B/173: A.E.Powell - Ciało Astralne









Wstecz / Spis
Treści / Dalej
ROZDZIAŁ III: BARWY CIAŁA ASTRALNEGO
Dla jasnowidza jedną z podstawowych cech ciała astralnego jest nieustanna gra
barw, które odpowiadają uczuciom, namiętnościom i wzruszeniom oraz ich odbiciom
w astralnej materii. Wszystkie znane nam barwy, jak i te, których jeszcze nie
znamy, istnieją w każdej z wyższych sfer natury, lecz w miarę przechodzenia
z jednego poziomu na drugi, wyższy, stają się one coraz bardziej delikatne i
świetliste. Można więc uznać je za oktawy znanych nam barw. Nie jest możliwe
odtworzenie tych oktaw w sposób fizyczny na papierze i dlatego powinniśmy pamiętać
o tych faktach podczas oglądania barwnych ilustracji, przedstawiających ciało
astralne człowieka.
Poniżej podajemy wykaz głównych barw oraz uczuć, których te barwy są wyrazem:
Czarna w gęstych chmurach
nienawiść i złośliwość.
Czerwona lub ciemnoczerwone błyski z reguły na czarnym tle
gniew.
Szkarłatny obłok
drażliwość, skłonność do irytacji.
Świetlisty szkarłat na normalnym tle aury
szlachetne oburzenie.
Czerwonokrwista i posępnoczerwona
nieomylny, choć trudny do opisania
kolor, oznaczający zmysłowość.
Brunatnoszara, ciemna, ciężka, jedna z najczęściej spotykanych barw w
ciele astralnym
egoizm.
Brunatnoczerwona, ciemna, zbliżona do barwy rdzy, występująca zwykle
w równoległych pręgach na ciele astralnym
skąpstwo.
Zielonkawo-brązowa, rozświetlana błyskami ciemnej czerwieni lub szkarłatu

zazdrość. U zakochanego człowieka występuje w większej ilości.
Szara, ciężka, ołowiana
przygnębienie. Podobnie jak brunatnoczerwona
barwa skąpstwa układa się w równoległe pręgi, tworząc jakby klatkę.
Szarosina o wstrętnym i odpychającym odcieniu strach.
Karmazynowa, ciemna i ciężka
egoistyczna miłość.
Różowa
miłość nieegoistyczna. Kiedy jest szczególnie świetlista i zabarwiona
fioletem oznacza uduchowioną miłość ludzkości.
Pomarańczowa
pycha i ambicja. Występuje często razem z wrażliwością
i skłonnością do irytacji.
Żółta
intelekt, ma odcienie od ciemnego do złocistego oraz jasnoświetlistego
cytrynowego lub pierwiosnkowego.
Ciemnożółta ochra
znamionuje skłonność do wykorzystywania intelektu
do egoistycznych celów.
Jasna gumiguta
jest cechą człowieka wyższego typu.
Żółta pierwiosnkowa
oznacza intelekt oddany sprawom ducha.
Złocista
symbolizuje intelekt oddający się filozofii i matematyce.
Zielona
ma szereg znaczeń i wymaga starannego badania w celu poprawnej
interpretacji, najczęściej jednak oznacza zdolność adaptacji, przystosowania
się.
Szarozielona o mulistym wyglądzie
oznacza przebiegłość i skłonność
do oszustw.
Szmaragdowo-zielona
obrotność, pomysłowość i zaradność, stosowane bezinteresownie.
Błękitno-zielona, blada i świetlista
jest wyrazem głębokiej sympatii
i współczucia, połączonych ze zdolnością doskonałego przystosowywania się, którą
mogą dać tylko te barwy.
Jasnozielona (jabłkowa)
towarzyszy, jak się wydaje, dużej żywotności.
Błękitna, ciemna i jasna
oznacza religijne uczucia. Zawiera ona zwykle
różne odcienie od indygo do głębokiego fioletu i szaroniebieskiego.
Jasnoniebieska, podobna do ultramaryny lub kobaltu
symbolizuje oddanie
się wzniosłym, duchowym ideałom. Fioletowy odcień wyraża połączenie miłości
i nabożności.
Świetlista liliowo-błękitna, której z reguły towarzyszą złote gwiazdki

oznacza najwyższe uduchowienie i najszlachetniejsze duchowe dążenia.
Ultrafioletowa
charakteryzuje wyższy i czystszy rozwój psychicznych
zdolności.
Ultraczerwona
jest przejawem niższych psychicznych zdolności człowieka
uprawiającego zło i egoistyczne formy magii.
Radość przejawia się jako rozbłysk ciała astralnego i mentalnego oraz jako
szczególne, drobne marszczenie się powierzchni tego ciała. Wesołość objawia
się w nieco odmienny sposób
jako kipienie oraz stała pogodność.
Zdziwieniu towarzyszy nagły skurcz ciała mentalnego, który zwykle udziela się
także ciału astralnemu i fizycznemu. Jeżeli jest ono przyjemne, to rozjaśnieniu
ulega również pasmo przyjaznego uczucia; kiedy natomiast jest nieprzyjemne,
zwiększa się ilość brązowej i szarej barwy. Taki skurcz powoduje często nieprzyjemne
doznania, odbija się niekiedy na splocie słonecznym i wywołuje osłabienie i
mdłości; czasami potrafi także zaatakować serce, powodując jego silne bicie,
a nawet śmierć.
Ponieważ ludzkie uczucia rzadko kiedy występują w czystej postaci, należy pamiętać,
iż podane wyżej barwy sporadycznie mają doskonałą czystość; najczęściej są one
mieszane. Tak więc czystość wielu barw jest zaciemniana ciężkim, szarobrązowym
odcieniem egoizmu lub zawiera dodatek pomarańczowego koloru, będącego oznaką
pychy.
By móc w pełni zrozumieć znaczenie barw, należy wziąć pod uwagę jeszcze inne
względy, takie jak ogólny blask ciała astralnego, względną doskonałość lub niedokładność
jego konturów, świetlistość poszczególnych ośrodków siły itp.
Żółta barwa intelektu, różowa miłości i niebieska pobożności zawsze znajdują
się w górnej części ciała astralnego; barwy egoizmu, skąpstwa, chytrości oraz
nienawiści są w dolnej jego części; zmysłowe uczucia zazwyczaj unoszą się pomiędzy
tymi dwiema częściami.
Można więc powiedzieć, że u człowieka słabo rozwiniętego dolna część aury jest
raczej szersza niż górna, tak że ciało astralne ma wygląd jaja, którego cięższy
koniec znajduje się u góry. U ludzi bardziej rozwiniętych występuje odwrotna
sytuacja: cięższy koniec znajduje się na dole. Ale ciało ma zawsze skłonności
do zachowania symetrii, toteż takie odchylenia są chwilowe.
Każda cecha, wyrażająca się określoną barwą, ma swój specjalny typ materii
astralnej, a przeciętne położenie poszczególnych barw w ciele zależy od gęstości
(ciężaru) odpowiedniego rodzaju materii. Ogólną zasadą jest, że złe lub egoistyczne
cechy wyrażają się przy pomocy stosunkowo niskich wibracji grubszej materii,
podczas gdy dobre cechy, altruistyczne, znajdują swój wyraz w materii subtelniejszej.
To powoduje, że
na szczęście dla nas
dobre, pozytywne uczucia trwają dłużej
niż złe, a ich skutki utrzymują się długo w ciele astralnym, chociaż przyczyna,
która je wywołała, już przestała istnieć i została zapomniana. Bywa również
tak, że w ciele astralnym jednocześnie działają dwie wibracje o różnej prędkości
drgań, jak na przykład miłość i gniew. Ich skutki mogą rozwijać się obok siebie,
ale większą trwałością będą się odznaczały te, które występują na wyższym poziomie.
Wzniosła, bezinteresowna miłość i pobożność przynależą do najwyższego "atomicznego"
poziomu astralnego i mają swoje odbicie w odpowiedniej materii mentalnej sfery.
Docierają więc do ciała przyczynowego (wyższej części świata mentalnego), a
nie do niższych poziomów tegoż świata. Jest to bardzo ważny fakt, na który należy
zwrócić szczególną uwagę. A więc ego, które przebywa w wyższej części świata
mentalnego, podlega tylko oddziaływaniu bezinteresownych myśli. Niższe myśli
natomiast wpływają na permanentne atomy.
W rezultacie w ciele przyczynowym mogą występować luki, ale nie brzydkie barwy,
odpowiadające niższym uczuciom i myślom. Na przykład egoizm wyrazi się jako
brak miłości i sympatii. Kiedy jednak ustąpi on miejsca swojemu przeciwieństwu,
luka w ciele przyczynowym przestaje istnieć, wypełnia się.
Jakkolwiek wzmożenie barw wulgarnych w ciele astralnym nie znajduje bezpośredniego
wyrazu w barwach ciała przyczynowego, to jednak może przyćmić świetlistość barw
reprezentujących przeciwne zalety w ciele przyczynowym.
Aby należycie zrozumieć wygląd ciała astralnego, należy przede wszystkim zapamiętać,
że cząsteczki, z których się ono składa, pozostają stale w bardzo szybkim ruchu.
W większości wypadków barwne obłoki przenikają się wzajemnie, przetaczają jeden
nad drugim, pojawiają się i znikają. Kiedy się tak przesuwają, powierzchnia
tej świetlistej mgły przypomina nieco powierzchnię gwałtownie wrzącej wody.
Poszczególne barwy nie zachowują więc tego samego położenia, jakkolwiek istnieją
pewne normalne właściwe im położenia, w kierunku których ciążą i stale powracają.
Analizując barwy ciał astralnych u człowieka pierwotnego, przeciętnego i rozwiniętego,
wyodrębniamy pewne charakterystyczne cechy. Zgodnie z nimi mamy:
1. Typ człowieka pierwotnego (dzikiego)
występuje u niego przewaga
zmysłowości, chytrości, podstępności, egoizmu i chciwości. Ciemnoszkarłatne
plamy oznaczają skłonność do gwałtownych wybuchów gniewu; śladów uczuć miłości
i przyjaźni jest bardzo mało, a ślady intelektu i pobożności są najniższego
rzędu. Kontury ciała są nieregularne, barwy rozmazane, ciężkie i gęste. Całe
ciało robi wrażenie chaotycznego, skłóconego i nieopanowanego;
2. Człowiek przeciętny
jeszcze przeważa u niego zmysłowość, choć jest
jej znacznie mniej niż u człowieka pierwotnego; króluje także egoizm i nadal
występuje skłonność do oszustw dla osiągnięcia osobistych korzyści, chociaż
zielona barwa zaczyna ulegać podziałowi na dwa wyraźne odcienie, świadczące,
iż chytrość i przebiegłość przeistaczają się stopniowo w zdolność przystosowania.
W dalszym ciągu zaznacza się skłonność do gniewu, ale uczucie przyjaźni i pobożności
oraz intelekt są silniejsze i w wyższym stadium rozwoju. Na ogół barwy są bardziej
zdecydowane i jaśniejsze, choć żadna z nich nie jest w pełni zdecydowana. Zarysy
ciała astralnego są lepiej zaznaczone i regularniejsze;
3. Człowiek rozwinięty
prawie całkowicie zanikły u niego niepożądane
cechy; u szczytu ciała znajduje się pasmo barwy fioletowej, świadczące o obecności
aspiracji duchowych. Nad głową i dookoła niej występuje świetlisty obłok barwy
żółtej, oznaczającej intelekt. Nieco niżej znajduje się szerokie pasmo błękitu
pobożności, jeszcze niżej w poprzek tułowia jaśnieje szersze pasmo różowej barwy
przyjaźni i miłości, a w dolnej części widoczna jest duża ilość zieleni, oznaczająca
zdolność przystosowania się i sympatię. Barwy są jasne, świetliste i rozłożone
w wyraźne pasma, całość natomiast stwarza wrażenie ładu i doskonałego opanowania.
Ciało astralne w miarę rozwoju człowieka coraz bardziej upodabnia się do ciała
mentalnego i prawie całkowicie staje się jego odzwierciedleniem w grubszej materii
świata astralnego. Oczywiście oznacza to, że człowiek prawie całkowicie rozciągnął
kontrolę swojego umysłu nad pragnieniami i nie pozwala wodzić się na bezdroża.
Podlega on, rzecz jasna, okolicznościowym rozdrażnieniom i niepożądanym zachciankom,
ale już umie bronić się przed nimi i nie ulegać im. Na jeszcze wyższym szczeblu
rozwoju ciało mentalne staje się z kolei odbiciem ciała przyczynowego, ponieważ
człowiek uczy się teraz stosować wyłącznie do podniet wyższego "ja"
i zgodnie z nimi kierować swoim rozsądkiem.
Tak więc ciała astralne i mentalne mają bardzo mało własnych, charakterystycznych
barw, są raczej odzwierciedleniem ciała przyczynowego
w takim stopniu, w jakim
pozwalają na to niższe oktawy barw. Charakteryzuje je opalizacja barw, podobna
do gry światła macicy perłowej, nie dająca się zupełnie opisać.
W ciele astralnym rozwiniętego człowieka występuje pięć prędkości wibracji,
a u człowieka przeciętnego jest ich co najmniej dziewięć z domieszką różnych
odcieni. Wielu ludzi ma 50 lub 100 prędkości, skutkiem czego powierzchnia ciała
rozpada się na wielką ilość małych wirów i krzyżujących się prądów, które ścierają
się ze sobą w wielkim zamieszaniu. Jest to wynikiem niepotrzebnych wzruszeń
i zmartwień, wypełniających życie przeciętnego człowieka na Zachodzie i pochłaniających
dużą część jego energii.
Ciało astralne wibrujące jednocześnie pięćdziesięcioma różnymi sposobami jest
nie tylko szpetne, ale również stanowi poważne utrapienie. Można je porównać
do ciała fizycznego dotkniętego w poważnym stopniu porażeniem, do ciała, w którym
wszystkie mięśnie drgają równocześnie i bezładnie. Astralne przejawy tego stanu
są zaraźliwe i udzielają się każdej wrażliwej osobie, która się zbliży, wywołując
w niej bolesne uczucie niepokoju i zmartwienia. Właśnie dlatego, że miliony
ludzi ulegają w ten sposób niepotrzebnym pragnieniom i uczuciom, osobom wrażliwym
jest tak trudno żyć w wielkim mieście lub poruszać się wśród tłumu. Te stałe
zaburzenia astralne mogą nawet oddziaływać za pośrednictwem sobowtóra eterycznego
na system nerwowy i wywoływać choroby nerwowe.
Ośrodki zapalne w ciele astralnym są podobne do czyraków i wrzodów w ciele
fizycznym; są nie tylko bardzo bolesnymi, ale także słabymi punktami, przez
które uchodzi siła życiowa. W praktyce nie są odporne na niekorzystne wpływy
i blokują dopływ dobrych. Niestety taki stan jest często spotykany. Lekarstwem
może być eliminowanie zmartwień, strachu i utrapień. Uczeń okultyzmu nie może
mieć osobistych uczuć, podlegających zewnętrznym ujemnym wpływom w jakichkolwiek
warunkach.
Jedynie małe dzieci mają białą lub prawie bezbarwną aurę, ponieważ barwy pojawiają
się dopiero w miarę rozwoju cech osobowości. Ciało astralne dziecka często przedstawia
najpiękniejszy widok: jego barwy są czyste i świetliste, wolne od plam zmysłowości,
chciwości, złej woli i sobkostwa; dziecko przynosi je z ostatniego swojego życia

niektóre dobre, niektóre złe, co daje możliwość zobaczenia przyszłego życia.
Żółta barwa, znajdująca się zawsze w pobliżu głowy, jest źródłem wyobrażeń
o aureoli, otaczającej głowy świętych, gdyż kolor żółty najłatwiej dostrzec
osobie, znajdującej się na progu jasnowidzenia. Niekiedy dzięki szczególnej
aktywności intelektu barwa żółta staje się widzialna nawet w materii fizycznej,
tak iż może ją dostrzec zwykły fizyczny wzrok.
Ciało astralne stanowi pewną uporządkowaną całość, w której są ułożone jego
barwy. Nagły wybuch namiętności lub uczucia może narzucić całej lub prawie całej
materii inną prędkość wibrowania, wywołując przez to nieoczekiwane skutki, podobne
do przejścia potężnego huraganu, co powoduje pomieszanie wszystkich barw. Przy
nagłym przypływie uczucia czystej miłości, kiedy matka chwyta swoje dziecko
w objęcia i pokrywa pocałunkami, jej ciało astralne zostaje gwałtownie wstrząśnięte,
a zwykłe barwy chwilowo zastępuje różowy kolor miłości.
Analiza tego zjawiska wykryła cztery odrębne skutki:
1. W ciele astralnym można zaobserwować zwoje lub wiry o żywej barwie, wyraźnie
zarysowane, stwarzające wrażenie trwałych, nasycone mocnym, jasnym światłem
wewnętrznym. Każdy z nich w swej istocie jest myślokształtem, powstałym w tonie
ciała astralnego; myślokształtem, który ma się z niego wyłonić i skierować w
stronę przedmiotu uczucia. Te wirujące obłoki żywego światła są niezwykle miłe,
choć trudne do opisania.
2. Całe ciało astralne jest pokryte poziomymi, wibrującymi pręgami szkarłatnego
światła, znacznie trudniejszymi do opisania z powodu niezwykle dużej prędkości
ich ruchu.
3. Ciało astralne jest pokryte czymś w rodzaju błony koloru różowego, co sprawia,
że jego zawartość jest widziana jak przez barwne szkło.
4. Szkarłatny blask wypełnia całe ciało astralne, przenikając w pewnym stopniu
inne barwy; gdzieniegdzie zagęszcza się on w nieregularne, unoszące się wiązki,
swoim kształtem przypominające na wpół uformowane obłoki.
Ta gra barw nie trwa dłużej niż kilka sekund, po czym ciało astralne powraca
do swojego normalnego stanu, ponieważ poszczególne rodzaje materii, zgodnie
ze stopniem swej gęstości, wracają do właściwej im sfery ciała. Niemniej należy
podkreślić, że każdy wybuch uczucia zwiększa nieco ilość szkarłatu w górnej
części owalu i ułatwia ciału astralnemu reagowanie na następną falę miłości.
W ciele astralnym człowieka, który często przeżywa intensywny wzlot pobożności,
tworzy się duży obszar błękitnej barwy. Skutki tego rodzaju impulsów kumulują
się i sumują; ponadto promieniowanie żywych wibracji miłości i radości wywiera
dobry wpływ na innych. Nagły wybuch pobożności u mniszki pogrążonej w kontemplacji
wytwarza niemal identyczny rezultat, z tą tylko różnicą, że dominująca jest
barwa niebieska.
W razie wybuchu niepohamowanego gniewu zwykłe tło ciała astralnego zostaje
zaciemnione zwojami lub wirami ciężkich i czarnych jak sadza mas, naładowanych
błyskawicami i piorunami, które zapalają się od sinego ognia wyładowującej się
nienawiści. Kiedy ogniste strzały nieopanowanej wściekłości wydobywają się z
ciała niczym błyskawice, można zaobserwować, jak kłęby tych samych ciemnych
chmur przewalają się w całym ciele. Te straszne błyskawice potrafią jak miecz
przebijać inne ciała astralne oraz przysparzać ludziom cierpienia.
W takim wypadku wybuch wściekłości sprawia, że materia ciała astralnego łatwiej
poddaje się takim niepożądanym wibracjom.
Nagły wstrząs wywołany przerażeniem w jednej chwili nasyca całe ciało astralne
osobliwą szarą mgłą; jednocześnie występują poziome pręgi tej samej barwy, wibrujące
z taką gwałtownością, że trudno jest rozróżnić pojedyncze linie. Rezultat jest
nieopisanie upiorny: na jakiś czas znika wszelkie światło, a szara masa trzęsie
się jak galareta.
Przypływ fali uczucia nie ma zbytniego wpływu na ciało mentalne, chociaż na
pewien czas może mu uniemożliwić oddziaływanie na mózg fizyczny, ponieważ ciało
astralne, będące pomostem między ciałem mentalnym a mózgiem, nie ma możliwości
przekazywania żadnych wibracji, które w danej chwili nie są zgodne z jego wibracjami.
Podane wyżej przykłady odnoszą się do skutków nagłych, chwilowych wybuchów
uczucia. Podobne efekty, choć o bardziej trwałym charakterze, powstają pod wpływem
określonych predyspozycji lub cech charakteru.
Kiedy przeciętny człowiek zakocha się, jego ciało astralne ulega całkowitej
przemianie, tak iż trudno poznać, że należy ono do tej samej osoby. Znika egoizm,
skłonność do skąpstwa i oszustwa. Dolna część owalu wypełnia się zwierzęcymi
namiętnościami, które wybitnie się rozwijają. Zielona barwa, symbolizująca chęć
przystosowania się, ustępuje miejsca szczególnej brązowo-zielonej barwie zazdrości.
Wielka aktywność tego uczucia przejawia się w postaci szkarłatnych błysków gniewu.
Te niepożądane zmiany są jednak z nadmiarem równoważone wspaniałym pasem szkarłatu,
wypełniającym wielką część owalu u góry. Przez pewien czas jest to cecha dominująca
i całe ciało astralne jaśnieje jego światłem. Pod jej wpływem błotnisty koloryt
ciała astralnego zazwyczaj znika, a barwy stają się świetliste i wyraźne, zarówno
te dobre, jak i złe. Jest to objaw intensyfikacji życia w rozmaitych kierunkach.
Błękit pobożności i samooddania wyraźnie się poprawia, a nawet na szczycie ciała
pojawia się w niewielkich ilościach fiolet, co z kolei świadczy o możliwości
bezinteresownego reagowania na prawdziwie wzniosły ideał. Chwilowo całkowicie
zanika żółta barwa intelektu
fakt, który może być uważany przez cynika za
charakterystyczną cechę tego stanu.
Ciało człowieka popędliwego, skłonnego do irytacji, ma znamienną cechę
szeroką
wstęgę szkarłatnego koloru. Ponadto jego ciało na całej powierzchni jest pokryte
drobnymi plamkami tej samej barwy, podobnymi do poruszających się znaków zapytania.
U skąpca chciwość, egoizm, skłonność do oszustwa i chęć przystosowania się
są wzmocnione, ale zmniejszeniu ulega zmysłowość. Najciekawszą zmianą jest jednak
pojawienie się osobliwej serii równoległych linii poziomych dookoła ciała, tworzących
jakby klatkę. Jej pręty są ciemnobrunatne, niemal w kolorze palonej sjeny.
Przywara skąpstwa, jak można sądzić, powoduje na pewien czas zahamowanie rozwoju
osobowości i bardzo trudno otrząsnąć się z niej, kiedy się już mocno zakorzeni.
Stan głębokiego przygnębienia, depresji, wytwarza bardzo podobny skutek, z
tą jednak różnicą, że barwa szara zastępuje brązowy kolor skąpstwa. Wygląd ciała
astralnego dotkniętego depresją jest szczególnie posępny i przygnębiający dla
obserwatora. Żaden stan uczuciowy nie jest tak zaraźliwy jak przygnębienie.
U człowieka słabo rozwiniętego intelektualnie, lecz szczerze pobożnego, ciało
astralne przybiera charakterystyczny wygląd. Ślad fioletu przemawia za zdolnością
reagowania przez niego na wzniosły ideał. Błękit pobożności jest wyjątkowo mocno
rozwinięty, ale żółtej barwy intelektu jest niewiele. Występuje natomiast dość
znaczna doza uczuciowości i chęci przystosowania się, ale jest także więcej
niż przeciętnie zmysłowości; rzuca się w oczy skłonność do oszustwa, chytrość
i egoizm. Barwy są rozłożone nieregularnie, co wskazuje na nieokreśloność wyobrażeń
religijnych tego człowieka. Wybujała zmysłowość idzie często w parze z religijnym
usposobieniem. Prawdopodobnie wynika to z faktu, że ludzie tego typu żyją głównie
w sferze swoich uczuć i raczej kierują się nimi, niż poddają je kontroli rozumu.
Naukowiec stanowi jaskrawy kontrast z poprzednim typem. Nie ma u niego pobożności,
zmysłowość jest poniżej przeciętności, ale intelekt wykazuje rozwój ponad normę.
Uczucia przyjaźni oraz chęć przystosowania się występują w znikomej ilości i
są pośledniego rodzaju. Dominuje natomiast egoizm, skąpstwo, zazdrość. Wielki
stożek pomarańczowej barwy, jaśniejący pośrodku złocistożółtej barwy intelektu,
znamionuje pychę i ambicję związaną ze zdobytą wiedzą. Nawyk naukowego, uporządkowanego
myślenia powoduje, iż barwy układają się w regularne pasma, a linie rozgraniczające
je są wyraźne i jasno zarysowane.
Warto jeszcze zasygnalizować, że dźwięki oraz barwy są środkiem porozumiewania
się z elementalami, tak ściśle związanymi z astralnym ciałem człowieka. W literaturze
często można spotkać mgliste i zagadkowe aluzje do języka barw oraz do faktu,
że w starożytnym Egipcie rękopisy świętych pism były sporządzane barwnym pismem,
a za pomyłki karano śmiercią. Dla elementali barwy są równie zrozumiałe, jak
słowa dla człowieka.