Pochyły krzyż 1943r.1-11 str.-51-52
Listopad& Zaduszki, i lat cztery już mija.
Mogiła zapadła nieznana, niczyja.
Posępna i ciężka mgła bieleje wokół.
Kładąc krople rosy na rozmiękły sokół.
Z drzew liście opadłe, zeschłe i sczerniałe.
Jako krew zastygła na Ojczyzny chwałę.
Nad pochyłym krzyżem dziś cicho szeleszczą.
Jakąś cichą modlitwą uszy nasze pieszczą.
Niczyja tu ręka pamiętna, pieściwa.
Kwiatów nie położy, ani głowa siwa
A
zą gorącą nie zrosi prochy opuszczone.
Patrząc w przeszłość z bólem przez kurzu zasłonę.
A może przypadkiem podróżny zbłądzony.
Z duszą utęsknioną w te strony zagnany.
Smętnymi oczyma obejmie krzyż mały.
Pochyły i samotny  brzozowy krzyż biały.
A może się wesprze na nim w swej niemocy,
By sił zaczerpać i wytrwania mocy&
I cichym westchnieniem ukołysze łkanie,
Bólu i rozpaczy i serca wołanie.
I rosą grobową ochłodzi z
renice,
Żarzące cierpieniem jak śmierci gromnice
I jęknie boleśnie odchodząc nieznany,
Tułacz swej wiernicy drogiej, ukochanej&
I znów pozostanie samotna mogiła,
Rozwiana, zapadła ziemi ojców bryła
Tylko rdzą przeżarty Chełm na krzyżu zwiśnie,
Tylko orzeł na nim czasem dziwnie błyśnie.
Sczękną stare miecze- echo się rozchodzi,
Szmerem chorągwianych znaków ucho łudzi.
I w szumie bezlistnych drzew chwałę niesie,
I z głębi mogił wstaje i w niebiosa pnie się.
Jak krepowe zwoje zamarły tęsknoty,
Jak zwodniczy obraz minionej pieszczoty.
Jak głosy przebrzmiałe nadziei straconej,
Jak perły przeczyste w ofierze rzucone.
Dziś dla nas nieznany bohater oręża
Walczy mocą ducha i wroga zwycięża.
Nieznana nam postać i nieznane lica,
 Jako nieśmiertelnej Ojczyzny strażnica. Str.52