_____________________________________________________________________________



Margit Sandemo


SAGA O LUDZIACH LODU


Tom XXVII

Skandal

_____________________________________________________________________________



ROZDZIA� I


- Obudzi�am si�, bo szlocha�am. Ale nie wiedzia�am,
dlaczego p�acz�.
Lekarz ze �le skrywanĄ niecierpliwoŚciĄ wpatrywa� si�
w szczup�Ą, delikatnĄ osóbk�.
- Twoje sny nie sĄ istotne. Czy gdzieŚ ci� boli?
Podnios�a na niego ciemnofio�kowe oczy.
- Nie - odpar�a.
Tak, boli mnie, pomyŚla�a. Ale nie cia�o.
Pokój by� bardzo �adny, jasny, utrzymany w tonacji
szaroŚci i zieleni. Zza okna dobiega� gwar rozmów
kuracjuszy bawiĄcych w uzdrowisku, s�ychaą te� by�o
szemranie �yciodajnego �ród�a.
- Twoi krewni niepokojĄ si� o ciebie, Magdaleno.
Obieca�em im, �e spróbuj� ci pomóc, ale musisz ze mnĄ
wspó�pracowaą. Przesta� wciĄ� mówią o tych przera�ajĄ-
cych snach, których i tak nie pami�tasz.
- Ale przecie� nic innego mi nie dolega!
- To nonsens! Jesz mniej ni� wróbel, jesteŚ wy-
chudzona, blada jak woskowa lalka i tak nerwowa, �e
gdybym upuŚci� na ziemi� szpilk�, podskoczy�abyŚ ze
strachu do góry. Ile masz lat? TrzynaŚcie?
- Tak. W�aŚnie sko�czy�am.
- Hm. UpuŚcimy ci krwi, no i musisz pią wod� ze
�ród�a. SzeŚą szklanek dziennie. Mo�esz teraz wracaą do
swego wuja, pana konsula. I on tak�e bardzo jest o ciebie
niespokojny. PowinnaŚ byą mu niepomiernie wdzi�czna,
�e zabra� ci� tutaj, do naszego pi�kncgo kurortu.
Ko�czĄc rozmow� lekarz uŚmiechnĄ� si� sztucznie, na
moment unoszĄc kĄciki ust. Magdalena uzna�a, �e doktor
przypomina jej zagniewanego kota.
Wysz�a na szerokie, zalane s�o�cem schody. Na tra-
wniku, w eleganckich krzese�kach, przy równie elegan-
ckich stolikach siedzieli kuracjusze. Magdalena z dala
dostrzeg�a charakterystycznĄ sylwetk� dobrze od�ywio-
nego stryja i zawaha�a si�. Stryj poch�oni�ty by� roz-
mowĄ z jakĄŚ paniĄ i dziewczynka nie chcia�a prze-
szkadzaą.
Stryj Julius ju� jĄ jednak zobaczy�, oderwa� d�o� od
srebrnej ga�ki laski i zamacha�, dajĄc znaą, by si� zbli�y�a.
- Oto, droga pani majorowo, nasza ma�a Magdalena.
Dziewczynka uk�oni�a si� pi�knej, ale surowej damie.
- Kochane dziecko - zacz��a majorowa, a s�odycz
w jej g�osie by�a g�sta jak syrop. - Jak to mi�o ze strony
twego stryja, �e zabra� ci� tutaj, do wód Ramlosa! Musi to
byą dla ciebie wielka radoŚą, wprost bajkowe prze�ycie!
Magdalena nie mog�a dopatrzyą si� niczego bajkowego
w prowadzaniu wuja Juliusa po wysypanych �wirem
alejkach i wys�uchiwaniu st�kania i innych naturalnych
odg�osów, jakie z siebie wydawa�, kiedy zjad� zbyt du�o.
W kurorcie nie by�o dzieci, z którymi mog�aby si� bawią,
oprócz jednego okropnego szeŚciolatka, który chy�kiem
skrada� si� za niĄ i ciĄgnĄ� jĄ za d�ugie, ciemne w�osy albo
próbowa� opryskaą b�otem jej Śnie�nobia�e pantalony.
W uzdrowisku Ramlosa przebywali na ogó� starsi
ludzie, cierpiĄcy na prawdziwe lub te� urojone dolegliwo-
Ści. Rozmowy przy obiedzie krĄ�y�y zwykle wokó� wzd�ą
�o�Ądka, �amliwoŚci stawów i cudownych ozdrowie�
suchotników. Panie w ciasno zasznurowanych gorsetach
mdla�y przy stole - nie mog�y wszak w nich bezkarnie
napychaą swych brzuchów, panowie zaŚ dopuszczali si�
przest�pstw, ukradkiem wychylajĄc szklaneczk� ponczu,
czego nie wolno im by�o robią pod �adnym pozorem.
Magdalenie nie pozwalano si� odzywaą, mog�a rozmawiaą
jedynie z doktorem, którego nie lubi�a, dlatego mia�a
wra�enie, �e ktoŚ coraz mocniej zaciska na niej niewidzial-
ny pancerz. Nie potrafi�a napawaą si� pi�knym otocze-
niem ani te� docenią elegancji uzdrowiska. Trawi� jĄ
smutek i przygn�bienie.
Ale w�aŚciwie w domu tak�e czu�a si� ostatnio podob-
nie. Od czasu... Tak, od kiedy? Nie mog�a jeŚą, ba�a si�
zasnĄą...
- Ach, zapomnia�am o parasolce! Zostawi�am jĄ na
werandzie! - wykrzykn��a majorowa.
- Magdalena zaraz jĄ przyniesie - oŚwiadczy� krótko
stryj Julius.
Dziewczynka i tak ju� wsta�a, wiedzia�a bowiem, �e za
moment us�yszy polecenie, choą w�aŚciwie by�o ono
zb�dne, bo stryj ju� dawno wpoi� w niĄ zasady dobrego
wychowania.
Dom z bia�Ą werandĄ by� naprawd� przeŚliczny.
Pomalowany na �ó�to, w odcieniu takim jak majĄ kur-
cz�ta, otoczony krzewami bzu, z których zwiesza�y si�
ci��kie, niebieskoliliowe kiŚcie kwiatów, doskonale har-
monizujĄce z barwĄ Ścian. Wszystko tutaj by�o takie
pi�kne! I tak przera�liwie nudne!
Kiedy ju� schodzi�a w dó� po stopniach werandy,
trzymajĄc w d�oni ró�owĄ parasolk�, rozleg�o si� nagle
rozpaczliwe wo�anie o pomoc.
Zza rogu, kierujĄc si� w stron� schodów, wy�oni� si�
osobliwy ekwipa�.
Na wózku inwalidzkim siedzia� starszy m��czyzna.
Kurczowo trzyma� si� por�czy i wydawa� krótkie, urywa-
ne okrzyki, szeroko otwierajĄc bezz�bne usta. Wózek
popycha�, wprawiajĄc go przy tym w nieprawdopodobny
p�d, ch�opiec mniej wi�cej w wieku Magdaleny. Z weso�ej
twarzy ch�opca wprost bi�a radoŚą wywo�ana osiĄg-
ni�ciem takiej pr�dkoŚci. Pojazd ostro skr�ci� i zahamo-
wa� gwa�townie tu� przy schodach. Staruszkiem szarp-
n��o do przadu, pochyli� si� pod niepokojĄcym kĄtem,
ale ch�opiec natychmiast go podtrzyma� i bez trudu
ustawi� w pionie. Starzec by� do tego stopnia wstrzĄŚ-
ni�ty, �e móg� wydobyą z siebie zaledwie kilka nie-
zrozumia�ych d�wi�ków, które mia�y omaczaą oburze-
nie.
- Nie ma za co dzi�kowaą - promiennie jak s�o�ce
uŚmiechnĄ� si� ch�opiec. - Ale gotów jestem si� za�o�yą,
�e nigdy tak pr�dko nie jecha�eŚ!
Z g��bi domu wybieg� doktor i natychmiast zajĄ� si�
staruszkiem, nie przestajĄc czynią wyrzutów ch�opcu.
Puco�awate piel�gniarki w wykrochmalonych fartuchach
pospieszy�y z pomocĄ, przekrzykujĄc si� nawzajem i czy-
niĄc znak krzy�a.
Magdalena zatrzyma�a si� na najni�szym stopniu i nie
spuszcza�a wzroku z ch�opca. Mia� jasne, zwichrzone,
niepos�uszne w�osy i naj�ywsze oczy, jakie zdarzy�o si� jej
kiedykolwiek widzieą.
On chyba nie mo�e byą chory, pomyŚla�a.
Bo te� i wcale tak nie by�o. Za ch�opcem podĄ�a�
doros�y m��czyzna, poruszajĄcy si� o kulach.
- Ale�, Christerze! - powiedzia� karcĄca, ale Mag-
dalena dos�ysza�a nutk� weso�oŚci pobrzmiewajĄcĄ w jego
g�osie. Jej samej z trudem udawa�o si� zachowaą powag�,
z ca�ej si�y musia�a zaciskaą usta, by nie wybuchnĄą
Śmiechem.
Ale wyraz oczu jĄ zdradzi�. Ch�opiec, Christer, do-
strzeg� jĄ i wymienili rozbawione spojrzenia. Nie zwraca�
uwagi na oburzonĄ gromadk� i patrzy� na Magdalen�
z wyra�nym uwielbieniem.
- Ach, ojcze! Ojcze, popatrz tylko! Czy widzia�eŚ
kiedyŚ w �yciu coŚ pi�kniejszego? Wydaje mi si�, �e jĄ
kocham!
- Ale�, Christerze! - powtórzy� ojciec, a Magdalena
nabra�a pewnoŚci, �e to wyra�enie towarzyszy�o ch�opcu
przez ca�e �ycie. - Kochany Christerze, nie wolno si� tak
zwracaą do m�odej damy. Prosz� wybaczyą mojemu
synowi, panienko, jest z natury impulsywny, ale niech mi
panna wierzy, nikomu nie chce wyrzĄdzią krzywdy.
Magdalena sta�a niby wmurowana, nie mog�a si�
poruszyą ani odezwaą. By�a jakby zaczarowana przez dwu
nowo przyby�ych. Oczy ojca, spoglĄdajĄce tak �yczliwie.
A ch�opiec... Zwraca� si� do ojca na "ty". Magdalenie
nigdy nie pozwolono by na takĄ poufa�oŚą!
GdzieŚ w podŚwiadomoŚci od dawna ju� s�ysza�a
uporczywie dra�niĄcy, surowo zagniewany g�os:
- Magdaleno! Magdaleno! Czy przyniesiesz wreszcie
t� parasolk� majorowej, czy nie?!
Z premedytacjĄ postanowi�a jednak zignorowaą stryja
Juliusa. Pragn��a mieą t� chwil� wy�Ącznie dla siebie,
nawet jeŚli pó�niej przyjdzie jej ponieŚą kar�.
Ale nie mog�a ju� d�u�ej tak staą. Rzuciwszy ostatnie
nieŚmia�e spojrzenia na Christera, pobieg�a tam, gdzie
oczekiwa� jĄ ma�y, prywatny dzie� sĄdu.
- Przepraszam, ojcze, ale na widok wózka nie mog�em
si� powstrzymaą - us�ysza�a za sobĄ.
Jak nale�a�o si� spodziewaą, wymierzono jej kar�:
zakazano opuszczaą pokój. Stryj Julius, chcĄc jeszcze
bardziej upokorzyą Magdalen�, mocno z�apa� jĄ za w�osy
przy uchu i na oczach przypatrujĄcych si� temu z gniewnĄ
satysfakcjĄ goŚci uzdrowiskowych poprowadzi� do Środ-
ka.
Kiedy mijali Christera i jego ojca - ich twarze by�y
jedynymi, na których malowa�a si� sympatia - ch�opiec
zdĄ�y� szepnĄą:
- Nic si� nie martw! Pomog� ci, bo umiem czarowaą!
Oszo�omiona, zdumiona, lecz, ach! jaka wdzi�czna
nieznajomemu za te s�owa, Magdalena podda�a si� uŚcis-
kowi �elaznej r�ki i pozwoli�a zaprowadzią do swego
pokoju.
Ura�ony, dotkni�ty do �ywego stryj zamknĄ� drzwi na
klucz.


Christer pomaga� ojcu zakwaterowaą si� w uzdrowisku
Ramlosa.
Ch�opiec pozostawa� we wspania�ych, serdecznych
stosunkach ze swymi rodzicami: spokojnym, zrównowa-
�onym inwalidĄ Tomasem i szalonĄ, choą na razie
oswojonĄ TulĄ z Ludzi Lodu. Przez szesnaŚcie lat swego
ma��e�stwa z Tomasem Tula sprawowa�a si� wr�cz
wzorowo. Czasami jedynie, przebywajĄc sam na sam
z synem Christerem, uchyla�a rĄbka tajemnicy i zdradza�a,
co dzieje si� w jej myŚlach i sercu.
Tula i Christer byli najlepszymi kompanami pod
s�o�cem. Tomas nie wiedzia�, i tak chyba by�o najlepiej, �e
to w�aŚnie ona podsuwa�a ch�opcu niezwyk�e pomys�y
w czasie ich przyjacielskich pogaw�dek.
Synowi wyjawi�a tajemnic�, �e umie czarowaą. Opo-
wiada�a mu zadziwiajĄce historie o Ludziach Lodu, do
których wszak i on nale�a�, a czasami pokazywa�a mu
najprostsze magiczne sztuczki, wprawiajĄce ma�ego
w kompletne os�upienie. Szybko zrozumia�a, jak bardzo
magia zafascynowa�a Christera, przesta�a wi�c si� "chwa-
lią" i prosi�a, by o wszystkim zapomnia�. OczywiŚcie
proŚba ta pozosta�a bez echa.
Nie pyta� ju� co prawda o �adne czarodziejskie tajem-
nice ani te� sam o nich nie mówi�. By� jednak Świ�cie
przekonany, �e w�aŚnie on jest nast�pnym w rodzie, tym,
który ma dalej przekazaą dziedzictwo, Śmia�o i wytrwale
ąwiczy� si� wi�c na wszystkim, co tylko nasun��o mu si�
przed oczy.
Kiedy mia� szeŚą lat, próbowa� zmusią podwórzowego
psa, by wzbi� si� w powietrze i lata� rnachajĄc uszami.
OczywiŚcie, nic mu z tego nie wysz�o, ale Christer da�by
sobie g�ow� uciĄą, �e zwiesz� unios�o si� o milimetr nad
ziemi�, no i zamacha�o uszami. Chyba wszyscy to widzieli?
Doprawdy, Christer wiele potrafi� sobie wmówią.
W wieku lat siedmiu wystraszy� kuchark�, kiedy
wszed� do kuchni i wymamrota� jakieŚ gro�nie brzmiĄce
s�owa nad jej consomme. Dzia�o si� to, rzecz jasna, na
Bergqvara, dworze hrabiego Possego, gdzie zwyk�y rosó�
nazywano consomme. Ch�opiec móg� wchodzią i wychodzią
z kuchni, jakby by� jednym ze s�u�by, bo Tula cz�sto
pomaga�a podczas szczególnie gorĄrzkowych przygoto-
wa� do przyj�ą, a wówczas Christer zawsze jej towarzy-
szy�. Tym razem by� przeŚwiadczony, �e dzi�ki wypowie-
dzianym przez niego nad garnkiem czarodziejskim for-
mu�om wszystkim, którzy zasiĄdĄ przy stole w wielkiej
jadalni i skosztujĄ zupy, zmieni si� nagle kolor w�osów.
Chcia� po prostu sprawdzią, czy b�dzie im z tym do
twarzy, niczego wi�cej nie mia� na myŚli. OczywiŚcie
w jadalni nic takiego nie zasz�o, a�e Christer by� zdania, �e
winna jest kucharka, która przerwa�a mu odmawianie
najskuteczniejszego zakl�cia.
Wszelkie gus�a i czarodziejskie formu�y by�y na ogó�
wymyŚlane przez niego samego, bo Tula mia�a doŚą
rozumu, by nie wtajemniczaą syna w najpowa�niejsze
praktyki magiczne.
NiezliczonĄ iloŚą razy usi�owa� hipnotyzowaą ludzi i,
rzecz jasna, wszelkie próby pozostawa�y bezowocne.
Wcale si� tym jednak nie przejmowa�. Jego wiara we
w�asne si�y by�a wprost niespotykana. Kiedy zarzĄdca
dworu porzĄdnie wy�aja� go za to, �e pozaplata� koniom
ogony w "czarodziejskie warkoczyki", które oczywiŚcie
w �aden sposób na nic nie podzia�a�y, Christer odwróci�
si� ku niemu, gro�nie marszczĄc przy tym brwi, i skiero-
wa� w jego stron� wyimaginowany pistolet. "Pif paf! Ju�
nie �yjesz!" zagrzmia�, Świ�cie przekonany o mocy swoich
s�ów. ZarzĄdca okaza� si� cz�owiekiem nie pozbawionym
poczucia humoru i w�Ączy� si� do zabawy dziesi�ciolatka.
Teatralnym ruchem osunĄ� si� na ziemi�. Na ten widok
Christer otworzy� usta ze zdziwienia i stanĄ� jak wryty. Ju�
chcia� biegiem opuŚcią stajni�, ale uzna�, �e ca�a od-
powiedzialnoŚą za to, co si� sta�o, spoczywa w�aŚnie na
nim. Odmówi� kilka starannie dobranych fotmu� nad
nieszcz�Śnikiem, który "zaraz powróci� do �ycia". Ku
wielkiej uldze Christera.
Ch�opiec dozna� jednak prawdziwego wstrzĄsu. W is-
tocie, odziedziczy�em niebezpieczne talenty, myŚla� pod-
niecony, a� zach�ystujĄc si� powietrzem. Musz� post�po-
waą bardzo ostro�nie!
Pó�niej nie ucieka� si� wi�c do tak drastycznych
Środków. Natomiast to, �e nast�pnego lata warzywa babci
Gunilli wspaniale obrodzi�y, by�o wy�Ącznie jego zas�ugĄ.
Niewa�ne, �e Gunilla kaza�a przywie�ą ze stajni ca�y wóz
najlepszego nawozu. A czy nie dzi�ki niemu, Christerowi,
dziadkowi Erlandowi ustĄpi� ból w ramieniu? Przecie� to
on nasmarowa� kawa�ek drewna skomponowanĄ przez
siebie leczniczĄ maŚciĄ i wypowiedzia� magiczne s�owa,
a ludzie przypisywali ten cud fali upa�ów, jaka wtedy
wystĄpi�a. G�upcy!
Naturalnie nic nikomu o tym nie mówi�, wszelkie
swoje osiĄgni�cia trzyma� w sekrecie. To w�aŚnie on by�
nast�pnym wybranym, tak, wybranym, nie dotkni�tym,
bo przecie� nic nie mo�na zarzucią jego urodzie. Mama
by�a dotkni�ta, mówi�a mu o tym, a on nie raz dostrzega�
tego dowody. Tula zmienia�a si� w miar� up�ywu lat, sama
to powtarza�a, a ojciec i Christer musieli przyznaą jej racj�.
Mo�e nie by�a ju� tak �adna jak kiedyŚ, lecz o wiele
bardziej fascynujĄca. Zdarza�o si�, �e oczy b�yszcza�y jej
czarodziejskim Świat�em, jak gdyby by�y ze z�ota, i mia�a
w sobie coŚ diabelskiego, nieziemsko pociĄgajĄcego, co
sprawia�o, �e ludzie si� za niĄ oglĄdali. W�osy bardzo jej
Ściemnia�y. Christer pami�ta�, �e kiedyŚ by�y prawie
z�ocistoblond. Teraz Tula sta�a si� zdecydowanie ciemnĄ
blondynkĄ, ale to w niczym nie szkodzi�o, bo przecie� by�a
jego matkĄ, najwspanialszym cz�owiekiem na Świecie!
I taka dobra dla ojca! Jak mi�o by�o patrzeą na
rodziców, gdy przebywali razem, widzieą, z jakĄ mi�oŚciĄ
i czu�oŚciĄ odnoszĄ si� do siebie nawzajem. Matka,
nale�Ąca raczej do osób niecierpliwych, niespokojnych
duchów, troszczy�a si� o ojca szczególnie ostatnio, kiedy
jego schorowane cia�o zaczĄ� dr�czyą reumatyzm. Choro-
ba by�a nast�pstwem wielu lat sp�dzonych przez Tomasa
na ma�ym wózku, kiedy to nara�ony by� na przeciĄgi
i zimno. Matka przygotowywa�a maŚci do smarowania
jego obola�ych stawów, ale brakowa�o jej sk�adników.
Christer s�ysza� raz, jak pod nosem z�orzeczy�a Heikemu,
który nie zgodzi� si� na oddanie jej skarbu Ludzi Lodu.
S�ysza� tak�e, jak mamrota�a coŚ d�ugo i monotonnie nad
cia�em ojca, i wydawa�o si�, �e to troch� pomaga�o, ale nie
ca�kiem.
Dlatego w�aŚnie zdecydowano, �e Tomas powinien
wyjechaą do wód. Propozycja pobytu nad �ród�em
Ramlosa pad�a z ust hrabiego Arvida Mauritza Possego,
towarzysza Tuli z dzieci�cych lat, obecnie jednego z naj-
wa�niejszych ludzi w Szwecji. I Tula, która gotowa by�a
przychylią nieba Tomasowi, przysta�a na wyjazd syna
wraz z ojcem. Ona sama nie mog�a im towarzyszyą, bo
w�aŚnie wyprowadzali si� z Bergqvara. O tym jednak
opowiemy pó�niej, na razie najwa�niejszy jest pobyt
w uzdrowisku Ramlosa.


Ma�a Magdalena Backman siedzia�a na brzegu �ó�ka,
trzymajĄc d�onie splecione na podo�ku. BezmyŚlnie ma-
cha�a skrzy�owanymi nogami. By�a ju� bezgranicznie
wyczerpana tysiĄcem wymaga�, które jej stawiano.
Nagle rozleg�o si� dyskretne pukanie.
Przera�ona podnios�a g�ow�, ale zobaczy�a jedynie
czyjĄŚ r�k�. KtoŚ zdecgdowanie, chocia� cicho, stuka�
w szyb�. Pora by�a )u� doŚą pó�na, w�aŚciwie wieczór, ale
jasno jak w dzie�.
Magdalena wsta�a z �ó�ka z wahaniem, podesz�a do
okna i spojrza�a w dó�.
Tak, to by� Christer, ten ch�opiec. Dawa� jej znaki, �eby
otworzy�a okno.
L�kliwie obejrza�a si� do ty�u, wiedzia�a jednak, �e stryj
Julius siedzi teraz w salonie i w towarzystwte innych
panów popija poncz. Szum g�osów dociera� a� tu, do jej
pokoju, s�ychaą te� by�o wybuchy Śmiechu i paplanie
kobiet dobiegajĄce z sĄsiedniego pomieszczenia. Zwykle
wystraszona Magdalena wyjĄtkowo zapomnia�a o swoim
l�ku i niecierpliwie mocowa�a si� z okiennymi haczykami.
Wreszcie okno otworzy�o si� na oŚcie�.
- Wyjd� - szepnĄ� Christer.
Nerwowo rozejrza�a si� doko�a.
- GrajĄ w karty, zacz�li w�aŚnie nowĄ parti� - u-
spokoi� jĄ. - Ale czy dla pewnoŚci nie mo�esz przygoto-
waą �ó�ka?
- Przygotowaą?
- U�ó� coŚ na nim tak, �eby wyglĄda�o, �e to ty tam
Śpisz.
Magdalena zrozumia�a, o co mu chodzi. Ach, jakie to
emocjonujĄce!
Szybko wzburzy�a poŚciel i znów na palcach podesz�a
do okna.
- Ale jak mam stĄd wyjŚą? Stryj Julius zamknĄ� drzwi
na klucz i zabra� go ze sobĄ.
- OczywiŚcie przez okno! Chod�, z�api� ci�!
KuszĄco wyciĄgnĄ� w gór� r�ce.
- Ale...
MyŚli wirowa�y jej w g�owie w dzikim p�dzie. WspiĄą
si� na parapet? Spódnice? Czy trzeba je przytrzymaą? Jak
mam...
- Teraz zeskocz! Nie jest wysoko!
W istocie, okno umieszczone by�o doŚą nisko nad
ziemiĄ, ale Magdalena za wszelkĄ cen� chcia�a wyjŚą na
zewnĄtrz jak najbardziej elegancko, zachowujĄc wszelkie
zasady przyzwoitoŚci, próbowa�a si� jakby wyczo�gaą, no
i rezultat okaza� si� najgorszy z mo�liwych. Spódnice
podsun��y jej si� do góry i bezw�adnie wylĄdowa�a
w obj�ciach ch�opaka.
- JesteŚ lekka jak piórko - rzek� ze zdumieniem.
- Co ty w�aŚciwie jesz? Py�ek kwiatów?
Od momentu, kiedy spocz��a w jego mocnych ch�opi�-
cych ramionach, Christer zosta� jej bo�yszczem, bohate-
rem marze�. Magdalena by�a bardzo, bardzo samotnym
dzieckiem.
Ostro�nie postawi� jĄ na ziemi i ujĄ� za r�k�. Pobiegli
po wilgotnej od rosy trawie, kryjĄc si� wŚród buków
rosnĄcych za domem, a� nabrali pewnoŚci, �e z �adnego
budynku stojĄcego w uzdrowiskowym parku nikt ich nie
zobaczy.
- Nie mog� zostaą z tobĄ d�ugo - szepn��a Mag-
dalena. - Co prawda stryj Julius nigdy do mnie nie
zaglĄda, ale mo�e us�yszeą, jak b�d� si� wspina�a z po-
wrotem.
- JakoŚ sobie z tym poradzimy.
Ach, jakie to ciekawe, jakie intrygujĄce! Magdalena
by�a tak podekscytowana, �e brakowa�o jej tchu w pier-
siach. Ch�opiec przyprowadzi� jĄ do sĄgu drewna, przygo-
towa� dla nich siedzisko, a potem wyjĄ� z kieszeni
chusteczk� do nosa i wytar� do czysta drewniane bale.
Magdalena usiad�a ostro�nie, z uczuciem, �e bierze udzia�
w czymŚ naprawd� skandalicznym, ale wcale tego nie
�a�owa�a.
- Wiesz, jutro ju� wracam - wyjaŚni� Christer. - A
musia�em z tobĄ porozmawiaą, bo tak paskudnie si�
wobec ciebie zachowa�em. Chcia�em to naprawią.
Dziewczynka prze�ywa�a wszystko tak intensywnie,
jakby chcia�a wessaą w siebie ka�dĄ kropl�, ka�dy
okruch tej chwili. S�kate, a mimo wszystko g�adkie
bale, jeŚli mo�na u�yą tak sprzecznych okreŚle�, Świe�o-
zielona zas�ona liŚci, tworzĄca nad ich g�owami sklepie-
nie jakby wytwornej sali, drewno pod palcami, trawa
pod stopami, no i ten ch�opiec obok niej. Nigdy nie
przypuszcza�a, �e mi�dzy dwojgiem ludzi mogĄ prze-
p�ywaą takie prawie namacalne strumienie... Jak gdyby
ktoŚ wbija� w skór� cieniusie�kie igie�ki i wpuszcza�
nimi samĄ przyjemnoŚą! Nie mog�a oderwaą wzroku od
jego niesfornej czupryny, weso�ych, doŚą g��boko osa-
dzonych oczu, zabawnej szczerby mi�dzy z�bami, leciut-
ko zadartego nosa. Jego twarz wydawa�a si� taka har-
monijna, byą mo�e dlatego, �e bi�a z niej prawdziwa,
szczera �yczliwoŚą.
- Czy to prawda, �e umiesz czarowaą? - zapyta�a
nieŚmia�o, czerwieniĄc si� jak piwonia.
Christer usi�owa� zachowywaą si� nonszalancko, ale
nie bardzo mu si� to udawa�o.
- A, o to ci chodzi! E, to nic takiego, nie ma o czym
mówią. - MachnĄ� r�kĄ z udawanĄ oboj�tnoŚciĄ. - Teraz
tylko ty si� liczysz. Dlaczego tu jesteŚ?
Pochyli�a g�ow�. Tak bardzo nie chcia�a, by ten
przemi�y ch�opiec odje�d�a�.
- TwierdzĄ, �e musz� byą chora, bo nie jem. Ale to nie
jest prawda. Po prostu bardzo si� boj�.
Christer uzna�, �e nigdy jeszcze nie widzia� tak Ślicz-
nych, zgrabnych stóp w wysokich, zapinanych na guziki
trzewiczkach. UjĄ� jĄ za r�k�.
- Czego si� boisz?
Jak gorĄca i mocna by�a jego d�o�!
- Nie wiem. Boj� si� swoich snów.
- Takie sĄ okropne?
- Tak. Ale nigdy ich nie pami�tam. Mam wra�enie,
jakby... jakby próbowa�y si� przede mnĄ chowaą.
Christer zrobi� mĄdrĄ min�.
- Doskonale to rozumiem. MyŚl�, �e wcale nie snów
si� boisz, tylko czegoŚ innego. SĄdz�, �e w twoim �yciu
jest jakaŚ mroczna plama.
Sam tego nie wymyŚli�. S�ysza�, jak kiedyŚ Heike mówi�
coŚ podobnego, ale brzmia�o to tak tajemniczo, �e
postanowi� przyjĄą t� teori� za w�asnĄ.
Jego s�owa bardzo wzburzy�y dziewczynk�.
- Nie mów tak. Przez to boj� si� jeszcze bardziej.
- Czy to znaczy, �e w twoim �yciu naprawd� jest jakaŚ
mroczna plama?
- SkĄd mog� to wiedzieą! - zawo�a�a zrozpaczona.
- Ach, jak bardzo chcia�abym umrzeą!
- O, nie! - j�knĄ� Christer. - Tak nie wolno ci
mówią! JesteŚ naj�adniejszĄ osobĄ, jakĄ widzia�em!
Odetchn��a g��boko, jego s�owa sprawia�y jej tyle
radoŚci.
- Nie, dosz�am do wniosku, �e mimo wszystko wcale
nie chc� umieraą - powiedzia�a zamyŚlona. - Stwier-
dzi�am to ju� podczas podró�y tutaj - ciĄgn��a Mag-
dalena, odbierajĄc Christerowi radosnĄ satysfakcj�, która
ogarn��a go na myŚl, �e to jego ingerencja tak radykalnie
zmieni�a nastawienie dziewczynki do �ycia.
- Ach, tak? - odezwa� si�, nagle jakby przygaszony.
- Tak, kiedy jechaliŚmy, ucwa�o si� ko�o i powóz
zatrzyma� si� tu� nad przepaŚciĄ. Wczepi�am si� wtedy
mocno w oparcie, bo zrozumia�am, �e jednak mimo
wszystko chc� prze�yą. Wypadek sko�czy� si� tragicznie,
gdy� kosz wuja Juliusa, po brzegi wype�niony jedzeniem,
potoczy� si� w przepaŚą. Na szcz�Ście okaza�a si� wcale nie
na tyle g��boka, by stangret nie móg� spuŚcią si� w dó�
i pozbieraą serów i kie�bas, rozsypanych po ca�ym zboczu.
Christer wybuchnĄ� Śmiechem. Dziewczynka mia�a
poczucie humoru! Byta... by�a cudowna! Ma�y, zgrabny
nosek, do�eczki w policzkach, promienne oczy. Ach, jak�e
jĄ kocha�!
- I�e... ile masz lat? - spyta�a zawstydzona.
- Ja? Zaraz policzymy! Urodzi�em si� w tysiĄc osiem-
set osiemnastym, �atwo to zapami�taą. A teraz mamy rok
tysiĄc osiemset trzydziesty trzeci... Pi�tnaŚcie, nie chce byą
inaczej.
wietnie o tym wiedzia�, ale pragnĄ� jak najd�u�ej
p�awią si� w jej podziwie. Wydawa�o mu si�, �e dziew-
czynce bardzo imponuje jego doros�oŚą.
- Gdzie mieszkasz? Tak naprawd�, nie tu, w uzdrowi-
sku.
Skrzywi�a si�.
- Mieszkamy w ogromnym domu niedaleko Sztok-
holmu. Dom jest przera�liwie wielki i wspania�y. Stoi
w parku tak rozleg�ym, �e mo�na w nim zab�Ądzią. Ale
otacza go wysokie ogrodzenie i przez to czuj� si� tak,
jakbym mieszka�a w klatce.
A wi�c jest bogata. Christer westchnĄ� w g��bi duszy.
Jego rodzicom daleko by�o do zamo�noŚci...
Przerwa�a mu sm�tne rozmyŚlania.
- A ty gdzie mieszkasz, Christerze?
Wypowiedzia�a jego imi�! Odrobin� sepleniĄc, swoim
jasnym, czystym g�osem wymówi�a jego imi�! Czu�, �e
jeszcze chwila, a umrze ze szcz�Ścia.
Nonszalancko machnĄ� d�oniĄ.
- O, ja... mieszkam w Wexio. Ale teraz, w tych dniach,
w�aŚnie si� stamtĄd wyprowadzamy. ZresztĄ przenosimy
si� w okolice Sztokholmu.
- Naprawd�? - rozjaŚni�a si� dziewczynka. - Kim
jest twój ojciec? Wyda� mi si� bardzo mi�y.
Christer zwalczy� pokus�, by uczynią ojca bogatszym,
ni� by� w rzeczywistoŚci.
- Tak, to najlepszy ojciec na Świecie. Zajmuje si�
wyrabianiem instrurnentów muzycznych. Jest bardzo
zdolny.
- A twoja matka? Czy i ona jest równie mi�a?
- Mama? O, tak! - RozeŚmia� si�. - Jest ca�kiem
szalona. Ona dopiero umie czarowaą! Okropnie mnie
rozpieszcza, a ja jĄ wprost ubóstwiam!
W tym momencie uŚwiadomi� sobie, �e g�os Mag-
daleny brzmi jakoŚ dziwnie smutno. Potwierdzi�y to zaraz
jej s�owa:
- Jaki jesteŚ szcz�Śliwy, Christerze!
Ze wspó�czuciem popatrzy� jej g��boko w oczy.
- Czy twoi rodzice nie sĄ dla ciebie dobrzy?
- Nie wiem - powiedzia�a �a�oŚnie. - Nie znam ich.
- Nie znasz swoich rodziców?
- Nie, to niezupe�nie tak. Moja matka... ona nie jest
naprawd� mojĄ matkĄ, bo moja prawdziwa matka nie �yje.
To tylko macocha. Na pewno jest mi�a, nigdy nie by�a dla
mnie niedobra. Ale ja... Jak mog� dobrze znaą kogoŚ, kto
zaglĄda do mnie dwa razy dziennie, ca�uje w czo�o i pyta,
czy wszystko w porzĄdku? Kto wieczorem zostaje na pó�
godziny, by ze mnĄ "przebywaą"? Ona nie ma mi nic do
powiedzenia, ja te� nie umiem z niĄ rozmawiaą, wszystko
jest takie sztuczne, takie wymuszone!
- A twój ojciec?
Magdalena odwróci�a g�ow�.
- Nigdy go nie widuj�. Na ogó� nie ma go w domu,
a kiedy jest, wita si� ze mnĄ oboj�tnie. D�ugo by� na mnie
z�y za to, �e nie jestem ch�opcem, ale wreszcie urodzi� mu
si� syn, na którego tak czeka�. Do niego nawet si� odzywa
i czasami uŚmiecha. Ojciec jest radcĄ handlowym.
Christer nie mia� poj�cia, co to oznacza, ale nie chcia�
pytaniem ujawniaą swej ignorancji. Ale, tak czy inaczej,
musia�o to byą jakieŚ wa�ne stanowisko, nazwa brzmia�a
bardzo dumnie.
- Czy to znaczy, �e nikt si� o ciebie nie troszczy?
- Owszem, dziadek, ojciec matku. Jest bardzo dobry.
Ale to ju� staruszek, niedos�yszy i niedowidzi, trudno
z nim rozmawiaą.
Christer z powagĄ kiwnĄ� g�owĄ.
- Rozumiem. Starzy ludzie potrafiĄ byą naprawd�
wspaniali, prawda? Ja i mój pradziadek Świetnie si�
rozumieliŚmy, ale on zmar� w zesz�ym roku. Bardzo nad
tym bola�em, ciĄgle zresztĄ mi go brakuje.
Magdalena uŚcisn�la jego r�k�.
- JesteŚ taki sympatyczny, Christerze. Czy nie móg�-
byŚ tu zostaą?
- Zosta�bym, gdybym móg� - zapewni� jĄ �arliwie.
- Ale potrzebny jestem mamie przy przeprowadzce.
A jaki jest twój stryj Julius? Sprawia wra�enie cz�owieka
bardzo surowego.
- Bo taki te� i jest. Nie wiem, dlaczego mnie tu zabra�.
Nigdy dotĄd go nie obchodzi�am. Chyba �e chcia� mieą
kogoŚ na pos�ugi, w�aŚciwie ca�y czas up�ywa mi na
spe�nianiu jego polece�.
- A twój m�odszy brat?
Westchn��a, jakby zniecierpliwiona.
- OczywiŚcie, lubi� go, ale on ma dopiero rok. ZresztĄ
nie pozwalajĄ mi si� do niego zbli�aą, bo myŚlĄ, �e mam
suchoty! A to nieprawda!
Szczerze mówiĄc, Christer równie� by� zdania, �e
dziewczynka musi mieą s�abe p�uca, taka by�a chuda
i bledziutka. Teraz jednak lepiej jĄ zrozumia�. RoŚlina, nie
piel�gnowana, wi�dnie. PojĄ�, �e Magdalena ma pi�kne
stroje, w sensie materialnym niczego jej nie brakuje, ale
gdzie w tym wszystkim ludzkie uczucie, mi�oŚą i sym-
patia?
- Musisz byą bardzo samotna - wyrwa�o mu si�.
SpuŚci�a wzrok.
- Tak - szepn��a. - Cz�sto myŚl� o tym, kiedy
chodz� po parku, by odrobią "codziennĄ niezb�dnĄ porcj�
ruchu". Moim jedynym przyjacielem jest ma�y piesek.
Nazywa si� Sasza i teraz bardzo za nim t�skni�. Mam
nadziej�, �e nikt go nie krzywdzi - zasmuci�a si�, lecz po
chwili zda�a�a oderwaą si� od przykrych myŚli. - Ale ty
mówi�eŚ, �e umiesz czarowaą - powiedzia�a z uŚmiechem.
- Zaczaruj moje �ycie, Christerze! Spraw, by odesz�y
koszmary, które mnie dr�czĄ nocĄ!
Christer niech�tnie przypomnia� sobie, jak to stara� si�
sprawią, by z talerza znikn��a znienawidzona owsianka.
Wykona� wtedy kilka magicznych ruchów nad obrzyd�Ą
papkĄ, ale sko�czy�o si� na tym, �e ojciec solidnie si�
rozgniewa� i kaza� mu Ścieraą Ślady owsianki ze Ścian i jego
w�asnych w�osów.
- Postaram si� - gorĄco zapewni� Magdalen�. - Mo-
�esz mi zaufaą. MojĄ najsilniejszĄ stronĄ jest w�aŚnie magia
abstrakcyjna. PoŚwi�c� t� noc na czary i odmawianie
zakl�ą. Postaram si� sprawią, by twoi rodzice zauwa�yli,
jakĄ wspania�Ą, lecz jak bardzo samotnĄ osóbk� majĄ
w domu. Odp�dz� te� twoje z�e sny. Co prawda do takich
czarów u�ywam zwykle kadzid�a, ale tutaj to niemo�-
liwe...
Na moment powróci� myŚlĄ do dnia, kiedy to
o ma�y w�os nie puŚci� z dymem domu Erlanda
próbujĄc za pomocĄ czarów uleczyą dziadka z bólu
g�owy, który zawsze dr�czy� go w poniedzia�ki. Po
tamtym wydarzeniu Christer postanowi� nigdy ju� nie
pos�ugiwaą si� kadzid�em, zw�aszcza �e babcia Gunilla
stwierdzi�a, �e dziadek sam jest winien swoim bólom
g�owy, z w�asnej woli czerpie je z flaszki z gorza�kĄ.
Mówi�a jednak o tym z czu�oŚciĄ, bo sama pozwala�a
dziadkowi na mi�e chwile sp�dzane w towarzystwie
butelki w niedzielne wieczory. Dziadek by� przecie�
taki dobry i nie robi� nic z�ego. Krzywdzi� jedynie
w�asnĄ g�ow�, która ju� wczeŚniej nie by�a do ko�ca
w porzĄdku.
- JeŚli nie u�yjesz kadzid�a, to jak masz zamiar
zaczarowaą moje sny? - nieŚmia�o zapyta�a Magdalena,
w jej g�osie pobrzmiewa� zachwyt.
- No... - Christer by� nieco zak�opotany. - Trudno
to wyjaŚnią komuŚ, kto nie jest wtajemniczony. Znam
pewne magiczne formu�y.
Tak, tak, rzeczywiŚcie mia� w zanadrzu kilka formu�
ale czy by�y one magiczne? Sam je wymyŚli�, Tula by�a
doŚą rozsĄdna, by nie zdradzaą mu najwa�niejszych
tajemnic.
Magdalena popatrzy�a na niego wzrokiem pe�nym
oddania i Christer uzna�, �e jego wielkoŚą przekroczy�a
wszelkie granice. By� niezwyci��ony, niez�omny, móg�
wszystko!
- Zaufaj mi - powiedzia�, delikatnie klepiĄc jĄ po r�ce.
- Moje czary nigdy nie zawiod�y.
Ha! Nie zadzia�a�y nawet jeden jedyny raz! Skutkowa�y
wy�Ącznie w wyobra�ni Christera.
- Jak to mo�liwe, �e umiesz czarowaą? - zapyta�a po
dzieci�cemu naiwnie.
- To w�aŚciwie tajemnica - odpar� mistycznie g�u-
chym g�osem. - Ale tobie mog� o tym powiedzieą.
Pochodz� z rodu zwanego Lud�mi Lodu.
- Ach, jak to gro�nie brzmi!
- Tak, wielu z moich przodków to czarownicy i wie-
d�my. Niektórzy sp�on�li na stosie, ale wi�kszoŚą to
wspaniali, dobrzy ludzie. Mam krewniaka, który ma na
imi� Heike i na czarach zna si� niemal lepiej ode mnie. Ale
to dobre czary, on nie zajmuje si� czarnĄ magiĄ. Ja tak�e
nie.
- Jaki ty jesteŚ dobry!
Christer omal nie powiedzia� "tak", ale w por� ugryz�
si� w j�zyk.
- Tacy po prostu jesteŚmy - oŚwiadczy� z dumĄ. - I nic
tego nie zmieni. Ale zaczyna si� ju� robią ch�odno. Nie
mo�esz si� przezi�bią.
Wsta�a bardzo niech�tnie.
- Nie chc�, �ebyŚ wyje�d�a�. Moje �ycie b�dzie teraz
jeszcze bardziej puste!
Ch�opiec tak�e by� tego zdania.
- Móg�bym do ciebie napisaą!
Zrazu rozjaŚni�a si�, ale zaraz na jej drobnej, delikatnej
buzi odmalowa� si� smutek.
- Nie, to niemo�liwe. Oni czytajĄ moje listy i znów
zasypaliby mnie oskar�eniami, których ciĄgle musz�
wys�uchiwaą. Pewnie te� nie pozwolĄ mi przeczytaą
twojego listu. Ale mo�e ja mog�abym napisaą do ciebie?
- O, tak! - zawo�a� Christer. - Koniecznie! Musisz mi
opowiedzieą, jak si� miewasz i czy z�e sny przesta�y ci�
dr�czyą. Ale... W�aŚciwie nie wiem, jak nazywa si� to
miejsce, do którego mamy si� przeprowadzią. Le�y na
po�udnie od Sztokholmu, to wszystko.
- A ja mieszkam na pó�noc od miasta. Ale czy nie
mog�abym wykorzystaą twojego starego adresu?
- Ach, oczywiŚcie. A stamtĄd przeŚlĄ mi twój list.
Poda� jej dok�adny adres, a dziewczynka powtórzy�a go
kilka razy, by niczego nie zapomnieą. Oboje podniesieni
na duchu pow�drowali z powrotem do domu. Widzieli
przed sobĄ wspólnĄ przysz�oŚą.
Christer pomóg� Magdalenie wejŚą przez okno do
pokoju. Dziewczynka, dzi�kujĄc mu za wszystko, wyciĄg-
n��a do niego r�ce. Uca�owa� je delikatnie, naŚladujĄc
eleganckich panów. Magdalena westchn��a uszcz�Śliwio-
na i szepn��a:
- Mój przyjaciel!


Konsul Julius Backman z wyczekiwaniem spoglĄda� na
lekarza.
- No i jak?
Rozmowa ta odbywa�a si� ju� nast�pnego dnia. Doktor
przez chwil� obraca� w palcach cygara, zerkajĄe z ukosa na
wielkiego, oty�ego m��czyzn�.
- Dzisiaj wydawa�a si� jakby bardziej radosna, bar-
dziej otwarta. Wyjdzie z tego.
- Doskonale - powiedzia� konsul. - Doskonale! Pro-
sz� mnie o wszystkim informowaą. Jej rodzicom ogrom-
nie zale�y, by znale�ą przyczyny jej niezwyk�ej wprost
s�abowitoŚci.
- Ale� oczywiŚcie, Świetnie to rozumiem. Zdrowie
naszej drogiej Magdaleny jest dla nas wszystkich bardzo
wa�ne, prawda?
- OczywiŚcie, �e tak, oczywiŚcie, �e tak - pokiwa�
g�owĄ konsul Backman. .





ROZDZIA� II


Osiem lat wczeŚniej, w roku 1825, przyjaciel z lat
dziecinnych Tuli, Arvid Mauritz Posse z Bergqvara,
poŚlubi� m�odziutkĄ hrabiank� Louise von Platen. By�a
ona córkĄ jednego z najznamienitszych panów królestwa,
a mianowicie s�ynnego Baltazara von Platena.
Wypada wspomnieą choą par� s�ów o tej osobistoŚci.
Haltazar von Platen przeszed� do historii przede wszys-
tkim jako budowniczy kana�u Gota. Realizacja tego
przedsi�wzi�cia by�a najs�ynniejszym dzie�em jego �ycia,
ale na tym nie ko�czy�y si� jego zas�ugi dla kraju. Za�o�y�
tak�e warsztaty us�ugowe w Motala, s�u�Ące budowie
kana�u, by� cz�onkiem rady pa�stwa i pe�ni� jeszcze wiele
rozmaitych zaszczytnych funkcji. Stworzy� wzorcowe
gospodarstwo w swoim majĄtku Frugarden w Vanersnas,
tam te� narodzi�y si� plany kana�u Gota.
Nie wszystko jednak, czego si� tknĄ�, ko�czy� z jedna-
kowym powodzeniem. Przez pewien czas sprawowa�
funkcj� namiestnika Karla XIV Johana w Norwegii. Nie
mia� przy tym za grosz zrozumienia dla norweskich dĄ�e�
do samodzielnoŚci. Z jego punktu widzenia Norwegia
by�a pa�stwem podleg�ym, wasalem Szwecji, o niczym
innym nie mog�o byą mowy. Von Platen skala� swĄ s�aw�
tak zwanĄ BitwĄ na Rynku. Dzia�o si� to 17 maja 1829
roku. Na Wielkim Rynku w Christianii zebra�a si�
gromada ludzi, by uczcią tak wa�nĄ w historii Norwegii
rocznic�. Nie spodoba�o si� to w�adzom, które zwróci�y
[17 maja 1814 r. uchwalono konstytucj� Norwegii (przyp. t�um.).]
si� do von Platena z proŚbĄ o pomoc. On to w�aŚnie
zezwoli� na wykoszystanie prawa o buncie i do rozp�dze-
nia zgromadzonych u�yto wojska. Naród norweski roz-
sierdzi�o takie post�powanie i pó�niej Karl johan nie wa�y�
si� protestowaą przeciwko obchodom Świ�ta 17 maja.
Baltazar von Platen sta� si� tak bardzo niepopularny
w Norwegii, �e wreszcie musia� zrezygnowaą ze stanowis-
ka królewskiego namiestnika. WczeŚniejsze sukceŚy zna-
komitego starego polityka, dowódcy z czasów wojny
z RosjĄ, posz�y w zapomnienie po Bitwie na Rynku, która
na domiar z�ego mia�a miejsce w ostatnim roku jego �ycia.
Nie tak powinien by� zako�czyą karier�. Niepotrzebnie
zosta� namiestnikiem kraju, którego nie rozumia�. Nie-
stety, ów brak zrozumienia dzieli� z królem, który nie
przypadkiem w�aŚnie jemu powierzy� t� funkcj�. S�aw�
Baltazara von Platena na zawsze okry�y cieniem dramaty-
czne wydarzenia na rynku.
Natomiast jako teŚą wywar� wielki wp�yw na �ycie
rvida Mauritza Possego. Dzi�ki von Platenowi m�ody
Posse otrzyma� wysokie stanowtsko, zwiĄzane z kana�em
Gota.
Szwecji od dawna Śni�a si� droga wodna, która
przeci��aby ca�y kraj ze wschodu na zachód. Ju� Gustaw
Waza wpad� na pomys� wybudowania kana�u, który
pozwoli�by uniknĄą �eglugi wokó� po�udniowych wy-
brze�y Szwecji, a przede wszystkim ominĄą wysokie
i uciĄ�liwe c�a oresundzkie, p�acone Danii. Gustaw Waza
nie doczeka� si� realizacji swoich planów; urzeczywist-
niono je dopiero, kiedy pojawi� si� Baltazar von Platen ze
swym ambitnym projektem.
Mo�na ju� by�o �eglowaą rzekĄ Gota, �ĄczĄcĄ jezioro
Wener z Kattegatem. To jednak nie wystarcza�o, wysoko
postawieni panowie królestwa wciĄ� narzekali, uwa�ajĄc,
�e niezb�dne jest po�Ączenie z Goteborgiem. Twierdzono
jednoczeŚnie, �e tak szeroko zakrojony projekt b�dzie
zbyt trudny do realizacji, no i przede wszystkim zbyt
kosztowny! Nie by�o ko�ca negatywnym komentarzom.
Dopiero kiedy Baltazarowi von Platenowi uda�o si�
zbudowaą kana� Trollhatte, który otworzy� drog� wodnĄ
mi�dzy Gotebargiem a jeziorem Wener, zgodzono si� na
budow� kana�u w ca�oŚci. Sta� si� on dzie�em �ycia von
Platena. W roku 1832 kana� d�ugoŚci stu dziewi�ądziesi�-
ciu kiiometrów, przecinajĄcy Szwecj� od Goteborga na
zachodzie do Sztokholmu na wschodzie, by� gotowy.
�Ączy� wiele jezior, by�o na nim pi�ądziesiĄt osiem Śluz,
uwa�ano go w pewnym sensie za cud Świata.
Dwór Bergqvara w Smalandii pozosta�, rzecz jasna,
w pasiadaniu rodu Possech, ale ojciec Arvida Mauritza
mia� wszak szeŚciu synów! Wszyscy nie mogli zamieszkaą
na Bergqvara, musieli wi�c szukaą innych zaj�ą. Arvid
Mauritz z poczĄtku by� poch�oni�ty obowiĄzkami na
swym wysokim stanowisku zwiĄzanym z funkcjonowa-
niem kana�u Gota. Je�dzi� wi�c to tu, to tam na inspekcje.
Podczas takiego w�aŚnie wyjazdu stwierdzi�, �e przy
jednej ze Śluz brakuje zaufanego stra�nika, a ze znanych
sobie rodzin Arvid Mauritz najwi�ksze zaufanie mia� do
rodziny Arva Gripa. Mo�e Erland z Backa, zi�ą Arva,
nada�by si� do pe�nienia tej funkcji? Nie by� ju� wprawdzie
m�odzie�cem, ale mia� wnuka, Christera, który móg�by po
nim przejĄą obowiĄzki.
Nie zawadzi porozmawiaą z Erlandem.
Stary Arv Grip ju� nie �y�, ale zarówno Erland z Backa,
jak i jego �ona Gunilla byli porzĄdnymi lud�mi, którym
Posse ufa� w stu procentach. Gunilla przej��a wi�kszoŚą
obowiĄzków po swoim ojcu Arvie, pisarzu na dworze
Bergqvara, jej córka Tula mia�a równie� wiele wspólnego
z rodzinĄ Possech, cz�sto przychodzi�a jej z pomocĄ, choą,
trzeba przyznaą, Arvid Mauritz czu� si� w obecnoŚci Tuli
cokolwiek nieswo�o. Tkwi�o w niej coŚ, czego nigdy do
ko�ca nie móg� zrozurnieą. Ten wyraz twarzy, który jakby
mówi�, �e Tula skrywa w swej duszy wszelkie tajemnice
Świata. No có�, mimo to by�a nlemal fanatycznie lojal-
na wobec rodu Possech, a w ko�cu to liczylo si�
najbardziej. Tomas i syn niedorostek musieli jej towa-
rzyszyą.
Gdyby tylko zechcieli, zapewni�by im wygodne miesz-
kanie w Borensberg w Ostergotlandii.
Gunilla i Erland wahali si� d�ugo. Z parafiĄ Bergunda
�Ączy�y ich Ścis�e wi�zy.
No i Tomas mia� tu przecie� swoich sta�yeh klientów
i warsztat, w którym wytwarza� instrumenty.
Natomiast Tula ani Christer nawet przez chwil� nie
mieli wĄtpliwoŚci.
Arvitz Mauritz Posse gorĄco namawia� swych nie-
zdecydowanych przyjació�. Nie mia� absolutnie zamiaru
zrywaą z nimi kontaktu - przeciwnie, pragnĄ� umieŚcią ich
w takich w�aŚnie okolicach, w których sam cz�sto bawi�.
Mia� tam w�asne dobra, a poza tym odwiedza� hrabiego
Bielke w Sturefors i rodzin� Stierneld w Ulvasa. W Borens-
berg b�dĄ mieli okazj� widywaą go cz�Ściej ni� teraz, bo
przecie� wype�niajĄc swe rozliczne obowiĄzki rzadko
odpoczywa� w Bergqvara. Wszystkie te tytu�y, jakie nosi�,
i stanowiska, jakie piastowa�! Kim nie by�! Szambelan
królowej, s�dzia, wojewoda, cz�onek parlamentu i... tego
jeszeze nie wiedzia�, ale pewnego dnia mia� równie� zostaą
premierem. Podró�e po kraju stanowi�y g�ówny element
jego �ycia.
Stan��o wi�c na tym, �e Erland i jego rodzina zdecyclo-
wali si� na opuszezenie Bergunda. Stra�n�k Śluzy, mój ty
Bo�e! Wcale nie najgorszy tytu� dla starego podoficera.
Odpowiedzialne zadanie, które w najury�szym stopniu
odpowiada�o Erlandowi, praca biurowa bowiem nigdy
nie nale�a�a do jego najmocniejszych stron. Nie b�dzie
musia� siedzieą zamkni�ty w ciasnym kantorku, mo�e byą
na wolnym powietrzu, otwieraą i zamykaą Śluz�, w�adczo
wykrzykiwaą rozkazy, oddawaą honory przep�ywajĄcym
statkom...
Im wi�cej o tym myŚleli, tym bardziej kuszĄca wydawa-
�a si� prupozycja Possego. W ko�cu nie mogli si� ju�
doczekaą przeprowadzki.
Kiedy Christer powróci� z uzdrowiska Ramlosa, Tula
zdĄ�y�a postawią na g�owie ca�y dom i przystĄpi�a do
gorĄczkowego pakowania. Natychmiast zaanga�owa�a
syna do pomocy, wypytujĄc go przy tym, jak min��a
podró�.
- Czy wszyscy byli mili dla twojego ojca? - spyta�a
zaczepnie, usilujĄc wcisnĄą jeszeze jednĄ cz�Śą gardero-
by do skrzyni, w której nie by�o ju� ani odrobiny
miejsca.
Christer zapewni�, �e ojciec trafi� w jak najlepsze r�ce.
- To dobrze, bo inaczej rzuc� urok na wszystkich!
Tula mia�a ju� trzydzieŚci trzy lata, ale nikt nie zdo�a�by
si� w niej dopatrzyą powa�nej matrony. WyglĄda�a jak
m�oda dziewczyna i porusza�a si� jak �ania. Kiedy wieko
skrzyni za �adne skarby nie chcialo si� docisnĄą do dolnej
cz�Ści, nie zwa�ajĄc na nic, stan��a na nim i podskokami
usi�owa�a zmusią je do pos�usze�stwa. Nie przestawa�a
przy tym paplaą o rozlicznych k�opotach, jakie mia�a
z pakowaniem ca�ego dobytku.
Wieko skrzyni wykaza�o jednak prawdziwy upór. Tula
zeskoczy�a wi�c z powrotem na ziemi�, a potem wykona�a
tylko ledwie zauwa�ainy gest przy zamku, tajemniczo
mruczĄc przy tym coŚ pod nosem.
Skrzynia zamkn�la si� z trzaskiem.
Christer mia� akurat podobny k�opot z innĄ skrzyniĄ,
równie optymistycznie wype�nionĄ po brzegi. NaŚladujĄc
matk� uczyni� podobny gest i te� coŚ tajemniczo mruknĄ�.
Skrzynia pozosta�a otwana.
Tula przyglĄda�a si� swemu synowi z rozbawieniem
i czu�oŚciĄ. Stan��a przy nim i wypowiedzia�a te same
s�owa co przed chwilĄ.
Christer us�ysza� szelest, jaki wyda�y ubrania, uk�adajĄc
si� ciaŚniej w skrzyni, i zaraz zamek z trzaskiem zaskoczy�.
Ch�opiec westchnĄ� zrezygnowany.
- To niesprawiedliwe! Ale poczekaj tylko! Mój czas
jeszcze nadejdzie, wszystkich wprawi� w takie zdumienie,
�e oniemielĄ!
Zaj�li si� dalszym pakowaniem.
Up�yn��a dobra chwila, zanim Tula zwróci�a uwag� na
niezwyk�e milczenie Christera. Ptzerwa�a upychanie rze-
czy i spojrza�a na syna.
- Co si� z tobĄ dzieje, ch�opcze? KrĄ�ysz po pokoju ze
szklanym wzrokiem, ca�y czas g�upawo si� uŚmiechajĄc.
Czy�by ktoŚ zdzieli� ci� pa�kĄ w g�ow�?
- Jestem zakochany, mamo - uŚmiechnĄ� si� rozanie-
lony. - Nareszcie, po tych wszystkich latach, znalaz�em
w�aŚciwĄ osob�!
- 2 tego co wiem, "tych wszystkich lat" by�o w sumie
dopiero pi�tnaŚcie, a w pieluchach chyba nie poszukiwa�eŚ
obiektu westchnie� - trze�wo zauwa�y�a Tula. - Kto to
jest? JakaŚ piel�gniareczka z uzdrowiska?
- Nie, ona by�a tam prawie pacjentkĄ. Ma na imi�
Magdalena. Sp�dziliŚmy wczoraj razem kawa�ek nocy.
Obieca�a, �e b�dzie do mnie pisaą.
- Mówisz, �e sp�dziliŚcie razem noc?
Christet popatrzy� na matk� rozmarzonym wzrokiem.
- Niech si� wstydzi ten, komu do g�owy przychodzĄ
takie myŚli! To bardzo czysty i cnotliwy zwiĄzek. ZwiĄzek
dwóch dusz. Ona jest taka wzruszajĄco nieszcz�Śliwa.
Uratowa�em jĄ.
Tula mia�a doŚą taktu, by powstrzymaą si� od jakiegoŚ
dosadnego powiedzonka, chocia� przysz�o jej to z trudem.
- Uratowa�eŚ jĄ? W jaki sposób?
Christer ocknĄ� si� z rozmarzenia. Przypomnia� sobie
noc, sp�dzonĄ w uzdrowiskowym pokoju, wszystkie
tajemne formu�y, jakie wyg�asza�, a� w ko�cu zasnĄ� w pó�
zdania wypowiadajĄc w�aŚnie d�ugie, niezmiernie zawi�e
zakl�cie w�asnego pomys�u, które mia�o wyp�dzią z�e
duchy ze snów dr�czĄcych Magdalen�.
- Tego wyjaŚnią nie mog�. Mog� ci tylko powiedzieą,
�e nie zagra�a jej ju� niebezpiecze�stwo.
- Ach, tak - uprzejmie przyj��a do wiadomoŚci Tula.
- A ile lat ma owo zjawisko?
- TrzynaŚcie.
- No, to dzi�ki Bogu - wetchn��a Tula. Oczyma
wyobra�ni widzia�a ju� podst�pnĄ, doŚwiadczonĄ ko-
biet�-wampa, która z�apa�a w swĄ sieą jej niewinnego
syna. - Teraz lepiej rozumiem ten romantyzm. Czy jest
�adna?
- Jak...
Na ko�cu j�zyka mia� ju� "jak dzika ró�a", ale uzna�, �e
ten kwiat nie pasuje do bledziutkiej, delikatnej Mag-
daleny.
- Jak ma�y przebiŚnieg w otoczeniu ciemnych Świer-
ków.
- To brzmi naprawd� interesujĄco. BĄd� �askaw podaą
mi nocnik, mo�e jakoŚ uda nam si� go tu wetknĄą.
- Ale�, mamo! - wykrzyknĄ� Christer ura�ony. - Jak
mo�esz wspomnieą o czymŚ takim, kiedy rozmawiamy
o Magdalenie!
Tula nie mog�a ju� d�u�ej panowaą nad sobĄ i wybuch-
n��a bezlitosnym chichotem.


Ludzie Lodu opuŚcili wi�c tak�e i Smalandi�. Ruszyli
dalej na pó�noc, jakby jakaŚ niewidzialna si�a ciĄgn��a ich
coraz bli�ej ku sobie.
I coraz bli�ej rozprawy z pot��nym mrocznym cieniem
przesz�oŚci: Tengelem Z�ym.
OsobĄ, której najtrudniej by�o po�egnaą si� z dawnym
domem, by�a Gunilla, ale ona zawsze mia�a pewnĄ
sk�onnoŚą do melancholii. By u�atwią jej rozstanie z okoli-
cĄ, w której sp�dzi�a wi�kszĄ cz�Śą �ycia, zaproponowano,
by zabra�a ze sobĄ wszystkie zwierz�ta. S�yszĄc to,
rozpromieni�a si� jak s�o�ce, i choą podró� trwa�a przez to
dwa razy d�u�ej, to ca�y dobytek: krowy, owce, Świnie,
kury, pies i kot, wraz z lud�mi zmieni� miejsce zamiesz-
kania. Poza tym odleg�oŚą mi�dzy parafiĄ Bergunda
a Borensberg czy Husbyfjol, jak dawniej nazywa�o si� to
miejsce, nie by�a wcale przera�ajĄca. Sama przeprowadzka
zaj��a im co prawda nieco ponad tydzie�, ale tylko
dlatego, �e nie chcieli zbytnio pop�dzaą zwierzĄt.
Spodoba�o im si� w Ostergotlandii. Tomas, po uda-
nym pobycie w uzdrowisku Ramlosa, otworzy� na nowo
swój warsztat w odpowiednich ku temu pomieszczeniach
w niedu�ym miasteczku Motala. Stosowne lokum pomóg�
wyszukaą mu hrabia Posse. Dostali tak�e niewielki
domek, gdzie mogli zamieszkaą we trójk� Tomas, Tula
i Christer. Znów wi�c byli mieszka�cami miasta.
Erlandowi i Gunilli przydzielono niedu�e gospodar-
stwo w Borensberg. Erland po�egna� si� ze s�u�bĄ
wojskowĄ, chocia� od Świ�ta nadal z dumĄ zak�ada� swój
stary �o�nierski mundur. Przy pracy w stajni i oborze nosi�
dumnie czako i kiedy nikt go nie widzia�, ąwiczy� musztr�
z szeregowymi krowami i ciel�tami, a pomaga� mu w tym
kapral Burek i sier�ant Mruczek. Trudno mu by�o wyzbyą
si� dawnych nawyków.
Dzie�, w którym Arvid Mauritz Posse oficjalnie
przedstawi� go jako stra�nika Śluzy nad kana�em Gota, by�
naprawd� wielkim dniem w �yciu Erlanda. Ach, móg�
teraz rozkazywaą i dowodzią wszystkimi tymi, których
uwa�a� za swych podw�adnych! Musia� daą im do zro-
zumienia, �e majĄ do czynienia z by�ym oficerem. Ale...
nic poza tym nie mo�na mu by�o zarzucią. Pracowa�
sumiennie, spe�nia� swe obowiĄzki tak, �e po�owa jego
wysi�ku wystarczy�aby w zupe�noŚci.
Kana� Gota w tym miejscu znalaz� si� naprawd�
w pewnych r�kach, Erland by� pierwszym, który móg�by
o tym zaŚwiadczyą.
Tula rozkwit�a i paradujĄc w nowych eleganckich
strojach radowa�a si� wszystkim, co nieznane. Uwa�a�a, �e
zmiana otoczenia jest nieprawdopodobnie wprost emoc-
jonujĄca, i z zapa�em pomaga�a m��owi w zdobyciu
popularnoŚci w nowej okolicy. Okaza�o si�, �e w mieŚcie
nie by�o nikogo, kto zajmowa�by si� wytwarzaniem
instrumentów. Kiedy muzycy raz us�ysze�i o Tomasie
i przekonali si� o jego zr�cznoŚci, zostali jego sta�ymi
klientami. RadoŚą Tuli nie mia�a granic, Ściska�a m��a ze
�zami w oczach.
Nawet jeŚli Tomasowi dokucza� reumatyzm, to wcale
o tym nie wspomina�. Tula przecie� tak si� o niego
troszczy�a, zafundowano mu te� kosztowny pobyt w Ra-
mlosa, nie mia� serca, by jĄ zasmucaą.
Posse zadba� o to by, Christer ucz�szcza� do dobrych
szkó�, a ch�opiec okaza� si� poj�tnym uczniem.
Od swej ukochanej Magdaleny nie dosta� jednak ani
jednego listu.
Przez pierwsze miesiĄce ka�dego dnia z niecierpliwoŚ-
ciĄ wyglĄda� poczty, przekonany, �e w�aŚnie dzisiaj
nadejdzie upragniona wiadomoŚą.
Z czasem jednak zaczĄ� szukaą usprawiedliwienia dla
takiego stanu rzeczy. MyŚla� sobie, �e ktoŚ czegoŚ nie
dopatrzy� i nie przes�ano mu listów na nowy adres, le�Ą
pewnie i czekajĄ na niego w Bergunda. A mo�e zagin��y
gdzieŚ po drodze? Nie wiedziano, �e on zamieszka�
w�aŚnie tutaj. By� zrozpaczony, z�y na g�upot� swojĄ
w�asnĄ i Magdaleny. Jak mogli nie podaą sobie nawzajem
wi�cej informacji, a przede wszystkim dok�adnych ad-
resów! Co prawda on nie zna� wtedy adresu nowego
miejsca zamieszkania - có� z niego za idiota, jak móg� tego
nie sprawdzią - ale przede wszystkim powinien by�
poprosią o adres dziewczynk�, nawet jeŚli nie wolno mu
pisaą do niej. Na pó�noc od Sztokholmu... Na po�udnie od
Sztokholmu... Có� to za adresy? Motala nie le�a�o nawet
w pobli�u stolicy!
NastĄpi� teraz doŚą d�ugo trwajĄcy okres, kiedy to
Christer postanowi� skoncentrowaą wszelkie swoje okul-
tystyczne zdolnoŚci na tym, by listy Magdaleny wreszcie
do niego dotar�y. Odprawia� niezliczone ceremonie,
wybudowa� nawet coŚ w rodzaju o�tarza w wygódce
- jedynym miejscu, w którym móg� czarowaą w spokoju.
Tam w�aŚnie podpali� kawa�ek posk�adanego papieru,
majĄcy wyobra�aą listy Magdaleny, by z�o�yą ofiar�
duchom, które sprawujĄ piecz� nad przesy�kami po-
cztowymi.
Wygódk� od pójŚcia z dymem ocali�a Tula, konieczne
jednak do tego by�o kilka wielkich wiader wody.
W ko�cu ch�opiec poczĄ� tracią nadziej�. Magdalena
najwidoczniej o nim zapomnia�a, tak ma�o, widaą, dla niej
znaczy�.
OczywiŚcie wypytywa� o niĄ ojca. Kiedy tylko Tomas
wróci� do domu z kuracji, Christer zasypa� go mniej lub
bardziej zrozumia�ymi pytaniami. Jak si� sprawy mia�y
w Ramlosa po jego, Christera, wyje�dzie?
Tomas doŚą d�ugo si� zastanawia�. Dziewczynka?
Owszem, pami�ta� jĄ, ale niecz�sto jĄ widywa�. Pierw-
szego dnia po wyje�dzie Christera podesz�a do niego,
jakby szuka�a oparcia, chwil� rozmawiali. Ma�a dopyty-
wa�a si� o Christera, ale Tomas nic prawie nie zdĄ�y� jej
opowiedzieą, bo zaraz pojawi� si� surowy stryj i zabra�
dziewczynk�.
Christer westchnĄ� ci��ko. Powinien by� zostaą, pocie-
szyą Magdalen�, �le zrobi�, �e wyjecha�. Bo czy jego ojciec
choą troch� rozumia� si� na wra�liwych dziewcz�cych
duszach? Ojciec by� kochany, prawda, to najukocha�szy
ojciec na Świecie, ale jakie poj�cie majĄ doroŚli o �yciu
m�odych? Jedynie m�odzi ludzie wiedzieli naprawd�, co to
znaczy �yą. Kiedy si� ju� sko�czy dwadzieŚcia lat, równie
dobrze mo�na umrzeą.
Pod tym wzgl�dem Christer niczym si� nie ró�ni� od
wi�kszoŚci swoich rówieŚnikow.
Znów zaczĄ� wypytywaą ojca o pobyt w Ramlosa.
No tak, a potem by�a tam jakaŚ awantura... Tomas
zmarszczy� czo�o i próbowa� coŚ sobie przypomnieą,
podczas gdy Christer siedzia� jak na szpilkach i powtarza�
niczym katarynka: "No i co? No i co?", a� wreszcie Tula
stanowczo poprosi�a go, by przesta� tak gdakaą.
Tomas z przykroŚciĄ musia� stwierdzią, �e niewiele
pami�ta, akurat w tamtej chwili dwie piel�gniarki pod-
dawa�y go jakiemuŚ zabiegowi. Móg� jedynie powiedzieą,
�e nagle us�ysza� g�oŚny, rozpaczliwy p�acz dziewczynki,
przez który przebija� ostry, surowy m�ski g�os. Tak, to
móg� byą stryj Julius, odpowiedzia� na pytanie Christera.
Co mówi� ów m��ązyzna? Nie, tego Tomas nie s�ysza�.
A potem? No, potem, prawd� powiedziawszy, nie widzia�
ju� wi�cej ani dziewczynki, ani jej stryja, najwidoczniej
musieli opuŚcią uzdrowisko Ramlosa.
Kiedy Tomas spostrzeg�, jak bardzo syn si� zasmuci�,
zrobi�o mu si� naprawd� przykro. Gdyby wczeŚniej
dowiedzia� si� od Christera czegoŚ o Magdalenie, na
pewno poŚwi�ci�by jej wi�cej uwagi. Czy dziewczynka
mia�a jakieŚ k�opoty?
O tym Christer nic nie umia� powiedzieą. Wiedzia�
jedynie, �e spotka� bardzo samotnĄ i bardzo nieszcz�ŚliwĄ
osóbk�, którĄ dr�czyly z�e sny.
A teraz na domiar wszystkiego mieszka� w Motala
i wszelkie nici �ĄczĄce go z MagdalenĄ zosta�y zerwane.
Napisa� nawet do uzdrowiska Ramlmosa z proŚbĄ a podanie
mu jej adresu, ale nie otrzyma� �adnej odpowiedzi.
Dopiero na trzeci list odpisano mu krfltko, �e nikogo nie
informuje si� o prywatnych adresach pacjentów.
OczywiŚcie w g�owie rodzi�y mu si� szalone plany.
Chcia� na przyk�ad wyprawią si� do Bergqvara i tam
dok�adnie wypytaą o poczt� albo nawet pojechaą do
uzdrowiska Ramlosa i "przy�o�yą im nó� do gard�a".
Okaza�o si� jednak, �e to wcale nie takie proste, kiedy jest
si� uczniem bez odrobiny w�asnej gotówki.
Wreszcie postanowi� poprosią matk�, by wykorzysta�a
swe tajemne umiej�tnoŚci w celu odszukania Magdaleny
lub przynajmniej dowiedzenia si�, czy wszystko u niej
w porzĄdku. Christer jednak�e nie mia� nic, co nale�a�o do
Magdaleny, Tula wi�c nie mog�a mu pomóc. Nigdy
przecie� nie widzia�a dziewczynki, nawet przez chwil� nie
przebywa�a blisko niej. Christer zdesperowany b�aga�, by
Tula nawiĄza�a kontakt z ich przodkami, na przyk�ad z Sol
lub z Tengelem Dobrym, ale Tula parskn��a tylko na to
ura�ona. K�opotaą ich z powodu jakiejŚ nieszcz�Śliwej
mi�ostki? Poza tym kontakty z przodkami nie by�y wcale
mocnĄ stronĄ Tuli. Sztuk� t� najlepiej opanowa� Heike,
nie ona.
PrawdĄ te� by�o, �e Tula troch� si� obawia�a Tengela
Dobrego i jego dru�yny, poniewa� nie mia�a do ko�ca
czystego sumienia, a zwiĄzek z demonami ciĄ�y� jej na
duszy niczym m�y�ski kamie�.
Christera nie przestawa�o dr�czyą przygn�bienie i po-
czucie bezsilnoŚei. Dlaczego Magdalena nie napisa�a ani
razu?
Po pewnym czasie, mimo usilnych stara�, myŚli o dzie-
wczynce przybra�y kszta�t ju� tylko s�odkiego marzenia.
Christer jednak nigdy jej nie zapomnia�.


Czas p�ynĄ�. Christer sko�czy� osiemnaŚcie lat i zmĄd-
rza�. No, w ka�dym razie pewne jest, �e sko�czy�
osiemnaŚcie lat.
Dziadek Erland nie by� ju� tak silny jak kiedyŚ, wi�c
gdy Christer zako�ązy� nauk�, zdarza�o si�, �e zast�powa�
dziadka w sprawowaniu obawiĄzków przy Śluzie. Erland
oprowadza� go po swoim królestwie i gdyby wierzyą
staremu sier�antowi, w ca�ej Szwecji nie znalaz�oby si�
bardziej odpowiedzialnego zaj�cia. W g�osie Erlanda
rozprawiajĄcego o progach, dnach basenów czy wrotach
brzmia�a dostojna powaga, ale Christer pojĄ� dzia�anie
ca�ego systemu, zanim dziadek sko�c�y� omawiaą wrota
pierwszej Śluzy. Pozwoli� jednak staruszkowi na po-
chwalenie si� swoim zaj�ciem, bo Christer, pomimo
drobnych dziwactw, by� wielkodusznym ch�opcem.
Prawd� powiedziawszy, z poczĄtku nie traktowa�
nowych obawiĄzków, jakie na niego spad�y, z nale�ytĄ
powagĄ. Nie mia� zamiaru wiĄzaą z tym zaj�ciem swojej
przysz�oŚci, uwa�a�, �e jest na to zbyt mĄdry. By� ciĄgle
jeszcze w tym wieku, kiedy prac� umys�owĄ ceni si�
o wiele wy�ej od fizycznej. Przekonanie, �e �adna uczciwa
praca nie ha�bi, przychodzi zwykle znacznie pó�niej,
kiedy ju� cz�owiek dostanie �yciowĄ nauczk�.
Christer powa�nie zaczĄ� traktowaą swoje zaj�cie
w pewien s�oneczny letni dzie�, kledy �Ąki wokó� Śluzy
pokry�y si� dywanem z�ocistych mleczy. Tak si� z�o�y�o,
�e by� to wyjĄtkowo niespokojny dzie�, bo wiele �odzi
i statków czeka�o na przepraw� w gór� i w dó� kana�u.
Christer dyrygowa� nimi, starajĄc si� zachowaą przytom-
noŚą umys�u. Jedna barka w gór�, ma�a �ajba i inna barka
w dó�, potem pi�kna, du�a �ód� �aglowa, lstórej przyglĄda�
si� z zachwytem, i jeszcze dwie �adzie rybackie, które, jego
zdaniem, nie mia�y czego tu szukaą. Ka�da z nich
zmierza�a w innĄ stron� i porzĄdnie mu si� dosta�o od
za�óg za to, �e tak d�ugo czekajĄ.
Ale� si� musia� uwijaą! Zwykle mia� do pomocy kogoŚ
kto zajmowa� si� wratami z jednej strony, ale tego dnia by�
wyjĄtkowo sam i na tym palega�o ca�e nieszcz�Ście.
Christer uzna� wreszcie, �e nie poradzi sobie bez wsparcia
magii, odmówi� wi�c napr�dąe kilka zakl�ą nad jednymi
wrotami, a sam rzuci� si� ku drugim. Kr�ci� korbĄ
i obraca� wielki pr�t co si� w r�kach (prawd� powiedziaw-
szy, mia� ju� doŚą twarde musku�y od tej pracy}, starajĄc
si� zachowaą zimnĄ krew i myŚleą rozsĄdnie. Patrzy�, jak
woda powoli wlewa si� lub wylewa z poszczególnych
komór Śluzy. Nie móg� pojĄą, w jaki sposób dziadek
Erland radzi� sobie z takim skomplikowanym mechaniz-
mem. To naprawd� wymaga�a pracy umys�u!
Stwierdzi�, �e tajemne moce doskonale si� spisujĄ.
Wszystko dzia�a�o jak nale�y, nie musia� wcale myŚleą
o niczym ponad to, czym si� akurat zajmowa�.
Po trwajĄcej wiele godzin niewolniczej pracy uzna�, �e
mo�e powrócią do przyjemnego odpoczynku wŚród
zieleni. R�ce pod g�owĄ, noga na nodze, w ustach �d�b�o
trawy... Czy komuŚ mo�e byą lepiej?
Doprawdy, trzeba przyznaą, �e dziadek ma bardzo
przyjemnĄ robot�! Christer mruknĄ� kilka magicznych
s�ów, skierowanych do rzeki, aby da�a mu znaą, �e
nadp�ywa kolejna �ód�. Wiedzia� przecie�, �e takie in-
tuicyjne przeczucia sĄ jego mocnĄ stronĄ.
MyŚli znów pow�drowa�y ku Magdalenie. Spotkanie
z niĄ mia�o miejsce ju� dawna temu, ale teraz, kiedy tak
le�a� na trawie, odurzony zapachem zió�, powróci�y
wspomnienia nocy w uzdrowisku Ramlosa. Magdaleno...
ma�a dziewczynko, gdzie teraz jesteŚ? Czy nie czujesz, �e
twój jedyny przyjaciel wzdycha, ciĄgle wyczekujĄc jakie-
goŚ znaku od ciebie?
Nagle jakby spod ziemi rozleg� si� g�uchy, dudniĄcy
krzyk:
- Do czorta, jak d�ugo jeszcze b�dziemy tu tak staą?
Christer poderwa� si�, jakby nagle u�Ądli�a go pszczo�a.
Co to takiego? SkĄd?
Nagle ca�a krew uderzy�a mu do g�owy, Mój Bo�e!
Wrzask dochodzi� z jednej z komór Śluzy!
Na samym dnie tkwi�a sm�tnie ostatnia �ód�, jedna
z barek. Szyper mia� twarz sinĄ z gniewu. Reszta za�ogi
tak�e nie by�a przyjacielsko usposobiana da Christera.
Pop�dzi� ku maszyneru, starajĄc si� nie s�yszeą okrzy-
ków szypra.
- Co si� sta�o z Erlandem z Backa? On mia� przynaj-
mniej g�aw� na karku! Zawsze, o ka�dej porze mo�na mu
by�o zaufaą! Ca za idiot� teraz zatrudnili?!
Wstyd i ha�ba! Christer kr�ci� i kr�ci�, a� serce
z wysi�ku omal nie wyskoczy�o mu z piersi. Czu� si�
straszliwie upokorzony. Kochany, najmilszy dziadku
Erlandzie, wybacz mi! Wybacz, �e przynios�em ci tyle
wstydu, �e zawiod�em twoje zaufanie. Nigdy wi�cej mi si�
to nie zdarzy!
Barka stopniowo unosi�a si� w gór�, a Christerowi
robi�o si� coraz ci��ej na duszy.
Nie mia� zamiaru wymyŚlaą dla siebie �adnych uspra-
wiedliwie�. Nie chcia� oszukiwaą, �e �le si� poczu� i na
kilka minut musia� opuŚcią Śluz�. Po pierwsze, nie
chodzi�o wcale o kilka minut, a po drugie, nie pozwala�
mu na to honor. Prawdy powiedzieą nie móg�, bo co by
sobie o nim pomyŚleli? Mia� wyznaą, �e si� zb�a�ni�, bo
zaufa� swoim nadprzyrodzonym zdolnoŚciom? Liczy� na
przeczucie, które podszepnue mu, �e coŚ jest nie w porzĄd-
ku?
Przecie� nie mia� za grosz intuicji, która podpowiedzia-
�aby mu, �e zapamnia� o jednej, i to doŚą sporej �odzi, ba,
o ca�ej komorze Śluzy!
Tyle rozumu ma przecie� ka�de dziecko!
Nie, naprawd� nie by� to najlepszy dzie� Christera.


Pewnego dnia ko�o Świ�tego Jana Tula wybra�a si� do
Linkoping, wi�kszego miasta, b�dĄcego siedzibĄ biskupa
i miejscem koronacji dawnych królów, miasta, w którym
niegdyŚ na ting zbierali si� Wsąhodni Goci, gdzie by�
klasztor i katedra.
Nie da�o si� zaprzeczyą, �e Tula nie mog�a sobie
znale�ą miejsca. ZresztĄ dziwne by�oby, gdyby by�o
inaczej. Ona, dotkni�ta z Ludzi Lodu, mocno musia�a
trzymaą si� w ryzach przez wzglĄd na swoich najbli�szych.
Czyni�a to z w�asnej woli, bardzo ich bowiem kocha�a
i ca�ym swym sercem pragn��a ich dobra, ale czasami
zdarza�o si�, �e dr�czĄcy niepokój doprowadza� jej krew
do wrzenia. Uwa�a�a, �e marnuje wszystkie nadzwyczajne
zdolnoŚci, jakimi jĄ obdarzono, i wtedy musia�a z�apaą
troch� wiatru w skrzyd�a, Albo odprawią jakieŚ czary,
ukradkiem, tak by nikt tego nie zauwa�y�.
W g��bi duszy wiedzia�a, skĄd bierze si� ów najbardziej
dokuczliwy niepokój. Owszem, Świerzbi�y jĄ palce, by
wreszcie przejĄą tajemny skarb Ludzi Lodu, który Heike
przetrzymywa� tak bezwstydnie d�ugo. Prawdopodobnie
podejrzewa�, co mag�oby si� staą, gdyby skarb dosta� si�
w jej r�ce.
Tula na samĄ myŚl uŚmiechn��a si� pod nosem.
Nie, to nie skarb by� przyczynĄ jej niepokoju, z czasem
i tak mia� nale�eą da niej.
By�o coŚ znacznie gorszego.
Znalaz�a si� we w�adzy demonów. Kocha�a si� z nimi,
choą nie do ko�ca, ale tak, jak to by�o mo�liwe. Jej
ucieczka z Grastensholm, jak jĄ przyj��y?
Czy nadal na niĄ czeka�y?
Wiedzia�a, �e ciĄgle jest równie �adna jak kiedyŚ, choą
nie w tak niewinny sposób. Mia�a w sobie teraz coŚ
naprawd� diabelskiego, by�a pociĄgajĄca jak nigdy dotĄd.
Nied�ugo up�ynie dwadzieŚcia lat od tamtych wyda-
rze�, ale po�Ądanie, jakie w niej rozpali�y, p�on��o w niej
nadal. Na wspomnienie owych czterech strasznych demo-
nów z napi�cia wirowa�o jej w g�owie.
Przesz�a przez rynek w Linkoping, tam gdzie ziemscy
m��czy�ni okazali niegdyŚ bestialstwo równe co najmniej
okrucie�stwu demonów. Ponad sto lat temu w�aŚnie tutaj
odby�a si� s�ynna krwawa �a�nia w Linkoping. Zg�adzono
cz�onków dawnych szlacheckich rodów Sparre, Bielke
i Baner, by umocnią jedynow�adztwo króla.
Kiedy ludzie wreszcie zmĄdrzejĄ?
Ziemscy m��czy�ni nie pociĄgali Tuli, wystarcza� jej
w pe�ni jeden. Tomas, którego nadal kocha�a z gwa�tow-
noŚciĄ takĄ, �e niemal jĄ przera�a�a.
Nie mog�a si� jednak pozbyą wra�enia, �e nie tu jej
miejsce. Nale�a�a do Świata demonów, dane jej by�o
posmakowaą ich zmys�owoŚci, osza�amiajĄcej, lodowatej
i gorĄcej zarazem. Wspomnienia chwil, które z nimi
sp�dzi�a, rozpala�y jĄ prawie nieprzerwanie.
Z wyglĄdu nie wydawa�y jej si� wcale odpychajĄce,
uwa�a�a wr�cz, �e sĄ niewypowiedzianie fascynujĄce.
Wiele kobiet z Ludzi Lodu odczuwa�o pociĄg do
demonów. Sol, Ingrid. Nawet Silje, która przecie� nie
wywodzi�a si� z rodu, znalaz�a si� pod ich wp�ywem.
W snach widywa�a Tengela Dobrego jako demona.
W�aŚciwie wi�c nie by�o nic dziwnego w tym, �e Tula
czu�a si� rozdarta i niespokojna. By�a jak ptak, któremu
przypalono nad ogniem skrzyd�a. Dopóki mia�a Tomasa
i swoich rodziców, potrafi�a trzymaą si� ziemi. Ale gdyby
ich zabrak�o...
Nie chcia�a nawet o tym myŚleą. Nie chciala spojrzeą
prawdzie w oczy i przyjĄą do wiadarnoŚci, �e i matka,
i ojciec przekroczyli ju� szeŚądziesiĄtk�, a Tomas wyra�nie
traci� si�y. Cierpia� na ostre bóle w krzy�u i nie by� ju� taki
ch�tny, by stawaą na nogach, na których tak naprawd�
nigdy nie nauczy� si� chodzią. Tula obawia�a si�, �e serce
tak�e mu szwankuje, jak to cz�sto bywa�o w ciele
toczonym przez reumatyzm.
WczeŚniej napisala list do Heikego:

Stary lisie, jak d�ugo masz jeszcze zamiar przetrzymywaą
skarb? Mój ukochany Tomas jest chory i nie mam czym go uleczyą.
Nie chodzi mi wcale o to, byŚ umieriera�, tak abym ja mog�a
nareszcie dostaą skarb w swoje r�ce. Nikt w rodzie nie �yczy Ci
Śmierci, dobrze o tym wiesz. Ale czy naprawd� musisz mi a� tak
skĄpią lekarstw?
Poza tym dawno ju� si� nie widzieliŚmy, móg�byŚ wi�c wybraą
si� do nas z rodzinĄ. Z powodów, które znane sĄ tylko Tobie
i mnie, nie mog� pokazaą si� wi�cej na Grastensholm, nie mam
te� zamiaru posy�aą mego syna do tego przekl�tego siedliska
duchów!

Heike odpowiedzia� natychmiast odwromĄ pocztĄ.
Zbyt wiele mieli pracy na dworach, by któreŚ z nich
mog�o teraz wyjechaą, ale wys�a� olbrzymiĄ paczk� z leka-
mi, z którĄ Tula mia�a wielkie k�opoty na cle. Musia�a
uciec si� do pomocy swych czarodziejskich sztuczek,
celnicy wreszcie oddali jej paczk�, nie pojmujĄc w�aŚciwie,
dlaczego, i Tula uszcz�Śliwiona otrzyrna�a �yciodajne
eliksiry. Wiedzia�a jednak, �e nie starczĄ na d�ugo...
Oderwa�a si� od myŚli, powróci�a do rzeczywistoŚci,
do miasta Linkoping.
Tula zamierza�a zrobią sprawunki i odwiedzią przyja-
ció�k�.
Przyjació�ka mia�a na imi� Amanda i by�a �onĄ ap-
tekarza, cieszy�a si� wi�c powa�aniem w mieŚcie.
Pozna�y si�, kiedy Tula kupowa�a w aptece lekarstwa
dla swega Tomasa, a poniewa� Amanda natychmiast
zorientowa�a si�, �e ma do czynienia z osobĄ wyjĄtkowĄ,
zacz��y si� spotykaą. Amanda by�a oczarowana TulĄ,
uwa�a�a, �e nawa znajoma jest wprost fascynujĄca, taka
inna!
Teraz, gdy znów si� spotka�y, Tula dowiedzia�a si�, �e
aptekarz, doktor i jeszcze kilku powa�anych obywateli
organizuje doroczne przyj�cie dla najzaamienitszych mie-
szka�ców miasta. Czy Tula i jej mĄ� nie mog�iby przyjŚą?
Mia�a to byą wielka uroczystoŚą, z obiadem, ta�cami
i wieloma pi�knymi, lecz oktopnie nudnymi przemowa-
mi.
Tula podzi�kawa�a za zaszczyt i oŚwiadczy�a, �e
najpierw b�dzie musia�a zapytaą Tomasa. Jego jednak
ogromnie trudrzo gdziekolwiek wyciĄgnĄą, ma�e wi�c sĄ
szanse, �e tym razem si� zgodzi.
- Spróbuj - poprosi�a Amanda. - Bardzo bym chcia�a,
�ebyŚcie przyszli.
Przyjació�ki razem posz�y do sklepów, a kiedy za�at-
wi�y ju� wszystkie sprawunki, Amanda odprowadzi�a
Tul� do powozu. WczeŚniej jednak zatrzyma�y si� w pi�k-
nym parku, by odpoczĄą chwil� na �awce i pogaw�dzią
jeszcze par� minut. Tak rzadko si� przecie� widywa�y.
Nios�y te� ca��kie paczki, ba jak szalone rzuci�y si� w wir
zakupów, co niestety z przera�eniem odkry�y dopiero
pó�niej, Tula kupi�a narz�dzia dla Tomasa, materia� na
sukni� dla siebie i na koszul� dla Christera. Syn teraz,
kiedy zast�powa� dziadka przY Śluzie, mieszka� u Erlanda
i Gunilli, ale cz�sto zaglĄda� do domu.
Nagle skĄdŚ dobieg� gniewny dziewcz�cy g�os:
- Sasza! Chod� tu natychmiast! Chod� tutaj, powie-
dzia�am! Wstr�tny Sasza!
Sasza? Czy nie tak w�aŚnie wabi� si� pies Magdaleny?
Tej dziewczynki, o której Christer tyle opowiada�?
W tym samym momencie niedu�y kud�aty piesek
przebieg� ko�o nich. Najwyra�niej ucieka� ze puszczonym
�ebkiem i podwini�tym pod siebie ogonem.
Goni�a go m�oda dziewczyna. Tula nie zdĄ�y�a jej si�
przyjrzeą, zauwa�y�a jedynie, �e musia�a mieą jakieŚ
pi�tnaŚcie lat, mo�e nieco wi�cej. Pieska z�apa�a para,
najwidoczniej rodzice dziewczyny. Prowadzili za r�k�
ma�ego, mo�e czteroletniego ch�opczyka. Kiedy ju� byli
wszyscy razem, skierowali si� do wyjŚcia z parku.
Tula odwróci�a si� do Amandy.
- Pos�uchaj, mam wra�enue, �e znam t� rodzin�. Czy
wiesz mo�e, kto to by�?
Przyjació�ka-równolatka, niezmiennie wyst�pujĄca
w eleganckich sukniach j modnej fryzurze, odpar�a z minĄ
nieco kwaŚnĄ:
- Ci tam? To Backmanowie.
- A wi�c to jednak oni! Ale skĄd ani tutaj, w Lin-
koping? SĄdzi�am...
- Sprowadzili si� tu trzy lata temu. MieszkajĄ w tym
wielkim domu po drugiej stronie parku. Tak, w�aŚnie
w tym bia�ym.
- Hm - w g�osie Tuli zabrzmia�a nutka przebieg�oŚci.
- A wi�c pewnego dnia ich odwiedz�.
- Ich? Oni nie przyjmujĄ wizyt. Nie stykajĄ si� z byle
kim, mo�esz mi wierzyą. Trzeba byą chyba samym
królem, by doprosią si� audiencji. Ale zgodzili si� przyjŚą
na doroczne przyj�cie. Nikt si� tego nie spodziewa�.
Tula powiedzia�a powoli:
- Amando... Nie sĄdz�, bym zdo�a�a namówią Tomasa
na jakiekolwiek przyj�cie, to si� nigdy nie uda. Ale czy
wolno mi b�dzie wziĄą zamiast niego syna?
- Ale� oczywiŚcie! Christer jest przecie� taki czarujĄ-
cy!
- A wi�c dobrze. Serdecznie dzi�kujemy za zaprosze-
nie, na pewno przyjdziemy. Ja i Christer.





ROZDZIA� III


Tula w drodze powrotnej wstĄpi�a do domku w Borens-
berg.
Tego dnia przy Śluzie dy�ur pe�nili zarówno Christer,
jak i dziadek Erland, a poniewa� rozpoczĄ� si� ju� sezon
letni i wzmóg� si� ruch na kanale, mieli te� jeszcze
dodatkowo pomocnika. Dlatego ch�opiec móg� zwolnią
si� na kilka minut. Tula z radoŚciĄ patrzy�a, jak biegnie do
niej, opalony, z wyblak�Ą od s�o�ca grzywkĄ i b�yskiem
w oczach.
Przystojny ch�opak, pomyŚla�a. Czy to naprawd� ten
sam Christer, który ca�e wieki temu kl�cza� nad sadzaw-
kĄ wsparty na �okciach, z pupĄ wypi�tĄ do góry, i ca�o-
wa� cztery wystraszome �aby, chcĄc sprawdzią, czy przy-
padkiem któraŚ z nich nie przemieni si� w ŚlicznĄ
królewn�?
Albo jak wtedy, kiedy po�yczy� od nauczyciela wska�-
nik i usi�owa� zamienią go w czarodziejskĄ ró�d�k�, by za
jej pomocĄ zlikwidawaą szpar� mi�dzy zgbami. Choą mia�
takie �adne, bia�e z�by, zawsze dr�czy�y go na ich punkcie
kompleksy, bo tak bardzo by�y od siebie odsuni�te!
Musia�o to byą w tym czasie, kiedy zaczĄ� oglĄdaą si� za
dziewcz�tami. Ile lat móg� mieą wtedy? DwanaŚcie?
A teraz by� ju� doros�y...
Tula westchn��a ci��ko, choą nie bez dumy.
Szybko przekaza�a mu nowin�.
Zapad�a cisza.
S�ychaą by�o tylko cykanie Świerszczy.
Wreszcie Tula oŚwiadczy�a z ironiĄ:
- Niestety, musz� skonstatowaą, �e mój syn czasami
sprawia wra�enie kompletnego g�upka.
Christer nareszcie zamknĄ� usta. Bardzo by� czu�y na
punkcie swej wyjĄtkowej inteligencji. Nie nale�a�o z niej
drwią.
Z�apa� matk� za rami�.
- JesteŚ przekonana, �e to na pewno ona? Czy to by�a
najŚliczniejsza dziewczyna, jakĄ zdarzy�o ci si� widzieą?
- Widzia�am jĄ ty�ko ad ty�u, ale chyba wszystko si�
zgadza, prawda?
- Owszem - odpar� uszcz�Śliwiony. - Tak, wszystko.
Oprócz... Chyba nie krzycza�a na psa? Magdalena kocha�a
swego Sasz�!
- E, to ju� zupe�na bagatelka. Pójdziesz ze mnĄ?
Christer bardzo si� zdenerwowa�:
- Ale ja nie mam co na siebie w�o�yą!
- Taka replika przystoi raczej kobiecie - zauwa�y�a
Tula.
Syn jednak jej nie s�ucha�.
- Móg�bym, rzecz jasna, poprosią dobrĄ wró�k�, by
zaczarowa�a moje �achmany w szaty godne prawdziwego
ksi�cia, ale...
Tula popatrzy�a na niega z czu�oŚciĄ.
- JeŚli pozwolisz swej ziemskiej wró�ce uszyą sobie
nowĄ koszul�, to mam tu przypadkiem materia�. A poza
tym, jeŚli chodzi a stroje, to chyba niczego ci nie brakuje.
Christer nagle jakby si� ocknĄ�.
- Musz� wracaą do domu, nie zdĄ�� si� przygotowaą...
- Mamy du�o czasu. B�dziesz taki elegancki, �e
rodzony ojciec ci� nie pozna. A na razie wracaj do pracy,
bo dziadek czeka.



Nikt nie musi wstydzią si� Christera, myŚla�a Tula,
kiedy weszli do Hotelu Miejskiego, gdzie powita�a ich
Amanda i jej mĄ�, aptekarz. Kto ma równie przystojnego
syna jak ja?
OczywiŚcie przemawia�a przez niĄ matczyna duma,
by�o bowiem wielu m�odych ch�opców przewy�szajĄcych
Christera urodĄ, ale rzadko który sprawia� równie sym-
patyczne wra�enie. Po ch�opi�cemu nie skrywana na-
dzieja, jaŚniejĄca w oczach, mog�a pokonaą ka�dĄ niech�ą,
stopią wszystkie lody. Rzuca�a si� te� w oczy jego
przeŚliczna opalenizna. Eleganccy mieszka�cy miasta
kr�ciliby pewnie nosami na wiadomoŚą, �e jest wŚród nich
zwyk�y stra�nik Śluzy, ale Tula nie mia�a zamiaru nikomu
tego wyjawiaą.
Zw�aszcza �e m�ode dziewcz�ta obrzuca�y syna zacie-
kawionymi spojrzeniami, a ich matki wyra�nie taksowa�y
go wzrokiem. Czy�by potencjalny kandydat na zi�cia?
W mieŚcie panowa� zdecydowany nadmiar panien na
wydaniu.
W pewnym momencie podszed� do nich jakiŚ Śmia�y
m�odzian, rzuci� �arcik w stron� Tuli, po czym zwróci� si�
do Christera, mówiĄc:
- Witam, mam na imi� Bengt, czy móg�byŚ przed-
stawią mnie swojej siostrze?
Christer zrobi� wielkie oczy i zaskoczony wyjĄka�:
- Komu? Mojej siostrze? Ja nie mam siostry, a to jest
moja matka!
M�odzieniaszek rozdziawi� g�b� i pr�dko si� wycofa�.
Tula s�adko, lecz z�oŚliwie uŚmiechn��a si� do Christera,
który zaraz si� zemŚci�:
- Pewnie myŚli sobie teraz, �e by�aŚ okropnĄ rozpust-
nicĄ i w wieku dziesi�ciu lat urodzi�aŚ dziecko. Nie
wpadnij tylko przypadkiem w dum� i z nikim nie flirtuj!
- Wcale mi to nie w g�owie. Twój ojcaec jest jedynym
ziemskim m��czyznĄ, na którego mam ochot�.
- Ziemskim - mruknĄ� Christer rozgoryczony. - To
zabrzmia�o tak, jakbyŚ mia�a ochot� na romans z ar-
chanio�em.
- Wrprost przeciwnie - sykn��a Tula przez z�by.
Bawi�a si� daskonale. M��czy�ni zwracali na niĄ
uwag�, odnosili si� do niej z galanteriĄ, a ona, choą stara�a
si� zachowywaą skromnie i powŚciĄgliwie, uŚmiecha�a si�
do nich tajemniczo za plecami Christera. Ch�opak by�
zdenerwowany, rozglĄda� si� niespokojnie w poszukiwa-
niu znajomej twarzy, ale nigdzie nie móg� dojrzeą swojej
Magdaleny.
- Czy nie ma ich tutaj? - zapyta� Amand�.
- Kogo? Backmanów? Nie, oni muszĄ mieą efektowne
wejŚcie. Wiesz chyba, �e królowie zwykle przychodzĄ
ostatni.
Powiedzia�a to tak ironicznie, �e ka�dy by si� bez trudu
domyŚli�, jaki jest stosunek Amandy do Baekmanów.
Christer obrazi� si� w imieniu Magdaleny. Co prawda
up�yn��y ju� trzy lata od ich spotkania i w tym czasie
zdarza�o mu si� myŚleą o innych dziewcz�tach, ale
wspomnienie o Magdalenie by�o Świ�te. Nie wolno z niej
drwią.
- A wi�c jej ojciec jest nadal radeĄ handlowym? Nie
awansowa�? - zapyta�, bo Amanda zosta�a wczeŚniej
wtajemniczona w jego mi�ostk�.
Amanda by�a dobrodusznĄ, �yczliwĄ damĄ, potrafi�a
okazaą pe�ne zrozumienie dla m�odzie�czej burzy uczuą.
- Backman? Ale� skĄd! W tym cz�owieku nie ma pary.
W kolegium handlowym umieŚci� go jego pierwszy teŚą
i wierz mi, ten m��czyzna wy�ej ju� nie zajdzie.
- Jego pierwszy teŚą to chyba ów dobry dziadek
Magdaleny?
- Na to wychodzi. To w�aŚnie on jest g�owĄ rodu.
Stary wojak jeszcze �yje, choą jest ju� bardzo niesprawny.
- Tak. Magdalena wspomina�a mi o tyrn. Jest prawie
Ślepy i g�uchy i, jak zrozumia�em, ma daleko posuni�tĄ
skleroz�.
- O, nie, nie przypuszczam. Ale mia� udar, po którym
z trudem mu przyąhodzi mówienie.
- Czy pani go zna, Amando?
- OsobiŚcie nie. Ale tam, gdzie mieszka, w Norrtalje,
jest wielkĄ figurĄ, wiem o tym, bo tak�e stamtĄd po-
chodz�. Mam tam rodzin�.
- Norrtalje? To miejsce le�y na pó�noc od Sztokhol-
mu, prawda?
- Tak. Stary Malin, teŚą Baekmana, jest tam praw-
dziwym królem. PowinieneŚ zobaczyą jego posiad�aŚą!
Nadzieje Christera zaczyna�y si� rozwiewaą. Rodzina
Magdaleny to zdecydowanie za wysokie progi dla pros-
tego stra�nika Śluzy!
Zastanawia� si� przez chwil�.
- Czy z Norrtalje daleko do Roslagsbro?
- Nie, wcale nie, a dlaczego pytasz?
- Tak si� tylko zastanawiam. Mam krewnych w Ros-
lagsbro, Ann� Mari� i jej m��a Kola. PrzenieŚli si� tam, by
byą w pobli�u rodziny Oxenstiernów, dla której pracujĄ.
To w�aŚciwie doŚą ciekawa historia. Ich ga�Ą� Ludzi Lodu
towarzyszy�a rodowi Oxenstiernów ju� od poczĄtku
siedemnastego wieku. Tak samo, jak nasza ga�Ą� nie
odst�powa�a Possech i ich przodków.
- Tak, tak. Ród Possech ma naprawd� znamienitych
przodków. Jest wŚród nich nawet Christian IV, król
Danii.
Christer uŚmiechnĄ� si�.
- Ludzie Lodu ju� za jego �ycia towar�yszyli temu
rodowi.
Tula oderwa�a si� od grornadki podziwiajĄcych jĄ
panów. Jej lekko z�otawe oczy b�yszcza�y teraz mocno,
Świadoma by�a swego niezwyk�ego, iŚcie diabelskiego
wdzi�ku. WielkĄ przyjemnoŚą sprawia�a jej konwersacja
z tak zauroczonymi niĄ m��czyznami.
- Uwodzisz mego syna, Amando?
Christer rozgniewa� si� nie na �arty:
- Wcale nie, rozmawialiŚmy o bardzo powa�nych
sprawach.
- A jak�eby iaaczej! Ale prawda, �e jest bardzo
przystojny, Amando?
- Wprost trudno mu si� oprzeą - uŚmiechn��a si�
odrobin� kpiĄco Amanda.
Christer wiedzia� jednak, �e prezentuje si� naprawd�
dobrze. Uczyni� wszystko, by wywrzeą odpowiednie
wra�enie na Magdalenie, kiedy jĄ znów zobaczy. Mia� na
sobie spodnie zw��ajĄce si� ku do�owi, a frak z d�ugim
jaskó�czym ogonem le�a� na nim doskonale. Matka uszy�a
mu pi�knĄ, strojnĄ koszul� z koronkowym �abotem.
Wiedzia�, �e swym wyglĄdem zwraca na siebie uwag�,
nigdy jeszcze nie czu� si� tak... tak frywolnie elegancki!
Nagle Amanda chzwyci�a go za rami�.
- No widzisz, o wilku mowa, a wilk tu�. NadchodzĄ
Backmanowie. I... jest te� z nimi córka! Christerze
spe�ni�o si� twoje marzenie!
Christer odwróci� twarz od pa�, by nie zauwa�y�y, jak
mocno si� zarumieni�. Magdalena! Nareszcie znów jĄ
zobaczy! Dowie si�, jak jej si� wiedzie, czy jest szcz�Śliwa.
Z poczĄtku nie zauwa�y� Backmanów, gdy� widok
przes�oni�a mu grupka goŚci. Amanda jednak przecis-
n��a si� do przodu, by powitaą nowo przyby�ych.
GoŚąie rozstĄpili si� na boki i Christer móg� spojrzeą
przed siebie.
- Bardzo prosz�, mo�e pa�stwo poznaeie moish przy-
jació� - zaproponowa�a dostojnym goŚciom Amanda.
- To moja przyjació�ka, Tula Erlandsdotter z Motala, i jej
syn Christer. Tulo, to radca handlowy Backman i jego
ma��onka oraz ich córka Magdalena.
Christer przelotnie spojrza� na przystojnego m��czyz-
n� z rodzaju tych, co to za wszelkĄ cen� starajĄ si�
zachowaą ostro�noŚą, o zaciŚni�tych ustach i Świadomie
nijakim wyrazie oczu. Nikt nie móg� odgadnĄą, jakie
mgŚli chodzĄ temu cz�owiekowi po g�owie. Zimny typ,
pozbawiony dostoje�stwa, o którego posiadaniu by�
pewnie przekonany.
Jego �ona by�a frapujĄco pi�kna, ale sprawia�a wra�e-
nie osoby Śmiertelnie nudnej.
I...
Christerowi zapar�o dech w piersiach. Z natury spon-
taniczny, nie zwa�ajĄc na nic, wypali�:
- To nie test Magdalena Backman!
Kilkoro z goŚci, krórzy stali w pobli�u, us�ysza�o jego
s�owa i odwróci�o g�owy.
Backmanowie wpatrywali si� w Christera oniemieli,
dama wyra�nie poblad�a, a dziewczyna, równie nijaka jak
jej rodzice, rozdziawi�a usta, ale zaraz nerwowo zacz��a
ogryzaą paznokcie. Christer zauwa�y�, �e i tak ju� niewieie
jej zosta�o. B�agalnym wzrokiem wpatrywa�a si� w Back-
manów.
Tula i Amanda sta�y nieco zak�opotane, wyczekujĄc na
dalszy rozwój sytuacji, ale widaą by�o, �e z�era je
ciekawoŚą.
Radca handlowy Backman z wyrzutem popatrzy� na
Amand�, ca�kowicie ignorujĄc Christera.
- Nale�a�o oszcz�dzią nam tyeh impertynencji - pogar-
dliwie wydĄ� usta i chcia� ju� odejŚą.
Christer jednak by� uparty. Zagradzil mu drog�.
- Gdzie jest Magdalena? - zapyta�.
Na twarzy m��czyzny odbi�a si� napi�cie.
- Magdalena stoi tutaj. Mia�bym nie poznaą w�asnej
córki?
- Nie wiem, kim pan jest ani kim jest ta panna, ale
z pewnoŚciĄ to nie Magdalena Backman!
- Musia�eŚ jĄ z kimŚ pomylią - odrzek� Backman. - Na
pewno jest wi�cej osób o identycznym imieniu i nazwisku.
Christer zwróci� si� do oniemia�ej dziewczyny.
- Czy masz psa, który nazywa si� Sasza?
- Tak - odpar�a panna.
Christer zorientowa� si�, �e jej rodziców rozgniewa�
fakt, i� w ogóle odezwa�a si� do takiego bezczelnego
Śmia�ka jak on.
- Ach, tak - odpowiedzia�. - I moja Magdalena tak�e.
Masz tak�e braciszka, mniej wi�cej czteroletniego, praw-
da? I stryja o imieniu Julius?
- Nie. Stryj ju� nie �yje - odparla dziewczyna.
Radca handlowy rzek� lodowato zimnym tonem:
- Nie sĄdz�, by dalsza dyskusja mia�a jakikolwiek sens.
Tula ostrzegawczo Ścisn��a syna za rami�, tak mocno,
�e z pewnoŚciĄ zosta�y mu po tym siniaki.
- Prosz� wybaczyą mojemu synowi, panie radco
handlowy Backman, jest jeszcze bardzo m�ody i niezrów-
nowa�ony, najwyra�niej musia� pomylią zdarzenia i oso-
by. Chod�, Christerze, nie mo�esz ju� d�u�ej niepokoią
mi�ych pa�stwa.
Na po�egnanie pos�a�a radcy najbardziej czarujĄcy ze
swych uŚmiechów i pociĄgn��a Christera na bok.
On jednak nie wytrzyma� i aglĄdajĄc si� przez rami�,
krzyknĄ�:
- Moja Magdalena ma fio�kowob��kitne oczy, a oczy
tej panny sĄ zwyczajnie piwne!
- Chod� ju�, Christerze - sykn��a Tula przez z�by.
- Ale to nie by�a moja Magdalena!
- Wcale tego nie twierdz� - odpar�a Tula, gdy
wreszcie znale�li si� w bezpiecznej odleg�oŚci od Back-
manów, - Ale ta kobieta miala �Ądz� krwi w oczach.
Trzymaj si� od nich z daleka, mój ch�apcze!
- Ale przecie� musimy coŚ z tym zrobią!
- Zgoda, ale nie za pr�dko. Co nagle, to po diable.
Najpierw nale�y dyskretnie pow�szyą.
- To znaczy, �e mi wierzysz?
- OczywiŚcie! Wyczuwam w tym wszystkim jakieŚ
oszustwo i, pr�dzej czy pó�niej, dowiemy si�, na
czym ono polega. Teraz jednak jestem zdania, �e
najlepiey b�dzie, jak opuŚcisz przyj�cie. Przede wszystkim
przez wzglĄd na Amand�, narobi�eŚ jej ju� doŚą k�o-
potów.
Christer przyzna� matce racj�, a poza tym by� tak
wzburzony, �e pragnĄ� odejŚą stĄd jak najpr�dzej. Po�eg-
na� si� z AmandĄ i jej m��em, uprzednio przeprosiwszy za
przykre zamieszanie, którego by� sprawcĄ.
OpuŚci� Hotel Miejski i ruszy� przed siebie w pachnĄcy
deszczem letni wieczór.



Wiedzia� dok�adnie, co ma zamiar zrobią.
Backmanow�e byli teraz na przyj�ciu, móg� wi�c iŚą do
bia�ego domu przy parku, sprawdzią, czy tam nie natrafi
na jakiŚ Ślad.
Musia� znale�ą odpowied� na pytanie: Czy to rzeczywi-
Ście by�a prawdziwa Magdalena? I czy jego Magdalena
by�a jedynie pomylonĄ dziewczynkĄ, której pszyŚni�o si�,
�e jest córkĄ radcy handlowego Backmana?
O nie, na pewno nie! Wuj przecie� nazywa� jĄ Mag-
dalenĄ.
Nie, jego Magdalena to prawdziwa Magdalena Back-
man, by� o tym w pe�ni przekonany.
Koniecznie powinien dowiedzieą si� o niej czegoŚ
wi�cej, a to oznacza�o, �e musi dostaą si� do bia�ego
domu.
Nie zastanawia� si� ani przez chwil�, w jaki sposób
wejdzie do wspania�ej willi Backmanów. Wystarczy�o, by
sta� si� niewidzialny, a wówczas b�dzie móg� przemasze-
rowaą po prostu przez bram�. To przecie� drobiazg dla
takaego jak on czarownika z Ludzi Lodu.
Kocim krokiem skrada� si� przez park. GdzieŚ z oddali
dobiega� Śmiech i przyciszone odg�asy rozmów, sporo
ludzi najwidoczniej wybra�o si� na wieczornĄ przechadz-
k�. Pod jednym z drzew siedzia� pijak, trzymajĄc w ob-
j�ciach butelk�. Sprawia� wra�enie, �e odnalaz� klucz do
wiecznego szcz�Ścia, nie przejmowa� si� wcale, �e w ka�-
dej chwili mo�e spaŚą deszcz.
Oto brama, prowadzĄca do ogrodu bia�ej willi. Chris-
ter zwolni� kroku i rozejrza� si� doko�a - lepiej upewnią
si�, czy nikogo nie wystraszy jego nag�e znikni�cie.
Poniewa� cz�sto by� Świadkiem czarów odprawianych
przez matk�, wiedzia� mniej wi�cej, w jaki spasób powi-
nien si� teraz wyrazią. Zakl�cie mia�o brzmieą troch� jak
wiersz, chocia� rymy nie by�y wcale konieczne. OczywiŚ-
cie Tula nigdy nie wypowiedzia�a przy nim formu�y,
dzi�ki której cz�owiek stawa� si� niewidziaIny, bo te�
pewnie i takowej nie zna�a. Prawdopodabnie nie opano-
wa�a sztuki czarowania tak Świetnie jak on, by�a przecie�
tylko kobietĄ, a od dawna wiadomo, �e czarownicy sĄ
o wiele pot��niejsi od wied�m.
Szkopu� w tym, �e jego talenty na razie jeszcze w pe�ni
nie rozkwit�y.
Ale teraz musia�o to nastĄpią! Czu�, �e jego niezwyk�e
zdolnoŚci z minuty na minut� si� pot�gujĄ.
ZaczĄ� monatannie powtarzaą: "Twoje oczy nie widzĄ
tego, co przed tobĄ, twoje uszy nie s�yszĄ kroków, które
ci� mijajĄ" - i jeszcze ca�Ą d�ugĄ litani� podabnych
sformu�owa�, które jak na zawo�anie przekazywa�y mu
pot��ne moce, jego przodkowie z obcych lĄdów i czasów.
W�Ączy� te� s�owo extinctibilis, które jego zdaniem wyjĄt-
kowo pasowa�o do sytuacji.
A potem po prostu przeszed� przez bram�.
RzeczywiŚcie nikt go nie zauwa�y�, ale tego przecie� si�
spodziewa�. Szed� dalej przez ogród, w kierunku schodów
prowadzĄcych do domu.
Sta� tam stra�nik czy te� inny s�u�Ący, Christer nie
wiedzia�, kto, ale wcale si� tym nie przejĄ�. Na wszelki
wypadek powtórzy� zalil�cie raz jeszcze i spokojnie
szed� dalej. Ca�a sytuacja wyda�a mu si� tak zabawna,
�e zachichota� pod nosem. Ciekawe, co zrobi�by ten
cz�owiek, gdyby wiedzia�, �e w�aŚnie obok niego prze-
myka niewidzialny czarownik, a on nie ma a tym
poj�cia?
- Hej, ty! A dokĄd to? - gro�nie odezwa� si� m��czyz-
na.
Ciekawe, do kogo on mówi, bo mnie przecie� nie
widzi.
M��czyzna jednak okaza� si� na tyle bezczelny, by
podbiec do Christera i z�apaą go za rami� akurat w chwili,
gdy ch�opak dotar� ju� do schodów.
Do diaska, powinien by� powstrzymaą si� od Śmiechu!
Ten chichot musia� zniweczyą moc zakl�cia, przerwaą
urok. Ale bitwa nie by�a jeszcze przegrana. Christer
odwróci� si� ku zagniewanemu stra�nikowi i spojrzawszy
na niego pob�a�liwie, wypowiedzia� s�owa, jakie kiedyŚ
us�ysza� od Tuli. Nie przejmowa� si� tym, �e wówczas
matka usi�owa�a zaczarowaą ciasto, którego nie mia�a
ochoty upiec sama. Christer zmieni� tylko kilka s�ów,
stosownie do okolicznoŚąi:
- W ma�Ą szarĄ mysz zmie� si� w jednej chwili!
WolnĄ r�kĄ wykona� dodatkawo zamaszysty ruch.
- W mysz? Co ty, u diab�a, wygadujesz, ch�opaku!
- M��czyzna nie sta� si� ani odrobin� bardziej myszo-
waty.
Christer uzna� wreszcie, �e musi si� wycofaą, nic nie
zgadza�o si� z jego wyliczeniami. Pewnue zapomnia�
o czymŚ wa�nym. Wyrwa� si� z �elaznego uŚcisku tra�-
nika i bez trudu uciek� za bram�.
W parku czym pr�dzej skry� si� za k�p� krzewów.
M��czyzna przeszed� do bramy i ju� tam zosta�.
Wkrótce przy�Ączy�a si� do niego kobieta, byą mo�e tak�e
ze s�u�by.
- Ch�opak zniknĄ� - stwierdzi� m��czyzna. - Musia�
byą niespe�na rozumu. Nie ma si� czym przejmowaą.
Ach, tak? pomyŚla� ura�ony Christer. Jeszcze zoba-
czycie!
Z domu rozleg�o si� szczekanie psa.
- Znów to przekl�te zwierz� - westchn��a kobieta.
- Na co ono komu? - Zawo�a�a w stron� domu: - Kopnij
go porzĄdnie raz i drugi, AuguŚcie, to choąia� przez
chwil� b�dzie cicho.
Christer us�ysza� przeciĄg�y skowyt pieska i Ścisn��o
mu si� serce. Ma�y Sasza Magdaleny! Czy nikt si� o niego
nie troszczy? Ta obca dziewczyna, która tak�e mia�a na
imi� Magdalena, o ile w ogóle to prawda, nie by�a dla
niego dobra. Zwierz� chcia�o od niej uciec, a ona je
z wrzaskiem goni�a.
S�u�Ący znikn�li w domu. Christer przez clhwil� jeszcze
siedzia�, pogrĄ�any w ponurych myŚlach, i w�aŚnie gdy si�
podnosi�, us�ysza� odg�os szybkich kroków kilku osób.
To wracali Backmanowie - ca�a trójka. Rozmawiaii ze
sobĄ gniewnie, choą cicho.
- Na pewno si� dowiem, kim on jest i jaki ma z tym
zwiĄzek - mówi� radca. - Ale teraz najwa�niejsze, byŚmy
pozbyli si� Saszy. Wi�cej z nim k�opotów ni� po�ytku.
- Nikt za nim nie b�dzie p�aka� - zapevrni�a pani.
- Nikt z nas nie móg� przecie� znieŚą tego niepos�usznego
psa. Dopilnuj, by uŚmiercono go jeszcze dziŚ wieczorem.
Dziewczyna nie odezwa�a si� ani s�owem, kroczy�a
tylko nadĄsana za doros�ymi.
Przeszli przez bram�.
Christerowi myŚli wirowa�y w g�owie. Zaraz dowiedzĄ
si�, �e tu by�em. Nic na to nie poradz�, musz� wejŚą do
Środka. Musz� znale�ą Sasz�, to jedno mog� zrobią dla
Magdaleny: uratowaą jej jedynego przyjaciela.
Nie uŚwiadamia� sobie tego, �e Sasza móg� mieą
wielkie znaczenie jeszcze w zwiĄzku z czymŚ innym, ale
Christer, przyjaciel wszystkich �ywych stworze�, myŚla�
o doli pieska, który nikomu nie wyrzĄdzi� przecie�
krzywdy.
Tym razem wola� nie ryzykowaą �adnej sztuczki
z czapkĄ-niewidkĄ, musia� przystĄpią do dzie�a z wi�k-
szym realizmem. DziŚ wieczorem... Chcieli zabią Sasz�
jeszcze dziŚ wieczorem?
Nie wolno da tego dopuŚcią!
Obszed� posiad�oŚą Backmanów dooko�a i zatrzyma�
si� przy wysokim drewnianym p�ocie, oddzielajĄcym
znaydujĄcĄ si� za domem cz�Śą ogrodu od ulicy. Bez
wi�kszego trudu podskoczy� i z�apa� r�koma kraw�d�
p�otu; szcz�Ś�iwie nikt nie widzia� go zawieszonego tak
w pó� drogi mi�dzy niebem a ziemiĄ. PodciĄgnĄ� si�
i w jednej chwili znalaz� si� po drugiej stronie ogrodzenia,
najwyra�niej w sadzie, trawa pokryta by�a tu bowiem
dywanem opad�ych p�atków kwiatów jab�oni.
Na razie mu si� uda�o. Ale w jaki sposób dastanie si� do
domu, jak si� wydawa�o, pe�nego ludzi?
Kiedy tak sta�, zastanawiajĄc si�, jaki nast�pny krok
powinien podjĄą, otworzy�y si� drzwi werandy i wysz�a
dziewczyna.
Christer nie widzia� pieska, ale ze zniecierpliwionego
tonu panny i jej s�ów wynika�o, �e pies wymknĄ� si� przez
otwarte drzwi.
- Wracaj do Środka! Szybko! Wracaj!
Rozleg�o si� wo�anie pani Backman. Dziewczyna
odpowiedzia�a coŚ i wesz�a do domu.
Czy piesek tak�e za niĄ pobieg�?
Christer musia� zaryzykowaą. Pochylony jak najni�ej
przy ziemi pomknĄ� przez ogród i ukry� si� za balustradĄ
werandy. Gdyby ktoŚ go teraz zobac�y�, to...
ZerknĄ� za balustrad�. Pies tam by�!
Dostrzeg� Christera i cicho warknĄ�.
- Sasza - szepnĄ� ch�opak tak przymilnie, jak tylko
umia�. - Chod� tu, Sasza! Jestem przyjacielem Magdaleny.
Widaą by�o, �e jest to l�kliwy piesek. Ba� si� bicia.
- Biedny male�ki, tacy byli dla ciebie niedobrzy?
- �agodnie przemawia� do pieska Christer.
Ludzie Lodu, a przynajmniej wi�kszoŚą z nich, z natury
byli przyjació�mi zwierzĄt. Ten pies w ciĄgu ostatnich lat
spotyka� si� jedynie z wrogoŚciĄ ze strony ludzi, nie mia�
wi�c powodu, by komukolwiek zaufaą. Ale jakaŚ nuta
w g�osie Christera musia�a obudzią wspomnienie innej
formy kontaktu z cz�owiekiem.
Christer by� przekonany, �e Sasza zaraz zacznie ha�aŚ-
liwie szczekaą, jak to zwykle czyniĄ ma�e, wystraszone
psy, ale tym razem tak si� nie sta�o. Zach�cony milczeniem
pieska szepnĄ�:
- Chod� tu, Sasza! Chod�, to sobie stĄd pójdziemy! Tu
jest dla ciebie niebezpiecznie. Chod�, pójdziemy do
Magdaleny.
Ach, szybciej, Sasza, myŚ�a� Christer zdenerwowany.
Oni mogĄ nadejŚą w ka�dej chwili!
Piesek pisnĄ� �a�oŚnie, odskoczy� nieco w ty�, pokr�ci�
�ebkiem, jakby nie wiedzia�, co ma zrobią.
A Christer kusi� i wabi�.
Niepewny niczego na tym Świecie Sasza nieŚmia�o
zamacha� ogonem, przys�uchujĄc si� przyjaznemu g�oso-
wi i wpatrujĄc w d�o�, zapraszajĄcym gestem wyciĄgni�tĄ
przez balustrad�. Wreszcie zdecydowa� si� podejŚą bli�ej,
powĄchaą...
Pachnia�a widaą przyja�nie. Christer podrapa� Sasz� za
uchem, mówiĄc czule:
- Ju� dobrze, dobrze, ju� si� nie bój, chc� tylko
twojego dobra. Chod� do mnie, przecie� próbowa�eŚ
uciec od tych z�ych ludzi, i to nie raz, przypuszczam...
Trzyma� ju� pieska w d�oniach, czu�, jak mocno bije
jego serduszko. Ostro�nie, bardzo ostro�nie podniós�
Sasz� nad balustrad�.
jeŚli mnie teraz ugryziesz, to koniec z nami, myŚla�.
W ka�dym razie z tobĄ. Ze mnĄ pewnie nie odwa�Ą si�
postĄpią tak tak drastycznie, nawet jeŚli b�dĄ bardzo
chcieli.
Nie rozumia� tych Backmanów. Kim byIi i jaki mieli
zwiĄzek z jego MagdalenĄ?
Gdy tylko przeniós� pieska ponad balustradĄ werandy,
przykucnĄ� i w takiej pozycji przemieŚci� si� pod p�ot, nie
wypuszczajĄc zwierzĄtka z obj�ą. Sasza popiskiwa�, ale by�
dobrym, przyja�nie usposoblonym pieskiem.
I to jemu wymierzano kopniaki? Ucieka� przecie� nie
bez powodu.
Tym razem pokonanie p�otu nie by�o takie �atwe.
Prawd� mówiĄc Christer wpad� te� w panik�, ba nagle
dziewezyna - nie chcia� nazywaą jĄ MagdalenĄ - wysz�a
z domu i zawo�a�a, �e pies wyskoczy� do ogrodu. Christer
z psem w obj�ciach nie zdo�a�by sforsowaą p�otu, zaczĄ�
wi�c biec wzd�u� ogrodzenia, które w pewnym momencie
zako�czy�o si� niedu�Ą drewnianĄ komórkĄ.
Backmanowie wyszli ju� do ogrodu i gniewnymi
g�osami nawo�ywali Sasz�. Czy�by wyobra�ali sobie, �e
wystraszona psina rzeczywiŚcie przyjdzie? Pobieg�aby
przecie� tak szybko, jak ponios�yby jĄ krótkie nó�ki, ale
w przeciwnym kierunku.
Christer nie móg� te� wypuŚcią psa na ulic�, w ogrodze-
niu nie by�o dostatecznie du�ego otworu.
Jedyna szansa ratunku to komórka. WŚlizgnĄ� si� do
Środka z SaszĄ w ramionach. Po omacku odnalaz� stert�
rozmaitych rzeczy i ukry� si� za niĄ.
- Cicho - szepnĄ� psu do ucha. - Nie magĄ nas tu
znale�ą.
Przyjemnie by�o trzymaą pieska. Spr��yste cia�ko,
pokryte doŚą sztywnĄ sierŚciĄ. Poniewa� nigdy nie zdo�a�
mu si� przyjrzeą dok�adnie, nie potrafi� stwierdzią, jaka to
rasa. Terier? A mo�e pudel lub coŚ padobnego.
Czu� ciep�o promieniujĄce z drobnego zwierz�cego
cia�a. Christer mia� wra�enie, �e pies w mroku usi�uje
z�owiŚ jego wzrok, widzia�, jak b�yszeza�y jego ufne Ślepia.
- Teraz b�dzie ci dobrze, ma�y - szepnĄ�. - i znaj-
dziemy dla ciebie Magdalen�.
Przy komórce rozleg�y si� g�osy.
- Nie, tam nie móg� welŚą, drzwi zawsze sĄ zamkni�te
- powiedzia� Backman. Na d�wi�k jego gosu Sasza
zadr�a�. - Do diaska, �e te� musia�o si� to przytrafią akurat
teraz! A ju� mialem naszykowanĄ strzelb�!
Przeszli dalej. Christer odczeka� jeszcze par� minut.
Kiedy, jak sĄdzi� po nawo�ywaniach, przeŚladowcy znale-
�li s� przed frontem domu, wsta� i uchyli� drzwi.
Szez�Śliwie nie zaskrzypia�y.
W ogrodzie zapad�a cisza. Christer postanowi� wi�c
opuŚcią komórk�.
Po drugiej stronie komórki zaczyna�o si� �elazne
ogrodzenie, nie by�o szczególnie wysokle. WziĄ� Sasz�
pod pach� i z pewnym trudem wspiĄ� si� po metalowej
kracie. WyjĄtkowo zapomnia� o wykorzystaniu czaro-
dziejskich mocy, a mo�e uzna�, �e jego niepowodzenia
w tej dziedzinie by�y zbyt powa�ne jak na jeden dzie�?
Na moment zawis�, nie mogĄc z�apaą równowagi, na
samym szpiczastym szczycie, z nogami po dwu stronach
ogrodzenia. Bardzo niewygodna pozycja. Wreszcie jed-
nak zdo�a� przerzucią i drugĄ nog� i doŚą niezgrabnie
wylĄdowa� na ulicy. Uderzy� si� w stop�, nie na tyle jednak
powa�nie, by nie móg� biegiem oddalią si� od rezyderseji
Backmanów.
Nikt go nie widzia�.
I mia� ze sobĄ psa Magdale�y, jej najlepszego przyjacie-
la.
To by� naprawd� mi�y, cierpliwy pies. Ze spokojem
znasi� wszelkie wybryki swego nowego pana.
Nareszcie Christer móg� si� zatrzymaą i uspokoią
psiaka.
- No i co, ma�y? - mruknĄ� do niego ciep�o. - JeŚli
ktoŚ mnie zapyta, to pawiem, �e nazywasz si� Alexander.
Bo Sasza to rosyjskie zdrobnienie imienia Alexander, ale
myŚl�, �e twoi wstr�tni dr�czyciele o tym nie wiedzĄ.
Smycz. Potrzebna mu smycz, na której móg�by prowa-
dzią psa, bo przecie� nie móg� nieŚą go tak w niesko�-
czonoŚą. Choą, prawd� powiedziawszy, nie wydawa�o si�,
by Sasza by� temu przeciwny.
- A wi�c dobrze, ma�y - jeszcze raz przemówi� do
Saszy. - Teraz ma�emy podjĄą poszukiwania naszej
wspólnej przyjació�ki Magdaleny. Nie przypuszczam, by
znajdowa�a si� w tym okropnym domu, nie ma wi�c sensu
tam wracaą. �aden z nas tego przecie� nie chce.
Sasza popatrzy� na niego swymi wilgotnymi, b�ysz-
czĄcymi oczkami i dalej obwĄchiwa� tego niezwyk�ego
cz�awieka, który w taki dziwny sposób zabra� go z jego
dawnego domu.
Ale ma�y ogonek wyra�nie si� porusza�, Christer zosta�
zaakceptowany.


- Tula, twój syn stoi w westybulu i domaga si�
rozmowy z tobĄ - oznajmi�a Amanda.
Tula od�Ączy�a si� od grupy, którĄ zabawia�a rozmowĄ.
Obiad ju� si� sko�czy�, teraz mia�y rozpoczĄą si� ta�ce.
- Czy on nie mo�e przyjŚą tutaj? Backmanowie ju�
pr�ecie� sobie poszli.
- Niestety, nie mo�e, Trzyma za pazuchĄ pieska.
- Pieska?
Tula pospiesznie wybieg�a da westybulu. Sp�oszony
Christer sta� przy samych drzwiach.
- Có� to, u licha...?
- Mamo, musz� wracaą do domu. Natychmiast. Czy
mog� zabraą powóz? Przyjad� po ciebie jutro.
- Ale przecie� mieliŚmy nocowaą u Amandy i jej m��a.
Nie, poczekaj chwil�, Chcisterze, jad� z tobĄ. Tak strasz-
nie t�skni� za Tomasem.
- Dzi�ki ci za te s�owa, mamo. Przez chwil� mia�em
wra�enie, �e jest ci tu zbyt weso�o.
- Mam ju� doŚą tego gadania o niczym. No i musz� si�
dowiedzieą, ca znowu nawyprawia�eŚ. Zdaje mi si�, �e ten
pyszczek ju� kiedyŚ widzia�am. Bój si� Boga, ch�opcze, to�
to pies Backrnanów! CzyŚ ty ca�kiem oszala�? - doko�czy�a
szeptem.
- Nie, to pies Magdaleny. Uczciwie i prawowicie
ukrad�em go, bo chcieli go zastrzelią dziŚ wieczorem.
Z jakiegoŚ powodu sta� si� nagle zbyt k�opotliwy.
Tula badawczo wpatrywa�a si� w syna, wreszcie
zdecydowa�a:
- Id� teraz do powozu, ja porozmawiam z AmandĄ.
- Co jej powiesz?
- �e natrafiamy na Ślad skandalu i musimy jak
najpr�dzej wracaą da domu, inaczej dla kagoŚ z nas mo�e
si� to �le sko�czyą. MyŚl� teraz o psie. Amanda to dobra
kobieta, na pewno zrozumie. Jej mĄ� tak�e. A teraz si�
pospiesz, bo ktoŚ ci� zauwa�y i doniesie Backmanowi!
W powozie Christer opowiedzia� Tuli ca�Ą histori�. To
ona powozi�a, bo Christer trzyma� na kolanach ŚpiĄcego
Sasz�.
Noc by�a jasna, nad jeziorem Boren unosi�y si� welony
mg�y. Jechali do samego domu, do Tomasa w Motala,
dziadkowie Christera i tak nie spodziewaii si� ch�opca
tego wieczoru.
- Dobrze, �e uratowa�eŚ Sasz� - pochwali�a syna Tula,
a piesek na d�wi�k swego imienia postawi� uszy. - Musi-
my dowiedzieą si�, o co w tym wszystkim chodzi, bo nic
nie rozumiem. Czy to mo�liwe, �e sĄ dwie Magdaleny?
I gdzie jest twoja?
- Na pewno odkryj� prawd�. Dziadek nie potrzebuje
mnie ju� d�u�ej przy Śiuzie, jest tam teraz doŚą pomoc-
ników. Mam zamiar wziĄą solbie troch� wolnego i je�dzią
tak d�ugo, a� odnajd� Magdalen�.
Tula natychmiast wykaza�a zainteresowanie.
- DokĄd chcesz jechaą?
Zawaha� si� przez moment.
- To doŚą trudne. Chcia�bym odwiedzią Norrtalje,
powinienem te� wybraą si� do uzdrowiska Ramlosa, listy
na nic si� tu nie zdadzĄ, bo oni nie chcĄ odpowiedzieą. Ale
nie wiem, od czego mam zaczĄą. Te miejscowoŚci le�Ą
w dwóch ró�nych kierunkach.
- Twój ojciec czu� si� tak dobrze po pobycie w Ram-
losa i teraz zaczĄ� przebĄkiwaą, �e mo�e dobrze by by�o,
gdyby znów tam pojecha�. Zrobimy wi�c tak: zabior� go
ze sobĄ i tam na miejscu sama wszystko zbadam. Wypy-
tam o Magdalen� i stryja Juliusa i o to, co w�aŚciwie si�
wydarzy�o, kiedy twój ojciec s�ysza� p�acz dziewczynki.
Ty zaŚ, nie zwlekajĄc, wyruszysz do Anny Marii i Kola
Simona, do Roslagsbro, to niedaleko Norrtalje. I we� ze
sobĄ Sasz�, on mo�e ci si� do czegoŚ przydaą.
- Ja te� tak myŚla�em. Bardzo ci jestem wdzi�czny za
to, �e chcesz mi pomóc, mamo.
- Nie spodobali mi si� Backmanowie - odrzek�a
krótko. - A ju� zw�aszcza ona. WyglĄda�a, jakby chcia�a
ca�emu Światu obwieŚcią, �e wszyscy, którzy nie sĄ równie
pi�kni jak ona, nie majĄ �adnej wartoŚci. Tula z Ludzi
Lodu nie toleruje takiego zachowania!
Christer uŚmiechnĄ� si� uradowany. Udzia� matki
w ca�ej sprawie by� niewĄtpliwie ogromnĄ zaletĄ.
Nagle jednak przypomnia� sobie o czymŚ, co popsu�o
mu humor.
- Mamo, nie uda�o mi si� staą niewidzialnym, by�em
ju� tego bliski, ale w ostatniej chwili coŚ mi nie wysz�o.
- Gdyby ci si� powiod�a ta sztuka, oznacza�oby to, �e
jesteŚ najpot��niejszym czarownikiem w rodzie Ludzi
Lodu - odpar�a sucho. - Nikt do tej pory nie oŚmieli� si�
bodaj spróbowaą takiego cudu.
- Ja mog�, jestem o tym przekonany. Wypowiedzia-
�em nawet ogromnie wa�ne s�owo. Exstinctibilis. To ma
coŚ wspólnego ze znikaniem.
- Mój ty Świecie - westchn��a Tula. - A wi�c ciesz si�,
�e twój seans si� nie powiód�.
- Ale dlaczego?
- Exstinguere oznacza "unicestwią", a nie "czynią
niewidzialnym". Gdyby twoje zakl�cie podzia�a�o, nie
móg�byŚ odczarowaą si� z powrotem! Invicibilis, tym
s�owem powinieneŚ si� by� pos�u�yą!
- Uf! To dobrze wiedzieą!
- Ale, drogi Christerze, nie sĄdzisz chyba, �e mo�esz
staą si� niewidzialny? Nikt tego nie potrafi, nawet Heike!
- JesteŚ tego pewna?
- No, z Heikem nigdy nic nie wiadomo na pewno.
Ten szcz�Ściarz mo�e liczyą na pomoc naszych przod-
ków.
- Czy�bym us�ysza� w twoim g�osie zazdroŚą? Czy
tobie nigdy nie pomagajĄ? Przecie� ty tak�e jesteŚ do-
tkni�ta?
- Nie, nigdy... Chocia� w�aŚciwie pomogli mi, ale
tylko jeden jedyny raz. Niewiele brakowa�o, a wywo�a�a-
bym prawdziwĄ katastrof�, i wówezas wyratowali mnie
z opresji. Ale wtedy byli na mnie zagniewani, nie mam
wi�c u nich zbyt wielu plusów.
Christer zachiehota�.
- To by�o wtedy, kiedy o ma�y w�os nie wybudzi�aŚ
Tengela Z�ego, prawda?
- Tak. - Tula zadr�a�a na samo wspomnienie strasz-
liwych prze�yą. - Widzisz, ja nie nale�� do dobrych.
- Ty? - zapyta� os�upia�y. - Ty przecie� jesteŚ najlep-
sza ze wszystkich ludzi, no, mo�e zaraz po ojcu. OczywiŚ-
cie, �e jesteŚ dobra, mamo!
- Uwa�asz, �e jestem tylko i wy�Ącznie dobra?
ZerknĄ� z ukosa na jej twarz, dobrze widocznĄ w przej-
rzystym Świetle poranka.
- Nie, nie wy�Ącznie - rozeŚmia� si�. - Czy wiesz, �e
chwilami jest w tobie coŚ diabelskiego? Gdyby nie twoje
poczucie humoru...
- Dzi�kuj� za szczeroŚą, Świetnie o tym wiem - mruk-
n��a. - Christerze, naprawd� stara�am si� byą dobrym
cz�owiekiem pomimo mego straszliwego obciĄ�enia. Czy
sĄdzisz, �e mi si� to uda�o?
Us�ysza� w g�osie matki l�kliwĄ proŚb� i zrozumia�, �e
jego odpowied� ma dla niej ogromne znaczenie. Przysz�a
mu jednak bez trudu.
- Nikomu nie mog�o powieŚą si� lepiej, mamo. I ja,
i ojeiec wiemy, z czym musisz walczyą, i bardzo ci�
podziwiamy.
- Dzi�kuj� - odpar�a wzruszona.
Nie okaza�a jednak, co naprawd� myŚli. GdybyŚ tylko
wiedzia�, Christerze, ile mnie to kosztuje! Nie jesteŚ
w stanie nawet sobie wyobrazią, z jakĄ mocĄ szarpiĄ mnie
dwie ró�ne si�y. Z�o... Ale nie to jest najgorsze. Najgorsze
jest, �e znalaz�am si� we w�adzy demonów.
I nadal si� spod niej nie wyrwa�am, a w ka�dym razie
nie psychicznie.
To, doprawdy, nieopisany ci��ar. Sama myŚl o demo-
nach jest taka kuszĄca, nape�nia mnie rozkoszĄ, a jedno-
czeŚnie boj� si� tego wprost do szale�stwa.
PomyŚla�a o swej ma�ej rodzinie. O mi�oŚci, jaka
zawsze promieniowa�a z oczu najbli�szych, o mi�oŚci do
niej, i nie umia�a zapanowaą nad �zami.
- Och, jak�e bardzo kocham was obu!


Reszt� nocy przesiedzieli na �ó�ku Tomasa. Sasza,
nakarmiony i napojony, spa� w nogach. Od czasu do czasu
podnosi� powieki, podrywa� si� i l�kliwie rozglĄda�
doko�a, ale zaraz strach w jego Ślepkach gas� i piesek,
wzdychajĄc, znów uk�ada� si� do snu, godzĄc si� na
odmian� losu. Przez ca�y czas zachowywa� si� z rezerwĄ,
ale chyba porównanie dawnego domu z nowym zdecydo-
wanie wypada�o na korzyŚą nowego.
Mog�o si� trafią gorzej, zdawa� si� mówią jego wzrok,
kiedy znów k�ad� �eb na �apach.
Drobne cia�ko nosi�o wyra�ne Ślady z�ego traktowania.
Tula opatrzy�a mu zranienia na przedniej �apie, a pies
poddawa� si� wszystkim zabiegom z cierpliwĄ oboj�tnoŚ-
ciĄ. A raz, kiedy Christer wróci� z kuchni, Sasza zaczĄ�
nieŚmia�o machaą ogonem. Uznali, �e to naprawd� dobry
znak.
Odbyli narad�. Tomas stwierdzi�, �e postĄpili jak
szale�cy, ale dzia�ajĄcy roztropnie. "Bardzo to do was
podobne, moi pomyle�cy", uŚmieehnĄ� si� czule.
Odpowiedzieli mu uŚmiechem.
- Ale na pewno ktoŚ widzia� ci�, Christerze, jak
sta�eŚ w drzwiach hotelu z psem w obj�ciach - zauwa-
�y� Tomas.
- Tylko Amanda - zapewni�a Tula. - A ona nic
nikomu nie powie.
- Sasza jest przecie� taki ma�y, �e uda�o mi si� schowaą
go za pazuch� - wyjaŚni� Christer. - Choą, co prawda,
mo�e wyglĄda�em doŚą nieforemnie.
Tomas ch�tnie przysta� na wyjazd do Ramlosa wraz
z TulĄ.
- I dla was lepiej b�dzie, jeŚli ja tak�e w�Ącz� si�
w spraw�. Pami�tam, który z lekarzy zajmowa� si�
MagdalenĄ Backman. A ty, Chtisterze, wiesz, co masz
robią, prawda?
- Tak. Dowiedzieą si� w Norrtalje wszystkiego o ro-
dzie Backmanów.
- I o dziadku ze strony matki dziewczynki, starym
Molinie, królu Norrtalje - uzupe�ni�a Tula. - Miejmy
nadziej�, �e on jeszcze �yje, jego informacje mogĄ byą dla
nas bezcenne. Chyba jest w stanie coŚ us�yszeą albo
powiedzieą. Postaraj si� z nim porozmawiaą.
- Tylko dyplomatycznie, pami�taj! - ostrzeg� Tomas.
- Mo�ecie mi zaufaą - zapewni� Christer. - Jestem
chodzĄcĄ dyskrecjĄ.
Oboje rodziców naszed� w jednej chwili gwa�towny
atak kaszlu.
Tomas nakry� d�oniĄ r�k� syna. Z trudem zachowywa�
powag�.
- I, Christerze, mój drogi... �adnych eksperymentów
z magiĄ!
- Tylko w razie najwi�kszej potrzeby.
- Nawet wtedy nie - zakaza�a Tula. - Ca�y czas daleko
mi do przekonania, �e jesteŚ jednym z dotkni�tych. Jak na
razie nie przedstawi�eŚ mi �adnego dowodu na swoje
twierdzenie.
- O, móg�bym ich przytoczyą ca�Ą mas�!
- Na przyk�ad?
- No, na przyk�ad... No... Ale mamo, zrozum. W mo-
im pokoleniu jesteŚmy tylko ja i Viljar. No i Viljar nie jest
dotkni�ty, jego dziadek Heike zapewni� nas o tym.
- Nigdy nic nie wiadomo - odrzek�a Tula. - Przekle�-
stwo mo�e objawią si� na ka�dym etapie �ycia.
- No w�aŚnie! Tak jak u mnie!
Tula westchn��a zrezygnowana.
- Wiesz dobrze, �e Anna Maria i Kol jeszcze mogĄ
mieą dzieci. Nigdy dotĄd nie zdarzy�o si�, by ktoŚ z Ludzi
Lodu pozosta� bezdzietny. ObciĄ�ony dziedzictwem mo-
�e urodzią si� w�aŚnie im.
- Oni ju� nie b�dĄ mieli dzieci, sĄ przecie� ma��e�-
stwem od dwudziestu lat!
- Nie mów tak, cuda zawsze si� zdarza�y. Ja w ka�dym
razie ciesz� si�, �e mo�esz si� u nich zatrzymaą. B�d�
spokojniejsza. Musisz mi wybaczyą, ale nie w pe�ni ufam
rozsĄdkowi i doŚwiadczeniu �yciowemu mego genialnego
syna. Oni ci� przyjmĄ z otwartymi ramionami, jestem
o tym przekonana. �yjĄ odizolowani od reszty rodziny.
Snuli plany a� do chwili, kiedy oczy same im ju� si�
zamyka�y. Dopiero wówczas si� po�o�yli.
Ale Tomas w�aŚnie wtedy wsta�. Siad� przy oknie
z pieskiem na kolanach, wpatrzony w budzĄcy si� dzie�.
Jego wra�liwe palce g�adzi�y szorstkĄ sierŚą.
�ycie wyniszczy�o Tomasa, mia� tak ograniczone
mo�liwoŚci poruszania. WyglĄda� na znacznie starszego
od Tuli, zaczĄ� ju� siwieą, a ból wyrze�bi� g��bokie
zmarszczki na jego obliczu. Ale ostatnie dziewi�tnaŚcie lat
jego �ycia by�o takie szcz�Śliwe. Cz�sto �apa� si� na
uczuciu zdumienia, �e dla kogoŚ takiego jak on los by� do
tego stopnia �askawy, zetknĄ� go z TulĄ i obdarowa�
wspania�ym, pe�nym fantazji synem.
Popatrzy� na pieska, napotka� jego ufne spojrzenie.
- Tutaj ci b�dzie dobrze, zobaczysz - szepnĄ�. - Tula
i Christer to najlepsi ludzie, jakich znam.
Sam Tomas tak�e nie zalicza� si� do najgorszych.


Pod wieczór, kiedy zaj�ci byli przygotowaniami do
podró�y, Sasza nagle zaczĄ� warczeą.
ZdĄ�y� ju� sobie wybraą ulubione miejsce: na szerokim
parapecie, tam gdzie jedynie cieniutka firanka zas�ania�a
mu widok na Świat. Tomas podszed� do okna.
- KtoŚ nadje�d�a, jakaŚ dama na koniu. Ale spójrzcie
tylko na Sasz�, ten pies Śmiertelnie si� czegoŚ boi!
Pies zeskoczy� na pod�og� i popiskujĄc, z podkulonym
ogonem, uciek� i schowa� si� pod kanap�.
Tula równie� wyjrza�a przez okno.
- Ach, mój Bo�e, przecie� to pani Backman! Jak
zdo�a�a nas tu wyw�szyą?
- Zabierzcie psa, szybko! - Tomas okaza� przytom-
noŚą umys�u.
- Christerze, zanieŚ go na gór�. I poproŚ, by za-
chowywa� si� cicho!
Czy ma�y psiak móg� spe�nią takĄ proŚb�? Christer
zanurkowa� pod kanap�, gdzie Sasza wcisnĄ� si� pod samĄ
Ścian� i po�o�ywszy uszy patrzy� przed siebie ze strachem.
WyciĄgnĄ� pieska stamtĄd i pop�dzi� na gór� po stromych
schodach.
Chwil� pó�niej znów zszed� na dó�.
- Da�em mu do zabawy mój stary kapeą. Natychmiast
rzuci� si� na zdobycz. No có�, teraz wiemy, jakie jest jego
zdanie na temat pani Backman.
- Oby Bóg sprawi�, by nie zaszczeka� - mruknĄ�
Tomas.
- Ale Saszy dobrze tu z nami - stwierdzi�a Tula.
- O, tak - przyŚwiadczy� Christer. - Pozna� nas
wszystkich troje i wyra�nie nam ufa.
Przysz�a pani Backman. Zaproszono jĄ do Środka, Tula
przedstawi�a jej swego m��a i poprosi�a, by usiad�a.
Elegancka dama o oboj�tnych, zimnych oczach roze-
jrza�a si� doko�a z wiele mówiĄcĄ kwaŚnĄ minĄ. Ten dom
najwyra�niej odbiega� od standardu, do jakiego przywyk-
�a, bo od�am Ludzi Lodu, z którego wywodzi� si� Arv
Grip i jego nast�pcy, nie by� bogaty. Wiele Świadczy�o te�
o tym, czym zajmuje si� Tomas, na �awie przy Ścianie
le�a�y nie wyko�czone skrzypki i tamburyny. Ale nie by�a
to przecie� rozpadajĄca si� cha�upa n�dzarzy! Na Ścianach
wisia�y przedmioty, o których pani Backman nawet si� nie
Śni�o. Prawdziwe skarby, zabytki kultury, przywiezione
przez Vendela Gripa z dalekiej Rosji i Syberii i przekazane
synowi Orjanowi, a nast�pnie Arvowi Gripowi.
Tula stara�a si� zachowywaą elegancko i wyrazi�a
radoŚą, �e wczorajszego wieczoru dane jej by�o poznaą
pa�stwa Backmanów. JednoczeŚnie niezmiernie jej przy-
kro, �e syn zachowa� si� tak gwa�townie, ale ma nadziej�,
�e pa�stwo b�dĄ sk�onni wybaczyą mu jego wybuch.
- T� w�aŚnie spraw� chcia�am omówią - wyjaŚni�a
pani Backman, starajĄc si� okazaą �yczliwoŚą. UŚmiech
jednak nie dotar� do oczu. Mo�e obawia�a si� zmarsz-
czek? - Ale widz�, �e si� pakujecie? Czy�byŚcie wyje�-
d�ali?
Tula, której k�amstwa przychodzi�y z najwi�kszĄ �at-
woŚciĄ, pospiesznie wyjaŚni�a:
- Tak, nareszcie uda nam si� wyrwaą na troch�
z domu, chcemy odwiedzią krewnych w Norwegii.
Tomas natychmiast jĄ zrozumia�. By nie budzią podej-
rze�, nie mo�na by�o nawet wspomnieą o uzdrowisku
Ramlosa.
- O, to daleka podró� - pani Backman najwyra�niej
by�a z tego doŚą zadowolona. - Ale przede wszystkim
przybywam tu, by wyjaŚnią co nieco waszemu synowi.
Dobrze rozumiem, �e wczorajsze spotkanie musia�o nim
wstrzĄsnĄą. Powiedz mi, prosz�, gdzie spotka�eŚ t�, którĄ
nazywasz MagdalenĄ Backman?
Tula, Tomas i Christer popatrzyli na siebie bezradnie,
ale uznali wreszcie, �e w tej kwestii nie majĄ nic do
ukrycia.
- W uzdrowisku Ramlosa - odpowiedzia� Christer.
Pani Backman opuŚci�a powieki, by przypadkiem w jej
oczach nie odbi�o si�, co myŚli. Wcale nie musia�aŚ tego
robią, pomyŚla�a Tula. W twoich martwych oczach i tak
na �adne odczucia nie ma miejsca.
Kiedy dama rozwa�y�a w duchu wszystko, powiedzia-
�a:
- Wobec tego lepiej teraz rozumiem. By�o to dla nas
zagadkĄ, dziewczynka bowiem nigdy nie styka�a si�
z obcymi. Ci��ko chorowa�a.
Wcale w to nie wierz�, pomyŚla� Christer, ale wstrzy-
ma� si� od komentarzy.
- B�d� z wami ca�kiem szczera - oŚwiadczy�a kobieta
o pi�knych, regularnych rysach twarzy i nic nie mówiĄ-
cych zimnych oczach. - RzeczywiŚcie osoba, którĄ spot-
ka�eŚ, by�a MagdalenĄ Backman, córkĄ mego m��a. Ale
ona ju� nie �yje.
I jeszcze raz Christer pomyŚla�: Nie wierz� ci, ty
lodowy stworze, który skrywasz si� za kamiennĄ maskĄ.
Zdawa� sobie spraw�, �e bardzo pragnie, by jej s�owa
okaza�y si� nieprawdĄ, nie chcia� przyjĄą do wiadomoŚci
tego, co mówi wynios�a dama.
- Nie �yje? - powtórzy� bezd�wi�cznie.
- Niestety, to prawda. Mia�a s�abe zdrowie, sam jĄ
przecie� widzia�eŚ. By�a �renicĄ w oku mego m��a
i pustka, jaka powsta�a po jej Śmierci, okaza�a si� dla niego
nieznoŚna. Odchodzi� wprost od zmys�ów. W tym samym
mniej wi�cej czasie nasza m�odziutka krewniaczka straci�a
oboje rodziców. Ona tak�e ma na imi� Magdalena.
Przygarn�liŚmy wi�c sierot� do siebie i to uratowa�o mego
m��a od szale�stwa. Nikt nie mo�e zastĄpią jego praw-
dziwej córki, ale Magdalena, która mieszka teraz z nami,
jest mu wielkĄ pociechĄ.
- Ale macie pa�stwo jeszcze swojego w�asnego syna
- powiedzia� Christer.
Tula zerkn��a na niego z ukosa. Czy nie s�ysza�a
przypadkiem w jego g�osie jadowitej z�oŚci?
- O, tak, oczywiŚcie mamy naszego ma�ego synka
- przyzna�a pani Backman. - Ale mój mĄ� by� szczególnie
mocno zwiĄzany z córkĄ.
Tak, ironia na twarzy Christera sta�a si� teraz widoczna
dla wszystkich. Tula dobrze zna�a swego syna i obawiajĄc
si� kolejnego nieobliczalnego wybuchu, powiedzia�a szy-
bko:
- To naprawd� tragiczna historia, pani Backman.
Przykro mi ogromnie, �e mój syn dotknĄ� wczoraj tak
czu�ych strun, musia�o to byą dla pa�stwa niezwykle
bolesne.
- Rozumiem jego oszo�omienie - odpar�a dama i wsta-
�a.
Odrzuci�a na po�y tylko serdeczne zaproszenie Tuli na
fili�ank� kawy. Czeka�a jĄ d�uga podró� do Linkoping,
a zapad� ju� przecie� wieczór. W dodatku jej mĄ� nic nie
wiedzia� o tej wizycie, nie chcia�a go jeszcze bardziej
niepokoią...
Kiedy wysz�a, odetchn�li z ulgĄ.
- No có�, to wszystko t�umaczy - stwierdzi� Tomas.
- Doprawdy? - wojowniczo podniós� g�os Christer.
- Doprawdy?
- Christer ma racj� - oznajmi�a Tula. - Ta sprawa
brzydko mi pachnie. Jej wyjaŚnienia tak naprawd� nicze-
go nie wyjaŚni�y.
- W�aŚnie - zgodzi� si� z matkĄ Christer. - Backman
mia�by cierpieą po stracie córki? Niemo�liwe. Magdalena
mówi�a, �e traktowa� jĄ jak powietrze. Nie móg� jej
darowaą, �e nie jest ch�opcem. Kiedy przyszed� na Świat
jej braciszek, ojciec widzia� tylko jego. Dla pana radcy
handlowego Magdalena w ogóle si� nie liczy�a. Mo�ecie
byą pewni, �e to w�aŚnie on przys�a� do nas swojĄ �on�!
- Jej wizyta mia�a najwyra�niej na celu zamkni�eie ust
Christerowi - dosz�a do wniosku Tula. - MyŚl�, �e mĄdrze
postĄpiliŚmy, dajĄc jej do zrozumienia, �e po�kn�liŚmy
haczyk. I z jakĄ ulgĄ przyj��a wiadomoŚą o naszym
wyje�dzie na koniec Świata, którym jak pewnie uwa�a
jest Norwegia. Teraz przynajmniej zostawiĄ nas w spoko-
ju. Bóg jeden wie, co wymyŚliliby, gdyby by�o inaczej.
Christer zadr�a�. Lodowate oczy Backmanów Świad-
czy�y o tym, �e staą ich na wszystko.
- Ojcze, pami�tasz, co opowiedzia�em ci o Saszy?
Kiedy przechodzili obok mnie wczoraj wieczorem, s�ysza-
�em, jak mówili, �e muszĄ pozbyą si� psa. Sta� si� zawadĄ,
nie by� wart korzyŚci, jakie przynosi�. To równie� brzmi
doŚą tajemniczo, prawda?
- Owszem. Ale najwyra�niej nie podejrzewa�a, �e
Sasza mo�e byą tutaj.
- Dzi�ki Bogu, �e nie zaczĄ� ujadaą.
- Raz dobieg�y mnie jego piski - wyzna�a Tula. - Ale
tak ciche, �e ona chyba nie mog�a ich us�yszeą. W ka�dym
razie nie zareagowa�a, a ja na wszelki wypadek podnios-
�am g�os.
- Pójd� po niego - powiedzia� Christer. - Ale i tak
pojedziemy, prawda?
- Tak - rzek� Tomas powoli. - Tak, teraz trzeba
jechaą tym bardziej.
- OczywiŚcie - podchwyci�a Tula. - Bo nawet jeŚli
twoja Magdalena nie �yje, powinniŚmy dowiedzieą si�, co
si� naprawd� wydarzy�o.
Christer poszed� na gór�, ciĄgnĄc nogi za sobĄ. Do
tej pory nawet przez myŚl mu nie przesz�o, �e jego
ukochanej przyjació�ki mo�e ju� nie byą wŚród �y-
wych.
Teraz musia� spojrzeą prawdzie w oczy.





ROZDZIA� V


Dlaczego? Dlaczego tu jestem?
Czym sobie na to zas�u�y�am?
Czy jest ktoŚ, kto o mnie pami�ta?
Nie wiedzĄ, gdzie jestem?
Sama przecie� tego nie wiem.
Te straszne, paskudne Ściany, wysokie i takie ciasne jak
kana� szybu.
Tylko ma�e okienko na samej górze. Na co mi ono?
wiat�o, które przez nie wpada, ledwie do mnie dochodzi.
Zniszczone drzwi, tak przeta�ajĄco brzydkie. Prawie stale
zamkni�te. Otwór, przez który wsuwajĄ to ohydne
jedzenie.
Nie mog� si� ruszyą. Zat�ch�e powietrze. Moje Śliczne
suknie, co oni z nimi zrobili? Okropny, sztywny cha�at
dra�ni mojĄ skór�, kaleczy kark i szyj�.
Dlaczego? Co takiego zrobi�am?
Ta wiecznie zagniewana kobieta, która przynosi jedze-
nie i od czasu do czasu opró�nia wiadro. Chyba mnie
nienawidzi, w ka�dym razie nie odpowiada na moje
pytania.
Gdzie jestem?
Zdarza si�, �e dochodzĄ do mnie dziwne d�wi�ki.
P�acz, zw�aszcza w nocy, i straszny Śmiech, który brzmi,
jakby nigdy nie mia� si� sko�czyą.
Tak d�ugo ju� tu jestem, tak bardzo d�ugo.
Nie ma nadziei.
Zrozumia�am, �e takie b�dzie moje �ycie ju� do ko�ca.
Z poczĄtku p�aka�am.
Otwierali wtedy okno w drzwiach i wrzeszczeli:
"Zamilknij! Przesta� wyą!"
Potem wo�a�am i wali�am pi�ŚciĄ w drzwi. Ukarali
mnie, nie dajĄc jedzenia przez wiele dni.
I by�a to ci��ka kara, choą jedzenie tu takie wstr�tne.
Pó�niej nauczy�am si� milczeą, panowaą nad sobĄ, by
si� im nie przypominaą. Zapomnia�am, �e jestem �ywĄ
istotĄ, która umie mówią. Teraz tylko przynoszĄ mi
jedzenie, poza tym ich nie obchodz�.
Tak jest najlepiej.
Czasami wydaje mi si�, �e oszalej�. Ta monotonia,
kiedy nic si� nie dzieje. �adnej nadziei na promyk
Świat�a, który by rozjaŚni� panujĄcy w moim sercu
mrok.
Moje nogi sĄ takie chude, jakby zwi�d�e. Zacz��am
chodzią tam i z powrotem po tym ciemnym pomiesz-
czeniu, �eby ca�kiem nie umar�y.
I r�ce te� mam cienkie jak patyki, ale nie mog� zjeŚą
wi�cej tej ohydy, którĄ mi przynoszĄ w szaroburej wodzie.
Nigdy nie oŚmieli�abym si� zapytaą, co to jest. Ale czasami
dostaj� chleb, zjadam go w ca�oŚci, choą jest twardy i bez
smaku.
W�osy... Mój Bo�e, ile� bym da�a za grzebie�! Palce nie
wystarezajĄ.
Kiedy tu przyby�am, ostrzygli mnie do go�ej skóry.
P�aka�am. A teraz chcia�abym, �eby znów ogolili mi
g�ow�. W�osy sĄ pe�ne ko�tunów. I takie brudne.
Bardzo uros�y, sĄ d�u�sze ni� kiedykolwiek.
Mój Bo�e, jak d�ugo ju� tu jestem?
Jak d�ugo jeszcze b�d� musia�a zostaą?
P�acz rozsadza mi piersi, ale nie mog� ju� p�akaą.
Wyla�am wszystkie �zy.
Dlaczego nikt si� o mnie nie martwi? Ojciec i matka, co
si� z nimi sta�o?
A ci inni, którzy tu krzyczĄ i p�aczĄ? WrzeszczĄ i ŚmiejĄ
si� histerycznym Śmiechem? Kto martwi si� o nich? Czy
kiedykolwiek ktoŚ do nich zaglĄda? JeŚli okazuje si� im
tyle troski co mnie... To niewiele.
Tak d�ugo ju� mieszkam przez Ścian� z obcymi lud�mi,
tylko o kilka �okci od nich. Nic o nich nie wiem - ani jak
wyglĄdajĄ, ani kim sĄ.
Wiem jedynie, �e cierpiĄ. S�ychaą to w nocnej ciszy.
Có� to za straszne miejsce! Kiedy si� stĄd wydostan�?
Jak mo�na tu zachowaą nadziej�?
Sen...
Mam marzenie, którym mog� si� karmią. Wspomnie-
nie.
Spotkanie.
By�o takie krótkie, ale, ach! Jakie pi�kne. Najwa�niej-
szy moment mojego �ycia.
"Ach, ojcze! Ojcze, popatrz tylko! Czy widzia�eŚ kiedyŚ
w �yciu coŚ pi�kniejszego! Wydaje mi si�, �e jĄ kocham!"
Pami�tam ka�de s�owo.
"Nic si� nie martw! Pomog� ci, bo umiem czarowaą!"
Wychodzenie przez okno... "JesteŚ lekka jak piórko!
Co ty w�aŚciwie jesz? Py�ek kwiatów?"
Mam dwóch przyjació�.
Ciekawe, co si� sta�o z moim wiernym towarzyszem
w domu? Czy on jeszcze �yje? Czy sĄ dla niego dobrzy?
Znów pop�yn��y mi �zy. Nie, nie wolno mi o nim
myŚleą, koniec ze �zami, musz� zachowaą spokój.
Inaczej nie prze�yj�.
Ale czy w ogóle chc� prze�yą, jeŚli tak ma wyglĄdaą
ca�e moje �ycie?
Ta d�o�, która trzyma�a mnie za r�k�, taka gorĄca
i silna. Nadal jĄ czuj�. "Czego si� boisz?" "Nie wiem. Boj�
si� swoich snów." "MyŚl�, �e wcale nie snów si� boisz,
lecz czegoŚ zupe�nie innego. W twoim �yciu jest jakaŚ
mroczna plama.".
Tych kilka s�ów nadal budzi we mnie l�k. SĄ przera�a-
jĄce, straszne!
"Czy nikt si� o ciebie nie troszczy?" "Owszem, dziadek
jest dla mnie dobry. Ale on jest ju� stary."
Ach, dziadek, kochany dziadek! Czy wie, �e tu jestem?
By� taki dobry, taki mi�y. Ale na pewno ju� nie �yje... On
by� moim trzecim przyjacielem.
"Musisz byą bardzo samotna."
To nic w porównaniu z samotnoŚciĄ tutaj. Ona mnie
zniszczy.
Wtedy, przy oknie, uca�owa� moje d�onie.
To by�a najpi�kniejsza chwila w moim �yciu.
Wspomnienie ogrzewa moje serce i cia�o w zimne noce.
Czuj�, jak przenika przez skór� i owija mnie niczym welon
ze Świat�a i ciep�a. Wtedy zauwa�am, �e na Świecie jest
lato, bo noce sĄ takie jasne. Wracam myŚlĄ do chropowa-
tych bali, do mokrej od rosy trawy, która ociera�a si�
o moje stopy.
Wtedy chcia�abym mieą lusterko, sprawdzią, czy jes-
tem doŚą �adna, czy mog� si� podobaą.
Ach, móc pog�adzią opalony policzek, ujrzeą zachwyt
w twych weso�ych oczach i t� zabawnĄ szczerb� mi�dzy
z�bami, która tylko dodawa�a ci uroku, nadawa�a twarzy
charakter i wyraz.
B�ogos�awione wspomnienie, znów przemarzy�am ko-
lejnĄ chwil�. Co bym bez niego pocz��a?
Ale powrót do rzeczywistoŚci jest za ka�dym razem
równie bolesny.
Czasami nocĄ walĄ w moje drzwi - wtedy, kiedy
krzycz� przez sen.
Senne koszmary... WciĄ� niezrozumia�e.
Pewnie nigdy si� od nich nie uwolni�.
Ile mog� mieą lat?
Powinnam liczyą dni.
Ale skĄd mog�am wiedzieą...
Bo�e! JeŚli mo�esz zajrzeą tu do mnie przez to ma�e
okienko... Spróbuj! Spojrzyj w dó�, jestem tutaj! Oka� mi
�ask�, taka jestem samotna. Pozosta�o mi jedynie dziwią
si� i poddaą. Moje �ycie up�ywa i nikt nie przychodzi.
Nikt.


Anna Maria i Kol Simon serdecznie przyj�li Christera,
rzeczywiŚcie uszcz�Śliwieni wizytĄ krewniaka.
Christer zdumia� si� widzĄc, jak pi�knie mieszkajĄ.
Zapomnia�, �e ta ga�Ą� rodu Ludzi Lodu by�a naprawd�
zamo�na.
Byli w�aŚcicielami wspania�ego, eleganckiego domu.
Sprzedali gospodarstwo w Skenas w Sodermanlandii,
oboje piastowali wysokie stanowiska. Anna Maria by�a
damĄ do towarzystwa hrabiny Evy Oxenstierna, z domu
Bielke, ma��onki bohatera wojennego Erika Oxenstierny,
a poza tym guwernantkĄ szlacheckich dzieci. Kol kiero-
wa� wielkĄ manufakturĄ ko�o Norrtalje.
Dobrze im si� powodzi�o, ale, jak sami mówili, nie
mieli tego, na czym zale�a�o im najbardziej.
A przecie� oboje tak Świetnie potrafili porozumieą si�
z dzieąmi.
Christerowi natychmiast przysz�o do g�owy, �e powi-
nien wypowiedzieą kilka magicznych s�ów i obdarzyą ich
w�asnym male�stwem. Porzuci� jednak t� myŚl, bo przy-
pomnia� sobie, �e przecie� obieca� rodzicom, �e nie b�dzie
odprawiaą �adnych czarów. Musi si� z tym wstrzymaą do
chwili, gdy nadejdzie jego czas i dla ca�ego Świata stanie
si� jasne, �e on jest najpot��niejszym czarownikiem.
- Dlaczego nie porozmawiacie o tym z mojĄ matkĄ?
- zapyta�. - A jeszcze lepiej z Heikem? On przecie� zna si�
na wszystkich czarodziejskich Środkach. Na pewno móg�-
by wam pomóc.
- Nie mo�emy zawracaą mu tym g�owy - odpar�a
zak�opotana Anna Maria. - Heike kiedyŚ ju� bardzo nam
pomóg�. I wiesz, myŚl�, �e �adna czarodziejska sztuka nie
pomo�e na bezdzietnoŚą.
- Nie mów tak, nie mów - powiedzia� Christer ze
ŚmiesznĄ dzieci�co-doros�Ą jowialnoŚciĄ. - I... nie musicie
si� wcale baą, �e urodzi wam si� dziecko dotkni�te
przekle�stwem.
Popatrzyli na niego ze zdziwieniem.
- Co chcesz przez ta powiedzieą?
Christer stara� si� przybraą min� jak najskromniejszĄ.
- Hm... mo�e nawet ja sam móg�bym wam pomóc,
gdyby mama nie prosi�a mnie, bym nie rozsiewa� strachu
wŚród ludzi, okazujĄc me niezwyk�e zdolnaŚci.
Zapad�o milezenie.
- Czy ty...? Czy ty jesteŚ dotkni�tym w twoim pokole-
niu? - zapyta�a Anna Maria zaskoczona.
Christer wzruszy� ramianami.
- Tak si� mówi. A ja nie zaprzeczam...
- Nigdy nie s�ysza�am, by ktoŚ o tym wspornina�.
JesteŚ tego pewny? Nie masz przecie� �adnych zewn�trz-
nych oznak. Czy masz jakiekolwiek dowody na to, �e
jesteŚ obciĄ�ony z�ym dziedzictwem?
- Ach, ca�e mnóstwa! Mnóstwa! - Christer zatoczy�
r�kĄ jakiŚ nieakreŚlony krĄg. - Rozumiecie wi�c, �e nie
macie si� czego obawiaą, jeŚli chodzi o wasze w�asne
dzieci.
- Wiesz chyba - odezwa�a si� Anna Maria zbola�ym
g�osem. - Wiesz, �e powitalibyŚmy z radoŚciĄ ka�de
dziecko, nawet jeŚli by�oby najci��ej dotkni�te, brzydkie
i okropne! OfiarowalibyŚmy mu ca�Ą mi�oŚą, jaka zebra�a
si� w nas przez te wszystkie lata daremnego wyczekiwa-
nia.
Kol pokiwa� tylko g�owĄ, z jego oczu bi� smutek.
- Ach, to takie niesprawiedliwe! - wykrzyknĄ� Chris-
ter. - To niesprawiedliwe, �e nie macie dziecka! Akurat
wy dwoje, przecie� jesteŚcie tacy... tacy wspaniali! Musz�
koniecznie pomówią z Heikem.
UŚmiechn�li si�, wdzi�czni za jego mi�e s�owa, ale
mo�na by�o wyczuą, �e nie wierzĄ w �aden cud.
Christer uzna�, �e najwy�szy czas zmienią temat. Opar�
�okcie na stole i pochyli� si� do przodu.
- A jakie jest wasze zdanie na temat moich planów
tutaj? Jakie mam mo�liwoŚci, by dowiedzieą si�, co sta�o
si� z MagdalenĄ Backman?
Egzotycznie ciemne oczy Kola spojrza�y prosto w jego
twarz.
- Stary Molin �yye, wiem a tym. Spotka�em go kilka
razy, bo jest w�aŚcicielem manufaktury, którĄ zarzĄdzam.
To zacny cz�owiek. To prawda, �e jest teraz bardzo
zniedo���nia�y, ale g�ow� ma wciĄ� jasnĄ. Wierz�, �e
post�puyesz s�usznie, Christerze. Anga�owanie si� ca�ym
sercem w problemy s�abszyeh to wszak zachowanie
typowe dla Ludzi Lodu. No i masz w tym swój malutki
osobisty interes, prawda? JeŚli wi�c chcesz, przedstawi�
ci� staremu Molinowi.
- Ach, stokratne dzi�ki! - wylkrzyknĄ� rozradowany
Christer. - Ale chyba powinienem post�powaą z nim jak
najostra�niej?
- Staruszek potrafi wiele znieŚą - uŚmiechnĄ� si� Kol.
Ten uŚmiech musia� kicdyŚ dzia�aą na Ann� Mari� jak
prawdziwy dynamit, pomyŚla� Christer. Kol nadal by�
niezwykle pociĄgajĄcym m��ezyznĄ, o dziwnie brzydkopi�-
knej twarzy i kolorycie, który wcale nie przyblad� z wie-
kiem, jedynie na skroniach jakby osiad� delikatny szron.
A Anna Maria, takie �agadne stworzenie, noszĄce
w sobie tyle ciep�a i mi�oŚci dla wszystkich...
Szkoda, wielka s�koda... Naprawd� musz� pomówią
z Heikem.


W tydzie� pó�niej zostali przyj�ci przez tego, który
niegdyŚ by� najpot��niejszym cz�owiekiem w ca�ym mieŚ-
cie. Kol wezeŚniej przes�a� mu pozdrowienia, informujĄc
jednoczeŚnie, �e jego m�ody krewniak Christer Tomas-
son, dobry znajomy wnuczki Molina, Magdaleny Back-
man, pragnie o niej porozmawiaą.
Natychmiast wyznaczono im audiencj�.
Tak, bo by�a to rzeczywiŚcie audiencja, inaczej nazwaą
si� tego nie da�o.
Przeszli przez rozleg�y park, a potem s�u�Ący o nie-
przeniknionym wyrazie twarzy przeprowadzi� ich przez
ogromny, wytworny dom. Christer za�o�y� swe najlepsze
ubranie, Kol tak�e elegancko si� wystroi�.
Zaprowadzono ich na wielkĄ werand�. Staruszek
siedzia� skulony w fotelu, u jego boku sta�a piel�gniarka.
S�u�Ący zagrzmia� gromkim g�osem:
- Pan Kol Simon i pan Christer Tomasson, jaŚnie
panie.
Stary Molin nie by� wcale szlachcicem, ale forma
"jaŚnie panie" by�a jedynĄ, jakĄ mo�na by�o zastosowaą
wobec niego.
Widaą by�o, �e czasy jego wielkoŚci jako cz�owieka
min��y bezpowrotnie. Oczy mia� zamglone, bardzo, a� za
bardzo jasne, porusza� si� z trudem. Na stoliku obok le�a�a
trĄbka, którĄ przyk�ada� do ucha, by lepiej s�yszeą. Nadal
jednak ze starej, zniszczonej twarzy bi�a godnoŚą i do-
stoje�stwo. Christer odniós� wra�enie, �e ten cz�owiek
doskonale wie, co mówi i robi.
Poprosi�, �eby usiedli przed nim tak blisko, by móg�
ich widzieą i s�yszeą. Mówi� niewyra�nie i trudno by�o go
zrozumieą, choą stara� si� przemawiaą powoli i g�oŚno.
- Gdzie spotka�eŚ Magdalen�, m�ody cz�owieku? SĄ-
dzi�em, �e rodzice zabraniajĄ jej kontaktu z obcymi
lud�mi.
- Spotka�em jĄ trzy lata temu w uzdrowisku Ramlosa,
jaŚnie panie - rzek� Christer g�oŚno i wyra�nie. - Za-
chwyci�em si� niĄ od pierwszego wejrzenia.
Molin pokiwa� g�owĄ.
- Magdalena to czarujĄca dziewczynka. Tak, to praw-
da, by�a kiedyŚ w Ramlosa razem z tym starym moczymor-
dĄ Juliusem Backmanem. Nie mog� pojĄą, po co tam
pojecha�a.
- Bardzo chcia�bym wiedzieą, jaŚnie panie, co potem
sta�o si� z MagdalenĄ?
Musia� powtórzyą pytanie.
Stary zasmuci� si�.
- Jej bezmyŚlny ojciec, którego stara�em si� odpowie-
dnio ustawią, ale wszelkie moje wysi�ki posz�y na marne,
wbi� sobie do g�owy, �e powinni przenieŚą si� do
Linkoping.
- Kiedy to by�o?
- Co? A, kiedy? Trzy lata temu, zaraz po powrocie
Magdaleny z Ramlosa.
Aha, pomyŚla� Christer. To dlatego nie mog�a do mnie
napisaą. Ju� wtedy musia�a nie �yą. Moja ma�a dziewczyn-
ka o oczach jak dwa fio�ki! Jakie to smutne!
Ale ku jego wielkiemu zdumieniu Molin mówi� dalej:
- JeŚli wi�c chcesz jĄ spotkaą, to jest w Linkoping.
Mo�esz dostaą adres...
Kol i Christer zdumieni popatrzyli po sobie.
- JaŚnie pan chce powiedzieą, �e o niczym nie wie?
- wykrzyknĄ� nieostro�ny Christer.
- Nie wiem? O czym takim? - ostro zapyta� starzec.
- Ja... ja... - zaczĄ� si� jĄkaą Christer. - Nie wiem, jak
mam to powiedzieą! - zawo�a� przez trĄbk� prosto do ucha
starego. - Czy jaŚnie pan jest doŚą silny, by przyjĄą bardzo
smutnĄ wiadomoŚą?
Popatrzy� na stojĄcĄ obok piel�gniark�, która nie
wiedzia�a, co ma robią.
- Co takiego? Co chcesz powiedzieą, ch�opcze? - Mo-
lin niecierpliwi� si�, z trudem wykona� gwa�towny gest.
Kiedy Christer nadal si� waha�, starzec wykrzyknĄ�:
- Znios� to, zapewniam! Dalej, mów!
Ch�opak odetchnĄ� g��boko.
- W�aŚnie przyjecha�em z Linkoping. Spotka�em
tam Backmanów i dlatego postanowi�em odwiedzią
pana. Chcia�em si� dowiedzieą, co si� sta�o z Mag-
dalenĄ. Bo u nich jest teraz inna dziewczyna, którĄ
tak�e nazywajĄ MagdalenĄ. Ale to nie by�a moja Mag-
dalena Backman.
- Co? Co takiego? Jak to wyjaŚnisz?
- Pani Backman powiedzia�a... Boj� si�, �e b�dzie to
dla pana zbyt bolesne, jaŚnie panie, ale pani Backman
powiedzia�a, �e nasza Magdalena nie �yje.
Molin siedzia� nieruchomo jak skamienia�y. Przypomi-
na� jeden z kolosów Memnona, siedzĄcy posĄg równie
nieporuszony, równie niezg��biony jak one.
Wreszcie powoli, ale wyjĄtkawo wyra�nie rzek� z gnie-
wem:
- Do diab�a! Nic mi o tym nie powiedzieli!
Poczekali przez chwil�, a� staruszek przyjdzie do siebie
po wstrzĄsie. Jasne by�o, �e trzyma si� tylko i wy�Ącznie
dzi�ki sile woli. Zdradza�a to twarz pozbawiona nagle
jakiegokolwiek wyrazu.
Kol powiedzia�:
- Uwa�am, �e jaŚnie pan musi dowiedzieą si� o wszyst-
kim, co pani Backman opowiedzia�a Chrtsterowi po tym,
jak na wielkim oficjalnym przyj�ciu zawo�a� w g�os, �e
dziewczyna, którĄ mu przedstawiono, jest fa�szywĄ Mag-
dalenĄ.
Molin z uznaniem kiwnĄ� g�owĄ.
- Dobra robota! I co na to ta g�Ś z wy�szych sfer, którĄ
pó�niej poŚlubi� Backman? Mam nadziej�, �e ch�opcu
naprawd� uda�o si� dokuczyą tym nic nie wartgm wydrwi-
groszom!
- MyŚl�, �e tak - odpar� Kol. - Bo pani Backman
przyjecha�a specjalnie do domu rodziców Christera, by
powiedzieą mu, �e jej ma��onek tak ci��ko zniós� utrat�
córki, i� musieli wziĄą do siebie innĄ dziewczynk� o tym
samym imieniu.
- Ha! - wykrzyknĄ� Molin, choą mówienie przy-
chodzi�o mu z takim trudem. Po udarze twarz mia�
wykrzywionĄ w nieprzyjemnym grymasie. - Ten cz�o-
wiek nigdy nie troszezy� si� o mojĄ jedynĄ wnuczk�.
- Dok�adnie to samo mówi�a mi Magdalena! - zawo�a�
Christer. - Nigdy nawet na niĄ nie spojrza�, nie lubi� jej, bo
by�a tylko dziewczynkĄ, a nie dziedzicem jego nie wiado-
mo jakiego majĄtku.
Molin z trudem wyciĄgnĄ� r�k�.
- Masz mojĄ d�o�, m�ody cz�owieku! O, tak, czuj�, �e
twoja jest mocna i uczciwa. Obaj kochaliŚmy Magdalen�,
prawda?
- Tak, dlatego w�aŚnie zwróci�em si� do pana, bo
jaŚnie pan by� jej jedynym przyjacielem. No i jeszcze
piesek, Sasza.
- Ach, ten ma�y biedaczysko. Podarowa�em go jej, ale
oni pewnie go ju� uŚmiercili.
- Nie zdĄ�yli. W�aŚnie mie�i zamiar to zrobią, bo kiedy
ja si� pojawi�em, sta� si� im tylko zawadĄ - powiedzia�
Christer. - Na szcz�Ście zdo�a�em go wykraŚą, przywioz-
�em go ze sobĄ tu, do Roslagsbro. MyŚla�em, �e... jeŚli
Magdalena...
G�os odmówi� mu pos�usze�stwa.
Staruszek uŚcisnĄ� jego d�o�. WestchnĄ� g��boko.
- SĄdz�, �e musimy spojrzeą prawdzie w oczy: nasza
Magdalena nie �yje, Christerze. Czy wolno mi zwracaą si�
do ciebie po imieniu, ch�opcze?
- Ale� oczywiŚcie, b�dzie mi bardzo mi�o. Ale, jaŚnie
panie, ja nie wierz�, �e ona nie �yje. Nie mog� w to
uwierzyą.
- Mój m�ody przyjacielu, jasne chyba, co si� sta�o.
Magdalena umar�a, w jaki sposób, tego nie wiem, i Back-
manowie wpadli w panik�. Ona jest mojĄ jedynĄ dziedzi-
czkĄ. Gdyby umar�a przede mnĄ, Backmanowie nie
dostaliby z�amanego grosza. Ale gdyby mnie prze�y�a,
ojciec mo�e po�o�yą r�k� na wielkiej fortunie. Praw-
dopodobnie odbierze jej ca�y majĄtek.
Christer zrozumia� nagle wszystko z przera�ajĄcĄ
jasnoŚciĄ. Opad� na krzes�o. Nie by�o ju� �adnej nadziei.
Molin siedzia� nieruchomo, zas�oniwszy oczy d�o�mi.
Widaą by�o, jak bardzo boleje nad utratĄ wnuczki.
Cisz� przerwa� Kol:
- A wi�c musieli znale�ą innĄ dziewczyn�, która
mog�aby odegraą rol� Magdaleny Backman. I pewnie
dlatego, by pan nie odkry� oszustwa, przenieŚli si� do
Linkoping.
- Naturalnie - odpar� Molin zm�czonym g�osem.
- Wiem nawet, kim jest fa�szywa Magdalena. Faktycznie
ona tak�e nazywa si� Magdalena Backman, jest mniej
wi�cej równolatkĄ mojej wnuczki. To córka brata Back-
mana, tego nieznoŚnego rozpustnika Juliusa Backmana.
- Ach, jego - powiedzia� Christer. - MyŚl�, �e on wiele
móg�by nam wyjaŚnią. Ale, niestety, i on nie �yje, prawda?
- Tak. Tak�e od trzech lat.
Christer o�ywi� si�.
- Bardzo prosz�, niech pan mnie pos�ucha! Moi
rodzice pojechali w�aŚnie do uzdrowiska Ramlosa, �eby
poszukaą jakiegoŚ Śladu.
- Oni tak�e sĄ zaanga�owani w t� spraw�? PomagajĄ?
- Moja matka nie mog�a znieŚą widoku pani Backman
- wyjaŚni� Christer. - A kiedy ona kogoŚ nie lubi, nie
przebiera w Środkach. Ale to, co pan powiedzia�, zgadza
si� z drugĄ MagdalenĄ. Pani Backman mówi�a nam, �e jej
rodzice umarli, dlatego oni wzi�li jĄ do siebie.
- Matka zmar�a jakoŚ wczeŚniej. Ach, jakie wszystko
sta�o si� nagle smutne dla starego cz�owieka, który mia�
w �yciu tylko jednĄ jedynĄ radoŚą: nadziej�, �e wkrótce
znów ujrzy swĄ ukochanĄ wnuczk�.
- Czy jaŚnie pan nie ma nic przeciw temu, bym jeszcze
troch� pow�szy� wokó� tej sprawy? Bardzo chcia�bym si�
dowiedzieą czegoŚ wi�cej o losie Magdaleny.
Starzec zwróci� swe niedowidzĄce oczy na piel�gniar-
k�.
- Jak wyglĄda ten m�ody cz�owiek? Prosz� mi go
opisaą.
- Jest bardzo przystojny, jaŚnie panie. I taki sym-
patyczny.
- Dzi�kuj�, to mi wystarczy. Kolu Simonie, przy-
prowad� ch�opca do mnie jutro o tej samej porze. Zjemy
obiad we trzech. A zresztĄ nie, we� ze sobĄ swojĄ �on�.
Dzisiaj chc�... chc�...
- Rozumiemy - powiedzial Kol. - Trzeba mieą tak�e
czas na �zy.
Molin uŚmiechnĄ� si� ze smutkiem.
- S�u�� wam wszystkimi informacjami, które mam,
i pozostawiam do dyspozycji wszelkie Środki finansowe,
jakie tylko mog� wam ofiarowaą.
Podzi�kowali i opuŚcili go.
- A wi�c tak si� sprawy majĄ - rzek� Christer
st�umionym g�osem, kiedy szli przez otaczajĄcy dom park.
- To znaczy, �e nie ma nadziei.
- Ja te� si� tego obawiam - odpowiedzia� Kol.
- Wszystko wskazuje na to, �e twoja Magdalena nie �yje.
- Ale dlaczego? Jak to si� mog�o staą? Nie poddam si�,
dopóki nie poznam wszystkich szczegó�ów i nie stan� nad
jej grobem.
- Rozumiem ci�, Christerze.
- Ale Backmanom nie ujdzie to na sucho.
- MyŚl�, �e o to si� ju� Molin postara. ZemŚci si� na
pewno straszliwie. Przyjmijmy, �e dziewczynka naprawd�
umar�a, by�a ponoą chora, jak zrozumia�em. Ale to, �e
próbujĄ zagarnĄą ca�Ą jej fortun� w taki sposób, dowodzi,
z jakimi lud�mi mamy do czynienia. Uwierz mi, Molin te�
ju� do tego doszed�. Nie chcia�bym byą teraz w skórze
nikogo, kto nosi nazwisko Backman.
Christer by� zamyŚlony.
- Molin jest prawie Ślepy i prawie g�uchy i mierzĄc
zwyk�Ą ludzkĄ miarĄ, niewiele �ycia mu jeszcze zosta�o.
ZapomnieliŚmy zapytaą go, czy spotka� kiedykolwiek
nowĄ Magdalen�, ale prawdopodobnie nigdy jej nie
widzia�. Backmanowie liczyli pewnie, �e gdyby dosz�o do
ich spotkania, staruszek nie odkryje ró�nicy, nie zorien-
tuje si�, �e to zupe�nie kto inny. Na wszelki wypadek
jednak uciekli stĄd, przeprowadzili si� daleko, by nigdy
nie mia� okazji spotkaą Magdaleny. Có� za szczwane lisy!
Utrzymywaą "Magdalen� Backman" przy �yciu a� do
chwili Śmierci Molina, tak by odziedziczy�a po nim ca�y
majĄtek i by oni mogli si� w ten sposób wzbogacią!
- Nie mog� zrozumieą tej fa�szywej Magdaleny
- stwierdzi� Kol. - �e te� m�oda dziewczyna godzi si� na
takie oszustwa!
- Najprawdopodobniej obiecano jej sporĄ sum� pie-
ni�dzy.
- Pewnie masz racj�. PomyŚl tylko, jaki skandal
wybuchnie, jeŚli uda nam si� ujawnią ich post�pki!
- O, tak, to pewne - odpar� Christer przygn�biony.
�aden z nich nie przypuszcza� nawet, �e m�ody Christer
wkrótce urzĄdzi jeszcze wi�kszy skandal. Niespodziewa-
ny, nawet dla niego samego.


Kiedy odeszli, stary wódz si� za�ama�.
Piel�gniarka, bardzo przej�ta jego stanem, postanowi�a
wezwaą doktora.
Molin le�a� ju� wtedy w �ó�ku. Popatrzy� na swego
lekarza, zdolnego i cenionego fachowca.
- Dobrze, �e to pan przyszed�, doktorze Ljungqvist.
Mój dawny lekarz domowy aplikowa� mi tylko "coŚ na
sen". Przez ca�y czas �y�em jakby w mrocznym tunelu
mi�dzy omdleniem a sennoŚciĄ. Tak nie mo�na na d�u�szĄ
met�. Pa�skie lekarstwa przynajmniej mnie o�ywiajĄ,
a w ka�dym razie to, co zosta�o z ludzkiego wraka.
- Staram si� jak mog�, jaŚnie panie - odpowiedzia�
Ljungqvist. - Piel�gniarka wspomnia�a, �e otrzyma� pan
bardzo przykre wiadomoŚci.
- To prawda.
Doktor spodziewa� si�, �e stary powie na ten temat coŚ
wi�cej, ale pacjent najwyra�niej zatopi� si� we w�asnych
ponurych myŚlach.
- Musimy zaradzią pa�skiej depresji. - Lekarz uŚmie-
chnĄ� si� krzywo. - WyjĄtkowo ja tak�e mam ochot�
zaordynowaą "coŚ na sen".
- Co takiego? Nie... nie chc�. Prosz� podaą mi coŚ
pobudzajĄcego.
- Ale to tylko zaostrzy myŚli.
- No w�aŚnie - odpar� Molin.
- Ale...
- Prosz� zrobią tak, jak mówi� - podniesionym
g�osem nakaza� starzec w takim stylu, jakby zwraca� si� do
niepos�usznego podw�adnego.
- Jak jaŚnie pan sobie �yczy - odpowiedzia� doktor
Ljungqvist sztywno. Zawo�a� piel�gniark�. - Tutaj zo-
stawi� panu zwyk�y wzmacniajĄcy lek, a po drugiej stronie
nocnego stolika po�o�� proszek nasenny. Tylko bardzo
prosz� o ostro�noŚą. Wa�ne, by pan si� nie omyli�. To
mog�oby byą bardzo gro�ne.
- OczywiŚcie, jeszcze wiem, co robi� - mruknĄ�
gniewnie staruszek. - Prosz� mi wybaczyą, doktorze
Ljungqvist, trudno mi dziŚ wrócią do równowagi. Nie
jestem sobĄ. Bardzo jestem wdzi�czny za troskliwoŚą.
Doktor Ljungqvist, jasnow�osy m��czyzna w Średnim
wieku, uŚmiechnĄ� si� ze zrozumieniem. Mia� �adne,
wĄskie d�onie i szczup�Ą twarz.
- Czy mam wrócią jutro rano?
- Zobaczymy. JeŚli to b�dzie konieczne, wezw� pana.
Doktor, opuszczajĄc dom Molina, powiedzia� do
piel�gniarki:
- Pilnie nad nim czuwaj, naprawd� jest bardzo s�aby!
Najlepiej by by�o, gdyby za�y� Środek nasenny, ale on jest
bardzo uparty. Co w�aŚciwie si� wydarzy�o?
Twarz piel�gniarki wyra�nie si� ŚciĄgn��a.
- Zachowanie posady w domu jaŚnie pana w ogrom-
nym stopniu zale�y od umiej�tnoŚei dochowania tajem-
nicy - odpar�a sucho.
- Ale� oczywiŚcie, prosz� mi wybaczyą. Jestem po
prostu troch� zaniepokojony. Jego stan jest gorszy, ni� si�
to jemu samemu wydaje.
- To prawda, ostatnio nie czuje si� dobrze. Ale si�y
woli mu nie brakuje.
- Tak, to naprawd� dzielny stary wojak.


Stary Molin wyciĄgnĄ� w �ó�ku swe obola�e cia�o.
W imi� czego mia� teraz �yą?
A gdyby tak za�yą Środek nasenny doktora Ljungqvis-
ta? Ca�y na raz.
Koniec smutku. Nie b�dzie Świadkiem, jak cia�o
nieub�aganie coraz bardziej wi�dnie pomimo wszelkich
stara� i jego, i doktora Ljungqvista.
O, nie! Nie pozwoli, by jego fortuna dosta�a si�
w szpony Backmanów. Niczym sobie na niĄ nie zas�u�yli.
Tak podle postĄpili wobec jego córki, spotykali si�
w tajemniey za jej plecami, kiedy le�a�a chora. No tak, nie
mia� na to �adnych dowodów, s�ysza� tylko plotki, ale one
musia�y mieą jakieŚ podstawy.
I ma�a Magdalena! Po Śmierci matki prawie nie
pozwolono mu jej widywaą. Spotyka� jĄ jedynie dwa razy
do roku, a przez ostatnie trzy lata nie widzia� jej ani razu.
Musi �yą dalej. Musi dowiedzieą si�, co si� sta�o
z wnuczkĄ. Zadbaą, by na jej grobie przynajmniej le�a�y
Świe�e kwiaty.
Có� to za dziwny ch�opiec, ten który go odwiedzi�.
Christer Tomasson. Pe�en m�odzie�czego zapa�u. Na pewno
zakocha� si� w Magdalenie! Molin Świetnie go rozumia�, sam
uwa�a�, �e jego wnuczka by �a naprawd� uroczĄ m�odĄ damĄ.
Taka podobna do swej matki, nie mia�a w sobie nic
odpychajĄcego, �adnej niesympatycznej cechy Backmanów.
Ach, mój Bo�e! Jak mo�esz pozwolią, �sby stary cz�owiek
tak cierpia�? Czy nie doŚą ju� w �yciu mnie spotka�o? JeŚli
uwa�asz, �e powinienem odpokutowaą za �ycie w s�u�bie
Mammona, to chyba dosyą ju� mnie ukara�eŚ?
Pozwól mi przynajmniej �yą dostatecznie d�ugo, bym
móg� dowiedzieą si� czegoŚ o losie, jaki spotka� Magdalen�.
I - wybacz zatwardzia�emu grzesznikowi - pozwól mi
tak�e zemŚcią si� na Backmanach! Wiem, brakuje mi
pokory, choą ca�ym cia�em czuj�, �e mój koniec jest ju�
bliski.
Moja ma�a Magdalena...





ROZDZIA� VI


Christer by� tak podniecony, �e siedzĄc w wielkiej
jadalni Molina bezustannie podskakiwa� na krzeŚle.
Dzia�o si� to nast�pnego dnia po ich pierwszym
spotkaniu. Odwiedzili Molina we trójk�, elegancko wy-
strojona Anna Maria siedzia�a teraz po prawicy staruszka.
Tak pi�knie nakrytego do obiadu sto�u Christer nie
widzia� nigdy w �yciu. Na Śnie�nobia�ym obrusie mieni�y
si� kryszta�owe kieliszki, wypolerowane srebra i naczynia
z najdelikatniejszej porcelany. Bladoró�owe, pokryte kro-
plami rosy ró�e w srebrnych wazonach dope�nia�y obrazu
wr�cz artystycznej ca�oŚci.
Wraz z nimi do sto�u zasiad� jeszcze jeden goŚą. Molin
przedstawi� go, mówiĄc: "Mój przyjaciel, komendant
policji w Norrtalje. Jestem zdania, �e tĄ sprawĄ powinna
si� zajĄą w�aŚnie policja". W pe�ni si� z nim zgadzali.
Kiedy zaserwowano zup� vichyssoise, podanĄ na kost-
kach lodu, komendant, patrzĄc na wiercĄcego si� Chris-
tera, zauwa�y�:
- Wydaje mi si�, �e nasz m�ody przyjaciel ma coŚ
wa�nego do powiedzenia.
Molin odwróci� si� do Christera.
- Czy dowiedzia�eŚ si� czegoŚ nowego? Dlaczego nic
nie mówisz?
- Anna Maria prosi�a, bym siedzia� cicho, dopóki
jaŚnie pan nie udzieli mi g�osu.
Molin rozeŚmia� si� szczerze.
- A wi�c dobrze, udzielam ci g�osu.
- Dzi�kuj�! Owszem, mam nowe informacje! Jak
wiecie, moi rodzice udali si� do uzdrowiska Ramlosa, by
tam poznaą wi�cej szczegó�ów. Dzisiaj otrzyma�em od
nich list...
- O, to bardzo interesujĄce! Mów dalej!
Gospodarz zapomnia� o jedzeniu, zbyt zaj�ty by�
trzymaniem trĄbki skierowanej ku Christerowi.
- Czy mam odczytaą ca�y list?
- Tak b�dzie najlepiej. Poznamy dok�adnie treŚą, nie
ominĄwszy �adnego szczegó�u.

Christer waha� si�.
- Napisa�a go moja nzatka, a ona jest... hm... bardzo
bezpoŚrednia. W liŚcie pe�no jest wtrĄce�, wykrzykników
i niedyskrecji.
- Czytaj od a do z, ka�dy szczegó� mo�e mieą jakieŚ
znaczenie. Co ona pisze?
- Brzmi to tak: Witaj, kochany sukinsynu! To taki nasz
�art. ProwadziliŚmy kiedyŚ ostrĄ dyskusj� i zdarzy�o si� jej
nazwaą mnie "you son of a bitch". Tak, tak, matka zna
angielski. A �e to wyra�enie ugodzi�o przede wszystkim
w niĄ samĄ, ŚmialiŚmy si� z tego przez dobry tydzie�. Ale
przejd�my dalej: Wierz mi, �e jest nam tu po prostu wspaniale.
Ojciec ma najlepszĄ opiek�, jakĄ mo�na sobie wyobrazią. No
i jeŚli chodzi o nasze Śledztwo, wyw�szyliŚmy to i owo.
A w�aŚciwie ca�e mnóstwo! Có� to za wstr�tne typy, z którymi
Ty i Twoja Magdalena si� zadajesicie! Pos�uchaj tylko: Lekarza,
który rozmawia� z dziewczynkĄ, nie ma ju� tutaj. PrzyjĄ� tylko
tymczasowe zast�pstwo i wydaje si�, �e je sobie po prostu kupi�.
Dyrekcja uzdrowiska bardzo si� na nim zawiod�a. CzujĄ si�
oszukani, bo prawie natychmiast porzuci� prac�.
A stryj Julius? Czy wiesz, co go spotka�o? Jego powóz zawis�
nad przepaŚciĄ, stryj wypad� i zabi� si� na miejscu.
Christer opuŚci� r�k�, w której trzyma� list, i wrzasnĄ�
prosto do trĄbki:
- To bardzo tajemnicze! Podwójnie tajemnicze, bo
Magdalena opowiada�a mi, �e ju� w drodze do Ramlosa
o ma�y w�os nie wpadli w przepaŚą. Ale wtedy sko�-
czy�o si� na tym, �e stangret musia� spuŚcią si� w dó�
i pozbieraą kie�basy i szynki, który wysypa�y si� z kosza
z jedzeniem.
- Dzi�kuj�, ch�opcze, nie musisz tak g�oŚno krzyczeą!
- Christer by� ogromnie wzburzony - odezwa� si� Kol
- kiedy po raz pierwszy przeczyta� ten fragment listu.
Zawo�a� wtedy: "Ale� to wydarzy�o si� w drodze do
Ramlosa!" SĄdz�, �e mo�na przypuszczaą, i� wypadek
Juliusa Backmana zosta� ju� wtedy zaplanowany.
Molin i komendant policji pokiwali g�owami.
- To rzeczywiŚcie interesujĄce - powiedzia� staruszek.
- Ale czy czegoŚ tu nie brakuje?
- Ach, oczywiŚcie! - Christer ledwie nad sobĄ pano-
wa�. - W drodze do Ramlosa byli w powozie obydwoje,
stryj Julius i Magdalena. Ale gdzie si� podzia�a dziewczyn-
ka, gdy wracali?
- Co pisze na ten temat twoja matka?
Christer podniós� list.
- Tomas i ja natychmiast zareagowaliŚmy na wieŚą o wypad-
ku. Bo nikt ani s�owem nie wspomnina� o Magdalenie! OczywiŚcie
wypytaliŚmy dok�adnie personel uzdrowiska i zgadnij, co nam
powiedziano! Nie mieli poj�cia, co si� sta�o z dziewczynka, bo
Magdalena i jej stryj opuŚcili Ramlosa w niedziel�, a wtedy dy�ur
mia� ten cholerny doktorek!
Prosz� mi wybaczyą przekle�stwo, moja matka nie przebiera
w s�owach, a ja przecie� mia�em odczytaą wszystko.
- Naprawd� nic nie szkodzi. Ludzie rzucali mi
w twarz gorsze obelgi, kiedy musieli ugiĄą si� przed mojĄ
wolĄ, a ja triumfowa�em.
- Chcia�em zauwa�yą, jaŚnie panie, �e niedziela by�a
w�aŚnie tym dniem, kiedy i ja opuŚci�em Ramlosa. I tego
samego dnia mój ojciec Tomas us�ysza� p�acz dziewczynki
i kogoŚ, kto na niĄ krzycza�.
Molin w zamyŚleniu kilkakrotnie pokiwa� g�owĄ.
- Czy ten "cholerny doktorek" wspomnia� coŚ o Mag-
dalenie?
- Mama pisze: Wydaje si�, �e nikt nie sprawdza�, co sta�o
si� z dziewczynkĄ. Wypadek mia� wszak miejsce daleko od
Ramlosa. PytaliŚmy, rzecz jasna, gdzie si� wydarzy�. Podobno
gdzieŚ wŚród wysokich wzgórz w Smalandii. Spokojnie, spokoj-
nie, Christerze, oczywiŚcie zatrzymamy si� tam w powrotnej
drodze i wypytamy okolicznych mieszka�ców. W ka�dym razie
mi�y personel uzdrowiska móg� nas odes�aą jedynie do kartoteki
kuracjuszy. Zapisano tam, �e Magdalena Backman i Julius
Backman zostali wypsani jednoczeŚnie, w�aŚnie w t� niedziel�.
Wypisani przez doktora Erika Berga. I nikt nie potrafi...
- Zatrzymaj si�! - krzyknĄ� Molin podniecony. - Po-
wiedzia�eŚ: "Berg"?
- Tak.
Starzec milcza�, a oni nie Śmieli przerywaą ciszy.
Podano g�ówne danie, najdeliikatniejszĄ piecze� z wy-
szukanymi warzywami. Potrawa prezentowa�a si� jak
marzenie.
ZamyŚlony Molin nadzia� kawa�ek mi�sa na widelec,
ale nie w�o�y� go do ust, zamierza� bowiem najpierw coŚ
powiedzieą:
- Berg... tak brzmi panie�skie nazwisko drugiej �ony
radcy handlowego Backmana. Tej wynios�ej idiotki,
lodowatego potwora.
- Hmmm - komendant policji by� tym faktem nie-
zwykle zainteresowany. - Zatem mamy do czynienia ze
spiskiem?
Anna Maria zapytala Molina:
- Mo�e jaŚnie pan wie, czy nowa pani Backman ma
w rodzinie jakiegoŚ lekarza?
- Ach, oczywiŚue. Mia�em okazj� spotkaą t� nie-
przyjemnĄ kobiet� zaledwie kilka razy, ale ona przez ca�y
czas powtarza�a tylko: "Mój kuzyn lekarz mówi tak, mój
kuzyn lekarz twierdzi inaczej..."
WtrĄci� si� Kol:
- W takim razie Magdalena musia�a go rozpoznaą?
- WĄtpi�. Krewni owej pani mieszkali daleko stĄd,
w Skanii, a poza tym, jak ju� wiecie, Magdalenie nie
wolno by�o stykaą si� z lud�mi. Jedynie mnie od czasu do
czasu pozwalano z niĄ rozmawiaą.
- No, nareszcie mam jakiŚ konkretny Ślad - stwierdzi�
komendant. - Musz� odnale�ą tego doktora Berga, sĄdz�,
�e nie b�dzie to takie trudne. Dowiem si� te�, w jaki
sposób zmar�a ma�a Magdalena, co si� wydarzy�o tego
dnia w uzdrowisku i dlaczego nigdy pó�niej nie wspo-
mniano o niej w zwiĄzku z wypadkiem. Powiedz mi,
Molin, a co tobie powiedzieli o jej Śmierci?
- Nigdy przecie� nie poinformowali mnie, �e nie �yje!
- Ach, wybacz mi, zapomnia�em. ZachowujĄ si� jak
gdyby nigdy nic z tĄ nowĄ MagdalenĄ. Prawdopodobnie
z niecierpliwoŚciĄ czekajĄ, a� odejdziesz z tego Świata, by
dziewczynka mog�a odziedziczyą po tobie ca�y majĄtek.
Ale teraz koniec tego dobrego!
- Tak - potwierdzi� Christer. - I musz� przyznaą, �e
w moim sercu na nowo zap�on��a nadzieja. Jestem
w dostatecznym stopniu realistĄ, by przypuszczaą, �e moja
nieszcz�Śliwa przyjació�ka nie �yje, ale dopóki nikt nie
ujrzy jej grobu, dopóki nie ma �adnego wiarygodnego
dowodu na to, �e Magdalena umar�a, zak�adam, �e ona
�yje!
- Bardzo dobrze, mój ch�opcze - zgodzi� si� z nim
Molin. - Wszyscy musimy tak myŚleą. Bo jeŚli ona
naprawd� �yje, to zapewne jest jej bardzo ci��ko! Dlatego
trzeba si� spieszyą!
Anna Maria jednak myŚla�a swoje. Trzy lata i �ad-
nego znaku �ycia od dziewczynki! To naprawd� �le
wró�y.
Widzia�a, �e inni sĄ tak�e podobnego zdania.
Wszyscy, oprócz Christera. W swej m�odzie�czej
naiwnoŚci �ywi� nadziej� na niemo�liwe. Ale kiedy si�
bardzo chce, mo�na znale�ą wyt�umaczenie dla wszyst-
kiego.

Komendant policji wyruszy� do Skanii. PragnĄ� od-
wiedzią Tul� i Tomasa i wspó�pracowaą z nimi. Zamierza�
tak�e odnale�ą daktorsa Berga.
Z czasem planowa� urwaą si� do Linkoping i przyprzeą
Backmanów do muru. Na razie jednak by�o na to zbyt
wczeŚnie. Nie mo�na ich wystraszyą, zanim nie b�dzie
wiadomo czegoŚ wi�cej o losach Magdaleny.
Molin ogramnie si� niecierpliwi�, ubolewa�, �e osobiŚ-
cie nie mo�e podjĄą �adnych dzia�a�. Ale Christer zosta�
w oko�icach Norrtalje, jak najbli�ej miejsca, gdzie ostatnio
mieszka�a Magdalena, i ka�dego dnia szczegó�owo infor-
mowa� staruszka, jak prasuwa si� Śledztwo.
Ch�opak rozpoczĄ� poszukiwania swej ukochanej od
odwiedzenia poprzedniego domu Backmanów, po�o�one-
go na po�udnie od Norrtalje.
Okaza�o si�, �e �e�y on bli�ej Sztokholmu ni� Norrtalje,
musia� wi�c pojechaą tam powozem. Molin za�atwi� to
jednym ruchem r�ki, dajĄc znak s�u�Ącemu.
Powóz by� pi�kny i wygodny, Christer uzna�, �e
podró�uje iŚcie po królewsku. Siedzia� wygodnie oparty
o wyŚcie�ane aksamitem oparcie i oczami ch�onĄ� okolic�.
Mia� wra�enie, �e przemieszcza si� lotem b�yskawicy
- troch� co prawda trz�s�a - mijajĄc niedu�e chaty
i wielkie gospodarstwa. Wsz�dzie dooko�a rozciĄga�y si�
�Ąki i uprawne pola. Niebo by�o wysokie, bl�kitne,
gdzieniegd�ie poakryte tylko ma�ymi k��bkami bia�ych
chmur, w powietrzu czu�o si� pe�ni� lata.
W dawnym domu Backmanów gospodarowali nowi
mieszka�cy. Christer, w�drujĄc przez rozleg�y park, myŚ-
la� o tym, �e po tych w�aŚnie Ście�kach przechadza�a si�
jego ma�a Magdalena, niespokojna i samotna, majĄc za
towarzystwo jedynie ma�ego pieska, Sasz�, którego pro-
wadzi�a na smyczy. A mo�e biega� sobie wolno, ob-
wĄchujĄc zaroŚla i drzewa? Tego Christer nie wiedzia�.
Celowo tego dnia nie zabra� ze sobĄ Saszy, choą zwykle
pies nie odst�powa� go ani na krok. Christer by� z nim
wielokrotnie u starego Molina i Sasza poczu� si� tam do
tego stopnia u siebie, �e raz nawet podniós� nog� przy
balustradzie werandy. Szcz�Śliwie nikt poza ch�opcem
tego nie zauwa�y�. Molin zwykle ze smutkiem g�aska�
pieska. Christet wiedzia�, �e w takich chwilach myŚli
starego w�drowa�y zawsze ku ukochanej wnuczce.
Nowi w�aŚciciele domu Backmanów niewiele mu mieli
do powiedzenia, ujawnili jednak kilka istotnych szczegó-
�ów. Stwierdzili mianowicie, �e sprzeda� domu odby�a si�
niewiarygodnie wprost szybko. Backmanowie sprawiali
wra�enie bardzo zdenerwowanych, jak gdyby w pop�ochu
pragn�li wynieŚą si� stĄd mo�liwie najpr�dzej. Nie, kiedy
przyszli oglĄdaą rezydencj�, nie widzieli ich córki.
A kiedy to by�o?
Trzy lata temu, w roku 1833. Odszukali stare doku-
menty i z kontraktu odczytali dok�adnĄ dat�.
Christer pokiwa� g�owĄ. Tak, to by si� zgadza�o,
Magdalena przebywa�a wówczas w uzdrowisku.
Tak bardzo spieszyli si� ze sprzeda�Ą domu?
"A jaki powód opuszczenia tak pi�knej posiad�oŚci
i rezygnacji z doskona�ego urz�du w Sztokholmie poda�
Backman?" - zapyta� Christer nowych w�aŚcicieli.
"Radcy handlowemu zaproponowano Świetne stano-
wisko w kolegium handlowym miasta Linkoping" - od-
powiedzieli.
Có� za bzdura, pomyŚla� Christer. Wed�ug tego, co
mówi� Molin, Backman po przyje�dzie do Linkoping
musia� zadowolią si� znacznie ni�szĄ pensjĄ. A ich nowy
dom Christer widzia� przecie� na w�asne oczy. Nie by�
nawet w po�owie tak wspania�y jak ten! Na pewno gdzie
indziej trzeba szukaą przyczyn.
Ucieczka. Ucieczka przed bystrym staruszkiem Moli-
nem. Innego powodu nie by�o.
Podczas gdy Christer sk�ada� wizyt� w�aŚcicielom
domu Backmanów, stangret Molina odwiedzi� ich sĄsia-
dów. Kiedy znów spotkali si� przy powozie, wymienili
zdobyte informacje. Wo�nica opowiedzia� ch�opcu, �e
choą wi�kszoŚą okolicznych mieszka�ców wiedzia�a, �e
Backmanowie majĄ m�odziutkĄ córk�, nikt prawie jej nie
widzia�. Mo�e raz czy dwa w koŚciele. Taka blada
i nieŚmia�a dziewczynka.
To na pewno moja Magdalena, stwierdzi� Christer.
Stangret, nie bez satysfakcji w g�osie, opowiedzia�, �e
nikt nie �a�owa� przeprowadzki Backmanów. Panowa�a
powszechna opinia, �e byli wstr�tnymi snobami. Mieli te�
doŚą poka�ne d�ugi!
Bardzo to zainteresowa�o Christera, zaczĄ� wi�c wypy-
tywaą stangreta o szczegó�y.
Tak, Backmanowie �yli bardzo rozrzutnie, ponad stan,
ale dopiero po ich wyje�dzie okaza�o si�, �e pozostawili
ca�e mnóstwo nie zap�aconych rachunków. Stangret
z podst�pnĄ radoŚciĄ poda� wierzycielom nowy adres
Backmanów, bo, jak si� okaza�o, nikt nie wiedzia�, gdzie
szukaą d�u�ników. Kupiec i inni, którzy w�aŚciwie prze-
stali ju� liczyą na odzyskanie pieni�dzy, dzi�kowali z wiele
mówiĄcym uŚmiechem.
Dobra robota, pochwali� Christer.
Z poczuciem satysfakcji wracali do domu.
Kiedy wrócili, z�o�yli szczegó�owy raport Molinowi.
- Biedne dziecko - westchnĄ� staruszek. - Moja
biedna Magdalena! Stara�em si� przejĄą opiek� nad niĄ po
Śmierci mojej jedynej córki, ale radca Backman patetycz-
nym tonem oŚwiadczy�, �e nigdy nie odda swego ukocha-
nego dziecka. A przecie� dziewczynka nic a nic go nie
obchodzi�a! Interesowa� go jedynie spadek, jaki mia�a
otrzymaą. A ja wtedy by�em ju� po wylewie. Pierwsze
ostrze�enie otrzyma�em, kiedy straci�em córk�, ale to by�o
ju� wiele lat temu. Udar nie by� taki gro�ny, doŚą szybko
odzyska�em si�y. Ale potem nastĄpi� kolejny. Cztery lata
temu. To on zrobi� ze mnie wrak cz�owieka.
- Musi to byą bardzo ci��kie doŚwiadczenie dla tak
ruchliwego cz�owieka jak pan - zauwa�y� Christer. - Pa�-
ski umys� nadal jest jasny.
- Tak, najbardziej irytujĄce jest, �e mog� mówią tylko
powoli i musz� patrzeą, jak bardzo niecierpliwiĄ si� moi
rozmówcy. Nie, nie ty, mój ch�opcze, ty zdajesz si�
Świetnie mnie rozumieą. I to, �e nie mog� si� poruszaą tak
jak chc�. To ogromnie upokarzajĄce. Ale teraz ty jesteŚ
moimi oczami i nogami, Christerze.
- To dla mnie wielki zaszczyt. B�d� stara� si� najlepiej
jak potrafi�, jaŚnie panie. Magdalena tak wiele dla mnie
znaczy�a. Przez tyle lat czeka�em na jej list. Nie zrezygnuj�
tak �atwo.
Nie by�y to wcale puste s�owa. Christer bezustannie
wypytywa�, w�szy� i przemyŚliwa� wszystko od poczĄtku.
Czasami wydawa�o mu si�, �e dostrzega w mroku prze-
b�ysk Świat�a, ale ono pr�dko gas�o. Pojecha� do Sztokhol-
mu, do domu Juliusa Backmana, ale tam nie umiano mu
powiedzieą nic poza tym, �e do domu przetranspor-
towano zw�oki konsula. Czy podczas wypadku by�a z nim
jakaŚ dziewczynka? Nie, o niczym takim nie s�yszeli. Brat
i szwagierka konsula okazali wiele serca, przygarniajĄc
córk� konsula, sierot�...
Christer rzeczywiŚcie napisa� do Heikego. Wzburzony
niesprawiedliwoŚciĄ losu, który poskĄpi� dziecka ludziom
tak tego godnym jak Anna Maria i Kol, zasiad� i napisa�
d�ugi, chaotyczny list. Nie omieszka� te� opowiedzieą
w nim historii swej zaginionej Magdaleny i choą wtrĄci� to
niejako w nawiasie, by� to jednak nawias doŚą d�ugi
i przepojony uczuciem.
Otrzyma� wreszcie odpowied� Heikego. Pisa�a w�aŚ-
ciwie Vinga, bo Heike rzadko u�ywa� pióra, najwidocz-
niej w tej mierze nigdy nie wyzby� si� kompleksów.
Odpowied� by�a d�uga, jak to zwykle bywa�o z listami
Vingi. Heike informowa�, �e przyje�d�a. Z wielu ró�nych
powodów. Po pierwsze by� zdania, �e rodzina musi
utrzymywaą kontakt, dlatego bardzo sobie ceni� inic-
jatyw� Christera. Poza tym od dawna ju� planowa�
odwiedzią Tul� i Tomasa, bardzo mu by�o przykro, �e nie
móg� przybyą na wezwanie Tuli wtedy, kiedy prosi�a go
o pomoc podczas choroby Tomasa. Teraz zajmie si�
Tomasem, we dworach jest akurat troch� spokojniej
i Vinga da sobie rad� sama. Do pomocy mia�a wszak
Eskila i Solveig, mieszkajĄcych w Lipowej Alei. Nie
mogli natomiast liczyą na pomoc m�odych ch�opców,
Jolina i Viljara. Jolin poŚlubi� bowiem pann�, która jako
jedyne dziecko mia�a odziedziczyą gospodarstwo po
rodzicach, Jolin musia� wi�c zaanga�owaą wszystkie si�y
tam. Wyrós� na �adnego, mi�ego m�odzie�ca i wszystkim
sprawia� wiele radoŚci.
Jak mogli si� zorientowaą z listu Vingi, gorzej przed-
stawia�a si� sprawa z Viljarem. Mia� ju� szesnaŚcie lat
i zachowywa� si� jak prawdziwy samotny wilk. Przekle�-
stwo Ludzi Lodu nie ciĄ�y�o nad nim, by� zwyk�ym
cz�owiekiem, ale przecie� i wŚród takich zdarzajĄ si� ludzie
szczególni. Viljar by� ma�omówny, tajemniczy, zamkni�ty
w sobie, usposobienie mia� raczej melancholijne, zawsze
z g�owĄ w chmurach. Nieodmiennie sam, przemierza�
konno lasy i �Ąki. Nie wiedzieli, jakie myŚli k��biĄ si�
w jego g�owie, i dosz�o wr�cz do tego, �e bali si� prosią go
o pomoc. OczywiŚcie uczestniczy� w pracach, kiedy by�o
to niezb�dne, ale dla wszystkich sta�o si� jasne, �e
gospodarowanie na wloŚciach to zaj�cie absolutnie nie dla
niego. Vinga próbowa�a si� z nim rozmówią, ale w od-
powiedzi otrzyma�a jedynie ponure spojrzenie ciemnych
oczu. Spojrzenie to Świadczy�o o niezwyk�ej wprost
wra�liwoŚci, ale nie powiedzia�o jej nic ponadto. Zaraz
potem znów wyjecha�.
Jego rodzice, Eskil i Solveig, bardzo niepokoili si�
o syna. Wydawa�o si� jednak, �e Viljara nic nie zdo�a
sprowadzią na ziemi�, upomnienia odnosi�y skutek prze-
ciwny do zamierzonego.
Teraz jednak Heike odby� z nim powa�nĄ rozmaw�,
opowiedzia� o swej podró�y, a Viljar z kwaŚnĄ minĄ
obieca�, �e przynajmniej w czasie nieobecnoŚei Heikego
pomo�e Vindze w zawiadywaniu Grastensholm.
Heike przyrzeka� w swym liŚcie, �e natychmiast wyru-
sza z Norwegii. Najpierw mia� przybyą do Norrtalje, gdy�
najwi�kszego poŚpiechu wymaga�o w�aŚnie spe�nienie
proŚby Christera. PrzejĄ� si� bowiem nie tylko bezdziet-
noŚciĄ Anny Marii i Kola, sprawa Christera tak�e bardzo
go zaciekawi�a i pragnĄ� dowiedzieą si� czegoŚ wi�cej
o zaginionej Magdalenie. Nie by� przekonany, czy uda mu
si� pomóc Annie Marii i Kolowi, ale spróbowaą warto.
Pó�niej mia� zamiar odwiedzią Tul� i Tomasa.
- Mama bardzo si� ucieszy - powiedzia� Christer do
Anny Marii. - Tak bardzo niepokoi si� o ojca.
Anna Maria uŚmiechn��a si� ze smutkiem. Ten sza�ony
Christer! Niepokoi� Heikego jej bezdzietnoŚciĄ!
Tego wieczoru jednak ona i Kol, splót�szy r�ce,
siedzieli d�ugo nie k�adĄc si� spaą. WyglĄdali przez okno
na zapadajĄcy zmierzch i nie odzywali si� do siebie ani
s�owem. Christerowi, który mia� wra�enie, �e znalaz� si�
jakby poza rodzinĄ, wydawa�o si�, i� w skupieniu od-
mawiajĄ modlitw� do gwiazdy wieczornej.


Nast�pnego dnia po otrzymaniu informacji od Heike-
go Christer oczywiŚcie wyruszy� do Molina.
Ledwie zasta� wprowadzany do ulubionega saloniku
staruszka, nie witajĄą si� nawet, wykrzyknĄ� uradowany:
- JesteŚmy ocaleni, jaŚnie panie. Heike przyje�d�a!
Z Norwegii.
- A kim�e jest ów Heike? Policjantem?
- Nie, to czarownik. Najpot��niejszy ma Świecie.
Molin opanowa� uŚmiech.
- Czy nie wspomnia�eŚ kiedyŚ, �e najpot��niejs�ym
czarownikieml na Świecie jesteŚ ty sam? To by�o chyba
w zesz�ym tygodniu.
Christer zaczerwieni� si�. Czy naprawd� tak powie-
dzia�? Tak, w istocie, teraz gotów by� odgry�ą sobie j�zyk.
- Moje umiej�tnoŚci nadal pozastajĄ skryte przed
oczami Świata - odpar� ze ŚmiertelnĄ powagĄ. - Ale Heike
potrafi wszystko. Absolutnie wszystko!
- Có� on takiego robi? WyciĄga króliki z kapelusza?
- Nie, to przecie� dziecinada. Heike jest prawdziwym
mistrzem magii. Jeszcze dwieŚcie lat temu sp�onĄ�by na
stosie. A przecie� on jest taki dobry! Napisa�, �e znikni�cie
Magdaleny bardzo go zainteresowa�o.
- Czy tylko z tego powadu przyje�d�a?
- Nie, w�aŚciwie przybywa, by zaradzią bezdzietnoŚci
Anny Marii i Kola. Zna ca�e mnóstwo prastarych tajem-
nych zakl�ą. A pó�niej b�dzie si� stara� uleczyą mego ojca.
Bo Heike jest te� doktorem. W Norwegii.
Molin w zderzeniu z takĄ naiwnoŚciĄ i m�odzie�czym
zapa�em z trudem zachowywa� powag�.
- Tak, ty i Anna Maria pochodzicie z niezwyk�ego
rodu, wspominaliŚcie mi ju� o tym. Jak nazywa si� wasz
ród? Ludzie Lodowatego Oceanu?
- Ludzie Lodu. Heike jest g�owĄ ca�ego rodu. Nikt
z nas nie chce, by ga�Ą� rodziny, z której wywodzi si�
Anna Maria, skomczy�a si� na niej. Z naszego wielkiego
rodu pozosta�y tylko trzy ga��zie: moja, Anny Marii
i Heikego. Heike ma syna i wnuka, moja matka Tula,
która jest prawdziwĄ wied�mĄ, ma mnie. Tylko Anna
Maria nie ma dziecka.
- I to w�aŚnie ty nosisz w sobie owo czarodziejskie
dziedzictwo?
- Tak - odpar� Christer z udawanĄ rozpaczĄ w g�o-
sie. - Ale na razie nikt jeszcze o tym nie wie, inaczej
ludzie mogliby si� wystraszyą. Dziedzictwo to napraw-
d� wielki ci��ar, ale byą jednym z wybranych to ogrom-
ny zaszczyt.
- Rozumiem. - Molin mia� szczerĄ nadziej�, �e ch�o-
piec nie dos�yszy w jego g�osie z takim trudem skrywane-
go Śmiechu. - A... czy nie móg�byŚ zademonstrowaą mi na
jakimŚ przyk�adzie swych nadzwyczajnych umiej�tnoŚci?
Choąby na najb�ahszym, tylko dla mnie?
- Z najwi�kszĄ przyjemnoŚciĄ - ucieszy� si� Christer.
- Prosz� popatrzeą na Sasz�. Samym tylko spojrzeniem
zmusz� go, by po�o�y� si� i zasnĄ�.
- To na nic, ja ledwie widz� Sasz�.
- Ach, oczywiŚcie, przepraszam! Co wi�c mo�emy...?
Na szcz�Ście dla Christera akurat w tym momencie
wszed� s�u�Ący z listem.
- Od komendanta policji - stwierdzi� Molin. - SĄdz�,
�e powinniŚmy go najpierw przeczytaą.
- Ale� naturalnie! - Christer jak zawsze by� pe�en
zapa�u.
Ch�opiec z troskĄ przypatrywa� si�, jak niezgrabne
stare palce jego przyjaciela nieudolnie usi�ujĄ otworzyą
list. Nie by�o wĄtpliwoŚci, stan Molina pogorszy� si�
znacznie od dnia, kiedy Christer ujrza� go po raz pierwszy.
Twarz mia� poszarza�Ą, ŚciĄgni�tĄ, oczy zmatowia�y,
jeszcze bardziej skurczy� si� w sobie.
Christer bardzo si� tym przejĄ�. Chcia�, by staruszkowi
zosta�a dana chwila szcz�Ścia przed ŚmierciĄ.
I nagle jak zwykle nie zapanowa� nad sobĄ i wyrwa�o
mu si� z g��bi serca:
- Poprosz� Heikego, by, jak przyjedzie, zbada� i jaŚnie
pana.
- No, no - zaŚmia� si� Molin, ale jego oczy spoglĄda�y
ze smutkiem. - MyŚl�, �e chyba nie nale�y liczyą na cud.
Ale czy zechcesz przeczytaą mi list?
Christer zaczĄ� czytaą na g�os:
- Drogi Przyjacielu! Pos�uchaj tylko. Przyby�em do uzdro-
wiska Ramlosa i spotka�em tu rodziców Chrirtera. Doskonale
nam si� ze sobĄ wspó�pracuje. wszyscy ju� teraz wiemy, �e
uzdrowisko Ramlosa jest ze wszech miar szacownym przedsi�-
wzi�ciem i nikomu tutaj nic nie mo�na zarzucią.
Doktor Berg sprawowa� tu zast�pstwo jedynie przez kilka
tygodni. Mia� doskona�e referencje i wzorowo wywiĄzywa� si�
w tym krótkim czasie ze swych obowiĄzków.
Pochodzi� z Kristianstad i, rzecz jasna, pojechaliŚmy tam.
Najpierw jednak za�atwiliŚmy wszystko do ko�ca w Ramlosa.
Tula i Tomas, tak, tak w�aŚnie ich nazymam, to ludzie bardzo
bezpoŚredni, szybko zacz�liŚmy sobie mówią po imieniu. Nic
dziwnego, �e Chrirter jest takim mi�ym ch�opcem, choą czasami
bywa byą mo�e zbyt swawolny.
Christer pokraŚnia�, niezadowolony, �e musi czytaą
o samym sobie.
- Tak wi�c, zanim przyjecha�em, Tula i Christer zdĄ�yli
ju� wypytaą wszystkich o t� nieszcz�snĄ niedziel�, kiedy to Tomas
s�ysza� p�acz dziewczynki. Z dziennika wynika�o, �e w g�ómnym
budynku uzdrowiska przebywa� wówczas tylko doktor Berg i dwie
piel�gniarki.
Odnale�liŚmy jednĄ z nich, lecz ona niczego nie s�ysza�a,
zaj�ta kurajacjuszem w innej cz�Ści budynku. Druga piel�gniarka
przesta�a tu pracowaą, ale, jak si� okaza�o, mieszka�a niedaleko,
wi�c Tula i ja pojechaliŚmy do niej. Przekaza�a nam sporo
interesujĄcych informacji.
Owego dnia us�sza�a p�acz dziewczynki, pobieg�a do gabinetu
doktora Berga, skĄd w�aŚnie dobiega�y szlochy i wzburzone m�skie
g�osy...
- M�skie g�osy? - sam sobie przerwa� Christer. - To
znaczy, �e by�o ich wi�cej?
- Tak z tego wynika - odpowiedzia� Molin. - Czytaj
dalej!
- Piel�gniarka zapuka�a, pytajĄc, co si� sta�o. Doktor Berg
zaledwie uchyli� drzwi i wyjaŚni�, �e to nic powa�nego, tylko jedna
z pacjentek dosta�a nagle ataku histerii. Piel�gniarka usi�owa�a
zajrzeą do Środka, ale pacjentki nie dostrzeg�a, przed oczami
mign��a jej jedynie postaą ros�ego, utuczonego m��czyzny, w któ-
rym rozpozna�a konsula Juliusa Backmana.
- Tak, to brzmi doŚą logicznie - orzek� Molin.
- Piel�gniarka musia�a odejŚą, a pó�niej nie widzia�a ju� ani
konsula, ani jego bratanicy. Tego samego dnia zostali wypisani
przez doktora Berga.
- Có� za samowola! Ale to w niczym nie wyjaŚnia
zagadki Magdaleny.
- Tak, to prawda. Ale czytajmy dalej: Tula i ja
rozpytywaliŚmy jeszcze w sĄsiedztwie, Tomas natomiast zosta�
w uzdrowisku, by tam dalej prowadzią Śledztwo. MieliŚmy sporo
szcz�Ścia, odnale�liŚmy wieŚniaczk�, która mieszka tu� przy
goŚci�cu wiodĄcym na pó�noc. Pami�ta�a, �e tego dnia widzia�a
przeje�d�ajĄcy odkryty powóz. Nie wia�a �adnych wĄtpliwoŚci co
do daty, gdy� poprzedniego dnia odby� si� pogrzeb jej m��a.
W owĄ niedziel� siedzia�a przed domem rozpami�tujĄc swój �al
i z goryczĄ myŚla�a o wspania�ym ekwipa�u. W odkrytym
powozie poza stangretem siedzia� tylko jeden jedyny pasa�er. By�
nim wielki, oty�y m��czyzna, ubrany na czarno, Wydawa� si�
elegancki i bogaty. Zapami�ta�a go w�aŚnie dlatego, �e ona zosta�a
sama i bez Środków do �ycia.
- To musia� byą Julius Backman - oŚwiadczy� Molin.
- Zawsze ubiera� si� na czarno i nosi� bardzo eleganckie
stroje. Ale to znaczy, �e Magdalena nie wyjecha�a z nim
z Ramlosa?
- Chyba nie. Przeczytajmy dalej: Okaza�o si�, �e nast�p-
nego dnia, a wi�c w poniedzia�ek, doktor Berg porzuci� prac�
w uzdrowisku. Wymówi� si� wa�nymi sprawami rodzinnymi i po
prostu wyjecha�, ku wielkiej irytacji zarzĄdzajĄcych, gdy�
natychmiast musieli, szukaą nowego lekarza. Nikt, poza od�wier-
nym, nie widzia�, jak Berg opuszcza� uzdrowisko. Od�wierny
twierdzi, �e doktorowi bardzo si� spieszy�o, nawet s�owa nie
rzuci� na po�egnanie, tylko pop�dzi� konia i zaraz zniknĄ�.
- Czy by� sam w powozie? - zapyta� Molin. Sasza
wskoczy� mu na kolana, staruszek pog�aska� go od-
ruchowo.
- Zaraz zobaczymy.
Na nasze pytanie, czy doktor mia� jakiegoŚ pasa�era,
od�wierny odpar�, �e chyba nie, ale dobrze nie pami�ta�,
bo przecie� wydarzy�o si� to ju� tak dawno temu.
- No tak, to zrozumia�e.
- Kiedy jednak przyparliŚmy go do muru, przyponmia� sobie,
�e tylne siedzenie w ca�oŚci by�o zas�oni�te, jak gdyby doktor mia�
tam wiele baga�u przykrytego kocem. OczywiŚie mog�o chodzią
o zupe�nie innego cz�owieka i zupe�nie inny powóz, od�wierny
naprawd� niewiele pami�ta�.
- No i co? - niecierpliwie zapyta� Molin. - Czy
natraflli na jakiŚ Ślad Berga?
- Tak, zaraz poiem najwyra�niej wyruszyli do Kris-
tianstad - powiedzia� Christer, który zdĄ�y� ju� po cichu
przeczytaą nast�pny kawa�ek listu.
W Kristianrtad dowiedzieliŚmy si�, �e nie widziano go tu
od czasu, gdy wyjecha� do Ramlosa, by podjĄą tam prac�.
Pó�niej jednak przys�a� list do rodziny. Informowa� w nim, �e
zosta� zatrudniony w lazarecie zakonu rerafinów m Sztokholmie.
By�o to mniej wi�cej dwa lata temu, pó�niej nie przes�a� ju�
�adnych wieŚci.
JesteŚmy zdania, �e w Skanii zrobiliŚmy ju� wszystko, kiedy
wi�c otrzymasz ten list, b�dziemy ju� w drodze na pó�noc.
Wszystko bowiem wskazuje na to, �e doktor Berg t� w�aŚnie
drog� obra�, kiedy opuŚci� uzdrowisko Ramlosa. Z MagdalenĄ
ukrytĄ w powozie, gotowi jesteŚmy to przysiĄc.
Molin skinĄ� g�owĄ.
- Pozostaje pytanie, czy by�a wówczas jeszcze �ywa,
czy martwa?
Zapad�a cisza. Odpowied� nasuwa�a si� sama.
Christer oŚwiadczy� z udawanĄ weso�oŚciĄ:
- Mog�a byą g��boko uŚpiona, jaŚnie panie. Berg by�
przecie� lekarzem. Nie wolno nam tracią wiary.
Dla obu by� to jednak niezwykle trudny moment.
- Czy to ju� koniec listu?
- Nie, jest jeszcze króciutkie postscriptum. Zaraz,
zaraz, napisano je tak ma�ymi literami, �e ledwie mog�
odczytaą: Zapomnia�em powiedzieą, �e w drodze do Skanii
odwiedzi�em koŚcio�y w Linkoping. W ciĄgu ostatnich trzech
- czterech lat nie pochowano tam �adnej Magdaleny Backman.
Christer z�o�y� list.
- MyŚl�, �e jest w tym jakaŚ nadzieja, prawda?
- Chyba tak - odpar� Molin zamyŚlony.
Christer, ochryp�y po g�oŚnym odczytaniu tak d�ugie-
go listu, powiedzia�:
- Bardzo chcia�bym pojechaą do Sztokholmu, by
spotkaą ich tam i pomóc w poszukiwaniach, ale, po
pierwsze, Sztokholm to wielkie miasto, nie b�dzie �atwo
ich znale�ą, zw�aszcza �e nie wiedzĄ, kiedy przyjad�. A po
drugie, prosi�em Heikego, by przyjecha� do Kola i Anny
Marii. Powinienem oczekiwaą go wraz z nimi.
- Musisz tak�e dotrzymaą mi towarzystwa - uŚmiech-
nĄ� si� Molin. - Wnios�eŚ tyle Świat�a w moje �ycie, ty
i twoje czarodziejskie sztuczki!
Christer jednak nie uwa�a� wcale, by staruszek by�
jakoŚ szczególnie o�ywiony.
Szczerze powiedziawszy, wyglĄda� na umierajĄcego.
- A propos czarodziejskich sztuczek... - z b�yskiem
w oku rzek� dziadek Magdaleny. - Obieca�eŚ, �e mi jakĄŚ
poka�esz!
- Ale� oczywiŚcie! - zawo�a� Christer z tym samym
wielkim entuzjazmem co zawsze. Rozejrza� si� dooko�a.
- Zaraz zobaczymy... coŚ, co jaŚnie pan mo�e wyczuą
dotykiem... Ju� wiem!
PrzesunĄ� wazon z ró�ami bli�ej r�ki starego.
- Bardzo prosz�, prosz� dotknĄą tej ró�y. Mog�
sprawią, �e zaraz zwi�dnie.
- A czy nie lepiej by�oby, gdybyŚ znalaz� zwi�d�Ą ró��
i na powrót tchnĄ� w niĄ �ycie?
Christer by� tak przej�ty, �e nie wyczu� rozbawienia
w g�osie Molina.
- Naturalnie, jaki ze mnie g�upiec! O, ta ró�a ju�
zwiesi�a g�ówk� i widz�, �e opad�o z niej kilka p�atków.
Czy wystarczy, jeŚli sprawi�, �e znów si� wyprostuje?
- O, tak, w zupe�noŚci. Mo�esz te� nie przyczepiaą
p�atków, które opad�y - rzek� starzec dziwnie zduszonym
g�osem.
- To Świetnie, bo zosta�y ju� zmiecione - naiwnie
odpar� Christer. - A wi�c zaczynam.
Ze ŚmiertelnĄ powagĄ uczyni� kilka tajemniczych
gestów wokó� biednej ró�y, która najpewniej nic z tego
nie mog�a pojĄą.
Nic si� nie wydarzy�o.
- To bardzo wyczerpujĄce - objaŚni� Molinowi Chris-
ter i skupi� si� jeszcze bardziej, a� pot wystĄpi� mu na
czo�o. - Nie, jakoŚ dzisiaj nie chce zadzia�aą...
- O, czary wymagajĄ czasu, by nabraą mocy - rzek�
Molin z powagĄ. S�u�Ący prawie ju� ca�kiem odwróci� si�
ty�em, by nie by�o widaą, jak zagryza wargi, starajĄc si�
powstrzymaą Śmiech.
Stary Molin poprosi�:
- Mo�e tymczasem wyjdziesz na werand� i spraw-
dzisz, czy przypadkiem nie zanosi si� na deszcz? Mam
ochot� posiedzieą dziŚ troch� na dworze, mój drogi.
Zdumiony, �e ró�a nie zareagowa�a na jego zakl�cia,
Christer spuŚci� g�ow� i wyszed�.
Molin natychmiast zwróci� si� do s�u�Ącego:
- Wymie� t� zwi�d�Ą tó�� na identycznĄ, tylko Świe�Ą.
UmieŚą jĄ dok�adnie w tym samym miejscu.
- OczywiŚcie, jaŚnie panie.
Pospiesznie wybieg� do sĄsiedniego pokoju, by po-
szukaą podobnej jasnoczerwonej ró�y, a potem szybko
zamieni� kwiaty. Kiedy Christer wróci�, s�u�Ący sta� ju�
w swym zwyk�ym miejscu, dyskretnie z boku:
- Nie, nie b�dzie deszczu - uspokoi� Molina Christer.
Nagle zatrzyma� si�, wpatrzony w wazon z kwiatami.
- Ona... ona...
Molin wyciĄgnĄ� r�k� i dotknĄ� w�aŚciwej ró�y.
- Och, naprawd�! Jest ca�kiem jak Świe�o zerwana!
- zawo�a� z niewyobra�alnym zdziwieniem. - Chris-
terze! Nigdy nie spodziewa�em si�, �e jesteŚ do tego
zdolny!
- I ja tak�e nie - odpar� Christer s�abym g�osem, gdy�
jego silna wiara we w�asnĄ magicznĄ moc przyblad�a nieco
na skutek niepowodze� w ostatnich kilku latach. By� tak
wstrzĄŚni�ty, �e natychmiast musia� usiĄŚą. WestchnĄ�
wyczerpany: - To doprawdy fantastyczne, ile potrafi�!





ROZDZIA� VII


Podczas gdy Christer goŚci� u Molina, do domu Anny
Marii przyby� Heike Lind z Ludzi Lodu.
OsiĄgnĄ� ju� wiek szeŚądziesi�ciu dwóch lat, ale jak
wi�kszoŚą dotkni�tych z Ludzi Lodu zachowa� m�odzie�-
czĄ sylwetk�, spz��ystoŚą ruchów i z powodzeniem móg�
uchodzią za pi�ądziesi�ciolatka. By� teraz prawdziwym
pater familius Ludzi Lodu, g�owĄ rodu, najstarszym synem
najstarszego syna od czasów Tengela Dobrego. Niewiele
dynastii mog�o si� poszczycią tak prostĄ liniĄ przez
stulecia: Tengel Dobry, Are, Tarjei, Mikael, Dominik,
Tengel M�ody, Dan, Daniel, Solve i Heike. I linia ta wcale
si� na nim nie ko�czy�a, bo by� przecie� jeszcze syn
Heikego Eskil i wnuk Viljar, który kiedyŚ tak�e mia� staą
si� g�owĄ rodu.
Anna Maria na widok Heikego nie posiada�a si�
z radoŚci, choą jednoczeŚnie czu�a si� nieco zak�opotana.
- Ach, mój drogi - mówi�a bez tchu. - Mój drogi
Heike! Jak dobrze znów ci� widzieą po tylu latach! Nic
a nic si� nie zmieni�eŚ. Ale �e ten nicpo� Christer ŚciĄgnĄ�
ci� a� tutaj! Taki szmat drogi! To naprawd� nazbyt wiele
poŚwi�cenia!
- Mam kilka spraw, Anno Mario, a poza tym od-
czuwa�em potrzeb�, by wyrwaą si� na troch� z domu
i rozprostowaą koŚci. OdpowiedzialnoŚą za nasze trzy
dwory powoli nas wyka�cza. Drogi Kolu, jak�e si� ciesz�,
�e znów ci� widz�. Nikt nie móg� uczynią Anny Marii
równie szcz�ŚliwĄ jak ty!
- Dzi�kuj� za te mi�e s�owa - uŚmiechnĄ� si� Kol. - Ale
to raczej ona uszcz�Śliwi�a mnie. A wi�c w dalszym ciĄgu
macie k�opoty z utrzymaniem dworów? wietnie to
rozumiem, nam te� by�o ci��ko, a� wreszcie postanowili-
Śmy sprzedaą gospodarstwo. A przecie� mieliŚmy znacz-
nie wi�ksze zasoby, z któryąh mogliŚmy czerpaą, ni� wy.
Pa�stwo jednak poch�ania�o je kawa�ek po kawa�ku.
- Oj, tak, tak - ze smutkiem pokiwa� g�owĄ Heike.
- SkĄd ja to znam! Ale teraz wszystko ju� w porzĄdku?
- Naprawd� dobrze nam si� �yje - wyzna� Kol.
Kiedy Heike zosta� ugoszczony wystawnym posi�kiem
i odpoczĄ� po podró�y, zasiedli przy winie w wygodnych
fotelach.
Heike w zamyŚleniu obraca� swój kieliszek w d�oniach,
a� wreszcie rzek� z wahaniem:
- Christer wspomnia� w swoim liŚcie...
- Ach, o to chodzi - przerwa�a mu Anna Maria. - Nie
powinien by� tego robią.
- Owszem, powinien. Ale teraz powiem wam coŚ
dziwnego. Mia�em ŚwiadomoŚą, �e nie�atwo b�dzie zara-
dzią bezdzietnoŚci. Dlatego zwróci�em si� z proŚbĄ
o pomoc do moich... doradców.
- Masz na myŚli naszych przodków? - cicho zapyta�a
Anna Maria. Nastrój w pokoju si� zmieni�, jakby do
Środka wtargnĄ� zmierzch, a cisza nagle zg�stnia�a.
- Tak - odpar� Heike. Kol przysunĄ� si� bli�ej goŚcia.
Nigdy nie zapomnia� cudów, jakieh Heike dokona�
w Martwych Wrzosach.
- Zapyta�em, czy mam jakĄkolwiek szans�, by pomóc
Annie Marii i Kolowi, zrobią coŚ, by ta ga�Ą� rodu nie
wymar�a - mówi� dalej Heike. - Szuka�em rady, w jaki
sposób powinienem przystĄpią do dzie�a, które zio�a
wybraą. Us�ysza�em zadziwiajĄcĄ odpowied�.
Umilk� na chwil�.
- Ci, którzy pojawili si� na wezwanie, uŚmiechn�li si�
tylko tajemniczo. A byli to Tengel Dobry, Dida, W�d-
rowiec w Mroku i Sol, cztery jak�e wa�ne postacie.
A potem Tengel Dobry rzek� spokojnie: "Biedna Anna
Maria tak d�ugo cierpia�a z powodu naszej decyzji. Ale
ktoŚ musia� to wziĄą na siebie i wybór pad� na niĄ".
- Co to ma znaczyą? - przerazi�a si� Anna Maria, a Kol
nie zdo�a� ukryą zaskoczenia.
- Zareagowa�em dok�adnie tak jak wy - uspokoi� ich
Heike. - Ale Tengel Dobry powiedzia� mi: "Nic nie
musisz robią, Heike. Anna Maria i Kol ju� spodziewajĄ si�
dziecka".
Ma��onkowie zaskoczeni popatrzyli na siebie.
- Czy wyjaŚnili to bli�ej? - zapyta� Kol zduszonym
g�osem.
- Tak - odpar� Heike. - Z poczĄtku nie mog�em pojĄą,
co mieli na myŚli, ale w ko�cu ich zrozumia�em. Oznajmili
mi: "Dotychczas pokolenia Ludzi Lodu nast�powa�y po
sobie bardzo precyzyjnie. Na przyk�ad ty, Heike, Vinga,
Gunilla i Ola przyszliŚcie na Świat mniej wi�cej w tym
samym czasie. Tak by�o te� i z waszymi rodzicami,
i z dzieąmi, Eskilem, AnnĄ MariĄ i TulĄ.
- Zgadza si� - przyŚwiadczy�a Anna Maria. - Jak
daleko mo�emy si�gnĄą pami�ciĄ wstecz, dzieci w ka�dym
pokoleniu przychodzi�y na Świat prawie równoczeŚnie.
- No, w�aŚnie - potwierdzi� Heike. - Tak by�o a� do
teraz, Anno Mario. Nagle jakby si� coŚ zaci��o, wydawa�o
si�, �e jesteŚ pierwszĄ osobĄ rodu Ludzi Lodu, która nie
mo�e mieą dzieci. Oprócz Shiry, ale jej bezdzietnoŚą ma
inne przyczyny. Mój wnuk Viljat i Christer Tuli sĄ ju�
prawie doroŚli i twoje dzieci, Anno Mario, powinny ju�
byą w ich wieku.
- Mo�esz mi wierzyą, �e brak potomstwa jest dla nas
obojga bardzo bolesny - szepn��a Anna Maria.
- Rozumiem. A1e duchy wyzna�y, �e sta�o si� tak za ich
sprawĄ. Jak stwierdzi�y: "Pokolenia muszĄ teraz wypaŚą
z rytmu, to niezwykle istotne dla rodu Ludzi Lodu".
- Nie rozumiem...?
- Zrazu ich s�owa dla mnie tak�e pozostawa�y niejas-
ne. Pó�niej jednak mia�em czas, by si� nad nimi za-
stanowią...
- Wyt�umacz nam - poprosi� Kol, twarz nadal mia�
bez wyrazu, jakby wyrze�bionĄ z kamienia.
- Dobrze. A wi�c wiecie, co myŚl�? Poniewa� duchy
odesz�y, nie mówiĄc nic wi�cej, to, co wam teraz powiem,
jest tylko moim przypuszczeniem. SĄdz�, �e ostateczna
rozprawa z Tengelem Z�ym b�dzie wymagaą od nas
zgromadzenia nieprawdopodobnych wprost si�. Podejmie
jĄ ów wybrany, obdarzony nadprzyrodzonymi mocami
w stopniu wi�kszym ni� ktokolwiek inny. Ale byą mo�e
i on b�dzie potrzebowa� pomocy...
- Pomocy innego wybranego! - doko�czy�a myŚl
Heikego Anna Maria. - Równolatka, ale z poprzedniego
pokolenia!
- Do takiego w�aŚnie wniosku doszed�em - powie-
dzia� Heike.
Na twarzy Anny Marii odmalowa� si� strach.
- Nie chcesz chyba powiedzieą, �e w�aŚnie moje
dziecko b�dzie owym wybranym z poprzedniego pokole-
nia?
- Nie, o tym nic nie wiemy. Ale... Anno Mario, ani
Viljar, ani Christer nie przejawiajĄ najdrobniejszych na-
wet oznak niezwyk�ych zdolnoŚci.
Kol uŚmiechnĄ� si�.
- Christer niez�omnie twierdzi, �e jest wybranym
i umie czarowaą. Nie zwa�ajĄc na niezliczone pora�ki,
uparcie tkwi w swoim przekonaniu.
Heike tak�e si� uŚmiechnĄ�.
- S�ysza�em o tym.
- Ale jeŚli ani Viljar, ani Christer... - przej��a si� Anna
Maria.
- Niestety, tak - kiwnĄ� g�owĄ Heike. - Ale od dawna
ju� chyba jesteŚcie przygotowani, �e narodzi wam si�
dziecko dotkni�te przekle�stwem? Albo kolejny wy-
brany?
- Naturalnie - odpar�a Anna Maria. - JesteŚmy
gotowi ofiarowaą wszystko za potomka. Nawet moje
�ycie, jeŚli oka�e si� to konieczne.
- MyŚl�, �e tak �le nie b�dzie - stwierdzi� Heike.
- Teraz ju� sĄ dobre szpitale. Musisz przygotowaą
wszystko zawczasu, by znale�ą si� pod opiekĄ lekarzy we
w�aŚciwym momencie. Z pewnoŚciĄ pomogĄ ci, gdybyŚ
mia�a trudnoŚci. Za nic w Świecie nie chcemy ci� stracią.
Kol objĄ� Ann� Mari� gestem pe�nym ciep�a i mi�oŚci.
Heike ciĄgnĄ� w zamyŚleniu:
- MyŚl�, �e ów szczególny wybrany ka�e na siebie
czekaą jeszcze przez jakiŚ czas. Wiele jednak wskazuje na
to, �e sytuacja si� zaostrza. Pami�tajcie, zarówno Tula, jak
i Eskil zbli�yli si� do Tengela Z�ego na bardzo niebez-
piecznĄ odleg�oŚą.
- I Eskil tak�e? - zdziwi�a si� Anna Maria. - Ach,
rzeczywiŚcie, znalaz� przecie� flet Tengela Z�ego w Elda-
fjord.
- Tak, z pewnoŚciĄ taki by� zamiar Tengela Z�ego,
chcia�, by to Eskil odnalaz� flet... - UŚmiechnĄ� si�.
- PrzyciĄganie poszukiwaczy skarbów to tak�e podst�pne
dzia�anie naszego z�ego przodka. Do takiego w�aŚnie
wniosku doszliŚmy pó�niej. To Tengel Z�y rzuca� urok na
ich dusze, zmusza�, by szukali skarbu Jolina. Gdyby im si�
powiod�o, tym samym odnale�liby flet, który wreszcie
obudzi�by Tengela Z�ego ze snu. Ale sam na siebie ukr�ci�
bat - rozeŚmia� si� Heike. - Niepoj�tym zrzĄdzeniem losu
Jolin tkwi� nadal w swej zrujnowanej twierdzy i zabija�
wszystkich kolejnych Śmia�ków. Doprawdy, �le to si�
sko�czy�o dla Tengela Z�ego! Có� za ironia losu!
- A kim w�aŚciwie by� ów pierwszy Jolin? - zapyta�
Kol.
- Na razie tego nie wiemy, choą dobrze by by�o...
Heike popatrzy� na nich.
- Wydarzy�o si� coŚ jeszcze, o czym nie s�yszeliŚcie...
Anna Maria przerwa�a mu, bo nagle coŚ zaŚwita�o jej
w g�owie:
- Ten parobek, który opowiedzia� Eskilowi o skarbie,
rozpali� w nim pragnienie, gdy ch�opiec mia� dwanaŚcie
lat... czy chcesz powiedzieą, �e by� wys�annikiem Tengela
Z�ego?
- Nigdy nie myŚla�em o tym w ten sposób! - Dla
Heikego w jednej chwili wszystko sta�o si� jasne. - Uwa-
�am, �e masz racj�, Anno Mario! To by� najemny parobek
z rodzaju tych, co to przychodzĄ i odchodzĄ. Nikt inny
poza Eskilem go nie pami�ta.
Anna Maria uŚmiechn��a si� nie bez dumy.
- Ale zaczĄ�eŚ o czymŚ mówią, a ja ci przerwa�am.
Przepraszam!
- Nic nie szkodzi. Chcia�em wam opowiedzieą
o czymŚ, o czym nigdy nie s�yszeliŚcie, mówi�em o tym
jedynie Vindze. To zbyt straszne prze�ycie, by roz-
powiadaą wszystkim doko�a. S�yszeliŚcie, �e przywiĄzano
mnie do drzewa wówczas, gdy Tengel Z�y wdar� si�
w mojĄ dusz� i chcia� zmusią mnie, bym wype�nia� jego
rozkazy?
- Tak - odpar� Kol. - To by�o wtedy, gdy znale�liŚcie
jego flet i zabraliŚcie go ze sobĄ.
- W�aŚnie. Vinga okaza�a doŚą rozsĄdku, by spostrzec
niebezpiecze�stwo. PrzywiĄza�a mnie do drzewa, zanim
zdĄ�y�em zagraą na flecie i zbudzią ze snu naszego z�ego
przodka.
- A pó�niej wrzucili flet w ognisko.
- Tak, i to by�o straszne. W tym momencie pozo-
stawa�em ca�kowicie we w�adzy Tengela i nie mo�ecie
sobie nawet wyobrazią, co dzia�o si� w moim wn�trzu.
A pó�niej Vinga wezwa�a Shir�... Gdybym by� swobodny,
zamordowa�bym w�asnĄ �on�!
Anna Maria zadr�a�a. Dopiero teraz w pe�ni zro-
zumia�a, jak pot��na jest moc Tengela Z�ego, mimo �e
przecie� jeszcze nie obudzi� si� ze snu!
- A potem wydarzy�o si� to, o czym nie chcia�em
mówią - ciĄgnĄ� Heike. - Jak wiecie, krople jasnej wody
Shiry unicestwi�y flet. To, co w tym momencie dzia�o si�
w mojej duszy, ciĄgle jeszcze powraca jako koszmar.
Tengel Z�y rozsierdzi� si� na mnie, bo nie spe�ni�em jego
�Ąda�. Mia�em wra�enie, �e zmia�d�y� ka�dĄ koŚą w moim
ciele, w �y�y wla� roztopione �elazo, serce omal nie
wyskoczy�o mi z piersi, wali�o szalonym rytmem. G�owa
p�ka�a, przed oczami wirowa�y snopy iskier, jakby ktoŚ
wbija� mi sztylet w mózg. Ca�y sta�em si� tylko bólem
i Śmiertelnym strachem. Najgorszy jednak by� krzyk,
wrzask gniewu Tengela Z�ego, kiedy opuszcza� mojĄ
dusz�. B�benki w uszach wibrowa�y mi tak, jakby zaraz
mia�y p�knĄą. Ca�a g�owa pe�na by�a owego nieludzkiego
krzyku, ka�da komórka cia�a wi�a si� w bólu. Vinga
powiedzia�a mi pó�niej, �e oni niczego nie s�yszeli.
Potworny krzyk wŚciek�oŚci trwa� przez chwil�, która
mnie wydawa�a si� wiecznoŚciĄ, wreszcie zaczĄ� przyci-
chaą i w ko�cu rozp�ynĄ� si� w dali. Dopóki go s�ysza�em,
wwierca� si� w moje uszy, ciĄ� niczym ostrze no�a, a�
wreszcie straci�em przytomnoŚą.
Heike umilk�. OdetchnĄ� g��boko, zanim podjĄ� wĄtek:
- Wiele doŚwiadczy�em w �yciu, o wiele wi�cej, ni�
dane jest prze�yą zwyk�ym Śmiertelnikom, nic jednak nie
by�o równie straszne jak zemsta Tengela Z�ego za to, �e
pozwoli�em si� zwiĄzaą.
Zapad�a cisza.
- Doprawdy, ciesz� si�, �e nie jestem w twojej skórze,
Heike - przerwa� milczenie Kol. - Choą ma�o jest ludzi,
których podziwia�bym tak jak ciebie.
- Dzi�kuj�.
- Jednym z tych, których tak�e szczerze podziwiam,
jest mój pracodawca, stary Molin - mówi� dalej Kol.
- Ten cz�owiek wiele w �yciu wycierpia�. M�ody Christer
ma zamiar prosią ci�, byŚ mu pomóg�, spróbowa� wyle-
czyą...
D�ugo rozmawiali pó�niej o burzy wywo�anej przez
Christera, w której wszyscy brali udzia�, o Molinie i ma�ej
Magdalenie. Christer wróci� do domu i niepomiernie
uradowa� si� widokiem Heikego. Rozmowa przeciĄgn��a
si� do pó�na w noc. Uk�adali plany, omawiali wszelkie
mo�liwoŚci uratowania Magdaleny, a w najgotszym
przypadku odnalezienia jej grobu. Christer mia� im wiele
nowego do opowiedzenia, a im wi�cej mówi� o tajem-
niczym zagini�ciu Magdaleny, tym wi�ksze zainteresowa-
nie ca�Ą sprawĄ okazywa� Heike. Obieca� te� zajrzeą do
starego Molina, bo, jak stwierdzi� Kol, staruszek wart by�
wysi�ku, albowiem w dniu jego Śmierci Norrtalje ponios-
�oby naprawd� wielkĄ strat�.
Christer tak bardzo ucieszy� si� przybyciem Heikego,
�e ca�kiem zapomnia� o wielkiej nowinie, którĄ mia� do
przekazania. A tak si� z niĄ spieszy�! Teraz, kiedy
rozmawiali o Molinie, niesamowite wydarzenie na nowo
od�y�o w pami�ci.
JĄkajĄc si� z podniecenia, powiedzia�:
- Wiecie co? Ja... czarowa�em! To najprawdziwsza
prawda, mam na to dwóch Świadków. A wi�c nareszcie
nadszed� mój czas! Spodziewa�em si� tego ju� od dawna!
Sprawi�em, �e zwi�d�a ró�a na nowo o�y�a!
Poniewa� spoglĄdali na� z obra�liwym powĄtpiewa-
niem, wyjaŚnia� dalej:
- Kwiat sm�tnie zwisa� z wazonu, opad�o z niego
nawet kilka p�atków. Ale wypowiedzia�em magiczne
zakl�cie i kiedy wróci�em z werandy, ró�a by�a jak Świe�o
zerwana! Tak, przysi�gam! Nawet p�atki jej odros�y! Nogi
si� pode mnĄ ugi��y na ten widok.
Heike spostrzeg�, �e w oczach Anny Marii i Kola
zap�on��y iskierki nadziei. JeŚli Christer naprawd� nosi�
w sobie dzaedzictwa Ludzi Lodu, oni mieli szans� na
ca�kiem zwyczajne dziecko!
Skierowa� wzrok na niepoprawnego syna Tuli, które-
mu oczy b�yszcza�y radoŚciĄ, a na ustach wykwit� czarujĄ-
cy uŚmiech, ods�aniajĄc bia�e z�by z wyra�nĄ szczerbĄ.
- Poka� no mi si� - rzek� powoli.
Tak jak kiedyŚ podprowadzi� Tul� do okna, by
przyjrzeą si� jej oczom, przytrzyma� teraz lamp� na
wysokoŚci twarzy Christera.
- Nie widz� nawet przeb�ysków �ó�tego ani bodaj
zielonego - stwierdzi� Heike. - Ale u twojej matki Tuli
tak�e nie dostrzega�em �adnych oznak, a nie by�o wĄt-
pliwoŚci, �e jest dotkni�ta, choą ona, co prawda, za
wszelkĄ cen� stara�a si� ukryą ten fakt. Ty natomiast
g�oŚno chwalisz si� wszem i wobec swoimi zdolnoŚciami.
- Jak to si� mówi, Christerze? - dobrodusznie uŚmie-
chnĄ� si� Kol. - Pró�na beczka brzmi g�oŚno?
Christer, ura�ony, zaperzy� si�:
- Nie jestem �adnĄ pró�nĄ beczkĄ! PowinieneŚ by� sam
zobaczyą t� ró��!
- Ja tylko �artowa�em - uspokoi� go Kol. - Wierz� ci.
- Ci twoi Świadkowie - odezwa� si� Heike z powagĄ
w g�osie, ale nie patrzy� Christerowi w oczy, by ch�opak
nie spostrzeg�, jak bardzo go rozbawi�. - Jednym z nich,
by� rzecz jasna, Molin, a drugi?
- Jego s�u�Ący.
- Tak wi�c wróciliŚcie z werandy i ujrzeliŚcie, �e
nastĄpi� cud?
- Tak. To znaczy... nie. S�u�Ący ca�y czas by� w poko-
ju, widzia�by wi�c, gdybym oszukiwa�. A przecie� wcale
nie mia�em takiego zamiaru.
Heike i Koi wymienili znaczĄce spojrzenia. Czy ludzka
naiwnoŚą ma granice?
Christer jednak by� tak podniecomy swoimi nad-
zwyczajnymi zdolnoŚciami, �e nie widzia� lasu spoza
drzew.
M��czy�ni powstrzymali si� od komentarzy. Zachowa-
nie Christera by�o wszak takie niewinne.


Tego wieczoru Anna Maria i Kol d�ugo le�eli w �ó�ku
nie ŚpiĄc. Trzymali si� za r�ce, wpatrzeni w suft, targani
na przemian nadziejĄ i zwĄtpieniem.
Wreszcie Kol cicho zapyta� �on�:
- Jak sĄdzisz, czy istnieje bodaj cie� szansy?
- Od dawna ju� o tym myŚl� - odszepn��a. - W ciĄgu
ostatnich kilku miesi�cy pojawi�y si� pewne zak�ócenia.
Jestem spó�niona o kilka tygodni, ale sĄdzi�am, �e to
przekwitanie. Ogromnie mnie to zasmuca�o. Koniec
marze�.
- Przekwitasz, ty? Przecie� nie jesteŚ taka stara!
TrzydzieŚci dziewi�ą lat to �aden wiek.
- Wkrótce b�d� mia�a czterdzieŚci.
- To bez ró�nicy. A wi�c uwa�asz, �e to, co powiedzia�
Heike, mo�e byą prawdĄ?
- Nie mam Śmia�oŚci rozbudzaą nadziei. Ale jeŚli...?
S�ysza�eŚ, �e Christer jest dotkni�ty przekle�stwem.
- Uwa�am, �e nie powinniŚmy temu zbytnio ufaą.
Christer wierzy we wszystko, w co chce wierzyą. Ale
zaakceptujemy dziecko bez wzgl�du na to, czy b�dzie
zniekszta�cone, z�e czy te� naznaczone blaskiem wy-
branych, prawda? Ofiarujemy mu ca�Ą naszĄ mi�oŚą.
- Tak. Dzi�kuj� ci, Kolu, �e tak przyjmujesz przekle�-
stwo Ludzi Lodu.
Otoczy� jĄ ramieniem i mocno ptzytuli� do siebie.
- Wiesz przecie�, �e jestem wdzi�czny Ludziom Lodu,
bo ofarowali mi ciebie!
Kiedy Christer opuŚci� dom Molina, staruszek,
wspomagany przez s�u�Ącego, po�o�y� si� do �ó�ka.
Lekarz, doktor Ljungqvist, z�o�y� mu codziennĄ wizy-
t�.
PoddajĄc si� zabiegom, Molin podniós� zm�czone,
pó�Ślepe oczy na wiernego s�u�Ącego i powiedzia�:
- To dobry ch�opak, prawda?
- Bardzo dobry - odpar� s�u�Ący. - I tak si� niepokoi
o naszĄ Magdalen�.
- Wiesz sporo myŚla�em... o nim, o tym m�odzie�cu.
Czy b�dziesz tak dobry i sprowadzisz jutro mego ad-
wokata? Chc� zmienią testament, poczynią odpowiedni
zapis na rzeez ch�opca.
- To wielce �askawe, jaŚnie panie. Powiadomi� ad-
wokata. Czy jaŚnie pan raczy teraz odwrócią si� do
doktora Ljungqvista, by móg� pana zbadaą?
- No, jak si� sprawy majĄ z tĄ starĄ ruinĄ, doktorze?
- JeŚli jaŚnie panu chodzi o jego szacowne cia�o, to
stan si� nie zmieni�. Choą wydaje mi si�, �e mo�na
zaobserwowaą lekkĄ popraw�.
- Co za nonsens! Czuj� si� tak parszywie.
- To normalne. Kuracja jest bardzo silna i z poczĄtku
samopoczucie zawsze nieco si� pogarsza. Dobry znak, �e
cia�o reaguje na ten rodzaj lekarstw. Za kilka dni
zdecydowanie si� poprawi, jaŚnie pan sam zobaczy. Ale
sĄdz�, �e powinniŚmy zwi�kszyą dawk�. Albo... tak, mam
jeszcze inne uzupe�niajĄce lekarstwo. Prosz� za�yą dwie
pastylki jutro rano przy Śniadaniu. Dzisiaj dosta� pan ju�
odpowiedniĄ porcj�.
- Dobrze, dobrze, b�d� grzecznie �ykaą te pa�skie
paskudztwa. Ale teraz jestem ju� zm�czony. Wybaczy
pan, doktorze.
Molin chcia� zostaą sam, by w spokoju zaplanowaą
zmiany w testamencie na rzecz Christera. Teraz, kiedy
jasne si� sta�o, �e straci� spadkobierczyni�, chodzi�o mu
przede ws�ystkim o to, by fortuna nie wpad�a w szpony
Backmanów.
S�u�Ący odprowadzi� doktora do drzwi.
- Jaki jest w�aŚciwie stan jaŚnie pana? - zapyta�
zaniepokojony.
Doktor Ljungqvist odpar� z troskĄ w g�osie:
- Du�o gorszy ni� przypuszcza. PrawdĄ jest, �e
mo�e umrzeą dziŚ w nocy. Jedyna nadzieja w tej kura-
cji.
- Dzi�kuj� za wszystko, doktorze Ljungqvist.


Komendant policji wraz z TulĄ i Tomasem przybyli do
lazaretu zakonu serafinów i wkroczyli do biura.
- Doktor Berg? - Dam� w wykrochmalonym far-
tuchu zdumia�o ich pytanie. - Nie ma u nas �adnego
doktora Berga.
- To bardzo mo�liwe - cierpliwie t�umaczy� komen-
dant. - Móg� ju� zrezygnowaą z pracy. Ale czy by�aby pani
tak �askawa i sprawdzi�a, czy nie pracowa� tutaj trzy lata
temu?
Z niech�tnĄ minĄ zasznurowa�a usta, ale z pó�ki za
plecami wyciĄgn��a zapisanĄ ksi�g�. D�ugo jĄ kartkowa�a.
W powietrzu unosi� si� zapach karbolu, nieod�Ączy
element ka�dego szpitala.
- To nie takie �atwe! - zaprotestowa�a wreszcie, nie
wiadomo, do kogo si� zwracajĄc. - O! Nareszcie mam!
Doktor Erik Berg zosta� zatrudniony we wrzeŚniu roku
tysiĄc osiemset trzydziestego trzeciego, zgadza si�. Zaraz
zobaczymy... - Dalej przerzuca�a karty ksiĄ�ki, mruczĄc
coŚ pod nosem: - Tu nadal jest wpisany, a tu ju� nie.
- I znów wertowa�a do ty�u. - Nie mog� si� zorientowaą.
- Energicznie przek�ada�a kartki to w jednĄ, to w drugĄ
stron�. - O, jest! Tu napisano, �e zako�czy� prac�, jest
nawet data. Doktor Erik Berg zako�czy� prac� trzeciego
sierpnia tysiĄc osiemset trzydziestego czwartego, to zna-
czy dwa lata temu. Wydaje si�, �e powodem by� zatarg
z ordynatorem.
- Czy zapisano, dokĄd si� uda�?
- A i owszem. Chcia� objĄą stanowisko w szpitalu
w Uppsali dwudziestego sierpnia tego samego roku.
- Dzi�kujemy, serdecznie dzi�kujemy za pomoc.
Bez s�owa wyciĄgn��a skarbonk�, dajĄc do zrozumie-
nia, �e "dzi�kuj�" w tym przypadku absolutnie nie
wystarczy. Poniewa� jednak pieniĄdze mia�y zostaą prze-
znaczone na szczytny cel, ka�de z nich wysup�a�o co nieco.
NadĄsana dama po�egna�a ich odrobin� �askawszym
uŚmiechem.
Znów znale�li si� na ulicach Sztokholmu.
- Uppsala - westchnĄ� Tomas. - No có�, stĄd nie jest
tam tak bardzo daleko. Ruszamy od razu.
- Bez wĄtpienia jesteŚmy na jego tropie - stwierdzi�a
Tula. Oczy jej b�yszcza�y jak psu, który zw�szy� zwierzy-
n�.
- Bardzo prosz�, zapanuj troch� nad swojĄ �ĄdzĄ krwi
- uŚmiechnĄ� si� Tomas.
Byli teraz tak przej�ci, �e jechali przez ca�Ą noc.
Zatrzymali si� dopiero nad ranem, by konie mog�y
wypoczĄą, a oni zdrzemnĄą si� przez kilka godzin.
Podró�owanie bardzo nadszarpn��o si�y Tomasa, ale
nie chcia� si� do tego przyznaą. By� tak bardzo uszcz�Ś-
liwiony, �e osobiŚcie mo�e braą udzia� w wa�nych
wydarzeniach.
Przemarzni�ci od porannego ch�odu dotarli do Uppsali
i choą by�o jeszcze nie po chrzeŚcija�sku wczeŚnie,
skierowali si� do szpitala.
Lecznica ta okaza�a si� znacznie mniejsza od lazaretu
zakonu serafinów. Nie by�o tu miejsca dla zbyt wielu
pacjentów, myŚleli wchodzĄc do cichego hallu.
Pozwolono im na rozmow� z lekarzem, który sprawia�
wra�enie bardzo wa�nego i bardzo zaj�tego, jak gdyby
wszyscy jego pacjenci nagle okazali si� umierajĄcy i nikt
nie powinien mu zawracaą g�owy i przerywaą nader
istotnych czynnoŚci.
- Doktor Berg? Berg? Nie mamy tu �adnego doktora
o takim nazwisku.
- Strasznie niespokojny duch z tego Berga - mrukn��a
Tula. - Czy�byŚmy musieli jechaą jeszcze dalej?
- No có� - komendant policji zwróci� si� do lekarza.
- W ka�dym razie pracowa� tu przez jakiŚ czas.
- To absolutnie niemo�liwe - odpowiedzia� medyk
surowo. - Nie pami�tam nikogo o tym nazwisku.
Policjant jednak nie ust�powa�.
- Dwa lata temu, dwudziestego sierpnia tysiĄc osiem-
set trzydziestego czwartego roku objĄ� stanowisko, przy-
by� wówczas z lazaretu zakonu serafinów.
WtrĄci� si� Tomas:
- Doktor Berg jest nieco m�odszy ode mnie, ma doŚą
jasne w�osy, szczup�ej budowy. Z usposobienia raczej
ch�odny.
Lekarz nagle straci� pewnoŚą siebie.
- Ten opis jak ula� pasuje do... Czy�by naprawd� moja
pami�ą a� tak szwankowa�a? Prosz� poczekaą, zaraz
sprawdz�.
ZniknĄ�. Kiedy pozostali sami w pe�nym przeciĄgów
westybulu, Tula mrukn��a:
- Musimy odnale�ą tego doktora Berga. Musimy, bo
on trzyma w r�ku klucz do rozwiĄzania ca�ej tajemnicy.
Jest jedynym, który wie, co si� sta�o z MagdalenĄ. Wie,
czy dziewczynka umar�a, i jeŚli tak, to w jaki sposób.
SĄdz� te�, �e nie jestem daleka od prawdy, twierdzĄc, �e
macza� palce w nag�ej Śmierci konsula Juliusa Backmana,
prawda?
Tomas oderwa� wzrok od portretów szacownych
za�o�ycieli szpitala, którymi obwieszono smutne Ściany.
- Konsul najwidoczniej wiedzia� zbyt wiele. Podej-
rzewam jednak, �e doktor Berg nie jest jedynym, który
zna tajemnic� Magdaleny.
- Z pewnoŚciĄ ma��onkowie Backman te� majĄ na ten
temat coŚ do powiedzenia - stwierdzi� komendant policji.
- Wyprowadzili si� przecie� w pop�ochu i b�yskawicznie
znale�li zast�pczyni� zaginionej dziewczynki.
- Bo chcieli zaw�adnĄą majĄtkiem Molina - uzupe�ni�
Tomas.
- Nie mog� tego pojĄą, musi si� za tym kryą coŚ wi�cej.
Chodzi mi o to, �e pani Backman, kuzynka doktora Berga,
jest tylko macochĄ Magdaleny i nie musi �ywią dla
dziewczynki �adnych ciep�ych uczuą. Ale Backman?
Rodzony ojciec Magdaleny? Jak mo�e dzia�aą tak na zimno?
- Magdalena nigdy go nic nie obchodzi�a - przypo-
mnia�a Tula.
- O, nie, jestem przekonany, �e tak zimny nie potrafi
byą �aden ojciec - wtrĄci� Tomas. - Wszystko wi�c
przemawia za tym, �e dziewczynka nie �yje.
- Tak, to zrozumieliŚmy ju� dawno temu - zgodzi� si�
policjant. - Ale i tak musimy wyjaŚnią okolicznoŚci...
Ciiicho, lekarz wraca.
Doktor niós� w r�ku teczk� pe�nĄ szeleszczĄcych
papierów.
- Owszem, wszystko si� zgadza, dwudziestego sierp-
nia trzydziestego czwartego roku rozpoczĄ� u nas prac�
pewien lekarz, ale bardzo szybko opuŚci� stanowisko.
Dobrze go pami�tam, zresztĄ opis Świetnie pasuje, to na
pewno on. Ale an nie nazywa� si� Berg...
- No, a jak?
- Przedstawi� si� jako Ljungqvist.
- O mój Bo�e! - wykrzyknĄ� policjant.
Lekarz z �alem roz�o�y� r�ce.
- Niestety, nie wiem, co si� z nim pó�niej sta�o.
- Ale za to ja wiem - odparowa� zdenerwowany
komendant. - Dzi�kuj�, doktorze. Szybko, moi drodzy.
Teraz trzeba si� naprawd� spieszyą!

Kiedy znale�li si� ju� w powozie, wyjaŚni�:
- Doktor Ljungqvist to osobisty lekarz Molina. Mój
przyjaciel przechodzi kuracj� przepisanĄ przez doktora
Ljungqvista, czyli Berga, i z ka�dym dniem wyglĄda coraz
gorzej!
- Aha - powiedzia�a Tula z pozornĄ oboj�tnoŚciĄ.
- SĄdz�, �e teraz bardziej ni� kiedykolwiek im si� spieszy,
by doprowadzią do zgonu Molina przed ŚmierciĄ Mag-
daleny, o ile ona oczywiŚcie jeszcze �yje, ale i tak majĄ
rezerw�... Trzeba si� spieszyą, bo ten nasz nicpo� trafi� do
domu Molina i poruszy� ca�e to bagno. Doktor, który
oczywiŚcie nie mo�e zachowaą w�asnego nazwiska, musi
byą zdecydowany na wszystko!
- Zw�aszcza �e Christer wsz�dzie chodzi z zaginionym
psem Magdaleny, którego faktycznie skrad� Backmanom.
Có� za grz�zawisko!
- Bagno i grz�zawisko - powtórzy� pod nosem ko-
mendant, pop�dzajĄc konie. - Ale to dobre okreŚlenia.
Do�o�� jeszcze od siebie "szumowiny".
RozeŚmieli si� wszyscy troje, ale w ich Śmiechu
wyra�nie by�o s�ychaą rozpacz.
- Ach, jak daleko do tego Norrtalje! - �ali�a si� Tula.
- Przyb�dziemy za pó�no!
- A� tak daleko nie jest - uspokaja� komendant.
- Sztokholm, Uppsala i Norrtalje tworzĄ trójkĄt o mniej
wi�cej równych bokach. Dojedziemy przed wieczorem.
- W tym czasie wiele mo�e si� wgdarzyą.
- Zdaj� sobie z tego spraw�. Par� rzeczy bardzo mnie
niepokoi. Nie wiemy, czy doktara Berga-Ljungqvista
poinformowano o tym, �e Christer wie o oszustwie
z dwiema Magdalenami. Wiele jednak za tym przemawia,
na przyk�ad pies. Backmanowie mogli te� napisaą do
Berga o tym, co wgdarzy�o si� na przyj�ciu w Linkoping.
Po drugie Molin wspomnia� mi, �e jeŚli rzeczywiŚcie oka�e
si�, i� straci� wnuczk�, rozwa�a umieszczenie Christera
w testamencie zamiast niej.
- CoŚ podobnego! - odezwa�a si� Tula niemĄdrze.
- To na razie by� tyiko projekt. Ale jeŚli doktor Berg
o tym us�yszy...! Molin mo�e po�egnaą si� ze Światem?
Tula egoistycznie zaton��a w marzeniach o tym, co by
by�o, gdyby rzeczywiŚcie Christerowi spad�a z nieba taka
fortuna, nieprzeliczone dobra. Zaraz jednak, zawstydzo-
rza, oderwa�a si� od takich myŚli.
- Przepraszam - mrukn��a, a m��czy�ni popatrzyli na
niĄ ze zdumieniem. - PomyŚla�am tylko o czymŚ. Czy nie
mo�emy jechaą szybciej?
- Owszem, nawet powinniŚmy - zgodzi� si� z niĄ
komendant. - Bo, niestety, niebezpiecze�stwo zawis�o
nad jeszcze jednĄ osobĄ. Nad waszym symem Christerem.
Tula i Tomas pobledli.
W milczeniu jeehali dalej, zdj�ci straszliwym prze-
czuciem, �e, niestety, na wszystko jest ju� za pó�no.




ROZDZIA� VIII


Stary Molin siedzia� przy stole nakrytym do Śniadania,
ale jedzenie wyra�nie mu nie smakowa�o. D�uba� �y�eczkĄ
w jajku, ale nie mia� ochoty ani na nie, ani na nic innego.
Specjalne lekarstwo doktora Ljungqvista, element ko�-
skiej kuracji, która podobno mia�a postawią go na nogi,
le�a�o na osobnym spodeczku.
WestchnĄ�. Tak wiele medykamentów przyjmowa�
w ostatnim czasie i tylko gorzej si� po nich czu�. Na myŚl
o za�yciu kolejnego robi�o mu si� niedobrze.
B�dzie jednak musia� po�knĄą to Świ�stwo.
Musi wyzdrowieą ze wzgl�du na Magdalen�. Nikt
w rodzinie nie dba� o t� dziewczynk�, która by�a jego
oczkiem w g�owie. Zabrali jĄ od niego i wywie�li a� do
Linkoping.
Ale to ju� wtedy by�a inna dziewczynka...
Magdaleno, gdzie jesteŚ, dziecko drogie? Kto si�
o ciebie troszczy?
Niech�tnie przysunĄ� spodeczek.
W drzwiach stanĄ� s�u�Ący. Na twarzy malowa� mu si�
nieodgadniony wyraz.
- Wizyta, jaŚnie panie. Czy mam wpuŚcią goŚcia?
- Kto tam znowu? - zapyta� Molin zm�czonym
g�osem.
S�u�Ący chrzĄknĄ�.
- Nazywa si� Heike Lind z Ludzi Lodu. Musz�
powiedzieą, �e wyglĄda... doŚą niecodziennie.
Heike? ąw podziwiany przez Christera czarownik?
Na ustach Molina zaigra� leciutki uŚmieszek.
- Wprowad� go tutaj.
Wypi� �yk porannej kawy.
Nagle zorientowa� si�, �e coŚ przes�oni�o ca�y otwór
drzwi od pod�ogi do framugi. Podniós� wzrok i dech
zapar�o mu w piersiach.
Jego niedowidzĄce oczy niewiele mog�y zobaczyą.
Dostrzeg� jednak zarysy postaci.
Sta� przed nim olbrzym o splĄtanych, czarnych, choą
prawdopodobnie przyprószonych siwiznĄ w�osach
i oczach, które przypomina�y raczej �ó�te Ślepia kota.
Choą Molin nie widzia� wyra�nie, oblicze goŚcia przera-
zi�o go swojĄ nieziemskoŚciĄ, twarz przypomina�a nie-
zdarnie wyrze�bione figurki z drewna. Albo diabelskĄ
mask�.
I te niesamowite ramiona!
Kolos przywita� si� uprzejmie, donoŚnym, jak przyka-
zali mu Kol i Christer, ale �agodnie brzmiĄcym g�osem.
Molin wyczu� w nim delikatny smutek i mi�oŚą do ludzi,
z jakĄ nigdy dotĄd nie mia� do czynienia.
- Prosz� wejŚą - wydnsi� z siebie wreszcie. - Prosz�
siadaą, czy jest pan g�odny?
- Nie, dzi�kuj�, dopiero co jad�em Śniadanie.
- Przypuszczam, �e u przemi�ej rodziny Simonów.
Tak, Christer opowiada� mi o panu, panie Lind z Ludzi
Lodu. Ma pan w jego osobie gorĄcego wielbiciela.
Potwór uŚmiechnĄ� si� i ca�e jego oblicze zmieni�o si�
w jednej chwili. Siedzia� teraz na tyle blisko, �e Molin
doŚtrzeg� nawet rysy twarzy. Staruszek zaczyna� troch�
rozumieą t� ba�wochwalczĄ wprost czeŚą Christera dla
Heikego.
- Christer jest taki impulsywny - powicdzia� Heike.
- Ale to dobry ch�opak.
- O, tak, to prawda - rzek� Molin ciep�o. - S�ysza� pan
pewnie o naszych k�opotach?
- Wiem o wszystkim. Proszono mnie tak�e, bym pana
zbada�. Tak, tak, ma pan naprawd� oddanego przyjaciela
w Kolu Simonie. On twierdzi, �e Świata nie staą na to, by
pan go opuŚci�.
UŚmiechnĄ� si� nieco krzywo, chcĄc, by wszystkie te
pi�kne s�ówka nie zabrzmia�y zbyt s�odko.
- Mi�o to s�yszeą. - Molin, zrozumiawszy jego inten-
cj�, odpowiedzia� w podobnym stylu: - Choą musz�
przyznaą, �e nie zawszc by�em anio�em.
- Anio� nie potraft�by poradzią sobie z takim im-
perium interesów. Ale nie wiem, co na moje badame
powie pa�ski lekarz. Nie chcia�bym wtrĄcaą si� w nie-
swoje sprawy.
- Rozumiem. Ale doktor Ljungqvist przyjdzie dopie-
ro wieczorem, a czego oczy nie widzĄ... W dodatku musz�
przyznaą, �e nie jestem z niego zadowolony.
- Co panu aplikuje?
Molin gestem przywo�a� s�u�Ącego i poprosi�, by
przyniós� wszystkie lekarstwa wchodzĄce w sk�ad kura-
cji.
- Wydaje mi si�, �e mój stan od jego leczenia tylko si�
pogarsza - wyzna� Molin Heikemu. - Ale doktor twier-
dzi, �e to normalne. Poprawa nastĄpią ma pó�niej.
Heike zmarszczy� brwi. Jego reakcja nie usz�a uwagi
Molina, choą przecie� dok�adnie nie widzia� wyrazu
twarzy goŚcia. Zach�ci�o go to do dalszych wyzna�:
- Poddaj� si� tej kuracji ju� od wielu tygodni. Wczoraj
si� poskar�y�em, a doktor stwierdzi�, �e uzupe�ni jĄ
nowym Środkiem. Da� mi to tutaj. - Molin padniós�
spodeczek. - Mia�em za�yą ten proszek teraz przy Śniada-
niu, ale poniewa� nie mam apetytu, zwleka�em z tym jak
najd�u�ej.
Heike wziĄ� do r�ki male�ki op�atek do lekarstw
i otworzy� go. Przyjrza� si� bia�emu proszkowi. Jedno-
czeŚnie wszed� s�u�Ący i ustawi� na stole ca�Ą bateri�
rozmaitych mikstur i eliksirów.
Heike obejrza� je wszystkie, wĄcha�, poliza� pa�ec
i wziĄ� odrobin� na czubek j�zyka, wreszcie wróci� do
lekarstwa na spodku.
- �adnej nazwy - mrucza� pod nosem. - Same
numerki, a na flaszeczkach napis "wzmacniajĄce".
Kiedy wreszcie spojrza� Molinowi w oczy, na twarzy
malowa� mu si� wyraz niespotykanej powagi.
- Nie wiem, co si� tu dzieje - powiedzia� zgn�biony.
- Ale nie wolno panu za�yą z tego ani jednej kropli, ani
odrobiny proszku!
- Co pan chce pczez to powiedzieą?
- Ten tak zwany lekarz przez d�u�szy czas systematy-
cznie stara� si� pozbawią pana �ycia. Musi pan mieą
niebywale silny organi�m, jeŚli zdo�a� si� oprzeą wszyst-
kim tytn próbom.
Molin i s�u�Ący patrzvli na siebie w milczeniu.
- CoŚ mi mówi, �e sytuacja osiĄgn��a punkt kryty-
czny - ciĄgnĄ� Heike. - Prasz� spojrzeą na ten metali-
czny proszek na spodeczku! To boleŚnie zabijajĄca tru-
cizna. W ciĄgu kilku godzin ju� by pan nie �y�, jaŚnie
panie.
S�u�Ący odchrzĄknĄ�:
- Prosz� mi wybaczyą, �e si� oŚmiel� wtrĄcią, jaŚnie
panie, ale kto w takim wypadku okreŚli�by przyczyn�
zgonu?
- Doktor Ljungqvist, rzecz jasna - pokiwa� g�owĄ
Molin z ci��kim westchnieniem. - Wczoraj wieczorem
wspomnialem, �e mam zamiar zmienią mój testament na
korzyŚą mlodego Christera, a w ka�dym razie umieŚcią go
poŚród spadkobierców. Doktor Ljungqvist by� przy tym,
a zaraz potem przepisa� mi ten lek. Dlaczego to zrobi�, nie
pojmuj�, bo on przecie� nie zosta� wspomniany w tes-
tamencie. Najwidoczniej jednak coŚ si� za tym kryje. Có�
za szczwany lis! - szeptem doko�czy� Molin.
- Prosz� nie obra�aą lisów - uŚmiechnĄ� si� Heike, ale
jego spojrzenie nadal wyra�a�o powag�. - Proponuj�, by
pan natychmiast przekaza� te trucizny, tak, bo wszystko to
sĄ trucizny, policji.
- OczywiŚcie, �e tak w�aŚnie zrobi�. Szkoda, �e
mojego starego przyjaciela, komendanta policji, nie ma
w domu - westchnĄ� Molin. - Ale mój wierny s�uga mo�e
natychmast iŚą na policj�. I... najlepiej chyba b�dzie
udawaą wobec doktora Ljungqvista, �e nic si� nie sta�o?
- Bez wĄtpienia! On na pewno z niecierpliwoŚciĄ
oczekuje na wiadomoŚą o pa�skiej Śmierci.
- Tej radoŚci niestety go pozbawimy - zdecydowanie
orzek� Molin. - Czy zechce mnie pan teraz zbadaą,
doktorze Lind? Sprawdzią, jak wielkich zniszcze� doko-
na�y leki mojego doktora?
Pomogli Molinowi przenieŚą si� do sypialni. S�u�bie
wydano polecenie, by w razie gdy pojawi si� doktor
Ljungqvist, pod �adnym pozorem go nie wpuszcza�a,
gdy� "jaŚnie pan nie mo�e teraz nikogo przyjĄą". Niech
sobie doktor myŚli, co chce.
Heike dok�adnie, od stóp do g�ów, zbada� starego
cz�owieka.
- To przera�ajĄce - szepnĄ� zduszonym g�osem. - Ta-
kie silne, zdrowe cia�o, rujnowane systematycznie, dzie�
po dniu.
- No, mimo wszystko dwukrotnie przeszed�em wy-
lew.
- Ale po pierwszym stanĄ� pan na nogi.
- Owszem.
Heike wyprostowa� si�.
- Byą mo�e b�d� móg� wrócią panu cz�Śą dawnego
"ja". Zaczn� od razu, od najprostszego. Czy jaŚnie pan
zechce u�o�yą si� wygodnie? Prosz� le�eą spokojnie,
z zamkni�tymi oczami. O, tak.
Pozostali sami w pokoju. S�u�Ący pospieszy� na policj�.
Molin czu� d�onie Heikego nad swojĄ twarzĄ. Nie
dotyka�y skóry, pozostawa�y w pewnej odleg�oŚci, czu�
jednak promieniujĄce od nich ciep�o. Coraz mocniej,
coraz intensywniej przenika�o przez jego powieki. Ciep-
�o, zmieniajĄce si� w gorĄco, skierowane by�o ku
oczom.
- Czy sprawiam panu ból? - rozleg� si� g��boki
g�os.
- Troch� parzy - odpar� Molin. - Ale wytrzymam.
Serce uderza�o mu mocno. Nie pojmowa� niczego,
zdumiony, jak szybko obdarzy� pe�nym zaufaniem t�
niezwyk�Ą osobistoŚą. By� wŚzak racjonalistĄ, z dzia�alno-
Ści zawodowej wyniós� przyzwyczajenie do myŚlenia
konkretnego, nigdy nie wierzy� w nadnaturalne moce.
Takich jak Heike okreŚla� zawsze jednym tylko s�owem:
szarlatani.
Teraz jednak przesta� odczuwaą wobec nich pogard�.
Na pewno wiele sprawi� strach przed ŚmierciĄ
i wstrzĄs, jakiego dozna� poznawszy prawd� o doktorze
LjungqviŚcie. NiewĄtpliwie tak�e Christer przyczyni� si�
do tego, �e stary Molin zaakceptowa� Heikego, z�agodzi�
jego sceptycyzm. Czarownik, tak nazywa� Christer swego
zadziwiajĄcego krewniaka. No tak, jeŚli rzeczywiŚcie
istnieliby czarownicy, powinni wyglĄdaą w�aŚnie tak jak
ten potwór.
Potwór, ale tylko z zewnĄtrz. Molin czu�, �e tak
naprawd� jest przy nim wspania�y, pe�en zrozumienia
cz�owiek.
Strumie� gorĄca p�ynĄcy ku oczom zaczyna� stawaą si�
nieznoŚny.
- Mam uczucie, �e powieki zaraz mi sp�onĄ - zaŚmia�
si� niepewnie. - Tak jak suche liŚcie, kiedy wystawi si� je
na dzia�anie promieni s�onecznych skupionych w kawa�ku
szk�a.
- To dobry znak. Prosz� wytrzymaą jeszcze przez
chwil�, zaraz ko�cz�.
- Spróbuj� - obieca� udr�czony Molin.
- Kiedy odsun� r�ce, nic pan nie b�dzie widzia�.
Odniesie pan wra�enie, jakby po d�ugim wpatrywaniu si�
w s�o�ce wszed� pan nagle do ciemnego pokoju. Przez
reszt� dnia dokuczaą te� panu b�dzie silny ból g�owy. Ale
to minie.
A potem? mia� ochot� zapytaą Molin. Nie odwa�y� si�
jednak.
Nareszcie d�onie odsun��y si� od jego g�owy, powiet-
rze mog�o sch�odzią rozgrzane powieki.
- JeŚli pan chce, mo�e pan teraz otworzyą oczy, ale
ostrzegam, to b�dzie bolesne.
- Chyba jeszcze si� wstrzymam - stwierdzi� Molin
s�abym g�osem. - SĄdzi�em, �e nie jestem tchórzem,
ale...
Wszed� s�u�Ący.
- Lekarstwa zaniesione, jaŚnie panie. Obiecali, �e
zaraz wezwĄ aptekarza.
- Mam nadziej�, �e poprosi�eŚ o dyskrecj�?
- Naturalnie. Jak si� jaŚnie pan czuje?
- Dzi�kuj�, w g�owie sypie mi iskrami niczym w ku-
�ni, ale najwyra�niej tak byą musi. Czy mog� ju� otworzyą
oczy?
- Bardzo prosz� - odpar� Heike.
Molin z dr�eniem zauwa�y�, �e w g�osie olbrzyma
brzmi napi�cie.
Starzec powoli podnosi� powieki. Jak powiedzia�
Heike, nie widzia� nic, choą przedtem móg� dostrzec
kontury przedmiotów i ruch. Uprzedzono go jednak, �e
tak w�aŚnie b�dzie. W g�owie dudni�o mu, w uszach
szumia�o, ponownie musia� zamknĄą oczy.
S�u�Ący wpatrywa� si� we� z l�kiem.
- Nie ma w tym nic gro�nego - zapewni� Heike.
- MyŚl�, �e opuŚcimy pana teraz na jakiŚ czas, aby móg�
pan wypoczĄą. Ale gdyby pan czegoŚ potrzebowa�,
b�dziemy w sĄsiednim pokoju. Wkrótce pan zaŚnie
i prosz� mi uwierzyą, �e tak b�dzie najlepiej.
Molin tylko kiwa� g�owĄ, By� oszo�omiony, prze-
straszony i, co tu du�o ukrywaą, z�y, tak jak si�
to cz�sto zdarza, kiedy cz�owiekowi dokuczajĄ silne
bóle.
Heike i s�uga wyszli. Usiedli w foteflach w salonie
i czekali.
- Czy jest szansa, �e jaŚnie pan wyzdrowieje? - ostro�-
nie zapyta� s�u�Ący. - Czy mo�na naprawią wyrzĄdzonĄ
cia�u szkod�?
- Trudno mi powiedzieą - rzek� Heike w zamyŚleniu.
- Ten drugi wylew mia� bardzo przykre konsekwencje.
Ale on ma nies�ychanie silny organizm i jestem pewien, �e
b�d� móg� zaradzią przynajmniej skutkom ciĄg�ego za-
truwania go przez doktora.
- Wszgscy bylibyŚmy panu ogromnie wdzi�czni.
Nied�ugo po równym oddechu Molina poznali, �e
staruszek zasnĄ� g��boko. Heike nie wspomnia�, �e to on
w�aŚnie uŚpi� Molina.
W pokoju panowa� przyjemny nastrój, wyczuwa�o si�
przyja��, zrozumienie i mi�oŚą bli�niego.
- Mog� posiedzieą przy nim przez par� godzin - Hei-
ke, jak zawsze uprzejmie, zwróci� si� do s�u�Ącego.
- Pó�niej mo�e mnie pan zastĄpią albo, jeŚli pan woli,
mo�emy zrobią odwrotnie.
- Dzi�kuj� - odpar� s�uga. - Na pewno jakoŚ sobie
wspólnie poradzimy.
Heike wyczu� spokój p�ynĄcy od s�u�Ącego, ulg�, �e
ktoŚ naprawd� zaufany odciĄ�y go w obowiĄzkach.
Molin mia� w nim naprawd� wiernego przyjaciela.


Po po�udniu najpierw pojawili si� Kol i Christer
z nieod�Ącznym SaszĄ, plĄczĄcym si� im pod nogami,
a wkrótce nadciĄgn�li z ha�asem komendant policji, Tula
i Tomas.
Innymi s�owy, zanosi�o si� na wielkie rodzinne spot-
kanie. Nie by�o jednak czasu na orgie powita�, jedynie
Sasza nie skrywa� niepohamowanej radoŚci na widok Tuli
i Tomasa.
Wszyscy troje ledwie mogli mówią z podniecenia.
- Doktor Ljungqvist... - wyrzuci� z siebie komen-
dant.
- Co takiego doktor? - zapyta� Heike.
- To w�aŚnie doktor Berg!
Na par� chwil zapad�o miiczenie.
- Kuzyn pani Backman? Ten, który zajmowa� si�
MagdalenĄ w uzdrowisku?
- Ten sam.
I znów milczenie.
- A wi�c to tak! - jednoczeŚnie wykrzykn�li Heike
i s�u�Ący. - A zatem wszystko sk�ada si� w ca�oŚą!
- Co takiego? - zapyta�a Tula.
Heike odpowiedzia�:
- Doktor Ljungqvist od d�u�szego czasu usi�owa�
otruą Molina. Wczoraj wieczorem zdecydowa� si� na
ostateczne posuni�cie, da� mu ŚmiertelnĄ trucizn�. Przeka-
zaliŚmy jĄ pa�skim ludziom, komendancie. Zwrócili si�
o pomoc do aptekarza.
- Doskonale! Dobrze wiedzieą, �e beze mnie tak�e
potrafiĄ myŚleą. Wiemy wi�c, na czym stoimy. Co
zrobimy teraz?
- Zaczekamy, a� Molin si� obudzi - odpar� Heike.
- Próbowa�em... przeprowadzią zabieg. Nie wiem, czy si�
powiód�.
- No, a pó�niej chyba powinniŚmy zajĄą si� Ljung-
qvistem.
- Nie wiem - z namys�em powiedzia� Heike. - Wierny
s�uga pana Molina i ja omawialiŚmy dalsze posuni�cia, ale
wtedy nie wiedzieliŚmy jeszcze, �e to Berg. Jak sĄdzicie,
czy nie lepiej by�oby rozes�aą wiadomoŚą, �e jaŚnie pan
le�y na �o�u Śmierci, nadesz�y jego ostatnie chwile i po raz
ostatni pragnie ujrzeą wnuczk�? Tym samym sprowadzili-
byŚmy tu równie� Backmanów, bo oni na takĄ wieŚą
stawiĄ si� na pewno.
Komendant policji d�ugo si� zastanawia�:
- Tak, to nie jest wcale g�upi pomys�. Ale nie mogĄ
zastaą tu Christera i psa. Ch�opiec sam jest w niebez-
piecze�stwie.
- Dlaezego?
- Poniewa� doktor Ljungqvist-Berg by� obecny
w chwili, gdy pan Molin wspomnia�, i� pragnie zmienią
testament i zapisaą majĄtek ch�opcu.
- O, to niedobrze. Ale pojmamy tego oszusta, zanim
zdĄ�y dopuŚcią si� kolejnych bezece�stw.
- Zaraz, chwileczk� - powiedzia� Christer, siedzĄcy na
krzeŚle z psem na kolanach. - To, co mówicie o z�apaniu
tych ludzi, jest z pewnoŚciĄ istotne, ale zapominacie
o najwa�niejszym.
Popatrzyli na niego pytajĄco.
SpuŚci� wzrok.
- O Magdalenie - powiedzia� cicho.
- Przez ca�y czas o niej myŚlimy - wtrĄci�a si� Tula.
- Ch�opiec ma racj� - przyzna� Heike. - Przede
wszystkim musimy dowiedzieą si�, co si� z niĄ sta�o.
Post�pujĄc zbyt pochopnie mo�emy zaprzepaŚcią wszel-
kie szanse odnalezienia dziewczynki. StanĄ si� bardziej
czujni i zamknĄ usta na zawsze.
- Przecie� tak w�aŚnie jest i bez tego - stwierdzi�a
Tula. Jak zwykle ubrana by�a na zielono, gdy� ten kolor
podkreŚla� barw� jej oczu, z czasem coraz bardziej
przybierajĄcĄ ów przekl�ty charakterystyczny odcie�.
- Heike, czy nie mo�esz si� czegoŚ dowiedzieą? Czy
dziewczynka jeszcze �yje, czy ju� nie?
- To bardzo trudne - odpar� Heike zamyŚlony. - W ta-
kim razie musz�...
Urwa�. Rozleg� si� d�wi�k dzwonka wzywajĄcego
s�u�Ącego.
Molin si� obudzi�.
Wszyscy udali si� do gotowalni pana, ale tylko s�u�Ący
i Heike przeszli dalej do sypialni.
- JaŚnie pan wzywa�?
Molin nakry� uszy d�o�mi.
- Nie musisz tak do mnie krzyczeą.
- Ale przecie� mówi�em jak zwykle...
S�u�Ący wpatrywa� si� we� oniemia�y. Widzia�, �e
staruszek ma �zy w oczach, ale Śmia� si� do nich.
- JaŚnie panie...? - zapyta� ostro�nie Heike.
Z oczu Molina. niepowstrzymanym strumieniem
p�yn��y �zy. Ociera� je wierzchem d�oni, mówiĄc urywa-
nie:
- Gdyby nie te... przekl�te... �zy... to widzia�bym was
wyra�nie jak s�o�ce!
- JaŚnie panie! - S�u�Ący klasnĄ� w d�onie, sam bliski
p�aczu.
- Tak, tak, mój wierny przyjacielu - powiedzia�
Molin. - Znów widz� i s�ysz� jak kiedyŚ, jak za najlep-
szych czasów.
- I twarz jaŚnie pana... Nie jest... nie jest ju� tak
wykrzywiona jak przedtem. I mówi pan wyra�nie, bez
trudu.
- Tak, mój drogi. Mo�na powiedzieą, �e jestem ju�
zdrowy. I nale�y za to dzi�kowaą temu...
Urwa� w pó� zdania, bo o ma�y w�os nie zawo�a�: "Na
Boga, jak�e pan wyglĄda, doktorze Lind z Ludzi Lodu?"
Molin by� jednak cz�owiekiem zbyt kulturalnym na taki
wybuch. Przecie� on wyglĄda jak Mefstofeles, pomyŚla�
wzburzony, albo jak potwór ze Świata baŚni. A mimo to
ch�tnie z�o�y�bym ca�e moje �ycie w jego r�ce. Có� za
niezwyk�y cz�owiek!
Zdo�a� doko�czyą rozpocz�te zdanie tak, by przerwa
nie wydawa�a si� zbyt uderzajĄca:
-... temu wyjĄtkowemu lekarzowi. Dzi�kuj�! Z ca�e-
go serca dzi�kuj�!
D�ugo Ściska� d�o� Heikego. Wymieni� spojrzenie ze
swym wiernym s�ugĄ, wiedzĄc, �e obaj myŚlĄ tak samo:
cz�owiek pr�dko si� przyzwyczaja� do niecodziennej
powierzchownoŚci doktora Heikego Linda z Ludzi Lodu.
Obaj uznali, �e jest wspania�ym cz�owiekiem pomimo
odpychajĄcego w pierwszej chwili wyglĄdu.
Molin ciĄgnĄ�:
- Zostanie pan hojnie wynagrodzony za to, co pan dla
mnie zrobi�. Nie, prosz� nie protestowaą. Ach, musz�
wstaą, czuj�, �e rozpiera mnie energia!
- Z poczĄtku nale�y post�powaą ostro�nie - zaleci�
Heike. - Ale jeŚli pan ma ochot� wstaą, to bardzo prosz�,
na pewno nie zaszkodzi.
- Wiele osób pragnie porozmawiaą z jaŚnie panem
- powiedzia� s�u�Ący. - CzekajĄ w salonie wszyscy pana
przyjaciele.
- To wspaniale! Wspaniale! Po tym, co mnie spot-
ka�o, potrzebuj� spotkania ze szczerymi, �yczliwymi
lud�mi!
- O tym jaŚnie pan mo�e byą w pe�ni przekonany.
Nied�ugo pó�niej staruszek wyszed� do zebranych, co
prawda wsparty o pomocne rami� s�ugi, ale trzyma� si�
bardziej prosto i patrzy� o wiele bystrzej. Przywita� si�
z TulĄ i Tomasem, pogratulowa� im niezwykle sym-
patycznego i oryginalnego syna, a potem usiedli wokó�
sto�u w jadalni, poniewa� by� on okrĄg�y i najlepiej
nadawa� si� do narady, jakĄ zamierzali teraz przeprowa-
dzią. Wszyscy byli jednakowo wa�ni. Nie zasiad� z nimi
jedynie s�u�Ący, ale traktowano go jak równoprawnego
cz�onka ca�ej grupy.
CzekajĄc, a� pokojówka poda obiad, dyskutowali
o dalszych dzia�aniach, jakie nale�y podjĄą.
- Ljungqvist, czyli Berg, jak brzmi jego prawdziwe
nazwisko, wkrótce przyjdzie z codziennĄ wieczornĄ wizy-
tĄ - powiedzia� Molin. - Co wtedy zrobimy?
Komendant policji si� zamyŚli�.
- Musz� przyznaą, �e nie wiem, jak powinniŚmy go
przyjĄą. W ka�dym razie nie nale�y aresztowaą go od razu,
to jasne. Czy mamy powiedzieą, �e jaŚnie pan jest
umierajĄcy, czy nie? I co z ma�Ą MagdalenĄ?
- Poczekajcie chwil� - wtrĄci�a si� Tula. - Kiedy
jaŚnie pan zadzwoni�, Heike akurat coŚ mówi�. MówiliŚmy
o... No, o czym to mówiliŚmy?
- Zapyta�aŚ, czy Heike nie móg�by si� dowiedzieą, czy
Magdalena jeszcze �yje. - Tomas patrzy� na �on� jak
zawsze, z nieustajĄcym podziwem.
- Tak, tak, Heike, odpowiedzia�eŚ: "W takim razie
musz�..." W tym momencie zadzwoni� dzwonek. Co
takiego musisz?
Heike zmarszczy� brwi.
- Naprawd� tak powiedzia�em? Tak, rzeczywiŚcie.
Chodzi�o mi o to, �e w takim razie musia�bym mieą coŚ, co
nale�a�o do ma�ej Magdaleny. Ale przypuszczam, �e tutaj
mogĄ byą z tym k�opoty. Ostatni raz by�a tu ju� bardzo
dawno temu, prawda?
- Zbyt dawno - westchnĄ� Molin. - Nie, nie wiem, czy
jest tu jakaŚ cz�Śą garderoby albo zabawka, która nale�a�a
do Magdaleny. Jej rodzice zabrali stĄd wszystko, kiedy
wyprowadzali si� w takim poŚpiechu.
- I jaŚnie pan nie rozmawia� z niĄ wówczas?
- Nie, powiedzieli mi, �e jest przezi�biona i musi le�eą
w �ó�ku. Nie pozwolili mi si� nawet z niĄ po�egnaą!
- OczywiŚcie, nie mogli ryzykowaą - stwierdzi� ko-
mendant. - Ju� wtedy zamienili Magdalen� na bratanic�
Backmana.
- I lekarz, który zajmowa� si� prawdziwĄ MagdalenĄ
w uzdrowisku Ramlosa, a pó�niej samym jaŚnie panem,
by� kuzynem pani Backman - gniewnie zauwa�y�a Tula.
- Có� za rodzina oszustów!
- Nie rozumiem, jakimi torami krĄ�Ą wasze myŚli
- Christer w m�odzie�czym zapale wcale nie dba� o za-
chowanie szczególnej uprzejmoŚci. - Oczywiste przecie�,
�e Magdalena coŚ tu zostawi�a!
- Co takiego?
- Sasz�, rzecz jasna!
- O, do diaska, to prawda! - wykrzyknĄ� Molin.
- JeŚli on mo�e si� do czegoŚ przydaą - westchn��a
Tula. - By� przecie� u Backmanów przez ca�e trzy lata.
- MyŚl�, �e to nic nie szkodzi. - W Heikem na nowo
rozbudzi�a si� nadzieja. - Pies nigdy nie zapomni kogoŚ,
kogo raz pokocha�.
Sasza zastrzyg� uszami, s�yszĄc swoje imi�.
- Ale czy taki ma�y pies wystarczy? - z powĄt-
piewaniem zapyta� Heikego Tomas.
- Pies? - uŚmiechnĄ� si� Heike. - Nie ma lepszego
medium. Chod� tu do mnie, Sasza!
Tak d�ugo dr�czony piesek grzecznie podsunĄ� si� do
Heikego, spojrzeniem pytajĄc najpierw Christera o po-
zwolenie. Ch�opiec z uŚmiechem skinĄ� g�owĄ.
Heike wziĄ� psa na kolana i zaczĄ� go g�askaą, chcĄc
uspokoią zwierz�.
- Us�yszycie zaraz interesujĄcĄ teori�, którĄ przed-
stawi� mi kiedyŚ pewien niemiecki profesor. Gdyby �y�
par� setek lat wczeŚniej, z pewnoŚciĄ spalono by go na
stosie za herezj�. Spotka�em go podczas mej podró�y
przez Europ� ze S�owenii.
- Znasz tak�e niemiecki? - zaczepnie spyta�a Tula.
Zwróci� na niĄ swe kocie oczy. Mi�dzy nimi nieustan-
nie trwa�a swego rodzaju przyjacielska walka. Oboje
dotkn��o przekle�stwo, oboje wiedzieli o drugim zbyt
wiele, znali swoje tajemnice.
- Niemiecki to j�zyk mego najwczeŚniejszego dzieci�-
stwa - wyjaŚni� Heike. - Jako dziecko nie wypowiedzia-
�em ani s�owa, ale s�ucha�em i uczy�em si�. NiemkĄ wszak
by�a moja matka.
O tym zapomnieliŚmy, pomyŚla�a Tula, spuszczajĄc
oczy. O matce Heikego nigdy nic nie mówiono. Nie
uczyni�a niczego poza wydaniem go na Świat i sama
musia�a zap�acią za to �yciem.
Nie by�o ju� nikogo, kto móg�by o niej opowiedzieą.
Nic jednak nie wskazywa�o na to, by Heike odziedzi-
czy� po niej jakĄŚ cech�. By� nieodrodnym synem Ludzi
Lodu.
- Czy mo�emy wreszcie poznaą teori� niemieckiego
profesora? - niecierpliwi� si� Molin.
- Tak - odrzek� Heike, g��boko zamyŚlony. - Musz�
przyznaą, �e sam potraktowa�em jĄ doŚą sceptycznie
i nadal nie jestem do niej przekonany. Ale dobrze, sami
b�dziecie mogli ocenią. Czy zastanawialiŚcie si� kiedykol-
wiek nad psami? Pies to jedyne zwierz�, które towarzyszy
cz�owiekowi, a nie swoim wspó�braciom, choą przecie�
w istocie jest zwierz�ciem stadnym.
- To prawda - przytaknĄ� Kol.
- ZwróciliŚcie na pewno uwag�, �e na spacerze psy
majĄ zwyczaj wybiegania naprzód, jak gdyby uwa�a�y
za swój obowiĄzek sprawdzenie, czy droga jest bez-
pieczna.
- SĄdzi�em, �e to instynkt �owcy - powiedzia� komen-
dant.
- I ciekawoŚą.
- O, kryje si� za tym coŚ wi�cej - rzek� Heike.
- O wiele, wiele wi�cej.
Pog�aska� Sasz� po �ebku, uŚmiechem odpowiedzia� na
ufne spojrzenie zwierz�cia.
- Musz� teraz wspomnieą o czymŚ, co mo�e si� wam
wydaą herezjĄ. Wszyscy wszak czytaliŚcie Bibli�, historie
o anio�ach i niebie. SĄ jednak uczeni, tacy jak mi�dzy
innymi ten niemiecki profesor, którzy nie majĄ odwagi
og�osią swych teorii, lecz uwa�ajĄ, �e dawne opowieŚci
o przedchrzeŚcija�skich czasach t�umaczy si� w zupe�nie
inny sposób.
KtoŚ, jakby ura�ony, poruszy� si� gwa�townie, Heike-
mu na moment st��a�y rysy twarzy, ale nie przerwa�:
- PrzypuszczajĄ, �e przed pi�cioma, szeŚcioma tysiĄ-
cami lat Ziemi� odwiedzi�y istoty z przestrzeni kosmicznej.
- Co pan chce przez to powiedzieą? - st�umionym
g�osem przerwa� mu Molin.
Heike odwróci� g�ow� i wyjrza� przez okno.
- Z innej planety. Z odleg�ej gwiazdy. Nie anio�y, lecz
istoty takie jak my, rzecz jasna ró�niĄce si� od nas
wyglĄdem. Powiem wam teraz, co myŚla� ów profesor:
twierdzi�, �e znaleziono wiele dowodów na potwierdzenie
jego koncepcji, lecz nie czas jeszcze, by je og�aszaą. Nie
nale�y mówią o Śladach cywilizacji istniejĄcej poza ob-
r�bem naszego Świata. Sam pó�niej wiele o tym myŚla�em.
RzeczywiŚcie wyst�pujĄ pewne osobliwe zjawiska. Vinga
wiele mi czyta�a na ten temat, wiem wi�c, �e ludzkoŚą
w�aŚnie wtedy, czyli oko�o szeŚciu tysi�cy lat temu,
rozwin��a si� wprost niewiarygodnie. Ze spo�ecze�stwa
jaskiniowców wy�oni�y si� nagle wysoko rozwini�te
kultury Sumerów, Egipcjan i Asyryjczyków. Doprawdy,
trudno si� oprzeą twierdzeniu, �e pomoc nadesz�a z ze-
wnĄtrz.
Heike przyjrza� si� twarzom s�uchaczy. Dostrzeg�
dwie, które zdawa�y si� wo�aą: "Nie b�u�nir przeciw
Bogu!" Wszyscy jednak s�uchali z najwi�kszĄ uwagĄ:
- Teoria owego profesora brzmia�a nast�pujĄco: jeŚli
u zarania dziejów otrzymaliŚmy pomoc z innego Świata,
mo�na przyjĄą, �e owe istoty pozostawi�y nam, ziemia-
nom, mo�liwoŚą nawiĄzania kontaktu ze sobĄ.
Cisz�, jaka zapad�a, przerwa� Tomas:
- Kontaktu mi�dzy istotami z przestrzeni a nami?
- Tak.
- W postaci pism lub czegoŚ podobnego?
- Nie, to nie �aden zapis. Z poczĄtku profesor
zastanawia� si�, czy nie chodzi przypadkiem o roŚliny.
I Tuli, i mnie cz�sto zdarza�o si� zaobserwowaą, �e wi�cej
w nich �ycia, ni� nam si� wydaje. RoŚliny takie czujĄ, jak
i my.
Kilkoro ze s�uchaczy uŚmiechn��o si� z niedowierza-
niem, ale Heike postanowi� doko�czyą.
- T� koncepcj� jednak profesor odrzuci�. RoŚliny nie
by�y a� tak rozwini�te. Ale psy? One w�aŚnie mogĄ
stanowią ogniwo �ĄczĄce nas z owymi pozaziemskimi
istotami. Profesor wysunĄ� teori�, �e istoty z odleg�ej
gwiazdy wyznaczy�y w�aŚnie psa, by czuwa� nad cz�owie-
kiem, s�u�y� mu, dba�, by nic z�ego mu si� nie przytrafi�o
a� do czasu, gdy cz�owiek osiĄgnie taki poziom inteligen-
cji, by owe gwiezdne istoty mog�y go wykorzystaą.
- Wykorzystaą? - powtórzy�a Tula. - Musz� przy-
znaą, �e to brzmi doŚą z�owrogo.
- Komunikowaą si� z nim, czy tak lepiej? Widzicie,
profesor przeprowadza� eksperymenty ze swoim psem...
Powiedzia� mniej wi�cej tak: "Czy móg�byŚ zwrócią si�
z proŚbĄ do swych przyjació� z przestrzeni kosmicznej
o troch� pieni�dzy dla mnie, bym móg� kontynuowaą
moje prace badawcze?" I tydzie� pó�niej otrzyma� nie-
oczekiwane stypendium.
Poruszyli si� niespokojnie, coraz bardziej zaintereso-
wani.
- Poczyni� jeszcze wiele prób. Na przyk�ad z zaginio-
nym listem, na który bardzo czeka�. Zwróci� si� do psa
i list si� odrialaz�. A potem nagle pies zachorowa�, mia�
sparali�owane tylne �apy, nieomylny znak zbli�ajĄcego si�
ko�ca. Wówczas profesor postawi� wszystko na jednĄ
kart�, poprosi�, by pies zwróci� si� do swych przyjació�
z proŚbĄ o uzdrowienie. I zwierz� wyzdrowia�o! Widzia-
�em je na w�asne oczy, spotka�em profesora zaraz potem,
jak pies odzyska� si�y, i dlatego profesor zdradzi� mi swĄ
teori�.
- O, to na pewno nie dlatego - stwierdzi� Kol.
- Raczej zorientowa� si�, �e jesteŚ odpowiedniĄ osobĄ,
której mo�na o tym opowiedzieą!
- Z pewnoŚciĄ - zgodzi� si� Molin. - No i co by�o
pó�niej?
- PodjĄ�em dalszĄ w�drówk� na pó�noc - uŚmiechnĄ�
si� Heike. - Dlatego nic wi�cej nie wiem. Ale musz�
przyznaą, �e i mnie trudno by�o zaakceptowaą t� teori�.
- Ale teraz znów przysz�a ci do g�owy? - zapyta� Kol.
- �eby stwierdzią, czy Magdalena �yje?
Heike popatrzy� na sympatyczny pyszczek zwierz�cia
i uŚmiechnĄ� si� niepewnie. I to ten piesek mia�by
stanowią ogniwo �ĄczĄce ludzkoŚą z istotami od niej
rozumniejszymi? Czy nie by�o chocia� jakiegoŚ bardziej
dostojnego psa?
- Sasza - �agodnie przemówi� do zwierz�cia. - Spójrz
na mnie! Nie, nie patrz na t� much�, tylko na mnie. Siadaj,
tu na stoliku. Siad!
UmieŚci� pieska na ma�ym stoliku. Ku jego zdumieniu
Sasza us�ucha� i przycupnĄ� na koronkowej serwetce.
Heike usiad� tu� przed nim, usi�ujĄc wzrokiem utrzymaą
wzrok zwierz�cia. Sasza g��boko, ufnie spojrza� mu
w oczy. Trwa�o to zaledwie króciutkĄ chwil�, bo przecie�
psu nie da si� patrzeą w oczy zbyt d�ugo, jest na to zbyt
ruchliwy.
Heike przepraszajĄco rzek� do zgromadzonych:
- Wiem, �e komuŚ mo�e si� to wydaą niemĄdrĄ
dziecinadĄ, ale musimy wypróbowaą wszystkie mo�liwo-
Ści, prawda?
Zgodnie przytakn�li.
Nagle Heike uniós� g�ow�.
- Jeszcze nie zdĄ�y�em wezwaą w�adców psa, czy jak
ich zwaą, a ju� nap�ywajĄ sygna�y! Tak, naprawd�! Od
tego ma�ego stworzenia?
- I co?
Heike zawaha� si�.
- Jak ju� mówi�em wczcŚniej, sygna�y pochodzĄce od
psa sĄ znacznie silniejsze, ni� by�yby gdybym trzyma�
w d�oni jakĄŚ cz�Śą garderoby dziewczynki. Ja... Po-
czekajcie... Ja... Wszystko wskazuje na to, �e Magdalena
�yje!
Z piersi zgromadzonych przy okrĄg�ym stole wyrwa�o
si� westchnienie ulgi. Wniesiono zup�, ale nie poŚwi�cono
jej uwagi, na jakĄ zas�u�y�a. Wszyscy siedzieli zwróceni
twarzami ku oknu, pod którym sta� stolik z pieskiem.
Nale�a�o im to jednak wybaczyą. Naprawd� trzeba si�
by�o spieszyą.
Heike mówi� dalej, nie wierzĄc w�asnym s�owom:
- To nie ma nic wspólnego z ewentualnymi istotami
pozaziemskimi, to ma�y Sasza przekazuje mi myŚli i wra�e-
nia o Magdalenie. Poniewa� kiedyŚ do niej nale�a�, mog�
wyczuą jĄ poprzez niego. - Zmarszczy� czo�o i popatrzy�
na zebranych niepewnie. - Ale myŚl�, �e nie powinniŚmy
radowaą si� zbyt wczeŚnie. JeŚli naprawd� wyczuwam
Magdalen�, to musi jej byą teraz bardzo trudno. Wydaje
mi si�, �e... cierpi.
Molin westchnĄ� ci��ko.
- Ale gdzie? Gdzie ona jest? - wykrzyknĄ� Christer,
podrywajĄc si� od sto�u.
�elazny uŚcisk d�oni Tuli osadzi� go z powrotem na
krzeŚle.
- Nie... nie mog� si� zorientowaą - odpar� Heike.
- I to w�aŚnie budzi mojĄ rozpacz. Nie mog� do niej
dotrzeą.
KtoŚ od czasu do czasu odruchowo wk�ada� do ust
�y�k� z zupĄ, poza tym w pokoju panowa�a cisza i spokój.
Heike z ca�ych si� stara� si� skoncentrowaą.
- Ale wiesz, �e ona jeszcze �yje? - trze�wo zapyta�a
Tula. - Nie wyczuwasz �adnych wibracji Śmierci?
- Nie, nic o Śmierei.
- Dzi�ki ci, dobry Bo�e - szepnĄ� Molin. Dyskretnie
da� znak pokojówkom, by wstrzyma�y si� z g�ównym
daniem i wysz�y z pokoju.
- Chod�, pomó� mi - poprosi� Heike Tul�, która
natychmiast si� podnios�a, uradowana, �e nareszcie zwró-
ci� na niĄ uwag�.
Piesek najwyra�niej by� oszo�omiony faktem, �e stano-
wi centrum zainteresowania. Doprawdy, co za dziwne
stworzenia z tych ludzi!
- Ja te� mog� pomóc - powiedzia� Christer.
- Nie, nie - wstrzyma� go Heike. - Sasza nie zniesie
wi�cej ni� dwóch osób naraz.
Christer, po�o�ywszy uszy po sobie, musia� si� wyco-
faą. Nikt nigdy nie traktowa� go powa�nie! A on przecie�
umia� o�ywiaą zwi�d�e kwiaty i jednym ruchem r�ki
uŚmiercaą zarzĄdców dworu, którzy martwi padali na
ziemi�!
Heike spostrzeg�, �e ch�opcu zrobi�o si� bardzo przy-
kro, i obieca� sobie w duchu, �e pó�niej mu to wyna-
grodzi. Na razie jednak nie mia� czasu na udawanĄ magi�.
- Doskonale ci idzie, Tulo - powiedzia� cicho. - Na-
prawd� Świetnie.
RozjaŚni�a si�. Pochwa�a Heikego by�a cenniejsza od
z�ota.
- I ja jĄ wyczuwam - rzek�a bez tchu, nie odrywajĄc
d�oni od tylnych �ap psa. Mo�e to troch� uw�aczajĄce byą
przypisanym do tej cz�Ści, ale Heike mia� naturalnie prawo
do g�owy i serca. Sasza z niepokojem odwraca� �ebek.
- Bardzo wzmacniasz wra�enie - szepnĄ� Heike.
- Co wyczuwasz?
Tula rozgniewa�a si�.
- Do diaska, nie mog� tak staą wczepiona palcami
w psi zadek! Przesu� si�, bo teraz Tula ma wizje!
ObserwujĄcy st�umili uŚmiechy. Niewiele rozumieli
z tajemniczych wydarze�, ale Heike wzbudza� ogromny
respekt. Tula, niestety, mniejszy.
Jednak�e ku ich zdumieniu Heike usunĄ� si� na bok
i ustĄpi� jej miejsca.




ROZDZIA� IX


Zamienili si� na miejsca, tak by Tula mog�a siedzieą
przed SaszĄ, trzymajĄc jego �ebek w d�oniach.
Heike cicho mruknĄ� do pozosta�ych:
- Wydaje si�, �e Tul� obdarzono znacznie silniejszymi
zdolnoŚciami, jeŚli chodzi o odbieranie wra�e� wysy�a-
nych przez martwe przedmioty i �ywe istoty. Istnieje
bardzo �adne s�owo dla okreŚlenia w�aŚnie takich umiej�t-
noŚci, ale nigdy si� go nie nauczy�em. Nam, dotkni�tym
albo wybranym z rodu Ludzi Lodu, zawsze przydzielano
rozmaite zdolnoŚci...
- Czy mo�esz byą tak uprzejmy i zamknĄą si� chocia�
na moment? - za�Ąda�a Tula. Ju� tylko te s�owa wskazy-
wa�y, jak bardzo jest wzburzona.
Heike umilk�, ale nie d�ugo zdo�a� zachowaą milczenie.
Piesek siedzia� zdumiony, ca�ym sobĄ przypomina� wielki
znak zapytania.
- No i co? - powtórzy� Heike. - Co wyczuwasz?
- Mury - szepn��a Tula, jakby nieobecna duchem.
- Mury zagradzajĄ.
- Dok�adnie to samo odebra�em przed chwilĄ.
Zebrani wstrzymali oddech, nas�uchiwali. JeŚli ktoŚ
z poczĄtku nie dowierza� albo z lekcewa�eniem obser-
wowa� rozwój sytuacji, to zosta�o ju� zapomniane. Zro-
zumieli, �e tych dwoje natrafi�o na coŚ bardzo istotnego.
Tula odchyli�a si� w ty�.
- Nic wi�cej nie potrafi� wyczuą. Mury mnie po-
wstrzymujĄ.
Heike odetchnĄ� g��boko i przykucnĄ� obok Saszy.
ZaczĄ� mruczeą psu do ucha s�owa, które obserwatorzy
starali si� rozró�nią. Sasza drgnĄ�, oszo�omiony, jakby
chcia� zrozumieą, o co chodzi Heikemu, ale ma�emu
psiakowi nie przychodzi�o to wcale �atwo.
- Pami�tasz Magdalen�? - szepta� Heike. - Mag-
dalena. PoproŚ swych przyjació� z przestrzeni pozaziems-
kiej, by pokazali nam, gdzie ona teraz jest!
WypowiadajĄc te s�owa, Heike czu� si� idiotycznie, ale
teraz ju� nie da�o si� ich cofnĄą. Kto chce, mo�e si� z niego
Śmiaą, on musi wypróbowaą wszystko.
Sasza pisnĄ� cichutko. Poruszy� si� niespokojnie i ma-
chnĄ� ogonem na d�wi�k znanego imienia.
Heike znów zwróci� si� ku zebranym:
- Fakt, �e istniejĄ dwie Magdaleny, ogromnie nam
wszystko utrudnia. Pies t�skni za jednĄ, a boi si� drugiej.
Wyczuwamy jedynie, �e Magdalena �yje, pozostaje w za-
mkni�ciu i bardzo cierpi.
- Biedne dziecko! - szepnĄ� Molin.
- Poczekaj chwil�! - wykrzykn��a Tula. - To, �e
poprosi�eŚ pieska, pomog�o! Wychwytuj� coŚ... JakaŚ
informacja, tak, chyba w�aŚnie tak...
Urwa�a, mocniej przyciskajĄc d�onie do �ebka Saszy.
Troch� si� opiera�, najpewniej przestraszony. Gdy Tula
przesta�a Ściskaą go tak mocno, natychmiast si� uspokoi�.
- Dostrzegam te� jakieŚ istoty - szepn��a Tula.
- Naprawd� jesteŚ zdolna - mruknĄ� Heike. - Ja
niczego nie wyczuwam.
PrzesunĄ� si� w bok, pozostawiajĄc Tul� sam na sam
z pieskiem.
- Och! - szepn��a Tula. Wszyscy pochylili g�owy w jej
stron�. - Wibracje!
Heike milcza� wyczekujĄco.
Tula mówi�a powoli, z wahaniem, jakby nas�uchujĄc:
- Znów mam wizje, tym razem znacznie silniejsze.
KtoŚ je do mnie wysy�a...
Heike ruchem g�owy da� jej znak, by mówi�a dalej.
- Wizje... takie ró�ne... jakiŚ m��czyzna?
- Tula nigdy nie widzia�a doktora - przypomnia�
Tomas.
Mówi�a dalej:
- I góra?
- Mo�e chodzią o prawdziwĄ gór� - orzek� Heike.
- Albo o doktora Berga.
[Berg (szw.) - góra (przyp. t�um.).]
- O doktora Berga - zdecydowa�a krótko. - Bo teraz
widz� ga�Ązk� wrzosu.
- Ljungqvist. Doskonale! Masz kontakt z tymi
[Ljung (szw.) - wrzos; qvist (szw.) - ga�Ązka (przyp. t�um.).]
w�aŚnie istotami, o których mówi�em. Profesor wspo-
mnia�, �e one najprawdopodobniej potrafiĄ porozumiewaą
si� za pomocĄ obrazów, symboli. Czy jeszcze coŚ widzisz?
- Tak. JakiŚ dokument. Nie mog� tego zrozumieą. Na
samym wierzchu jest znak, okrĄg�y, myŚl�, �e to jakiŚ
emblemat.
Opisa�a to tak dok�adnie jak umia�a.
- Ju� gdzieŚ to kiedyŚ widzia�em! I to niedawno!
- wykrzyknĄ� komendant policji. - Pozwólcie mi si�
zastanowią! Tak! Tak, ju� wiem! To dokumenty doktora
Berga-Ljungqvista! Mam je nawet, wydano mi je w szpita-
lu w Uppsali. Zaraz, zaraz, gdzieŚ tu powinny byą!
- Ja tak�e je mam - stwierdzi� Molin. - Musia� mi je
przecie� przekazaą, zosta� wszak moim osobistym leka-
rzem.
Wezwa� s�u�Ącego, który natychmiast wyszed� po
dokumenty.
Heike i Tula pozwolili Saszy zeskoczyą na pod�og�.
Zachwycony biega� od cz�owieka do cz�owieka, domaga-
jĄc si� pochwa� za to, �e tak dzielnie si� spisa�. Zatrzyma�
si� wreszcie przy Tomasie, widaą przy nim poczu� si�
najbezpieczniej. Tomas, w którego oczach wyra�nie
odbija�o si� wycie�czenie, podniós� pieska i posadzi� sobie
na kolanach. Sasza zwinĄ� si� w k��bek i sapnĄ� za-
chwycony. Byą mo�e porównywa� swoje obecne �ycie
z tym, co nie tak dawno jeszcze by�o jego udzia�em - z�y
czas sp�dzony u Backmanów?
Molin i komendant studiowali, ka�dy swojĄ, histori�
zawodowĄ doktora. Pozostali starali si� zajrzeą im przez
rami�.
- wietne referencje - mruknĄ� Kol pod nosem.
- Tylko jakoŚ cz�sto zmienia� prac�.
- ZadziwiajĄco cz�sto - przyzna� policjant.
- Poczekaj moment - poprosi� Molin. - Twoja lista
zdaje si� znacznie d�u�sza ni� moja.
- Tak, to prawda - zgodzi� si� komendant. - Naj-
wyra�niej nie wszystko wymieni�. Zobaczcie tutaj! Tu
zaczynajĄ si� rozbie�noŚci. Zanim przyby� do uzdrowiska
Ramlosa, pracowa� w niedu�ym szpitalu, noszĄcym nazw�
"Mi�osierdzie". Po krótkim okresie w uzdrowisku po-
wróci� tam, a zaraz potem przystĄpi� do pracy w lazarecie
zakonu serafinów.
- "Mi�osierdzia" nie wymieniono na mojej liŚcie
- stwierdzi� Molin. - Nie ma tu te� uzdrowiska Ramlosa.
- Jasne wi�c - rzek� Heike - �e ten cz�owiek chcia�
ukryą przed jaŚnie panem w�aŚnie te miejsca. Ale jak on si�
w nich nazywa? Berg czy Ljungqvist?
- Ljungqvist - odpar� policjant. - Ale to praw-
dopodobnie dlatego, �e tak mu bardziej pasowa�o. Te
papiery z pewnoŚciĄ nie raz poprawiano wed�ug w�asnego
widzimisi�.
- Ale to oznacza chyba, �e "Mi�osierdzie" jest w�aŚnie
tym miejscem, gdzie powinniŚmy szukaą Magdaleny
- zdecydowa�a Tula.
- To prawda, skoro tak mu zale�y, by wymazaą
z ludzkiej pami�ci czas, jaki tam sp�dzi� - zgodzi� si�
komendant. - A w ka�dym razie nie dopuŚcią, by
dowiedzia� si� o tym dziadek dziewczynki.
- Magdalena w szpitalu? - dziwi� si� Christer. - No
tak, to mo�e si� zgadzaą. I Backmanowie, i stryj Julius,
a tak�e doktor Berg w uzdrowisku Ramlosa twierdzili, �e
dziewczynka jest chora. Ale tak wcale nie by�o!
- Gdzie le�y "Mi�osierdzie"? - zapyta�a Tula.
- O, w Szwecji wiele jest miejsc, które noszĄ t�
nazw� - powiedzia� Molin. - Czy nic na ten temat nie
napisano?
Komendant jeszcze raz zajrza� do dokumentów.
- Nie, niestety... Owszem, tutaj jest adres! Ach,
przecie� to ca�kiem niedaleko stĄd! Mi�dzy Norrtalje
a Sztokholmem! Teraz, kiedy si� zastanowi�, dochodz� do
wniosku, �e znam to miejsce! Cieszy si� z�Ą s�awĄ.
- Dlaczego? - zapyta� Tomas. To chyba nie jest...
zak�ad dla tr�dowatych?
- Nie, nie. Instytucja znana jest z tego, �e zamo�ne,
zacne rodziny umieszczajĄ tam swoich u�omnych na ciele
lub umyŚle krewnych. ChcĄ ukryą przed Światem czarne
owce swoich rodów, s�ono za to p�acĄc.
- Ale to wydaje si� wr�cz godne pochwa�y - rzek�
Molin. - JeŚli ci nieszcz�Śnicy pozostajĄ pod dobrĄ
opiekĄ! Nie zawsze przecie� rodzina umie si� odpowied-
nio zajĄą tak chorymi lud�mi.
- To prawda, ale jeŚli chodzi o "Mi�osierdzie", szepce
si�, �e chorzy zostajĄ tam umieszczeni wy�Ącznie dla
wygody ich rodzin, a pó�niej natychmiast si� o nich
"zapomina". Dopóki p�aci si� za opiek�, wyrzuty sumie-
nia nie sĄ tak dokuczliwe. Ten dom le�y poza obr�bem
mojego dystryktu, nie wiem wi�c, ile z tego jest prawdĄ.
Tula w duchu podzi�kowa�a "przyjacio�om" Saszy,
przebywajĄcym gdzieŚ w jakimŚ miejscu przestrzeni kos-
micznej, za wskazanie �róde� informacji w papierach
doktora i naprowadzenie na tak wyra�ny Ślad.
A jeŚli wszystko to sobie wmówili? Istoty komunikujĄ-
ce si� za poŚrednictwem psów? Dopiero teraz musia�a
przyznaą, �e brzmi to zupe�nie niedorzecznie.
A mimo wszystko?
Christer zerwa� si� z miejsca. W bia�ej koszuli z szero-
kim ko�nierzem wyglĄda� niezwykle m�odzie�czo, by�
o wiele m�odszy od pozosta�ych zebranych. I choą mo�e
nie wszyscy uwa�ali, �e jest doŚą doros�y, by braą udzia�
w dyskusji, on, rzecz jasna, nie móg� si� nie w�Ączyą.
- Ale jeŚli chcieli umieŚcią Magdalen� w takim miejs-
cu... dlaczego, na mi�oŚą boskĄ, ciĄgn�li jĄ najpierw a� do
Skanii, do uzdrowiska Ramlosa?
Molin popatrzy� na niego swym przenikliwym wzro-
kiem wieloletniego króla Norrtalje.
- Dlatego, �e konsul Julius Backman mia� tam jechaą.
Zniszczonemu �yciem hulace naprawd� potrzebny by�
pobyt w uzdrowisku. Ale kiedy w dodatku Berg w tym
samym czasie wystara� si� o prac� w kurorcie, wszystkim
Świetnie pasowa�o, by konsul zabra� ze sobĄ bratanic�.
Tak, tak, to tylko moja teoria, ale wiedzia�em, �e konsul
Backman ma zamiar wyjechaą i zabraą Magdalen�. Cieszy-
�em si� nawet, �e zechcia� wziĄą ze sobĄ to biedne,
s�abowite dziecko.
- Magdalena wcale nie by�a s�abowita - zaprotestuwa�
Christer. - Owszem, bardzo drobna, chudziutka, ale tak
po prostu by�a zbudowana. Czy� nie mam racji, jaŚnie
panie?
- OczywiŚcie, mój ch�opcze. To tylko ja wykaza�em
si� niezmiernĄ g�upotĄ, dajĄc wyraz swej wdzi�cznoŚci
za trosk� o mojĄ wnuczk�. A co wy myŚlicie? Czy
powinniŚmy uwierzyą w to, co "opowiada�" nam Sa-
sza?
- Spróbowaą nie zaszkodzi - orzek� komendant poli-
cji, choą w jego g�osie nadal da�o si� wyczuą niedowierza-
nie. - Poza tym jedynym tropem nie mamy innych
wskazówek ani pomys�ów, a sprawa nagli. Przy�o�enie
doktorowi no�a do gard�a sprawi, �e zamknie si� jak
ostryga i �ycie dziewczynki naprawd� zawiŚnie na w�osku.
W jaki sposób mo�e dojŚą do najgorszego, nie wiemy, ale
nie wolno nam ryzykowaą. O ile w ogóle Magdalena
jeszcze �yje - mruknĄ� pod nosem. - Ale kto zajmie si�
zbadaniem "Mi�osierdzia"?
- Pan - odpar� zdecydowanie Heike. - Prosz� skon-
taktowaą si� z miejscowĄ policjĄ lub innymi w�adzami.
Zabierze pan tak�e Christera.
- Mnie? - zaskoczony ch�opak w jednej chwili roz-
promieni� si� jak s�o�ce, ale decyzja Heikego wzbudzi�a
ogólne zdumienie.
Molin jednak zrozumia� olbrzyma. Ch�opiec tak nieda-
wno przecie� zosta� odrzucony, ura�ono jego godnoŚą
czarownika. Teraz przyszed� czas na rehabilitacj�. Mimo
�e nie powiod�y mu si� czarodziejskie sztuczki, zaufano
mu. W dodatku widzia� kiedyŚ Magdalen� i na pewno by
jĄ rozpozna�. To bardzo wa�ny szczegó�.
Heike nie powinien z nimi jechaą, jego wyglĄd zawsze
budzi� zainteresowanie, co �Ączy�o si� z wieloma niewygo-
dnymi pytaniami. Podczas dyskusji przypomnia�o im si�,
�e w Szwecji istnieje coŚ takiego jak okr�gowe komisje
zdrowia. Nie wsz�dzie, co prawda, ale przecie� nic nie
sta�o na przeszkodzie, by przy tej okazji takowĄ stworzyą.
Dlatego wybrano do niej tak�e Tomasa, wyglĄdajĄcego
z nich wszystkich najbardziej dystyngowanie. Z powo-
dzeniem móg� uchodzią za przedstawiciela w�adz, pomi-
nĄwszy drobne niedociĄgni�cia w ubiorze. Na jego
koszulach zwykle pojawia�y si� dodatkowe zak�adki,
pozostawione przez �elazko, bo Tula nie by�a osobĄ, która
marnotrawi�aby czas na takie drobiazgi. Tomas jednak
z przykroŚciĄ musia� odmówią udzia�u w ekspedycji, by�
ju� bowiem zanadto wyczerpany. Stan��o wi�c na tym, �e
na jego miejsce wyznaczono Kola, ale Tomas i tak
wdzi�czny by� za propozycj� i okazane mu zaufanie.
Rozpiera�a go duma, �e wybrano go do takiej roli.
Chciano, by w "komisji" znalaz�a si� tak�e osoba
obdarzona nadprzyrodzonymi zdolnoŚciami, ale Heike
przecie� jechaą nie móg�, a Tula jako kobieta nie mia�aby
powa�ania. Miejsce kobiet by�o w domu, przy dzieciach
i r�cznych robótkach.
Ale przecie� ja pojad�, ju� chcia� puwiedzieą Christer,
uzna� jednak, �e nie ma to wi�kszego sensu. RozpaczĄ
nape�nia�o go uczucie, �e nikt nie traktuje powa�nie jego
niezwyk�ych zdolnoŚci. Ale on jeszcze kiedyŚ poka�e, co
potrafi. Wprawi wszystkich w zdumienie.
Nareszcie mogli powrócią do wzgardzonego obiadu.
Wszyscy nagle poczuli, jak bardzo sĄ g�odni. Przerwany
posi�ek wróci� do �ask, Heike i Tula dostali Świe�e porcje
gorĄcej zupy, a personel kuchenny odetchnĄ� z ulgĄ.



"Komisja zdrowia" wyjecha�a na inspekcj� natych-
miast po obiedzie. Inni tak�e si� rozeszli, w domu Molina
zosta� tylko Heike. Kiedy nadszed� doktor Berg-Ljung-
qvist, Heike ukry� si� we wn�ce sypialni Molina, schowa-
ny za zas�onĄ, gotów w ka�dej chwili interweniowaą,
gdyby zasz�a taka potrzeba.
S�u�Ący by� naprawd� zatroskany.
- Ach, doktorze Ljungqvist, jak dobrze, �e pan
przyszed�! Z jaŚnie panem tak �le, tak �le!
- Naprawd�? - powiedzia� doktor, Heike us�ysza�
w jego g�osie ton nieudolnie skrywanego triumfu.
- Tak, myŚl�, �e nic ju� nie zdo�a go uratowaą,
doktorze - mówi� s�uga. - JaŚnie pan sam zdaje sobie
z tego spraw�, bo pragnie wezwaą rodzin�.
- Czy ju� si� tym zajĄ�eŚ?
- Nie, jeszcze nie. Chcia�em najpierw poznaą pa�skie
zdanie, doktorze.
- A wi�c zrób to natychmiast! Ale wezwij tylko
zi�cia i jego ma��onk�. Dziewczynka, wnuczka Molina,
jest za m�oda, jej widok mo�e tylko �le wp�ynĄą na
jaŚnie pana.
- Ale on w�aŚnie jĄ pragnĄ� zobaczyą! Panna Mag-
dalena jest przecie� jego jedynĄ krewnĄ!
Doktor Ljungqvist zawaha� si�.
- Dobrze, niech i ona przyjedzie. Napisz tylko, by byli
ostro�ni!
Znale�li si� ju� przy �ó�ku. Heike przez zas�on� widzia�
doktora przypatrujĄcego si� staruszkowi z nieprzenik-
nionym wyrazem twarzy. Molin nie otworzy� oczu,
oddycha� ci��ko, urywanie, jakby nie móg� z�apaą powiet-
rza. Czyni� to doprawdy bardzo umiej�tnie.
- Twarz jakby mu si� zmieni�a - ze zdziwieniem
zauwa�y� doktor. - Jest jakby bardziej... symetryczna?
- Tak, to sta�o si� wtedy, kiedy nagle po po�udniu
gorzej si� poczu�.
- Hm. RzeczywiŚcie, nie pomogĄ tu �adne lekarstwa
- stwierdzi� doktor, radujĄc si� w duchu. - Pozostaje nam
tylko modlią si� do WszechmogĄcego, by pozwoli� mu
bez cierpie� odejŚą z tego Świata.
- Tak, doktorze Ljungqvist - odpar� s�u�Ący bez-
nami�tnym tonem. - Ach, jakie to smutne. To taki dobry
cz�owiek.
- Najlepszy ze wszystkich - westchnĄ� doktor.
Molin j�knĄ� kilka razy i przesta� oddychaą.
- Czy mo�esz podaą mi lusterko? - zapyta� doktor.
Z wyra�nym wahaniem i rzuciwszy ostrzegawcze
spojrzenie w kierunku Heikego, s�u�Ący opuŚci� sypialni�.
Doktor Ljungqvist zosta� sam z cierpiĄcym magnatem.
SzepnĄ� cicho:
- Nareszcie, nareszcie, ty Ślepy, g�uchy dziadu!
W ko�cu dostaniemy to, co od dawna nam si� nale�a�o!
Heike i Molin dobrze zachowali sobie w pami�ci te
s�owa.
Wróci� s�u�Ący z lusterkiem, doktor przy�o�y� je do ust
Molina.
Wyprostowa� si� i westchnĄ�.
- Tak, tak, niewiele ju� mu zosta�o.
- B�d� czuwa� przy jaŚnie panu - oznajmi� s�u�Ący
z �alem w g�osie - Bo doktor ma pewnie te� i innych
pacjentów?
- Co takiego? Tak, tak, naturalnie. Wróc� tutaj
jutro rano. Ale prosz� mnie wezwaą, gdyby nastĄpi�o
pogorszenie! I... mo�e dobrze by�oby sprowadzią ksi�-
dza... ?
- Dopilnuj� tego.
- A... co z testamentem?
- Z testamentem?
- Tak, jaŚnie pan chcia� w nim umieŚcią nowego
spadkobierc�.
- Niestety, jaŚnie pan nie zdĄ�y� dokonaą �adnych
zmian.
- Ach, tak, mo�e to i lepiej. To by�oby niesprawied-
liwe wobec ma�ej Magdaleny. I nie zapomnij wezwaą
Backmanów! Tak bardzo byli zwiĄzani z jaŚnie panem.
- Napisa�em list jeszcze przed przybyciem pana dok-
tora.
- Zabior� go ze sobĄ i wyŚl� natychmiast pilnĄ
przesy�kĄ. Tak b�dzie najszybciej.
Doktor nie móg� si� doczekaą, kiedy wreszcie b�dzie
móg� opuŚcią dom Molina. Tak mu pilno przekazaą
radosnĄ nowin�, pomyŚla� z goryczĄ s�u�Ący.
Kiedy tylko lekarz si� wyniós�, Molin usiad� na �ó�ku.
- Co za �ajdak! - wykrzyknĄ�. - Czy ktoŚ s�ysza� coŚ
podobnego? Ledwie si� powstrzyma�em, by nie otworzyą
oczu i nie zawo�aą: "S�ysza�em ci�, ty �otrze!"
Wszyscy trzej uŚmiechn�li si� leciutko, ale sytuacja
wcale nie by�a weso�a. Uzgodnili, �e Molin "utrzyma si�
przy �yciu" do czasu przyjazdu Backmanów. Mogli mieą
tylko nadziej�, �e wys�annicy zdo�ajĄ w tym czasie
odnale�ą Magdalen�.
JeŚli jeszcze �y�a... Czy mo�na zawierzyą "sygna�om"
przekazanym przez ma�ego psiaka?
Ale i tak tajemnicze miejsce pracy doktora Berga,
szpital "Mi�osierdzie", wart by� odwiedzenia!
- Dobrze si� spisa�em? - dopytywa� si� Molin.
- Po prostu wspaniale, jaŚnie panie - odpar� s�u�Ący.
Heike uŚmiechnĄ� si�.
- W pewnym momencie nawet ja mia�em wra�enie, �e
jaŚnie pan umiera. Serce mi zamar�o.
- O, tak. To by� mój popisowy numer!
Chwila Śmiechu po tak ci��kim dniu dobrze im zrobi�a.





ROZDZIA� X


Zak�adem "Mi�osierdzie" zarzĄdza�a para, pod której
opiekĄ ani komendant policji, ani Kol, ani Christer nie
umieŚciliby nawet najwi�kszego wroga. Ponury m��czyz-
na o trupio bladej twarzy i �ylasta kobieta z w�osami
uczesanymi z przedzia�kiem i ŚciĄgni�tymi w mocny w�ze�
na karku. Na wysokim, zapi�tym pod samĄ szyj� ko�-
nierzu nosi�a brosz� z kameĄ.
- Komisja zdrowia? - spyta�a nieuprzejmie. - Nigdy
o czymŚ takim nie s�ysza�am.
- Mo�e wi�c najwy�szy czas us�yszeą - zauwa�y�
komendant. Nie przyzna� si�, kim jest, w tym okr�gu
bowiem nie mia� �adnej w�adzy, a co gorsza nie zasta�
nikogo na miejscowym posterunku policji, wtargnĄ� wi�c
bez pozwolenia na cudzy obszar. Nie mogli jednak czekaą
i tracią cennego czasu.
- To polecenie najwy�szych w�adz. - Kol machnĄ� im
przed nosem urz�dowym dokumentem, dotyczĄcym,
rzecz jasna, ca�kiem innej sprawy. - Czy pozwolicie nam
wejŚą do Środka? - zapyta� w�adczym tonem.
- OczywiŚcie, nie mamy nic do ukrycia - syknĄ� ze
z�oŚciĄ blady m��czyzna. - Rodziny, które umieszczajĄ
u nas swoich bliskich, mogĄ byą ca�kiem spokojne.
Panowie zdajĄ sobie, mam nadziej�, spraw�, �e nie�atwo
jest utrzymaą czystoŚą u wariatów?
"KomisjĄ" wstrzĄsn��o to sformu�owanie, ale niczego
po sobie nie pokazali. ZarzĄdcy niech�tnym spojrzeniem
obrzucili Sasz�, którego Christer prowadzi� na smyczy.
- To mój pies - wyjaŚni� komendant policji. - Wsz�-
dzie ze mnĄ chodzi. A ch�opiec jest studentem, przyucza
si� do zawodu.
Kobieta s�yszĄc to parskn��a opryskliwie.
- Ilu macie pomocników? - zapyta� Kol, kiedy weszli
do urzĄdzonego bez smaku, ale mimo wszystko doŚą
zadbanego hallu.
- SĄ dwie nierozgarni�te dziewki do gotowania
i sprzĄtania. I jeszcze trzech piel�gniarzy. To puste g�owy,
nie rozumiejĄ, co si� do nich mówi. JeŚli stwierdzicie coŚ
nagannego, to ich wina, bo my nie mamy czasu, by czuwaą
nad wszystkim. A poza tym ci pacjenci, którzy mogĄ,
muszĄ obs�ugiwaą si� sami. To przecie� nie hotel!
- JeŚli dobrze zrozumia�em, przebywajĄ tu przewa�-
nie pacjenci wywodzĄcy si� z zamo�nych rodzin - w g�osie
komendanta d�wi�cza�o pytanie.
- Tak, niczego nie robimy za darmo - wypali�a
kobieta. - Ale mo�ecie mi wierzyą, moi panowie, to
paskudna robota.
- DomyŚlamy si�. - Kol w imieniu pacjentów poczu�
si� ura�ony.
Przeszli do pomieszczenia, które najwyra�niej musia�o
byą ŚwietlicĄ. Na niewygodnych krzes�ach siedzia�o tu
kilka apatycznych dam, ledwie podnios�y oczy na widok
obcych. Christer dostrzeg� przeb�ysk strachu w czyimŚ
wzroku, wywo�any widokiem zarzĄdców.
W nast�pnym pokoju siedzieli panowie. Widaą dbano
tu o moralnoŚą. Jeden z pacjentów podjĄ� �a�osnĄ prób�
przemówienia do nowo przyby�ych, byą mo�e chcia�
zwrócią si� z proŚbĄ o pomoc, ale zarzĄdca tylko uniós�
d�o� i m��czyzna z powrotem opad� na krzes�o. Christer
gotów by� przysiĄc, �e ten gest by� zapowiedziĄ pó�niej-
szego bata...
- Ci tutaj nie sĄ niebezpieczni - wyjaŚni�a kobieta.
- Dlatego mogĄ swobodnie si� poruszaą.
Niegro�ni, owszem, ale tylko dlatego, �e stan ich
umys�ów nie pozwala�, by czemukolwiek si� przeciw-
stawiali. Christer zauwa�y�, �e Kol z trudem panuje nad
sobĄ. Sam te� nie móg� sobie poradzią ze ŚciskajĄcym go
za gard�o wspó�czuciem. Ze ŚciĄgni�tej twarzy komen-
danta policji wyczytaą móg� postanowienie, �e z tym
miejscem nale�y coŚ zrobią. Ale na razie mieli zwiĄzane
r�ce, bez pomocy miejscowej policji nie mogli podjĄą
�adnyeh dzia�a�.
Obie Świetlice trudno nazwaą przytulnymi lub choąby
zadbanymi. Tynk p�atami odpadajĄcy od Ścian, brudne
pod�ogi, stare rozsypujĄce si� meble... Nie by�o tu nic, co
mog�oby przemówią do wyobra�ni, ucieszyą oko - ani
serwetki, ani choąby poduszki. Szaro i smutno, od samego
przebywania w takim wn�trzu mo�na by�o postradaą
zmys�y.
Mieli jednak odegraą rol� komisji, badajĄcej stan
zak�adu. Kol wyda� wi�c odpowiednie zalecenia dotyczĄce
koniecznych zmian. Zauwa�yli, �e kierownictwa nie
nastawi�o to wcale przychylniej.
W�drowali dalej wŚród ponurych, grubych Ścian
w kierunku innego oddzia�u. Chorzy mieszkali tu poje-
dynczo w ciasnych klitkach, odgrodzeni od Świata za-
mkni�tymi na �elazne sztaby drzwiami, w których umiesz-
czono jedynie niewielki otwór. Ku oburzeniu wyg�aszajĄ-
cych przykre komentarze gospodarzy trzej goŚcie komisji
nalegali, by zajrzeą do ka�dego pomieszczenia. Zro-
zumieli, �e mieszkajĄ tutaj ci, którzy zachowali jeszcze
dostatecznĄ jasnoŚą umys�u, by si� buntowaą. Niektórzy
byli doŚą elegancko ubrani, gdzieniegdzie da�o si�
dostrzec mizerne efekty wysi�ków podejmowanych
dla upi�kszania nieprzyjemnych cel. Zorientowali si�,
�e przynajmniej niektórych z pacjentów od czasu
do czasu ktoŚ odwiedza, bo zauwa�a�o si� pewne
starania zarzĄdzajĄcych, by wszystko wyglĄda�o jak
nale�y. Znajdowali si� tu kalecy tak zdeformowani,
�e rodziny najpewniej wstydzi�y si� pokazaą ich Światu,
chorzy cierpiĄcy na zaburzenia umys�owe, nieszcz�Śliwe
istoty, niektórzy wyra�nie agresywni. Otwór
w drzwiaąh by� tak ma�y, �e wi�kszoŚą z nich nie
zdo�a�a si� zorientowaą, �e w domu przebywa ktoŚ
obcy. Inaczej - Christer by� o tym przekonany - rzu-
ciliby si� do drzwi i walĄc w nie pi�Ściami domagali
si� ratunku.
Wszyscy trzej nabierali coraz bardziej stanowczego
postanowienia, �e z tym �a�osnym przybytkiem nale�y si�
rozprawią.
Sko�czyli oglĄdanie "stajni" i przeszli dalej. ZarzĄdcy
szybkim krokiem min�li ci��kie, �elazne drzwi.
- Co znajduje si� za nimi? - natychmiast zapyta� Kol.
- Nic takiego, stara piwnica, nie u�ywana od dziesi�-
ciu lat - odpar�a kobieta.
- ChcielibyŚmy jĄ zobaczyą.
- To raczej niemo�liwe, klucz od tych drzwi zginĄ�
gdzieŚ ju� dawno temu.
NapierajĄc ca�ym cia�em popchn��a ich w kierunku
schodów.
Christer jednak si� zatrzyma�. Wzrokiem porozumia�
si� z komendantem, który przyzwalajĄco skinĄ� g�owĄ.
Obydwaj bowiem dostrzegli to samo: prawie niewido-
czny klucz zawieszony wysoko na gwo�dziu w Ścianie
przy owych ci��kich drzwiach. Poza tym Sasza okaza�
nag�y niepokój, w�szy� i drapa� przy szparze mi�dzy
drzwiami a pod�ogĄ, nie pozwalajĄc si� stamtĄd odciĄg-
nĄą.
- Pies musi wyjŚą - oznajmi� Christer g�oŚno, od-
suwajĄc Sasz� od tajemniczych drzwi. - Czy pozwolicie,
bym zawróci�?
Gospodarze nie byli temu przeciwni, wr�cz odwrotnie:
- Prosto i zaraz na lewo! - zawo�a�a kobieta.
Christer uda�, �e zawraca, ale tu� za w�g�em przystanĄ�.
Kiedy tylko grupka znikn��a na górnym pi�trze,
powróci� do tajemniczych drzwi, zdjĄ� klucz ze Ściany
i otworzy�. Zazgrzyta�y lekko, ale g�osy jego towarzyszy
dobiega�y teraz z tak daleka, �e oŚmieli� si� wstĄpią do
pomieszczenia za �elaznymi drzwiami. Musia� zejŚą kilka
stopni w dó� i znalaz� si� w mrocznym piwnicznym
korytarzu.
Pi�ą par drzwi... Podobnie jak w "stajni" na górze, one
tak�e by�y zamkni�te na �elazne sztaby, a w ka�dych
widnia� niedu�y otwór. Ale tutaj wszystko wydawa�o si�
ca�kowicie zaniedbane jak w starym brudnym chlewie.
I có� za odór, co za okropny smród! Ale... tak, to z ca�Ą
pewnoŚciĄ ludzki zapach!
Christer poczu�, �e kr�ci mu si� w g�owie, musia�
kilkakrotnie g��boko odetchnĄą. Prawdopodobnie miesz-
kajĄ tu ci, za których nie p�aci si� tak dobrze, pomyŚla�.
Albo tacy, których nikt nie odwiedza.
Które z tych pi�ciorga drzwi...? Nie mia� czasu na
pomy�k�. Nie chcia� te� niepotrzebnie zak�ócaą spokoju
tym, którzy byli tu zamkni�ci, rozbudzaą ich nadziei.
Na razie.
Ale co to za pomys�, Magdalena nie mog�a tu przeby-
waą! Nie! Pomylili si�, nie mog�a mieszkaą tu, w tym
strasznym domu. Wszyscy razem musieli chyba doznaą
zaąmienia umys�u! Podejrzewaą coŚ takiego na podstawie
niemĄdrych sygna�ów, przekazanych podobno przez psa,
i kilku niezgodnoŚci w papierach doktora? Magdalena
musia�a umrzeą ju� trzy lata temu, to jedyne wyjaŚnienie...
Przerwa� swe rozmyŚlania, bo kiedy nie móg� si�
zdecydowaą, czy natychmiast stĄd wyjŚą, czy jeszcze
próbowaą, Sasza dokona� wyboru za niego. ZaczĄ� w�szyą
pod jednymi z drzwi, popiskujĄc przy tym cichutko.
Kiedy wydawa�o si� ju�, �e podniecony zaraz zacznie
g�oŚno szczekaą, Christer d�oniĄ przytrzyma� go za pysk.
- Cicho - szepnĄ�. - Zaraz otworzymy.
Ale jak? Tu nie by�o ju� �adnego klucza.
Christer przybra� powa�nĄ, skupionĄ min�.
- Sezamie, otwórz si� - mruknĄ� z ustami przy zamku,
ale nic si� nie wydarzy�o. Moje zdolnoŚci nigdy nie
dzia�ajĄ, kiedy ich naprawd� potrzebuj�, odzywajĄ si�
spontanicznie, same z siebie, pociesza� si� w myŚli. Musz�
si� z tym pogodzią.
Nie Śmia� zajrzeą przez otwór w drzwiach, móg� si�
pomylią, przeszkodzią komuŚ innemu. A gdyby rzeczywi-
Ście znalaz� tam Magdalen� i nie móg� jej wydostaą,
zepsu�by wszystko.
OgarnĄ� go paniczny l�k. Pozosta�a mu teraz jedna
jedyna mo�liwoŚą. Spróbowa� wsunĄą wielki klucz i do
tego zamka. WielkoŚciĄ pasowa�, ale zĄbki...?
Tak, klucz bez trudu da� si� obrócią, rozleg� si� szcz�k
zamka i drzwi stan��y otworem.
Z poczĄtku nic nie móg� dojrzeą, w pomieszczeniu
panowa� niemal zupe�ny mrok, poczu� tylko jeszcze
intensywniejszy smród, tak niegodny �ywej ludzkiej
istoty. Wreszcie jednak ujrza� drobnĄ, wychudzonĄ po-
staą, wpatrujĄcĄ si� we� oczami, z których bi� zwierz�cy
wprost strach.
Ach, mój Bo�e, pomyŚla� Christer, czujĄc, jak serce
Ściska mu si� z bólu.
Sasza jednak natychmiast przypad� do stóp �a�osnego
stworzenia, piszczĄc ju� teraz g�oŚno z radoŚci, Christer
musia� wi�c dzia�aą szybko.
- Chod�! - szepnĄ�. - Musimy stĄd wyjŚą. Szybko!
Dziewczynka jednak nie mog�a utrzymaą si� na no-
gach. WziĄ� jĄ wi�c na r�ce i wyniós�, Sasza nie zwa�ajĄc na
upomnienia plĄta� mu si� pod nogami.
- BĄd� ca�kiem cicho - szeptem poprosi� dziewczynk�
Christer. Pami�ta�, by przymknĄą za sobĄ ci��kie �elazne
drzwi, ale klucz tkwi� w zamku na dole. Nic na to nie móg�
poradzią.
Przed domem czeka� ich powóz. Nie mogli jednak do
niego wsiĄŚą, nie mieli przecie� pozwolenia Backmana na
zabranie stĄd Magdaleny. Musia� wydostaą si� z niĄ za
bram�. Ale jak daą znaą pozosta�ym?
Szybkim ruchem wepchnĄ� Sasz� do powozu i oderwa�
kawa�ek od brudnej sukni Magdaleny. Przymocowa� go
do obro�y na szyi psa.
Potem co si� w nogach wybieg� z dziewczynkĄ w ra-
mionach za bram�. Na pewno by�o jej niewygodnie, ale
mia� nadziej�, �e jakoŚ to zniesie.
Mój Bo�e, jak�e ona Śmierdzi! Biedne dziecko!
A jeŚli wyjrzeli przez okno na pi�trze? I gdzie mogĄ
przebywaą piel�gniarze?
Nic jednak si� nie sta�o, bez przeszkód wydosta� si�
poza teren zak�adu. Dziewezyna by�a lekka jak piórko.
Nie zdĄ�y� jeszcze jej si� przyjrzeą. A jeŚli to nie jest
Magdalena? JeŚli to ca�kiem nieznana osoba, naprawd�
chora na umyŚle, która z no�em rzuci si� na ludzi, mi�dzy
innymi i na niego?
Nie, Sasza przecie� wyra�nie jĄ rozpozna�.
Ale i pies mo�e si� pomylią?
A je�eli to naprawd� Magdalena, ale chora, niebez-
piecznie szalona? Co oni w takim razie najlepszego zrobili?
No có�, trudno, bez wzgl�du na stan jej umys�u nieludzkie
by�oby pozostawienie jej w takich strasznych warunkach,
tak... upokarzajĄce.
Za bramĄ rozciĄga�a si� z poczĄtku otwarta przestrze�,
idĄc tamt�dy czu�, jak za ka�dym krokiem oblewa go
struga zimnego potu. Pó�niej jednak droga wiod�a przez
niewielki zalesiony obszar i tam w�aŚnie Christer si�
zatrzyma�, rozejrza� na wszelki wypadek i ukry� wsród
krzaków. Postawi� zabiedzonĄ, oszo�omionĄ istot� na
ziemi i próbowa� uspokoią oddech po biegu.
- Christer? - zapyta�a dziewczynka mru�Ąc oŚlepione
Świat�em oczy. - Christer z uzdrowiska Ramlosa? ni�,
tak, znów coŚ mi si� Śni.
- Magdalena! - wykrzyknĄ� Christer. - A ja czu�em si�
taki ura�ony, dlatego �e nie pisa�aŚ!
Naprawd�, czy nic innego nie umia� jej powiedzieą?
- Nie mog�am napisaą - odpar�a zgn�biona.
- Teraz to zrozumia�em.
- Bardzo chcia�am.
Nareszcie móg� przyjrzeą jej si� uwa�nie. OczywiŚcie,
tak, to naprawd� Magdalena! Ale, ach, jak�e ona wyglĄda!
Szaroczarne od brudu �achmany wisia�y na wychudzo-
nym, wyn�dznia�ym ciele. �okcie i kolana stercza�y,
w twarzy widaą by�o tylko wielkie, g��boko zapadni�te
oczy i nos ostry jak u nieboszczyka. Ca�Ą skór� pokrywa�a
gruba warstwa brudu i rozleg�e egzemy. D�ugie w�osy
zbi�y si� w jeden wielki ko�tun, choą widaą by�o, �e
dziewczynka usi�owa�a go rozplĄtaą. Musia�o si� te� na
niej wprost roią od wszy.
Christer, dzielny, silny bohater nie zdo�a� si� pohamo-
waą. WybuchnĄ� g�oŚnym p�aczem.
- Co oni z tobĄ zrobili, Magdaleno?
- Nic - odpar�a udr�czona. - W�aŚnie to by�o naj-
straszniejsze. Zupe�nie nic.
I ona p�aka�a. To, jak widaą, zara�liwe.
Christer otar� wreszcie oczy i powiedzia� zgn�biony:
- Teraz ci� stĄd zabierzemy. Nied�ugo przyjedzie
powóz i wrócisz do dziadka.
- Do dziadka? - oczy jej si� rozjaŚni�y. - Dziadek...
Jak cudownie! Czy to mo�e byą prawda?
- Najprawdziwsza - zapewni� jĄ Christer.
Dziewczynka odwróci�a g�ow�.
- Nie, to znów tylko sen - szepn��a do siebie. - Tyle
razy ju� Śni�o mi si� coŚ podobnego. Nie mog� na nic liczyą.


Kol i komendant policji zabawili na pi�trze tak d�ugo,
jak tylko si� da�o. Wypytywali, zaglĄdali we wszystkie
kĄty, doprowadzajĄc tym ma��e�stwo zarzĄdzajĄce za-
k�adem do stanu bezsilnej z�oŚci.
Wreszcie komendant uzna�, �e mogĄ zejŚą. Kiedy mijali
�elazne drzwi, zerknĄ� na Ścian� i stwierdzi�, �e klucz
zniknĄ�. Zaleciwszy dokonanie odpowiednich zmian
i rzuciwszy kilka wytartych sformu�owa�, po�egnali si�.
Ma��onkowie odprowadzili ich do powozu.
Komendant natychmiast zauwa�y� kawa�ek szmaty
przywiĄzany do obro�y Saszy, zas�oni� psa cia�em
i upchnĄ� skrawek materia�u pod siedzeniem.
- Czy to wy jesteŚcie w�aŚcicielami tego domu? - zapy-
ta�.
- Naturalnie - odpar� m��ezyzna. - KiedyŚ by� w�as-
noŚciĄ fundacji, za�o�onej dla dzieci z lepszych rodzin, ale
cz�onkowie z czasem si� zestarzeli i my przej�liŚmy ca�oŚą.
Zapewniam, �e prowadzimy ten zak�ad jak najlepiej
i najuczciwiej.
Komendant nic nie powiedzia� na takie oŚwiadczenie.
- Macie chyba jakiegoŚ lekarza, który opiekuje si�
chorymi?
- Tak, tak - ostrym, nieprzyjemnym g�osem odpar�a
bardzo ju� zniecierpliwiona kobieta. - Doktor Berg
zaglĄda tu od czasu do czasu. A gdzie jest ch�opiec?
- zapyta�a podejrzliwie.
- Ma k�opoty z �o�Ądkiem - rozeŚmia� si� Kol.
- Widzia�em, jak wybiega� przez bram�. CoŚ mi si�
wydaje, �e nie tylko psu spieszno by�o si� stĄd wydostaą.
Kol wcale nie widzia� Christera, tu jednak obowiĄzy-
wa�o prawo d�ungli. I Kol, i komendant musieli je uznaą,
zapomnieą o zwyk�ych normach obowiĄzujĄcych w spo�e-
cze�stwie. Odgadli, co si� wydarzy�o. Brudna szmata nie
obiecywa�a co prawda zbyt wielu powodów do radoŚci,
ale jeŚli Christerowi si� powiod�o...?
Wyjechali za bram�.
- Je�eli mamy racj�, muszĄ znajdowaą si� gdzieŚ
niedaleko - powiedzia� Kol. - Choą to si� wydaje
niemo�liwe.
- Pies móg� wpaŚą na trop dziewczynki. W ka�dym
razie poinformujemy odpowiednie w�adze o tym miejscu.
- Ale� tak, naturalnie! Tyle ludzkich tragedii! Wydaje
mi si�, �e gdzieniegdzie dostrzega�em nawet herby.
Nieszcz�Śnicy, którzy starali si� zachowaą styl w tym
piekle. Bezradne stare damy uk�ada�y w�osy wplatajĄc
w nie kawa�ki brudnych strz�pów. I ten, który poprosi�,
by podwieczorek podano w altanie... Ogarn��a mnie taka
litoŚą, �e mia�em wra�enie, �e serce mi zaraz p�knie.
- Tak, tak - ze smutkiem odpar� komendant. - Znam
to uczucie. Sam nie Śmia�em nic zrobią, nie chcia�em
posuwaą si� za daleko. W tym dystrykcie nie mam �adnej
w�adzy i gdyby mnie odkryto, sytuacja sta�aby si� nader
k�opotliwa. O, widz�, �e tam pomi�dzy drzewami macha
w naszĄ stron� jakaŚ r�ka. Czy mogĄ nas zobaczyą z tego
domu strachów?
Kol obejrza� si� przez rami�.
- Nie. Mury zas�aniajĄ widok. JesteŚmy bezpieczni.
Zatrzymali powóz. Christer natychmiast wyszed� na
drog� niosĄc w ramionach dziewczynk�.
- O, mój Bo�e! - przerazi� si� Kol. - Jak to dziecko
wyglĄda! To straszne, naprawd� straszne.
- A� p�akaą si� chce - stwierdzi� komendant.
- Ja si� pop�aka�em - krótko poinformowa� Christer.
- Jedziemy.
Kol, który dla dzieci zawsze mia� mi�kkie serce,
posadzi� Magdalen� mi�dzy sobĄ a Christerem, komen-
dant chwyci� lejce. Sasza nie przestawa� radoŚnie lizaą
dziewczynki po r�kach, a ona próbowa�a si� uŚmiechaą,
ale nawet na to brakowa�o jej si�.
- Co my teraz zrobimy? - zapyta� komendant, ca�-
kowicie zaskoczony sytuacjĄ. - Musimy jĄ gdzieŚ umyą,
znale�ą dla niej czyste ubranie, zanim...
- Nie - stanowezo sprzeciwi� si� Christer. - Nie
zatrzymujmy si�. Zawie�my jĄ prosto do domu, do
Molina.
Kol rzek� z namys�em:
- Uwa�am, �e nie powinniŚmy nara�aą go na kolej-
ny wstrzĄs, pokazujĄc mu ukochanĄ wnuczk� w takim
stanie. Zatrzymajmy si� przynajmniej przy jakimŚ jezio-
rku czy strumyku, �eby dziewczynka mog�a si� umyą.
Nie powinniŚmy wchodzią do �adnego zajazdu, Mag-
dalena zbyt rzuca si� w oczy, byą mo�e nawet nie
zechcĄ jej wpuŚcią. Nie wolno nam przysparzaą jej
dodatkowych cierpie�.
Dziewczynka siedzia�a pogrĄ�ona w milczeniu, dr�Ąc
na ca�ym ciele. Nie mog�a pojĄą tego, co nagle dzia�o si�
wokó� niej.
- Wiem, �e to tylko sen - szepta�a do siebie. - Nigdy
si� stĄd nie wydostan�, nigdy!
- Ju� si� wydosta�aŚ - uspokoi� jĄ Christer i delikatnie
uŚcisnĄ�. - I nigdy ju� nie b�dziesz musia�a tam wracaą.
Nigdy!
Widaą by�o wyra�nie, �e Magdalena tego w�aŚnie nie
mo�e zrozumieą. Jak gdyby nadal �y�a jedynie w Świecie
marze�, odpowiada�a mechanicznie, przekonana, �e wszy-
stko, co prze�ywa, jest tylko snem.
- W jaki sposób tam trafi�aŚ? - zapyta� komendant.
Powoli, jakby na wpó�przytomna, zwróci�a g�ow�
w jego stron�, patrzĄc na niego, ale jakby go nie widzĄc,
odgam��a w�osy z czo�a.
- Ja... nie wiem.
PrzyglĄda�a im si� z niedowierzaniem, nie pojmowa�a
niczego, ale widaą wszystko sta�o si� jej oboj�tne i uzna�a,
�e ten sen jest przyjemny i postanowi�a Śnią dalej. Przez
trzy lata styka�a si� tylko z nienawiŚciĄ i z�em, teraz
nareszcie pozwolono jej mówią. Przecie� oni wydawali si�
tacy dobrzy?
Wszystkie te myŚli mogli wyczytaą na jej drobnej,
wycie�czonej twarzyczce. Niejasne myŚli, ale jak�e wiele
mówiĄce.
- Ten straszny doktor w uzdrowisku... - zacz��a
mówią, ale wargi mia�a tak zdr�twia�e, �e ledwie mogli jĄ
zrozumieą. - I stryj Julius. Zmusili mnie, �ebym po�kn��a
jakieŚ lekarstwo, mówili, �e po nim zasn�. Nie chcia�am,
opiera�am si�, bo mieli takie dziwne oczy. Ale oni byli
silniejsi. Pó�niej obudzi�am si� ju� tutaj.
Nagle zas�oni�a oczy d�oniĄ.
- PrzyjdĄ! PrzyjdĄ po mnie i znów zamknĄ!
- Nie bój si�, nic ci si� nie stanie - zapewni� dziew-
czynk� Christer. - Pojedziesz teraz do domu, do dziadka.
- Ale dziadek mieszka tak daleko, a� w Upplandii. Czy
teraz b�dziecie mnie bią i znów mnie zamkniecie?
Kol z powagĄ patrzy� w jej przera�one oczy.
- Nie myŚl tak, to nieprawda. I jesteŚ ju� w Upplandii.
Doktor ŚpiĄcĄ musia� ci� przewie�ą a� tutaj. Czy wiesz,
dlaczego umieszczono ci� w tym domu?
- Nie - za�ka�a, nie odrywajĄc d�oni od twarzy.
- Powiedzieli, �e jestem szalona. Ale to chyba niepraw-
da.
- OczywiŚcie, �e nie - uspokaja� jĄ komendant. - Dzi-
wne jest tylko, �e nie wpad�aŚ w ob��d tam, w tym
zak�adzie! Nie mog� pojĄą, kto móg� wyrzĄdzią ci takĄ
krzywd�.
Magdalena podŚwiadomie przysun��a si� bli�ej Chris-
tera, skuli�a si� w jego obj�ciach.
- Ta okropna kobieta powiedzia�a kiedyŚ...
Musieli pochylią si� nad niĄ, by us�yszeą s�abiutki
g�osik zag�uszany turkotem kó� i t�tentem ko�skich
kopyt.
- Czu�am si� bardzo nieszcz�Śliwa, zawo�a�am i prosi-
�am, by mnie stĄd wypuŚcili. "Zostaniesz tutaj, oznajmi�a
kobieta. Pan radca handlowy dobrze p�aci za to, �ebyŚ tu
by�a". "A czy nie mog�abym dostaą innego pokoju?
poprosi�am. Tu jest tak brudno". A ona odpowiedzia�a:
"A po co? Ciebie przecie� i tak nikt nie odwiedza".
Magdalena nie mog�a mówią ju� wi�cej, g�os jej si�
za�ama�.
M��czy�ni wymienili spojrzenia.
- Czyli tak, jak myŚla�em - stwierdzi� Christer. - W pi-
wnicy mieszkajĄ tylko ci, za których marnie p�acĄ, albo
tacy, do których nikt nie przyje�d�a. Do tych w�aŚnie
najpewniej zalicza�a si� Magdalena.
Kol i komendant zauwa�yli, jak czu�Ą troskĄ otacza�
Christer Magdalen�, a dziewczynka odruchowo szuka�a
u niego schronienia.
- Mimo wszystko nie mog� tego zrozumieą - wyzna�
policjant. - Ci odpychajĄcy ludzie zgodzili si�, by ci�
zatrzymaą, Magdaleno. Wydaje si�, �e twój ojciec s�ono
p�aci� za twój pobyt. Dlaczego? Nie sprawiasz wra�enia
chorej.
Czy mo�na to poznaą po wyglĄdzie zewn�trznym?
zadawali sobie pytanie Kol i Christer, nie przerywali
jednak komendantowi.
- Naprawd�, nie mog� uwierzyą, �e twój ojciec mo�e
byą bardziej zainteresowany bratanicĄ ni� w�asnĄ córkĄ!
Magdalena spojrza�a na niego pytajĄco.
- Przyj�li do domu twojĄ stryjecznĄ siostr� Magdalen�
Backman zamiast ciebie. Starali si� oszukiwaą dziadka
Molina, �e ona to ty. Spowodowali tak�e Śmierą twego
stryja Juliusa, poniewa� on za wiele wiedzia�. Tak, myŚl�,
�e powinienem ci ju� powiedzieą o wszystkim, bo mo�esz
mieą informacje, które nam si� przydadzĄ.
Dziewczynka nadal oszo�omiona niezego nie rozumia-
�a.
- Kim sĄ "oni"? - zapyta�a. Wargi jej dr�a�y. - Was
poznaj�, to Christer, pan jest komendantem policji,
a pan... tak, pan chyba zarzĄdza� jednym z przedsi�biorstw
dziadka, nosi pan takie niezwyk�e imi�...
- To prawda! - ucieszy� si� Christer. - To jest Kol
Simon, mój krewniak, ale doŚą daleki.
Komendant wyjaŚni�:
- "Oni" to twój ojciec, macocha i jej kuzyn, doktor
Berg. Stryj Julius równie� by� z nimi w zmowie, ale
usun�li go z drogi, zabili. Nie jesteŚmy pewni, ile wie jego
córka Magdalena, prawdopodobnie nie zdaje sobie spra-
wy, �e jej ojciec zosta� zamordowany. Twierdzili, �e by� to
nieszcz�Śliwy wypadek.
Wyraz oczu Magdaleny Świadczy� o tym, �e dziewczyn-
ka znów b�Ądzi po w�asnym zamkni�tym Świecie. Od-
powiedzia�a jakby przez sen:
- Moja kuzynka zawsze by�a taka niemĄdra. Zale�a�o
jej tylko na pi�knych strojach, ca�y czas przeglĄda�a si�
w lusterku. Nie mo�na si� by�o z niĄ dogadaą. "Nie
rozumiesz �ycia, zawsze mi powtarza�a. JesteŚ taka dzie-
cinna i do niczego niepotrzeb�e ci pieniĄdze. To nie-
sprawiedliwe, �ebyŚ ty by�a taka bogata, a ja nie!"
- Ale stryj Julius mia� chyba pieni�dzy w bród?
Zastanawia�a si�. Widaą by�o, z jakim wysi�kiem usi�uje
kojarzyą fakty.
- Chyba nie. CiĄgle przychodzi� do mego ojca, po�y-
cza�. "Inaczej donios� o wszystkim", mówi� i brzmia�o to
gro�nie.
- Aha! - ucieszy� si� Kol. - A wi�c wszystko jasne! To
znaczy, �e wiedzia� o planach!
- O jakich planach? - �achnĄ� si� komendant. - Czy
nie widzicie, �e nic si� ze sobĄ nie wiĄ�e? W �aden sposób!
Kol przerwa� mu wywód:
- Za nami trzech konnych. JadĄ szybko i wyglĄdajĄ na
zdecydowanych.
Christer odwróci� si�. Delikatnym ruchem d�oni kaza�
Magdalenie si� schylią.
- Czy�by to piel�gniarze z "Mi�osierdzia"? Odkryli, �e
jeden z wi��niów uciek�?
- Chcesz powiedzieą, jeden z pacjentów - z sarkaz-
mem zauwa�y� komendant. - Ale masz racj�, "wi�zie�" to
w�aŚciwe s�owo.
W tym momencie Magdalena powróci�a do rzeczywis-
toŚci. Z jej ŚwiadomoŚci opad�y wszelkie zas�ony.
- Nie! - j�kn��a. - Nie, tylko nie piel�gniarze, musz�
natychmiast uciekaą!
Christer przytrzymywa� jĄ z ca�ej si�y, ale dziewczynka
nie przestawa�a wyrywaą si� z jego ramion. Komendant
pop�dzi� konie.
- SĄ uzbrojeni - powiedzia� Kol.
- Nie mo�emy ryzykowaą - stwierdzi� komendant.
- Christerze, czy widzisz t� stodo��? Kiedy zakr�cimy za
niĄ, ty i Magdalena wyskoczycie z powozu i ukryjecie si�.
Uciekajcie dalej, nie pozwólcie, by was ktoŚ zobaczy�.
Starajcie si� dotrzeą do brzegu morza, to niedaleko,
a pó�niej spotkamy si� w Penningby.
- O ile wszystko pójdzie po naszej myŚli - mruknĄ�
Kol.
- A co z wami? - Christer nie przestawa� walczyą
z wystraszonĄ do ob��du MagdalenĄ.
- O nas si� nie martw - uspokoi� go komendant.
- Teraz! Wyskakuj! Nie ma czasu, by przystanĄą na
d�u�ej !
Christer wyskoczy�, a Kol po prostu rzuci� mu w ra-
miona Magdalen�. Nie by�o to wcale trudne, bo dziew-
czynka tylko na to czeka�a. Christer z�apa� jĄ w obj�cia.
Sasza sam dokona� wyboru i jak pi�ka wypad� z powozu.
W nast�pnej chwili ch�opiec, dziewczynka i pies
znikn�li mi�dzy zabudowaniami i ukryli si� za wyst�pem
skalnym.
Us�yszeli, �e je�d�cy nadciĄgajĄ, a powóz zatrzyma� si�
na skraju drogi.
- Teraz - szepnĄ� Christer. - Zaj�ci sĄ rozmowĄ.
Chod�, Sasza!
Porwa� Magdalen� na r�ce i pobieg� dalej przez �Ąk� a�
do bezpiecznego Świata lasu. Pokonanie otwartej prze-
strzeni by�o doŚą niebezpieczne, ale przez ca�y czas
pilnowa�, by ska�a albo domy zas�ania�y ich od strony
drogi. Gdyby jednak któryŚ z konnych przesunĄ� si�
troch� do przodu albo zawróci� kawa�ek... wtedy byliby
straceni.
W gospodarstwie nie by�o widaą �ywej duszy, naj-
widoczniej trafili na por� poobiedniej drzemki.
Mi�dzy drzewami znale�li niewielkie zag��bienie w zie-
mi, tam mogli przysiĄŚą i odpoczĄą chwil�. Christer
przytuli� Sasz� do siebie i mocno poklepa�.
- Dobry piesek!
- Sasza! - mówi�a Magdalena ze �zami w oczach.
- GdybyŚ wiedzia�, jak bardzo si� ciesz�, �e ci� widz�!
Kochany piesku, ba�am si�, �e ci� zastrzelili. Nigdy ci� nie
lubili.
Dziewczynka cuchn��a wprost przera�ajĄco, ale uwiel-
bienie, jakie �ywi� dla niej Christer, nie pozwala�o mu tego
zauwa�aą.
- Dosta�aŚ go od dziadka, pewnie dlatego nie mieli
odwagi go zabią. No i stanowi�, jak podejrzewam, swego
rodzaju alibi. Magdalena i Sasza, zawsze nieroz�Ączni. Ale
masz racj�, ta druga Magdalena nie by�a dla niego dobra.
Prawd� mówiĄc, mieli zamiar go zastrzelią, ale ja go
wykrad�em - zaŚmia� si� Christer. - Tak jak teraz
wykrad�em im ciebie.
UŚmiechn��a si� nieŚmia�o.
- SĄdzi�am, �e ju� dawno o mnie zapomnia�eŚ.
- Nigdy nawet przez moment o tobie nie zapom-
nia�em, Magdaleno - oŚwiadczy� z niemal komicznĄ
powagĄ.
Magdalena nie dostrzeg�a jednak nawet cienia �artu
w jego s�owach. Z oddaniem przez krótkĄ chwil� patrzy�a
mu w oczy, ale zaraz musia�a spuŚcią wzrok. KiedyŚ by� jej
bohaterem, teraz sta� si� nim tym bardziej. A Christera,
wciĄ� jeszcze m�odego i niedojrza�ego, wprost rozpiera�a
z tego powodu duma. Patrzy� na to zabiedzone, brudne
i cuchnĄce stworzenie z takĄ czu�oŚciĄ, �e w oczach
zakr�ci�y mu si� �zy.
- Czy masz si�� iŚą dalej? - zapyta�. - Musimy stĄd
uciekaą.
- Tak. JeŚli mnie podtrzymasz, b�d� mog�a iŚą sama.
- Spróbujemy po kawa�eczku. No to chod�!
Pomóg� jej stanĄą na s�abe nogi i rozpocz�li w�drówk�.
Co jakiŚ czas musia� jĄ braą na r�ce, by mogli poruszaą si�
w miar� szybko, zw�aszcza w miejscach, gdzie rós�
ja�owiec lub g�ste zaroŚla, bo Magdalena mia�a na stopach
jedynie dziurawe skarpety.
Ale chyba wszyscy, �Ącznie z psem, byli szcz�Śliwsi, ni�
mogli to sobie wyobrazią, choą niebezpiecze�stwo wcale
jeszcze nie min��o.





ROZDZIA� XI


P�dzĄcy drogĄ je�d�cy zatrzymali powóz.
- Gdzie ch�opak? - zapyta� jeden z nich bez zb�dnych
wst�pów.
- Zaraz, zaraz, moi panowie - obruszy� si� komen-
dant. - A có� to za maniery?
- Nie pleą bzdur! Gdzie ch�opak i pies?
- Nie mamy obowiĄzku...
Piel�gniarz gro�nie pomacha� im przed nosem pis-
toletem.
- JeŚli chodzi o m�odego studenta, który nam towa-
rzyszy�, to wola� poczekaą do naszego powrotu z inspekcji
we wschodniej Upplandii - z godnoŚciĄ odpar� komen-
dant. - ćle si� poczu�. Pies zosta� z nim. Czy teraz jesteŚcie
zadowoleni?
- Zosta�? Gdzie?
Komendant wzruszy� ramionami.
- W pobli�u miejsca, gdzie bawiliŚmy ostatnio, domu
dla przewlekle chorych, który zwĄ "Mi�osierdziem".
Powiedzia�, �e ma w okolicy znajomych. UmówiliŚmy si�
w najbli�szej gospodzie za trzy dni.
- Ale teraz, przed chwilĄ, w powozie widzieliŚmy
wi�cej osób! - wykrzyknĄ� drugi.
- Nonsens - odpar� Kol i g��biej wepchnĄ� brudny
skrawek materia�u, który Christer oderwa� od ubrania
Magdaleny. - Pewnie w szybkach powozu odbi�y si�
ko�skie �by.
Stracili nieco pewnoŚci siebie, wzrokiem uwa�nie
badali okolic�. Bo�e, pomyŚla� Kol, dobry Bo�e, pozwól
dzieciom uciec stĄd jak najdalej!
- A czego w�aŚciwie chcecie od ch�opca? - zaintereso-
wa� si� komendant.
- Nie twoja sprawa. Jed�cie dalej, do diab�a!
Wa�ne by�o, by jak najd�u�ej przeciĄgaą rozmow� i daą
m�odym czas na ucieczk�.
- S�uchajcie - ostrym g�osem rzek� komendant. - Nie
pozwol�, by ktoŚ...
- Zamknij si� i odje�d�aj!
Mo�na si� by�o domyŚlią, �e majĄ zamiar przeszukaą
okolic�.
- Jestem przedstawicielem w�adz policyjnych - suro-
wo zagrzmia� komendant. - Drogo was to b�dzie kosz-
towa�o! SkĄd jesteŚcie? Z "Mi�osierdzia"? Czy te� zwykli
z was rozbójnicy?
Je�d�cy nie s�uchali go d�u�ej. Jeden z nich wŚciekle
kopnĄ� powóz i zawróci� konia. Odjechali, znikajĄc za
w�g�em stodo�y.
- Nic wi�cej nie mo�emy zdzia�aą - westchnĄ� komen-
dant. - Podejrzewam, �e zatrzymajĄ si� i przeszukajĄ
okolic�. Oby tylko dzieci zdo�a�y si� ukryą!


Magdalena nareszcie ockn��a si� z oszo�omienia.
Kiedy us�ysza�a zgrzyt klucza w zamku tak rzadko
otwieranych drzwi, natychmiast schowa�a si� w swym
ochronnym pancerzu. Narzuci�a zas�on� na ŚwiadomoŚą
i oczy, postanawiajĄc traktowaą wszystko jak koszmar
senny, z którego pr�dzej czy pó�niej i tak si� obudzi.
Tym razem jednak nie pojawili si� zwykli bohaterowie
jej z�ych snów. Wszed� m�ody ch�opiec i pies. Magdalena
ba�a si� powrócią do rzeczywistoŚci. To, co si� dzia�o,
tak�e musia�o byą z�udĄ. Pu�apkĄ, w którĄ nie pozwoli si�
nikomu z�apaą.
Pies jednak jak dwie krople wody podobny by� do
Saszy. Przywita� si� z niĄ radoŚnie, a ch�opiec tak bardzo
przypomina� Christera, którego spotka�a tylka jeden
jedyny raz, ale nigdy nie zapomnia�a.
Naprawd� paskudna pu�apka!
Wi�cej nie zdĄ�y�a pomyŚleą, bo ch�opiec szepnĄ�, �e
ma iŚą razem z nim, a potem wziĄ� jĄ po prostu na r�ce
i wyniós� z tego miejsca.
Wyniós�?
Jaki to rzeczywisty sen!
Powiew czystego, Świe�ego powietrza na twarzy...
CzegoŚ podobnego do tej pory nie prze�ywa�a w snach.
Sasza? Czy to rzeczywiŚcie móg� byą prawdziwy Sasza?
Powóz... Ch�opiec oderwa� strz�p od jej sukienki,
wsadzi� Sasz� ze snu do powozu i pobieg� z niĄ dalej.
Jakie to wszystko dziwne!
Ch�opiec p�aka�.
I ona tak�e zaszlocha�a, nie mog�a si� opanowaą.
Wstydzi�a si�, ale nie by�a w stanie przestaą.
Rozmawiali. Odwa�y�a si� nazwaą go po imieniu,
Christer. A on wiedzia�, �e ona ma na imi� Magdalena.
Ale we Śnie wszystko jest mo�liwe. Ostro�nie! Musi
post�powaą ostro�nie, by rozczarowanie nie okaza�o si�
zbyt wielkie. Nie wolno jej daą si� omamią!
Po wyrazie jego oczu pozna�a, �e strasznie wyglĄda.
Dlatego p�aka�, dlatego po policzkach jak dziecku p�yn��y
mu �zy.
To bardzo dziwne, zawsze, kiedy Śni�a, by�a czysta
i pi�knie ubrana. �achmany i brud gdzieŚ znika�y.
A potem nadjecha� powóz, ch�opiec zaniós� jĄ i wsadzi�
do Środka.
I wówczas ujrza�a jeszcze dwie twarze, te� wydawa�y
si� znajome. I na nich malowa� si� wyraz zdziwienia
i litoŚci. Magdalena mia�a ochot� ukryą si� przed ich
przera�onym, wspó�czujĄcym wzrokiem.
To nie ja, chcia�a powiedzieą. Ja by�am czysta, mia�am
�adnĄ, nowĄ sukienk�. Teraz nosz� �achmany.
Gdzie jestem? Co si� dzieje?
Posadzili jĄ w powozie. Byli dla niej dobrzy. �ycz-
liwie pytali, a ona odruchowo odpowiada�a. Nic nie
szkodzi, �e wyzna�a im wszystko, bo przecie� i tak zaraz
si� obudzi, a!e jak przyjemnie móc z kimŚ porozma-
wiaą! Przez tyle lat nie zamieni�a z nikim ani s�owa.
A oni byli tacy serdeczni...
Nagle wiele rzeczy wydarzy�o si� naraz. Wszyscy si�
zdenerwowali. Mówili o piel�gniarzach? Nie, to nie-
mo�liwe, piel�gniarze nie mogli, nie mogli teraz przyjŚą,
nie teraz!
Teraz?
Powietrze ch�odzĄce jej twarz. Niebo, b��kitne niebo...
By�a na dworze! Wszystko to prawda, wszystko
wydarzy�o si� naprawd�!
Wykrzycza�a swój strach przed piel�gniarzami i za-
raz potem znalaz�a si� w ramionach Christera. O ma�y
w�os si� nie przewrócili, ale jakoŚ im si� uda�o. Za
nimi wyskoczy� Sasza. Biegli, biegli bez tchu co si�
w nogach, to znaczy tylko Christer i Sasza, ona wisia�a
jak worek na ramionach ch�opca. Ale nic na to nie
mogli poradzic, musieli uciec jak naldalej przed strasz-
nymi piel�gniarzami.
Zatrzymali si� w niedu�ej dolince w lesie, Christer
musia� z�apaą oddech. Potem znów maszerowali i biegli,
poprosi�a, by pozwoli� jej iŚą samej, nie chcia�a go
obciĄ�aą. Zgodzi� si�, ale, ach! jak niemi�osiernie k�u�o jĄ
w nogi!
Ogarn��o jĄ podniecenie, nieopanowana radoŚą.
W ko�cu dotar�a do jej ŚwiadomoŚci prawda o sytuacji,
w jakiej si� znale�li. Musieli uciekaą, jak najdalej i jak
najpr�dzej. Teraz nareszcie mia�a szanse na powrót do
�ycia!
Co jakiŚ czas ch�opiec bra� jĄ na r�ce, ale ona wola�a iŚą
sama. Chcia�a czuą pod stopami leŚne poszycie, ch�ód,
mi�kki mech...
W�drówka jednak odbiera�a jej resztki si�. Chwia�a si�,
potyka�a, oboje szli zasapani, ale nie chcieli marnowaą
cennego czasu na odpoczynek. Goni� ich strach.
Sasza traktawa� wszystko jako nowĄ zabaw�. W ko�cu
Christer musia� wziĄą pieska na smycz. W lesie unosi�o si�
tak wiele kuszĄcych zapachów, a ci niemĄdrzy ludzie nie
chcieli poŚwi�cią doŚą czasu, by móg� si� nawĄchaą do
woli.
Nagle las si� sko�czy�, przed nimi ukaza�o si� morze.
Nie do ko�ca otwarte, bo widok a� po horyzont prze-
s�ania� pas szkierów Roslagen, ale by�o to morze. Ba�tyk.
Znów mog�a patrzeą na wod�!
Zatrzymali si� na skraju lasu, musieli choą troch�
odpoczĄą. Byli zm�czeni ucieczkĄ.
Szum fal uderzajĄcych o brzeg brzmia� w uszach
Magdaleny niczym najpi�kniejsza muzyka.
- Czy to prawda? - pyta�a na po�y ze Śmiechem, na
po�y z p�aczem. - Naprawd� jestem wolna?
- Jeszcze nie ca�kiem. Musimy dojŚą a� do Penningby,
a stamtĄd do dziadka. Tam b�dziesz ju� w pe�ni bezpiecz-
na.
- Ale pó�niej znów po mnie przyjadĄ i zabiorĄ
z powrotem w to piek�a?
- Nigdy! Nigdy, nigdy, nigdy! JeŚli tylko zdo�am
wyrwaą ci� z rĄk tych piel�gniarzy, b�dziesz bezpieczna.
Ale teraz musz� odpoczĄą. Czuj� w ustach s�ony smak.
Kiedy ch�opak stara� si� wyrównaą oddech, Magdalena
zerka�a na niego ukradkiem. Z �Ąki dzielĄcej ich od brzegu
unosi� si� miadowos�odki zapach koniczyny. Jak �atwo
wychwytywa�a teraz wra�enia, ch�on��a wszystko, co
nowe.
Christer, ale� wyprzystojnia�! Taki m�ski... no tak, by�
ju� przecie� doros�y, musia� sko�czyą osiemnaŚcie lat.
Ona prawdopodobnie mia�a szesnaŚcie, liczĄc wed�ug
zmieniajĄcych si� pór roku, które zdo�a�a odró�nią
w swym ponurym wi�zieniu: dojmujĄce ch�ody zimy
i nieznoŚne letnie upa�y.
Zabrano jej trzy lata, trzy lata w najpi�kniejszym
okresie �ycia.
Chyba tylko Magdalena dostrzega�a u Christera doros-
�oŚą. Dla wszystkich innych by� ciĄgle du�ym, ale naiw-
nym dzieckiem.
Mo�e teraz szybciej dojrzeje? Opieka i odpowiedzial-
noŚą za bezbronnĄ Magdalen� powinna dobrze mu zrobią.
Czu� si� przy niej taki silny, niezwyci��ony.
Ws�uchiwali si� w d�wi�ki dochodzĄce z lasu, ale nic
z�ego nie dociera�o do ich uszu, ani stukot podków, ani
ostre g�asy, ani nawet trzask �amanych ga�Ązek.
- SĄdz�, �e zrezygnowali - cicho powiedzia� Christer.
- Albo szukajĄ nas gdzie indziej.
Magdalena zdawa�a sobie spraw� ze swego wyglĄdu
i ŚwiadomoŚą ta bardzo jej dokucza�a.
- Chcia�abym si� umyą - szepn��a, bezradnie pokazu-
jĄc na swoje sko�tunione w�osy.
- PomyŚlimy o tym. Morska woda nie jest taka zimna,
ale na razie musimy iŚą dalej na pó�noc, nie mo�emy tu
zostaą.
- O, tak, rozumiem, ja te� si� boj�.
Po �Ące, ciĄgnĄcej si� wzd�u� skraju lasu, Magdalenie
sz�o si� �atwiej. W�drowali trzymajĄc si� za r�ce. Christer
by� przy niej ca�y czas i kiedy tylko si� zachwia�a, spieszy�
jej z pomocĄ.
D�ugo szli w milczeniu, a� wreszcie dotarli do p�ytkiej
zatoki, obroŚni�tej naoko�o drzewami.
- Tutaj - zdecydowa� Chsister. - Tu si� zatrzymamy,
�ebyŚ si� mog�a wykĄpaą.
Dziewczynka t�sknie spoglĄda�a na wod�. Zapragn��a
si� w niej zanurzyą, poczuą, jak delikatnie obmywa skór�,
ale...
- Nie wiem... - powiedzia�a bezradnie. - Moje ubrania
tak�e trzeba upraą, a jeŚli zmocz� je w wodzie, pó�niej
mo�e mi byą za zimno. Bo nie znios� nawet myŚli, �e po
kĄpieli znów musia�abym ubraą si� w te brudne �achmany.
Christer zrozumia� jej k�opot. RozglĄda� si� dooko�a,
szukajĄc jakiegoŚ wyjŚcia, i w ko�cu spojrzenie jego
zatrzyma�o si� na ma�ym kwiatuszku: delikatnym, b��kit-
nym dzwonku.
- Mo�esz wejŚą do wody bez tych ga�ganów - uspo-
koi� Magdalen�. - Zatroszcz� si� o nowy strój dla ciebie.
Popatrzy�a na niego pytajĄco.
- Dostaniesz najpi�kniejszĄ sukienk� - obieca�. - I od-
wróc� si�, bĄd� spokojna. Nie spojrz� ani razu. Tylko
potem przyjd� tu do mnie.
Magdalena spoglĄda�a na� z niedowierzaniem, ale
dzie� by� taki pi�kny, ciep�y, skrzĄca si� w s�o�cu woda
kusi�a. Przezwyci��ajĄc wstyd, dziewczynka rozebra�a si�,
nie Śmia�a sprawdzią, czy Christer jest odwrócony, ale
zaufa�a jego s�owom. Ostro�nie wsun��a stop� do wody.
Morska to� by�a ch�odniejsza, ni� si� spodziewa�a. Od
stóp do g�ów przeszed� jĄ dreszcz, ale postanowi�a byą
dzielna.
Dno wyglĄda�o bezpiecznie. G��boko wciĄgn��a po-
wietrze i ca�a dr�Ąc wchodzi�a dalej. Kiedy znalaz�a si� po
kolana w wodzie, zauwa�y�a, �e wcale ju� nie marznie.
Jeszcze krok dalej, i jeszcze jeden...
Ca�e jej cia�o pokrywa�y egzemy i liszaje, to pewnie od
tych ukĄsze�, które rozdrapywa�a, bo tak niemi�osiernie
sw�dzia�y.
Nareszcie, pomyŚla�a z gniewem. Nareszcie si� ciebie
pozb�d�, wstr�tne robactwo!
Szybko zanurzy�a si� po samĄ szyj�. Jak wspaniale,
najgorsze ju� za niĄ. Zacisn��a dwoma palcami nos
i wsun��a g�ow� pod wod�, starajĄc si� wytrzymaą jak
najd�u�ej. Z�apa�a powietrze i zanurkowa�a jeszcze raz,
i jeszcze, a� w�osy dok�adnie nasiĄk�y. Szorowa�a si�
starannie, tar�a ramiona, nogi, ca�e cia�o. Przyda�oby si� jej
myd�o, no i, rzecz jasna, czyjaŚ pomoc, ale o to nie chcia�a
prosią.
Ach, co za rozkosz! Magdalena poczu�a si� jak nowo
narodzona, p�awi�a si� d�ugo, nie mia�a ochoty wyjŚą na
lĄd.
Ale w jaki sposób Christer mia� zamiar zdobyą dla
niej nowe ubranie? Nie umia�a sobie tego nawet wyob-
razią.


Christer, skoncentrowany a� do bólu, przykucnĄ� przy
ma�ym, niebieskim dzwonku. Czy by�o coŚ bardziej godne
ukochanej Magdaleny ni� ten najczystszy, najbardziej
dziewiczy ze wszystkich kwiatów? I jeszcze przecudny
kolor podkreŚli barw� jej oczu.
- Dzwonku, dzwoneczku, zmie� si� w sukienk� - za-
klina�. - Przemie� si� w szat� godnĄ mej ukochanej,
z jedwabiu i najdelikatniejszych koronek, z szerokĄ
spódnicĄ, takĄ jak twój kszta�t. W przepi�knĄ sukni�
zmie� si� w jednej chwili!
Czeka�. Niebieski dzwonek delikatnie zako�ysal g�ów-
kĄ, potrĄconĄ lekkim powiewem morskiej bryzy. Nic
poza tym nie zasz�o.
- OczywiŚcie w normalnĄ, du�Ą sukni� - doda� szy-
bko. - Rozumiesz chyba, �e Magdalena, choą taka
drobniutka, nie zmieŚci si� w sukienk� twojej wielko-
Ści.
Up�ywa�y sekundy, zmienia�y si� w minuty. Christer
zaczĄ� si� denerwowaą. Magda�ena w ka�dej chwili mog�a
wyjŚą z wody.
- Czcigodni przodkowie - prosi� z twarzĄ ŚciĄgni�tĄ
zniecierpliwieniem. - Wiem, �e moja moc miewa roz-
maite humory i dzia�a spontaniczrvie, kiedy chce. Ale
czy wyjĄtkowo nie mo�ecie mi pomóc, tylko ten jeden
jedyny raz? Moja biedna przyjació�ka naprawd� nie ma
si� w co ubraą, to chyba sytuacja dostatecznie krytycz-
na. Tak was prosz�, oka�cie si� wielkoduszni. Jestem
przecie� Christer Tomasson i pochodz� z Ludzi Lodu,
choą nie wolno mi u�ywaą tego nazwiska. Dlaczego
jesteŚcie tacy skĄpi? Ach, przepraszam, tak mi si� tylko
wyrwa�o! Przecie� nale�� do dotkni�tych, a mo�e raczej
jestem wybrany!
Ale i niebieski dzwonek, i przodkowie ch�opca, pozo-
stali g�usi na wezwanie.
Co trzeba wypowiedzieą? myŚla� ogami�ty panikĄ.
Abrakadabra? Och, nie, to takie niemĄdre. Mo�e moje
zakl�cie by�o niew�aŚciwie sformu�owane, bo nikt
przecie� niczego mnie nie nauczy�, nikt nie traktuje
mnie powa�nie! Mamo, ty znasz tyle tajemnych for-
mu�, dlaczego nie chcia�aŚ podzielią si� ze mnĄ swĄ
wiedzĄ?
W g��bi serca jednak Christer wiedzia�, �e Tula nigdy
nie potrzebowa�a uczyą si� �adnyąh tajemnych formu�. Po
prostu umia�a je od zawsze.
Dlaczego on nie zna� zakl�ą? Przecie� to on w�aŚnie
mia� byą tym najwi�kszym, na którego ca�y ród czeka od
stuleci!
- Christer?
DrgnĄ�, s�yszĄc nieŚrnia�y g�osik Magdaleny. Docho-
dzi� z pla�y, Christer bezmyŚlnie, nie zastanawiajĄc si�,
odruchowo si� odwróci�. Nic si� jednak nie sta�o, dzie-
wczynka podnios�a swoje �achmany z ziemi i trzymajĄc
je w wyciĄgni�tych r�kach, z dala od czystego cia�a,
którego nie chcia�a zbezczeŚcią, próbowa�a si� nimi
zas�onią.
Co mam poczĄą? Co robią? j�knĄ� w duchu. Przecie�
obieca�em!
Ostatni, daremny rzut aka na kwiatek, powiedzia� mu,
�e w tej sytuacji, niestety, b�dzie musia� szukaą innego
wyjŚcia. Pozostawa�o mu jedno, choą z pewnoŚciĄ nie da�o
si� tego zazwaą cudem. Zerwa� z grzbietu bia�Ą koszul�.
Na pewno jest dostatecznie d�uga, si�gnie jej za kolana
albo jeszcze dalej. Nie taki by� jego zamiar, ale có�, dobre
i to.
- Nie uda�o mi si�! - zawo�a�. - Czy wystarczy ci moja
koszula? Jest chyba doŚą d�uga.
Na moment znieruchomia�a, ale zaraz grzecznie mu
podzi�kowa�a.
- A ty w co si� ubierzesz?
Christer by� Świadom, �e praca przy kanale Gota
wyrobi�a mu musku�y i przyjemnie b�dzie je zademonst-
rowaą.
- Ja jej nie potrzebuj�. Po�o�� jĄ tutaj i odejd�, a ty
mnie potem zawo�asz. Czy tak b�dzie dobrze?
- Tak... dzi�kuj� - odpar�a.
Chwil� pó�niej us�ysza�, �e Magdalena drepcze ku
niemu. Koszula rzeczywiŚcie si�ga�a jej do po�owy �ydek,
ale materii by�o tak du�o, �e wydyma�a si� jak balon wokó�
wychud�ego cia�a dziewczynki. Magdalena musia�a wi�c
przytrzymywaą jĄ obiema r�kami.
Nie patrzĄc na niĄ, Christer powiedzia�:
- Kiedy wrócisz do domu, b�dziesz mog�a si� uczeaą
i porzĄdnie wyszorowaą. Mam nadziej�, �e i tak kĄpiel
by�a przyjemna?
- Och, oczywiŚcie - odpar�a zasapana.
Jak b�d� mog�a wkroczyą tak do Penningby? myŚla�a
zatroskana. Ubrana jedynie w m�skĄ koszul�, która si�a
mi ledwie za kolana, z grzywĄ mokrych, splĄtanych
w�osów?
Christer, jakby czytajĄc w jej myŚlach, zaproponowa�:
- Powiemy, �e si� topi�aŚ, a ja ci� wyciĄgnĄ�em, co ty
na to?
UŚmiechn��a si� z wyra�nĄ ulgĄ.
- To doskona�y pomys�.
Po chwili zapyta�:
- Nie jesteŚ g�odna?
Magdalena odpar�a ze smutkiem:
- Kiedy przez d�u�szy czas prawie nic si� nie je, nie
odczuwa si� I�ejszego czy silniejszego g�odu.
- Rozumiem. MyŚl�, �e na poczĄtku b�dziesz musia�a
od�ywiaą si� bardzo ostro�nie, �eby przyzwyczaią si� do
normalnego jedzenia.
Pokiwa�a tylko g�owĄ.
Magdalena zm�czy�a si� bardzo. Przysiedli wŚród drzew,
by chwil� odsapnĄą. W drodze mijali z rzadka porozrzucane
zagrody ch�opskie, niedu�e przystanie rybackie, w których
nie by�o widaą �ywego ducha, i wedle wszelkich wylicze�
Penningby powinno znajdowaą si� ju� niedaleko.
Dziewczynka usiad�a skromnie, skulona w jego wiel-
kiej koszuli. Christer niby przypadkiem wystawi� na
pokaz mi�Śnie grajĄce pod skórĄ, oŚwietlone s�o�cem
wpadajĄcym mi�dzy liŚąmi.
- Ale ty pewnie jesteŚ g�odny? - zapyta�a.
Widok jej podrapanych stóp wystajĄcych spod koszuli
wzruszy� ch�opca tak, �e przez chwil� nie móg� od-
powiedzieą.
- Nie, ani troch� - zapewni� jĄ, próbujĄc udawanym
kaszlem zag�uszyą burczenie w brzuchu.
Rozmowa jakoŚ si� nie klei�a. Nagle zawstydzili si�
siebie, bo kiedy przysz�o co do czego, okaza�o si�, �e
prawie wcale si� nie znajĄ.
Magdalena nerwowo g�aska�a Sasz�.
Wzrok Christera b�Ądzi� po lesie, jakby ch�opak mia�
nadziej� tam znale�ą temat do rozmowy.
Up�yn��y dwie d�ugie minuty, podczas których by�o
s�ychaą tylko burczenie w brzuchu Christera, najpierw
cichsze, potem g�oŚniejsze i g�oŚniejsze.
Magdalena nie Śmia�a jeszcze raz napomknĄą, �e jej
towarzysz na pewno jest g�odny.
Christer postanowi� mówią, co mu Ślina na j�zyk
przyniesie, zdenerwowanie pokrywajĄc Śmiechem. G�os
mu si� dziwnie �ama�, uderza� w falset.
- WyglĄda na to, �e za ka�dym razem, gdy zbli�amy
si� do siebie, otacza nas las.
Mój Bo�e! Jak móg� coŚ takiego powiedzieą!
Magdalena jeszcze ni�ej pochyli�a g�ow� nad SaszĄ.
- Tak.
W�aŚciwie po prostu przytakn��a jego s�owom, ale
Christerowi wydawa�o si�, �e by�a to odpowied� na jego
myŚli. Zaczerwieni� si� ze wstydu.
Na tym rozmowa si� sko�czy�a. Magdalen� ogarn��a
rozpacz, przecie� tak bardzo chcia�a z nim pogaw�dzią, ale
nie umia�a, nie umia�a! Powtarza�a tylko: "Kochany Sasza!
Dobry, kochany piesek!"
Czy Christer nie poczuje si� obra�ony?
Czy koszula zanadto si� nie podciĄgn��a? Czy siedz�
doŚą �adnie? Czy on widzi te wstr�tne liszaje na moich
ramionach?
W dodatku usadowi�a si� na czymŚ k�ujĄcym, l�ka�a
si� jednak przesunĄą w obawie, �e przy tym podwinie
si� jej koszula, a nic przecie� pod niĄ nie mia�a.
- Twoje paznokcie... - odezwa� si� Christer �amiĄcym
si� z wra�enia g�osem.
Przera�ona popatrzy�a na swoje r�ce.
- Próbowa�am wydrapaą nimi dziur� w Ścianie - szep-
n��a.
W piwnicy? Biedna ma�a.
Magdalen� wzruszy�a troska okazywana jej przez
Christera. Ch�opiec ujĄ� jĄ za rgk� i delikatnie pog�adzi�.
Przytuli� poranione palce do policzka.
- Teraz ju� nie musisz si� niczego baą - obieca�
�agodnie.
Dopóki móg� si� niĄ zajmowaą, otaczaą opiekĄ, wszyst-
tko uk�ada�o si� jak najlepiej. Najwi�kszy k�opot sprawia-
�a rozmowa.
- Masz si�� iŚą dalej?
Dzi�ki Bogu, �e Christer postanowi� przerwaą t� jak�e
k�opotliwĄ sytuacj�, pomyŚla�a Magdalena. Chocia� czu�a,
�e jest wycie�czona, od razu wsta�a, co prawda troch�
chwiejnie, ale znów mogli ruszyą w drog�.
Wkrótce dostrzegli jakĄŚ postaą, maszerujĄcĄ po pla�y.
Christer znów musia� uspokajaą na nowo przera�onĄ
Magdalen�. Okaza�o si�, �e to po prostu Kol wyszed� im
na spotkanie, zaniepokojony, czy nie przytrafi�o im si� nic
z�ego.
Bez przeszkód dotarli do powozu oczekujĄcego w Pen-
ningby. Magdalen� otulono w koc, który szcz�Śliwie
zakry� jĄ ca�Ą, i spiesznie wyruszyli na pó�noc, bo dzie�
mia� si� ju� ku ko�cowi.
Dzie� ten wszystkim w domu Molina wyda� si�
niesko�czenie d�ugi i nerwowy.
Rankiem, zgodnie z zapowiedziĄ, zawita� doktar Ljung-
qvist, ale s�u�Ący cichym, lecz nie znoszĄcym sprzeciwu
g�osem po prostu go odprawi�. Nie, stan jaŚnie pana nie
zmieni� si� ani na jot�, nie ma �adnych widoków na
popraw�. Owszem, ksiĄdz ju� by�. Pozostawa�o tylko
mieą nadziej�, �e rodzina przyb�dzie na czas. Nie, jaŚnie
pan Śpi i nie pozwol� mu przeszkadzaą. Do widzenia.
Zanim doktor zorientawa� si�, co si� sta�o, zamkni�to
mu drzwi przed nosem.
Có�, i beze mnie idzie jak po maŚle! Ale co za �ywotny
stary dziad! To wr�cz nieprawdopodobne, by jeszcze
trzyma� si� �ycia po tej ostatniej dawce, którĄ mu
zaaplikowa�em!
Doktor lekkim krokiem opuŚci� posiad�oŚą Molina.
Ju� nied�ugo b�dzie si� czym cieszyą. On sam mia� dostaą
dwadzieŚcia pi�ą procent, jednĄ czwartĄ. W pami�ci
próbowa� obliczyą, ile te� mu pczypadnie, starzec by�
w�aŚcicielem wi�kszoŚci zak�adów w Norrtaije i wielu
w Sztokholmie. Dostanie okrĄg�Ą sumk�...
A mo�e podnieŚą swój udzia� do pi�ądziesi�ciu pro-
cent? Wie przecie� o wszystkim...
Nie, zbyt dobrze pami�ta�, co przydarzy�o si� kon-
sulowi Juliusowi Backmanowi. Najlepiej siedzieą cicho.
Ale trzecia cz�Śą? OczywiŚcie, tyle mu si� nale�a�o,
wykona� przecie� ca�Ą mokrĄ robot�!
Przed�o�y im swoje �Ądania, ale musi byą ostro�ny.


Heike, Tomas i Tula zostali u Molina, gdy� staruszek
bardzo ich o to prosi�. Dopilnowa� tak�e, by sprowadzo-
no Ann� Mari�, �eby nie musia�a niepokoią si� w samo-
tnoŚci.
Wszystkich dopad�a ma�omównoŚą i dokuczliwe zde-
nerwowanie. Niektórzy wĄtpili, by wyprawa do "Milosie-
rdzia" przynios�a jakiekolwiek rezultaty. Magdalena na
pewno ju� nie �y�a, a je�eli, to z pewnaŚciĄ jej tam nie
znajdĄ.
Razem zjedli obiad. Heike wczeŚniej zajĄ� si� starym
Molinem, usi�ujĄc poprawią jego ogólny stan zdrowia,
który tak gwa�townie pogorszy�y dwa kolejne wylewy,
a pó�niej d�ugotrwa�e zatruwanie pacjenta przez dok-
tora.
Teraz Heike ukradkiem obserwowa� Tomasa, czujĄc,
jak narasta jego niepokój. Tomas nigdy nie zalicza� si� do
silnych, ale tym razem sytuacja by�a naprawd� powa�na.
Przecie� ten cz�owiek jest na skraju wyczerpania! Powi-
nien by� zostaą w domu, w Motala, i pozwolią wypoczy-
waą zm�czonemu sercu.
Heike zdawa� sobie jednak spraw�, jak wielkie zna-
czenie ma dla Tomasa udzia� w ca�ej wyprawie. Czu�
wtedy, �e nie jest tylko kulĄ u nogi swej ukochanej
�ony.
Nagle Heike zorientowa� si�, �e Tula go obserwuje.
Wbi�a w niego rozpaczliwe spojrzenie i siedzia�a nierucho-
mo.
Do diaska! Do diaska, dlaczego nie zapanowa� nad
sobĄ! Przecie� Tula by�a taka jak on, wyczulona na
wra�enia i nastroje. Mog�a czytaą w jego twarzy jak
w otwartej ksi�dze, bo i ona nale�a�a do dotkni�tych
z Ludzi Lodu.
Heike uŚmiechnĄ� si� do kuzynki, mia� to byą uspokaja-
jĄcy uŚmiech, ale wypad� raczej blado.
Kiedy tylko po sko�czonym obiedzie odeszli od sto�u,
Tula wzi��a go na bok.
- Heike!
Po�o�y� jej d�o� na ramieniu.
- Uspokój si�, zbadam Tomasa. SĄdz�, �e to nic
powa�nego, ale ta podró� by�a dla niego zbyt ci��kĄ
próbĄ.
Heike poczu�, �e paznokcie Tuli boleŚnie wpijajĄ mu
si� w skór�.
- JeŚli coŚ stanie si� Tomasowi, to mnie nic ju� nie
zostanie. Nic!
- Masz przecie� Christera - przypomnia� jej Heike.
- On ci� potrzebuje.
- Ale jak d�ugo to potrwa? Jest ju� doros�y. I bez
wzgl�du na to, jak kocham mego syna, on nigdy nie
zastĄpi mi Tomasa!
Heike zrozumia� powag� sytuacji. PojĄ�, jak niewiele
�Ączy Tul� ze Światem zwyk�ych Śmiertelników. Tylko
Tomas i ich wzajemna mi�oŚą.
- Wiem, Tulo. JeŚli go stracisz, to b�dzie koniec,
prawda?
- Tak, to ju� b�dzie koniec. Zrezygnuj� z walki.
A bogowie jedni wiedzĄ, jak by�a trudna.
Heike zadr�a� z l�kiem. Tylko oni dwoje zdawali
sobie spraw�, co mo�e si� staą, jeŚli Tula straci oparcie
w Tomasie. Mo�e jeszcze ze dwa lata Christer b�dzie od
niej uzale�niony. Ale jeŚli wyprowadzi si� z domu...
Nawet wnuk nie zdo�a na d�u�szy czas zatrzymaą Tuli
w Świecie rzĄdzonym wedlug praw ustanowionych przez
zwyk�ych ludzi.
- Zrobi� dla Tomasa, co w mojej mocy. Ale czy ty nie
mo�esz go zmusią, by wi�cej wypoczywa�? Zw�aszcza
teraz, przez kilka najbli�szych dni. Zrozum, jest kra�cowo
wyczerpany, trzyma si� jedynie si�Ą woli.
- Natychmiast zapakuj� go do �ó�ka - postanowi�a.
- Pamo�esz mi go przekonaą? On jest taki uparty, nie chce
przysparzaą mi trosk.
- Pomówi� z nim powa�nie.
Tak te� si� sta�o, Po po�udniu Heike odby� z Tomasem
rozmow� w cztery oczy i opowiedzia� mu o mi�oŚci Tuli.
PodkreŚli�, jak wielkie znaczenie ma Tomas dla jej
równowagi psychicznej, i za�Ąda�, by zaczĄ� bardziej dbaą
o siebie i w ten sposób pomóg� �onie.
Heike zbada� go i rzeczywiŚcie natychmiast po�o�y� do
�ó�ka w pokoju, który Molin ofiarowa� do dyspozycji Tuli
i Tomasa.
- WyjaŚni� naszemu gospodarzowi, jak si� sprawy
majĄ - obieca� Heike. - SĄdz�, �e nikt nie zrozumie ci�
lepiej ni� on.
Tomas zachowywa� si� wyjĄtkowo ust�pliwie. Z ulgĄ
przyjĄ� wiadomoŚą, �e nareszcie b�dzie móg� wypoczĄą,
i to pod opiekĄ Heikego.
- Wiesz, Heike, bardzo si� te� niepokoj� o ch�opca.
Heike uŚmiechnĄ� si� szeroko.
- O Christera? Nie ma powodów do obaw. Nikt z nas
nie stoi tak mocno nogami na ziemi, jak Christer. Mo�esz
byą dumny ze swego syna. Naprawd�, tyle �ycia w tym
ch�opaku!
- Ale on jest taki dziecinny.
- I na tym w�aŚnie polega jego si�a. Szcz�Śliwy jest ten,
kto potrafi zachowaą dzieci�cĄ ch�onnoŚą umys�u, pozo-
stawaą otwarty na wra�enia i cieszyą si� drobiazgami. My,
w naszym wieku, przestajemy radowaą si� �yciem, kost-
niejemy w swoich poglĄdach. WidzieliŚmy ju� wszystko
i nic nam nie zdo�a zaimponowaą. Nam jest najtrudniej.
Twierdzimy, �e ma byą tak i tak, o niczym nowym nie
chcemy s�yszeą. UtraciliŚmy to, co najwa�niejsze: cieka-
woŚą, a ŚciŚlej mówiĄc ch�ą poznania, bo ciekawoŚą
potrafi czasami zwieŚą na manowce.
Tomas uŚmiechnĄ� si�:
- Nie uwa�am, byŚ ty sztywno tkwi� w konwencjach,
Heike.
- I ty tak�e nie. Mówi�em tylko ogólnie o staruszkach.
A teraz dostaniesz krople, które wzrnocniĄ ci serce,
recepta pochodzi jeszcze z czasów Hanny, a musz� ci
powiedzieą, �e ta kobieta naprawd� wiele wiedzia�a!
- Czy to coŚ powa�nego, Heike?
Up�yn��a chwila, zanim odpar�:
- JesteŚ przeciĄ�ony. JeŚli dalej tak b�dzie, sprawa
mo�e staą si� powa�na. Ze wzgl�du na nas musisz staraą
si� zachowaą spokój, powiedzmy przez tydzie�. Lekarst-
wo ci� wzmocni. Masz naprawd� dobre widoki na powrót
do zdrowia.
- Dzi�kuj�! Heike... powiedz mi jeszcze, co sĄdzisz
o Christerze? MyŚlisz, �e on napsawd� jest dotkni�ty?
- Christer? - uŚmiechnĄ� si� Heike. - Nie, ale nie
musisz mu o tym mówią, sam stwierdzi to pr�dzej czy
pó�niej. Nie, jestem przekonany, �e dziecko dotkni�te
przekle�stwem urodzi si� Annie Marii i Kolowi. A wtedy
sam zobaczysz, �e Christer przejrzy na oczy.
- Byle tylko w tym czasie nie narobi� g�upstw!
- Wzrok Tomasa b�Ądzi� gdzieŚ niespokojnie.
- RzeczywiŚcie, taka gro�ba istnieje - zgodzi� si�
Heike. - B�dziemy musieli mieą na niego oko. I na jego
sztuczki.
Kiedy stary Molin us�ysza� o chorobie Tomasa, natych-
miast poszed� do niego i przez godzin� rozmawiali, a wiele
mieli sobie do powiedzenia. Mówili o podst�pach choro-
by, o skrywanym g��boko l�ku przed ŚmierciĄ, o Heikem,
Tuli i tajemniczych Ludziach Lodu, no i o przysz�oŚci
Christera.
Molin obieca� natychmiast powiadomią Tomasa, gdy-
by ich trzej wys�annicy, Christer, Kol i komendant policji,
dali o sobie znaą albo wrócili do domu. Tomas nie móg�
bowiem pogodzią si� z myŚlĄ, �e le�y unieruchomiony,
kiedy dooko�a tyle si� dzieje.
Gdy Molin wyszed�, pojawi�a si� Tula, wystraszona
i do przesady opieku�cza. W ko�cu Tomas musial prosią
jĄ, by zwolni�a tempo, bo inaczej zaan�czy go swĄ
troskliwoŚciĄ mi�osiernej samarytanki.
Tula po�o�y�a si� wtedy ko�o niego i obj��a ramionami.
- Nigdy nie wolno ci mnie opuszczaą, Tomasie!
Nigdy, przenigdy! Nie masz poj�cia, ile dla mnie zna-
czysz.
UŚmiechnĄ� si� leciutko, ze smutkiem.
- Wiesz, chyba naprawd� bardzo si� kochamy.
- Tak - cichutko odpar�a Tula.
Ale jest w tym coŚ wi�cej, doda�a w duchu. Du�o, du�o
wi�cej. Przy tobie potrafi� zachowywaą si� jak zwyk�y
cz�owiek.
- Zosta� ze mnĄ, Tomasie! - b�aga�a zdesperowana.
Pog�aska� jĄ po policzku. Tula by�a jedynĄ kobietĄ,
jakĄ kiedykolwiek kocha�, lecz wiedzia� o niej tak nie-
wiele.





ROZDZIA� XII


Policjant i Kol obawiali si�, �e trzej piel�gniarze
b�dĄ usi�owali ich zatrzymaą, zanim dojadĄ do Norrta-
lje. Magdalena nie powinna przecie� dotrzeą do dziad-
ka i wyjawią mu prawdy o pobycie w tym strasznym
miejscu.
Nigdzie jednak nie by�o widaą konnych. Najwidocz-
niej uwierzyli komendantowi na s�owo i pojechali szukaą
cierpiĄcego na zaburzenie �o�Ądkowe Christera w pobli�u
"Mi�osierdzia". Prawdopodobnie przeczesywali teraz
okolic� wokó� domu dla przewlekle chorych w po-
szukiwaniu zbiegów.
Mogli szukaą do woli.
Kiedy powóz zajecha� na dziedziniec domu Molina,
by�o ju� niemal ca�kiem ciemno, ale na schody wyleg�
spragniony nowin wielki komitet powitalny. A kiedy
z powozu wyniesiono Magdalen�, okrzykom radoŚci nie
by�o ko�ca. S�u�ba zgotawa�a prawdziwĄ owacj�, a stary
Molin tak si� wzruszy�, �e musiano mu podstawią krzes�o,
bo nie móg� si� utrzymaą na nogach. Wiele �ez pop�yn��o
tego wieczoru.
Stan dziewczynki wzbudzi� ogólne przera�enie. Ka�-
dy chcia� jej pomóc, wziĄą na r�ce i wnieŚą do Środka.
Zaraz nape�niono wann� ciep�Ą wodĄ, a Anna Maria
i jedna ze s�u�Ąąyeh mia�y asystowaą dziewczynce pod-
czas kĄpieli.
Magdalena, przezwyci��ywszy pierwszĄ nieŚmia�oŚą,
rozkoszowa�a si� wspania�Ą, gorĄcĄ wodĄ. Jak aksamit,
myŚla�a, kiedy kobiety starannie my�y jej w�osy. Nawet
w niebie nie mog�o byą przyjemniej.
- Trudno, b�dzierny chyba musia�y obciĄą najgorsze
ko�tuny - ze smutkiem oznajmi�a Anna Maria.
- Ach, obcinajcie, ile chcecie.
- Zrobimy to mo�liwie najdelikatniej. Nie b�dzie nic
widaą. A potem Heike ci� obejrzy.
Magdalena zarumieni�a si� po korzonki w�osów. Za-
uwa�y�a ju� tego wielkiego potwora o �agodnych oczach.
Anna Maria spostrzeg�a zawstydzenie dziewczynki
i wyjaŚni�a szybko:
- Przygotowa�yŚmy dla ciebie czyste ubranie, co
prawda pozbierane od ró�nych osób. Ale dziadek obieca�,
�e jutro dostaniesz nowe suknie, kupione specjalnie dla
ciebie.
- Dzi�kuj� - szepn��a Magdalena.
- A pó�niej b�dzie kolacja w wielkiej jadaini. Wszyscy
chcĄ z tobĄ rozmawiaą.
Magdalena zamkn��a oczy, nie dbajĄc ju� o to, co
dzieje si� wokó� niej. I tak spotyka�y jĄ same przyjem-
noŚci.
Pó� minuty pó�niej przera�one kobiety musia�y jĄ
budzią, by nie utopi�a si� w wannie. Magdalenie zrobi�o
si� nagle a� zanadto rozkosznie.


M��czyzna o strasznej twarzy wysmarowa� jĄ od stóp
do g�ów maŚciĄ, która w zetkni�ciu ze skórĄ nie wydawa�a
si� wcale tak ohydna, jak dziewczynka si� tego obawia�a.
Przeciwnie, delikatnie ch�odzi�a jej poranione cz�onki
i �agodzi�a sw�dzenie. Nie by�a te� lepka, ubranie nie
klei�o si� do skóry.
Ubranie... Mia�a na sobie ŚlicznĄ sukienk� w drobny
kwiatowy wzorek, w�osy prawie jej wysch�y, pachnia�a
�adnie, czystoŚciĄ. Anna Maria uperfumowala jĄ te�
leciutko, uzna�a bowiem, �e Magdalenie mog�o to po-
prawią humor, a zdecydowanie nale�a�o jej si� to po
d�ugim pobycie w takim piekle. Dziewczynka z wdzi�cz-
noŚciĄ przyjmowa�a wszystkie zabiegi, a ju� sama Świado-
moŚą, �e pozby�a si� dokuczliwego robactwa, wywo�ywa-
�a na ustach b�ogi uŚmiech.
Siedzia�a przy wielkim stole, pi�knie nakrytym sreb-
rami, kryszta�ami i cienkĄ porcelanĄ, ozdobionym mister-
nie u�o�onymi kompozycjami z kwiatów. Specjalnie dla
niej nak�adano ma�e, naprawd� male�kie porcje jedzenia,
by mog�a pokosztowaą wszystkich potraw. A wokó� niej
siedzieli wy�Ącznie dobrzy, �yczliwi ludzie. Pod kszes�em
le�a� Sasza.
Powinnam traktowaą to jako sen, myŚla�a, ale nie
mog�. Czuj� si� ca�kiem przytomna i wprost bezwstydnie
mnie to cieszy.
Christer po przeciwnej stronie sto�u... P�omienie Świec
odbijajĄce si� w gego uszcz�Śliwionych oczach. SpoglĄda
na mnie raz po raz i uŚmiecha si�, dodajĄc mi otuchy.
Wcale nietrudno odpowiedzieą mu uŚmiechem.
Kiedy Śko�czyli deser, Molin da� znak, by przeszli do
salonu. Ojciec Christera, Tomas, którego spotka�a kiedyŚ
dawno temu w uzdrowisku Ramlosa, ale nie mog�a z nim
parozmawiaą, bo stryj Julius jej zabroni�, tak�e by� razem
z nimi. Siedzia� oparty w najwygodniejszym fotelu,
a wszyscy si� o niego troszczyli, zw�aszcza matka Chris-
tera, w obecnoŚci której Magdalena czu�a si� troch�
niepewnie. Czy ta m�oda dziewczyna naprawd� mog�a byą
matkĄ takiego doros�ego ch�opca, prawie m��czyzny? I jej
oczy... Có� za niesamowita barwa, niemal równie tajem-
nicza jak u olbrzyma Heikego. Tula, tak mia�a na imi�,
wydawa�a si� osobĄ trudnĄ. Bardza mi�Ą, to prawda, ale
hardzo niekonwencjonalnĄ. Jakby nie tutaj by�o jej
miejsce.
Magdalena wstrzĄŚni�ta zorientowa�a si�, �e myŚlĄc
"tutaj" ma na myŚli nie to zgromadzenie, lecz "tu, na tym
Świecie".
Có� za strasz�iwa refleksja!
Zaraz jednak dziewczynka musia�a zaprzĄtnĄą sobie
g�ow� czym innym. Przyszed� koniec mi�ych pogaw�dek.
Komendant policjj zmieni� ton:
- Magdaleno, wybacz, �e nawet pierwszego wieczoru
nie damy ci spokoju, chocia� powinnaŚ solidnie wypo-
czĄą, ale zrozum, mamy ma�o czasu. Musimy schwytaą
daktora Berga w pu�apk�, zanim zwietrzy niebezpiecze�-
stwo, i wa�ne jest, byŚmy mogli mu postawią konkretne
zarzuty. Wkrótce doktor dowie si� o twojej ucieczce.
Twoi rodzice i kuzynka sĄ ju� w drodze tutaj, a nadal nie
wiemy, jaki jest ich udzia� w ca�ej tej sprawie. Po pierwsze,
musi istnieą jakaŚ wa�na przyczyna, dla której zosta�aŚ
zamkni�ta. Czy nigdy o tym nie wspominali?
Magdalena wzrokiem szuka�a oczu Christera i znalaz�a
w nich si��, która tak by�a jej potrzebna.
- Nie - powiedzia�a s�abiutkim g�osikiem, bo wi�cej
nie mog�a z siebie wykrztusią, mimo �e Christer mocno
kiwa� g�owĄ. - Tylko doktor Berg i stryj Julius mówili coŚ
na ten temat. Najpierw twierdzili, �e jestem s�abowita,
a pó�niej, �e jestem chora na umyŚle i wymagam opieki.
- Ale twoi rodzice nigdy nie powiedzieli nic takiego?
- Powtarzali tylko, �e ma�o jem.
- A pó�niej zosta�aŚ umieszczona w tym strasznym
domu? - zdumia�a si� Tula. - Gdzie musia�aŚ g�odowaą?
Có� to za logika!
Wzburzony Molin oznajmi�:
- Zna�em Magdalen� przez pierwsze trzynaŚcie lat jej
�ycia. Uwa�a�em jĄ zawsze za niezwykle rozumnĄ osóbk�.
JeŚli ona jest ob�Ąkana, to znaczy, �e nikt z nas nie jest przy
zdrowych zmys�ach.
Unios�a g�ow�.
- Na poczĄtku... w uzdrowisku Ramlosa, lekarz twier-
dzi�, �e jestem s�abowita. S�abowita i nerwowa, musz�
wi�c cierpieą na jakĄŚ gro�nĄ cielesnĄ chorob�. Dopiero
pó�niej zaczĄ� mówią, �e jestem szalona.
- Poczekaj chwil� - przerwa� jej Christer. - Kiedy si�
spotkaliŚmy trzy lata temu... Pami�tasz, jak mówi�aŚ mi, �e
lekarz nie chcia� s�uchaą o twoich koszmarach?
Heike nadstawi� uszu.
- O koszmarach?
Magdalena zas�oni�a oczy d�oniĄ.
- Nie chc� o tym mówią.
- Ale z doktorem Bergiem chcia�aŚ o tym poroz-
mawiaą? I on ci nie pozwoli�?
- Nie, to by�o inaczej - odpar�a Magdalena ods�aniajĄc
twarz. Wydawa�a si� zupe�nie ma�a i bezradna, kiedy tak
siedzia�a w prostej sukience w �Ączk�, z wilgotnymi jeszcze
w�osami, przewiĄzanymi jedwabnĄ wstĄ�kĄ, stanowiĄc
centrum zainteresowania wszystkich zebranych. - Nigdy
nie mog�am opawiedzieą o moich z�ych snach, bo nie
wiem, co mi si� Śni.
Zapad�a cisza.
- Wyt�umacz nam to jaŚniej - poprasi� Heike.
Dziewczynka mia�a do niego zaufanie. Popatrzy�a mu
w oczy i zacz��a mówią:
- Budz� si� w nocy, bo p�acz� przez sen, ale nie wiem
dlaczego. Tyle w�aŚnie powiedzia�am doktorowi, a on si�
zirytowa� i kaza� mi przestaą wygadywaą g�upstwa.
Heike pochyli� sl� w jej stron�:
- Powiedz mi... Z twoich s�ów wynika, �e koszmary
nadal ci� dr�czĄ?
SpuŚci�a g�ow�.
- Przez ca�y czas, raz cz�Ściej, raz rzadziej.
- I nic z nich nie pami�tasz?
- Nic poza tym, �e ze strachu mocno bije mi serce.
Komendant uzna�, �e najwy�szy czas porzucią ten
temat.
- Proponuj�, byŚmy powrócili do faktów.
- Nie, nie. - Heike uaiós� d�o� w geŚcie ostrze�enia.
- SĄdz�, �e trafiliŚmy na coŚ istotnego. Ma pan racj�, panie
komendancie, to nie jest naturalne, by ojciec umieŚci�
córk� w zamkni�ciu i potem ca�kiem o niej zapomnia�, ani
razu jej nie odwiedzi�. Jest tak, jak pan mówi: musi si� za
tym kryą coŚ wi�cej. Magdaleno, czy naprawd� nigdy nie
zapami�ta�aŚ, co ci si� Śni?
Ucieka�a ze wzrokiem, widaą by�o, �e si� boi.
- Raz czy dwa wydawa�o mi si�, �e coŚ zapami�ta�am,
ale potem jakby sama si� od tego odgrodzi�am. Chcia�am
zapomnieą ten sen.
- Owe drobne przeb�yski sĄ bardzo wa�ne - stwierdzi�
Heike. - Czy cokolwiek z nich pami�tasz?
Zastanowi�a si�.
- Boj� si�, do szale�stwa si� boj�, to wszystko, co mi
zosta�o.
Nikt nie wtrĄca� si� w rozmow�, Heikemu pozo-
stawiono pe�oĄ swobod�.
- Od jak dawna dr�czĄ ci� te koszmary? Kiedy si�
zacz��y?
Christer przesiad� si� bli�ej Magdaleny i ujĄ� jĄ za r�k�,
bo dziewczynka wydawa�a sig tak strasznie, strasznie
samotna.
- Nie wiem - odpowiedzia�a Magdalena Heikemu.
- Mam wra�enie, jakby towarzyszy�y mi od zawsze. Ale to
nie jest prawda. Mia�am mo�e jakieŚ szeŚą, osiem lat, kiedy
si� zacz��y. To tak trudno powiedzieą.
- Tak, oczywiŚcie.
Heike d�ugo si� namyŚla�. Jego ogromna postaą
przyciĄga�a wzrok wszystkich zebranych. Przyprószone
siwiznĄ w�osy by�y równie sztywne i nieu�adzone jak
w m�odoŚci. Autorytet, jaki sobĄ reprezentowa�, niejed-
nemu wyda� si� wprost przyt�aczajĄcy.
- Magdaleno, czy zgodzisz si�, bym ci� uŚpi� i kiedy
b�dziesz pogrĄ�ona we Śnie, zada� kilka pyta�?
Popatrzy�a na niego nic z tego nie rozumiegĄc, ca�y czas
tak samo wystraszona.
- Chcia�bym ci� zahipnotyzowaą - powiedzia�
mi�kko. - Poniewa� dziewczynka jeszcze bardziej
si� przerazi�a, doda�: - Potem nic nie b�dziesz pa-
mi�taą.
Magdalena przenosi�a b�agalny wzrok z jednej osoby
na drugĄ, wszyscy jednak byli tak samo zaskoczeni
i niepewni jak ona.
- Czy to niebezpieczne? - dopytywa� si� Molin. - Czy
mo�e jej zaszkodzią?
- O, nie, wprost przeciwnie - zapewni� Heike. - Pró-
bowa�em tego sposobu ju� ki�ka razy wczeŚniej w przypa-
dku ludzi, którzy sami wi�zili w g�owie w�asne myŚli. To
bardzo pomaga. Jestem prawie w pe�ni przekonany, �e
Magdalena pozb�dzie si� swoich koszmarów. A i my
czegoŚ wi�cej si� dowiemy.
- Uwa�asz, �e niegodziwe potraktowanie jej przez
doktora Berga ma zwiĄzek ze zmorami, które jĄ dr�czĄ?
- Nie wiem, ale to nie jest wykluczone. Powiedz mi,
Magdaleno, czy zwierzaiaŚ si� rodzicom z tego, �e masz
z�e sny, których pó�niej nie pami�tasz?
Jej wzrok b�Ądzi� gdzieŚ w pustce.
- Nie... nie, chyba nie. Ale...
- Co takiego?
- Czasami stali nad moim �ó�kiem i pytali, dlaczego
p�aka�am albo krzycza�am przez sen. MyŚl�, �e nie
potrafi�am im na to odpowiedzieą, bo przecie� sama nie
wiedzia�am.
- I nigdy wczeŚniej nie widzia�aŚ doktora Berga,
pozna�aŚ go dopiero w uzdrowisku Ramlosa?
- Tak, by� zupe�nie obcĄ osobĄ.
- No, tak. A teraz powiedz mi, czy si� zgadzasz...
Dziewczynka d�ugo Ściska�a d�o� Christeca. Wreszcie
zrezygnowana skin��a potakujĄco g�owĄ, jakby uzna�a, �e
los tak chce i nie mo�na si� mu przeciwstawiaą.
Pora by�a ju� pó�na, nied�ugo mia�a wybią pó�noc, ale
nikt nie mia� ochoty si� k�aŚą, nawet Tomas. Jak powie-
dzia�, bardziej by si� niepokoi�, le�Ąc samotnie w sypialni,
nie wiedzĄc, co si� dzieje.
W pokoju zap�on��y Świat�a. Wniesiono wielkie kan-
delabry, zako�ysa�y si� p�omienie wielu Świec.
Magdaiena usŚad�a w wygodnym fotelu. Nalega�a, by
Heike pozwoli� jej trzymaą Christera za r�k�, Heike
zgodzi� si� pod warunkiem, �e Christer si� odsunie, gdy
dziewczynka zapadnie w sen.
Pozostali usadowili si� nieco dalej. S�u�Ący dyskretnie
trzyma� si� z ty�u.
Heike usiad� tu� przed MagdalenĄ.
Niewiele czasu up�yn��o, a ju� uda�o mu si� wprowa-
dzią jĄ w hipnotyczny trans. Ma�o brakowa�o, a inni
posn�liby ws�uchani w d�wi�k jego monotonnego g�osu,
nawet sam Christer. S�u�Ący tak�e musia� wziĄą si�
w garŚą, kiedy o ma�y w�os nie polecia� na serwantk�.
Heike da� znak Christerowi, by odsunĄ� si� od Mag-
daleny.
Dziewczynka spa�a.
- Magdaleno - powiedzia� Heike. - Masz trzynaŚcie
lat. JesteŚ w uzdrowisku Ramlosa. Przed tobĄ siedzi
doktor Berg. Czy ja� go kiedyŚ widzia�aŚ?
PogrĄ�ona w hipnotycznym transie dziewczynka leciu-
tko zmarszczy�a brwi.
- Taak - odpar�a z wahaniem.
Zebrani drgn�li i pochylili si� bli�ej, jakby pragn�li
us�yszeą jĄ wyra�niej. Przecie� dopiero co zaprzeczy�a!
- Masz teraz dwanaŚcie lat, Magdaleno. Twoje urodzi-
ny. Co si� teraz dzieje?
Na ustach dziewczynki pojawi� si� uŚmiech.
- Dosta�am od dziadka szczeniaczka. Jest taki Ślicz-
ny. MówiĄ, �e to terier. Bgdzie nazywa� si� Sasza.
I niedawno urodzi� si� braciszek, jest s�odki, bardzo go
lubi�. - Buzia Magdaleny zasmuci�a si� nagle. - Ale nie
wolno mi go dotykaą, ojciec tak si� o niego boi. Ojciec
wcale ju� mnie nie dostrzega, w�aŚciwie zawsze tak by�o,
ale teraz ju� w ogóle si� nie licz�.
Molin, dziadek dziewczynki, westchnĄ� z �alem.
Heike pyta� dalej:
- Magdaleno! Masz osiem lat. Twoje urodziny. Co si�
teraz dzieje?
Twarz jej si� ŚciĄgn��a, g�os by� bardziej dziecinny.
- Nie pozwolono mi obchadzią urodzin, bo by�am
niegrzeczna. Rano si� nie zgodzi�am, by macocha mnie
uczesa�a.
- Nazywasz jĄ macachĄ?
- Tak, bo ona nie jest mojĄ prawdziwĄ mamĄ.
Owszem, jest mi�a, ale ja nic jĄ nie obchodz�. Nie chc�,
�eby mnie dotykala.
W g�osie Heikego brzmia�a teraz ostro�noŚą:
- Magdaleno... czy nocĄ dr�czĄ ci� z�e sny?
Dziewczynka poruszy�a g�owĄ.
- Nie wiem. Budz� si� zap�akana i przestraszona.
- Masz teraz szeŚą lat. SĄ twoje urodziny.
Zrozuniieli, �e Heike za ka�dym razem wybiera� dzie�,
który �atwo zapami�taą. Urodziny to dla dziecka wielkie
wydarzenie.
- Czy ŚniĄ ci si� koszmary, których si� boisz, chocia�
ich nie pami�tasz?
- Tak - odpar�a Magdalena cicho nowym, dziecinnym
g�osem.
Heike odetchnĄ� gl�boko.
- Magdaleno, dzisiaj ko�czysz cztery lata. Czy ju�
dr�czĄ ci� z�e sny?
Na buzi dziewczynki odmalowa� si� strach.
- Tak, tak - j�kn��a.
- Magdaleno, dziŚ sĄ twoje trzecie urodziny. Czy
dr�czĄ ci� z�e sny?
Dziewczynka odzyska�a spokój.
- Jakie z�e sny?
- A wi�c coŚ musia�o si� wydarzyą mi�dzy trzecimi
a czwartymi urodzinami - orzek� Heike zgn�biony, nie
wiedzĄc, jaki dzie� ma teraz wybraą.
- Dwudziesty czwarty pa�dziernika - szeptem pod-
sunĄ� Molin.
Heike kiwnĄ� g�owĄ. Molin by� bardzo inteligentym
cz�owiekiem, dla którego �ywi� wielki szacunek. Niestety,
nie pomyŚla� o tym, �e trzyletnia dziewczynka nie umie
rozpoznaą daty.
- Czy jaŚnie pan mo�e mi daą jakieŚ konkretne
wskazówki dotyczĄce tego dnia? - poprosi� cicho.
Molin zawaha� si�, westchnĄ�.
- Jej matki ju� nie ma.
Heike na par� chwil przymknĄ� oczy.
- Magdaleno. W domu jest tak cicho, wszyscy chodzĄ
smutni. Nie mo�esz zobaczyą si� z mamĄ. MówiĄ ci, �e
ona nie �yje. Czy to prawda?
Klatka piersiowa Magdaleny gwa�townie wznosi�a si�
i opada�a, dziewczynka najwyra�niej prze�ywa�a wielkie
wzburzenie.
- Ona jest tam teraz - mruknĄ� Heike do zebranych.
- Magdaleno, co dzieje si� wokó� ciebie?
Niespokojnie rzuca�a si� na fotelu, jakby chcia�a si� od
czegoŚ uwolnią. Nie wiadomo, czy ucieka�a przed pytania-
mi Heikego, czy te� przed czymŚ innym.
By uspokoią jĄ nieco, Heike spyta�:
- Czy dziadek jest z tobĄ?
Napi�cie zel�a�o, odetchn��a.
- Dziadek... Dziadek nied�ugo przyjdzie. Czekam na
dziadka.
G�os, jaki s�yszeli, naprawd� by� g�osem dziecka.
- Dziadek przyjedzie, jak tylko b�dzie móg� - obieca�
Heike. - Czy... czy jest ci smutno?
Powieki dziewczynki dr�a�y.
- Mama? Nie mog� iŚą do mamy.
- Czy czujesz si� bardzo samotna?
- Tak - ci��ko dysza�a. - Boj� si�.
- Boisz si�? Kogo?
Zaszlocha�a, jakby zaraz mia�a wybuchnĄą p�aczem.
- Ich!
- To znaczy kogo?
S�uchajĄc jej �a�osnyąh j�ków z trudem zachowywali
spokój. Christer chcia� powstrzymaą Heikego od zadawa-
nia pyta�, które sprawia�y dziewczynce tyle bólu, choą
jednoczeŚnie z�era�a go ciekawoŚą, jak to si� sko�czy.
- Kogo si� boisz? - powtórzy� pytanie Heike, kiedy
Magdalena wzbrania�a si� przed odpowiedziĄ.
- Nie wiem. JakiegoŚ pana i pani. Oni mogĄ wrócią.
Znów si� musz� schowaą.
Wyraz oczu Heikego by� niezbadany.
- Twój ojciec, Magdaleno. Czy on ich zna?
Po policzkach dziewczynki sp�ywa�y �zy.
- MyŚl�, �e tak.
- Dlaczego tak myŚlisz?
Gwa�townie pokr�ci�a tylko g�owĄ.
Heike powoli odwróci� si� do Molina i cicho zapyta�:
- Kiedy zmar�a pa�ska córka? O jakiej porze dnia?
- NocĄ.
- A jaka by�a przyczyna Śmierci?
- Nie wiem. Rano znaleziono jĄ martwĄ w �ó�ku.
Lekarz, który jĄ bada�, stwierdzi�, �e prawdopodobnie
mia�a s�abe serce. Poprzedniego dnia ci��ko pracowali
w ogrodzie, przesadzali jakieŚ drzewka i krzewy. Moja
córka z zapa�em pomaga�a s�u�bie, bo takĄ w�aŚnie mia�a
natur�. Widaą serce nie wytrzyma�o przeciĄ�enia.
- Kim by� lekarz, który bada� jĄ po Śmierci?
- Nigdy o to nie pyta�em. �a�oba mnie przygniot�a.
Zapad�a g��boka cisza. Heike ju� wczeŚniej wy�Ączy�
Magdalen� z rozmowy, nakazujĄc jej spaą g��boko i nicze-
go nie s�yszeą.
- Czy si� odwa�ymy? - zapyta� Heike Molina.
Stary cz�owiek nie móg� si� zdecydowaą.
- A czy ona to zniesie?
Heike popatrzy� na drobnĄ postaą w fotelu.
- Jest bardzo zm�czona, powinna odpoczĄą, zw�asz-
cza po takim dniu jak dzisiejszy, pe�nym wra�e� i zmian.
Ale wróci�a pami�ciĄ do tej chwili, pó�niej ju� mo�e si�
nam to nie udaą. Chyba najlepiej si� stanie, jeŚli b�dziemy
mieli to za sobĄ.
- Tak - przyzna� policjant. - Nie mamy czasu do
stracenia, musimy wszystko wyjaŚnią.
Heike by� tego Świadom. Znów nawiĄza� kontakt
z dziewczynkĄ.
- Magdaleno. Jest noc poprzedzajĄca ten smutny
dzie�, kiedy nie mo�esz zobaczyą si� z matkĄ. Le�ysz
w �ó�eczku, prawda? Opowiedz mi o tej nocy, o tym, co
si� wydarzy�o. Czy Śpisz?
Twarz Magdaleny ŚciĄgnĄ� grymas strachu, oddycha�a
szybko, p�ytko.
Czekali.
- Co si� dzieje, Magdaleno? - znów zabrzmia� cichy,
jednostajny g�os Heikego.
Dziewczynka za�ka�a.
- Obudzi�am si�. KtoŚ krzyczy.
Popatrzyli na siebie.
- To g�os mamy, pozna�am go, choą brzmia� tak
dziwnie. Wsta�am z �ó�ka i wysz�am na korytarz. Musia-
�am sprawdzią, czy mam� nic nie boli...
Opowiadanie urwa�o si�. Dziewczynka bardzo poblad-
�a. Na twarzy mia�a wypisany strach dziecka, które
niczego nie rozumie.
- I co si� sta�o potem, Magdaleno?
Najpierw z jej ust wydoby� si� j�k protestu, jakby
broni�a si� przed czymŚ z ca�ych si�, a potem rozleg� si�
krzyk:
- Nie! Nie! Nie chc�!

Magdalena znów mia�a trzy i pó� roku.
W korytarzu by�o ciemno, pali�a si� tylko ma�a lampka
przy schodach. Dziewczynka nacisn��a klamk� umiesz-
czonĄ tak wysoko, �e aby jej dosi�gnĄą, musia�a wspiĄą si�
na palce.
Podrepta�a wzd�u� korytarza. Od schodów po jej
bosych stopach ciĄgn��o ch�odem.
Ba�a si� zawo�aą mam�.
Drzwi do pokoju matki by�y lekko uchylone, ze Środka
dobiega�y szepty.
Nie chcia�a ju� w tym uczestniczyą, pragn��a ode-
rwaą si� od tego, co dzia�o si� wokó� niej, ale g��boki
monotonny g�os przez ca�y czas prosi�, by sz�a dalej,
by dalej patrzy�a. Ten g�os nie mia� nic wspólnego
z domem, korytarzem i mamĄ, nie mog�a zrozumieą,
skĄd dochodzi, bo nie zna�a nikogo o podobnym
g�osie. Dociera� jakby z innego czasu, z innego miej-
sca...
W sypialni mamy ktoŚ rozmawia� podnieconym szep-
tem. Dobiega�y st�umione odg�osy walki.
Boj� si�, mamo! Mamo, czy ty jesteŚ chora?
Czy mam otworzyą drzwi? A jeŚli rozgniewajĄ si� na
mnie? To takie okropne, jak ktoŚ si� na mnie z�oŚci, od
razu boli mnie brzuch. Ojciec powiedzia�, �e nie wolno mi
w nocy wchodzią do pokoju mamy, nawet kiedy prze-
strasz� si� tej wielkiej ga��zi, która uderza w okno. JeŚli
ojciec jest tam w Środku, to nie wejd�, bo on jest taki
surowy.
O! Mama znów krzykn��a! Ale tak dziwnie krótko...
"Trzymaj jĄ mocno - szepce jeden z g�osów. - Nie
wolno ci teraz puŚcią..."
ZaglĄdam do Środka, mo�e mama mnie potrzebuje.
Ale co to?
Co oni robiĄ z mamĄ?
Boj� si�, musz� uciekaą! Nie, nie mog�.
Co to za pan i pani? Ojca nie ma...
Nie znam ich.
Aaach... nakryli twarz mamy poduszkĄ! I mocno
przytrzymujĄ. Mama nie mo�e wstaą.
Biedna mama! Tak nie wolno robią!
Nie mog� si� ruszyą. Chc� jej pomóc, ale stoj�
w miejscu. Nie mog� wydusią z siebie g�osu. Krzycz�, ale
niczego nie s�ychaą. Jakie to dziwne!
ProstujĄ si�, oddychajĄ z ulgĄ, patrzĄ na siebie. "No,
za�atwione" - mówi pani. Ma taki zimny, nieprzyjemny
g�os. I mnie si� robi zimno.
Ueiekam na korytarz.
WychodzĄ! Musz� si� schowaą, oni sĄ niebezpieczni!
Pod stó� z opuszczanĄ klapĄ...
KtoŚ wchodzi po schodach. Dwie osoby.
To ojciec i jeszcze ktoŚ. Stryj Julius, on ma taki
chrypiĄcy g�os.
Musz� powiedzieą ojcu, co oni zrobili!
Ale znów nie mog� si� ruszyą. Boj� si�. Ojciec si� na
mnie rozgniewa. Jak zawsze.
Wszyscy si� zatrzymujĄ. Tu� ko�o mnie.
"Na mi�oŚą boskĄ! - mówi ojciec. - Co wy tu robicie?"
Obcy m��czyzna ma taki z�y g�os. "Tego w�aŚnie
chcia�eŚ, prawda?"
"Ja? Nie rozumiem, o czym mówisz? Co wyŚcie
zrobili?!"
"To, o czym mówiliŚmy."
"O czym mówiliŚmy? - powtarza ojciec. - Przecie� my
o niczym takim nie mówiliŚmy!"
"Doprawdy?"
"Ale... czyŚcie poszaleli? To by�a tylko rozmowa!"
"Czy�by? - wtrĄci�a dama. - Dlaczego wi�c da�eŚ mi
klucz do swojego domu?"
"No, rozumiesz to chyba!" - wyjĄka� ojciec.
"Nie. Przecie� twoja �ona nigdzie nie wychodzi�a, nie
by�o wi�c �adnego powodu, by dawaą mi klucz!"
Obcy m��czyzna powiedzia�: "Nie myŚla�eŚ, �e nas tu
zastaniesz, co? Za wczeŚnie przyszed�eŚ do domu albo my
si� spó�niliŚmy. Zabra�eŚ ze sobĄ Juliusa jako alibi.
MieliŚcie znale�ą jĄ martwĄ. Ale plan si� nie uda�,
przyjacielu!"
Us�ysza�am, �e ojciec zwraca si� do stryja Juliusa:
"Juliusie, ty wiesz, �e ja w tym nie bra�em udzia�u. Wiesz,
�e ca�y wieczór sp�dzi�em z tobĄ".
G�os stryja Juliusa zaskrzecza� podejrzliwie: "W czym
takim nie bra�eŚ udzia�u?"
"O mój Bo�e! Ci dwoje i ja siedzieliŚmy kiedyŚ
i �artowaliŚmy, co by by�o, gdybym zosta� wdowcem.
I oni potraktowali moje s�owa powa�nie! Bo�e, co ja teraz
zrobi�? Ja umywam r�ce!"
Stryj Julius zwleka� z odpowiedziĄ: "GdybyŚ zosta�
wdowcem... by�byŚ bardzo bogaty, prawda?"
"OczywiŚcie, �e nie - odpar� ojciec ura�ony. - Niczego
nie dziedzicz�. Stary w testamencie zapisa� wszystko
Magdalenie. Nie mam �adnego powodu, by..."
"Masz, masz - przerwa� mu stryj Julius. - Kiedy
stary umrze, a nastĄpi to niechybnie, twoja córka b�-
dzie bardzo bogata. A twoja córka jest jeszcze bardzo,
bardzo malutka. Ale ja niczego nie widzia�em. Nicze-
go!"
"To dopiero mĄdre s�owa - stwierdzi� nieznajomy.
- No, w ka�dym razie ju� po wszystkim".
Ojciec zaczĄ� szeptaą: "Czy zosta�y jakieŚ Ślady?"
"�adnych - odpar� m��czyzna. - I nie ma powodów do
obaw. Jutro rano wezwij mnie, ja jĄ zbadam".
"A dziewczynka?"
"Zaraz pójd� zobaczyą" - powiedzia�a dama.
Ooch, idzie teraz do mojego pokoju, otwiera drzwi
i zaglĄda do Środka. A ja le�� tu, schowana pod sto�em!
"Nie ma jej w �ó�ku!"
"Do diab�a! JakeŚcie to za�atwili? Gdzie jest dzieciak?
Musimy jĄ znale�ą!"
"Czy... wyprawimy jĄ w podobnĄ podró�?"
"Nie, do czorta, nie jestem barbarzy�cĄ!"
"OczywiŚcie - sucho zauwa�y� m��czyzna. - Nie
wolno pozbywaą si� kury, która znosi z�ote jaja. Bez
dziecka nic nie jesteŚ wart!"
"Zamknij si�! Poszukajcie jej! Julius i ja pójdziemy
t�dy. I pami�tajcie: ja nie bra�em udzia�u w tym bezece�-
stwie!"
OdchodzĄ. Musz� jak najprgdzej wrócią do �ó�ka.
O tak! Chc� do mamy, ale oni sĄ gro�ni! Musz� spaą! Pod
ko�drĄ!
Serce uderza mi tak mocno. Zaraz rozp�knie si� na
kawa�ki.
IdĄ!
"Przecie� ona tu jest!" - szepn��a pani.
"Znikajcie stĄd - równie cicho nakaza� ojciec. - Osza-
leliŚcie? Chcecie si� jej pokazaą? Magdaleno? pisz?
ZaglĄda�em do ciebie, nie by�o ci� w pokoju". Nigdy nie
mówi� do mnie takim mi�ym g�osem.
"Musia�am iŚą do �azienki."
Jak dziwnie brzmi mój g�os!
Ojciec stoi, jakby chcia� mi coŚ powiedzieą, o coŚ
zapytaą, ale nie Śmie.
Odchodzi.
Mamo! Mamo! Tak mi �le! G�owa zaraz mi p�knie. Nie
wolno mi p�akaą, nie wolno, nie wolno! G�owa rozpadnie
mi si� na kawa�ki, nie mog�, nie mog�...
Nic si� nie sta�o.
OczywiŚcie, nic si� nie sta�o, to by� tylko sen.
Niczego nie widzia�am. Musz� to sobie zapami�taą,
niczego nie widzia�am, niczego nie widzia�am, niczego!
Tak mnie boli g�owa!
Musz� zapomnieą, zapomnieą, musz� zapomnieą, za-
pomnieą, zapomnieą... Nic si� nie wydarzy�o, niczego nie
widzia�am.
To nic, to by� tylko sen.
Kr�ci mi si� w g�owie, wszystko doko�a wiruje, tak
ciemno, ciemno, odp�ywam...


- Magdaleno! Zbud� si�, Magdaleno!
Kto tak okropnie wrzeszczy, z p�aczem? Te straszne,
ŚwidrujĄce w uszach krzyki!
- Magdaleno! JesteŚ ju� bezpieczna.
- Niczego nie widzia�am, niczego! Musz� zapomnieą,
musz� o wszystkim zapomnieą!
- Magdaleno, kochana, nie krzycz ju�.
To g�os dziadka, taki stary. Ale ten drugi g�os, który
monotonnie zach�ca� jĄ przez ca�y czas, by sz�a dalej,
powiedzia�, �e najlepiej b�dzie, jeŚli wykrzyczy swój �al.
Zbyt d�ugo by� t�umiony.
- To si� nie wydarzy�o, nie sta�o, wszystko to sobie
wmówi�am, to tylko sen...
Urwa�a nagle. G�oŚno j�czĄc gwa�townie pochyli�a
si� w przód, widzia�a tylko w�osy, które opad�y jej na
twarz.
To ona sama tak krzycza�a!
Ile� tu ludzi dooko�a!
Z wolna powraca�a do rzeczywistoŚci. Dziadek by�
przy niej, i Christer, i ten, którego nazywali Heikem,
i jeszcze par� innych osób.
- Lepiej si� teraz czujesz? - cicho zapyta� Heike.
PrzykucnĄ� przy niej, wielki kud�aty stwór o takich
dobrych, �agodnych oczach. - Wybacz mi, ale tak by�o
najlepiej dla ciebie.
Wszelkie tamy puŚci�y. Z piersi Magdaleny wydoby�
si� g�oŚny j�k, który przerodzi� si� w cichy, zawodzĄcy
p�acz.
- Mamo! - �ali�a si� dziewczynka. - Zabili jĄ! Zabili!
Dziadek walczy� ze �zami.
- Zamordowali moje jedyne dziecko! Nigdy nie podo-
ba� mi si� ten cz�owiek, którego �ona wybra�a dla naszej
córki. Ale dziewczyna by�a w nim taka zakochana i on tak
zabiega� o jej r�k�, adorowa� jĄ, jakby by�a ksi��niczkĄ!
- W pewnym sensie tak w�aŚnie by�o - zauwa�y� Kol.
- Jedyna córka najbogatszego cz�owieka w mieŚcie.
- Pomo�emy teraz Magdalenie po�o�yą si� do �ó�ka
- �agodnym g�osem oznajmi�a Anna Maria. - KtoŚ z nas
b�dzie czuwa� przy jej �ó�ku przez ca�Ą noc, nie odst�pujĄc
jej nawet na chwil�. Pozwólmy dziewczynce p�akaą
w spokoju, bardzo jej tego potrzeba.
Wszyscy si� z niĄ zgodzili.
Magdalena pozwoli�a podnieŚą si� z fotela. Podchodzili
do niej kolejno, obdarzali uŚciskiem albo czule ca�owali
w policzek. Z oczu bi�a im �yczliwoŚą, zrozumienie
i wspó�czucie.
Christer by� taki kochany. Z powagĄ pog�adzi� jĄ po
w�osach, na moment jego d�o� spocz��a na karku dziew-
czynki, ale ona by�a jak og�uszona. �zy jednak przesta�y
p�ynĄą. Czu�a tylko, �e jest Śmiertelnie zm�czona, nie
mia�a si�, by dojŚą do sypialni.
- Dostaniesz Środek na uspokojenie, pomo�e ci zasnĄą
- obieca� Heike. - Do jutra rana ból os�abnie, oswoisz si�
z nim.
- Jeszcze chwileczk�, Magdaleno - poprosi� komen-
dant, kiedy dziewczynka sta�a ju� w drzwiach pod-
trzymywana przez Ann� Mari�. - Jeszcze tylko jedno
pytanie, potem naprawd� b�dziesz ju� mia�a spokój.
Czy widzia�aŚ tych dwoje pó�niej? M��czyzn� i kobiet�,
którzy przebywali w sypialni twojej matki owej tragi-
cznej nocy?
- Tak - odpar�a Magdalena zdumiona, jak ochryple
zabrzmia� jej g�os. - M��czyzna to doktor Berg.
A kobiet� poŚlubi� pó�niej mój ojciec. To moja maco-
cha.





ROZDZIA� XIII


Stary Molin poprosi� wszystkich, by przenocowali
w jego wielkim domu. Nikt nie wiedzia�, kiedy mogĄ
pojawią si� Backmanowie albo doktor Berg, a Molin nie
chcia� byą w tym momencie sam z MagdalenĄ.
- Pierwszy jutrzejszy posi�ek zostanie podany o dwu-
nastej - zapowiedzia�. - Osoba, która wstanie wczeŚniej,
sama sobie b�dzie winna.
WyglĄda�o jednak na to, �e nikomu to nie grozi. Zanim
znale�li si� w �ó�kach, nasta� ju� ranek, a poniewa�
wieczór i noc obfitowa�y w wydarzenia, wszyscy byli
zm�czeni i do po�udnia dom Molina sprawia� wra�enie
wymar�ego.
Dzie� ciĄgnĄ� si� tak, jak si� zaczĄ�, prawdziwy dzie�
wypoczynku. Magdalena przesypia�a kolejne posi�ki, ale
nikt nie uwa�a� za stosowne jej budzią, dziewczynce
nale�a�o si� wytchnienie.
Jedynym wydarzeniem tego dnia by� list do Christera,
który od dawna ju� krĄ�y�, nie mogĄc trafią do adresata.
Przyszed� od dziadka i babci, Gunilla pisa�a, �e Erland
znów potrzebuje wnuka do pomocy przy Śluzie, bo
najwidoczniej nie by� wcale tak silny, jak mu si� wydawa-
�o. Gunilla mia�a im tak�e do przekazania bardzo przyjemnĄ
nowin�. Zostali zaproszeni prze Arvida Mauritza Possego
na uroczystĄ ceremoni� otwarcia kana�u Gota i towarzy-
szĄce temu przyj�cie. Podobne imprezy odbywa�y si� za
ka�dym razem, gdy oficjalnie oddawano do u�ytku
kolejne cz�Ści kana�u, a odcinek przy Motala jakoŚ nie
móg� doczekaą si� swej uroczystoŚci. W obchodach
niedaleko Linkoping mieli uczestniczyą wszyscy wielcy
z okolicy.
Zaproszono tak�e rodzin� Ludzi Lodu. Gunilla napisa-
�a, �e dostĄpili tego zaszczytu w podzi�kowaniu za d�ugĄ
i wiernĄ s�u�b� rodowi Possech, a tak�e dlatego, �e Erland
i Christer zatrudnieni byli przy obs�udze kana�u. Dziadek
na wieŚą o tym ma�o nie p�k� z dumy.
Christer, przeczytawszy list, teatralnym gestem zama-
cha� r�kami.
- Przecie� ja nie mog� teraz wyjechaą! - zawo�a�.
- Magdalena bardziej mnie potrzebuje. Mia�em w�aŚnie
zamiar prosią o jej r�k�, ale kiedy us�ysza�em o Backmanie,
który poŚlubi� pa�skĄ córk�, jaŚnie panie, po to tylko, by
zaw�adnĄą fortunĄ, boj� si�, �e i ja zostan� potraktowany
jak �owca posagów.
Molin uŚmiechnĄ� si�, ale kiedy uŚcisnĄ� d�o� m�odego
ch�opaka, z jego oczu promieniowa�a �yczliwoŚą.
- Nikt nie podejrzewa ci� o to, �e jesteŚ �owcĄ
posagów, i jeŚli chcesz znaą moje zdanie, to lepszego
m��a dla Magdaleny nie móg�bym sobie wymarzyą.
Ale czy nie sĄdzisz, �e ona powinna najpierw troch�
dorosnĄą? I ty sam na razie nie jesteŚ zgrzybia�ym
starcem.
Ch�opiec spuŚci� oczy.
- Ale� tak, oczywiŚcie, jaŚnie panie. Nie chc� tylko,
�eby by�a taka samotna, zw�aszcza �e ci potworni morder-
cy czyhajĄ pewnie na jej �ycie.
- Tymi potwornymi mordercami si� zajmiemy, ju� ty
si� o to nie martw. Obiecuj� ci, b�d� strzeg� Magdaleny
dla ciebie jak oka w g�owie. Wróą za par� lat, zobaczymy,
czy wasze uczucia wytrzymajĄ takĄ prób�.
- Dzi�kuj�, jaŚnie panie - odpar� Christer. - Ale moje
uczucia nigdy si� nie zmieniĄ.
- Co do tego ostatniego, to sĄdz�, �e Christer ma
racj� - wtrĄci� si� Heike. - My z Ludzi Lodu zazwyczaj
jesteŚmy wierni. Wielka mi�oŚą na ogó� trwa przez ca�e
�ycie.
- To brzmi obiecujĄco - stwierdzi� Molin. - Zatem
jeszcze jedno przemawia na korzyŚą Christera. Ale myŚl�,
�e troch� z tym poczekamy, prawda?
Wszyscy si� z nim zgodzili.


Ku Norrtalje p�dzi� powóz.
Radca handlowy Backman siedzia� sztywno, napinajĄc
wszystkie mi�Śnie, bo stara� si�, by nie kiwa�a mu si�
g�owa tak, jak towarzyszĄcym mu paniom. Zawsze bardzo
przejmowa� si� swoim wyglĄdem i wra�eniem, jakie
wywiera. Ogromnie wa�ne by�o dla niego, co sobie
pomyŚlĄ o nim inni.
Pos�aniec z Norrtalje przyby� akurat w tygodniu,
kiedy Backmanów spotka�o wiele nieprzyjemnoŚci,
i nowina podzia�a�a na niego o�ywczo. Nareszcie
poka�e tym wszystkim w Linkoping, co tak si� wywy�-
szajĄ!
Jakie ci��kie czasy dla niego nasta�y! Ile upokorze�!
Kolejny raz jego osoba zosta�a pomini�ta w kolegium
handlowym. Pojawi�a si� mo�liwoŚą awansu i kandyda-
tura Backmana by�a oczywista. A jednak ci idioci wy-
brali zamiast niego Anderssona! Anderssona! Takie ze-
ro!
Backman przez wiele nocy nie móg� spaą, przewracajĄc
si� w �ó�ku obmyŚla� srogĄ zemst�.
Nareszcie zaistnia�y stosowne okolicznoŚci! Utrze nosa
wszystkim zasiadajĄcym we w�adzach kolegium. Powinno
mu si� nadaą szlachectwo i có�, pewnie teraz to nastĄpi,
stanie si� wszak w�aŚcicielem takiej fortuny. B�dzie si�
nazywa� af Backman albo lepiej af Backenstierna, to brzmi
jeszcze dostojniej. Ca�a ta miernota z Linkoping b�dzie si�
mu nisko k�aniaą. Có� go w takiej sytuacji obchodzi
awans? MogĄ si� wŚciekaą, ile im si� �ywnie podoba, on
teraz b�dzie móg� spoczĄą na laurach.
- Mam nadziej�, �e zabra�aŚ �a�obny strój - zwróci� si�
do ma��onki.
- Tak, tak. Wszystko mam przygotowane.
- Magdaleno - tym razem skierowa� swe s�owa do
m�odej panny. - Przez ca�y czas, kiedy b�dziesz w domu,
masz mieą na g�owie ten kapelusik z woalkĄ! Starzec jest
prawie Ślepy, ale mogĄ byą inni... JeŚli nadal ma tego
samego s�u�Ącego, to mo�e byą ci��ko, pami�tam te�, �e
przez dom Molina przewija�o si� sporo jego przyjació�.
- Ale Magdalena i ja by�yŚmy bardzo do siebie
podobne - stwierdzi�a dziewczyna.
Backman popatrzy� na niĄ sceptycznie. To prawda,
dwie Magdaleny by�y kuzynkami, pewne podobie�stwo
rodzinne musia�o istnieą. Nie by�o jednak uderzajĄce.
Wyjrza� przez okno na Świat zalany deszczem. MyŚlami
cofnĄ� si� w przesz�oŚą.
Kobieta, która siedzia�a teraz obok niego w powozie...
By� wprost zauroczony m�odĄ, przeŚlicznĄ IdĄ Berg! Musia�
jĄ mieą, to by�o silniejsze od niego, no i przecie� ka�dy
m��czyzna ma prawo do krótkiej przygody, prawda?
Okaza�o si� jednak, �e Idzie to nie wystarcza. Nie
chcia�a mieą rywalki. "Rozwied� si� z �onĄ, a wtedy
dopiero porozmawiamy o czym innym".
RozwieŚą si� z córkĄ Backmana? Straci�by wówczas
wszystko! Nie dba� o niĄ, to prawda, nigdy jej nie kocha�.
Zale�a�o mu jedynie na mo�liwoŚciach, jakie dawa�o
ma��e�stwo z dziedziczkĄ takiej fortuny.
Nie umia�a nawet daą mu syna.
Skierowa� wzrok na ma�ego ch�opczyka, który wy-
strojony siedzia� u jego boku. Nareszcie mia� syna. Swoje
drugie wcielenie!
Kuzyn Idy, doktor Berg, by� sta�ym goŚciem w jego
domu. Wspólnie uknuli jak�e chytry plan...
Ale on sam nie bra� w tym udzia�u. Nie móg�
zrozumieą, w jaki sposób klucz do jego domu móg�
znale�ą si� w torebce Idy. JeŚli on go tam w�o�y�, to
dawno ju� o tym zapomnia�.
By� ca�kowicie niewinny.
Przekl�te fajt�apy! Ida i Berg nie zdĄ�yli usunĄą si� na
czas, zanim Julius i on wrócili do domu! Juliusa wi�c
tak�e nale�a�o w to wciĄgnĄą.
No, ale t� kwesti� uda�o si� jakoŚ rozwiĄzaą.
Gdyby tylko nie fakt, �e dziewczynk� zacz��y dr�czyą
koszmary! DokĄd to mog�o ich zaprowadzią?
Widzia�a coŚ wtedy, czy te� nie?
Doktor Erik Berg i tym si� zajĄ�. Backman mia�
naprawd� czyste r�ce. Lekarz stwierdzi�, �e Magdalena
postrada�a zmys�y i nale�y umieŚcią jĄ w odosobnieniu.
Ale on, Backman, nalega�, by wyszukali miejsce, gdzie
by�oby jej dobrze i niczego nie brakowa�o. Tak, Ida
i doktor Berg mieli si� tym zajĄą.
Zapewnili, �e znale�li dia niej miejsce w bardzo
dobrym domu. "Mi�osierdzie", ju� sama nazwa gwaran-
towa�a najlepszĄ opiek�. Tak, tak, nikt nie zarzuci
Backmanowi, �e nie zadba� o chorĄ córk�. No i mo�e byą
spokojny, ona nigdy stamtĄd nie wyjdzie. Ci, którzy si�
niĄ zajmujĄ, przywykli do uroje� osób chorych na umyŚle.
Nieszcz�Śnicy ciĄgle opowiadajĄ o mordercach w rodzi-
nie, a opiekunowie wiedzĄ, �e nie nale�y na to zwracaą
uwagi.
Doktor Berg z poczĄtku wspomnia�, �e byą mo�e
by�oby najlepiej, gdyby dziewczynka po prostu... No,
chyba nie musi nazywaą rzeczy po imieniu?
Backman jednak uniós� si� gniewem. Co te� ten
cz�owiek sobie wyobra�a? �e radca handlowy pragnie
odebraą �ycie swemu dziecku? DonoŚnie krzycza� o swej
niewinnoŚci i mi�oŚci do córki. Doktor pogardliwie wydĄ�
usta, ale ustĄpi�. Dziewczynce darowano �ycie, ale po-
starano si� za wszelkĄ cen� uniknĄą k�opotów, jakie mog�a
sprawią.
Backman niespokojnie omiata� wzrokiem zalanĄ desz-
czem okolic�. OczywiŚcie, �e nie mia� czasu na od-
wiedziny! I dla dziewczynki nie by�oby dobrze, gdyby
przypominano jej o istnieniu Świata poza zak�adem. Dla
wszystkich chyba by�o doŚą jasne, �e nie móg� jej
odwiedzaą. Zw�aszcza �e mia� pewnoŚą, i� uczyni� dla niej
wszystko... P�aci� niepotrzebnie du�o tylko po to, by
zapewnią jej dobrĄ opiek�.
Backman zerknĄ� na drugĄ Magdalen�. Ch�tnie zgodzi-
�a si� na odgrywanie swojej roli, kiedy zamkn�li w odoso-
bnieniu jego prawdziwĄ córk�. Bo przecie� Backman
musia� mieą córk�, która odziedziczy kiedyŚ fortun� po
dziadku, inaczej wszystkie ich wysi�ki posz�yby na marne.
Obiecali jej pi�ą tysi�cy, ogromnĄ sum�, i dziewczynka
natychmiast po�kn��a haczyk. Udawa�a, �e uroni�a kilka
�ez nad losem swej stryjecznej siostry, ale szybko po-
wróci�a do równowagi.
Ale staremu najwyra�niej nie spieszy�o si� do Śmierci i,
prawd� mówiĄc, Backman mia� ju� doŚą tego, �e lata
mijajĄ, a po domu kr�ci si� obca osoba. Co prawda by�a
jego bratanicĄ i w pewnym sensie spoczywa� na nim
obowiĄzek zaj�cia si� sierotĄ, zw�aszcza po tym, jak
duktor Berg wyprawi� jej ojca na tamten Świat, ale nikt
przecie� nie móg� wymagaą, by Backman �ywi� dla niej
jakieŚ ojcowskie uczucia? Przydawa�a si� czasami jako
opiekunka do dziecka, ale, doprawdy, by�a bardzo niecie-
kawĄ osobĄ. Poza tym ostatnio zacz��a przybieraą na
wadze i trzeba by�o jĄ powstrzymywaą od jedzenia, bo
przecie� musia�a przypominaą prawdziwĄ Magdalen�!
Nareszcie jednak niezas�u�one udr�ki radcy hand-
lowego mia�y si� ku ko�cowi. Stary le�a� na �o�u Śmierci.
Doktor Berg w potajemnie s�anych listach skar�y� si�, �e
starzec jest wyjĄtkowo �ywotny, ale teraz kres by� ju�
bliski.
Stary nalega� jednak na przyjazd wnuczki. Przed
ŚmierciĄ chcia� jĄ jeszcze raz zobaczyą, no, ale z powodu
fanaberu Molina nie musieli si� wcale tak spieszyą! Chyba
�e... Chyba �e w testamencie znajdowa�a si� klauzula
wymagajĄca obecnoŚci dziewczynki tu� przed ŚmierciĄ
starego Molina. Tak w�aŚnie mog�o wynikaą z listu.
I dlatego Backmanowie gnali przez wschodniĄ Szwecj�,
jakby chodzi�o o czyjeŚ �ycie. I tak te� by�o w istocie, choą
nie o ich �ycie sz�a stawka.


Do Norrtalje dotarli po po�udniu.
Wszystko by�o jeszcze mokre po deszczu. Bruk, liŚcie
na drzewach, dachy domów po�yskiwa�y w promieniach
s�o�ca.
Posiad�oŚą Molina zdawa�a si� pogrĄ�ona w absolutnej
ciszy i bezruchu.
Dom �a�oby?
Czy�by stary ju� nie �y�? Zaoszcz�dzi�oby im to wielu
niepotrzebnych zmartwie�, wiĄ�Ących si� z fa�szywĄ
MagdalenĄ, ale z drugiej strony... JeŚli z takiego czy
innego powodu nalega�, by ujrzeą urnuczk� przed Śmier-
ciĄ, to... to byą mo�e spadek wyŚli�nie im si� z rĄk?
Co za straszna myŚl! Czeka� na ten moment ju� od tylu
lat i w ostatniej chwili miano by go oszukaą? Nie, ten
staruszek nie móg� wymyŚlią niczego tak podst�pnego.
Mia� wszak tylko jednĄ spadkobierczyni� - wnuczk�
Magdalen�.
A z tego, co wiedzia� stary, �y�a obie ona jak u Pana
Boga za piecem w Linkoping.
JedynĄ kroplĄ goryczy w ich pucharze szcz�Ścia by� ten
m�ody smarkacz, który urzĄdzi� skandal na przyj�ciu
w Linkoping. Wykrzycza�, �e ich Magdalena nie jest
prawdziwa.
Jak móg� na to wpaŚą? Spotka� jĄ w uzdrowisku
Ramlosa? Có� za nieszcz�sny splot przypadków, ale co
móg� zrobią taki go�owĄs? Na wszelki wypadek wyjaŚnili
mu, �e Magdalena nie �yje, a oni na jej miejsce przygarn�li
innĄ dziewczynk�.
No, bez wzgl�du na to, kim by� ten ch�opak, i tak nie
móg� im zaszkodzią. Podobno pracowa� jako stra�nik
Śluzy lub coŚ podobnego, mój Bo�e, takie zero. W ka�-
dym razie Ida wyjaŚni�a mu wszystko i zamkn��a mu
usta.
Powóz zatrzyma� si� na dziedzi�cu. Wstali, z trudem
rozprostowali zesztywnia�e po podró�y koŚci i wysiedli.
Z podziwem spoglĄdali na okaza�y dom, który wkrótce
mia� ju� nale�eą do nich wraz z towarzyszĄcymi wspania-
�oŚciami: licznymi fabrykami, w�adzĄ, bogactwem i chwa-
�Ą.
Po drodze wstĄpili po doktora Berga. By� wŚciek�y, bo
starzec od jakichŚ pi�ciu dni nie chcia� dopuŚcią go do
siebie. Nie �yczy� sobie, by ktokolwiek si� nim zajmowa�,
nawet lekarz. S�u�Ący oznajmi� Bergowi, �e pan pragnie
umrzeą w spokoju.
Na mi�oŚą boskĄ, ta ostatnia trucizna powinna by�a
zadzia�aą w ciĄgu kilku godzin! A starzec nadal �y�!
Doprawdy, twarda sztuka!
Flaga nie by�a opuszczona.
To znaczy�o, �e jeszcze �yje.
S�u�Ący wyszed� na schody, by ich powitaą.
- Pan radca Backman! Jak dobrze, �e pan ju� jest
- powiedzia� cichym, st�umionym g�osem, jakim mówi si�
w domu �a�oby. - JaŚnie pan czeka na wnuczk�. Ale co to,
czy panna Magdalena nie przyjecha�a?
- Jest, zosta�a w powozie, Tak bardzo by�a przywiĄza-
na do dziadka i nie chce go oglĄdaą umierajĄcego.
- Ale� obecnoŚą Magdaleny jest niezmiernie wa�na!
Jest tu adwokat i panna Magdalena wraz z jaŚnie panem
muszĄ podpisaą jakieŚ papiery. Adwokat �yczy sobie
poŚwiadczenia, �e ona �yje i przejmuje spadek!
Backman westchnĄ�.
- Magdaleno! Chod� z nami, natychmiast!
Dziewczyna ostro�nie wysiad�a z powozu, przytrzy-
mujĄc woalk� zas�aniajĄcĄ twarz.
- Jak si� jaŚnie pan czuje? - zapyta� lekarz, chcĄc
odwrócią uwag� s�u�Ącego.
- Bardzo, bardzo �le - odpar� stary s�uga. - W ka�dej
chwili mo�na si� spodziewaą ko�ca. Tylko myŚl, �e
jeszcze raz ujrzy ukóchanĄ wnuczk�, utrzymuje go przy
�yciu.
Z udawanĄ ceremonialnoŚąiĄ weszli po schodach do
domu. Zaraz pojawi�a si� jedna z panien s�u�Ących i zaj��a
si� czteroletnim ch�opczykiem, przyrodnim bratem Mag-
daleny, uznano bowiem, �e dziecko nie powinno byą
Świadkiem dramatycznych scen.
- JaŚnie pan oczekuje w niebieskim salonie - cicho
powiedzia� s�u�Ąey. - �yczy� sobie, by w�aŚnie tam
ustawiono jego �ó�ko. Jest przy nim adwokat.
Zostawiti s�u�bie wierzchnie okrycia i dostojnie we-
szli do Środka. Pani Backman, z domu Berg, po mat-
czynemu obejmujĄca ramiona pasierbicy, radca hand-
lowy Backman, który nigdy nie wspiĄ� si� po szczeb-
lach kariery ponad tytu�, który zdoby� dla niego stary
Molin, i doktor Berg, tu znany pod nazw�skiem Ljung-
qvist. Adwokat wyjaŚni�, w czym rzecz.
Stary Molin spoczywa� w swym wielkim �o�u wsparty
na poduszkach. Adwokat siedzia� dyskretnie z boku, przy
niedu�ym stoliku.
Molin dysza� ci��ko jak ryba wyj�ta z wody.
Jaki� on stary i wyn�dznia�y, z pogardĄ pomyŚla�
Backman. Teraz nie pomogĄ ci ju� �adne pieniĄdze.
Musisz si� z nimi po�egnaą, nie mo�esz ich dusią bez
ko�ca!
- Magdaleno! - wychrypia� Molin.
Dziewczynka postĄpi�a o krok do przodu i dygn��a.
Bo�e, prawdziwa Magdalena nigdy by si� tak nie za-
chowa�a, pomyŚla� Backman zirytowany. Podbieg�aby
i spontanicznie rzuci�a si� dziadkowi na szyj�. Ale ona nie
mo�e tego zrobią, nie powinna zanadto zbli�aą si� do
pó�Ślepych oczu starca.
- Jak dobrze was widzieą znów - powiedzia� Molin
z wysi�kiem. - Ale, kochana Magdaleno, nie zabra�aŚ ze
sobĄ Saszy?
Dziewczyna bezradnie wpatrywa�a si� w Backmana.
- Tak mi przykro z powodu tego, co si� sta�o z SaszĄ.
Zachorowa� i, niestety, trzeba go by�o zastrzelią. Mo�esz
nam wierzyą, wszyscy ci��ko to prze�yliŚmy.
Backman mówi� bardzo g�oŚno, g�os nieprzyjemnie
wwierca� si� w uszy Molina.
Adwokat chrzĄknĄ�.
- Proponuj�, byŚmy zaj�li si� podpisywaniem doku-
mentów.
- Ale� tak, oczywiŚcie - wysapa� Molin. - Niewiele
czasu mi ju� zosta�o, musimy si� spieszyą. Chyba �e jest
inaczej, doktorze Ljungqvist?
- Niestety, to prawda - odpar� doktor Berg, za-
k�opotany.
Adwokat wyjaŚni�, w czym rzecz.
- Zak�adamy, �e pan, panie radco handlowy Backman,
jako ojciec dziewczynki, b�dzie jej z poczĄtku pomocny
w prowadzeniu intetesów?
- OczywiŚcie, panie mecenasie. Gotów jestem po-
Świ�cią wszystko dla jej dobra.
- Wcale w to nie wĄtpimy - powiedzia� adwokat.
Backman spojrza� na niego podejrzliwie. Czy to nie
zabrzmia�o cokolwiek ironicznie? Ale nie, twarz ad-
wokata by�a taka oficjalna.
- Konieczni sĄ Świadkowie - stwierdzi� adwokat.
Backman obruszy� si� zniecierpliwiony.
- Czy nie wystarczy doktor Be... Ljungqvist i moja
ma��onka?
- Mo�e i tak - odpar� adwokat. - Ale mamy czterech
bezstronnych Świadków, którzy czekaii tu tylko i wy�Ącz-
nie z tego powodu.
Backman nerwowo upewni� si�, czy Magdalena ma na
twarzy woalk�.
I okaza�o si� to doprawdy konieczne! Backman zblad�,
ujrzawszy dawnego przyjaciela Molina, komendanta poli-
Wraz z nim wszed� m��czyzna o bardzo ciemnej
karnacji, którego Backman mgliŚcie sobie przypomina�.
- Mój zaufany cz�owiek, Kol Simon - przedstawi� go
Molin.
- Drogi teŚciu... Czy to nie zbyt wiele osób dla ciebie?
- Zbyt wiele? Obawiasz si�, �e mog� umrzeą? Pr�dzej
czy pó�niej i tak to nastĄpi.
Backman us�ysza�, �e �ona i przybrana córka st�umi�y
j�k. Do pokoju wszed� wielki, straszny olbrzym o przera-
�ajĄcym obliczu i jeszcze jeden m��czyzna, poruszajĄcy si�
o kulach.
- A có� to za mena�eria? - wypali� Backman, nie
zastanawiajĄc si�, co mówi.
- Pozwólcie sobie przedstawią dwóch pozasta�ych
Świadków: w�aŚciciel ziemski Heike Lind z Ludzi Lodu
i jego krewny, Tomas.
Kiedy Backman otrzĄsnĄ� si� z pierwszego zdumienia,
zapyta�:
- Czy naprawd� konieczna jest obecnoŚą a� tylu osób?
Adwokat pospieszy� z odpowiedziĄ:
- To, co ma zostaą przepisane na pann� Magdalen�
Backman, to nie sĄ drobiazgi. Musimy zachowaą nad-
zwyczajnĄ ostro�noŚą, by ten ogromny majĄtek nie dosta�
si� w niepowo�ane r�ce.
- To oczywiste. Ale jak mo�ecie wĄtpią...
- Ta ceremonia potrwaą mo�e kilka godzin! - oŚwiad-
czy� adwokat, podkreŚlajĄc swe s�owa uderzeniem d�oniĄ
w wielki stos papierów.
Backman spostrzeg�, �e jego pi�kna Ida nerwowo
zwil�y�a j�zykiem wargi. Doktorowi Bergowi oczy niemal
wysz�y z orbit.
Spokojnie, tylko spokojnie, myŚla� Backman, ale czu�,
jak i jemu pot perli si� na czole. Co za szcz�Ście, �e
Magdalena tak pracowicie ąwiczy�a dziecinny podpis swej
kuzynki!
- Magdaleno, najdro�sze dziecko - rzek� Molin skrze-
czĄcym g�osem. - Przez ca�y czas nie odezwa�aŚ si� ani
s�owem.
- Bo tak mi przykro, dziadku! - pisn��a dziew-
czyna, naŚladujĄc g�os kuzynki. - Nie chc�, byŚ umie-
ra�!
Nieudolnie! pomyŚla� Backman z gniewem. Ta Mag-
dalena by�a dwa lata starsza od jegm córki, ale nie musia�a
udawaą a� tak dziecinnej, by seplenią!
- Podejd� do mnie, chcia�bym na ciebie popatrzeą
- poprosi� Molin.
Dziewczyna zbli�y�a si� niech�tnie. Wszystko w po-
rzĄdku, pomyŚla� Backman, dajĄc Magdalenie znak, by
zdj��a kapelusz i ods�oni�a twarz. Stary i tak jest Ślepy niby
kret.
- Mam wra�enie, �e bardzo uros�aŚ i przyty�aŚ. - Mo-
lin bezw�adnĄ d�oniĄ próbowa� objĄą dziewczynk�.
- Bardzo si� zmieni�a - zauwa�y� komendant.
Ty durniu, po coŚ tu przyszed�? wŚciek� si� w du-
chu Backman, ale g�oŚno powiedzia� z fa�szywĄ weso-
�aŚciĄ:
- Tak, tak, drogi teŚciu. Magdalenie dobrze u nas.
Lubi zjeŚą i widaą to po niej.
ZaŚmia� si�, lecz �ona skarci�a go spojrzeniem
i uŚmiech zamar� mu na ustach.
Adwokat niespodziewanie g�oŚno zawo�a�:
- Czy mo�emy ju� zaczĄą?
- Tak - odpar� Backman, zdecydowanie za szybko,
i znów pochwyci� karcĄce spojrzenie �ony. To dziewczyn-
ka powinna odpowiedzieą.
- Tak - Patwierdzi�a fa�szywa Magdalena.
Ida Backman znów zwil�y�a wargi. MajĄtek �e�a� u ich
stóp i czeka�. Jeszcze kilka minut i...
Nagle, jakby na sygna� dany przez g�oŚny okrzyk
adwokata, przez pokój kilkoma susami przelecia� niedu�y
szary k��bek i zatrzyma� si� przy Kolu Simonie.
- Co...? - wyrwa�o si� Backmanom.
- Sasza? - niemĄdrze spyta�a dziewczynka.
- OczywiŚcie, �e nie - odpar� Backman, który zdĄ�y�
ju� si� opanowaą. - To jakiŚ inny pies, Sasza przecie� nie
�yje.
Pies, s�yszĄc d�wi�k jego g�osu, z podkulonym ogo-
nem rzuci� si� do drzwi. Wszystkie spojrzenia pow�d-
rowa�y za pieskiem.
W drzwiach sta� jakiŚ m�odzieniec.
Pani Backman krew uder�y�a do g�owy. Ten ch�opak,
tutaj?
Nie zdĄ�y�a wziĄą si� w garŚą, bo do pokoju wesz�a
kolejna osaba, tym razem kobieta.
To matka ch�opca, Tula z Motala!
Ida Backman zas�oni�a usta d�oniĄ, chcĄą st�umią
okrzyk przera�enia. MyŚli k��bi�y jej si� w g�owie, nie
mog�a znale�ą odpowiednich s�ów.
- Dzie� dobry, pani Backman, jak mi�o, �e znów si�
spotykamy - zaŚwiergota�a Tula, a nikt nie umia� czynią
tego lepiej od niej.
- Co robiĄ tutaj ci ludzie? - ostro zapyta� Backman.
- To przecie� znani oszuŚci!
- No, no - powŚciĄgnĄ� go Molin. - Zamierzam
uczynią Christera jednym z moich spadkobierców, uwa�aj
wi�c, co mówisz.
- Co takiego? UmieŚcią go w testamencie? - g�os Idy
dr�a�. - Czy�by do tego stopnia zdo�a� omamią dziadka
Magdaleny?
Widaą by�o, �e Molin jest ju� zm�czony. Zwróci� si� do
s�u�Ącego:
- BĄd� tak dobry i poproŚ, hy Anna Maria Simon
zesz�a na dó�.
- Co to ma znaczyą! - obruszy� si� Backman, a doktor
przytakiwa� jego s�owom. - Czy masz zamiar zwo�aą ca�e
zgromadzenie ludowe?
- Chcesz w ostatniej godzinie �ycia odmówią mi
przyjemnoŚci ujrzenia tych, którzy sĄ mi bliscy, mój by�y
zi�ciu?
- Ale� to my jesteŚmy twoimi najbli�szymi, teŚciu!
Molin nie odpowiedzia�. Zwróci� tylko g�ow� ku
drzwiom i spoglĄda� z wyczekiwaniem.
Wesz�a Anna Maria, ale nie sama. Prowadzi�a ze sobĄ
wyn�dznia�e, zabiedzone stworzenie.
Pani Ida j�kn��a.
- Magdalena - szepnĄ� Backman. - Co ty tu robisz?
Przecie� mia�aŚ byą w "Mi�osŚerdziu"!
- Ju� nie - odpar� Molin. - Dzi�ki uporowi zakocha-
nego m�okosa, który ma na imi� Christer, uda�o jej si�
opuŚcią to piek�o na ziemi.
Backmanowie i doktor Berg wpatrywali si� w Molina.
uslysza� szept! I spojrzenie mia� ostre jak u soko�a!
Nie mieli jednak czasu d�u�ej si� nad tym zastanawiaą,
czyha�o powa�niejsze niebezpiecze�stwo. Doktor, ot, tak
sobie, przesunĄ� si� ku drzwiom, ale drog� zagrodzi� mu
komendant policji...
Ida Backman podj��a desperackĄ prób�. Godnie od-
rzuci�a w�osy do ty�u i rzek�a spokojnie:
- Mój mĄ� si� myli. Zgadzam si�, �e ta panna
przypomina jego córk�, takĄ, jak wyglĄda�a jeszcze przed
trzema laty. Ale to oszustka, drogi panie Molin! Owszem,
nazywa si� Magdalena Backman, ale to córka nie�yjĄcego
ju� Juliusa Backmana. Niestety, dozna�a pomieszania
zmys�ów i trzeba tĄ by�o zamknĄą w zak�adzie.
Backman obróci� wniwecz jej plany. Nie spuszcza�
wzroku z córki.
- Ale ona jest taka wychudzona! I... zaniedbana!
Eriku, i ty, Ido, mówiliŚcie, �e jest jej tam dobrze!
�o�y�em du�e sumy na to, by niczego jej nie brakowa�o.
- Lub by uciszyą g�os sumienia - lodowatym tonem
doda� Molin.
Backman ca�kowicie straci� rezon. B�dĄc z natury
osobĄ doŚą �a�osnĄ, wpad� w pop�och i przsta� zwa�aą na
to, co mówi:
- TeŚciu, ty s�yszysz ka�de s�owo, jakie si� do ciebie
wypowiada!
- Owszem. I doskonale widz�. Dzi�ki obecnemu tutaj
doktorowi Lindowi z Ludzi Lodu, który odkry� szar-
latana, próbujĄcego za pomócĄ trucizn wyprawią mnie na
tamten Świat.
- Ale�... - zaczĄ� doktor Berg, ale Molin uciszy� go
jednym ruchem.
- SĄdzi�eŚ, �e nie rozpoznam w�asnej wnuczki? Tej,
której nigdy nie odwiedzi�eŚ, nigdy nawet nie zastanowi-
�eŚ si�, jak si� miewa?
- Nie, ja...
- Trzy lata bez odwiedzin! W brudnej, cuchnĄcej
norze w piwnicy! Tylko dlatego, �e nie Śmia�eŚ spojrzeą jej
w oczy!
Backman powiedzia� niepewnie:
- Magdalena cierpia�a na powa�nĄ chorob� umys�owĄ.
- Czy�by! A kto to stwierdzi�? Twoja �ona i jej kuzyn,
Berg-Ljungqvist?
Doktor z trudem chwyta� oddech.
- Tak! W�aŚnie tak! - Radca chwyci� si� tej myŚli niczym
ostatniej deski ratunku. - Zosta�em oszukany! Przez nich!
PostĄpi� o kilka kroków w stron� swej prawdziwej córki,
która w jednej chwili skry�a si� za plecami Anny Marii.
Obie Magdaleny a� nadto ró�ni�y si� mi�dzy sobĄ.
Córka stryja Juliusa ubrana by�a zgodnie z zasadami
najnowszej mody, tali� mia�a cienkĄ jak osa, szerokie
r�kawy i szerokĄ roz�o�ystĄ spódnic�. Jej m�odziutka
kuzynka wyglĄda�a, rzec mo�na, wr�cz wzruszajĄco.
Poniewa� po powrocie do domu dziadka spa�a w�aŚciwie
przez ca�y czas, nie by�o mo�liwoŚci zamówienia dla niej
nowych strojów i znów mia�a na sobie t� samĄ sukienk�
w drobne kwiatki. W�osy przewiĄzane tylko aksamitnĄ
wstĄ�kĄ swobodnie opada�y na ramiona, podczas gdy
druga dziewczyna nosi�a fryzur� takĄ, jakiej wymaga�a
moda: masa drobnych loczków za uszami, a z ty�u upi�te
g�adko.
Jedna pulchna, dobrze odkarmiona, druga wyglĄda�a
jak w�asny cie�.
- Magdaleno! - Backman uderzy� w ojcowski ton.
- Pos�uchaj mnie, nic nie wiedzia�em o tym, w jakich
warunkach �yjesz! By�aŚ chora, a ja chcia�em tylko
twojego dobra! Magdaleno! Mimo wszystko jestem two-
im najdro�szym ojcem...
Jego �ona bardziej trze�wo ocenia�a ca�Ą sytuacj�,
w czym innym dostrzega�a ich jedynĄ szans� ratunku. Jak
bowiem mogli wyt�umaczyą obecnoŚą tej drugiej dziew-
czyny? Pani Ida zdecydowanym krokiem podesz�a do
m��a i uj��a go za rami�.
- Nie bĄd� Śmieszny! Nie poznajesz, �e to córka
twojego brata Juliusa? Czy ju� ca�kiem oszala�eŚ? - Zwró-
ci�a si� do zebranych: - Moi pa�stwo, to n�dzne stworze-
nie nigdy nie by�o córkĄ mego m��a. JeŚli tak twierdzi,
znaczy, �e bezczelnie k�amie i zdo�a�a pomieszaą w g�owie
nawet memu ma��onkowi. Tu, przy �ó�ku, stoi praw-
dziwa Magdalena. SĄdzicie, �e mieliŚmy zamiar tak niecnie
zwieŚą drogiego naszemu sercu starego cz�owieka?
Komendant policji spokojnie wystĄpi� naprzód i stanĄ�
pczy dr�Ącej Magdalenie. �zy sp�ywa�y nieprzerwanym
strumieniem po znieruchomia�ej twarzy dziewczynki.
Komendant po�o�y� d�onie na jej ramionach. Anna Maria
przysun��a si� do Kola.
- To dziecko przed kilkoma dniami dozna�o ogrom-
nego szoku i nadal nie ma si� mówią. Pozwólcie wi�c mnie
uczynią to w jej imieniu.
Nikt nie zaprotestowa�.
- Dziewczynka opowiedzia�a niezwyk�Ą histori�. To
doktor Lind z Ludzi Lodu sprawi�, �e otworzy�a si� przed
nami. My ju� s�yszeliŚmy jej opowieŚą, teraz kolej na was,
pa�stwo Backman i doktorze Berg czy Ljungqvist lub jak
pan woli, by si� do niego zwracaą.
Doktor, chcĄc wyrazią sprzeciw, ju� otwiera� usta, ale
komendant nie dopuŚci� go do g�osu i mówi� dalej:
- Pewnego razu w Środku nocy Magdalena znalaz�a si�
w pobli�u sypialni swojej matki. By�a Świadkiem, jak
dwoje obcych jej ludzi zamordowa�o jej matk�. Uduszono
jĄ poduszkĄ. Ma�a ukry�a si� przed z�oczy�cami, a potem
us�ysza�a, �e wraca jej ojciec wraz ze stryjem. Umia�a nam
powtórzyą ka�de s�owo, jakie pad�o z ust tych czworga.
Wspó�udzia� ojca w morderstwie by� niewĄtpliwy, przeka-
za� on bowiem kobiecie klucz do domu, choą, jak zwykle,
twierdzi�, �e ma czyste r�ce. Czy chcecie, bym przytoczy�
ca�Ą rozmow�, jaka odby�a si� mi�dzy tymi lud�mi?
Twarz Backmana przybra�a barw� popio�u, ale jego
�ona zachowa�a zimnĄ krew.
- A có� to za historie o rozbójnikach? Co to ma
wspólnego z nami?
- Magdalena potrafi�a zidentyfikowaą tych dwoje
obcych, gdy� spotka�a ich pó�niej. Rozpozna�a drugĄ
�on� swego ojca i doktora Berga z uzdrowiska Ramlosa.
- To nonsens!
- Zarówno Christer, jak i Tomas rozpoznali w dok-
torze LjungqviŚcie, osobistym lekarzu pana Molina,
doktora Berga z uzdrowiska Ramlosa. Mamy równie�
dowody, �e stryj dziewczynki, Julius Backman, zosta�
z premedytacjĄ zamordowany.
Komendant postĄpi� o kilka kroków w stron� oniemia-
�ych goŚci.
- Doktorze Eriku Berg! W imieniu prawa oskar�am
pana o zamordowanie córki pana Molina, nast�pnie
o spowodowanie Śmierci Juliusa Backmana i o bezprawne
umieszczenie w zak�adzie dla umys�owo chorych zdrowe-
go cz�owieka po to, by usunĄą Świadka swoich prze-
st�pstw, a tak�e o wielokrotne próby zabójstwa pana
Molina. Pani Ido Backman, z domu Berg! W imieniu
prawa oskar�am paniĄ o zamordowanie pierwszej pani
Backman oraz o wspó�udzia� we wszystkich wczeŚniej
wymienionych czynach. Panie radco handlowy Backman!
W imieniu prawa oskar�am pana o wspó�udzia� we
wszystkich wymienionych wczeŚniej czynach.
- Ale przecie� ja niczego nie zrobi�em! - zawo�a�
Backman. - Naprawd� mam czyste r�ce.
- R�ce owszem - powiedzia� Molin, podnoszĄc si�
z �ó�ka. - Ale nie sumienie.
Nie zdo�ali nawet si� zdziwią, �e staruszek porusza si�
bez trudu.
Córka Juliusa Backmana odezwa�a si� niemĄdrze:
- To znaczy, �e teraz nie dostan� tych pi�ciu tysi�cy?
- Och, milcz! - zirytowa�a si� pani Backman. - Za-
stanów si�, co mówisz! Komendancie, nie ma pan ani
jednego dowodu na swoje oskar�enia.
Ale mĄ� jej osunĄ� si� na �ó�ko i zakry� twarz d�o�mi.
- O, co ci z tego przyjdzie, Ido? Po tym, jak tak
wstr�tnie postĄpiliŚcie wobec Magdaleny, nie chc� mieą
z wami do czynienia. Ty i Erik od tej chwili musicie radzią
sobie sami. Ja umywam r�ce.
Tym razem jednak nie pomog�o mu nawet ulubione
powiedzenie.




ROZDZIA� XIV


Molin nie mia� litoŚci dla cz�owieka, który zniszczy�
�ycie jego córki i wnuczki. Stary przedsi�biorca pokaza�,
�e potrafi byą naprawd� twardy i nieugi�ty. Dzia�a� bez
skrupu�ów. Nie ufa� wyrokowi sĄdu i na wszelki wypadek
postanowi� sam wymierzyą sprawiedliwoŚą. Pozbawi�
Backmana jakiejkolwiek szansy na dalszĄ karier�.
Nasta�y ju� czasy popularnoŚci gazet, które powoli
zaczyna�y mieą wp�yw na �ycie kraju. Molin wezwa�
przedstawicieli niedawno za�o�onej "Aftonbladet" oraz
starej, zas�u�onej "Post och Inrikes Tidningar", i szczegó-
�owo zrelacjonowa� �urnalistom niecne post�pki radcy
handlowego.
Wywo�a� tym nies�ychany skandal. Nie le�a�o w zwy-
czaju og�aszaą drukiem spraw tak osobistych, gazety
zajmowa�y si� przede wszystkim politykĄ. Tu jednak
chodzi�o o morderstwo, �Ądz� w�adzy i pieniĄdza. Ludzie
z niecierpliwoŚciĄ wyrywali sobie gazety, musiano zwi�k-
szyą nak�ady.
Backman zosta� zniszczony. Bez wzgl�du na wyrok,
jaki wydaą mia� na niego sĄd, nie by�o dla niego �adnej
przysz�oŚci. Odebrano mu nawet syna i umieszczono
w odpowiednim domu.
Ludzie Lodu nie byli zadowoleni z takiego obrotu
sprawy, bezlitosna zemsta nie mieŚci�a si� w ich stylu, ale
potrafili zrozumieą tak g��boko zranionego cz�owieka.
Molinowi usi�owano wszak odebraą wszystko, co w jego
�yciu mia�o jakĄkolwiek wartoŚą.
Co innego sp�dza�o im sen z powiek. Gazety pod
niebiosa wychwala�y Christera, Kola i Heikego i innych
majĄcych swój udzia� w sprawie, a ci czuli si� tym bardzo
zak�opotani. Wszyscy oprócz Christera, który szybko
odnalaz� si� w roli bohatera i, jak �atwo mo�na si�
domyŚlią, by� niĄ zachwycony.
Heike napisa� do Vingi i powiadomi� jĄ w liŚcie, �e
zostanie u Kola i Anny Marii a� do czasu przyjŚcia ich
dziecka na Świat. Mia�o to nastĄpią szybciej, ni� ktokol-
wiek si� spodziewa�, Anna Maria przesz�a ju� po�ow�
ciĄ�y. Heike pragnĄ� byą przy niej w tych trudnych
chwilach, ratowaą jej �ycie, gdyby nastĄpi�o najgorsze.
By�o wszak wysoce prawdopodobne, �e narodzi si�
zdeformowany dotkni�ty, taki jak sam Heike. Ludzie
Lodu nie chcieli stracią Anny Marii, jej �ycie by�o im
nazbyt dcogie.
Heike pragnĄ� tak�e zajĄą si� starym Molinem, daleko
mu by�o bowiem do wyzdrowienia, choą jego stan
zdecydowanie si� polepszy�.
Ale Christer i jego rodzice musieli wracaą do Motala,
do Śluz na kanale Gota. Nale�a�o tak�e przygotowaą si� do
uroczystoŚci w Linkoping.
Rozstanie z MagdalenĄ sta�o si� nieuniknione.
Podczas owych trudnych chwil sp�dzonych w domu
Molina Christer s�u�y� jej pomocĄ. By� w pobli�u
zawsze, gdy si� budzi�a. Siada� na brzegu �ó�ka i stara�
si� wlaą w niĄ radoŚą �ycia, sprawią, by zapomnia�a
o gorzkich przejŚciach. Trzyma� jĄ w ramionach i po-
zwala� wylewaą �zy nad tragicznym losem matki, s�ucha�
cierpliwie, gdy opowiada�a o d�ugich, trudnych latach,
najpierw niechciana, nikomu niepotrzebna w nowej
rodzinie ojca, pó�niej uwi�ziona w owym przera�ajĄcym
zak�adzie. Wiele spraw chcia�a sobie wyjaŚnią, a Christer
stara� si� jej w tym pomóc. W tych dniach stali si� sobie
bardzo bliscy.
Ch�opak musia� jednak wyjechaą. Magdalena przesta�a
ju� ca�e dnie sp�dzaą w �ó�ku, przechadzali si� po parku
otaczajĄcym dom dziadka. Nagle, ostatniego dnia, jakby
nie mieli ju� sobie nic wi�cej do powiedzenia, rozstanie
zawis�o nad ich g�owami niczym ciemna, gradowa chmu-
ra.
- Napiszesz do mnie, prawda? - zapyta� wreszcie
Christer.
Magdalena uŚmiechn��a si� ze smutkiem.
- Ju� raz ci to obieca�am, ale wówczas okaza�o si� to
niemo�liwe. Teraz przyrzekam jeszcze raz. I ty te� mo�esz
przesy�aą listy.
- OczywiŚcie! Znam przecie� twój adres. Przedtem nie
mog�em pisaą, bo ba�aŚ si�, �e przechwycĄ listy, ale teraz
jesteŚmy swobodni, Magdaleno.
Choą starali si� iŚą jak najwolniej, nieub�aganie zbli�ali
si� do ko�ca promenady parkowej. Na dziedzi�cu czeka�
ju� gotowy do drogi powóz. Sasza w podskokach bieg�
przed nimi.
KiedyŚ Magdalena wydawa�a si� Christerowi niemal
ksi��niczkĄ z bajki, taka by�a Śliczna, drobniutka
i zadbana. Z baŚniowej królewny niewiele teraz zo-
sta�o. Z w�osów unosi� si� ostry zapach octu sa-
badylowego po powtarzajĄcych si� zabiegach odwsza-
wienia, na skórze nadal by�o znaą Ślady ukĄsze�
i wyprysków, a suknia wisia�a na niej jak na ko�ku.
Ale widaą by�o, �e wszystko idzie ku lepszemu, po-
liczki odrobin� jej si� zaró�owi�y, a cia�a jakby przy-
by�o.
- Ja wróc�, Magdaleno. Nie mam zamiaru przez ca�e
�ycie zajmowaą si� pilnowaniem Śluzy, postanowi�em
podjĄą studia. Naprawd�! Ojciec i twój dziadek roz-
mawiali o mojej przysz�oŚci.
Podniós� jej d�onie do ust i uca�owa� je, po kolei,
romantycznie. Có� za cudowna chwila, taka wznios�a!
Magdalena westchn��a dr�Ąco.
- Kiedy b�dziesz starsza, Magdaleno, poca�uj� ci�
naprawd�. JeŚli mi pozwolisz.
- Jestem ju� prawie doros�a - szepn��a.
Z trudem móg� uwierzyą w to, co us�ysza�.
- A mnie nie b�dzie bardzo d�ugo - powiedzia�, jakby
chcia� jĄ wybadaą.
- Tak, bardzo d�ugo.
Christer zajrza� jej g��boko w oczy.
- Naprawd� mo�emy? Czy to wypada?
Magdalena kiwn��a g�owĄ. Z jej oczu bi�a nieŚmia�oŚą,
a jednoczeŚnie gorĄce pragnienie.
Christer ba� si� oddychaą. Czu�, �e policzki mu p�onĄ,
kiedy ostro�nie, delikatnie jĄ obejmowa� i przyciĄga� do
siebie. Podda�a mu si� bez oporów.
Ach, jakie to cudowne! Wspania�e! A� zakr�ci�o mu
si� w g�owie - nie wiadomo, czy z uniesienia, czy te�
od octu sabadylowego, i musia� odsunĄą usta od jej
ust.
Pó�niej s�owa sta�y si� niemo�liwe. W milczeniu,
rozmarzeni i zasmuceni, szli trzymajĄc si� za r�ce, za-
wstydzeni tak, �e nie Śmieli spojrzeą sobie w oczy.
- O, nareszcie jesteŚcie - rozleg� si� g�os Tuli i dopiero
wtedy zorientowali si�, �e sĄ ju� na dziedzi�cu. - Chris-
terze, nie mog� znale�ą twoich Świe�o upranych kale-
sonów. Wisia�y spokojnie na sznurku i nagle znikn��y.
Christer pos�a� matce mordercze spojrzenie, na które
ona nawet nie zwróci�a uwagi.
- Mam je na sobie - oznajmi� krótko.
- Ale one sĄ przecie� mokre!
- Nic na to nie poradz�. Nie mog�em znale�ą �adnych
innych.
Dopiero teraz Magdalena spostrzeg�a, �e eleganckie
bia�e spodnie Christera jakoŚ dziwnie klei�y mu si� do
bioder i ud. Na pewno czu� si� okropnie!
W istocie tak by�o.
- PowinieneŚ je zaraz zdjĄą - powiedzia�a Magdalena
nieŚmia�o. - Nauczy�am si� w tamtym strasznym domu, �e
od wilgotnego ubrania �atwo o chorob�.
Christer w jednej chwili dozna� wizji, jak to przez ca�e
�ycie b�dzie musia� podporzĄdkowywaą si� woli kobiet...
Najpierw matki, potem �ony, a pó�niej byą mo�e córek.
Tula z diabelskim uŚmieszkiem wr�czy�a mu nowe
suche kalesony i ch�opak czerwony jak burak pobieg�
si� przebraą. Nie tak wyobra�a� sobie wzruszajĄcĄ sce-
n� po�egnania. Na domiar z�ego Sasza zaplĄta� mu si�
pod nogami i niewiele brakowa�o, a wyr�nĄ�by jak
d�ugi.
Kiedy jednak znów wyszed� z domu, Magdalena
uŚmiecha�a si� do niego z sympatiĄ i zrozumieniem.
Ch�opiec poczu�, jak mu si� ciep�o sobi na sercu. Podniós�
Sasz� z ziemi i uŚciska� go, przez ca�y czas nie spuszczajĄc
wzroku z Magdaleny.
- Pilnuj dobrze naszej pani, Sasza - szepnĄ� cichutko.
- Nie mo�e jej si� staą �adna krzywda, obaj tak bardzo
przecie� jĄ kochamy, prawda?
Magdalenie ze szcz�Ścia zakr�ci�y si� �zy w oczach i ona
te� uŚciska�a Sasz�. Piesek by� wniebowzi�ty!


Zgodnie z zaleceniami Heikego w powrotnej drodze
do domu troskliwie opiekowali si� Tomasem. Heike
stwierdzi�, �e Tomas okaza� si� zbyt ambitny, ze wszyst-
kim chcia� radzią sobie sam, nikomu nie by� ci��arem.
Z�y to mia�o wp�yw na jego s�abe z natury serce. Gdyby
jednak solidnie wypoczĄ� i si� nie przem�cza�, móg� �yą
jeszcze wiele lat. Tomas, dla którego nowina o s�abym
sercu by�a prawdziwym wstrzĄsem, podporzĄdkowa� si�
bez sprzeciwów zaleceniom Heikego i zgodzi� si�, by
Tula i Christer przej�li wi�kszĄ cz�Śą jego obowiĄzków
ojca rodziny.
Skandal mknie zwykle na niewidzialnych skrzyd�ach.
Kiedy zajechali do domu, zorientowali si�, �e plotka
o Backmanach dotar�a tutaj przed nimi. Przyjació�ka Tuli,
Amanda, opowiedzia�a im, �e Śmietanka Linkoping rado-
wa�a si� losem Backmanów. Nigdy nie byli tu lubiani
i teraz jedynym tematem rozmów by� ich upadek.
RoztrzĄsano przeró�ne kwestie - czy Magdalena na-
prawd� by�a przykuta �a�cuchem do Ściany i gwa�cona
przez piel�gniarzy i czy to prawda, �e kuzyn pani
Backman wys�a� na tamten Świat niezliczonĄ liczb�
pacjentów.
Tula zdementowa�a takie pog�oski, mog�a si� jednak
pochwalią, �e w�adze postanawi�y zamknĄą "Mi�osier-
dzie". Przy okazji wysz�o na jaw, jak wiele znanych
i uwa�anych za szlachetne rodzin traktowa�o swych
nieszcz�Śliwych krewnych. Powstaą mia� nowy, znacz-
nie lepszy dom opieki, w pe�ni nadzorowany przez
w�adze, Pomys� kontrolawania sytuacji zdrowotnej na
wsi by� ideĄ profesora Abrahama Backa, dziada Erika
Oxenstierny, i Anna Maria mog�a liczyą na pe�ne wspa-
rcie Oxenstiernów, jeŚli chodzi�o o ów s�ynny dom
opieki.
Nadszed� wreszcie czas, kiedy Christer i Tula wybie-
rali si� na wielkĄ uroczystoŚą otwarcia kolejnego
odcinka kana�u Gota. Babcia i dziadek tak�e mieli
zamiar w niej uczestniczyą, ale Tomas postanowi� zostaą
w domu i wszyscy uznali, �e tak b�dzie dla niego
najlepiej. Erland przywdzia�, rzecz jasna, na t� okazj�
swĄ "paracinĄ uniform�", jak sam nazywa� mundur
z czerwonymi lampasami i pobrz�kujĄcymi naramien-
nikami. Co prawda uwiera� go w paru miejscach, ale
Gunilla poszerzy�a go nieco i pocerowa�a. Christer by�
zdania, �e tak przystojnym dziadkiem nie móg� po-
szczycią si� nikt w okolicy. Poszeptywano, �e hrabia
Posse ma zamiar odznaczyą Erlanda orderem za d�ugĄ
i wiernĄ s�u�b�, a w takiej sytuacji tym bardziej
nieodzowna by�a "uniforma".
Christer jednak nie cieszy� si�, nie radowa�. Tula
wiedzia�a, dlaczego. Przez ca�y tydzie� wypróbowywa�
sztuk� przekazywania myŚli, pragnĄc wyczarowaą w salo-
nie obraz Magdaleny. Wreszcie poskar�y� si� matce.
- Dlaczego nic mi nie wychodzi, mamo? Ja wiem,
�e w moim pokoleniu w�aŚnie ja jestem dotkni�ty,
i ju� najwy�szy czas, by objawi�y si� w pe�ni moje
talenty. Ale to nigdy nie nast�puje wtedy, kiedy
ja tego shc�. Owszem, ró�a o�y�a, i by�o jeszcze
kilka innych drobiazgów, aie musi byą przecie� coŚ
jeszcze! Tobie i Heikemu wystarczy, �e o czymŚ
pomyŚlicie, a ju� si� tak dzieje. A ja... To takie
niesprawiedliwe!
Tula myŚla�a o smutkach syna, kiedy wielka uroczys-
toŚą mia�a si� ju� ku ko�cowi. Erland rzeczywiŚcie
otrzyma� medal i jaŚnia� teraz jak s�o�ce, a g�ówne
osobistoŚci, Arvid Mauritz Posse i jego ma��onka, córka
twórcy kana�u Gota, Baltazara von Platena, ju� odjechali.
Na �Ąkach mi�dzy Linkoping a kana�em Gota rozstawiono
wielki namiot, w którym rozpoczyna�y si� ta�ce. Wi�k-
szoŚą zaproszonych dostojnych goŚci w�aŚnie tam si�
przemieszcza�a. S�u�ba zebra�a si� z boku u podziwia�a
swoich pa�stwa we wspania�ych strojach, bogato zdobio-
nych bi�uteriĄ.
Dziadek jednak poczu� si� ju� zm�czony gwarem
i popisami, zat�skni� za domowym zaciszem. Postanowili,
�e we czwórk� opuszczĄ uroczystoŚą.
Christer na pozór dobrze si� bawi�, bo wszyscy
pragn�li rozmawiaą z nim i TulĄ o wielkim skandalu,
powsta�ym za jego przyczynĄ, ale widaą by�o, �e nie jest
szcz�Śliwy. Tula rozumia�a, �e to brak czarodziejskich
umiej�tnoŚci tak go dr�czy.
Nie przypuszcza�a nawet, �e skandal, który wzbudzi�
powszechnĄ uwag�, by� niczym w porównaniu z tym,
czego nied�ugo dopuŚci si� Christer!
W�aŚciwie by�a w tym jej wina.
Kiedy dojrza�a Christera z nosem spuszczonym na
kwint�, szepn��a cichutko, tak by nikt inny jej nie
s�ysza�:
- Czcigodni przodkowie Ludzi Lodu, kochani! Zwy-
kle staram si� nie zawracaą wam g�owy, to Heike
utrzymuje z wami Ścis�e kontakty. Zobaczcie jednak, jak
bardzo cierpi mój syn, bardzo prosz�, pomó�cie mu
wyjĄtkowo, ten jeden jedyny raz. Sprawcie, by uda�a mu
si� chocia� jedna czarodziejska sztuczka, na przyk�ad, by
spe�ni�o si� pierwsze wypowiedziane przez niego na g�os
�yczenie. Tak bardzo by si� ucieszy�! Przypuszczam, �e
z czasem przyjmie do wiadomoŚci, �e to nie on jest
dotkni�tym w jego pokoleniu, ma�y sukces wi�c nie
uderzy mu do g�owy. Mo�e wprost przeciwnie, dostanie
nauczk�? Zrozurnie, �e nadprzyrodzone zdolnoŚci nie
s�u�Ą do zabawy? Nie wiem, pozostawiam decyzj� wam,
tak bardzo bym tylko chcia�a, by by� dzisiaj radosny.
Zrobi� tyle dobrego i zas�uguje na nagrod�.
Czy nagle nie rozleg� si� czyjŚ diabelski chichot, czy si�
przes�ysza�a? Przypomina� g�os Sol, najweselszej, zawsze
gotowej do figli przedstawicielki Ludzi Lodu.
Nie, to tylko przywidzenie.
Christer jednak zosta� wynagrodzony za swe rycer-
skie post�powanie i nieugi�toŚą. Kiedy ju� mieli wy-
chodzią, mistrz ceremonii, porucznik kawalerii, ujĄ� go
za r�k� i podprowadzi� do zgromadzonych, którzy aku-
rat odpoczywali mi�dzy dwoma ta�cami. Na prowizory-
cznym parkiecie znajdowali si� niemal wszycy zaprosze-
ni goŚcie.
- Drodzy przyjaciele! - zawo�a� porucznik. - WznieŚ-
my okrzyk na czeŚą tego m�odego cz�owieka, który tak
dzielnie ocali� nieszcz�ŚliwĄ Magdalen� Backman od jak�e
z�ego, okrutnego losu! Jego te� zas�ugĄ jest fakt, �e
biedacy z "Mi�osierdzia" mogĄ �yą teraz po ludzku
a niecni zbrodniarze ponieŚli zas�u�onĄ kar�. Wiwat
Christer Tomasson!
Zebrani zgodnym chórem zakrzykn�la "Hurra!" Roz-
leg�a si� burza oklasków, bo ludzie zawsze si� radujĄ,
kiedy tym, którzy zbytnio zadzierajĄ nosa, powinie si�
noga.
Christer, podniecony otaczajĄcĄ go nagle ogólnĄ mi�o-
ŚciĄ i podziwem, podniós� r�k� do góry i zawo�a�:
- Dzi�kuj�! Dzi�kuj� wam, moi przyjaciele! Tak
bardzo chcia�bym widzieą was zawsze ca�ych i zdro...
Nie doko�czy�, bo w namiocie rozleg�y si� nagle jakieŚ
dziwne d�wi�ki. Trrr, trrr! Trach!
Zebrani w zdumieniu popatrywali po sobie. A có� to za
odg�osy!
Nagle jedna z dam zanios�a si� krzykiem. miech, jaki
si� zerwa�, pr�dko przemieni� si� w p�acz. Kolejno, jeden
za drugim, goŚcie zauwa�ali, �e sĄsiedzi, a zaraz potem oni
sami, stojĄ nadzy nad stosem ubra� opad�ych na ziemi�.
Dziwny d�wi�k by� odg�osem prujĄcych si� szwów, cz�Ści
garderoby kolejno opada�y, wszyscy ludzie nagle zostali
pozbawieni swego ochronnego pancerza - stroju.
- Ach, mój Bo�e! - szepn��a Tula. Z�apa�a syna za r�k�
i zacz��a przeciskaą si� przez t�um rozhisteryzowanych
goŚci. - Mamo, ojcze, szybko, musimy jak najpr�dzej stĄd
odejŚą!
Rozpaczliwym krzykom towarzyszy� trzask puszczajĄ-
cych haftek i zatrzasek, wyp�ywa�y na wierzch pieczo�owi-
cie skrywane wa�ki t�uszczu.
Nikt z rodziny Tuli nie straci� ani jednej cz�Ści
garderoby. P�dzĄc co si� w nogach do powozu s�yszeli
dobiegajĄcy z namiotu rozdzierajĄcy p�acz i jeden wielki
krzyk rozpaczy. Bo oto wszystkie skrywane wady i u�om-
noŚci ukaza�y si� Światu. Zamieszania, jakie powsta�o,
kiedy ludzie próbowali pozbieraą opadte z nich stroje
i zakryą wstydliwe miejsca, nie da�o si� z niczym porów-
naą.
- Co takiego si� sta�o? - dopytywa� si� zdumiony
Erland, kiedy Tula pop�dza�a konie, chcĄc jak najpr�dzej
opuŚcią miejsce niefortunnego zdarzenia.
- To Christer - odpar�a zgn�biona. - Nasi przod-
kowie obiecali, �e spe�ni si� jego pierwsze �yczenie, jakie
wypowie na g�os. A on powiedzia�, �e chcia�by zawsze
widywaą wszystkich w przysz�oŚci ca�ych i zdrowych.
Tyle �e sformumowa� to bardzo nieszcz�Śliwie: "ca�ych"
tak w�aŚnie si� wyrazi�. Mój ty Bo�e!
Tula wybuchn��a Śmiechem. Najpierw tylko chichota-
�a, ale potem Śmia�a si� ju� tak bardzo, �e musia�a oddaą
ojcu lejce.
- Mam nadziej�, �e nikt nie zauwa�y�, jak wychodzili-
Śmy - westchn��a Gunilla. - Ani te� �e wszyscy pozostali-
Śmy ubrani.
- Nie, ka�dy by� zaj�ty swoim sĄsiadem - wydusi�a
z siebie Tula mi�dzy kolejnymi atakami Śmiechu. - Wi-
dzieliŚcie mistrza cerernonii? Ten srogi porucznik! I takie-
go mia� ma�ego...
- Tulo! - Matka surowo przywo�a�a jĄ do porzĄdku,
ale ju� wszyscy wybuchn�li Śmiechem.
Wszyscy z wyjĄtkiem Christera. Ch�opak by� przybity,
milcza� przez ca�Ą drog�.
Kiedy powóz zatrzyma� si� przed domem, Tula obj��a
syna za szyj� i powiedzia�a czule:
- Nie martw si�, synku! Chcia�am tylko prosią duchy
naszych przodków, by ci pomog�y. Nikt z nas nie móg�
przecie� przewidzieą, jakie b�dzie twoje pierwsze �ycze-
nie.
Christcr przez ca�y wieczór nie odezwa� si� ju� ani
s�owem.
Nast�pnego ranka jednak sam przyszed� do Tuli.
- Mamo - powiedzia� �a�osnym tonem: - Taki by�em
g�upi. Teraz rozumiem, �e igra�em z ogniem. Nawet
w najdzikszych fantazjach nie wyobra�a�em sobie, �e
dotkni�ci z Ludzi Lodu posiadajĄ takĄ moc! Zrozumia�em
tak�e, �e inni post�powali tak samo jak ty wczoraj
wieczorem: pozwalali mi wierzyą, �e to ja sam dokonywa-
�em cudów! Ta ró�a... Nie chcia�em spojrzeą prawdzie
w oczy i zrozumieą, �e to s�u�Ący pana Molina wymieni� jĄ
na innĄ. Pozosta�e moje czarodziejskie sztuczki tak�e
z �atwoŚciĄ mo�na wyjaŚnią. Ludzie naigrywali si� ze mnie
i z mojej naiwnoŚci. Z wielkĄ goryczĄ przyznaj�, �e nie
jestem dotkni�ty, i, prawd� mówiĄc, nie mam te� ju� na to
ochoty.
- To dobrze, mój chlopcze - powiedzia�a Tula z czu�o-
ŚąiĄ. - Ale najwi�kszy cud sta� si� twoim udzia�em:
pozna�eŚ mi�oŚą.
- A wi�c zauwa�y�aŚ - cierpko rzek� Christer.
- Choą z takĄ przyjemnoŚciĄ usi�owa�aŚ jĄ podeptaą,
w najwa�niejszym momencie mówiĄc o moich majt-
kach!
- Tak, dopiero pó�niej si� zorientowa�am, �e po-
stĄpi�am nietaktownie. Wybacz mi, prosz�! Nie, nie jesteŚ
dotkni�ty! Jak myŚlisz, gdyby tak rzerzywiŚcie by�o,
dlaczego Heike zostawa�by tak d�ugo u Anny Marii? Tym
razem przekle�stwo uderzy w jej dziecko. Bo �e to jest
przekle�stwo, jestem pewna.
- Ale tobie chyba jest z nim dobrze?
Tula odwróci�a g�ow�, by ch�opiec nie zauwa�y�
grymasu, jakim mimowolnie wykrzywi�y si� jej usta.
- O, ja jestem naznaczona, Christerze, naznaczona na
ca�e �ycie.
Znów odwróci�a si� do niego, w jednej chwili pro-
mienna jak s�o�ce.
- Ale wczoraj wieczorem by�o weso�o, prawda? Du�o
bym da�a, by móc zobaczyą, w co przerodzi�o si� owo
poszukiwanie odpowiednio ca�ej cz�Ści ubrania.
Christer nareszcie si� rozjaŚni� i przez dobrĄ chwil�
Śmiali si� szczerze ubawieni.
- Ale to si� ju� wi�cej nie powtórzy - obieca� Christer.
- Nigdy wi�cej - zawtórowa�a mu Tula.
Na usprawiedliwienie niezwyk�ego zajŚcia wymyŚlo-
no, �e widocznie w namiocie musia� zebraą si� tajemniczy
gaz, który naruszy� nici w szwach. O tym skandalu
mówiono przez d�ugi czas, ale nigdy otwarcie, bo wszyst-
kich obecnych na uroczystaŚci spotka� przecie� podobny
los. Tym razem wi�c nie by�o radoŚci z nieszcz�Ścia
innych.


Heike zosta� u Kola i Anny Marii a� do pó�nej jesieni.
Nadszed� wreszcŚe czas rozwiĄzania.
Heike ubezpieczy� si� na wszystkae mo�liwe sposo-
by, sprowadzi� najlepszego lekarza-po�o�nika i dobrĄ
akuszerk�. WyjaŚni�, jakie mogĄ byą k�opoty z charak-
terystycznĄ cechĄ rodu - szpiczastymi ramionami, któ-
re biednĄ matk� mog�y rozerwaą na kaara�ki. On sam
by� tego wiarygodnym przyk�adem, nikt wi�c nie wĄt-
pi� w jego s�owa.
Powagi sytuacji dodawa� jeszcze fakt, �e Anna Maria
sko�czy�a ju� lat czterdzieŚci.
Prze�y�a dwie naprawd� trudne doby, a wszyscy,
którzy byli przy niej, mieli pe�ne r�ce roboty.
Wreszcie nadszed� czas. Heike poblad� ze strachu.
Okaza�o si� jednak, �e nie by�o powodów do obaw.
Anna Maria urodzi�a male�kĄ dziewczynk� o czarnych
jak w�giel w�osach, takich jakie mia� jej ojciec, i prze-
Ślicznych rysach twarzy. Male�stwo by�o istotĄ niemal
doskona�Ą.
Dopiero gdy ma�a otworzy�a oczy, by obejrzeą nowy
Świat, w jakim si� znalazla, ujawni�o si� dziedzictwo.
Oczy, spoglĄdajĄce na troje ludzi, którzy pomagli przy jej
narodzinach, by�y tak intensywnie �ó�te, jak gdyby
podczas wybierania dla nich barwy zanurzono je w siarce.
Twarzyczka dziecka tchn��a jednak spokojem, male�-
kie usteczka uŚmiecha�y si� tak �agodnie, �e Heike
zaskoczony wykrzyknĄ� do szcz�Śliwych rodziców:
- Dziewczynka nie jest jednĄ z dotkni�tych. To
kolejna wybrana!
- Dzi�ki ci, dobry Bo�e! - szepn��a Anna Maria.
- Nie dzi�kuj zbyt wczeŚnie - ostrzeg� jĄ Heike.
- �ycie wybranych jak�e cz�sto bywa trudne. PomyŚl
o Shirze! O tym, co ona musia�a przejŚą.
- Ale nasza córka nie b�dzie chyba musia�a odwiedzaą
ćróde� �ycia? - z przestrachem zapyta�a Anna Maria.
- Nie, tam ju� nie mamy czego szukaą. Ale...
Heike urwa�, jakby nas�uchiwa� swego wn�trza.
- Co si� sta�o, Heike? - z l�kiem w g�osie zapyta� Kol.
- Musimy bardzo dbaą o to dziecko - rzek� wreszcie
Heike. - Ona zosta�a wybrana do dokanania czynu
szczególnego dla dobra Ludzi Lodu.
Nie powiedzia� wszystkiego, co wyczu�: dziewczynka
prze�yje coŚ tak niepoj�tego, �e jego rozum nie by�
w stanie tego objĄą, nie móg� zrozumieą tego, co mia�o
staą si� jej udzia�em. Czu� tylko, �e ma wielkĄ ochot�
przytulią male�kĄ do piersi i nigdy nie wypuszczaą spod
swojej opieki.
- Jest nieopisanie pi�kna - powiedzia�. - Jak ma�y elf
z baŚniowej sagi.
Kol i Anna Maria popatrzyli na siebie.
- ZdecydowaliŚmy ju�, jakie imi� b�dzie nosią
- oznajmi� Kol, ostro�nie, z czu�oŚciĄ biorĄc delikatnĄ
istotk� na r�ce. - Nieszcz�sna matka Anny Marii mia�a na
imi� Sara. Mamy zarniar nazwaą dziewczynk� Saga, to
imi� wyst�puje w Szwecji.
- Lepszego imienia nie mogliŚcie dla niej wybraą.


Heike wyjecha� wreszcie do Norwegii, do Vingi,
która przez tak d�ugi czas jego nieobecnoŚci sama zaj-
mowa�a si� Grastensholm, do swego syna Eskila i jego
�ony Solveig.
I do jedynego wnuka, Viljara, którego nikt z Ludzi
Lodu nie potrafi� zrozumieą.
O tym w�aŚnie samotnym wilku opowiadaą bgdzie
teraz saga o Ludziach Lodu, o tym, jak odkryto wreszcie,
co dzieje si� w jego niezwyk�ej duszy.
Na razie jednak by�o do tego jeszcze daleko.
W tym czasie Christer zdĄ�y� poŚlubią swĄ ukochanĄ
Magdalen�, urodzi�a im si� córeczka, której nadali imi�
Malin. Christer studiowa� jak szalony, by odpowiednio
przygotowaą si� do przej�cia imperium Molina, kiedy
nadejdzie czas, by staruszek pow�drowa� na spotkanie ze
swymi przodkami.
Molin jednak zdĄ�y� jeszcze byą Świadkiem upadku
swego dawnego królestwa. Dzie�o jego �ycia powoli
niszcza�o, a� zamieni�o si� w zwyk�y, ma�y interes. Sta�o
si� to, jeszcze zanim Christer przejĄ� zarzĄd. Prawd�
powiedziawszy, Christerowi by�o to na r�k�, bardzo ba�
si� bowiem tak wielkiej odpowiedzialnoŚci.
To nowe czasy spowodowa�y zag�ad� imperium
Molina, pa�stwo za wszelkĄ cen� chcia�o sprawied-
liwego rozdzia�u dóbr. Robi�o co mog�o, by zrujnowaą
magnatów, a lud niewiele mia� do powiedzenia w tej
sprawie.
Ród Ludzi Lodu tak�e nie ustrzeg� si� rozmaitych
problemów, lecz kwestie ekonomiczne mia�y w tym
najmniejsze znaczenie. Oko�o roku 1840 nad rodem Ludzi
Lodu zapad�y ciemnoŚci. CiernnaŚci, które pnorwaą mia�y
�adnych kilka lat, zanim dostrzec si� da�o przejaŚnienie.
Wprowadzenie owej czarnej epoki przypad�o w udziale
Viljarowi.