Filozofia
ARYSTOTELES ze Stagiry (384-322 p. n. e)
Øð krytyka teorii idei Platona  Arystoteles uważaÅ‚, że nie ma Å›wiata idei
Argument trzeciego człowieka  człowiek używa pojęć które nie są ani ideą ani
nazwą własną.
Teoria zbioru:
A B Ä…ð istnieje tylko jeden Å›wiat  Å›wiat empiryczny (rzeczy jednostkowych)
Zbiór Zbiór
Idei rzeczy skończonych
Øð podziaÅ‚ filozofii na:
TeoretycznÄ… (episteme)  wiedza dla samej wiedzy (nie istnieje praktyka)
PraktycznÄ… ( fronesis)  roztropność; rozsÄ…dek  rodzaj intuicji ßð wiedza moralna
przekazana przez doświadczenia
Øð podstawowe kategorie metafizyki Arystotelesa:
Materia
Forma każdą rzecz można zdefiniować, dzięki tym kategoriom
Energia
Entelechia (cel)
Øð etyka Arystotelesa  żyć i dziaÅ‚ać zgodnie z rozumem; dobry czÅ‚owiek to moralny
człowiek; definiuje go jako istotę rozumną, dobry człowiek spełnia teorię cnót; etyka
nie jest kwestiÄ… teorii, bazuje na praktyce.
Øð teoria cnót (etyka w wymiarze indywidualnym)  Idea  sÅ‚usznego Å›rodka  zÅ‚otego
środka; racjonalność wiąże się z odrzuceniem skrajności ( tzn. nie kierować się
emocjami). Cechy: męstwo, szczerość, odwaga, sprawiedliwość, godność, przyjaz
Å„ 
dla tych cech; IstniejÄ… tzw. Åšrodki ZÅ‚ote.
Øð polityka jako część etyki
Øð idea zoon politikon  oznacza, że czÅ‚owiek nie jest zwierzÄ™ciem politycznym, a
jedynie zwierzęciem wspólnotowym. Człowiek jest z natury zwierzęciem
wspólnotowym  potrafi we wspólnocie ujawnić swoje pozytywne cechy.
Øð Arystoteles byÅ‚ twórcÄ… klasycznej definicji prawdy  prawda to zgodność sÄ…du z
rzeczywistością, faktami.
EPIKUR z Samos (ok. 341-270 p. n. e)
Øð polemika z Platonem, Arystotelesem  nie zaakceptowaÅ‚ ideologii intelektualnych,
ponieważ uważał, że zaniedbują one ich empiryczną stronę. Ważna staje się
cielesność.
Øð od poznania rozumowego do zmysÅ‚owego
Øð twierdzi, że dyskusje zawsze majÄ… swój koniec, sÅ‚owa muszÄ… przekÅ‚adać siÄ™ na
doświadczenie zmysłowe
Øð powrót do atomizmu  indeterminizm (wolna wola, dopuszczanie przypadku).
Øð etyka Epikura- hedonizm
Przyjemność podstawową kategorią etyki  doznawanie przyjemności staje się
fundamentem szczęścia człowieka. Należy więc dać zmysłom to co się im się z natury
należy  nie ma szczęścia bez przyjemności. Odczuwanie przyjemności wiąże się z
brakiem bólu, niepokoju duszy.
Øð epikurejski ideaÅ‚ mÄ™drca  przyjemność nie jest Å›lepÄ… pogoniÄ…. Po to mamy duszÄ™ aby
decydować (rozsądek  działania które kontrolujemy).
Øð gloryfikacja  życia ukrytego . Idea ogrodu (przeciwieÅ„stwo wspólnoty, paÅ„stwa). Do
osiągnięcia szczęścia człowiek potrzebuje tylko samego siebie. Nie potrzebni są więc
ludzie do szczęścia. Ważna jest pielęgnacja duszy ( ogródka ).