Bunt Kaina
Stephen King

Przełożył: Rafał Wilkoński



Garrish schronił się przed ostrym blaskiem majowego słońca w chłód hallu
akademika. Minęło kilka dobrych chwil, zanim jego oczy przywykły do panującego
wewnątrz budynku półmroku, dlatego tez na samym początku Harry, którego
przezywano Bobrem, objawił mu się jako bezcielesny głos dobiegający z cienia.
- Ale nam zadali bobu, sam powiedz - gorączkował się Bóbr. - To prawdziwe
cholerstwo, no nie?
- Aha - potwierdził Garrish. - Było ciężko.
Teraz dopiero zdołał dostrzec Bobra. Chłopak tarł dłonią usiane pryszczami
czoło, a pot perlił mu się nawet pod oczami. Na nogach miał sandały, a ubrany
był w sportową koszulkę z krótkim rękawem i numerem 69. Do koszuli miał
przypięty okrągły znaczek z napisem, który głosił, że niejaki Pipściński to
szuja i gnojek. Olbrzymie wystające siekacze Bobra jaśniały w ponurym mroku
westybulu.
- A miałem zamiar dać sobie z tym spokój jeszcze w styczniu, zamienić na
cokolwiek innego - zwierzał się Bóbr. - Wciąż mówiłem sobie: zdecyduj się, póki
jest jeszcze czas. I wtedy termin na zamianę minął, no i musiałem albo zdawać
to dziadostwo, albo mieć tyły. Myślę, że oblałem, Curt. Jak Boga kocham.
Kierowniczka akademika stała na rogu, przy przegródkach na pocztę. Była to
niezwykle wysoka kobieta, z urody przypominająca nieco Rudolfa Valentino. Jedną
dłoń trzymała właśnie w krótkim rękawie sukienki, usiłując wsunąć na miejsce
ramiączko halki, które jej się zsunęło, drugą zaś w tym samym czasie
przytwierdzała do tablicy ogłoszeń kartkę z ostateczną datę opuszczenia
akademika.
- Tak, ciężko było - powtórzył Garrish.
- Chciałem ściągnąć trochę od ciebie, ale zabrakło mi odwagi, jak Boga kocham.
Ten facet ma sokoli wzrok. Myślisz, że zdałeś na piątkę?
- Być może nawet oblałem - powiedział Garrish.
Bobrowi opadła szczęka.
- Naprawdę myślisz, że mogłeś oblać? Ty? Naprawdę myślisz, że...
- Teraz idę wziąć prysznic, dobra?
- Jasne, Curt. No pewnie, idź. Czy to był twój ostatni egzamin?
- Aha - potwierdził Garrish. - To był mój ostatni egzamin.
Garish przeciął holl i pchnął drzwi prowadzące na klatkę schodową. Klatka
pachniała jak bokserski ochraniacz najądra po wyjątkowo zajadłej walce. Który
to już raz szedł tymi starymi schodami? Jego pokój znajdował się na piątym
piętrze.
Quinn i jeszcze jeden idiota z trzeciego o obficie owłosionych goleniach stali
po przeciwległych stronach klatki jak kolumny, przerzucając się piłką do
softballu. Jakiś niski facecik patrząc błędnym wzrokiem przez szkła okularów w
rogowej oprawie, połyskujące nad wojowniczą kozią bródką,
z tablicami logarytmicznymi przyciśniętymi do piersi jak Biblia, minął go
pomiędzy czwartym a piątym, nieprzerwanie poruszając wargami i mamrocząc pod
nosem litanie wzorów. Oczy miał puste jak wytarte tablice.
Garrish zatrzymał się, by spojrzeć za nim, myśląc sobie, czy dla chłopaka nie
byłoby lepiej, gdyby nie żył, ale po małym gościu pozostał już tylko chyboczący
i malejący cień na ścianie. Cień zachybotał się raz jeszcze i zniknął zupełnie.
Garrish wspiął się na piąte piętro i ruszał korytarzem w stronę swojego pokoju.
Prosiak wyjechał już dwa dni temu. Cztery końcowe egzaminy w trzy dni systemem
zakuć-zdać-zapomnieć, trzaska-prask i do chaty. Prosiak umiał się urządzić.
Pozostało po nim jedynie kilka rozebranych babek przypiętych do ściany, dwie
brudne skarpetki frote', każda z innej pary, i fajansowa karykatura
Rodinowskiego "Myśliciela" siedzącego w zadumie na klozecie.
Garrish włożył klucze do dziurki i przekręcił.
- Curt! Hej, Curt!
Rollins, ten skretyniały gospodarz piętra, przez którego Jimmy Brody znalazł
sie na dywaniku u dziekana za pijaństwo, zbliżał się właśnie korytarzem,
machając do Garrisha ręką. Wysoki, dobrze zbudowany, krótko ostrzyżony,
symetryczny. Sprawiał wrażenie wypolerowanego na wysoki połysk.
- Zdałeś już wszystko? - zapytał Rollins.
- Aha.
- Nie zapomnij zamieść podłogi w pokoju i wypełnij protokół jego zdania,
dobrze?
- Aha.
- Wsunąłem ci formularz pod drzwi w zeszły czwartek, prawda?
- Aha.
- Jeśli nie będzie mnie w pokoju, to wsuń wypełniony protokół pod moje drzwi
razem z kluczem.
- Dobra.
Rollins uścisnął mu dłoń i energicznie nią potrząsnął. Dłoń Rollins była sucha,
pokryta szorstką skórą. Ściskając ją, można było odnieść wrażenie, że nabrało
się pełną garść soli.
- Życzę ci miłych wakacji.
- Dzięki.
- Tylko się nie przepracowywuj.
- Nie ma obaw.
- Poużywaj sobie, ale nie nadużywaj.
- Z chęcią i broń Boże.
Przez chwilę Rollins stał zmieszany, nic nie rozumiejąc, ale zaraz potem
wybuchnął śmiechem.
- No, to trzymaj się. - Poklepał Garrisha po ramieniu, a następnie odszedł
korytarzem, zatrzymując się tylko raz, aby upomnieć Rona Frane,a, by ściszyć
magnetofon. Garrish był w stanie wyobrazić sobie Rollinsa martwego w
przydrożnym rowie z larwami much wyżerającymi mu oczy. Albo my pożremy świat,
albo świat pożre nas. Niezależnie
od tego, kto kogo, wszystko jest w najlepszym porzadku.
Garrish stał zamyślony, patrząc w ślady za Rollinsem, dopóki ten nie zniknął z
pola widzenia, a następnie wszedł do swojego pokoju.
Teraz, kiedy wszystkie klamoty Prosiaka- na ogół rozwłóczone w straszliwym
nieładzie jak po przejściu tornadozniknąłe wraz ze swoim właścicielem, pokój
wydawał się ogołocony i sterylny. Na łóżku współlokatora po skołtunionym
barłogu ze zmiętej i pokręconej pościeli pozostał jedynie goły i czysty
materac, jeśli nie liczyć kilku plam po nocnych polucjach. Nad łóżkiem dwa
kociaki na rozkładówkach z "Playboya" spoglądały zalotnie, unieruchomione w
kuszących dwuwymiarowych pozach.
W części pokuj należący do Garrisha, zazwyczaj bijącej w oczy koszarowym
porządkiem, nie widać było większych zmian. Gdyby spuścić ćwierćdolarową monetę
na równiutko naciągnięty koc przykrywający porządnie zasłanie łóżko, z
pewnością odbiłaby się jak od gimnastycznej batut. Całą ta schludność nieźle
działała Prosiakowi na nerwy. Nazywał Garrisha pedancikiem. Jedyną rzeczą
zajmującą ścianę
nad łóżkiem Garrisha było olbrzymie zdjęcie Humphreya Bogarta, które kupił w
uniwersyteckiej księgarni. Bogie miał spodnie na szelkach i w każdej z dłoni
trzymał pistolet automatyczny. Prosiak twierdził, że zarówno pistolety, jak i
szelki to symbol impotencji. Garrish wątpił, żeby Bogart był impotentem,
aczkolwiek nigdy nic o nim nie czytał.
Podszedł do szafy, włożył kluczyk w drzwi i otworzył je, po czym wyjął ze
środka wielki sztucer magnum, kalibru .325 z orzechową kolbą, który jego
ojciec, kapłan kościoła metodystów, sprezentował mu na gwiazdkę. W marcu sam
dokupił do niego celownik teleskopowy.
Trzymanie broni w pokoju było surowo zabronione, dotyczyło to także strzelb
myśliwskich, ale nie było z tym większych problemów. Odebrał sztucer z
uniwersyteckiej przechowalni na podstawie sfałszowanej obiegówki. Schował go do
nieprzemakalnego skórzanego pokrowca i ukrył w lasku za boiskiem do futbolu.
Tej nocy, o trzeciej nad ranem wyszedł z akademika i wniósł go na piętro przez
uśpione korytarze.
Usiadł na łóżku z bronią na kolanach i przez chwilę popłakał. "Myśliciel"
przypatrywał mu się ze swojego sedesu. Garrish ułożył sztucer na łóżku,
przeszedł przez pokój i zwalił figurkę ze stolika Prosiaka na podłogę, gdzie
roztrzaskała się na drobne kawałeczki. Wtedy usłyszał pukanie do drzwi.
Szybkim ruchem wsunął strzelbę pod łóżko.
- Proszę.
W drzwiach stanął Bailey ubrany w śmieszną jednoczęściową pidżamę zapinaną z
przodu na guziki. Oczywiście był porozpinany, a z pępka wystawał mu kłębek
waty. Bailey nie miał przed sobą żadnej przyszłości. Na pewno ożeni się z
głupią gęsią i będzie miał głupie dzieci. Później umrze na raka lub
niewydolność nerek.
Jak tam końcowy z chemy, Curt?
W porząsiu.
Mógłbyś mi pożyczyć swoich notatek. Podchodzę jutro.
Spaliłem je dziś rano ze wszystkimi śmieciami.
Aha. O Jezu! Czy prosiak sam to zrobił?- Wskazał palcem na resztki po
"Myślicielu".
Chyba tak.
Ciekawe, co mu odbiło? Podobał mi się ta figurka. Chciałem ja od niego odkupić.

Baily miał ostre, szczurze rysy. Jego pidżama była cała w strzępach i miała
mocno wypchane siedzenie. Garrish mógł go sobie wyobrazić umierającego na
rozedmę płuc lub inne choróbsko w namiocie tlenowym. Niemal widział jego
pożółkłą twarz. Mógłbym ci pomóc, pomyślał Garrish.
Myślisz, że miałby coś przeciwko temu, żebym przyjął te laski?
Chyba nie.
To fajnie.- Baily przeszedł przez pokój, ostrożnie stawiając na podłodze gołe
stopy, aby nie wdepnąć w ceramiczne okruchy, odczepił rozkładówki.
Ten plakat Bogarta też jest ekstra. Niby nie ma tu żadnych cycków, ale mimo to
klasa, co nie?- Bailey spojrzał na Garrisha, czekając, czy się roześmieje. Nie
doczekawszy się, ciągnął dalej: - Mam nadzieję, że nie planujesz wyrzucić go do
śmieci?
Nie. Planuję właśnie wziąć prysznic.
Jasne, jasne. No to miłych wakacji, jeśli się już nie zobaczymy.
Dzięki.
Bailey ruszył z powrotem do drzwi, obracając ku Garrishowi obwisłe siedzenie
swojej jednoczęściowej piżamy. W drzwiach zatrzymał się.
Znów średnia powyżej czterech w tym semestrze?
Co najmniej.
Nieźle. No to do następnego roku.
Wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Garrish siedział przez chwilę na skraju
łóżka, potem wyciągnął spod niego broń, wyjął z pokrowca, rozłożył i wyczyścił.
Po chwili uniósł wylot lufy na wysokość oka i spojrzał na malutki krążek
światła po jej drugiej stronie. Lufa była czyściutka. Z powrotem złożył
sztucer.
W trzeciej szufladzie jego biurka znajdowały się trzy ciężkie pudełka amunicji
do winchestera. Ułożył je na parapecie. Zamknął drzwi pokoju na klucz i wrócił
do okna. Podniósł żaluzje.
Po zalanym słońcem i obrośniętym soczystą zielenią deptaku przechadzały się
tłumy studentów. Quinn wraz ze swym matołkowatym przyjacielem markowali na
trawie coś w rodzaju dwuosobowego softballu. Biegali bezładnie tam i z powrotem
jak pokiereszowane mrówki umykające z zawalonego korytarza mrowiska.
Powiem ci coś
Garrish zwrócił się do Bogiego.
Bóg wściekł się na
Kaina, ponieważ Kainowi wydawało się, że Bóg jest wegetarianinem. Jego brat był
lepiej zorientowany. Bóg stworzył świat na swój obraz i podobieństwo, więc
jeśli ty nie jesz świata, świat je ciebie. Więc Kain zapytał brata: "Czemuś mi
nic nie powiedział?". A na to braciszek: "Czemuś nie słuchał?". Wtedy Kain
rzekł: "Dobra, teraz posłucham". Po czym załatwił swego braciszka i mówi: "Hej,
Boże? Chcesz mięska! To masz, częstuj się! Wolisz gulasz czy żeberka, a może
abelburgery?". A wtedy Bóg powiedział mu, żeby spadał. Wiec... co o tym myślisz
?
Ze strony Bogiego nie padła żadna odpowiedź.
Garrish otworzył podnoszone do góry okno i ułożył łokcie na parapecie, nie
pozwalając, aby lufa jego trzystapięćdziesiątkidwójki wysunęła się na światło
dzienne. Spojrzał w celownik.
Mierzył w żeński akademik znajdujący się po drugiej stronie deptaka. Akademik
ten znano powszechnie pod nazwą "psiarnia". Na przecięciu linii celownika
znalazł się duży ford kombi. Jakaś blondyneczka wbita w dżinsy i niebieską
bluzeczkę na ramiączkach rozmawiała ze swoją mamą, podczas gdy ojczulek,
łysiejący mężczyzna cały czerwony na twarzy, ładował walizki do tylnej części
samochodu.
Ktoś zapukał do drzwi.
Garrish odczekał w ciszy.
Pukanie powtórzyło się.
Curt? Dam ci pół brudasa za ten poster z Bogartem.
Bailey.
Garrish nie odpowiedział. Dziewczyna i jej matka z czegoś się radośnie śmiały,
nie zdając
sobie sprawy, że w ich jelitach krążą mikroby, odżywiające się, dzielące,
rozmnażające.
Ojciec studentki podszedł do nich i tak stali razem w słońcu, tworząc
sielankowy rodzinny
portret w okrągłych ramach celownika. Do diabła!- zaklął Bailey. Odgłos jego
kroków zaczął oddalać się korytarzem.
Garrish nacisnął spust.
Poczuł silne uderzenie w ramię- przyjemne, gwałtowne szarpniecie, jakie zawsze
czuje strzelec, gdy precyzyjne ułoży kolbę broni we właściwym miejscu.
Roześmiana twarz blondynki zniknęła, jakby nagle coś obcięło jej głowę.
Jej mama śmiała się jeszcze przez moment, lecz po chwili jej dłoń powędrował do
ust. Przez palce przesączył się okropny krzyk przerażenia. Garrish strzelił w
miejsce, skąd się wydobywał. Dłoń i głowa zniknęły w czerwonym rozbryzgu.
Mężczyzna, który ładował bagaże, rzucił się do niezdarnej, panicznej ucieczki.
Garrish przez chwilę wodził za nim lufą, po czy strzelił mu w plecy. Następnie
uniósł głowę i rozejrzał się ponad celownik. Quinn ściskał w ręce piłkę do
softballu, wpatrując się w mózg w mózg blondynki rozchlapany na znaku zakazu
parkowania, wymalowanym na betonie za jej rozciągniętym horyzontalnie ciałem,
leżącym twarzą do ziemi. Quinn nie był w stanie się poruszyć. Wszyscy ludzie na
deptaku zamarli, niczym dzieci bawiące się w "pomnik".
Ktoś załomotał do drzwi, a następnie zaczął opętańczo szarpać za klamkę.
Curt? Nic ci się nie stało, Curt? Chyba ktoś...
Jest napitek, jest mięsiwo! Dobry Boże, jedz, a żywo!- zawołał Garrish
na cały głos i wymierzył w Quinna. Szarpnął za spust, zamiast go powoli
przycisnąć i pocisk chybił celu. Quinn rzucił się do ucieczki. Co za problem.
Drugi strzał trafił Quinna w kark z taką siłą, że chłopak przeleciał z sześć
metrów, zanim upadł na ziemię.
Curt Garrish strzela do siebie!- wrzeszczał Bailey.
Rollins! Rollins!
Chodź tu prędko!
Ponownie tupot jego stóp ucichł w głębi korytarza.
Teraz już wszyscy rozbiegli się w panice. Garrish słyszał ich przerażone
krzyki. Słyszał gorączkowe tupanie w alejkach.
Spojrzał na Bogiego. Bogie trzymał w dłoniach swoje pistolety i patrzył gdzieś
ponad nim. Garrish spojrzał na pokruszone resztki "Myśliciela", który należał
do Prosiaka, i zastanawiał się, co też jego współlokator może robić w tej
chwil, czy jeszcze odsypia sesję, czy ogląda coś w telewizji, czy też
zafundował sobie jakieś wspaniałe żarcie. Jedz świat, Prosiaku, pomyślał w
duchu Garrish. Łykaj go wielkimi kęsam.
Garrish!- tym razem był to Rollins, walący pięściami w drzwi.
Otwieraj,
Garrish!
Zamknięte na klucz- dyszał Bailey.
Wyglądał dziś okropnie, zabił się
jak nic, jestem tego pewny.
Garrish znów wysunął lufę przez okno. Jakiś chłopak w madrasowej koszuli
przykucnął za krzakiem, rozbieganymi oczami z desperacją omiatając okna
akademiku. Garrish wiedział, że tamten ma ochotę uciekać stamtąd jak najdalej,
ale nogi odmawiały mu posłuszeństwa.
Dobra Boże, jedz, a żywo- wymruczał Garrish i ponownie nacisnął spust.