Speed-Max
Czy od zawsze znano zawieszenie?
Redaktor Naczelny Grzegorz K.
Początki jak i wszystkiego nie były łatwe również dla zawieszenia. Pierwsze samochody można powiedzieć
zawieszenie miały jak w bryczkach konnych. Jedną rzeczą były zamontowane wzdłużnie resory piórowe.Takie
rozwiązania zastosowali Rene Panharda, Gottlieb Daimler, Louis Renault, czy Carl Benz. Resory, które umieszczono
wówczas były wykonane jako pakiet płaskowników wygiętych w szczepionych ze sobą opaską. Jeśli chodzi o liczbę
płaskowników to konstruktorzy dobierali je doświadczalnie w zależności od masy pojazdu.
Stosowano różne rozwiązania w Fordzie modelu T z 1908 roku zastosowano pojedynczy resor poprzeczny przy obu
osiach. A znowuż Mercedes 35 z 1902 roku był wyposażony w dwie sztywne osie i wzdłużne resory półeliptyczne przy
każdym z kół. I tak poruszano się po drogach do roku 1913. Wtedy ukazała się napędzana tylna oś de Dion, która była
sztywna, ale umożliwiała lepsze ustawienie kół względem podłoża. Półosie napędowe oddzielono od elementu
łączącego obie piasty, więc zawieszenie oparte na resorze poprzecznym nosiło pewne cechy nie zależnego. Ale nawet
to nie dawało polepszenia znaczącego komfortu. Dlatego pośród różnych kombinacji z resorami pojawiły się
amortyzatory. Pierwsze z nich były cierne, w których tłumienie uzyskiwano przez wzajemne tarcie przekładek, które
znajdowały się między ramionami, które były skręcone śrubą. W póz
niejszym czasie użyto amortyzatorów
hydraulicznych, które wyparły oczywiście cierne, ale było to dopiero w 1918 roku. Właśnie po tym roku zaczęto
wyzbywać się resorów piórowych w samochodach . A zastąpiły je sprężyny śrubowe.
Rok 1922 przyniósł nam pierwszy samochód z niezależnym zawieszeniem wykorzystujący kolumny resorujące ze
sprężynami śrubowymi zamiast resorów piórowych a był to Lambda  oryginalny model Lancii. Jednakże zawsze
znajdą się i inne pomysły. Niemcy nie chcąc naśladować pomysłów stosowali układ podwójnych wahaczy
poprzecznych, a także poprzecznych podwójnych resorów piórowych. Konstrukcja taka przypominała zawieszenie nie
zależne.
strona 1 / 3
Speed-Max
Czy od zawsze znano zawieszenie?
Redaktor Naczelny Grzegorz K.
W latach 50 i 60 amortyzatory stały się rozwiązaniem powszechnie stosowanym. W samochodach, które posiadały
klasyczny układ napędowy z przodu stosowano poprzeczny resor piórowy, układ wahaczy poprzecznych z
amortyzatorem lub w nielicznych samochodach  tzw. Kolumny MacPersona, które były wynalazkiem z 1949 roku. W
pojazdach, które posiadały napęd na tylne koła i jednostkę montowaną z tyłu na zawieszeniu przednim były
wykorzystywane resory piórowe umieszczone poprzecznie, wahacze poprzeczne i amortyzatory. Znowuż, jeśli chodzi o
auta z napędem na przednią oś to w nich były montowane trójkątne wahacze nierównej długości z amortyzatorami.
Jeśli chodzi o tył pojazdu to montowano przy sztywnej osi wzdłużne resory piórowe wraz z amortyzatorami.
Ale to nie jedyne rozwiązanie na przykład firma Volkswagen w swoim słynnym modelu Garbus użyła elementów
resorujących m.in. drążków skrętnych, przy przedniej i tylnej osi.
Znowuż w roku 1955 pojawiło się rewolucyjne resorowanie hydropneumatyczne przy obu osiach zastosowane w
Citroenie DS. 19. I to właśnie resorowanie nie miało przez długi czas swojego następcy.
Lata 70 i 80 to okres, w którym dopiero wtedy zaczęto doceniać tzw. kolumny prowadzące. Jak wiadomo zostały one
stworzone przez MacPersona. A pomysł, który zaprojektował miał pełnić funkcje resorowania i prowadzenia koła
jezdnego. Wewnątrz sprężyny śrubowej, w której umieszczono amortyzator, którego górny punkt umieszczono w
nadkolu. A znowuż dolną cześć koła połączono ze zwrotnicą koła. Wahacz poprzeczny łączył piastę koła z nadwoziem
pojazdu lub ramą pomocniczą. Oczywiście takie zastosowanie ma swoje zalety takie jak zwarta i prosta budowa, mała
masa własna oraz niskie koszty.
Lata 70 to już rozpowszechnienie się w samochodach z napędem na przednią oś typu zawieszenia tylnego tak zwanego
z belką skrętną, ( czyli sprężyście podatną, która działa jednocześnie jako element konstrukcyjny i stabilizator) która to
jest umieszczona do kierunku jazdy  ma ona zazwyczaj kształt litery H a na końcach ulokowane są wahacze wzdłużne
połączone z kołami jezdnymi. Do wahaczy, blisko piast kół, mocowane są sprężyny resorujące i amortyzatory
teleskopowe, ale oczywiście żadne z nich nie maja funkcji ustalania pozycji poprzecznej zawieszenia. W czasach tych
pojazdy lepszej klasy z napędem na tylną oś wyposażone były w wahacze wleczone ze sprężynami śrubowymi i
amortyzatorami.
Christian Bourciera de Carbon w roku 1953 wynalazł ciśnieniowy amortyzator jednokierunkowy. Budowa jego nie
zawierała rury zewnętrznej. Wewnątrz znajduje się komora z gazem, która jest pod stały ciśnieniem 20-30 MPa,
oddzielona pływającym tłokiem, dzięki czemu nie dochodzi do pienienia oleju. I wszystko wygląda bardzo fajnie a
nawet i działa, ponieważ charakteryzuje się dobrym tłumieniem drgań, co jest bardzo ważną cechą.
Po tej historii wejdz
my w czasy już teraz
niejsze gdzie nastąpił powrót do rozwiązań wielowahaczowych, których to
elementy były mocowane do tzw. ramy pomocniczej.
strona 2 / 3
Speed-Max
Czy od zawsze znano zawieszenie?
Redaktor Naczelny Grzegorz K.
Dlatego też dzisiaj rodzaj zawieszenia jest uzależniony od klasy pojazdu. Na przykład po dzisiejsze czasy kolumna
MacPhersona dominuje w kompaktowych autach z napędem na przednią oś. Na tylnich osiach coraz częściej stosuje się
zawieszenie wielowahaczowe wypierające belkę skrętną z wahaczami wleczonymi. Ale to nie wszystko, bo
teraz
niejsze czasy to rozwój i początek nowych zastosowań. Już dzisiaj samochody zostają wyposażone w zawieszenia
sterowane elektronicznie, czy tez aktywne z wykorzystaniem elementów pneumatycznych, hydropneumatycznych lub
amortyzatorów o zmiennej sile tłumienia. Tak wiec widzimy znaczącą różnice i rozwój przez te wszystkie lata. I
oczywiście czekamy na dalszy rozwój tego segmentu.
strona 3 / 3