4.2.2. Obliczanie nośności pali w gruncie według normy PN-83/B-02482
1) Nośność pala wciskanego pojedynczego
Pal wciskany uzyskuje swoją nośność w gruncie Nt dzięki oporowi gruntu pod podstawą pala Np
i oporowi tarcia gruntu wzdłuż pobocznicy Ns. (rysunek poniżej). W niektórych przypadkach
nośność ta może być obniżona przez tarcie negatywne Tn wzdłuż górnego odcinka pobocznicy.
Qr
Nośność na wciskanie w gruncie Nt pala pojedynczego według
polskiej normy oblicza siÄ™ ze wzoru:
(
Nt = NP + Ns - Tn = S Å" Ap Å" q( r ) + Å" Asi Å"ti( r ) - Å" Asj Å"tnjr )
p "Ssi "Ssj
warstwy
w którym:
gruntów
tn
Tn
nienośnych
Sp, Ss  współczynniki technologiczne, zależne od technologii pala i
rodzaju gruntu, odczytywane z tabl. 4 normy,
Ap  powierzchnia podstawy pala,
Asi  powierzchnia pobocznicy pala w warstwie i,
q(r)  jednostkowy graniczny opór gruntu pod podstawą pala,
ti(r)  jednostkowy graniczny opór tarcia gruntu wzdłuż pobocznicy pala
t
warstwy
Ns
w warstwie i,
gruntów
nośnych (
tnjr )  jednostkowe tarcie negatywne gruntu wzdłuż pobocznicy pala w
warstwie j, powodujÄ…cej tarcie negatywne,
q
Warunek nośności dla pala wciskanego jest spełniony gdy:
Np
Qr d" m Å" Nt
współczynnik m = 0.7 gdy fundament opiera się na jednym palu,
m = 0.8 gdy na dwóch palach i m = 0.9 gdy fundament opiera się na
więcej niż dwóch palach.
Wyznaczenie wartości q(r) i t(r)
Wartość obliczeniowe q(r) i t(r) wyznaczamy ze wzorów:
q( r ) = Å‚ Å" q [kPa], t( r ) = Å‚ Å"t [kPa]
m m
łm  współczynnik materiałowy dla ID lub IL gruntu, określony według PN-81/B-03020, łm d" 0.9
q - charakterystyczny opór graniczny gruntu pod podstawą pala, przyjmowany wg tabl. 1 normy
w zależności od rodzaju i stanu gruntu oraz według interpolacji względem głębokości,
t - charakterystyczny opór graniczny tarcia gruntu wzdłuż pobocznicy pala, przyjmowany wg tabl.
2 normy w zależności od rodzaju i stanu gruntu oraz według interpolacji względem
głębokości,
Interpolacja q i t względem głębokości
Przed dokonaniem interpolacji q i t względem głębokości należy wyznaczyć poziom interpolacji.
Poziom ten w przypadku występowania samych gruntów mineralnych przyjmuje się w poziomie
pierwotnego terenu. W przypadku występowania w górnych partiach podłoża gruntów
organicznych i nasypów poziom interpolacji przyjmuje się na wysokości zastępczej hz nad
poziomem pierwszej warstwy przenoszącej obciążenie z pala. Wysokość hz określa się według
wzoru:
Å"Å‚
"hi i
hz = 0.65Å"
Å‚
n
w którym: Å"Å‚  suma ciężarów warstw leżących nad pierwszÄ… warstwÄ… noÅ›nÄ…,
"hi i
łn  ciężar objętościowy pierwszej warstwy nośnej, przenoszącej obciążenie z pala.
8
Opory q wzrastają liniowo z głębokością od zera w poziomie interpolacji do wartości q z tablicy 1
normy na głębokości hc poniżej poziomu interpolacji. Na dalszej głębokości pozostają już stałe
(rysunek poniżej). Głębokość hc, zwana głębokością krytyczną dla oporów q, zależy od średnicy
pala D, rodzaju gruntu i technologii pala:
D
a) w przypadku pali wbijanych w grunty niespoiste: hc = 10Å" [m],
D0
D
b) w przypadku pali wierconych w gruntach niespoistych: hc = 1.3Å"10Å" [m]
D0
c) w przypadku pali w gruntach spoistych i niespoistych luz
nych przyjmuje siÄ™ hc = 10 m,
niezależnie od średnicy i technologii pala.
W powyższych wzorach D0  jest średnicą porównawczą pala równą D0 = 0.4 m.
Qr
Qr
poziom interpolacji
Tn
warstwy h
tn
warstwy
gruntów h =5m
tn
tn
tn
tn gruntów
nienośnych
nienośnych
hz
h 
ht=5m t
grunt
t nośny
tn
t
t=0 grunt nienośny <0.5m
0
hc h
Ns
t
warstwy
grunt
t gruntów
nośny
t
nośnych
q
q q
Np
q
Opory t wzrastają liniowo z głębokością od zera w poziomie interpolacji do wartości t z tablicy 2
normy na głębokości ht = 5.0 m poniżej poziomu interpolacji, niezależnie od rodzaju gruntu oraz
średnicy i rodzaju pala. Poniżej głębokości ht wartość t pozostaje stała (rysunek powyżej).
W obliczeniach nośności pali pomija się wpływ na ogólną pracę pala cienkich przewarstwień
gruntów słabych o miąższości do 0.5 m znajdujących się wśród gruntów nośnych, przyjmując
jednak w tych przewarstwieniach wartość t =0.
Tarcie negatywne
Tarcie negatywne wzdłuż pobocznicy pala powstaje w wyniku przemieszczania się w dół lub
osiadania górnych warstw gruntowych względem pala. Tarcie to może wystąpić generalnie w trzech
przypadkach (patrz rysunek):
a) w przypadku przechodzenia pala przez warstwy gruntów nieskonsolidowanych (np. luz
no
usypane świeże nasypy, składowiska odpadów, torfy i namuły), które ulegają osiadaniom pod
wpływem własnego ciężaru,
b) w przypadku przewidywanego dodatkowego obciążenia naziomu,
c) w przypadku przewidywanego obniżenia zwierciadła wody gruntowej.
Dla gruntów słabych, luz
nych i organicznych oraz nasypów przyjmuje się tarcie negatywne
tn(r) = 5 ÷ 10 kPa (tabl. 3 PN) ze współczynnikiem technologicznym Ss=1.0. W gruntach
mineralnych wytrzymałych tarcie negatywne tn(r) oblicza się według takich samych zasad jak tarcie
9
pozytywne, przyjmując współczynnik materiałowy łm = 1.1, współczynnik technologiczny Ss
według tabl. 4 PN, natomiast poziom interpolacji w poziomie terenu.
Qr Qr obciążenie Qr
naziomu
a) b) c)
grunt nośny
lub słaby
grunt nośny
świeży nasyp
lub słaby
lub skład.
tn t
n
Tn Tn tn Tn
odpadów
grunt słaby
grunt słaby
t t t
warstwy warstwy warstwy
gruntów gruntów gruntów
nośnych nośnych nośnych
q q q
Rys. Przypadki występowania tarcia negatywnego w palach.
2) Nośność pala wyciąganego pojedynczego
Pal wyciągany uzyskuje swoją nośność w gruncie Nw tylko dzięki oporowi tarcia gruntu wzdłuż
pobocznicy (rysunek poniżej). W palu wyciąganym z oczywistych względów nie pracuje podstawa i
pomija siÄ™ tarcie negatywne.
Nośność na wyciąganie Nw w gruncie pala pojedynczego według
polskiej normy oblicza siÄ™ ze wzoru:
Qwr
w w
N = Å" Asi Å"ti( r )
i
"S
grunt
t
w którym:
nośny
Sw  współczynnik technologiczny, zależny od technologii pala i rodzaju
gruntu, odczytywany z tabl. 4 normy,
warstwy
t=0
gruntów Asi  powierzchnia pobocznicy pala w warstwie i,
nienośnych
ti(r)  jednostkowy graniczny opór tarcia gruntu wzdłuż pobocznicy pala
Nw
w warstwie i,
Wartości tarcia t(r) przyjmuje się i określa według takich samych
zasad jak w przypadku pala wciskanego. Poziom interpolacji dla
t
warstwy
gruntów przypowierzchniowych warstw podłoża przyjmuje się w poziomie
nośnych
terenu pierwotnego (rysunek).
w
Warunek noÅ›noÅ›ci: Qrw d" m Å" N
gdzie współczynnik m przyjmuje się tak jak dla pali wciskanych.
Nośność pala wyciąganego jest generalnie dużo niższa niż pala wciskanego. Ponadto w przypadku
pala wyciąganego może nastąpić gwałtowne zerwanie pobocznicy i drastyczny, niekontrolowany
spadek nośności pala, prowadzący w konsekwencji do groz
nej awarii lub katastrofy budowlanej.
Zjawiska takiego nie obserwuje się w palach wciskanych. Dlatego należy zachować dużą
ostrożność i rozwagę w obliczaniu i projektowaniu pali wyciąganych, a szczególnie obciążonych
cyklicznie lub powtarzalnie.
10
gruntowej
obni
ż
enie wody
Qwr
h
t1
t1
grunt
t1
nośny
poziom interpolacji
h =5m
t1
warstwy
h
z
t=0
gruntów
ht
ht2=5m
nienośnych
t1
t 2
t2
warstwy
t2
gruntów
nośnych
Rys. Interpolacja oporów t względem głębokości dla pala wyciąganego.
3) Nośność pala wciskanego w grupie
Nośność pala wciskanego znajdującego się w grupie pali może być większa, równa lub mniejsza od
nośności pala pracującego pojedynczo. Zależy to od parametrów warstw nośnych, technologii pali
oraz odległości między sąsiednimi palami.
W przypadku pali wbijanych w piaski luz
ne (o ID < 0.33) nośność grupy pali jest równa sumie
noÅ›noÅ›ci pali pojedynczych gdy rozstaw osiowy pali r e" 4D. Gdy rozstaw r wynosi 3D ÷ 4D, to
sumę nośności pali pojedynczych można zwiększyć o 15%, a gdy r < 3D to sumę tę można
zwiększyć o 30%. Tak wyznaczona nośność grupy pali nie może przekraczać jednak nośności
zastępczego fundamentu powierzchniowego o wymiarach wyznaczonych zewnętrznym obrysem
pali i posadowionego na głębokości podstaw pali.
Nośność grupy pali równa się sumie nośności pali pojedynczych w następujących przypadkach:
a) pale opierajÄ… siÄ™ na skale,
b) dolne końce pali są zagłębione na co najmniej 1.0 m w zagęszczone grunty gruboziarniste (co
najmniej piaski grube) lub w zwarte grunty spoiste,
c) pale wbijane są bez wpłukiwania w średniozagęszczone lub zagęszczone grunty niespoiste.
W pozostałych przypadkach, nie wymienionych wyżej (np. pali wierconych w piaskach drobnych
zagęszczonych, czy pali wbijanych w grunty spoiste plastyczne i twardoplastyczne) nośność grupy
pali może być równa lub mniejsza od sumy nośności pali pojedynczych w zależności od
zachodzenia na siebie stref oddziaływania sąsiednich pali. Gdy strefy te zachodzą na siebie
występuje redukcja nośności pali w grupie, gdy strefy nie zachodzą na siebie  nośność grupy pali
równa jest sumie nośności pali pojedynczych. Strefy oddziaływania pali na grunt przyjmuje się
w kształcie stożków o łamanych tworzących (rysunek poniżej). Promień tych stożków R w pozio-
mie podstaw pali oblicza siÄ™ ze wzoru:
D
R = + Å"tgÄ…i
"hi
2
w którym kąt ąi odczytuje się z tabl. 7 normy, a pozostałe wielkości zaznaczono na rysunku.
11
Qwr Qwr Qwr
Qr Qr Qr
a) b)
grunt
grunt
R1 R2
h nośny
nośny 1
D D D
D D D warstwy
warstwy
r r
gruntów
gruntów
>0.5m
nienośnych
nienośnych
r r
R2 R2
Ä…1
warstwa
warstwa
h1
nośna 1
nośna 1
h2
Ä…2
warstwa
warstwa
h2
nośna 2
nośna 2
R R
Rys. Rozchodzenie się stref oddziaływania w gruncie: a) w przypadku pali wciskanych,
b) w przypadku pali wyciÄ…ganych.
Nośność pala wciskanego w grupie oblicza się ze wzoru:
Nt = N + m1 Å" Ns - Tn ,
p
w którym współczynnik redukcyjny m1 odczytuje się z tabl. 8 normy w zależności od stosunku r/R.
Gdy r/R e" 2.0 to m1 =1.0.
4) Nośność pala wyciąganego w grupie
Nośność grupy pali wyciąganych w grupie przyjmuje się według zbliżonych zasad jak w przypadku
pali wciskanych. W przypadku pali wbijanych w piaski luz
ne może nastąpić wzrost nośności grupy
pali wyciąganych do 30% w stosunku do sumy nośności pali pojedynczych, w zależności od
rozstawu pali  tak samo jak w przypadku pali wciskanych. W pozostałych przypadkach może
wystąpić redukcja nośności grupy pali, w zależności od zasięgu stref oddziaływania pali w gruncie.
Strefy te w palach wyciąganych rozwijają się inaczej niż w palach wciskanych (patrz rysunek
powyżej). W przypadku występowania przewarstwień z gruntów nienośnych o miąższości powyżej
0.5 m przyjmuje się, że następuje w nich zanik stref oddziaływania, a w warstwie nośnej leżącej
powyżej, strefy te rozwijają się od początku na nowo. Promień zasięgu R stref oddziaływania
w palach wyciÄ…ganych oblicza siÄ™ ze wzoru:
D
R = + 0.1Å"h
2
przy czym przyjmuje się największą wartość tego promienia spośród wyliczonych dla
poszczególnych stref (tak jak to pokazano na rysunku powyżej).
Nośność pala wyciąganego w grupie oblicza się ze wzoru:
w w
N = m1 Å" N
g
w którym wartość współczynnika redukcyjnego m1 przyjmuje się według takich samych zasad jak
w przypadku pali wciskanych.
Zagadnienia dodatkowe, do zapoznania się według normy:
- zalecenia dotyczące minimalnego zagłębienia pali w warstwach nośnych,
- obliczanie nośności pali z powiększonymi podstawami,
- obliczanie nośności pali rurowych otwartych
- obliczanie nośności pali przy występowaniu warstw słabszych pod podstawami pali.
12
4.2.3. Obliczanie osiadań pali i fundamentów na palach według normy PN-83/B-02482
1) Osiadanie pala pojedynczego
Ogólnie osiadanie pala pojedynczego można obliczyć według wzoru normowego:
Qn
s = Å" Iw
h Å" E0
w którym:
Qn  obciążenie pala, o wartości charakterystycznej
h  zagłębienie pala w gruncie
Iw  współczynnik wpływu osiadania
E0  moduł odkształcenia gruntu wokół pala
Wartość współczynnika wpływu osiadania Iw i sposób jego wyznaczania zależy od kilku czynników,
miedzy innymi warunków gruntowych, stosunku h/D, technologii wykonania pala, materiału trzonu
pala itp.
a) w przypadku pala w gruncie jednorodnym (E0 = const.):
Iw = Iok Å" Rh
Iok  współczynnik zależny od h/D i KA, odczytywany z nomogramu na rys. 10 w normie
Et
K = Å" RA ,
A
E0
Et  moduł ściśliwości trzonu pala, RA = Atnt/Atbr (dla pali betonowych pełnych RA = 1)
Rh  współczynnik uwzględniający wpływ warstwy nieodkształcalnej (skały) na pewnej
głębokości poniżej podstawą pala, przyjmowany wg rysunku 11 normy; w przypadku
występowania tej warstwy Rh < 1.0, a w przypadku braku tej warstwy (skały)  Rh = 1
b) w przypadku pala w gruncie uwarstwionym
- dla gruntów o zbliżonych właściwościach należy E0 przyjąć jako średnią ważoną do
głębokości h + 2D
- dla podłoża w warstwami słabymi w górnej części  h liczy się od stropu warstw nośnych,
a do wartości osiadania s dodaje się skrócenie własne trzonu pala na odcinku
w warstwach słabych,
- E0  można wyznaczyć z próbnego obciążenia pala
c) w przypadku pala z warstwą mniej ściśliwą pod podstawą pala
Iw = Iok Å" Rb
Rb  współczynnik wpływu warstwy mniej ściśliwej w podstawie pala odczytywany z rys.
12 normy w zależności od h/D, KA i Eb/E0.
Eb  moduł odkształcenia gruntu pod podstawą pala
d) w przypadku pala z podstawą na warstwie nieodkształcalnej (na skale) (Eb/E0 > 1000) osiadanie
oblicza siÄ™ ze wzoru:
Qn Å"h
s = Å" M
Et Å" Atnt R
MR  współczynnik osiadania  według rys. 13, MR d" 1.0
13
Uwzględnianie technologii wykonawstwa pali w obliczaniu osiadań
Technologię wykonawstwa pali uwzględnia się przez przemnożenie modułów odkształcenia gruntu
E0 przez współczynniki technologiczne :
- moduÅ‚ gruntu wzdÅ‚uż pobocznicy pala: E0s = SsÅ"E0
- moduÅ‚ gruntu pod podstawÄ… pala: E0b = SpÅ"E0
Ss i Sp  współczynniki technologiczne odczytywane z tabl. 4 normy, za wyjątkiem pali
wierconych, dla których przyjmuje się Sp = Ss = 0.8.
2) Osiadanie grupy pali
Osiadanie grupy pali jest zawsze większe niż pala pojedynczego, a ponadto jest nierównomierne 
pale na brzegach grupy osiadają najmniej, a pale w środku  najwięcej. Ta nierównomierność jest
jednak w dużej mierze tłumiona przez sztywność oczepu fundamentowego, ale kosztem jego
zwiększonego zginania (patrz rysunek poniżej).
q
Q
Q
Q
Q
Q
Q
Q
s
s 7
s 6
1
s
2
s s
3 5
s
4
r1,2
Kz1 Kz2 Kz3 Kz4 Kz5 Kz6 Kz7
(r2,1)
r1,3
(r3,1)
r1,4
(r4,1)
r2,4
(r4,2)
r2,5
(r5,2)
Q Q2 Q3 Q4 Q5 Q Q
1 6 7
[M]
(7)
(1)
(2) (6)
(3) (5)
(4)
Rys. Schemat osiadania grupy pali i jego wpływ na pracę fundamentu palowego.
Osiadanie pala  i w grupie liczącej  k pali oblicza się według wzoru:
k
0
si = s Å"Ä…ij ) + si , dla j `" i
"( j
j=1
0
ąij - współczynnik oddziaływania pomiędzy palami  i oraz  j , odczytywany z odpowiednich
nomogramów normowych na podstawie h/D, KA oraz rij/D.
rij  odległość w linii prostej pomiędzy palami  i oraz  j (rys. powyżej).
0
Im większe rij tym mniejsze ąij i dlatego pale środkowe osiadają najwięcej.
3) Przybliżona metoda szacowania osiadań pali
Osiadania pali można zgrubnie oszacować, wykorzystując przybliżoną prawidłowość, że nośność Nt
pala mobilizuje się przy jego osiadaniu równym około 0.01 średnicy podstawy pala Dp, co
potwierdzają liczne badania pali w terenie (próbne obciążenia). Osiadanie pala pojedynczego
obciążonego siłą charakterystyczną Qn d" Nt można więc określić z zależności:
Qn
s1 = 0.01D Å"
Nt
Osiadanie grupy pali można oszacować następnie wykorzystując propozycję Van Impe:
sgr = s1 Å" n
14
w którym n jest liczbą pali w grupie. Należy zaznaczyć, że sgr określa maksymalne osiadanie pala
w grupie (pala środkowego) i odnosi się raczej do zwartej grupy pali (np. kołowej lub kwadratowej)
w regularnej siatce pali (np. kwadratowej lub trójkątnej równobocznej) i w miarę równomiernie
obciążonych. Osiadanie pala na brzegu grupy jest mniejsze i wynosi około 0.65sgr. Zmienność
osiadań pali pośrednich, pomiędzy środkiem a brzegiem, można przyjąć paraboliczną.
Uwaga. Należy zaznaczyć, że powyższe propozycje szacowania osiadań pali dotyczą grup pali nie
związanych oczepem fundamentowym, a więc przy założeniu swobodnej możliwości osiadania
każdego z pali. W rzeczywistości kształt osiadań pali jest krępowany sztywnością oczepu. Fakt taki
należy uwzględnić stosując obliczenie fundamentu jako rusztu lub płyty o określonej sztywności na
sprężystych podporach palowych o nierównomiernej sztywności.
4.3. Zbrojenie pali
Pale zbroi się prętami podłużnymi oraz zbrojeniem poprzecznym w postaci spirali lub strzemion.
Pręty podłużne wykonuje się najczęściej ze stali żebrowanej (A-II, A-III), natomiast zbrojenie
poprzeczne ze stali gładkiej (A-I). Minimalny stopień zbrojenia podłużnego w palach wynosi
µamin = 0.5%.
W palach prefabrykowanych pręty podłużne stosuje się o średnicy od Ć14 do Ć25 mm,
a strzemiona o średnicy Ć6 do Ć8 mm. W górnej i dolnej części pala stosuje się wzmocnione
zbrojenie poprzeczne przez zagęszczenie strzemion i/lub dodatkowe siatki, co ma zabezpieczyć te
miejsca pala na obciążenia udarowe od wbijania. Głowica pala powinna być lekko wypukła, co
sprawia, że siła udarowa jest skoncentrowana w osi pala i przez to zmniejsza się niebezpieczeństwo
rozkruszenia głowicy. Przed rozkruszeniem chroni głowicę również stosowanie drewnianych
przekładek pod podbabnikiem młota oraz sfazowania krawędzi. Również ze względu na obciążenia
udarowe, pale prefabrykowane wykonuje siÄ™ z betonu wysokiej klasy (B35 do B50). Zbrojenie pali
prefabrykowanych należy liczyć również na zginanie w fazie wyciągania pala z formy oraz
podnoszenia w celu przystawienia do kafara. Dół pala może być zaostrzony lub tępy.
II
Przekroje
Przekroje
a) b)
I I
I - I
I - I
<"5cm
siatki zbrojeniowe
Ć6 co 5 cm
4 pręty podłużne
a
Ć14 ÷ Ć25
a
spirala kołowa Ć6
a
spirala kwadratowa
II II
a
Ć5 ÷ Ć8
II - II
II II
II - II
<"5cm
4 pręty podłużne
Ć14 ÷ Ć25
a
a
strzemiona
a
a
Ć5 ÷ Ć8
lub
przekrój
przekrój
wzmocniony
wzmocniony
8 prętów podłużnych
8 prÄ™tów podÅ‚użnych Ć14 ÷ Ć25
Ć14 ÷ Ć25
a
a
strzemiona
pomocnicze
strzemiona
a
co <"100cm
pomocnicze
a
co <"100cm
a × a = 25 × 25 cm
a × a = 25 × 25 cm
30 × 30 cm
30 × 30 cm
35 × 35 cm
35 × 35 cm
40 × 40 cm
40 × 40 cm
45 × 45 cm
45 × 45 cm
ostrze z kÄ…townika
walcowanego
Rys. Konstrukcje pali prefabrykowanych: a) według rozwiązania  Aarsleff , b) według  Projmorsu
15
50
÷
100 cm
50
÷
100 cm
spirala co
<"
5cm
strzemiona co 5cm
L = 6.0
÷
16.0 m
L = 6.0
÷
16.0 m
strzemiona co
<"
15cm
spirala co
<"
15cm
50
÷
100 cm
50
÷
100 cm
spirala co
<"
5cm
strzemiona co 5cm
W palach monolitycznych  betonowanych
w gruncie, o przekroju kołowym, zbrojenie
wykonuje się z co najmniej 6 prętów podłużnych
żebrowanych o średnicy minimum Ć16 mm i spirali
spirala
z pręta gładkiego o średnicy minimum Ć6 mm. np. Ć8 co 15cm
I
I
W palach wielkośrednicowych średnice prętów
Przekrój I - I
pierścień
głównych dochodzą do Ć32 mm, a ich liczba do 32
pręty podłużne
profilujÄ…cy
np. 8Ć20
sztuk, natomiast spiralę wykonuje się z pręta Ć12
spirala
pręty podłużne
np. 8 Ć20 np. Ć8 co 15cm
÷14 mm i skoku 25 ÷ 30 cm.
70 Ć360 70
Ć500 mm
W konstrukcji zbrojenia powinno stosować się
pręty dystansowe
ponadto elementy dystansowe, które zapewniają
Ć8 ÷ 10
centryczne umiejscowienie zbrojenia w palu oraz
pierścienie profilujące
wymaganą otulinę zbrojenia, która w palach
np. z płaskownika
monolitycznych powinna wynosić minimum 7 cm.
W celu zapewnienia sztywności i nadania odpowied-
niego kształtu zbrojenia stosuje się obręcze
profilowe z grubego płaskownika lub pręta. Co
trzeci styk spirali z prętami podłużnymi łączy się
przez spawanie, co również zwiększa sztywność
Rys. Zbrojenie pala
kosza zbrojeniowego. Sztywność kosza ułatwia
betonowanego w gruncie.
podnoszenie go i wprowadzanie do rury obsadowej.
Zbrojenie pala należy w odpowiedni sposób zagłębić w konstrukcji oczepu fundamentowego,
w zależności od tego czy pal jest wciskany czy wyciągany oraz czy połączenie ma być sztywne, czy
przegubowe (rysunek poniżej).
a) b) c)
żelbetowy oczep
fundamentowy
skuta
głowica pala
podkład z chudego
betonu 10 cm
pal
pal pal
Rys. Połączenie pali z oczepem fundamentowym: a) sztywne połączenie pala wciskanego, b) sztywne
połączenie pala wyciąganego, c) przegubowe połączenie pala wyciąganego lub wciskanego.
Opracowanie:
dr inż. Adam Krasiński
Katedra Geotechniki PG
16
<"
0.5
÷
0.6m