PRZEKAZ 50 - KSIĄŻĘTA PLANETARNI




PRZEKAZ 50 - KSIĄŻĘTA
PLANETARNI

Książęta Planetarni, chociaż należą do
klasy Synów Lanonandeków, są tak wyspecjalizowani w swej
służbie, że zazwyczaj traktuje się ich jako oddzielną grupę
istot. Ci Synowie wszechświata lokalnego, po uzyskaniu od
Melchizedeków zatwierdzenia na wtórnych Lanonandeków,
przydzielani są do rezerw swej klasy w zarządzie konstelacji.
Odtąd Władca Systemu przydziela im różne obowiązki i
ewentualnie powoływani zostają na Książąt Planetarnych, i
wysyłani do rządzenia rozwijającymi się, zamieszkałymi
światami.

Dla Władcy Systemu sygnałem do działania i
do przydzielenia zwierzchnika danej planecie jest prośba
Nosicieli Życia o wysłanie szefa administracyjnego, aby
działał na tej planecie, na której oni zaprowadzili życie i
wykształcili inteligentne istoty ewolucyjne. Wszystkie planety
zamieszkałe przez śmiertelne istoty ewolucyjne mają
przydzielonego władcę planetarnego z tej klasy synostwa.

1. MISJA KSIĄŻĄT

Książę Planetarny i asystujący mu bracia
reprezentują najbliższe uosobione zbliżenie (obok wcielenia),
jakie Wieczny Syn z Raju może zrobić do skromnych istot czasu i
przestrzeni. Prawdą jest, że Syn Stwórcy ma styczność z
istotami stworzonymi z danych domen przez swego ducha, jednak
Książę Planetarny jest ostatnim z klasy osobowych Synów,
rozciągającej się od Raju aż do dzieci ludzkich.
Nieskończony Duch zbliża się do ludzi w osobach opiekunów
przeznaczenia i innych istot anielskich; Ojciec Uniwersalny żyje
w człowieku dzięki przedosobowej obecności Nieodgadnionych
Monitorów; Książę Planetarny reprezentuje jednak końcowy
wysiłek Wiecznego Syna i jego Synów, aby się zbliżyć do was.
Na świeżo zaludnionym świecie Książę Planetarny stanowi
wyłączną reprezentację pełni boskości, pochodzącej od Syna
Stwórcy (potomka Ojca Uniwersalnego i Wiecznego Syna) i od
Boskiej Opiekunki (wszechświatowej Córki Nieskończonego
Ducha).

Książę świeżo zaludnionego świata
otoczony jest lojalną grupą pomocników i asystentów oraz
znaczną liczbą usługujących duchów. Korpus kierowniczy
takich nowych światów musi się jednak wywodzić z niższych
klas administratorów systemu, aby z racji swej natury mogli oni
podchodzić z sympatią i wyrozumiałością do planetarnych
problemów i trudności. I wszelkie takie wysiłki, mające na
celu danie wyrozumiałego władcy światom ewolucyjnym, powoduje
zwiększoną możliwość pobłądzenia takich bliskich
człowiekowi osobowości, kiedy wyniosą swój własny sposób
myślenia ponad i powyżej woli Najwyższych Władców.

Pozostając zupełnie sami, jako reprezentanci
boskości na poszczególnych planetach, Synowie ci poddawani są
surowej próbie i Nebadon miał to nieszczęście, że
doświadczył kilku buntów. W momencie stwarzania Władców
Systemów i Książąt Planetarnych następuje uosobienie idei,
która coraz bardziej oddala się od Ojca Uniwersalnego i
Wiecznego Syna, i pojawia się coraz większe niebezpieczeństwo
zagubienia poczucia proporcji odnośnie własnej ważności, jak
również większe prawdopodobieństwo zatracenia prawidłowego
pojmowania wartości i związków wzajemnych licznych klas
niebiańskich istot oraz stopniowania ich kompetencji. To, że
Ojciec nie jest osobiście obecny we wszechświecie lokalnym,
wystawia na próbę wiarę i lojalność wszystkich tych Synów.

Jednak niezbyt często się zdarza, że
książęta zaniedbają swą misję organizacji i administracji
sfer zamieszkałych, a ich sukces znacznie ułatwia późniejsze
misje Synów Materialnych, którzy przybywają, aby zaszczepić
prymitywnym ludziom, żyjącym na planetach, wyższe formy życia
stworzonego. Rządy książąt przyczyniają się również
znacznie do przygotowania planet na przybycie Rajskich Synów
Boga, którzy później przychodzą osądzać światy i
zaprowadzać kolejne systemy sprawiedliwości.

2. ADMINISTRACJA PLANETARNA

Wszyscy Książęta Planetarni podlegają
wszechświatowej jurysdykcji administracyjnej Gabriela,
głównego administratora działającego na rzecz Michała,
podczas gdy w swych bezpośrednich rządach podlegają
rozporządzeniom wykonawczym Władców Systemu.

Książęta Planetarni kiedykolwiek zechcą
mogą zasięgać porady Melchizedeków, swych byłych nauczycieli
i sponsorów, ale nie wymaga się od nich arbitralnie, żeby
prosili o taką pomoc i jeśli nie zażyczą sobie jej
dobrowolnie, Melchizedecy nie ingerują w administrację
planetarną. Światowi władcy mogą także korzystać z rady
dwudziestu czterech radców, zebranych z obdarzonych światów
systemu. Obecnie w Satanii wszyscy ci radcy pochodzą z Urantii.
Analogiczna rada istnieje również w zarządzie konstelacji i
składa się z siedemdziesięciu istot tak samo wybranych ze
światów ewolucyjnych.

Na planetach ewolucyjnych, w ich wczesnych i
niepewnych początkach, rządy są zazwyczaj autokratyczne.
Książęta Planetarni organizują swe specjalistyczne grupy
asystentów z korpusu planetarnych pomocników. Otaczają się
zazwyczaj najwyższą radą, złożoną z dwunastu istot, ale
jest to różnie ustanawiane i rozmaicie egzekwowane na różnych
światach. Książę Planetarny może mieć również
asystentów, jednego albo i więcej, z trzeciej klasy swojej
własnej grupy synostwa a czasami, na pewnych światach,
asystenta z własnej klasy, wtórnego Lanonandeka.

Cały personel władcy świata składa się z
osobowości Nieskończonego Ducha oraz z pewnych typów
wyższych, rozwiniętych istot jak również ze wznoszących się
śmiertelników z innych światów. Personel taki liczy około
tysiąca istot a w miarę rozwoju planety korpus pomocników
może być powiększony do stu tysięcy albo i więcej. Kiedy
tylko odczuwa się potrzebę zwiększenia ilości pomocników,
Książęta Planetarni mogą poprosić o nich swoich braci,
Władców Systemu, a prośba ich zostanie natychmiast spełniona.


Planety są znacznie zróżnicowane, gdy idzie
o ich naturę, organizację i administrację, ale wszystkie
posiadają trybunały sprawiedliwości. System sądowniczy
wszechświata lokalnego zaczyna się od trybunałów Księcia
Planetarnego, którym przewodniczy członek jego osobistego
personelu; rozporządzenia takich sądów odzwierciedlają
wyjątkowo ojcowskie i roztropne stanowisko. Wszystkie problemy,
wykraczające poza przepisy dla mieszkańców planety, podlegają
apelacji do wyższych trybunałów, jednak sprawy domen
światowych są zasadniczo osądzane zgodnie z osobistym uznaniem
księcia.

Objazdowe komisje rozjemcze służą jako
uzupełnienie trybunałów planetarnych i zarówno kontrolerzy
duchowi jak i fizyczni podlegają wnioskom tych rozjemców.
Jednak nie wdraża się żadnego postanowienia arbitralnie, bez
zgody Ojca Konstelacji, gdyż "Najwyżsi panują nad
królestwami ludzi".

Kontrolerzy i przekształcający, przydzieleni
do planety, mogą także współpracować z aniołami i innymi
klasami istot niebiańskich, sprawiając, że ci ostatni mogą
stać się widzialni dla istot śmiertelnych. W specyficznych
okolicznościach, seraficzni pomocnicy a nawet Melchizedecy mogą
stać się widzialni dla mieszkańców światów ewolucyjnych.
Główną przyczyną sprowadzania wznoszących się
śmiertelników ze stolicy systemu, jako części personelu
Księcia Planetarnego, jest ułatwienie porozumiewania się z
mieszkańcami danej domeny.

3. CIELESNY PERSONEL KSIĘCIA

Gdy Książę Planetarny idzie do młodego
świata, zazwyczaj bierze ze sobą z zarządu systemu lokalnego
grupę wznoszących się istot, ochotników. Takie wznoszące
się istoty towarzyszą księciu jako doradcy i pomocnicy w jego
pracy nad wczesnym doskonaleniem gatunku ludzkiego. Korpus
pomocników materialnych stanowi ogniwo łączące Księcia z
narodami świata. Książę Urantii, Caligastia, miał stu takich
pomocników.

Ci asystujący księciu ochotnicy są
obywatelami stolicy systemu a żaden z nich nie zespolił się
jeszcze z zamieszkującym go Dostrajaczem. Dostrajacze tych
pomocników-ochotników pozostają w zarządzie systemu ze
statusem rezydenta, podczas gdy zaawansowani w morontii ochotnicy
wracają chwilowo do swego poprzedniego stanu materialnego.

Nosiciele Życia, architekci form cielesnych,
dostarczają ochotnikom nowych ciał materialnych, które ci
zajmują na czas pobytu na planecie. Takie formy osobowości,
podczas gdy nie chorują na zwykłe choroby, mogą ulegać pewnym
wypadkom natury mechanicznej, podobnie jak wczesne ciała
morontialne.

Materialny personel księcia zazwyczaj
zabierany jest z planety wraz z następnym jej osądem, podczas
przybycia na sferę drugiego Syna. Zanim odejdą, przekazują
zazwyczaj swe różnorodne obowiązki swemu wspólnemu potomstwu
i niektórym zaawansowanym, rodzimym ochotnikom. Na tych
światach, gdzie pomocnicy księcia mają pozwolenie kojarzyć
się z wyższymi grupami gatunków rodzimych, ich obowiązki
zazwyczaj przejmuje ich potomstwo.

Asystenci Księcia Planetarnego rzadko kojarzą
się z rasami danego świata, ale zawsze kojarzą się między
sobą. Z takich związków powstają dwie klasy istot: pierwotny
typ istot pośrednich i pewne wyższe typy istot materialnych,
które pozostają na planecie, przydzielone do personelu księcia
po tym, jak ich rodzice zostają zabrani z planety w momencie
przybycia Adama i Ewy. Te dzieci personelu księcia nie kojarzą
się z rasami śmiertelnymi, chyba, że w pewnych wyjątkowych
wypadkach i tylko na polecenie Księcia Planetarnego. W takim
przypadku ich dzieci
wnuki personelu materialnego

posiadają status wyższego gatunku jak dla ich czasu i
pokolenia. Całe potomstwo takich częściowo materialnych
asystentów Księcia Planetarnego zamieszkałe jest przez
Dostrajacze.

Na koniec systemu sprawiedliwości księcia,
gdy dla "zwrotnego personelu" przychodzi czas powrotu do
zarządu systemu, aby mogli iść dalej drogą do Raju,
wznoszący się personel staje przed Nosicielami Życia, aby
zdać swe materialne ciała. Zapadają w przejściowy sen i
budzą się wyzwoleni ze śmiertelnego obleczenia, ubrani w formy
morontialne, gotowi do seraficznego transportu z powrotem do
stolicy systemu, gdzie oczekują ich odłączone Dostrajacze.
Przez cały system sprawiedliwości pozostawali w tyle za swą
jerusemską klasą, ale zdobyli unikalne i nadzwyczajne
doświadczenie, co jest rzadkim rozdziałem na drodze wznoszenia
się śmiertelnika.

4. ZARZĄD PLANETARNY I SZKOŁY

Materialny personel księcia wcześnie
organizuje planetarne szkoły praktyczne i kulturowe, w których
naucza się śmietankę gatunku ewolucyjnego a potem rozsyła
tych ludzi, aby nauczali lepszych sposobów życia swoje narody.
Szkoły księcia mieszczą się w materialnej stolicy planety.


Większość pracy fizycznej, związanej z
założeniem miasta stołecznego, prowadzi cielesny personel. We
wczesnych dniach Księcia Planetarnego takie miasta stołeczne,
czy osiedla, różnią się bardzo od tego, co śmiertelnicy
Urantii mogą sobie wyobrażać w tym temacie. Są one proste, w
porównaniu z budowlami wieków późniejszych i charakteryzują
się mineralnym zdobnictwem oraz względnie zaawansowaną
konstrukcją materialną. Wszystko to kontrastuje z rządem
adamicznym, koncentrującym się wokół ogrodowego centrum,
skąd prowadzona jest działalność dla dobra gatunku ludzkiego
podczas drugiego systemu sprawiedliwości Synów
wszechświatowych.

W osiedlu stołecznym na waszym świecie,
każdej ludzkiej sadybie przydzielono dużo ziemi. Chociaż
plemiona pierwotne nadal są myśliwymi i zbieraczami, uczniowie
i nauczyciele szkół Księcia są rolnikami i ogrodnikami.
Dzielą swój czas prawie równo pomiędzy następujące
zajęcia:

1. Praca fizyczna. Uprawa roli, w
połączeniu z budową domów i ich zdobnictwem.

2. Zajęcia społeczne. Imprezy zabawowe
i społeczne zgrupowania kulturowe.

3. Działalność edukacyjna. Nauczanie
indywidualne połączone z nauczaniem rodzinno-grupowym,
uzupełniane przez specjalistyczne nauczanie w klasach.

4. Szkolenie zawodowe. Szkoły
małżeństwa i prowadzenia domu, szkoły sztuki i rzemiosła
oraz zajęcia, na których naucza się nauczycieli

świeckich, kulturowych i religijnych.

5. Kultura duchowa. Bractwo
nauczycielskie, nauczanie grup dziecięcych i młodzieżowych,
jak również adoptowanych dzieci autochtonów na misjonarzy dla
ich narodów.

Książę Planetarny jest niewidzialny dla
istot śmiertelnych; jest sprawdzianem wiary
aby można było
wierzyć częściowo materialnym istotom z jego personelu. Jednak
szkoły kulturowe i praktyczne są dobrze dostosowane do potrzeb
każdej planety i szybko rozwija się gorliwa i godna pochwały
rywalizacja między plemionami ludzkimi, aby zyskać dostęp do
tych różnorodnych instytucji nauczających.

Z takiego światowego centrum kultury i
osiągnięć promieniuje stopniowo na całą ludzkość
podbudowujące i cywilizujące oddziaływanie, które powoli i
pewnie przekształca gatunek ewolucyjny. W międzyczasie,
wykształcone i uduchowione dzieci otaczających plemion, które
były adoptowane i nauczane w szkołach księcia, wracają do
swych autochtonicznych grup i zakładają, najlepiej jak
potrafią, nowe i dynamiczne centra nauczania i kultury, które
prowadzą zgodnie z zasadami szkół księcia.

Na Urantii realizacja tych planów planetarnego
postępu i kulturowego rozwoju była dobrze zaawansowana i
przebiegała bardzo sprawnie, gdy całe przedsięwzięcie
zostało doprowadzone do raczej nagłego i wyjątkowo haniebnego
końca, na skutek przystąpienia Caligastii do buntu Lucyfera.


Jeden epizod buntu głęboko mnie zaszokował,
gdy się dowiedziałem o okrutnej perfidii członka mojej
własnej klasy synostwa, Caligastii, który rozmyślnie i ze
złośliwą premedytacją, systematycznie wypaczał instruktaż i
zatruwał nauczanie we wszystkich planetarnych szkołach Urantii,
jakie działały w tym czasie. Kompletny upadek tych szkół
nastąpił szybko.

Wiele potomków wznoszących się istot, ze
zmaterializowanego personelu Księcia, zachowało lojalność i
opuściło szeregi Caligastii. Ci lojaliści podbudowywani byli
przez Melchizedeków, zarządzających komisarycznie Urantią, a
później ich potomkowie zrobili wiele dla zachowania
planetarnych idei prawdy i prawości. Działalność tych
lojalnych ewangelistów zapobiegła całkowitemu zanikowi prawdy
duchowej na Urantii. Te odważne dusze oraz ich potomkowie
uchronili, jako żywą prawdę, nieco wiedzy o władzy Ojca i
zachowali też dla narodów świata ideę kolejnych, planetarnych
systemów sprawiedliwości różnych klas Boskich Synów.

5. ROZWIJAJĄCA SIĘ CYWILIZACJA


Lojalni książęta ze światów zamieszkałych
zostają na stałe związani z planetami, gdzie otrzymali swój
pierwszy przydział. Rajscy Synowie oraz ich systemy
sprawiedliwości mogą przychodzić i odchodzić, ale odnoszący
sukcesy Książę Planetarny pozostaje władcą domeny. Jego
działalność, której zadaniem jest ożywianie rozwoju
cywilizacji planetarnej, jest kompletnie niezależna od misji
wyższych Synów.

Nie ma dwóch takich planet, na których
cywilizacja rozwijałaby się tak samo. Szczegóły ewolucyjnego
rozwoju śmiertelników są bardzo zróżnicowane na wielu
odrębnych światach. Pomimo znacznego zróżnicowania
planetarnego rozwoju po linii fizycznej, intelektualnej i
społecznej, wszystkie sfery ewolucyjne podążają w pewnych
dobrze zdefiniowanych kierunkach.

Na przeciętnym świecie czasu i przestrzeni,
pod łaskawymi rządami Księcia Planetarnego, poszerzonymi przez
Synów Materialnych i uwypuklonymi przez okresowe misje Rajskich
Synów, gatunek śmiertelny będzie kolejno przechodzić siedem
następujących epok rozwojowych:

1. Epoka pożywienia. Przedludzkie
istoty i wyłaniający się wczesny gatunek prymitywnego
człowieka, interesują się głównie problemem pożywienia. Te
rozwijające się istoty spędzają całe godziny swej dziennej
aktywności albo na poszukiwaniu żywności, albo na walce,
ofensywnej czy defensywnej. Pogoń za pożywieniem jest
najważniejszym czynnikiem zajmującym umysły wczesnych
protoplastów późniejszej cywilizacji.

2. Epoka bezpieczeństwa. Jak tylko
prymitywny myśliwy może zaoszczędzić nieco czasu z
poszukiwania pożywienia, spożytkowuje ten wolny czas na
zwiększenie swego bezpieczeństwa.

Coraz więcej uwagi poświęca się metodom
prowadzenia wojny. Fortyfikuje się domy a klany łączą się
pod wpływem wspólnego strachu i wpajania nienawiści dla obcych
grup ludzkich. Dążenie do samoobrony zawsze występuje po
samozachowawczości.

3. Epoka komfortu materialnego. Kiedy
problemy żywnościowe zostają częściowo rozwiązane i osiąga
się pewien stopień bezpieczeństwa, dodatkowy czas wolny
zużywa się na podniesienie poziomu wygód osobistych. Luksus
rywalizuje z potrzebą zajmowania centralnej pozycji na scenie
ludzkiej działalności. Jest to ta epoka, którą tak często
cechuje tyrania, nietolerancja, żarłoczność i pijaństwo.
Słabsze elementy gatunku skłaniają się ku nadmiarowi i
brutalności. Stopniowo, tacy szukający przyjemności słabeusze
podporządkowywani są przez silniejsze i kochające prawdę
elementy zaawansowanej cywilizacji.

4. Dążenie do wiedzy i mądrości.
Pożywienie, bezpieczeństwo, przyjemność i czas wolny, są
fundamentami rozwoju kultury i rozprzestrzeniania się wiedzy.
Spożytkowanie rezultatów wiedzy prowadzi do mądrości a kiedy
kultura nauczy się jak korzystać i doskonalić się dzięki
doświadczeniu, powstaje prawdziwa cywilizacja. Pożywienie,
bezpieczeństwo i komfort materialny wciąż zajmują
społeczeństwo, jednak wiele patrzących w przyszłość
jednostek odczuwa głód wiedzy i pragnienie mądrości. Każde
dziecko ma możliwość uczenia się poprzez działanie; edukacja
jest hasłem tych epok.

5. Epoka filozofii i braterstwa. Kiedy
śmiertelnicy uczą się myśleć i zaczynają korzystać z
doświadczenia, zaczynają również przejawiać tendencje
filozoficzne
zaczynają argumentować między sobą i
wydawać roztropne osądy. Społeczeństwo w tym czasie staje
się etyczne a śmiertelnicy takiej epoki zostają naprawdę
istotami moralnymi. Mądre, moralne istoty, potrafią ustanowić
braterstwo ludzkości na takim postępowym świecie. Istoty
etyczne i moralne mogą się nauczyć jak żyć zgodnie ze
złotą zasadą.

6. Epoka dążeń duchowych. Kiedy
rozwijający się śmiertelnicy przeszli stadia rozwoju
fizycznego, intelektualnego i społecznego, prędzej czy
później osiągają te poziomy osobistej wnikliwości, które
skłaniają ich do szukania zaspokojenia duchowego i zrozumienia
kosmicznego. Religia kończy swoją wspinaczkę od emocjonalnych
domen strachu i przesądu, do wysokich poziomów mądrości
kosmicznej i osobistego doświadczenia duchowego. Edukacja dąży
do realizacji znaczeń a kultura pojmuje kosmiczne związki
prawdziwych wartości. Tacy ewolucyjni śmiertelnicy są
autentycznie kulturalni, prawdziwie wykształceni i doskonale
znają Boga.

7. Epoka światłości i życia. Epoka
ta jest ukoronowaniem sukcesywnych epok materialnego
bezpieczeństwa, ekspansji intelektualnej, kultury społecznej i
osiągnięć duchowych. Ludzkie osiągnięcia są teraz
wymieszane, powiązane i skoordynowane w kosmicznej jedności i w
bezinteresownej służbie. W ramach ograniczeń natury fizycznej
i fundacji materialnej, nie istnieją limity dla ewolucyjnych
osiągnięć zaawansowanych pokoleń, które kolejno żyją na
takich niebiańskich i niezmiennych światach czasu i
przestrzeni.

Po służbie dla dobra swoich sfer, przez
kolejne systemy sprawiedliwości w historii światowej i
postępujące epoki planetarnego rozwoju, w następstwie
zapoczątkowania epoki światłości i życia Książęta
Planetarni zostają wyniesieni na pozycję Władców
Planetarnych.

6. KULTURA PLANETARNA

Izolacja Urantii uniemożliwia przedstawienie
wam wielu szczegółów, dotyczących życia i warunków
środowiskowych waszych sąsiadów w Satanii. Kwarantanna
planetarna i izolacja systemu narzuca nam znaczne ograniczenia,
gdy idzie o te prezentacje. We wszystkich naszych wysiłkach
oświecenia śmiertelników Urantii musimy kierować się tymi
restrykcjami, lecz tak dalece jak to możliwe zostaliście
poinstruowani o rozwoju przeciętnego świata ewolucyjnego i
potraficie porównać bieg spraw takiego świata ze stanem
obecnym Urantii.

Rozwój cywilizacji na Urantii nie różni się
zbytnio od rozwoju cywilizacji na innych światach, które miały
to nieszczęście być odosobnione duchowo. Planeta wasza wydaje
się jednak bardzo zdezorientowana i wyjątkowo opóźniona we
wszystkich stadiach postępu intelektualnego i osiągnięć
duchowych, gdy się ją porównuje z lojalnymi światami
wszechświata.

Wy, Urantianie, nie potraficie zrozumieć zbyt
wiele z tego, co dotyczy kultury na normalnych światach, z
powodu waszych planetarnych nieszczęść. Nie powinniście
jednak wyobrażać sobie światów ewolucyjnych, nawet
najbardziej idealnych, jako tych sfer, na których życie jest
kwiecistym łożem spokoju. Początkom życia gatunków
materialnych zawsze towarzyszą zmagania. Wysiłek i decyzje są
zasadniczym czynnikiem nabywania cech wiecznego życia.

Kultura z góry zakłada jakość umysłu;
kultura nie może zostać wzbogacona, zanim umysł nie osiągnie
wyższych poziomów. Wyższy intelekt dąży do szlachetnej
kultury i znajdzie jakąś drogę, żeby osiągnąć ten cel.
Podrzędne umysły gardzą wyższą kulturą, nawet gdy
otrzymają ją gotową. Wiele tutaj zależy także od kolejnych
misji Boskich Synów i od stopnia, w jakim oświecenie jest
przyjmowane w epokach ich poszczególnych systemów
sprawiedliwości.

Nie zapominajcie też o tym, że od dwustu
tysięcy lat wszystkie światy Satanii są w stanie banicji
duchowej w Norlatiadeku, co jest konsekwencją buntu Lucyfera. I
trzeba będzie wielu epok, żeby naprawić wynikłe stąd
wypaczenia
skutki grzechu i odstępstwa. W rezultacie
podwójnej tragedii, zbuntowanego Księcia Planetarnego i Syna
Materialnego odstępcy, wasz świat nadal podąża nieregularną
i pełną przeszkód drogą. Nawet obdarzenie Urantii przez
Chrystusa Michała nie usunęło natychmiast doczesnych
konsekwencji poważnych błędów dawniejszej administracji
świata.

7. ZALETY ODOSOBNIENIA

Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło,
że Urantia i inne odosobnione światy są wyjątkowo
nieszczęśliwe, ponieważ są pozbawione korzyści płynących z
obecności i oddziaływania takich nadludzkich osobowości, jak
Książę Planetarny oraz Materialny Syn i Córka. Jednak
odosobnienie tych sfer dało ich mieszkańcom unikalną
sposobność wykazania wiary i ukształtowania swoistej cechy
zaufania w kosmiczną rzetelność, zaufania niezależnego od
ujrzenia czegokolwiek na własne oczy, czy dostania jakiegoś
innego materialnego poświadczenia. Może się w końcu okazać,
że istoty śmiertelne, przybywające ze światów objętych
kwarantanną w rezultacie buntu, są niezwykle szczęśliwe.
Zauważamy, że tego typu wznoszące się istoty mają bardzo
wcześnie powierzane liczne, specjalne misje w tych kosmicznych
przedsięwzięciach, gdzie niekwestionowana wiara i wysublimowane
zaufanie konieczne są do wykonania zadania.

Wznoszące się istoty z takich odosobnionych
światów zajmują swój własny sektor mieszkalny na Jerusem i
nazywani są agondonterami, co oznacza ewolucyjne istoty
obdarzone wolą, które mogą wierzyć nie widząc, wytrwać, gdy
są odosobnione i tryumfować nad trudnościami nie do pokonania
nawet wtedy, kiedy są same. Takie funkcjonalne zgrupowanie
agondonterów trwa poprzez całe wznoszenie się we
wszechświecie lokalnym i superwszechświecie; zanika dopiero
podczas pobytu w Havonie, ale pojawia się znowu natychmiast po
dotarciu do Raju i wyraźnie się utrzymuje w Korpusie Finalizmu
Śmiertelników. Tabamantia jest agondonterem, ze statusem
finalisty; przetrwał śmierć na jednej ze sfer objętych
kwarantanną, która uwikłana była w pierwszy bunt, jaki
kiedykolwiek miał miejsce we wszechświatach czasu i
przestrzeni.

Na całej drodze do Raju nagroda jest
rezultatem wysiłku, tak jak skutek idzie za przyczyną. Nagrody
wyróżniają jednostkę od przeciętności, przyczyniają się
do zróżnicowania doświadczenia istoty stworzonej i przydają
wszechstronności ostatecznym działaniom zbiorowego ciała
finalistów.

[Przedstawione przez wtórnego Syna Lanonandeka
z korpusu rezerwowego].

powrót do spisu treści