Jessica Hart
Zwykły przypadek
ROZDZIAA PIERWSZY
- Mamusiu, chodz. Spóznimy się.
- Idę, idę. - Neli gorączkowo grzebała w torbie, spraw
dzając, czy wszystko zabrała. Ostatnio zrobiła się zapomi
nalska, a rano zaspała. Gdyby nie wzięła z sobą kosmetyków,
musiałaby pójść na spotkanie biznesowe nieumalowana, co
w obecnej sytuacji oznaczałoby dla niej katastrofę.
- Mamusiu... - westchnęła Clara.
- Muszę sobie kupić jakąś przyzwoitą torbę - mruknęła Neli.
- W tej niczego nie można znalezć. Och... - Torba wypadła jej
z rąk, lądując na wycieraczce. Wypadły z niej klucze, przybory
do pisania, chusteczki, grzebień, kosmetyki i drobne monety.
Clara schyliła się, żeby pomóc je pozbierać.
- Mamo, co się z tobą dzieje? - zapytała poważnie, gdy
wyszły na ulicę. Można by pomyśleć, że to ona, dziesięcio
letnia dziewczynka, jest w tej chwili matkÄ…, a Neli marud
nym dzieckiem. - JesteÅ› taka roztrzepana. Niedawno zgu
biłaś klucze, a kiedy przyszłaś odebrać mnie od Charlotty,
pomyliły ci się budynki, chociaż byłaś tam tysiąc razy.
- Drzwi wejściowe mają ten sam kolor... - Neli usiłowała
się bronić, ale w duchu przyznawała rację córeczce. Zazwy
czaj takie pomyłki się jej nie zdarzały. - W ogóle... bardzo
cię przepraszam. Mam ostatnio masę problemów. Nie zdąży
łam jeszcze wejść na dobre w tryby mojej nowej pracy.
74
Jessica Hart
Niedawna zmiana stanowiska była bardziej stresująca, niż
Neli to sobie wyobrażała, ale przecież nie ta sprawa miała de
cydujący wpływ na jej zachowanie. Oto znów intensywnie
zaczęła wspominać P.J. Wszystkiemu winna była Thea, jej
siostra, która przypadkowo natrafiła w internecie na Janey,
jego siostrę. Po co w ogóle zdarzają się takie przypadki, my
ślała z irytacją. Na diabła odnawiać kontakty ze znajomymi
z lat szkolnych? Przypomina to jedynie sprawy, o których
człowiek starał się zapomnieć.
P.J. należał do przeszłości. Wyjechał do Stanów, a ona po
została w Londynie. Każde z nich poszło swoją drogą. Nie
myślała już o nim, w każdym razie niezbyt często, czasami
przez całe tygodnie. Teraz jednak powrócił.
- Wiesz, kto przyjechał? - rzuciła entuzjastycznie Thea.
- P.J!
Neli była wstrząśnięta tym, jak mocno ścisnęło się jej ser
ce na dzwięk jego imienia.
- Janey mówi, że odniósł niesamowity sukces. Ma to coś
wspólnego z elektroniką. Geniusz! Zawsze trochę zadzierał
nosa.
- Nie zadzierał nosa - sprzeciwiła się Neli. - Ludzie tak
mówią, ponieważ był zdolny.
- Szkoda, że się wtedy nie dogadaliście. Jest teraz multi-
milionerem.
P.J. multimilionerem? Neli nie mogła sobie tego wyobra
zić. W jej pamięci pozostał taki, jakiego kochała - bardzo
młody, trochę nieokrzesany, z tą swoją szczupłą, inteligen
tną twarzą i niespodziewanie pojawiającym się uśmiechem.
Myśl o nim jak o potężnym magnacie finansowym była
dziwna. Nie pasowała do jej wyobrażeń. Już prędzej widzia
łaby go jako naukowca niż biznesmena. Ale cóż, nigdy nie
75
Zwykły przypadek
wyobrażała też sobie siebie w roli samotnej, borykającej się
z trudnościami życia matki.
- Janey twierdzi - mówiła dalej Thea - że obecnie nie jest
z nikim związany. Powinnaś się z nim skontaktować.
- Wypadłoby to nadzwyczaj subtelnie, nie sądzisz? - od
parła sarkastycznie Neli. - Cześć, P.J. Nie kontaktowaliśmy
się przez szesnaście lat, ale obiło mi się o uszy, że jesteś kre-
zusem, więc zastanawiam się, czy nie marzy ci się spotkanie
ze mnÄ….
- Mogłabyś powiedzieć, że właśnie dotarło do ciebie, że wró
cił do Londynu. Nie trzeba zaraz wspominać o bogactwie.
- No pewnie, i oczywiście P.J. nie domyśli się, że wiem, ja
ką ma forsę. Taki jest głupi, co?
- Oj, Neli, nie musisz się tak certować. Nie jesteś dla P.J.
pierwszą lepszą znajomą wyciągniętą z lamusa. Bądz co bądz,
byliście zaręczeni.
- Tym gorzej!
- Wstydziłabyś się tak mówić. Tworzyliście zgraną parę.
Niech więc może Janey mu powie, że się rozwiodłaś, i on
skontaktuje siÄ™ z tobÄ….
Neli bardzo w to wątpiła. Wprawdzie P.J. potraktował jej
ślub z dużo większą wyrozumiałością, niż na to zasłużyła, ale
nikt nie lubi występować w roli odrzuconego. Zwłaszcza gdy
zarobi krocie i kobiety tylko czekają, by zwrócił na nie uwa
gę. Wszystkiego najlepszego, pomyślała. Pogratulować suk
cesu, ale obecnie żyjemy w dwóch różnych światach. Zawra
canie głowy!
Pochłonięta myślami, nie zauważyła, że pojawiło się zie
lone światło. Clara dała jej kuksańca.
- Mamusiu, pobudka! Już od rana marzysz o wieczornej
randce?
76
Jessica Hart
Neli westchnęła. Tak intensywnie myślała o P.J., że zupeł
nie zapomniała o randce w ciemno.
- Byłoby lepiej, żebym w ogóle się nie umawiała - odpo
wiedziała niechętnie. - Nie wiem, po co się godzę, żebyście
ty i ciocia wrabiały mnie w takie rzeczy.
- Fajnie, gdybyś miała chłopaka.
- Chłopaka? Ależ, kochanie, mam trzydzieści siedem lat.
Jestem na to za stara!
- Wcale nie! Ciocia Thea jest od ciebie tylko trochę młod
sza, a dopiero co wyszła za mąż.
Kiedy Thea miała trzydzieści cztery lata, poznała Rhysa
i uznała swoje poszukiwania odpowiedniego mężczyzny za
zakończone.
- Czasami człowiek musi poczekać, aż los postawi mu na
drodze właściwą osobę - wyraziła się bardzo dorośle Clara.
Nie po raz pierwszy Neli pomyślała, że byłoby dobrze,
gdyby jej córeczka nie wnikała aż tak głęboko w związki
między dojrzałymi ludzmi. Trudno wyjaśnić pewne zawiło
ści dziesięciolatce, a Clarę od najwcześniejszego dzieciństwa
fascynowało, dlaczego ludzie zachowują się tak, a nie inaczej.
Jej ojciec odszedł z domu, gdy była maleńka. Neli rozwiodła
się, ale zależało jej na tym, by córka się przekonała, że kobie
ta i mężczyzna mogą być z sobą szczęśliwi. Głównie dlatego
dała się namówić Thei na serię randek w ciemno, ale jak do
tąd kończyły się one totalną klapą.
- Prawdę mówiąc, nawet gdy byłam młodą dziewczyną,
poznałam niewielu chłopców - powiedziała. - Wyszłam za
mąż za twojego ojca w wieku dwudziestu jeden lat, a przed
tem był jedynie... - Umilkła nagle. Nie wiedzieć czemu,
znów wróciła do P.J., choć poprzysięgła sobie go nie wspo
minać. - Popatrz, jaki fajny piesek - powiedziała szybko.
Zwykły przypadek 77
MÅ‚ody labrador mknÄ…Å‚ ochoczo w ich kierunku, wlokÄ…c za
sobą swego właściciela.
- Cudo! - Clara zagwizdała i pozwoliła szczeniakowi po
lizać palce, ale kiedy pies został odciągnięty na bok, utkwiła
w matce przenikliwe spojrzenie.
- Jedynie kto?
- Nie rozumiem?
Jej córka była skarbem, ale niekiedy mogłaby być nieco
mniej bystra i dociekliwa.
- Powiedziałaś, że miałaś przed tatą tylko jednego chłopca.
- A tak... - odparła najswobodniej, jak potrafiła. - To był
mój kolega ze szkoły.
- Jak się nazywał?
- P.J. - bąknęła niechętnie.
- P.J. A poza tym P i J ma jakieÅ› imiÄ™ i nazwisko?
- Peter John Smith, ale kazał na siebie mówić P.J. Twierdził,
że tylko w ten sposób może zainteresować sobą innych.
- Był aż tak nudny?
- Nie, skądże. - Neli nie potrafiła powstrzymać uśmie
chu. O P.J. można było powiedzieć wszystko, ale nie to, że
jest nudny. StanÄ…Å‚ jej nagle przed oczyma - wysoki, smu
kły, z wyrazistymi oczami. Na modela się nie nadawał, to na
pewno, ale był miły, inteligentny i zabawny. Wszyscy go lubi
li. - Był... sympatyczny. Świetnie się z nim rozmawiało.
Inne dziewczyny wzdychały do przystojniejszych, star
szych chłopców, lecz P.J. był o wiele ciekawszy. Miał w twa
rzy upór. Śmiały mu się oczy, a pojawiający się nieoczekiwa
nie lekko kpiący uśmiech dodawał mu tajemniczego uroku.
Neli bezwiednie westchnęła. Och, gdyby potrafiła wyrzucić
go z pamięci.
-1 co się stało?
78
Jessica Hart
- Chodziliśmy z sobą. Kiedy się poznaliśmy, miałam szes
naście lat, a on siedemnaście. Potem rozjechaliśmy się na
studia i... cóż, osobno wkroczyliśmy w dorosłość.
Miała wtedy dwadzieścia jeden lat, bardzo pragnęła wyjść
za mąż i założyć rodzinę, a P.J. chciał z tym jeszcze poczekać.
Niby wciąż byli z sobą, ale jakby już tylko z przyzwyczajenia.
- Poznałam twojego tatę... - Urwała, przypominając so
bie oczarowanie Simonem. O kilka lat starszy, miał luz i oby
cie, cechy, których brakowało P.J., a ona była za naiwna, żeby
pojąć, że szczera, długotrwała zażyłość i wzajemne zaufanie
jest czymś o wiele wartościowszym od ekscytującego flirtu.
- Zauroczył mnie... - Simon obiecał jej wszystko, czego
pragnęła, a potem przeżyła z nim osiem lat, tracąc po kolei
wszystkie marzenia i nadzieje.
Clara pociągnęła ją za torbę.
- Wolałabyś poślubić P.J. zamiast taty?
- Oczywiście, że nie. - Neli uścisnęła córeczkę. - Gdybym
nie wyszła za twojego ojca, nie miałabym ciebie. Jak mogła
bym tego żałować! Niemożliwe!
Clara w żadnym wypadku nie powinna myśleć, że jej matka
żałuje dokonanego wyboru. Małżeństwo z Simonem nie udało
się, ale zaowocowało córką, a cóż mogło być ważniejszego?
- To już daleka przeszłość, kochanie - powiedziała. - P.J.
pewnie już dawno o mnie zapomniał.
Wreszcie doszły do szkoły. Neli spojrzała na zegarek. Mia
ła jeszcze czas, by odebrać kostium z pralni, przebrać się
i umalować przed spotkaniem z szefową. Eve przywiązywała
wielką wagę do profesjonalnego wyglądu i nie miałaby o niej
najlepszego zdania, gdyby zobaczyła ją w starych spodniach,
wygniecionej bluzie i tenisówkach, bez makijażu i z potar
ganymi włosami.
Zwykły przypadek 79
Myśleć o pracy to już coś. Zapomnieć o P.J.!
Zadumana Neli zeszła z krawężnika. Nagle niemal otarł
się o nią pędzący samochód. Usłyszała pisk opon, dojrzała
pobladłą, przerażoną twarz córki.
- Mamusiu!
- Nic, nic. Wszystko w porządku. - Uścisnęła Clarę, któ
ra podbiegła do niej. Trzasnęły drzwi samochodu i usłyszały
męski, zaniepokojony głos.
- Czy coś się stało? Nie uderzyłem pani, prawda?
Clara oderwała się od matki i z furią natarła na kierowcę.
- Powinien pan bardziej uważać! Mógł pan przejechać
mojÄ… mamÄ™!
Neli spodziewała się, że za moment usłyszy coś obrazli-
wego, bo agresja na drodze to niemal norma. Na szczęście
ten mężczyzna okazał się inny.
- To prawda - powiedział zduszonym głosem. - Nie spo
dziewałem się, że twoja mama wyjdzie na jezdnię, ale to żad
na wymówka. Powinienem był bardziej uważać. - Zwrócił
się do Neli. - Potrąciłem parną?
- Nie, ja... ja... - Umilkła, nie dowierzając własnym oczom.
Mężczyzna był starszy, mocniejszej budowy, ale... wyglądał jak
P.J.! Ten sam głos, te same oczy i to nieuchwytne coś... Lecz to
na pewno nie on. Takie zbiegi okoliczności się nie zdarzają.
Mężczyzna przyglądał się jej bacznie, a jego niebieskie
oczy rozszerzyły się w wielkim zdumieniu.
- Neli?
- Cześć, P.J. - odpowiedziała słabym głosem.
ROZDZIAA DRUGI
Patrzył na nią, próbując oswoić się z faktem, że ma przed
sobą Neli. Od kiedy wrócił do Londynu, Janey robiła, co mo
gła, by imię Neli padało w każdej rozmowie. Irytowało go, że
tak żywo ją pamiętał.
Neli, co Janey podkreślała, była rozwiedziona.
P.J. się wahał. Nieprawda, że przez wszystkie te lata myślał
uparcie o Neli, lecz wspomnienie wyrazu jej oczu, gdy zwraca
ła mu pierścionek, wciąż bolało. Minęło tyle lat, ale zadra wciąż
tkwiła. Nie chciał przeżywać tego wszystkiego od nowa. A jed
nak myśl, by zobaczyć się z Neli, nurtowała go i jątrzyła. Często
zapadał w zadumę, dlatego również przed chwilą prowadził sa
mochód bez należytej koncentracji.
I oto miał ją przed sobą- swoją pierwszą miłość, swoją
utraconą miłość.
Neli była inna. Schudła i straciła złocistą aurę, która przed
laty tak go oszołomiła. Drobne zmarszczki wokół oczu świad
czyły o czujności i zmęczeniu, ale choć inna, wciąż była jego
Neli. Miała to samo spojrzenie, szare oczy, słodycz w wyrazie
twarzy i tę samą delikatność.
- Neli... - Bezradnie przeczesał rękami włosy. - To jakieś
wariactwo. Zawsze miałem nadzieję, że kiedyś spotkam cie
bie, ale żeby w taki sposób... Jesteś pewna, że nic ci się nie
stało?
Zwykły przypadek 81
Dopiero teraz poczuła tępy ból w przegubie. Musiała za
haczyć o lusterko auta P.J.
- Trochę boli mnie ręka, ale to drobiazg - powiedziała
półprzytomnie. A więc to naprawdę on! A zarazem nie on.
Z nieopierzonego chłopca przemienił się w wyjątkowo po
ciągającego mężczyznę.
- Pozwól... - Delikatnie pomacał jej rękę. - Złamania chy
ba nie ma.
Neli, niewiarygodnie zmieszana tym dotykiem, poczuła
się jeszcze gorzej, gdy pomyślała o swym byle jakim wyglą
dzie. yle ubrana, nieumalowana... Skoro los chciał, by mimo
wszystko znów spotkała P.J., powinien przynajmniej zacze
kać, aż będzie się ciekawiej prezentowała.
- Naprawdę nic mi nie jest. - Gwałtownie cofnęła rękę i aż
syknęła, czując tępy ból w kostce.
- Utykasz - zaniepokoiła się Clara. - W dodatku na tę
gorszą nogę. - Rzuciła P.J. oskarżające spojrzenie. - Złamała
ją w zeszłym roku.
- A teraz jeszcze ten wypadek. Przepraszam, nie chciałem...
Neli nie miała wyboru, musiała dokonać oficjalnej pre
zentacji.
- Moja córka Clara. Claro, to jest...
- P.J. - Dziewczynka wyciągnęła rękę, lustrując P.J. wzro
kiem. Po sekundzie uśmiechnęła się, jakby zdał trudny eg
zamin. - Cześć.
- Cześć, Claro. - P.J. potrząsnął poważnie jej dłonią, ale
w oczach miał radość. - Miło cię poznać, ale jest mi przykro,
że musiałem prawie przejechać twoją mamę, by do tego do
szło. Jesteśmy starymi przyjaciółmi.
- Wiem - odpowiedziała rezolutnie. - Mama właśnie opo
wiadała mi o panu. Mówiła same dobre rzeczy.
82
Jessica Hart
P.J. zerknął na Neli z pełnym ciepła rozbawieniem, a ona się
zarumieniła zażenowana.
- Rozmawiałyśmy o moich dawnych chłopakach i o tym,
jak cię poznałam w szkole - rzuciła lekko. - Clarze oczywi
ście nie mieści się w głowie, że kiedyś byłam taka młoda.
- Ależ tak! - P.J. uśmiechnął się szeroko do dziewczynki.
- Była najładniejszą dziewczyną w całej szkole. Uważałem się
za wielkiego szczęściarza.
Rozpromieniona Clara spojrzała na niego, a w Neli zamarło
serce. Jej córka była nieuleczalną swatką, zwłaszcza od ubiegłe
go roku, gdy przyłożyła rękę do pomyślnego rozwiązania spraw
sercowych ciotki Thei. Pewnie teraz uznała, że jej mamie też
coś się od życia należy. Bóg jeden wie, co by wymyśliła, gdyby
się zorientowała, że P.J. jest nie tylko przystojny i sympatyczny,
ale również na tyle zamożny, by bez żadnych problemów roz
wiązać wszystkie problemy finansowe matki. Należało jak naj
prędzej uciąć ewentualne zamiary córeczki.
- Claro, spóznimy się. Miło było znów cię zobaczyć, P.J.
- powiedziała tonem, który miał wyraznie zaznaczyć, że po
żegnanie jest ostateczne.
Jeśli nawet P.J. zrozumiał intencję, zignorował ją.
- Pozwól, że was podwiozę - powiedział.
- Nie ma potrzeby. - Neli wskazała bramę szkolną. - To
już tutaj.
- A co z twoją kostką, mamo? - wtrąciła Clara. - Pieszo
nie dasz rady. Jak dojedziesz do pracy?
- Jak zawsze, metrem.
- Gdzie pracujesz? - zapytał P.J.
- W centrum - odpowiedziała za nią Clara. - Okropnie
długo się tam jedzie - dodała prowokacyjnie.
Rybka chwyciła haczyk.
Zwykły przypadek 83
- W takim razie nie ma problemu, bo też tam jadę. Muszę
tylko najpierw podrzucić gdzieś dzieci.
Dzieci? Neli odwróciła się w stronę eleganckiego samo
chodu. Zza tylniej szyby spoglądały na nich trzy zaciekawio
ne buzie.
Trójka? I to był człowiek, któremu kiedyś nie spieszyło
się do założenia rodziny? Serce Neli wypełniła niezwykła
mieszanina uczuć: zaskoczenie, żal, zawód - i najgorsze ze
wszystkich - zazdrość.
Nie wiedziała, czemu jest aż tak poruszona. Przecież to nor
malne, że P.J. się ożenił i miał dzieci. Czyżby spodziewała się, że
całe szesnaście lat spędził, wspominając młodzieńczą miłość?
Janey powiedziała Thei, że obecnie jest wolny, lecz nie spodzie
wała się, że tak jak ona się rozwiódł. Zawsze myślała o P.J. jako
o kimś, kto - jeśli zwiąże się z kobietą - wytrwa w tym związ
ku, żeby nie wiem co. Naturalnie Thea mogła coś zle zrozumieć.
Dlaczego nie przyjąć oczywistego wyjaśnienja? P.J. ożenił się
szczęśliwie, ma trójkę dzieci i zrobił fenomenalną karierę, pod
czas gdy ona była samotna, miała jedno dziecko, a o karierze
zawodowej najlepiej w ogóle nie mówić.
- Nie zabierze nam to dużo czasu - mówił P.J. - Ich szko
ła jest tuż za rogiem.
Neli wiedziała, że mieściła się tam ekskluzywna prywat
na podstawówka, do której nigdy nie byłaby w stanie posłać
Gary, nawet gdyby jej małżeństwo z Simonem nadal trwa
ło. Oczywiście horrendalne czesne było dla P.J. drobnostką.
Wiódł zupełnie inne życie niż ona. Zresztą, co za różnica.
Nie miała powodu, by zadręczać się zazdrością i czuć się gor
szą. .. a jednak tak właśnie było.
- Naprawdę nie ma potrzeby, żebyś mnie podwoził. - Spo
strzegła, że Clarę zdziwił jej szorstki ton. - Jestem w stanie cho-
84
Jessica Hart
dzić, poza tym metrem jedzie się o wiele szybciej niż w tych
korkach. Dziękuję, ale musimy już iść. Claro, rusz się!
Niestety w chwili, gdy Neli spróbowała zrobić krok, kost
ka zawiodła.
- Mamusiu! Nie możesz iść! - Dziewczynkę najwyrazniej
zirytował upór matki. - Nie bądz niemądra!
- Clara ma rację - powiedział P.J. z rozbrajającym uśmie
chem. - Zawsze byłaś taka rozsądna, Neli. Tylko mi nie mów,
że aż tak się zmieniłaś.
- Ty się zmieniłeś - odbiła bez namysłu.
- Jestem o szesnaście lat starszy i noszę garnitur, ale poza tym
jestem taki sam jak dawniej. Nie namawiam cię, żebyś wsiadła
do samochodu z nieznajomym. Byliśmy przyjaciółmi i...
I kochankami.
Niewypowiedziane słowa zawisły w powietrzu. Przez gło
wę Neli przebiegła seria obrazów. Wylegiwanie się nad rzeką
w wysokich trawach. Odczucie, że ktoś delikatnie drażni jej
nos piórkiem. P.J. pochyla się nad nią z tym cudnym, lekko
kpiącym uśmiechem. P.J. stoi w drzwiach, skryty do połowy
za ogromnym bukietem róż, gdy zdała końcowe egzaminy.
Dodaje otuchy, gdy się rozpłakała, bo zaginął jej pies.
- Chodz, Neli - zachęcił ją z uśmiechem, w którym od
czytała, że też wszystko pamiętał. - Wsiadaj do samochodu
i, jak mówi Clara, nie bądz niemądra.
Clara zachichotała i uścisnęła matkę, uznając sprawę za
przesÄ…dzonÄ….
- Cześć, mamusiu. Do zobaczenia wieczorem. - Spojrzała
promiennie na nowego sprzymierzeńca. - Cześć, P.J. Nie po
zwól, by mama zrobiła coś, czego nie powinna.
- Do widzenia, Claro. -Uśmiechnął się szeroko. - Nie
martw się, zaopiekuję się nią jak należy.
Zwykły przypadek 85
Kiedy mała pobiegła do szkoły, Neli potrząsnęła głową.
- Ależ ona jest uparta...
- Wspaniała. Lubię dzieci z charakterem.
- Raczej z charakterkiem. - Uśmiechnęła się czule.
- A zatem wydała ci polecenie i nie chciałbym być w two
jej skórze, jeśli się dowie, że nie wypełniłaś go co do joty.
Proszę - przytrzymał drzwiczki samochodu - wsiadaj.
Zachowałaby się śmiesznie, gdyby odmówiła, a ze skrę
coną kostką trudno byłoby szybko odejść. Z odczuciem, że
padła ofiarą manipulacji tych dwojga, Neli pokuśtykała do
samochodu, wsiadła i z uśmiechem odwróciła się do siedzą
cych z tyłu dzieci.
- Jake, Emily i Flora - dokonał prezentacji PJ. - Dzieciaki,
ta pani, którą prawie przejechałem, to moja dawna przyja
ciółka, Neli Martindale.
Dziwnie znów było usłyszeć swoje panieńskie nazwisko.
- Neli Shea - skorygowała.
- Oczywiście. Bardzo przepraszam. - P.J. gwałtownie
zapalił silnik.
- Rozwiodłam się, ale wbrew pierwotnym zamiarom za
chowałam nazwisko męża, żeby mieć takie samo jak Clara.
- Jasne.
Wbrew pierwotnym zamiarom...". P.J. wyraznie to siÄ™
spodobało. Spojrzał w boczne lusterko i wjechał tyłem w za
tłoczone pasmo ruchu, a Neli zaczęła gawędzić z dziećmi.
Dowiedziała się, że mają dziewięć, siedem i pięć lat i że szko
ła może być", ale nie cierpią pani Tarbuck, która krzyczy na
nie, kiedy są niegrzeczne. Neli, co P.J świetnie pamiętał, mia
ła znakomity kontakt z dziećmi i marzyła o własnych. To on
odrzucił ten pomysł, uważając, że są jeszcze za młodzi, by
zakładać rodzinę. Dureń, pomyślał o sobie z goryczą. Kiedy
86
Jessica Hart
się wahał, Simon Shea łatwymi obietnicami rozkochał Neli
w sobie.
P.J. dojrzał szybko. Po nauczce, jaką dostał od życia, stał
się czujniejszy. Rozważał wszystko powoli i starannie. Do
prowadziło go to do zadziwiających sukcesów i pieniędzy, ja
kich nigdy przedtem nie byłby w stanie sobie wyobrazić, lecz
młodzieńcza klęska miłosna zaległa mu goryczą w sercu.
Dobiegała do niego wesoła paplanina dzieci. Neli uzna
ła, że chociaż bardzo różnią się od P.J., łączy je .rodzinne po
dobieństwo. Jake miał takie same jak on żywe niebieskie
oczy... Czy nasze dzieci tak właśnie by wyglądały? - pomy
ślała w zadumie.
- Jesteśmy na miejscu. - P.J. podjechał pod szkołę i wy
siadł. - No, wyskakujcie. - Gdy dzieci wygramoliły się z au
ta, na pożegnanie pocałował dziewczynki i dał Jakebwi ser
decznego prztyczka w nos. Gdy zniknęły, powiedział do Neli:
- Już dla nich nie istniejemy.
- Gara jest taka sama. Gdy znajdzie się wśród swoich ró
wieśników, zapomina o bożym świecie. Jestem pewna, że nie
myśli o mnie nawet przez sekundę.
- Powinnaś się cieszyć, że nie trzyma się kurczowo twojej
spódnicy. Na pewno chcesz, żeby wyrosła na niezależną i sa
modzielnÄ… kobietÄ™.
- Oczywiście, ale to jednak trochę przykre. Poświęcasz
dziecku wszystko, myślisz tylko o nim, i nagle uzmysławiasz
sobie, że to działa w jedną stronę.
- Taki już los rodziców - odparł ze śmiechem. - A Gara
jest bystra i bardzo samodzielna, na pewno zajdzie daleko.
Ma przy tym mnóstwo uroku.
- Jeśli chce. Przypomina w tym ojca.
- A właśnie... Simon... Jak się ma?
Zwykły przypadek 87
- Ożenił się powtórnie, ale niewiele o nim wiem.
- Janey powiedziała mi, że się rozeszliście. Przykro mi.
Musiał to być dla ciebie cios. Bardzo go kochałaś...
Kochała, czy też uległa iluzji? Cóż to jednak miało za zna
czenie.
- Miałeś rację - powiedziała gwałtownie.
- Ja? - zdziwił się P.J. - W czym?
- Mówiłeś, że Simon tak naprawdę mnie nie zna, więc
nie może mnie kochać. Dodałeś, że ja również go nie znam,
więc nie powinnam mu ufać. Na koniec stwierdziłeś, że zła
mie mi serce i zostawi mnie... i zrobił to. - Neli uśmiech
nęła się markotnie. - Masz teraz prawo powiedzieć: A nie
mówiłem!"
- Neli... Nie zamierzam triumfować. Po prostu mi przy
kro, że tak ci się ułożyło w życiu. A wtedy byłem rozgoryczo
ny i wściekły na ciebie, dlatego nagadałem ci takich rzeczy.
Uwierz mi jednak, wcale nie chciałem, by te moje przepo
wiednie się sprawdziły.
- Wiem. Ja też cię przepraszam - powiedziała cicho. - Nie
chciałam, żebyś przeze mnie cierpiał, lecz wiem, że tak było.
- Ot, zagoiła się skóra na niedzwiedziu - rzucił z tym swo
im uśmiechem.
Neli przypomniała sobie z całą ostrością dotyk jego warg
na swojej skórze. Drżąc, odwróciła się do niego plecami.
- Tak naprawdę trochę to trwało, ale potem zrozumiałem,
że stało się najlepiej, jak mogło. - Nie chciał, by się obwiniała
za rozpad ich związku. Wybór, którego dokonała, i tak oka
zał się nad wyraz ciężkim brzemieniem.
- Czyżby? - Neli spojrzała gdzieś w dal. Naturalnie ucieszyła
się, że P.J. się nie załamał, ale przecież powinien odczuwać żal...
A może też pragnął zakończyć sprawy między nimi i jej decyzję
88
Jessica Hart
przyjął z ulgą? Lecz takie przypuszczenie było jeszcze gorsze
niż poczucie winy za złamanie mu serca..
- Ty też miałaś rację, Neli. Byliśmy z sobą za długo, po
padliśmy w rutynę. Dla własnego dobra musieliśmy po
smakować życia osobno. Gdybyśmy się pobrali, wpakowa
libyśmy się od razu w długi i dzieci. Pamiętasz, marzyliśmy
o wyprawie do Afryki, ale nigdy byśmy tam nie pojechali
ani nie zrealizowali innych naszych planów. Utknęlibyśmy
w miejscu, pełni urazów i pretensji rozpamiętując to, co stra
ciliśmy. - Przerwał na chwilę. - Z rodziną na karku na pew
no nie zaryzykowałbym założenia firmy.
Dojechali do skrzyżowania. P.J. czekał na sposobność, by
przebić się przez sznur pojazdów. Neli obserwowała go spod
rzęs, czując przygniatający smutek. P.J. mógł być jej. Mogli
w wielkim szczęściu spędzić razem tych szesnaście lat. Mo
gli pojechać do Afryki i zabrać dzieci z sobą. Razem udało
by im się wszystko. Ich związek wcale nie był skazany na go
rycz i smutek.
- Uważasz zatem, że wszystko ułożyło się jak najlepiej? -
zapytała.
ROZDZIAA TRZECI
P.J. wreszcie ruszył.
- Tak uważam. - Zerknął na nią. - A ty nie?
- Skądże. Jestem pewna, że masz rację - odpowiedziała
prędko. - Ale jeśli komuś, tak jak na przykład mnie, rozpa
da się małżeństwo, to ciężko uznać, że wszystko wyszło na
dobre.
- Przepraszam, wybacz. Wciąż cię to boli?
- Co? Że rozstałam się z Simonem?
- No właśnie.
- Och, nie. Choć najpierw musiałam przebyć długą i bo
lesną drogę. - Zaskoczyła ją łatwość, z jaką znów, po tylu
latach, zwierza siÄ™ P.J. z tak bardzo osobistych spraw. - Kie
dy doszło do ostatecznego rozpadu naszego małżeństwa, od
czuwałam już tylko ulgę. Koniec udawania, koniec awantur...
Nie chciałam, żeby Clara wzrastała wśród ciągłych kłótni.
Nie o takiej rodzinie marzyłam. Pragnęłam, żeby moje dzie
ci miały bezpieczny dom i dwoje kochających rodziców, ale...
no cóż, nie stworzyłam takiego domu. Myślę jednak, że le
piej jest tak, jak jest. Przynajmniej Clara od czasu do czasu
pożyje sobie normalnie" - zakończyła ze skrywaną goryczą
- gdy przebywa u Simona i jego żony Elaine.
- Jak często widuje się z ojcem?
- Nie tak często, jakby potrzebowała. Simon to po prostu
90
Jessica Hart
Simon. PÅ‚aci alimenty w terminie, nie uchyla siÄ™ od kontak
tów, do których jest sądownie zobowiązany... ale tak to właś
nie traktuje, jako obowiązek, i to dość uciążliwy, bo przecież
ma nową rodzinę. Nie sądzę, żeby wizyty pasierbicy zbyt
nio cieszyły jego żonę. Elaine zawsze zmienia ustalenia, gdy
Gara zjawia siÄ™ u nich. Nigdy nie zapraszajÄ… jej na rodzinne
święta czy wakacje.
- Przykre...
- Mnie Simon nic już nie obchodzi, ale to bolesne, w ja
ki sposób traktuje Clarę. Jest nadzwyczaj rozsądna, godzi się
z sytuacjami, których nie może zmienić i nigdy się nie skarży,
ale jest jeszcze dzieckiem, ma dopiero dziesięć lat.
- Nie potrafię sobie wyobrazić, jak można mieć taką cór
kę i ją odtrącać. - P.J. zatrzymał samochód przed przejściem
dla pieszych.
- No właśnie. I dlatego... - Neli w porę ugryzła się w ję
zyk. Jeszcze chwila, a opowiedziałaby P.J. o swoich wysiłkach
zmierzających do związania się z mężczyzną, który miałby
lepszy wpływ na rozwój Clary.
- Tak? Dlatego co?
- Nic.
- A nie myślałaś, by powtórnie wyjść za mąż? - P.J. posłał
jej niepokojąco przenikliwe spojrzenie. Neli nie przepadała
nigdy za jego niezwykłą umiejętnością podążania za tokiem
jej myśli, choćby nawet i najskrytszych. Miała ochotę zapy
tać, czy wyobraża sobie, jak trudno jest samotnej, zapraco
wanej matce po trzydziestce znalezć partnera, lecz zabrzmia
Å‚oby to jak bezradna skarga.
- Nie. - Koniecznie musiała zmienić temat. - Ależ miłe
są te dzieciaki - powiedziała szczerze. - Pewnie jesteś z nich
bardzo dumny.
Zwykły przypadek 91
- Jestem. Chociaż muszę ci się przyznać, że od paru lat
rzadko je widujÄ™.
Neli nie potrafiła ukryć zaskoczenia. Jak mógł mówić tak
lekko o tym, że nie poświęcał własnym dzieciom dość cza
su? Była pewna, że jeśli P.J. zostanie już ojcem, potraktuje tę
rolę bardzo poważnie.
- Rzadko?
- Ich matka zasługuje na wielki szacunek. Nie ma takiego
wsparcia, jakie by się jej należało.
- Więc może mógłbyś jej trochę więcej pomagać? - zasu
gerowała chłodno.
- Chciałbym, lecz to trudne... Kieruję dużą firmą.
Taką samą wymówkę miał zawsze Simon, pomyślała z gory
czą. Nie mam czasu - mówił. - Nie mogę sobie pozwolić na
wolne. Muszę dużo pracować, bo nie utrzymam ciebie i Clary".
- No cóż, skoro firma aż tak cię potrzebuje... - Wcale nie
próbowała ukryć sarkazmu.
P.J. ściągnął brwi.
- Nie potrzebują mnie tam aż tak bardzo, jak bym tego
chciał.
- Bardziej jednak niż dzieci?
- Myślisz o Florze, Emily i Jake'u?
- Oczywiście.
- Nie są moje. - Uśmiechnął się szeroko. - To dzieciaki Ja-
ney. Pamiętasz moją siostrę, prawda?
- Owszem... - Zrobiło jej się głupio. Aatwo było popeł
nić taką omyłkę, ale mimo wszystko nie powinna pochopnie
wyciągać wniosków. Czy to oznaczało, że P.J. nie ożenił się
szczęśliwie i nie miał idealnej rodziny? - Widać jednak, że
jesteś z nimi bardzo zżyty.
- Przez ostatnich parę lat mieszkałem w Stanach, więc wi-
92
Jessica Hart
dywałem je tylko od czasu do czasu, ale od powrotu próbu
ję dać im z siebie więcej. Do tej pory nie mam domu, więc
czasem nocuję u Janey. Ponieważ jej mąż często wyjeżdża
w interesach, myślę, że moje towarzystwo ją cieszy, no i mam
okazję wyżyć się jako wujek.
- Wspaniały wóz. - Pogładziła miękką skórzaną tapicerkę.
- Nic dziwnego, że dzieciaki lubią nim jezdzić.
- Åšlicznotka, no nie?
Gdy lekko poklepał tablicę rozdzielczą, Neli zalała fala
wspomnień.
P.J. zawsze kochał samochody. Stanęła jej przed oczyma
scena z przeszłości, gdy prezentował jej swój pierwszy, choć
używany samochód, na którego kupno ciężko pracował. Je
go twarz rozpromieniała duma. Ślicznotka, no nie?". Wtedy
też tak powiedział.
- Absolutna piękność - prychnęła z drwiną, tak samo jak
przed laty.
P.J. się roześmiał i spojrzał na nią. Siedziała tuż obok,
a kiedy spotkali się wzrokiem, w powietrzu zrobiło się gę
sto od wspomnień.
- Nie taka jak ty - powiedział wtedy i ujął jej twarz w dłonie.
- Piękna... - Pocałował ją, jak nie całował nigdy przedtem.
Do tej pory Neli czuła ten cudowny pocałunek. A potem
zawładnęło nimi ostateczne pożądanie...
Jak mogła to wszystko odrzucić? A przecież był taki czas,
kiedy uważała, że są sobie przeznaczeni i nic ich nie rozłączy.
Gdy Neli skończyła studia, byli z sobą już pięć lat. Czuła się
dojrzałą kobietą, pragnęła założyć rodzinę, ale P.J. chciał być
rozsądny i poczekać, aż zdobędzie mocną pozycją zawodową.
Właśnie wtedy pojawił się Simon i wszystko się zmieniło.
Simon był taki inny - pewny siebie, intrygujący, a P.J. był ko-
Zwykły przypadek 93
chany, znany i właśnie gdzieś pojechał. Ona zaś była młoda
i głupia. Za młoda, żeby docenić, kim naprawdę był dla niej
P.J. I za durna, żeby zrozumieć ryzyko, jakie podejmuje, wią
żąc się z mężczyzną, którego prawie nie znała.
Otrząsnęła się. Te wspomnienia były zbyt trudne, poczu
cie straty zbyt bolesne. Neli przygryzła wargę. Niepotrzebnie
wsiadła do samochodu z P.J. Powinna była pojechać metrem.
Myślałaby o pracy, a nie sięgała pamięcią do czasów, kiedy
była szczęśliwa... i kiedy zniszczyła swoje szczęście.
- Jak tylko wróciłem do Londynu, pierwsze, co zrobiłem,
to kupiłem ten samochód - powiedział P.J. - Janey się śmieje,
że to w moim stylu: najpierw samochód, potem dom. -
Neli odetchnęła z ulgą. Zmiana tematu była jej bardzo
potrzebna. Postanowiła, że będzie się zachowywać tak, jakby
poznała P.J. parę minut temu. Jakby nigdy się nie kochali.
- Czy wróciłeś tu na stałe?
- Mam nadzieję. W Stanach przeżyłem kilka wspaniałych
lat, ale zacząłem odczuwać... bo ja wiem, chyba znużenie,
wypalenie. Wiesz, tego się nie da określić dokładnie, ale po
prostu czegoś mi zaczęło brakować. Żaden konkret, tylko
taki wewnętrzny niepokój. - Zadumał się na chwilę. - Więc
wróciłem. Kupiłem samochód, mam więc czym jezdzić, ale
nie mam domu. Wynająłem oczywiście mieszkanie, ale to
siÄ™ nie liczy.
- Mógłbyś kupić jakąś willę. - Jeśli był choćby w połowie
tak majętny, jak twierdziła Thea, stać go było na to nawet
w Londynie.
- Tak, mógłbym, ale jeszcze się nie zdecydowałem, gdzie
chcę mieszkać.
- Możesz przebierać, prawda? Słyszałam, że finansowo
stoisz niezle.
94
Jessica Hart
- Skąd wiesz? Czyżbyś zaczęła czytać kolumny bizneso
we w prasie.
- Ledwie starcza mi czasu na nagłówki - odparła oschłym
tonem. - A wiem od Thei, która dowiedziała się o 1ym od
Janey. Twoja siostra jest z ciebie bardzo dumnÄ….
- Ale przede mną skrzętnie to ukrywa! - roześmiał się P.J.
- Co więcej, daje mi niezle w kość. Ciągle ma mi coś za złe.
Nie docenia tego, że od zera stworzyłem dużą i dochodową
firmÄ™.
- Jaki pożytek z pieniędzy, jeśli nie masz się nimi z kim
podzielić?! - rzuciła ostro. - Powinieneś założyć rodzinę.
- To nie takie proste. Muszę mieć pewność, że znalazłem
właściwą kobietę.
Natychmiast przypomniał sobie burzliwą rozmowę ze
swojÄ… siostrÄ….
- Powiem ci wprost. Nie znajdziesz sobie nikogo, póki
nie przestaniesz rozpamiętywać związku z Neli Martindale
- stwierdziła Janey.
- Zapomniałem o niej, to już tyle lat - zaoponował ostro.
Jednak Janey uśmiechnęła się po swojemu, to znaczy iry
tująco, jakby pozjadała wszystkie rozumy.
- Czyżby? A dlaczegóż to wszystkie kobiety, z którymi się
przez te lata spotykałeś, są do niej podobne? Jednak jakoś
żadna nie zdołała jej dorównać.
- Bzdura! To nie ma najmniejszego zwiÄ…zku z Neli.
Janey jednak nie odpuszczała.
- Ten drań Shea przez kilka lat robił jej z życia piekło, a po
tem puścił ją kantem i zostawił z maleńkim dzieckiem i żałos
nymi alimentami. Wiem od Thei, że Neli od tego czasu boryka
się ze wszystkim sama. Powinieneś się z nią spotkać. Może do
piero wtedy potrafisz na dobre wybić ją sobie z głowy.
Zwykły przypadek 95
- Nie mam sobie czego wybijać- odpowiedział przez za
ciśnięte zęby. - Była wspaniała, ale minęło tyle lat... Zmie
niłem się, dojrzałem.
- Bezsprzecznie - prychnęła Janey.
P.J. poczuł się tak rozdrażniony, że na koniec pozwolił,
by siostra umówiła go na jakąś idiotyczną randkę w ciemno.
Postąpił tak dlatego, by jej udowodnić, że jest gotów poznać
kobietę, która w niczym nie przypomina Neli.
Lecz oto niezwykłym zrządzeniem losu Neli była tuż przy
nim. Czuł delikatny zapach jej perfum, widział zarys policz
ka i spuszczone rzęsy. Zapragnął wyciągnąć rękę, poczuć jej
ciepło, zrobić coś, żeby uśmiechnęła się do niego i sprawiła,
by przepadły gdzieś te straszne lata.
- Czy to nieprawda? - Głos Neli przywrócił go do teraz
niejszości.
- Co?
- Że zbiłeś fortunę?
- Janey mawia, że stałem się obrzydliwie bogaty. - Uśmiech
nął się lekko. - Wcale jednak nie marzyłem o milionach. Prag
nąłem stworzyć firmę, to było marzenie. Udało się, a pieniądze
przyszły same.
- Mimo wszystko musi to być przyjemne. - Pomyślała o ra
chunkach, długach i opłatach, które wisiały nad nią co miesiąc.
- Pewnie, że tak. Móc lekką ręką kupić taki jak ten samo
chód, to wspaniała sprawa, ale...
- Chyba nie zamierzasz mi powiedzieć, że pieniądze to nie
wszystko?
- Wiem, że gdy takie słowa mówi człowiek bogaty, brzmi to
obłudnie, ale tak, faktycznie pieniądze to nie wszystko. Duże
konto zwalnia z wielu trosk, lecz po pewnym czasie staje siÄ™
to nudne. Już niczym nie ryzykujesz, bo z takim zabezpieczę-
96 Jessica Hart
niem możesz próbować najróżniejszych pomysłów. Nieważne,
jeśli nawet trochę stracisz. Nadal jesteś tym obrzydliwym bo
gaczem". Powiem ci szczerze, tęsknię za ryzykiem. Za posma
kowaniem czegoś nowego, za pracą do upadłego, by wyjść na
swoje, gdyż w przeciwnym razie lepiej nawet nie myśleć, co by
się stało... Co z tego, że mam ogromne przedsiębiorstwo, sko
ro nie mam nic do roboty. Zatrudniam setki ludzi, którzy robią
to, co kiedyś sam wymyśliłem, i jest to po prostu nudne. Pragnę
nowego wyzwania, czegoś, co by mnie porwało.
- Załóż rodzinę - roześmiała się Neli. - Kiedy się ma dzie
ciaki, trudno się nudzić. Miałbyś też na co wydawać tę forsę,
na której siedzisz.
- To samo powtarza mi Janey... Często się nad tym zasta
nawiam, ale... Popełniłem klasyczny błąd. Sądziłem, że po
winienem poczekać z tą sprawą, aż nadejdzie właściwa pora,
a kiedy nadeszła, nie miałem się z kim ożenić.
- Wciąż zatem szukasz tej jedynej?
Spojrzał na nią, i wtedy przypomniał sobie tę rozpacz,
która nim zawładnęła, gdy Neli oznajmiła mu, że wychodzi
za mąż za Simona.
- Należymy do siebie - powiedział, nazbyt dumny, by
błagać.
- Znajdziesz sobie innÄ…, tÄ™ naprawdÄ™ wymarzonÄ… - odpo
wiedziała przez łzy. - Gdzieś taka kobieta istnieje.
- Nie. Zawsze będziesz tylko ty.
Bzdura, oczywiście. Zachowałem się jak w tanim melo
dramacie, myślał teraz ze złością. Jak kiedyś stwierdziła Neli,
taka kobieta na pewno gdzieÅ› istnieje.
ROZDZIAA CZWARTY
- Nigdy bym nie pomyślała, że będzie to dla ciebie takie
trudne. Ktoś tak bogaty jak ty na pewno może przebierać
w pięknych kobietach jak w ulęgałkach.
- Zdziwisz się - odparł P.J. - Janey mówi, że mnie w ogóle
nie można zadowolić.
Dawniej nie było to takie trudne, pomyślała Neli. Musia
łam być jedynie sobą, nic więcej... Jej spojrzenie ześliznęło
się wzdłuż profilu P.J., przylgnęło na sekundę do rąk na kie
rownicy - i coś ją aż ścisnęło za gardło. Odwróciła wzrok.
Cisza w samochodzie wydała się nagle ogłuszająca. Neli sły
szała, jak wali jej serce.
- To tyle o mnie. Powiedz, co u ciebie.
Neli bezradnie wzruszyła ramionami.
- O czym tu mówić? W porównaniu z tobą moje życie jest
bardzo szare. Żadnego rozmachu. Przeżyłam szesnaście lat
zwyczajnie, dzień po dniu. Wychowuję córkę najlepiej, jak
umiem. Niezbyt to wszystko ekscytujÄ…ce.
- Nie chciałbym, żeby zabrzmiało to jak banalny slogan
- odparł z ironicznym spojrzeniem - ale wychowanie szczęś
liwego, zdrowego dziecka jest warte więcej niż pomnażanie
milionów.
- Praca jest równie ciężka, jak twoja, szczególnie gdy jest
się zdanym tylko na siebie. Simon odszedł, kiedy Clara by-
98 Jessica Hart
ła maleńka, więc trudno mi było znalezć pracę, którą dałoby
się pogodzić z macierzyństwem. - Jeszcze moment, a opo
wiedziałaby mu o kosztach opieki nad dzieckiem, ale w porę
ugryzła się w język. Nie chciała, by zobaczył w niej smutną,
samotną matkę, zgorzkniałą z powodu rozwodu i bezustan
nie żalącą się na brak pieniędzy. Skoro nie była w stanie
konkurować z nim poziomem życia, mogła go przynajmniej
przekonać, że jest jej dobrze i niczego nie żałuje. Również
ich rozstania. - Tak czy owak, to moje życie - uśmiechnę
ła się promiennie. - Laurów nie zbieram, ale mam z Clarą
świetny kontakt, rodzina udzieliła mi fantastycznego wspar
cia, nie narzekam na brak przyjaciół... Myślę, że spotkało
mnie sporo szczęścia. Ostatnio znalazłam wreszcie dobrą
pracę, więc wszystko zmierza ku lepszemu.
Czy tym, co powiedziała, utwierdziła RJ. w przekonaniu,
że jest szczęśliwa? Byłoby jej o wiele łatwiej o szczerość, gdy
by nie wiedziała, że jest bogaty. Ale skoro był, bardzo się ba
ła, by nie pomyślał, że żałuje zerwania i próbuje odnowić ich
związek ze względów materialnych.
Nic jednak nie wskazywało na to, by RJ. o coś takiego ją
posądzał. Zapytał natomiast o pracę.
- Czym siÄ™ zajmujesz?
- Do tej pory pracowałam jako urzędniczka, ale dostałam
się do firmy, która zajmuje się doborem kadr. Jest niewiel
ka, ale prestiżowa, więc to dla mnie awans. Szczerze powie
dziawszy, mocno stresujÄ…cy.
- A nie możesz wrócić do tego, co robiłaś wcześniej?
Wymądrzanie się człowieka, który nigdy nie musiał mar
twić się brakiem pieniędzy!
- Muszę spłacić długi - powiedziała ostrzej, niż zamie
rzała. - Oto brutalna prawda: brak pieniędzy. Chcę się też
Zwykły przypadek 99
sprawdzić. Dotąd nigdy tak nie pracowałam, na wysokich
obrotach, w firmie, w której bezwzględnie obowiązuje pro
fesjonalizm.
- To znaczy?
- Mam wymagajÄ…cÄ… szefowÄ…. WyglÄ…da zawsze nieskazitel
nie i tego samego oczekuje ode mnie. Mówi, że chodzi o wi
zerunek firmy, ale to trochę męczące wciąż się pilnować, że
by wyglądać jak spod igły.
Niebieskie oczy P.J. spoczęły na moment na jej spodniach do
joggingu, tenisówkach i starej bluzie. Uśmiechnął się leciutko.
- Co się tak gapisz! - Neli się zarumieniła. - Przebiorę się,
jak dojadę na miejsce. W ubiegłym roku miałam wypadek.
Potłukłam się, złamałam nogę w kostce. Już jest OK, ale na
dłuższe dystanse potrzebuję wygodnego obuwia. Idę do pra
cy w takim stroju, przebieram siÄ™ dopiero na miejscu.
- Bardzo rozsądnie - z powagą skomentował P.J., ale
w oczach miał coś, co ją rozdrażniło.
- O tej porze zazwyczaj jestem już ubrana jak do pracy. -
Dziwiła się, dlaczego się przed nim usprawiedliwia. - Ale po
południu mam ważne spotkanie i muszę odebrać kostium
z pralni.
- A co to za spotkanie?
- Prawdę mówiąc, niewiele wiem. Mamy zawrzeć jakiś waż
ny kontrakt. Chodzi o znalezienie kogoÅ› na kierownicze stano
wisko w pewnym dużym przedsiębiorstwie. Eve, moja szefowa,
uważa, że jeśli się teraz sprawdzimy, będą nadal korzystać z na
szych usług. Chce, żebym była obecna na tym spotkaniu i zo
rientowała się, czego tak naprawdę sobie życzą, bo nasi klienci
nie zawsze chcą tego, o czym mówią na wstępie. Na szczęście
Eve wymaga ode mnie tylko tego, żebym wyłapywała wszelkie
niuanse w rozmowie i je zapamiętała, poza tym mam dobrze
100 Jessica Hart
wyglądać, zachowywać się profesjonalnie i sprawiać wrażenie,
że znam się na rzeczy.
- A nie znasz siÄ™?
- Nie - wyznała szczerze. - Bardzo się boję, że ktoś zada
mi jakieś pytanie, na które nie będę potrafiła odpowiedzieć,
ale mam nadzieję, że jeśli będę milczeć i wyglądać tajemni
czo, nikt się nie domyśli mojej ignorancji.
- No to znasz już cały sekret zawodowego sukcesu - za
żartował P.J. - Wysoko zajdziesz!
Oboje się roześmieli... i nagle zapadła cisza, jakby spe
szyli się tym, że tak łatwo nawiązali dawny kontakt. Znów
powróciło napięcie. Neli desperacko spoglądała przez szybę,
obserwując tłum podróżnych wylęgających ze stacji metra.
Zwykle należała do tego tłumu. Żyła właśnie tak, a nie rozbi
jała się luksusowym samochodem. Nie mieściła się w świecie
P.J. Już nie. Musiała o tym pamiętać, a gdyby pobyła w jego
towarzystwie dłużej, zbyt łatwo mogłaby o tym zapomnieć.
Dawna więz i pamięć o przeszłości były zbyt silne. A prze
cież to wszystko należało już do historii, która ma tę okropną
wadę, że nigdy nie wraca.
W przedłużającej się ciszy P.J. zabębnił palcami po kie
rownicy i pomyślał o tym, co mówiła jego siostra.
- Nigdy nie ruszysz z miejsca, póki nie uwolnisz się od
Neli. Spotkaj się z nią. Nie jest już tą śliczną, młodą dziew
czyną, i nie obudzi w tobie tych samych uczuć.
P.J. bał się tego spotkania. Nie chciał się przekonać, że je
go Neli straciła dawny urok. Wolał zatrzymać w sercu daw
ne marzenia. Ale oto los postawił ją znów na jego drodze
- starszą, z siateczką zmarszczek koło oczu, ale wciąż piękną,
pełną ciepła i uroku. Czemu więc, myślał, nie sprawdzić, czy
nie da się rozdmuchać iskierki?
Zwykły przypadek 101
Jechali mostem Waterloo. Wkrótce mieli znalezć się w Ci
ty i ich niezwykłe spotkanie dobiegnie końca. Czemu nie
skorzystać z przypadku?
- Co robisz wieczorem? - zapytał, przerywając ciszę tak
gwałtownie, że Neli aż podskoczyła na fotelu.
- Wieczorem?
- Zastanawiałem się, czy mógłbym zaprosić cię na kolację
w ramach rekompensaty za to, że omal cię nie przejechałem.
- Dlaczego zabrzmiało to tak drętwo i obco? Na litość boską,
przecież to była Neli.
- Dziś wieczorem nie mogę. - Nie wiedziała, czy powinna
się cieszyć, czy martwić, że ma prawdziwą wymówkę. - Idę
na randkÄ™.
- Na randkÄ™?
P.J. był tak zaskoczony, że Neli aż się zirytowała.
- Tak cię to dziwi? - rzuciła ostro. Czyżby oczekiwał, że za
takie niezobowiązujące zaproszenie padnie mu z wdzięczno
ści do stóp? - To dozwolone. Jestem wolna.
- Nie o to chodzi, że... - Sam już nie wiedział, o co mu
chodzi. Neli zawsze jawiła mu się jako domatorka, dziewczy
na, z którą cudownie można spędzić wieczór na kanapie przy
kominku, a nie taka, z którą biega się po knajpkach. - Powie
działaś, że nie wyjdziesz po raz drugi za mąż - usiłował się
tłumaczyć - a myślę, że na randki...
- Jestem za stara? - dokończyła z mocno wystudiowanym
uśmiechem.
P.J. już wiedział, że bardzo podpadł.
- Nie, skądże znowu...
- Mam tylko trzydzieści siedem lat - powiedziała ostro. -
Nie wszyscy mężczyzni marzą o osiemnastolatkach. Wyobraz
sobie, że są i tacy, którym podobają się panie w moim wieku.
102 Jessica Hart
- Wiem. Jestem jednym z nich... - No cóż, w końcu przed
sekundą poprosił ją o wieczór. - A kim jest ten twój wielbi
ciel? - Starał się zachować swobodny ton, choć nie wiedział,
czy mu siÄ™ to udaje.
- Ma na imię John. - Neli poczuła się niepewnie i głupio.
- Od dawna siÄ™ spotykacie?
W jego głosie usłyszała tłumione rozdrażnienie, co umoc
niło w niej postanowienie, że za nic się nie przyzna, iż wybie
ra siÄ™ na randkÄ™ w ciemno.
- Nie, niedługo, ale nasza znajomość rozwija się bardzo
interesująco. - Po tym stwierdzeniu P.J. miał się ostatecznie
przekonać, że nie jest smutną, samotną rozwódką, która tyl
ko wyczekuje, by ktoś z łaski zaprosił ją na kolację.
- No to powiedz coÅ› o tym Johnie,..
- Przemiły człowiek... - zaimprowizowała Neli. - Bardzo
uprzejmy, dowcipny, inteligentny. Jest nam z sobą całkiem
przyjemnie. - Przynajmniej Thea twierdziła, że tak będzie.
- Zaczynam wierzyć, że to może ktoś dla mnie. Rozmawia
liśmy już trochę o przyszłości i... no, nie wiem, to dopiero
początek, ale coś we mnie drgnęło.
- A jak go poznałaś?
- Dzięki Thei. - Z ulgą powróciła do prawdy. - Umówiła
nas na randkę w ciemno. Powiedziała, że będziemy do siebie
pasować, no i... pasujemy.
- W takim razie cieszę się, że jesteś szczęśliwa - wydusił
z siebie P.J., chociaż czuł w głębi serca, że Neli idealizuje te
go człowieka. Miał jedynie nadzieję, że nie spotka jej kolej
ny gorzki zawód.
- Jestem... - Za szybą przemknęły znajome sklepiki. Uff,
co za ulga. Neli nie miała najmniejszej ochoty, by P.J. wy
pytywał ją dalej o ten ponoć cudowny związek z Johnem.
103
Zwykły przypadek
Nie była stworzona do opowiadania wymyślonych history
jek - O, dojechaliśmy do pralni. Mógłbyś mnie tutaj wyrzu
cić? Muszę odebrać kostium.
- Zaczekać na ciebie?
- Nie ma potrzeby. Pracuję parę kroków stąd. - Pokazała
ręką biurowce przy szosie. - Przejdę się.
P.J. odniósł wrażenie, że Neli nie chce mu zdradzić, gdzie
jest jej biuro. Zmieniła się, pomyślał z goryczą. W jej życiu
nie było już dla niego miejsca i gdyby miał choć odrobinę
rozsądku, powinien po prostu się pożegnać... i powtórnie ją
stracić. Jednak myśl o tym wydała mu się nie do zniesienia.
- A może moglibyśmy umówić się na inny wieczór? - Na
jego słowa Neli znieruchomiała z ręką na drzwiach. - Oczy
wiście nie zamierzam stawać między tobą a twoim ukocha
nym, ale dlaczego nie mielibyśmy się spotkać jako starzy
przyjaciele? Widzisz jakiś powód?
Powód był tylko jeden. Nie był dla niej jedynie wspo
mnieniem z dawnych lat. Po prostu w niepokojący sposób
działał na nią. Ale jak miała mu to powiedzieć?
- Wiesz, P.J. - wydusiła z siebie. - Chodzi o to, że... Nie
ma powrotu do przeszłości. Przyjemnie mi było znów cię zo
baczyć, ale przeszłość to przeszłość i będzie lepiej, żeby nią
pozostała. Do widzenia...
Nacisnęła klamkę i wysiadła.
P.J patrzył, jak odchodziła... znów odchodziła od niego
na zawsze.
ROZDZIAA PITY
Najprędzej, jak się dało, Neli zatelefonowała do swojej
siostry i zrelacjonowała spotkanie z P.J.
- Zaprosił mnie na kolację. Odmówiłam.
- Ale dlaczego?! No, dlaczego?!
- Thea, to nie ma sensu...
- Nie ma sensu spotkanie z nieżonatym multimilionerem,
który kiedyś kochał się w tobie bez pamięci?
- Kiedyś. - Neli aż się przestraszyła, słysząc w swoim gło
sie tęskną nutę. - Powinnaś go zobaczyć teraz. Garnitur, kra
wat, fantastyczny samochód, pewność siebie.
- P.J. zawsze taki był - odparła ku jej zaskoczeniu Thea.
- Nawet jako nastolatek. Miał w sobie spokój, poczucie włas
nej wartości i luz. Rzadko się spotyka takich ludzi, zwłaszcza
w szkolnych latach.
- Teraz widać to jeszcze wyrazniej - przyznała Neli. - Było
mi jakoś... dziwnie. Czułam się tak, jakbym go znała, a jed
nocześnie było dla mnie oczywiste, że wcale go już nie znam.
Może to dlatego, że sama bardzo się zmieniłam.
- Wcale się nie zmieniłaś!
- Och, Thea... Byłam kiedyś taka młoda, taka pewna swe
go. .. Od dawna już nic z tego w sobie nie czuję.
- Wiem, o czym myślisz - przytaknęła Thea z namysłem.
- Ale wtedy, przed laty, to P.J. wydawał się szczęściarzem.
Zwykły przypadek 105
Wszyscy go lubili, dziewczyny jednak nie wzdychały do nie
go. A ty miałaś niesamowite powodzenie.
- Mówił, że nawet nie liczył na to, bym choćby go zauwa
żyła - wyznała Neli. - Traktował mnie jak boginię, a dziś ra
no. .. Och, Thea! W porównaniu z nim jestem kompletnym
nieudacznikiem, niemal zerem.
- Nie sądzę, że prosiłby cię o spotkanie, gdyby tak uważał.
- Pewnie zrobiło mu się mnie żal.
- Oj! - Thea z przejęciem cmoknęła językiem. - Neli, je
steś wciąż wspaniała! Jeśli P.J. jeszcze raz poprosi cię o spot
kanie, masz się zgodzić.
- Nie poprosi. Nie wie, jak się ze mną skontaktować.
- Wystarczy, żeby zadzwonił do Janey, a ona do mnie.
- Thea! Ani mi się waż! Nie wolno ci dawać jej mojego
numeru telefonu!
- A właśnie że dam! Chcesz odrzucić szansę, by związać
się ze wspaniałym facetem, który rozwiąże wszystkie twoje
problemy, to jÄ… odrzucaj, ale nie Ucz na mojÄ… pomoc.
-i tak nie zadzwoni. Dałam mu jasno do zrozumienia, że
nie chcę go więcej widzieć.
- No cóż, czyli sprawa już nieaktualna... Szkoda. Jak za
mierzasz się ubrać na dzisiejszą randkę?
- Nie wiem. Może włożę czarne spodnie?
- Znowu? W żadnym wypadku. Mogłabyś wystąpić w su
kience, którą kupiłaś sobie na moje wesele. Wyglądasz w niej
przepięknie.
- A w ogóle muszę iść? - Gdyby nie randka w ciemno,
którą zaaranżowała Thea, nie musiałaby odmawiać P.J. Za
miast tego zastanawiałaby się teraz, jak by się dla niego wy
stroić. - Okropność! Znów skończy się na tym, że będziemy
ględzić o pięknych samochodach albo o rozwodach. Od roz-
106
Jessica Hart
stania z Simonem nie spotkałam mężczyzny, z którym roz
mawiałabym na inny temat.
- Tak wielu ich nie było. W każdym razie nie tylu, żeby na
tej podstawie tworzyć jakieś ogólne wnioski.
- W tym roku byłam już na czterech randkach - zaopono
wała Neli - i wszystkie okazały się upiorne.
- Dlatego że twoi partnerzy byli dobierani przypadkowo,
z gazetowych kolumn samotnych serc - wyjaśniła cierpliwie
Thea. - Tym razem będzie inaczej. Po co miałabym cię uma
wiać z kimś okropnym? Mężczyznę, z którym się dziś spot
kasz, znam i uważam, że jest wspaniały. Pasuje do ciebie.
- W takim razie dlaczego mi o nim nie opowiesz? Wiem,
że ma na imię John i że będzie siedział w Barabaszu" z roz
mówkami w języku suahili. To doprawdy niezbyt dużo!
- Nic więcej nie powiem, ponieważ nie chcę, żebyś się
z góry uprzedziła. Za dobrze cię znam. Wyobrazisz go sobie,
zanim się spotkacie, a potem zagrają nerwy i najeżysz się.
Właśnie tak, jak rano wobec P.J., myślała Neli z poczu
ciem winy. Żałowała, że zachowała się obcesowo. To nie je
go wina, że się tak nastroszyła, ale... Gdyby nie był aż tak
przytłaczający! Przypominała sobie każdy szczegół - jego rę
ce na kierownicy, skrzywienie kącika ust, ciepło i wesołość
w oczach. I swoje pragnienie, żeby go dotknąć. To było coś,
co naprawdę ją żenowało.
- Czy ty mnie w ogóle słuchasz? - usłyszała ostry głos Thei.
Wzięła się w garść.
- Oczywiście.
- Mam co do tej randki dobre przeczucia. Pamiętasz, zawsze
mi mówiłaś, że kiedyś nagle stwierdzę, że wreszcie poznałam
kogoś, kto na zawsze odmieni moje życie. No i faktycznie, mia
łaś rację. Poznałam Rhysa. Wystarczy jeden dzień, by odmienić
Zwykły przypadek 107
wszystko. Myślę, że dzisiaj przeżyjesz właśnie taką chwilę, więc
po prostu idz na tÄ™ randkÄ™, rozluznij siÄ™ i bÄ…dz sobÄ….
- Rozluznię się dopiero po naradzie. - Neli zniżyła głos. -
Eve wyciąga z nas wszystkie flaki. Jestem taka nakręcona, że
do wieczora stanÄ™ siÄ™ kompletnym wrakiem.
- Sama sobie wybrałaś taką robotę - powiedziała Thea
bez współczucia. - Ważniejsze jednak, żebyś wieczorem by
ła w formie, więc idz z pracy prosto do domu. Wpadnę do
ciebie i dopilnuję, żebyś nie włożyła znów tych swoich słyn
nych czarnych spodni.
Asystentka RJ. zamierzała przekazać mu pełen zapisanych
wiadomości notatnik, lecz powstrzymał ją gestem.
- Chwileczkę - powiedział. - Czy mogłabyś najpierw po
łączyć mnie z moją siostrą?
- RJ.! - Janey najwyrazniej zaskoczył jego telefon. - Zwy
kle nie dzwonisz do mnie o tej porze. Stało się coś złego?
- A gdzie tam! - odparł wesoło. - Zgadnij, kogo rano
przejechałem?
- Przejechałeś?! - przeraziła się Janey.
- No, prawie. Tyle że - sparafrazował słowa piosenki - spo
śród wszystkich przechodniów na wszystkich ulicach Londynu
zdarzyło mi się najechać na Neli Martindale!
- Neli?! Nie może być. Oszukujesz!
- Nie. - Uśmiechnął się szeroko. - Tylko daruj sobie to
twoje A nie mówiłam?". Zmieniłem zdanie i naprawdę chcę
się z nią znowu zobaczyć. Czy możesz wziąć numer jej tele
fonu od Thei?
Zapadła cisza. RJ. prawie słyszał, jak jego siostra myśli.
- Czemu nie poprosiłeś Neli o spotkanie, kiedy się widzie
liście?
108 Jessica Hart
- Poprosiłem, ale dała mi kosza. Powiedziała, że ma dzi
siaj randkÄ™.
- Ty też - odparła sucho Janey.
Z twarzy P.J. zniknął uśmiech.
- O Boże, zupełnie o tym zapomniałem... Ale...
- Żadnych ale! Nawet nie próbuj się migać.
- Zaraz, Janey, przecież nie kto inny, jak właśnie ty chcia
łaś, żebym skontaktował się z Neli! To prawda, miałaś ra
cję, a ja byłem w błędzie. Naprawdę muszę wybić sobie Neli
z głowy. Nie sądzisz, że to trochę nie fair udawać przed jakąś
tam kobietą, nie wiem nawet, jak jej na imię, że zależy mi na
nowym zwiÄ…zku, skoro tak naprawdÄ™ interesuje mnie inna?
- Ta ma na imię Helen - odparła zimno Janey - i nie są
dzę, żeby było fair wystawić ją do wiatru w ostatniej chwili.
Jest bardzo miłą osobą, no i, prawdę mówiąc, również nie
miała wielkiej ochoty na randkę w ciemno z tobą. Byłoby jej
bardzo przykro, gdybyś nie przyszedł.
- Oczywiście, nie chciałbym, żeby siedziała i czekała na
próżno. Może mogłabyś zadzwonić do niej i wyjaśnić...
- Co niby wyjaśnić? Że mój brat nie wie, czego tak na
prawdę chce? Mówiłeś, że nie chcesz zobaczyć się z Neli, że
nie chcesz wskrzeszać przeszłości i że jesteś gotów wejść
w nowy związek. I chętnie przystałeś na spotkanie z Helen.
- Wiem, wiem - powiedział P.J. przez zęby - ale to było,
zanim znów ujrzałem Neli. Wszystko jest teraz inaczej.
- A zatem zmieniłeś zdanie! Kto wie, czy nie zmienisz go
ponownie, gdy poznasz Helen? JesteÅ› strasznie rozpuszczo
ny i w tym cały problem. Za bardzo się przyzwyczaiłeś do
tego, że wszystko jest po twojemu. Wydaje ci się, że ponie
waż masz grubą forsę, możesz tylko strzelić palcami, a zaraz
dostaniesz to, czego tylko zapragniesz. No to ci powiem: Nie
Zwykły przypadek 109
wykręcisz się z tej randki, dlatego że nagle przestało ci to pa
sować. Nie jestem jednym z twoich lokajczyków, którzy po
kornie wykonajÄ… za ciebie brudnÄ… robotÄ™.
- Wiesz co, siostrzyczko - odpowiedział ze złością P.J. -
Gdyby któryś z moich dyrektorów odezwał się do mnie tak
jak ty, w zarządzie od razu zrobiłoby się wolne miejsce.
- Daruj sobie... Wieczorem pójdziesz na randkę i będziesz
najsympatyczniejszym facetem pod słońcem. Jeśli dasz od
czuć Helen, że w ogóle nie zależy ci na tym spotkaniu, to
z nami koniec.
- W porządku. - P.J. z trudem przełknął złość. - Dotrzy
mam słowa, ale czy dasz mi numer Neli? Naprawdę chcę się
z nią jeszcze raz spotkać.
- Pożyjemy, zobaczymy. To zależy od tego, co jutro powie
mi Helen. Jeśli będzie zadowolona ze spotkania, to zadzwo
niÄ™ do Thei.
- Dziękuję - odparł P.J. z ponurą miną. Gdyby wiedział,
że Janey tak się zachowa, postarałby się o telefon Neli inną
drogą. Mógłby zlecić to jednemu ze swoich lokajczyków",
jak jego podwładnych określiła Janey, ale sądził, że ucieszy
ją, iż zmienił nastawienie do Neli. Ot, nie ma to jak kocha
na siostrzyczka!
- Zresztą kto wie - powiedziała Janey z lekkim rozbawie
niem. - Może uznasz, że Helen mimo wszystko bardzo ci
odpowiada, zadzwonisz do mnie i powiesz, że numer telefo
nu Neli nie jest ci w ogóle potrzebny.
P.J. nie sądził, żeby było to możliwe. Kiedy Janey przerwa
ła połączenie, siedział przez chwilę, patrząc bez ruchu na te
lefon. Był taki pewny, że wybił sobie z serca Neli. Jednak mu
siał przyznać rację siostrze: jego serce wciąż do niej należało.
Dlatego tak obsesyjnie szukał kobiety, która byłaby jak ona.
110 Jessica Hart
Z irytacją przeszedł do okna. Grały w nim sprzeczne
uczucia: cieszył się, że spotkał znów Neli, a jednocześnie był
zły na przewrotny los, że do tego doszło.
Nie, to nie tak. Pragnął ją zobaczyć. Wolałby tylko, żeby
nie była mu taka bliska i wciąż piękna. Żeby, jak dawniej, nie
rozmawiało im się tak łatwo. Miał odczucie, jakby wszystko
się zmieniło. Neli, cokolwiek by na ten temat sądziła, nie by
ła dla niego kimś z przeszłości. Stała się również terazniej
szością. Była nią zawsze. Zrozumiał to w momencie, gdy po
tylu latach spojrzał w głąb jej szarych oczu.
Czuł się poirytowany, niemal wściekły, a wszystko z po
wodu Neli. Tak łatwo wytrąciła go z równowagi, odebrała
spokój. yle się z tym czuł, a szczególnie drażniło go, że Neli
znalazła sobie kogoś innego. Janey powiedziała mu, że Neli
się rozwiodła, ale nic nie wiedział o tym całym Johnie. Nie
był jej więc potrzebny, co jasno dała mu do zrozumienia.
Odmówiła nawet konwencjonalnej kolacji. Czy faktycznie,
jak stwierdziła Janey, za bardzo się przyzwyczaił do tego, że
z miejsca dostaje wszystko, co chce? Nie sądził, żeby aż tak
się zmienił, lecz bez wątpienia świadomość, że może nie od
zyskać Neli, wprawiała go w podły nastrój. Był cały roze
drgany, miał widmo klęski przed oczyma. Dawno już tak nie
szalał. Prawdę mówiąc, przez całych szesnaście lat. Nie był
już jednak nastolatkiem. Był dojrzałym mężczyzną i potrafił
walczyć. Może i nie zdoła odzyskać Neli, ale zrobi wszystko
co w jego mocy, żeby tak się stało.
ROZDZIAA SZÓSTY
Narada miała się zacząć o trzeciej po południu. Neli ma
rzyła o tym, by nigdy nie słyszeć o żadnej Sygmie, poszuku
jącej nowego dyrektora finansowego. Eve natomiast odnosiła
się do całego przedsięwzięcia z ogromnym entuzjazmem.
- Sygma - powiedziała - to ogromne przedsiębiorstwo.
Zdominowało rynek elektroniczny w Ameryce Północnej,
a obecnie rozwija swoje wpływy w Londynie, by skorzystać
z niedawnego rozszerzenia Unii Europejskiej. Sygma wcho
dzi na europejskie rynki i jeśli zrobimy dla niej dobrą robotę,
otwierajÄ… siÄ™ dla nas ogromne perspektywy. Trzeba perfek
cyjnie rozegrać to spotkanie. Pamiętaj, mamy do czynienia
z Amerykanami, musimy więc być asertywni i iść za cio
sem. Żadnych tam brytyjskich ceregieli! Przyjmujemy żela
zną taktykę. Jesteśmy pozytywni, profesjonalni, najlepsi.
Neli zacisnęła pięść w geście, który, jak miała nadzieję,
wyrażał stosowny entuzjazm.
- Najlepsi - przytaknęła, marząc, żeby szefowa jak naj
prędzej się wyniosła i pozwoliła jej się zająć pracą. - Abso
lutnie.
-Maj ą opinię twardych negocjatorów - kontynuowała
Eve - ale my też potrafimy być twardzi. Ważne, by nabrali
przeświadczenia, że jesteśmy najlepsi w tej profesji, więc na
pewno znajdziemy najwłaściwszą osobę na stanowisko dy-
112 Jessica Hart
rektora finansowego. Jeśli chodzi o jakość, o kwalifikacje na
szych kandydatów, jesteśmy bezkompromisowi. Zawsze.
Neli podejrzewała, że Eve bardzo się denerwuje i po pro
stu powtarza na głos to, co zaplanowała powiedzieć po po
łudniu, więc ograniczyła się do przytakiwania szefowej. Bar
dziej szanowała Eve, niż ją lubiła, lecz nie mogła jej nie
podziwiać, gdy przyjechały do biura Sygmy. Uścisk dłoni,
jaki wymieniła z Lesterem Gravesem, dyrektorem do spraw
zasobów ludzkich, był znakomicie wystudiowany. Najmniej
szego śladu napięcia.
Neli cieszyła się, że włożyła swój najlepszy kostium. Po
mieszczenia biurowe Sygmy były bardzo stylowe. Samo szkło,
stal, najwyższa jakość. Zaczęła rozumieć, o co chodziło Eve,
gdy mówiła o potędze tej firmy. Usiłowała nie okazywać spe
szenia, gdy Graves podał jej rękę i wskazał salę obrad.
- Bardzo proszę. Czy możemy już zacząć?
Bezkompromisowo, otwarcie, profesjonalnie, powtarzała
w myślach Neli, prostując ramiona i zdejmując żakiet w pro
wadzącym do sali konferencyjnej korytarzu. Lester otworzył
drzwi.
- A, zapomniałem - zwrócił się do Eve. - W naradzie bę
dzie uczestniczył nasz prezes. Stanowisko dyrektora finanso
wego ma kluczowe znaczenie, chciałby więc mieć pewność,
że wiecie państwo dokładnie, czego szukamy.
Innymi słowy, prezes nie ufa dyrektorowi do spraw za
sobów ludzkich, że wywiąże się ze swego zadania właściwie,
pomyślała Neli, ale Eve nie okazała zmieszania.
- Naturalnie - powiedziała uprzejmie. - To sprawa wiel
kiej wagi, żebyśmy już na wstępie precyzyjnie ustalili warun
ki współpracy.
Prezes stał przy oknie, lecz odwrócił się na dzwięk głosu
Zwykły przypadek 113
Lestera i podszedł, żeby się przywitać. Neli, schowana do po
łowy za Eve, nie od razu dobrze mu się przypatrzyła.
- Peter, pozwolisz, że przedstawię ci panie Eve Fleming
i Neli Sheę - powiedział Lester. - Drogie panie, to nasz pre
zes, pan Smith.
Eve wymieniła z nim uścisk dłoni, powiedziała coś miłe
go i odsunęła się, przepuszczając Neli.
- Moja asystentka, Neli Shea.
Dopiero wtedy Neli spostrzegła, kto wyciąga do niej dłoń.
P.J. Oddech uwiązł jej w gardle. Jego też zamurowało. Rzecz
nie tylko w tym, że spotykali się w takich okolicznościach.
Najistotniejszy był wygląd Neli. Nigdy dotąd nie widział jej
takiej - starannie umalowanej i eleganckiej. Była w jasno ró
żowym kostiumie i pantoflach na wysokim obcasie, z włosa
mi uczesanymi do góry, odsłaniającymi twarz. Kontrast mię
dzy tym, jak wyglądała rano, w wyblakłej starej bluzie, bez
makijażu i z potarganymi włosami, nie mógł być większy.
Postanowił wziąć udział w tym spotkaniu tylko dlatego, że
przez całe przedpołudnie nie był w stanie się na niczym skupić.
Na sprawach związanych z rekrutacją Lester znał się znakomi
cie, ale bez słowa podporządkował się woli szefa, gdy ten zasu
gerował, że tym razem chciałby uczestniczyć w naradzie.
P.J. patrzył więc teraz na Neli i miał już pewność, że je
go siostra się nie myliła. Nie wystarczyło strzelić palcami, by
odzyskać Neli. Wyglądała tak pięknie, elegancko, profesjo
nalnie. Nie była już dziewczyną, jaką zapamiętał. Była ko
bietą, którą musiałby oczarować i zdobywać na nowo bez
względu na to, jakie stanowisko zajmował. Powoli dotarło
do niego, że Lester i Eve spoglądają na niego, najwyrazniej
czekając, aż zakończy powitanie z Neli. Zerknął na nią jesz
cze raz. Skoro chciała udawać, że to zwyczajne spotkanie
114 Jessica Hart
biznesowe, to proszę bardzo. Uścisnął jej dłoń i poczuł, że
cofa jÄ… jak oparzona.
Neli miała wrażenie, że serce podchodzi jej do gardła. P.J.
tutaj? Znowu? Poranne spotkanie uznać można było za nie
słychany zbieg okoliczności, ale żeby po raz drugi, i to te
go samego dnia... W dodatku P.J. zachowywał się tak, jakby
w ogóle się nie znali. Kompletnie wytrącona z równowagi,
ruszyła za Eve do stołu konferencyjnego w przeciwległym
końcu sali. Po drodze omal nie wpadła na dużą skórzaną ka
napę, nie zauważyła marmurowego stoliczka do kawy i ude
rzyła się tak boleśnie w palce od nogi, że ledwie zdusiła w us
tach ordynarne przekleństwo.
- Nic się pani nie stało? - zapytał z niepokojem P.J.
- Nie, nie - odpowiedziała cicho, świadoma, że Eve patrzy
na nią ze zdziwieniem i myśli, co ona u licha wyprawia i po
co skupia na sobie uwagÄ™.
To tyle jeśli chodzi o otwarte, wyniosłe i profesjonalne za
chowanie. Siadając obok Eve, Neli ściągnęła pantofel, by ro
zetrzeć obolałą stopę. Niechby już wreszcie ten dzień zaczął
się toczyć normalnie. Nic z tego, pomyślała z rozpaczą, gdy
P.J. usiadł naprzeciwko niej.
Odsunął swoje krzesło i oparł rękę na stole.
- Negocjacje poprowadzi pan Lester - powiedział uprzej
mie do Eve. - Jestem tu jedynie w roli obserwatora. Wyrażę
swoje zdanie wyłącznie wtedy, gdy uznam to za niezbędne.
Oczywiście, pomyślała z irytacją Neli. I po to, by wszyscy
byli jeszcze bardziej spięci. Starając się zbagatelizować jego
swobodną, wręcz leniwą pozę, położyła na kolanach wali
zeczkę i wyjęła z niej notatnik i pióro. Ułożyła je równiutko
przed sobą i odstawiła walizeczkę, ale wyprostowując się, po
pełniła błąd, bo spotkała się z P.J. wzrokiem. Posłał jej szybki,
Zwykły przypadek 115
żartobliwy uśmiech. Poczuła, że krew nabiega jej do twarzy,
a biedne serce znów wykonuje podskok. Odwróciła wzrok,
niepotrzebnie wygładziła notatnik i zmusiła się do pozorne
go spokoju. Robiła, co mogła, by wyglądać na zainteresowa
ną i zaangażowaną w dyskusję Eve z Lesterem, ale w obec
ności P.J. było to bardzo trudne. Przysłuchiwał się rozmowie
z widocznym zaciekawieniem, od czasu do czasu kręcąc pió
rem leżącym na stole, ale w jego biernej postawie było coś,
co niewiarygodnie ją rozpraszało. Żeby nie wiem jak starała
się skupić na Lesterze, miała przed oczami tylko P.J.
Siedział bez marynarki, w rozluznionym krawacie, pod
winął rękawy i gdy przesuwała sekretnie wzrok z jego policz
ka na brodę i usta, czuła przerażającą falę czegoś, co można
było nazwać jedynie żądzą. Miała dziką ochotę przelecieć po
nad stołem wprost na jego kolana, ogarnąć rękami ramiona,
wtulić twarz w szyję i poczuć smak skóry. Rozpalona i roz
gorączkowana, czuła rozpaczliwą potrzebę ucieczki. Aż się
trzęsła z pragnienia, żeby go dotknąć, a zarazem nie cierpiała
go za to, że coś takiego w niej wywoływał. Dlaczego musiał
się zjawić i pokręcić wszystko w jej życiu właśnie dziś?
To było ważne spotkanie. Eve wyjawiła, że przyszłe zawo
dowe losy Neli mogą zależeć od jego przebiegu. Musiała się
skupić, ale jak się tu skoncentrować na profilach zawodo
wych i CV, gdy tuż obok siedział P.J.
Musiała przestać o nim myśleć! Koniec! Neli zmusiła się
do uwagi. Spotkanie toczyło się w dobrym kierunku.
- Tak, słuszna uwaga - powiedziała z namysłem Eve. - Bę
dziemy o tym pamiętać. Neli, zanotuj to dokładnie.
Sięgnęła po pióro, zadowolona, że wreszcie może zająć się
czymÅ› konkretnym.
Pióro nie pisało. Spojrzała na nie ze zdziwieniem. Do tej
116
Jessica Hart
pory działało świetnie. Sprawdziła je zresztą. Najdyskret-
niej jak się dało, starała się je rozpisać, ale atrament nie spły
wał. Czy mam inne pióro? - pomyślała zdenerwowana. I czy
w ogóle do czasu, aż je znajdę, nie zapomnę uwagi, na której
zapisaniu tak zależało szefowej? Wolniutko, by Eve nie spo
strzegła, co się dzieje, Neli zamierzała otworzyć neseser, ale
nim namacała uchwyt, P.J. podał jej przez stół pióro.
- Proszę skorzystać z mojego - powiedział.
Eve i Lester oczywiście przerwali rozmowę i spojrze
li z dezaprobatą na Neli. Nie miała jednak wyboru. Wzięła
pióro P.J., bąkając niechętnie:
- Dziękuję.
Swoim gestem ściągnął na nią uwagę. Po co to zrobił? Czy
po to, by pokazać innym, że jest pozbawiona krztyny profesjo
nalizmu, który nakazuje, by mieć przy sobie sprawne pióro?
Eve powtórzyła wniosek bardzo powoli i jasno, ale nie
polepszyło to sytuacji. Z wypiekami na twarzy Neli zrobiła
notatkę, a potem utkwiła wzrok w negocjatorach, starając się
nie zwracać uwagi na P.J. Nie potrafiła jednak nie pomknąć
spojrzeniem w jego stronę. Siedział, najwyrazniej pochło
nięty sprawami rekrutacji. Wyjął też inne - bez wątpienia
wspaniale funkcjonujące - pióro i przysłuchując się rozmo
wie, kręcił nim w palcach.
- Myślę, że jak na razie uzgodniliśmy już sporo. - P.J.
zwrócił się do Eve i Lestera, a ci natychmiast zgodnie skinęli
głowami. Jakby na złość, Neli zapragnęła, żeby się z nim nie
zgodzili, choćby nawet miałoby to oznaczać, że wróciłaby do
domu spózniona. Przynajmniej raz okazałoby się, że P.J. nie
zawsze może postawić na swoim. - Sądzę, że dyskusja była
bardzo interesująca - powiedział, kierując spojrzenie błękit-
Zwykły przypadek 117
nych oczu w stronÄ™ Neli. - A pani jak siÄ™ wydaje? Ma pani
bardzo tajemniczÄ… minÄ™.
Neli odchrząknęła.
- Tajemniczą? Mam wrażenie, że to raczej wyraz zaintere
sowania - powiedziała z wystudiowanym uśmiechem. - Są
dzę, że jest to wyjątkowo pożyteczne spotkanie, wyjaśniają
ce wiele istotnych dla obu stron spraw dodała, patrząc P.J.
prosto w oczy.
Otóż to. Jeśli chciał zapytać, co dokładnie tak ją zaintere
sowało albo jakie sprawy zostały wyjaśnione, to proszę bar
dzo. Mogła zawsze wrócić do swojej dawnej pracy. P.J. jednak
tylko się uśmiechnął, a Eve wyraznie się rozluzniła.
- Skontaktujemy się z państwem, kiedy tylko ustalimy listę
potencjalnych kandydatów - stwierdziła, wstając od stołu.
- Może byłoby pożyteczne, gdyby obie panie spotkały się
również z innymi członkami zarządu naszej firmy - zasuge
rował P.J. - Jak może paniom wiadomo, Sygma sponsoruje
wystawę współczesnej sztuki brytyjskiej w Weruther Galle-
ry. Wernisaż odbędzie się o wpół do siódmej. Będziemy tam
wszyscy i byłaby to dla was dobra okazja, by spotkać pewne
osoby na gruncie towarzyskim i zorientować się, jaki zespół
stanowimy. Co pan o tym myśli, Lester?
- Znakomity pomysł - odparł posłusznie dyrektor, a Eve,
co oczywiste, wyraziła zachwyt.
- Byłoby nam bardzo miło, prawda, Neli?
Neli miała ochotę krzyczeć. Dziś wieczorem, o czym P.J.
doskonale wiedział, była umówiona na randkę, no i nienawi
dziła współczesnej sztuki, o czym również świetnie wiedział.
Spędzili kiedyś weekend w Paryżu, sprzeczając się na temat
tego, co widzieli w Centrum Pompidou, a potem pogodzili
się przy kawie i winie w maleńkiej kawiarence na Montmar-
118
Jessica Hart
trze. Zapraszał je teraz tylko po to, by zburzyć jej porządek
wieczoru. Nie mogła jednak tego powiedzieć. Eve zacisnę
ła usta w wąziutką kreseczkę, a spojrzenie, jakie jej posłała,
było stalowe. Równie dobrze mogłaby powiedzieć na głos:
Uważaj, bo ryzykujesz zwolnienie z pracy". Neli nie miała
wyboru. Zmusiła się do uśmiechu.
- Fantastycznie - powiedziała przez zęby
RJ. wprost nie posiadał się z radości.
- No to świetnie - stwierdził. - Każę wpisać panie na listę
gości. Kto wie, może nawet spędzicie miło czas.
- Jestem o tym przekonana - odparła ciepło Eve, zerkając
znów ostrzegawczo na Neli
Było jej jednak już wszystko jedno. Włożyła notatnik
i pióro do walizeczki i nawet się nie odezwała, gdy Eve żeg
nała się z Lesterem.
- Panno Shea, proszę zatrzymać moje pióro - powiedział
P.J., a Neli aż klepnęła się w czoło.
- Przepraszam - powiedziała sztywno, zamierzając otwo
rzyć walizeczkę. - Nie miałam zamiaru go ukraść. Po prostu
nie pamiętałam.
- Neli... to tylko pióro - powiedział cicho P.J., tak żeby Lester
i Eve nie mogli go usłyszeć. - Żartowałem. To bez znaczenia.
- Nie, nie. - Wydobyła pióro i wręczyła mu je z godnością.
- Bardzo panu dziękuję, panie Smith.
Jeśli miała nadzieję, że go poruszy, przegrała sromotnie.
P.J., kręcąc piórem w palcach, przepuścił ją przed sobą.
- A zatem, mimo wszystko, do rychłego zobaczenia - po
wiedział z szerokim uśmiechem.
ROZDZIAA SIÓDMY
- Wyszłam przez niego na kompletną kretynkę - piekliła
siÄ™ Neli, trzaskajÄ…c pokrywkÄ… czajnika i stawiajÄ…c go z po
wrotem na podstawce.
- Nie rozumiem - powiedziała Thea, która do tej pory
zajmowała się Clarą i dowiedziała się o przebiegu spotka
nia już przy pierwszej filiżance herbaty. - Przecież to nie
wina P.J., że uderzyłaś się w palec u nogi i nie miałaś atra
mentu w piórze.
A właśnie że przez niego, pomyślała ponuro Neli, ale nie
wiedziała, jak to wytłumaczyć siostrze.
- W dodatku uparł się, żebyśmy poszły na to durne przy-
tecie, tylko dlatego że wie o mojej randce!
Thea sięgnęła po kolejny herbatnik.
- Ma ochotę znów się z tobą zobaczyć, to oczywiste -
stwierdziła z satysfakcją.
- Ale ja nie mam ochoty zobaczyć się z nim! Jeśli Janey
poprosi cię o mój numer telefonu, kategorycznie zakazuję
ci go dawać.
- Po co mu twój numer telefonu. Przecież już wie, gdzie
pracujesz.
Faktycznie. Neli z ciężkim westchnieniem opadła na
krzesło.
- Jestem bez szans. Eve wydałaby mnie za mąż za P.J.,
120 Jessica Hart
gdyby uznała, że zapewni jej to długoterminowy kontrakt
z SygmÄ….
- No cóż, mogłoby cię spotkać coś gorszego - odpowiedziała
z namysłem jej siostra, a Neli spojrzała na nią ze złością.
- Zastanów się! Myślałam, że mam się zakochać w tym fa
cecie, z którym się dziś spotykam.
- Faktycznie. - Ihea uśmiechnęła się tajemniczo. - Na
prawdę myślę, że byś mogła. Ale co ci szkodzi mieć w za
nadrzu P.J.?
- A ja myślę, że powinnaś się znów z nim zejść - odezwa
ła się Clara, sięgając matce przez ramię po kolejny herbatnik
z puszki. - Jest taki miły!
- Dopiero co go poznałaś - zaoponowała Neli.
- Ma roześmiane oczy - powiedziała dziewczynka.
Faktycznie, P.J. miał ładne oczy. Ich ciepłu i humorowi
trudno się było oprzeć i nic dziwnego, że jej córeczka rów
nież uległa urokowi.
- Wydaje mi się, mamusiu, że ucieszył się na twój widok.
Czemu byłaś wobec niego taka nieprzyjazna?
Dobre pytanie. Neli nie mogła wyjaśnić swemu dziecku,
że P.J. to o wiele więcej niż czarujący uśmiech i zajmujący
sposób bycia. Gdyby na tym się kończyło, nie byłoby prob
lemu. Mogłaby wtedy myśleć o nim po prostu jako o starym
przyjacielu i miłym człowieku. Starzy przyjaciele nie budzą
jednak w nikim gorącego pożądania, prawda? Na ich widok
nie grają w człowieku wszystkie nerwy ani też nie odczu
wa się czegoś, co jest bardziej strachem niż przyjemnością
i od czego ziemia usuwa się spod nóg i raptem całe życie
i wszystko, co się o sobie myślało, co wydawało się chciane,
nie wymyka siÄ™ spod kontroli.
- Byłam po prostu troszeczkę... zdenerwowana - powie-
Zwykły przypadek 121
działa po chwili. - To dziwne uczucie tak bez ostrzeżenia
stanąć twarzą w twarz ze swoją przeszłością.
Neli zapragnęła powrócić do siebie takiej, jaką była wczo
raj. Owszem, czasami doskwierała jej samotność, ale miała
Clarę, za którą oddałaby wszystko. A że życie nie układało
się najciekawiej? No cóż, było przynajmniej bezpieczne. Wy
starczy. Z całą pewnością lepiej było w nim trwać niż płonąć
rozedrganym, boleśnie żywym uczuciem, które rozpętało się
w niej rano, gdy P.J. wtargnął znowu w jej życie.
- Powinnaś myśleć o przyszłości, a nie o przeszłości - po
wiedziała Thea. Dopijając herbatę, podniosła się i zdecydo
wanym ruchem strząsnęła okruchy z palców. - Idz, i zrób się
na bóstwo dla Johna.
Thea i Clara po gwałtownych zmaganiach zmusiły Neli do
włożenia sukienki, którą kupiła sobie w przypływie ekstrawa
gancji na ślub siostry podczas ubiegłych świąt Bożego Naro
dzenia. Na pierwszy rzut oka wyglądała zwyczajnie. Ot, obcisła
szara sukienka podkreślająca figurę i kolor oczu. W materia
le była jednak niteczka dodająca delikatnego lśnienia stłumio
nej barwie, a efekt łagodziły szyfonowe rękawki i narzutka na
spódnicę, trzepocząca przy każdym ruchu. W materiale i kroju
sukienki było coś, co sprawiało, że Neli czuła się cudownie za
każdym razem, kiedy ją włożyła. Nawet teraz, płonąc z podnie
cenia, odczuwała wielką przyjemność, gdy tkanina zaszumiała
wokół niej.
Być może Thea miała rację. Należało myśleć o przyszłości,
a nie o tym, co minęło. Jej życie było obecnie za mało urozma
icone. Nie było w nim miejsca na nic poza Clarą i pracą. Nic
dziwnego, że ponowne pojawienie się P.J. zrobiło na niej takie
wrażenie. Po prostu nagle uzmysłowiła sobie, jak ograniczone
stało się jej życie. Gdyby zaangażowała się w nowy związek, nie
122
Jessica Hart
byłaby teraz w takiej rozterce. Ale to mogło się jeszcze zmienić.
Gdyby dołożyła starań wieczorem... Ten John mógłby okazać
się kimś, kogo by pokochała. Może i jest sympatyczny. Thei się
podobał, to dobry znak, ale w tej chwili trudno jej było go so
bie wyobrazić. Kiedy tylko usiłowała to zrobić, widziała jedynie
uśmiechającego się do niej P.J.
Jeszcze raz odsunęła jego obraz i skupiła się na wyobraże
niu sobie przyszłości z ukochanym mężczyzną. Może po la
tach ona i John będą wspominać ten czas jako dzień pozna
nia i przypominać sobie bar, swoje odczucia i tę sukienkę.
- Nie sądzisz, że zanadto mnie odsłania? - zapytała, prze
glÄ…dajÄ…c siÄ™ w lustrze.
- I o to chodzi - stwierdziła cierpliwie Thea. - Ma być
seksowna.
- Ale najpierw muszę pójść na wernisaż. Do pracy czegoś
takiego się nie wkłada.
Thea machnęła ręką na pracę.
- Jeśli życzą sobie, żebyś pojawiła się w kostiumie, to niech
ograniczą pracę do godzin biurowych - powiedziała. - Masz
przed sobą randkę i ważniejsze jest, żebyś na niej wyglądała
Å‚adnie. No a teraz... gdzie sÄ… te pantofelki?
- Thea, naprawdę nie dam rady w nich chodzić - sprze
ciwiła się Neli, gdy jej siostra wydobyła z dna kredensu parę
wytwornych, delikatnych sandałków.
- Kto powiedział, że masz chodzić? Dziś jezdzisz taksów
ką. Zamówiłam ci już jedną do galerii. Wydałaś na te szpi
leczki majątek i nigdy ich nie włożyłaś. Każde inne buty ze
psują efekt. A może - dodała sarkastycznie - marzą ci się
tenisówki?
- Mogłabym włożyć te eleganciuchy do torby - powie
działa Neli, ale Thea nie chciała o tym słyszeć.
Zwykły przypadek 123
- Ani się waż popsuć wrażenia, dzwigając jakąś torbę - Po
grzebała w szafie i po chwili wydobyła z niej maleńką torebkę.
- Genialnie. - Wepchnęła ją siostrze do ręki. - To wszystko, co
wolno ci nieść. Tenisówki się nie zmieszczą. - Cofnęła się o krok,
by popodziwiać swoje dzieło. - Wyglądasz fantastycznie.
- Fakt - przytaknęła Clara, siedząca ze skrzyżowanymi
nogami na łóżku. - Super.
- Dziękuję ci, kochana - powiedziała poruszona Neli. -
Ale, prawdę mówiąc, wolałabym teraz być w szlafroku i cze
kać tu z wami na pizzę.
- Niestety. Czeka cię wernisaż i randka ze wspaniałym męż
czyzną - skomentowała Thea z udawanym współczuciem. - To
ciężki obowiązek, wiem, ale ktoś musi go wypełnić i teraz twoja
kolej. Nie zapomnij zabrać swojej książki - dodała, gdy scho
dziły na dół, żeby poczekać na taksówkę.
Zrezygnowana Neli weszła do saloniku i przebiegła wzro
kiem półki, aż odnalazła rozmówki w języku suahili. Thea
uzgodniła wcześniej, że będzie to znak rozpoznawczy. Neli
wolałaby, żeby jej siostra nie wybrała właśnie tej książki.
Wzięła ją powoli w ręce i przytrzymała z biciem serca. Nie
spoglądała na nią od lat. Gdyby tydzień temu ktoś zapytał,
czy w ogóle ma tę książkę w biblioteczce, odpowiedziałaby
prawdopodobnie, że nie.
- Dlaczego powiedziałaś Johnowi, że będę miała przy so
bie właśnie te rozmówki?
- Ponieważ stoją na półce od zawsze. Kiedy mnie prosisz,
żebym przypilnowała Clarę i siedzę tu sama, a w telewizji nic
nie ma, szukam czegoś do poczytania i zawsze te rozmówki
rzucają mi się w oczy. Często się zastanawiałam, dlaczego je
w ogóle kupiłaś.
Neli przerzucała powoli strony.
124 Jessica Hart
- P.J. i ja marzyliśmy kiedyś o podróży do Afryki - przy
znała niechętnie. - Zamierzaliśmy spędzić tam parę miesięcy
i postanowiliśmy nauczyć się suahili.
Obecnie nie mogłaby sobie wyobrazić takiej wyprawy bez
uwzględnienia wszelkich możliwych komplikacji i trudności.
Ale wtedy wszystko wydawało się proste. Byli zakochani, świat
leżał u ich stóp. Przypomniała sobie, jak chodzili do sklepiku
w Covent Garden, kupowali mapy, przewodniki i rozmówki.
To było zaraz przed ostatnim wyjazdem na uczelnię, a potem,
kiedy wróciła do domu, pojawił się Simon...
- Tak bym chciała wybrać się do Afryki - westchnęła Cla-
ra. - Pojechać na safari, zobaczyć lwy, żyrafy i słonie.
O, tak. To było właśnie to, o czym tak bardzo marzyli wte
dy we dwoje.
- A co ma przynieść z sobą John? - zapytała Neli, wciąż
kartkując książeczkę.
- Słownik języka suahili - odparła Thea. - John był w Tan
zanii, więc pomyślałam, żebyś wzięła te rozmówki. Mądry po
mysł, nie? Mało prawdopodobne, żeby ktoś inny miał przy so
bie taką książkę, więc łatwo się rozpoznacie.
- W razie czego będzie przynajmniej o czym porozma
wiać - stwierdziła kwaśno Neli, otwierając torebkę. Roz
mówki miały kieszonkowy format, ale torebka była taka ma
ła, że ledwie zdołała je do niej wcisnąć. Zameczka nie dało
się zapiąć, lecz jeszcze gorzej byłoby trzymać książkę w ręce,
a tak P.J. przynajmniej jej nie zauważy.
O tej porze do centrum Londynu ciężko się było prze
bić. Samochody ciągnęły wolno jeden za drugim. Siedząc
w taksówce, Neli dała się ponieść wspomnieniom. Przypo
mniała sobie dawne marzenia o obozowaniu pod szerokim
afrykańskim niebem. Wyobraz sobie - entuzjazmował się
125
Zwykły przypadek
P.J. - Leżymy w namiocie i słuchamy, jak ryczą lwy. Będzie
my patrzeć, jak słońce wstaje nad Serengeti, pobierzemy się,
będziemy najszczęśliwszymi ludzmi na świecie".
A jednak nigdy tak się nie stało. Wybrała Simona i był to
wybór, którego nie dało się przekreślić. Spontanicznym ru
chem wyjęła z torebki rozmówki. Objęła je oburącz i raptem
poczuła, że rozdrażnienie buzujące w niej po popołudniowej
naradzie z niewiadomych przyczyn przygasło. Uświadomiła
sobie nagle, że tak naprawdę była zła nie na P.J., a na siebie. By
ła zła, ponieważ P.J. swoim powrotem sprawił, że myślała o tym,
jak szczęśliwi mogliby być z sobą aż do teraz, gdyby dokonała
innego wyboru. To nie była wina P.J., że się rozwinął i że mu się
powiodło - bez niej. Miała Clarę. O tak, to najważniejsze. Nie
wyobrażała sobie życia bez Clary. Mogła jednak wyobrażać so
bie bycie z kimś, kto by ją kochał, troszczył się o nią, dzięki ko
mu śmiałaby się i kto podtrzymywałby ją na duchu, kiedy była
smutna, kto świętowałby z nią jej sukcesy i współodczuwał nie
powodzenia. Kto dzieliłby z nią życie, a nie wyznaczył jej w nim
małą rólkę, tak jak to uczynił Simon.
P.J. byłby takim mężem. Neli utkwiła szklany wzrok w szy
bie taksówki i myślała o popełnionych błędach. Miała kiedyś
przed sobą wielką szansę. Spotkała odpowiedniego człowieka,
ale tę szansę przegapiła. Była za młoda, żeby przedłożyć hu
mor, sympatię, bliskość i marzenia ponad blichtr i gest. Dopie
ro teraz była w stanie dostrzec wartości, jakie znalazła w swojej
pierwszej miłości. Niestety za pózno.
Jeszcze i teraz sprawy mogłyby przybrać inny obrót, gdy
by P.J. nie odniósł w życiu tak wielkiego sukcesu. Zdaniem
Neli jego bogactwo wykopało między nimi rów nie do prze
bycia. Zmieniło wszystko. Pragnęła go nie z powodu pienię
dzy, ale jakim cudem miałby w to kiedykolwiek uwierzyć?
126
Jessica Hart
Powinnam zatem pozostać po swej stronie rowu i uczynić
z tego najlepszy użytek, myślała ze smutkiem. Trzeba spot
kać się z Johnem i zmusić się do prawdziwego wysiłku, by
zacząć coś nowego. Być może po pewnym czasie udałoby się
znów zapomnieć o P.J.
Kiedy dotarła na miejsce, w galerii było już tłoczno. Gwar
wydobywał się na ulicę. Gdybyż tylko nie musiała się znowu
z nim zobaczyć! Była jednak szansa, że w takim tłumie unik
ną spotkania. Wejdzie, pokaże się Eve, porozmawia z paro
ma osobami i do widzenia. Umówiła się przecież z kim in
nym. Nie można było oczekiwać od niej, by całe swoje życie
towarzyskie powiązała z pracą.
Przez sekundę miała nadzieję, że jej nazwiska zabraknie
na liście gości, ale niestety została wywołana. Z kieliszkiem
szampana w ręce rozejrzała się ostrożnie za Eve. I, oczywiście,
pierwszą znajomą osobą, jaką zobaczyła, był P.J. Nie patrzył
w jej stronę, ale mimo to na jego widok poczuła bolesne poru
szenie serca. Gwałtownie przechyliła kieliszek, oblewając sobie
przód sukienki. Wytarła go lekko drżącą ręką i nakazała sobie
spokój. Zaryzykowała kolejne zerknięcie. P.J. rozmawiał z ja
kąś ciemnowłosą dziewczyną, ubraną tak ekstrawagancko, że
Neli uznała ją za jedną z artystek. Wyglądał na pochłonięte
go rozmową, więc Neli pozwoliła swoim oczom sycić się przez
moment jego widokiem. Widziała go ostro - twarz, ramiona
i biały mankiet na tle brązowej ręki, gdy gestykulował. Raptem
z pożądania aż ją ścisnęło w dołku. Odwróciła się gwałtownie
i ruszyła w przeciwnym kierunku, szukając Eve. Goście, z któ
rych żaden nie wydawał się w najmniejszym stopniu zaintere
sowany obrazami i instalacjami eksponowanymi na ścianach,
tak się tłoczyli, że przebić się przez ten ścisk było dość ciężko,
więc Neli - uciekając od P.J. najdalej, jak się dało - przystanę-
Zwykły przypadek 127
ła. Ani śladu Eve. I co teraz? Cała ta gimnastyka była bezsen
sowna. W takim tłoku i tak nie da się porozmawiać. Może więc
lepiej wymknąć się już teraz? Zerkając tęsknie w kierunku wyj
ścia, Neli natknęła się na parę znajomych, ciepłych niebieskich
oczu, które rozświetliły się na jej widok. P.J. uśmiechnął się do
niej. Miała wrażenie, że robi się miękka jak wosk. Pragnęła jak
najprędzej znalezć się przy wyjściu, ale wiedziała, że gdyby wy
szła teraz, P.J. domyśliłby się, że to z jego powodu. Zwróciła
więc szklane spojrzenie na obraz wiszący na ścianie, udając, że
bardzo ją zaintrygował.
- Co myślisz?
Głos zabrzmiał tuż za nią i Neli aż podskoczyła. Zwilżyła
językiem wyschnięte usta.
- Myślę? - powtórzyła nieco bez sensu. Jak w ogóle mogła
myśleć, gdy marzyła tylko o jednym - odwrócić się do niego,
zapleść ręce na jego plecach i przywrzeć do niego, jakby był
jej ostatniÄ… deskÄ… ratunku.
- O obrazie.
- A, o tym. Kawał dobrej malarskiej roboty. Ciekawy.
- Tylko mi nie mów, że polubiłaś współczesną sztukę, Neli!
- Nie mówię lubię", ale być może nauczyłam się cenić
pewne sprawy, których nie ceniłam kiedyś, bo byłam na to
za smarkata.
Ich oczy spotkały się na moment. Przez twarz P.J. przebiegł
jakiś cień - coś, co sprawiło, że Neli przestało bić serce. Odwró
ciła błyskawicznie wzrok, bojąc się, że ujawniła za wiele..
ROZDZIAA ÓSMY
P.J. patrzył na profil Neli, napawając oczy czystym zary
sem jej policzka i szyi z wyraznie bijÄ…cym pulsem. Raptem
przypomniał ją sobie sprzed lat - dziewczynę siedzącą na
przeciw niego przy kawiarnianym stoliku w Paryżu, ożywio
ną rozmową, dyskutującą i roześmianą.
Uważał za prawdziwy cud, że ta urokliwa istota należy na
prawdę do niego. To, że go kochała, wydawało się za piękne,
żeby mogło być prawdziwe, i kiedy Simon Shea sprzątnął mu
ją sprzed nosa, odebrał to tak, jakby zawsze wiedział, że ich
związek nie przetrwa. Dlaczego taka wspaniała dziewczyna
miałaby chcieć być z nim, chudym chłopakiem, pozbawio
nym krztyny polom?
Była wciąż piękna, szczupła i jakby nieuchwytna. Kiedy
tak się jej przyglądał, czuł, że traci wyrobioną przez łata pew
ność siebie. Miał znów dwadzieścia dwa lata. Czuł się nie
zgrabnie, oszołomiony jej bliskością i przestraszony, że gdy
by spróbował zatrzymać ją przy sobie, prześliznęłaby mu się
przez palce i odeszła. Jak wtedy. Teraz miała jakiegoś Johna.
Była szczęśliwa. Czemu miałaby chcieć zaczynać znów z nim
coś od początku? Wystarczyło na nią spojrzeć - elegancką,
budzącą pożądanie. Przełknął ślinę.
- Wyglądasz zachwycająco - powiedział świadom, że za-
Zwykły przypadek 129
brzmiało to gwałtownie i prawie gniewnie, ale nie potrafił
temu zaradzić.
- Dziękuję - odpowiedziała z wahaniem.
- Mam nadzieję, że Johnowi spodoba się ta sukienka.
Johnowi? Przez króciutką, przerażającą chwilę Neli nie
była w stanie przypomnieć sobie, o kim mowa, i nagle ucze
piła się fikcji. John reprezentował sobą przyszłość, P.J. - prze
szłość. Dla własnego dobra postanowiła udawać.
- John nie przywiązuje większej wagi do ubioru - powie
działa to, co przyszło jej do głowy, ale P.J. nie dawał za
wygranÄ….
- Nie trzeba przywiązywać wagi do ubioru, by docenić
piękno kobiety w pięknej sukience - powiedział. - Ten twój
John wydaje mi siÄ™ trochÄ™ zbyt zasadniczy.
- To bardzo miły człowiek.
- A może odrobinę nudny?
- Skądże znowu - odpowiedziała sztywno.
- Wyciągam wnioski z tego, co słyszę. To wszystko.
Neli spojrzała na P.J. niechętnie, tak poirytowana przy
tykiem, że prawie zapomniała, że o niejakim Johnie nie wie
dosłownie nic.
- Åšwietny facet. Inteligentny, z ogromnym poczuciem hu
moru. ..
-1 pewnie jeszcze jest fantastycznie przystojny - dokoń
czył złośliwie P.J.
- To bez znaczenia, ale owszem, jeśli chcesz wiedzieć, bar
dzo przystojny.
Ciekawe, pomyślała, co z tego okaże się prawdą. Czy rze
czywisty John ma poczucie humoru? Czy okaże się miły i in
teligentny? Czy będzie mężczyzną, który potrafi wybić P.J.
z jej głowy i serca?
130 Jessica Hart
- Myślisz o zamążpójściu? - P.J. nie chciał słyszeć odpo
wiedzi, ale musiał to wiedzieć, jeśli miał się poddać.
- Za wcześnie, żeby o tym myśleć. - Neli postanowiła nie
kłamać. - Znamy się niedługo. Bądz co bądz, byłam już raz mę
żatką i dwukrotnie się zaręczyłam - dodała, próbując obrócić
wszystko w żart. -1 niespecjalnie dobrze na tym wyszłam.
- Może za trzecim razem ci się poszczęści.
Poszczęściło mi się za pierwszym razem, pomyślała ze
ściśniętym sercem. Gdybym tylko miała rozum, żeby wtedy
zdać sobie z tego sprawę.
- Być może - przytaknęła z tęskną miną.
- A Clara... Co o nim sądzi? Zakładam, że to dla ciebie
ważne, jak ułożą się stosunki między nimi.
- Naturalnie, ale... Ona go jeszcze dobrze nie zna.
- Clara wydaje mi się dzieckiem, które od razu wyrabia so
bie opinię o człowieku. - Było to tak trafne spostrzeżenie, że aż
wstrząsnęło Neli. Taka właśnie była Clara, w taki sposób po
traktowała P.J. Spojrzała na niego, oceniła i uznała, że go lubi.
Nic nie mogło zmienić jej nastawienia. -1 wiesz, co myślę?
-Co?
- Sądzę, że Clarze nie potrzeba dużo czasu, by ocenić tego
twojego Johna. Myślę, że uważa go za nudziarza, ale nie chce
ci tego powiedzieć i właśnie dlatego zastanawiasz się, czy za
wrzeć z nim bliższą znajomość.
- Bzdura!
- Gdybyś kochała Johna i uważała go za odpowiedniego
mężczyznę, nie wahałabyś się. Jesteś osobą, która jeśli kocha,
to na zabój i bezwarunkowo.
- A może nauczyłam się patrzeć, nim wpadnę jak śliwka
w kompot - odpowiedziała trochę gorzko, myśląc o Simonie.
Wyraz jej oczu sprawił P.J. ból. Uświadomił sobie, że prze-
Zwykły przypadek 131
lał na nią swoją gorycz. To nie była wina Neli, że wciąż ją
kochał.
- Przepraszam - powiedział zmienionym głosem. - Szczęś
ciarz z tego Johna. Próbowałem jedynie powiedzieć, że gdybym
to ja czekał na ciebie, a ty przyszłabyś ubrana w tę sukienkę, to
byłbym naprawdę dumny.
Neli popatrzyła na niego i serce ścisnęło się jej boleśnie.
Gdyby tak miała spotkać się dziś wieczorem z nim, a nie z ja
kimś nieskazitelnym Johnem! Marzenie, żeby to powiedzieć,
odebrało jej na moment oddech. Nie zależało jej na poznaniu
Johna. Był przyjacielem Thei, człowiekiem zapewne kultural
nym i atrakcyjnym. Randka z nim mogła przebiec wspaniale.
Wszystko to prawda, tyle że ten nieznajomy nie był mężczyzną,
którego pragnęła. Nie mógł być. Pragnęła jedynie P.J. Chciało
jej się płakać i z trudem powstrzymała drżenie ust, a P.J., rozu
miejąc, że jest zdenerwowana, ale nie znając przyczyny, robił,
co mógł, by rozładować atmosferę.
- Ta sukienka - powiedział - jest trzecim strojem, w jakim
cię dzisiaj widzę i zdecydowanie ją wybieram. Wyglądałaś
oczywiście bardzo ładnie w bluzie i tenisówkach, ale to nie
to samo. Szczerze mówiąc, nie sądzę też, żeby kostium, jaki
miałaś na sobie po południu, najlepiej do ciebie pasował.
Wdzięczna za zmianę tematu, Neli uśmiechnęła się z wy
siłkiem.
- Wystudiowaną elegancję znoszę zazwyczaj lepiej niż dziś
po południu - powiedziała. - Pióro zawsze pisze i nie wpadam
na meble. Nie co dzień jednak zdarza mi się wejść na służbo
we spotkanie i zobaczyć, że człowiekiem, z którym wymieni
łam uścisk dłoni, jest mój były narzeczony. Czy wiedziałeś, że
tam będę?
P.J. pokręcił głową.
132
Jessica Hart
- Lester podał mi nazwisko Eve, ale nie nadmienił, że ktoś
będzie jej towarzyszył. Nie wierzyłem własnym oczom, kie
dy cię zobaczyłem... Za dużo tych zbiegów okoliczności. -
Uśmiechnął się. - A może los próbuje nam coś powiedzieć?
Jak sÄ…dzisz?
- Chyba tylko to, że jest nieprzewidywalny.
Podeszła kelnerka z talerzem wytwornie przybranych ka
napek. Spragniona chwili oddechu, Neli przytrzymała moc
niej kieliszek i włożyła torebkę pod pachę, by mieć wolną
rękę. Wybrała kanapkę i podnosiła ją do ust, gdy ktoś z ty
łu niechcący ją potrącił. Błyskawicznie się uchyliła, żeby nie
upuścić szampana, ale ten ruch wystarczył, by torebka wy
sunęła się spod ramienia. I nic wielkiego by się stało, gdyby
była zapięta, a tak wylądowała na podłodze wraz z całą jej
zawartością i rozmówkami suahili.
- Bardzo panią przepraszam. - Mężczyzna, który potrą
cił Neli, przykucnął, podobnie jak P.J., by pomóc wszystko
pozbierać.
Dlaczego w takich momentach nigdy nie ma gdzie
odstawić kieliszka? Neli rozejrzała się bezradnie. Z kanap
ką w jednej ręce i szampanem w drugiej oraz z dwoma
mężczyznami u swych stóp poczuła się śmiesznie. Wrzu
ciła kanapeczkę do ust i nachyliła się po torebkę. Mocno
speszona, z uśmiechem dziękowała, gdy podawano jej roz
rzucone przedmioty. Ktoś przyniósł monetę, która poto
czyła się na środek sali, kto inny znalazł grzebień. Chwała
Bogu, że poza kluczami, szminką, telefonem komórko
wym, kartami kredytowymi, chusteczkami, perfumami,
dziesięciofuntowym banknotem i drobniakami z reszty,
jaką wydał jej kierowca taksówki, nie miała w torebce nic
kompromitujÄ…cego!
Zwykły przypadek 133
- Myślę, że to już wszystko - powiedziała, wyprostowując
się i dziękując mężczyznie, który ją potrącił, za pomoc.
- Z wyjątkiem tego. - P.J. wstał z rozmówkami w ręku.
Miał dziwną minę. - Neli, chyba mi nie powiesz, że wciąż
próbujesz nauczyć się suahili?
- Nie... Miałam tó właśnie pożyczyć Johnowi... Zastana
wia się, czy nie pojechać na wakacje do Kenii. - Neli impro
wizowała jak umiała, ale nawet w jej uszach nie brzmiało to
zbyt przekonywajÄ…co.
- Naprawdę? - P.J. uśmiechnął się do niej tak, że nagle za
brakło jej powietrza i krew zadzwoniła w uszach.
- Tak - odpowiedziała bez tchu, nie potrafiąc wymyślić
nic ponadto. Pragnęła, żeby P.J. jak najprędzej zwrócił jej
książkę, lecz on spokojnie przerzucał strony.
- Habarrigani... Jak się czujesz? Pamiętasz to? Ciągle to
powtarzaliśmy.
- A jeszcze częściej: Dwa zimne piwa, proszę" - powie
działa, starając się, by zabrzmiało to lekko, ale serce waliło
jej od wspomnień. P.J. podniósł rękę.
- Czekaj... Nataka beer mbili, barioli sana - powiedział po
chwili z triumfem w głosie. - Widzisz!
- Jestem pod wrażeniem. Ja nigdy nie byłam w stanie te
go zapamiętać.
- A ja pamiętam wszystko... - Zmienił mu się głos. - Nie
zapomniałem też, jak się mówi: Kocham cię". Nakupenda
sana. Mówiłem ci to codziennie.
Azy napłynęły do oczu Neli. Pochyliła głowę, udając, że
sprawdza, czy tym razem torebka jest dobrze zamknięta.
- Minęło już tyle lat...
- Szesnaście. Pamiętasz, jakie mieliśmy plany? Zamierza
liśmy zwiedzić wszystkie parki krajobrazowe, wejść na Kiłi-
134 Jessica Hart
mandżaro, popływać w Oceanie Indyjskim... pojechać do
Zanzibaru... Czy nie rozmawialiśmy kiedyś o przejechaniu sa
mochodem przez SaharÄ™?
- Naprawdę nam odbiło. Kiedy myśli się o tym teraz, wy
daje siÄ™ to kompletnie nierealne.
- Byliśmy młodzi - odparł łagodnie P.J. - Czy nigdy ci się
nie marzy, by sięgać po to, co niby jest nierealne?
Neli smutno kiwnęła głową. Przez ostatnich kilka lat rze
czywistość aż nadto dała się jej we znaki.
- Nie da się powtórzyć tamtych odczuć. Nigdy już nie bę
dziemy tacy młodzi.
- Co nie znaczy, że człowiek musi pożegnać się z marze
niami.
- Owszem, ale na dłuższą metę lepiej być realistą. - Neli
przygryzła wargę. - Przeżywa się mniej rozczarowań.
P.J. zamknął rozmówki i oddał jej książeczkę.
- Pojechałaś do Afryki?
-Nie.
Simona nigdy nie pociągały pełne przygód wakacje. Wy
jeżdżali zawsze do kosztownych kurortów. Hotelowe pokoje
miały klimatyzację, prysznice zawsze działały, a woda w ba
senie była starannie nitrowana. Neli namawiała męża, by wy
jechać gdzieś i zobaczyć kawałek kraju, w którym przebywa
li, ale Simona nigdy to nie interesowało. Jesteśmy tu, żeby
odpocząć - mawiał. - Tobie to by może odpowiadało, ale ja
pracuję na okrągło całymi miesiącami".
Neli odepchnęła wspomnienia.
- A ty? Byłeś tam?
- Raz. Parę lat temu wybrałem się do Tanzanii.
- I co? Cudowna? - Neli starała się, by w jej głosie nie za
brzmiała zazdrość.
Zwykły przypadek 135
- Piękna - powiedział powoli P.J. - Nawet piękniejsza, niż
to sobie wyobrażaliśmy.
Tak naprawdę nie umiał cieszyć się pobytem na Czarnym
Lądzie bez Neli. Obserwował zachody słońca i przyłapywał się,
że myśli o niej i o tym, jak by to było, gdyby znalezli się tu ra
zem. Nigdy nie poprosił w języku suahili o dwa zimne piwa.
Marian, jego towarzyszka, lubiła szampana i koktajle. Piwa ni
gdy by nie tknęła, narzekała na upał, insekty i brak dobrych
sklepów. Cały ten wypad okazał się katastrofą i z pewnością
przysłużył się do zakończenia ich związku.
- Cieszę się - powiedziała Neli. - Tak bardzo marzyliśmy
0 podróży do Afryki, że byłoby aż wstyd, gdyby żadne z nas
się tam nie wybrało.
- Tak, wstyd - przytaknął P.J. i ich oczy spotkały się na
krótką chwilę.
Neli pierwsza odwróciła wzrok.
Miała znów kłopot z oddechem i w przedłużającej się ciszy
próbowała wymyślić coś, co mogłaby powiedzieć. Miała dziw
ne uczucie, że jest uwięziona w bańce, wyizolowana z gwaru
i otaczającego ich tłumu, że istnieje wyłącznie P.J. i cisza, w któ
rej krzyczą łączące ich wspomnienia. Musiała się z tego wydo
być, uciec od gorzko-słodkiej wiedzy o tym, co mogło być.
- Nie poznałam jeszcze nikogo z waszego zespołu - po
wiedziała w końcu podenerwowana. - Może mógłbyś mnie
poprzedstawiać?
P.J. się nie poruszył.
- Do rozmów wystarczy pani Eve.
- Powinnam jej asystować. Po to tu przyszłam.
- Myślę, że Eve wolałaby, żebyś została tu, gdzie jesteś -
odparł z leniwym uśmiechem. - Pomyśli, że wykonujesz do
brÄ… robotÄ™, czarujÄ…c szefa.
136 Jessica Hart
Neli była mu wdzięczna za to, że ją rozzłościł.
- Nie wiedziałam, że cię czaruję - mruknęła.
- Nie czarujesz, ale Eve nie musi o tym wiedzieć, prawda?
- Powiedz mi zatem, jaki był sens zmuszać mnie do przyj
ścia tutaj?
P.J. udał zaskoczonego.
- Do niczego cię nie zmuszałem. Zaprosiłem cię jedynie
na kieliszek szampana.
- Wiedząc doskonale, że nie mogę odmówić. - Neli świa
domie podsycała w sobie gniew, z którym radziła sobie
o wiele lepiej niż ze wspomnieniami. - Bez względu na to,
że mam dziś randkę, o czym również doskonale wiedziałeś.
- Spojrzała na zegarek. - I już jestem spózniona.
ROZDZIAA DZIEWITY
- Jestem pewien, że John cię zrozumie - powiedział P.J. - Za
telefonuj do niego i powiedz, że się trochę spóznisz.
Neli przygryzła wargę. Za żadne skarby świata nie przy
znałaby się do tego, że spotkanie jest randką w ciemno i że
John może rozpoznać ją jedynie po rozmówkach w języku
suahili. P.J. podniósł jej telefon komórkowy z podłogi, nie
mogła więc twierdzić, że nie ma jak skontaktować się z Joh
nem. A gdyby nawet tak było, prawdopodobnie zapropono
wałby jej skorzystanie z własnego aparatu.
- On nie ma komórki - powiedziała, czując się zapędzo
na w kozi róg.
- NaprawdÄ™? Dlaczego?
- Uważa, że telefon komórkowy to intruz - wymyśliła Neli
na poczekaniu i raptem zirytowała się na samą siebie za ro
bienie z Johna nudziarza. Z tego co wiedziała, John dyspono
wał najnowocześniejszym sprzętem. - Jestem zresztą pewna,
że zaczeka na mnie, ale lepiej już pójdę.
- Gdzie masz się z nim spotkać?
- W Covent Garden.
- W restauracji?
- Nie, w barze... Ale co cię to właściwie obchodzi?
- W którym?
- Słuchaj, po co te przepytywania? - zirytowała się Neli.
Jessica Hart
138
- Żadne przepytywanki. - P.J. uniósł ręce. - Po prostu też
jadę do Covent Garden. Mógłbym cię podwiezć.
- NaprawdÄ™ nie ma potrzeby...
- Oj, proszę cię. Jak sama powiedziałaś, spóznisz się z mo
jej winy, więc przynajmniej to mogę dla ciebie zrobić.
- Pojadę metrem - powiedziała sztywno, nie ufając jego
intencjom. - Tak będzie mi łatwiej.
- W tych pantoflach? - Rzucił okiem na jej stopy. Nie trze
ba było być znawcą obuwia, żeby wiedzieć, czemu służą te
delikatne paseczki i eleganckie obcasy. - Sama wiesz, jak siÄ™
będziesz musiała nachodzić podziemnymi tunelami, a z tej
torebeczki nie wypadły żadne buty na zmianę. Twojej kostce
na pewno nie zrobi to dobrze.
- Nie musiałabym w ogóle nigdzie chodzić, gdybyś nie
zmusił mnie do przyjścia tutaj - sarknęła. - Nie poznałam
nikogo z twojego genialnego zespołu i wiem o atmosferze
twojego sławnego przedsiębiorstwa tyle samo co po połu
dniu. To dla mnie kompletna strata czasu.
- Nie powiedziałbym.
- W takim razie po co mnie zaprosiłeś?
- Chciałem się z tobą zobaczyć - odparł P.J. - Nie zjesz ze
mną kolacji, więc wyciągnięcie cię tutaj było najlepszym po
mysłem, jaki przyszedł mi do głowy.
- P.J.... - Neli wyrwała się z roztańczonej głębi błękitu, ja
ką były teraz jego oczy. Czy nie rozumiał bezsensowności te
go wszystkiego? - Wiesz... Lepiej już pójdę - wybąkała, roz
glądając się za czymś, gdzie dałoby się odstawić kieliszek.
- Tak, tak. Nie wolno ci narażać Johna na czekanie - przy
taknął. - Pozwól... - Jakby za sprawą czarów, u jego boku po
jawił się kelner. P.J. odstawił oba kieliszki na tacę, podziękował
skinieniem głowy i zwrócił się ponownie do Neli: - Gotowa?
Zwykły przypadek
139
- Ależ...
- Neli, zrozum. Jestem tylko twoim starym przyjacielem
i proponuję ci podwiezienie - powiedział cierpliwie. - Co
w tym złego?
Nic, gdyby potrafiła myśleć o nim jedynie jak o dawnym
przyjacielu. Ale nie była w stanie tak go traktować. Za silny
był prąd, który między nimi przebiegał.
- A co z tymi wszystkimi ludzmi? - Wskazała wypełnioną
po brzegi salę. - Myślałam, że jesteś sponsorem imprezy. Czy
nie będzie im ciebie brakowało?
- Nie mam tu nic do roboty. Organizatorem jest korporacja,
a mnie po prostu zaproszono tak jak wszystkich innych gości.
Poza tym mam dziÅ› randkÄ™ i dlatego wybieram siÄ™ do Covent
Garden. - Wyjął maleńki telefon komórkowy i nacisnął guzik.
- Jestem tam umówiony. No, rusz się, chodzmy.
Nie było sensu dalej dyskutować. P.J. ujął ją pod łokieć
i przeprowadził przez tłum. Skłaniając głowę i uśmiechając
się, witał rozmaite osoby, ale nie przystanął przy nikim.
Samochód już czekał. Szofer wysiadł, podał P.J. kluczyki
i dyskretnie zniknÄ…Å‚.
- To się nazywa wygoda! - powiedziała Neli, usiłując od
zyskać choć odrobinę dawnej waleczności ducha.
- A nie? - uśmiechnął się wesoło P.J., otwierając przed nią
drzwiczki. - Powiadamiam szofera dzwonkiem, gdy mam
skądś wyjść, a on podstawia samochód.
- Nie musisz się przejmować biletami parkingowymi. Przy
jemna sprawa.
- Jedno z dobrodziejstw bycia milionerem - przytaknÄ…Å‚
z szerokim uśmiechem i usiadł za kierownicą.
Coś się zmieniło, myślała podejrzliwie Neli, zerkając na nie
go spod rzęs, gdy wsuwał kluczyk do stacyjki. Jeszcze niedawno
140 Jessica Hart
był uszczypliwy, prawie nieprzyjemny, gdy wypytywał o Johna,
i przeszło jej nawet przez myśl, że to może zazdrość, a teraz nie
okazywał najmniejszego napięcia. Odzyskał swoje normalne
poczucie humoru. Mówił o tym jego uśmiech, błysk w oczach,
ton głosu, w którym pobrzmiewał śmiech. P.J. wydawał jej się
prawie... rozradowany.
Najwyrazniej bardzo czekał na ten swój wieczór, i czemu
nie? Nie było powodu, dla którego P.J. miałby myśleć z nie
chęcią o umówionej randce, tak jak ona o swojej. Na wiado
mość , że P.J. z kimś się spotyka, Neli zareagowała skurczem
żołądka. Czuła się śmiesznie. Taki zamęt w głowie, tyle za
chodu, żeby mu się oprzeć! Była przeświadczona, że w nim
również odżyła dawna bliskość i tak się bała, że będzie usi
łował odnowić ich związek. I oto okazało się, że mogła sobie
darować wszystkie obawy!
Nie wspominał o nikim, więc po prostu uznała, że nie
miał kobiety, ale powinna się była domyślić. W życiu męż
czyzny takiego jak P.J. musiała być jakaś ona. Mówił co praw
da, że chciałby się spotkać ze mną, przypomniała sobie Neli.
Owszem, ale co to oznaczało? Może po prostu miał ochotę
powspominać stare dzieje bez intencji odnawiania czegoś, co
utracili przed szesnastoma laty?
A teraz wybierał się na randkę. Nie był kobieciarzem,
więc, co oczywiste, uważał ją jedynie za swoją dawną
przyjaciółkę. Powinnam się cieszyć, pomyślała markotnie.
Czy nie w takiej roli chciała się widzieć? Postanowiła nie
dopuścić do tego, by znów wkroczył w jej życie, a wyglą
dało na to, że nie musiała się zadręczać. No i świetnie. Bar
dzo dobrze, tyle że czuła się jeszcze bardziej rozedrgana
niż przedtem.
- A zatem... spotykasz się z kimś miłym? - zapytała.
Zwykły przypadek 141
- O tak To najsympatyczniejsza osoba, jakÄ… znam. I naj
piękniejsza.
- Szczęściarz z ciebie.
- Mam nadziejÄ™.
- Nie rozumiem. - Spojrzała na niego zaskoczona.
- Nie jestem pewien jej uczuć - wyjaśnił ostrożnie.
Jest w nim pewnie zakochana po uszy, pomyślała Neli. Jak
by mogło być inaczej?
- Powinieneś ją zapytać. - Takie rady dają sobie nawzajem
starzy przyjaciele, czyż nie?
- Naprawdę tak uważasz?
- Oczywiście. - Wzruszyła lekko ramionami. - Będziesz
przynajmniej wiedział, na czym stoisz.
- A jeśli powie, że mnie nie kocha?
- Lepiej, jeśli oboje będziecie wobec siebie uczciwi - po
wiedziała ze zlodowaciałym sercem.
- W tym cała rzecz. Mam wrażenie, że ona nie jest ze mną
do końca szczera.
- Dlaczego?
- Ma za sobą ciężkie przejścia - powiedział wolno. - Nie
ufa mi.
- Może nie ufa sama sobie. - Neli starała się ignorować
przerazliwy ból, rozdzierający jej serce na myśl o tym, jak
głęboko P.J. kochał tę inną kobietę.
- Pewnie masz rację - zastanowił się. - Co więc mam zro
bić, żeby mi zaufała?
- Musisz być cierpliwy, to wszystko. - Z trudem zdławiła
łzy. - Wiem, że to niełatwe, ale jeśli naprawdę ją kochasz, jest
tego warta. - Załamał się jej głos i szybko odwróciła wzrok
do szyby.
- Tak. Jest warta wszystkiego.
142 Jessica Hart
Neli nie widziała twarzy P.J., ale w tonie jego głosu było tyle
ciepła i czułości, że serce ścisnęło się jej jeszcze bardziej.
- Cieszę się, że znalazłeś kogoś, kogo aż tak kochasz - po
wiedziała, dumna z siebie, że udało się jej zachować pewne
brzmienie głosu. - Mam nadzieję, że ci się wszystko uda.
- Też mam taką nadzieję. I dziękuję ci, Neli, za radę. Bar
dzo mi pomogłaś.
- Będę szczęśliwa, jeśli ci się powiedzie.
Ale nie była szczęśliwa. Czuła się kompletnie zdruzgotana
wiadomością, że pokochał inną.
Po co w ogóle wrócił? Ułożyłam już sobie życie, myślała
gorzko. Borykała się z nim razem z Clarą. Tęskniła niekiedy
za tym, żeby mieć kogoś, kto by ją podtrzymał w trudnych
chwilach, ale w gruncie rzeczy... było jej dobrze. Lepiej niż
dobrze. Bywała szczęśliwa. W każdym razie - radosna. A te
raz P.J. wszystko zepsuł. Sprawił, że odczuła pustkę. Zobaczy
ła swoją przyszłość jako pasmo samotnych, beznadziejnych
dni. Przez całe lata tłumiła wspomnienia, ale wystarczył je
den dzień, by wszystko odżyło. Było tak, jakby się przebudzi
ła i sen zatańczył przed nią, przeobrażając się w coś realnego
tylko po to, by zniknąć w momencie, gdy już-już wydawa
ło się jej, że to jawa. Czuła się teraz chora z rozczarowania
i tęsknoty.
Z paniką uzmysłowiła sobie, że są to być może ostatnie
minuty, jakie spędzają razem. P.J. związał się z inną kobie
tą i nie było powodu, dla którego mieliby się jeszcze kiedyś
spotkać.
Zapragnęła dotknąć go jeszcze jeden, jedyny raz. Poło
żyć rękę na jego udzie, przechylić się i przywrzeć wargami
do jego szyi. Pragnęła, żeby zatrzymał samochód, zjechał na
pobocze i pocałował ją. Pragnęła cofnąć czas o całych tych
Zwykły przypadek
143
szesnaście lat i odzyskać dawną szansę. Tym razem by jej nie
zmarnowała. Dokonałaby właściwego wyboru. Ale powrotu
nie było. Czas biegnie tylko w jednym kierunku.
Na ulicach był ogromny ruch i wydawało się, że ta jazda
nigdy się nie zakończy. Kiedy dotarli wreszcie na Trafalgar
Square, Nell miała wrażenie, że dłużej już nie wytrzyma.
- Myślę, że będzie szybciej, jeśli pójdę stąd pieszo - po
wiedziała na kolejnym czerwonym świetle.
- A noga? - zaniepokoił się P.J. - W takich pantoflach to
jednak niezły spacerek.
- Wytrzymają... To już niedaleko, a nie chcę, żeby John
czekał.
- Cóż, skoro jesteś pewna...
Neli nie wiedziała, czy powinna odczuć ulgę, czy przy
krość, że P.J. nie usiłował jej zatrzymać.
- Tak. - Odpięła pas i chwyciła za klamkę. - Mam nadzie
ję, że nie spóznisz się na swoją randkę.
Spojrzał na zegarek.
- Myślę, że ona zrozumie moje kilkuminutowe spóznienie.
- Kąciki jego ust drgnęły w uśmiechu, a serce Neli skurczyło
się w kamyk. - Każdy widzi, jaki jest dzisiaj ruch. Może się
okazać, że znajdziesz się w barze wcześniej niż John. Ale to
chyba nie problem. Wydaje mi się, że to ktoś, na kogo war
to poczekać.
- O tak. - Neli pożałowała nagle, że tyle nafantazjowała
o Johnie. Było już jednak za pózno, by powiedzieć prawdę.
Otworzyła drzwiczki.
- Niech ci się wiedzie we wszystkim - powiedziała naj-
swobodniej, jak potrafiła.
- Tobie też. - Uśmiechnął się. - Do widzenia, Neli.
- Do widzenia. - W ostatniej chwili opuściła ją odwaga.
Jessica Hart
144
Uśmiech zniknął z jej twarzy, odwróciła się prędko i zmusiła
do odejścia, zanim zobaczył w jej oczach łzy.
Kulejąc, dotarła do baru, ale - paradoksalnie - sytuacja,
w której mogła się skoncentrować na bólu nogi, a nie na roz
paczy w sercu, wydała się jej komfortowa.
Nigdy w życiu nie miała mniejszej ochoty na jakąś randkę
w ciemno. Na myśl, że ma siedzieć, być miła i starać się oka
zać zainteresowanie mężczyzną, który nie był P.J., Neli czuła
się jeszcze markotniej niż zwykle, ale przyszła tutaj i nie by
łoby fair wobec Johna po prostu zostawić go na lodzie.
Najprościej byłoby powiedzieć mu wprost, że kocha inne
go. Nie było sensu udawać, że jest inaczej. Thea zburczałaby
ją, ale jeśli ten John był taki super, jak twierdziła, na pewno
ją zrozumie. Prawdopodobnie wolałby znać prawdę.
Zerknęła na zegarek. Mimo wszystko nie spózniła się aż tak
bardzo. Pchnęła drzwi, weszła i zawahała się, rozglądając się za
kimś, kto mógłby wyglądać na Johna. W barze było pustawo.
Samotnych mężczyzn było tylko dwóch, w dodatku za mło
dych. Neli usiłowała przejść obok stolików, przy których sie
dzieli, tak by nie było widać, że czegoś szuka wzrokiem, lecz nie
dostrzegła nigdzie ani słowniczka suahili, ani też nie odniosła
wrażenia, by któryś z mężczyzn jej wypatrywał.
Ruch na ulicach - jak podkreślał P.J. - był faktycznie du
ży. Może John utkwił w korku. Powinna dać mu szansę. Wy
brała miejsce widoczne od drzwi, zamówiła kieliszek wina
i położyła rozmówki na stole. Postanowiła dać Johnowi pół
godziny, a gdyby się nie pojawił, wyjść.
W normalnych okolicznościach Neli czułaby się bardzo głu
pio, że tak wyczekuje na jakąś randkę w ciemno, ale teraz nic
już jej nie obchodziło. Ważne było jedynie to, że znów na za-
Zwykły przypadek
145
wsze rozstała się z P.J. Jak miała to znieść? Żeby coś robić, otwo
rzyła rozmówki i zaczęła je powoli studiować, lecz górę wzięły
wspomnienia. Myślała o dobrych czasach, które spędzili ra
zem, o wspólnych marzeniach i jeszcze raz zaczęła sobie wy
obrażać, jak by to było, gdyby nie wybrała Simona. Ale wybra
ła i ponosiła za to odpowiedzialność. Nikt jej do tego wyboru
nie zmuszał, zrobiła to sama. Popełniła błąd, musiała za to za
płacić. A przecież w wielu sprawach poszczęściło się jej. Mia
ła zdrowe dziecko, kochającą rodzinę i przyjaciół, mieszkanie,
dobrą pracę. Nie miała tylko P.J. No cóż, jakoś radziła sobie bez
niego i poradzi dalej, tylko że... och, teraz będzie o wiele trud
niej. Postanowiła sobie, że zachowa spokój, a jednak poczuła
spływającą łzę i ze złością otarła bok nosa. Rozmówki w języku
suahili leżały spokojnie na stole.
ROZDZIAA DZIESITY
- Przepraszam, spózniłem się.
Neli spojrzała na rękę położoną na książce. Biały man
kiet odcinający się od brązowej skóry, błyszczące złote spin
ki, ciemny zarost na szerokim męskim nadgarstku. Powoli,
bardzo powoli, przesunęła wzrok w górę na rękaw wieczo
rowej marynarki, ramię i w końcu na twarz. P.J.! Do głębi
poruszona, spuściła oczy na rozmówki, po czym ponownie
je podniosła.
- To ty? - wyszeptała.
- Peter John we własnej osobie. - Odsunął krzesło i usiadł
naprzeciw niej. - Janey i Thea uznały, że nie przyszłabyś,
gdybyś wiedziała, że chodzi o mnie, więc posłużyły się mo
im drugim imieniem.
Neli siedziała jak trusia. Patrzyła na niego, prawie nie
śmiąc uwierzyć w to, co się działo, i zbyt wstrząśnięta, że
by docierało do niej cokolwiek poza faktem, że raptem, ja
kimś cudem, znalazł się tutaj. Była nawet trochę przerażona,
tak jakby był wytworem jej wypełnionej tęsknotą wyobrazni,
a nie kimÅ› rzeczywistym.
- Myślałem, że mam się spotkać z jakąś Helen - mówił
dalej, podenerwowany jej milczeniem bardziej, niż chciałby
się do tego przyznać. - Nie przyszło mi do głowy, że Neli to
zdrobnienie imienia Helen, chociaż o tym wiem. Mówię za
Zwykły przypadek
147
dużo, przepraszam - przerwał i popatrzył prosto w jej pięk
ne szare oczy - Masz mi za złe?
- Za złe? - powtórzyła schrypniętym głosem. - Co?
- Że to ja, a nie jakiś inny John?
Miał taką niepewną minę, że Neli wyrwała się nagłe z bez
ruchu. To nie był sen. Z jej ust wydobył się dzwięk będący
mieszaniną śmiechu i płaczu. Potrząsnęła głową.
- Nie - powiedziała, uśmiechając się przez łzy. - Nie mam
nic przeciw temu.
P.J. gwałtownie chwycił jej dłonie i zamknął w ciepłym,
mocnym uścisku.
- Wierzę ci - powiedział. - Trochę się bałem, że się po
gniewasz.
- Powinnam - odparła, splatając z nim palce. - Ale nie na
ciebie. Przecież to sprawka Thei i Janey.
- Weszły z sobą w kontakt przez internet, a Janey nie mo
gła się doczekać, kiedy przedstawi twojej siostrze swoją teo
rię na mój temat.
- Jaka to teoria?
- Że nie potrafię o tobie zapomnieć. Janey nakłaniała
mnie, żebym się z tobą skontaktował, ale bałem się rozdra
pywać przeszłość. Pomyślałem, że lepiej zostawić wszystko
jak jest i raptem zobaczyłem cię dziś rano. Wtedy uzmysło
wiłem sobie, że moja siostra przez cały czas miała słuszność.
Ale się będzie ze mnie nabijała!
Neli wybuchnęła śmiechem.
- Thea ze mnie też. Podbechtywała mnie przez cały czas.
Dlaczego się z tobą nie kontaktuję? Dlaczego nie zadzwoniłam,
żeby powiedzieć ci cześć"? Wyobrażasz sobie! I tak w kółko.
A mnie coraz bardziej odrzucało od spotkania z tobą.
- Bałaś się wskrzeszać przeszłość?
Jessica Hart
148
- To też, oczywiście, ale przede wszystkim wstydziłam
się, ponieważ dowiedziałam się, że zrobiłeś karierę i jesteś
bardzo bogaty: Uznałam więc, że żyjemy w dwóch różnych
światach i że lepiej będzie, żeby tak pozostało.
- Rozumiem cię - odparł z namysłem. - Poszliśmy oddziel
nymi drogami, w różnych kierunkach. Ale widać było nam
przeznaczone, żebyśmy dziś znów do siebie wrócili. Niech na
sze siostrunie myślą sobie, że to dzięki nim, ale wydaje mi się,
że i tak byśmy się spotkali. Tak chyba miało być.
- Zastanawiam się - powiedziała, myśląc o tym, co właś
nie usłyszała. - Pierwsze dwa spotkania nie miały nic wspól
nego z TheÄ… i Janey, prawda?
- Nie miały, a za trzecim razem to ja postanowiłem wziąć
sprawy we własne ręce. - P.J. uśmiechnął się szeroko. - Po
myślałem, że los dość się już napracował, żebym cię odzyskał,
i pora, żebym przystąpił do działania. Chociaż, jak się okaza
ło, mogłem zostawić wszystko w rękach mojej siostry!
Neli upiła łyk wina, czując, jak z jej pleców i ramion po
woli odchodzi napięcie.
- Kiedy się domyśliłeś, że jesteś umówiony właśnie ze mną?
- Dopiero w momencie, gdy upuściłaś torebkę. Do tej
chwili wiedziałem tylko to, co powiedziała mi Janey, to zna
czy że mam się spotkać z Helen, jej rozwiedzioną przyja
ciółką, bardzo miłą kobietą, i że rozpoznam ją łatwo, gdyż
będzie miała przy sobie rozmówki w języku suahili. Kiedy
zobaczyłem, że wypadły ci z torebki, poczułem... - Umilkł,
szukając słów, które oddałyby jego ówczesny stan ducha. Po
czuł się nagle tak, jakby coś rozsypanego złożyło się w całość
i jakby z pleców zdjęto mu przygniatający ciężar. - Nie po
trafię ci tego opisać... W każdym razie - poddał się ostatecz
nie - kiedy wysiadłaś na Trafalgar Square, zatelefonowałem
Zwykły przypadek
149
do Janey i zapytałem wprost, czy to z tobą mam te randkę.
Przyznała, że tak.
- Dlaczego u licha nie powiedziały nam o tym? - sarknę
Å‚a Neli.
- Uznały pewnie, że gdybyśmy wiedzieli, co uknuły, to by
śmy się z tego wykręcili.
- Ja prawdopodobnie tak - przytaknęła niechętnie - ale
przynajmniej nie zrobiłabym z siebie idiotki. Bo na pew
no pomyślałeś, że jestem skończoną idiotką, kiedy uparcie
udawałam, że znalazłam w jakimś tam Johnie mężczyznę
mego życia.
- Uczciwie mówiąc, ulżyło mi, kiedy się okazało, że to ja
mam nim być. - Uśmiechnął się krzywo. - Myśl o nim na
prawdę mnie wkurzała. Byłem zazdrosny!
- Nie domyśliłeś się, że ten ktoś tak naprawdę nie istnieje?
- Odgadłem to dopiero wtedy, gdy zobaczyłem rozmówki.
Opisywałaś go z dużą emocją. Nie miałem podstaw sądzić,
że improwizujesz.
- Nie wiem, dlaczego to wszystko wymyśliłam - powie
działa zarumieniona, obracając w palcach kieliszek. - Pew
nie po to, żebyś nie uznał mnie za smutną rozwódkę.
- Ależ Neli! - Tym razem P.J. wyglądał na zaskoczonego.
- Czemu miałbym tak o tobie pomyśleć? O kobiecie ze wspa
niałą córką, na stanowisku i - jak mogło mi się wydawać
- ze wspaniałym mężczyzną u boku? Uznałem, że świetnie
panujesz nad swoim życiem.
- A tymczasem miotam się, mam córkę, która mną dyry
guje, i wyimaginowanego kochasia!
- Teraz wiem więcej - przytaknął P.J. - Przyznam, że to
dla mnie ulga, że nie jesteś taka doskonała, za jaką cię po
czątkowo uznałem. - Z ogromną czułością pogładził ją po
Jessica Hart
150
policzku. - Chociaż... dla mnie zawsze będziesz doskonała
- powiedział miękko.
- Och, P.J. - Na rzęsach Neli osiadły łzy. - Jak możesz tak
mówić, skoro tyle przeze mnie wycierpiałaś? Byłam taka głu
pia, że wybrałam Simona... Tak mi żal.
- Ja też cię zraniłem - przyznał łagodnie. - Powinienem był
poświęcić ci więcej uwagi, gdy tego potrzebowałaś. Byłem za
bardzo wpatrzony w przyszłość, a powinienem był wsłuchać się
w ciebie i twoje potrzeby. - Sięgnął po jej dłoń i mocno splótł
z nią palce. - Tak to już jest ze związkami. Tworzy je i łamie
dwoje ludzi. O naszym zdecydowałaś nie tylko ty, Neli. Przy
najmniej byłaś wobec mnie uczciwa. Kiedy uświadomiłaś sobie,
że zakochałaś się w Simonie, od razu mi to powiedziałaś, a mu
siało cię to dużo kosztować. Wróżyłem zle waszemu związkowi,
ale nic to nie dało. Gdybym był starszy, może umiałbym wal
czyć o jego rozbicie i dać ci czas do namysłu, zamiast katego
rycznie zakończyć naszą znajomość.
- Byłam taka durna. Nie miałam pojęcia, jakie szczęście
trzymam w rękach. - Spod rzęs Neli trysnęła łza i popłynęła
bokiem nosa. P.J. otarł ją czule kciukiem.
- To było tak dawno, Neli...
- Chciałabym to wszystko odwrócić, naprawić.
- Ale wtedy nie miałabyś Clary, a ja swojej firmy. Tych szes
naście lat nie poszło więc tak całkiem na marne, prawda?
- Prawda - przytaknęła, myśląc o córeczce.
- Tęskniłem za tobą.
- Tyle lat? - Uśmiechnęła się ze łzami w oczach. - Nie
chce mi się wierzyć, że przez cały ten czas bolałeś nad tym,
co się stało.
- Nie bolałem - przyznał. - Nie robiłem z siebie nieszczęś
nika, i owszem, były w moim życiu kobiety. Ale żadna z nich,
Zwykły przypadek
151
Neli, nie była tobą. Moja siostra, jak wiesz, ma na mój te
mat rozmaite teorie. Jedna z nich sprowadza się do tego, że
przez cały czas szukam twojego drugiego wcielenia. Janey
uważa, że właśnie dlatego moje romanse zawsze kończyły
się fiaskiem. Chciałem, żeby było inaczej, lecz być może pod
świadomie porównywałem każdą kobietę z tobą. - Uśmiech
nął się i potrząsnął głową. - Głupia sprawa. Gdybyś powie
działa mi jeszcze wczoraj, że tak było, upierałbym się, że to
nieprawda, lecz wystarczyło, żebym cię zobaczył w starym
dresie i tenisówkach, a zrozumiałem, że cię kocham. Poje
chałem do pracy, zadzwoniłem do Janey i usiłowałem od
wołać randkę, którą mi zorganizowała, ale mi na to nie po
zwoliła. Powinienem był się domyślić, co uknuła, jednak się
nie połapałem. Myślałem, że będę musiał spędzić wieczór
na rozmowie o niczym z jakąś rozwódką, a pragnąłem tylko
jednego: być z tobą. Janey miała rację. Zawsze byłaś tylko ty,
Neli. Jesteś, jak to mówią, jedna jedyna. Być znów blisko cie
bie to dla mnie jak powrót do domu. Tak bardzo mi zależało,
żeby cię znów zobaczyć. Kiedy powiedziałaś, że nie chcesz
się ze mną spotkać, poczułem się strasznie.
- Bałam się. - Neli mocniej splotła z nim pałce.
- Mnie?
- Tego, co się ze mną przez ciebie dzieje. Czułam to samo co
ty. Przez szesnaście lat wmawiałam sobie, że o tobie zapomnia
Å‚am, a tu raptem, jakieÅ› dwa tygodnie temu, Thea wypowia
da twoje imię... Od tej pory ciągle wspominam, żałuję i chcę
czegoś, czego nie mogę mieć... Nie wiem dokładnie, co to jest.
Myślę, że po prostu chciałabym być znów taka ufna i pewna jak
dawniej. Chciałabym być kochana tak, jak ty mnie kochałeś.
W głębi duszy bałam się, że pomyślisz, że teraz mogłabym cię
kochać wyłącznie dla pieniędzy.
Jessica Hart
152
- A tak jest?
- Oczywiście, że nie.
Ścisnął mocniej jej ręce.
- Nie chodzi o pieniÄ…dze. Pytam, czy mnie kochasz?
Neli utkwiła oczy w znajomej, jedynej w świecie twarzy.
Zobaczyła chłopca, który ją niegdyś kochał, i mężczyznę,
który kochał ją nadal. Jej serce zogromniało z radości.
- Tak, kocham. - Och, jaka ulga, że wreszcie mogła to po
wiedzieć. - Wiem, to szaleństwo... Spędziliśmy razem zale
dwie jeden dzień, ale co mam zrobić? Ani cię kochać, ani zapo
mnieć... Przez szesnaście lat miałam takie wrażenie, jakbym
gdzieś zgubiła część siebie, a dziś rano poczułam się tak, jak
bym ją odnalazła.
- Czyli to samo, co ja. - Uśmiech, który rozświetlił oczy
P.J., gdy powiedziała, że go kocha, rozpromienił całą jego
twarz. - Ja też cię kocham, Neli. Zawsze cię kochałem. Kie
dy się rozstaliśmy, coś mi uciekło, i jesteś jedyną osobą, która
może to przywrócić. Daj... - Pochylił się do przodu i przy
ciągnął ją do siebie, całując ponad stolikiem. - Wyjdzmy
stąd - powiedział urywanym, szalonym ze szczęścia głosem.
- Tutaj nie mogę cię całować jak należy.
Zbyt niecierpliwy, by czekać na wydanie reszty, wetknął
dziesięciofuntowy banknot pod kieliszek i zabierając słow
nik, ujął Neli pod ramię. Podbiegli do wyjścia, by stanąć
w najbliższym korytarzyku i całować się do utraty tchu.
- Na diabła te wszystkie torebki i książki - powiedział we
soło, trzymając ją w objęciach i całując we włosy. - Psują mi
szyki!
- Dobrze by było mieć dwie wolne ręce - przytaknęła Neli
ze śmiechem. - Chodzmy gdzieś usiąść.
Poszli poszukać ławeczki, ale w końcu usiedli na kamień-
Zwykły przypadek
153
nych schodkach. Wreszcie mogli odłożyć książki i mocno się
objąć.
- Jest tak, jakbyśmy znów byli nastolatkami - powiedział,
kołysząc Neli wtuloną w jego ramię. - Jak wtedy, gdy szuka
liśmy jakiegoś miejsca, gdzie nikt nie mógłby nas przyłapać,
a zwłaszcza twoja matka.
- Chciałabym, żeby wszystko było takie proste jak wtedy...
- Kocham ciebie, a ty mnie. Dla mnie to proste.
- Ale takie nie jest. Muszę myśleć o Clarze.
- Oczywiście. - Ściągnął brwi, spoglądając na jej pełną
niepokoju twarz. - Nie myślisz chyba, że to będzie dla niej
problem?
- Szczerze mówiąc, nie. Ucieszy się. Lubi cię. Powiedziała, że
masz uśmiech w oczach... Ale ty... P.J., czy nie będzie to prob
lem dla ciebie? Nie jestem już taka jak dawniej. Jestem psy
chicznie obciążona paskudnym rozwodem i mam dziecko, któ
re pochłania masę uwagi. Clara jest fantastyczna, ale nie zawsze
łatwa... Chciałabym, żebyśmy tak po prostu zaczęli od punktu,
w którym nasze drogi się rozeszły, jednak to niemożliwe
- Niemożliwe, wiem, ale możemy zacząć od nowa. - Ujął
jej rękę, odwrócił i przebiegł palcem wzdłuż żył do początku
linii papilarnych. - Bardzo cię kiedyś kochałem, Neli, i praw
dą jest, że przez te wszystkie lata niosłem w sobie twój daw
ny obraz, ale nie jestem zakochany w przeszłości. Clara jest
teraz częścią tego, kim się stałaś, a ja cię kocham. Nie prag
nę cię takiej, jaką byłaś, ponieważ ja też nie jestem taki sam
jak kiedyś. - Delikatnie dotknął kącików jej oczu. - Pragnę
pewnej pani, która jest starsza, ma leciutkie zmarszczki ko
Å‚o oczu i chodzi do pracy w butach na wygodnym obcasie...
- Przytulił ją i pocałował, rozwiewając ostatnie jej wątpliwo
ści. - Wyjdz za mnie - powiedział. - Wezmy ślub i pojedzmy
Jessica Hart
154
razem z Clarą na nasz miodowy miesiąc do Afryki. Zróbmy
wszystko, o czym zawsze marzyliśmy, ale tym razem zrób
my to wspólnie.
- Tak - odpowiedziała wzruszona. - Zróbmy to.
Upłynęło jeszcze dużo czasu, gdy Neli ziewnęła, co wi
dząc, P.J. postawił ją na nogach.
- Do domu, moja miła. - Roześmieli się oboje, żartując na
temat swych zdecydowanie już nie młodziutkich kości, ze-
sztywniałych od siedzenia na kamiennych schodkach. - To
był długi dzień.
- Niezwykły - odpowiedziała, rozmasowując tylną część cia
ła, prawie nieprzytomna ze szczęścia. - Nie mogę uwierzyć, ile
się dziś stało. Dobę temu nie byłabym w stanie wyobrazić sobie,
że cię spotkam, że będziemy mówić o miłości i ślubie. I oto mi
nął dzień, a nasze życie całkiem się odmieniło.
P.J. uśmiechnął się, objął ją i poprowadził do samochodu.
- Czasami wystarczy jeden dzień, by stało się wszystko,
o czym marzyliśmy latami.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Marsz weselny F Mendelssohn BartholdyMarsz weselnyMarsz weselny WagnerBjörnson Björnstjerne Marsz weselnyJessica Verday Pustka 02 Nawiedzana [rozdz 1]Margit Sandemo Cykl Saga o czarnoksiężniku (02) Blask twoich oczut informatyk12[01] 02 101introligators4[02] z2 01 n02 martenzytyczne1OBRECZE MS OK 02więcej podobnych podstron