Zamek błyskawiczny
Już w 1851 roku wynalazca maszyny do szycia, Elias Howe otrzymał patent na
urządzenie służące do zamykania odzieży, jednak sukces jaki odniosła maszyna do szycia
spowodował, że autor przestał się interesować swoim "zamkiem błyskawicznym".
Czterdzieści dwa lata póz
niej, Amerykanin, producent galanterii skórzanej w Chicago,
Whitcomb Judson wprowadził na rynek "Clasp Locker", urządzenie podobne
do patentu Howe. Pokazał on swój wynalazek ("haczykowy zamykacz i otwieracz
do butów") na Wystawie Światowej w Chicago w roku 1893. Jednak ówczesny
suwak nie działał zbyt dobrze (był gruby - ciężko chodził) i słabo się sprzedawał.
W 1902 roku nowy typ zamka wymyślił Holender Hendrikus Van Denzen, krawiec
z Amsterdamu.
Dopiero póz
niej - w roku 1913 Gideon Sundback, szwedzki inżynier z Hoboken w
stanie New Jersey (USA) opatentował swoją wersję zamka błyskawicznego, którą
(prawie w niezmienionej formie) znamy dzisiaj. Powiększył liczbę mocujących
elementów od czterech na calu do dziesięciu lub jedenastu, a ich dwa
naprzeciwległe rzędy łączyły się razem przez suwak. Patent dla "rozłącznego
zapięcia" został nadany w 1917 roku. Sundback zbudował również maszynę
służącą do produkcji nowego zapięcia.
W akceptacji wynalazku pomogła I Wojna Światowa - suwaki pojawiły się najpierw w
wiatroodpornych kombinezonach lotniczych US Navy.
Popularna nazwa "zamek błyskawiczny" pochodzi z Goodrich Company, kiedy firma
zdecydowała się użyć zapięcia Gideona w nowym typie kaloszy i przemianowała
urządzenie. Początkowo jedynie buty i torby na tytoń były zamykane zamkiem
błyskawicznym. Minęło prawie dwadzieścia lat, żeby przekonać przemysł odzieżowy do
szerokiego zastosowania nowego zapięcia. Pomogła w tym kampania reklamowa,
chwaląca zamki błyskawiczne jako idealne dla dzieci, które przy ich pomocy mogą się
ubierać samodzielnie.
Do rozporków męskich spodni użyto suwaka po raz pierwszy dopiero po roku 1935.