"DAWNO, DAWNO TEMU..."
Wychowani na opowieściach rodziców, babć i dziadków o pięknych księżniczkach i
krasnalach, włączamy dzieciom telewizor z animowanymi historiami - prawie całkowicie
wypranymi z ich terapeutycznych wartości. Symbole, przez setki i tysiące lat mające na
celu leczenie psychiki, zostały w tych animowanych baśniach zagubione. Zmieniły się w
śmieszne i piękne postacie Disneya. Co gorsza, owo przeniesienie baśni na ekran
spowodowało, iż została wyłączona wyobraz
nia. Bohaterowie nie mają już twarzy ludzi,
ale animowanych postaci Disneya. Maluch został pozbawiony możliwości odnajdywania
w baśniach swojego świata. Został sam w ciemnym pokoju, pełnym śpiących w szafach i
pod łóżkiem potworów.
Dziecko zostaje wrzucone do nieznanego i groz
nego świata dorosłych, często
bezwzględnego i bezsensownego. Potrzebuje ono czegoś pewnego, stałego, a także
kogoś, kto nauczy go poruszania się w niezrozumiałym. Takimi przewodnikami od
zawsze były baśnie - opowiadane przez rodziców lub bardów kapłanów. Dziecko, żyjąc
bardziej niż dorosły w "tu i teraz", nie jest w stanie, tak jak rodzic, wyobrazić sobie swojej
przyszłości, bardziej skupia się na problemach i lękach, które odczuwa w danej chwili.
Nie należy lekceważyć owych dziecięcych strachów pocieszając się, że znikną one w
przyszłości, bo to, co "dzisiaj" nie zostanie uleczone, "jutro" może stać się ciężarem.
Baśnie są doskonałym sposobem na zrozumienie problemów malucha, mogą pomóc w
rozpoznaniu lęku gnębiącego dziecko i, co najważniejsze, znalez
ć sposób na jego
uleczenie. Baśnie mogą wprowadzić ład w życie dziecka, pozwolić mu zrozumieć, że
historie, które przeżywa, są tymi samymi, które np. dotyczyły Głupiego Jasia - nie będzie
więc już sam. Baśnie uczą maluchy, iż zawsze może dać sobie radę, co więcej: pokazują
mu także wzorce zachowań moralnych: że dobro zawsze jest nagradzane, a zło
przegrywa. Że piękno nie zawsze jest widoczne na pierwszy rzut oka, a brzydota może
się kryć w najpiękniejszym ciele.
Baśnie pokazują uniwersalne problemy człowieka, cały cykl rozwojowy ludzkiej jednostki.
Najpierw bohater odkrywa, kim jest (samoidentyfikacja), potem zaczyna dostrzegać
społeczeństwo (rozróżnia wszystko, co nie jest nim i co na niego wpływa), na kolejnym
etapie bohater musi odnalez
ć sposób wprowadzenia równowagi pomiędzy tym czego
chce, a tym co może. Dziecko, dzięki utożsamieniu się z bohaterami, zaczyna
pojmować, iż może być szczęśliwe tylko wtedy, gdy uda mu się ów stan równowagi
wprowadzić w życie.
Ów proces nie zachodzi świadomie - cała lekcja odbywa się na poziomie nieświadomym.
Dziecko słuchając baśni przenosi na bohaterów swoje własne problemy i pozwala, aby
owi bohaterowie je rozwiązywali.
Asia i Edi Pyrek