ą Stosunek Świadków Jehowy do Świąt
Wielkanocnych�
Autor:
Jan Lewandowski
Do druku przygotował:
SCORP1ON
J 8:44 ąWy macie diabła za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca. Od początku był
on zabójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, od
siebie mówi, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa.�
Prz 30:5-6 ąKażde słowo Boga w ogniu wypróbowane, tarczą jest dla tych, co Doń się
uciekają.(6) Do słów Jego nic nie dodawaj, by cię nie skarał: nie uznał za kłamcę.�
Ap 22:18 ąJa świadczę każdemu, kto słucha słów proroctwa tej księgi: jeśliby ktoś do nich
cokolwiek dołożył, Bóg mu dołoży plag zapisanych w tej księdze.�
Ap 22:19 ąA jeśliby ktoś odjął co ze słów księgi tego proroctwa, to Bóg odejmie jego udział
w drzewie życia i w Mieście Świętym - które są opisane w tej księdze.�
2Kor 4:2 ąUnikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące, nie uciekamy się do
żadnych podstępów ani nie fałszujemy słowa Bożego, lecz okazywaniem prawdy
przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga osądowi sumienia każdego człowieka.�
Prz 19:5 ąFałszywy świadek nie ujdzie karania, kto kłamstwem oddycha, nie zdoła się
wymknąć.�
Prz 19:9 ąFałszywy świadek nie ujdzie karania, zginie - kto kłamstwem oddycha.�
Prz 28:13 ąNie zazna szczęścia, kto błędy swe ukrywa; kto je wyznaje, porzuca - ten
miłosierdzia dostąpi.�
Syr 34:4 ąCo można oczyścić rzeczą nieczystą? Z kłamstwa jakaż może wyjść prawda?�
Ap 22:15 ąNa zewnątrz są psy, guślarze, rozpustnicy, zabójcy, bałwochwalcy i każdy, kto
kłamstwo kocha i nim żyje.�
Syr 36:19 ąJak podniebienie rozróżni pokarm z dziczyzny, tak serce mądre - mowy
kłamliwe.�
Ef 5:6-17 ąNiechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowami, bo przez te [grzechy] nadchodzi
gniew Boży na buntowników.(7) Nie miejcie więc z nimi nic wspólnego!(8) Niegdyś bowiem
byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości!
(9)
Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda.(10) Badajcie,
co jest miłe Panu.(11) I nie miejcie udziału w bezowocnych czynach ciemności, a raczej
piętnując, nawracajcie [tamtych]!(12) O tym bowiem, co u nich się dzieje po kryjomu, wstyd
nawet mówić.(13) Natomiast wszystkie te rzeczy piętnowane stają się jawne dzięki światłu, bo
wszystko, co staje się jawne, jest światłem.(14) Dlatego się mówi: Zbudz
się, o śpiący, i
powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus.(15) Baczcie więc pilnie, jak postępujecie, nie
jako niemądrzy, ale jako mądrzy.(16) Wyzyskujcie chwilę sposobną, bo dni są złe.(17) Nie
bądz
cie przeto nierozsądni, lecz usiłujcie zrozumieć, co jest wolą Pana.�
J 8:32 ąi poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli.�
Strona WWW:
http://brooklyn.org.pl/wielkanoc.htm
Świadkowie Jehowy (dalej: ŚJ) atakują katolickie święta Wielkanocne. Ich zarzuty
sprowadzają się w głównej mierze do następujących twierdzeń: Jezus nie życzył sobie
aby obchodzono pamiątkę Jego Zmartwychwstania i powinno się obchodzić tylko
pamiątkę Jego śmierci, zgodnie z zaleceniem z 1 Kor 11:26; tzw. tradycja
kwartodecyman pochodząca od samego świętego Jana apostoła wskazuje, że ŚJ
obchodzą pamiątkę śmierci Chrystusa w dniu 14 Nisan tak jak pierwotny Kościół
apostolski a nie tak jak Kościół katolicki, który wprowadził także obchody
zmartwychwstania Jezusa na pierwszą niedzielę po 14 Nisan; święta Wielkanocne swymi
korzeniami sprowadzają się w swej genezie do świąt pogańskich (ten ostatni zarzut ŚJ
stosują właściwie do wszystkich Świąt katolickich). Odpowiem na te zarzuty w
punktach.
1) Jezus nie życzył sobie aby obchodzono pamiątkę Jego Zmartwychwstania i powinno się
obchodzić tylko pamiątkę śmierci Chrystusa i nie upamiętniać Jego zmartwychwstania. W
związku z tym ortodoksyjne chrześcijaństwo obchodzi święta Wielkanocne w sposób
niezgodny z zamierzeniem Bożym. Jedna z publikacji ŚJ podaje: ąTymczasem Jezus nakazał
upamiętniać swoją śmierć, nie zaś zmartwychwstanie� (Strażnica z 15 marca 1994, str. 4).
Po pierwsze, zgodnie z tymi kategoriami należy więc uznać, że sami ŚJ (przed rokiem 1931
znani jako Badacze Pisma świętego) przez długi czas obchodzili Wielkanoc w sposób
niezgodny z zamierzeniem Bożym. Wedle jednej z ich publikacji, do roku 1880 obchodzili
oni Wielkanoc w taki sam sposób jak czyni się to w ortodoksyjnym chrześcijaństwie
(Strażnica, rok XCVII (1976) nr 3, str. 20). Potem, w latach 1880-1919 nadal nie obchodzili
w sposób poprawny tego święta, bowiem choć zaczęli już wtedy obchodzić tylko Pamiątkę
śmierci Chrystusa, to wciąż wyznaczali datę tego wydarzenia na dzień 14 Nisan czyniąc to
przy pomocy kalendarza żydowskiego, opartego na obliczeniach astronomicznych (tamże).
Jednak z powodu sposobu tych obliczeń kalendarz żydowski jest nieco niedokładny i czasem
sierp księżyca staje się widoczny w Jerozolimie dopiero 18 godzin póz
niej. W związku z tym
ŚJ dopiero od roku 1919 wyznaczają datę 14 Nisan bezpośrednio w oparciu o obserwacje
księżyca w Jerozolimie (tamże, por. też Strażnica, rok XCIX (1978) nr 4, str. 23).
Po drugie, nawet ŚJ nie obchodzą pamiątki śmierci Chrystusa ale jedynie rocznicę
Ostatniej Wieczerzy. Pamiątkę obchodzą oni dnia 14 Nisan (por. Prowadzenie rozmów na
podstawie Pism, Brooklyn 1991, s. 231) i przypada ona w różnych latach w inny dzień
tygodnia.
Po trzecie, Jezus przez fakt swej męki i przez sposób odbycia swego posiłku paschalnego sam
ukazał, że tak podkreślane przez ŚJ przykładanie wielkiej wagi do obchodzenia jakiegoś
święta wedle dokładnych dat jest zbędnym formalizmem. Jezus bowiem odbył swój posiłek
paschalny dzień wcześniej, tzn. dnia 14 Nisan, choć wedle tradycji biblijnej posiłek ten
powinien odbyć się dnia 15 Nisan. Jezus przyspieszył posiłek paschalny, który odbył się
2
o 24 godziny wcześniej (por. W. J. Harrington, Klucz do Biblii, Warszawa 1997, str.
168-169) i jak widać nie dbał o dokładną datę.
Po czwarte, zarzut ŚJ, że obchodzenie jakiegoś święta nie nakazanego w Biblii jest w oczach
Bożych naganne jest zarzutem bezpodstawnym, bo nawet publikacje ŚJ przyznają, że sam
Jezus uznawał pewne ąniebiblijne� święta obchodzone w Palestynie za jego czasów.
Wiadomo też, że ówcześni Żydzi obchodzili takie ąniebiblijne święta� i Nowy Testament też
tego nigdzie nie potępia. Aspekt ten w oparciu o dane historyczne omawiałem szerzej w
moim artykule traktującym o stosunku ŚJ do świąt Bożego Narodzenia na łamach niniejszego
serwisu [Stosunek Świadków Jehowy do Świąt Bożego Narodzenia]
Po piąte Kościół katolicki nie tylko obchodzi święto Wielkanocy ale także upamiętnia
Ostatnią Wieczerzę w Wielki Czwartek upamiętniając śmierć Jezusa w Wielki Piątek i
Sobotę.
2) Tzw. tradycja kwartodecyman przekazana przez Polikarpa, pochodząca od samego
świętego Jana apostoła i zachowana przez Euzebiusza wskazuje, że ŚJ obchodzą pamiątkę
śmierci Chrystusa w dniu 14 Nisan tak jak pierwotny Kościół apostolski, a nie tak jak Kościół
katolicki, który oprócz tego wprowadził także obchody zmartwychwstania Jezusa na pierwszą
niedzielę po 14 Nisan (por. Strażnica z 15 marca 1994, str. 4-5).
Po pierwsze w argumencie tym dziwi odwołanie się ŚJ do pozabiblijnej tradycji pochodzącej
od Polikarpa, czyli z czasów II wieku, kiedy to w Kościele chrześcijańskim rozpleniło się już
wedle ŚJ tzw. ąszatańskie Wielkie odstępstwo� fałszujące i zniekształcające prawdę Bożą
(por. książkę ŚJ pt. Wspaniały finał Objawienia bliski, Brooklyn 1993, str. 29 ą30). Jeśli
jednak ŚJ odwołują się do pozabiblijnej tradycji pierwszych wieków aby uzasadnić sposób
obchodzenia swego jedynego święta, to tak samo zróbmy i my, aby uzasadnić poprawność
obchodzenia święta zmartwychwstania Jezusa w pierwszą niedzielę po 14 Nisan przez
Kościół ortodoksyjnego chrześcijaństwa.
Sokrates Scholastyk (urodzony w 380 roku) w swej Historii Kościoła pisze, że to właśnie nikt
inny jak tylko apostołowie Piotr i Paweł praktykowali już obyczaj święcenia dnia
Zmartwychwstania Jezusa:
ąwierni w Rzymie i na Zachodzie twierdzą, że tamtejszy zwyczaj przekazali apostołowie
Paweł i Piotr� (V, 22).
Epifaniusz (zmarł w 403 roku) w swym dziele pt. Herezje (70,9) podaje na bazie starych
dokumentów, które już do dziś się niestety nie zachowały, że ok. 135 roku niektórzy
ąprezbiterzy popierający obrzezanie� atakowali istniejące już wtedy obchodzone w niedzielę
święto zmartwychwstania Jezusa starając się tak jak ŚJ zamiast tego propagować święcenie
dnia 14 Nisan.
Euzebiusz w swej Historii Kościoła (V,24,16; IV,14,1; IV,26,2) podaje, że Polikarp (zmarł w
155 roku) udał się do biskupa Rzymu Aniceta w celu uzgodnienia daty Wielkanocy w
związku z istniejącymi wtedy sporami. Świadczy to o tym, że Kościół święcił już wtedy dzień
zmartwychwstania Jezusa.
3
Euzebiusz pisał, że Kościół obchodził Wielkanoc w niedzielę opierając się na ątradycji
apostolskiej�. Wymienił on też, powołując się na Ireneusza (urodzony w latach 130-140),
biskupa Rzymu Sykstusa (panował w latach 115-125), za którego czasów świętowano dzień
zmartwychwstania Jezusa (Euzebiusz, Historia Kościoła, V,23,1; V,24,14). Podobnie
świadczą inne świadectwa: Orygenes (Homilie o Księdze Izajasza, 5,2) w II wieku;
pochodzące z okresu po roku 2000 Didaskalia (XXI,14); Ireneusz (cytat w: Euzebiusz,
Historia Kościoła, V,24,11).
Zaś co do obchodzenia pamiątki śmierci Jezusa w dniu 14 Nisan Euzebiusz pisał, że
ąkościoły całej Azji sądziły, jak im się zdawało, na podstawie bardzo starej tradycji, że święto
Paschy Zbawicielowej należy obchodzić czternastego dnia księżyca, kiedy Żydzi mieli rozkaz
ofiarowania baranka (...). Tymczasem tego sposobu wszystkie inne kościoły świata całego się
nie trzymały, ale na mocy tradycji apostolskiej, która po dziś dzień swej mocy nie straciła,
zachowywały zwyczaj, że się nie godzi kończyć postów żadnego innego dnia, jak tylko w
dniu zmartwychwstania Zbawiciela naszego. W sprawie tej odbywały się synody i
zgromadzenia biskupów, którzy wszyscy jednomyślnie ogłosili listami do wiernych świata
całego zasadę kościelną, że nigdy żadnego innego dnia nie należy obchodzić tajemnicy
zmartwychwstania Pańskiego, jak tylko w niedzielę, i że tylko tego dnia wolno kończyć posty
paschalne� (Historia Kościoła, V, 23,1-2).
Euzebiusz pisał też: ąNaśladowcy Mojżesza ofiarowywali baranka paschalnego jeden raz w
roku, 14 dnia pierwszego miesiąca, wieczorem. My natomiast, ludzie Nowego Testamentu,
sprawujemy naszą Paschę w każdą niedzielę, nieustannie żywimy się Ciałem Zbawiciela i
nieprzerwanie przyjmujemy Krew Baranka (...). Dlatego każdego tygodnia sprawujemy naszą
Paschę w świętym dniu Pańskim� (De solemnitate paschali, VII).
Tertulian w II wieku pisał o tych chrześcijanach, którzy tak jak ŚJ świętowali 14 Nisan:
ąDo tych wszystkich przystąpił także i Blastos, który chciał wprowadzić potajemnie judaizm.
Mówi bowiem, że Paschy nie należy inaczej obchodzić, jak tylko według prawa Mojżesza, to
jest czternastego w miesiącu� (Tertulian, Przeciw wszystkim herezjom, VIII).
Wiadomo też, że tzw. Sekta Nazarejczyków świętowała tak jak ŚJ 14 Nisan. Żyjący w IV
wieku Epifaniusz dysponujący wieloma dokumentami na ich temat stwierdzał, że oprócz tego
Nazarejczycy wpadają też w potępione przez świętego Pawła zwyczaje, bowiem ąpraktykują
żydowskie rytuały, jak np. obrzezanie, sabat i inne� (Epifaniusz, Adversus haereses, XXIX,
7).
Nazarejczycy w swym kurczowym trzymaniu się sformalizowanego judaizmu byli bardziej
konsekwentni niż ŚJ, którym tak niby zależy na trzymaniu się świąt nakazanych przez Biblię,
z 14 Nisan na czele. ŚJ twierdzą bowiem, że oni obchodzą tylko jedno święto, bowiem tak
nakazuje im Biblia. Jest to nieprawda. Zapytajmy w związku z tym ŚJ, dlaczego - jeśli oni
naprawdę trzymają się nakazów Biblii i pierwotnego chrystianizmu co do obchodzenia świąt
ą nie obchodzą w takim razie święta szabatu poważanego jakiś czas przez pierwszych
chrześcijan (Łk 23:56) i nakazanego przez dekalog (Wj 20:10)? Przecież ten sam dekalog ŚJ
wykorzystują przeciw katolickim obrazom (por. Prowadzenie rozmów...., str. 209), czemu
więc nie trzymają się go już w sprawie nakazu świętowania szabatu? Można też spytać się ŚJ,
4
czemu nie obchodzą oni po dziś dzień święta Namiotów, które Bóg nakazał obchodzić po
wsze czasy (ąustawa wieczysta� - por. Kpł 23:34-41 BT II). To samo tyczy się Dnia
Przebłagania (ąustawa wieczysta� - Kpł 23:27-31). Gdyby dla ŚJ naprawdę liczyło się tylko
to co odnośnie obchodzenia świąt mówi słowo w słowo Biblia to nie obchodziliby tylko
jednego święta. Jak widać dla nich jednak prędzej liczy się to co powie im ich kierownictwo
religijne niż sama Biblia.
3) Święta Wielkanocne swymi korzeniami sprowadzają się w swej genezie do
bałwochwalczych świąt pogańskich (por. Strażnica nr 7 z 1996 roku, str. 5).
SJ są niekonsekwentni, bowiem z jednej strony twierdzą, że chrześcijanie dlatego zaczęli
świętować niedzielę Wielkanocną, żeby upamiętnić dzień Zmartwychwstania Chrystusa (por.
Strażnica z 15 marca 1994, str. 4) a z drugiej strony twierdzą, że do świętowania
Zmartwychwstania Jezusa skłoniły chrześcijan zwyczaje pogańskie na cześć teutońskiej
bogini wiosny (por. Świadkowie Jehowy a szkoła, Brooklyn 1990, str. 19). Widać w tej
argumentacji żenującą sprzeczność i wyraz
ną niekonsekwencję.
Inne z publikacji ŚJ, cytują różne opracowania świadczące o tym, że nawet gdyby
chrześcijaństwo przejęło jakieś zwyczaje Wielkanocne z tradycji ludowych to tym samym nie
zaadoptowałoby pogaństwa, ale by je wyeliminowało. Wyżej przytaczane Prowadzenie
rozmów....., podaje:
ąChrześcijaństwo wyparło szereg pogańskich świąt wiosennych, ale zachowało wiele
zwyczajów świątecznych, nadając im odmienną symbolikę� (str. 366).
Podobnie podaje Strażnica nr 7 z 1996 roku: ąNie ma cienia wątpliwości, że pierwotny
Kościół przejął stare pogańskie rytuały i nadał im chrześcijańską treść� (str. 4).
Następnie, zarzut, że chrześcijaństwo cokolwiek w swych zwyczajach świątecznych uświęciło
i przejęło ze zwyczajów ludów niechrześcijańskich nie ma znaczenia z punktu widzenia
starotestamentalnych świąt biblijnych, które zostały przez Izrael zaasymilowane w ten sam
sposób. John Bright, wykładający na Uniwersytecie w Richmond w Virginii, będąc zarazem
specjalistą z zakresu historii Izraela podaje:
ąKsięga Przymierza (Wj 23, 14-17; 34, 18-24) wymienia trzy święta, w czasie których
czciciel miał stanąć przed obliczem Jahwe. Są to święta: Przaśników (i Paschy), Tygodni i
Żniw. Wszystkie były o wiele starsze niż Izrael i, oprócz Paschy, miały pochodzenie rolnicze.
Izrael zapożyczył je z zewnątrz, co nie jest niczym dziwnym� (John Bright, Historia Izraela,
Warszawa 1994, str. 173).
Jeśli więc argument ŚJ podkreślający ąpogańskie pochodzenie� Świąt Wielkanocnych jest
słuszny, to tym samym argument ŚJ uderza w starotestamentalne święta Izraela.
Z tych wszystkich powodów jakie wymieniono wyżej główne zarzuty ŚJ przeciw świętom
Wielkanocnym są jawnie bezpodstawne.
[04 2003]
5