Wodospad  pianista
Wodospadzie, pianisto Przyrody,
Ty, co swoją wodną dłonią,
Uderzasz po skał klawiaturze&
Komu grasz?...
Milczysz!?
Lecz ja wiem,
Ty grasz  nie nam ludziom,
Tylko tej co cię stworzyła,
A więc jej, - jej  Naturze.
I dla niej układasz,
- Z nut bukiety 
Te wszystkie:
Es mole& , cis mole& , i es dury& ,
By podziękować
Za dar piękna&
Ten, który masz,
- Od Przyrody 
- Od Natury  .
A do naszych uszu,
Dociera tyko,
Twój szelest&
Twój szum&
Bo nie umiemy podziękować,
- Naturze  choćby  nawet  za nic,
Gdyż my kochamy same kłamstwo,
A zatem stoimy,
Gdzie stał od wieków najniższy tłum.
I. Iwańska
Warszawa 2016-01-07