Jessica Verday  Pustka 02 - Nawiedzana
Jessica Verday
Pustka 2
Nawiedzana
Tłumaczenie by Translate_Team
2011
Tłumaczenie: Cissydy, sania.sandra, Maily, ulajadczak
Betowanie: Lolelai, Loleczka, DarkGirl17
Translate_Team
Jessica Verday  Pustka 02 - Nawiedzana
ROZDZIAA
1
NIE GOTOWA
W każdym razie, nie ma poparcia dla duchów w większości naszych osad...
- Legenda o Sennej Dolinie Washington Irving
Nie jestem gotowa by wrócić. - Mogę po prostu zostać tu na zawsze? -
Położyłam głowę na oparciu fotela auta Ciotki Marjorie. - Nie jem dużo, i
naprawdę, kto potrzebuje ukończyć liceum?-
Ciotka Marjorie zaśmiała się. - Ty potrzebujesz ukończyć, to po pierwsze.
A poza tym nie tęsknisz za domem? Twoimi rodzicami? Przyjaciółmi?
Wyjrzałam przez okno. Tęskniłam za Sleepy Hollow. Ale nie aż tak.
Tęskniłam za moją najlepszą przyjaciółką, ale Kristen już nie było. Tylko jej
grób. - Myślę, że życie na farmie jest stworzone dla mnie. Mama i tata mogą
mnie odwiedzać a ja mogę tu zostać. Jest jeszcze dużo rzeczy, których muszę się
dowiedzieć o sterowaniu twoim samolotem.
Jej brązowe oczy zalśniły. - Powinnyśmy ją wziąć znów dziś na wycieczkę.
Mamy tylko kilka tygodni zanim będziesz musiała wrócić do domu.-
- Ciociu Marjorie, to dokładnie to, o czym staram się nie myśleć, -
jęknęłam. - Mogłabyś mi w tym trochę pomóc.
-Dobrze, dobrze - powiedziała. - Nie myśl o tym jak nie gotowa jesteś by
wrócić do domu, a ja nie będę wspominać jak wiele szans jeszcze będziemy
miały by polatać razem. Umowa stoi?
-Umowa stoi. Więc, jak było na wizycie u Dr. Pendletona dziś rano?
- Było dobrze. Naprawdę dobrze. - Duża, czerwona stodoła zaczęła być
widoczna za oknem. Byłyśmy prawie z powrotem u ciotki Marjorie. Wjechała w
pełną kolein drogę. - Myśli, że poczyniłam duże postępy i się z nim zgadzam.
-Będziesz się spotykać z jakimś doktorem jak wrócisz do domu?
- Nie sądzę. Czuję się jakbym na reszcie mogła dać radę& temu - No, na
tyle na ile można dać radę martwemu chłopakowi, z którym byłaś na
popołudniowej herbatce z Katriną Van Tassel i Bezgłowym Jez
dz
cem z Legendy
o Sennej Dolinie. - Czuję, jakbym mogła uporać się z tym i odłożyć na
odpowiednie miejsce.
Translate_Team
Jessica Verday  Pustka 02 - Nawiedzana
Wjechałyśmy na teren starego farmerskiego domu z czarnymi okiennicami,
ciotka Marjorie zaparkowała obok drzwi wejściowych. - I co to byłoby za
miejsce?
Odpięłam pas i wzruszyłam ramionami w odpowiedzi na jej pytanie. Ciotka
Marjorie ciągle nie znała całej historii  tylko cześć o tym jak potrzebowałam
spędzić trochę czasu poza Sleepy Hollow i profesjonalnej opieki, ponieważ nie
mogłam sobie poradzić ze śmiercią Kristen. Co technicznie było, w jakiejś
części prawdą. Wszystko co zaczęło się ze mną dziać rozpoczęło się na
pogrzebie Kristen.
-Po prostu.. na miejsce, - odpowiedziałam. - Głowa, która trzymająca się
faktów, serce radzące sobie z emocjami. Śmierć jest naturalną częścią życia i nie
muszę się czuć winna a to, że żyję, ponieważ Kristen już nie ma. - Powtarzałam
psychoterapeutyczny bełkot dokładnie słowo w słowo za Dr. Pendletonem, ale
brzmiało dobrze.
A czasem byłam w stanie siebie przekonać, że jest to prawda.
Ciotka Marjorie przytaknęła i otworzyła mi drzwi wejściowe, weszłam za
nią do domu. -Brzmi jak mądry facet. Myślę, że mogłabym go polubić.
- Ja też myślę, że mogłabyś, Ciociu Marj. Zawołasz mnie na kolację? -
Zgodziła się i poszłam do pokoju. Był dawną częścią strychu, częścią, która
została przerobiona i zamurowana w mały kącik czytania. Błagałam ciocię by
dała mi go od chwili, gdy go zobaczyłam. Chciała dać mi większy, bardziej
wygodny pokój gościnny na dole, ale powiedziałam jej, że pokoik jest idealny.
Miał siedzenie w oknie, jak u mnie w domu i półkoliste okno z widokiem na
całą farmę.
To było absolutne niebo tak zwinąć się i czytać, kiedy słoneczne
przesuwało się po twoich ramionach, sprawiając, że czujesz się jak gruby, tłusty
kot. Koty nie mają żadnych zmartwień.
Rzuciłam torbę w kąt koło łóżka i przeszłam dalej do szafki z książkami,
która stała przy oknie. Podeszłam do drewnianych półek jak to robiłam trylion
tysięcy razy przez ostatnie 3 miesiące i odłożyłam Jane Eyre.
Wyskoczyłam z butów i wspięłam się na siedzenie, wsadzając nogi pode
mnie. Ciekawe czy znajdę własnego Mr. Rochestera? Raczej jednego który nie
miał szurniętej żony schowanej daleko na strychu& Ale seksownego i
tajemniczego bohatera na zawołanie. Proszę wpisz mnie do kolejki.
Znalazłaś już swojego seksownego i tajemniczego bohatera na zawołanie,
moja podświadomość wyszeptała. Ale bezwzględnie odepchnęłam to od siebie.
Takiego, który nie jest martwy i nie jest wytworem moich halucynacji, proszę.
Translate_Team
Jessica Verday  Pustka 02 - Nawiedzana
Znajdując miejsce gdzie ostatnio skończyłam, zaczęłam czytać& i zostałam
momentalnie z tego wytrącona przez dz
więk telefonu.
Zerknęłam na niego, leżał na szafce nocnej obok łóżka. Coś mówiło mi
bym nie odbierała. Żeby nie podchodzić by zobaczyć, kto dzwoni. Ale to
zrobiłam.
- Hej? -
- Cześć Abbey, tu tata. Jak się masz, złotko?
Fale tęsknoty wróciły znów do mnie na dz
więk jego głosu. Naprawdę
tęskniłam za moim łóżkiem. I Moim pokojem. I resztą moich dostaw perfum. -
Mam się dobrze, tato. Dobrze mi idzie. - Tak, no dobrze, może tęskniłam za
mamą i tatą, trochę. - Co tam?
- Więc& - zawahał się. - Twoja mama i ja chcemy z tobą o czymś
porozmawiać. - Mogłam wręcz słyszeć mamę na uboczu jak każe mu oddać
słuchawkę.
- Co jest, tato? - Mój żołądek nerwowo się przewrócił. - Po prostu
powiedz. - Nienawidziłam być wciągana w telefony. Zwłaszcza takiego typu
telefony.
- Skończyli pracę przy moście Washingtona Irvinga, - powiedział. - Jest
ukończony.
Miałam szybkie wspomnienie z siedzenia z Kristen pod tym mostem zanim
prace się nie zaczęły. Zanim wpadła do Crane River. - To świetnie, tato. - Ale
dlaczego to było takie ważne by mówić mi o tym przez telefon?
Mama podniosła słuchawkę na drugim aparacie. - Abbey, to, co twój ojciec
stara się ci powiedzieć to, że rada miejska chciałby wydać z tej okazji
ceremonię. Powiedziałam im, że poczynię przygotowania byś mogła być tego
częścią. By coś powiedzieć o Kristen i dedykować ten most jej pamięci.
Głośne dzwonienie rozległo się w moich uszach i na sekundę myślałam, że
dochodzi ze słuchawki. Przytrzymałam telefon z dala od ucha i potrząsnęłam
głową by pozbyć się tego głosu.
Teraz przemówił tato. - Twoja mama i ja myślimy, że to będzie naprawdę
dobre dla ciebie, złotko. Pomogłoby ci przejść z twoimi.. problemami. -
Brzęczenie już nie narastało, ale mój żołądek zaczął się przewracać. - Ja nie
mogę. - Wyrwało mi się. Myślałam najszybciej jak mogłam, dodałam, - nie
spodziewałam się powrotu z końcem czerwca.
- Wiemy, że to wcześniej niż oczekiwałaś, ale poczyniłaś nadzwyczajny
postęp, - powiedziała mama. - Tygodniowe raporty od terapeuty pokazują
znaczną popraw. - Ton jej głosu był entuzjastyczny, ale nie mogłam powiedzieć
Translate_Team
Jessica Verday  Pustka 02 - Nawiedzana
czy stara się przekonać mnie czy siebie. Moja mama nigdy nie nazywała Dr.
Pendletona moim psychologiem. Tylko  terapeutą.
Była dokładnie tam gdzie oczywiście chciałam unikać swoich problemów.
- Tato, ja.. ja& nie mogę. Powiedz mamie, że nie mogę tego zrobić. Nie
jestem gotowa. Potrzebuję więcej czasu.
- Wiem, wiem. - Zaznaczył. - Tego po prostu pragnie miejska rada,
pomogłoby to bardzo twojej mamie&
- Pracowałam nad tym od tygodni. Już to wyjaśniliśmy z doktorem, -
powiedziała mama. - Ceremonia dedykacji odbędzie się dwunastego.
Co? - Rozmawialiście z Dr. Pendletonem o tym zanim porozmawialiście ze
mną?
- Więc, nie chcieliśmy utrudniać twojego postępu. Chcieliśmy się upewnić,
że to nie będzie szkodliwe.
- Nie myślicie, że mam do tego prawo by to ze mną rozmawiać najpierw?
Odkąd to ja jestem proszona o zrobienie tego?
- Nie sądzisz, że to będzie stosowne byś była tam dla Kristen? Ona była
twoją najlepszą przyjaciółką.
Wycieczka do miasta winy. Mama wytaczała teraz wielkie działa. Ale
dwoje mogło grać w tę grę.
- Ale czy moja terapia nie jest ważniejsza? - spytałam słodko. - Każesz
mi wracać do domy i nie kończyć wszystkich moich ustalonych sesji z Dr.
Pendletonem?
Jeśli brwi mogłyby wydawać dz
więk, przysięgam że jej właśnie wydały
kiedy się podniosły.
- Nie myślę, by przyjazd do domu kilka tygodni wcześniej to za dużo by
prosić, - zirytowała się mama.
- Twój doktor&
- Tato? - przerwałam jej. - Tato, proszę? Proszę, nie zmuszaj mnie do tego.
Nie zmuszaj mnie bym wróciła w to miejsce gdzie zginęła moja najlepsza
przyjaciółka. Potrzebuje więcej czasu by się upewnić, że ze mną wszystko w
porządku.
- Wiem, że jest to dla ciebie trudne, ale twoja mama& - tato zaczął na
nowo. - Po prostu to przemyśl, dobrze złotko? To wszystko, o co teraz prosimy.
Mama zaczęła coś mówić, ale on ją uciszył. - Przemyśl to tylko dziś i
pogadamy o tym jutro rano.
Translate_Team
Jessica Verday  Pustka 02 - Nawiedzana
Pociągnęłam nosem. Próbowałam to powstrzymać, ale łzy i tak popłynęły.
Kristen& rzeka& To ciągle było takie świeże. Ból w moim sercu był
niewyobrażalny.
- Okay, tato. Przemy& - mój głos się załamał. - Przemyślę to. -
- To dobrze, Abbey. Naprawdę dobrze. Więc pogadamy jutro, - mruknął.
Zmusiłam się by wydusić z siebie szybkie pożegnanie i odłożyć słuchawkę.
Zanim ekran się wyłączył policzyłam szybko datę na małym ekranie przede
mną. Dziewiąty czerwiec. Ten sam dzień, w którym Kristen zaginęła rok temu.
Ten sam dzień, w którym moje życie zmieniło się na zawsze. I był tutaj znowu,
zmieniając wszystko, kiedy tego nie chciałam. Dziewiąty czerwiec zaczynał być
naprawdę do bani.
***
Podniosłam telefon jeszcze raz zadzwoniłam do biura Dr. Pendletona zanim
straciłam nerwy całkowicie. Odpowiedziała jego sekretarka i przełączyła mnie.
Pół sekundy póz
niej poczta głosowa zaczęła odgrywać swoje powianie.
Poczekałam na głośne biip i zaczęłam mówić w pośpiechu. - Cześć Dr.
Pendleton, tu Abbey& um, Abigail Browning. Dzwoniłam by porozmawiać o
moich rodzicach. Chcą żebym wróciła wcześniej, powiedzieli mi, że mówiłeś
im, że mogłabym. Dlaczego nie poruszył pan tego dziś na sesji? Proszę do mnie
oddzwonić.. - Powiedziałam jeszcze raz moje nazwisko i zostawiłam numer
telefonu, wtedy się rozłączyłam.
Jak oni mogli mi to zrobić? Byłam gotowa? Co jeśli nie potrafię wrócić?
Co jeśli nie będę mogła być częścią ceremonii? Co jeśli ze mną nie było wcale
lepiej?
Czy oni ciągle tam byli?
Czy on?
Rzuciłam telefon na łóżko i podeszłam do drzwi. Potrzebowałam
rozmawiać z Ciotką Marjorie o tym. Ona będzie wiedzieć, co trzeba zrobić.
Znalazłam ją na werandzie huśtającą się tam i z powrotem. Zatrzymała się
na chwilę na moje niewypowiedziane pytanie i usiadłam. Nie zajęło jej długo
zanim znów zaczęłyśmy się huśtać, a łańcuchy, na których wisiała ławka
zaczęły skrzypieć, kiedy poruszałyśmy się w ciszy. Na polu duży słonecznik stał
z rozwiniętymi zielonymi liśćmi, a jego głowa ciężko zwisała poruszana
delikatnym wiatrem jakby tańczyła. Słońce pozłacało wszystko swoim dotykiem
i mgła ze złota osadziła się na dole jakby nareszcie okryła cały teren.
Nagłe brzęczenie przykuło moją uwagę i wielkie światło umieszczone na
gmachu czerwonej stodoły zaświeciło się. Nie było jeszcze ciemno. Nawet nie
Translate_Team
Jessica Verday  Pustka 02 - Nawiedzana
zmierzchało, ale zbierało się. Za niedługo. Światło ustabilizowało się i świeciło
jasno lekko brzęcząc. Wszystko wyglądało tutaj na bezpieczne. Normalne. Nie
chciałam przyznać przed samą sobą, że czegoś brakowało. Była mała dziura
wewnątrz mnie. Ale nie jak czarna luka, która została po śmierci Kristen, ta
pusta przestrzeń wydawała się jakby mogłaby być znów wypełniona.
- Miałam telefon od mamy i taty, - powiedziałam ciotce Marjorie, patrząc
na swoje stopy.
- Tygodniowy raport?
- Nie.
Wyśledziłam rysę na werandzie i śledziłam ją swoimi oczami aż zniknęła
pod moimi stopami. - Chcą bym wróciła wcześniej do domu.
Nic nie powiedziała, wiedziałam, że czeka aż to ja poprowadzę dalej
rozmowę.
- Chcą mieć tę całą ceremonie dedykacji, na moście, gdzie Kristen&
umarła. I rzucili to na mnie w ostatniej chwili. - Przeniosłam swoje ciało tak
bym mogła widzieć jej twarz. - Myślisz, że jestem gotowa?
Popatrzyła mi prosto w oczy, mogłam widzieć lata mądrości w jej oczach. -
Myślisz, że jesteś gotowa?
- Nie wiem.
-, Jakie mogłyby być ewentualne korzyści?
Pomyślałam o tym przez chwilę. - Więc, byłabym w domu, to po pierwsze.
W swoim pokoju. Mogłabym pracować nad swoimi perfumami na nowo.
Przytaknęła. - I?
- Mogłabym zobaczyć się z mamą i tatą i panią i panem M.
- I mogłabyś zyskać jakieś zakończenie, - powiedziała. - Byłabyś otoczona
przez miłość i wspierającą rodzinę i przyjaciół i uhonorować pamięć Kristen.
Teraz była moja kolej by przytaknąć.
- Dobrze. Teraz jakie byłyby wady?
Miałam przygotowaną całą długą listę odpowiedzi na to. - Mogę się znów
załamać. Mieć koszmary. Nie móc spać. - Położyła swoją rękę na mojej i
ścisnęła lekko. Kontynuowałam. - Mogę kompletnie ze świrować. Wystraszyć
rodziców. Wszyscy w mieście zaczęliby o mnie gadać. Załamać się przed
Maxwellami. Po prostu myślę, że mogę mieć więcej czasu&
Ścisnęła moją rękę Mocniej, skończyłam wywód.
- To jakaś lista negatywów.
- Tak, ale każda z tych rzeczy potencjalnie mogłaby się wydarzyć, -
zaznaczyłam. - Jeśli stało się to wcześniej, to może zdarzyć się znowu.
Translate_Team
Jessica Verday  Pustka 02 - Nawiedzana
- To prawda, - powiedziała. - Ale jeśli się wydarzy to będziesz lepiej
przygotowana by sobie z tym teraz poradzić. Masz swoich rodziców, Dr.
Penlentona, mnie& Więc co mówi ci twój instynkt? Myślisz że jesteś gotowa na
powrót?
Badałam jej pytanie w głowie przez chwilę. Moja intuicja mówiła mi, że
prędzej czy póz
niej będę musiała wrócić. Nie mogę uciekać wiecznie.
Mówiła także, że muszę być tam dla Kristen. Po pierwsze i najważniejsze,
była bardziej ważna niż ja. I Caspian&
Musiałam stawić czoła prawdzie.
- Muszę wrócić, - powiedziałam delikatnie.
Przytaknęła. - Tak myślałam, że to wybierzesz.
Siedzenie podniosło się wyżej wprowadzając nas w prosty rytm,
następował delikatny nacisk na mięśnie łydek, kiedy rozciągałam nogi by
napędzać nas dalej. Ruch był kojący, relaksujący rodzaj bólu w jaki wprawiała
jazda na rowerze pierwszy raz po zimie.
- W tym roku było wiele domowych zmian, - skomentowała ciotka,
odwróciłam swoją głowę do ciemnej linii drzew. Bagnisty las leżał daleko za
drzewami i ropuchy, które AM mieszkały wydawały swoją symfonię,
skrzeczącą kakofonię dz
więku, która kończyła się rozmyciem sylab, od której
wzięły się ich przezwiska.
- Świetnie, - odezwałam się. - Zgaduję, że będę spała w słuchawkach w
nocy.
Zaśmiała się. - Ja właściwie je lubię. Przypominają mi gorące letnie noce z
twoim wujkiem. Inna bryza, zgrzyt od zbyt dużej zabawy, miętoszone
prześcieradła. - Uśmiechnęła się do mnie a ja poczułam jak płoną mi policzki.
- Przechodząc do innego tematu& Dzięki, że pozwoliłaś mi tutaj zostać,
Ciociu Marjorie. Bycie tutaj& z dala od wszystkiego& było dokładnie tym
czego potrzebowałam. - Położyłam stopy na ziemi i zatrzymałam huśtawkę.
Wtedy podniosłam się i objęłam ją.
Uściskała mnie i położyła policzek na mojej głowie. - Jesteś tu zawsze mile
widziana by obejrzeć ze mną morderstwo1 w każdej chwili, Abbey. Zdobędę
nowe odcinki na DVD.
Zamknęłam oczy i cieszyłam się prostą chwilą relaksu z nią. Siedziałyśmy
tak w ciszy kilka minut aż wreszcie zaczęłam się podnosić. - Zgaduję, że musze
zadzwonić do taty. Powiadomić go o mojej decyzji.
Wstała także. - Ja idę do kuchni. Obiad powinien niedługo być gotowy.
1
Przyp. tłum. Serial 1984-1996.
Translate_Team
Jessica Verday  Pustka 02 - Nawiedzana
Poszłam za nią do domu i wchłaniałam zapachy. Aromat smażonego
kurczaka unosił się w powietrzu. Zauważyłam dwa pasiaste wiaderkowe kartony
znajdujące się na stole.
- To kurczak z Restauracji Fankiego?
- Tak. Będzie gotowy za parę minutek.
Ciotka Marjorie nigdy nie gotowała. Powiedziała mi raz, że pozwala robić
profesjonalistom ich robotę i była szczęśliwa, że mogła im za to zapłacić.
Weszłam po schodach, a z nich prosto do pokoju. Znalazłam telefon. Było
jedno połączenie od Dr. Pendlentona. Zignorowałam to i nacisnęłam przycisk by
zadzwonić do domu. Tato odebrał po trzecim dzwonku.
- Cześć, złotko. Myślałem, że nie będziemy rozmawiać przed jutrem. Co
jest?
Ulżyło mi, kiedy usłyszałam jego głos w słuchawce zamiast mamy, więc
wypuściłam oddech, którego nawet nie zdawałam sobie sprawy, że
wstrzymywałam.
- Hey tato. Chciałam tylko dać wam znak, że przemyślałam to i.. jestem
gotowa. Jestem gotowa by wrócić do domu.
- Jesteś pewna? Nie chcesz się z tym przespać? Nie musisz podejmować
decyzji od razu, wiesz o tym. Teraz to on brzmiał niepewnie. - Nie chcę byś tego
żałowała, Abbey. Dlaczego nie zadzwonisz jutro i nie przedyskutujemy tego
jeszcze raz?
- Nie tato, - powiedziałam. - Moja decyzja została podjęta. Możecie mnie
jutro odebrać?
Ostatnią rzeczą, jakiej pragnęłam było przemyślenie tego.
- Pewnie tak. Będziemy mięli, więc dzień czy dwa na upewnienie się do
ceremonii. Idę powiedzieć o tym twojej mamie.
Rozłączyłam się i rozejrzałam się sfrustrowana. Na początku próbował
wszystkiego by mnie namówić do powrotu, a teraz brzmiał jakby miał mnie od
tego odwodzić? Nie łapałam tego.
Ale ostateczna decyzja została podjęta.
Wracałam.
***
Muzyka brzmiąca poważnie obudziła mnie. Delikatna i słaba, kilka
kosmyków piosenki brzmiało dalej i mogłam ledwo je uchwycić. Pomyślałam,
że śpią.
Translate_Team
Jessica Verday  Pustka 02 - Nawiedzana
Leżałam nadal i zamknęłam oczy. Nie wiem, dlaczego pomyślałam, że
zamykanie oczu może pomóc mi słyszeć lepiej, ale wydawało się, że to ma sens,
kiedy pogrążyłam się w ciemności.
To było to znowu.
Te staromodne dz
więki, jakby ktoś grał o epickiej miłości w czarno -
białym filmie. Była w tym miłość i polowanie. Ale ciągle za słabe.
Odsunęłam na bok pościeli, zsunęłam się na ziemię i podeszłam na palcach
do drzwi. Może stad będę słyszeć lepiej. Z jedną ręką na klamce przekręciłam ją
delikatnie i łatwo otworzyłam drzwi.
Poprowadzona przez dz
więk nie zatrzymywałam się. Nastąpiła pauza,
przesunięcie i muzyka się zmieniła na piosenkę Cat Power. Jej głos był obolały i
smutny. Zamknęłam oczy, przytłoczona przez emocje, które przywołała
piosenka. Ciche stukanie szkła przerwało moment i dalej szłam znajdując się
pod drzwiami do pokoju cioci. Były otworzone wystarczająco, tak że mogłam
widzieć przez przeciskanie twarzy, ale tak by nie mogła mnie widzieć.
Ciotka Marorie stała przed lustrem trzymając szklankę z drinkiem.
Bursztynowy płyn ochlapał w środku kubek, ale do połowy. Wtedy go podniosła
i wzniosła toast do dużego zdjęcia Wujka Geralda. Chwilkę póz
niej odłożyła
szklankę i przechyliła głowę. Lekki pomruk opuścił jej płuca wzniosła ramiona
jakby gotowa zatańczyć z kimś walca.
Głos Cat wymówił - Ohm oj, wierzę& - i Ciotka zaczęła tańczyć. Raz,
dwa, trzy razy powoli przenosiła się przodu do tyłu na wzorze trójkąta. Miała na
sobie długą, zwiewną koszulę nocną, zauważyłam też, że jej włosy były
rozpuszczone. Nie widziałam jej takiej nigdy wcześniej. Nosiła je zwykle w
ciasnym kucyku, ale teraz brązowe fale delikatnie poruszały się na jej ramionach
w takt muzyki.
Uśmiechnęłam się. Więc to stąd mam swój wariacki zwyczaj tańczenia z
wymyślonymi partnerami. Było miłe wiedzieć, że mam to po niej.
Wtedy piosenka się skończyła.
Nagle się zatrzymała, stała, jakby zamrożona w miejscu. Czekając na
partnera, którego tam nie było. Którego nigdy nie miało tam być. Jej ramiona się
zatrzęsły i ostry szloch odbił się echem po pokoju. Po kilku sekundach to ustało
i zaczęła płakać jakby jej serce się łamało.
Przesunęłam się w jej kierunku, weszłam do pokoju. I zamarzłam na jeden
dz
więk. Co jeśli ona nie chciała, bym ja widziała ją w takim stanie?
Spojrzała do góry, a jej oczy spotkały moje. Wstrzymałam oddech,
czekając na to, co się stanie, co zamierza powiedzieć, lub zrobić. Ale ona tylko
Translate_Team
Jessica Verday  Pustka 02 - Nawiedzana
otoczyła się ramionami i zsunęła się na ziemię, samotna stara kobieta próbująca
przez całe życie znalez
ć brakujący kawałek jej serca. Dokładnie wiedziałam, co
czuje. Tak trudno było zapomnieć o dziurze we mnie, która zostawił po sobie
Caspian. Powoli się wycofywałam. Jej szloch odbijał się od moich uszu całą
drogę powrotną nawet jak zamknęłam drzwi, nie mogłam od tego uciec.
Poprowadziły mnie do snu.
Siedziałam na łóżku. Nie wiem jak długo byłam obudzona, aleto koszmar
mnie obudził. Moje oczy przeszukały w ciemności kąty, zobaczyłam godzinę
3:12 i poszukałam komórki. Szukając czegokolwiek, co uspokoiłoby moje serce.
Mój umysł szalenie próbował zmontować zmieszane kawałki snu. Czy ja&
biegłam? Nie. Coś bardziej jak potykanie się. Rozpostarte ręce w ciemności.
Było więcej rzeczy wokoło mnie, mogłam wiele powiedzieć tylko o ich
kształcie, coś jakby nagrobek. Kształt krawędzi, który pozostawił na moich
kolanach.
Potrząsnęłam głową szukając zaginionych scen.
Potykanie się, potykanie się, prawie spadanie, poruszanie się. Wiedziałam,
ciągle się poruszałam. Co po tym? Po co biegłam? Zobaczyłam siebie próbującą
się obejrzeć, ale było za ciemno. Nie mogłam dojrzeć nic.
Wtedy sen zaczął znikać i wiedziałam, że to tracę. Fragmenty snu zaczęły
wysuwać się z moich rąk.
Z ostatnim spojrzeniem wokoło mnie ostatecznie osunęłam się na
prześcieradło i poduszki. Zamknęłam oczy. Głupi sen. Nie powinnam pić tego
Mountain Dew podczas kolacji. Zawsze przyprawiał mnie o zdenerwowanie.
I nagle pognałam w ucieczce.
Wiedziałam, wiedziałam, co znaczył sen.
Nie uciekałam przed czymś. Biegłam do kogoś.
Translate_Team