana
daje ci paradoksalnie siłę mimo, że nie jesz nawet 1/5 tego co potrzebujesz. Siłę fizyczną, aby
po dwóch kromkach chrupkiego pieczywa zrobić 500 brzuszków, psychiczną, aby myśleć, czuć,
uczyć się.
Zastanawia mnie fizyczny aspekt anoreksji. Jedzenie daje siłę, głodni stajemy się wredni,
z
li, zmęczeni- nie czułaś nigdy tego? Nie miałaś bolesnego ssania z żołądku, zawrotów
głowy itp.?
- Miałam, ale nauczyłam się z nimi radzić. Nauczyłam się opanowywać głód, sprawiać aby był
mniej dotkliwszy. Pomagało mi gdy czymś się zajęłam, w szkole żułam gumę, w domu piłam
dużo wody. Najgorszy był tzw.  marsz kiszek - nienawidziłam siebie, gdy żołądek odzywał się w
czasie lekcji albo podczas oglądania filmu u koleżanki. Ból brzucha czy mięśni? Nauczyłam się
traktować go jako cierpienie, które zaprowadzi mnie do celu, coś co musze przetrzymać, aby
potem było lepiej. Najgorsze było, gdy kichałam albo śmiałam się za mocno szczególnie w
ostatnimi stadium choroby. Nauczyłam się być silna i nie okazywać zmęczenia, kilka razy
mdlałam, czasem miałam zawroty głowy, czasem musiałam przytrzymać się ściany aby nie
upaść - ot takie drobnostki. Czy byłam wredna? Ponoć tak, ale chyba nie bardziej niż zwykle,
kłóciłam się, nienawidziłam pytań o jedzenie itp.
A inni? Jak na twoją chorobę zareagowano w szkole, wśród przyjaciół, znajomych? Czyje
opinie były ważne, jak zmieniał się ich stosunek do ciebie przed i po?
- Inni& Na początku choroby byłam aspołeczna, nie dbałam o popularność, byłam małą szarą
myszką zagubioną wśród ludzi. Kilka osób nazywałam przyjaciółmi, ale przeważnie spędzałam
czas samotnie. W szkole zauważyła to pielęgniarka i nauczycielka, powiedziała mamie, która
nagle zaczęła zwracać na mnie uwagę. Przyjaciele? Hm& . Owszem przejęli się, ale tylko trochę
właściwie nie nazwałabym ich dziś przyjaciółmi Znajomi zauważyli- ciężko było nie zauważyć- i
traktowali mnie jak ewenement, okaz. Kiedyś koleżanka ujęła mój przegub i powiedziała:  ale ty
jesteś kruchutka . Liczyła się opinia innych- cholernie pragnęłam akceptacji, docenienia mnie,
pochwał, komplementów itp.
Twoja najmniejsza waga?
- Czy to ważne? Powiedzmy, że z rozmiaru XL zeszłam na S. Waga i wzrost to tylko cyferki nie
oddają sedna anoreksji.
Myślałaś kiedyś  zdrowie to nie moja sprawa?
- Inaczej - nie myślałam o zdrowiu będąc anorektyczką. Anoreksja nie jest czymś racjonalnym -
to raczej swoisty obłęd, uzależnienie& Jedzenie, jak sprawić aby nie jeść, jak spalić kalorie, jak
odmawiać. Tyle spraw ważniejszych niż zdrowie& Zdrowie? To takie abstrakcyjne, coś co
docenia się, gdy jest z
le a ja nie wylądowałam w szpitalu&
& ale u lekarza.
- Tak. U psychiatry. Ludzie boją się psychiatry, a to normalny lekarz tylko, że od psychiki i duszy.
To on i terapia pomogły mi wyjść na prostą żywieniową.
Nie masz nawrotów?
- Jasne że mam! Długo jeszcze będę wspominać okres choroby. Najlepiej pamiętam
spojrzeniawtedy myślałam że są pełne zachwytu, dziś już wiem że to było raczej współczucie.
Komplementy, szczere komplementy dotyczące mojego wyglądu- wiesz jak to jest gdy kilka razy
w tygodniu słyszysz:  ale z ciebie laska ,  ale ty jesteś chuda ,  co robisz aby tak wyglądać? itp.
Wtedy promieniałam, czułam się dumna, ważna, wartościowa. Dopiero teraz poznałam
przyjaciół, którzy jak to powiedział Mark Darcy do Bridget:  Lubią mnie za to, jaka jestem. Lubią
moje wnętrze, doceniają moje zalety, a nie długie szczupłe nogi.
Co powiesz innym dziewczynom. Co robić, aby nie wpadły w sidła Any?
- Dziewczyna takie jak ja kiedyś czyli, niepewne siebie, swojej wartości, wrażliwe,
samokrytyczne trzeba kochać, lubić, rozmawiać z nimi, doceniać je za piękne drobnostki-
uśmiech, włosy, oczy. One potrzebują czuć się wartościowe, docenione, piękne. Chcą słyszeć
szczere komplementy. Trzeba pokazać im inną drogę na zrzucenie kilku kilogramów- rower,
pływanie, spacer, bieganie. Można iść z nimi do dietetyka, aby ustalił dietę, sprawić aby jedzenie
było smaczne, wartościowe, a jednocześnie niskokaloryczne. Oczywiście mówię tu o
początkach choroby, a nie gdy dziewczyna wygląda jak chodzący szkielet.
Co nauczyła cię choroba?
- Pokazała mi, że prawdziwi przyjaciele będą chcieli ci pomóc, nie odwrócą się, lecz podadzą
pomocną dłoń. Odnalazłam cel, coś co chcę robić w życiu- pomoc innym, może zostanę
psychologiem lub psychoterapeutką? Dziś doceniam siebie, znam swoje wady i zalety, delektuję
się i jem gdy mam na to ochotę oraz to na co mam ochotę.  Lubię siebie taką, jaką jestem ,
ponieważ piękne wnętrze przetrwa dłużej niż powłoka zewnętrzna :)