Echa wspomnień str.-162
Spojrzyj w niebiosa tam błękit pogodny.
Rozściela ciepło w przestworza bez granic.
Tu  każdy kamień  jak mogiła chłodny.
Tu  pyłek z gruzu duszę moją rani.
Każdy zakątek echo wspomnień budzi.
I każda otchłań grób mi przypomina.
Patrzę  nie wierzę  czy mnie wzrok mój łudzi?
Wszędzie tu zgliszcza i wszędzie ruina.
Nie mogę odejść choć ból sercem targa.
Z zapiekłych z
renic już łza nie popłynie.
Tylko westchnienie wyrwie się jak skarga.
Lecz obraz starej Warszawy nie zginie.
1946r.