#title=Staroświecki sklep (fragment)
#params=290;1945;4;5
#HTMLInfo=courses\texts\Mt_05002.htm
Nie były to takie bardzo dawne czasy. Nie jestem przecież starym człowiekiem! A jednak wydaje mi się, jak gdyby wspomnienia o tamtych, dawno umarłych rzeczach pojawiały się w jakichś zamierzchłych basenach mroku i niemożliwości To wszystko, co się wtedy działo, jak wyglądało i jakie było w swej istocie, wydaje się tak odmienne od dzisiejszego aspektu rzeczy, że bardziej może niż inne - odleglejsze czasy, należy do dziedziny historii. Każdy, kto teraz przemierza ulice Warszawy i kto przemierzał je trzydzieści lub czterdzieści lat temu, wie, o czym mówię. O dawnym kochanym i zapomnianym świecie Warszawy z epoki przedhistorycznej, słowem sprzed Messalki. Były to czasy Celo de Merode, Gemmy Bellincioni, Kruszelnickiej, debiut Manowskiej... Słynny już jest dzisiaj epizod u Prousta, kiedy smak rozmoczonej w herbacie "madeleine'y" - smacznego paryskiego ciastka w kształcie konchy - przywodzi mu na pamięć całą istotę, cały smak dawnego i niepowrotnego życia. Dla mnie taką "madeleine'ą" dawnych warszawskich czasów jest sklep Wedla na rogu Hortensji - pozostawmy tej ulicy jej staroświecką i tak odpowiadającą dawnej atmosferze nazwę - i Szpitalnej Ilekroć wchodzę przez próg do tego wnętrza, najdawniejszego, jakie pamiętam w Warszawie, tyle razy przypomina mi się - nie, nawet nie przypomina, odżywa po prostu świat pocztówek, operetki, tramwajów konnych, stójkowych i oficerów rosyjskich. Jednocześnie ogarnia mnie to poczucie bezpieczeństwa, jakie odczuwa się teraz czasami na głębokiej prowincji: wrażenie, że nic nieoczekiwanego nie zajdzie, nie spotka żadna przygoda, że różowe i niebieskie panie, wymalowane na suficie, nie zmienia się w dobre czy złe wróżki. A jednak w tym sklepie spotkała mnie kiedyś przygoda. Widzę ją jak gdyby przez sen - i nawet przychodzi mi czasem do głowy, ze może jej wcale nie przeżyłem? Może moja wyobraźnia dziecinna, podniecona czytaniem książek pełnych przygód, podszepnęła mi we śnie to widowisko?